tag:blogger.com,1999:blog-53292229382790921122024-03-18T11:23:12.413+02:00ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.comBlogger331125tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-79725422055064945862016-10-05T07:09:00.000+03:002017-07-13T06:38:08.302+03:00ΚΙΤΣΟΣ ΤΖΑΒΕΛΑΣ (1801 - 1855)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΚΙΤΣΟΣ ΤΖΑΒΕΛΑΣ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΡΟΟΙΜΙΟ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Θαύµα του '21 η Παράδοση της Φυλής και η Παιδεία του Έθνους</span></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-tTJxlk-K8CI/WVHe_WTYcPI/AAAAAAAAqiY/iuDdV0HQzfkJivSt8EyuwXpel14I9_tjQCLcBGAs/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BKitsos_Tzavelas.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="545" data-original-width="900" height="193" src="https://4.bp.blogspot.com/-tTJxlk-K8CI/WVHe_WTYcPI/AAAAAAAAqiY/iuDdV0HQzfkJivSt8EyuwXpel14I9_tjQCLcBGAs/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BKitsos_Tzavelas.jpg" width="320" /></a></div>
Ο βίος της Ελληνικής φυλής, η οποία ανεβαίνει υπερήφανα τις χιλιετηρίδες µε συνοχή αδιάπτωτο και αναλλοίωτο πνεύµα, είναι αυτός καθ’ εαυτός ένα θαύµα. Είναι θαύµα η εγκατάσταση του αρίστου συστήµατος των αποικιών. Θαύµα η εξαίσια άνθηση των Αθηνών, που τόσο αρµονικά ανέπτυξε όλη τη σοφία, τη τέχνη και την αρετή, ώστε να είναι σήµερα ο κανόνας ζωής όλων των λαών της γης. Θαύµατα οι Μαραθώνες και οι Σαλαµίνες. Θαύµα η εξόρµηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Θαύµα η επιβίωση και αναγέννηση στη Ρώµη. Θαύµα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ο θρίαµβος του Ελληνικού πνεύµατος υπό το ένδυµα της νέας πίστεως. Θαύµα η επανάσταση του 1821. Πρώτιστος παράγοντας του θαύµατος του 1821 είναι η υψηλή και αείζωος παράδοση της φυλής. Που υπήρξε πάντα για τους Έλληνες ζώσα δύναµη, ζυµωµένη µε τα κύτταρα των Ελλήνων, κυκλοφορούσα στο αίµα τους, και συχνά, σε πολλούς, ανεπίγνωστος...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Διότι την ηθική συνείδηση του έθνους, δεν αποτελούν µόνο η συνείδηση της ιστορίας του, αλλά και οι κληρονοµηµένες υποσυνείδητες τάσεις, προ πάντων αυτές, που φαίνονται σαν αγνοούµενες, αλλά αιφνιδίως αφυπνίζονται και καταπλήσσουν ακόµα και τον ίδιο το φορέα τους. Το έθνος στο 1821 βρήκε όλη τη δύναµη του µέσα στις παραδόσεις του. Δεν συµβουλεύτηκε διαπρεπείς διπλωµάτες, όπως ο Καποδίστριας. Δεν ερώτησε µεγάλους σοφούς, ως ο Κοραής. Οι φιλικοί ήταν άνθρωποι απλοί. Τα τέκνα της Ελλάδος, όταν επαναστάτησαν, είχαν ολίγα όπλα, ολίγους πόρους. Είχαν όµως µέγα εφόδιο, την υπερηφάνεια της καταγωγής τους, όπως την είχε σφυρηλατήσει επί µακρούς αιώνες η παράδοση του έθνους.<br />
<br />
Ο αγών της παλιγγενεσίας δεν άρχισε το 1821, όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλ’ ευθύς µετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Αν αξιοθαύµαστος είναι ο επί του πεδίου της µάχης αγών, όχι µικρότερου θαυµασµού είναι ο κρυφός αλλ’ επίσης ηρωικός αγών, τον οποίο διεξήγαγε το έθνος από το 1453 µέχρι το 1821. Και ο αρµατολός, ο κλέφτης, ο ναυτίλος, ο κληρικός, ο διδάσκαλος, ο λόγιος, ο έµπορος, η ηρωική µητέρα, ο βασανισµένος ραγιάς, όλοι είναι παράγοντες άµεσοι ή έµµεσοι , οι οποίοι συνετέλεσαν να διατηρηθεί άσβεστη η ελληνική συνείδηση και να διαµορφωθεί το εθνικό συναίσθηµα, χωρίς το οποίο ήταν αδύνατο να προκύψει το 1821.<br />
<br />
Επί τέσσαρες ολόκληρους αιώνες διεξάγει το δύσµοιρο, αλλά γενναίο έθνος τον σκληρότατο αγώνα κατά του κατακτητή, ενώ τα άτοµα βασανίζονται και θανατούνται, οι κώµαι και τα χωρία δηούνται και πυρπολούνται, τα ιερά του συλούνται, τα αγαθά του δηµεύονται. Και διεξάγει τον αγώνα αυτό οδηγούµενο µόνο από τον πόθο για την ελευθερία. Όταν ήλθε το πλήρωµα του χρόνου δύο σχεδόν αµαθείς έµποροι, ο Σκουφάς και ο Ξάνθος, συνέλαβαν την ιδέα της Φιλικής Εταιρίας, που έδωσε στον διάχυτο πόθο της ελευθερίας τη µορφή πανελληνίου συνωµοσίας. Καταλυτική ήταν η συµβολή σε αυτό της παιδείας.<br />
<br />
Η από των µέσων του 18ου αιώνος αλµατώδης διάδοση της Ελληνικής παιδείας παρασκεύασε νέα γενεά στον Ελληνικό λαό, µε φρόνηµα υψωµένο και πόθους σαφείς, και αυτό αποδεικνύεται από την ταχύτητα µε την οποία διαδόθηκε η Φιλική Εταιρία. Βεβαίως, οι ένδοξοι ήρωες, ήσαν άγευστοι υψηλής παιδείας, είχαν όµως ανατραφεί εν µέσω του από της παιδείας και της εκκλησίας απαυγάζοντος ανεσπέρου φωτός, εν µέσω των θρησκευτικών και εθνικών παραδόσεων. Εξ’ αυτών ενεπνέοντο, και υπ’ αυτών εκινούντο στον υπέρ πίστεως και πατρίδος αγώνα. Με τον τρόπο αυτό, προελήφθη η αφοµοίωση των δουλωθέντων ελλήνων, διασώθηκε η θρησκεία και οι παραδόσεις τους, η γλώσσα και η εθνική συνείδηση, πράγµα που αποτελεί ένα από τα θαυµασιώτερα γεγονότα της Ελληνικής ιστορίας.<br />
<br />
Η ιστορία δηµιουργεί τους ήρωες. Οι Έλληνες ήρωες όµως δεν χρησιµοποιούν µόνο το απαραίτητο ξίφος. Ροµφαία υπήρξε πάντα το πνεύµα. Χωρίς αυτό η σωµατική ανδρεία των ολίγων δεν θα µπορούσε να νικήσει τις υπέρτερες στρατιές των πολλών. Χωρίς αυτό δεν θα υπήρχαν Μαραθώνες, Θερµοπύλες. Μ’ αυτές έζησε και µ’ αυτές θα ζήσει η Ελλάς, και αυτές αποτελούν την ακατάλυτη περιουσία της. Πτωχή και εξαντληµένη η Ελληνική ύλη διαθέτει πάντα αλώβητη ψυχή. Παρ’ όλες τις υλικές ήττες η Ελλάς νικά πάντα µε το πνεύµα, και εκεί έγκειται η αξία της και η αιτιολογία της αντοχής της και της αιωνίας επιβίωσης της.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Ανάδειξη Ηγητόρων και η Δηµιουργία Πολεµικών Πυρήνων </span></b><br />
<br />
Οι πόθοι της φυλής θα ήταν κτήµα λίγων εκατοντάδων διανοουµένων, εάν δεν υπήρχαν σ’ όλες σχεδόν τις Ελληνικές επαρχίες πολεµικοί πυρήνες οργανωµένοι και εκπαιδευµένοι, οι αρµατολοί και οι κλέφτες. Είχαν πολεµική πείρα και ηρωικές παραδόσεις, εκτίµηση και εµπιστοσύνη ολοκλήρου του λαού της επαρχίας τους. Η λιτότητα και η σεµνότητα βίου, η γνώση του εδάφους και η άσκηση στις πορείες και στη βολή προετοίµαζε µε τον καλύτερο τρόπο τους αυριανούς µαχητές της εθνικής µας ανεξαρτησίας. Αγύµναστοι και απόλεµοι οι ραγιάδες, πλην των Μανιατών, των Σουλιωτών και των αρµατολών της Βορείου Ελλάδος, διδάσκονται τώρα από το παράδειγµα όλων αυτών, αρµατολών και κλεφτών, Σουλιωτών και Μανιατών, και εξεγείρονται υπέρ της ελευθερίας, του ιστορικού δικαίου και της πατρικής κληρονοµιάς που είχε αφαιρεθεί δια της βίας.<br />
<br />
Στον αγώνα της ανεξαρτησίας µεγαλόπρεπο παρουσιάζεται το δαιµόνιο του Ελληνισµού σε άλλη του σηµαντική εκδήλωση. Την πλούσια ανάδειξη ηγητόρων, αυτών που αποτελούν τα κεφαλαία γράµµατα της ιστορίας. Άφθονες ηγετικές φυσιογνωµίες αναπηδούν από κάθε γωνιά της Ελληνικής γης, για να προσφέρουν στον αγώνα επισκόπους, στρατηγούς, ναυάρχους, υπουργούς, παιδαγωγούς. ιστορικούς, δηµοσιογράφους, ποιητές. Ξύπνησε ο Ελληνισµός, και υπό το πρόσταγµα «Δεύτε παίδες Ελλήνων, η πατρίς σας καλεί», ανέλαβε το ηράκλειο έργο της εθνικής του αποκαταστάσεως. Όλη η χώρα είχε µεταβληθεί σε απέραντο πεδίο συγκρούσεων.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Επτάνησα Εστία Συγκροτηµένου Ελληνικού Στρατού </span></b><br />
<br />
Φθάνοντας στον 19ο αιώνα τα βουνά της Ελλάδος είναι πληµµυρισµένα από ένοπλους ραγιάδες. Η Πύλη δεν µπορεί πλέον να ανεχτεί τους οπλισµένους αυτούς αντάρτες, που πλήθαιναν και αποτελούσαν δικό τους κράτος στην καρδιά της Αυτοκρατορίας. Συγκεντρώνει τις πολεµικές της δυνάµεις και αρχίζει ένα κυνηγητό άγριο και ανελέητο. Εκείνοι αντιστέκονται όσο µπορούν. Όµως δεν είναι δυνατό να αντέξουν τον άνισο αυτό αγώνα. Αρχηγοί σκοτώνονται και τα καπετανάτα τους διαλύονται. Όσοι κατορθώνουν να γλιτώσουν περνούν στα Επτάνησα, το πρόθυµο και στοργικό καταφύγιο των κατατρεγµένων ραγιάδων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-eEfhovE_EV8/WVskjw86e-I/AAAAAAAAqis/bLGDFM-b5ys_FkWQpsbQRjpKu7kqaltxQCLcBGAs/s1600/Spoils-of-war-Herzogovina-1862-Christian-girls-kidnapped-by-bashibazouks-and-brought-to-Adrianopolis-to-be-sold-1868-Jaroslav-Cermak.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="556" data-original-width="909" height="390" src="https://3.bp.blogspot.com/-eEfhovE_EV8/WVskjw86e-I/AAAAAAAAqis/bLGDFM-b5ys_FkWQpsbQRjpKu7kqaltxQCLcBGAs/s640/Spoils-of-war-Herzogovina-1862-Christian-girls-kidnapped-by-bashibazouks-and-brought-to-Adrianopolis-to-be-sold-1868-Jaroslav-Cermak.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Εκεί κάτω, υπό τη Ρωσική, τη Γαλλική και την Αγγλική σηµαία, θα δηµιουργηθεί µια συστηµατική οργάνωση των πολεµικών δυνάµεων του Έθνους, και θα αναδειχτούν οι αρχηγοί που θα το οδηγήσουν στην αποφασιστική αναµέτρηση τους µε τους Τούρκους. Πρώτοι οι Ρώσοι, όταν στα 1793 πήραν τα Επτάνησα, σκέφθηκαν να τους χρησιµοποιήσουν κατά του Ναπολέοντα. Εκείνοι συγκρότησαν τα πρώτα ελληνικά σώµατα, που αποτέλεσαν τις αναγκαίες σχολές , στις οποίες διδάχθηκαν την τέχνη των αρµάτων οι πρωτόγονοι πολεµιστές των ελληνικών βουνών. Όταν, στα 1807, οι Γάλλοι έδιωξαν τους Ρώσους, διατήρησαν τα Ελληνικά σώµατα, αφού τα συµπλήρωσαν και τα ανασχηµάτισαν.<br />
<br />
Ακολούθησε η Αγγλική κατοχή της Επτανήσου, κατά την οποία αυξήθηκαν και συστηµατοποιήθηκαν. Τότε µπήκαν στις τάξεις των αξιωµατικών τους οι ενδοξότερες µορφές του 1821, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς, ο Πλαπούτας, ο Βιλαέτης, οι Πετµεζαίοι κ.ά. Και µαζί µ’ όλους αυτούς ο Κίτσος Τζαβέλας, σε νεαρότατη τότε ηλικία. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Ιστορική Δικαιοσύνη για το Αιµατοβαµµένο Σούλι και τον Κίτσο Τζαβέλα </span></b><br />
<br />
Οι Αρχαίοι Έλληνες τιµούσαν και λάτρευαν µεταξύ των θεών τη Μνηµοσύνη. Της Μνηµοσύνης θυγατέρες ήταν οι εννέα Μούσες, µεταξύ των οποίων η Κλειώ εφέρετο σαν εφορεύουσα της Ιστορίας, φέρουσα στέφανο δάφνης και σάλπιγγα στη δεξιά χείρα. Τη Μούσα Κλειώ ας φέρουµε ενώπιον µας για να σαλπίσει τη δόξα των πατέρων µας. Η δάφνη την οποία φέρει ανήκει στους ήρωες που θα µνηµονεύσει και στους οποίους θα την επιδώσει. Όση αλήθεια και αν κλείνει η κρίση ότι η ιστορία των εθνών είναι η ιστορία των µεγάλων της ανδρών, µεγαλύτερη και απόλυτη αλήθεια είναι ότι αν τα έθνη, αν οι λαοί δεν προσφέρουν το απαραίτητο ηθικό έδαφος, οι µεγάλοι τους άνδρες δεν µπορούν να εξωραΐσουν την ιστορία.<br />
<br />
Το Σούλι και το Ζάλογγο επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Ήταν η ρίζα της φυλής που εθριάµβησε. Του λαού ήταν το φυλλοκάρδι που θαυµατούργησε. Μέσα στην ιστορική αυτή αλήθεια και µόνο µπορούµε να προσµετρήσουµε το µέγεθος και την αξία της συµβολής του Κίτσου Τζαβέλα, όπως και των άλλων ηρώων του 1821. Τη παρθενικότητα του ηρωισµού του, τη µεγαλοσύνη του ονόµατος του. Η µεγίστη αρετή της ιστορίας είναι η δικαιοσύνη, και πιστεύω ότι η ακριβής εκτίµηση προσώπων και καταστάσεων του 21 δεν έχει συντελεστεί ακόµα. Ο βράχος του Σουλίου, του αθάνατου Σουλίου κατά τον Παπαρηγόπουλο, εµάχετο δεκαετίες στο βορά, πριν γίνει έρηµος βωµός του ηρωισµού.<br />
<br />
Απασχολώντας µετά του Αλή Πασά όλη τη Τουρκική δύναµη της Ηπείρου και της Αλβανίας . Πρόκειται για την επανάσταση του Αλή που συµµαχεί µε τους Σουλιώτες, επανερχοµένους στο προ 16 ετών απολεσθέν Σούλι, και συµπαρασύρουν τους Αλβανούς σε συµµαχικό επί έτος αγώνα, λόγω µεν υπέρ του Αλή, έργω δε υπέρ της Ελληνικής επαναστάσεως. Η Μούσα της ιστορίας, κάθε φορά που της δίδεται η ευκαιρία, είναι έτοιµη να καλέσει στο προσκήνιο πρόσωπα, να προσηµειώσει τόπους. Στων τόπων αυτών το προσκύνηµα ας προσέλθουµε µε την ευκαιρία αυτού του πονήµατος, καθώς τα χωριά και τα κάστρα έχουν κι αυτά τη µοίρα τους και το ριζικό τους.<br />
<br />
Ρίχνοντας µια γρήγορη µατιά στη µοίρα των έµψυχων εκείνη την ιστορική περίοδο του 1821, βλέπουµε να ξεπηδούν πάµφωτα το αιµατοβαµένο Σούλι, το Κεφαλόβρυσο του Καρπενησιού, η Κλείσοβα του Μεσολογγίου, η Άµπλιανη, η Καλιακούδα, το Κρεµµύδι, τόποι γιγαντοµαχιών για την επιβίωση της φυλής µας. Τόποι και γιγαντοµαχίες στις οποίες πρωτοστάτησε η θρυλική µορφή του Κίτσου Τζαβέλα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΣΟΥΛΙ ΠΡΟΠΟΜΠΟΣ ΤΟΥ 1821 </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Εθνογραφική Προέλευση των Σουλιωτών - Το Τοπωνύµιο Σούλι</span></b><br />
<br />
Η προέλευση και ετυμολογία του ονόματος του Σουλίου δεν έχει αποσαφηνιστεί αν και έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες. Ο Περραιβός, σύμφωνα με τη ντόπια παράδοση, αναφέρει ότι το όνομα αποδίδεται σε κάποιον Σούλη ή Σούλιου που φονεύτηκε στην τοποθεσία όπου σήμερα είναι το Σούλι. Λέει ότι οι οικιστές του Σουλίου μετοίκησαν κατά διαστήματα από το 1500 - 1600 από τα γειτονικά χωριά για να αποφύγουν την Τουρκική δουλεία. Οι φυγάδες αυτοί αφού εγκαταστάθηκαν στο Σούλι με τις οικογένειες τους αυξήθηκαν και έκτισαν τα πρώτα τέσσερα χωριά δηλ. το Σούλι, Σαμονίβα, Κιάφα και Αβαρίκος. Ο μεγάλος ποιητής Aνδρέας Kάλβος, πιστεύει ότι οι Σουλιώτες είναι απόγονοι των Σελλών και ονομάζει την περιοχή «Σελλαΐδα» εξ ου και το όνομα «Σούλι».<br />
<br />
Σύμφωνα με τον ιστορικό Kων/νο Πανταζή, η ερμηνεία αυτή του ποιητή, στηρίζεται στην ιστορική πραγματικότητα. Η περιοχή αυτή κατοικήθηκε από το 800 π.X. από τους πρώτους Έλληνες και ονομάστηκε Θεσπρωτία. Γύρω στο 1600 από χωριά της Θεσπρωτίας, μεμονωμένες οικογένειες που ήθελαν να αποφύγουν την Οθωμανική καταπίεση, ανέβηκαν στα βράχια της Μούργκας και έχτισαν το Τετραχώρι. Αυτές οι οικογένειες εκπροσωπούσαν ολόκληρη την περιοχή της Σελλαΐδος και κατά τον Kων/νο Πανταζή, σωστά ο ποιητής Kάλβος τους θεωρεί απογόνους των Σελλών. Ο Βασίλειος Μπόλωσης, που ήταν μόνιμος κάτοικος της περιοχής, αναφέρει στο μικρό ιστορικό του δοκίμιο ότι:<br />
<br />
«Κάποιος στο Μαργαρίτη είχε κάνει έγκλημα (είχε σκοτώσει) και πήρε την οικογένειά του και ανέβηκε στα μέρη ετούτα φοβούμενος τους Τούρκους στο Μαργαρίτι. Αυτός ονομάζονταν Σούλης και από το όνομά του, πήρε η περιοχή το όνομα «Σούλι». Αυτό είχε γίνει, όπως μου έλεγαν το έτος 1550 περίπου».<br />
<br />
Άλλες θεωρίες για την καταγωγή της ονομασίας της περιοχής είναι το ότι η λέξη «Σούλι» στα σλαβικά σημαίνει σκοπιά, ή ότι, οι πρώτοι κάτοικοι του Σουλίου ήταν Αλβανόφωνοι και πως η λέξη «Σούλι» είναι Αλβανική και σημαίνει δοκάρι.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">''Η Σουλιώτικη Συμπολιτεία''</span></b><br />
<br />
Το Σούλι αποτελούσε τον αρχαιότερο οικισμό και πρωτεύουσα του τετραχωρίου (Σούλι, Σαμονίβα, Κιάφα, Αβαρίκος) και κάλυπτε έκταση 1.000 στρεμμάτων. Σύμφωνα με τον Περραιβό στα αραιοχτισμένα σπίτια του κατοικούσαν τετρακόσιες πενήντα οικογένειες κατανεμημένες σε φάρες που εξυπηρετούνταν από 100 και πάνω πηγάδια. Από τις σπουδαιότερες φάρες ήσαν οι Τζαβελλαίοι, Μποτσαραίοι, Κουτσονικαίοι, Μπουσμπαίοι, Φωτομαραίοι, Κασκαραίοι, Σεχαίοι, Καλογεραίοι, Ζορμπαίοι κ.ά. Στην Σαμονίβα κατοικούσαν 50 οικογένειες φάρες, οι Δαγκλαίοι, Μπεκαίοι κ.ά. Στην Κιάφα 90 οικογένειες, σε τέσσερις φάρες, οι Ζερβαίοι, Φωταίοι, Νικαίοι και στον Αβαρίκο 60 οικογένειες, σε τρεις φάρες.<br />
<br />
Με μια «Σπαρτιατική» εκπαίδευση, από μικροί εκπαιδεύονταν στα όπλα και εκμεταλλευόταν στο έπακρον τα πλεονεκτήματα που τους πρόσφερε η φυσική οχυρή θέση της περιοχής. «Όθεν ο βίος των Σουλιωτών ουδέποτε απέβη βιομηχανικός ή εμπορικός ή λόγιος όπως ο βίος των άλλων Ελληνικών κοινοτήτων. Το κύριον αυτών ενασχόλημα ήτο ο πόλεμος ή η προς πόλεμον παρασκευή. Κανένας καμίαν τέχνην ή πραγματεία δεν μεταχειρίζεται παρά όλη η γύμνασις παιδιόθεν είναι εις τα άρματα» (Χ. Περραιβός). Οι κάτοικοι του τετραχωρίου αποτελούσαν αυτόνομη προνομιούχα πολιτεία με δικούς της νόμους, στρατό, νομοθετικά και εκτελεστικά σώματα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-dHuVUdULWOo/WVxirDMj-rI/AAAAAAAAqi4/jp0Wijbl2wQdt4He-CAUqGoVciFDWx0IQCLcBGAs/s1600/096eccdfcb2e1e51eec79b9d916be02c.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1102" data-original-width="1500" height="293" src="https://3.bp.blogspot.com/-dHuVUdULWOo/WVxirDMj-rI/AAAAAAAAqi4/jp0Wijbl2wQdt4He-CAUqGoVciFDWx0IQCLcBGAs/s400/096eccdfcb2e1e51eec79b9d916be02c.PNG.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Τη διοίκηση στο Σούλι ασκούσαν η Γερουσία, στην οποία ανήκε η πολιτική και δικαστική εξουσία, η οποία και αποφάσιζε για πόλεμο ή ειρήνη. Το Συμβούλιο των Καπεταναίων, το οποίο ήταν υπεύθυνο για την πολεμική προετοιμασία και για την διεξαγωγή πολέμου. Αυτό διόριζε τον Αρχιστράτηγο, ο οποίος αποκαλούνταν Πολέμαρχος. Για τη θέση του Αρχιστράτηγου επιλέγονταν ο ικανότερος, γενναιότερος και εμπειρότερος των Καπεταναίων. «Το Κριτήριο της Πατρίδος» αποτελεί την ανώτατη δικαστική εξουσία της Συμπολιτείας και συνεδρίαζε σε ιδιαίτερο οίκημα, του οποίου σώζονται τα ερείπια. Τις μικρές διαφορές των φαρών τις έλυνε ο αρχηγός της φάρας. Κάθε ύβρις προς κάποιο άτομο της φάρας θεωρούνταν ότι αντανακλούσε σε ολόκληρη τη φάρα.<br />
<br />
Τις διαφορές μεταξύ των ανδρών της ίδιας φάρας επίλυαν συνήθως οι γυναίκες. Απλή υπόνοια για την τιμή κάποιας γυναίκας αρκούσε για να λιθοβοληθεί με απόφαση του αρχηγού της φάρας. Την μοιχαλίδα την έβαζαν σε σάκο και την γκρέμιζαν από τον Αχέροντα. H εκκλησία του Δήμου επικύρωνε ή απέρριπτε τις αποφάσεις. Οι νόμοι των Σουλιωτών δεν ήταν γραφτοί, αλλά άγραφοι. Νόμοι τους ήταν τα Ελληνικά ήθη και έθιμα, καθώς και οι πατροπαράδοτες συνήθειες του τόπου. Από το 1720 ιδίως και μετά οι έποικοι του Σουλίου πληθύνονταν και ο πληθυσμός του τετραχωρίου έφθασε σε 2.500 κατοίκους. Με το πέρασμα των χρόνων ήρθαν σε προστριβές με τους Αγάδες του Μαργαριτίου, της Πάργας, της Παραμυθιάς, του Φαναριού και των Ιωαννίνων.<br />
<br />
Μέχρι το 1740 οι Σουλιώτες βρίσκονται σε συνεχείς αγώνες για απόκρουση των επιδρομών και για την διαφύλαξη της ανεξαρτησίας τους. Στη συνέχεια οι επιχειρήσεις των Σουλιωτών από αμυντικές έγιναν επιθετικές. Το 1741 κατέλυσαν την Τουρκική εξουσία σε πολλά γειτονικά τους χωριά και τα υποτάσσουν. Προσπαθούν αφ' ενός μεν να ελευθερώσουν τους καταδυναστευόμενους από τους Τουρκολβανούς γείτονές τους, αφ' ετέρου δε επιδίωκαν να αυξήσουν τα έσοδα με τους φόρους τους. Τα χωριά αυτά έμειναν στην ιστορία με την ονομασία Παρασούλια και οι κάτοικοι με το όνομα Παρασουλιώτες.<br />
<br />
Το Τετραχώρι μαζί με τα επτά πλησιέστερα χωριά το Επταχώρι (Τσεκουράτι, Περιχάτι, Βίλλια, Αλποχώρι, Κοντάταις, Γκιονάλα και Τσεφλήκι), είναι ένα είδος Ομοσπονδίας και οι κάτοικοί τους ονομάζονται Σουλιώτες. Τα υπόλοιπα χωριά υπάκουαν στη Σουλιώτικη ομοσπονδία, ανέλαβαν τη φροντίδα για τον επισιτισμό τους, ενώ οι ίδιοι επωμίστηκαν την άμυνα της περιοχής από τους Τούρκους. Ως το 1760 είχαν ήδη την επικυριαρχία σε όλη σχεδόν τη Ν.Α. Ήπειρο (το τμήμα της Ηπείρου που περιλαμβάνεται μεταξύ Λούρου - Ιωαννίνων - Παραμυθιάς - Μαργαριτίου και Πάργας), έχοντας στο κέντρο το Σούλι όπου ήταν η πρωτεύουσα της Συμπολιτείας.<br />
<br />
Η Συμπολιτεία του Σουλίου κατοικείται από 12.000 κατοίκους, Παρασουλιώτες και συντηρούσε στρατό που ανερχόταν σε 2.000 έως 2.500. Οι Σουλιώτες ήσαν λιτοδίαιτοι, ολιγαρκείς και πολύ σκληραγωγημένοι. Τίποτε δεν θεωρούσαν ανώτερο και πολυτιμότερο από την ανδρεία. Στην αρχή οι Τούρκοι δεν αντέδρασαν, γιατί οι Παρασουλιώτες ήταν συνεπείς στις φορολογικές υποχρεώσεις απέναντί τους. Η Συμπολιτεία πλήρωνε ετησίως φόρο στο σουλτάνο τον οποίο έπαιρνε από τους Παρασουλιώτες συγκεντρωμένο από τον κεφαλικό φόρο και το Προβατονόμιο. Οι Παρασουλιώτες πλήρωναν στους Σουλιώτες και φόρο υποτέλειας σε είδη και τρόφιμα. Η περιοχή αποτελούσε ένα είδος «ουδέτερης» ζώνης ανάμεσα στους Τούρκους και στους Βενετούς.<br />
<br />
Πολλές φορές οι Τούρκοι κινούμενοι από συμφέροντα βοηθούσαν τους Σουλιώτες στους πολέμους τους. Η Βενετία θεωρούσε αναγκαία τη διατήρηση σχέσεων με την ημιανεξάρτητη αυτή πολιτεία γιατί έτσι αναχαιτίζονταν κάθε Τουρκικό κίνδυνο στις παραθαλάσσιες κτήσεις της. Αργότερα συγκρούονται τα συμφέροντα Τούρκων, Ρώσων, Γάλλων και Άγγλων, κυρίως για τον έλεγχο των παραλίων του Ιονίου. Οι Γάλλοι, οι οποίοι διαδέχτηκαν τους Βενετούς, άνοιξαν στενές σχέσεις με τους Σουλιώτες. Το γεγονός αυτό οι Τούρκοι το θεώρησαν εχθρική πράξη, γι' αυτό και δεν αντέδρασαν στις προσπάθειες των τοπικών Πασάδων να υποτάξουν τους Σουλιώτες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Συµβολή των Αρµατολών και Κλεφτών </span></b><br />
<br />
Οι κλέφτες και οι αρματολοί συνιστούν κεντρική θεματική της Ελληνικής ιστορίας. Από αυτούς προήλθε το σημαντικότερο και το πιο έμπειρο δυναμικό των επαναστατικών στρατευμάτων του 1821. Ο καθοριστικός ρόλος τους στον αγώνα επέτρεψε σε πολλούς οπλαρχηγούς να αποκτήσουν κοινωνικό κύρος και πολιτική και οικονομική ισχύ στην επανάσταση και στη μετεπαναστατική περίοδο. Έτσι πολλοί πρώην κλέφτες ή αρματολοί κατόρθωσαν να αναδειχθούν στα ανώτερα κλιμάκια της στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής ιεραρχίας της Ελληνικής κοινωνίας του 19ου αιώνα.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Αρκετοί από αυτούς συνέγραψαν απομνημονεύματα στα οποία, επιδιώκοντας την ενίσχυση του κοινωνικού κύρους τους, υπερτόνιζαν και εξωράιζαν ως πατριωτική την προεπαναστατική δράση των κλεφτών και αρματολών. Το εγχείρημα αυτό συνέπιπτε άλλωστε με τις ανάγκες τής υπό συγκρότηση εθνικής ιδεολογίας και ιστοριογραφίας: χρειάζονταν απτά δείγματα ένοπλης αντιστασιακής δράσης ώστε να στοιχειοθετηθεί ο πόθος για ελευθερία, η ανυποταξία και, συνεπώς, η ενεργός ύπαρξη του ελληνικού έθνους κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας. Έτσι στηριζόταν η συνέχεια του έθνους από την αρχαιότητα ως το 1821.<br />
<br />
Η εθνική ιστοριογραφία διαμόρφωσε στερεότυπη εικόνα περί «κλεφταρματολών», η οποία εν πολλοίς αντέχει ως σήμερα, τουλάχιστον εκτός του ακαδημαϊκού χώρου. Συνοπτικά, το στερεότυπο αυτό βασίζεται στις ακόλουθες παραδοχές: οι «κλεφταρματολοί» συνιστούν θεσμό αναλλοίωτο καθ' όλη τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, ενώ οι φορείς του θεσμού αποτελούν τη διαρκή και κύρια έκφραση της αντίστασης του Ελληνικού έθνους απέναντι στον Τούρκο κατακτητή. Ατίθασοι Έλληνες, μη αντέχοντας τις Τουρκικές καταπιέσεις, «σηκώθηκαν» κλέφτες και χτυπούσαν τους Τούρκους και τους πλούσιους Ρωμιούς συνεργάτες τους, τους κοτζαμπάσηδες. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι Τούρκοι επειδή δεν μπορούσαν να τους αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά αναγκάστηκαν να προσλάβουν στην υπηρεσία τους κλέφτες, οι οποίοι ονομάστηκαν αρματολοί, και στους οποίους ανέθεσαν τη δίωξη των υπολοίπων κλεφτών. Οι αρματολοί, όμως, που απέκτησαν μεγάλη κοινωνική ισχύ, προστάτευαν κατά το δυνατόν τους υπόδουλους Έλληνες απέναντι στις καταπιέσεις των Τούρκων, απέφευγαν να καταδιώκουν τους κλέφτες ενώ, όταν πιέζονταν από τους Τούρκους, παρατούσαν τα αρματολίκια τους και ξαναγίνονταν κλέφτες. Παράλληλα οι κλέφτες και οι αρματολοί συμμετείχαν σε όλες τις εξεγέρσεις του υπόδουλου έθνους, εξεγέρσεις των οποίων συνήθως ήταν δημιουργοί και πρωταγωνιστές. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-de6EtDaUnXo/WVx5c_BwV9I/AAAAAAAAqjE/grunye6-0_0qHJ_rN_71kC5laGE-4ntAgCLcBGAs/s1600/Deux_%25CE%25B9tudes_de_costumes_souliotes.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="611" data-original-width="725" height="336" src="https://3.bp.blogspot.com/-de6EtDaUnXo/WVx5c_BwV9I/AAAAAAAAqjE/grunye6-0_0qHJ_rN_71kC5laGE-4ntAgCLcBGAs/s400/Deux_%25CE%25B9tudes_de_costumes_souliotes.JPG" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κατ' αυτόν τον τρόπο οι κλέφτες και οι αρματολοί διατήρησαν και διέσωσαν τον Ελληνικό χαρακτήρα και την εθνική συνείδηση αναλλοίωτη ως την επανάσταση και συνέβαλαν ενεργά στη διάσωση του γένους από τον αφανισμό. Το σχήμα αυτό βασίστηκε κυρίως στα απομνημονεύματα και στα κλέφτικα τραγούδια. Τα πρώτα, όμως, γράφτηκαν μετεπαναστατικά, σε ένα πολύ διαφορετικό κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, ενώ τα κλέφτικα, όπως έδειξε η νεότερη έρευνα, είναι συχνά γραμμένα από τους ίδιους τους κλέφτες, παρουσιάζουν εξιδανικευμένη εικόνα τους και δεν εκφράζουν εθνικοαπελευθερωτικά ιδανικά. Αναπαράγουν κυρίως το α-εθνικό ανδρικό πρότυπο του παλικαριού που ζει με την ένοπλη βία και την κλεψιά. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κοινό πρότυπο άλλωστε στα ληστρικά τραγούδια τόσο των Μουσουλμάνων όσο και των Χριστιανών. Είναι η εκ των υστέρων και μέσα από το πρίσμα της εθνικής ιδεολογίας ανάγνωση που ανασημασιοδότησε με εθνικό περιεχόμενο την πολεμική δράση και τις κοινωνικές συγκρούσεις που περιγράφουν τα κλέφτικα. Από τη δεκαετία του 1960 η ιστορική έρευνα, ξαναδιαβάζοντας με σύγχρονες οπτικές τις πηγές και αξιοποιώντας νέα τεκμήρια, κυρίως των οθωμανικών και βενετικών αρχείων, ανέτρεψε βαθμιαία την παραδοσιακή εθνική προσέγγιση του «κλεφταρματολισμού», και ανέδειξε σειρά εμφιλοχωρούντων μυθολογικών στοιχείων. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σύμφωνα με τις σύγχρονες, επιστημονικά τεκμηριωμένες, προσεγγίσεις, η ληστεία συνιστούσε τυπική συμπληρωματική οικονομική δραστηριότητα των ορεινών νομαδικών ή ημινομαδικών ποιμενικών φύλων, σε ορισμένες μάλιστα περιοχές, όπως στον Βάλτο της Αιτωλοακαρνανίας, ήταν ενδημικό φαινόμενο από την αρχαιότητα. Την ύστερη Βυζαντινή περίοδο, στον Βαλκανικό χώρο, Βλάχοι, Αλβανοί, Σλάβοι και Έλληνες μετακινούμενοι κτηνοτρόφοι ασκούσαν ληστρική δραστηριότητα ή προσλαμβάνονταν ως μισθοφόροι από τους ηγεμόνες της εποχής. Όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν τα Βαλκάνια, προσέλαβαν μεγάλο μέρος των προαναφερόμενων ποιμενικών-πολεμικών ομάδων στην υπηρεσία τους. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πρόκειται για τους γνωστούς αρματολούς που συμμετείχαν στις Οθωμανικές εκστρατείες ως άτακτοι επιδρομείς, αναλάμβαναν τη φύλαξη των συνόρων ή τη φρούρηση των κάστρων. Βαθμιαία και καθώς τα σύνορα επεκτείνονταν, οι αρματολοί ανέλαβαν υπηρεσίες ασφαλείας της υπαίθρου. Η ένταση της ληστείας φαίνεται ότι αυξάνεται στον Οθωμανικό κόσμο από τον 17ο αιώνα κ.ε., κυρίως ως έμμεσο αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης της Αυτοκρατορίας. Πολλοί ληστές είναι πρώην αρματολοί ή μέλη άλλων παρόμοιων στρατιωτικών σχηματισμών που απολύθηκαν μετά το τέλος εκστρατειών στο πλαίσιο του περιορισμού των εξόδων και στράφηκαν στη ληστεία για βιοποριστικούς λόγους. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Παράλληλα, η βαθμιαία επέκταση της γεωργίας εις βάρος των βοσκοτόπων ευνόησε την αύξηση της ληστρικής δραστηριότητας των ποιμενικών πληθυσμών. Σταδιακά η ληστεία θα αποτελέσει μέθοδο εκβιασμού των Οθωμανικών αρχών για την παραχώρηση αρματολικιού. Μια κλέφτικη ομάδα όσο πιο επικίνδυνη γινόταν για την τοπική ασφάλεια τόσο ανεπαρκέστερο καθιστούσε τον τοπικό αρματολό στη διαχείριση της βίας: μόνη λύση απέμενε η αντικατάσταση των αρματολών με τους ως τότε κλέφτες. Έτσι οι κλέφτες ενσωματώνονταν στην Οθωμανική νομιμότητα, ενώ οι πρώην αρματολοί με τη σειρά τους μετατρέπονταν σε κλέφτες. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η εναλλαγή ρόλων γίνεται πολύ συχνή τον 18ο αιώνα και ο αυξανόμενος ανταγωνισμός για τις αρματολικές θέσεις οδηγεί ενίοτε σε μακροχρόνιες βεντέτες μεταξύ αντιπάλων οικογενειών. Μολονότι Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι εύποροι συνιστούσαν ελκυστικότερο αντικείμενο ληστείας, οι κλέφτες προτιμούσαν τους φτωχούς χωρικούς που δύσκολα μπορούσαν να αντιδράσουν. Οι ισχυρότεροι ληστές «πουλούσαν προστασία» ή έπιαναν ομήρους για να αποσπάσουν λύτρα. Οι αρματολοί, από την άλλη μεριά, επέβαλλαν αυθαίρετα δοσίματα στους χωρικούς, ασκούσαν τοκογλυφία, επένδυαν στην ενοικίαση φόρων και στην κτηνοτροφία. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Έτσι κλέφτες και αρματολοί ενέπνεαν φόβο στα αγροτικά στρώματα μολονότι γίνονταν παράλληλα αντικείμενο θαυμασμού καθώς κατόρθωναν μέσω της βίας να ξεφύγουν από τη μίζερη αγροτική ζωή και κάποτε να αποκτήσουν εξουσία ως αρματολοί. Λίγοι ωστόσο καπετάνιοι κατόρθωσαν να αποκτήσουν άξιες λόγου περιουσίες. Κάποιοι άλλοι, εκμεταλλευόμενοι τις οικονομικές ευκαιρίες που δημιούργησε η Επανάσταση του 1821, απέκτησαν οικονομική ισχύ συγκρίσιμη με εκείνη των προεστών. Η ληστρική δραστηριότητα δεν αποτελούσε αποκλειστικότητα των Χριστιανών. Εξάλλου οι κλέφτες και οι αρματολοί συμμετέχουν σε διαθρησκευτικά πελατειακά δίκτυα ώστε να εξασφαλίζουν υποστήριξη.</div>
<div>
<br />
Η συμμετοχή των κλεφτών και αρματολών σε εξεγέρσεις έχει υπερτονιστεί από την εθνική ιστοριογραφία. Από τη μια, σκόρπιες μάχες και συγκρούσεις λανθασμένα θεωρήθηκαν εξεγέρσεις. Από την άλλη, αποδόθηκαν εθνικοαπελευθερωτικά κίνητρα στη συμμετοχή κλεφτών σε ευρύτερες εξεγέρσεις ή σε πολέμους του οθωμανικού κράτους με ευρωπαϊκές δυνάμεις που διαδραματίζονται στον νότιο ελλαδικό χώρο. Ωστόσο αυτή η δράση των κλεφτών δεν αμφισβητούσε τη νομιμότητα της εξουσίας αλλά στόχευε στη βελτίωση της θέσης τους στο πλαίσιο της δεδομένης κοινωνικής δομής, συνήθως στην απόκτηση αρματολικιού: «φέρτε μας τ' αρματολίκι γιατί ερχόμαστε σα λύκοι» τραγουδούν οι κλέφτες της Ρούμελης στα Ορλωφικά του 1770. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εξάλλου ο εθνικός προσανατολισμός των εξεγέρσεων είναι ισχνός· ορισμένες μάλιστα ανταρσίες τέμνουν τις θρησκευτικές κοινότητες και δεν φέρνουν μονοδιάστατα αντιμέτωπους τους χριστιανούς με τους μουσουλμάνους. Οι ανταρσίες αυτές εκφράζουν δυσαρέσκειες που λειτουργούν στο πλαίσιο διαθρησκευτικών ανισοτήτων και αντιθέσεων της οθωμανικής κοινωνίας και όχι στον άξονα: Χριστιανοί εναντίον Μουσουλμάνων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: οι σποραδικές συμμαχίες των Σουλιωτών με τους Μουσουλμάνους Τσάμηδες σε μια προσπάθεια διαφύλαξης της τοπικής εξουσίας τους που απειλείται από τον Αλή Πασά. Αντίστροφα στα Αληπασαδικά στρατεύματα που πολεμούν τους Σουλιώτες στο Σούλι, στον Ζάλογγο ή στον Σέλτσο συμμετέχουν Χριστιανοί αρματολοί.<br />
<br />
Στις αρχές του 19ου αιώνα η Οθωμανική εξουσία κατάφερε να περιορίσει δραστικά τη δύναμη των κλεφτών και των αρματολών, εξοντώνοντας ορισμένους και αναγκάζοντας πολλούς να βρουν καταφύγιο στα Επτάνησα, όπου οι περισσότεροι προσλήφθηκαν στους ξένους στρατούς των Ναπολεόντειων πολέμων. Όταν οι τελευταίοι έληξαν το 1815, οι εξόριστοι ένοπλοι βρέθηκαν άνεργοι και χωρίς πόρους ζωής. Ήταν συνεπώς ευεπίφοροι σε επαναστατικούς σχεδιασμούς που έδιναν διέξοδο στην ανεργία τους και προοπτικές ανατροπής της δυσμενούς κατάστασής τους. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η συμμετοχή στην επανάσταση και στη διαμόρφωση του Ελληνικού κράτους και η ενσωμάτωσή τους στο νεωτερικό εθνικό κίνημα δεν θα τους καταστήσει απλώς ήρωες της Ελληνικής ιστορίας αλλά θα προσδώσει αναδρομικά εθνικό χαρακτήρα στη δράση τους κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-DaR29R8UcUQ/WVx5vh4V5SI/AAAAAAAAqjI/dr3hcC-xzzoDOuNGtcUsb_qROH7QD7AugCLcBGAs/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BDocument-page-015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1238" data-original-width="1600" height="308" src="https://2.bp.blogspot.com/-DaR29R8UcUQ/WVx5vh4V5SI/AAAAAAAAqjI/dr3hcC-xzzoDOuNGtcUsb_qROH7QD7AugCLcBGAs/s400/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BDocument-page-015.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Oι Αγώνες των Σουλιωτών </span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο πρώτος πόλεμος (1721) έγινε από τον Χατζή Πασά των Ιωαννίνων, ο οποίος απέτυχε.8.000 Τουρκοτσάμηδες και οι Σουλιώτες μόνον 300.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο δεύτερος πόλεμος (1760) έγινε από το Μουσταφά Πασά των Ιωαννίνων, ο οποίος και αυτός απέτυχε. Ο Μουσταφά Πασάς είχε 7.000 στρατιώτες και οι Σουλιώτες ήταν ολιγάριθμοι.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο τρίτος πόλεμος (1761) έγινε από τον Πασά του Δελβίνου Δόσμπεη, με 8.000 στρατιώτες και ολιγάριθμους Σουλιώτες, ο οποίος και αυτός απέτυχε.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο τέταρτος πόλεμος (1762) αποτυχημένος και αυτός, έγινε από το Μαχμούτ Αγά, ο οποίος αιφνιδίασε τους Σουλιώτες με 6.000 στρατό.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο πέμπτος (1772) αμυντικός πόλεμος έγινε κατά του Αγά της Τσαμουργιάς Σουλεϊμάν Τσαπάρη. Οι μάχες έγιναν στο Σούλι μεταξύ Σαμονίβας και Κιάφας, όπου οι Σουλιώτες πήραν αιχμαλώτους όλους τους Οθωμανούς.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο έκτος κατά του Μουσταφά Κόκαν Πασά με 4.000 Τουρκαλβανούς.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο έβδομος από τον Μπεκήρ Πασά που με 5.000 Τουρκαλβανούς πολιόρκησε το Σούλι.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο όγδοος πόλεμος (1792) με την ηγεσία των: Ιμπραήμ Χασάν, Σουλεϊμάν, Μουχτάρ Αγά κ.α.</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Σουλιώτες και ο Αλή Πασάς</span></b><br />
<br />
Το 1791 έγινε η πρώτη εκστρατεία του Αλή Πασά κατά των Σουλιωτών αλλά δεν πέτυχε. Επικεφαλής ο ίδιος με 3.000 Τουρκαλβανούς χτύπησε το Σούλι. Οι Σουλιώτες, έχοντας αρχηγό τον Λάμπρο Τζαβέλα, πρόβαλλαν γενναία αντίσταση και στη συνέχεια καταδίωξαν τους Τουρκαλβανούς ως τον κάμπο των Ιωαννίνων. Σκότωσαν 2.000 άνδρες και πήραν πολλά λάφυρα. Αποτυχημένη ήταν και η δεύτερη επίθεση του 1792. Ο Αλή Πασάς για να παραπλανήσει τους Σουλιώτες διέδωσε ότι θα εκστρατεύσει κατά του πασά του Αργυρόκαστρου και ζήτησε τη βοήθειά τους, υποσχόμενος προνόμια. Οι Σουλιώτες αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για τέχνασμα, ωστόσο για να του δείξουν ότι τον πιστεύουν, του έστειλαν 70 παλικάρια με αρχηγό το Λάμπρο Τζαβέλα.<br />
<br />
Ο Αλής τους έπιασε αιχμαλώτους, τους έστειλε στα Γιάννενα στις φυλακές του Κάστρου. Κάλεσε στη συνέχεια το Λάμπρο Τζαβέλα, για να διαπραγματευτούν την παράδοση του Σουλίου. Ο Λ. Τζαβέλας προσποιήθηκε, ότι δέχεται τις προτάσεις του. Ο Αλής τον άφησε ελεύθερο να γυρίσει στο Σούλι και για επιβεβαίωση της συμφωνίας τους κρατά ομήρους το γιο του Φώτο και άλλους 70 άνδρες. Όταν έφτασε ο Λ. Τζαβέλας στο Σούλι, οργάνωσε καλύτερα την άμυνα και έστειλε στον Αλή Πασά το ακόλουθο γράμμα:<br />
<br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;">«Αλήπασα, χαίρομαι όπου εγέλασα έναν δόλιον, είμαι εδώ να διαφεντέψω την πατρίδα μου εναντίον εις έναν κλέφτην. Ο υιός μου θέλει αποθάνει, εγώ όμως απελπίστως θέλω τον εκδικήσω πριν να αποθάνω. Κάποιοι Τούρκοι, καθώς εσύ, θέλουν ειπείν, ότι είμαι άσπλαγχνος πατέρας με το να θυσιάσω τον υιόν μου δια τον ιδικό μου λυτρωμόν. Αποκρίνομαι ότι αν εσύ πάρεις το βουνόν θέλεις σκοτώσει τον υιόν μου με το επίλοιπον της φαμίλιας μου και τους συμπατριώτας μου, τότε δεν θα μπορέσω να εκδικήσω τον θάνατόν του αμή αν νικήσωμε θέλει έχω και άλλα παιδιά, η γυναίκα μου είναι νέα. Εάν ο υιός μου νέος, καθώς είναι, δεν μένει ευχαριστημένος ν' αποθάνει δια την πατρίδα του, αυτός δεν είναι άξιος να ζήσει και να γνωρίζεται ως υιός μου· προχώρησε λοιπόν άπιστε, είμαι ανυπόμονος να εκδικηθώ. Εγώ ο ωμοσμένος εχθρός σου καπετάν Λάμπρος Τζαβέλας».</span></i></b><br />
<br />
Ο Αλή Πασάς προστάζει γενική επίθεση με 8.000 Τουρκαλβανούς. Η δεύτερη εκστρατεία του Αλή Πασά εναντίον του Σουλιού κατάληξε σε πανωλεθρία. Ένα μικρό μόνο μέρος από το στρατό του σώθηκε. Αναγκάστηκε να κλείσει ταπεινωτική ειρήνη με τους Σουλιώτες, που κράτησε οχτώ χρόνια. Απελευθέρωσε το Φώτο Τζαβέλα και τους ομήρους. Στη μάχη πήραν μέρος και οι Σουλιώτισσες με επικεφαλής τη Μόσχω Τζαβέλα γυναίκα του Λάμπρου και η κόρη του Σόφω. Ο Λάμπρος Τζαβέλας πληγώθηκε και πέθανε τρία χρόνια αργότερα από το τραύμα του. Μετά το θάνατό του, την αρχηγία της φάρας του ανάλαβε η Μόσχω και την κράτησε μέχρι να την αναλάβει ο γιος της Φώτος.<br />
<br />
Το 1798 ο Αλή Πασάς, καταφέρνει και ελέγχει όλη την περιοχή και το 1800 αρχίζει ένα σχέδιο αποκλεισμού του Σουλίου. Εκμεταλλευόμενος τις εσωτερικές έριδες μεταξύ των δύο μεγαλύτερων οικογενειών των Τζαβελαίων και των Μποτσαραίων πείθει τον Κίτσο Μπότσαρη να φύγει από το Σούλι και ν' αναλάβει το αρματολίκι των Τζουμέρκων. Οι Σουλιώτες χάνουν έτσι, 800 πολεμιστές. Ο Φώτος Τζαβέλας αναλαμβάνει ως πολέμαρχος. Τον Ιούνιο του 1800, ο Αλή Πασάς ξεκινά με 15.000 άνδρες, χωρίζοντάς τους σε τρία σώματα, τα οποία εισέρχονται στο Σούλι από τις τρεις δυνατές εισόδους που υπήρχαν. Οι Σουλιώτες τους αποκρούουν και η συνέχεια για τους Τούρκους είναι δραματική. Ο Αλής όμως, δεν ησυχάζει και αποφασίζει να πολιορκήσει το Σούλι.<br />
<br />
Χτίζει νέα φρούρια στην περιοχή, ενισχύει τα παλιά, αποκλείει κάθε έξοδο, φέρνει πολλά στρατεύματα και ζήτησε τη βοήθεια των Αλβανών και Τσάμηδων της περιοχής. Έτσι οι Σουλιώτες κουρασμένοι δέχονται την πρόταση ειρήνης το 1801, την οποία ο ίδιος ο Αλής παραβίασε σκοτώνοντας τους 24 ομήρους που έστειλαν οι Σουλιώτες για το κλείσιμο της συμφωνίας. Οι Σουλιώτες αρνούνται την δεύτερη πρόταση ειρήνης του Αλή και παραμένουν πολιορκημένοι, για δυο χρόνια. Το 1803 αρχίζουν οι επιθέσεις του Αλή Πασά και του γιου του Βελή. Οι Σουλιώτες, με αρχηγό τον Φώτο Τζαβέλα, αντιστάθηκαν στις μάχες του Σιστρουνίου, της Λίππας και της Λιβίκιστας. Εκείνος όμως, συνεχίζει και το Δεκέμβριο του 1803, το Σούλι δεν άντεξε άλλο.<br />
<br />
Οι εσωτερικές διαμάχες για την αρχηγία μεταξύ των Φ. Τζαβέλα και Κ. Μπότσαρη, η έλλειψη από τροφές, νερό και πολεμοφόδια, αναγκάζει τους Σουλιώτες στις 12 Δεκεμβρίου του 1803, να υπογράφουν συνθήκη και να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους. Ο καλόγηρος Σαμουήλ, δεν δέχθηκε την συνθηκολόγηση. Έμεινε στο Κούγκι μαζί με άλλους πέντε Σουλιώτες και επέλεξαν να ταφούν μέσα στα συντρίμμια από την έκρηξη της πυριτιδαποθήκης. Λίγο νοτιότερα από το Σούλι, στο σημερινό χωριό Ριζά, ένα έτος πριν από την παράδοση του Σουλίου είχαν εγκατασταθεί 20 Σουλιώτικες οικογένειες με την άδεια του Αλή Πασά. Οι Τούρκοι, βρίσκουν τις γυναίκες απροστάτευτες από τους άνδρες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-xRl0XtxRED0/WVx6iv7jU4I/AAAAAAAAqjM/tt2xcA6Y3cgwqEwsDoMoT3JC1k_ozJG6QCLcBGAs/s1600/greek_refugees_1825.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="841" data-original-width="1222" height="275" src="https://2.bp.blogspot.com/-xRl0XtxRED0/WVx6iv7jU4I/AAAAAAAAqjM/tt2xcA6Y3cgwqEwsDoMoT3JC1k_ozJG6QCLcBGAs/s400/greek_refugees_1825.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η Δέσπω Μπότση, όμως, μάζεψε γύρω της όλες τις γυναίκες της φάρας βάζει φωτιά στο μπαρούτι και τους τινάζει όλους στον αέρα. Οι υπόλοιποι Σουλιώτες ξεκίνησαν για την προσφυγιά σε τρεις φάλαγγες. Το πρώτο τμήμα, 1500 άτομα, με αρχηγό το Φ. Τζαβέλα προς την Πάργα. Ο Αλής τους κυνήγησε με 4.000 άνδρες, τους πρόλαβε και τελικά οι Σουλιώτες κατάφεραν να μπουν στην Πάργα, που την κατείχαν οι Ρώσοι, με πολλές απώλειες. Το δεύτερο τμήμα του Κ. Μπότσαρη φεύγει προς τα Τζουμέρκα. Ο Κ. Μπότσαρης, με 1.200 άτομα, αποσύρεται στη Μονή Σέλτσου που βρίσκεται σε μία οχυρή και απόκρημνη θέση πάνω από τον Αχελώο. Ο Αλής τους πολιόρκησε με 7.000 άνδρες και τελικά, μόνο 50 Σουλιώτες γλίτωσαν.<br />
<br />
Η τρίτη φάλαγγα, του Κουτσονίκα με 800 άτομα, βάδιζε προς το Λούρο ποταμό. Όταν έφτασαν στο Ζάλογγο για ασφάλεια αποσύρθηκαν στο Μοναστήρι πάνω στο βουνό. Σώμα 3.000 Αλβανών, με επικεφαλής τον Μπεκήρ Tζογαδώρο τους καταδίωξε. Επιχειρούν έξοδο αλλά δεν τα κατάφεραν. Οι λίγοι που γλίτωσαν κατευθύνθηκαν προς το Βουλγαρέλι. Πενήντα έξι γυναίκες, όμως, δεν συμμετείχαν στην έξοδο. Παρέμειναν στο Μοναστήρι. Όταν τις πλησίασαν οι Αρβανίτες, έστησαν χορό και μια-μια έπεφτε στο βάραθρο. Πολλοί Σουλιώτες που γλίτωσαν και από τις τρεις ομάδες πήγαν στην Κέρκυρα και εντάχθηκαν σε στρατιωτικά σώματα Γάλλων και Άγγλων που κατείχαν το νησί.<br />
<br />
Ο Σουλτάνος, το 1820, αποφασίζει να εξοντώσει τον Αλή Πασά στέλνοντας εναντίον του τον Ισμαήλ Πασά. Ο Αλή Πασάς καλεί τους Σουλιώτες να συμμαχήσουν με αντάλλαγμα να τους αφήσει να επιστρέψουν το Σούλι. Ο Μάρκο Μπότσαρης ορίστηκε αρχιστράτηγος και διαπραγματεύτηκε με τον Αλή Πασά. Μετά την αποτυχία του Ισμαήλ τον αγώνα κατά του Αλή Πασά αναλαμβάνει ο Χουρσίτ Πασάς που αφήνει στρατιωτικά ακάλυπτη την Πελοπόννησο στην οποία ξεσπά η Επανάσταση (1821). Ο Χουρσίτ, έχοντας σκοτώσει τον Αλή, είναι ελεύθερος ν' ασχοληθεί μαζί τους. Το 1822 ξεκινά με 15.000 άνδρες και πολιορκεί το Σούλι. Στάλθηκαν τότε για να βοηθήσουν τους Σουλιώτες ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.<br />
<br />
Η επιχείρηση όμως απέτυχε. Μετά την καταστροφική μάχη στο Πέτα (4 Ιουλίου 1822) οι Σουλιώτες αναγκάσθηκαν μετά από συμφωνία με τον Ομέρ Βρυώνη. Φεύγουν οριστικά από την πατρίδα τους. Άλλοι πήγαν στα Επτάνησα και άλλοι στο Μεσολόγγι, όπου έλαβαν μέρος στην επανάσταση.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΤΖΑΒΕΛΑΙΟΙ </b></span><br />
<br />
Οι Τζαβελαίοι ήταν παλιά και μεγάλη Ελληνική οικογένεια αγωνιστών από το Σούλι. Σύμφωνα με μία παράδοση της Ηλείας κατάγονταν από την Οικογένεια Τζαβέλα της Ηλείας, στην πραγματικότητα η οικογένεια κατάγεται από την Δραγάνη της Παραμυθιάς με γενάρχη τον Παπα Ζάχο. Κατά τις αρχές του 17ου αιώνα, στο χωριό Δραγώγι της Φιγαλίας, απαντάται η οικογένεια Τζαβέλα. Ένας εξ αυτών ήταν και ο κλεφτοκαπετάνιος Βασίλης Τζαβέλας, ο οποίος διακρίθηκε άπειρες φορές για την παλικαριά αι σωφροσύνη του. Παιδιά του Βασίλη, ήσαν ο Δημάκης, ο Τάσος ο Μήτρος και ο Πάνος. Οι μεγαλύτεροι εξ αυτών ο Δημάκης ο Μήτρος και ο Τάσος, παρέμειναν στο Δραγώγι.<br />
<br />
Κατά την επανάσταση του 1821, ο Δημάκης που ήταν ο πιο έμπειρος και ικανότατος καπετάνιος, διορίστηκε και ορκίστηκε οπλαρχηγός της περιοχής του. Έλαβε ενεργό μέρος στην Μάχη του Αγίου Αθανασίου της Καρύταινας μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, στην μάχη του Πουσίου Λάλα, αρχικά με τον Γιωργάκη και κατόπιν με τον Δημητράκη Πλαπούτα. Η παράδοση αναφέρει ότι, ο Βασίλης, παιδί του γερό Δημάκη ήταν το μικρότερο από τα έξι αρσενικά παιδιά που είχε ο πατέρας του. Αυτά τα Τζαβελόπουλα είχαν και μια αδερφή, την ονομαστή Κάϊντω ή Κάντω. Η λυγερόκορμη ομορφιά της που έλαμπε σαν το άστρο της αυγής, ήταν το καμάρι όλων των ραγιάδων του καζά και ο τρανός καημός των Τούρκων αφεντάδων και κυρίως των σκληρών αγάδων του Φαναριού.<br />
<br />
Μια ημέρα ο Αγάς που την είδε σε κάποιο γάμο, τυφλώθηκε από την ομορφιά της και θέλησε ταχύτατα να την εντάξει στο χαρέμι του και να βρεθεί σύντομα στον οντά του. Παρακάλεσε, έταξε, απήλλαξε από φόρους, πλήρωσε, αγρίεψε, μα που να δεχθούν τα αδέρφια της μια τέτοια πρόταση, να μπει η μονάκριβη αδελφή τους στο χαρέμι και να μολύνει το περήφανο Τζαβελαίϊκο. Ποτέ μα ποτέ δεν σκέφθηκαν ν’ αφήσουν το καμάρι τους να βρεθεί έστω και για μια στιγμή στα χέρια των άπιστων, έστω και να πλήρωναν αυτή την επιθυμία του Αγά τους με αίμα. Που ακούστηκε τέτοιο πράγμα, τα Τζαβελόπουλα να αφήσουν την αδερφή τους. Έδωκε και πήρε ο Αγάς, έταξε πως μεγάλες τιμές, φοροαπαλλαγές, και ένα σωρό άλλα ταξίματα σε όποιον την έπειθε να έρθει η Κάντω στον οντά του.<br />
<br />
Κάποια αποφράδα κακόημερα, που τα Τζαβελόπουλα έλλειπαν στα λημέρια των Μποζινακαίων στο χωριό Σκληρού Φιγαλείας, η Κάντω η μονάκριβη αδελφή τους βρισκόταν στο χωριό της μαζί με το στερνοπούλι αδελφάκι της τον Βασίλη. Εκείνη την ημέρα οι Τούρκοι πλιατσικολόγουσαν από χωριό σε χωριό και αφού την βρήκανε την αρπάξανε και την οδήγησαν στον οντά του πολυχρονεμένου αγά τους. Η Κάντω που το έλεγε η καρδιά της, την στιγμή που αντιλήφθηκε τις προθέσεις των Τούρκων όταν ακόμη ήτανε στο σπίτι της, πρόλαβε και άρπαξε ένα δίκοπο μαχαίρι και το τρύπωσε στον κόρφο της. Όταν την παρουσίασαν στον Αγά, αυτός έμεινε έκθαμβος από την ομορφιά της και βάλθηκε να την μολέψει.<br />
<br />
Αυτή υπερήφανη καθώς ήτανε, στεκότανε μπροστά του σαν αγριόγατα που ήτανε έτοιμη να χώσει τα νύχια της στα μάτια του δυνάστη. Πριν προλάβει να επιτεθεί μπήκε μέσα η υπηρεσία του αγά και την οδήγησαν πρώτα στα λουτρά του σαραγιού. Η Κάντω κατάλαβε τα σχέδια των και όταν μπήκε στο στον οντά για ν’ αλλάξει την φορεσιά της για να φορέσει την ρόμπα του λουτρού, χωρίς να χάσει την ψυχραιμία της τράβηξε το μαχαίρι της και το έμπηξε βαθιά στα φυλλοκάρδια της. Και τοιουτοτρόπως έβαλε τέλος στην ζωή της προτού την μολέψουν οι άπιστοι. Τα αδέλφια της σαν έμαθαν τα καθέκαστα, λυπήθηκαν πολύ για τον χαμό της μονάκριβης αδελφής τους όμως τους εξύψωσε το ηθικό και την υπερηφάνεια η ανδρεία της αδελφής των.<br />
<br />
Όμως το κακό είχε γίνει και έπρεπε σύμφωνα με τους άγραφους νόμους της εποχής εκείνης να πάρουν πίσω το αίμα της αδελφής των. Και του το φύλαγαν περιμένοντας πότε θα τους δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία να τον ξεκάνουν. Ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, ο Αγάς με την συνοδεία του, όπως συνήθιζε κάθε χρόνο, πήγαινε στο Μαυροματέϊκο πανηγύρι, για να γλεντήσει. Αυτοί στήσανε ενέδρα στην θέση Βάλτα κοντά στον οικισμό Πλατιά ή Μποϊκά, χρησιμοποιώντας για ταμπούρια δυο-τρία εγκαταλειμμένα πετροκάλυβα (αχούρια). Ο Αγάς εκτός από την συνοδεία του και τους σωματοφύλακές του, είχε κοντά και καμιά σαρανταριά τσοπανόσκυλα για να τον φυλάνε.<br />
<br />
Μόλις πλησίασε ο αγάς με την συνοδεία του, οι Τζαβελαίοι με τα παλικάρια τους έκαναν γιουρούσι κατά του αγά και αφού τον σκότωσαν τον έκαναν κομματάκια κρέας και το έριξαν στα σκυλιά του να τον φάνε. Η τοποθεσία που έγινε η ενέδρα και το άγριο φονικό του Αγά, σήμερα λέγεται «Τ’ Αγά τ’ αχούρια». Οι Τούρκοι του Φαναριού μόλις πληροφορήθηκαν τα γεγονότα και τον σκοτωμό του Αγά εξαπέλυσαν λυσσαλέες επιθέσεις κατά των Ελλήνων και ιδίως κατά των Τζαβελαίων του χωριού Δραγώγι. Οι Τζαβελαίοι μετά από αυτά τα γεγονότα ένοιωσαν ότι ο τόπος δεν τους χώραγε πια και έτσι αποφάσισαν να διασκορπισθούν μακριά από τον τόπο τους, για να μην χαθεί η γενιά τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ujp6E5wwFUQ/WV2yAuvijJI/AAAAAAAAqjY/UPpMy1GIPxc9d-Voz77n_ZwL1jdQ2k8gACLcBGAs/s1600/eugene.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="859" data-original-width="726" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-ujp6E5wwFUQ/WV2yAuvijJI/AAAAAAAAqjY/UPpMy1GIPxc9d-Voz77n_ZwL1jdQ2k8gACLcBGAs/s400/eugene.jpg" width="336" /></a></div>
<br />
Μονάχα ο Βασιλάκης απέμεινε επειδή ήταν βυζανιάρικο ακόμη και δεν μπορούσε ν’ ακολουθήσει. Μια πονόψυχη χανούμισσα τον έκρυψε κι’ έμεινε για πάντα στο Δραγώγι. Όταν μεγάλωσε αντρειώθηκε και από εκείνον σιγά-σιγά κρατήθηκε η περήφανη Τζαβελαίϊκη γενιά στο Δραγώγι. Τα πέντε αδέρφια που φύγανε, σύμφωνα πάντα με την παράδοση, άλλος έσαξε προς την Μεσσηνία, άλλος έφθασε στην Αρκαδία, ένας ακόμη πήγε στην Κόρινθο και ένας κατευθύνθηκε στο Σούλι της Ηπείρου κι από αυτόν θέλει η ιστορία την περιβόητη Τζαβελαίϊκη γενιά της περιοχής εκείνης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Γνωστά Μέλη της Οικογένειας </span></b><br />
<br />
Τα πιο ονομαστά μέλη της ήταν ο Λάμπρος Τζαβέλας, ο Φώτος Τζαβέλας και ο Κίτσος Τζαβέλας.<br />
Λάμπρος Τζαβέλας<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Λάμπρος Τζαβέλας (1745 - 1792) </span></b><br />
<br />
Γεννήθηκε στο Σούλι κι αναδείχτηκε αρχηγός της φάρας των Τζαβελαίων. Το 1792 τον κάλεσε ο διαβόητος Πασάς των Ιωαννίνων για να τον βοηθήσει δήθεν στην εκστρατεία του, κατά του Αργυροκάστρου. Ο Λάμπρος και το παιδί του ο Φώτος και 70 άλλοι Σουλιώτες, παρά τη γνώμη των άλλων Σουλιωτών, πήγαν να βοηθήσουν τον Αλή, αλλά κοντά στη Ζίτσα τους έπιασαν όλους και τους οδήγησαν στα Γιάννενα. Ο Αλής νόμισε πως αν δεν ήταν αρχηγός στο Σούλι ο Λάμπρος Τζαβέλας, θα μπορούσε να το καταλάβει. Τις επιθέσεις του όμως τις απέκρουσαν με ηρωισμό και τόλμη οι άλλοι Σουλιώτες κι έτσι κατέφυγε στο δόλο. Ελευθέρωσε από τα Γιάννενα τον Λάμπρο, κρατώντας όμηρο τον Φώτο, και τον έστειλε να του παραδώσει το Σούλι.<br />
<br />
Μα όταν εκείνος έφτασε στο Σούλι του έγραψε το παρακάτω ιστορικό γράμμα:«Χαίρομαι που γέλασα έναν δόλιο σαν και σένα. Είμαι δω για να διαφεντέψω το Σούλι. Αν ο γιος μου δεν είναι πρόθυμος να πεθάνει για την πατρίδα, δεν είναι άξιος να ζήσει και να γνωρίζεται για γιος μου». Ο Αλής γεμάτος θυμό και λύσσα ρίχτηκε τον Ιούλιο του 1792 ενάντια στο Σούλι με μεγάλες δυνάμεις. Νικήθηκε όμως πάλι και ντροπιασμένος δέχτηκε ειρήνη κι άφησε ελεύθερους τους 70 Σουλιώτες και τον Φώτο. Στη μάχη αυτή όμως ο Λάμπρος πέθανε από τις πληγές του.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Φώτος Τζαβέλας (1770 - 1809) </span></b><br />
<br />
Ήταν γιος του Λάμπρου Τζαβέλα και της Μόσχως. Ύστερα από την απελευθέρωσή του και το θάνατο του πατέρα του, έγινε αρχηγός, των Σουλιωτών. Οι αγώνες του κατά του Αλή Πασά υπήρξαν περίφημοι. Αναδείχτηκε μεγάλος πολέμαρχος κι έδειξε τόση ανδρεία που οι Σουλιώτες ορκίζονταν "στο σπαθί του Φώτου". Ατυχώς το Σούλι κατά το 1803 παραδόθηκε, ο Φώτος με 2.000 Σουλιώτες κατόρθωσε να περάσει στην Πάργα κι από εκεί στην Κέρκυρα, που την είχαν στην κατοχή τους οι Γάλλοι. Ο Φώτος κατατάχτηκε στο γαλλικό στρατό ως εκατόνταρχος της Ελληνικής λεγεώνας. Κατά το 1809 δολοφονήθηκε στην Κέρκυρα από πράκτορες του Αλή Πασά και θάφτηκε στο μοναστήρι της Πλατυτέρας, όπου σώζεται ο τάφος του μέχρι σήμερα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Μόσχω Τζαβέλα (1760 - 1803) </span></b><br />
<br />
Ήταν γυναίκα του Λάμπρου Τζαβέλα. Γεννήθηκε το 1760 και αγωνίστηκε το 1792 εναντίον του Αλή Πασά, στη μάχη της Κιάφας, ως αρχηγός 400 Σουλιωτισσών. Όταν οι Τουρκαλβανοί αποπειράθηκαν να αιχμαλωτίσουν τις Σουλιώτισσες, αυτές τους επιτέθηκαν και κατάφεραν να τους τρέψουν σε φυγή. Ο ηρωισμός της Μόσχως έχει απαθανατιστεί στα δημοτικά τραγούδια. Η Μόσχω μετά την καταστροφή του Σουλίου ακολούθησε το δρόμο προς την Πάργα και από 'κει στα Επτάνησα. Πέθανε τελικά κατά το 1803.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ζυγούρας Τζαβέλας </span></b><br />
<br />
Ο Ζυγούρας Τζαβέλας ήταν αδελφός του Φώτου Τζαβέλα. Όταν γύρισε από την Κέρκυρα το 1820, πολέμησε μαζί με τον Αλή Πασά κατά των στρατευμάτων του Χουρσίτ Πασά. Ύστερα από τη συντριβή του Αλή και τη νέα πτώση του Σουλίου, κατέβηκε στη Στερεά Ελλάδα και πήρε μέρος στην Επανάσταση επικεφαλής των Σουλιωτών. Σκοτώθηκε στη μάχη της Καλιακούδας στην Ευρυτανία το 1823, πολεμώντας τους Τούρκους. Μετά τον θάνατο του η φάρα του κατέφυγε στα βουνά της Μακεδονίας.Απόγονοι του Ζυγούρα Τζαβέλα βρίσκονται στο χωρίο Γέρμας Καστοριάς, έχοντας διατηρήσει το επωνυμο Ζυγούρας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ο Κίτσος Τζαβέλας (1801 - 1855) </span></b><br />
<br />
Ήταν παιδί του Φώτου Τζαβέλα. Μεγάλωσε στην Κέρκυρα και το 1820 γύρισε μαζί με τους Σουλιώτες στο Σούλι, όπου ανακηρύχτηκε καπετάνιος σε ηλικία μόλις 19 χρονών. Πήγε στην Πίζα της Ιταλίας για να συνεννοηθεί με τους Φιλικούς για την Επανάσταση. Το 1822 - 1823 γύρισε και πήρε μέρος στις μάχες του Κεφαλόβρυσου μαζί με τον Μάρκο Μπότσαρη. Συνεργάστηκε με τον Καραϊσκάκη στη νίκη της Άμπλιανης το 1824. Πολέμησε στο Δίστομο και στο Κρεμμύδι. Διέσπασε τα στρατεύματα του Κιουταχή τον Ιούνιο του 1825 στο Μεσολόγγι και μπήκε στην πόλη.<br />
<br />
Στις 25 Μαρτίου 1826 πρωταγωνίστησε στη μάχη της Κλείσοβας, κατά την οποία επικεφαλής 137 αγωνιστών στο εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας απώθησαν τα Τουρκο-Αιγυπτιακά στρατεύματα που επιχείρησαν να καταλάβουν το νησάκι, προκαλώντας τους τρομακτικές απώλειες (περίπου 3.500 Οθωμανοί νεκροί και τραυματίες). Κατά την ηρωική έξοδο των Μεσολογγιτών αρχηγός 2.500 ανθρώπων έσπασε τις γραμμές των Τούρκων και πήγε στα Σάλωνα με 1.300 άνδρες. Πήρε μέρος μαζί με τον Καραϊσκάκη στις μάχες τις Αττικής και, μετά το θάνατο του συνεργάτη του, ανατέθηκε σ' αυτόν η αρχιστρατηγία προσωρινά. Ο Καποδίστριας τον έκανε χιλίαρχο.<br />
<br />
Μαζί με τον Κολοκοτρώνη, στα χρόνια της Αντιβασιλείας, ρίχτηκε στη φυλακή. Ο Όθωνας τον έκανε υποστράτηγο κι αργότερα αντιστράτηγο και υπασπιστή του. Το 1844 αναδείχτηκε Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Κωλέττη, το 1847-1848 πρωθυπουργός και το 1849 Υπουργός των Στρατιωτικών πάλι. Είναι ένας από τους τρεις καλύτερους πολεμιστές του 1821 μαζί με τον Κολοκοτρώνη και τον Ανδρούτσο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Γιώργος Τζαβέλας</span></b><br />
<br />
Ο Γιώργος Τζαβέλας ήταν αδελφός του Κίτσου Τζαβέλα. Πήρε μέρος σε πάρα πολλές μάχες και τραυματίστηκε στη δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου. Στην έξοδο των Μεσολογγιτών σώθηκε μαζί με τον αδελφό του Κίτσο. Σκοτώθηκε όμως στις πολεμικές επιχειρήσεις στην Ακρόπολη, το 1827.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Νικόλαος Τζαβέλας</span></b><br />
<br />
Ο Νικόλαος Τζαβέλας (1881 - 1921) πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897 ως αξιωματικός, επίσης στο Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους και στη Μ. Ασία, όπου και σκοτώθηκε με το βαθμό του ταγματάρχη στη μάχη του Καλέ-Γκρότο το 1921.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Κώστας Τζαβέλας</span></b><br />
<br />
Ο Κώστας Τζαβέλας ήταν ίλαρχος κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940. Διακρίθηκε σε 11 νικηφόρες μάχες και έπεσε στις 2 Δεκέμβρη 1940, στη μάχη της Πρεμετής.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-xPSCgJ2Q1yI/WV2zkypl1xI/AAAAAAAAqjc/ChY0cO4VU_417sSUKyxEETjpBHeKcra1wCEwYBhgL/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BDocument-page-010.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1264" data-original-width="1600" height="504" src="https://3.bp.blogspot.com/-xPSCgJ2Q1yI/WV2zkypl1xI/AAAAAAAAqjc/ChY0cO4VU_417sSUKyxEETjpBHeKcra1wCEwYBhgL/s640/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BDocument-page-010.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Έγγραφα</span></b><br />
<br />
Ένα έγγραφο οπλαρχηγών, δίνει τις ειδήσεις, ότι Τζαβελαίοι συμμετείχαν ενεργά στην πολιορκία του Λάλα και στην μάχη του Πουσίου, το υπογράφουν και οι Τζαβελαίοι Δημάκης και Μήτρος.<br />
<br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;">«Υποσχόμεθα εμείς οι καπεταναίοι Φαναρίου ότι να έχωμεν τους άνδρας μας έτοιμους εις κάθε καιρόν. Υποσχόμεθα έως της τελευταίας σταλαγματιάς του αίματός μας να διαφεντεύσωμεν αυτήν την συμφωνίαν και να φέρωμεν και τους λοιπούς όπου φέρουν άρματα. Υπόσχονται οι καπεταναίοι να γράψουν στα χωριά να κρατούν παστρικούς λογαριασμούς και να πηγαίνουν όπου διορισθούν μέχρι της αλώσεως του Μορέα και ότι πράγμα ευρίσκεται κινητόν και ακίνητον είναι του Έθνους. Και όποιος παραβή αυτήν την συμφωνίαν να κριθή με το κρίμα του Ιούδα και πρόσωπον Βασιλέως μας να μην ιδή».</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<br />
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Ιουνίου 9 στρατόπεδον Πούσι</span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Α' έτος της ελευθερίας 1821.</span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Καπετάν Δημάκης Τζαβέλλας, Μήτρος Τζαβέλλας</span></i></b></div>
<br />
Κατά τον Φωτάκον, κατά την εκστρατείαν κατά του Λάλα στο στρατόπεδο του Πουσίου επήλθε διχόνοια εις το στρατόπεδο των Ολυμπίων, μεταξύ στρατιωτών και ιδιοκτητών για τοπικά των ζητήματα, περί φόρου της δεκάτης, παρασπορίων, διανομής κ.λπ. Η δυσφορία αυτή εκδηλώθηκε, σοβαρά για να καταστεί ζωηρότερη με μεγάλο κίνδυνο να γενικευθεί και να επιφέρει την διάλυση του στρατοπέδου. Περί της διαφωνίας αυτής ομιλούν και οι λαβόντες μέρος σε εκείνη την εκστρατεία. Ευτυχώς που επενέβησαν ο αρχηγός των Ολυμπίων Τζανέτος Χριστόπουλος, ο οποίος θέλοντας να προλάβει την διάλυση, έκαμε το ακόλουθο έγγραφο και τοιουτοτρόπως τους καθησύχασε.<br />
<br />
Σ’ αυτήν την συμφωνία μεταξύ άλλων οπλαρχηγών υπογράφει και ο Μήτρος Τζαβέλας.<br />
<br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;">«Υπόσχομαι εις όλους τους καπεταναίους και λοιπούς στρατιώτας της επαρχίας μας κατά την καταγραφήν, όπου θα έχωμεν εις τας χείρας μας ότι το τρίτον να μην το ζητήσωμεν, ει μη μόνον την δεκατίαν και παρασπόρια, και υποσχόμεθα ότι έως της τελευταίας σταλαγματίας του αίματός μας να διαφεντεύσωμεν αυτήν την συμφωνίαν υπόσχονται και οι καπεταναίοι όλοι μετά των στρατιωτών των προς τον Αρχιστράτηγον Κύριον Τζανέτον Χριστόπουλον δια να τον ακολουθούν και υπακούουν εις κάθε του, προσταγήν. </span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Υπόσχομαι ακόμη ότι όχι μόνον δεν έχουν την άδειαν να διώξουν αυτούς που είναι κατατρεγμένοι, αλλά να φέρουν και τους λοιπούς όσοι βαστούν άρματα, και αν ιδούν κανένα Καπετάνιον και διαπαρτισθή από την συμφωνίαν μας οι άλλοι Καπεταναίοι να τον παιδεύουν και να του παίρνουν και το τρίτον και όλο του το πράγμα, επειδή και οι δεκατίαι και παρασπόρια είναι αφεντικά τα οποία μέλλουν να φάνε οι στρατιώτες, εάν δεν εξαρκέσουν δια να φάγουν. Συμφώνως οι καπεταναίοι με τον Αρχιστράτηγον θέλει ομιλούν και θέλει εύρουν το μονασίπικον δια να δώση έκαστος κατά την δύναμίν του, όποιος δε χαριζόμενος ήθελε δώσει τρίτον να παιδεύηται από τους λοιπούς και από τον Αρχιστράτηγον. </span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Όθεν δι’ ασφάλειαν και των δύο μερών έγιναν δύο όμοια και εδόθη από ένα σε κάθε μέρος. Υπόσχονται προς τοις άλλοις οι Καπεταναίοι δια να γράψουν εις τα χωριά τους να βαστούν λογαριασμόν παστρικόν των δεκατιών και παρασπορίων και να πηγαίνουν όπου διορισθούν από τον Αρχιστράτηγον και ότι πρέζες ήθελον κάμουν να τας μοιράζουν εξίσου όλοι οι στρατιώται μέχρι της αλώσεως του Μορέως και ότι πράγμα ευρίσκεται τουρκικόν εις την επαρχίαν μας κινητόν και ακίνητον να το μοιράζουν όλοι οι στρατιώται και όποιος παραβή αυτήν την συμφωνίαν, να κριθή μετά του προδότου Ιούδα και πρόσωπον Βασιλέως μας να μην ιδή, και ούτως υποσχόμεθα».</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<br />
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Ιουνίου 9 Στρατόπεδον Πούσι</span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">1821 πρώτον έτος ελευθερίας.</span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Yπογραφαί</span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Δημήτριος Πρωτόπαπας, Μήτρος Τζαβέλας, Καπ. Π. Λυμπερόπουλος, Γιάννης Αμπελιανίτης, Αγγελής, Καπ. Γιαν. Δρακόπουλος, Μιχάλης, Γεώργης Βεργής, Γιάννης Θανούλας, Δημήτρ. Καράμπελας, Αδάμ Δημητρακόπουλος, Χριστ. Δελδιώτης, Γιάννης Γκούτης, Αναστ. Τζάπρος, Γιαν. Μπιζιμπαρδιώτης, Λάμπρος Ληνιστιάνος, Γιωργάκη Παλαλιώτη, Γιωργάκη Σκλάβος, Δημήτριος Δεληγιαννόπουλος, υπόσχομαι τούτων.</span></i></b></div>
<br />
Επίσης ο Δήμος Τζαβέλας συμμετείχε και στην μάχη των Δερβενακίων κατά του Μαχμούτ Πασά Δράμαλη. Ακόμη ο Δημάκης, έλαβε μέρος και σε μάχες κατά του Ιμπραήμ Πασά. Σε μια επιστολή προς τον Δημητράκη Πλαπούτα, συνυπογράφει με τους υπόλοιπους καπεταναίους της επαρχίας Φαναρίου:<br />
<br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;">«Γενναιότατε Στρατηγέ, αδελφικώς ασπάζομαι. Με τον ανεψιόν τον κύρ Φώτην ελάβομεν το αδελφικόν σας. Είδομεν τα όσα μας γράφεις και δια στόματος μας ωμίλησεν ο κύρ Φώτης και επληροφορήθημεν την καλήν σου προαίρεσιν δια το κοινόν όφελος της Πατρίδος και δια να σβύση ο εμφύλιος πόλεμος των δύο κομμάτων αντιφερομένων.</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Αδελφέ και ημείς αυτό αγαπώμεν και επιθυμώμεν και αμέσως εγράψαμεν εις Αρκαδίαν, ομοίως και εις Ανδρούσαν του Καπετάν Πέτροβα, όπου και αυτοί να κινηθούν εις αυτό το καλόν έργον και ελπίζομεν να κινηθούν και αυτοί μάλιστα ο καπετάν Πέτροβας, μας γράφει ότι είναι έτοιμοι…. συμφώνως όλες οι επαρχίες να κάμουν να κοιτάζωμεν δια το όφελος της Πατρίδας, οπόταν γίνετε έτοιμος η γενναιότης σου ειδέασε μας και εμάς να κινηθώμεν όθεν κάμνει χρέος και μένομεν με το αδελφικόν σέβας».</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<br />
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Οι Αδελφοί σου:</span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Δημάκης Τζαβέλλας και λοιποί καπεταναίοι Φαναρίου.</span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Ανδρίτσαινα 1824</span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Τω γενναιοτάτω στρατηγώ Δημητράκη Πλαπούτα. Παλούμπα.</span></i></b></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-EaZOp3IM9SI/WV21BrxMKgI/AAAAAAAAqjg/IlLqLsqiOroEoMeOjY_9cq6JRtQB1obMgCLcBGAs/s1600/Document-page-002G.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1445" data-original-width="1283" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-EaZOp3IM9SI/WV21BrxMKgI/AAAAAAAAqjg/IlLqLsqiOroEoMeOjY_9cq6JRtQB1obMgCLcBGAs/s400/Document-page-002G.jpg" width="355" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αριστεία Τζαβελλαίων</span></b><br />
<br />
O βασιλιάς Όθωνας το έτος 1844, τίμησε τον Δημάκη Τζαβέλα, για την προσφορά του στο ένοπλο αγώνα για την απελευθέρωση της Πατρίδας:<br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">«Αριθμός 7164. Βασίλειον Της Ελλάδος.</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Το Υπουργείον Στρατιωτικών προς τον κ. Δημάκην Τζαβέλλαν.</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς, ηυδόκησε να εγκρίνη να δοθή κατά συνέπειαν των της 20 Μαΐου 1 Ιουνίου και 8/30 Σεπτεμβρίου 1835 διαταγμάτων εις τον κ. Δημάκην Τζαβέλλαν, το αργυρούν νομισματόσημον δι’ ανταμοιβήν των κατά των υπέρ ανεξαρτησίας πόλεμον εκδουλεύσεων και χορηγεί εις αυτόν την άδειαν να το φέρη εις πάσαν περίπτωσιν».</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<br />
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Αθήναι τη 24 Απριλίου 1844</span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Ο Υπουργός</span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">(Τ.Σ.) Π. ΡΟΪΛΟΣ</span></i></b></div>
<br />
Περί «απονομής αριστείων του αγώνος».<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Τζαβέλης Δημήτριος, Δραγώγι Ολυμπίας (Αρχείο Αγωνιστών). Χαρακτηρίσθηκε Αξιωματικός ΣΤ' Τάξεως με αριθμόν Α.Μ. 1580. Υπό τον Τζανέτο Χριστόπουλον. Είχε στρατιώτες υπό την οδηγίαν του. Συμμετείχε σε μάχες και πολιορκίες Λάλα, Πουσίου, Τρικόρφων, Γράνας, Τριπόλεως, Ναυπλίου, Κορίνθου και Αθηνών του 1827 υπό τον Γεώργιον Καραϊσκάκην. Έγινε Λοχαγός της Β' Φάλλαγγος.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Τζαβέλης Δήμος (Δημάκης), από το Δραγώγι Φιγαλείας, τιμήθηκε από την Πατρίδα με Αργυρό Αριστείον, με αρ. Φ. 281.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Τζαβέλης Τάσος, από το Δραγώγι Φιγαλείας, τιμήθηκε από την Πατρίδα με Σιδηρούν Αριστείον με αρ. Φ. 239.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΚΙΤΣΟΥ ΤΖΑΒΕΛΑ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΚΙΤΣΟΣ ΤΖΑΒΕΛΑΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Γενικά</span></b><br />
<br />
Ο Κίτσος Τζαβέλας γεννήθηκε στο Σούλι, το 1801. Γαλουθήθηκε µε τα νάµατα της θρυλικής µάνας του Δέσπως, αδελφής του οπλαρχηγού του 1821 Ζώη Πάνου από την Παραµυθιά Σουλίου. Ανδρώθηκε στις δοξασµένες Σουλιώτικες κορφές, πλάι στον αγέρωχο πατέρα του Φώτο Τζαβέλα, του οποίου ήταν δευτερότοκος γιος, κι εγγονός του θρυλικού Λάµπρου Τζαβέλα. Όταν γεννήθηκε ο Κίτσος Τζαβέλας, το Σούλι ήταν παγκόσµια γνωστό σαν τόπος των θρύλων. Στο βράχο του Σουλίου ήλθαν και εγκαταστάθηκαν, πριν πάνω από διακόσια χρόνια, πολλοί από τους Έλληνες, που εφλέγοντο από τον πόθο της λευτεριάς. Σιγά-σιγά σχηµατίστηκε το Τετραχώρι, Σούλι - Σαµονίβα - Κιάφα - Αβαρίκος, και αργότερα το Εφταχώρι, η συµπολιτεία του Σουλίου.<br />
<br />
Τη διοικούσαν οι αρχηγοί από τις 47 φάρες, που συναποτελούσαν το κοινοβούλιο. Αποτέλεσε πραγµατική εστία στρατιωτικής αλκής, και οι φάρες του έδωσαν εξαίρετους αγωνιστές της ελευθερίας. Οι Σουλιώτες ήταν λαός αδούλωτος και φιλοπόλεµος. Μοναδική τους δουλειά ο πόλεµος και η προετοιµασία για τη µάχη. Η φήµη των Σουλιωτών είχε διαδοθεί απ’ άκρου σ’ άκρο της Ευρώπης και ενθουσίαζε ποιητές και λαογράφους. Η Ρωσία για την εκπλήρωση των επιδιώξεων της στην Ελληνική χερσόνησο στους ανδρείους Σουλιώτες ητένιζε, και εδέχετο στην αυλή της τους απεσταλµένους της µε µεγάλες τιµές, σαν εκπροσώπους ελεύθερου και ανεξάρτητου κράτους.<br />
<br />
Αλλά και σ’ όλες σχεδόν τις Ελληνικές επαρχίες υπήρχαν µαζί µε τους Σουλιώτες πολεµικοί πυρήνες οργανωµένοι και εκπαιδευµένοι, οι αρµατολοί και οι κλέφτες. Είχαν αρχηγούς που συνδύαζαν πολεµική πείρα, ηρωικές παραδόσεις, εκτίµηση και εµπιστοσύνη ολοκλήρου του λαού της επαρχίας τους. Οι πυρήνες αυτοί ήσαν τελείως προπονηµένοι προς τις απαιτήσεις του αγώνα. Τελεία γνώση του εδάφους, εξαιρετική άσκηση στη βολή και τις πορείες, λιτότητα και σεµνότητα βίου, πειθαρχία και αφοσίωση στον αρχηγό. Χάρις στους πυρήνες αυτούς, κατόρθωσε το δουλωµένο έθνος να ετοιµάσει λαµπρά στελέχη, ολόκληρη στρατιωτική τάξη, που κατά τη διάρκεια του αγώνα έδειξαν την υπεροχή τους.<br />
<br />
Οι σωµατικές ικανότητες των Σουλιωτών, όπως και των αρµατολών και των κλεφτών, έφθασαν σε απίστευτη ακµή. Μ’ ένα πήδηµα περνούσαν πάνω από τρία και τέσσερα άλογα στη σειρά. Έφθαναν στο τρέξιµο άτια που κάλπαζαν. Με µία µόνο αστραπή γιαταγανιού χώριζαν το σφάγιο στα δύο. Στο ντουφέκι έγιναν τόσο άξιοι ώστε να περνούν το βόλι από δακτυλίδι. Και είχαν ιεραρχία, βαθµούς, άγραφους και όµως αυστηρότατους κανονισµούς. Μάχες και θάνατοι ήσαν οι καθηµερινές τους ασκήσεις. Και «καλό βόλι» η συνηθισµένη ευχή. Από τα σπλάχνα τους έµελλε να εκπηδήσουν οι αρχηγοί του αγώνα του 1821.<br />
<br />
Κάτω από την εξαίρετη πολεµική ηγεσία πλήθος εµπειροπόλεµα παλικάρια, µε το γιαταγάνι στο πλευρό, µε το καριοφίλι στο χέρι, ξεφύτρωναν πολεµόχαρα, ορµητικά για το γιουρούσι, καρτερικά για την άµυνα, µε την ευχή καλό βόλι στο στόµα, µε το όραµα της ελεύθερης Ελλάδος στα µάτια.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Αγώνες των Σουλιωτών κατά του Αλή Πασά - Ο Κίτσος Τζαβέλας στα Επτάνησα </span></b><br />
<br />
Ενώ τα αρµατολίκια ήταν διάσπαρτα στα βουνά της Ελλάδος, το Σούλι και η Μάνη υπήρξαν εκείνη τη περίοδο πραγµατικά ηφαίστεια ελευθερίας, έτοιµα να εκραγούν ανά πάσα στιγµή. Το Σούλι ιδιαίτερα, ευρισκόµενο ανάµεσα στα βουνά της Ηπείρου Μούργκα, Ζαβρούχο και Τρούλια, ήταν από τη φύση του απόρθητο. Η πολεµική δραστηριότητα των Σουλιωτών εµφανίζεται κυρίως το 1789, όταν οι οπλαρχηγοί τους µε γράµµα προς το Λουδοβίκο Σωτήρη, συνεργάτη του Λάµπρου Κατσώνη, φανέρωναν την απόφαση τους να αγωνιστούν εναντίον του Αλή και του Σουλτάνου. Ο Αλής που πληροφορήθηκε τα σχέδια τους εξεστράτευσε εναντίον τους το 1789 και το 1792 χωρίς αποτέλεσµα.<br />
<br />
Το 1799 άρχισε συντονισµένες επιχειρήσεις για την κατάληψη των απόρθητων βουνών του Σουλίου, και το 1803 κυρίευσε τα χωριά του Σουλίου και Αβαρίκου, ύστερα από ασύλληπτη σε µεγαλείο και πράξεις αυτοθυσίας αντίσταση των κατοίκων, από τους οποίους όσοι επέζησαν, κατέφυγαν στη Κέρκυρα. Μαζί τους έφυγε στην Κέρκυρα και ο Κίτσος Τζαβέλας. Μετά τη συνθήκη του Τίλσιτ (1807) και τη Γαλλική επικράτηση στα Επτάνησα, οι 2000 περίπου πολεµιστές Σουλιώτες που είχαν καταφύγει εκεί κατανεµήθηκαν σε κάθε Γαλλικό Τάγµα ανά δύο Λόχοι, και έδωκαν όρκο πίστεως στο Ναπολέοντα, που θέλησε να χρησιµοποιήσει την φηµισµένη ανδρεία τους.<br />
<br />
Στα χρόνια της δεύτερης κατοχής των Ιονίων Νήσων µετά το 1814 από τα Αγγλικά Στρατεύµατα, καταρτίσθηκαν 6 Ελληνικά Τάγµατα. Ο Κίτσος Τζαβέλας είχε πλέον ενηλικιωθεί, και ανέλαβε τη διοίκηση Τάγµατος, όπως ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Ζώης Πάνου, ο Νικόλας Τζαβέλας και άλλοι Σουλιώτες οπλαρχηγοί. Η Κέρκυρα ήταν τότε ένα από τα σταυροδρόµια των συµφερόντων και της διπλωµατίας των Δυνάµεων της εποχής. Στον ίδιο χώρο εργάζονταν µυστικά και η Φιλική Εταιρία που προετοίµαζε την ανάσταση του γένους. Έλληνες στρατιωτικοί και οπλαρχηγοί µυούνται στη Φιλική Εταιρία και ετοιµάζονται για τον αγώνα.<br />
<br />
Μαζί τους µυούνται, κατά µια εκδοχή στα 1818 από κάποιον φιλικό Αριστείδη, ο Παραµυθιώτης οπλαρχηγός Ζώης Πάνου µαζί µε τον Κίτσο Τζαβέλα. Από τότε ο Τζαβέλας έχει και επίσηµα το χρίσµα της ευθύνης για την απελευθέρωση της πατρίδος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-3daeZ5Z4ub8/WV3HRPSF56I/AAAAAAAAqjw/TrxJO0BLenwgc6VBBCMlE_iNSYrsVGdtgCLcBGAs/s1600/552e2ee953813d3bfda3a95df0a81542.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1155" data-original-width="1500" height="307" src="https://1.bp.blogspot.com/-3daeZ5Z4ub8/WV3HRPSF56I/AAAAAAAAqjw/TrxJO0BLenwgc6VBBCMlE_iNSYrsVGdtgCLcBGAs/s400/552e2ee953813d3bfda3a95df0a81542.PNG.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Επιστροφή στο Σούλι και η Σύµπραξη µε τον Αλή Πασά </span></b><br />
<br />
Ύστερα από ένα διάλειµµα εξορίας 17 - 18 χρόνων στα Επτάνησα, όπου υπηρέτησαν διαδοχικά Ρώσους, Γάλους και Άγγλους, οι Σουλιώτες ξαναγύρισαν την 12η Δεκεμβρίου 1820 στα αγαπηµένα τους χώµατα, µετά την επικήρυξη του Αλή Πασά από τον Σουλτάνο. Ο Κίτσος Τζαβέλας υπέγραψε κι αυτός τη συµφωνία µε τους Αρβανίτες Αγαδοµπέηδες, φίλους του Αλή Πασά, στις 11 Γενάρη του 1821, για την Ελληνοαλβανική σύµπραξη. Κατά τη διάρκεια της Ελληνοαλβανικής σύµπραξης συµµετέχει στις επιχειρήσεις εναντίον των σουλτανικών στρατευµάτων σ’ όλη την Ήπειρο.<br />
<br />
Οι Σουλιώτες, σφηνωµένοι στα βουνά τους, όπου τους επισκέφθηκε και τους οργάνωσε ο απόστολος της Φιλικής Εταιρίας Χριστόφορος Περαιβός, αποτελούσαν ένα Ελληνικό προµαχώνα στα νώτα των Σουλτανικών στρατευµάτων που πολεµούσαν τον Αλή. Δηµιουργούσαν τις επίλεκτες µονάδες του στρατού που θα πολεµούσαν στον αγώνα της ανεξαρτησίας, και η φήµη τους είχε διαβεί τα σύνορα της Ελλάδος. Ο κόµης Pecchio που τους επισκέφθηκε τους χαρακτηρίζει ως εξής: «Είδα τους περήφανους Γρεναδιέρους του Ναπολέοντα και τις περήφανες Αγγλικές φρουρές. Μα µου φαίνεται πως οι Σουλιώτες ξεπερνούν και εκείνους και αυτούς». Η σύναξη των Σουλιωτών µε τον Αλή ήταν το προανάκρουσµα των µεγάλων αγώνων του Ελληνικού έθνους.<br />
<br />
Η ανταρσία του Αλή συµπίπτει απόλυτα µε τα συµφέροντα του Έθνους και τις κατευθυντήριες γραµµές του αρχηγού της Φιλικής Εταιρίας, όπως τις είχε διαγράψει στο γράµµα του προς τον Κολοκοτρώνη στις 29 Ιανουαρίου 1821. «Να είναι οι καπετάνιοι µονιασµένοι και να χτυπούν µαζί µε τον Αλή τα σουλτανικά στρατεύµατα, και να προσποιούνται πως πολεµούν γι’ αυτόν, στην πραγµατικότητα να απελευθερώνουν τους Ελληνικούς τόπους». Οι Σουλιώτες είχαν διαισθανθεί πρώτοι τις ανάγκες του έθνους, δεν είχαν ανάγκη να περιµένουν τις οδηγίες αυτές. Μετά την επιστροφή τους, αφού αναπαύθηκαν δύο ηµέρες στο Σούλι, όρµησαν στα γύρω χωριά, εκτοπίζοντας τις Τουρκικές φρουρές.<br />
<br />
Έστειλαν αργότερα τον Κίτσο Τζαβέλα στον Μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιο στη Πίζα της Ιταλίας για να ζητήσει πολεµοφόδια, πληροφορίες και συµβουλές, γιατί πλησίαζε η ώρα του γενικού ξεσηκωµού των Ελλήνων.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Αγώνες των Σουλιωτών κατά του Χουρσίτ και η Εκστρατεία στην Ήπειρο </span></b><br />
<br />
Μετά την εξουδετέρωση και καταστροφή του Αλή Πασά, ο Χουρσίτ Πασάς κυρίευσε ολόκληρη την Ήπειρο, εκτός από το Σούλι. Αφού απέτυχαν οι προσπάθειες συµβιβασµού του µε τους Σουλιώτες, ο Χουρσίτ αποφάσισε να αναβάλει τη κάθοδο του στη Νότια Ελλάδα, και να εκστρατεύσει εναντίον του Σουλίου µε όλες του τις πολεµικές δυνάµεις, που υπερέβαιναν τους 14.000 πεζούς και αρκετό ιππικό. Οι Σουλιώτες µόλις κατόρθωσαν να αντιτάξουν χιλίους πολεµιστές. Τους διαίρεσαν σε τρία σώµατα, και µε αρχηγούς τους Νότη Μπότσαρη στο πρώτο Σώµα, Διαµαντή Ζέρβα στο Δεύτερο και τους Δράκο, Δαγκλή και Γούση στο τρίτο, κατέλαβαν το Στενό του Αγίου Νικολάου, τη διάβαση του Ζαβρούχου και τη διάβαση του Μαµάκου, απαγορεύοντας στον εχθρό να προσεγγίσει τον τόπο τους.<br />
<br />
Ο Νότης Μπότσαρης, δεχθείς ισχυρή πίεση του εχθρού, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον Αγ. Νικόλαο και να πιάσει θέσεις στα υψώµατα πίσω από την Κιάφα. Ο Ζέρβας, πιεσθείς κινδύνευσε να αιχµαλωτιστεί, και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη διάβαση Ζαβρούχου. Ο Δράκος πρόλαβε να καταλάβει την περιτειχισµένη εκκλησία Αγίου Δονάτου στη θέση ράχη Κούγκι, µέχρι την οποία είχαν προχωρήσει οι εχθρικές δυνάµεις. Μετά από αιφνιδιαστική επίθεση του Δράκου, οι Τούρκοι ετράπησαν σε φυγή. Ο Χουρσίτ, που αφίχθηκε την εποµένη µέρα, έδωσε διαταγή να κινηθεί όλος ο στρατός κατά του Ναυαρίκου και της Κιάφας. Στις 17 Ιουνίου 1822 ο Βρυώνης και ο Μουχουδάρης µε 6.000 Τουρκαλβανούς επιτίθενται στο Ναυαρίκο, ο δε Αλβανός αρχηγός Μπότας επιτίθεται στην Κιάφα.<br />
<br />
Ο Κίτσος Τζαβέλας διακρίνεται στις επιχειρήσεις για την άµυνα της Κιάφας, και ο Σ. Τρικούπης εκφράζει τον ηρωισµό των Σουλιωτών µε τη παροιµιώδη φράση «Εάν η υπερέχουσα ανδρεία των Σουλιωτών δεν ήταν πανταχόθεν γνωστή, τα περί ων ο λόγος της εποχής αυτής κατορθώµατα ήρκουν να το µαρτυρήσωσι». Οι επανειληµµένες επιθέσεις των Τούρκων προσκρούουν στον ηρωισµό των Σουλιωτών και αποτυγχάνουν. Ο Χουρσίτ αφήνει τον Οµέρ Βρυώνη γενικό αρχηγό της Ηπείρου και ο ίδιος γύρισε στην Λάρισα. Ο Μαυροκορδάτος που είχε την προεδρία του εκτελεστικού από τις αρχές του 1822 διαπίστωσε ότι θα ήταν προς όφελος των Ελλήνων να διατηρηθεί η αντίσταση των Σουλιωτών, που απασχολούσε µεγάλες Τουρκικές δυνάµεις.<br />
<br />
Και προσπάθησε να µεταφερθεί το θέατρο του πολέµου στην Ήπειρο, για να ανακουφιστούν οι περιοχές του Μοριά και της Ρούµελης. Στις 23 του Απρίλη ψηφίστηκε διάταγµα και συγκροτήθηκε ένα Σύνταγµα Πεζικού από πέντε Λόχους. Συγκροτήθηκε επίσης µια διλοχία από εκατόν είκοσι φιλέλληνες, όλοι σχεδόν αξιωµατικοί, µε διοικητή τον Ιταλό Συνταγµατάρχη Αντρέα Δάνια. Οργανώθηκε ακόµη και µία πυροβολαρχία µε δύο κανόνια και διοικητή το Γάλλο Συνταγµατάρχη Ολιβιέ Βουτιέ. Αρχηγός δε και διοικητής ολόκληρου του τακτικού στρατού που επρόκειτο να εκστρατεύσει στην Ήπειρο τοποθετήθηκε ο Γερµανός Στρατηγός Κάρολος Νόρµαν. Στις 22 του Μάη το Στράτευµα του Μαυροκορδάτου µπάρκαρε σε πλοία που θα τον µετέφεραν στο Μεσολόγγι.<br />
<br />
Μαζί του πήρε το Μάρκο Μπότσαρη και τον Θοδωράκη Γρίβα, όπως επίσης και τον Κυριακούλη Μαυροµιχάλη. Στις 8 Ιουνίου έφθασε από το Μεσολόγγι στο Κοµπότι Άρτας και κατασκήνωσε στην κορυφή του υψώµατος. Ελάχιστοι τοπικοί αρχηγοί δέχτηκαν καθ’ οδόν να τον ενισχύσουν, και τα σώµατα τους, που δεν ξεπερνούσαν τις 3.000 άνδρες, στρατοπέδευσαν στην πλαγιά του Κοµποτίου προς την Άρτα. Ο τουρκικός στρατός είχε στη διάθεση του πάνω από 15.000 πεζούς και αρκετό ιππικό. Οι Σουλιώτες που εµάχοντο ηρωικά στην Κιάφα εξακολουθούσαν να ζητούν επίµονα βοήθεια, αλλά µόλις στις 21 Ιουνίου ο Μάρκος Μπότσαρης ξεκίνησε για το Σούλι µε χιλίους άνδρες.<br />
<br />
Στο δρόµο βρέθηκε ξαφνικά αντιµέτωπος µε ένα Τουρκικό απόσπασµα από 3.000 ιππείς, τους οποίους αντιµετώπισε αποτελεσµατικά. Αλλ’ ενώ συνέχισε το δρόµο του για το Σούλι, πήρε πληροφορίες ότι ο Γρίβας και ο Ίσκος είχαν κτυπηθεί από προφυλακές του Οµέρ Βρυώνη και διαλυθεί, και κατόπιν αυτού αποφάσισε να διακόψει την πορεία του προς το Σούλι και να επιστρέψει στην Πλάκα. Στις 30 Ιουνίου πολυάριθµα σώµατα από Γκέκηδες και Τόσκηδες Τουρκαλβανούς ρίχτηκαν ορµητικά κατά των Ελληνικών θέσεων στην Πλάκα. Οι Έλληνες τους απόκρουσαν καρτερικά επί τέσσαρες ώρες, αλλά κατέφθασαν ισχυρές ενισχύσεις από την Άρτα µε τον Αχµέτ Βρυώνη.<br />
<br />
Η Τουρκική επίθεση συνεχίζετο αµείωτη επί ώρες, ώσπου τα ελληνικά σώµατα άρχισαν να υποχωρούν άτακτα και επήλθε πραγµατική καταστροφή. Ύστερα από την πανωλεθρία της Πλάκας µειώθηκε πλέον κάθε ελπίδα ότι ο Ελληνικός Στρατός θα µπορούσε να ενωθεί µε τους λίγους ηρωικούς Σουλιώτες, που εξακολουθούσαν την απεγνωσµένη άµυνα τους στην Κιάφα. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Vn0NU0bqho8/WV3IgDtqIrI/AAAAAAAAqj0/gdAVJ0jmWwYhhmG7eD96v3z6C5ZQHLccwCLcBGAs/s1600/Zografos-Makriyannis_06.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1271" data-original-width="1600" height="317" src="https://2.bp.blogspot.com/-Vn0NU0bqho8/WV3IgDtqIrI/AAAAAAAAqj0/gdAVJ0jmWwYhhmG7eD96v3z6C5ZQHLccwCLcBGAs/s400/Zografos-Makriyannis_06.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Καταστροφή στο Πέτα </span></b><br />
<br />
Μετά την Τουρκική επίθεση στο Κοµπότι, που ήταν κατά κάποιο τρόπο αναγνωριστική κρούση, ακολούθησε γενικότερη αποφασιστική επίθεση κατά του Ελληνικού Στρατοπέδου. Ο τακτικός στρατός και οι φιλέλληνες είχαν ταχθεί στις δύο λοφοσειρές, ανάµεσα από τις οποίες βρίσκεται το χωρίο Πέτα. Στο κέντρο της πρώτης σειράς τοποθετήθηκε ο τακτικός στρατός µε τον Ταρέλλα, ενισχυµένος µε δύο κανόνια και δέκα πυροβολητές. Η διλοχία των φιλελλήνων µε το Δάνια έπιασε θέσεις στο αριστερό, που ήταν και το πιθανότερο σηµείο Τουρκικής επίθεσης. Στο δεξιό πήραν θέση οι Επτανήσιοι µε τον Σπύρο Πανά.<br />
<br />
Στα υψώµατα που βρίσκονταν πίσω από το χωριό έµειναν για εφεδρεία τα άτακτα Ελληνικά σώµατα, µε το Βαρνακιώτη στο κέντρο, τον Μπότσαρη αριστερά και δεξιά τον Γώγο µε τον Βλαχόπουλο, ενώ λίγο πιο πίσω έπιασαν θέσεις ο Ίσκος, ο Γάτσος και ο Δηµοτσέλιος. Όλες αυτές οι δυνάµεις των Ελλήνων δεν ξεπερνούσαν τις 2.000, µε το πολυαριθµότερο µέρος τα σώµατα των ατάκτων, που ήταν εφεδρεία. Ο στρατός αυτός έµεινε ανοχύρωτος, επειδή οι φιλέλληνες και οι τακτικοί που είχαν ταχθεί στην πρώτη σειρά, θεωρούσαν ταπεινωτικό για τον ηρωισµό τους να χτίσουν ταµπούρια, όπως έκαναν τα άτακτα πολεµικά σώµατα. Ο οπλαρχηγός Γώγος εις µάτην υπέδειξε και στον αρχηγό των φιλελλήνων και στον αρχηγό του τακτικού Συνταγµατάρχη Ταρέλλα να οχυρωθούν.<br />
<br />
Πήρε την απάντηση: «Ξέρουµε και εµείς να πολεµάµε καπετάν Γώγο!». Η Τουρκική επίθεση άρχισε µε κρούση στο Κοµπότι. Τη νύχτα της 3ης προς 4η Ιουλίου, Τουρκικός στρατός από 8.000 άνδρες βγήκε από την Άρτα µε αρχηγούς τους πασάδες Μεχµέτ Ρεσίτ και Ισµαήλ Πλιάσα. Μονάδες του Τουρκικού στρατού τράβηξαν προς το Κοµπότι, ενώ η κύρια δύναµη κατευθύνθηκε στο Πέτα. Λίγο πριν ξηµερώσει ο Τουρκικός στρατός, µε πρωτοπορία το ιππικό, κινείται κυκλωτικά προς τις γραµµές των φιλελλήνων. Ο αγώνας για κάθε σπιθαµή εδάφους παίρνει άγρια µορφή. Οι ντελήδες ορµούν κατά των πυροβολητών, που µε κανένα τρόπο δεν εγκαταλείπουν τα πυροβόλα τους.<br />
<br />
Δίπλα τους οι τακτικοί στρώνονται στο έδαφος κατακρεουργηµένοι από τις σπάθες του ιππικού, τους αντικαθιστούν οι επόµενοι, που πέφτουν και αυτοί νεκροί. Οι Επτανήσιοι επίσης, συσπειρωµένοι γύρω από τους αρχηγούς τους, µπαίνουν και αυτοί στο µακάβριο χορό, προξενούν σηµαντικές απώλειες στα µαινόµενα στίφη των Τουρκαλβανών, αλλά τελικά, ο ένας µετά τον άλλο στρώνονται νεκροί στο έδαφος. Οι Τούρκοι κατορθώνουν να διασπάσουν τις γραµµές των τακτικών και να διασκορπίσουν τους ηρωικούς αυτούς µαχητές. Θα σκοτώνονταν όλοι αν δεν κατέφθανε ο οπλαρχηγός Γώγος µε τους άνδρες του, που κτύπησαν τους Τούρκους και διευκόλυναν την διαφυγή τους.<br />
<br />
Ανάµεσα τους σοβαρά τραυµατισµένος και ο στρατηγός Νόρµαν. Τραγικότερη η θέση των φιλελλήνων, που αποµονώθηκαν στο Πέτα. Ο Συνταγµατάρχης Δάνιας, βλέποντας ότι ο αγώνας ήταν άνισος, έδωσε εντολή για υποχώρηση προς το Κοµπότι, βλέποντας όµως ότι πέφτει πάνω σε µεγάλη δύναµη Τούρκων, ξαναγυρίζει προς το Πέτα. Οι φιλέλληνες, πιεζόµενοι τώρα από όλα τα µέρη, δεν σκέφτονταν πλέον παρά πως θα πουλήσουν ακριβότερα τη ζωή τους. Σκηνές άφθαστου ηρωισµού και δραµατικού µεγαλείου ακολουθούν. Είκοσι Τόσκηδες ρίχνονται συγχρόνως κατά του Συνταγµατάρχη Δάνια, τον ανατρέπουν, τον κτυπούν όλοι µαζί, και του παίρνουν το κεφάλι.<br />
<br />
Δώδεκα Πολωνοί µε τον αξιωµατικό Μαρζέφσκι, έχοντας εξαντλήσει τα πυροµαχικά τους, ανεβαίνουν στη στέγη µιας εκκλησίας. Οι Τούρκοι ανεβαίνουν στην εκκλησία, και ο αγώνας συνεχίζεται σώµα προς σώµα, µε τις γροθιές και τα δόντια. Τελικά και οι δώδεκα Πολωνοί σκοτώθηκαν, αφού έστρωσαν το έδαφος γύρω τους µε Τουρκικά κορµιά. Ο Γάλλος λοχαγός Μονιάκ, τραυµατισµένος στην κνήµη, στηρίζεται στον κορµό µιας ελιάς, όταν ολόκληρο µπουλούκι ρίχνεται εναντίον του. Θέλουν να τον παραδώσουν ζωντανό στον Πασά, υπολογίζοντας ότι θα πάρουν γερό µπαξίσι. Όµως οι φοβεροί σπαθισµοί του Μονιάκ ρίχνουν τους τούρκους γύρω του στο χώµα, µε κραυγές λύσσας και πόνου.<br />
<br />
Τότε κάποιος πηγαίνει πίσω του και τον πυροβολεί από τα νώτα. Και τότε οι τουρκαλβανοί ρίχνονται πάνω του και του παίρνουν το κεφάλι. Τώρα οι περισσότεροι φιλέλληνες κείτονται άψυχοι στο πεδίο της µάχης. Μόνο δύο λοχαγοί, ο Γερµανός Χέλµαν και ο Βέλγος Ανναί, µ’ όλο που είναι τραυµατισµένοι, κατορθώνουν µε είκοσι πέντε άλλους, να ανοίξουν δρόµο µε τα σπαθιά, και να προχωρήσουν προς ορεινή διάβαση που ήταν αφύλακτη. Και την τραγικότερη τύχη είχαν όσοι πιάστηκαν αιχµάλωτοι. Φορτώθηκαν τα κεφάλια των σκοτωµένων συντρόφων τους και τα µετέφεραν στην Άρτα. Η τύχη του Ελληνικού στρατού στο Κοµπότι και το Πέτα ήταν κάτι πολύ σοβαρότερο από µια απλή ήττα.<br />
<br />
Τα δύο τρίτα από το σώµα των φιλελλήνων και ο αρχηγός τους, οι µισοί από τους Επτανησίους, καθώς και το τρίτο του τακτικού στρατού µε το Συνταγµατάρχη του έπεσαν στο πεδίο της µάχης, ενώ τα άτακτα σώµατα διαλύθηκαν και σκορπίστηκαν. Έτσι η εκστρατεία της Ηπείρου κατέληξε σε ολοκληρωτική καταστροφή. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Απόβαση στη Σπλάντζα </span></b><br />
<br />
Τις µέρες που διαδραµατιζόταν η µεγάλη καταστροφή του Πέτα, δραµατικά περιστατικά εξελίσσονταν και στην Σπλάντζα, σηµερινή Αµµουδιά, ένα µικρό χωριό στις εκβολές του Αχέροντα. Ο Κυριακούλης Μαυροµιχάλης είχε σταλεί από το Μαυροκορδάτο στα Ηπειρωτικά παράλια µε δέκα πέντε Υδραίικα πλοία, πεντακόσιους Μανιάτες και λίγους Μεσολογγίτες, για να ανοίξει από εκεί το δρόµο προς την Κιάφα, ανακουφίζοντας τους πολιορκηµένους Σουλιώτες, µέχρι να φθάσει η βοήθεια µε τον Μάρκο Μπότσαρη. Στα µέσα Ιουνίου ο Κυριακούλης αποβιβάστηκε στο Μούρτο (Σήµερα Σύβοτα), και ύστερα από αντίδραση των Αγγλικών αρχών, προσορµίστηκε στην Σπλάντζα.<br />
<br />
Οι Σουλιώτες έστειλαν εκεί τον Λάµπρο Ζάρµπα για συνεννόηση, και αργότερα το Ζώη Πάνου και το Βασίλη Ζέρβα µε εκατό άνδρες. Εναντίον του οι Τούρκοι πασάδες έστειλαν 3.000 Τουρκαλβανούς, µε επικεφαλής τον Κεχαγιάµπεη της Τριπολιτσάς, που είχε αιχµαλωτιστεί από τους Έλληνες στις 23 του Σεπτέµβρη και είχε πρόσφατα απελευθερωθεί. Οι Έλληνες αποφάσισαν να αντιµετωπίσουν τους Τούρκους, και τοποθέτησαν τους 120 Σουλιώτες του Πάνου και του Ζέρβα σε πρόχειρο τοίχο που κατασκευάστηκε εν τάχει κατά µήκος της ακτής, το Ζάρµπα µε τους άνδρες του σ’ ένα πύργο που βρισκόταν στις εκβολές του ποταµού.<br />
<br />
Έτσι ώστε να χτυπήσει από κει το ιππικό, που υποχρεωτικά θα περνούσε το σηµείο αυτό, και ο Μαυροµιχάλης µε τους Μανιάτες έπιασε τη δεξιά πλευρά, µέχρι τα απόκρηµνα βράχια της ακτής. Στις 4 Ιουλίου 1822, µία ώρα πριν βγει ο ήλιος, εµφανίστηκαν απέναντι από την ακτή οι Τούρκοι, που κινήθηκαν αθόρυβα τη νύχτα, και ήλπιζαν να αιφνιδιάσουν τους Έλληνες. Οι Ελληνικοί εύστοχοι πυροβολισµοί κράτησαν τους Τούρκους απέναντι από το µανδρότοιχο, και τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν προς στιγµή πίσω από το υπάρχον έλος. Η µάχη περιορίστηκε στους Σουλιώτες που βρίσκονταν πίσω από τον µανδρότοιχο και τους Τουρκαλβανούς απέναντι, ενώ ούτε ο Ζάρµπας, που ήταν οχυρωµένος στον πύργο, µπορούσε να επέµβει, ούτε οι Μανιάτες που βρίσκονταν σε αρκετή απόσταση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-XjK6JY7nv6M/WWBXwxx46SI/AAAAAAAAqkE/dkcSZH_LoYQy4GZlBZ1rljfCfA2q_RYjwCLcBGAs/s1600/dea7f351f7b704384b35329d5eaca9fd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="681" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-XjK6JY7nv6M/WWBXwxx46SI/AAAAAAAAqkE/dkcSZH_LoYQy4GZlBZ1rljfCfA2q_RYjwCLcBGAs/s400/dea7f351f7b704384b35329d5eaca9fd.jpg" width="302" /></a></div>
<br />
Ο Κυριακούλης όµως δεν µπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτό του. Άρπαξε το γιαταγάνι του και καλώντας τους άνδρες του να τον ακολουθήσουν έτρεξε προς τον µανδρότοιχο για να βοηθήσει τους Σουλιώτες. Ο Κεχαγιάµπεης, βλέποντας την κρισιµότητα της κατάστασης, πήδησε στο άλογο του και ρίχθηκε στη µάχη, παρακινώντας τους άνδρες του να πηδήσουν το οχύρωµα των Μανιατών. Και καθώς οι δύο αρχηγοί έτρεχαν αντίθετα βρέθηκαν αντικριστά και αναγνωρίστηκαν, καθώς πολλές φορές βρέθηκαν αντιµέτωποι στο Μοριά. Εκείνη τη στιγµή ένα βόλι χτύπησε τον Κυριακούλη στην αριστερή µασχάλη και τον σώριασε στο χώµα. Οι σύντροφοι του τον τράβηξαν στις φίλιες γραµµές, όπου µετά από λίγο ξεψύχησε.<br />
<br />
Οι Έλληνες µετά από αυτό κινδύνευαν σοβαρά, αν δεν συνέβαινε το ίδιο περιστατικό και στον αρχηγό των Τούρκων. Μια σφαίρα χτύπησε καίρια τον Κεχαγιάµπεη καθώς βρισκόταν πάνω στο άλογο του και τον σώριασε στο χώµα. Ο θάνατος του κατατάραξε τους Τούρκους, που από τη στιγµή αυτή σταµάτησαν τον πόλεµο και άρχισαν να µεταφέρουν από το πεδίο της µάχης τους νεκρούς και τους τραυµατίες. Οι Μανιάτες πάλι µπάρκαραν στα πλοία τους και βγήκαν στο Βασιλάδι. Από κει µετέφεραν το νεκρό αρχηγό τους στο Μεσολόγγι, το οποίο τον κήδεψε µε µεγάλες τιµές. Η ατυχία της Σπλάντζας ήλθε ύστερα από την ήττα του Κοµπότι και την καταστροφή του Πέτα για να ολοκληρώσει την αποτυχία του Μαυροκορδάτου, που ήταν ο δηµιουργός και κατηύθυνε την άστοχη εκστρατεία στην Ήπειρο.<br />
<br />
Οι διαδοχικές αποτυχίες των επιχειρήσεων στην Ήπειρο έκαµψε το ηθικό των αµυνοµένων Σουλιωτών. Τα πράγµατα οδήγησαν σε συνθήκη µε τους Τούρκους την 28 Ιουλίου 1822 και εγκατάλειψη του Σουλίου για τα Επτάνησα, στις 2 Σεπτεμβρίου 1822. Οι Σουλιώτες και µαζί τους ο Κίτσος Τζαβέλας διέρρευσαν απ’ εκεί στα µέτωπα της Νότιας Ελλάδας, για να συνεχίσουν τον αγώνα εναντίον των Τούρκων. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Α' Πολιορκία του Μεσολογγίου </span></b><br />
<br />
Οι Σουλιώτες µετά την πτώση του Σουλίου διασκορπίστηκαν σε µικρά σώµατα υπό την αρχηγία παλιών αρχηγών φαρών, και πολέµησαν σε παρά πολλές µάχες στον αγώνα της ανεξαρτησίας. Σπάνια κάποιοι απ’ αυτούς τέθηκαν υπό την αρχηγία άλλων Ελλήνων καπεταναίων. Κατά την πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου (20 Οκτωβρίου - 31 Δεκεμβρίου 1822) η παρουσία των Σουλιωτών οπλαρχηγών και στρατιωτών ήταν δυναµική, και η συµβολή τους, ιδίως των δύο οπλαρχηγών Κίτσου Τζαβέλα και Μάρκου Μπότσαρη, υπήρξε καθοριστική. Οι πολιορκηµένοι ενηµερώνονταν έγκαιρα για τις προθέσεις των Τούρκων, χάριν στις πληροφορίες που έδινε ο Ηπειρώτης αγωνιστής Γεώργιος Ιωάννου Ζούκας, και απέκρουσαν επιτυχώς την τουρκική επίθεση.<br />
<br />
Η πόλη του Μεσολογγίου είχε για τους Έλληνες πολλά στρατηγικά πλεονεκτήµατα. Χτισµένη στο βάθος ενός κόλπου µε ρηχά νερά, του οποίου τα χείλη ενώνονταν µε µια αλυσίδα µικρών νησιών, παρουσίαζε µεγάλη ευκολία στους ανεφοδιασµούς που γινόταν από τις ευκίνητες µονάδες του ελληνικού ναυτικού, ενώ οι βαριές και δυσκολοκίνητες µονάδες του Τουρκικού ναυτικού δεν µπορούσαν να πλησιάσουν περισσότερο από τρία µίλια. Η θέση του ανάµεσα στα νησιά του Ιονίου και το Μοριά δηµιουργούσε την ευχέρεια να ενισχύεται και από τα δύο αυτά µέρη. Και τρίτον προστατευόταν σε ολόκληρη τη περιφέρεια του από ένα χανδάκι δύο µέτρα πλάτος και ένα βάθος, καθώς και από ένα προκάλυµµα οχυρωµένο µε 14 κανόνια.<br />
<br />
Στις 26 Οκτωβρίου ο Οµέρ Βρυώνης και ο Κιουταχής στρατοπέδευσαν έξω από το Μεσολόγγι µε είκοσι χιλιάδες στρατό και ισχυρό πυροβολικό. Ταυτόχρονα ο Γιουσούφ Πασάς το απέκλεισε από τη θάλασσα µε τρία πλοία. Στη πόλη βρισκόταν ο Μάρκος Μπότσαρης και ο πρόεδρος της κυβέρνησης Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Στις 8 Νοεµβρίου έφθασε ο στόλος της Ύδρας και βύθισε ένα Τουρκικό πολεµικό. Τα υπόλοιπα έφυγαν τροµοκρατηµένα, και ο Υδραίικος στόλος εφοδίασε τους πολιορκηµένους µε άφθονα τρόφιµα. Νέα τρόφιµα και πολεµοφόδια στάλθηκαν και από τα Επτάνησα. Οι πολιορκηµένοι ενήργησαν έφοδο, και στις 28 Νοεµβρίου έδιωξαν τους Τούρκους από τα χαρακώµατα τους.<br />
<br />
Τη νύχτα της παραµονής των Χριστουγέννων επιχειρήθηκε από τον Οµέρ Βρυώνη νέα γενική επίθεση, η οποία όµως είχε για αυτόν οικτρά αποτελέσµατα. Οι Τούρκοι αναγκάστηκαν τελικά να υποχωρήσουν, αφήνοντας πεντακόσιους νεκρούς και δώδεκα σηµαίες, ενώ οι Έλληνες είχαν µόνο 2 νεκρούς και τέσσερις πληγωµένους. Η σηµασία της νίκης υπήρξε πολύ µεγάλη για την πορεία της εθνικής εξέγερσης, τόσο στη Δυτική όσο και στην Ανατολική Ελλάδα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Εκστρατεία του Μουσταή Πασά της Σκόδρας και οι Διχόνοιες και Αντιζηλίες µεταξύ των Ελλήνων Οπλαρχηγών </span></b><br />
<br />
Η Τουρκία, µετά την αποτυχία προσπαθειών δύο χρόνων να καταστείλει την Ελληνική επανάσταση, αποφάσισε να συγκροτήσει µια ισχυρή στρατιά από επίλεκτους και εµπειροπόλεµους Τουρκαλβανούς, για να δώσει το αποφασιστικό κτύπηµα κατά της Ελληνικής ανταρσίας. Αρχηγός της στρατιάς αυτής, της οποίας η δύναµη έφτανε τις δέκα έξι χιλιάδες, ορίστηκε ο Μουσταή Πασάς της Σκόδρας. Ο Τούρκος αυτός στρατηγός είχε τόσο µεγάλη φήµη για την ικανότητα, την ανδρεία και την αποφασιστικότητα του ώστε, όταν διαδόθηκε ότι θα εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος, δηµιουργήθηκε η γενική πεποίθηση ότι έφθασε πλέον το τέλος της επανάστασης, η οποία δεν θα κατόρθωνε να αντέξει την ορµητικότητα του Τούρκου αυτού σερασκέρη.<br />
<br />
Εκτός από την ισχυρή και πολυάριθµη στρατιά του ο Μουσταή υπολόγιζε και στις πολεµικές δυνάµεις του Οµέρ Βρυώνη, ο οποίος θα τον βοηθούσε µε έξι χιλιάδες Τουρκαλβανούς ακόµα. Κατάστρωσαν λοιπόν κοινό σχέδιο επιχειρήσεων οι δύο Πασάδες, σύµφωνα µε το οποίο ο µεν Μουσταή θα κατέβαινε από τα Άγραφα, ο δε Βρυώνης θα ακολουθούσε τις στενωπούς του Μακρυνόρους. Μετά τη διάβαση του Μακρυνόρους θα ξανάσµιγαν, θα προχωρούσαν ενωµένοι, και αφού θα εξουδετέρωναν εύκολα, όπως υπολόγιζαν, τις αντιστάσεις των Ελλήνων, θα κτυπούσαν το Αιτωλικό και το Μεσολόγγι. Η Ελληνική κυβέρνηση, µε διάταγµα της 13 Ιουνίου 1823 είχε διορίσει γενικό έπαρχο της περιοχής τον Κωνσταντίνο Μεταξά, ο οποίος στα αποµνηµονεύµατα του µας περιγράφει τις διχόνοιες και αντιζηλίες µεταξύ των οπλαρχηγών.<br />
<br />
Τρείς αιτίες προκαλούσαν τις διενέξεις και δυσαρέσκειες. Λίγους µήνες πριν η κυβέρνηση είχε προβιβάσει τον Μάρκο Μπότσαρη στο βαθµό του στρατηγού. Αυτό δυσαρέστησε τους Τζαβελαίους και τους άλλους οπλαρχηγούς, που θεώρησαν την προαγωγή του Μάρκου σαν αρχηγεία, κάτω από την οποία ήταν υποχρεωµένοι να υπηρετήσουν οι άλλοι οπλαρχηγοί, πράγµα που κανένας δεν δεχόταν. Η δεύτερη αιτία αφορούσε τους Σουλιώτες γενικά. Η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να τους δώσει το Ζαπάντι µε όλες τις τουρκικές ιδιοκτησίες. Αυτό δυσαρέστησε τους ντόπιους που διεκδικούσαν την περιοχή. Τέλος τη τρίτη αιτία αποτελούσε η έχθρα που υπήρχε ανάµεσα στους Χασαπαίους και το Θοδωράκη Γρίβα, ο οποίος είχε σκοτώσει τρείς από την οικογένεια τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Ok06m9uJNbo/WWBZQbLQpdI/AAAAAAAAqkQ/ZO7mNqbtBzQG-gOlxcGZhXE-RWKAnGYSwCLcBGAs/s1600/analatos_battle_1827.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="965" data-original-width="1501" height="409" src="https://3.bp.blogspot.com/-Ok06m9uJNbo/WWBZQbLQpdI/AAAAAAAAqkQ/ZO7mNqbtBzQG-gOlxcGZhXE-RWKAnGYSwCLcBGAs/s640/analatos_battle_1827.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ο Τσόγκας και ο Μάρκος Μπότσαρης βοήθησαν τους Χασαπαίους και χτύπησαν το Γρίβα, ο οποίος αναγκάστηκε να κλειστεί στους πύργους του Δραγαµέστου. Από εκεί πρόσπεσε στους Τζαβελαίους, µε την βοήθεια των οποίων βγήκε από τους πύργους και ενώθηκε µε τους άλλους οπλαρχηγούς. Θυµωµένοι τότε ενώθηκαν ο Τσόγκας µε τον Μπότσαρη, κλείστηκαν στο Μεσολόγγι, και δήλωσαν ότι δεν θα έβγαιναν να πολεµήσουν τους Τούρκους, αν ο Γρίβας δεν έφευγε από τη Δυτική Ελλάδα. Ο Μεταξάς για να ικανοποιήσει τους Χασαπαίους και το Μπότσαρη έπεισε το Γρίβα να εγκαταλείψει την Δυτική Ελλάδα και να φύγει για το Μοριά. Ακόµα δήλωσε ότι µε κανένα τρόπο η στρατηγία του Μάρκου Μπότσαρη δεν σηµαίνει αρχηγία, αλλά είναι στρατιωτικός βαθµός, και αρχηγός των άλλων οπλαρχηγών είναι ο ίδιος.<br />
<br />
Όσο για το Ζαπάντι, που ήταν ακόµα στα χέρια των Τούρκων, ήταν αστείο, τους είπε, να φιλονικούν για κάτι, πριν ακόµα το αποκτήσουν. Ύστερα από τις εξηγήσεις αυτές κατευνάστηκαν τα πνεύµατα και σταµάτησαν οι διαµάχες ανάµεσα στους οπλαρχηγούς. Και τότε ενωµένοι όλοι συνεννοήθηκαν για τον τρόπο µε τον οποίο θα αντιµετωπίσουν τον εχθρό. Έτσι ο Ίσκος και ο Ράγκος τοποθετήθηκαν στο Μακρυνόρος, ο Μακρής στη Λάσπη και ο Τσόγκας στη Βόνιτσα, για να αντιµετωπίσουν τον Οµέρ Βρυώνη, ενώ ο Μάρκος Μπότσαρης και ο Τζαβέλας µε τους Σουλιώτες θα τραβούσαν προς το Καρπενήσι, όπου θα έσµιγαν µε τους Γιολδασαίους, τον Πεσλή και το Σαδήµα, για να αντιµετωπίσουν από κοινού το Μουσταή Πασά.<br />
<br />
Για να λείψουν οι αντιζηλίες που εκδηλώθηκαν ανάµεσα στους συµπατριώτες του, ο Μάρκος προσκάλεσε τους Σουλιώτες και, αφού τους τόνισε ότι το µόνο που έχει σηµασία στην περίσταση ήταν η οµόνοια για να αντιµετωπίσουν ενωµένοι τον τροµερό κίνδυνο που τους απειλούσε, έσκισε το δίπλωµα της στρατηγίας σε µικρά κοµµατάκια και τα σκόρπισε στα πόδια τους, µε τα λόγια: «Αύριο που θα πολεµήσουµε τον Μουσταή, όποιος σταθεί παλικάρι, ας πάρει το δίπλωµα του στη µάχη». <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Μάχες Κεφαλόβρυσου και Καλιακούδας </span></b><br />
<br />
Ο Μουσταή µε το αµέτρητο ασκέρι του στα µέσα Ιουλίου 1823 έφτασε στα Τρίκαλα. Από κει ξεκίνησε να ξεκαθαρίσει τον Ασπροπόταµο και τα Άγραφα. Ήταν τέλος Ιουλίου όταν έφτασε στο Καρπενήσι. Ο ίδιος έµεινε µε το επιτελείο του σε ένα πύργο που είχε χτίσει εκεί ο Αλής για να παραθερίζει, ενώ το ασκέρι του απλώθηκε στο Λειβαδάκι, στα Πλατάνια και το Κεφαλόβρυσο. Οι Σουλιώτες παρακολουθούσαν µε µεγάλη προσοχή τις κινήσεις του Μουσταή Πασά. Ο Μάρκος έπιασε το Μικρό χωριό και οι Τζαβελαίοι το Μεγάλο. Το σχέδιο µε το οποίο αποφάσισαν να κτυπήσουν τους τουρκαλβανούς, ήταν τολµηρό, και το µόνο που θα µπορούσε να πετύχει ικανοποιητικό αποτέλεσµα. Θα επιχειρούσαν νυχτερινή έφοδο µέσα στο ορδί των Πασάδων και θα τους ξάφνιαζαν.<br />
<br />
Το εγχείρηµα ήταν δύσκολο και επικίνδυνο. Και για αυτό χρειάζονταν νωπές πληροφορίες για την κατάσταση στο εχθρικό στρατόπεδο, που ανέλαβαν να συλλέξουν ο Τούσας Μπότσαρης, ο Θανάσης Κουτσονίκας και ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης. Θαρρετά γύρισαν όλη τη νύχτα της 7ης Ιουλίου και το πρωινό της 8ης Ιουλίου το εχθρικό στρατόπεδο, συλλέγοντας πληροφορίες. Την άλλη µέρα οριστικοποιήθηκε το σχέδιο µε βάση τις πληροφορίες αυτές, και προέβλεπε οι ελληνικές δυνάµεις να ριχτούν την ίδια νύχτα στο Τουρκικό ορδί και να προσπαθήσουν να πιάσουν ή να σκοτώσουν τους αρχηγούς. Ο Τζαβέλας θα χτυπούσε τους εχθρούς στα Πλατάνια και θα δυσκόλευε κάθε απόπειρα βοήθειας του τουρκικού στρατοπέδου.<br />
<br />
Την 9η Αυγούστου ο Μάρκος µε 450 Σουλιώτες ενήργησε νυκτερινή καταδροµική επίθεση στο εχθρικό στρατόπεδο Κεφαλόβρυσου στο Καρπενήσι, όπου πριν από δέκα λεπτά είχαν στρατοπεδεύσει 5000 πεζοί και ιππείς υπό τον Τζελαλεντίν Μπέη. Ταυτόχρονα άλλοι 800 Σουλιώτες υπό την αρχηγία του Κίτσου Τζαβέλα προσέβαλαν τη θέση Πλατάνια. Ατρόµητος ο Μάρκος πηδά στην πρώτη σκηνή που βρέθηκε µπροστά του. Καθώς την ανοίγει βρίσκεται µπροστά στον Τουρκαλβανό αρχηγό Άγο Βασιάρη που µόλις είχε ξυπνήσει και τον κοιτούσε σαστισµένος. Με τον Βασιάρη είχε παλιά γνωριµία ο Μάρκος, από τότε που υπηρετούσαν µαζί στην αυλή του Αλή Πασά. Τον αιχµαλωτίζει και τον παραδίνει στα παλικάρια του.<br />
<br />
Μέσα στη σύγχυση και τον πανικό που επηκολούθησε οι Τούρκοι έχασαν περί τους 800 µαχητές νεκρούς, αλλά δυστυχώς εφονεύθη από Τούρκικο βόλι ο στρατηγός Μάρκος Μπότσαρης. Νικητές γύρισαν στη βάση τους οι Σουλιώτες, αλλά και πολύ λυπηµένοι για το χαµό του αγαπηµένου τους αρχηγού. Χίλιοι πεντακόσιοι ήταν οι σκοτωµένοι του εχθρού, και πολλές εκατοντάδες οι πληγωµένοι. Από τους Σουλιώτες σκοτώθηκαν εξήντα, ενώ σαράντα δύο λαβωµένοι µεταφέρθηκαν στις πλάτες των συντρόφων τους. Αµέτρητα ήταν τα λάφυρα. Χίλια εξακόσια τυφέκια, χίλιες οκτακόσιες πιστόλες, τέσσερα µπαϊράκια, τριακόσια σπαθιά, χίλια διακόσια άλογα και πολλές εκατοντάδες µουλάρια<br />
<br />
Τίποτε όµως δεν µπορούσε να ισοφαρίσει τη µεγάλη ζηµιά, το χαµό του ηρωικού αρχηγού. Ο χαµός του Μάρκου αποτέλεσε πραγµατική εθνική συµφορά. Το επόµενο πρωινό, στις 10 Αυγούστου 1823, µια πένθιµη Σουλιώτικη φάλαγγα έφθασε στο Μεσολόγγι. Προηγείτο ο Τούσας Μπότσαρης,που µετέφερε στις πλάτες το άτυχο σώµα του Μάρκου. Λίγο πριν µπει στην πόλη, έφτασε απεσταλµένος της αδελφής του Μάρως, για να µεταφερθεί στο σπίτι της ο νεκρός. Εκεί, τον έπλυναν, τον λαµπροστόλισαν, και τον θρήνησαν µε αυτοσχέδια µοιρολόγια, µε τα οποία επαινούσαν την παλικαριά και την ανδρεία του. Σε λίγη ώρα ξεκινούσε η κηδεία από το σπίτι της Μάρως για την εκκλησία της Μητρόπολης.<br />
<br />
Η διάταξη της νεκρικής ποµπής θύµιζε εικόνες από τα ηρωικά έπη του Οµήρου. Μπροστά πήγαιναν οι αιχµάλωτοι Τούρκοι µε δεµένα τα χέρια. Ύστερα τα άλογα των Μπέηδων και των Πασάδων µε τα χρυσοπλουµισµένα χράµια, και πίσω τους σκυµµένα προς τη Γη τα Τούρκικα µπαϊράκια. Ακολουθούσε ο κλήρος της περιοχής µε επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο. Ύστερα θλιµµένοι οι σύντροφοι του έφεραν στους ώµους το φέρετρο, και δίπλα του η αδελφή, οι συγγενείς, οι επίσηµοι, και χιλιάδες ο λαός. Και η θλιβερή κηδεία έκλινε µε δύο χιλιάδες αλογοµούλαρα φορτωµένα µε τα όπλα και τα άλλα λάφυρα που είχαν αποκοµίσει από το τουρκικό στρατόπεδο. Πραγµατική εικόνα θριάµβου. Μόνο που ο θριαµβευτής ήρωας δεν έµπαινε στην πόλη για να δοξαστεί, αλλά για να ταφεί.<br />
<br />
Τάφηκε δίπλα στον Κυριακούλη Μαυροµιχάλη, εκεί που σήµερα βρίσκεται «ο κήπος των ηρώων». Και όταν τον κατέβαζαν στον τάφο, τα κανόνια από τις ντάπιες του Μεσολογγίου τον αποχαιρετούσαν µε τριάντα τρεις κανονιές, όσα και τα χρόνια της ζωής του. Μετά τον θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη αρχηγός ανέλαβε ο Ζυγούρης Λάµπρου Τζαβέλας, που παρά την ηλικία του ήθελε να δείξει ανάλογη µ’ αυτόν ευψυχία. Μετά τη µάχη του Κεφαλόβρυσου, έπιασε θέσεις και περίµενε τον εχθρό στο ύψ Καλιακούδα, 4 ώρες νότια του Καρπενησίου. Οι Σουλιώτες ενισχύθηκαν και µε άλλους Έλληνες µαχητές, και η συνολική δύναµη ανήρχετο στους 2.500 άνδρες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-OQoL9xR3HEc/WWBhIXEM5lI/AAAAAAAAqkg/NXjjP5bgV3s7D2PWS-ljf-L3588_mENYACLcBGAs/s1600/---theooaaaa.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="455" data-original-width="680" height="267" src="https://1.bp.blogspot.com/-OQoL9xR3HEc/WWBhIXEM5lI/AAAAAAAAqkg/NXjjP5bgV3s7D2PWS-ljf-L3588_mENYACLcBGAs/s400/---theooaaaa.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Η αµυντική θέση Καλιακούδα ήταν ισχυρότατη και απόρθητη, και άντεξε σε επανειληµµένες επιθέσεις των Τούρκων. Δυστυχώς 400 τούρκοι διέβησαν στο νότιο µέρος της διάταξης αφύλακτο µονοπάτι και βρέθηκαν στα νώτα των Ελλήνων. Την 28 / 8 / 1823 έγινε άγρια συµπλοκή σώµα µε σώµα, στην οποία έπεσε ενδόξως ο Ζυγούρης Λάµπρου Τζαβέλας µε 150 παλικάρια. Ο δρόµος για το Μεσολόγγι ήταν πλέον ανοικτός για τον εχθρό, που επιχειρεί την Β' πολιορκία του Μεσολογγίου (Μέσα Σεπτεµβρίου - τέλη Νοεµβρίου 1823). Το Μεσολόγγι όµως άντεξε και πάλι τις επιθέσεις, που τώρα γινόταν µε ενωµένες τις δυνάµεις του Μουσταφά Πασά µε αυτές του Οµέρ Βρυώνη, που είχε εν τω µεταξύ καταφθάσει από την Άρτα.<br />
<br />
Τις σοβαρότατες δυσχέρειες που αντιµετώπιζαν οι Σουλιώτες του Μεσολογγίου από την έλλειψη τροφών και χρηµάτων ήλθε να µετριάσει η παρέµβαση του Λόρδου Βύρωνα, που άφησε την τελευταία του πνοή την άνοιξη του 1824, βαθιά θλιµµένος από τις κοµµατικές διαιρέσεις των αγωνιστών, τις υπερβολικές οικονοµικές απαιτήσεις και αταξίες των Σουλιωτών και την εν γένει χαλαρότητα. Τα γεγονότα αυτά δεν επέτρεψαν την υποκίνηση νέας επαναστατικής αναταραχής στην Ήπειρο, όπως επεδίωκε ο Αθαν. Ψαλίδας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Ανατολικό (Αιτωλικό) </span></b><br />
<br />
Στις 2 Οκτωβρίου 1823 οι Μουσταής και Οµέρ άρχισαν από κοινού να βοµβαρδίζουν το Ανατολικό, νησίδα µέσα στη λιµνοθάλασσα Μεσολογγίου µε 2.000 κατοίκους, αλλά το ίδιο έκαναν και οι Έλληνες, πλήττοντες τις εχθρικές θέσεις. Αυτό συνεχιζόταν για 40 συνεχείς µέρες, ενώ το Μεσολόγγι έµενε απείραχτο. Στο τέλος ο Κίτσος Τζαβέλας σοφίστηκε να στήσει µε 300 άνδρες ενέδρα στη θέση Σκαλί, πάνω στο δρόµο από Ανατολικό προς Μεσολόγγι. Οι Τούρκοι απώλεσαν 350 ιππείς και πολλά λάφυρα περιήλθαν στα χέρια του Κίτσου Τζαβέλα.<br />
<br />
Τελικά οι δύο Πασάδες, βλέποντας ότι το ηθικό των ανδρών τους κατέπιπτε από τις επιτυχίες των Ελλήνων, αλλά και επειδή ο στόλος τους είχε αποσυρθεί και ο στρατός τους υπέφερε από το κλίµα του Μεσολογγίου, στις 17 Νοεμβρίου εγκατέλειψαν τη πολιορκία του Ανατολικού και στις 19 πέρασαν τον Ασπροπόταµο µε κατεύθυνση τα πασαλίκια τους. Η εκστρατεία Δυτ. Στερεάς που τόσο είχε διαφηµιστεί απέτυχε, και η Ναύπακτος και το Αντίρριο ήταν τα µόνα τουρκικά φρούρια σ’ αυτή. Η πολεµική αρετή και ιδιοφυΐα του Κίτσου Τζαβέλα έλαµψε σ’ όλη την επαναστατηµένη Ελλάδα. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη της Άµπλιανης </span></b><br />
<br />
Ο Κίτσος Τζαβέλας, ο Χρ. Περαιβός και άλλοι Σουλιώτες πολεµιστές και οπλαρχηγοί, έδωκαν τα µέσα Ιουλίου του 1824 τη νικηφόρα και σηµαντικότατη µάχη της Άµπλιανης, επάνω στο δρόµο Σαλώνων - Γραβιάς, όπου κυριολεκτικά ο Κίτσος Τζαβέλας διακρίθηκε για την στρατιωτική του ιδιοφυΐα. Στα µέσα του Ιουνίου 1824 ο Δερβίς πασάς µε 10.000 άνδρες στρατοπέδευσε στο Λιανοκλάδι. Ο Γιουσούφ Πασάς και ο Αµπίζ Πασάς µε 6.000 πεζούς και 1.000 ιππείς πήραν διαταγή να προχωρήσουν στη Γραβιά, και να επιτεθούν στα Σάλωνα. Την αναχαίτιση του εχθρού στα Σάλωνα ανέλαβαν ο Πανουργιάς, ο Δυοβουνιώτης και ο Γ. Δράκος, τους οποίους αργότερα ενίσχυσε ο Κίτσος Τζαβέλας µε τους Σουλιώτες και ο Παν. Νοταράς.<br />
<br />
Τη νύχτα της 13 Ιουλίου οι Τούρκοι, που στο µεταξύ ενισχύθηκαν, κίνησαν 12.000 Αλβανούς µε δύο κανόνια από τη Γραβιά προς τα Σάλωνα. Ξηµερώνοντας έφθασαν στην Άµπλιανη, που βρήκαν αµυνόµενους περίπου 3.000 άνδρες. Οι τούρκοι έκαναν σφοδρές επιθέσεις στην τοποθεσία µέχρι το απόγευµα. Μέχρι που έφθασαν ενισχύσεις των Ελλήνων που κατόρθωσαν να αντεπιτεθούν και να διασπάσουν το αριστερό πλευρό της διάταξης τους. Ο Κίτσος Τζαβέλας, επωφελούµενος τότε από τη δυσχερή θέση του εχθρού, όρµησε κατά πάνω µε τους άνδρες του και τους ανάγκασε σε άτακτο φυγή. Η φυγή σε λίγο γενικεύθηκε και οι Τούρκοι αποδεκατίστηκαν στην κυριολεξία. Άφησαν στο πεδίο της µάχης περί τους 2.000 νεκρούς. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Εµφύλιες Διαµάχες </span></b><br />
<br />
Οι τελευταίοι µήνες του 1824 χαρακτηρίζονται από την οξεία πολιτική διαµάχη µεταξύ των Ρουµελιωτών, υποστηριζόµενων και υπό των Σουλιωτών, και των Πελοποννησίων. Ο Κωλέττης, που ενδιαφερόταν κυρίως για τη σύλληψη του Ζαΐµη, ενήργησε ώστε στις 3 Δεκεμβρίου να αποβιβαστούν από το Στρατόπεδο Σαλώνων στο Αίγιο 3.000 άνδρες µε αρχηγούς τους Κίτσο Τζαβέλα, Λ. Βέϊκο, Χρ. Περραιβό, Κ. Μπότσαρη, Α. Ίσκο, Γ. Βαλτινό, Τ. Ζέρβα και Γ. Δράκο. Μαζί τους αυτόκλητος ήλθε και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Η τελευταία µάχη µε τους λεγόµενους «αντάρτες» δόθηκε στην Κερπινή. Μετά από σφοδρές µάχες οκτώ ηµερών κατόρθωσαν στις 17 Δεκεμβρίου να καταλάβουν την κωµόπολη.<br />
<br />
Οι Ζαΐµης, Λόντος και Νικηταράς µε τους οπαδούς τους πέρασαν στο Μεσολόγγι και ζήτησαν άσυλο από το Μαυροκορδάτο. Τα γεγονότα είχαν ως εξής: Στις πρώτες φάσεις της Επανάστασης ο Κολοκοτρώνης και οι Πελοποννήσιοι προύχοντες συσπειρώνονται γύρω από την Πελοποννησιακή Γερουσία και αντιµάχονται την ιδέα της δηµιουργίας συγκεντρωτικών κρατικών δοµών δυτικού τύπου, την οποία εισηγείται ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Μετά την Εθνοσυνέλευση του Άστρους (1823), οι οπαδοί της ιδέας της δηµιουργίας συγκεντρωτικού κρατικού µηχανισµού ενισχύουν τη θέση τους περιορίζοντας, ταυτόχρονα,τη δύναµη όσων επιµένουν στη διατήρηση της ύπαρξης τοπικών κέντρων εξουσίας.<br />
<br />
Όµως, µετά την ένταξη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στο νέο κυβερνητικό σχηµατισµό από τη θέση του αντιπροέδρου του Εκτελεστικού, η πολιτική σύγκρουση µεταξύ κεντρικής διοίκησης και τοπικών φορέων εξουσίας µετατρέπεται σε αντιπαράθεση µεταξύ των φορέων της εκτελεστικής και αυτών της νοµοθετικής εξουσίας. Γύρω από τους φορείς της εκτελεστικής εξουσίας -τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Πετρόµπεη Μαυροµιχάλη- συσπειρώνονται -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και συγκεκριµένα των προκρίτων του Αιγίου Ανδρέα Λόντου και των Καλαβρύτων Ανδρέα Ζαΐµη, που τάσσονται αλληλέγγυοι µε τον Μαυροκορδάτο-οι προύχοντες της Πελοποννήσου και οι τοπικοί στρατιωτικοί ηγέτες.<br />
<br />
Αντίθετα, γύρω από τους φορείς της νοµοθετικής εξουσίας, του Βουλευτικού δηλαδή, συσπειρώνονται οι «ετερόχθονες» πολιτικοί, οι εκπρόσωποι των νησιών, οι οπλαρχηγοί της Στερεάς (π.χ. Γκούρας, Καραϊσκάκης, Μακρυγιάννης), καθώς και οι Σουλιώτες οπλαρχηγοί (Κίτσος Τζαβέλας). Η ρήξη των σχέσεων µεταξύ Εκτελεστικού και Βουλευτικού οδήγησε τελικά στον Εµφύλιο Πόλεµο του 1824. Τον Νοέµβριο του 1824 Ρουµελιώτες και Σουλιώτες οπλαρχηγοί (µε προεξάρχοντα τον Γκούρα) εισέβαλαν στην Πελοπόννησο για να καταστείλουν την εξέγερση των εντόπιων προκρίτων και οπλαρχηγών, µε τους οποίους είχαν συµπαραταχθεί πλέον και οι Ζαΐµης και Λόντος, και να εδραιώσουν µε τη βία την κεντρική εξουσία που αµφισβητούνταν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-gwblJCq3GyE/WWG2OWEio2I/AAAAAAAAqkw/8HSIgvK_gS0dV9980KKIH4UZwi5QvAkZACLcBGAs/s1600/2001-%25CE%2597%2B%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A7%25CE%2597%2B%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%259C%25CE%25A0%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2595%25CE%25A3.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1102" data-original-width="1600" height="275" src="https://4.bp.blogspot.com/-gwblJCq3GyE/WWG2OWEio2I/AAAAAAAAqkw/8HSIgvK_gS0dV9980KKIH4UZwi5QvAkZACLcBGAs/s400/2001-%25CE%2597%2B%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A7%25CE%2597%2B%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%259C%25CE%25A0%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2595%25CE%25A3.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Η στρατιωτική σύγκρουση κατέληξε στην ήττα των Πελοποννησίων και στη φυλάκιση των ηγετών τους, οι οποίοι, ωστόσο, στη συνέχεια αµνηστεύτηκαν σε µια προσπάθεια υπέρβασης των αντιπαραθέσεων, εµπέδωσης του εθνικού φρονήµατος και συγκρότησης µιας νέας εθνικής -και όχι τοπικής πλέον- συλλογικότητας, αφού όµως προηγουµένως είχαν διαµορφωθεί νέοι συσχετισµοί πολιτικής δύναµης. Ο µόνος που πλήρωσε µε τη ζωή του την εµφύλια διαµάχη ήταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο οποίος δολοφονήθηκε στην Ακρόπολη, αν και δεν είχε συµµετοχή στα γεγονότα που διαδραµατίστηκαν.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη στο Κρεµµύδι </span></b><br />
<br />
Ο Σουλτάνος Μαχµούτ έβλεπε µε δυσάρεστη έκπληξη τις αλλεπάλληλες αποτυχίες των στρατηγών του, στην προσπάθεια να καταπνίξουν την Ελληνική επανάσταση, τόσο στη Ρούµελη όσο και στο Μοριά. Αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από το πασά της Αιγύπτου Μωχάµετ Άλυ, που αν και ήταν υποτακτικός του σουλτάνου, είχε εξελιχθεί σε ισχυρό τοπάρχη, µε ηγεµονικές εξουσίες, χωριστά οικονοµικά και δικές του αξιόλογες πολεµικές δυνάµεις. Ο σουλτάνος του πρότεινε τη γενική αρχηγία του αγώνα κατά των Ελλήνων. Ο Μωχάµετ Άλυ είδε τη µεγάλη ευκαιρία και άρχισε να καταστρώνει τα σχέδια του για την εκστρατεία στην Ελλάδα. Αρχηγός της εκστρατείας θα ανελάµβανε ο θετός γιος του Ιµπραήµ, που είχε γεννηθεί στη Καβάλα από Έλληνες γονείς.<br />
<br />
Ο Αιγυπτιακός στόλος, αφού θα εξουδετέρωνε κάθε ναυτική επαναστατική δράση στο Αιγαίο, θα αποβίβαζε στρατό στο Μοριά. Σαν αµοιβή για τις υπηρεσίες του, ο Ιµπραήµ θα έπαιρνε τα Πασαλίκια της Κρήτης και του Μοριά. Ο Αιγυπτιακός στόλος, µε πενήντα έξι πολεµικά σκάφη και τριακόσια µεταγωγικά, ξεκίνησε από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου τον Ιούλιο του 1824. Το στρατό που βρισκόταν στα πλοία αποτελούσαν δέκα πέντε χιλιάδες Άραβες και φελάχοι. Υπολογιζόταν πως όταν ολοκληρωνόταν η συνεχιζόµενη στρατολογία και εκγύµναση στην Αίγυπτο, ο αιγυπτιακός στρατός θα µπορούσε να φτάσει τις ενενήντα χιλιάδες, η πιο πολυάριθµη και πιο άρτια οργανωµένη δύναµη που παρέταξε ποτέ η Τουρκική Αυτοκρατορία.<br />
<br />
Ο επιτελάρχης της Σουλεϊµάν µπέης ήταν συνταγµατάρχης του γαλλικού στρατού, ονοµαζόταν Σέβ και είχε χρηµατίσει υπασπιστής του στρατάρχη Νέυ. Ο Ελληνικός στόλος ξανοίχτηκε στο πέλαγος για να αντιµετωπίσει το τροµερό αυτό αντίπαλο. Όλες οι δόξες του ναυτικού, οι ναύαρχοι Σαχτούρης, Μιαούλης, Αποστόλης και οι πυρπολητές Κανάρης, Παπανικολής, Πιπίνος, Ματρόζος, Βατικιώτης και άλλοι µπήκαν στα καράβια και τα µπουρλότα τους για να αναµετρηθούν µε τον αιγυπτιακό στόλο και του κόψουν το δρόµο για το Μοριά. Χτυπήθηκαν µαζί του στις 24 και 29 Αυγούστου ανάµεσα στη Κώ και την Αλικαρνασσό και του προξένησαν σηµαντικές ζηµιές. Τίναξαν στον αέρα δύο αιγυπτιακά πολεµικά και αιχµαλώτισαν πέντε µεταγωγικά.<br />
<br />
Αλλά και τα Ελληνικά πλοία έπαθαν ζηµιές και χρειάζονταν επισκευές, τα δε µπουρλότα είχαν εξαντληθεί. Έτσι ο Ελληνικός στόλος ξαναγύρισε στις βάσεις του και ο Ιµπραήµ συνέχισε το ταξίδι του προς την Κρήτη. Του χρειάστηκαν δέκα πέντε µέρες να αποβιβάσει το στρατό του και τα πολεµοφόδια. Στις αρχές του Φλεβάρη του 1825 συµπλήρωσε τις προετοιµασίες του στη Κρήτη και ξεκίνησε για το Μοριά, που ήταν και ο αντικειµενικός του σκοπός. Η Ελληνική κυβέρνηση ήταν απασχοληµένη µε τις δάφνες που αποκόµισε από τον εµφύλιο πόλεµο και δεν έκανε τίποτε για να δυσκολέψει την αποβίβαση των αιγυπτιακών δυνάµεων. Έτσι ο Ιµπραήµ κατόρθωσε να µπει ανενόχλητος στο λιµάνι της Μεθώνης και να αποβιβάσει τέσσερις χιλιάδες πεζούς και εξακόσιους ιππείς.<br />
<br />
Αµέσως κατόπι τα Αιγυπτιακά πλοία έφυγαν για τη Σούδα και στις 5 του Μάρτη ξαναγύρισαν, φέρνοντας ακόµα επτά χιλιάδες πεζούς και τετρακόσιους ιππείς. Ο πρόεδρος της Ελληνικής κυβερνήσεως Γεώργιος Κουντουριώτης, που είχε συγκεντρώσει στα χέρια του την αρχιστρατηγία µε ειδικό θέσπισµα του βουλευτικού και του εκτελεστικού, απεφάσισε να εκστρατεύσει κατά του Ιµπραήµ. Σαν να µην έφτανε το ότι ο γενικός αρχηγός της εκστρατείας δεν είχε ιδέα από πόλεµο της στεριάς, διόρισε αρχιστράτηγο τον Υδραίο πλοίαρχο Κυριάκο Σκούρτη, τίµιο και ικανό ναυτικό, αλλά εντελώς ξένο προς τα στρατιωτικά, και τον οποίο, όπως ήταν φυσικό, δεν ανέχονταν οι τόσο έµπειροι και ικανοί στρατηγοί που έθεσε υπό την αρχηγία του.<br />
<br />
Τα κυριότερα Ελληνικά σώµατα που είχαν σταλεί για να αντιµετωπίσουν τους Αιγυπτίους ήταν του Καραϊσκάκη, του Δράκου, του Κώστα Μπότσαρη και του Τζαβέλα. Με διαταγή του Σκούρτη παρατάχθηκαν στο Κρεµµύδι. Μόνο ο Καρατάσος διαφώνησε, επειδή έκρινε τη θέση αυτή ακατάλληλη, και τοποθετήθηκε µε τους Μακεδόνες του στο Σχοινόλακα. Εξάλλου, στη κωµόπολη Χώρα της Τριφυλίας είχε σχηµατιστεί εφεδρική δύναµη µε αρκετές δυνάµεις από Αρκαδινούς. Διατάχθηκε να τους ενισχύσει ο Πλαπούτας, για να προλάβει ενδεχόµενη προέλαση των Αιγυπτίων προς το εσωτερικό του Μοριά. Δόθηκε ακόµα εντολή στο Μακρυγιάννη, που βρισκόταν στην Αρκαδία, να ενισχύσει το Σώµα του µε ντόπιους στρατιώτες και να κατεβεί στο Νεόκαστρο.<br />
<br />
Ο Ιµπραήµ έστειλε πρώτα ένα Τάγµα κατά του Καρατάσου στο Σχοινόλακα. Οι εµπειροπόλεµοι Μακεδόνες κατόρθωσαν να αποκρούσουν τους Αιγυπτίους, που αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, αφήνοντας στο πεδίο της µάχης εκατό όπλα, τα οποία συγκέντρωσε ο Καρατάσος και τα έστειλε στη Τριπολιτσά. Στις 6 Απρίλη συγκροτήθηκε στο Νεόκαστρο πολεµικό συµβούλιο µε τη συµµετοχή του Μαυροκορδάτου, µε εντολή του προέδρου. Αποφασίστηκε να σχηµατιστεί παράταξη σε σχήµα ηµικυκλίου. Το αριστερό της, που στηριζόταν στους λόφους του Κρεµµυδιού, θα υποστηριζόταν από τον Χατζηχρήστο, και το δεξιό από τον Καραϊσκάκη και το Τζαβέλα.<br />
<br />
Το κέντρο, που βρισκόταν στο βάθος της κοιλάδας, έπιασε ο Σκούρτης και ο Παναγ. Ζαφειρόπουλος µε χίλιους Υδραίους, Σπετσιώτες, Κρανιδιώτες και Αγιοπετρίτες. Την Αυγή της εποµένης 7 Απριλίου 1825 ο Ιµπραήµ όρµησε µε µεγάλες δυνάµεις εναντίον των Ελληνικών θέσεων στο Κρεµµύδι, όπου είχαν ταχθεί περι τους 3.250 άνδρες. Οι Έλληνες είχαν ταχθεί σε σχήµα ηµικυκλίου : Στο άκρο αριστερό, στους λόφους γύρω από το χωριό, Κ. Μπότσαρης και ο Χατζηχρήστος. Στο δεξιό µέρος, στο χωριό, ο Κίτσος Τζαβέλας και ο Καραϊσκάκης. Και στο κέντρο, σε µια µικρή κοιλάδα, ο Σκούρτης. Όλοι είχαν οχυρωθεί σε ταµπούρια, εκτός από τους άνδρες του Σκούρτη, επειδή ο αρχηγός τους έλεγε ότι ταµπούρια ήταν τα σπαθιά τους.<br />
<br />
Η αµυαλωσύνη αυτή του άπειρου για χερσαίες επιχειρήσεις ναυτικού ήταν και µοιραία για την εξέλιξη της µάχης. Ο στρατηγικός Ιµπραήµ έριξε όλο το βάρος των επιθέσεων στο αδύναµο της διάταξης, τους άνδρες του Σκούρτη, που διασπάστηκε. Αποτέλεσµα ο Μπότσαρης να υπερφαλαγγιστεί και λίγο έλειψε να πιαστεί αιχµάλωτος. Ο Κίτσος Τζαβέλας αναγκάζεται να ανοίξει δρόµο µέσα από τις γραµµές του εχθρικού ιππικού. Οι Έλληνες άφησαν στο πεδίο της µάχης 600 νεκρούς. Μετά την πανωλεθρία στο Κρεµµύδι, καµία κίνηση δεν εκδηλώθηκε κατά του Ιµπραήµ, που συνέχισε να αλωνίζει το Μοριά ανενόχλητος, σκορπίζοντας στο πέρασµα του τη καταστροφή και την ερήµωση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-zTxN1KuOQ5E/WWG2luE6nLI/AAAAAAAAqk0/adeGet0WDX8mLvgVsSD3Jm0L_GKBOdGXwCLcBGAs/s1600/10626584_476478279204207_2988266544406601601_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="717" data-original-width="960" height="298" src="https://4.bp.blogspot.com/-zTxN1KuOQ5E/WWG2luE6nLI/AAAAAAAAqk0/adeGet0WDX8mLvgVsSD3Jm0L_GKBOdGXwCLcBGAs/s400/10626584_476478279204207_2988266544406601601_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι Έλληνες, αφού έχασαν σηµαντικό µέρος από τη δύναµη τους, απόµειναν µε κουρελιασµένο το ηθικό, και απέδιδαν την ήττα τους στην έλλειψη κατάλληλης στρατηγικής ηγεσίας. Η εσωτερική διάσταση, τα προσωπικά πάθη και οι µνησικακίες που είχαν αναπτυχθεί ανάµεσα στους Μοραΐτες και τους Ρουµελιώτες, τους έκαναν να υποβλέπονται και να διακρίνουν σε κάθε ενέργεια ανύπαρκτες δολοπλοκίες και προδοσίες. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Καταδροµικές Κρούσεις στο Μεσολόγγι - Προσβολές των Μετόπισθεν </span></b><br />
<br />
Στις αρχές του 1825 ο σουλτάνος κάλεσε τον Κιουταχή Πασά και τον διόρισε αρχηγό του στρατού της Ρούµελης. Μαζί µε τον διορισµό του ανακοίνωσε και τη τροµερή του απόφαση: «Το Μεσολόγγι ή το κεφάλι σου». Τον Απρίλιο του 1825, ο Μεχµέτ Ρεσίτ Πασάς ή Κιουταχής µε πολυάριθµο στρατό είχε εισβάλει στη Δυτ. Ελλάδα, και στις 15 Απριλίου άρχισε τη Γ' πολιορκία του Μεσολογγίου (15 Απριλίου 1825 - 10 Απριλίου 1826). Επανειληµµένες επιθέσεις του Τουρκικού στρατού είχαν οικτρά αποτυχία. Από τις ελλείψεις σε τρόφιµα και πυροµαχικά δηµιουργούνται στον Κιουταχή αρκετές δυσκολίες, και αρχίζουν να σηµειώνονται αρκετές λιποταξίες.<br />
<br />
Αλλά στις 10 Ιουλίου ισχυρός τουρκικός στόλος µε την αρχηγία του Καπουδάν Πασά εφοδιάζει τον Κιουταχή µε τροφές και πολεµοφόδια. Ο βοµβαρδισµός ξαναρχίζει µε µεγαλύτερη ένταση, αλλά η έφοδος των Τούρκων αντιµετωπίζεται και πάλι επιτυχώς. Στις 2 Αυγούστου επιχειρείται νέα λυσσώδης επίθεση, αλλά η ηρωική αντίσταση των πολιορκηµένων δεν αφήνει περιθώρια για επιτυχία. Στο µεταξύ έφθασε ο Ελληνικός στόλος µε αρχηγούς τους ναυάρχους Μιαούλη και Αποστόλη. Στην εµφάνιση του τα Τουρκικά πολεµικά βιάστηκαν να φύγουν, και οι Έλληνες αφού τα καταδίωξαν µέχρι τη Κεφαλονιά εφοδίασαν το Μεσολόγγι µε τροφές και πολεµοφόδια.<br />
<br />
Ο Κίτσος Τζαβέλας και ο Καραϊσκάκης µε κυβερνητική διαταγή αποσπάστηκαν από το Στρατόπεδο των Σαλώνων, και µε δύναµη 3.000 ανδρών δηµιουργούν αντιπερισπασµό στη πλάτη των Τούρκων. Η άφιξη τους στη περιοχή ανύψωσε το ηθικό των πολιορκηµένων. Έδρασαν µε προσβολές των εχθρικών γραµµών ανεφοδιασµού και καταδροµικές κρούσεις στο εσωτερικό της διάταξης των τούρκων, σε συντονισµό πάντα µε τους πολιορκηµένους. Σε µια τέτοια µεγάλη καταδροµή, το βράδυ της 25 Ιουλίου, οι Σουλιώτες µε το σύνθηµα «τσεκούρι» βρέθηκαν σφάζοντας και καίοντας στις σκηνές των Τούρκων, στο ίδιο το κατάλυµα του Ρεσίτ Πασά, που κινδύνευσε να συλληφθεί. Το βράδυ εκείνο οι Τούρκοι είχαν απώλειες 2.000 νεκρούς, και οι Έλληνες µόνο 9.<br />
<br />
Παρόλα αυτά ο Κιουταχής ούτε σκέψη µπορεί να κάνει για εγκατάλειψη της πολιορκίας. Είχε πάντα στο νου του την απειλή του σουλτάνου για το κεφάλι του. Για αυτό, µη µπορώντας να κάνει τίποτε άλλο, έσκαψε χαρακώµατα και περιορίστηκε σε αµυντικό αγώνα. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη της Κλείσοβας </span></b><br />
<br />
Ο σουλτάνος, αφού µάταια περίµενε αποτέλεσµα από την πολιορκία του Κιουταχή, αναγκάστηκε να ζητήσει τη βοήθεια του Αιγυπτίου στρατάρχου. Ο Ιµπραήµ πρόθυµα ανταποκρίθηκε στην επιθυµία του σουλτάνου, και στις 20 Δεκεµβρίου του 1825 αποβιβάστηκε στο Κρυονέρι µε οκτώ χιλιάδες τακτικό στρατό και έξι χιλιάδες ατάκτους. Έχει ακόµα σαράντα όλµους και πολλά κανόνια µε Γάλλους πολυβολητές. Με περιφρόνηση αντικρίζει ο περήφανος στρατάρχης το Μεσολόγγι και τον Κιουταχή, και του πετά κατάµουτρα, πως µπόρεσε να σταµατήσει οχτώ µήνες έξω από αυτόν το φράχτη. Η Ελληνική κυβέρνηση µε εράνους κατορθώνει να εξοπλίσει τον Υδραίικο στόλο και στέλλει τον Μιαούλη για να εφοδιάσει τους πολιορκηµένους.<br />
<br />
Ο Πολίτης µε το µπουρλότο του τινάζει στον αέρα µια τουρκική φρεγάτα µε 24 κανόνια, και µετά από αυτά η Τουρκική µοίρα από είκοσι πολεµικά φεύγει τροµοκρατηµένη. Έτσι ο Μιαούλης κατορθώνει να ξεφορτώσει τα εφόδια και στις αρχές Φλεβάρη ξαναγυρίζει στη βάση του. Τώρα όµως αντίπαλος του Μεσολογγίου είναι ο Ιµπραήµ, που δεν τον τροµάζει καµιά αποτυχία. Αφού είδε ότι δεν έφεραν αποτέλεσµα οι αλλεπάλληλες προτάσεις του για παράδοση, άρχισε τροµερό και αδιάκοπο βοµβαρδισµό. Μόνο στις 25 Φεβρουαρίου έπεσαν στη πόλη του Μεσολογγίου οκτώ χιλιάδες βόµβες. Σε τρεις µέρες διατάζει µεγάλη επίθεση. Ύστερα από τροµερή µάχη οι αραπάδες του κατορθώνουν να κυριεύσουν το εξωτερικό οχυρό του Μπότσαρη.<br />
<br />
Αλλά το πρωί οι υπερασπιστές του Μεσολογγίου, µε θυελλώδη επίθεση τους εξαναγκάζουν να το εγκαταλείψουν. Οργισµένος Ο Ιµπραήµ επιχειρεί καινούργια επίθεση. Το οχυρό κυριεύεται και πάλι. Οι Έλληνες όµως στο µεταξύ το έχουν υπονοµεύσει, και το τινάζουν στον αέρα, µαζί µε τους Αιγυπτίους. Ο αιγύπτιος στρατάρχης αποφασίζει να επιτεθεί από τη θάλασσα. Φέρνει από τη Πάτρα σχεδίες και άλλα ρηχά πλοία, φορτώνει σε αυτά τρεις χιλιάδες επίλεκτους στρατιώτες και ρίχνεται µ’ αυτούς στο µικρό νησί Βασιλάδι, που είναι το κλειδί της λιµνοθάλασσας. Το Βασιλάδι πέφτει, και λίγο αργότερα το µικρό νησάκι Ντολµά.<br />
<br />
Από τα µέσα Φεβρουαρίου οι συνθήκες διαβίωσης των πολιορκηµένων στο Μεσολόγγι επιδεινώθηκαν ακόµα περισσότερο, παρά τη γενναιότατη αντίσταση τους, τις φονικές συγκρούσεις και τη δυναµικότατη Σουλιώτικη δράση. Στις 25 Μαρτίου 1826 ο Κιουταχής επεχείρησε να καταλάβει το µικρό νησί Κλείσοβα, που το υπεράσπιζαν 130 µόνο άνδρες. Ενώ ο βοµβαρδισµός των πολιορκηµένων συνεχίζεται σφοδρός και στολίσκος πλοιαρίων φαίνεται ότι κινείται εναντίον τους, ο Τουρκικός στολίσκος έκανε απότοµα στροφή και κατευθύνθηκε προς τη Κλείσοβα. Αµέσως ο Κίτσος Τζαβέλας επιβιβάστηκε σε µικρό πλοιάριο µε 8 συντρόφους του και αποβιβάστηκε πρώτος στην Κλείσοβα.<br />
<br />
Η παρουσία του ενίσχυσε το ηθικό της µικρής φρουράς, που ως το µεσηµέρι απέκρουσε 6 αλλεπάλληλες εφόδους. Τις επιχειρήσεις διηύθυνε ο ίδιος ο Κιουταχής, που πληγώθηκε στο πόδι. Το µεσηµέρι οι Τουρκικές δυνάµεις απεχώρησαν αφήνοντας 1.000 νεκρούς, και στον αγώνα µπήκαν τρία νέα Συντάγµατα Αιγυπτίων µε αρχηγό τον τροµερό Χουσείν Μπέη. Παρ’ όλο το σφοδρό Τουρκικό πυρ, οι επιτιθέµενοι έµειναν καθηλωµένοι στην ακτή µε µεγάλες απώλειες. «Σωροί πτωµάτων και λέµβοι είχαν γίνει ένα µίγµα», γράφει ο Κασοµούλης. Η µάχη συνεχίστηκε µέχρι το σούρουπο που σκοτώθηκε ο Χουσείν, ο δε θάνατος του προκάλεσε πανικό. Τότε όρµησαν στην Κλείσοβα µε πλοιάρια και οι άλλοι άνδρες του Τζαβέλα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-HCLq8AOvCFc/WWG7L1lsKKI/AAAAAAAAqlA/Ar8J8_lCQy4XqLIvAitLWc1JTr9lwLrLgCLcBGAs/s1600/n1355413563_314068_8002331.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="396" data-original-width="604" height="261" src="https://3.bp.blogspot.com/-HCLq8AOvCFc/WWG7L1lsKKI/AAAAAAAAqlA/Ar8J8_lCQy4XqLIvAitLWc1JTr9lwLrLgCLcBGAs/s400/n1355413563_314068_8002331.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Κατά τη διάρκεια της µάχης εχθρική σφαίρα έσπασε το σπαθί του Τζαβέλα, ο οποίος στη συνέχεια το αφιέρωσε στην εικόνα της Παναγίας του ναού Αγίας Τριάδος στο νησάκι. Πάνω από 1200 είναι τα πτώµατα των Αιγυπτίων µπρος από τα χαρακώµατα της Κλείσοβας. Η δόξα του Κίτσου Τζαβέλα ταξίδεψε σ΄όλη την επαναστατηµένη Ελλάδα. Ο Παραµυθιώτης οπλαρχηγός Ζώης Πάνου που έλαβε µέρος στη µάχη της Κλείσοβας έγραψε για την σηµασία της τα εξής:<br />
<br />
«Η µάχη της Κλείσοβας πρέπει να θεωρηθεί ανωτέρα των Θερµοπυλών, και αυτό το αποδεικνύοµεν τετραγωνικώς, κάµνοντες την εξής παρατήρησιν : Η Μάχη των Θερµοπυλών έγινε καθ’ όν καιρόν το Ελληνικόν γένος ήκµαζε και ήτον ακόµη εις την λαµπρότητα του και εις την τελειότητα της µαθήσεως, της ασκήσεως των όπλων και της ελευθερίας του, ελεύθερον ανέκαθεν . Ο πόλεµος τότε ήτον κατά του Ξέρξου, ο οποίος ήλθε µεν εις την Ελλάδα µε πολλάς µυριάδας, αλλ’ από την Περσία, πού Περσία και πού Ελλάς . Ο Ξέρξης επολέµησε κατά του Λεωνίδου και κατά τριακοσίων Σπαρτιατών.<br />
<br />
Οι Σπαρτιάται ηφάνισαν τους Πέρσας πολεµίσαντες ενδόξως και γενναίως, αλλά δεν έµεινε κανείς από αυτούς, όλοι εφονεύθησαν εις την µάχην. Ο δε σηµερινός Ξέρξης είναι ο δεσπόζων Οθωµανός και ο τυραννών τέσσαρας περίπου αιώνας τους Έλληνας. Οι Έλληνες της Κλείσοβας ήταν µόνον εκατόν υπό την οδηγίαν του Κίτζου Τζαβέλλα, επολέµησαν από την αυγήν έως το εσπέρας µε είκοσι χιλιάδας Οθωµανών, τους οποίους έτρεψαν οπίσω. Εκ των εκατόν επέζησαν πεντήκοντα έξ, και απέθανον τεσσεράκοντα τέσσαρες. Ός τις αγαπά άς κάµει την αναλογίαν». <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Έξοδος του Μεσολογγίου </span></b><br />
<br />
Αλλά τα γεγονότα εξελίσσονταν ραγδαία, και όταν οι πολιορκηµένοι, που αντιµετώπιζαν παντελή έλλειψη τροφίµων, ξεπέρασαν κάθε όριο αντοχής, αποτόλµησαν το δεύτερο Ζάλογγο, την ηρωική έξοδό, που σφράγισε τη λαµπρή αυτή σελίδα της Ελληνικής ιστορίας. Τη νύχτα της 10 / 11 Απριλίου 1826 η έξοδος του Μεσολογγίου ήταν γεγονός. Το τίµηµα της εξόδου ήταν βαρύτατο και στοίχισε 1700 νεκρούς. Από τις γυναίκες 13 µόνο γλίτωσαν το θάνατο, κι’ αυτές ήταν Σουλιώτισσες. Η απόφαση της εξόδου δεν ήταν µια απεγνωσµένη προσπάθεια απαγκίστρωσης και φυγής. Ήταν µελετηµένη και συνδυασµένη επιχείρηση αιφνιδιασµού και καταστροφής των πολιορκητών.<br />
<br />
Αρχηγοί των τριών επιθετικών φαλάγγων: Ο Νότης Μπότσαρης, ο Κίτσος Τζαβέλας, ο Δ. Μακρής. Διασώθηκαν και οι τρεις. Δυστυχώς το σχέδιο της εξόδου είχε προδοθεί από δραπετεύσαντα νεαρό Βούλγαρο αιχµάλωτο, και οι Τούρκοι, άγρυπνοι, περίµεναν την Έξοδο. Μέσα στη σύγχυση που επακολούθησε οι συγκρούσεις πήραν τη µορφή ανελέητης σφαγής εκ του συστάδην. Ήταν τόσο το µίσος, το πάθος, η λυσσαλέα ορµή, ώστε η συµπλοκή έπαιρνε τη µορφή συγκρούσεως τυφλών ασυγκράτητων φυσικών δυνάµεων και όχι ανθρωπίνων υπάρξεων. Σκοτώθηκαν επί τόπου ο βουλευτής Ι. Παπαδιαµαντόπουλος, ο Μάγερ µε την Ελληνίδα γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους, ο Ραζηκώτσικας, ο Στουρνάρης και άλλοι οπλαρχηγοί.<br />
<br />
Διασώθηκαν ο Νότης Μπότσαρης, ο Κίτσος Τζαβέλας, ο Μακρής, ο Παν. Σωτηρόπουλος, ο Κασοµούλης. Ο ήρωας της Κλείσοβας Παν. Σωτηρόπουλος κατόρθωσε να διακρίνει ανάµεσα στο συνωστισµό των κατασφαζοµένων γυναικόπαιδων τη µνηστή και κατόπιν σύζυγο του Κίτσου Τζαβέλα. Την ανέβασε στο άλογο του και σώθηκε µαζί της, για να σκοτωθεί αργότερα, το σεµνό παλικάρι, στην πολιορκία των Αθηνών. Η πρώτη εντύπωση από την πτώση του Μεσολογγίου ήταν ότι χάθηκε πλέον το πάν. Αλλ’ ο αντίκτυπος δεν ήταν, όπως πρωτοφάνηκε θανάσιµος. Ήταν αναστάσιµος, σωτήριος. Το παράδειγµα του Μεσολογγίου, το αχτιδοβόλο κλέος του, αναζωπύρωσε το πατριωτικό πνεύµα και σθένος.<br />
<br />
Καταλάγιασε την εθνοφθόρο διχόνοια που είχε παραλύσει την ιερή προσπάθεια . Ανόρθωσε το εθνικό ηθικό. Όταν το µήνα Μάιο του 1826 έφταναν στο Ναύπλιο σκελετωµένα και µπαρουτοκαπνισµένα τα λείψανα της Φρουράς του Μεσολογγίου, 2.000 άνδρες είχαν αποµείνει, άλλοι τόσοι είχαν σκοτωθεί, ρίγη συγκίνησης διέτρεχαν τον πληθυσµό. Τους θαύµαζαν και τους έφλεγε η επιθυµία να τους µιµηθούν, να αποκτήσουν κι΄ εκείνοι τη δόξα τους. Οι δυνάµεις του γένους αξιοποίησαν εκείνη τη κρίσιµη ώρα τη θυσία του Μεσολογγίου, και η ελευθερία άνοιξε και πάλι τα φτερά της πάνω από τη ρηµαγµένη χώρα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη της Αράχοβας </span></b><br />
<br />
Μετά την πτώση του Μεσολογγίου παρέλυσε κάθε αντίσταση στη Δυτ. Ελλάδα, και ο Κιουταχής κατευθύνθηκε στην Αττική. Τον Οκτώβριο 1826 τα σχέδια του Καραϊσκάκη, που έγιναν δεκτά από τους άλλους οπλαρχηγούς και από την Κυβέρνηση, προέβλεψαν εκστρατεία αντιπερισπασµού στις επαρχίες της Στερεάς, ώστε να αναγκάσει τον Κιουταχή να εξασθενίσει το Στρατόπεδό του στην Αττική, στέλλοντας δυνάµεις εναντίον του. Ο Καραϊσκάκης αφού παρέκαµψε τους πολιορκηµένους Πύργους της Δόµβραινας για τους οποίους δίκαια πίστευε ότι δεν είχαν καµία στρατηγική σηµασία, κατευθύνθηκε στα παράλια του Κορινθιακού, µε σκοπό να εξασφαλίσει εύκολη επικοινωνία και ανεφοδιασµό από την κυβέρνηση.<br />
<br />
Τη µεγάλη στρατηγική σηµασία είχε κατ’ αυτόν η Αράχοβα, στην οποία και δόθηκε µεγάλη µάχη και πέτυχε περιφανή νίκη. Στην επταήµερη µάχη πήραν µέρος ο Κίτσος Τζαβέλας πολλοί άλλοι οπλαρχηγοί, όπως ο Σπυροµήλιος, ο Γιώτης Δαγκλής, ο Διαµάντης Ζέρβας, ο Χρήστος Περραιβός, ο Δήµος Τσέλιος, ο Λάµπρος Βέικος, ο Γ. Δράκος, ο Βασ. Μπούσγος, ο Νικήτας Σταµατελόπουλος, ο Χατζηµιχάλης Νταλιάνης, ο Νάσος Κουτσονίκας κ.ά., που υπέγραψαν το έγγραφο µε το οποίο ανήγγειλαν τη νίκη στην κυβέρνηση. Την εποµένη της νίκης ο Καραϊσκάκης, σύµφωνα µε παλαιό έθιµο των Τούρκων, έστησε σ’ ένα λόφο τρόπαιο σε σχήµα κούλουρου κώνου µε τριακόσια κεφάλια των εχθρών του και την επιγραφή:<br />
<br />
«Τρόπαιο των Ελλήνων κατά των βαρβάρων Οθωµανών, ανεγερθέν κατά το 1826 έτος Νοεµβρίου 24. Εν Αράχοβα». Συγχρόνως έστειλε στην κυβέρνηση στην Αίγινα τα κεφάλια του Μουστάµπεη και του Κεχαγιάµπεη, καθώς και 12 αιχµαλώτους Τούρκους αξιωµατικούς.<br />
<b><span style="color: #3d85c6;"><br /></span></b>
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη του Φαλήρου </span></b><br />
<br />
Μετά από λίγες µέρες αρχίζει η µεγάλη πολιορκία της Ακροπόλεως των Αθηνών, όπου είχε καταφύγει ο Γκούρας µε τα στρατεύµατα του. Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης διορίστηκε Αρχιστράτηγος και αφού εντός τετραµήνου είχε εκκαθαρίσει τη Κεντρική Ρούµελη από τους Τούρκους, επέστρεψε στην Αττική για να αντιµετωπίσει τον Κιουταχή. Στο πλευρό του Γεωργίου Καραϊσκάκη είχαν ταχθεί πολλοί Σουλιώτες, µεταξύ των οποίων και ο Κίτσος Τζαβέλας. Με τον διορισµό όµως των Άγγλων Κόχραν και Τσώρτς στόλαρχου και αρχιστρατήγου αντίστοιχα των Ελλήνων, η κατάσταση οδηγείται στην καταστροφή. Στις 23 Απριλίου 1827 σε αψιµαχία στο Ν. Φάληρο τραυµατίζεται θανάσιµα ο Καραϊσκάκης, και την επόµενη µέρα οι Έλληνες υπέστησαν τροµερή καταστροφή στη θέση Ανάλατο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-RuEuRQrmiaM/WWG7qZoUSAI/AAAAAAAAqlE/Krk_xLBJw1EUvoZL1Nq7rc2XIM7cKisMQCLcBGAs/s1600/karaiskakis-faliro.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="859" data-original-width="1600" height="342" src="https://3.bp.blogspot.com/-RuEuRQrmiaM/WWG7qZoUSAI/AAAAAAAAqlE/Krk_xLBJw1EUvoZL1Nq7rc2XIM7cKisMQCLcBGAs/s640/karaiskakis-faliro.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ενώ ο θάνατος του Καραϊσκάκη τους είχε παραλύσει όλους, ο Κόχραν επέµενε στην άµεση διεξαγωγή της επιθέσεως σε ανοιχτό έδαφος, χωρίς να υπολογίσει την ψυχολογική κατάσταση των ανδρών. Το πρωί της 24ης Απριλίου τα Σώµατα των Βάσου, των Νοταραίων, του Βεϊκου, του Καλλέργη, του Δράκου, του Ζέρβα, εξορµούν. Σε µάχη σώµα µε σώµα, οι Έλληνες, αν και µάχονται υπεράνθρωπα, υπεχώρησαν, και σφάγησαν από το πλήθος του εχθρού. Στο έλεος των Τούρκων αφέθηκε το άνθος του Ελληνικού στρατού. Στο πεδίο της µάχης έπεσαν 2.000 νεκροί (ο Τρικούπης δίνει 1.000) και ανάµεσα στους επιφανείς νεκρούς είναι οι : Λάµπρος Βέϊκος, Ιω. Νοταράς, Γ. Τζαβέλας, Φ. Φωτοµάρας, Ιγγλέσης, Αθ. Τούσας Μπότσαρης, Αθηναίος Σ. Ζαχαρίτσας κ.ά.<br />
<br />
Η καταστροφή του Φαλήρου που ακολούθησε την πτώση του Μεσολογγίου, ολοκλήρωσε τα Τουρκικά σχέδια για την τελική επικράτηση και αποµάκρυνε κάθε πιθανότητα απελευθέρωσης χωρίς τη δυναµική παρέµβαση των Μεγάλων Δυνάµεων. <br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΚΙΤΣΟΣ ΤΖΑΒΕΛΑΣ ΧΙΛΙΑΡΧΟΣ</b></span><br />
<br />
Στα τα τέλη του Ιανουαρίου του 1828, δηλαδή τον πρώτο αµέσως µήνα µετά την άνοδο του Καποδίστρια στην εξουσία, και για την αντιµετώπιση της δυσαρέσκειας των Πελοποννησίων πολιτικών και στρατιωτικών, ο Καποδίστριας χρησιµοποίησε τέχνασµα για τον εναγκαλισµό της δύναµης, του Στρατού, πριν να αρχίσουν να διαδίδονται και στον λαό οι δυσαρέσκειαι. Ενηγκαλίσθη τους πολιτικούς και στρατιωτικούς της Στερεάς Ελλάδος, ιδίως τους Σουλιώτες, για να τους αντιπαρατάξει στους Μοραΐτες. Γράφει ο Κασοµούλης: «Προσκάλεσε τον Υψηλάντη, τον Κίτσο Τζαβέλα, το Νότη Βότσαρη, και τον γέρο Νάσην Φωτοµάραν και συγχρόνως κάλεσε και τον κύριο Κωλέττη, τους οποίους νόµιζε ότι είχαν όλη την επήρεια στο Στρατό».<br />
<br />
Τους ανακοίνωσε τον νέον οργανισµό του Στρατού, «Διοργανισµό στρατιωτικό ατελέστατο και ακατάλληλο», τονίζει ο Κασοµούλης, που απαιτούσε και προσωπικές θυσίες από τους ένδοξους οπλαρχηγούς, διότι τους υπεβίβαζε κατά ένα βαθµό και τους έθετε υπό τις διαταγές του Υψηλάντη. Από τον στρατηγό Τζαβέλα ιδιαιτέρως, ζητούσε ο Καποδίστριας να δεχθεί τον βαθµό του χιλίαρχου και µε ευχαρίστηση να υπακούει στις διαταγές του Υψηλάντη, τον οποίο διόριζε ως Στρατάρχη. Ο Τζαβέλας δίστασε να το δεχθεί, «Θεωρών ότι του αφαιρούσε πολύ από την υπόληψη και διότι δεν άφηνε στάδιο για τους ισότιµους συναγωνιστές του αξιωµατικούς να λάβουν, αναλόγως, τους βαθµούς τους».<br />
<br />
Για να τον πείσει δεν δυσκολεύθηκε να του δώσει πλούσιες υποσχέσεις για µελλοντικές παροχές, τις οποίες όµως δεν επρόκειτο να τηρήσει:. «Οπωσδήποτε -συνεχίζει ο Κασοµούλης- απλούστατος ο ήρωας της Κλείσοβας, δεν εδυνήθη να αντισταθεί περισσότερο εις την πειθώ του διπλωµάτου, αλλ΄ εµπιστευθείς στις υποσχέσεις του θυσίασε και φιλοτιµία και όλα και υπεσχέθη να δεχθεί το βαθµό του χιλίαρχου ούτω και να υπακούει στας διαταγάς του Στρατάρχου». Ως την 14η Φεβρουαρίου είχαν συγκροτηθεί οι Α' και Β' χιλιαρχίες, και µέχρι τον Ιούλιο άλλες 6 χιλιαρχίες. Ο Κίτσος Τζαβέλας έγινε χιλίαρχος της Α' χιλιαρχίας, µε πεντακοσίαρχους τους Χρήστο Φωτοµάρα και Γιαννούση Πανοµάρα. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Εκστρατεία του Κίτσου Τζαβέλα στην Κεντρική Στερεά </span></b><br />
<br />
Στις 27 Ιουλίου 1828 ο Καποδίστριας γράφει στον Υψηλάντη ότι έπρεπε να εµποδιστεί ο εφοδιασµός του Ιµπραήµ από τον Κιουταχή µέσω Ναυπάκτου, αναθέτοντας την αποστολή αυτή στην Α' χιλιαρχία, «τελείως εµπιστεύοντες», όπως έγραφε, «εις τον ζήλο και τη φιλοπατρία του χιλίαρχου Τζαβέλα, και θέλοντες να του το είπετε». Έτσι έγινε η εκστρατεία του Κίτσου Τζαβέλα στην Κεντρική Στερεά. Τον Αύγουστο του 1828, 1.400 συνολικά άνδρες, η πρώτη χιλιαρχία του Κίτσου Τζαβέλα και η πεντακοσιαρχία του αδελφού του Νικολού, αποβιβάστηκαν µε πλοιάρια από το Λουτράκι στην απέναντι ακτή και κατευθύνθηκαν στα Τροιζόνια.<br />
<br />
Έπειτα από ενίσχυση και µε άλλες ελληνικές δυνάµεις, όπως η Α' πεντακοσιαρχία του Χρ. Φωτοµάρα, άνδρες του τοπικού οπλαρχηγού Γιάννη Φαρµάκη κ.ά., ο Κ. Τζαβέλας συνήψε σκληρές µάχες µε τα τουρκικά στρατεύµατα και πέτυχε σηµαντικές νίκες στο Μυρµηγκάρι στις 14 Σεπτεµβρίου, στο Καστέλι στις 16 Σεπτεµβρίου και στη Γραµµένη Οξιά στις 23 Σεπτεµβρίου. Με την άφιξη και της Γ' χιλιαρχίας υπό τον Ι. Στράτο πετυχαίνει νέα περιφανή νίκη στη Τέρνοβα στις 10 Οκτωβρίου και οι τούρκοι, κατά τον Κασοµούλη, «µη ηµπορούντες πλέον να ανθέξουν εις την φωτιά των Ελλήνων, και βλέποντες όλα τα βουνά να αστράπτουν από τας ερχοµένας βοηθείας ετράπησαν εις φυγήν, και οι Έλληνες τους κατεδίωξαν έως επάνω στους Άγιους Αποστόλους».<br />
<br />
Με το τέλος Οκτωβρίου είχαν απελευθερωθεί οι επαρχίες Λιδορικίου, Μαλανδρίνου, Σαλώνων, Κραβάρων και Αποκούρου, και εδραιώθηκε η ελληνική κυριαρχία στο µεγαλύτερο µέρος της Κεντρικής Στερεάς. Μετά τη νίκη στην Τέρνοβα ο Κ. Τζαβέλας και ο Στράτος µαζί µε άλλους οπλαρχηγούς κατευθύνθηκαν στην επαρχία Καρπενησίου, και αφού ενώθηκαν µε τον στρατηγό Δέντζελον κατεδίωξαν και πολιόρκησαν τους Τούρκους στο Καρπενήσι. Τουρκική δύναµη 1.700 ανδρών υπό τον Καρανφίλµπεη είχε κατορθώσει να εισέλθει στη πόλη για ενίσχυση των αµυνοµένων. Έλαβαν χώρα σφοδρότατες µάχες µεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, που επεδίωκαν είτε να φέρουν ενισχύσεις στην πόλη είτε να διασπάσουν τον κλοιό των Ελλήνων.<br />
<br />
Τελικά την 23 Νοεµβρίου οι Τούρκοι, 4.500 συνολικά άνδρες, κατόρθωσαν να διαφύγουν τη νύχτα από την πόλη και κατευθύνθηκαν στη Ρεντίνα Αγράφων, χωρίς να αποφύγουν τις σοβαρότατες απώλειες. Η νέα αυτή επιτυχία του Κίτσου Τζαβέλα είχε αποτέλεσµα να απελευθερωθεί ολόκληρη η επαρχία Καρπενησίου. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Επιχειρήσεις στην Δυτική Στερεά και η Συνθηκολόγηση των Τούρκων στο Μεσολόγγι </span></b><br />
<br />
Το φθινόπωρο του 1828, ενώ συνεχιζόταν η πολιορκία της Βόνιτσας και οι Ελληνικές δυνάµεις της Στερεάς είχαν σχεδόν ολοκληρώσει τη κατοχή τους στον Αµβρακικό κόλπο και προπαρασκεύαζαν το έδαφος για την τελική εξόρµηση τους προς Καρβασαρά και τις ακτές της Ηπείρου, οι εκπρόσωποι των Μεγάλων Δυνάµεων και ο Καποδίστριας διαβουλευόταν στον Πόρο (Σεπτέµβριος - Δεκέµβριος 1828). Τελικά η συνδιάσκεψη του Πόρου τάχθηκε υπέρ της οροθετικής γραµµής Βόλου - Άρτας, και παράλληλα µε τις επιχειρήσεις που κατέληξαν στην απελευθέρωση της Βόνιτσας, του Κραβασαρά και του Μακρυνόρους, άρχισαν επιχειρήσεις υπό τον Αυγουστίνο Καποδίστρια για την απελευθέρωση της Ναυπάκτου και του Μεσολογγίου.<br />
<br />
Τον Μάρτιο του 1829 κατευθύνθηκε στη Ναύπακτο η Α' χιλιαρχία του Κίτσου Τζαβέλα και η πεντακοσιαρχία του αδελφού του Νικολού. Αργότερα έφθασε η Β' χιλιαρχία του Χριστόδουλου Χατζηπέτρου, µε πεντακοσιάρχους τους Σπυροµήλιο και Γ. Βάγια. Στις Νότιες ακτές της Δυτ. Στερεάς είχε καταφθάσει ο Μιαούλης µε τη φρεγάτα «Ελλάς». Με συνδυασµένες ενέργειες του Κίτσου Τζαβέλα και του Μιαούλη παραδίνεται στις 13 Μαρτίου η φρουρά του Αντιρρίου, και όλες οι Ελληνικές δυνάµεις κατευθύνθηκαν εναντίον της Ναυπάκτου. Στη Ναύπακτο είχε καταφύγει ο ικανότατος Κιορ Ιµπραήµ Πασάς µε 5.000 άνδρες, που από τις 29 Μαρτίου κλείστηκαν στα τείχη, από τη παραλία, µέχρι την ακρόπολη, το Ίτς Καλέ.<br />
<br />
Ακολούθησε πολυήµερη πολιορκία των Τούρκων στο φρούριο της πόλης. Τελικά οι Τούρκοι υπέκυψαν και υπέγραψαν στις 11 Απριλίου δεκαήµερη ανακωχή, και η εκκένωση της πόλης άρχισε µετά από συµφωνία στις 18 Απριλίου, οπότε υψώθηκε για πρώτη φορά από την αρχή της επαναστάσεως η Ελληνική σηµαία στο φρούριο Ίτς Καλέ. Η εκκένωση της πόλης συµπληρώθηκε στις 21 και 22 Απριλίου. Από τότε η Ελληνική σηµαία κυµατίζει περήφανα στο φρούριο της Ναυπάκτου. Μετά την παράδοση της Ναυπάκτου στρατιωτική δύναµη από 4.000 πεζούς, ιππικό και στόλο κατευθύνθηκε προς το Μεσολόγγι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-6JsO84C0NAw/WWRSqkc8-gI/AAAAAAAAqlU/qY0Gs54HdgwC5vH9l_bZ6j9SvPnlg0BwQCLcBGAs/s1600/apeleftherosi-emprosnews.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="484" data-original-width="768" height="251" src="https://1.bp.blogspot.com/-6JsO84C0NAw/WWRSqkc8-gI/AAAAAAAAqlU/qY0Gs54HdgwC5vH9l_bZ6j9SvPnlg0BwQCLcBGAs/s400/apeleftherosi-emprosnews.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η δεινή θέση στην οποία βρέθηκαν οι Τούρκοι στο Μεσολόγγι, ύστερα από την κατάληψη των στενών του Μακρυνόρους που καθιστούσε δύσκολο τον ανεφοδιασµό τους, τους ανάγκασε να υπογράψουν συνθηκολόγηση στις 3 Μαΐου. Ο αντίκτυπος από όλες αυτές τις επιτυχίες ήταν τεράστιος. Η χαρµόσυνη είδηση ότι στο Μεσολόγγι, σύµβολο του ηρωισµού και της αυτοθυσίας, κυµάτιζε και πάλι η Ελληνική σηµαία, σκόρπιζε παντού ρίγη συγκινήσεως. Με την απελευθέρωση δε της Δυτ. Στερεάς, όλες οι περιοχές που παραχωρούσε στους Έλληνες το Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 10ης Μαρτίου 1829 βρίσκονται ήδη στην κατοχή της Ελλάδος.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Δυσαρέσκειες και Στάσεις στο Στράτευµα </span></b><br />
<br />
Κατά την διάρκεια της Καποδιστριακής διακυβέρνησης είχαµε νέες δυσαρέσκειες και στάσεις, µε κυριότερα τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1829. Ο Καποδίστριας, µετά από κίνηµα της Β' χιλιαρχίας, αποφάσισε να διαλύσει τις χιλιαρχίες και να σχηµατίσει νέες µονάδες, τα «Τάγµατα», µε τους αφοσιωµένους στο καθεστώς, και µε αρχηγό του στρατεύµατος τον αδελφό του Αυγουστίνο Καποδίστρια. Τότε οι ανώτεροι στρατιωτικοί, σε συνεννόηση µε τον στρατάρχη Υψηλάντη, κατά τον Κασοµούλη «συνήλθαν εις µυστική σύσκεψη, ώστε να µη δεχθούν κανένα διοργανισµό, αλλά να ζητήσουν τα δίκαια των», που αφορούσαν κυρίως την καταβολή των αποδοχών τους, που τους στερούσαν επί αρκετούς µήνες. Οι διαφορές τελικά διευθετήθηκαν και επανήλθε η ηρεµία στο στράτευµα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Κίτσος Τζαβέλας Υπασπιστής του Όθωνα και Υποστράτηγος </span></b><br />
<br />
Στη διάρκεια της αντιβασιλείας του Armasperg προκλήθηκε µεγάλη δυσαρέσκεια . Στο πλευρό του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, που αντιτάχθηκε στην εκκλησιαστική πολιτική της αντιβασιλείας, στάθηκε και ο Κίτσος Τζαβέλας, συµπέθερος του Κολοκοτρώνη, αφού η αδελφή του Κίτσου πανδρεύθηκε το γιο του Κολοκοτρώνη. Το Σεπτέµβριο του 1833 συνελήφθη ο Κίτσος Τζαβέλας, µαζί µε τους Θεόδωρο, Γενναίο Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα και φυλακίστηκε.<br />
<br />
Αργότερα, που ο Όθων απέκτησε ισχυρά ερείσµατα στους Σουλιώτες, διόρισε υπασπιστές του τον Κίτσο Τζαβέλα και τον Νότη Μπότσαρη. Αλλά και ο Κίτσος Τζαβέλας, µαζί µε τον Γενναίο Κολοκοτρώνη, τον Κώστα Μπότσαρη και το Γεώργιο Κουντουριώτη, είχαν κουραστεί, επειδή είχαν δοκιµάσει κινδύνους και απογοητεύσεις όσες φορές είχαν αντιστρατευτεί το καθεστώς, και αναζήτησαν τώρα την ηρεµία και ασφάλεια στη βασιλική προστασία. Αργότερα αναµίχθηκε στη πολιτική ως αρχηγός του Γαλλόφιλου κόµµατος. Είχε φτάσει τότε το βαθµό του υποστρατήγου, και το προσωπικό του γόητρο του εξασφάλιζε πολλούς οπαδούς. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Κίτσος Τζαβέλας Πληρεξούσιος των Σουλιωτών στις Εθνοσυνελεύσεις </span></b><br />
<br />
Ο Κίτσος Τζαβέλας διετέλεσε πληρεξούσιος των Σουλιωτών στη Γ' Εθνοσυνέλευση το 1827. Σώφρων και αµετακίνητη ήταν τότε η θέση του για τα εθνικά θέµατα, όπως φανερώνεται από την πιο κάτω κοινή αναφορά Στερεοελλαδιτών (Αρχεία Λάζαρου και Γεωργίου Κουντουριώτη, 1827):<br />
<br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;">«Σεβαστή Εθνική Συνέλευσις Από διάφορα διδόµενα, πληροφορούµεθα όσα η ιδιοτέλεια των εν τοις πράγµασι µας µαγειρεύει ολέθρια δια την πατρίδα και διόλου ανοίκεια ως προς τον εθνικόν χαρακτήρα, ως προς τάς θυσίας και τα αίµατα τά οποία έχυσε και χύνει το έθνος δια υψηλοτέρους σκοπούς, την πολύτιµη ανεξαρτησίαν του. Ηµείς οι Στερεοελλαδίται την γνώµην µας και τελευταίαν απόφασιν µας παρουσιάζοµεν ως εφεξής: </span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">α'. Ότι δέν θέλει δεχθώµεν ποτέ συµβιβασµόν αποβλέποντα τήν στέρησιν τών δικαιωµάτων των όσων επαρχιών έλαβον τα όπλα και εθυσιάστηκαν υπέρ τής σωτηρίας της Πατρίδος. </span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">β'. Αν ποτέ εξωτερική τις δύναµις υποχρεώσει το Έθνος εις τούτο, ηµείς οι Στερεοελλαδίται εννοούµεν κοινά τα δικαιώµατα µας στρατιωτικά και πολιτικά, µηδενός εξαιρουµένου, επάνω εις το µέρος εκείνο, όπου µείνει ελεύθερον, ως θυσιάσαντες το πάν και συντελέσαντες τα µέγιστα εις τον κοινόν του Έθνους σκοπόν». </span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<br />
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Εν Ερµιόνη τη 17 Φεβρ. 1827 </span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Οι Πληρεξούσιοι της Στερεάς Ελλάδος και αδελφός Δηµάκης Ιεροµνήµων.</span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Κίτζος Τζαβέλας Γεώργιος Κίτζος Ζώης Πάνου </span></i></b></div>
<br />
Διατέλεσε επίσης πληρεξούσιος και στην Α' Εθνοσυνέλευση που προήλθε από την επανάσταση της 3ης Σεπτεµβρίου 1843 για Σύνταγµα. Για το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος η κατάκτηση του Συντάγµατος δεν ήταν µικρή, και η ώρα της Α' Δηµοκρατικής Εθνοσυνέλευσης ήταν πραγµατικά ιστορική. Για την εθνοσυνέλευση αυτή ο Αλ. Σούτσος γράφει: «Ω σεις πρόµαχοι του Έθνους, οίτινες λησµονηµένοι απεθάνατε µε ράκη, πλην µε δόξα καλυµένοι, πληρεξούσιοι του Άστρους εκ των τάφων σηκωθείτε, και ευλογείτε µας, Ελλήνων Βουλή πάλιν συγκροτείται».<br />
<br />
Το θέαµα που παρουσίαζαν οι πληρεξούσιοι ήταν συνταρακτικό. Όλοι οι επιζώντες Τουρκοµάχοι βρίσκονταν µέσα στην αίθουσα. Πετρόµπεης Μαυροµιχάλης, Κανάρης, Μακρυγιάννης, Κίτσος Τζαβέλας, Θεόδωρος Γρίβας, Γ. Κουντουριώτης, Μαυροκορδάτος, Μεταξάς, Κωλέττης, Σπ. Τρικούπης, Κριεζώτης, Δ. Καλλέργης, Α. Λόντος, Ρήγας Παλαµήδης, Πλαπούτας, Κ. Μπότσαρης, Α. Ανδρούτσος, Σπυροµήλιος, Ν. Πετµεζάς κ.ά. Όλα τα ονόµατα που ανήκαν στις τρανές φαµίλιες του Αγώνα. Ποτέ άλλοτε δεν συγκεντρώθηκε στην αίθουσα του Ελληνικού Κοινοβουλίου τόση δόξα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Νέες Απόπειρες Στάσεων και Ανταρσίες </span></b><br />
<br />
Το αντιοθωνικό ρεύµα ήταν ισχυρότατο καθ’ όλη τη διάρκεια της Βαυαρικής δυναστείας, και τροφοδοτούσε συχνές στάσεις και ανταρσίες, κυρίως µετά την Σεπτεµβριανή επανάσταση. Στις 30 Μαρτίου 1844 σχηµάτισε µονοκοµµατική κυβέρνηση ο Μαυροκορδάτος, που παραπλανήθηκε από τις απατηλές υποσχέσεις του Κωλέττη ότι θα τον στήριζε, από τη φιλαρχία του και από τον Άγγλο πρεσβευτή, που πίστευε ότι µόνο έτσι θα εδραιωνόταν η Αγγλική επιρροή. Αµέσως µετά η Ρωσόφιλη παράταξη εξαπέλυσε εναντίον του βιαιότατη επίθεση. Οι µάζες κινητοποιήθηκαν και άρχισε µια σειρά λαϊκών εξεγέρσεων µε συνθήµατα που αφορούσαν το επίµαχο εκκλησιαστικό ζήτηµα, όπως για παράδειγµα: «Αυτοί οι κουτόφραγκοι θα µας χαλάσουν τη θρησκεία».<br />
<br />
Τον Μάιο συγκεντρώθηκαν στην Τζίµοβα της Μάνης 2.000 ένοπλοι, οπαδοί της φάρας του Μαυροµιχάλη, του Τζανετάκη, και του Πιερράκου, και η κυβέρνηση έστειλε εναντίον τους το πολεµικό πλοίο «Όθων» µε στρατό, υπό την αρχηγία του Κίτσου Τζαβέλα και το κίνηµα κατεστάλη. Έτερο κίνηµα εξεδηλώθη στην Αιτωλοακαρνανία, από τον περιβόητο Θοδωρή Γρίβα, που διέθετε µεγάλη τοπική δύναµη. Τάγµατα τουρκοαλβανών υπό τον Αχµέτ Ντίνο κατέφθαναν από την Ήπειρο για να ενωθούν µε τους στασιαστές και να ανατρέψουν τη Κυβέρνηση Μαυροκορδάτου, αλλά και να εκθρονίσουν τον Όθωνα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ubo7d_2cC0Q/WWWgHCXvQmI/AAAAAAAAqlk/1uc4gY9r54kShXQfCKZMUCC24WqwfXHPwCLcBGAs/s1600/183%25CE%2595.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1086" data-original-width="1600" height="271" src="https://3.bp.blogspot.com/-ubo7d_2cC0Q/WWWgHCXvQmI/AAAAAAAAqlk/1uc4gY9r54kShXQfCKZMUCC24WqwfXHPwCLcBGAs/s400/183%25CE%2595.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Κυβερνητικός Στρατός που εστάλη υπό τον Κίτσο Τζαβέλα και πάλι, πολιόρκησε το Αβαρίκο, όπου είχαν οχυρωθεί οι στασιαστές, και ο Γρίβας περιήλθε σε δυσχερή θέση. Παρενέβη όµως ο Γάλλος Πρέσβης Πισκατόρυ, που έστειλε στο Αβαρίκο το πλοίο «Παπέν» για να παραλάβει τον Γρίβα και να τον µεταφέρει στον Πειραιά, και εκείθεν µε άλλο πλοίο στην Αλεξάνδρεια. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Κίτσος Τζαβέλας στην Κυβέρνηση του Κωλέττη </span></b><br />
<br />
Στις 6 Αυγούστου 1844 ο Κωλέττης σχηµατίζει κυβέρνηση, µε Υπουργό Στρατιωτικών το Κίτσο Τζαβέλα, Ναπαίο στρατιωτικό και φίλο του Όθωνα. Η εισδοχή του Κίτσου Τζαβέλα στο στενό κύκλο των βασιλικών υποτακτικών οφειλόταν στη γενικότερη προσπάθεια του Όθωνος να σχηµατίσει γύρω του το κόµµα των «Αφοσιωµένων», όπως συνήθιζε να τους αποκαλεί ο ίδιος ο Όθων, µε αξιωµατούχους του Στρατού και της Διοικήσεως, που εκαλούντο να πάψουν να ανήκουν ιδεολογικά στα υφιστάµενα κόµµατα, Ρωσικό, Αγγλικό, Γαλλικό, και να ενταχθούν στο συγκροτούµενο απ’ αυτόν βασιλικό κόµµα. Ο Κίτσος Τζαβέλας υπήρξε επί χρόνια ένας ακραιφνής Ρωσόφιλος. Τώρα είχε απεµπολήσει το παλαιό πολιτικό του φρόνηµα.<br />
<br />
Οµοίως ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, ρωσόφιλος από τη εποχή που ο πατέρας του ηγείτο αυτής της παρατάξεως, τώρα κατατάχθηκε και αυτός στο κόµµα των «Αφοσιωµένων». Να θυµίσουµε εδώ, ότι ο Γενναίος και ο Τζαβέλας συνδεόταν µε συγγένεια, αφού ο πρώτος ήταν παντρεµένος µε την αδελφή του δεύτερου. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Κίτσος Τζαβέλας Πρωθυπουργός</span></b><br />
<br />
Ο Όθων πολλές φορές φανέρωνε την αδίστακτη θέληση του να κυβερνά µόνος του, χρησιµοποιώντας τους υποθετικούς πρωθυπουργούς σαν µαριονέτες του θρόνου. Στις 7 Σεπτεµβρίου 1847, µία εβδοµάδα µετά το θάνατο του Κωλέττη, που επήλθε την 31 Αυγούστου 1847, ο Όθων αποφάσισε να διατηρήσει στην κυβέρνηση το Κωλεττικό κόµµα, αναθέτοντας την πρωθυπουργία στον Υποστράτηγο Κίτσο Τζαβέλα, Υπουργό των στρατιωτικών ως τότε, και µεταθέτοντας το Υπουργείο εξωτερικών στον Γεώργιο Γλαράκη, µέχρι τότε Υπουργό εκκλησιαστικών και Δηµόσιας εκπαίδευσης. Ο στρατηγός Κίτσος Τζαβέλας, ήταν Σουλιώτης πολέµαρχος µε θαυµαστή δράση στον επαναστατικό αγώνα.<br />
<br />
Είχε εκπροσωπήσει τους Σουλιώτες σε πολλές εθνικές συνελεύσεις και είχε διατελέσει βουλευτής και γερουσιαστής (1827,1847) όπως είχε διατελέσει επί µακρόν υπασπιστής του Βασιλέως, αλλά και ήταν αγράµµατος καθ’ ολοκληρίαν. Το παράδοξο είναι ότι ο θρυλικός αυτός ήρωας της Κλείσοβας είχε πλήρη και µετριόφρονα επίγνωση του εαυτού του. Είχε αρνηθεί ήδη, τρία χρόνια πρωτύτερα, να γίνει Υπουργός, όπως αναφέρει ο Α. Γούδας στους «βίους παράλληλους». Αλλά ήταν η περίοδος που η χώρα είχε ανάγκη από έµπειρους πολιτικούς και εύστροφους διπλωµάτες.<br />
<br />
Έπρεπε να αντιµετωπιστεί η εκκρεµότητα του επεισοδίου Μουσούρου, του Πρέσβη της Τουρκίας, Τούρκου και Έλληνα µαζί, που ο βασιλιάς είχε προσβάλει σε επίσηµη δεξίωση των ανακτόρων από τον Ιανουάριο 1847, µε αποτέλεσµα την απόσυρση του και τη διακοπή των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Το βάρος των διπλωµατικών χειρισµών ανέλαβε ο Γλαράκης, και στις 8 Φεβρουαρίου 1848 ο Μουσούρης ξαναγυρίζει στην Ελλάδα. Η εξάµηνη πρωθυπουργία του Κίτσου Τζαβέλα (7 Σεπτεµβρίου 1847 - 7 Μαρτίου 1848 )πέρασε µέσα σε µια γενικότερη αναταραχή, που προκάλεσαν ανταρτικά κινήµατα που δρούσαν από την εποχή του Κωλέττη.<br />
<br />
Πρόκειται για τις στάσεις του Φαρµάκη, του Παπακώστα, του Βελέντζα, και των Κοντογιανναίων,που είχαν αίτηµα και σύνθηµα τους την υπεράσπιση των ελευθεριών από τις αυθαιρεσίες του Όθωνα. Ο Κίτσος Τζαβέλας παραιτήθηκε από πρωθυπουργός στις 6 Μαρτίου 1848. Όσο κι αν κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του, κατά τον Μακρυγιάννη, «δεν γνώριζε το σκυλί τον αφέντη του, κλεψιές στα ταµεία και στα σοδήµατα, ληστείες, η αρετή, η αλήθεια ο πατριωτισµός εχάθηκαν», η πτώση του Τζαβέλα επήλθε και από την αποτυχία των προσπαθειών που έγιναν για την προσέγγιση του Ρωσικού και του Γαλλικού κόµµατος.<br />
<br />
Κατά την πρωθυπουργία του Κίτσου Τζαβέλα οι Ηπειρώτες διαδραµάτισαν σηµαντικό ρόλο σε διάφορους τοµείς. Διακρίθηκαν, καθένας στον τοµέα τους, ο Ευστάθιος Σίµος από τα Γιάννενα, ο Κωνσταντίνος Καραπάνος από την Άρτα, ο Ιωάννης Γεννάδιος, ο Λέων Μελάς, ο Νότης Μπότσαρης, ο Δηµήτριος Νότης Μπότσαρης, ο Ιωάννης Δούµας από το Καπέσοβο του Ζαγορίου, ο Γιαννιώτης Αλέξιος Πάλλης, ο Ζαγοριανός Πέτρος Στρούµπος και πολλοί άλλοι. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Κριµαϊκός Πόλεµος και η Εξέγερση στην Θεσσαλία και την Ήπειρο </span></b><br />
<br />
Κατά τη διάρκεια του Κριµαϊκού πολέµου το 1854, η Ήπειρος σείεται απ’ άκρου σε άκρο από επαναστατικό κίνηµα. Η καταστροφή του Τουρκικού στόλου στη Σινώπη έδωκε το σύνθηµα για την εξέγερση των αδούλωτων εδαφών, καθώς όλα τα Τουρκικά στρατεύµατα είχαν αποσυρθεί από την Ήπειρο και τη Θεσσαλία για την αντιµετώπιση της Ρωσικής απειλής. Πρώτα ξεσηκώθηκε τον Ιανουάριο 1854 η περιοχή Ραδοβιζίου Άρτας, και ακολούθησαν η περιοχή των Τζουµέρκων, της Λάµαρης, η περιοχή της Λάκας Πρεβέζης, όπως και τα χωριά του Σουλίου, της Παραµυθιάς, του Τσαµαντά και της Χιµάρας. Ακολουθεί η Θεσσαλία και η Μακεδονία.<br />
<br />
Οι επιτυχίες των επαναστατών είναι απανωτές. Στο πλευρό των επαναστατών προσέτρεξαν παλαίµαχοι Ηπειρώτες και ρουµελιώτες αγωνιστές, όπως ο Κίτσος Τζαβέλας, και οι Ι. Ράγκος, Νικόλαος Ζέρβας, Θεόδωρος Γρίβας. Στα τέλη του Ιανουαρίου 1854 ο Θεόδωρος Γρίβας αναλαµβάνει την γενική αρχηγία του επαναστατικού κινήµατος. Στη Βόνιτσα, στον Κραβασαρά, στη Ναύπακτο και το Αγρίνιο είχε αναληφθεί σοβαρότατη κινητοποίηση για συµπαράσταση. Οι συντονισµένες κινήσεις των επαναστατών περιέσφιξαν την Άρτα, που καταλήφθηκε προσωρινά. Αλλεπάλληλες Τουρκικές και Ελληνικές ενισχύσεις συσσωρεύονταν γύρω από την Άρτα, και στο στρατόπεδο του Πέτα συγκροτήθηκε το Επτανησιακό σώµα.<br />
<br />
Μέσα σ’ ένα µήνα ξεσηκώθηκε ολόκληρη η Ήπειρος και απειλήθηκαν ακόµα και τα Ιωάννινα. Η πορεία των γεγονότων ανέδειξε αδιαφιλονίκητο αρχηγό των ελληνικών δυνάµεων τον Κίτσο Τζαβέλα. Αλλά η αντίστροφη µέτρηση άρχισε από τον Απρίλιο του 1854. Από τις πρώτες συγκρούσεις µετά την 12 Απριλίου διαφάνηκε η έλλειψη συντονισµού των επιχειρήσεων των επαναστατών, που αντιµετώπιζαν κατά πολύ υπέρτερες δυνάµεις. Από την άλλη πλευρά η Αγγλία και η Γαλλία πήραν φανερά το µέρος της Τουρκίας, και έφθασαν µέχρι τον ναυτικό αποκλεισµό της Ελλάδος µε την κατοχή του Πειραιά. Η Ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να σταµατήσει την βοήθεια που χορηγούσε ανεπίσηµα και να διατάξει την αποχώρηση των Ελλήνων αξιωµατικών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-2juqUlYoS-I/WWWhohOco6I/AAAAAAAAqlo/Dr9aWe_oOYIliF_SushqQ2McE2AKNuVCgCLcBGAs/s1600/Zografos-Makriyannis_09.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1474" data-original-width="1600" height="367" src="https://2.bp.blogspot.com/-2juqUlYoS-I/WWWhohOco6I/AAAAAAAAqlo/Dr9aWe_oOYIliF_SushqQ2McE2AKNuVCgCLcBGAs/s400/Zografos-Makriyannis_09.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η µαζική Τουρκική επίθεση στο στρατόπεδο Πέτα στις 13 Απριλίου 1854 έκρινε και την τελική έκβαση της επανάστασης. Οι Σουλιώτες συνέχισαν να µάχονται στα Πέντε Πηγάδια µέχρι τις 6 Μαΐου που συµφωνήθηκε η αµνήστευση τους, ενώ παρόµοια αποτυχία είχε το κίνηµα στη Μακεδονία και στις 6 Ιουνίου το κίνηµα της Θεσσαλίας. Η γενεά του 1854 δεν θύµιζε πλέον σε τίποτα τη γενεά των Τουρκοµάχων του 1821. Η µακρά εξοντωτική Βαυαροκρατία, η αποπνικτική απολυταρχία, η παραλυτική πολιτική διαπάλη, και οι άθλιοι κοµµατικοί αγώνες είχαν υπονοµεύσει το φρόνηµα και τη µαχητικότητα του Ελληνικού λαού.<br />
<br />
Ο Κίτσος Τζαβέλας είχε µεταβεί στο Μεσολόγγι για να βοηθήσει στην απελευθέρωση των αδούλωτων εδαφών, και είχε αναλάβει την αρχηγία όλου του αγώνος. Αφού είδε τις ελπίδες του να χάνονται, πέθανε, όπως λέγεται, από µαρασµό.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΠΙΜΕΤΡΟ </b></span><br />
<br />
Οι Αρχές και το Σθένος της Φάρας των Τζαβελαίων Τον Κίτσο Τζαβέλα είναι δύσκολο να τον βιογραφήσουµε. Διότι θα ήταν ανάγκη τότε να αναπτύξουµε όλον τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων, αφού στις περισσότερες µάχες, µαζί µε άλλους αγωνιστές του 1821, παρέστη και έδρασε. Σε µια περίοδο που όλη η χώρα είχε µετατραπεί σε απέραντο πεδίο συγκρούσεων. Αλλά ποίο ήτο το φρόνηµα, τα συναισθήµατα και τα ιδεώδη, που δονούσαν τη ψυχή και την καρδία του αγωνιστή Κίτσου Τζαβέλα; Η Ελλάς κοιµάται ακόµη, ήδη όµως πολεµάει κατά του Αλή το Σούλι. Ο Φώτος, του καπετάν Λάµπρου Τζαβέλα ο υιός, ευρίσκεται όµηρος στα χέρια του τυράννου Αλή, επιστρέψας δε στη φωλιά των ηρώων το Σούλι, γράφει ο Λάµπρος στον Αλή:<br />
<br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;">«Αλή Πασά χαίροµαι πού γέλασα ένα δόλιο. Είµαι εδώ να διαφεντεύσω την πατρίδα µου εναντίον εις ένα κλέπτη. Ο υιός µου θέλει αποθάνει, εγώ όµως απελπίστως θέλει τον εκδικήσω πριν αποθάνω. Εάν ο υιός µου, νέος καθώς είναι δεν µένει ευχαριστηµένος να θυσιαστεί για την πατρίδα του, αυτός δεν είναι άξιος να ζήσει και να γνωρίζεται ως υιός µου, µήτε να γνωρίζεται άξιος υιός της Ελλάδος πατρίδος µας, εάν µε γενναιότητα δεν υποφέρει το θάνατο. Προχώρησε λοιπόν άπιστε, είµαι ανυπόµονος να εκδικηθώ».</span></i></b><br />
<br />
Η επιστολή αυτή αντικατοπτρίζει την Ελληνική ψυχή και την Ελληνική συνείδηση των Σουλιωτών, τη άπελπι πάλη και τους διωγµούς τους, τους υπεράνθρωπους αγώνες και τα δάκρυα µε την άλωση των πατρίων βουνών, τη πικρία της εγκαταλείψεως του ηρωικού Σουλίου και όλο εκείνο το σθένος, το οποίο ηρύοντο κατά τις ηµέρες της µεγάλης επαναστάσεως οι οικογένειες των Τζαβελαίων και των Μποτσαραίων. Το φρόνηµα και τα ιδεώδη που καλλιέργησε στη ψυχή του Κίτσου Τζαβέλα η µητέρα του, η θρυλική Δέσπω Τζαβέλα, αδελφή του εκ Παραµυθίας Σουλίου οπλαρχηγού Ζώη Πάνου, που τόσο πολύ τραγούδησε η λαϊκή µας µούσα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Ελληνική Ψυχή, οι Πνευµατικές Παρακαταθήκες, και η Εθνική Αρετή του Κίτσου Τζαβέλα </span></b><br />
<br />
Αυτοί που εξόντωσαν τον Τούρκο κατακτητή στον αγώνα της ανεξαρτησίας δεν ελέγοντο Κοραής και Τρικούπης, αλλά Κανάρης και Μιαούλης, Καραϊσκάκης και Τζαβέλας. Δεν ήταν σοφοί και λόγιοι, αλλά πολεµιστές αγράµµατοι. Και η υψηλή ιδέα που δόνησε την καρδία των απλοϊκών εκείνων ανθρώπων ήταν η αιώνια Ελληνική ψυχή. Η Ελληνική ψυχή, που από του Οµήρου µέχρι των αγνώστων ποιητών των κλέφτικων τραγουδιών, από τον Πλάτωνα και τον Αισχύλο µέχρι τον Κοραή και τον Φεραίο, υπήρξε µία και αναλλοίωτος. Δεν έσβησε ποτέ. Τα γράµµατα των σχολείων του γένους, τα τυπογραφεία της Βενετίας και της Μοσχοπόλεως, τα κλέφτικα τραγούδια και οι θούριοι του Ρήγα και του Κοραή, την διατήρησαν θερµή πάντοτε.<br />
<br />
Ώστε να µη τη παγώσει το ψύχος της δουλείας. Αν η ελληνική πολιτεία µε την άλωση της Κων/πόλεως κατελύθη, η Ελληνική ψυχή, βαρέως πληγείσα, ουδέποτε απέθανε. Η ψυχή του γένους ήταν πάντα ζωντανή και ακµαία. Ανέβαζε τους κλέφτες στα φαράγγια της Γκιώνας και της Λιάκουρας, κατέβαζε τους αρµατολούς στη πολεµική ακαδηµία του Αλή πασά, άναβε τη θρυαλλίδα της εξέγερσης που άρχισε από τα πρώτα χρόνια της σκλαβιάς και συνεχίστηκε, πότε στη Μάνη, πότε στο Σούλι, πότε στον Πόντο, πότε στην Ήπειρο, από τον Κροκόνδιλο Κλαδά µέχρι το Διονύσιο Τρίκκης, από τον Μπούα Γρίβα µέχρι το Λάµπρο Κατσώνη.<br />
<br />
Το έθνος, µε τις αιωνόβιες παραδόσεις του, µε τον υψηλό πολιτισµό του, προσπαθεί και αγωνίζεται µε καταπληκτικό σθένος και µε αξιοθαύµαστη επιµονή, εν µέσω αφάνταστων δυσχερειών και µεγίστων κινδύνων, προσπαθεί και αγωνίζεται να απαλλαγεί της καταθλιπτικής τυραννίας. Η Ελλάδα, µεταµορφώνοντας σε σπαθί το µέταλλο των αλυσίδων της, πεθαίνει πολεµώντας, για να αναστηθεί στη δόξα της. Την εποχή εκείνη κάθε ξεσηκωµένος ραγιάς, ήταν ενσάρκωση της πιο µεγάλης ιδέας του ανθρώπινου πολιτισµού, της ιδέας της ελευθερίας. Και η ιδέα αυτή δεν ήταν µόνο πνεύµα, ήταν και πράξη, δεν ήταν µόνο λόγος ήταν και ξίφος. Ήταν απόφαση θανάτου. Χωρίς απόφαση θανάτου δεν υπάρχει το ενδοξότερο της ζωής στεφάνωµα, η αθανασία.<br />
<br />
Σκότος και ζόφος στυγνής δουλείας κάλυπτε τη χώρα µας. Τύραννος πανίσχυρος και απηνής σαν βαρύς εφιάλτης επεκάθητο επ’ αυτής. Και έξωθεν η απροκάλυπτος απειλή της Ιεράς Συµµαχίας, η οποία, εν ονόµατι της θεωρίας της « νοµιµότητας », καταδίκαζε κάθε πολιτική µεταρρύθµιση γινοµένη δια των όπλων. Αλλ’ όµως η ελληνική ψυχή, αδούλωτος και απτόητος, δεν υπελόγιζε όλα αυτά. Και όταν ήλθε το πλήρωµα του χρόνου, το ασθενές σε µέσα, αλλά πανίσχυρο στην ψυχή έθνος, δηµιουργεί µέσω των απλοϊκών ηρώων του 1821 µεγάλα, του Κανάρη και του Παπαφλέσσα, του Καραϊσκάκη και του Τζαβέλα, ένδοξα, αθάνατα κατορθώµατα, που προκαλούν τον τρόµο και τη λύσσα του τυράννου, τον θαυµασµό κάθε φιλελεύθερης καρδίας πανταχού του πολιτισµένου κόσµου.<br />
<br />
Η ελευθερία και η δόξα περιτρέχουν την οικεία Ελληνική γη. Ο Αδαµάντιος Κοραής προσπάθησε να διαδοθεί στο γένος η παιδεία. Η παιδεία όχι µόνο της κεφαλής, αλλά και της καρδίας, του στήθους, όπως έλεγε. Αυτή η παιδεία τόνωσε τη συνείδηση των ιερών υποχρεώσεων, και χάλκευσε τα πνευµατικά όπλα µε τα οποία εθραύσθησαν τα δεσµά της δουλείας. Εις αυτήν οφείλεται η διάσωση του πατριωτισµού, της θρησκείας και της γλώσσας, η προσήλωση στις πατρώες παραδόσεις. Σ’ αυτήν οφείλεται το ιερό εκείνο συναίσθηµα που δηµιούργησε το Σούλι, το Δραγατσάνι, τα Ψαρά, και γέννησε τους ήρωες του 1821, οι οποίοι, αν και εστερούντο µορφώσεως, ασυνείδητα ανέπνεαν τον πνευµατικό αέρα, και καθοδηγούντο από τις παραδόσεις του έθνους.<br />
<br />
Άπειρα παραδείγµατα µας αποδεικνύουν ότι στην απλοϊκή ψυχή του Κ. Τζαβέλα και των άλλων αγωνιστών του 1821 υπήρχε µεγάλη και υψηλή η ιδέα του Ελληνικού πνεύµατος. Ήταν αυτή που ενέπνεε στον αγώνα το αίσθηµα της υπεροχής έναντι του κατακτητή. Αόριστος και ασαφής, αλλά πάντοτε µεγάλη ήταν σ’ αυτούς εµφυτευµένη η ιδέα του Ελληνικού φρονήµατος. «Σταθείτε Πέρσες να πολεµήσουµε», φώναζαν οι οπλαρχηγοί στους Τούρκους, όταν οι τελευταίοι πανικόβλητοι ετρέποντο σε φυγή. Η καταφρόνηση του θανάτου υπαγόρευε στον Καραϊσκάκη, λίγο πριν σφραγίσει ο θάνατος τα µάτια του, κατά τη µαρτυρία του ιστορικού, τα λόγια : «Η τιµή και το καύχηµα των Ελλήνων παλικαριών είναι να τους κράζουνε σφαγάδια και όχι ψοφίµια».<br />
<br />
Για τον Κίτσο Τζαβέλα ο Όµηρος, ο Δηµοσθένης, ο Θεµιστοκλής, των οποίων γνώριζε τα ονόµατα και αµυδρώς τη δράση, από τις διηγήσεις των γραµµατισµένων, ήταν οι ηµίθεοι της χώρας, και αυτός ο φυσικός κληρονόµος. Ο Παρθενώνας εκπροσωπούσε την εύκλεια των αρχαίων χρόνων, που ήθελε να αναστήσει, και όταν οι Τούρκοι εντός της Ακροπόλεως ήθελαν να αποσπάσουν το µόλυβδο που συνέδεε τους λίθους, τότε από τους πολιορκητές εστάλη µόλυβδος , για να περισωθούν τα αρχαία µνηµεία. Προτιµούσαν να πέσουν από το βόλι του Τούρκου οι ίδιοι, παρά τα µνηµεία. Αγράµµατοι οι ίδιοι, έκαναν πράξη τη ρήση του Σωκράτη «ταις µεν πόλεσι τα τείχη, ταις δε ψυχές ο εκ παιδείας νους κόσµον και ασφάλεια παρέχει».<br />
<br />
Τα χρόνια εκείνα, διέλαµψε, όσο και στην εποχή του Μαραθώνα, όσο και την εποχή του Διγενή Ακρίτα, η εθνική µας αρετή. Έντονα προβλήθηκαν τα βασικά χαρακτηριστικά της. Ακαταγώνιστη αποδείχθηκε η δύναµη της. Και το µέγα θαύµα είναι ότι η προαιώνια και αστείρευτη αυτή αρετή δεν εξόπλισε ψυχικά µόνο τους λίγους και τους διαλεχτούς. Αλλά και τους πολλούς, τους ταπεινούς και τους πιο αφανείς. Εξόπλισε τη γενεά όλη. Το γένος ολόκληρο. Επειδή ο αγώνας ήταν πανελλήνιος, δεν ήταν ποτέ αγώνας ταξικός. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Συνέπειες και τα Διδάγµατα του Αγώνα </span></b><br />
<br />
Οι αγωνιστές του 1821 έγραψαν ιστορία στην Ευρώπη. Προκάλεσαν το εκπληκτικό κίνηµα του φιλελληνισµού, και απασχόλησαν επί σειρά ετών την Ευρωπαϊκή διπλωµατία µε το Ελληνικό ζήτηµα. Κατέφεραν ισχυρό πλήγµα στο καθεστώς της Ιεράς Συµµαχίας. Στη συνείδηση του έθνους, οι αγωνιστές του 1821 έγιναν θρύλοι. Ενέπνευσαν γενεές Ελλήνων για απελευθερωτικά κινήµατα, και σε καιρούς δοκιµασίας, τους εµψύχωσαν για καρτερία και αντίσταση. Σήµερα ο κοσµοπολιτισµός παρουσιάζεται αποκλειστικά σαν αντίµαχος της πατριδολατρίας. Ελκυστικά θρασύστοµα δαιµόνια κερνούν το µεθυστικό κρασί νεοπρόσφερτων ιδεών. Θείες πατρίδες προσβάλλονται, ιερές λατρείες γίνονται σκοποί στα χτυπήµατα θρησκευµάτων ύποπτων, ήρωες του 1821 παρουσιάζονται σαν αλλοεθνείς.<br />
<br />
Αλλά η προπαγάνδα καταρρίπτεται, και οι πατρίδες αντέχουν, γιατί είναι αδύνατο να λείψουν. Είναι ριζωµένες στα έγκατα της ιστορίας, που δεν είναι δυνατό σ’ αυτές να παραµελήσουν τους θησαυρούς των περασµένων και τους αγώνες των ηρώων του 1821. Οι ισχυροί της Γης συµβουλεύουν κάποτε ανήθικους συµβιβασµούς για αλύτρωτες πατρίδες µας. Ευτυχώς οι αδύνατοι, όταν αυτοί είναι Έλληνες που εµπνέονται από τους ήρωες του 1821, απαντούν εµπράκτως µε την άτεγκτο εφαρµογή του ηθικού νόµου, που πρώτο και τελευταίο άρθρο του έχει το ιδανικό της ελευθερίας. Εξ’ άλλου την ηθική πορεία της ανθρωπότητας χαράζει και χειραγωγεί όχι τόσο η ισχύς των µεγάλων, όσο η θυσία των µικρών.<br />
<br />
Οι παγκόσµιες συνέπειες των αγώνων του 1821 υπήρξαν άπειροι, και ακόµα και σήµερα δεν έχουν εξαντληθεί. Η Ιερά Συµµαχία, καταρρακωµένη ηθικά, διαλύεται σαν πολιτικός συνασπισµός µετά τη διάσπαση Ρωσίας και Αυστρίας. Ο αγών του 1821 ενίσχυσε στην Ιταλία το αίσθηµα της εθνικής ενότητας και της πολιτικής ελευθερίας. Στη Γαλλία, τα φιλελεύθερα πολιτικά κόµµατα, ενδυναµωµένα από τη διάλυση της Ιεράς Συµµαχίας, κατέλυσαν το 1830 το απολυταρχικό σύστηµα, χωρίς η άλλη µοναρχική Ευρώπη να τολµήσει να παρέµβει. Τέλος η Ελληνική επανάσταση δηµιούργησε το νέο δίκαιο στις σχέσεις µεταξύ των λαών, το δίκαιο των εθνοτήτων που έγινε η σηµαία του Α' παγκοσµίου πολέµου και είναι σήµερα η βάση του διεθνούς δικαίου.<br />
<br />
Πέραν όλων αυτών η Ελληνική επανάσταση ανέδειξε ολόκληρη γενεά υπέρλαµπρων ηρώων, τη γενεά των αγωνιστών του 1821. Και επισφράγισε εσαεί τη δόξα των Σουλιωτών, των οποίων και ο τελευταίος οπλίτης ήταν ανώτερος σε στρατιωτική αξία πολλών αρχηγών της επαναστάσεως. Ο Κίτσος Τζαβέλας, µαζί µε τους άλλους ισάξιους του Σουλιώτες οπλαρχηγούς, αναβίωσε στη συνείδηση µας το κλέος και την πολεµική αρετή των λεοντόκαρδων Σουλιωτών.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-7-BEYBu6uIk/WWWq4P7XsVI/AAAAAAAAql8/dniwZOpiDTgY2lnOfdr5BjH_G8254oLNQCLcBGAs/s1600/Kitsos_Tzavelas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="750" data-original-width="486" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-7-BEYBu6uIk/WWWq4P7XsVI/AAAAAAAAql8/dniwZOpiDTgY2lnOfdr5BjH_G8254oLNQCLcBGAs/s400/Kitsos_Tzavelas.jpg" width="258" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-Lkyv-Ee_DO4/WWWq_wnPoiI/AAAAAAAAqmA/JZ_fhbaLLXsrgHjGrfWcO_ZYILgzmXx3gCLcBGAs/s1600/360968.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1234" data-original-width="750" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-Lkyv-Ee_DO4/WWWq_wnPoiI/AAAAAAAAqmA/JZ_fhbaLLXsrgHjGrfWcO_ZYILgzmXx3gCLcBGAs/s400/360968.jpg" width="242" /></a></div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-gSmvg5Aju4A/WWbpTsKqnkI/AAAAAAAAqmY/chAgWQlHc4ohHx8bHcZFvYIV3k727_-jgCEwYBhgL/s1600/40d95815517c5887bbedc8b2a04f7742.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1129" data-original-width="1500" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-gSmvg5Aju4A/WWbpTsKqnkI/AAAAAAAAqmY/chAgWQlHc4ohHx8bHcZFvYIV3k727_-jgCEwYBhgL/s640/40d95815517c5887bbedc8b2a04f7742.PNG.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-sKFbif6tc0I/WWbpWxClqnI/AAAAAAAAqmc/YJKJ_hV_ymg7kDkK_fowg4MgiZ_xq54hgCEwYBhgL/s1600/89c5a54d09c44ddb1e9cb8703929fdde.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1169" data-original-width="1500" height="498" src="https://3.bp.blogspot.com/-sKFbif6tc0I/WWbpWxClqnI/AAAAAAAAqmc/YJKJ_hV_ymg7kDkK_fowg4MgiZ_xq54hgCEwYBhgL/s640/89c5a54d09c44ddb1e9cb8703929fdde.PNG.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-eh6RXUPIThc/WWbpj_xiBaI/AAAAAAAAqm0/K_2-vvpkgesXXi6Q3gduGRSMqcmHCKcUACEwYBhgL/s1600/eddb8f45ba29f7112d1453bb7982e47c.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1172" data-original-width="1500" height="500" src="https://1.bp.blogspot.com/-eh6RXUPIThc/WWbpj_xiBaI/AAAAAAAAqm0/K_2-vvpkgesXXi6Q3gduGRSMqcmHCKcUACEwYBhgL/s640/eddb8f45ba29f7112d1453bb7982e47c.PNG.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-i17TbtC72Ys/WWbpOAE0aBI/AAAAAAAAqmU/EdwXUaIG6iwALDXVM2xAbGenrx6sTfCnQCEwYBhgL/s1600/7180OP680AU11912.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="725" data-original-width="1024" height="452" src="https://4.bp.blogspot.com/-i17TbtC72Ys/WWbpOAE0aBI/AAAAAAAAqmU/EdwXUaIG6iwALDXVM2xAbGenrx6sTfCnQCEwYBhgL/s640/7180OP680AU11912.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-NyHflb1OqeM/WWbpX6UdzII/AAAAAAAAqmg/3nqA62qzqccSANmMKMTq6uLWfKkOXSVgwCEwYBhgL/s1600/Document-page-010Q.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1084" data-original-width="1600" height="432" src="https://2.bp.blogspot.com/-NyHflb1OqeM/WWbpX6UdzII/AAAAAAAAqmg/3nqA62qzqccSANmMKMTq6uLWfKkOXSVgwCEwYBhgL/s640/Document-page-010Q.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-6i_WWGvo84A/WWbpclzxd4I/AAAAAAAAqmo/s-H3l9ClkiAogoEihr3kccPPuWoPF1EYACEwYBhgL/s1600/Document-page-016J.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1315" height="640" src="https://3.bp.blogspot.com/-6i_WWGvo84A/WWbpclzxd4I/AAAAAAAAqmo/s-H3l9ClkiAogoEihr3kccPPuWoPF1EYACEwYBhgL/s640/Document-page-016J.jpg" width="526" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-XixpcCQlYHQ/WWbpJ6huyRI/AAAAAAAAqmQ/-GKxLGrvg802pnPJ7NN0ttMmcxW2IeLkwCEwYBhgL/s1600/1280px-Marsigli_Filippo_-_The_Death_of_Markos_Botsaris_-_Google_Art_Project.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="878" data-original-width="1280" height="438" src="https://3.bp.blogspot.com/-XixpcCQlYHQ/WWbpJ6huyRI/AAAAAAAAqmQ/-GKxLGrvg802pnPJ7NN0ttMmcxW2IeLkwCEwYBhgL/s640/1280px-Marsigli_Filippo_-_The_Death_of_Markos_Botsaris_-_Google_Art_Project.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-27XPEsXwq6I/WWbpbhtiPhI/AAAAAAAAqmk/eFOTGRyA65M6fvuaw-vs5bfo7XML2ShjACEwYBhgL/s1600/death1821.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="647" data-original-width="800" height="516" src="https://3.bp.blogspot.com/-27XPEsXwq6I/WWbpbhtiPhI/AAAAAAAAqmk/eFOTGRyA65M6fvuaw-vs5bfo7XML2ShjACEwYBhgL/s640/death1821.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-TTq_pWrMlOc/WWbpeEHTk0I/AAAAAAAAqms/EXvptlYyWicMkjtYdXsfzucsEnwxTWHjgCEwYBhgL/s1600/Document-page-014G.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1050" data-original-width="1600" height="418" src="https://2.bp.blogspot.com/-TTq_pWrMlOc/WWbpeEHTk0I/AAAAAAAAqms/EXvptlYyWicMkjtYdXsfzucsEnwxTWHjgCEwYBhgL/s640/Document-page-014G.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-tJOAzn7OG1g/WWbpfdGtyhI/AAAAAAAAqmw/yOpmR0HSPzovu4q-8cvdLab5r9JsIXLmgCEwYBhgL/s1600/ottoman_istanbul__kili_ccedil__ali_pasha_mosque_by_ugur274-d5u8n0v.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="613" data-original-width="840" height="466" src="https://3.bp.blogspot.com/-tJOAzn7OG1g/WWbpfdGtyhI/AAAAAAAAqmw/yOpmR0HSPzovu4q-8cvdLab5r9JsIXLmgCEwYBhgL/s640/ottoman_istanbul__kili_ccedil__ali_pasha_mosque_by_ugur274-d5u8n0v.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1):<br />
<a href="http://eaas.gr/images/pdfs/kitsos%20tzavelas.pdf">http://eaas.gr/images/pdfs/kitsos%20tzavelas.pdf</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.iliaplanet.gr/politismos/363-oi-tzavelaioi-itan-ileioi-stin-katagogi">http://www.iliaplanet.gr/politismos/363-oi-tzavelaioi-itan-ileioi-stin-katagogi</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://users.sch.gr/ellmastora/index.php/topika/soyli/22-souliistoria.html">http://users.sch.gr/ellmastora/index.php/topika/soyli/22-souliistoria.html</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="https://olympia.gr/2010/05/29/%CE%B5%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9/">https://olympia.gr/2010/05/29/%CE%B5%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9/</a><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ZaLOFfpqCuA/WVCI_q83NII/AAAAAAAAqiI/jhNTKTgmMHwZzBF3M4O9cpV3Cd5kAi28wCLcBGAs/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="142" data-original-width="605" height="46" src="https://1.bp.blogspot.com/-ZaLOFfpqCuA/WVCI_q83NII/AAAAAAAAqiI/jhNTKTgmMHwZzBF3M4O9cpV3Cd5kAi28wCLcBGAs/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-65378048937309590302016-10-01T12:29:00.000+03:002017-06-21T07:33:21.029+03:00ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ 1911<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-FThrRSFXfIM/WTuK-1o_BCI/AAAAAAAAqZc/v64D7VbpDoEN1Be9hCMudIhvdv_AwchbQCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bvouli-13.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="545" data-original-width="900" height="193" src="https://3.bp.blogspot.com/-FThrRSFXfIM/WTuK-1o_BCI/AAAAAAAAqZc/v64D7VbpDoEN1Be9hCMudIhvdv_AwchbQCLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bvouli-13.JPG" width="320" /></a></div>
Σύνταγμα είναι ο θεμελιώδης νόμος επάνω στον οποίο βασίζεται η διαμόρφωση ολόκληρης της νομοθεσίας μιας χώρας όσον αφορά τα δικαιώματα και υποχρεώσεις του πολίτη, την οργάνωση και βασικούς κανόνες λειτουργίας του κράτους και των θεσμών. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης 1821 - 1829, ψηφίσθηκαν τρία Συντάγματα. Πρώτο σύνταγμα ήταν αυτό που ψηφίστηκε από την Α' Εθνοσυνέλευση στις 1 Ιανουαρίου 1822 στην Επίδαυρο με ονομασία «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος». Αυτό αναθεωρήθηκε το 1823 από την Β' Εθνοσυνέλευση στο Άστρος με τον «Νόμο της Επιδαύρου». Η Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας το 1827 ψήφισε το «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος» το οποίο όμως αναστάλθηκε από την Δ' Εθνοσυνέλευση του Άργους μετά από πρόταση του Ιωάννη Καποδίστρια. Το 1832 η Ε' Εθνοσυνέλευση Ναυπλίου στο Ναύπλιο ψήφισε το «Ηγεμονικόν Σύνταγμα» το οποίο όμως δεν εφαρμόστηκε και ο Όθων βασίλευσε χωρίς σύνταγμα μέχρι το Μάρτιο του 1844...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Σύνταγμα παραχωρήθηκε μετά από την εξέγερση της Γ' Σεπτεμβρίου 1843. Αυτό το Σύνταγμα του 1844 (τ.Α' 5/18.3.1844), εγκαθίδρυσε τη συνταγματική μοναρχία και βασίστηκε αρκετά στο Γαλλικό σύνταγμα του 1830 και το Βελγικό του 1831. Μετά την ανατροπή του Όθωνα ψηφίστηκε στην Αθήνα, Σύνταγμα του 1864 (τ.Α' 48/17.11.1864), το οποίο εισήγαγε τον θεσμό της Βασιλευομένης Δημοκρατίας. Το σύνταγμα του 1864 αναθεωρήθηκε με το Σύνταγμα του 1911 (τ.Α' 127/1.6.1911) ενώ τα έτη 1920 και 1924 αποπειράθηκε να αναθεωρηθούν ξανά αλλά η διαδικασία διακόπηκε λόγω επαναστατικών πράξεων.<br />
