ΜΙΝΩΙΚΗ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ (ΜΕΡΟΣ B')

Η ΜΙΝΩΙΚΗ ΚΡΗΤΗ
(ΣΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ Α' ΜΕΡΟΥΣ)

Οικονομία

Καθ' όλη τη διάρκεια της εποχής του Χαλκού η οικονομία της Κρήτης παρέμεινε προνομισματική, βασιζόταν δηλαδή στις ανταλλαγές προϊόντων και όχι στη χρήση νομισμάτων. Μέχρι τα τέλη της Μινωικής περιόδου οι κύριοι οικονομικοί πόροι ήταν η γεωργία και η κτηνοτροφία και κατά δεύτερο λόγο το εμπόριο των βιοτεχνικών προϊόντων. Ανάμεσα στα πρώτα ανταλλάξιμα είδη της Πρωτομινωικής εποχής θεωρούνται τα μέταλλα, ο οψιανός και σπανιότερα τα έργα της τέχνης. Την οργανωμένη άσκηση του εμπορίου κατ' αυτή την περίοδο υποδηλώνει η ευρεία χρήση των σφραγίδων που βρίσκονται κυρίως σε ταφικά σύνολα...

ΜΙΝΩΙΚΗ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ (ΜΕΡΟΣ Α')

Η ΜΙΝΩΙΚΗ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ Ο ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Εποχή του Χαλκού Γενικά

Με την επικράτηση του χαλκού σαν βασικό υλικό κατασκευής εργαλείων και όπλων αρχίζει η λεγόμενη εποχή του χαλκού (περίπου 2600 π.Χ. – 1100 π.Χ.). Κάποιοι παλαιότεροι οικισμοί εγκαταλείπονται τώρα και πολλοί νέοι ιδρύονται, ήδη από το ξεκίνημα της περιόδου σε όλο τον Ελληνικό γεωγραφικό χώρο. Από τις 929 θέσεις (στοιχεία 1990) της πρώιμης εποχής του χαλκού που έχουν εντοπιστεί, 9 βρίσκονται στην Ήπειρο, 85 στην Μακεδονία, 18 στην Θράκη, 57 στην Θεσσαλία, 206 στην Στερεά Ελλάδα και Εύβοια, 172 στην Πελοπόννησο, 17 στα νησιά του Ιονίου, 229 στα νησιά του Αιγαίου και 136 στην Κρήτη.

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ - ΠΡΩΤΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ - ΠΡΩΤΟΪΣΤΟΡΙΑ

Η Εποχή του Λίθου Γενικά

Η μακραίωνη παρουσία και πολιτισμική πορεία του ανθρώπου στον πλανήτη μας σηματοδοτείται από τις βασικές πρώτες ύλες, που χρησιμοποίησε για την κατασκευή εργαλείων και όπλων. Mε τα εργαλεία και τα όπλα παρενέβη στο εκάστοτε φυσικό περιβάλλον, με στόχο αρχικά την επιβίωση και στη συνέχεια τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, επεκτείνοντας τις παραγωγικές και γενικότερα οικονομικές του δραστηριότητες. Τα ζωτικής σημασίας υλικά, ο λίθος, ο χαλκός και ο σίδηρος αποτέλεσαν κριτήριο για την τριμερή διαίρεση της Προϊστορίας και Πρωτοϊστορίας σε εποχή του Λίθου, εποχή του Χαλκού και εποχή του Σιδήρου...

ΔΙΚΑΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ή ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ (1788 - 1825)

ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ ''Ο ΤΡΕΛΟΠΑΠΑΣ'' (1788 - 1825)

