Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ (1919)

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ - ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Δημοκρατία της Βαϊμάρης ονομάστηκε η σύντομη σε διάρκεια δημοκρατία στη Γερμανία του μεσοπολέμου, δηλαδή από το τέλος του Α' Παγκόσμιου Πολέμου (1918) μέχρι την επικράτηση του Χίτλερ και του Ναζιστικού κόμματος το 1933. Πήρε αυτή την ιδιαίτερη ονομασία γιατί η πρώτη ελεύθερα εκλεγμένη κυβέρνηση της Γερμανίας, που μόλις είχε υπογράψει ανακωχή, ηττημένη στον πρώτο μεγάλο πόλεμο, θεώρησε σκόπιμο, τουλάχιστον τους πρώτους μήνες, να συνεδριάσει σε αυτή τη μικρή πόλη της κεντροανατολικής Γερμανίας. Η Βαϊμάρη, μία πόλη με πανεπιστήμιο, 100 περίπου χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, που ήταν γνωστή ως η γενέτειρα του Γκαίτε και του Σίλερ, στάθηκε το ασφαλές καταφύγιο για τη Γερμανική εθνοσυνέλευση, γιατί ακόμη η πρωτεύουσα ήταν επικίνδυνη. Και ήταν επικίνδυνη γιατί είχαν προηγηθεί συγκρούσεις από το Νοέμβριο του 1918 μέχρι τον Ιανουάριο του 1919, κυρίως μεταξύ μετριοπαθών αριστερών κομμάτων και του ριζοσπαστικού κινήματος των «Σπαρτακιστών» του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζα Λούξεμπουργκ. 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (1888 - 1968)

Ο ΓΕΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ 

Ο Γεώργιος Παπανδρέου υπήρξε σύμβολο της κοινωνικής μεταρρύθμισης, αφοσιωμένος οπαδός του εκπαιδευτικού εκσυγχρονισμού, δεινός ρήτορας και αγωνιστής. Αντίπαλος κάθε τυραννικού καθεστώτος, αντιστάθηκε στο δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, συμμετείχε στην αντίσταση κατά των στρατευμάτων Κατοχής στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν υπέκυψε στην χούντα της 21ης Απριλίου 1967. Πατέρας του Ανδρέα Παπανδρέου, του Γεωργίου Γ. Παπανδρέου (με την Κυβέλη Ανδριανού) και παππούς του Γεωργίου Α. Παπανδρέου. Διετέλεσε τρεις φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας (1944 - 1945,1963, 1964 - 1965), Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης τα χρόνια 1950 - 1952 και πολλές φορές Υπουργός, με πρώτη υπουργική θητεία στην επαναστατική κυβέρνηση του 1922. Φίλος, συνεργάτης και διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ελευθερίου Βενιζέλου. Πίστευε στην ανανέωση των πραγμάτων της δημόσιας σφαίρας και στο δικαίωμα για εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη και πρόοδο. Σε πολλές και διάφορες ιστορικές στιγμές ενσάρκωσε τις ελπίδες του λαού για δημοκρατία και εθνική αξιοπρέπεια, του αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός «Γέρος της Δημοκρατίας».

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ 6 ΗΜΕΡΩΝ (1967)

ΟΙ ΑΡΑΒΟΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Η ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΑΡΑΒΟΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ ΔΙΕΝΕΞΕΩΝ 

Ιστορικό Πλαίσιο

Κατά τον δέκατο ένατο και εικοστό αιώνα η περιοχή με την μεγαλύτερη γεωπολιτική σημασία για τις μεγάλες δυνάμεις ήταν η Μέση Ανατολή. Αυτό συνέβει κυρίως εξαιτίας της εγγύτητας της με τρείς Ηπείρους (Ευρώπη, Ασία, Αφρική) αλλά και λόγω των μεγάλων ενεργειακών αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που υπάρχουν στην περιοχή. Το μεγαλύτερο ζήτημα της Μέσης Ανατολής είναι αυτό της σύγκρουσης ανάμεσα στο κράτος του Ισραήλ και τους Άραβες γείτονες του. Η Αραβοϊσραηλινή διαμάχη είναι ίσως ένα από τα πιο πολύπλοκα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής παγκοσμίως. Για να βρούμε την ρίζα του προβλήματος θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και το πέρασμα της περιοχής που είναι σήμερα η Παλαιστίνη υπό την Βρετανική επιρροή. Αυτό συνέβη με ένα σύστημα Διεθνούς Εποπτείας το 1922, το οποίο λέγεται Εντολή... 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΦΩΚΛΑΝΤ (1982)

''ΝΗΣΟΙ ΦΩΚΛΑΝΤ'' Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΩΝ ΚΑΙ Η ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το 1982, η Μεγάλη Βρετανία και η Αργεντινή, ενεπλάκησαν σε ένα σύντομο πóλεμο στον Νóτιο Ατλαντικó, για την κυριαρχία των νησιών Φώκλαντ, ή «Ίσλας Μαλβίνας», σύμφωνα με την Αργεντινή ονομασία τους, ο οποίος άρχισε στις 2 Απριλίου 1982 και κράτησε δέκα εβδομάδες, ή άλλως 100 ημέρες, αλλά αποτέλεσε ένα απó τα σημαντικóτερα γεγονóτα του 20ου αιώνα, εξαιτίας του óτι ήταν ο πρώτος επιθετικóς πóλεμος ανάμεσα σε δύο κράτη μέλη του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών απó το 1945. Η αιτία του πολέμου ήταν η κυριαρχία ενóς συμπλέγματος νησιών, οι οποίες βρίσκονταν υπó τον έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας και στις οποίες εισέβαλε η Αργεντινή, προκειμένου να ικανοποιήσει τις διεκδικήσεις της. Πολιτικοί, διπλωμάτες και επικεφαλής του στρατού απó αμφóτερες τις πλευρές κλήθηκαν να πάρουν αποφάσεις που καθóρισαν την έκβαση του πολέμου. Στο τέλος, ωστóσο, η Μεγάλη Βρετανία ήταν αυτή που επέτυχε μια αδιαμφισβήτητη νίκη στο πεδίο της μάχης... 

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ TOURS - POITIERS (732 μ.Χ.)

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ POITIERS (732 μ.Χ)

ΤΟ ΠΟΥΑΤΙΕ (Poitiers) 

Το Πουατιέ (Poitiers) είναι πόλη στη δυτική κεντρική Γαλλία, την οποία διασχίζει ο ποταμός Κλεν (Clain). Αποτελεί την πρωτεύουσα του νομού Βιέν (Vienne) και της περιφέρειας Πουατού - Σαράντ (Poitou - Charentes). Η πόλη έχει πληθυσμό περίπου 89.200 κατοίκων και μαζί με τους γειτονικούς δήμους, ο πληθυσμός της αστικής περιοχής του Πουατιέ ξεπερνά τους 125.000 κατοίκους. Το Πουατιέ είναι γνωστό για τις Μεσαιωνικές εκκλησίες του και κυρίως για την ιστορική και πολύ σημαντική μάχη του Πουατιέ του 732 μ.Χ. καθώς και για το τεχνολογικό πάρκο ψυχαγωγίας Futuroscope, που βρίσκεται 7 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης. Η μάχη του Πουατιέ διεξήχθη μεταξύ των ενωμένων Χριστιανών Φράγκων από την μία πλευρά και των Μουσουλμάνων Αράβων από την άλλη. Λίγα πράγματα είναι γνωστά γι αυτή τη μάχη τα περισσότερα είναι εικασίες. Κάπου μεταξύ του Πουατιέ (Poitiers) και της Τουρ (Tours) στην κεντροδυτική Γαλλία, τον Οκτώβριο του 732 μ.Χ. μία ισχυρή Αραβική Μουσουλμανική δύναμη συγκρούστηκε και ηττήθηκε από μία δύναμη των ενωμένων Χριστιανών Φράγκων και Ακουιτανών...

Η ΜΑΧΗ ΚΙΛΚΙΣ - ΛΑΧΑΝΑ (19 - 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 1913)

Η ΕΠΙΚΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ (19 - 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 1913)

ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ Β' ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 

Ένοπλη σύγκρουση, που διεξήχθη από τις 16 Ιουνίου έως τις 18 Ιουλίου του 1913 (28 Ιουλίου η τυπική λήξη της με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου) κατά κύριο λόγο στα εδάφη της απελευθερωμένης από του Οθωμανούς Μακεδονίας, μεταξύ των πρώην συμμάχων του Α' Βαλκανικού Πολέμου (5 Οκτωβρίου 1912 - 30 Μαΐου 1913). Αντιμέτωποι τέθηκαν από την μία πλευρά η Βουλγαρία και από την άλλη πλευρά η Ελλάδα, η Σερβία και το Μαυροβούνιο. Κατά της Βουλγαρίας στράφηκαν η Ρουμανία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος χαρακτηρίσθηκε από την ταχύτητα διεξαγωγής του και τη σκληρότητα των μαχών του. Προτού λήξει ακόμη ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος ήταν εμφανή τα σημάδια της επερχόμενης ρήξης μεταξύ των συμμάχων για τη διανομή των απελευθερωμένων εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Βουλγαρία πίστευε ότι ήταν «ριγμένη» στη μοιρασιά έναντι των συμμάχων της Ελλάδας και Σερβίας και υποδαύλιζε διάφορα επεισόδια -συχνά αιματηρά- εναντίον Σέρβων και Ελλήνων στη Μακεδονία...