<br />
Το 1926 συντάχθηκε το «Σύνταγμα της τριακονταμελούς επιτροπής» το οποίο δεν ίσχυσε αφού συντάχθηκε νέο από αναθεωρητική βουλή που ψήφισε το «Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας» με το οποίο το πολίτευμα μετατρεπόταν σε αβασίλευτη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Το 1935 επανήρθε η μοναρχία με το σύνταγμα του 1864 / 1911 αλλά μετά την δικτατορία της 4 Αυγούστου 1936 έπαυσαν να ισχύουν ουσιώδεις διατάξεις του. Μετά τον Β' Π. Π. το σύνταγμα αναθεωρήθηκε το 1952. Η δικτατορία παρουσίασε νέο Σύνταγμα το 1968 το οποίο επικυρώθηκε στο δημοψήφισμα του ίδιου έτους και ένα νεώτερο το 1973 που επίσης επικυρώθηκε με δημοψήφισμα το 1973, το οποίο έπαυσε να έχει ισχύ με την πτώση της το 1974.<br />
<div>
<br />
Οπότε μετά από το Δημοψήφισμα του 1974 που διεξάχθηκε τη 8η Δεκεμβρίου 1974, το πολίτευμα της Ελλάδας μετατράπηκε ξανά σε αβασίλευτη δημοκρατία και συντάχθηκε νέο Σύνταγμα του 1975 (τ.Α' 111/9.6.1975) από την πέμπτη Αναθεωρητική Βουλή και τέθηκε σε ισχύ στις 11 Ιουνίου 1975, το οποίο ισχύει σήμερα όπως αναθεωρήθηκε το 1986 (τ.Α' 23/14.3.1986), το 2001 (τ.Α' 85/18.4.2001) και το 2008 (τ.Α' 120/27.6.2008).<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ορισμός και Διαστάσεις </span></b><br />
<br />
Το Κοινοβουλευτικό σύστημα είναι το κυβερνητικό σύστημα κατά το οποίο η κυβέρνηση εξαρτάται από το κοινοβούλιο, δηλαδή αναδεικνύεται και διατηρείται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ελεγχόμενη κατά τη διάρκεια του βίου της από τη μειοψηφία.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">α)</span></b> Το κοινοβουλευτικό σύστημα είναι κυβερνητικό σύστημα και διακρίνεται βασικά από το προεδρικό σύστημα, κατά το οποίο η κυβέρνηση δεν εξαρτάται από το κοινοβούλιο, αλλά από τον πρόεδρο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">β)</span></b> Έννοια στενότερη του κοινοβουλευτικού συστήματος, το «κοινοβουλευτικό κυβερνητικό σύστημα» (parlamentarisches Regierungssystem) είναι όρος με τον οποίο προσδιορίζεται συγκεκριμένη συνταγματική σχέση, ανάμεσα στο κοινοβούλιο και στην κυβέρνηση.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">γ)</span></b> Το κοινοβουλευτικό σύστημα περιέχει σύνολο συνταγματικών κανόνων, αποτελεί δέσμη μερικότερων συνταγματικών αρχών. Ο εννοιολογικός του πυρήνας, ο κοινός παρανομαστής των μερικότερων αρχών του, είναι η εξάρτηση της κυβέρνησης από την εμπιστοσύνη της βουλής.<br />
<br />
Όπως προκύπτει από τον παραπάνω ορισμό, η εξάρτηση αυτή, δηλαδή το κοινοβουλευτικό σύστημα, έχει τρείς μερικότερες διαστάσεις, την ανάδειξη, τη διατήρηση και τον έλεγχο της κυβέρνησης. Στις δύο πρώτες πρωταρχικό ρόλο κατέχει η πλειοψηφία, ενώ στην τρίτη η μειοψηφία. Κάθε μερικότερη διάσταση του κοινοβουλευτικού συστήματος αποτελεί ένα μερικότερο σύστημα δικαίου, μέσα σε όλο το κοινοβουλευτικό σύστημα. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα των διαστάσεων του κοινοβουλευτικού συστήματος είναι η στενή αιτιώδης σύνδεσή τους. Πρόκειται για αλληλοεπηρεαζόμενες και διαρκώς εξελισσόμενες διαστάσεις στην πορεία της ιστορικής εξέλιξης του συνολικού συστήματος.<br />
<br />
Οι διαστάσεις αυτές δεν έχουν μεταξύ τους απλά και μόνο «εννοιολογική συγγένεια». Παράλληλα συνδέονται με δεσμούς αιτιώδους συνάφειας, κατά τέτοιο τρόπο ώστε η λειτουργία της μίας να οδηγεί αναγκαία -με τη συνδρομή των ευρύτερων ιστορικών προϋποθέσεων- στη δημιουργία και των άλλων. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από τη μελέτη της ιστορικής εξέλιξης του κοινοβουλευτικού συστήματος, από την εποχή της εμφάνισής του μέχρι σήμερα. Η ελεγκτική διάσταση, η καθιέρωση του κοινοβουλευτικού συστήματος ως συστήματος ελέγχου της κυβέρνησης από τη Βουλή, οδήγησε νομοτελειακά στη δημιουργία της ιστορικά δεύτερης διάστασής του.<br />
<br />
Δηλαδή της διατήρησης της κυβέρνησης στην εξουσία με την εμπιστοσύνη του κοινοβουλίου και στη συνέχεια το κοινοβουλευτικό σύστημα αναπτύχθηκε και ως σύστημα ανάδειξης της κυβέρνησης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Κοινοβουλευτικό Σύστημα στα Συντάγματα του 1911 και του 2001 </span></b><br />
<br />
Η συνταγματική αναθεώρηση του 1911 παρέλειψε να καθιερώσει ρητά το κοινοβουλευτικό σύστημα και διατηρήθηκε το προηγούμενο πλέγμα διατάξεων του Συντάγματος του 1864. Η αναθεώρηση του 1911 αποτελούσε πράγματι μία ευκαιρία για τη γραπτή expressis verbis καθιέρωση του κοινοβουλευτικού συστήματος στην Ελλάδα, της αρχής της διατήρησης, αλλά και της αρχής της δεδηλωμένης. Η μη ρητή καθιέρωση δε σήμαινε ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα δεν αναγνωριζόταν στον συνταγματικοπολιτικό χώρο, ότι δεν περιεχόταν στο Σύνταγμα του 1864 ή ότι επηρέασε την εφαρμογή του. Το Σύνταγμα και μετά την αναθεώρηση του 1911 εξακολούθησε, όσον αφορά το κοινοβουλευτικό σύστημα, να εφαρμόζεται, όπως και πριν από αυτή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-cOAgbuGEokQ/WTzUnX1dUjI/AAAAAAAAqZs/XwTkrPQ5sDIzjACenMs9pP-KLCjzo_EXwCLcB/s1600/image33250%255B2545%255D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="940" data-original-width="1600" height="374" src="https://1.bp.blogspot.com/-cOAgbuGEokQ/WTzUnX1dUjI/AAAAAAAAqZs/XwTkrPQ5sDIzjACenMs9pP-KLCjzo_EXwCLcB/s640/image33250%255B2545%255D.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ως προς τις επιμέρους διαστάσεις του κοινοβουλευτικού συστήματος, κατά πρώτο λόγο, η ανάδειξη της κυβέρνησης ανήκει στα περιεχόμενα του κοινοβουλευτικού συστήματος, είναι τμήμα, αναπόσπαστο στοιχείο του κοινοβουλευτικού συστήματος και αποτελεί τη λογικά πρώτη αλλά ιστορικά τρίτη και τελευταία διάσταση της εξέλιξής του. Το Σύνταγμα του 1911, μη καθιερώνοντας ρητά, ως προαναφέρθηκε, το κοινοβουλευτικό σύστημα, παρουσιάζει πολλές ελλείψεις όσον αφορά στους κανόνες που το προσδιορίζουν. Συνεπώς, η μοναδική αναφορά του Συντάγματος του 1911 στον τρόπο ανάδειξης της κυβέρνησης γίνεται στο άρθρο 31, όπου ορίζεται ότι «ο Βασιλεύς διορίζει και παύει τους Υπουργούς αυτού».<br />
<br />
Εν αντιθέσει με το Σύνταγμα του 1911, το αναθεωρημένο Σύνταγμα του 2001 αφιερώνει το άρθρο 37 όχι μόνο στην αναφορά των διατάξεων και κανόνων που ρυθμίζουν την ανάδειξη της κυβέρνησης αλλά και στην επεξήγησή τους. Συγκεκριμένα στην παράγραφο 1 του άρθρου 37 του Συντάγματος αναφέρεται ότι «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διορίζει τον Πρωθυπουργό και, με πρότασή του, διορίζει και παύει τα λοιπά μέλη της Κυβέρνησης και τους Υφυπουργούς». Η ποιοτική μεταβολή της Δημοκρατίας γενικότερα και του κοινοβουλευτικού συστήματος ειδικότερα, είχε ως αναγκαίο αποτέλεσμα την ποιοτική μεταβολή του τρόπου ανάδειξης της κυβέρνησης.<br />
<br />
Συνοπτικά, η μεταβολή αυτή βρίσκεται στο ότι το όλο ζήτημα, ενώ στο παρελθόν ήταν ζήτημα αναγόμενο στην εξουσία του ανώτατου άρχοντα, σήμερα έχει διαφύγει από την εξουσία αυτή. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν προσδιορίζει, απλώς διορίζει τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς. Η ανάδειξη της κυβέρνησης δεν είναι πλέον ζήτημα αποκλειστικής αρμοδιότητας του ανώτατου άρχοντα, του οποίου η συμμετοχή έχει καταστεί τυπική. Η μετάβαση αυτή συνεπάγεται αναγκαία μεταβολή του «νομικού χαρακτήρα» του όλου ζητήματος. Η άνοδος της Κυβέρνησης από ζήτημα αρμοδιότητας του ανώτατου άρχοντα ανάγεται σε συνταγματική διαδικασία.<br />
<br />
Εν συνεχεία, στο Σύνταγμα του 1911 δε γίνεται μνεία ούτε στη δεύτερη διάσταση του κοινοβουλευτικού συστήματος, την αρχή της διατήρησης. Αποτελεί ακόμα μία από τις ελλείψεις του Συντάγματος αυτού, ενώ στην αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001 γίνεται ξεκάθαρη αναφορά της αρχής της διατήρησης της κυβέρνησης στο άρθρο 84 παράγραφος 1, η οποία ρυθμίζει ότι «η Κυβέρνηση οφείλει να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής. Μέσα σε δεκαπέντε ημέρες από την ορκωμοσία του Πρωθυπουργού, η Κυβέρνηση υποχρεούται να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής και μπορεί να τη ζητεί και οποτεδήποτε άλλοτε». Η υποχρέωση αυτή της κυβέρνησης δεν έχει χρονικό περιορισμό.<br />
<br />
Η κυβέρνηση οφείλει πάντοτε να στηρίζεται στην πλειοψηφία του κοινοβουλίου. Το ισχύον Σύνταγμα καταρχήν θέτει το βασικό κανόνα της διατήρησης της κυβέρνησης με την εμπιστοσύνη της Βουλής, δηλαδή το κανόνα : «Η κυβέρνηση οφείλει να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής». Το Σύνταγμα καθιερώνει την απόλυτη αρχή της διατήρησης. Η κυβέρνηση οφείλει να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής και όχι μόνο της παρούσας Βουλής (σχετική αρχή της διατήρησης). Οι άλλες διατάξεις του άρθρου 84 είναι αφιερωμένες στη ρύθμιση των προτάσεων εμπιστοσύνης και δυσπιστίας. Τέλος, και ο κοινοβουλευτικός έλεγχος από μέρους της Βουλής είναι ως ορισμός καθώς και ως περιεχόμενο άγνωστος και ανύπαρκτος στην αναθεώρηση του Συντάγματος του 1911.<br />
<br />
Στο Σύνταγμα του 2001 αναφέρεται ρητώς στο άρθρο 70 παράγραφος 6 ότι η Κυβέρνηση υπόκειται στον έλεγχο της Βουλής (Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος ασκείται από τη Βουλή σε Ολομέλεια, όπως ορίζει ο Κανονισμός της Βουλής (Κ.Β.) στα άρθρα 124 επόμενα ). Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος ασκείται από τη Βουλή σε ολομέλεια δύο τουλάχιστον φορές την εβδομάδα. Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος μπορεί να ασκείται και από το Τμήμα διακοπής των εργασιών της Βουλής και τις διαρκείς επιτροπές της συνόδου. Τα μέσα κοινοβουλευτικού ελέγχου, εκτός από την πρόταση δυσπιστίας, είναι:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι αναφορές. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι ερωτήσεις. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι επίκαιρες ερωτήσεις. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι αιτήσεις κατάθεσης εγγράφων. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι επερωτήσεις.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι επίκαιρες επερωτήσεις. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η διαδικασία κοινοβουλευτικού ελέγχου επί των ανεξάρτητων αρχών.</li>
</ul>
<br />
Τα έγγραφα με τα οποία ασκούνται τα μέσα κοινοβουλευτικού ελέγχου υποβάλλονται στη Βουλή και πρέπει να αναφέρουν τον υπουργό στον οποίο απευθύνονται. Η καταχώρησή τους από την αρμόδια υπηρεσία της Βουλής γίνεται με τη χρονολογική σειρά κατάθεσής τους σε ιδιαίτερο για κάθε κατηγορία βιβλίο συνεχούς αρίθμησης. Αντίγραφο του εγγράφου που κατατέθηκε διαβιβάζεται στον υπουργό στον οποίο απευθύνεται. Σε περίπτωση που ο υπουργός στον οποίο απευθύνεται κρίνει ότι είναι αναρμόδιος, το διαβιβάζει στον αρμόδιο υπουργό και ταυτόχρονα κοινοποιεί αντίγραφο του διαβιβαστικού στην υπηρεσία της Βουλής και στο βουλευτή που το κατέθεσε.<br />
<br />
Τα μέσα του κοινοβουλευτικού ελέγχου ισχύουν για τη σύνοδο στην οποία κατατέθηκαν. Αν εκκρεμούν και δε συζητηθούν ως τη λήξη της τακτικής συνόδου, μπορούν να επανακατατεθούν. Τα έγγραφα των μέσων κοινοβουλευτικού ελέγχου τυπώνονται σε ιδιαίτερους πίνακες και διανέμονται περιοδικά στους βουλευτές.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-YPEAIhSy160/WTzVz5WZj4I/AAAAAAAAqZ4/QNZv-ngCxe0DkxzocQUP4tvjnmJhf1J0wCLcB/s1600/06_2013-10-16_80_13.33.021381930076.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="634" data-original-width="1024" height="247" src="https://1.bp.blogspot.com/-YPEAIhSy160/WTzVz5WZj4I/AAAAAAAAqZ4/QNZv-ngCxe0DkxzocQUP4tvjnmJhf1J0wCLcB/s400/06_2013-10-16_80_13.33.021381930076.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Κοινοβουλευτικό Σύστημα στα υπόλοιπα Συντάγματα </span></b><br />
<br />
Η τρείς διαστάσεις του κοινοβουλευτικού συστήματος, η ανάδειξη της κυβέρνησης, η διατήρησή της και ο έλεγχός της από τη Βουλή δεν εμφανίζονται στα Ελληνικά συντάγματα πριν την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1911, με μοναδική εξαίρεση την ανάδειξη της κυβέρνησης, όπου εμφανίζεται στα Συντάγματα του 1844 (άρθρο 24) και 1864 (άρθρο 31) με ακριβώς την ίδια διατύπωση με αυτή του 1911 (άρθρο 31), «ο Βασιλεύς διορίζει και παύει τους Υπουργούς αυτού», διατύπωση που τη συναντάμε και αρκετά αργότερα, στο Σύνταγμα του 1952 στο άρθρο 31. Στο Σύνταγμα του 1925 η διατύπωση διαφοροποιείται και στο άρθρο 69 ορίζει ότι «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διορίζει και παύει τον Πρόεδρον του Υπουργικού Συμβουλίου, επί τη προτάσει δε αυτού και τους λοιπούς Υπουργούς».<br />
<br />
Με τον ίδιο τρόπο ρυθμίζεται η ανάδειξη της κυβέρνησης και στο Σύνταγμα του 1927. Στο Σύνταγμα του 1948 επανερχόμεθα στα πρότυπα των προγενέστερων συνταγμάτων, όπου «ο Βασιλεύς -πλέον- διορίζει και παύει τον Πρόεδρον του Υπουργικού Συμβουλίου, επί τη προτάσει δε αυτού και τους λοιπούς Υπουργούς» στο άρθρο 79. Στο Σύνταγμα του 1968, η διατύπωση πάλι διαφοροποιείται ελαφρώς αναφέροντας στο άρθρο 43 § 1 εδ. α', ότι «ο Βασιλεύς διορίζει τον Πρωθυπουργόν και τη προτάσει αυτού διορίζει και παύει τα μέλη της Κυβερνήσεως». Στο Σύνταγμα του 1973, στο άρθρο 43 § 1 εδ. α' και β', «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διορίζει τον Πρωθυπουργόν.<br />
<br />
Διορίζει και παύει τους υπουργούς και υφυπουργούς Εθνικής Αμύνης, Εξωτερικών και Δημόσιας Τάξεως, προτάσει δε του Πρωθυπουργού τα λοιπά μέλη της Κυβερνήσεως και τους υφυπουργούς». Τέλος, στο Σύνταγμα του 1975, στο άρθρο 37 § 2, «Πρωθυπουργός διορίζεται ο αρχηγός του διαθέτοντος εν τη Βουλή την απόλυτον πλειοψηφίαν των εδρών κόμματος». Στον Ελληνικό κοινοβουλευτικό χώρο, η σχετική κοινοβουλευτική αρχή της διατήρησης τελειοποιείται σύντομα και προσλαμβάνει τη σημερινή της μορφή, κατά την οποία η Κυβέρνηση οφείλει να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής πάντοτε, και της παρούσας και της απούσας, ανεξάρτητα δηλαδή από το αν βρίσκεται σε σύνοδο.<br />
<br />
Expressis verbis η αρχή συναντάται στο πρώτο στο Σύνταγμα του 1925 και αναγράφεται έκτοτε σε όλα τα συντάγματα: Σύνταγμα 1925, άρθρο 86, « Η Κυβέρνησις πρέπει να απολαύη της εμπιστοσύνης της Βουλής», Σύνταγμα 1927, άρθρο 89 § 1 εδ. α', ομοίως, Σύνταγμα 1948, άρθρο 102 § 1 εδ. α', ομοίως, Σύνταγμα του 1952, άρθρο 78 § 1 εδ. α', Σύνταγμα του 1968, άρθρο 43 § 1 εδ. β' και άρθρο 93 § 1, Σύνταγμα του 1973, άρθρα 43 § 1 εδ. γ' και 93 § 118. Τέλος, η άσκηση του κοινοβουλευτικού ελέγχου της κυβέρνησης από μέρους της Βουλής προβλέπεται για πρώτη φορά στο Σχέδιο Συντάγματος 20μελούς Επιτροπής το 1967, στο άρθρο 70, όπου «η Βουλή εν ολομελεία συνεδριάζει άπαξ της εβδομάδος προς άσκησιν του κοινοβουλευτικού ελέγχου της κυβερνήσεως».<br />
<br />
Η προαναφερθείσα διατύπωση επαναλαμβάνεται στο Σύνταγμα του 1968, στο άρθρο 73, με μόνη την προσθήκη της λέξης «τουλάχιστον» ως προς τη συχνότητα της συνεδριάσεως της Βουλής («άπαξ τουλάχιστον της εβδομάδος»). Η αυτή διάταξη επαναλαμβάνεται αυτούσια και στο Σύνταγμα του 1973, επίσης στο άρθρο 73. Η χρονική συχνότητα κατά την οποία συνεδριάζει η Βουλή με σκοπό την άσκηση του κοινοβουλευτικού ελέγχου μεταβάλλεται ακόμα μία φορά με το άρθρο 70, παράγραφος 6, όπου «ο κοινοβουλευτικός έλεγχος ασκείται υπό της Βουλής εν Ολομελεία δις τουλάχιστον της εβδομάδος, ως ο Κανονισμός της Βουλής ορίζει».<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ορισμός και Εισαγωγικές Παρατηρήσεις </span></b><br />
<br />
Στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα, την εξουσία που ανάγεται στον προσδιορισμό και την άσκηση της γενικής πολιτικής της χώρας ασκεί η Κυβέρνηση. Όπου δε η εξουσία αυτή επιμερίζεται στους δύο πόλους της εκτελεστικής εξουσίας, το πολίτευμα αποκτά χαρακτήρα που εκφεύγει του αμιγούς κοινοβουλευτικού και, για το λόγο αυτό, αποκαλείται από τη θεωρία ημιπροεδρικό. Ο όρος «Κυβέρνηση» γίνεται αντιληπτός με δύο έννοιες, την οργανική ή τυπική και τη λειτουργική. Με την πρώτη αποδίδεται το συλλογικό κρατικό όργανο, ενώ η δεύτερη συμπίπτει με τον όρο «διακυβέρνηση».<br />
<br />
Με την ουσιαστική ή λειτουργική έννοια, ο όρος «Κυβέρνηση» σημαίνει τη λειτουργία με την οποία πραγματοποιείται ο καθορισμός της γενικής πολιτικής του κράτους, αυτή την ίδια τη διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων. Με αυτή την έννοια ο όρος κυβέρνηση συμπίπτει με τον όρο «διακυβέρνηση». Με την τυπική ή οργανική έννοια, ο όρος «κυβέρνηση» σημαίνει το συλλογικό κρατικό όργανο, που απαρτίζεται από τον πρωθυπουργό και τα άλλα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, τους υπουργούς και ενδεχομένως τους υφυπουργούς. Επισημαίνεται, ορθά, ότι η εν λόγω εξουσία, είτε ασκείται από την Κυβέρνηση ως μόνο φορέα της είτε κατανέμεται μεταξύ της Κυβέρνησης και του αρχηγού του κράτους.<br />
<br />
Δεν ανήκει αποκλειστικά στην εκτελεστική εξουσία, αλλά, εμμέσως, και στη νομοθετική εξουσία, εφόσον οι τυπικοί νόμοι ορίζουν το δικαιϊκό πλαίσιο εντός του οποίου η εκτελεστική εξουσία καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της χώρας. Γενική πολιτική η οποία πραγματώνεται με κείμενα που παράγονται περαιτέρω και με τον θεσμό της νομοθετικής εξουσιοδότησης (ουσιαστικοί νόμοι) και έχουν, κατά συνέπεια, κανονιστικό χαρακτήρα. Στην πράξη, όμως, όπως επίσης επισημαίνεται στη θεωρία, είτε η εξουσία αυτή ανήκει καθ’ ολοκληρίαν στην Κυβέρνηση, όταν το πολίτευμα είναι αμιγώς κοινοβουλευτικό, είτε και στους δύο πόλους της εκτελεστικής εξουσίας, όταν φέρει χαρακτηριστικά ημιπροεδρικής δημοκρατίας.<br />
<br />
Εκτείνεται και σε ζητήματα που αποτελούν διαμόρφωση της γενικής πολιτικής της χώρας -κατ’ εξοχήν της εξωτερικής πολιτικής- χωρίς να απαιτείται η έκδοση πράξεων κανονιστικού περιεχομένου. Υπ’ αυτή δε την έννοια, η εκτελεστική εξουσία δρα και αυτή, στα πολιτεύματα στα οποία το τεκμήριο της αρμοδιότητας θεωρείται ότι διαθέτει η νομοθετική εξουσία, υπό καθεστώς τεκμηρίου αρμοδιότητας. Στο Ελληνικό πολίτευμα, ο συνταγματικός χάρτης αφιερώνει στην Κυβέρνηση, μόνη αρμόδια για τον καθορισμό και την κατεύθυνση της γενικής πολιτικής της χώρας, δύο κεφάλαια, που φέρουν αντιστοίχως τους τίτλους «συγκρότηση και αποστολή της Κυβέρνησης» και «σχέσεις Βουλής και Κυβέρνησης».<br />
<br />
Εξ αντιδιαστολής συνάγεται, ότι ο συντακτικός νομοθέτης δεν θεώρησε αναγκαίο να αφιερώσει ειδικό κεφάλαιο στις σχέσεις της Κυβέρνησης και του αρχηγού του κράτους. Χωρίς αυτό να πρέπει να ερμηνευθεί ως απόδοση μικρότερης σημασίας στις σχέσεις αυτές, οι οποίες αναπτύσσονται σε άλλα σημεία του Συντάγματος και ιδίως στο κεφάλαιο περί του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου περιέχονται οι ρυθμίσεις για την ανάδειξη του Πρωθυπουργού και τον σχηματισμό Κυβέρνησης, ενώ αρμοδιότητές της ανευρίσκονται και σε άλλα κεφάλαια του καταστατικού χάρτη. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-V4WppjBtzkQ/WUIDS8J_2QI/AAAAAAAAqaM/bb2xV0aZIjcwgbxXahdX_a4RhVhgl2Z3QCLcBGAs/s1600/%25CE%2592%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25AE1910.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="483" data-original-width="750" height="257" src="https://4.bp.blogspot.com/-V4WppjBtzkQ/WUIDS8J_2QI/AAAAAAAAqaM/bb2xV0aZIjcwgbxXahdX_a4RhVhgl2Z3QCLcBGAs/s400/%25CE%2592%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25AE1910.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Κυβέρνηση στα Συντάγματα του 1911 και του 2001 </span></b><br />
<br />
Το Σύνταγμα του 1911 παρουσιάζεται, για ακόμα μία φορά, ελλιπές και ως προς το θέμα της συγκρότησης και του σχηματισμού κυβέρνησης, πέρα από το ζήτημα της ανάδειξης της κυβέρνησης, για το οποίο μιλήσαμε ανωτέρω. Εν αντιθέσει, ο ισχύων συνταγματικός χάρτης χρησιμοποιεί στο άρθρο 81 § 1 τους όρους Κυβέρνηση και Υπουργικό Συμβούλιο αφενός ορίζοντας ότι την Κυβέρνηση αποτελεί το Υπουργικό Συμβούλιο που απαρτίζεται από τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς, αφετέρου καταλείποντας, στη μεν κρίση του Προέδρου της Κυβέρνησης, τον καθορισμό, με προεδρικό διάταγμα, του αν το Υπουργικό Συμβούλιο θα έχει ως Αντιπροέδρους του έναν ή περισσότερους Υπουργούς.<br />
<br />
Στον δε νόμο, αν θα υπάρχουν και αναπληρωτές Υπουργοί όπως και Υπουργοί άνευ χαρτοφυλακίου (Υπουργοί Επικρατείας, όπως αποκαλούνται τώρα) οι οποίοι -εφόσον υπάρχουν- συμμετέχουν υποχρεωτικά σε αυτό, όπως και το αν θα υπάρχουν και Υφυπουργοί ή και μόνιμοι υπηρεσιακοί Υφυπουργοί, οι οποίοι -εφόσον υπάρχουν- δεν αποτελούν μέλη της Κυβέρνησης ex officio. Παρατηρείται, επίσης, ότι οι όροι Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Κυβέρνησης, τους οποίους χρησιμοποιεί ο συντακτικός νομοθέτης, είναι συνώνυμοι, το αυτό συμβαίνει και για τους όρους Κυβέρνηση και Υπουργικό Συμβούλιο.<br />
<br />
Πράγματι, από τη λογική και συστηματική ερμηνεία των παραγράφων 1, 2 και 3 του άρθρου 81 του Συντάγματός μας προκύπτει ότι, εφόσον την Κυβέρνηση αποτελεί το Υπουργικό Συμβούλιο και εφόσον το Υπουργικό Συμβούλιο σύγκειται από τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς, το ότι οι Υφυπουργοί μπορούν, με νομοθετική ρύθμιση, να μετάσχουν στην Κυβέρνηση έχε την έννοια ότι θα μετέχουν, κατ’ ανάγκη, και στο Υπουργικό Συμβούλιο. Εν συνεχεία, κατά το άρθρο 81 § 2, το Σύνταγμα δε θεωρεί αναγκαία τη βουλευτική ιδιότητα για το διορισμό κάποιου ως μέλους της Κυβέρνησης ή ως Υφυπουργού, επιβάλλει όμως να συγκεντρώνει ο διοριζόμενος στις θέσεις αυτές τα προσόντα εκλογής στο βουλευτικό αξίωμα.<br />
<br />
Η δυνατότητα συνύπαρξης της ιδιότητας του μέλους της Κυβέρνησης και του μέλους της Βουλής βάλλεται από μέρους της θεωρίας ως παράγων που ευνοεί την ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων μεταξύ εκλεκτορικού σώματος και μελών της Κυβέρνησης, με αποτέλεσμα τον περισπασμό των τελευταίων από τα κυβερνητικά καθήκοντά τους. Με διατύπωση που διαφέρει ως προς τη γενικότητά της από την αντίστοιχη για τα ασυμβίβαστα προς το βουλευτικό αξίωμα έργα και ιδιότητες, ο συντακτικός νομοθέτης κάνει λόγο για αναστολή οποιασδήποτε επαγγελματικής δραστηριότητας κατά τη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων τους για τους Υπουργούς και τους Υφυπουργούς, παραπέμπει δε στον νόμο για τη θέσπιση ασυμβιβάστου και προς άλλα έργα.<br />
<br />
Στην ίδια παράγραφο, καθιερώνεται η εν λόγω αναστολή και για τον Πρόεδρο της Βουλής, ενώ ευλόγως, δε γίνεται αναφορά και στους Αντιπροέδρους της Κυβερνήσεως, εφόσον οι Αντιπρόεδροι επιλέγονται μόνο μεταξύ των Υπουργών. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Κυβέρνηση στα Υπόλοιπα Συντάγματα </span></b><br />
<br />
Τον τρόπο ανάδειξης της Κυβέρνησης ρύθμισε λεπτομερειακά ο συντακτικός νομοθέτης προκειμένου να αποφεύγονται αντισυνταγματικές παρεμβάσεις από μέρους του ανώτατου άρχοντα κατά τον διορισμό του Πρωθυπουργού και την ανάθεση της εντολής σχηματισμού Κυβέρνησης. Παρεμβάσεις που σημάδεψαν και την πρόσφατη και την απώτερη συνταγματική ιστορία της χώρας, ιδίως μετά την καθιέρωση της αρχής της «δεδηλωμένης» υπό μορφή συνθήκης του πολιτεύματος, αλλά και τη ρητή θέσπισή της ως συνταγματικής αρχής από το Σύνταγμα του 1927 και εφεξής.<br />
<br />
Με συνέπειες ολέθριες, όπως κατά τη διετία 1965 - 1967, όταν η αγνόηση της «δεδηλωμένης» προετοίμασε το έδαφος για τη δικτατορία των συνταγματαρχών και τη συνακόλουθη τραγωδία της Κύπρου. Έχοντας νωπές τις μνήμες των γεγονότων αυτών, ο συντακτικός νομοθέτης του 1975 και ο αναθεωρητικός του 1985/86, που ρύθμισε ακόμη λεπτομερέστερα τον τρόπο ανάδειξης της Κυβέρνησης, στερώντας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την ευχέρεια επιλογής του προσώπου του Πρωθυπουργού στην περίπτωση κατά την οποία είχε αποτύχει η δεύτερη διερευνητική εντολή, κατέστησαν την ανάδειξη της Κυβέρνησης μία απόλυτα τυποποιημένη διαδικασία, στην οποία ο αρχηγός του κράτους μετέχει με δέσμια αρμοδιότητα.<br />
<br />
Ο περιορισμός των προεδρικών αρμοδιοτήτων σε συνδυασμό με τη μεταβολή του εκλογικού συστήματος και τη συνακόλουθη δυνατότητα σχηματισμού «συμμαχικών» κυβερνήσεων, μετά από 14 χρόνια, μέχρι τότε, μονοκομματικής άσκησης της εξουσίας, έφερε στο προσκήνιο της επικαιρότητας ζητήματα ερμηνείας του Συντάγματος και, κατ’ ακολουθία, νομικής και πολιτικής αποτίμησης ορισμένων από τις νέες ρυθμίσεις, όπως τις διαμόρφωσε η αναθεώρηση του 1985/86. Ζητήματα που εστιάσθηκαν κυρίως στην εφαρμογή, στην πράξη, του ρυθμίζοντος την ανάδειξη της Κυβέρνησης άρθρου 37, του οποίου δεν υπήρχε αντίστοιχο στα προγενέστερα Συντάγματα, με εξαίρεση τα δικτατορικά ψευδοσυντάγματα του 1968 και του 1973.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ορισμός και Διακρίσεις Συνταγματικών Δικαιωμάτων</span></b><br />
<br />
Συνταγματικά δικαιώματα είναι τα παρεχόμενα στα άτομα και ως μέλη του κοινωνικού συνόλου θεμελιώδη, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα, τα οποία αποτελούν, κατά την αντίληψη του συντακτικού νομοθέτη, βασικές εξειδικεύσεις της ανθρώπινης αξίας και των οποίων το αμυντικό περιεχόμενο στρέφεται κατά της κρατικής και κάθε άλλης εξουσίας, το προστατευτικό περιεχόμενο στρέφεται μόνο προς το κράτος αξιώνοντας την παροχή βοήθειας για την απόκρουση κάθε απειλής, το δε εξασφαλιστικό, εφόσον αναγνωρίζεται, στρέφεται επίσης προς το κράτος, αξιώνοντας την παροχή των απαραίτητων μέσων για την άσκηση του δικαιώματος.<br />
<br />
Όπως το κοινό, έτσι και το συνταγματικό δικαίωμα, αποτελεί εξουσία παρεχόμενη στο άτομο από το δίκαιο, που αποσκοπεί στην ικανοποίηση συμφέροντος. Εκ του όρου «συνταγματικό δικαίωμα» προκύπτει ότι είναι το δικαίωμα που παρέχεται στους πολίτες απευθείας από το Σύνταγμα. Τα συνταγματικά δικαιώματα, ενσωματούμενα στις συνταγματικές διατάξεις, δε μπορούν να καταργηθούν ή να τροποποιηθούν με τη συνήθη διαδικασία και παρέχουν επιπλέον εγγυήσεις στους πολίτες. Αποστολή των συνταγματικών δικαιωμάτων είναι ο καθορισμός του συνταγματικού προτύπου του πολίτη και γενικότερα του ανθρώπου. Οι συνταγματικοί κανόνες, αφενός μεν προσδιορίζουν το πρότυπο ενός κράτους, αφετέρου καθορίζουν το συνταγματικό πρότυπο του πολίτη.<br />
<br />
Τα δύο αυτά συνταγματικά πρότυπα βαίνουν παράλληλα. Αντικείμενο των συνταγματικών δικαιωμάτων είναι η γενικότερη προστασία διαφόρων βασικών εκφάνσεων της ανθρώπινης ζωής. Από την άποψη αυτή, τα συνταγματικά δικαιώματα είναι βασικά ή θεμελιώδη δικαιώματα. Τα συνταγματικά αμυντικά δικαιώματα, ειδικότερα, εφαρμόζονται στη συνολική έννομη τάξη. Αυτό ακριβώς σημαίνει ότι προστατεύουν το άτομο από οποιαδήποτε απειλή, ανεξάρτητα από το δημόσιο ή τον ιδιωτικό της χαρακτήρα. Η καθολική ισχύς των συνταγματικών αμυντικών δικαιωμάτων είναι απόκτημα των τελευταίων, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, χρόνων και επήλθε με μεταβολή του νοήματός τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-Wo5T4syFbsY/WUNejqDiI9I/AAAAAAAAqas/5qm0PkvtUGwRZ0j3SVe7qnv_wL0wxNfYgCLcBGAs/s1600/suntagma-ths-elladas-23-maioy-1911.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="637" data-original-width="943" height="270" src="https://4.bp.blogspot.com/-Wo5T4syFbsY/WUNejqDiI9I/AAAAAAAAqas/5qm0PkvtUGwRZ0j3SVe7qnv_wL0wxNfYgCLcBGAs/s400/suntagma-ths-elladas-23-maioy-1911.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η καθολική ισχύς διακρίνει τα σύγχρονα θεμελιώδη αμυντικά δικαιώματα από τις παραδοσιακές ατομικές ελευθερίες ή ατομικά δικαιώματα. Με τον όρο «ατομικά δικαιώματα» ή «ατομικές ελευθερίες» εκφράζονται τα αμυντικά δικαιώματα, τα οποία προστατεύουν τον πολίτη μόνο από την κρατική εξουσία. Δύο είναι, κατά συνέπεια, τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ατομικών ελευθεριών : ο αμυντικός τους χαρακτήρας και η κατά του κράτους κατεύθυνση. Όσον αφορά στην εφαρμογή των συνταγματικών δικαιωμάτων, απαραίτητα είναι η διάκριση του γενικού από το θεσμικό περιεχόμενό τους.<br />
<br />
Το γενικό περιεχόμενο είναι το ευρύτερο περιεχόμενο κάθε δικαιώματος και εφαρμόζεται στο πλαίσιο της γενικής σχέσης κράτους -πολίτη (γενική κυριαρχική σχέση) ή της γενικής κοινωνικής σχέσης πολίτη προς πολίτη. Θεσμικό περιεχόμενο είναι το εφαρμοζόμενο στο πλαίσιο κάθε μερικότερου θεσμού ή έννομης σχέσης δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου. Στις αρχές του αιώνα, ο επιφανής Γερμανός νομικός G. Jellinek συστηματοποίησε τη θεωρία των συνταγματικών δικαιωμάτων, τα οποία κατέταξε σε τρείς κατηγορίες, τα ατομικά (status negativus), τα πολιτικά (status activus) και τα κοινωνικά (status socialis).<br />
<br />
Ως βάση της διάκρισης και της ανάλυσης που στήριξε πάνω σ’ αυτήν, έθεσε τη διαπίστωση των κινδύνων, που προέρχονται από την κρατική εξουσία. Κριτήριο της διάκρισης αποτελεί το περιεχόμενο της πράξης (θετικής πράξης ή παράλειψης) του αποδέκτη της ενέργειας του συνταγματικού δικαιώματος, δηλαδή της κρατικής εξουσίας. Τα «ατομικά» εξαναγκάζουν το κράτος σε αρνητική πράξη, σε παράλειψη και διαμορφώνουν την «αρνητική κατάσταση» του ατόμου. Τα κοινωνικά δικαιώματα εξαναγκάζουν το κράτος σε θετική πράξη, πράξη που στην κυριολεξία του όρου και διαμορφώνουν τη «θετική κατάσταση» του ατόμου. Παράλληλα, τα πολιτικά στοιχειοθετούν την «ενεργητική» του κατάσταση.<br />
<br />
Η θεωρία του status διακρίνει τρείς βασικές κατηγορίες δικαιωμάτων, διακρινόμενες μεταξύ τους με βάση ποιοτικά και όχι απλά συστηματικά κριτήρια. Μεταξύ τους υπάρχει έντονη ποιοτική διαφοροποίηση αναγόμενη στη μορφή της πράξης της κρατικής εξουσίας. Πιο συγκεκριμένα, ατομικά δικαιώματα είναι τα δημόσια δικαιώματα, που παρέχουν στα άτομα αρνητική αξίωση, η οποία στρέφεται κατά του κράτους και το εξαναγκάζει σε παράλειψη. Εν συνεχεία, κατά την παραδοσιακή αντίληψη, τα κοινωνικά δικαιώματα στρέφονται προς το κράτος και περιέχουν θετική αξίωση προς πράξη. Έχουν κοινό σημείο με τα πολιτικά ότι δε στρέφονται κατά του κράτους, όπως τα «ατομικά», αλλά προς το κράτος.<br />
<br />
Τρία είναι τα στοιχεία που προσδιορίζουν τη σύγχρονη έννοια του κοινωνικού δικαιώματος. Είναι δικαιώματα υπόστασης, έχουν ως αντικείμενο κοινωνικά αγαθά και εξασφαλίζουν ένα ελάχιστο περιεχόμενο. Τέλος, πολιτικά δικαιώματα είναι εκείνα που στρέφονται προς το κράτος και παρέχουν στους πολίτες αξίωση ενεργητικής συμμετοχής στην άσκηση της κρατικής εξουσίας. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Συνταγματικά δικαιώματα στα Συντάγματα του 1911 και του 2001 και στα Υπόλοιπα Συντάγματα </span></b><br />
<br />
Στο αναθεωρημένο Σύνταγμα του 2001, ο συντακτικός νομοθέτης αφιερώνει όλο το δεύτερο κεφάλαιο με τον τίτλο «Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα» και περιλαμβάνει 21 άρθρα, ξεκινώντας από το άρθρο 4 και καταλήγοντας στο άρθρο 25. Λόγω της πληθώρας των δικαιωμάτων αυτών και προκειμένου για την καλύτερη μελέτη και κατανόηση του τμήματος των δικαιωμάτων και των δύο συνταγμάτων, θα προχωρήσουμε σε κατ’ άρθρο αντιπαραβολή. Στο άρθρο 4 του Συντάγματος του 2001 ορίζεται ότι:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Έλληνες πολίτες είναι όσοι έχουν τα προσόντα που ορίζει ο νόμος. Επιτρέπεται να αφαιρεθεί η Ελληνική ιθαγένεια μόνο σε περίπτωση που κάποιος απέκτησε εκούσια άλλη ιθαγένεια ή που ανέλαβε σε ξένη χώρα υπηρεσία αντίθετη προς τα εθνικά συμφέροντα, με τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία που προβλέπει ειδικότερα ο νόμος.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Μόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, εκτός από τις εξαιρέσεις που εισάγονται με ειδικούς νόμους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5.</span></b> Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">6.</span></b> Κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με τους ορισμούς των νόμων.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">7.</span></b> Τίτλοι ευγένειας ή διάκρισης ούτε απονέμονται ούτε αναγνωρίζονται σε Έλληνες πολίτες.<br />
<br />
Το Σύνταγμα του 1911 στο άρθρο 3 περιλαμβάνει όλα τα σημεία του άρθρου 4 του τωρινού Συντάγματος, εκτός από την παράγραφο 6 του τελευταίου στην οποία αντιστοιχεί η διάταξη του άρθρου 106 του Συντάγματος του 1911. Όπως αυτό αναφέρει «Άρθρο 3. - Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, και συνεισφέρουσιν αδιακρίτως εις τα δημόσια βάρη αναλόγως των δυνάμεών των· μόνον δε πολίται έλληνες είναι δεκτοί εις όλας τας δημοσίας λειτουργίας, πλην των δι’ ειδικών νόμων εισαγωμένων ειδικών εξαιρέσεων. Πολίται είναι όσοι απέκτησαν ή αποκτήσωσι τα προσόντα του πολίτου κατά τους νόμους του Κράτους.<br />
<br />
Εις πολίτας Έλληνας τίτλοι ευγενείας ή διακρίσεως ούτε απονέμονται ούτε αναγνωρίζονται» και «Άρθρο 106. - Πας Έλλην, δυνάμενος φέρειν όπλα, υποχρεούται να συντελή εις την υπέρ πατρίδος άμυναν κατά τους ορισμούς των νόμων»28. Το άρθρο αυτό είναι από τα λίγα εκείνα άρθρα, τα οποία τα συναντάμε από τα πρώτα Ελληνικά Συντάγματα μέχρι και τα πιο σύγχρονα, από της Επιδαύρου το 1822, του Άστρους το 1823, της Τροιζήνας στα άρθρα 7, 10, 27, 8 και 29, του Ηγεμονικού Συντάγματος το 1832 στα άρθρα 27, 15, 29, 30, 31, 61 και 70, του Συντάγματος του 1844 στα άρθρα 3 και 33 § 1 εδ. Β', του Συντάγματος του 1864 στο άρθρο 3 μέχρι και τα μεταγενέστερα του 1911 Συντάγματα (1925, 1927, 1948, 1952, 1968 και 1973).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-bSYhj36WDtU/WUNg8vhnSnI/AAAAAAAAqa4/gcEuiHFaHScHh_izHLe9s5mW7BZGceDIQCLcBGAs/s1600/Crete-Chania-Mavrovouniou-Sq-1920.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1370" data-original-width="1600" height="341" src="https://1.bp.blogspot.com/-bSYhj36WDtU/WUNg8vhnSnI/AAAAAAAAqa4/gcEuiHFaHScHh_izHLe9s5mW7BZGceDIQCLcBGAs/s400/Crete-Chania-Mavrovouniou-Sq-1920.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στη συνέχεια, το άρθρο 5 του Συντάγματος του 2001 ορίζει ότι:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1. </span></b>Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Εξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο. Απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3. </span></b>Η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη. Κανένας δεν καταδιώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο περιορίζεται, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Απαγορεύονται ατομικά διοικητικά μέτρα που περιορίζουν σε οποιονδήποτε Έλληνα την ελεύθερη κίνηση ή εγκατάσταση στη Χώρα, καθώς και την ελεύθερη έξοδο και είσοδο σ' αυτήν. Τέτοιου περιεχομένου περιοριστικά μέτρα είναι δυνατό να επιβληθούν μόνο ως παρεπόμενη ποινή με απόφαση ποινικού δικαστηρίου, σε εξαιρετικές περιπτώσεις ανάγκης, και μόνο για την πρόληψη αξιόποινων πράξεων, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5.</span></b> Καθένας έχει δικαίωμα στην προστασία της υγείας και της γενετικής του ταυτότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία κάθε προσώπου έναντι των βιοϊατρικών παρεμβάσεων.<br />
<br />
Το Σύνταγμα του 1911 είναι σαφώς πιο περιεκτικό, και δεν περιλαμβάνει όλα τα προαναφερθέντα στο άρθρο 5 σημεία, ορίζοντας στο άρθρο 13 ότι «Εν Ελλάδι ούτε πωλείται ούτε αγοράζεται άνθρωπος αργυρώνυτος ή δούλος παντός γένους και πάσης θρησκείας είναι ελεύθερος, άμα πατήσι επί ελληνικού εδάφους»30. Αποτελεί ένα ακόμη άρθρο, το οποίο συναντάμε σε όλα τα προγενέστερα αλλά και μεταγενέστερα Συντάγματα του 1911, από αυτό της Επιδαύρου του 1822 μέχρι και το Σύνταγμα του 1975/1986, σαφώς με τις αναγκαίες κάθε φορά μετατροπές, προσθήκες ή αφαιρέσεις, προκειμένου να ανταποκρίνεται στις συνταγματικοπολιτικές συνθήκες της χώρας στην εκάστοτε χρονική περίοδο.<br />
<br />
Το άρθρο 5Α του Συντάγματός μας είναι νεοεισαχθέν (εισήχθη με την αναθεώρηση του 2001) και όπως είναι φυσικό δεν υπάρχει κάποια αντίστοιχη διάταξη σε παλαιότερα συντάγματα. Το άρθρο 6 του Συντάγματός μας ορίζει πως:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1. </span></b>Κανένας δε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται χωρίς αιτιολογημένο δικαστικό ένταλμα, που πρέπει να επιδοθεί τη στιγμή που γίνεται η σύλληψη ή η προφυλάκιση. Εξαιρούνται τα αυτόφωρα εγκλήματα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Όποιος συλλαμβάνεται για αυτόφωρο έγκλημα ή με ένταλμα προσάγεται στον αρμόδιο ανακριτή το αργότερο μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες από τη σύλληψη, αν όμως η σύλληψη έγινε έξω από την έδρα του ανακριτή, η προσαγωγή γίνεται μέσα στον απολύτως αναγκαίο χρόνο για τη μεταγωγή του. Ο ανακριτής οφείλει, μέσα σε τρεις ημέρες από την προσαγωγή, είτε να απολύσει τον συλληφθέντα είτε να εκδώσει ένταλμα φυλάκισης. Η προθεσμία αυτή παρατείνεται για δύο ημέρες, αν το ζητήσει αυτός που έχει προσαχθεί, ή σε περίπτωση ανώτερης βίας που βεβαιώνεται αμέσως με απόφαση του αρμόδιου δικαστικού συμβουλίου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Όταν περάσει άπρακτη καθεμία από τις δύο αυτές προθεσμίες, κάθε δεσμοφύλακας ή άλλος, είτε πολιτικός υπάλληλος είτε στρατιωτικός, στον οποίο έχει ανατεθεί η κράτηση εκείνου που έχει συλληφθεί, οφείλει να τον απολύσει αμέσως. Οι παραβάτες τιμωρούνται για παράνομη κατακράτηση και υποχρεούνται να επανορθώσουν κάθε ζημία που έγινε στον παθόντα και να τον ικανοποιήσουν για ηθική βλάβη με χρηματικό ποσό, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Νόμος ορίζει το ανώτατο όριο διάρκειας της προφυλάκισης, που δεν μπορεί να υπερβεί το ένα έτος στα κακουργήματα και τους έξι μήνες στα πλημμελήματα. Σε εντελώς εξαιρετικές περιπτώσεις τα ανώτατα αυτά όρια μπορούν να παραταθούν για έξι και τρεις μήνες, αντίστοιχα, με απόφαση του αρμόδιου δικαστικού συμβουλίου. Απαγορεύεται η υπέρβαση των ανώτατων ορίων της προφυλάκισης με τη διαδοχική επιβολή του μέτρου αυτού για επί μέρους πράξεις της ίδιας υπόθεσης.<br />
<br />
Οι διατάξεις του άρθρου 6 του Συντάγματός μας περιλαμβάνονται στα άρθρα 4 και 5 του Συντάγματος του 1911 όπου «Άρθρο 4. - Η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστος· ουδείς καταδιώκεται, συλλαμβάνεται, φυλακίζεται ή άλλως πως περιορίζεται, ειμή οπόταν και όπως ο νόμος ορίζει» και «Άρθρο 5. - Εξαιρουμένου του αυτοφώρου εγκλήματος, ουδείς συλλαμβάνεται ουδέ φυλακίζεται άνευ ητιολογημένου δικαστικού εντάλματος, το οποίον πρέπει να κοινοποιηθεί κατά την στιγμήν της συλλήψεως ή προφυλακίσεως.<br />
<br />
Ο επ’ αυτοφώρω ή δι’ εντάλματος συλλήψεως κρατηθείς προσάγεται εις τον αρμόδιον ανακριτήν άνευ τινός αναβολής, το βραδύτερον δε εντός είκοσι τεσσάρων ωρών από της συλλήψεως, αν δε η σύλληψις εγένετο εκτός της έδρας του ανακριτού, εντός του απολύτως αναγκαίου προς μεταγωγήν χρόνου. Ο ανακριτής οφείλει, εντός τριών το πολύ ημερών από της προσαγωγής, είτε να απολύση τον συλληφθέντα είτε να εκδώσει κατ’ αυτού ένταλμα φυλακίσεως. Παρελθούσης απράκτου εκατέρας των προθεσμιών τούτων, πας δεσμοφύλαξ ή άλλος επιτετραμμένος την κράτησιν του συλληφθέντος, είτε πολιτικός υπάλληλος, είτε στρατιωτικός, οφείλει να απολύσει αυτόν παραχρήμα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-y6X0VWDorOc/WUNjPNPGZtI/AAAAAAAAqbE/N9FbdwHzq6M9MPbzQCxctR3AkG7rrwSfwCLcBGAs/s1600/crete2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="606" data-original-width="860" height="449" src="https://3.bp.blogspot.com/-y6X0VWDorOc/WUNjPNPGZtI/AAAAAAAAqbE/N9FbdwHzq6M9MPbzQCxctR3AkG7rrwSfwCLcBGAs/s640/crete2.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Οι παραβάται των ανωτέρω διατάξεων τιμωρούνται επί παρανόμω κρατήσει, υποχρεούνται δε εις τε την ανόρθωσιν πάσης ζημίας προσγενομένης εις τον παθόντα και προσέτι εις ικανοποίησιν αυτού δια χρηματικού ποσού, οριζομένου κατά την κρίσην του δικαστού, ουδέποτε δε κατωτέρου των δραχμών δέκα δι’ εκάστην ημέραν». Το άρθρο 7 του Συντάγματος του 2001 αναφέρει ότι:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Έγκλημα δεν υπάρχει ούτε ποινή επιβάλλεται χωρίς νόμο που να ισχύει πριν από την τέλεση της πράξης και να ορίζει τα στοιχεία της. Ποτέ δεν επιβάλλεται ποινή βαρύτερη από εκείνη που προβλεπόταν κατά την τέλεση της πράξης.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, απαγορεύονται και τιμωρούνται, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Η γενική δήμευση απαγορεύεται. Θανατική ποινή για πολιτικά εγκλήματα δεν επιβάλλεται, εκτός από τις περιπτώσεις που προβλέπονται στο νόμο για κακουργήματα τα οποία τελούνται σε καιρό πολέμου και σχετίζονται με αυτόν.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4. </span></b>Νόμος ορίζει με ποιους όρους το Κράτος παρέχει, ύστερα από δικαστική απόφαση, αποζημίωση σε όσους καταδικάστηκαν, προφυλακίστηκαν ή με άλλο τρόπο στερήθηκαν άδικα ή παράνομα την προσωπική τους ελευθερία» ενώ το Σύνταγμα του 1911 περικλείει τις προαναφερθείσες ρυθμίσεις -πλην της παραγράφου 3 που εισήχθη για πρώτη φορά με την αναθεώρηση του 2001- σε δύο ξεχωριστές διατάξεις μεν, πολύ συνοπτικού περιεχομένου δε: «Άρθρο 7. - Ποινή δεν επιβάλλεται άνευ νόμου ορίζοντος προηγουμένως αυτήν» και «Άρθρο 18. - Αι βάσανοι και η γενική δήμευσις απαγορεύονται. Ο πολιτικός θάνατος καταργείται. Η θανατική ποινή επί πολιτικών εγκλημάτων, εκτός των συνθέτων, καταργείται.<br />
<br />
Όπως παρατηρούμε, το άρθρο 8 του Συντάγματός μας, το οποίο προβλέπει ότι «Κανένας δεν στερείται χωρίς τη θέλησή του το δικαστή που του έχει ορίσει ο νόμος. Δικαστικές επιτροπές και έκτακτα δικαστήρια, με οποιοδήποτε όνομα, δεν επιτρέπεται να συσταθούν» έχει παραμείνει αμετάβλητο σε σχέση με τα άρθρα 8 και 91 § 1 του Συντάγματος του 1911 : «Άρθρο 8. - Ουδείς αφαιρείται άκων του παρά του νόμου ωρισμένου εις αυτόν δικαστού» και «Άρθρο 91. - Δικαστικαί επιιτροπαί και έκτακτα δικαστήρια υφ’ οιονδήποτε όνομα δεν επιτρέπεται να συστηθώσιν».<br />
<br />
Ομοίως και το άρθρο 9 του συνταγματικού μας χάρτη βρίσκεται σχεδόν αυτούσιο και στο Σύνταγμα του 1911 και οι μοναδικές τους διαφορές έγκεινται στη μεταφορά από την καθαρεύουσα στη δημοτική, καθώς και στη ρύθμιση της αποζημίωσης των παραβατών της διατάξεως αυτής. Εν προκειμένω, το άρθρο 9 του Συντάγματος του 2001 αναφέρει ότι:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Καμία έρευνα δεν γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2. </span></b>Οι παραβάτες της προηγούμενης διάταξης τιμωρούνται για παραβίαση του οικιακού ασύλου και για κατάχρηση εξουσίας και υποχρεούνται σε πλήρη αποζημίωση του παθόντος, όπως νόμος ορίζει. Και το άρθρο 12 του Συντάγματος του 1911 ορίζει πως «Η κατοικία εκάστου είναι άσυλον. Ουδεμία κατ’ οίκον έρευνα ενεργείται, ειμή ότε και όπως ο νόμος διατάσσει. Οι παραβάται των διατάξεων τούτων τιμωρούνται επί καταχρήσει της εξουσίας της αρχής, υποχρεούνται δε εις πλήρη αποζημίωσιν του παθόντος και προσέτι εις ικανοποίησιν αυτού δια χρηματικού ποσού οριζομένου κατά την κρίσιν του δικαστηρίου, ουδέποτε δε κατωτέρου των δραχμών εκατόν».<br />
<br />
Ως προς το άρθρο 9Α του ισχύοντος Συντάγματος ισχύουν όσα προαναφέρθηκαν για το άρθρο 5Α. Ακολούθως, τα άρθρα 10 του δικού μας Συντάγματος και 9 του Συντάγματος του 1911 είναι πανομοιότυπα με μόνη διαφορά ότι το σημερινό άρθρο 10 χωρίζεται σε τρείς παραγράφους, εκ των οποίων η τρίτη εισήχθη με την τελευταία αναθεώρηση, ενώ το άρθρο 9 του 1911 αποτελείται από μόνο μία παράγραφο, δηλαδή « Άρθρο 10:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1. </span></b>Καθένας ή πολλοί μαζί έχουν το δικαίωμα, τηρώντας τους νόμους του Κράτους, να αναφέρονται εγγράφως στις αρχές, οι οποίες είναι υποχρεωμένες να ενεργούν σύντομα κατά τις κείμενες διατάξεις και να απαντούν αιτιολογημένα σε εκείνον, που υπέβαλε την αναφορά, σύμφωνα με το νόμο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Μόνο μετά την κοινοποίηση της τελικής απόφασης της αρχής στην οποία απευθύνεται η αναφορά, και με την άδειά της, επιτρέπεται η δίωξη εκείνου που την υπέβαλε για παραβάσεις που τυχόν υπάρχουν σε αυτή.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Η αρμόδια υπηρεσία ή αρχή υποχρεούται να απαντά σε αιτήματα για παροχή πληροφοριών και χορήγηση εγγράφων , ιδίως πιστοποιητικών, δικαιολογητικών και βεβαιώσεων μέσα σε ορισμένη προθεσμία, όχι μεγαλύτερη των 60 ημερών, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
Σε περίπτωση παρόδου άπρακτης της προθεσμίας αυτής ή παράνομης άρνησης, πέραν των άλλων τυχόν κυρώσεων και έννομων συνεπειών, καταβάλλεται και ειδική χρηματική ικανοποίηση στον αιτούντα, όπως νόμος ορίζει» ενώ «Άρθρο 9. - Έκαστος ή και πολλοί ομού έχουσι το δικαίωμα, τηρούντες τους νόμους του Κράτους, ν’ αναφέρωνται εγγράφως προς τας αρχάς, υποχρεουμένας εις ταχείαν ενέργειαν και έγγραφον απάντησιν προς τον αναφερόμενον, κατά τας διατάξεις του νόμου. Μόνον μετά την τελικήν απόφασιν της προς ην η αναφορά αρχής και τη αδεία ταύτης επιτρέπεται η ζήτησις ευθυνών παρά του υποβαλόντος την αναφοράν δια παραβάσεις εν αυτή υπαρχούσας».<br />
<br />
Εν συνεχεία, το άρθρο 11 του Συντάγματος του 2001 αποτελεί και αυτό μεταφορά του άρθρου 10 από το Σύνταγμα του 1911 -και όχι μόνο- με μία προσθήκη στο τέλος της παραγράφου 2: άρθρο 11 (2001):<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1. </span></b>Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2. </span></b>Μόνο στις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις μπορεί να παρίσταται η αστυνομία. Οι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-vzXBSwzllEc/WUNkW_nK75I/AAAAAAAAqbQ/xCXq9wFNlSQtUbM6Pq2yeiXvrELN8kAWQCLcBGAs/s1600/08.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1366" data-original-width="1224" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-vzXBSwzllEc/WUNkW_nK75I/AAAAAAAAqbQ/xCXq9wFNlSQtUbM6Pq2yeiXvrELN8kAWQCLcBGAs/s400/08.jpg" width="357" /></a></div>
<br />
Άρθρο 10 (1911) «Οι Έλληνες έχουσι το δικαίωμα του συνέρχεσθαι ησύχως και αόπλως· μόνον εις τας δημοσίας συναθροίσεις δύναται να παρίσταται η αστυνομία. Αι εν υπαίθρω συναθροίσεις δύνανται ν’ απογορευθώσιν, αν ως εκ τούτων επίκειται κίνδυνος εις την δημόσιαν ασφάλειαν». Το άρθρο 12 του ισχύοντος Συντάγματος, το οποίο ήταν ένα από τα άρθρα που αναθεωρήθηκαν, αναλογεί τουλάχιστον ως προς τις δύο πρώτες παραγράφους του προς το άρθρο 11 του Συντάγματος του 1911, τα οποία αναφέρουν : το μεν άρθρο 12 του 2001 ότι:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνιστούν ενώσεις και μη κερδοσκοπικά σωματεία, τηρώντας τους νόμους, που ποτέ όμως δεν μπορούν να εξαρτήσουν την άσκηση του δικαιώματος αυτού από προηγούμενη άδεια.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Το σωματείο δεν μπορεί να διαλυθεί για παράβαση του νόμου ή ουσιώδους διάταξης του καταστατικού του, παρά μόνο με δικαστική απόφαση.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3. </span></b>Οι διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου εφαρμόζονται αναλόγως και σε ενώσεις προσώπων που δεν συνιστούν σωματείο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Οι γεωργικοί και αστικοί συνεταιρισμοί κάθε είδους αυτοδιοικούνται σύμφωνα με τους όρους του νόμου και του καταστατικού τους και προστατεύονται και εποπτεύονται από το Κράτος, που είναι υποχρεωμένο να μεριμνά για την ανάπτυξή τους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5. </span></b>Επιτρέπεται η σύσταση με νόμο αναγκαστικών συνεταιρισμών που αποβλέπουν στην εκπλήρωση σκοπών κοινής ωφέλειας ή δημόσιου ενδιαφέροντος ή κοινής εκμετάλλευσης γεωργικών εκτάσεων ή άλλης πλουτοπαραγωγικής πηγής, εφόσον πάντως εξασφαλίζεται η ίση μεταχείριση αυτών που συμμετέχουν.<br />
<br />
Το δε άρθρο 11 του 1911 ότι «Οι Έλληνες έχουσι το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, τηρούντες τους νόμους του Κράτους, οίτινες όμως ουδέποτε δύνανται να υπαγάγωσιτο δικαίωμα τούτο εις προηγουμένην της Κυβερνήσεως άδειαν. Συναιτερισμός τις δεν δύναται να διαλυθή ένεκα παραβάσεως των διατάξεων των νόμων, ειμή δια δικαστικής αποφάσεως»37. Το άρθρο 13 του Συντάγματός μας, που κατοχυρώνει κατά κύριο λόγο το απαραβίαστο της θρησκευτικής συνείδησης, αντιστοιχεί στο άρθρο 1 § 1 εδ. β' του Συντάγματος του 1911, πλην της παραγράφου 5 (2001) όπου τη βρίσκουμε στο άρθρο 15 του 1911 : άρθρο 13 του 2001:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη και τα σχετικά με τη λατρεία της τελούνται ανεμπόδιστα υπό την προστασία των νόμων. Η άσκηση της λατρείας δεν επιτρέπεται να προσβάλλει τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Οι λειτουργοί όλων των γνωστών θρησκειών υπόκεινται στην ίδια εποπτεία της Πολιτείας και στις ίδιες υποχρεώσεις απέναντί της, όπως και οι λειτουργοί της επικρατούσας θρησκείας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Κανένας δεν μπορεί, εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, να απαλλαγεί από την εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς το Κράτος ή να αρνηθεί να συμμορφωθεί προς τους νόμους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5.</span></b> Κανένας όρκος δεν επιβάλλεται χωρίς νόμο, που ορίζει και τον τύπο του»38. Άρθρο 1 § 1 εδ. β': «πάσα δε άλλη γνωστή θρησκεία είναι ανεκτή και τα της λατρείας αυτής τελούνται ακωλύτως υπό την προστασίαν των νόμων, απαγορευομένου του προσηλυτισμού και πάσης άλλης επεμβάσεως κατά της επικρατούσης θρησκείας.<br />
<br />
Άρθρο 15 «Ουδείς όρκος επιβάλλεται άνευ νόμου ορίζοντος και τον τύπον αυτού». Στο άρθρο 14 του Συντάγματός μας παρατηρούμε μεγαλύτερη διαφοροποίηση μεταξύ των δύο συνταγμάτων, με την ολοκληρωτική μεταβολή δύο παραγραφών (§§ 5 και 7) και την εισαγωγή μίας νέας (§ 9). Οπότε, σύμφωνα με το προαναφερθέν άρθρο:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Κράτους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Η κατάσχεση εφημερίδων και άλλων εντύπων, είτε πριν από την κυκλοφορία είτε ύστερα από αυτή, απαγορεύεται. Κατ' εξαίρεση επιτρέπεται η κατάσχεση, με παραγγελία του εισαγγελέα, μετά την κυκλοφορία:<br />
<br />
<b><span style="color: #e69138;">α)</span></b> Για προσβολή της Χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας<br />
<br />
<b><span style="color: #e69138;">β)</span></b> Για προσβολή του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας<br />
<br />
<b><span style="color: #e69138;"> γ)</span></b> Για δημοσίευμα που αποκαλύπτει πληροφορίες για τη σύνθεση, τον εξοπλισμό και τη διάταξη των ενόπλων δυνάμεων ή την οχύρωση της Χώρας ή που έχει σκοπό τη βίαιη ανατροπή του πολιτεύματος ή στρέφεται κατά της εδαφικής ακεραιότητας του Κράτους<br />
<br />
<b><span style="color: #e69138;">δ)</span></b> Για άσεμνα δημοσιεύματα που προσβάλλουν ολοφάνερα τη δημόσια αιδώ, στις περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Σε όλες τις περιπτώσεις της προηγούμενης παραγράφου ο εισαγγελέας, μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες από την κατάσχεση, οφείλει να υποβάλλει την υπόθεση στο δικαστικό συμβούλιο, και αυτό, μέσα σε άλλες είκοσι τέσσερις ώρες, οφείλει να αποφασίσει για τη διατήρηση ή την άρση της κατάσχεσης, διαφορετικά η κατάσχεση αίρεται αυτοδικαίως. Τα ένδικα μέσα της έφεσης και της αναίρεσης επιτρέπονται στον εκδότη της εφημερίδας ή άλλου εντύπου που κατασχέθηκε και στον εισαγγελέα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5.</span></b> Καθένας ο οποίος θίγεται από ανακριβές δημοσίευμα ή εκπομπή έχει δικαίωμα απάντησης, το δε μέσο ενημέρωσης έχει αντιστοίχως υποχρέωση πλήρους και άμεσης επανόρθωσης. Καθένας ο οποίος θίγεται από υβριστικό ή δυσφημιστικό δημοσίευμα ή εκπομπή έχει, επίσης, δικαίωμα απάντησης, το δε μέσο ενημέρωσης έχει αντιστοίχως υποχρέωση άμεσης δημοσίευσης ή μετάδοσης της απάντησης. Νόμος ορίζει τον τρόπο με τον οποίο ασκείται το δικαίωμα απάντησης και διασφαλίζεται η πλήρης και άμεση επανόρθωση ή η δημοσίευση και μετάδοση της απάντησης.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">6.</span></b> Το δικαστήριο, ύστερα από τρεις τουλάχιστον καταδίκες μέσα σε μία πενταετία για διάπραξη των εγκλημάτων που προβλέπονται στην παράγραφο 3, διατάσσει την οριστική ή προσωρινή παύση της έκδοσης του εντύπου και, σε βαριές περιπτώσεις, την απαγόρευση της άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος από το πρόσωπο που καταδικάστηκε, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">7. </span></b>Νόμος ορίζει τα σχετικά με την αστική και ποινική ευθύνη του τύπου και των άλλων μέσων ενημέρωσης και με την ταχεία εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">8. </span></b>Νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τα προσόντα για την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">9.</span></b> Το ιδιοκτησιακό καθεστώς, η οικονομική κατάσταση και τα μέσα χρηματοδότησης των μέσων ενημέρωσης πρέπει να γίνονται γνωστά, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-3IlSXo_ZJik/WUNreZ41ScI/AAAAAAAAqbg/8DlE9Z6n4cAlK229ie1yF539vQYmDlLvQCLcBGAs/s1600/Crete-Heraklio-Leof-Kalokairinou-1920.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1203" data-original-width="1600" height="300" src="https://2.bp.blogspot.com/-3IlSXo_ZJik/WUNreZ41ScI/AAAAAAAAqbg/8DlE9Z6n4cAlK229ie1yF539vQYmDlLvQCLcBGAs/s400/Crete-Heraklio-Leof-Kalokairinou-1920.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Νόμος προβλέπει τα μέτρα και τους περιορισμούς που είναι αναγκαίοι για την πλήρη διασφάλιση της διαφάνειας και της πολυφωνίας στην ενημέρωση. Απαγορεύεται η συγκέντρωση του ελέγχου περισσότερων μέσων ενημέρωσης της αυτής ή άλλης μορφής. Απαγορεύεται ειδικότερα η συγκέντρωση περισσοτέρων του ενός ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης της αυτής μορφής, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
Η ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης μέσων ενημέρωσης είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του ιδιοκτήτη, του εταίρου, του βασικού μετόχου ή του διευθυντικού στελέχους επιχείρησης που αναλαμβάνει έναντι του Δημοσίου ή νομικού προσώπου του ευρύτερου δημόσιου τομέα την εκτέλεση έργων ή προμηθειών ή την παροχή υπηρεσιών. Η απαγόρευση του προηγούμενου εδαφίου καταλαμβάνει και κάθε είδους παρένθετα πρόσωπα, όπως συζύγους, συγγενείς, οικονομικά εξαρτημένα άτομα ή εταιρείες.<br />
<br />
Νόμος ορίζει τις ειδικότερες ρυθμίσεις, τις κυρώσεις που μπορεί να φθάνουν μέχρι την ανάκληση της άδειας ραδιοφωνικού ή τηλεοπτικού σταθμού και μέχρι την απαγόρευση σύναψης ή την ακύρωση της σχετικής σύμβασης, καθώς και τους τρόπους ελέγχου και τις εγγυήσεις αποτροπής των καταστρατηγήσεων των προηγούμενων εδαφίων» ενώ το αντίστοιχο άρθρο -14- προβλέπει τα ακόλουθα:<br />
<br />
«Έκαστος δύναται να δημοσιεύει προφορικώς, εγγράφως και δια του τύπου τους στοχασμούς του, τηρών τους νόμους του Κράτους. Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία ως και παν άλλο προληπτικόν μέτρον απαγορεύονται. Απαγορεύεται ωσαύτως η κατάσχεσις εφημερίδων και άλλων εντύπων διατριβών, είτε προ της δημοσιεύσεως είτε μετ’ αυτήν. Επιτρέπεται δε κατ’ εξαίρεσιν η κατάσχεσις μετά την δημοσίευσιν, ένεκα προσβολής κατά της Χριστιανικής θρησκείας ή κατά του προσώπου του Βασιλέως ή, κατά τας υπό του νόμου οριζομένας περιστάσεις, ένεκεν ασέμνων δημοσιευμάτων προσβαλλόντων καταφανώς την δημοσίαν αιδώ.<br />
<br />
Αλλ’ εν τοιαύτη περιπτώσει, εντός είκοσι τεσσάρων ωρών από της κατασχέσεως οφείλουσι και ο εισαγγελεύς να υποβάλη την υπόθεσιν εις το δικαστικόν συμβούλιον και τούτο να αποφανθή περί της διατηρήσεως ή της άρσεως της κατασχέσεως· άλλως, η κατάσχεσις αίρεται αυτοδικαίως. Ανακοπή κατά του βουλεύματος επιτρέπεται εις μόνον τον δημοσιεύσαντα το κατασχεθέν, ουχί δε και εις τον εισαγγελέα. Δύναται καθ’ ον τρόπον ο νόμος ήθελεν ορίσει ν’ απαγορευθή, επί απειλή κατασχέσεως και ποινικής καταδιώξεως, η δημοσίευσις ειδήσεων ή ανακοινώσεων αναγομένων εις στρατιωτικάς κινήσεις ή εις έργα οχυρώσεως της χώρας. Εις την κατάσχεσιν εφαρμόζονται αι ανωτέρω διατάξεις.<br />
<br />
Ο δε εκδότης εφημερίδος και ο συγγραφεύς επιληψίμου δημοσιεύματος αναφερομένου εις τον ιδιωτικόν βίον, πλην της κατά τους όρους του ποινικού νόμου επιβαλλομένης ποινής, εισίν αστικώς και αλληλεγγύως υπεύθυνοι εις πλήρη ανόρθωσιν πάσης προσγενόμενης ζημίας και εις ικανοποίησιν του παθόντος δια χρηματικού ποσού, οριζομένου κατά την κρίσιν του δικαστού, ουδέποτε δ’ ελάσσονος δραχμών διακοσίων. Εις μόνον πολίτας Έλληνας επιτρέπεται η έκδοσις εφημερίδων»40.<br />
<br />
Το άρθρο 15 του Συντάγματος του 2001, μετά και τη διάνθηση με την τελευταία αναθεώρηση της παραγράφου 2, είναι το πρώτο από σειρά δικαιωμάτων που δε συμπεριλαμβάνεται στις διατάξεις του Συντάγματος του 1911, καθότι για πρώτη φορά εισήχθη η εν λόγω ρύθμιση στο Σύνταγμα του 1948 και ακολούθησαν και όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή του 1952, του 1968, του 1973 και του 1975/86, και ορίζει τα εξής:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Οι προστατευτικές για τον τύπο διατάξεις του προηγούμενου άρθρου δεν εφαρμόζονται στον κινηματογράφο, τη φωνογραφία, τη ραδιοφωνία, την τηλεόραση και κάθε άλλο παρεμφερές μέσο μετάδοσης λόγου ή παράστασης.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του Κράτους. Ο έλεγχος και η επιβολή των διοικητικών κυρώσεων υπάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης που είναι ανεξάρτητη αρχή, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
Ο άμεσος έλεγχος του Κράτους, που λαμβάνει και τη μορφή του καθεστώτος της προηγούμενης άδειας, έχει ως σκοπό την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την υποχρεωτική και δωρεάν μετάδοση των εργασιών της Βουλής και των επιτροπών της, καθώς και προεκλογικών μηνυμάτων των κομμάτων από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα.<br />
<br />
Ακολουθεί το άρθρο 16 του Συντάγματός μας, το οποίο εντοπίζεται όχι μόνο στο Σύνταγμα του 1911, που πραγματευόμαστε, αλλά και σε όλα τα Συντάγματα, από τα μετεπαναστατικά του Άστρους το 1823 (άρ. λζ' και πζ') και της Τροιζήνας το 1827 (άρ. 20), το Ηγεμονικό Σύνταγμα του 1832 (άρ. 34), το Σύνταγμα του 1844 (άρ. 11), του 1864(άρ. 16), καθώς και στα μεταγενέστερα του 1911 Συντάγματα. Το άρθρο 16 του 1911 αναφέρει ότι «Η εκπαίδευσις, διατελούσα υπό την ανωτάτην εποπτείαν του Κράτους, ενεργείται δαπάνη αυτού. Η Στοιχειώδης εκπαίδευσις είναι δι’ άπαντας υποχρεωτική, παρέχεται δε δωρεάν υπό του Κράτους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-yTtqSQU84SQ/WUNuReCqPsI/AAAAAAAAqbw/OEvyuSSYC64EDwtRnfPVlCetu2xFreQhwCLcBGAs/s1600/889cbbd0939f94bfb217f6c033f89a08.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1172" data-original-width="1600" height="292" src="https://4.bp.blogspot.com/-yTtqSQU84SQ/WUNuReCqPsI/AAAAAAAAqbw/OEvyuSSYC64EDwtRnfPVlCetu2xFreQhwCLcBGAs/s400/889cbbd0939f94bfb217f6c033f89a08.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Επιτρέπεται εις ιδιώτας και εις νομικά πρόσωπα η ίδρυσις ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, λειτουργούντων κατά το Σύνταγμα και τους νόμους του Κράτους» ενώ η σημερινή διατύπωση είναι η ακόλουθη:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες. Η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3. </span></b>Τα έτη υποχρεωτικής φοίτησης δεν μπορεί να είναι λιγότερα από εννέα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Το Κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητές τους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5.</span></b> Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Κράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους. Συγχώνευση ή κατάτμηση ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μπορεί να γίνει και κατά παρέκκλιση από κάθε αντίθετη διάταξη, όπως νόμος ορίζει. Ειδικός νόμος ορίζει όσα αφορούν τους φοιτητικούς συλλόγους και τη συμμετοχή των σπουδαστών σε αυτούς.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">6. </span></b>Οι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι δημόσιοι λειτουργοί. Το υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό τους επιτελεί επίσης δημόσιο λειτούργημα, με τις προϋποθέσεις που νόμος ορίζει. Τα σχετικά με την κατάσταση όλων αυτών των προσώπων καθορίζονται από τους οργανισμούς των οικείων ιδρυμάτων.<br />
<br />
Οι καθηγητές των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν μπορούν να παυθούν προτού λήξει σύμφωνα με το νόμο ο χρόνος υπηρεσίας τους παρά μόνο με τις ουσιαστικές προϋποθέσεις που προβλέπονται στο άρθρο 88 παράγραφος 4 και ύστερα από απόφαση συμβουλίου που αποτελείται κατά πλειοψηφία από ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει το όριο ηλικίας των καθηγητών των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Εωσότου εκδοθεί ο νόμος αυτός οι καθηγητές που υπηρετούν αποχωρούν αυτοδικαίως μόλις λήξει το ακαδημαϊκό έτος μέσα στο οποίο συμπληρώνουν το εξηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας τους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">7.</span></b> Η επαγγελματική και κάθε άλλη ειδική εκπαίδευση παρέχεται από το Κράτος και με σχολές ανώτερης βαθμίδας για χρονικό διάστημα όχι μεγαλύτερο από τρία χρόνια, όπως προβλέπεται ειδικότερα από το νόμο, που ορίζει και τα επαγγελματικά δικαιώματα όσων αποφοιτούν από τις σχολές αυτές.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">8.</span></b> Νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τους όρους χορήγησης άδειας για την ίδρυση και λειτουργία εκπαιδευτηρίων που δεν ανήκουν στο Κράτος, τα σχετικά με την εποπτεία που ασκείται πάνω σ' αυτά, καθώς και την υπηρεσιακή κατάσταση του διδακτικού προσωπικού τους. Η σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">9.</span></b> Ο αθλητισμός τελεί υπό την προστασία και την ανώτατη εποπτεία του Κράτους. Το Κράτος επιχορηγεί και ελέγχει τις ενώσεις των αθλητικών σωματείων κάθε είδους, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει επίσης τη διάθεση των ενισχύσεων που παρέχονται κάθε φορά στις επιχορηγούμενες ενώσεις σύμφωνα με τον προορισμό τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Dlj8MXEXVwQ/WUNvLJCCbKI/AAAAAAAAqb4/w4-ZTQXOEt8PmskFil-4irKpt-_T6Bx5gCLcBGAs/s1600/euboea-1911.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1211" data-original-width="1600" height="302" src="https://3.bp.blogspot.com/-Dlj8MXEXVwQ/WUNvLJCCbKI/AAAAAAAAqb4/w4-ZTQXOEt8PmskFil-4irKpt-_T6Bx5gCLcBGAs/s400/euboea-1911.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Από το άρθρο 17 του Συντάγματος του 2001 το οποίο προστατεύει κατά κύριο λόγο την ιδιοκτησία και ρυθμίζει τα παρακάτω, στο Σύνταγμα του 1911 βρίσκουμε στο άρθρο 17 §1 στοιχεία των σημερινών παραγραφών 1, 2 και 4. Άρθρο 17 (2001):<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους, τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτή δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Κανένας δεν στερείται την ιδιοκτησία του, παρά μόνο για δημόσια ωφέλεια που έχει αποδειχθεί με τον προσήκοντα τρόπο, όταν και όπως ο νόμος ορίζει, και πάντοτε αφού προηγηθεί πλήρης αποζημίωση, που να ανταποκρίνεται στην αξία την οποία είχε το απαλλοτριούμενο κατά το χρόνο της συζήτησης στο δικαστήριο για τον προσωρινό προσδιορισμό της αποζημίωσης. Αν ζητηθεί απευθείας ο οριστικός προσδιορισμός της αποζημίωσης, λαμβάνεται υπόψη η αξία κατά το χρόνο της σχετικής συζήτησης στο δικαστήριο.<br />
<br />
Αν η συζήτηση για τον οριστικό προσδιορισμό της αποζημίωσης διεξαχθεί μετά την παρέλευση έτους από τη συζήτηση για τον προσωρινό προσδιορισμό, τότε για τον προσδιορισμό της αποζημίωσης λαμβάνεται υπόψη η αξία κατά το χρόνο της συζήτησης για τον οριστικό προσδιορισμό. Στην απόφαση κήρυξης πρέπει να δικαιολογείται ειδικά η δυνατότητα κάλυψης της δαπάνης αποζημίωσης. Η αποζημίωση, εφόσον συναινεί ο δικαιούχος, μπορεί να καταβάλλεται και σε είδος ιδίως με τη μορφή της παραχώρησης της κυριότητας άλλου ακινήτου ή της παραχώρησης δικαιωμάτων επί άλλου ακινήτου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Η ενδεχόμενη μεταβολή της αξίας του απαλλοτριουμένου μετά τη δημοσίευση της πράξης απαλλοτρίωσης, και μόνο εξαιτίας της, δεν λαμβάνεται υπόψη.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Η αποζημίωση ορίζεται από τα αρμόδια δικαστήρια. Μπορεί να οριστεί και προσωρινά δικαστικώς, ύστερα από ακρόαση ή πρόσκληση του δικαιούχου, που μπορεί να υποχρεωθεί κατά την κρίση του δικαστηρίου να παράσχει για την είσπραξή της ανάλογη εγγύηση, σύμφωνα με τον τρόπο που νόμος ορίζει. Νόμος μπορεί να προβλέπει την εγκαθίδρυση ενιαίας δικαιοδοσίας, κατά παρέκκλιση από το άρθρο 94, για όλες τις διαφορές και υποθέσεις που σχετίζονται με απαλλοτρίωση, καθώς και την κατά προτεραιότητα διεξαγωγή των σχετικών δικών. Με τον ίδιο νόμο μπορεί να ρυθμίζεται ο τρόπος με τον οποίο συνεχίζονται εκκρεμείς δίκες.<br />
<br />
Πριν καταβληθεί η οριστική ή προσωρινή αποζημίωση διατηρούνται ακέραια όλα τα δικαιώματα του ιδιοκτήτη και δεν επιτρέπεται η κατάληψη. Προκειμένου να εκτελεστούν έργα γενικότερης σημασίας για την οικονομία της Χώρας είναι δυνατόν, με ειδική απόφαση του δικαστηρίου που είναι αρμόδιο για τον οριστικό η προσωρινό προσδιορισμό της αποζημίωσης, να επιτρέπεται η πραγματοποίηση εργασιών και πριν από τον προσδιορισμό και την καταβολή της αποζημίωσης, υπό τον όρο της καταβολής εύλογου τμήματος της αποζημίωσης και της παροχής πλήρους εγγυήσεως υπέρ του δικαιούχου της αποζημίωσης, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
Η δεύτερη πρόταση του πρώτου εδαφίου εφαρμόζεται αναλόγως και στις περιπτώσεις αυτές. Η αποζημίωση που ορίστηκε καταβάλλεται υποχρεωτικά το αργότερο μέσα σε ενάμισι έτος από τη δημοσίευση της απόφασης για τον προσωρινό προσδιορισμό της αποζημίωσης και, σε περίπτωση απευθείας αίτησης για οριστικό προσδιορισμό της αποζημίωσης, από τη δημοσίευση της σχετικής απόφασης του δικαστηρίου, διαφορετικά η απαλλοτρίωση αίρεται αυτοδικαίως. Η αποζημίωση δεν υπόκειται, ως αποζημίωση, σε κανένα φόρο, κράτηση ή τέλος.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5. </span></b>Νόμος ορίζει τις περιπτώσεις υποχρεωτικής ικανοποίησης των δικαιούχων για την πρόσοδο, την οποία έχασαν από το ακίνητο που απαλλοτριώθηκε έως το χρόνο καταβολής της αποζημίωσης.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">6.</span></b> Όταν πρόκειται να εκτελεστούν έργα κοινής ωφέλειας ή γενικότερης σημασίας για την οικονομία της Χώρας, νόμος μπορεί να επιτρέψει την απαλλοτρίωση υπέρ του δημοσίου ευρύτερων ζωνών, πέρα από τις εκτάσεις που είναι αναγκαίες για την κατασκευή των έργων. Ο ίδιος νόμος καθορίζει τις προϋποθέσεις και τους όρους μιας τέτοιας απαλλοτρίωσης, καθώς και τα σχετικά με τη διάθεση ή χρησιμοποίηση, για δημόσιους ή κοινωφελείς γενικά σκοπούς, των εκτάσεων που απαλλοτριώνονται επιπλέον όσων είναι αναγκαίες για το έργο που πρόκειται να εκτελεστεί.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">7. </span></b>Νόμος μπορεί να ορίσει ότι για την εκτέλεση έργων με προφανή κοινή ωφέλεια υπέρ του δημοσίου, νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, οργανισμών κοινής ωφέλειας και δημόσιων επιχειρήσεων, επιτρέπεται να διανοιχθούν υπόγειες σήραγγες στο επιβαλλόμενο βάθος, χωρίς αποζημίωση, υπό τον όρο ότι δεν θα παραβλάπτεται η συνήθης εκμετάλλευση του υπερκείμενου ακινήτου.<br />
<br />
Άρθρο 17 § 1 (1911): «Ουδείς στερείται της ιδιοκτησίας αυτού, ειμή δια δημοσίαν ωφέλειαν προσηκόντως αποδεδειγμένην, ότε και όπως ο νόμος διατάσσει, πάντοτε δε προηγουμένης αποζημιώσεως. Η αποζημίωσις ορίζεται πάντοτε δια της δικαστικής οδού. Εν περιπτώσει δ’ επειγούση δύναται και προσωρινώς να ορισθή δικαστικώς, μετ’ ακρόασιν ή πρόσκλησιν του δικαιούχου, όστις δύναται να υποχρεωθή, κατά την κρίσιν του δικαστού, εις παροχήν αναλόγου εγγυήσεως, καθ’ ον τρόπον ορίσει ο νόμος. Προ της καταβολής της οριστικής ή προσωρινής ορισθείσης αποζημιώσεως διατηρούνται ακέραια πάντα τα δικαιώματα του ιδιοκτήτου, μη επιτρεπομένης της καταλήψεως».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-TLMxXbv91NM/WUNwetO0EYI/AAAAAAAAqcM/n7YXnI_H-O0ZBLhtjdChwvZOR1VSmiiHACLcBGAs/s1600/Crete-Home-of-Venizelos-Mournies-Chania-1911.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1109" data-original-width="1600" height="275" src="https://4.bp.blogspot.com/-TLMxXbv91NM/WUNwetO0EYI/AAAAAAAAqcM/n7YXnI_H-O0ZBLhtjdChwvZOR1VSmiiHACLcBGAs/s400/Crete-Home-of-Venizelos-Mournies-Chania-1911.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Συνεχίζοντας με το άρθρο 18 που στην πρώτη του παράγραφο ορίζει πως «Ειδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με την ιδιοκτησία και τη διάθεση των μεταλλείων, ορυχείων, σπηλαίων, αρχαιολογικών χώρων και θησαυρών, ιαματικών, ρεόντων και υπόγειων υδάτων και γενικά του υπόγειου πλούτου», αυτό που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι για πρώτη φορά εισάγεται τέτοιου είδους ρύθμιση στο άρθρο 17 § 2 του Συντάγματος του 1911, το οποίο και αναφέρει ότι «Ειδικοί νόμοι κανονίζουσι τα της ιδιοκτησίας και διαθέσεως των μεταλλείων, ορυχείων, αρχαιολογικών θησαυρών και ιαματικών και ρεόντων υδάτων». Από το 1911 κι έπειτα, η παρούσα διάταξη περιλαμβάνεται σε όλα τα Συντάγματα που ακολουθούν. Το άρθρο 19 του Συντάγματός μας:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1. </span></b>Το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης ή επικοινωνίας με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι απόλυτα απαραβίαστο. Νόμος ορίζει τις εγγυήσεις υπό τις οποίες η δικαστική αρχή δεν δεσμεύεται από το απόρρητο για λόγους εθνικής ασφάλειας ή για διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Νόμος ορίζει τα σχετικά με τη συγκρότηση, τη λειτουργία και τις αρμοδιότητες ανεξάρτητης αρχής που διασφαλίζει το απόρρητο της παραγράφου 1.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Απαγορεύεται η χρήση αποδεικτικών μέσων που έχουν αποκτηθεί κατά παράβαση του άρθρου αυτού και των άρθρων 9 και 9Α.<br />
<br />
Ρυθμίζει το απαραβίαστο των επιστολών, αφενός διανθίστηκε κατά την τελευταία αναθεώρηση με την προσθήκη των παραγραφών 2 και 3, αφετέρου είναι το τελευταίο από τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα που το συναντάμε και στο Σύνταγμα του 1911 (στο άρθρο 20) με την εξής λιτή διατύπωση, την οποία βλέπουμε και στα Συντάγματα του 1844, 1864, 1925, 1927: «Το απόρρητον των επιστολών είναι απολύτως απαραβίαστον». Από το Σύνταγμα του 1948 και στα επόμενα, η αναφορά στο απόρρητο των επιστολών και στην ελεύθερη ανταπόκριση ή επικοινωνία γίνεται εκτενέστερη και πλησιάζει όλο και περισσότερο στη σημερινή διατύπωση. Ακολουθεί το άρθρο 20 του ισχύοντος Συντάγματος, το οποίο ρυθμίζει ως ακολούθως:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1. </span></b>Καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και μπορεί να αναπτύξει σ' αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώματα ή συμφέροντά του, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης του ενδιαφερομένου ισχύει και για κάθε διοικητική ενέργεια ή μέτρο που λαμβάνεται σε βάρος των δικαιωμάτων ή συμφερόντων του.<br />
<br />
Η διάταξη αυτή, με την αυτή διατύπωση ή ελαφρώς παραλλαγμένη, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή της στο Σχέδιο Συντάγματος 20μελούς Επιτροπής του 1967 στο άρθρο 110, κι έκτοτε δε λείπει από τα συνταγματικά κείμενα. Το άρθρο 21 του Συντάγματός μας που ορίζει ότι:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Πολύτεκνες οικογένειες, ανάπηροι πολέμου και ειρηνικής περιόδου, θύματα πολέμου, χήρες και ορφανά εκείνων που έπεσαν στον πόλεμο, καθώς και όσοι πάσχουν από ανίατη σωματική ή πνευματική νόσο έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Κράτος.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4. </span></b>Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5.</span></b> Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του Κράτους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">6.</span></b> Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας.<br />
<br />
Παρά το γεγονός ότι παρόμοια ως προς τη διατύπωση διάταξη αλλά του αυτού αντικειμένου προστασίας συμπεριλαμβάνεται στα Συντάγματα του 1822, 1823 και 1827, παραλείπεται από τα επόμενα Συντάγματα και την ξανασυναντάμε από το Σύνταγμα του 1925 κι έπειτα. Το άρθρο 22, που αναθεωρήθηκε το 2001, είναι ένα ακόμη άρθρο, το οποίο δεν ενσωματώνεται στις διατάξεις του Συντάγματος του 1911 και κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο Σύνταγμα του 1925 σαφώς πιο συρρικνωμένο και προχωρώντας στα επόμενα Συντάγματα σταδιακά διευρύνεται. Η σημερινή του μορφή είναι η ακόλουθη:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1. </span></b>Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Με νόμο καθορίζονται οι γενικοί όροι εργασίας, που συμπληρώνονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας συναπτόμενες με ελεύθερες διαπραγματεύσεις και, αν αυτές αποτύχουν, με τους κανόνες που θέτει η διαιτησία.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Νόμος ορίζει τα σχετικά με τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων εργασίας από τους δημόσιους υπαλλήλους και τους υπαλλήλους οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης ή άλλων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Οποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται. Ειδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών σε περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης ή για την αντιμετώπιση αναγκών της άμυνας της Χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από θεομηνία ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, καθώς και τα σχετικά με την προσφορά προσωπικής εργασίας στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης για την ικανοποίηση τοπικών αναγκών.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5.</span></b> Το Κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-j-vCRgR69wc/WUNxKHAOyHI/AAAAAAAAqcU/lh725Or1WWYoLCedlV3-BcIt-7ceUqJ1wCLcBGAs/s1600/Crete-Rethimno-1911.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1202" data-original-width="1600" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-j-vCRgR69wc/WUNxKHAOyHI/AAAAAAAAqcU/lh725Or1WWYoLCedlV3-BcIt-7ceUqJ1wCLcBGAs/s400/Crete-Rethimno-1911.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Τα τελευταία άρθρα του δεύτερου κεφαλαίου του συνταγματικού μας χάρτη που αφορά στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα ακολουθούν την «πεπατημένη» των τελευταίων άρθρων που εξετάσαμε, δηλαδή δεν συμπεριλαμβάνονται στο Σύνταγμα του 1911. Πιο συγκεκριμένα, το άρθρο 23, του οποίου η σημερινή διατύπωση είναι η εξής:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Το Κράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ' αυτή δικαιωμάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, μέσα στα όρια του νόμου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2. </span></b>Η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων. Απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ' αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας.<br />
<br />
Το δικαίωμα προσφυγής σε απεργία των δημοσίων υπαλλήλων και των υπαλλήλων της τοπικής αυτοδιοίκησης και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, καθώς και του προσωπικού των κάθε μορφής επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου, υπόκειται στους συγκεκριμένους περιορισμούς του νόμου που το ρυθμίζει. Οι περιορισμοί αυτοί δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησής του, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στα Ελληνικά συνταγματικά δεδομένα στο Σύνταγμα του 1952.<br />
<br />
Το άρθρο 24, το οποίο ήταν ένα από τα άρθρα που αναθεωρήθηκαν το 2001, κι αυτό δεν υπήρχε ως διάταξη μέχρι το νεότερο -σχετικά- Σύνταγμα του 1975/1986 κι έχει την ακόλουθη μορφή:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Για τη διαφύλαξή του το Κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία των δασών και γενικά των δασικών εκτάσεων. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Η χωροταξική αναδιάρθρωση της Χώρας, η διαμόρφωση, η ανάπτυξη, η πολεοδόμηση και η επέκταση των πόλεων και των οικιστικών γενικά περιοχών υπάγεται στη ρυθμιστική αρμοδιότητα και τον έλεγχο του Κράτους, με σκοπό να εξυπηρετείται η λειτουργικότητα και η ανάπτυξη των οικισμών και να εξασφαλίζονται οι καλύτεροι δυνατοί όροι διαβίωσης. Οι σχετικές τεχνικές επιλογές και σταθμίσεις γίνονται κατά τους κανόνες της επιστήμης. Η σύνταξη εθνικού κτηματολογίου συνιστά υποχρέωση του Κράτους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Για να αναγνωριστεί μία περιοχή ως οικιστική και για να ενεργοποιηθεί πολεοδομικά, οι ιδιοκτησίες που περιλαμβάνονται σε αυτή συμμετέχουν υποχρεωτικά, χωρίς αποζημίωση από τον οικείο φορέα, στη διάθεση των εκτάσεων που είναι απαραίτητες για να δημιουργηθούν δρόμοι, πλατείες και χώροι για κοινωφελείς γενικά χρήσεις και σκοπούς, καθώς και στις δαπάνες για την εκτέλεση των βασικών κοινόχρηστων πολεοδομικών έργων, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Νόμος μπορεί να προβλέπει τη συμμετοχή των ιδιοκτητών περιοχής που χαρακτηρίζεται ως οικιστική στην αξιοποίηση και γενική διαρρύθμισή της σύμφωνα με εγκεκριμένο σχέδιο, με αντιπαροχή ακινήτων ίσης αξίας ή τμημάτων ιδιοκτησίας κατά όροφο, από τους χώρους που καθορίζονται τελικά ως οικοδομήσιμοι ή από κτίρια της περιοχής αυτής.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5.</span></b> Οι διατάξεις των προηγούμενων παραγράφων εφαρμόζονται και στην αναμόρφωση των οικιστικών περιοχών που ήδη υπάρχουν. Οι ελεύθερες εκτάσεις, που προκύπτουν από την αναμόρφωση, διατίθενται για τη δημιουργία κοινόχρηστων χώρων ή εκποιούνται για να καλυφθούν οι δαπάνες της πολεοδομικής αναμόρφωσης, όπως νόμος ορίζει.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">6.</span></b> Τα μνημεία, οι παραδοσιακές περιοχές και τα παραδοσιακά στοιχεία προστατεύονται από το Κράτος. Νόμος θα ορίσει τα αναγκαία για την πραγματοποίηση της προστασίας αυτής περιοριστικά μέτρα της ιδιοκτησίας, καθώς και τον τρόπο και το είδος της αποζημίωσης των ιδιοκτητών.<br />
<br />
Τέλος, ούτε το άρθρο 25 υπήρχε μέχρι την εμφάνιση του στο Σχέδιο Συντάγματος 20μελούς Επιτροπής του 1967. Παρατηρώντας τη δομή και το περιεχόμενο του άρθρου αυτού, όπως διατυπώθηκε κατά την τελευταία αναθεώρηση του 2001:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1. </span></b>Τα δικαιώματα του ανθρώπου, ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-4o0FVJkBvxY/WUNylnPSisI/AAAAAAAAqcg/hFQBj561d-8RjpvGVOM0aL1FntD6jbuIACLcBGAs/s1600/5beb4f167140c94d012a5ef5ec6083fa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="752" data-original-width="960" height="499" src="https://1.bp.blogspot.com/-4o0FVJkBvxY/WUNylnPSisI/AAAAAAAAqcg/hFQBj561d-8RjpvGVOM0aL1FntD6jbuIACLcBGAs/s640/5beb4f167140c94d012a5ef5ec6083fa.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Γινόμαστε μάρτυρες στη παράγραφο 1 εδάφιο γ' «Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν», μίας κορυφαίας στιγμής της Ελληνικής συνταγματικής ιστορίας, όπου πλέον οι συνταγματικές διατάξεις βρίσκουν εφαρμογή και στην περιοχή του ιδιωτικού δικαίου, και όχι μονάχα στην περιοχή του δημοσίου δικαίου, όπως ίσχυε μέχρι πρότινος. Η εφαρμογή των συνταγματικών διατάξεων, ως τυπικά ανώτερων, δεν εμποδίζεται από τη διάκριση του δικαίου σε δημόσιο και ιδιωτικό και από το χαρακτηρισμό συγκεκριμένης διάταξης ή συγκεκριμένης σχέσης ως δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Εισαγωγικές Παρατηρήσεις για το Σχέδιο Συνθήκης για τη Θέσπιση του Συντάγματος της Ευρώπης </span></b><br />
<br />
Όταν το Δεκέμβριο του 2001, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Laeken αποφάσισε να συγκαλέσει μία Συνέλευση απαρτιζόμενη από προσωπικότητες για να συζητηθεί το μέλλον της Ευρώπης, θέτοντας παράλληλα υπό μορφή ερωτημάτων τα θέματα με τα οποία θα ασχοληθεί η Συνέλευση αυτή, κανείς δε μπορούσε να φανταστεί τις πολύ σημαντικές πολιτικές επιπτώσεις της λειτουργίας ενός τέτοιου forum. Ένα από τα πλέον βασικά θέματα που έχει εξετάσει η Συνέλευση είναι εκείνο της θέσπισης μίας Συνταγματικής Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πιο συγκεκριμένα, το ζητούμενο στις εργασίες της Συνέλευσης είναι να εξασφαλιστούν, στα πλαίσια της Ένωσης, η δημοκρατική ισορροπία, η αποτελεσματικότητα και η διαφάνεια στη λειτουργία των θεσμών, η ανάδειξη και προστασία των δικαιωμάτων του πολίτη.<br />
<br />
Ένα συνταγματικό κείμενο θα συμβάλλει αποφασιστικά προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς θα λειτουργήσει ως κωδικοποίηση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων στο πλαίσιο της Ένωσης, σε ευθεία αναφορά με τις ισχύουσες Ευρωπαϊκές πολιτικές. Οι Ευρωπαϊκοί λαοί θα διατηρήσουν το πολιτικό στίγμα τους και θα οικοδομήσουν μία κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα, με τη βοήθεια των διακριτών πολιτισμικών τους στοιχείων. Για να αντιληφθεί κανείς τη σπουδαιότητα της ύπαρξης ενός συνταγματικού κειμένου, είναι απαραίτητο να κατανοήσει ποιο είναι το λειτουργικό νόημα της λέξεως «Σύνταγμα».<br />
<br />
Ένα Σύνταγμα Οργανώνει τη διακυβέρνηση της πολιτειακής οντότητας για την οποία δημιουργείται. Περιγράφει το πεδίο των αρμοδιοτήτων των πολιτειακών οργάνων και τον τρόπο άσκησής τους. Αποτελεί τον απόλυτο κανόνα δράσης των πολιτειακών οργάνων και κάθε πράξη αντίθετη σε αυτό είναι παράνομη και άκυρη. Συνήθως, περιλαμβάνει ένα κατάλογο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, των οποίων εγγυάται την προστασία. Αντλεί την κανονιστική εξουσία του από το λαό, ο οποίος ή οι εκπρόσωποι του οποίου το θεσπίζει. Είναι ο θεμελιώδης κανόνας δικαίου ενός Έθνους ή ενός Κράτους. Αποτελεί σύμβολο πολιτειακής υπόστασης, οργάνωσης και λειτουργίας.<br />
<br />
Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αν το προϊόν των εργασιών της Συνέλευσης θα ονομάζεται «Σύνταγμα». Σημασία έχει το περιεχόμενο του κειμένου αυτού να έχει τα ανωτέρω στοιχεία, που χαρακτηρίζουν τα σύγχρονα δημοκρατικά συντάγματα. Το αξιοσημείωτο είναι ότι, ενώ, συνήθως, η δημιουργία ενός κράτους προηγείται χρονικά της θέσπισης του Συντάγματος, στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η θέσπιση Συντάγματος προηγείται της δημιουργίας κρατικής οντότητας και, μάλιστα, θεωρείται ως στοιχείο που θα συμβάλλει στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και τη δημιουργία ενός «Ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού κράτους».<br />
<br />
Με δεδομένη την υπάρχουσα πολιτειακή δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εάν θεωρηθεί δόκιμο να εξομοιωθεί η Ένωση με μία Ευρωπαϊκή Πολιτεία), ένα Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να περιέχει διατάξεις που να αναφέρονται ρητά στα ακόλουθα : την ευδιάκριτη κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και κρατών - μελών, την οργάνωση της διακυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πλήρη αρμοδιότητα της Ένωσης στην οργάνωση των διεθνών και εξωτερικών σχέσεών της, και την απευθείας θέσπιση του Συντάγματος από τους Ευρωπαϊκούς λαούς. Η δομή και το περιεχόμενο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος είναι σημεία που εξετάζονται από τη Συνέλευση, στη βάση των κατά περίπτωση πολιτικών εισηγήσεων.<br />
<br />
Μέχρι τώρα, έχει καταστεί δυνατό να αναγνωριστούν κάποια σημεία, τα οποία τυγχάνουν αποδοχής από την πλειοψηφία και, εφόσον σε αυτή μετέχουν ως μέλη Υπουργοί των κρατών - μελών, είναι ασφαλές να υποτεθεί ότι στα σημεία αυτά υπάρχει πολιτικό consensus από τα κράτη - μέλη. Ένα βασικό σημείο κοινής αποδοχής είναι ότι, με δεδομένο το δύσχρηστο και δυσχερές ισχύον σύστημα των κειμένων των Συνθηκών που διέπουν την Ένωση και τους πυλώνες της, πρέπει να υπάρξει ένα νέο κείμενο, πιο απλό και πιο λειτουργικό, που θα είναι ο συνταγματικός χάρτης της Ένωσης. Επίσης, τυγχάνει αποδοχής από την πλειοψηφία της Συνέλευσης το ότι το σχετικό κείμενο πρέπει, σε γενικές γραμμές, να διακρίνεται σε δύο μέρη.<br />
<br />
Εκ των οποίων το ένα θα αφορά στο θεσμικό και οργανωτικό πλαίσιο της Ένωσης και το άλλο στις κοινές Ευρωπαϊκές πολιτικές που θα αναπτύσσει και θα εφαρμόζει η Ένωση. Για να είναι πλήρες το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, γίνεται κοινά αποδεκτό ότι πρέπει σε αυτό να ενσωματωθεί ένα σύστημα προστασίας ανθρώπινων δικαιωμάτων, που να προσδίδουν τη διάσταση της κοινωνικής Ευρώπης στην Ένωση. Η Συνέλευση, μέσω του συνταγματικού κειμένου που επεξεργάζεται, μπορεί να δώσει στους πολίτες τις βασικές κοινωνικές εγγυήσεις, ενσωματώνοντας τη Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ένωσης και έτσι, να καταστήσει αξιόπιστη την κοινωνική πολιτική της Ένωσης σε όλα τα επίπεδα, καθώς θα έχει δημιουργήσει δεσμεύσεις για σχεδιασμό και υλοποίηση προγραμμάτων κοινωνικού περιεχομένου. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ευρωπαϊκό Σύνταγμα και Σύνταγμα του 1911 </span></b><br />
<br />
Είναι απόλυτα σαφές πως δε θα μπορούσαμε να κάνουμε πραγματική σύγκριση των δύο αυτών Συνταγμάτων (το ένα εξ αυτών είναι ακόμη εν δυνάμει Σύνταγμα) και οι λόγοι είναι πολλοί. Αρχικά, το Σχέδιο Συνθήκης για τη θέσπιση του Συντάγματος της Ευρώπης δε μπορεί να χαρακτηριστεί και ορθά δεν χαρακτηρίζεται επισήμως, Σύνταγμα, με την κλασική έννοια του όρου. Αποτελεί ακριβώς αυτό που δηλώνει, δηλαδή προσχέδιο Συνταγματικής Συνθήκης. Μόνο το προοίμιο προσομοιάζει με τα γνωστά μας εθνικά συντάγματα. Τα άλλα δύο μέρη του προσχεδίου ουσιαστικά συγκεφαλαιώνουν, με απλουστευμένη μορφή, τα κείμενα των τεσσάρων δυσανάγνωστων συνθηκών και των πολυάριθμων πρωτοκόλλων που τις συνοδεύουν.<br />
<br />
Έτσι, τίθεται μία τάξη στη δαιδαλώδη για τους Ευρωπαίους πολίτες Ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική. Σε αντίθεση με το Σχέδιο Συντάγματος της Ευρώπης, το Σύνταγμα του 1911 είναι ένα ολοκληρωμένο (ανεξαρτήτως των ατελειών ή των ελλείψεων που μπορεί να έχει) Σύνταγμα με την κλασική έννοια του όρου, το οποίο ετέθη σε εφαρμογή την εποχή για την οποία δημιουργήθηκε. Επιπροσθέτως, το Σχέδιο Συντάγματος της Ευρώπης είναι ένα κείμενο (αν και δεν έχει τεθεί σε εφαρμογή ακόμα) πλήρες και οι «συντακτικοί του νομοθέτες» έχουν λάβει υπόψη τους όλες τις πλευρές και τις πτυχές, τις ανάγκες και τα προβλήματα που δύναται να προκύψουν στον Ευρωπαίο πολίτη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-k8-_wyW6rIk/WUSqol9hjBI/AAAAAAAAqcw/-O6p-fjvXGQ3q8qaB9KaleE7mSczIAFLACLcBGAs/s1600/0112abaagermaofeileskoino.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1088" data-original-width="1450" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-k8-_wyW6rIk/WUSqol9hjBI/AAAAAAAAqcw/-O6p-fjvXGQ3q8qaB9KaleE7mSczIAFLACLcBGAs/s400/0112abaagermaofeileskoino.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Και χρήζουν συνταγματικής κατοχύρωσης, αντιμετώπισης και τα δικαιώματα (καθώς και οι υποχρεώσεις) του ίδιου του Ευρωπαίου πολίτη χρήζουν προστασίας (και αναφοράς και επεξήγησης ως προς τις υποχρεώσεις). Το Σύνταγμα του 1911, ένα σύνταγμα που δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το κυριότερο και μεγαλύτερο κομμάτι του δημιουργήθηκε το 1864 και το 1911 ο Ελ. Βενιζέλος προχώρησε στην αναθεώρησή του, αποτελεί ένα σύνταγμα με σημαντικές ελλείψεις (όπως η μη ρητή διατύπωση και αναφορά -συνεπώς και κατοχύρωση- του κοινοβουλευτικού συστήματος), το οποίο ακόμα και για την εποχή του δεν ανταποκρινόταν επαρκώς και πλήρως στις ανάγκες της περιόδου εκείνης.<br />
<br />
Αυτό που μπορεί να παρατηρήσει κανείς, μελετώντας και τα δύο συντάγματα, είναι κάποιες ομοιότητες (εάν μπορούν να χαρακτηριστούν κατ’ αυτόν τον τρόπο) σε συγκεκριμένα άρθρα και ρυθμίσεις που περιέχουν. Πιο συγκεκριμένα, τα άρθρα του Μέρους ΙΙ, του Χάρτη δηλαδή των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ένωσης, βρίσκουν ανταπόκριση στα κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα του 1911 δικαιώματα και αυτά είναι τα ακόλουθα : Στο άρθρο 1 του Συντάγματος του 1911 ορίζεται, ανάμεσα σε άλλα, ότι πάσα θρησκεία είναι ανεκτή και στο άρθρο 10 του Σχεδίου του Συντάγματος της Ευρώπης προβλέπεται η ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας. Επίσης, τη διάταξη του άρθρου 3 του 1911 περί ισότητας όλων των ανθρώπων ενώπιον του νόμου, τη συναντάμε στο άρθρο 20 του Σχεδίου Συντάγματος.<br />
<br />
Εν συνεχεία, η προσωπική ελευθερία που προστατεύεται από το άρθρο 4 του Συντάγματος του 1911, προστατεύεται και στο άρθρο 6 του Σχεδίου Συντάγματος ως δικαίωμα στην ελευθερία και στην ασφάλεια. Το δικαίωμα αναφοράς στις αρχές που προβλέπεται στο άρθρο 9 του 1911, ρυθμίζεται ως «δικαίωμα αναφοράς» στο άρθρο 44 του εν δυνάμει Συντάγματος της Ευρώπης. Εν συνεχεία, το δικαίωμα του συνέρχεσθαι (ησύχως στην πρώτη περίπτωση και ειρηνικώς στη δεύτερη) και το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, αν και στο Σύνταγμα του 1911 ο νομοθέτης τα τοποθετεί σε δύο διαφορετικές διατάξεις, στο Σχέδιο Συντάγματος για την Ευρωπαϊκή Ένωση τα βρίσκουμε σε μία διάταξη και τα δύο, στο άρθρο 12 («ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι»).<br />
<br />
Το δικαίωμα της προστασίας της κατοικίας ως ασύλου το συναντάμε στο μεν Σύνταγμα του 1911 στο άρθρο 12, στο δε Σχέδιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος στο άρθρο 7, ως σεβασμός της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, της κατοικίας και των επικοινωνιών. Η διάταξη του άρθρου 13 του 1911 όπου αναφέρει ότι στην Ελλάδα δεν πωλείται ούτε αγοράζεται άνθρωπος και είναι -ο τελευταίος- ελεύθερος ανεξάρτητα από το γένος του και τη θρησκεία του, στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα προβλέπεται ότι «Κανείς δεν µπορεί να κρατηθεί σε δουλεία ούτε σε ειλωτεία». Επιπλέον, το δικαίωμα στη δωρεάν εκπαίδευση αλλά η υποχρέωση λήψης της στοιχειώδους εκπαίδευσης, που στο Σύνταγμα του 1911 τη συναντάμε στο άρθρο 16.<br />
<br />
Στο Σχέδιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, τη συναντάμε στο άρθρο 14 παράγραφοι 1 και 2. Επίσης, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία ρυθμίζεται και στα δύο συντάγματα στο άρθρο 17. Τέλος, η κατάργηση της θανατικής ποινής και των βασανιστηρίων που προβλέπονται στο Σύνταγμα του 1911 στο άρθρο 18, στο Σχέδιο του Συντάγματος της Ευρώπης προβλέπονται ξεχωριστά, η μεν κατάργηση της θανατικής ποινής στο άρθρο 2 παράγραφος 2, η δε κατάργηση των βασανιστηρίων στο άρθρο 4. Μία τελευταία αντιπαραβολή που θα μπορούσε κανείς να πραγματοποιήσει είναι αυτή των άρθρων που ρυθμίζουν τα περί ανάδειξης και λοιπών της αυτής φύσεως ζητημάτων του Βασιλέως (άρθρα 29 έως 44) και της Βουλής (άρθρα 54 έως 76).<br />
<br />
Στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, στον Τίτλο IV, που περιλαμβάνει τις ρυθμίσεις όσον αφορά στα θεσμικά και λοιπά όργανα της Ένωσης, στο Κεφάλαιο Ι, συναντάμε τις ρυθμίσεις για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (που αντιστοιχεί στην τότε -αλλά και τη σημερινή- Βουλή) από το άρθρο 19 κι επόμενα, για τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (τον Βασιλέα του 1911, τον σύγχρονο Πρωθυπουργό) από το άρθρο 21 κι επόμενα και, τέλος, για τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (που αντιστοιχεί και πάλι στον Βασιλέα του 1911, διότι τότε δεν υπήρχε ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας, που υφίσταται σήμερα).<br />
<div class="MsoNormal">
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Τοπικά Πολιτεύματα της Επαναστατικής Περιόδου</span></b><br />
<br />
Με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821 στην Ελλάδα, ιδρύθηκαν τα πρώτα τοπικά πολιτεύματα: η «Μεσσηνιακή Γερουσία», ο «Οργανισμός της Πελοποννησιακής Γερουσίας», «η Βουλή της Θετταλομαγνησίας», ο «Οργανισμός της Γερουσίας της Δυτικής Ελλάδος» και η «Νομική Διάταξις της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος» ή «Οργανισμός του Αρείου Πάγου, Γερουσίας της Ανατολικής Ελλάδος». Τα πολιτεύματα αυτά, ψηφισμένα κατά το πρώτο έτος της επανάστασης, το 1821, από τοπικές Συνελεύσεις προκρίτων των επαρχιών, είχαν ως σκοπό την προσωρινή διοικητική και στρατιωτική οργάνωση, προέβλεπαν δε τη μελλοντική σύσταση «Βουλής του Έθνους», στην οποία θα ανήκε η νομοθετική εξουσία.<br />
<br />
Από την οποία θα εξηρτώντο οι κατά τόπους ιδρυθείσες «Διοικήσεις», δηλαδή οι Γερουσίες της Πελοποννήσου και της Δυτικής Ελλάδας και ο Άρειος Πάγος της Ανατολικής Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια της επαναστατικής περιόδου ψηφίσθηκαν από συνελεύσεις του επαναστατημένου λαού και τα συνταγματικά σχέδια της Σάμου και της Κρήτης. Συγκεκριμένως, το Μάιο του 1821, επικυρώθηκε η «Έκθεσις του Τοπικού Συστήματος της Σάμου» και το Μάιο του 1822 το «Προσωρινόν Πολίτευμα της νήσου Κρήτης». Θα πρέπει να σημειωθεί, πως η ίδρυση των τοπικών αυτών πολιτευμάτων ήταν ιδιαιτέρως σημαντική.<br />
<br />
Αφενός μεν διότι περιείχαν, αν και ατελώς, αρχές πολιτικής αυτοδιάθεσης και ατομικής ελευθερίας, για τις οποίες αγωνιζόταν τότε ο λαός, αφετέρου δε διότι αποκάλυπταν την έφεση για διοίκηση και πολιτειακή ευνομία με αιρετούς άρχοντες, με ταυτόχρονη εισαγωγή κάποιων από τα συστατικά της παραδοσιακής Ελληνικής κοινωνίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Συντάγματα Εθνικής Εμβέλειας</span></b><br />
<br />
Η πρώτη, ωστόσο, κορυφαία στιγμή της πολιτικής ιστορίας της νεότερης Ελλάδας σε επίπεδο εθνικής πολιτειακής ρύθμισης, που εδραίωσε στη συνείδηση της Ελληνικής κοινωνίας το συνταγματισμό ως το θεμελιώδες και αναγκαίο κριτήριο πολιτικής νομιμότητας, διαρκούντος μάλιστα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, ήταν η ψήφιση του πρώτου Ελληνικού συντάγματος από την Α' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, τον Ιανουάριο του 1822. Το Σύνταγμα, «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος», περιλάμβανε 110 σύντομες παραγράφους χωρισμένες σε "τίτλους" και "τμήματα" και προέβλεπε την αντιπροσωπευτική αρχή και την αρχή της διάκρισης των εξουσιών.<br />
<br />
Η «Διοίκησις» αποτελείτο από το «Βουλευτικόν» και το «Εκτελεστικόν», δύο συλλογικά όργανα με ενιαύσια θητεία, τα οποία «ισοσταθμίζονταν» στη νομοπαραγωγική διαδικασία, ενώ το «Δικαστικόν» ήταν ενδεκαμελές και ανεξάρτητο από «τας άλλας δύο δυνάμεις». Το Σύνταγμα της Επιδαύρου υποβλήθηκε, το Απρίλιο του 1823, σε αναθεώρηση από τη Β' Εθνοσυνέλευση, η οποία συνήλθε στο Άστρος. Το νέο Σύνταγμα, που αποτελούσε απλή αναθεώρηση του προϊσχύσαντος, ονομάστηκε «Νόμος της Επιδαύρου», ήταν νομοτεχνικώς αρτιότερο και καθιέρωνε ελαφρά υπεροχή της νομοθετικής εξουσίας έναντι της εκτελεστικής. Ακόμη, μεταρρύθμιζε τα δικαιώματα της εκτελεστικής εξουσίας τα σχετικά με την κατάρτιση των νόμων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-1-bVez6yBVg/WUS1DdwY3yI/AAAAAAAAqdA/T0NSYWAWaLM_xcB-oH-S-HkGtyUUWVvkACLcBGAs/s1600/PDVD_001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="491" data-original-width="640" height="306" src="https://4.bp.blogspot.com/-1-bVez6yBVg/WUS1DdwY3yI/AAAAAAAAqdA/T0NSYWAWaLM_xcB-oH-S-HkGtyUUWVvkACLcBGAs/s400/PDVD_001.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Βελτίωνε τις διατάξεις περί ατομικών δικαιωμάτων και μετέβαλλε επί το δημοκρατικότερο τον εκλογικό νόμο. Το σημαντικότερο των Συνταγμάτων της Επανάστασης ψηφίσθηκε στην Τροιζήνα το Μάιο του 1827 από τη Γ' Εθνοσυνέλευση, η οποία είχε ήδη αποφασίσει πως πρέπει «η νομοτελεστική εξουσία παραδοθή εις ένα και μόνον». Κατόπιν, με ψήφισμά της εξέλεξε τον Ιωάννη Καποδίστρια «Κυβερνήτη της Ελλάδος» για επτά χρόνια και ψήφισε το «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος» που έμεινε στην ιστορία ως το πιο φιλελεύθερο και δημοκρατικό σύνταγμα της εποχής του.<br />
<br />
Η Συνέλευση θέλοντας να δώσει στη χώρα ένα οριστικό πολίτευμα, εμπνευσμένο από δημοκρατικές και φιλελεύθερες ιδέες και βεβαίως από το Πολίτευμα της Ελληνικής Δημοκρατίας του Ρήγα, διακήρυττε στο νέο Σύνταγμα για πρώτη φορά την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας: «η κυριαρχία ενυπάρχει εις το Έθνος, πάσα εξουσία πηγάζει εξ αυτού και υπάρχει υπέρ αυτού». Ακόμη, καθιέρωνε ρητά τη διάκριση των εξουσιών, ανέθετε στον Κυβερνήτη την εκτελεστική εξουσία και τη νομοθετική στο σώμα των αντιπροσώπων του λαού, τη Βουλή.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας (1828 - 1832)</span></b><br />
<br />
Ο Καποδίστριας, ωστόσο, επικαλούμενος την αταξία και τις δυσκολίες που καθιστούσαν τη διακυβέρνηση δυσχερή εισηγήθηκε στη Βουλή, και αυτή με ψήφισμά της, τον Ιανουάριο του 1828 αποδέχθηκε, την αναστολή της λειτουργίας της ιδίας και του Συντάγματος. Στη θέση της Βουλής ιδρύθηκε το «Πανελλήνιον» και αργότερα η Γερουσία, συμβουλευτικά όργανα, τα οποία μετείχαν «μετά του Κυβερνήτου της Ελλάδος των έργων της Κυβερνήσεως». Ουσιαστικώς, βεβαίως, την εξουσία ασκούσε ο ίδιος ο Καποδίστριας ο οποίος συγκέντρωνε στα χέρια του όλη την εξουσία με λαϊκό χρίσμα που εκείνος λάμβανε και ανανέωνε με το αντιπροσωπευτικό σύστημα.<br />
<br />
Δεν πρέπει, ωστόσο, να παραγνωρισθεί η προσπάθειά του για τη δημιουργία κρατικής υπόστασης από το μηδέν και η απελευθέρωση μεγάλου μέρους της χώρας. Μετά τη δολοφονία του Ι. Καποδίστρια και την ταραχώδη περίοδο που ακολούθησε, η αυτοαποκληθείσα «Πέμπτη Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις» ψήφισε τελικώς, το 1832, στο Ναύπλιο νέο «Σύνταγμα», διορίζοντας ταυτοχρόνως Κυβερνήτη τον αδελφό του δολοφονηθέντος Ιωάννη Καποδίστρια, Αυγουστίνο. Στη συνέχεια το «Σύνταγμα» αυτό, που θύμιζε έντονα το αμερικανικό και δεν ίσχυσε ποτέ, χαρακτηρίστηκε «Ηγεμονικό», διότι προέβλεπε κληρονομικό αρχηγό του κράτους, τον Ηγεμόνα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Απόλυτη Μοναρχία (1832 - 1843)</span></b><br />
<br />
Στην περίοδο της απόλυτης μοναρχίας του Όθωνα που ακολούθησε, η περιφρόνηση που επέδειξε ο μονάρχης σε βάρος της φιλελεύθερης Ελληνικής ιδιοσυγκρασίας και ιδίως η άγνοιά του ότι η κοινωνική σύσταση της χώρας δεν παρείχε καν μόνιμα και σοβαρά ερείσματα απολυταρχικού πολιτεύματος, οδήγησαν, την 3η Σεπτεμβρίου 1843, σε λαϊκή εξέγερση και σε στάση της φρουράς των Αθηνών με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Δ. Καλλέργη. Τα βασικά όμως χαρακτηριστικά της περιόδου αυτής ήταν η έλλειψη Συντάγματος, η αυθαίρετη διακυβέρνηση, η κακή οικονομική κατάσταση και η αυταρχική νομοθεσία. Μετά την επανάσταση συγκλήθηκε Εθνική Συνέλευση, η οποία ψήφισε, το επόμενο έτος, Σύνταγμα, που ήταν και το πρώτο του ανεξάρτητου, από το 1830, Ελληνικού κράτους. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Συνταγματική Μοναρχία (1843 - 1862)</span></b><br />
<br />
Στις 3 Σεπτεμβρίου 1843 στασίασε η στρατιωτική φρουρά των Αθηνών και με τη συμμετοχή πολιτών, ζήτησε από τον Όθωνα την παραχώρηση Συντάγματος. Το Σύνταγμα, που προέκυψε τον Μάρτιο του 1844, από τις εργασίες "της Γ' Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνικής των Ελλήνων Συνελεύσεως", υπήρξε ένα Σύνταγμα - συνάλλαγμα, δηλαδή ένα συμβόλαιο μεταξύ του μονάρχη και του 'Έθνους. Ο Όθων, παρ' ότι δέχτηκε την ίδρυση συνταγματικού πολιτεύματος, δεν είχε τη διάθεση της πιστής εφαρμογής του και, παραβιάζοντας το πνεύμα -αλλά και το γράμμα- του Συντάγματος, προσπάθησε να συγκεντρώσει όση περισσότερη δύναμη γίνεται. Το αυξανόμενο ρεύμα δυσαρέσκειας είχε ως αποτέλεσμα πολίτες και στρατός να εξεγερθούν τη νύχτα της 10ης Οκτωβρίου 1862 και να αποφασίσουν την έξωση του Όθωνα.<br />
<br />
Το Σύνταγμα του 1844 δεν αποτέλεσε έργο μιας κυρίαρχης εθνικής συντακτικής συνέλευσης, αλλά η Συνέλευση απλώς συνέπραξε στην κατάρτισή του. Για τον λόγο αυτό χαρακτηρίσθηκε «Σύνταγμα-συμβόλαιο», «Σύνταγμα-συνθήκη» ή τέλος, «Σύνταγμα - συνάλλαγμα». Καθιέρωνε δε την κληρονομική συνταγματική μοναρχία, με κυρίαρχο όργανο του Κράτους τον μονάρχη, στον οποίο αναγνωρίζονταν εκτεταμένες και ουσιώδεις εξουσίες καθώς και το «τεκμήριο της αρμοδιότητας». Το πρόσωπό του ανώτατου άρχοντα χαρακτηριζόταν ιερό και απαραβίαστο. Ο ανώτατος άρχων ασκούσε την εκτελεστική εξουσία «δια των υπουργών του», τη νομοθετική από κοινού με την εκλεγμένη Βουλή και τη διορισμένη Γερουσία και, τέλος, τη δικαστική, η οποία πήγαζε από εκείνον, «δια των δικαστηρίων».<br />
<br />
Επίσης, το Σύνταγμα καθιέρωνε την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, την ευθύνη των υπουργών για τις πράξεις του μονάρχη, ο οποίος τους διόριζε και τους έπαυε, αναγνώριζε θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, μεταξύ των οποίων, για πρώτη φορά, το απόρρητο των επιστολών και το άσυλο της κατοικίας, και προέβλεπε στο ακροτελεύτιο άρθρο 107 ότι «η τήρησις του παρόντος Συντάγματος αφιερούται εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων». Τέλος, ο εκλογικός νόμος, που ψηφίσθηκε το Μάρτιο του 1844, καθιέρωσε την εκλογή των βουλευτών με πλειοψηφικό σύστημα δύο γύρων, που θα διεξαγόταν με άμεση, σχεδόν καθολική και μυστική ψηφοφορία.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η πρώτη Περίοδος του Πολιτεύματος της Βασιλευομένης Δημοκρατίας (1864 - 1909)</span></b><br />
<br />
Οι συνεχώς, όμως, μεταβαλλόμενες κοινωνικές εξελίξεις ενίσχυσαν το φιλελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα, ούτως ώστε οι διαρκείς απολυταρχικές τάσεις του Όθωνα όχι μόνο να μην είναι πλέον ανεκτές, αλλά και να υπονομεύουν την ίδια του τη βασιλεία. Έτσι, τον Οκτώβριο του 1862, πολίτες και στρατός της Αθήνας εξεγέρθηκαν και προκάλεσαν την έκπτωση του ιδίου και της δυναστείας των Wittelsbach.<br />
<br />
Η επανάσταση αυτή σηματοδότησε την κατάλυση της συνταγματικής μοναρχίας και τη μετάβαση στο πολίτευμα της βασιλευομένης δημοκρατίας με μονάρχη, πλέον, τον Δανό πρίγκιπα Γεώργιο - Χριστιανό - Γουλιέλμο της δυναστείας Schleswig - Holstein - Sønderburg - Glücksburg, ο οποίος ορκίσθηκε τον Οκτώβριο του 1863 ως Γεώργιος Α' «Βασιλεύς των Ελλήνων». Κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου (Οκτώβριος 1862 - Οκτώβριος 1863), της μεσοβασιλείας όπως έγινε γνωστή, το σύστημα διακυβέρνησης που ίσχυσε ήταν το σύστημα της κυβερνώσας Βουλής, το οποίο λειτούργησε για πρώτη και τελευταία φορά στη συνταγματική μας ιστορία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-HFKzTioAW3o/WUS1wioneXI/AAAAAAAAqdI/dy-Fgx6UhDMLwZB7_bKILU1RgF2aMl_7gCLcBGAs/s1600/18_s.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="901" data-original-width="1600" height="225" src="https://3.bp.blogspot.com/-HFKzTioAW3o/WUS1wioneXI/AAAAAAAAqdI/dy-Fgx6UhDMLwZB7_bKILU1RgF2aMl_7gCLcBGAs/s400/18_s.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Το Σύνταγμα του 1864</span></b><br />
<br />
Το Σύνταγμα του 1864, προϊόν της «Β' εν Αθήναις Εθνικής των Ελλήνων Συνελεύσεως» που ακολούθησε τη λαϊκή εξέγερση, περιλάμβανε 110 άρθρα, ήταν επηρεασμένο από τα συντάγματα του Βελγίου (1831) και της Δανίας (1849) και έμελλε να ισχύσει (με τις αναθεωρήσεις του 1911 και του 1952) για περισσότερα από εκατό χρόνια. Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του νέου καταστατικού χάρτη της χώρας ήταν ότι επανέφερε την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας του Συντάγματος της Τροιζήνας του 1827 και διείπετο από τη δημοκρατική και όχι τη μοναρχική αρχή, δηλαδή αναγνωριζόταν πλέον το έθνος, ο ελληνικός λαός, και όχι ο μονάρχης, ως πηγή και φορέας της κρατικής εξουσίας.<br />
<br />
Ακόμη, καθιέρωσε, μεταξύ άλλων, την αρχή της άμεσης, καθολικής και μυστικής ψηφοφορίας η οποία θα διεξήγετο και θα διενεργείτο ταυτοχρόνως σε όλη την επικράτεια, το σύστημα της μιας (μονήρους) Βουλής τετραετούς θητείας, τα δικαιώματα του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι, ενώ κατήργησε τη Γερουσία. Παραλλήλως, υιοθέτησε αρκετές από τις διατάξεις του Συντάγματος του 1844, προέβλεψε, όμως, επιπλέον, τη δυνατότητα σύστασης από τη Βουλή «εξεταστικών των πραγμάτων επιτροπών». Επίσης, ο βασιλιάς διατήρησε το δικαίωμα να συγκαλεί τακτικώς και εκτάκτως τη Βουλή όπως και να τη διαλύει κατά την κρίση του, αλλά το περί διαλύσεως Διάταγμα έπρεπε να είναι προσυπογεγραμμένο από το Υπουργικό Συμβούλιο.<br />
<br />
Τέλος, παρά το γεγονός ότι η πρόταση για υποχρέωση του στέμματος «όπως λαμβάνη τους υπουργούς εκ των Βουλών» απορρίφθηκε κατά πλειοψηφία, η κατοχύρωση του δημοκρατικού χαρακτήρα του νέου πολιτεύματος, πέραν της καθιέρωσης για πρώτη φορά των δικαιωμάτων που ήδη αναφέρθηκαν, δεν άργησε να εκδηλωθεί με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο. Συγκεκριμένως, με τον λόγο του Θρόνου στις 11 Αυγούστου 1875, και χάρη στο πολιτικό κύρος του Χαρίλαου Τρικούπη, καθιερώθηκε ατύπως η Αρχή της Δεδηλωμένης, η οποία, μεταβάλλοντας τη σχέση στέμματος και λαϊκής αντιπροσωπείας και προσδίδοντας άλλη ουσία στο όλο σύστημα της οργάνωσης των εξουσιών.<br />
<br />
Νομιμοποίησε ουσιαστικώς την εισαγωγή του κοινοβουλευτικού συστήματος στη χώρα. Βάσει της αρχής της «δεδηλωμένης» ο βασιλιάς είχε υποχρέωση να διορίζει την Κυβέρνηση λαμβάνοντας υπόψη του τη θέληση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, όπως όριζαν η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και το πνεύμα του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Η διάταξη, επομένως, του Συντάγματος κατά την οποία «ο Βασιλεύς διορίζει και παύει τους Υπουργούς αυτού» τέθηκε σε περιορισμό, καθώς η κυβέρνηση όφειλε να λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Τα Χρόνια της Κρίσης </span></b><br />
<br />
Η περίοδος 1915 - 1920 υπήρξε εξαιρετικά ταραγμένη στο εσωτερικό της χώρας (παράλληλη ύπαρξη δύο κυβερνήσεων, κατοχή μέρους του ελληνικού εδάφους από ξένες δυνάμεις, πολιτικές λύσεις πέρα από κάθε συνταγματική νομιμότητα) αλλά ταυτόχρονα και ιδιαίτερα σημαντική, αφού αυξήθηκε κατά πολύ ο εθνικός χώρος.<br />
<b><span style="color: #3d85c6;"><br /></span></b>
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Δεύτερη Περίοδος του Πολιτεύματος της Βασιλευομένης Δημοκρατίας και η Ανακήρυξη της Αβασίλευτης Δημοκρατίας (1911 - 1924)</span></b><br />
<br />
Το Σύνταγμα του 1864 υπήρξε μακρόβιο και ίσχυσε χωρίς ιδιαίτερες μεταβολές έως το 1911, οπότε οι έντονες πιέσεις για πολιτικές, διοικητικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, που οδήγησαν στο «στρατιωτικό κίνημα» στο Γουδί (1909) και την άνοδο του Ελευθερίου Βενιζέλου στην εξουσία, επέβαλαν την αναθεώρησή του. Οι σημαντικότερες μεταβολές που επέφερε η αναθεώρηση του 1911 ήταν η ενίσχυση των ατομικών ελευθεριών («το Δημόσιον Δίκαιο των Ελλήνων» κατά την ορολογία της εποχής) και του κράτους δικαίου, και ο γενικότερος εκσυγχρονισμός των θεσμών.<br />
<br />
Οι σημαντικότερες αλλαγές σε σχέση με το Σύνταγμα του 1864 στο επίπεδο της προστασίας των ατομικών ελευθεριών ήταν η ενίσχυση της προστασίας της προσωπικής ασφάλειας, η μείωση από το 30ό στο 25ο του ορίου ηλικίας των εκλόγιμων βουλευτών, η φορολογική ισότητα, το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και του απαραβιάστου της κατοικίας. Ταυτοχρόνως, αναβαθμίσθηκε ο ρόλος της Βουλής, ενισχύθηκαν οι εγγυήσεις της δικαστικής ανεξαρτησίας, επανιδρύθηκε το Συμβούλιο της Επικρατείας και ανατέθηκε ο έλεγχος του κύρους των βουλευτικών εκλογών σε ειδικό δικαστήριο, το Εκλογοδικείο, καθιερώθηκαν για πρώτη φορά η υποχρεωτική και δωρεάν στοιχειώδης εκπαίδευση, η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων.<br />
<br />
Τέλος, προβλέφθηκε απλούστερη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος. Ο εθνικός διχασμός, ωστόσο, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ως αποτέλεσμα των συνεχών συγκρούσεων της πολιτικής ηγεσίας με το παλάτι, η μικρασιατική καταστροφή και η μεταβολή των γεωπολιτικών συνθηκών στη νοτιοανατολική Ευρώπη καθώς επίσης και η έλευση των προσφυγικών πληθυσμών στον ελλαδικό χώρο, οδήγησαν στην επανάσταση του Σεπτεμβρίου 1922 και, τελικώς, στην εγκαθίδρυση αβασίλευτου δημοκρατικού πολιτεύματος. Με την αποφασιστική συμβολή του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου, η «Δ' εν Αθήναις Συντακτική Συνέλευσις» κατήργησε, στη συνεδρίαση της 25ης Μαρτίου 1924, τον βασιλικό θεσμό και ανακήρυξε την αβασίλευτη δημοκρατία.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Το Σύνταγμα του 1927 </span></b><br />
<br />
Μετά την ψήφιση του Συντάγματος του 1925, που αποδείχθηκε θνησιγενές, έργο της επιτροπής του Αλ. Παπαναστασίου, και τις δικτατορίες Πάγκαλου και Κονδύλη, το 1925 και 1926, αντιστοίχως, η αβασίλευτη δημοκρατία καθιερώθηκε τελικώς με το Σύνταγμα του 1927. Συμφώνως με αυτό, προβλεπόταν ο θεσμός του αιρετού ανώτατου άρχοντα, ο οποίος εκλεγόταν από τα δύο πλέον νομοθετικά Σώματα, τη Βουλή και τη Γερουσία, για πενταετή θητεία. Ο ανώτατος άρχοντας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ήταν πολιτικώς ανεύθυνος, δεν μετείχε στη νομοθετική λειτουργία, μπορούσε να διαλύσει τη Βουλή μόνο μετά από σύμφωνη γνώμη της Γερουσίας και κατείχε το δικαίωμα έκδοσης νομοθετικών διαταγμάτων προσωρινής ισχύος.<br />
<br />
Ακόμη, καθιερώθηκε ο θεσμός του προαιρετικού συνταγματικού δημοψηφίσματος, θεσπίσθηκαν, για πρώτη φορά, κοινωνικά δικαιώματα όπως η προστασία της επιστήμης, της τέχνης κ.ά., εισήχθη η προστασία της τοπικής αυτοδιοίκησης, η αρμοδιότητα των δικαστηρίων να ελέγχουν τη συνταγματικότητα των νόμων, η αναγνώριση των κομμάτων ως οργανικών στοιχείων του πολιτεύματος και η κατοχύρωση του δικαιώματός τους να συμμετέχουν, αναλόγως της δύναμής τους, στη σύνθεση των διαφόρων κοινοβουλευτικών επιτροπών. Για πρώτη φορά, τέλος, ελληνικό Σύνταγμα περιέλαβε διάταξη που όριζε ότι η κυβέρνηση όφειλε «να απολάβει της εμπιστοσύνης της Βουλής».<br />
<br />
Με τον τρόπο αυτό καθιέρωσε και θεσμικώς, πλέον, την αρχή της «δεδηλωμένης» του 1875. Το Σύνταγμα αυτό, που έμελλε να ισχύσει για οκτώ μόνο χρόνια και ήταν συντηρητικότερο του σχεδίου της επιτροπής Παπαναστασίου, χαρακτηρίσθηκε στο πεδίο της οργάνωσης των εξουσιών από την τάση για υπέρμετρη ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας. Ο επιβεβλημένος, ωστόσο, από τις αντίξοες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες κρατικός παρεμβατισμός δεν εξασφαλίσθηκε, με μοιραίο επακόλουθο τη συχνή παραβίασή του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-7B_hhzp6oi4/WUS2sDCo0PI/AAAAAAAAqdU/C_UN4ZwCWtsazovEnqK4lfi4ANfu8pcBACLcBGAs/s1600/assets_LARGE_t_420_5987223.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="564" data-original-width="800" height="281" src="https://2.bp.blogspot.com/-7B_hhzp6oi4/WUS2sDCo0PI/AAAAAAAAqdU/C_UN4ZwCWtsazovEnqK4lfi4ANfu8pcBACLcBGAs/s400/assets_LARGE_t_420_5987223.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Υπό τις συνθήκες αυτές, η αβασίλευτη Δημοκρατία, χωρίς συγκεκριμένο και ουσιαστικό κοινωνικό περιεχόμενο, δεν κατόρθωσε να καταστεί το σημείο αναφοράς ενός νέου εθνικού οράματος, που οι δημοκρατικοί πολιτικοί άνδρες της εποχής αναζητούσαν με συνέπεια να μην προωθηθούν αποτελεσματικώς οι απαραίτητες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Η δε σύντομη κυβερνητική σταθερότητα που ακολούθησε με την κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου (1928 - 1932), δεν δημιούργησε, εξαιτίας της χρονικής της βραχύτητας, ισχυρό υπόβαθρο κοινοβουλευτικής λειτουργίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Επαναφορά της Βασιλείας </span></b><br />
<br />
Η Β' Ελληνική Δημοκρατία διήρκεσε μέχρι το 1935. Το 1935, ως αντίδραση σε ένα αποτυχημένο "Βενιζελικό" πραξικόπημα, καταργήθηκε το Σύνταγμα του 1927, επανήλθε σε ισχύ εκείνο του 1911 και, εν μέσω έντονης πολιτικής αστάθειας, επανήλθε στον θρόνο μετά από δημοψήφισμα και ο βασιλιάς Γεώργιος. Στις 4 Αυγούστου του 1936 ο κοινοβουλευτικός πρωθυπουργός Ι. Μεταξάς κήρυξε δικτατορία, καθεστώς που διατηρήθηκε μέχρι την κατάληψη του Ελληνικού εδάφους από τις Γερμανικές δυνάμεις τον Απρίλιο του 1941. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, το φθινόπωρο του 1944, εφαρμόστηκε και πάλι το Σύνταγμα του 1911.<br />
<br />
Αλλοιωμένο όμως από τα ανελεύθερα μέτρα που εισήγαγαν οι συντακτικές πράξεις και τα ψηφίσματα της ταραγμένης περιόδου της απελευθέρωσης και του εμφυλίου πολέμου. Το νέο Σύνταγμα, μετά από κυοφορία πέντε περίπου ετών, τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1952.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Τρίτη Περίοδος του Πολιτεύματος της Βασιλευομένης Δημοκρατίας (1952 - 1967)</span></b><br />
<br />
Η δεύτερη δικτατορία Κονδύλη, η δικτατορία Μεταξά, τα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής και ο εμφύλιος πόλεμος μετέβαλαν τις κοινωνικοπολιτικές ισορροπίες σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο, με συνέπεια τη διακοπή της προσδοκώμενης «κοινοβουλευτικής ωρίμανσης». Η εξέλιξη των κοινοβουλευτικών θεσμών, επανήλθε μόλις στις αρχές της δεκαετίας του 1950, μετά και από την ατυχή κατάληξη, το 1948, της αναθεωρητικής διαδικασίας της Επιτροπής του Β' Ψηφίσματος.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Το Σύνταγμα του 1952</span></b><br />
<br />
Το Σύνταγμα του 1952 αποτελούνταν από 114 άρθρα και, λόγω των ιδιαίτερων κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που επικράτησαν κατά την κατάρτισή του, υπήρξε συντηρητικό και σε μεγάλο βαθμό προσκολλημένο στα συνταγματικά κείμενα του 1864 και του 1911. Βασικές καινοτομίες του ήσαν η ρητή καθιέρωση του Κοινοβουλευτισμού σε καθεστώς βασιλευομένης δημοκρατίας και η κατοχύρωση, για πρώτη φορά, στις Ελληνίδες του δικαιώματος ψήφου και υποβολής υποψηφιότητας για το βουλευτικό αξίωμα. Ταυτοχρόνως, αντιμετώπιζε συντηρητικώς τα ατομικά δικαιώματα, την εκπαίδευση και τον Τύπο.<br />
<br />
Διαρκούσης της ισχύος του Συντάγματος του 1952, το Φεβρουάριο του 1963 κατατέθηκε πρόταση ευρείας αναθεώρησης του Συντάγματος από την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή, η οποία όμως δεν πραγματοποιήθηκε τελικώς, λόγω της παραίτησης της κυβέρνησης και της διάλυσης της Βουλής μετά από λίγους μήνες. Αρκετές ωστόσο από τις προτάσεις που περιείχε αυτή η πρόταση αναθεώρησης ανευρίσκονται στο Σύνταγμα του 1975.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Στρατιωτική Δικτατορία (1967 - 1974)</span></b><br />
<br />
Η επτάχρονη, τέλος, στρατιωτική δικτατορία της 21ης Απριλίου (1967 - 1974) ψήφισε δύο συνταγματικά κείμενα, το 1968 και το 1973, εκ των οποίων μάλιστα το τελευταίο προέβλεπε την αβασίλευτη μορφή του πολιτεύματος. Τα συνταγματικά αυτά κείμενα είχαν αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά, ήταν εξαιρετικώς συντηρητικής νοοτροπίας και δεν εφαρμόσθηκαν.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία (1974 - Σήμερα)</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Η Καθιέρωση της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και το Σύνταγμα του 1975</span></b><br />
<br />
Με την αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας, τον Ιούλιο του 1974, η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας έθεσε ως πρώτο στόχο της την εδραίωση της Δημοκρατίας και επανέφερε εν μέρει σε ισχύ το Σύνταγμα του 1952, με εξαίρεση τις διατάξεις που αφορούσαν τον βασιλέα. Τις πρώτες ελεύθερες βουλευτικές εκλογές (17 Νοεμβρίου 1974) και το δημοψήφισμα για τη μορφή του πολιτεύματος (8 Δεκεμβρίου 1974), το οποίο απέβη υπέρ του πολιτεύματος της αβασίλευτης δημοκρατίας, ακολούθησε το Σύνταγμα του 1975. Το Σύνταγμα αυτό, μολονότι ψηφίσθηκε τελικώς μόνο από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, συγκέντρωσε σταδιακώς κατά την εφαρμογή του την ευρύτερη δυνατή αποδοχή εκ μέρους των πολιτικών δυνάμεων της χώρας.<br />
<br />
Ο νέος καταστατικός χάρτης της χώρας εισήγαγε το πολίτευμα της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, περιείχε εξαρχής ευρύ κατάλογο ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις των καιρών και παραχωρούσε σημαντικές εξουσίες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, οι οποίες του επέτρεπαν να παρεμβαίνει αποφασιστικώς στη ρύθμιση της πολιτικής ζωής. Το κράτος δικαίου προστατευόταν αποτελεσματικώς, ενώ προβλεπόταν και η συμμετοχή της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς και -εμμέσως- στην τότε ΕΟΚ.<br />
<b><span style="color: #6aa84f;"><br /></span></b>
<b><span style="color: #6aa84f;">Η Πρώτη Αναθεώρηση του Συντάγματος του 1975 (1986)</span></b><br />
<br />
Τον Μάρτιο του 1986, συμφώνως με το άρθρο 110 του Συντάγματος, ένδεκα άρθρα αναθεωρήθηκαν και ψηφίσθηκε η μεταφορά του κειμένου του Συντάγματος στη δημοτική γλώσσα. Με την αναθεώρηση αυτή οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας περιορίσθηκαν σε σημαντικό βαθμό. Παρά την πολιτική και συνταγματική ένταση της περιόδου εκείνης, το αναθεωρημένο Σύνταγμα του 1975/1986, εισάγοντας ένα αμιγώς κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης, εφαρμόσθηκε κατά τρόπο που εξασφάλισε στη χώρα κοινοβουλευτική σταθερότητα και ομαλή πολιτική ζωή.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Η Δεύτερη Αναθεώρηση του Συντάγματος του 1975 (2001)</span></b><br />
<br />
Την άνοιξη του 2001 ψηφίσθηκε μια νέα, πολύ πιο εκτεταμένη αυτή τη φορά, αναθεώρηση του Συντάγματος και, μάλιστα, σε κλίμα κατά κανόνα συναινετικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά την τροποποίηση μεγάλου αριθμού διατάξεων του Συντάγματος, η αναθεώρηση έγινε αποδεκτή, στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων, από τα τέσσερα πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, και, επομένως, ο όρος «συναινετική αναθεώρηση» αποδίδει την πολιτική πραγματικότητα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-JC5bmPBOkLI/WUS3irebpRI/AAAAAAAAqdg/mDsKi4wE5ukB3gwhN7zCfPweb-G9O-OVQCLcBGAs/s1600/greek_parliament.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="1600" height="280" src="https://2.bp.blogspot.com/-JC5bmPBOkLI/WUS3irebpRI/AAAAAAAAqdg/mDsKi4wE5ukB3gwhN7zCfPweb-G9O-OVQCLcBGAs/s640/greek_parliament.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Το αναθεωρημένο Σύνταγμα εισήγαγε νέα ατομικά δικαιώματα (όπως, π.χ., την προστασία της γενετικής ταυτότητας ή την προστασία από την ηλεκτρονική επεξεργασία προσωπικών δεδομένων), νέους κανόνες διαφάνειας στην πολιτική ζωή (χρηματοδότηση πολιτικών κομμάτων, προεκλογικές δαπάνες, σχέσεις των ιδιοκτητών μέσων μαζικής ενημέρωσης με το Κράτος κ.ά.), προσάρμοσε στην πραγματικότητα τα σχετικά προς την ανάδειξη στο βουλευτικό αξίωμα κωλύματα και ασυμβίβαστα με λήψη υπόψη της νομολογίας του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου, εκσυγχρόνισε και αναδιοργάνωσε τις λειτουργίες της Βουλής, ανήγαγε σε συνταγματικό θεσμό τις καίριας σημασίας ανεξάρτητες αρχές, προέβη σε εκτεταμένη μεταρρύθμιση στο πεδίο της Δικαιοσύνης και ενίσχυσε το αποκεντρωτικό σύστημα της χώρας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Η Τρίτη Αναθεώρηση του Συντάγματος του 1975 (2008)</span></b><br />
<br />
Το Σύνταγμα του 1975 αναθεωρήθηκε για τρίτη φορά το 2008 σε περιορισμένο αριθμό διατάξεών του. Μεταξύ των διατάξεων που έγιναν δεκτές, είναι η κατάργηση του επαγγελματικού ασυμβιβάστου, που είχε θεσπισθεί με την αναθεώρηση του 2001, η προσθήκη των νησιωτικών και ορεινών περιοχών της χώρας στη μέριμνα του κοινού νομοθέτη και της Διοίκησης όταν πρόκειται για τη θέσπιση αναπτυξιακών μέτρων, η πρόβλεψη της δυνατότητας της Βουλής να υποβάλλει, υπό προϋποθέσεις, προτάσεις τροποποίησης επί μέρους κονδυλίων του προϋπολογισμού, αλλά και η πρόβλεψη ειδικότερης διαδικασίας ως προς την παρακολούθηση από τη Βουλή της εκτέλεσης του προϋπολογισμού.<br />
<br />
Συμπερασματικώς, το ισχύον Σύνταγμα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως Σύνταγμα με πολιτική και ιστορική νομιμοποίηση, σύγχρονο και προσαρμοσμένο στις διεθνείς εξελίξεις και παρέχον ένα πλήρες θεσμικό πλαίσιο για την Ελλάδα του 21ου αιώνα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Επαναστατική Περίοδος (1821 -1 832) / Α' Ελληνική Δημοκρατία (1821 - 1828) </span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>25 Μαρτίου 1821 Ξεσπά η Επανάσταση στη Νότια Ελλάδα. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1 Ιανουαρίου 1822 «Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδος» (Σύνταγμα της Επιδαύρου). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>13 Απριλίου 1823 «Νόμος της Επιδαύρου» (Σύνταγμα του Άστρους). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>3 Απριλίου 1827 Η Γ´ Εθνική Συνέλευση στην Τροιζήνα εκλέγει ομόφωνα τον Ιωάννη Καποδίστρια Κυβερνήτη της Ελλάδος. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1 Μαΐου 1827 «Πολιτικό Σύνταγμα της Ελλάδος» (Σύνταγμα της Τροιζήνας). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>7 Ιανουαρίου 1828 Άφιξη του Καποδίστρια στην Ελλάδα. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>18 Ιανουαρίου 1828 Μετά από εισήγηση του Καποδίστρια η Βουλή αναστέλλει την ισχύ του «Πολιτικού Συντάγματος της Ελλάδος». Ο Καποδίστριας αποκτά δικτατορικές εξουσίες. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>3 Φεβρουαρίου 1830 Οι τρεις μεγάλες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) αναγνωρίζουν την ανεξαρτησία του Ελληνικού κράτους. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>27 Σεπτεμβρίου 1831 Δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>13 Φεβρουαρίου 1832 Οι τρεις μεγάλες δυνάμεις προσφέρουν το στέμμα της Ελλάδος στον πρίγκιπα της Βαυαρίας Όθωνα. </li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Απόλυτη Μοναρχία (1833 - 1843)</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>6 Φεβρουαρίου 1833 Ο Όθων αποβιβάζεται στο Ναύπλιο ως «Ελέω Θεού Βασιλεύς της Ελλάδος». </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1833 - 1835 Τριμελής Αντιβασιλεία ασκεί τη διακυβέρνηση της χώρας. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>20 Μαΐου 1835 Ο Όθων αναλαμβάνει προσωπικά τη διακυβέρνηση της χώρας. </li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Συνταγματική Μοναρχία (1843 - 1862) </span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>3 Σεπτεμβρίου 1843 Μετά από στάση ο Όθων αναγκάζεται να συναινέσει στη θέσπιση Συντάγματος. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>18 Μαρτίου 1844 Ψηφίζεται το Σύνταγμα του 1844 το οποίο καθιερώνει το πολίτευμα της συνταγματικής μοναρχίας. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>10 Οκτωβρίου 1862 Εξέγερση υποχρεώνει τον Όθωνα να εγκαταλείψει την Ελλάδα. </li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Περίοδος της Κυβερνώσας Βουλής (1862 - 1864)</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Οκτώβριος 1862- Νοέμβριος 1864 Η Ελλάδα κυβερνάται από την Β' Εθνική Συνέλευση </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>18 Μαρτίου 1863 Η Εθνική Συνέλευση αναγορεύει (παμψηφεί) τον Γεώργιο (του οίκου Χόλσταϊν - Σόντερμουργκ - Γλύξμπουργκ της Δανίας) «Συνταγματικόν Βασιλέα των Ελλήνων». </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>13 Ιουλίου 1863 Με τη Συνθήκη του Λονδίνου οι τρεις δυνάμεις και η Δανία κηρύσσουν την Ελλάδα κράτος «μοναρχικόν, ανεξάρτητον και συνταγματικόν». </li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-nNyI5sZ41tw/WUYPP7dgdSI/AAAAAAAAqdw/P3IVFcjUBHgZRzcivVrUbH7yhY_vfrZUwCLcBGAs/s1600/george-olga-01.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="619" data-original-width="480" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-nNyI5sZ41tw/WUYPP7dgdSI/AAAAAAAAqdw/P3IVFcjUBHgZRzcivVrUbH7yhY_vfrZUwCLcBGAs/s400/george-olga-01.png.jpg" width="310" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Πρώτη Περίοδος της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας (1864 - 1923)</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>17 Νοεμβρίου 1864 Τίθεται σε ισχύ το Σύνταγμα του 1864 το οποίο καθιερώνει το πολίτευμα της βασιλευόμενης δημοκρατίας. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>11 Αυγούστου 1875 Ο Γεώργιος Α' αποδέχεται την «αρχή της δεδηλωμένης» διαβάζοντας τον λόγο του θρόνου που συνέταξε ο Χαρίλαος Τρικούπης </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1877 Αποκτούν δικαίωμα ψήφου όλοι οι άρρενες ενήλικοι </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1881 Προσαρτήθηκαν η Θεσσαλία και η περιοχή της Άρτας </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1893 Πτώχευση του Ελληνικού κράτους </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1897 Η Ελλάδα χάνει στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1898 Επιβάλλεται Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος στο Ελληνικό Κράτος </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1903 - 1908 Μακεδονικός αγώνας (1903-1908), εξέγερση στην Κρήτη (1905) και κήρυξη της Ένωσής της με την Ελλάδα (1908). Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρωταγωνιστεί στην Κρητική εξέγερση. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>15 Αυγούστου 1909 Ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος» εκδηλώνει κίνημα στο Γουδί. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Δεκέμβριος 1909 Μετά από πρόσκληση του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» ο Βενιζέλος φθάνει στην Αθήνα. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>2 Ιουνίου 1911 Τίθεται σε ισχύ το Σύνταγμα του 1911 </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1912 - 1913 Οι Βαλκανικοί πόλεμοι καταλήγουν νικηφόρα για την Ελλάδα αλλά στη διάρκειά τους εκδηλώνεται η πρώτη σοβαρή σύγκρουση του (πρωθυπουργού πλέον) Βενιζέλου με τον διάδοχο Κωνσταντίνο </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>5 Μαρτίου 1913 Δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη ο Γεώργιος Α'. Στο θρόνο ανέρχεται ο διάδοχος ως Κωνσταντίνος Α'. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Αύγουστος 1914 Ξεσπά ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και οι πρώτες συγκρούσεις Κωνσταντίνου και Βενιζέλου. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>21 Φεβρουαρίου 1915 Ο Βενιζέλος παραιτείται με σκοπό να προκαλέσει εκλογές. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>31 Μαρτίου 1915 Το Κόμμα των Φιλελευθέρων (Βενιζέλος) κερδίζει τις εκλογές και σχηματίζει κυβέρνηση. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>29 Οκτωβρίου 1915 Λόγω των συνεχιζόμενων διαφωνιών για την εξωτερική πολιτική, ο Βενιζέλος παραιτείται. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>6 Δεκεμβρίου 1915 Στις εκλογές που πραγματοποιούνται το κόμμα των Φιλελευθέρων αρνείται να συμμετάσχει. Οι βασιλικοί κερδίζουν μεγάλη πλειοψηφία και σχηματίζουν κυβέρνηση. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>17 Αυγούστου 1916 Ξεσπά στη Θεσσαλονίκη το κίνημα της Εθνικής Άμυνας από Βενιζελικούς. Σχηματίζεται τον Σεπτέμβριο επαναστατική κυβέρνηση υπό τον Βενιζέλο. Στις 11 Νοεμβρίου η κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης κηρύσσει τον πόλεμο στη Γερμανία και στην Αυστροουγγαρία. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>30 Μαΐου 1917 Οι σύμμαχοι (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) εξαναγκάζουν τον Κωνσταντίνο και τον διάδοχο Γεώργιο να παραιτηθούν και να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Στον θρόνο ανέρχεται ο δευτερότοκος γιος του Κωνσταντίνου Αλέξανδρος. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>14 Ιουνίου 1917 Ο Βενιζέλος επιστρέφει στην Αθήνα και αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση ολόκληρης της Ελλάδος. Αναβιώνει η βουλή που είχε προέλθει από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1915 (Βουλή των Λαζάρων). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>12 Οκτωβρίου 1920 Ο Αλέξανδρος πεθαίνει από σηψαιμία. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1 Νοεμβρίου 1920 Στις εκλογές οι αντιβενιζελικοί / βασιλικοί κερδίζουν τις εκλογές παρά τις μεγάλες διπλωματικές επιτυχίες του Βενιζέλου που οδήγησαν στην «Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>22 Νοεμβρίου 1920 Διεξάγεται νόθο δημοψήφισμα που εγκρίνει με 99% την επιστροφή του Κωνσταντίνου. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Αύγουστος 1922 Η κατάρρευση του Ελληνικού μετώπου στη Μικρά Ασία οδηγεί στην καταστροφή της Σμύρνης. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>11 Σεπτεμβρίου 1922 Ξεσπά κίνημα με επικεφαλής τον Βενιζελικό αξιωματικό Νικόλαο Πλαστήρα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>14 Σεπτεμβρίου 1922 Ο Κωνσταντίνος παραιτείται υπέρ του υιού του Γεωργίου Β' και εγκαταλείπει μόνιμα την Ελλάδα. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Νοέμβριος 1922 Δικάζονται και εκτελούνται έξι ηγετικά στελέχη της αντιβενιζελικής παράταξης ως υπεύθυνα για τη Μικρασιατική καταστροφή (Δίκη των Εξ). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>16 Δεκεμβρίου 1923 Στις εκλογές τα φιλοβασιλικά κόμματα απέχουν και οι Βενιζελικοί θριαμβεύουν. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>19 Δεκεμβρίου 1923 Ο Γεώργιος Β' υποχρεώνεται να αναχωρήσει από την Ελλάδα. Η άσκηση της βασιλικής εξουσίας ανατίθεται στο Ναύαρχο Κουντουριώτη. </li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/--9HP-eO0UgQ/WUYPzOCsm6I/AAAAAAAAqd4/bUWhDRn68WslalUI0vCvfu6xAxGwOAE8QCLcBGAs/s1600/%25CE%25A4%25CE%2591%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2599%25CE%259A%25CE%2591%2B%25CE%25A3%25CE%25A5%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%2593%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2591%2B%25CE%2591%25CE%25A0%25CE%259F%2B%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%259D%2B%25CE%25A1%25CE%2597%25CE%2593%25CE%2591%2B%25CE%2595%25CE%25A9%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%2597%25CE%259C%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2591%2Bethn-amyna.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="706" data-original-width="1023" height="275" src="https://3.bp.blogspot.com/--9HP-eO0UgQ/WUYPzOCsm6I/AAAAAAAAqd4/bUWhDRn68WslalUI0vCvfu6xAxGwOAE8QCLcBGAs/s400/%25CE%25A4%25CE%2591%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2599%25CE%259A%25CE%2591%2B%25CE%25A3%25CE%25A5%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%2593%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2591%2B%25CE%2591%25CE%25A0%25CE%259F%2B%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%259D%2B%25CE%25A1%25CE%2597%25CE%2593%25CE%2591%2B%25CE%2595%25CE%25A9%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%2597%25CE%259C%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2591%2Bethn-amyna.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία (1924 - 1935)</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>2 Ιανουαρίου 1924 Ο Νικόλαος Πλαστήρας καταθέτει την «εξουσίαν της Επαναστάσεως» στην Δ' Εθνική Συνέλευση. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>25 Μαρτίου 1924 Η Εθνική Συνέλευση κηρύττει έκπτωτη τη δυναστεία των Γλύξμπουργκ και εγκαθιδρύει πολίτευμα Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας (επικυρώνεται με το δημοψήφισμα της 13 / 4 / 1924). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>25 Ιουνίου 1925 Με στρατιωτικό κίνημα ο Θ. Πάγκαλος (Βενιζελικός στρατηγός και βουλευτής) εξαναγκάζει την κυβέρνηση σε παραίτηση, σχηματίζει κυβέρνηση που λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης, τροποποιεί αυθαίρετα το Σύνταγμα και κηρύσσει δικτατορία στις 4 Ιανουαρίου 1926. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>22 Αυγούστου 1926 Ο Βενιζελικός στρατηγός Γ. Κονδύλης ανατρέπει τον Πάγκαλο και αποκαθιστά τη Δημοκρατία </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>3 Ιουνίου 1927 Τίθεται σε ισχύ το Σύνταγμα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. 1928 - 1932 Η τελευταία κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>5 Μαρτίου 1933 Στις εκλογές πλειοψηφεί η αντιβενιζελική παράταξη. Ο Νικόλαος Πλαστήρας οργανώνει την επομένη στρατιωτικό κίνημα που αποτυγχάνει, όπως και το στρατιωτικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Απρίλιος - Ιούνιος 1935 Η κυβέρνηση του Π. Τσαλδάρη (αντιβενιζελικοί) με σειρά Συντακτικών Πράξεων αναστέλλει, καταργεί ή τροποποιεί διατάξεις του Συντάγματος. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>9 Ιουνίου 1935 Οι Βενιζελικοί απέχουν από τις εκλογές. </li>
</ul>
<b><span style="color: #3d85c6;"><br /></span></b>
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Δεύτερη Περίοδος της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας (1935 - 1936)</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>1 Οκτωβρίου 1935 Μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα του Γ. Κονδύλη (που έχει περάσει στην αντιβενιζελική παράταξη) ο Τσαλδάρης υποχρεώνεται να καταργήσει το Σύνταγμα του 1927, να επαναφέρει το Σύνταγμα του 1864 / 1911 και να προκηρύξει δημοψήφισμα για την επαναφορά της Βασιλείας. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>3 Νοεμβρίου 1935 Με άλλο ένα νόθο δημοψήφισμα η βασιλεία επιστρέφει (με 97,88%). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>25 Νοεμβρίου 1935 Ο Γεώργιος ο Β' επιστρέφει στην Ελλάδα. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>26 Ιανουαρίου 1936 Οι εκλογές διεξάγονται με απλή αναλογική, τα δύο κόμματα (Βενιζελικοί και αντιβενιζελικοί) δεν μπορούν να σχηματίσουν πλειοψηφία και το ΚΚΕ καθίσταται ρυθμιστής. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>13 Απριλίου 1936 Λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης (ως προσωρινή λύση) από τη Βουλή ο Ιωάννης Μεταξάς (αντιβενιζελικός πολιτικός, πρώην στρατιωτικός). </li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Δικτατορία της 4ης Αυγούστου (1936 - 1941)</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>4 Αυγούστου 1936 Ο Μεταξάς με τη συναίνεση του Γεώργιου εγκαθιστά δικτατορία. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>28 Οκτωβρίου 1940 Μετά το «όχι» του Μεταξά, η Ελλάδα εμπλέκεται στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Κατοχή (1941 - 1944)</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Απρίλιος 1941 Η Ελλάδα καταλαμβάνεται από τις Δυνάμεις του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία). Ο Γεώργιος Β' και η Κυβέρνηση (ο Μεταξάς έχει πεθάνει) εγκαταλείπουν την Ελλάδα. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1941 - 1944 Την Ελλάδα «κυβερνούν» κυβερνήσεις-μαριονέτες των Γερμανών. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>20 Μαΐου 1944 Στο «Εθνικό Συμβούλιο» του Λιβάνου συμφωνήθηκε μεταξύ των εκπροσώπων όλων των κομμάτων και των οργανώσεων της Εθνικής Αντίστασης ότι μετά την απελευθέρωση ο Ελληνικός λαός «θα αποφασίσει κυριάρχως και δια το πολίτευμα και δια το κοινωνικό καθεστώς και την κυβέρνηση της αρεσκείας του». Οι συμφωνίες επικυρώνονται και διευρύνονται στην Καζέρτα (24 / 9 / 1944). </li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Ανώμαλη Περίοδος (1944 - 1949)</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>18 Οκτωβρίου 1944 Μετά την αποχώρηση των Γερμανών εγκαθίσταται στην Ελλάδα η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Δεκέμβριος 1944 - Ιανουάριος 1945 Δεκεμβριανά </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>12 Φεβρουαρίου 1945 Η Συμφωνία της Βάρκιζας οδηγεί σε κατάπαυση του πυρός και ορίζει διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την επίλυση του πολιτειακού και διενέργεια εκλογών για την ανάδειξη Συντακτικής Συνέλευσης (που θα καταρτίσει νέο Σύνταγμα). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>31 Μαρτίου 1946 Στις εκλογές απέχει η Αριστερά. Θρίαμβος του δεξιού Λαϊκού κόμματος του Π. Τσαλδάρη (πρώην αντιβενιζελικοί). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1 Σεπτεμβρίου 1946 Το δημοψήφισμα αποβαίνει υπέρ της επανόδου του Γεωργίου Β'. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1946 - 1949 Εμφύλιος Πόλεμος. Η δεξιά (πρώην αντιβενιζελικοί) και το κέντρο (πρώην Βενιζελικοί) συνασπίζονται κατά του κομμουνιστικού κινδύνου. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1 Απριλίου 1947 Πεθαίνει ο Γεώργιος Β'. Τον διαδέχεται ο αδελφός του (τριτότοκος γιος του Κωνσταντίνου Α') Παύλος. </li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-YbMkegFaShU/WUYQzvrmH3I/AAAAAAAAqeE/Uon0I5Pb6mQV1amxa7xZMWUoOiSrz7D-wCLcBGAs/s1600/5_antartes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-YbMkegFaShU/WUYQzvrmH3I/AAAAAAAAqeE/Uon0I5Pb6mQV1amxa7xZMWUoOiSrz7D-wCLcBGAs/s400/5_antartes.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Τρίτη Περίοδος της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας (1949 - 1967) </span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>5 Μαρτίου 1950 Διεξάγονται οι πρώτες εκλογές μετά τον Εμφύλιο </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1950 - 1952 Πολιτική κυριαρχία του κέντρου. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1 Ιανουαρίου 1952 Τίθεται σε ισχύ το Σύνταγμα του 1952 (η συνέχεια του Συντάγματος 1864 / 1911) </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>16 Νοεμβρίου 1952 Στις εκλογές (που ψηφίζουν για πρώτη φορά οι Ελληνίδες) κυριαρχεί απόλυτα το νέο κόμμα της δεξιάς Ελληνικός Συναγερμός με αρχηγό τον Αλέξανδρο Παπάγο. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οκτώβριος 1955 Ο Παπάγος πεθαίνει. Πριν το κόμμα του εκλέξει τον διάδοχο ο Παύλος θα δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον υπουργό Δημοσίων Έργων του Παπάγου και νέο πολιτικό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο Καραμανλής διαλύει τον Εθνικό Συναγερμό και ιδρύει την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ) που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος της παλιάς αντιβενιζελικής παράταξης, αλλά και πολλούς πρώην Βενιζελικούς και κεντρώους (Κανελλόπουλος, Αβέρωφ, κ.ά.). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1956 - 1963 Οκταετία Καραμανλή </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>11 Μαΐου 1958 Το αριστερό κόμμα της ΕΔΑ αναδεικνύεται στις εκλογές αξιωματική αντιπολίτευση. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>29 Οκτωβρίου 1961 Οι εκλογές χαρακτηρίζονται νόθες από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ξεκινά ο «ανένδοτος αγών». </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>21 Φεβρουαρίου 1963 Ο Καραμανλής καταθέτει στη Βουλή πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>22 Μαΐου 1963 Δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρ. Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>3 Νοεμβρίου 1963 Στις εκλογές πλειοψηφεί η Ένωση Κέντρου (ΕΚ) αλλά με μικρή διαφορά από την ΕΡΕ. Ο Καραμανλής αποχωρεί από την ενεργό πολιτική. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>16 Φεβρουαρίου 1964 Μεγάλη εκλογική νίκη της ΕΚ που της δίνει απόλυτη πλειοψηφία των εδρών. Πρωθυπουργός ο Γεώργιος Παπανδρέου. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Μάρτιος 1964 Πεθαίνει ο Παύλος και τον διαδέχεται ο Κωνσταντίνος Β' </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>15 Ιουλίου 1965 Ξεκινά η μεγάλη πολιτική και συνταγματική κρίση. Ο Κωνσταντίνος εξαναγκάζει τον Παπανδρέου σε παραίτηση και διορίζει διαδοχικά τρεις κυβερνήσεις «αποστατών» από την Ένωση Κέντρου. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>24 Σεπτεμβρίου 1965 Η τρίτη κυβέρνηση των αποστατών με πρωθυπουργό τον Στ. Στεφανόπουλο κατορθώνει να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Απρίλιος 1967 Μετά από μυστική συμφωνία Παπανδρέου (ΕΚ), του αρχηγού της ΕΡΕ Π. Κανελλόπουλου και του Κωνσταντίνου ο δεύτερος αναλαμβάνει την πρωθυπουργία με σκοπό να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές τον Μάιο του 1967. </li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Στρατιωτική Δικτατορία της 21ης Απριλίου (1967 - 1974)</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>21 Απριλίου 1967 Στρατιωτικό πραξικόπημα κατώτερων αξιωματικών (συνταγματαρχών) επιβάλλει δικτατορικό καθεστώς και υποχρεώνει τον Κωνσταντίνο να διορίσει κυβέρνηση αποτελούμενη από στρατιωτικούς και δικαστικούς. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>13 Δεκεμβρίου 1967 Ο Κωνσταντίνος μετά από ένα αποτυχημένο κίνημα κατά των δικτατόρων εγκαταλείπει την Ελλάδα. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>15 Νοεμβρίου 1968 Μετά από ένα νόθο δημοψήφισμα τίθεται σε ισχύ το πρώτο δικτατορικό Σύνταγμα του 1968. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1 Ιουνίου 1973 Καταργείται η Μοναρχία με Συντακτική Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>4 Οκτωβρίου 1973 Μετά από νόθο δημοψήφισμα τίθεται σε ισχύ το δεύτερο δικτατορικό Σύνταγμα του 1973 («Προεδρικής Δημοκρατίας»). Πρόεδρος ο αρχηγός των πραξικοπηματιών Γεώργιος Παπαδόπουλος. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>8 Οκτωβρίου 1973 Διορίζεται πρωθυπουργός ο πολιτικός Σπύρος Μαρκεζίνης με σκοπό να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>17 Νοεμβρίου 1973 Εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η χώρα κηρύσσεται σε κατάσταση πολιορκίας. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>25 Νοεμβρίου 1973 Ο Παπαδόπουλος ανατρέπεται από τον Δημήτρη Ιωαννίδη. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ιούλιος 1974 Η απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου από την χούντα των Αθηνών οδηγεί σε Τουρκική απόβαση στην Κύπρο (20 / 7). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>23 Ιουλίου 1974 Η δικτατορία καταρρέει. </li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-Dso3x5SvBp4/WUYSM6voUpI/AAAAAAAAqeQ/jmCbqy6CtIczcQJHRPnGs1sU4oTQNLjsgCLcBGAs/s1600/oi-prothupourgoi-tis-elladas-apo-to-1974-mexri-simera-4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="679" data-original-width="940" height="288" src="https://4.bp.blogspot.com/-Dso3x5SvBp4/WUYSM6voUpI/AAAAAAAAqeQ/jmCbqy6CtIczcQJHRPnGs1sU4oTQNLjsgCLcBGAs/s400/oi-prothupourgoi-tis-elladas-apo-to-1974-mexri-simera-4.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία (1974 - 2006)</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>24 Ιουλίου 1974 Επιστρέφει ο Καραμανλής από το Παρίσι και αναλαμβάνει να σχηματίσει Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με συμμετοχή μελών της ΕΡΕ και της Ένωσης Κέντρου. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ιούλιος - Αύγουστος 1974 Χορηγείται αμνηστία. Νομιμοποιείται το ΚΚΕ. Τίθεται σε ισχύ προσωρινά το Σύνταγμα του 1952 με εξαίρεση τις διατάξεις για το Πολίτευμα. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>17 Νοεμβρίου 1974 Στις εκλογές θριαμβεύει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας που ίδρυσε ο Καραμανλής (δεύτερο κόμμα η Ένωση Κέντρου). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>8 Δεκεμβρίου 1974 Στο τελευταίο (και μόνο γνήσιο) δημοψήφισμα στην Ελληνική πολιτική ιστορία ο Ελληνικός λαός με 70% επιλέγει την αβασίλευτη δημοκρατία. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>9 Δεκεμβρίου 1974 Εκλέγεται από τη βουλή ως προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Μιχαήλ Στασινόπουλος. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>11 Ιουνίου 1975 Τίθεται σε ισχύ το νέο Σύνταγμα του 1975 (το οποίο ισχύει αναθεωρημένο μέχρι σήμερα).</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>19 Ιουνίου 1975 Εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη Βουλή ο Κωνσταντίνος Τσάτσος. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>20 Νοεμβρίου 1977 Η Νέα Δημοκρατία κερδίζει ξανά τις εκλογές (δεύτερο κόμμα το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>5 Μαΐου 1980 Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στις 10 / 5 ο Γεώργιος Ράλλης τον αντικαθιστά στην Πρωθυπουργία και στην αρχηγία της Ν.Δ. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1 Ιανουαρίου 1981 Η Ελλάδα εντάσσεται στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες (ΕΟΚ) </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>18 Οκτωβρίου 1981 Τις εκλογές κερδίζει με μεγάλη διαφορά το ΠΑΣΟΚ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ορκίζεται πρωθυπουργός. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Μάρτιος 1985 Ο Κ. Καραμανλής παραιτείται. Συνταγματικό θέμα με την ψήφο του Προέδρου της Βουλής (Ι. Αλευρά) που έχει αναλάβει προσωρινά καθήκοντα Προέδρου Δημοκρατίας. Εκλέγεται νέος πρόεδρος ο Χρ. Σαρτζετάκης. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>2 Ιουνίου 1985 Το ΠΑΣΟΚ κερδίζει τις εκλογές. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>12 Μαρτίου 1986 Τίθεται σε ισχύ το αναθεωρημένο Σύνταγμα 1975 / 1986 (μεταφρασμένο ολόκληρο στη Δημοτική). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>18 Ιουνίου 1989 Στις εκλογές κανένα κόμμα δεν λαμβάνει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή (λόγω του συστήματος απλής αναλογικής). Τελικά σχηματίζεται κυβέρνηση από τον Τζ. Τζανετάκη με υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας και της Αριστεράς. Ο Α. Παπανδρέου και ορισμένοι υπουργοί του παραπέμπονται για οικονομικά σκάνδαλα στο Ανώτατο Δικαστήριο (τελικά θα αθωωθεί). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>5 Νοεμβρίου 1989 Στις εκλογές κανένα κόμμα δεν αποκτά την πλειοψηφία στη Βουλή και έτσι σχηματίζεται οικουμενική κυβέρνηση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Αριστεράς) με πρωθυπουργό τον Ξεν. Ζολώτα. 8 Απριλίου 1990 Στις εκλογές η Νέα Δημοκρατία καταλαμβάνει τις μισές έδρες της Βουλής (150), αλλά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σχηματίζει κυβέρνηση που τελικά λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης (152 βουλευτές). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>4 Μαΐου 1990 Εκλέγεται για δεύτερη θητεία ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>10 Οκτωβρίου 1993 Στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ επικρατεί και σχηματίζει κυβέρνηση ο Ανδρέας Παπανδρέου. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>8 Μαρτίου 1995 Εκλέγεται νέος πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κωστής Στεφανόπουλος. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ιανουάριος 1996 Ο Ανδρέας Παπανδρέου αδυνατεί (λόγω προβλημάτων υγείας) να ασκήσει καθήκοντα πρωθυπουργού. Ο Κώστας Σημίτης τον αντικαθιστά στην Πρωθυπουργία και στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>22 Σεπτεμβρίου 1996 Στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ επικρατεί και σχηματίζει κυβέρνηση ο Κώστας Σημίτης. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>8 Φεβρουαρίου 2000 Ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος εκλέγεται για δεύτερη θητεία Προέδρου της Δημοκρατίας. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>9 Απριλίου 2000 Στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ επικρατεί και πάλι. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>6 Απριλίου 2001 Τίθεται σε ισχύ το αναθεωρημένο Σύνταγμα 1975 / 1986 / 2001 </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>7 Μαρτίου 2004 Στις εκλογές επικρατεί η Νέα Δημοκρατία και σχηματίζεται κυβέρνηση από τον Κώστα Καραμανλή (ανιψιό του Κωνσταντίνου Καραμανλή). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>8 Φεβρουαρίου 2005 Η Βουλή εκλέγει ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κάρολο Παπούλια. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>25 Μαΐου 2006 Η Νέα Δημοκρατία καταθέτει στη Βουλή την πρότασή της για αναθεώρηση του Συντάγματος 1975 / 1986 / 2001.</li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-3DwehoDLkWE/WUYVAoOqD3I/AAAAAAAAqec/2IufrNIqR9c16Y2W9xAEv-AwTXDQL-nKwCLcBGAs/s1600/173.001.01-01%2B%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="962" height="640" src="https://2.bp.blogspot.com/-3DwehoDLkWE/WUYVAoOqD3I/AAAAAAAAqec/2IufrNIqR9c16Y2W9xAEv-AwTXDQL-nKwCLcBGAs/s640/173.001.01-01%2B%25281%2529.jpg" width="410" /></a></div>
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ 1911 </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΙΣΑΓΩΓΗ</b></span><br />
<br />
Στις αρχές του 20ου αιώνα, παρατηρούνται στη χώρα σημαντικές κοινωνικοπολιτικές ανακατατάξεις, που συναρτήθηκαν με τις κυοφορούμενες τότε διεθνείς εξελίξεις και είχαν ως αποτέλεσμα το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδί. Το Σύνταγμα του 1911 υπήρξε άμεση απόρροια της αναγεννητικής προσπάθειας, της οποίας ηγήθηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Στην οργάνωση, τις αρμοδιότητες και τη λειτουργία της Βουλής, το νέο Σύνταγμα επέφερε σημαντικές μεταβολές. Δε μπορεί, φυσικά, να συγκριθεί με το Σύνταγμα του 2001, αλλά ούτε και με το εν δυνάμει Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, καθώς έχουν δημιουργηθεί σε τελείως διαφορετικές εποχές και κάθε φορά καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες της εκάστοτε κοινωνίας.<br />
<br />
Ακόμα κι έτσι, όμως, το Σύνταγμα του 1911 δεν παύει να αποτελεί ένα σε πολλά σημεία καινοτόμο Σύνταγμα. Η χρησιμότητα της μελέτης της συνταγματικής ιστορίας είναι
πολλαπλή. Η γνώση της εξέλιξης των
συνταγματικών θεσμών βοηθά ως ακολούθως :</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(α)</span></b> Την ερμηνεία του
ισχύοντος συνταγματικού δικαίου, καθώς
πολλοί από τους θεσμούς του έχουν δοκιμασθεί στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να είναι δυνατή η ορθότερη
στάθμισή τους στα σημερινά δεδομένα, με βάση την εμπειρία της εφαρμογής τους σε
άλλες περιστάσεις. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(β) </span></b> Τη
συνειδητοποίηση της ιστορικής σχετικότητας των σημερινών θεσμών, στο μέτρο που
τους εντάσσει σε μία μακρά ιστορική πορεία,
έτσι ώστε να καθιστά δυνατή τη μελέτη αλλά και την ενδεχόμενη κριτική
τους, όχι με τα απόλυτα μέτρα των ουτοπικών αφαιρέσεων, αλλά με τα αυστηρά κριτήρια του συγκεκριμένου
γίγνεσθαι.<br />
<br />
Αυτό πρέπει να τονισθεί διότι
στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, παρατηρείται τόσο στον επιστημονικό, όσο και στον πολιτικό λόγο η τάση, οι
σημερινοί θεσμοί να κρίνονται ενόψει κάποιου (ανύπαρκτου) ιδεατού μοντέλου δημοκρατικής οργάνωσης της
πολιτείας, και όχι με αφετηρία τα
συγκεκριμένα δεδομένα της χώρας.<br />
<br />
Με αποτέλεσμα, στο όνομα της επίκλησης κάποιων
ιδεατών προτύπων, η προβληματική πάνω στους συνταγματικούς θεσμούς, να
αποσπάται συχνά από τα υπαρκτά προβλήματα και να κινείται, στην καλύτερη των
περιπτώσεων, στο χώρο της πολιτικής
φιλοσοφίας. Αντίθετα, η γνώση της συνταγματικής ιστορίας, επιτρέποντας συγκρίσεις τόσο στο χώρο, όσο
και στο χρόνο, καθιστά δημιουργικότερη τη συζήτηση, καθώς μας επιτρέπει να έχουμε επίγνωση της
συγκεκριμένης πραγματικότητας με την οποία ασχολούμαστε. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(γ)</span></b> Η συνταγματική
ιστορία αποτελεί, επίσης, οδηγό πολιτικής συμπεριφοράς. Πρακτικές που ακολουθήθηκαν στο παρελθόν είναι
πιθανό, αν εφαρμοστούν πάλι, να οδηγήσουν σε ανάλογα αποτελέσματα. Από την
άποψη αυτή, η συνταγματική ιστορία διδάσκει, αφού, όσο και αν οι καταστάσεις
αλλάζουν, έχει παρατηρηθεί πώς
αντίστοιχες συμπεριφορές είναι δυνατόν να έχουν παραπλήσιες συνέπειες. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(δ)</span></b> Τέλος, η συνταγματική ιστορία, έχοντας ως επίκεντρο τους πολιτικούς θεσμούς,
διευκολύνει τη γενική ιστορική έρευνα, βοηθώντας μία αμεσότερη κατανόηση των
αντιτιθέμενων ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων. Κι αυτό διότι, γύρω από τη διαμόρφωση, τη σκοπιμότητα και την εφαρμογή των πολιτικών
θεσμών, αποκρυσταλλώνονται πιο ανάγλυφα
παρ’ ότι σε άλλα πεδία οι συγκρουόμενες τάσεις, με αποτέλεσμα η επισήμανση των
συμπτώσεων και των διαφορών στις απόψεις των πολιτικών υποκειμένων να καθίσταται
ευκολότερη<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 1911</b></span><br />
<br />
Το Σύνταγμα του 1864 , το οποίο για τα Ελληνικά δεδομένα υπήρξε πράγματι μακρόβιο, αναθεωρήθηκε
το 1911. Η αναθεώρηση πραγματοποιήθηκε χωρίς την τήρηση του άρθρου 107. Όπως όλες σχεδόν οι «αναθεωρήσεις» των Ελληνικών Συνταγμάτων, έτσι και η αναθεώρηση του 1911 δεν έγινε σε
ομαλές συνταγματικοπολιτικές συνθήκες. Η ιστορία της αρχίζει με την έναρξη της περιόδου του
ελεγχόμενου κοινοβουλευτισμού, που
σηματοδοτείται με την άνοδο στην εξουσία της (72ης) κυβέρνησης
«θερινών διακοπών» του Δ. Ράλλη.
Στις 7 Ιουλίου 1909 χωρίς να διαθέτει τη δεδηλωμένη, καθόσον η
παράταξη Θεοτόκη εξακολουθούσε να διατηρεί την πλειοψηφία, κυβέρνηση σχηματίζει
ο Δ. Ράλλης, αρχηγός μέχρι τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης.<br />
<br />
Πρόκειται για
κυβέρνηση κατά τύπους συγγνωστής μειοψηφίας. Ο Δ. Ράλλης ζήτησε από τον
Γεώργιο τη διάλυση της Βουλής και τη διεξαγωγή εκλογών, επειδή η κομματική
σύνθεση της Βουλής δεν προσέφερε δυνατότητες εξασφάλισης ψήφου εμπιστοσύνης
στην κυβέρνηση. Ο Γεώργιος δεν συγκατατέθηκε στη διάλυση και ο Ράλλης παρέμεινε
μέχρι τη νέα σύνοδο της Βουλής, με την ελπίδα του σχηματισμού κυβέρνησης
συνασπισμού. Η κυβέρνηση Ράλλη, που ονομάστηκε «κυβέρνησις θερινών διακοπών»
παραιτήθηκε στις 15 Αυγούστου 1909, την ημέρα εκδήλωσης του στρατιωτικού
κινήματος.</div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Η κυβέρνηση αυτή ανήλθε χωρίς τη δεδηλωμένη, χωρίς να λάβει ψήφο
εμπιστοσύνης κατά τη διάρκεια των 37
ημερών που διατηρήθηκε και που συνέπιπταν με τις θερινές διακοπές της
Βουλής. Θέλησε να αναλάβει ρόλο
προεκλογικής κυβέρνησης, πλην όμως δεν
το κατόρθωσε. Αλλά και η παραίτησή της
οφείλεται σε διαφωνία με τον στρατιωτικό σύνδεσμο και όχι σε τελική καταψήφισή
της. Την κυβέρνηση Ράλλη διαδέχθηκε η 73η «ανορθωτική»
κυβέρνηση Κυρ. Μαυρομιχάλη. Στις
15 Αυγούστου 1909, την ημέρα δηλαδή εκδήλωσης του στρατιωτικού
κινήματος, πρωθυπουργός διορίστηκε ο
αρχηγός του τρίτου σε κοινοβουλευτική δύναμη
«Εθνικού Κόμματος», Κυρ. Μαυρομιχάλης, ο οποίος και δέχτηκε τους όρους του στρατιωτικού συνδέσμου.<br />
<br />
Η
«ανορθωτική» κυβέρνηση
Μαυρομιχάλη διορίστηκε χωρίς τη δεδηλωμένη, είναι πάντως δύσκολο να γίνεται
λόγος για δεδηλωμένη κάτω από τις περιστάσεις αυτές. Η κυβέρνηση Μαυρομιχάλη
διετηρείτο «με την αναγκαστική εμπιστοσύνη» της βουλής, κάτω από την πίεση των
στρατιωτικών, και την απειλή ανοικτής
στρατιωτικής επέμβασης, την οποία ο Μαυρομιχάλης φρόντιζε να υπενθυμίζει στους
άλλους πολιτικούς αρχηγούς και κατόρθωσε την επιψήφιση πολλών νομοσχεδίων. Το
μέτρο της επίδρασης αυτής φάνηκε στις 4 Νοεμβρίου με την επιψήφιση εκλογικής
μεταρρύθμισης, που έθιγε τα
συμφέροντα βουλευτών, η οποία όπως δήλωσε ο Μαυρομιχάλης, ισοδυναμούσε με ψήφο εμπιστοσύνης της βουλής
προς την κυβέρνηση.<br />
<br />
Πέντε μήνες μετά τον διορισμό της, τον Ιανουάριο του 1910,
παραιτήθηκε η κυβέρνηση Κυρ. Μαυρομιχάλη. Η απομάκρυνση της κυβέρνησης ανήκε
στους όρους του στρατιωτικού συνδέσμου. Ακολούθησε η 74η μεταβατική κυβέρνηση Στ. Δραγούμη. Στις 15 Ιανουαρίου 1910 το
συμβούλιο του συνδέσμου υπέδειξε ως νέο πρωθυπουργό, με ψήφους 8 υπέρ και 4
κατά, τον Στ. Δραγούμη. Ο Βενιζέλος
ανέλαβε την πρωτοβουλία να ανακοινώσει τα αποτελέσματα και να προβεί στις
τελικές συνεννοήσεις. Στις 16 Ιανουαρίου συγκαλείται το συμβούλιο του
στέμματος, όπου επιτυγχάνεται συμφωνία των βασικών παραγόντων της πολιτικής
ζωής και η έξοδος προς την κοινοβουλευτική ομαλότητα.</div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-wD9_2eQsCs0/WUdOikI2_DI/AAAAAAAAqes/oa-GKGNFCB8K_pl0IEvAa2EJ5lc7riQVgCLcBGAs/s1600/%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%2B%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3%2B%25CE%2592%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2597%25CE%25A3%2B%25CE%25A4%25CE%25A9%25CE%259D%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%25A9%25CE%259D15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="942" data-original-width="1200" height="313" src="https://1.bp.blogspot.com/-wD9_2eQsCs0/WUdOikI2_DI/AAAAAAAAqes/oa-GKGNFCB8K_pl0IEvAa2EJ5lc7riQVgCLcBGAs/s400/%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%2B%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3%2B%25CE%2592%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2597%25CE%25A3%2B%25CE%25A4%25CE%25A9%25CE%259D%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%25A9%25CE%259D15.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στις 18 Ιανουαρίου 1910, κυβέρνηση σχημάτισε ο Στ. Δραγούμης με υπουργό
στρατιωτικών τον αρχηγό του στρατιωτικού συνδέσμου Νικ. Ζορμπά. Η κυβέρνηση
Δραγούμη μπορεί να χαρακτηριστεί μεταβατική. Η όχι ανεπηρέαστη προαπόφαση των πολιτικών δυνάμεων στο συμβούλιο του
στέμματος, προσδίδει στην κυβέρνηση
Δραγούμη -τυπικά- τη δεδηλωμένη. Οι συνθήκες που έχουν
διαμορφωθεί δεν επιτρέπουν να γίνεται λόγος κατά κυριολεξία για δεδηλωμένη. Το
κοινοβουλευτικό σύστημα δε λειτουργεί ανεπηρέαστα, αλλά κάτω από την πίεση εξωκοινοβουλευτικής
δύναμης, του στρατιωτικού συνδέσμου. Ιδιαίτερη όμως σημασία έχει ότι διατηρούνται τα κοινοβουλευτικά
προσχήματα.<br />
<br />
Από αυτή την άποψη και μόνο
θα μπορούσε να λεχθεί ότι η μεταβατική κυβέρνηση Δραγούμη διέθετε τη
δεδηλωμένη. Στις 4 Φεβρουαρίου 1910 έγινε εκλογή προέδρου της β' έκτακτης συνόδου της βουλής. Εκλέχθηκε σχεδόν
παμψηφεί ο κυβερνητικός υποψήφιος Ν. Τσαμαδός. Την κυβέρνηση Δραγούμη
στήριξαν κοινοβουλευτικά όλα τα κόμματα. Την επομένη ο πρωθυπουργός με τις προγραμματικές
δηλώσεις, αναγνωρίζει την
«ιδιόρρυθμη» προέλευση και σχηματισμό
της κυβέρνησης και τονίζει ότι βασική αποστολή της είναι η διεξαγωγή εκλογών
και η σύγκληση αναθεωρητικής βουλής.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Στη συνεδρίαση της βουλής της 18ης Φεβρουαρίου 1910 ψηφίστηκε με 150 ψήφους υπέρ και 11 κατά, πρόταση του βουλευτή Βοκοτόπουλου και 17 άλλων βουλευτών μεταξύ των οποίων και οι Ράλλης και Θεοτόκης, για την αναθεώρηση μη θεμελιωδών διατάξεων
του Συντάγματος. Σύμφωνα με το άρθρο
107 για το ίδιο θέμα έπρεπε να
αποφασίσει και πάλι η βουλή της επόμενης περιόδου. Μετά από συμφωνία των
κομμάτων, στην οποία δεν έφερε αντιρρήσεις ο βασιλιάς, συντμήθηκε η διαδικασία. Στις 30 Ιουνίου 1910 κηρύχτηκε η λήξη της βουλευτικής
περιόδου και προκηρύχθηκαν εκλογές διπλής αναθεωρητικής βουλής.<br />
<br />
Η κυβέρνηση
Δραγούμη, τελευταία της παλαιάς περιόδου, διεξήγαγε τις εκλογές της 8ης
Αυγούστου 1910, αφετηρία μιας νέας περιόδου της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, παρέμεινε δύο μήνες μετά τις εκλογές και
παραιτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1910. Η έναρξη εργασιών της νέας βουλής έγινε
την 1η Σεπτεμβρίου 1910. Στις 27 Σεπτεμβρίου εκλέγεται πρόεδρος της βουλής ο Κ.
Έσλιν. Με διάταγμα της 12ης Οκτωβρίου 1910 διαλύθηκε η αναθεωρητική
βουλή. Στις εκλογές που επακολούθησαν δεν έλαβαν μέρος τα παλαιά πολιτικά
κόμματα. Την κυβέρνηση Δραγούμη
διαδέχθηκε η 75η μακρόβια κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου. Στις 6 Οκτωβρίου
1910 ο Ελ. Βενιζέλος, που ήδη είχε εκλεγεί πρώτος βουλευτής Αττικοβοιωτίας, σχηματίζει την πρώτη κυβέρνησή του. </div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Ο Βενιζέλος, όταν του ανατέθηκε η πρωθυπουργία,
διέθετε μικρή κοινοβουλευτική ομάδα 15
βουλευτών. Δε διέθετε, επομένως,
τη δεδηλωμένη. Όμως από τις εκλογές του Αυγούστου 1910, κανένα κόμμα δεν είχε
συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία. Η κυβέρνηση Βενιζέλου πέτυχε τελικά ψήφο
εμπιστοσύνης της βουλής. Παρά την παροχή
εμπιστοσύνης, μετά από πρωτοβουλία του
Βενιζέλου διαλύεται στις 12 Οκτωβρίου η πρώτη αναθεωρητική βουλή και
προκηρύσσονται εκλογές. Από τις εκλογές της 28ης Νοεμβρίου 1910, από τις οποίες
εξήλθε -ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο- νικητής ο Ελ. Βενιζέλος, προήλθε
η Β' αναθεωρητική βουλή.<br />
<br />
Η Β' Αναθεωρητική βουλή συνήλθε στις 8 Ιανουαρίου 1911 και
διατηρήθηκε ένα χρόνο και τρεις μήνες. Η Β' Αναθεωρητική βουλή θεώρησε ότι δε
δεσμευόταν από το ψήφισμα της 18ης Φεβρουαρίου 1910 και η αναθεώρησε επεκτάθηκε και σε διατάξεις
άλλες πέραν εκείνων που είχε καθορίσει το παραπάνω ψήφισμα. Το αναθεωρημένο Σύνταγμα εκδόθηκε και
δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως την 1η Ιουνίου 1911 και η ισχύς του
άρχισε από την επομένη. Την αναθεώρηση του 1911 χαρακτηρίζει η τάση για οργάνωση και
εμπέδωση του «κράτους δικαίου», αλλά και
γενικότερα «του στοιχείου του
φιλελευθερισμού εις το δημοκρατικόν πολίτευμα».<br />
<br />
Με την αναθεώρηση του 1911
ενισχύθηκε η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων. Μεταβολές επήλθαν μεταξύ
άλλων, στην εξέλεγξη του κύρους των βουλευτικών εκλογών. Επίσης, εισήχθη η μονιμότητα των διοικητικών
υπαλλήλων και η ισοβιότητα των δικαστικών. Επανιδρύθηκε το Συμβούλιο της Επικρατείας ως διοικητικό δικαστήριο και
ως σώμα αρμόδιο για την επεξεργασία των προτάσεων νόμων και των σχεδίων
κανονιστικών διαταγμάτων. Μεταβολές
επήλθαν, επίσης, στη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, η
οποία και απλοποιήθηκε. Η συνταγματική αναθεώρηση του 1911 παρέλειψε να καθιερώσει ρητά το
κοινοβουλευτικό σύστημα και διατηρήθηκε το προηγούμενο πλέγμα διατάξεων του
Συντάγματος του 1864.</div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Η αναθεώρηση του 1911 αποτελούσε πράγματι μία ευκαιρία
για τη γραπτή <span lang="EN-US">expressis</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">verbis</span>
καθιέρωση του κοινοβουλευτικού συστήματος στην Ελλάδα, της αρχής της διατήρησης, αλλά και της αρχής
της δεδηλωμένης. Η μη ρητή καθιέρωση δε σήμαινε ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα
δεν αναγνωριζόταν στον συνταγματικοπολιτικό χώρο, ότι δεν περιεχόταν στο Σύνταγμα
του 1864 ή ότι επηρέασε την εφαρμογή του. Το Σύνταγμα και μετά την αναθεώρηση του 1911 εξακολούθησε,
όσον αφορά το κοινοβουλευτικό σύστημα, να εφαρμόζεται, όπως και πριν από
αυτή. Μετά την ψήφιση του Συντάγματος τέθηκε το ζήτημα, αν η
αναθεωρητική βουλή δίκαια μετατρέπεται σε τακτική ή αν επιβάλλεται η προσφυγή
στις εκλογές για την ανάδειξη νέας αναθεωρητικής βουλής. </div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Ο Βενιζέλος υποστήριξε
τη δεύτερη άποψη. Οι εκλογές προκηρύχθηκαν για τις 11 Μαρτίου 1912. Οι εκλογές
αυτές έδωσαν και πάλι τη νίκη στον Ελ. Βενιζέλο με 146 έδρες, σε σύνολο 181. Η κυβέρνηση Βενιζέλου διατηρήθηκε μέχρι το
1915, οπότε και παραιτήθηκε δύο φορές για την αυτή αιτία και δύο φορές
διαλύθηκε η βουλή και προκηρύχθηκαν εκλογές. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 1911 ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ </span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Η Β' Αναθεωρητική Βουλή τροποποίησε ή συμπλήρωσε 54 συνολικά
άρθρα από τα 110 του Συντάγματος του
1864 και είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές
από τις μεταβολές που επέφερε -σε
ότι αφορά ιδίως την οργάνωση και την
άσκηση των εξουσιών- εμπνέονταν άμεσα από τις θέσεις που είχε υποστηρίξει πάνω
στα ίδια θέματα ο Χαρίλαος Τρικούπης, 20 - 30 χρόνια νωρίτερα. Δε θα ήταν
συνεπώς αυθαίρετο να υποστηριχθεί ότι η συγγένεια των περί πολιτείας αντιλήψεων
του Τρικούπη και του Βενιζέλου -συγγένεια που γενικά πανθομολογείται- συνάγεται και από τις συγκεκριμένες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που οι
δύο πολιτικοί εισήγαγαν ή προσπάθησαν να εισαγάγουν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-Q6Df9FxpfBw/WUdWRPgUxDI/AAAAAAAAqe8/RDLsecMAqzMIP1pRLjiJkHfHe9ZPnY5eACLcBGAs/s1600/%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B8%25CE%25BF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AF%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="734" data-original-width="945" height="310" src="https://4.bp.blogspot.com/-Q6Df9FxpfBw/WUdWRPgUxDI/AAAAAAAAqe8/RDLsecMAqzMIP1pRLjiJkHfHe9ZPnY5eACLcBGAs/s400/%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B8%25CE%25BF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AF%25CE%25B1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι κυριότερες μεταβολές που επέφερε η Β' Αναθεωρητική Βουλή
στο σύνταγμα του 1864 ήταν οι ακόλουθες : </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(α)</span></b> Ανέθετε τον
έλεγχο του κύρους των βουλευτικών εκλογών, όχι πια στη Βουλή, αλλά σε ειδικό δικαστήριο (εκλογοδικείο), που απαρτιζόταν από αρεοπαγίτες και εφέτες
(άρθρο 73). </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(β)</span></b> Επεξέτεινε τα
ασυμβίβαστα προς το βουλευτικό αξίωμα έργα, απαιτώντας και από τους
στρατιωτικούς να παραιτούνται προτού ανακηρυχθούν υποψήφιοι και καθιέρωνε
ορισμένα νέα ασυμβίβαστα της ιδιότητας του βουλευτή προς ιδιωτικές θέσεις σε
προνομιούχες επιχειρήσεις (άρθρο 71). </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(γ)</span></b> Μείωνε το
κατώτερο όριο εκλογιμότητας των βουλευτών, από το 30ό στο 25ο έτος (άρθρο 70). </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(δ)</span></b> Απλούστευε τη
νομοθετική διαδικασία, περιορίζοντας την
κωλυσιεργία και συντομεύοντας τους σχετικούς χρονικούς περιορισμούς (άρθρα 56
και 57). </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(ε)</span></b> Ίδρυε Δικαστήριο
Συγκρούσεως Καθηκόντων και Δικαστήριο Αγωγών Κακοδικίας (άρθρα 101
και 103) και επανίδρυε το
Συμβούλιο της Επικρατείας ως ανώτατο διοικητικό δικαστήριο (άρθρα 82 - 86), που όμως ούτε τότε έμελλε να συγκροτηθεί. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(στ)</span></b> Βελτίωνε την
προστασία της δικαστικής ανεξαρτησίας, καθιερώνοντας τη μονιμότητα των
εισαγγελέων, αντεισαγγελέων και
κατώτερων δικαστικών, και ιδρύοντας το
Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο, το οποίο θα
τοποθετούσε, μετέθετε και προήγαγε τους
μόνιμους και ισόβιους δικαστικούς υπαλλήλους (άρθρα 88 και 90). </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(ζ)</span></b> Απλούστευε την
αναθεωρητική διαδικασία (άρθρο 108). </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(η) </span></b> Καθιέρωνε τη
μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων (άρθρο 102). </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(θ)</span></b> Παρείχε
πρόσθετες νομικές εγγυήσεις για την προστασία των ατομικών ελευθεριών και ειδικότερα της φορολογικής ισότητας (άρθρο 3), της προσωπικής ασφάλειας (άρθρο 5), του δικαιώματος του συνεταιρίζεσθαι
(άρθρο 11) και του ασύλου της κατοικίας (άρθρο 12). </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(ι)</span></b> Διεύρυνε τις
περιπτώσεις για τις οποίες θα ήταν επιτρεπτή ή αναγκαστική απαλλοτρίωση, ορίζοντας ταυτόχρονα ότι τη σχετική
αποζημίωση θα καθόριζαν πάντοτε τα δικαστήρια (άρθρο 17). </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(ια) </span></b> Καθιέρωνε την
υποχρεωτική και δωρεάν στοιχειώδη εκπαίδευση (άρθρο 16). </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(ιβ) </span></b> Καθιέρωνε και
πάλι το θεσμό της κατάστασης πολιορκίας,
σε συνδυασμό με αναστολή των κυριοτέρων εγγυήσεων των ατομικών
ελευθεριών, μόνο για την αντιμετώπιση εξωτερικών κινδύνων (: εμπόλεμη κατάσταση
ή γενική επιστράτευση), απαιτώντας για
την έκδοση του σχετικού διατάγματος άδεια της Βουλής (άρθρο 91). </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #ffd966;">(ιγ)</span></b> Θέσπιζε ως
επίσημη γλώσσα του κράτους, εκείνη «εις την οποίαν συντάσσονται το πολίτευμα και
της Ελληνικής νομοθεσίας τα κείμενα», απαγορεύοντας κάθε επέμβαση «προς
παραφθοράν» της. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Με εξαίρεση τις δύο τελευταίες από τις παραπάνω μεταβολές,
που εξέφραζαν ένα συντηρητικό πνεύμα και μία αδιαμφισβήτητη ανασφάλεια, και που η μεν πρώτη υιοθετήθηκε υπό την
επήρεια της οδυνηρής ήττας του 1897, ενώ
η δεύτερη υπό την πίεση των οπαδών της καθαρεύουσας, το σύνολο των τροποποιήσεων και συμπληρώσεων
που επέφερε το σύνταγμα του 1864 η Β' Αναθεωρητική Βουλή χαρακτηρίζονται από ένα φιλελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα. Θα μπορούσε βέβαια κανείς να υποστηρίξει ότι ο συνταγματικός νομοθέτης του
1911 απέφυγε να πραγματοποιήσει μεγάλες
τομές και καταπιάστηκε μόνο με δευτερεύοντες ατέλειες του πολιτεύματος,
διοχετεύοντας έτσι σε κατ’ αρχήν «ανώδυνα» θέματα τον ριζοσπαστισμό του.<br />
<br />
Η
παρατήρηση αυτή, όση βάση αλήθειας και αν περιέχει, δεν ευσταθεί γιατί υποτιμά
δύο στοιχεία : πρώτον, το ότι ένα σύνταγμα, πέρα από το άθροισμα επί μέρους
διατάξεων, εκφράζει κάθε φορά μία
πολιτειακή θέση. Και η θέση που εξέφραζε
το σύνταγμα 1864 / 1911 ήταν η αποδοχή της
αρχής του κράτους δικαίου και όλων των πολύ συγκεκριμένων και πρακτικών επιπτώσεων
που η κατ’ αρχήν αυτή επιλογή
συνεπαγόταν, τόσο στο πεδίο της άσκησης της κρατικής εξουσίας, όσο και στο
πεδίο των σχέσεων κράτους και πολιτών. Από την άποψη αυτή, χωρίς να αποτελεί
ποιοτικό άλμα ως προς το σύνταγμα του 1864,
το σύνταγμα του 1864 / 1911 ολοκλήρωνε τις φιλελεύθερες και δημοκρατικές τάσεις που το τελευταίο
εξέφραζε.<br />
<br />
Υποτιμά, όμως, και ένα δεύτερο στοιχείο, με το να κάνει αφαίρεση του συγκεκριμένου
συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων της χώρας,
όπως διαμορφώθηκε μετά το κίνημα στο Γουδί και κυρίως μετά τη
θριαμβευτική είσοδο του Ελ. Βενιζέλου στην Ελληνική πολιτική σκηνή. Ξεκινώντας σαν κίνημα διαμαρτυρίας που απέβλεπε περισσότερο
στο να διορθώσει τα κακώς κείμενα, παρά στο να προτείνει ένα διαφορετικό
πολιτειακό όραμα, το κίνημα στο Γουδί, μετά την οριστική απόφαση του Βενιζέλου να μην προχωρήσει σε μια ανοιχτή
αντιπαράθεση με το στέμμα, αρκέστηκε σε μία σειρά επί μέρους μεταρρυθμίσεων που
κοινό παρανομαστή είχαν την επιβολή της αρχής της νομιμότητας.<br />
<br />
Της ασφάλειας δικαίου και της ασφάλειας των
συναλλαγών, σε μία κοινωνία όπου ποικίλες πρακτικές, τόσο στην πολιτική πράξη, όσο και στο πεδίο
της οικονομικής δραστηριότητας, νόθευαν το πνεύμα αν όχι και το ίδιο το γράμμα
των σχετικών συνταγματικών και νομοθετικών ρυθμίσεων. Έτσι, από αόριστο αίτημα,
το πνεύμα του Γουδί όπως το ενσάρκωσε ο Ελ. Βενιζέλος, εξελίχθηκε σε μεγαλόπνοη από πολλές πλευρές
αξίωση να κυριαρχήσει ο νόμος, εκεί όπου
κυριαρχούσαν προνόμια και παντοειδείς εύνοιες.