Τα Πρώτα Χρόνια

Ο Παπαφλέσσας είναι, αναμφισβήτητα, μία από τις πιο καταπληκτικές, ηρωικές και δραματικές μορφές του Εικοσιένα. Γεώργιος Δημητρίου Φλέσσας μετέπειτα Γρηγόριος Δικαίος (Παπαφλέσσας). Αρχιμανδρίτης, από τους κορυφαίους αγωνιστές , ένθερμος οπαδός της επαναστατικής ιδέας. Γεννήθηκε στα 1788 στην Πολιανή της Μεσσηνίας, ένα χωριό τριάντα χιλιόμετρα έξω από την Καλαμάτα. Τον πατέρα του τον έλεγαν Δημήτριο Δικαίο και τη μητέρα του Κωνσταντίνα, η οποία καταγόταν από την οικογένεια των Ανδροναίων. Ο Γρηγόριος, του οποίου το βαπτιστικό όνομα ήταν Γεώργιος, ήταν το τελευταίο από τα 28 παιδιά του Δημητρίου Δικαίου και το δέκατο της Κωνσταντίνας που ήταν η δεύτερη γυναίκα του. Το γιατί δόθηκε στους Δικαίους το προσωνύμιο «Φλεσσαίοι» που μ’ αυτό απαθανατίστηκε ο Γρηγόριος, δεν είναι σαφές.

Ίσως από παραφθορά της λέξεως «Εφεσίους», της ομώνυμης επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς τους Εφεσίους, που στην εκκλησία του χωριού του διαβάζονταν Εφλεσίους. Από μικρός έδειξε ζωηράδα και φιλομάθεια. Η τόλμη, το πείσμα και η ανυπακοή του δεν είχαν όρια. Αεικίνητος, γκρινιάρης και ανικανοποίητος πάντα, δεν έβρισκε ησυχία πουθενά. Έκανε όποια αποκοτιά του ερχόταν στο μυαλό, χωρίς να λογαριάζει τίποτε και κανέναν. Ο πρώτος του δάσκαλος στα γράμματα ήταν κάποιος ταπεινός καλόγερος του χωριού του. Το τι τράβηξε αυτός ο άνθρωπος από το μαθητή του, δεν περιγράφεται...

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΜΑΝΙΑΚΙ (20 Μαΐου 1825)

Η Μάχη στο Μανιάκι

Η Γενική Κατάσταση της Εποχής

Στις αρχές του 1825 η Ελληνική Επανάσταση διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο, όχι μόνο από τον Ιμπραήμ, αλλά και εξαιτίας του εμφύλιου σπαραγμού. Ο Αιγύπτιος πολέμαρχος, μετά την κατάληψη του Νεόκαστρου (κάστρου της Πύλου), γρήγορα έγινε κυρίαρχος σχεδόν όλης της Μεσσηνίας και ετοιμαζόταν να βαδίσει κατά της Τριπολιτσάς, διοικητικού κέντρου της Οθωμανικής Πελοποννήσου, που κατείχαν οι Έλληνες από το 1822. Η Ελληνική Επανάσταση διήνυε ήδη το πέμπτο έτος της και η Πελοπόννησος ελεγχόταν πλέον από Ελληνικές δυνάμεις πλην των φρουρίων της Πάτρας, της Μεθώνης και της Κορώνης...

ΣΙΚΕΛΙΚΟΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΙ 1282 ΚΑΙ ''Η ΚΑΤΑΛΑΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ''

ΣΙΚΕΛΙΚΟΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΙ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΛΑΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ 

Η Ύστερη Βυζαντινή Περίοδος

Εισαγωγή

Σημαντική για την κατανόηση μιας ιστορικής περιόδου είναι η καταγραφή και ερμηνεία των γεγονότων που σημάδεψαν και επηρέασαν αποφασιστικά την ιστορική της εξέλιξη. Παρακάτω εξιστορούνται γεγονότα, οι εξωτερικές και εσωτερικές εξελίξεις στο Βυζαντινό κράτος και η πολιτική των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων κατά την περίοδο αυτή. Τα χρονολογικά όρια για το χωρισμό της Βυζαντινής ιστορίας σε περιόδους είναι κατά γενική ομολογία συμβατικά. Αρκετοί ιστορικοί τοποθετούν την έναρξη της Ύστερης Βυζαντινής περιόδου στον 11ο αιώνα, όταν συντελέστηκαν ριζικές μεταβολές στην εσωτερική ζωή της Αυτοκρατορίας (διοίκηση, δικαιοσύνη, οικονομία, στρατό), καθώς και στο εδαφικό της status quo...

ΣΥΡΙΑΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ (276 π.Χ. - 168 π.Χ.)

