Ο ΕΠΤΑΕΤΗΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1756 - 1763)

Ο ΕΠΤΑΕΤΗΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1756 - 1763)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο Επταετής Πόλεμος θεωρείται ως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος της ιστορίας. Διαδραματίστηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη του τότε γνωστού κόσμου. Στη Βόρεια Αμερική, Ευρώπη, Καραϊβική και Ινδία. Οι συνέπειές του καθόρισαν σημαντικά το μέλλον όλων των χωρών που έλαβαν μέρος σε αυτόν. Το 1740 ο Φρειδερίκος Β' (Friedrich II) της Πρωσίας κατέλαβε την Σιλεσία (Νοτιοδυτική Πολωνία) το κράτος τον Χόεντσόλερν (Hohenzollern) αναδύθηκε σε δύναμη πρώτου μεγέθους. Η Μαρία Θηρεσία (Maria Theresia) της Αυστρίας βλέποντας το κίνδυνο ενός ισχυρού κράτους στα βόρεια σύνορα της προσπάθησε και πέτυχε να συμμαχήσει με την Ρωσία και την Γαλλία εναντίον του. Η Αγγλία πήγε με το μέρος της Πρωσίας. Ο Φρειδερίκος έκανε την πρώτη κίνηση, στις 29 Αυγούστου 1756 κατέλαβε την Σαξονία (Sachsen). Μετά από μία σειρά μαχών ο πόλεμος τελείωσε το 1763. Η Μαρία Θηρεσία εγκατέλειψε κάθε αξίωση της στην Σιλεσία...

ΧΑΡΤΟΥΜ (1885)

Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΣΟΥΔΑΝ

ΣΟΥΔΑΝ

Εισαγωγή - Γεωγραφία 

Η δημοκρατία του Σουδάν είναι ανεξάρτητο κράτος της Ανατολικής Αφρικής. Εκτείνεται στο ανατολικό τμήμα της γεωγραφικής περιοχής του Σουδάν και είναι η μεγαλύτερη σε μέγεθος χώρα της Αφρικής με έκταση 2.505.813 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Το Σουδάν καταλαμβάνει περίπου το 8,3 % του εδάφους της Αφρικανικής ηπείρου και είναι κατά 19 φορές μεγαλύτερο από την Ελλάδα. Πρωτεύουσά του είναι το Χαρτούμ. Η χώρα καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της Ανατολικής και Κεντροανατολικής Αφρικής και ορίζεται από τις γεωγραφικές συντεταγμένες 22° ως 3° 36΄ βόρειο πλάτος και 21° 49΄ ως 38° 36΄ ανατολικό μήκος. Εκτείνεται από τον Ατλαντικό ωκεανό ως την Ερυθρά θάλασσα στα βορειοανατολικά, από την οποία βρέχεται σε μήκος 870 χλμ., και από την έρημο της Σαχάρας ως την περιοχή της Γουινέας. Έχει χερσαία σύνορα με εννέα χώρες. Συγκεκριμένα, έχει βόρεια σύνορα μήκους 1.260 χλμ. με την Αίγυπτο, βορειοδυτικά σύνορα μήκους 380 χλμ. με τη Λιβύη και δυτικά σύνορα μήκους 1.300 χλμ. με το Τσαντ...

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ OMDURMAN (1898)

OMDURMAN 1898 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το 1895 οι Βρετανοί μαζί με τους Αιγυπτίους ανέλαβαν εκστρατεία για την κατάλυση του καθεστώτος των φανατικών Ισλαμιστών (Μαχντιστών) και την επαναφορά του Σουδάν υπό τον έλεγχο της Αιγύπτου. Τρία χρόνια αργότερα, ενώ ξημέρωνε η 2α Σεπτεμβρίου 1898, μπροστά από τα τείχη του Ομντουρμάν θα παιζόταν η τελευταία πράξη, καθώς δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι θα αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλο. Το Σουδάν είναι μια αχανής χώρα που βρίσκεται νότια της Αιγύπτου και βορειοδυτικά της Αιθιοπίας. Από το 1821 εθεωρείτο επαρχία της Αιγύπτου. Στην πραγματικότητα όμως οι Αιγύπτιοι ποτέ δεν κατάφεραν να ελέγξουν πλήρως αυτήν την κυρίως ερημική και άγονη χώρα. Είχαν τοποθετήσει απλώς φρουρές στα κυριότερα αστικά κέντρα και σε σημεία κατά μήκος του Νείλου που διέτρεχε τη χώρα πριν φθάσει στην Αίγυπτο. Ως κέντρο της διοίκησής τους είχαν ορίσει το Χαρτούμ, στη συμβολή του Λευκού με τον Γαλάζιο Νείλο. Στην ύπαιθρο επικρατούσε αναρχία, με την κάθε φυλή να έχει τους δικούς της νόμους, ενώ ολόκληρη η χώρα είχε γίνει ο παράδεισος των δουλεμπόρων...

Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΛΑΠΟΥΤΑ

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΚΑΙ Δ. ΠΛΑΠΟΥΤΑ (30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1834)

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, με το σουλτάνο Μωάμεθ Β' στις 29 Μαΐου 1453 και την οριστική κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την ίδια τύχη είχαν σε λίγο και άλλες Ελληνικές περιοχές. Η περίοδος αυτή της Τουρκοκρατίας, μπορεί να χωρισθεί σε δυο περιόδους. Στην πρώτη (15ος - 17ος αιώνας) το έθνος, αφού κατόρθωσε αρχικά να επιβιώσει, προσπάθησε και πέτυχε να ανασυνταχθεί, ενώ στη δεύτερη (17ος - 19ος αιώνας) προχώρησε σε όλους τους τομείς σε μια αναγέννηση, που θα οδηγούσε στην ανεξαρτησία. Στη δεύτερη αυτή περίοδο καλλιεργήθηκε η παιδεία και σημειώθηκε μεγάλη ανάπτυξη του εμπορίου, που είχε σαν συνέπεια την οικονομική ακμή των υπόδουλων Ελλήνων. Όλα αυτά τα χρόνια το γένος των Ελλήνων δεν έπαψε να αγωνίζεται για την ανεξαρτησία του. Μια σειρά από κινήματα ξέσπασαν στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, αλλά τα περισσότερα στηρίζονταν σε ξένη βοήθεια. Από τα πιο σημαντικά ήταν του Διονυσίου επισκόπου Τρίκκης (1612), του 1769 (Ορλωφικά), η δράση του Λάμπρου Κατσώνη (1788 - 1792), οι αγώνες των Σουλιωτών εναντίον του Αλή Πασά (1769 - 1803) κ.α...

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ (1939)

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Την 1η Σεπτεμβρίου 1939 η Γερμανική επίθεση κατά της Πολωνίας άνοιξε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αιματηρότερο και καταστρεπτικότερο από κάθε προηγούμενο και ο οποίος έκλεισε με την ρίψη της βόμβας στην Χιροσίμα, που σηματοδοτεί την απειλή μιας αυτοκτονίας της ανθρωπότητας. Πρόκειται πραγματικά για έναν ιδιαίτερο πόλεμο ή για την συνέχεια εκείνου που έγινε από το 1914 ως το 1918 και το μεταξύ τους διάστημα ήταν ουσιαστικά μια ανακωχή. Υπάρχει όμως μια διαφορά μεταξύ των δύο πολέμων βασική. Εκείνον που ξέσπασε το 1914 τον είχαν επιδιώξει και οι δύο πλευρές, και είναι μοιρασμένη η ευθύνη του. Ο πόλεμος που άρχισε το 1939 ήταν το έργο ενός ανθρώπου. Της κακουργηματικής προσωπικότητας του Αδόλφου Χίτλερ. Είναι τόσο διδακτική, -για το τι μπορεί να στοιχίσει στην κοινωνία ένας δημαγωγός-, η ιστορία της πρόσβασης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, που αξίζει από καιρό σε καιρό να την ξανακοιτάζουμε στις λεπτομέρειές της...

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤHΣ ΝΙΚΑΙΑΣ (1204 - 1261)

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤHΣ ΝΙΚΑΙΑΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ - ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Η άλωση της Λατινοκρατούμενης (από το 1204) Κωνσταντινούπολης από το στρατό της λεγόμενης Αυτοκρατορίας της Νίκαιας το 1261 χαρακτηρίζεται γενικά στη βιβλιογραφία ως ανακατάληψη. Ο όρος προϋποθέτει την αποδοχή πως το κράτος της Νίκαιας αντιπροσωπεύει σε επαρκή βαθμό την πολιτική συνέχεια, στην εξορία, της προ του 1204 Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αντίθετα από τη Λατινική «Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης». Η είσοδος του Βυζαντινού στρατού στην Πόλη έγινε από κάποιο σημείο των τειχών στην περιοχή της πύλης της Πηγής, τη νύχτα της 24ης προς την 25η Ιουλίου 1261 (Ιουλιανό ημερολόγιο). Μετά την άλωσή της το 1204 από τους σταυροφόρους της Δ' Σταυροφορίας, η Κωνσταντινούπολη περιήλθε σε ένα καθεστώς συγκυριαρχίας του Λατίνου (Γάλλου) Αυτοκράτορα και του Κοινού των Βενετών. Στις περιοχές που δεν καταλήφθηκαν από τους σταυροφόρους, τα μέλη της Βυζαντινής αριστοκρατίας και της εκκλησιαστικής ιεραρχίας συσπειρώθηκαν γύρω από δύο ηγεμονικές αυλές, οι οποίες διεκδικούσαν το ρόλο του συνεχιστή της Αυτοκρατορίας: την αυλή των Δουκών Κομνηνών στη δυτική Ελλάδα και εκείνη των Λασκαριδών στη Μικρά Ασία...