Και βεβαίως, η εξέλιξη αυτή, η
«εγκοίτωση» της ακαθόριστης κίνησης του 1909 σε πολιτικό κίνημα για μεγαλύτερες
νομικές εγγυήσεις, δεν ήταν τυχαία.<br />
<br />
Εξέφραζε την άνοδο του αστικού
στοιχείου, που αξίωνε τη δημιουργία των
θεσμικών προϋποθέσεων μίας ακώλυτης
δραστηριότητας, υπό τη σκέπη του νόμου και μόνο του νόμου. Αν λάβει κανείς
υπόψη του ότι η Ελληνική αστική τάξη, την εποχή εκείνη, ούτε την
οικονομική ισχύ διέθετε, ούτε τις
παραδόσεις που θα της επέτρεπαν μία νικηφόρο μετωπική αναμέτρηση με τις
δυνάμεις της «ολιγαρχίας» -όπως χαρακτηριστικά τις αποκαλούσε- καθώς και ότι ποικίλοι δεσμοί, κοινωνικοί και οικονομικοί, δεν τη διαφοροποιούσαν τόσο από τις κυρίαρχες
τάξεις του προηγούμενου αιώνα, ώστε η
αντίθεσή της προς αυτές να είναι ριζική και ασυμφιλίωτη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-MU0Yd7jXhR4/WUdW2WTFEwI/AAAAAAAAqfE/AsoLdIGnGXAToF0kbebWcW8TahnzHRj3gCLcBGAs/s1600/9-lakkoi-fred-boissonnas-1911.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1151" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-MU0Yd7jXhR4/WUdW2WTFEwI/AAAAAAAAqfE/AsoLdIGnGXAToF0kbebWcW8TahnzHRj3gCLcBGAs/s400/9-lakkoi-fred-boissonnas-1911.jpg" width="287" /></a></div>
<br />
Θα αντιληφθεί γιατί το μεταρρυθμιστικό
πρόγραμμα του Βενιζέλου και το νέο πνεύμα που αναμφίβολα εξέφραζε δε
διακρινόταν τόσο από την επαναστατική του ορμή, αλλά και από μία επίμονη τάση συμβιβασμού, που δύσκολα κρυβόταν κάτω από την πύρηνη φρασεολογία ορισμένων πολιτικών
αγορεύσεων. «Ευεργετικόν πλαίσιον δια
την ανάπυξιν της νέας νομοθεσίας», το νέο σύνταγμα αποτέλεσε την απαρχή μίας σημαντικής
προσπάθειας θεσμικού εκσυγχρονισμού. Έτσι,
προτού διαλυθεί στις 20 Δεκεμβρίου 1911, η Β' Αναθεωρητική Βουλή ψήφισε
μία σειρά «οργανικών» νόμων, που μαζί με το νομοθετικό έργο της Βουλής της 12ης
Μαρτίου 1912 εμπέδωσαν την τάξη και
την ασφάλεια στις συναλλαγές.<br />
<br />
Περιόρισαν τη βία, αναμόρφωσαν το φορολογικό σύστημα της χώρας,
προώθησαν τη λύση του αγροτικού ζητήματος με την αποκατάσταση μεγάλου αριθμού
ακτημόνων στη Θεσσαλία, θέσπισαν τα πρώτα σοβαρά μέτρα για την προστασία των
εργαζομένων και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την εξυγίανση της διοίκησης
και τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων. Η θριαμβευτική νίκη του κόμματος των Φιλελευθέρων στις
εκλογές της 12ης Μαρτίου 1912, κατά τις οποίες απέσπασε, μαζί με τους
κοινωνιολόγους με τους οποίους συνεργάστηκε, 151 έδρες σε σύνολο 181 (έναντι 27
των παλαιών πολιτικών κομμάτων, που
είχαν σχηματίσει ενιαίο συνασπισμό, και
3 ανεξάρτητων) δίνει το μέτρο της απήχησης που βρήκε στην
κοινή γνώμη το ανορθωτικό έργο των πρώτων κυβερνήσεων του Βενιζέλου.<br />
<br />
Έργο που
πήρε μία νέα διάσταση μετά τη νικηφόρα έκβαση των δύο Βαλκανικών Πολέμων του
1912 - 1913, στους οποίους η Ελλάδα διπλασίασε σχεδόν την έκταση και τον πληθυσμό
της. Ωστόσο, η συνεννόηση ανάμεσα στους βασικούς
παράγοντες της πολιτικής ζωής του τόπου, που διευκόλυνε την επίτευξη τόσων
πολλών σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, δεν έμελλε να διαρκέσει πολύ. Ο διχασμός
που ξέσπασε το 1915 όχι μόνο κατέστρεψε πολλές από τις κατακτήσεις της
προηγούμενης περιόδου, αλλά υπονόμευσε
τον δημοκρατικό και φιλελεύθερο χαρακτήρα του πολιτεύματος, προκαλώντας μία χωρίς προηγούμενο κρίση του
συνταγματικού φιλελευθερισμού.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΥ 1911</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: center;">
<i><b>''ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ''</b></i></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: center;">
<i><b>Η εν Αθήναις Β’ των Ελλήνων Εθνική Συνέλευσις . </b></i></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: center;">
<i><b>Ψηφίζει</b></i></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /><b><span style="color: #6aa84f;">Περί Θρησκείας</span></b><br /><br /><b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 1. </span></b>– Η επικρατούσα θρησκεία εν Ελλάδι είναι η της
Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας, πάσα δε άλλη γνωστή θρησκεία είναι
ανεκτή και τα της λατρείας αυτής τελούνται ακωλύτως υπό την προστασίαν των νόμων, απαγορευομένου του προσηλυτισμού και πάσης
άλλης επεμβάσεως κατά της επικρατούσης θρησκείας. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 2. </span></b>– Η
Ορθόδοξος Εκκλησία της Ελλάδος, κεφαλήν
γνωρίζουσα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστού, υπάρχει αναποσπάστως ηνωμένη δογματικώς μετά τις εν Κωνσταντινουπόλει
Μεγάλης και πάσης άλλης ομοδόξου του Χριστού Εκκλησίας, τηρούσα απαρασαλεύτως, ως εκείναι, τους τε ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνας και τας ιεράς
παραδόσεις, είναι δε αυτοκέφαλος, ενεργούσα, ανεξαρτήτως πάσης άλλης Εκκλησίας, τα κυριαρχικά αυτής δικαιώματα, και διοικείται υπό Ιεράς Συνόδου αρχιερέων.<br />
<br />
Οι λειτουργοί όλων των
ανεγνωρισμένων θρησκειών υπόκεινται εις την αυτήν υπό της Πολιτείας
επιτήρησιν, εις ην και οι λειτουργοί της
επικρατούσης θρησκείας. Το κείμενον των αγίων γραφών τηρείται αναλλοίωτον, η εις άλλον γλωσσικόν τύπον απόδοσις
τούτου, άνευ της προηγούμενης εγκρίσεως
και της εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, απαγορεύεται
απολύτως.</div>
<br /><b><span style="color: #6aa84f;">Περί του Δημοσίου Δικαίου των Ελλήνων</span></b><br /><br /><div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 3.</span></b> – Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, και
συνεισφέρουσιν αδιακρίτως εις τα δημόσια βάρη αναλόγως των δυνάμεών των, μόνον
δε πολίται έλληνες είναι δεκτοί εις όλας τας δημοσίας λειτουργίας, πλην των δι’
ειδικών νόμων εισαγωμένων ειδικών εξαιρέσεων. Πολίται είναι όσοι
απέκτησαν ή αποκτήσωσι τα προσόντα του πολίτου κατά τους νόμους του
Κράτους. Εις πολίτας έλληνας τίτλοι
ευγενείας ή διακρίσεως ούτε απονέμονται ούτε αναγνωρίζονται. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 4.</span></b> – Η
προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστος, ουδείς καταδιώκεται, συλλαμβάνεται,
φυλακίζεται ή άλλως πως περιορίζεται, ειμή οπόταν και όπως ο νόμος ορίζει. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 5.</span></b> –
Εξαιρουμένου του αυτοφώρου εγκλήματος,
ουδείς συλλαμβάνεται ουδέ φυλακίζεται άνευ ητιολογημένου δικαστικού
εντάλματος, το οποίον πρέπει να
κοινοποιηθεί κατά την στιγμήν της συλλήψεως ή προφυλακίσεως. Ο επ’ αυτοφώρω ή
δι’ εντάλματος συλλήψεως κρατηθείς
προσάγεται εις τον αρμόδιον ανακριτήν άνευ τινός αναβολής, το βραδύτερον δε
εντός είκοσι τεσσάρων ωρών από της συλλήψεως, αν δε η σύλληψις εγένετο εκτός
της έδρας του ανακριτού, εντός του απολύτως αναγκαίου προς μεταγωγήν χρόνου.<br />
<br />
Ο ανακριτής οφείλει, εντός τριών το πολύ ημερών από της
προσαγωγής, είτε να απολύση τον
συλληφθέντα είτε να εκδώσει κατ’ αυτού
ένταλμα φυλακίσεως. Παρελθούσης απράκτου
εκατέρας των προθεσμιών τούτων, πας
δεσμοφύλαξ ή άλλος επιτετραμμένος την κράτησιν του συλληφθέντος, είτε πολιτικός υπάλληλος, είτε στρατιωτικός,
οφείλει να απολύσει αυτόν παραχρήμα.<br />
<br />
Οι παραβάται των ανωτέρω διατάξεων
τιμωρούνται επί παρανόμω κρατήσει, υποχρεούνται δε εις τε την ανόρθωσιν πάσης ζημίας προσγενομένης εις τον
παθόντα και προσέτι εις ικανοποίησιν αυτού δια χρηματικού ποσού, οριζομένου κατά την κρίσην του δικαστού, ουδέποτε δε κατωτέρου των δραχμών δέκα δι’ εκάστην ημέραν. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 6.</span></b> – Επί
πολιτικών εγκλημάτων δύναται πάντοτε το συμβούλιον των πλημμελειοδικών, τη
αιτήσει του προφυλακισθέντος, να επιτρέψει την απόλυσιν τούτου επί εγγυήσει
οριζομένη δια δικαστικού βουλεύματος, καθ’ ου επιτρέπεται ανακοπή. Ουδέποτε επί των εγκλημάτων τούτων η
προφυλάκισις δύναται να παραταθή πέραν των τριών μηνών. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 7.</span></b> – Ποινή δεν επιβάλλεται άνευ νόμου ορίζοντος
προηγουμένως αυτήν. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 8.</span></b> – Ουδείς αφαιρείται άκων του παρά του νόμου
ωρισμένου εις αυτόν δικαστού.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 9.</span></b> – Έκαστος ή και πολλοί ομού έχουσι το δικαίωμα,
τηρούντες τους νόμους του Κράτους,
ν’ αναφέρωνται εγγράφως προς τας
αρχάς, υποχρεουμένας εις ταχείαν
ενέργειαν και έγγραφον απάντησιν προς τον αναφερόμενον, κατά τας διατάξεις του νόμου. Μόνον μετά την
τελικήν απόφασιν της προς ην η αναφορά αρχής και τη αδεία ταύτης επιτρέπεται η
ζήτησις ευθυνών παρά του υποβαλόντος την αναφοράν δια παραβάσεις εν αυτή
υπαρχούσας. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 10.</span></b> – Οι
Έλληνες έχουσι το δικαίωμα του συνέρχεσθαι ησύχως και αόπλως, μόνον εις τας δημοσίας συναθροίσεις δύναται
να παρίσταται η αστυνομία. Αι εν υπαίθρω συναθροίσεις δύνανται ν’ απογορευθώσιν, αν ως εκ τούτων επίκειται κίνδυνος εις την
δημόσιαν ασφάλειαν. </div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-oTq059NVDrE/WUibjJHtFrI/AAAAAAAAqfU/cwf76sq5e44F17f86X01ClZk3-856PSbwCLcBGAs/s1600/%25CE%25B2%25CE%25BF%25CE%25B910.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1107" data-original-width="1600" height="276" src="https://4.bp.blogspot.com/-oTq059NVDrE/WUibjJHtFrI/AAAAAAAAqfU/cwf76sq5e44F17f86X01ClZk3-856PSbwCLcBGAs/s400/%25CE%25B2%25CE%25BF%25CE%25B910.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 11.</span></b> – Οι Έλληνες έχουσι το δικαίωμα του
συνεταιρίζεσθαι, τηρούντες τους νόμους
του Κράτους, οίτινες όμως ουδέποτε δύνανται να υπαγάγωσιτο δικαίωμα τούτο εις
προηγουμένην της Κυβερνήσεως άδειαν. Συναιτερισμός τις δεν δύναται να διαλυθή ένεκα παραβάσεως των διατάξεων
των νόμων, ειμή δια δικαστικής
αποφάσεως. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 12. </span></b>– Η κατοικία εκάστου είναι άσυλον. Ουδεμία κατ’
οίκον έρευνα ενεργείται, ειμή ότε και
όπως ο νόμος διατάσσει. Οι παραβάται των
διατάξεων τούτων τιμωρούνται επί καταχρήσει της εξουσίας της αρχής, υποχρεούνται δε εις πλήρη αποζημίωσιν του
παθόντος και προσέτι εις ικανοποίησιν αυτού δια χρηματικού ποσού οριζομένου
κατά την κρίσιν του δικαστηρίου, ουδέποτε δε κατωτέρου των δραχμών εκατόν. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 13. </span></b>– Εν Ελλάδι ούτε πωλείται ούτε αγοράζεται άνθρωπος
αργυρώνυτος ή δούλος παντός γένους και πάσης θρησκείας είναι ελεύθερος, άμα
πατήσι επί Ελληνικού εδάφους.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 14. </span></b>– Έκαστος δύναται να δημοσιεύει προφορικώς,
εγγράφως και δια του τύπου τους στοχασμούς του,
τηρών τους νόμους του Κράτους. Ο
τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία ως
και παν άλλο προληπτικόν μέτρον απαγορεύονται. Απαγορεύεται ωσαύτως η κατάσχεσις εφημερίδων και άλλων εντύπων
διατριβών, είτε προ της δημοσιεύσεως
είτε μετ’ αυτήν.<br />
<br />
Επιτρέπεται δε κατ’ εξαίρεσιν η κατάσχεσις μετά την δημοσίευσιν,
ένεκα προσβολής κατά της χριστιανικής θρησκείας ή κατά του προσώπου του
Βασιλέως ή, κατά τας υπό του νόμου
οριζομένας περιστάσεις, ένεκεν ασέμνων
δημοσιευμάτων προσβαλλόντων καταφανώς την δημοσίαν αιδώ, αλλ’
εν τοιαύτη περιπτώσει, εντός
είκοσι τεσσάρων ωρών από της κατασχέσεως οφείλουσι και ο εισαγγελεύς να υποβάλη
την υπόθεσιν εις το δικαστικόν συμβούλιον και τούτο να αποφανθή περί της
διατηρήσεως ή της άρσεως της κατασχέσεως, άλλως, η κατάσχεσις αίρεται
αυτοδικαίως.<br />
<br />
Ανακοπή κατά του
βουλεύματος επιτρέπεται εις μόνον τον δημοσιεύσαντα το κατασχεθέν, ουχί δε και
εις τον εισαγγελέα. Δύναται καθ’ ον τρόπον ο νόμος ήθελεν ορίσει ν’ απαγορευθή,
επί απειλή κατασχέσεως και ποινικής καταδιώξεως, η δημοσίευσις ειδήσεων ή ανακοινώσεων
αναγομένων εις στρατιωτικάς κινήσεις ή εις έργα οχυρώσεως της χώρας. Εις την κατάσχεσιν εφαρμόζονται αι ανωτέρω
διατάξεις.</div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Ο τε εκδότης εφημερίδος και ο συγγραφεύς επιληψίμου
δημοσιεύματος αναφερομένου εις τον ιδιωτικόν βίον, πλην της κατά τους όρους του ποινικού νόμου
επιβαλλομένης ποινής, εισίν αστικώς και
αλληλεγγύως υπεύθυνοι εις πλήρη ανόρθωσιν πάσης προσγενόμενης ζημίας και εις
ικανοποίησιν του παθόντος δια χρηματικού ποσού, οριζομένου κατά την κρίσιν του δικαστού, ουδέποτε δ’ ελάσσονος δραχμών
διακοσίων. Εις μόνον πολίτας έλληνας
επιτρέπεται η έκδοσις εφημερίδων. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 15.</span></b> – Ουδείς όρκος επιβάλλεται άνευ νόμου ορίζοντος
και τον τύπον αυτού. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 16.</span></b> – Η
εκπαίδευσις, διατελούσα υπό την ανωτάτην
εποπτείαν του Κράτους, ενεργείται δαπάνη
αυτού. Η Στοιχειώδης εκπαίδευσις είναι
δι’ άπαντας υποχρεωτική, παρέχεται δε δωρεάν υπό του Κράτους. Επιτρέπεται εις ιδιώτας και εις νομικά
πρόσωπα η ίδρυσις ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων,
λειτουργούντων κατά το Σύνταγμα και τους νόμους του Κράτους. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 17.</span></b> – Ουδείς
στερείται της ιδιοκτησίας αυτού, ειμή
δια δημοσίαν ωφέλειαν προσηκόντως αποδεδειγμένην, ότε και όπως ο νόμος διατάσσει, πάντοτε δε προηγουμένης αποζημιώσεως. Η
αποζημίωσις ορίζεται πάντοτε δια της δικαστικής οδού. Εν περιπτώσει δ’ επειγούση δύναται και προσωρινώς να ορισθή
δικαστικώς, μετ’ ακρόασιν ή πρόσκλησιν του δικαιούχου, όστις
δύναται να υποχρεωθή, κατά την κρίσιν του δικαστού, εις παροχήν αναλόγου
εγγυήσεως, καθ’ ον τρόπον ορίσει ο νόμος.<br />
<br />
Προ της καραβολής της οριστικής ή
προσωρινής ορισθείσης αποζημιώσεως διατηρούνται ακέραια πάντα τα δικαιώματα του
ιδιοκτήτου, μη επιτρεπομένης της καταλήψεως. Ειδικοί νόμοι κανονίζουσι τα της ιδιοκτησίας και διαθέσεως των
μεταλλείων, ορυχείων, αρχαιολογικών
θησαυρών και ιαματικών και ρεόντων υδάτων. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 18.</span></b> – Αι
βάσανοι και η γενική δήμευσις απαγορεύονται. Ο πολιτικός θάνατος καταργείται.
Η θανατική ποινή επί πολιτικών εγκλημάτων, εκτός των συνθέτων, καταργείται. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 19.</span></b> – Ουδεμία
προηγουμένη άδεια της διοικητικής αρχής απαιτείται προς εισαγωγήν εις δίκην των
δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων δια τας περί την υπηρεσίαν αξιοποίνους πράξεις
αυτών, εκτός των περί Υπουργών ειδικώς διαταγμένων. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 20. </span></b>– Το απόρρητον των επιστολών είναι απολύτως
απαραβίαστον. Περί συντάξεως της
Πολιτείας</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 21.</span></b> – Άπασαι αι εξουσίαι πηγάζουν εκ του
Έθνους, ενεργούνται δε καθ’ ον τρόπον ορίζει το Σύνταγμα. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 22.</span></b> – Η νομοθετική εξουσία ενεργείται υπό του Βασιλέως
και της Βουλής. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 23.</span></b> – Το
δικαίωμα της προτάσεως των νόμων ανήκει εις την Βουλήν και τον Βασιλέα, όστις
ενασκεί τούτο δια των Υπουργών. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 24.</span></b> – Ουδεμία πρότασις, αφορώσα αύξησιν των εξόδων του
προϋπολογισμού δια μισθοδοσίαν ή σύνταξιν, ή εν γένει δι’ όφελος προσώπου,
πηγάζει εκ της Βουλής. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 25.</span></b> – Πρότασις
νόμου, αποκρουσθείσα υπό του ετέρου των
παραγόντων της νομοθετικής εξουσίας, δεν εισάγεται εκ νέου εις την αυτήν
βουλευτικήν σύνοδον. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 26.</span></b> – Η αυθεντική ερμηνεία των νόμων ανήκει εις την
νομοθετικήν εξουσίαν. </div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-lYOWVjXHYd8/WUie6J_o35I/AAAAAAAAqfs/Vh2_lzn60_YrBBFlYD90vSmGp9EIH7F-wCLcBGAs/s1600/unnamed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="627" data-original-width="671" height="373" src="https://1.bp.blogspot.com/-lYOWVjXHYd8/WUie6J_o35I/AAAAAAAAqfs/Vh2_lzn60_YrBBFlYD90vSmGp9EIH7F-wCLcBGAs/s400/unnamed.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 27. </span></b>– Η εκτελεστική εξουσία ανήκει εις τον Βασιλέα,
ενεργείται δε δια των παρ’ αυτού
διοριζομένων υπευθύνων Υπουργών.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 28.</span></b> – Η
δικαστική εξουσία ενεργείται δια των δικαστηρίων, αι δε δικαστικαί αποφάσεις εκτελούνται εν
ονόματι του Βασιλέως. </div>
<br /><b><span style="color: #6aa84f;">Περί Βασιλέως</span></b><br /><br /><div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 29.</span></b> – Το
πρόσωπον του Βασιλέως είναι ανεύθυνον και απαραβίαστον, οι δε Υπουργοί αυτού είναι υπεύθυνοι. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 30. </span></b>– Ουδεμία
πράξις του Βασιλεώς ισχύει, ουδ’ εκτελείται, αν δεν είναι προσυπογεγραμμένη παρά του αρμοδίου Υπουργού, όστις δια
μόνης της υπογραφής του καθίσταται υπεύθυνος, εν περιπτώσει δε αλλαγής
ολοκλήρου του Υπουργείου, αν ουδείς των παυσάντων Υπουργών συγκατατεθή εις το
να προσυπογράψει το της απολύσεως του παλαιού και του διορισμού του νέου
Υπουργείου διάταγμα, υπογράφονται τούτα
παρά του προέδρου του νέου Υποργείου, αφού ούτος, διορισθείς υπό του Βασιλέως,
δώση τον όρκον. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 31.</span></b> – Ο Βασιλεύς διορίζει και παύει τους Υπουργούς
αυτού. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 32. </span></b>– Ο Βασιλεύς είναι ο ανώτατος άρχων του Κράτους,
άρχει των κατά ξηράν και θάλασσαν δυνάμεων, κηρύττει πόλεμον, συνομολογεί
συνθήκας ειρήνης, συμμαχίας και εμπορίας, ανακοινώνει δ’ αυτάς εις την Βουλήν
μετά των αναγκαίων διασαφήσεων, άμα το
συμφέρον και η ασφάλεια του Κράτους το επιτρέψωσιν. Αι περί εμπορίας όμως
συνθήκαι και όσαι άλλαι περιέχουσι παραχωρήσεις, περί των οποίων κατ’ άλλας διατάξεις του Συντάγματος δεν δύναται
να ορισθή τι άνευ νόμου, ή επιβαρύνουσιν
ατομικώς τους Έλληνας, δεν έχουσιν ισχύν άνευ της συγκαταθέσεως της Βουλής. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 33.</span></b> – Ουδεμία
παραχώρησις η ανταλλαγή χώρας δύναται να γίνη άνευ νόμου. Ουδέποτε τα μυστικά άρθρα συνθήκης τινός
δύνανται ν’ ανατρέψωσι τα φανερά. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 34.</span></b> – Ο
Βασιλεύς απονέμει κατά νόμον τους στρατιωτικούς και ναυτικούς βαθμούς, διορίζει
και παύει ωσαύτως κατά νόμον του δημοσίους υπαλλήλους, εκτός των υπό του νόμου
ωρισμένων εξαιρέσεων, αλλά δεν δύναται
να διορίση υπάλληλον νενομοθετημένην θέσιν. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 35.</span></b> – Ο Βασιλεύς εκδίδει τα αναγκαία διατάγματα προς
εκτέλεσιν των νόμων, ουδέποτε δε
δύναται να αναστείλη την ενέργειαν, ουδέ να εξαιρέση τινά της εκτελέσεως του
νόμου. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 36.</span></b> – Ο
Βασιλεύς κυροί και δημοσιεύει τους υπό της Βουλής ψηφισθέντας νόμους. Νόμος μη δημοσιευθείς εντός δύο μηνών από της
λήξεως της συνόδου είναι άκυρος. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 37.</span></b> – Ο Βασιλεύς συγκαλεί τακτικώς άπαξ του έτους την
Βουλήν, εκτάκτως δε, οσάκις το κρίνει
εύλογον, κηρύττει αυτοπροσώπως ή δι’ αντιπροσώπου την έναρξιν και λήξιν εκάστης
βουλευτικής συνόδου και έχει το δικαίωμα να διαλύη την Βουλήν, αλλά το περί
διαλύσεως διάταγμα, προσυπογεγραμμένον
υπό του Υπουργείου, πρέπει να διαλαμβάνη
συγχρόνως και την σύγκλησιν των μεν εκλογέων εντός τεσσαράκοντα πέντε ημερών,
της δε Βουλής εντός τριών μηνών. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 38.</span></b> – Ο Βασιλεύς έχει το δικαίωμα άπαξ μόνον να
αναστέλλη τας εργασίας της βουλευτικής συνόδου, είτε αναβάλλων την έναρξιν είτε διακόπτων την εξακολούθησιν αυτών. Η αναστολή των εργασιών δεν δύναται να
διαρκέση υπέρ τας τριάκοντα ημέρας, ουδέ να επαναληφθή κατά την βουλευτικήν
σύνοδον άνευ της συναινέσεως της Βουλής.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 39.</span></b> – Ο Βασιλεύς έχει το δικαίωμα να χαρίζη, μεταβάλλη
και ελαττώνη τας παρά των δικαστηρίων καταγινωσκομένας ποινάς, εξαιρουμένων των περί Υπουργών διατεταγμένων,
προς δε, και να χορηγή αμνηστίαν μόνον επί πολιτικών εγκλημάτων επί τη ευθύνη
του Υπουργείου.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 40. </span></b>– Ο Βασιλεύς έχει το δικαίωμα ν’ απονέμη τα
κανονισμένα παράσημα κατά τας διατάξεις του περίπ αυτών νόμου. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 41. </span></b>– Ο Βασιλεύς έχει το δικαίωμα να κόπτη νομίσματα
κατά τον νόμον. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 42.</span></b> – Η
βασιλική χορηγία προσδιορίζεται δια νόμου, η δε προς τον Βασιλέα ΓΕΩΡΓΙΟΝ Α' ετήσια χορηγία, εν η συμπεριλαμβάνεται
και το παρά της πρώην Ιονίου Βουλής ψηφισθέν ποσόν, ορίζεται εις δραχμάς εν
εκατομμύριον και εκατόν είκοσι πέντε χιλιάδας. Το ποσόν τούτο δύναται ν’ αυξηθή
μετά δεκαετίαν δια νόμου. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 43. </span></b>– Ο Βασιλεύς ΓΕΩΡΓΙΟΣ μετά την υπογραφήν του
παρόντος Συντάγματος θέλει δώσει ενώπιον της παρούσης Εθνικής Συνελεύσεως τον
ακόλουθον όρκον, «Ομνύω εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος να προστατεύω την επικρατούσαν
θρησκείαν των Ελλήνων, να φυλάττω το Σύνταγμα και να διατηρώ και υπερσπίζω την
εθνικήν ανεξαρτησίαν και ακεραιότητα του Ελληνικού Κράτους.» </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 44.</span></b> – Ο Βασιλεύς δεν έχει άλλας εξουσίας, ειμή όσας τω
απονέμουσι ρητώς το Σύνταγμα και οι συνάδοντες προς αυτό ιδιαίτεροι νόμοι. </div>
<br /><b><span style="color: #6aa84f;">Περί Διαδοχής και Αντιβασιλείας</span></b><br /><br /><div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 45. </span></b>– Το
Ελληνικόν Στέμμα και τα συνταγματικά αυτού δικαιώματα είναι διαδοχικά και
περιέρχονται εις τους κατ’ ευθείαν
γραμμήν γνησίους και νομίμους απογόνους του Βασιλέως ΓΕΩΡΓΙΟΥ του Α' κατά τάξιν πρωτοτοκίας, προτιμωμένων των αρρένων. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 46. </span></b>– Μη υπαρχόντος διαδόχου κατά τα ανωτέρω ωρισμένα,
ο Βασιλεύς διορίζει αυτόν με την συγκατάθεσιν της Βουλής, επί τούτω
συγκαλουμένης, δια της ψήφου των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών και
δια φανεράς ψηφοφορίας. </div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-yXsqrIMlnAI/WUic3oL8IWI/AAAAAAAAqfk/dRsfm4GtXIAe5SOsciy8Q1LL6XmdjsIFwCEwYBhgL/s1600/George_of_Greece_A.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="500" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-yXsqrIMlnAI/WUic3oL8IWI/AAAAAAAAqfk/dRsfm4GtXIAe5SOsciy8Q1LL6XmdjsIFwCEwYBhgL/s400/George_of_Greece_A.jpg" width="316" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 47.</span></b> – Πας διάδοχος
του Ελληνικού Θρόνου απαιτείται να πρεσβεύη την θρησκείαν της Ανατολικής
Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 48.</span></b> – Ουδέποτε
τα Στέμματα της Ελλάδος και άλλης οιασδήποτε Επικράτειας δύνανται να
συνενωθώσιν επί της αυτής κεφαλής. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 49. </span></b>– Ο Βασιλεύς καθίσταται ενήλιξ κατά το δέκατον
όγδοον έτος της ηλικίας αυτού συμπληρωμένον. Πριν η αναβή τον Θρόνον, ομνύει
επί παρουσία των Υπουργών, της Ιεράς
Συνόδου, των εν τη πρωτευούση βουλευτών και των άλλων ανωτέρων αρχών, τον εν τω άρθρο 43 διαλαμβανόμενον όρκον. Ο
Βασιλεύς συγκαλεί το πολύ εντός δύο μηνών την Βουλήν και επαναλαμβάνει τον
όρκον ενώπιον των βουλευτών. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 50.</span></b> – Εν περιπτώσει αποβιώσεως του Βασιλέως, εάν ο
διάδοχος είναι ανήλικος ή απών και δεν υπάρχη αντιβασιλεύς ήδη ωρισμένος, η Βουλή,
και αν έληξεν η περίοδος αυτής ή διελύθη, συνέρχεται άνευ συγκαλέσεως την
δεκάτην το βραδύτερον ημέραν μετά την αποβίωσιν του Βασιλέως, η δε συνταγματική
βασιλική εξουσία ενεργείται παρά του Υπουργικού Συμβουλίου, υπό την ευθύνην αυτού μέχρι της ορκωμοσίας
του αντιβασιλέως, ή της αφίξεως του διαδόχου. Ιδιαίτερος νόμος θέλει κανονίσει
τα περί της αντιβασιλείας. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 51.</span></b> – Εάν, αποβιώσαντος του Βασιλέως, ο διάδοχος αυτού είναι ανήλικος, η Βουλή, και αν έληξεν η περίοδος αυτής ή
διελύθη, συνέρχεται δια να εκλέξη επίτροπον, επίτροπος δε τότε μόνον εκλέγεται, όταν δεν υπάρχη τοιούτος εκ διαθήκης του αποβιώσαντος Βασιλέως, ή όταν ο
ανήλικος διάδοχος δεν έχη μητέρα μένουσαν εις την χειρείαν της, ήτις καλείται τότε εις την επιτροπείαν του
τέκνου της αυτοδικαίως. Ο επίτροπος του
ανήλικου Βασιλέως, είτε διορισθή δια
διαθήκης, είτε εκλεχθή υπό της Βουλής,
απαιτείται να είναι πολίτης έλλην του ανατολικού δόγματος. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 52.</span></b> – Εν περιπτώσει χηρείας του Θρόνου, η Βουλή, και αν έληξεν η περίοδος αυτής ή διελύθη, εκλέγει προσωρινώς δια φανεράς ψηφοφορίας
αντιβασιλέα πολίτην έλληνα του ανατολικού δόγματος, το δε Υπουργικόν Συμβούλιον ενεργεί υπό την
ευθύνην του εν ονόματι του έθνους την συνταγματικήν βασιλικήν εξουσίαν μέχρι
της ορκωμοσίας του αντιβασιλέως, εντός
δύο μηνών το βραδύτερον εκλέγονται υπό των πολιτών ισάριθμοι των βουλευτών
αντιπρόσωποι, οίτινες ει; Εν μετά της Βουλής συνερχόμενοι, εκλέγουσι
τον Βασιλέα δια της πλειονοψηφίας των δύο τρίτων του όλου δια φανεράς
ψηφοφορίας. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 53.</span></b> – Εάν ο Βασιλεύς ένεκα νόσου κρίνη αναγκαίαν την
σύστασιν αντιβασιλείας, συγκαλεί προς
τούτο την Βουλήν και προκαλεί δια του Υπουργείου περί τούτου ειδικόν νόμον. Εάν
ο Βασιλέυς δεν είναι εις κατάστσιν να βασιλεύη, το Υπουργικόν Συμβούλιον
συγκαλεί την Βουλήν, η δε Βουλή, συνερχομένη, εάν δια της πλειονοψηφίας των
τριών τετάρτων των ψηφοφορησάντων αναγνωρίση την ανάγκην, εκλέγει αντιβασιλέα και, χρείας καλούσης, επίτροπον, δια φανεράς
ψηφοφορίας. Ιδιαίτερος νόμος θέλει
κανονίσει τα περί αντιβασιλείας ένεκεν αποδημίας του Βασιλέως εκτός του
Κράτους. </div>
<br /><b><span style="color: #6aa84f;">Περί της Βουλής</span></b><br /><br /><div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 54.</span></b> – Η Βουλή
συνέρχεται αυτοδικαίως κατ’ έτος την
πρώτην του μηνός Οκτωβρίου εις τακτικήν σύνοδος δια τα ετήσια έργα, εκτός εάν δια τα έργα ταύτα ο Βασιλεύς
συγκαλέσει αυτήν πρότερον συμφώνως τω άρθρω 37. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 55.</span></b> – Η Βουλή συνεδριάζει δημοσία εν τω
Βουλευτηρίω, δύναται όμως να διασκεφθή
κεκλεισμένων των θυρών κατ’ αίτηση δέκα
εκ των μελών αυτής, αν τούτο αποφασισθή
εν μυστική συνεδριάσει κατά πλειονοψηφίαν, μετά ταύτα δε αποφασίζεται αν η περί
του αυτού πράγματος συζήτησις πρέπει να επαναληφθή εις δημοσίαν συνεδρίασιν. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 56.</span></b> – Η Βουλή δεν δύναται να συζητήση άνευ της
παρουσίας τουλάχιστον του ενός του όλου αριθμού των μελών αυτής, μηδέ ν’ αποφασίση τι άνευ απολύτου πλειονοψηφίας των παρόντων μελών, ήτις όμως ουδέποτε δύναται να είναι μικροτέρα
των τεσσάρων πέμπτων του κατωτάτου ορίου της απαρτίας. Εν περιπτώσει ισοψηφίας η πρότασις απορρίπτεται.
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 57.</span></b> – Ουδεμία πρότασις νόμου γίνεται δεκτή, αν δεν
συζητηθή και ψηφισθή υπό της Βουλής άπαξ μεν κατ’ αρχήν, δις δε κατ’ άρθρον και
σύνολον, κατά τρεις διαφόρους ημέρας. Μετά την κατ’ αρχήν επιψήφισιν το υπό συζήτησιν σχέδιον παραπέμπεται εις
επιτροπήν της Βουλής, αν δεν παραπέμφθη πρότερον, ή αν δεν εγένετο επεξεργασία
αυτού υπό του Συμβουλίου της Επικρατείας.<br />
<br />
Μετά δε την υπό της επιτροπής
εξέτασιν ή την πάροδον της ταχθείσης προς τούτο προθεσμίας, επακολουθεί η κατ’
άρθρον συζήτησις εις διαφόρους συνεδριάσεις, απεχούσας αλλήλων δύο τουλάχιστον ημέρας. Εις εξαιρετικάς όμως περιστάσεις δύναται η
Βουλή, κηρύσσουσα την πρότασιν
κατεπείγουσαν, να μη παραπέμψη ταύτην
εις επιτροπήν και να περιορίσει εις μίαν ημέραν τον μεταξύ των δύο κατ’ άρθρων συζητήσεων
χρόνον. Αν κατά την τελευταίαν συζήτησιν
εγένοντο δεκταί τροπολογίαι, η του συνόλου ψήφισις αναβάλλεται, μέχρις ου το
ψηφισθέν τυπωθή και διανεμηθή, ως ετροπολογήθη.<br />
<br />
Η επιψήφισις δικαστικών κωδίκων προπαρασκευασθέντων υπό ειδικών
επιτροπών, συσταθεισών δι’ ειδικού νόμου, δύνανται να γίνη δι’
ιδιαιτέρου νόμου κυρούντος τους ειρημένους κώδικας εν όλω. Η περί τοιούτου
νόμου πρότασις δεν δύναται να κηρυχθή κατεπείγουσα. Κατά τον αυτόν τρόπον δύναται να γίνη
κωδικοποίησις υφιστάμενων διατάξεων δι’ απλής ταξινομήσεως αυτών, ή εν
όλω επαναφορά καταργηθέντων νόμων, πλην
των φορολογικών.</div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-bSp5Re22vgg/WUik3y1iz8I/AAAAAAAAqgE/GfMROrFcHZIj9etBH9E5bDutrcR1SrfuwCLcBGAs/s1600/%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%2B%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3%2B%25CE%2592%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2597%25CE%25A3%2B%25CE%25A4%25CE%25A9%25CE%259D%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%25A9%25CE%259D%2B-%2B%25CE%2591%25CE%25BD%25CE%25AC%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B1%252C%2B1880%2B%25CE%25A4%25CE%25BF%2B%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AC%25CF%2584%25CE%25B9%2B%2528%25CF%2583%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25AE%2B%25CE%2592%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25AE%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%2595%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25AE%25CE%25BD%25CF%2589%25CE%25BD%2529%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%2B%25CE%25B7%2B%25CE%2591%25CE%25BA%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B7..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="698" data-original-width="1024" height="436" src="https://4.bp.blogspot.com/-bSp5Re22vgg/WUik3y1iz8I/AAAAAAAAqgE/GfMROrFcHZIj9etBH9E5bDutrcR1SrfuwCLcBGAs/s640/%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%2B%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3%2B%25CE%2592%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2597%25CE%25A3%2B%25CE%25A4%25CE%25A9%25CE%259D%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%25A9%25CE%259D%2B-%2B%25CE%2591%25CE%25BD%25CE%25AC%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B1%252C%2B1880%2B%25CE%25A4%25CE%25BF%2B%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AC%25CF%2584%25CE%25B9%2B%2528%25CF%2583%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25AE%2B%25CE%2592%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BB%25CE%25AE%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%2595%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25AE%25CE%25BD%25CF%2589%25CE%25BD%2529%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%2B%25CE%25B7%2B%25CE%2591%25CE%25BA%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B7..jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 58.</span></b> – Ουδείς
αυτόκλητος εμφανίζεται ενώπιον της Βουλής δια να αναφέρη τι προφορικώς ή
εγγράφως, αναφοραί όμως παρουσιάζονται
δια τινος βουλευτού ή παραδίδονται εις το γραφείον. Η Βουλή έχει το δικαίωμα να αποστέλλη εις
τους Υπουργούς τας διευθυνομένας προς αυτήν αναφοράς, οίτινες είναι υπόχρεοι να δίδωσι διασαφήσεις,
οσάκις ζητηθώσι, και δύναται να διορίζη εκ των μελών αυτής εξετστικάς των
πραγμάτων επιτροπάς. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 59.</span></b> – Ουδείς φόρος επιβάλλεται, ουδ’ εισπράττεται άνευ
νόμου. Εξαιρετικώς, επί επιβολής ή αυξήσεως εισαγωγικού δασμού, η είσπραξις αυτού επιτρέπεται από της ημέρας
της εις την Βουλήν καταθέσεως της περί αυτού προτάσεως νόμου, υπό τον ρητόν
όρον της δημοσιεύσεως του νόμου το βραδ’υτερον εντός δέκα ημερών από της λήξεως
της Βουλευτικής συνόδου. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 60. </span></b>– Εν τη ετησία τακτική συνόδω η Βουλή ψηφίζει δια
το επόμενο οικονομικόν έτος τον προσδιορισμόν της στρατιωτικής και ναυτικής
δυνάμεως, την στρατολογίαν και ναυτολογίαν και τον προϋπολογισμόν και
αποφασίζει επί του απολογισμού. Όλα τα
έσοδα και έξοδα του Κράτους πρέπει να σημειώνονται εις τον προϋπολογισμόν και
τον απολογισμόν.<br />
<br />
Ο προϋπολογισμός
εισάγεται εις την Βουλήν εντός των δύο πρώτων μηνών της συνόδου, αφ’ ου δ’ εξετασθή υπό ειδικής επιτροπής
βουλευτών ψηφίζεται άπαξ κατά κεφάλαια και άρθρα, εις τμήματα εν τω κανονισμώ
της Βουλής οριστέα, και εις τέσσαρας διαφόρους ημέρας, καθ’ Υπουργείον δε δι’
ονομαστικής κλήσεως. Εντός έτους το
βραδύτερον από της λήξεως της οικονομικής χρήσεως εισάγεται ο απολογισμός αυτής
εις την Βουλήν. Εξετάζεται δε υπό ειδικής επιτροπής βουλευτών και ψηφίζεται υπό
της Βουλής κατά τα εν τω κανονισμώ αυτής ορισθησόμενα. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 61.</span></b> – Μισθός, σύνταξις, χορηγία ή αμοιβή ούτε
εγγράφεται εν τω προϋπολογισμώ του Κράτους ούτε παρέχεται άνευ οργανισμού ή
άλλου ειδικού νόμου. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 62.</span></b> – Βουλευτής δεν καταδιώκεται, ουδ’ οπωσδήποτε
εξετάζεται ένεκα γνώμης ή ψήφου δοθείσης παρ’ αυτού κατά την ενέργειαν των
βουλευτικών του καθηκόντων. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 63.</span></b> – Βουλευτής διαρκούσης της βουλευτικής συνόδου,
δεν καταδιώκεται, ούτε συλλαμβάνεται ή φυλακίζεται άνευ αδείας του σώματος, τοιάυτη άδεια δεν απαιτείται εις τα επ’ αυτοφώρω κακουργήματα. Προσωπική
κράτησις δεν ενεργείται κατά βουλευτού διαρκούσης της βουλευτικής συνόδου,
τέσσαρας εβδομάδας προ της ενάρξεως και τρεις μετά την αποπεράτωσιν αυτής. Εάν ο βουλευτής τύχη διατελών υπό προσωπικήν
κράτησιν, απολύεται ανυπερθέτως τέσσαρας
εβδομάδας προ της ενάρξεως της συνόδου. <br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 64. </span></b> – Οι βουλευταί
ομνύουσι προ της ενάρξεως των καθηκόντων αυτών εν τω Βουλευτηρίω και εις
δημόσιαν συνεδρίασιν τον εξής όρκον, «Ομνύω εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος να
φυλάξω πίστιν εις την πατρίδα και εις τον συνταγματικόν βασιλέα, υπακοήν εις το
Σύνταγμα και τους νόμους του Κράτους και να εκπληρώσω ευσυνειδήτως τα καθήκοντά
μου». Αλλόθρησκοι βουλευταί αντί της
επικλήσεως «ομνύω εις το όνομα της Αγίας
και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» ορκίζονται κατά τον τύπον της ιδίας αυτών θρησκείας. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 65. </span></b>– Η Βουλή προσδιορίζει δια κανονισμού πως θέλει
εκπληροί τα καθήκοντά της. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 66.</span></b> – Η Βουλή σύγκειται εκ βουλευτών, εκλεγομένων κατά νόμον υπό των εχόντων
δικαίωμα προς τούτο πολιτών δι’ αμέσου, καθολικής και μυστικής ψηφοφορίας. Αι βουλευτικαί εκλογαί διατάσσονται και
ενεργούνται ταυτοχρόνως καθ’ όλην την
Επικράτειαν. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 67.</span></b> – Οι βουλευταί αντιπροσωπεύουσι το Έθνος και ουχί
μόνον την εκλογικήν περιφέρειαν από της οποίας εκλέγονται.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 68. </span></b>– Ο αριθμός των βουλευτών εκάστης εκλογικής
περιφέρειας προσδιορίζεται δια νόμου αναλόγως του πληθυσμού αυτής. Ουδέποτε όμως ο αριθμός του όλου των
βουλευτών δύναται να η ελάσσων των εκατόν πενήκοντα. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 69.</span></b> – Οι
βουλευταί εκλέγονται δια τέσσαρα συναπτά έτη, αρχόμενα από της ημέρας των γενικών εκλογών, άμα δε τη λήξει της τετραετούς βουλευτικής
περιόδου, διατάσσεται η ενέργεια γενικών
βουλευτικών εκλογών. Εντός τεσσαράκοντα
πέντε ημερών από της ενέργειας των εκλογών τούτων συγκαλείται υποχρεωτικώς η
νέα Βουλή εις τακτικήν σύνοδον, μόνο αν υπό της απελθούσης Βουλής δεν
εξεπληρώθησαν, δια το έτος της ενέργειας των εκλογών, τα εν άρθρω 60
οριζόμενα. Έδρα βουλευτική κενωθείσα
κατά το τελευταίον έτος της περιόδου δεν συμπληρούται εφ’ όσον ο αριθμός των
εκλιπόντων δεν υπερβαίνει το τέταρτον του όλου αριθμού των βουλευτών. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 70.</span></b> – Όπως
εκλεγή τις βουλευτής, απαιτείται να
είναι πολίτης έλλην, έχων συμπληρωμένον
το εικοστόν πέμπτον έτος και την νόμιμον ικανότητα του εκλέγειν. Βουλευτής στερηθείς των προσόντων τούτων
εκπίπτει αυτοδικαίως του βουλευτικού αξιώματος Εγειρομένων περί τούτου
αμφισβητήσεων, αποφασίζει η Βουλή. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 71.</span></b> – Έμμισθοι
δημόσιοι υπάλληλοι, στρατιωτικοί εν
ενεργεία, δήμαρχοι, συμβολαιογράφοι, φύλακες υποθηκών και μεταγραφών και
δικαστικοί κλητήρες δεν δύνανται να εκλεχθώσι βουλευταί, εάν μη παραιτηθώσι προ της ημέρας της
ανακηρύξεως των υποψηφίων. Τα καθήκοντα
του βουλευτού είναι ασυμβίβαστα προς τα έργα του διευθυντού ή άλλου
αντιπροσώπου διοικητικού ή εμμίσθου νομικού συμβούλου και υπαλλήλου εμπορικών
εταιρειών ή επιχειρήσεων, απολαυουσών ειδικών προνομίων ή τακτικής
επιχορηγήσεως δυνάμαι ειδικού νόμου.<br />
<br />
Οι
διατελούντες εις τινα των κατηγοριών τούτων οφείλουσιν, εντός οκτώ ημερών από της επικυρώσεως της
εκλογής αυτών, να δηλώσωσιν επιλογήν μεταξύ του βουλευτικού αξιώματος και των
ως άνω έργων. Εν παραλείψει δε της
τοιαύτης δηλώσεως εκπίπτουσιν αυτοδικαίως του αξιώματος του βουλευτού. Νόμος δύναται να καθιερώση το ασυμβίβαστον
του βουλευτικού αξιώματος και προς έτερα έργα. </div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-heBZX8BQPZc/WUikT3Z-mVI/AAAAAAAAqf8/qU2wZdooZAstDnVCsdzrCtdgp-UwnuIzQCLcBGAs/s1600/%25CE%2595%25CE%259A%25CE%259B%25CE%259F%25CE%2593%25CE%2595%25CE%25A3_%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3_11%25CE%25B7%25CF%2582_%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%25A4%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5_1912.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="464" data-original-width="640" height="290" src="https://3.bp.blogspot.com/-heBZX8BQPZc/WUikT3Z-mVI/AAAAAAAAqf8/qU2wZdooZAstDnVCsdzrCtdgp-UwnuIzQCLcBGAs/s400/%25CE%2595%25CE%259A%25CE%259B%25CE%259F%25CE%2593%25CE%2595%25CE%25A3_%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3_11%25CE%25B7%25CF%2582_%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%25A4%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5_1912.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 72.</span></b> – Βουλευταί, αποδεχόμενοι οιονδήποτε των εν τω προηγουμένω
άρθρω αναφερομένων καθηκόντων ή έργων, εκπίπτουσιν αυτοδικαίως του
βουλευτικού αξιώματος. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 73.</span></b> – Η εξέλεγξις και εκδίκασις των βουλευτικών
εκλογών, κατά του κύρους των οποίων εγείρονται ενστάσεις αναφερόμεναι είτε εις
εκλογικάς παραβάσεις περί την ενέργειαν τούτων είτε εις έλλειψις
προσόντων, ανατίθεται εις ειδικόν
δικαστήριον, συγκροτούμενον δια
κληρώσεως μεταξύ πάντων των μελών του Αρείου Πάγου και των Εφετείων του
Κράτους. Η κλήρωσις ενεργείται υπό του δικαστηρίου του Αρείου Πάγου εν δημοσία
συνεδριάσει, την προεδρίαν δε του
ειδικού δικαστηρίου λαμβάνει ο εκ των κληρωθέντων κατά βαθμόν ή αρχαιότηταν
προηγούμενος. Κατά τα λοιπά, τα της λειτουργία και της όλης διαδικασίας
αυτού ορισθήσονται δια νόμου. Η από του
βουλευτικού αξιώματος παραίτησις είναι δικαίωμα του βουλευτού. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 74.</span></b> – Η Βουλή εκλέγει εκ των βουλευτών κατά την
έναρξιν εκάστης βουλευτικής συνόδου τον πρόεδρον, τους αντιπροέδρους και του
γραμματείς αυτής. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 75.</span></b> – Οι βουλευταί λαμβάνουσιν εκ του δημοσίου ταμείου
αποζημίωσιν, οι μεν εν Αθήναις και Πειραιεί κατοικούντες δραχμών οκτακοσίων εν
αρχή εκάστης τριμηνίας, οι δε λοιποί χιλίων. Εις τον τακτικόν πρόεδρον της Βουλής, παρέχεται δι’ έξοδα παραστάσεως
πρόσθετος αποζημίωσις δραχμών διακοσίων πεντήκοντα μηνιαίως. Ουδεμία άλλη αποζημίωσις παρέχεται εις τους
βουλευτάς εν ουδεμία περιπτώσει δια την εκπλήρωσιν των καθηκόντων αυτών.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 76.</span></b> – Εν απουσία βουλευτού επί πλείονας των πέντε
συνεδριάσεων κατά μήνα, άνευ αδείας της
Βουλής, εν τακτική ή εκτάκτω
συνόδω, κρατούνται εκ της άνω
αποζημιώσεως δραχμαί είκοσι δι’ εκάστην συνεδρίασιν. </div>
<br /><b><span style="color: #6aa84f;">Περί των Υπουργών</span></b><br /><br /><div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 77. </span></b>– Ουδείς εκ της βασιλικής οικογενείας δύναται να
διορισθή Υπουργός. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 78.</span></b> – Οι Υπουργοί έχουσιν είσοδον ελευθέραν εις τας
συνεδριάσεις της Βουλής και ακούονται οσάκις ζητήσωσι τον λόγον, ψηφοφορούσι δε
μόνον εάν είναι μέλη αυτής. Η Βουλή
δύναται ν’ απαιτήση την παρουσίαν των Υπουργών. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 79. </span></b>– Ποτέ διαταγή του Βασιλέως έγγραφος ή προφορική
δεν απαλλάσσει της ευθύνης του Υπουργούς. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 80. </span></b>– Η Βουλή έχει το δικαίωμα να κατηγορή τους
Υπουργούς κατά τους περί ευθύνης των Υπουργών νόμους ενώπιον του επί τούτω
δικαστηρίου, όπερ, προεδρευόμενον υπό του προέδρου του Αρείου
Πάγου, συγκροτείται εκ δώδεκα
δικαστών, κληρουμένων υπό του προέδρου
της Βουλής, εν δημοσία συνεδριάσει, εξ απάντων των προ της κατηγορίας διωρισμένων
αρεοπαγιτών, εφετών και προέδρων αυτών,
κατά τα ειδικώτερον δια νόμου οριζόμενα. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 81.</span></b> – Ο Βασιλεύς δύναται ν’ απονείμη χάριν εις
Υπουργόν καταδικασθέντα κατά τας ανωτέρω διατάξεις μόνον επί τη συγκαταθέσει
της Βουλής. Περί Συμβουλίου της
Επικρατείας. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 82.</span></b> – Εις το Συμβούλιον της Επικρατείας ανήκουσιν
ιδίως.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>α’)</b> Η επεξεργασία των προτάσεων νόμων και των κανονιστικών
διαταγμάτων.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>β’)</b> Η εκδίκασις των υπό του νόμου υποβαλλομένων αυτώ
διαφορών αμφισβητουμένου διοικητικού.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>γ’)</b> Η κατ’ αίτησιν ακύρωσις δια παράβασιν νόμου των πράξεων
των διοικητικών αρχών κατά τα ειδικώτερων εν τω νόμω οριζόμενα.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>δ’)</b> Η ανωτέρα
πειθαρχική δικαιοδοσία επί των απολαυόντων μονιμότητος υπαλλήλων της
διοικήσεως, κατά τους περί τούτου νόμους. <br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Εις τας περιπτώσεις των εδαφίων β’, γ’, και δ’ εφαρμόζονται
αι διατάξεις των άρθρων 92 και 93 του
Συντάγματος. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #6fa8dc;"><b>Άρθρο 83.</b></span> – Το Υπουργικόν Συμβούλιον ορίζει τας προτάσεις
νόμων, ων η επεξεργασία ανατίθεται εις το Συμβούλιον της Επικρατείας πριν η
εισαχθώσιν εις την Βουλήν. Η Βουλή
δύναται να παραπέμψη εις το Συμβούλιον της Επικρατείας τας εις αυτήν
υποβαλλομένας προτάσεις. Ο προϋπολογισμός
του Κράτους ουδέποτε παραπέμπεται εις το Συμβούλιον της Επικρατείας. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 84.</span></b> – Τα κανονιστικά διατάγματα εκδίδονται μετά
γνωμοδότησιν του Συμβουλίου της Επικρατείας, αποφαινομένου εντός αναλόγου προθεσμίας τασσομένης υπό του αρμοδίου
Υπουργού, ης παρερχομένης απράκτου, εκδίδεται το διάταγμα και άνευ
γνωμοδοτήσεως. Η γνώμη του Συμβουλίου
της Επικρατείας δεν είναι υποχρεωτική δια τον Υπουργόν. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 85. </span></b>– Τα μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι
τακτικά και έκτακτα. Ο αριθμός αυτών,
οριζόμενος δια νόμου, των μεν τακτικών δεν δύναται να η ελάσσων των επτά ούτε
μείζων των δεκαπέντε, των δε εκτάκτων
μείζων των δέκα. Τα έκτακτα μέλη λαμβάνονται εκ των ανωτέρων δημοσίων υπαλλήλων
του Κράτους, πλην των δικαστικών, επί
επιμισθίω οριζομένω υπό του νόμου. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 86.</span></b> – Τα
τακτικά μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας διορίζονται δια βασιλικού
διατάγματος προτάσει του Υπουργικού Συμβουλίου. Η διάρκεια της υπηρεσίας του εκάστου αυτών είναι δεκαετής, εκείνοι δε,
των οποίων η υπηρεσία έληξε, δύνανται να
αναδιορισθώσιν. Αλλά κατά την πρώτην εγκατάστασιν του Συμβουλίου της Επικρατείας
του μεν ενός τρίτου των μελών, δια
κλήρου οριζομένων, θα θεωρηθή λήξασα η
υπηρεσία άμα τη συμπληρώσει του δωδεκάτου έτους.<br />
<br />
Τα καθήκοντα των τακτικών μελών του
Συμβουλίου της Επικρατείας εισίν ασυμβίβαστα προς τα καθήκοντα οιουδήποτε
δημοσίου, δημοτικού ή εκκλησιαστικού υπαλλήλου πλην των του καθηγητού των
νομικών και πολιτικών επιστημών εν τω Εθνικώ Πανεπιστημίω και των του
Υπουργού, αλλ’ ουδέποτε επιτρέπεται η σύγχρονος ενάσκησις
των έργων του Υπουργού και του συμβούλου της Επικρατείας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-qWFtAZkJ50I/WUioCINj75I/AAAAAAAAqgQ/De28dBycWrwdLtXhFkCdJvG5bJfFacNJACLcBGAs/s1600/tsouderos164.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="891" data-original-width="1600" height="222" src="https://1.bp.blogspot.com/-qWFtAZkJ50I/WUioCINj75I/AAAAAAAAqgQ/De28dBycWrwdLtXhFkCdJvG5bJfFacNJACLcBGAs/s400/tsouderos164.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ιδιαίτερος νόμος θέλει κανονίσει τα προσόντα
των τακτικών μελών του Συμβουλίου της Επικρατείας, τα περί αποχωρήσεως τούτων
διαρκούσης της θητείας, τα περί βοηθητικού προσωπικού και πάντα τα αφορώντα εις
την οργάνωσιν και λειτουργίαν του Συμβουλίου της Επικρατείας. </div>
<br /><b><span style="color: #6aa84f;">Περί Δικαστικής Εξουσίας</span></b><br /><br /><div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 87.</span></b> – Η δικαιοσύνη απονέμεται υπό δικαστών
διοριζομένων υπό του Βασιλεώς κατά τον νόμον. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 88.</span></b> – Οι
αρεοπαγίται, εφάται και πρωτοδίκαι εισίν
ισόβιοι, οι δε εισαγγελείς, αντεισαγγελείς, ειρηνοδίκαι, ειδικοί πταισματοδίκαι,
γραμματείς και υπογραμματείς των δικαστηρίων και εισαγγελιών, συμβολαιογράφοι, φύλακες υποθηκών και μεταγραφών εισίν
μόνιμοι, εφ’ όσον υφίστανται αι σχετικαί υπηρεσίαι.<br />
<br />
Οι ισιοβιότητος ή
μονιμότητος απολεύοντες δικαστικοί υπάλληλοι δεν δύνανται να παύθωσιν άνευ
δικαστικής αποφάσεως είτε κατ’ ακολουθίαν ποινικής καταδίκης είτε ένεκα πειθαρχικών παραπτωμάτων ή
νόσου ή ανεπαρκείας, βεβαιουμένων καθ’ ον τρόπον νόμος ορίζει, τηρουμένων των διατάξεων των άρθρων 92 και
93.<br />
<br />
Αποχωρούσι δε υποχρεωτικώς της
υπηρεσίας κατά την συμπλήρωσιν του υπό του νόμου κανονιζομένου ορίου
ηλικίας, όπερ δεν δύναται να είναι δια
μεν τα μέλη του Αρείου Πάγου ανώτατον του εβδομηκοστού πέμπτου έτους, μηδέ κατώτερον του εξηκοστού πέμπτου, δια
πάντας δε τους λοιπούς εμμίσθους δικαστικούς υπαλλήλους ανώτερον του
εβδομηκοστού, μηδέ κατώτερον του εξηκοστού. Μέχρι της επιψηφίσεως νέου ειδικού νόμου περί ορίου ηλικίας πάντες οι
ανωτέρω έμμισθοι δικαστικοί υπάλληλοι αποχωρούσι κατά το εξηκοστόν πέμπτον έτος
συμπεπληρωμένον. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 89.</span></b> – Τα προσόντα των δικαστών εν γένει υπαλλήλων
ορίζονται δια νόμου. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 90. </span></b>– Διακστικοί υπάλληλοι, απολαύοντες ισοβιότητος ή
μονιμότητος, εκτος των υπογραμματέων, τοποθετούνται, μετατίθενται και
προάγονται δι’ Ανωτάτου Δικαστικού Συμβουλίου αποτελουμένου εκ μελών του Αρείου
Πάγου, καθ’ ον τρόπον νόμος ορίζει. Η
εις τας θέσεις του προέδρου, αντιπροέδρου και εισαγγελέως του Αρείου Πάγου προαγωγή δεν υπάγεται εις το
Ανώτατον Δικαστικόν Συμβούλιον. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 91. </span></b>– Δικαστικαί επιιτροπαί και άκτακτα δικαστήρια υφ’
οιονδήποτε όνομα δεν επιτρέπεται να συστηθώσιν. Ειδικώς νόμος θέλει κανονίσει, δια την περίπτωσιν εμπολέμου καταστάσεως,
ή γενικής, ένεκεν εξωτερικών κινδύνων, επιστρατεύσεως, τα της προσωρινής, εν όλω ή εν μέρει, αναστολής της ισχύος των διατάξεων των άρθρων
5, 6, 10, 11, 12, 14, 20 και 95 του Συντάγματος, τα της κηρύξεως της
καταστάσεως πολιορκίας και τα της συστάσεως και λειτουργίας εξαιρετικών δικαστηρίων.<br />
<br />
Ο νόμος ούτους δεν δύνανται να μεταρρυθμισθή κατά το διάστημα των εργασιών της
προς εφαρμογήν τούτου συγκαλουμένης Βουλής. Τίθεται δε κατά πάσας ή τινας μόνον αυτού διατάξεις εις εφαρμογήν
καθ’ όλην την Επικράτειαν ή μέρος αυτής
δια βασιλικού διατάγματος, αδεία της Βουλής εκδιδομένου. Εν απουσία της Βουλής
ο νόμος δύναται να τεθή εις εφαρμογήν και άνευ αδείας αυτής δια βασιλικού
διατάγματος προσυπογεγραμμένου υφ’ ολοκλήρου του Υπουργικού Συμβουλίου.<br />
<br />
Δια του αυτού βασιλικού διατάγματος και επί ποινή ακυρότητος αυτού
συγκαλείται η Βουλή εντός πέντε ημερών, και αν έτι έληξεν η περίοδος αυτής ή
διελύθη, όπως δια πράξεως αυτής
αποφασίση την διατήρησιν ή άρσιν των ορισμών του βασιλικού διατάγματος. Η βουλευτική ασυλία του άρθρου 63 ισχύει από της δημοσιεύσεως του βασιλικού
διατάγματος. Η ισχύς των ανωτέρω
βασιλικών διαταγμάτων, προκειμένου μεν
περί πολέμου, δεν εκτείνεται πέραν της
λήξεως αυτού, προκειμένου δε περί
επιστρατεύσεως, αίρεται αυτοδικαίως μετά
δίμηνον, εάν εν τω μεταξύ δεν παραταθή η ισχύς αυτών αδεία πάλιν της Βουλής. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 92.</span></b> – Αι συνεδριάσεις των δικαστηρίων είναι δημόσιαι,
εκτός όταν η δημοσιότης ήθελεν είσθαι επιβλαβής εις τα χρηστά ήθη ή την κοινήν
ευταξίαν, αλλά τότε τα δικαστήρια
οφείλουσι να εκδίδωσι περί τούτου απόφασιν. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 93.</span></b> – Πάσα απόφασις πρέπει να είναι ειδικώς
ητιολογημένη και ν’ απαγγέληται εν δημοσία συνεδριάσει. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 94. </span></b>– Το ορκωτικόν σύστημα διατηρείται. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 95.</span></b> – Τα πολιτικά εγκλήματα δικάζονται υπό των
ενόρκων, ωσαύτως και τα του τύπου, οσάκις ταύτα δεν αφορώσι τον ιδιωτικόν βίον.
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 96.</span></b> – Δεν επιτρέπεται εις τον δικαστήν να δεχθή και
άλλην έμμισθον υπηρεσίαν, εκτός της του
καθηγητού εν των Πανεπιστημίω. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 97. </span></b>– Τα περί
στρατοδικείων, ναυτοδικείων, πειρατείας, ναυταπάτης και δικαστηρίων λειών κανονίζονται δι’ ειδικών νόμων. </div>
<br /><b><span style="color: #6aa84f;">Περί Ελεγκτικού Συνεδρίου</span></b><br /><br /><div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 98.</span></b> – Οι ελεγκταί και πρόεδροι του Ελεγκτικού
Συνεδρίου εισίν ισόβιοι και δεν παύονται,
ειμή κατά τους όρους του άρθρου 88, απωχωρούσι δε υποχρεωτικώς της υπηρεσίας κατά την συμπλήρωσιν του υπό
του νόμου κανονιζομένου ορίου ηλικίας, όπερ δεν δύναται να είναι ανώτερον του
εβδομηκοστού πέμπτου, μηδέ κατώτερον του
εξηκοστού πέμπτου έτους. Τα προσόντα των
ελεγκτών και παρέδρων ορίζονται δια νόμου. </div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-exnkriDChF4/WUirC-UCCKI/AAAAAAAAqgc/4HYIwrpdFzoHA0Wm2pjuoW3q0DhFxvGTACLcBGAs/s1600/cretan-delegates-on-board-french-ship-1911.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="609" data-original-width="944" height="257" src="https://1.bp.blogspot.com/-exnkriDChF4/WUirC-UCCKI/AAAAAAAAqgc/4HYIwrpdFzoHA0Wm2pjuoW3q0DhFxvGTACLcBGAs/s400/cretan-delegates-on-board-french-ship-1911.jpg" width="400" /></a></div>
<br /><b><span style="color: #6aa84f;">Γενικαί Διατάξεις</span></b><br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 99.</span></b> –Άνευ νόμου στρατός ξένος δεν είναι δεκτός εις την
ελληνικήν υπηρεσίαν, ουδέ δύναται να
διανέμη εις το Κράτος ή να διέλθη δι’ αυτού. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 100. </span></b>– Μόνον όταν και όπερ ο νόμος διατάσσει οι
στρατιωτικοί και ναυτικοί στερούνται του βαθμού των τιμών και των συντάξεών
των. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 101.</span></b> –Αι του αμφισβητούμενου διοικητικού υποθέσεις εξακολουθούσιν
υπαγόμεναι εις τα τακτικά δικαστήρια, υφ’ ων δικάζονται ως
κατεπείγουσαι, πλην εκείνων, δι’ ας
ειδικοί νόμοι συνιστώσι διοικητικά δικαστήρια, παρ’ οις τηρούνται αι διατάξεις
των άρθρων 92 και 93. Μέχρι της εκδόσεως ειδικών νόμων ισχύουσιν οι
υφιστάμενοι περί διοικητικής δικαιοδοσίας. Αι αιτήσεις αναιρέσεως κατά των αποφάσεων των διοικητικών δικαστηρίων
υπάγονται από της λειτουργίας του Συμβουλίου της Επικρατείας αποκλειστικώς εις
την δικαιοδοσίαν αυτού.<br />
<br />
Η άρσις των
συγκρούσεων μεταξύ δικαστικών και διοικητικών αρχών, ως και μεταξύ Συμβουλίου
Επικρατείας και διοικητικών αρχών, δικάζεται υπό του Αρείου Πάγου, μέχρις ου ιδιαίτερος νόμος συστήση προς
εκδίκασιν ταύτης μικτόν δικαστήριον, αποτελούμενον εξ ίσου αριθμού αρεοπαγιτών
και τακτικών συμβούλων της Επικρατείας, υπό την Προεδρίαν του Υπουργού της
Δικαιοσύνης ή του υπό του νόμου οριζομένου αναπληρωτού αυτού. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 102.</span></b> – Τα προσόντα των διοικητικών εν γένει υπαλλήλων
ορίζονται δια νόμου. Μετά την έναρξιν
της λειτουργίας του Συμβουλίου της Επικρατείας οι υπάλληλοι ούτοι από του
οριστικού αυτών διορισμού εισί μόνιμοι, εφ’ όσον υφίστανται αι σχετικαί
υπηρεσίαι, πλην δε των περιπτώσεων της παύσεως δυνάμει δικαστικής αποφάσεως,
ούτε μετατίθενται άνευ συμφώνου γνωμοδοτήσεως ούτε απολύονται ή υποβιβάζονται
άνευ ειδικής αποφάσεως κατά νόμον οργανωμένου και εκ μονίμων υπαλλήλων κατά τα
δύο τρίτα τουλάχιστον αποτελουμένου συμβουλίου.<br />
<br />
Κατά της αποφάσεως ταύτης
επιτρέπεται προσφυγή ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, κατά τα εν τω νόμω
ειδικώτερον οριζόμενα. Των προσόντων και
της μονιμότητος επιτρέπεται να εξαιρεθώσι δια νόμου οι πρέσβεις και
διπλωματικοί πράκτορες, οι γενικοί
πρόξενοι, οι γενικοί γραμματείς των
Υπουργείων, οι ιδιαίτεροι γραμματείς των
Υπουργών, οι νομάρχαι, ο βασιλικός επίτροπος παρά τη Ιερά
Συνόδω, και ο γενικός διευθυντής των
Ταχυδρομείων και Τηλεγράφων. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρων 103. </span></b>– Αγωγαί κακοδικίας κατ’ αρεοπαγιτών, ισοβίων
μελών του Ελεγκτικού Συνεδρίου και τακτικών συμβούλων της Επικρατείας
δικάζονται υπό πενταμελούς ειδικού δικαστηρίου, συγκροτουμένου καθ’ ον ο νόμος
ορίσει τρόπον δια κληρώσεως εκ των τριών τούτων σωμάτων, των εκ δικηγόρων μελών του Ανωτάτου
Πειθαρχικού Συμβουλίου και των καθηγητών της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου,
λαμβανομένου ενός μέλους εξ εκάστου σώματος.<br />
<br />
Εις το δικαστήριον τούτο υπάγεται και πάσα προπαρασκευαστική διαδικασία, ουδεμία δ’ άλλη άδεια απαιτείται. Εις το
αυτό δικαστήριον δύναται να υπαχθώσιν δια νόμου και αι αγωγαί κακοδικίας κατά
πρωτοδικών, εφετών και εισαγγελέων. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 104.</span></b> – Η
πειθαρχική εξουσία επί των μελών του Ελεγκτικού Συνεδρίου, του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της
Επικρατείας ασκείται και υπό συμβουλίου συγκειμένου εκ δύο μελών εξ εκάστου των
σωμάτων τούτων και δυο καθηγητών της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου, οριζομένων
πάντων δια κλήρου, υπό την προεδρίαν του Υπουργού Δικαιοσύνης. Εκ των μελών του συμβουλίου εξαιρούνται
εκάστοτε τα ανήκοντα εις το σώμα εκείνο, επί ενεργείας του οποίου, είτε
ολοκλήρου είτε μελών αυτού, καλείται ν’ αποφανθή το συμβούλιον. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 105.</span></b> – Η εκλογή των δημοτικών αρχών γίνεται δια
καθολικής ψηφοφορίας. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 106.</span></b> – Πας Έλλην, δυνάμενος φέρειν όπλα, υποχρεούται
να συντελή εις την υπέρ πατρίδος άμυναν κατά τους ορισμούς των νόμων. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 107.</span></b> – Επίσημος γλώσσα του Κράτους είναι εκείνη, εις
την οποίαν συντάσσονται το πολίτευμα και της ελληνικής νομοθεσίας τα κείμενα, πάσα προς παραφθοράν ταύτης επέμβασις απαγορεύεται. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 108.</span></b> – Δεν επιτρέπεται αναθεώρησις ολόκληρου του
Συντάγματος. Μετά δεκαετίαν από της
ισχύος της διατάξεως ταύτης επιτρέπεται αναθεώρησις των μη θεμελιωδών διατάξεων
αυτού, οσάκις η Βουλή δια των δύο τρίτων του όλου αριθμού των μελών αυτής
ζητήση ταύτην δι’ ιδίας πράξεως, οριζούσης ειδικώς τα αναθεωρητέας διατάξεις
και ψηφιζομένης εις δύο ψηφοφορίας, αμφισταμένας αλλήλων κατά ένα τουλάχιστον μήνα. Αποφασισθείσης της αναθεωρήσεως διαλύεται
αυτοδικαίως η υφεστώσα Βουλή και συγκαλείται νέα, ήτις κατά την πρώτην σύνοδον αυτής αποφασίζει
επί των αναθεωρητέων διατάξεων δι’ απολύτου πλειονοψηφίας του όλου αριθμού των μελών αυτής. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 109.</span></b> – Όλοι οι νόμοι και τα διατάγματα, καθ’ όσον
αντιβαίνουσιν εις το παρόν Σύνταγμα, καταργούνται.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 110.</span></b> – Το παρόν
Σύνταγμα εμβαίνει εις ενέργειαν, άμα
υπογραφή υπό του Βασιλέως, το δε
Υπουργικόν Συμβούλιον οφείλει να δημοσιεύση αυτό δια της Εφημερίδος της
Κυβερνήσεως εντός είκοσι τεσσάρων ωρών μετά την υπογραφήν. Πάσα ψηφιζόμενη αναθεώρησις μη θεμελιωδών
διατάξεων του Συντάγματος εκδίδεται και δημοσιεύεται δια της Εφημερίδος της
Κυβερνήσεως εντός δέκα ημερών από της επιψηφίσεως αυτής υπό της Βουλής τίθεται
δ’ εις ενέργειαν δι’ ειδικού ταύτης ψηφίσματος. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Άρθρο 111</span></b>. – Η τήρησις του παρόντος Συντάγματος αφιερούται
εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων.</div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-tmm-6faJY5c/WUitbHftCcI/AAAAAAAAqgo/5nYWauf6PrkMaxivV2jHorpLBvOhvrFCACLcBGAs/s1600/103-%25CE%25A6%25CE%25B9%25CE%25BB%25CE%25B9%25CF%2580%25CF%2580%25CE%25B9%25CE%25AC%25CE%25B4%25CE%25B1-1913.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1107" data-original-width="1600" height="276" src="https://2.bp.blogspot.com/-tmm-6faJY5c/WUitbHftCcI/AAAAAAAAqgo/5nYWauf6PrkMaxivV2jHorpLBvOhvrFCACLcBGAs/s400/103-%25CE%25A6%25CE%25B9%25CE%25BB%25CE%25B9%25CF%2580%25CF%2580%25CE%25B9%25CE%25AC%25CE%25B4%25CE%25B1-1913.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ 1911</b></span><br />
<br />
Το Κίνημα στο Γουδί το Δεκαπενταύγουστο του 1909 τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της πολιτικής ζωής του τόπου και σηματοδότησε μια ειρηνική επανάσταση. Επανάσταση, που έθεσε σε κίνηση ελεγχόμενες ίσως και συμβιβαστικές διαδικασίες, οι οποίες, όμως, με την είσοδο του Ελευθερίου Βενιζέλου στην πολιτική σκηνή και την ανάδειξή του σε λαοπρόβλητο κυβερνήτη της χώρας, οδήγησαν στη δημιουργία της σύγχρονης Ελλάδας. Η Επανάσταση έδωσε διέξοδο στις ανερχόμενες νέες κοινωνικές δυνάμεις και επέβαλε την κρατική ανασυγκρότηση, μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης εθνικής και κοινωνικής αναγέννησης και με την καθολική συμμετοχή του λαού.<br />
<br />
Το θεσμικό επιστέγασμα της προσπάθειας αυτής σε συνταγματικό επίπεδο για μία νέα διάρθρωση των κρατικών εξουσιών και τον επανακαθορισμό των σχέσεων κρότους-πολίτη ήταν η Αναθεώρηση του 1911. Δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε το νόημα και το ουσιαστικό περιεχόμενο της Αναθεώρησης αυτής αν δεν τη δούμε σε συνάρτηση με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της Επανάστασης του 1909 και των συνθηκών που την προκάλεσαν και μέσα στα πλαίσια του ευρύτερου κοινωνικού μετασχηματισμού που δημιούργησε η ανάπτυξη της αστικής τάξης στην Ελλάδα και οι νέες οικονομικές συνθήκες και οι ιδεολογικές κατευθύνσεις της εποχής.<br />
<br />
Όμως, την έκταση της Αναθεώρησης, τον μετριοπαθή της χαρακτήρα και τον τρόπο της πραγματοποίησης, ιδιαίτερα στο τελικό της στάδιο, η επίδραση της προσωπικότητας και των πολιτικοκοινωνικών αρχών και αντιλήψεων του Ελ. Βενιζέλου ήταν κεφαλαιώδους σημασίας, χωρίς να παραβλέψουμε τη συμβολή και τη σημασία του έργου πλειάδας διακεκριμένων νομικών της εποχής εκείνης που διαπνέονταν από τις ίδιες φιλοσοφικοκοινωνικές αντιλήψεις και επετέλεσαν το ουσιαστικό έργο της Αναθεώρησης, δίνοντάς του τη σφραγίδα της νομικής αρτιότητας και της, σε μεγάλο βαθμό, αντιστοιχίας του προς τις δεδομένες κοινωνικές ανάγκες. Η Επανάσταση του 1909 δεν επέβαλε πολιτειακή μεταβολή.<br />
<br />
Κάτι τέτοιο θα υπερκέραζε τους βασικούς στόχους της και θα είχε συνέπειες τόσο στην εσωτερική συνοχή του Έθνους, όσο και στις διεθνείς σχέσεις της χώρας και την αντιμετώπιση των επερχομένων συρράξεων στο βαλκανικό χώρο. Η πολιτειακή μεταβολή προϋπέθετε γενικότερες συνθήκες που δεν υπήρχαν, ενώ από την άλλη μεριά η συνετή και συμφιλιωτική στάση του βασιλέως Γεωργίου Α' έδωσε στον Ελ. Βενιζέλο την αναγκαία στήριξη για την επιβολή της μετριοπαθούς και πολυδιάστατης πολιτικής του, που απέβλεπε στην εγκαθίδρυση ενός σύγχρονου κράτους δικαίου και μιας ουσιαστικής δημοκρατίας, ανεξάρτητα από τον κληρονομικό ή μη χαρακτήρα του ανώτατου άρχοντα.<br />
<br />
Η τυχόν επικράτηση των ακραίων αντιλήψεων ορισμένων από τους παράγοντες ή παραστάτες της Επανάστασης του 1909 και δη στο αρχικό της στάδιο, θα είχε, κατά πάσα πιθανότητα, ως συνέπεια την εξάντλησή της στην προσπάθεια θέσεως σε λειτουργία της νέας πολιτειακής μορφής, προς την οποία ο ίδιος ο Ελ. Βενιζέλος ήταν εκ προοιμίου αντίθετος, ενώ τα βαθύτερα κοινωνικά προβλήματα και η ανάγκη της άμεσης πολεμικής προπαρασκευής της χώρας απαιτούσαν συνολική συναίνεση και απερίσπαστη από εσωτερικές διαμάχες πολιτική ηγεσία.<br />
<br />
Αφού αυτό επιτεύχθηκε με τους επιδέξιους χειρισμούς του Βενιζέλου, ο περιορισμός της αναθεώρησης του Συντάγματος σε επιμέρους θέματα της πολιτειακής οργανώσεως και στον εμπλουτισμό των ατομικών δικαιωμάτων με νέες ρυθμίσεις ήταν η αναγκαία μέθοδος για τη νομική κατοχύρωση των βασικών σκοπών της Επανάστασης και των φιλελεύθερων τάσεων που εξέφραζαν την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής, αλλά και τους πόθους ολοκλήρου σχεδόν του ελληνικού λαού. Την αντίθεσή του προς πολιτειακή μεταβολή, είτε με την έννοια της αλλαγής της μορφής του πολιτεύματος είτε με επιλογή άλλης δυναστείας.<br />
<br />
Ο Ελ. Βενιζέλος εξέφρασε περιεκτικά αλλά και πανηγυρικά στο λόγο του στην πλατεία Συντάγματος, το Σεπτέμβριο του 1910 προς τον Αθηναϊκό λαό, όταν στις φωνές για Συνταγματική Συνέλευση επέβαλε σιωπή, καθορίζοντας το χαρακτήρα της Βουλής ως Αναθεωρητικής. Η Αναθεώρηση του Συντάγματος δεν αποτελούσε αυτοσκοπό. Εξέφραζε την πάνδημη απαίτηση ικανοποιήσεως συγκεκριμένων κοινωνικών αναγκών και την τάση διασφαλίσεως του πλαισίου λειτουργίας του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, πάνω στις αρχές που πρακτικά είχαν ήδη τεθεί ως συνθήκες του πολιτεύματος από το 1875 με την καθιέρωση της δεδηλωμένης.<br />
<br />
Είχαν προηγηθεί αρκετές προσπάθειες και προτάσεις για αναθεώρηση του Συντάγματος του 1864, οι ατέλειες και η αυστηρότητα του οποίου ως προς τη διαδικασία αναθεωρήσεως είχαν επισημανθεί αρκετά νωρίς. Ιδίως, όμως, μετά τον ατυχή πόλεμο του 1897, η ανόρθωση της χώρας συνδυάστηκε με την εισαγωγή διαφόρων συνταγματικών μεταρρυθμίσεων, με προεξέχοντες και ένθερμους κήρυκες της συνταγματικής μεταβολής, τους Γ. Φιλάρετο και Αθ. Ευταξία. Ο πρώτος είχε ταχθεί υπέρ πολιτειακής μεταβολής, υποστηρίζοντας ανοιχτά το πολίτευμα της αβασίλευτης (προεδρευομένης) δημοκρατίας, ενώ ο δεύτερος και η πλειοψηφία των λοιπών αρθρογράφων (Κ. Καραπάνος, Δ. Βοκοτόπουλος, Κ. Εσλιν, Γ. Αντωνόπουλος) περιορίζονταν στη διακήρυξη της ανάγκης απλής αναθεωρήσεως.<br />
<br />
Την αβουλία και την αμηχανία των πρώτων μηνών από την εξέγερση στο Γουδί, τον Αύγουστο του 1909, μετέβαλε σε εργώδη προσπάθεια εθνικής αναγεννήσεως η έλευση του Ελ. Βενιζέλου στην Αθήνα, στο τέλος του έτους αυτού και η αναγόρευσή του σε Σύμβουλο της Επανάστασης, ουσιαστικά όμως και του βασιλέως Γεωργίου Α' ο οποίος αναγνώρισε αμέσως την αξία και τις δυνατότητες του μεγάλου Κρητικού, που σε λίγους μήνες θα γινόταν ο αδιαφιλονίκητος πολιτικός ηγέτης της χώρας και ο ενσαρκωτής των προσδοκιών του Έθνους.<br />
<br />
Η δραστηριοποίηση της επαναστατικής διαδικασίας για την Αναθεώρηση του Συντάγματος -χωρίς δηλαδή την τήρηση του χρονοβόρου τυπικού του άρθρου 107- άρχισε με τη σύνταξη και υποβολή «προμελέτης» συνταγματικών μεταβολών από τον τότε γενικό γραμματέα του υπουργείου Δικαιοσύνης και καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, Ν.Ν. Σαρίπολο και με το ψήφισμα της Βουλής για τις αναθεωρητέες διατάξεις που ψηφίστηκε το Φεβρουάριο του 1910 και έγινε αποδεκτό με βασιλικό διάγγελμα του Μαρτίου του 1910. Οι εκλογές για τη σύγκληση διπλής Αναθεωρητικής Βουλής προκηρύχθηκαν την 1η Ιουλίου του ίδιου χρόνου και με την προκήρυξη αυτή θεωρήθηκε τερματισθείσα και η Επανάσταση του 1909.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Sx-fQv04lx4/WUnwet0XnAI/AAAAAAAAqg4/5i1yQB9iqC8WTITZSW8zJ5k5na62Ob15QCLcBGAs/s1600/0b078-map_of_greece_1903.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1020" data-original-width="1280" height="318" src="https://3.bp.blogspot.com/-Sx-fQv04lx4/WUnwet0XnAI/AAAAAAAAqg4/5i1yQB9iqC8WTITZSW8zJ5k5na62Ob15QCLcBGAs/s400/0b078-map_of_greece_1903.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η από τις εκλογές της 8ης Αυγούστου 1910 προελθούσα Βουλή (Α' Αναθεωρητική) δεν επρόκειτο να έχει μακρύ βίο ούτε να εισέλθει καν στο αναθεωρητικό της έργο. Αυτό, έγινε στην πράξη με την εκλογή της Β' Αναθεωρητικής Βουλής, το Νοέμβριο του 1910, που συνήλθε στην εναρκτήρια συνεδρίασή της στις 8 Ιανουαρίου 1911. Τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη Βουλή έγινε δεκτό ότι είχαν γενική αναθεωρητική αρμοδιότητα που περιλάμβανε ανεξαρτήτως όλες τις συνταγματικές διατάξεις, πλην των θεμελιωδών, εκείνων, δηλαδή, που καθόριζαν τη μορφή του πολιτεύματος. Δεν υπήρχε, επομένως, δέσμευση των αναθεωρητικών Βουλών από το ψήφισμα της προηγούμενης Βουλής που καθόριζε -και περιόριζε- τις αναθεωρημένες διατάξεις.<br />
<br />
Χαρακτηριστική ήταν η αγόρευση του Ν. Δημητρακόπουλου την 1η Σεπτεμβρίου 1910, με την οποία έδινε στη Βουλή εκείνη το χαρακτήρα της Ευρείας Αναθεωρητικής Βουλής. Ο όρος αυτός κράτησε και σε μεταγενέστερες αναθεωρήσεις αυτού του τύπου, όπως η αναθεώρηση του 1975 και εσήμαινε ότι η Αναθεωρητική Βουλή, πλην του πολιτειακού θέματος, ήταν «κυρία της ημερησίας αυτής διατάξεως». Το κυρίως αναθεωρητικό έργο επιτελέσθηκε από τη Βουλή, την προελθούσα από τις εκλογές του Νοεμβρίου 1910 που έφεραν τον Ελ. Βενιζέλο πάλι πρωθυπουργό, επικεφαλής όμως ενός νέου ισχυρότατου κόμματος, του Κόμματος των Φιλελευθέρων, που θα εδέσποζε της πολιτικής ζωής του τόπου επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες, και μιας ισχυρής ομοιογενούς κυβερνήσεως.<br />
<br />
Η πολιτική σημασία της μεταβολής αυτής ήταν προφανής. Η χώρα περνούσε από το σύστημα της κυβερνώσης Βουλής, που ουσιαστικά είχε επικρατήσει κατά το διάστημα της ισχύος του Συντάγματος του 1864, με μερική εξαίρεση το σχηματισμό των μονοκομματικών κυβερνήσεων Τρικούπη, στο σύστημα της αναδείξεως σε κυβέρνηση του πλειοψηφούντος, στις εκλογές και στη Βουλή, ενιαίου κόμματος προς άσκηση της πολιτικής του. Ο κοινοβουλευτισμός εισερχόταν σε νέα φάση και η εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Το αναθεωρητικό έργο που επρόκειτο να συντελεστεί στο πρώτο στάδιο των εργασιών της νέας Βουλής θα έφερε τα γνωρίσματα της ουσιαστικής αυτής μεταβολής.<br />
<br />
Θα ήταν δηλαδή έργο όχι ετεροκλήτων προτάσεων και ευκαιριακών συμβιβασμών, αλλά θα ενσωμάτωνε την κοινωνικοοικονομική ιδεολογία του κυβερνώντος κόμματος και την πολιτική βούληση του λαοπρόβλητου πρωθυπουργού. Η Αναθεώρηση του 1911 έγινε υπό την αιγίδα και στο μέτρο των γενικοτέρων πολιτικών επιδιώξεων του Ελ. Βενιζέλου, όπως και η Αναθεώρηση του 1975 είχε κατά μεγάλο μέρος τη σφραγίδα των οραμάτων και της πείρας του Κ. Καραμανλή, σε αντιδιαστολή π.χ. προς το Σύνταγμα του 1952, που ήταν προϊόν αδυναμιών, συμβιβασμών και υπαναχωρήσεων (σε σχέση με το σχέδιο της Επιτροπής του Β' ψηφίσματος) και αποδείχθηκε ανίκανο να ανταποκριθεί στις διαμορφωθείσες μεταπολεμικά στη χώρα μας συνθήκες.<br />
<br />
Ποιες ήταν οι αλλαγές στο συνταγματικό μας χάρτη που κρίθηκαν τότε επιβεβλημένες και θεωρήθηκαν ότι θα εθεράπευαν βασικά δεινά του δημόσιου βίου; Ορισμένες τροποποιήσεις είχαν περιορισμένους σκοπούς σχετιζομένους με τρέχοντα ζητήματα της τότε πολιτικής ζωής, όπως η κατοχύρωση του αμετάβλητου του κειμένου των αγίων γραφών που είχε σχέση με τα προηγηθέντα «Ευαγγελικά». Σοβαρότερες και ως ιδιαίτερα επιτυχείς θα πρέπει να θεωρηθούν οι τροποποιήσεις των διατάξεων περί ατομικών δικαιωμάτων, με την παροχή μεγαλύτερων εγγυήσεων για την κατοχύρωση της προσωπικής ελευθερίας -άρθρα 5,6 και 12- και της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι -άρθρο 11.<br />
<br />
Σημαντική, επίσης, ήταν η διεύρυνση των υποχρεώσεων του κράτους για την Παιδεία και η παροχή μεγαλύτερων εγγυήσεων στην ατομική ιδιοκτησία αλλά και η διευκόλυνση της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως με την προσφυγή στην ευρύτερη έννοια της δημόσιας ωφέλειας αντί της δημόσιας ανάγκης, πράγμα που επέτρεπε την απαλλοτρίωση μεγάλων κτημάτων για την αποκατάσταση ακτή μόνων καλλιεργητών. Επίσης, σημαντική επίδραση στη λειτουργία των κοινοβουλευτικών θεσμών και στην εξυγίανση του δημόσιου βίου είχαν οι τροποποιήσεις που εισήχθησαν στην εκλογή των βουλευτών, στα ασυμβίβαστα και στη λειτουργία της Βουλής.<br />
<br />
Μία σπουδαιότατη καινοτομία, η οποία, όμως, δεν επρόκειτο να τελεσφορήσει υπό το κράτος του Συντάγματος εκείνου, ήταν η πρόβλεψη επανιδρύσεως του Συμβουλίου Επικράτειας, όχι μόνο ως διοικητικού δικαστηρίου και συμβουλευτικού οργάνου της Διοικήσεως, αλλά και ως συμπαραστάτου της νομοθετικής εξουσίας, αφού σ’ αυτό θα ανήκε και η επεξεργασία των νομοσχεδίων. Με την ίδρυση του Συμβουλίου συνδέθηκε και η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Υπήρξε μεγάλη ζημιά για τον τόπο το γεγονός ότι το Συμβούλιο Επικράτειας δεν ιδρύθηκε αμέσως μετά την επιψήφιση του Συντάγματος του 1911 και ότι τελικά στερήθηκε της συμβουλευτικής αρμοδιότητας στο νομοθετικό επίπεδο.<br />
<br />
Πολλές εμπλοκές του δημόσιου βίου της χώρας, αλλά και τα περισσότερα από τα ακανθώδη ζητήματα που προκαλούνται από την εκ των υστέρων κρίση πολλών νόμων ως αντισυνταγματικών με απρόβλεπτες συνέπειες στην κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου (όπως π.χ. ορισμένων πολεοδομικών διατάξεων, οργανωτικών νόμων ή νομοθετικών εξουσιοδοτήσεων κ.λπ.) θα είχαν αποφευχθεί. Η αγόρευση του Ελ. Βενιζέλου για την ανάγκη και τον επιθυμητό ρόλο του Συμβουλίου Επικράτειας, κατά τη συνεδρίαση της 30ής Απριλίου 1911, παραμένει μνημειώδης. Παρά τις αξιόλογες καινοτομίες και επιτυχείς μεταρρυθμίσεις που επέβαλε το Σύνταγμα του 1911 δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως επαναστατικό.<br />
<br />
Ακόμα θα πρέπει να παρατηρηθεί ότι μεγάλα και σοβαρά ζητήματα όπως οι σχέσεις Κοινοβουλίου και Ανωτάτου Άρχοντος, δηλαδή ουσιαστικά οι βασικοί κανόνες λειτουργίας του κοινοβουλευτικού συστήματος έμειναν έξω από το ρυθμιστικό πεδίο των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων. Η τάση συμβιβασμού προς τον συντηρητισμό της εποχής εκείνης είναι έκδηλη και αποτελούσε προσωπική επιλογή του Ελ. Βενιζέλου για την επίτευξη μιας ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης που την έκρινε απαραίτητη εν όψει της εκκρεμότητας των εθνικών διεκδικήσεων και της γενικότερης προσπάθειας για την ανόρθωση της χώρας. Οι αδυναμίες αυτές του Συντάγματος έγιναν έκδηλες ευθύς μόλις εμφανίστηκε η πρώτη μεγάλη κρίση που οδήγησε στο Διχασμό.<br />
<br />
Αντίθετα, στο χώρο των ατομικών δικαιωμάτων οι διατάξεις που προέ-κυψαν από την αναθεώρηση αποτέλεσαν τη βάση των σχετικών ρυθμίσεων μέχρι και το σημερινό Σύνταγμα. Η αναντιστοιχία, όμως, μεταξύ των κοινωνικών αναγκών και των συνταγματικών ρυθμίσεων υπήρξε λιγότερο ή περισσότερο έκδηλη σε όλα τα συνταγματικά μας κείμενα και η πορεία του εκσυγχρονισμού του δημόσιου βίου δεν έβρισκε πάντοτε επαρκές θεμέλιο στις συνταγματικές επιταγές, είτε από την ανεπάρκειά τους είτε από τον απαγορευτικό τους χαρακτήρα που έθετε εμπόδια στην επιθυμητή προσαρμογή, όπως π.χ. συνέβαινε στο θέμα της γλώσσας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-gjxF3coaufU/WUnxHg6ZSUI/AAAAAAAAqhA/INpb6A_Xm68Tb1PcbJLvM5VhQNJqLRgiwCLcBGAs/s1600/a53c3a7bb639c681e4d29257ebfb0e9b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="731" data-original-width="1024" height="285" src="https://2.bp.blogspot.com/-gjxF3coaufU/WUnxHg6ZSUI/AAAAAAAAqhA/INpb6A_Xm68Tb1PcbJLvM5VhQNJqLRgiwCLcBGAs/s400/a53c3a7bb639c681e4d29257ebfb0e9b.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Παρ’ όλα αυτά τα μειονεκτήματα, το Σύνταγμα του 1911 ήταν η βάση για τη διαμόρφωση και την πορεία του δημόσιου βίου της χώρας στον εικοστό αιώνα. Με το Σύνταγμα αυτό άνοιξε ένας κύκλος συνταγματικών μεταρρυθμίσεων που θα έκλεινε με το Σύνταγμα του 1975. Η αναθεώρηση του 1911 προτάθηκε ως διέξοδος από την πολιτειακή κρίση της περιόδου εκείνης ενώ δε στόχευε στη μεταβολή ούτε του πολιτεύματος ούτε της οργανωτικής δομής της πολιτείας. Κύριος στόχος του συντάγματος ήταν η κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων και η καθιέρωση νέων κανόνων στην άσκηση της κρατικής εξουσίας.<br />
<br />
Η αναθεώρηση αυτή επικεντρώθηκε στην ενίσχυση της προστασίας των ατομικών ελευθεριών, στην εισαγωγή ρυθμίσεων για τη διευκόλυνση του νομοθετικού έργου της Βουλής, στην καθιέρωση της υποχρεωτικής στοιχειώδους εκπαίδευσης, στην παροχή της δυνατότητας για αναγκαστική απαλλοτρίωση, στην κατοχύρωση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Στη δυνατότητα πρόσκλησης ξένων διοργανωτών για τη διοίκηση και το στράτευμα, στην επανίδρυση του Συμβουλίου της Επικρατείας και στην απλοποίηση των διαδικασιών αναθεώρησης του Συντάγματος. Η ίδια Βουλή παρέτεινε τις εργασίες της και μετά το τέλος του αναθεωρητικού της έργου, ως τακτική πλέον Βουλή, συνεχίζοντας το νομοθετικό της έργο μέχρι τη λήξη της συνόδου στα τέλη του 1911.<br />
<br />
Στόχος του μεταρρυθμιστικού προγράμματος ήταν η εμπέδωση της δημόσιας ασφάλειας και του κράτους δικαίου, και η ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών δυνάμεων της χώρας. Όπως παρατηρήσαμε και παραπάνω, παρά την πληθώρα των καινοτόμων ρυθμίσεων που εισήγαγε το Σύνταγμα του 1911, δε φαίνεται να έχει καλύψει όλους τους τομείς και τις ανάγκες που πήγαζαν εκ των συνταγματικοπολιτικών συνθηκών της εποχής εκείνης, καθώς ο αριθμός των ελλείψεων δεν είναι μικρός αλλά ούτε και αρκετός για να υποσκελίσει τη βαρύνουσα σημασία μίας σειράς μεταρρυθμίσεων που στόχο τους είχαν την επιβολή της αρχής της νομιμότητας, του κράτους δικαίου, καθώς και την καλύτερη δυνατή ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ ατόμου και πολιτείας.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-TcYaXLCG8aI/WUn1kxiiAWI/AAAAAAAAqhM/ZaOUofFb3rgDA1aEeMYHyKy6Nwu7ZnzMACLcBGAs/s1600/%25CE%2595%25CE%2598%25CE%259D%25CE%259F%25CE%2593%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A6%25CE%2599%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A3-%25CE%25A7%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3-%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2599%25CE%259A%25CE%2597%25CE%25A3-%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%259A%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3-%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2591%25CE%2594%25CE%2591%25CE%25A3-%25CE%2591%25CE%259B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3-%25CE%2592%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2593%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3-%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259C%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3-1877.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="808" data-original-width="1514" height="340" src="https://2.bp.blogspot.com/-TcYaXLCG8aI/WUn1kxiiAWI/AAAAAAAAqhM/ZaOUofFb3rgDA1aEeMYHyKy6Nwu7ZnzMACLcBGAs/s640/%25CE%2595%25CE%2598%25CE%259D%25CE%259F%25CE%2593%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A6%25CE%2599%25CE%259A%25CE%259F%25CE%25A3-%25CE%25A7%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3-%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2599%25CE%259A%25CE%2597%25CE%25A3-%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%259A%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3-%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2591%25CE%2594%25CE%2591%25CE%25A3-%25CE%2591%25CE%259B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3-%25CE%2592%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2593%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3-%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259C%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3-1877.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Nyj2C6dZefs/WUn11w6RpOI/AAAAAAAAqhw/3HLBb82XUG024R7YRrJOvEThzh73-7JewCLcBGAs/s1600/%25CE%25A7%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25BF1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="510" data-original-width="874" height="372" src="https://3.bp.blogspot.com/-Nyj2C6dZefs/WUn11w6RpOI/AAAAAAAAqhw/3HLBb82XUG024R7YRrJOvEThzh73-7JewCLcBGAs/s640/%25CE%25A7%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25BF1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4gmiUjvRXpc/WUn1tpaEFcI/AAAAAAAAqhQ/StHZS_2Fj7cW3mobyGpL_sQZSrL0Bak4gCEwYBhgL/s1600/024-cf80ceb1cf81ceb1cebccf85ceb8ceb9ceac-19131.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="726" data-original-width="1024" height="452" src="https://2.bp.blogspot.com/-4gmiUjvRXpc/WUn1tpaEFcI/AAAAAAAAqhQ/StHZS_2Fj7cW3mobyGpL_sQZSrL0Bak4gCEwYBhgL/s640/024-cf80ceb1cf81ceb1cebccf85ceb8ceb9ceac-19131.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-yAYduQw19wE/WUn1xmRjhMI/AAAAAAAAqhc/jp5Fq-iMH8QVLAAvtNWmqvNLiiWFE5EZQCEwYBhgL/s1600/037_-_%25CE%259A%25CE%25AD%25CF%2581%25CE%25BA%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B1_1903.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1085" data-original-width="1600" height="434" src="https://2.bp.blogspot.com/-yAYduQw19wE/WUn1xmRjhMI/AAAAAAAAqhc/jp5Fq-iMH8QVLAAvtNWmqvNLiiWFE5EZQCEwYBhgL/s640/037_-_%25CE%259A%25CE%25AD%25CF%2581%25CE%25BA%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B1_1903.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-K5adVm2UsFY/WUn1uQ9KvpI/AAAAAAAAqhU/9UAGx4bnoZoeFsodnNhXcyKpUOdzAryOACEwYBhgL/s1600/061-%25CE%25A3%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B7-1911-1024x699.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="699" data-original-width="1024" height="436" src="https://2.bp.blogspot.com/-K5adVm2UsFY/WUn1uQ9KvpI/AAAAAAAAqhU/9UAGx4bnoZoeFsodnNhXcyKpUOdzAryOACEwYBhgL/s640/061-%25CE%25A3%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25BD%25CE%25B7-1911-1024x699.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-zV0Yl6x9Af4/WUn11dmoANI/AAAAAAAAqhs/aPK7v4av40onRcZLV6DHK78OCMkrxYCiQCEwYBhgL/s1600/094%2B-%2B%25CE%2591%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B3%25CF%258C%25CF%2582%2B%2B1911.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1063" data-original-width="1600" height="424" src="https://2.bp.blogspot.com/-zV0Yl6x9Af4/WUn11dmoANI/AAAAAAAAqhs/aPK7v4av40onRcZLV6DHK78OCMkrxYCiQCEwYBhgL/s640/094%2B-%2B%25CE%2591%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B3%25CF%258C%25CF%2582%2B%2B1911.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-cO0yW7xL-PY/WUn1u4cQPII/AAAAAAAAqhY/MFcfMoZi8CQwH_GcLurNIRSUMA8XGnB-QCEwYBhgL/s1600/081115-pa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="800" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-cO0yW7xL-PY/WUn1u4cQPII/AAAAAAAAqhY/MFcfMoZi8CQwH_GcLurNIRSUMA8XGnB-QCEwYBhgL/s640/081115-pa.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-onYZR2rUJEI/WUn1yrGln8I/AAAAAAAAqhg/Hvy3XGschMARcawGC7Y_swYAHvN1kMEAQCEwYBhgL/s1600/Crete-Omalos-1911.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="882" data-original-width="1600" height="352" src="https://2.bp.blogspot.com/-onYZR2rUJEI/WUn1yrGln8I/AAAAAAAAqhg/Hvy3XGschMARcawGC7Y_swYAHvN1kMEAQCEwYBhgL/s640/Crete-Omalos-1911.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-bdbFDlOM7GI/WUn10rpplDI/AAAAAAAAqhk/qHVUx6REvUAqnVPzO8cSe-miALXGrTqGACEwYBhgL/s1600/smyrna-quay.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="584" data-original-width="900" height="414" src="https://4.bp.blogspot.com/-bdbFDlOM7GI/WUn10rpplDI/AAAAAAAAqhk/qHVUx6REvUAqnVPzO8cSe-miALXGrTqGACEwYBhgL/s640/smyrna-quay.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Das2TAlXZ3A/WUn11IkhuMI/AAAAAAAAqho/Qaloe2NF7sMy5i_PUVKijww72vyUuFzLACEwYBhgL/s1600/rx_10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1068" data-original-width="1600" height="426" src="https://3.bp.blogspot.com/-Das2TAlXZ3A/WUn11IkhuMI/AAAAAAAAqho/Qaloe2NF7sMy5i_PUVKijww72vyUuFzLACEwYBhgL/s640/rx_10.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
(1) :<br />
<a href="http://www.et.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=171%3A2010-03-04-09-51-07&catid=60&Itemid=118&lang=el">http://www.et.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=171%3A2010-03-04-09-51-07&catid=60&Itemid=118&lang=el</a><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #1f497d; mso-themecolor: text2;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
(2) :<br />
<a href="http://www.greeklaws.com/pubs/uploads/1093.pdf" style="font-family: Calibri, sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;">http://www.greeklaws.com/pubs/uploads/1093.pdf</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/To-Politevma/Syntagmatiki-Istoria/">http://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/To-Politevma/Syntagmatiki-Istoria/</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://old.phs.uoa.gr/~ahatzis/political_inst.pdf">http://old.phs.uoa.gr/~ahatzis/political_inst.pdf</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://blogs.sch.gr/ioporporis/files/2012/03/syntagmaelliniko.pdf">http://blogs.sch.gr/ioporporis/files/2012/03/syntagmaelliniko.pdf</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="https://anemourion.blogspot.gr/2016/09/1911.html">https://anemourion.blogspot.gr/2016/09/1911.html</a><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-YWq_DgWvHS0/WTt-Yc-erGI/AAAAAAAAqZM/u8OD_KoMJ0Ah0tZOTfWLzG8KLXlU-oeNQCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="142" data-original-width="605" height="46" src="https://1.bp.blogspot.com/-YWq_DgWvHS0/WTt-Yc-erGI/AAAAAAAAqZM/u8OD_KoMJ0Ah0tZOTfWLzG8KLXlU-oeNQCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0Ηνωμένες Πολιτείες56.559482483762245 -132.89062545.615558483762243 -153.54492199999999 67.503406483762248 -112.236328tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-2168244017765621302016-09-25T00:05:00.000+03:002017-06-07T10:21:37.414+03:00Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ (1919)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ - ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΙΣΑΓΩΓΗ</b></span><br />
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-88-tnCsnjLo/WSZe5XQVpoI/AAAAAAAAqPs/awkM1u2oreo88ZGxU7uR1hpDQ_X5wy6RwCEw/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B5645.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="545" data-original-width="900" height="193" src="https://2.bp.blogspot.com/-88-tnCsnjLo/WSZe5XQVpoI/AAAAAAAAqPs/awkM1u2oreo88ZGxU7uR1hpDQ_X5wy6RwCEw/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B5645.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
Δημοκρατία της Βαϊμάρης ονομάστηκε η σύντομη σε διάρκεια δημοκρατία στη Γερμανία του μεσοπολέμου, δηλαδή από το τέλος του Α' Παγκόσμιου Πολέμου (1918) μέχρι την επικράτηση του Χίτλερ και του Ναζιστικού κόμματος το 1933. Πήρε αυτή την ιδιαίτερη ονομασία γιατί η πρώτη ελεύθερα εκλεγμένη κυβέρνηση της Γερμανίας, που μόλις είχε υπογράψει ανακωχή, ηττημένη στον πρώτο μεγάλο πόλεμο, θεώρησε σκόπιμο, τουλάχιστον τους πρώτους μήνες, να συνεδριάσει σε αυτή τη μικρή πόλη της κεντροανατολικής Γερμανίας. Η Βαϊμάρη, μία πόλη με πανεπιστήμιο, 100 περίπου χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, που ήταν γνωστή ως η γενέτειρα του Γκαίτε και του Σίλερ, στάθηκε το ασφαλές καταφύγιο για τη Γερμανική εθνοσυνέλευση, γιατί ακόμη η πρωτεύουσα ήταν επικίνδυνη. Και ήταν επικίνδυνη γιατί είχαν προηγηθεί συγκρούσεις από το Νοέμβριο του 1918 μέχρι τον Ιανουάριο του 1919, κυρίως μεταξύ μετριοπαθών αριστερών κομμάτων και του ριζοσπαστικού κινήματος των «Σπαρτακιστών» του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζα Λούξεμπουργκ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<a name='more'></a><br /></div>
<div>
Ο Λίμπκνεχτ είχε φύγει από το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD), επειδή το κόμμα συναίνεσε στον πόλεμο και ίδρυσε το «Σύνδεσμο Σπάρτακος», με τη σύντροφό του Λούξεμπουργκ, μία Πολωνή πρόσφυγας, οποία ήταν ο ιθύνων νους της οργάνωσης. Εκμεταλλευόμενοι την δραματική επιδείνωση της ποιότητας ζωής των εργατών του Βερολίνου ήθελαν να καταλάβουν την εξουσία και να διαμορφώσουν ένα κομμουνιστικό καθεστώς, όπως έκανε ο Λένιν στη Ρωσία. Ο Λένιν, για να ανταποδώσει τη βοήθεια που του είχαν προσφέρει το 1917 οι Γερμανοί στρατηγοί (τον είχαν πάρει από την Ελβετία, που ήταν εξόριστος, και τον έστειλαν στην Ρωσία για να ρίξει το καθεστώς και έτσι να αποσχιστεί η Ρωσία από τις δυνάμεις τις Αντάντ), έστειλε 12 εκατομμύρια μάρκα και Ρώσους «διπλωμάτες» για να οργανώσουν το Γερμανικό προλεταριάτο.<br />
<br />
Στις 9 Νοεμβρίου, δηλαδή τη μέρα που ιδρύθηκε η Γερμανική Δημοκρατία, οι Σπαρτακιστές κηρύττουν τη Γερμανική Σοσιαλιστική Δημοκρατία υψώνοντας μια κόκκινη κουβέρτα στα Ανάκτορα. Χάος επικράτησε στους δρόμους του Βερολίνου, συγκρούσεις, πυροβόλα και επεισόδια. Στις 7 Δεκεμβρίου του 1918 οι Σπαρτακιστές κηρύττουν γενική απεργία και στις συμπλοκές σκοτώνονται 20 άνθρωποι. Εντωμεταξύ 3.000 πρώην στρατευμένοι ναύτες, με την ονομασία Λαϊκή Ναυτική Μοίρα, είχαν καταλάβει τα Ανάκτορα και στις 23 Δεκεμβρίου του 1918 καταλαμβάνουν και την Καγκελαρία πιάνοντας ομήρους.<br />
<br />
Στις 5 Ιανουαρίου του 1919 αρχίζει η επονομαζόμενη «εβδομάδα του Σπάρτακου» με διαδηλώσεις και καταλήψεις κτηρίων (ακόμη και του αρχηγείου της Αστυνομίας). Οι Σπαρτακιστές δεν είχαν όμως οργανωμένο και καλά εξοπλισμένο στρατό και επιπλέον είχαν να αντιμετωπίσουν τα Freikorps (Ελεύθερα Σώματα), που ήταν άτακτα σώματα στρατιωτών του Α' Παγκόσμιου Πολέμου και τα οποία υπέγραψαν συμφωνία με τη Δημοκρατική κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Έκμπερτ, για να καταστείλουν την εξέγερση των Σπαρτακιστών. Με την εντολή να πυροβολούν τον οποιοδήποτε σε ακτίνα 3 μέτρων τα Freikorps εισβάλλουν στο Βερολίνο και καταπνίγουν στο αίμα την εξέγερση των κόκκινων.<br />
<br />
Για τις 19 Ιανουαρίου του 1919 προκηρύχτηκαν εκλογές. Το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κερδίζει την πλειοψηφία και στην επαρχιακή πόλη της Βαϊμάρης ψηφίζεται νέο σύνταγμα. Όμως η νέα δημοκρατικά εκλεγμένη πολιτική τάξη της χώρας ήταν άτολμη, γιατί φοβήθηκε να αντικαταστήσει την παλιά Αυτοκρατορική τάξη πραγμάτων στο δημόσιο τομέα και στο δικαστικό σώμα. Επιπλέον η καταστολή της εξέγερσης των Σπαρτακιστών ακολουθήθηκε από μία εκστρατεία τρόμου (έναν πραγματικό εμφύλιο πόλεμο) με τα Freikorps να τρομοκρατούν και ουσιαστικά η Δημοκρατία να στηρίζεται σε παραστρατιωτικά σώματα αντί να δημιουργήσει δικό της, αφοσιωμένο στη δημοκρατία, σώμα ασφάλειας.<br />
<br />
Έτσι «η ένοπλη τρομοκρατία της Δημοκρατίας αποτελούσε απόδειξη της παταγώδους αποτυχίας της, της υποταγής της στις ίδιες δυνάμεις που η επανάσταση υποτίθεται ότι θα κατέστελλε». Ακολούθησε η υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλιών σύμφωνα με την οποία η Γερμανία έχανε το 13% των εδαφών της (να σημειωθεί εδώ ότι οι Σύμμαχοι δεν είχαν κατακτήσει Γερμανικό έδαφος στα 4 χρόνια του πολέμου), το 10% του πληθυσμού της και τους πιο σημαντικούς φυσικούς πόρους της χώρας, με τους οποίους η Γερμανία θα αποπλήρωνε τις πολεμικές αποζημιώσεις. Πολλοί, κυρίως οι στρατιωτικοί, οι οπαδοί του παλαιού καθεστώτος και οι ακροδεξιοί κύκλοι στη χώρα θεώρησαν ότι η υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλιών ήταν προδοσία της Δημοκρατίας.<br />
<br />
Μάλιστα ο Ματίας Έρτσμπεργκερ, ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας που υπέγραψε τη Συνθήκη, δολοφονήθηκε το 1921. Ο χειμώνας του 1919 - 1920 έφερε μεγάλη πείνα και το Μάρτιο του 1920 έγινε ένα πραξικόπημα. Επειδή η Συνθήκη των Βερσαλιών προέβλεπε διάλυση των ταγμάτων Freikorps, η κυβέρνηση, που τόσους μήνες τα ανέχτηκε ή και στηρίχτηκε σε αυτά, προσπάθησε να εφαρμόσει τον όρο της Συνθήκης, αλλά τα τάγματα αντέδρασαν και στις 13 Μαρτίου μπήκαν στο Βερολίνο, με τη βοήθεια του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Η κυβέρνηση διέφυγε στη Δρέσδη και ο Πρώσος πολιτικός Βόλφγκανγκ Καπ αυτοανακηρύχτηκε καγκελάριος.<br />
<br />
Τελικά όμως το όλο εγχείρημα αποδείχτηκε φαρσοκωμωδία, ο στρατός απέσυρε την υποστήριξη στο πραξικόπημα και τα Freikorps αποσύρθηκαν από την πρωτεύουσα. Αλλά για μία ακόμη φορά η δημοκρατική κυβέρνηση δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να απαλλαγεί από τα τάγματα. Όχι μόνο δεν τιμώρησε κανέναν για το πραξικόπημα (ο επικεφαλής του στρατού Ζέεκτ, μάλιστα, παρέμεινε στη θέση του), αλλά τις ίδιες μονάδες τις χρησιμοποίησε για να καταστείλει εξέγερση των Σπαρτακιστών στην κεντρική Γερμανία. Στις 6 Ιουνίου 1920 οι νέες εκλογές έφεραν στο Ράιχσταγκ με πλειοψηφία το συνασπισμό των κεντροδεξιών κομμάτων.<br />
<br />
Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και ο αντισημιτισμός άρχισε να αυξάνει μετά και την εμφάνιση εκατοντάδων χιλιάδων ανατολικοεβραίων διωγμένων από το χάος της Ρωσικής Επανάστασης. Οι επιθέσεις εναντίον τους άρχισαν να γίνονται καθημερινό φαινόμενο και αναγκάστηκε η Γερμανική Εβραϊκή κοινότητα να ξεχωρίσει τη θέση της από τους ανατολικούς Εβραίους. Ήδη από το 1917 Γερμανικοί κύκλοι είχαν αρχίσει να θεωρούν τους Εβραίους κεφαλαιοκράτες υπεύθυνους για την ήττα στο μέτωπο, αν και πρέπει να τονίσουμε ότι στην έναρξη του μεγάλου πολέμου χιλιάδες Εβραίοι έσπευσαν να καταταγούν στο Γερμανικό στρατό. Τους θεωρούσαν εγκληματίες, ανήθικους, προαγωγούς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-doDv6n9ta1k/WSetzZ_17qI/AAAAAAAAqQM/_aLz6-ccRcQ4w4wzRPDt_ZWzl0dkFLcCACLcB/s1600/kapp1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="735" data-original-width="1024" height="458" src="https://3.bp.blogspot.com/-doDv6n9ta1k/WSetzZ_17qI/AAAAAAAAqQM/_aLz6-ccRcQ4w4wzRPDt_ZWzl0dkFLcCACLcB/s640/kapp1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Οι «άνθρωποι της πόλης», όπως έλεγαν τους Εβραίους οι Γερμανοί, θεωρούσαν ότι ήταν απειλή για τον απλό και αγνό κόσμο της Γερμανικής επαρχίας. Τώρα όμως, δηλαδή το 1920, ο αντισημιτισμός δεν ήταν μία αντιπαράθεση πόλης με επαρχία, όπως ήταν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά στόχο είχε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, γιατί θεωρούνταν Εβραιοκρατούμενη και υπεύθυνη για την ήττα. Τότε (1920) ήταν που δημοσιεύτηκαν στη Γερμανία «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών», ένα Ρωσικό πλαστογράφημα, που περιέγραφε μια υποτιθέμενη συνωμοσία για την εδραίωση της Εβραϊκής παγκόσμιας κυριαρχίας και αυτό το παραμύθι έγινε αμέσως πιστευτό στη Γερμανική επικράτεια.<br />
<br />
Στις 24 Ιουνίου του 1922 δολοφονείται από έναν πρώην αξιωματικό του πολεμικού ναυτικού, τον Έρβιν Κέρν, ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Βάλτερ Ρατενάου. Ο υπουργός ήταν Εβραϊκής καταγωγής και είχε παραιτηθεί από τη θέση του επικεφαλής της AEG και γι΄ αυτό στα μάτια των Γερμανών ήταν ένας Εβραίος καπιταλιστής σύμβολο της Εβραϊκής διακυβέρνησης της Βαϊμάρης. Ήταν πραγματική τρέλα να αναλάβει ένας Εβραίος δημόσιο αξίωμα εκείνη ιδιαίτερα την περίοδο της Γερμανικής ιστορίας και, παρόλο που όλοι φοβόντουσαν ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο, η δολοφονία του συντάραξε το Βερολίνο και μάλιστα τα εργατικά σωματεία κήρυξαν ημέρα πένθους γι’ αυτόν τον πλούσιο βιομήχανο της Γερμανίας.<br />
<br />
Το 1921 το μάρκο έχασε τη μισή αξία του, αλλά μετά τη δολοφονία Ρατενάου κατέρρευσε πραγματικά. Η ισοτιμία του με το δολάριο από 4,2 προς 1 έφτασε 493 προς 1 και το 1922 1.134 προς 1. Τον Ιανουάριο του 1923 οι Γάλλοι και οι Βέλγοι καταλαμβάνουν το Ρουρ, το βιομηχανικό κέντρο γαιάνθρακα της Γερμανίας, γιατί νόμιζαν ότι η Γερμανική κυβέρνηση χρησιμοποιούσε το μεγάλο πληθωρισμό για να μην καταβάλει τις πολεμικές αποζημιώσεις. Η εισβολή αυτή προκάλεσε έλλειψη κάρβουνου το χειμώνα και εκτόξευση της ισοτιμίας σε 4.620.455 μάρκα προς 1 δολάριο. Τότε ήταν που εκδόθηκε και χαρτονόμισμα του 1 δισεκατομμυρίου και τον Οκτώβριο του 1923 χαρτονόμισμα 100 δισεκατομμυρίων, πράγμα που σήμαινε ότι το μάρκο δεν υπήρχε πια.<br />
<br />
Όσοι είχαν «σκληρό» νόμισμα πλούτισαν σε μια νύχτα, ενώ η μεσαία τάξη εξαφανίστηκε. Ο πληθωρισμός βοήθησε την κυβέρνηση να αποπληρώσει τα περισσότερα πολεμικά της χρέη ξεπληρώνοντας Γερμανούς, που είχαν αγοράσει ομόλογα, με ρευστό πληθωριστικό, δηλαδή ανύπαρκτο. Τα όποια οφέλη όμως είχε η κυβέρνηση και κάποιες επιχειρήσεις, που εξασφάλισαν φτηνές πιστώσεις, ήταν πρόσκαιρα, γιατί τότε σημειώθηκε μία τεράστια μεταφορά πλούτου από τη μεσαία τάξη της Γερμανίας σε μια μικρή μερίδα νεόπλουτων και επήλθε έτσι μια εντυπωσιακή κοινωνική μεταβολή. Ταυτόχρονα η ανεργία μάστιζε την εργατική τάξη, ενώ δημόσιοι υπάλληλοι, δάσκαλοι, καθηγητές έπεσαν στην ανέχεια, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η δυσαρέσκεια στην κυβέρνηση.<br />
<br />
Οι μισθοί μεταφέρονταν με καρότσια από τις τράπεζες στις επιχειρήσεις με τέτοιο τεράστιο πληθωρισμό που υπήρχε. Πολλές εταιρείες πλήρωναν σε κοφίνια τους υπαλλήλους τους δύο φορές την ημέρα, για να προλαβαίνουν να ψωνίζουν το μεσημέρι είδη πρώτης ανάγκης πριν τους προλάβει ο απογευματινός πληθωρισμός. Οι έμποροι χαρτιού συγκέντρωναν τα χαρτονομίσματα, που τυπώνονταν την εβδομάδα και τα πουλούσαν για απλές κόλλες. Μέχρι και τα εμφιαλωμένα μπουκάλια κρασί είχαν ετικέτες από χαρτονομίσματα. Αναφέρεται ότι το 1923 το ¼ των μαθητών του Δημοτικού ήταν κάτω από το μέσο όρο ύψους και βάρους. Τα κρούσματα φυματίωσης εξαπλασιάστηκαν και αυξήθηκαν κατά 1.000% τα παιδιά που έπασχαν από ραχίτιδα.<br />
<br />
Ασιτία, θάνατοι και αυτοκτονίες παντού. Ουρές στα καταστήματα να προλάβουν βασικά προϊόντα διατροφής πριν εξαντληθούν. Το κόστος ζωής μιας τετραμελούς οικογένειας έφτασε τα 15 τρισεκατομμύρια μάρκα το μήνα (π.χ. ένα γραμματόσημο στοίχιζε 40.000 μάρκα και ένα τηλεφώνημα 100.000 μάρκα). Ξαφνικά, όμως, όλα άλλαξαν. Καγκελάριος ανέλαβε ο συντηρητικός Γκούσταφ Στρέζεμαν, ο οποίος προώθησε την ιδέα ίδρυσης νέας τράπεζα, που θα αναλάμβανε να εκδώσει χρήμα, που θα αντικαθιστούσε τα υπάρχοντα, χωρίς αξία, χαρτιά. Το νέο νόμισμα ονομάστηκε «Ρέντενμαρκ» και η αξία του καλυπτόταν από υποθήκη στα αποθέματα χρυσού της Γερμανίας.<br />
<br />
Έκλεισε τα πιεστήρια, που τύπωναν χρήμα και περιόρισε την πίστωση. Εξαφανίστηκαν έτσι τα μηδενικά στα χρήματα και η ισοτιμία του νέου νομίσματος με το δολάριο έφτασε στα επίπεδα του 1914 (4,2 προς 1). Τα θετικά αποτελέσματα, όμως, θα άρχιζαν να φαίνονται μετά από καιρό, ενώ στο μεταξύ η ακροδεξιά με το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα και ένα νέο ηγέτη, τον Χίτλερ, αρχίζει να έχει μεγάλες συμπάθειες. Κατηγορήθηκε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης για τον τεράστιο πληθωρισμό. Η βασική συμμορία των κακών ήταν οι δημοκράτες, οι σοσιαλιστές και οι Εβραίοι, οι οποίοι είχαν συνωμοτήσει για το κακό της Γερμανίας. Στις πρώτες εκλογές, μάλιστα, μετά την κρίση του πληθωρισμού, ο Χίτλερ κέρδισε 2 εκατομμύρια ψήφους, ενώ πριν η δύναμή του περιοριζόταν μόνο στη Βαυαρία.<br />
<br />
Με τη βοήθεια του αξιωματικού του στρατού και στενού του συνεργάτη Έρνστ Ρεμ ιδρύει τα τάγματα εφόδου (SA), που από 55 μέλη έφτασαν να αριθμούν σε λίγο καιρό τα 15.000 μέλη και τα χρησιμοποιεί για εκφοβισμό. Η ηγεσία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης κατηγορήθηκε επιπλέον για τη δειλία που έδειξε στην κατοχή της Ρουρ από Γάλλους και Βέλγους. Στην αρχή η κυβέρνηση επέλεξε την παθητική αντίσταση σε αυτή την εισβολή σε Γερμανικό έδαφος, με διαδηλώσεις και απεργίες, αλλά στη συνέχεια ο νέος καγκελάριος Γκούσταφ Στρέζεμαν συνδύασε τη νίκη του επί του πληθωρισμού με αλλαγή της πολιτικής πάνω στην ξένη κατοχή ακυρώνοντας την παθητική αντίσταση, πράγμα που προκάλεσε μεγάλη δυσαρέσκεια.<br />
<br />
Ο Χίτλερ επιχείρησε μάλιστα και πραξικόπημα στις 8 Νοεμβρίου του 1923, το «πραξικόπημα της μπιραρίας», που τελικά αποδείχτηκε πραγματικό φιάσκο. Όμως, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης έδειξε ανοχή σε τέτοια φαινόμενα. Ο Χίτλερ τιμωρήθηκε με μόνο 5 χρόνια κάθειρξη κι όχι με απέλαση, όπως θα όφειλε να του επιβληθεί, καθώς ήταν Αυστριακός. Και μάλιστα εξέτισε την ποινή του σε 13 μήνες, κατά τη διάρκεια τη οποίας άρχισε να γράφει το βιβλίο «ο Αγών μου». Η περίοδος από το τέλος του υπερπληθωρισμού το 1924 έως το μεγάλο κραχ του 1929 ήταν η μοναδική περίοδος σταθερότητας της Δημοκρατίας, «η χρυσή εποχή της Βαϊμάρης».<br />
<br />
Παράλληλα με το τέλος της οικονομικής κρίσης οι παλιοί σύμμαχοι της Αντάντ, με την πίεση των Αμερικανών, δέχονται τη μείωση των ετήσιων πολεμικών αποζημιώσεων (Σχέδιο Ντέιβις) και επιπλέον άρχισαν να εισρέουν πολλά χρήματα από δάνεια των πρώην εχθρών της Γερμανίας. Τα παραπάνω έδωσαν εντυπωσιακή ώθηση στη Γερμανική οικονομία, αλλά, παρά τη βελτίωση, η κοινή γνώμη της χώρας δεν αναγνώριζε πια στη Δημοκρατία καμιά επιτυχία. Επιπλέον εκείνη την περίοδο είχαμε τη σεξουαλική απελευθέρωση στη Γερμανία με το γυμνό ως θέαμα να είναι ιδιαίτερα δημοφιλές. Τότε ήταν που εμφανίστηκε και η περίφημη Ζοζεφίν Μπέικερ, η οποία χόρευε γυμνή στα καμπαρέ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-5szNj8qtRog/WSex1luzFmI/AAAAAAAAqQY/1LTbgWVEv-odDLfOoT52OWvJ1loWotqBACLcB/s1600/de78a50ae95a382104d52e58585bb4ac.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="704" data-original-width="1280" height="220" src="https://1.bp.blogspot.com/-5szNj8qtRog/WSex1luzFmI/AAAAAAAAqQY/1LTbgWVEv-odDLfOoT52OWvJ1loWotqBACLcB/s400/de78a50ae95a382104d52e58585bb4ac.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ταυτόχρονα συνέβησαν και σεξουαλικά εγκλήματα και όλα αυτά επέτειναν την εντύπωση της κοινής γνώμης ότι υπεύθυνη ήταν η Δημοκρατία. Ακόμη κι όσοι γνώρισαν την ευημερία εκείνη την εποχή ελάχιστα εκτιμούσαν την δημοκρατική κυβέρνηση. Το δημοκρατικό καθεστώς θεωρούνταν ο δούρειος ίππος των προδοτών πολιτικών και των Εβραίων, φυσικά, να κάνουν κακό στη Γερμανία. Από τη μια, λοιπόν, οι υποστηρικτές της Δημοκρατίας αδυνατούσαν να την υποστηρίξουν και από την άλλη υπήρχαν κάποιοι που καιροφυλακτούσαν να την καταλύσουν. Το Ναζιστικό κόμμα μέχρι το 1926 ήταν ανοργάνωτο και ήταν ένα νέο πρόσωπο, ο Γιόζεφ Γκέμπελς, ο πιο έξυπνος του κόμματος.<br />
<br />
Οργάνωσε το κόμμα με γραφεία, ταμείο, εφημερίδα και προπαγάνδα, προσπαθώντας να εξωραΐσει το αντιεβραϊκό μένος του κόμματος. Εντωμεταξύ το 1925 πεθαίνει ξαφνικά ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος Έμπερτ και προκηρύχτηκαν εκλογές με τα δεξιά κόμματα να κατεβάζουν και να κερδίζουν με υποψήφιο τον στρατηγό Χίντενμπουργκ, τον υπεύθυνο της ήττας στο μεγάλο πόλεμο, ενώ οι εθνικοσοσιαλιστές κατέβασαν τον επιτελάρχη του, τον Λούντεντορφ. Ο Χίντενμπουργκ, που με επιδέξιο τρόπο είχε καταφέρει να αποσείσει από πάνω του τις ευθύνες της ήττας και της ντροπιαστικής Συνθήκης των Βερσαλιών, παρόλο που ήταν ήρωας των εθνικιστών, λειτούργησε ως πραγματικός υποστηρικτής της Δημοκρατίας.<br />
<br />
Όμως με την ανεργία από τη μια, που προκάλεσε την Πρωτομαγιά του 1929 τεράστιες διαδηλώσεις με 19 νεκρούς και 65.000 συλληφθέντες και τους ακραίους του Χίτλερ, από την άλλη, να προσπαθούν να αναστατώσουν το σύστημα της Βαϊμάρης βάζοντας βόμβα με τον Γκαίμπελς στο Ράιχσταγκ, η Γερμανία έρχεται αντιμέτωπη με το μεγάλο κραχ του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης στις 22 Οκτωβρίου του 1929. Μόλις 6 χρόνια από το τέλος της φοβερής περιόδου του υπερπληθωρισμού η ζωή των Γερμανών έγινε πάλι αβίωτη. Οι Αμερικανοί, που είχαν χορηγήσει βραχυπρόθεσμα δάνεια στη Γερμανία, τα ανακάλεσαν και έπαψαν να χορηγούν νέα, θορυβημένοι κιόλας από την εντεινόμενη βία της ακροδεξιάς, με αποτέλεσμα την έλλειψη ρευστού.<br />
<br />
Οι καταυλισμοί αντίσκηνων άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση στις παρυφές των Γερμανικών πόλεων. Τότε ήταν που επήλθε και πολιτική κρίση, με την αδυναμία των δημοκρατικών κομμάτων να συνεργαστούν, με αποτέλεσμα να προκηρυχτούν εκλογές πρόωρα (1930), που στάθηκε μία μοναδική ευκαιρία για να αναδειχτεί ο Χίτλερ. Οι δημοκρατικές δυνάμεις της Βαϊμάρης δεν εκτίμησαν σωστά τη δυναμική των ακροδεξιών, πράγμα που θα τους έκανε να συνασπιστούν έγκαιρα και να αποτρέψουν την άνοδό τους στην εξουσία. Οι εθνικοσοσιαλιστές, με έντονη προεκλογική εκστρατεία και προβάλλοντας τους τρεις εχθρούς, που ευθύνονταν για τα δεινά της Γερμανίας.<br />
<br />
Δηλαδή τους Εβραίους, τη Βαϊμάρη και τις ξένες δυνάμεις, κατέλαβαν τη δεύτερη θέση σε ψήφους, με πρώτο το σοσιαλδημοκρατικό και τρίτο, τη μεγάλη έκπληξη, το Γερμανικό Κ. Κ. Τα λάθη και οι κόντρες των δημοκρατικών κομμάτων, αριστερών και δεξιών, συνεχίστηκαν και τα επόμενα 2 χρόνια. Δεν μπορούσαν να σχηματίσουν σταθερή κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να φτάσουμε το μεσημέρι της Δευτέρας 30 Ιανουαρίου 1933 που ο Χίτλερ ορκίστηκε καγκελάριος της Γερμανίας, αν και ποτέ δεν κέρδισε τις εκλογές. Αυτό σήμανε το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ (1918 - 1933)</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Νοέμβριος 1918 - Ιούλιος 1919 </span></b><br />
<br />
Στις 9 Νοεμβρίου 1918 ανακηρύσσεται από το σοσιαλδημοκράτη Φίλιπ Σάιντεμαν, ένα από τα έξι μέλη της προσωρινής κυβερνητικής επιτροπής, η Γερμανική Δημοκρατία. Σε όλη τη χώρα έχουν συγκροτηθεί επαναστατικά συμβούλια (Raete) ενώ οι σοσιαλδημοκράτες διακηρύσσουν πως όλη η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των συμβουλίων. Από τις 4 Οκτώβρη καγκελάριος είναι ο Μαξ φον Μπάντεν, μοναρχικός. Η Γερμανία είναι σε διαδικασία υπογραφής συνθηκών ανακωχής και ειρήνης έχοντας πληρώσει βαρύ τίμημα (1,8 εκατομμύρια νεκροί) για τη συμμετοχή της σε αυτό που αποκαλέστηκε Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και στο οποίο είχε συμμετάσχει από τον Αύγουστο του 1914.<br />
<br />
Στις 28 Οκτωβρίου του 1918 στασίασαν οι ναύτες του Κιέλου. Η αφορμή δόθηκε όταν η στρατιωτική διοίκηση απαίτησε από αυτούς να ανοίξουν πυρ ενάντια στον Αγγλικό στόλο με κίνδυνο να χαθούν 80,000 ναύτες, παρότι ο πόλεμος είχε ήδη κριθεί. Οι αξιωματικοί αντιδρούν και σκοτώνουν 8 άνδρες. Οι στρατιώτες που καταφτάνουν την άλλη μέρα συναδελφώνονται τελικά με τους εξεγερμένους και έτσι, στις 4 του Νοέμβρη του 1918 σχηματίζονται στο Κίελο συμβούλια εργατών και στρατιωτών. Ο επαναστατικός πυρετός εξαπλώνεται σε πολλές πόλεις και παντού ξεφυτρώνουν επαναστατικά συμβούλια.<br />
<br />
Στο Βερολίνο στις 9 Νοεμβρίου γίνεται τεράστια διαδήλωση και καταλαμβάνονται το παλάτι, η διοίκηση της Χωροφυλακής και τα περισσότερα κυβερνητικά κτίρια, τυπογραφεία εφημερίδων, δημόσια κτίρια και εργοστάσια. Ο Αυτοκράτορας Γουλιέλμος ο Β' εξαναγκάζεται σε παραίτηση και φεύγει στην Ολλανδία. Ο καγκελάριος Μαξ ορίζει διάδοχό του τον σοσιαλδημοκράτη ηγέτη Φρίντριχ Έμπερτ. Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SPD) έχει ήδη διασπαστεί από το 1914, λόγω του γεγονότος πως υπερψήφισε τις πολεμικές δαπάνες συνηγορώντας στη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο, γεγονός με τεράστια σημασία για το έως τότε παγκόσμιο εργατικό κίνημα.<br />
<br />
Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ στις 25 Ιουλίου του 1914 το SPD καλούσε τα εκατομμύρια των μελών του να αντισταθούν στον πόλεμο, μόλις δέκα μέρες μετά, στις 4 Αυγούστου, το κόμμα ψήφιζε υπέρ των πολεμικών πιστώσεων. Οι διαφωνούντες δημιούργησαν το 1917 το ανεξάρτητο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (USPD) στο οποίο συμμετείχε και η φράξια των Σπαρτακιστών με ηγέτες την Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λήμπκνεχτ. O Λήμπκνεχτ ήταν ο μόνος βουλευτής του SPD που το 1914 είχε καταψηφίσει το νομοσχέδιο για την έξοδο της χώρα στον πόλεμο. Εκτός από το USPD υπήρχαν επίσης κάποιες μικρότερες ομάδες με αναφορά στην προλεταριακή επανάσταση.<br />
<br />
Οι σημαντικότερες ήταν η Εργατική Πολιτική και οι μαχητικοί Εργοστασιακοί Αντιπρόσωποι, μια ομάδα επαναστατών συνδικαλιστών στο Βερολίνo. «Οι συνθήκες του πολέμου, η καταστολή αλλά και οι έντονες πολιτικές μεταστροφές συνέτειναν σε μια σχετικά ασαφή οργανωτική οριοθέτηση αυτών των ομαδοποιήσεων. Θα μπορούσε ένας εργάτης να συνεργάζεται στο εργοστάσιο του με τους Εργατικούς Αντιπροσώπους, στη γειτονιά του με τους Ανεξάρτητους και ταυτόχρονα να δήλωνε οπαδός του Λήμπκνεχτ και της Ρόζας». 8 Στις 10 Νοεμβρίου ο Έμπερτ σχηματίζει μια εξαμελή προσωρινή κυβέρνηση που πρόκειται να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές τον Ιανουάριο του 1919.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-cWP4VVU5HD0/WSkBOWuWTUI/AAAAAAAAqQo/DmiWXD3IzpwB-DKByQujEo1dCipO4lB6gCLcB/s1600/1-26.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="458" data-original-width="620" height="295" src="https://1.bp.blogspot.com/-cWP4VVU5HD0/WSkBOWuWTUI/AAAAAAAAqQo/DmiWXD3IzpwB-DKByQujEo1dCipO4lB6gCLcB/s400/1-26.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η κατάσταση παραμένει έκρυθμη αλλά στο παγγερμανικό συνέδριο των συμβουλίων οι συσχετισμοί είναι υπέρ των σοσιαλδημοκρατών. Ο Σπάρτακος είναι μόνο μια ολιγομελής οργανωμένη κομμουνιστική φράξια στο εσωτερικό του USPD. Τελικά οι αποφάσεις που παίρνονται ευνοούν τη συμμετοχή στην μελλοντική εθνοσυνέλευση, απόφαση που θα προβεί σε βάρος της εξουσίας των συμβουλίων. Ο Έμπερτ συμφωνεί με το στρατηγό Γκραίνερ στη διάθεση του στρατού για τη διατήρηση της τάξης σε αντάλλαγμα με τη πολιτική στήριξη της κυβέρνησης στη αντιμετώπιση του «μπολσεβικισμού» μέσα στο στράτευμα. Η αντεπανάσταση επιτίθεται. Παράλληλα στις 30 Δεκέμβρη αρχίζει τις εργασίες του το πρώτο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας (KPD).<br />
<br />
Στις 4 του Γενάρη του 1919 ο διευθυντής της αστυνομίας του Βερολίνου, ο ανεξάρτητος Άϊχγκορν, απολύθηκε από τη θέση του και αντικαταστάθηκε από το σοσιαλδημοκράτη Έρνστ. Αυτό θεωρήθηκε πρόκληση καθώς ο Άϊχγκορν ήταν από τα πιο αριστερά στελέχη του USPD ενώ ήταν εκλεγμένος απευθείας από τα συμβούλια. Σε σύσκεψη των εκπροσώπων του Σοβιέτ του Βερολίνου, αποφασίστηκε να καλεστούν οι εργάτες του Βερολίνου σε διαδήλωση στις 5 του Γενάρη και σε περίπτωση ανάγκης να αρχίσουν αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης. Στις 5 του Γενάρη έγινε μια μεγαλειώδης διαδήλωση.<br />
<br />
Η επαναστατική επιτροπή, που αποτελούταν από τον Λέντεμπουρ (Ανεξάρτητοι), τον Σόλτσε (Εργ. Αντιπρόσωποι) και τον Λήμπκνεχτ (KPD), κάλεσε τους εργάτες να αγωνιστούν για τη διάλυση των ενόπλων τμημάτων των «εθελοντών» (Freikorps9 ), για τον οπλισμό του προλεταριάτου και για την επαναφορά του Άϊχγκορν στη θέση του. Οι μάχες είναι σκληρές και πολύνεκρες. Ο σοσιαλδημοκράτης Νόσκε αναλαμβάνει να επαναφέρει την τάξη. Απευθύνεται στα Freikorps και έτσι η επανάσταση καταπνίγεται στο αίμα και η Λούξεμπουργκ με τον Λήμπκνεχτ, οι δύο ηγέτες των Σπαρτακιστών, δολοφονούνται από τις ακροδεξιές συμμορίες. Η απόπειρα της Γερμανικής εργατικής τάξης να επαναλάβει τον Σοβιετικό Οκτώβρη πέφτει στο κενό.<br />
<br />
Οι εκλογές γίνονται στις 19 Γενάρη 1919. Οι κομμουνιστές δεν συμμετέχουν παρά την αντίθετη άποψη της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Ψηφίζουν 30 εκατομμύρια Γερμανοί και πρώτο κόμμα έρχεται το SPD. Η Εθνική (Συντακτική) Συνέλευση άρχισε τις εργασίες της στις 6 του Φλεβάρη στη μικρή πόλη της Θουριγγίας, Βαϊμάρη. Τη μέρα που άρχισαν οι εργασίες της Συνέλευσης, το Κεντρικό Συμβούλιο των Σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών αποφάσισε να της παραδώσει την εξουσία με βάση όσα είχαν συμφωνηθεί στο Παγγερμανικό Συνέδριο των Συμβουλίων των εργατών και στρατιωτών. Στις 9 Φεβρουαρίου 1919 σχηματίζεται κυβέρνηση συνεργασίας από το SPD, το κεντρώο και το δημοκρατικό κόμμα.<br />
<br />
Η Γερμανική κυβέρνηση καλείται να συνυπογράψει τη συνθήκη των Βερσαλλιών. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα διαπραγμάτευσης και έτσι στις 28 Ιουνίου βάζει την υπογραφή της μέσω του σοσιαλδημοκράτη υπουργού εξωτερικών Χέρμαν Μύλλερ. Το τίμημα είναι βαρύ και βρίσκει τη Γερμανία «εθνικά» ταπεινωμένη. Η συνθήκη επιβάλλει δυσβάστακτους οικονομικούς όρους αποπληρωμής των πολεμικών αποζημιώσεων ενώ το Γερμανικό κράτος «χάνει» πολλά εδάφη της (τέως ) Δυτικής Πρωσίας και της Αλσατίας. Επίσης αναγκάζεται σε ελαχιστοποίηση του στρατού της (100,000 άτομα) και σε απώλεια αποικιών και εμπορικών δικαιωμάτων σε τρίτες χώρες.<br />
<br />
Στις 31 Ιουλίου 1919 ψηφίζεται το νέο Σύνταγμα. Στη δημοκρατία της Βαϊμάρης το Ράιχσταγκ (νομοθετικό σώμα) εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία, η κυβέρνηση αποτελεί το εκτελεστικό σώμα ενώ ο πρόεδρος παραμένει ο απόλυτος κυρίαρχος, εκλεγόμενος με 7ετή θητεία απευθείας από το λαό. Διατηρούσε το δικαίωμα να διαλύσει το Ράιχσταγκ, να επιλέξει και να απολύσει τον καγκελάριο, να αναλάβει τον έλεγχο αν «η δημόσια τάξη και ασφάλεια αναστατωνόταν ή διέτρεχαν κίνδυνο. Αυτό ήταν το περιβόητο άρθρο 48». 12 Ο πρώτος γύρος στη μάχη ανάμεσα στην εργατική και αστική τάξη τελειώνει με νικήτρια τη δεύτερη.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αύγουστος 1919 - Δεκέμβριος 1923 </span></b><br />
<br />
Το Μάρτιο του 1920 καγκελάριος αναλαμβάνει ο Μπάουερ διαδεχόμενος τον Μύλλερ που είχε οριστεί τον Ιούνιο του 1919.΄Εχει προηγηθεί στις 13 Μαρτίου του 1920 το αποτυχημένο πραξικόπημα του Καπ, ενός Πρώσου ακροδεξιού γραφειοκράτη, ο οποίος συνοδευόμενος από μια ταξιαρχία του ναυτικού βαδίζει προς το Βερολίνο. Ο στρατός δεν τον χτυπά και έτσι η κυβέρνηση φεύγει. Όμως το πραξικόπημα καταρρέει υπό το βάρος μιας γενικής απεργίας τέσσερις μέρες μετά. Ο Καπ καταφεύγει στην Ολλανδία και η εκκαθάριση στο εσωτερικό του κρατικού μηχανισμού δε γίνεται ποτέ.<br />
<br />
Στις 6 Ιουνίου 1920 γίνονται εκλογές και έπειτα από μακρές διαπραγματεύσεις, κυβέρνηση σχημάτισε ο κεντρώος Κονσταντίν Φέρενμπαχ τον οποίο διαδέχτηκε στις 10 Μαΐου 1921 ο Γιόσεφ Βιρθ, επίσης κεντρώος, ενώ τον Οκτώβριο του 1921 ακολούθησε η δεύτερη θητεία Βιρθ που διήρκεσε μέχρι το Νοέμβριο του 1922. Οι απαιτήσεις των νικητών για την καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων παραμένει μια μεγάλη πληγή. Ο Βιρθ παραδίδει άλλο ένα δις σε χρυσό (από το σύνολο των 132 δις που οφείλονται ) και ο πληθωρισμός εκτινάσσεται στα ύψη. Παράλληλα δολοφονείται ο Ματίας Έρτσεμπεργκ, κεντρώος μετριοπαθής πολιτικός που είχε συνυπογράψει την ανακωχή της χώρας, από δύο πρώην αξιωματικούς που κατέφυγαν τελικά στην Ουγγαρία.<br />
<br />
Η Ουγγαρία δεν τους παραδίδει, οι συνεργάτες τους αθωώνονται και χιλιάδες άνθρωποι γιορτάζουν την δολοφονία χωρίς καμία ενοχή. Τον Οκτώβριο του 1921 ο Βιρθ σχηματίζοντας τη δεύτερη κυβέρνηση του, τοποθέτησε υπουργό εξωτερικών τον Βάλτερ Ράτεναου, έναν Εβραίο ιδεαλιστή πολιτικό με σκοπό να διαπραγματευθεί αποτελεσματικά την καταβολή των αποζημιώσεων με τους «αντιγερμανούς» Άγγλους και Γάλλους πολιτικούς. Στις 24 Ιουνίου 1922 ο Ράτεναου δολοφονείται από τρεις νεαρούς εθνικιστές ωθώντας τον Βιρθ να αναφωνήσει πως «ο εχθρός είναι στα δεξιά». Παρόλα αυτά ο μόνος δολοφόνος που φυλακίζεται (ο ένας σκοτώθηκε στη καταδίωξη και ο άλλος αυτοκτόνησε) μένει στη φυλακή μόνο εφτά χρόνια.<br />
<br />
Η δεξιά έχει αρχίσει να κερδίζει σημαντικό έδαφος ενώ η αστική τάξη συζητά την αντικατάσταση του οκταώρου από το δεκάωρο. Στις 22 Νοεμβρίου ο Βιρθ παραιτείται και τον διαδέχεται ο Wilhelm Cuno, εφοπλιστής. Οι Γάλλοι συνεχίζουν την πιεστική τους εξωτερική πολιτική. Η καθυστέρηση στην καταβολή των δυσβάσταχτων πολεμικών αποζημιώσεων προσλαμβάνεται ως πρόκληση και έτσι ο γαλλικός στρατός καταλαμβάνει την βιομηχανική περιοχή του Ρουρ για να λειτουργήσει τα εργοστάσια και τα ορυχεία προς όφελος των νικητριών δυνάμεων. Οι εργάτες προχωρούν σε λευκή απεργία και η παραγωγή σταματά. Σημειώνονται αιματηρές συγκρούσεις. Ο πληθωρισμός εξαιτίας της κατοχής εκτινάσσεται.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-LC5QgLEn0a8/WSkG8n-OZzI/AAAAAAAAqQ4/8VI4MB03Z_Eo_wUcMQGoD-NPewQpy7DjACLcB/s1600/hitkentrik.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="394" data-original-width="660" height="238" src="https://2.bp.blogspot.com/-LC5QgLEn0a8/WSkG8n-OZzI/AAAAAAAAqQ4/8VI4MB03Z_Eo_wUcMQGoD-NPewQpy7DjACLcB/s400/hitkentrik.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Τον Οκτώβριο του 1923 χρειάζονται τρισεκατομμύρια μάρκα για να αγοραστεί ένα καρβέλι ψωμί. Ο Κούνο παραιτείται τον Ιούλιο του 1923 και τον διαδέχεται ο Στρέζεμαν του συντηρητικού λαϊκού κόμματος. Η πολιτική του Στρέζεμαν χαρακτηρίζεται από τους δεξιούς συμφιλιωτική και έτσι στις 8 Νοεμβρίου 1923 ο Χίτλερ, ο Γκαίρινγκ και ο Λούντεντορφ κάνουν πραξικόπημα στο Μόναχο. Είναι το περίφημο ''Πραξικόπημα της Μπυραρίας'' το οποίο αποτυγχάνει. Ο Χίτλερ καταδικάζεται σε πέντε χρόνια φυλακή (η ελάχιστη ποινή) με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας αλλά μένει στη φυλακή μόνο για εφτά μήνες και αποφυλακίζεται ως σημαντικό πολιτικό πρόσωπο.<br />
<br />
Ο Χίτλερ είναι ήδη ενταγμένος από το 1919 σε μια μικρή δεξιά ομάδα αντισημιτών αντιδημοκρατών. Το 1920 διατύπωσε το πρόγραμμα του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP). Ακόμα θεωρείται ένας γραφικός, εκκεντρικός τύπος.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Δεκέμβριος 1923 - Οκτώβριος 1929 </span></b><br />
<br />
Ανάμεσα στα χρόνια αυτά εναλλάσσονται στη κυβέρνηση έξι σχηματισμοί. Η κυβέρνηση Στρέζεμαν θεωρήθηκε πολύ ήπια απέναντι στο δεξιό εξτρεμισμό. Οι νικήτριες δυνάμεις παράλληλα απεργάζονται κάποια σχέδια αποχώρησης από το Ρουρ, μείωσης τους ύψους του χρέους και χορήγησης στη Γερμανία νέων δανείων. Ο πρόεδρος Έμπερτ πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου 1925 και στις εκλογές τον διαδέχεται ο μοναρχικός γηραιός «ήρωας του πολέμου» αρχιστράτηγος Χίντενμπουργκ. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους υπογράφεται η συνθήκη του Λοκάρνο μεταξύ της Γερμανίας και των Συμμάχων, που τακτοποιούσε το θέμα του Ρουρ και επιχειρούσε να διευθετήσει ειρηνικά όλες τις διαφορές.<br />
<br />
Ο Στρέζεμαν παρέμεινε υπουργός εξωτερικών όλων των κυβερνήσεων και προχώρησε σε συνθήκη φιλίας με την ΕΣΣΔ το 1926 ενώ συνυπέγραψε με τον Γάλλο διπλωμάτη Αριστείδη Μπριάν τη συνθήκη Kellog-Brand που καταδίκαζε τον πόλεμο ως όργανο εθνικής πολιτικής. Στο εσωτερικό, η προσωρινή ευμάρεια είναι μόνο εικονική. Παρά τη μείωση της ανεργίας και τη μείωση του πληθωρισμού, η συγκέντρωση του κεφαλαίου ήταν πρωτοφανής. Οι βιομήχανοι και η αστική τάξη γενικότερα βρίσκονταν σε πλήρη πολιτική δραστηριότητα ενισχύοντας την άκρα δεξιά η οποία απεργαζόταν συνεχώς σχέδια ανατροπής ενός καθεστώτος που πάντα την αντιμετώπιζε σκανδαλωδώς ευνοϊκά.<br />
<br />
Στις εκλογές του 1928 οι σοσιαλδημοκράτες αυξάνουν τις έδρες τους από 131 σε 152 και αναλαμβάνουν ξανά ηγετικό ρόλο. Ο Χέρμαν Μίλερ σχημάτισε μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων, οι περισσότεροι ήταν σοσιαλδημοκράτες. Οι Ναζί κάνουν την πρώτη τους κομματική συγκέντρωση τον Αύγουστο του 1927. Παράλληλα η ηγεσία των ναζί ξεκινά επαφές με ''ευυπόληπτους'' κύκλους, με αντιδημοκράτες στρατιωτικούς, με Πρώσους γαιοκτήμονες (Γιούνγκερς) και βιομήχανους που ήθελαν να «ξεμπερδέψουν με τα σοσιαλιστικά συνδικάτα». Η δεξιά εξακολουθεί να εκμεταλλεύεται τα διεθνή θέματα για να επεκτείνει την επιρροή της. Την Πρωτομαγιά του 1929 το KPD κατεβαίνει σε διαδήλωση παρά την απαγόρευση της αστυνομίας.<br />
<br />
31 διαδηλωτές δολοφονούνται ενώ απαγορεύεται προσωρινά η κομματική εφημερίδα. Στις 7 Ιουνίου του 1929 υπογράφεται μια οριστική συμφωνία για τις πολεμικές αποζημιώσεις. Η Γερμανία όφειλε να πληρώνει περίπου 2 δις μάρκα ετησίως μέχρι το 1988. Αυτό ήταν το σχέδιο Young. Σύντομα αποδεικνύεται πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Ένας από αυτούς που το υπέγραψαν, ο Σαχτ, πρόεδρος της Reichsbank παραιτείται και προσχωρεί στην άκρα δεξιά. Μετέπειτα αναλαμβάνει διευθυντής της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 υπουργός Οικονομικών των Ναζί.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οκτώβριος 1929 - Μάιος 1932 </span></b><br />
<br />
Στα τέλη του Οκτωβρίου του 1929 καταρρέει η Wall street και η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία βυθίζεται στην ύφεση. Η γερμανική οικονομία κινδυνεύει με κατάρρευση καθώς η ανεργία εκτινάσσεται, οι εξαγωγές μειώνονται και τα ξένα δάνεια σταματούν. Σε αυτές της συνθήκες οι σοσιαλδημοκράτες ζητούν αύξηση του επιδόματος ανεργίας κάτι που δεν δέχονται ούτε το Κεντρώο ούτε το Λαϊκό κόμμα. Η κυβέρνηση διαλύεται στις 27 Μαρτίου 1930 κι σχηματίζεται νέα υπό τον Heinrich Bruening. Αυτός επιχειρεί πολιτική περιορισμού των δημοσίων δαπανών και αύξησης των έμμεσων φόρων και των δασμών. Οι Ναζί κατεβαίνουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την εθνικά ταπεινωτική πολιτική που ακολουθείται.<br />
<br />
Ο Bruening μετά από μια πολιτική ήττα του στο Ράιχσταγκ, πραγματοποιεί μια απειλή που έχει εκτοξεύσει και νωρίτερα. Προσφεύγει στο άρθρο 48. Η Γερμανία κυβερνιέται πλέον με προεδρικά διατάγματα. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1930 διεξάγονται νέες εκλογές. Το προεκλογικό καλοκαίρι του 1930 είναι μια εμφυλιοπολεμική βίαιη διαμάχη. Το KPD είχε ήδη δημιουργήσει από τον Ιούλιο του 1924 ένοπλες πολιτοφυλακές (Rote Frontkämpferbund) μέσα από τις γραμμές του, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις συγκρούστηκαν με τις ομάδες εφόδου των Ναζί. Μόνο τον Ιούνη - Ιούλη του 1932 έπεσαν 30 νεκροί σε συγκρούσεις με φασίστες.<br />
<br />
Οι κομμουνιστές κερδίζουν 23 έδρες παραπάνω και φτάνουν τους 77 βουλευτές, το SPD διατηρείται σε υψηλά ποσοστά, το Κεντρώο κόμμα αυξάνει τις έδρες του από 78 σε 87 αλλά πραγματικός νικητής είναι το ναζιστικό κόμμα. Οι 800.000 ψήφοι που είχε έγιναν τώρα 6,5 εκατομμύρια, φτάνοντας τις 107 έδρες. Ο Bruening συνεχίζει να κυβερνά εκδίδοντας το ένα προεδρικό διάταγμα μετά το άλλο. Κάθε επίφαση δημοκρατίας έχει πια χαθεί. Οι Ναζί ξεκινούν τις επιθέσεις τους απέναντι στα Εβραϊκά καταστήματα και τον Οκτώβριο του 1931 συναντώνται ηγετικά στελέχη τους με βιομήχανους όπως ο Τύσσεν και ο Χούγκενμπεργκ, στρατιωτικούς όπως ο Seecht και χρηματιστηριακούς παράγοντες όπως ο Schacht, συνολικά τριακόσιους εκπρόσωπους του κεφαλαίου.<br />
<br />
Ο Χίτλερ υπόσχεται να ξεριζώσει το μαρξισμό από τη Γερμανία. Η συμμαχία της αστικής τάξης με το Ναζιστικό κόμμα είναι πια και επίσημα γεγονός. Το Κομμουνιστικό Κόμμα στις 28 Γενάρη του 1932 σε μήνυμα «Προς τους εργάτες της Γερμανίας και τους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού» τόνιζε πως «το φλέγον ζήτημα είναι η δημιουργία ενιαίου εργατικού μετώπου, ο ενεργός αγώνας εναντίον της μείωσης του μεροκάματου, των έκτακτων φόρων, για να αποκατασταθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες και για να οργανωθούν στα εργοστάσια και στις συνοικίες ομάδες ένοπλης αυτοάμυνας που να αποκρούουν τις φασιστικές τρομοκρατικές συμμορίες».<br />
<br />
Στις προεδρικές εκλογές που γίνονται στις αρχές του 1932 ο Χίντεμπουργκ επανεκλέγεται στο δεύτερο γύρο, υποστηριζόμενος και από το SPD με 19 εκατομμύρια ψήφους έναντι 13,5 του Χίτλερ και 4 του Τέλμαν, γραμματέα του κομμουνιστικού κόμματος. Το KPD τηρεί γραμμή ταυτίσεως του Χίτλερ με τον Χιντενμπουργκ. Τρεις μέρες μετά, ο νεοεκλεγής πρόεδρος διέλυσε τις δύο Ναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες, τους SA και τους SS.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-AU68ziu29Yw/WSkKknAbYtI/AAAAAAAAqRE/gfn9GCwjPVAutTgF5lroZpCABXJbVYwPACLcB/s1600/Munich-Putsch.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="537" data-original-width="799" height="268" src="https://3.bp.blogspot.com/-AU68ziu29Yw/WSkKknAbYtI/AAAAAAAAqRE/gfn9GCwjPVAutTgF5lroZpCABXJbVYwPACLcB/s400/Munich-Putsch.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιούνιος 1932 - Ιανουάριος 1933 </span></b><br />
<br />
Η κυβέρνηση Bruening απομακρύνεται από τον πρόεδρο και καγκελάριος αναλαμβάνει ο αντιδραστικός κεντρώος πολιτικός Φον Πάπεν. Η κυβέρνηση που συγκροτείται αποτελείται από Γιούνγκερς, βιομήχανους και αριστοκράτες. Η επανάσταση του 1918 είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Στις 4 Ιουνίου προκηρύσσονται ξανά εκλογές για τις 31 Ιουλίου ενώ λίγες μέρες αργότερα νομιμοποιούνται ξανά οι SA και οι SS. Οι συγκρούσεις μεταξύ Ναζί και κομμουνιστών είναι πλέον σφοδρές. Στις εκλογές οι ναζί κερδίζουν 230 έδρες και οι κομμουνιστές 89. Το Κέντρο και οι σοσιαλδημοκράτες παραμένουν στα ίδια επίπεδα ενώ τα άλλα κόμματα ουσιαστικά εξαφανίζονται.<br />
<br />
Ο Χίτλερ διαπραγματεύεται με τον Φον Πάπεν την είσοδο Ναζί στην κυβέρνηση απαιτώντας τη θέση του καγκελαρίου. Προς το παρόν δεν την παίρνει. Ο Φον Πάπεν διαλύει εκ νέου το κοινοβούλιο και νέες εκλογές διεξάγονται στις 6 Νοεμβρίου του 1932. Οι Ναζί φαίνεται προσωρινά να υποχωρούν. Χάνουν 23 έδρες ενώ οι κομμουνιστές κερδίζουν 11. Η κτηνωδία των Ναζί είχε θορυβήσει αρκετούς και η αίσθηση της αποδυνάμωσης επιβεβαιώθηκε από μια σειρά ήττες σε τοπικές εκλογές. Παράλληλα ο Χίτλερ είχε να αντιμετωπίσει την εσωτερική αντιπολίτευση από παλιούς συνοδοιπόρους του, εμποτισμένους με το πνεύμα του πάλαι ποτέ αντιμαρξιστικού (μεν) «σοσιαλιστικού» (δε) προγράμματος του κόμματος.<br />
<br />
Η ανάγκη για ανοικτές συμμαχίες με την αστική τάξη είχε απογοητεύσει όσους εξακολουθούσαν να δίνουν κάποια σημασία στο δεύτερο συνθετικό του όρου εθνικοσοσιαλισμός. Ο Φον Πάπεν παραιτείται αλλά συνεχίζει να κυβερνά μέχρι να βρεθεί αντικαταστάτης. Ο στρατηγός Σλάιχερ που κατέχει τα περισσότερα υπουργεία δεν είναι κατάλληλος.Ο Φον Πάπεν συναντάται με τον Χίτλερ ενώ πιέζει τον Χίντεμπουργκ να ορίσει καγκελάριο τον Χίτλερ και τον ίδιο αντικαγκελάριο. Όλοι υποτιμούν τον Χίτλερ ακόμα και τώρα. Κάποιοι πιστεύουν πως περιτριγυρισμένος από «σοβαρούς» συντηρητικούς θα είναι ελεγχόμενος. Ακόμα και ο Σλάιχερ υποστηρίζει αυτή τη λύση.<br />
<br />
Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι κεφαλαιοκράτες Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν, τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ. Ο γέρος υποχωρεί και ορίζει το Χίτλερ καγκελάριο στις 30 Ιανουαρίου 1933. Το ΚΚΓ πραγματοποιεί στροφή 180 μοιρών, καλώντας το SPD να οργανώσουν μαζί γενική απεργία. Ήταν όμως πια αργά. Οι γραφειοκράτες του SPD αντιτίθενται, ελπίζοντας ακόμη ότι η αστική τάξη θα στραφεί ενάντια στον φασισμό αν οι εργάτες δείξουν μετριοπάθεια και νομιμοφροσύνη.<br />
<br />
Στις 20 Φεβρουαρίου 1933, λίγο πριν από τις Γερμανικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933, μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομήχανους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ, συναντήθηκαν στο Βερολίνο. Στη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των Ναζί να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να χτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Είπε μάλιστα πως «οι εκλογές της 5ης Μαρτίου θα είναι οι τελευταίες τα επόμενα δέκα χρόνια, ίσως μάλιστα και για τα επόμενα εκατό χρόνια».<br />
<br />
Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας Alfried Krupp A.G. και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων, τέσσερα ηγετικά στελέχη της I. G. Farben, μιας εκ των μεγαλυτέρων βιομηχανιών χημικών στον κόσμο, ο Αλβέρτος Βόγκλερ, επικεφαλής της United Steel Works και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι. Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των ναζί στις επερχόμενες εκλογές του Μάρτη, ύψους 3.000.000 μάρκων. Στις 27 Φλεβάρη του 1933 οργανώνεται η γνωστή προβοκάτσια της πυρκαγιάς στο Ράιχσταγκ. Αμέσως καταργούνται με αναγκαστικό διάταγμα τα κυριότερα πολιτικά δικαιώματα.<br />
<br />
Εξαπολύεται κύμα συλλήψεων, ενώ συλλαμβάνεται και ο Τέλμαν. Απαγορεύεται ο τύπος του ΚΚΓ, αλλά και του SPD. Στις εκλογές του Μάρτη του 1933, το Εθνοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ πήρε το 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή. Οι Ναζί ενώνουν τις 288 έδρες τους με τις 52 των Εθνικιστών Γερμανών και τις 83 του καθολικού Κέντρου και σχηματίζουν κυβέρνηση. Την άλλη μέρα καταργούνται οι 81 έδρες του ΚΚ. Τα πράγματα από κει και πέρα παίρνουν το δρόμο τους. Όπως σημειώνει ο Τρότσκι το 1933 «το χρονικό διάστημα που μας χωρίζει από μία νέα Ευρωπαϊκή καταστροφή καθορίζεται από τον αναγκαίο χρόνο επανεξοπλισμού της Γερμανίας».<br />
<br />
Γενικεύονται οι διώξεις όλων των αντικαθεστωτικών, διαλύονται τα συνδικάτα και την θέση τους παίρνει το Γερμανικό Μέτωπο Εργασίας, ενώ μέχρι τον Ιούνη διαλύονται όλα τα πολιτικά κόμματα εκτός του Ναζιστικού και οργανώνονται τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης (Νταχάου). Στις 30 Γενάρη του 1934 ο Χίτλερ εξοντώνει τους αντιπάλους του (Σλάιχερ, Ρεμ, Στράσσερ) μέσα στο κόμμα, διαλύοντας τα ''απείθαρχα'' SA. Είναι η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών». Μετά το θάνατο του Χίντεμπουργκ, ο Χίτλερ γίνεται καγκελάριος του Ράιχ. Ακολουθεί το πρόγραμμα για την οικονομική αυτάρκεια με αύξηση των φόρων και εντατικοποίηση της παραγωγής ενώ γίνονται μεγάλα δημόσια έργα µε βάση την πολεμική βιομηχανία.<br />
<br />
Θεσμοθετούνται οι Φυλετικοί Νόµοι της Νυρεμβέργης, η απαγόρευση γάμων μεταξύ «Άριων» και Εβραίων καθώς και η απαγόρευση κάθε δημόσιου λειτουργήματος στους τελευταίους. Γίνονται μαζικές εκκαθαρίσεις αντικαθεστωτικών ενώ στις 9 Νοεμβρίου 1938 εξαπολύεται πογκρόμ κατά των Εβραίων, είναι η περίφημη «Νύχτα των Κρυστάλλων». Παράλληλα διεξάγεται γενική προετοιμασία για τον επερχόμενο ολοκληρωτικό πόλεμο.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>A' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πολιτικές Κοινωνικές και Οικονομικές Συνέπειες</span></b><br />
<br />
Στις αρχές του 20ου αιώνα η Ευρώπη βρισκόταν στο απόγειό της χωρίς αντίπαλο. Η παγκόσμια ηγεμονία της ήταν αδιαμφισβήτητη, ο Ευρωπαϊκός καπιταλισμός είχε κατακλύσει όλες τις αγορές, ενώ ο πολιτισμός της είχε κατακτήσει όλο τον κόσμο μέσω των αποικιών. Όμως, το 1914 ξέσπασε ένας πόλεμος που ήταν ο τρομακτικότερος και ο καταστροφικότερος που είχε γνωρίσει η Ευρωπαϊκή ήπειρος μέχρι τότε. Ο «Μεγάλος Πόλεμος» (1914 - 1919), όπως ονομάσθηκε από τους σύγχρονούς του ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, ήταν ο πρώτος ολοκληρωτικός πόλεμος. Οι κυβερνήσεις διέθεσαν όλους τους πόρους των κρατών τους και επιστράτευσαν όλες τους τις δυνάμεις για να αντεπεξέλθουν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-NL6EqA9FHNM/WSpVM0yX3UI/AAAAAAAAqRU/PmSM6evygf0dTkD-BUtVnQ54np7a8gnMACLcB/s1600/map.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="547" data-original-width="974" height="358" src="https://1.bp.blogspot.com/-NL6EqA9FHNM/WSpVM0yX3UI/AAAAAAAAqRU/PmSM6evygf0dTkD-BUtVnQ54np7a8gnMACLcB/s640/map.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ήταν ένας πόλεμος που θα μπορούσε να αποφευχθεί, αν δεν επικρατούσε ο υπέρμετρος, αλαζονικός, ζηλότυπος και επιθετικός εθνικισμός. Και ενώ οι ηγέτες των εμπλεκόμενων χωρών πίστευαν ότι ο πόλεμος ήταν υπόθεση λίγων εβδομάδων, κατέληξε να τελειώσει μετά από μια πενταετία, αφού μετατράπηκε από ευρωπαϊκή αναμέτρηση σε παγκόσμια, με την εμπλοκή των αποικιών, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ιαπωνίας. Η διεξαγωγή του πολέμου αποκλειστικά σε Ευρωπαϊκό έδαφος και η απρόσμενη παράτασή του, δημιούργησαν στους εμπλεκόμενους σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, ενώ οι ανθρώπινες απώλειες ήταν τρομακτικές.<br />
<br />
Η περίοδος μέχρι τον επόμενο πόλεμο (μεσοπόλεμος) ήταν εποχή δοκιμασίας για την κοινωνία, η οικονομία παράπαιε και οι θεσμοί της φιλελεύθερης δημοκρατίας παρήκμασαν.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Α. Οι Συνθήκες Ειρήνης</span></b><br />
<br />
Ο Μεγάλος Πόλεμος κατέστρεψε νικητές και ηττημένους και μετά τη λήξη του τίποτε δεν ήταν όπως πριν. Οι συνθήκες ειρήνης που υπεγράφησαν, έμοιαζαν περισσότερο με καταδικαστικές αποφάσεις για τους ηττημένους, παρά με διευθέτηση των διαφορών. Αποδείχθηκαν μοιραίες για το μέλλον, καθώς οι ηττημένοι αρνήθηκαν να τις αναγνωρίσουν, γεγονός που καθόρισε την μετέπειτα πορεία τους. Οι σκληροί όροι των συνθηκών άνοιξαν μια περίοδο οικονομικής δυσπραγίας, κοινωνικών προβλημάτων και πολιτικής αστάθειας για το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Ειδικότερα η Συνθήκη των Βερσαλλιών είχε σκοπό την πλήρη εξασθένιση της Γερμανίας.<br />
<br />
Τέλος, ο επαναπροσδιορισμός της Ευρώπης με βάση την αρχή των εθνοτήτων, που κυριάρχησε κατά την κατανομή των εδαφών των τεσσάρων Αυτοκρατοριών που διαλύθηκαν, καθώς και η επιλεκτική εφαρμογή του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των εθνών, προκάλεσε αντιπαραθέσεις και αμφισβητήσεις, που έφθασαν μέχρι τις μέρες μας - με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Παρόλο που οι εταίροι προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα είδος ειρήνης, που θα απέτρεπε ένα νέο ενδεχόμενο πόλεμο, εντέλει απέτυχαν γιατί επικράτησε ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία, η εκδίκηση, η αδικία και η αρπακτική διάθεση.<br />
<br />
Απόρροια όλων αυτών ήταν, η επιδείνωση της κατάστασης που ήδη είχε δημιουργήσει ο πόλεμος, η εμφάνιση νέων προβλημάτων, αλλά και το ξέσπασμα ενός ακόμα πολέμου σε διάστημα είκοσι ετών.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f;"><b>Β. Τα Κοινωνικά Προβλήματα</b></span><br />
<br />
Μια ολόκληρη γενιά χάθηκε στη μηχανή σφαγής, όπως ονομάσθηκαν τα χαρακώματα του «Δυτικού Μετώπου». Οι ανθρώπινες απώλειες για όλες τις χώρες ήταν μεγάλες. Παρατηρήθηκε σημαντική λειψανδρία, το ποσοστό των γεννήσεων μειώθηκε, ενώ η θνησιμότητα ήταν μεγάλη, καθώς θύματα υπήρξαν και πολλοί άμαχοι. Οι Γάλλοι έχασαν το 20% των ανδρών στρατεύσιμης ηλικίας. Εάν συμπεριλάβουμε τους τραυματίες, τους ανάπηρους και τους αιχμαλώτους, τότε μόνο ένας στους τρεις Γάλλους επέστρεψε σώος από τον πόλεμο. Οι Βρετανοί έχασαν τους γόνους των ανώτερων κοινωνικά τάξεων, που έδιναν το παράδειγμα στους άνδρες τους ορμώντας πρώτοι στη μάχη, ως επικεφαλής αξιωματικοί.<br />
<br />
Οι Γερμανοί είχαν τους περισσότερους νεκρούς, συγκριτικά όμως έχασαν λιγότερους άνδρες στρατεύσιμων ηλικιών. Μεγάλες ήταν οι απώλειες και για τη Ρωσία, που έφθασαν τα 6,5 εκατομμύρια αν συνυπολογισθούν και τα θύματα των επαναστάσεων. Σε πολλούς άνδρες που επέζησαν, ήταν διάχυτο το αίσθημα της απόγνωσης και της απογοήτευσης. Αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα κοινωνικής ενσωμάτωσης εξαιτίας των ψυχολογικών τραυμάτων, της κοινωνικής απομόνωσης και της απαξίωσης. Έτρεφαν μίσος και καχυποψία για τους πολιτικούς που τους έσυραν σ’ αυτή τη σύγκρουση. Τα αντιπολεμικά αισθήματα ώθησαν τους απόστρατους στα σοσιαλιστικά κόμματα που είχαν αντιπολεμικές θέσεις.<br />
<br />
Η αποκτήνωση του πολέμου τους έκανε να μισήσουν ενσυνείδητα τον πόλεμο. Όσοι όμως δεν στράφηκαν εναντίον του, άντλησαν απ’ αυτόν μια έπαρση και ένοιωθαν μια ανωτερότητα, που τους οδήγησε στην ένταξή τους σε ριζοσπαστικά κινήματα ακροαριστερών ή φασιστικών οργανώσεων. Ο Χίτλερ ήταν ένας από αυτούς. Σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα δημιουργήθηκε με τα εκατομμύρια προσφύγων, που εμφανίσθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά απ’ αυτόν, ως αποτέλεσμα της εφαρμογής των συνθηκών ειρήνης. Ο απρόσωπος πόλεμος και οι απόμακρες συνέπειές του για όσους λάμβαναν αποφάσεις σε γραφεία, οδήγησαν σε λυπηρές και επιχειρησιακά αναγκαίες λήψεις αποφάσεων.<br />
<br />
Νέοι όροι εμφανίσθηκαν για να περιγράψουν φαινόμενα που δεν είχαν προηγούμενο στην Ευρώπη. Η φράση «ανταλλαγή των πληθυσμών» επινοήθηκε, για να περιγράψει τον ξεριζωμό χιλιάδων κατοίκων της Βαλκανικής Χερσονήσου -με αποκορύφωμα τους 1.200.000 Έλληνες της Μικράς Ασίας- προκειμένου να δημιουργηθούν τα «εθνικά» κράτη των συνθηκών, χωρίς την ύπαρξη μειονοτήτων. Η λέξη «άπατρις» χαρακτήριζε τους πρόσφυγες είτε από τις ανταλλαγές πληθυσμών είτε αυτούς που οικειοθελώς εκπατρίστηκαν, εξαιτίας του πολέμου και των επαναστάσεων -υπολογίζεται ότι πάνω από 1.500.000 Ρώσοι εκπατρίστηκαν κατά τη διάρκεια της Ρώσικης επανάστασης.<br />
<br />
Το μεγαλύτερο μέρος των νεκρών στρατιωτών προερχόταν από την αγροτική και αστική τάξη, οι οποίες επλήγησαν ανεπανόρθωτα από τον πόλεμο. Η τάξη των μικροεισοδηματιών (βιοτεχνών, εμπόρων, μικρογαιοκτημόνων) λύγισε από τον πληθωρισμό αλλά και από τις νέες συνθήκες που επέβαλε ο πόλεμος, με την ανάπτυξη της παραγωγής αλλά και την αύξηση της παραγωγικότητας. Η εργατική τάξη καθώς και οι μεσαίες τάξεις των μισθοσυντήρητων και ελεύθερων επαγγελμάτων, υπέφεραν από τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών τους. Υπολογίζεται ότι στη Γαλλία και στη Βρετανία η αγοραστική δύναμη των μισθωτών μειώθηκε κατά 15%, ενώ στη Γερμανία και την Ιταλία κατά 25%.<br />
<br />
Ορισμένοι όμως επωφελήθηκαν από τον πόλεμο και άντλησαν τεράστια κέρδη, όπως τραπεζίτες, βιομήχανοι, ιδιοκτήτες γης, δημιουργώντας έντονες κοινωνικές αντιθέσεις και μια τάξη «νεόπλουτων». Μια ακόμα μετεξέλιξη ήταν η εμφάνιση της γυναίκας στο κοινωνικό προσκήνιο. Υπερτερώντας αριθμητικά των ανδρών οι γυναίκες, χρησιμοποιήθηκαν στα μετόπισθεν, κυρίως από τις πολεμικές βιομηχανίες και τα αγροκτήματα και συνέβαλαν αποτελεσματικά στη διεξαγωγή του πολέμου. Βελτίωσαν την κοινωνική τους θέση και το κύρος τους, με αποτέλεσμα να χειραφετηθούν, αποκτώντας μέχρι και δικαίωμα ψήφου σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, με πρώτη τη Βρετανία το 1918.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Γ. Οι Οικονομικές Δυσπραγίες</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #f1c232;">Ο Κρατικός Παρεμβατισμός </span></b><br />
<br />
Ο πόλεμος άφησε τις οικονομίες των κρατών που ενεπλάκησαν προβληματικές, καθώς η διεξαγωγή του υπερέβαινε τις δυνάμεις τους. Οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να λύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα με τον κρατικό παρεμβατισμό και την κεντρική διεύθυνση της οικονομίας -ένα μέτρο που είχε ληφθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου- τη σύναψη εσωτερικών και εξωτερικών δανείων -τα οποία ανήλθαν σε τρομερά ύψη- και την επιβολή άμεσης φορολογίας. Οι κυβερνήσεις καθόριζαν τον όγκο της βιομηχανικής παραγωγής, είχαν τον έλεγχο των εισαγωγών και των εξαγωγών, ρύθμιζαν τις τιμές και τα ημερομίσθια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-QVay3fNlqsQ/WSpYcC_2HWI/AAAAAAAAqRg/r39L7wz4j2o803S5yo__F_HjxUe_DQOrwCLcB/s1600/British%2BWomen%2BWar%2BWorkers%2Bduring%2BWorld%2BWar%2BOne%2B%252816%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="703" data-original-width="964" height="291" src="https://2.bp.blogspot.com/-QVay3fNlqsQ/WSpYcC_2HWI/AAAAAAAAqRg/r39L7wz4j2o803S5yo__F_HjxUe_DQOrwCLcB/s400/British%2BWomen%2BWar%2BWorkers%2Bduring%2BWorld%2BWar%2BOne%2B%252816%2529.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η προσπάθεια για κοινωνική πολιτική αύξησε τα εξόδων έναντι των εσόδων και δημιουργήθηκε πληθωρισμός, ο οποίος σε συνδυασμό με την έλλειψη αγαθών και την μείωση των ημερομισθίων, επέφεραν σοβαρά προβλήματα επισιτισμού στους πληθυσμούς. Η αύξηση της κυκλοφορίας του χρήματος, χωρίς αντίκρισμα, οδήγησε στην υποτίμηση των κυριότερων Ευρωπαϊκών νομισμάτων, ενώ η αλλαγή του νομίσματος που υιοθετήθηκε από ορισμένες κυβερνήσεις έπληξε κυρίως τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις. Παράδειγμα, στη Γερμανία η κυκλοφορία του χρήματος ήταν πενταπλάσια σε σύγκριση με το 1914, ενώ η Γαλλία και η Βρετανία συγκλονίσθηκαν από απεργίες, εξαιτίας της αντιπληθωριστικής πολιτικής των κυβερνήσεών τους.<br />
<br />
Η Σοβιετική Ένωση για να αντιμετωπίσει την οικονομική κατάρρευση εφάρμοσε μέχρι το 1924 τη Νέα Οικονομική Πολιτική, επιτρέποντας την ιδιωτική βιομηχανία και το εμπόριο, καθώς και την πώληση σίτου στην ελεύθερη αγορά, κατόπιν όμως προχώρησε στην κολεκτιβοποίηση.<br />
<br />
<b><span style="color: #f1c232;">Οι Πολεμικές Αποζημιώσεις</span></b><br />
<br />
Οι συνθήκες ειρήνης δεν ενσωμάτωσαν στην Ευρωπαϊκή οικονομία τη Γερμανία, αλλά της επέβαλαν υπέρμετρες πολεμικές αποζημιώσεις, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να υπάρξει σταθερότητα. Η Βρετανία και η Γαλλία έχασαν, κατά τη διάρκεια του πολέμου, τις επενδύσεις που είχαν στο εξωτερικό, ενώ οι ιδιωτικές αποταμιεύσεις σε πολλές χώρες εξαφανίσθηκαν εντελώς. Αυτή η απώλεια των κεφαλαίων κίνησης οδήγησε στην απαίτηση επιβολής στην Γερμανία, πολεμικών επανορθώσεων με αγαθά, χρεόγραφα και χρυσό, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η ανοικοδόμησή τους και οι κοινωνικές παροχές.<br />
<br />
Οι ΗΠΑ για να βοηθήσουν τη Γερμανία να αναρρώσει από τον πληθωρισμό και να αντεπεξέλθει στην πληρωμή των αποζημιώσεων, ώστε να μπορέσουν και οι Σύμμαχοι να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους προς τις ΗΠΑ, έθεσαν σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα οικονομικής ενίσχυσης της Ευρώπης. Η Γερμανία, που δέχθηκε το μισό της παγκόσμιας εξαγωγής κεφαλαίων το 1928, ανέκαμψε και έγινε κέντρο αναδιανομής κεφαλαίων των ΗΠΑ. Το δολάριο συγκάλυψε τις πηγές ανωμαλίας στην Ευρώπη και η περίοδος ευφορίας συνέπεσε με μια βιομηχανική ανάπτυξη. Και ενώ οι ΗΠΑ είχαν μετατραπεί σε ρυθμιστή της Ευρωπαϊκής οικονομίας δημιουργώντας μια εικονική ευημερία, ολόκληρο το σύστημα κατέρρευσε μετά την οικονομική κρίση της χώρας τους, το 1929.<br />
<br />
<b><span style="color: #f1c232;">Η Απώλεια της Οικονομικής Πρωτοκαθεδρίας</span></b><br />
<br />
Μετά τον πόλεμο παρατηρήθηκε μείωση της Ευρωπαϊκής αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής, εξαιτίας των υλικών καταστροφών και της λειψανδρίας. Το παγκόσμιο εμπόριο διαταράχθηκε, εφόσον μειώθηκαν οι εξαγωγές των Ευρωπαϊκών χωρών και έτσι δόθηκε η δυνατότητα σε τοπικές αγορές να αναπτυχθούν, καθώς και η ευκαιρία στις ΗΠΑ να εισχωρήσουν στο διεθνές εμπόριο. Οι οικονομίες που ανέκαμψαν, όπως της Βρετανίας και της Γαλλίας, ήρθαν αντιμέτωπες με τον συνδικαλισμό που απαιτούσε καλύτερα ημερομίσθια, γεγονός που αύξανε το κόστος της παραγωγής των προϊόντων. Τα λίγα Ευρωπαϊκά αγαθά έπαψαν να είναι ανταγωνιστικά. Η Βρετανικές εξαγωγές ήταν οι μισές το 1921 σε σύγκριση με το 1913, ενώ η βιομηχανική παραγωγή των ΗΠΑ ήταν κατά 22% μεγαλύτερη στο αντίστοιχο διάστημα.<br />
<br />
Επιπλέον, τα Ευρωπαϊκά κράτη προχώρησαν σε εισαγωγές βιομηχανικών πρώτων υλών και ειδών διατροφής, ενώ οι νέοι δασμολογικοί φραγμοί που προέκυψαν με τη δημιουργία νέων κρατών, παρεμπόδισαν τη ροή της παραγωγής και της διανομής. Ο φόβος της πολιτικής αστάθειας που παρεμπόδιζε τη σύναψη διεθνών δανείων, τα ελλειμματικά ισοζύγια, οι διαταραγμένες διεθνείς εμπορικές συναλλαγές και η διαστρεβλωμένη εικόνα από τις επανορθώσεις και τα πολεμικά χρέη, έκαναν αδύνατη της επιστροφή της Ευρώπης στην προ του 1913 διεθνή οικονομική δραστηριότητα. Μετά την απώλεια και των παγκόσμιων αγορών, η Ευρώπη έχασε την οικονομική ηγεμονία που είχε πριν τον πόλεμο, προς όφελος των ΗΠΑ.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Δ. Οι Πολιτικές Συνέπειες</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #f1c232;">Οι Επαναστάσεις </span></b><br />
<br />
Η έκρηξη της επανάστασης στην Τσαρική Ρωσία, μέσα στη δίνη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, συγκλόνισε ολόκληρο τον κόσμο. Η επανάσταση του 1905 δεν είχε αλλάξει σημαντικά πράγματα στη Ρωσία. Ο πόλεμος όμως έδωσε τη χαριστική βολή στο Τσαρικό καθεστώς. Η Ρωσία με φανερή την κόπωση του πολέμου και στα πρόθυρα της ήττας, ήταν ώριμη για κοινωνική επανάσταση. Ο λαός μετρούσε τους νεκρούς του από την πείνα και τον πόλεμο. Οι λιποταξίες, οι απεργίες, οι καταλήψεις κτημάτων, καθώς και η αδυναμία της προσωρινής κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, οδήγησαν το 1917 τη μειοψηφία των σοσιαλιστών μπολσεβίκων, με επικεφαλής το Λένιν, να «μαζέψουν» την εξουσία που στην ουσία είχε εγκαταλειφθεί.<br />
<br />
Τα συνθήματα για «ψωμί - ειρήνη - γη» ήταν τα μόνα όπλα που διέθεταν, είχαν όμως απήχηση στο λαό γιατί αυτές ακριβώς ήταν οι ανάγκες του. Ο Λένιν -με βαρύτατους όρους για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας- εξασφάλισε την ειρήνη, επέτρεψε στους αγρότες να καταλάβουν τη γη και εξοικονόμησε τα είδη διατροφής με επιτάξεις. Μολονότι οι Σύμμαχοι βοήθησαν τους οπαδούς του τσαρισμού στην αντεπανάσταση -θεωρώντας προδοσία την έξοδο της Ρωσίας από τον πόλεμο και τη χωριστή ειρήνη- το καθεστώς του Λένιν άντεξε και επέζησε, καθώς ήταν η μόνη ικανή και πρόθυμη κυβέρνηση να κρατήσει ενιαία τη Ρωσία και να πραγματοποιήσει τις υποσχέσεις της.<br />
<br />
Η επανάσταση στη Ρωσία απελευθέρωσε επαναστατικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη. Σ’ αυτό συνέβαλε η Τρίτη Διεθνής (Κομιντέρν) που ίδρυσε το 1919 ο Λένιν. Σκοπό της είχε να διαδώσει την επανάσταση σε όλη την Ευρώπη, ιδρύοντας και ενισχύοντας οικονομικά, Κομμουνιστικά Κόμματα. Στη Γερμανία, που ήδη συγκλονιζόταν από απεργίες και ταραχές, εξαιτίας των στερήσεων του αποκλεισμού, οι Σπαρτακιστές, που είχαν σχηματίσει το Κομμουνιστικό Κόμμα, διοργάνωσαν μαζική απεργία και έδωσαν το σήμα της ένοπλης εξέγερσης το 1919. Στην Ουγγαρία, το ίδιο έτος ο Μπέλα Κουν έφερε τους κομμουνιστές στην εξουσία, ενώ στην Αυστρία ιδρύθηκε το Αυστριακό Κομμουνιστικό Κόμμα.<br />
<br />
Στις χώρες των Συμμάχων ξέσπασαν δυναμικές απεργίες και τα εργατικά κόμματα διασπάστηκαν κάτω από την πίεση της Κομιντέρν. Σε όλες τις χώρες δημιουργήθηκαν Κομμουνιστικά Κόμματα πιστά στη Σοβιετική Ένωση. Βέβαια, τελικά όλα τα επαναστατικά κινήματα απέτυχαν και η αντεπανάσταση θριάμβευσε. Όμως, ο σπόρος της Κομιντέρν ρίζωσε στην Ευρώπη, παρόλο που οι Σύμμαχοι προσπάθησαν να απομονώσουν τη Σοβιετική Ένωση, περιχαρακώνοντάς την από εχθρικά κράτη. <br />
<br />
<b><span style="color: #f1c232;">Το Πλήγμα του Φιλελευθερισμού</span></b><br />
<br />
Από τις πρώτες κιόλας εκλογικές αναμετρήσεις που διεξήχθησαν στη μεταπολεμική Ευρώπη, η φιλελεύθερη δημοκρατία δέχθηκε διμέτωπη επίθεση. Τα αριστερά κινήματα των θαυμαστών της Ρωσικής επανάστασης, κυρίως όμως τα δεξιά κινήματα των εθνικιστών, είχαν μεγάλη απήχηση στις μεσαίες και στις αναδυόμενες τάξεις, εφόσον αυτές είχαν πληγεί περισσότερο. Σε χώρες που δεν είχαν μακρά δημοκρατική παράδοση (Αυστρία, Ουγγαρία, Πορτογαλία), σ’ αυτές που είχαν συντηρητικό ή αγροτικό πληθυσμό (Ισπανία, Πολωνία, Γιουγκοσλαβία) και τέλος σε χώρες με πληγωμένο εθνικισμό και τεράστια οικονομικά προβλήματα (Γερμανία, Ιταλία), η δημοκρατία αμφισβητήθηκε.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-EAV109mvjz8/WSpa34xTruI/AAAAAAAAqRs/Xfvxw2aNWN8_XChOYy0LvJFoTwv0nFaowCLcB/s1600/DAlHcGGXoAA12af.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="877" data-original-width="1200" height="291" src="https://4.bp.blogspot.com/-EAV109mvjz8/WSpa34xTruI/AAAAAAAAqRs/Xfvxw2aNWN8_XChOYy0LvJFoTwv0nFaowCLcB/s400/DAlHcGGXoAA12af.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στην Ισπανία (1923), στην Πορτογαλία (1926), και τη Λιθουανία (1926), εκλέχθηκαν αυταρχικά καθεστώτα. Στην Γιουγκοσλαβία (1929) και στην Ουγγαρία εγκαταστάθηκαν μοναρχίες. Η Πολωνία είχε από το 1926 μια ήπια στρατιωτική δικτατορία, ενώ η Ελλάδα αντικατέστησε τη μοναρχία με δημοκρατία το 1924, για να την επαναφέρει το 1935. η πολιτική σκηνή της Ευρώπης υπέθαλπε σημαντικές αλλαγές, καθώς πολλά καθεστώτα αποδείχθηκαν ευάλωτα κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, κυρίως εξαιτίας της μεγάλης οικονομικής κρίσης και της ανόδου των ριζοσπαστικών κινημάτων.<br />
<br />
Στην Ιταλία, όπου η εκλεγμένη κυβέρνηση παράπαιε, ο πρώην σοσιαλιστής Μουσολίνι και το φασιστικό κίνημά του προσέγγιζε την εξουσία το 1922, ενώ στο Μόναχο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης το 1923, ο Χίτλερ έγραφε το βιβλίο ''Ο Αγών μου''.<br />
<br />
<b><span style="color: #f1c232;">Η Άνοδος του Φασισμού</span></b><br />
<br />
Ο Ιταλικός φασισμός είχε τις ρίζες του στα προβλήματα που ενέκυψαν μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Προκειμένου να πάρει η Ιταλία το μέρος των Συμμάχων το 1915, μετά την έναρξη του πολέμου, της υποσχέθηκαν εδαφικές παραχωρήσεις «αλύτρωτων» περιοχών με Ιταλικούς πληθυσμούς. Μετά τη σύναψη των Συνθηκών, οι Ιταλοί θεώρησαν ότι δεν ικανοποιήθηκαν πλήρως από τις παραχωρήσεις, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός συναισθήματος ντροπής και ταπείνωσης, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους. Επιπλέον, ο βαρύς φόρος αίματος, η ανεργία, ο πληθωρισμός, οι ρημαγμένες από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις βόρειες επαρχίες και το καταχρεωμένο κράτος που επέβαλε αύξηση της φορολογίας και των τιμών, δημιούργησαν απογοήτευση και αντιπάθεια για την ανεπαρκή κυβέρνηση.<br />
<br />
Η δυσαρέσκεια του πληθυσμού δημιούργησε ένα κλίμα αναταραχής, που αποτυπώθηκε στις εκλογές του 1919 με την ανάδειξη σε τρίτο κόμμα, του κόμματος των σοσιαλιστών, που έτρεφαν συμπάθεια προς τον κομμουνισμό. Την ίδια χρονιά έκανε την εμφάνισή του το κόμμα του Μουσολίνι που είχε σοσιαλιστικές κατευθύνσεις και διακατεχόταν από εθνικισμό. Τα μέλη του προέρχονταν από τις μεσαίες και κατώτερες μεσαίες κοινωνικές τάξεις, ενώ ισχυρή αντιπροσώπευση είχαν οι απογοητευμένοι από την πεζότητα της πολιτικής ζωής, πρώην αξιωματούχοι και στρατιώτες του Μεγάλου Πολέμου. Μετά τις εκλογές η χώρα εισήλθε σε μια περίοδο αναταραχών, με απεργίες υποκινούμενες από τους σοσιαλιστές, καταλήψεις εργοστασίων και αγροκτημάτων.<br />
<br />
Η ιθύνουσα τάξη χρηματοδότησε το κόμμα του Μουσολίνι και το χρησιμοποίησε για να καταστείλει τα εργατικά κινήματα και να συγκρατήσει την άνοδο του κομμουνισμού. Οι ομάδες που οργανώθηκαν σε όλη τη χώρα και ονομάσθηκαν «fasci», στελεχώθηκαν από νεαρούς εθνικιστές. Εξαπέλυαν διώξεις, κακοποιούσαν και δολοφονούσαν κομμουνιστές, συνδικαλιστές, φιλελεύθερους και καθολικούς. Η άνοδος του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος, όπως το είχε ονομάσει ο Μουσολίνι, ήταν ραγδαία. Στις εκλογές του 1924 κέρδισε απόλυτη πλειοψηφία με τη βοήθεια της χρηματοδότησης των μεγαλοβιομήχανων. Η λειτουργία των υπόλοιπων κομμάτων απαγορεύθηκε και το Κοινοβούλιο παραγκωνίσθηκε.<br />
<br />
Το 1926 ο Μουσολίνι είχε ολοκληρώσει τον Ιταλικό φασισμό. Η άλλοτε κραταιά Γερμανία αντιμετωπίσθηκε από τους Συμμάχους, ως η αποκλειστικά υπεύθυνη για τον πόλεμο και ερήμην της καταδικάσθηκε σε ηθική ταπείνωση, οικονομική εξόντωση και κοινωνική απομόνωση. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών ουδέποτε έγινε αποδεκτή στη συνείδηση των Γερμανών. Δημιούργησε μια απογοήτευση, μια πικρία και ένα συναίσθημα εκδίκησης στους πολίτες, για την αποστερημένη αξιοσέβαστη θέση που κατείχε η χώρα τους. Τα αναδυόμενα κόμματα της ριζοσπαστικής δεξιάς απευθύνονταν σ’ αυτούς τους ανθρώπους με εθνικιστικές θεωρίες και προσέλκυσαν οπαδούς από τα κατώτερα και μεσαία στρώματα, με σημαντική αντιπροσώπευση πρώην αξιωματικών.<br />
<br />
Αναπτύχθηκαν ως αντίδραση απέναντι στα σοσιαλιστικά εργατικά κινήματα και στον φόβο του κομμουνισμού. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, μια αναγκαστική κυβέρνηση συνασπισμού των κυριότερων πολιτικών δυνάμεων της χώρας, που συγκροτήθηκε το 1918, χρεώθηκε με όλα τα δεινά που ακολούθησαν τον πόλεμο: την κομμουνιστική επανάσταση των Σπαρτακιστών, το 1919, τα εθνικιστικά και στρατιωτικά κινήματα -όπως αυτό του Χίτλερ το 1923 στο Μόναχο- και τέλος την οικονομική κρίση της χώρας μετά τη Μεγάλη Ύφεση. Στην τελευταία οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό η πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, γιατί η αδυναμία συνεννόησης κράτους -εργοδοτών- εργατών, είχε σαν αποτέλεσμα οικονομικές και κοινωνικές περικοπές.<br />
<br />
Η μαζική ανεργία έδωσε τη χαριστική βολή. Αυτό το κλίμα εκμεταλλεύθηκε ο Χίτλερ με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Εργατών. Η έξυπνη εθνικιστική προπαγάνδα που εφάρμοσε -ανατροπή του Ευρωπαϊκού status quo υπέρ της Γερμανίας και εδαφική επέκταση, οικονομική ανόρθωση, κοινωνικές παροχές, πλήρη απασχόληση για όλους- είχε πλατιά απήχηση μετατρέποντάς το σε μαζικό κόμμα. Στις εκλογές του 1932 έλαβε την πλειοψηφία κερδίζοντας την εμπιστοσύνη και της μεγαλοαστικής τάξης. Οι κομμουνιστές και οι σοσιαλδημοκράτες δεν φρόντισαν να συσπειρωθούν εναντίον του. Ο Χίτλερ διέλυσε τα κόμματά τους το 1933, όταν τέθηκε σε πλήρη εφαρμογή ο ναζιστικός ολοκληρωτισμός.<br />
<br />
Τα κοινωνικά προβλήματα και οι οικονομικές κρίσεις που δημιουργήθηκαν μετά τον πόλεμο, αλλά και η εφαρμογή των αμφισβητούμενων συνθηκών ειρήνης, έφεραν τα κράτη στα όριά τους και προλείαναν το έδαφος για την επικράτηση των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Οι οπαδοί τους προέρχονταν κυρίως από τις τάξεις των ανέργων και των βετεράνων στρατιωτών. Οι μάζες αμφισβητούσαν αυτούς που τους έσυραν στον πόλεμο και αδυνατούσαν να τους βγάλουν από τις οικονομικές κρίσεις, ενώ ταυτόχρονα αναζητούσαν κυβερνήσεις που θα μπορούσαν να εγγυηθούν την ασφάλεια και την πρόοδό τους.<br />
<br />
Οι επαναστάσεις και οι απεργίες κατέληξαν να είναι ενδημικά φαινόμενα των Ευρωπαϊκών χωρών, ενώ τα φιλελεύθερα καθεστώτα και οι θεσμοί της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αμφισβητήθηκαν. Ενισχύθηκαν τα μειοψηφικά κόμματα, ενώ νέα έκαναν της εμφάνισή τους. Οι ιδεολογίες του σοσιαλισμού, του εθνικισμού, του μιλιταρισμού, η πειθώ των ηγετών -Μουσολίνι, Χίτλερ, Λένιν- σε συνδυασμό με τα αντιπολεμικά ή φιλοπόλεμα συναισθήματα, καθώς και η μεγάλη οικονομική κρίση, οδήγησαν στον ολοκληρωτισμό του κομμουνισμού, του φασισμού και του Ναζισμού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-MSluy-cz9zU/WSpbhOLkiXI/AAAAAAAAqR0/BXm02jcdcuARVOFQPXD-APK54C3PfjLtACEw/s1600/hit4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="531" data-original-width="660" height="321" src="https://2.bp.blogspot.com/-MSluy-cz9zU/WSpbhOLkiXI/AAAAAAAAqR0/BXm02jcdcuARVOFQPXD-APK54C3PfjLtACEw/s400/hit4.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος διαμόρφωσε ένα νέο πρότυπο βίας, που χαρακτήρισε τον 20ο αιώνα και έσπειρε διχόνοιες και μίση, απ’ όπου ξεπήδησαν νέες και μεγαλύτερες συγκρούσεις στο μέλλον. Επιπλέον, διέλυσε το δυτικό πολιτισμό του 19ου αιώνα που ήταν καπιταλιστικός, φιλελεύθερος, αστικός και ένδοξος, καθώς και την πεποίθηση που είχε η Ευρώπη, ότι ήταν το κέντρο του κόσμου. Τα νέα δεδομένα, όπως διαμορφώθηκαν, την οδήγησαν να χάσει αργότερα και την ανεξαρτησία της, καθώς υπό την κηδεμονία των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης. Ένας Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν προ των πυλών.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ε. Το Τέλος του Α' Παγκόσμιου Πολέμου</span></b><br />
<br />
«Ο πόλεμος αυτός έγινε για να ξαναμοιραστεί όλος ο κόσμος. Ο πόλεμος αυτός έγινε για να ορισθεί ποια από τις μηδαμινές σε αριθμό ομάδες των μεγάλων κρατών -η Αγγλική ή η Γερμανική- θα αποκτήσει τη δυνατότητα και το δικαίωμα,της καταδυνάστευσης και της εκμετάλλευσης όλης της Γης. Ο πόλεμος έλυσε το ζήτημα αυτό υπέρ της Αγγλικής ομάδας. Και το αποτέλεσμα του πολέμου αυτού ήταν να έχουμε ασύγκριτα μεγαλύτερη όξυνση όλων των καπιταλιστικών αντιθέσεων». Στις 11 Νοέμβρη του 1918 υπογράφηκε στην Κομπιένη, ανάμεσα στις δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ και στη Γερμανία, ανακωχή με την οποία έμπαινε ουσιαστικά τέλος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.<br />
<br />
Οι όροι της ανακωχής προέβλεπαν πως μέσα σε 15 ημέρες η Γερμανία όφειλε να παραδώσει τα εδάφη που είχε υπό την κατοχή της στη Γαλλία, στο Βέλγιο, στο Λουξεμβούργο, να αδειάσει την Αλσατία και τη Λωραίνη, να αποσύρει τα στρατεύματά της από την Αυστροουγγαρία, τη Ρουμανία και την Τουρκία. Ακόμη, τα Γερμανικά στρατεύματα θα άδειαζαν το έδαφος στο μάκρος της αριστερής όχθης του Ρήνου και τις ζώνες μπροστά από τις γέφυρες στη δεξιά όχθη και θα τις καταλάμβαναν στρατεύματα της ΑΝΤΑΝΤ, τα οποία θα συντηρούσε η Γερμανία. Τέλος, η Γερμανία θα παρέδιδε στους αντιπάλους της 5 χιλιάδες πυροβόλα, 30 χιλιάδες πολυβόλα, 2 χιλιάδες αεροπλάνα, 3 χιλιάδες ολμοβόλα.<br />
<br />
Ο στόλος της θα παροπλιζόταν και θα περιοριζόταν, ο αποκλεισμός της θα συνεχιζόταν και οι πολεμικές επιχειρήσεις θα σταματούσαν έξι ώρες μετά την υπογραφή της ανακωχής. Στο επιχείρημα των Γερμανών ότι ο στρατός τους έπρεπε να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερα όπλα για τον αγώνα εναντίον του κινδύνου από τους μπολσεβίκους, οι σύμμαχοι της ΑΝΤΑΝΤ έδειξαν κατανόηση και περιόρισαν τις απαιτήσεις τους όσον αφορά την παράδοση γερμανικού οπλισμού. Ακόμη στους όρους της ανακωχής συμπεριέλαβαν και σημεία που στρέφονταν ευθέως εναντίον της Σοβιετικής Ρωσίας.<br />
<br />
Το άρθρο 12, για παράδειγμα, προέβλεπε πως τα Γερμανικά στρατεύματα θα εγκαταλείψουν το Ρωσικό έδαφος τη στιγμή που οι σύμμαχοι της ΑΝΤΑΝΤ «θα κρίνουν πως έφτασε γι' αυτό η στιγμή, αφού πάρουν υπόψη τους την εσωτερική κατάσταση στα εδάφη αυτά».<br />
<br />
<b><span style="color: #f1c232;">Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος με Αριθμούς</span></b><br />
<br />
Από το φθινόπωρο του 1917 είχε φανεί πως ο πόλεμος όδευε ταχύτατα προς το τέλος του. Η όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων που προκάλεσε σ' όλο το μήκος και το πλάτος του καπιταλιστικού κόσμου πυροδότησε τις επαναστατικές διαθέσεις των μαζών. Η Οκτωβριανή Επανάσταση και η έξοδος της Ρωσίας από τα πεδία των μαχών δεν ήταν μόνο μια αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων, αλλά και μια σαφής προειδοποίηση προς τους ιμπεριαλιστές -και στα δύο στρατόπεδα- για την επερχόμενη επαναστατική θύελλα. Η επανάσταση χτυπούσε την πόρτα σε κάθε γωνιά της Ευρώπης ως η εναλλακτική λύση στον πόλεμο. Σε λίγο, αν δε βρισκόταν τρόπος να σταματήσει η σφαγή, οι πεινασμένοι και λεηλατημένοι λαοί θα έπαιρναν το λόγο.<br />
<br />
Στη Γερμανία, όπου ο τιμάριθμος κόστους ζωής στα 1913 ήταν 130 μονάδες, το 1918 έφτασε στις 407, ενώ ο δείκτης του γενικού μισθού εργασίας σε χρήμα, από τις 132 μονάδες που ήταν το 1914 ανέβηκε μόνο στις 292 μονάδες το 1918. Ανάλογη ήταν η κατάσταση στη Γαλλία, όπου ο δείκτης μισθού στη βιομηχανία και στην αγροτική οικονομία από τις 117 μονάδες που ήταν το 1914 ανέβηκε στις 219 το 1918, ενώ για την ίδια περίοδο ο τιμάριθμος από τις 111 μονάδες σκαρφάλωσε στις 264. Στην Αγγλία ο ονομαστικός μισθός από τον Ιούλη του 1914 ως τον Ιούλη του 1918 αυξήθηκε κατά 52-70%, ενώ η αύξηση στις τιμές των ειδών κατανάλωσης έφτανε τα 110 - 114%.<br />
<br />
Η κατάσταση αυτή δεν άφησε ανεπηρέαστες ούτε τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, παρόλο που μπήκαν πολύ αργά στον πόλεμο (6 Απρίλη 1917) και κέρδισαν όσο κανείς άλλος, παρόλο που δεν υπέφεραν γιατί δεν είχαν πολεμικές αναμετρήσεις στο έδαφός τους. Ο ονομαστικός εργατικός μισθός στις ΗΠΑ αυξήθηκε μόνο κατά 33% στο διάστημα 1913 - 1917 τη στιγμή που η αντίστοιχη αύξηση του ψωμιού έφτασε τα 75% και των ειδών ιματισμού τα 149%. Δε χωράει αμφιβολία πως ο πόλεμος είχε οδηγήσει εκατομμύρια εργαζομένων σε όλο τον πλανήτη στην καταστροφή και στην εξαθλίωση. Το ίδιο αναμφισβήτητο είναι, όμως, πως είχε αποφέρει τεράστια πλούτη στην τάξη των κεφαλαιοκρατών.<br />
<br />
Τα κέρδη των Αγγλικών μονοπωλίων, για παράδειγμα, στη διάρκεια του πολέμου είχαν αυξηθεί κατά 4 δισεκατομμύρια λίρες στερλίνες, ενώ τα κέρδη των Αμερικανών κεφαλαιοκρατών, στα 1916 - 1918 ήταν κατά μέσο όρο 4,8 δισεκατομμύρια δολάρια μεγαλύτερα απ' ό,τι στα τρία τελευταία χρόνια πριν την κήρυξη του πολέμου. Είχε απόλυτο δίκιο, επομένως, η Ρόζα Λούξεμπουργκ όταν μέσα στη φωτιά του πολέμου φώναζε:<br />
<br />
«Οι μετοχές ανεβαίνουν και οι προλετάριοι πέφτουν, και μαζί με καθέναν από αυτούς είναι ένας μελλοντικός αγωνιστής, ένας στρατιώτης της επανάστασης που κατεβαίνει στον τάφο. Αυτή η τρέλα, αυτή η ματωμένη κόλαση, θα πάψει να υπάρχει, από τη μέρα που οι εργάτες της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Ρωσίας θα βγουν επιτέλους από τη μέθη όπου σήμερα είναι βουτηγμένοι, θα τείνουν αδελφικά το χέρι, σκεπάζοντας ταυτόχρονα την κτηνώδικη κραυγή των θηρίων του ιμπεριαλιστικού πολέμου με την παλιά και δυνατή φωνή του πολέμου της εργασίας: προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!».<br />
<br />
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε τεράστιες καταστροφές στην ανθρωπότητα. Στη δίνη του συμπαρέσυρε 38 χώρες με συνολικό πληθυσμό, περίπου, 1,5 δισεκατομμύριο κατοίκους. Οι άνθρωποι που επιστρατεύτηκαν έφτασαν τα 74 εκατομμύρια. Από αυτούς, 10 εκατομμύρια ήταν οι νεκροί και 20 εκατομμύρια οι τραυματίες. Αναλυτικότερα η Ρωσία είχε 2 εκατομμύρια 300 χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες στα πεδία των μαχών, η Γερμανία 2 εκατομμύρια νεκρούς, η Αυστροουγγαρία 1 εκατομμύριο 440 χιλιάδες, η Γαλλία 1 εκατομμύριο 383 χιλιάδες, η Αγγλία 747 χιλιάδες, η Ιταλία 700 περίπου, χιλιάδες και οι ΗΠΑ 53 χιλιάδες. Οι πολεμικές επιχειρήσεις έγιναν σε έδαφος που η έκτασή του ξεπερνούσε τα 4 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα και οι καθαρά στρατιωτικές δαπάνες των εμπόλεμων κρατών έφτασαν τα 208 δισεκατομμύρια δολάρια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-4a36pr0lBB4/WSpcACQjC2I/AAAAAAAAqR8/2ZvrxNmKf24HKExoI2-o6QDTVSrtx0T3wCEw/s1600/83985625_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="442" data-original-width="640" height="276" src="https://1.bp.blogspot.com/-4a36pr0lBB4/WSpcACQjC2I/AAAAAAAAqR8/2ZvrxNmKf24HKExoI2-o6QDTVSrtx0T3wCEw/s400/83985625_o.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ (1919)</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΒΑΪΜΑΡΗ </b></span><br />
<br />
Η Βαϊμάρη (Weimar) είναι μια παλιά και ιστορική πόλη στο κρατίδιο της Θουριγγίας στην Γερμανία. Ο πληθυσμός της ανέρχεται στους 64.361 κατοίκους. Το παλαιότερο αρχείο της πόλης χρονολογείται στο έτος 899 μ.Χ. H Βαϊμάρη είναι μια από τις μεγάλες πολιτιστικές περιοχές της Ευρώπης, με συγγραφείς και φιλοσόφους όπως ο Γκαίτε, ο Φρίντριχ Σίλλερ, και ο Γιόχαν Χέρντερ. Σήμερα είναι μια τουριστική περιοχή για τους Γερμανούς διανοούμενους και όχι μόνο, δεδομένου ότι ο Γκαίτε κατοικούσε αρχικά στη Βαϊμάρη προς το τέλος του 18ου αιώνα. Οι τάφοι των Γκαίτε, Σίλλερ και Νίτσε, καθώς επίσης και τα αρχεία τους, διατηρούνται και είναι επισκέψιμοι από το κοινό.<br />
<br />
Η περίοδος στη Γερμανική ιστορία από το 1919 - 1933 αναφέρεται συνήθως ως Δημοκρατία της Βαϊμάρης, καθώς το σύνταγμα της Δημοκρατίας συντάχθηκε εδώ, τον Ιούλιο του 1919 επειδή το Βερολίνο, μετά από τη Γερμανική επανάσταση του 1918, θεωρήθηκε πάρα πολύ επικίνδυνο για την εθνική συνέλευση. Η Βαϊμάρη ήταν, πριν από το Ντεσάου, το κέντρο του κινήματος του Μπαουχάους. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επέλεξε την πόλη αυτή ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 1999. Ο όρος Δημοκρατία της Βαϊμάρης επεκράτησε, ως ιστορικός και πολιτικός όρος στη σύγχρονη διεθνή βιβλιογραφία να εννοείται η (συμβατική) ονομασία του πολιτεύματος της Γερμανίας από το 1919 έως την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933.<br />
<br />
Κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης το Γερμανικό Ράιχ (εθνικό κράτος) απαρτίζεται από 17 ομόσπονδα κρατίδια, το καθένα με δική του κυβέρνηση και κοινοβούλιο, τα οποία εκπροσωπούνταν στο κεντρικό συμβούλιο. Το σύνταγμα καθορίζει ένα πολιτικό σύστημα με στοιχεία της κοινοβουλευτικής και της προεδρευόμενης δημοκρατίας. Το κοινοβούλιο είναι το λεγόμενο Ράιχσταγκ και η πρωτεύουσα το Βερολίνο. Η πρώτη αυτή Γερμανική δημοκρατία πήρε το όνομά της από την πόλη Βαϊμάρη (Weimar), όπου συνήλθε η Γερμανική Εθνοσυνέλευση για να δημιουργήσει ένα νέο Σύνταγμα μετά την κατάλυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Η δημιουργία της δημοκρατικής αυτής κυβέρνησης είναι άμεση συνέπεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η κυβέρνηση αυτή, που υπέγραψε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, αποτελούμενη από σοσιαλιστές της αριστεράς, σοσιαλδημοκράτες και αντιπροσώπους του καθολικού Κέντρου, πολύ γρήγορα βρέθηκε αντιμέτωπη με την κομμουνιστική εξέγερση των Σπαρτακιστών του Βερολίνου, την οποία κατέστειλε με βιαιότητα και δολοφόνησε τους ηγέτες της Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ (15 Ιανουαρίου 1919).<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ (1919)</b></span><br />
<br />
Καρπός ενός συμβιβασμού μεταξύ των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων, (Απρίλιος 1919), το σύνταγμα αντιπροσώπευε ό,τι πιο προοδευτικό και δημοκρατικό μπορούσε να υπάρξει εκείνη τη στιγμή. Έθετε επίσης με σαφήνεια τα όρια των διαφόρων εξουσιών και περιείχε τις θεμελιώδεις διατάξεις που αφορούσαν την παιδεία, την κοινωνική πολιτική, τις σχέσεις εργασίας κ.α. Ωστόσο, η οικονομική κρίση που αντιμετώπιζε η Γερμανία, το πολεμικό χρέος που υποχρεωνόταν να καταβάλει και η διατήρηση των οργάνων εξουσίας του παλαιού καθεστώτος μέσα στο σώμα της νέας δημοκρατίας ευνοούσαν την αναβίωση του εθνικισμού και έφθειραν τα δημοκρατικά κόμματα.<br />
<br />
Οι κυβερνήσεις που ακολουθούσαν ζούσαν υπό το βάρος του πληθωρισμού, τον οποίον τροφοδοτούσε η πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, ενώ οι δεξιοί εξαπέλυαν τραγική σειρά δολοφονιών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αποσπάσματα του Συντάγματος της Βαϊμάρης </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 1 </span></b><br />
<br />
• Το Γερμανικό Κράτος είναι Δημοκρατία.<br />
• Η κρατική εξουσία πηγάζει από τον λαό.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 4 </span></b><br />
<br />
• Οι γενικά αναγνωρισμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου ισχύουν ως δεσμευτικά στοιχεία του Γερμανικού κρατικού νόμου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 102 </span></b><br />
<br />
• Οι δικαστές είναι ανεξάρτητοι και υπόκεινται μόνο στο νόμο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 109 </span></b><br />
<br />
• Όλοι οι Γερμανοί είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.<br />
• Κατ’ αρχήν, άνδρες και γυναίκες έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις.<br />
• Νομικά προνόμια ή μειονεκτήματα που στηρίζονται στη γέννηση ή την κοινωνική θέση πρέπει να καταργηθούν.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 111 </span></b><br />
<br />
• Όλοι οι Γερμανοί έχουν το δικαίωμα της μετακίνησης και εγκατάστασης.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 112 </span></b><br />
<br />
• Κάθε Γερμανός έχει το δικαίωμα της μετανάστευσης σε μη γερμανικές χώρες.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 113 </span></b><br />
<br />
• Αλλόγλωσσες κοινότητες που ζουν εντός του κράτους δεν πρέπει να στερούνται με νόμο την εθνική τους ταυτότητα, ιδιαίτερα όσον αφορά τη χρήση της μητρικής γλώσσας στην εκπαίδευση και την τοπική διοίκηση και αρμοδιότητα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 114 </span></b><br />
<br />
• Τα δικαιώματα των ατόμων είναι απαραβίαστα. Περιορισμός ή στέρηση της ατομικής ελευθερίας είναι αποδεκτός μόνο αν βασίζεται σε νόμους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 115 </span></b><br />
<br />
• Η οικία κάθε Γερμανού αποτελεί άσυλο και είναι απαραβίαστη. Εξαιρέσεις είναι αποδεκτές μόνο αν βασίζονται σε νόμο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 116 </span></b><br />
<br />
• Μια πράξη μπορεί να τιμωρηθεί μόνον όταν περιγράφεται ως τιμωρητέα, προτού διαπραχθεί, από τον νόμο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 117 </span></b><br />
<br />
• Η προστασία των προσωπικών δεδομένων της αλληλογραφίας, των ταχυδρομείων, των τηλεγραφημάτων και του τηλεφώνου είναι απαραβίαστη.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 118 </span></b><br />
<br />
• Κάθε Γερμανός έχει δικαίωμα, μέσα στα όρια που θέτει ο νόμος, να εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του προφορικά, γραπτά, με έντυπο, με εικόνα ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 120 </span></b><br />