ΟΙ ΣΥΡΙΑΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Εισαγωγή

Οι Συριακοί πόλεμοι έλαβαν χώρα μεταξύ των διαδόχων – επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Διήρκεσαν από το 276 π.Χ έως το 168 π.Χ και διεξήχθησαν σε έξι περιόδους. Οι Συριακοί πόλεμοι ήταν μια σειρά μεγάλων συγκρούσεων μεταξύ του Βασιλείου των Πτολεμαίων της Αιγύπτου και της Αυτοκρατορίας των Σελευκιδών. Αυτή η αλληλουχία πολέμων στη διάρκεια 100 περίπου ετών (276-168 π.Χ.) εξάντλησε και την Αίγυπτο, αλλά και τους Σελευκίδες, έτσι ώστε τελικά καταστράφηκαν και κατακτήθηκαν από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Παρθία.

Δυναστεία των Πτολεμαίων

Η Δυναστεία των Πτολεμαίων ήταν μια βασιλική οικογένεια της Ελληνιστικής Περιόδου, που κυβέρνησε την Αίγυπτο για περίπου τρεις αιώνες, από το 305 μέχρι το 30 π.Χ. Μέρος των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήταν και η χώρα της Αιγύπτου. Όταν εισήλθε στη χώρα το 332 π.Χ., ο λαός της τον υποδέχτηκε ως απελευθερωτή, αναγνωρίζοντάς τον μάλιστα ως συνεχιστή των Φαραώ. Προορισμοί του ήταν αρχικά η Μέμφιδα και κατόπιν το περίφημο μαντείο του Άμμωνα στην όαση Σίβα...

ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ 490 π.Χ (ΜΕΡΟΣ Β')

Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Η Σύγκρουση

Μόλις οι Αθηναίοι πληροφορήθηκαν την άφιξη των Περσών στην Αττική, έστειλαν τον ημεροδρόμο Φειδιππίδη στη Σπάρτη προκειμένου να εξασφαλίσουν τη βοήθεια της στρατιωτικής υπερδύναμης της Πελοποννήσου. Την απόσταση των 240 χιλιομέτρων που χωρίζει τις δύο πόλεις θρυλείται ότι την κάλυψε σε δύο ημέρες, ωστόσο η απάντηση των Σπαρτιατών υπήρξε αποκαρδιωτική. Σύμφωνα με τις τοπικές θρησκευτικές παραδόσεις τους, δεν ήταν σε θέση να εκστρατεύσουν τόσο μακριά από τη γενέτειρά τους και να εμπλακούν σε εχθροπραξίες πριν από την παρέλευση της πανσελήνου, ήτοι πριν από έξι τουλάχιστον ημέρες. Παράλληλα όμως δεν επιθυμούσαν να εγκαταλείψουν τη βάση τους και για τον πρόσθετο λόγο ότι υπέβοσκε ο φόβος μιας γενικευμένης επανάστασης των ειλώτων...

ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ 490 π.Χ (ΜΕΡΟΣ Α')

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Εισαγωγή

Η μάχη του Μαραθώνα, που κατά πάσα πιθανότητα διεξήχθη την 11η Σεπτεμβρίου του έτους 490 π.Χ., υπήρξε η πρώτη από συνολικά τρεις μάχες, όπου οι Αθηναίοι νίκησαν τον κατά πολύ μεγαλύτερο στρατό και το ναυτικό των Περσών, με μικρή μόνον υποστήριξη από άλλες Ελληνικές πόλεις. Με τις νίκες αυτές αναχαιτίστηκε η πρώτη απόπειρα μιας φιλόδοξης Ασιατικής εισβολής στην Ευρώπη και συγχρόνως τέθηκαν τα θεμέλια για την ανάπτυξη της Αθήνας ως κυρίαρχης δύναμης. Η μάχη του Μαραθώνα υπήρξε, σχετικά με το αποτέλεσμα της, η πιο ασήμαντη, επειδή δεν οδήγησε σε καμιά πολιτική απόφαση. Χρονογράφος της είναι ο Ηρόδοτος, που περιγράφει τα γεγονότα με πατριωτικό ύφος...