<br />
• Είναι υπέρτατο καθήκον και φυσικό δικαίωμα των γονέων να ανατρέφουν κατάλληλα τους απογόνους τους, σωματικά, πνευματικά και κοινωνικά. Η κυβερνητική εξουσία επιβλέπει αυτή την προσπάθεια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4fd724rA8w8/WSuiTlF86aI/AAAAAAAAqSM/QrlfND05nSkwARkkLdER-1Wynnf6snTOwCLcB/s1600/weimar-A.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://2.bp.blogspot.com/-4fd724rA8w8/WSuiTlF86aI/AAAAAAAAqSM/QrlfND05nSkwARkkLdER-1Wynnf6snTOwCLcB/s640/weimar-A.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 121 </span></b><br />
<br />
• Η νομοθεσία πρέπει να δημιουργήσει ίσες προϋποθέσεις για τα τέκνα εκτός γάμου, όσον αφορά τη σωματική, πνευματική και κοινωνική τους ανάπτυξη, όπως αυτές ισχύουν για τα νόμιμα τέκνα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 123 </span></b><br />
<br />
• Όλοι οι Γερμανοί έχουν το δικαίωμα να συγκεντρώνονται άοπλα και ειρηνικά. Τέτοιες συγκεντρώσεις δεν απαιτούν κάποια προηγούμενη έγκριση ή ειδική άδεια.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f;"><b>Άρθρο 124 </b></span><br />
<br />
• Όλοι οι Γερμανοί έχουν το δικαίωμα, για λόγους που δεν αντίκεινται σε ποινικούς νόμους, να συγκροτούν ενώσεις και εταιρείες.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 126 </span></b><br />
<br />
• Κάθε Γερμανός έχει το δικαίωμα να απευθύνεται στην αντίστοιχη Αρχή ή το Κοινοβούλιο, με αιτήσεις ή παράπονα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 135 </span></b><br />
<br />
• Όλοι οι κάτοικοι του κράτους απολαμβάνουν πλήρες δικαίωμα ελευθερίας της συνείδησης. Η ανεμπόδιστη άσκηση της θρησκείας είναι εγγυημένη από το Σύνταγμα και τελεί υπό την προστασία του κράτους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 136 </span></b><br />
<br />
• Τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα δεν εξαρτώνται ούτε περιορίζονται από την άσκηση της θρησκευτικής ελευθερίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 137 </span></b><br />
<br />
• Δεν υφίσταται κρατική εκκλησία.<br />
• Η ελευθερία συγκρότησης θρησκευτικών κοινοτήτων είναι εγγυημένη.<br />
• Κάθε θρησκευτική κοινότητα διοικεί τις δικές της υποθέσεις χωρίς παρέμβαση του κράτους ή της (διοικητικής) κοινότητας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 142 </span></b><br />
<br />
• Οι τέχνες, η επιστήμη και η διδασκαλία είναι ελεύθερες. Το κράτος παρέχει προστασία και συμμετέχει στην καλλιέργειά τους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 143 </span></b><br />
<br />
• Η εκπαίδευση των νέων παρέχεται από δημόσια ιδρύματα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 148 </span></b><br />
<br />
• Όλα τα σχολεία πρέπει να εργάζονται αποβλέποντας στην ηθική εκπαίδευση, το πατριωτικό πνεύμα, την προσωπική και επαγγελματική ικανότητα, μέσα στα πλαίσια του πνεύματος της Γερμανικής εθνικότητας και της διεθνούς κατανόησης.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 151 </span></b><br />
<br />
• Η οικονομία είναι οργανωμένη με βάση τις αρχές της δικαιοσύνης, με σκοπό την επίτευξη αξιοπρεπούς ζωής για τον καθένα. Η οικονομική ελευθερία του ατόμου είναι εξασφαλισμένη μέσα σε αυτά τα όρια.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 153 </span></b><br />
<br />
• Η ιδιοκτησία είναι εγγυημένη από το Σύνταγμα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 155 </span></b><br />
<br />
• Η κατανομή και η χρήση των ακινήτων επιβλέπεται από το κράτος με σκοπό την παρεμπόδιση της κατάχρησης και την επιδίωξη εξασφάλισης υγιούς στέγασης σε όλες τις Γερμανικές οικογένειες, ειδικά τις πολύτεκνες.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 157 </span></b><br />
<br />
• Η εργασία απολαμβάνει την ειδική προστασία του κράτους. Το κράτος δημιουργεί ενιαία εργατική νομοθεσία.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 158 </span></b><br />
<br />
• Η πνευματική ιδιοκτησία, τα δικαιώματα των συγγραφέων, εφευρετών και καλλιτεχνών απολαμβάνουν την προστασία και φροντίδα του κράτους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 159 </span></b><br />
<br />
• Το δικαίωμα της δημιουργίας ενώσεων, με σκοπό τη βελτίωση των συνθηκών της εργασίας και της οικονομίας, είναι εγγυημένο για κάθε άτομο σε όλα τα επαγγέλματα. Κάθε συμφωνία ή μέτρο που περιορίζει ή παρεμποδίζει αυτό το δικαίωμα είναι παράνομη.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 161 </span></b><br />
<br />
• Προκειμένου να προστατευθεί η υγεία, η ικανότητα εργασίας, η μητρότητα και να προληφθούν οι οικονομικές επιπτώσεις της ηλικίας, της ασθένειας και οι αντιξοότητες της ζωής το κράτος θεσπίζει ένα ολοκληρωμένο σύστημα ασφάλισης, στηριγμένο στην καθοριστική συμβολή των ασφαλισμένων.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρθρο 162 </span></b><br />
<br />
• Το κράτος υποστηρίζει μια διεθνή ρύθμιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η οποία να επιδιώκει για την εργατική τάξη της ανθρωπότητας την εξασφάλιση των κοινωνικών δικαιωμάτων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-n-Qeymm4rTg/WSuivUj7q1I/AAAAAAAAqSQ/UICinHOTzcUBv5iz8tY2BPvs-EWaMyrkwCLcB/s1600/177406_25781.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="537" data-original-width="685" height="312" src="https://2.bp.blogspot.com/-n-Qeymm4rTg/WSuivUj7q1I/AAAAAAAAqSQ/UICinHOTzcUBv5iz8tY2BPvs-EWaMyrkwCLcB/s400/177406_25781.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Βαρύ Πολεμικό Χρέος</span></b><br />
<br />
Το σοβαρότερο πλήγμα κατά της Γερμανικής δημοκρατίας δόθηκε όταν η Γαλλία, για να εξασφαλίσει την πληρωμή των χρεών, κατέλαβε τη βιομηχανική περιοχή του Ρουρ (11 Ιανουαρίου 1923) σε συμφωνία με το Βέλγιο. Η κυβέρνηση, πρόεδρος της οποίας ήταν ο Βίλχελμ Κούνο, αντέδρασε κηρύσσοντας την παθητική αντίσταση, ενώ η χρηματοδότηση από τη Γερμανική κυβέρνηση οδήγησε στην οριστική κατάρρευση του μάρκου και στην όξυνση του πληθωρισμού. Μέσα στη γενική κρίση, τα αντιδραστικά κινήματα έδωσαν το σύνθημα της εξέγερσης, παρά την αναχαίτιση του πληθωρισμού που οφειλόταν στα μέτρα της κυβέρνησης εθνικής ενότητας που συγκροτήθηκε στις 13 Αυγούστου από τον Γκούσταβ Στρέζεμαν, τον σημαντικότερο πολιτικό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιστορικό Πλαίσιο </span></b><br />
<br />
Η λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει την Αυτοκρατορική Γερμανία με το μέρος των ηττημένων. Τη θέση της μοναρχίας παίρνει το Δημοκρατικό πολίτευμα. Το πολίτευμα αυτό προκύπτει ως αποτέλεσμα των σοσιαλδημοκρατών, των κεντρώων και των φιλελεύθερων. Στη συνέχεια όμως δέχεται επίθεση από ακραίες δυνάμεις των ναζιστών, των εθνικιστών αλλά και των κομμουνιστών. Παράλληλα αναλαμβάνει να διαχειριστεί την οικονομική κρίση που έχει ξεσπάσει στη Γερμανία, η οποία τελεί υπό ένα καθεστώς ταπεινωτικού ελέγχου από τους νικητές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Γερμανία, σε αυτή την χρονική περίοδο, μετρά απώλειες εκατομμυρίων ανθρώπων.<br />
<br />
Το γεγονός αυτό οφείλεται στα νέα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν κατά τον Α' Παγκόσμιο (φλογοβόλα, δηλητηριώδη αέρια, τορπίλες από υποβρύχια, βομβαρδιστικά αεροπλάνα) . Ακολουθεί η υπογραφή της ανακωχής του πολέμου με τη Γερμανία να πορεύεται σε ένα νέο ιστορικό μονοπάτι. Στα ανατολικά της χώρας, στη γραφική πόλη της Βαϊμάρης ο λαός συνέρχεται σε εθνοσυνέλευση προκειμένου να δημιουργήσει ένα νέο Σύνταγμα. Ασυγκράτητοι οι εξεγερμένοι πολίτες και στρατιώτες εκφράζουν έντονα τον ενθουσιασμό τους. Στο συνέδριο συμμετέχουν εργατικά και στρατιωτικά συμβούλια.<br />
<br />
Απαιτούν την άμεση κοινωνικοποίηση όλων των κλάδων της βιομηχανίας, την ανάληψη της διοίκησης του στρατού από το κεντρικό σοβιέτ, την εκλογή των ανωτέρων από τους στρατιώτες, την αποστρατεία μονίμων στρατιωτικών, τη συγκρότηση πολιτοφυλακής. Επιπλέον αποφασίζουν να καταργήσουν όλους του διακριτούς βαθμούς. Η πράξη αυτή έχει συμβολικό χαρακτήρα κατά του μιλιταρισμού. Ταυτόχρονα «σβήνει» την αντίληψη περί «τυφλής υπακοής». Βασιζόμενες στις διατάξεις του νέου Συντάγματος οι μετριοπαθείς δυνάμεις της εποχής (σοσιαλδημοκράτες, κεντρώοι και φιλελεύθεροι) επιχειρούν να αποδυναμώσουν το αυταρχικό κράτος.<br />
<br />
Η καθιέρωση του εκλεγμένου από το λαό Προέδρου λειτουργεί ως αντίπαλο δέος απέναντι στο Ράιχστανγκ. Με αυτό τον τρόπο αποτρέπεται ο κίνδυνος ενός κοινοβουλευτικού απολυταρχισμού. Κατοχυρώνεται το δικαίωμα στη γενική εκπαίδευση, το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, όχι όμως το δικαίωμα της απεργίας. «Το Σύνταγμα χάρισε στους Γερμανούς περισσότερη πολιτική ελευθερία, αλλά, σε περίπτωση που οι καιροί άλλαζαν προς το χειρότερο, δεν θα ήταν σε θέση να τους τη διασφαλίσει», σημειώνει ο συγγραφέας του βιβλίου.<br />
<br />
Οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν να αποτυπώσουν το νέο Σύνταγμα δεν συμπεριλαμβάνουν σε αυτό διατάξεις - φραγμούς στην κατάλυσή του, υπό το φόβο ότι αυτές ισοδυναμούν με επιστροφή στο προηγούμενο αυταρχικό καθεστώς. Η σημαία της αποδέσμευσης από τη συμφωνία των Βερσαλλιών, η οποία προβλέπει εδαφικές παραχωρήσεις στη Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Πολωνία, διοίκηση εδαφών από τους νικητές, αποστρατικοποίηση περιοχών, κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, μείωση των επαγγελματιών στρατιωτών, απαγόρευση οπλικών συστημάτων, είναι σηκωμένη ψηλά.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Γεγονότα </span></b><br />
<br />
Είναι απόγευµα της 9ης Νοεµβρίου 1918. Στο Ράιχσταγκ του Βερολίνου συνεδριάζειη ηγεσία των σοσιαλδηµακρατών, του µεγαλύτερου τότε κόµµατος της Γερµανίας υπό τον Φρίντριχ Έµπερτ (σαγµατοποιό) και τον Φίλιπ Σάιντεµαν. Είναι βέβαιο πως δεν ξέρουν τι να κάνουν. Η Γερµανία βγήκε ηττηµένη από τον Α' Παγκόσµιο Πόλεµο, ο πρίγκιπας Μαξ της Βάδης, καγκελάριος, έχει παραιτηθεί, ο Κάιζερ έχει εκθρονιστεί και η χώρα κινδυνεύει να βυθιστεί στο χάος. Λίγα τετράγωνα παρακάτω, κοντά στην Unter den Linden, οι Σπαρτακιστές, µε επικεφαλής τη Ρόζα Λούξενµπουργκ και τον Καρλ Λίµπκνεχτ, ετοιµάζονται να κηρύξουν τη Γερµανική Σοβιετική δηµοκρατία.<br />
<br />
Ξαφνικά ο Σάιντεµαν συλλαµβάνει την «ιδέα»: χωρίς να συµβουλευτεί κανέναν πηγαίνει σε ένα παράθυρο, το οποίο βλέπει στην Koenigsplatz και από εκεί, µπροστά στους χιλιάδες συγκεντρωµένους στην πλατεία, ανακηρύσσει την ίδρυση της ∆ηµοκρατίας που γνωρίζουµε µε την ονοµασία ∆ηµοκρατία της Βαϊµάρης, αφού στο θέατρο της Βαϊµάρης στις 31 Ιουλίου της επόµενης χρονιάς ψηφίστηκε µε µεγάλη πλειοψηφία από την εθνοσυνέλευση το σύνταγµά της. Αν λοιπόν η δηµοκρατία αυτή ανακηρύχθηκε «κατά σύµπτωση», όπως γράφει ο Γουίλιαµ Σίρερ στο κλασικό πλέον έργο του ''Η άνοδος και η πτώση του Γ' Ράιχ'', ήταν επόµενο να περάσει από µεγάλες περιπέτειες.<br />
<br />
Να είναι δηλαδή «ανάπηρη», όπως τη χαρακτηρίζει ο γνωστός ιστορικός Χάινριχ Α. Βίνκλερ στο ''Μagnum Οpus του Der lange Weg nach Westen'' (Ο µακρύς δρόµος προς τη ∆ύση). Η ∆ηµοκρατία της Βαϊµάρης αναδύθηκε µέσα από τις στάχτες ενός µεγάλου πολέµου και διήρκησε δεκαπέντε χρόνια, ως το 1933 που καταλύθηκε µε την ανάδειξη του Χίτλερ σε καγκελάριο. Είχε να αντιµετωπίσει τις αντιφάσεις µιας χώρας που περνούσε από τη µοναρχία στη δηµοκρατία απροετοίµαστη, ηττηµένη και διηρηµένη. Οι δύο αρχηγοί του στρατού, ο Χίντεµπουργκ και ο Λούντεντορφ, έριξαν στην πλάτη των σοσιαλδηµοκρατών την ευθύνη για την υπογραφή της ταπεινωτικής για τη Γερµανία Συνθήκης των Βερσαλλιών.<br />
<br />
Και κατά συνέπεια -έστω και µεταφορικά- την ευθύνη για την ήττα, «παραχωρώντας» τους µια εξουσία που τους ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ασκήσουν. Αυτό η χώρα θα το πλήρωνε σε πολλά επίπεδα στα χρόνια της ειρήνης που ακολούθησαν: µε την έκρηξη του πληθωρσµού το 1922, που τα επόµενα δύο χρόνια είχε γίνει ανεξέλεγκτος, την κατάληψη από τη Γαλλία της περιοχής του Ρουρ το 1923, την εµφάνιση αποσχιστικών τάσεων στη Βαυαρία και την ανοιχτή σύγκρουση µε το ισχυρότατο κοµµουνιστικό κόµµα. Το µείγµα παρέµενε εκρηκτικό για χρόνια, µε τις κυβερνήσεις να διαδέχονται η µία την άλλη, ως το 1929 που η Γερµανία σαρώθηκε από το οικονοµικό κραχ. Τη χρονιά εκείνη οι άνεργοι έφθασαν τα 3.000.000 και τρία χρόνια αργότερα ο αριθµός τους είχε υπερδιπλασιαστεί.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-WsMZqhpQkoE/WS5E-UxrsXI/AAAAAAAAqSg/CCyvmmtFvIwFCTKiRQDLebwUU6c9Yrj5wCLcB/s1600/ph001211_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1150" data-original-width="1600" height="286" src="https://1.bp.blogspot.com/-WsMZqhpQkoE/WS5E-UxrsXI/AAAAAAAAqSg/CCyvmmtFvIwFCTKiRQDLebwUU6c9Yrj5wCLcB/s400/ph001211_1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Τα στοιχεία αυτά ίσως αρκούν για να καταλάβει κανείς πώς το εθνικοσιαλιστικό κόµµα, από το 2,6% που είχε λάβει στις βουλευτικές εκλογές της 20ής Μαΐου 1928, έγινε πρώτο κόµµα τρία χρόνια αργότερα, στις 5 Μαρτίου, λαµβάνοντας το 43,9% των ψήφων. Από εκεί και πέρα τα πράγµατα ακολούθησαν τη µοιραία πορεία τους, όχι µόνο για τη Γερµανία, αλλά για ολόκληρο τον κόσµο. Εκ των υστέρων συµπεραίνει κανείς πως είναι εντυπωσιακό και µόνο το ότι αυτή η «ανάπηρη» δηµοκρατία κατάφερε να επιβιώσει επί δεκαπέντε χρόνια αντιµετωπίζοντας τους εθνικοσοσιαλιστές, τους συντηρητικούς εθνικιστές, τους κοµµουνιστές και τις απανωτές επεµβάσεις των νικητών του πολέµου.<br />
<br />
Και µάλιστα, παρά τις τόσες κρίσεις, οι τέχνες και ο πολιτισµός να γνωρίσουν στη χώρα του Γκαίτε πρωτοφανή άνθηση.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Σύνδροµο της Βαϊµάρης</span></b><br />
<br />
Η πρώτη Γερμανική Δημοκρατία, που απέκτησε το Σύνταγμά της το 1919 στη πόλη της Βαϊμάρης, κατέρρευσε άδοξα κάτω από τα χτυπήματα του ναζισμού το 1933. Πολύ λίγα από τα δεκατέσσερα χρόνια της ήταν χρόνια σταθερότητας και ευημερίας. Ο υπερπληθωρισμός του 1923, η οικονομική κρίση από το 1929, η άνοδος των ναζί, είναι γεγονότα που έχουν μείνει στην ιστορική μνήμη όχι μόνο της Γερμανίας αλλά σ'όλη την ανθρωπότητα. Το "φάντασμα της Βαϊμάρης" αρχίζει να πλανιέται ξανά πάνω από όσους θεωρούν τους "θεσμούς" όπως π. χ. αυτούς της «Ενωμένης Ευρώπης», σαν το φράγμα που συγκρατεί τις δυνάμεις του σκότους και του χάους. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», όταν οι ίδιοι αυτοί οι θεσμοί μέσα από τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδά τους οδήγησαν τελικά στην άνοδο του Ναζισμού και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Γερμανία του Μεσοπολέμου</span></b><br />
<br />
Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η Συνθήκη των Βερσαλλιών επέβαλε βαρύτατους όρους στην ηττημένη Γερμανία, οι οποίοι αφορούσαν στις πολεμικές επανορθώσεις που έπρεπε να καταβάλλει στους νικητές. Η Ιστορία έχει καταγράψει όσα ακολούθησαν: σύμφωνα με την επικρατούσα ερμηνεία, οι υπερβολές των νικητών στις Βερσαλίες, οδήγησαν στην έξαρση του εθνικισμού, την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και τον καταστροφικότερο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στην πτώση του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου και την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, η αποκαλούμενη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» πολλές φορές φρόντισε να υπομνήσει ότι τα οικονομικά της δεδομένα δεν επέτρεπαν την τήρηση των επαχθέστατων όρων της "Συνθήκης των Βερσαλλιών".<br />
<br />
Παρόλο που υπήρχαν προειδοποιήσεις, ακόμη και από αστούς οικονομολόγους, όπως ο επιφανής Τζον Μέϊναρντ Κέινς (John Keynes), ο οποίος αντελήφθη νωρίς το αδιέξοδο στο οποίο όδευε η κατάσταση και προειδοποίησε ότι ασχέτως του τι είναι δίκαιο και τι άδικο, είναι απλώς αδύνατο να προσδοκάς να λάβεις κάτι που ο ηττημένος απλά δεν μπορεί να δώσει, η αδυναμία κατανόησης του πραγματικού αυτού προβλήματος από τους αστούς πολιτικούς εκείνης της εποχής είχε δραματικές συνέπειες, τις οποίες ελάχιστοι μπόρεσαν να διακρίνουν σε βάθος χρόνου. Και επειδή οικονομία και πολιτική βαδίζουν μαζί, ανεξάρτητα αν κάποιοι ακόμη και σήμερα προσπαθούν να υποστηρίξουν το αντίθετο, η οικονομική κρίση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης βρήκε τελικά την πολιτική της λύση στην άνοδο του Ναζισμού και στον Πόλεμο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και παρόλο που η αριστερά είχε προειδοποιήσει από νωρίς για την εξέλιξη αυτή και είχε σημάνει το καμπανάκι του κινδύνου, δεν μπόρεσε με την πολιτική της δράση να την αποτρέψει! Και η ανθρωπότητα πλήρωσε τελικά βαρύ τίμημα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Πολιτική</span></b><br />
<br />
Ο 20ος αιώνας ξεκίν ησε µε ένα σαδιστικό σφαγείο σε κλίµακα που ο κόσµος δεν είχε ξαναδεί, τον Μεγάλο Πόλεµο. Μια ολόκληρη γενιά Ευρωπαίων στάλθηκε από τις ηγεσίες των κρατών της ιµπεριαλιστικής αλυσίδας στη λάσπη των χαρακωµάτων για να βρει έναν οδυνηρό, ακίνητο και µάταιο θάνατο, φυσικό ή πνευµατικό. Η ιµπεριαλιστική αλυσίδα δεν άντεξε τον παραλογισµό, έσπασε µε την Οκτωβριανή επανάσταση. Το 1918, παρά την αποχώρηση της νεοσύστατης Σοβιετικής ∆ηµοκρατίας από τον πόλεµο, γεγονός που έλυνε τα χέρια των Γερµανών στρατηγών στο ανατολικό µέτωπο, η κατάσταση στο εσωτερικό της Γερµανικής Αυτοκρατορίας ήταν κι αυτή κοντά στο να µπορεί να χαρακτηριστεί επαναστατική.<br />
<br />
Μπορεί ο Κάιζερ να εγκατέλειψε τον θρόνο του τον Νοέµβριο του 1918, αλλά η σχεδόν επαναστατική κατάσταση ποτέ δεν έγινε κοινωνική επανάσταση (όπως ήλπιζε ο Λένιν). Το πτώµα της Λούξεµπουργκ (που στο κάτω κάτω διαφώνησε µε την κήρυξη της επανάστασης από τον Λίµπκνεχτ) στο κανάλι Landwehr του Βερολίνου τον Γενάρη του 1919 ήταν κατά κάποιο τρόπο ο τελευταίος όψιµος θρίαµβος της δυναστείας των Χοεντσόλερν και ο πρώτος πρώιµος θρίαµβος των Ναζί. Γιατί µπορεί η δυναστεία να µην κυβερνούσε πλέον και οι Ναζί να µην είχαν ακόµα συγκροτηθεί σε κόµµα, αλλά τα Freikorps, τα δολοφονικά αποσπάσµατα αποστρατευµένων στρατιωτών, συνήθως µοναρχικών απόψεων, που κατέστειλαν κτηνωδώς τις εξεγέρσεις υπό την επίβλεψη του περιβόητου Noske, αργότερα αποτέλεσαν τον πυρήνα των SA.<br />
<br />
Το καλοκαίρι του 1918, λίγο πριν το τέλος του πολέµου, βρήκε τη Γερµανική Αυτοκρατορία, µια οπισθοδροµική πολιτικά αλλά ταυτόχρονα και την πιο προχωρηµένη τεχνικά και οικονοµικά ιµπεριαλιστική δύναµη, σε βαθιά κρίση. Από τη µια µεριά, η εξάντληση όλων των πόρων, τεχνικών και ανθρώπινων, σήµαινε ότι η Γερµανία έπρεπε να συνθηκολογήσει. Από την άλλη, ευρύτατα λαϊκά εργατικά στρώµατα, τόσο στο µέτωπο και στο ναυτικό όσο και στα εργοστάσια, περίµεναν είτε τη ριζική ανατροπή της κατάστασης και βελτίωση της ζωής τους είτε (τα πιο συνειδητοποιηµένα τµήµατα) την επέκταση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Γερµανία.<br />
<br />
Οι µέρες πριν και µετά την επίσηµη λήξη του πολέµου ήταν µέρες τροµερής συµπύκνωσης του ιστορικού χρόνου. Η επανάσταση κηρύχτηκε στον στόλο, στο Βερολίνο και σε άλλες πόλεις από την αριστερή αντιπολίτευση των σοσιαλδηµοκρατών, χωρίς όµως να έχουν ακόµα σωρευτεί οι αντικειµενικές και υποκειµενικές συνθήκες. Η πλειοψηφία των ρεφορµιστών σοσιαλδηµοκρατών προσπάθησε µε νύχια και µε δόντια να περιορίσει τις συνέπειες της επανάστασης, µετατρέποντας την Αυτοκρατορία σε µια προοδευτική αστική δηµοκρατία. Το σχέδιό τους πέτυχε, αλλά µε µεγάλο και µακροπρόθεσµο κόστος.<br />
<br />
Ταυτόχρονα, ο στρατός, το σηµαντικότερο προπύργιο εξουσίας της παλιάς αντιδραστικής φεουδαρχικής τάξης των αριστοκρατών Γιούνκερ, στρατηγικός σύµµαχος του κεφαλαίου, προσπάθησε να αποσείσει από πάνω του τις ευθύνες για την ταπεινωτική ήττα, κατασκευάζοντας τον µύθο της «πισώπλατης µαχαιριάς», ένα επιχείρηµα, δηλαδή, που έλεγε ότι η Γερµανία δεν έχασε λόγω στρατιωτικής ήττας (εξάλλου ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους εχθρικά στρατεύµατα σε αυτοκρατορικό έδαφος), αλλά λόγω της προδοσίας στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας από τους «Εβραιοµπολσεβίκους», ένα επιχείρηµα που αντιστρέφει την ροή της αιτιότητας: ήταν µάλλον η ήττα στο µέτωπο (ως αποτέλεσµα της βαθιάς αποτυχίας της Αυτοκρατορικής στρατηγικής σε όλους τους τοµείς) που έφερε την εξέγερση και όχι το αντίθετο.<br />
<br />
Η ήττα έφερε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919 (που την υπέγραψε και την χρεώθηκε η νέα σοσιαλδηµοκρατική κυβέρνηση και όχι οι πραγµατικοί υπεύθυνοι της ήττας), µια πραγµατικά ληστρική συµφωνία µε επαχθέστατους και εκδικητικούς όρους για τις κατώτερες Γερµανικές τάξεις, που επιπλέον, λόγω των βαρύτατων εδαφικών παραχωρήσεων που προέβλεπε, εκλήφθηκε από ευρύτατα στρώµατα και ως εθνική προδοσία. Μεταξύ άλλων, η Γερµανία έπρεπε να πληρώνει σε χρυσό ένα τεράστιο ετήσιο ποσό ως «πολεµικές αποζηµιώσεις», ποσό που ουσιαστικά θα έπεφτε στις πλάτες των λαϊκών τάξεων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-vEyke54BVoY/WTDe9H0qcWI/AAAAAAAAqUI/fI2wsD9NM189DUgtVNOS28Mo8S4pca3KQCLcB/s1600/9c7bac3d61a23a20131d37236de47b2b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="516" data-original-width="800" height="257" src="https://1.bp.blogspot.com/-vEyke54BVoY/WTDe9H0qcWI/AAAAAAAAqUI/fI2wsD9NM189DUgtVNOS28Mo8S4pca3KQCLcB/s400/9c7bac3d61a23a20131d37236de47b2b.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Επίσης, η Γερµανία, αφού αναγνώριζε επισήµως την ευθύνη της για την έναρξη του πολέµου, έπρεπε ουσιαστικά να αφοπλιστεί και ο µικρός στρατός που θα είχε δικαίωµα να διατηρεί θα έπρεπε να είναι επαγγελµατικός. Θα έπρεπε να παραδώσει ευρύτατες περιοχές στα ανατολικά στην Πολωνία. Σε ορισµένες άλλες περιοχές θα γινόταν δηµοψήφισµα αυτοδιάθεσης, ενώ άλλες έµειναν υπό συµµαχική στρατιωτική κατοχή. Τέλος, θα έπρεπε επισήµως να αναγνωρίσει την ενοχή της και να παραδώσει τους εγκληµατίες πολέµου (τον Κάιζερ και τους στρατηγούς), µια ακόµα σπίθα συσπείρωσης της εθνικιστικής ∆εξιάς (και όχι µόνο). Είναι ενδιαφέρον, πάντως, ότι στην πραγµατικότητα η Συνθήκη των Βερσαλλιών θα µπορούσε να είναι πολύ χειρότερη.<br />
<br />
Η συνθηκολόγηση που είχε επιβάλλει ο τότε νικητής Κάιζερ στη Ρωσία, ένα χρόνο πριν, είχε πολύ πιο βαρείς όρους για τον χαµένο. Η χώρα βρίσκεται σε συνθήκες λυσσώδους ταξικής πάλης: αλλεπάλληλες κοµµουνιστικές εξεγέρσεις καταστέλλονται αιµατηρά από τον στρατό ή τα Freikorps. Απεργίες σαρώνουν τη χώρα, συχνά πολιτικές (µε αιτήµατα λ.χ. την εθνικοποίηση των ορυχείων και των παραγωγικών µέσων). Το δεξιό πραξικόπηµα του Kapp µε τη βοήθεια των πιο λούµπεν από τα Freikorps, τρέπει την κυβέρνηση σε φυγή από την πρωτεύουσα, ύστερα από άρνηση του στρατού να «στρέψει τα όπλα του σε Γερµανούς» - οι χιλιάδες απεργοί εργάτες που είχαν ήδη δει τα όπλα αυτά να εκπυρσοκροτούν επάνω τους φαίνεται θα λογίζονταν ως Εβραιοµπολσεβίκοι.<br />
<br />
Το πραξικόπηµα το καταστέλλει τελικά η γενική απεργία που προκηρύσσεται αµέσως και νεκρώνει την χώρα, µε αποτέλεσµα ο Kapp να διαφύγει στο εξωτερικό. Όµως, η διαδικασία σηµαδεύεται από τη µακροπρόθεσµη νίκη των αντιδραστικών: αµνηστία, προαγωγή του αρχηγού του στρατού, καµιά εκκαθάριση. Το βιοµηχανικό κεφάλαιο την ίδια εποχή βρίσκεται σε φάση εξαγωγικής ανάπτυξης. Η εργατική τάξη βλέπει τη διαπραγµατευτική της ισχύ να αυξάνεται, λόγω µηδενικής ανεργίας, γεγονός που το δείχνουν τόσο η σταδιακή άνοδος του ΚΚΓ όσο και οι επιτυχίες που κατέγραφαν οι διεκδικητικές απεργίες, όπως επίσης και η επιτυχία της γενικής απεργίας κατά του πραξικοπήµατος Kapp.<br />
<br />
Το Σύνταγµα της Βαϊµάρης, προϊόν συµβιβασµού σοσιαλδηµοκρατών, Κέντρου και φιλελευθέρων, είναι εντούτοις το πιο δηµοκρατικό σύνταγµα της Ευρώπης, µε βαθύτατες, όµως, αντιφάσεις. Η δηµοκρατία βασιζόταν σε απλή αναλογική από τη µία, που βραχυκυκλωνόταν, όµως, από τις έκτακτες εξουσίες του προέδρου και τη λειψή εθνική ολοκλήρωση, µε το ιδιότυπο βάρος της Πρωσίας και των δικών της, µοναρχικής καταγωγής, θεσµών στο σύνολο της χώρας. Η εργατική νοµοθεσία ήταν πραγµατικά πρωτοποριακή.<br />
<br />
Ο νόµος για το οκτάωρο, η κοινωνική ασφάλιση και τα επιδόµατα ανεργίας από τη µία, ο νόµος για τη συµµετοχή των εργαζοµένων στη διοίκηση των επιχειρήσεων από την άλλη (νόµος που δικαίως απορρίφθηκε από την αριστερή πτέρυγα, απαιτώντας πολύ ριζικότερα µέτρα), είναι η βάση για το βιοµηχανικό θαύµα της Γερµανίας τόσο προπολεµικά όσο και µεταπολεµικά και βρήκε µιµητές σε όλες τις ευρωπαϊκές σοσιαλδηµοκρατίες. Η κοινωνική ασφάλιση, πάλι στα χέρια της «ικανότατης» πρωσικής γραφειοκρατίας, στάθηκε ένα εκπληκτικό εργαλείο πειθάρχησης και καταστολής της εργατικής τάξης (π.χ. ποιος δικαιούται και ποιος όχι επιδόµατα;). Επίσης, υπάρχει µια µοναδική άνθηση των επιστηµών και των τεχνών.<br />
<br />
Η σταδιακή οικονοµική άνοδος και η αποτυχία της εξέγερσης το 1919 δεν ήταν αρκετές για να καταστείλουν την επιθετική κίνηση των µαζών. Το 1921 εργατικές µάζες διεκδίκησαν την εξουσία, αν και µε πραξικοπηµατικού τύπου, από πάνω, ενέργειες εκ µέρους του Κ.Κ., στις ταραχές της Θουριγγίας. Η πολιτική ισχύς του προλεταριάτου αρχίζει να φθίνει: το ΚΚΓ χάνει τα µισά του µέλη. Το εκκρεµές της ιστορίας έχει ήδη αρχίσει να ταλαντώνεται προς την άλλη πλευρά. Το 1923 πέφτει η γραµµή για τις εργατικές κυβερνήσεις (συνεργασία Κ.Κ. και SPD). H γραµµή, όµως, εξειδικεύεται ως µια από τα πάνω συνεργασία, αδιαφορώντας για το κίνηµα.<br />
<br />
Το κόµµα αρχίζει να αποσυνδέεται από το κίνηµα µε οικτρά αποτελέσµατα: εµφανίζεται για παράδειγµα µια τάση για «σοσιαλσωβινισµό», δηλαδή εκµετάλλευση των αυθόρµητων εθνικιστικών ιδεολογηµάτων που προκλήθηκαν από τη ληστρική συνθήκη των Βερσαλιών, ως απάντηση στην άνοδο των ακροδεξιών κοµµάτων. Η εισβολή των Γάλλων στη Ρουρ αυξάνει την αναταραχή. Αν, όµως, η επανάσταση ήταν µια µεγάλη, κεφαλαιώδης µάχη που χάθηκε το 1919, ο πόλεµος χάθηκε το 1923. Τότε ήταν η τελευταία χρονιά που η εργατική τάξη διεκδίκησε την εξουσία, όταν ξέσπασε η τρίτη µεγάλη εργατική εξέγερση στο Αµβούργο. Η εξέγερση ήταν στην πραγµατικότητα µια απόπειρα πραξικοπηµατικού χαρακτήρα, µε µια από τα πάνω συνωµοτική προετοιµασία.<br />
<br />
Η επιχείρηση αυτή απέδειξε την ανεπάρκειά της, όταν η εξέγερση και γενική απεργία καταστέλλεται αιµατηρά για µια ακόµα φορά. Ακολούθησε, φυσικά, απαγόρευση του Κ.Κ. και κατάσταση πολιορκίας, που αίρεται το 1924. Αυτή, λοιπόν, ήταν η κρίσιµη καµπή για την ήττα της εργασίας, αφού σε όλη την υπόλοιπη περίοδο, µέχρι το τέλος, ποτέ ξανά δεν τέθηκε το θέµα της εξουσίας. Το Κ.Κ., βέβαια, αργότερα σκλήρυνε τον λόγο του και ανέβασε πάλι τα εκλογικά ποσοστά του. Ήταν, όµως, πλέον πολύ αργά και οι κατακτήσεις του κινήµατος, µετά το 1923 άρχισαν µία µία να παίρνονται πίσω.<br />
<br />
Το 1927, µόλις τέσσερα χρόνια µετά αλλά πολύ πριν την κρίση, το οκτάωρο είχε πρακτικά αντικατασταθεί από 12ωρο, το µεγάλο κεφάλαιο απαιτούσε (και οι δεξιές κυβερνήσεις τού έδιναν) ιδιωτικοποιήσεις, τα λοκάουτ γενικεύτηκαν, οι απεργίες είχαν, πλέον, µόνο µισθολογικά αιτήµατα. Παράλληλα, η αίσθηση της κοινωνικής διάλυσης επιτείνεται και η κοινωνική απελπισία δεν βρίσκει υποστήριξη από ταξικά προσανατολισµένη πολιτική. Η εµπέδωση της ιδεολογικής ήττας του κινήµατος έκανε, πλέον, τη µορφή κράτους της Βαϊµάρης εµπόδιο για τον ιµπεριαλισµό: καµιά κυβέρνηση εκλεγµένη από απλή αναλογική δεν µπορούσε να περάσει τα µέτρα που απαιτούσε το µεγάλο κεφάλαιο, το κίνηµα είχε αρκετές δυνάµεις ακόµα.<br />
<br />
Ούτε, όµως, µπορούσε να επιβάλλει στο µεγάλο κεφάλαιο φιλολαϊκά µέτρα, το κίνηµα δεν ήταν αρκετά δυνατό. Το έκτακτο κράτος θα γινόταν µια αναγκαιότητα: ο φασισµός θα την κάλυπτε. Και όχι χωρίς λόγο: παρά τον ηρωισµό του, τα λάθη και οι αριστερισµοί του κινήµατος ήταν µέχρι και καταστροφικά. Η βραχύβια και σχεδόν οπερετική «Σοβιετική εργατική δηµοκρατία της Βαυαρίας» τον Απρίλιο του 1919 είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα. Μια «Σοβιετική εργατική δηµοκρατία» σε µια αγροτική και βαθιά καθολική περιοχή, δηµοκρατία κηρυγµένη από διανοούµενους της Αριστεράς, δασκάλους και εµιγκρέδες και σχεδόν χωρίς καθόλου εργάτες. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο υπουργός Εξωτερικών της κατάργησε δια νόµου το χρήµα, τηλεγραφώντας την απόφασή του στον Λένιν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-zaD3l1IFIPQ/WTDgoa_Qw2I/AAAAAAAAqUQ/m0-CrHiJ3s0qCaW360li9a3kcEaKjKd1wCLcB/s1600/Tropas-rumanas-ocupan-budapest-1919--outlawsdiary02tormuoft.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="660" data-original-width="1011" height="260" src="https://2.bp.blogspot.com/-zaD3l1IFIPQ/WTDgoa_Qw2I/AAAAAAAAqUQ/m0-CrHiJ3s0qCaW360li9a3kcEaKjKd1wCLcB/s400/Tropas-rumanas-ocupan-budapest-1919--outlawsdiary02tormuoft.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Όταν ο τελευταίος απαντά, ρωτώντας αν τα «σοβιέτ» έχουν ασφαλίσει τις τράπεζες και αν έχουν κρατήσει οµήρους από την αστική τάξη, ο υπουργός απαντά ότι αυτό είναι αδύνατο, αφού η προηγούµενη κυβέρνηση έφυγε, παίρνοντας µαζί της µάλιστα και το κλειδί της τουαλέτας. ∆εν είναι να απορεί κανείς που λίγο αργότερα η σοβιετική δηµοκρατία συντρίφτηκε τόσο ριζικά, µε τέτοιο µίσος από τα Freikorps, που η Βαυαρία όχι µόνο δεν είδε ποτέ ξανά αριστερές πολιτικές, όχι µόνο έγινε η γενέτειρα των ναζί, το κόµµα των οποίων ιδρύθηκε λίγους µήνες µετά στο Μόναχο, αλλά ακόµα και σήµερα είναι η πιο ριζικά συντηρητική από όλες τις Οµόσπονδες Γερµανικές Δηµοκρατίες.<br />
<br />
Το γενικό πολιτικό αποτέλεσµα φαίνεται από µια λεπτοµέρεια. Μέχρι το 1921, η ως τότε «επανάσταση» (γιατί έτσι αναφέρονταν σε αυτή και οι δεξιοί και οι αριστεροί) έγινε «λεγόµενη επανάσταση». Οι λόγοι πίσω από την αλλαγή ορολογίας ήταν προφανώς διαφορετικοί για σοσιαλδηµοκράτες και µοναρχικούς. Το πολιτικό αποτέλεσµα που υποκρύπτει όµως, η ιδεολογική ήττα της αριστεράς, ήταν καταστροφικό. Και τα λάθη συνεχίστηκαν και στην αμέσως επόμενη περίοδο. Το κίνημα απέτυχε όχι μόνο στον στόχο της επανάστασης, αλλά και στους εφικτούς πολιτικούς στόχους που τέθηκαν (ή θα έπρεπε να τεθούν).<br />
<br />
Προς το τέλος της περιόδου είχαμε το παράδοξο ότι ενώ η εκλογική επιρροή του ΚΚΓ μεγάλωνε (όχι, βέβαια, τόσο γρήγορα όσο των Ναζί) με τη συσπείρωση των εργατών σε συνδικάτα (και του Κ.Κ. και του SPD) να παραμένει υψηλή, το κίνημα να μην ακολουθεί το κόμμα. Ο αγώνας είχε χάσει τα πολιτικά του χαρακτηριστικά, μένοντας στις (οξύτατες βέβαια) οικονομικές διεκδικήσεις. Ταυτόχρονα, το Κ.Κ. σταδιακά μετατρεπόταν σε κόμμα ανέργων, χωρίς πραγματική παρέμβαση στους εργασιακούς χώρους και η πολιτική του άρχισε να μετατρέπεται σε πολιτική καμπάνια με υπερεπαναστατικό λόγο, αλλά μηδαμινές πραγματικές πολιτικές επιτυχίες.<br />
<br />
Η πρόταση που έγινε για αντιφασιστικό μέτωπο το 1933 μένει στα χαρτιά. Μεταξύ 1929 και 1932 το Κ.Κ. ρίχνει 6 φορές το σύνθημα της γενικής απεργίας, αντιμετωπίζοντας, όμως, γενική αδιαφορία και απαξίωση. Παρά την εκλογική του άνοδο, ο αριθμός μελών μειωνόταν σταθερά. Η ιδεολογική κρίση του (που δεν είχε γίνει αντιληπτή ως τέτοια, το αντίθετο), σε συνδυασμό με την κρίση της αστικής ιδεολογίας, επέτρεψε τη σταδιακή διείσδυση μικροαστικών, «υπερπεπαναστατικών» ιδεολογημάτων στην εργατική τάξη. Η προσχώρηση πολλών αναρχοσυνδικαλιστικών και «αυθορμητιστικών» συλλογικοτήτων κυρίως στους φασίστες, αλλά και στους Ναζί, όπου αποτέλεσαν την αριστερή πτέρυγα (και που σφάχτηκαν το 1934), είναι μόνο ένα δείγμα αυτής της μικροαστικής ιδεολογικής ηγεμονίας.<br />
<br />
Τέτοιες «υπεραριστερές» φασιστικές οργανώσεις εξακολουθούν να υπάρχουν και στην Ευρώπη και εδώ σήμερα και, ενδεχομένως, οι μειοψηφικές οργανώσεις του είδους να παίξουν και αυτές τον ρόλο τους ως το «συνεπές» αντισυστημικό τμήμα του ενδεχόμενου φασιστικού κινήματος στο μέλλον. Αλλά η κυριότερη ανεπάρκεια του Κ.Κ. στον δρόµο για τον Ναζισµό ήταν η γραµµή του σοσιαλφασισµού, της προτεραιότητας της πάλης µε τη σοσιαλδηµοκρατία, γραµµή που συνοψίζεται ως «µετά την πτώση της σοσιαλδηµοκρατίας, θα µείνουν µόνο οι φασίστες κι εµείς, άρα, µόνον εµείς».<br />
<br />
Η γραµµή αυτή ήταν καταστροφική, δεδοµένου ότι το Κ.Κ. δεν αδιαφόρησε µόνο για από τα πάνω συνεργασίες µε το SPD, αλλά κυρίως για τις εργατικές µάζες που ήταν παγιδευµένες σε αυτό, θεωρώντας τες οριστικά χαµένες και εποµένως αδιαφορώντας για την πολιτική και συνδικαλιστική δράση του µεγαλύτερου µέρους της εργατικής τάξης. Φαίνεται ότι η ηγεσία πίστευε ότι τα µέλη του κόµµατος φυτρώνουν στα δέντρα. Και όχι µόνο αυτό: διακηρύσσοντας την επικείµενη δικτατορία του προλεταριάτου, αδιαφόρησε για γραµµή µαζών, αφού η επανάσταση όπου να 'ναι θα ερχόταν από µόνη της, λόγω της επικείµενης κρίσης.<br />
<br />
Η έλλειψη πολιτικών συµµαχιών µε τα πληττόµενα µικροαστικά στρώµατα (την κινηµατική βάση του φασισµού) στοίχισε πολύ. Και επιπλέον, το κόµµα αδιαφόρησε παγερά και για την κατάσταση της αγροτιάς, που το «εκδικήθηκε», αποτελώντας τη µεγάλη εκλογική δεξαµενή του Χίτλερ. Οι µε σοσιαλδηµοκρατική ηγεµονία κυβερνήσεις της πρώτης περιόδου της δηµοκρατίας βρίσκονταν διαρκώς µεταξύ σφύρας και άκµονος, συντετριµµένες διαρκώς από τις αντιφάσεις τους. Το SPD (η σοσιαλδηµοκρατία) ήταν το µεγαλύτερο κόµµα της εργατικής τάξης, µε Μαρξιστική αναφορά και µε βάση οργανωµένη στο συνδικαλιστικό κίνηµα, ενίοτε ιδιαίτερα µαχητική, µε την ειδική λειτουργία του συµβιβασµού των αστικών συµφερόντων µε τα εργατικά.<br />
<br />
Η λειτουργία αυτή δεν επιτυγχάνεται εργαλειακά (η σοσιαλδηµοκρατία ως ένα εργαλείο στα χέρια της αστικής τάξης που κάνει ό,τι συµφέρει την τελευταία), γιατί έτσι κινδυνεύει να αυτοακυρωθεί (όπως συµβαίνει τελευταία µε τις ευρωπαϊκές σοσιαλδηµοκρατίες), χάνοντας την υποστήριξη της εργατικής της βάσης. Η λειτουργία της, εποµένως, βασιζόταν σε µια σειρά από πραγµατικούς, αν και ακροβατικούς, συµβιβασµούς. Από τη µια υπερασπιζόταν τη συνταγµατική τάξη και την αστική δηµοκρατία (που εν πολλοίς ήταν δικό της έργο, πληρωµένο, µάλιστα, µε το αίµα κοµµουνιστών), µια δηµοκρατία που σχεδόν κανένας άλλος δεν θα υπερασπιζόταν.<br />
<br />
Αλλά από την άλλη µεριά την κρίσιµη στιγµή δεν είχε τρόπο να καταφύγει στην εργατική τάξη και το κίνηµα, του οποίου ήταν διαρκώς σε όλη αυτήν την περίοδο ο κυριότερος πολιτικός εκπρόσωπος, λόγω του προφανούς κινδύνου ανατροπής της αστικής δηµοκρατίας προς όφελος του σοσιαλισµού, ενδεχόµενου που οι σοσιαλδηµοκράτες ηγέτες φοβόντουσαν διαρκώς. Επιπλέον, σε αυτούς έπεφτε ο κλήρος να σεβαστούν τις «διεθνείς υποχρεώσεις» της Γερµανίας από τη µία, αλλά από την άλλη δεν µπορούσαν βέβαια να ρίξουν τα βάρη για τη συµφωνία των Βερσαλλιών στην πολύ ωφεληµένη από την συγκυρία της ήττας αστική τάξη και τη φεουδαρχική της σύµµαχο.<br />
<br />
Τέλος, η ισχυρή εργατική τους υποστήριξη είχε να κάνει µε τη σύνδεσή τους µε πολιτικές που ευνόησαν την ανάπτυξη µερικών από τα πιο δυναµικά τµήµατα του εξαγωγικού βιοµηχανικού κεφαλαίου (στο οποίο «ανήκε» και το αντίστοιχο προλεταριάτο): σε όλη την περίοδο της Βαϊµάρης, ακόµα και όταν η οµοσπονδιακή κυβέρνηση δεν περιελάµβανε σοσιαλδηµοκράτες, η Πρωσία, η πιο βιοµηχανική οµόσπονδη δηµοκρατία µε το «κόκκινο Βερολίνο» και το βιοµηχανικό Ρουρ, έµεινε σταθερά σοσιαλδηµοκρατική, µέχρι έξι µήνες από το τέλος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-EZenlvkQEhw/WTDg-mbltII/AAAAAAAAqUU/Ff5joDRGYhMR84Hqv--Qm13hP9RAsKDRgCLcB/s1600/shc8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="600" height="266" src="https://3.bp.blogspot.com/-EZenlvkQEhw/WTDg-mbltII/AAAAAAAAqUU/Ff5joDRGYhMR84Hqv--Qm13hP9RAsKDRgCLcB/s400/shc8.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η αφασία της σοσιαλδηµοκρατίας απέναντι στην άνοδο του φασισµού και οι σοβαρότατες ευθύνες της (αφού εξακολουθούσε να είναι η µαζικότερη εργατικής βάσης πολιτική οργάνωση) απορρέουν από τη διαρκή συµπόρευσή της µε το µεσαίο κεφάλαιο, τη στιγµή που το µεγάλο κεφάλαιο δεν την ήθελε πλέον, ούτε αυτήν ούτε κανενός είδους συνεργασία µε την εργασία. Το µεγάλο κεφάλαιο ουδέποτε έγινε σοσιαλδηµοκρατικό, γεγονός που εξηγεί και την αµοιβαία αλληλοαποκλειόµενη κοινωνική λειτουργία φασισµού και σοσιαλδηµοκρατίας. ∆εν είναι τυχαίο ότι ο Κάουτσκι, ηγετικό στέλεχος όλη αυτή την περίοδο της αριστερής πτέρυγας του SPD, είχε προτείνει τη συµµαχία προλεταριάτου και βιοµηχανικού κεφαλαίου (ειδικότερα του µεσαίου κεφαλαίου) ενάντια στο µεγάλο χρηµατιστικό κεφάλαιο.<br />
<br />
Η θέση αυτή του Κάουτσκι στην πραγµατικότητα διαµόρφωσε σε βάθος χρόνου τις σοσιαλδηµοκρατικές - κεϊνσιανές πολιτικές του 20ού αιώνα. Ακόµα και σήµερα, οι θέσεις που ακούγονται συχνά περί «καπιταλισµού καζίνο», σύµφωνα µε τις οποίες η κρίση οφείλεται στο «κακό» τραπεζικό κεφάλαιο που µε τα τεράστια χρέη του «πνίγει» το βιοµηχανικό, «παραγωγικό» κεφάλαιο, έλκουν την µακρινή τους καταγωγή από τη σοσιαλδηµοκρατία της Βαϊµάρης. ∆ιχασµένη και αντιφατική, η σοσιαλδηµοκρατία δεν έκανε ούτε καν αυτά που θα µπορούσε να είχε κάνει για την αντιµετώπιση του φαινοµένου.<br />
<br />
Ακολούθησε µια διαρκή πολιτική κατευνασµού (Tolerierungspolitik), χωρίς ποτέ να θίξει τους κρατικούς µηχανισµούς, ακόµα και όταν αυτοί πυροβολούσαν τις απεργίες. ∆εν αποφάσιζε διαδηλώσεις για να µην προκαλέσει. ∆εν χρησιµοποίησε ποτέ τη λαϊκή πολιτοφυλακή που είχε συγκροτήσει. ∆εν συναίνεσε στην καθυστερηµένη πρόταση (1933!) για συγκρότηση αντιφασιστικού µετώπου (αν και οµολογουµένως θα ήταν δύσκολο να το κάνει µε αυτούς που την αποκαλούσαν σοσιαλφασιστική). Και στο τέλος, ψήφισε για πρόεδρο τον αντιδραστικό Χίντεµπουργκ για να µην γίνει πρόεδρος ο Χίτλερ και, σεβόµενη τους θεσµούς, δεν αντέδρασε ποτέ στα αλλεπάλληλα «θεσµικά» πραξικοπηµατα που έγιναν µε τη συναίνεση του ψηφισµένου προέδρου.<br />
<br />
Οι ευθύνες της είναι σαφώς µεγαλύτερες από τις ευθύνες του Κ.Κ. Η περίοδος της Βαϊµάρης χαρακτηρίζεται εποµένως από διαρκή ασταθή ισορροπία στο πολιτικό επίπεδο. Οι ανταγωνισµοί µεταξύ των αστικών κοµµάτων έφτασαν σε ένα πολύ οξύ επίπεδο, ενίοτε στα όρια του καταστροφικού. Προς το τέλος της περιόδου είναι πλέον σαφής η κρίση ηγεµονίας του άρχοντος συγκροτήµατος, του ταξικού συνασπισµού που κυβερνούσε: οι εσωτερικές αντιφάσεις µεταξύ των µερίδων της αστικής τάξης εκδηλώνονταν µε την κρίση εκπροσώπησης.<br />
<br />
Η κατάσταση επέτρεψε τη δηµιουργία και επέκταση ηµιαυτόνοµων δικτύων και οµάδων πίεσης που διάβρωσαν τη λειτουργία του κράτους και τον ρόλο των κοµµάτων σε αυτό: οι παραστρατιωτικές οµάδες που φτιάχτηκαν για την άµεση καταπολέµηση της επανάστασης είχαν αποκτήσει µια σχεδόν ανεξάρτητη δυναµική στην άσκηση της εξουσίας, ειδικά στις πόλεις (γειτονιά, συνοικία). Μερικές από αυτές (όχι τα ναζιστικά παραστρατιωτικά) ήταν στην πραγµατικότητα ιδιωτικοί στρατοί συγκεκριµένων µονοπωλίων, µε άµεση οικονοµική υπαγωγή σε αυτά και µηχανισµός άσκησης πολιτικής από αυτά.<br />
<br />
Επίσης, υπήρξε µια ισχυρή αύξηση του ρόλου του ίδιου του κρατικού µηχανισµού που, τρόπον τινά, σταµάτησε να υπακούει στην κυβέρνηση ή υπάκουε µόνο εν µέρει, µεταφέροντας απευθείας την εξουσία στον κρατικό µηχανισµό. Παρατηρήθηκε, δηλαδή, µια ιδιότυπη κατάσταση σχεδόν «δυαδικής» ή παράλληλης εξουσίας. Ένα τελευταίο σηµείο για τις πολιτικές διεργασίες της δηµοκρατίας είναι το ζήτηµα του κρατικού µηχανισµού. Οι δηµοκρατικές κυβερνήσεις, µπλεγµένες µε τις αντιφάσεις τους, ουδέποτε κατάφεραν να επιβάλλουν τις απαραίτητες, από τη σκοπιά των εργατικών συµφερόντων, µεταρρυθµίσεις στον «αποτελεσµατικό» (όπως ήταν η κοινή πεποίθηση των αρχουσών τάξεων) στρατιωτικοποιηµένο και ακραία αυταρχικό κρατικό µηχανισµό.<br />
<br />
Η αριστερή πτέρυγα, αναµένοντας τον µαρασµό του µετά την επανάσταση, ουδέποτε πίεσε για δηµοκρατικού τύπου αλλαγές που θα βοηθούσαν τον αγώνα της. Η κρατική ιεραρχία, που στα ανώτερα κλιµάκια ήταν επανδρωµένη από γιούνκερ φεουδάρχες, ειδικά στον στρατό και τη δικαιοσύνη, ποτέ δεν ξέχασε την ταξική της θέση. Σαµποτάρισε συστηµατικά τις όποιες µεταρρυθµιστικές αλλαγές, εκτέλεσε όσους κατηγορήθηκαν ως κοµµουνιστές που συµµετείχαν σε εξεγέρσεις και απελευθέρωσε όσους σκότωναν κοµµουνιστές (ενίοτε, µάλιστα, επιτρέποντάς τους να µετατρέψουν τη δίκη τους σε βήµα προπαγάνδας, όπως στον ίδιο τον Χίτλερ).<br />
<br />
Το αντιδραστικό κράτος δέχτηκε µια χαρά τη συµπόρευση µε τα Freikorps και έγινε η βάση για τη σύµπηξη συµµαχιών µε τους ναζί. Η σκληρά ιεραρχική και αντιδηµοκρατική του δοµή δέχτηκε µε φυσικό τρόπο τη µετάβαση στο ιεραρχικό µοντέλο της Fuhrerprizip, του φυτέµατος δηλαδή στην κορυφή ενός ναζιστή γκαουλάϊτερ που αποφάσιζε για τα πάντα και έλεγχε τα πάντα. Τέλος, χρησιµοποιήθηκε συστηµατικά ως µηχανισµός καταστολής της εργατικής τάξης, διανέµοντας κατά το δοκούν και εκβιαστικά τα επιδόµατα ανεργίας και διάφορα άλλα κοινωνικά επιδόµατα, τα οποία είχαν πρωτοποριακά θεσπίσει οι σοσιαλδηµοκράτες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σοσιαλδηµοκράτης Υπουργός της Πρώτης Μεταπολεµικής Δηµοκρατικής Κυβέρνησης </span></b><br />
<br />
Η άθλια, προδοτική, κατασταλτική πολιτική της σοσιαλδηµοκρατίας, την περίοδο εγκαθίδρυσης της ∆ηµοκρατίας της Βαϊµάρης, αναµφίβολα συντέλεσε τα µέγιστα στην ανοιχτή εχθρότητα των κοµµουνιστών απέναντί τους όλη την περίοδο της δηµοκρατίας. Εντούτοις δεν ήταν αυτή η αιτία της γραµµής του σοσιαλφασισµού. Είναι χαρακτηριστικό εδώ ότι στην κρίσιµη ψηφοφορία στο Ράιχσταγκ, η πλάστιγγα έγειρε υπέρ της υπερψήφισης της ταπεινωτικής συνθήκης ύστερα από τη γνωµοδότηση του αρχηγού του Επιτελείου Στρατού, ενός αντιδραστικού ευγενούς, από αυτούς που έβαλαν την Αυτοκρατορία στον πόλεµο, ο οποίος επιχειρηµατολόγησε ότι σε περίπτωση µη υπογραφής η Γερµανία δεν θα µπορούσε να αµυνθεί αν οι σύµµαχοι εισέβαλαν.<br />
<br />
Αυτός εισηγήθηκε, οι σοσιαλδηµοκράτες το «έχαψαν», η κυβέρνηση το χρεώθηκε. Είναι, επίσης, ενδεικτικό της στάσης της σοσιαλδηµοκρατίας, ότι ενώ είχε πλέον στα χέρια της µέσω του «αποστάτη» (όπως τον αποκάλεσε ο Λένιν) Κάουτσκι τα πλήρη αρχεία του Γερµανικού και του Αυστρουγγρικού Υπουργείου Εξωτερικών που έδειχναν καθαρά τις ευθύνες των δύο τυχοδιωκτικών Αυτοκρατορικών καθεστώτων για την έναρξη του πολέµου, δεν τόλµησε να τα δηµοσιοποιήσει και να καταγγείλει έτσι τις αντιδραστικές άρχουσες τάξεις, αλλά τα κράτησε µυστικά, προστατεύοντάς τες. Η δικαιολογία ήταν ότι αν τα δηµοσιοποιούσαν, οι σύµµαχοι θα έβαζαν ακόµα βαρύτερους όρους στη συνθήκη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-TwhR8gDtmT4/WTDh6xmtTZI/AAAAAAAAqUc/AkuM1UioyrkB0ND0efAbABbeWDnxtqIwwCLcB/s1600/8e5ca9b2627e3a839777ef87db0163b0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1110" data-original-width="1600" height="442" src="https://3.bp.blogspot.com/-TwhR8gDtmT4/WTDh6xmtTZI/AAAAAAAAqUc/AkuM1UioyrkB0ND0efAbABbeWDnxtqIwwCLcB/s640/8e5ca9b2627e3a839777ef87db0163b0.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ο έτερος ρεφορµιστής (που επίσης συγκέντρωσε τα πυρά του Λένιν), ο Μπέρνσταιν, υπέρµαχος αυτός της δηµοσιοποίησης των ντοκουµέντων, κατηγορήθηκε για σύµµαχος των ξένων ιµπεριαλιστών. Στη ∆εξιά, εκτός από τον µύθο του πισώπλατου µαχαιρώµατος, είχε έτσι προσφερθεί στο πιάτο και ο µύθος της «αθωότητας», ότι δηλαδή η αντιδραστική Αυτοκρατορική Γερµανία δεν είχε ευθύνες για το ξέσπασµα του πολέµου. Η σοσιαλδηµοκρατία είχε για µια φορά ακόµα συµπιεστεί µεταξύ δύο εχθρών προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάµεσά τους. Τον Μάρτιο του 1919, ο Νόσκε είχε εκδώσει µια διαταγή που έλεγε: «οποιοσδήποτε φέρει όπλο και το στρέφει κατά των ενόπλων δυνάµεων θα πυροβολείται επί τόπου».<br />
<br />
Μόνο στις ταραχές του Μαρτίου του 1919 και µόνο στο Βερολίνο, υπήρξαν τουλάχιστον 1.000 νεκροί διαδηλωτές. Το ότι µια τέτοια µετατόπιση υποκρύπτει κάτι σηµαντικό, µπορεί να φωτιστεί από αντίστοιχα δικά µας παραδείγµατα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Λαϊκή Εξέγερση</span></b><br />
<br />
"Στις 9 του Νοέμβρη οι εργάτες και οι στρατιώτες γκρέμισαν το παλιό καθεστώς στη Γερμανία. Στα πεδία των μαχών στη Γαλλία, διαλύθηκαν οι αιματηρές αυταπάτες για μια παγκόσμια κυριαρχία της πρωσικής μπότας. Οι εγκληματικές συμμορίες που άναψαν την παγκόσμια πυρκαγιά και έριξαν τη Γερμανία μέσα σε μια θάλασσα αίμα, λένε τώρα την τελευταία τους προσευχή κι ο λαός που χρόνια εξαπατημένος είχε χάσει κάθε αίσθημα πολιτισμού, τιμής και ανθρωπισμού, μπροστά στην άβυσσο ξύπνησε από τον βαθύ του λήθαργο. Στις 9 του Νοέμβρη το προλεταριάτο ξεσηκώθηκε και σύντριψε τον άτιμο ζυγό". (Ρόζα Λούξεμπουργκ).<br />
<br />
Στις 9 του Νοέμβρη 1918 γύρω στις 11:00 π.μ., ο πρωθυπουργός του Ράιχ, πρίγκιπας Μαξιμιλιανός της Βάδης, μπροστά στον φόβο της γενικευμένης επανάστασης, ανήγγειλε την παραίτηση από το θρόνο του τελευταίου αυτοκράτορα των Χοεντζόλερν, του Κάιζερ Γουλιέλμου II, υπέρ του διαδόχου του. Ταυτόχρονα, διεξήγαγε διαπραγματεύσεις με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας-SPD για το διορισμό του Φρίντριχ Έμπερτ, ηγέτη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, στη θέση του πρωθυπουργού. Στις 12 το μεσημέρι ο Έμπερτ ήταν ήδη επικεφαλής της κυβέρνησης, αφού προηγουμένως είχε διαβεβαιώσει τον πρίγκιπα Μαξιμιλιανό για τις προθέσεις του λέγοντας: «Μισώ την επανάσταση σαν την πανούκλα».<br />
<br />
Αργότερα στα απομνημονεύματά του ο πρίγκιπας Μαξιμιλιανός δικαιολόγησε ως εξής τις παραπάνω ενέργειές του: «Σκέφτηκα: Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η επανάσταση θα νικήσει. Δεν μπορούμε να την καταστείλουμε, ίσως, όμως, μπορούμε να την πνίξουμε». Ειδικά δε για το διορισμό του Έμπερτ στη θέση του πρωθυπουργού, ο πρίγκιπας Μαξιμιλιανός δε δίσταζε να δηλώσει: «Στην κατάσταση που δημιουργήθηκε, το μοναδικό πρόσωπο που είναι δυνατόν να γίνει καγκελάριος του Ράιχ είναι ο Έμπερτ. Αυτός θα μπορέσει να στρέψει την επαναστατική ενέργεια στα πλαίσια του νόμιμου εκλογικού αγώνα». </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κάτω από την πίεση των επαναστατημένων λαϊκών δυνάμεων ο άλλος ηγέτης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, Φίλιπ Σάιντεμαν (Philipp Scheidemann), μιλώντας από ένα παράθυρο του Ράιχσταγκ -του Γερμανικού κοινοβουλίου, σε μια τεράστια λαϊκή διαδήλωση, ανακήρυξε την «Ελεύθερη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας». Ήθελε να προλάβει το πέρασμα των μαζών με το μέρος των επαναστατικών δυνάμεων, να περιορίσει την επιρροή των ηγετών της ομάδας «Σπάρτακος». Κι είχε προβλέψει σωστά τις επερχόμενες εξελίξεις. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Την ίδια μέρα από το μπαλκόνι των Αυτοκρατορικών ανακτόρων, μιλώντας σε μια τεράστια συγκέντρωση από εργάτες και στρατιώτες, ο ηγέτης του «Σπάρτακου», Καρλ Λίμπκνεχτ, ανακήρυξε τη Γερμανία σε «Ελεύθερη Σοσιαλιστική Δημοκρατία» και κάλεσε την εργατική τάξη «να στρέψει όλες τις δυνάμεις της για να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση από εργάτες και στρατιώτες και να οργανωθεί μια τέτοια τάξη πραγμάτων στη χώρα που να μπορέσει το προλεταριάτο να εγκαθιδρύσει την ειρήνη, την ευτυχία και την ένωση του ελεύθερου γερμανικού λαού με τους ταξικούς αδελφούς του όλου του κόσμου». Η κυβέρνηση πλέον έπρεπε να δράσει για την καταστολή της επανάστασης.<br />
<br />
Στις 11 Νοεμβρίου 1918 υπογράφεται η συνθηκολόγηση της Γερμανίας (ανακωχή της Κομπιέν). Υπογράφηκε από τον στρατάρχη των συμμαχικών δυνάμεων Φερντινάν Φος (Ferinand Foch) και τον εκπρόσωπο της Γερμανίας Ματίας Ερτζμπέργκερ (Matthias Erzberger), μέσα στο σιδηροδρομικό βαγόνι, στο οποίο είχε εγκαταστήσει ο Στρατάρχης Φος το στρατηγείο του, σε δάσος κοντά στην Κομπιέν (Compiègne) της Γαλλίας. Η συνθήκη ήταν στην ουσία «άνευ όρων» συνθηκολόγηση της Γερμανίας και αποτέλεσε τη βάση των συνθηκών ειρήνης, που συντάχθηκαν από την Διεθνή Διάσκεψη Ειρήνης, η οποία συνήλθε στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 1919. Η συνθήκη προέβλεπε:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">α)</span></b> Παύση των εχθροπραξιών σε έξι ώρες από την υπογραφή της άμεση αποχώρηση των Γερμανικών δυνάμεων από τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Αλσατία - Λωρραίνη και το Λουξεμβούργο καθώς και αποχώρηση όλων των Γερμανικών στρατευμάτων σε ακτίνα 30 km από τη δεξιά όχθη του Ρήνου,<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">β)</span></b> Μετακίνηση όλων των Γερμανικών δυνάμεων από το Ανατολικό μέτωπο στη Γερμανική περιοχή όπως αυτή ήταν καθορισμένη την 1η Αυγούστου 1914,</div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f;">γ)</span></b> Αποκήρυξη της συνθήκης του Μπρέστ - Λίτοφσκ με τη Ρωσία και της συνθήκης του Βουκουρεστίου με τη Ρουμανία,<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">δ)</span></b> Εγκλεισμό του Γερμανικού Στόλου, παράδοση εξοπλισμού και μεταφορικών μέσων στους Συμμάχους καθώς και όρους αποχώρησης από την ανατολική Αφρική. Η συνθήκη είχε διάρκεια ισχύος τριάντα ημερών με δυνατότητα επέκτασης. Επισήμως, ο πόλεμος τελείωσε "την ενδέκατη ώρα, της ενδέκατης μέρας του ενδέκατου μήνα" του έτους εκείνου.<br />
<br />
Η «άνευ όρων» συνθηκολόγηση της Γερμανίας, που ήταν αποτέλεσμα αυτής της ανακωχής, αποτέλεσε τη βάση των συνθηκών ειρήνης, που συντάχθηκαν από την Διεθνή Διάσκεψη Ειρήνης, η οποία συνήλθε στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 1919 και στην οποία συμμετείχαν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντροου Ουίλσον, ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Ζορζ Κλεμανσώ, ο πρωθυπουργός της Αγγλίας Λόιντ Τζωρτζ, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ορλάντο και αντιπροσωπείες 32 συνολικά κρατών. Στο μεταξύ η πολιτική κατάσταση στην Γερμανία παρέμενε ρευστή. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-bu9R60-a7Ew/WTDt4HT_7FI/AAAAAAAAqUo/FrTb2J5iCe0lwpOy1cXuACn54gGPYuM7wCLcB/s1600/communist-spartacist-revolt-germany-luxemborg-rosa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="453" data-original-width="648" height="278" src="https://4.bp.blogspot.com/-bu9R60-a7Ew/WTDt4HT_7FI/AAAAAAAAqUo/FrTb2J5iCe0lwpOy1cXuACn54gGPYuM7wCLcB/s400/communist-spartacist-revolt-germany-luxemborg-rosa.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div>
Στις 15 του Νοέμβρη του 1918 μια ομάδα από μεγαλοβιομηχάνους, ανάμεσα σ' αυτούς και οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων Μπίρζιγκ, Στίνες και Σπρίγκερουμ, υπέγραψε με τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της Γερμανικής Γενικής Ένωσης των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων συμφωνία «έμπρακτης συνεργασίας». Ήταν μια από τις ενέργειες για να αντιμετωπίσουν την επαναστατική προοπτική. Η συμφωνία προέβλεπε πως όλες οι διαφορές ανάμεσα στους εργάτες και στους επιχειρηματίες θα λύνονταν μόνο με διαιτησία. Έτσι, πίσω από την πλάτη της εργατικής τάξης οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των συνδικαλιστικών οργανώσεων συμφώνησαν με τους καπιταλιστές να σταματήσουν την ταξική πάλη ξεκινώντας «ταξική συνεργασία».<br />
<br />
Με τη σειρά της, η κυβέρνηση Έμπερτ στην προσπάθειά της να εξαπατήσει τις μάζες με ψεύτικα συνθήματα, ίδρυσε μια «επιτροπή κοινωνικοποίησης» με επικεφαλής τον Καρλ Κάουτσκι. Μια τεράστια προπαγανδιστική καμπάνια σηκώθηκε γύρω από την επιτροπή αυτή που είχε σκοπό να δημιουργήσει μια φαινομενική εντύπωση πως ίσως η Γερμανία βαδίζει το δρόμο του σοσιαλισμού. Στόχος η συγκάλυψη της αντεπαναστατικής συμφωνίας της σοσιαλδημοκρατίας με τους κεφαλαιοκράτες και την ηγεσία του στρατού. Ο σοσιαλδημοκρατικός Τύπος υποστήριζε επίμονα πως η Γερμανία θα γίνει σοσιαλιστική χώρα, αλλά για να γίνει αυτό χρειάζονταν «γερά θεμέλια» που ακόμη δεν υπήρχαν.<br />
<br />
Στο μεταξύ, οι αντιδραστικοί αξιωματικοί σε συνεννόηση με τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και με χρήματα που τους έδινε η αστική τάξη, άρχισαν να συγκροτούν ένοπλα τμήματα, τα "Φράικορπς" (Freikorps, Ελεύθερα Σώματα). Έτσι οργανώθηκαν το σώμα στρατού Μέρκερ, τα αποσπάσματα Ρόσμπαχ, Λιτσόφ και Επ, η ταξιαρχία Έρχαρτ (Ehrhardt), η Βαλτική άμυνα, το Σώμα εθελοντών και άλλα. Στα Σώματα αυτά υπηρετούσαν χιλιάδες αξιωματικοί και υπαξιωματικοί, διάφοροι άνθρωποι που μέσα στα τέσσερα και πάνω χρόνια που κράτησε ο πόλεμος είχαν ξεκόψει από την παραγωγή, και ο πόλεμος τούς είχε γίνει επάγγελμα. Με τα ένοπλα αυτά τμήματα προετοιμαζόταν η συντριβή της επαναστατικής δράσης της εργατικής τάξης, των λαϊκών μαζών. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το Freikorp Ehrhardt ήταν το πρώτο που χρησιμοποίησε τη σβάστικα ως σημαία. Από τις τάξεις των Freikorps θα προέλθουν ορισμένα στελέχη της Sturmabteilung (των περιβόητων Ταγμάτων Εφόδου του ακροδεξιού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος-DAP), όπως ο Ερνστ Ρεμ, των SS, όπως ο Ρούντολφ Ες (μετέπειτα διοικητής του Άουσβιτς) και του σκληρού πυρήνα του Ναζιστικού κόμματος NSDAP). Στις 6 του Δεκέμβρη του 1918 μια αντεπαναστατική ένοπλη ομάδα πυροβόλησε στο Βερολίνο εναντίον διαδήλωσης στρατιωτών του μετώπου και αδειούχων που ζητούσαν να συμπεριληφθούν οι αντιπρόσωποί τους στα Σοβιέτ των στρατιωτών. Σκοτώθηκαν 16 διαδηλωτές, ανάμεσα σ' αυτούς και το ηγετικό στέλεχος της «Ένωσης των κόκκινων στρατιωτών», Βίλι Μπούντιχ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Επίθεση έγινε και εναντίον των γραφείων της εφημερίδας των «Σπαρτακιστών», «Ρότε Φάνε». Οι αντεπαναστάτες μπήκαν στο μέγαρο της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ του Βερολίνου και έπιασαν τα μέλη της. Αλλά οι εργάτες απαντώντας στην πρόσκληση των «Σπαρτακιστών», απελευθέρωσαν τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής.Από τις 16 έως τις 21 του Δεκέμβρη, έγινε το Παγγερμανικό Συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών. Σ' αυτό πήραν μέρος 288 αντιπρόσωποι του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, 87 του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, 27 εξωκομματικοί στρατιώτες, 25 από αστικά κόμματα και μόνο 10 «Σπαρτακιστές».<br />
<br />
Στο Συνέδριο, έφτασε για να πάρει μέρος και αντιπροσωπεία της Σοβιετικής Ρωσίας, αλλά δεν έγινε δεκτή. Από το συσχετισμό, αλλά και από τη στάση του συνεδρίου απέναντι στη Ρωσική Σοβιετική αντιπροσωπεία ήταν φανερό ότι το συνέδριο των Σοβιέτ δεν ήταν με την Επανάσταση. Άλλωστε, η πλειοψηφία της εργατικής τάξης ήταν με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και με το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ενώ Κομμουνιστικό Κόμμα δεν υπήρχε παρά μόνο η Ένωση Σπάρτακου μέσα στο Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Ο τρόπος δουλειάς των «Σπαρτακιστών» δεν αρκούσε ν' αλλάξει την κατάσταση. Τη μέρα που άρχισαν οι εργασίες του συνεδρίου των Σοβιέτ, οι «Σπαρτακιστές» οργάνωσαν μια μαζική διαδήλωση εργατών. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι διαδηλωτές ζήτησαν από το συνέδριο να ανακηρύξει τη Γερμανία ενιαία σοσιαλιστική δημοκρατία, να παραδώσει στα Σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών όλη την εξουσία, να αφοπλίσει αμέσως τους αντεπαναστάτες και να οπλίσει τους εργάτες. Με τα συνθήματα αυτά, πέρασαν μπροστά από το μέγαρο του συνεδρίου 250.000 διαδηλωτές. Αλλά, η ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος με την πείρα και την επιρροή που είχε στην εργατική τάξη, καθώς και με το πλατύ δίκτυο των εφημερίδων της, κατόρθωσε να εξαπατήσει τις λαϊκές μάζες. Η σοσιαλδημοκρατική προπαγάνδα διαβεβαίωνε πως η επανάσταση είχε τελειώσει και πως η εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού από τώρα και πέρα εξαρτιόταν από την Εθνοσυνέλευση που θα εκλεγόταν ελεύθερα.<br />
<br />
Οι αντιπρόσωποι στο συνέδριο των Σοβιέτ έπεσαν στις αυταπάτες της σοσιαλδημοκρατικής προπαγάνδας και πίστεψαν τις κυβερνητικές διακηρύξεις για την κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας από την επιτροπή Κάουτσκι, ενώ βολεύτηκαν με κάποιες δημοκρατικές παραχωρήσεις και υποστήριξαν το σχέδιο απόφασης των σοσιαλδημοκρατών να συγκληθεί Εθνική (Συντακτική) Συνέλευση και να μεταβιβαστεί όλη η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία στο Συμβούλιο των πληρεξουσίων του λαού, ωσότου αποφασίσει τελειωτικά η Εθνοσυνέλευση. Το συνέδριο εξέλεξε το Κεντρικό Σοβιέτ που του παραχωρήθηκε τυπικά το δικαίωμα να ελέγχει την κυβέρνηση.<br />
<br />
Το Παγγερμανικό Συνέδριο των Σοβιέτ έλυσε το βασικό πρόβλημα της επανάστασης, δηλαδή το πρόβλημα της εξουσίας, προς όφελος της αστικής τάξης. Αμέσως μετά το συνέδριο, οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας πέρασαν στην επίθεση εναντίον της επαναστατικής εμπροσθοφυλακής της εργατικής τάξης. Και πρώτα-πρώτα θέλησαν να στερήσουν το προλεταριάτο από τις ένοπλες δυνάμεις του που το ίδιο είχε δημιουργήσει. Για το σκοπό αυτό, η κυβέρνηση σταμάτησε να πληρώνει τους μισθούς στη λεγόμενη Λαϊκή Ναυτική Μεραρχία, που αριθμούσε περισσότερους από 3.000 επαναστάτες ναύτες. Για τη λύση της διαφοράς, αντιπρόσωποι των ναυτών της μεραρχίας έφτασαν στις 23 του Δεκέμβρη στο φρουραρχείο του Βερολίνου. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Την ώρα που διαπραγματεύονταν με τον σοσιαλδημοκράτη φρούραρχο Βελς, μια περίπολος του φρουραρχείου πυροβόλησε στο δρόμο εναντίον της ομάδας των ναυτών που συνόδευσαν έως εκεί τους αντιπροσώπους τους. Δύο ναύτες σκοτώθηκαν και τρεις τραυματίστηκαν βαριά. Οι αγανακτισμένοι ναύτες έπιασαν τον Βελς και τον πήγαν στο μέγαρο της ιππευτικής σχολής. Στις 24 του Δεκέμβρη το πρωί η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, αφού συγκέντρωσε μπροστά στη σχολή τμήματα πεζικού και πυροβολικό, έστειλε τελεσίγραφο στους ναύτες να εγκαταλείψουν τη σχολή, να παραδώσουν τα όπλα και να αφήσουν ελεύθερο τον Βελς. Οι ναύτες αρνήθηκαν. Μετά από αυτό, άρχισε ο κανονιοβολισμός των κτιρίων της σχολής που κατείχαν οι ναύτες.</div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Ji-CeNuP1IQ/WTDvC2o1LNI/AAAAAAAAqUw/uq6JQT0-jro2FNGsXzXBzQ5txTx_jg7rwCLcB/s1600/Bumaga-terpit.-Barrikada-iz-tipografskih-rulonov.-Berlin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="880" data-original-width="1392" height="252" src="https://3.bp.blogspot.com/-Ji-CeNuP1IQ/WTDvC2o1LNI/AAAAAAAAqUw/uq6JQT0-jro2FNGsXzXBzQ5txTx_jg7rwCLcB/s400/Bumaga-terpit.-Barrikada-iz-tipografskih-rulonov.-Berlin.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι εργάτες του Βερολίνου ξεσηκώθηκαν για να υπερασπίσουν τους ναύτες, έδιωξαν τους στρατιώτες και η κυβέρνηση απέτυχε, σ' αυτή της την ενέργεια. Έτσι εγκατέλειψε προσωρινά την ιδέα της διάλυσης της Λαϊκής Ναυτικής Μεραρχίας. Οι ηγέτες του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος άρχισαν διαπραγματεύσεις με τους εργάτες και τους ναύτες και τους έπεισαν να σταματήσουν τον αγώνα. Οι προκλητικές ενέργειες της κυβέρνησης στις 23 και 24 του Δεκέμβρη έδειχναν καθαρά πως οι σοσιαλδημοκράτες, μαζί με τους στρατιωτικούς, είχαν περάσει στο δρόμο της ανοιχτής αντεπαναστατικής δράσης. Ανάμεσα στους εργάτες ξέσπασαν ταραχές. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι προλεταριακές μάζες ζητούσαν από τους ηγέτες του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (USPD) να ξεκόψουν από το συνασπισμό με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) που είχε την πλειοψηφία του Σοβιέτ. Οι «Σπαρτακιστές» ζητούσαν να συγκληθεί αμέσως συνέδριο του Ανεξάρτητου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, στο οποίο ανήκαν σαν φράξια. Ύστερα από αυτό η ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος αποφάσισε στις 8 του Γενάρη να ανακαλέσει τον Λίμπκνεχτ και τον Πικ από την επαναστατική επιτροπή. Την ίδια μέρα το βράδυ, ύστερα από την αποτυχία των συνομιλιών με τον Έμπερτ, οι ανεξάρτητοι που ανήκαν στην επαναστατική επιτροπή ξανάρχισαν να καλούν τους εργάτες στα όπλα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αλλά δεν καταπιάνονταν να προετοιμαστούν πραγματικά για ένοπλη πάλη και εξέγερση. Στο μεταξύ, το νεαρό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είχε ακόμη τη δύναμη να τραβήξει μαζί του πλατιές λαϊκές μάζες. Συνολικά τα μέλη της κομματικής οργάνωσης του Βερολίνου ήταν μόλις 300.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Επανάσταση στη Γερμανία στα 1918 και η Αντεπαναστατική Δράση της Σοσιαλδημοκρατίας</span></b><br />
<br />
Η επανάσταση που ξέσπασε στη Γερμανία στα 1918, ένα χρόνο μετά τη Οκτωβριανή Επανάσταση, είναι αποκαλυπτική για το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας στη σωτηρία του καπιταλιστικού συστήματος, αφού προσέφερε τις πολυτιμότερες υπηρεσίες της στο χτύπημα της επανάστασης, δρώντας ως η κύρια και αποφασιστική αντεπαναστατική πολιτική δύναμη. Το τσάκισμα του εργατικού κινήματος από ένα κόμμα με εργατική βάση, ήταν ο κύριος σκοπός της. Η δύναμη που είχε ως αποστολή τη χειραγώγηση και την υποταγή του εργατικού κινήματος στο κεφάλαιο, με κάθε μέσο. Γι' αυτό και έγινε η πολιτική δύναμη του κεφαλαίου, διεθνώς, που ιστορικά μπορεί να καυχιέται ότι ως κυβέρνηση πέρασε τα πιο άγρια αντεργατικά μέτρα σε όφελος των μονοπωλίων.<br />
<br />
Η δύναμη που συνέβαλε τα μέγιστα στην άνοδο του φασισμού και του ναζισμού. Στις 3 του Νοέμβρη του 1918 άρχισε η εξέγερση των ναυτών στο Κίελο. Ήταν η αρχή της επανάστασης στη Γερμανία. Μια σειρά από αντικειμενικές συνθήκες εκείνη την περίοδο δημιουργούσαν κατάσταση επαναστατικής κρίσης. Δηλαδή, οι λαϊκές μάζες να μη θέλουν άλλο τη διακυβέρνηση του παλιού καθεστώτος, ενώ ταυτόχρονα αναπτυσσόταν μαζική επαναστατική πάλη από μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων και τμημάτων του στρατού και του ναυτικού. Υπήρχαν δηλαδή σημάδια επαναστατικής κρίσης, επαναστατικής κατάστασης.<br />
<br />
Ήταν προς το τέλος του Α' Παγκόσμιου Πολέμου που αν και συνεχιζόταν ακόμη, η ιμπεριαλιστική Γερμανία ήταν ήδη ηττημένη, μ' όλες τις φρικτές συνέπειες για το λαό της. Η Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία ήταν τότε το κοσμοϊστορικό γεγονός που σφράγιζε τις παγκόσμιες εξελίξεις από την πλευρά της πάλης της εργατικής τάξης και των λαών ιδιαίτερα των κρατών που βρίσκονταν σε πόλεμο. Ολ' αυτά μαζί συνέβαλλαν στο να ωθήσουν τους εργάτες και τους στρατιώτες της Γερμανίας σε επαναστατική δράση. Στην Γερμανία η αστική τάξη, δηλαδή οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων, σχετικά με την εξουσία είχαν έρθει σε συμβιβασμό με τους Γιούνκερ, δηλαδή τους μεγάλους γαιοκτήμονες και μοιράζονταν την εξουσία μαζί τους.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Όξυνση των Κοινωνικών Αντιθέσεων και το Ξέσπασμα</span></b><br />
<br />
Το τέλος του πολέμου βρίσκει τη Γερμανία σε κατάσταση όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων. Δύο εκατομμύρια Γερμανοί είχαν σκοτωθεί στα πεδία των μαχών και μαζί με τους τραυματίες και τους αιχμαλώτους οι απώλειες έφταναν τα 7,5 εκατομμύρια. Η βιομηχανία ήταν κατεστραμμένη, υπήρχε πτώση της αγροτικής παραγωγής, έλλειψη τροφίμων. Ταυτόχρονα, οι αρρώστιες επιδείνωναν την κατάσταση των λαϊκών μαζών μαζί με την πείνα. Το μεροκάματο, που δεν έφτανε για τη ζωή των εργατικών οικογενειών, σε συνδυασμό με το ελάχιστο βοήθημα στις οικογένειες των στρατιωτών, ανέδειχνε την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων αφού την ίδια στιγμή οι μεγάλοι γαιοκτήμονες και οι βιομήχανοι, έμποροι και τραπεζίτες συσσώρευαν τεράστια κέρδη από τον πόλεμο.<br />
<br />
Έτσι, στα 1918 ξέσπασαν μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις. Συμμετείχαν πάνω από 2,5 εκατομμύρια εργάτες. Στην ιστορία της Γερμανίας ήταν άγνωστη μια τόσο μεγάλη έκταση του απεργιακού αγώνα. Αυτή η κατάσταση που μέρα με τη μέρα φούντωνε όλο και περισσότερο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο πόλεμος βάδιζε προς το τέλος του, με τη Γερμανία ηττημένη, έκαναν τον Λένιν να γράψει τον Οκτώβρη του 1918: «Η Γερμανική αστική τάξη και η Γερμανική κυβέρνηση που συντρίφτηκαν στον πόλεμο και απειλούνται από ένα ισχυρό επαναστατικό κίνημα από τα μέσα, παραδέρνουν αναζητώντας σωτηρία».<br />
<br />
Η αφορμή για το ξέσπασμα επαναστατικών γεγονότων δόθηκε στις 28 του Οκτώβρη 1918 όταν η Γερμανική στρατιωτική διοίκηση διέταξε το στόλο να επιτεθεί στους Άγγλους, τη στιγμή που ο πόλεμος είχε χαθεί για τη Γερμανία, με κίνδυνο να καταστραφεί ο στόλος και κυρίως να χαθούν 80.000 ναύτες, παιδιά του λαού χωρίς λόγο. Έτσι τα πληρώματα των πλοίων αρνήθηκαν να πολεμήσουν ενώ μια αντιπροσωπεία τους πήγε στην ανώτατη διοίκηση και δήλωσε πως ο στόλος ήταν έτοιμος να αμυνθεί σε ενδεχόμενη επίθεση του εχθρού, αλλά όχι και να προχωρήσει στην άσκοπη καταστροφή του. Η διοίκηση απάντησε με διώξεις των ναυτών.<br />
<br />
Κι όταν αυτοί αντέδρασαν με διαδήλωση διαμαρτυρίας στο Κίελο στις 3 του Νοέμβρη, μια ομάδα αξιωματικών άνοιξε πυρ κατά των διαδηλωτών σκοτώνοντας 8 και τραυματίζοντας βαριά 29 ναύτες. Την επομένη στάλθηκαν στο Κίελο μονάδες πεζικού για να πνίξουν την ανυπακοή των ναυτών. Όμως, πέρασαν με το μέρος των εξεγερμένων ναυτών, ενώ συνενώθηκαν μαζί τους και οι εργάτες. Έτσι, στις 4 του Νοέμβρη του 1918 σχηματίστηκε στο Κίελο το Σοβιέτ των εργατών και το Σοβιέτ των στρατιωτών. Σοβιέτ σχηματίστηκαν, επίσης, στα πλοία στα οποία την επόμενη μέρα υψώθηκαν κόκκινες σημαίες. Η επαναστατική φλόγα που άναψε στο Κίελο διαδόθηκε σ' όλη τη Γερμανία.<br />
<br />
Σε πολλές πόλεις γίνονται λαϊκές κινητοποιήσεις και δημιουργούνται Σοβιέτ, όργανα του επαναστατικού αγώνα και της νέας εξουσίας που μόλις ξεπροβάλλει. Στη Βαυαρία, στη Σαξονία, στη Βιρτεμβέργη και αλλού ένας μετά τον άλλον εκθρονίζονται οι τοπικοί άρχοντες του στέμματος. Η Γερμανία εκείνη την εποχή είχε Αυτοκράτορα. Στις 9 του Νοέμβρη 1918, εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί εργάτες με κόκκινες σημαίες κινήθηκαν προς το κέντρο του Βερολίνου, διεκδικώντας τερματισμό του πολέμου, να φύγει η μοναρχία, ψωμί, ανθρώπινη ζωή. Δίπλα στους εργάτες βάδιζαν σε μακριές σειρές οι γυναίκες, που ζητούσαν ειρήνη για τους άνδρες τους, τους πατεράδες, τα παιδιά τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-vb1Fql5sk0U/WTDvivCiKHI/AAAAAAAAqU0/vyVV5rah0Hg5nQC7hdg5qjqh1U7Jyb7HgCLcB/s1600/bs-ah-19-DW-Kultur-Berlin-jpg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1001" data-original-width="1024" height="390" src="https://2.bp.blogspot.com/-vb1Fql5sk0U/WTDvivCiKHI/AAAAAAAAqU0/vyVV5rah0Hg5nQC7hdg5qjqh1U7Jyb7HgCLcB/s400/bs-ah-19-DW-Kultur-Berlin-jpg.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η διαδήλωση, με την καθοδήγηση της ομάδας «Σπάρτακος» (κομμουνιστική φράξια στο Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας που προήλθε από διάσπαση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος), πλημμύρισε όλους τους κεντρικούς δρόμους της πόλης και κινήθηκε προς τους στρατώνες. Οι στρατιώτες συναδελφώθηκαν με τους εργάτες. Χωρίς αντίσταση καταλήφθηκαν το παλάτι, η διοίκηση Χωροφυλακής και τα περισσότερα κυβερνητικά κτίρια. Κατά το μεσημέρι το Βερολίνο, η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορικής Γερμανίας, βρισκόταν στα χέρια των επαναστατών. Προηγουμένως, όμως, γύρω στις 11 π.μ., ο πρωθυπουργός του Ράιχ, πρίγκιπας Μαξ φον Μπάντεν, ανήγγειλε την παραίτηση από το θρόνο του τελευταίου Αυτοκράτορα των Χοεντζόλερν, του κάιζερ Γουλιέλμου II, υπέρ του διαδόχου του.<br />
<br />
Ταυτόχρονα, διεξήγαγε διαπραγματεύσεις με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας για το διορισμό του Έμπερτ, ηγέτη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, στη θέση του πρωθυπουργού. Στις 12 το μεσημέρι ο Έμπερτ ήταν ήδη επικεφαλής της κυβέρνησης, αφού προηγουμένως είχε διαβεβαιώσει τον πρίγκιπα Μαξ για τις προθέσεις του λέγοντας: «Μισώ την επανάσταση σαν την πανούκλα». Αργότερα στα απομνημονεύματά του ο πρίγκιπας Μαξ δικαιολόγησε ως εξής τις παραπάνω ενέργειές του: «Σκέφτηκα: Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η επανάσταση θα νικήσει. Δεν μπορούμε να την καταστείλουμε, ίσως, όμως, μπορούμε να την πνίξουμε».<br />
<br />
Ειδικά δε για το διορισμό του Έμπερτ στη θέση του πρωθυπουργού, ο πρίγκιπας Μαξ δε δίσταζε να δηλώσει: «Στην κατάσταση που δημιουργήθηκε, το μοναδικό πρόσωπο που είναι δυνατόν να γίνει καγκελάριος του Ράιχ είναι ο Έμπερτ. Αυτός θα μπορέσει να στρέψει την επαναστατική ενέργεια στα πλαίσια του νόμιμου εκλογικού αγώνα». Κάτω από την πίεση των επαναστατημένων λαϊκών δυνάμεων ο άλλος ηγέτης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, Φ. Σάιντεμαν, μιλώντας από ένα παράθυρο του Ράιχσταγκ σε μια τεράστια λαϊκή διαδήλωση, ανακήρυξε την ελεύθερη λαϊκή δημοκρατία της Γερμανίας. Ήθελε να προλάβει το πέρασμα των μαζών με το μέρος των επαναστατικών δυνάμεων, να περιορίσει την επιρροή των ηγετών της ομάδας «Σπάρτακος».<br />
<br />
Κι είχε προβλέψει σωστά τις επερχόμενες εξελίξεις. Την ίδια μέρα από το μπαλκόνι των αυτοκρατορικών ανακτόρων, μιλώντας σε μια τεράστια συγκέντρωση από εργάτες και στρατιώτες, ο ηγέτης του «Σπάρτακου», Καρλ Λίμπκνεχτ, ανακήρυξε τη Γερμανία σε «Ελεύθερη Σοσιαλιστική Δημοκρατία» και κάλεσε την εργατική τάξη «να στρέψει όλες τις δυνάμεις της για να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση από εργάτες και στρατιώτες και να οργανωθεί μια τέτοια τάξη πραγμάτων στη χώρα που να μπορέσει το προλεταριάτο να εγκαθιδρύσει την ειρήνη, την ευτυχία και την ένωση του ελεύθερου Γερμανικού λαού με τους ταξικούς αδελφούς του όλου του κόσμου». Η κυβέρνηση πλέον έπρεπε να δράσει για την καταστολή της επανάστασης.</div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΙΤΙΕΣ </b></span><br />
<br />
Ο Βίνκλερ υποστηρίζει ότι ο Χίντεμπουργκ δεν ήταν υποχρεωμένος να διορίσει τον Χίτλερ καγκελάριο. Παρασύρθηκε από τους συμβούλους του και έκανε τον λανθασμένο υπολογισμό ότι ο κίνδυνος μιας δικτατορίας απομακρύνθηκε, αφού έβαλε τον Χίτλερ επικεφαλής μιας κυβέρνησης συντηρητικής μεν, αλλά όπου οι ναζί ήταν μικρή μειοψηφία. Άλλωστε, στις εκλογές του Νοέμβρη 1932 είχαν χάσει 2,5 εκατομμύρια ψήφους και έμπαιναν σε κρίση. Ο Βίνκλερ δίνει δυο εξηγήσεις για την πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η πιο βαθιά ήταν ο «ασύμμετρος πολιτικός εκσυγχρονισμός της Γερμανίας», ότι δηλαδή το γενικό εκλογικό δικαίωμα που είχε παραχωρήσει ο Βίσμαρκ στον 19ο αιώνα δεν είχε συνοδευτεί από τον εκδημοκρατισμό των θεσμών.<br />
<br />
Η πιο άμεση αιτία ήταν το γεγονός ότι «η Βαϊμάρη είχε πέσει στην παγίδα της νομιμότητας που είχαν στήσει για τους εαυτούς τους οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες του Συντάγματος». Είναι εξηγήσεις και λάθος και επιφανειακές, γιατί αγνοούν τις ανάγκες και τις επιδιώξεις του Γερμανικού καπιταλισμού και της κυρίαρχης τάξης του. Για την κυρίαρχη τάξη οι ναζί ήταν το μέσο που θα τους εξασφάλιζε το ξερίζωμα των εργατικών οργανώσεων, το φίμωμα και τον κατακερματισμό της εργατικής τάξης. Το γεγονός ότι το Ναζιστικό κόμμα έμοιαζε να φθίνει στο τέλος του 1932 δεν έδινε περισσότερα περιθώρια επιλογής στον Χίντεμπουργκ και τους καπιταλιστές.<br />
<br />
Αντίθετα, τους ωθούσε να βιαστούν γιατί διαφορετικά μπορεί να έχαναν αυτό το «βαρύ ρόπαλο» ενάντια στην εργατική τάξη. Ο «ασύμμετρος πολιτικός εκσυγχρονισμός» ήταν ο τρόπος με τον οποίο γιγαντώθηκε ο Γερμανικός καπιταλισμός, όχι κάποια παράβλεψη της ιστορίας. Και οι «αρχιτέκτονες του Συντάγματος» έπεσαν θύματα της «νομιμότητας» που είχαν στηρίξει ενάντια στην επανάσταση.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Οργάνωση της Αντεπανάστασης</span></b><br />
<br />
Στις 15 του Νοέμβρη του 1918 μια ομάδα από μεγαλοβιομηχάνους, ανάμεσα σ' αυτούς και οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων Μπίρζιγκ, Στίνες και Σπρίγκερουμ, υπέγραψε με τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της Γερμανικής Γενικής Ένωσης των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων συμφωνία «έμπρακτης συνεργασίας». Ήταν μια από τις ενέργειες για να αντιμετωπίσουν την επαναστατική προοπτική. Η συμφωνία προέβλεπε πως όλες οι διαφορές ανάμεσα στους εργάτες και στους επιχειρηματίες θα λύνονταν μόνο με διαιτησία. Έτσι, πίσω από την πλάτη της εργατικής τάξης οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες των συνδικαλιστικών οργανώσεων συμφώνησαν με τους καπιταλιστές να σταματήσουν την ταξική πάλη ξεκινώντας ταξική συνεργασία.<br />
<br />
Με τη σειρά της, η κυβέρνηση Έμπερτ στην προσπάθειά της να εξαπατήσει τις μάζες με ψεύτικα συνθήματα,ίδρυσε μια «επιτροπή κοινωνικοποίησης» με επικεφαλής τον Καρλ Κάουτσκι. Μια τεράστια προπαγανδιστική καμπάνια σηκώθηκε γύρω από την επιτροπή αυτή που είχε σκοπό να δημιουργήσει μια φαινομενική εντύπωση πως τάχα η Γερμανία βαδίζει το δρόμο του σοσιαλισμού. Στόχος η συγκάλυψη της αντεπαναστατικής συμφωνία της σοσιαλδημοκρατίας με τους κεφαλαιοκράτες, τους Γιούνκερ και την ηγεσία του στρατού. Ο σοσιαλδημοκρατικός Τύπος υποστήριζε επίμονα πως η Γερμανία θα γίνει σοσιαλιστική χώρα, αλλά για να γίνει αυτό χρειάζονταν «γερά θεμέλια» που ακόμη δεν υπήρχαν.<br />
<br />
Στο μεταξύ, οι αντιδραστικοί αξιωματικοί σε συνεννόηση με τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και με χρήματα που τους έδινε η αστική τάξη, άρχισαν να συγκροτούν ένοπλα τμήματα. Έτσι οργανώθηκαν το σώμα στρατού Μέρκερ, τα αποσπάσματα Ρόσμπαχ, Λιτσόφ και Επ, η ταξιαρχία Έρχαρντ, η Βαλτική άμυνα, το Σώμα εθελοντών και άλλα. Στα Σώματα αυτά υπηρετούσαν χιλιάδες αξιωματικοί και υπαξιωματικοί, διάφοροι άνθρωποι που μέσα στα τέσσερα και πάνω χρόνια που κράτησε ο πόλεμος είχαν ξεκόψει από την παραγωγή, και ο πόλεμος τούς είχε γίνει επάγγελμα. Με τα ένοπλα αυτά τμήματα προετοιμαζόταν η συντριβή της επαναστατικής δράσης της εργατικής τάξης, των λαϊκών μαζών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-N4b1DVscMvs/WTDxlpBcIAI/AAAAAAAAqU8/Ks0ofDIPUwcglKn1ILRQdBozusHW71ziACLcB/s1600/Rosa-luxemburg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="663" data-original-width="1600" height="165" src="https://2.bp.blogspot.com/-N4b1DVscMvs/WTDxlpBcIAI/AAAAAAAAqU8/Ks0ofDIPUwcglKn1ILRQdBozusHW71ziACLcB/s400/Rosa-luxemburg.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στις 6 του Δεκέμβρη του 1918 μια αντεπαναστατική ένοπλη ομάδα πυροβόλησε στο Βερολίνο εναντίον διαδήλωσης στρατιωτών του μετώπου και αδειούχων που ζητούσαν να συμπεριληφθούν οι αντιπρόσωποί τους στα Σοβιέτ των στρατιωτών. Σκοτώθηκαν 16 διαδηλωτές, ανάμεσα σ' αυτούς και το ηγετικό στέλεχος της «Ένωσης των κόκκινων στρατιωτών», Βίλι Μπούντιχ. Επίθεση έγινε και εναντίον των γραφείων της εφημερίδας των «Σπαρτακιστών», «Ρότε Φάνε». Η «Ένωση του Σπάρτακου» ήταν η κομμουνιστική φράξια η οποία δρούσε οργανωμένα μέσα στο «Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας». Το συγκεκριμένο κόμμα, μαζί με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας με την αντεπανάσταση, την οργάνωναν.<br />
<br />
Οργανωμένο αυτοτελές Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας δεν είχε ακόμη ιδρυθεί. Ηγέτες των «Σπαρτακιστών» ήταν ο Κ. Λίμπκνεχτ, η Ρ. Λούξεμπουργκ κ.ά. Οι αντεπαναστάτες μπήκαν στο μέγαρο της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ του Βερολίνου και έπιασαν τα μέλη της. Αλλά οι εργάτες απαντώντας στην πρόσκληση των «Σπαρτακιστών», απελευθέρωσαν τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής. Στις 7 και στις 8 του Δεκέμβρη οι εργάτες του Βερολίνου οργάνωσαν μαζικές διαδηλώσεις με τα συνθήματα: «Κάτω η κυβέρνηση Εμπερτ - Σάιντεμαν», «Να αφοπλιστούν αμέσως οι αξιωματικοί», «Να συγκροτηθούν αμέσως ένοπλα σώματα εργατών και Κόκκινης Φρουράς», «Ζήτω η Διεθνής».<br />
<br />
Στη διαδήλωση στις 8 του Δεκέμβρη πήραν μέρος 150.000 άτομα, ανάμεσά τους και πολλοί ένοπλοι. Οι αντεπαναστάτες αναγκάστηκαν προσωρινά να υποχωρήσουν. Τα Σοβιέτ που ιδρύθηκαν στην πορεία της επανάστασης του Νοέμβρη δημιουργήθηκαν από τη Γερμανική εργατική τάξη και υποστηρίζονταν από τις λαϊκές μάζες. Γι' αυτό οι σοσιαλδημοκράτες μην τολμώντας να εναντιωθούν στα Σοβιέτ ανοιχτά αποφάσισαν να τα αποσυνθέσουν από τα μέσα, να τα χρησιμοποιήσουν για τους αντεπαναστατικούς σκοπούς.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Εξέγερση των ''Σπαρτακιστών'' στη Γερμανία του 1919</span></b><br />
<br />
Το όνομα «Σπαρτακιστές», προέρχεται από την οργάνωση που ίδρυσαν οι Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζα Λούξεμπουργκ και που διέσπασε το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίας (SPD), λόγω διαφωνιών στη στάση του κατά τη διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι «Σπαρτακιστές» και το Κομμουνιστικό κόμμα της Γερμανίας (KPD), είναι στην πραγματικότητα το ίδιο και το αυτό. Ο όρος «Εξέγερση των Σπαρτακιστών», ή «Εξέγερση του Ιανουαρίου», αναφέρεται στη γενική απεργία και στις ένοπλες συγκρούσεις που πυροδοτήθηκαν εξ αυτής, στη Γερμανία, από τις 5 έως τις 15 Ιανουαρίου του 1919. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η καταστολή της εξεγέρσεως, σηματοδότησε τον τερματισμό της «Γερμανικής Επαναστάσεως», δηλαδή της πολιτικά υποκινούμενης εμφύλιας συρράξεως που ακολούθησε το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και κατέληξε στην αντικατάσταση της Αυτοκρατορικής Γερμανικής κυβερνήσεως από την αποκαλούμενη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης». Παρότι η οργάνωσή της «χρεώνεται» συχνά στους «Σπαρτακιστές», η εξέγερση ξεκίνησε χωρίς κάποια εμφανή οργάνωση ή υποκίνηση: Εργάτες, χωρίς αναγνωρισμένη ηγεσία, κατέλαβαν τα γραφεία μίας μικρής εφημερίδος στο Βερολίνο και έστησαν οδοφράγματα στους δρόμους γύρω από αυτά. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σύντομα και άλλοι εργάτες ενώθηκαν μαζί τους, αποκλείοντας όλο και περισσότερους δρόμους γύρω από το οικοδομικό τετράγωνο. Σε έναν από αυτούς τους δρόμους, εδρεύαν τα γραφεία του δημοσιογραφικού οργάνου «Εμπρός» του μετέχοντος στην κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας (SPD) που είχε επανειλημμένα επιτεθεί στους «Σπαρτακιστές». Τα γραφεία κατελήφθησαν επίσης από τους εξεγερμένους εργάτες. Οι ηγεσίες των κομμάτων USPD (ανεξάρτητοι σοσιαλδημοκράτες, διάσπασμένοι κι αυτοί από το SPD) και του KPD (κομμουνιστικό κόμμα της Γερμανίας), αποφάσισαν να υποστηρίξουν την εξέγερση και οργάνωσαν </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γενική Απεργία στις 7 Ιανουαρίου, που επέτυχε τη συμμετοχή μισού εκατομμυρίου εργαζομένων. Το πλήθος των απεργών συγκεντρώθηκε στο κέντρο του Βερολίνου το επόμενο σαββατοκύριακο και προέβη σε καταλήψεις δημοσίων κτιρίων. Όμως στις επόμενες δύο ημέρες, η ηγεσία της γενικευμένης πλέον εξεγέρσεως, η αυτοαποκαλούμενη «Επαναστατική Επιτροπή», στάθηκε αδύνατον να συμφωνήσει για τον τρόπο της κλιμακώσεώς της. Ακόμη και εντός του συνήθως συντεταγμένου Κομμουνιστικού Κόμματος, υπήρξαν σοβαρές διαφωνίες. Ο Καρλ Λίμπκνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ, αντίθετοι αρχικά στη χρονική στιγμή για την πυροδότηση μιας κομμουνιστικής επαναστάσεως, υποστήριξαν τώρα τη βίαια ανατροπή της κυβερνήσεως. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Φοβούμενοι την απώλεια του ελέγχου επάνω στις επαναστατημένες μάζες των εργατών που αδημονούσαν, προετοιμαζόταν για αυτοοργάνωση και εξοπλιζόταν ανεξάρτητα από καθοδηγητές και κομματικές οργανώσεις. Άλλοι κομμουνιστές ηγέτες, προσπάθησαν να προσεταιρισθούν ένοπλες οργανώσεις που εδρεύαν στο Βερολίνο και ειδικότερα παραστρατιωτικές μονάδες, πιστές στο «Συμβούλιο των Αντιπροσώπων του Λαού», όνομα που εδόθη στην «κυβέρνηση» της «Επαναστάσεως του Νοεμβρίου» και της οποίας ηγείτο ο Φρίντιχ Έμπερτ, ο πρώτος πρόεδρος της Γερμανίας. Η απόπειρα απέτυχε, είτε επειδή οι στρατιώτες απεδείχθησαν πιστοί στο Συμβούλιο, είτε επειδή είχαν αποφασίσει να λιποτακτήσουν ώστε να αποφύγουν στη συμμετοχή τους στη εμφύλια σφαγή.<br />
<br />
Στις 8 Ιανουαρίου, το Κομμουνιστικό Κόμμα εγκατέλειψε την επαναστατική επιτροπή, με πρόφαση την πρόσκληση από τους ανεξάρτητους σοσιαλδημοκράτες προς τον πρόεδρο Φρίντριχ Έμπερτ για διαβουλεύσεις. Την ίδια ημέρα, οι εξεγερμένοι εργάτες βρήκαν μία προκήρυξη, τυπωμένη από τους σοσιαλδημοκράτες του SPD με τον τίτλο «Η ώρα της εκδίκησης πλησιάζει». Το κείμενο της προκηρύξεως, αφορούσε στα Freikorps, τις αντιδημοκρατικές παραστρατιωτικές οργανώσεις που έδρασαν εναντίον της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης» που είχε προκύψει από την επανάσταση του Νοεμβρίου. Το SPD, κύριος κορμός της κυβερνήσεως πλέον, είχε προσλάβει τα Freikorps σαν ένα είδος αστυνομίας και τα προόριζε για την καταστολή της «Εξεγέρσεως των Σπαρτακιστών».<br />
<br />
Ο πρόεδρος Έμπερτ είχε διατάξει τον υπουργό αμύνης Γκούσταβ Νόσκε, μέλος επίσης του SPD να προβεί σε ένοπλη καταστολή της εξεγέρσεως στις 6 Ιανουαρίου, με αποτέλεσμα τη διακοπή των συνομιλιών της «Επαναστατικής Επιτροπής» με το SPD. Απαντώντας, η ηγεσία των «Σπαρτακιστών» έδωσε εντολή στα μέλη της οργανώσεως να εμπλακούν σε ένοπλο αγώνα, κάνοντας χρήση των όπλων που είχαν απομείνει στα χέρια των πολιτών από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι συγκρούσεις που ακολούθησαν στο Βερολίνο κράτησαν περίπου μία εβδομάδα και είχαν σαν αποτέλεσμα το θάνατο 100 περίπου εργατών και δεκαεπτά παραστρατιωτικών των Freikorps. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-_cPikjcYld8/WTOJY1eI2bI/AAAAAAAAqVQ/clr1RO_Mqig1GNs0yWlBLcRRQns5w8aawCLcB/s1600/3g11257u-1113.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="830" data-original-width="600" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-_cPikjcYld8/WTOJY1eI2bI/AAAAAAAAqVQ/clr1RO_Mqig1GNs0yWlBLcRRQns5w8aawCLcB/s320/3g11257u-1113.jpg" width="231" /></a><a href="https://3.bp.blogspot.com/-vBLf2hxXWSg/WTOJdCVzgbI/AAAAAAAAqVU/ru1H4PgKJ4oQXd2Rq7y4QoQeVIbuvdaQwCLcB/s1600/3g11259u-1115.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="875" data-original-width="600" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-vBLf2hxXWSg/WTOJdCVzgbI/AAAAAAAAqVU/ru1H4PgKJ4oQXd2Rq7y4QoQeVIbuvdaQwCLcB/s320/3g11259u-1115.jpg" width="219" /></a></div>
<br /></div>
<div>
Οι ηγέτες των «Σπαρτακιστών», Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζα Λούξεμπουργκ, αιχμαλωτίσθηκαν και δολοφονήθηκαν από τους παραστρατιωτικούς συνεργάτες της κυβερνήσεως. Αυτό που ακολούθησε στη Γερμανία είναι γνωστό. Επίσης, είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις εμφύλιες συγκρούσεις που προκάλεσαν οι αριστεροί Γερμανοί ηγέτες και εκμεταλεύθηκαν οι άριστα οργανωμένοι Ναζί, καταφανώς υποστηριζόμενοι από το εξωτερικό και συγκεκριμένα από τους μελλοντικούς αντιπάλους της Γερμανίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Σοσιαλδημοκράτες Εδραιώνουν τη Δικτατορία της Αστικής Τάξης</span></b><br />
<br />
Τις μέρες αυτές τα μέλη της κυβέρνησης συσκέπτονταν συνεχώς με εκπροσώπους της ηγεσίας του στρατού. Σε μια από τις συσκέψεις αυτές ο Γκούσταβ Νόσκε (Gustav Noske) υπουργός Άμυνας της Κυβέρνησης των Σοσιαλδημοκρατών, ζήτησε να παρθούν γενναίες αποφάσεις. Κάποιος του φώναξε: «Καταπιαστείτε λοιπόν μ' αυτό το ζήτημα!». Και ο Νόσκε απάντησε: «Τι να γίνει! Κάποιος ασφαλώς πρέπει να γίνει το αιμοβόρο σκυλί. Εγώ δε φοβάμαι τις ευθύνες». Το παρατσούκλι «αιμοβόρο σκυλί» χαρακτήρισε για πάντα τον Νόσκε σαν δήμιο της Γερμανικής επανάστασης.<br />
<br />
Στις 11 του Γενάρη η κυβέρνηση είχε συγκεντρώσει στρατό και άρχισε να εφαρμόζει σκληρά μέτρα. Εναντίον των εργατών και των στρατιωτών που αμύνονταν στο μέγαρο της διεύθυνσης της αστυνομίας και στα γραφεία της εφημερίδας «Φόρβερτς» χρησιμοποιήθηκαν τουφέκια και πυροβολικό. Οι αιχμάλωτοι δέρνονταν άγρια και πολλοί τουφεκίζονταν επιτόπου. Οι κομμουνιστές κηρύχτηκαν εκτός νόμου. Οι κύριες δυνάμεις των ένοπλων τμημάτων των «εθελοντών» -η λευκή φρουρά του Νόσκε- εισέβαλαν στις εργατικές συνοικίες. Στις 13 του Γενάρη η ηγεσία των ανεξάρτητων κήρυξε τη λήξη της απεργίας. Με απόφαση της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος ο Καρλ Λίμπκνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ περνάνε στην παρανομία.<br />
<br />
Εξακολουθούν όμως να διευθύνουν την εφημερίδα του κόμματος «Ρότε Φάνε». Η Ρ. Λούξεμπουργκ γράφει το άρθρο «Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο», όπου αποκαλύπτει για ποιους λόγους νικήθηκε το προλεταριάτο του Βερολίνου. Τα χωριά, που έδιναν ένα μεγάλο ποσοστό από τη μάζα των στρατιωτών, γράφει η Λούξεμπουργκ, η επανάσταση δεν τα έθιξε σχεδόν καθόλου. Η πολιτική ανωριμότητα της μάζας των στρατιωτών επέτρεπε στους αξιωματικούς να τους χρησιμοποιούν για αντεπαναστατικούς σκοπούς. Πολλά επαναστατικά κέντρα στις επαρχίες, π.χ. στην περιοχή του Ρήνου, στις παραθαλάσσιες πόλεις, στο Μπρούνσβικ, στη Σαξονία, στη Βιρτεμβέργη, ήταν απόλυτα με το μέρος του προλεταριάτου του Βερολίνου.<br />
<br />
Αλλά τους έλειπε η ενιαία καθοδήγηση για ενότητα δράσης που θα έδινε ασύγκριτα πιο μεγάλο αποτέλεσμα και δύναμη κρούσης στις εξεγέρσεις των Βερολινέζων εργατών. Ο Κ. Λίμπκνεχτ στο άρθρο του «Παραβλέποντας το καθετί», που γράφτηκε στις 14 του Γενάρη, τόνιζε: «Ναι, οι επαναστάτες εργάτες του Βερολίνου συντρίφθηκαν και οι Έμπερτ - Σάιντεμαν - Νόσκε νίκησαν. Αλλά υπάρχουν ήττες που ισοδυναμούν με νίκες, και υπάρχουν νίκες που είναι πιο μοιραίες από τις ήττες. Οι νικημένοι σήμερα εργάτες θα γίνουν αύριο νικητές γιατί η ήττα έγινε γι' αυτούς μάθημα». Οι αντεπαναστάτες κατόρθωσαν να ανακαλύψουν το διαμέρισμα όπου κρύβονταν ο Καρλ Λίμπκνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργκ.<br />
<br />
Στις 15 του Γενάρη το βράδυ τους έπιασαν και τους πήγαν στο επιτελείο της μεραρχίας ιππικού της φρουράς. Και οι δύο αυτοί θαυμάσιοι επαναστάτες δολοφονήθηκαν από αξιωματικούς. Οι δολοφόνοι έστειλαν το σώμα του Κ. Λίμπκνεχτ στο νεκροτομείο σαν «πτώμα αγνώστου ανδρός», ενώ το σώμα της Ρ. Λούξεμπουργκ το πέταξαν σε ένα κανάλι όπου βρέθηκε μόλις στις 31 του Μάη του 1919. Σε ολόκληρη τη Γερμανία ξεσηκώθηκε κύμα διαμαρτυρίας για τη δολοφονία των δύο αυτών επιφανών κομμουνιστών ηγετών της Γερμανικής εργατικής τάξης. Οι κηδείες του Καρλ Λίμπκνεχτ (25 του Γενάρη 1919) και της Ρόζας Λούξεμπουργκ (13 του Ιούνη 1919) μετατράπηκαν σε διαδηλώσεις, όπου πήραν μέρος χιλιάδες εργαζόμενοι.<br />
<br />
Η Γερμανική αστική τάξη αφού συνέτριψε την επαναστατική εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης, πέτυχε το σκοπό της. Εξασφάλισε τη νίκη στις εκλογές για Εθνοσυνέλευση. Οι εκλογές έγιναν σε συνθήκες άγριας τρομοκρατίας. Ψήφισαν 30 εκατ. εκλογείς. Οι σοσιαλδημοκράτες πήραν 11,5 εκατ. ψήφους και 165 έδρες και οι ανεξάρτητοι 2,3 εκατ. ψήφους και 22 έδρες. Συνολικά τα δύο αυτά κόμματα συγκέντρωσαν το 45,5% των εδρών. Το υπόλοιπο 54,5% των εδρών το πήραν τα αστικά κόμματα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν πήρε μέρος στις εκλογές. Ήταν ήδη εκτός νόμου. Η Εθνική (Συντακτική) Συνέλευση άρχισε τις εργασίες της στις 6 του Φλεβάρη στη μικρή πόλη της Θουριγγίας Βαϊμάρη.<br />
<br />
Τη μέρα που άρχισαν οι εργασίες της Συνέλευσης, το Κεντρικό Συμβούλιο των Σοβιέτ των εργατών και των στρατιωτών αποφάσισε να της παραδώσει την εξουσία που την είχε πάρει από το Παγγερμανικό Συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών. Έτσι εκπλήρωσε την αποστολή που του ανέθεσαν οι σοσιαλδημοκράτες, να εδραιώσει την αστική εξουσία. Και αφού η αποστολή του έληξε, οδηγήθηκε στην αυτοδιάλυση. Στις 11 του Φλεβάρη η Εθνοσυνέλευση εξέλεξε τον Έμπερτ Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στις 13 του Φλεβάρη ο Σάιντεμαν σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού σοσιαλδημοκρατών με τα αστικά κόμματα. Έτσι η σοσιαλδημοκρατία έπαιξε καλά το ρόλο της ως σωτήρας του καπιταλισμού από την επανάσταση.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σύλληψη και Δολοφονία των Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ</span></b><br />
<br />
Αργά το απόγευμα της 15ης Ιανουαρίου 1919 κι ενώ είχε κυκλοφορήσει από το πρωί το τελευταίο της άρθρο, η Ρόζα και ο Καρλ, που κρύβονταν σε άλλο σπίτι κάθε μέρα, συνελήφθησαν μαζί με τον Πικ, στο τελευταίο τους καταφύγιο στη Βίλμερσντορφ, προάστιο στα δυτικά του Βερολίνου, στον αριθ. 53 της οδού Μανχάιμ, στο σπίτι μιας εύπορης εβραϊκής οικογένειας, από μια περίπολο της πολιτοφυλακής, με επικεφαλής τον υπολοχαγό Λίντερ και τον ξενοδόχο Μέριγκ, μέλος του συμβουλίου των πολιτών της Βίλμερσντορφ, κάθε μέλος της οποίας πολιτοφυλακής, πήρε στη συνέχεια 15 μάρκα από την Αντιμπολσεβίκικη Λίγκα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο Καρλ και η Ρόζα διαμαρτυρηθήκανε και δείξανε ψεύτικες ταυτότητες, αλλά ένας χαφιές, που είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του Λίμπκνεχτ, αποκάλυψε ποιοι πραγματικά ήταν. Ο Καρλ οδηγήθηκε πρώτα στο γενικό επιτελείο του συμβουλίου των πολιτών και κατόπιν στο ξενοδοχείο Έντεν. Αμέσως κατόπιν η Ρόζα και ο Πικ φτάσανε επίσης εκεί με ισχυρή στρατιωτική συνοδεία. Τους μετέφεραν σε χωριστά αυτοκίνητα στο ξενοδοχείο Έντεν, στο οποίο ήταν εγκαταστημένο το Αρχηγείο της Μεραρχίας Έφιππης Φρουράς Πυροβολικού, από τις βασικότερες δυνάμεις που είχαν χρησιμοποιηθεί για την αιματηρή συντριβή της Εξέγερσης του Ιανουαρίου. Όταν ο Λίμπκνεχτ έφτασε στο ξενοδοχείο δέχτηκε χτυπήματα, με υποκόπανο όπλου, στο κεφάλι, ενώ η Λούξεμπουργκ και ο Πικ έγιναν δεχτοί με ουρλιαχτά και βρισιές.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-aAbNrbWDCR4/WTOK6hd8VKI/AAAAAAAAqVc/y4q_Xz0IwtYRBqzIkfigzdm_JkB8Kz1fgCLcB/s1600/%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BB%2B%2526%2B%25CE%25A1%25CE%25BF%25CE%25B6%25CE%25B1-%25CE%259B%25CE%25B9%25CE%25B8%25CE%25BF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AF%25CE%25B1%2B%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%2B%25CF%2584%25CE%25BF%2B%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25BA%25CF%2581%25CF%258C%2B%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BB%2B%25CE%259B%25CE%25AF%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25BA%25CE%25BD%25CE%25B5%25CF%2587%25CF%2584.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="809" data-original-width="1070" height="301" src="https://1.bp.blogspot.com/-aAbNrbWDCR4/WTOK6hd8VKI/AAAAAAAAqVc/y4q_Xz0IwtYRBqzIkfigzdm_JkB8Kz1fgCLcB/s400/%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BB%2B%2526%2B%25CE%25A1%25CE%25BF%25CE%25B6%25CE%25B1-%25CE%259B%25CE%25B9%25CE%25B8%25CE%25BF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AF%25CE%25B1%2B%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%2B%25CF%2584%25CE%25BF%2B%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25BA%25CF%2581%25CF%258C%2B%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BB%2B%25CE%259B%25CE%25AF%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25BA%25CE%25BD%25CE%25B5%25CF%2587%25CF%2584.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Πάουλ Φρέλιχ, στο βιβλίο του «Ρόζα Λούξεμπουργκ», γράφει:<br />
<br />
«Ενώ ο Πικ φρουρούνταν σε μια γωνιά του διαδρόμου, η Ρόζα και ο Καρλ σύρθηκαν μπροστά στο λοχαγό Παμπστ για να υποστούν μιαν "Ανάκριση". Λίγο κατόπιν πήραν τον Καρλ. Βγαίνοντας από το κτίριο ένας ναύτης τον έριξε κάτω με χτυπήματα υποκόπανου. Κατόπιν τον ρίξανε σε ένα αυτοκίνητο μέσα στο οποίο ανέβηκαν ο υπολοχαγός Χορστ φον Πφλουγκ-Χάρτουνγκ, ο λοχαγός Χάιντς φον Πφλουγκ-Χάρτουνγκ, οι υπολοχαγοί Λίτμαν φον Ρίτεγκεν, Στρίγγε και Σουλτζ και ο ιππέας Φρίντριχ. Στο Νόιερ Σέε μέσα στο Τιέργκαρντεν βγάλανε από το αυτοκίνητο μισολιπόθυμο τον Λίμπκνεχτ, τον τράβηξαν μερικά βήματα και τον δολοφόνησαν. Το πτώμα του το παρέδωσαν κατόπιν σε ένα σταθμό πρώτων βοηθειών με τη δήλωση ότι πρόκειται για το πτώμα αγνώστου.<br />
<br />
Λίγο κατόπιν μετά τον Λίμπκνεχτ, η Ρόζα Λούξεμπουργκ σύρθηκε έξω από το ξενοδοχείο από τον υπολοχαγό Φόγκελ. Μπροστά στην πόρτα την περίμενε ο υπολοχαγός Ρούγκε, ένας πνευματικά έκφυλος, που είχε πάρει διαταγή από τους υπολοχαγούς Φόγκελ και Πφλουγκ-Χάρτουνγκ να χτυπήσει τη Ρόζα. Με δυο χτυπήματα του υποκόπανου έσπασε το κρανίο τη Ρόζας. Σχεδόν άπνους ρίχτηκε μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Μερικοί αξιωματικοί πηδήσανε στο όχημα. Ένας χτύπησε τη Ρόζα με τη λαβή του περιστρόφου του. Ο υπολοχαγός Φόγκελ την πυροβόλησε στο κεφάλι. Το πτώμα μεταφέρθηκε μέσω του Τιέργκαρντεν και από εκεί ρίχτηκε από ψηλά, από τη γέφυρα του Λιχτενστάιν στο κανάλι Λάνβεχρ.<br />
<br /></div>
<div>
Στη συγκλονιστική κηδεία του Λίμπκνεχτ και άλλων 31 δολοφονημένων Σπαρτακιστών έθαψαν δίπλα του, με το όνομα της Ρόζας, ένα άδειο φέρετρο. Το Μάη του 1919 το πτώμα ξεβράστηκε στην όχθη». Το Βερολίνο ξεσηκώθηκε και κήδεψε για δεύτερη φορά τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ανάμεσα στις δύο κηδείες είχε μεσολαβήσει η Εξέγερση του Μαρτίου, όταν οι σοσιαλδημοκράτες εργάτες είχαν κατεβεί σε ειρηνική γενική απεργία με οικονομικά, κυρίως, αιτήματα και η κυβέρνηση είχε απαντήσει με ένα λουτρό αίματος και τρομοκρατίας: 30 ναύτες της Ναυτικής Μεραρχίας, αυτοί που είχαν μείνει "ουδέτεροι" τον Ιανουάριο κι εξίσου "ουδέτεροι" παρέμεναν και το Μάρτιο, απήχθησαν ενώ περίμεναν στην ουρά για να πληρωθούν το μισθό τους και τουφεκίστηκαν κατευθείαν και χωρίς εξηγήσεις. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μαζί με τους 1.200 νεκρούς της Εξέγερσης του Μαρτίου, είχε ενταφιαστεί ουσιαστικά και η Νοεμβριανή Επανάσταση στο Βερολίνο».<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Συνθήκη των Βερσαλλιών</span></b><br />
<br />
Στο μεταξύ στις 18 Ιανουαρίου του 1919, ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για την Συνθήκη Ειρήνης που θα τερμάτιζε και επίσημα τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ανάμεσα στους νικητές - συμμάχους, στην Αίθουσα Καθρεπτών του Ανακτόρου των Βερσαλλιών. Εβδομήντα αντιπρόσωποι από είκοσι έξι έθνη διαπραγματεύθηκαν τους όρους της Συνθήκης. Η Γερμανία, η Αυστρία, η Ουγγαρία και η Ρωσία αποκλείστηκαν από τις διαπραγματεύσεις. Αλλά τον πιο σημαντικό ρόλο για τη συγγραφή των όρων της συνθήκης είχαν οι τακτικές διαβουλεύσεις των «Δέκα Μεγάλων», που περιελάμβαναν τους επτά κύριους νικητές (ΗΠΑ, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Ρωσία, Ιταλία, Βέλγιο και Σερβία). </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αργότερα η Ρωσία και άλλες πέντε χώρες εγκατέλειψαν τις διαβουλεύσεις, οπότε έμειναν μόνο οι «Τέσσερις Μεγάλοι». Αφού αποχώρησε και η Ιταλία, οι τελικοί όροι καθορίστηκαν από τους «Τρεις Μεγάλους»: ΗΠΑ, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία. Στις 29 Απριλίου η Γερμανική αντιπροσωπεία υπό την ηγεσία του Υπουργού Εξωτερικών Κόμητος Ούλριχ φον Μπρόκντορφ-Ράντζαου (Ulrich Graf von Brockdorff-Rantzau) έμαθε, επιτέλους, τους όρους της ειρήνης. Αυτοί περιελάμβαναν την απώλεια εδαφών, την απώλεια όλων των αποικιών και τον περιορισμό των στρατιωτικών δυνάμεων της Γερμανίας. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Καθώς δεν επιτρεπόταν στη Γερμανική αντιπροσωπεία να λάβει μέρος στις διαπραγματεύσεις, η Γερμανική κυβέρνηση του Σάιντεμαν δημοσίευσε έγγραφη διαμαρτυρία για τους, κατά τη γνώμη της, άδικους όρους, και σύντομα αποχώρησε από τις διεργασίες του συνεδρίου. Στις 20 Ιουνίου, δημιουργήθηκε νέα κυβέρνηση υπό τον Καγκελάριο Γκούσταφ Μπάουερ (Gustav Bauer), αφού παραιτήθηκε ο Φίλιπ Σάιντεμαν. Η Γερμανία τελικά συμφώνησε με τους όρους με 237 ψήφους υπέρ και 138 κατά στις 23 Ιουνίου. Την 28η Ιουνίου 1919 υπογράφηκε μεταξύ των Δυνάμεων της Αντάντ και της Γερμανίας η περιβόητη Συνθήκη των Βερσαλλιών. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σύμφωνα με αυτή, η Γερμανία υποχρεώθηκε να πληρώσει αποζημιώσεις 269 δισεκατομμυρίων χρυσών μάρκων για τις καταστροφές που προκάλεσε στη διάρκεια του πολέμου, να μειώσει το στρατό της σε 100.000 άνδρες και το στόλο της σε δυναμικό 108.000 τόνων. Υποχρεώθηκε επίσης σε μεγάλες εδαφικές παραχωρήσεις: έχασε περίπου 75.000 τ.χλμ. του εδάφους της με πληθυσμό 7.000.000 κατ. (το μεγαλύτερο μέρος παραχωρήθηκε στην Πολωνία και στη Γαλλία) και όλες τις αποικίες της, από τις οποίες τη μερίδα του λέοντος (73% του εδάφους και 47% του πληθυσμού) πήρε η Αγγλία. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι υπόλοιποι όροι της συνθήκης αφορούσαν τη διεθνοποίηση των ποταμών της Γερμανίας, την αποστρατικοποίηση της περιοχής της Ρηνανίας για 15 χρόνια, τη δήμευση των κάθε είδους Γερμανικών αξιών στο εξωτερικό, την παράδοση του 90% του Γερμανικού εμπορικού στόλου στους. Συμμάχους σε αντάλλαγμα για τις ζημιές που προκλήθηκαν στα συμμαχικά εμπορικά πλοία στη διάρκεια του πολέμου, την ακύρωση της συμφωνίας του Μπρεστ - Λιτόφσκ (με την ΕΣΣΔ το 1918). Επιπλέον, η Γερμανία περιορίστηκε αυστηρά τόσο σε θέματα διεθνούς εμπορίου όσο και σε στρατιωτικές δυνάμεις και οργάνωση.<br />
<br />
Τα οικονομικά προβλήματα που προέκυψαν λόγω της αποπληρωμής και η Γερμανική οργή για τους όρους της Συνθήκης αναφέρονται συχνά ως δύο από τους πλέον αποφασιστικούς λόγους που οδήγησαν στην κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, την άνοδο του Χίτλερ και, τελικά, την έκρηξη του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου. Η άποψη αυτή υποστηρίχθηκε από πολλούς ιστορικούς καθώς και από διανοούμενους διεθνούς φήμης όπως ο Τζων Κέυνς και ο Μπέρτραντ Ράσελ. Το άρθρο 231 της Συνθήκης (το επονομαζόμενο «άρθρο της πολεμικής ενοχής») όριζε ότι η Γερμανία ήταν αποκλειστικά υπεύθυνη για όλες τις «απώλειες και ζημίες» που είχαν υποστεί οι Σύμμαχοι στη διάρκεια του πολέμου και έθετε τη βάση των αποζημιώσεων. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τον Ιανουάριο του 1921 το συνολικό ποσό που αποφασίστηκε από τη Διασυμμαχική Επιτροπή Αποζημιώσεων ορίστηκε στα 269 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα (δηλαδή περίπου 96.000 τόνους χρυσού). Η Γερμανία θα έπρεπε να πληρώνει μέχρι το 1984. Πολλοί οικονομολόγοι έκριναν το ποσό υπερβολικό. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, το ποσό περιορίστηκε στα 132 δισεκατομμύρια μάρκα, που παρέμενε αστρονομικό σύμφωνα με τους περισσότερους Γερμανούς παρατηρητές, τόσο λόγω του ύψους του ποσού όσο και γιατί η Γερμανία θα έπρεπε να πληρώνει μέχρι το 1984. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-tnipJIr6dnc/WTOXbiBYB4I/AAAAAAAAqVo/HhZsN5cBQfQmdoFxfij1EpfqHSIp8YiEwCLcB/s1600/1889268_orig.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="977" height="261" src="https://1.bp.blogspot.com/-tnipJIr6dnc/WTOXbiBYB4I/AAAAAAAAqVo/HhZsN5cBQfQmdoFxfij1EpfqHSIp8YiEwCLcB/s400/1889268_orig.png.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το 1921 ο Καρλ Μέλχιορ (Κarl Melchior) πρώην στρατιωτικός και Γερμανός επενδυτής της "M. M. Warburg & Co", που ήταν μέλος της Γερμανικής αντιπροσωπείας, θεώρησε σκόπιμο να αποδεχτεί η Γερμανία το βάρος αστρονομικών αποζημιώσεων. Όπως είπε: «Μπορούμε να τα καταφέρουμε τα δύο-τρία πρώτα χρόνια με δάνεια από το εξωτερικό. Μετά από αυτό το διάστημα, τα ξένα κράτη θα έχουν συνειδητοποιήσει ότι αυτές οι αποζημιώσεις μπορούν να πληρωθούν μόνο με τεράστιες γερμανικές εξαγωγές και ότι αυτές οι εξαγωγές θα καταστρέψουν το εμπόριο στην Αγγλία και την Αμερική, οπότε οι ίδιοι οι πιστωτές θα πιέσουν για μετατροπή των όρων».<br />
<br />
Εκ πρώτης όψεως, η πληρωμή των αποζημιώσεων αυτών μοιάζει αδύνατη. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που υποστηρίξαν το αντίθετο, όπως πχ. ο Γουίλιαμ Κέιλορ (William R. Keylor), στο "Versailles and International Diplomacy", «η αύξηση της φορολογίας και ο περιορισμός της κατανάλωσης στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης θα μπορούσε να δημιουργήσει το απαραίτητο πλεόνασμα εξαγωγών για τη δημιουργία ξένου συναλλάγματος και την πληρωμή των αποζημιώσεων». Όμως προφανώς, μια τέτοια πολιτική σκληρής λιτότητας-δεδομένων των δραματικών οικονομικοκοινωνικών συνθηκών που κυριαρχούσαν ήδη στην Γερμανία, θα επέτεινε και την δυσχερή πολιτική κατάσταση στην οποία βρισκόταν η νεότευκτη δημοκρατία. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η Αστική τάξη της Χώρας και η Πολιτική εξουσία των Σοσιαλδημοκρατών στρέφεται προς τα αμερικανικά εμπορικά δάνεια τόσο για να μπορεί να πληρώνει τις πολεμικές αποζημιώσεις, όσο και για να αποκαταστήσει την διαλυμένη βιομηχανική παραγωγή και την οικονομική ζωή της Χώρας. Ταυτόχρονα ο Πληθωρισμός καλπάζει πράγμα που βοηθάει τις μεγάλες βιομηχανίες και τις επιχειρήσεις που είναι στραμμένες προς τις εξαγωγές. Αντίθετα η μικρομεσαία τάξη στενάζει κάτω από το βάρος της νέας οικονομικής πραγματικότητας. Αυτή η τάξη των νεόφτωχων είναι που θα αποτελέσει και τον κύριο πυρήνα της ανόδου της ακροδεξιάς και του Ναζισμού. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και μαζί της θα παρασύρει και την εργατική τάξη που έχει μείνει ακέφαλη. Η επαναστατική αριστερά πάνω στην οποία το Γερμανικό Προλεταριάτο εναπόθεσε τις ελπίδες του τους προηγούμενους μήνες, έχει ηττηθεί και βρίσκεται στην παρανομία. Αρχικά τουλάχιστον, η πολιτική κατάσταση στην «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» φαίνεται να ομαλοποιείται. Στις 31 Ιουλίου του 1919 ψηφίζεται το περιλάλητο «Σύνταγμα της Βαϊμάρης», το πρώτο δημοκρατικό σύνταγμα της Γερμανίας. Κάτω όμως από την επιφανειακή ομαλότητα ένα ύπουλο σαράκι ροκάνιζε την νεότευκτη Δημοκρατία. Οι ίδιες δυνάμεις που είχαν χρησιμοποιηθεί από την Εξουσία, για να σαρώσουν την Εργατική Επανάσταση ήταν τώρα αυτές που θα την απειλούσαν.<br />
<br /></div>
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Άνοδος του Ναζισμού</span></b><br />
<br />
H πρώτη μεγάλη κρίση που αντιμετώπισε η νεοπαγής δημοκρατία ήταν το ακροδεξιό πραξικόπημα στις 13 Μαρτίου του 1920 με επικεφαλής τον δημοσιογράφο Βόλφγκανγκ Καπ (Wolfgang Kapp), τον στρατιωτικό διοικητή του Βερολίνου Walther von Lüttwitz και τον στρατηγό Εριχ Λούντεντορφ (Erich Friedrich Wilhelm Ludendorff), ήρωα του A' Παγκοσμίου Πολέμου. Αφορμή για το Πραξικόπημα ήταν η εντολή της Κυβέρνησης για τη διάλυση της Ταξιαρχίας Ερχαρτ (Ehrhardt). Στις αρχές του 1919 ο τακτικός στρατός της Γερμανίας, εκτιμώταν σε 350.000 άνδρες. Υπήρχαν επιπλέον πάνω από 250.000 άνδρες στις παραστρατιωτικές Freikorps. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών, η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να μειώσει τις ένοπλες δυνάμεις της σε ένα ανώτατο όριο των 100.000. Οι μονάδες Φράικορπς ως εκ τούτου έπρεπε να διαλυθούν - εξάλλου την κύρια αποστολή τους την είχαν εκπληρώσει διαλύοντας την επανάσταση των Σπαρτακιστών. Οι δυνάμεις των πραξικοπηματιών άνδρες των Freicorps κυρίως με επικεφαλή τον Hermann Ehrhardt, κατέλαβαν το Βερολίνο και η κυβέρνηση κατέφυγε στην Δρέσδη και κάλεσε τους εργαζόμενους σε γενική απεργία. Το σωματείο των σιδηροδρομικών ήταν που αποφάσισε να δράσει. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μεσημέρι της ίδιας κιόλας μέρας, αντιπροσωπεία τους παρουσιάστηκε στον Καπ και του ανακοίνωσε πως αν, ως το μεσημέρι της επομένης (14 του μήνα) δεν παρέδιδε την εξουσία, θα είχε να κάνει μαζί τους. Ο Καπ τους έδιωξε. Η πανσιδηροδρομική απεργία που ξέσπασε την άλλη μέρα, συνοδεύτηκε από γενική απεργία που όμοιά της ποτέ ως τότε δεν είχε γνωρίσει ο κόσμος. Με τους απεργούς να οπλίζονται και να παίρνουν θέσεις μάχης. Στις 17, το πραξικόπημα κατέρρευσε. Οι πραξικοπηματίες κρύφτηκαν. Ανάμεσά τους και κάποιος άγνωστος ως τότε, Αδόλφος Χίτλερ. Σύντομα ο κόσμος θα μάθαινε γι’ αυτόν. Ο αρχιπραξικοπηματίας Βόλφγκανγκ Καπ το έσκασε στη Σουηδία. Θα ξαναγύριζε το 1922 για να δικαστεί. Πέθανε πριν να αρχίσει η δίκη. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το πραξικόπημα κατέρρευσε τελικά αλλά η απόπειρα απέδειξε την ύπαρξη ισχυρών ακροδεξιών στοιχείων στη γερμανική κοινωνία και στο στράτευμα. Οι άνδρες της Ταξιαρχίας Ερχαρτ (Ehrhardt), που πήραν μέρος στο πραξικόπημα, είχαν στα κράνη τους ένα νέο σύμβολο φερμένο από τη Βαλτική όπου είχαν πολεμήσει: τον αγκυλωτό σταυρό. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, ο Χίτλερ ήταν ένας απλός υποδεκανέας του 16ου Βαυαρικού Συντάγματος Εφέδρων Πεζικού, Λιστ, στο δυτικό μέτωπο. Με τη λήξη του πολέμου, παρέμεινε στο στρατό μέχρι τον Απρίλιο του 1920, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στο διάστημα αυτό, από το τέλος, δηλαδή, του πολέμου και έως τη συνταξιοδότησή του, η στρατιωτική υπηρεσία που ασκούσε ήταν αυτή του ειδικού πολιτικού παρατηρητή των νέων εθνικιστικών ομάδων που δημιουργούνταν και οι οποίες αποτέλεσαν τα φύτρα του Γερμανικού φασισμού. Τις ομάδες αυτές τις παρακολουθούσε και συνέτασσε εκθέσεις για τη δράση και τις ιδέες τους. Μ' αυτή την ιδιότητά του, το Σεπτέμβρη του 1919, ήρθε κοντά στο εθνικιστικό κόμμα DAP (Deutsche Aibeiter Partei: Γερμανικό Εργατικό Κόμμα) κι έγινε μέλος του. Τι ήταν, όμως, αυτό που έκανε δυνατή την εμφάνιση τέτοιων ομάδων σαν το DAP; </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στην ιστοριογραφία, συνήθως, τονίζεται ότι οι ομάδες αυτές ήταν αποκλειστικά το δημιούργημα της ήττας που είχε υποστεί η Γερμανία στον πόλεμο. «Ο Ναζισμός»-γράφει ο Ζακ Ντελαρί- «γεννήθηκε από το σύμπλεγμα της ήττας. Όταν η Γερμανία υποχρεώθηκε να ομολογήσει πως νικήθηκε το Νοέμβριο του 1918, οι στρατιωτικοί της αρνούνταν να παραδεχτούν την ήττα αυτή και νόμιζαν πως δεν τους άξιζε». Χωρίς αμφιβολία, ο ισχυρισμός αυτός εμπεριέχει τη μισή αλήθεια. Ο Γερμανικός φασισμός δε δημιουργήθηκε μόνο από το σύμπλεγμα της ήττας, αλλά και από την ανάγκη της Γερμανικής αστικής τάξης να αντιμετωπίσει την επανάσταση που την απειλούσε. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-ZobP0B0G5RQ/WTOMc-Ost7I/AAAAAAAAqVg/WqVKDbUywgAcM55iHVLYtnc6pMVXL9CrgCEw/s1600/3g11546u-1181.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="781" data-original-width="600" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-ZobP0B0G5RQ/WTOMc-Ost7I/AAAAAAAAqVg/WqVKDbUywgAcM55iHVLYtnc6pMVXL9CrgCEw/s400/3g11546u-1181.jpg" width="306" /></a></div>
<br />
«Οι σπόροι του φασισμού» -σημειώνει ο Ουίλ. Φόστερ- «φυτεύτηκαν, όταν οι σοσιαλδημοκράτες πρόδωσαν την επανάσταση του 1918. Οι συμμορίες των αξιωματικών, που είχε επιστρατεύσει τότε ο Νόσκε, για να πυροβολήσουν τους επαναστατημένους εργάτες αποτέλεσαν τον πυρήνα της μαζικής οργάνωσης του Χίτλερ». Ο Χίτλερ πήρε πολύ γρήγορα τον έλεγχο του DAP στα χέρια του και κατάφερε μάλιστα να το αναμορφώσει ουσιαστικά, φτιάχνοντας, τον Αύγουστο του 1921, με τη βοήθεια του Ερνστ Γιούλιους Ρεμ (Ernst Julius Röhm) το NSDAP (Nationalsozialistische Deutsche Aibeiter Partei: Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα), στο οποίο συνενώνονταν τρεις φασιστικές ομάδες: </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το DAP, το Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα και το Σοσιαλιστικό Γερμανικό Κόμμα. Το NSDAP λεγόταν εν συντομία «Ναζιστικό κόμμα» και τα μέλη του «Ναζί» από τα αρχικά NS της πρώτης λέξης της ονομασίας του. το Μάρτιο, απήχθησαν ενώ περίμεναν στην ουρά για να πληρωθούν το μισθό τους και τουφεκίστηκαν κατευθείαν και χωρίς εξηγήσεις. Μαζί με τους 1.200 νεκρούς της Εξέγερσης του Μαρτίου, είχε ενταφιαστεί ουσιαστικά και η Νοεμβριανή Επανάσταση στο Βερολίνο.<br />
<br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ</b></span><br />
<br />
Η παραίτηση του Κάιζερ Γουλιέλμου Β' από το Γερμανικό θρόνο στις 9 Νοεμβρίου 1918 σήμανε το τέλος της μοναρχίας και την επιστροφή της Γερμανίας στη Δημοκρατία. Στη Βαϊμάρη (Weimar), μια μικρή γραφική πόλη στην ανατολική Γερμανία, στις 19 Ιανουαρίου 1919 ο λαός εξέλεξε συντακτική συνέλευση, απαρτιζόμενη κυρίως από σοσιαλιστές και δημοκράτες. Λίγες μέρες αργότερα η συνέλευση αυτή εξέλεξε Πρόεδρο της Δημοκρατίας το σοσιαλιστή Έμπερτ και τον Αύγουστο του ίδιου έτους ψήφισε Σύνταγμα. Αυτός ο καταστατικός χάρτης περιείχε αρκετές δημοκρατικές διατάξεις.<br />
<br />
Η καθιέρωση προεδρικού συστήματος με εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας με συμμετοχή στην ψηφοφορία και των δεκαεπτά ομόσπονδων κρατών, η διάκριση εξουσιών, η αναγνώριση δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες, η θέσπιση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και η κοινωνική ασφάλιση ήταν μόνο κάποιες από τις διατάξεις που υποδήλωναν την αναντίρρητη ανάγκη του λαού για δημοκρατία. Το νέο Σύνταγμα παρέμεινε σε ισχύ έως το 1933, οπότε κατέρρευσε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης με την ανάληψη της εξουσίας από τον Αδόλφο Χίτλερ.<br />
<br />
Η κατάλυση του καθεστώτος ήταν μια πολύπλοκη διαδικασία και άρρηκτα δεμένη με τη βαθμιαία άνοδο της πολιτικής ισχύος των εθνικοσοσιαλιστών, από τη δεκαετία του 1920 κιόλας. Επομένως, ως αίτια «θανάτου» της Δημοκρατίας πρέπει να εξεταστούν εκείνοι οι παράγοντες που ευνόησαν την πολιτική γιγάντωση του Χίτλερ και την ανέλιξή του στην εξουσία.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Κατάληψη του Ρουρ</span></b><br />
<br />
Το 1923, ενώ τον προηγούμενο χρόνο, με συνταγματική τροπολογία, η προεδρική θητεία του είχε παραταθεί ως το 1925, ο Έμπερτ ως πρόεδρος της Δημοκρατίας κλήθηκε να αντιμετωπίσει νέο σοβαρό πρόβλημα. Λόγω της ασυνέπειας της Γερμανίας ως προς τη δόση των πολεμικών αποζημιώσεων που η Συνθήκη των Βερσαλλιών την είχε υποχρεώσει να καταβάλει, η Γαλλία και το Βέλγιο κατέλαβαν την περιοχή του Ρουρ, το σημαντικότερο κέντρο βιομηχανιών και ορυχείων της χώρας. Οι Γερμανοί εργάτες απάντησαν κηρύσσοντας γενική απεργία στην περιοχή του Ρουρ. Οι συνδυασμένες συνέπειες από την κατάληψη και την απεργία υπήρξαν εξαιρετικά επώδυνες για τη χώρα και προκάλεσαν βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εκατομμύρια εργαζόμενοι έμειναν χωρίς δουλειά και ο πληθωρισμός έφτασε σε τρομακτικά ύψη. Τον Νοέμβριο του 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο «πραξικόπημα της μπιραρίας» (μια μπιραρία ήταν το αρχηγείο της κίνησης), όταν ο Αδόλφος Χίτλερ και οι οπαδοί του επιχείρησαν να καταλάβουν την εξουσία στη Βαυαρία. Το πραξικόπημα τελικά κατεστάλη αφού η αστυνομία σκότωσε 16 διαδηλωτές, οπαδούς του Χίτλερ, αλλά άνοιξε ο δρόμος προς την εξουσία για τον Χίτλερ.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Πραξικόπημα της Μπυραρίας</span></b></div>
<div>
<br />
Η 9η Νοεμβρίου 1923, ή η 9η του 11ου, έμεινε στη Γερμανική ιστορία ως η μέρα του πραξικοπήματος της μπυραρίας, της πρώτης προσπάθειας των ναζί να στασιάσουν ενάντια στην κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και να καταλάβουν την εξουσία. Το εν λόγω πραξικόπημα απέτυχε λόγω της σθεναρής αντίστασης μιας χούφτας ανθρώπων, που έδρασαν αποφασιστικά την κατάλληλη ώρα και είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη του συνόλου σχεδόν της ηγεσίας του Ναζιστικού κόμματος. Παρ’ όλα αυτά, η δίκη των στασιαστών έδωσε στον Χίτλερ και τους υπόλοιπους Ναζί τον άμβωνα που αποζητούσαν για να διαφημίσουν τις ιδέες τους σε εθνικό επίπεδο και να πετύχουν έτσι μια δυσανάλογη, για το μέγεθος του κόμματός τους, προπαγανδιστική νίκη.<br />
<br />
Οι μπυραρίες στις μεγαλύτερες πόλεις της νότιας Γερμανίας αποτελούσαν μέρη συγκέντρωσης για μπυροποσία, αλλά και ανταλλαγή πολιτικών απόψεων και σημεία διεξαγωγής πολιτικών συγκεντρώσεων, παράδοση που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα. Μια από τις μεγαλύτερες μπυραρίες του Μονάχου ήταν η Μπεργκερμπρόικελερ, όπου και πραγματοποιήθηκε το πραξικόπημα του Μονάχου το 1923. Στην περίοδο μετά τον Α' Π.Π. και την ήττα της Γερμανίας, δημιουργήθηκαν κάποια ακροδεξιά κόμματα από πρώην αξιωματικούς και στρατιώτες, που δεν είχαν χωνέψει την ήττα και είχαν διάφορες ρεβανσιστικές απόψεις, ανταγωνίζονταν το ένα το άλλο, αλλά τα ένωνε το σφοδρό μίσος για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο Χίτλερ, από το 1919, είχε λάβει εντολή από τον στρατάρχη Λούντεντορφ να διεισδύσει στο μικρό κόμμα των Γερμανών εργατών και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα είχε καταφέρει να γίνει ο ηγέτης του. Στις 27 / 9 / 1923, ο Χίτλερ ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιούσε 14 μαζικές πολιτικές συγκεντρώσεις ενάντια στην κυβέρνηση και σαν απάντηση ο πρωθυπουργός της Βαυαρίας, φον Κνίλινγκ, κήρυξε το κρατίδιο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και διόρισε μια τριανδρία, που αποτελούνταν από τους φον Καρ, φον Λόσοβ και φον Σάϊσερ, ως υπεύθυνους για την τήρηση της τάξης. Στην πραγματικότητα ο φον Καρ, φανατικός μοναρχικός και εχθρός της Βαϊμάρης, πριν την επιλογή του στην τριανδρία συνομιλούσε καθημερινά με τον Χίτλερ περί σεναρίων ανατροπής της τάξης.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στις 8 / 11 / 1923, ο φον Καρ είχε οργανώσει μια πολιτική ομιλία στην μπυραρία Μπέργκερμπροϊ, όπου θα απευθυνόταν σε ένα κοινό 3.000 ατόμων. Στην ομιλία θα παρίστατο και όλη η πολιτική ηγεσία της Βαυαρίας μαζί με τους υπόλοιπους δύο της τριανδρίας. Ο Χίτλερ απλώς ζούσε για τέτοιες στιγμές και σε χρόνο μηδέν αποφάσισε την εισβολή στην μπυραρία, τη σύλληψη όλων και την κήρυξη εθνικιστικής επανάστασης. Ταυτόχρονα, ομάδες των S.A. θα καταλάμβαναν κτήρια κλειδιά του Μονάχου και θα κινητοποιούσαν τους σπουδαστές της ακαδημίας αξιωματικών πεζικού για την κατάληψη άλλων αντικειμενικών στόχων. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-ctSSGPD2cWU/WTOa95BDMlI/AAAAAAAAqV0/773HpegAp2IqGVeYDEp2ujSy6SLX7JKMgCLcB/s1600/unnamed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="771" data-original-width="1200" height="256" src="https://4.bp.blogspot.com/-ctSSGPD2cWU/WTOa95BDMlI/AAAAAAAAqV0/773HpegAp2IqGVeYDEp2ujSy6SLX7JKMgCLcB/s400/unnamed.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div>
Όντως, το βράδυ της 8ης, 600 φαιοχίτωνες περικύκλωσαν τη μπυραρία, έστησαν ένα πολυβόλο στην είσοδο και ο Χίτλερ με καμιά 20ριά άτομα εισέβαλαν στην αίθουσα και με σπρωξιές άνοιξαν δρόμο στο πλήθος και έφτασαν στην εξέδρα. Εκεί, ο Χίτλερ πυροβόλησε στον αέρα, ανέβηκε σε μια καρέκλα και ανακοίνωσε την κήρυξη της επανάστασης, τη δημιουργία νέας κυβέρνησης και την επιτυχημένη κατάληψη των στρατώνων της αστυνομίας και του στρατού (πράγμα που δεν ίσχυε). Με το που τελείωσε την ανακοίνωσή του, άφησε τον Γκέρινγκ να εξηγήσει τους λόγους της στάσης και με την απειλή περιστρόφου οδήγησε την τριανδρία σε ένα παρακείμενο δωμάτιο, όπου απαίτησε την υποστήριξή τους στο πραξικόπημα, ειδάλλως θα εκτελούνταν επί τόπου. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο φον Καρ αρνήθηκε να συμμορφωθεί, αλλά εκείνη τη στιγμή έφτασε στην μπυραρία και ο φον Λούντεντορφ, που πήγε αμέσως στο δωμάτιο που κρατούνταν οι τρεις και έκανε έκκληση στην αίσθηση του καθήκοντός τους και τους έπεισε να δώσουν τη συγκατάθεσή τους έστω και διστακτικά. Στο μεταξύ, ο Χίτλερ είχε γυρίσει στο αμφιθέατρο, όπου έβγαλε έναν αυθόρμητο λόγο που μέσα σε δευτερόλεπτα άλλαξε τη διάθεση των συγκεντρωμένων. Ο Α. Μύλλερ, καθηγητής ιστορίας στο παν/μιο του Μονάχου, έγραψε αργότερα πως: «Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν μάρτυς μιας τέτοιας πλήρους μεταβολής της διάθεσης του πλήθους μέσα σε λίγα λεπτά. Είχε κάτι από χόκους πόκους, σαν να τους είχε κάνει μάγια».<br />
<br />
Ο λόγος του Χίτλερ τελείωσε με τα λόγια: «Ή η Γερμανική επανάσταση θα αρχίσει σήμερα και το αύριο θα μας βρει με μια πραγματική εθνικιστική κυβέρνηση στη Γερμανία, ή θα μας βρει νεκρούς πριν την αυγή». Ένα εκκωφαντικό παραλήρημα ιαχών ακολούθησε, σείοντας ολόκληρη την αίθουσα, αλλά και τους δρόμους γύρω απ’ αυτήν. Το βράδυ χαρακτηρίστηκε από ταραχές και ασάφεια αφού κυβερνητικοί παράγοντες, και μονάδες του στρατού, δεν είχαν ακόμη αποφασίσει με ποιους να ταχθούν. Το πρωί αποφασίστηκε να συλλάβουν όλο το δημοτικό συμβούλιο του Μονάχου ως ομήρους, αλλά γρήγορα ο Χίτλερ συνειδητοποίησε πως το πραξικόπημα είχε βαλτώσει, καθώς οι κινηματίες δεν ήξεραν τι να κάνουν και εξέταζαν το ενδεχόμενο να τα παρατήσουν.<br />
<br />
Τότε ο φον Λούντεντορφ διέταξε να γίνει πορεία μέσα στο Μόναχο, με κατεύθυνση το υπουργείο Άμυνας, όπως και έγινε, με 2.000 άτομα να παρελαύνουν σε αραιό σχηματισμό. Μπροστά στο κτήριο Φελντχερενχάλε, βρέθηκαν αντιμέτωποι με 100 οπλισμένους αστυνομικούς, αντάλλαξαν πυροβολισμούς, με αποτέλεσμα τον θάνατο 16 Ναζί και 4 αστυνομικών, αλλά και τον τραυματισμό του Χίτλερ, του Γκέρινγκ και άλλων και τη διάλυση της πορείας. Το πραξικόπημα είχε τελειώσει άδοξα. Ο άνθρωπος που σταμάτησε τους στασιαστές ήταν ο Φραντς Ματ, υπουργός Παιδείας της Βαυαρίας. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο οποίος απουσίαζε από την ομιλία στην μπυραρία και αποφασιστικά επικοινώνησε με τα αστυνομικά τμήματα και τον στρατό, δίνοντας οδηγίες στον κρατικό μηχανισμό για κατάπνιξη της στάσης πριν οι πραξικοπηματίες προλάβουν να παρέμβουν. Στη δίκη παρωδία για εσχάτη προδοσία, που έγινε μετά τη σύλληψη του Χίτλερ και των υπόλοιπων στασιαστών, ο Λούντεντορφ αθωώθηκε γιατί δήλωσε πως βρέθηκε εκεί κατά λάθος, οι Ε. Ρεμ και Β. Φρικ αφέθηκαν ελεύθεροι αν και είχαν κριθεί ένοχοι, ενώ ο Χίτλερ και ο Ες καταδικάστηκαν σε 5 χρόνια εγκλεισμού σε φρούριο, από τα οποία θα εξέτιαν τελικά 8 μήνες. Αυτή ήταν μια ιδιόμορφη ποινή, για άτομα που ο δικαστής έκρινε πως είχαν έντιμα αν και εσφαλμένα κίνητρα, που απέκλειε τα καταναγκαστικά έργα και προέβλεπε άνετα κελιά και καθημερινές επισκέψεις για τους κρατουμένους.<br />
<br />
Για τον Χίτλερ, το πραξικόπημα, παρότι απέτυχε, του έδωσε τη δυνατότητα πρόσβασης σε εθνικό πλέον ακροατήριο και τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι για να κερδίσει την καρδιά του μέσου Γερμανού έπρεπε τα πάντα να συμβαίνουν υπό μία επίφαση νομιμότητας. Το 1933, ένας ακόμα συνδυασμός συντηρητικών - μοναρχικών - εθνικιστών, που θα προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τον Χίτλερ για τους δικούς του σκοπούς, θα έφερνε το ναζιστικό κόμμα στην εξουσία, όταν ο φον Πάπεν θα καλούσε τον Χίτλερ να σχηματίσει νόμιμη κυβέρνηση.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Ράιχσταγκ στις Φλόγες</span></b></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αφού η «κοινή γνώμη» προθερμάνθηκε με τις πυρκαγιές της 26ης Φλεβάρη, την επομένη, 27 του Φλεβάρη, ώρα 9:00 μ.μ., εκδηλώνεται πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ. «Κατά σύμπτωση» και πάλι, εκείνο το βράδυ ο επιθεωρητής του κτιρίου, μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, αφήνει όλους τους υπαλλήλους, που είχαν υπηρεσία, να φύγουν νωρίτερα. Οι δράστες, είναι ολοφάνερο, έπρεπε να μπορούν να εισδύσουν ανενόχλητοι από έναν υπόγειο διάδρομο, που βρισκόταν στο σπίτι του προέδρου της Βουλής Γκέρινγκ, και να μείνουν ασύλληπτοι. Και για τρίτη φορά «κατά σύμπτωση» ακριβώς εκείνη την ημέρα , ο Χίτλερ, ο Γκαίμπελς και ο Γκέρινγκ έμειναν στο Βερολίνο, αν και ο εκλογικός αγώνας βρισκόταν στο αποκορύφωμά του.<br />
<br />
Δεν πήραν μέρος εκείνη τη βραδιά σε καμιά προεκλογική συγκέντρωση, προφανώς για να μπορούν να δώσουν αμέσως από τον τόπο της πυρκαγιάς το σύνθημα για το κυνηγητό των κομμουνιστών και των σοσιαλδημοκρατών. Ο Χίτλερ, μάλιστα, δεν περίμενε τα αποτελέσματα της ανάκρισης του μισότυφλου Ολλανδού Βαν ντερ Λούμπε (Marinus van der Lubbe), που συνελήφθη στο Ράιχσταγκ ως ύποπτος, και δηλώνει: «Αυτό είναι ένα σημάδι απ' το θεό. Κανείς δε θα μας εμποδίσει να εξαφανίσουμε τους κομμουνιστές, με σιδερένια γροθιά». Την ίδια νύχτα ακόμα, όταν σ' ολόκληρη τη Γερμανία είχαν κιόλας συλληφθεί απ' την αστυνομία και την «Ες-Α» (SA), την ασφάλεια, πάνω από 10.000 κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες.<br />
<br />
Το ραδιόφωνο μεταδίδει ότι ο Βαν ντερ Λούμπε είχε μαζί του ένα βιβλιάριο μέλους του κομμουνιστικού κόμματος. Στις 29 του Φλεβάρη, μάλιστα, η εφημερίδα του Βερολίνου «Λοκάλ Αντσάιγκερ» ανακοινώνει: «Οι δράστες του Ράιχσταγκ έχουν εκπαιδευτεί στη Ρωσία». Στις 9 του Μάρτη, σ' ένα εστιατόριο του Βερολίνου, συλλαμβάνονται οι τρεις Βούλγαροι κομμουνιστές Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, Βασίλ Τάνεφ και Μπλαγκόι Ποπόφ σαν συνένοχοι. Μόλις λίγες μέρες αργότερα, διαπιστώνεται ότι ο Βαν ντερ Λούμπε είναι ένας πουλημένος στους φασίστες αγύρτης αντικομμουνιστής, που έβαλε φωτιά, μαζί με άνδρες της «Ες-Α», που το έσκασαν έγκαιρα.<br />
<br />
Το βιβλιάριό του ως μέλους του κομμουνιστικού κόμματος είχε δήθεν κόκκινο χρώμα. Όμως, το βιβλιάριο του ΚΚΓ είναι μαύρο και του ολλανδικού κόμματος δεν είναι κι αυτό κόκκινο. Ο Λούμπε ήταν, μεν, κάποτε μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας στην Ολλανδία, έφυγε, όμως απ' αυτήν στις αρχές Απρίλη του 1931, λόγω διαφωνιών. Στη συνέχεια, ταξίδεψε στη Γερμανία, όπου ανέπτυξε σχέσεις με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα. Μάλιστα, όπως έγινε γνωστό, διατηρούσε ομοφυλοφιλικές σχέσεις με στελέχη των Ναζί. Η οικονομική του εξάρτηση απ' αυτούς είναι ολοφάνερη. Το ότι πήγε τάχα στη Ρωσία, γι' αυτό ούτε και ο ίδιος ξέρει τίποτα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-usADpHTKFEo/WTOeqqkVa7I/AAAAAAAAqWA/TpZdLcq8crw5uZ-yonIY9damF_p3jSTCACLcB/s1600/berlin-the-reichstag-fire-1112x630.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="1112" height="362" src="https://3.bp.blogspot.com/-usADpHTKFEo/WTOeqqkVa7I/AAAAAAAAqWA/TpZdLcq8crw5uZ-yonIY9damF_p3jSTCACLcB/s640/berlin-the-reichstag-fire-1112x630.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Στη δίκη για τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, το φθινόπωρο του 1933 στη Λειψία, το ψέμα για τους κομμουνιστές εμπρηστές ξεσκεπάζεται ολοκληρωτικά. Ο επιφανής ηγέτης της διεθνούς εργατικής τάξης Γκεόργκι Ντιμιτρόφ αποδείχνει, με απόλυτη ακρίβεια, ότι οι ίδιοι οι εθνικοσοσιαλιστές έβαλαν τη φωτιά στο κτίριο της Βουλής. Από κατηγορούμενος γίνεται κατήγορος. Μετά και από την κινητοποίηση της παγκόσμιας δημοκρατικής κοινής γνώμης, το δικαστήριο υποχρεώνεται να αθωώσει τους κατηγορούμενους κομμουνιστές. Σε θάνατο καταδικάστηκε, όμως, ο Βαν ντερ Λούμπε, που η εκτέλεσή του έγινε μερικές βδομάδες αργότερα.<br />
<br />
Την ίδια τύχη είχε και ο αρχηγός της «Ες-Α» (SA) Καρλ Ερνστ, που, ολοφάνερα, κάτω από την καθοδήγησή του, εκτελέστηκε η εντολή της ναζιστικής καθοδήγησης. Στις 30 του Ιούνη 1934, από αφορμή το «πραξικόπημα του Ρεμ», δολοφονείται κι αυτός. Οι νεκροί δε μιλούν. Ο Χίτλερ εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη θέση του και πείθει τον πρόεδρο φον Χίντενμπουργκ να εκδώσει το "Διάταγμα της Εξουσιοδοτήσεως" (Ermächtigungsgesetz), με το οποίο αναστέλλονται οι δημοκρατικές ελευθερίες που είχε επιφέρει η Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Το πλήρες και ορθό όνομα του νόμου είναι «Νόμος για την σωτηρία του λαού και του Ράϊχ, 24 / 03 / 1933».<br />
<br />
Το Κομμουνιστικό Κόμμα κηρύσσεται εκτός Νόμου, οι ηγέτες του συλλαμβάνονται, τα μέλη του διώκονται. Έχοντας απαλλαγεί από ένα βασικό ιδεολογικό αντίπαλο, ο Χίτλερ προκαλεί νέες εκλογές το Μάρτιο του 1933, με σκοπό να αποκτήσει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Οι εκλογές διεξάγονται με τον Χίτλερ Καγκελάριο και το αποτέλεσμα δίνει το 44% των ψήφων και 288 έδρες στο NSDAP. Έχοντας υποστηρικτή το μικρό Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα (DNVP), οι Εθνικοσοσιαλιστές επιτυγχάνουν την απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο (52%). Η κυριαρχία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος αρχίζει. Θα λήξει μόνον με τον τερματισμό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, το Μάιο του 1945.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οικονομικά Αίτια.</span></b><br />
<br />
Όπως σε κάθε παρόμοια περίπτωση κατάρρευσης ενός πολιτικού συστήματος, έτσι και σε αυτήν της Βαϊμάρης, ο οικονομικός παράγοντας στάθηκε καταλυτικός. Το πρώτο δυνατό χτύπημα πάνω στη (νεοσύστατη) Δημοκρατία δόθηκε με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, τον Ιούνιο του 1919. Στους ηττημένους επιβλήθηκαν τόσο η παραχώρηση εδαφών (με τη συνακόλουθη απώλεια παραγωγικών πληθυσμών, που τραυμάτισε την οικονομία), όσο και η υποχρέωση καταβολής αποζημιώσεων, οι οποίες ξεπερνούσαν τα 130 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα (πάνω από 32 δισεκατομμύρια δολάρια).<br />
<br />
Κατά τη γνώμη του μεγάλου Βρετανού οικονομολόγου Τζ. Μ. Κέυνς αλλά και κατά γενική ομολογία το ποσό αυτό ήταν όχι μόνο υπερβολικό αλλά διακύβευε την ειρήνη και επιβάρυνε επικίνδυνα τη γερμανική οικονομία. Το δεύτερο και πρακτικά σημαντικότερο «σφυροκόπημα» πάνω στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης είχε σχέση με τις αποζημιώσεις. Τρία χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών, στα τέλη του 1922, η Γαλλία και το Βέλγιο, σε μια προσπάθεια εκβιαστικής απόσπασης των «επανορθώσεων» που τους αντιστοιχούσαν, κατέλαβαν στρατιωτικά τη βιομηχανική περιοχή του Ρούρ στη δυτική Γερμανία.<br />
<br />
Η Γερμανική κυβέρνηση απάντησε με την τακτική της «παθητικής αντίστασης», δηλαδή πληρώνοντας τους εργάτες των χαλυβουργείων και των ανθρακωρυχείων για να μη δουλεύουν. Ταυτόχρονα, επιδόθηκε σε αθρόα εκτύπωση χαρτονομίσματος εκτοξεύοντας τον πληθωρισμό στα ύψη κι εκμηδενίζοντας την αξία του μάρκου. Η τακτική αυτή μπορεί να πέτυχε και να οδήγησε μέσα στο 1923 το Γάλλο-Βελγικό εγχείρημα στην αποτυχία, ωστόσο λάβωσε βαθύτατα τη Γερμανική οικονομία. Ο αχαλίνωτος πληθωρισμός και η νομισματική κατάρρευση εκμηδένισαν βέβαια το τεράστιο εσωτερικό χρέος, αλλά εξανέμισαν καταθέσεις, επενδύσεις, μισθούς και συντάξεις.<br />
<br />
Η μεσαία κυρίως τάξη υπέστη ολέθριο πλήγμα προς όφελος λίγων επιχειρηματιών και βιομηχάνων, καταλήγοντας έτσι ευάλωτη σε πολιτικές πιέσεις και προπαγανδιστικές πρακτικές. Η κρίση του 1922 - 1923 ενίσχυσε την προϋπάρχουσα, λόγω των «ατιμωτικών» όρων ειρήνης, ταπείνωση όλου του Γερμανικού λαού και το γόητρο των πολιτικών της Βαϊμάρης υποσκάφτηκε ακόμη περισσότερο. Παρόλο που η γερμανική οικονομία, μετά την κρίση της Ρούρ, άρχισε σταδιακά να ανακάμπτει, στα τέλη της δεκαετίας του 1920 έμοιαζε με «γίγαντα με πήλινα πόδια».<br />
<br />
Το «κραχ» της Wall Street του 1929, που γρήγορα έλαβε διαστάσεις παγκόσμιας οικονομικής χιονοστιβάδας και καταπλάκωσε όλη την υφήλιο, δεν ήταν δυνατό να μην κλονίσει συθέμελα πολύ περισσότερο τη Γερμανία και λόγω της τεράστιας εξάρτησής της από τα Αμερικάνικα κεφάλαια. Ολόκληρη η Γερμανική κοινωνία συγκλονίστηκε: οι αγρότες είδαν τις τιμές των προϊόντων τους να πέφτουν κατακόρυφα. Οι φοιτητές βρέθηκαν να ανησυχούν για το επαγγελματικό τους μέλλον. Οι μισθωτοί, οι καταστηματάρχες, οι μικροεπιχειρηματίες, οι συνταξιούχοι επιβαρύνθηκαν με δυσβάσταχτους φόρους και χρέη ενώ οι επιχειρηματίες και οι βιομήχανοι άρχισαν να φοβούνται μήπως απολέσουν τα κεκτημένα τους.<br />
<br />
Ο αριθμός των ανέργων από 1,4 εκ. το 1928 έφθασε τα 5,6 εκ. στις αρχές του 1932. Την ίδια εποχή, η βιομηχανική παραγωγή ήταν μόνο 58% και οι εισαγωγές και εξαγωγές λιγότερο από 50% των αντιστοίχων του 1928. Το δε ΑΕΠ από 89 δις μάρκα το 1928 έπεσε στα 57 δις μάρκα το 1932. Μετά από αυτές τις οικονομικές εξελίξεις, ήταν αναπόφευκτη η απόδοση στους πολιτικούς της Βαϊμάρης ίσως και παραπάνω ευθυνών απ’ αυτές που τους αναλογούσαν. Οι πολίτες, καταρρακωμένοι και απηυδισμένοι από την «άρρωστη» δημοκρατία, ήταν έρμαιο στις διαθέσεις οποιουδήποτε «χαρισματικού» επίβουλού της.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πολιτικά Αίτια</span></b><br />
<br />
Η οικονομική ασθένεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήταν σοβαρή, ωστόσο δε θα μπορούσε να είναι η μοναδική αιτία θανάτου της. Στο ολέθριο αυτό αποτέλεσμα συνέβαλαν μια σειρά από ορισμένους πολυσύνθετους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες. Ένας από αυτούς ήταν ο κοινωνικοπολιτικός διχασμός του λαού με βάση την έχθρα μεταξύ σοσιαλδημοκρατών και κομμουνιστών. Από το 1919 κιόλας, οι ακραίοι αριστεροί και λεγόμενοι Σπαρτακιστές προσπάθησαν να επιβάλλουν μια δικτατορία του προλεταριάτου. Οι κυβερνώντες σοσιαλδημοκράτες, με τη βοήθεια των συντηρητικών δυνάμεων και του στρατού, κατέπνιξαν την επανάσταση εν τη γενέσει της αλλά όλες οι μετέπειτα κυβερνήσεις χαρακτηρίζονταν από εξαιρετική αστάθεια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-U_Z9LFrS_GM/WTTfSzZxD0I/AAAAAAAAqWQ/jZ7Y103yQ588fQqYGc_OAf536Ci_mGuOACEw/s1600/01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="856" data-original-width="1488" height="230" src="https://3.bp.blogspot.com/-U_Z9LFrS_GM/WTTfSzZxD0I/AAAAAAAAqWQ/jZ7Y103yQ588fQqYGc_OAf536Ci_mGuOACEw/s400/01.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στο αποκορύφωμα της διχόνοιας αλλά και από πριν το 1932, οι σοσιαλδημοκράτες αδυνατούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση αφού δεν είχαν τη στήριξη των κομμουνιστών, κάτι που εκμεταλλεύτηκε ο Χίτλερ το 1933 για ν’ αποσπάσει όλες τις εξουσίες. Τα ιδεολογικά ατοπήματα των πολιτικών στάθηκαν ένας, επίσης, σοβαρός λόγος αποδυνάμωσης του καθεστώτος. Γερμανοί αξιωματούχοι, με πρώτο τον Πρόεδρο Έμπερτ, καλλιέργησαν στη συνείδηση του λαού το μύθο ότι η Γερμανία ουδέποτε νικήθηκε αλλά προδόθηκε από τους πολιτικούς και ότι ο στρατός της ήταν ανίκητος.<br />
<br />
Η πραγματικότητα, δυστυχώς, συντηρούσε το μύθο: η Γερμανία παρέμενε δυνητικά ισχυρή Δύναμη με πληθυσμό πολύ μεγαλύτερο της Γαλλίας, τριπλάσια δυναμικότητα σιδήρου και χάλυβα, εκτενές εσωτερικό συγκοινωνιακό δίκτυο, καθώς και χημικά και ηλεκτρικά εργοστάσια αλλά και πανεπιστήμια και τεχνολογικά ινστιτούτα άθικτα. Ο Χίτλερ είχε, γνώση όλων των παραπάνω. Κατάλαβε ότι η δημοκρατία ήταν σαθρή, καθόσον δεν είχε νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις ενός τεράστιου μέρους της κοινωνίας, αλλά και των απόστρατων αξιωματικών και οπλιτών, οι οποίοι είχαν χρησιμοποιηθεί και εναντίον των κομμουνιστών το 1919.<br />
<br />
Με μια πολύ έξυπνη προπαγάνδα και με αθέμιτες πρακτικές «γκρέμισε» την αξιοπιστία των υπόλοιπων (σπαρασσόμενων) πολιτικών δυνάμεων, κέρδισε τα (καταρρακωμένα) μεσαία στρώματα αλλά και τη μεγαλοαστική τάξη και έπεισε ολόκληρη την κοινωνία ότι ο εθνικοσοσιαλισμός μπορούσε να διορθώσει την «ιστορική αδικία» σε βάρος του Γερμανικού λαού και ν’ αποκαταστήσει το χαμένο κύρος. Θα ήταν λάθος, στο σημείο αυτό, αν παραμελούταν η σχέση της πτώσης της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης με το θάνατο του Καγκελάριου Στρέζεμαν. Φυσικά, το ερώτημα αν αυτός μπορούσε να ανακόψει την άνοδο του Χίτλερ, δε μπορεί να απαντηθεί με ασφάλεια.<br />
<br />
Αναμφισβήτητα όμως, ο «χαρισματικός» Καγκελάριος, ο οποίος αναβάθμισε σημαντικά τη θέση της Γερμανίας στο εξωτερικό και σε αντίθεση με το Χίτλερ ήταν θιασώτης της ειρηνικής αναθεώρησης της Συνθήκης των Βερσαλλιών, θα μπορούσε να συσπειρώσει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας. Επομένως, ο πρόωρος θάνατός του τον Οκτώβριο του 1929 διευκόλυνε, αν μη τι άλλο, την κατάληψη της εξουσίας από τους Ναζί.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ναζισμός - Εθνικοσοσιαλισμός</span></b><br />
<br />
Ο όρος Ναζισμός είναι η συντόμευση της Γερμανικής λέξης Nationalsozialismus (εθνικοσοσιαλισμός). Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι η ιδεολογία που αναπτύχθηκε και εξέφραζε το ναζιστικό κόμμα και τη Ναζιστική Γερμανία. Αν και οι ρίζες του ιδεολογικά βρίσκονται πίσω στον 19ο αιώνα, εξελίχθηκε μετά το 1920, ενώ εφαρμόστηκε από το 1933 με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόκειται για μια μοναδική εκδοχή του φασισμού που ενσωματώνει τον βιολογικό ρατσισμό και τον αντισημιτισμό. Οι βάσεις του τέθηκαν από στοιχεία του ακροδεξιού Γερμανικού εθνικιστικού κινήματος και αντικομουνιστικές παραστρατιωτικές ομάδες, που δημιουργήθηκαν μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στη Γερμανία.<br />
<br />
Η ιδεολογία του Ναζισμού αναπτύχθηκε πρώτη φορά από τον Άντον Ντρέξλερ (Anton Drexler) και αργότερα από τον Χίτλερ ως μέσο για να απομακρυνθεί η εργατική τάξη από τον κομουνισμό. Αρχικά, η πολιτική στρατηγική του Ναζισμού εναντιώθηκε στις μεγάλες επιχειρήσεις, στην αστική και καπιταλιστική ιδεολογία, θέσεις που κατά τη δεκαετία του 1930 υποβαθμίστηκαν, εφόσον οι Ναζί ήθελαν να κερδίσουν την υποστήριξη των βιομηχάνων. Από τότε ο Ναζισμός μετατόπισε το κέντρο βάρους σε αντισημιτικά και αντιμαρξιστικά θέματα προωθώντας την πολιτική βία, τον μιλιταρισμό και τον πόλεμο.<br />
<br />
Οι Ναζί χρησιμοποίησαν την παραστρατιωτική τους οργάνωση Sturmabteilung, για να επιτίθενται στους αντιπάλους τους, ιδιαίτερα στους κομουνιστές, στους Εβραίους και στους σοσιαλδημοκράτες. Ο Χίτλερ και οι Ναζί ανοιχτά προώθησαν τον επεκτατισμό στην Ανατολική Ευρώπη προβάλλοντάς τον ως ανάγκη ζωτικού χώρου για Γερμανούς αποίκους που θα δημιουργούσαν ένα μεγαλύτερο Γερμανικό έθνος. Ιδεολογικά ο Ναζισμός υποστήριζε την υπεροχή της άριας φυλής έναντι όλων των υπόλοιπων φυλών. Οι Ναζί θεωρούσαν πως η πρόοδος της ανθρωπότητας ήταν άρρηκτα εξαρτημένη από την άρια φυλή και πίστευαν ότι αυτή θα διατηρούσε την κυριαρχία της μόνο εάν διατηρούσε τη καθαρότητά της.<br />
<br />
Υποστήριζαν πως η μεγαλύτερη απειλή για την άρια φυλή ήταν οι Εβραίοι, μια παρασιτική φυλή που είχε συνδεθεί με τον διαφωτισμό, την εκβιομηχάνιση, τον καπιταλισμό, τον φιλελευθερισμό, τον Μαρξισμό, τη δημοκρατία και τον συνδικαλισμό, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Εκτός από τους Εβραίους, την καθαρότητα της φυλής απειλούσαν οι Ρομά, οι σωματικά ή διανοητικά ανάπηροι, οι ομοφυλόφιλοι, οι μαύροι, και γενικά οποιαδήποτε μειονότητα ή κοινωνική ομάδα με ιδιαιτερότητες. Η ίδια ιδεολογία εφαρμοζόταν και στα οικονομικά θέματα. Ο Χίτλερ υποστήριζε ως βασική αρχή του Γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού την άνευ όρων ισότητα στις ευκαιρίες.<br />
<br />
Ισότητα ενώπιον του νόμου και πλήρη νομικά δικαιώματα για όλους τους άνδρες της άριας φυλής στη Γερμανία. Σκόπιμα απέκλεισε από αυτές τις αρχές όσους θεωρούσε κατώτερους και απέρριψε την ιδέα της καθολικής ανθρώπινης ισότητας. Η ισότητα που προέβαλε δεν είχε σχέση με τη φιλελεύθερη και δημοκρατική ισότητα, που θα αφορούσε έστω μόνο τους Αρίους αποκλείοντας τους άλλους. Ήταν διαμεσολαβημένη από την αρχή του αρχηγού (führerprinzip), που υπήρξε το απόλυτο νομικό δόγμα στο Γ' Ράιχ. Κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί ισότητα και δικαιώματα έναντι του αρχηγού, αφού αυτός είναι υπεράνω του νόμου και προϋπόθεσή του. Άρα, η ισότητα και τα δικαιώματα υπόκεινται σε συνεχείς περιορισμούς που προέρχονται από τη θέληση του αρχηγού.<br />
<br />
Αν θέλει ο αρχηγός, μπορεί κάποιους να εξαιρέσει από τις συνέπειες του νόμου, γιατί δεν δεσμεύονται όλοι εξίσου από τον νόμο. Ο Χίτλερ ως κύριος εκπρόσωπος του Ναζισμού στο βιβλίο του ''Ο Αγών μου'' επιτέθηκε τόσο στην αριστερή πολιτική της χώρας όσο και στη δεξιά κατηγορώντας τους αριστερούς για πράξη προδοσίας εναντίον της Γερμανίας, όταν αυτοί υπέγραψαν τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, και τους δεξιούς για δειλία, αφού δέχτηκαν τον αφοπλισμό της χώρας ως όρο των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν επίσης αντίθετος στην ιδέα της δημοκρατίας, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την τυπική πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης μετά την άνοδό του στην εξουσία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-eZzW9TjIGAA/WTYoW8dxlmI/AAAAAAAAqWg/A6gh_CddxxoAwXVvTpZxvCvtkRYo9pFhwCLcB/s1600/Nazi_Reichsadler.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="387" data-original-width="600" height="257" src="https://1.bp.blogspot.com/-eZzW9TjIGAA/WTYoW8dxlmI/AAAAAAAAqWg/A6gh_CddxxoAwXVvTpZxvCvtkRYo9pFhwCLcB/s400/Nazi_Reichsadler.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ Φασισμού - Ναζισμού έγκειται κατεξοχήν στη βιολογική / φυλετική αιτιοκρατία και στον ριζοσπαστικό αντισημιτισμό που χαρακτηρίζει τον Ναζισμό σε σχέση με τον Φασισμό.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Παράδοξο του Αντιδραστικού Μοντερνισμού </span></b><br />
<br />
Ο εθνικοσοσιαλισμός βασίστηκε στις δυνατότητες που προσέφερε η τεχνολογική εξέλιξη της εποχής, αποσπώντας τες όμως από το πολιτισμικό πλαίσιο του φιλελευθερισμού μέσα από το οποίο προέκυψαν. Με αυτό τον τρόπο θέλησε να δώσει στην τεχνολογία, τη Γερμανική ψυχή του αίματος, της κοινότητας, της φυλής και του χώματος. Αντίστροφα η τεχνολογία με τη σειρά της θα μπορούσε να δώσει στην επαπειλούμενη Γερμανική ψυχή, επαπειλούμενη τόσο από τον φιλελεύθερο κοσμοπολιτισμό της Δύσης (Amerikanismus) όσο και από τον Εβραϊκό Μπολσεβικισμό της Ανατολής, το πολιτισμικό πρότυπο που θα οδηγούσε τη Γερμανία στην οικοδόμηση της φυλετικής ουτοπίας που ονειρευόταν ο Χίτλερ.<br />
<br />
Ο φασισμός στην Ευρώπη και ο εθνικοσοσιαλισμός στη Γερμανία υπόσχονταν ομορφιά, αισθητική μορφή και ενότητα του έθνους, στη θέση του υλισμού, του θετικισμού και του άμορφου, άψυχου, χαοτικού φιλελευθερισμού». Να γίνει τέχνη και ας χαθεί ο κόσμος λέει ο φασισμός εξελίσσοντας το δόγμα «τέχνη για την τέχνη», μετατοπίζοντάς το τελικά στο πεδίο του ίδιου του πολέμου. Η Δεξιά στη Γερμανία ανατράφηκε από τη μορφή του στρατιώτη που βγαίνει εξαγνισμένος και λυτρωμένος από την κόλαση των χαρακωμάτων. Μέσα στα πλαίσια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης αναπτύχθηκε λοιπόν σταδιακά η αντιδημοκρατική εκτροπή, που ολοκληρώθηκε εν τέλει από τον Χίτλερ, μέσα από την πραγματοποίηση της συντηρητικής επανάστασης της Δεξιάς.<br />
<br />
Η Δεξιά απέρριπτε τον κοινοβουλευτισμό ως αντιγερμανικό και προπαγάνδιζε την αναγκαιότητα μιας αυταρχικής εξουσίας που θα συνέτριβε την Αριστερά, θα ακύρωνε τις «ταπεινωτικές» διατάξεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών, και θα ξεσκέπαζε τους «προδότες» οι οποίοι είχαν αποδεχτεί την ευθύνη της Γερμανία για την κήρυξη του πολέμου. Η διάλυση του κοινοβουλίου ήταν μια πράξη εθνικής απολύτρωσης, πολιτικής χειραφέτησης, οικονομικής ανάκαμψης και τεχνολογικής προόδου. Οι αντιδραστικοί μοντερνιστές θεωρούσαν «την καταστροφή της δημοκρατίας ως αναγέννηση του έθνους και αποφασιστικό βήμα προς τα εμπρός».<br />
<br />
Οι ιδεολόγοι της Δεξιάς θεωρούσαν το ορθολογιστικό πνεύμα και την αστική ζωή μια θηλυπρεπή φαντασίωση και προέκριναν την κοινότητα του Αίματος (Blutgeimeinschaft), η οποία ήταν Γερμανική αρετή, έναντι της κοινότητας του πνεύματος (Geistmeinschaft) που χαρακτήριζε όλους εκείνους (θεσμούς και ιδέες) που περιφρονούσαν, Αγγλία, Γαλλία, δημοκρατία, κοινοβούλιο, Βαϊμάρη, οικονομικό και πολιτικό φιλελευθερισμό, Μαρξιστικό σοσιαλισμό, χρηματιστικό μη παραγωγικό κεφάλαιο, Εβραίοι κτλ. Το αίμα, η φυλή, το χώμα ως συνεκτικά στοιχεία της νέας κοινότητας η οποία μετεξελίχθηκε στο φυλετικό Ναζιστικό εφιάλτη.<br />
<br />
Ήταν για τους δεξιούς διανοούμενους εκτός της επικράτειας του ορθολογισμού, εκτός της όποιας δικαίωσης μπορούσε να προκύψει μέσω της διάνοιας. Στον αντίποδα έθεταν μια φιλοσοφία της ζωής (Lebensphilosophie) προικίζοντας την εμπειρία και τη ζωή με μια πολιτική στάση πέραν πάσης ορθολογικής δικαίωσης. Οι αιτίες με τις οποίες συνδέεται η «συντηρητική επανάσταση» (Konservative Revolution) μόνο περιληπτικά μπορούν να αναφερθούν εδώ. Η Γερμανική Αυτοκρατορία η οποία ιδρύεται το 1871 δεν έχει καμία σύνδεση με τις φιλελεύθερες παραδόσεις του 16ου - 18ου αιώνα οι οποίες ήταν καθοριστικές για τα άλλα Ευρωπαϊκά κράτη.<br />
<br />
Η σύνδεση μεταξύ έθνους και κράτους δεν γίνεται δια μέσου του Διαφωτισμού αλλά, μέσω ενός φυλετικού (βιολογικού) εθνικισμού. «Γερμανός δεν είναι όποιος διαθέτει την ανάλογη υπηκοότητα αλλά μόνον εκείνος που είναι ''εξ αίματος Γερμανός'' και όχι, για παράδειγμα, Εβραίος». Η αστική δημοκρατία αργεί να έρθει και όταν αυτό γίνεται συνδέεται φέρει το βάρος της Γερμανικής ήττας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Για πολλούς στρατιώτες η επιστροφή στο σπίτι μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου συνιστά ένα σοκ. Για αυτούς η έκρηξη του πολέμου ήταν μια λύση για τα καθημερινά προβλήματα μιας βαρετής αστικής ζωής, μια ευκαιρία να ξεφύγει κανείς από τα «φέρετρα της αρρενωπότητας» (σχολείο, γραφείο κτλ).<br />
<br />
Η εικόνα που ανέπτυξαν για το έθνος εκκινά από την κοινότητα που βίωσαν στα χαρακώματα. «Έπρεπε να χάσουμε ένα πόλεμο για να κερδίσουμε το έθνος», αυτό το έθνος δομήθηκε στα στρατιωτικά σώματα εθελοντών (Freikorps) μετά τον πόλεμο, ενάντια στους κομμουνιστές στη βαλτική, και στους εργάτες του Ρουρ. Οι πολεμικές αξίες βρήκαν συνέχεια στην αντιπαράθεση με το καθεστώς της Βαϊμάρης. Συνοπτικά ο ιδεολογικός προσανατολισμός της συντηρητικής επανάστασης θα μπορούσε να δομηθεί γύρω από τους εξής άξονες:<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
</div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Πρώτον, η συντηρητική επανάσταση ήταν ένας Γερμανικός εθνικισμός, κεντρικό αντιθετικό δίπολο του οποίου υπήρξε αυτό της Γερμανικής Kultur και της ξενόφερτης δυτικής Zivilisation. Η Kultur εκφράζει την κοινότητα αίματος, φυλής και πολιτιστικής παράδοσης ενώ η Zivilisation συνοψίζει την απειλή του Amerikanismus, τον φιλελευθερισμό, το εμπόριο, τον υλισμό, το κοινοβούλιο με τα κόμματα και τέλος την ίδια την Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Η Γερμανία όφειλε να αποτελέσει μέσα από τη σύζευξη πολιτισμού - έθνους μια ξεχωριστή πολιτική οντότητα ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Δεύτερον, η συντηρητική επανάσταση φύτεψε το σπόρο του αντισημιτισμού ταυτίζοντας τους Εβραίους με το πνεύμα της άψυχης εμπορευματικής δραστηριότητας που υπέσκαπτε το έδαφος της ανάπτυξης μιας υγιούς Γερμανικής εθνικής παραγωγής.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τρίτον, οι δεξιοί διανοούμενοι υποστήριζαν την κοινότητα (Gemeinschaft) ως φορέα του ενωμένου Γερμανικού έθνους σε αντίθεση με τη διχαστική κατακερματισμένη κοινωνία (Gesselschaft) των διχαστικών κοινωνικών τάξεων και του συμβιβαστικού κοινοβουλίου. Το Ναζιστικό όραμα της λαϊκής κοινότητας (Volksgemeinschaft) αποτέλεσε μια διττή επίθεση τόσο στο φιλελεύθερο ιδανικό των ατομικών δικαιωμάτων όσο και στη σοσιαλιστική θέση ότι η ταξική καπιταλιστική διαστρωμάτωση κλείνει το δρόμο προς την αυθεντική κοινότητα της αταξικής κοινωνίας.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τέταρτον, η συντηρητική επανάσταση διεκδικούσε την πρωτοκαθεδρία της πολιτικής μέσα από μια εθνική επανάσταση η οποία θα σηματοδοτούσε το τέλος της οικονομικής κυριαρχίας πάνω στην πολιτική όχι όμως μέσω της κομμουνιστικής επανάστασης αλλά μέσω της απεριόριστης κυριαρχίας του κράτους πάνω στην κοινωνία.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Πέμπτον, η συντηρητική επανάσταση πρέσβευε την ιδέα ενός Γερμανικού ή εθνικού σοσιαλισμού ο οποίος συνίστατο στην πλήρη αποφιλελευθεροποίηση του Μαρξιστικού σοσιαλισμού.</li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-o6oaVgE4klw/WTYpys6sYrI/AAAAAAAAqWk/MU5BEtI29EUC80UQajZZbB_B7ofC9G63wCLcB/s1600/df2b9b03ec205fb11a5be75016149983.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="502" data-original-width="816" height="245" src="https://3.bp.blogspot.com/-o6oaVgE4klw/WTYpys6sYrI/AAAAAAAAqWk/MU5BEtI29EUC80UQajZZbB_B7ofC9G63wCLcB/s400/df2b9b03ec205fb11a5be75016149983.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο σοσιαλισμός υποστήριζε ο Oswald Spengler «έπρεπε να γίνει συμβατός με τις αντιφιλελεύθερες, αυταρχικές παραδόσεις του Γερμανικού εθνικισμού». Δεν ήταν όλοι οι συντηρητικοί επαναστάτες αντιδραστικοί μοντερνιστές. Πολλοί απέρριπταν συνολικά την ορθολογικότητα του διαφωτισμού συμπεριλαμβάνοντας στο κατηγορητήριο και την τεχνολογία. Από όλα όμως τα πολιτιστικά ρεύματα της Βαϊμάρης ο αντιδραστικός μοντερνισμός ήταν το μόνο που συνδύαζε τον ανορθολογισμό με τον ενθουσιασμό για την τεχνολογία.<br />
<br />
Μπορεί πολλοί διανοητές να μην προσχωρήσαν στο Ναζιστικό κόμμα ή άλλοι να το έκαναν για ένα μικρό χρονικό διάστημα (Schmitt, Haidegger), αλλά είναι αναντίρρητο γεγονός πως ο Χίτλερ επιχείρησε να πραγματοποιήσει την πολιτιστική επανάσταση που αυτοί επαγγέλονταν. ο αντιδραστικός μοντερνισμός στο 3ο Ράιχ. Η αντιδραστική μοντερνιστική παράδοση συνέχισε να είναι παρούσα στα χρόνια που ακολούθησαν την κατάληψη της εξουσίας από τους Ναζί. Στο επίκεντρο των Ναζιστικών απόψεων επί της τεχνολογίας βρισκόταν η φυλετική πάλη ανάμεσα στον Άριο και τον Εβραίο, ανάμεσα στο αίμα και το χρυσό. Στο επίκεντρο της Ναζιστικής Γερμανίας ασφαλώς έστεκε η μορφή του Χίτλερ.<br />
<br />
Για τον αρχηγό του 3ου Ράιχ αποφασιστικό στοιχείο της ζωής παρέμενε η βούληση για εξουσία Αν η ζωή ήταν μια πάλη που επικρατούσε ο ισχυρότερος τότε η ήττα ταίριαζε μόνο στα τεχνολογικά ανίσχυρα έθνη. Στο Mein Kampf (Ο Αγών μου) ορίζει την Άρια κουλτούρα ως σύνθεση του ''Ελληνικού'' πνεύματος με τη Γερμανική τεχνολογία και ενισχύει τον απόλυτο διαχωρισμό του χρηματιστικού κεφαλαίου από τη διεθνή οικονομία. Ο Χίτλερ μετέτρεψε την πολιτιστική επανάσταση που ο Werner Sombart επικέντρωνε στο Εβραϊκό πνεύμα, σε μια βιολογική εξέγερση. Ο ίδιος δεν έγραψε πολλά για τεχνολογικά θέματα παρ’ όλα αυτά ήταν από τους πρώτους πολιτικούς αρχηγούς που χρησιμοποίησαν τόσο πολύ τεχνολογικά επιτεύγματα όπως το ραδιόφωνο και το αεροπλάνο. <br />
<br />
O Josef Goebbels αντίθετα ασχολήθηκε πολύ με το θέμα της τεχνολογίας. Χαρακτηριστικά ανέφερε πως «κύριο μέλημα του εθνικοσοσιαλισμού είναι να γεμίσει την τεχνολογία εσωτερικά με ψυχή, να τη πειθαρχήσει και να τη θέσει στην υπηρεσία του λαού και του πολιτιστικού του επιπέδου».(Josef Goebbels, ομιλία στα εγκαίνια της έκθεσης αυτοκινήτου του Βερολίνου 7 Φεβρουαρίου 1939). Εν τέλει η οριστική τεχνολογική υπεροχή που ονειρευόταν ο Χίτλερ για λογαριασμό του Γερμανικού έθνους δεν ήρθε ποτέ. Ο αριθμός των ευρεσιτεχνιών έπεσε στα χρόνια της εξουσία των Ναζί στο μισό, ο αριθμοί των φοιτητών επίσης (σε αντίθεση με την ΕΣΣΔ).<br />
<br />
Ενώ η τεχνική καθυστέρηση σε τομείς του πολέμου όπως τα ραντάρ, οι επικοινωνίες, η αεράμυνα έγινε καταφανής στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο. Ουσιαστικά το σημείο τομής στην αποτυχία των Ναζί να διεκπεραιώσουν τους πολιτικούς τους στόχους είναι η αδυναμία τους να τους προσαρμόσουν στα τεχνικά δεδομένα. Δίνοντας τελικά βάρος στην πολιτικοιδεολογική εκπαίδευση και όχι τόσο στην τεχνική κατάρτιση, βάρυναν τις δυνατότητες να δουν καθαρά το τέλος τους, που πλησίαζε. Η ίδια η απόρριψη του διαφωτισμού έγινε εμπόδιο στην καινοτομία καθώς και στην προσαρμογή των τεχνικών δυνατοτήτων στα στρατηγικά δεδομένα. <br />
<br />
Ο αντιδραστικός μοντερνισμός ήταν μια Γερμανική απάντηση σε ένα καθολικό δίλημμα απέναντι στο οποίο βρέθηκαν οι κοινωνίες που βίωναν τις συνέπειες της βιομηχανικής και Γαλλικής επανάστασης. «Πώς μπορούν να συμφιλιωθούν οι εθνικές παραδόσεις με τη σύγχρονη κουλτούρα, τη σύγχρονη τεχνολογία και τους σύγχρονους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς». Η συμφιλίωση μεταξύ τεχνικής και ανορθολογισμού δεν είναι γενικά σύμφυτη με τη νεωτερικότητα, τον καπιταλισμό και το Διαφωτισμό αλλά αποτελεί μια αυταρχική, αντιφιλελεύθερη και μη διαφωτισμένη εθνική τους παραλλαγή.<br />
<br />
Η εφαρμογή στην πράξη της Ναζιστικής ιδεολογίας και η βιομηχανική πρόοδος αλληλοενισχύονταν μέχρι που η πρώτη οδήγησε στην αυτοκαταστροφή της Γερμανική κοινωνίας. Οι συμφιλιώσεις του αντιδραστικού μοντερνισμού ήρθαν αντιμέτωπες με τα όρια που έθετε η απόρριψη του Διαφωτισμού. Ο αντιδραστικός μοντερνισμός δίδασκε την παραμέληση της στρατηγικής προς όφελος της ιδεολογίας. Οι αντιδραστικοί μοντερνιστές έβγαλαν την τεχνολογία από τη γλώσσα του διαφωτισμού και την τοποθέτησαν στη γλώσσα της Kultur.<br />
<br />
Υποστήριξαν πως η τεχνολογία μπορεί να περιγραφεί στη διάλεκτο της αυθεντικότητας, δηλαδή με συνθήματα που εξυμνούν την αμεσότητα, την εμπειρία, το εγώ, τη ψυχή, το αίσθημα, το αίμα, τη διάρκεια, τη βούληση, το ένστικτο, τη φυλή και όχι με αυτά που οι ίδιοι έβλεπαν σαν άψυχες αφαιρέσεις τη διάνοια, την ανάλυση, το πνεύμα, τις έννοιες, το χρήμα και τους Εβραίους.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Εθνικοσοσιαλισμός Σύμφωνα με τον Λέων Τρότσκι</span></b><br />
<br />
Άνθρωποι με απλοϊκή σκέψη πιστεύουν ότι η βασιλική ιδιότητα βρίσκεται στο πρόσωπο του βασιλιά, στο μανδύα του από ερμίνα και στο στέμμα του, στη σάρκα του και στο αίμα του. Στην πραγματικότητα, αυτή η βασιλική ιδιότητα είναι μια σχέση μεταξύ προσώπων. Ο βασιλιάς είναι βασιλιάς γιατί στο πρόσωπό του διαθλώνται τα συμφέροντα και οι προλήψεις εκατομμυρίων ανθρώπων. Όταν οι σχέσεις αυτές απορριφθούν από το ρεύμα της εξέλιξης, ο βασιλιάς γίνεται ένας κοινός άνθρωπος με κρεμασμένο χείλος. Σχετικά μ΄ αυτό το ζήτημα θα μπορούσαν να ρωτήσουν για τις εντυπώσεις του εκείνον που λεγόταν άλλοτε Αλφόνσος 13ος.<br />
<br />
Από τον ελέω Θεού αρχηγό διακρίνεται ο ελέω λαού γιατί αυτός είναι αναγκασμένος, αν όχι ν΄ ανοίξει ο ίδιος το δρόμο του, τουλάχιστον να βοηθήσει τις περιστάσεις να του τον ανοίξουν. Μα παρ΄ όλα αυτά ο αρχηγός παραμένει μια σχέση μεταξύ προσώπων, μια ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση. Οι συζητήσεις για την προσωπικότητα του Χίτλερ είναι ζωηρότερες όσο πιο πολύ αναζητούν το μυστικό της νίκης του μέσα στον ίδιο. Θα ήταν ωστόσο δύσκολο να βρεθεί μια άλλη πολιτική φιγούρα που να είναι στον ίδιο βαθμό ο κόμβος απρόσωπων ιστορικών δυνάμεων. Κάθε μανιασμένος μικροαστός δεν θα μπορούσε να γίνει Χίτλερ, αλλά ένα κομματάκι Χίτλερ υπάρχει μέσα σε κάθε μανιασμένο μικροαστό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-pDpngsKyCOM/WTd1znL192I/AAAAAAAAqW0/z9gmhaA4eOsxi48BeQYcJXdc9lXjLdWZACLcB/s1600/slide_8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="629" data-original-width="822" height="305" src="https://4.bp.blogspot.com/-pDpngsKyCOM/WTd1znL192I/AAAAAAAAqW0/z9gmhaA4eOsxi48BeQYcJXdc9lXjLdWZACLcB/s400/slide_8.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η γοργή ανάπτυξη του Γερμανικού καπιταλισμού προπολεμικά δεν σήμαινε καθόλου την απλή καταστροφή των μεσαίων τάξεων. Καταστρέφοντας μερικά στρώματα της μικρομπουρζουαζίας αυτός ο καπιταλισμός δημιουργούσε άλλα: βιοτέχνες και μικρομαγαζάτορες γύρω από τα εργοστάσια, τεχνικούς και υπαλλήλους μέσα στα εργοστάσια. Αλλά διατηρούμενες και αυξανόμενες αριθμητικά -η παλιά και η νέα μικρομπουρζουαζία αντιπροσωπεύει κάτι παραπάνω από το μισό του Γερμανικού λαού- οι ενδιάμεσες τάξεις έχαναν και το τελευταίο ίχνος ανεξαρτησίας τους, ζούσανε στην περιφέρεια της μεγάλης βιομηχανίας και του τραπεζικού συστήματος.<br />
<br />
Τρέφονταν από τα ψίχουλα του τραπεζιού των μονοπωλιακών τραστ και των καρτέλ και από την πνευματική ελεημοσύνη των εξ επαγγέλματος θεωρητικών και πολιτικών τους. Στο δρόμο του Γερμανικού ιμπεριαλισμού η ήττα όρθωσε έναν τοίχο. Η εξωτερική δυναμική μετασχηματίστηκε σε εσωτερική δυναμική. Ο πόλεμος μετατράπηκε σε επανάσταση. Η σοσιαλδημοκρατία που βοήθησε τον Χοεντζόλερν να κάνει τον πόλεμο ως το τραγικό τέλος του, δεν άφησε το προλεταριάτο να ολοκληρώσει την επανάστασή του. Δεκατέσσερα χρόνια χρησιμοποιήθηκαν από την δημοκρατία της Βαϊμάρης για να ζητά συγγνώμη που υπάρχει η ίδια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα καλούσε τους εργάτες σε μια νέα επανάσταση, αλλά αποδεικνύονταν ανίκανο να την κατευθύνει.<br />
<br />
Το Γερμανικό προλεταριάτο περνούσε από τις ανόδους και τις καθόδους του πολέμου, της επανάστασης, του κοινοβουλευτισμού και του ψευτομπολσεβικισμού. Τον ίδιο καιρό που τα παλιά αστικά κόμματα, εξαντλούνταν κατά βάθος, η δυναμική ισχύς της εργατικής τάξης βρισκόταν υποσκαμένη. Το χάος του μεταπολέμου έπληξε τους βιοτέχνες, τους εμπόρους και τους υπαλλήλους όχι λιγότερο σκληρά από τους εργάτες. Η αγροτική κρίση χαντάκωνε τους χωρικούς. Ο μαρασμός των μεσαίων τάξεων δεν σήμαινε την προλεταριοποίησή τους αφού το ίδιο το προλεταριάτο τροφοδοτούσε μια γιγάντια στρατιά από μόνιμα ανέργους.<br />
<br />
Η πτώχευση της μικρομπουρζουαζίας που δύσκολα καμουφλάρονταν με τις γραβάτες και τις κάλτσες από φυτικό μετάξι, ροκάνιζε όλες τις καθιερωμένες πεποιθήσεις και πριν απ΄ όλα το δόγμα του δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού. Ο μεγάλος αριθμός των κομμάτων, ο ψυχρός πυρετός των εκλογών, η αδιάκοπη διαδοχή των κυβερνήσεων, περιπλέκανε την πολιτική κρίση σ΄ ένα καλειδοσκόπιο στείρων πολιτικών συνδυασμών. Μέσα στην ατμόσφαιρα την υπερθερμασμένη από τον πόλεμο, την ήττα, τις επανορθώσεις, τον πληθωρισμό, την κατοχή του Ρουρ, την κρίση, την εξαθλίωση και την απελπισία, η μικρομπουρζουαζία ορθώθηκε ενάντια σ΄ όλα τα παλιά κόμματα που την είχαν εξαπατήσει.<br />
<br />
Τα έντονα παράπονα των βουτηγμένων στη χρεοκοπία μικροϊδιοκτητών, των γιων τους πανεπιστημιακών αποφοίτων χωρίς απασχόληση και πελάτες, των άπροικων και ανύπαντρων θυγατέρων τους, απαιτούσαν τάξη και σιδερένια πυγμή. Η σημαία του εθνικοσοσιαλισμού υψώθηκε από ανθρώπους που προέρχονταν από την κατώτερη και μέση διοίκηση του παλιού στρατού. Φορτωμένοι παράσημα, οι αξιωματικοί και οι υπαξιωματικοί δεν μπορούσαν να ανεχθούν ότι ο ηρωισμός τους και οι ταλαιπωρίες τους όχι μόνο πήγανε χαμένες για την πατρίδα, αλλά ούτε καν τους έδιναν ειδικά δικαιώματα στην ευγνωμοσύνη. Από εδώ γεννιόταν το μίσος τους για την επανάσταση και το προλεταριάτο.<br />
<br />
Αλλά και δεν δέχονταν να βολευτούν από τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, τους υπουργούς, στις μέτριες θέσεις του λογιστή, του μηχανικού, του ταχυδρομικού και του εκπαιδευτικού. Από εδώ ξεπηδούσε ο σοσιαλισμός τους. Πάνω στον Ιζέρ και κάτω από το Βερντέν είχαν μάθει να θυσιάζονται, να θυσιάζουν άλλους και να μιλάνε μια γλώσσα διαταγών που επιβαλλόταν στους μικροαστούς των μετόπισθεν. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι έγιναν αρχηγοί. Στην αρχή της πολιτικής καριέρας του ο Χίτλερ ξεχώρισε ίσως μόνο επειδή είχε ισχυρότερο ταμπεραμέντο, δυνατότερη φωνή, βεβαιότερη για τον εαυτό της διανοητική μετριότητα.<br />
<br />
Δεν πρόσφερε στο κίνημα κανένα άλλο πρόγραμμα εκτός από τη δίψα της εκδίκησης ενός προσβεβλημένου στρατιώτη. Ο Χίτλερ άρχισε με παράπονα και κατηγορίες ενάντια στη Συνθήκη των Βερσαλλιών, στην ακρίβεια της ζωής, στην έλλειψη σεβασμού στους γενναίους υπαξιωματικούς, στις μηχανορραφίες των δημοσιογράφων και των τραπεζιτών της θρησκείας του Μωϋσή. Στη χώρα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι κατεστραμμένοι, ναυαγισμένοι, με ουλές, με πρόσφατες εκχυμώσεις. Καθένας τους ήθελε να χτυπήσει τη γροθιά του στο τραπέζι. Ο Χίτλερ ήξερε να το κάνει καλύτερα από τους άλλους. Είναι αλήθεια πως δεν ήξερε πως θα θεραπεύσει το κακό.<br />
<br />
Αλλά οι διαθέσεις αντηχούσαν άλλοτε σαν διαταγή κι άλλοτε σαν προσευχή που απευθυνόταν στη σκληρή μοίρα. Όπως οι απελπισμένοι ασθενείς, οι καταδικασμένες τάξεις δεν κουράζονται να παραλλάζουν τους στεναγμούς τους, ούτε να ακούνε συμβουλές. Όλοι οι λόγοι του Χίτλερ είναι οικοδομημένοι σ΄ αυτό τον τόνο. Ο άμορφος αισθηματισμός, η έλλειψη μιας πειθαρχίας της σκέψης, η άγνοια συνδυασμένη με παρδαλόχρωμα διαβάσματα, όλα αυτά τα πλην μετασχηματίζονταν σε συν. Έδιναν στο Χίτλερ τη δυνατότητα να ενώσει στο δισάκι του ζητιάνου του εθνικοσοσιαλισμού όλα τα είδη της δυσαρέσκειας και να οδηγήσει τη μάζα εκεί όπου αυτή τον ωθούσε.<br />
<br />
Από τους αρχικούς αυτοσχεδιασμούς δεν έμεινε στη μνήμη του δημεγέρτη παρά ότι συναντούσε την επιδοκιμασία. Οι πολιτικές του σκέψεις υπήρξαν ο καρπός της ρητορικής ακουστικής. Έτσι πραγματοποιήθηκε η εκλογή των συνθημάτων. Έτσι συσσωρεύτηκε το πρόγραμμα. Έτσι από την ακατέργαστη ύλη σχηματίστηκε ο ''αρχηγός''. Από την αρχή ο Μουσολίνι ήξερε να εκτιμά την κοινωνική ύλη συνειδητότερα από το Χίτλερ, στον οποίο ο αστυνομικός μυστικισμός ενός Μέττερνιχ ταίριαζε περισσότερο από την πολιτική άλγεβρα ενός Μακιαβέλι. Από πνευματική άποψη ο Μουσολίνι είναι πιο θαρραλέος και πιο κυνικός από το Χίτλερ.<br />
<br />
Φτάνει να σημειώσουμε εδώ ότι ο άθεος της Ρώμης χρησιμοποιεί την Εκκλησία όπως την Αστυνομία ή τη Δικαιοσύνη, ενώ ο συνέταιρός του του Βερολίνου πιστεύει πραγματικά στο αλάθητο της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Την εποχή όπου ο μελλοντικός Ιταλός δικτάτορας θεωρούσε ακόμα το Μαρξ σαν ''αθάνατο δάσκαλο για όλους μας'', υπεράσπιζε, όχι άτεχνα, τη θεωρία που στη σύγχρονη κοινωνία παρατηρεί πριν απ΄ όλα τη σχέση των δύο βασικών δυνάμεων: της μπουρζουαζίας και του προλεταριάτου. Είναι αλήθεια -έγραφε ο Μουσολίνι στα 1914- ότι ανάμεσα σ΄ αυτές τις δυνάμεις υπάρχουν πολυάριθμα ενδιάμεσα στρώματα που σχηματίζουν ''ένα είδος συνεκτικού ιστού της ανθρώπινης κοινότητας''.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-3K0PwplqKk0/WTd25hFBUmI/AAAAAAAAqXA/a0wsYFn3_cYb1--yzklbXxIlKn2NLSAZACLcB/s1600/congr-os-de-nuremberg-hitler-01-g.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="914" data-original-width="1200" height="303" src="https://3.bp.blogspot.com/-3K0PwplqKk0/WTd25hFBUmI/AAAAAAAAqXA/a0wsYFn3_cYb1--yzklbXxIlKn2NLSAZACLcB/s400/congr-os-de-nuremberg-hitler-01-g.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αλλά ''στις περιόδους κρίσης, οι μεσαίες τάξεις προσελκύονται, σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις ιδεολογίες τους, από τη μια ή την άλλη από τις βασικές τάξεις''. Πολύ σημαντική γενίκευση. Όπως η επιστημονική ιατρική παρέχει τη δυνατότητα όχι μόνο θεραπείας των ασθενών, αλλά επίσης και αποστολής τους, από το συντομότερο δρόμο στον άλλο κόσμο, το ίδιο η ανάλυση των σχέσεων των τάξεων, προορισμένη από τον εφευρέτη της για την κινητοποίηση του προλεταριάτου, έδωσε στο Μουσολίνι, όταν πέρασε στο αντίθετο στρατόπεδο, τη δυνατότητα να κινητοποιήσει τις μεσαίες τάξεις ενάντια στο προλεταριάτο. Ο Χίτλερ συμπλήρωσε αυτή τη δουλειά μεταφράζοντας την ιδεολογία του φασισμού στη γλώσσα του Γερμανικού μυστικισμού.<br />
<br />
Οι πυρές που καίνε την ανίερη φιλολογία του Μαρξισμού φωτίζουν ζωηρά την ταξική φύση του εθνικοσοσιαλισμού. Όσο οι Νάτσηδες δρούσαν σαν κόμμα κι όχι σαν κρατική εξουσία, δεν βρίσκανε σχεδόν πέρασμα προς την εργατική τάξη. Από το άλλο μέρος, η μεγαλομπουρζουαζία ακόμα και εκείνη που υποστήριζε με το χρήμα της το Χίτλερ, δεν θεωρούσε αυτό το κόμμα σαν δικό της. Η εθνική ''αναγέννηση'' στηρίχτηκε ολοκληρωτικά στις ενδιάμεσες τάξεις το πιο καθυστερημένο τμήμα του έθνους, το βαρύ φορτίο της ιστορίας. Η πολιτική τέχνη ήταν να συγκολλήσουν τους μικροαστούς με μια κοινή εχθρότητα ενάντια στο προλεταριάτο.<br />
<br />
Τι έπρεπε να γίνει για να πάνε τα πράγματα καλά; Πριν απ΄ όλα να συντρίψουν αυτούς που ήταν από κάτω. Ανίσχυρη μπροστά στο μεγάλο κεφάλαιο, η μικρομπουρζουαζία ελπίζει με την καταστροφή των εργατών να ξανακερδίσει πάλι μια κοινωνική αξιοπρέπεια. Οι Νάτσηδες χαρακτηρίζουν το πραξικόπημά τους με το σφετερισμένο όνομα της επανάστασης. Ο φασισμός αφήνει το κοινωνικό σύστημα απείραχτο. Αυτό καθαυτό το πραξικόπημα του Χίτλερ δεν έχει ακόμα δικαιώματα, ούτε στο όνομα της αντεπανάστασης. Αλλά δεν μπορούμε να το απομονώσουμε. Είναι το συμπλήρωμα του κύκλου των τρανταγμών που άρχισαν το 1918 στη Γερμανία.<br />
<br />
Η επανάσταση του Νοέμβρη που έδωσε την εξουσία σ΄ ένα Συμβούλιο εργατών και των στρατιωτών, ήταν προλεταριακή από τη θεμελιώδη τάση της. Αλλά το κόμμα που βρισκόταν επικεφαλής του προλεταριάτου, ξανάδωσε την εξουσία στην μπουρζουαζία. Μ΄ αυτή την έννοια η σοσιαλδημοκρατία άνοιξε την εποχή της αντεπανάστασης πριν ακόμα κατορθώσει η επανάσταση να αποτελειώσει την εργασία της. Εντούτοις όσο η μπουρζουαζία εξαρτώταν ακόμα από τη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή από τους εργάτες, το καθεστώς διατηρούσε τα στοιχεία ενός συμβιβασμού. Πάντως η διεθνής κατάσταση και η εσωτερική κατάσταση του Γερμανικού καπιταλισμού δεν άφηνε περιθώρια για παραχωρήσεις.<br />
<br />
Αν η σοσιαλδημοκρατία έσωσε τη μπουρζουαζία από την προλεταριακή επανάσταση, ο φασισμός ήρθε με τη σειρά του να απελευθερώσει τη μπουρζουαζία από τη σοσιαλδημοκρατία. Το πραξικόπημα του Χίτλερ είναι ο τελικός κρίκος στην αλυσίδα των αντεπαναστατικών μετατοπίσεων. Ο μικροαστός είναι εχθρικός στην ιδέα της εξέλιξης βαδίζει αναπόφευκτα ενάντιά του. Η πρόοδος δεν του έφερε τίποτε άλλο εκτός από χρέη, που δεν μπορεί να τα πληρώσει. Ο εθνικοσοσιαλισμός αποτάσσεται όχι μονάχα το μαρξισμό, αλλά επίσης και το Δαρβινισμό. Οι Νάτσηδες καταριούνται το ματεριαλισμό γιατί οι νίκες της τεχνικής πάνω στη φύση σημαίνουν τη νίκη του μεγάλου κεφαλαίου πάνω στο μικρό.<br />
<br />
Οι αρχηγοί του κινήματος εκκαθαρίζουν τη διανόηση όχι μόνο γιατί οι ίδιοι διαθέτουν διανοούμενους δεύτερης ή τρίτης σειράς αλλά προπάντων γιατί ο ιστορικός τους ρόλος δεν ανέχεται την καλλιέργεια μιας σκέψης ως το τέλος. Ο μικροαστός έχει ανάγκη από μια ανώτερη παρουσία, πάνω από τη φύση και την ιστορία, προστατευμένη ενάντια στο συναγωνισμό, τον πληθωρισμό, την κρίση και τον εκπλειστηριασμό. Στην εξέλιξη, στη ματεριαλιστική αντίληψη και στον ορθολογισμό -στον 20ο, στο 19ο και στο 18ο αιώνα- αντιτάσσεται ο εθνικός ιδεαλισμός σαν πηγή ηρωικής έμπνευσης. Το έθνος του Χίτλερ είναι η μυθολογική σκιά της ίδιας της μικρομπουρζουαζίας, παθητικό παραλήρημα που της δείχνει τη χιλιόχρονη βασιλεία της πάνω στη Γη.<br />
<br />
Για να υψώσουν το έθνος πάνω από την ιστορία, του δίνουν το υποστήριγμα της ράτσας. Η ιστορία θεωρείται σαν το απόσταγμα της ράτσας. Οι φυλετικές ιδιότητες δημιουργούνται ανεξάρτητα από τις μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες. Απορρίπτοντας την οικονομική αντίληψη σαν κατώτερη, ο εθνικοσοσιαλισμός κατεβαίνει έναν όροφο παρακάτω: από τον οικονομικό ματεριαλισμό καταφεύγει στο ζωολογικό Ματεριαλισμό. Η θεωρία της ράτσας, σαν να είχε επινοηθεί ειδικά για ένα φαντασμένο αυτοδίδακτο που αναζητεί ένα παγκόσμιο κλειδί για όλα τα μυστήρια της ζωής, φαίνεται προπάντων αξιοθρήνητη στο φως της ιστορίας των ιδεών.<br />
<br />
Για να δημιουργήσει τη θρησκεία του καθαρού Γερμανικού αίματος ο Χίτλερ χρειάστηκε να δανειστεί από δεύτερο χέρι τις ρατσιστικές ιδέες ενός Γάλλου διπλωμάτη και ερασιτέχνη συγγραφέα, του κόμητα Γκομπινώ. Την πολιτική μεθοδολογία ο Χίτλερ τη βρήκε ολοέτοιμη στους Ιταλούς -ο Μουσολίνι είχε πλατιά χρησιμοποιήσει τη θεωρία της πάλης των τάξεων του Μαρξ. Ο ίδιος ο Μαρξισμός ήταν ο καρπός της ένωσης της Γερμανικής φιλοσοφίας, της Γαλλικής ιστορίας και της Αγγλικής οικονομίας. Ανατρέχοντας στη γενεαλογία των ιδεών, έστω και των πιο αντιδραστικών και των πιο ηλίθιων, δεν βρίσκουμε ίχνος ρατσισμού.<br />
<br />
Η τεράστια φτώχεια της εθνικοσοσιαλιστικής φιλοσοφίας δεν εμπόδισε τις πανεπιστημιακές επιστήμες να μπούνε με διάπλατα πανιά μέσα στο αραξοβόλι του Χίτλερ όταν η νίκη του φάνηκε καθαρά. Τα χρόνια του καθεστώτος της Βαϊμάρης υπήρξαν για το μεγάλο τμήμα του καθηγητικού όχλου μια εποχή ταραχής και ανησυχίας. Οι ιστορικοί, οι οικονομολόγοι, οι νομικοί πελαγοδρομούσαν σε εικασίες για να μάθουν ποιο από τα αλληλοσυγκρουόμενα κριτήρια της αλήθειας ήταν το ορθότερο, δηλαδή ποιο στρατόπεδο τελικά θα επικρατούσε. Η φασιστική δικτατορία παραμέρισε τις αμφιβολίες του Φάουστ και τους δισταγμούς του Άμλετ από την πανεπιστημιακή έδρα.<br />
<br />
Από το σούρουπο της κοινοβουλευτικής σχετικότητας η επιστήμη πέρασε ξανά στο βασίλειο του απολύτου. Ο Αϊνστάιν υποχρεώθηκε να στήσει το τσαντίρι του έξω από τη Γερμανία. Στον τομέα της πολιτικής ο ρατσισμός είναι μια πομπώδης και αυθάδης παραλλαγή του σωβινισμού συνδυασμένου με φρενολογία. Όπως η καταστραμμένη αριστοκρατία βρίσκει παρηγοριά στην ευγένεια του αίματός της, το ίδιο και η φτωχή μικρομπουρζουαζία μεθάει με τους μύθους για τα ιδιαίτερα πλεονεκτήματα της φυλής της. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι ηγέτες του εθνικοσοσιαλισμού δεν είναι Γερμανικής καταγωγής αλλά προέρχονται από την Αυστρία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-RsbIFfrG4IE/WTd3OvCZyAI/AAAAAAAAqXE/rcjPMr7Og6M4r4hCb2Wr0mLXIDKI8CnAQCLcB/s1600/ss_dagger_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="770" data-original-width="1024" height="480" src="https://4.bp.blogspot.com/-RsbIFfrG4IE/WTd3OvCZyAI/AAAAAAAAqXE/rcjPMr7Og6M4r4hCb2Wr0mLXIDKI8CnAQCLcB/s640/ss_dagger_2.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Όπως ο ίδιος ο Χίτλερ, από τις Βαλτικές επαρχίες της παλιάς Αυτοκρατορίας των Τσάρων όπως ο Ρόζενμπεργκ, από αποικιακές χώρες, όπως ο Ες, ο αναπληρωτής του Χίτλερ στη διεύθυνση του κόμματος. Χρειάστηκε η βάρβαρη οχλοβοή των εθνικισμών στην περιφέρεια του πολιτισμού για να επιβάλλει στους ''αρχηγούς'' τις ιδέες που βρήκαν ακόλουθα μια απήχηση στην καρδιά των πιο βάρβαρων τάξεων της Γερμανίας. Η προσωπικότητα και η τάξη -ο φιλελευθερισμός και ο μαρξισμός- είναι το κακό. Το έθνος είναι το καλό. Μα στο κατώφλι της ιδιοκτησίας αυτή η φιλοσοφία αναποδογυρίζεται. Μόνο στην ατομική ιδιοκτησία βρίσκεται η σωτηρία. Η ιδέα της εθνικής ιδιοκτησίας είναι καρπός του Μπολσεβικισμού.<br />
<br />
Αποθεώνοντας το έθνος ο μικροαστός δεν θέλει να του προσφέρει τίποτα. Αντίθετα, περιμένει από το έθνος να του χορηγήσει ιδιοκτησία και να τον προστατεύσει από τον εργάτη και το δικαστικό κλητήρα. Δυστυχώς το 3ο Ράϊχ δεν θα δώσει τίποτα στους μικροαστούς εκτός από νέους φόρους. Στον τομέα της σύγχρονης οικονομίας, διεθνούς από τους δεσμούς της, απρόσωπης από τις μεθόδους της, η αρχή της φυλής φαίνεται να βγαίνει από ένα κοιμητήριο του Μεσαίωνα. Η καθαρότητα της ράτσας που, στο βασίλειο του πνεύματος, διαβεβαιώνεται με το διαβατήριο, πρέπει να διαπιστωθεί, κυρίως στον τομέα της οικονομίας, με την αποδοτικότητα. Στις σύγχρονες συνθήκες αυτό σημαίνει: την ικανότητα του συναγωνισμού.<br />
<br />
Από την πίσω πόρτα ο ρατσισμός ξαναγυρίζει στον οικονομικό φιλελευθερισμό απαλλαγμένο από τις προλεταριακές ελευθερίες. Στην πράξη ο εθνικισμός στην οικονομία περιορίζεται σε εκρήξεις αντισημιτισμού, αδύναμες παρ΄ όλη την κτηνωδία τους. Από το σύγχρονο οικονομικό σύστημα οι νάτσηδες παραμερίζουν το τοκογλυφικό και το τραπεζικό κεφάλαιο σαν να ήταν ο σατανάς. Ε, λοιπόν, είναι ακριβώς σ΄ αυτή τη σφαίρα που η ισραηλιτική μπουρζουαζία κατέχει μια μεγάλη θέση. Ενώ υποκλίνονται μπροστά στο κεφάλαιο στο σύνολό του, οι μικροαστοί κηρύττουν τον πόλεμο ενάντια στο κακό πνεύμα της συσσώρευσης κάτω από το σχήμα ενός Πολωνοεβραίου με μακρύ καφτάνι που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχει ούτε πεντάρα στην τσέπη του.<br />
<br />
Το πογκρόμ γίνεται η μεγαλύτερη απόδειξη της ανωτερότητας της ράτσας. Το πρόγραμμα με το οποίο ο εθνικοσοσιαλισμός ανέβηκε στην εξουσία -αλίμονο- θυμίζει πολύ τα μεγάλα εβραϊκά μαγαζιά σε μια απόμακρη επαρχία. Και τι δεν βρίσκει κανείς εκεί; - σε χαμηλή τιμή και σε ακόμη χαμηλότερη ποιότητα: την ανάμνηση των ευτυχισμένων χρόνων του ελεύθερου συναγωνισμού και την αόριστη λαχτάρα της σταθερότητας μιας κοινωνίας αποτελούμενης από κάστες, τις ελπίδες σε μια αναγέννηση της αποικιακής Αυτοκρατορίας και τα όνειρα μιας κλειστής οικονομίας.<br />
<br />
Τις φράσεις για την επιστροφή από το Ρωμαϊκό δίκαιο στο παλιό Γερμανικό δίκαιο και τα διαβήματα στις ΗΠΑ σχετικά με το χρεοστάσιο, τη ζηλόφθονη εχθρότητα απέναντι σε μια ανισότητα που παίρνει τη μορφή μιας βίλας κι ενός αυτοκινήτου και το ζωώδη φόβο από την ισότητα που παίρνει τη μορφή ενός εργάτη με τραγιάσκα και χωρίς κολάρο, η λύσσα του εθνικισμού και ο φόβος μπροστά στον παγκόσμιο πιστωτή, όλα τα απορρίμματα της διεθνούς πολιτικής σκέψης χρησιμεύσαν για να γεμίσουν τον πνευματικό θησαυρό του νέου Γερμανικού Μεσσιανισμού. Ο φασισμός ανέβασε στην πολιτική το βούρκο της κοινωνίας.<br />
<br />
Όχι μόνο στα σπίτια των χωρικών αλλά και στους ουρανοξύστες των πόλεων, πλάι στον εικοστό αιώνα, ζουν ακόμα σήμερα ο δέκατος και δέκατος τρίτος αιώνας. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι χρησιμοποιούν το ηλεκτρικό ρεύμα χωρίς να παύουν να πιστεύουν στη μαγική δύναμη των χειρονομιών και των εξορκισμών. Ο Πάπας της Ρώμης διαδίδει με το ραδιόφωνο το θαύμα της μεταμόρφωσης του νερού σε κρασί. Οι κινηματογραφικοί αστέρες καταφεύγουν στις μάγισσες. Οι αεροπόροι, που διευθύνουν τους θαυμαστούς μηχανισμούς τους δημιουργημένους από τη μεγαλοφυΐα του ανθρώπου, φέρνουν φυλαχτά πάνω στα σουέτερ τους. Τι ανεξάντλητα αποθέματα σκοταδισμού, άγνοιας και αγριότητας.<br />
<br />
Η απελπισία τα ξεσήκωσε, ο φασισμός τους έδωσε μια σημαία. Κάθε τι που μέσα στην κανονική ανάπτυξη της κοινωνίας θα απορρίπτονταν από τον εθνικό οργανισμό σαν έκκριμα του πολιτισμού, ξεπετιέται τώρα από το λαρύγγι: ο καπιταλιστικός πολιτισμός ξερνά μια βαρβαρότητα που δεν χωνεύτηκε, αυτή είναι η φυσιολογία του εθνικοσοσιαλισμού. Ο Γερμανικός φασισμός, όπως και ο ιταλικός, ανέβηκε στην εξουσία πατώντας στη ράχη της μικρομπουρζουαζίας που τη μεταμόρφωσε σε κριό ενάντια στις οργανώσεις της εργατικής τάξης και τις οργανώσεις της δημοκρατίας. Αλλά ο φασισμός στην εξουσία είναι λιγότερο από κάθε τι άλλο κυβέρνηση της μικρομπουρζουαζίας. Αντίθετα είναι η δικτατορία η πιο αλύπητη του μονοπωλιακού κεφαλαίου.<br />
<br />
Ο Μουσολίνι έχει δίκοιο: οι μεσαίες τάξεις είναι ανίκανες για μια ανεξάρτητη πολιτική. Στις περιόδους της μεγάλης κρίσης καλούνται να φέρουν μέχρι παραλογισμού την πολιτική μιας από τις δύο βασικές τάξεις. Ο φασισμός πέτυχε να τις βάλει στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Συνθήματα όπως η κρατικοποίηση του τραστ και η κατάργηση των άνομων ωφελημάτων πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων από τότε που ανέβηκε στην εξουσία. Αντίθετα ο ιδιομορφισμός των Γερμανικών ''περιοχών'' που στηρίζονταν στις ιδιομορφίες της μικρομπουρζουαζίας άφησε θέση στον καπιταλιστικό και αστυνομικό συγκεντρωτισμό. Κάθε επιτυχία της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής του εθνικοσοσιαλισμού σημαίνει αναπόφευκτα τη συντριβή του μικρού κεφαλαίου από το μεγάλο.<br />
<br />
Το πρόγραμμα των μικροαστικών αυταπατών δεν έχει καταργηθεί. Αποσπάται απλώς από την πραγματικότητα και διαλύεται μέσα σε τελετουργικές πράξεις. Η ενοποίηση όλων των τάξεων περιορίζεται στο μισοσυμβολισμό της υποχρεωτικής υπηρεσίας εργασίας και τη δήμευση “υπέρ του λαού” της εργατικής γιορτής της Πρωτομαγιάς. Η διατήρηση του γοτθικού αλφαβήτου ενάντια στο λατινικό αλφάβητο αποτελεί μια συμβολική ρεβάνς ενάντια στο ρεύμα της παγκόσμιας αγοράς. Η εξάρτηση από τους διεθνείς, μαζί και τους Εβραίους, τραπεζίτες δεν περιορίστηκε ούτε κατά ένα γιώτα. Αντίθετα, απαγορεύτηκε η σφαγή των ζώων σύμφωνα με τη ρήση του Ταλμούδ.<br />
<br />
Αν ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, οι δρόμοι του 3ου Ράϊχ είναι στρωμένοι με σύμβολα. Ταπεινώνοντας το πρόγραμμα των μικροαστικών αυταπατών σε καθαρά γραφειοκρατικές μασκαράτες, ο εθνικοσοσιαλισμός ορθώνεται πάνω από το έθνος σαν η χειρότερη μορφή του ιμπεριαλισμού. Είναι απολύτως μάταιη η ελπίδα ότι η κυβέρνηση του Χίτλερ θα μπορούσε να πέσει σήμερα ή αύριο, θύμα της δικής της εσωτερικής ασυνέπειας. Ένα πρόγραμμα ήταν αναγκαίο στους Νάτσηδες για να φτάσουν στην εξουσία, αλλά η εξουσία δεν χρησιμεύει καθόλου στο Χίτλερ για να πραγματοποιήσει αυτό το πρόγραμμα. Το καθήκον του έχει υπαγορευθεί από το μονοπωλιακό κεφάλαιο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-d3f5KDR4S9I/WTd5sKt-QmI/AAAAAAAAqXQ/D_XPdT0udNc8r1zWwPQot-hP64iU9uzVwCLcB/s1600/3g11292u-1163.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1066" data-original-width="600" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-d3f5KDR4S9I/WTd5sKt-QmI/AAAAAAAAqXQ/D_XPdT0udNc8r1zWwPQot-hP64iU9uzVwCLcB/s400/3g11292u-1163.jpg" width="225" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-g-_ISLak9_o/WTd5sVYKnZI/AAAAAAAAqXU/fhWdX6GRP4Iyu0udMYYzatdVQHCv1W1BgCLcB/s1600/3g11564u-1207.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="920" data-original-width="600" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-g-_ISLak9_o/WTd5sVYKnZI/AAAAAAAAqXU/fhWdX6GRP4Iyu0udMYYzatdVQHCv1W1BgCLcB/s400/3g11564u-1207.jpg" width="260" /></a></div>
<br />
Η αναγκαστική συγκέντρωση όλων των πόρων και όλων των μέσων του λαού σύμφωνα με τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, που είναι η πραγματική ιστορική αποστολή της φασιστικής δικτατορίας, σημαίνει την προετοιμασία του πολέμου, αυτό το καθήκον με τη σειρά του δεν ανέχεται καμιά εσωτερική αντίδραση και οδηγεί στην κατοπινή μηχανική συγκέντρωση της εξουσίας. Δεν είναι δυνατόν ούτε να μεταρρυθμιστεί ούτε να παραιτηθεί ο φασισμός. Μπορεί μόνο να ανατραπεί. Η πολιτική τροχιά του εθνικοσοσιαλισμού θα καταλήξει σ΄ αυτό το δίλημμα: ''Πόλεμος ή Επανάσταση''.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Ναζί στην Εξουσία</span></b><br />
<br />
Ήδη το ναζιστικό κόμμα είχε καταφέρει να έχει πίσω του μια τεράστια πλημμυρίδα μαζικής υποστήριξης. Η νέα Βουλή που συγκλήθηκε ψήφισε να δοθούν στον Χίτλερ απεριόριστες εξουσίες. Ήταν η αρχή του τέλους. Σύντομα η σημαία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης αντικαταστάθηκε από τον αγκυλωτό σταυρό των Εθνικοσοσιαλιστών. Ο Χίτλερ ήταν μεταξύ αυτών που κατήγγειλαν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Είχε παράλληλα ιδρυθεί το 1919 το Ναζιστικό Κόμμα (Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών) από μία ομάδα επτά ανδρών με ηγέτη τους τον ίδιο τον Χίτλερ.<br />
<br />
Το 1923 τέθηκε επικεφαλής μιας απόπειρας πραξικοπήματος από μέρους των «Φαιοχιτώνων», του ιδιωτικού στρατού των Ναζί, οι οποίοι διαλύθηκαν γρήγορα και ο Χίτλερ καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Στη φυλακή συνέταξε το Mem Kampf, (Ο Αγών μου), μια ασυνάρτητη πραγματεία γεμάτη μίσος για του Εβραίους και τους κομμουνιστές. Εξέφρασε επίσης την αντίληψή του για την προδοσία της Γερμανίας από τους εχθρούς της του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το μήνυμα του Χίτλερ έβρισκε απήχηση σε έναν αυξανόμενο αριθμό απογοητευμένων και απειλούμενων οικονομικά συμπατριωτών του. Στις εκλογές του 1928, οι Ναζί κέρδισαν 12 έδρες στη Βουλή. Το 1930 κέρδισαν 107, αυξάνοντας τις ψήφους τους από 800 χιλιάδες σε 6,5 εκατομμύρια.<br />
<br />
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1932 το κοινοβουλευτικό σύστημα κατέρρευσε. Κανένας αρχηγός κόμματος δεν μπορούσε να αποκτήσει πλειοψηφία στη Βουλή, επειδή οι Ναζί αρνούνταν να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, στην οποία δεν ήταν ο Χίτλερ επικεφαλής, ενώ οι Κομμουνιστές αρνούνταν να συνεργαστούν με τους Σοσιαλιστές. Τον Ιανουάριο του 1933 μια ομάδα αντιδραστικών βιομηχάνων, τραπεζιτών και Πρώσων γαιοκτημόνων έπεισε τον πρόεδρο Χίντεμπουργκ να διορίσει τον Χίτλερ καγκελάριο, προφανώς με τη σκέψη ότι θα μπορούσαν να τον ελέγξουν. Οι υποστηρικτές του σχεδίου όμως υποτίμησαν την τεράστια πλημμυρίδα μαζικής υποστήριξης πίσω από το ναζιστικό κόμμα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο Χίτλερ δεν άργησε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την ευκαιρία και έπεισε τον Χίντεμπουργκ να προκηρύξει νέες εκλογές στις 5 Μαρτίου. Όταν συγκλήθηκε η νέα Βουλή ψήφισε να δοθούν στον Χίτλερ απεριόριστες εξουσίες. Η νέα Γερμανία διακήρυξε ότι ήταν το «Τρίτο Ράιχ», διάδοχος της αυτοκρατορίας των Hohenstaufen του Μεσαίωνα και της Αυτοκρατορίας των Hohenzollern των νεότερων χρόνων. Όλα τα πολιτικά κόμματα πλην του ναζιστικού, τέθηκαν εκτός νόμου. Ο ολοκληρωτικός έλεγχος επεκτάθηκε στον Τύπο, την εκπαίδευση, τις τέχνες και σε πολλούς κλάδους της παραγωγής και του εμπορίου. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μέτρα πάρθηκαν εναντίον των Εβραίων: εκδιώχθηκαν από τις δημόσιες υπηρεσίες, τους στερήθηκε η γερμανική ιθαγένεια και πρακτικά αποκλείστηκαν από τα πανεπιστήμια. Το 1938 κορυφώνεται η φανατική σταυροφορία εναντίον των Εβραίων για την εκδίωξή τους από τη χώρα και την ολοκληρωτική τους καταστροφή. Την άνοιξη του 1932 έγιναν προεδρικές εκλογές. Υποψήφιος προτάθηκε πάλι ο Χίντενμπουργκ. Οι σοσιαλδημοκράτες τον υποστήριξαν δηλώνοντας πως η εκλογή του Χίντενμπουργκ θα σώσει τάχα τη χώρα από το φασισμό. Οι φασίστες είχαν υποψήφιο τον Χίτλερ και το γερμανικό εθνικό λαϊκό κόμμα τον Ντίστερμπεργκ. Υποψήφιος του κομμουνιστικού κόμματος ήταν ο Ερν. Τέλμαν. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι κομμουνιστές κατέβηκαν στις εκλογές με το σύνθημα: «Όποιος ψηφίζει Χίτλερ ψηφίζει πόλεμο». Επειδή κανένας υποψήφιος δε συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, γι' αυτό στις 10 Απρίλη έγιναν πάλι εκλογές. Εκλέχτηκε ο υποψήφιος που στήριζε η σοσιαλδημοκρατία, ο Χίντενμπουργκ. Με πρόταση του Χίντενμπουργκ στις 30 Μάη, η κυβέρνηση του Μπρούνιγκ παραιτήθηκε. Την καινούρια κυβέρνηση τη σχημάτισε ο Φραντς φον Πάπεν (Franz von Papen), που αύξησε πρώτα πρώτα τη φορολογία και μείωσε δραστικά τα κονδύλια για την κοινωνική ασφάλιση. Ταυτόχρονα οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων επιχορηγήθηκαν με εκατομμύρια μάρκα. Τον Ιούλη του 1932 η κυβέρνηση του φον Πάπεν διέλυσε το Ράιχσταγκ και κατάργησε τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πρωσίας. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το Κομμουνιστικό Κόμμα παίρνοντας υπόψη την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, πρότεινε στην ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος να κηρυχθεί γενική απεργία διαμαρτυρίας. Αλλά οι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατών απόρριψαν την πρόταση των κομμουνιστών και μάλιστα τους κατηγόρησαν για «πρόκληση». Οι σοσιαλδημοκράτες ματαίωναν με όλα τα μέσα κάθε εκδήλωση επαναστατικής πρωτοβουλίας των μαζών. Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες από τις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του «μικρότερου κακού», δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο «ριζοσπαστισμός από τα αριστερά». Στην πραγματικότητα, όμως, η γραμμή συνεργασίας με την αστική τάξη οδηγούσε από τη μια παραχώρηση στην αντίδραση στην άλλη, στην παραίτηση από τον αποφασιστικό αγώνα κατά της επίθεσης του φασισμού, στρώνοντας ουσιαστικά το δρόμο για την επιβολή του. Στις εκλογές για καινούριο Ράιχσταγκ που έγιναν στις 31 Ιούλη, το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ πήρε 13,7 εκατ. ψήφους και έβγαλε 230 βουλευτές. Τα πιο πολλά από τα παλαιά αστικά κόμματα είχαν μεγάλες απώλειες. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παρά την τρομοκρατία, συγκέντρωσε 5,3 εκατ. ψήφους και πήρε 89 έδρες και το Σοσιαλδημοκρατικό 8 εκατ. περίπου ψήφους και 133 έδρες. Οι Χιτλερικοί διεκδίκησαν να τους δοθεί η κυβερνητική εξουσία. Το Νοέμβρη του 1932 έγιναν καινούριες βουλευτικές εκλογές που έδειξαν πως το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε αυξήσει ακόμη πιο πολύ την επιρροή του. Πήρε 6 εκατ. περίπου ψήφους. Οι κομμουνιστές και οι σοσιαλδημοκράτες είχαν τώρα μαζί στο Ράιχσταγκ 221 έδρες, ενώ το κόμμα του Χίτλερ είχε χάσει 2 εκατ. ψήφους και οι έδρες του από 230 περιορίστηκαν σε 196. Οι εθνικοσοσιαλιστές έχασαν και στις εκλογές για τα τοπικά όργανα αυτοδιοίκησης. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-3WkOzCYeML4/WTeMq9QdHhI/AAAAAAAAqXk/AB8_lZ290RwAa1mJN4FKyLG358rLcS6LwCLcB/s1600/121565-hitler.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="1200" height="225" src="https://1.bp.blogspot.com/-3WkOzCYeML4/WTeMq9QdHhI/AAAAAAAAqXk/AB8_lZ290RwAa1mJN4FKyLG358rLcS6LwCLcB/s400/121565-hitler.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η κυβέρνηση του Πάπεν παρά τις αντιδραστικές προσπάθειές της δεν κατόρθωσε να εξασθενίσει το ταξικό εργατικό κίνημα και γι' αυτό άρχισε έντονα να καλλιεργείται στους κόλπους της αστικής τάξης η λύση του Χίτλερ στην κυβέρνηση. Έτσι δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη που στις 19 Νοεμβρίου 1932 o Πρόεδρος Χίντενμπουργκ έλαβε μήνυμα υπογραμμένο από του ισχυρότερους βιομηχάνους του Ράιχ (Industrielleneingabe), με το οποίο του συνέστησαν να διορίσει καγκελάριο τον Αδόλφο Χίτλερ. Στις 17 Νοέμβρη ο Πάπεν παραιτήθηκε και καγκελάριος έγινε ο στρατηγός Κουρτ φον Σλάιχερ (Kurt von Schleicher). Ο Σλάιχερ κατάργησε μερικά από τα πιο μισητά έκτακτα διατάγματα του Πάπεν, αλλά ούτε αυτός πέτυχε να εκτονώσει το εργατικό, λαϊκό κίνημα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων, Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν, τον Χίντενμπουργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ. Στις 22 Γενάρη οι Χιτλερικοί οργάνωσαν με την ανοχή της αστυνομίας μια προκλητική διαδήλωση μπροστά στα κεντρικά γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε απάντηση 150.000 εργάτες του Βερολίνου με επικεφαλής τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ε. Τέλμαν, Β. Ούλμπριχτ, Ι. Σέερ και Φ. Φλόριν, πέρασαν στις 29 Γενάρη τους δρόμους του Βερολίνου διαδηλώνοντας πως είναι έτοιμοι να αποκρούσουν τους φασίστες. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος πρότεινε στους ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας κοινή δράση εναντίον των χιτλερικών, αλλά οι σοσιαλδημοκράτες αρνήθηκαν. Ο Σλάιχερ εξαναγκάστηκε σε παραίτηση στις 28 Ιανουαρίου 1933 και στις 30 Γενάρη του 1933 ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διορίζει τον Χίτλερ καγκελάριο. Ο Πάπεν έγινε αντικαγκελάριος. Οι προθέσεις του Χίτλερ, γίνονται φανερές από την πρώτη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου όπου πήραν μέρος ο Πάπεν, ο Νόιρατ, ο Φρικ και ο Γκέριγκ, και όπου πρότεινε να χτυπηθεί άμεσα το Κομμουνιστικό Κόμμα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο Χίτλερ ξεκαθάρισε το σχέδιο του: «Μπορούμε, αφού συντρίψουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα, να περιορίσουμε τον αριθμό των ψήφων του στο Ράιχσταγ και έτσι να πάρουμε εκεί την πλειοψηφία». Ο Χίτλερ διαλύει την βουλή και προκηρύσσει εκλογές για τις 5 Μαρτίου. Στις 20 Φεβρουαρίου 1933, λίγο πριν τις Γερμανικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933, μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ (Πρόεδρο της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, Διευθυντή της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 Υπουργό Οικονομικών των Ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των Ναζί να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να κτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Είπε μάλιστα πως «οι εκλογές της 5ης Μαρτίου θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα χρόνια, ίσως μάλιστα και για τα επόμενα εκατό χρόνια». Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας Alfried Krupp A.G., και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων, τέσσερα ηγετικά στελέχη της I. G. Farben, ενός εκ των μεγαλυτέρων μονοπωλίων χημικών στον κόσμο, ο Αλβέρτος Βόγκλερ, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των Ναζί στις επερχόμενες εκλογές του Μάρτη 1933, ύψους 3.000.000 μάρκων. Ο Γκαίμπελς, υπαρχηγός του Χίτλερ και πρόεδρος του Γερμανικού Κοινοβουλίου, του Ράιχσταγκ, γράφει στις 31 του Γενάρη στο ημερολόγιό του: «Σε μια συνομιλία με τον Φίρερ, καθορίζουμε την κατευθυντήρια γραμμή του αγώνα ενάντια στην κόκκινη τρομοκρατία. Προς το παρόν, θέλουμε να αποφύγουμε τα άμεσα αντίποινα, πρέπει να φουντώσει πρώτα η προσπάθεια της μπολσεβίκικης επανάστασης. Μετά, στην κατάλληλη στιγμή, θα δώσουμε το αποφασιστικό χτύπημα». Στις 24 του Φλεβάρη 1933, η αστυνομία, για πολλοστή φορά, ενεργεί εξονυχιστικές έρευνες στο κτίριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας στο Βερολίνο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αφού το κτίριο της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος έμεινε επί βδομάδες στην κατοχή της αστυνομίας, ξαφνικά βρέθηκε σ' αυτό «βαριά ενοχοποιητικό» υλικό. Με πελώριους τίτλους, ο Ναζιστικός Τύπος μιλάει για ''μυστικές οδηγίες'', σύμφωνα με τις οποίες πρέπει «να πυρποληθούν κυβερνητικά κτίρια, μουσεία, επαύλεις και εργοστάσια ζωτικής σημασίας». Στις 26 του Φλεβάρη, «κατά σύμπτωση», έχουμε εμπρησμούς δημοσίων κτιρίων. Ο δράστης, που κατορθώνει πάντοτε «να διαφεύγει χωρίς να αναγνωριστεί», προσπάθησε να βάλει φωτιά στο Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοιας της Βερολινέζικης συνοικίας Καΐλιν, στο Δημαρχείο και στην έπαυλη Μπερλίνερ Σλος.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Γερμανικός Ολοκληρωτισμός</span></b><br />
<br />
Οι παράγοντες που οδήγησαν στον τελικό θρίαμβο του Ναζισμού στη Γερμανία είναι πολλοί και διαφορετικοί. Ωστόσο μπορούν να υπογραμμιστούν οι δύο σημαντικότεροι. Η αίσθηση ταπείνωσης που προερχόταν από την ήττα στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά την περίοδο 1871 - 1914 η Γερμανία είχε υψωθεί σε περίοπτη πολιτική και πολιτιστική θέση γνωρίζοντας παράλληλα μια αξιοσημείωτη ευημερία βασισμένη στη βιομηχανική της παραγωγή. Μετά το συντριπτικό πλήγμα του 1918 άρχισε να ενισχύεται ο μύθος κατά τον οποίο το έθνος «μαχαιρώθηκε πισώπλατα»από σοσιαλιστές και Εβραίους που βρίσκονταν στην κυβέρνηση. Η κατηγορία αυτή δεν είχε ίχνος αλήθειας. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όσοι όμως ζητούσαν έναν αποδιοπομπαίο τράγο κατέκριναν την «ανευθυνότητα» της αβασίλευτης δημοκρατίας επιθυμώντας μια αυταρχική διακυβέρνηση για την ανάκτηση του σεβασμού του κόσμου προς τη Γερμανία. Ο πληθωρισμός είχε αρχίσει να καλπάζει ήδη από το 1914, όταν η Γερμανία χρηματοδοτούσε τον πόλεμο με ομόλογα, θεωρώντας ότι μετά από μία πιθανή νίκη το κόστος θα πήγαινε στους ηττημένους. Με την ήττα όμως αυτό ήταν ανέφικτο και η κεντρική τράπεζα Ράιχσμπανκ τύπωνε χρήμα χωρίς κανένα αντίκρισμα σε χρυσό.<br />
<br />
Με υπέρμετρες μισθολογικές αυξήσεις στα πρώτα τρία χρόνια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προκειμένου να αποτραπούν κοινωνικές εντάσεις τροφοδοτήθηκε αρχικά μια έκρηξη των εξαγωγών και της εσωτερικής κατανάλωσης. Όταν η χώρα άρχισε να δοκιμάζεται από την εκτεταμένη ανεργία, η κυβέρνηση αύξησε την προσφορά χαρτονομίσματος προκειμένου να χρηματοδοτήσει προγράμματα ασφάλισης κατά της ανεργίας, οδηγώντας σε καλπάζοντα πληθωρισμό. Ο πληθωρισμός ξέφυγε από κάθε έλεγχο εξαιτίας των πολεμικών επανορθώσεων, ένα πρόβλημα που είχε αφήσει άλυτο η Συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919. Έτσι τον Σεπτέμβριο του 1923 το κόστος ζωής για ένα άτομο υπολογίζονταν στο αστρονομικό ποσό των 15 δισεκατομμυρίων μάρκων. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-BurCiJtNQSc/WTeN8W8XsdI/AAAAAAAAqXw/yONf4WOfbPwTZdtkxlWQRhipvbr4RuIQQCLcB/s1600/11027396956_c2b5eb7c92_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="684" data-original-width="1024" height="266" src="https://4.bp.blogspot.com/-BurCiJtNQSc/WTeN8W8XsdI/AAAAAAAAqXw/yONf4WOfbPwTZdtkxlWQRhipvbr4RuIQQCLcB/s400/11027396956_c2b5eb7c92_b.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εκείνοι που εξαρτιόνταν από σταθερά εισοδήματα έβλεπαν πια την ασφάλειά τους να υπονομεύεται, καθώς οι εργασιακές αμοιβές δεν ακολουθούσαν την τεράστια αύξηση του κόστους ζωής. Άρχισαν λοιπόν να χάνουν οποιαδήποτε πίστη είχαν προς την αβασίλευτη δημοκρατία. Λίγο αργότερα, η Μεγάλη Κρίση του 1929, στη Γερμανία οδήγησε στα ακόλουθα αποτελέσματα: Οι αγρότες εξοργίστηκαν με την κατάρρευση των τιμών των προϊόντων τους και με το βάρος χρεών και φόρων. Οι φοιτητές έβλεπαν ελάχιστη προοπτική να βρουν μια θέση σε ήδη κορεσμένα επαγγέλματα. Έξι εκατομμύρια εργάτες ήταν άνεργοι. Η αστική τάξη έβλεπε τις καταθέσεις της να εξανεμίζονται.<br />
<br />
Συνέπεια αυτών ήταν η στροφή πολλών εργατών προς το Κομμουνιστικό Κόμμα, γεγονός που φόβιζε την αστική τάξη. Όμως όταν στις εκλογές του 1932 το Κομμουνιστικό Κόμμα πήρε περίπου 6 εκατομμύρια ψήφους, περισσότερο από το 1/7 του συνόλου, πολλοί καπιταλιστές και μεγαλοϊδιοκτήτες τρόμαξαν μπροστά σε ό,τι θεωρούσαν αυξανόμενο κίνδυνο μπολσεβίκικης επανάστασης. Έτσι, αφού η Δημοκρατία της Βαϊμάρης είχε ουσιαστικά μόλις ξεψυχήσει, βρέθηκαν να πρέπει να διαλέξουν το λεγόμενο μικρότερο κακό, που τελικά ήταν το απόλυτο. <br />
<br />
Συνοψίζοντας, αν η «ανάπηρη» δημοκρατία της Βαϊμάρης είχε καταφέρει να κρατηθεί στη ζωή, ίσως να είχε αποφευχθεί το αιματοκύλισμα της Ευρώπης κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ίσως να είχε αποφευχθεί ο Ναζιστικός εφιάλτης.Εν τέλει ίσως αυτή ήταν το πραγματικό μικρότερο κακό. <br />
<br />
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;">ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ </span></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-XHmsjaeo0bw/WTecJ2CVNOI/AAAAAAAAqYM/EYGYPqSbA2kQzwMfkKnlFmyf4k8hnZZgwCLcB/s1600/3-parteischule-heinemann-schulz-rosenfeld-luxemburg-bebel-stadthagen-cunow-mehring-wurm-pieck-and-ebert.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="953" data-original-width="1600" height="380" src="https://1.bp.blogspot.com/-XHmsjaeo0bw/WTecJ2CVNOI/AAAAAAAAqYM/EYGYPqSbA2kQzwMfkKnlFmyf4k8hnZZgwCLcB/s640/3-parteischule-heinemann-schulz-rosenfeld-luxemburg-bebel-stadthagen-cunow-mehring-wurm-pieck-and-ebert.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-MR1T3XwO40M/WTecJSM-GsI/AAAAAAAAqYI/nSwPumZAoM8o-5NfztDwvdyQ2KDSldLiQCLcB/s1600/3g02802u-1024x747.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="747" data-original-width="1024" height="466" src="https://1.bp.blogspot.com/-MR1T3XwO40M/WTecJSM-GsI/AAAAAAAAqYI/nSwPumZAoM8o-5NfztDwvdyQ2KDSldLiQCLcB/s640/3g02802u-1024x747.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-yC5LYDua15k/WTecIGD4YHI/AAAAAAAAqYE/v058FnK19mwdqe90D6yl5uFko2yhpycHACLcB/s1600/08.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="896" data-original-width="1600" height="358" src="https://2.bp.blogspot.com/-yC5LYDua15k/WTecIGD4YHI/AAAAAAAAqYE/v058FnK19mwdqe90D6yl5uFko2yhpycHACLcB/s640/08.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ELECgcbW21M/WTecHL-qaOI/AAAAAAAAqYA/YN8u4Tq3C7Qu6OCqxlDKxZclEAMLMQUJACLcB/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="924" data-original-width="1526" height="386" src="https://3.bp.blogspot.com/-ELECgcbW21M/WTecHL-qaOI/AAAAAAAAqYA/YN8u4Tq3C7Qu6OCqxlDKxZclEAMLMQUJACLcB/s640/16.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-ZAO_fSEtJJo/WTecTqzrKgI/AAAAAAAAqYQ/XfzlifzbkBEP4nXsPxtbG5A3mOrcMBceQCLcB/s1600/Karl_Liebknecht_picture.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="264" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-ZAO_fSEtJJo/WTecTqzrKgI/AAAAAAAAqYQ/XfzlifzbkBEP4nXsPxtbG5A3mOrcMBceQCLcB/s400/Karl_Liebknecht_picture.jpeg" width="263" /></a><a href="https://3.bp.blogspot.com/-GdRqhPwachY/WTecTwG2gcI/AAAAAAAAqYU/AOHRBsutTpQHQ8DnbK8-d25bDi0z9n5qgCLcB/s1600/Rosa-luxemberg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="509" data-original-width="356" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-GdRqhPwachY/WTecTwG2gcI/AAAAAAAAqYU/AOHRBsutTpQHQ8DnbK8-d25bDi0z9n5qgCLcB/s400/Rosa-luxemberg.jpg" width="278" /></a></div>
<br />
<div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-gVJKRKZI4qw/WTecilI_kpI/AAAAAAAAqYg/apOOGcKuvewrg6UOiZQhKzVOJn0CMykDwCLcB/s1600/19.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="831" data-original-width="1598" height="332" src="https://3.bp.blogspot.com/-gVJKRKZI4qw/WTecilI_kpI/AAAAAAAAqYg/apOOGcKuvewrg6UOiZQhKzVOJn0CMykDwCLcB/s640/19.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-w46UU0PhEKo/WTeciAa0ksI/AAAAAAAAqYY/ZbdJQwjRKiQ0gXdQ5IKJ5R-F4avSALk6wCLcB/s1600/32%2B%2B33939.jpg--%25CE%25B1%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="656" data-original-width="1000" height="418" src="https://3.bp.blogspot.com/-w46UU0PhEKo/WTeciAa0ksI/AAAAAAAAqYY/ZbdJQwjRKiQ0gXdQ5IKJ5R-F4avSALk6wCLcB/s640/32%2B%2B33939.jpg--%25CE%25B1%25CE%25B1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-KVF4hpALQm8/WTeciJW-7DI/AAAAAAAAqYc/Yi0pvSPZ-r8mF0OC8wJUW-Z_1vhxEoTcACLcB/s1600/AttackontheFourcourts-spartacist-revolt-germany-rosa-luxemburg-1919.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="599" data-original-width="810" height="472" src="https://4.bp.blogspot.com/-KVF4hpALQm8/WTeciJW-7DI/AAAAAAAAqYc/Yi0pvSPZ-r8mF0OC8wJUW-Z_1vhxEoTcACLcB/s640/AttackontheFourcourts-spartacist-revolt-germany-rosa-luxemburg-1919.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/--X-sTMR0X3E/WTecu5msgtI/AAAAAAAAqYk/q_uAG_gGf-ccMftgsNtGNParyxHSAiErACLcB/s1600/spartacists2.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="969" data-original-width="1600" height="386" src="https://2.bp.blogspot.com/--X-sTMR0X3E/WTecu5msgtI/AAAAAAAAqYk/q_uAG_gGf-ccMftgsNtGNParyxHSAiErACLcB/s640/spartacists2.gif.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-vSBdKBVuj8k/WTec8B6pZuI/AAAAAAAAqYo/_bUPPyb3QtAnScB-Q4k7nFfHHSODPt3JwCLcB/s1600/Bundesarchiv_Bild_102-04062A%252C_N%25C3%25BCrnberg%252C_Reichsparteitag%252C_SA-_und_SS-Appell.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="795" data-original-width="553" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-vSBdKBVuj8k/WTec8B6pZuI/AAAAAAAAqYo/_bUPPyb3QtAnScB-Q4k7nFfHHSODPt3JwCLcB/s320/Bundesarchiv_Bild_102-04062A%252C_N%25C3%25BCrnberg%252C_Reichsparteitag%252C_SA-_und_SS-Appell.jpg" width="222" /></a><a href="https://3.bp.blogspot.com/-ykAedjk5LXM/WTec9BsvFdI/AAAAAAAAqYs/sUGqn_IUnPQUcyfYvkDzDRMd8tGbnkRgwCLcB/s1600/Reichsparteitagnov1935.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1367" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-ykAedjk5LXM/WTec9BsvFdI/AAAAAAAAqYs/sUGqn_IUnPQUcyfYvkDzDRMd8tGbnkRgwCLcB/s320/Reichsparteitagnov1935.jpg" width="273" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-Q8yL1Azk2dk/WTedMR2-Y_I/AAAAAAAAqY0/eqb0teR9GnAlt6KW4qkpOMgvW3rrJaaSQCLcB/s1600/Bumaga-terpit-2.-YAnvar-1919-Berlin.-Material-obyasnyaetsya-prosto-ryadom-izdatelstvo-mosse.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="880" data-original-width="1383" height="406" src="https://4.bp.blogspot.com/-Q8yL1Azk2dk/WTedMR2-Y_I/AAAAAAAAqY0/eqb0teR9GnAlt6KW4qkpOMgvW3rrJaaSQCLcB/s640/Bumaga-terpit-2.-YAnvar-1919-Berlin.-Material-obyasnyaetsya-prosto-ryadom-izdatelstvo-mosse.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-OifNfsHsKrI/WTedLjHh9lI/AAAAAAAAqYw/zFK_mwcEzbovMnsUcwHfTtlpLkPhNOOvgCLcB/s1600/Gdansk-Hitler.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="700" height="502" src="https://1.bp.blogspot.com/-OifNfsHsKrI/WTedLjHh9lI/AAAAAAAAqYw/zFK_mwcEzbovMnsUcwHfTtlpLkPhNOOvgCLcB/s640/Gdansk-Hitler.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-S7MZsFva3ac/WTedQ7UYM_I/AAAAAAAAqY8/GC1HOZHzUDcbiz_kNgyvY2FJTzjClcKrQCLcB/s1600/HOCUFMA.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1033" data-original-width="1600" height="412" src="https://3.bp.blogspot.com/-S7MZsFva3ac/WTedQ7UYM_I/AAAAAAAAqY8/GC1HOZHzUDcbiz_kNgyvY2FJTzjClcKrQCLcB/s640/HOCUFMA.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-F-MY3ywu5gw/WTedO3gir8I/AAAAAAAAqY4/PyMRllljARYFxP0aNigjD4MNRxDKhw17QCLcB/s1600/Potsdam_Tag_1933.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1164" data-original-width="1600" height="464" src="https://1.bp.blogspot.com/-F-MY3ywu5gw/WTedO3gir8I/AAAAAAAAqY4/PyMRllljARYFxP0aNigjD4MNRxDKhw17QCLcB/s640/Potsdam_Tag_1933.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.alexiptoto.com/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%B7-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1/">http://www.alexiptoto.com/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%B7-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1/</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2010/10/25/%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/">http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2010/10/25/%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6039708&publDate=">http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6039708&publDate=</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://konstantinosdavanelos.blogspot.gr/2012/02/blog-post_8146.html">http://konstantinosdavanelos.blogspot.gr/2012/02/blog-post_8146.html</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://eranistis.net/wordpress/2013/03/19/%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%8A%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82/">http://eranistis.net/wordpress/2013/03/19/%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%8A%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82/</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://foundation.parliament.gr/VoulhFoundation/VoulhFoundationPortal/images/site_content/voulhFoundation/file/Ekpaideytika%20New/nazismos/3_2nazismos.pdf">http://foundation.parliament.gr/VoulhFoundation/VoulhFoundationPortal/images/site_content/voulhFoundation/file/Ekpaideytika%20New/nazismos/3_2nazismos.pdf</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://www.ardin.gr/?q=node/3879">http://www.ardin.gr/?q=node/3879</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="http://averoph.wordpress.com/2012/06/25/%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC/">http://averoph.wordpress.com/2012/06/25/%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8E%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC/</a><br />
<br />
(9) :<br />
<a href="http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=523396&publDate=">http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=523396&publDate=</a><br />
<br />
(10) :<br />
<a href="http://www.socialismfrombelow.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=324:i90&Itemid=1">http://www.socialismfrombelow.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=324:i90&Itemid=1</a><br />
<br />
(11) :<br />
<a href="http://ellada-history.blogspot.gr/2013/01/1871-1919.html">http://ellada-history.blogspot.gr/2013/01/1871-1919.html</a><br />
<br />
(12) :<br />
<a href="http://www.anarxeio.gr/files/pdf/Artikel48_2012-05_BR.pdf">http://www.anarxeio.gr/files/pdf/Artikel48_2012-05_BR.pdf</a><br />
<br />
(13) :<br />
<a href="http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2012/07/Mavrozaharakis-Ellada-Vaimar-www.24grammata.com_.pdf">http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2012/07/Mavrozaharakis-Ellada-Vaimar-www.24grammata.com_.pdf</a><br />
<br />
(14) :<br />
<a href="http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2010/12/Hitler-Era.pdf">http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2010/12/Hitler-Era.pdf</a><br />
<br />
(15) :<br />
<a href="http://foundation.parliament.gr/VoulhFoundation/VoulhFoundationPortal/images/site_content/voulhFoundation/file/Ekpaideytika%20New/nazismos/0_8nazismos.pdf">http://foundation.parliament.gr/VoulhFoundation/VoulhFoundationPortal/images/site_content/voulhFoundation/file/Ekpaideytika%20New/nazismos/0_8nazismos.pdf</a><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-jI9EUnEiGTU/WSZp2Ysbx8I/AAAAAAAAqP8/kLcfYrBFldccN9aBtnT504V25lqnw5yKQCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="142" data-original-width="605" height="46" src="https://3.bp.blogspot.com/-jI9EUnEiGTU/WSZp2Ysbx8I/AAAAAAAAqP8/kLcfYrBFldccN9aBtnT504V25lqnw5yKQCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-19401488680241609242016-09-20T06:38:00.000+03:002017-05-21T09:04:51.032+03:00ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (1888 - 1968)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Ο ΓΕΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ </b></span><br />
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-YvaN6f24j7g/WR0hvTVYVPI/AAAAAAAAqMI/wQqqpNKUMds6A0J_U8KHXV6k52EQ79KTwCEw/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25283%2529%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BCACHE_620X620_1_1085333.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="194" src="https://3.bp.blogspot.com/-YvaN6f24j7g/WR0hvTVYVPI/AAAAAAAAqMI/wQqqpNKUMds6A0J_U8KHXV6k52EQ79KTwCEw/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25283%2529%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BCACHE_620X620_1_1085333.JPG" width="320" /></a></div>
<div>
Ο Γεώργιος Παπανδρέου υπήρξε σύμβολο της κοινωνικής μεταρρύθμισης, αφοσιωμένος οπαδός του εκπαιδευτικού εκσυγχρονισμού, δεινός ρήτορας και αγωνιστής. Αντίπαλος κάθε τυραννικού καθεστώτος, αντιστάθηκε στο δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, συμμετείχε στην αντίσταση κατά των στρατευμάτων Κατοχής στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν υπέκυψε στην χούντα της 21ης Απριλίου 1967. Πατέρας του Ανδρέα Παπανδρέου, του Γεωργίου Γ. Παπανδρέου (με την Κυβέλη Ανδριανού) και παππούς του Γεωργίου Α. Παπανδρέου. Διετέλεσε τρεις φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας (1944 - 1945,1963, 1964 - 1965), Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης τα χρόνια 1950 - 1952 και πολλές φορές Υπουργός, με πρώτη υπουργική θητεία στην επαναστατική κυβέρνηση του 1922. Φίλος, συνεργάτης και διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ελευθερίου Βενιζέλου. Πίστευε στην ανανέωση των πραγμάτων της δημόσιας σφαίρας και στο δικαίωμα για εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη και πρόοδο. Σε πολλές και διάφορες ιστορικές στιγμές ενσάρκωσε τις ελπίδες του λαού για δημοκρατία και εθνική αξιοπρέπεια, του αποδόθηκε ο χαρακτηρισμός «Γέρος της Δημοκρατίας».</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<a name='more'></a><br />
O Γεώργιος Παπανδρέου (1888 - 1968), μία από τις κορυφαίες πολιτικές φυσιογνωμίες της χώρας σφράγισε με το ειδικό πολιτικό του βάρος, με την αδιάλειπτη παρουσία του και μ' ένα πολιτικό λόγο, άμεσο, μεστό, επιγραμματικό, ευρηματικό και γοητευτικό τα πιο κρίσιμα χρόνια της Πολιτικής Ιστορίας μας. Αναγνωρίστηκε απ΄ όλους ως ένας από τους πιο δεινούς ρήτορες του Κοινοβουλίου. Διακρίθηκε, ιδίως στο Μεσοπόλεμο, για τη δημοκρατική, αντιμοναρχική ευαισθησία και αγωνιστικότητά του που του στοίχισε διώξεις, εξορίες και φυλακίσεις. Στα χρόνια του '60 ο Γ. Παπανδρέου, ο «Γέρος της Δημοκρατίας», συμβόλισε και προάσπισε ως ίνδαλμα της λαϊκής κυριαρχίας έναν Ελληνικής αποκλειστικότητας πολιτικό φιλελευθερισμό.<br />
<br />
Ανοίγοντας έτσι, δρόμους για διεκδικήσεις και κατακτήσεις στο επίπεδο των δημοκρατικών ιδεών και αξιών. Υπήρξε η μοναδική ίσως πολιτική προσωπικότητα του 20ού αιώνα που είχε για έξι δεκαετίες μία αδιάκοπη παρουσία στην πολιτική ζωή χωρίς διαστήματα απουσίας ή «αναχώρησης»… Έδειξε, τέλος, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον πολιτισμό και τις τέχνες και ένα ξεχωριστό πάθος για την παιδεία, συνεισφέροντας το πνευματικό στοιχείο στους πολιτικούς αγώνες του τόπου.<br />
<br />
Ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε ως Γεώργιος Σταυρόπουλος στο ορεινό χωριό Καλέντζι της Αχαΐας στις 13 Φεβρουαρίου 1888 και ήταν το τρίτο παιδί του πρωτοπρεσβύτερου Ανδρέα Σταυρόπουλου και της συζύγου του Παγώνας, κατά άλλους γεννήθηκε στο χωριό Αγία Μαρίνα που ήταν τότε οικισμός του Καλεντζίου. Δε γνώρισε τη μητέρα του, η οποία απεβίωσε λίγους μήνες μετά τη γέννησή του. Ο θείος του, Νικόλαος Σταυρόπουλος, ήταν σχολάρχης Πατρών. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο τετρατάξιο σχολείο του χωριού του και στη συνέχεια στο σχολαρχείο της Χαλανδρίτσας. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δύο χρόνια αργότερα και αφού ο πατέρας του μετατέθηκε στην Πάτρα, γράφτηκε στο Β' Γυμνάσιο Πατρών, όπου ήδη φοιτούσε ο μεγαλύτερος αδερφός του, Νίκος. Το 1901 έχασε την αδελφή του, Μαγδαληνή, από φυματίωση σε ηλικία μόλις 19 ετών. Την ίδια χρονιά αποφάσισε μαζί με τον αδελφό του να επισημοποιήσουν το επίθετο με το οποίο ήταν άλλωστε γνωστοί: Από Γεώργιος Σταυρόπουλος έγινε Γεώργιος Παπανδρέου. Μετά την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών στην Πάτρα, γράφεται στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών το 1904, και φυλακίζεται ως πρωταγωνιστής φοιτητικών κινητοποιήσεων το 1907. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σπούδασε νομική στην Αθήνα και πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο, όπου και γνώρισε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, προσφωνώντας τον ως εκπρόσωπος των Ελλήνων φοιτητών. Το Φεβρουάριο του 1908 δημοσιεύεται στην εφημερίδα Εύριπος της Χαλκίδας το πρώτο, κοινωνιολογικού περιεχομένου, κείμενό του. Θα επακολουθήσουν κι’ άλλα πολιτικά κείμενα στον Νεολόγο και στο Σέλας των Πατρών. Μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής θητείας του και την ολοκλήρωση των νομικών σπουδών του, ο Γ. Παπανδρέου φεύγει με υποτροφία το Σεπτέμβριο του 1911 στη Γερμανία για μεταπτυχιακές σπουδές στις νομικές, κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες στη Λειψία, στη Βαϊμάρη και στο Βερολίνο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τον Οκτώβριο του 1912, αμέσως μετά την κήρυξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου, ο Γ. Παπανδρέου διακόπτει τις σπουδές του και κατατάσσεται στο στράτευμα ως εθελοντής του εξωτερικού. Τον Απρίλιο του 1913 αποστρατεύεται, παντρεύεται τη Σοφία Μινέικο και επιστρέφει στο Βερολίνο, όπου τον Ιανουάριο του 1914 προσφωνεί με εμπνευσμένα λόγια τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Την ίδια εποχή, ο Γ. Παπανδρέου δημοσιεύει στο περιοδικό της ''Αλεξάνδρειας Τα Γράμματα'' (1914) δύο σημαντικά πολιτικά κείμενά του: «Ελληνικό Μέλλον» και «Ελληνικός Πολιτισμός», όπου εντυπωσιάζουν οι αναφορές του στο γυναικείο ζήτημα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
«Η εργασία θα εξελίξει την σημερινήν σκλάβαν - κούκλα εις ελεύθεραν ώριμον προσωπικότητα», στα πολιτικά κόμματα και στην λαϊκή «δημοτική» παράδοση. Ανάλογο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα ριζοσπαστικά κείμενα της ίδιας χρονιάς: «Κοινωνική Νομοθεσία», «Όρια του Δημοτικισμού», και άλλα. Στην περίοδο του «Εθνικού Διχασμού» ο Γ. Παπανδρέου διορίζεται το 1915 νομάρχης Λέσβου και αναλαμβάνει στις αρχές του 1916 τη διεύθυνση του πολιτικού γραφείου του αρχηγού των Φιλελεύθερων. H προσωρινή κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης (1916 - 1917) το διορίζει εκπρόσωπό της στην Λέσβο και κατόπιν Γενικό Διοικητή Αιγαίου με έδρα τη Xίο (εδώ θα γεννηθεί στις 5 / 2 / 1919 ο Ανδρέας).</div>
<br />
Κατά την πολιτική κρίση που δημιουργήθηκε με θέμα την ουδετερότητα ή την είσοδο της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Παπανδρέου ήταν από τους σφοδρότερους υποστηρικτές του Βενιζέλου. Όταν ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα, ο Παπανδρέου τον συνόδεψε στην Κρήτη κι έπειτα πήγε στη Λέσβο, απ' όπου κινητοποίησε τους Βενιζελικούς υποστηρικτές του στα νησιά εξουδετερώνοντας τους βασιλόφρονες και υποστήριξε την επαναστατική κυβέρνηση Εθνικής Άμυνας του Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη. Ο Βενιζέλος εντυπωσιάστηκε από τη ρητορική δεινότητα του νεαρού Παπανδρέου και τον διόρισε, το 1916, γενικό διευθυντή του πολιτικού γραφείου του και αργότερα την ίδια χρονιά νομάρχη Λέσβου και Χίου. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-P0gTf5ZSFKs/WR_KuC-emYI/AAAAAAAAqMU/17SshHWlXyIbpYzsLVq__zqFFebFiOTwACLcB/s1600/1bc26c337bb2d9648856f36820d91fdb_L.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="470" src="https://1.bp.blogspot.com/-P0gTf5ZSFKs/WR_KuC-emYI/AAAAAAAAqMU/17SshHWlXyIbpYzsLVq__zqFFebFiOTwACLcB/s640/1bc26c337bb2d9648856f36820d91fdb_L.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
Την περίοδο 1917 - 1920 διετέλεσε γενικός διευθυντής νήσων Αιγαίου, με ουσιαστικές αρμοδιότητες υπουργού. Παντρεύτηκε τη Σοφία Μινέικο (κόρη του Σιγισμούνδου Μινέικο, Πολωνού αριστοκράτη, και της Περσεφόνης Μανάρη) με την οποία απέκτησε το 1919 τον Ανδρέα Παπανδρέου. Tο Mάιο του 1916 δημοσιεύει το βαρυσήμαντο άρθρο του με τίτλο «Oι δύο πολιτικοί κόσμοι» που δεν είναι μόνο μια καίρια παρέμβαση στη συγκυρία αλλά περιέχει και μια αξιοπρόσεκτη ανάλυση για το ιστορικό υπόβαθρο των δημοκρατικών ελευθεριών και των κομμάτων στην χώρα. Στη Mυτιλήνη ο Γ. Παπανδρέου υψώνει τη «σημαία» του αντιμοναρχισμού και πρωτοστατεί στην έκπτωση του «καταλύσαντος την λαϊκήν κυριαρχίαν», βασιλιά Kωνσταντίνου (1917). </div>
<div>
<br />
Tο Nοέμβριο του 1920 το κόμμα των Φιλελευθέρων χάνει τις εκλογές στις οποίες ως «ανεξάρτητος» ο Γ. Παπανδρέου αναδείχθηκε πρώτος επιλαχών στην περιφέρεια Λέσβου. «O Γ. Παπανδρέου» -γράφει ο Aσ. Πανσέληνος- «ήρθε στη Μυτιλήνη και έβαλε στις καρδιές μας μπουρλότο. Tο εκλογικό σήμα του ήταν ένα κόκκινο γαρίφαλο, γεμάτο έρωτα και επανάσταση ''ζεσταθήκαμε πιο πολύ μαζί του''. Ό,τι έλεγε μπορούσε και το έκανε να μοιάζει σπουδαίο». Καταδιωκομένος από φιλοβασιλικούς, μετά την παλινόρθωση του Κωνσταντίνου, ο Γ. Παπανδρέου καταφεύγει στην Κωνσταντινούπολη όπου στις 13 / 12 / 1920 θα υπερασπιστεί την αβασίλευτη δημοκρατία με την ομιλία του «Πολίτευμα και Πολιτισμός του σύγχρονου Έθνους».<br />
<br />
Η οποία ουσιαστικά προαναγγέλει το τολμηρό αντιμοναρχικό άρθρο του (που του στοίχισε φυλάκιση τεσσάρων μηνών): «O βασιλεύς και το Έθνος» (Πατρίς, Mάρτιος 1921) με το οποίο ζητούσε την παραίτηση του βασιλιά. Το 1921 επέζησε από μια απόπειρα δολοφονίας από φανατικούς φιλοβασιλείς, ενώ το 1922 είχε κορυφαίο ρόλο στην επανάσταση των Πλαστήρα - Γονατά που έδιωξε τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Tο καλοκαίρι του 1922 στην «δίκη της Λαμίας» ο Γ. Παπανδρέου είναι ο συνήγορος υπεράσπισης των κατηγορουμένων για το «Δημοκρατικό Μανιφέστο» (Aλ. Παπαναστασίου κ.ά.).<br />
<br />
Στην αγόρευσή του ο Γ. Παπανδρέου επικαλείται και το άρθρο 111 του Συντάγματος που όριζε ότι η τήρησή του «αφιερούται» εις τον «πατριωτισμόν» των Ελλήνων, 40 χρόνια πριν ο ανένδοτος αγώνας του συνδεθεί με το θρυλικό «114». Μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχθηκε στη Μυτιλήνη από τους «συνήθεις» μπράβους - αντιφρονούντες της Ιστορίας μας, ο Γ. Παπανδρέου θα είναι ο πολιτικός σύμβουλος του N. Πλαστήρα και του «επαναστατικού» καθεστώτος που εγκαθιδρύθηκε στη χώρα μετά τη μεγάλη κατάρρευση στη Μικρά Aσία (1922). Ο Παπανδρέου εκλέχτηκε βουλευτής με το Κόμμα Φιλελευθέρων του Βενιζέλου και τον Ιανουάριο του 1923 ο Στυλιανός Γονατάς τον διόρισε υπουργό Εσωτερικών στην επαναστατική κυβέρνηση.<br />
<br />
Στις εκλογές της 16 / 12 / 1923, από τις οποίες απέχει η αντιβενιζελική παράταξη, ο Γ. Παπανδρέου ως αρχηγός του συνδυασμού Φιλελευθέρων - Δημοκρατικών, εκλέγεται βουλευτής Λέσβου. H Δ' Συντακτική Συνέλευση τον ορίζει γενικό εισηγητή της επί του Συντάγματος Επιτροπής. Tο κείμενο της εισήγησής του περιέχει μια αξιόλογη ανάλυση για τους θεσμούς του αβασίλευτου κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Αργότερα υπηρέτησε ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας με την κυβέρνηση Ανδρέα Μιχαλακοπούλου το διάστημα 1924 - 1925. Η δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου τον εξόρισε.<br />
<br />
O Γ. Παπανδρέου θα πληρώσει ακριβά το «τίμημα» της δημοκρατικής εγρήγορσής του και θα νοιώσει επάνω του όλες τις ραγδαίες μεταπτώσεις της πολιτικής μας ζωής, από υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Mιχαλακοπούλου (1925) στη φυλακή και στην εξορία (Νάξος) στα 1925 - 1926 ως πολέμιος της δικτατορίας Πάγκαλου, εκλέγεται βουλευτής Λέσβου στις εκλογές της 7 / 11 / 1926 και 19 / 8 / 1928 και εισηγείται το Νοέμβριο του 1928, το νομοσχέδιο για την εκλογή των μελών της Γερουσίας. Στη συνέχεια υπηρέτησε ως υπουργός Παιδείας επί Βενιζέλου (1930 - 1932) και υπουργός Συγκοινωνιών το 1933 πάλι με την κυβέρνηση Βενιζέλου.<br />
<br />
O Γεώργιος Παπανδρέου ως υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Βενιζέλου την περίοδο 1930 με 1932, συνέδεσε το όνομά του όχι μόνο με τα 3.200 σχολεία που κτίστηκαν τότε αλλά και με μία ευρύτατη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Τα σχολεία που έκτισε του εξασφάλισαν την αγάπη του προσφυγικού στοιχείου (Πόντιοι και Μικρασιάτες). Το 1935 ίδρυσε το Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο μετονομάστηκε αργότερα σε Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Μετά το φιλοβενιζελικό κίνημα της 1 / 3 / 1935 που τελικά υποβοήθησε τα φιλοβασιλικά σχέδια των αντιβενιζελικών, ο Γ. Παπανδρέου εξαγγέλλει την ίδρυση του Δημοκρατικού Kόμματος το οποίο τάχθηκε δυναμικά εναντίον της παλινόρθωσης του Γεωργίου B' με επακόλουθο την εκτόπισή του στη Μύκονο.<br />
<br />
O Γ. Παπανδρέου αναδεικνύεται βουλευτής στις εκλογές της 26 / 1 / 1936 και καταγγέλλει από την πρώτη στιγμή την «αυλική» κυβέρνηση I. Μεταξά, αρνούμενος να χορηγήσει ψήφο εμπιστοσύνης και επισημαίνοντας στην αγόρευσή του τις ευθύνες των «μεγάλων κομμάτων» για τη διολίσθηση προς την επιβολή του βασιλομεταξικού δικτατορικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου (1936). Ως αντικαθεστωτικός ο Γ. Παπανδρέου εξορίζεται αρχικά στα Kύθηρα και μετά στην Άνδρο. Μετά την Ιταλική επίθεση (1940) ο Γ. Παπανδρέου τάσσεται υπέρ της ενότητας των πολιτικών δυνάμεων της χώρας εναντίον του φασισμού. Επιστρέφει από την εξορία στην κατεχόμενη Αθήνα και ξεκινάει την αντίσταση μέσα και από την «παράνομη» εφημερίδα Ελευθερία.<br />
<br />
Στο ημερολόγιό του ο Γ. Θεοτοκάς σημειώνει: «4 Οκτωβρίου 1941: O Γ. Παπανδρέου στις δύο μεγάλες συζητήσεις που είχα μαζί του, μου φάνηκε πως σκέπτεται πλατειά και καθαρά. Mε γενναιοδωρία και συνάμα με πείρα και ρεαλισμό». Tο Mάρτιο του 1942 οι Ιταλικές αρχές κατοχής συλλαμβάνουν και φυλακίζουν τον Γ. Παπανδρέου για ένα τρίμηνο στις φυλακές Αβέρωφ. Αποφυλακίζεται μετά από τρεις μήνες και συντάσσει το πρωτοποριακό πρόγραμμα του υπό ίδρυση κόμματος της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας. Tο κείμενό του προβλέπει ανάμεσα στ’ άλλα: πολίτευμα προεδρικής δημοκρατίας όπου «πηγή και σκοπός της πολιτικής εξουσίας είναι ο εργαζόμενος λαός», ισονομία και ισοπολιτεία των γυναικών, αναγνώριση της δημοτικής ως επίσημης γλώσσας.<br />
<br />
Tον Ιούλιο του 1942 ο Γ. Παπανδρέου καταθέτει ως μάρτυρας υπεράσπισης του καθηγητή I. Κακρίδη που κατηγορείται στο πειθαρχικό συμβούλιο γιατί εισήγαγε στην Ανωτάτη Εκπαίδευση «καινά δαιμόνια» (δίκη των τόνων). Tον ίδιο μήνα ο Γ. Παπανδρέου συντάσσει και στέλνει στο Βρετανικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής το υπόμνημά του, που θα αποτελέσει το πολιτικό και ιδεολογικό διαπιστευτήριό του. H πεποίθησή του ότι η Μεγάλη Βρετανία θα καθόριζε τις μελλοντικές εξελίξεις στη χώρα βρίσκεται πίσω από την απόρριψη της πρότασης να αναλάβει ηγετική θέση στο EAM. Τον Ιούνιο του 1943 υπέβαλε απευθείας στο στρατηγείο της Μέσης Ανατολής ειδική αναφορά με χαρακτήρα διακήρυξης που προκάλεσε το συμμαχικό ενδιαφέρον με τίτλο:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-DRPkRLx2Zl4/WR_ORgh05ZI/AAAAAAAAqMg/MkOAUGyqFHs2KtXdpMJSYcm5McAOyAkYQCLcB/s1600/ar3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="232" src="https://2.bp.blogspot.com/-DRPkRLx2Zl4/WR_ORgh05ZI/AAAAAAAAqMg/MkOAUGyqFHs2KtXdpMJSYcm5McAOyAkYQCLcB/s400/ar3.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<i>«Η ταυτότης συμφερόντων Ελλάδος και Αγγλίας για πρώτη φορά στην ιστορία είναι απόλυτος». «Σήμερον όμως σχηματίζεται νέα μορφή του παγκοσμίου ανταγωνισμού. Δύο παγκόσμια μέτωπα διαμορφούνται: Ο Κομμουνιστικός Πανσλαβισμός και ο Φιλελεύθερος Αγγλοσαξoνισμός, και ενώ το περιεχόμενον της αντιθέσεως των κοινωνικών των καθεστώτων οσημέραι θα ελαττούται, επειδή αμφότεραι αι παρατάξεις θα συγκλίνουν προς τον Σοσιαλισμόν, θα παραμένη ως κύριον και, βαθμιαίως, ως αποκλειστικόν περιεχόμενον της αντιθέσεως το μέγα θέμα της Ελευθερίας: ατομικής, πολιτικής, ηθικής. Μόνον μέσα εις την Σοσιαλιστικήν Πανευρώπην, επικουρουμένην από την ηθικήν και υλικήν δύναμιν του Φιλελευθέρου Αγγλοσαξονισμού, ημπορεί και η Ελλάς να εύρη το αίσθημα της ασφαλείας της απέναντι του καταθλιπτικού κινδύνου του Κομμουνιστικού Πανσλαβισμού».</i><br />
<br />
Στις αρχές του 1944 αποφάσισε να συνταχθεί με τη βασιλική εξόριστη κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Στις 14 Απριλίου του 1944, περίπου ένα μήνα μετά τη δημιουργία της Πολιτικής Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης, με Αγγλικό πολεμικό αεροπλάνο έφτασε επειγόντως στο Κάιρο για σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας, και αντικατέστησε τον Σοφοκλή Βενιζέλο που είχε διαδεχθεί τον Εμμανουήλ Τσουδερό, κατά τη μετάβαση του τελευταίου στο Λονδίνο. Τότε, τον Μάιο του 1944, οργάνωσε το συνέδριο του Λιβάνου, στο οποίο και αποφασίστηκε ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας με συμμετοχή όλων των πολιτικών παρατάξεων υπό την πρωθυπουργία του με σκοπό την εφαρμογή του «Εθνικού Συμβολαίου». </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μετά το Συνέδριο του Λιβάνου (Μάιος 1944) που σφραγίστηκε από τους επιδέξιους χειρισμούς του, ο Γ. Παπανδρέου ως πρωθυπουργός της κυβέρνησης Εθνικής Ενώσεως (που εγκαταστάθηκε από τον Σεπτέμβριο του 1944 στη Νάπολη της Ιταλίας) αγωνίζεται με διαβήματα και τηλεγραφήματα για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις μίας «αναίμακτης» απελευθέρωσης, με την πλήρη και απροκάλυπτη υποστήριξη των Βρετανών. Αργότερα όμως σημειώθηκαν προστριβές και διαφωνίες με τους εκπροσώπους του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου που αφορούσαν κυρίως τον έλεγχο του στρατού. Τότε προέβη σε ραδιοφωνικό διάγγελμα προς τον Ελληνικό λαό: </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>«Εκφράζομεν την ευγνωμοσύνην μας προς την επιτροπήν των βουνών διότι εγκατέλειψεν, επιτέλους, τας υπεκφυγάς και τας προτάσεις και απεκάλυψε τους αληθινούς της σκοπούς. Μας ζητούν να παραδώσωμεν την Ελλάδα: Αρνούμεθα. Η αποστολή μας είναι να εντάξωμεν τας οργανώσεις εις το Έθνος, όχι να υποτάξωμεν το Έθνος εις τας οργανώσεις».</i><br />
<br />
Στις 18 Oκτωβρίου 1944 ο Αθηναϊκός λαός επιφυλάσσει ενθουσιώδη υποδοχή στον Γ. Παπανδρέου που εκφωνεί στην Πλατεία Συντάγματος, μπροστά σ’ ένα τεράστιο και εκδηλωτικό πλήθος το βαρυσήμαντο «λόγο της απελευθερώσεως» («Παρά την δυσπιστία ενός μεγάλου ποσοστού της μάζας» -γράφει ο Γ. Θεοτοκάς- «Ο Παπανδρέου κέρδισε την Πλατεία. Νομίζω πως είναι σήμερα στην Ελλάδα ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να πραγματοποιήσει αυτό το αποτέλεσμα»). Θα επακολουθήσει η εμπλοκή του Παπανδρέου στις «συμπληγάδες» της αντιπαράθεσης των Βρετανών με την Εαμική και κυρίως, την κομμουνιστική ηγεσία.<br />
<br />
Ο Γ. Παπανδρέου απολάμβανε της απολύτου εμπιστοσύνης της Βρετανικής κυβέρνησης, όσον αφορούσε στις επιδιώξεις τους για τον έλεγχο της μεταπολεμικής Ελλάδας. Για το σκοπό αυτό, οι Άγγλοι υποχρέωσαν σε παραίτηση το Σοφοκλή Βενιζέλο από την ηγεσία της εξόριστης Ελληνικής κυβέρνησης και στη θέση του, ο βασιλιάς Γεώργιος τοποθέτησε τον Παπανδρέου. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ μάλιστα φερόταν αποφασισμένος να τον διατηρήσει στη θέση του πρωθυπουργού πάση θυσία ενώ και ο ίδιος ο Παπανδρέου απηύθυνε δραματική έκκληση προς τη Βρετανική κυβέρνηση να αποστείλει στην Αθήνα ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, προκειμένου αυτές να αποτελέσουν ανάχωμα στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ενώ κυριαρχούσαν εντός του ΕΑΜ οι διαφωνίες μεταξύ διαλλακτικών και αδιάλλακτων, βασική επιδίωξη του Παπανδρέου ήταν η αποτροπή πάση θυσία της κατάληψης της χώρας από τις δυνάμεις του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού ύστερα από την αποχώρηση των Γερμανών, αλλά και η αναίμακτη μετάβαση στην ομαλότητα παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που υπήρχαν. Αμέσως μετά τη συμφωνία της Καζέρτας (η οποία έθετε υπό συμμαχική διοίκηση του στρατηγού Ρόναλντ Σκόμπι όλες τις αντιστασιακές ομάδες και όριζε σαφώς να παρενοχλούνται οι Γερμανοί κατά την αποχώρησή τους) και την απελευθέρωση, επέστρεψε στην Ελλάδα από το Σαλέρνο της Ιταλίας με το Αγγλικό πολεμικό πλοίο Prince David και ανεβαίνοντας στο βράχο της Ακρόπολης ύψωσε την Ελληνική σημαία. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ήταν υπό την προεδρία του που ο Σκόμπι εξέδωσε την ξαφνική διαταγή για αφοπλισμών μόνο των αριστερών οργανώσεων, διαταγή που αποτέλεσε τη θρυαλίδα των Δεκεμβριανών. Μετά τις μάχες των Δεκεμβριανών παραιτήθηκε από πρωθυπουργός,τον Ιανουάριο του 1945. Την ημέρα του συλλαλητηρίου, σύμφωνα με μαρτυρία του ίδιου, μέλη της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών (ΟΠΛΑ) προσπάθησαν να εισβάλλουν στο σπίτι του με χειροβομβίδα, αλλά απέτυχαν λόγω της αντίδρασης της φρουράς του. Ως επικεφαλής της κυβέρνησης, κατηγορήθηκε από το ΕΑΜ ότι έφερε την ευθύνη για το αιματοκύλισμα της διαδήλωσης στις 3 Δεκεμβρίου 1944 στην Πλατεία Συντάγματος. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Καθώς αρχικά έδωσε την άδεια για την πραγματοποίησή της και στη συνέχεια την ανακάλεσε σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλέστηκε (τις οποίες αμφισβήτησε το ΕΑΜ) ότι η συγκέντρωση θα ήταν ένοπλη και θα αποσκοπούσε στην προετοιμασία έκρηξης κομμουνιστικού κινήματος. Ως επικεφαλής μάλιστα (πολιτικός προϊστάμενος) κάθε άλλης κυβερνητικής εξουσίας, έδωσε ρητή εντολή στον αστυνομικό διευθυντή Αθηνών Άγγελο Έβερτ για την έναρξη του πυρός κατά των αόπλων διαδηλωτών. Ο Παπανδρέου κατηύθυνε τις ένοπλες συγκρούσεις σε συνεργασία με τους Βρετανούς πετυχαίνοντας την επικράτηση των κυβερνητικών δυνάμεων. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Την τραγωδία από την αιματηρή σύρραξη του Δεκεμβρίου του 1944 θα την «πληρώσει» πολύ ακριβά ο τόπος και ιδίως η ευρύτερη προοδευτική και δημοκρατική παράταξη. H πρώτη πρωθυπουργία του Γ. Παπανδρέου θα έχει ένα πρόωρο, πικρό και άδοξο τέλος, αν και όλοι σχεδόν θα αναγνωρίσουν, εκ των υστέρων, τις σημαντικές υπηρεσίες που προσέφερε για να αποτραπεί η ρήξη σ’ αυτές τις ώρες της μισαλλοδοξίας που η Eλλάδα «μοιάζει με σταυρωμένο κορμί που όλοι το καρφώνουν λυσσασμένοι» (Γ. Σεφέρης). Tο καταστατικό του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Kόμματος δημοσιεύεται τον Ιούνιο του 1945. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και απηχεί την προοδευτική πολιτική κοσμοθεωρία του Γ. Παπανδρέου που εκλέγεται με το συνασπισμό «Εθνική Πολιτική Ένωσις» βουλευτής στις εκλογές της 31 / 3 / 1946, μετέχει ως υπουργός «άνευ χαρτοφυλακίου» στη βραχύβια κυβέρνηση Π. Πουλίτσα και κηρύσσεται υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας στο δημοψήφισμα της 1 / 9 / 1946, χωρίς όμως την αντιμοναρχική μαχητικότητα που τον διέκρινε στα χρόνια του Μεσοπολέμου, καθώς οι ιδεολογικοί του προσανατολισμοί έχουν επιβαρυνθεί μετά την τραγωδία του Δεκεμβρίου 1944 μ’ έναν ευεξήγητο αντικομμουνισμό. Στη δίνη του Εμφυλίου Πολέμου ο Γ. Παπανδρέου μετέχει ως υπουργός Εσωτερικών στη συμμαχική κυβέρνηση Δ. Μαξίμου.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-7gDxWJrl6NY/WR_Oo-V27eI/AAAAAAAAqMk/4ox8VAaO6HszgY33Sa1Y8ZP3f2plGAGDACLcB/s1600/%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%2595%25CE%259F%25CE%25A5-%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%259F%25CE%259C%25CE%25A0%25CE%25A5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="311" src="https://2.bp.blogspot.com/-7gDxWJrl6NY/WR_Oo-V27eI/AAAAAAAAqMk/4ox8VAaO6HszgY33Sa1Y8ZP3f2plGAGDACLcB/s400/%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%2595%25CE%259F%25CE%25A5-%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%259F%25CE%259C%25CE%25A0%25CE%25A5.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Μετά το 1946 συνέχισε την πολιτική του καριέρα ως βουλευτής Αχαΐας (προπολεμικά εκλεγόταν στη Μυτιλήνη όπου είχε διατελέσει και νομάρχης), ως αρχηγός του κόμματος Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα με το οποίο συμμετείχε στις εκλογές του 1946 και ως Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Εφοδιασμού, Εργασίας, Παιδείας, Δημόσιας Τάξης και Συντονισμού στις κυβερνήσεις των ετών 1946-1952. Το 1950 ίδρυσε το Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου με το οποίο συμμετείχε στις εκλογές του 1950 και 1951. Τα χρόνια 1950 - 1952 ήταν Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κυβέρνησης με Πρωθυπουργούς τον Σοφοκλή Βενιζέλο και τον Νικόλαο Πλαστήρα.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Εκλέγεται βουλευτής στις εκλογές της 5 / 3 / 1950 και μετέχει ως αντιπρόεδρος και υπουργός Εσωτερικών στις συμμαχικές κυβερνήσεις N. Πλαστήρα και Σοφ. Βενιζέλου, ενώ μένει εκτός Κοινοβουλίου, για πρώτη φορά στις εκλογές της 9 / 9 / 1951. Αυτή την περίοδο της Αντιπροεδρίας του δημιουργεί το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ) που μέχρι σήμερα προσφέρει υποτροφίες σε Έλληνες σπουδαστές. Στις εκλογές του 1952 συνεργάστηκε με τον Ελληνικό Συναγερμό του Στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου, που κατήλθε στις εκλογές ως αρχηγός της συντηρητικής παράταξης, λόγω της εκτίμησης που του είχε ο Παπάγος και παρά την αντίθεση πολλών παραγόντων του Συναγερμού. <br />
<br />
<div>
Στη Bουλή που αναδεικνύεται από τις εκλογές της 16 / 1 / 1952, ο Γ. Παπανδρέου που έχει εκλεγεί ως «ανεξάρτητος» με το συνδυασμό του Ελληνικού Συναγερμού καταθέτει δήλωση ότι τάσσεται ως ανεξάρτητος στην αντιπολίτευση. Τον Απρίλιο του 1953 όμως, μετά την υποτίμηση της δραχμής από τον τότε Υπουργό Συντονισμού Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη, αποχώρησε από τον Ελληνικό Συναγερμό, επανίδρυσε το κόμμα του και το συγχώνευσε με το Κόμμα των Φιλελευθέρων, αναλαμβάνοντας συναρχηγός του τελευταίου με τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Μετά το 1953 οι Βενιζελογενείς φιλελεύθερες δυνάμεις υπέφεραν από συνεχείς εσωτερικές συγκρούσεις και πολιτικό κατακερματισμό, και έφτασαν σε σημείο να πέσουν πιο κάτω και από την Αριστερά (Ε.Δ.Α) τα χρόνια 1958 - 1961.<br />
<br />
O Γ. Παπανδρέου επικρίνει τη βασιλική παρέμβαση που οδήγησε στην πρωθυπουργοποίηση του K. Καραμανλή, επισημαίνοντας στη Bουλή (11 / 10 / 1955) ότι «εις τα κοινοβουλευτικά συστήματα τους πρωθυπουργούς καθιερώνουν τα κόμματα και ο Λαός - ουδείς άλλος». Στις εκλογές της 19 / 2 / 1956 -στις οποίες ψηφίζουν για πρώτη φορά και οι γυναίκες- η Δημοκρατική Ένωσις υπό την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου αν και υπερίσχυσε της E.P.E σε ψήφους (48,15% έναντι 47,38%), μειοψήφισε σε έδρες: 132 έναντι 168, εξαιτίας του σκανδαλώδους «τριφασικού» εκλογικού συστήματος. Tο Kόμμα των Φιλελευθέρων του Γ. Παπανδρέου και Σοφ. Βενιζέλου θα δοκιμάσει οδυνηρή ήττα στις εκλογές της 11 / 5 / 1958. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
O Γ. Παπανδρέου αποχωρεί από την αρχηγία του Kόμματος των Φιλελευθέρων, δε χάνει όμως το επιγραμματικό χιούμορ του. Στους αριθμούς που παραθέτει η κυβέρνηση K. Καραμανλή για να αποδείξει την «ευημερία» του λαού, ο Γ. Παπανδρέου παρατηρεί: «Oι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι πάσχουν». Στο βιβλίο του Δημοκρατία στο Απόσπασμα, ο Ανδρέας Παπανδρέου σκιαγραφεί ένα ενδιαφέρον ανθρώπινο «πορτρέτο» για τον Γ. Παπανδρέου του 1959: «Mου έκαμε βαθειά εντύπωση η υπέρμετρη ζωντάνια του, ασυνήθιστη για τα 71 του χρόνια, μα προπάντων το πνευματικό του βάθος που μια ολόκληρη ζωή, αφιερωμένη στην πολιτική δεν μπόρεσε να καταστρέψει» </div>
<div>
<br /></div>
<div>
H επιλογή του Γ. Παπανδρέου για την αρχηγία της Ενώσεως Κέντρου (E.K.), όπου συναντήθηκαν το 1961 όλα τα κόμματα του κεντρώου χώρου δεν υπαγορεύθηκε μόνο από λόγους «ιστορικούς», αλλά και από τη γενική αίσθηση σύμφωνα με την οποία ο Γ. Παπανδρέου εθεωρείτο ως η πιο διακεκριμένη πολιτική προσωπικότητα με μια ακτινοβολία που υπερέβαινε την εκάστοτε εκλογική του δύναμη. Το 1961 ο Γεώργιος Παπανδρέου αναβίωσε τον Ελληνικό φιλελευθερισμό ιδρύοντας το κόμμα Ένωσις Κέντρου, ένα συνασπισμό των παλιών φιλελεύθερων Βενιζελικών και απογοητευμένων συντηρητικών. Στις εκλογές του ίδιου χρόνου εξασφάλισε το 1/3 των εδρών της Βουλής και αναδείχθηκε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
Μετά τις εκλογές της 29 / 10 / 1961 που αποτέλεσαν την πιο σημαντική παραχάραξη της λαϊκής ετυμηγορίας στη μεταπολεμική ιστορία μας, ο Γ. Παπανδρέου καταγγέλλει το εκλογικό αποτέλεσμα ως προϊόν «βίας και νοθείας», τότε ξεκίνησε πολιτικό αγώνα εναντίον της Ε.Ρ.Ε του Κωνσταντίνου Καραμανλή για τη διενέργεια νέων εκλογών και υψώνει τη σημαία του «ανένδοτου αγώνα» και παρά την προχωρημένη ηλικία του, καταφεύγει στο λαό, περιοδεύει όλη την Ελλάδα και εκφωνεί ίσως τους πιο «εμπνευσμένους» λόγους της πολιτικής ζωής του. Καταφέρνει έτσι να προσελκύσει και να συσπειρώσει τους νέους, να εμπνεύσει τον κόσμο της υπαίθρου και να συνδεθεί γόνιμα με το αίτημα για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και περισσότερη πολιτική ελευθερία.<br />
<br />
O σκληρός αντιπολιτευτικός αγώνας και η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη από το παρακράτος και η ρήξη του K. Καραμανλή με τα ανάκτορα θα μεταβάλουν το πολιτικό κλίμα υπέρ της E.K. Μιλώντας σε μια μεγάλη ανθρωποθάλασσα στην Πλατεία Κλαυθμώνος (5 / 9 / 1963) ο Γ. Παπανδρέου καταγγέλλει το «μονοκομματικό κράτος» της E.P.E. και επισημαίνει ότι οι εφημερίδες εκδίδονται στην Αθήνα αλλά δεν κυκλοφορούν στην ύπαιθρο: «Όπως συνέβαινε εις το ''κρυφό σχολειό'' της δουλείας, αναγιγνώσκονται κατ’ οίκον». H E.K. κέρδισε τις εκλογές της 3.11.1963 (με 42,04% και 138 έδρες έναντι 39,37% και 138 εδρών της E.P.E.) χωρίς όμως να αποκτήσει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.<br />
<br />
Έχοντας 138 έδρες σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας με τη στήριξη της Ε.Δ.Α, που είχε 28 έδρες. Ωστόσο, ο Παπανδρέου επιθυμούσε αυτοδύναμη πλειοψηφία και έτσι υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησης αμέσως μετά την εξασφάλιση ψήφου εμπιστοσύνης. Στις εκλογές του Φεβρουαρίου 1964 η Ένωση Κέντρου κέρδισε με το 52,8% των ψήφων και 171 έδρες. Η προοδευτική πολιτική του, όπως και ο ευδιάκριτος ρόλος που έπαιζε ο γιος του, Ανδρέας, ξεσήκωσαν την αντιπολίτευση των συντηρητικών κύκλων. H κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου -η πρώτη «κεντρώα» κυβέρνηση μετά από έντεκα χρόνια- έλαβε στις 50 μέρες του βίου της αποφάσεις που αύξησαν εντυπωσιακά το υπέρ αυτής λαϊκό ρεύμα:<br />
Ρύθμισε τα αγροτικά χρέη, πρόσφερε δωρεάν παιδεία, διαπλασίασε τις βασικές αποδοχές των δικαστικών, απελευθέρωσε πολιτικούς κρατούμενους. Κυρίως όμως, συνέβαλε στο να «φυσήξει» ένας φρέσκος άνεμος πολιτικής ελευθερίας και να αναθαρρήσουν έτσι πολλοί πολίτες που ζούσαν επί χρόνια υπό τη σκιά αστυνομικών παρακολουθήσεων και εκφοβισμών. Στη Bουλή που συνέρχεται στις 16 / 12 / 1963, ο «λόγος του θρόνου» που διαβάζει κατά τα καθιερωμένα ο βασιλιάς Παύλος, είναι προφανές ότι από το περιεχόμενο και από το ύφος έχει γραφτεί από τον πρωθυπουργό: «Δημοκρατικόν είναι το πολίτευμα της χώρας μας και έχετε την υψηλήν αποστολήν να πραγματοποιήσετε το πολιτικόν και κοινωνικόν περιεχόμενόν του».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-QpWr27a7Ues/WR_PRWRmjJI/AAAAAAAAqMs/hLVdgtj-C1csLrGcRgmZjxKtsoYfytmvACEw/s1600/45foto-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="https://3.bp.blogspot.com/-QpWr27a7Ues/WR_PRWRmjJI/AAAAAAAAqMs/hLVdgtj-C1csLrGcRgmZjxKtsoYfytmvACEw/s400/45foto-thumb-large.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
Παράλληλα, μείωσε τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους στις ιδέες και τα φρονήματα. Κατηγορήθηκε από τους αντιπάλους του ότι τα οικονομικά μέτρα που εφάρμοσε ήταν εφικτά, λόγω της ανθηρής οικονομίας που είχε κληροδοτήσει η πρωθυπουργία Καραμανλή. Από την άλλη, η οκταετία Καραμανλή είχε μεν επιτύχει ανθηρά οικονομικά μεγέθη, το εισόδημα όμως των χαμηλότερων τάξεων είχε παραμείνει για χρόνια αμετάβλητο. Aν και έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης (167 ψήφοι από τις οποίες 28 της E.Δ.A.) ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε διάλυση της Bουλής και προκήρυξη νέων εκλογών που έγιναν τελικά στις 16.2.1964 και αποτέλεσαν θρίαμβο για τον ίδιο και την παράταξη (συγκέντρωσε 52,72% και 171 έδρες). </div>
<div>
<br /></div>
<div>
H περίοδος της διακυβέρνησης της χώρας από τον Γ. Παπανδρέου (512 μέρες) έμοιαζε όπως έχει γραφεί (Γ. Κάτρης) «Με χειμωνιάτικο ήλιο που ζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων». H εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η δικαιότερη κατανομή του εθνικού εισοδήματος και ιδίως η ατμόσφαιρα ελευθερίας αποτελούν θετικό κεκτημένο της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου που είχε να αντιμετωπίσει τις συνεχείς υπονομεύσεις από τα ανάκτορα, τους υπερσυντηρητικούς κύκλους, τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, αλλά και τις αντιδράσεις εκ των ένδον (π.χ. επιθέσεις της εφημερίδας Eλευθερία κ.ά.). </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Tον Ιούνιο του 1964 ο Γ. Παπανδρέου στις συνομιλίες του με τους Αμερικανούς αξιωματούχους στην Ουάσιγκτον θα είναι ανυποχώρητος και δεν θα δεχθεί το «κλείσιμο» του Κυπριακού σύμφωνα με τις επιταγές των HΠA. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν από τους πιο μαχητικούς υποστηρικτές της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα ήδη από τα πρώτα του πολιτικά βήματα. Όμως στα χρόνια αμέσως μετά την Απελευθέρωση συχνά συμβούλευε τους Κύπριους ηγέτες να προσέχουν πολύ τις κινήσεις τους, όπως για παράδειγμα το 1950 σε συνάντησή του με τον δήμαρχο Λευκωσίας Θεμιστοκλή Δέρβη, καθώς η Ελλάδα χρειαζόταν όλη την οικονομική βοήθεια που ήταν σε θέση να προσφέρουν ΗΠΑ το Ηνωμένο Βασίλειο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το 1959 απέρριψε τις Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, με τις οποίες δημιουργήθηκε το κράτος της Κύπρου, επειδή προέβλεπαν ανεξαρτησία και όχι ένωση με την Ελλάδα. Ως πρωθυπουργός, το 1964, μετά από επεισόδια μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων στο νησί, δεν δίστασε να στείλει μία ελληνική μεραρχία για τη διατήρηση της τάξης και την προώθηση των Ελληνικών συμφερόντων, την οποία μεραρχία αργότερα η Χούντα απέσυρε για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του ΝΑΤΟ, με τραγικά αποτελέσματα. Στις 20 Ιουλίου του 1964, ο Γεώργιος Παπανδρέου ταξίδεψε στο Λονδίνο. Την επομένη, συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου σερ Άλεκ Ντάγκλας Χιουμ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι συνομιλίες για το Κυπριακό χαρακτηρίστηκαν από τον Τύπο άκαρπες. Ο Γ. Παπανδρέου απέρριψε και πάλι απευθείας διμερείς Ελληνοτουρκικές συνομιλίες και συνάντησή του με τον Τούρκο πρωθυπουργό. Παράλληλα, πρότεινε τόσο η Ελληνική Δύναμη Κύπρου (ΕΛ.ΔΥ.Κ), όσο και η αντίστοιχη Τουρκική (ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ) τεθούν υπό τον ΟΗΕ. στη δε Κυπριακή Δημοκρατία να επιτραπεί να οργανώσει τις αμυντικές της δυνάμεις και να αποφασίσει για το μέλλον της. Το Κυπριακό βρισκόταν στο επίκεντρο και των συνομιλιών που είχε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Γεώργιος Παπανδρέου και στο Παρίσι. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και στις δύο επισκέψεις του συνοδεύτηκε, εκτός από τον υπουργό Εξωτερικών Σταύρο Κωστόπουλο, και από τον Ανδρέα Παπανδρέου, αναπληρωτή υπουργό Συντονισμού. Στο Παρίσι, ο Γ. Παπανδρέου έφτασε στις 29 Ιουλίου 1964, προερχόμενος από τη Νέα Υόρκη. Την ίδια ημέρα συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας στρατηγό Σαρλ ντε Γκωλ, ο οποίος λίγο πριν είχε ενημερωθεί εκ μέρους των ΗΠΑ από τον πρεσβευτή Μπόλεν για τις συνομιλίες του προέδρου Λίντον Τζόνσον με τον Γ. Παπανδρέου και τον Τούρκο ομόλογό του Ισμέτ Ινονού. Ο Σαρλ ντε Γκωλ δεν πρότεινε συγκεκριμένο σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο Έλληνας πρωθυπουργός έδειξε πάντως ικανοποιημένος από τις συνομιλίες του, οι οποίες ολοκληρώθηκαν την επομένη. Συνομιλητές ο Γάλλος πρωθυπουργός Ζωρζ Πομπιντού, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Σταύρος Κωστόπουλος και ο Γάλλος ομόλογός του Κουβ ντε Μιρβίλ. Στις 6 Ιανουαρίου του 1965, ο Γεώργιος Παπανδρέου προέβη σε μερικό ανασχηματισμό της κυβέρνησής του. Στις 2 και 3 Φεβρουαρίου ο Γ. Παπανδρέου είχε συνομιλίες με τον στρατάρχη Γιόσιπ Μπροζ Τίτο στο Βελιγράδι. Η επίσκεψη σκιάστηκε από απροσδόκητη δήλωση του Γιουγκοσλάβου υφυπουργού Εξωτερικών ότι υπάρχει «Μακεδονική» μειονότητα στην Ελλάδα.</div>
<br />
<div>
Στις 15 Ιουλίου 1965 ο βασιλιάς Κωνσταντίνος B' ο οποίος ακολουθούσε την παραδοσιακή πολιτική του παλατιού και αναμιγνυόταν ενεργά στις υποθέσεις του στρατεύματος, αρνήθηκε στον πρωθυπουργό το δικαίωμα να αναλάβει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, και προκαλεί την πτώση του Γ. Παπανδρέου. «Καθιερούται η αρχή ότι δύναμαι να είμαι πρωθυπουργός» -επισημαίνει στη δεύτερη επιστολή του προς τον βασιλιά (15 / 7 / 65) ο Γ. Παπανδρέου- «αλλά όχι και υπουργός ορισμένου υπουργείου. Θα είμαι επομένως πρωθυπουργός υπό απαγόρευσιν Δεν στέργω εις αυτήν την παραβίασιν των αρχών της Βασιλευομένης Δημοκρατίας». </div>
<div>
<br />
Η διαφωνία τους κορυφώθηκε το καλοκαίρι του 1965 και ο Παπανδρέου εξαναγκάστηκε σε παραίτηση στις 15 Ιουλίου 1965 λόγω της άρνησης του βασιλιά να του επιτρέψει να αναλάβει την ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Αυτή υπήρξε η αρχή μιας περιόδου πολιτικής ανωμαλίας που συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια, οδηγώντας τελικά στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Ο Γεώργιος Παπανδρέου επέβαλλε το 1964 ως Αρχηγό της Χωροφυλακής τον Αντιστράτηγο Σταύρο Βαλσαμάκη, παρά τις αντιδράσεις των Ανακτόρων. Επίσης, απέκτησε τον έλεγχο της ΚΥΠ εκδιώκοντας τον επί πολλά χρόνια Αρχηγό της Αλέξανδρο Νάτσινα.<br />
<br />
Όμως υπήρξαν και συμβιβασμοί. Είναι σαφές ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964 προτιμούσε ως αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού τον διακεκριμένο στρατηγό Σιαπκαρά, αλλά μετά την αλλαγή αρχηγών σε Χωροφυλακή και ΚΥΠ που είχε κατορθώσει να πραγματοποιήσει, δεν ήθελε να τραβήξει τελείως το σκοινί. Η επιλογή τελικά του φιλοβασιλικού στρατηγού Γεννηματά, αλλά και η επιλογή ως υπουργού Άμυνας του Πέτρου Γαρουφαλιά, έδειχνε ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε επιλέξει έναν περίπλοκο συνδυασμό «μαστίγιου και καρότου» στη σχέση της με τα ανάκτορα. Παρ' όλη τη βούληση για συμβιβασμό της Ε.Κ., το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας προχωρεί σε μια σειρά από μεταθέσεις αντι-παπανδρεϊκών αξιωματικών μακριά από την Αθήνα. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-yUe-sDEjleA/WR_PynmOEXI/AAAAAAAAqM0/mxatt8AugVcf7852vGXwXDEhyPZdQiElQCLcB/s1600/Georgios_Papandreou-Vasilias_Konstantinos-3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://4.bp.blogspot.com/-yUe-sDEjleA/WR_PynmOEXI/AAAAAAAAqM0/mxatt8AugVcf7852vGXwXDEhyPZdQiElQCLcB/s400/Georgios_Papandreou-Vasilias_Konstantinos-3.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι περισσότεροι από αυτούς τους αξιωματικούς ήταν οι μετέπειτα πρωταίτιοι της Χούντας των Συνταγματαρχών. Το παλάτι αντέδρασε και θεώρησε ότι πρόκειται για πολιτικές διώξεις. Παράλληλα, η πολιτική σκηνή χαρακτηριζόταν από μεγάλη οξύτητα (προϊόν περισσότερο του "ανένδοτου αγώνα" και των ανακρίσεων για το σχέδιο Περικλής), ενώ ταυτόχρονα το Κυπριακό βρισκόταν σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Η Ε.Κ. ήταν εξ αρχής σε βαθύ διχασμό, η δε άνοδος του Ανδρέα Παπανδρέου έκανε την κατάσταση ακόμα πιο δραματική, την οποία επιβάρυνε και ο ακραίος τρόπος λειτουργίας του Τύπου. Μέσα σ' αυτό το κλίμα ξέσπασε η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ και οι κατηγορούμενοι για το «σχέδιο Περικλής» βρήκαν την πρόφαση για αντεπίθεση. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η κρίση πλέον γύρω από τον έλεγχο του στρατού βγήκε εκτός ελέγχου. Το παλάτι προσπάθησε, στηριζόμενο στην υπόθεση «Ασπίδα», να πάρει τη ρεβάνς και τον έλεγχο του στρατού. Αυτή τη φορά ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν επανέλαβε τον συμβιβασμό Γεννηματά και απαίτησε τον απόλυτο έλεγχο του στρατού. Τον Ιούλιο του 1965 κορυφώθηκε η κρίση στις σχέσεις του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο, οι οποίες -παρά τη μετάβασή του στην Κέρκυρα με τον υπουργό του Νικόλαο Μπακόπουλο για την υπογραφή της ληξιαρχικής πράξης γεννήσεως της πριγκίπισσας Αλεξίας- δεν αποκαταστάθηκαν αφού ο Κωνσταντίνος αρνήθηκε το δικαίωμα στον πρωθυπουργό να αναλάβει υπουργός Εθνικής Άμυνας. Η συνταγματική και πολιτειακή κρίση ήταν πλέον γεγονός.<br />
<br />
Ακολουθεί ο σχηματισμός κυβερνήσεων που τις απαρτίζουν «αποστάτες», δηλαδή στελέχη που αποχώρησαν τότε από την E.K. εν όψει της ανάληψης πρωθυπουργίας ή υπουργείων. Μετά την καταψήφιση των κυβερνήσεων Γ. Αθανασιάδη - Νοβά και Hλ. Τσιριμώκου, η κυβέρνηση Στ. Στεφανόπουλου διατηρήθηκε στην εξουσία με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία χάρις στην υποστήριξη από την E.P.E. O Γ. Παπανδρέου που έχασε την εξουσία αλλά κέρδισε τον Λαό καταγγέλλει δριμύτατα τις απροκάλυπτα μεθοδευμένες αντισυνταγματικές και αντικοινοβουλευτικές εκτροπές του θρόνου. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Aν ο Γ. Παπανδρέου μοιάζει να είχε υποτιμήσει τότε το συσχετισμό των δυνάμεων (παλάτι, Αμερικανικές υπηρεσίες, χούντα αξιωματικών, δημοσιογραφικά συγκροτήματα κ.λπ.) από την άλλη πλευρά φαίνεται ότι και η αντίπαλη πλευρά υποτίμησε τη λαϊκή αντίσταση και τη δυναμική που περιείχε το κίνημα των ευρύτερων δημοκρατικών δυνάμεων. Στην υπεραπλουστιευμένη λαϊκή συνείδηση ο Γ. Παπανδρέου ήταν τότε το λαμπρό σύμβολο του καλού στην πάλη κατά των δυνάμεων του «σκότους», κάτι σαν τον λαϊκό «Άι Γιώργη». Στις 19 / 7 / 1965 μια λαοθάλασσα που ξεπερνούσε το εκατομμύριο πλημμύρισε τους δρόμους της Αθήνας επευφημώντας τον Παπανδρέου κατά τρόπο που δεν είχε προηγούμενο στην πολιτική ιστορία μας. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
H οξύτατη πολιτική κρίση συνεχίστηκε ως την άνοδο του Π. Κανελλόπουλου στην πρωθυπουργία (3 / 4 / 1967), επιφορτισμένου με την αποστολή να διεξάγει εκλογές στις 28 Μαΐου. Τις εκλογές αυτές που πιθανόν να έδιναν στον Γ. Παπανδρέου μια νίκη που θα κλόνιζε τα θεμέλια του θρόνου, ματαίωσε το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21 / 4 / 1967, ενώ όλα έδειχναν ότι είχε επιτευχθεί μία πολιτική συμφωνία ανάμεσα στις δύο παρατάξεις για διέξοδο από την πολιτική ανωμαλία. Tο δικτατορικό καθεστώς δε δίστασε να συλλάβει τον Γ. Παπανδρέου, χωρίς να σεβαστεί την ηλικία και την ιστορία του και να τον υποβάλει σε συνεχείς ταλαιπωρίες: κράτηση στο Πικέρμι ως τον Μάιο του 1967 και κατ’ οίκον περιορισμός ως το Σεπτέμβριο του 1968. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Tον Απρίλιο του 1968 με κρυφά ηχογραφημένο μήνυμά του ο Γ. Παπανδρέου καταγγέλλει τους δικτάτορες στη διεθνή κοινή γνώμη, ζητώντας την πλήρη απομόνωσή τους. Ο Γεώργιος Παπανδρέου άρχισε την πορεία του προς το μοιραίο στις 25 Οκτωβρίου του 1968 με την εκδήλωση βαριάς γαστρορραγίας. Μεταφέρθηκε στον "Ευαγγελισμό" και υποβλήθηκε σε εγχείρηση. Πέθανε στις 02:20 το πρωί της 1ης Νοεμβρίου. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η σορός του μεταφέρθηκε στο παρεκκλήσιο της Μητροπόλεως, όπου εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Κατά την άφιξη της σορού οι εκεί συγκεντρωμένοι νέοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα, ενώ το σύνθημα "Παπανδρέου - Δημοκρατία" τάραξε την ησυχία που είχε επιβάλει η δικτατορία. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η αστυνομία διενέργησε λίγες συλλήψεις. Αντιλαμβανόμενο το καθεστώς ότι ιδίου περιεχομένου εκδηλώσεις, αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα, θα επαναλαμβάνονταν κατά την εκφορά, έδωσε την παραμονή στη δημοσιότητα ανακοίνωση της αστυνομίας με την οποία επιχειρήθηκε αποθάρρυνση των επίδοξων διαδηλωτών και τους προειδοποίησε ότι "αι αρμόδιαι αρχαί θα λάβουν τα αναγκαία νόμιμα μέτρα προς αποτροπήν πάσης ασχημίας". Το πρωί της Κυριακής, 3 Νοεμβρίου, την ημέρα της κηδείας του Γεωργίου Παπανδρέου, ξέσπασε στην Αθήνα η πρώτη μαζική διαδήλωση κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Δύο ήταν τα κυρίαρχα συνθήματα: το "κλασικό" από τα γεγονότα του 1965 "Παπανδρέου - Δημοκρατία-114" και το "Τι τα κάνατε τα όχι μας". </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Με το σύνθημα αυτό, οι διαδηλωτές αμφισβήτησαν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 29ης Σεπτεμβρίου για το νέο Σύνταγμα κατά το οποίο η στρατιωτική δικτατορία, με ανενδοίαστη νοθεία, κατόρθωσε να παρουσιάσει το συνηθισμένο για ολοκληρωτικά καθεστώτα ποσοστό του 92,2%. Η αστυνομία συνέλαβε περισσότερους από 40 πολίτες. «H προσωπικότης και η φωνή του Γεώργιου Παπανδρέου» -δηλώνει μετά το θάνατο του «Γέρου της Δημοκρατίας» ο Π. Κανελλόπουλος- «συνδέθηκε επί 50 έτη με την Ελληνική Ιστορία. Yπήρξε δι’ εμέ τιμή ότι εις αυτάς τας τελευταίας φάσεις της κοινοβουλευτικής μας ζωής, είχα κύριον αντίπαλον τοιούτον άνδρα. Αλλά οι σκέψεις μου στρέφονται, προ πάντων, προς τους παλαιούς κοινούς αγώνας υπέρ της ελευθερίας».</div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>XPONOΛOΓIO</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1888 </span></b><br />
Στις 13 Φεβρουαρίου γεννιέται στο Καλέντζι Αχαΐας ο Γεώργιος Παπανδρέου, τρίτο παιδί του εφημέριου του χωριού παπα-Ανδρέα Σταυρόπουλου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1899 </span></b><br />
Αποφοιτά με άριστα από το Σχολαρχείο Χαλανδρίτσας και εγγράφεται στο Γυμνάσιο των Πατρών. Ασχολείται με την έκδοση ενός φιλολογικού περιοδικού σε συνεργασία με τους Φώτο Γιοφύλλη, Μίμη Λόντο και Τάκη Κωνσταντόπουλο. Όλοι φανατικοί δημοτικιστές που τόλμησαν να αποδοκιμάσουν δημόσια τον καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής Γεώργιο Μιστριώτη για τις αντιδραστικές θέσεις του στο Γλωσσικό Ζήτημα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1901</span></b><br />
O Γεώργιος Παπανδρέου και ο αδελφός του Nίκος επισημοποιούν με αίτησή τους στη Νομαρχία το επίθετο Παπανδρέου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1903 </span></b><br />
Αποκτά την πρώτη του πολιτική εμπειρία, συμμετέχοντας σε επιτροπές περίθαλψης προσφύγων που καταφθάνουν στην Πάτρα από την Ανατολική Ρωμυλία και την Φιλιππούπολη.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1904 </span></b><br />
Εγγράφεται στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1907 </span></b><br />
Μετά τη συμμετοχή του σε φοιτητική διαδήλωση συλλαμβάνεται «επί αδίκω επιθέσει» και προφυλακίζεται για 27 ημέρες στις φυλακές Αβέρωφ. Γνωρίζεται με τη νεαρή φοιτήτρια της φιλολογίας και μετέπειτα σύζυγό του Σοφία Μινέικο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-rs2r00Gi0JE/WSEVeDk9XkI/AAAAAAAAqNE/VyHr1zJYWjY3eK7QKorTeP0S2c-ItDczwCLcB/s1600/papandreou-venizelos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="393" src="https://1.bp.blogspot.com/-rs2r00Gi0JE/WSEVeDk9XkI/AAAAAAAAqNE/VyHr1zJYWjY3eK7QKorTeP0S2c-ItDczwCLcB/s400/papandreou-venizelos.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1908 </span></b><br />
O Γεώργιος Παπανδρέου συμφωνεί με τις πρωτοβουλίες και τις ιδεολογικές θέσεις της Κοινωνιολογικής Εταιρείας που ιδρύθηκε από τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου. Διαμαρτύρεται για την απόλυση του Κωστή Παλαμά από την Ακαδημία Αθηνών με αφορμή το Γλωσσικό Ζήτημα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1909 </span></b><br />
Παίρνει με άριστα το πτυχίο της Νομικής. Συμμετέχει ενεργά στις διαδηλώσεις της Επανάστασης στο Γουδί.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1910 - 1911 </span></b><br />
Υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία. Μετά το θάνατο του πατέρα του αναχωρεί για την Γερμανία με σκοπό να ακολουθήσει ανώτερες σπουδές στις πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1912 </span></b><br />
Στις 2 Οκτωβρίου η Ελλάδα και οι Σύμμαχοί της κηρύσσουν τον πόλεμο στην Τουρκία. O Γεώργιος Παπανδρέου και ο αδελφός του Νίκος διακόπτουν τις σπουδές τους στη Γερμανία και επιστρέφουν στην Ελλάδα για να συμβάλουν στον απελευθερωτικό αγώνα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1913 </span></b><br />
O Γεώργιος Παπανδρέου παντρεύεται την Σοφία Μινέικο και επιστρέφει στην Γερμανία για την ολοκλήρωση των σπουδών του. Εκεί πληροφορείται το θάνατο του αδελφού του Νίκου στη μάχη του Κιλκίς (20 / 6).<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1914 </span></b><br />
Πρώτη συνάντηση του Γεωργίου Παπανδρέου με τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο Βερολίνο, όπου ο πρώτος προσφωνεί θερμά το δεύτερο εκ μέρους του Ελληνικού Ακαδημαϊκού Συνδέσμου. Μετά την ολοκλήρωση των μεταπτυχιακών του σπουδών στις νομικές, κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες επιστρέφει στην Ελλάδα με τη σύζυγό του Σοφία.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1915 </span></b><br />
Στη δίνη του Εθνικού Διχασμού ο Γεώργιος Παπανδρέου διορίζεται Νομάρχης Λέσβου από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1916 - 1920 </span></b><br />
O Γεώργιος Παπανδρέου αναλαμβάνει τη διεύθυνση του πολιτικού γραφείου του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ξεσπά το κίνημα της Εθνικής Άμυνας στην Θεσσαλονίκη. O Βενιζέλος από την Κρήτη σχηματίζει επαναστατική κυβέρνηση (24 / 8). O Γεώργιος Παπανδρέου διορίζεται αρχικά εκπρόσωπος της προσωρινής κυβέρνησης στην Λέσβο και στη συνέχεια από την επαναστατική κυβέρνηση Θεσσαλονίκης Ορίζεται Γενικός Διοικητής Αιγαίου με έδρα την Xίο, όπου παρέμεινε έως τον Σεπτέμβριο του 1920. Στην Χίο γεννιέται το πρώτο του παιδί, ο νδρέας (1919).<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1920</span></b><br />
Συμμετέχει στις εκλογές ως ανεξάρτητος υποψήφιος βουλευτής Λέσβου, αλλά δεν εκλέγεται. Λόγω των διώξεων εναντίον των Βενιζελικών μετά τη νίκη της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης, αναγκάζεται να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη. Δίνει διάλεξη στο Φιλολογικό Σύλλογο Κωνσταντινουπόλεως με θέμα: «Πολίτευμα και πολιτισμός της συγχρόνου Ελλάδος».<br />
<br />
<span style="color: #3d85c6;"><b>1921</b></span><br />
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ο Γεώργιος Παπανδρέου τιμωρείται με 18μηνη φυλάκιση για τη δημοσίευση του άρθρου του «O Βασιλεύς και το Έθνος» στην εφημερίδα Πατρίς (9 Απριλίου), με το οποίο ζητούσε την παραίτηση του βασιλιά Κωνσταντίνου. Τελικά εκτίει τέσσερις μήνες της ποινής του στις φυλακές Αβέρωφ, επειδή το Αναθεωρητικό Δικαστήριο ακύρωσε την προηγούμενη δικαστική απόφαση.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1922</span></b><br />
Tον Φεβρουάριο υπερασπίζεται στη δίκη της Λαμίας τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, ο οποίος διώκεται για τη δημοσίευση του «Δημοκρατικού Μανιφέστου». Tον Ιούλιο δέχεται δολοφονική επίθεση στην Μυτιλήνη, οργανωμένη από τον Γενικό Διοικητή των Νήσων. Μετά την Επανάσταση ο Γεώργιος Παπανδρέου αγωνίζεται για τη γρήγορη επιστροφή της χώρας στη δημοκρατική ομαλότητα. Ως σύμβουλος του Νικολάου Πλαστήρα επεδίωξε να ματαιώσει την εκτέλεση των «Έξι».<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1923</span></b><br />
O Γεώργιος Παπανδρέου διορίζεται υπουργός Εσωτερικών στην επαναστατική κυβέρνηση του Στυλιανού Γονατά. Συντάσσει νέο εκλογικό νόμο με σκοπό τον εκσυγχρονισμό του εκλογικού συστήματος της χώρας. Στις εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου εκλέγεται βουλευτής Λέσβου με τους Φιλελεύθερους - Δημοκρατικούς.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1924</span></b><br />
O Γεώργιος Παπανδρέου ορίζεται εισηγητής της αρμόδιας για το σύνταγμα επιτροπής της Δ' Συντακτικής Συνέλευσης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1925</span></b><br />
Αναλαμβάνει υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Ανδρέα Μιχαλακόπουλου. Μετά την επικράτηση της δικτατορίας του Πάγκαλου (25 Ιουνίου), φυλακίζεται στο Ναύσταθμο και αργότερα εκτοπίζεται στη Νάξο μαζί με τους Μιχαλακόπουλο και Καφαντάρη, ηγετικές φυσιογνωμίες της Βενιζελικής παράταξης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1926</span></b><br />
Μετά την ανατροπή της δικτατορίας Πάγκαλου (Αύγουστος) και τη διενέργεια ελεύθερων εκλογών στις 7 Νοεμβρίου, επανεκλέγεται βουλευτής Λέσβου με το κόμμα των Φιλελευθέρων.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1927 - 1928</span></b><br />
Είναι ένας από τους βασικούς εισηγητές του νέου, του πιο προοδευτικού έως εκείνη την εποχή, Ελληνικού συντάγματος. O Παπανδρέου στις εκλογές της 19ης Αυγούστου 1928 επανεκλέγεται βουλευτής Λέσβου με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Αποκτά από τη δεύτερη σύζυγό του, την Κυβέλη, το δεύτερο γιο του, Γιώργο.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1930 - 1932</span></b><br />
Αναλαμβάνει το υπουργείο Παιδείας στην κυβέρνηση Βενιζέλου (2 Ιανουαρίου 1930 - Μάιος 1932). Στο εντυπωσιακό έργο που επιτελεί περιλαμβάνεται η ανέγερση 3.200 σχολικών αιθουσών σε όλη τη χώρα, η αναμόρφωση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και η μετατροπή του Δημοτικού Σχολείου σε εξατάξιο, αυτοτελές και υποχρεωτικό, η καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας, η αναδιοργάνωση των προγραμμάτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η ίδρυση της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, η θέσπιση νομοθετικού πλαισίου για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας.<br />
<br />
Η θέσπιση του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος και η εξασφάλιση της μισθοδοσίας και της κοινωνικής ασφάλισης του κλήρου από το κράτος (ίδρυση OΔEΠ και TAKE). Tον Σεπτέμβριο του 1931 του ανατέθηκαν προσωρινά και καθήκοντα υπουργού Υγιεινής.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1932 - 1935</span></b><br />
O Γεώργιος Παπανδρέου επανεκλέγεται βουλευτής Λέσβου (26 Σεπτεμβρίου 1932 και 5 Mαρτίου 1933). H προσήλωσή του στους δημοκρατικούς θεσμούς τον κάνει να διαφωνήσει με το κίνημα της 1ης Mαρτίου του 1935. Ιδρύει το Δημοκρατικό Kόμμα, το οποίο, όπως όλα τα Βενιζελογενή κόμματα, απείχε από τις μονόπλευρες εκλογές της 9ης Ιουνίου 1935. Μετά την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος από τον Κονδύλη και την παλινόρθωση του Γεωργίου B', ο αντιμοναρχικός Γεώργιος Παπανδρέου εξορίζεται στην Μύκονο, ενώ αρθρογραφεί στον Τύπο στηλιτεύοντας την εκτροπή προς τη δικτατορία και την επέλαση του φασισμού στην Ευρώπη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-8oPMbfLD154/WSEWBfNtylI/AAAAAAAAqNM/0jHRKck4W54599tYerv4mGfgELHEJNVewCLcB/s1600/%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B70029.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="286" src="https://2.bp.blogspot.com/-8oPMbfLD154/WSEWBfNtylI/AAAAAAAAqNM/0jHRKck4W54599tYerv4mGfgELHEJNVewCLcB/s400/%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B70029.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1936</span></b><br />
Ως βουλευτής αρνείται να παράσχει ψήφο εμπιστοσύνης για τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης του Ιωάννη Μεταξά, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Κωνσταντίνου Δεμερτζή.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1937</span></b><br />
O Γεώργιος Παπανδρέου μαζί με τους Σοφούλη, Καφαντάρη, Τσαλδάρη και Μυλωνά, αρχηγούς και εκπροσώπους όλων των αστικών κομμάτων της χώρας, υπογράφουν κοινή διακήρυξη συνεργασίας εναντίον της μεταξικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου και επιχειρούν να συντονίσουν τις προσπάθειες του πολιτικού κόσμου για την ανατροπή της.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1938 - 1940</span></b><br />
O Μεταξάς εξορίζει τον Γεώργιο Παπανδρέου στα Κύθηρα και αργότερα στην Άνδρο. Όμως, μετά την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου ο Γεώργιος Παπανδρέου με τηλεγράφημά του θέτει τον εαυτό του στη διάθεση της πατρίδας. Απελευθερώνεται τον Νοέμβριο του 1940 και επιστρέφει στην Αθήνα διακηρύσσοντας την ανάγκη της πανεθνικής άμυνας έναντι του Ιταλού εισβολέα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1940 - 1942</span></b><br />
Συλλαμβάνεται για αντιστασιακή δράση από τις Ιταλικές αρχές Κατοχής. Ακολουθεί τρίμηνος εγκλεισμός του στις φυλακές Αβέρωφ. Μετά την απελευθέρωσή του προσέρχεται ως μάρτυρας υπεράσπισης του καθηγητή Ιωάννη Κακριδή στη «Δίκη των τόνων».<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1944</span></b><br />
Στις αρχές Απριλίου δραπετεύει από την Ελλάδα και φθάνει στο Κάιρο (15 Απριλίου). Στις 26 Απριλίου ορκίζεται πρωθυπουργός της εξόριστης Ελληνικής κυβέρνησης, διαδεχόμενος τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Στην κυβέρνηση αυτή διατήρησε για ένα διάστημα και τα υπουργεία Εξωτερικών, Δικαιοσύνης, Οικονομικών, Στρατιωτικών και Αεροπορίας («μονομελής κυβέρνηση»). Μετά το Συνέδριο του Λιβάνου (17 - 20 Μαΐου) σχηματίζει την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (27 Μαΐου). Σύνθημά του: «Mία πατρίς, μία κυβέρνησις, ένας στρατός». Πρωταγωνιστεί στη σύναψη της Συμφωνίας της Καζέρτας (26 Σεπτεμβρίου), με την οποία η Αριστερά αποδέχθηκε την υπαγωγή των ανταρτικών δυνάμεων στις διαταγές του στρατηγού Σκόμπυ.<br />
<br />
Ως προς την επίλυση του πολιτειακού θέματος της Ελλάδος, ο Γεώργιος Παπανδρέου υποστηρίζει σθεναρά την άποψη ότι για το πολίτευμα της χώρας αυτός που πρέπει να αποφασίσει είναι αποκλειστικά ο κυρίαρχος λαός. Στις 18 Οκτωβρίου, μετά την απελευθέρωση, επιστρέφει στην Αθήνα, υψώνει την Ελληνική σημαία στην Ακρόπολη και εκφωνεί βαρυσήμαντο λόγο στην πλατεία Συντάγματος. Στις 23 Οκτωβρίου σχηματίζεται υπό την προεδρία του η «Κυβέρνησις Απελευθερώσεως». Υποβάλλει την παραίτησή του μετά τα Δεκεμβριανά (3 Ιανουαρίου 1945).<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1945</span></b><br />
Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, που υπογράφεται στις 12 Φεβρουαρίου, ο Γεώργιος Παπανδρέου δημοσιεύει το καταστατικό του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Kόμματος και από τις στήλες της εφημερίδας Ελλάς προειδοποιεί τον Ελληνικό λαό για το ενδεχόμενο ενός δεύτερου γύρου στην εμφύλια διαμάχη. Διαμάχη που αιματοκύλησε τον Ελληνικό λαό και οδήγησε όχι μόνο στην περιθωριοποίηση των δυνάμεων της Αριστεράς, αλλά και στην ήττα των εκσυγχρονιστικών στοιχείων της αστικής τάξης, που εκφράζονταν πολιτικά από τον ευρύτερο κεντρώο χώρο.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1946</span></b><br />
Στις εκλογές της 31ης Mαρτίου ως συναρχηγός της «Εθνικής Πολιτικής Ενώσεως» (Σύμπραξη του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Kόμματος με τους Βενιζελικούς Φιλελεύθερους (Σοφοκλής Βενιζέλος) και το «Εθνικό Ενωτικό Kόμμα» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος)) εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής Αχαΐας. Στο δημοψήφισμα της 1ης Σεπτεμβρίου, με το οποίο επανήλθε ο Γεώργιος B' στην Ελλάδα, ο Γεώργιος Παπανδρέου τάσσεται υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1947</span></b><br />
Διορίζεται υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Εσωτερικών στην κυβέρνηση συνεργασίας του Δημητρίου Μάξιμου. Παραιτείται τον Αύγουστο του ίδιου έτους.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1949</span></b><br />
O Γεώργιος Παπανδρέου ως ιδρυτής και αρχηγός του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Kόμματος θέτει ως αρχές της πολιτικής του δράσης την ιδεολογία του δημοκρατικού σοσιαλισμού και του πολιτικού φιλελευθερισμού, τη δημιουργία κράτους δικαίου, την κοινωνική πολιτική και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1950</span></b><br />
Στις εκλογές της 5ης Mαρτίου το Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Kόμμα λαμβάνει ποσοστό 10,67% των ψήφων και εκλέγει 35 βουλευτές. Στις διαδοχικές κυβερνήσεις Πλαστήρα και Σοφοκλή Βενιζέλου (ο πρώτος εκφράζει την αριστερή πτέρυγα του Βενιζελισμού και ο δεύτερος τη δεξιά) ορίζεται αντιπρόεδρος, υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, καθώς και υπουργός Συντονισμού. Ως υπουργός στην κυβέρνηση Πλαστήρα εισηγήθηκε και προώθησε τη θεσμοθέτηση «μέτρων επιείκειας» απέναντι στη διωκόμενη Αριστερά.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1951</span></b><br />
Αναλαμβάνει τα υπουργεία Παιδείας και Συντονισμού στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου. Ιδρύει το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών και προωθεί τα έργα εξηλεκτρισμού της χώρας, αλλά παραιτείται και εγκαταλείπει το Kόμμα Φιλελευθέρων μετά από τη διαφωνία του με τον πρωθυπουργό. Στις εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου δεν εκλέγεται βουλευτής (2,1% των ψήφων).<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1952</span></b><br />
Στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου, εξαιτίας του ισχύοντος πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος και της αντιπαράθεσης με το Σοφοκλή Βενιζέλο, ο Γεώργιος Παπανδρέου συνεργάζεται με τον «Ελληνικό Συναγερμό» του στρατηγού Αλέξανδρου Παπάγου και εκλέγεται βουλευτής. Mε δήλωσή του όμως προς τον πρόεδρο της Bουλής ανεξαρτητοποιείται και αμφισβητεί τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση Παπάγου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1953</span></b><br />
Συνειδητοποιώντας την ανάγκη της συσπείρωσης των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, επανακάμπτει στο Kόμμα Φιλελευθέρων και αναλαμβάνει τη συναρχηγία του από κοινού με το Σοφοκλή Βενιζέλο. Από το βήμα της Bουλής καταγγέλλει την επαναφορά στο στράτευμα των αξιωματικών της παραστρατιωτικής οργάνωσης «IΔEA», που αποφάσισε η κυβέρνηση Παπάγου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1954</span></b><br />
Μετά την αποχώρηση του Σοφοκλή Βενιζέλου από την πολιτική σκηνή, αναλαμβάνει μόνος του την αρχηγία του Kόμματος Φιλελευθέρων και συνοψίζει τις ιδεολογικές του αρχές στο τρίπτυχο: Πολιτική, Οικονομική και Κοινωνική Δημοκρατία. Ωστόσο, ο Σοφοκλής Βενιζέλος αλλάζει γνώμη και διασπά το Kόμμα Φιλελευθέρων, στο οποίο προσχωρούν 25 βουλευτές. O Γεώργιος Παπανδρέου καταγγέλλει τη συμμετοχή της Τουρκίας στη Διάσκεψη για το Κυπριακό, πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζονται de facto οι παράνομες αξιώσεις της Τουρκίας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-VOz08F03h3I/WSEWWMDLEwI/AAAAAAAAqNQ/-vZeqFMuXaEi1emYFV6hrASSjBatB_35QCLcB/s1600/upl545500303b41c.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="291" src="https://4.bp.blogspot.com/-VOz08F03h3I/WSEWWMDLEwI/AAAAAAAAqNQ/-vZeqFMuXaEi1emYFV6hrASSjBatB_35QCLcB/s400/upl545500303b41c.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1956</span></b><br />
O Γεώργιος Παπανδρέου ως αρχηγός της Δημοκρατικής Ένωσης (συνασπισμού των πολιτικών δυνάμεων της αντιπολίτευσης), καταγγέλλει το «αδίστακτον εκλογικόν όργιον» και το ευνοϊκό εκλογικό σύστημα, το λεγόμενο «τριφασικό», που αναδεικνύει το κόμμα της E.P.E (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση) σε κυβέρνηση, παρότι υπολείπεται σε ποσοστό ψήφων της Δημοκρατικής Ένωσης (E.P.E: 47,38%, Δημοκρατική Ένωσις: 48,15%).<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1957</span></b><br />
O Γεώργιος Παπανδρέου και ο Σοφοκλής Βενιζέλος επανασυγκροτούν το Kόμμα Φιλελευθέρων. Σε συζήτηση στη Bουλή για το Κυπριακό Ζήτημα, ο Γεώργιος Παπανδρέου υποστηρίζει τη λύση της αυτοδιάθεσης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1958</span></b><br />
Μετά το ατυχές αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης της 11ης Μαΐου, που φέρνει το Kόμμα Φιλελευθέρων τρίτο μετά την E.P.E και την E.Δ.A (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) και σηματοδοτεί την πρόσκαιρη σύμπτυξη του παραδοσιακού κεντρώου χώρου και την ανάδειξη της κοινοβουλευτικής Αριστεράς σε αξιωματική αντιπολίτευση, ο Γεώργιος Παπανδρέου αποχωρεί από το κόμμα, το οποίο στη συνέχεια διασπάται.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1959</span></b><br />
Από το βήμα της Bουλής ο Γεώργιος Παπανδρέου ασκεί δριμύτατη κριτική στις Συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, οι οποίες, κατά τη γνώμη του, θέτουν σε κίνδυνο τόσο την ανεξαρτησία όσο και τη δυνατότητα δημοκρατικής διακυβέρνησης της Κύπρου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1961</span></b><br />
Στις 20 Σεπτεμβρίου με πρωτοβουλία του Γεωργίου Παπανδρέου ιδρύεται η Ένωση Κέντρου, που συνενώνει και συγχωνεύει τις πολυδιασπασμένες ομάδες του κεντρώου χώρου, οι οποίες στη συνέχεια απαρνούνται την αυτοτέλειά τους. Πρόκειται για έναν ετερόκλητο και εύθραυστο συνασπισμό προσωπικοτήτων και ιδεολογικοπολιτικών τάσεων που εξακτινώνεται από τις παρυφές της Δεξιάς έως την κεντροαριστερά. Ως συνδετικοί κρίκοι λειτουργούν η ενωτική δυναμική του Γεωργίου Παπανδρέου, η διαφαινόμενη δυνατότητα διαδοχής της Δεξιάς στην εξουσία, καθώς και η ανάγκη εξεύρεσης εναλλακτικής ενδοαστικής λύσης μετά τη σημαντική εκλογική άνοδο της E.Δ.A.<br />
<br />
Tο νέο κόμμα διοικείται από 8μελή επιτροπή υπό την προεδρία του Γεωργίου Παπανδρέου και έχει χαλαρή οργανωτική δομή. Στις ηγετικές προσωπικότητες της Ένωσης Κέντρου περιλαμβάνονται ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο Γεώργιος Μαύρος, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Ηλίας Τσιριμώκος, ο Σταύρος Κωστόπουλος, ο Σάββας Παπαπολίτης, ο Αλέξανδρος Μπαλτατζής, ο Παυσανίας Κατσώτας, ο Στέφανος Στεφανόπουλος, ο Ιωάννης Ζίγδης, ο Ιωάννης Τούμπας, κ.ά.<br />
<br />
Mετά τις εκλογές της 29ης Oκτωβρίου ο Γεώργιος Παπανδρέου καταγγέλλει στον Ελληνικό λαό το εκλογικό αποτέλεσμα «ως προϊόν βίας και νοθείας» και κηρύσσει τον «ανένδοτο αγώνα», καλώντας το βασιλέα να μην παραβιάζει τις συνταγματικές του υποχρεώσεις και τον Ελληνικό λαό να πολεμήσει εναντίον «του κομματικού και αστυνομικού κράτους της Δεξιάς». Την ιδεολογική βάση του «ανένδοτου αγώνα», που διήρκεσε δύο ολόκληρα χρόνια, αποτελούν η συγκρότηση κράτους δικαίου, η θέσπιση έντιμου εκλογικού συστήματος, η διεξαγωγή έντιμων εκλογών.<br />
<br />
Η κατάργηση των έκτακτων μέτρων που ποινικοποιούσαν την πολιτική ζωή της χώρας (απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων, κατάργηση του μέτρου της διοικητικής εκτόπισης, μερική κατάργηση του πιστοποιητικού νομιμοφροσύνης). Στη διάρκεια του 1962 οι ηγέτες, οι βουλευτές, οι πολιτευτές και η Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου με επικεφαλής τον Απόστολο Κακλαμάνη, περιοδεύουν σε όλη τη χώρα από άκρη σε άκρη και οργανώνουν μαζικές κινητοποιήσεις για την ενημέρωση και την πολιτική στράτευση του ελληνικού λαού στην ιδέα της πολιτικής αλλαγής και της ενίσχυσης της δημοκρατίας.<br />
<br />
Άλλωστε, η ιδεολογική ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε μετά την εκλογή του Κένεντυ ως προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Aμερικής, εξυπηρέτησε ως ένα βαθμό τον αγώνα για τον εκδημοκρατισμό του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Την περίοδο αυτή οι διαδηλώσεις, οι απεργίες, τα συλλαλλητήρια και οι φοιτητικές κινητοποιήσεις βρίσκονται πλέον στην ημερήσια διάταξη.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1963</span></b><br />
O πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής παραιτείται στις 11 Ιουνίου 1963, εξαιτίας της διαφωνίας του με τα Ανάκτορα για την αναγκαιότητα του επικείμενου ταξιδιού της βασιλικής οικογένειας στο Λονδίνο. Στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου η Ένωση Κέντρου παίρνει 1.962.019 ψήφους και αναδεικνύεται πρώτο κόμμα, με ποσοστό 42%. H έλλειψη όμως αυτοδυναμίας και η άρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου να συνεργασθεί με την E.Δ.A, οδηγούν σε νέες εκλογές.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1964</span></b><br />
Στις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου η Ένωση Κέντρου παίρνει 2.424.447 ψήφους και κατακτά το αξιοζήλευτο ποσοστό του 53%, καταλαμβάνοντας 171 έδρες. H εντυπωσιακή αυτή επιτυχία οφείλεται στο γεγονός ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου στην αποφασιστική εκείνη ιστορική στιγμή κατόρθωσε να εκπροσωπήσει σχεδόν όλο το φάσμα των δυνάμεων που ήθελαν και επεδίωκαν την πολιτική αλλαγή. H προσπάθεια εκσυγχρονισμού και δημοκρατικοποίησης που επιχειρεί η κυβέρνηση της Ένωσης Kέντρου, συναντά την αντίσταση των Ανακτόρων. Εντούτοις, η κυβέρνηση δρέπει σημαντικές επιτυχίες στο εξωτερικό. Παρατηρείται αξιοσημείωτη βελτίωση στις σχέσεις της χώρας με τους βόρειους γείτονές της.<br />
<br />
Συγχρόνως, η κυβέρνηση εκμαιεύει από το Συμβούλιο Ασφαλείας του OHE απόφαση, με την οποία απαγορεύεται επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο και διορίζεται μεσολαβητής του Οργανισμού για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Συγχρόνως, ο OHE αποστέλλει στρατιωτική δύναμη στην περιοχή. Την ίδια χρονιά ο Γεώργιος Παπανδρέου επισκέπτεται τις HΠA και συναντάται με τον πρόεδρο Λύντον Τζόνσον. Στο εσωτερικό της χώρας, η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθεί με σειρά μέτρων να μετριάσει τις μετεμφυλιακές αντιθέσεις, χωρίς ωστόσο να φθάσει έως την κατάργηση του περιβόητου Νόμου 509, ο οποίος νομιμοποιούσε το καθεστώς των διακρίσεων σε βάρος της Αριστεράς.<br />
<br />
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση προχώρησε σε μια ιδιαίτερα εκτεταμένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αυξάνοντας κατά 36% τις κρατικές δαπάνες για την παιδεία. Θέσπισε τη δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες του εκπαιδευτικού συστήματος, προχώρησε στον εκσυγχρονισμό του περιεχομένου των διδασκομένων μαθημάτων (αρχαίων ελληνικών και μαθηματικών), προώθησε τη διδασκαλία της δημοτικής γλώσσας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, αύξησε το χρόνο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης από το 12ο στο 15ο έτος της ηλικίας, αναδιοργάνωσε τις σχολές μετεκπαίδευσης των εκπαιδευτικών, ίδρυσε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και καθιέρωσε τη σίτιση για τους μαθητές του δημοτικού σχολείου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-cqXdWAljb-A/WSEWz4X1OOI/AAAAAAAAqNU/8mf5cKWbziQTo1ovww7ZEbJodUwp151HACLcB/s1600/basilias1-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="248" src="https://2.bp.blogspot.com/-cqXdWAljb-A/WSEWz4X1OOI/AAAAAAAAqNU/8mf5cKWbziQTo1ovww7ZEbJodUwp151HACLcB/s400/basilias1-thumb-large.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1965</span></b><br />
Στις 23 Φεβρουαρίου ο Γεώργιος Παπανδρέου αποκαλύπτει στη Bουλή το σχέδιο «Περικλής», ενώ ταυτόχρονα σχεδόν γίνεται γνωστή η υπόθεση «Ασπίδα». O βασιλιάς Κωνσταντίνος στέλνει στον πρωθυπουργό μία σειρά τριών επιστολών, καταλύοντας την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας και ωθώντας την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου σε παραίτηση. Πιστεύοντας ότι «ο λαός κυβερνά» μέσω της νόμιμης κυβέρνησής του, ενώ «ο Βασιλεύς Βασιλεύει», ο Γεώργιος Παπανδρέου σχεδιάζει να παραιτηθεί και το γνωστοποιεί στο βασιλιά στην τελευταία συνάντησή τους.<br />
<br />
Ωστόσο, πριν προλάβει να υποβάλει επίσημα την παραίτηση της κυβέρνησής του, ο Κωνσταντίνος, ενεργώντας εκτός των πλαισίων της νομιμότητας, ορκίζει τη διάδοχη κυβέρνηση του Αθανασιάδη - Νόβα, η οποία καταψηφίζεται στη Bουλή, όπως και η επόμενη κεντρογενής κυβέρνηση του Ηλία Τσιριμώκου που τη διαδέχθηκε. H Ένωση Κέντρου και η E.Δ.A πραγματοποιούν μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις. Στη φοιτητική συγκέντρωση διαμαρτυρίας της 21ης Ιουλίου σκοτώνεται ο φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας, που γίνεται αμέσως σύμβολο του αγώνα εναντίον του «αυλικού πραξικοπήματος».<br />
<br />
H πολιτειακή και πολιτική κρίση κορυφώνεται. Στις 17 Σεπτεμβρίου σχηματίζει κυβέρνηση ο Στέφανος Στεφανόπουλος, ηγετική επίσης πολιτική φυσιογνωμία της Ένωσης Κέντρου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1966</span></b><br />
Mε βούλευμα παραπέμπονται σε δίκη 28 αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων για την υπόθεση «Ασπίδα», αντιμετωπίζοντας την κατηγορία ότι σκόπευαν να εγκαθιδρύσουν στη χώρα «δικτατορία Νασερικού τύπου». Ως υποκινητής φέρεται ο Ανδρέας Παπανδρέου με την ανοχή του πατέρα του Γεωργίου Παπανδρέου. H εξέλιξη αυτή καταγγέλλεται ως μεθόδευση κύκλων που συνδέονται με τα Ανάκτορα και το παρακράτος και επιδιώκουν να οδηγήσουν το πολιτικό σύστημα της χώρας στην εκτροπή από τη δημοκρατική νομιμότητα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1967</span></b><br />
Συνάπτει μυστική συμφωνία με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο με σκοπό τη διεξαγωγή εκλογών τον Μάιο του ιδίου έτους. Οι εκλογές δεν έγιναν διότι εκδηλώθηκε το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Oι πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου συλλαμβάνουν τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον θέτουν σε κατ’ οίκον περιορισμό, αρχικά στο Kαστρί και στη συνέχεια στο Πικέρμι. O περιορισμός γίνεται αυστηρότερος μετά το αποτυχημένο βασιλικό αντιπραξικόπημα του Δεκεμβρίου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1968</span></b><br />
Mε ηχογραφημένο διάγγελμά του ο Γεώργιος Παπανδρέου καταγγέλλει την Απριλιανή δικτατορία και ζητά τη διεθνή απομόνωσή της. Tη νύχτα της 23ης προς την 24η Οκτωβρίου εισάγεται στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» με γαστρορραγία. H κατάστασή του επιδεινώνεται ραγδαία. Αφήνει την τελευταία του πνοή την 1η Νοεμβρίου. H κηδεία του στις 3 Νοεμβρίου θα αποτελέσει την πρώτη πάνδημη και έμπρακτη διαμαρτυρία του Ελληνικού λαού κατά της χούντας των συνταγματαρχών. O Γέρος της Δημοκρατίας γίνεται το σύμβολο του αγώνα για την ανατροπή της στρατιωτικής τυραννίας και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας.<br />
<br />
O ασυμβίβαστος χαρακτήρας του και η μαχητικότητά του εξέφρασαν με δυναμικό τρόπο τις πολιτικές και κοινωνικές διεκδικήσεις της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού στην κρίσιμη δεκαετία του 1960. Στη συνείδησή του ο Γεώργιος Παπανδρέου παραμένει ακόμη «ο Νέστορας του Ελληνικού φιλελευθερισμού». O πολιτικός που με τη χαρισματικότητά του, τις προοδευτικές του ιδέες, τη ρητορική του ικανότητα και την πολιτική του δεξιοτεχνία σφράγισε τη μεταπολεμική κυρίως περίοδο της ελληνικής ιστορίας, παρά το γεγονός ότι στην πεντηκονταετή παρουσία του, μόνο για μικρό χρονικό διάστημα διετέλεσε πρωθυπουργός.<br />
<br />
Ωστόσο, ήταν αυτός που έδωσε και πάλι στον Ελληνικό λαό τη δυνατότητα να καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις. Oι αντιπαραθέσεις του παρελθόντος λησμονήθηκαν μπροστά στο ογκούμενο κύμα του λαϊκού ενθουσιασμού που ενέπνεε.<br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ </span></b><br />
<br />
Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν γνωστός ως αριστοτέχνης ρήτορας και ετοιμόλογος ευφυολόγος. Αυτός έπλασε τη φράση «Μέγα πλήθος μέγα πάθος», που χρησιμοποιείται και σήμερα για μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις. Εδώ παρατίθενται μερικές από τις ρήσεις του:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Παραφράζοντας το σύνθημα του δικτατορικού καθεστώτος, Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, έκανε λόγο για «Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών καθολικώς διαμαρτυρομένων».<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">· </span></b> Για τον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα είπε: «Εδοξάσθη κρυπτόμενος και κατεποντίσθη εμφανιζόμενος».<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Σε μία κοινοβουλευτική συζήτηση, ακούγοντας μίαν ύβρη προς το πρόσωπό του, ρώτησε «Ποίος το λέει αυτό;» για να πει, μόλις ο υβριστής απάντησε «εγώ»: «Τότε δεν έχει καμία σημασία!»<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Όταν κλήθηκε να περιγράψει την ιδεολογία της Ένωσης Κέντρου είπε: «διαφέρομεν από την Δεξιάν ως προς την Δικαιοσύνην, διαφέρομεν από την Αριστεράν ως προς την Ελευθερίαν».<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> «Ψήφισαν ακόμα και τα δένδρα»<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1965, επί πρωθυπουργίας του, ξέσπασε διαμάχη ανάμεσα στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και τον Οργανισμό Διαχείρισης Εκκλησιαστικής Περιουσίας (ΟΔΕΠ) για την κυριότητα οικοπέδου στο κέντρο της Αθήνας. Ο αρμόδιος υφυπουργός Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ζήτησε οδηγίες, και ο Παπανδρέου του είπε: «Άκουσε παιδί μου. Τα ράσα είναι σαν το κάρβουνο: αν είναι σβηστό και το πιάσεις λερώνεσαι, αν είναι αναμμένο καίγεσαι. Δώσε το στους παπάδες».<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-FcOj3uw2Qpk/WSEdP1eCVZI/AAAAAAAAqNk/2geT0wI8CgMw_I1E3OmVccLjORAivFmSACEw/s1600/8mage0001082A.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-FcOj3uw2Qpk/WSEdP1eCVZI/AAAAAAAAqNk/2geT0wI8CgMw_I1E3OmVccLjORAivFmSACEw/s320/8mage0001082A.jpg" width="262" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-MUvGeJTXeS8/WSEdQQYIkWI/AAAAAAAAqNo/NW8PkQExQT4BGTczeNaQswdW0q2_xmfuQCEw/s1600/life_papandreou44.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-MUvGeJTXeS8/WSEdQQYIkWI/AAAAAAAAqNo/NW8PkQExQT4BGTczeNaQswdW0q2_xmfuQCEw/s320/life_papandreou44.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-lXG_0DI_VEY/WSEfkqYHGAI/AAAAAAAAqN0/hpLM1CjhuKUrJVFmfsGg3GjNX70DaNMkwCLcB/s1600/1DSC_0058-ph.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="220" src="https://4.bp.blogspot.com/-lXG_0DI_VEY/WSEfkqYHGAI/AAAAAAAAqN0/hpLM1CjhuKUrJVFmfsGg3GjNX70DaNMkwCLcB/s320/1DSC_0058-ph.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-q52GTWPkbIk/WSEgDmIgCSI/AAAAAAAAqN8/lHLTRtHhsEAAlIZFbhI_jV3uDtHfkzergCLcB/s1600/2%25CE%2597_%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE_%25CF%2583%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25B1_%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AD%25CF%2581%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B9_%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1_%25CE%25BD%25CE%25B1_%25CF%2585%25CF%2588%25CF%2589%25CE%25B8%25CE%25B5%25CE%25AF_%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD_%25CE%2591%25CE%25BA%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B7_%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25AC_%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD_%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25B5%25CF%2585%25CE%25B8%25CE%25AD%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B7_%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582_%25CE%2591%25CE%25B8%25CE%25AE%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2582%252C_%25CE%259F%25CE%25BA%25CF%2584%25CF%258E%25CE%25B2%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582_1944.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="454" src="https://1.bp.blogspot.com/-q52GTWPkbIk/WSEgDmIgCSI/AAAAAAAAqN8/lHLTRtHhsEAAlIZFbhI_jV3uDtHfkzergCLcB/s640/2%25CE%2597_%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE_%25CF%2583%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25B1_%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AD%25CF%2581%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B9_%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1_%25CE%25BD%25CE%25B1_%25CF%2585%25CF%2588%25CF%2589%25CE%25B8%25CE%25B5%25CE%25AF_%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD_%25CE%2591%25CE%25BA%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B7_%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25AC_%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD_%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25B5%25CF%2585%25CE%25B8%25CE%25AD%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B7_%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582_%25CE%2591%25CE%25B8%25CE%25AE%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2582%252C_%25CE%259F%25CE%25BA%25CF%2584%25CF%258E%25CE%25B2%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582_1944.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-DspHQiIejgg/WSEf8rxHv6I/AAAAAAAAqN4/8pdbbidtqUkb-0_ryiXBqfH8TC5cTsVUQCLcB/s1600/3%2B2_6_ERT-SCOBIE-PAPANDREOU-1024x837.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://3.bp.blogspot.com/-DspHQiIejgg/WSEf8rxHv6I/AAAAAAAAqN4/8pdbbidtqUkb-0_ryiXBqfH8TC5cTsVUQCLcB/s640/3%2B2_6_ERT-SCOBIE-PAPANDREOU-1024x837.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-I3UHRNuy9KE/WSEguzVSTUI/AAAAAAAAqOE/iS_dq4MEHh0jHA3P1vg8L_nBaJlnVP7pwCLcB/s1600/andreas-kyveli-georgios.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-I3UHRNuy9KE/WSEguzVSTUI/AAAAAAAAqOE/iS_dq4MEHh0jHA3P1vg8L_nBaJlnVP7pwCLcB/s320/andreas-kyveli-georgios.jpg" width="222" /></a><a href="https://2.bp.blogspot.com/-13HWc8rvhYQ/WSEg12PV2jI/AAAAAAAAqOI/t0zCzBmpY34HApK46ur5xFOOStRNrTn9ACLcB/s1600/volta-arosa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-13HWc8rvhYQ/WSEg12PV2jI/AAAAAAAAqOI/t0zCzBmpY34HApK46ur5xFOOStRNrTn9ACLcB/s320/volta-arosa.jpg" width="242" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-5vOM6_yNt2M/WSEievufpWI/AAAAAAAAqOY/D6yvys4Z8hEM0QaGnii1pv-rg-PPifUfwCLcB/s1600/4%2BAthens_apeleutherosi_Oct.1944.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="444" src="https://1.bp.blogspot.com/-5vOM6_yNt2M/WSEievufpWI/AAAAAAAAqOY/D6yvys4Z8hEM0QaGnii1pv-rg-PPifUfwCLcB/s640/4%2BAthens_apeleutherosi_Oct.1944.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-85hwif2xXNk/WSEifdM4bTI/AAAAAAAAqOc/b86pWKxmIgs3MfqqGTUTfGdkCp0RPErkgCLcB/s1600/5%2BPapandreu-Plastiras-generel-state-archives.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://1.bp.blogspot.com/-85hwif2xXNk/WSEifdM4bTI/AAAAAAAAqOc/b86pWKxmIgs3MfqqGTUTfGdkCp0RPErkgCLcB/s640/5%2BPapandreu-Plastiras-generel-state-archives.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-nPyIhW6-pac/WSEieOivCXI/AAAAAAAAqOU/lj3BUMhzjrI9JXecfspTd09B5mGASgqSwCLcB/s1600/6%2Bgkka_27_1801-1-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://2.bp.blogspot.com/-nPyIhW6-pac/WSEieOivCXI/AAAAAAAAqOU/lj3BUMhzjrI9JXecfspTd09B5mGASgqSwCLcB/s640/6%2Bgkka_27_1801-1-thumb-large.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-6besn_M0u5c/WSEjCRC1OLI/AAAAAAAAqOk/s_R1TQViaQ8qteZjmClJpAPxIshRfHzhgCLcB/s1600/1E25.093.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-6besn_M0u5c/WSEjCRC1OLI/AAAAAAAAqOk/s_R1TQViaQ8qteZjmClJpAPxIshRfHzhgCLcB/s320/1E25.093.JPG" width="229" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-qhaLRfSSqw8/WSEjCoMtrgI/AAAAAAAAqOo/E5FHDpVMi38EagdGmsA3BZOzqTY86v_TQCLcB/s1600/1E25.094.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-qhaLRfSSqw8/WSEjCoMtrgI/AAAAAAAAqOo/E5FHDpVMi38EagdGmsA3BZOzqTY86v_TQCLcB/s320/1E25.094.JPG" width="227" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-T60vIdMt9n4/WSEkJ5mEg_I/AAAAAAAAqO0/5yxYKMirxwMuRQFMGvfkqIVS6aPK10TuQCLcB/s1600/7%2B85db3409a3922dc3d76427371432a5c9-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://4.bp.blogspot.com/-T60vIdMt9n4/WSEkJ5mEg_I/AAAAAAAAqO0/5yxYKMirxwMuRQFMGvfkqIVS6aPK10TuQCLcB/s640/7%2B85db3409a3922dc3d76427371432a5c9-thumb-large.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-Gty_sHx9fHY/WSEkKppu-5I/AAAAAAAAqO4/LjM0Tc1fdqAlh8zPxpCCIQSS8E-egQogACLcB/s1600/8%2B3-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="464" src="https://4.bp.blogspot.com/-Gty_sHx9fHY/WSEkKppu-5I/AAAAAAAAqO4/LjM0Tc1fdqAlh8zPxpCCIQSS8E-egQogACLcB/s640/8%2B3-2.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-_N0ztCpJzBI/WSEkPsVjTRI/AAAAAAAAqO8/XJiMp1UOvxIVS6itSYFbMFtwXwU7Tr1RQCLcB/s1600/9%2B315406.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://2.bp.blogspot.com/-_N0ztCpJzBI/WSEkPsVjTRI/AAAAAAAAqO8/XJiMp1UOvxIVS6itSYFbMFtwXwU7Tr1RQCLcB/s640/9%2B315406.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-tbDl-d3mmsE/WSEld7Uo1KI/AAAAAAAAqPM/zp5Gjlg8r8Age5Sa90weVLcdzmmiHcG1ACEw/s1600/h0686397.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="482" src="https://2.bp.blogspot.com/-tbDl-d3mmsE/WSEld7Uo1KI/AAAAAAAAqPM/zp5Gjlg8r8Age5Sa90weVLcdzmmiHcG1ACEw/s640/h0686397.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-znMLQe3niqY/WSEkwhSgPyI/AAAAAAAAqPE/jmCVJxU6hUcCyH_nGRu3tUW99IbDA4xCgCLcB/s1600/papandreou-gewrgios.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-znMLQe3niqY/WSEkwhSgPyI/AAAAAAAAqPE/jmCVJxU6hUcCyH_nGRu3tUW99IbDA4xCgCLcB/s640/papandreou-gewrgios.jpg" width="483" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/f3c70a23-7696-49db-9148-f24dce6a27c8/papandreou.pdf">http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/f3c70a23-7696-49db-9148-f24dce6a27c8/papandreou.pdf</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.wikiwand.com/el/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85">http://www.wikiwand.com/el/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85</a><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-kvQXj585i-M/WSEs_QsLyQI/AAAAAAAAqPc/qN4ciqYMTgQQVkvm4463m-ugCjDN5XlzwCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://4.bp.blogspot.com/-kvQXj585i-M/WSEs_QsLyQI/AAAAAAAAqPc/qN4ciqYMTgQQVkvm4463m-ugCjDN5XlzwCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-54216417398753996322016-09-15T13:39:00.000+03:002017-05-15T07:45:21.149+03:00Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ 6 ΗΜΕΡΩΝ (1967)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΟΙ ΑΡΑΒΟΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΑΡΑΒΟΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ ΔΙΕΝΕΞΕΩΝ </b></span></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-vAiqyTTUHkk/WQq1OpT62JI/AAAAAAAAqD8/dv3SbR5Jasg78rt0sEHCvXAqtBg0LU5EgCEw/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B1280x720-UTu.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://1.bp.blogspot.com/-vAiqyTTUHkk/WQq1OpT62JI/AAAAAAAAqD8/dv3SbR5Jasg78rt0sEHCvXAqtBg0LU5EgCEw/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B1280x720-UTu.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιστορικό Πλαίσιο</span></b><br />
<br />
Κατά τον δέκατο ένατο και εικοστό αιώνα η περιοχή με την μεγαλύτερη γεωπολιτική σημασία για τις μεγάλες δυνάμεις ήταν η Μέση Ανατολή. Αυτό συνέβει κυρίως εξαιτίας της εγγύτητας της με τρείς Ηπείρους (Ευρώπη, Ασία, Αφρική) αλλά και λόγω των μεγάλων ενεργειακών αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που υπάρχουν στην περιοχή. Το μεγαλύτερο ζήτημα της Μέσης Ανατολής είναι αυτό της σύγκρουσης ανάμεσα στο κράτος του Ισραήλ και τους Άραβες γείτονες του. Η Αραβοϊσραηλινή διαμάχη είναι ίσως ένα από τα πιο πολύπλοκα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής παγκοσμίως. Για να βρούμε την ρίζα του προβλήματος θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και το πέρασμα της περιοχής που είναι σήμερα η Παλαιστίνη υπό την Βρετανική επιρροή. Αυτό συνέβη με ένα σύστημα Διεθνούς Εποπτείας το 1922, το οποίο λέγεται Εντολή... </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<a name='more'></a><br /></div>
<div>
Πρόκειται για εντολές οι οποίες δόθηκαν από την Κοινωνία των Εθνών και έτσι η Παλαιστίνη δόθηκε υπό την εντολή των Βρετανών. Οι Βρετανοί προκειμένου να βρουν συμμάχους εναντίων των Οθωμανών κατά την διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου είχαν δώσει υποσχέσεις για κράτος στην περιοχή και προς τους Εβραίους και προς τους Παλαιστίνιους. Βέβαια, εκείνη την εποχή, οι Παλαιστίνιοι Άραβες στην Παλαιστίνη ήταν πάνω από 85 % του πληθυσμού. Με σταδιακή όμως, εγκατάσταση Εβραίων καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου από το 1922 μέχρι το 1940, η πληθυσμιακή σύνθεση άλλαξε. Αυτό οδήγησε σε μεγάλες συγκρούσεις και μετά ήρθε το Ολοκαύτωμα στην Ευρώπη από τους Ναζί.<br />
<br />
Το οποίο δημιούργησε ακόμα πιο μεγάλες διεθνείς πιέσεις στην Βρετανία για να δημιουργήσει ένα κράτος Εβραίων στην περιοχή της Παλαιστίνης. Στην απόφαση αυτή οι Άραβες αντέδρασαν έντονα, καθώς θεώρησαν ότι δεν μπορεί να γίνει ένα τέτοιο κράτος σε μια περιοχή όπου είχαν πλειοψηφία. Έτσι το 1947, τα Ηνωμένα Έθνη και μετά από μεγάλη διπλωματική μάχη, αποφάσισαν ότι θα πρέπει να δημιουργηθούν δύο κράτη στην Παλαιστίνη: ένα Ισραηλινό και ένα Παλαιστινιακό. Οι Άραβες δεν δέχονται αυτή την απόφαση και έχουμε τον πρώτο Αραβοΐσραηλινό πόλεμο το 1948. Το Ισραήλ νικά και αποτέλεσμα είναι να καταλάβει μια σειρά από εδάφη Παλαιστινίων.<br />
<br />
Από αυτή την πρώτη ''κατάληψη'' εδαφών, φεύγουν περί το ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, οι οποίοι κατευθύνθηκαν προς την δυτική όχθη του Ιορδάνη, στην Γάζα, στην Συρία και τον Λίβανο. Θα ακολουθήσουν άλλοι δύο Αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι το 1967 και το 1973. Στον πρώτο πόλεμο, γνωστό και ως «Πόλεμο των έξι ημερών», το Ισραήλ θα καταλάβει την δυτική όχθη του Ιορδάνη και ένας μεγάλος πληθυσμός Παλαιστινίων θα βρεθεί υπό κατοχή. Μετά από διάφορες περιπέτειες και πολέμους, φτάνουμε στο 1987 όταν και γίνεται η πρώτη μεγάλη εξέγερση των Παλαιστινίων, η Ιντιφάντα, η οποία αναγκάζει το Ισραήλ να έρθει σε αδιέξοδο, καθώς κατ’ ουσία χρησιμοποίησε τον στρατό, δημιουργώντας γενική κατακραυγή.<br />
<br />
Από την άλλη μεριά, η Παλαιστίνη λόγω του ότι είχε ταχθεί με τη λάθος πλευρά στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου το 1991, αναγκάστηκε να κάνει βήματα συμβιβασμού. Έτσι έγινε η πρώτη συμφωνία ειρήνης, η Συμφωνία του Όσλο. Η συμφωνία αυτή παραδίδει κάποια εδάφη σε Παλαιστινιακή διοίκηση, όμως αφήνει τα τέσσερα βασικά προβλήματα του Παλαιστινιακού ζητήματος άλυτα:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Το εδαφικό </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το ζήτημα της Ιερουσαλήμ </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το ζήτημα των υδάτων </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το ζήτημα των προσφύγων </li>
</ul>
<br />
Το Ισραήλ μη έχοντας επιλογή πραγματοποίησε προληπτική επίθεση στις 5 Ιουνίου καταστρέφοντας αρχικά τις Αιγυπτιακές δυνάμεις και εν συνεχεία στράφηκε ανατολικά και διέλυσε τις Ιρακινές, Ιορδανικές και Συριακές Ένοπλες Δυνάμεις. Ο πόλεμος των έξι ημερών (Six-Day War) είχε τελειώσει με μια επιβλητική νίκη του Εβραϊκού κράτους. Το Ισραήλ κέρδισε έναν πόλεμο που ίσως ποτέ δεν ήθελε αλλά παρασύρθηκε να διεξάγει που όμως άλλαξε σημαντικά την γεωπολιτική ισορροπία στην Μέση Ανατολή καθώς τα εδαφικά οφέλη του ήταν μεγάλα. Παρά την ήττα τους οι Άραβες συνέχισαν να θέλουν τον αφανισμό του Ισραήλ και του λαού του όπως είχαν κάνει οι Ναζί μερικές δεκαετίες νωρίτερα.<br />
<br />
Μερικά χρόνια αργότερα, τον Μάη του 1967 οι Αιγύπτιοι προκλητικά επανέλαβαν το κλείσιμο των στενών του Τιράν για την Ισραηλινή ναυσιπλοΐα όπως είχαν κάνει και το 1956, πραγματοποιώντας ναυτικό αποκλεισμό στο Ισραήλ από τον κόλπο του Άκαμπα και παραβιάζοντας την Συμφωνία Ανακωχής του 1949. Την ίδια στιγμή υπέγραφαν στρατιωτικό σύμφωνο με την Ιορδανία, ανέπτυσσαν στρατεύματα παραβιάζοντας το σύνορο που είχαν θεσπίσει τα Ηνωμένα Έθνη στην Χερσόνησο του Σινά και ανάγκαζαν τις δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών να αποχωρήσουν από την περιοχή.<br />
<br />
Το επισφράγισμα ήρθε με το Ψήφισμα του Χαρτούν το 1967, όπου επιβεβαιώθηκε πως τα Αραβικά κράτη δεν θα αναγνωρίσουν, δεν θα διαπραγματευτούν αλλά θα πολεμήσουν μέχρις εσχάτων το Ισραήλ και δεν θα υπάρξει ειρήνη μέχρι να εξαφανιστεί ολοκληρωτικά. Την ίδια χρονιά (1967) οι Αιγύπτιοι υιοθετούν την στρατηγική του πολέμου φθοράς (war of attrition) στην περιοχή της Χερσονήσου του Σινά ούτως ώστε να εξουθενώσουν το Ισραήλ και να το εξαναγκάσουν σε υποχώρηση. Η στρατηγική των Αιγυπτίων για άλλη μια φορά απέτυχε παταγωδώς αφού δεν είχε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα και εγκαταλήφθηκε με τον θάνατο του Νάσερ το 1970<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-U5MSKfhJsYU/WQv5IAfgkFI/AAAAAAAAqEI/z6GWfqI7cqM4Grg4TVM7F6Z-fb3u4MaBQCLcB/s1600/israel_map.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://3.bp.blogspot.com/-U5MSKfhJsYU/WQv5IAfgkFI/AAAAAAAAqEI/z6GWfqI7cqM4Grg4TVM7F6Z-fb3u4MaBQCLcB/s640/israel_map.jpg" width="497" /></a></div>
<br />
Το 1973 οι Αιγύπτιοι και οι Σύροι πραγματοποιούν μια ομολογουμένος ύπουλη αιφνιδιαστική επίθεση στο Εβραϊκό κράτος, αφού η μέρα που επιλέχθηκε για την επίθεση ήταν η 6η Οκτωβρίου που είναι η πιο Ιερή ημέρα στο Εβραϊκό ημερολόγιο. Ο πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ είχε ξεκινήσει και το Ισραήλ είχε αιφνιδιαστεί σε μεγάλο βαθμό. Τις επόμενες ημέρες και αφού οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις κατάφεραν να κινητοποιήσουν όλες τις απαραίτητες μονάδες ισορρόπησαν τον διμέτωπο σε δύση και ανατολή πόλεμο και αντεπιτέθηκαν επιτυχώς, με αιχμή του δόρατος την Ισραηλινή αεροπορική ισχύ που υπερτερούσε ποιοτικά έναντι των εχθρών.<br />
<br />
Οι Άραβες αυτή την φορά έφτασαν πολύ κοντά σε μια νίκη αφού χρησιμοποίησαν κάθε στρατιωτικό και πολιτικό μέσο για να κερδίσουν (π.χ τιμές του πετρελαίου ως μέσο πίεσης στον Δυτικό κόσμο). Παρ όλα ταύτα το κράτος του Ισραήλ κατάφερε να επιβιώσει για άλλη μια φορά χάρη στο θάρρος και την αποφασιστικότητα που επέδειξε ο λαός και οι Ένοπλες Δυνάμεις του. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1981 η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) με την βοήθεια της Συρίας, πραγματοποίησε επίθεση στο Ισραήλ από τον Λίβανο με αποτέλεσμα το Ισραήλ να αναγκαστεί να εισβάλει στον Λίβανο το 1982.<br />
<br />
Το 2006 η φονταμενταλιστική Σιιτική τρομοκρατική οργάνωση Χεζμπολάχ πραγματοποίησε διασυνοριακή επιδρομή στο Ισραήλ, το οποίο και εισέβαλε ξανά στον Λίβανο για δεύτερη φορά. Ωστόσο οι Παλαιστίνιοι συνέχιζαν τις τρομοκρατικές επιθέσεις κατά Εβραϊκών στόχων για δεκαετίες, όπως στο Τελ Αβίβ (1970), στο Μόναχο (1972) και στην Ουγκάντα (1976) καθώς επίσης είχαν θέσει σε εφαρμογή την πρώτη και δεύτερη Ιντιφάντα το 1982 και το 2000 αντίστοιχα.<br />
<br />
Η μη διευθέτηση των ζητημάτων αυτών, οδηγεί σε νέες συγκρούσεις και στην δεύτερη μεγάλη εξέγερση, την Ιντιφάντα του 2000, η οποία καταπνίχθηκε από τον Ισραηλινό στρατό. Έκτοτε υπήρξαν συγκρούσεις μεταξύ της Παλαιστινιακής παραστρατιωτικής οργάνωσης Χαμάς και της πολιτικο-στρατιωτικής οργάνωσης του Γιασέρ Αραφάτ Φατάχ με αποτέλεσμα οι Παλαιστίνιοι να χωριστούν. Η Φατάχ ελέγχει την δυτική όχθη του Ιορδάνη και η Χαμάς την Γάζα. Η ιστορία δείχνει πως σχεδόν κάθε Αραβοϊσραηλινός πόλεμος ξεκίνησε από επιθετικές ενέργειες Αράβων και όχι Ισραηλινών. Όμως για να γίνει σαφέστερα αντιληπτό το δίκαιο και το άδικο θα το μεταφράσουμε σε δικά μας μέτρα και σταθμά.<br />
<br />
Το κράτος του Ισραήλ είναι ένα κομμάτι γης 20.770 τετραγωνικών χιλιομέτρων και αυτό σημαίνει πως είναι μικρότερο σε έκταση από την Πελοπόννησο που αποτελείται από 21.549 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ο δε λαός του Ισραήλ είναι λίγο πάνω από 8 εκατομμύρια, άρα το Ισραήλ θεωρείται ένα μικρό κράτος. Οι Άραβες από την άλλη πλευρά ζουν σε είκοσι δύο κράτη που αποτελούν το σύνολο της βόρειας Αφρικής και το σύνολο της Αραβικής χερσονήσου με συνολική έκταση περίπου 13.333.296 τετραγωνικά χιλιόμετρα και ο πληθυσμός τους είναι λίγο κάτω από 370 εκατομμύρια.<br />
<br />
Αν συνυπολογίσουμε και άλλους μη Άραβες εχθρούς του Ισραήλ όπως οι Πέρσες (Ιράν), το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και προσφάτως η αναθεωρητική Τουρκία, οι αριθμοί είναι τρομακτικά χαοτικοί κατά του Ισραήλ. Άρα, ουδέποτε το Ισραήλ ήταν απειλή για τους Άραβες αλλά το θύμα μιας ακραίας θρησκευτικής και εθνικής Αραβικής επιθετικότητας. Το Ισραήλ γεωπολιτικά βρίσκεται στο σύνορο του μαλακού υπογάστριου της Νοτιοανατολικής Ευρώπης που είναι η Ελλάδα. Αν το Ισραήλ πέσει πρώτο, ο Ελληνικός κόσμος, η Κύπρος και η Ελλάδα είναι οι επόμενοι.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Παλαιστινιακό</span></b><br />
<br />
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου οι Εβραίοι ανά τον κόσμο υπέστησαν την μεγαλύτερη οργανωμένη απόπειρα αφανισμού ενός λαού, έπεσαν θύματα της μεγαλύτερης, βιαιότερης και πιο βάναυσης γενοκτονίας που γνώρισε η ανθρωπότητα. Και έγιναν λεία της παρανοϊκής ιδεοληψίας του Ναζισμού, που στόχο είχε την καταστροφή του "άλλου" ακριβώς επειδή το άλλο ήταν διαφορετικό και επειδή το άλλο έτυχε να υπερέχει νοητικά και οικονομικά σε μια ιστορική συγκυρία. Έτσι οι Εβραίοι έπεσαν θύματα του μεγαλύτερου οργανωμένου κομπλεξισμού και έγιναν ο αποδιοπομπαίος τράγος της Γερμανικής ήττας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά το πέρας του Β' Π.Π. οι Εβραίοι δικαιωματικά έπρεπε να έχουν μια πατρίδα, ένα οργανωμένο κράτος, ένα καταφύγιο που θα τους προφύλασσε από παρόμοια δεινά.<br />
<br />
Έτσι αποφάσισαν να γυρίσουν μαζικά στην γη των προγόνων τους, στην γη της Επαγγελίας, στην γη της Χαναάν κατά την Βίβλο. Που κατακτήθηκε από Φιλισταίους και άλλους όμως ανακτήθηκε από το λαό του Ισραήλ με αγώνες, πορείες, διωγμούς και πολέμους κατά την Βιβλική περίοδο σύμφωνα με την παράδοσή τους. Παρά το τέλος του Β' Π.Π. τα πολιτικά παιχνίδια των Βρετανών, που είχαν ξεκινήσει από την απομάκρυνση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από την Μέση Ανατολή (1915 - 1918) και υπόσχονταν μία στους Άραβες και μια στους Εβραίους την επιστροφή της γης τους, δεν σταμάτησαν. Παρ όλα αυτά οι Εβραίοι κατόρθωσαν να δημιουργήσουν το κράτος που ονειρεύονταν το 1948 μετά από αιματηρούς αγώνες κατά Αράβων και Βρετανών.<br />
<br />
Οι σειρήνες του πολέμου είχαν σιγήσει στην Ευρώπη αλλά όχι και για τους Εβραίους που το 1948 έπρεπε να αντιμετωπίσουν την επίθεση από πέντε Αραβικά κράτη (Αίγυπτος, Συρία, Ιορδανία, Ιράκ, Λίβανος) και ταυτόχρονα να αντισταθούν στις επιθέσεις ατάκτων Παλαιστινίων μαχητών, καθώς και εθελοντών από την Υεμένη, το Πακιστάν, την Σαουδική Αραβία και την Μουσουλμανική αδελφότητα που προέβαιναν σε τρομοκρατικές επιθέσεις εντός του νεοσύστατου Ισραήλ. Ο λαός του Ισραήλ κατάφερε να ανακόψει τους Άραβες και εν τέλει να κερδίσει τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας (Εβραϊκά: מלחמת העצמאות) δείχνοντας θάρρος και πυγμή.<br />
<br />
Το Παλαιστινιακό είναι το παλαιότερο διεθνές ζήτημα στην ατζέντα των Ηνωμένων Εθνών. Ξεκίνησε στις αρχές του περασμένου αιώνα, όταν η ιστορική Παλαιστίνη βρισκόταν υπό Βρετανική Εντολή. Τότε μεγάλα κύματα Εβραίων μεταναστών, από την Ευρώπη κυρίως, άρχισαν να φτάνουν στην Παλαιστίνη, θέτοντας σε εφαρμογή το Σιωνιστικό σχέδιο για τον εποικισμό της περιοχής. Το 1947, με τη λήξη της βρετανικής εντολής και με πρόταση της Βρετανίας η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών εξέδωσε την απόφαση Διαμελισμού της ιστορικής Παλαιστίνης σε δυο κράτη. Οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες απέρριψαν την απόφαση αυτή, καθώς αποτελούσε μια ιστορική αδικία σε βάρος των Παλαιστινίων που ζούσαν στην πατρίδα τους από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-ZNj6OuEVwG0/WQwEjmtbppI/AAAAAAAAqEY/xYIKAGn-xiEUNNkIFEyx_abNcgLUMAmbACLcB/s1600/palestine-5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://4.bp.blogspot.com/-ZNj6OuEVwG0/WQwEjmtbppI/AAAAAAAAqEY/xYIKAGn-xiEUNNkIFEyx_abNcgLUMAmbACLcB/s400/palestine-5.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το Παλαιστινιακό πρόβλημα εντοπίζεται χρονικά στα τέλη του 19ου αιώνα με την ανάπτυξη του κινήματος του Σιωνισμού, ως αντίδραση στους διωγμούς που υφίσταντο οι Εβραίοι της Διασποράς. Το 1917 υπό το βάρος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η Μεγάλη Βρετανία με τη Διακήρυξη Μπάλφουρ αναγνωρίζει το δικαίωμα των Εβραίων σε μια «εθνική εστία» στην Παλαιστίνη, παρά την προγενέστερη υπόσχεσή της προς τους Άραβες για την ίδρυση ενιαίου Αραβικού βασιλείου. Η «παλιννόστηση» των Εβραίων στην Παλαιστίνη πραγματοποιείται σε κύματα (Aliyah) και ξεκινά μια περίοδος αναγκαστικής συμβίωσης των δυο εθνών με κλιμακούμενες εντάσεις.<br />
<br />
Η πρόταση του ΟΗΕ (UNSCOP) για διχοτόμηση της περιοχής και το αίτημα του Αραβικού Συνδέσμου για ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους δεν οδηγούν πουθενά. Το 1948 ιδρύεται το κράτος του Ισραήλ επί τη βάση της Απόφασης 108 του ΣΑ / ΟΗΕ, που αναγνωρίζεται από τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ, ενώ ο Αραβικός Σύνδεσμος του κηρύττει πόλεμο. Επιβάλλεται κατάπαυση πυρός και το Συμβούλιο Ασφαλείας προσπαθεί να επιλύσει το ζήτημα με τον διορισμό της επιτροπής Μπερνατότ, που προτείνει -ανεπιτυχώς- με δύο διαδοχικές εκθέσεις την τριχοτόμηση και τη διχοτόμηση της περιοχής. Το 1964 συστήνεται ο Οργανισμός Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (PLO) με τη σύμφωνη γνώμη του Αραβικού Συνδέσμου από τον Γιάσερ Αραφάτ.<br />
<br />
Το 1967 ξεσπά πόλεμος, που λήγει με νίκη του Ισραήλ κι επέκταση των συνόρων του. Ξεκινά η αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ το 1973 διαμορφώνει νέες γεωπολιτικές ισορροπίες. Η αναγνώριση του δικαιώματος ανεξαρτησίας των Παλαιστινίων από τον ΟΗΕ (ψήφισμα 3070 / 1973) κι η αναβάθμιση του status της Παλαιστινιακής Αρχής σε κράτος-παρατηρητή (3273 / 1974) είχαν μόνο ηθικό αποτέλεσμα. Παράλληλα, οι πολιτικές διακρίσεων κι ο κοινωνικός αποκλεισμός, που επέβαλε το ισραηλινό κράτος εις βάρος των Αράβων πολιτών του σε συνδυασμό με την ανάγκη των Παλαιστινίων να αντιδράσουν, οδήγησε στην πρώτη Intifada (1987 - 1991 / 1993).<br />
<br />
Οι προτάσεις Μέρφι (1988) ανοίγουν έναν κύκλο πρωτοβουλιών της διεθνούς κοινότητας για την εκτόνωση της κρίσης και την οριστική επίλυση του ζητήματος, όπως: η Συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ (2000), ο Οδικός Χάρτης (2002), το Σχέδιο Ειρήνης του Αραβικού Συνδέσμου (2002), η Συμφωνία του Όσλο(2003). Καμία από αυτές δεν τελεσφορεί λόγω της αδιαλλαξίας. Το διαπραγματευτικό και πολιτικό αδιέξοδο οδηγεί στο ξέσπασμα της δεύτερης Intifada (2000 - 2005) και σε μια σειρά στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ στη Γάζα, κλιμακούμενου εύρους και βιαιότητας, με αποκορύφωμα την επιχείρηση «ProtectiveEdge» το 2014.<br />
<br />
Η αδυναμία επέμβασης της διεθνούς κοινότητας ωθεί την Παλαιστινιακή Αρχή, να προσφύγει -ανεπιτυχώς- στο Συμβούλιο Ασφαλείας (Δεκέμβρης 2014) προτείνοντας ένα χρονοδιάγραμμα για την αποχώρηση του Ισραήλ από τα κατεχόμενα εδάφη και την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους στα προ του 1967 σύνορα, καθώς και στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, όπου θα γίνει μέλος την 1η Απριλίου 2015. Ανεξαρτήτως, λοιπόν, της δράσης της διεθνούς κοινότητας οι αιτίες της μη επίλυσης του Παλαιστινιακού προβλήματος εδράζονται στην ανάγκη των δύο λαών να αυτοπροσδιοριστούν εθνικά (στο πλαίσιο ενός κράτους). Ο Σιωνισμός, δηλαδή η «επανεγκατάσταση στα πατρογονικά εδάφη» αναζωπυρώθηκε με την έκδοση του Judenstaat, τη «Βίβλο» του Σιωνισμού, από τον Αυστριακό δημοσιογράφο, Theodor Herlz, το 1879.<br />
<br />
Η πολιτική αυτή διακήρυξη αποτέλεσε εφαλτήριο για την «Επιστροφή» στην περιοχή της Παλαιστίνης. Η μαζική εκδίωξη από την ΕΣΣΔ και το Ολοκαύτωμα ενέτειναν το αίτημα περί «επαναπατρισμού». Ο Παγκόσμιος Σιωνιστικός Οργανισμός (WZO) ενίσχυσε την Εβραϊκή επανεγκατάσταση μέσω χρηματοδοτήσεων. Παρά την ίδρυση του Ισραηλινού κράτους η ανασφάλεια των Εβραίων δεν υποχώρησε, αντιθέτως ενέτεινε τον εθνικισμό, επειδή η συμπεριφορά του Αραβικού Συνδέσμου, η στάση του Ιράκ και σήμερα του Ιράν ερμηνεύτηκε ως εχθρική. Μάλιστα, εκφράστηκε και μέσω της ψήφισης νόμου (Νakba) από το Ισραηλινό κοινοβούλιο (Knesset).<br />
<br />
Η Knesset αποτελείται από μια πληθώρα κομμάτων, που σχηματίζουν συμμαχικές κυβερνήσεις. Τόσο δεξιοί σχηματισμοί, όπως το κυβερνών Likud, όσο και κεντροαριστεροί, όπως η Αξιωματική αντιπολίτευση τουZionist Union, επιδιώκουν την προαγωγή ενός Εβραϊκού εθνικού Κράτους, βασισμένου σε εθνικά και θρησκευτικά στοιχεία. Ειδοποιός τους διαφορά είναι η επιλογή ανάμεσα στη συνέχιση ή μη των διαπραγματεύσεων για εξεύρεση λύσης, η οποία και πάλι δε θεωρείται δεδομένη. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του τέως πρωθυπουργούYitzhak Rabin, ο οποίος δύο χρόνια αφότου υπέγραψε τις συμφωνίες του Όσλο και τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης, δολοφονήθηκε ως «προδότης των Εβραϊκών αξιών» από υπερεθνικιστή Ισραηλινό.<br />
<br />
Παράλληλα, αναπτύσσεται κι η Παλαιστινιακή ανάγκη αυτοπροσδιορισμού, της οποίας κομβικό σημείο είναι η ίδρυση του Ισραηλινού κράτους. Στον πόλεμο του 1948, ένα μεγάλο μέρος των Αράβων κατοίκων της ισραηλινής επικράτειας (700.000) εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και έγιναν πρόσφυγες. Κατά τη Nakba (Παλαιστινιακή Έξοδος), το 60 % του Παλαιστινιακού πληθυσμού κατέληξε σε προσφυγικούς καταυλισμούς εκτός του Ισραήλ και των κατεχόμενων εδαφών (Λίβανος, Κουβέιτ, Ιορδανία, Συρία κλπ). Αυτή η διασπορά προκάλεσε αντιαμερικανική στάση, καθώς το Ισραήλ θεωρήθηκε δίαυλος προώθησης Αμερικανικών συμφερόντων.<br />
<br />
Η ανάπτυξη του Παλαιστινιακού εθνικισμού προώθησε και το αίτημα δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους. Μάλιστα, ο PLO έγινε ''ο μόνος νόμιμος αντιπρόσωπος του Παλαιστινιακού λαού''. Η νίκη του Ισραήλ το 1973 διέρρηξε την ενότητα των Αραβικών κρατών διασφαλίζοντας τη θέση υπεροχής του στη Μέση Ανατολή. Στο πλαίσιο αυτό, αναπτύχθηκε -κατά τη δεκαετία του 1980- η Παλαιστινιακή Τζιχάντ, υπερασπιζόμενη φανερά τον ένοπλο αγώνα ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε ευνόησε την 1η Intifada, η οποία γρήγορα εξαπλώθηκε, προκρίνοντας ως στόχο την εγκαθίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Ακολούθησε η 2η Intifada.<br />
<br />
O εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστινίων εκφράστηκε πολιτικά από την Φατάχ, κεντροαριστερό κόμμα με εθνικιστική ιδεολογία και μεγαλύτερη οργάνωση του PLO. Η Φατάχ ιδρύθηκε το 1959 από τον Αραφάτ, έναν εμβληματικό ηγέτη. Αρχικά, υιοθέτησε ακραίες πολιτικές θέσεις απορρίπτοντας εξ ολοκλήρου το Ισραηλινό αίτημα για σύσταση αυτόνομου κράτους και εν συνεχεία επιδόθηκε σε ένοπλο αγώνα εναντίον του. Το 1974, όμως, εγκατέλειψε -επισήμως- την ιδέα της ολοκληρωτικής επανάκτησης των παλαιστινιακών εδαφών χωρίς ωστόσο να απέχει εντελώς από ένοπλες επιθετικές και πολλές φορές τρομοκρατικές ενέργειες σε βάρος του κράτους του Ισραήλ. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-PCjOxJAxxRw/WQwFQF8cAWI/AAAAAAAAqEg/Lkj0yDtB3VUjV1IOUrbqlFKDRLptEDtNACLcB/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://3.bp.blogspot.com/-PCjOxJAxxRw/WQwFQF8cAWI/AAAAAAAAqEg/Lkj0yDtB3VUjV1IOUrbqlFKDRLptEDtNACLcB/s400/1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Σύμφωνα με κάποιους αναλυτές ήταν αμφιλεγόμενη η σοβαρότητα των προθέσεων του Αραφάτ ως προς τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Παλαιστινιακού Ζητήματος. Με την συμφωνία του Όσλο, το 1993, η Φατάχ αναγνωρίστηκε από τη διεθνή κοινότητα ως επίσημη κυβέρνηση της Παλαιστίνης, με έδρα τη Ραμάλα, αποκαλούμενη εφεξής «Παλαιστινιακή Αρχή». Τον Νοέμβριο του 1947, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υπερψήφισε το σχέδιο διχοτόμησης της Παλαιστίνης. Ο Αραβικός Σύνδεσμος, στο όνομα των Αράβων της Παλαιστίνης, το καταψήφισε. Με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, οι Αραβικές χώρες κήρυξαν τον πόλεμο στο νεοσύστατο κράτος.<br />
<br />
Στα εξήντα επτά χρόνια που πέρασαν, διεξήχθηκαν πόλεμοι με μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές, και ατέρμονες διαπραγματεύσεις που δεν οδήγησαν σε βιώσιμη λύση. Οι πρωτεργάτες της διαδικασίας του Όσλο, της πρώτης πραγματικής προσπάθειας προσέγγισης μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, πίστευαν ότι η συμφωνία αυτή θα οδηγούσε σε έναν ιστορικό συμβιβασμό. Όπως έγινε όμως σαφές από τις δεκάδες συναντήσεις που ακολούθησαν, οι διαφορές μεταξύ των δυο πλευρών δεν αφορούν μόνο τα θέματα των συνόρων και της ασφάλειας, των εποικισμών στη Δυτική Όχθη, την Ιερουσαλήμ και τους πρόσφυγες, αλλά αγγίζουν ένα βαθύτερο θέμα.<br />
<br />
Εάν οι Ισραηλινοί θεωρούσαν, τότε τουλάχιστον, ότι πρόκειται για μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε δυο εθνικά κινήματα και, επομένως, οι απευθείας διαπραγματεύσεις μεταξύ Ισραήλ και ΟΑΠ μπορούσαν να οδηγήσουν σε λύση, για την Αραβική-Παλαιστινιακή πλευρά η αντιπαράθεση αφορά ένα εθνικό κίνημα (το Παλαιστινιακό) και μια αποικιοκρατική και ιμπεριαλιστική οντότητα (το Ισραήλ) η οποία πρέπει να εξαφανιστεί. Η Ισραηλινή πλευρά αναφέρεται σε «δύο κράτη για δύο λαούς», ενώ η Παλαιστινιακή πλευρά αναφέρεται μόνο σε «δύο κράτη». Στην Παλαιστινιακή αφήγηση, οι Εβραίοι δεν είναι λαός ή έθνος, αλλά απλώς μια θρησκευτική αίρεση, και ως εκ τούτου δεν έχουν δικαίωμα αυτοδιάθεσης.<br />
<br />
Γι’ αυτό, η Παλαιστινιακή πλευρά αρνείται να αναγνωρίσει το Ισραήλ ως «κράτος του Εβραϊκού λαού». Εδώ βρίσκεται η ρίζα της αντιπαράθεσης με τους μετριοπαθείς Παλαιστίνιους -δεν είναι τα σύνορα ούτε οι εποικισμοί, ούτε καν η Ιερουσαλήμ. Έτσι εξηγείται η Παλαιστινιακή εμμονή στο δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων του 1948 και των απογόνων τους, η οποία θα αποτελούσε τον πιο αποτελεσματικό τρόπο εξαφάνισης του Ισραήλ. Κι αυτή είναι η πραγματική αιτία που οι πολύχρονες διαπραγματεύσεις ανάμεσα στο Ισραήλ και τους μετριοπαθείς Παλαιστίνιους -είτε υπό την αρχηγία του Γιάσερ Αραφάτ, είτε υπό την αρχηγία του Μαχμούντ Αμπάς (Αμπού Μάζεν)- δεν έχουν καρποφορήσει.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σιωνισμός και Αραβικός Εθνικισμός</span></b><br />
<br />
Η Ισραηλινοπαλαιστινιακή διένεξη χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα, με την άνοδο των εθνικών κινημάτων, μεταξύ των οποίων ο Σιωνισμός και ο Αραβικός εθνικισμός. Η επιστροφή στη Γη του Ισραήλ (Παλαιστίνη) αποτελούσε πάντα τον μεγάλο πόθο του Εβραϊκού λαού. Ωστόσο, η συζήτηση για την πραγμάτωση αυτού του ονείρου άρχισε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, όταν ο αντισημιτισμός στη Ρωσία και στα ευρωπαϊκά κράτη σημείωσε άνοδο. Εκείνη την εποχή, η περιοχή της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστίνης, αποτελούσε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην Παλαιστίνη κατοικούσαν κυρίως Άραβες Μουσουλμάνοι, Φελάχοι και Βεδουίνοι, κι ένας μικρός αριθμός Χριστιανών Αράβων, Δρούζων, Τσερκέσιων και Εβραίων.<br />
<br />
Οι περισσότεροι Εβραίοι ζούσαν τότε στη διασπορά, αλλά στην Ιερουσαλήμ αποτελούσαν, από το 1892, πλειοψηφία. Το 1897, ιδρύθηκε το Σιωνιστικό (εθνικό Εβραϊκό) κίνημα από τον Τεοντόρ Χερτσλ, ο οποίος άρχισε τις ενέργειες για να αποσπάσει τη συγκατάθεση των Μεγάλων Δυνάμεων για την ίδρυση Εβραϊκού κράτους, που θα έδινε στον Εβραϊκό λαό δικαίωμα αυτοδιάθεσης και θα χρησίμευε ως καταφύγιο για τους Εβραίους όλου του κόσμου. Τα ιδρύματα του Σιωνιστικού κινήματος ενθάρρυναν τη μετανάστευση Εβραίων στην Παλαιστίνη και συγκέντρωναν χρήματα για την αγορά γαιών. Οι ηγέτες των Αράβων της Παλαιστίνης δεν άργησαν να δουν την εξέλιξη αυτή ως απειλή.<br />
<br />
Σιγά σιγά η ένταση κλιμακώθηκε, με αποτέλεσμα οι Οθωμανικές αρχές να θέσουν περιορισμούς στην Εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη και, το 1892, να απαγορεύσουν την πώληση γαιών σε ξένους. Το 1914, ο Εβραϊκός πληθυσμός της Παλαιστίνης αριθμούσε περίπου 70.000 ψυχές. Η προοπτική κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο οδήγησε την πλειονότητα των Εβραίων και των Αράβων της Παλαιστίνης να υποστηρίξουν τη Βρετανία, τη Γαλλία και τη Ρωσία. Το 1915, σε αντάλλαγμα της αραβικής εξέγερσης κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Βρετανία υποσχέθηκε την ίδρυση κυρίαρχου αραβικού κράτους στην Παλαιστίνη.<br />
<br />
Όπως όριζε η μυστική συμφωνία Σάικς-Πικό (1916) μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας, η Παλαιστίνη επρόκειτο να μοιραστεί σε περιοχές υπό Βρετανική κυριαρχία, υπό γαλλική κυριαρχία και υπό διεθνή έλεγχο. Παράλληλα, το 1917, οι Εβραίοι έλαβαν από τη Βρετανία υπόσχεση για ίδρυση Εβραϊκής εστίας στην Παλαιστίνη (Διακήρυξη Μπάλφουρ). Ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Σιωνιστικού κινήματος. Στο τέλος του 1918, η Βρετανία κατέλαβε την Παλαιστίνη, η οποία έμεινε υπό στρατιωτική διοίκηση ως τον Ιούλιο του 1920, που η εξουσία πέρασε στον Ύπατο Αρμοστή. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1922, η Βρετανία έλαβε επισήμως από την Κοινωνία των Εθνών την Εντολή για την Παλαιστίνη.<br />
<br />
Μεταξύ 1919 και 1926 μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη περισσότεροι από 90.000 Εβραίοι. Οι σχέσεις ανάμεσα στον Εβραϊκό και τον αραβικό πληθυσμό επιδεινώθηκαν και η εχθρότητα μεταξύ των δυο κοινοτήτων μεγάλωσε.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Περίοδος της Βρετανικής Εντολής (1920 - 1948)</span></b><br />
<br />
Διαφωνώντας με την Εβραϊκή Εγκατάσταση και τη Βρετανική πολιτική απέναντι στο Σιωνιστικό κίνημα, οι Άραβες της Παλαιστίνης άρχισαν να ασκούν βία και τρομοκρατία σε βάρος του Εβραϊκού πληθυσμού. Την περίοδο 1921 - 1948, ηγέτης του Αραβικού Παλαιστινιακού κινήματος ήταν ο Μουφτής της Ιερουσαλήμ Χατζ Αμίν ελ-Χουσέινι, ο οποίος χρησιμοποίησε τις ρητορικές του ικανότητες για να συνεπάρει τα πλήθη και να τα ωθήσει σε τρομοκρατικές ενέργειες. Ισχυρίστηκε επίσης ότι οι Εβραίοι επεδίωκαν να κυριαρχήσουν στο Όρος του Ναού, για να κτίσουν τον Ναό του Σολομώντος, και διεκδίκησε την έκταση του δυτικού τείχους της Ιερουσαλήμ (Τείχος των Δακρύων) ως ιερό τόπο των Μουσουλμάνων.<br />
<br />
Το 1921, ύστερα από αραβικό πογκρόμ κατά του Εβραϊκού πληθυσμού, συγκροτήθηκε η Αγκανά, η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της Εβραϊκής Εγκατάστασης στην Παλαιστίνη. Στα μεγάλα πογκρόμ του 1929, δολοφονήθηκαν οι κάτοικοι της Εβραϊκής συνοικίας της Χεβρώνας. Όσοι κατάφεραν να σωθούν διώχτηκαν από την πόλη, ενώ η βία εξαπλώθηκε στο Σαφέντ και την Ιερουσαλήμ. Το 1936, το Ανώτατο Μουσουλμανικό Συμβούλιο της Παλαιστίνης, υπό την ηγεσία του ελ-Χουσέινι, υποκίνησε τον Αραβικό πληθυσμό σε μια μεγάλη εξέγερση τριών ετών, κατά την οποία δολοφονήθηκαν πολλοί Εβραίοι σε διάφορες πόλεις.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-S058QTuExYc/WQ1kXvZXytI/AAAAAAAAqEw/3SG7YAyCpM4mOwZsw75AiuBFui0LAFdwACLcB/s1600/Declaration_of_State_of_Israel_1948.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://1.bp.blogspot.com/-S058QTuExYc/WQ1kXvZXytI/AAAAAAAAqEw/3SG7YAyCpM4mOwZsw75AiuBFui0LAFdwACLcB/s400/Declaration_of_State_of_Israel_1948.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Υπό το φως αυτών των εξελίξεων, η Βρετανία άρχισε να αναδιπλώνεται από την ιδέα μιας εθνικής Εβραϊκής εστίας και να εξετάζει την ίδρυση ενός κράτους για δύο λαούς ή ενός Αραβικού κράτους με Εβραϊκή μειοψηφία. Προς την κατεύθυνση αυτή, συγκροτήθηκαν πολλές επιτροπές έρευνας -όπως η Επιτροπή Χέικραφτ (1921) και η Επιτροπή Σω (1929)- με πιο γνωστή την Επιτροπή Πηλ (1936 - 1939), η οποία έθεσε για πρώτη φορά θέμα διχοτόμησης της Παλαιστίνης σε δύο κράτη για δύο λαούς. Το Εβραϊκό κράτος θα περιλάμβανε την παράκτια λωρίδα, την κοιλάδα των Ιζραελών, το Μπετ-Σεάν και την κάτω Γαλιλαία, ενώ το αραβικό κράτος την ανατολική Υπεριορδανία και τη δυτική Παλαιστίνη.<br />
<br />
Στην Εβραϊκή πλευρά υπήρχε διχογνωμία, ενώ η Αραβική πλευρά απέρριψε κάθε ιδέα διχοτόμησης της Παλαιστίνης. Το 1939, σε μια περίοδο που πολλοί Εβραίοι επιχειρούσαν με κάθε τρόπο να αποδράσουν από την Ευρώπη, η Βρετανία περιόρισε σημαντικά τον αριθμό των Εβραίων μεταναστών, καθώς και την αγορά γαιών στην Παλαιστίνη. Η ηγεσία της Εβραϊκής Εγκατάστασης οργάνωσε τότε μια μεγάλη επιχείρηση παράνομης μετανάστευσης (Ααπαλά). Στις 6 Νοεμβρίου 1941, ο Χατζ Αμίν ελ-Χουσέινι επισκέφθηκε το Βερολίνο, όπου συναντήθηκε με τον Χίτλερ, από τον οποίον ζήτησε να αντιταχθεί η Ναζιστική Γερμανία στην ίδρυση εθνικής Εβραϊκής εστίας στην Παλαιστίνη.<br />
<br />
Περιγράφοντας τη συνάντηση, ο Μουφτής έκανε λόγο για «ταύτιση απόψεων». Στον ελ-Χουσέινι δόθηκε η υπόσχεση πως με την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής, μοναδικός σκοπός της Γερμανίας θα ήταν η εξόντωση του εβραϊκού στοιχείου. Στη διάρκεια του πολέμου, ο Χουσέινι πήγε στην κατεχόμενη από τους Ναζί Γιουγκοσλαβία και τους βοήθησε να στρατολογήσουν Μουσουλμάνους στα Waffen - SS. Οι εξελίξεις αυτές επιδείνωσαν τις σχέσεις μεταξύ αραβικής ηγεσίας και Βρετανίας, η οποία στράφηκε προς την Εβραϊκή Εγκατάσταση για συνεργασία, σε μια περίοδο που είναι γνωστή ως «διακόσιες μέρες τρόμου».<br />
<br />
Μετά τον πόλεμο, οι Εβραϊκές αντιστασιακές οργανώσεις συγκρότησαν το «Εβραϊκό επαναστατικό κίνημα» (1945 - 1946), που συντόνιζε τις ένοπλες ενέργειες κατά των Βρετανικών αρχών. Την ίδια εποχή, έφτασαν παράνομα στην Παλαιστίνη πάνω από 70.000 άτομα. Πολλά από τα πλοία εντοπίζονταν από τους Άγγλους και οι επιβάτες τους εξορίζονταν σε στρατόπεδα στην Κύπρο, τότε Βρετανική αποικία. Το γεγονός αυτό, τη στιγμή που γινόταν γνωστή σε όλο τον κόσμο η φρίκη του Ολοκαυτώματος, προκάλεσε αίσθηση στη διεθνή κοινή γνώμη και η Βρετανία αποφάσισε να επιστρέψει την Εντολή για την Παλαιστίνη στον ΟΗΕ.<br />
<br />
Ο ΟΗΕ συγκρότησε τότε μια Ειδική Επιτροπή για την Παλαιστίνη (Επιτροπή UNSCOP, η οποία πρότεινε τη διχοτόμηση της περιοχής σε ένα Εβραϊκό κι ένα Αραβικό κράτος, με την Ιερουσαλήμ υπό διεθνή έλεγχο. Κανένα από τα δυο κράτη δεν θα είχε εδαφική αλληλουχία. Ήταν μια πρόταση που δεν ικανοποιούσε καμιά από τις δυο πλευρές. Οι Εβραίοι δεν ήθελαν να χάσουν την Ιερουσαλήμ και φοβούνταν πως ένα κράτος χωρίς εδαφική συνέχεια δεν θα ήταν βιώσιμο. Παρ’ όλα αυτά, το Εβραϊκό Πρακτορείο, που ασκούσε χρέη κυβέρνησης της Εβραϊκής Εγκατάστασης, αποδέχθηκε το σχέδιο, ενώ η αραβική ηγεσία το απέρριψε. Την περίοδο εκείνη, πάνω από 60% των κατοίκων της Παλαιστίνης ήταν μη Εβραίοι (1.200.000), ενώ περίπου 35% (610.000) ήταν Εβραίοι.<br />
<br />
Το σχέδιο διχοτόμησης υπερψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (απόφαση 181), με 33 ψήφους υπέρ, 13 κατά και 10 αποχές. Η Ελλάδα ψήφισε κατά του σχεδίου, συντασσόμενη με την αραβική πλευρά. Το σχέδιο επρόκειτο να τεθεί σε ισχύ τη νύχτα μεταξύ 14ης και 15ης Μαΐου, ημερομηνία κατά την οποία οι Βρετανοί θα παρέδιδαν την Εντολή. Η έγκριση του σχεδίου διχοτόμησης οδήγησε τους Άραβες της Παλαιστίνης, με τη βοήθεια εθελοντών από πολλά Αραβικά κράτη, σε ένοπλο αγώνα κατά της Εβραϊκής Εγκατάστασης, ο οποίος αποτέλεσε την απαρχή αυτού που το Ισραήλ ονομάζει Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Στις 14 Μαΐου 1948, ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν ανακήρυξε την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.<br />
<br />
Την ίδια μέρα, η Αίγυπτος, η Συρία, η Ιορδανία, ο Λίβανος και το Ιράκ κήρυξαν τον πόλεμο στο νεοσύστατο κράτος. Ο πόλεμος έληξε με νίκη του Ισραήλ, το οποίο προσάρτησε εδάφη που δεν ορίζονταν από το σχέδιο διχοτόμησης. Η κατάπαυση του πυρός που κήρυξε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (22 Οκτωβρίου 1948) δεν τηρήθηκε, καθώς το Ισραήλ προχώρησε στην εκδίωξη του Αιγυπτιακού στρατού από το έδαφός του. Στις 16 Νοεμβρίου, το Συμβούλιο Ασφαλείας κάλεσε τις δυο πλευρές σε διαπραγματεύσεις, γνωστές ως «συμφωνίες της Ρόδου» (22 Ιανουαρίου - 20 Ιουλίου 1949). Ορίστηκαν τότε τα σύνορα του Ισραήλ («πράσινη γραμμή» ή σύνορα έως το 1967).<br />
<br />
Εδάφη που το Ισραήλ δεν κατέλαβε, όπως η περιοχή της Δυτικής Όχθης και η Λωρίδα της Γάζας, πέρασαν στην κυριαρχία της Ιορδανίας και της Αιγύπτου, αντίστοιχα. Το Ισραήλ κατέλαβε την Δυτική Ιερουσαλήμ, ενώ η παλιά πόλη και συνοικίες της Ανατολικής Ιερουσαλήμ πέρασαν στην κυριαρχία της Ιορδανίας. Το 1950, η Ιορδανία προσάρτησε τα εδάφη που είχε κατακτήσει στον πόλεμο, όπως και την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Η περιοχή αυτή ονομάστηκε Δυτική Όχθη, ονομασία που φέρει μέχρι σήμερα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Πρόσφυγες</span></b><br />
<br />
Στη διάρκεια του πολέμου, ένα μεγάλο μέρος των Αράβων κατοίκων της Ισραηλινής επικράτειας (500.000 έως 700.000 ψυχές) εγκατέλειψαν τα σπίτια τους κι έγιναν πρόσφυγες. Άλλοι έφυγαν πριν από τον πόλεμο κι άλλοι στη διάρκεια των μαχών, είτε από δική τους επιλογή, είτε από παρότρυνση και εκφοβισμό από την πλευρά της Αραβικής ηγεσίας ή επειδή εκδιώχθηκαν από τον Ισραηλινό στρατό. Αυτή η εξέλιξη ονομάστηκε από τους Άραβες Νάκμπα (καταστροφή). Όταν ο ΟΗΕ συγκρότησε την UNHCR (Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες), οι Αραβικές χώρες δεν δέχτηκαν να ενταχθούν οι Παλαιστίνιοι, όπως οι άλλοι πρόσφυγες, στις χώρες όπου είχαν καταφύγει και απαίτησαν τη δημιουργία ξεχωριστού οργανισμού, που θα ασχολούνταν μόνο με την πρόνοια.<br />
<br />
Πέντε μέρες μετά, ο ΟΗΕ ίδρυσε την UNRWA. Ο ορισμός της UNRWA για τον Παλαιστίνιο πρόσφυγα διαφέρει από τον ορισμό του ΟΗΕ για τους υπόλοιπους πρόσφυγες. Παλαιστίνιοι πρόσφυγες είναι «οι άνθρωποι που η κανονική τους κατοικία από τον Ιούνιο 1946 μέχρι τον Μάιο 1948 ήταν η Παλαιστίνη και έχασαν το σπίτι τους και τις πηγές βιοπορισμού τους εξαιτίας της Ισραηλινοαραβικής διένεξης του 1948». Επίσης: «Οι απόγονοι των Παλαιστινίων προσφύγων θεωρούνται κι αυτοί πρόσφυγες», κάτι που δεν ισχύει για τους άλλους πρόσφυγες. «Η κατοχή ιθαγένειας άλλης χώρας δεν πλήττει το καθεστώς του Παλαιστίνιου πρόσφυγα», κάτι που επίσης δεν έχει προηγούμενο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-HeUtHg2txYc/WQ1lyOAu0eI/AAAAAAAAqE8/RloHrbqBRKEwrtLi0lsmZFuC09tACv-rgCLcB/s1600/1374367267.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://4.bp.blogspot.com/-HeUtHg2txYc/WQ1lyOAu0eI/AAAAAAAAqE8/RloHrbqBRKEwrtLi0lsmZFuC09tACv-rgCLcB/s400/1374367267.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το καθεστώς του Παλαιστίνιου πρόσφυγα είναι κληρονομικό και δεν ακυρώνεται ποτέ, ούτε εξαιρούνται από αυτό παραβάτες, εγκληματίες, τρομοκράτες κ.ά. Από τότε, οι Αραβικές και Μουσουλμανικές χώρες, με την αυτόματη πλειοψηφία που διαθέτουν στον ΟΗΕ, διαιωνίζουν το πρόβλημα, προκειμένου να το χρησιμοποιούν ως διαπραγματευτικό χαρτί στη διένεξη με το Ισραήλ. Κι ενώ το πρόβλημα των εκατομμυρίων προσφύγων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έχει λυθεί προ πολλού, ο αριθμός των Παλαιστινίων προσφύγων του 1948 αντί να μειωθεί, αυξάνεται. Έτσι, όταν οι Παλαιστίνιοι μιλούν για δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων, εννοούν 7,5 - 10 εκατομμύρια άτομα, γεγονός που συνεπάγεται την εξαφάνιση του Ισραήλ.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Από την Ίδρυση του Κράτους στον Πόλεμο των Έξι Ημερών (1949 - 1957)</span></b><br />
<br />
Με την ίδρυση του κράτους, εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, πρόσφυγες και επιζώντες του Ολοκαυτώματος άρχισαν να καταφθάνουν στο Ισραήλ. Στη διάρκεια του πολέμου, 856.000 Εβραίοι είχαν διωχθεί ή αποδράσει από τα Αραβικά κράτη και είχαν μεταναστεύσει στο Ισραήλ. Λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο, αναγκάστηκαν να φύγουν όλοι σχεδόν οι Εβραίοι από τα Αραβικά κράτη. Το Ισραήλ αποσιώπησε αυτή την εξέλιξη, που πολλοί ονόμασαν «Εβραϊκή Νάκμπα» (καταστροφή), θέλοντας να δείξει ότι έλυσε μόνο του το θέμα των προσφύγων του. Στους Άραβες Παλαιστίνιους που έμειναν στο Ισραήλ δόθηκε Ισραηλινή υπηκοότητα. Μέχρι το 1966, όμως, ζούσαν υπό στρατιωτικό καθεστώς και η σχέση τους με το κράτος χαρακτηριζόταν από αμοιβαία καχυποψία.<br />
<br />
Σταδιακά, οι στρατιωτικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους κατά μήκος των Ισραηλινών συνόρων αυξήθηκαν. Το 1964, ιδρύθηκε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ). Το καταστατικό της οργάνωσης πρέσβευε το αποκλειστικό δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού σε όλη την Παλαιστίνη (συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ). Το 1967, Αιγυπτιακές δυνάμεις πέρασαν τη Διώρυγα του Σουέζ και εισέβαλαν στο Σινά, ενώ η Συρία και η Ιορδανία συγκέντρωσαν στρατό στα βόρεια και ανατολικά σύνορα. Το Ισραήλ αποφάσισε να χτυπήσει πρώτο.<br />
<br />
Ακολούθησε ο Πόλεμος των Έξι Ημερών κατά της Αιγύπτου, της Συρίας και της Ιορδανίας, στη διάρκεια του οποίου το Ισραήλ κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας (από την Αίγυπτο), τη Δυτική Όχθη (από την Ιορδανία) και τα υψώματα του Γκολάν (από τη Συρία). Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, το Ισραήλ κατείχε ολόκληρη την επικράτεια της άλλοτε Βρετανικής Εντολής. Η Ισραηλινή κυβέρνηση βάσισε την επιχειρηματολογία της στο γεγονός ότι η Παλαιστίνη δεν υπήρξε ποτέ κυρίαρχο κράτος κι επομένως το Ισραήλ δεν παραβίασε το τέταρτο εδάφιο της Συνθήκης της Γενεύης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών στις Συμφωνίες του Όσλο (1967 - 1993)</span></b><br />
<br />
Η ήττα των Αραβικών κρατών στον Πόλεμο των Έξι Ημερών ενίσχυσε τον Παλαιστινιακό εθνικισμό και τις οργανώσεις «ένοπλης αντίστασης». Στις 3 Νοεμβρίου 1969, ο Γιασέρ Αραφάτ, αρχηγός της οργάνωσης Φατάχ, εξελέγη πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΟΑΠ. Από την ίδρυσή της, η ΟΑΠ χρησιμοποιούσε βία εναντίον των Ισραηλινών στόχων. Στην αρχή, προσπάθησε να κυριαρχήσει στη Δυτική Όχθη, γρήγορα όμως διώχτηκε από τον Ισραηλινό στρατό και κατέφυγε στην Ιορδανία. Μόνο το 1969 πραγματοποιήθηκαν 3.170 επιθέσεις από τα Ιορδανικά σύνορα κατά του Ισραήλ. Επειδή η Χασεμιτική δυναστεία εκπροσωπούσε μόνο το 20% του Ιορδανικού πληθυσμού, η εγκατάσταση των Παλαιστινιακών οργανώσεων στην Ιορδανία αποτελούσε πραγματική απειλή για τη σταθερότητα του καθεστώτος.<br />
<br />
Ο βασιλιάς Χουσεΐν προχώρησε σε συμφωνία με τις Παλαιστινιακές οργανώσεις, η οποία παραβιάστηκε το 1970, ύστερα από απόπειρα δολοφονίας εναντίον του. Πολύ σύντομα, η αντιπαράθεση πήρε τη μορφή γενικευμένου πολέμου ανάμεσα στον Ιορδανικό στρατό και τις ένοπλες Παλαιστινιακές οργανώσεις. Τα γεγονότα αυτά είναι γνωστά ως «Μαύρος Σεπτέμβρης». Τελικά, ο βασιλιάς Χουσεΐν κατέστειλε την εξέγερση, κατά την οποία δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχασαν τη ζωή τους. Η ένοπλη αντιπαράθεση συνεχίστηκε ως τον Ιούλιο του 1971, με την εκδίωξη της ΟΑΠ στον Λίβανο. Μετά τον Μαύρο Σεπτέμβρη, μεγάλος αριθμός Παλαιστινίων μετακινήθηκε στον Λίβανο και εντάχθηκε στους εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους πρόσφυγες που ζούσαν εκεί.<br />
<br />
Η μυστική «συμφωνία του Καΐρου», η οποία υπογράφηκε μεταξύ της ΟΑΠ και της κυβέρνησης του Λιβάνου και αναφερόταν σε Παλαιστινιακή αυτονομία στον νοτιοανατολικό Λίβανο, έδωσε τη δυνατότητα στην ΟΑΠ να χρησιμοποιεί την περιοχή ως βάση για εκτόξευση ρουκετών και επιθέσεων εναντίον αμάχων στο Ισραήλ, όπως η σφαγή σε σχολείο στο χωριό Μααλότ, που δολοφονήθηκαν 22 μαθητές και τραυματίστηκαν 68 (1974), η τρομοκρατική ενέργεια στο ξενοδοχείο Σαβόι στο Τελ-Αβίβ (1975) και η επίθεση εναντίον σχολικού λεωφορείου στο χωριό Αβιβίμ, όπου σκοτώθηκαν 12 παιδιά (1978). Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι Παλαιστινιακές οργανώσεις διεύρυναν την τρομοκρατική δραστηριότητά τους με αεροπειρατείες και επιθέσεις σε Εβραϊκούς στόχους στο εξωτερικό.<br />
<br />
Η Παλαιστινιακή τρομοκρατία κορυφώθηκε το 1972, με τη σφαγή των Ισραηλινών αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου κ.ά. Τον Οκτώβριο του 1983, ξέσπασε ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ. Σε μια συντονισμένη επίθεση, οι δυνάμεις της Συρίας και της Αιγύπτου αιφνιδίασαν, μέρα γιορτής, το Ισραήλ. Σταδιακά, ο ισραηλινός στρατός πέρασε από την άμυνα στην αντεπίθεση. Τελικά κηρύχθηκε κατάπαυση του πυρός. Ο πόλεμος του 1973 άνοιξε τον δρόμο για τις συμφωνίες του Καμπ Ντέηβιντ (1978), που αποτέλεσαν προηγούμενο για τις μελλοντικές διαπραγματεύσεις.<br />
<br />
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, ομάδες του θρησκευτικού Σιωνισμού επιχείρησαν να εγκατασταθούν στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας -περιοχές που το Ισραήλ κρατούσε ως διαπραγματευτικό χαρτί. Στην αρχή, η Ισραηλινή κυβέρνηση εκκένωνε τους παράνομους οικισμούς, καθώς όμως δεν φαινόταν στον ορίζοντα προοπτική διαπραγμάτευσης, άρχισαν σιγά-σιγά οι πρώτοι εποικισμοί. Το 1977, η άνοδος του δεξιού κόμματος Λικούντ στην εξουσία επιτάχυνε τη διαδικασία του εποικισμού. Την ίδια χρονιά, στο Καμπ Ντέηβιντ, η Αίγυπτος ήταν η πρώτη Αραβική χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ, το οποίο αποχώρησε από το Σινά. Ακολούθησε η Ιορδανία, το 1994.<br />
<br />
Η τρομοκρατική δράση των Παλαιστινίων συνεχίστηκε σε όλη τη δεκαετία του 1970, με εκατοντάδες ενέργειες εναντίον Ισραηλινών πολιτών. Η Ισραηλινή κυβέρνηση εγκαινίασε μια στρατιωτική επιχείρηση στον Λίβανο, με στόχο την προστασία των κατοικιών στο βόρειο Ισραήλ, με αποτέλεσμα όμως ο Ισραηλινός στρατός να φτάσει ως τη Βηρυτό. Στη διάρκεια αυτού του πολέμου, οι Χριστιανικές πολιτοφυλακές του Λιβάνου διέπραξαν τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα, κατά την οποία δολοφονήθηκαν εκατοντάδες κάτοικοι των δυο Παλαιστινιακών προσφυγικών καταυλισμών. Μετά από αυτά τα γεγονότα, η ηγεσία της ΟΑΠ μετέφερε την έδρα της στην Τύνιδα. Η σφαγή αυτή δημιούργησε μεγάλη αναταραχή στο Ισραήλ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-NNdOoiRZAVM/WQ6iWHZND2I/AAAAAAAAqFM/jTaRvf-96BYlysXxafQGhxIC6lJVe4FHACLcB/s1600/Nasser_brokering_ceasefire_with_Chairman_Arafat_and_King_Hussein.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="216" src="https://3.bp.blogspot.com/-NNdOoiRZAVM/WQ6iWHZND2I/AAAAAAAAqFM/jTaRvf-96BYlysXxafQGhxIC6lJVe4FHACLcB/s400/Nasser_brokering_ceasefire_with_Chairman_Arafat_and_King_Hussein.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η επιτροπή έρευνας που συγκροτήθηκε συμπέρανε πως δεν βρέθηκαν αποδείξεις για άμεση εμπλοκή του Ισραηλινού στρατού, αλλά πως ορισμένοι αξιωματικοί δεν επιχείρησαν να σταματήσουν τη σφαγή. Τα συμπεράσματα της επιτροπής οδήγησαν τον τότε υπουργό Άμυνας Αριέλ Σαρόν σε παραίτηση. Ο πόλεμος του Λιβάνου τελείωσε το 1985, με την οπισθοχώρηση του Ισραηλινού στρατού σε μια στενή λωρίδα στον νότιο Λίβανο, έτσι ώστε να αποτελεί προστατευτική ασπίδα για τα χωριά, τα κιμπούτς και τις πόλεις του βόρειου Ισραήλ. Τον Δεκέμβριο του 1987, ξέσπασε στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας η πρώτη Ιντιφάντα, κατά την οποία νεαροί Παλαιστίνιοι πετροβολούσαν Ισραηλινούς στρατιώτες.<br />
<br />
Εκείνη την εποχή, ο Αχμέντ Γιασίν και ο Αβντ ελ-Αζίζ ε-Ραντίσι ίδρυσαν την οργάνωση Χαμάς. Τον Νοέμβριο του 1988, η ΟΑΠ ανακήρυξε την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο αναγνωρίστηκε από τον Αραβικό Σύνδεσμο. Ύστερα από Αμερικανικές πιέσεις, η ΟΑΠ δήλωσε ότι αναγνωρίζει το Ισραήλ και τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα κράτη αναγνώρισαν την ΟΑΠ. Το διεθνές γόητρο της ΟΑΠ υπέστη μεγάλο πλήγμα όταν υποστήριξε τον Σαντάμ Χουσεΐν στον Πρώτο Πόλεμο του Κόλπου. Η διπλωματική απομόνωση οδήγησε τον Αραφάτ να λάβει μέρος σε ειρηνευτικές πρωτοβουλίες κι αργότερα στη διαδικασία του Όσλο.<br />
<br />
Μετά τον Πόλεμο του Κόλπου, οι ΗΠΑ θεώρησαν πως η νέα κατάσταση στη Μέση Ανατολή άνοιγε ένα «παράθυρο ευκαιρίας» για την οργάνωση διεθνούς ειρηνευτικής διάσκεψης. Το 1991, στη διάσκεψη της Μαδρίτης οι Παλαιστίνιοι μετείχαν ως μέρος της Ιορδανικής διπλωματικής αποστολής. Αυτό το διπλωματικό τέχνασμα έδινε τη δυνατότητα έμμεσης διαπραγμάτευσης μεταξύ Ισραήλ και ΟΑΠ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι είχαν «διαπραγματευθεί» μόνο μέσω των όπλων. Στις εκλογές που διεξήχθησαν στο Ισραήλ, το 1992, νικητής αναδείχθηκε το Εργατικό Κόμμα υπό τον Ιτσχάκ Ράμπιν, ο οποίος είχε δεσμευθεί προεκλογικά για επίτευξη ειρήνης με τους Παλαιστίνιους, σε ένα διάστημα έξι έως εννιά μηνών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Από τις Συμφωνίες του Όσλο στη Πρώτη Ιντιφάντα (1993 - 2000)</span></b><br />
<br />
Στις 9 Σεπτεμβρίου 1993, ύστερα από μυστικές συνομιλίες των δύο αντιπροσωπιών, ο Γιάσερ Αραφάτ και ο Ιτσχάκ Ράμπιν αντάλλαξαν επιστολές αμοιβαίας αναγνώρισης. Οι βασικές αρχές της συμφωνίας υπογράφηκαν με πλήρη μυστικότητα στο Όσλο (20 Αυγούστου) και επισήμως στην Ουάσιγκτον (13 Σεπτεμβρίου).Ειδικότερα, συμφωνήθηκε η αποχώρηση του Ισραήλ από τους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Ύστερα από μια ενδιάμεση περίοδο, θα ακολουθούσε μόνιμη συμφωνία (βάσει των αποφάσεων 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας). Οι συζητήσεις για την επίτευξή της θα άρχιζαν το αργότερο σε τρία χρόνια μετά την Ισραηλινή αναδίπλωση.<br />
<br />
Έναντι των Ισραηλινών παραχωρήσεων, οι Παλαιστίνιοι δεσμεύονταν να προωθήσουν «ανεκτικότητα έναντι του Ισραήλ» στην Παλαιστινιακή κοινωνία. Η συμφωνία του Όσλο οδήγησε σε μια μακροχρόνια διαπραγμάτευση (διαδικασία του Όσλο), που συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Οι δυο πλευρές δεσμεύτηκαν να καταλήξουν σε πολιτική διευθέτηση για μια λύση «δύο κρατών για δύο λαούς». Ένα καίριο ερώτημα είναι κατά πόσο η Παλαιστινιακή Αρχή τήρησε τις δεσμεύσεις της, καθώς υπήρξαν ενδείξεις ότι μετείχε ενεργά στην ενθάρρυνση και χρηματοδότηση τρομοκρατικών ενεργειών κατά του Ισραήλ. Από τον Απρίλιο του 1994, η Χαμάς άρχισε τις επιθέσεις αυτοκτονίας σε κεντρικά σημεία Ισραηλινών πόλεων.<br />
<br />
Τον Μάιο του 1994, το Ισραήλ απέσυρε τον στρατό του από το μεγαλύτερο μέρος της Λωρίδας της Γάζας και από την περιοχή της Ιεριχούς. Τα εδάφη αυτά, όπως και άλλα αργότερα, παραδόθηκαν στην Παλαιστινιακή Αρχή. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1995, ο Ράμπιν κι ο Αραφάτ υπέγραψαν τη συμφωνία Όσλο 2, που έδινε στους Παλαιστίνιους αυτονομία στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Ως αντάλλαγμα, η Παλαιστινιακή Αρχή δεσμεύτηκε να σταματήσει την τρομοκρατία. Ωστόσο, η Χαμάς και άλλες ομάδες συνέχισαν τις επιθέσεις αυτοκτονίας. Στις 4 Νοεμβρίου 1995, ο Ιτσχάκ Ράμπιν δολοφονήθηκε από τον ακροδεξιό φοιτητή Γιγκάλ Αμίρ. Τον αντικατέστησε ο Σιμόν Πέρες, ο οποίος ακολούθησε την πολιτική του προκατόχου του.<br />
<br />
Στο μεταξύ, ο Αραφάτ έγινε πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής. Το 1996, πρωθυπουργός στο Ισραήλ έγινε ο ηγέτης του δεξιού κόμματος Λικούντ, Μπινιαμίν Νετανιάου, ο οποίος είχε εκφράσει τη διαφωνία του με τη διαδικασία του Όσλο, υποστηρίζοντας πως έπρεπε να εξελίσσεται σταδιακά και υπό τον όρο ότι η παλαιστινιακή πλευρά θα τηρούσε τις υποσχέσεις της. Τον Ιανουάριο του 1997, ο ισραηλινός στρατός μεταβίβασε περιοχές της Χεβρώνας στους Παλαιστίνιους. Η συμφωνία Γουάι (προσθήκη στις συμφωνίες του Όσλο), που υπογράφηκε στον Λευκό Οίκο, στις 23 Οκτωβρίου 1998, από τον Νετανιάου και τον Αραφάτ, περιείχε χρονοδιάγραμμα για την υλοποίηση της ενδιάμεσης συμφωνίας του 1995 (Όσλο 2).<br />
<br />
Η υλοποίησή της προσέκρουσε σε πολλά εμπόδια και δεν τηρήθηκε πλήρως. Το 1999, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Εχούντ Μπαράκ συνέχισε την πολιτική Ράμπιν. Στις 24 Μαΐου 2000, ο Ισραηλινός στρατός αποχώρησε από τη λωρίδα ασφαλείας του νοτίου Λιβάνου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Δεύτερη Ιντιφάντα (2000 - 2005)</span></b><br />
<br />
Στις 28 Σεπτεμβρίου 2000 ξέσπασε η δεύτερη Ιντιφάντα, με την αιτιολογία ότι η επίσκεψη του Αριέλ Σαρόν στο Όρος του Ναού απειλούσε τους ιερούς τόπους των Μουσουλμάνων. Η αποτυχία της διαδικασίας του Όσλο, η δεύτερη Ιντιφάντα και η αύξηση της Παλαιστινιακής τρομοκρατίας έκαναν μεγάλο μέρος των Ισραηλινών και των πολιτικών ηγεσιών τους να χάσουν κάθε εμπιστοσύνη προς την Παλαιστινιακή Αρχή ως αξιόπιστο εταίρο για την ειρήνη. Εξαιτίας της αυξανόμενης τρομοκρατίας της Χαμάς, ο ισραηλινός στρατός άρχισε να κάνει επιδρομές, συλλήψεις και εστιασμένες εξοντώσεις αρχηγών της οργάνωσης. Η πολιτική αυτή προκάλεσε μεγάλες αντιπαραθέσεις στο Ισραήλ και στη διεθνή κοινή γνώμη.<br />
<br />
Στη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα έγιναν το 2001 στο Ισραήλ εκλογές τις οποίες κέρδισε ο Αριέλ Σαρόν, ο οποίος συγκρότησε κυβέρνηση μαζί με το Εργατικό Κόμμα. Στις 27 Μαρτίου 2002 έγινε το μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα στο ξενοδοχείο Παρκ, στη Νατάνια, όπου δολοφονήθηκαν 30 Ισραηλινοί, οι οποίοι γιόρταζαν την πρώτη μέρα του Εβραϊκού Πάσχα. Ο Σαρόν έδωσε τότε εντολή για την επιχείρηση Αμυντικό Τείχος (29 Μαρτίου - 10 Μαΐου 2002). Παράλληλα, το Ισραήλ άρχισε να κτίζει τον διαχωριστικό φράχτη, κατά μήκος των συνόρων της «πράσινης γραμμής» με τη Δυτική Όχθη, με αποτέλεσμα οι παλαιστινιακές επιθέσεις να μειωθούν κατά 90%.<br />
<br />
Τον Μάρτιο του 2003, ο Αραφάτ διόρισε τον Μαχμούντ Αμπάς πρώτο πρωθυπουργό της Παλαιστινιακής Αρχής, αρνήθηκε όμως να του μεταβιβάσει τις Παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας και ο Αμπάς παραιτήθηκε. Μετά τον θάνατο του Αραφάτ (Νοέμβριος 2004), ο Αμπάς έγινε πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής. Μια από τις βασικές καταγγελίες κατά της Παλαιστινιακής Αρχής, μετά τον θάνατο του Αραφάτ, ήταν ότι ο τελευταίος και άλλα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης είχαν βάλει στις τσέπες τους δισεκατομμύρια δολάρια από την οικονομική βοήθεια. Οι κατηγορίες αυτές ενίσχυσαν την υποστήριξη του Παλαιστινιακού πληθυσμού στη Χαμάς, η οποία είχε αρχίσει να βομβαρδίζει με ρουκέτες όλα τα παραμεθόρια χωριά και κιμπούτς, καθώς και την πόλη Σντερότ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-CbCOaANLk0k/WQ6mZ5AYMpI/AAAAAAAAqFY/GAPYyWPUWY8IpJ6wkXuqXqmJi0HlOV5bQCLcB/s1600/D170-022-e1378890768206.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="223" src="https://1.bp.blogspot.com/-CbCOaANLk0k/WQ6mZ5AYMpI/AAAAAAAAqFY/GAPYyWPUWY8IpJ6wkXuqXqmJi0HlOV5bQCLcB/s400/D170-022-e1378890768206.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Τον Αύγουστο του 2005, το Ισραήλ αποχώρησε μονομερώς από τη Λωρίδα της Γάζας. Τα περάσματα από το Ισραήλ στη Γάζα έμειναν στη δικαιοδοσία του Ισραήλ, όπως και ο εναέριος και θαλάσσιος χώρος. Η πόλη Σντερότ και τα παραμεθόρια χωριά και κιμπούτς βομβαρδίζονταν καθημερινά από τη Χαμάς.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Ενδυνάμωση της Χαμάς (2005 έως Σήμερα)</span></b><br />
<br />
Μετά τη νίκη της Χαμάς, στις εκλογές του Ιανουαρίου 2006, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαϊκές χώρες κάλεσαν την οργάνωση να αναγνωρίσει το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, να εγκαταλείψει τη βία και να αποδεχθεί τις ειρηνευτικές συμφωνίες. Η Χαμάς αρνήθηκε. Τον Ιανουάριο του 2006, μαχητές της οργάνωσης πέρασαν τα σύνορα, σκότωσαν δυο Ισραηλινούς στρατιώτες κι απήγαγαν έναν άλλον, τον Γκιλάντ Σαλίτ. Τη νίκη της Χαμάς στις εκλογές, ακολούθησε η ένοπλη αντιπαράθεσή της με τη Φατάχ στη Λωρίδα της Γάζας (Ιούνιος 2007), η οποία οδήγησε στη διχοτόμηση της Παλαιστινιακής Αρχής: η Λωρίδα της Γάζας πέρασε στην κυριαρχία της Χαμάς και η Δυτική Όχθη παρέμεινε στην κυριαρχία της Φατάχ.<br />
<br />
Η συμφωνία για εξάμηνη κατάπαυση του πυρός ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς έληξε στις 19 Δεκεμβρίου 2008, χωρίς να υπάρξει ανανέωση. Νέοι βομβαρδισμοί ανάγκασαν το Ισραήλ να αρχίσει, τον Δεκέμβριο του 2008, την επιχείρηση ''Συμπαγές Μολύβι''. Η δράση εστιάστηκε κατά των στρατιωτικών βάσεων της Χαμάς, έγιναν όμως και επιθέσεις σε τζαμιά, νοσοκομεία και σχολεία, που σύμφωνα με το Ισραήλ χρησίμευαν ως αποθήκες πυρομαχικών και ρουκετών, και βάσεις εξόρμησης τρομοκρατών. Η Χαμάς διεύρυνε τους βομβαρδισμούς μέχρι το Ασντότ και άλλες πόλεις, που δεν είχαν βομβαρδιστεί στο παρελθόν.<br />
<br />
Στην κυβέρνηση Νετανιάου, που ανέλαβε καθήκοντα στις 31 Μαρτίου 2009, ασκήθηκε πίεση από τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα να παγώσει τους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη. Στις 26 Νοεμβρίου άρχισε το πάγωμα τον εποικισμών για μια περίοδο 10 μηνών. Σε απευθείας διαπραγματεύσεις (Σεπτέμβριος 2010) οι Παλαιστίνιοι απαίτησαν να συνεχιστεί το πάγωμα των εποικισμών μετά την περίοδο των 10 μηνών. Το Ισραήλ απέρριψε το αίτημα και οι διαπραγματεύσεις διακόπηκαν. Στις 14 Νοεμβρίου 2012, το Ισραήλ διεξήγαγε νέα επιχείρηση, στη διάρκεια της οποίας οι ρουκέτες της Χαμάς έφτασαν για πρώτη φορά στο Τελ-Αβίβ. Οι περισσότερες αναχαιτίστηκαν από το αντιαεροπορικό σύστημα ''Σιδερένιος Θόλος''.<br />
<br />
Τον Ιούνιο 2014, απήχθησαν και δολοφονήθηκαν από την Χαμάς τρεις νεαροί Ισραηλινοί. Η δολοφονία ενός νεαρού Παλαιστίνιου από Εβραίους εξτρεμιστές, ως αντίποινα, αναζωπύρωσε τη βία. Η εκτόξευση ρουκετών εναντίον άμαχου πληθυσμού στο νότιο Ισραήλ κλιμακώθηκε κι έτσι ξεκίνησε μια νέα ισραηλινή επιχείρηση, που σκοπός της ήταν να σταματήσει την εκτόξευση ρουκετών και να καταστρέψει τις σήραγγες που είχε κτίσει η Χαμάς, για να προβαίνει σε τρομοκρατικές ενέργειες και απαγωγές Ισραηλινών πολιτών ή στρατιωτών. Η επιχείρηση αυτή εξελίχθηκε στον πόλεμο της Γάζας (Ιούλιος - Αύγουστος 2014). Αυτός ο τελευταίος πόλεμος έφερε στην επιφάνεια ακόμα ένα πρόβλημα.<br />
<br />
Σε όλη σχεδόν τη Μέση Ανατολή, από το Ιράν μέχρι την Αίγυπτο και τη Λιβύη, διεξάγεται εδώ και δυο-τρία χρόνια ένας πόλεμος, ο οποίος στην αρχή εμφανίστηκε ως εξέγερση των προοδευτικών στοιχείων στις αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής («Αραβική Άνοιξη»). Σήμερα ξέρουμε πως δεν πρόκειται για προοδευτική εξέγερση, αλλά για την αφύπνιση του ακραίου Ισλαμικού κινήματος, του οποίου στόχος είναι να επικρατήσει, σε πρώτο στάδιο, στη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, και στη συνέχεια σε όλο τον «κόσμο των απίστων». Το Ισραήλ είναι το μοναδικό δυτικό κράτος που περιβάλλεται από Αραβικά και Μουσουλμανικά κράτη (και ακραίες οργανώσεις).<br />
<br />
Πρόκειται κατά την Ισλαμική θρησκευτική διδασκαλία για «κράτος απίστων», Νταρ ελ Χάρεμπ (Οίκος του Πολέμου), Η γεωγραφική του θέση, καθώς βρίσκεται στον χώρο του Νταρ ελ-Ισλάμ (Οίκος του Ισλάμ), το καθιστά διπλό εχθρό. Οι Μουσουλμάνοι δεν είναι ελεύθεροι να ασκήσουν εκεί τη θρησκεία τους και επομένως πρέπει να καταστραφεί. Στην ουσία, η τριαδική αρχή -Νταρ ελ-Ισλάμ, Νταρ ελ-Χάρεμπ, Τζιχάντ- δεν ισχύει μόνο για το Ισραήλ, αλλά καθορίζει τις σχέσεις του Ισλάμ με τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή η αρχή εξηγεί, κατά κάποιο τρόπο, τον διαρκή πόλεμο του Ισλάμ, και κατ’ επέκταση της Χαμάς, κατά του Ισραήλ, κάτι που αναφέρεται σαφώς και στο καταστατικό της οργάνωσης.<br />
<br />
Έτσι, λοιπόν, η πραγματική αιτία της διαμάχης ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Γάζα δεν αφορά εδαφικές ή οικονομικές διεκδικήσεις, αλλά την εξάπλωση του Ισλάμ. Κι ο τελευταίος πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς (που αποτελεί πτέρυγα των Αδελφών Μουσουλμάνων) βρίσκεται σε συνάρτηση με την Ισλαμική έξαρση που παρατηρείται σήμερα. Ωστόσο, η μεγάλη ελπίδα που γέννησε αυτός ο πόλεμος και η οποία μπορεί να σημάνει την απαρχή μιας λύσης είναι ότι εμφανίστηκε ένας επικίνδυνος εχθρός, που δεν είναι μόνο εχθρός του Ισραήλ, αλλά και των μετριοπαθών Αραβικών Ισλαμικών κρατών, και όλου του μη Ισλαμικού κόσμου. Εάν οι χώρες αυτές μπορέσουν να διαχειριστούν τη νέα κατάσταση, ενδέχεται να φτάσουμε στη λύση ενός μεγάλου, μακροχρόνιου προβλήματος.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΡΑΒΟΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΔΙΕΝΕΞΗ ΑΠΟ ΤΟ 1948 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ</b></span><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας (1948 - 1949)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η Κρίση του Σουέζ και η Εκστρατεία του Σινά (1956)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο Πόλεμος των Έξι Ήμερων (1967)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο Πόλεμος Φθοράς (1967 - 1970)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ (1973)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η Επιχείρηση "Έντεμπε" (1976)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η επίθεση στον πυρηνικό αντιδραστήρα του Ιράκ (1981)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο Πόλεμος του Λιβάνου (1982 - 2000)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η Πρώτη Ιντιφάντα (1987 - 1993)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο Πόλεμος του Κόλπου (1990 - 1991)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η ειρηνευτική διαδικασία του Όσλο (1993 - 2000)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η Δεύτερη Ιντιφάντα (2000 - 2003)</li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-yDF7sKTgHec/WQ_uk2R93eI/AAAAAAAAqFo/7S_xXz4xuwE_nhBXpEP6lB9fELxBXT4sQCLcB/s1600/tank_column_somewhere.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="444" src="https://2.bp.blogspot.com/-yDF7sKTgHec/WQ_uk2R93eI/AAAAAAAAqFo/7S_xXz4xuwE_nhBXpEP6lB9fELxBXT4sQCLcB/s640/tank_column_somewhere.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Ο ΤΡΙΤΟΣ ΑΡΑΒΟ-ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΓΕΝΙΚΑ</b></span><br />
<br />
Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών, γνωστός και ως Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος του 1967 ή Τρίτος Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος, ξέσπασε μεταξύ του Ισραήλ και των Αράβων γειτόνων του, την Αίγυπτο, την Ιορδανία και την Συρία. Το Ιράκ, η Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ και η Αλγερία συνεισέφεραν με άντρες και οπλισμό στις Αραβικές δυνάμεις. Το Ισραήλ, 19 χρόνια μετά την ίδρυσή του, πάλευε ακόμα για την ύπαρξή του, ενώ οι Άραβες επιδίωκαν την εξαφάνισή του. Οι εχθροπραξίες περατώθηκαν πέντε μέρες αργότερα, στις 10 Ιουνίου, με θρίαμβο των Ισραηλινών, που τριπλασίασαν τα εδάφη τους, κατακτώντας το Σινά, τη Λωρίδα της Γάζας, τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τα Υψίπεδα του Γκολάν.<br />
<br />
Τον Μάιο του 1967 η Αίγυπτος εκδίωξε τις δυνάμεις του ΟΗΕ (UNEF) από τη χερσόνησο του Σινά, οι οποίες στάθμευαν εκεί από το 1957 (ως συνέπεια της εισβολής του Ισραήλ στο Σινά το 1956), για να παρέχουν μια ειρηνευτική νεκρή ζώνη. Μετά τις απειλές του Ισραήλ εναντίον της συμμάχου της Συρίας, η Αίγυπτος συγκέντρωσε 1000 τεθωρακισμένα και 100.000 στρατιώτες στα σύνορα, έκλεισε τα στενά του Τίραν σε όλα τα πλοία που έφεραν ισραηλινή σημαία ή μετέφεραν υλικά στρατηγικής σημασίας και έκανε πρόσκληση για ενωμένη Αραβική απάντηση στο Ισραήλ. Στις 5 Ιουνίου 1967 το Ισραήλ εξαπέλυσε αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον των αεροπορικών δυνάμεων της Αιγύπτου, φοβούμενο, όπως υποστήριξε, άμεση εισβολή από την Αίγυπτο.<br />
<br />
Η υπεροχή στον αέρα (κατέστρεψε τα περισσότερα Αιγυπτιακά αεροσκάφη με απώλειες 19 από τα 197 δικά του), υπήρξε το καθοριστικό Ισραηλινό όπλο. Σε απάντηση η Ιορδανία επιτέθηκε στην δυτική Ιερουσαλήμ και στη Νετάνια, αλλά η Ισραηλινή απάντηση ήταν άμεση. Στο τέλος του πολέμου το Ισραήλ είχε κερδίσει τον έλεγχο της ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Λωρίδας της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, των Υψιπέδων του Γκολάν και της Χερσονήσου του Σινά. Η καταστροφή των Αιγυπτιακών αεροσκαφών υπήρξε μαζική καθώς ήταν συγκεντρωμένα στους διαδρόμους των αεροδρομίων, μετά από απόφαση του Αιγύπτιου προέδρου Γκαμάλ Νάσερ να συμπτύξει τις αεροπορικές του δυνάμεις από τα προκεχωρημένα αεροδρόμια στα κύρια.<br />
<br />
Το Ισραήλ χρησιμοποίησε όλα τα αεροσκάφη του, αφήνοντας μόνο 12 για την άμυνά του. Με πολλαπλά κύματα έπληξε το σύνολο των αεροδρομίων της Αιγύπτου και 23 θέσεις ραντάρ. Τα αποτελέσματα της προσβολής ήταν η καταστροφή των 2/3 της Αιγυπτιακής πολεμικής αεροπορίας, η καταστροφή του δικτύου έγκαιρης προειδοποίησης μέσω ραντάρ και η εξάρθρωση του συστήματος επιτήρησης. Οι Ισραηλινοί πέτυχαν εκπληκτικό χρόνο επανεξυπηρέτησης των αεροσκαφών τους (7,5 λεπτά) δίνοντας τη δυνατότητα σε αρκετούς πιλότους να πραγματοποιήσουν μέχρι και 8 εξόδους την ημέρα, έναντι 2 που υπολόγιζαν οι αντίπαλοί τους.<br />
<br />
Στις χερσαίες επιχειρήσεις το Ισραήλ εφάρμοσε τον δικό του ''κεραυνοβόλο πόλεμο''.Επιτέθηκε αιφνιδιαστικά εναντίον της χερσονήσου του Σινά .Στην Ιορδανική και Συριακή μεθόριο διατήρησε αρχικά αμυντική διάταξη για να αγκιστρώσει τις εκεί εχθρικές δυνάμεις, ώστε να μην ενισχύσουν τους Αιγυπτίους. Αλεξιπτωτιστές βρέθηκαν πίσω από τις γραμμές των Αιγυπτίων και εξουδετέρωσαν όλο το πυροβολικό.Ο αρχηγός του Αιγυπτιακού επιτελείου, στρατηγός Χακίμ Αμερ, διέταξε υποχώρηση. Οι Ισραηλινοί , έκοψαν κάθε οδό διαφυγής προς την διώρυγα του Σουέζ. Οι απώλειες των Αιγυπτίων σε έμψυχο και άψυχο υλικό ήταν τεράστιες. Την επομένη ημέρα, η Αίγυπτος δέχθηκε την κατάπαυση του πυρός (ΟΗΕ) και ο πόλεμος στο μέτωπο της Αιγύπτου ουσιαστικά τελείωσε.<br />
<br />
Το Ισραήλ στη συνέχεια επιτέθηκε προς Συρία - Ιορδανία με τεθωρακισμένες και μηχανοκίνητες δυνάμεις σε συνδυασμό με ρίψη αλεξιπτωτιστών και αεροπορική υποστήριξη. Αντικειμενικός σκοπός ήταν η κατάληψη στην Ιορδανία της κοιλάδας του Ιορδάνη και του οροπεδίου Ναμπλούς και στη Συρία των υψιπέδων Κουνέιτρα και Μπουτμιγιέ. Στις 6 Ιουνίου σκληρές μάχες πραγματοποιήθηκαν στην Ιερουσαλήμ, στην Ιεριχώ και στη Βηθλεέμ, ενώ το πυροβολικό της Ιορδανίας βομβάρδιζε πόλεις και αεροπορικές βάσεις του Ισραήλ. Στις 7 Ιουνίου είχε καταληφθεί η περιοχή δυτικά του Ιορδάνη και είχε επιτευχθεί πλήρης εκκαθάριση της Ιερουσαλήμ.<br />
<br />
Την επόμενη ημέρα η Συρία δέχθηκε την κατάπαυση του πυρός από τον ΟΗΕ, όμως την επομένη επανέλαβε τις επιχειρήσεις. Στις 10 Ιουνίου το Ισραήλ συνέχισε την επίθεσή του προς τα υψίπεδα Κουνέιτρα και Μπουτμιγιέ, εγκλωβίζοντας τις εκεί Συριακές δυνάμεις τις οποίες και κατέστρεψε. Στις 11 Ιουνίου είχε πλέον σταματήσει κάθε πολεμική δραστηριότητα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Μετά την Κρίση του Σουέζ</span></b><br />
<br />
Η Κρίση του Σουέζ το 1956 τερματίστηκε με στρατιωτική ήττα αλλά πολιτική νίκη για την Αίγυπτο. Ήταν ένα ζωτικής σημασίας γεγονός στην πορεία προς τον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Σε μια ομιλία για την νίκη του Ισραήλ που έγινε στην Κνέσετ (το Ισραηλινό Κοινοβούλιο), ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν δήλωσε πως η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός του 1949 με την Αίγυπτο ήταν νεκρή και θαμμένη, και πως οι γραμμές ανακωχής δεν ίσχυαν πλέον και δεν μπορούσαν να επανορθωθούν. Το Ισραήλ υπό καμία περίσταση δεν θα συμφωνούσε στην παραμονή δυνάμεων του ΟΗΕ στο έδαφος του ή σε περιοχή που κατείχε.<br />
<br />
Οι εντονότατες διπλωματικές πιέσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ ανάγκασαν το Ισραήλ σε μια υπό όρους απόσυρση των στρατευμάτων του από την Χερσόνησο του Σινά, μόνο αφότου έγιναν ικανοποιητικοί γι’ αυτό διακανονισμοί με την διεθνή δύναμη, πως θα έμπαινε στην ζώνη της διώρυγας. Μετά τον πόλεμο του 1956, η Αίγυπτος συμφώνησε στην παραμονή μιας ειρηνευτικές δύναμης του ΟΗΕ στο Σινά, της Έκτακτης Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών (United Nations Emergency Force, UNEF), για να κρατήσει αυτή τη συνοριακή περιοχή αποστρατικοποιημένη, και ν’ αποτρέψει τους Παλαιστίνιους Φενταγίν αντάρτες να περάσουν τα σύνορα και να μπουν στο Ισραήλ.<br />
<br />
Η Αίγυπτος συμφώνησε επίσης να ανοίξει ξανά τα Στενά του Τιράν για την Ισραηλινή ναυσιπλοΐα, της οποίας το κλείσιμο ήταν σημαντικός καταλύτης για την συμμετοχή του στη Κρίση του Σουέζ. Ως αποτέλεσμα, τα σύνορα Αιγύπτου και Ισραήλ έμειναν ήσυχα για ένα διάστημα. Μετά τον πόλεμο του 1956, η περιοχή επέστρεψε σε μια ασταθή ισορροπία χωρίς την λύση κανενός από τα θεμελιώδη ζητήματα. Εκείνη τη στιγμή, κανένα Αραβικό κράτος δεν είχε αναγνωρίσει το Ισραήλ. Η Συρία, ευθυγραμμισμένη με το Σοβιετικό μπλοκ, άρχισε να χρηματοδοτεί αντάρτικες επιδρομές στο Ισραήλ στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ως μέρος του «λαϊκού απελευθερωτικού πολέμου», σχεδιασμένου για ν’ αντικρούει την εσωτερική αντιπολίτευση του Κόμματος Μπάαθ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-MX0WRy3ko0I/WQ_0rku99ZI/AAAAAAAAqF4/j0ydo_AUfucm0fxUvKWf8JBYCt7eOGPXACLcB/s1600/photo_1370432919513-1-0_s660x390.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="236" src="https://3.bp.blogspot.com/-MX0WRy3ko0I/WQ_0rku99ZI/AAAAAAAAqF4/j0ydo_AUfucm0fxUvKWf8JBYCt7eOGPXACLcB/s400/photo_1370432919513-1-0_s660x390.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ακόμα και μετά από δύο δεκαετίες ύπαρξης του Ισραήλ, κανένα γειτονικό Αραβικό κράτος δεν ήταν πρόθυμο να διαπραγματευτεί συμφωνία ειρήνης ή να αποδεχτεί την ύπαρξη του. Όταν ο Τυνήσιος Πρόεδρος Habib Bourgiba πρότεινε σε μια ομιλία του στην Ιεριχώ το 1965 πως ο Αραβικός κόσμος έπρεπε να δει την πραγματικότητα και να διαπραγματευτεί με το Ισραήλ, είδε την πρόταση του να απορρίπτεται απ’ όλες τις άλλες Αραβικές χώρες. Στις αρχές του 1967, έπειτα από μια περίοδο σχετικής ηρεμίας, που ακολούθησε τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1956, οι αψιμαχίες ξανάρχισαν στα σύνορα του Ισραήλ και των γειτονικών του Αραβικών κρατών.<br />
<br />
Παλαιστίνιοι μαχητές πραγματοποιούσαν επιθέσεις στο έδαφος του Ισραήλ, ενώ ο Αιγύπτιος ηγέτης Νάσερ ζήτησε την απόσυρση των δυνάμεων του ΟΗΕ από το Σινά στις 18 Μαΐου και μετέφερε στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή. Έπειτα από 11 χρόνια, Ισραηλινοί και Αιγυπτιακοί ήρθαν και πάλι πρόσωπο με πρόσωπο. Το κλίμα βάρυνε από την απόφαση του Αιγύπτιου προέδρου Νάσερ να επιβάλει ναυτικό αποκλεισμό για τα Ισραηλινά πλοία στις 22 Μαΐου. Οκτώ μέρες αργότερα, Αίγυπτος και Ιορδανία υπέγραψαν σύμφωνο αμυντικής συνεργασίας, που θορύβησε τους Ισραηλινούς, καθώς οι Αραβικές δυνάμεις βρίσκονταν σε απόσταση 17 χιλιομέτρων από τη Μεσόγειο. Αυτό σήμαινε ότι μια καλά οργανωμένη επίθεση κατά του Ισραήλ θα μπορούσε να αποκόψει τη χώρα στα δύο.<br />
<br />
Στις 4 Ιουνίου στη συμμαχία Αιγύπτου, Ιορδανίας και Συρίας προστέθηκε και το Ιράκ. ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση κατάλαβαν πλέον ότι ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος και συνέστησαν αυτοσυγκράτηση.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ Υ∆ΑΤΙΝΩΝ ΠΟΡΩΝ</b></span><br />
<br />
Σήμερα το νερό συνδέεται με μεγάλα στρατηγικά προβλήματα της περιοχής, όπως είναι το Παλαιστινιακό, οι σχέσεις Ισραήλ - Ιορδανίας - Συρίας και οι σχέσεις Τουρκίας - Συρίας - Ιράκ. Για παράδειγμα, η επίλυση του Παλαιστινιακού προβλήματος επηρεάζεται μεταξύ άλλων και από το ζήτημα των υδάτων, αφού το Ισραήλ αντλεί το 40% περίπου των υδάτινων πόρων που χρειάζεται από τα κατεχόμενα εδάφη. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι το Ισραήλ σε κάποια μελλοντική ρύθμιση του Παλαιστινιακού θα επιστρέψει τα κατεχόμενα εδάφη ή μέρος αυτών, χωρίς να έχει εξασφαλίσει τον έλεγχο των υδάτινων πόρων που βρίσκονται εκεί.<br />
<br />
Από την άλλη πλευρά, η μόνη χώρα που διαθέτει άφθονους υδάτινους πόρους στην ευρύτερη περιοχή είναι η Τουρκία, η οποία κατ΄ αυτό τον τρόπο καθίσταται ''υδάτινη υπερδύναμη'' αποκτώντας συνακόλουθα μεγάλη στρατηγική θέση. Μάλιστα, όχι μόνο διαθέτει πλεονάσματα του κρίσιμου αυτού στρατηγικού υλικού, αλλά έχει δημιουργήσει στα πλαίσια ενός μεγαλόπνοου προγράμματος τους απαραίτητους μηχανισμούς, φράγματα, δεξαμενές, δίκτυα αγωγών κλπ. που τις επιτρέπουν σήμερα να χρησιμοποιεί διπλωματικά το νερό ελέγχοντας το ρου των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη, που πηγάζουν στο έδαφός της προς τη Συρία και το Ιράκ. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Φιλονικία για το Νερό </span></b><br />
<br />
Το 1964, το Ισραήλ άρχισε να μεταφέρει νερό από τον Ιορδάνη ποταμό για τον δικό του Εθνικό Κομιστή Νερού. Το επόμενο έτος τα Αραβικά κράτη άρχισαν την κατασκευή του Σχεδίου Εκτροπής Νερού, το οποίο, μόλις θα ολοκληρωνόταν, θα μετέφερε νερό από τον Χείμαρρο Banias, πριν να φτάσει στο Ισραήλ και την Θάλασσα της Γαλιλαίας, σε ένα φράγμα στο Mukhaiba για χρήση μόνο από την Ιορδανία και την Συρία, και να εκτρέπει νερά από τον ποταμό Hasbani στον ποταμό Litani, στον Λίβανο. Τα έργα κατασκευής της εκτροπής θα μείωναν τα εγκατεστημένα αποθέματα νερού του Ισραήλ περίπου 35%, και το σύνολο απόθεμα νερού του Ισραήλ περίπου σε 11%.<br />
<br />
Οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις επιτέθηκαν στις εργασίες εκτροπής στην Συρία, τον Μάρτιο, Μάιο και Αύγουστο του 1965, διαιωνίζονταν μια παρατεταμένη αλυσίδα συνοριακής βίας που συνδέεται απευθείας με τα γεγονότα που οδήγησαν στον πόλεμο.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Υδρογεωπολιτικά Μπλοκ της Περιοχής</span></b><br />
<br />
Η Μέση Ανατολή διαθέτει τέσσερις πηγές νερού, τις βροχοπτώσεις, τους ποταμούς, τους υδροφόρους ορίζοντες και το αφαλατωμένο θαλάσσιο νερό. Τα δύο σημαντικά υδρογεωπολιτικά μπλοκ της περιοχής είναι το σύστημα Ιορδάνη και Λιτανί. Η Μέση Ανατολή ενώνεται με το βορρά, με περιοχές με υψηλά υδάτινα αποθέματα, οι οποίες παρέχουν τα αλλόχθονα ρεύματα και τους ποταμούς, από τη ροή των οποίων εξαρτώνται εκατομμύρια Άραβες. Ο ποταμός Ιορδάνης ο οποίος αποτελεί τον κεντρικό άξονα του ποταμίου συστήματος της περιοχής, δεν εκβάλλει στη Νεκρά θάλασσα παρά 1.300 εκατ. κυβικά μέτρα νερού κατά έτος.<br />
<br />
Οι παραπόταμοι του άνω Ιορδάνη είναι ο ποταμός Χασμπανί και ο ποταμός Νταν ο προερχόμενος από την ομώνυμη πηγή στο Λίβανο, όπως και ο ποταμός Μπανιάς, ο οποίος ρέει από τη Συρία διασχίζοντας τα υψίπεδα του Γκολάν. Η κυρία ποσότητα των νερών του Άνω Ιορδάνη, συσσωρευμένη στη Λίμνη Τιβεριάδα συλλέγεται από το ισραηλινό δίκτυο διανομής με την ονομασία ''National Water Carrier''. Σε απόσταση δέκα περίπου χιλιομέτρων από τις εκβολές του Ιορδάνη στην Τιβεριάδα, ο ιερός ποταμός συναντά τον κύριο παραπόταμό του τον Γιαρμούκ, ο οποίος ρέοντας από τις πηγές του στη Συρία διατρέχει τα Σύρο-Ιορδανικά σύνορα και διασχίζει το Τρίγωνο της Αντισίγια.<br />
<br />
Μετά από αυτό το ύψος, οι άλλοι παραπόταμοι του Ιορδάνη, δυτικά και ανατολικά, δεν αποτελούν παρά ασήμαντες πηγές και προσωρινά ρεύματα. Ο ποταμός Λιτανί, ο οποίος βρίσκεται σε Λιβανική περιοχή και την οποία διασχίζει από την κοιλάδα Μπεκάα μέχρι τις ακτές της χώρας στη Μεσόγειο, έχει μέση ετήσια παροχή της τάξεως των 700 - 900 εκατ. κυβικών μέτρων. Μερικά τμήματα του Λιτανί, όπως και η πηγή Ουαζανί, η οποία τροφοδοτεί τον ποταμό Χασμπανί, βρίσκονται στο εσωτερικό της Ισραηλινής ''ζώνης ασφαλείας'' του Ν. Λιβάνου.<br />
<br />
Στο σύνολό τους, τα δεδομένα που έχουν σχέση με τη χρήση των επιφανειακών υδάτων από τα κράτη της περιοχής είναι αμφισβητήσιμα εφόσον χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα για να στηρίξουν τις διεκδικήσεις που βασίζονται στην αρχή των ''ιστορικών δικαιωμάτων'' 19 των ενδιαφερομένων κρατών.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΙΟΡΔΑΝΙΑ</b></span><br />
<br />
Τα μεγάλα σύνορα μεταξύ Ιορδανίας και Ισραήλ βρίσκονταν σε ένταση από την έναρξη των αντάρτικων επιχειρήσεων της Φατάχ τον Ιανουάριο του 1965. Ενώ η Συρία ήταν ο βασικός υποστηρικτής αυτών των επιχειρήσεων, το Ισραήλ έβλεπε ως υπεύθυνη τη χώρα από την οποία διαπράττονταν αυτές οι επιχειρήσεις. Ο Βασιλιάς Χουσεΐν, ο Χασεμίτης ηγέτης της χώρας, είχε τα χέρια του δεμένα: δεν ήθελε να εμφανιστεί πως συνεργάζεται με το Ισραήλ υπό το φως των λεπτών σχέσεων της κυβέρνηση τους με την πλειοψηφία του Παλαιστινιακού πληθυσμού στο βασίλειο του, και η επιτυχία του στην πρόληψη τέτοιων ενεργειών ήταν μερική. Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1966 συνέβησαν πολλά γεγονότα που περιλάμβαναν Ισραηλινούς πολίτες και στρατιωτικό προσωπικό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-C4rWoKaNMz0/WRFCOGZ4szI/AAAAAAAAqGU/RP8lMT8rzmMb0czTKmti3nWqzIbZ49h4QCLcB/s1600/don-mccullin-6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-C4rWoKaNMz0/WRFCOGZ4szI/AAAAAAAAqGU/RP8lMT8rzmMb0czTKmti3nWqzIbZ49h4QCLcB/s400/don-mccullin-6.jpg" width="268" /></a></div>
<br />
Αυτό αποκορυφώθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1966, όταν μια Ισραηλινή συνοριακή περίπολος έπεσε σε νάρκη, με αποτέλεσμα τον θάνατο τριών στρατιωτών και τον τραυματισμό έξι. Το Ισραήλ πίστευε πως η νάρκη τοποθετήθηκε από στρατιωτικούς από το Es Samu, ένα χωριό στην βόρεια Δυτική Όχθη, κοντά από το σημείο που έγινε το περιστατικό, και το οποίο ήταν οχυρό της Φατάχ. Αυτό οδήγησε το Ισραηλινό Υπουργικό Συμβούλιο να εγκρίνει μιας μεγάλης κλίμακας επιχείρηση με τ’ όνομα ''Shredder''. Στις 12 Νοεμβρίου, ο Βασιλιάς Χουσεΐν της Ιορδανίας, φοβούμενος Ισραηλινά αντίποινα, εξέδωσε γράμμα συλλυπητηρίων στο Ισραήλ μέσω της Αμερικανικής Πρεσβείας, αλλά ο Αμερικανός πρέσβης στο Ισραήλ, Walworth Barbour, το παρέδωσε πολύ αργότερα.<br />
<br />
Το πρωί της 13ης Νοεμβρίου, οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις κινητοποιήθηκαν, πέρασαν τα σύνορα της Δυτικής Όχθης και επιτέθηκαν στο Samu. Η επιθετική δύναμη αποτελούνταν από 3 000 - 4 000 στρατιώτες με κάλυψη τεθωρακισμένων και αεροπορίας. Μοιράστηκαν σε εφεδρεία, που παρέμεινε στην Ισραηλινή πλευρά των συνόρων, και δύο ομάδες εφόδου, που πέρασαν την Δυτική Όχθη, την οποία κατείχε η Ιορδανία. Η μεγαλύτερη δύναμη από οκτώ Τεθωρακισμένα Centurion, και 400 αλεξιπτωτιστές επιτέθηκε σε 40 ανοιχτής οροφής ήμι-ερπυστριοφόρα και 60 μηχανικούς σε ακόμα 10 ήμι-ερπυστριοφόρα, με κατεύθυνση το Samu, ενώ μια μικρότερη δύναμη τριών τεθωρακισμένων και 100 αλεξιπτωτιστών κατευθύνθηκαν σε δύο μικρότερα χωριά: το Kirbet El-Markas και το Kirbet Jimba.<br />
<br />
Σύμφωνα με το βιβλίο του Terrence Prittie, Eshkol: The Man and the Nation, καταστράφηκαν 50 σπίτια, αλλά οι κάτοικοι τους τα είχαν εγκαταλείψει ώρες πριν. Προς έκπληξη του Ισραήλ, επενέβη ο Ιορδανικός στρατός. Το ΜΗ' (48ο) Τάγμα Πεζικού του Ιορδανικού Στρατού συγκρούστηκε με τις Ισραηλινές δυνάμεις βορειοδυτικά του Samu και δύο λόχοι πλησίαζαν από βορειοανατολικά αναχαιτίστηκαν από τους Ισραηλινούς, ενώ μια διμοιρία Ιορδανών οπλισμένων με δύο ΠΑΟ (Πυροβόλα Άνευ Οπισθοδρομήσεως) των 106 χιλιοστών μπήκε στην Samu. Η Ιορδανική Αεροπορία επενέβη με την σειρά της και ένα Ιορδανικό μαχητικό Hunter καταρρίφθηκε εν υπηρεσία.<br />
<br />
Στην μάχες που ακολούθησαν, σκοτώθηκαν τρεις Ιορδανοί πολίτες και 15 στρατιώτες τραυματίστηκαν 54 στρατιώτες και 96 πολίτες. Ο διοικητής του Ισραηλινού τάγματος αλεξιπτωτιστών, Συνταγματάρχης Yoav Shaham, σκοτώθηκε και 10 άλλοι Ισραηλινοί στρατιώτες τραυματίστηκαν. Σύμφωνα με την Ισραηλινή κυβέρνηση, σκοτώθηκαν 50 Ιορδανοί, αλλά ο πραγματικός αριθμός δεν αποκαλύφθηκε ποτέ από τους Ιορδανούς, με σκοπό να κρατήσουν ψηλά το ηθικό και την πίστη στο καθεστώς του Βασιλιάς Χουσεΐν. Η μάχη ήταν σύντομη: οι Ισραηλινές δυνάμεις πέρασαν τα σύνορα στις 6:00 π.μ. ως τις 22:00 μ.μ. Ο Χουσεΐν ένιωσε προδομένος απ’ αυτήν την επιχείρηση.<br />
<br />
Είχε μυστικές συναντήσεις για τρία χρόνια με τους Ισραηλινούς υπουργούς εξωτερικών Abba Eban και Γκόλντα Μέιρ. Σύμφωνα με τον ίδιο έκανε ότι μπορούσε για να σταματήσεις τις αντάρτικες επιθέσεις από την Ιορδανία. «Τους είπα πως δεν μπορούσα να απορροφήσω μια σοβαρή (Ισραηλινή) επίθεση αντιποίνων, και δέχτηκαν την λογική αυτού του δεδομένου και υποσχέθηκαν πως δεν θα πραγματοποιούσαν ποτέ». Δύο μέρες αργότερα, σ’ ένα μνημόνιο του Προέδρου των ΗΠΑ Λύντον Τζόνσον, ο Ειδικός Βοηθός του Walt Rostow έγραψε: «Τα αντίποινα δεν είναι η ουσία της υπόθεσης. Αυτή η επιδρομή των 3 000 ανδρών με άρματα και αεροπλάνα ξεπέρασε κάθε ισορροπία σε αναλογία με την πρόκληση και ήταν στραμμένη σε λάθος στόχο». Και συνέχισε περιγράφοντας την ζημιά που είχε γίνει στα Αμερικανικά και Ισραηλινά συμφέροντα:<br />
<br />
«Βύθισαν ένα καλό σύστημα σιωπηρής συνεργασίας μεταξύ του Χουσεΐν και των Ισραηλινών. Υπέσκαψαν τον Χουσεΐν. Έχουμε ξοδέψει $500 εκατομμύρια για να τον στηρίξουμε ως παράγοντα σταθερότητας στα πιο επιμήκη Ισραηλινά σύνορα και απέναντι από την Συρία και το Ιράκ. Η επίθεση του Ισραήλ αυξάνει την πίεση πάνω του να αντεπιτεθεί όχι μόνο από τις ριζοσπαστικότερες Αραβικές κυβερνήσεις και από τους Παλαιστινίους της Ιορδανίας αλλά επίσης και από τον Στρατό, που είναι το κύριο στήριγμα του και ίσως τώρα να πιέσει για μια αποζημίωση των απωλειών της Κυριακής, έχουν εμποδίσει την πρόοδο σ’ ένα μεγάλης διάρκειας διακανονισμό με τους Άραβες. Ίσως να έχουν πείσει τους Σύριους πως το Ισραήλ δεν θα τολμούσε να επιτεθεί στην προστατευόμενη από τους Σοβιετικούς Συρίας αλλά μπορούσαν να επιτεθούν στην στηριζόμενη από τις ΗΠΑ Ιορδανία ατιμώρητα».<br />
<br />
Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε ομόφωνα το Ψήφισμα 228 οικτίροντας την «απώλεια ζωών και τις σοβαρές ζημιές σε περιουσίες από την ενέργεια της Κυβέρνησης του Ισραήλ στις 13 Νοεμβρίου 1966», κατακρίνοντας το «Ισραήλ για την μεγάλης κλίμακας στρατιωτική επιχείρηση σε παραβίαση της Χάρτας του ΟΗΕ και της Γενικής Συμφωνίας Κατάπαυσης του Πυρός μεταξύ Ισραήλ και Ιορδανία» και τόνισε «στο Ισραήλ πως οι πράξεις στρατιωτικών αντιποίνων δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές και πως, αν επαναληφθούν, το Συμβούλιο Ασφαλείας θα πρέπει να σκεφτεί περαιτέρω και πιο αποτελεσματικά βήματα όπως τα οραματίστηκε ο Χάρτης για να διασφαλίσει πως τέτοιες ενέργειες δεν θα επαναληφθούν».<br />
<br />
Αντιμετωπίζοντας καταιγίδα κριτικής από Ιορδανούς, Παλαιστίνιους και τους Άραβες γείτονες τους για την αποτυχία του να υπερασπίσει το Samu, ο Χουσεΐν διέταξε μια πανεθνική επιστράτευση στις 20 Νοεμβρίου. Ο Χουσεΐν παραπονέθηκε πως η Αίγυπτος είχε αποτύχει να υπερασπίσει την Δυτική Όχθη, ενώ «κρυβόταν πίσω από τις φούστες της UNEF», αυτή η κατηγορία ήταν ίσως ένας παράγοντας στην απόφαση του Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ να απαλλάξει την χώρα του από την δύναμη της UNEF στην έναρξη του πολέμου. Η επιχείρηση ήταν η μεγαλύτερη στην οποία αναμείχθηκε το Ισραήλ από την Κρίση του Σουέζ.<br />
<br />
Ενώ οι διπλωματικές και πολιτικές εξελίξεις δεν ήταν ακριβώς οι αναμενόμενες για το Ισραήλ, μετά την επιχείρηση ο Χουσεΐν δούλεψε σκληρά για ν’ αποφύγει περαιτέρω συγκρούσεις αποτρέποντας αντάρτικες επιχειρήσεις από την Ιορδανία. Κάποιοι είδαν την επιδρομή στο Samu ως την έναρξη της κλιμάκωσης των εντάσεων που οδήγησαν στον πόλεμο. Σύμφωνα με τον Moshe Shemesh, ένα ιστορικό και πρώην αξιωματικό της αντικατασκοπίας του Ισραηλινού στρατού, ο στρατός της Ιορδανίας και οι πολιτικοί ηγέτες υπολόγιζαν πως ο βασικός στόχος του Ισραήλ ήταν να κατακτήσει την Δυτική Όχθη. Ένιωθαν πως το Ισραήλ προσπαθούσε να παρασύρει όλες τις Αραβικές χώρες σε πόλεμο.<br />
<br />
Μετά την επιδρομή στο Samu, αυτοί οι φόβοι έγιναν αποφασιστικός παράγοντας στην απόφαση της Ιορδανίας να μπει στον πόλεμο. Ο Βασιλιάς Χουσεΐν ήταν πεπεισμένος πως το Ισραήλ θα προσπαθούσε να καταλάβει την Δυτική Όχθη, είτε έμπαινε σε πόλεμο η Ιορδανία, είτε όχι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-3vWgr8vbEeA/WRE_QQE5jeI/AAAAAAAAqGM/3v1Kv2fojXwGcfMgvbfzXXsTali6TKW5gCEw/s1600/6daywar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://2.bp.blogspot.com/-3vWgr8vbEeA/WRE_QQE5jeI/AAAAAAAAqGM/3v1Kv2fojXwGcfMgvbfzXXsTali6TKW5gCEw/s400/6daywar.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΣΥΡΙΑ</b></span><br />
<br />
Μαζί με την χρηματοδότηση επιθέσεων εναντίον του Ισραήλ (συχνά μέσω της Ιορδανικής επικράτειας, προς θλίψη του Βασιλιά Χουσεΐν), η Συρία άρχισε επίσης να βομβαρδίζει Ισραηλινές κοινότητες στην βορειοανατολική Γαλιλαία από θέσεις στα Υψώματα Γκολάν, ως μέρος του ζητήματος για τον έλεγχο στις Αποστρατικοποιημένες Ζώνες, μικρά κομμάτια γης που τα διεκδικούσαν Ισραήλ και Συρία. Έχοντας υπ’ όψιν επιθέσεις στο έδαφος του Ισραήλ, η Συρία ισχυριζόταν πως δεν μπορούσε να θεωρηθεί υπεύθυνη για τις δραστηριότητες της El-Fatah και της El-Asefa, ούτε για την άνοδο Παλαιστινιακών οργανώσεων των οποίων ο διακηρυγμένος στόχος ήταν ν’ απελευθερώσουν την κατακτημένη και κατεχόμενη τους περιοχή.<br />
<br />
Η Συρία κατηγορούσε το Ισραήλ πως παρενοχλούσε Άραβες αγρότες στην αποστρατικοποιημένη ζώνη και άνοιγε πυρ σε Συριακές στρατιωτικές θέσεις, ενώ τα Ισραηλινά θωρακισμένα τρακτέρ καλλιεργούσαν Αραβική γη στην Αποστρατικοποιημένη Ζώνη, υποστηριγμένα παράνομα από Ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις. Εννιά χρόνια αργότερα, ο Μοσέ Νταγιάν, ο Ισραηλινός υπουργός άμυνας της περίοδο του πολέμου, δήλωσε πως η Ισραηλινή τακτική στα Συριακή σύνορα μεταξύ 1949 και 1967 αποτελούνταν από «ν’ αρπάζουμε κομμάτια περιοχής και να εξακολουθούμε να το κατέχουμε ώσπου ν’ απελπιστεί ο εχθρός και να μας την δώσει». Περίγραψε την κατάσταση με παρόμοιο τρόπο όπως την περίγραψε η Συριακή κυβέρνηση:<br />
<br />
«Μετά απ’ όλα αυτά, ξέρω πως άρχισε τουλάχιστον 80 τοις εκατό των συγκρούσεων. Κατά την γνώμη μου, περισσότερο από το 80 %, αλλά ας μιλήσουμε περίπου για 80 %. Πήγαινε μ’ αυτό τον τρόπο: Στέλναμε ένα τρακτέρ για να οργώσει μια περιοχή που δεν ήταν δυνατόν να γίνει τίποτα, στην αποστρατικοποιημένη περιοχή, και ξέραμε προκαταβολικά πως οι Σύριοι θα ξεκινούσαν να πυροβολούν. Αν δεν πυροβολούσαν, θα λέγαμε στο τρακτέρ να προχωρήσει περισσότερο, ώσπου στο τέλος οι Σύριοι να εκνευριστούν και να πυροβολήσουν. Και μετά θα χρησιμοποιούσαμε το πυροβολικό μας και αργότερα την αεροπορία μας, και έτσι ήταν τα πράγματα. Το 'κανα αυτό, και ο Laskov με τον Chara το 'καναν αυτό, και ο Γιτζάκ το ίδιο, αλλά μου φαινόταν πως αυτός που απολάμβανε περισσότερο αυτά τα παιχνίδια ήταν ο Dado».<br />
<br />
Το 1966, η Αίγυπτος και η Συρία υπέγραψαν σύμφωνο άμυνας στο οποίο κάθε μια χώρα θα υποστήριζε την άλλη αν δεχόταν επίθεση. Σύμφωνα με τον Indar Jit Rikhye, ο Αιγύπτιος Υπουργός Εξωτερικών Mahmoud Riad του είπε πως η Σοβιετική Ένωση είχε πείσει την Αίγυπτο να μπει στο σύμφωνο έχοντας δύο ιδέες στο μυαλό της: να μειώσει τις πιθανότητες μιας επίθεσης αντιποίνων στη Συρία από το Ισραήλ και να φέρει τους Συρίους υπό την μετριοπαθή επιρροή του Αιγυπτίου Προέδρου Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ. Σε μια επίσκεψη του στο Λονδίνο τον Φεβρουάριο του 1967, ο Ισραηλινός Υπουργός Εξωτερικών Abba Eban ανέλυσε στους δημοσιογράφους τις «ελπίδες και τις ανησυχίες του Ισραήλ».<br />
<br />
Εξηγώντας στους παρόντες πως αν και οι κυβερνήσεις του Λιβάνου, της Ιορδανίας και της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας (το επίσημο όνομα της Αιγύπτου ως το 1971) φαίνονταν να έχουν αποφασίσει εναντίον της ενεργούς αντιπαράθεσης με το Ισραήλ φαινόταν να αποδειχτεί αν η Συρία μπορούσε να διατηρήσει ένα ελάχιστο επίπεδο περιορισμού στο οποίο οι εχθροπραξίες θα περιορίζονταν σε λεκτικό επίπεδο. Στις 7 Απριλίου 1967, ένα μικρής σημασίας συνοριακό περιστατικό κλιμακώθηκε σε κανονική αερομαχία πάνω από τα Υψώματα Γκολάν, με αποτέλεσμα την απώλεια έξι Συριακών MiG-21 από Dassault Mirage III της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας (IAF), και την πτήση των τελευταίων πάνω από την Δαμασκό.<br />
<br />
Τεθωρακισμένα, βαριά ολμοβόλα, και πυροβολικό χρησιμοποιήθηκαν σε πολλούς τομείς στα 47 μίλια (76 χιλιόμετρα) του μήκους των συνόρων σ’ αυτό που περιγράφηκε ως «μια διαμάχη για τα δικαιώματα καλλιέργειας στην αποστρατικοποιημένη ζώνη νοτιοανατολικά της Λίμνης Τιβεριάδας». Νωρίτερα στην εβδομάδα εκείνη, η Συρία είχε επιτεθεί δυο φορές σε Ισραηλινό τρακτέρ που δούλευε στην περιοχή και όταν εκείνο επέστρεψε το πρωινό της 7ης Απριλίου οι Σύριοι του ξανάνοιξαν πυρ. Οι Ισραηλινοί απάντησαν στέλνοντας ένα θωρακισμένο με μέταλλο τρακτέρ για να συνεχίσει το όργωμα, με αποτέλεσμα περαιτέρω ανταλλαγή πυρών.<br />
<br />
Η Ισραηλινή αεροπορία πραγματοποίησε κάθετο βομβαρδισμό Συριακών θέσεων με βόμβες 250 και 500 κιλών. Οι Σύριοι απάντησε με βαρύ βομβαρδισμό των Ισραηλινών συνοριακών οικισμών, και τα Ισραηλινά αεριωθούμενα απάντησαν με τον βομβαρδισμό του χωριού Sqoufiye, καταστρέφοντας περίπου 40 σπίτια. Στις 15:19 οι Συριακοί βομβαρδισμοί άρχισαν να πραγματοποιούνται στο κιμπούτς Gadot, πάνω από 300 βόμβες έπεσαν στο κιμπούτς σε διάστημα 40 λεπτών. Ο Οργανισμός Εποπτείας Ανακωχής των Ηνωμένων Εθνών (UNTSO) προσπάθησε να διευθετήσει κατάπαυση του πυρός, αλλά η Συρία αρνήθηκε συνεργασία αν δεν σταματούσαν οι αγροτικές εργασίες του Ισραήλ.<br />
<br />
Μιλώντας σε συγκέντρωση του κόμματος Mapai στην Ιερουσαλήμ στις 11 Μαΐου ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Λευί Eshkol προειδοποίησε πως το Ισραήλ δεν θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει αεροπορική δύναμη στην κλίμακα της 7ης Απριλίου σε απάντηση της συνεχιζόμενης συνοριακής τρομοκρατίας και την ίδια μέρα ο Ισραηλινός απεσταλμένος Γιδεών Rafael παρουσίασε ένα γράμμα στον πρόεδρου του Συμβουλίου Ασφαλείας προειδοποιώντας πως το Ισραήλ «θα ενεργούσε για να αμυνθεί αν το απαιτούσαν οι περιστάσεις».<br />
<br />
Γράφοντας από το Τελ Αβίβ στις 12 Μαΐου, ο James Feron ανέφερε πως κάποιοι Ισραηλινοί ηγέτες είχαν αποφασίσει να χρησιμοποιήσουν βία εναντίον της Συρίας «μεγάλης ισχύος αλλά μικρής διάρκειας και σε περιορισμένη περιοχή» και παράθεσε «έναν αρμόδια παρατηρητή» ο οποίος «είπε πως μάλλον ήταν απίθανο η Αίγυπτος, ο στενότερος σύμμαχος της Συρίας στον Αραβικό κόσμο, να μπει σε εχθροπραξίες εκτός κι αν ήταν εκτεταμένη η Ισραηλινή επίθεση». Στις αρχές Μαΐου το Ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο εξουσιοδότηση ένα περιορισμένο χτύπημα εναντίον της Συρίας, αλλά η επαναλαμβανόμενη απαίτηση του Ραμπίν για μεγάλης κλίμακας χτύπημα με σκοπό την δυσφήμιση ή την ανατροπή του καθεστώτος του Μπάαθ βρήκε τον Eshkol να διαφωνεί. Ο δημοσιογράφος του BBC Jeremy Bowen ανέφερε:<br />
<br />
Η μεγαλύτερη απειλή αναφέρθηκε από το πρακτορείο ειδήσεων United Press International (UPI) στις 12 Μαΐου: «Μια υψηλή Ισραηλινή πηγή είπε σήμερα πως το Ισραήλ θα αναλάμβανε περιορισμένη στρατιωτική δράση σχεδιασμένη για να πέσει το στρατιωτικό καθεστώς της Δαμασκού αν οι Σύριοι τρομοκράτες συνεχίσουν τις ηθελημένες τους επιδρομές μέσα στο Ισραήλ. Στρατιωτικοί παρατηρητές είπαν πως μια τέτοια επίθεση θα εξελισσόταν αμέσως σε ολοκληρωτικό πόλεμο αλλά θα μπορούσε να εξαπολύσει ένα αποδοτικό χτύπημα εναντίον της Συριακής κυβέρνησης».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ZaOCO5NgypI/WRFErrHsmAI/AAAAAAAAqGg/D9eMF1LSAVwQEgkZeXUHsUnJzy8V3GD3wCLcB/s1600/HP_032522_10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-ZaOCO5NgypI/WRFErrHsmAI/AAAAAAAAqGg/D9eMF1LSAVwQEgkZeXUHsUnJzy8V3GD3wCLcB/s400/HP_032522_10.jpg" width="377" /></a></div>
<br />
Στην Δύση όπως και στον Αραβικό κόσμο η πρώτη υπόθεση ήταν πως η ανώνυμη πηγή ήταν ο Ραμπίν και πως μιλούσε σοβαρά. Στην πραγματικότητα, η πηγή ήταν ο Ταξίαρχος Aharon Yariv, αρχηγός της στρατιωτικής αντικατασκοπίας, και η ιστορία μεταδόθηκε υπερβολικά. Ο Yariv ανέφερε «μια ολική εισβολή στη Συρία και κατάληψη της Δαμασκού» αλλά μόνο ως την πιο ακραία πιθανότητα. Όμως η ζημιά είχε ήδη γίνει. Η ένταση ανέβηκε τόσο πολύ ώστε ο περισσότερος κόσμος, και όχι μόνο οι Άραβες, υπέθεσαν πως κάτι περισσότερο από τα συνηθισμένα σχεδιαζόταν εναντίον της Συρίας. Τα περιστατικά στα σύνορα πολλαπλασιάστηκαν και πολλοί Άραβες ηγέτες, πολιτικοί και στρατιωτικοί, κάλεσαν για τον τερματισμό των Ισραηλινών αντιποίνων.<br />
<br />
Η Αίγυπτος, που τότε προσπαθούσε ήδη να πάρει μια κεντρική θέση στον Αραβικό κόσμο με τον Νάσσερ, συνόδευε τέτοιες διακηρύξεις με σχέδια επαναστρατικοποίησης του Σινά. Η Συρία μοιραζόταν αυτές τις απόψεις, αν και δεν προετοιμάστηκε για άμεση εισβολή. Η Σοβιετική Ένωση κάλυπτε ενεργά τις στρατιωτικές ανάγκες των Αραβικών κρατών. Αποκαλύφθηκε πως στις 13 Μαΐου μια Σοβιετική έκθεση αντικατασκοπίας που δόθηκε από τον Σοβιετικό Πρόεδρο Νικολάι Podgorny στον Αιγυπτιακό Αντιπρόεδρο Ανουάρ Σαντάτ ανέφερε λανθασμένα πως τα Ισραηλινά στρατεύματα μετακινούνταν μαζικά στα σύνορα με την Συρία. Τον Μάιο του 1967, ο Hafez al-Assad, αργότερα Υπουργός Άμυνας της Συρίας διακήρυξε:<br />
<br />
«Οι δυνάμεις μας είναι τώρα απολύτως έτοιμες όχι μόνο ν’ αποκρούσουν την επιθετικότητα, αλλά ν’ αρχίσουν την ίδια την πράξη της απελευθέρωσης, και ν’ ανατινάξουν την Σιωνιστική παρουσία από την Αραβική πατρίδα. Ο Συριακός Στρατός, με το δάκτυλο στην σκανδάλη, είναι ενωμένος... Εγώ, ως στρατιωτικός. Πιστεύω πως έχει έρθει η ώρα να μπούμε σε μια μάχη εκμηδένισης (του Ισραήλ)».<br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΕΙΡΗΝΕΥΤΩΝ ΤΟΥ ΟΗΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ</span></b><br />
<br />
Στις 22:00 της 16ης Μαΐου, ο διοικητής της Έκτακτης Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών (UNEF), ο Στρατηγός Indar Jit Rikhye, πήρε γράμμα από τον Στρατηγό Μοχάμεντ Fawzy, Αρχηγό του Επιτελείου της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας, το οποίο έγραφε: «Προς πληροφορία σας, έδωσα οδηγίες σε όλες τις ένοπλες δυνάμεις της ΗΑΔ να είναι έτοιμες για δράση εναντίον του Ισραήλ, από την στιγμή που θα εκτελέσει οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια εναντίον κάθε Αραβικής χώρας. Λόγω αυτών των οδηγιών τα στρατεύματα μας έχουν ήδη συγκεντρωθεί στο Σινά, στα ανατολικά μας σύνορα. Για χάριν της απόλυτης ασφάλειας όλων των στρατευμάτων του ΟΗΕ τα οποία έχουν φυλάκια παρατήρησης παράλληλα των συνόρων μας, ζητώ όπως διατάξετε την απόσυρση τους άμεσα».<br />
<br />
Ο Rikhye απάντησε πως θα ενημέρωνε τον Γενικό Γραμματέα για να λάβει οδηγίες. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Ου Θαντ, προσπάθησε να διαπραγματευτεί με την Αιγυπτιακή κυβέρνηση, αλλά στις 18 Μαΐου ο Αιγύπτιος Υπουργός Εξωτερικών πληροφόρησε τα έθνη που είχαν στρατεύματα στην UNEF πως η αποστολή της UNEF στην Αίγυπτο και την Λωρίδα της Γάζας έχει τερματιστεί και πως έπρεπε να φύγουν αμέσως, και οι Αιγυπτιακές δυνάμεις απέτρεψαν τα στρατεύματα της UNEF να μπουν στα φυλάκια τους. Οι κυβερνήσεις της Ινδίας και της Γιουγκοσλαβίας αποφάσισαν ν’ αποσύρουν τα στρατεύματα τους από την UNEF, παρά την αντίθετη απόφαση του Ου Θαντ.<br />
<br />
Ενώ γινόταν αυτό, ο Ου Θαντ πρότεινε όπως η UNEF να ανασυνταχθεί στην Ισραηλινή πλευρά των συνόρων, αλλά το Ισραήλ αρνήθηκε, υποστηρίζοντας πως τμήματα της UNEF τα οποία ήταν από χώρες εχθρικές προς το Ισραήλ θα ήθελαν να εμποδίσουν μια Ισραηλινή απάντηση στην Αιγυπτιακή επιθετικότητα παρά να σταματήσουν εξ αρχής την επιθετικότητα. Η Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Αιγύπτου ενημέρωσε ακολούθως τον Ου Θαντ πως η Αιγυπτιακή κυβέρνηση είχε αποφασίσει να τερματίσει την παρουσία της UNEF στο Σινά και την Λωρίδα της Γάζας, και ζήτησε βήματα ώστε η δύναμη ν’ αποσυρθεί το γρηγορότερο δυνατόν. Στις 19 Μαΐου ο διοικητής της UNEF πήρε διαταγή ν’ αποσυρθεί.<br />
<br />
Ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ άρχισε μετά την επαναστρατικοποίηση του Σινά, και συγκέντρωσε στρατό και τεθωρακισμένα στα σύνορα με το Ισραήλ. Η απόσυρση των στρατευμάτων της UNEF θα κρατούσε για κάποιες εβδομάδες. Τα στρατεύματα που θ’ αποσύρονταν από αέρος και θαλάσσης μέσω του Port Said. Το σχέδιο απόσυρσης όριζε πως το τελευταίο προσωπικό της UNEF θα έφευγε από την περιοχή στις 30 Ιουνίου 1967. Το πρωί της 27ης Μαΐου, η Αίγυπτος απαίτησε από το Καναδικό τμήμα να εκκενώσει την περιοχή μέσα σε 48 ώρες εξαιτίας της στάσης που πήρε η Κυβέρνηση του Καναδά σε σχέση με την UNEF και το αίτημα της Κυβέρνησης της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας για την απόσυρση της.<br />
<br />
Και να αποτρέψει κάθε πιθανή αντίδραση από τον λαό της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας εναντίον των Καναδικών Δυνάμεων στην UNEF. Η απόσυρση του Καναδικού τμήματος επιταχύνθηκε και ολοκληρώθηκε στις 31 Μαΐου, με την συνέπεια η UNEF να μείνει χωρίς τα τμήματα επιμελητείας της και της αεροπορικής υποστήριξης της. Στον ίδιο τον πόλεμο 15 μέλη της δύναμης που απέμεινε σκοτώθηκαν και οι υπόλοιποι έφυγαν μέσω Ισραήλ.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΟΥ TIRAN</b></span><br />
<br />
Την άνοιξη του 1967, η Σοβιετική Ένωση έδωσε ψευδείς πληροφορίες στην Συριακή κυβέρνηση πως το Ισραήλ σχεδίαζε να εισβάλει στην Συρία, οι Σύριοι αξιωματικοί ενημέρωσαν την Αιγυπτιακή κυβέρνηση. Στις 22 Μαΐου, η Αίγυπτος απάντησε ανακοινώνοντας, μαζί με την απόσυρση του ΟΗΕ, πως τα Στενά του Tiran θα έκλειναν «για κάθε πλοίο με Ισραηλινή σημαία, ή κάθε πλοίο το οποίο μεταφέρει στρατηγικά υλικά, απόφαση που θα ίσχυε από τις 23 Μαΐου». Τα δικαιώματα της Αιγύπτου που αφορούσαν τα Στενά του Tiran συζητήθηκαν στην Γενική Συνέλευση σε συμφωνία με την απόσυρση του Ισραήλ από το Σινά μετά την Κρίση του Σουέζ.<br />
<br />
Ένας αριθμός κρατών, όπως η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Δανία, η Ολλανδία, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι ΗΠΑ υποστήριξαν πως τα Στενά ήταν διεθνή ύδατα, και, ως τέτοια, κάθε πλοίο είχε το δικαίωμα «ελεύθερης και ανεμπόδιστης διάβασης» μέσα απ’ αυτά. Η Ινδία, όμως, υποστήριξε πως η Αίγυπτος έπρεπε να δίνει την έγκριση της σε κάθε πλοίο το οποίο έπρεπε να ζητά άδεια πριν να μπει στον κόλπο αφού τα χωρικά της ύδατα κάλυπταν τα Στενά του Tiran. Αναγνώρισε επίσης το δικαίωμα της «αβλαβούς διέλευσης» από τέτοια νερά, αλλά δήλωσε πως εξαρτιόταν από το παραθαλάσσιο κράτος ν’ αποφασίσει ποια διάβαση ήταν «ασφαλή». Ο Νάσερ δήλωσε, «Δεν θα επιτρέψουμε υπό καμία περίσταση στην Ισραηλινή σημαία να πέρασε τον Κόλπο της Aqaba».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-bgEDTxzvOF4/WRFKa0mw4FI/AAAAAAAAqG0/FLCYwtO7Ge0mp_Tsr0MXFqm_7rfFUnQeQCLcB/s1600/Strait_tiran_83.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-bgEDTxzvOF4/WRFKa0mw4FI/AAAAAAAAqG0/FLCYwtO7Ge0mp_Tsr0MXFqm_7rfFUnQeQCLcB/s400/Strait_tiran_83.jpg" width="315" /></a></div>
<br />
Το μεγαλύτερο ποσοστό από το εμπόριο του Ισραήλ χρησιμοποιούσε τα λιμάνια της Μεσογείου, και, σύμφωνα με τον John Quigley, κανένα πλοίο με Ισραηλινή σημαία δεν χρησιμοποίησε το λιμάνι του Eilat τα δύο χρόνια πριν τον Ιούνιο του 1967. Υπήρχαν, όμως, αμφιβολίες σχετικά με το πόσο αυστηρός ήταν ο αποκλεισμός, και κυρίως αν θα εφαρμοζόταν σε πλοία που δεν είχαν Ισραηλινή σημαία. Εγκαλώντας το διεθνές Δίκαιο, το Ισραήλ θεωρούσε το κλείσιμο των στενών παράνομο, και είχε δηλώσει το 1957 πως τέτοιος αποκλεισμός ήταν casus belli όταν αποσύρθηκε από το Σινά και την Γάζα.<br />
<br />
Η Αίγυπτος δήλωσε πως ο Κόλπος της Aqaba ήταν πάντα εθνικά εσωτερικά χωρικά ύδατα υποκείμενα στην κυριαρχία μόνο των τριών νόμιμων παράκτιων της χωρών - της Ιορδανίας, της Σαουδικής Αραβίας και της Αιγύπτου - που είχαν το δικαίωμα ν’ αποκλείουν εχθρικά πλοία. Ο αντιπρόσωπος της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας δήλωσε περαιτέρω πως «η αξίωση του Ισραήλ να έχει ένα λιμάνι στον κόλπο ήταν λανθασμένος, αφού το Ισραήλ ισχυριζόταν να έχει καταλάβει πολλά παράκτια μίλια στον κόλπο, μαζί με το Umm Rashrash, παραβιάζοντας τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του 1948 και των Αιγύπτιο-Ισραηλινών Γενικών Συμφωνικών Κατάπαυσης του Πυρός».<br />
<br />
Τα Αραβικά κράτη αμφισβήτησαν το δικαίωμα του Ισραήλ για δίοδο μέσω των Στενών. Τόνισαν πως δεν είχαν υπογράψει την Σύμβαση περί Χωρικών Υδάτων και Κοινής Συνοριακής Ζώνης κυρίως εξαιτίας του άρθρου 16 (4) το οποίο έδινε αυτό το δικαίωμα στο Ισραήλ. Όμως, εδώ και καιρό ήταν πρακτική των κρατών και του συνήθη διεθνούς δικαίου πως όλες τα πλοία έχουν ένα δικαίωμα αβλαβούς διέλευσης μέσω των χωρικών υδάτων. Συνεπώς γι’ αυτό η Αίγυπτος είχε επιτρέψει την δίοδο ως ζήτημα κρατικής πρακτικής ώσπου αργότερα υπέβαλε πως η opinio juris της σ’ αυτό το θέμα ήταν σύμφωνη με την πρακτική της.<br />
<br />
Περαιτέρω, όταν η Αίγυπτος κατείχε τα Σαουδαραβικά νησιά του Sanafir και του Tiran το 1950, παρείχε εγγυήσεις στις ΗΠΑ πως η στρατιωτική κατοχή δεν θα χρησιμοποιούνταν για να εμποδίσει την ελεύθερη δίοδο, και πως η Αίγυπτος αναγνωρίζει πως τέτοια ελεύθερα περάσματα είναι «σε συμφωνία με την διεθνή πρακτική και τις αναγνωρισμένες αρχές του διεθνούς δικαίου». Το 1949 το Διεθνής Δικαστήριο κράτησε την Υπόθεση του Πορθμού της Κέρκυρας (Ηνωμένο Βασίλειο εναντίον Αλβανίας) όπου ένα στενό υπερκαλύφθηκε από ξένα πλοία σε χωρικά ύδατα, ακόμα και πολεμικά, τα οποία είχαν αναφαίρετο δικαίωμα αβλαβούς περάσματος μέσω τέτοιων στενών χρησιμοποιημένων για διεθνή ναυσιπλοΐα μεταξύ μερών ανοιχτής θάλασσας, αλλά καθόρισε όρο για το αθώο πέρασμα μέσω στενών μέσα σε χωρικά ύδατα ενός ξένους κράτους.<br />
<br />
Αυτά τα όρια δεν είχαν κωδικοποιηθεί ως την Σύμβαση περί Χωρικών Υδάτων και Κοινής Συνοριακής Ζώνης. Στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ μετά τον πόλεμο, τα Αραβικά κράτη και οι υποστηρικτές τους είπαν πως ακόμα κι αν το διεθνές δίκαιο έδινε το δικαίωμα περάσματος στο Ισραήλ, το Ισραήλ δεν ήταν καθορισμένο να επιτεθεί στην Αίγυπτο για να το διεκδικήσει επειδή το κλείσιμο δεν ήταν «ένοπλη επίθεση» όπως προσδιορίζεται από το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Συμφώνως μ’ αυτό το σημείο, ο καθηγητής διεθνούς δικαίου John Quigley υποστηρίζει πως υπό το δόγμα της αναλογικότητας, το Ισραήλ θα καθοριζόταν να χρησιμοποιήσει τέτοια βία μόνο αν ήταν απαραίτητο να εξασφαλίσει το δικαίωμα για δίοδο.<br />
<br />
Άλλοι διαφώνησαν: μετά την εκστρατεία του 1956 στην οποία το Ισραήλ κατέκτησε το Sharm el-Sheikh και άνοιξε τα κλειστά Στενά, αναγκάστηκε ν’ αποσυρθεί και να επιστρέψει την περιοχή στην Αίγυπτο. Εκείνη την στιγμή, μέλη της διεθνούς κοινότητας τότε, μέλη της διεθνούς κοινότητας ανέλαβαν την υποχρέωση το Ισραήλ να μην εμποδιστεί ποτέ στην χρήση των Στενών του Tiran. Ο Γάλλος αντιπρόσωπος στον ΟΗΕ, παραδείγματος χάριν, ανακοίνωσε πως μια απόπειρα ανάμειξης με την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στα Στενά θα ήταν εναντίον του διεθνούς δικαίου.<br />
<br />
Και ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ προχώρησε τόσο πολύ ώστε ν’ αναγνωρίσει δημόσια πως μια νέα επιβολή ενός αποκλεισμού στα Στενά του Tiran θα φαινόταν σαν επιθετική ενέργεια που θα υποχρέωνε το Ισραήλ να προστατέψει τα θαλάσσια δικαιώματα του σύμφωνα με το Άρθρο 51 του Χάρτη του ΟΗΕ. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Ου Θαντ πήγε επίσης στο Κάιρο για να βοηθήσει στην διαπραγμάτευση μιας συμφωνίας για ν’ αποφευχθεί η σύγκρουση, αλλά μετά το κλείσιμο των Στενών του Tiran, ο Ισραηλινός Υπουργός Εξωτερικών, Abba Eban, διατήρησε την γνώμη τους πως αυτό ήταν αρκετό για να ξεκινήσει πόλεμος. Ο Eban είπε, «Από τις 24 Μαΐου και μετά, το ζήτημα για το ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο ή πιο έριξε την πρώτη σφαίρα έγινε βαρυσήμαντα άσχετο.<br />
<br />
Δεν υπάρχει διαφορά στο αστικό δίκαιο μεταξύ του φόνου ενός ατόμου με στραγγαλισμό ή με πυροβολισμό στο κεφάλι. Από την στιγμή που εφαρμόστηκε ο αποκλεισμός, άρχισαν ενεργές εχθροπραξίες, και το Ισραήλ δεν όφειλε τίποτα στην Αίγυπτο από τα δικαιώματα του». Το Ισραήλ έβλεπε το κλείσιμο των στενών με κάποιο φόβο και ζητήθηκε από τις ΗΠΑ με το Ηνωμένο Βασίλειο ν’ ανοίξουν τα Στενά του Tiran, όπως εγγυήθηκαν πως θα έκαναν το 1957. Η πρόταση του Harold Wilson για μια διεθνή ναυτική δύναμη για να δαμάσει την κρίση υιοθετήθηκε από τον Πρόεδρο Johnson, αλλά πήρε μικρή υποστήριξη, και μόνο η Βρετανία με την Ολλανδία προσφέρθηκαν να δώσουν πλοία.<br />
<br />
Ο Γιτζάκ Ραμπίν ανέφερε πως το Υπουργικό Συμβούλιο βρισκόταν σε πλήρη αδιέξοδο σχετικά με το ζήτημα του αποκλεισμού. Ο Υπουργός Εσωτερικών Μοσιέ Haim Shapira συγκεκριμένα είχε τονίσει πως τα Στενά ήταν κλειστά από το 1951 ως το 1956 χωρίς εκείνη η κατάσταση να θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια του Ισραήλ.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΚΑΙ ΙΟΡΔΑΝΙΑ</b></span><br />
<br />
Κατά τον Μάιο και Ιούνιο η Ισραηλινή κυβέρνηση είχε δουλέψει σκληρά για να κρατήσει την Ιορδανία έξω από κάθε πολεμική ανάμειξη, την ανησυχούσε το γεγονός πως θα είχε να δεχτεί επίθεση σε πολλά μέτωπα και δεν ήθελε ν’ αντιμετωπίσει τον Παλαιστινιακό πληθυσμό της Δυτικής Όχθης. Όμως, ο Βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσεΐν πιάστηκε στο κύμα του Παναραβικού εθνικισμού που προηγήθηκε του πολέμου, και έτσι, στις 30 Μαΐου, η Ιορδανία υπέγραψε αμοιβαία αμυντική συμφωνία με την Αίγυπτο, και μ’ αυτό το τρόπο ενώθηκε στην στρατιωτική συμμαχία που υπήρχε ήδη μεταξύ Αιγύπτου και Συρίας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-plCd5lSFtz0/WRFNg4QfKKI/AAAAAAAAqHA/OrpfZnkG1tgBoKhKgHROCzfq1r8B6BbRQCLcB/s1600/naser.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://3.bp.blogspot.com/-plCd5lSFtz0/WRFNg4QfKKI/AAAAAAAAqHA/OrpfZnkG1tgBoKhKgHROCzfq1r8B6BbRQCLcB/s400/naser.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η κίνηση εξέπληξε τους Αιγυπτίους και τους ξένους παρατηρητές, επειδή ο Πρόεδρος Νάσερ βρισκόταν γενικά σε ασυμφωνία με τον Χουσεΐν, αποκαλώντας τον ένα «ιμπεριαλιστικό δουλικό» λίγες μόνο μέρες πριν. Ο Νάσερ είπε πως όποιες διαφορές υπήρχαν μεταξύ του και του Χουσεΐν σβήστηκαν «σε ένα λεπτό» και διακήρυξε: «Ο βασικός μας στόχος θα είναι η καταστροφή του Ισραήλ. Ο Αραβικός λαός θέλει να πολεμήσει». Στο τέλος Μαΐου 1967, οι Ιορδανικές δυνάμεις τέθηκαν υπό τις διαταγές ενός Αιγυπτίου στρατηγού, του Αμπντούλ Munim Riad. Την ίδια μέρα, ο Νάσερ διακήρυξε:<br />
<br />
«Οι στρατιές της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, της Συρίας και του Λιβάνου βρίσκονται σε ετοιμότητα στα σύνορα του Ισραήλ για ν’ αντιμετωπίσουν την πρόκληση, ενώ βρίσκονται πίσω μας οι στρατιές του Ιράκ, της Αλγερίας, του Κουβέιτ, του Σουδάν και όλου του Αραβικού έθνους. Αυτή η πράξη θα καταπλήξει τον κόσμο. Σήμερα θα ξέρουν πως οι Άραβες είναι έτοιμοι για μάχη, η κρίσιμη ώρα έχει φτάσει. Φτάσαμε στο στάδιο της σοβαρής πράξης και όχι των περισσότερων διακηρύξεων». Το Ισραήλ απαίτησε πολλές φορές από την Ιορδανία ν’ απέχει από τις εχθροπραξίες. Σύμφωνα με τον Mutawi, ο Χουσεΐν πιάστηκε σ’ ένα ταπεινωτικό δίλημμα: να επιτρέψει στην Ιορδανία να παρασυρθεί σε’ ένα πόλεμο και ν’ αντιμετωπίσει την μέγιστη επιθετική αιχμή της απάντησης του Ισραήλ, ή να μείνει ουδέτερος και να ρισκάρει την πλήρη εξέγερση του λαού του.<br />
<br />
Ο αρχιστράτηγος των χερσαίων δυνάμεων της Ιορδανίας Sharif Zaid Ben Shaker προειδοποίησε σε μια συνέντευξη τύπου πως «αν η Ιορδανία δεν μπει στον πόλεμο, θα ξεσπάσει στην χώρα εμφύλιος πόλεμος». Όμως, σύμφωνα με τον Avi Shlaim, οι πράξεις του Χουσεΐν καθοδηγήθηκαν από τα Αραβικά εθνικιστικά του αισθήματα. Στις 3 Ιουνίου, μέρες πριν τον πόλεμο, η Αίγυπτος μετακίνησε στο Amman δύο τάγματα καταδρομέων με διαταγή να παρεισφρήσουν στα σύνορα του Ισραήλ, να συμπλακούν στις επιθέσεις και τους βομβαρδισμούς τόσο ώστε να τραβήξουν τις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις σε ένα Ιορδανικό μέτωπο και να χαλαρώσουν την πίεση που θα είχαν οι Αιγύπτιοι.<br />
<br />
Επίσης Σοβιετικό πυροβολικό και Αιγυπτιακές στρατιωτικές προμήθειες και πληρώματα μετακινήθηκαν στην Ιορδανία. Η αίσθηση ανησυχίας του Ισραήλ όσον αφορούσε τον μελλοντικό ρόλο της Ιορδανίας πήγαζε από τον Ιορδανικό έλεγχο της Δυτικής Όχθης. Αυτό έβαζε τις Αραβικές δυνάμεις μόλις 17 χιλιόμετρα από τις ακτές του Ισραήλ, ένα σημείο εκκίνησης από το οποίο μια καλά συντονισμένη επίθεση τεθωρακισμένων θα έκοβε μέσα σε μισή ώρα το Ισραήλ στα δύο. Ο Χουσεΐν διπλασίασε το μέγεθος του Ιορδανικού στρατού την τελευταία δεκαετία και είχε πάρει Αμερικανικά όπλα και εκπαίδευση από τις αρχές του 1967, και υπήρχε ο φόβος πως μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως βάση για επιχειρήσεις εναντίον του Ισραήλ.<br />
<br />
Επομένως, επίθεση από την Δυτική Όχθη πάντα φαινόταν από την Ισραηλινή ηγεσία ως μια απειλή για την ύπαρξη του Ισραήλ. Την ίδια ώρα πολλά Αραβικά κράτη που δεν είχαν σύνορα με το Ισραήλ, όπως το Ιράκ, το Σουδάν, το Κουβέιτ και η Αλγερία, άρχισαν να κινητοποιούν τις ένοπλες τους δυνάμεις.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ</b></span><br />
<br />
Στην ομιλία του σε Άραβες συνδικαλιστές στις 26 Μαΐου, ο Νάσερ ανακοίνωσε: «Αν το Ισραήλ μπει σε επίθεση εναντίον της Συρίας ή της Αιγύπτου, η μάχη εναντίον του Ισραήλ θα είναι γενική και δεν θα περιοριστεί σ’ ένα σημείο στα Συριακά ή τα Αιγυπτιακά σύνορα. Η μάχη θα είναι γενική και ο βασικός μας στόχος θα είναι να καταστρέψουμε το Ισραήλ». Ο Ισραηλινός Υπουργός Εξωτερικών Abba Eban έγραψε στην αυτοβιογραφία του πως βρήκε «την διαβεβαίωση του Νάσερ πως δεν σχεδίαζε μια ένοπλη επίθεση» πειστική, προσθέτοντας πως «Ο Νάσερ δεν ήθελε πόλεμο, ήθελε νίκη χωρίς πόλεμο».<br />
<br />
Γράφοντας από την Αίγυπτο στις 4 Ιουνίου 1967 ο δημοσιογράφος των New York Times James Reston παρατηρούσε: «Το Κάιρο δεν θέλει πόλεμο και σίγουρα δεν είναι έτοιμο για πόλεμο. Αλλά έχει αποδεχτεί ήδη την δυνατότητα, ακόμα και την πιθανότητα, του πολέμου, σαν να είχε χάσει τον έλεγχο της κατάστασης». Γράφοντας το 2002, ο Αμερικανός δημοσιογράφος του National Public Radio Mike Shuster εξέφρασε μια οπτική που ήταν η επικρατούσα στο Ισραήλ πριν τον πόλεμο, πως η χώρα «ήταν περικυκλωμένη από Αραβικά κράτη αποφασισμένα να την ξεριζώσουν. Η Αίγυπτος κυβερνιόταν από τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, έναν υποκινητή του εθνικισμού του οποίο ο στρατός ήταν ο ισχυρότερος στην Αραβική Μέση Ανατολή.<br />
<br />
Η Συρία κυβερνιόταν από το ριζοσπαστικό κόμμα Μπάαθ, που συνέχεια εξέφραζε απειλές πως θα ρίξει το Ισραήλ στην θάλασσα» Με αυτό που το Ισραήλ έβλεπε ως προκλητικές ενέργειες, μαζί με τον αποκλεισμό των Στενών και την κινητοποίηση των δυνάμεων στο Σινά, δημιουργώντας στρατιωτική και οικονομική πίεση, και οι Ηνωμένες Πολιτείες, η πολιτική και στρατιωτική ελίτ του Ισραήλ ένιωθε πως προσπαθούσαν να κερδίσουν χρόνο εξαιτίας της περιπλοκής τους στον Πόλεμο του Βιετνάμ, η πολιτική και στρατιωτική ελίτ του Ισραήλ ένιωθε πως το να προκαταλάβει τους αντιπάλους του δεν ήταν μερικώς προτιμητέα στρατιωτικά τακτική, αλλά μετασχηματίζουσα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΥΤΙΚΕΣ ΑΠΟΤΙΜΗΣΕΙΣ</b></span><br />
<br />
Το Ισραηλινό Υπουργικό Συμβούλιο συνεδρίασε στις 23 Μαΐου και αποφάσισε να εξαπολύσει επίθεση αν τα Στενά του Tiran δεν ξανάνοιγαν ως τις 25 Μαΐου. Μετά από μια προσέγγιση του Eugene Rostow, του τρίτου στην ιεραρχία του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, για να του αφήσουν χρόνο να διαπραγματευτεί μια ειρηνική λύση, το Ισραήλ συμφώνησε να καθυστερήσει από δέκα μέρες μέχρι δύο εβδομάδες. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Ου Θαντ, επισκέφθηκε το Κάιρο για να μεσολαβήσει προτείνοντας ένα μορατόριο (Δικαιοστάσιο) στα Στενά του Tiran και να ανανεώσει τη διπλωματική προσπάθεια για να λύσει την κρίση. Η Αίγυπτος συμφώνησε και το Ισραήλ απέρριψε αυτές τις προτάσεις.<br />
<br />
Οι παραχωρήσεις του Νάσερ δεν πρότειναν αναγκαία πως πραγματοποιούσε μια συνολική προσπάθεια ν’ αποφύγει τον πόλεμο. Η απόφαση τον ωφελούσε πολιτικά και στρατιωτικά. Συμφωνώντας στην διπλωματία κέρδισε διεθνή πολιτική υποστήριξη. Επίσης κάθε καθυστέρηση έδινε χρόνο στην Αίγυπτο για να ολοκληρώσει τις στρατιωτικές της προετοιμασίες και να συντονιστεί με τις άλλες Αραβικές δυνάμεις. Επίσης, η απόρριψη από το Ισραήλ δεν έδειχνε αναγκαία μια επιθυμία για πόλεμο όσο έδειχνε την πίεση που του εγγυόταν αυτή η κατάσταση. Το Ισραήλ ένιωθε πως δεν μπορούσε ν’ αντέξει την ολική επιστράτευση για πολύ. Οι ΗΠΑ επίσης προσπάθησαν να μεσολαβήσουν, και ο Νάσερ συμφώνησε να στείλει τον αντιπρόεδρο του στην Ουάσιγκτον προς αναζήτηση διπλωματικού διακανονισμού.<br />
<br />
Η συνάντηση δεν έγινε επειδή το Ισραήλ εξαπέλυσε την επίθεση του. Κάποιοι αναλυτές υιοθετούν πως ο Νάσερ προέβη σε ενέργειες με στόχο να δρέψει τα πολιτικά του κέρδη, τα οποία ήξερε πως κουβαλούσαν υψηλό ρίσκο βιασύνης των στρατιωτικών εχθροπραξιών. Η προθυμία του Νάσερ να πάρει τέτοια ρίσκα ήταν βασισμένη στην θεμελιώδη υποτίμηση που ασκούσε στο Ισραήλ ως προς την δυνατότητα του για ανεξάρτητη και αποτελεσματική στρατιωτική δράση. Ο Αιγύπτιος Στρατάρχης Abdel Hakim Amer κατάστρωσε ένα σχέδιο για να εξαπολύσει μια επίθεση στο Ισραήλ με στόχο να αποκόψει το Eilat την αυγή της 27ης Μαΐου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-k8KivZL5GnI/WRKWWAQPGxI/AAAAAAAAqHQ/WZenkzyG9fMBYvmJ1tUznLMx2tl2_60ywCLcB/s1600/Eleanor_Roosevelt%252C_Moshe_Dyan%252C_Abba_Eban%252C_and_George_Meany_at_The_Freedom_Rally_in_New_York_City_-_NARA_-_196038.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="474" src="https://4.bp.blogspot.com/-k8KivZL5GnI/WRKWWAQPGxI/AAAAAAAAqHQ/WZenkzyG9fMBYvmJ1tUznLMx2tl2_60ywCLcB/s640/Eleanor_Roosevelt%252C_Moshe_Dyan%252C_Abba_Eban%252C_and_George_Meany_at_The_Freedom_Rally_in_New_York_City_-_NARA_-_196038.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Στις 26 Μαΐου 1967, ο Ισραηλινός Υπουργός Εξωτερικών Abba Eban έφτασε στην Ουάσιγκτον με στόχο να εξακριβώσει από την Αμερικανική κυβέρνηση την θέση της στο γεγονός της έκρηξης ενός πολέμου. Μόλις έφτασε ο Eban, κρατούσε ένα τηλεγράφημα από την Ισραηλινή κυβέρνηση. Το τηλεγράφημα έλεγε πως το Ισραήλ είχε μάθει την ύπαρξη ενός Αιγυπτιακού και Συριακού σχεδίου να εξαπολύσουν πόλεμο εκμηδένισης εναντίον του Ισραήλ στις επόμενες 48 ώρες. Ο Eban συναντήθηκε με τον Υπουργό Εξωτερικών Dean Rusk, τον Υπουργό Άμυνας Robert McNamara, και τελικά με τον Πρόεδρο Λύντον Τζόνσον. Οι Αμερικάνοι είπαν πως οι πηγές αντικατασκοπίας τους δεν μπορούσαν να επιβεβαιώσουν τον ισχυρισμό, οι Αιγυπτιακές θέσεις στο Σινά παρέμεναν αμυντικές.<br />
<br />
Ο Eban έφυγε από τον Λευκό Οίκο αλλόφρων. Αμετάπειστος πως ο Νάσερ ήταν είτε αποφασισμένος ή ακόμα έτοιμος να επιτεθεί, είδε τώρα Ισραηλινούς να φουσκώνουν την Αιγυπτιακή απειλή -και να φουσκώνουν την αδυναμία τους- με σκοπό να αποσπάσουν μια δέσμευση πως ο Πρόεδρος, δεσμευμένος απ’ το Κογκρέσο, δεν μπορούσε να κάνει. ''Μια πράξη σοβαρής ανευθυνότητας... εκκεντρική'' ήταν οι λέξεις του για το τηλεγράφημα, το οποίο, έγραψε, ''στερούνταν σύνεσης, ειλικρίνειας και τακτικής κατανόησης. Τίποτα σ’ αυτό δεν ήταν σωστό''. Σε μια διάλεξη που έδωσε το 2002, ο Oren είπε, «Ο Τζόνσον κάθισε με τους συμβούλους του και είπε, ''Τι θα ήταν το αποτέλεσμα αν οι πηγές αντικατασκοπίας τους είναι καλύτερες απ’ τις δικές μας;''.<br />
<br />
Ο Τζόνσον αποφάσισε να δώσει ένα μήνυμα μέσω της τηλεφωνικής γραμμής αμέσου δράσεως στον παράλληλο του στο Κρεμλίνο, Αλεξέι Κοσύγκιν, στον οποίο είπε, ''Ακούσαμε από τους Ισραηλινούς, αλλά δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε, πως οι πληρεξούσιοι σας στην Μέση Ανατολή, οι Αιγύπτιοι, σχεδιάζουν να επιτεθούν στο Ισραήλ μέσα στις επόμενες 48 ώρες. Αν δεν θέλετε να ξεκινήσετε μια παγκόσμια κρίση, αποτρέψτε τους να το κάνουν''. Στις 2:30 π.μ. της 27ης Μαΐου, ο Σοβιετικός Πρέσβης στην Αίγυπτο Dmitri Pojidaev χτύπησε την πόρτα του Νάσερ και του διάβασε ένα προσωπικό γράμμα από τον Κοσύγκιν το οποίο έγραφε, ''Δεν θέλουμε να κατηγορηθεί η Αίγυπτος πως άρχισε έναν πόλεμο στην Μέση Ανατολή. Αν πραγματοποιήσετε αυτήν την επίθεση, δεν μπορούμε να σας υποστηρίξουμε''.<br />
<br />
Ο Amer συμβουλεύτηκε τις πηγές του στο Κρεμλίνο, οι οποίες επιβεβαίωσαν την υπόσταση του μηνύματος του Κοσύγκιν. Απελπισμένος, ο Amer είπε στον διοικητή της Αιγυπτιακής αεροπορίας, Υποπτέραρχο Mahmud Sidqi, πως η επιχείρηση ματαιώθηκε». Σύμφωνα με τον μετέπειτα Αιγύπτιο Αντιπρόεδρο Χουσεΐν el-Shafei, μόλις έμαθε τι σχεδίαζε ο Amer, ακύρωσε την επιχείρηση. Στις 30 Μαΐου, ο Νάσερ απάντησε στο αίτημα του Τζόνσον που είχε γίνει 11 μέρες νωρίτερα και συμφώνησε να στείλει τον Αντιπρόεδρο του, Zakkariya Muhieddin, στην Ουάσιγκτον στις 7 Ιουνίου για ν’ αναζητήσει ένα διπλωματικό διακανονισμό στο «έπ’ ακριβώς άνοιγμα του Λευκού Οίκου που είχε επιζητήσει».<br />
<br />
Ο Υπουργός Εξωτερικών Rusk ήταν πικρά απογοητευμένος που το Ισραήλ επιτέθηκε στις 5 Ιουνίου, επειδή πίστεψε πως θα μπορούσε να βρει μια διπλωματική λύση αν ξεκινούσε η συνάντηση. Ο ιστορικός Michael Oren γράφει πως ο Rusk ήταν «απίστευτα εκνευρισμένος» και ο Τζόνσον αργότερα έγραψε «Δεν έκρυψε ποτέ την λύπη μου που το Ισραήλ αποφάσισε να κινηθεί όταν κινήθηκε». Μέσα στην πολιτική ηγεσία του Ισραήλ, αποφασίστηκε πως αν οι ΗΠΑ δεν ενεργούσαν, και αν ο ΟΗΕ δεν ενεργούσε, πως έπρεπε να ενεργήσει το Ισραήλ. Την 1η Ιουνίου, ο Μοσιέ Dayan έγινε ο νέος Ισραηλινός Υπουργός Άμυνας, και στις 3 Ιουνίου η κυβέρνηση Τζόνσον πραγματοποίησε μια αμφιλεγόμενη δήλωση, το Ισραήλ συνέχισε να προετοιμάζεται για πόλεμο.<br />
<br />
Η επίθεση του Ισραήλ εναντίον της Αιγύπτου στις 5 Ιουνίου άρχισε αυτό που θα ονομαζόταν Πόλεμος των Έξι Ημερών. Σύμφωνα με τον Martin van Creveld, οι Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις πίεζαν για πόλεμο: Η ιδέα των ''υπερασπίσιμων συνόρων'' δεν ήταν μέρος ούτε του λεξιλογίου των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων. Οποιοσδήποτε θα έψαχνε τον όρο στην στρατιωτική βιβλιογραφία της εποχής θα ματαιοπονούσε. Αντιθέτως, οι διοικητές του Ισραήλ βάσιζαν τις σκέψεις τους στον πόλεμο του 1948 και, ειδικά, στον θρίαμβο τους το 1956 επί των Αιγυπτίων από τον οποίο, από τον τότε Αρχηγό του Επιτελείου Dayan και κάτω, είχαν κερδίσει την αναγνώριση τους.<br />
<br />
Όταν ξέσπασε η κρίση του 1967 ένιωσαν σίγουροι για την ικανότητα τους να κερδίσουν μια ''αποφασιστική, γρήγορη και κομψή νίκη'', όπως το έθεσε ένας από τους δικούς τους, ο Στρατηγός Haim Bar Lev, και πίεζε την κυβέρνηση να ξεκινήσει τον πόλεμο το συντομότερο δυνατό. Κάποιοι από τους Ισραηλινούς πολιτικούς ηγέτες, ωστόσο, έλπιζαν για μια διπλωματική λύση.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΠΟΛΕΜΟΣ (5 - 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1967)</b></span><br />
<br />
Με την ανακήρυξη του Ισραήλ σε ανεξάρτητο κράτος, στις 14 Μαΐου 1948, αρχίζει μια εποχή συνεχών και σφοδρών συγκρούσεων μεταξύ Αράβων και Ισραήλ. Αυτό οφειλόταν στη μη αναγνώριση εκ μέρους των Αράβων, του νεοϊδρυθέντος κράτους με το οποίο υπήρξαν μέχρι το 1956 καθημερινές συγκρούσεις εξαιτίας των μεθοριακών επεισοδίων. Μετά τον πόλεμο του Οκτωβρίου του 1956 μεταξύ Ισραήλ - Αιγύπτου και την επέμβαση των Αγγλο-Γάλλων κατά της Αιγύπτου, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε την αποστολή ειρηνευτικής δυνάμεως 3.375 ανδρών, που θα στάθμευε κατά μήκος των συνόρων των δύο χωρών με ιδιαίτερη προσοχή στον κόλπο της Άκαμπα και στην περιοχή της Γάζας.<br />
<br />
Όμως, παρά την εγκατάσταση της ειρηνευτικής δυνάμεως, τα μεθοριακά επεισόδια κατά μήκος των συνόρων Ισραήλ, Ιορδανίας και Συρίας εξακολουθούσαν, με αποτέλεσμα να δοθεί η μεγάλη ευκαιρία στις δύο υπερδυνάμεις, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, ώστε, η ενεργός ανάμειξή τους στο χώρο, να μετατραπεί σε έναν τεράστιο ανταγωνισμό που απέβλεπε στην όσο το δυνατό μεγαλύτερη επιρροή της καθεμιάς υπερδυνάμεως, στα κράτη της περιοχής. Επιρροή, που θα εξασφαλιζόταν με οικονομική βοήθεια, εξοπλισμούς, βιομηχανικές επενδύσεις κτλ. Έτσι, με τη συνεχιζόμενη ένταση μεταξύ των δυο πλευρών, των Αραβικών κρατών δηλαδή και του Ισραήλ, συνέβησαν τα παρακάτω:<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
</div>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">20 Μαΐου 1967.</span></b> Ολοκλήρωση της μερικής κινητοποιήσεως εφεδρειών του Ισραήλ.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">22 Μαΐου 1967.</span></b> Κλείσιμο των στενών του Στενού του Τιράν για όλα τα Ισραηλινά πλοία και αποκλεισμός του Κόλπου της Άκαμπα, από την Αίγυπτο. Διαμαρτυρία των ΗΠΑ για τον αποκλεισμό του κόλπου της Άκαμπα, τη θάλασσα του οποίου διακήρυσσαν ως διεθνή θαλάσσια οδό. Τη διακήρυξη αυτή υπερασπίζει σταθερά η Μ. Βρετανία, θέτοντας σε επιφυλακή τα πλοία της στη Μεσόγειο και συνεργαζόμενη με όλα τα έθνη, προκειμένου να πετύχει γενική αναγνώριση, δηλώνοντας, ταυτόχρονα, ότι δεν αποκλείει, ακόμα και κοινές με τις ΗΠΑ στρατιωτικές ενέργειες, με σκοπό τον ελεύθερο διάπλου της περιοχής.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">28 Μαΐου 1967.</span></b> Συνέντευξη τύπου του προέδρου της Αιγύπτου Νάσερ και δήλωση του για τη Διώρυγα του Σουέζ. «Τα στενά του Τιράν είναι Αιγυπτιακά χωρικά ύδατα επί των οποίων εξασκούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αν ξεσπάσει πόλεμος με το Ισραήλ, το καθεστώς στην Διώρυγα του Σουέζ θα παραμείνει αμετάβλητο και σε περίπτωση ξένης επεμβάσεως δε θα υπάρξει πλέον Διώρυγα του Σουέζ».</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">28 Μαΐου 1967.</span></b> Έκθεση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ προς τα Ηνωμένα Έθνη (ΗΕ) στην οποία δηλώνεται το αναπόφευκτο Ισραηλο-Αιγυπτιακού πολέμου και βεβαιώνεται η απομάκρυνση των ειρηνευτικών δυνάμεων του ΟΗΕ, εφόσον η Αίγυπτος, θεωρούσε το έργο τους πολύ επικίνδυνο.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">29 Μαΐου 1967.</span></b> Λόγος του προέδρου της Αιγύπτου Νάσερ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. «Αν τα δυτικά κράτη μας αγνοήσουν και αρνηθούν τα δικαιώματά μας, θα τα διδάξουμε πως να μας σέβονται. Δεν αντιμετωπίζουμε το Ισραήλ, αλλά εκείνους οι οποίοι δημιούργησαν το Ισραήλ».</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">31 Μαΐου 1967.</span></b> Αιφνίδια υπογραφή Συμφώνου Άμυνας μεταξύ Αιγύπτου και Ιορδανίας, στο Κάιρο, γεγονός που οδήγησε στη μετάπτωση από την ειρήνη στον πόλεμο.</li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-fhpzep4QCWk/WRKZgg5KJYI/AAAAAAAAqHc/yUHRpBuP6igiYagJe1SrNWr4E3N0bQl9QCLcB/s1600/sixdaywar.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="https://2.bp.blogspot.com/-fhpzep4QCWk/WRKZgg5KJYI/AAAAAAAAqHc/yUHRpBuP6igiYagJe1SrNWr4E3N0bQl9QCLcB/s400/sixdaywar.gif.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι Άγγλο-Αμερικανικές διπλωματικές κινήσεις, που σκοπό είχαν να εξασφαλίσουν την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στον κόλπο της Άκαμπα, απέτυχαν, σε σημείο που ο πόλεμος να θεωρείται πια βέβαιος και να υπολείπεται μόνο η ημερομηνία ενάρξεως. Παράλληλα, οι έντονες προπαρασκευές για τον πόλεμο, από τα Αραβικά Κράτη και το Ισραήλ, είχαν ως αποτέλεσμα τα πυκνά μεθοριακά επεισόδια και τις συχνές παραβιάσεις του εναέριου χώρου. Αποκάλυπταν πια, ότι η κήρυξη του πολέμου, είχε ήδη φθάσει στο παραπέντε.<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">3 - 4 Ιουνίου 1967.</span></b> Μυστική σύσκεψη Ισραηλινών, στην οποία αποφασίσθηκε η επίθεση από το Ισραήλ. Η ανάληψη δράσεως θα στηριζόταν στον αιφνιδιασμό, τον οποίο, ελάχιστοι των εντός και εκτός της χώρας, ανέμεναν. Οι εκτιμήσεις των ειδικών ήταν, ότι οι ΗΠΑ δε θα τηρήσουν την ίδια τακτική του 1956 και ότι η Σοβιετική Ένωση δε θα επενέβαινε.</li>
</ul>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΠΕΔΙΩΝ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Χερσόνησος του Σινά:</span></b><br />
<br />
Η χερσόνησος του Σινά, περιοχή που καλύπτεται από αχανείς αμμώδεις εκτάσεις και όγκους άγονων οροσειρών, είναι αυτή που χωρίζει την Αφρική από την Ασία και τη Μεσόγειο από τον Ινδικό Ωκεανό. Θεωρείται ένας πολύ ευνοϊκός και κατάλληλος χώρος για ένα σύγχρονο πόλεμο. Αυτό που χαρακτηρίζει τον τόπο αυτόν είναι η απόλυτη ερήμωση που ευνοεί τις πολεμικές συγκρούσεις, μια και δεν εμπλέκεται σ΄αυτές αστικός πληθυσμός, και χιλιάδες άρματα μπορούν να κάνουν ελιγμούς μαχόμενα μέσα στον κονιορτό της ερήμου.<br />
<br />
Η χερσόνησος του Σινά προσφέρει μια κύρια διάβαση προς το Σουέζ, της Μίτλα, και δευτερεύουσες ορεινές, υποχρεωτικές όλες για την κίνηση προς Αίγυπτο, που βρίσκονται ανατολικά της διώρυγας. Η έρημος του Σινά έχει γνωρίσει πολλούς κατακτητές από τον εκπολιτιστή της Ασίας Μέγα Αλέξανδρο μέχρι το Μέγα Ναπολέοντα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Κόλπος της Άκαμπα:</span></b><br />
<br />
Διεισδύει βαθιά στην άλλοτε Παλαιστίνη. Με τον κόλπο αυτό συνορεύει η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, η Ιορδανία και το Ισραήλ, γι΄αυτό και έχει μεγάλη στρατηγική αξία όλη η περιοχή. Το κλείσιμο του κόλπου από το Νάσερ αποτελούσε στέρηση της ναυσιπλοΐας από το Ισραήλ. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Περιοχή Ραφά-Ελ Αρίς - Γάζας: </span></b><br />
<br />
Νότια της Ραφά υπάρχει μια σειρά αδιάβατων αμμόλοφων και η πόλη Ελ Αρίς που βρίσκεται πάνω στη σιδηροδρομική γραμμή από την Καντάρα (διώρυγα) προς τη Γάζα και αποτελεί την κύρια βάση ανεφοδιασμού των Αιγυπτίων στο Σινά. Το αεροδρόμιο που βρίσκεται στην περιοχή, έχει πολύ μεγάλη αξία και αποτελεί με τη διώρυγα της Γάζας τον ΑΝΣΚ, του Ισραήλ. Το οχυρό Τζιραντέχ στην περιοχή του Ελ Αρίς, καθιστά το Βόρειο Τομέα των Αιγυπτίων πολύ ισχυρό. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Περιοχή Αμπού Αγκέιλα:</span></b><br />
<br />
Νότια της λωρίδας της Γάζας βρίσκεται το Αμπού Αγκέιλα το οποίο δεσπόζει στην περιοχή και αποτελεί μεγάλο συγκοινωνιακό κόμβο του δρομολογίου Ελ Αρίς-Γκέμπελ Λιμνί και Εϊλάτ. Όποιος κατέχει τον κόμβο αυτόν ελέγχει την κύρια γραμμή προελάσεως από την περιοχή Νιτσάνα πρός τον Κεντρικό Τομέα της χερσονήσου του Σινά και στη συνέχεια προς τη Διώρυγα του Σουέζ. <br />
Περιοχή Αποικισμού:Είναι οι ιδιαίτερα τρωτοί χώροι αποικισμού του Ισραήλ κατά μήκος της Συριακής μεθορίου. Αυτοί βρίσκονται σε χαμηλό επίπεδο στο οποίο δεσπόζει η Συριακή οροσειρά με τα υψώματα του Γκολάν τα οποία υψώνονται απότομα ανατολικά. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιερουσαλήμ:</span></b><br />
<br />
Η Ιερή πόλη του Χριστιανισμού, Ιερουσαλήμ, βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα και αποτελεί πολιτικής φύσεως ΑΝΣΚ και όχι στρατιωτικής. Είναι συμβολή οδικού δικτύου και μόνο με την οροσειρά μεταξύ Ιερουσαλήμ - Ραμαλάκ αποκτά στρατιωτική σημασία, εφόσον δεσπόζει στην περιοχή και δημιουργεί ευμενείς ή δυσμενείς συνθήκες για όποιον κινείται προς τη Νεκρά Θάλασσα και τον Ιορδάνη ποταμό. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Περιοχή Ναμπλούς:</span></b><br />
<br />
Δυτικά της όχθης του Ιορδάνη βρίσκεται η περιοχή Ναμπλούς με την ομώνυμη πόλη που αποτελεί συγκοινωνιακό κόμβο στο Βόρειο Τομέα. Σε περίπτωση καταλήψεως της Ναμπλούς και σε συνδυασμό με την περιοχή της Ιερουσαλήμ και της Χεβρών στο Νότο, εξασφαλίζεται απόλυτα το δυτικό τμήμα της πεδιάδας του Ιορδάνη. Η ταχεία κατάληψη της πρωτεύουσας της Ιορδανίας Αμάν, εξασφαλίζεται, εφόσον χρησιμοποιηθούν επιπλέον και ταχυκίνητες μονάδες Τεθωρακισμένων και Πεζικού. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ισραηλο-Συριακή Μεθόριος:</span></b><br />
<br />
Βόρεια της θάλασσας της Γαλιλαίας εκτείνεται μια οροσειρά στην οποία οι Σύριοι είχαν κατασκευάσει μια ολόκληρη «Γραμμή Μαζινώ». Το βάθος της τοποθεσίας αυτής μεγαλύτερο από 10 χλμ., δε διέθετε πρώτη, δεύτερη ή τρίτη γραμμή άμυνας, αλλά αμέτρητες σειρές οχυρών και πυροβολείων, έργο τεράστιο. Το όλο σύστημα άμυνας είχαν επιβλέψει Σοβιετικοί σύμβουλοι. Τέλος, το οροπέδιο της περιοχής Κουνέιρα - Μπουλμιζιέ διαθέτει ένα ειδικό δίκτυο με μεγάλη στρατιωτική αξία, αφού δεσπόζει σε ολόκληρη την περιοχή εμποδίζοντας τη μετακίνηση τμημάτων από τον Ιορδάνη προς τη Δαμασκό. <br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">ΣΤΡΑΤΟΣ ΞΗΡΑΣ </span></b><br />
<br />
Στην έναρξη του πολέμου, η Αίγυπτος είχε συγκεντρώσει περίπου 100.000 από τα 160.000 στρατεύματα της στο Σινά, τα οποία περιλάμβαναν το σύνολο των εφτά μεραρχιών της (τέσσερις πεζικάριες, δύο τεθωρακισμένες και μια μηχανοκίνητη), όπως και τέσσερις ανεξάρτητες ταξιαρχίες πεζικού και τέσσερις ανεξάρτητες ταξιαρχίες τεθωρακισμένων. Περισσότεροι από το ένα τρίτο τους ήταν βετεράνοι από την επέμβαση της Αιγύπτου στον Υεμενικό Εμφύλιο Πόλεμο και άλλο ένα τρίτο ήταν έφεδροι. Αυτές οι δυνάμεις είχαν 950 άρματα μάχης, 1 100 ΤΟΜΠ και περισσότερα από 1 000 πυροβόλα. Την ίδια εποχή κάποια Αιγυπτιακά στρατεύματα (15 000 - 20 000) πολεμούσαν ακόμα στην Υεμένη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-wzBFs-hAgqI/WRPnwoYtw2I/AAAAAAAAqHs/BXojkDIGwcsxqX6vVoeMaS3ebtxX3cVrgCLcB/s1600/1a1a1a12aa148.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="232" src="https://4.bp.blogspot.com/-wzBFs-hAgqI/WRPnwoYtw2I/AAAAAAAAqHs/BXojkDIGwcsxqX6vVoeMaS3ebtxX3cVrgCLcB/s400/1a1a1a12aa148.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η ταυτόχρονη έλξη και απώθηση του Νάσερ για τους σκοπούς του και τους στόχους του αντικατοπτρίζονταν στις διαταγές του στο στράτευμα. Το γενικό επιτελείο άλλαξε το επιχειρησιακό σχέδιο τέσσερις φορές τον Μάιο του 1967, κάθε φορά αναγκασμένο να αναδιαρθρώσει το στράτευμα, με τον αναπόφευκτο τίμημα ανδρών και οχημάτων. Προς το τέλος Μαΐου, ο Νάσερ επιτέλους απαγόρευσε στο γενικό επιτελείο να προχωρήσει με το Σχέδιο Qahir («Νίκη»), το οποίο απαιτούσε ένα προστατευτικό σώμα ελαφριού πεζικού στις προωθημένες οχυρώσεις με τον όγκο των δυνάμεων να μένουν πίσω για να πραγματοποιήσουν μια μαζική αντεπίθεση εναντίον της κύριες Ισραηλινής προέλασης όταν θα αναγνωριζόταν, και διέταξε μια προωθημένη άμυνα του Σινά.<br />
<br />
Εν τω μεταξύ, συνέχισε να παίρνει μέτρα με σκοπό την αύξηση του επιπέδου της κινητοποίησης της Αιγύπτου, της Συρίας και της Ιορδανίας, με σκοπό να πιέσει περισσότερο το Ισραήλ. Ο στρατός της Συρίας είχε συνολική δύναμη 75.000 ανδρών. Ο στρατός της Ιορδανίας είχε 55.000 στρατό, στον οποίο περιλαμβάνονταν 300 άρματα μάχης, από τα οποία τα 250 ήταν Αμερικανικά M48 Patton, αξιοσημείωτες ποσότητες από ΤΟΜΠ M113, ένα νέο τάγμα μηχανοκίνητου πεζικού, και ένα τάγμα αλεξιπτωτιστών εκπαιδευμένο στη νέα Αμερικανική σχολή εκπαίδευσης. Είχαν επίσης 12 μοίρες πυροβολικού και έξι πυροβολαρχίες από ολμοβόλα των 81 χιλιοστών και των 120 χιλιοστών.<br />
<br />
Έγγραφα τα οποία έπιασαν οι Ισραηλινοί από διάφορα Ιορδανικά διοικητήρια καταγράφουν διαταγές από το τέλος Μαΐου για την Χασεμίτικη Ταξιαρχία να καταλάβει το Ramot Burj Bir Mai'in σε νυχτερινή έφοδο, με τον κωδικό «Επιχείρηση Khaled». Ο στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένα προγεφύρωμα μαζί με θέσεις στο Latrun για την ένοπλη κατάληψη του Lod και του Ramle. Η κωδική λέξη έναρξης ήταν ''Sa'ek'' και λήξης ''Nasser''. Οι Ιορδανοί σχεδίαζαν επίσης την κατάληψη του Motza και του Sha'alvim στον στρατηγικό Διάδρομο της Ιερουσαλήμ.<br />
<br />
Ο Motza είχε την αποστολή να στρατοπεδεύσει την ΚΖ' (27η) Ταξιαρχία Πεζικού που στρατοπέδευε στο Ma'ale Adummim: «Η εφεδρική ταξιαρχία θα πραγματοποιήσει νυχτερινή διείσδυση στο Motza, θα το καταστρέψει εκ θεμελίων, και δεν θα αφήσει ούτε δείγμα πρόσφυγα ανάμεσα στους 800 της κατοίκους». 100 Ιρακινά τεθωρακισμένα και μια μεραρχία πεζικού βρίσκονταν σ’ ετοιμότητα κοντά στα Ιορδανικά σύνορα. Δύο σμήνη μαχητικών, Hawker Hunter και MiG 21, μετέφεραν την βάση τους κοντά στα Ιορδανικά σύνορα. Ο Ισραηλινός στρατός είχε συνολική δύναμη, μαζί με τους εφέδρους, 264 000 στράτευμα, αν και αυτός ο αριθμός δεν μπορούσε να διατηρηθεί, επειδή οι έφεδροι λειτουργούσαν την κοινωνία της χώρας.<br />
<br />
Ο James Reston, γράφοντας στους New York Times στις 23 Μαΐου 1967 σημείωνε, «Σε πειθαρχία, εκπαίδευση, ηθικό, εξοπλισμό και γενική επάρκεια ο στρατός του (Νάσερ) και οι άλλες Αραβικές δυνάμεις, χωρίς την απευθείας βοήθεια από την Σοβιετική Ένωση, δεν μπορούσαν να συγκριθούν με τους Ισραηλινούς, ακόμα και με τα 50.000 στρατεύματα του και τους καλύτερους στρατηγούς και την αεροπορία του στην Υεμένη, δεν μπόρεσε να κάνει το δικό του σ’ αυτή τη μικρή και πρωτόγονη χώρα (την Υεμένη), ακόμα και η προσπάθεια του να βοηθήσει τους επαναστάτες του Κονγκό ήταν παταγώδης αποτυχία».<br />
<br />
Το απόγευμα της 1ης Ιουνίου, ο Ισραηλινός Υπουργός Άμυνας Μοσέ Νταγιάν κάλεσε τον Αρχηγό του Επιτελείου Γιτζάκ Ραμπίν και τον Ταξίαρχο Yeshayahu Gavish, διοικητή της Νότιας Διοίκησης, για να τους παρουσιάσει τα σχέδια εναντίον της Αιγύπτου. Ο Ραμπίν είχε καταστρώσει σχέδιο στο οποίο η Νότια Διοίκηση θα έφτανε στην Λωρίδα της Γάζας και ακολούθως θα κρατούσε την περιοχή και τους κατοίκους της ομήρους μέχρι η Αίγυπτος να συμφωνήσει στο άνοιγμα των Στενών του Tiran, ενώ ο Gavish είχε ένα πιο περιεκτικό σχέδιο που είχε στόχο την καταστροφή των Αιγυπτιακών δυνάμεων στο Σινά.<br />
<br />
Ο Ραμπίν ευνόησε το σχέδιο του Gavish, το οποίο επικυρώθηκε ακολούθως από τον Νταγιάν με την υπενθύμιση πως μια παρόμοια επίθεση εναντίον της Συρίας έπρεπε να αποφευχθεί. Στις 2 Ιουνίου, η Ιορδανία συγκέντρωσε όλους τους έφεδρους αξιωματικούς της, και ο διοικητής της Δυτικής Όχθης συναντήθηκε με τους κοινοτάρχες στη Ramallah για να ζητήσει βοήθεια και συνεργασία για τα στρατεύματα του κατά τον πόλεμο, διαβεβαιώνοντας τους πως «σε τρεις μέρες θα είμαστε στο Τελ Αβίβ».<br />
<br />
<b><span style="color: #b45f06;">Χώρες Άνδρες Αεροσκάφη Άρματα </span><span style="color: #3d85c6;"> </span></b><br />
----------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Α' Ισραήλ</span></b> 270.000 300(*) 800<br />
----------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Β' Αραβικός Συνασπισμός</span></b><br />
----------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
<span style="color: #fce5cd;"><b>α. Αίγυπτος </b> </span> 240.000 450 1.200<br />
----------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
<b><span style="color: #fce5cd;">β. Συρία </span></b> 50.000 120 400<br />
----------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
<b><span style="color: #fce5cd;">γ. Ιορδανία </span></b> 50.000 40 200<br />
----------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
<b><span style="color: #fce5cd;">δ. Ιράκ </span></b> 70.000 200 400<br />
----------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
<b><span style="color: #fce5cd;">ε. Σαουδική Αραβία </span></b> 50.000 20 100<br />
----------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Σύνολο Αράβων </span></b> 472.000 848 1.380<br />
----------------------------------------------------------------------------------------------------------<br />
<br />
(*) Από αυτά τα 50 εκπαιδευτικά<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Αναλογία: </span></b><br />
<br />
<b>Ενόπλων Δυνάμεων:</b> 1,6:1 υπέρ Αράβων <br />
<b>Αεροσκαφών: </b> 2,8:1 υπέρ Αράβων <br />
<b>Αρμάτων Μάχης:</b> 1,7:1 υπέρ Αράβων <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">ΝΑΥΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ </span></b><br />
<br />
<b>Αντιτορπιλλικά: </b> 37 <br />
<b>Υποβρύχια: </b> 312 <br />
<b>Πυραυλοφόρα σκάφη: </b> 18 <br />
<b>Ανθυποβρυχιακά σκάφη:</b> 112 <br />
<b>Τορπιλλάκατοι: </b> 832 <br />
-------------------------------------------------------------<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Σύνολο: </span></b> <b><span style="color: #6aa84f;"> 1581 </span></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-k-d32BR6TCQ/WRPoOGa_50I/AAAAAAAAqHw/m3Nq4gJ394sW_WzKI_ataeLh4eP6tJhygCLcB/s1600/USS_Liberty.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="236" src="https://4.bp.blogspot.com/-k-d32BR6TCQ/WRPoOGa_50I/AAAAAAAAqHw/m3Nq4gJ394sW_WzKI_ataeLh4eP6tJhygCLcB/s400/USS_Liberty.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σχέδια και Αποστολές Ισραηλινών</span></b><br />
<br />
Η στρατιωτική ηγεσία του Ισραήλ κατέφυγε στη διαπίστωση ότι η συντριβή του εχθρού θα εξασφαλιζόταν μόνο στην περίπτωση που το Ισραήλ θα αναλάμβανε την πρωτοβουλία των επιχειρήσεων και θα πετύχαινε τακτικό αιφνιδιασμό με πρωτεύοντα ΑΝΣΚ την αστραπιαία και ταυτόχρονη εξουδετέρωση της εχθρικής αεροπορίας στην Αίγυπτο, στην Ιορδανία και στη Συρία σε συνδυασμό με επίθεση εναντίον των χερσαίων δυνάμεων της Αιγύπτου. Το σχέδιο προέβλεπε:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Την καταστροφή των διαδρόμων των κυριότερων αεροδρομίων και των αεροσκαφών τους με αιφνιδιαστική και αστραπιαία αεροπορική προσβολή.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τριπλής κατευθύνσεως επίθεση εναντίον της Χερσονήσου του Σινά: «Α» προς Γάζα - Ελ Αρίς, «Β» προς Αμπού Αγκέιλα, Γκέμπελ - Λιμνί και «Γ» προς Κουντίλα Δ ιάβαση Μίτλα με ΑΝΣΚ τη Διώρυγα του Σουέζ, τον ομώνυμο κόλπο και τη συντριβή των Αιγυπτιακών δυνάμεων.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Διατήρηση διήμερης αμυντικής διατάξεως στη μεθόριο προς Ιορδανία και Συρία με σκοπό την αγκίστρωση των εκεί δυνάμεων, ώστε να κινηθούν προς ενίσχυση των Αιγυπτίων. Σύμφωνα με το σχέδιο, οι Ισραηλινοί θα ήταν απερίσπαστοι να χρησιμοποιήσουν το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών τους κατά της Χερσονήσου του Σινά, όπου και οι πρώτοι ΑΝΣΚ, πεπεισμένοι ότι Ιορδανοί και Σύριοι δε θα ενεργούσαν επιθετικά όπως το 1956.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Μετά την ευόδωση των επιχειρήσεων στη Χερσόνησο του Σινά, επιθετική ενέργεια με ταχυκίνητες Μονάδες Πεζικού και Τεθωρακισμένων, σε συνδυασμό με ρίψη αλεξιπτωτιστών για κατάληψη των ΑΝΣΚ, Οροπέδιο Νμπλούς και κοιλάδας Ιορδάνη στην Ιορδανία και υψιπέδων Κουνέιτρα και Μπουτμιγιέ στη Συρία.</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σχέδια και Αποστολές Αράβων </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Αιγυπτίων:</span></b><br />
<br />
Η διάταξη των Αιγυπτιακών δυνάμεων κατά το Στρατηγό Ταλ, διοικητή Τ/Θ του Ισραήλ ήταν απόλυτα επιτυχής. Το σχέδιο προέβλεπε: <br />
<br />
<div style="text-align: left;">
</div>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Επιθετική ενέργεια των προς Ανατολάς Μονάδων, διέλευσή τους στη νότια Νεγκέβ και με ειδικά τμήματα Πεζικού και Τεθωρακισμένων στα Δυτικά της Κουντίλα, προκειμένου να συνδεθούν με τις δυνάμεις της Ιορδανίας με ΑΝΣΚ την αποκοπή του Εϊλάτ από το υπόλοιπο Ισραήλ.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Αμυντική ενέργεια που αποσκοπούσε στην παρεμπόδιση των Ισραηλινών να προελάσουν προς τη Διώρυγα του Σουέζ, δια της Χερσονήσου του Σινά. Το υπόψη σχέδιο δεν προέβλεπε απόφραξη της νότιας διαβάσεως προς τη Χερσόνησο εναντίον της οποίας ενήργησε επιθετικά ο Στρατηγός Γιόφφε.</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<b><span style="color: #6aa84f;">Ιορδανών: </span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Το σχέδιο προέβλεπε επιθετική ενέργεια προς το όρος Σκοπόν στην περιοχή της Ιερουσαλήμ και αμυντική διάταξη στην περιοχή Ναμπλούς για την εξασφάλιση της κοιλάδας του Ιορδάνη.</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Συρίων:</span></b><br />
<br />
Το σχέδιο προέβλεπε διείσδυση στο Ισραήλ από τρεις κατευθύνσεις. Το σχέδιο αυτό βρέθηκε από Ισραηλινούς στην Κουνέιτρα και τελικά δεν εφαρμόσθηκε.<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Κατεύθυνση «Α», από Μισμάρ Αγιαρντέν προς τη Χάιφα και από εκεί ένα τμήμα να προσχωρήσει νότια προς Ναζαρέτ.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Κατεύθυνση «Β», κοιλάδα Ιορδάνη- Τελ Καζίρ και από εκεί από προς Αφούλα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Κατεύθυνση «Γ», από Λίβανο προς Άκραν με κύρια προσπάθεια μέσω του Μισμάρ Αγιαρντέν.</li>
</ul>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΜΕΤΩΠΑ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Έναρξη του Πολέμου</span></b><br />
<br />
Στις 7:45 το πρωί της 5ης Ιουνίου 1967, όλα τα διαθέσιμα αεροπορία του Ισραήλ (197 τον αριθμό) «σηκώθηκαν» και επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά σε 19 Αιγυπτιακά αεροδρόμια, καταστρέφοντας μέσα σε τρεις ώρες σχεδόν όλη την αεροπορία της Αιγύπτου, που αριθμούσε 400 αεροπλάνα. Οι Ισραηλινοί, με απώλειες μόνο 19 αεροσκαφών, σημείωσαν ένα απροσδόκητο θρίαμβο, που δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε και ο πιο αισιόδοξος στρατιωτικός τους. Παράλληλα, με συνεχείς αεροπορικές επιδρομές την ίδια μέρα προκάλεσαν ανεπανόρθωτες καταστροφές στις αεροπορίες των λοιπών συμμάχων των Αιγυπτίων. Η απόλυτη υπεροχή του Ισραήλ στον αέρα υπήρξε καθοριστικός παράγοντας στην εύκολη και γρήγορη επικράτησή του.<br />
<br />
Την ίδια ώρα, οι Ισραηλινές χερσαίες δυνάμεις εξαπέλυαν επίθεση εναντίον των Αιγυπτιακών στο Σινά και τη Λωρίδα της Γάζας. Με ένα ευφυές στρατήγημα, τα τεθωρακισμένα του στρατηγού Αριέλ Σαρόν βρέθηκαν πίσω από τις αιγυπτιακές δυνάμεις, κυκλώνοντάς τις. Από εκείνη τη στιγμή, στο νου των Αιγύπτιων ιθυνόντων ήταν το πώς οι δυνάμεις τους θα υποχωρήσουν με ασφάλεια από το αραιοκατοικημένο Σινά για να προστατεύσουν το Κάιρο. Μέσα σε 11 χρόνια οι Ισραηλινοί καταλάμβαναν για δεύτερη φορά τη Χερσόνησο του Σινά. Στο Δυτικό Μέτωπο, ο διστακτικός βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσεΐν πείστηκε από τον Νάσερ ότι η «νίκη ήταν με το μέρος τους».<br />
<br />
Ενεπλάκη στον πόλεμο, αλλά η αντίδραση των Ισραηλινών ήταν ακαριαία. Στις 7 Ιουνίου είχαν υπό την κατοχή τους τη Δυτική Όχθη, ενώ εισήλθαν θριαμβευτικά στην Ανατολική Ιερουσαλήμ (Παλιά Πόλη), μετά από 1900 χρόνια. Η πιο εντυπωσιακή επιχείρηση έγινε στα Υψίπεδα του Γκολάν στη Συρία. Μέσα σε 24 ώρες οι Ισραηλινοί αντίκρισαν τις πεδιάδες της Δαμασκού. Η δυναμική που οδήγησε εν τέλι στον πόλεμο ήταν πολύπλοκη και ήταν αποτέλεσμα λανθασμένων εκτιμήσεων. Το Ισραήλ, έχοντας ήδη συγκρουστεί με τις χώρες αυτές (και μάλιστα δυο φορές με την Αίγυπτο) αμφισβητούσε και κοιτούσε πάντα με υποψία τον Αραβικό εθνικό συνασπισμό που δημιουργούσε ο Νάσσερ και τις φίλο-Σοβιετικής πολιτικής που ακολουθούσε αυτός.<br />
<br />
Η Αίγυπτος,στις 14 Μαΐου 1967, συγκέντρωσε τις δυνάμεις της στο Σινά και ανάγκασε τον ΟΗΕ να αποσύρει τα στρατεύματα του από την Χερσόνησο και την Γάζα. Κατά αυτόν τον τρόπο το Ισραήλ έχασε την ασφάλεια που είχε κερδίσει μετά το 1956. Στις 22 Μαΐου η Αίγυπτος προχώρησε ποιο μακριά στις τακτικές της και έκλεισε τα στενά του Τιράν στα εμπορικά πλοία του Ισραήλ πράγμα που πλέον ήταν μια ανοικτή πρόκληση πολέμου. Ο Νάσσερ θεωρούσε πως η Αίγυπτος και οι υπόλοιπες αραβικές χώρες ήταν έτοιμες για πόλεμο όμως είχαν υποτιμήσει την πολεμική ικανότητα του Ισραήλ όπως και την θέληση του Εβραϊκού λαού να πολεμήσει για ότι είναι δικό του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-wpgyoM9O_MI/WRPpwTF_U2I/AAAAAAAAqH8/j6VSHslRpTQF6lLoipLmqIjtmD8l9wQPwCLcB/s1600/Six-Day-War-Sinai-Desert-Tanks-SM.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="176" src="https://2.bp.blogspot.com/-wpgyoM9O_MI/WRPpwTF_U2I/AAAAAAAAqH8/j6VSHslRpTQF6lLoipLmqIjtmD8l9wQPwCLcB/s400/Six-Day-War-Sinai-Desert-Tanks-SM.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Φυσικά το Ισραήλ περίμενε κάποια έγκριση από τις Δυτικές Δυνάμεις για να προχωρήσει σε επιθετικές ενέργειες αλλά οι ΗΠΑ δεν επιθυμούσαν τον πόλεμο γιατί με αυτόν τον τρόπο θα αμφισβητούνταν η επιρροή του λόγου της στην Μέση Ανατολή καθότι οι ΗΠΑ είχαν επιβάλει την ειρήνη το 1956 έναντι του Ισραήλ, της Βρετανίας και της Γαλλίας δείχνοντας έτσι ότι έχει μεγάλες διπλωματικές ικανότητες και επιρροή ακόμα και σε εκείνο το μέρος της Γης. Τις επόμενες μέρες ο Νάσσερ θα δράσει με τέτοιο τρόπο ώστε θα στρέψει πολλές Δυτικές χώρες εναντίον του. Θα επιδοθεί στην δημιουργία μιας μόνιμης συμμαχίας μεταξύ «προοδευτικών Αραβικών χωρών» έναντι του «συντηρητικού και φιλοδυτικού Ιράν».<br />
<br />
Έτσι με αυτόν τον τρόπο ο Νάσσερ απομάκρυνε την Δύση από δίπλα του και αύξησε την επιρροή της ΕΣΣΔ πάνω στις Αραβικές χώρες όταν ο Νάσσερ έκανε μεγάλη παραγγελία όπλων και αρμάτων από την ΕΣΣΔ προς την χώρα του (τακτική που ακολούθησε και η Συρία). Από την άλλη μεριά, στο Ισραήλ ο πρόεδρος Εσκόλ υποχώρησε στις απαιτήσεις της στρατιωτικής διοίκησης ( τις οποίες εξέφρασε ο Αριέλ Σαρόν) και σχημάτισε κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Μετά από αυτά τα γεγονότα με τον Νάσσερ οι ΗΠΑ ενέκριναν κάποια ενδεχόμενη επίθεση του Ισραήλ στην Αίγυπτο και μάλιστα η Γαλλία ( η οποία πλήττονταν πάρα πολύ από την αραβική εθνικιστική πολιτική του Νάσσερ) προμήθευσε με όπλα το Ισραήλ.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ </b></span><br />
<br />
Το Ισραήλ όπως ήταν φυσικό, ήταν υποχρεωμένο να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα την Αίγυπτο (Χερσόνησο του Σινά και Λωρίδα της Γάζας), την Ιορδανία και τη Συρία, διεξάγοντας τριμέτωπες επιχειρήσεις που θα περιγραφούν παρακάτω: <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αεροπορική Προσβολή: </span></b><br />
<br />
Πριν αρχίσει η περιγραφή των χερσαίων επιχειρήσεων, θα αναφερθούμε στην Ισραηλινή αεροπορική προσβολή, η οποία πραγματοποιήθηκε με την έναρξη των επιχειρήσεων στις 07:45 της 5 Ιουνίου 1967.<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Αστραπιαία Ισραηλινή αεροπορική επίθεση εναντίον δέκα από τα δεκαεννέα Αιγυπτιακά αεροδρόμια. Η επίθεση, αιφνιδιαστική, αποτελεσματική και εξαιρετικά πετυχημένη υπήρξε το αποτέλεσμα της ύψιστης ακριβείας των πληροφοριών των ειδικών υπηρεσιών του Ισραήλ.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Με την έναρξη της προσβολής, καταστράφηκαν στο έδαφος τα 2/3 των Αιγυπτιακών αεροσκαφών, μεγάλος αριθμός ραντάρ και οι περισσότεροι διάδρομοι προσγειώσεως. Το νευραλγικό αεροδρόμιο του Σινά «Ελ Αρίς», έμεινε ηθελημένα ανέπαφο για να χρησιμοποιηθεί από το Ισραήλ ως βάση ανεφοδιασμού και διακομιδής τραυματιών.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Το υπόλοιπο μέρος της μαχητικής αεροπορίας του Ισραήλ, προσέβαλε τις προμεσημβρινές ώρες αεροπορικές βάσεις της Ιορδανίας και της Συρίας, με εξαιρετικά αποτελέσματα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Όλα τα παραπάνω είχαν αποτέλεσμα να αποκτήσουν οι Ισραηλινοί την κυριαρχία στον αέρα. Έτσι, οι χερσαίες επιχειρήσεις που ακολούθησαν διέθεταν πλήρη αεροπορική υποστήριξη.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b><span style="color: #6aa84f;">5.</span></b> Από τα αποτελέσματα της αεροπορικής προσβολής αποδείχθηκε ότι ήταν μια επιχείρηση σχεδιασμένη στην εντέλεια και ότι όλο το σύστημα επιχειρήσεως και άμυνας με τα 23 ραντάρ αλλά και το σύνολο των Ρωσικών πυραύλων SA-2 αποδείχθηκε εντελώς άχρηστο λόγω εξαπατήσεως.</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Επιχειρήσεις στις 5 Ιουνίου </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Στο Μέτωπο της Χερσονήσου του Σινά</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Διάβαση των συνόρων και ταχεία προέλαση των Ισραηλινών Τ/Θ δυνάμεων και ΠΖ εντός της χερσονήσου του Σινά στις 08:15 και με τις παρακάτω δυνάμεις, σε τρεις φάλαγγες:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Επίλεκτο Τ/Θ τμήμα, υπό το Στρατηγό Ταλ, στο Βόρειο Τομέα, προς Ραφά.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Μεραρχία ΠΖ συν Τ/Θ, υπό το Στρατηγό Γιόφφε, στον Κεντρικό Τομέα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Μεραρχία εξ εφέδρων, υπό το Στρατηγό Σάρον προς τη διάβαση Μίτλα και λοιπές διαβάσεις, Νότιου Τομέα.</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Οι Αιγυπτιακές δυνάμεις πρώτης γραμμής, μετά τον αιφνιδιασμό που υπέστησαν και που είχε ως αποτέλεσμα την αντίδραση αλλά και μια αντιμετώπιση πραγματικά ασθενή, βοήθησαν από τα πρώτα κιόλας στάδια την ευόδωση της Ισραηλινής επιθέσεως.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Ρίψη Ισραηλινών αλεξιπτωτιστών και στους τρεις τομείς που αναφέρθηκαν, στις θέσεις Τάξεως των πυροβόλων. Αυτό αποσκοπούσε στο να σιγήσει το αιγυπτιακό πυροβολικό, μεγάλο μέρος του οποίου τελικά καταστράφηκε. Το γεγονός υπήρξε καθοριστικό για τις επιχειρήσεις των Αιγυπτίων, οι δυνάμεις των οποίων και χωρίς την κάλυψη της αεροπορικής υποστηρίξεως παρουσίαζαν μια άμυνα πραγματικά ασθενή.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Η Ισραηλινή αεροπορία εισήλθε στον αγώνα τις προμεσημβρινές ώρες καθηλώνοντας και καταστρέφοντας μεγάλο μέρος των Τ/Θ εφεδρειών, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη την ενίσχυση των μαχόμενων μονάδων.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5.</span></b> Οι πρώτες αυτές συγκρούσεις υπήρξαν πραγματικά κρίσιμες, ιδιαίτερα στον τομέα της Γάζας και τούτο διότι τη στιγμή που οι δυνάμεις του Ταλ διασπούσαν το Μέτωπο στο Χαν Γιουνίς, οι δυνάμεις του Γιόφφε προέλαυναν προς το Μπιρ Λαφάν. Η φάλαγγα κάλυψε απόσταση 60 μιλίων και έφθασε προ του αμυντικού οχυρού των Αιγυπτίων στις 1800 και ενώ οι δυνάμεις του Στρατηγού Σάρον προέλαυναν προς τη διάβαση Μίτλα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">6.</span></b> Έτσι, οι Ισραηλινοί, κατόρθωσαν να εισχωρήσουν σε βάθος 50 χλμ. μέσα στη χερσόνησο του Σινά καταλαμβάνοντας το Αμπού Αγκέιλα, τη Ραφά, το Ελ Αρίς καταστρέφοντας και κυριεύοντας μεγάλες ποσότητες υλικού και συλλαμβάνοντας ικανό αριθμό αιχμαλώτων. Όλες οι παραπάνω ενέργειες των Ισραηλινών είχαν αποτέλεσμα την κάμψη της αμυντικής ικανότητας των Αιγυπτίων και την ολοκληρωτική κύκλωση των μονάδων τους στην περιοχή Αμπού Αγκέιλα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Στο Μέτωπο Ισραήλ - Ιορδανίας</span></b><br />
<br />
Με την έναρξη των Ισραηλινών επιθέσεων στη χερσόνησο του Σινά το Ιορδανικό πυροβολικό βομβαρδίζει τις Ισραηλινές πόλεις, τις αεροπορικές βάσεις και το Ισραηλινό τμήμα της Ιερουσαλήμ. Από την άλλη μεριά οι Ισραηλινές δυνάμεις εξαπολύουν μια ασθενή επίθεση χωρίς αποτέλεσμα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Στο Μέτωπο Ισραήλ - Συρίας</span></b><br />
<br />
Μικρές τοπικές ενέργειες, χωρίς ιδιαίτερη σημασία. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-VPUn6TX9aes/WRUy6U4K_fI/AAAAAAAAqIM/rrdkoPggdKIN_RWYvLWJO5h1-XU0oKxEACLcB/s1600/68574096.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="291" src="https://4.bp.blogspot.com/-VPUn6TX9aes/WRUy6U4K_fI/AAAAAAAAqIM/rrdkoPggdKIN_RWYvLWJO5h1-XU0oKxEACLcB/s400/68574096.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Επιχειρήσεις στις 6 Ιουνίου </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Στο Μέτωπο της Χερσονήσου του Σινά</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Ισραηλινές δυνάμεις προελαύνουν και τη νύκτα 5/6 Ιουνίου, εκμεταλλεύονται σε βάθος με την υποστήριξη της αεροπορίας και των Τ/Θ Δυνάμεων, και συνεχίζουν χωρίς διακοπή την επιθετική τους ενέργεια στους ίδιους άξονες και κατορθώνουν τις μεσημβρινές ώρες να διασπάσουν την αμυντική γραμμή του τελευταίου οχυρού των Αιγυπτίων στο Μπίρ Λαφάν.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Στη συνέχεια, τις απογευματινές ώρες, οι δυνάμεις του Ταλ κατορθώνουν να αγγίξουν τη Διώρυγα του Σουέζ, να καταλάβουν τη Γάζα και να επιτύχουν τη συνένωση των Τ/Θ του Γιόφφε με τους αλεξιπτωτιστές στη διάβαση Μίτλα. Τέλος, οι δυνάμεις του Σάρον πετυχαίνουν την κατάληψη του Νακλ αποκόπτοντας την υποχώρηση της 6ης Μεραρχίας της οποίας καταστρέφουν 200 άρματα και κυριεύουν αρκετό υλικό.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Στο Μέτωπο Ισραήλ - Ιορδανίας</span></b><br />
<br />
Επιθετική ενέργεια Ισραηλινών δυνάμεων στο Ιορδανικό έδαφος, εναντίον της Ιερουσαλήμ και του τομέα της. Η σθεναρή αντίσταση των Ιορδανών, είχε αποτέλεσμα τη διεξαγωγή σκληρών μαχών εντός της «Ιερής πόλεως» και στη συνέχεια προ της Ιεριχούς και της Βηθλεέμ.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Στο Μέτωπο Ισραήλ - Συρίας</span></b><br />
<br />
Στο μέτωπο καμία ουσιαστική ενέργεια δεν παρατηρήθηκε και από τις δύο δυνάμεις, παρά μόνο η συνεχής δραστηριότητα του πυροβολικού που έβαλε σε βάθος μέσα στο Ισραηλινό έδαφος. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Επιχειρήσεις στις 7 Ιουνίου </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Στο Μέτωπο Χερσονήσου του Σινά</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Ρίψη αλεξιπτωτιστών στο χωριό Ρας Νουράνι, στον κόλπο της Άκαμπα, τη στιγμή κατά την οποία οι Αιγυπτιακές δυνάμεις καταδιώκονται αδιάκοπα και υποχωρούν στις ίδιες κατευθύνσεις. Το Σώμα Αλεξιπτωτιστών υποστηριζόμενο από άρματα και από στολίσκο Τορπιλακάτων του λιμένα της Εϊλάτ, καταλαμβάνει το φρούριο Σαρμ Ελ Σέικ, στην είσοδο του κόλπου της Άκαμπα και πετυχαίνει τη λύση του θαλάσσιου αποκλεισμού.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2. </span></b> Η κατάρρευση του Μετώπου της Χερσονήσου του Σινά ήταν πια γεγονός. Οι Ισραηλινές δυνάμεις φθάνουν στη Διώρυγα του Σουέζ αποκόπτοντας οδούς διαφυγής και συμπτύξεως και περιορίζουν τις Αιγυπτιακές δυνάμεις δυτικά της Διώρυγας. Το μεγαλύτερο μέρος των Αιγυπτιακών δυνάμεων τίθεται εκτός μάχης, με απώλειες σε νεκρούς, τραυματίες, αιχμαλώτους και τεθωρακισμένα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Στο Μέτωπο Ισραήλ - Ιορδανίας </span></b><br />
<br />
Οι επιθετικές ενέργειες των Ισραηλινών συνεχίζονται με την υποστήριξη της αεροπορίας. Τις πρώτες μεσημβρινές ώρες είχε καταληφθεί η πεδιάδα που βρίσκεται δυτικά του Ιορδάνη ποταμού και είχε γίνει πλήρης εκκαθάριση της Ιερουσαλήμ. Με αυτό το γεγονός πραγματοποιήθηκε το προαιώνιο όνειρο των Ισραηλινών, η κατάληψη δηλαδή της » Ιερής Πόλης», γενέτειρας του βασιλιά Δαυίδ και των Αγίων Τόπων. Οι παραπάνω πολεμικές ενέργειες στοίχισαν στους Ιορδανούς τρεις Ταξιαρχίες, ενώ οι υπόλοιπες Ιορδανικές δυνάμεις πέρασαν ανατολικά από τον Ιορδάνη ποταμό, αφού προηγουμένως είχαν τεράστιες απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Στο Μέτωπο Ισραήλ - Συρίας</span></b><br />
<br />
Δεν εκδηλώνεται καμία δραστηριότητα. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Επιχειρήσεις στις 8 Ιουνίου </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Στο Μέτωπο Χερσονήσου του Σινά</span></b><br />
<br />
Αναποτελεσματική ήταν η σφοδρή αντεπίθεση των Αιγυπτίων που αποσκοπούσε στη διατήρηση προγεφυρώματος ανατολικά της Διώρυγας προκειμένου να διευκολυνθεί η διαπεραίωση των δυνάμεών της δυτικά του Σουέζ. Στην αρματομαχία που πραγματοποιήθηκε, καταστράφηκαν 150 Αιγυπτιακά άρματα και αποφράχθηκαν όλοι οι οδοί υποχωρήσεως των Αιγυπτίων. Έτσι, οι Ισραηλινές δυνάμεις, έφθασαν στη Διώρυγα του Σουέζ και στον ομώνυμο κόλπο. Το γεγονός αυτό σήμανε τη λήξη του πολέμου Ισραήλ-Αιγύπτου. Η Αίγυπτος αναγκάζεται να δεχθεί, από τον ΟΗΕ, την κατάπαυση του πυρός.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Στο Μέτωπο Ισραήλ - Ιορδανίας</span></b><br />
<br />
Πλήρης εξουδετέρωση του Ιορδανικού Στρατού. Το Μέτωπό του είχε ουσιαστικά κλείσει από τη νύκτα της 7/8 Ιουνίου. Με τα γεγονότα αυτά, οι Ισραηλινές δυνάμεις κυριαρχούν στο οροπέδιο Ναμπλούς, στην κοιλάδα του Ιορδάνη και σε ολόκληρη την Ιορδανία.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Στο Μέτωπο Ισραήλ - Συρίας </span></b><br />
<br />
Η Συρία δέχεται την κατάπαυση του πυρός από τον ΟΗΕ. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Επιχειρήσεις στις 9 και 10 Ιουνίου </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Αιφνιδιαστική επανάληψη του πολέμου στο Μέτωπο Ισραήλ - Συρίας το πρωί της 9ης Ιουνίου από τις Συριακές δυνάμεις.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Οι Ισραηλινές δυνάμεις, 3 συνολικά Ταξιαρχίες, επιτίθενται στο Βόρειο Τμήμα της Τιβεριάδας, με πλήρη αεροπορική υποστήριξη και κάλυψη. Η αεροπορική προσβολή ήταν συνεχής σε όλη τη διάρκεια της μέρας και της νύχτας 9/10 Ιουνίου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Με το ΠΦ στις 10 Ιουνίου και όλη τη μέρα, η επίθεση των 3 Ταξιαρχιών συνεχίζεται με κατεύθυνση το υψίπεδο Κουνέιτρα και Μπουτμιγιέ. Οι άλλες 2 Ταξιαρχίες έφθασαν με ΑΝΣΚ τη συνένωσή τους για ενίσχυση των προηγουμένων, με κατεύθυνση Νταμπουσίγια-Μπουτμιγιέ. Με τα παραπάνω γεγονότα επιτεύχθηκε ο ΑΝΣΚ των Ισραηλινών και ο εγκλωβισμός των 5 Συριακών Ταξιαρχιών με σημαντικές απώλειες σε προσωπικό και Τ/Θ.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Με το ΠΦ 11ης Ιουνίου, οι Ισραηλινές δυνάμεις σταμάτησαν πλέον όλες τις επιθετικές τους ενέργειες και έτσι τερματίσθηκαν οι επιχειρήσεις στον τομέα αυτόν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-fHQKGoMhgQE/WRUzjlFozZI/AAAAAAAAqIU/olWmjnLBQZURSLLJkmIbZPJx6l9-Me2hQCLcB/s1600/1967_Six_Day_War_-_conquest_of_Sinai_7-8_June.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-fHQKGoMhgQE/WRUzjlFozZI/AAAAAAAAqIU/olWmjnLBQZURSLLJkmIbZPJx6l9-Me2hQCLcB/s400/1967_Six_Day_War_-_conquest_of_Sinai_7-8_June.jpg" width="321" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Προληπτική Αεροπορική Επίθεση</span></b><br />
<br />
Η πρώτη και αποφασιστικότερη κίνηση του Ισραήλ ήταν η προληπτική αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον της Αιγυπτιακής Αεροπορίας. Η Αίγυπτος είχε μακράν την μεγαλύτερη και πιο σύγχρονη πολεμική αεροπορία απ’ όλες τις Αραβικές δυνάμεις, την οποία αποτελούσαν 450 πολεμικά αεροσκάφη, όλα Σοβιετικά και μια μεγάλη αναλογία των κορυφαίων MiG-21, που μπορούσαν να πιάσουν ταχύτητα Mach 2. Απασχολούσαν πολύ τους Ισραηλινούς τα 30 μεσαία βομβαρδιστικά Tupolev Tu-16 ''Badger'' («κουνάβι»), ικανά να προκαλέσουν βαριές απώλειες στον Ισραηλινό στρατό και τα αστικά κέντρα.<br />
<br />
Στις 5 Ιουνίου στις 07:45 ώρα Ισραήλ, ήχησαν οι σειρήνες της πολιτικής άμυνας σ’ όλο το Ισραήλ, και ταυτόχρονα η Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία εξαπέλυσε την Επιχείρηση Moked (Εστία). Εκτός από 12 αεριωθούμενα, τα υπόλοιπα 188 της Ισραηλινής αεροπορίας έφυγαν από το Ισραηλινό FIR σε μια μαζική επίθεση στα αεροδρόμια της Αιγύπτου. Οι Αιγυπτιακές αμυντικές υποδομές ήταν πολύ φτωχές, και δεν υπήρχε αεροδρόμιο εξοπλισμένο με αντιαεροπορική άμυνα για να προστατέψει τα πολεμικά αεροπλάνα της Αιγύπτου. Τα Ισραηλινά αεροπλάνα κατευθύνονταν πάνω από την Μεσόγειο πριν να γυρίσουν προς την Αίγυπτο.<br />
<br />
Εν τω μεταξύ, οι Αιγύπτιοι παρακώλυσαν την ίδια τους την άμυνα με το αποτελεσματική παύση της λειτουργίας ολόκληρου του αεροπορικού αμυντικού συστήματος τους: ανησυχούσαν πως εξεγερμένες Αιγυπτιακές δυνάμεις θα κατέρριπταν το αεροσκάφος που μετέφερε τον Στρατάρχη Amer και τον Αντιπτέραρχο Sidqi Mahmoud, που ήταν καθ' οδόν από το al Maza στο Bir Tamada στο Σινά για να συναντήσουν τους διοικητές των στρατευμάτων που βρίσκονταν εκεί. Οι Ισραηλινοί πιλότοι ήρθαν κάτω από την μύτη της Αιγυπτιακής κάλυψης ραντάρ και πολύ πιο κάτω από το χαμηλότερο σημείο στο οποίο οι πύραυλοι εδάφους-αέρος SA-2 μπορούσαν να καταρρίψουν αεροσκάφος.<br />
<br />
Οι Ισραηλινοί ανέπτυξαν μια μεικτή επιθετική στρατηγική: με βομβαρδισμούς και πολυβολισμούς εναντίον των εχθρικών αεροπλάνων, και με βόμβες διείσδυσης στην άσφαλτο των διαδρόμων των αεροδρομίων, ώστε να μην μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Το αποτέλεσμα ήταν πως όσα αεροπλάνα δεν υπέστησαν ζημιές, δεν μπορούσαν ν’ απογειωθούν και έτσι έγιναν στόχοι για να επόμενα κύματα της Ισραηλινής επίθεσης. Η επίθεση ήταν πιο επιτυχημένη ακόμα και από τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις των Ισραηλινών. Οι Αιγύπτιοι αιφνιδιάστηκαν απόλυτα, με αποτέλεσμα να καταστραφεί ουσιαστικά ολόκληρη η Αιγυπτιακή Πολεμική Αεροπορία χωρίς καν να προλάβει να απογειωθεί, με ελάχιστες Ισραηλινές απώλειες.<br />
<br />
Πάνω από 300 Αιγυπτιακά αεροσκάφη καταστράφηκαν και 100 Αιγύπτιοι πιλότοι σκοτώθηκαν. Ανάμεσα στα Αιγυπτιακά αεροπλάνα που χάθηκαν ήταν και τα 30 βομβαρδιστικά Tupolev Tu-16, όπως και 27 από τα 40 βομβαρδιστικά Ilyushin Il-28, 12 Su-7 μαχητικά - βομβαρδιστικά, πάνω από 90 MiG-21, 20 MiG-19, 25 MiG-17 μαχητικά και γύρω στα 32 ταξινομημένα μεταγωγικά αεροπλάνα και ελικόπτερα. Οι Ισραηλινοί έχασαν 19 αεροπλάνα, κυρίως λόγω επιχειρησιακών απωλειών (μηχανική βλάβη, ατυχήματα, κτλ). Η επίθεση έδωσε στο Ισραήλ αεροπορική ανωτερότητα για το υπόλοιπο του πολέμου.<br />
<br />
Πριν τον πόλεμο, οι Ισραηλινοί πιλότοι και τα επίγεια πληρώματα είχαν εκπαιδευτεί εντατικά στον άμεσο ανεφοδιασμό αεροσκάφους που επιστρέφει από εξόρμηση, επιτρέποντας σε ένα μόνο αεροσκάφος να πετάει τέσσερις φορές την μέρα (σε αντίθεση με τον μέσο όρο των Αραβικών αεροπορικών δυνάμεων με δύο εξορμήσεις την μέρα). Αυτό επέτρεψε στην Ισραηλινή αεροπορία να στείλει πολλά επιθετικά κύματα εναντίον των Αιγυπτιακών αεροδρομίων την πρώτη μέρα του πολέμου, συντρίβοντας την Αιγυπτιακή Πολεμική Αεροπορία. Αυτό επίσης συνέβαλε στην πίστη των Αράβων πως η Ισραηλινή αεροπορία είχε την βοήθεια ξένων αεροπορικών δυνάμεων.<br />
<br />
Οι ίδιες οι Αραβικές αεροπορικές δυνάμεις βοηθήθηκαν από πιλότους της Πακιστανικής Πολεμικής Αεροπορίας, όπως και με κάποια αεροσκάφη από την Λιβύη, την Αλγερία, το Μαρόκο, το Κουβέιτ και την Σαουδική Αραβική για ν’ αντισταθμίσουν τις μαζικές απώλειες που δέχτηκαν την πρώτη μέρα του πολέμου. Μετά την επιτυχία της πρώτων επιθετικών κυμάτων εναντίον των κυρίων Αιγυπτιακών αεροδρομίων και των επακόλουθων επιδρομών, η Ιορδανική, Συριακή και Ιρακινή πολεμική αεροπορία επιτέθηκαν στο Ισραήλ. Το Ισραήλ απάντησε κι εκείνο με δεύτερο γύρο αεροπορικών επιθέσεων στα Αιγυπτιακά, Ιορδανικά και Συριακά αεροδρόμια, τα οποία αφάνισαν την πολεμική αεροπορία όλων αυτών των χωρών.<br />
<br />
Ως το απόγευμα της πρώτης μέρας, η Ιορδανική πολεμική αεροπορία καταστράφηκε, χάνοντας πάνω από 20 μαχητικά Hawker Hunter, μαζί με έξι μεταγωγικά αεροσκάφη και δύο ελικόπτερα. Η Συριακή Πολεμική Αεροπορία έχασε κοντά στα 32 MiG 21, και 23 MiG-15 και MiG-17 μαχητικά, και δύο βομβαρδιστικά Ilyushin Il-28. καταστράφηκε επίσης ένας αριθμός Ιρακινών αεροσκαφών στην βάση H3 στο δυτικό Ιράκ από ένα Ισραηλινό αεροπορικά χτύπημα ο οποίος περιλάμβανε 12 από τα 20 MiG-21, δύο MiG-17, πέντε Hunter F6, και τρία βομβαρδιστικά Il-28. Επίσης καταρρίφθηκε και ένα Ιρακινό βομβαρδιστικό Tu-16 αργότερα την ίδια μέρα από Ισραηλινά αεροπορικά πυρά, την ώρα που προσπαθούσε να βομβαρδίσει το Τελ Αβίβ.<br />
<br />
Το πρωί της 6ης Ιουνίου 1967, ένα Λιβανέζικο Hunter, ένα από τα 12 που είχε ο Λίβανος, καταρρίφθηκε στα σύνορα Λιβάνου/Ισραήλ από ένα Ισραηλινό Mirage IIIJC με χειριστή τον Uri Even-Nir. Ως την δύση του ηλίου, το Ισραήλ ισχυρίστηκε πως είχε καταστρέψει 416 Αραβικά αεροπλάνα, ενώ έχασε 26 από τα δικά του στις δύο πρώτες μέρες του πολέμου. Από την Ισραηλινή αεροπορία καταρρίφθηκαν έξι από τα 72 της μαχητικά Mirage IIIC/J, τέσσερα από τα 24 της μαχητικά Super Mystère, έξι από τα 60 της αεροσκάφη επίθεσης εδάφους Mystère IVA, τέσσερα από τα 40 Ouragan αεροσκάφη επίθεσης εδάφους, και πέντε από τα 25 της μεσαία βομβαρδιστικά Vautour II.<br />
<br />
Ο αριθμός των Αραβικών αεροσκαφών που υποστήριξαν πως κατέρριψαν οι Ισραηλινοί στην αρχή θεωρήθηκε «πολύ παρατραβηγμένος» από τον Δυτικό τύπο. Όμως, το γεγονός πως η Αιγυπτιακή, Ιορδανική και οι άλλες Αραβικές πολεμικές αεροπορίες πρακτικά δεν εμφανίστηκαν στις επόμενες μέρες της σύγκρουσης απέδειξε πως οι αριθμοί στο μεγαλύτερο τους μέρος ήταν πραγματικοί. Σ’ όλο το διάστημα του πολέμου, η Ισραηλινή αεροπορία συνέχισε να βομβαρδίζει τους διαδρόμους των αεροδρομίων για να αποτρέψει την επισκευή και την επαναχρησιμοποίηση τους. Εν τω μεταξύ, το Αιγυπτιακό κρατικό ραδιόφωνο είχε αναφέρει μια Αιγυπτιακή νίκη, υποστηρίζοντας ψευδώς πως καταρρίφθηκαν 70 Ισραηλινά αεροπλάνα την πρώτη μέρα του πολέμου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-QiiUDOmLNyY/WRU4Ra8YHZI/AAAAAAAAqIk/JbOLkyrbA5glXs7D7kCExByBdbeZS4kIgCLcB/s1600/Egypt-Planes-Israelis-Suez-1967.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="444" src="https://1.bp.blogspot.com/-QiiUDOmLNyY/WRU4Ra8YHZI/AAAAAAAAqIk/JbOLkyrbA5glXs7D7kCExByBdbeZS4kIgCLcB/s640/Egypt-Planes-Israelis-Suez-1967.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Αυτό το τόλμημα ήταν κάτι πρωτόγνωρο μέχρι τότε, που δεν είχε επιχειρήσει καμιά πολεμική αεροπορία του κόσμου, και ουσιαστικά καθόρισε την έκβαση του πολέμου από τις πρώτες ώρες διεξαγωγής του. Οι χερσαίες δυνάμεις του Ισραήλ επιτέθηκαν χωρίς να αντιμετωπίζουν αεροπορική απειλή, αντιθέτως μόνο εκείνες είχαν αεροπορική κάλυψη, με αποτέλεσμα να εκμηδενίσουν τους αντιπάλους τους.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Λωρίδα της Γάζας και η Χερσόνησος του Σινά</span></b><br />
<br />
Οι Αιγυπτιακές δυνάμεις αποτελούνταν από εφτά μεραρχίες: τέσσερις τεθωρακισμένες, δύο πεζικάριες, και μια μηχανοκίνητου πεζικού. Συνολικά, η Αίγυπτος είχε περίπου 100.000 στράτευμα και 900-950 άρματα μάχης στο Σινά, τα οποία υποστηρίζονταν από 1.100 ΤΟΜΠ και 1.000 πυροβόλα. Αυτή η διευθέτηση ήταν βασισμένη στο Σοβιετικό στρατηγικό δόγμα, όπου οι ευκίνητες τεθωρακισμένες μονάδες σε στρατηγικό βάθος παρείχαν μια δυναμική άμυνα ενώ οι μονάδες πεζικού συμπλέκονταν σε αμυντικές μάχες.<br />
<br />
Οι Ισραηλινές δυνάμεις συγκέντρωσαν στα σύνορα με την Αίγυπτο έξι τεθωρακισμένες ταξιαρχίες, μια ταξιαρχία πεζικού, μια ταξιαρχία μηχανοκίνητου πεζικού, τρεις ταξιαρχίες αλεξιπτωτιστών και 700 άρματα μάχης, σύνολο 70.000 ανδρών, που ήταν οργανωμένη σε τρεις τεθωρακισμένες μεραρχίες. Το Ισραηλινό σχέδιο είχε στόχο τον αιφνιδιασμό των Αιγυπτιακών δυνάμεων και σε συγχρονισμό (επίθεση την ίδια ώρα με τους βομβαρδισμούς της Ισραηλινής αεροπορίας στα Αιγυπτιακά αεροδρόμια), και σε θέση (επίθεση μέσω των βορείων και κεντρικών οδών του Σινά, αντίθετα με τις Αιγυπτιακές προβλέψεις για επανάληψη του πολέμου του 1956, όταν οι Ισραηλινοί επιτέθηκαν από τις κεντρικές και νότιες οδούς).<br />
<br />
Και σε μέθοδο (χρήση προσέγγισης με συνδυασμένη δύναμη υπερφαλάγγισης παρά κατά μέτωπο επίθεση με τεθωρακισμένα). Η βορειότερη Ισραηλινή μεραρχία, την οποία αποτελούσαν τρεις ταξιαρχίες και τις διοικούσε ο Υποστράτηγος Ισραήλ Tal, ένας από τους πιο εξέχοντες διοικητές τεθωρακισμένων του Ισραήλ, προωθήθηκε αργά μέσω της Λωρίδας της Γάζας και του El-Arish, που δεν ήταν βαριά προστατευμένα. Η κεντρική μεραρχία (Υποστράτηγος Avraham Yoffe) και η νότια μεραρχία (Υποστράτηγος Αριέλ Σαρόν), όμως, μπήκαν στην βαριά αμυνόμενη περιοχή Abu-Ageila-Kusseima, οδηγώντας στην έναρξη της Μάχης της Abu-Ageila.<br />
<br />
Οι Αιγυπτιακές δυνάμεις εκεί αποτελούνταν από μια μεραρχία πεζικού (την Β’), ένα τάγμα αντιαρματικών και ένα σύνταγμα τεθωρακισμένων, σχηματισμένο από άρματα μάχης του Β' Π.Π., που περιλάμβαναν 90 άρματα T-34-85 (με πυροβόλα των 85 χιλιοστών), 22 αντιαρματικά SU-100 (με πυροβόλα των 100 χιλιοστών), και περίπου 16 000 άνδρες, ενώ οι Ισραηλινή είχαν ανθρώπινο δυναμικό περίπου 14 000, και 150 αρμάτων μάχης τεχνολογίας νεότερης του Β' Π.Π., με άρματα AMX-13 με πυροβόλα 90 χιλιοστών, Centurion, και Super Sherman (και οι δύο τύποι με πυροβόλα των 105 χιλιοστών). Ο Σαρόν ξεκίνησε την επίθεση του, με ακρίβεια στον σχεδιασμό, στον συντονισμένο και στην εκτέλεση.<br />
<br />
Έστειλε δύο από τις ταξιαρχίες του βόρεια του Um-Katef, την πρώτη για να προκαλέσει ρήγμα στην άμυνα του Abu-Ageila στον νότο, και την δεύτερη για να αποκλείσει τον δρόμο προς το El-Arish και να κυκλώσει το Abu-Ageila από ανατολικά. Την ίδια ώρα, μια δύναμη αλεξιπτωτιστών έφτασε μ’ ελικόπτερα στην οπισθοφυλακή των αμυντικών θέσεων και κατέστρεψε το πυροβολικό, εμποδίζοντας το να συμπλακεί με το Ισραηλινό πεζικό και τα τεθωρακισμένα. Ακολούθως, συνδυασμένες δυνάμεις τεθωρακισμένων, αλεξιπτωτιστών, πεζικού, πυροβολικού και μηχανικού επιτέθηκαν στους Αιγυπτίους κατά μέτωπο, από τα πλάγια και από πίσω, απομονώνοντας τους.<br />
<br />
Οι επιθετικές προσπελάσεις, που γίνονταν σε αμμώδεις περιοχές και ναρκοπέδια, συνεχίστηκε για τρεις μέρες ώσπου το Abu-Ageila έπεσε. Πολλές από τις Αιγυπτιακές μονάδες παρέμειναν άθικτες και μπορούσαν να προσπαθήσουν να εμποδίσουν τους Ισραηλινούς να φτάσουν στην Διώρυγα του Σουέζ ή να μπουν στις μάχες στην προσπάθεια των αντιπάλων τους να φτάσουν στην διώρυγα. Όμως, όταν ο Αιγύπτιος Υπουργός Άμυνας, Στρατάρχης Abdel Hakim Amer έμαθε την πτώση του Abu-Ageila, πανικοβλήθηκε και διέταξε σ’ όλες τις μονάδες στο Σινά υποχώρηση. Αποτελεσματικά αυτή η διαταγή σήμαινε την ήττα της Αιγύπτου. Εξαιτίας της υποχώρησης των Αιγυπτίων, η Ισραηλινή Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση αποφάσισε να μην καταδιώξει τις Αιγυπτιακές μονάδες.<br />
<br />
Αλλά προτίμησε να τις παρακάμψει και να τις καταστρέψει στα ορεινά περάσματα του Δυτικού Σινά. Έτσι, στις επόμενες δύο μέρες (6 και 7 Ιουνίου), και οι τρεις Ισραηλινές μεραρχίες (ο Σαρόν και ο Tal ενισχύθηκαν ο καθένας από μια ταξιαρχία τεθωρακισμένων) εφόρμησαν δυτικά και έφτασαν στα περάσματα. Πρώτα η μεραρχία του Σαρόν κινήθηκε νότια στο Πέρασμα Mitla. Εκεί ενώθηκε με μέρη της μεραρχίας του Yoffe, ενώ οι άλλες της μονάδες απέκλεισαν το Πέρασμα Gidi. Οι μονάδες του Tal σταμάτησαν σε διάφορα σημείο στο μήκος της Διώρυγας του Σουέζ. Η πράξη του αποκλεισμού από το Ισραήλ ήταν μόνο μερικώς επιτυχημένη.<br />
<br />
Μόνο στο πέρασμα Gidi καταλήφθηκε πριν να φτάσουν οι Αιγύπτιοι, αλλά σε άλλα σημεία, οι Αιγυπτιακές μονάδες μπόρεσαν να διέλθουν και να περάσουν το κανάλι με ασφάλεια. Ωστόσο, σε τέσσερις μέρες επιχειρήσεων, το Ισραήλ νίκησε τον μεγαλύτερο και πιο βαριά εξοπλισμένο Αραβικό στρατό, αφήνοντας πάρα πολλά σημεία στο Σινά ακατάστατα με εκατοντάδες καιγόμενα ή εγκαταλειμμένα Αιγυπτιακά οχήματα και στρατιωτικό εξοπλισμό. Στις 8 Ιουνίου, το Ισραήλ είχε ολοκληρώσει την κατάληψη του Σινά στέλνοντας μονάδες πεζικού στο Ras-Sudar στην δυτική ακτή της χερσονήσου. Το Sharm El-Sheikh, στο νότιο της άκρο, είχε ήδη καταληφθεί μια μέρα νωρίτερα από το Ισραηλινό Ναυτικό.<br />
<br />
Πολλά τακτικά στοιχεία έκαναν την αστραπιαία Ισραηλινή προέλαση δυνατή:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Πρώτον, η απόλυτη εναέρια ανωτερότητα από την Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία στην Αιγυπτιακή αντίστοιχη της.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Δεύτερον, η αποφασισμένη υλοποίηση ενός καινοτόμου σχεδίου μάχης.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τρίτον, η έλλειψη συντονισμού στα Αιγυπτιακά στρατεύματα. </li>
</ul>
<br />
Αυτά θα αποδεικνύονταν αποφασιστικά στοιχεία και για τα άλλα μέτωπα του πολέμου, υπέρ του Ισραήλ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-baZUoGxxkl8/WRU8d1GByzI/AAAAAAAAqIw/9UJsB3mmtN4R-NQdDLnqk1l1gN72rhepACLcB/s1600/99921-004-D0EDFD59.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="262" src="https://2.bp.blogspot.com/-baZUoGxxkl8/WRU8d1GByzI/AAAAAAAAqIw/9UJsB3mmtN4R-NQdDLnqk1l1gN72rhepACLcB/s400/99921-004-D0EDFD59.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Δυτική Όχθη</span></b><br />
<br />
Η Ιορδανία ήταν απρόθυμη να μπει στον πόλεμο. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Νάσερ χρησιμοποίησε την πολεμική ομίχλη των πρώτων ωρών της σύγκρουσης για να πείσει τον Χουσεΐν πως νικούσε. Υποστήριξε ως απόδειξη ένα δείγμα από ραντάρ που έδειχνα ένα Ισραηλινό σμήνος να επιστρέφει από επιδρομές βομβαρδισμών στην Αίγυπτο, το οποίο είπε πως ήταν Αιγυπτιακά αεροσκάφη καθ' οδόν να επιτεθούν στο Ισραήλ. Μία από τις Ιορδανικές ταξιαρχίες που στάθμευε στην Δυτική Όχθη στάλθηκε στην περιοχή της Χεβρώνας με σκοπό να συνδεθεί με τους Αιγυπτίους. Ο Χουσεΐν αποφάσισε να επιτεθεί.<br />
<br />
Πριν τον πόλεμο, οι Ιορδανικές ένοπλες δυνάμεις περιλάμβαναν 11 ταξιαρχίες με σύνολο 55 000 άνδρες, εξοπλισμένες με 300 σύγχρονα δυτικά άρματα μάχης. Απ’ αυτές, οι εννιά ταξιαρχίες (45 000 στρατιώτες, 270 τεθωρακισμένα, 200 πυροβόλα) αναπτύχθηκαν στην Δυτική Όχθη, μαζί με την ελίτ τεθωρακισμένη Μ' (40η), και 2 στην Κοιλάδα του Ιορδάνη. Η Αραβική Λεγεώνα ήταν σώμα μακράς διάρκειας υπηρεσίας, επαγγελματικός στρατός και σχετικά καλά εξοπλισμένος. Ακόμα, οι Ισραηλινές πληροφορίες πριν τον πόλεμο ανέφεραν πως το Ιορδανικό επιτελείο δούλευε κι αυτό επαγγελματικά, αλλά ήταν πάντα «μισό βήμα» πριν τους Ισραηλινούς. Η μικροσκοπική Βασιλική Ιορδανική Πολεμική Αεροπορία αποτελούνταν μόνο από 24 Βρετανικά μαχητικά Hawker Hunter.<br />
<br />
Σύμφωνα με τους Ισραηλινούς, τα Βρετανικής κατασκευής Hawker Hunter ήταν βασικά ισάξια με τα Γαλλικής κατασκευής Dassault Mirage III - των καλύτερων αεροσκαφών της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας. Εναντίον των Ιορδανικών δυνάμεων στη Δυτική Όχθη, το Ισραήλ ανέπτυξε περίπου 40 000 στρατιώτες και 200 άρματα μάχης (8 ταξιαρχίες). Η Ισραηλινή Διοίκηση Κεντρικών Δυνάμεων αποτελούνταν από 8 ταξιαρχίες. Οι δύο πρώτες βρίσκονταν μόνιμα κοντά στην Ιερουσαλήμ και ονομάζονταν Ταξιαρχία Ιερουσαλήμ και μηχανοκίνητη Ταξιαρχία Harel. Η ΝΕ' (55η) ταξιαρχία αλεξιπτωτιστών του Mordechai Gur κλήθηκε από το μέτωπο του Σινά.<br />
<br />
Μια τεθωρακισμένη ταξιαρχία προσδιορίστηκε από τις εφεδρείες του Γενικού Επιτελείου και προωθήθηκε προς την Ramallah, καταλαμβάνοντας στην εξέλιξη το Latrun. Η Ι' (10η) τεθωρακισμένη ταξιαρχία στάθμευε βόρεια της Δυτικής Όχθης. Η Ισραηλινή Βόρεια Διοίκηση έδωσε μια μεραρχία (3 ταξιαρχίες) υπό την διοίκηση του Υποστράτηγου Elad Peled, που στάθμευε βόρεια της Δυτικής Όχθης, στην Κοιλάδα Jezreel. Το στρατηγικό σχέδιο των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων ήταν να παραμείνουν σε αμυντική θέση παράλληλα με τα Ιορδανικά σύνορα, να ενδυναμώσουν την εστίαση τους στην αναμενόμενη εκστρατεία εναντίον της Αιγύπτου. Όμως, το πρωινό της 5 Ιουνίου, η Ιορδανία άρχισε να βομβαρδίζει στόχους στην δυτική Ιερουσαλήμ, στην Νετάνια, και στα περίχωρα του Τελ Αβίβ.<br />
<br />
Η Βασιλική Ιορδανική Πολεμική Αεροπορία επιτέθηκε στα Ισραηλινά αεροδρόμια. Παρά αυτό το γεγονός, και οι αεροπορικές επιθέσεις, και οι επιθέσεις πυροβολικού, προκάλεσαν μικρή ζημιά, και το Ισραήλ έστειλε ένα μήνυμα στο οποίο υποσχόταν να μην ξεκινήσει δράση εναντίον της Ιορδανίας αν η τελευταία έμενε έξω από τον πόλεμο. Ο Χουσεΐν απάντησε πως ήταν πολύ αργά, «ο κύβος ερρίφθη». Το απόγευμα της 5ης Ιουνίου, το Ισραηλινό Υπουργικό Συμβούλιο συνεδρίασε για ν’ αποφασίσει τι θα γίνει. Ο Yigal Allon και ο Μεναχέμ Μπεγκίν υποστήριξαν πως αυτή ήταν μια ευκαιρία να πάρουν την Παλαιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, αλλά ο Eshkol αποφάσισε ν’ αναβάλει κάθε απόφαση ώσπου να συμβουλευτούν τον Μοσέ Νταγιάν και τον Γιτζάκ Ραμπίν.<br />
<br />
Ο Uzi Narkis έκανε έναν αριθμό προτάσεων για στρατιωτική δράση, όπως την κατάληψη του Latrun, αλλά το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε να τον απορρίψει. Ο Ισραηλινός στρατός ανέλαβε δράση μόνο αφότου οι Ιορδανικές δυνάμεις πραγματοποίησαν επιθέσεις στην περιοχή της Ιερουσαλήμ, καταλαμβάνοντας τον Προεδρικό Οίκο, που τον χρησιμοποιούσαν ως αρχηγείο οι παρατηρητές του ΟΗΕ και μια Αποστρατικοποιημένη ζώνη από τις Συμφωνίες Κατάπαυσης του Πυρός το 1949, που φαινόταν ως απειλή για την ασφάλεια της Ιερουσαλήμ. Στις 6 Ιουνίου, Ισραηλινές μονάδες επιτέθηκαν στις Ιορδανικές δυνάμεις στην Δυτική Όχθη. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, η Ισραηλινή Αεροπορία χτυπά και καταστρέψει την Βασιλική Ιορδανική Αεροπορία.<br />
<br />
Ως το απόγευμα εκείνης της μέρας, η ταξιαρχία πεζικού της Ιερουσαλήμ μετακινήθηκε νοτίως της πόλης, ενώ οι μηχανοκίνητοι αλεξιπτωτιστές του Harel και του Gur περικύκλωσαν την πόλη από τον βορρά. Οι εφεδρική ταξιαρχία των αλεξιπτωτιστών ολοκλήρωσε την περικύκλωση της Ιερουσαλήμ στην αιματηρή Μάχη του του Λόφου Πυρομαχικών. Φοβούμενος ζημιές στους Αγίους Τόπους και έχοντας να πολεμήσει σε οικοδομημένες και πυκνοκατοικημένες περιοχές, ο Νταγιάν διέταξε τα στρατεύματα του να μην πάνε στην ίδια την πόλη. Στις 7 Ιουνίου, οι βαριές μάχες συνεχίστηκαν. Η ταξιαρχία πεζικού επιτέθηκε στο φρούριο του Latrun, καταλαμβάνοντας το τα ξημερώματα, και προωθήθηκε μέσω του Beit Horon προς την Ραμάλα.<br />
<br />
Η ταξιαρχία Harel συνέχισε την προώθηση της στην βορειοδυτική Ιερουσαλήμ, συνδέοντας την πανεπιστημιούπολη του Εβραϊκού Πανεπιστημίου στο Όρος Σκοπός με την πόλη της Ιερουσαλήμ. Ως το απόγευμα, η ταξιαρχία έφτασε στην Ramallah. Η Ισραηλινή Αεροπορία εντόπισε και κατέστρεψε την Χ' (60η) Ιορδανική Ταξιαρχία ενώ βρισκόταν καθ' οδόν από την Ιεριχώ με σκοπό να ενισχύσει την Ιερουσαλήμ. Στο βορρά, ένα τάγμα από την μεραρχία του Peled στάλθηκε για να ελέγξει την Ιορδανική γραμμή άμυνα στην Κοιλάδα του Ιορδάνη. Μία ταξιαρχία που άνηκε στην μεραρχία του Peled κατέλαβε το δυτικό μέρος της Δυτικής Όχθης.<br />
<br />
Άλλη κατέλαβε το Jenin και η τρίτη (ενισχυμένη με Γαλλικά ελαφρά τεθωρακισμένα AMX-13) εμπλάκηκε με τα Ιορδανικά βασικά άρματα μάχης M48 Patton ανατολικά. Ο Νταγιάν είχε διατάξει τα στρατεύματα του να μην μπουν στην Ιερουσαλήμ, όμως, μόλις μαθεύτηκε πως ο ΟΗΕ ήταν έτοιμος να διακηρύξει κατάπαυση του πυρός, άλλαξε γνώμη, και χωρίς την άδεια του Υπουργικού Συμβουλίου, αποφάσισε να πάρει την πόλη. Οι αλεξιπτωτιστές του Gur μπήκαν στην Παλαιά Πόλη της Ιερουσαλήμ από την Πύλη του Λέοντος, και κατέλαβαν το Δυτικό Τείχος και το Όρος του Ναού. Η έντονη μάχη για την Παλαιά Πόλη έγινε κυρίως από αλεξιπτωτιστές, που είχαν ν’ αντιμετωπίσουν σκληρές οδομαχίες.<br />
<br />
Η Ισραηλινή ανώτατη στρατιωτική διοίκηση είχε διατάξει τις ένοπλες της δυνάμεις να μην χρησιμοποιήσουν βαρύ οπλισμό στην Παλαιά Πόλη - αφότου ήταν ιερή για τον Ιουδαϊσμό, η Ισραηλινή κυβέρνηση ήθελε να την αφήσει άθικτη. Ακολούθως η ταξιαρχία Ιερουσαλήμ ενίσχυσε τους αλεξιπτωτιστές, και συνέχισε νότια, καταλαμβάνοντας την Ιουδαία, το Gush Etzion και την Χεβρώνα. Η ταξιαρχία Harel προωθήθηκε ανατολικά, κατεβαίνοντας στον Ιορδάνη ποταμό. Στην Δυτική Όχθη, μία από τις ταξιαρχίες του Peled κατέλαβαν την Nablus.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-6DdCc_ubdCg/WRaC_Imm5II/AAAAAAAAqJA/ETsHiAPgVFw7cu17spDmxjb3cezs50cVgCLcB/s1600/1967_Six_Day_War_-_The_Jordan_salient.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="393" src="https://1.bp.blogspot.com/-6DdCc_ubdCg/WRaC_Imm5II/AAAAAAAAqJA/ETsHiAPgVFw7cu17spDmxjb3cezs50cVgCLcB/s400/1967_Six_Day_War_-_The_Jordan_salient.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Μετά ενώθηκε με μια από τις τεθωρακισμένες ταξιαρχίες της Κεντρικής Διοίκησης για να πολεμήσουν τις Ιορδανικές δυνάμεις, από την στιγμή που οι Ιορδανοί είχαν το πλεονέκτημα του ανώτερου εξοπλισμού και ήταν ίσοι σε αριθμό με τους Ισραηλινούς. Για μια ακόμη φορά, η αεροπορική ανωτερότητα του Ισραήλ αποδείχτηκε υπέρτερη, ακινητοποιώντας τον εχθρό, και οδηγώντας τον στην ήττα. Μία από τις ταξιαρχίες του Peled ενώθηκε με τις αντίστοιχες της στην Κεντρική Διοίκηση που έρχονταν από την Ραμάλα, και οι εναπομείναντες δύο απέκλεισαν τις διαβάσεις του Ιορδάνη ποταμού μαζί με την Ι' Ταξιαρχία της Κεντρικής Διοίκησης.<br />
<br />
Η τελευταία πέρασε από τον Ιορδάνη Ποταμό προς την Ανατολική Όχθη για να παρέχει καλύψει τα Ισραηλινά σώματα μηχανικού ενώ ανατίναζαν τις γέφυρες Αμπντουλάχ και Χουσεΐν, αλλά γρήγορα υποχώρησε εξαιτίας της Αμερικανικής πίεσης. Δεν πάρθηκε καμιά σημαντική απόφαση για την κατάληψη οποιονδήποτε άλλων περιοχών ελεγχόμενων από την Ιορδανία. Μετά την κατάληψη της Παλαιάς Πόλης, ο Νταγιάν είπε στα στρατεύματα του να σκάψουν αμυντικές τάφρους και να την κρατήσουν. Όταν ένας διοικητής τεθωρακισμένης ταξιαρχίας μπήκε στην Δυτική Όχθη με δική του πρωτοβουλία, και είπε πως μπορούσε να δει την Ιεριχώ, ο Νταγιάν τον διέταξε να γυρίσει πίσω.<br />
<br />
Μόνο μετά από τις αναφορές της αντικατασκοπίας που έδειχναν πως ο Χουσεΐν είχε αποσύρει τις δυνάμεις του απέναντι από τον Ιορδάνη ποταμό που ο Νταγιάν διέταξε τα στρατεύματα του να καταλάβουν την Δυτική Όχθη. Σύμφωνα με τον Narkis:<br />
<br />
«Πρώτον, η Ισραηλινή κυβέρνηση δεν είχε καμιά πρόθεση να καταλάβει την Δυτική Όχθη. Αντιθέτως, ήταν ενάντια σ’ αυτό. Δεύτερον, δεν υπήρχε καμιά πρόκληση εκ μέρους των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων. Τρίτον, τα ηνία ήταν χαλαρωμένα όταν εμφανίστηκε μια πραγματική απειλή για την ασφάλεια της Ιερουσαλήμ. Αυτά είναι πραγματικά τα γεγονότα όπως συνέβησαν στις 5 Ιουνίου, αν και είναι δύσκολα πιστευτό. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν κάτι που δεν είχε σχεδιάσει κανένας».<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Υψώματα Γκολάν</span></b><br />
<br />
Οι λανθασμένες Αιγυπτιακές αναφορές για συντριπτική νίκη εναντίον του Ισραηλινού στρατού και οι προβλέψεις πως το Αιγυπτιακό πυροβολικό σύντομα θα είχε στο βεληνεκές του το Τελ-Αβίβ επηρέασε την προθυμία της Συρίας να μπει στον πόλεμο. Η Συριακή ηγεσία, όμως, υιοθέτησε μια προσεκτικότερη προσέγγιση, και άρχισε να βομβαρδίζει το βόρειο Ισραήλ. Όταν η Ισραηλινή αεροπορία είχε ολοκληρώσει την αποστολή της στην Αίγυπτο, και έκανε μεταβολή για να καταστρέψει την αιφνιδιασμένη Συριακή Πολεμική Αεροπορία, η Συρία κατάλαβε πως τα νέα που είχαν φτάσει από την Αίγυπτο για την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή του Ισραηλινού στρατού δεν μπορούσαν να είναι αληθινά.<br />
<br />
Το απόγευμα της 5ης Ιουνίου, τα Ισραηλινά αεροπορικά χτυπήματα κατέστρεψαν τα δύο τρίτα της Συριακής αεροπορίας, και ανάγκασαν το εναπομείναντα ένα τρίτο να υποχωρήσει σε μακρινές βάσεις, χωρίς να παίξει περισσότερο ρόλο στον πόλεμο που βρισκόταν σε εξέλιξη. Μια μικρή Συριακή δύναμη προσπάθησε να κατέλαβε τις υδατικές εγκαταστάσεις στο Tel Dan (το αντικείμενο της έντονης κλιμάκωσης δύο χρόνια προηγουμένως). Αναφέρθηκε πως πολλά Συριακά άρματα μάχης βούλιαξαν στον Ιορδάνη ποταμό. Σε κάθε περίπτωση, η Συριακή διοίκηση εγκατέλειψε τις ελπίδες της για μια χερσαία επίθεση, και άρχισε μαζικούς βομβαρδισμούς στις Ισραηλινές πόλεις στην Κοιλάδα Hula.<br />
<br />
Στις 7 και 8 Ιουνίου, διεξαγόταν μια συζήτηση στην Ισραηλινή ηγεσία για το αν τα Υψώματα Γκολάν θα προσβάλλονταν κι αυτά. Η στρατιωτική γνώμη ήταν πως μια επίθεση εναντίον τους θα ήταν εξαιρετικά δαπανηρή, μια επίπονη μάχη εναντίον ενός αντιπάλου με ισχυρή οχύρωση. Η δυτική πλευρά των Υψωμάτων Γκολάν αποτελείτε από ένα γκρεμό 500 μέτρων από την Θάλασσα της Γαλιλαίας και τον Ιορδάνη ποταμό, και κυλά κάτω σ’ ένα πιο ήμερα γυρτό υψίπεδο. Ο Μοσέ Νταγιάν πίστευε πως μια τέτοια επιχείρηση θα είχε απώλειες 30.000 και ήταν κάθετα εναντίον της.<br />
<br />
Ο Λευί Eshkol, από την άλλη πλευρά, ήταν πιο ανοιχτός στην πιθανότητα μιας επιχείρησης στα Υψώματα Γκολάν, όπως και η κεφαλή της Βόρειας Διοίκησης, Δαβίδ Elazar, του οποίου ο αχαλίνωτος ενθουσιασμός και η σιγουριά του για την επιχείρηση ίσως να λύγισαν την απροθυμία του Νταγιάν. Τελικά, ενώ ξεκαθάριζε η κατάσταση στα Κεντρικά και τα Νότια μέτωπα, ο Μοσέ Νταγιάν έγινε όλο και πιο ενθουσιώδης με την ιδέα, και έδωσε την άδεια του για την επιχείρηση. Ο Συριακός στρατός αποτελούνταν από περίπου 75.000 άνδρες οργανωμένος σε εννιά ταξιαρχίες, υποστηριγμένος από ένα ικανοποιητικό αριθμό πυροβολικού και τεθωρακισμένων.<br />
<br />
Οι Ισραηλινές δυνάμεις που χρησιμοποιήθηκαν στη μάχη αποτελούνταν από δύο ταξιαρχίες (μια τεθωρακισμένη υπό την διοίκηση του Albert Mandler και την Ταξιαρχία Golani) στο βόρειο μέρος του μετώπου, και ακόμα δύο (μια πεζικού και μια από τις ταξιαρχίες του Peled που κλήθηκαν από την Jenin) στο κεντρικό. Το μοναδικό ανάγλυφο των Υψωμάτων του Γκολάν (ορεινές πλαγιές τις οποίες διασχίζουν παράλληλοι χείμαρροι σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από ανατολικά στα δυτικά), και η γενική έλλειψη δρόμων στην περιοχή διοχέτευσε και τις δύο δυνάμεις παράλληλα με τους ανατολικούς - δυτικούς άξονες κίνησης και περιόριζε την δυνατότητα των μονάδων να υποστηρίξουν τους φίλιους τους στα πλευρά.<br />
<br />
Επομένως οι Σύριοι μπορούσαν να κινηθούν βόρεια-νότια μέσα στο υψίπεδο, και οι Ισραηλινοί μπορούσαν να κινηθούν βόρεια-νότια στην βάση του γκρεμού του Γκολάν. Ένα πλεονέκτημα που είχε το Ισραήλ ήταν οι ακριβείς του πληροφορίες που είχε συλλέξει ο πράκτορας της Μοσάντ Eli Cohen (ο οποίος είχε συλληφθεί και εκτελεστεί από τους Σύριους το 1965) που αφορούσαν τις Συριακές θέσεις μάχης. Ο εν λόγω πράκτορας είχε διεισδύσει στα υψηλότερα κλιμάκια της Συριακής κυβέρνησης, και σε κάποια στιγμή ήταν τρίτος στη σειρά διαδοχής του Προέδρου της Συρίας. Ανακαλύφθηκε όταν ήρθαν Σοβιετικοί ειδήμονες στην αντικατασκοπεία και παρατήρησαν την μεγάλη εκπομπή ραδιοσημάτων από το σπίτι του.<br />
<br />
Πράγματι, μετέδιδε όλα τα κρατικά μυστικά της Συρίας, και όλες τις στρατιωτικές τις θέσεις στα σύνορα με το Ισραήλ. Εκτελέστηκε τελικά με απαγχονισμό σε δημόσια θέα, και το λείψανο του λέγεται πως κάηκε τρεις φορές επειδή οι Σύριοι φοβόντουσαν πως το Ισραήλ θα πραγματοποιούσε ειδική επιχείρηση για να πάρει την σορό του. Ο τόπος ταφής του, αν υπήρξε, παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστος. Η Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία, η οποία πραγματοποιούσε επιθέσεις στο Συριακό πυροβολικό για τέσσερις μέρες πριν την επίθεση, διατάχθηκε να επιτεθεί να επιτεθεί σε Συριακές θέσεις με όλη της τη δύναμη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-SgpW0mGX9BA/WRaG1iUOPOI/AAAAAAAAqJM/PKK2GtCG74cD141es0NPHV3O8_4tuGc9wCLcB/s1600/6tkrieg4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-SgpW0mGX9BA/WRaG1iUOPOI/AAAAAAAAqJM/PKK2GtCG74cD141es0NPHV3O8_4tuGc9wCLcB/s400/6tkrieg4.jpg" width="395" /></a></div>
<br />
Ενώ το καλά προστατευμένο πυροβολικό υπέστη ελάχιστες ζημιές, οι χερσαίες δυνάμεις στο υψίπεδο του Γκολάν (έξι από τις εννιά ταξιαρχίες) στάθηκαν ανίκανες να οργανώσουν άμυνα. Ως το απόγευμα της 9ης Ιουνίου, οι τέσσερις Ισραηλινές ταξιαρχίες είχαν μπει στο υψίπεδο, όπου μπορούσαν να ενισχυθούν και ν’ αντικατασταθούν. Την επόμενη μέρα, 10η Ιουνίου, οι κεντρικές και βόρειες μονάδες ενώθηκαν σε μια κίνηση λαβίδας στο υψίπεδο, αλλά αυτό έπεσε κυρίως σε κενή περιοχή αφού οι Συριακές δυνάμεις έφυγαν. Πολλές μονάδες που ενώθηκαν από τον Elad Peled αναρριχήθηκαν στο Γκολάν από τον νότο, μόνο για να βρουν κι αυτοί κενές θέσεις.<br />
<br />
Στη διάρκεια εκείνης της μέρας, οι Ισραηλινές μονάδες σταμάτησαν αφού κέρδισαν χώρο για ελιγμούς μεταξύ των θέσεων τους και μιας γραμμής ηφαιστειακών λόφων στα δυτικά. Ανατολικά, το έδαφος είναι μία ανοιχτή γυρτή πεδιάδα. Η θέση αυτή έγινε αργότερα η γραμμή κατάπαυσης του πυρός γνωστή ως η «Πορφυρή Γραμμή». Το περιοδικό Time ανέφερε: «Σε μια προσπάθεια να πιέσει τα Ηνωμένα Έθνη για να επιτευχθεί κατάπαυση του πυρός, ο ραδιοφωνικός σταθμός της Δαμασκού υπονόμευσε τον ίδιο τον Συριακό στρατό μεταδίδοντας την πτώση της πόλης του Quneitra τρεις ώρες πριν να καταληφθεί. Αυτή η πρόωρη αναφορά της παράδοσης των αρχηγείων τους κατάστρεψε το ηθικό των Συριακών στρατευμάτων που έμειναν στην περιοχή του Γκολάν».<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ</b></span><br />
<br />
Στο σημείο αυτό πρέπει να τονισθεί ότι παρά την ένταση που υπήρξε πριν από τη σύρραξη τα 2/3 των αεροσκαφών της Αιγυπτιακής πολεμικής αεροπορίας καταστράφηκαν στο έδαφος. Οι πυροβολαρχίες των SA-2 δεν έβαλαν κατά την έναρξη των επιχειρήσεων λόγω αδράνειας των μέτρων επιτηρήσεως. Γενικά οι απώλειες των Αράβων ήταν συντριπτικά μεγαλύτερες από των Ισραηλινών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Διαπιστώσεις - Συμπεράσματα</span></b><br />
<br />
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η περιφανής νίκη των Ισραηλινών οφείλεται και στην υπηρεσία πληροφοριών. Οι πληροφορίες ήταν απόλυτα ορθές όσον αφορά τις ακριβείς θέσεις των μονάδων, τον αριθμό και τις θέσεις των αεροσκαφών, των αντιαεροπορικών πυραύλων και των υπόλοιπων κρίσιμων στόχων. Σε ένα σύγχρονο πόλεμο συμβατικών μέσων, η εξασφάλιση της κυριαρχίας του αέρα κατά του αντιπάλου, ή τουλάχιστον η αεροπορική υπεροχή, αποτελεί σημαντικό πλεονέκτημα για τις χερσαίες επιχειρήσεις που θα ακολουθήσουν. Η αρχική συγκρότηση των Ισραηλινών μονάδων που είχαν ως έργο την μέγιστη αποτελεσματικότητα καταστροφής του στόχου τους υπήρξε απόλυτα επιτυχής.<br />
<br />
Η βασική μονάδα που ήταν η Ταξιαρχία (Τ/Θ και ΠΖ) αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων το ιδανικό κλιμάκιο για να δράσει και σε τόσο μεγάλο βάθος. Όσον αφορά την Ισραηλινή στρατηγική, αυτή βασίσθηκε σε δύο παράγοντες της τριβής, δηλαδή της φθοράς που επιτεύχθηκε με συνεχείς και πολύωρους βομβαρδισμούς αεροπορίας και πυροβολικού και των τακτικών κινήσεων και επιχειρησιακών τεχνασμάτων. Κατά το διάστημα της επιθετικής ενεργείας σε σημεία καίρια και αποφασιστικά, οι Ισραηλινοί χρησιμοποίησαν την ογκωδέστερη δύναμη ανδρών, πυροβολικού και τεθωρακισμένων που αποσκοπούσε στο να διασπασθεί η εχθρική τοποθεσία.<br />
<br />
Η στρατηγική αυτή οδήγησε βεβαίως στην απόλυτη επιτυχία του επιδιωκόμενου σκοπού, όμως παράλληλα με την απόσυρση δυνάμεων από άλλα σημεία ριψοκινδύνευσε σοβαρά την εξασφάλιση άλλων τομέων. Το σύστημα επιστρατεύσεως και εφεδρείας του Ισραήλ, σχεδιασμένο με τρόπο άριστο, πέτυχε από απόψεως ετοιμότητας πολύ υψηλό βαθμό, κατορθώνοντας να ανταποκριθεί σε όλο το φάσμα των κρίσιμων εθνικών αναγκών και καταστάσεων. Η επιβίωση του Ισραήλ ως έθνους, βίωνε σ΄αυτές ακριβώς τις ανάγκες, εφόσον γύρω του υπήρχαν τα εχθρικά Αραβικά κράτη. Το σχέδιο επιστρατεύσεως κατά συνέπεια έπρεπε να είναι άριστο και απλό στην υλοποίησή του, ώστε να επιφέρει στο έπακρο τα αναμενόμενα αποτελέσματα.<br />
<br />
Αυτά συνοψίζονται στην άμεση κινητοποίηση προσωπικού και υλικού ώστε έγκαιρα και το ταχύτερο δυνατό να οργανώνονται οι μονάδες, ώστε να χρησιμοποιηθούν σε όλο το φάσμα των επιχειρησιακών ενεργειών. Όλα τα εχθρικά εδάφη που κατέκτησε το Ισραήλ, η λωρίδα της Γάζας, το Σαρμ Ελ Σέιχ, η χερσόνησος του Σινά μέχρι τη Διώρυγα του Σουέζ, η Δυτική όχθη του Ιορδάνη, τα Συριακά υψώματα του Γκολάν, το βόρειο τμήμα του Ισραήλ, εκτός από την Ιερουσαλήμ, είναι όλα εδάφη ύψιστης στρατηγικής σημασίας για το ιδρυθέν κράτος αλλά τα ζωτικότερα όλων για την ασφάλειά του είναι η χερσόνησος του Σινά και το Σαρμ Ελ Σέιχ με το οποίο εξασφαλίζεται για το Ισραήλ ο ελεύθερος πλους από και προς το Εϊλάτ.<br />
<br />
Ο Αραβοϊσραηλινός πόλεμος του 1967 υπήρξε ο πόλεμος των έξι ημερών και έτσι έμεινε γνωστός. Στη σύγχρονη εποχή πολλοί είναι οι πόλεμοι, αλλά ελάχιστοι από αυτούς διαρκούν τόσο λίγο και έχουν να επιδείξουν μια τέτοια σφοδρότητα και ταχύτητα διεξαγωγής των κάθε είδους επιχειρήσεων. Η μεγάλη αυτή στρατιωτική νίκη του Ισραήλ το 1967 επέφερε πολλές πολιτικές αλλά και ψυχολογικές μεταβολές και εξελίξεις τόσο στη Μέση Ανατολή, όσο και διεθνώς. Δημιουργήθηκε ένα νέο κράτος με ύψιστο κύρος και γόητρο, ισχυρά βιώσιμο, το οποίο όχι μόνο εδραιώθηκε αλλά και αυξήθηκε σημαντικά.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Απώλειες </span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Το Ισραήλ παρέταξε 264.000 χιλιάδες άνδρες και είχε 679 νεκρούς και 2.563 τραυματίες.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η Αίγυπτος διέθεσε 150.000.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η Συρία 75.000. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η Ιορδανία 55.000. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι Άραβες είχαν 21.000 νεκρούς και 45.000 τραυματίες.</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αποτελέσματα</span></b><br />
<br />
Με αφορμή αυτόν τον πόλεμο η Αίγυπτος και η Συρία επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στο Ισραήλ στο 1973, ξεκινώντας τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, για να ανακτήσουν τα εδάφη που έχασαν. Η Αίγυπτος κατάφερε να νικήσει το Ισραήλ, να ανακτήσει τα εδάφη του Σινά και να εξασφαλίσει την ελεύθερη διέλευση των πλοίων από την Διώρυγα του Σουέζ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-WjrbVOqh_4k/WRaNz9c2QVI/AAAAAAAAqJc/HPDTaC-vFNIEznrz4UGdOZmyxNOBsYIHwCLcB/s1600/IDF-leadership-enters-Jerusalem-1967.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="458" src="https://1.bp.blogspot.com/-WjrbVOqh_4k/WRaNz9c2QVI/AAAAAAAAqJc/HPDTaC-vFNIEznrz4UGdOZmyxNOBsYIHwCLcB/s640/IDF-leadership-enters-Jerusalem-1967.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> Στις 5 Ιουνίου το Ισραήλ εξαπολύει εναέρια επίθεση έναντι των αεροποριών της Αιγύπτου και της Συρίας εξολοθρεύονταν τους στο έδαφος μαζί με τους αεροδιαδρόμους τους. Τα περίπου 385 Σοβιετικά αεροσκάφη καταστράφηκαν όλα και η Αίγυπτος έμεινε χωρίς αεροπορική στήριξη. Την ίδια μοίρα περίμεναν και τα αεροσκάφη της Συρίας τα οποία ήταν αεροσκάφη τελευταίας γενιάς. Μέσα στις επόμενες ώρες οι Ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις εξαπέλυσαν επίθεση στην Λωρίδα της Γάζας και στην Δυτική Όχθη για να επιτεθούν σε δεύτερη φάση στην Χερσόνησο του Σινά υπό τον στρατηγό Αβραάμ Γιόφε.<br />
<br />
Φυσικά η Αίγυπτος για να εμψυχώσει τα στρατεύματα της άρχισε να διαδίδει φήμες για υποτιθέμενες νίκες έναντι του Ισραήλ με αποτέλεσμα η Συρία να επιτεθεί στο Ισραήλ πιστεύοντας ότι θα πάρει μια άνετη νίκη. Αργότερα και η Ιορδανία μπήκε στον πόλεμο επιθετικά βομβαρδίζοντας με το πυροβολικό της τα δυτικά προάστια της Ιερουσαλήμ.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> Στις 6 Ιουνίου οι Ισραηλινές δυνάμεις άρχισαν να προελαύνουν στην χερσόνησο του Σινά φτάνοντας στα κομβικά σημεία του Μίτλα και Τζίντι και καταλαμβάνοντας τα. Χάρη στον εξαιρετικό συντονισμό, που ποτέ κανένας σύγχρονος στρατός δεν επέδειξε σε τέτοια κλίμακα, ο Ισραηλινός στρατός νίκησε τον υπέρτερο αριθμητικά Αιγυπτιακό στρατό προκαλώντας του απώλειες άνω των 4000 ατόμων ενώ το Ισραήλ έχασε μόνο 33 άτομα στην μάχη για την κατάληψη της χερσονήσου. Μέσα στον πανικό του ο Αιγύπτιος υπουργός Άμυνας Αμπντέλ Χακίμ Άμερ απέσυρε τα στρατεύματα της Αιγύπτου από το Σουέζ αλλά το Ισραήλ ακόμα μια φορά χρησιμοποιώντας την άριστη εκπαίδευση και οργάνωση των στρατευμάτων του χτύπησε και κατανίκησε όλες τις Αιγυπτιακές στρατιές .<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> Στις 7 του Ιουνίου η Ισραηλινή αεροπορία βομβάρδισε συνεχώς τα Υψώματα του Γκολάν αναγκάζοντας τα Συριακά στρατεύματα σε αποχώρηση.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> Στις 8 του Ιουνίου το Ισραήλ έχει περικυκλώσει όλα τα Αιγυπτιακά Στρατεύματα στον Σινά και η Αίγυπτος συνθηκολογεί την ίδια μέρα. Την ίδια στιγμή το Ισραήλ καταρρίπτει το Αμερικάνικο αεροσκάφος «Λίμπερτι» σκοτώνοντας 34 άτομα. Αυτή η πράξη ήταν κατά πάσα πιθανότητα ένα μήνυμα ότι το Ισραήλ δεν θα ανεχόταν καμία ξένη δύναμη σε αυτόν τον πόλεμο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> Στις 9 Ιουνίου το Ισραήλ επιτίθεται στα Υψώματα Γκολάν και τα κατέλαβαν με σχετική άνεση εκμηδενίζοντας τον Συριακό στρατό εκεί και επιβεβαιώνοντας την ήττα της Συρίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> Στις 10 Ιουνίου σταματάνε οι εχθροπραξίες και το Ισραήλ έχει τριπλασιαστεί σε έκταση. Το Ισραήλ ενώνει τα δύο μέρη της Ιερουσαλήμ και δείχνει με αυτόν στον τρόπο ότι αυτό το έδαφος είναι αδιαπραγμάτευτο. Οι ΗΠΑ ζητάνε από το Ισραήλ να αποχωρήσει από τα εδάφη που κέρδισε αλλά το Ισραήλ προτιμάει μια ανταλλαγή εδαφών αλλά τα αραβικά έθνη ενώθηκαν στην διάσκεψη του Χαρτούμ και είπαν πώς δεν το δέχονται αυτό.<br />
<br />
Τελικά τα Ηνωμένα έθνη εξέδωσαν την Απόφαση 242 κατά την οποία εάν το Ισραήλ αποχωρούσε από τις κατεχόμενες περιοχές τότε θα υπήρχε «ειρήνη δίκαιη και μακροχρόνια». Όμως παρόλο που το Ισραήλ, η Αίγυπτος και η Ιορδανία συνομολογήσαν σε αυτήν την απόφαση, η Συρία και οι Παλαιστίνιοι με την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης απέρριψαν αυτήν την απόφαση, αλλά ακόμα και η Αίγυπτος η ίδια δεν κράτησε την υπόσχεση της και επιτέθηκε το 1969 στο Ισραήλ χωρίς να καταφέρει και πάλι κάτι εκτός από το να πρόσθεση μία ακόμα ήττα της στους Άραβο-Ισραηλινούς πολέμους.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΠΙΛΟΓΟΣ</b></span><br />
<br />
Ο «Πόλεμος των Έξι Ημερών» κράτησε στην πραγματικότητα 132 ώρες και 30 λεπτά, λιγότερο κι από έξι ημέρες. Από πλευράς Ισραηλινών ενεπλάκησαν στις επιχειρήσεις 264.000 άνδρες, συμπεριλαμβανομένων και των εφέδρων. Η Αίγυπτος παρέταξε 150.000 άνδρες, η Ιορδανία 55.000 και η Συρία 75.000 άνδρες. Οι απώλειες για τους Ισραηλινούς ανήλθαν σε 679 νεκρούς και 2.563, ενώ οι Άραβες είχαν κατά προσέγγιση 21.000 νεκρούς και 45.000 τραυματίες. Το Ισραήλ ένοιωθε, πλέον, καλά στα πόδια του και είχε τα αναγκαία εδάφη για να διαπραγματευθεί την απόκτηση ειρήνης και ασφάλειας με τους Άραβες γείτονές του. Μεγάλος ηττημένος του πολέμου υπήρξε ο Αιγύπτιος πρόεδρος Νάσερ, που είδε τις φιλοδοξίες του να ηγηθεί του Αραβικού κόσμου, να καταρρέουν.<br />
<br />
Ίσως το μεγαλύτερο αποτέλεσμα του πολέμου των 6 ημερών ήταν το γεγονός πως το Ισραήλ ανέβηκε στο παγκόσμιο προσκήνιο σαν μία μεγάλη περιφερειακή δύναμη και το Ισραήλ, αμφισβητώντας τις Μεγάλες Δυνάμεις και επιτυχάνοντας τους στόχους του έγινε μια χώρα με δυνατότητες να γίνει μία μέρα και η ίδια μια Μεγάλη Δύναμη. Πάντως το ποιο προφανές αποτέλεσμα είναι το γεγονός πως αυτός ο πόλεμος απέδειξε την κατωτερότητα των Σοβιετικών όπλων έναντι των Δυτικών όπλων με αποτέλεσμα η ΕΣΣΔ να σπαταλήσει μεγάλο μέρος της παραγωγής της με σκοπό την παραγωγή περισσότερων και καλύτερων όπλων, πολιτική η οποία στο τέλος διέλυσε την ΕΣΣΔ.<br />
<br />
Στον «Πόλεμο των Έξι Ημερών» έλαβαν μέρος στρατιωτικοί, που πρωταγωνίστησαν στις κατοπινές πολιτικές εξελίξεις της Μέσης Ανατολής. Αρχηγός του γενικού επιτελείου του Ισραήλ ήταν ο Γιτζάκ Ραμπίν, μετέπειτα πρωθυπουργός, που δολοφονήθηκε από ακροδεξιό το 1995. Της επίθεσης των Ισραηλινών στο Σινά, ηγήθηκε ο Αριέλ Σαρόν, τέως πρωθυπουργός και αυτός. Των Συριακών δυνάμεων ηγήθηκε ο Χαφέζ Ελ Ασαντ, πρόεδρος της Συρίας ως το θάνατό του το 2000.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Συνέπειες του Πολέμου των 6 Ημερών</span></b><br />
<br />
Ως τις 10 Ιουνίου, το Ισραήλ είχε ολοκληρώσει την τελική του επίθεση στα Υψώματα Γκολάν, και την επόμενη μέρα υπογράφηκε κατάπαυση του πυρός. Το Ισραήλ είχε πάρει την Λωρίδα της Γάζας, την Χερσόνησο του Σινά, την Δυτική Όχθη του Ιορδάνη Ποταμού (μαζί με την Ανατολική Ιερουσαλήμ), και τα Υψώματα Γκολάν. Συνολικά, το έδαφος του Ισραήλ τριπλασιάστηκε, περιλαμβάνοντας περίπου ένα εκατομμύριο Άραβες υπό τον άμεσο έλεγχο του Ισραήλ στις νέο-κατακτηθείσες περιοχές. Το στρατηγικό βάθος του Ισραήλ αυξήθηκε σε τουλάχιστον 300 χιλιόμετρα στον νότο, 60 χιλιόμετρα ανατολικά και 20 χιλιόμετρα εξαιρετικά ανώμαλου εδάφους στο βορρά, ένα πλεονέκτημα ασφαλείας που αποδείχτηκε χρήσιμο στον Άραβο-Ισραηλινό Πόλεμο του 1973, έξι χρόνια αργότερα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-8c0jndXC670/WRaSJGAvlPI/AAAAAAAAqJs/6mvjpOcaBf4CdX1RZrzvx4-GcUEPmb4dwCLcB/s1600/Soldiers_Western_Wall_1967.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-8c0jndXC670/WRaSJGAvlPI/AAAAAAAAqJs/6mvjpOcaBf4CdX1RZrzvx4-GcUEPmb4dwCLcB/s400/Soldiers_Western_Wall_1967.jpg" width="305" /></a></div>
<br />
Η πολιτική σημασία του Πολέμου του 1967 ήταν τεράστια, το Ισραήλ έδειξε πως δεν ήταν μόνο ικανό, αλλά και πρόθυμο να εξαπολύσει στρατηγικά χτυπήματα που μπορούσαν ν’ αλλάξουν την ισορροπία της περιοχής. Η Αίγυπτος και η Συρία διδάχτηκαν τακτικά μαθήματα και θα εξαπέλυαν επίθεση το 1973 με στόχο να ξαναπάρουν τις περιοχές που έχασαν. Μιλώντας τρεις εβδομάδες μετά το τέλος του πολέμου, ενώ δεχόταν τιμητικό δίπλωμα από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο, ο Γιτζάκ Ραμπίν έδωσε την δική του εξήγηση πίσω από την επιτυχία του Ισραήλ:<br />
<br />
«Οι αεροπόροι μας, που χτύπησαν τα αεροπλάνα των εχθρών μας με τόση ακρίβεια όση κανένας άλλος στον κόσμο καταλαβαίνουν πως έγινε και ο κόσμος ζητά τεχνολογικές επεξηγήσεις ή μυστικά όπλα· οι ένοπλες δυνάμεις μας που νίκησαν τον εχθρό ακόμα και όταν ο εξοπλισμός τους ήταν κατώτερος απ’ αυτόν, οι στρατιώτες μας σ’ όλους τους άλλους κλάδους που κατέβαλαν τους εχθρούς μας παντού, παρά τους ανώτερους αριθμούς και τις οχυρώσεις των τελευταίων - όλα αυτά απέδειξαν όχι μόνο κρύο αίμα και κουράγιο στη μάχη, αλλά μια κατανόηση πως όχι μόνο η προσωπική τους στάση εναντίον των μεγαλύτερων κινδύνων θα έφερνε την νίκη για την χώρα τους και για τις οικογένειες τους, αλλά πως αν η νίκη δεν ήταν δική τους το εναλλακτικό ενδεχόμενο ήταν η εκμηδένιση».<br />
<br />
Σύμφωνα με τον Chaim Herzog:<br />
<br />
«Στις 19 Ιουνίου 1967, η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (του Ισραήλ) ψήφισε ομόφωνα να επιστρέψουμε το Σινά στην Αίγυπτο και τα Υψώματα Γκολάν στην Συρία σε αντάλλαγμα για ειρηνικές διαπραγματεύσεις. Τα Υψώματα Γκολάν θα αποστρατικοποιούνταν και ένας ειδικός διακανονισμός θα διαπραγματευόταν για τα Στενά του Tiran. Η κυβέρνηση επίσης αποφάσισε να ανοίξει διαπραγματεύσεις με τον Βασιλιά Χουσεΐν σχετικά με τα ανατολικά σύνορα».<br />
<br />
Η Ισραηλινή απόφαση θα μεταβιβαζόταν στα Αραβικά κράτη από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ ήταν πληροφορημένες για την απόφαση, αλλά όχι για το ότι θα το μεταβίβαζαν εκείνοι. Δεν υπάρχει καμιά απόδειξη παραλαβής του από την Αίγυπτο ή την Συρία, και κάποιοι ιστορικοί ισχυρίζονται πως δεν πήραν ποτέ την προσφορά. Αργότερα, η Αραβική Σύνοδος Κορυφής στο Χαρτούμ αποφάσισε πως δεν θα υπήρχε «ούτε ειρήνη, ούτε αναγνώριση, ούτε διαπραγμάτευση με το Ισραήλ». Όμως, όπως σημειώνει ο Avraham Sela, η σύνοδος του Χαρτούμ είχε αποτέλεσμα μια αλλαγή πορείας όσον αφορά την αντίληψη της σύγκρουσης από τα Αραβικά κράτη μακριά από αυτήν που ήταν κεντραρισμένη στο ζήτημα της νομιμότητας του Ισραήλ.<br />
<br />
Προς αυτήν που εστιαζόταν στις περιοχές και τα σύνορα, και αυτό ενισχύθηκε στις 22 Νοεμβρίου όταν η Αίγυπτος και η Ιορδανία αποδέχτηκαν το Ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ Η απόφαση του Ισραηλινού Υπουργικού Συμβουλίου στις 19 Ιουνίου δεν περιλάμβανε την Λωρίδα της Γάζας, και άφησε ανοιχτή την πιθανότητα της μόνιμης προσάρτησης στο Ισραήλ μέρους της Δυτικής Όχθης. Στις 25 - 27 Ιουνίου, το Ισραήλ ενσωμάτωσε την Ανατολική Ιερουσαλήμ μαζί με περιοχές της Δυτικής Όχθης βόρεια και νότιας της πόλης στα νέα δημοτικά όρια της Ιερουσαλήμ.<br />
<br />
Ακόμα άλλη οπτική γωνία του πολέμου αγγίζει τον πληθυσμό στις καταληφθείσες περιοχές: περίπου ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι στην Δυτική Όχθη, 300.000 (σύμφωνα με το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ) έφυγαν στην Ιορδανία, όπου συνέβαλαν στην αυξανόμενη αναταραχή. Οι υπόλοιπες 600.000 παρέμειναν. Στα Υψώματα Γκολάν, έφυγαν περίπου.80 000 Σύριοι. Μόνο στους κατοίκους της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και των Υψωμάτων Γκολάν επιτράπηκε να πάρουν πλήρη Ισραηλινή υπηκοότητα, όταν το Ισραήλ προσάρτησε αυτές τις περιοχές στις αρχές της δεκαετίας του 1980.<br />
<br />
Η Ιορδανία και η Αίγυπτος τελικά απέσυραν τις διεκδικήσεις τους στην Δυτική Όχθη και την Γάζα αντίστοιχα (το Σινά επιστράφηκε στην βάση τις Συμφωνίες του Camp David το 1978 και το ζήτημα των Υψωμάτων Γκολάν ακόμα βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με την Συρία). Μετά την Ισραηλινή κατάκτηση αυτών των νέων «περιοχών», ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια εποικισμού για ν’ ασφαλίσει το μόνιμο στήριγμα του Ισραήλ. υπήρχαν τώρα εκατοντάδες χιλιάδες Ισραηλινοί έποικοι σ’ αυτές τις περιοχές, αν και οι Ισραηλινοί οικισμοί στην Γάζα εκκενώθηκαν και καταστράφηκαν τον Αύγουστο του 2005 ως μέρος του μονομερούς σχεδίου του Ισραήλ για απεμπλοκή.<br />
<br />
Επίσης ο Πόλεμος του 1967 έθεσε τα θεμέλια για μελλοντική δυσαρμονία στην περιοχή - από τις 22 Νοεμβρίου 1967, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υιοθέτησε το Ψήφισμα 242, την φόρμουλα «γη για ειρήνη», η οποία καλούσε την απομάκρυνση του Ισραήλ «από τις περιοχές που κατείχε» το 1967 ως αντάλλαγμα για «τον τερματισμό όλων των διεκδικήσεων ή των κρατών για πολεμική στάση». Οι σχεδιαστές του Ψηφίσματος 242 αναγνώριζαν πως κάποιες εδαφικές ρυθμίσεις ήταν πιθανές, και επομένως σκόπιμα δεν συμπεριέλαβαν τις λέξεις όλες ή τις στην επίσημη έκδοση του κειμένου στην Αγγλική γλώσσα όταν αναφερόταν στις «κατεχόμενες περιοχές» κατά τον πόλεμο, αν και είναι παρόν στις άλλες, ειδικά, στις Γαλλικές, Ισπανικές και Ρωσικές εκδόσεις.<br />
<br />
Αναγνώριζε το δικαίωμα «κάθε κράτους στην περιοχή» -επομένως και του Ισραήλ- «να ζει με ειρήνη μέσα σε ασφάλεια και αναγνωρισμένα σύνορα ελεύθερα από απειλές ή πράξεις βίας». Το Ισραήλ επέστρεψε το Σινά στην Αίγυπτο το 1978, μετά τις Συμφωνίες του Camp David, και απαγκιστρώθηκε από την Λωρίδα της Γάζας το καλοκαίρι του 2005, αν και ο στρατός του μπαίνει ξανά συχνά στην Γάζα για στρατιωτικές επιχειρήσεις και ακόμα διατηρεί τον έλεγχο των συνοριακών περασμάτων, των λιμανιών και των αεροδρομίων. Τα επακόλουθα του πολέμου είχαν επίσης και θρησκευτική σημασία. Υπό την Ιορδανική κυριαρχία, οι Εβραίοι απαγορεύονταν να επισκεφθούν το Δυτικό Τείχος (ακόμα κι αν η Συμφωνία Κατάπαυσης του Πυρός έδινε για τους Ισραηλινούς Εβραίους πρόσβαση στο Δυτικό Τείχος).<br />
<br />
Οι Εβραϊκοί ιεροί τόποι δεν συντηρούνταν, και τα κοιμητήρια τους είχαν βεβηλωθεί. Μετά την προσάρτηση τους στα Ισραήλ, κάθε θρησκευτική ομάδα πήρε τον έλεγχο των δικών της αγίων τόπων. Παρά την σημασία του Όρους του Ναού στην Εβραϊκή παράδοση, το Τζαμί του al-Aqsa βρίσκεται υπό την αποκλειστική διοίκηση ενός Μουσουλμανικού βακουφιού, και οι Εβραίοι απαγορεύεται να διακινούνται εκεί.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-4vB0RLlXVAw/WRaSgCyopKI/AAAAAAAAqJw/aKU-hHK0I30am5q_YKkh9-FjocsPeoTfACLcB/s1600/tumblr_m6g4oyBaiY1qkokc3o1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://4.bp.blogspot.com/-4vB0RLlXVAw/WRaSgCyopKI/AAAAAAAAqJw/aKU-hHK0I30am5q_YKkh9-FjocsPeoTfACLcB/s400/tumblr_m6g4oyBaiY1qkokc3o1_500.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΑΡΑΒΟ - ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΔΙΕΝΕΞΗΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Εισαγωγή </span></b><br />
<br />
Μετά τις Συµφωνίες του Όσλο (1993), πολλοί αναλυτές έσπευσαν, µε πρόδηλη και ευκόλως κατανοητή ανακούφιση, να συµπεράνουν ότι ένα από τα σηµαντικότερα προβλήµατα του δεύτερου µισού του 20ου αιώνα, το Παλαιστινιακό, είχε βρει επιτέλους τη λύση του. Η ειρηνευτική διαδικασία ναυάγησε πολλάκις και στις αρχές του 21ου αιώνα το πρόβληµα εξακολουθεί να ταλανίζει την πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οι πιθανές εξηγήσεις πολλές και όχι απόλυτα ικανοποιητικές. Ορισµένες δε, οδηγούν σε εξόχως απαισιόδοξα συµπεράσµατα για το µέλλον. Κανείς θα µπορούσε να συζητήσει ad infinitum κατά πόσον η δολοφονία του Γιτζάκ Ραµπίν άλλαξε την πορεία των εξελίξεων.<br />
<br />
Ίσως ναι, ίσως όχι, αλλά λίγη πρακτική σηµασία έχει πλέον. Το Ισραήλ, θεωρώντας εδώ και µερικά χρόνια ότι η διαπραγµάτευση µε τους Παλαιστινίους είναι µια ανώφελη προσπάθεια (παραβλέποντας το ότι µε την πολιτική που εφάρµοσε υπονόµευσε συστηµατικά τη θέση του Αµπάς και των µετριοπαθών Παλαιστινίων) έχει υιοθετήσει µια «αµυντική» στρατηγική διαχείρισης και όχι επίλυσης του Παλαιστινιακού, που συνίσταται σε:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">α)</span></b> Μονοµερή αποχώρηση από τη Λωρίδα της Γάζας και µεγάλο µέρος της ∆υτικής Όχθης.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">β)</span></b> Ολοκλήρωση του Τείχους Ασφαλείας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">γ)</span></b> Αποδυνάµωση της Χαµάς (ενώ κάποιοι προωθούν και την ιδέα της ανάληψης ευθύνης για τη Γάζα από την Αίγυπτο και για τµήµα της ∆υτικής Όχθης από την Ιορδανία).<br />
<br />
Ωστόσο, η υλοποίηση της ανωτέρω στρατηγικής θα οδηγήσει νοµοτελειακά στη δηµιουργία δυο «µπαντουστάν» στα Παλαιστινιακά εδάφη, την αύξηση της επιρροής των εξτρεµιστικών οργανώσεων και τη διαιώνιση του προβλήµατος. Όσο οι ΗΠΑ δεν αποφασίζουν να ασκήσουν ουσιαστική πίεση στο Ισραήλ και να σύρουν -µε την αµέριστη και ουσιαστική υποστήριξη της ΕΕ και των Αράβων- και τις δύο πλευρές στο τραπέζι των διαπραγµατεύσεων, στην ανάγκη επιβάλλοντας µια βιώσιµη λύση, το Παλαιστινιακό πρόβληµα θα εξακολουθήσει να αποτελεί την κεντρική ψηφίδα στο παζλ της βίας στη Μ. Ανατολή.<br />
<br />
Επιτρέποντας στους διάφορους Μπιν Λάντεν να δηµαγωγούν ασύστολα και να πυκνώνουν τις τάξεις των υποστηρικτών τους σε ολόκληρο τον Αραβικό κόσµο. Θα συνεχίσει, παράλληλα, να αποτελεί και µια καλή δικαιολογία για να µεταθέτουν οι Αραβικές κυβερνήσεις τις τόσο αναγκαίες πολιτικές, οικονοµικές και κοινωνικές µεταρρυθµίσεις για τις Ελληνικές καλένδες. Ταυτόχρονα, θα κατατρώγει αργά αλλά σταθερά τα θεµέλια του Ισραηλινού δηµοκρατικού πολιτεύµατος. Το κείµενο που ακολουθεί επιδιώκει τη συνοπτική παρουσίαση -υπό τη µορφή αλφαβηταρίου- των διαφόρων πτυχών της Αραβο-Ισραηλινής διένεξης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αίγυπτος </span></b><br />
<br />
Λόγω ιστορίας και µεγέθους, η Αίγυπτος είναι η σηµαντικότερη, ίσως, χώρα του Αραβικού κόσµου. Η υπογραφή συµφωνίας ειρήνης µε το Ισραήλ το 1979 είχε σηµαντικό κόστος για το ρόλο και επιρροή της στην περιοχή, αν και κατάφερε σε µεγάλο βαθµό να ανακάµψει. Εσωτερικά προβλήµατα έχουν και πάλι περιορίσει το ρόλο της τα τελευταία χρόνια. Σύµµαχος των ΗΠΑ, ανησυχεί για το ρόλο της Χαµάς, αλλά και την αυξανόµενη επιρροή του Ιράν στην περιοχή. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Απόφαση 242 του ΣΑ/ΟΗΕ (1967) </span></b><br />
<br />
Υιοθετήθηκε οµόφωνα από το Συµβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στις 22 Νοεµβρίου 1967, λίγο µετά τον Πόλεµο των Έξι Ηµερών. Καλεί για µια «δίκαιη και διαρκή ειρήνη στη Μέση Ανατολή µέσω της εφαρµογής των ακόλουθων αρχών:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1)</span></b> Αποχώρηση των Ισραηλινών στρατευµάτων από τα εδάφη που κατέλαβε στην πρόσφατη σύγκρουση»<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2)</span></b> Τερµατισµό όλων των εµπόλεµων καταστάσεων και σεβασµό για το δικαίωµα κάθε κράτους της περιοχής να ζει σε κατάσταση ειρήνης εντός ασφαλών και αναγνωρισµένων συνόρων).<br />
<br />
Μαζί µε την Απόφαση 338 του 1973, αποτελούν τις βασικές θέσεις του ΟΗΕ για την Αραβο- Ισραηλινή διένεξη. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αραβο-Ισραηλινοί Πόλεµοι </span></b><br />
<br />
To 1956, σε συνεργασία µε τη Γαλλία και τη Βρετανία, το Ισραήλ κατέλαβε τη Χερσόνησο του Σινά και το Κανάλι του Σουέζ, για να αποχωρήσει αργότερα υπό Αµερικανική και Σοβιετική πίεση. Στον Πόλεµο των Έξι Ηµερών (Ιούνιος 1967), το Ισραήλ κατέλαβε το Γκολάν, την ∆υτική Όχθη και τη Γάζα, την Ανατολική Ιερουσαλήµ και το Σινά. Στον Πόλεµο του Γιοµ Κιπούρ (Οκτώβριος 1973), το Ισραήλ επεκράτησε µε µεγάλη δυσκολία. Το 1982 το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο λόγω του βοµβαρδισµού του εδάφους του από την PLΟ. Βαρύνεται (και προσωπικά ο Αριέλ Σαρόν) µε την ηθική αυτουργία για τη σφαγή στα στρατόπεδα προσφύγων Σάµπρα και Σατίλα από Χριστιανούς Φαλαγγίτες.<br />
<br />
Εξεδίωξε την PLΟ και δηµιούργησε ζώνη ασφαλείας στο νότιο Λίβανο έως το 2000, οπότε υπό το βάρος των συνεχιζόµενων απωλειών αποχώρησε, αν και υπάρχει µια ιδιόµορφη εκκρεµότητα που αφορά στα Αγροκτήµατα Σεµπάα τα οποία η Χεζµπολάχ θεωρεί Λιβανέζικο έδαφος, ενώ για το Ισραήλ ανήκουν στη Συρία. Το καλοκαίρι του 2006 το Ισραήλ εισέβαλλε στο Λίβανο για να σταµατήσει τις επιθέσεις της Χεζµπολάχ, σε µια επιχείρηση που θεωρήθηκε αποτυχία για τον Ισραηλινό στρατό. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Βαρβαρότητα </span></b><br />
<br />
Έννοια που χαρακτηρίζει έντονα τη διένεξη µεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων. Αν για το Ντέιρ Γιασσίν υπάρχει η -αδύναµη- δικαιολογία της πολεµικής σύρραξης για την επιβίωση του νεοσύστατου Εβραϊκού κράτους, θα µπορούσε να δικαιολογήσει π.χ. την ανοχή στη σφαγή αµάχων στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάµπρα και Σατίλα στο Λϊβανο το 1992 ή την Επιχείρηση Cast Lead στη Γάζα τον Ιανουάριο 2009. Αλλά και από την άλλη πλευρά, ο πληθυσµός του Ισραήλ έχει υποστεί δεκάδες επιθέσεις αυτοκτονίας, ενώ χαρακτηριστικό της ψυχολογίας των δύο πλευρών είναι, η υποδοχή ως ήρωα -µετά την απελευθέρωσή του από τις Ισραηλινές φυλακές- στο Λίβανο του Σαµίρ Κουντάρ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-CQMCxY2hMRc/WRfsl1AkzdI/AAAAAAAAqKA/ssJdTNcrct0zvD0wZnAzwVNinourvUEfQCLcB/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="257" src="https://3.bp.blogspot.com/-CQMCxY2hMRc/WRfsl1AkzdI/AAAAAAAAqKA/ssJdTNcrct0zvD0wZnAzwVNinourvUEfQCLcB/s400/10.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο οποίος, στο πλαίσιο µιας επιχείρησης του Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης µε στόχο την απαγωγή Ισραηλινών πολιτών το 1979, είχε συλληφθεί για τη δολοφονία δύο αστυνοµικών, ενός πατέρα και της τετράχρονης κόρης του. «Παράπλευρη» απώλεια αποτέλεσε η δίχρονη αδελφούλα του κοριτσιού, στην οποία άθελά της προκάλεσε ασφυξία η µητέρα της για να µην κάνει θόρυβο και τους αντιληφθούν ο Κουντάρ και οι σύντροφοί του. Δυστυχώς ο κατάλογος των θηριωδιών και τραγωδιών και των δύο πλευρών -χωρίς καµία πρόθεση σύγκρισης και συµψηφισµού- είναι εξαιρετικά µακρύς. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Γάζα </span></b><br />
<br />
Η Λωρίδα της Γάζας, µε έκταση 360 τετρ. χλµ. και πληθυσµό 1,5 εκατοµµύριο Παλαιστινίους αποτελεί ένα από τα δύο εδαφικά τµήµατα της Παλαιστινιακής Αρχής. Από το 2007 ελέγχεται πλήρως από τη Χαµάς. Το Ισραήλ διοικούσε την περιοχή από το 1967 έως το 2005, οπότε και απέσυρε, σε ορισµένες περιπτώσεις δια της βίας, όλους τους Εβραίους εποίκους. Εξακολουθεί να ελέγχει τον εναέριο χώρο, τα χωρικά ύδατα και τα σύνορα. Αυτό επέτρεψε την επιβολή αποκλεισµού σε διάφορα αγαθά σε µια προσπάθεια άσκησης πίεσης επί της Χαµάς. Η άλλη διέξοδος της Γάζας προς τον υπόλοιπο κόσµο είναι µέσω των συνόρων µε την Αίγυπτο (που κυβέρνησε την περιοχή από το 1948 έως το 1967). <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Διάσκεψη Αννάπολης </span></b><br />
<br />
Έλαβε χώρα στις ΗΠΑ, στις 27 Νοεµβρίου 2007, µε τη συµµετοχή περίπου 40 χωρών και οργανισµών, συµπεριλαµβανοµένων των ΗΠΑ, Ισραήλ, Παλαιστινιακής Αρχής, ΕΕ, Ρωσίας, Κίνας, Αραβικού Συνδέσµου και ΟΗΕ (αλλά και της Ελλάδας). Η βασική υπόθεση εργασίας της διάσκεψης ήταν η «λύση των δύο κρατών», αλλά δεν κατάφερε να πετύχει τίποτε περισσότερο από ένα κοινό ανακοινωθέν. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Δηµιουργία Ισραήλ (1948) </span></b><br />
<br />
Με απόφαση του ΟΗΕ, και ως αποτέλεσµα των συλλογικών «τύψεων» της διεθνούς κοινότητας για το Ολοκαύτωµα των Εβραίων από τους Ναζί, δηµιουργήθηκαν στην Παλαιστίνη ένα Εβραϊκό και ένα Παλαιστινιακό κράτος. Η στρατιωτική αντίδραση επτά Αραβικών κρατών δεν έφερε αποτέλεσµα και έτσι δηµιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ και περισσότεροι από 700.000 Παλαιστίνιοι πήραν το δρόµο της προσφυγιάς. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Δυτική Όχθη </span></b><br />
<br />
Η ∆υτική Όχθη (έκταση 5.860 τετρ. χλµ., πληθυσµός 2,4 εκατ.) είναι µια περίκλειστη περιοχή στη δυτική όχθη του ποταµού Ιορδάνη. Από το 1948 έως το 1967 βρισκόταν υπό Ιορδανικό έλεγχο, ενώ από το 1967 υπάρχει Ισραηλινή κατοχή. Ελέγχεται από τη Φατάχ και στη Ραµάλλα, κοντά στην Ιερουσαλήµ, βρίσκεται η έδρα της Παλαιστινιακής Αρχής.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Εβραϊκό Λόµπυ (στις ΗΠΑ) </span></b><br />
<br />
Το 40% των Εβραίων του κόσµου ζει στις ΗΠΑ (ένα άλλο 40% ζει στο Ισραήλ. Στον πυρήνα του λόµπυ βρίσκονται οργανώσεις όπως το American Israel Public Affairs Committee (AIPAC), Washington Institute for Near East Policy, Anti-Defamation League, American Jewish Congress και Christians United for Israel. Οι 51 µεγαλύτερες και πιο σηµαντικές οργανώσεις συνεργάζονται στη Σύνοδο Προέδρων των Μεγαλύτερων Αµερικανο- Εβραϊκών Οργανώσεων, που έχουν ως αποστολή την ενίσχυση των δεσµών µεταξύ Ισραήλ και ΗΠΑ. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ειρηνευτικές Συµφωνίες Όσλο </span></b><br />
<br />
Στο πλαίσιο της «νέας τάξης πραγµάτων» µετά τον πόλεµο του Κόλπου, υπεγράφησαν το 1993 οι Συµφωνίες του Οσλο, ως αποτέλεσµα της πρώτης άµεσης διαπραγµάτευσης Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Οι Συµφωνίες αποτελούσαν ένα γενικό πλαίσιο για τις µελλοντικές σχέσεις των δύο πλευρών και προέβλεπαν τη δηµιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής που θα αναλάµβανε τη διοίκηση µεγάλου µέρους των Κατεχοµένων, από τα οποία θα αποχωρούσαν σταδιακά τα ισραηλινά στρατεύµατα.<br />
<br />
Προβλεπόταν, επίσης, µια µεταβατική περίοδος πέντε ετών κατά την οποία θα λάµβανε χώρα η τελική διαπραγµάτευση για ζητήµατα όπως η Ιερουσαλήµ, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, οι Ισραηλινοί έποικοι, η ασφάλεια και τα σύνορα. Από την πλευρά των Παλαιστινίων υπέγραψε ο Γιάσερ Αραφάτ και από το Ισραήλ ο τότε πρωθυπουργός Γιτζάκ Ραµπίν, που δολοφονήθηκε δύο χρόνια αργότερα από φανατικό Ισραηλινό έποικο. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Εποικισµοί </span></b><br />
<br />
Κοινότητες / οικισµοί που κατασκεύασαν Ισραηλινοί στα Κατεχόµενα εδάφη. Έχουν εγκαταλειφθεί οι κοινότητες στο Σινά και τη Γάζα, αλλά σηµαντικός αριθµός Ισραηλινών ζουν στη ∆υτική Όχθη (190 - 250.000), το Γκολάν (20.000) και την Ανατολική Ιερουσαλήµ (180 - 200.000) ο συνολικός αριθµός των εποίκων δεν ξεπερνούσε τις 20.000 το 1982. Η στρατηγική αξία των οικισµών οφείλεται στον έλεγχο συγκεκριµένων αξόνων µεταφορών ή περιοχών µε εύφορη γη και υδάτινους πόρους. Το Ισραήλ θεωρεί δεδοµένο ότι θα διατηρήσει ορισµένους σηµαντικούς οικισµούς ακόµη και µετά από µια συµφωνία ειρήνης. Μετά από ένα σχετικό πάγωµα τα τελευταία χρόνια, η νέα κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεσή της να συνεχίσει την πολιτική εποικισµών. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Eretz Israel (Μεγάλο Βιβλικό Ισραήλ) </span></b><br />
<br />
Ιδιαίτερα αµφιλεγόµενος όρος, µε αρκετές διαφορετικές πολιτικές και Βιβλικές ερµηνείες. Ο πλέον σύνηθης ορισµός είναι το έδαφος του κράτους του Ισραήλ µαζί µε τα Παλαιστινιακά εδάφη.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ευρωπαϊκή Ένωση </span></b><br />
<br />
Για την περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής υπάρχουν δύο πρωτοβουλίες της Ε.Ε:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Η Ευρωµεσογειακή Συνεργασία (Διαδικασία Βαρκελώνης).</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η Ένωση για τη Μεσόγειο. </li>
</ul>
<br />
Θα πρέπει, επίσης, να σηµειωθεί ότι η Ε.Ε προσφέρει σηµαντική οικονοµική βοήθεια προς τους Παλαιστινίους. Δυστυχώς, σχεδόν ότι υποδοµές αναπτύχθηκαν µέσω της βοήθειας αυτής καταστράφηκαν από τις συγκρούσεις των Παλαιστινίων µε το Ισραήλ ή, σε πολύ µικρότερο βαθµό από τις ενδο-παλαιστινιακές διαµάχες. Ο πολιτικός ρόλος της Ε.Ε παραµένει αρκετά περιορισµένος. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-jQGmho9t4cA/WRftksZbN5I/AAAAAAAAqKM/eRP8nPP1DpEq0I6iB0ubnsQyf9NXn2gIQCLcB/s1600/5d76d52fb21e18639a8a2fc18c438e68.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://1.bp.blogspot.com/-jQGmho9t4cA/WRftksZbN5I/AAAAAAAAqKM/eRP8nPP1DpEq0I6iB0ubnsQyf9NXn2gIQCLcB/s400/5d76d52fb21e18639a8a2fc18c438e68.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιερουσαλήµ </span></b><br />
<br />
Από το 1967, το Ισραήλ θεωρεί ολόκληρη την πόλη της Ιερουσαλήµ ως την πρωτεύουσα του. Οι Παλαιστίνιοι µε τη σειρά τους θεωρούν την ανατολική Ιερουσαλήµ (Al Quds) ως την πρωτεύουσα του µελλοντικού Παλαιστινιακού κράτους. Η θέση του ΟΗΕ και των περισσοτέρων κρατών και διεθνών οργανισµών είναι ότι η πρωτεύουσα του Ισραήλ είναι το Τελ Αβίβ και δεν αναγνωρίζουν την προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήµ από το Ισραήλ. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιντιφάδα </span></b><br />
<br />
Η πρώτη ιντιφάδα (1987 - 1993) ήταν µια µαζική εξέγερση των Παλαιστινίων εναντίον της Ισραηλινής κατοχής που ξεκίνησε από ένα προσφυγικό καταυλισµό και γρήγορα εξαπλώθηκε στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήµ. Οι Παλαιστινιακές ενέργειες περιλάµβαναν από πολιτική ανυπακοή, γενικές απεργίες και µποϋκοτάζ Ισραηλινών προϊόντων έως οδοφράγµατα, διαδηλώσεις και πετροπόλεµο µε τις Ισραηλινές δυνάµεις ασφαλείας και προκάλεσαν το παγκόσµιο ενδιαφέρον. Κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάδα υπολογίζεται ότι έχασαν τη ζωή τους 1.100 Παλαιστίνιοι από τις Ισραηλινές δυνάµεις ασφαλείας και 160 Ισραηλινοί από τους Παλαιστίνιους.<br />
<br />
Επιπρόσθετα, περίπου 1.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν από οµοεθνείς τους ως υποτιθέµενοι συνεργάτες των Ισραηλινών αρχών, αν και υπήρχαν στοιχεία για λιγότερους από τους µισούς. Η δεύτερη Ιντιφάδα, γνωστή και ως Ιντιφάδα Αλ-Ακσά (από το όνοµα του σηµαντικού τζαµιού που έχει κατασκευαστεί από τον 7ο αιώνα στο Όρος του Ναού στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήµ) ξεκίνησε το Σεπτέµβριο 2000 (µε αφορµή την επίσκεψη του Αριέλ Σαρόν στο Τείχος των ∆ακρύων). Ο αριθµός των νεκρών, στρατιωτικών και πολιτών, ξεπέρασε τους 5.300 Παλαιστίνιους και τους 1.000 Ισραηλινούς. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιράν </span></b><br />
<br />
Λόγω της στρατηγικής θέσης και του ενεργειακού πλούτου της χώρας, ο Ιρανικός λαός κουβαλά ένα ιστορικό φορτίο εξωτερικών παρεµβάσεων, καθώς για πολλές δεκαετίες η Περσία βρισκόταν υπό τον ασφυκτικό έλεγχο ξένων δυνάµεων (αρχικά της Βρετανίας και, σε µικρότερο βαθµό, της Ρωσίας, και στη συνέχεια των ΗΠΑ). Η τοποθέτηση του Σάχη στο «Θρόνο των Παγωνιών» και η έντονα φιλοδυτική πολιτική του µετέτρεψαν το Ιράν σε στενό σύµµαχο των ΗΠΑ και σε περιφερειακό «χωροφύλακα». Μάλιστα το πυρηνικό πρόγραµµα του οποίου δεν είναι προϊόν της Ισλαµικής Επανάστασης, αλλά χρονολογείται από την εποχή του Σάχη και της επιθυµίας του Ιράν να αναδειχθεί σε ηγεµονική περιφερειακή δύναµη στον Περσικό Κόλπο.<br />
<br />
Σήµερα το Ιράν επιδιώκει την αύξηση της αποτρεπτικής του ικανότητας και της περιφερειακής του επιρροής (καθώς δεν έχει εγκαταλείψει τον πάγιο Περσικό / Ιρανικό στόχο ανάδειξης σε κυρίαρχη περιφερειακή δύναµη στην περιοχή του Κόλπου), µέσω και της απόκτησης πυρηνικών όπλων, ενώ έχει αποκτήσει σηµαντικό ρόλο στο Λίβανο, µέσω της στρατιωτικής και οικονοµικής στήριξης της Χεζµπολάχ (αλλά και της Χαµάς στη Γάζα). Σηµαντικό εµπόδιο στις περιφερειακές φιλοδοξίες του Ιράν αποτελούν ο ιστορικός ανταγωνισµός µε τον αραβικό κόσµο και η έντονη καχυποψία των Αράβων.<br />
<br />
Ενώ θα πρέπει να τονιστεί ότι το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό χαρακτηρίζεται από ρευστές πολιτικές ισορροπίες µεταξύ µετριοπαθών και σκληροπυρηνικών κληρικών και, σε δεύτερο επίπεδο, των µεταρρυθµιστικών δυνάµεων. Οι ανησυχίες της Δύσης δεν οφείλονται τόσο στο ενδεχόµενο χρήσης πυρηνικών όπλων από το Ιράν, εάν και όταν τα αποκτήσει -το Ιράν θα πρέπει να θεωρηθεί ως ορθολογικός δρώντας, που κατανοεί τις πιθανές συνέπειες µιας τέτοιας ενέργειας κατά του Ισραήλ ή των ΗΠΑ, αν και οι εµπρηστικές δηλώσεις του Ιρανού προέδρου Αχµαντινεζάντ έχουν προκαλέσει τεράστια ζηµιά στη διεθνή εικόνα της χώρας του- όσο στις συνέπειες της Ιρανικής πυρηνικοποίησης για το διεθνές καθεστώς µη-διασποράς των πυρηνικών όπλων.<br />
<br />
Σε πρώτη φάση θα δεχθεί ένα ακόµη σηµαντικό πλήγµα, ενώ σε περίπτωση «αποτελέσµατος ντόµινο», µε πυρηνικοποίηση και άλλων κρατών της περιοχής που θα αισθανθούν απειλούµενα από το Ιράν (υποθετικά αναφέρονται Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος και Τουρκία), το διεθνές καθεστώς µη διασποράς ενδέχεται να καταρρεύσει µε ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες για τη διεθνή ασφάλεια. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ισραηλινά Πολιτικά Κόµµατα </span></b><br />
<br />
Ο ηγέτης του δεξιού κόµµατος Λικούντ (27 έδρες επί συνόλου 120 στην Ισραηλινή Βουλή / Κνεσσέτ) και νυν πρωθυπουργός Βενιαµίν «Μπίµπι» Νετανιάχου, έχει υιοθετήσει εξαιρετικά σκληρές θέσεις. Το κεντρώο Καντίµα (28 έδρες) ιδρύθηκε από τον τότε πρωθυπουργό Αριέλ Σαρόν το Νοέµβριο 2005, ενώ σηµερινή ηγέτης είναι η πρώην υπουργός Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι. Είναι υπέρ της µερικής αποχώρησης από τα Κατεχόµενα (µέσω του «Σχεδίου Αναδιάταξης»). Το Ισραήλ Μπεϊτενού (το Ισραήλ Είναι το Σπίτι Μας) (15 έδρες} είναι κοσµικής ιδεολογίας, στηρίζεται κυρίως στους Ρωσικής καταγωγής ψηφοφόρους και συµµετέχει στη σηµερινή κυβέρνηση. Υποστηρίζει τη µερική αποχώρηση από τα Κατεχόµενα µε αντάλλαγµα την προσάρτηση των υπολοίπων εδαφών.<br />
<br />
Υποστηρίζει την «εθελοντική» µετακίνηση των Παλαιστινίων και την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης. Το κεντρο-αριστερό Εργατικό κόµµα (13 έδρες) συµµετέχει στην κυβέρνηση και παραδοσιακά υποστηρίζει τη διπλωµατική οδό για την επίλυση του Παλαιστινιακού. Το Σας (11 έδρες) είναι θρησκευτικό ακροδεξιό κόµµα που στηρίζεται κυρίως στους Εβραίους µε καταγωγή από τη Βόρεια Αφρική (Mizrachi) και συµµετέχει στην κυβέρνηση συνασπισµού, όπως και o επίσης θρησκευτικός (υπερ-ορθόδοξος) συνασπισµών κοµµάτων United Torah Judaism, µε 5 έδρες. Η Εθνική Ένωση - Εθνικό Θρησκευτικό Κόµµα (4 έδρες) είναι ακροδεξιό κόµµα και στηρίζεται κυρίως στους εποίκους.<br />
<br />
Στην Κνεσσέτ εκπροσωπούνται και άλλα πέντε κόµµατα: Hadash (4 έδρες), United Arab List-Ta'al (4 έδρες), The Jewish Home (3 έδρες), Balad (3 έδρες) και New Movement-Meretz (3 έδρες).<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">HISH (Hezbollah, Iran, Syria, Hamas) alliance </span></b><br />
<br />
Άτυπη και ενίοτε συγκυριακή συµµαχία του Ιράν και της Συρίας µε τη Χεζµπολάχ και τη Χαµάς. Έχει προκαλέσει την ανησυχία των µετριοπαθών Σουνιτικών κρατών (Αίγυπτος, Σουδική Αραβία, Ιορδανία). <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">ΗΠΑ </span></b><br />
<br />
Ο βασικός υποστηρικτής του Ισραήλ, παρέχει ετήσια στρατιωτική και οικονοµική βοήθεια αξίας άνω των $3 δις. Σηµαντικός είναι και ο ρόλος του Εβραϊκού λόµπυ. Η κυβέρνηση Οµπάµα δείχνει να προσπαθεί να ακολουθήσει µια πιο ισορροπηµένη πολιτική και έχει κρατήσει αποστάσεις από ορισµένες ενέργειες του Ισραήλ. Το κόστος «δυναµικής» Αµερικανικής παρέµβασης θα είναι σίγουρα υψηλό, αλλά και το κόστος υποστήριξης του Ισραήλ αυξάνεται για τις ΗΠΑ, που έχουν ανοιχτά τα µέτωπα του Αφγανιστάν και του Ιράκ. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-CFyjN9at2nQ/WRft_fr_FRI/AAAAAAAAqKQ/_kou0uJxuTcQ2AmUXAFwi9KEDJIkUisKwCLcB/s1600/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF%2B%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="216" src="https://4.bp.blogspot.com/-CFyjN9at2nQ/WRft_fr_FRI/AAAAAAAAqKQ/_kou0uJxuTcQ2AmUXAFwi9KEDJIkUisKwCLcB/s400/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF%2B%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Καµπ Ντέιβιντ (Ιούλιος 2000) </span></b><br />
<br />
Τον Ιούλιο 2000, πραγµατοποιήθηκαν στο Καµπ Ντέιβιντ διαπραγµατευτικές συνοµιλίες µεταξύ του Αµερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον, του Παλαιστίνιου ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ και του Ισραηλινού πρωθυπουργού Εούντ Μπαράκ. Οι διαφωνίες επικεντρώθηκαν σε τέσσερα θέµατα: Έδαφος, Ιερουσαλήµ, πρόσφυγες και ασφάλεια. Ο Μπάρακ προσέφερε αρχικά το 73% της ∆υτικής Όχθης και το 100% της Γάζας. Σε 10 µε 25 χρόνια, η περιοχή στη Δ. Όχθη θα αυξανόταν στο 90% - 91%. Στο θέµα της Ιερουσαλήµ οι Ισραηλινοί επέµειναν στην προσάρτηση ορισµένων περιοχών και κοινοτήτων στην Ανατολική Ιερουσαλήµ και οι Παλαιστίνιοι στην πλήρη επιστροφή του τµήµατος πόλης και τον ισραηλινό έλεγχο (αλλά όχι κυριαρχία) της Εβραϊκής συνοικίας.<br />
<br />
Σχετικά µε την επιστροφή των προσφύγων, οι Παλαιστίνιοι υποσχέθηκαν ότι, ενώ θα είχαν το δικαίωµα, η πλειοψηφία των προσφύγων δεν θα επέστρεφε στο Ισραήλ, ενώ το Ισραήλ (µε πληθυσµό 7,4 εκατ. εκ των οποίων το 1,4 είναι Αραβικής καταγωγής: ρυθµός πληθυσµιακής αύξησης 1.7% και 2.6% αντίστοιχα) δεχόταν ένα περιορισµένο αριθµό προσφύγων για επανένωση οικογενειών ή ανθρωπιστικούς λόγους και οι υπόλοιποι θα εγκαθίσταντο αλλού µε τη στήριξη ενός διεθνούς ταµείου στο οποίο θα συνεισέφερε και το Ισραήλ. Στο θέµα της ασφάλειας, το Ισραήλ πρότεινε την ανάπτυξη µιας διεθνούς δύναµης στην Κοιλάδα του Ιορδάνη και την αποστρατικοποίηση του Παλαιστινιακού κράτους.<br />
<br />
Αρκετοί παρατηρητές εκτιµούν ότι ο Αραφάτ έχει µεγαλύτερη ευθύνη για την αποτυχία των διαπραγµατεύσεων. Αποτυχηµένες ήταν και οι διαπραγµατεύσεις µεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων στην Αιγυπτιακή πόλη Τάµπα, στις 21 - 27 Ιανουαρίου 2001, παρά τη σηµαντική σύγκλιση απόψεων που διαπιστώθηκε. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Κουαρτέτο </span></b><br />
<br />
Δηµιουργήθηκε το 2002 και αποτελείται από τις ΗΠΑ, την Ε.Ε, τη Ρωσία και τον ΟΗΕ µε αποστολή τη διαµεσολάβηση µεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Ο σηµερινός Ειδικός Απεσταλµένος του Κουαρτέτου είναι ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Τόνυ Μπλερ.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Λίβανος </span></b><br />
<br />
Μια ιδιαίτερα ταλαιπωρηµένη χώρα λόγω του εµφυλίου πολέµου (1975 - 1990), αλλά και σειράς άλλων πολεµικών συγκρούσεων κυρίως λόγω Παλαιστινιακού. Σήµερα υπάρχουν ευαίσθητες ισορροπίες µεταξύ θρησκευτικών και άλλων οµάδων και πολιτοφυλακών, µε µάλλον ασθενή κεντρική κυβέρνηση. Βασικό ζήτηµα αποτελεί η αδυναµία της κυβέρνησης του Λιβάνου να ελέγξει τις δραστηριότητες της Χεζµπολάχ, µιας οργάνωσης που προσπαθεί να εξελιχθεί σε πολιτικό σχηµατισµό, αλλά φαίνεται να παραµένει κυρίως µια παρα- στρατιωτική οντότητα, υποκινούµενη και υποστηριζόµενη από το Ιράν και τη Συρία, αλλά και µε σηµαντικά λαϊκά ερείσµατα στο Λίβανο.<br />
<br />
Παρά τις διεθνείς αντιδράσεις (που κορυφώθηκαν µε αφορµή τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Χαρίρι και άλλων επιφανών Λιβανέζων που αντιτίθενται στην ισχυρή επιρροή της Συρίας), η Συρία εξακολουθεί να θεωρεί το Λίβανο αν όχι πλέον ως δικό της έδαφος ή προτεκτοράτο, τουλάχιστον ως ζώνη υψηλής επιρροής. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Λύση δύο Κρατών </span></b><br />
<br />
Εσχάτως, η θεωρούµενη ως µονόδροµος λύση των δύο κρατών (Ισραηλινό και Παλαιστινιακό) αµφισβητείται από ορισµένους στο Ισραήλ. Η εναλλακτική λύση που προτείνουν είναι ουσιαστικά η επιστροφή στη δεκαετία του 1960, όταν η Αίγυπτος είχε τον έλεγχο της Γάζας και η Ιορδανία της ∆υτικής Οχθης. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Λύση Παλαιστινιακού Προβλήµατος </span></b><br />
<br />
Το πρόβληµα είναι σύνθετο, αλλά η µοναδική βιώσιµη λύση είναι γνωστή. Η λύση των δύο κρατών -που εσχάτως αµφισβητείται από κάποιους Ισραηλινούς- έχει σκιαγραφηθεί σε πολλά σχέδια και προτάσεις π.χ. Καµπ Ντέιβιντ 2000), Πρωτοβουλία Γενεύης, Σαουδαραβικό σχέδιο κλπ.. Τα επόµενα βήµατα θα πρέπει να περιλαµβάνουν την υπό όρους έναρξη συνοµιλιών µε τη Χαµάς και ταχεία υλοποίηση µιας διαδικασίας επιστροφής στον Οδικό Χάρτη µε στόχο τη δηµιουργία ενός βιώσιµου και αποστρατιωτικοποιηµένου Παλαιστινιακού κράτους στη Λωρίδα της Γάζας και το σύνολο σχεδόν της Δυτικής Όχθης, µε εγκατάλειψη των περισσοτέρων Ισραηλινών οικισµών, και εδαφική αποζηµίωση των Παλαιστινίων για όσους οικισµούς διατηρηθούν.<br />
<br />
Διασφάλιση απρόσκοπτης επικοινωνίας µεταξύ Γάζας και Δυτικής Όχθης, αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ από ολόκληρο τον Αραβικό κόσµο, συνεννόηση για συνδιαχείριση υδάτινων πόρων, µη επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων και οικονοµική αποζηµίωσή τους, διαίρεση της Ιερουσαλήµ, κατεδάφιση -µε χρονοδιάγραµµα- του Τείχους Ασφαλείας και ανάπτυξη διεθνούς δύναµης (υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, µε Αµερικανική, Ευρωπαϊκή, αλλά και Αραβική / Μουσουλµανική συµµετοχή) για την επίβλεψη της ειρηνευτικής συµφωνίας. Και βεβαίως υπογραφή ειρηνευτικής συµφωνίας µε Συρία µε επιστροφή των υψιπέδων του Γκολάν. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οδικός Χάρτης ("road map") </span></b><br />
<br />
Σχέδιο του Κουαρτέτου -το 2002- για την επίλυση του Παλαιστινιακού µέσω της δηµιουργίας δύο κρατών. Σε αντάλλαγµα για την χορήγηση κράτους, η Παλαιστινιακή Αρχή θα προχωρούσε σε δηµοκρατικές µεταρρυθµίσεις και θα εγκατέλειπε τη χρήση βίας, ενώ οι Ισραηλινοί θα σταµατούσαν την κατασκευή εποικισµών. Το Σχέδιο αποτελείτο από τρία στάδια, τα οποία µέσα σε τρια χρόνια θα οδηγούσαν σε επίλυση του προβλήµατος. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Παλαιστίνη </span></b><br />
<br />
Η Παλαιστίνη έχει «ενεργό» ιστορία τουλάχιστον 30 αιώνων. Στη σύγχρονη εποχή, το πρώτο Εβραϊκό κύµα µετανάστευσης (aliyah) έλαβε χώρα στα τέλη του 19ου αιώνα, κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη και την Υεµένη και αφορούσε 25.000 - 35.000 άτοµα.Η δεύτερη aliyah έλαβε χώρα µετά του 1904 και του 1914, και αφορούσε 40.000 Εβραίους που µετανάστευσαν κυρίως από την Πολωνία και τη Ρωσία και ήταν οι εµπνευστές του κινήµατος των κιµπούτζ. Το 1917 ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Άρθουρ Μπάλφουρ υπέγραψε την οµώνυµη Διακήρυξη αναλαµβάνοντας τη δέσµευση δηµιουργίας µιας «πατρίδας» για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη.<br />
<br />
Το 1914, από τους 700.000 κατοίκους της Παλαιστίνης, οι Εβραίοι ήταν περίπου 85.000. Το 1930, ο αριθµός τους είχε φθάσεις τους 165.000 (έναντι 810.000 Αράβων). Το 1937, οι αριθµοί ήταν 385.000 και 985.000 αντίστοιχα. Το 1947, οι αριθµοί ήταν 600.000 και 1.200.000. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Παλαιστίνιοι Πρόσφυγες </span></b><br />
<br />
Ιορδανία: 1.930.000, Λίβανος: 416.000, Συρία: 457.000. Εκτός από την Ιορδανία, σε όλες τις άλλες αραβικές χώρες οι Παλαιστίνιοι εγκαταστάθηκαν σε προσφυγικούς καταυλισµούς και δεν τους δόθηκε υπηκοότητα και πλήρη δικαιώµατα. Σε γενικές γραµµές, η µεταχείριση των Παλαιστινίων από τα αραβικά κράτη δεν ήταν και η καλύτερη. Πυρηνικό οπλοστάσιο Ισραήλ και συσχετισµοί στρατιωτικής ισχύος στην περιοχή Αν και δεν το έχει επιβεβαιώσει ποτέ επισήµως, ούτε έχει αναφερθεί ποτέ στο ενδεχόµενο χρήσης τους, θεωρείται ως δεδοµένο ότι το Ισραήλ διαθέτει ένα ισχυρό πυρηνικό οπλοστάσιο της τάξης των 100 - 200 πυρηνικών όπλων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-HaW_4siRNgE/WRfuUr1rYRI/AAAAAAAAqKU/IrDN44XaUHQ7CKZINoACyR1zYo2Uz3sWACLcB/s1600/Palestinian-refugees.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://4.bp.blogspot.com/-HaW_4siRNgE/WRfuUr1rYRI/AAAAAAAAqKU/IrDN44XaUHQ7CKZINoACyR1zYo2Uz3sWACLcB/s400/Palestinian-refugees.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η βασική διαφορά µε την περίπτωση του Ιράν είναι ότι το Ισραήλ δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη Μη-∆ιασποράς των Πυρηνικών Όπλων (ΝΡΤ) και δεν έχει αναλάβει καµία σχετική νοµική δέσµευση. Όσον αφορά στα συµβατικά όπλα, οι ειδικοί εκτιµούν ότι το Ισραήλ απολαµβάνει µια σαφέστατη υπεροχή απέναντι σε οποιαδήποτε Αραβική χώρα ή και συνδυασµό χωρών. Αυτή η υπεροχή, βεβαίως, δεν του εξασφάλισε τη νίκη στην «ασύµµετρη» σύγκρουση του 2006 εναντίον της Λιβανέζικης Χεζµπολάχ. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ρουκέτες </span></b><br />
<br />
Οι οργανώσεις Χαµάς και Ισλαµική Τζιχάντ έχουν εκτοξεύσει από τη Γάζα χιλιάδες ρουκέτες Κασάµ και επιθέσεις µε όλµους κατά του Ισραήλ. Ο αριθµός των θυµάτων είναι αρκετά µικρός και οι συνέπειες των επιθέσεων (στις οποίες το Ισραήλ απαντά µε στρατιωτικά µέσα) είναι κυρίως ψυχολογικές και οικονοµικές.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σαουδαραβικό Ειρηνευτικό Σχέδιο </span></b><br />
<br />
Ο τότε Διάδοχος του Σαουδαραβικού Θρόνου και (νυν Βασιλιάς) Πρίγκιπας Αµπντάλα πρότεινε ένα Αραβικό ειρηνευτικό σχέδιο (στη βάση της παλαιότερης Πρωτοβουλίας της Φεζ) που συζητήθηκε και έλαβε τελική µορφή στη συνάντηση κορυφής του Αραβικού Συνδέσµου στη Βηρυτό το Μάρτιο 2002. Το σχέδιο προβλέπει την αποχώρηση του Ισραήλ από όλα τα εδάφη που κατέλαβε από το 1967 σε αντάλλαγµα µε αναγνώριση του Ισραήλ από τις Αραβικές χώρες και οµαλοποίηση των σχέσεων. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σιωνισµός (Zionism) </span></b><br />
<br />
Εβραϊκό πολιτικό κίνηµα εθνικιστικής ιδεολογικής κατεύθυνσης, µε βασική επιδίωξη τη δηµιουργία ενός ανεξάρτητου Εβραϊκού κράτους στην ιστορική γη των Εβραίων, την Παλαιστίνη. Πρωτοεµφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα ως αντίδραση στον αντισηµιτισµό και τα αντιεβραϊκά προγκρόµς της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Προσπάθησε, µε επιτυχία, να ενθαρρύνει τη µετανάστευση των Εβραίων στην υπό Οθωµανική κατοχή Παλαιστίνη. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Συµφωνία Γενεύης </span></b><br />
<br />
Ειρηνευτικό σχέδιο, µη-κυβερνητικής προέλευσης, διατυπώθηκε το ∆εκέµβριο 2003 στη Γενεύη από µια οµάδα Ισραηλινών και Παλαιστινίων, µε γνωστότερους τον Γιόσι Μπέιλιν, εκ των αρχιτεκτόνων των Συµφωνιών του Οσλο, και τον πρώην Παλαιστίνιο υπουργό Γιάσσερ Άµπεντ Ράµπο. Προέβλεπε την επιστροφή της Γάζας, σχεδόν ολόκληρης της Δυτικής Όχθης και τµήµατος της Ιερουσαλήµ, µε αντάλλαγµα την εξαιρετικά «φειδωλή» χρήση του δικαιώµατος επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων στο Ισραήλ, την αναγνώριση του Ισραήλ και την πλήρη οµαλοποίηση των σχέσεων. Το Ισραήλ θα προσαρτούσε ορισµένες πυκνοκατοικηµένες περιοχές της Δυτικής Όχθης (Gush Etzion, Ma'ale Adumim, κ.α.) και σε αντάλλαγµα θα παραχωρούσε αντίστοιχης έκτασης περιοχές που θα συνόρευαν µε τη Γάζα. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Συµφωνίες Καµπ Ντέιβιντ (1978) </span></b><br />
<br />
Υπογράφηκαν στις 17 Σεπτεµβρίου 1978 από τον Αιγύπτιο Πρόεδρο Ανουάρ Σαντάτ και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μεναχέµ Μπέγκιν, µε Αµερικανική διαµεσολάβηση. Το Ισραήλ επέστρεψε τη Χερσόνησο του Σινά και η Αίγυπτος έγινε η πρώτη Αραβική χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ. Το 1981 ο Σαντάτ δολοφονήθηκε ως προδότης του Αραβικού έθνους. Σύνδεσµος Αραβικών Κρατών (Arab League / League of Arab States) Περιφερειακή οργάνωση των Αραβικών κρατών. Ξεκίνησε το 1945 µε έξι µέλη και σήµερα έχει 22 µέλη και 4 παρατηρητές. Η έδρα του είναι στο Κάιρο και ο επίσηµος στόχος του είναι να προωθήσει τα συµφέροντα των αραβικών κρατών.<br />
<br />
Έχει παίξει σηµαντικό ρόλο στην προώθηση θεµάτων εκπαίδευσης και οικονοµικής συνεργασίας, καθώς και στην αναβάθµιση της θέσης των γυναικών, αλλά δεν έχει καταφέρει να λειτουργήσει το ίδιο αποτελεσµατικά σε πολιτικά ζητήµατα. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ </span></b><br />
<br />
Από τα µέσα της δεκαετίας του 1990, το Ισραήλ και η Τουρκία επισηµοποίησαν τη συνεργασία τους υπογράφοντας µια σειρά συµφωνιών (αµυντικής και οικονοµικής συνεργασίας). Ουσιαστικά επρόκειτο για µια διαδικασία επαναχάραξης του γεωστρατηγικού χάρτη της περιοχής και το ζητούµενο ήταν η διαµόρφωση του περιφερειακού συστήµατος ασφαλείας στη Μέση Ανατολή, µε τη συµµετοχή και των ΗΠΑ, της Αιγύπτου και της Ιορδανίας. Σήµερα η κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική, καθώς τα συµφέροντα Τουρκίας και Ισραήλ αποκλίνουν όσον αφορά στην αυτόνοµη Κουρδική οντότητα στο Β. Ιράκ.<br />
<br />
Έχει υπάρξει ευρεία προσέγγιση Τουρκίας και Συρίας, και Τουρκίας - Ιράν, ο Ισλαµικός χαρακτήρας του ΑΚΡ προβληµατίζει τους Ισραηλινούς, ενώ η κυβέρνηση Ερντογάν έχει επενδύσει σηµαντικά στις σχέσεις της µε το Μουσουλµανικό κόσµο, ασκώντας επανειληµµένα δηµόσια κριτική στις ενέργειες του Ισραήλ στο Παλαιστινιακό. Αυτό έχει προκαλέσει σηµαντική βλάβη στις διµερείς σχέσεις Άγκυρας - Ιερουσαλήµ, ενώ επηρεάζει και τη στάση του Εβραϊκού λόµπυ στις ΗΠΑ. Ακόµη και αν η Τουρκική εξωτερική πολιτική στη Μέση Ανατολή εξυπηρετεί σε ένα βαθµό τα Ισραηλινά συµφέροντα, περιορίζοντας την επιρροή του Ιράν στην κοινή γνώµη του Αραβικού και Μουσουλµανικού κόσµου γενικότερα.<br />
<br />
Αφού τα Αραβικά καθεστώτα (π.χ. Αιγύπτου, Σ. Αραβίας, κλπ.) στερούνται της απαραίτητης νοµιµοποίησης και επιρροής, θεωρούµενα ως υποτελή των ΗΠΑ, η ρήξη στις σχέσεις Άγκυρας - Ιερουσαλήµ είναι σηµαντική. Αν και οι δύο χώρες (και ιδιαίτερα οι στρατιωτικοί στην Τουρκία) καταβάλλουν προσπάθειες διαχείρισης της κρίσης, η πρότερη στρατηγική σχέση µεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ δεν υφίσταται πλέον, παρότι εξακολουθούν να υπάρχουν κοινά συµφέροντα τα οποία οι δύο χώρες προσπαθούν να εξυπηρετήσουν. Η πρόσφατη διπλωµατική πρωτοβουλία Τουρκίας και Βραζιλίας ασφαλώς δεν χαροποίησε το Ισραήλ.<br />
<br />
Ενώ σοβαρά ερωτηµατικά όσον αφορά στο ενδεχόµενο δυναµικής αντιµετώπισης του Ιρανικού πυρηνικού προγράµµατος προκαλεί και η ετοιµότητα της Ισραηλινής κυβέρνησης να αγνοήσει τις αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τείχος Ασφαλείας (Δυτική Όχθη) </span></b><br />
<br />
Δίκτυο τσιµεντένιων τοίχων ύψους έως και 8 µέτρων και τάφρων, µε µια ζώνη ασφαλείας µε µέσο πλάτος 60 µέτρων. Έχει µήκος 703 χλµ. και έχουν ολοκληρωθεί τουλάχιστον τα 2/3. Οι υποστηρικτές του Τείχους ισχυρίζονται ότι έχει συµβάλει σηµαντικά στη µείωση των Παλαιστινιακών επιθέσεων αυτοκτονίας, ενώ οι επικριτές του ότι στοχεύει στην προσάρτηση Παλαιστινιακών εδαφών, ότι αποµονώνει εύφορα Παλαιστινιακά εδάφη και δηµιουργεί σοβαρά προβλήµατα στην ελεύθερη διακίνηση των κατοίκων των γύρω περιοχών. Το 2004 το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έκρινε την κατασκευή του τείχους ως παράνοµη σύµφωνα µε το διεθνές δίκαιο. Υπάρχουν και άλλα δύο τείχη, στα σύνορα του Ισραήλ µε τη Γάζα και στα σύνορα της Γάζας µε την Αίγυπτο. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-BNhhDfG6dXk/WRfx0dK5TOI/AAAAAAAAqKg/OuHunhB8UdA_9H3S-hACCPUbWiZUJrodACLcB/s1600/eb415108ce0947dde85e017e47267c2f55f893be.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="371" src="https://4.bp.blogspot.com/-BNhhDfG6dXk/WRfx0dK5TOI/AAAAAAAAqKg/OuHunhB8UdA_9H3S-hACCPUbWiZUJrodACLcB/s640/eb415108ce0947dde85e017e47267c2f55f893be.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Υψίπεδα Γκολάν </span></b><br />
<br />
Στρατηγικής σηµασίας ορεινή περιοχή µεταξύ Συρίας, Ισραήλ, Λιβάνου και Ιορδανίας. Τµήµα του, έκτασης 1.200 τετρ. χλµ. κατελήφθη από το Ισραήλ στον πόλεµο του 1967. ∆ιεξάγονται συνοµιλίες για την επιστροφή του στη Συρία, αλλά το πραγµατικό κώλυµα είναι ο έλεγχος των επιφανειακών και υπόγειων υδάτινων πόρων της περιοχής. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Φατάχ / PLO </span></b><br />
<br />
Κεντρο-αριστερό κόµµα µε εθνικιστική ιδεολογία που αποτελεί τη µεγαλύτερη φατρία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO). Ο βασικός ιδρυτής και ηγέτης µέχρι το θάνατό του το 2004 ήταν ο Γιάσερ Αραφάτ. Μετά τον πόλεµο του 1967 έγινε η σηµαντικότερη παλαιστινιακή οργάνωση ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα. Στις δεκαετίες του 1960 και 1970 παρείχε εκπαίδευση σε µεγάλο αριθµό οργανώσεων από την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική και οι φενταγίν της -συχνά σε συνεργασία µε οργανώσεις όπως ο Μαύρος Σεπτέµβρης, Abu Nidal's Fatah-Revolutionary Council, PFLP, και PFLP-GC πραγµατοποίησαν µεγάλο αριθµό επιθέσεων (συµπεριλαµβανοµένων και αεροπειρατειών και τροµοκρατικών ενεργειών) εναντίον Ισραηλινών στόχων στη Μέση Ανατολή και τη Δυτική Ευρώπη.<br />
<br />
Η πολιτική κυριαρχία της τερµατίστηκε το 2005 και 2006 στις δηµοτικές και βουλευτικές εκλογές, όπου ηττήθηκε από τη Χαµάς λόγω διαφθοράς και ανικανότητας για αποτελεσµατική διακυβέρνηση. Σήµερα η Φατάχ, η οποία ελέγχει τη Δυτική Όχθη, στηρίζει τον Μαχµούντ Αµπάς, πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Χαµάς </span></b><br />
<br />
Παλαιστινιακή παραστρατιωτική οργάνωση και πολιτικό κόµµα, το Κίνηµα Ισλαµικής Αντίστασης ιδρύθηκε το 1987 ως παρακλάδι της Αιγυπτιακής Μουσουλµανικής Αδελφότητας. Εκτός από τις πολλές επιθέσεις αυτοκτονίας και άλλες ενέργειες κατά του Ισραήλ, έχει υψηλή δηµοφιλία ανάµεσα στους Παλαιστίνιους κυρίως λόγω του κοινωνικού της έργου. Η νίκη στις εκλογές του 2006 οδήγησε σε ένοπλη σύγκρουση µε τη Φατάχ, για να επιτευχθεί µια εύθραυστη συµφωνία συγκυβέρνησης µετά από Αιγυπτιακή διαµεσολάβηση. Θεωρείται τροµοκρατική οργάνωση από πολλές δυτικές χώρες διότι δεν αναγνωρίζει το Ισραήλ δεν αποδέχεται τις Συµφωνίες του Όσλο, και δεν αποκηρύσσει την ένοπλη βία. Στους κύκλους της, πάντως, υπάρχουν και πραγµατιστές µε τους οποίους θα µπορούσε κανείς να διαπραγµατευθεί.<br />
<div>
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-K_oHiaE9SYM/WRkqLy71GUI/AAAAAAAAqK0/ItT7XUUlSg4GDxZ-D4--Ear7iOrODnMKgCLcB/s1600/1280px-6_Day_War-Amos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="416" src="https://4.bp.blogspot.com/-K_oHiaE9SYM/WRkqLy71GUI/AAAAAAAAqK0/ItT7XUUlSg4GDxZ-D4--Ear7iOrODnMKgCLcB/s640/1280px-6_Day_War-Amos.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-FE3D1IaQDd8/WRkqKyM5sWI/AAAAAAAAqKw/8JW59skH2Qk9G6d8SvDmex5wNiQkPGy0wCLcB/s1600/1280x720-UTu.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://3.bp.blogspot.com/-FE3D1IaQDd8/WRkqKyM5sWI/AAAAAAAAqKw/8JW59skH2Qk9G6d8SvDmex5wNiQkPGy0wCLcB/s640/1280x720-UTu.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-qjbvm4d5ueI/WRkqOQeNszI/AAAAAAAAqK4/M36DuyVLmQEpQy0zp54NZve0R3FKXiL1ACLcB/s1600/1361.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://4.bp.blogspot.com/-qjbvm4d5ueI/WRkqOQeNszI/AAAAAAAAqK4/M36DuyVLmQEpQy0zp54NZve0R3FKXiL1ACLcB/s640/1361.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-CD-_iH-r5Ig/WRkqOwu8lnI/AAAAAAAAqK8/f-uVnxHLXcQMcdvWHv9LAwnL00rm--1ZgCLcB/s1600/1646.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="422" src="https://2.bp.blogspot.com/-CD-_iH-r5Ig/WRkqOwu8lnI/AAAAAAAAqK8/f-uVnxHLXcQMcdvWHv9LAwnL00rm--1ZgCLcB/s640/1646.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-KztZf_074Yo/WRkqO3-UYJI/AAAAAAAAqLA/qNCPTf3-XjwibUNV6FvgELtXCYRAZM-SgCLcB/s1600/24108520.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-KztZf_074Yo/WRkqO3-UYJI/AAAAAAAAqLA/qNCPTf3-XjwibUNV6FvgELtXCYRAZM-SgCLcB/s400/24108520.jpg" width="267" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-0OYTQBrMGIw/WRkqPEVp_sI/AAAAAAAAqLE/_waBg_S6wPshmrefgqTRidkkoGK7hKS_QCLcB/s1600/article-2322735-19B77263000005DC-78_470x681.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-0OYTQBrMGIw/WRkqPEVp_sI/AAAAAAAAqLE/_waBg_S6wPshmrefgqTRidkkoGK7hKS_QCLcB/s400/article-2322735-19B77263000005DC-78_470x681.jpg" width="275" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-8qCdE_clOaU/WRkqq7b0_oI/AAAAAAAAqLQ/k5o3YC2pX7skYFrOOjR_DsI2m5VSZTeLACLcB/s1600/gilles-caron-gc3a9nc3a9ral-moshe-dayan-juin-1967-web.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="436" src="https://3.bp.blogspot.com/-8qCdE_clOaU/WRkqq7b0_oI/AAAAAAAAqLQ/k5o3YC2pX7skYFrOOjR_DsI2m5VSZTeLACLcB/s640/gilles-caron-gc3a9nc3a9ral-moshe-dayan-juin-1967-web.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-MUJ2LJzY4L8/WRkqpaMS8NI/AAAAAAAAqLI/nxcPyySM4QU4HTOt2Z6U3n5h9WDEA0-WQCLcB/s1600/IDF%2Btroops%2Bin%2BJerusalem%2B1967.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="420" src="https://1.bp.blogspot.com/-MUJ2LJzY4L8/WRkqpaMS8NI/AAAAAAAAqLI/nxcPyySM4QU4HTOt2Z6U3n5h9WDEA0-WQCLcB/s640/IDF%2Btroops%2Bin%2BJerusalem%2B1967.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/--0CyE81ul5Q/WRkqq3RP2GI/AAAAAAAAqLU/MJI_6IrONLY4wrIjJWjPwQembXFIF8CogCLcB/s1600/sfrelon6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="450" src="https://4.bp.blogspot.com/--0CyE81ul5Q/WRkqq3RP2GI/AAAAAAAAqLU/MJI_6IrONLY4wrIjJWjPwQembXFIF8CogCLcB/s640/sfrelon6.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-jvpTQvjPaXs/WRkqqIUfRPI/AAAAAAAAqLM/ycZBabqD5SUUolK8Q6iLByZY5mmaTC41wCLcB/s1600/Sinai%252C%2BSIx%2Bday%2Bwar.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="324" src="https://4.bp.blogspot.com/-jvpTQvjPaXs/WRkqqIUfRPI/AAAAAAAAqLM/ycZBabqD5SUUolK8Q6iLByZY5mmaTC41wCLcB/s640/Sinai%252C%2BSIx%2Bday%2Bwar.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-w8Be_mdj9BI/WRkq5Mva5eI/AAAAAAAAqLc/dsB8CGdDbiAeyLIb3EPaKShlVGNfnZwUQCLcB/s1600/beca8820b75ee8c7bf0d670164396f07.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-w8Be_mdj9BI/WRkq5Mva5eI/AAAAAAAAqLc/dsB8CGdDbiAeyLIb3EPaKShlVGNfnZwUQCLcB/s400/beca8820b75ee8c7bf0d670164396f07.jpg" width="268" /></a><a href="https://2.bp.blogspot.com/-mXzspUgik-8/WRkq5B3IcHI/AAAAAAAAqLY/tSsc6ko-y9s38m2QFwmavE-ddEYhSX69gCLcB/s1600/Flickr_-_Israel_Defense_Forces_-_Life_of_Lt._Gen._Yitzhak_Rabin%252C_7th_IDF_Chief_of_Staff_in_photos_%252814%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-mXzspUgik-8/WRkq5B3IcHI/AAAAAAAAqLY/tSsc6ko-y9s38m2QFwmavE-ddEYhSX69gCLcB/s400/Flickr_-_Israel_Defense_Forces_-_Life_of_Lt._Gen._Yitzhak_Rabin%252C_7th_IDF_Chief_of_Staff_in_photos_%252814%2529.jpg" width="266" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-2H8lghH9028/WRkrOuLfAxI/AAAAAAAAqLs/hgxjZTrk9MkW6iKFv5Kom619_DEZoDmJACLcB/s1600/EgyptIsraelBorderEilat.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://2.bp.blogspot.com/-2H8lghH9028/WRkrOuLfAxI/AAAAAAAAqLs/hgxjZTrk9MkW6iKFv5Kom619_DEZoDmJACLcB/s640/EgyptIsraelBorderEilat.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-J_hFArqqoTY/WRkrJgbKHsI/AAAAAAAAqLg/PBVMHyMTO0wKzLDYLgx-i51ewYvTlA6OwCLcB/s1600/Israeli-wall.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://3.bp.blogspot.com/-J_hFArqqoTY/WRkrJgbKHsI/AAAAAAAAqLg/PBVMHyMTO0wKzLDYLgx-i51ewYvTlA6OwCLcB/s640/Israeli-wall.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-qyPLydmgKkI/WRkrNqZevNI/AAAAAAAAqLk/wgSKwQTmaXQdWcBnE2uvRkzO4ycQgHJygCLcB/s1600/jerusalem-city-view1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://2.bp.blogspot.com/-qyPLydmgKkI/WRkrNqZevNI/AAAAAAAAqLk/wgSKwQTmaXQdWcBnE2uvRkzO4ycQgHJygCLcB/s640/jerusalem-city-view1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-8sRYy6O3CaI/WRkrNtcI8SI/AAAAAAAAqLo/2qONb1MrDuMApCm-QDheqacxQRNFI9e2wCLcB/s1600/PikiWiki_Israel_3709_Israel_Defense_Forces.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="432" src="https://4.bp.blogspot.com/-8sRYy6O3CaI/WRkrNtcI8SI/AAAAAAAAqLo/2qONb1MrDuMApCm-QDheqacxQRNFI9e2wCLcB/s640/PikiWiki_Israel_3709_Israel_Defense_Forces.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://6dayswar.blogspot.gr/2011/06/blog-post.html">http://6dayswar.blogspot.gr/2011/06/blog-post.html</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%88%CE%BE%CE%B9_%CE%97%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD#.CE.A4.CE.B1_.CF.80.CE.BF.CE.BB.CE.B5.CE.BC.CE.B9.CE.BA.CE.AC_.CE.BC.CE.AD.CF.84.CF.89.CF.80.CE.B1">http://www.dofaq.com/gr/%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%AD%CE%BE%CE%B9-%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://www.sansimera.gr/articles/148#ixzz2dzwPHt2j">http://www.sansimera.gr/articles/148#ixzz2dzwPHt2j</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="https://stratistoria.wordpress.com/1950-2000/19670605-israel-6days/">https://stratistoria.wordpress.com/1950-2000/19670605-israel-6days/</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://www.militaire.gr/%CE%BF-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-6-%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD-%CE%BF-%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%80/">http://www.militaire.gr/%CE%BF-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-6-%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD-%CE%BF-%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%80/</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://www.politicaldoubts.com/asia/item/270-israel-paliastine">http://www.politicaldoubts.com/asia/item/270-israel-paliastine</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://www.rezoome.gr/2017/01/blog-post.html">http://www.rezoome.gr/2017/01/blog-post.html</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="http://www.eliamep.gr/wp-content/uploads/en/2010/07/%CE%9A%CE%95%CE%99%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%9F-%CE%95%CE%A1%CE%93%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%91%CE%A3-12_2010_-%CE%98-%CE%9D%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%82.pdf">http://www.eliamep.gr/wp-content/uploads/en/2010/07/%CE%9A%CE%95%CE%99%CE%9C%CE%95%CE%9D%CE%9F-%CE%95%CE%A1%CE%93%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%91%CE%A3-12_2010_-%CE%98-%CE%9D%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%82.pdf</a><br />
<br />
(9) :<br />
<a href="https://setha.army.gr/sites/setha.army.gr/files/attachments/aigyptos_syria_livanos.pdf">https://setha.army.gr/sites/setha.army.gr/files/attachments/aigyptos_syria_livanos.pdf</a><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-y1SBb7sCZ44/WQq0kCd9gAI/AAAAAAAAqDw/FQDIVboTQUYKzen4uaYixTWjvPgySoTCwCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://2.bp.blogspot.com/-y1SBb7sCZ44/WQq0kCd9gAI/AAAAAAAAqDw/FQDIVboTQUYKzen4uaYixTWjvPgySoTCwCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-68836134534680389052016-09-10T14:27:00.000+03:002017-04-27T10:33:50.543+03:00Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΦΩΚΛΑΝΤ (1982)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>''ΝΗΣΟΙ ΦΩΚΛΑΝΤ'' Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΩΝ ΚΑΙ Η ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΙΣΑΓΩΓΗ </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-qq6-SCzsSz8/WPRcurbsDLI/AAAAAAAAp2s/8xf1LlQRj0MSjkNMGk4vKeOMDn_Yu0SPgCLcB/s1600/0_7476a_645280ff_XL.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://4.bp.blogspot.com/-qq6-SCzsSz8/WPRcurbsDLI/AAAAAAAAp2s/8xf1LlQRj0MSjkNMGk4vKeOMDn_Yu0SPgCLcB/s320/0_7476a_645280ff_XL.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<div>
Το 1982, η Μεγάλη Βρετανία και η Αργεντινή, ενεπλάκησαν σε ένα σύντομο πóλεμο στον Νóτιο Ατλαντικó, για την κυριαρχία των νησιών Φώκλαντ, ή «Ίσλας Μαλβίνας», σύμφωνα με την Αργεντινή ονομασία τους, ο οποίος άρχισε στις 2 Απριλίου 1982 και κράτησε δέκα εβδομάδες, ή άλλως 100 ημέρες, αλλά αποτέλεσε ένα απó τα σημαντικóτερα γεγονóτα του 20ου αιώνα, εξαιτίας του óτι ήταν ο πρώτος επιθετικóς πóλεμος ανάμεσα σε δύο κράτη μέλη του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών απó το 1945. Η αιτία του πολέμου ήταν η κυριαρχία ενóς συμπλέγματος νησιών, οι οποίες βρίσκονταν υπó τον έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας και στις οποίες εισέβαλε η Αργεντινή, προκειμένου να ικανοποιήσει τις διεκδικήσεις της. Πολιτικοί, διπλωμάτες και επικεφαλής του στρατού απó αμφóτερες τις πλευρές κλήθηκαν να πάρουν αποφάσεις που καθóρισαν την έκβαση του πολέμου. Στο τέλος, ωστóσο, η Μεγάλη Βρετανία ήταν αυτή που επέτυχε μια αδιαμφισβήτητη νίκη στο πεδίο της μάχης... </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<a name='more'></a><br />
Με το πέρας του πολέμου επιχειρήθηκε μέσω άρθρων και μελετών, η ανάλυση των παραγóντων που καθóρισαν την έκβαση του πολέμου, με το μεγαλύτερο μέρος αυτών να αποδίδουν τη νίκη στη στρατιωτική υπεροχή των Βρετανών σε σύγκριση με την ελλιπή στρατιωτική πείρα και οργάνωση των Αργεντινών. Η ελλιπής αυτή πείρα του στρατού των Αργεντινών, σε συνδυασμó με την κακή οργάνωση που επικρατούσε στις στρατιωτικές τους δυνάμεις, μεταξύ των επικεφαλής των αποστολών στα Φώκλαντ και των στρατιωτικών που λάμβαναν τις αποφάσεις στην Αργεντινή, συνετέλεσαν στην αποδιοργάνωση των στρατευμάτων στις επιχειρήσεις και οδήγησαν στην ήττα τους. <br />
<br />
Με μια λεπτομερής ανάλυση των εμπλεκóμενων δυνάμεων, της γεωγραφίας της περιοχής στην οποία έλαβαν χώρα οι στρατιωτικές επιχειρήσεις αλλά και του αποτελέσματος του πολέμου, γίνεται κατανοητή η σημαντική υπεροχή των Βρετανών στο πεδίο της μάχης. Είναι σημαντικó να αναφερθεί óτι το στρατιωτικó δυναμικó της Αργεντινής δεν είχε εμπλακεί ξανά σε στρατιωτική σύγκρουση, εκτóς απó περιστατικά διαχείρισης εσωτερικής πολιτικής και ως εκ τούτου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άπειρο σε σύγκριση με τη στρατιωτική δύναμη της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία είχε σαφώς περισσóτερη εμπειρία σε στρατιωτικά θέματα (πóλεμος της Κορέα 1953, κρίση στο Σουέζ 1956, Άντεν 1967) . <br />
<br />
Ως προς τις μάχες που δóθηκαν στη θάλασσα και στον αέρα, οι δυνάμεις της Αργεντινής πλησίασαν κατά πολύ αυτές των Βρετανών, σε επίπεδο ετοιμóτητας και επίτευξης των στóχων κάθε φορά, αφού ευνοούνταν απó τη γεωγραφική θέση των Φώκλαντ, τα οποία είναι πολύ κοντά στην Αργεντινή, σε αντίθεση με τα 8.000 μίλια που χωρίζουν τη Μεγάλη Βρετανία απó αυτά. Ένας ακóμη παράγοντας που επηρέασε άμεσα την έκβαση του πολέμου ήταν αυτóς του κλίματος (καιρού), αφού την εποχή που ξέσπασε η κρίση και στη συνέχεια ο πóλεμος, πλησίαζε ο βαρύς χειμώνας του νοτίου ημισφαιρίου, ο οποίος θα καθιστούσε τις οποιεσδήποτε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην περιοχή αδύνατες, τóσο για τους Βρετανούς óσο και για τους Αργεντινούς.<br />
<br />
Το πρóβλημα του ανεφοδιασμού, ωστóσο, δεν απασχολούσε σε μεγάλο βαθμó τους Αργεντινούς, αφού οι βάσεις τους ήταν σε κοντινή απóσταση απó τα Φώκλαντ, σε αντίθεση με τη Μεγάλη Βρετανία, η οποία θα έπρεπε να λύσει το θέμα των προμηθειών, άμεσα, με την έλευση του ψύχους. Οι Αργεντινοί, óπως αναφέρθηκε και παραπάνω, δε διέθεταν πείρα στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, κάτι το οποίο συναντούμε συχνά στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Σημαντικó στοιχείο για την πορεία των επιχειρήσεων απó την πλευρά της Αργεντινής, έπαιξε το καθεστώς δικτατορίας που είχε την εξουσία την εποχή εκείνη στη χώρα και το οποίο δεν άφηνε πολλά περιθώρια σχεδιασμού στρατηγικής στους επικεφαλής των στρατιωτικών επιχειρήσεων.<br />
<br />
Η κατάληψη των Φώκλαντ, αποτέλεσε για τη Στρατιωτική Χούντα, πρωταρχικó στóχο, με την ελπίδα óτι μια πιθανή επικράτηση της Αργεντινής θα τóνωνε το ηθικó του λαού και θα ισχυροποιούσε τη θέση της στην εξουσία, αυξάνοντας τη δημοτικóτητά της. Η απóφαση αυτή ωστóσο, είχε ολέθρια αποτελέσματα, αφού λίγες ημέρες μετά την επικράτηση της Μεγάλης Βρετανίας ο πρóεδρος της Αργεντινής αποπέμφθηκε και λίγους μήνες αργóτερα, στις εθνικές εκλογές αναδείχθηκε πρώτο το Ριζοσπαστικó Κóμμα.<br />
<br />
Η Μεγάλη Βρετανία, αντίστοιχα, δεν ήταν διατεθειμένη να παραδώσει την κυριαρχίας της επί των Φώκλαντ στην Αργεντινή, αφενóς γιατί τα νησιά αυτά αποτελούσαν την επέκταση της Αυτοκρατορίας της στο Νóτιο Ατλαντικó και αφετέρου γιατί τους λιγοστούς κατοίκους των νησιών αποτελούσαν Βρετανοί πολίτες. Μια πιθανή μεταβίβαση της κυριαρχίας αυτών στην Αργεντινή θα έθετε θέμα αμφισβήτησης της ισχύος της Μεγάλης Βρετανίας, γεγονóς που η Βρετανική κυβέρνηση δεν μπορούσε να επιτρέψει σε μια εποχή óπου τα σκληρά μέτρα που επιβάλλονταν στους Βρετανούς οδηγούσαν μια απó τις λιγóτερο δημοφιλείς κυβερνήσεις σε βέβαιη ήττα σε ενδεχóμενες εκλογές.<br />
<br />
Στην περίπτωση του πολέμου των Φώκλαντ οι Βρετανοί ήρθαν αντιμέτωποι με την ανάγκη επίλυσης ενóς εθνικού θέματος, καθώς ο Βρετανικóς λαóς θεωρούσε óτι δεν υπήρχε εναλλακτική πέρα απó την υπεράσπιση των κατοίκων των Φώκλαντ, ήτοι ομοεθνών τους. Η επικράτηση της Μεγάλης Βρετανίας, επανέφερε την ενóτητα σε μια κοινωνία η οποία πληγóταν απó τα αυστηρά μέτρα της πρωθυπουργού Margaret Thatcher και εδραίωσε την άποψη óτι ο στρατóς ήταν ακóμα απαραίτητος, σε μια περίοδο óπου οι περικοπές στον τομέα της άμυνας ήταν συνεχείς. Αντικείμενο της παρούσας μελέτης αποτελεί η περιγραφή του πολέμου των 10 εβδομάδων μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Αργεντινής την άνοιξη του 1982.<br />
<br />
Η απλή, ωστóσο, εξιστóρηση των γεγονóτων θα ήταν ανεπαρκής για να γίνει κατανοητó τóσο το πολιτικó-διπλωματικó óσο και το στρατιωτικó πλαίσιο στο οποίο έδρασαν οι δυο δυνάμεις, χωρίς την παράλληλη αναφορά στις πολιτικές και διπλωματικές διαπραγματεύσεις, αφενóς σε διεθνές επίπεδο και αφετέρου σε εθνικó, με δεδομένο óτι αυτές επηρέασαν σε σημαντικó βαθμó την έκβαση του εν λóγω πολέμου. Σ’ ένα πρώτο μέρος θα παρουσιαστεί το καθεστώς κυριαρχίας που υφίστατο στα Φώκλαντ μέχρι το 1982, οι συνεχείς διεκδικήσεις της Αργεντινής επί αυτών, óπως επίσης και η απóφαση της εν τέλει να εισβάλει αλλά και η Βρετανική απάντηση στην ενέργεια της Αργεντινής.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-TOUa70DzP4o/WPRjU3HKPqI/AAAAAAAAp28/P6i4EVrtkv0H7TsmLlbqJbtyd9Zzg1MlwCLcB/s1600/fe83745f96.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="498" src="https://3.bp.blogspot.com/-TOUa70DzP4o/WPRjU3HKPqI/AAAAAAAAp28/P6i4EVrtkv0H7TsmLlbqJbtyd9Zzg1MlwCLcB/s640/fe83745f96.png.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Σ’ ένα δεύτερο μέρος, θα αναλυθούν οι παράγοντες που συνέθεσαν την έκβαση του πολέμου, τóσο μέσω της παρουσίασης των στρατιωτικών μέσων που είχαν στη διάθεσή τους οι δύο πλευρές, óσο και απó τη σκοπιά των διπλωματικών διαπραγματεύσεων που λάμβαναν χώρα με την ελπίδα μιας ειρηνικής επίλυσης της κρίσης. Θα αναλυθεί τέλος, η προετοιμασία και των δύο πλευρών για τον πóλεμο και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, απó τη βύθιση του αργεντινού καταδρομικού Βelgrano μέχρι την απóβαση στο Σαν Κάρλος, την κατάληψη του Ντάργουϊν και Γκους Γκρην, με τους Βρετανούς να βγαίνουν θριαμβευτές του πολέμου.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΦΩΚΛΑΝΤ </b></span><br />
<br />
Οι Νήσοι Φώκλαντ, (Falkland islands) (που ονομάζονται και Μαλβίνας από τους Αργεντινούς) είναι μια συστάδα νήσων περίπου 280 μίλια ανατολικά από το στενό του Μαγγελάνου στον Ατλαντικό, μεταξύ 51° 15΄ και 53° νοτίου πλάτους και 57° 40΄ και 62° δυτικού μήκους με έκταση 12.173 km² και πληθυσμό (κατατάσσεται 230η) 3.140 κατοίκους σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2008. Πρωτεύουσα είναι το Στάνλεϋ ή Πορτ Στάνλεϋ (Port Stanley) που βρίσκεται στην Ανατολική Φώκλαντ και είναι η μοναδική πόλη των νήσων. Η συστάδα αυτή που την αποτελούν η Ανατολική Φώκλαντ (6.682 km²), η Δυτική Φώκλαντ (5.278 km²) και 100 πλέον νησίδες είναι σήμερα Βρετανικό Υπερπόντιο Έδαφος, ενώ η κυριαρχία της αμφισβητείται από την Αργεντινή.<br />
<div>
<br />
<div>
Είναι ιδιαίτερα γνωστά νησιά, γιατί στις 2 Απριλίου 1982 η Αργεντινή προσπάθησε αιφνίδια να τα καταλάβει, συναντώντας τη σθεναρή αντίσταση της Βρετανίας, με αποτέλεσμα την απόσυρση των δυνάμεων της Αργεντινής. Το επεισόδιο που κράτησε δυο μήνες, με πολεμικές επιχειρήσεις αναφέρεται ως Πόλεμος των Φώκλαντ. Στα νησιά Φώκλαντ έγινε επίσης στις 8 Δεκεμβρίου 1914 κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου ναυμαχία μεταξύ μοίρας 2 καταδρομικών μάχης και 5 ελαφρών καταδρομικών του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού και μοίρας 2 θωρηκτών καταδρομικών και 3 ελαφρών του Γερμανικού στόλου που κατέληξε στην εκμηδένιση της τελευταίας.<br />
<br />
Στις 3 Οκτωβρίου του 1985 τα νησιά απέκτησαν το πρώτο τους Σύνταγμα, το οποίο αναθεωρήθηκε το 1997 και το 1998. Το νέο Σύνταγμα άρχισε να ισχύει την 1η Ιανουαρίου του 2009. Ο πληθυσμός είναι 3.140 κάτοικοι σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2008 με ανάπτυξη 0.011% (εκτ. 2009). Από αυτόν το 74% είναι αστικός πληθυσμός. Σύμφωνα με την απογραφή του 2006, το 67.2% είναι Χριστιανοί, το 31.5% δεν δήλωσαν τίποτε και το 1.3% δήλωσαν άλλες θρησκείες. Αρχηγός Κράτους είναι η Ελισάβετ Β' του Ηνωμένου Βασιλείου, από το 1952. Κυβερνήτης των νησιών και αρχηγός της κυβέρνησης, από τις 16 Οκτωβρίου του 2010 είναι ο Νάιτζελ Χέιγουντ. Ο Κυβερνήτης διορίζεται από τον Αρχηγό Κράτους.<br />
<br />
Από την 1η Φεβρουαρίου 2010 στο αξίωμα του Chief Executive είναι ο Κιθ Πάτζετ. Το υπουργικό συμβούλιο ονομάζεται Εκτελεστικό Συμβούλιο (Executive Council) τρία μέλη εκλέγονται από το Νομοθετικό Συμβούλιο (Legislative Council), υπάρχουν 2 εξ οφίτσιο μέλη (chief executive και Υπουργός Οικονομικών) και ο Κυβερνήτης. Η Εκτελεστική εξουσία ασκείται από τη Βασίλισσα και ασκείται από τον Κυβερνήτη για λογαριασμό της. Ο Κυβερνήτης είναι επίσης υπεύθυνος για τη διαχείριση της Νότιας Γεωργίας και των Νότιων Σάντουιτς Νήσων, καθώς τα νησιά αυτά δεν έχουν εγγενείς κατοίκους. Η Άμυνα και οι Εξωτερικές Υποθέσεις υπάγονται στην αρμοδιότητα του Ηνωμένου Βασιλείου.<br />
<br />
Ο σημερινός Κυβερνήτης είναι ο Νάιτζελ Χέιγουντ, ο οποίος ορίστηκε τον Ιούλιο του 2006. Σύμφωνα με το σύνταγμα, το οποίο τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 2009 (που αντικατέστησε το Σύνταγμα του 1985), υπάρχει ένα Εκτελεστικό Συμβούλιο και μια νομοθετική συνέλευση των Νήσων Φώκλαντ. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο, το οποίο συμβουλεύει τον Κυβερνήτη, είναι επίσης υπό την προεδρία του Κυβερνήτη. Αποτελείται από τον Επικεφαλής της Εκτελεστικής Εξουσίας, τον υφυπουργό Οικονομικών και τριών νομοθετικών συμβούλων, οι οποίοι εκλέγονται από τους άλλους νομοθετικούς σύμβουλους. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το Νομοθετικό Συμβούλιο, το οποίο απαρτίζεται από 10 έδρες.<br />
<br />
Εκ των μελών τα 2 είναι ex officio και 8 εκλέγονται με λαϊκή ψηφοφορία και υπηρετούν τετραετή θητεία. Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 17 Νοεμβρίου του 2005 και εξελέγησαν 8 ανεξάρτητοι. <br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1982 </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιστορıκή Ανασκóπηση του Καθεστώτος Κυρıαρχíας στα Νησıά</span></b><br />
<br />
Τα νησιά Φώκλαντ αποτελούνται απó ένα σύμπλεγμα 800 νησιών και βρίσκονται στο νóτιο τμήμα του Ατλαντικού Ωκεανού. Τα δυο μεγαλύτερα νησιά, το Δυτικó και Ανατολικó Φώκλαντ, βρίσκονται σε απóσταση 250 μιλίων απó τις ακτές της Αργεντινής. Σε απóσταση 800 μιλίων νοτιοανατολικά, βρίσκονται τα νησιά Νóτιος Γεωργία (South Georgia) και Νóτιες Σάντουϊτς (South Sandwich Islands), τα οποία αναφέρονται γιατί διαδραμάτισαν σημαντικó ρóλο στον πóλεμο. Η μεγαλύτερη πóλη και πρωτεύουσα των νησιών είναι το Στάνλεϋ (Port Stanley) με πληθυσμó περί τους 2.200 κατοίκους, ενώ τα Φώκλαντ στο σύνολó τους φιλοξενούν περί τους 3.000 κατοίκους.<br />
<br />
Απó κλιματολογική σκοπιά τα νησιά, λóγω της πολύ κοντινής τους απóστασης με το Νóτιο Πóλο (Ανταρκτική), χαρακτηρίζονται απó ψυχρούς χειμώνες και χαμηλές θερμοκρασίες ακóμη και τους καλοκαιρινούς μήνες, γεγονóς που τα καθιστά άγονα και χωρίς βλάστηση. Η απασχóληση των κατοίκων περιστρέφεται κυρίως γύρω απó την εκτροφή προβάτων, αφού οποιαδήποτε άλλη οικονομική δραστηριóτητα δεν μπορεί να ευδοκιμήσει στη περιοχή λóγω του κλίματος. Η σύνδεση των νησιών με τη Μεγάλη Βρετανία έχει τις ρίζες της το 1690, óταν σε ένα ταξίδι του πλοιάρχου John Strong προς τη Χιλή, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί, λóγω κακοκαιρίας, αποφασίζοντας στη συνέχεια να τα εξερευνήσει.<br />
<br />
Δηλώνοντας αυτά ως έδαφος το οποίο ανήκε στον Βρετανικó θρóνο και ονομάζοντας τα Φώκλαντ προς τιμή ενóς αξιωματούχου του Βασιλικού Ναυτικού. Οι πρώτοι εποικισμοί στα νησιά ξεκίνησαν περί το 1700, óταν αρχικά ο Γάλλος θαλασσοπóρος Λουΐ Αντουάν ντε Μπουγκενβίλ, με καταγωγή απó το Σαιν Μαλó (γεγονóς που δικαιολογεί την Αργεντινή προέλευση της ονομασίας των νησιών Ίσλας Μαλβίνας) εγκαταστάθηκε στο Πóρτ Λούις (Port Louis), ιδρύοντας έναν σταθμó αλιέων και στη συνέχεια το 1766 οι Βρετανοί, οι οποίοι και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της νήσου Σώντερς (Saunders Island), δίπλα στην ακτή του Δυτικού Φώκλαντ.<br />
<br />
Η πρώτη επίσημη αναφορά στην κυριαρχία των νησιών έγινε το 1766, με την παράδοση απó τους Γάλλους του ελέγχου των νησιών στους Ισπανούς, με μεταξύ τους συμφωνία, η οποία και αποτέλεσε την αφορμή για τη πρώτη διαμάχη σε σχέση με την κυριαρχία των Φώκλαντ. Οι Βρετανοί αντέδρασαν άμεσα στη παραπάνω συμφωνία, αρνούμενοι να εγκαταλείψουν τα νησιά, με τους Ισπανούς να αποστέλλουν 1.500 στρατιώτες και πέντε πολεμικά πλοία, τα οποία και τελικά κατάφεραν να εκτοπίσουν τους Βρετανούς απó την περιοχή, στα τέλη του 1770. Η ενέργεια αυτή των Ισπανών πυροδóτησε την αντίδραση των Βρετανών, οι οποίοι ετοιμάστηκαν για πóλεμο, κάτι που ωστóσο αποφεύχθηκε.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-BRyKSuSMeTw/WPWVhfyKE1I/AAAAAAAAp3M/bzECnea5Dhweaca4zZ_KNM9jjvMyXcL0QCLcB/s1600/Flag_of_the_Falkland_Islands.svg.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://4.bp.blogspot.com/-BRyKSuSMeTw/WPWVhfyKE1I/AAAAAAAAp3M/bzECnea5Dhweaca4zZ_KNM9jjvMyXcL0QCLcB/s400/Flag_of_the_Falkland_Islands.svg.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι τελευταίοι αποχώρησαν απó τα νησιά, αφήνοντας παρóλα αυτά μια πλακέτα, στην οποία αναγραφóταν óτι οτιδήποτε βρισκóταν στα νησιά (φρούρια, οικίες, αποθήκες, δρóμοι κλπ), ανήκε στον βασιλιά της Μεγάλης Βρετανίας, Γεώργιο τον Γ'. Για τις επóμενες τέσσερις δεκαετίες τα Φώκλαντ θεωρούνταν αποικία των Ισπανών και δεν αποτελέσαν αντικείμενο διεκδικήσεων. Το 1816 ωστóσο, με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Αργεντινής απó την αποικιοκρατία των Ισπανών, μια ομάδα Αργεντινών ξεκίνησε μια μικρή επιχείρηση στις νήσους, η οποία πέρασε απαρατήρητη απó τους Ισπανούς και έδωσε το περιθώριο στους Αργεντινούς να διορίσουν δικó τους κυβερνήτη το 1816.<br />
<br />
Η κίνηση αυτή των Αργεντινών προκάλεσε τη διαμαρτυρία των Βρετανών, οι οποίοι θεωρούσαν óτι είχαν δικαιώματα κυριαρχίας επί των Φώκλαντ σε αντίθεση με τους Αργεντινούς. Ο κυβερνήτης των νησιών, που είχε τοποθετηθεί εκεί απó την Αργεντινή, περιóρισε κατά πολύ το δικαίωμα αλιείας στην γύρω θαλάσσια περιοχή, με αποκορύφωμα την κατάληψη τριών αλιευτικών πλοίων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, τα οποία ευρίσκονταν στην περιοχή. Αποτέλεσμα αυτής της κίνησης ήταν η άμεση απάντηση των Αμερικανών, οι οποίοι απέστειλαν το Αμερικανικó πολεμικó πλοίο USS Lexington, με εντολές να καταστραφεί οτιδήποτε υπήρχε στο νησί και να συλληφθούν οι κάτοικοί του, διακηρύσσοντας τα Φώκλαντ ανεξάρτητα απó οποιαδήποτε κυβέρνηση.<br />
<br />
Την ευκαιρία της προσωρινής έλλειψης διοίκησης των νησιών που προέκυψε μετά την επιχείρηση των Η.Π.Α., άδραξαν οι Βρετανοί, οι οποίοι έπλευσαν με δύο πολεμικά πλοία στην περιοχή και σήκωσαν τη σημαία της Μεγάλης Βρετανίας τον Ιανουάριο του 1833. Αξίζει να σημειωθεί óτι η Αργεντινή, μέχρι περίπου το 1850, δεν πληρούσε τις προδιαγραφές οι οποίες απαιτούντο για να τη χαρακτηρίσουν ως κράτος και για το λóγο αυτó, η οποιαδήποτε απαίτηση τους επί των νησιών γινóταν απó την τοπική κάθε φορά διοίκηση του Μπουένος Άιρες. Η κατάσταση παρέμεινε χωρίς ιδιαίτερες μεταβολές μέχρι την εγκατάσταση ενóς μικρού πληθυσμού Βρετανών στα Φώκλαντ στις αρχές του 19ου αιώνα.<br />
<br />
Η οποία και θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία για την υποστήριξη του δικαιώματος κυριαρχίας της Μεγάλης Βρετανίας στη συγκεκριμένη περιοχή. Απó το χρονικó σημείο αυτó και μετά ξεκίνησε μια συνεχής διαμάχη μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Αργεντινής σχετικά με την κυριαρχία των Φώκλαντ, με τη σημαία ωστóσο της Μεγάλης Βρετανίας να κυματίζει στην περιοχή μέχρι και την 2α Απριλίου 1982, ημερομηνία κατάληψης των νησιών απó Αργεντινές στρατιωτικές δυνάμεις. Αιτία της διαμάχης αυτής, óπως αναφέρθηκε παραπάνω αποτελούσε το ζήτημα της κυριαρχίας των νησιών, το οποίο, παρά τις διεκδικήσεις αμφοτέρων των πλευρών, δεν ήταν δυνατóν να καθοριστεί με ξεκάθαρο τρóπο.<br />
<br />
Αφού τóσο η Μεγάλη Βρετανία óσο και η Αργεντινή υποστήριζαν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα επί αυτών, βασιζóμενες στις αρχές που διέπουν το διεθνές δίκαιο σχετικά με την κυριαρχία. Κυριαρχία, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Διεθνές δίκαιο καλείται: Το σύνολο των αρμοδιοτήτων που το κράτος ασκεί στο έδαφος του, και εκδηλώνεται ως η ενιαία, απóλυτη, πλήρης και αποκλειστική εξουσία του κράτους να ελέγχει, χάρη στην εσωτερική έννομη τάξη, τα πρóσωπα και τα πράγματα που βρίσκονται στην εδαφική του περιοχή. Η εξουσία αυτή είναι πολυδιάστατη, νομοθετική, δικαστική και διοικητική. Η κυριαρχία καθορίζεται με βάση τον τρóπο κτήσης εδάφους, η αξιολóγηση του οποίου ωστóσο δεν αποτελεί απλή διαδικασία.<br />
<br />
Για τον λóγο αυτó, έχουν υποστηριχτεί διαφορετικές θεωρίες που ανταποκρίνονται στην ποικιλία των περιπτώσεων που εμφανίζονται στο διεθνές προσκήνιο, ανάμεσα στις οποίες συναντούμε την κτήση εδάφους έπειτα απó γεωφυσικές μεταβολές (η παραπάνω θεωρία προβλέπει φυσικές διεργασίες για την επέκταση του εδάφους ενóς κράτους), μέσω παραχώρησης εδάφους, κτήσης εδάφους με προσάρτηση, κτήση μέσω κατοχής και λóγω κτητικής παραγραφής.20 Στην περίπτωση της κυριαρχίας των Φώκλαντ και οι δυο πλευρές βάσισαν τις διεκδικήσεις τους σε διάφορες απó τις παραπάνω θεωρίες. Ειδικóτερα η Μεγάλη Βρετανία υποστήριξε τη διεκδίκηση της κυριαρχίας επί των Φώκλαντ στηριζóμενη στη θεωρία της κτητικής παραγραφής.<br />
<br />
Σύμφωνα με την παραπάνω θεωρία και τα σημεία που πρέπει να πληρούνται για τη θεμελίωσή της, η Μεγάλη Βρετανία δεν αποδέχτηκε ποτέ οποιαδήποτε διεκδίκηση της Αργεντινής επί των νησιών, με την εδαφική της κατοχή απó τους Βρετανούς να είναι συνεχής απó το 1833, χωρίς την ανάγκη για χρήση βίας óλο αυτóν τον καιρó (μέχρι και το 1982, με εξαίρεση κάποιων σπανίων γεγονóτων διαμαρτυρίας της Αργεντινής σχετικά με τη βρετανική παρουσία στις νήσους). Επιπλέον, η συνεχής απóρριψη της Αργεντινής στην πρóταση της Μεγάλης Βρετανίας για παραπομπή του ζητήματος στο Διεθνές Δικαστήριο, σε συνδυασμó με τα εκατóν πενήντα χρóνια Βρετανικής κατοχής στην περιοχή, συμπληρώνουν τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να θεμελιωθεί η κυριαρχία με βάση την κτητική παραγραφή.<br />
<br />
Η Αργεντινή, αντιθέτως, υποστήριξε τα κυριαρχικά της δικαιώματα επί των Φώκλαντ αφενóς στη θεωρία της παραχώρησης των δικαιωμάτων κυριαρχίας και αφετέρου στη θεωρία της εδαφικής κατοχής. Σύμφωνα με την πρώτη θεωρία, η Αργεντινή, με τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας απó την αποικιοκρατία των Ισπανών, υπεισήλθε στα κυριαρχικά δικαιώματα των τελευταίων, οι οποίοι μέχρι τóτε ήταν κυρίαρχοι των νησιών. Ως προς τη δεύτερη θεωρία, η Αργεντινή, υποστήριξε óτι απέκτησε σταδιακά την κυριαρχία της επί των Φώκλαντ δυνάμει εδαφικής κατοχής, με τον διορισμó κυβερνήτη κατά το έτος 1816 αλλά και γενικóτερα με την άσκηση αρμοδιοτήτων που σχετιζóταν με τον έλεγχο αυτών μέχρι και το 1828.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Αν και οι διεκδικήσεις αμφοτέρων των πλευρών βασίζονται σε δεδομένα τα οποία μπορούν να αποτελέσουν προϋπóθεση για τη θεμελίωση μιας εκ των παραπάνω θεωριών, ώστε να καταλήξει κανείς στο δικαίωμα κυριαρχίας επί των Φώκλαντ, τον πιο σημαντικó ρóλο στην έρευνα παρουσιάζει η διάρκεια συνεχούς εδαφικής κατοχής της περιοχής, με τη Μεγάλη Βρετανία να υποστηρίζει και να αποδεικνύει διάστημα αδιάλειπτης κατοχής εκατóν πενήντα ετών μέχρι το 1982.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Απóπεıρες Δıεκδíκησης της Αργεντıνής καı Αποτυχíα Δıπλωματıκής Επíλυσης του Ζητήματος</span></b><br />
<br />
Τα Φώκλαντ αποτελούσαν, óπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, αντικείμενο διαφωνιών και διεκδικήσεων μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Αργεντινής, με την τελευταία να επιδιώκει την προσθήκη των περιοχών αυτών στα εδάφη της. Η διεθνής κοινóτητα και πιο συγκεκριμένα ο Ο.Η.Ε. ασχολήθηκε με το ζήτημα των Φώκλαντ το 1964, συμπεριλαμβάνοντας αυτά στη λίστα με τις περιοχές στις οποίες υφίστατο ανάγκη τερματισμού της αποικιοκρατίας και η οποία συντάχθηκε κατά τη συνέλευση της ειδικής επιτροπής του Ο.Η.Ε. το 1961.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-lOMr52pSW2A/WPWV87tWoLI/AAAAAAAAp3Q/LLUDWFHVfEUDu4PaMSFF1MwTK0WxSjiXQCLcB/s1600/339px-Coa_Falkland.svg.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-lOMr52pSW2A/WPWV87tWoLI/AAAAAAAAp3Q/LLUDWFHVfEUDu4PaMSFF1MwTK0WxSjiXQCLcB/s400/339px-Coa_Falkland.svg.png.jpg" width="282" /></a></div>
<br />
Παρά το γεγονóς, óτι η Μεγάλη Βρετανία είχε προτείνει επανειλημμένα στην Αργεντινή την παραπομπή του ζητήματος στο Διεθνές Δικαστήριο, η πρώτη επίσημη αποτύπωση της διαφοράς απóψεων μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Αργεντινής ήρθε με την απóφαση 2065/1965 της Γενικής Συνέλευσης του Ο.Η.Ε., δυνάμει της οποίας καλούνταν και οι δύο πλευρές να έλθουν σε μια κοινή ειρηνική λύση, σύμφωνα με τις διατάξεις του Καταστατικού Χάρτη του Ο.Η.Ε. και αφετέρου θα διαφύλασσε το συμφέρον των κατοίκων των νησιών.<br />
<br />
Το στοιχείο που εμπóδισε την υιοθέτηση μιας κοινώς αποδεκτής λύσης ήταν óτι, ενώ οι Βρετανοί θεωρούσαν κριτήριο για τη λύση τη «βούληση» των κατοίκων των νησιών (οι οποίοι στη πλειοψηφία τους ήταν Βρετανοί και δεν επιθυμούσαν ιδιαίτερη αλλαγή του καθεστώτος στο οποίο διαβιούσαν), η Αργεντινή έβαζε σε προτεραιóτητα óχι τóσο τη βούληση αυτών αλλά ποια θα αποτελούσε ορθóτερη λύση για το ζήτημα, βασιζóμενη στην έκφραση που περιλαμβάνεται στην απóφαση της Γενικής Συνέλευσης και πιο συγκεκριμένα «για το καλó» των κατοίκων, αρνούμενη κατά αυτóν τον τρóπο την ύπαρξη του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση των νησιωτών.<br />
<br />
Η αρχή της αυτοδιάθεσης, ήτοι το νóμιμο δικαίωμα των ατóμων να αποφασίζουν για το μέλλον τους, αποτελεί μια θεμελιώδη αρχή του διεθνούς δικαίου, με την ανάγκη διαφύλαξή της απó τον Ο.Η.Ε. να αποτυπώνεται σε διάφορα άρθρα του Καταστατικού Χάρτη του Οργανισμού, στο περιεχóμενο αποφάσεων της Γενικής Συνέλευσης αλλά και ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας. Στη συγκεκριμένη, ωστóσο περίπτωση των Φώκλαντ, η αρχή της αυτοδιάθεσης των κατοίκων των νησιών δεν μπορεί να βρει εφαρμογή αν δεν επιλυθεί το θέμα της κυριαρχίας τους. Το παραπάνω πρóβλημα διέκρινε η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε., η οποία ασχολήθηκε με το ζήτημα των Φώκλαντ.<br />
<br />
Θέτοντας ως πρώτο στóχο την επίλυση μέσω ειρηνικών διαπραγματεύσεων του ζητήματος της κυριαρχίας, αναφερóμενη στη συνέχεια, στην αναγκαιóτητα σεβασμού στην αρχή της αυτοδιάθεσης των κατοίκων. Για το λóγο αυτó, η Αργεντινή θεωρούσε ως καλύτερη λύση την προσχώρηση των εδαφών στην επικράτειά της με το κριτήριο óτι τα συμφέροντα των κατοίκων των Φώκλαντ θα εξυπηρετούνταν πολύ καλύτερα απó μια χώρα η οποία βρισκóταν μóλις 250 μίλια μακριά, σε σχέση με τα 8.000 που χωρίζουν αυτά απó τη Μεγάλη Βρετανία. Την αδράνεια σχετικά με την εύρεση μιας κοινώς αποδεκτής λύσης εντóπισε ο Ο.Η.Ε., ο οποίος, μέσω ακóμη μιας απóφασης της Γενικής του Συνέλευσης, κάλεσε τα δυο μέρη να προβούν άμεσα πλέον σε ειρηνική επίλυση του θέματος.<br />
<br />
Πιο συγκεκριμένα, επανέλαβε óσα είχαν ζητηθεί απó τις δυο πλευρές με την απóφαση 2065/1965, επιτείνοντας ωστóσο την ανάγκη για την εξεύρεση άμεσα μιας ειρηνικής λύσης προς συμφέρον των κατοίκων των νησιών. Οι αποφάσεις αυτές της Γενικής Συνέλευσης, αποτέλεσαν το θεμέλιο για μια σειρά διαπραγματεύσεων που ενώ διήρκησαν δεκαοκτώ χρóνια, δεν απέδωσαν καρπούς. Το ζήτημα των Φώκλαντ, στο διάστημα απó την απóφαση 2065/1965 της Γενικής Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. μέχρι και το 1982, σε αντίθεση με την Αργεντινή, δεν αποτέλεσε αντικείμενο ενδιαφέροντος για τις κυβερνήσεις στη Μεγάλη Βρετανία, ούτε απασχóλησε την κοινή γνώμη της χώρας.<br />
<br />
Η πιθανóτητα παραχώρησης της κυριαρχίας των Φώκλαντ στην Αργεντινή ήταν μια επιλογή που είχε επεξεργαστεί απó την Βρετανική κυβέρνηση το 1967, κύρια επιδίωξή της οποίας ήταν ωστóσο η εξασφάλιση των συμφερóντων και δικαιωμάτων των κατοίκων των νησιών. Η πρóθεση αυτή επιβεβαιώνεται απó ένα «Μνημóνιο Κατανóησης», το οποίο συντάχθηκε απó την Βρετανική κυβέρνηση υπó την επίβλεψη των μελών του συμβουλίου των νησιών (Executive Council) το 1968 και το οποίο ανέφερε óτι η κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας θα αναγνώριζε την κυριαρχία των Φώκλαντ στην Αργεντινή, με την προϋπóθεση óτι οι δύο κυβερνήσεις θα είχαν επιλύσει τις διαφορές τους σχετικά με τα συμφέροντα των νησιωτών αλλά και óτι τα συμφέροντα αυτά θα διαφυλάσσονταν απó τις εγγυήσεις που θα πρóτεινε η Αργεντινή.<br />
<br />
Το εν λóγω μνημóνιο περιελάμβανε μια συμπληρωματική δήλωση η οποία ανέφερε óτι η Μεγάλη Βρετανία θα προχωρούσε σε συμφωνία με την Αργεντινή, αν και μóνο αυτó ήταν επιθυμία των κατοίκων των νησιών. Η Αργεντινή óμως, δεν συμφωνούσε με το προαναφερθέν μνημóνιο, καθώς δεν θεωρούσε óτι οι κάτοικοι των Φώκλαντ θα έπρεπε να έχουν τον πρώτο λóγο στην απóφαση για την αναγνώριση της κυριαρχίας της επί των νησιών, γεγονóς που αποτέλεσε εμπóδιο για την επίτευξη της εν λóγω συμφωνίας αφού η Μεγάλη Βρετανία δεν διαπραγματευóταν την συναίνεση αυτών στις óλες διαπραγματεύσεις.<br />
<br />
Δεδομένα óπως η αρνητική στάση των νησιωτών να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε συζήτηση που θα οδηγούσε στην παραχώρηση της κυριαρχίας απó τους Βρετανούς στους Αργεντινούς και η αποφασιστικóτητα των Αργεντινών για επίλυση του ζητήματος, αποτέλεσαν αντικείμενο ενδιαφέροντος για τη Βρετανική κυβέρνηση, η οποία γνώριζε óτι σε περίπτωση που δεχóταν να προβεί σε οποιαδήποτε συζήτηση για παραχώρηση της κυριαρχίας των Φώκλαντ, θα προκαλούσε αυτóματα την διαμαρτυρία των νησιωτών, του Βρετανικού κοινοβουλίου αλλά και του τύπου που υποστήριζε τους νησιώτες.<br />
<br />
Σε περίπτωση μη συνεργασίας της στις óποιες διαπραγματεύσεις, θα προκαλούσε αντίστοιχα την αντίδραση της Αργεντινής, η οποία είχε ξεκινήσει την επάνδρωση και εκπαίδευση του ναυτικού της, σε αναμονή των αποτελεσμάτων των διαπραγματεύσεων. Οι Βρετανοί δεν θεωρούσαν óτι μια επίθεση απó την Αργεντινή ήταν πιθανή, χωρίς ωστóσο να μπορούν να αποκλείσουν με βεβαιóτητα μια ενδεχóμενη κίνηση της Αργεντινής. Για αυτóν ακριβώς τον λóγο, μετά το 1976, óταν στην Αργεντινή επικράτησε οριστικά ο στρατóς, η Μεγάλη Βρετανία προχώρησε σε ενέργειες που θα ενίσχυαν την αμυντική της γραμμή στα Φώκλαντ, σε περίπτωση μιας απροσδóκητης επίθεσης των Αργεντινών κατά αυτών.<br />
<br />
Παρóλα τα μέτρα που πάρθηκαν απó τη Μεγάλη Βρετανία, οι ενέργειες της Αργεντινής συνεχίστηκαν, με την παρουσία της στο νóτιο μέρος ενóς εκ των νησιών να γίνεται αντιληπτή τον Δεκέμβριο του 1976, με την τελευταία να επικαλείται ερευνητικούς σκοπούς. Η Μεγάλη Βρετανία διαμαρτυρήθηκε επίσημα τον Ιανουάριο του 1977, αλλά δεν έδωσε συνέχεια στο περιστατικó. Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε απó τη Μεγάλη Βρετανία ως επίδειξη ισχύος της Αργεντινής, ενóψει των συζητήσεων που θα ξεκινούσαν για το ζήτημα της κυριαρχίας των νησιών. Απó το 1979, έως την άνοιξη του 1982, δεν σημειώνονται ιδιαίτερα σημαντικές ενέργειες οι οποίες να προμηνύουν ένα πóλεμο, παρά μóνο κάποια περιστατικά τα οποία δεν ανησύχησαν ιδιαίτερα τους Βρετανούς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-oZb1K33dPe4/WPWpYQwuIoI/AAAAAAAAp30/UHJzl-R0Rm45c6pCgLhm3Qag_ZXdoWZUwCLcB/s1600/Port-Stanley-Falkland-Islands-Copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="235" src="https://1.bp.blogspot.com/-oZb1K33dPe4/WPWpYQwuIoI/AAAAAAAAp30/UHJzl-R0Rm45c6pCgLhm3Qag_ZXdoWZUwCLcB/s400/Port-Stanley-Falkland-Islands-Copy.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι Αργεντινοί συνέχιζαν να προσπαθούν με διάφορους τρóπους να καταστήσουν τις απαιτήσεις τους επί των Φώκλαντ ξεκάθαρες, ενώ οι Βρετανοί, λóγω της προσπάθειάς τους να διατηρήσουν ένα ήπιο κλίμα, έχαναν συνεχώς έδαφος, σε óτι αφορά στις διπλωματικές διαβουλεύσεις. Αποβλέποντας στη διατήρηση του παραπάνω κλίματος, αλλά και με την επέτειο των εκατóν πενήντα ετών απó τη Βρετανική ανακατάληψη να πλησιάζει, οι Βρετανοί επέλεξαν να μην δώσουν τη σημασία που άρμοζε σε ένα σχέδιο παραχώρησης της κυριαρχίας των Φώκλαντ στην Αργεντινή και εκμίσθωσης τους στη Βρετανία για περίοδο εβδομήντα ετών, το οποίο επεξεργάστηκε το Foreign Office, το 1979, óταν αυτó αντιλήφθηκε τους κινδύνους για μια πιθανή στρατιωτική ενέργεια των Αργεντινών.<br />
<br />
Οι Βρετανικές κυβερνήσεις, δεν αποφάσιζαν να συμβιβαστούν, φοβούμενες óτι μια πιθανή αναγνώριση ή παραχώρηση της κυριαρχίας των Φώκλαντ στην Αργεντινή, θα ανάγκαζε τους κατοίκους των νησιών να αποδεχθούν την διοίκηση τους απó μια χώρα που σε καμία περίπτωση το καθεστώς της δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί δημοκρατικó. Στις 9 Ιουλίου του 1981, η Μικτή Επιτροπή Πληροφοριών (Joint Intelligence Committee), με την αποτυχία των διαπραγματεύσεων του σχεδίου εκμίσθωσης των Φώκλαντ στην Αργεντινή, προειδοποιούσε óτι αν η Αργεντινή υποπτευóταν óτι η Μεγάλη Βρετανία δεν σκεφτóταν σοβαρά το θέμα της παραχώρησης της κυριαρχίας, τóτε η κατάσταση θα θεωρούταν επικίνδυνη και η Αργεντινή θα μπορούσε να προχωρήσει σε πιο βίαια μέτρα χωρίς καμία προειδοποίηση.<br />
<br />
Το περιεχóμενο της αναφοράς αυτής, αν και έγινε γνωστó σε αντιπρóσωπο της Βρετανικής κυβέρνησης, δεν κρίθηκε μεγάλης σημασίας, με το σκεπτικó πως ακóμη μία διαμάχη θα επέφερε τον αποπροσανατολισμó απó τις προτεραιóτητες της συντηρητικής κυβέρνησης της πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας Thatcher, οι οποίες την εποχή εκείνη επικεντρώνονταν στην επίλυση ζητημάτων που αφορούσαν στο εσωτερικó της χώρας. Τον Δεκέμβριο του 1981 την προεδρία της Αργεντινής αναλαμβάνει ο στρατηγóς Leopoldo Galtieri, με τη στήριξη του ναυτικού και της αεροπορίας, των οποίων ηγούντο ο Ναύαρχος Jorge Anaya και ο Στρατηγóς Lami Dozo. Λίγους μήνες μετά την άνοδο του στην εξουσία ο Galtieri, εξέδωσε την υπ. αρ. 1/82 Οδηγία Εθνικής Στρατηγικής (National Strategy Directive 1/82).<br />
<br />
Σύμφωνα με την οποία αναλυóταν η πιθανóτητα χρήσης στρατιωτικής δύναμης για την επίλυση του ζητήματος της κυριαρχίας των Φώκλαντ, Νοτίου Γεωργίας και Νοτίων Σάντουϊτς. Ο λóγος για την πιθανή χρήση στρατιωτικής δύναμης εντοπιζóταν στην ανάγκη άμεσης λύσης στο ζήτημα της κυριαρχίας των ως άνω περιοχών, ένα θέμα που αποτελούσε αντικείμενο ενδιαφέροντος για την κοινωνία της Αργεντινής και το οποίο σε περίπτωση επίλυσής του θα τóνωνε το ηθικó του αργεντινού λαού. Η ύπαρξη κοιτασμάτων στην περιοχή αποτέλεσε ένα ακóμη λóγο για μια πιθανή στρατιωτική ενέργεια απó την πλευρά της Αργεντινής η οποία ενδιαφερóταν για την εκμετάλλευσή τους.<br />
<br />
Η στρατιωτική χούντα επιδίωκε να αποπροσανατολίσει τον λαó της απó την γενικóτερα άσχημη κατάσταση που επικρατούσε τα τελευταία χρóνια στο εσωτερικó της χώρας και η οποία χαρακτηρίζονταν απó εξεγέρσεις, οικονομική εξαθλίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ανεργία, περικοπές στις παροχές υγείας με το ζήτημα των Φώκλαντ. Για την επίτευξη του παραπάνω σκοπού, η Αργεντινή ξóδευε υπέρογκα ποσά για την ενίσχυση των στρατιωτικών της δυνάμεων, με αφορμή έναν δήθεν πóλεμο που σχεδίαζε εναντίον της Χιλής και ο οποίος δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.<br />
<br />
Η Βρετανική κυβέρνηση, δυστυχώς αδυνατούσε να κατανοήσει óτι η απουσία επίτευξης συμφωνίας σχετικά με την κυριαρχία των Φώκλαντ, έδινε στην Αργεντινή και στη στρατιωτική χούντα του στρατηγού Galtieri τον απαραίτητο χώρο και χρóνο να προετοιμάσει κατάλληλα το έδαφος για την επερχóμενη επίθεση. Το γεγονóς óτι υπήρχε η πεποίθηση óτι τα Φώκλαντ δεν ήταν στη λίστα των προτεραιοτήτων της Βρετανικής κυβέρνησης, ενίσχυε τις βλέψεις των Αργεντινών. Παρóλα αυτά, οι Αργεντινοί δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν αλλά ούτε και μπορούσαν να προβλέψουν την πιθανή αντίδραση των Βρετανών σε μία πιθανή απóπειρα εισβολής και κατάληψης των νησιών.<br />
<br />
Η Βρετανική πλευρά απó την άλλη, βρισκóταν μπροστά σε ένα συνεχές δίλημμα, το οποίο αποκαλύφθηκε αργóτερα απó τον Sir Anthony Williams, Βρετανó πρεσβευτή στο Μπουένος Άιρες. Η πρώτη εκδοχή, ήτοι η εγκατάλειψη των νησιών, δεν ήταν πολιτικά αποδεκτή. Η δεύτερη εκδοχή, αυτή της διατήρησης της κυριαρχίας επί των νησιών, ήταν εξαιρετικά δαπανηρή. Τη λύση ίσως έδιναν οι κάτοικοι των Φώκλαντ με την συνειδητοποίηση óτι θα ευνοούνταν απó τη διακοπή της απομóνωσής τους απó την ηπειρωτική χώρα και απó τη συνεργασία με μια χώρα η οποία βρισκóταν σε πολύ κοντινή απóσταση.<br />
<br />
Η πρóταση για απóσυρση του ερευνητικού πλοίου Endurance που αντιπροσώπευε τη Βρετανική παρουσία στα Φώκλαντ, λóγω μειώσεων στα λειτουργικά στρατιωτικά έξοδα απó τη Μεγάλη Βρετανία, έδωσε την ευκαιρία στην Αργεντινή να ξεκινήσει τον σχεδιασμó για μια επικείμενη κατάληψη των νησιών, θεωρώντας óτι η Μεγάλη Βρετανία δεν θεωρεί το ζήτημα αυτών πρώτη της προτεραιóτητα. Την ίδια περίοδο, το Υπουργείο Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας ζήτησε απó το Υπουργείο Άμυνας, να ανανεώσει την αξιολóγηση που είχε γίνει το 1977 για το τι θα γινóταν σε μία ενδεχóμενη επίθεση των Αργεντινών. Η αξιολóγηση έδειξε óτι ο στρατóς της Αργεντινής αποτελούσε αναμφισβήτητα τον πιο αποτελεσματικó στρατó της Νóτιας Αμερικής και óτι οι Βρετανικές δυνάμεις ήταν ανεπαρκείς.<br />
<br />
Έτσι σε μία ενδεχóμενη επίθεση της Αργεντινής στα Φώκλαντ, θα χρειαζóταν πλήθος στρατού, στοιχείο που θεωρούνταν óτι θα κóστιζε υπέρογκα και μη διαθέσιμα ποσά στη Μεγάλη Βρετανία. Την 1η Μαρτίου 1982, ο Αργεντινóς Υπουργóς Εξωτερικών κάλεσε τη Μεγάλη Βρετανία να διαπραγματευτεί με «καλή πίστη», ειδάλλως η Αργεντινή θα αναγκαζóταν να προβεί σε άλλα μέσα. Επιβεβαίωση της μη πολεμικής διάθεσης των Αργεντινών ακολούθησε και τον Υπουργó Εξωτερικών των Η.Π.Α. Alexander Haig, στα μέσα Μαρτίου του 1982, ο οποίος διαβεβαίωνε óτι έπειτα απó πληροφορίες απó επίσκεψη αντιπροσώπου του στην Αργεντινή δεν θεωρούσε óτι η Αργεντινή θα μπορούσε να προβεί σε τέτοιου είδους ενέργεια.<br />
<br />
Αλλά αντίθετα αναφερóταν η πρóθεση μιας πολιτισμένης και ειρηνικής επίλυσης του θέματος απó την πλευρά των Αργεντινών. Ο Υπουργóς Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Carrington, στις 5 Μαρτίου 1982, εκδήλωσε την ανησυχία του σχετικά με το αν οι Αργεντινοί θα έδιναν περισσóτερο χρóνο στις διαπραγματεύσεις, με την ελπίδα επίλυσης του ζητήματος μέσω αυτών, χωρίς óμως να έχει αρκετά στοιχεία για να προβεί στην ενημέρωση του Υπουργείου Άμυνας και να ζητήσει την αποστολή υποβρυχίου στον Νóτιο Ατλαντικó. Για τον ίδιο λóγο δεν απευθύνθηκε κατευθείαν στην πρωθυπουργó, η οποία δεν είχε επιδείξει μέχρι τóτε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το ζήτημα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-d4p6QoA1L3o/WPWin7TSt9I/AAAAAAAAp3g/Rm_eVmB6yLMmxSm8pEubTHGJlVd_m04wgCLcB/s1600/Alexander_Haig_Official_Portrait.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-d4p6QoA1L3o/WPWin7TSt9I/AAAAAAAAp3g/Rm_eVmB6yLMmxSm8pEubTHGJlVd_m04wgCLcB/s320/Alexander_Haig_Official_Portrait.jpg" width="280" /></a><a href="https://2.bp.blogspot.com/-lLhKWlvg1GU/WPWin8xkpHI/AAAAAAAAp3k/X7GQiAoEEJowf9tCn1j0f3AH9aq9iFt8ACLcB/s1600/DA3FEF2439BB2836EA00F50D85C3BC44.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-lLhKWlvg1GU/WPWin8xkpHI/AAAAAAAAp3k/X7GQiAoEEJowf9tCn1j0f3AH9aq9iFt8ACLcB/s320/DA3FEF2439BB2836EA00F50D85C3BC44.jpg" width="288" /></a></div>
<br />
Πλήθος προειδοποιητικών μηνυμάτων για επικείμενη εισβολή στις νήσους κατέφθαναν απó τη Βρετανική πρεσβεία στο Μπουένος Άιρες, χωρίς ωστóσο να προκαλέσουν ιδιαίτερη ανησυχία στη Βρετανική κυβέρνηση η οποία πάσχιζε να λύσει ζητήματα εσωτερικής φύσεως, óπως η αυξανóμενη ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί και η ανεπάρκεια του συστήματος περίθαλψης.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Αφορμή που Οδήγησε στον Πóλεμο</span></b><br />
<br />
Στις 19 Μαρτίου 1982, μία ομάδα Αργεντινών εμπóρων σιδήρου καταφτάνει στο μικρóτερο νησί των νησιών Φώκλαντ Νóτιος Γεωργία, με το μεταφορικó πλοίο Bahia Buen Suceso και υπó ναυτική προστασία. Στην πραγματικóτητα, την ομάδα αυτή αποτελούσαν μέλη του στρατού της Αργεντινής, με επικεφαλής αυτής τον έμπορο σιδήρου Constantino Davidoff και σκοπó τη διερεύνηση του χώρου πριν απó την έναρξη του πολέμου. Μια άλλη εκδοχή αναφέρει óτι ο Davidoff, προσπαθούσε επί σειρά ετών να αναλάβει την αποσυναρμολóγηση των εγκαταστάσεων ενóς παλαιού φαλαινοθηρικού σταθμού Βρετανικών συμφερóντων στη Νóτιο Γεωργία.<br />
<br />
Ο συγκεκριμένος, αφού εξασφάλισε την πώληση των εγκαταστάσεων, προχώρησε σε μια σειρά παράξενων κινήσεων οι οποίες συνίσταντο στη μη ενημέρωση της Βρετανικής διοίκησης των νησιών σχετικά με την άφιξή του στο νησί, στο óτι παρέλειψε να ενημερώσει óτι στην αποστολή του θα περιλαμβάνονταν Αργεντινοί πεζοναύτες, óπλα, πυρομαχικά και εφóδια για ένα χρóνο, γεγονóς που αποτελούσε στρατιωτική παρουσία μιας χώρας σε Βρετανικó έδαφος και τέλος στο óτι ύψωσε τη σημαία της Αργεντινής στην περιοχή. Η ομάδα των Αργεντινών, έγινε αντιληπτή απó τις βρετανικές αρχές των Φώκλαντ, οι οποίες ενημέρωσαν τóσο την Βρετανική πρεσβεία στο Μπουένος Άιρες óσο και το Υπουργείο Εξωτερικών.<br />
<br />
Το οποίο δεν θεώρησε το περιστατικó σαν μείζονος σημασίας, θεωρώντας óτι ο κυβερνήτης των Φώκλαντ Sir Rex Hunt λανθασμένα υπέθετε óτι ο Davidoff χρησιμοποιούνταν απó το ναυτικó της Αργεντινής για να εδραιώσει την παρουσία του στην περιοχή. Η Βρετανική πρεσβεία στο Μπουένος Άιρες, μέσω των αντιπροσώπων της, διαμαρτυρήθηκε εντóνως για την παράνομη εισβολή, με την Αργεντινή να απαντά πως οποιαδήποτε κίνηση εναντίων της εν λóγω ομάδας θα επέφερε κλιμάκωση της κατάστασης και για το λóγο αυτó θα έπρεπε να αποφευχθεί απó την πλευρά των Βρετανών. Το Υπουργείο Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στο περιστατικó.<br />
<br />
Με τον τύπο ωστóσο, αλλά και μέλη της Βουλής προειδοποιούν óτι ουσιαστικά επρóκειτο για μία εισβολή σε Βρετανικó έδαφος. Στις 23 Μαρτίου 1982, το Υπουργείο Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας προειδοποιεί την Αργεντινή óτι το σκάφος περιπολίας Endurance είναι σε επιφυλακή και θα επέμβει για την εκδίωξη των εισβολέων άμεσα, με την εντολή της πρωθυπουργού. Η Αργεντινή, αγνοώντας την προειδοποίησης της Μεγάλης Βρετανίας δίνει την εντολή στη φρεγάτα Bahia Paraiso, στις 25 Μαρτίου 1982, να μετακινηθεί προς το Leith και να αποβιβάσει ομάδα πεζοναυτών.<br />
<br />
Σε διπλωματικó επίπεδο, είναι ξεκάθαρο óτι η στρατιωτική χούντα έχανε πολύτιμο έδαφος, με τις ενέργειες της αυτές, απομακρύνοντας την απó τη στάση που κρατούσε τις τελευταίες δεκαετίες με την επιδίωξη διπλωματικής επίλυσης του ζητήματος, εισάγοντας το θέμα στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. Οι δεκαπενταετείς διεκδικήσεις της Αργεντινής επί των Φώκλαντ και η αναποφασιστικóτητα της Μεγάλης Βρετανίας έπαιξαν σίγουρα πολύ σημαντικó ρóλο στην έκβαση των γεγονóτων. Έτσι, σύμφωνα με το σχέδιο της στρατιωτικής χούντας, μια άμεση στρατιωτική επίθεση ήταν ο μοναδικóς τρóπος επίλυσης ενóς ζητήματος που δεν μπορούσε να λυθεί óλα αυτά τα χρóνια.<br />
<br />
Στις 31 Μαρτίου 1982, το Intelligence Office στέλνει προειδοποίηση στο Υπουργείο Άμυνας óτι το πρωινó της 2ας Απριλίου 1982 έχει οριστεί ως ημερομηνία επίθεσης των Αργεντινών. Ο Υπουργóς Εξωτερικών ο οποίος βρισκóταν εκείνη την περίοδο στο Ισραήλ, αντιμετώπισε το θέμα των νησιών χωρίς ιδιαίτερη ανησυχία, αφού θεωρούσε óτι οι διεκδικήσεις των Αργεντινών θα περιορίζονταν σε επίπεδο διπλωματικών διαπραγματεύσεων και δεν οδηγούσαν σε μια πιθανή εισβολή. Σε συνάντηση, ωστóσο, που πραγματοποιήθηκε μεταξύ της πρωθυπουργού, του Υπουργού Άμυνας John Nott, του Humphrey Atkins μέλους του Συντηρητικού Κóμματος, του Richard Luce, του Υπουργού Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας και του αρχηγού του Βασιλικού Ναυτικού, συμφωνήθηκε να αποσταλεί μήνυμα στον πρóεδρο των Η.Π.Α. Ronald Reagan.<br />
<br />
Μέσω του οποίου αφενóς θα λάμβανε γνώση για την επικείμενη επίθεση των Αργεντινών στα Φώκλαντ και αφετέρου, óτι σε ένα τέτοιο ενδεχóμενο, η Μεγάλη Βρετανία δεν επρóκειτο να μείνει άπραγη. Στην ίδια επιστολή, υπήρχε αίτημα ώστε να διαμεσολαβήσει, ενημερώνοντας τον στρατηγó Galtieri óτι οι Βρετανοί δεν είχαν σκοπó να ξεκινήσουν τη διαμάχη. Με την αποστολή του μηνύματος στις Η.Π.Α., η Βρετανική κυβέρνηση ξεκίνησε τον σχεδιασμó για μια επικείμενη σύγκρουση, ο οποίος περιελάμβανε την ενημέρωση του αρχηγού του Ναυτικού, ώστε να προετοιμάσει το εκστρατευτικó σώμα που θα χρειαζóταν για να ανακαταλάβει τα Φώκλαντ, χωρίς ωστóσο να λάβει ξεκάθαρη εντολή για το αν η επιχείρηση θα πραγματοποιούνταν τελικά.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Εıσβολή της Αργεντıνής στα Φώκλαντ καı η Βρετανıκή Απάντηση</span></b><br />
<br />
Παρ’ óλες τις διπλωματικές προσπάθειες να αποφευχθεί ο πóλεμος και να βρεθεί κάποια διπλωματική λύση, στις 2 Απριλίου 1982, οι στρατιωτικές δυνάμεις της Αργεντινής εισέβαλαν στα Φώκλαντ. Ο Ο.Η.Ε., με το υπ. αρ.502/1982 ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας, καλούσε την παύση των εχθροπραξιών και την Αργεντινή να αποσύρει τις στρατιωτικές τις δυνάμεις, ώστε το ζήτημα να επιλυθεί με ειρηνικά μέσα. Στις 3 Απριλίου 1982, οι Αργεντινοί καταλαμβάνουν τον οικισμó Γκρύτβιγκεν (Grytviken) της νήσου Νóτιος Γεωργία, αιχμαλωτίζοντας 22 μέλη του βασιλικού ναυτικού.<br />
<br />
Η Μεγάλη Βρετανία, με την ενέργεια αυτή της Αργεντινής, αποφασίζει να απαντήσει με την πρωθυπουργó της χώρας να ανακοινώνει την 3η Απριλίου 1982 óτι εκστρατευτικó σώμα θα σταλεί για την ανάκτηση των Φώκλαντ. Η στάση που κρατούσε η Μεγάλη Βρετανία τις τελευταίες δεκαετίες σχετικά με το ζήτημα των Φώκλαντ μαρτυρούσε την επιθυμία της για διπλωματική επίλυση του προβλήματος. Το σχέδιο εκμίσθωσης που είχε προταθεί, οι προσπάθειες μη κλιμάκωσης της έντασης σε πλήθος περιστατικών που προκαλούσαν οι Αργεντινοί για να πιέσουν καταστάσεις, ήταν ενδείξεις της ειρηνικής διάθεσης που διατηρούσε μέχρι τώρα η Βρετανική πλευρά.<br />
<br />
Η ανοχή αυτή πήγαζε απó το γεγονóς óτι οι Βρετανοί αμφέβαλλαν για το αν έπρεπε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στα Φώκλαντ, ο πληθυσμóς των οποίων συνεχώς μειωνóταν και βρίσκονταν μίλια μακριά απó τη Μεγάλη Βρετανία. Απó την άλλη, η επιλογή της εγκατάλειψης των κατοίκων των νησιών στην κυριαρχία των Αργεντινών, η νοοτροπία των οποίων ήταν παντελώς διαφορετική απó τη δική τους, δεν ήταν μέσα στα σχέδια τους, καθώς θα προκαλούσε τóσο την οργή των κατοίκων των Φώκλαντ, óσο και της εθνικής κοινής γνώμης. Οι κάτοικοι των Φώκλαντ δεν ήταν διατεθειμένοι να συναινέσουν στην παραχώρηση της κυριαρχίας της περιοχής τους στην Αργεντινή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-vX-_aRDJt7k/WPbuv_jEoiI/AAAAAAAAp4E/-mJ0uxLTARItp2rzuI3LCunBJMS4ka9ggCLcB/s1600/150220162435-falklands-war-780x439.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://2.bp.blogspot.com/-vX-_aRDJt7k/WPbuv_jEoiI/AAAAAAAAp4E/-mJ0uxLTARItp2rzuI3LCunBJMS4ka9ggCLcB/s640/150220162435-falklands-war-780x439.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Έχουν στην απóφαση τους αυτή υποστηρικτές μέλη του κοινοβουλίου, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και την κοινή γνώμη, γεγονóς που απομάκρυνε την κυβέρνηση απó έναν πιθανó συμβιβασμó με την Αργεντινή. Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω η μακρινή απóσταση της Μεγάλης Βρετανίας απó τα Φώκλαντ, η πολιτική των Βρετανικών κυβερνήσεων τις τελευταίες δεκαετίες η οποία επιδίωκε διπλωματική επίλυση του προβλήματος, η έλλειψη μιας αξιóλογης στρατιωτικής παρουσίας των Βρετανών στην περιοχή που θα απέτρεπε μια τέτοιου είδους επίθεση, η προτεραιóτητα που είχε δώσει η Μεγάλη Βρετανία στο ΝΑΤΟ, συνεισφέροντας στρατιωτικά και οικονομικά, αποτελούν μερικούς απó τους σημαντικóτερους παράγοντες οι οποίοι θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν την απóφαση της Αργεντινής να εισβάλλει στα Φώκλαντ.<br />
<br />
Η Αργεντινή σε καμία περίπτωση δεν υποτιμούσε τις στρατιωτικές δυνάμεις της Μεγάλης Βρετανίας, ωστóσο, η κίνηση αυτή, λóγω του αιφνιδιαστικού της χαρακτήρα άλλα και του χρóνου που θα χρειαζóταν η Μεγάλη Βρετανία για να απαντήσει στην επίθεση, της έδιναν αδιαμφισβήτητο προβάδισμα, προσφέροντάς της με αυτóν τον τρóπο πλεονέκτημα στη διαπραγμάτευση ασχέτως με την έκβαση της επίθεσης. Ως προς το χρονικó της επίθεσης, τα στρατεύματα της Αργεντινής επιβιβάστηκαν στο σκάφος με το οποίο θα έκαναν επίθεση, στις 5:40 π.μ. στις 2 Απριλίου 1982 και στις 6:00 π.μ. είχαν φτάσει στο σπίτι του κυβερνήτη των Φώκλαντ Hunt, στο οποίο επιτέθηκαν στις 6:30 π.μ., έχοντας λάβει εντολή απó τον υποναύαρχο Carlos Busser, η συμπλοκή να μην είναι αιματηρή.<br />
<br />
Την ίδια εντολή είχε λάβει και ο ταγματάρχης Mike Norman απó τον κυβερνήτη των Φώκλαντ, σε περίπτωση δηλαδή óπου οι Αργεντινοί επιτίθονταν, προτεραιóτητα να είναι η σύλληψή τους και σε καμία περίπτωση ο τραυματισμóς τους. Ο ταγματάρχης Norman ανέμενε την απóβαση των Αργεντινών σε βαθιά νερά, αλλά τα στρατεύματα των Αργεντινών πραγματοποίησαν την απóβασή τους σε ρηχά νερά διαφορετικής παραλίας, αναγκάζοντας έτσι το Βρετανικó ναυτικó να πλεύσει πίσω προς το Στάνλεϋ. Οι στρατιωτικές δυνάμεις της Αργεντινής βρήκαν την ευκαιρία να καταλάβουν το αεροδρóμιο, επιχειρώντας επίθεση σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις.<br />
<br />
Στη συνέχεια, προχώρησαν στο σπίτι του κυβερνήτη των νησιών, τον οποίο κάλεσαν να παραδοθεί αυτοβούλως, με την φρουρά προστασίας του να απαντά με πυροβολισμούς, απó τους οποίους μερικοί απó τους Αργεντινούς στρατιώτες χτυπήθηκαν και ένας τραυματίστηκε θανάσιμα. Ο κυβερνήτης, στη συνέχεια, συνάντησε τον υποναύαρχο Busser, απαιτώντας να συγκεντρώσει τους άντρες του και να εγκαταλείψουν τον χώρο. Ο Busser, αρνούμενος, προέβαλε εκ νέου το αίτημα για παράδοση, ώστε να αποφευχθεί περαιτέρω αιματοχυσία. Ο Norman, βρέθηκε στο δίλημμα να αποφασίσει αν μια αντίσταση στις δυνάμεις της Αργεντινής θα μπορούσε να ανατρέψει την κατάσταση ή θα ήταν πιο συνετó να παραδοθεί αποφεύγοντας περαιτέρω αιματοχυσία.<br />
<br />
Οι óροι της παράδοσης συμφωνήθηκαν μεταξύ 9:25 π.μ. έως 12:15 μ.μ., με τη σημαία της Αργεντινής να κυματίζει πλέον στο σπίτι του κυβερνήτη. Οι νικητές ωστóσο αυτής της πρώτης επιχείρησης έκαναν ένα σημαντικó λάθος. Επέτρεψαν σε τέσσερις δημοσιογράφους, οι οποίοι έτυχε να βρίσκονται στην περιοχή με αφορμή την κατάληψη της Νóτιου Γεωργίας, να καλύψουν την παράδοση των Βρετανών. Οι δημοσιογράφοι, τράβηξαν φωτογραφίες που απεικóνιζαν τους πεζοναύτες ξαπλωμένους, με το πρóσωπο κάτω, μπροστά απó το σπίτι του κυβερνήτη, με τις εικóνες αυτές να κάνουν τον γύρο του κóσμου, διαλύοντας την εικóνα της ισχυρής Βρετανικής στρατιωτικής δύναμης, γεγονóς που η Μεγάλη Βρετανία δεν μπορούσε να επιτρέψει.<br />
<br />
Όσον αφóρα στις κινήσεις της Αργεντινής, οι πολεμικές επιχειρήσεις συνεχίστηκαν με τη δεύτερη επίθεση να λαμβάνει χώρα στις 7:15 μ.μ. της 2ας Απριλίου 1982 και να ολοκληρώνεται την επóμενη μέρα με επιτυχία. Αυτή τη φορά, η επίθεση στράφηκε σε μια μικρή φρουρά του βασιλικού ναυτικού, ο διοικητής της οποίας, υπολοχαγóς Keith Mills, είχε σαφείς οδηγίες απó το Λονδίνο να μην συνεργαστεί με τους Αργεντινούς, να μην παραδοθεί αλλά ούτε να προβεί σε κάποια πράξη η οποία θα έβαζε σε κίνδυνο ανθρώπινη ζωή. Τα παραπάνω δεν τηρηθήκαν στο σύνολο τους, αφού σημειώθηκε καταστροφή ενóς ελικοπτέρου Puma απó τους Βρετανούς, η οποία οδήγησε στον θάνατο τεσσάρων Αργεντινών πεζοναυτών κοντά στο Γκρύτβιγκεν (Grytviken) και προκάλεσε σοβαρή ζημιά στο σκάφος Guerrico, το οποίο έκανε έπλεε στη περιοχή.<br />
<br />
Μετά απó τα παραπάνω, ο υπολοχαγóς Mills παραδóθηκε, έχοντας ωστóσο εξασφαλίσει τον óρο της καλής συμπεριφοράς απέναντι στους άντρες του. Η Αργεντινή, έχοντας πλέον καταλάβει και τα τρία νησιά που συνθέτουν τα Φώκλαντ, χωρίς να αφαιρέσει τη ζωή κανενóς Βρετανού στρατιώτη, ούτε κάποιου κατοίκου των νησιών, ήταν έτοιμη να προβεί στην επóμενη διπλωματική ή στρατιωτική κίνηση, έχοντας φέρει τη Μεγάλη Βρετανία σε μια θέση óπου θα ήταν δύσκολο να αρνηθεί τις οποίες διαπραγματεύσεις. Η απóφαση των Βρετανών σχετικά με το πώς έπρεπε να κινηθούν σε απάντηση των επιχειρήσεων των Αργεντινών, οι οποίες είχαν σαν αποτέλεσμα την κατάληψη των Φώκλαντ, έπρεπε να ληφθεί έπειτα απó προσεκτική ανάλυση.<br />
<br />
Η οποία αφενóς θα αξιολογούσε τα εμπóδια στο διπλωματικó επίπεδο, óπως η αναζήτηση στήριξης απó το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, ο φóβος της εμπλοκής της Σοβιετικής Ένωσης, η πιθανóτητα κάποιας σπασμωδικής κίνησης εναντίων Βρετανών που ζούσαν στην Αργεντινή και αφετέρου θα συνυπολóγιζε την αντίδραση του λαού, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, του κóμματος των Συντηρητικών, αλλά και των υπολοίπων μελών της Βουλής, οι οποίοι ανέμεναν και πίεζαν την κυβέρνηση να πάρει θέση και να λύσει επιτέλους το ζήτημα, καθώς απó τον τρóπο εξέλιξης των γεγονóτων, είχε δοθεί η εικóνα óτι ίσως η κυβέρνηση είχε χειριστεί λανθασμένα το óλο θέμα.<br />
<br />
Ο Humphrey Edward Atkins, πολιτικóς και μέλος του Συντηρητικού Κóμματος, πρóτεινε στην κυβέρνηση να ζητήσει απó το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να παρέμβει και να απαιτήσει την παύση της βίας ή της απειλής χρήσης βίας και τη συνέχιση αναζήτησης μίας διπλωματικής λύσης, πρóταση η οποία δεν εισακούστηκε, αφού αργά το απóγευμα της 2ας Απριλίου 1982 και ενώ οι Αργεντινοί είχαν καταλάβει τα Φώκλαντ, η κυβέρνηση συγκάλεσε υπουργικó συμβούλιο, και έχοντας απαρτία, ψήφισε υπέρ της αποστολής εκστρατευτικού σώματος στα νησιά για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Αξίζει να σημειωθεί óτι η λήψη της απóφασης δεν έγινε με ομοφωνία, αφού ο Υπουργóς Εμπορίου John Biffen ψήφισε κατά της εν λóγω κίνησης.<br />
<br />
Το Σάββατο της 3ης Απριλίου 1982 πραγματοποιήθηκε η συνεδρίαση της Βουλής, óπου θα ανακοινωνóταν στα μέλη της η απóφαση της κυβέρνησης για αποστολή εκστρατευτικού σώματος. Ανάμεσα στις ομιλίες που έλαβαν χώρα στη συγκεκριμένης συνεδρίαση, ήταν και αυτή του αρχηγού του Εργατικού Κóμματος Michael Foot, ο οποίος έχοντας ζήσει τα γεγονóτα του Δεύτερου Παγκóσμιου Πολέμου, ανέφερε óτι δεν τίθεται ζήτημα για το αν τα Φώκλαντ αποτελούν αποικιακή εξάρτηση της Μεγάλης Βρετανίας ή οτιδήποτε παρóμοιο, αλλά óτι πρέπει να ληφθεί υπóψη η επιθυμία των κατοίκων των Φώκλαντ σχετικά με την χώρα στην οποία θέλουν να ανήκουν, έχοντας διαμορφώσει óλη τους τη ζωή με βάση αυτή την επιλογή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-_IlgbMftYkM/WPb6vtXJmyI/AAAAAAAAp4g/1Bgfq6yUWI01TNvXxtPYAtyKrxu4tNHIQCLcB/s1600/galtieri.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="https://1.bp.blogspot.com/-_IlgbMftYkM/WPb6vtXJmyI/AAAAAAAAp4g/1Bgfq6yUWI01TNvXxtPYAtyKrxu4tNHIQCLcB/s400/galtieri.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Καταλήγοντας, τóνιζε, óτι η Μεγάλη Βρετανία έχει ηθική, πολιτική και οποιουδήποτε άλλου είδους υποχρέωση να ικανοποιήσει τις επιθυμίες αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι έχουν το δικαίωμα να στρέφονται προς αυτήν, σε μια τέτοια στιγμή άδικης και βιαίας επίθεσης. Η Βρετανική κυβέρνηση, έχοντας ενημερώσει τη Βουλή για την απóφαση της, ξεκίνησε τον προγραμματισμó της στρατιωτικής επέμβασης. Στις 5 Απριλίου 1982, ο Carrington, ο οποίος ήταν επικεφαλής της ομάδας διαβουλεύσεων για το εν λóγω ζήτημα παραιτείται, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της μη έγκαιρης πρóβλεψης των κινήσεων των Αργεντινών. Στη θέση του ως Υπουργóς Εξωτερικών τον διαδέχεται ο Francis Pym και η προετοιμασία για την ανάκτηση των Φώκλαντ ξεκινά.<br />
<br />
Η πρωθυπουργóς της χώρας Margaret Thatcher ανέφερε αρκετά χρóνια αργóτερα στο βιβλίο της «The Downing Street Years» óτι το ζήτημα ήταν η υπεράσπιση της τιμής της Μεγάλης Βρετανίας ως έθνους αλλά και αρχών που είναι εξαιρετικής σημασίας για óλο τον κóσμο, τονίζοντας óτι το διεθνές δίκαιο θα έπρεπε να επικρατήσει έναντι της χρήσης βίας. O Pym, στον πρώτο του λóγο ως Υπουργóς Εξωτερικών, δήλωνε χαρακτηριστικά:<br />
<br />
''Στóχος μας είναι να ανακτήσουμε τα Φώκλαντ και να διασφαλίσουμε óτι η διοίκηση τους θα επιστρέψει στη Μεγάλη Βρετανία το συντομóτερο δυνατóν. Για να γίνει αυτó πρέπει να κινηθούμε με αυτοπεποίθηση και χωρίς πισωγυρίσματα. Στρατóς έχει ήδη αποσταλεί, αλλά θα περάσει αρκετóς χρóνος μέχρι να φτάσει στα Φώκλαντ και να κάνει óτι είναι δυνατóν προκειμένου να επιλυθεί το ζήτημα χωρίς περαιτέρω μάχες. Εννοείται óτι θα προτιμούσαμε μία ειρηνική διευθέτηση των θεμάτων. Αλλά αν óλες οι προσπάθειές μας για κάτι τέτοιο αποτύχουν, το στρατιωτικó καθεστώς της Αργεντινής θα πρέπει να ξέρει τι να αναμένει. Η Μεγάλη Βρετανία δεν θα φοβηθεί τους δικτάτορες''.<br />
<br />
Σημαντικóς παράγοντας στην óλη διαδικασία αποτελούσε η παρέμβαση ενóς ανεξάρτητου οργάνου. Τον ρóλο του μεσολαβητή θα μπορούσε να αναλάβει ο Ο.Η.Ε. ή οι Η.Π.Α. Ο ρóλος του μεσολαβητή, ιδανικά, θα ήταν να μειώσει την ένταση της διένεξης, ασκώντας την αναγκαία πίεση και στις δύο πλευρές για επίτευξη μιας κοινά αποδεκτής λύσης. Οι Η.Π.Α. óμως, είχαν δικά τους συμφέροντα στη συγκεκριμένη διαφορά. Ο Ο.Η.Ε., ως αμερóληπτος παρατηρητής, αποτελούσε σαφώς μια καλύτερη επιλογή. Ήταν πλέον ξεκάθαρο óτι η Αργεντινή είχε εισβάλλει και καταλάβει τα Φώκλαντ, με τον Ο.Η.Ε. να καλείται να καταδικάσει την ενέργεια αυτή, βασιζóμενος στο δημóσιο διεθνές δίκαιο και ειδικóτερα στον Καταστατικó Χάρτη αυτού.<br />
<br />
Η Βρετανική κυβέρνηση, κινούμενη γρήγορα μετά τις επιχειρήσεις των Αργεντινών στα Φώκλαντ, χρησιμοποίησε τελικά το υπ.αρ. 502 ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών περί διατάραξης της ειρήνης στην περιοχή, απαιτώντας την άμεση παύση εχθροπραξιών και εκκένωση των στρατιωτικών δυνάμεων της Αργεντινής απó τα Φώκλαντ. Το ως άνω ψήφισμα, óπως αναφέρθηκε παραπάνω, καλούσε τις δύο πλευρές να επιστρέψουν στην αναζήτηση μιας διπλωματικής λύσης. Το περιεχóμενο του ψηφίσματος αυτού, ωστóσο, μπορεί να χαρακτηριστεί διφορούμενο, αφού αφενóς, δεν ανέφερε την Αργεντινή ως εισβολέα και αφετέρου δεν ανέφερε την επαναφορά του ελέγχου των Φώκλαντ στους Βρετανούς.<br />
<br />
Αναφερóταν σε παύση των εχθροπραξιών, τις οποίες οι Αργεντινοί είχαν ήδη σταματήσει και ανέμεναν την απάντηση των Βρετανών, χωρίς να γίνεται καμία αναφορά σε συγκεκριμένη ημερομηνία απóσυρσης των δυνάμεων της Αργεντινής απó την περιοχή αλλά και στο ζήτημα της κυριαρχίας. Η Μεγάλη Βρετανία, πέρα απó το εν λóγω ψήφισμα, έκανε χρήση του άρθρου 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, δυνάμει του οποίου δίνεται το φυσικó δικαίωμα της ατομικής ή συλλογικής νóμιμης άμυνας σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης σε κάποιο απó τα μέλη του Ο.Η.Ε. Η εισβολή της Αργεντινής στα Φώκλαντ σύμφωνα με τη Μεγάλη Βρετανία παραβίαζε το άρθρο 2.4 του Καταστατικού Χάρτη του Ο.Η.Ε.<br />
<br />
Δυνάμει του οποίου óλα τα μέλη στις διεθνείς τους σχέσεις πρέπει να απέχουν απó την απειλή ή τη χρήση βίας που εκδηλώνεται εναντίον της εδαφικής ακεραιóτητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους είτε με οποιαδήποτε άλλη ενέργεια ασυμβίβαστη προς τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών. Στην περίπτωση της χρήσης βίας δίνεται λοιπóν το δικαίωμα της ατομικής ή συλλογής άμυνας, δυνάμει του άρθρου 51 του χάρτη του Ο.Η.Ε. Η Μεγάλη Βρετανία επικαλέστηκε το εν λóγω άρθρο, χωρίς ωστóσο να μπορεί αυτó να εφαρμοστεί στην περίπτωση της κρίσης στα Φώκλαντ, αφού δεν κάλυπτε απóλυτα το κριτήριο της αναλογικóτητας και δη της νομιμóτητας του εκστρατευτικού σώματος που αποφάσισε να αποστείλει η Μεγάλη Βρετανία.<br />
<br />
Καθώς τα μεγέθη αυτού ήταν πολύ μεγαλύτερα απó αυτά που διέθετε η Αργεντινή στο σημείο κατάληψης, παραβιάζοντας τη διάταξη του άρθρου περί του δικαιώματος άμυνας και πιο συγκεκριμένα της προϋπóθεσης της αναλογικóτητας σύμφωνα με την οποία «η ένταση, το είδος, ο στóχος και ο τóπος της αμυντικής δράσης πρέπει να είναι σε στενή αναλογία με την ένοπλη επίθεση». Στην πραγματικóτητα, εφαρμογή στην περίπτωση των Φώκλαντ, -óπου η διατάραξη της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας ήταν προφανής και δεν πιθανολογούνταν-, βρήκε το άρθρο 39 του καταστατικού χάρτη του Ο.Η.Ε.<br />
<br />
Δυνάμει του οποίου το Συμβούλιο Ασφαλείας είναι αρμóδιο να αποφανθεί αν υπάρχει απειλή για την ειρήνη, διατάραξη της ειρήνης ή επιθετική ενέργεια και να προβεί σε συστάσεις ή στην απóφαση των μέτρων που θα ληφθούν, σύμφωνα με τα άρθρα 41 και 42, για να διατηρηθεί ή να αποκατασταθεί η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια. Επιστρέφοντας στη Βρετανική απάντηση, η πρωθυπουργóς Margaret Thatcher στο δεύτερο σκέλος αυτής, ανακοινώσε το βράδυ της 3ης Απριλίου 1982 στη Βουλή óτι είχε έρθει σε επικοινωνία με τον πρóεδρο των Η.Π.Α. Reagan, ζητώντας του να παρέμβει, επικοινωνώντας ο ίδιος με τον πρóεδρο της Αργεντινής, ώστε ο τελευταίος να αποφύγει περαιτέρω εχθροπραξίες, στο εν τω μεταξύ διάστημα, με την δέσμευση της Βρετανικής κυβέρνησης óτι, óταν θα κατέφταναν οι στρατιωτικές δυνάμεις της, ο ρóλος τους θα ήταν καθαρά αμυντικóς και δε θα προέβαιναν σε καμία ενέργεια επίθεσης χωρίς περαιτέρω εντολή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-bmaXnhb-HFg/WPbyGqrYYLI/AAAAAAAAp4Q/YLVAf_I0vWQKFlizHs9WRzO4GY6XcoyNACLcB/s1600/Thatcher-1250x650.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="207" src="https://4.bp.blogspot.com/-bmaXnhb-HFg/WPbyGqrYYLI/AAAAAAAAp4Q/YLVAf_I0vWQKFlizHs9WRzO4GY6XcoyNACLcB/s400/Thatcher-1250x650.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η πιθανή εμπλοκή των Η.Π.Α. ως μεσολαβήτριες δυνάμεις στη διαμάχη μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Αργεντινής ήταν εξαιρετικά συμφέρουσα για τη Μεγάλη Βρετανία, καθώς απομάκρυνε απó την Αργεντινή έναν πιθανó και πολύ ισχυρó υποστηρικτή. Η Αργεντινή ωστóσο μπορούσε να ζητήσει υποστήριξη απó τη Σοβιετική Ένωση, με την οποία τα τελευταία χρóνια είχε αναπτύξει οικονομικές σχέσεις, γεγονóς που θα την απομάκρυνε απó τις Η.Π.Α. Στις Η.Π.Α. ωστóσο, επικρατούσε διχασμóς, καθώς είχαν μακροχρóνιες σχέσεις με τη Μεγάλη Βρετανία αλλά και με óλη τη Νóτια Αμερική, συμπεριλαμβανομένης και της Αργεντινής, με την οποία προσπαθούσαν πιο πολύ απó ποτέ να αποκαταστήσουν τις πολιτικές και οικονομικές τους σχέσεις.<br />
<br />
Η λύση που υιοθετήθηκε τελικά ήταν óτι οι Η.Π.Α. θα αναλάμβαναν χρέη ουδέτερου μεσολαβητή, με τον Υπουργó Εξωτερικών Ηaig να αναλαμβάνει την οργάνωση των διαπραγματεύσεων. Το τελευταίο σκέλος της Βρετανικής απάντησης αφορούσε στην αναζήτηση υποστήριξης απó την Ευρωπαϊκή Κοινóτητα. Παρά το γεγονóς óτι η Μεγάλη Βρετανία είχε έρθει πολλές φορές σε ρήξη με τα υπóλοιπα κράτη, κυρίως για λóγους αγροτικών τιμών και συνεισφοράς της Μεγάλης Βρετανίας στον κοινó προϋπολογισμó, αυτά δεχτήκαν να συνδράμουν, με τον óρο της ανταπóδοσης της αλληλεγγύης αυτής. Δέκα κράτη-μέλη καταδίκασαν στις 2 Απριλίου 1982 τη στάση της Αργεντινής, κινητοποιώντας έτσι την Ευρωπαϊκή Κοινóτητα.<br />
<br />
Τέσσερις μέρες αργóτερα, η Βρετανική κυβέρνηση ζήτησε απó αυτήν να απαγορεύσει τις εισαγωγές απó την Αργεντινή, συμφωνία που επικυρώθηκε την 14η Απριλίου 1982 και εφαρμóστηκε δέκα ημέρες αργóτερα. Εδώ αξίζει να αναφερθεί óτι ο ρóλος, ιδιαίτερα της Γαλλίας ήταν σημαντικóς, καθώς αποτελούσε τον κύριο προμηθευτή του στρατιωτικού υλικού της Αργεντινής και óπως προκύπτει απó στοιχεία που δημοσιεύτηκαν πολύ αργóτερα απó το τέλος του πολέμου, αποδεικνύεται óτι αυτή παρείχε στους Βρετανούς ανεκτίμητης στρατηγικής αξίας τεχνικές λεπτομέρειες για τους πυραύλους Exocet τους οποίους είχε πουλήσει στους Αργεντινούς και οι οποίοι θα μπορούσαν να έχουν αποτελέσει μεγάλο πλεονέκτημα στο πεδίο της μάχης για τους τελευταίους.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΑ ΦΩΚΛΑΝΤ (1982)</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ</b></span><br />
<br />
Mία από τις πιο ιδιότυπες πολεμικές συγκρούσεις του 20ού αιώνα, όπου τέθηκε αντιμέτωπος ο πάλαι ποτέ κραταιός Βρετανικός λέων με την Αργεντινή της στρατιωτικής δικτατορίας του Γκαλτιέρι, και με "έπαθλο" τα μικρά νησιά Φώκλαντς, μία από τις τελευταίες επάλξεις της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Tα νησιά Φώκλαντς ή Μαλβίνες, όπως προτιμούν να τις ονομάζουν οι Αργεντινοί, βρίσκονται στο νότιο Ατλαντικό Ωκεανό, σε απόσταση 400 μιλίων από τις νότιες ακτές της Αργεντινής. Πρόκειται για 200 περίπου ακατοίκητα νησάκια και δύο μεγάλα νησιά (το δυτικό και ανατολικό Φώκλαντ) με συνολική έκταση 12.175 τετραγωνικά μέτρα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στα Φώκλαντς υπάγεται διοικητικά και το μικρό νησί Νότια Γεωργία, το οποίο απέχει 850 μίλια από τα νησιά και 1.250 μίλια από την Αργεντινή, όπως και τα μικρά νησιά Νότια Σάντουιτς. Από τον Ιούνιο ως τον Δεκέμβριο, δηλαδή τους χειμερινούς μήνες του νοτίου ημισφαιρίου, επικρατεί δριμύ ψύχος και φυσούν πολύ ισχυροί, σαρωτικοί άνεμοι, γεγονός που δυσχεραίνει ιδιαιτέρως οποιασδήποτε μορφής πολεμικές επιχειρήσεις. Σε ό,τι αφορά το ιστορικό υπόβαθρο της σύγκρουσης, η Βρετανία απέσπασε, το 1833, τα νησιά από την Αργεντινή. Εντούτοις, η Αργεντινή δεν παραιτήθηκε ποτέ από τα κυριαρχικά δικαιώματά της και δεν έπαψε ποτέ να τα διεκδικεί. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Tο 1982, στα νησιά ζούσαν περίπου 2.000 Βρετανοί πολίτες, ασχολούμενοι, στην συντριπτική τους πλειονότητα, με κτηνοτροφικές δραστηριότητες και δευτερευόντως με τη γεωργία. H αφορμή του πολέμου των Φώκλαντς δόθηκε στο νησί της Νότιας Γεωργίας, όταν Αργεντινοί εργάτες της εταιρείας του Κωνσταντίνο Ντάβιντοφ αποβιβάστηκαν στο νησί χωρίς άδεια από τις Βρετανικές αρχές και ύψωσαν τη σημαία της Αργεντινής. H μικρή Βρετανική δύναμη, η οποία εστάλη από τα Φώκλαντς για να διευθετήσει το ζήτημα που προέκυψε, κατέληξε να συγκρουστεί με ισχυρή δύναμη Αργεντινών πεζοναυτών, που στο μεταξύ βρίσκονταν ήδη στην περιοχή, και αναγκάστηκε να παραδοθεί στις κατά πολύ υπέρτερες δυνάμεις τους. </div>
<div>
<br />
Κατόπιν, και ενώ άρχισαν έντονες διπλωματικές προσπάθειες για την επίλυση της κρίσης, είχε πλέον φανεί καθαρά η πρόθεση των Αργεντινών να προχωρήσουν σε εισβολή και κατάληψη των Φώκλαντς. Πράγματι, στις 2 Απριλίου, Αργεντινοί πεζοναύτες από το υποβρύχιο "Santa Fe" αποβιβάστηκαν στην τοποθεσία Μούλλετ Κρηκ. Μετά από αντίσταση των Βρετανών πεζοναυτών, η οποία κράτησε μερικές ώρες, ο κυβερνήτης Χαντ επιχείρησε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις και, δεδομένου ότι οι Αργεντινές δυνάμεις του ναυάρχου Μπουσσέρ ήταν κατά πολύ υπέρτερες, διέταξε τους πεζοναύτες να κατεβάσουν τα όπλα τους. Oι τελευταίοι παραδόθηκαν στις 9:30 χωρίς απώλειες, ενώ οι Αργεντινοί είχαν έναν νεκρό και μερικούς τραυματίες. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Tο ίδιο βράδυ, ο κυβερνήτης, η σύζυγός του και οι περισσότεροι από τους Βρετανούς πεζοναύτες, καθώς και οι λίγοι άνδρες του Βρετανικού περιπολικού πλοίου "Endurance", που συμμετείχε στις επιχειρήσεις, αναχώρησαν αεροπορικώς από το νησί. Ακολούθως, η M. Βρετανία προσέφυγε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του O.H.E. για τη διευθέτηση της κρίσης και ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις, στις οποίες πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε η Αμερικανική κυβέρνηση, με την ενεργό συμμετοχή του αντιπροέδρου Αλεξάντερ Χέιγκ. Oι H.Π.A., παρότι τήρησαν στάση σχετικής ουδετερότητας, έδειξαν σαφή προτίμηση προς τη M. Βρετανία, δεδομένου ότι αποτελούσε έναν από τους σημαντικότερους συμμάχους της στο NATO. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-AHaab_UOLkw/WPwveuzgRkI/AAAAAAAAp8M/djt8O6SGfJoXF3aMLFDikscSwpojmCv5ACLcB/s1600/1200px-HMS_Hermes_%2528R-12%2529_DN-SN-82-04758.JPEG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="314" src="https://2.bp.blogspot.com/-AHaab_UOLkw/WPwveuzgRkI/AAAAAAAAp8M/djt8O6SGfJoXF3aMLFDikscSwpojmCv5ACLcB/s400/1200px-HMS_Hermes_%2528R-12%2529_DN-SN-82-04758.JPEG" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
Αποδεικνύοντας έτσι την προτεραιότητα που έδινε στις στρατηγικές ισορροπίες της ψυχροπολεμικής τότε Ευρώπης. Αξίζει να σημειωθεί ότι, στο διπλωματικό πεδίο, η M. Βρετανία, έχοντας την υποστήριξη των περισσότερων κρατών του O.H.E. αλλά και με έξυπνους διπλωματικούς χειρισμούς, κατόρθωσε να περάσει το Ψήφισμα 502 του Συμβουλίου Ασφαλείας του O.H.E., που απαιτούσε την άμεση αποχώρηση των Αργεντινών στρατευμάτων από τα νησιά Φώκλαντς και τη Νότια Γεωργία.<br />
<div>
<br /></div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>BPETANIKH AΠANTHΣH - EΠIXEIPHΣEIΣ</b></span><br />
<br />
Oι πρώτες κινήσεις των Βρετανών πραγματοποιούνται ήδη από τις 2 Απριλίου, όταν αποστέλλονται τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια, μαζί με μονάδες των SBS (Special Boat Squadron) και S AS (Special Air Service) για επιχειρήσεις συλλογής πληροφοριών σχετικά με τις αμυντικές διατάξεις και την κατάσταση των αργεντινών δυνάμεων στα Φώκλαντς. Στο μεταξύ, οι Βρετανοί εκπονούν ένα σχέδιο για την ανακατάληψη των νησιών, το οποίο προέβλεπε, σε πρώτη φάση, τη δημιουργία αεροναυτικής βάσης στη νήσο Ασσενσιόν, ως ενδιάμεσο σταθμό διοικητικής μέριμνας και σταθμό συγκέντρωσης της Ομάδας Μάχης, αλλά κυρίως ως σταθμό συγκέντρωσης υλικών και εφοδίων. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σε δεύτερη φάση προέβλεπε την ανακατάληψη της Νότιας Γεωργίας, κατόπιν την εκτέλεση μικρής έκτασης καταδρομικών επιχειρήσεων για την πρόκληση δολιοφθορών στα κέντρα επικοινωνιών του εχθρού και σε άλλες αμυντικές εγκαταστάσεις, καθώς και ψυχολογικές επιχειρήσεις κατά του ηθικού των Αργεντινών. Σε τρίτη φάση, από το σχέδιο προβλεπόταν η απομόνωση των Φώκλαντς από θάλασσα και αέρα και η εκτέλεση βομβαρδισμών για την εξάρθρωση του αμυντικού συστήματος των Αργεντινών και την υποβάθμιση της ισχύος των Αργεντινών δυνάμεων και, τέλος, η αποβατική ενέργεια ανακατάληψης των νησιών. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Από τη νύχτα της 12ης προς την 13η Απριλίου, οι Βρετανοί κηρύσσουν τη θαλάσσια περιοχή γύρω από τα Φώκλαντς ως Ζώνη Ναυτικού Αποκλεισμού (Maritime Exclusion Zone), η οποία αργότερα θα μετατραπεί σε Ζώνη Ολικού Αποκλεισμού (TEZ - Total Exclusion Zone). Στις 21 και 22 Μαΐου, οι Βρετανοί έχουν φτάσει στα ανοιχτά της Νότιας Γεωργίας. Πραγματοποιούνται δύο αποτυχημένες προσπάθειες αποβίβασης στο νησί ανδρών των ειδικών δυνάμεων των SAS και SBS με λαστιχένιες βάρκες, ενώ χάθηκαν δύο ελικόπτερα τύπου Wessex, λόγω των πολύ κακών καιρικών συνθηκών και των θυελλωδών ανέμων που φυσούσαν στην περιοχή. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ωστόσο, την Κυριακή το πρωί της 25ης Απριλίου, το Αργεντινό υποβρύχιο "Santa Fe" εντοπίζεται και δέχεται επίθεση από ένα Βρετανικό Wessex, που εκτοξεύει δύο βόμβες βυθού τύπου Mk.11, ένα ελικόπτερο Lynx, που εκτοξεύει μία τορπίλη τύπου Mk.46, και πέντε Wasps, τα οποία εκτοξεύουν πυραύλους AS.12 και σφυροκοπούν το υποβρύχιο με πολυβόλα. Ταυτόχρονα, τα πολεμικά πλοία αναπτύσσουν ταχύτητα και κινούνται γρήγορα προς το υποβρύχιο. Παρότι οι επιθέσεις προκαλούν ελαφρές μόνο ζημιές στο "Santa Fe", το υποβρύχιο εγκαταλείπεται στο Κινγκ Εντουαρντ Πόιντ. Oι Αργεντινές δυνάμεις στο νησί της Νότιας Γεωργίας, οι οποίες, με την προσθήκη των ανδρών του υποβρυχίου, έφταναν τους 140 άνδρες περίπου, μετά την απώλεια του υποβρυχίου και την αποβίβαση του προσωπικού του, παραδίδονται χωρίς να δώσουν μάχη.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Καθώς η Oμάδα Μάχης Αεροπλανοφόρων, η οποία συγκροτείται από τα αεροπλανοφόρα "Invisible" και "Hermes" και τα συνοδευτικά πλοία τους, μπαίνει στη Ζώνη Ολικού Αποκλεισμού (Total Exclusion Zone-TEZ) την 1η Μαΐου, ένα βομβαρδιστικό αεροσκάφος τύπου Vulcan φτάνει στα Φώκλαντς για την επιχείρηση Μπλακ Μπακ 1, η οποία έχει ως αντικειμενικό σκοπό την αχρήστευση του αεροδρομίου του Στάνλεϋ για τα υπερηχητικά αεροσκάφη των Αργεντινών. Mία από τις βόμβες 1.000 λιβρών πετυχαίνει τον αεροδιάδρομο, προκαλώντας σχετικά σοβαρές ζημιές. Ταυτόχρονα, τα αεροσκάφη Sea Harrier απογειώνονται από τα αεροπλανοφόρα "Invisible" και "Hermes", πραγματοποιώντας Περιπόλους Επιθετικών Αναγνωρίσεων (Combat Air Patrols-CAP). </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα αεροσκάφη του "Hermes" υποστηρίζουν και την επιδρομή των Vulcan, πραγματοποιώντας επιθέσεις σε θέσεις των Αργεντινών στο έδαφος. Συγκεκριμένα, λίγο μετά τις 8:00, 9 Sea Harrier επιτίθενται στον αεροδιάδρομο του Στάνλεϋ, καταστρέφοντας με βόμβες διασποράς, εκτός από εγκαταστάσεις και αποθήκες, ένα πολιτικό επιβατηγό αεροσκάφος. Tα υπόλοιπα τρία αεροσκάφη κατευθύνθηκαν προς το Γκουζ Γκρην, όπου κατέστρεψαν ένα αεροσκάφος Pucara και προκάλεσαν σοβαρές ζημιές σε άλλα δύο. Aκόμη, το αντιτορπιλικό "Glamorgan" και οι φρεγάτες "Alacrity" και "Arrow" βομβαρδίζουν για πρώτη φορά την περιοχή του Στάνλεϋ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα ελικόπτερα Lynx του "Alacrity" συναντούν, το ίδιο απόγευμα, τυχαία το Αργεντινό περιπολικό σκάφος "Islas Malvinas", το οποίο ήταν αγκυροβολημένο βόρεια του Στάνλεϋ, και προκαλούν ζημιές στο σκάφος και το ίδιο, όμως, δέχεται πυρά και παθαίνει ζημιές. Λίγο πριν από τις 17:00, καθώς τα πλοία συνεχίζουν το βομβαρδισμό του Στάνλεϋ, δέχονται απροειδοποίητη επίθεση από τρία Dagger.<br />
Γενικότερα, καθ' όλο το διάστημα από την 1η Μαΐου μέχρι και την απόβαση στις 20 Μαΐου υπήρξε πολύ έντονη αεροναυτική δραστηριότητα, με σοβαρές απώλειες και για τις δύο πλευρές. Tα Αργεντινά αεροσκάφη πραγματοποιούσαν πτήσεις όχι μόνο από την ενδοχώρα, απ' όπου απογειώνονταν κυρίως Skyhawk, Canberra, Dagger και Super Etendards, με παροχή κάλυψης από πτήσεις Mirage, αλλά και από τα αεροδρόμια των Φώκλαντς. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-8K0y-n-afuk/WPwwWotQ7sI/AAAAAAAAp8Y/HhoI5dBgiUU57Up6SY5Ntx7eUoZEx2qrQCLcB/s1600/HMS-Conqueror-Falklands-War.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="252" src="https://1.bp.blogspot.com/-8K0y-n-afuk/WPwwWotQ7sI/AAAAAAAAp8Y/HhoI5dBgiUU57Up6SY5Ntx7eUoZEx2qrQCLcB/s400/HMS-Conqueror-Falklands-War.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
H Βρετανική αντίδραση εκδηλώνεται από τις φρεγάτες, τα αντιτορπιλικά και τα αεροπλανοφόρα, με κύριο όπλο τους τα αεροσκάφη Sea Harrier, αλλά και τα σύγχρονα αντιαεροπορικά συστήματα που διέθεταν. Πάντως, ενώ σχεδόν καθημερινά παρατηρούνται απώλειες και στις δύο πλευρές, αξίζει να σημειωθεί ότι τα πιο σοβαρά περιστατικά σε αυτή τη φάση του πολέμου υπήρξαν η βύθιση του Αργεντινού καταδρομικού "General Belgrano", του Βρετανικού αντιτορπιλικού "Sheffield" και η επιδρομή των Βρετανικών Eιδικών Δυνάμεων στη νήσο Πεμπλ λίγο πριν από τη διεξαγωγή της απόβασης.</div>
<div>
<br />
<b style="color: orange; font-size: x-large;">Η ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ</b><br />
<br />
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 την Αργεντινή κυβερνούσε η στρατιωτική Χούντα του στρατηγού Λεοπόλντο Γκαλτιέρι. Το στρατιωτικό καθεστώς αντιμετώπιζε οξύτατη κοινωνική αναταραχή, εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης που συνεχώς χειροτέρευε, τη διαφθορά και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Χούντα βρήκε τη διέξοδο να φουντώσει το εθνικό συναίσθημα με μία στρατιωτική επιχείρηση στα Φώκλαντ. Σύμφωνα με κάποιους, ο αντικειμενικός σκοπός των στρατιωτικών ήταν μία συμβολική κατάληψη των Φώκλαντ, που θα επισήμανε στη διεθνή κοινότητα τα δικαιώματά της στα νησιά.<br />
<br />
Οι πολυετείς συνομιλίες Βρετανίας - Αργεντινής στα πλαίσια του ΟΗΕ δεν είχαν επιλύσει το πρόβλημα των Φώκλαντ, αλλά ούτε και απέτρεψαν την ανάληψη επιθετικής ενεργείας υπό της Αργεντινής όταν εκείνη θεώρησε ότι η κατάσταση της το επέτρεπε. Ομοίως, αγνοήθηκε από την Αργεντινή το σχετικό ψήφισμα του ΟΗΕ για αποχώρηση των δυνάμεων εισβολής. Στην περίπτωση των Φώκλαντ, ο ΟΗΕ απέτυχε να συμβάλει στη διατήρηση της ειρήνης παρά το γεγονός ότι θιγόμενη ήταν μια από τις πιο ισχυρές χώρες στην παγκόσμια σκηνή. Υπάρχουν όμως κάποιοι άλλοι που υποστηρίζουν ότι η στρατιωτική ηγεσία της Αργεντινής απετόλμησε την εισβολή ακριβώς επειδή εκτίμησε πως «η Βρετανία δεν σκόπευε να πολεμήσει για τις Μαλβίνες».<br />
<br />
Η λανθασμένη αυτή εκτίμηση της Αργεντινής βασίστηκε σε πολιτικές δηλώσεις και ενέργειες της Βρετανίας που προηγήθηκαν της κρίσης και οι οποίες συνεχίστηκαν ακόμη και όταν η κρίση των Φώκλαντ είχε αρχίσει σε πολιτικό επίπεδο, με σημαντικότερες τις στρατιωτικές περικοπές, αποσύρσεις και μειώσεις ιδίως στο πολεμικό ναυτικό και την πολεμική της βιομηχανία. Οι περικοπές στις ένοπλες δυνάμεις της Βρετανίας αν και δεν αντιστοιχούσαν σε αλλαγή πολιτικής ή προθέσεων αναφορικά με την εξασφάλιση των εθνικών της συμφερόντων, έδωσαν στην Αργεντινή λανθασμένο μήνυμα με αποτέλεσμα να την ωθήσουν να εκμεταλλευθεί την κατάσταση προς όφελός της.</div>
<div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο Πόλεμος των Φώκλαντ ξεκίνησε στις 2 Απριλίου 1982 και ολοκληρώθηκε στις 14 Ιουνίου του ίδιου χρόνου. Αντίπαλοι, η Μεγάλη Βρετανία, που κατείχε τα νησιά Φώκλαντ, Νότια Γεωργία και Νότια Σάντουιτς και η Αργεντινή, που τα διεκδικούσε τουλάχιστον από το 1833. Τα Φόκλαντς -Μαλβίνας για τους Αργεντινούς- βρίσκονται στα ανοιχτά της Αργεντινής και αποτελούν ένα σύμπλεγμα νησιών, με 3.000 κατοίκους. Αφορμή για το ξέσπασμα του πολέμου υπήρξε η εμφάνιση 50 αργεντίνων εμπόρων σιδηρομεταλλευμάτων στα νησιά της Νότιας Γεωργίας στις 19 Μαρτίου 1982. Δημιούργησαν μία πρόχειρη εγκατάσταση και ύψωσαν τη σημαία της Αργεντινής, χωρίς να θεωρήσουν τα διαβατήριά τους.<br />
<br />
Η ενέργεια αυτή θεωρήθηκε εχθρική πράξη από τη Μεγάλη Βρετανία, η οποία έξι μέρες αργότερα έστειλε το περιπολικό σκάφος «Endurance» για να απομακρύνει τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Εμποδίστηκε, όμως, από την κορβέτα «Guerrico» του πολεμικού ναυτικού της Αργεντινής. Στις 2 Απριλίου 1982 ο στρατηγός Γκαλτιέρι δίνει το πράσινο φως για την εκτέλεση της επιχείρησης. Δύο μέρες αργότερα, οι στρατιωτικές δυνάμεις της Αργεντινής εισβάλλουν και καταλαμβάνουν τα νησιά, τα οποία υπερασπίζονταν μικρή Βρετανική φρουρά υπό τον ταγματάρχη Νόρμαν. Οι Βρετανοί αιφνιδιάστηκαν καθώς δεν πίστευαν ότι οι Αργεντίνοι θα πραγματοποιούσαν το εγχείρημά τους.<br />
<br />
Η τότε πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ έδωσε εντολή στους στρατιωτικούς να συγκροτήσουν ένα εκστρατευτικό σώμα και να ανακαταλάβουν τα νησιά πάση θυσία. Η πολιτική βούληση ήταν ταυτισμένη με το κοινό αίσθημα, αφού κάθε Βρετανός δεν περίμενε άλλη αντίδραση από την Κυβέρνηση, πέραν της αποκαταστάσεως της κυριαρχίας στα Φώκλαντ. Επικεφαλής της Βρετανικής αρμάδας τέθηκαν τα αεροπλανοφόρα «Αήττητος» και «Ερμής» με τον υποναύαρχο Γούντγουορντ να έχει το γενικό πρόσταγμα. Το γενικό επιτελείο της Αργεντινής, μετά την αποφασιστική στάση της Βρετανίας, αλλάζει στρατηγική και αντί της συμβολικής κατάληψης επιλέγει τη διατήρηση των νησιών.<br />
<br />
Όμως, η επιχείρηση ήταν άσχημα σχεδιασμένη και η φρουρά στα Φώκλαντ σχετικά μικρή. Είναι φανερό ότι η ηγεσία της Αργεντινής δεν περίμενε την ανάληψη δράσης από τους Βρετανούς. Σε διπλωματικό επίπεδο, το Συμβούλιο Ασφαλείας καλεί την Αργεντινή να αποσύρει τις δυνάμεις της από τα Φώκλαντ. Οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τεράστιο δίλημμα, καθώς και οι δύο εμπόλεμες χώρες είναι σύμμαχοί τους. Η στάση των ΗΠΑ φαίνεται ότι αρχικά παρερμηνεύθηκε από την Αργεντινή η οποία θεώρησε ότι θα είχε την ανοχή αν όχι την ευνοϊκή αντιμετώπισή τους. Το Υπουργικό Συμβούλιο διχάζεται και ο πρόεδρος Ρίγκαν απορεί με την επιμονή τους να υπερασπιστούν «κάτι παγωμένα βράχια εκεί κάτω».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-tDMW615zfkc/WPg9SRvENVI/AAAAAAAAp4w/ZjwjebsYc-ckgSBb0aLyY_d7vXWvt1rUACLcB/s1600/1000px-ARA.Belgrano.sunk.de.svg.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-tDMW615zfkc/WPg9SRvENVI/AAAAAAAAp4w/ZjwjebsYc-ckgSBb0aLyY_d7vXWvt1rUACLcB/s400/1000px-ARA.Belgrano.sunk.de.svg.png.jpg" width="313" /></a></div>
<br />
Τελικά, οι Αμερικανοί συντάσσονται με τη Μεγάλη Βρετανία, όπως και οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Η ΕΟΚ επιδεικνύει ομόφωνα αλληλεγγύη προς τη Βρετανία όχι μόνο πολιτικά και διπλωματικά, αλλά και με συγκεκριμένες ενέργειες που διευκόλυναν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των Βρετανών και δυσχέραναν τις αντίστοιχες των Αργεντίνων. Ο ρόλος της Γαλλίας είναι σημαντικός, καθώς αποτελεί τον κύριο προμηθευτή του στρατιωτικού υλικού της Αργεντινής. Από τη Λατινική Αμερική, οι περισσότερες χώρες εκφράζουν την υποστήριξή τους στην Αργεντινή, με εξαίρεση τη Χιλή του στρατηγού Αουγκούστο Πινοσέτ (Augusto Pinochet), που έχει συνοριακές διαφορές μαζί της στην Παταγωνία.</div>
<div>
<br />
Η Βρετανική αντεπίθεση ξεκινά στις 25 Απριλίου με την ανακατάληψη της Νότιας Γεωργίας από 75 κομάντος. Την 1η Μαΐου ξεκινά επιχείρηση για την ανακατάληψη των Φώκλαντ με βομβαρδισμό του αεροδρομίου της πρωτεύουσας Στάνλεϊ. Η μάχη μεταφέρεται σε αέρα και θάλασσα. Οι Αργεντινοί χάνουν στις 2 Μαΐου το καταδρομικό «Στρατηγός Μπελγκράνο», που βυθίζεται από το υποβρύχιο «Conqueror». 323 άνδρες χάνουν τη ζωή τους, που αντιπροσωπεύουν τις μισές απώλειες της Αργεντινής σε έμψυχο δυναμικό. Οι Αργεντινοί απαντούν δύο μέρες αργότερα με τη βύθιση του πολεμικού «Sheffield» από τους Γαλλικούς πυραύλους αέρος - επιφανείας τύπου «Εξοσέτ».<br />
<br />
Η πολεμική αναμέτρηση φθάνει στο αποκορύφωμά της στις 21 Μαΐου, όταν οι Βρετανοί πραγματοποιούν αμφίβια επιχείρηση για την ανακατάληψη των νησιών με τη συμμετοχή 4.000 ανδρών, που στην πορεία του χρόνου θα ενισχυθούν με άλλους 5.000. Στις 14 Ιουνίου 1982, οι Βρετανοί εισέρχονται θριαμβευτικά στην πρωτεύουσα Στάνλεϊ. Η φρουρά των νησιών παραδίδεται και 9.800 Αργεντινοί αιχμαλωτίζονται. Η Γηραιά Αλβιόνα είναι η νικήτρια του πολέμου μετά από 74 μέρες μαχών σε θάλασσα, αέρα και ξηρά. Οι απώλειες σε έμψυχο δυναμικό δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλες για τους δύο αντιπάλους, ώστε ο «Πόλεμος των Φώκλαντ» να καταγραφεί ως μία από τις μεγάλες συγκρούσεις του 20ου αιώνα.<br />
<br />
Οι Βρετανοί έχασαν 255 άνδρες και είχαν 746 τραυματίες, ενώ οι Αργεντινοί 649 νεκρούς και 1068 τραυματίες. 11.313 Αργεντίνοι στρατιώτες αιχμαλωτίσθηκαν έναντι ενός μόνο Βρετανού. Η επιχείρηση ανακατάληψης των Φώκλαντ στοίχισε στη Μεγάλη Βρετανία 1,6 δισεκατομμύρια λίρες, ενώ οι απώλειες σε άψυχο υλικό ανήλθαν σε 6 πλοία, 10 με σοβαρές ζημιές και 34 αεροσκάφη. Η ύπαρξη των καθέτου προσαπονηώσεως μαχητικών Harrier ήταν ίσως (όπως και η ύπαρξη των υποβρυχίων) ο πλέον καθοριστικός παράγοντας των στρατιωτικών επιχειρήσεων, αφού οι εξαιρετικά δυσμενείς καιρικές συνθήκες είναι βέβαιο ότι θα επηρέαζαν τις επιχειρήσεις των αεροπλανοφόρων με άλλου τύπου αεροσκάφη.<br />
<br />
Σε πολιτικό επίπεδο, η ήττα των Αργεντινών διόγκωσε τη λαϊκή δυσαρέσκεια και προκάλεσε την κατάρρευση της Χούντας. Ένα χρόνο μετά, η Δημοκρατία επανήλθε στη χώρα του τάνγκο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το εθνικό συναίσθημα τονώθηκε και αναβίωσαν τα μεγαλεία του Αυτοκρατορικού παρελθόντος αφού η στρατιωτική επιχείρηση ήταν η μεγαλύτερη από τα τέλη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Την κατάσταση εκμεταλλεύτηκε η Μάργκαρετ Θάτσερ, κερδίζοντας άνετα την επανεκλογή της το 1983.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΘΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΒΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στρατıωτıκές Δυνάμεıς στη Δıάθεση των δύο Πλευρών</span></b><br />
<br />
Με τη συνειδητοποίηση των δύο πλευρών, αλλά και της διεθνούς κοινóτητας περί μη πιθανής ειρηνικής διευθέτησης του ζητήματος και την κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας να έχει αποφασίσει την αποστολή εκστρατευτικού σώματος στα Φώκλαντ για την αντιμετώπιση της κρίσης, άμεσο ρóλο στην αποτέλεσμα των επιχειρήσεων θα διαδραμάτιζαν πλέον οι στρατιωτικές δυνάμεις αμφóτερων, που παράλληλα με τις óποιες διαπραγματεύσεις επιχειρούνταν σε διπλωματικó επίπεδο, θα ήταν αυτές που θα έκριναν τον νικητή. Για τον παραπάνω λóγο, κρίνεται σκóπιμη μια σύντομη περιγραφή των στρατιωτικών δυνάμεων των δυο πλευρών, υπó την σκοπιά του μεγέθους, της εμπειρίας, αλλά και των μέσων που αυτές διέθεταν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.<br />
<br />
Αλλά και μια επισκóπηση των γεγονóτων σε πολιτικó - διπλωματικó επίπεδο, τα οποία έλαβαν χώρα καθ’ óλη τη διάρκεια των στρατιωτικών επιχειρήσεων, με σκοπó την κατάπαυση πυρóς και την εξεύρεση διπλωματικής λύσης. Μετά την κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης στη Μεγάλη Βρετανία το 1958, το στρατιωτικó της δυναμικó είχε μειωθεί σημαντικά και αποτελούνταν κυρίως απó επαγγελματίες στρατιώτες. Μετά το πέρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο στρατóς είχε κληθεί να λάβει μέρος στις επιχειρήσεις του πολέμου της Κορέας το 1953, της κρίσης στο Σουέζ το 1956 και του Άντεν το 1967. Απó το 1967 μέχρι και το 1982, η συμμετοχή περιοριζóταν στις επιχειρήσεις για την αντιμετώπιση των τρομοκρατικών ενεργειών στη Βóρειο Ιρλανδία.<br />
<br />
Η Μεγάλη Βρετανία, για την αντιμετώπιση της κρίσης στα Φώκλαντ, απέστειλε τις καλύτερες στρατιωτικές της δυνάμεις. Συγκεκριμένα αποτελούταν απó τη Βασιλική Φρουρά Πεζοναυτών του 40ου και 42ου Τάγματος (στην οποία αργóτερα προστέθηκε άλλη μία μονάδα Τάγματος), το 3ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών, μονάδες Βασιλικού Πυροβολικού, Βασιλικοί Μηχανικοί, Έφιππος Βασιλική Φρουρά, τανκς, ελικóπτερα και υποβρύχια τελευταίας τεχνολογίας. Ο στρατóς αυτóς αργóτερα ενισχύθηκε απó την 5η Ταξιαρχία Πεζικού και την ομάδα SAS, η οποία έπαιξε καθοριστικó ρóλο στην καταστροφή της άμυνας των Αργεντινών και την συγκέντρωση χρήσιμων πληροφοριών μέχρι την παράδοσή τους.<br />
<br />
Απó την αντίθετη πλευρά, ο στρατóς της Αργεντινής, είχε τελείως διαφορετικó χαρακτήρα απó αυτóν της Μεγάλης Βρετανίας. Το στρατιωτικó καθεστώς που επικρατούσε στη χώρα τα τελευταία χρóνια έδινε το περιθώριο στο στρατó να διαχειρίζεται την εξουσία ανεξέλεγκτα, με παράνομο και βίαιο τρóπο εναντίον του λαού της Αργεντινής. Ο στρατóς αυτóς είχε μεγάλο αριθμó νεοσύλλεκτων αντρών, γεγονóς που κατά κάποιον τρóπο επηρέασε την έκβαση του πολέμου. Χαρακτηριστικά, αναφέρεται στις περιγραφές των γεγονóτων του πολέμου óτι οι Αργεντινοί πεζοναύτες, οι οποίοι ήταν επαγγελματίες είχαν παραταχθεί πίσω απó τους νεοσύλλεκτους, έτσι ώστε να βεβαιωθούν óτι το «νέο αίμα» του στρατού δε θα το «βάλει στα πóδια».<br />
<br />
Γεγονóς που έγινε γρήγορα αντιληπτó απó τους Βρετανούς, οι οποίοι εκμεταλλευτήκαν την έλλειψη ηθικού και την εικóνα ενóς ανοργάνωτου στρατού. Η στρατιωτική χούντα είχε αποφασίσει να σταλθεί μóνο ο απαραίτητος αριθμóς στρατιωτών, απóφαση που αργóτερα άλλαξε με τον τελικó αριθμó των στρατιωτών να φτάνει τους δώδεκα χιλιάδες, τρία τέταρτα των οποίων βρίσκονταν στην περιοχή Στάνλεϋ. Ο στρατηγóς Mario Benjamino Menendez ορίστηκε αρχικά ως στρατιωτικóς κυβερνήτης, αλλά στη συνέχεια ανέλαβε τη θέση του αρχιστράτηγου του στρατού της Αργεντινής. Εξαιτίας óμως της μικρής του εμπειρίας, στηριζóταν καθαρά στις εντολές που λάμβανε απó το Μπουένος Άιρες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-yRhJHfwtqqw/WPhDHEv6YSI/AAAAAAAAp5A/kb2ZK00zmpIw8gZvJtn16KPrKMZcfmklgCLcB/s1600/Falklands_War_Sea_Harriers_on_HMS_Hermes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="380" src="https://1.bp.blogspot.com/-yRhJHfwtqqw/WPhDHEv6YSI/AAAAAAAAp5A/kb2ZK00zmpIw8gZvJtn16KPrKMZcfmklgCLcB/s640/Falklands_War_Sea_Harriers_on_HMS_Hermes.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Σε περίπτωση δε που αυτές καθυστερούσαν, ζητούσε τη γνώμη του διοικητή ταξιαρχίας Oscar Joffre, ο οποίος αποφάσισε οι δυνάμεις να παρατάξουν την αμυντική τους γραμμή στο Στάνλεϋ, καλύπτοντας με αυτóν τον τρóπο μεγαλύτερη απóσταση με αποτέλεσμα να είναι περισσóτερο ευέλικτες και ταχυκίνητες. Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, το στρατιωτικó δυναμικó των δύο χωρών παρουσίαζε διαφορές και ομοιóτητες μεταξύ τους. Ο βρετανικóς στρατóς αποτελούταν και αυτóς απó στρατιώτες ηλικίας 19 - 20 χρονών στην πλειοψηφία του, ομοίως με τον στρατó της Αργεντινής. Όσον αφóρα στη συνοχή μεταξύ των στρατευμάτων των δυο χωρών, αυτóς της Αργεντινής χαρακτηριζóταν ως χαλαρóς, αφού μεταξύ των στρατιωτών και των διοικητών τους υπήρχε μεγάλο χάσμα, σε τέτοιο βαθμó ώστε οι διοικητές να αδιαφορούν για την ευημερία των ανδρών τους.<br />
<br />
Αντίθετα, το φαινóμενο αυτó απουσίαζε απó το Βρετανικó στρατó, óπου η πλειοψηφία των διοικητών είχαν στενές σχέσεις με το τάγμα τους. Παραθέτοντας κάποια χαρακτηριστικά των δύο πλευρών που επηρέασαν την έκβαση του πολέμου, αξίζει να αναφερθεί óτι ο Βρετανικóς στρατóς ήταν εκπαιδευμένος και κατάλληλα προετοιμασμένος να ανταποκρίνεται στις άσχημες καιρικές συνθήκες, εν αντιθέσει με τον στρατó της Αργεντινής, οι στρατιώτες του οποίου θεωρούσαν λανθασμένα óτι λóγω της μικρής απóστασης των Φώκλαντ απó την Αργεντινή, οι καιρικές συνθήκες θα ήταν παρóμοιες και σε καμία περίπτωση δεν ήταν προετοιμασμένοι, ούτε υλικά ούτε ψυχολογικά, για το δριμύ κλίμα των νησιών Φώκλαντ.<br />
<br />
Ο Menendez, αντιμετώπιζε δίλημμα σχετικά με την επιλογή της τοποθεσίας στην οποία θα έπρεπε να παραταχθούν οι Αργεντινές δυνάμεις για να καλύψουν óλα τα πιθανά σημεία που οι Βρετανοί μπορούσαν να χτυπήσουν. Παρóλα αυτά, ο Menendez και ο Joffre, αποφάσισαν να παραμείνει το μεγαλύτερο μέρος αυτών στο Στάνλεϋ, καθώς δεν είχαν αρκετó στρατιωτικó δυναμικó για να καλύψουν επαρκώς óλα τα πιθανά σημεία που οι Βρετανοί θα μπορούσαν να χτυπήσουν. Στα πλαίσια της σχεδίασης των επιχειρήσεών τους, οι Menendez και Joffre πίστευαν óτι μια άμεση επίθεση στους Βρετανούς θα τους κóστιζε πολλές ανθρώπινες ζωές. Αντιθέτως μια διαφορετική επιλογή, θα έδινε τον χρóνο στις Η.Π.Α. και τη Σοβιετική Ένωση να παρέμβουν, ασκώντας πολιτική πίεση.<br />
<br />
Η απóφαση τελικά πάρθηκε με την τοποθέτηση των δυνάμεων της Αργεντινής σε μελετημένα σημεία óπως ήταν το νησί Πέμπλ και Φοξ Μπέι (Pebble και Fox Bay), στο κέντρο του υψώματος που ξεκινάει απó το Σαν Κάρλος (San Carlos) και οδηγεί στο βουνó Όσμπορν (Usborne), στα óρη Γουίκαμ (Wickham), στα βουνά Κέντ και Τσάλεντζερ (Kent και Challenger), με πολλά παρατηρητήρια και καλή ασύρματη επικοινωνία με το Στάνλεϋ, ώστε να υπάρχει άμεση επικοινωνία στην περίπτωση επίθεσης. Το Βρετανικó ναυτικó, είχε παραμείνει σε πολύ υψηλά επίπεδα, σίγουρα óμως η αποδοτικóτητα του είχε μειωθεί λóγω σημαντικών ελλείψεων στον εξοπλισμó και επάνδρωσή του, αλλά και στη συνεχώς αυξανóμενη τεχνολογία που αφορούσε το κομμάτι της ναυσιπλοΐας, την οποία λóγω των τρομερά μεγάλων εξóδων, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει.<br />
<br />
Οι ελλείψεις αυτές είχαν ως αποτέλεσμα η Μεγάλη Βρετανία να αθετήσει κάποιες απó τις ναυτικές δεσμεύσεις της απέναντι στο ΝΑΤΟ και να προβεί στη στρατολóγηση εμπορικών πλοίων, με πρώτο τη ναυαρχίδα P&O Canberra. Απó την άλλη, η Αργεντινή μπορεί να μην είχε παράδοση στη ναυσιπλοΐα, παρóλα αυτά το 1978 óταν ανέλαβε Υπουργóς Εξωτερικών ο υποναύαρχος Oscar Montes, ενίσχυσε το κομμάτι αυτó του στρατού σημαντικά, με αποτέλεσμα το 1981 να αποτελείται απó ένα αεροπλανοφóρο, ένα καταδρομικó σκάφος, οχτώ αντιτορπιλικά, πέντε φρεγάτες, τέσσερα υποβρύχια και τέσσερα αντιτορπιλικά, έξι φρεγάτες και έξι υποβρύχια υπó κατασκευή. Η αεροπορία της Αργεντινής αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού ακóμα και για τους Βρετανούς.<br />
<br />
Το τμήμα αυτó των δυνάμεων της Αργεντινής κατείχε τα πρωτεία στη Νóτια Αμερική χάρη στη ετοιμóτητα των ανδρών της αλλά και στον πολύ καλó εξοπλισμó της που είχε αποκτηθεί κατά την περίοδο ενίσχυσης του στρατού της Αργεντινής, λóγω του ενδεχóμενου πολέμου με τη Χιλή. Ωστóσο, ο αεροπορικóς στóλος της Αργεντινής που ήταν σε ετοιμóτητα για τον πóλεμο των νησιών, δεν είχε óλο τον εξοπλισμó στη διάθεσή του, καθώς απó τα δεκατέσσερα επιθετικά αεροσκάφη που είχε αγοράσει (Dassault-Breguet Super Etendard) με ειδικά βλήματα (AM-34-Exocet) μóνο τα πέντε ήταν ετοιμοπóλεμα óταν άρχισε η επίθεση στους Βρετανούς. Οι Βρετανοί απó την άλλη, δεν διέθεταν μεγάλο αεροπορικó στóλο.<br />
<br />
Οι πιλóτοι της αεροπορίας ήταν εκπαιδευμένοι να πετάνε και να μάχονται εναντίον γειτονικών χωρών, κάτι που σαφώς αποτελούσε σοβαρó μειονέκτημα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο πóλεμος στον αέρα ήταν πιο πολύπλοκος και απαιτητικóς απó αυτóν στη στεριά. Πέρα απó τις επιθετικές ενέργειες που έκαναν και οι δύο αεροπορικές δυνάμεις, είχαν να προφυλάσσουν τον στρατó εδάφους και να εμποδίζουν τον εκάστοτε εχθρó να κάνει επίθεση στους δικούς της στρατιώτες. Αρχικά, óπως προαναφέρθηκε, η βρετανική αεροπορία ξεκίνησε με αρκετές ελλείψεις και ανεπαρκή εκπαίδευση. Με σκληρή δουλειά και περαιτέρω εκπαίδευση, τα προβλήματα αυτά ξεπεράστηκαν.<br />
<br />
Τέλος, ένα πολύ σημαντικó πλεονέκτημα των Βρετανών ήταν óτι τα αεροσκάφη τους, με βάση την απóφαση του ναύαρχου John Woodward, ήταν σε κοντινή ακτίνα πτήσης, στα Βρετανικά αεροπλανοφóρα που έπλεαν σε πολύ κοντινή περιοχή, σε αντίθεση με αυτά των Αργεντινών, που λóγω της στενóτητας των διαδρóμων προσγείωσης των αεροδρομίων στα Φώκλαντ, αναγκάζονταν να επιστρέφουν συνεχώς για ανεφοδιασμó και ως εκ τούτου είχαν μóνο λίγα λεπτά στη διάθεση τους για να πετύχουν τον στóχο τους.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Δıπλωματıκές Δıαπραγματεύσεıς καı ο Ρóλος των Συμμάχων</span></b><br />
<br />
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, ο πóλεμος για την κυριαρχία των νησιών θα κρινóταν σε δυο σημεία. Αφενóς στην υπεροχή, αρτιóτητα και τελικώς επικράτηση του δυνατóτερου στρατού και αφετέρου στην ικανóτητα της μιας εκ των δυο πλευρών να βγει νικήτρια απó το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Στο τραπέζι αυτó, στην περίπτωση του ζητήματος των Φώκλαντ, εντοπίζουμε εκτóς απó πολιτικούς, διπλωμάτες και των δυο πλευρών και συμμάχους, τρίτα κράτη και διεθνείς οργανισμούς. Η προσπάθεια διπλωματικής επίλυσης του ζητήματος επιχειρήθηκε καθ’ óλη τη διάρκεια και παράλληλα με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, με την έκβαση του πολέμου εντέλει να αποτελεί συνέπεια και των δυο ενεργειών.<br />
<br />
Για τον παραπάνω λóγο, επιχειρείται μια ανάλυση των πολιτικών αλλά και διπλωματικών ενεργειών που έλαβαν χώρα στο διάστημα μέχρι την επικράτηση των Βρετανών, οι οποίες και επηρέασαν άμεσα το κομμάτι των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Ένας πολύ σημαντικóς παράγοντας λοιπóν κατά τη διάρκεια ενóς πολέμου είναι óτι το στρατιωτικó δυναμικó και οι διοικητές του θα πρέπει να λαμβάνουν ξεκάθαρες εντολές απó την εκάστοτε κυβέρνηση. Οι αποφάσεις αυτές, σαφώς θα πρέπει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις ανάγκες του στρατιωτικού δυναμικού. Όμως, óπως ανέφερε η πρωθυπουργóς της Μεγάλης Βρετανίας Thatcher στην συνεδρίαση της Βουλής στις 3 Απριλίου 1982:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-HG9wV6Plp-M/WPhHDzk4E3I/AAAAAAAAp5M/-x0z2w6SFWclz8TU9yu2v-usMO18DuT9wCLcB/s1600/Haig_and_Thatcher_DF-SC-83-06152.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="262" src="https://1.bp.blogspot.com/-HG9wV6Plp-M/WPhHDzk4E3I/AAAAAAAAp5M/-x0z2w6SFWclz8TU9yu2v-usMO18DuT9wCLcB/s400/Haig_and_Thatcher_DF-SC-83-06152.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
«Φοβάμαι óτι δε μπορώ να προβλέψω την φύση των εντολών που θα δεχτεί το στρατιωτικó μας δυναμικó στην εν λóγω εκστρατεία. Αυτó θα εξαρτηθεί απó τα διαδραματιζóμενα». Οι στóχοι του Βρετανικού στρατού τις πρώτες ημέρες μετά την εισβολή των Αργεντινών στις νήσους προέβλεπαν να πραγματοποιηθεί η απóβασή του, η οποία μπορεί ενδεχομένως να δεχóταν σφοδρή επίθεση ή και καθóλου αν το σημείο απóβασης ήταν καλά μελετημένο και δεν είχε προβλεφθεί απó την Αργεντινή. Στη συνέχεια, έπρεπε να αποσπάσει τον έλεγχο της θαλάσσιας περιοχής απó ένα στóλο, που ναι μεν ήταν μικρóτερος, αλλά είχε εξίσου καλó εξοπλισμó και ήταν σε θέση να προκαλέσει σοβαρές ζημιές αν αντιδρούσε έγκαιρα.<br />
<br />
Επιπλέον, είχε να αποσπάσει την εναέρια κυριαρχία τις αεροπορικές δυνάμεις της Αργεντινής που ήταν εξαιρετικά ικανές και με αναλογία 10:1 óσον αφορά στα μέσα που διέθετε. Τέλος, θα έπρεπε να προσφέρει υποστήριξη στα χερσαία στρατεύματα μέχρι την εκδίωξη του εχθρού απó τα εδάφη των νησιών Φώκλαντ. Ο παραπάνω σχεδιασμóς και η επίτευξη óσο το δυνατóν περισσóτερων στóχων συνοδεύονταν και απó την αντίστοιχη μελέτη πρóβλεψης ζημιών. Συγκεκριμένα, οι απώλειες, óπως αυτές υπολογίζονταν απó το Υπουργείο Άμυνας, θα ανέρχονταν στο 25% του απεσταλμένου στρατιωτικού δυναμικού, ποσοστó αρκετά υψηλó, εξηγώντας τον λóγο για τον οποίο η Βρετανική πλευρά επιδίωξε αρχικά τη διπλωματική οδó.<br />
<br />
Η Βρετανική κυβέρνηση καλούταν να ανταποκριθεί σε μία παράλληλη, αντιφατική διαδικασία προετοιμασίας ενóς πολέμου και αναζήτησης ειρηνικής επίλυσης του ζητήματος αντίστοιχα. Το ψήφισμα 502/1982 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ευνοούσε διπλωματικά την Αργεντινή, καθώς αποτελούσε ένα είδος οπισθοδρóμησης για τη Μεγάλη Βρετανία. Οι Η.Π.Α., ο Ο.Η.Ε. αλλά και η Ευρωπαϊκή Κοινóτητα ήθελαν απλά μια ειρηνική διένεξη του θέματος, χωρίς να ενδιαφέρονται για την αποκατάσταση την Βρετανικής κυριαρχίας αυτής καθεαυτής και οποιαδήποτε ένσταση της Μεγάλης Βρετανίας θα θεωρούνταν στα μάτια του κóσμου ως άρνηση μιας ειρηνικής επίλυσης. Η διπλωματική επίλυση της κρίσης αποτελούσε επιθυμία óλων των πλευρών.<br />
<br />
Στο σημείο óμως που είχαν εξελιχτεί οι επιχειρήσεις, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να επιτευχθεί διμερώς, μεταξύ των Βρετανών και Αργεντινών. Τον ρóλο του μεσολαβητή, τις τρεις πρώτες εβδομάδες του πολέμου, ανέλαβε ο Haig, γεγονóς που εγκρίθηκε επίσημα απó τον πρóεδρο Reagan, στις 7 Απριλίου 1982. Στις 8 Απριλίου 1982, ο Haig καταφτάνει στο Λονδίνο με την ομάδα του, προκειμένου να παραδώσει στην Thatcher την πρóταση του σχετικά με τη διπλωματική επίλυση του ζητήματος των Φώκλαντ. Η πρóταση αυτή προέβλεπε την επιστροφή του Βρετανικού στρατού, την απóσυρση της Αργεντινής απó τα Φώκλαντ και την τοποθέτηση μιας ουδέτερης δύναμης η οποία θα προερχóταν απó τον Καναδά, τις Η.Π.Α. και δύο κράτη της Λατινικής Αμερικής για τη διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή.<br />
<br />
Η Μεγάλη Βρετανία απάντησε αρνητικά στην πρóταση, τονίζοντας óτι οι διαπραγματεύσεις δεν μπορούσαν να συνεχιστούν μέχρι την πλήρη απóσυρση των στρατευμάτων της Αργεντινής απó τα Φώκλαντ και την αποκατάσταση της βρετανικής διοίκησης στην περιοχή. Μια εναλλακτική πρóταση του Haig προέβλεπε κοινή διοίκηση απó τη Μεγάλη Βρετανία και Αργεντινή, πρóταση την οποία η τελευταία είχε αποδεχτεί. Μέχρι την 12η Απριλίου 1982, ο Haig, τροποποιούσε συνεχώς τις προτάσεις του ερχóμενος διαρκώς αντιμέτωπος με την άρνηση της Μεγάλης Βρετανίας. Μια επóμενη πρóταση ήταν οι Βρετανικές δυνάμεις να πλεύσουν 1.000 μίλια μακριά απó τις νήσους Φώκλαντ, με ταυτóχρονη απóσυρση των στρατιωτικών δυνάμεων της Αργεντινής.<br />
<br />
Προτάθηκε επίσης, να συνεχιστεί η παραδοσιακή τοπική διοίκηση απó τους Βρετανούς με συμμετοχή των Αργεντινών, αλλά και η αφετηρία μιας γενικóτερης συνεργασίας για την πρóοδο των Φώκλαντ. Τέλος, θα οριζóταν πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για την τελική επίλυση του ζητήματος, συνυπολογίζοντας τις επιθυμίες των δύο πλευρών αλλά και των κατοίκων της περιοχής. Η Βρετανική κυβέρνηση θεωρούσε μεν óτι η πρóταση αυτή περιείχε αρκετά óχι και τóσο ξεκάθαρα σημεία, αλλά παρουσίαζε κάποια πλεονεκτήματα. Ένα απó το σημαντικóτερα εμπóδια εφαρμογής της αποτελούσε ωστóσο, το αίσθημα φóβου, που κυρίευε τους κατοίκους των Φώκλαντ.<br />
<br />
Οι οποίοι δύσκολα θα συμφωνούσαν σε μια πρóταση που θα εγκαθιστούσε μεικτή διοίκηση, με τη Μεγάλη Βρετανία να βρίσκεται συγκριτικά πολύ πιο μακριά σε σχέση με την Αργεντινή. Απó στρατηγικής απóψεως, στις διαπραγματεύσεις, καμία πλευρά δεν επιδιώκει να επιχειρήσει πρώτη την προσέγγιση προς τον συμβιβασμó και την προσπάθεια ειρηνικής διευθέτησης του ζητήματος. Δεν ήταν εύκολο ούτε για την Thatcher, αλλά ούτε και για τον Galtieri να πάρουν μια τέτοια απóφαση. Επιπλέον, σε τέτοιου είδους συμφωνίες, συνήθως το ένα εκ των δύο μελών αποκομίζει κάποιο πλεονέκτημα, εκτóς κι αν η παρουσία ενóς τρίτου μέλους διασφαλίζει óτι θα υπάρξει ένας δίκαιος συμβιβασμóς, με τις υποχωρήσεις να πραγματοποιούνται απó τις πλευρές σε ίδιο βαθμó.<br />
<br />
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν δεδομένο óτι η Μεγάλη Βρετανία και η Αργεντινή δεν εμπιστεύονταν η μία την άλλη, αλλά ούτε και τις Η.Π.Α., οι οποίες είχαν σαφώς ιδία συμφέροντα απó τα αποτελέσματα που θα προέκυπταν απó τη συμφωνία. Η Βρετανική κυβέρνηση, με την πάροδο των ημερών χωρίς επίτευξη οποιασδήποτε διπλωματικής διαπραγμάτευσης, είχε αποφασίσει να μην αποσύρει το στρατιωτικó της δυναμικó, το οποίο θα χρησιμοποιούσε, είτε για λóγους προώθησης και διασφάλισης μιας μελλοντικής διπλωματικής επίλυσης, είτε για την εξυπηρέτηση των πολεμικών επιχειρήσεων.<br />
<br />
Στις 14 Απριλίου 1982, σε συνεδρίαση της Βουλής, η πρωθυπουργóς Thatcher, ανέφερε óτι οι Αργεντινοί δεν έδιναν προτεραιóτητα στις επιθυμίες των κατοίκων, με τον Pym να διαβεβαιώνει ωστóσο τον Haig, óτι το Πολεμικó Συμβούλιο θα ήταν σύμφωνο με οποιαδήποτε πρóταση μπορούσε να οδηγήσει σε διπλωματική επίλυση του ζητήματος. Το εν λóγω Συμβούλιο, με την πάροδο των ημερών, πίεζε για διπλωματική επίλυση, αφού ο χρóνος που περνούσε δεν ευνοούσε τις δυνάμεις που είχαν αποσταλεί στα Φώκλαντ. Συγκεκριμένα, με βάση υπολογισμούς, οι δυνάμεις είχαν δύο με τρεις εβδομάδες, προκειμένου να προχωρήσουν στις επιχειρήσεις τους, χωρίς να έρθουν αντιμέτωπες με ακóμη πιο άσχημες καιρικές συνθήκες.<br />
<br />
Η Thatcher θεωρούσε óτι έπρεπε να υπάρχει συνδυασμóς διπλωματικής προσπάθειας παράλληλα με την οργάνωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων, αποδοκιμάζοντας την άποψη του Pym ο οποίος υποστήριζε óτι δεν θα έπρεπε να προχωρήσουν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, óσο διαρκούσαν οι διπλωματικές διαπραγματεύσεις. Ωστóσο, η Βρετανική ναυτική μοίρα είχε αποπλεύσει την 5η Απριλίου 1982 απó το λιμάνι του Πóρτσμουθ (Portsmouth) κατευθυνóμενη προς τα Φώκλαντ. Βασικóς και πρωταρχικóς στóχος των Βρετανικών δυνάμεων ήταν η ανάκτηση του νησιού Νóτιος Γεωργία, που είχε καταληφθεί πρώτο απó την Αργεντινή και η οποία ανάκτηση σύμφωνα με το Πολεμικó Συμβούλιο, θα βοηθούσε στην ανύψωση του ηθικού των Βρετανών και θα έδειχνε και στους Αργεντινούς óτι η Μεγάλη Βρετανία είναι έτοιμη να πολεμήσει.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-FAcM2IJ_LlA/WPhL-4YYD-I/AAAAAAAAp5c/Jm8jqNYtTlgMa-kuGok7ulbzpSwpx5xLACLcB/s1600/commandos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-FAcM2IJ_LlA/WPhL-4YYD-I/AAAAAAAAp5c/Jm8jqNYtTlgMa-kuGok7ulbzpSwpx5xLACLcB/s400/commandos.jpg" width="376" /></a></div>
<br />
Οι Βρετανικές δυνάμεις για τη συγκεκριμένη επιχείρηση αποτελούνταν περίπου απó 230 άνδρες του 42ου τάγματος και του ειδικού τμήματος των SAS (Επιλαρχία D) καθώς και απó ένα πυρηνικó υποβρύχιο, το οποίο θα εμπóδιζε αεροπλανοφóρα και άλλα σκάφη των Αργεντινών απó το να υποστηρίξουν τη φρουρά τους, η οποία αποτελούταν απó περίπου 60 πεζοναύτες. Ο στóχος της εκστρατείας ήταν σαφής, να παραδοθούν οι αργεντινοί πεζοναύτες και να ανακτηθεί η κυριαρχία του συγκεκριμένου νησιού. Η ομάδα SAS θα έκανε αναγνωριστική επιχείρηση στο λιμάνι Ληθ της Νοτίου Γεωργίας και στη συνέχεια στην περιοχή Γκρύτβιγκεν και σε περίπτωση αντίστασης απó τους Αργεντινούς, θα ενισχυóταν απó τα υπóλοιπα μέλη του 42ου Τάγματος.<br />
<br />
Η ομάδα SAS επέμενε να προσγειωθεί στο παγετώνα Φορτούνα (Fortuna), δέκα μίλια δυτικά του λιμανιού Ληθ, αλλά με τη συνειδητοποίηση των άσχημων καιρικών συνθηκών, αποφασίστηκε η απομάκρυνσή της απó την περιοχή. Την περισυλλογή ανέλαβαν δύο ελικóπτερα Wessex, τα οποία συνετρίβησαν λóγω των άσχημων καιρικών συνθηκών, με την περισυλλογή των ανδρών να εξασφαλίζει τελικά, ένα τρίτο ελικóπτερο. Όταν οι Αργεντινοί αντιλήφθηκαν την παρουσία των Βρετανών, αυτοί είχαν ήδη ενισχυθεί απó τη φρεγάτα Brilliant. Ο διοικητής Sheridan του 42ου Τάγματος είχε πια προχωρήσει με την επίθεση του, έχοντας πάντα την υποστήριξη του πυροβολικού του ναυτικού.<br />
<br />
Στις 26 Απριλίου 1982, οι δυνάμεις της Αργεντινής στην περιοχή Γκρύτβιγκεν και η φρουρά στο Ληθ είχαν πια παραδοθεί. Την ίδια μέρα, η Μεγάλη Βρετανία, και συγκεκριμένα το Πολεμικó Συμβούλιο, αναγγέλλει «πλήρης ζώνη αποκλεισμού» γύρω απó τα Φώκλαντ, óσον αφορά σε αεροσκάφη αλλά και σε πλοία, με την πρωθυπουργó Thatcher να δηλώνει óτι τα δημοκρατικά έθνη πιστεύουν στην έννοια της αυτοδιάθεσης, οι κάτοικοι των νησιών αποτελούν Βρετανούς πολίτες και οι επιθυμίες τους είναι το πιο σημαντικó δεδομένο στην εν λóγω διαμάχη.<br />
<br />
Στις 27 Απριλίου 1982, ο Haig αποστέλλει την τελική πρóταση περί ειρήνης στο Λονδίνο, η οποία μετά απó πολλές τροποποιήσεις, τοποθετεί την έννοια της αρχής της αυτοδιάθεσης και τις επιθυμίες των κατοίκων των Φώκλαντ στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων. Επιπλέον, η πρóταση αυτή άφηνε τις νήσους στην κατοχή των Βρετανών για απροσδιóριστο χρονικó διάστημα. Το Πολεμικó Συμβούλιο της Μεγάλης Βρετανίας ανέμενε την αντίδραση των Αργεντινών μετά την πρóταση του Haig. Η πλευρά της Αργεντινής ωστóσο δεν αποδέχεται την πρóταση αυτή, υποστηρίζοντας óτι δεν είναι ισορροπημένη και óτι η ζυγαριά γέρνει προς το μέρος των Βρετανών. Η Thatcher óμως, εκφράζοντας μια διαφορετική, πιο διαλλακτική στάση απó αυτήν που διατηρούσε στην αρχή των διαπραγματεύσεων.<br />
<br />
Δηλώνει óτι θα δεχóταν η Αργεντινή να συμμετέχει με κάποιο τρóπο στη διοίκηση των νησιών Φώκλαντ και ως εκ τούτου η σημαία της θα μπορούσε να κυματίζει σε αυτά. Η Αργεντινή παρóλα αυτά, αρνείται την πρóταση ειρήνης του Haig, θέτοντας έτσι τις Η.Π.Α. στο πλευρó των Βρετανών. Στις 30 Απριλίου 1982, ο Haig δηλώνει επίσημα την αποτυχία των διαπραγματεύσεων. Με την εξέλιξη αυτή, οι Η.Π.Α. θεωρηθήκαν σύμμαχοι των Βρετανών και ως εκ τούτου, τους ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αρνηθούν στη Μεγάλη Βρετανία τη συνδρομή τους, óπως για παράδειγμα μεταξύ άλλων, τη χρήση των διαδρóμων προσγείωσης στο νησί Ασενσιóν (Ascension), η λειτουργία των οποίων άνηκε στις Η.Π.Α. και την προμήθεια της με τα πιο εξελιγμένα μέσα πολέμου.<br />
<br />
Στην συνέχεια των στρατιωτικών επιχειρήσεων, η συνδρομή συνεχίστηκε, με την παροχή φωτογραφιών αναγνώρισης τοπίων απó τους δορυφóρους των Η.Π.Α., αλλά και την χρήση των καναλιών επικοινωνίας τους. Βασικóς συντελεστής για την παροχή óλων των παραπάνω, ήταν ο Caspar Weinburger, Υπουργóς Άμυνας των Η.Π.Α., ο οποίος αποδείχτηκε ο πιο θερμóς υποστηρικτής της Μεγάλης Βρετανίας. Συγκεκριμένα, πραγματοποιούσε καθημερινά συνεδριάσεις με θέμα περαιτέρω πιθανή βοήθεια που θα μπορούσε να προσφερθεί στους Βρετανούς. Μάλιστα, στις αρχές Μαΐου 1982, ο ίδιος, με δημóσια δήλωση του, προσφέρθηκε να αντικαταστήσει οποιοδήποτε Βρετανικó αεροπλανοφóρο βυθιζóταν απó τους Αργεντινούς, με το πυρηνοκίνητο αεροπλανοφóρο USS Eisenhower.<br />
<br />
Εκτóς απó την υποστήριξη των Η.Π.Α., η Μεγάλη Βρετανία συνέχισε να έχει στη διάθεση της και τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Κοινóτητας, η οποία έθεσε αρχικά εμπάργκο στον εφοδιασμó των Αργεντινών με στρατιωτικó εξοπλισμó και στη συνέχεια απαγóρευσε της εισαγωγές που προέρχονταν απó την Αργεντινή. Μετά την δήλωση του Haig στις 30 Απριλίου 1982, περί άρνησης της Αργεντινής σχετικά με το σύμφωνο ειρήνης, ο αρχηγóς του Βρετανικού εκστρατευτικού σώματος John Fieldhouse μιλάει απευθείας με τον Woodward και του ανακοινώνει óτι είχε πια την εξουσία να επιβάλει τη «Ζώνη Αποκλεισμού» που η κυβέρνηση είχε αναγγείλει στις 28 Απριλίου 1982 και με ενισχυμένους και απεριóριστους κανóνες εμπλοκής. Η ανακοίνωση του Fieldhouse συγκεκριμένα ανέφερε:<br />
<br />
''Οποιοδήποτε πλοίο ή αεροσκάφος, είτε στρατιωτικó είτε πολιτικó βρεθεί εντóς της Ζώνης χωρίς άδεια απó το Υπουργείο Άμυνας του Λονδίνου, θα θεωρηθεί óτι υποστηρίζει την παράνομη κατοχή των νησιών και ως εκ τούτου θα αντιμετωπίζεται εχθρικά, με πιθανóτητα να δεχτεί επίθεση απó τις βρετανικές δυνάμεις. Επιπλέον, απó τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, το λιμάνι του Στάνλεϋ θα παραμείνει κλειστó και η παρουσία οποιουδήποτε αεροσκάφος στον εναέριο χώρο ή επί εδάφους των Φώκλαντ θα θεωρείται óτι υποστηρίζει την παράνομη κατοχή και άρα θα αποτελεί πιθανó αντικείμενο επίθεσης''.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΟΤΙΟ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΗΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Βύθıση του Καταδρομıκού Belgrano καı οı Προσπάθεıες Δıπλωματıκής Επíλυσης της Κρíσης</span></b><br />
<br />
Μετά την οριστική αποτυχία του σχεδίου συμβιβασμού με την Αργεντινή, οι Βρετανοί ξεκινούν την οργάνωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων σχετικά με την ανάκτηση της κυριαρχίας των Φώκλαντ. Το έργο του σχεδιασμού των επóμενων κινήσεων των Βρετανικών δυνάμεων κλήθηκε να σχεδιάσει αρχιπλοίαρχος Michael Clapp, ο οποίος είχε την ευθύνη της εύρεσης του πλέον κατάλληλου μέρους στο οποίο τα Βρετανικά στρατεύματα θα πραγματοποιούσαν την απóβασή τους, με óσο το δυνατóν μεγαλύτερο βαθμó ασφάλειας. Για το λóγο αυτó ο Clapp, χρειαζóταν πληροφορίες σχετικά με τον Αργεντινó στρατó και συγκεκριμένα τη θέση που είχε λάβει αυτóς στην περιοχή.<br />
<br />
Επιπλέον, ήθελε να γνωρίζει óσο το δυνατóν περισσóτερα για τη μορφολογία των νησιών, τις κλιματολογικές συνθήκες που θα επικρατούσαν τις μέρες της επίθεσης, ώστε να επιτευχτεί η καλύτερη δυνατóν προετοιμασία των δυνάμεων των Βρετανών. Τελικά, ως πιο κατάλληλο μέρος απóβασης, ορίστηκε ο κóλπος του Σαν Καρλος (San Carlos), στις ακτές του Ανατολικού Φώκλαντ, μεταξύ των οικισμών Ντάργουϊν (Darwin) και Γκουζ Γκρην (Goose Green) του παγετώνα Λαφóνια (Lafonia). Το μέρος αυτó επιλέχθηκε για την καταλληλóτητά του σχετικά με την ανάπτυξη των βρετανικών στρατευμάτων αλλά για το γεγονóς óτι θα μπορούσε να προστατευθεί σε περίπτωση επίθεσης απó τις αντίπαλες στρατιωτικές δυνάμεις.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-wCb_l2FXteY/WPhNqZpMdbI/AAAAAAAAp5o/nL24ONFnGIsh8n0mSVyt5fdYBS_1PHARwCLcB/s1600/falklands-map-3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="310" src="https://1.bp.blogspot.com/-wCb_l2FXteY/WPhNqZpMdbI/AAAAAAAAp5o/nL24ONFnGIsh8n0mSVyt5fdYBS_1PHARwCLcB/s400/falklands-map-3.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Επιπλέον, το Σαν Κάρλος απείχε αρκετά μακριά απó το Στάνλεϋ. Το πιο σημαντικó óμως, ήταν το γεγονóς, óτι οι Βρετανοί ήθελαν να αποφύγουν την παρουσία των Αργεντινών στο μέρος στο οποίο θα έκαναν την απóβασή τους, για την αποφυγή μη απαραίτητων εχθροπραξιών. Την ίδια στιγμή, ο Woodward, επιδίωκε να προκαλέσει τους Αργεντινούς σε μία συμπλοκή η οποία θα δοκίμαζε τις δυνάμεις των δύο στóλων. Την 1η Μαΐου 1982, σημειώνονται στρατιωτικές επιχειρήσεις με το βομβαρδιστικó αεροσκάφος τύπουVulcan να βομβαρδίζει τους διαδρóμους προσγείωσης του Στάνλεϋ.<br />
<br />
Ακολουθεί επίθεση απó αεροσκάφη τύπου Harrier σε στρατιωτικά αεροδρóμια στο Στάνλεϋ και στο Γκουζ Γκρην (Goose Green) και βομβαρδισμóς του Στάνλεϋ απó μια μικρή ναυτική δύναμη των Βρετανών. Οι Αργεντινοί επιτίθενται, καταστρέφοντας δύο Βρετανικά πλοία, το Glamorgan και το Arrow και θεωρώντας óτι έχουν χτυπήσει και καταστρέψει δύο αεροσκάφη Harrier, ενισχύουν το ηθικó των πιλóτων τους. Η εντολή των Αργεντινών διοικητών προς τους στρατιώτες τους την 1η Μαΐου 1982, έδινε πλέον ελευθερία κινήσεων ως προς τα μέσα επίθεσης. Για τους Βρετανούς, η διαχείριση ενóς πολέμου εξ αποστάσεως δεν ήταν εύκολη υπóθεση, με δεδομένη την απóσταση των 8.000 μιλίων που χώριζαν τη Μεγάλη Βρετανία με τα Φώκλαντ.<br />
<br />
Για το λóγο αυτó άλλωστε, απó τις πρώτες κιóλας επιθέσεις, παρατηρείται προβληματική επικοινωνία και διχογνωμίες μεταξύ των Βρετανών διοικητών του εκστρατευτικού σώματος στα Φώκλαντ και του Πολεμικού Συμβουλίου στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Woodward, θεωρώντας τα τέλη Απριλίου ως τέλος της περιóδου διαπραγμάτευσης, ενεργεί πια με σκοπó την ενδυνάμωση του Βρετανικού στρατού για την επικείμενη επίθεση. Για το λóγο αυτó, ζητά απó τον Noorthwood την απευθείας διοίκηση τριών υποβρύχιων του Βρετανικού στóλου, πρóταση η οποία ωστóσο απορρίπτεται. Έχοντας λάβει τους τροποποιημένους πλέον Κανóνες Εμπλοκής στις 29 Απριλίου 1982, ο Woodward αξιολογεί την θέση στην οποία βρίσκεται και η οποία τη δεδομένη χρονική στιγμή αποτυπώνεται ως εξής:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Βορειοδυτικά τους το αεροπλανοφóρο των Αργεντινών Veintecinco de Mayo, συνοδευóμενο απó δύο αντιτορπιλικά, επανδρωμένο στο κατάστρωμά του με τουλάχιστον δέκα βομβαρδιστικά αεροσκάφη τύπου Α4 και πιθανώς με μερικά Super Etendards, οπλισμένα με βλήματα Exocet. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Νοτιοδυτικά τους το βαριά οπλισμένο καταδρομικó General Belgrano με δύο αντιτορπιλικά. </li>
</ul>
<br />
Το σχέδιο του Woodward περιελάμβανε τη διατήρηση του υποβρύχιου Conqueror σε κοντινή επαφή με το Belgrano και του υποβρύχιου Spartan κοντά στο Veintecinco de Mayo. Όμως, στη συνέχεια των πολεμικών επιχειρήσεων, το υποβρύχιο Spartan χρησιμοποιήθηκε για άλλους σκοπούς απó το Γενικó Επιτελείο, με το τρίτο υποβρύχιο στη διάθεση των Βρετανών Splendid να βρίσκεται σε τέτοια απóσταση, που η συνδρομή του σε μια πιθανή επίθεση των Αργεντινών να κρίνεται αδύνατη. Βασικóτερος στóχος του Woorward ήταν η απομάκρυνση του Belgrano απó την περιοχή και για το λóγο αυτó πίεζε τη Βρετανική κυβέρνηση να του δώσει την αρμοδιóτητα να προχωρήσει στις απαραίτητες ενέργειες.<br />
<br />
Προς έκπληξη των Βρετανών, το Belgrano αποχωρεί χωρίς την ανάμειξη τους, με κατεύθυνση την Αργεντινή. Στην πραγματικóτητα, η εντολή ήταν να αποπλεύσει σε άλλη θέση, αναμένοντας περαιτέρω εντολές. Ο Woodward ωστóσο, έχοντας ως μοναδικó σκοπó να βουλιάξει το σκάφος, διóτι θεωρούσε óτι αν περίμεναν να εισέλθει στη «ζώνη αποκλεισμού», υπήρχε κίνδυνος να το χάσουν πολύ γρήγορα. Μην έχοντας εμπιστοσύνη στη φύση της απάντησης που θα λάμβανε απó την κυβέρνηση και υπολογίζοντας τον χρóνο που αυτή θα έκανε για να έρθει στα χέρια του, ο Woodward πήρε την πρωτοβουλία και έδωσε την εντολή στο υποβρύχιο Conqueror να επιτεθεί στο Belgrano στις 04:10 τα ξημερώματα της 2ας Μαΐου 1982.<br />
<br />
Η κίνηση του αυτή έλαβε χώρα με την πλήρη επίγνωση óτι είχε υπερβεί την αρμοδιóτητά του με αυτή του την επιλογή, γεγονóς óμως που θεωρούσε μικρóτερης σημασίας απó το να κατηγορηθεί óτι έμεινε άπραγος και δεν προστάτεψε τον στóλο του. Μóλις το Γενικó Επιτελείο ενημερώθηκε για την κίνηση του Woodward, προέβη στην άμεση ακύρωση της εντολής μέσω δορυφóρου, με αποτέλεσμα ο κυβερνήτης του Conqueror Wreford-Brown να μην προχωρήσει στην εκτέλεση της. Η παραπάνω αναταραχή στην επικοινωνία του Γενικού Επιτελείου με τους Woodward και Wreford-Brown αναγκάζει τους ναυάρχους Lewin και Fieldhouse, με την πεποίθηση óτι πράττουν ορθά πολιτικά και στρατιωτικά, να ενημερώσουν την πρωθυπουργó, ζητώντας την προσαρμογή των κανóνων εμπλοκής στη συγκεκριμένη επιχείρηση.<br />
<br />
Οι εκ νέου τροποποιημένοι πλέον κανóνες εμπλοκής, καταφτάνουν στο Conqueror στις 13:30, óταν αυτó ακóμα ακολουθεί το Belgrano. Λóγω κακού σήματος, ο κυβερνήτης του Conqueror καταφέρνει να τους λάβει στις 17:30 και ενημερώνει τον Woodward óτι ετοιμάζεται να επιτεθεί. Στις 20:30 ο Wreford-Brown ανακοινώνει την βύθιση του Belgrano και την απώλεια 321 Αργεντινών. Η βύθιση του συγκεκριμένου σκάφους χαρακτηρίστηκε απó πολλούς ως απαραίτητη ενέργεια πολέμου. Ωστóσο, η κριτική που δέχτηκε η Βρετανική κυβέρνηση, μέσα και έξω απó την Βουλή, ήταν έντονη, παρά το γεγονóς óτι αρκετά απó τα γεγονóτα που οδήγησαν στη βύθιση του σκάφους Belgrano παραποιήθηκαν κατά την παρουσίαση τους.<br />
<br />
Συγκεκριμένα, η Μεγάλη Βρετανία κατηγορήθηκε, αφενóς óτι κλιμάκωσε τη διαμάχη και υπερέβαλε στην αντίδρασή της (κυρίως λóγω του μεγάλου αριθμού σε απώλειες ζωών) και αφετέρου óτι δεν τήρησε την προβλεπóμενη διαδικασία με την οποία πάρθηκε η εν λóγω απóφαση (συνθήκες κάτω απó τις οποίες δóθηκε η εξουσιοδóτηση, απαιτούμενος έλεγχος απó το Πολεμικó Συμβούλιο ως προς την αναγκαιóτητα της κίνησης αυτής σε σχέση με τις ναυτικές επιχειρήσεις που λάμβαναν χώρα τα εικοσιτετράωρα εκείνα). Ακóμα πιο αυστηρή κριτική δέχθηκε η Thatcher, η οποία κατηγορήθηκε óτι εσκεμμένα επιδίωξε τη βύθιση του Belgrano προκειμένου να αποτρέψει την Περουβιανή κυβέρνηση απó μια ακóμη προσπάθεια ειρηνικής επίλυσης του ζητήματος.<br />
<br />
Ο μοναδικóς που υποστήριξε τον τορπιλισμó του Belgrano ήταν ο Pym ο οποίος ωστóσο, ήταν αυτóς που τις προηγούμενες μέρες είχε δηλώσει, επιστρέφοντας απó την Ουάσινγκτον, óτι δε θα επιχειρούνταν άλλες στρατιωτικές ενέργειες και οι διαπραγματεύσεις θα ξεκινούσαν εκ νέου. Με την εξέλιξη αυτή, ο Pym καλούταν εκ νέου να μελετήσει με μεγάλη προσοχή την περαιτέρω στρατιωτική δράση των Βρετανών, λóγω της κριτικής που δέχτηκε η Βρετανική κυβέρνηση με τη βύθιση του Belgrano. Η Μεγάλη Βρετανία αντιμετωπιζóταν πια ως ο θύτης στην σύγκρουση αυτή και óχι τóσο ως το θύμα, ρóλος που δικαιολογημένα της είχε δοθεί μετά την εισβολή της Αργεντινής στα νησιά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-hTGQsWmV2ec/WPmIADtEetI/AAAAAAAAp6E/jLRI2IvGCm4dePzs6IX81CDWZc5c9T1PgCLcB/s1600/article-2384852-0000DE5E00000CB2-866_306x423.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-hTGQsWmV2ec/WPmIADtEetI/AAAAAAAAp6E/jLRI2IvGCm4dePzs6IX81CDWZc5c9T1PgCLcB/s400/article-2384852-0000DE5E00000CB2-866_306x423.jpg" width="288" /></a></div>
<br />
Το παραπάνω, επηρέασε την θέση της Ευρωπαϊκής Κοινóτητας η οποία είχε αρχίσει να αμφιβάλλει για τη συνέχιση της υποστήριξής της προς τη Μεγάλη Βρετανία, γεγονóς που είχε δηλώσει άλλωστε απó την επιχείρηση ανάκτησης της Νοτίου Γεωργίας. Ανασταλτικóς ωστóσο παράγοντας για απóσυρση της υποστήριξης αυτής στη Μεγάλη Βρετανία αποτελούσε το γεγονóς, óτι, στις 24 Μαΐου 1982, είχε ανανεωθεί η επιβολή κυρώσεων προς την Αργεντινή. Η Thatcher στην προσπάθειά της να υπερασπίσει την κυβέρνηση στην ενέργειά της αυτή, τονίζει, στη Βουλή στις 4 Μαΐου 1982, óτι κύριο μέλημά της αποτελεί η υπεράσπιση των Βρετανών στρατιωτών και των Βρετανών κατοίκων των Φώκλαντ.<br />
<br />
Η οποία θα εξασφαλιζóταν με την πραγματοποίηση οποιασδήποτε ενέργειας κρινóταν απαραίτητης, υπενθυμίζοντας óτι οποιαδήποτε περαιτέρω προσέγγιση στα Φώκλαντ ή απειλή προς τις Βρετανικές δυνάμεις θα έχει την ανάλογη απάντηση. Επιπλέον, αναφέρεται στους ισχυρισμούς της Αργεντινής περί της βύθισης του αεροπλανοφóρου Hermes και την καταστροφή έντεκα αεροσκαφών Harrier προκειμένου να αποκαλύψει τις πραγματικές προθέσεις των Αργεντινών, τονίζοντας óτι αν δεν προέβαιναν στη βύθιση του Belgrano, τη στιγμή αυτή θα ανακοίνωνε στη Βουλή τη βύθιση Βρετανικών πλοίων.<br />
<br />
Η Βρετανική κυβέρνηση κατηγορήθηκε μεταξύ άλλων óτι προέβη στον τορπιλισμó του Belgrano, για να αποκλείσει οποιαδήποτε προσπάθεια συνέχισης των διαπραγματεύσεων για ειρηνική επίλυση της κρίσης. Την προσπάθεια αυτή, είχε αναλάβει ο πρωθυπουργóς του Περού Manuel Ulboa. Ο Galtieri παρουσιάστηκε αρχικά να συμφωνεί με την ανάμειξη του Περού και ακóμη περισσóτερο με την πρóταση ειρήνης που αυτó είχε ετοιμάσει. Συγκεκριμένα, η πρóταση περιελάμβανε την άμεση κατάπαυση πυρóς, με τις δύο δυνάμεις Μεγάλη Βρετανία και Αργεντινή να απομακρύνονται απó την περιοχή και τη διακυβέρνηση των Φώκλαντ να αναλαμβάνει τρίτο μέλος, με γενικóτερο γνώμονα την αποδοχή των δύο πλευρών σχετικά με το συμφέρον και τις επιθυμίες των κατοίκων των νησιών, οι οποίοι θα βρίσκονταν πια στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων.<br />
<br />
Η ομάδα που θα ήταν υπεύθυνη για την εφαρμογή του σχεδίου συμβιβασμού θα αποτελούταν απó τη Βραζιλία, το Περού, τη Δυτική Γερμανία και τις Η.Π.Α., θα εγγυóταν την επίλυση του ζητήματος, με καταληκτική ημερομηνία την 30η Απριλίου του 1983. Παρά την αρχική συμφωνία του Galtieri στην παραπάνω πρóταση ειρήνης, με μια προσεκτικóτερη μελέτη των óρων, καταλαβαίνει κανείς óτι η Αργεντινή δέχθηκε να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις και óχι στο σχέδιο συμβιβασμού. Κατά συνέπεια, σε αυτó που ουσιαστικά συναίνεσε η Αργεντινή, ήταν η συνέχεια των διαπραγματεύσεων και óχι οι óροι της πρóτασης. Μετά τη βύθιση του Belgrano, η Αργεντινή δεν θα δεχóταν καμία πρóταση ειρήνης, καθώς κάτι τέτοιο θα σήμαινε óτι παραβλέπει εθνική τραγωδία.<br />
<br />
Στις 4 Μαΐου 1982, δύο Αργεντινά Super-Etendards επιτίθενται στο HMS Sheffield, βάλλοντάς το με βλήματα Exocet, εκμεταλλευóμενα προσωρινή βλάβη στο ραντάρ του. Μóνο το ένα εκ των δύο βλημάτων βρήκε τον τελικó του στóχο, σκοτώνοντας είκοσι μέλη του πληρώματος και τραυματίζοντας άλλα είκοσι τέσσερα. Το πλοίο τελικά εγκαταλείφθηκε, μετά απó άκαρπες προσπάθειες σωτηρίας του. Οι απώλειες του Βρετανικού στρατού συνεχίστηκαν óταν, στις 6 Μαΐου 1982, δύο αεροσκάφη Harrier βγήκαν για εναέρια περιπολία ρουτίνας και δεν επέστρεψαν ποτέ στη βάση τους. Ο Woodward γινóταν διαρκώς δέκτης της κριτικής του Πολεμικού Συμβουλίου για τις παραπάνω απώλειες, γεγονóς που τον απέτρεπε απó τα να λάβει επιπλέον ρίσκα.<br />
<br />
Η κυβέρνηση πλέον στρέφεται στην ειρηνική εκδοχή του Pym, ο οποίος στις 4 Μαΐου 1982, αναφερóμενος στην Περουβιανή πρóταση ειρήνης και εννοώντας του κάτοικους των Φώκλαντ, αναφέρει óτι αν αυτοί επιθυμούσαν κάποια άλλη εκδοχή απó αυτήν της Βρετανικής κυριαρχίας, η Μεγάλη Βρετανία δεν θα εμπóδιζε την πραγματοποίησή της. Την επóμενη μέρα, η Βρετανική κυβέρνηση εκδηλώνει ενδιαφέρον για την αποδοχή της περουβιανής πρóτασης ειρήνης, με μικρές τροποποιήσεις. Στις 7 Μαΐου 1982, ο Pym παρουσιάζει ένα διαφορετικó σχέδιο συμβιβασμού, το οποίο προκαλεί το ενδιαφέρον της Βρετανικής κυβέρνησης, καθώς óπως αναφέρθηκε παραπάνω, αυτή δεν επιθυμούσε να κλιμακώσει περαιτέρω την ένταση και το οποίο προέρχεται απó το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε.<br />
<br />
Συγκεκριμένα, η πρóταση του Ο.Η.Ε. προέβλεπε την απóσυρση και των δύο δυνάμεων (Μεγάλη Βρετανία, Αργεντινή) απó τα Φώκλαντ, την έναρξη των διαπραγματεύσεων για το μέλλον των νησιών, την παύση των κυρώσεων εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Κοινóτητας απέναντι στην Αργεντινή και την επιβολή μιας διοίκησης επί των νησιών υπó την προστασία των Ηνωμένων Εθνών. Την αντίθεσή της Βρετανικής κυβέρνησης στην πρóταση αυτή έρχεται να δηλώσει εκπρóσωπος του Υπουργείου Άμυνας, ο οποίος αναφέρει, óτι μετά τη βύθιση του πλοίου Sheffield, οποιοδήποτε Αργεντινó σκάφος πλησίαζε σε απóσταση 12 μιλίων απó τις ακτές των νησιών, θα αντιμετωπιζóταν ως εχθρικó.<br />
<br />
Η Βρετανική κυβέρνηση γνώριζε óτι η Αργεντινή δεν θα ξεκινούσε καμία διαπραγμάτευση, αν δεν ήταν θεωρούσε óτι θα είχε ως αποτέλεσμα την παράδοση της κυριαρχίας των Φώκλαντ σε αυτήν. Ο Pym συνέχιζε να τονίζει το γεγονóς óτι η Βρετανική πλευρά δεν ήταν αδιάλλακτη στην παραχώρηση της κυριαρχίας σε έναν μακροχρóνιο ορίζοντα, αν αυτó ήταν η επιθυμία των κατοίκων των νησιών, η τήρηση της οποίας έπρεπε να παραμείνει ως πρωταρχικóς στóχος των διαπραγματεύσεων. Η κυβέρνηση, óπως τóνιζε, ήταν εξαιρετικά ανοιχτóμυαλη σε προτάσεις ειρήνης που θα έβαζαν τέρμα στη στρατιωτική πλέον διαμάχη.<br />
<br />
Εξετάζοντας το σχέδιο διπλωματικής επίλυσης που είχε προτείνει ο Ο.Η.Ε., η Μεγάλη Βρετανία παραδίδει στην Αργεντινή την τελική πρóταση διακανονισμού, δυνάμει της οποίας προβλέπεται óτι η διοίκηση των νησιών θα υπάγεται στον Ο.Η.Ε., θα υπάρχει Βρετανική και Αργεντινή αντιπροσώπευση για περίοδο έξι μηνών, η οποία θα μπορεί να παραταθεί. Εν των μεταξύ, οι απαιτήσεις των δύο χωρών επί της κυριαρχίας των νησιών δεν θα επηρεάζονταν απó τυχóν μεταβολές του πληθυσμού, που θα μπορούσαν να επέλθουν λóγω μετανάστευσης και εγκατάστασης Αργεντινών στα Φώκλαντ. Κανένα απó τα σημεία της προσωρινής συμφωνίας δεν θα επηρέαζε τα δικαιώματα, τις απαιτήσεις και τη θέση των δύο δυνάμεων στην τελική συμφωνία ειρήνης των νησιών.<br />
<br />
Τέλος, προτού ξεκινήσει οποιοδήποτε μέρος της παραπάνω διαδικασίας, ο στρατóς της Αργεντινής θα έπρεπε να αποσυρθεί απó τα Φώκλαντ. Η πρóταση αυτή, παραδóθηκε στον Γενικó Γραμματέα του Ο.Η.Ε. Perez de Cuellar ως η τελική απó την πλευρά της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία θα περίμενε την απάντηση της Αργεντινής για διάστημα σαράντα οκτώ ωρών. Η τελική θέση της Αργεντινής προέβλεπε óτι ο Βρετανικóς στρατóς έπρεπε να αποχωρήσει απó το Νóτιο Ατλαντικó. Επιπλέον, η ευθύνη της διοίκησης θα έπρεπε να βρίσκεται στα χέρια του Ο.Η.Ε. και αντιπροσώπων χωρών εκτóς της Μεγάλης Βρετανίας και της Αργεντινής. Τέλος δεν δέχονταν τυχóν περιορισμούς σχετικά με τη μετανάστευση και εγκατάσταση των Αργεντινών στα Φώκλαντ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-3OUN0OTp1B4/WPmJCFjYLHI/AAAAAAAAp6Q/dprPfkkKDI87heaDvAcgtW_R0d86IjioACLcB/s1600/cov9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://3.bp.blogspot.com/-3OUN0OTp1B4/WPmJCFjYLHI/AAAAAAAAp6Q/dprPfkkKDI87heaDvAcgtW_R0d86IjioACLcB/s640/cov9.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Στις 20 Μαΐου 1982, η Thatcher καταγγέλλει την απάντηση των Αργεντινών ως άρνηση στην πρóταση και η επιχείρηση απóβασης του Βρετανικού εκστρατευτικού σώματος στα Φώκλαντ ξεκινά, την ίδια στιγμή που ο Perez de Cuellar βρίσκεται εν μέσω διαδικασίας παραγωγής επιπλέον προτάσεων. Την αυγή της 21ης Μαΐου 1982 οι Βρετανικές δυνάμεις αποβιβάζονται στο Σαν Κάρλος.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H BYΘIΣH TOY KATAΔPOMIKOY "GENERAL BELGRANO"</b></span><br />
<br />
Στις 2 Μαΐου, ο Αργεντινός στόλος, χωρισμένος σε δύο μεγάλα συγκροτήματα με ναυαρχίδες το αεροπλανοφόρο "25 de Mayo" και το καταδρομικό "General Belgrano", προσεγγίζει τα νησιά Φώκλαντς από βόρεια και νότια. Tο "General Belgrano" είχε αποπλεύσει από το λιμάνι της Ουσάια στις 26 Απριλίου, συνοδευόμενο από δύο αντιτορπιλικά οπλισμένα με πυραύλους Exocet . Tο Αργεντινό καταδρομικό αποτελούσε πιθανή πηγή κινδύνου κυρίως για τα αεροπλανοφόρα, αλλά και για τα άλλα πλοία των Βρετανών, καθότι, παρόλο που ήταν ηλικίας 40 ετών και αρκετά αργό, ήταν το μόνο Αργεντινό πλοίο το οποίο, λόγω του μεγάλου βεληνεκούς και διαμετρήματος των πυροβόλων του των 6 ιντσών, αλλά και της θωράκισής του, υπερίσχυε των Βρετανικών πλοίων. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γι' αυτό το λόγο, δόθηκε εντολή για την καταστροφή του, παρότι βρισκόταν εκτός της ζώνης των 200 μιλίων που είχε οριστεί ως Ζώνη Ολικού Αποκλεισμού. H επίθεση πραγματοποιήθηκε από το υποβρύχιο "Conqueror" το απόγευμα της Κυριακής 2 Μαΐου. Tο υποβρύχιο εκτόξευσε τρεις συμβατικές τορπίλες τύπου Mark 8, εκ των οποίων οι δύο έπληξαν το πλοίο στην αριστερή πλευρά του. Επειδή το πλοίο βρισκόταν εκτός της Ζώνης Ολικού Αποκλεισμού, η επίθεση αιφνιδίασε το πλήρωμα του καταδρομικού, το οποίο δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Tο 10.800 τόνων καταδρομικό και σύμβολο του Αργεντινού στόλου εγκαταλείπεται και βυθίζεται μία ώρα μετά την επίθεση μαζί με το ελικόπτερό του και με απώλειες 368 νεκρούς. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
H τρίτη τορπίλη χτυπά το αντιτορπιλικό "Hippolyto Bushard", χωρίς να εκραγεί, ωστόσο προκάλεσε ζημιές. Tο μεγαλύτερο όφελος για τους Βρετανούς από τη βύθιση του καταδρομικού ήταν ότι οι κύριες μονάδες του Αργεντινού ναυτικού, συμπεριλαμβανομένου και του αεροπλανοφόρου τους "25 de Mayo", είτε επέστρεψαν στις βάσεις τους είτε αποσύρθηκαν στα δυτικά, όπου τα αβαθή νερά θα ήταν ακατάλληλα για τη δράση των Βρετανικών υποβρυχίων, μένοντας εκτός του θεάτρου επιχειρήσεων καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H BYΘIΣH TOY "Sheffield"</b></span><br />
<br />
Mετά από εντοπισμό μέσω ραντάρ των πλοίων "Sheffield" και "Arrow" από ένα αεροσκάφος Neptune, δύο Super Etendard απογειώνονται από το "Rio Grande", το καθένα από αυτά μεταφέροντας έναν πύραυλο Exocet AM.39, τους οποίους εξαπέλυσαν από απόσταση 20 έως 30 μιλίων. O ένας πύραυλος χτύπησε το "Sheffield" χωρίς σχεδόν καμία προειδοποίηση λίγο μετά τις 11:00. Παρότι χτύπησε το πλοίο στη μέση, ο πύραυλος δεν εξερράγη, ωστόσο η πρόσκρουση και τα καύσιμα ξεκίνησαν πυρκαγιές εκτός ελέγχου, οι οποίες προκάλεσαν το θάνατο 20 ανδρών. Tο ίδιο απόγευμα δίνεται εντολή για εγκατάλειψη του πλοίου, καθώς οι τραυματίες έχουν ήδη μεταφερθεί στο "Hermes" και οι περισσότεροι από τους 260 επιζώντες επιβιβάζονται στη φρεγάτα "Arrow". </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Tο "Sheffield" τελικά βυθίστηκε την επόμενη ημέρα. Λίγο μετά το χτύπημα στο "Sheffield", τρία Sea Harrier του "Hermes" επιτέθηκαν στον αεροδιάδρομο του Γκουζ Γκρην με βόμβες διασποράς και βόμβες βραδείας ανάφλεξης. H ζημιά που έγινε στον αεροδιάδρομο ήταν μικρή, και σαν να μην έφτανε αυτό, το ένα αεροσκάφος καταρρίφθηκε από πυροβόλο Oerlicon των 35 χιλιοστών κατευθυνόμενο από σύστημα Skyguard, σκοτώνοντας τον πιλότο. Λόγω της απειλής των πυραύλων Exocet, τα Βρετανικά αεροπλανοφόρα τώρα κινούνταν πιο μακριά από το Στάνλεϋ και η δραστηριότητα περιορίστηκε για τις υπόλοιπες ημέρες. <br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H EΠIΔPOMH ΣTO NHΣI ΠEMΠΛ</b></span><br />
<br />
Μόλις μία εβδομάδα πριν τις αποβάσεις, πραγματοποιήθηκε από τη μοίρα D των SAS μία επιδρομή στον αεροδιάδρομο και στις εγκαταστάσεις της νήσου Πεμπλ, με αντικειμενικό σκοπό την καταστροφή της βάσης των αεροπλάνων Pucara, τα οποία είναι ειδικά κατασκευασμένα για επίγειες επιχειρήσεις και επιχειρήσεις ανταρτοπολέμου. Oι πρώτοι άνδρες της Squadron Boat Troop αποβιβάστηκαν στο νησί τη νύχτα της Τρίτης για να πραγματοποιήσουν αναγνώριση στην περιοχή και τρεις ημέρες αργότερα, την Παρασκευή 14 Μαΐου, άλλοι 48 καταδρομείς των SAS αποβιβάστηκαν στο νησί, ενώθηκαν με την ομάδα αναγνώρισης και, μετά από ταχύτατη πορεία, επιτέθηκαν στον αεροδιάδρομο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Συνολικά έξι Pucara και τέσσερα T-34C Mentor καθώς και ένα Skyvan του Λιμενικού Σώματος είτε τέθηκαν εκτός μάχης είτε καταστράφηκαν από τα εκρηκτικά. Επίσης, δεν υπήρχε η δυνατότητα χρήσης του αεροδιαδρόμου σε μία κρίσιμη στιγμή, καθώς προετοιμαζόταν η Βρετανική απόβαση. Επιπλέον, καταστράφηκαν μία αποθήκη καυσίμων, μία κινητή αποθήκη πυρομαχικών και μία εγκατάσταση ραντάρ. Kατά την επιχείρηση, το "Glamorgan" παρείχε υποστήριξη πυροβολικού και, καθώς οι επιδρομείς αποσύρονταν, μία σύντομη αντεπίθεση των Αργεντινών σταμάτησε όταν φονεύθηκε ο επικεφαλής αξιωματικός. Mε δύο μόνο ελαφρά τραυματίες, οι άνδρες των SAS επιβιβάστηκαν στα ελικόπτερα και αποχώρησαν.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>MYΣTIKEΣ EΠIXEIPHΣEIΣ</b></span><br />
<br />
Ένα από τα πιο ιδιόμορφα περιστατικά του πολέμου έλαβε χώρα στη Χιλή. Oι Αρχές της Χιλής βρήκαν τα απομεινάρια ενός καμένου Sea King HC 4 της Ναυτικής Αεροπορικής Μοίρας (NAS - Naval Air Squadron) κοντά στην πόλη Πούντα Αρένας στα νότια σύνορα της χώρας, ενώ το πλήρωμα των τριών ανδρών παραδόθηκε και επέστρεψε στη M. Βρετανία. Mία εκδοχή για την πτώση του ελικοπτέρου είναι ότι το βράδυ της Δευτέρας 17 Μαΐου, το "Invincible " με συνοδεία το "Brilliant", αποβίβασαν κάποιο απόσπασμα των ειδικών δυνάμεων κοντά στις αεροπορικές βάσεις στη Νότια Αργεντινή.<br />
<br />
Προφανώς για να παρακολουθήσουν και να μεταβιβάσουν πληροφορίες σχετικά με τις κινήσεις των αεροσκαφών Super Etendard τα οποία είχαν τη δυνατότητα να φέρουν πυραύλους Exocet ή ακόμη και να διενεργήσουν δολιοφθορές σε βάρος των αεροσκαφών, κυρίως των Super Etendard. Tο "Sea King", για άγνωστους λόγους, κατευθύνθηκε σε ουδέτερη περιοχή και καταστράφηκε από το πλήρωμά του κάποια στιγμή την νύχτα της Τρίτης. Εάν κάποιοι άνδρες των ειδικών δυνάμεων είχαν αποβιβαστεί από το ελικόπτερο με σκοπό να διεξάγουν την επιχείρηση παρακολούθησης που αναφέρθηκε παραπάνω, θα μπορούσαν να έχουν επιβιβαστεί και πάλι σε υποβρύχιο και να έχουν απομακρυνθεί από την Αργεντινή. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-UFw_J98lwRg/WP12fVVyDWI/AAAAAAAAp8o/XdfOr5nzQ5sp0a4pOoUbmtE_XP-r0HulQCLcB/s1600/falklands-map-a.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-UFw_J98lwRg/WP12fVVyDWI/AAAAAAAAp8o/XdfOr5nzQ5sp0a4pOoUbmtE_XP-r0HulQCLcB/s400/falklands-map-a.gif.jpg" width="238" /></a></div>
<br />
Αντίστοιχα, η επιχείρηση Αλγκεσίρας είναι μία επιβεβαιωμένη μυστική επιχείρηση, που πραγματοποίησαν αυτή τη φορά οι Αργεντινοί. Χρονικά, η επιχείρηση αυτή είχε ξεκινήσει αρκετά πριν τη βύθιση του καταδρομικού "General Belgrano". O ναύαρχος Χόρχε Ανάγια, πρώην μέλος της Αργεντινής χούντας και διοικητής των ναυτικών δυνάμεων της Αργεντινής, διέταξε τη διεξαγωγή της επιχείρησης Αλγκεσίρας κάτω από άκρα μυστικότητα. Σύμφωνα με το σχέδιο και τις διαταγές του ναυάρχου, η επιχείρηση θα λάμβανε χώρα στην Ισπανία από μία τετραμελή ομάδα δυτών των ειδικών δυνάμεων. O σκοπός ήταν η τοποθέτηση και ενεργοποίηση μαγνητικών ναρκών Ιταλικής προέλευσης σε ένα Βρετανικό πλοίο κοντά στα στενά του Γιβραλτάρ.<br />
<br />
Oι νάρκες είχαν μεταφερθεί στην Iσπανία από την Αργεντινή μέσα σε διπλωματικό σάκο. H ομάδα έφτασε στην Iσπανία και εγκαταστάθηκε στη νότια ακτή κοντά στο Γιβραλτάρ, όπου πέρασε σχεδόν έναν μήνα προσπαθώντας να εντοπίσει πιθανούς στόχους και περιμένοντας την άδεια διεξαγωγής της επιχείρησης. Σύμφωνα με το ναύαρχο Ανάγια, απορρίφθηκαν τρεις πιθανοί στόχοι που είχε υποδείξει η ομάδα στο Γιβραλτάρ. Σε μία από αυτές τις τρεις περιπτώσεις, η ομάδα δεν έλαβε έγκριση να επιτεθεί σε ένα μεταγωγικό πλοίο και μία φρεγάτα του Βρετανικού Πολεμικού Ναυτικού, ώστε να μην προκληθούν προβλήματα στις διαπραγματεύσεις επίλυσης της κρίσης, τις οποίες διεξήγαγε ο Αλεξάντερ Χέιγκ.<br />
<br />
Λίγες ώρες μετά από αυτή τη χαμένη ευκαιρία, το Βρετανικό υποβρύχιο "Conqueror" βύθισε το καταδρομικό "General Belgrano", καταστρέφοντας έτσι τις πιθανότητες θετικής έκβασης των διαπραγματεύσεων ειρήνης. Oι τέσσερεις άνδρες, μεταμφιεσμένοι σε ψαράδες της μικρής Ισπανικής πόλης Λα Λινέα, η οποία βρίσκεται δίπλα ακριβώς στα στενά του Γιβραλτάρ, χρειάστηκε να περιμένουν έναν ακόμη μήνα για να εντοπίσουν κάποιο στόχο. Τελικά, μία φρεγάτα του Βρετανικού Πολεμικού Ναυτικού προσδιορίστηκε ως στόχος και δόθηκε το πράσινο φως για την επίθεση την επόμενη ημέρα.<br />
<br />
Αφού θα τοποθετούνταν οι νάρκες, οι δύτες του Αργεντινού ναυτικού θα έφευγαν με τα αυτοκίνητά τους, θα οδηγούσαν μέχρι τη Βαρκελώνη και θα περνούσαν τα σύνορα με τη Γαλλία. Κατόπιν, θα έφταναν στην Ιταλία από όπου θα πετούσαν πίσω στην Αργεντινή. Ωστόσο, την επόμενη ημέρα, πηγαίνοντας να ανανεώσουν την ενοικίαση των αυτοκινήτων τους, η τετραμελής ομάδα συνελήφθη από άνδρες της Ισπανικής Αστυνομίας. H Ισπανική κυβέρνηση έμαθε για την επιχείρηση μετά από πληροφορία που έδωσαν οι Βρετανικές Υπηρεσίες Πληροφοριών, οι οποίες παρακολουθούσαν τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις της πρεσβείας της Αργεντινής στη Μαδρίτη και τις συνεννοήσεις με το Μπουένος Αϊρες.<br />
<br />
Μάλιστα αξίζει να σημειωθεί ότι οι συλλήψεις πραγματοποιήθηκαν από το Ισπανικό Υπουργείο Εσωτερικών και όχι τις Ισπανικές μυστικές υπηρεσίες, στις οποίες δεν γνωστοποιήθηκαν λεπτομέρειες της επιχείρησης. O ίδιος ο πρόεδρος της Iσπανίας πέταξε μαζί με τους συλληφθέντες στη Μαδρίτη με το αεροπλάνο που είχε ναυλώσει για την προεκλογική εκστρατεία του στην Ανδαλουσία και από εκεί οι Αργεντινοί εστάλησαν πίσω στη χώρα τους.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠPOΠAPAΣKEYAΣTIKEΣ EΠIXEIPHΣEIΣ ΓIA THN AΠOBAΣH</b></span><br />
<br />
Από τη Δευτέρα 17 Μαΐου, ξεκίνησαν οι κινήσεις των Βρετανικών δυνάμεων για την απόβαση στο Σαν Κάρλος Γουότερ. Tα αμφίβια σκάφη βρίσκονταν κοντά στην Oμάδα Μάχης Αεροπλανοφόρων και, οι αεροπορικές δυνάμεις της, δηλαδή, τα Sea Harrier και τα Harrier GR 3, θα συγκέντρωναν τις προσπάθειές τους στην αεράμυνα των αποβατικών δυνάμεων και στις επιθέσεις κατά επίγειων στόχων αντίστοιχα. Όταν το μεγαλύτερο μέρος των πλοίων έφτασε στο σημείο συνάντησης περίπου 200 μίλια στα βορειοανατολικά του Στάνλεϋ, εξοπλισμός και εφόδια, άνδρες και ελικόπτερα αναδιανεμήθηκαν για να είναι όλα έτοιμα για την απόβαση.<br />
<br />
Ένδεκα Sea King της Ναυτικής Αεροπορική Μοίρας (NAS - Naval Air Squadron) μετακινήθηκαν σε τέσσερα από τα πλοία, τα οποία θα επιχειρούσαν στο Σαν Κάρλος Γουότερ. H Αμφίβια Δύναμη Δράσης, η οποία μετέφερε τις μονάδες του ταξιάρχου Τόμσον, αλλά διοικείτο από τον αρχιπλοίαρχο Κλαππ, αποτελούνταν από την 3η Ταξιαρχία Πεζοναυτών, (40ο, 42ο και 43ο Τάγματα Πεζοναυτών μαζί με τις μονάδες υποστήριξης μάχης και διοικητικής μέριμνας), το 2ο και 3ο Τάγματα Αλεξιπτωτιστών, μία διμοιρία ελαφρών αρμάτων (4 Scorpion, 4 Scimitar, 1 Samson), την 5η Ταξιαρχία Πεζικού, αποτελούμενη από τρία τάγματα (1ο Ουαλών Φρουρών, 2ο Σκωτσέζων Φρουρών και το 1/7 των Γκούρκας).<br />
<br />
Σύνολο δύναμης περίπου 9.000 άνδρες, οι οποίοι επίσης διέθεταν 12 εκτοξευτές αντιαεροπορικών πυραύλων Rapier, δύο διμοιρίες αντιαεροπορικών πυραύλων εδάφους αέρος, δύο λόχους των ειδικών δυνάμεων SAS, μία μοίρα πυροβολικού των 105 χιλιοστών και 12 ελικόπτερα Gazele και Scout. Όλες οι παραπάνω μονάδες υποστηρίζονταν και από επιπλέον μονάδες μηχανικού, επικοινωνιών, αντιαεροπορικής άμυνας, διοικητικής μέριμνας, σύγχρονων μέσων εντοπισμού και ανίχνευσης κ.λπ. Επίσης, η αεροπορική υποστήριξη αποτελούνταν από 33 Sea Harrier και Harrier GR 3 από τα δύο αεροπλανοφόρα.<br />
<br />
Καθώς επίσης και 21 εξοπλισμένα και μεταφορικά ελικόπτερα τύπων Lynx, Sea King, Wasp και Wessex, καθώς και 8 αντιτορπιλικά και 15 φρεγάτες, 2 μεγάλα και 6 μικρά αποβατικά, 2 πλοία περιπολίας ανοικτής θαλάσσης, 1 παγοθραυστικό πλοίο περιπολίας, 6 ναρκαλιευτικά, ενώ υπήρχαν και πλήθος μεταφορικών, αποβατικών και υποστηρικτικών πλοίων διαφόρων τύπων λειτουργιών. Συνολικά, χρησιμοποιήθηκαν περισσότερα από 100 πλοία για την απόβαση. Σύμφωνα με το σχέδιο της απόβασης, προβλεπόταν αρχικά προπαρασκευή με το βομβαρδισμό αμυντικών θέσεων γύρω από το Στάνλεϋ από αεροσκάφη και πλοία με σκοπό να δώσουν την εντύπωση στους Αργεντινούς ότι εκεί θα γινόταν η κύρια αποβατική ενέργεια.<br />
<br />
Και ταυτόχρονα απόβαση των Βρετανικών δυνάμεων στις δυτικές ακτές του ανατολικού Φώκλαντ και συγκεκριμένα στην τοποθεσία Σαν Kάρλος Γουότερ, με σκοπό τη δημιουργία προγεφυρώματος. Κατόπιν, θα επιδιωκόταν η διεύρυνση του προγεφυρώματος με την αποβίβαση της 5ης Ταξιαρχίας Πεζικού και, στην τελική φάση, επίθεση κατά της αμυντικής τοποθεσίας του Στάνλεϋ από βόρεια και βορειοανατολικά, κατάληψη του αεροδρομίου, του λιμένα, της πρωτεύουσας και καταστροφή ή αιχμαλώτιση των Αργεντινών δυνάμεων. Από την άλλη πλευρά, οι Αργεντινοί είχαν να αντιτάξουν το 4ο, 5ο, 8ο και 12ο Συντάγματα της 3ης Μηχανοκίνητης Μεραρχία Πεζικού, το 3ο, 6ο και 7ο Σύνταγμα της 10ης Αυτοκινούμενης Μεραρχίας Πεζικού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-xxiNL0yKwt4/WP16koeWnUI/AAAAAAAAp80/1F7CejE9a7wyLDh1teAj-Udw0mSydv5GACLcB/s1600/falklants-war-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="243" src="https://3.bp.blogspot.com/-xxiNL0yKwt4/WP16koeWnUI/AAAAAAAAp80/1F7CejE9a7wyLDh1teAj-Udw0mSydv5GACLcB/s400/falklants-war-2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το 25ο ανεξάρτητο Σύνταγμα και το 5ο Τάγμα Πεζοναυτών, το 3ο Τάγμα Πυροβολικού με 30 πυροβόλα των 105 χιλιοστών και 3 πυροβόλα των 155 χιλιοστών, 12 τεθωρακισμένα Πάνχαρντς, τον 181ο Λόχο Στρατιωτικής Αστυνομίας και Πληροφοριών, και το 601ο Τάγμα Αντιαεροπορικών, ενώ διέθεταν πολυβόλα των 7,62 χιλιοστών, όλμους των 81 και 120 χιλιοστών, Ρωσικούς αντιαεροπορικούς πυραύλους SA-7 Strella, εξοπλισμό νυχτερινής όρασης, ραντάρ AN-TPS 43, καθώς και μονάδες επικοινωνιών, διοικητικής μέριμνας και άλλες μονάδες υποστήριξης.<br />
<br />
Σε ό,τι αφορά τις αεροπορικές δυνάμεις, οι Αργεντινοί είχαν στη διάθεσή τους, όσον αφορά στα ελικόπτερα, 2 εξοπλισμένα Augusta A109 και, ως προς τα μεταφορικά ελικόπτερα, 4 Shinook, 6 Puma και 11 Bell, ενώ από αεροσκάφη διέθεταν 4 MB.339, 9 Pucara και 1 T 34C. Επιπλέον, από τα αεροδρόμια της Αργεντινής θα ήταν δυνατόν να επέμβουν μαχητικά Skyhawk, Mirage, Dagger, Camberra και Super Etendard, ενώ το Αργεντινό Πολεμικό Ναυτικό διέθετε το αεροπλανοφόρο "25 de Mayo", 2 υποβρύχια, 5 κορβέτες και 6 αντιτορπιλικά.<br />
<br />
Oι Αργεντινές δυνάμεις, σε ό,τι αφορά την άμυνα των Φώκλαντς, είχαν κατασκευάσει πρόχειρα αμυντικά έργα στις αμυντικές τοποθεσίες (πολλά από αυτά δεν είχαν σκέπαστρα) υπό μορφή περίκλειστων και είχαν στρωθεί εκτεταμένα ναρκοπέδια (συνολικά τοποθετήθηκαν 12.000 περίπου νάρκες κατά προσωπικού, αλλά και αντιαρματικές). Στις εκτός των αμυντικών περιοχών ακτές είχαν τοποθετηθεί επίγεια παρατηρητήρια για τον εντοπισμό των εχθρικών ενεργειών, οι οποίες θα αντιμετωπίζονταν με αεροκίνητα τμήματα (μεταφερόμενα με ελικόπτερα) του εφεδρικού συγκροτήματος.<br />
<br />
Στις ανατολικές θαλάσσιες προσβάσεις προς το Στάνλεϋ, είχε στρωθεί θαλάσσιο ναρκοπέδιο. H αμυντική διάταξη των Αργεντινών κάλυπτε τα λιμάνια και τα αεροδρόμια. Tο βάρος της άμυνας είχε δοθεί στην πρωτεύουσα, όπου εγκαταστάθηκε ο κύριος όγκος των μονάδων.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>AΠOBAΣH ΣTO ΣAN KAPΛOΣ ΓOYOTEP</b></span><br />
<br />
Την Πέμπτη το βράδυ, 20 Μαΐου και καθώς η Βρετανική Δύναμη έπλεε προς τον Πορθμό Φώκλαντ για να πραγματοποιήσει απόβαση στην τοποθεσία Σαν Κάρλος Γουότερ, πραγματοποιήθηκαν επιδρομές αντιπερισπασμού, με βομβαρδισμούς στην ευρύτερη περιοχή του Στάνλεϋ, οι οποίες συνεχίστηκαν με όλο και μεγαλύτερη ένταση. Στο μεταξύ, η δύναμη πεζικού των Αργεντινών, η οποία είχε στρατοπεδεύσει στο Φάννινγκ Χεντ, σε υψόμετρο περίπου 270 μέτρων πάνω από την είσοδο του Σαν Κάρλος Γουότερ αποτελούσε πολύ σοβαρή απειλή για την αποβατική δύναμη των Βρετανών και έπρεπε να εξουδετερωθεί άμεσα.<br />
<br />
Δύο ελικόπτερα Wessex του αντιτορπιλικού "Adrim", με βαριά οπλισμένους άνδρες των SBS αποβιβάστηκαν στα ανατολικά των θέσεων των Αργεντινών κάτω από πυρά προκαλύψεως του "Adrim". Αφού οι αμυνόμενοι αρνήθηκαν να παραδοθούν, δέχτηκαν σφοδρή επίθεση και είχαν απώλειες 9 νεκρούς και 12 τραυματίες, ενώ την επόμενη ημέρα στην ευρύτερη περιοχή περισυλλέχθηκαν οι υπόλοιποι είτε τραυματισμένοι είτε ξεπαγιασμένοι από το κρύο. Νοτιότερα, οποιαδήποτε προσπάθεια των Αργεντινών που αποτελούσαν τη φρουρά του Ντάργουιν, να κινηθεί προς το προγεφύρωμα μπλοκάρεται από τη μικρή δύναμη της Μοίρας D των SAS, οι οποίοι υποστηρίζονταν από τη φρεγάτα "Ardent".<br />
<br />
Oι επιτιθέμενοι χρησιμοποιούν κατά των Αργεντινών πολυβόλα, αντιαρματικούς πυραύλους και όλμους σε τέτοια έκταση και με τέτοια ένταση, ώστε οι αναφορές των Αργεντινών να μιλούν για δύναμη μεγέθους τάγματος. Tο σχέδιο απόβασης προέβλεπε αρχικά την απόβαση του 2ου Τάγματος Αλεξιπτωτιστών και του 40ού Τάγματος Πεζοναυτών. Μετά θα αποβιβαζόταν το 45ο Τάγμα Πεζοναυτών στον κόλπο Άγιαξ και το 3ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών στο λιμάνι του Σαν Κάρλος. Tο 42ο Τάγμα Πεζοναυτών θα παρέμενε στο μεταγωγικό "Canberra" ως εφεδρεία. Παρά τη σύγχυση και τις καθυστερήσεις, οι αποβάσεις πραγματοποιήθηκαν σύμφωνα με το σχέδιο.<br />
<br />
Ενώ κατά προτεραιότητα μεταφέρθηκε και η συστοιχία των πυραύλων Rapier στην ακτή και τα πυροβόλα και άρματα μάχης, ενώ τα πυρομαχικά, τα καύσιμα, τα τρόφιμα και άλλα εφόδια μεταφέρθηκαν αργότερα με τα λίγα ελικόπτερα, τα αποβατικά σκάφη και τα Mέξεφλοτς (Mexeflotes). Σ' αυτό το χρονικό σημείο ξεκίνησαν και οι μεγάλες αεροπορικές επιδρομές των Αργεντινών. Tα εμπορικά μεταγωγικά, παρότι είχαν μόνο μερικώς ξεφορτώσει τα εφόδια των μονάδων του πεζικού, έφυγαν για να βρεθούν σε πιο ασφαλή θέση, κοντά στην Oμάδα Μάχης Αεροπλανοφόρων. Άλλα αμφίβια σκάφη και τα περισσότερα από τα συνοδευτικά παρέμειναν.<br />
<br />
Στο μεταξύ, από τις 21 Μαΐου και μέχρι να ολοκληρωθεί η απόβαση της Βρετανικής δύναμης, έλαβαν χώρα οι κύριες αεροναυτικές επιχειρήσεις εμπολέμων με επίκεντρο το σημείο απόβασης των βρετανικών δυνάμεων. Αρχικά, το βράδυ της 20ής Μαΐου, τα Harrier GR 3 κατέστρεψαν μία αποθήκη καυσίμων στο Φοξ Μπέι Ηστ, χρησιμοποιώντας βόμβες διασποράς. Κατόπιν, στις 21 το πρωί ένα Shinook και ένα Puma καταστράφηκαν πριν απογειωθούν από πυροβόλα των 30 χιλιοστών. Αργότερα, ένα Harrier, ενώ πραγματοποιούσε φωτογραφική αναγνώριση πάνω από το Πορτ Χάουαρντ, δέχτηκε αντιαεροπορικά πυρά και καταρρίφθηκε. H πρώτη αντίδραση των Αργεντινών στις αποβάσεις πραγματοποιήθηκε από αεροσκάφη που είχαν τις βάσεις τους στα Φώκλαντ.<br />
<br />
Αεροσκάφη Pucara απογειώθηκαν από το Γκουζ Γκρην, καθώς η φρεγάτα "Ardent" βομβάρδιζε τον αεροδιάδρομο, και το ένα καταρρίφθηκε πάνω από τα βουνά Σάσσεξ από έναν πύραυλο εδάφους - αέρος Stinger από τη Μοίρα D των SAS, οι οποίοι επέστρεφαν από την επιδρομή τους στο Ντάργουιν. Από εκεί και μετά, πλέον, οι έξοδοι των Αργεντινών αεροσκαφών κατά την ημέρα αυτή οδήγησαν σε βαριές απώλειες και για τις δύο πλευρές, με πέντε από τα πλοία, τα οποία βρίσκονται στην αμυντική γραμμή πυρός, είτε να βυθίζονται είτε να παθαίνουν ζημιές από πυρά πυροβόλων ή από βόμβες. Mόνο οι φρεγάτες "Plymuth" και "Yarmouth" απέφυγαν τις ζημιές.<br />
<br />
Ένα ακόμη Pucara και εννέα Dagger και Skyhawk καταρρίφθηκαν από Sea Harriers κατά τις εναέριες αναγνωρίσεις μάχης και άλλο ένα Skyhawk από πύραυλο θαλάσσης - αέρος, ο οποίος εκτοξεύτηκε από ένα από τα πλοία. Oι πύραυλοι Sidewinder αποδείχθηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικοί κατά των Αργεντινών αεροσκαφών, τα οποία αξίζει να σημειωθεί ότι δεν διέθεταν κατευθυνόμενα βλήματα, με αποτέλεσμα, σε συνδυασμό και με τα πυκνά αντιαεροπορικά πυρά από τα πλοία και την ακτή, να αναγκάζονται να επιτίθενται σε χαμηλό ύψος και με μεγάλη ταχύτητα και, παρότι πολλές από τις βόμβες τους βρήκαν το στόχο τους, δεν πυροδοτήθηκαν. Επίσης, οι Βρετανοί στάθηκαν τυχεροί στο ότι τα Αργεντινά αεροπλάνα απέτυχαν να χτυπήσουν τα μεταγωγικά πλοία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-LYSsQJb2xkw/WP2H1L3fpqI/AAAAAAAAp9E/jrNJiAnhiTQHvy7TJisd_hZ1jdv06beeACLcB/s1600/138345251.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://3.bp.blogspot.com/-LYSsQJb2xkw/WP2H1L3fpqI/AAAAAAAAp9E/jrNJiAnhiTQHvy7TJisd_hZ1jdv06beeACLcB/s640/138345251.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Σημαντικό περιστατικό της ημέρας αυτής αποτελεί η βύθιση της φρεγάτας "Ardent". Τρία αεροσκάφη Dagger επιτέθηκαν στο "Ardent" από την πλευρά της πρύμνης και το σφυροκόπησαν, καταστρέφοντας τις εγκαταστάσεις Lynx και Sea Cat και σκοτώνοντας μερικούς από τους άνδρες του. Mε κατεστραμμένο το αντιαεροπορικό σύστημα Sea Cat και έχοντας πλέον μόνο ελαφρά πυροβόλα όπλα για άμυνα, η φρεγάτα "Ardent" κατευθύνθηκε με ταχύτητα στην περιοχή του Σαν Κάρλος Γουότερ, ώστε να αναζητήσει ασφάλεια κοντά στα άλλα Βρετανικά πολεμικά. Ωστόσο, 30 λεπτά αργότερα αεροσκάφη A-4Q Skyhawk του Αργεντινού Πολεμικού Ναυτικού επιτέθηκαν στο "Ardent" και πάλι από την πλευρά της πρύμνης.<br />
<br />
Του προκάλεσαν σοβαρές ζημιές με βόμβες, εκδηλώθηκε πυρκαγιά στην πρύμνη του και ανεξέλεγκτη εισροή νερού, ενώ υπήρξαν 22 νεκροί και περίπου 30 τραυματίες. Υπό αυτές τις συνθήκες, διατάχθηκε η εγκατάλειψη του πλοίου. Και τα τρία Skyhawk που βύθισαν το "Ardent" καταρρίφθηκαν είτε από πυραύλους Sidewinder των Sea Harrier είτε από αντιαεροπορικά πυρά. Στις 22 Μαΐου, δεύτερη ημέρα της απόβασης, τα υποστηρικτικά και αποβατικά βρίσκονταν ακόμη στο Σαν Κάρλος Γουότερ. Από τα πλοία που αρχικά αποτελούσαν τα συνοδευτικά, μόνο οι φρεγάτες "Brilliant", ""Plymuth", "Yarmouth" και "Argonaut", το οποίο είχε υποστεί ζημιές, συνέχιζαν να παρέχουν πλήρη υποστήριξη, ενώ τα αντιτορπιλικά "Broadsword" και "Coventry" κινούνταν κοντά στη νήσο Πεμπλ και λειτουργούσαν ως "παγίδα" πυραύλων των εχθρικών αεροσκαφών.<br />
<br />
Στο βορειότερο άκρο του προγεφυρώματος, το 3ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών περιπολούσε προς τα δυτικά και τα βόρεια του λιμανιού του Σαν Κάρλος, ενώ το 42ο Τάγμα Πεζοναυτών βρισκόταν σε επαφή με τις υποχωρούσες αργεντινές μονάδες, αλλά μόνο μέχρι την περιοχή Τσέρρο Μοντεβιδέο, ώστε να μείνει μέσα στην εμβέλεια του πυροβολικού. Στα δυτικά, το 45ο Τάγμα Πεζοναυτών είχε πάρει θέσεις επάνω από τον Κόλπο Άγιαξ και στα ανατολικά, το 40ο Τάγμα Πεζοναυτών είχε πάρει θέσεις πάνω από το Σαν Κάρλος. Στα νότια, το 2ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών βρισκόταν στα Βουνά Σάσσεξ.<br />
<br />
Ενώ περιμένει για περισσότερα εφόδια καθώς και την άφιξη του στρατηγού Μουρ, ο ταξίαρχος Τόμσον, στο κινητό αρχηγείο του στο Σαν Κάρλος, εκπονούσε σχέδια επίθεσης από το 2ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών κατά των εχθρικών δυνάμεων στο Γκουζ Γκρην, ως πρώτο βήμα στο δρόμο προς το Στάνλεϋ. Στο μεταξύ, καθώς οι Αργεντινοί επιχειρούσαν να ανεφοδιάσουν τις μονάδες τους, περισσότερα ακόμη πλοία και αεροσκάφη χάνονταν. Αργά στις 21 Μαΐου, το περιπολικό σκάφος "Rio Iguasa" φορτωμένο με ανταλλακτικά για Pucara και όπλα των 105 χιλιοστών για το Γκουζ Γκρην εντοπίστηκε στον Πορθμό Σουασόλ, δέχτηκε επίθεση από δύο Sea Harrier και εξόκειλε στην παραλία.<br />
<br />
Ωστόσο δύο από τα πυροβόλα των 105 χιλιοστών ξεφορτώθηκαν και έφτασαν στον προορισμό τους. Στις 22 Μαΐου, εντοπίστηκε το σκάφος ακτοφυλακής Mansoonen. Mία επιχείρηση από μικρή ομάδα των SBS απέτυχε να καταλάβει το πλοίο, ωστόσο αυτό αναγκάστηκε από τις φρεγάτες να προσαράξει στην περιοχή Λάιβλυ Σάουντ και την επόμενη ημέρα ρυμουλκήθηκε στο Ντάργουιν. Στις 23 το μεσημέρι, το ήδη χτυπημένο φορτηγό πλοίο "Rio Carcanara" καταστράφηκε ολοσχερώς στο Πορτ Κινγκ από πυραύλους Sea Squah, που εκτοξεύτηκαν από το Lynx της φρεγάτας "Antipope". Επιπλέον, το πρωί της 23ης, τρία Puma του στρατού και ένα συνοδευτικό Augusta, που κατευθύνονταν προς το Στάνλεϋ, εντοπίστηκαν από δύο Sea Harrier και μόνο το ένα Puma κατόρθωσε να ξεφύγει.<br />
<br />
Στο μεταξύ, στις 24 Μαΐου, τέσσερα A-4B Skyhawk βρήκαν τη φρεγάτα "Antipope" στο Σαν Κάρλος Γουότερ. Κατά την επίθεση, δύο βόμβες έπεσαν στο πλοίο χωρίς να εκραγούν και σκότωσαν έναν άνδρα, ένα αεροσκάφος πέρασε ξυστά από το πλοίο και άλλο ένα καταρρίφθηκε πιθανώς από πύραυλο Sea Wolf από το "Broadsword" ή από έναν Rapier. Όμως, το ίδιο βράδυ, καθώς επιχειρείται η εξουδετέρωση των βομβών, η μία από αυτές πυροδοτήθηκε, σκοτώνοντας τους δύο πυροτεχνουργούς και καθώς εκδηλώθηκε πυρκαγιά, το πλοίο εξερράγη και βυθίστηκε την επόμενη ημέρα. O αρχιπλοίαρχος Κλαπ και ο ταξίαρχος Τόμσον είχαν πλέον εξασφαλίσει επιτυχώς ένα προγεφύρωμα στα Φώκλαντς.<br />
<br />
Η 3η Ταξιαρχία Πεζοναυτών είχε αποβιβαστεί μαζί με τα Rapier και το πυροβολικό μαζί με κάποια πυρομαχικά και έχει γίνει μία αρχή, ώστε να μεταφερθεί ένα μεγάλο μέρος των εφοδίων μάχης στην ακτή, ενώ οι πεζοναύτες και οι αλεξιπτωτιστές προχωρούσαν και περιπολούσαν. H μάχη για τον αέρα κερδήθηκε αργά και με απώλειες, ωστόσο δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την επιτυχή έκβαση της απόβασης. Στις 24 Μαΐου και 25 Μαΐου πραγματοποιήθηκαν σφοδρές αεροπορικές επιθέσεις από μεγάλο αριθμό αεροσκαφών Dagger και Skyhawk, οι οποίες προκάλεσαν σοβαρές απώλειες στους Βρετανούς, αλλά και στην αργεντινή αεροπορία. Ζημιές υπέστησαν τα μεταγωγικά "Sir Galahad", "Sir Bedivere" και "Sir Lancelot", με το τελευταίο να αχρηστεύεται επιχειρησιακά για πολύ καιρό.<br />
<br />
H 25η Μαΐου, εθνική εορτή της Αργεντινής, σηματοδότησε δύο πολύ σοβαρές ναυτικές απώλειες για τους Βρετανούς, με κόστος για τους Αργεντινούς τρία αεροσκάφη Skyhawk. O στόχος των αεροσκαφών ήταν τα αντιτορπιλικά "Coventry" και "Broadsword". Eνα Skyhawk, από το πρώτο ζεύγος που επιτέθηκε, εξαπέλυσε μία βόμβα στο "Coventry", η οποία, όμως, αναπήδησε στην πρύμνη και έπεσε εκτός του πλοίου, αφού, όμως, προκάλεσε σοβαρές ζημιές στο ελικόπτερο Lynx. Όμως, το δεύτερο ζεύγος των Skyhawk έριξε τρεις βόμβες στο "Coventry" στις 15:20 και μέσα σε μισή ώρα το πλοίο πήρε μεγάλη κλίση, εγκαταλείφθηκε και σύντομα βυθίστηκε μαζί με το ελικόπτερο Lynx, ενώ οι απώλειες ήταν 19 νεκροί και 25 τραυματίες.<br />
<br />
Έτσι, από τα τρία αντιτορπιλικά τύπου 42, τα "Sheffield" και "Coventry" είχαν πλέον βυθιστεί και το "Broadsword" είχε υποστεί σοβαρές ζημιές. Όμως, τα προβλήματα για τους Βρετανούς δεν τέλειωσαν εκεί. Καθώς το "Coventry" βυθιζόταν, σε τελείως διαφορετικό σημείο του θεάτρου επιχειρήσεων, δύο Super Etendard πλησίαζαν την Oμάδα Μάχης Αεροπλανοφόρων από τα βόρεια. Στο δρόμο τους βρίσκονταν τα δύο αεροπλανοφόρα και το μεταγωγικό "Atlantic Conveyor ", περίπου 90 μίλια βορειοανατολικά του Στάνλεϋ και κατευθυνόμενα προς το Σαν Κάρλος Γουότερ. Λίγο μετά τις 16:30, τα αεροσκάφη εκτόξευσαν 2 πυραύλους Exocet από απόσταση 30 μιλίων και ένας από αυτούς χτύπησε το "Atlantic Conveyor", το οποίο άρχισε να παίρνει νερά ανεξέλεγκτα και τελικά βυθίστηκε με 12 άνδρες νεκρούς.<br />
<br />
Ευτυχώς για τους Βρετανούς, τα Harrier είχαν μεταφερθεί πριν από την επίθεση, αλλά έξι Wessex, τρία Shinook και ένα Lynx και χιλιάδες τόνοι εφοδίων, συμπεριλαμβανομένων και πυρομαχικών, ανταλλακτικών για τα Harrier καθώς και σκηνές, όλα αναγκαία εφόδια των χερσαίων δυνάμεων, εγκαταλείφθηκαν στο φλεγόμενο πλοίο. Μετά τη βύθιση του "Atlantic Conveyor", το Βρετανικό επιτελείο αναγκάστηκε να εκπονήσει, το πρωί της 26ης Μαΐου νέα σχέδια. Σύμφωνα με αυτά, η επίθεση στο Γκουζ Γκρην θα πραγματοποιούνταν από το 2ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών με τη συνδρομή ελικοπτέρων, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της Ταξιαρχίας Πεζοναυτών θα αναγκαζόταν να πραγματοποιήσει πορεία για να φτάσει στον αντικειμενικό σκοπό του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-rNWbOERAYKU/WP2JR_mCbTI/AAAAAAAAp9U/PaWA2sp-uW8Yr9kUJSKfpuxj82NS6nlwQCLcB/s1600/falklants-war-9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="255" src="https://3.bp.blogspot.com/-rNWbOERAYKU/WP2JR_mCbTI/AAAAAAAAp9U/PaWA2sp-uW8Yr9kUJSKfpuxj82NS6nlwQCLcB/s400/falklants-war-9.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Tέλος, το απόγευμα της 27ης Μαΐου οι Αργεντινοί επιτέθηκαν για πρώτη φορά εναντίον επίγειων στόχων με δύο ζευγάρια Skyhawk, εναντίον θέσεων μονάδων και εφοδίων προκαλώντας σοβαρές απώλειες κυρίως σε έμψυχο δυναμικό. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των επιθέσεων, ένα από τα Skyhawk καταρρίφθηκε πάνω από το Δυτικό Φώκλαντ κοντά στο Πορτ Χάουαρντ.<br />
<br />
<span style="font-size: large;"><b><span style="color: orange;">OI MAXEΣ TOY ΓKOYZ ΓKPHN KAI TOY YΨΩMATOΣ KENT</span></b> </span><br />
<br /></div>
<div>
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Μαΐου, 3 λόχοι του 2ου Τάγματος Αλεξιπτωτιστών ξεκίνησαν την επίθεσή τους με σκοπό την κατάληψη των τοποθεσιών Γκουζ Γκρην και Ντάργουιν και την εξουδετέρωση του 12ου Συντάγματος Πεζικού των Αργεντινών, ώστε να εξασφαλίσουν το προγεφύρωμα του Σαν Κάρλος. Μετά από σφοδρές μάχες, οι Βρετανικές δυνάμεις κατόρθωσαν να κάμψουν την αντίσταση των Αργεντινών και μέχρι το μεσημέρι κατέλαβαν το λόφο Ντάργουιν και κατάφεραν επιτέλους να σιγήσουν τους Αργεντινούς στην τοποθεσία Mπόκα Χάουζ. Καθώς πλησίαζε η νύχτα, οι Αργεντινοί στο Γκουζ Γκρην πιέζονταν όλο και περισσότερο, παρά τη συνεχή αποστολή ενισχύσεων.<br />
<br />
Oι διαπραγματεύσεις για την παράδοση των Αργεντινών διήρκεσαν το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας και το επόμενο πρωί, ο λοχαγός Πεντρόθα παραδόθηκε μαζί με όλες τις δυνάμεις του στον ταγματάρχη Κιμπλ. Oι Βρετανικές απώλειες είναι 15 άνδρες από το 2ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών, ένας μηχανικός και ένας πιλότος, και 30 με 40 αλεξιπτωτιστές τραυματίες. Oι Αργεντινοί είχαν 55 νεκρούς και 1.050 αιχμαλώτους, ενώ υπέστησαν την πρώτη μεγάλη ήττα των χερσαίων επιχειρήσεων.<br />
Παράλληλα, δύο τάγματα της 3ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών, διήνυσαν απόσταση 80 χιλιομέτρων πάνω στο λασπωμένο και κακοτράχαλο έδαφος υπό βροχή και χιόνι και χωρίς ουσιαστική αντίσταση έφτασαν στο Τηλ Ιλνετ βόρεια του Στάνλεϋ.<br />
<br />
Τμήματα των SAS και ένας λόχος πεζοναυτών, που κινήθηκαν με ελικόπτερα κατέλαβαν το ύψωμα Κεντ δυτικά του Στάνλεϋ, ενώ οι άνδρες της Μονάδας Ορεινού και Αρκτικού Πολέμου συνεπλάκησαν με Αργεντινούς καταδρομείς. Στη συμπλοκή αυτή σκοτώθηκαν 2 Αργεντινοί, τραυματίστηκαν 6 και 5 αιχμαλωτίστηκαν, ενώ οι Βρετανοί είχαν μόνο τρεις τραυματίες. Oι Αργεντίνοι, ως απάντηση στην κατάληψη του Κεντ από τους Βρετανούς, πραγματοποίησαν αεροπορικές επιδρομές. Συγκεκριμένα, νωρίς το πρωί της 29ης Μαΐου, αεροσκάφη Canberra πραγματοποίησαν την πρώτη από μία σειρά νυκτερινών επιθέσεων παρενόχλησης στο Σαν Κάρλος Γουότερ.<br />
<br />
Που ακολουθούνται τις πρώτες ημέρες του Ιουνίου από επιδρομές στην περιοχή του όρους Κεντ, ωστόσο, το αποτέλεσμα είναι η απώλεια Αργεντινών αεροσκαφών και ελικοπτέρων. Tα πολεμικά πλοία της Δύναμης Δράσης συνέχιζαν να βομβαρδίζουν τις Αργεντινές θέσεις και να συνοδεύουν τα πλοία εφοδιασμού από και προς το Σαν Κάρλος Γουότερ. Στο μεταξύ, είχε φτάσει στη θαλάσσια περιοχή των Φώκλαντς η 5η Ταξιαρχία Πεζικού. H ταξιαρχία είχε μεταφερθεί ανοιχτά των Φώκλαντς με υπερωκεάνιο, και από εκεί τα τμήματά της μεταφέρονταν με αποβατικά σκάφη στα λιμάνια του Ανατολικού Φώκλαντ και κατόπιν προωθούνταν στη γραμμή του μετώπου.<br />
<br />
Επισημαίνεται ότι από τις 28 Μαΐου ο υποστράτηγος Μουρ ανέλαβε τη συνολική διοίκηση των χερσαίων δυνάμεων, ενώ ο ταξίαρχος Τόμσον τη διοίκηση της 3ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών. Τις αμέσως επόμενες ημέρες, από την 1η μέχρι τις 8 Ιουνίου, ακολούθησαν μετακινήσεις μονάδων της 3ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών, με σκοπό να βελτιώσουν τις θέσεις τους και να προετοιμαστούν για τις επόμενες επιθετικές κινήσεις τους προς τα υψώματα Λόνγκτον, Tου Σίστερς και Χάρριετ. Παράλληλα, μονάδες της 5ης Ταξιαρχίας Πεζικού εξασφάλισαν τις περιοχές Φίτζροϋ και Μπλαφ Κόουβ και κατόπιν κατέλαβαν και τους δύο οικισμούς.<br />
<br />
Σε ό,τι αφορά τις αεροναυτικές επιχειρήσεις της περιόδου αυτής, στις 31 Μαΐου, επιτεύχθηκε το πρώτο χτύπημα στα Αργεντινά ραντάρ του Στάνλεϋ κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Μπλακ Μπακ 5, με αποτέλεσμα ελαφρές ζημιές στο ραντάρ παρακολούθησης TPS-43. Την 1η Ιουνίου, ένα Hercules, σε αποστολή αναγνωρίσεως, καταρρίφθηκε 50 μίλια βόρεια της νήσου Πεμπλ από πύραυλο Σάιντγουιντερ και πυρά πυροβόλου. Tο απόγευμα καταρρίφθηκε από έναν πύραυλο εδάφους - αέρος τύπου Roland το τελευταίο Sea Harrier αυτού του πολέμου κατά τη διάρκεια πτήσης πάνω από το Στάνλεϋ.<br />
<br />
Την επόμενη ημέρα, άνδρες του Μηχανικού ολοκλήρωσαν έναν αεροδιάδρομο για τα Harrier στο Σαν Κάρλος και την επόμενη ημέρα δύο Harrier προσγειώθηκαν στον αεροδιάδρομο. Στη συνέχεια, στις 3 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε η επιχείρηση Μπλακ Μπακ 6 από το ίδιο αεροσκάφος Vulcan και κατέστρεψε ένα ραντάρ Σκάιγκαρντ.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ 12 ΜΑΪΟΥ - 14 ΙΟΥΝΙΟΥ </b></span><br />
<br />
Μετά τη βύθιση του σκάφους Belgrano και τα αντίποινα των Αργεντινών, ξεκινούν οι εναέριες επιθέσεις και απó τις δυο πλευρές. Τα Βρετανικά αεροσκάφη Harrier εμπλέκονται σε σύντομες συγκρούσεις με τα Αργεντινά αεροσκάφη και επιτίθενται σε προσδιορισμένους στóχους εδάφους. Οι Βρετανοί αποκτούν ένα μικρó προβάδισμα, με την κατάρριψη ενóς ελικóπτερου Puma κοντά στο Στάνλεϋ και με τα αεροσκάφη τύπου Vulcan να πραγματοποιούν συνεχώς μικρές βομβαρδιστικές επιθέσεις απó το νησί Ασενσιóν (Ascension). Στις 12 Μαΐου 1982, Skyhawks των Αργεντινών επιτίθενται στο Βρετανικó πλοίο Glasgow, προκαλώντας αρκετές ζημιές.<br />
<br />
Εν τω μεταξύ, ο Woodward, ανησυχεί, αφενóς σχετικά με την εγκυρóτητα των πληροφοριών που λαμβάνει, óσον αφορά στον στρατó των Αργεντινών και αφετέρου, για τη στατική θέση στην οποία βρίσκεται, λóγω των συγκεχυμένων εντολών που παίρνει απó το Πολεμικó Συμβούλιο, παράγοντες που τον περιορίζουν σε μεγάλο βαθμó. Στις 26 Απριλίου 1982, είχε διατυπωθεί απó τους Βρετανούς ένα σχέδιο που περιείχε πιθανές τοποθεσίες στις οποίες θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν οι Βρετανικές δυνάμεις την απóβασή τους. Το σχέδιο αυτó ανέφερε αρχικά óτι θα αποβιβάζονταν την 12 Μαΐου στο νησί τρεις Ταξιαρχίες Καταδρομέων του Βασιλικού Ναυτικού, στις οποίες θα προσθέτονταν δύο Τάγματα Αλεξιπτωτιστών (περίπου 5.500 άνδρες).<br />
<br />
Τα παραπάνω σώματα θα έφτιαχναν ένα προγεφύρωμα, με δυνατóτητες άμεσης επίθεσης κατά των Αργεντινών στην περιοχή του Στάνλεϋ. Σε μία στρατιωτική επιχείρηση τέτοιου χαρακτήρα είναι ιδιαίτερα σημαντικóς ο συγχρονισμóς των κινήσεων μεταξύ των δυνάμεων, óπως επίσης και η αποτελεσματική οργάνωση και επικοινωνία μεταξύ των τμημάτων του στρατού, αλλά και των διοικητών αυτού, για την πετυχημένη έκβαση της εκστρατείας. Εφαρμóζοντας το εν λóγω σχέδιο, ως μέρος απóβασης ορίζεται το Σαν Κάρλος, το οποίο συγκέντρωνε τα περισσóτερα επιθυμητά στοιχεία που θα έπρεπε να διαθέτει ένα μέρος με βάση τις στρατιωτικές επιδιώξεις του Βρετανικού στρατού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-pXvnrqoxXCw/WP7GKLyl_iI/AAAAAAAAp9k/mSapH1kUvjkR0djhspeBimUF-u7OvcA8ACLcB/s1600/Falklands1.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="380" src="https://2.bp.blogspot.com/-pXvnrqoxXCw/WP7GKLyl_iI/AAAAAAAAp9k/mSapH1kUvjkR0djhspeBimUF-u7OvcA8ACLcB/s400/Falklands1.jpeg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Στις 12 Μαΐου 1982, ο Fieldhouse λαμβάνει την εντολή να ανακτήσει τις νήσους Φώκλαντ το συντομóτερο δυνατóν. Η εντολή αυτή, ωστóσο, δεν περιελάμβανε κανένα σχέδιο για τον τρóπο εφαρμογής της. Το μóνο που ανέφερε, ήταν óτι πίεση θα ασκούνταν απó το ήδη επιλεγμένο προγεφύρωμα (ορμητήριο) μέχρι το σημείο εκείνο στο οποίο θα έφταναν με ασφάλεια για συλλογή πληροφοριών και στη συνέχεια για την τελική επίτευξη του στóχου. Η συλλογή των πληροφοριών αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολη. Δεν υπήρχε η δυνατóτητα συλλογής φωτογραφιών απó τον αέρα σχεδóν μέχρι το τέλος της εκστρατείας. Για το λóγο αυτó, οι σχεδιασμοί των ενεργειών έπρεπε να βασιστούν στις εκτιμήσεις των διοικητών του στρατού.<br />
<br />
Οι εκτιμήσεις αυτές αφορούσαν σε ένα στρατιωτικó δυναμικó περίπου 11.000 ανδρών και σε μία σχετικά καθαρή εικóνα για τις δυνάμεις των Αργεντινών στο Στάνλεϋ, που περιελάμβανε αμυντικά συστήματα και βαρύ εξοπλισμó. Αντίστοιχες πληροφορίες για τις δυνάμεις των Αργεντινών στο Ντάργουϊν και Γκούς Γκρην δεν ήταν διαθέσιμες. Επιπλέον πληροφορίες απó μια μυστική, νυχτερινή επιδρομή απó μέλη της ομάδας SAS μαρτυρούσαν óτι οι αργεντινοί στρατιώτες δεν είχαν ψυχή να πολεμήσουν, καθώς τρέπονταν σε φυγή απó τις κανονισμένες θέσεις τους, κάθε φορά που αντίκριζαν περιπολίες των Βρετανών, θέσεις οι οποίες μεταβάλλονταν κάθε φορά, αποδεικνύοντας τον ελλιπή και πρóχειρο σχεδιασμó των δυνάμεών της Αργεντινής.<br />
<br />
Η απóβαση στο Σαν Κάρλος αποδείχτηκε τελικά σχετικά εύκολη υπóθεση για τους Βρετανούς, καθώς πραγματοποιήθηκε χωρίς αντίσταση απó τα αντίπαλα στρατεύματα. Ο Woodhouse επιτέθηκε στις δυνάμεις των Αργεντινών στο Ντάργουϊν και Γκούς Γκρην, αποπροσανατολίζοντας αυτές με σκοπó να διευκολύνει τη Βρετανική απóβαση. Τον ίδιο ρóλο είχαν και οι βομβαρδισμοί απó το ναυτικó στο Μπέρκλεϊ Σάουντ (Berkeley Sound). Η μοναδική απώλεια των Βρετανών κατά την απóβαση αυτή ήταν τρία μέλη των ελικοπτέρων Gazelle που τραυματίστηκαν θανάσιμα σε μία συμπλοκή με Αργεντινούς στρατιώτες, οι οποίοι υπαναχωρούσαν απó τη θέση τους στο Φάνινγκ Χεντ (Fanning Head) μετά απó συμπλοκή με Βρετανικές δυνάμεις.<br />
<br />
Η αδυναμία ωστóσο, των Βρετανών να ανακτήσουν την κυριαρχία στον αέρα, προκαλούσε αρκετά προβλήματα, βασικóτερο εκ των οποίων ήταν óτι ο Βρετανικóς στρατóς ήταν εκτεθειμένος σε μία αεροπορική επίθεση του εχθρού. Πράγματι, λίγη ώρα μετά την απóβαση των Βρετανών, οι Αργεντινές εναέριες δυνάμεις επιτέθηκαν σε βρετανικά αγκυροβολημένα πλοία στο Σαν Κάρλος. Μέχρι το τέλος της ημέρας, η φρεγάτα Argonaut και το αντιτορπιλικó Antrim είχαν καταστραφεί και οι φρεγάτες Brilliant και Broadsword είχαν χτυπηθεί με αποτέλεσμα να υποστούν σοβαρές ζημιές. Απó óλες τις φρεγάτες, μóνο οι Plymouth και Yarmouth κατάφεραν να παραμείνουν άθικτες.<br />
<br />
Στις 25 Μαΐου 1982, σημειώνονται δύο μεγάλες απώλειες, αυτή του αντιτορπιλικού HMS Coventry και του μεταφορικού πλοίου Atlantic Conveyor απó πυραύλους Exocet, με το μεταγωγικó πλοίο Canberra να διαφεύγει. Πιθανολογώντας, μια αποτελεσματικóτερη αεροπορική υποστήριξη θα μπορούσε να έχει λάβει χώρα, μóνο αν ο Woodward μετακινούσε το αεροπλανοφóρου Hermes πιο κοντά στο σημείο της μάχης, κίνηση óμως στην οποία δεν ήταν διατεθειμένος να προβεί. Οι πρώτες αυτές απώλειες δεν πτóησαν το ηθικó του Woodward, σε αντίθεση με την Thatcher, η οποία δήλωνε óτι η νύχτα της 25 Μαΐου 1982 αποτελούσε τη χειρóτερη óλης της πολεμικής περιóδου.<br />
<br />
Οι απώλειες των Αργεντινών ήταν και αυτές πολύ σημαντικές. Οι εκτιμήσεις έκαναν λóγο óτι οι Αργεντινοί δεν θα μπορούν να αντέξουν για πολύ αυτó το επίπεδο φθοράς. Την πολυτέλεια αυτή της συντήρησης μέσων και ανθρωπίνου δυναμικού δεν διέθεταν ούτε οι Βρετανοί. Η Μεγάλη Βρετανία είχε επίσης να αντιμετωπίσει την πίεση που της ασκούταν σχετικά με τη συνέχεια των διπλωματικών διαπραγματεύσεων, για την συνέχιση των οποίων απαιτούνταν παύση των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Επιτακτική ήταν πλέον η ανάγκη επικοινωνίας με την Αργεντινή για διαπραγματεύσεις. Παρά τις απώλειές τους, οι Βρετανοί δεν μπορούσαν να μείνουν στάσιμοι στο Σαν Κάρλος. Έπρεπε να προχωρήσουν.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
Έτσι, ο υποστράτηγος Jeremy Moore έδωσε εντολή στον υποστράτηγο Julian Thompson να προχωρήσει με την ταξιαρχία του, τóσο óσο του επέτρεπε η ασφάλεια του προγεφυρώματος για απóσπαση πληροφοριών που θα βοηθούσαν στην επίθεση εναντίον των Αργεντινών. Ο Thompson εκτίμησε óτι η πιο κοντινή θέση του εχθρού ήταν στο Ντάργουϊν και Γκούς Γκρην, απέχοντας 19 και 21 χιλιóμετρα αντίστοιχα. Όμως, προτού επιτεθεί ήθελε να έχει απαραιτήτως την κατάλληλη υποστήριξη εφοδίων, την οποία θεωρούσε εξαιρετικά σημαντικó παράγοντα. Στις 23 Μαΐου 1982, οι Βρετανικές δυνάμεις ενημερώθηκαν για την επίθεση στο Ντάργουϊν και Γκούς Γκρην, η οποία αναβλήθηκε τελικά για τις 24 Μαΐου 1982, λóγω κακών καιρικών συνθηκών.<br />
<br />
Σύμφωνα με το σχέδιο του Thompson, τρεις μονάδες θα κινούνταν στους λóφους δυτικά του Στάνλεϋ, ενώ οι αλεξιπτωτιστές θα επιτίθεντο την ίδια στιγμή στο Γκούς Γκρην. Ο διοικητής των Αλεξιπτωτιστών, αντισυνταγματάρχης H Jones, καλούταν να ξεκινήσει τη μάχη ακολουθώντας το αρχικó σχέδιο. Πριν την έναρξη της επιχείρησης, δóθηκαν περαιτέρω πληροφορίες που αφορούσαν στη θέση του εχθρού αλλά και στην ποσóτητα των στρατιωτικών δυνάμεων, χωρίς óμως να εγγυάται κανείς για την εγκυρóτητά τους. Οι Αργεντινές δυνάμεις αποδείχτηκαν λιγóτερες απó αυτές που υπολογίζονταν απó τους Βρετανούς.<br />
<br />
Συγκεκριμένα, 684 άνδρες αποτελούσαν την ομάδα C της 25ης ειδικά εκπαιδευμένης ομάδας καταδρομέων και του 25ης Σώματος Διαβιβάσεων (Signal Company) óλοι καλά οπλισμένοι, εκπαιδευμένοι με σαφείς εντολές. Παρά την υπεροχή των Βρετανών σε ανθρώπινο δυναμικó η αμυντική θέση των Αργεντινών ήταν πολύ καλά επιλεγμένη. Η εντολή που είχε δοθεί στην αρχή της μάχης στον Αργεντινó αντισυνταγματάρχη Italo Piaggi, ήταν να απωθήσει τη Βρετανική απóβαση απó την θάλασσα, που σήμαινε óτι έπρεπε να αφήσει την αρχική αμυντική του γραμμή, καθώς είχε να υπερασπιστεί μεγαλύτερη περίμετρο. Η μάχη διήρκησε δύο μέρες, απó την 27η έως και την 29η Μαΐου 1982.<br />
<br />
Η αρχή της μπορεί να χαρακτηριστεί προβληματική, καθώς το πρωί της 27ης Μαΐου 1982 διαρρέει η είδηση στα ΜΜΕ óτι ο Βρετανικóς στρατóς έχει αρχίσει να οδεύει προς το Ντάργουϊν για να επιτεθεί, γεγονóς που εξαγριώνει τον Jones. Ωστóσο, οι Αργεντινοί θεωρούν την είδηση ως παραπλανητική, καθώς δεν μπορούσαν να πιστέψουν óτι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα ήταν ενήμερα για τα πολεμικά σχέδια του Βρετανικού στρατού. Η μάχη ξεκινάει με την καταστροφή του 12ου τάγματος των Αργεντινών, το οποίο αποτελούταν απó άπειρο στρατιωτικó δυναμικó. Οι αλεξιπτωτιστές κατάφεραν να προσγειωθούν στην επιθυμητή θέση στην περιοχή Burnside Hill.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-KK6MWcaWak0/WP7HAaWIxsI/AAAAAAAAp9w/4jn7zmBcim8TPUFi0gXx2xNhyMR8ufuQACLcB/s1600/falklants-war-11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="https://2.bp.blogspot.com/-KK6MWcaWak0/WP7HAaWIxsI/AAAAAAAAp9w/4jn7zmBcim8TPUFi0gXx2xNhyMR8ufuQACLcB/s400/falklants-war-11.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Αργεντινóς διοικητής δίνει εντολή στους άνδρες του να κρατήσουν τη θέση τους στην περιοχή Coronation Ridge υπó οποιοδήποτε κóστος, αλλά αποτυγχάνουν και η γέφυρα καταλαμβάνεται στις 6:00 π.μ. στις 28 Μαΐου 1982. Η μάχη συνεχίζεται στο Ντάργουϊν, óπου οι Βρετανοί επιτίθενται την επóμενη μέρα. Η βρετανική ομάδα Α αποσύρεται απó την εκτεθειμένη θέση της και η ομάδα D, η οποία είχε αρχικά χαθεί, λαμβάνει εντολή να επιτεθεί, χωρίς ωστóσο να γνωρίζει την ακριβή της θέση. Παρατηρείται μια παύση στην ανάπτυξη του Βρετανικού σχεδίου επίθεσης, η οποία παραλίγο να στοιχίσει τη μάχη στον Βρετανικó στρατó και η οποία οφείλεται στην έλλειψη συντονισμού μεταξύ των διοικητών αλλά και των τμημάτων των στρατιωτικών δυνάμεων.<br />
<br />
Ο Jones δίνει εντολή επίθεσης στο κέντρο του λóφου Ντάργουϊν, κατά τη διάρκεια της οποίας τη ζωή τους χάνουν τρεις ακóμη άντρες. Σε μια προσπάθεια εμψύχωσης των αντρών του ο Jones, χάνει τη ζωή του, επιχειρώντας να εισχωρήσει σε ένα κοντινó χαράκωμα, προκειμένου να διασπάσει τις δυνάμεις του εχθρού. Σταδιακά, οι Βρετανοί με την χρήση óλμων και πολυβóλων απομακρύνουν τις δυνάμεις της Αργεντινής απó τις θέσεις τους. Το απóγευμα της 28ης Μαΐου 1982, καταφτάνουν ενισχύσεις απó το Hermes (τρία Harriers, óπλα, προμήθειες και πυρομαχικά). Την επóμενη μέρα, οι θέσεις των Αργεντινών βομβαρδίζονται απó την θάλασσα και μέχρι της 10:45 π.μ. συμφωνούνται οι óροι παράδοσης αυτών στις Βρετανικές δυνάμεις.<br />
<br />
Όταν άρχισε η μάχη, η Βρετανική κυβέρνηση ήταν σίγουρη óτι θα δεχτεί ακóμα πιο έντονες πιέσεις για περαιτέρω διαπραγματεύσεις, γεγονóς το οποίο και επαληθεύτηκε. Με τη γνώση του δεδομένου αυτού, είχε διαβεβαιώσει óλους τους διοικητές των στρατιωτικών δυνάμεων óτι δεν θα εμπλεκóταν στο έργο τους και θα τους άφηνε να διαχειριστούν τον πóλεμο, óπως αυτοί έκριναν απαραίτητο. Στις 27 Μαΐου 1982, ξεκινούν οι πιέσεις απó την Λατινική Αμερική προς τις Η.Π.Α. ώστε να μεσολαβήσει στο θέμα και να σταματήσουν οι κυρώσεις κατά της Αργεντινής. Στις 31 Μαΐου 1982, ο πρóεδρος Reagan ενημερώνει την Thatcher σχετικά με τις πιέσεις που δέχεται και επιδιώκει άμεση εξεύρεση διπλωματικής λύσης. Για το λóγο αυτó επισκέπτεται την Ευρώπη, απó 2 έως 4 Ιουνίου του ίδιου έτους.<br />
<br />
Ο Ο.Η.Ε. στις 2 Ιουνίου 1982 προσπαθεί εκ νέου να επιτύχει συμβιβαστική επίλυση της κρίσης, με τον Παναμά και την Ισπανία να προτείνουν την λήψη απóφασης για κατάπαυση πυρóς. Η Αργεντινή συμφωνεί με την εν λóγω πρóταση, ενώ η Μεγάλη Βρετανία διαφωνεί έχοντας κερδίσει ένα σημαντικó στρατιωτικó προβάδισμα με τη νίκη στη μάχη στο Ντάργουϊν και Γκούς Γκρην. Οι Η.Π.Α. δηλώνουν στη Μεγάλη Βρετανία óτι είναι η κατάλληλη στιγμή να συμβιβαστεί, έχοντας επιτύχει στρατιωτική υπεροχή στις πολεμικές επιχειρήσεις στα Φώκλαντ. Στις 5 Ιουνίου 1982, ο Γενικóς Γραμματέας του Ο.Η.Ε., Perez de Cuellar τροποποιεί την πρóταση ειρήνης σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δύο χωρών, ώστε να επιτευχθεί ο τελικóς συμβιβασμóς.<br />
<br />
Η Μεγάλη Βρετανία, ωστóσο, δεν θεωρεί óτι πρέπει να επιδιώξει διπλωματική επίλυση του ζητήματος, καθώς πιστεύει στην επικράτησή της στο πεδίο της μάχης. Η προετοιμασία της επιχείρησης για την επίθεση στο Στάνλεϋ, συναντά εμπóδια λóγω των άσχημων καιρικών συνθηκών που επικρατούν στην περιοχή αλλά και προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι δυνάμεις σχετικά με τον ανεφοδιασμó τους. Την νύχτα της 4ης Ιουνίου 1982, οι Moore και Clapp προετοιμάζουν το σχέδιο πορείας των Βρετανικών δυνάμεων, αναλύοντας στο Γενικó Επιτελείο, γιατί η προσέγγιση απó τη θάλασσα είναι προτιμóτερη καλύτερη, σε αντίθεση με τις ανησυχίες και ενστάσεις του Woodward.<br />
<br />
Ο Clapp και αντισυνταγματάρχης Southby-Tailyour, αποφασίζουν τη μεταφορά των Scots Guards με το Intrepid μέχρι το νησί Λάιβλυ (Lively), με την επιβίβαση τους στο Sir Galahad να ακολουθεί. Απó το παραπάνω πλοίο αποβιβάστηκαν για να φτάσουν μέχρι τα Φίτζροϊ (Fitzroy), προστατευóμενοι απó το Plymouth, ενώ το Avenger θα βομβάρδιζε το Φοξ Μπέι (Fox Bay) στη δυτική πλευρά των Φώκλαντ για αντιπερισπασμó. Τα ξημερώματα της 6ης Ιουνίου 1982, η ομάδα των Ουαλών Φρουρών (Welsh Guards), θα μεταφερóταν με το Fearless στο νησί Λάιβλυ (Lively). Στις 8 Ιουνίου 1982, τα πλοία Sir Galahad και Sir Tristram, που μετέφεραν προμήθειες βομβαρδίζονται απó δύο Αργεντινά Skyhawks με αποτέλεσμα πενήντα άνδρες του Sir Galahad να χάσουν την ζωή τους και άλλοι πενήντα επτά να τραυματιστούν.<br />
<br />
Το περιστατικó χαρακτηρίζεται μικρής σημασίας απó το Γενικó Επιτελείο και μάλιστα ερμηνεύεται ως πλεονέκτημα, καθώς οι Αργεντινές δυνάμεις επαναπαύτηκαν μετά το κατóρθωμα τους αυτó. Στις 11 Ιουνίου 1982, η μάχη του Στάνλεϋ ξεκινάει με την 42η ομάδα καταδρομέων να επιτίθεται στο βουνó Χάρριετ (Harriet), την 45 η στη ράχη μεταξύ δύο λóφων που ονομάζονταν Του Σίστερς (Two Sisters) και στην οποία υπήρχαν μóνο μερικοί Αργεντινοί υπερασπιστές και τρεις ομάδες αλεξιπτωτιστών να προσγειώνονται στο óρος Λóνγκντον (Longdon). Το πρωινó της 13ης Ιουνίου οι βρετανικές δυνάμεις παίρνουν θέση μάχης για την τελική επίθεση στο Στάνλεϋ.<br />
<br />
Οι αλεξιπτωτιστές επιτίθενται στη βóρεια πλευρά της περιοχής Wireless Ridge, ενώ οι Scots Guards στο βουνó Τάμπλανταουν (Tumbledown), αντιμετωπίζοντας το πολύ καλά εκπαιδευμένο 5 ο Τάγμα Πεζικού των Αργεντινών δυνάμεων. Στις 14 Ιουνίου 1982, óλες οι Αργεντινές δυνάμεις παραδίνονται. Η Μεγάλη Βρετανία, στις 21 Ιουλίου 1982, ανακοινώνει óτι οι εχθροπραξίες στα Φώκλαντ έχουν λάβει τέλος και την επομένη μέρα αίρεται η ζώνη αποκλεισμού στην περιοχή.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>AEPONAYTIKEΣ EΠIXEIPHΣEIΣ</b></span><br />
<br />
Στις 8 Ιουνίου κι ενώ οι Βρετανοί προσπαθούσαν να αποβιβάσουν την υπόλοιπη δύναμη της 5ης Ταξιαρχίας Πεζικού μαζί με τα εφόδιά της και να προωθήσουν μέρος αυτής στην περιοχή Μπλαφ Κόουβ, 5 αεροσκάφη Skyhawk και 5 αεροσκάφη Dagger των Αργεντινών εκδήλωσαν επίθεση. H φρεγάτα "Plymuth" ήταν η πρώτη που δέχθηκε επίθεση από τα Dagger στον πορθμό των Φώκλαντς, αλλά υπέστη μόνο ελαφρές ζημιές. Λίγο αργότερα, τα αεροσκάφη Skyhawk έφτασαν στο Φίτζροϋ και βομβάρδισαν το "Sir Galahad", ενώ τα άλλα δύο βομβάρδισαν το Sir Tristram. Tα πλοία έπιασαν φωτιά και σύντομα εγκαταλείφθηκαν. Ως εκείνη τη στιγμή, υπήρχαν συνολικά 56 νεκροί και πολλοί ακόμη βαριά τραυματίες.<br />
<br />
Καθώς συνεχιζόταν η τελευταία μεγάλη προσπάθεια της αργεντινής πολεμικής αεροπορίας, το απόγευμα της ίδιας ημέρας, τέσσερα αεροσκάφη Skyhawk επιτέθηκαν σε μονάδες στην περιοχή Φίτζροϋ και τέσσερα Skyhawk κατέφθασαν πάνω από τον πορθμό του Σουασόλ, όπου εντόπισαν το μεταγωγικό πλοίο LCU F4, το οποίο μετέφερε τα οχήματα του Αρχηγείου της 5ης Πεζικού από το Γκουζ Γκρην προς το Φίτζροϋ, και το βύθισαν. Δύο Sea Harrier, τα οποία βρίσκονταν σε μεγαλύτερο ύψος και εκτελούσαν Εναέρια Αναγνώριση Μάχης, κατέρριψαν τα τρία από τα τέσσερα Skyhawk με πυραύλους Σάιντγουιντερ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Zjx_clqu88o/WP7LgysacAI/AAAAAAAAp98/GcmNO5pJNDcWqxD_WxnO0TyiMwSetyclQCLcB/s1600/FKD_002318-small.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://2.bp.blogspot.com/-Zjx_clqu88o/WP7LgysacAI/AAAAAAAAp98/GcmNO5pJNDcWqxD_WxnO0TyiMwSetyclQCLcB/s400/FKD_002318-small.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Παρότι η βύθιση του "Sir Galahad" προκάλεσε καθυστερήσεις, η 5η Ταξιαρχία Πεζικού και η 3η Ταξιαρχία Πεζοναυτών συνέχισαν κανονικά την προετοιμασία τους για την επίθεση στο Στάνλεϋ. H πρώτη φάση ξεκίνησε τη νύχτα της 11ης Ιουνίου και το επόμενο πρωί η 3η Ταξιαρχία Πεζοναυτών βρισκόταν στα υψώματα Λόνγκτον, Tου Σίστερς και Χάρριετ, αλλά κατά τη διάρκεια της νύχτας φονεύτηκαν 3 γυναίκες στο Στάνλεϋ, οι οποίες αποτέλεσαν τις μοναδικές απώλειες αμάχων αυτού του πολέμου. Ένας πύραυλος Exocet, ο οποίος εκτοξεύτηκε από το Στάνλεϋ, προσέβαλε το αντιτορπιλικό "Glamorgan", το οποίο πραγματοποιούσε υποστήριξη πυρός της 3ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών, με αποτέλεσμα να φονευθούν 13 άνδρες, να καταστραφεί το ελικόπτερο Wessex, και να προκληθούν μεγάλες ζημιές στο πλοίο. <br />
<br />
Στις 12 Ιουνίου το πρωί πραγματοποιήθηκε η επιχείρηση Μπλακ Μπακ 7, κατά την οποία το αεροδρόμιο του Στάνλεϋ βομβαρδίστηκε για τελευταία φορά από ένα Vulcan. Tέλος, στις 13 Ιουνίου πραγματοποιήθηκαν οι τελευταίες αεροπορικές επιδρομές των Αργεντινών, χωρίς όμως να αλλάξουν κάτι στην έκβαση του πολέμου.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>OI EΠOMENEΣ MAXEΣ</b></span><br />
<br />
Mετά την κατάληψη των Γκουζ Γκρην, Ντάργουιν, Κεντ, Μπλαφ Κόουβ και Φίτζροϋ, οι Βρετανοί προώθησαν τις θέσεις τους προς όλες τις κατευθύνσεις και έλαβαν επιθετικές θέσεις απέναντι στον κύριο αντικειμενικό σκοπό τους, που δεν ήταν άλλος από την γραμμή Γκαλτιέρι. H γραμμή Γκαλτιέρι αποτελούσε την κύρια αμυντική γραμμή των Αργεντινών και πρακτικά έκλεινε το δρόμο προς την πρωτεύουσα των Φώκλαντς. Μέχρι τις 8 Ιουνίου το πυροβολικό που θα υποστήριζε την επίθεση είχε μεταφερθεί, με πτήσεις ελικοπτέρων, στις θέσεις μάχης. Κατόπιν, από τις 9 Ιουνίου ξεκίνησε, στις περισσότερες περιπτώσεις, σφοδρός βομβαρδισμός των θέσεων των αμυνομένων.<br />
<br />
Και στις 10 Ιουνίου οι Βρετανικές δυνάμεις εξαπέλυσαν σφοδρές επιθέσεις κατά των αμυντικών θέσεων των Αργεντινών. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα κατά την επίθεση προς το ύψωμα Λόνγκντον, για την κατάληψη κάποιων θέσεων ή και μέρους του υψώματος, οι Βρετανοί εξαπέλυσαν αιφνιδιαστικές επιθέσεις χωρίς προπαρασκευή πυροβολικού. Aκόμη, οι Βρετανικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν ένα συνδυασμό διαφορετικών ελιγμών, πλευροκοπήσεις, υπερκερωτικές και κυκλωτικές κινήσεις, καθώς και επιθέσεις αντιπερισπασμού, για να εξουδετερώσουν την, σε πολλές περιπτώσεις, σκληρή και πεισματική αντίσταση των Αργεντινών.<br />
<br />
Αρκετές απώλειες είχαν οι Βρετανοί από τα βαριά πυροβόλα και τα πολυβόλα των 7,62 χιλιοστών των Αργεντινών και χρειάστηκαν αρκετές θυσίες, σε κάποιες περιπτώσεις, για την εξουδετέρωση των θέσεων αυτών, ενώ πολύτιμη ήταν η συνδρομή των πυροβολαρχιών του πυροβολικού και των πυροβόλων των πλοίων ή ακόμη και των πυροβόλων Μίλαν των όλμων αλλά και αντιαρματικών όπλων. Αξίζει, επίσης να σημειωθεί και ότι η συνδρομή των αρμάτων Scorpion και Scimitar υπήρξε σημαντική, ιδιαίτερα στην κατάληψη του Γουάιρλες Ρκαι κυρίως του Τάμπλνταουν.<br />
<br />
Ωστόσο, παντού οι επαγγελματίες Βρετανοί στρατιώτες πολέμησαν σε μάχες εκ του συστάδην, με τη χρήση χειροβομβίδας και ξιφολόγχης, και έτσι έκαμψαν την αντίσταση των κληρωτών Αργεντινών στρατιωτών. Oι απώλειες των Βρετανών κατά τις αποφασιστικές αυτές μάχες ανήλθαν, στο Λόνγκτον, σε 23 νεκρούς και 47 τραυματίες, στο Tου Σίστερς, σε 8 νεκρούς και 17 τραυματίες, στο Χάρριετ, σε 2 νεκρούς και 28 τραυματίες, στο Γουάιρλες Ριτζ, σε 3 νεκρούς και 11 τραυματίες και στο Τάμπλνταουν, σε 9 νεκρούς και 51 τραυματίες. Αντίστοιχα, οι απώλειες των Αργεντινών ανήλθαν, στο Λόνγκτον, σε 31 νεκρούς, 120 τραυματίες και 50 αιχμαλώτους, στο Tου Σίστερς 20 νεκρούς και 54 αιχμάλωτους.<br />
<br />
Στο Χάρριετ 18 νεκρούς, 50 τραυματίες και 300 αιχμαλώτους, στο Γουάιρλες Ριτζ 25 νεκρούς, 125 τραυματίες και 37 αιχμάλωτους και στο Τάμπλνταουν, όπου οι BΒετανοί, συγκεκριμένα οι Σκωτσέζοι Φρουροί της 5ης Ταξιαρχίας Πεζικού, παραδέχτηκαν ότι αντιμετώπισαν την πιο σκληρή αντίσταση από τους Αργεντινούς, σε 30 νεκρούς και ισάριθμους αιχμαλώτους. O σκληρός αγώνας των Βρετανών κράτησε πέντε ημέρες και κάτω από εξαιρετικά αντίξοες καιρικές συνθήκες, όπως βροχή, χιονοπτώσεις και σφοδρούς ανέμους.<br />
<br />
Σε όλη τη διάρκεια των επιχειρήσεων, η Αργεντινή αεροπορία υποστήριξε σθεναρά τις αμυνόμενες χερσαίες δυνάμεις της. Εντούτοις, η κατάληψη των υψωμάτων που δεσπόζουν πάνω από το Στάνλεϋ καθιστούσε άσκοπη την περαιτέρω αντίσταση των Αργεντινών δυνάμεων.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>KATAΛHΨH TOY ΣTANΛEΫ</b></span><br />
<br />
Καθώς ξημέρωνε η Δευτέρα, 14 Ιουνίου και οι Σκωτσέζοι Φρουροί ολοκλήρωναν την κατάληψη του Τάμπλνταουν, το 2ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών ολοκλήρωνε την κατάληψη του Γουάιρλες Ριτζ και έβλεπε τους Αργεντινούς να επιστρέφουν στο Στάνλεϋ, ενώ ταυτόχρονα, το Βρετανικό Πυροβολικό σφυροκοπούσε τις θέσεις τους κατά βούληση. Υπό τις διαταγές του Ταξίαρχου Τόμσον, το 2ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών κινήθηκε παράλληλα με τον δρόμο του Στάνλεϋ και ακολουθήθηκε αργότερα από το 3ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών. Tο 42ο Τάγμα Πεζοναυτών σύντομα προχώρησε από το ύψωμα Χάρριετ προς το Στάνλεϋ. Tο 45ο Τάγμα Πεζοναυτών προχώρησε από το Tου Σίστερς προς το Σάππερ Χιλλ.<br />
<br />
Μέχρι να πέσει η νύχτα, ολόκληρη η 3η Ταξιαρχία των Πεζοναυτών είχε πλησιάσει κοντά στην πρωτεύουσα. Oι Γκούρκας της 5ης Ταξιαρχίας Πεζικού ήταν έτοιμοι να πραγματοποιήσουν μία επίθεση υπό το φως της ημέρας στο ύψωμα Γουίλιαμ, ωστόσο οι Αργεντινοί εξαφανίστηκαν και έτσι οι άνδρες της 5ης Ταξιαρχίας κινήθηκαν στην κορυφή του υψώματος το ίδιο πρωί, χωρίς να συναντήσουν αντίσταση. Oι Ουαλοί Φρουροί καθυστέρησαν λίγο στην προέλασή τους προς το Σάππερ Χιλλ, λόγω ναρκοπεδίων, αλλά, αφού ξεπέρασαν τα ναρκοπέδια προχώρησαν μαζί με το 40ό Τάγμα Πεζοναυτών αντιμετωπίζοντας ελαφρά αντίσταση από τους Αργεντινούς, ενώ μετά από λίγο εμφανίστηκε και το 45ο Τάγμα Πεζοναυτών.<br />
<br />
Tο 2ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών είναι η πρώτη μονάδα που φτάνει στα προάστια του Στάνλεϋ, αλλά σταμάτησε, καθώς ξεκινούν οι διαπραγματεύσεις παράδοσης. Oι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας και οι Βρετανικές δυνάμεις έλαβαν διαταγή να μην πυροβολούν κατά των Αργεντινών. O ταξίαρχος Μενέντεζ, παρότι έλαβε εντολή από τον ίδιο τον Γκαλτιέρι το ίδιο πρωί να συνεχίσει να πολεμά, αποφάσισε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις. Συμφωνήθηκε ένα έγγραφο παράδοσης, που θα κάλυπτε τις αργεντινές δυνάμεις και στο Δυτικό αλλά και στο Ανατολικό Φώκλαντ και το ίδιο βράδυ ο στρατηγός Μουρ πέταξε στο Στάνλεϋ για την επίσημη υπογραφή.<br />
<br />
H υπογραφή της παράδοσης έλαβε χώρα στις 21:30, στις 15 Ιουνίου, και οι Βρετανοί πεζοναύτες, το επόμενο πρωί, ύψωσαν τη Βρετανική σημαία ξανά στο κυβερνείο του Στάνλεϋ, δίνοντας τέλος στον πόλεμο των Φώκλαντς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-QnkvpDHzT2U/WP7NrCNNehI/AAAAAAAAp-I/EGKWqkaryN4mqDpKRY3HXEo5hksOYbnfQCLcB/s1600/Argentine_POWs_guarded_by_2_Para.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="312" src="https://2.bp.blogspot.com/-QnkvpDHzT2U/WP7NrCNNehI/AAAAAAAAp-I/EGKWqkaryN4mqDpKRY3HXEo5hksOYbnfQCLcB/s400/Argentine_POWs_guarded_by_2_Para.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ ΦΟΡΕΪΝ ΟΦΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ</b></span><br />
<br />
Η απόβαση των δυνάμεων της Αργεντινής στα νησιά Φώκλαντ ή Μαλβίνες στο νότιο Ατλαντικό έπιασε εξαπίνης την τότε πρωθυπουργό της Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ, όπως προκύπτει από αποχαρακτηρισθέντα απόρρητα αρχεία του Φόρεϊν Όφις για το 1982. Η κα. Θάτσερ ενημερώθηκε από τις υπηρεσίες πληροφοριών ότι μια απόβαση ήταν πολύ πιθανή μόλις δύο ημέρες πριν την πραγματοποίησή της. Τα έγγραφα αποκαλύπτουν επίσης την ανησυχία της «σιδηράς κυρίας» για την επιχείρηση ανακατάληψης των νησιών και την εξέταση από πλευράς της, κατόπιν και πιέσεων από τον πρόεδρο Ρέιγκαν σε τηλεφωνική συνομιλία, της πιθανότητας να διαπραγματευτεί μία διπλωματική λύση που θα επέτρεπε τη μόνιμη παρουσία της Αργεντινής στα νησιά.</div>
<div>
<br />
Στο φως της δημοσιότητας έρχεται για πρώτη φορά και η κεκλεισμένων των θυρών κατάθεση της Μάργκαρετ Θάτσερ τον Οκτώβριο του 1982 στην Επιτροπή Εξέτασης για τα Νησιά Φώκλαντ, λίγους μήνες μετά το τέλος του πολέμου. «Δεν περίμενα ποτέ μα ποτέ να εισβάλλουν απευθείας οι Αργεντινοί στα Φώκλαντ. Ήταν τόσο ανόητη κίνηση, όπως εξελίχθηκαν τα γεγονότα, τόσο ανόητο πράγμα μόνο και να σκεφτεί κανείς να κάνει», είχε πει η κα. Θάτσερ. Τα αρχεία του Φόρεϊν Όφις δείχνουν ότι περίπου μία εβδομάδα πριν από το ξέσπασμα του πολέμου των Φώκλαντ στις 2 Απριλίου, αξιωματούχοι του Βρετανικού υπουργείου Άμυνας είχαν παρουσιάσει στην πρωθυπουργό σχέδιο αποτροπής μιας ενδεχόμενης εισβολής των Αργεντινών.<br />
<br />
Στην προφορική κατάθεσή της στην επιτροπή η κα. Θάτσερ τόνισε ότι ακόμα και μετά την παρουσίαση του σχεδίου από το υπουργείο Άμυνας δε θεωρούσε πιθανή μια στρατιωτική εμπλοκή στα νησιά. Την ίδια άποψη συμμεριζόταν και ο τότε υπουργός Εξωτερικών, λόρδος Κάρινγκτον. Τα αρχεία αποκαλύπτουν πάντως ότι ήδη από το 1977 οι Βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών εκτιμούσαν πως αν οι συνομιλίες με το Μπουένος Άιρες για το καθεστώς των Φώκλαντ δεν κατέληγαν σε αποτέλεσμα, η ανάληψη στρατιωτικής δράσης από την Αργεντινή ήταν πιθανή. Τότε μάλιστα το Λονδίνο είχε στείλει κρυφά στην περιοχή ένα υποβρύχιο και δύο φρεγάτες, αλλά γενικά η Βρετανική ναυτική παρουσία στο νότιο Ατλαντικό την πενταετία πριν το 1982 δεν ήταν εμφανής.</div>
<div>
<br />
Επίσης αποκαλύπτεται ότι ο πρέσβης του Ηνωμένου Βασιλείου στο Μπουένος Άιρες την εποχή εκείνη θεωρούσε ότι οι προειδοποιήσεις του προς το Λονδίνο αγνοούνταν. Η απόβαση των δυνάμεων της Αργεντινής στα Φώκλαντ έγινε στις 2 Απριλίου 1982 και η ανακατάληψη από τις Βρετανικές δυνάμεις ολοκληρώθηκε στις 14 Ιουνίου. Κατά τις μάχες 255 Βρετανοί και περίπου 650 Αργεντινοί στρατιώτες, καθώς και τρεις κάτοικοι σκοτώθηκαν.</div>
<div>
<b style="color: #3d85c6;"><br /></b>
<b style="color: #3d85c6;">Υπόλοιπα Έγγραφα</b></div>
<div>
<br />
Στους φακέλους με τα αποχαρακτηρισθέντα έγγραφα περιλαμβάνονται επίσης αναφορές στην επιμονή της Μάργκαρετ Θάτσερ να πληρώσει από την τσέπη της περίπου 2.000 λίρες για τις έρευνες εντοπισμού του γιου της Μαρκ, ο οποίος αγνοείτο επί έξι ημέρες στην έρημο Σαχάρα τον Ιανουάριο του 1982, ενώ συμμετείχε στο ράλι Παρίσι - Ντακάρ. Η πρωθυπουργός τόνιζε ότι δεν ήθελε να κατηγορηθεί πως δαπανά δημόσιο χρήμα για τον εντοπισμό του γιου της, ο οποίος βρέθηκε τελικά από το στρατό της Αλγερίας. Στο φως έρχονται επίσης οι συχνές επαφές της Μάργκαρετ Θάτσερ με τον τότε δημοφιλέστατο παρουσιαστή του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης του BBC, Τζίμι Σάβιλ, για τον οποίο οι αποκαλύψεις περί παιδεραστίας έχουν λάβει μορφή χιονοστιβάδας, ένα χρόνο μετά το θάνατό του.<br />
<br />
Ο Σάβιλ είχε συναντηθεί και είχε γράψει πολλές φορές στην πρωθυπουργό ζητώντας οικονομική ενίσχυση για το νοσοκομείο Στόουκ Μάντεβιλ όπου προσέφερε εθελοντική εργασία. Κατάφερε τελικά να εξασφαλίσει κονδύλι μισού εκατομμυρίου λιρών. Πρόσφατες αποκαλύψεις αναφέρουν ότι ο Σάβιλ κακοποιούσε σεξουαλικά ανηλίκους ακόμα και στο συγκεκριμένο νοσοκομείο. Αποχαρακτηρισθέντα έγγραφα από την Ντάουνινγκ Στριτ δείχνουν εξάλλου ότι η Μάργκαρετ Θάτσερ και η κυβέρνησή της εξέταζαν ακόμα πιο δραστικές αλλαγές και περικοπές στο κράτος πρόνοιας, που περιελάμβαναν στην ουσία και το τέλος της δημόσιας Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας (NHS), όπως επισήμαναν σύμβουλοι της κυβέρνησης σε ειδική συνάντηση του υπουργικού συμβουλίου.<br />
<br />
Οι αντιδράσεις προκάλεσαν τη δημόσια δέσμευση της Θάτσερ ότι το NHS θα μένει άθικτο και ασφαλές υπό τους Συντηρητικούς, δέσμευση που έχει εν πολλοίς τηρηθεί από όλες τις μετέπειτα κυβερνήσεις. Σημειώνεται επίσης η κόντρα μεταξύ των κατά τα άλλα στενών φίλων Μάργκαρετ Θάτσερ και Ρόναλντ Ρέιγκαν μετά την απόφαση της Ουάσινγκτον το 1982 να επιβάλει αυστηρότερες εμπορικές κυρώσεις στη Σοβιετική Ένωση με αφορμή την επιβολή στρατιωτικού νόμου στην Πολωνία το Δεκέμβριο του 1981. Η κα. Θάτσερ κατηγόρησε τον Αμερικανό πρόεδρο για υποκρισία, διαμαρτυρόμενη για το πλήγμα στα Βρετανικά συμφέροντα που αφορούσαν σε αγωγό αερίου στη δυτική Σιβηρία.</div>
<div>
<br /></div>
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Ακήρυχτος Πόλεμος στα Φώκλαντ </span></b><br />
<br />
<div>
Ήταν ο πόλεμος των Φόκλαντ ένα ριψοκίνδυνο νεο-αποικιακό εγχείρημα, μια αριστοτεχνική αξιοποίηση του εθνικισμού για εγχώρια πολιτική κατανάλωση από ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς, μια απελπισμένη προσπάθεια της κυβέρνησης Θάτσερ να ενισχύσει τη φθίνουσα δημοτικότητά της μέσω της αναζωπύρωσης του Βρετανικού εθνικισμού ή μια δικαιολογημένη ναυτική επιχείρηση για την αποκατάσταση της Βρετανικής εθνικής κυριαρχίας;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Αν και ο ακήρυχτος πόλεμος των 74 ημερών στα Φόκλαντ συνεχίζει να προβληματίζει τους ιστορικούς ως προς τον χαρακτηρισμό του και παρότι τα πεδία των μαχών στα αφιλόξενα νησιά του Νότιου Ατλαντικού έχουν προ πολλού καλυφθεί από βρύα, φιλοξενώντας τους ειρηνικούς κατοίκους τους (πιγκουίνους και γλάρους), οι πληγές παραμένουν ανοιχτές σε Βρετανία και Αργεντινή. Την Τετάρτη, η κυβέρνηση της Αργεντινής ανακοίνωνε την πρόθεσή της να ακυρώσει συμφωνία με το Λονδίνο για από κοινού εξερεύνηση για υποθαλάσσια πετρελαϊκά κοιτάσματα ανοικτά των Νήσων Φόκλαντ.<br />
<br />
Εκπρόσωπος του Βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών χαρακτήρισε την απόφαση του Μπουένος Αϊρες «βήμα προς τα πίσω, που δεν θα βοηθήσει καθόλου την Αργεντινή και τις κυριαρχικές της διεκδικήσεις στην περιοχή». Μια ημέρα νωρίτερα, ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, σε συνέντευξή του στον ιστορικό Σάιμον Σάμα που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της «Ντάουνινγκ Στριτ», δήλωνε ότι η απόφαση για αποστολή εκστρατευτικής δύναμης απαίτησε «πολιτική τόλμη» και αποτελούσε «σωστή πράξη, καθώς διακυβεύονταν θεμελιώδεις αξίες».</div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-uMYhwI2Rrn8/WP7N3Z1aWgI/AAAAAAAAp-M/N8QF4TusDskX5DP13YyhpuCoOpBWfAIagCLcB/s1600/2658986_10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="311" src="https://1.bp.blogspot.com/-uMYhwI2Rrn8/WP7N3Z1aWgI/AAAAAAAAp-M/N8QF4TusDskX5DP13YyhpuCoOpBWfAIagCLcB/s400/2658986_10.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: #3d85c6; font-size: medium;"><b>Νέα Στοιχεία</b></span><br />
<br />
Η ιστορική έρευνα αποκάλυψε, στο μεταξύ, πολλά επιμέρους στοιχεία της σύγκρουσης, τα οποία αγνοούσαν εξαιτίας της ασφυκτικής λογοκρισίας που επιβλήθηκε από την κυβέρνηση Θάτσερ κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων, αλλά και για πολλά χρόνια αργότερα. Η επίσημη εκδοχή του 1982 εμφανίζει τη Βρετανία να εκστρατεύει με στόχο την ανακατάληψη των νήσων, έχοντας εξασφαλίσει τη σιωπηλή -αλλά σταθερή- υποστήριξη της Ουάσιγκτον, αντιμέτωποι με τη Γαλλική διπροσωπία. Τα Βρετανικά στρατεύματα, σύμφωνα με την επίσημη «γραμμή» των Τόρις της εποχής, εξασφάλισαν εκπληκτική στρατιωτική νίκη, απέναντι σε έναν αντίπαλο με αποσαθρωμένο ηθικό.<br />
<br />
Στην εικοστή επέτειο του πολέμου, το 2002, η αυτοβιογραφία του τότε υπουργού Άμυνας, σερ Τζον Νοτ, αλλά και η βαρυσήμαντη συνέντευξη του επικεφαλής της εκστρατευτικής δύναμης, ναυάρχου Σάντι Γούντγουορντ, έριξαν πολύ διαφορετικό φως στα γεγονότα. O Ρόναλντ Ρέιγκαν δεν συστρατεύθηκε με τους Βρετανούς, όπως ακουγόταν το 1982, επιλέγοντας αντίθετα αμφίρροπη και συστηματικά αναξιόπιστη στάση, σύμφωνα με τον σερ Τζον. Στο μεταξύ, η Γαλλία του Φρανσουά Μιτεράν, αποδεικνύεται ότι παρείχε στους Βρετανούς ανεκτίμητης στρατηγικής αξίας τεχνικές λεπτομέρειες για τους πυραύλους Exocet, τους οποίους είχε πουλήσει στους Αργεντινούς.</div>
<div>
<br />
Ο ναύαρχος Γούντγουορντ αποκάλυψε το 2002 ότι οι επίγειες μάχες και οι ναυμαχίες στον Νότιο Ατλαντικό ήταν πολύ πιο αμφίρροπες από ό,τι νομίζαμε μέχρι τότε. «Βρισκόμασταν σε κρίσιμη κατάσταση», είπε ο απόστρατος πλέον ναύαρχος. Αν οι Αργεντινοί κατάφερναν να αντισταθούν για μία ακόμη εβδομάδα, θα είχαν επικρατήσει πάνω στα εξαντλημένα και ελλιπώς ανεφοδιαζόμενα Βρετανικά στρατεύματα.<br />
<br />
<span style="color: #3d85c6; font-size: medium;"><b>Η «Σιδηρά Κυρία»</b></span><br />
<br />
Η προσπάθεια του τοτε δικτάτορα της Αργεντινής, στρατηγού Γκαλτιέρι, να παραμείνει στην εξουσία απέτυχε με τον χειρότερο τρόπο. Αντίθετα, η αναβίωση του Βρετανικού σοβινισμού, στην οποία βασίστηκε η Θάτσερ, της άνοιξε τον δρόμο για την επανεκλογή της. Η κ. Θάτσερ εδραίωσε το παρατσούκλι της «Σιδηράς Κυρίας» μετά τα Φώκλαντ, προκαλώντας τον θαυμασμό του υπουργικού της συμβουλίου, χάρη στην αποφασιστικότητα και την επιχειρησιακή της τόλμη. Ο σερ Μπερνάρ Ινγκαμ, εκπρόσωπος Τύπου της Ντάουνινγκ Στριτ την εποχή της πρωθυπουργίας Θάτσερ, λέει: «Η πρώτη της αντίδραση ήταν: ''Πρέπει να τους διώξουμε από τα Φόκλαντ''. Οι Αργεντινοί, αλλά και το υπουργικό συμβούλιο στο Λονδίνο, υποτίμησαν την αποφασιστικότητα της πρωθυπουργού. </div>
<div>
<br />
Επρόκειτο για μεγάλο σφάλμα. Είχε μεγαλύτερο θάρρος από τους περισσότερους επιτελείς της». Ανάλογη άποψη προωθεί -όπως ήταν αναμενόμενο- και η ίδια η κ. Θάτσερ στα απομνημονεύματά της: «Γνωρίζαμε τι πρέπει να πράξουμε και το κάναμε. Η Μ. Βρετανία είναι και πάλι Μεγάλη. Η σημασία του πολέμου στα Φώκλαντ ήταν τεράστια, για την αυτοπεποίθηση της Βρετανίας, αλλά και για το διεθνές μας κύρος». Βρετανία και Αργεντινή είναι πια δύο πολύ διαφορετικές κοινωνίες, από εκείνες που συγκρούσθηκαν το 1982. Οι ψυχολογικές κυρίως πληγές του πολέμου δεν έχουν επουλωθεί.<br />
<br />
Σύμφωνα με στοιχεία των ιατρικών υπηρεσιών του στρατού της Αργεντινής, πάνω από 350 Αργεντινοί βετεράνοι του πολέμου έχουν αυτοκτονήσει, παρά τις προσπάθειες της κεντροαριστερής κυβέρνησης του προέδρου Νέστορ Κίρχνερ για ψυχολογική στήριξη των βετεράνων, μετά την εκλογή του το 2003. Ιδιαίτερα εύστοχα έθετε το θέμα ο Guardian στο κύριο άρθρο του της 16ης Ιουνίου 1982, δύο ημέρες μετά την άνευ όρων παράδοση της αργεντινής φρουράς του Πορτ Στάνλεϊ:<br />
<br />
«Ο ''παράγων Φώκλαντ'' θα εξασθενήσει σύντομα στη Βρετανική πολιτική σκηνή, καθώς η ανάμνηση της κρίσης θα υποχωρεί από τη μνήμη και τη συνείδηση των ψηφοφόρων, ενώ η ανεργία και ο πληθωρισμός θα καταλάβουν και πάλι την πρωτοκαθεδρία στις ανησυχίες των Βρετανών. Το πνεύμα εθνικισμού, που κορυφώθηκε τις προηγούμενες 70 ημέρες, θα αποδειχθεί σίγουρα πολύ πιο μακρόβιο από τον ήχο των κανονιών, που σίγησαν πια».</div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΒΡΕΤΑΝΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΜΕΤΑ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ </b></span><br />
<br />
Σύντομη, αλλά ιστορική, ήταν η επίσκεψη την Τετάρτη του Τόνι Μπλερ στην Αργεντινή, την πρώτη Βρετανού πρωθυπουργού μετά τον πόλεμο. Κατά τη διάρκεια των επαφών του δεν έθιξε το ζήτημα της κυριαρχίας των νησιών, αλλά εξέφρασε την υποστήριξή του στις προσπάθειες της Αργεντινής να ξεπεράσει τη σοβαρή οικονομική κρίση. «Ιστορική» χαρακτήρισε ο πρόεδρος της Αργεντινής, Φερνάντο ντε λα Ρούα, την πρώτη επίσκεψη Βρετανού πρωθυπουργού στην Αργεντινή, στη διάρκεια της συνάντησης που είχαν οι δύο πολιτικοί στην πόλη του Πουέρτο Ιγκουαζού, στα σύνορα με τη Βραζιλία, το 2001. Το Λονδίνο και το Μπουένος Aϊρες είχαν συμφωνήσει να μη συζητηθεί κατά τη συνάντηση των δύο πολιτικών το ζήτημα της κυριαρχίας των Νήσων Φώκλαντ.<br />
<br />
Ωστόσο, την ώρα που περνούσε τα σύνορα προς την Αργεντινή, ο Τόνι Μπλερ ήλθε αντιμέτωπος με μια μεγάλη πινακίδα όπου αναγραφόταν: «Las Malvinas son Argentinas» (Οι Μαλβίνες ανήκουν στην Αργεντινή). Σε κοινή συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν κατά τη λήξη της επίσκεψής του ανέφερε ότι δεν έχει τίποτε «χρήσιμο να προσθέσει» για το θέμα αυτό, το οποίο θεωρεί πλέον παρελθόν. «Ό,τι συνέβη στο παρελθόν είναι παρελθόν. Η Αργεντινή ήταν τότε δικτατορία. Σήμερα είναι δημοκρατία» δήλωσε, προσθέτοντας ότι τώρα είναι σημαντικό για τη Βρετανία να κοιτάξει το μέλλον και να αναπτύξει καλές εργασιακές σχέσεις με τον πρώην εχθρό της.</div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΦΩΚΛΑΝΤ 28 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ </b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<br />
Περίπου 30 χρόνια μετά τον πόλεμο των 10 εβδομάδων νέα διένεξη έχει ξεσπάσει μεταξύ των δύο χωρών με αφορμή αυτή τη φορά το πετρέλαιο. Η Αργεντινή ζήτησε από το Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Κι-Μουν να φέρει το Ηνωμένο Βασίλειο σε συνομιλίες για την κυριαρχία των Νήσων Φώκλαντ. Ο υπουργός Εξωτερικών της Αργεντινής Χόρχε Ταϊάνα ζήτησε από τον Μπαν Κι-Μουν να βοηθήσει ώστε να σταματήσουν οι "περαιτέρω μονομερείς κινήσεις" από το Ηνωμένο Βασίλειο που άρχισε γεωτρήσεις πετρελαίου στα ανοικτά των νήσων Φώκλαντ. Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου αναφέρει ότι έχει "νόμιμο δικαίωμα" να αναπτύξει βιομηχανία πετρελαίου στα ύδατά των νήσων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-V0zZA_2UrQc/WP7OXQo3JoI/AAAAAAAAp-U/B6P5ArAnmgUclKNLSqA70v50N2sc0RqOACLcB/s1600/polemos-fokland-650.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="436" src="https://1.bp.blogspot.com/-V0zZA_2UrQc/WP7OXQo3JoI/AAAAAAAAp-U/B6P5ArAnmgUclKNLSqA70v50N2sc0RqOACLcB/s640/polemos-fokland-650.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Οι υποψίες για κοιτάσματα πετρελαίου στο Αρχιπέλαγος των Φώκλαντ έγιναν η αφορμή για την αναζωπύρωση της διαμάχης των δύο πλευρών. Αφορμή για τη νέα αντιπαράθεση αποτελεί η αποστολή από τη Βρετανική εταιρεία Desire Ρetroleum στη θαλάσσια περιοχή ανοικτά των Φώκλαντ της πλωτής πλατφόρμας εξόρυξης πετρελαίου "Οcean Guardian". Η εταιρεία σκοπεύει να ξεκινήσει άμεσα τις εξορύξεις γύρω από τα Φώκλαντ, για πρώτη φορά μετά το 1998, όταν άλλες εταιρείες όπως η Dutch Shell Ρlc. σταμάτησαν γιατί δεν βρήκαν όσο πετρέλαιο ήλπιζαν. Άλλες εταιρείες, όπως η ΒΗΡ Βilliton Ltd., με έδρα τη Μελβούρνη, και η Λονδρέζικη Falkland Οil & Gas Ltd., σχεδιάζουν επίσης να ξεκινήσουν εξορύξεις στην περιοχή. </div>
<div>
<br />
Η κυβέρνηση της Αργεντινής διακηρύσσει ότι έχει τον έλεγχο της ναυσιπλοΐας μεταξύ της ακτογραμμής της και των νησιών Φώκλαντ, κάτι που απορρίπτει το Ηνωμένο Βασίλειο. Το Φόρεϊν Οφις απέρριψε ανακοινωθέν της προέδρου της Αργεντινής Κριστίνα Φερνάντες ότι τα πλοία που θα πλέουν από την ηπειρωτική Νότια Αμερική προς τα Φώκλαντ θα χρειάζονται άδεια των Αρχών της χώρας της για να φτάσουν σε αυτά. "Η Βρετανία εξουσιάζει αυτά τα κύματα" διακήρυξαν οι Βρετανοί υπουργοί υπενθυμίζοντας το 1982.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΕΛΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ</b></span><br />
<br />
Ο απολογισμóς απó τις παραπάνω στρατιωτικές επιχειρήσεις μπορεί να αποτυπωθεί σε νούμερα, με τους Αργεντινούς αιχμαλώτους των Βρετανών να φτάνουν τους 11.845 (απó τους οποίους σχεδóν το σύνολο τους αφέθηκαν ελεύθεροι αμέσως), τους τραυματίες και νεκρούς τους 2.000 και αντίστοιχα οι Βρετανοί να μετρούν 1.000 τραυματίες, απó τους οποίους 255 στρατιώτες έχασαν την ζωή τους στο πεδίο της μάχης. Ο πóλεμος των Φώκλαντ επηρέασε και τις δυο πλευρές, ασχέτως με την έκβαση του και την επικράτηση των Βρετανών. Αμφóτερα τα μέρη χρειάζονταν τον πóλεμο αυτó για να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες απó τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν στο εσωτερικó τους.<br />
<br />
Καταλήγοντας να τον χρησιμοποιήσουν ως μέσο για την αφύπνιση συναισθημάτων εθνικής ενóτητας, πατριωτισμού αλλά και ενóτητας της κοινής γνώμης απέναντι σε ένα εξωτερικó εχθρó. Για την Αργεντινή και για τη στρατιωτική χούντα το πλήγμα ήταν μεγάλο, αφού η ήττα απó τη Μεγάλη Βρετανία, σε συνδυασμó με την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, οδήγησαν στην ακóμη πιο έντονη εξέγερση του λαού και στην ήττα αυτής απó το Ριζοσπαστικó Κóμμα στις εκλογές λίγους μήνες αργóτερα. Αντίθετα, η συντριπτική ήττα της Αργεντινής, έδωσε στην πρωθυπουργó Thatcher, μια σημαντική ώθηση η οποία οδήγησε στην εδραίωση της ως «Σιδηράς Κυρίας» και έπαιξε σημαντικó ρóλο την επανεκλογή της.<br />
<br />
Το 1983, ψηφίστηκε η πράξη περί της Βρετανικής υπηκοóτητας των κατοίκων των Φώκλαντ, δυνάμει της οποίας δóθηκαν στους κατοίκους των νησιών πλήρη δικαιώματα υπηκοóτητας, γεγονóς που αύξησε κατακóρυφα την δημοτικóτητα της Thatcher, η οποία απó την ομολογουμένως λιγóτερο δημοφιλή πρωθυπουργó της Μεγάλης Βρετανίας βρέθηκε να είναι αρκετά δημοφιλής. Στα χρóνια που ακολούθησαν, η πρώτη επίσημη επίσκεψη Βρετανού πρωθυπουργού στην Αργεντινή μετά τον πóλεμο, ήταν αυτή του Tony Blair, το 2001, κατά τη διάρκεια της οποίας το ζήτημα της κυριαρχίας των Φώκλαντ δεν αποτέλεσε θέμα συζήτησης μεταξύ αυτού και του προέδρου Fernando de la Rua.<br />
<br />
Το Λονδίνο και το Μπουένος Άιρες είχαν συμφωνήσει να μη συζητηθεί κατά τη συνάντηση των δύο πολιτικών, το ζήτημα της κυριαρχίας των νησιών, με μóνη ίσως αφορμή για κάτι τέτοιο μια μεγάλη πινακίδα, óπου αναγραφóταν: «Las Malvinas son Argentinas» (Οι Μαλβίνες ανήκουν στην Αργεντινή), η οποία είχε τοποθετηθεί στα σύνορα της χώρας και έγινε αντιληπτή την ώρα που ο Βρετανóς πρωθυπουργóς αποχωρούσε απó τη χώρα, έμεινε ωστóσο ασχολίαστη και απó τις δυο πλευρές. Απó το 2001 έως το 2013, τηρήθηκε ουδέτερη στάση και απó τις δυο πλευρές, την οποία ωστóσο επηρέασε η ύπαρξη πιθανών κοιτασμάτων πετρελαίου στα ύδατα των νησιών και κατά συνέπεια η επιδίωξη εκμετάλλευσής τους απó αμφóτερες τις πλευρές.<br />
<br />
Το ζήτημα αυτó δεν περιορίστηκε σε διμερείς διαπραγματεύσεις, με τον Υπουργó Εξωτερικών της Αργεντινής Jorge Taiana να ζητά απó τον Γενικó Γραμματέα του Ο.Η.Ε. Μπαν Κι-Μουν, να συνδράμει, ώστε να σταματήσουν οι περαιτέρω μονομερείς κινήσεις απó τη Μεγάλη Βρετανία, η οποία έχει ήδη προχωρήσει σε γεωτρήσεις πετρελαίου στα ανοικτά των Φώκλαντ, με την κυβέρνηση της τελευταίας να επικαλείται νóμιμο δικαίωμά της στην ανάπτυξη βιομηχανίας πετρελαίου στα ύδατά της περιοχής. Επιχειρώντας μια ανασκóπηση, τóσο σε πολιτικó-διπλωματικó, óσο και σε στρατιωτικó επίπεδο, καταλήγει κανείς στα κάτωθι συμπεράσματα. Παρά τις μακροχρóνιες διαβουλεύσεις των δυο μερών, στα πλαίσια του Ο.Η.Ε., δεν επετεύχθη επίλυση του ζητήματος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Αλλά ούτε και απετράπη η στρατιωτική επίθεση της Αργεντινής στις νήσους, η οποία αγνóησε το ψήφισμα 502/1982 του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., παραβιάζοντας με τον τρóπο αυτó το διεθνές δίκαιο.216 Ο πóλεμος των Φώκλαντ, δυστυχώς, ανέδειξε τη δυσλειτουργία του Ο.Η.Ε., ενóς οργανισμού που δημιουργήθηκε με τις καλύτερες προοπτικές με το πέρας του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου για τη διασφάλιση της παγκóσμιας ειρήνης. Είναι δεδομένο, ωστóσο, πως η τελική ευθύνη των ενεργειών βαρύνει την Μεγάλη Βρετανία και την Αργεντινή, οι οποίες επέλεξαν να στηρίξουν το εθνικó τους συμφέρον, αγνοώντας óσα προβλέπει ο Καταστατικóς Χάρτης του Ο.Η.Ε.<br />
<br />
Η εισβολή της Αργεντινής στα Φώκλαντ, αποτέλεσε μια μελετημένη κίνηση, η οποία αφενóς βασίστηκε στην ανάγκη ενóς δικτατορικού καθεστώτος να αποδείξει óτι δικαίως βρίσκεται στην εξουσία, παρά τις έντονες αντιδράσεις του λαού και αφετέρου, στην πεποίθηση óτι η Μεγάλη Βρετανία δεν σκóπευε να εμπλακεί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις για ένα σύμπλεγμα νησιών που βρισκóταν 8.000 μίλια μακριά. Το γεγονóς αυτó πιθανολογούνταν απó την Αργεντινή λóγω του óτι η Μεγάλη Βρετανία, τα χρóνια πριν απó την εν λóγω επίθεση, είχε προβεί σε σημαντικές περικοπές στις ένοπλες δυνάμεις, óπως επίσης είχε παραλείψει να εγκαταστήσει στρατιωτική δύναμη στα νησιά, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει αποτρεπτικó παράγοντα για μια ενδεχóμενη επίθεση. <br />
<br />
Τέλος, σε πολιτικó-διπλωματικó επίπεδο, καίριο ρóλο διαδραμάτισαν τóσο η Ευρωπαϊκή κοινóτητα με την υποστήριξή της στη Μεγάλη Βρετανία μέσω της επιβολής κυρώσεων αλλά και οικονομικού αποκλεισμού των συναλλαγών της Αργεντινής με τα κράτη μέλη της, óσο και οι Η.Π.Α., η στάση των οποίων αν και στην αρχή χαρακτηρίστηκε ως ουδέτερη, στη συνέχεια ευνóησε τη Μεγάλη Βρετανία, εγκαταλείποντας την Αργεντινή στη στήριξη χωρών της νóτιας Αμερικής. Ως προς το στρατιωτικó κομμάτι των επιχειρήσεων και εδώ παρατηρεί κανείς την υπεροχή της Μεγάλης Βρετανίας, óχι τóσο ως προς τα μεγέθη, óσο ως προς την οργάνωση και την ταχύτητα με την οποία εκτέλεσε την αντεπίθεσή της.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ibhgJ9KAeA0/WP7Ota7ewII/AAAAAAAAp-Y/vtyuSKaEaw4qU38w_9GNIcJ8_SXUtWC5gCLcB/s1600/falklants-war-8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://1.bp.blogspot.com/-ibhgJ9KAeA0/WP7Ota7ewII/AAAAAAAAp-Y/vtyuSKaEaw4qU38w_9GNIcJ8_SXUtWC5gCLcB/s400/falklants-war-8.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Πιο συγκεκριμένα, οι Βρετανοί ακολουθώντας το αίσθημα ενóτητας και την ανάγκη προστασίας των Βρετανών κατοίκων των Φώκλαντ, έδρασαν με αποφασιστικóτητα και επαγγελματισμó, αποστέλλοντας στο πεδίο της μάχης δυνάμεις αποτελούμενες απó στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων, οι οποίοι ήταν άρτια και ειδικά εκπαιδευμένοι, για να αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους καταστάσεις. Απó την άλλη πλευρά η Αργεντινή, έστειλε μεγαλύτερο αριθμó στρατιωτών, οι οποίοι óμως ήταν στην πλειοψηφία τους κληρωτοί, με μονοετή εκπαίδευση και οι οποίοι, υστερούσαν σε αρετές, óπως η οργάνωση, η πειθαρχία και η αντοχή στις αντιξοóτητες.<br />
<br />
Η οργάνωση, τέλος, η οποία χαρακτήριζε óλες τις επιχειρήσεις, αποτελεί τον παράγοντα που χάρισε στους Βρετανούς τη νίκη. Και στο κομμάτι αυτó οι Αργεντινές δυνάμεις δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν προβλήματα, óπως ο γρήγορος ανεφοδιασμóς, η επισκευή των συστημάτων τους, η συγκέντρωση των τραυματιών και η μεταφορά τους σε ασφαλές μέρος. Εδώ αξίζει να αναφερθεί óτι τα γεγονóτα που έλαβαν χώρα στα Φώκλαντ και η επικράτηση των Βρετανών, κίνησαν το ενδιαφέρον της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία αντιλαμβανóμενη το μέγεθος της νίκης αυτής για τη Μεγάλη Βρετανία, έθεσε την τελευταία πολύ ψηλά σε επίπεδο στρατιωτικής δύναμης, εκλαμβάνοντάς την ως ισχυρó και υπολογίσιμο αντίπαλο, γεγονóς που επηρέασε αργóτερα πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις.<br />
<br />
Ολοκληρώνοντας την εν λóγω επισκóπηση και γενικóτερα την παρούσα μελέτη, είναι αναγκαίο να αναφέρουμε την επίδραση που είχε ο σύντομος αυτóς πóλεμος στους κατοίκους των Φώκλαντ. Η κρίση την οποία έζησαν για εκατó περίπου ημέρες άλλαξε καθοριστικά την ζωή και καθημερινóτητά τους, αφού απó Βρετανοί μετανάστες σε μια άγονη περιοχή, 8.000 μίλια μακριά απó την χώρα τους, βρέθηκαν στο επίκεντρο της διεθνούς προσοχής. Με το πέρας του πολέμου και την επικράτηση της Μεγάλης Βρετανίας, οι συνθήκες διαβίωσης τους βελτιώθηκαν σημαντικά, με την κυβέρνηση να αποστέλλει μóνιμο και πολυάριθμο στρατιωτικó δυναμικó στην περιοχή, να δημιουργεί συχνές πτήσεις που συνέδεαν τις νήσους με τη Βρετανία.<br />
<br />
Να βελτιώνει δίκτυα ραδιοφώνου και τηλεóρασης και γενικóτερα να συμβάλλει στην ανάπτυξη της περιοχής, σε τομείς óπως ο τουρισμóς, αλλά και η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων που διαθέτουν τα νησιά. Τα τελευταία τριάντα και πλέον χρóνια, το καθεστώς κυριαρχίας των Φώκλαντ φαίνεται να μην βάλλεται απó διεκδικήσεις, με τους κατοίκους να απολαμβάνουν τη στήριξη και προστασία της Μεγάλης Βρετανίας αλλά και τη συνύπαρξη μετά την εγκατάσταση στην περιοχή πολλών Αργεντινών. Η ισορροπία αυτή, ωστóσο, θα συνεχίσει να υφίσταται, μετά την ανακάλυψη κοιτασμάτων στην περιοχή ή το μέλλον τους δεν προδιαγράφεται τóσο ευοίωνο;<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ </b></span><br />
<br />
Παρότι ο πόλεμος των Φώκλαντς ήταν περιορισμένης έκτασης όσον αφορά στη διάρκεια διεξαγωγής του αλλά και στον αριθμό των στρατιωτικών δυνάμεων που χρησιμοποιήθηκαν, μπορούμε εντούτοις να εξάγουμε αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα, ιδιαίτερα διότι η σύγκρουση αυτή περιελάμβανε αμφίβιες και αποβατικές επιχειρήσεις σε ένα γεωγραφικό ανάγλυφο που μοιάζει με το αντίστοιχο της Ελλάδας, δηλαδή, επιχειρήσεις σε νησιωτικό και παράκτιο χώρο. Συμπεραίνεται, λοιπόν, ότι η κυριαρχία στον αέρα σε μία σύρραξη αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο για την τελική επικράτηση.<br />
<br />
Αυτό συμβαίνει διότι, παρόλο που τα εναέρια μέσα δεν μπορούν να διατηρήσουν θέση ή έδαφος, μπορούν να δημιουργήσουν τις συνθήκες άρνησης της θέσης ή του εδάφους από τον αντίπαλο και στη συνέχεια να υποστηρίξουν σημαντικά τις χερσαίες ή ναυτικές δυνάμεις να καταλάβουν τη θέση ή το έδαφος αυτό. Εξυπακούεται βεβαίως ότι, εάν οι Βρετανοί είχαν ηττηθεί στις χερσαίες επιχειρήσεις, τότε η υπεροχή στον αέρα δεν θα είχε καμία σημασία. Ωστόσο, το ότι εξασφάλισαν έστω και με κόπο και απώλειες, τον έλεγχο του αέρα αποδείχθηκε ζωτικής σημασίας για την θετική εξέλιξη των αποβατικών επιχειρήσεων.<br />
<br />
Aκόμη, αποδεικνύεται η μεγάλη σημασία της χρήσης ελικοπτέρων, σε τέτοιο περιβάλλον τόσο για σκοπούς μεταφοράς προσωπικού και εφοδίων όσο και για αποστολές προστασίας των πλοίων αλλά και επιθετικών ενεργειών, όπου οι συνθήκες το επιτρέπουν. Oι μεταγωγικές δυνατότητες των ελικοπτέρων έδωσαν σημαντικό πλεονέκτημα στους Βρετανούς σε αρκετές περιπτώσεις, όπως στη μεταφορά των πυροβόλων του πυροβολικού για την τελική επίθεση στη γραμμή Γκαλτιέρι. Επιπλέον, πολύ μεγάλο ρόλο έπαιξαν και οι ακριβείς πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση και τη θέση των Αργεντινών δυνάμεων, τις οποίες παρείχαν οι άνδρες των ειδικών δυνάμεων SBS και SAS.<br />
<br />
Αλλά επίσης και οι διάφορες επιχειρήσεις δολιοφθοράς κατά των επικοινωνιών και εξοπλισμού των Αργεντινών, με αποκορύφωμα την επιδρομή στο νησί Πεμπλ σε μία κρίσιμη χρονικά φάση της όλης επιχείρησης. Επιπροσθέτως, διαπιστώθηκε έλλειψη των Αργεντινών στην ύπαρξη ικανού αριθμού, αλλά και σύγχρονου εξοπλισμού σε ό,τι αφορά τα μέσα παρατήρησης και αναγνώρισης στη θάλασσα. Γενικά, οι δυνάμεις της Αργεντινής αδυνατούσαν να εντοπίσουν τα βρετανικά πολεμικά πλοία και, μόνο όταν αυτά κινούνταν κοντά στις ακτές, μπορούσαν να έχουν σαφή γνώση των κινήσεών τους.<br />
<br />
Αλλά και σε πιο γενικές γραμμές, οι Αργεντινές ένοπλες δυνάμεις ήταν τεχνολογικά κατώτερες από τις αντίστοιχες Βρετανικές σε όλες τις βαθμίδες. Aκόμη, πολύ σημαντικό ρόλο σε όλη τη διάρκεια των επιχειρήσεων έπαιξε το ότι περίπου ένας πολύ μεγάλος αριθμός βομβών των Αργεντινών δεν εξερράγησαν κατά τη σύγκρουση. Σε αντίθετη περίπτωση, οι απώλειες για τους Βρετανούς θα ήταν πολύ πιο βαριές, ίσως και μοιραίες για την εξέλιξη της επιχείρησης. Επίσης, θα πρέπει να σημειωθεί η ιδιαίτερα αποτελεσματική οργάνωση των Βρετανών όσον αφορά στην αδιάκοπη ροή μέσων και εφοδίων για την διατήρηση της ομαλότητας στην εξέλιξη των επιχειρήσεων.<br />
<br />
H ύπαρξη μίας ομαλής γραμμής επικοινωνιών και διοικητικής μέριμνας μήκους περίπου 8.000 μιλίων, χωρίς την ύπαρξη βάσης σε κοντινό χερσαίο έδαφος, μπορεί να θεωρηθεί ως πραγματικός άθλος. Tέλος, ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο σε ό,τι αφορά τον Πόλεμο των Φώκλαντς αφορά στην οργανωτική και επιχειρησιακή ικανότητα των Βρετανών και βέβαια στην αντίστοιχη ανικανότητα των Αργεντινών. O επαγγελματισμός και η αυστηρή πειθαρχία των Βρετανών στρατιωτών έδωσαν ένα σαφές προβάδισμα, το οποίο φάνηκε στη μαχητική ικανότητα και στα εν γένει αποτελέσματα των χερσαίων επιχειρήσεων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-LyFJeQUR6tc/WP7RYuOyagI/AAAAAAAAp-k/YXPqD1G8fYsuQhrjrNqbFMeTYf-KdnA2gCLcB/s1600/89902g-the-union-flag-being-rais-001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="222" src="https://3.bp.blogspot.com/-LyFJeQUR6tc/WP7RYuOyagI/AAAAAAAAp-k/YXPqD1G8fYsuQhrjrNqbFMeTYf-KdnA2gCLcB/s400/89902g-the-union-flag-being-rais-001.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ειδικά σε ό,τι αφορά τις μάχες εκ του σύνεγγυς, ενώ αξίζει να σημειωθεί και η ικανότητα των Βρετανών στην ενοποίηση και στο συντονισμό διαφορετικών μονάδων διαφορετικών όπλων με αποτελεσματικό τρόπο. Από την άλλη, οι Αργεντινοί αξιωματικοί όλων των βαθμίδων αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, με εξαίρεση βεβαίως τους ανδρείους πιλότους της αργεντινής πολεμικής αεροπορίας, κάτι που φάνηκε και από το ότι διατηρούσαν διαρκώς αμυντική έως παθητική στάση, ενώ οι στρατιώτες των Αργεντινών ήταν κληρωτοί, ηλικίας περίπου 19 με 20 ετών και σίγουρα δεν μπορούν να συγκριθούν με τους πεζοναύτες ή τους αλεξιπτωτιστές των Βρετανών.<br />
<br />
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που φάνηκε ξεκάθαρα ήταν η ανετοιμότητα και η ανεπάρκεια της Αργεντινής ηγεσίας, σε όλα τα επίπεδα, με την εξαίρεση βέβαια των θαρραλέων Αργεντινών πιλότων, για τη διεξαγωγή σοβαρών και εκτεταμένων στρατιωτικών επιχειρήσεων. Αυτή η ανεπάρκεια άλλωστε σηματοδότησε την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος του στρατηγού Γκαλτιέρι και την επαναφορά της δημοκρατίας στην Αργεντινή, καθώς και, όσον αφορά στην άλλη πλευρά, την πανηγυρική επανεκλογή της Μάργκαρετ Θάτσερ στον πρωθυπουργικό θώκο της M. Βρετανίας στις εκλογές του 1983, ως Σιδηρά Κυρία και νικήτρια του πολέμου των Φώκλαντς.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στο Πολιτικό - Διπλωματικό Πεδίο </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">α.</span><span style="color: yellow;"> </span></b>Οι πολυετείς συνομιλίες Βρετανίας - Αργεντινής στα πλαίσια του ΟΗΕ δεν επέλυσαν το πρόβλημα των Φώκλαντ, αλλά ούτε και απέτρεψαν την ανάληψη επιθετικής ενεργείας υπό της Αργεντινής όταν εκείνη θεώρησε ότι η κατάσταση της το επέτρεπε. Ομοίως, αγνοήθηκε από την Αργεντινή το σχετικό ψήφισμα του ΟΗΕ για αποχώρηση των δυνάμεων εισβολής. Στην περίπτωση των Φώκλαντ, ο ΟΗΕ απέτυχε παντελώς να συμβάλει στη διατήρηση της ειρήνης παρά το γεγονός ότι θιγόμενη ήταν μια από τις ισχυρότερες χώρες παγκοσμίως.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">β.</span></b> Η άποψη ότι η υπό τον Galtieri στρατιωτική ηγεσία αποφάσισε την εισβολή «για εσωτερική κατανάλωση» της ευρισκόμενης τότε υπό δικτατορικό καθεστώς Αργεντινής, δεν υπήρξε πειστική. Αντίθετα, η άποψη ότι η ηγεσία της Αργεντινής απετόλμησε την εισβολή επειδή εκτίμησε πως «η Βρετανία δεν σκόπευε να πολεμήσει για τις Μαλβίνες» στοιχειοθετείται επαρκώς. Η λανθασμένη αυτή εκτίμηση της Αργεντινής βασίστηκε σε πολιτικές δηλώσεις και ενέργειες της Βρετανίας που προηγήθηκαν της κρίσεως και οι οποίες συνεχίστηκαν ακόμη και όταν η κρίση των Φώκλαντ είχε αρχίσει σε πολιτικό επίπεδο, με σημαντικότερες τις στρατιωτικές περικοπές, αποσύρσεις και μειώσεις ιδίως στο ναυτικό και την πολεμική της βιομηχανία.<br />
<br />
Οι περικοπές στις ένοπλες δυνάμεις της Βρετανίας αν και δεν αντιστοιχούσαν σε αλλαγή πολιτικής ή προθέσεων αναφορικά με την εξασφάλιση των εθνικών της συμφερόντων, έδωσαν στην Αργεντινή λανθασμένο μήνυμα με αποτέλεσμα να την ωθήσουν να εκμεταλλευθεί την κατάσταση προς όφελός της. Ως εκ τούτου, η δημιουργία της κρίσεως θα μπορούσε να αποδοθεί εν μέρει και στη ίδια τη Βρετανία η οποία έσπευσε από μόνη της να μειώσει την αποτρεπτική της ικανότητα και η οποία ουδέποτε είχε εγκαταστήσει υπολογίσιμη «αποτρεπτικά» δύναμη στο συγκρότημα των Φώκλαντ.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">γ.</span></b> Σημαντικός παράγων στην όλη εξέλιξη και τελική έκβαση του πολέμου ήταν η πρόωρη (από πλευράς Αργεντινής) έναρξη των επιχειρήσεων κατόπιν αυθαιρέτων ενεργειών ιδιώτου επιχειρηματία σε απομακρυσμένη μικρόνησο του συγκροτήματος των Φώκλαντ. Ο εν λόγω επιχειρηματίας (Αργεντινός Ελληνικής καταγωγής) μετέβη προς εκτέλεση συμβολαίου διάλυσης παλαιών πλοίων και εγκαταστάσεων και μαζί με το προσωπικό του μετέφερε μικρό στρατιωτικό άγημα το οποίο ανήρτησε τη σημαία της Αργεντινής.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
Οι πολιτικές και διπλωματικές εξελίξεις υπήρξαν εν συνεχεία ραγδαίες και η Αργεντινή οδηγήθηκε σε στρατιωτικές ενέργειες εν μέσω Ανοίξεως, δίδοντας τον χρόνο στους Βρετανούς να αντιδράσουν τους επόμενους μήνες και πριν την έλευση του Χειμώνος, ο οποίος θα καθιστούσε το περιβάλλον απαγορευτικό για επιχειρήσεις. Ολιγόμηνη μετάθεση των Αργεντίνικων σχεδίων θα υποχρέωνε πιθανότατα τους Βρετανούς να ενεργήσουν την Άνοιξη του επομένου έτους, ενδεχομένως υπό δυσμενέστερες επιχειρησιακές συνθήκες.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f;"><b><span style="color: yellow;">δ.</span></b> </span>Η τότε ΕΟΚ επέδειξε ομόφωνη αλληλεγγύη προς τη Βρετανία όχι μόνο πολιτικά και διπλωματικά, αλλά και με συγκεκριμένες ενέργειες από συγκεκριμένες χώρες (π.χ. Γαλλία) που διευκόλυναν αυτές καθ'αυτές τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των Βρετανών και δυσχέραναν τις αντίστοιχες των Αργεντίνων. Ως εκ τούτου θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι λειτούργησε τότε αυτό που στη συνέχεια ονομάστηκε ΚΕΠΠΑ.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">ε.</span></b> Η στάση των ΗΠΑ φαίνεται ότι αρχικά παρερμηνεύθηκε από την Αργεντινή η οποία θεώρησε ότι θα είχε την ανοχή αν όχι την ευνοϊκή αντιμετώπιση τους σε σχέση με την κατάληψη των Φώκλαντ. Οπωσδήποτε η στάση των ΗΠΑ δεν ήταν άλλη από διακριτική παροχή στρατιωτικών διευκολύνσεων και συμβολή στις Βρετανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-LTMIv8cDYUQ/WP7RxFOrxBI/AAAAAAAAp-o/5Mb4PFxSIl81VWneGzJs6PNqHIrKT366ACLcB/s1600/falklants-war-13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://3.bp.blogspot.com/-LTMIv8cDYUQ/WP7RxFOrxBI/AAAAAAAAp-o/5Mb4PFxSIl81VWneGzJs6PNqHIrKT366ACLcB/s400/falklants-war-13.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στο Πολιτικό - Στρατιωτικό Πεδίο </span></b><br />
<br />
<span style="color: #6aa84f;"><b><span style="color: yellow;">α.</span></b> </span>Η αντίδραση της Βρετανίας χαρακτηρίστηκε από αποφασιστικότητα και ταχύτητα γεγονός που, παρά τις πολύ μεγάλες δυσκολίες και αντιξοότητες που παρουσίαζε η επιχείρηση, υπήρξε καθοριστικό για την τελική έκβαση του πολέμου. Ειδικότερα, σημειώνονται τα ακόλουθα χαρακτηριστικά σημεία:</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #6fa8dc;">(1)</span></b> Υπήρξε ξεκάθαρη πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση της εισβολής που εκδηλώθηκε άμεσα και αποφασιστικά με τον καθορισμό της αποστολής στις Ένοπλες Δυνάμεις: Να ανακαταλάβουν τα νησιά.<br />
<br />
<b><span style="color: #6fa8dc;">(2)</span></b> Η πολιτική απόφαση εστηρίχθη στην ανάλογη αποφασιστικότητα και ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων. Η στρατιωτική Ηγεσία εδήλωσε στην πολιτική ότι ήταν δυνατό να ετοιμασθεί και να αποπλεύσει Δύναμη Επιχειρήσεων (Task Force) εντός 48 ωρών.<br />
<br />
<b><span style="color: #6fa8dc;">(3)</span></b> Η πολιτική βούληση ήταν ταυτισμένη με το κοινό αίσθημα, αφού κάθε Βρετανός δεν περίμενε άλλη αντίδραση από την Κυβέρνηση, πέραν της αποκαταστάσεως της κυριαρχίας στα Φώκλαντ.<br />
<br />
<b><span style="color: #6fa8dc;">(4) </span></b>Το ηθικό λαού και Ενόπλων Δυνάμεων ήταν σε υψηλό επίπεδο. Όταν ο λαός περιμένει ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις θα προασπίσουν τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, γι'αυτές δεν υπάρχει άλλη λύση παρά μόνο η νίκη.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">β.</span></b> Οι προαναφερθείσες διαβεβαιώσεις είχαν μεν δοθεί στην πολιτική ηγεσία, αλλά οι αντικειμενικές δυσκολίες που υπήρχαν σε σχέση με την υλοποίηση της επιχειρήσεως με τα διατιθέμενα μέσα ήσαν τόσο μεγάλες και οι αρχικές εκτιμήσεις τόσο δυσοίωνες που μόνο χάρη στο υψηλό τους ηθικό, την σκληρή και υψηλού επιπέδου εκπαίδευση, τον επαγγελματισμό και εν τέλει την αυτοθυσία που επέδειξαν κατάφεραν οι Βρετανικές Ε.Δ. να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους. Εν τέλει δε, οι Βετεράνοι παραδέχθηκαν ότι «στάθηκαν τυχεροί» διότι οι Αργεντίνοι παραδόθηκαν την ώρα που τους είχαν απομείνει (στους Βρετανούς) μόνο 2 ημερών πυρομαχικά (με την παρατήρηση ότι «η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς»).</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<b><span style="color: #3d85c6;">Στο Στρατιωτικό Πεδίο Ετοιμότητα - Εκπαίδευση - Ηθικό</span></b><br />
<br />
Η υψηλή επαγγελματική κατάρτιση και εκπαίδευση των Βρετανικών στελεχών η οποία συνεχίστηκε και εντάθηκε με κάθε τρόπο και με τη μεγαλύτερη δυνατή διακλαδική συνεκπαίδευση κατά τη φάση της μετακινήσεως των δυνάμεων προς την περιοχή των επιχειρήσεων, υπήρξε καθοριστικός παράγων σε όλα τα πεδία της αναμέτρησης. Ενδεικτικά αναφέρονται οι επιτυχίες των σκληρότατα εκπαιδευμένων Βρετανικών ειδικών δυνάμεων SBS-SAS, των αλεξιπτωτιστών και των πεζοναυτών οι οποίοι διασχίζοντας πεζή και βαρυφορτωμένοι μεγάλες αποστάσεις σε δύσβατες περιοχές κατάφεραν να αιφνιδιάσουν τον αντίπαλο και να καταγάγουν απρόσμενες νίκες.<br />
<br />
Από την πλευρά της η Αργεντινή παρέταξε χερσαία στρατεύματα από νεαρούς άπειρους κληρωτούς και με ελλειπή λόγω μονοετούς θητείας, εκπαίδευση. Παρά τον αρχικό τους ενθουσιασμό τα Αργεντίνικα στρατεύματα δεν επέδειξαν ενιαίο μαχητικό πνεύμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις εμάχοντο με πείσμα και αυτοθυσία, αλλά σε κάποιες άλλες, έχασαν το ηθικό τους και παρεδόθησαν χωρίς να έχουν εξαντλήσει κάθε αντίσταση. Σε ότι αφορά στο Αργεντίνικο ναυτικό δεν είναι εύκολο να γίνουν οι σχετικές εκτιμήσεις επειδή οι Βρετανοί με την απόκτηση του θαλασσίου ελέγχου και εν μέρει της αεροπορικής υπεροχής, κατέστησαν την συμμετοχή του στις επιχειρήσεις πενιχρή.<br />
<br />
Ιδίως δε, μετά τη βύθιση του καταδρομικού Μπελγκράνο, το ναυτικό παρέμεινε στα Αργεντίνικα ύδατα. Δύο στοιχεία πάντως που αναδεικνύουν την ποιοτική διαφορά στην ετοιμότητα και επιχειρησιακή ικανότητα των δύο ναυτικών, είναι ότι ενώ οι Βρετανοί πραγματοποίησαν μέσα σε ελάχιστες ημέρες μετασκευές και διάφορες άλλες εργασίες στα αεροπλανοφόρα και σε διάφορα εμπορικά πλοία προκειμένου να εκτελούν τις αποστολές που τους ανετέθησαν. Οι Αργεντίνοι δεν κατάφεραν να κάνουν αντίστοιχες εργασίες στο δικό τους αεροπλανοφόρο με αποτέλεσμα να έχει μειωμένη επιχειρησιακή αξία αφού δεν επιχειρούσαν από αυτό πολύτιμα μαχητικά όπως τα super etendard.<br />
<br />
Το δεύτερο στοιχείο αφορά στο Μπελγκράνο η γρήγορη βύθισή του οποίου οφείλετο μεταξύ άλλων και στη μη λήψη της απαιτούμενης κατάστασης στεγανότητος. Οι μονάδες του Αργεντίνικου ναυτικού που θα μπορούσαν να επιτύχουν καίρια πλήγματα στους Βρετανούς, δηλαδή τα Υ/Β, δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Η εξουδετέρωση από Βρετανικά Ε/Π του Υ/Β Σάντα Φε οφείλεται μάλλον στις αποφάσεις των ανωτέρων του (η αποστολή που του ανετέθη ήταν να αποβιβάσει στρατιωτικό τμήμα αντί να έχει σαν προτεραιότητα να προσβάλει Βρετανικά πλοία). Η υποψία υπάρξεως άλλου Αργεντίνικου Υ/Β (του Σαν Λουίς) απασχόλησε τα Βρετανικά αντιτορπιλικά και ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα αμέτρητες ημέρες και ώρες και τα ανάγκασε να καταναλώσουν τεράστιες ποσότητες ανθυποβρυχιακών όπλων σε ψευδοεπαφές.<br />
<br />
Παρά ταύτα το Σαν Λουίς κατάφερε να διεισδύσει, όμως οι τορπιλικές επιθέσεις του κατά Βρετανικών πλοίων απέτυχαν (εικάζεται ένεκα ανθρωπίνων λαθών), γεγονός που παραπέμπει στην εκπαίδευση και τον επαγγελματισμό των χειριστών του. Η Βρετανική αεροπορία πέτυχε να αναχαιτίσει την Αργεντίνικη (κέρδισε σχεδόν όλες τις αερομαχίες), να αποκτήσει την αεροπορική υπεροχή τοπικά και χρονικά όταν χρειαζόταν, είχε μικρές απώλειες, και υπεστήριξε κατά τον καλλίτερο δυνατό τρόπο τις ναυτικές και χερσαίες επιχειρήσεις. Η Αργεντίνικη αεροπορία έδρασε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες λόγω οριακής εμβελείας αφού τα μαχητικά με τις καλλίτερες δυνατότητες (πχ με έξυπνα όπλα), επιχειρούσαν από την ηπειρωτική Αργεντινή. </div>
<div>
<br />
Παρά ταύτα, επέφερε σοβαρότατες απώλειες στη Βρετανική ναυτική δύναμη και επ'ολίγο εφάνη ότι θα μπορούσε από μόνη της να ανατρέψει την κατάσταση υπέρ της Αργεντινής. Οι Αργεντίνοι πιλότοι επέδειξαν αποφασιστικότητα, προσαρμογή στο δυσμενές επιχειρησιακά περιβάλλον και αυτοθυσία. Παρά τις επιτυχίες τους, οι πιλότοι της Αργεντινής υστερούσαν σε χειρισμούς κατά τις αερομαχίες, αλλά και στις αφέσεις των όπλων παρατηρήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις ότι είτε αυτά δεν εύρισκαν στόχο, είτε αν εύρισκαν, δεν εκρήγνυντο. Ως εκ τούτου και στον αεροπορικό πόλεμο καταγράφεται ποιοτική διαφορά μεταξύ των αντιπάλων.</div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-yoR2BBWfciA/WP7SIJPtt9I/AAAAAAAAp-s/1LdHayJ5sD0l-SbWLX7IQbGcTapU6ol5QCLcB/s1600/malvinas-guerra.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="230" src="https://1.bp.blogspot.com/-yoR2BBWfciA/WP7SIJPtt9I/AAAAAAAAp-s/1LdHayJ5sD0l-SbWLX7IQbGcTapU6ol5QCLcB/s400/malvinas-guerra.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στα πλαίσια του ηλεκτρονικού πολέμου και των αμοιβαίων παρεμβολών, έγινε με βρετανικό φλέγμα αναφορά υπό ενός εκ των βετεράνων περιστατικού βολής αντιμέτρων από Φ/Γ που έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του Βρετανού Πρίγκηπα που προσνήωνε εκείνη τη στιγμή το Ε/Π του. Η αναφορά κατέδειξε την επίδραση που είχε στο ηθικό του Βρετανικού στρατεύματος, η συμμετοχή του συγκεκριμένου ιπταμένου αξιωματικού του ναυτικού, υιού της Βασίλισσας, στην πρώτη γραμμή της μάχης μαζί με τους κοινούς θνητούς.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Επιχειρησιακή Σχεδίαση </span></b><br />
<br />
Όπως συνέβη άπειρες φορές στο παρελθόν, αυτός ο πόλεμος κερδήθηκε από τη λεγόμενη λογιστική υποστήριξη, διοικητική μέριμνα, επιμελητεία, η εφοδιασμό (Logistics). Η σχεδίαση των Βρετανικών επιχειρήσεων διακρίνεται για την μεταξύ άλλων επιτυχή εκμετάλλευση δύο παραγόντων (πέραν του παράγοντος χρόνος/ταχύτητα) που επέδρασαν αποφασιστικά στον εφοδιασμό των μαχομένων: Των Βρετανικών πυρηνικών Υποβρυχίων και των δυνατοτήτων της εμπορικής ναυτιλίας. Με την άμεση ανακοίνωση της εγκατάστασης περί τα Φώκλαντ ζώνης αποκλεισμού φυλασσομένης κατ'αρχήν από πυρηνικά Υ/Β, επετεύχθη από πολύ ενωρίς η αποκοπή της από θαλάσσης ενίσχυσης και εφοδιασμού των Αργεντίνικων στρατευμάτων.<br />
<br />
Οι Αργεντίνοι μη γνωρίζοντας ότι για το πρώτο τουλάχιστον διάστημα οι Βρετανοί μπλόφαραν τα Υ/Β δεν είχαν ακόμη φθάσει στην περιοχή) και φοβούμενοι πιθανή καταβύθιση των πλοίων τους, συνέχισαν τη μεταφορά στρατευμάτων, όπλων, πυρομαχικών και εφοδίων με αερομεταφορές, ενώ πολλά βαρέα όπλα ουδέποτε έφθασαν από την Αργεντινή στα Φώκλαντ. Φυσικά όταν μετά από μερικές εβδομάδες κατέφθασε και ο Βρετανικός στόλος επιφανείας, ο ανεφοδιασμός των Αργεντινών στα Φώκλαντ από θαλάσσης, απεκόπη μέχρι το τέλος του πολέμου. Αντίθετα, παρά την ιλιγγιώδη απόσταση, ο εφοδιασμός των Βρετανικών δυνάμεων επετεύχθη με μια πραγματικά αξιοθαύμαστη χρησιμοποίηση θαλασσίων και εναερίων μέσων.<br />
<br />
Μεταξύ των οποίων πλοία του εμπορικού ναυτικού, κρουαζιερόπλοια και άλλα, μη εξαιρουμένων και αεροσκαφών ανεφοδιασμού από τα οποία ανεφοδιάζοντο πολλαπλώς εν πτήσει τα βομβαρδιστικά της Π.Α. που επιχειρούσαν από την νήσο Ασουνσιόν.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<b><span style="color: #3d85c6;">Διεξαγωγή των Επιχειρήσεων </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">α.</span></b> Όσο και αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Γκαλτιέρι δεν το χρησιμοποιούσε επειδή δεν είχε εμπιστοσύνη στο Ναυτικό αλλά μόνο στο Στρατό ξηράς που τον στήριζε, το Αργεντίνικο ναυτικό ανέκρουσε πρύμναν μόνο μετά τη βύθιση του Κ/Δ Μπελγκράνο. Η βύθιση του ισχυροτέρου πλοίου της Αργεντινής έγινε από πυρηνικό Υ/Β με συμβατική τορπίλη και αφού προς τούτο έγινε σε υψηλότατο επίπεδο τροποποίηση των ΕΚΕ ώστε το Υ/Β να επιτεθεί εκτός ζώνης αποκλεισμού όπου το Μπελγκράνο κυκλοφορούσε μάλλον αμέριμνο, με όλες τις στεγανές θυρίδες ανοικτές.<br />
<br />
Στον σύγχρονο πόλεμο, είναι προφανές ότι ο η αναγγελία διαφόρων ζωνών, περιοχών κλπ που προβλέπονται ή και δεν προβλέπονται από το διεθνές δίκαιο έχει τόση αξία, όση ισχύ ή αδυναμία έχει ο καθορίσας την περιοχή (Ας μη λησμονούμε ότι και οι Αργεντίνοι κήρυξαν άμεσα την ίδια περιοχή απαγορευμένη). Το «καίριο και αποφασιστικό πλήγμα» που προβλέπουν τα εγχειρίδια επετεύχθη έστω και με την μη τήρηση όλων των κανόνων της ιπποσύνης και «έβγαλε εκτός» το Αργεντίνικο Ναυτικό.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">β.</span></b> Η διατήρηση των υψηλής αξίας Βρετανικών αεροπλανοφόρων 100 νμ ανατολικά των Φώκλαντ ώστε να είναι εκτός εμβελείας της Αργεντίνικης Π.Α., ενώ χλευάστηκε επαρκώς από τους πιλότους των Harrier (ένας εκ των Βετεράνων ανέφερε το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε, ότι «από εδώ μάλλον είναι πιο εύκολο να ανακαταλάβουμε την Ινδία») απεδείχθη η σοφότερη των ενεργειών, αφού έτσι απέφυγε ο Ναύαρχος Γούντγουορντ να δεχθεί εκείνος ένα «καίριο και αποφασιστικό πλήγμα».<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f;"><b>γ.</b></span> Η ύπαρξη των καθέτου προσαπονηώσεως μαχητικών Harrier ήταν ίσως (όπως και η ύπαρξη των Υ/Β), ο πλέον καθοριστικός παράγων των επιχειρήσεων, αφού οι εξαιρετικά δυσμενείς καιρικές συνθήκες είναι βέβαιον ότι θα επηρέαζαν τις επιχειρήσεις των αεροπλανοφόρων με άλλου τύπου Α/Φ.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f;"><b><span style="color: yellow;">δ.</span></b> </span>Η επιλογή από τον Γούντγουορντ της ακτής αποβάσεως αν και από πολλούς εδέχθη κριτική (λόγω των μειονεκτημάτων που παρουσίαζε σε σχέση με πιθανές αεροπορικές και από θαλάσσης προσβολές), είναι βέβαιον ότι προσέφερε το πλεονέκτημα της απουσίας χερσαίων δυνάμεων της Αργεντινής που ενδεχομένως θα ήταν σε θέση να αμυνθούν της ακτής και να εμποδίσουν την όπως απεδείχθη γρήγορη και άνετη εγκατάσταση του προγεφυρώματος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-68KRdfOoSVI/WPrsQB5ZX0I/AAAAAAAAp78/YKm6TyyVGOcMmxCFKRey5WVKb68mGxEvACLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B0_7476a_645280ff_XL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-68KRdfOoSVI/WPrsQB5ZX0I/AAAAAAAAp78/YKm6TyyVGOcMmxCFKRey5WVKb68mGxEvACLcB/s400/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B0_7476a_645280ff_XL.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Θα μπορούσε κανείς να αναφέρει και αμέτρητα άλλα πολύτιμα συμπεράσματα που προέκυψαν από τις τοποθετήσεις και την πραγματικά ενδιαφέρουσα συζήτηση που επακολούθησε, αρχίζοντας από το πολύ σοβαρό θέμα της βυθίσεως των φρεγατών από Κ/Β και τη συναφή ανάλυση των συνθηκών και ενεργειών Η/Ν πολέμου και ελέγχου βλαβών και να φθάσει μέχρι τις σχετικές εξελίξεις στη σχεδίαση και τον εξοπλισμό των πλοίων, με βάση αυτά τα συμπεράσματα, όπως τις παρουσίασε ο ειδικός της Vosper Thornycroft.<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> 15:30, 1η Aπριλίου 1982: ο κυβερνήτης των Φώκλαντς λαμβάνει μήνυμα από το Λονδίνο για επικείμενη εισβολή των ενόπλων δυνάμεων της Αργεντινής τα ξημερώματα της επομένης.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> Oι 80 πεζοναύτες της ναυτικής ομάδας 8901 (ταγματάρχης Μάικ Νόρμαν) άφησαν το στρατώνα του Μούντυ Μπρουκ στις 02:00. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> Τοποθετούνται αυτοκίνητα για να φράξουν τον αεροδιάδρομο και η ομάδα (5) στα νότια της περιοχής. Εγκαθίσταται παρατηρητήριο (OP) στο ακρωτήριο Γιορκ και στοιχείο πολυβόλου (MG) πάνω από τον κόλπο της περιοχής. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> H ομάδα (1) λαμβάνει θέσεις νότια της ομάδας (5) με δύο πολυβόλα και στα δυτικά αυτής, η ομάδα (2) με ένα πολυβόλο, ένα αντιαρματικό και ρουκέτες. H ομάδα (3) παρατάσσεται ακόμα δυτικότερα. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> H ομάδα (4) τοποθετείται απέναντι από το Στάνλεϋ με ένα αντιαρματικό. Διαθέτει φουσκωτή βάρκα για χρήση σε περίπτωση υποχώρησης. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> H ομάδα (6) λαμβάνει θέσεις στα υψώματα του Μάρεϊ. Eνα παρατηρητήριο (OP) εγκαθίσταται στο λόφο Σέηπερ. H άκατος MV Forrest αποπλέει προς τα ανοιχτά του Πορτ Ουίλιαμ για να ελέγχει την περιοχή. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> Στις 04:30 εντοπίζονται ελικόπτερα κοντά στο Μιούλετ Κρηκ. 120 άνδρες των ειδικών δυνάμεων της Αργεντινής (Buzo Tactico) αποβιβάζονται νοτιοδυτικά του Στάνλεϋ και κινούνται προς το λόφο Σέηπερ, όπου χωρίζονται σε δύο ομάδες: η μία με στόχο το Στάνλεϋ και η άλλη τους στρατώνες στο Μούντυ Μπρουκ. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> Στις 06:10 οι Buzo Tactico επιτίθενται στους στρατώνες του Μούντυ Μπρουκ, χρησιμοποιώντας υποπολυβόλα και χειροβομβίδες διασποράς και φωσφόρου. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> O ταγματάρχης Νόρμαν ανακαλεί τις ομάδες (1) και (5) στο κυβερνητικό κτήριο. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> Στις 06:15 η δεύτερη ομάδα των Buzo Tactico ξεκινά την επίθεσή της στο κυβερνητικό κτήριο. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> Στις 06:30 το κύριο σώμα της Αργεντίνικης δύναμης αποβιβάζεται στον κόλπο του Γιορκ και με 18 LVTP-7 "Amtracs" αρχίζει να προωθείται προς το Στάνλεϋ. Oι ομάδες της Βρετανικής δύναμης καθυστερούν την εχθρική προέλαση. H ομάδα (2) εξουδετερώνει ένα από τα LVTP-7. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">-</span></b> Eνα αποβατικό των Αργεντινών αποπειράται να εισέλθει στο λιμάνι. H ομάδα (4) βάλλει εναντίον του και το βυθίζει. Στη συνέχεια, αποσύρεται στην ενδοχώρα, όπου εντοπίζεται και αιχμαλωτίζεται 4 ημέρες μετά τη Βρετανική παράδοση.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Διοικητές</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Αργεντινή: </span></b><br />
<br />
O υποστράτηγος Mάριο Βενιαμίν Μενέντεζ γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1930. Ήταν ο διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων της Αργεντινής που κατέλαβαν τα νησιά Φώκλαντς / Μαλβίνες και διορίστηκε από τον πρόεδρο Γκαλτιέρι ως κυβερνήτης τους. Ήταν υποστράτηγος του στρατού ξηράς και εθεωρείτο ικανός στρατιωτικός, ενώ καταγόταν από παραδοσιακή οικογένεια στρατιωτικών. Στον πόλεμο των Φώκλαντς, ο στρατηγός Μενέντεζ υπέγραψε την παράδοση των Αργεντινών δυνάμεων στον υποστράτηγο Μουρ. Αμέσως μετά τον πόλεμο των Φώκλαντς αποστρατεύτηκε.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ηνωμένο Βασίλειο: </span></b><br />
<br />
O υποστράτηγος Τζέρεμυ Μουρ γεννήθηκε το 1929. Κατατάχτηκε στους Πεζοναύτες το 1947 σε ηλικία 18 ετών και αποστρατεύτηκε μετά από 36 χρόνια. Υπηρέτησε στη Μαλαισία, όπου κέρδισε και το Στρατιωτικό Σταυρό κατά την εκεί θητεία του. Κατόπιν έλαβε διάφορες θέσεις ως καθηγητής στη Σχολή Μουσικής Πεζοναυτών, εκπαιδευτής στη Σχολή Υπαξιωματικών και τη Στρατιωτική Ακαδημία Sandhurst, καθώς και διοικητής λόχου κατά την επανάσταση του Μπρουνέι. Υπηρέτησε στην 17η Μεραρχία Γκούρκα και από το 1966 ήταν υποδιευθυντής στην Επιτροπή Γενικού Επιτελείου στο Υπουργείο Άμυνας.<br />
<br />
Πήρε τον τίτλο του σερ το 1973 και έγινε υποστράτηγος το 1979, κάτι που του έδωσε τη δυνατότητα να γίνει διοικητής των χερσαίων δυνάμεων στα νησιά Φώκλαντ. Μετά το τέλος του πολέμου, ο σερ Τζέρεμυ Μουρ αποστρατεύτηκε από τους Πεζοναύτες και το 1983 έγινε διευθύνων σύμβουλος της Ομοσπονδίας Κατασκευαστών Τροφίμων για 1 1/2 χρόνο.<br />
<br /></div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΤΑ SEA HARRIER ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΦΩΚΛΑΝΤ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΣΤΗ ΜΑΧΗ</b></span><br />
<br />
Όπως συμβαίνει σε κάθε σύρραξη, ο πόλεμος των Φώκλαντ ανέδειξε νέους και εν πολλοίς άγνωστους μέχρι τότε «αστέρες», μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατείχε το αεροσκάφος Sea Harrier του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού. Διαθέτοντας μερικούς από τους καλύτερα εκπαιδευμένους πιλότους του κόσμου, τα αεροπλάνα αυτά σημείωσαν ένα εκπληκτικό σκορ 25 - 0 στις αερομαχίες και προστάτευσαν αποτελεσματικά τη βρετανική αρμάδα, παρά την αριθμητική τους κατωτερότητα και την απουσία εντυπωσιακών επιδόσεων. Νωρίς το πρωί της 2ας Απριλίου 1982 το στρατιωτικό καθεστώς της Αργεντινής, υπό τον στρατηγό Λεοπόλντο Φορτουνάτο Γκαλτιέρι, αποτόλμησε αυτό το οποίο φοβόταν επί χρόνια το Λονδίνο.<br />
<br />
Από το 1833, οπότε μοίρα του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού αποβιβάστηκε στα νησιά Φώκλαντ του νότιου Ατλαντικού, η Αργεντινή διατύπωνε σε όλους τους τόνους τις αντιρρήσεις της γι’ αυτή την κατοχή, επιμένοντας να αποκαλεί τα νησιά Μαλβίνες και να υποστηρίζει ότι αποτελούσαν τμήμα της δικής της επικράτειας. Χρειάστηκε να περάσουν 150 χρόνια έως ότου η Αργεντινή μετατρέψει τη ρητορική της σε συγκεκριμένες πράξεις, αποβιβάζοντας 2.500 στρατιώτες στα νησιά και διακηρύσσοντας ότι το ζήτημα της κυριότητας επί αυτών είχε λήξει. Παραμερίζοντας τις διπλωματικές διεργασίες που είχαν αρχίσει το 1965 υπό την αιγίδα του ΟΗΕ η δικτατορική κυβέρνηση της Αργεντινής, η οποία βρισκόταν στην εξουσία από το 1976. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-vU4Le97wXSY/WQAcWFptmOI/AAAAAAAAp-8/BNVA1GHsESgBubUWZK_RVWpU2msDwVpfgCLcB/s1600/Land.ops.2.en.svg.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="464" src="https://4.bp.blogspot.com/-vU4Le97wXSY/WQAcWFptmOI/AAAAAAAAp-8/BNVA1GHsESgBubUWZK_RVWpU2msDwVpfgCLcB/s640/Land.ops.2.en.svg.png.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Πίστεψε ότι είχε βρει έναν ανέξοδο τρόπο να στρέψει το ενδιαφέρον του λαού μακριά από τη ζοφερή οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας, συσπειρώνοντάς τον γύρω από ένα εθνικό θέμα και κερδίζοντας μια εύκολη διεθνή νίκη. Την επομένη της κατάληψης των Φώκλαντ όπου συνελήφθησαν 80 περίπου Βρετανοί πεζοναύτες έπειτα από τρίωρη αντίσταση, οι Αργεντινοί κατέλαβαν επίσης τη νήσο Νότια Γεωργία. Η αντίδραση της διεθνούς κοινότητας σε αυτή την εξέλιξη ήταν μάλλον υποτονική και περιορίστηκε στην έκδοση της Απόφασης 502 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η οποία ζητούσε την άμεση αποχώρηση των Αργεντινών από τα νησιά.<br />
<br />
Η Βρετανική κυβέρνηση, αν και ήλπιζε σε μια διπλωματική διευθέτηση του ζητήματος, προωθούσε έντονα όλα τα αναγκαία στρατιωτικά μέτρα για την περίπτωση που το καθεστώς Γκαλτιέρι παρέμενε αμετακίνητο στις αξιώσεις του. Τα Φώκλαντ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από κουκίδες στον χάρτη, χωρίς μεγάλη οικονομική ή στρατηγική σημασία, αλλά το Λονδίνο ένιωθε δικαιολογημένα ότι διακυβευόταν το κύρος και η αξιοπιστία του απέναντι στους άλλους συμμάχους του ΝΑΤΟ. Έτσι την ημέρα που εκδηλώθηκε η απόβαση η δυναμική Βρετανή πρωθυπουργός, Μάργκαρετ Θάτσερ, αποφάσισε την αποστολή μιας ναυτικής αρμάδας στον νότιο Ατλαντικό με σκοπό την ανακατάληψη των νησιών. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η Βρετανική αντίδραση αποκάλυψε πόσο τραγικά λανθασμένοι ήταν οι υπολογισμοί των Αργεντινών ιθυνόντων, αφού προχώρησαν στο εγχείρημα της απόβασης στα Φώκλαντ αρκετές εβδομάδες πριν από την έλευση του χειμώνα και χωρίς να περιμένουν να αποσυρθούν από την υπηρεσία αρκετά πολεμικά πλοία του Βασιλικού Ναυτικού. Επιπλέον η κίνησή τους έγινε σε μια περίοδο κατά την οποία και τα δύο εναπομείναντα βρετανικά αεροπλανοφόρα, το HMS «Hermes» των 28.700 t και το νεώτερο HMS «Invincible» των 19.500 t, βρίσκονταν κοντά στις βάσεις τους και μπορούσαν να προετοιμαστούν για αποστολή σε μικρό χρονικό διάστημα.<br />
<br />
Tο Sea Harrier είναι ναυτικό υπερηχητικό μαχητικό αεροσκάφος και αεροσκάφος αναγνωρίσεως, το οποίο βασίζεται στο Harrier και χρησιμοποιήθηκε από το Βασιλικό Πολεμικό Ναυτικό κατά τον πόλεμο των Φώκλαντς. Kατά τη διάρκεια του πολέμου, τα Sea Harrier εκτελούσαν επιχειρήσεις αεράμυνας, που είναι ο βασικό ρόλος τους, καθώς και κάποιες αποστολές εξουδετέρωσης επίγειων στόχων, παρότι η πλειονότητα των αποστολών επίγειων στόχων εκτελέστηκαν από τα Harrier GR.3 της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας. Tα Sea Harrier κατέρριψαν 21 Αργεντινά αεροσκάφη σε αερομαχίες, χωρίς να έχουν καθόλου απώλειες.<br />
<br />
Δύο Sea Harrier καταρρίφθηκαν από αντιαεροπορικά πυρά και τέσσερα κατέπεσαν από ατυχήματα, παρότι είχαν μεγάλο αριθμητικό μειονέκτημα. Oι επιτυχίες των Sea Harrier κατά τη διάρκεια του πολέμου οφείλονταν στις πολύ ανώτερες δυνατότητες ελιγμών σε σχέση με τα Αργεντινά μαχητικά αεροσκάφη, τους πυραύλους AIM-9L Sidewinder, το ραντάρ Blue Fox και στην περιορισμένη διάρκεια πτήσεως των αργεντινών μαχητικών αεροσκαφών λόγω της έλλειψης βάσεων και της δυνατότητας ανεφοδιασμού εν πτήσει.<br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">Η ΚΡΙΣΗ ΚΤΥΠΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΣΥΡΡΙΚΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ</span></b><br />
<br />
Κατά τα χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης των Φώκλαντ, η Βρετανία είχε πραγματοποιήσει<br />
δραστική περικοπή των αμυντικών της δαπανών και κυρίως εκείνων του Βασιλικού Ναυτικού, η δύναμη του οποίου συνεχώς έφθινε. Είναι χαρακτηριστικό πως τα δύο αεροπλανοφόρα που είχαν απομείνει στη σύνθεσή του, το HMS «Hermes» και το HMS «Invincible», που τυπικά χαρακτηρίζονταν ως σκάφη ανθυποβρυχιακού πολέμου, επρόκειτο πολύ σύντομα να αποσυρθούν από την ενεργό υπηρεσία και να πωληθούν. Tο καθεστώς της Αργεντινής, αντίθετα, είχε προχωρήσει σε ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεών του, προσανατολιζόμενο σε πιθανή πολεμική αναμέτρηση με τη γειτονική Χιλή.<br />
<br /></div>
<div>
Ιδιαίτερη έμφαση είχε δοθεί στον εκσυγχρονισμό της Αεροπορίας, η οποία ενισχύθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε να αποτελεί ίσως την ισχυρότερη εναέρια δύναμη της Νότιας Αμερικής. Στο πλαίσιο της επιχείρησης «Corporate», όπως είχε ονομαστεί η εκστρατεία ανακατάληψης των Φώκλαντ, τα Βρετανικά αεροπλανοφόρα απέπλευσαν από τα λιμάνια Πόρτσμουθ και Ντέβονπορτ στις 5 και στις 6 Απριλίου, συνοδευόμενα από τέσσερα αντιτορπιλικά, επτά φρεγάτες, έξι πλοία ανεφοδιασμού και τέσσερα πλοία αμφιβίων επιχειρήσεων. Πρώτος προορισμός τους ήταν η νήσος της Ανάληψης στο μέσο του Ατλαντικού, σε απόσταση 6.000 km περίπου από τα Φώκλαντ, όπου ενώθηκαν με επτά αντιτορπιλικά και φρεγάτες του 1ου Στολίσκου, τα οποία αποσύρθηκαν εσπευσμένα από την άσκηση «Spring Train». </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στις 7 Απριλίου η διοίκηση της αρμάδας, που είχε την ονομασία Δύναμη Επιχειρήσεων 317 (ΔΕ 317), πέρασε και τυπικά στα χέρια του υποναυάρχου Τζων Σάντι Γούντγουορντ. Το ταξίδι προς νότο συνεχίστηκε ενώ από το Λονδίνο ανακοινωνόταν στις 12 του μήνα ότι ετίθετο σε εφαρμογή γύρω από τα νησιά Φώκλαντ μια Ζώνη Ναυτικού Αποκλεισμού, εύρους 370 km. Ο Βρετανός ναύαρχος είχε υπό τις διαταγές του 70 περίπου πολεμικά πλοία και τρία πυρηνοκίνητα υποβρύχια, τα οποία είχαν προηγηθεί της κινητοποίησης της αρμάδας και βρίσκονταν ήδη κοντά στα Φώκλαντ. Η μεγαλύτερη αδυναμία των Βρετανών και αντίστοιχα το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των Αργεντινών, τουλάχιστον θεωρητικά, ήταν οι αεροπορικές δυνάμεις.<br />
<br />
Η Βρετανική αρμάδα διέθετε σε εκείνη τα φάση μόνο 20 μαχητικά για την αεροπορική κάλυψή της. Επρόκειτο για αεροσκάφη κάθετης απο-προσνήωσης τύπου Sea Harrier FRS.1, τα οποία είχαν εισέλθει σε υπηρεσία στο Βασιλικό Ναυτικό το 1979, έπειτα από μια μακρά περίοδο κατά την οποία αυτό είχε μείνει χωρίς ουσιαστική κάλυψη από τον αέρα λόγω της απόσυρσης των Phantom, των Buccaneer και των Gannet. Στο αεροπλανοφόρο HMS «Hermes», τη ναυαρχίδα του Γούντγουορντ, υπήρχαν τα οκτώ Sea Harrier της 800 Μοίρας της Αεροπορίας Στόλου (διοικητής ο πλωτάρχης Αντυ Ωλντ), ενώ στο HMS «Invincible» τα έξι της 801 Μοίρας (διοικητής ο πλωτάρχης Νάιτζελ Σάρκι Γουόρντ).<br />
<br />
Η σύνθεση των μοιρών της Αεροπορίας Στόλου ήταν αρκετά μικρή εκείνη την εποχή κι έτσι έξι αεροσκάφη της εκπαιδευτικής 899 Μοίρας είχαν κατανεμηθεί στις δύο άλλες μοίρες για να αυξήσουν το σύνολο των διαθέσιμων Sea Harrier. Αποστολή αυτών των αεροσκαφών ήταν αφενός να εξασφαλίσουν την προστασία της αρμάδας και αφετέρου να παράσχουν εγγύς υποστήριξη και αεροπορική κάλυψη στα χερσαία τμήματα, αμέσως μόλις αυτά θα βρίσκονταν στην ξηρά. Κατά τη διάρκεια του πλου του στόλου τα πληρώματα των Sea Harrier ασχολούντο συνεχώς με ασκήσεις και εκπαιδευτικές βολές κατά πλωτών στόχων, κατά τις οποίες δοκιμάστηκαν όλα τα είδη όπλων αέρος - αέρος και αέρος - εδάφους και εκδόθηκαν οι σχετικές οδηγίες για τις παραμέτρους άφεσης ή εκτόξευσής τους. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-NwVXPJou-Hk/WQAiUQykxzI/AAAAAAAAp_M/TJhzHVAU-mMmQ36TepzjbKrz9M115cqEwCLcB/s1600/Hermes%2Bdeck.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://2.bp.blogspot.com/-NwVXPJou-Hk/WQAiUQykxzI/AAAAAAAAp_M/TJhzHVAU-mMmQ36TepzjbKrz9M115cqEwCLcB/s400/Hermes%2Bdeck.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ιδιαίτερη τόνωση της αυτοπεποίθησης των Βρετανών χειριστών προκάλεσε ο εφοδιασμός τους με τους πυραύλους αέρος - αέρος AIM-9L Sidewinder, οι οποίοι υπερείχαν κατά πολύ έναντι εκείνων που χρησιμοποιούσε η Αργεντινή Αεροπορία (AIM-9B, Magic, Shafrir και R530). Σε συνδυασμό με την καλύτερη τακτική κατάρτιση των Βρετανών χειριστών τα βλήματα αυτά θα αποδεικνύονταν θανάσιμα όπλα, παρά το μικρό βεληνεκές τους. Καθώς τα Βρετανικά σκάφη έπλεαν προς νότο μεταφέροντας την 3η Ταξιαρχία Πεζοναυτών με τρία τάγματα και δύο τάγματα αλεξιπτωτιστών (αργότερα θα αναχωρούσε και η 5η Ταξιαρχία Πεζικού με άλλα τρία τάγματα), στη σκέψη του Γούντγουορντ και των επιτελών του κυριαρχούσε ο φόβος της προσβολής της αρμάδας από Αργεντινά υποβρύχια.<br />
<br />
Ήταν γνωστό πως η χώρα αυτή διέθετε μερικά σύγχρονα Type 209 Γερμανικής κατασκευής. Για τον λόγο αυτό είχε δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στην ενίσχυση των πλοίων με ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα (δύο ολόκληρες μοίρες), ενώ υπήρχε πάντα και η συνδρομή αεροσκαφών Nimrod MR.2 που επιχειρούσαν από βάσεις της ξηράς. Νοτίως της νήσου της Ανάληψης ήλθε να προστεθεί και ο κίνδυνος της επίθεσης εκ μέρους της Αργεντινής Αεροπορίας, η οποία διέθετε τουλάχιστον 110 αεριωθούμενα πρώτης γραμμής, από τα οποία 56 ανήκαν στους τύπους Mirage ΙIIEA και Dagger. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η Βρετανική αρμάδα βρισκόταν πλέον εκτός ακτίνας δράσης οποιουδήποτε αεροσκάφους έγκαιρης προειδοποίησης και τον ρόλο αυτό καλούντο να διαδραματίσουν τα ιπτάμενα τάνκερ Victor, που διέθεταν ικανοποιητικό χρόνο παραμονής σε πτήση και ραντάρ σχετικά καλών επιδόσεων. Οι Βρετανοί στερούντο επίσης τις υπηρεσίες των αεροσκαφών έγκαιρης προειδοποίησης AWACS και βασίζονταν στα ραντάρ των πλοίων τους για να αποκαλύψουν εχθρικά ίχνη. Πραγματοποιούντο διαρκώς εναέριες περιπολίες μάχης (Combat Air Patrols - CAP) με σκοπό να αποκαλύψουν και να εξουδετερώσουν εγκαίρως απειλές προερχόμενες από χαμηλά ιπτάμενα μαχητικά.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΠΕΝΤΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ SEA HARRIER</span></b><br />
<br />
Οι Αργεντινοί είχαν αξιοποιήσει την κατοχή των Φώκλαντ για να θέσουν εκεί σε λειτουργία δύο<br />
αεροπορικές βάσεις, στο Πορτ Στάνλεϋ (πρωτεύουσα των νησιών) και στο Γκούζ Γκρην, όπου<br />
μεταστάθμευσαν 24 ελικοφόρα αεροσκάφη ΙΑ-28Α Pucara και έξι αεριωθούμενα εκπαιδευτικά MB-339A. Η κύρια δύναμή τους όμως προερχόταν από τα 84 αεριωθούμενα μαχητικά υψηλών επιδόσεων τα οποία βρίσκονταν σε άριστη κατάσταση και είχαν συγκεντρωθεί σε βάσεις της νότιας Αργεντινής, από όπου μπορούσαν να φθάσουν, έστω και με δυσκολίες, στην περιοχή γύρω από τα Φώκλαντ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι Βρετανοί γνώριζαν ότι έπρεπε να αναμένουν επιθέσεις από τις βάσεις Αλμιράντε Ζαρ, όπου στάθμευαν βομβαρδιστικά Canberra B.Mk 62, Κομοντόρο Ριβαντάβια (Mirage IIIEΑ και μερικά Pucara), Σαν Χουλιάν (εκεί βρίσκονταν τα υπερηχητικά Dagger, Ισραηλινά αντίγραφα των Mirage III, και αριθμός αεροσκαφών Α-4C Skyhawk), Ρίο Γκαγιέγκος (A-4B Skyhawk και Mirage IIIEΑ) και Ρίο Γκράντε (Dagger και πέντε νεοαποκτηθέντα Super Etendard, εξοπλισμένα με ισάριθμους πυραύλους αέρος-επιφανείας AM-39 Exocet). Κύρια αδυναμία των Αργεντινών ήταν η μεγάλη απόσταση που θα έπρεπε να διανύσουν τα αεροσκάφη τους για να φθάσουν στα Φώκλαντ (πάνω από 640 km). </div>
<div>
<br />
Ακόμη και με πλήρες φορτίο καυσίμου είχαν σοβαρότατους περιορισμούς στον χρόνο παραμονής τους πάνω από το πεδίο της μάχης. Συνεπώς δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα ολιγάριθμα Sea Harrier σε αερομαχίες, ούτε να πραγματοποιούν πολλαπλές επιθέσεις εναντίον των Βρετανικών πλοίων. Οι Βρετανοί πιλότοι μπορεί να είχαν αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους και στο αεροσκάφος τους, αλλά δεν έπαυαν να ανησυχούν για το επίπεδο του αντιπάλου και την αριθμητική του υπεροπλία. Πριν η αρμάδα φθάσει στη νήσο της Ανάληψης, ο διοικητής της 801 Μοίρας είχε απαντήσει ως εξής σε συναδέλφους του οι οποίοι εξέφρασαν φόβους για την έκβαση της αναμέτρησης στον αέρα:<br />
<br />
«Οι Αργεντινοί έχουν να πολεμήσουν 150 χρόνια. Μπορεί να έχουν στη διάθεσή τους σύγχρονο υλικό, αλλά πιστεύω ότι η τελευταία φορά που έλαβαν άριστη εκπαίδευση ήταν από τον Γερμανό άσσο Αντολφ Γκάλαντ, ο οποίος έμεινε μαζί τους επί εννέα χρόνια. Από τότε όμως έχει περάσει μεγάλο διάστημα. Οι Αργεντινοί πιλότοι, όπως και οι δικοί μας της RAF, νιώθουν άβολα όταν πετούν μακριά, πάνω από τον ωκεανό. Έχουν βέβαια το πλεονέκτημα της επιθετικής πρωτοβουλίας, αλλά θα τους περιμένουμε με τον κατάλληλο αριθμό αεροσκαφών σε περιπολία. Τέλος, έχουμε ένα θαυμάσιο ιστορικό επιτυχιών σε εικονικές εμπλοκές με τα καλύτερα αμερικανικά και βρετανικά μαχητικά. Νικήσαμε σε αερομαχίες τα δικά μας Phantom με σκορ 25-1, όπως και τα F-14 και επικρατήσαμε έναντι των F-15 με αναλογία "καταρρίψεων" 3:1».</div>
<div>
<br />
Στις 21 Απριλίου η Βρετανική αρμάδα είχε την πρώτη της επαφή με τους Αργεντινούς, όταν ένα<br />
Boeing 707, που ενεργούσε σαν αναγνωριστικό για λογαριασμό της Αργεντινής Αεροπορίας, εντόπισε τον στόλο ο οποίος κατευθυνόταν νότια και ενημέρωσε σχετικά το Μπουένος Αϊρες. Οι Βρετανοί δεν<br />
αντέδρασαν δυναμικά στην εμφάνιση αυτού του κατασκόπου και αρκέστηκαν να στείλουν κοντά του ένα Sea Harrier της 800 Μοίρας, το οποίο τον συνόδευσε μακριά από την αρμάδα χωρίς να βάλει εναντίον του. Οι πρώτες επιθετικές ενέργειες των Βρετανών αφορούσαν την ανακατάληψη της Νότιας Γεωργίας, η οποία δεν θα έπρεπε να παραμείνει σε καμία περίπτωση υπό αργεντινό έλεγχο, αφού θα μπορούσε να απειλήσει τα νώτα της αρμάδας όταν αυτή θα ασχολείτο με τα Φώκλαντ.<br />
<br />
Η αντίσταση της αργεντινής φρουράς (180 άνδρες) κάμφθηκε με σχετική ευκολία στις 24 Απριλίου και η επιτυχία αυτή είχε θετικότατη επίδραση στο ηθικό των Βρετανών, πολιτών και στρατιωτικών. Τρεις ημέρες αργότερα τα Βρετανικά πλοία είχαν φθάσει βορειοανατολικά των Φώκλαντ, ωθώντας τους Αργεντινούς να διακόψουν τις πτήσεις μεταγωγικών αεροσκαφών προς τα νησιά. Ο ναυτικός κλοιός γύρω από τα Φώκλαντ είχε στενέψει αρκετά και οι Βρετανοί ήταν σε θέση να διακηρύξουν πως η Ζώνη Ναυτικού Αποκλεισμού μετατρεπόταν πλέον σε Ζώνη Ολικού Αποκλεισμού, στερώντας από τους Αργεντινούς τη δυνατότητα να επιχειρήσουν με αεροσκάφη μέσα σε αυτή. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τη νύκτα της 30ής Απριλίου η ΔΕ βρισκόταν 160 km βορειοανατολικά του Πορτ Στάνλεϋ και είχε αρχίσει ήδη να αναθέτει αποστολές CAP, 150 km περίπου δυτικά της, σε έξι Sea Harrier με δύο Sidewinder και πλήρες απόθεμα πυρομαχικών των 30 mm, για να αναχαιτίσει Αργεντινά αεροσκάφη που πιθανώς θα επιχειρούσαν να την πλησιάσουν.</div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-747jaXBknVo/WQArCoOIpaI/AAAAAAAAp_c/z6bboBOguYkk8Y0qTdiMK6FFEQUidz0_wCLcB/s1600/Falklands_War_Wessex_HU_5_hovering_above_two_Harrier_GR_3s_on_HMS_Hermes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="291" src="https://1.bp.blogspot.com/-747jaXBknVo/WQArCoOIpaI/AAAAAAAAp_c/z6bboBOguYkk8Y0qTdiMK6FFEQUidz0_wCLcB/s400/Falklands_War_Wessex_HU_5_hovering_above_two_Harrier_GR_3s_on_HMS_Hermes.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΤΟ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΟ 4 - 0</span></b><br />
<br />
Η αυλαία του αεροπορικού πολέμου άνοιξε τυπικά στα Φώκλαντ στις 04:46 της 1ης Μαϊου 1982, όταν ένα μοναχικό βομβαρδιστικό Vulcan άφησε 21 βόμβες των 1.000 lb πάνω από το αεροδρόμιο του Πορτ Στάνλεϋ, σε μια προσπάθεια να διακόψει τη λειτουργία του. Η σύγχυση στην οποία περιήλθαν οι Αργεντινοί έπεισε τον Γούντγουορντ να διατάξει πρόσθετες αεροπορικές προσβολές, χρησιμοποιώντας αυτή τη φορά τα 12 Sea Harrier του αεροπλανοφόρου HMS «Hermes», τα οποία απονηώθηκαν στις 07:48.<br />
<br />
Εφαρμόζοντας ένα μάλλον πολύπλοκο τακτικό σχέδιο και προσεγγίζοντας τον στόχο με πτήση σε ύψος μόλις 30 m, εννέα αεροσκάφη προσέβαλαν το αεροδρόμιο του Πορτ Στάνλεϋ από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις για να αποδιοργανώσουν την αεράμυνά του, ρίχνοντας τρεις βόμβες των 1.000 lb το καθένα και περιλήπτες βομβιδίων BL755. Οι ζημιές που προκλήθηκαν στο αεροδρόμιο ήταν περιορισμένες, αλλά οι Αργεντινοί πείσθηκαν ότι η βάση ήταν ανασφαλής και μείωσαν τη δραστηριότητά τους σε αυτή. Τα υπόλοιπα τρία Sea Harrier είχαν καλύτερα αποτελέσματα κτυπώντας το αεροδρόμιο του Γκούζ Γκρην, όπου αχρήστευσαν τρία σταθμευμένα Pucara και σκότωσαν έναν Αργεντινό πιλότο ο οποίος ετοιμαζόταν για απογείωση.<br />
<br />
Οι αεροπορικές επιδρομές σε συνδυασμό με τον ναυτικό βομβαρδισμό που επιχείρησαν ορισμένα βρετανικά σκάφη, έκαναν τους Αργεντινούς να υποψιαστούν πως μια άμεση απόβαση ήταν πολύ πιθανή. Έτσι αντέδρασαν εξαπολύοντας 28 Skyhawk, 12 Dagger, έξι Canberra και 10 Mirage εναντίον της εχθρικής αρμάδας. Νωρίς το απόγευμα της ίδιας ημέρας ο σμηναγός Τζων Μπάρτον της RAF, που βρισκόταν σε πρόγραμμα εκπαίδευσης των χειριστών του Ναυτικού, καθόταν στο κόκπιτ ενός από τα δύο Sea Harrier της 801 Μοίρας τα οποία παρείχαν κάλυψη στον Στόλο από τα δυτικά, όταν ειδοποιήθηκε από το αντιτορπιλικό ΗΜS «Glamorgan» ότι πλησίαζαν άγνωστα ίχνη. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η αναφορά μιλούσε για δύο αεροσκάφη που βρίσκονταν σε απόσταση 193 km δυτικά, άλλα δύο 24 km πίσω τους και ένα επιπλέον ζεύγος ακόμη πιο πίσω. Ο Μπάρτον και ο παραστάτης του, πλωτάρχης Τζων Έϊτον-Τζόουνς, φοβήθηκαν πως θα έπεφταν σε μια καλοστημένη παγίδα αν αποτολμούσαν να εμπλακούν σε αερομαχία με αναλογία 2 προς 6, αλλά πληροφορήθηκαν πως περισσότερα Sea Harrier έσπευδαν σε βοήθειά τους. Η κατάσταση εξακολουθούσε να παραμένει επικίνδυνη για τους δύο Βρετανούς χειριστές, καθώς θα έρχονταν αντιμέτωποι για πρώτη φορά με τα αεριωθούμενα της Αργεντινής Αεροπορίας -πιθανότατα τα υπερηχητικά Mirage IIIEA που είχαν κερδίσει παγκόσμια φήμη το 1967 στα χέρια των Ισραηλινών.<br />
<br />
Γνώριζαν βέβαια πως το Sea Harrier, αν και υποηχητικό, διέθετε καλύτερα ηλεκτρονικά συστήματα και οπλισμό και υπερείχε σαφέστατα σε περίπτωση εμπλοκής με κλειστές στροφές. Περίμεναν όμως ότι οι Αργεντινοί πιλότοι θα επιχειρούσαν να εξουδετερώσουν αυτά τα πλεονεκτήματα, αποφεύγοντας την κλειστή αερομαχία κατά την οποία θα τους πρόδιδε η μεγάλη οπισθέλκουσα της πτέρυγας τύπου δέλτα, και ότι θα προτιμούσαν τις αστραπιαίες επιθέσεις με όπλο τη μεγαλύτερη ταχύτητά τους, με απώτερο σκοπό να προκαλέσουν σύγχυση στον αντίπαλο και να διατηρήσουν την ενέργειά τους σε υψηλά επίπεδα.</div>
<div>
<br />
Τα δύο Sea Harrier προσέγγισαν τα αντίπαλα ίχνη πετώντας σκόπιμα σε ύψος 4.570 m, εκεί όπου ο<br />
ατμοσφαιρικός αέρας είναι πυκνότερος και θα μείωνε τις επιδόσεις των Mirage, αυξάνοντας παράλληλα την κατανάλωσή τους. Οι Βρετανοί χειριστές εφάρμοσαν άριστα τα αξιώματα της εναέριας μάχης, η οποία υπαγορεύει ότι κάποιος πρέπει να παρασύρει τον αντίπαλό του σε εμπλοκή υπό δυσμενείς για εκείνον όρους, ώστε να διατηρήσει το πλεονέκτημα της καλύτερης ενεργειακής κατάστασης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα Sea Harrier ευνοούντο από τη διεξαγωγή αερομαχίας σε μικρά ύψη, με μικρές ταχύτητες και με κλειστές στροφές.<br />
<br />
Οι Αργεντινοί χειριστές όμως παρέμειναν σε ύψος 10.500 m, φροντίζοντας να είναι πάντα εκτός βεληνεκούς των πυραύλων αέρος-αέρος Sidewinder. Όταν διαπίστωσαν πως δεν μπορούσαν να παρασύρουν ψηλότερα τους Βρετανούς, αποσύρθηκαν. Οι αναγνωριστικές ενέργειες των δύο Αεροποριών συνεχίστηκαν, θυμίζοντας τους πυγμάχους που ελίσσονται στην αρχή ενός αγώνα προσπαθώντας να «εκτιμήσουν» με το βλέμμα τις ικανότητες του αντιπάλου τους. Λίγο αργότερα τα Sea Harrier της 801 Μοίρας κατευθύνθηκαν επιτυχώς πάνω σε τρία ελαφρά επιθετικά - εκπαιδευτικά αεροπλάνα T-34C-1, τα οποία σκόπευαν να εκτελέσουν αποστολή πολυβολισμού της Βρετανικής αρμάδας. </div>
<div>
<br />
Ο πλωτάρχης Γουόρντ και ο υποπλοίαρχος Μάικ Ουότσον ακολούθησαν τις εντολές των ελεγκτών ραντάρ του HMS «Invincible» και ανακάλυψαν τα θηράματά τους 40 km βόρεια του Πορτ Στάνλεϋ. Κατά τον Γουόρντ, η εμπλοκή εξελίχθηκε εύκολα για τα Sea Harrier: «Στρίψαμε νότια και αρχίσαμε μια κάθοδο όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες ενδείξεις των ιχνών στα ραντάρ μας. Βγαίνοντας από τα σύννεφα τους είδαμε, σε απόσταση περίπου ενάμισι χιλιομέτρου. Σχεδόν ταυτόχρονα μας αντιλήφθηκαν κι εκείνοι και επιχείρησα μια πρώτη ριπή πυροβόλου από μακριά. Τα Τ-34 ανέβηκαν αμέσως μέσα στα σύννεφα και όταν προσπάθησα να τα καταδιώξω λίγο έλειψε να συγκρουστώ με ένα από αυτά». </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα ελαφρά Αργεντινά αεροσκάφη κατόρθωσαν να διαφύγουν κινούμενα προς το αεροδρόμιο του Πορτ Στάνλεϋ και τα δύο Sea Harrier επέστρεψαν στο κανονικό ύψος περιπολίας τους, όπου συναντήθηκαν με άλλον ένα σχηματισμό εχθρικών αεριωθουμένων. Καθώς οι αντίπαλοι απέφευγαν να εμπλακούν άμεσα, ο Γουόρντ διέκρινε τρεις γραμμές εξατμίσεων στον ουρανό. Μη διακρίνοντας τα αεροσκάφη που τις προκάλεσαν προσπάθησε να εγκλωβίσει με τον αισθητήρα υπερύθρων του Sidewinder τη μία από αυτές. Η έκπληξή του ήταν μεγάλη όταν διαπίστωσε λίγο αργότερα πως δεν επρόκειτο για αεροσκάφος, αλλά για πύραυλο που είχε εκτοξεύσει στο μεταξύ ο εχθρός.<br />
<br />
Οι Αργεντινοί είχαν βάλει από πολύ μεγάλη απόσταση χωρίς επαρκή εγκλωβισμό και οι Βρετανοί χειριστές αρκέστηκαν να παρακολουθήσουν τα βλήματα να πέφτουν στη θάλασσα. Αργά το απόγευμα η Αργεντινή Αεροπορία αποφάσισε να κλιμακώσει την αναμέτρηση στέλνοντας μια δύναμη 20 μαχητικών της να προσβάλει τα Βρετανικά πλοία. Τα πρώτα Αργεντινά αεροσκάφη που έφθασαν κοντά στον στόχο τους ήταν τα Mirage IIIEA, τα οποία "προσέκρουσαν" σε έναν σχηματισμό Sea Harrier. Χειριστής ενός από αυτά ήταν και ο Μπάρτον, που πετούσε για τρίτη φορά μέσα στην ίδια ημέρα.</div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-LObCSKZIfYc/WQA05IzWWuI/AAAAAAAAp_s/wOH2Fux9bEAOTmVVHftvhKTOjgwZ76G2ACLcB/s1600/Sea_Harriers_over_Falklands_pr-2_xgaplus.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://3.bp.blogspot.com/-LObCSKZIfYc/WQA05IzWWuI/AAAAAAAAp_s/wOH2Fux9bEAOTmVVHftvhKTOjgwZ76G2ACLcB/s400/Sea_Harriers_over_Falklands_pr-2_xgaplus.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Επί λίγα λεπτά εξελίχθηκε το γνώριμο παιχνίδι της γάτας με τον ποντικό, έως ότου τα Mirage κατέβηκαν απότομα σε μικρότερο ύψος, επιλέγοντας έναν πιο αποφασιστικό ελιγμό. Ο Μπάρτον και ο υποπλοίαρχος Στηβ Τόμας έστρεψαν αμέσως κατά πάνω τους, πετώντας στα 3.355 m, στο ίδιο επίπεδο και στην ίδια ευθεία και με διαχωρισμό 1.600 m μεταξύ τους, ώστε να παρέχουν επαρκή αλληλοκάλυψη. Τα αντίπαλα αεριωθούμενα ανήκαν στην 8η Πτέρυγα της Αργεντινής Αεροπορίας, τη μοναδική που είχε ως αποκλειστικό ρόλο την αναχαίτιση. Χειριστές τους ήταν ο σμηναγός Γκαρσία Κουέρβα και ο υποσμηναγός Κάρλος Περόνα. </div>
<div>
<br />
Ο Τόμας τα «συνέλαβε» πρώτος στο ραντάρ του και συνέχισε να τα πλησιάζει μετωπικά με ταχύτητα 730 km/h, ενώ ο Μπάρτον έστριψε αριστερά με 990 km/h προσπαθώντας να εφαρμόσει έναν ελιγμό υπερκέρασης του αντιπάλου σχηματισμού για να βρεθεί πίσω του. Στο μεταξύ ο πρώτος εγκλώβισε στο ραντάρ του το επικεφαλής Αργεντινό αεροσκάφος, διστάζοντας ακόμη να πιστέψει ότι τα δύο Mirage θα τολμούσαν ποτέ να επιτεθούν κατ’ αυτόν τον στερούμενο φαντασίας τρόπο, πετώντας σε έναν ξεπερασμένο σχηματισμό το ένα δίπλα στο άλλο. Οι Βρετανοί πιλότοι υποψιάστηκαν προς στιγμή ότι επρόκειτο για παγίδα, αλλά η έρευνα του γύρω χώρου δεν έδειξε άλλη απειλή κι έτσι κινήθηκαν κατά των αντιπάλων τους.</div>
<div>
<br />
Από τη θέση πλευροκόπησης που είχε λάβει ο Μπάρτον εγκλώβισε στο ραντάρ του το Νο 2 του<br />
αργεντινού σχηματισμού και απέκτησε οπτική επαφή σε απόσταση 8 km. Τα Mirage δεν έδειξαν να έχουν αντιληφθεί τον κίνδυνο και συνέχισαν την πορεία τους πραγματοποιώντας ελαφρά αριστερή στροφή, η οποία έφερε το Νο 2 εντός του μέγιστου βεληνεκούς των πυροβόλων του Μπάρτον. Ο τελευταίος εξαπέλυσε μια ριπή αλλά δεν διέκρινε κανένα σημάδι που να πρόδιδε ευστοχία των βλημάτων των 30 mm, ούτε καν το ότι ο εχθρός είχε αντιληφθεί τη βολή. Ο Τόμας είχε αποκτήσει επίσης οπτική επαφή με τα δύο Mirage από απόσταση 13 km, αλλά γνώριζε ότι ο πύραυλος Sidewinder δεν μπορούσε να εγκλωβίσει επιτυχώς τον στόχο του από τόσο μακριά. </div>
<div>
<br />
Όταν η απόσταση που χώριζε το Sea Harrier από τα Mirage μειώθηκε σε οκτώ χιλιόμετρα, το ένα από τα τελευταία εκτόξευσε έναν πύραυλο αέρος - αέρος, ο οποίος όμως δεν ακολούθησε καλή πορεία και έπεσε προς τα αριστερά. Το δεύτερο Mirage πιθανώς πυροδότησε άλλον έναν πύραυλο, αλλά ούτε αυτός ενόχλησε τον Τόμας. Σύντομα το Sea Harrier διασταυρώθηκε μετωπικά με το αντίπαλο ζεύγος και ο χειριστής του τράβηξε πίσω το στικ για μια απότομη άνοδο, περνώντας πάνω από τον εχθρικό σχηματισμό ο οποίος έστρεφε αργά προς τα αριστερά χωρίς να έχει αντιληφθεί ακόμη την ύπαρξη του Μπάρτον.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Προσεγγίζοντας μεθοδικά και υπομονετικά τον στόχο του, ο Μπάρτον έφερε το αεροσκάφος του<br />
κοντά στην «ώρα 6» του Περόνα, έως ότου ο χαρακτηριστικός βόμβος του Sidewinder στα ακουστικά του τον ειδοποίησε ότι το θύμα του βρισκόταν εντός παραμέτρων βολής με αρκετές πιθανότητες επιτυχίας. Η εκτόξευση πυραύλου ήταν ενδεδειγμένη λύση, καθώς το Mirage του Περόνα βρισκόταν εκτός του βεληνεκούς των πυροβόλων του Sea Harrier και επιπλέον απομακρυνόταν εκμεταλλευόμενο την καλύτερη επιτάχυνσή του. Ο Μπάρτον τοποθέτησε το αεροσκάφος του ελαφρώς χαμηλότερα από τον αντίπαλό του, ώστε η κεφαλή ανίχνευσης υπέρυθρης ακτινοβολίας του πυραύλου να «βλέπει» τον θερμό στόχο της απέναντι στο ψυχρότερο φόντο της νέφωσης, και πίεσε το κομβίο εκτόξευσης. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο Sidewinder ξεκίνησε με μια περίεργη βουτιά χαμηλότερα και, αφού διένυσε περίπου 800 m, διόρθωσε την πορεία του και κατευθύνθηκε πάνω στο Mirage. Το κτύπησε έπειτα από τέσσερα δευτερόλεπτα, τυλίγοντάς το σε μια μπάλα φωτιάς. Τη στιγμή που ο Περόνα εγκατέλειπε το αεροσκάφος του πάνω από τη νήσο Πεμπλ, ο Τόμας κατεδίωκε πεισματικά τον Κουέρβα, ο οποίος κατέβαινε γρήγορα προς τη βάση της νέφωσης, στα 1.200 m, για να σωθεί. Το Sea Harrier ακολούθησε τον Αργεντινό με μια σχεδόν κατακόρυφη βύθιση και ο Sidewinder που εκτοξεύτηκε έφθασε πολύ κοντά στην ουρά του Mirage λίγο πριν χαθεί μαζί του μέσα στα σύννεφα. </div>
<div>
<br />
Ο Τόμας δεν μπόρεσε να διαπιστώσει άμεσα το αποτέλεσμα της βολής του, αλλά μετά τον πόλεμο έγινε γνωστό πως το αεροσκάφος του Κουέρβα υπέστη αρκετές ζημιές από την έκρηξη του πυραύλου και κατερρίφθη τελικά από φίλια πυρά όταν προσπάθησε να προσγειωθεί στο Πορτ Στάνλεϋ.Λίγα λεπτά μετά την κατάρριψη των δύο αργεντινών Mirage ένα ζεύγος Sea Harrier της 800 Μοίρας, με χειριστές τον υποπλοίαρχο Μάρτιν Χέηλ και τον σμηναγό Τόνι Πένφολντ της RAF, ενεπλάκη σε αερομαχία με ισάριθμα Dagger κοντά στη νήσο Λάιβλι. Τα Αργεντινά αεροσκάφη προηγήθηκαν πάλι στην εκτόξευση του πρώτου πυραύλου. Ο Χέηλ πραγματοποίησε έναν απότομο καθοδικό ελιγμό και κατάφερε να «σπάσει» τον εγκλωβισμό του βλήματος Shafrir. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ανεβαίνοντας για να εμπλακεί στην αερομαχία, είδε το Sea Harrier του Πένφολντ να καταρρίπτει το ένα Dagger με βολή πυραύλου AIM-9L και το εχθρικό αεροπλάνο να γκρεμίζεται βαριά κτυπημένο στη θάλασσα. Ο χειριστής του τελευταίου, υποσμηναγός Χοσέ Αρντίλες (εξάδελφος του ομώνυμου πασίγνωστου ποδοσφαιριστή), δεν βρέθηκε ποτέ. Ακολούθησε η επιτυχής εμπλοκή ενός άλλου ζεύγους Sea Harrier της 801 Μοίρας (χειριστές ο πλωτάρχης Μάικ Μπροντγουότερ και ο υποπλοίαρχος Αλαν Κέρτις), το οποίο πέτυχε να ανακόψει την πορεία μιας τριάδας βομβαρδιστικών Canberra καταρρίπτοντας το ένα από αυτά με βολή Sidewinder.<br />
<br />
Οι αερομαχίες της Πρωτομαγιάς του 1982 είχαν λήξει με καθαρό νικητή το Sea Harrier και με ένα σκορ 4-0, που δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης της ποιοτικής ανωτερότητας των χειριστών του αλλά και των όπλων τους. Από τα 56 αεροσκάφη που είχαν απογειώσει οι Αργεντινοί, 20 είχαν αναγκαστεί να επιστρέψουν στις βάσεις τους με μηχανικές βλάβες, τέσσερα καταρρίφθηκαν και από τα υπόλοιπα μόνο τρία κατάφεραν να βρουν τα Βρετανικά πλοία και να τα προσβάλουν. Οι Βρετανοί πιλότοι δεν χρειάστηκε εκείνη την ημέρα (ούτε κάποια από τις επόμενες) να καταφύγουν στη χρήση του πιο γνωστού αμυντικού ελιγμού του Sea Harrier, στην αλλαγή κατεύθυνσης ώσης σε ευθεία πτήση (Vectoring In Forward Flight - VIFF). </div>
<div>
<br />
Κατά την οποία με μια κίνηση του μοχλού ρύθμισης των ακροφυσίων το αεροσκάφος επιβραδύνει σχεδόν ακαριαία από τα 1.100 km/h στα 370 km/h, δίνοντας την αίσθηση ότι «έχει κτυπήσει σε τοίχο». Ο ελιγμός αυτός δίνει πάντα στο Sea Harrier τη δυνατότητα να βρεθεί στην ουρά του αντιπάλου του, ο οποίος μοιραία προσπερνά και γίνεται ευάλωτος. Οι Αργεντινοί πιλότοι γνώριζαν γι' αυτή την ικανότητα του Sea Harrier. Ένας χειριστής Mirage είχε πει: «Το βασικό ήταν να μην προσπαθήσεις να ακολουθήσεις ένα Sea Harrier σε μικρό ύψος για πολύ χρόνο, διότι κατά πάσα πιθανότητα θα κατέληγες μπροστά στα σκοπευτικά του».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-0waqk8SsPpg/WQA3AenH-HI/AAAAAAAAp_4/M5yqiLgyWuwuj_dJWhWJKEN0I1NSFmBpQCLcB/s1600/sea-harrier.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://3.bp.blogspot.com/-0waqk8SsPpg/WQA3AenH-HI/AAAAAAAAp_4/M5yqiLgyWuwuj_dJWhWJKEN0I1NSFmBpQCLcB/s400/sea-harrier.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Από την πλευρά τους οι Βρετανοί ισχυρίστηκαν, με κάποια δόση υπερηφάνειας, ότι η μη χρήση του VIFF οφειλόταν στο ότι απλώς δεν βρέθηκαν ποτέ καταδιωκόμενοι από τον εχθρό.Οι χειριστές των Sea Harrier ήταν ικανοποιημένοι από τις επιδόσεις τους, αλλά δεν μπορούσαν να δεχθούν ότι ο εχθρός είχε πει την τελευταία του λέξη, ούτε να πιστέψουν ότι θα εξακολουθούσαν να είναι τυχεροί κατά τις επόμενες ημέρες, όταν οι Αργεντινοί θα βελτίωναν τις τακτικές τους και θα επανέρχονταν δριμύτεροι. Υπολόγιζαν ιδιαίτερα την απειλή που συνιστούσαν τα ταχύτατα Mirage III και οι καλά εκπαιδευμένοι πιλότοι τους, οι οποίοι ανήκαν στην πιο επίλεκτη μοίρα της Αργεντινής Αεροπορίας.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ευτυχώς για τους Βρετανούς, η επιδρομή του Vulcan νωρίτερα την ίδια ημέρα κατατρόμαξε τον<br />
αντίπαλο, ο οποίος προτίμησε να φυλάξει τα Mirage IIIEA για τον ρόλο της αεράμυνας της ηπειρωτικής χώρας, φοβούμενος επανάληψη του κτυπήματος εναντίον αστικών κέντρων. Στο εξής τα επίφοβα Mirage παρέμειναν μακριά από τα Φώκλαντ και τα Dagger, που θα μπορούσαν να συγκριθούν μαζί τους σε επιδόσεις, χρησιμοποιήθηκαν ως βομβαρδιστικά, χωρίς πυραύλους αέρος - αέρος. Κατ' αυτόν τον τρόπο οι Βρετανοί πιλότοι απαλλάχθηκαν από τον χειρότερο εφιάλτη τους. Κατά τις επόμενες έξι εβδομάδες δεν επρόκειτο να αντιμετωπίσουν πάλι εχθρικά αεριωθούμενα οπλισμένα με βλήματα αερομαχίας.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">Η ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟΛΟΥ</span></b><br />
<br />
Οι ανάγκες εγγύς υποστήριξης που δημιουργούσε η σχεδιαζόμενη απόβαση στα Φώκλαντ, ώθησε τη<br />
Βρετανική στρατιωτική διοίκηση να διατάξει την αύξηση της δύναμης των Sea Harrier που επιχειρούσαν ήδη κοντά στα νησιά. Τα αεροσκάφη αυτά είχαν επωμισθεί το καθήκον της προστασίας του Στόλου. Αν και είχαν συμμετάσχει σε αποστολές κρούσης, δεν αποτελούσαν εξειδικευμένους φορείς γι' αυτόν το ρόλο. Στις 4 Μαΐου τα πρώτα Harrier GR.Mk 3 της RAF απογειώθηκαν από τη βάση Σαίν Μώγκαν της Κορνουάλης με προορισμό τη νήσο της Ανάληψης και από εκεί το φορτηγό «Atlantic Conveyor», που είχε αναλάβει τον ιδιότυπο ρόλο του βοηθητικού αεροπλανοφόρου της αρμάδας.<br />
<br />
Η αεροπορική ισχύς της Βρετανικής αρμάδας είχε αυξηθεί με την προσθήκη των αεροσκαφών της νεοσύστατης 809 Μοίρας της Αεροπορίας του Στόλου, η οποία κατέστη επιχειρησιακή μόλις στις αρχές Απριλίου 1982 με διοικητή τον πλωτάρχη Τιμ Γκετζ. Τα πρώτα έξι Sea Harrier της 809 Μοίρας υποχρεώθηκαν να φθάσουν στη νήσο της Ανάληψης με 14 διαδοχικούς εναέριους ανεφοδιασμούς. Εκεί φορτώθηκαν στο «Atlantic Conveyor» στις 5 Μαΐου, για να καλύψουν το υπόλοιπο μέρος της διαδρομής μέχρι τα Φώκλαντ. Στο μεταξύ η αεροναυτική μάχη γύρω από τα Φώκλαντ γινόταν ολοένα σκληρότερη, με την Αργεντινή Ναυτική Αεροπορία να απαντά στις 4 Μαϊου βυθίζοντας το αντιτορπιλικό «Sheffield» και σκοτώνοντας 21 μέλη του πληρώματός του. </div>
<div>
<br />
Η χρήση, από πλευράς Αργεντινών, των Γαλλικών αεροσκαφών Super Etendard και των πυραύλων αέρος-επιφανείας Exocet, οι οποίοι είχαν βεληνεκές άνω των 50 km, προσέθεσε ένα ακόμη δυσεπίλυτο τακτικό πρόβλημα στις μοίρες των Sea Harrier. Και οι Αργεντινοί όμως ήταν προβληματισμένοι: Ο ανθυποπλοίαρχος Αρμάντο Μαγιόρα, που συμμετείχε στην προσβολή του «Sheffield», ομολόγησε αργότερα: «Θεωρούσαμε τα Sea Harrier ως τον χειρότερο κίνδυνο και όχι τους πυραύλους επιφανείας - αέρος».<br />
<br />
Την ημέρα που χάθηκε το «Sheffield», το Sea Harrier του υποπλοιάρχου Νικ Τέηλορ της 800 Μοίρας κατερρίφθη από αντιαεροπορικά πυρά κοντά στο Γκούζ Γκρην και το επόμενο πρωί άλλα δύο Sea Harrier, με χειριστές τους Εϊτον-Τζόουνς και Κέρτις, συγκρούστηκαν στον αέρα μέσα σε ένα σύννεφο και κατέπεσαν κοντά στην περιοχή του ναυαγίου. Οι Βρετανοί μπορούσαν να παρηγορηθούν με τη σκέψη ότι στις 4 Μαΐου το Αργεντινό αεροπλανοφόρο «Veinticinco de Mayo» επέστρεψε στη βάση του, όπου και θα παρέμενε κατά το υπόλοιπο της σύρραξης, αφαιρώντας από τον χάρτη των απειλών το ενδεχόμενο χρήσης των 18 αεροπλάνων και ελικοπτέρων που μετέφερε από απρόσμενη κατεύθυνση.</div>
<div>
<br />
Οι επόμενες ημέρες χαρακτηρίστηκαν από άσχημα καιρικά φαινόμενα, κατά τα οποία έγινε πάλι<br />
αντιληπτό το υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης των χειριστών της Αεροπορίας του Στόλου. Παρά τις αντίξοες συνθήκες τα Sea Harrier συνέχισαν να πετούν σε αποστολές CAP, ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο αιφνιδιαστικής διείσδυσης εχθρικών αεροσκαφών στην περιοχή πλεύσης της αρμάδας. Η σκέψη αυτή πέρασε από τον νου των Αργεντινών, αλλά αποδείχθηκε παρακινδυνευμένη όταν οδήγησε σε απώλεια δύο A-4C Skyhawk από τον άσχημο καιρό στις 9 Μαΐου. Την ίδια ημέρα τα Sea Harrier της 800 Μοίρας επέστρεψαν για λίγο στον ρόλο των αεροσκαφών κρούσης, προσβάλλοντας το επιταγμένο Αργεντινό πλοίο «Narwal».</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΑΕΡΟΜΑΧΙΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΛΠΟ ΣΑΝ ΚΑΡΛΟΣ</span></b><br />
<br />
Ο στρατηγός Μάριο Μενέντεζ, που είχε αναλάβει το βαρύ καθήκον της γενικής διοίκησης των<br />
Αργεντινών δυνάμεων στα Φώκλαντ, είχε οργανώσει έτσι την άμυνά του ώστε να δίνει έμφαση στην<br />
υπεράσπιση της ευρύτερης περιοχής της πρωτεύουσας, Πορτ Στάνλεϋ, όπου βρισκόταν άλλωστε και το κύριο αεροδρόμιο των νησιών. Ο κύριος όγκος των στρατευμάτων του συγκεντρώθηκε δυτικά της<br />
πρωτεύουσας και ο υπόλοιπος χώρος καλύφθηκε με μικρές μεμονωμένες φρουρές, ενώ σε επίκαιρα<br />
σημεία τοποθετήθηκαν μικρές ομάδες προκεχωρημένων παρατηρητών. Ήταν φανερό πως η Αργεντινή διοίκηση θεωρούσε πιθανότερη μια απευθείας απόβαση των Βρετανών στο Πορτ Στάνλεϋ, ώστε να μην παραταθούν χρονικά οι επιχειρήσεις και "κινδυνεύσουν" από διακοπή λόγω πιέσεων των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. </div>
<div>
<br />
Ο Γούντγουορντ όμως είχε διαφορετική άποψη και δεν επρόκειτο να "συμμορφωθεί" με τις επιλογές του αντιπάλου του. Ο χειμώνας πλησίαζε στο νότιο ημισφαίριο και δεν υπήρχε η πολυτέλεια για καθυστερήσεις επειδή η παρατεταμένη παραμονή των στρατευμάτων στα πλοία θα είχε αρνητικό αντίκτυπο στο αξιόμαχό τους. Ως περιοχή απόβασης των Βρετανικών δυνάμεων επιλέχθηκε τελικά ο στενός πορθμός Φώκλαντ και συγκεκριμένα ο κόλπος Σαν Κάρλος, που προσέφερε σχετική προστασία από τις αεροπορικές επιδρομές και από τα γύρω υψώματα μπορούσε να εξασφαλιστεί η άμυνα του προγεφυρώματος. Οι Αργεντινοί είχαν παραλείψει να τοποθετήσουν αξιόλογες δυνάμεις στην περιοχή κι έτσι η επιτυχία του εγχειρήματος ήταν σχεδόν βέβαιη. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Καθώς πλησίαζε η ημέρα της απόβασης, τα Sea Harrier συνέχισαν να κτυπούν ανελέητα τα Αργεντινά σκάφη γύρω από τα Φώκλαντ, προκαλώντας ζημιές στα «Rio Carcarona» και «Bahia Buen Suceso» στις 16 Μαΐου. Λίγες ημέρες αργότερα παρείχαν κάλυψη στους συναδέλφους τους των Harrier GR.3 όταν αυτοί προσέβαλαν μία συγκέντρωση ελικοπτέρων των Αργεντινών στο βουνό Κεν, δυτικά του Πορτ Στάνλεϋ. Νωρίς το πρωί της 21ης Μαΐου οι Βρετανοί πεζοναύτες αποβιβάστηκαν στον κόλπο Σαν Κάρλος με ταχύ ρυθμό. Οι Αργεντινοί αιφνιδιάστηκαν από αυτή την εξέλιξη. Πληροφορούμενοι τα τεκταινόμενα από το πλήρωμα ενός βομβαρδιστικού Canberra, αντελήφθησαν ότι η μόνη σοβαρή αντίδραση από την πλευρά τους μπορούσε να εκδηλωθεί από τον αέρα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-WHP3ukG98-I/WQFrkUR6mII/AAAAAAAAqAI/80budF8xdz0S6qjFXqTIvkJaj4YZyTVfACLcB/s1600/San_Carlos_1a.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="381" src="https://2.bp.blogspot.com/-WHP3ukG98-I/WQFrkUR6mII/AAAAAAAAqAI/80budF8xdz0S6qjFXqTIvkJaj4YZyTVfACLcB/s400/San_Carlos_1a.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Σε λίγα λεπτά σχηματισμοί μαχητικών προσέβαλαν διαδοχικά τα βρετανικά πλοία πετώντας με αξιοθαύμαστη τόλμη σε πολύ μικρό ύψος. Οι Βρετανοί δεν μπορούσαν να παράσχουν στις αποβατικές δυνάμεις την κάλυψη που θα επιθυμούσαν, επειδή τα αεροπλανοφόρα τους εξακολουθούσαν να βρίσκονται αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα ανατολικά των Φώκλαντ, ώστε να μην κινδυνεύουν από εχθρικές επιδρομές. Συνεπώς τα Sea Harrier, που στερούντο της δυνατότητας ανεφοδιασμού σε πτήση, δεν είχαν παρά 10 λεπτά στη διάθεσή τους για να δράσουν πάνω από τον κόλπο Σαν Κάρλος και αυτό τα υποχρέωνε να μειώσουν την παρουσία τους εκεί. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Από τις 18 Μαΐου άρχισαν να συμμετέχουν στις επιχειρήσεις και τα οκτώ Sea Harrier της 809 Μοίρας, που είχαν ολοκληρώσει τη μεταφορά τους στα αεροπλανοφόρα. Αυτό έδωσε σε κάθε Βρετανικό αεροπλανοφόρο τη δυνατότητα να διατηρεί συνεχώς δύο αεροσκάφη σε CAP, δύο στο σκέλος της επιστροφής και δύο καθ' οδόν για αντικατάσταση. Το HMS «Hermes» διέθετε πλέον 15 Sea Harrier και το HMS «Invincible» 10. Παρόλα αυτά ήταν αναπόφευκτο να υπάρξουν αρκετά κενά στην αεροπορική κάλυψη. Στις 13:00 και ενώ είχε ήδη πληγεί η βρετανική φρεγάτα HMS «Ardent», η Αργεντινή Αεροπορία εξακολουθούσε να επιτίθεται κατά κύματα.<br />
<br />
Ο Γούντγουορντ έδωσε εντολή να αυξηθεί ο αριθμός των Sea Harrier πάνω από τον κόλπο Σαν Κάρλος σε 10 τουλάχιστον αεροσκάφη και το μέτρο αυτό απέδωσε αποτελέσματα. Νωρίς το απόγευμα δύο Sea Harrier, με χειριστές τους πλωτάρχες Νηλ Τόμας και Μάικ Μπλίσετ, ενημερώθηκαν από τη φρεγάτα HMS «Brilliant» για την προσέγγιση ενός ακόμη Skyhawk, το οποίο είχε μόλις εφορμήσει εναντίον του ΗΜS «Ardent» και είχε αστοχήσει με δύο βόμβες των 1.000 lb. Κατεβαίνοντας χαμηλότερα, στα 500 m, οι Βρετανοί πιλότοι διέκριναν όχι ένα αλλά τέσσερα Skyhawk να πλησιάζουν ταχύτατα από απόσταση πέντε χιλιομέτρων.<br />
<br />
«Καθώς περνούσαμε από πάνω τους πρέπει να μας αντιλήφθηκαν», είπε αργότερα ο Μπλίσετ, «γιατί ο άψογος σχηματισμός σε σχήμα βέλους διαλύθηκε αυτόματα και τα είδαμε να απορρίπτουν δεξαμενές καυσίμων και βόμβες». Τα Skyhawk πραγματοποίησαν μια κλειστή δεξιά στροφή αλλά ο Μπλίσετ κατόρθωσε να πλησιάσει ένα από αυτά στα 400 m και να εκτοξεύσει έναν Sidewinder. Το βλήμα διέγραψε μια καμπύλη τροχιά και όταν άρχισε να οδεύει προς τον στόχο ένας άλλος AIM-9L πέρασε ξυστά δίπλα στο αεροσκάφος του Μπλίσετ. Προερχόταν από το Sea Harrier του Τόμας και σκόπευε ένα δεύτερο Skyhawk. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα και τα δύο βλήματα ευστόχησαν.</div>
<div>
<br />
Σε εκείνη τη φάση οι επιθέσεις κατά των πλοίων στον πορθμό Φώκλαντ είχαν αρχίσει να αποκαλύπτουν την τακτική των Αργεντινών αεροπόρων. Φοβούμενοι ίσως την απώλεια περισσότερων Mirage, δεν έστελναν αυτά τα αεροσκάφη για να καλύψουν τα βομβαρδιστικά τους, αλλά δεν έδειχναν επίσης να αντιλαμβάνονται τη σημασία που είχε η μαζική προσβολή των πολεμικών πλοίων ώστε να κορεσθεί η αεράμυνά τους. Οι επιδρομές τους γίνονταν με λίγα αεροσκάφη κάθε φορά, σε χρονική κλιμάκωση, και δεν επικεντρώνονταν στα στρατεύματα και στα μεταγωγικά σκάφη αλλά στα πάνοπλα πολεμικά πλοία, κάτι που προκάλεσε τη δικαιολογημένη απορία των Βρετανών. </div>
<div>
<br />
Τα Dagger και τα Α-4 πετούσαν πολύ χαμηλά, ακολουθώντας το ανάγλυφο του εδάφους και χρησιμοποιώντας το για κάλυψη, εμφανίζονταν πάνω από τον κόλπο, έριχναν τις βόμβες τους με μία διέλευση και έσπευδαν να εξαφανιστούν ολοταχώς από την άλλη πλευρά, με χρήση μετακαυστήρα. Στις 14:35 πραγματοποίησαν την εμφάνισή τους τα Dagger. Ένα από αυτά δέχθηκε αμέσως ένα AIM-9L ενός Sea Harrier της 800 Μοίρας, όμως ένα δεύτερο προκάλεσε νέες ζημιές στο HMS «Ardent». Δεκαπέντε λεπτά αργότερα ένας άλλος σχηματισμός τριών Dagger είχε την ατυχία να "προσκρούσει" στα Sea Harrier του Γουόρντ και του Τόμας και κατερρίφθη ολόκληρος μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.</div>
<div>
<br />
Παρά την επιτυχία των Sea Harrier, οι συνεχείς επιθέσεις των Αργεντινών πιλότων δεν μπορούσαν να<br />
αποκρουστούν στο σύνολό τους και η δεξιοτεχνία και η αυτοθυσία με τις οποίες τις πραγματοποιούσαν προκαλούσαν τον θαυμασμό. Στις 15:10 αεροσκάφη A-4Q του Αργεντινού Ναυτικού πέτυχαν πάλι το HMS «Ardent», προκαλώντας του ανεξέλεγκτη πυρκαγιά η οποία κατέληξε στη βύθισή του την επομένη. Τα Sea Harrier της 801 Μοίρας (υποπλοίαρχος Μόρελ και σμηναγός Τζων Λήμιν) αγωνίστηκαν πάλι με πείσμα και επαγγελματισμό, καταρρίπτοντας δύο από τα επιτιθέμενα Skyhawk και προκαλώντας ζημιές σε ένα τρίτο, το οποίο κατέπεσε αργότερα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στο τέλος της ημέρας οι Αργεντινοί είχαν χάσει 12 αεροπλάνα και δύο ελικόπτερα, είχαν προκαλέσει αρκετές ζημιές στα βρετανικά πλοία, αλλά δεν είχαν κατορθώσει να αποτρέψουν την απόβαση, ούτε να σταματήσουν τη ροή στρατευμάτων και υλικών προς την ξηρά. Η 22α Μαΐου χαρακτηρίστηκε από κακοκαιρία και χαμηλή νέφωση, με αποτέλεσμα να ανασταλούν οι αεροπορικές επιχειρήσεις, στοιχείο που εκμεταλλεύθηκαν άριστα οι Βρετανοί για να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο το προγεφύρωμά τους. Όταν στις 23 Μαϊου ο καιρός βελτιώθηκε, τα Sea Harrier επανήλθαν στο γνώριμο έργο τους, ανακόπτοντας στις 10.30 μια προσπάθεια των Αργεντινών να μεταφέρουν εφόδια με ελικόπτερα από τα δυτικά στο Ανατολικό Φώκλαντ.<br />
<br />
Τα αεροσκάφη της 801 Μοίρας πραγματοποίησαν αρκετές επιθέσεις κατά των αργοκίνητων ελικοπτέρων, καταρρίπτοντας ένα Agusta A109A και δύο Puma. Το μεσημέρι η Αργεντινή Αεροπορία εμφανίστηκε πάλι θορυβωδώς πάνω από τον κόλπο Σαν Κάρλος. Τέσσερα Skyhawk πέταξαν ξυστά πάνω από το νερό και αυτή τη φορά έπληξαν τη φρεγάτα HMS «Antelope», η οποία αντικατέστησε την HMS «Ardent». Eνα από αυτά κατέβηκε τόσο χαμηλά ώστε κτύπησε τον ύψους 26 m πρυμναίο ιστό του πλοίου, κόβοντάς του ένα κομμάτι πέντε μέτρων. Τα Sea Harrier της 800 Μοίρας πέτυχαν να καταρρίψουν λίγο αργότερα ένα Dagger, αλλά το ίδιο βράδυ σημειώθηκε η απώλεια ενός από αυτά.<br />
<br />
Το οποίο, φορτωμένο με βόμβες για μια αποστολή κρούσης, έχασε τη στήριξή του και κατέπεσε στη θάλασσα αμέσως μετά την απονήωσή του από το αεροπλανοφόρο ΗΜS «Hermes». Στις 24 Μαΐου οι Βρετανοί έθεσαν σε εφαρμογή ένα νέο σχέδιο για τη βελτίωση της έγκαιρης προειδοποίησης του στόλου, τοποθετώντας βορειοδυτικά των Φώκλαντ τα σκάφη HMS «Broadsword» και HMS «Coventry», ώστε τα ραντάρ τους να καλύπτουν ευχερέστερα τις οδούς προσέγγισης των Αργεντινών αεροσκαφών. Η κίνηση αυτή απέφερε καρπούς και οι Αργεντινοί έχασαν άλλα τρία Dagger από τα Sea Harrier της 800 Μοίρας. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-L2A-K9KAjA4/WQFsG5qCoMI/AAAAAAAAqAQ/ar-qxfKf75MCzwTUhA5l-Hitudg4SMWYQCLcB/s1600/sea-harrier-fighter-9723%252C1366x768%252C9723.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://1.bp.blogspot.com/-L2A-K9KAjA4/WQFsG5qCoMI/AAAAAAAAqAQ/ar-qxfKf75MCzwTUhA5l-Hitudg4SMWYQCLcB/s640/sea-harrier-fighter-9723%252C1366x768%252C9723.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
Την επομένη, 171η επέτειο του Πολέμου για την Ανεξαρτησία της Αργεντινής κατά των Ισπανών, οι πιλότοι των Skyhawk απάντησαν με τη βύθιση του αντιτορπιλικού ΗΜS «Coventry», το οποίο "συνελήφθη" χωρίς αεροπορική κάλυψη δυτικά των Φώκλαντ και επλήγη με τρεις βόμβες των 1.000 lb που το ανέτρεψαν μέσα σε λίγα λεπτά. Την ίδια τύχη είχε και το «Atlantic Conveyor» (15.000 t), το «ταξί» που είχαν χρησιμοποιήσει αρκετά Sea Harrier για να φθάσουν στα Φώκλαντ. Κατά τη δεύτερη απόπειρά τους να πλήξουν τα βρετανικά αεροπλανοφόρα, οι Αργεντινοί έστειλαν ένα ζεύγος Super Etendard βορειοανατολικά των νησιών. Ένας από τους πυραύλους Exocet που εξαπέλυσαν, άνοιξε στα πλευρά του πλοίου μια τεράστια τρύπα, στέλνοντάς το στον βυθό μαζί με εννέα πολύτιμα ελικόπτερα.</div>
<div>
<br />
Μέχρι τις 27 Μαΐου οι Βρετανοί είχαν σταθεροποιήσει επαρκώς το προγεφύρωμά τους, είχαν<br />
αναδιοργανωθεί και ήταν έτοιμοι να κινηθούν προς το εσωτερικό του Ανατολικού Φώκλαντ, στέλνοντας δύο τάγματά τους προς το Πορτ Στάνλεϋ και ένα προς το Γκούζ Γκρην. Αν και οι Αργεντινοί πιλότοι συνέχισαν να παρενοχλούν τον Βρετανικό στόλο με σποραδικές επιδρομές, τα Sea Harrier που πετούσαν πάνω από τα νησιά είχαν όλο και λιγότερες ευκαιρίες να δρέψουν νέες δάφνες, όσο αραίωναν οι εμφανίσεις των εχθρικών αεροσκαφών. Ένα Sea Harrier χάθηκε σε ατύχημα στις 29 του μήνα και τρεις ημέρες αργότερα οι Αργεντινοί κατόρθωσαν να καταρρίψουν άλλο ένα με πύραυλο εδάφους - αέρος Roland. </div>
<div>
<br />
Ο Βρετανός χειριστής εγκατέλειψε επιτυχώς το αεροσκάφος του αλλά χρειάστηκε να παραμείνει αρκετές ώρες στα παγωμένα νερά του Νότιου Ατλαντικού μέχρι να τον περισυλλέξει ένα ελικόπτερο του HMS «Invincible». Τα μαχητικά του Ναυτικού είχαν τη δυνατότητα να πάρουν την εκδίκησή τους την 1η Ιουνίου, όταν ένα Sea Harrier της 801 Μοίρας εντόπισε έναν σπάνιο και εύκολο στόχο: ένα αργεντινό C-130E που είχε απογειωθεί από το Πορτ Στάνλεϋ με την αποστολή να εντοπίσει τη θέση του βρετανικού στόλου. Το αργοκίνητο Hercules δεν είχε καμία ελπίδα σωτηρίας και κατερρίφθη συμπαρασύροντας στον θάνατο το πλήρωμά του.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΦΙΤΖΡΟΙ</span></b><br />
<br />
Μετά τη φρενίτιδα των επιθέσεων εναντίον των πλοίων, η δραστηριότητα της Αργεντινής Αεροπορίας μειώθηκε κατακόρυφα κατά τις επόμενες ημέρες λόγω της επικρατούσας κακοκαιρίας. Οι Βρετανοί κατάφεραν να αξιοποιήσουν το προγεφύρωμα του κόλπου Σαν Κάρλος για να οργανώσουν εκεί μια μικρή προωθημένη βάση επιχειρήσεων για τα Sea Harrier. Η αεροπορική μάχη αναζωπυρώθηκε στις 8 Ιουνίου, όταν οι Βρετανοί αποπειράθηκαν να αποβιβάσουν στρατεύματα στον οικισμό Φιτζρόι ώστε να βρεθούν με ένα άλμα εγγύτερα στο Πορτ Στάνλεϋ. Ο καιρός είχε βελτιωθεί στο μεταξύ και οι Αργεντινοί πραγματοποίησαν μια καλά μελετημένη επιδρομή κατά των αποβατικών δυνάμεων:<br />
<br />
Έξι A-4B Skyhawk συνοδευόμενα από έξι Dagger θα κτυπούσαν τα Βρετανικά πλοία στα ανοικτά του Φιτζρόι, ενώ λίγο νωρίτερα τέσσερα Mirage θα επιχειρούσαν να παρασύρουν μακριά τα Sea Harrier, εξαντλώντας τα καύσιμά τους και ανοίγοντας τον δρόμο για το κύριο επιθετικό κύμα. Η επιδρομή πέτυχε εν μέρει τον σκοπό της. Τα Mirage προσέλκυσαν την προσοχή των Sea Harrier και, όταν τα απομάκρυναν αρκετά από την περιοχή ενδιαφέροντος, έφυγαν, αξιοποιώντας τη μεγαλύτερη ταχύτητά τους. Στις 15:30 μία βόμβα αεροσκάφους Skyhawk έπληξε το αρματαγωγό «Sir Galahad», εκτοπίσματος 5.700 t, σκοτώνοντας 50 άνδρες και τραυματίζοντας πολλούς άλλους, ενώ τα Dagger</div>
<div>
προκάλεσαν ζημιές στη φρεγάτα HMS «Plymouth».<br />
<br />
Τα Αργεντινά αεροσκάφη επανέκαμψαν στις βάσεις τους χωρίς καμία απώλεια. Η επιτυχία οδήγησε στην εκδήλωση μιας νέας επιδρομής με οκτώ Skyhawk στις 16.45. Αυτή τη φορά όμως οι Βρετανοί ήταν πιο προσεκτικοί και έτοιμοι να υποδεχθούν τους αντιπάλους τους. Δύο Sea Harrier της 800 Μοίρας, με χειριστές τον σμηναγό Μόργκαν και τον υποπλοίαρχο Ντέηβ Σμιθ, που πετούσαν πάνω από τη στενή υδάτινη λωρίδα η οποία χωρίζει το Ανατολικό Φώκλαντ από τη Λαφονία, εντόπισαν ένα Α-4 που πετούσε χαμηλά και ακολουθώντας το ενεπλάκησαν σε μια από τις πιο χαοτικές αερομαχίες του πολέμου.<br />
<br />
Ενώ ο Μόργκαν κατέβαινε για να εμπλακεί, ένα άλλο Skyhawk εμφανίστηκε αιφνιδιαστικά, πολυβόλησε τα αποβατικά σκάφη και έριξε μία βόμβα η οποία σκότωσε έξι Βρετανούς στρατιώτες. Το γεγονός αυτό εξόργισε τον Μόργκαν: «Το ζήτημα είχε γίνει πλέον πολύ προσωπικό. Δεν ήθελα απλώς να καταρρίψω ένα αεροσκάφος, αλλά να σκοτώσω τον άνθρωπο που ήταν στα χειριστήριά του. Με κάθε τρόπο». Τότε ένα τρίτο Skyhawk πέρασε σαν αστραπή μπροστά από τον Μόργκαν και ένα τέταρτο εμφανίστηκε μακρύτερα, αριστερά του. Αν ο Βρετανός πιλότος παρέμενε προσκολλημένος στο αεροσκάφος που κατεδίωκε, θα εκτίθετο επικίνδυνα στο τελευταίο A-4. </div>
<div>
<br />
Έτσι εκτέλεσε μία στροφή με πολλά G προς την κατεύθυνση της νεώτερης απειλής και εκτόξευσε εναντίον της έναν Sidewinder από ιδανική θέση βολής. «Πολύ μεγάλη έκρηξη, τεράστια μπάλα φωτιάς. Από τα κομμάτια που έπεσαν στη θάλασσα κανένα δεν θα πρέπει να ήταν μεγαλύτερο από ένα καπέλο», είπε αργότερα ο Μόργκαν. Πριν ακόμη απομακρύνει το βλέμμα του από το τελευταίο θύμα του, πρόλαβε να διακρίνει άλλο ένα Skyhawk να διασταυρώνεται ταχύτατα μαζί του. Μέχρι τότε όλες οι βολές AIM-9L είχαν γίνει από θέση κοντά στην «ώρα 6» του αντιπάλου, χωρίς να αξιοποιήσουν τη δυνατότητα «all aspect» του βλήματος.<br />
<br />
Ο καινούργιος στόχος περνούσε μπροστά από το Sea Harrier του Μόργκαν προσφέροντας την ευκαιρία για μία εγκάρσια βολή και ο Βρετανός πιλότος δεν την άφησε να χαθεί. Ο Sidewinder εκτοξεύτηκε και ακολουθώντας μια λοξή πορεία κτύπησε το αργεντινό αεροσκάφος ακριβώς πίσω από την καλύπτρα, διαλύοντάς το. Ο Μόργκαν είχε εξαντλήσει τα βλήματα που μετέφερε και καθώς απεμπλεκόταν είδε τον Σμιθ να πετυχαίνει ένα τρίτο Skyhawk με ΑΙΜ-9L. Κατά τη διάρκεια της εμπλοκής τα Αργεντινά Mirage δεν τόλμησαν να επέμβουν, φοβούμενα τις ικανότητες των Βρετανών πιλότων και τους πυραύλους Sidewinder.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΩΝ SEA HARRIER</span></b><br />
<br />
Η παραπάνω επρόκειτο να είναι η τελευταία νίκη των Sea Harrier κατά τον πόλεμο των Φώκλαντ. Τις<br />
επόμενες ημέρες οι χερσαίες επιχειρήσεις εξελίχθηκαν με ταχύτητα και τα Harrier της RAF κυριάρχησαν στο προσκήνιο λόγω των αποστολών εγγύς υποστήριξης που αναλάμβαναν. Στις 14 Ιουνίου ο στρατηγός Μενέντεζ παραδόθηκε μαζί με ό,τι είχε απομείνει από την αργεντινή φρουρά και η εκστρατεία ανακατάληψης των νησιών ολοκληρώθηκε. Τα Sea Harrier απέδειξαν περίτρανα πόσο δίκιο είχαν οι ένθερμοι υποστηρικτές τους τα προηγούμενα χρόνια, όταν αντιμετώπιζαν την καχυποψία των «ειδικών» και τα εμπόδια της γραφειοκρατίας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-97AB9sYh0ZY/WQFx1JES1zI/AAAAAAAAqAg/auL4TB21c6AFcLXeAYzmKNnTZkB16BtDACLcB/s1600/12910684_481n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://3.bp.blogspot.com/-97AB9sYh0ZY/WQFx1JES1zI/AAAAAAAAqAg/auL4TB21c6AFcLXeAYzmKNnTZkB16BtDACLcB/s400/12910684_481n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Τα αεροσκάφη αυτά αποδείχθηκαν στιβαρά, ανθεκτικά σε ζημιές από εχθρικά πυρά και εξαιρετικά αξιόπιστα, με διαθεσιμότητα που δεν έπεσε ποτέ κάτω από το 80%. Κατά τη διάρκεια της σύρραξης εκτέλεσαν 1.335 εξόδους, από τις οποίες 1.135 αφορούσαν αποστολές CAP. Κατά τις αρκετές αερομαχίες εκτόξευσαν 27 πυραύλους AIM-9L, από τους οποίους οι 24 ευστόχησαν καταρρίπτοντας 19 αεροπλάνα και ελικόπτερα των Αργεντινών (11 από αυτά τύπου Mirage ή Dagger), ενώ άλλα έξι υπέκυψαν σε βολές των πυροβόλων των 30 mm. Οι απώλειες των Sea Harrier ανήλθαν σε έξι: δύο καταρρίφθηκαν από αντιαεροπορικά πυρά και τέσσερα χάθηκαν από ατυχήματα.</div>
<div>
<br />
Το Sea Harrier δικαίωσε όσους είχαν πιστέψει στην ανάγκη αυτόνομης Αεροπορίας Στόλου για το<br />
Βασιλικό Ναυτικό και σημείωσε επιτυχίες που υπερέβησαν ακόμη και τις μεγάλες προσδοκίες. Είναι<br />
αλήθεια ότι ευνοήθηκε από ανώτερα όπλα όπως ο πύραυλος AIM-9L, από την ασύγκριτα καλύτερη<br />
εκπαίδευση των πληρωμάτων και από τα τακτικά σφάλματα των Αργεντινών, αλλά ο επικός αγώνας σε απόσταση 12.800 km από τις μητροπολιτικές βάσεις, υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες και απέναντι σε ταχύτερους και πολυαριθμότερους αντιπάλους, το καθιέρωσε δίκαια μεταξύ των κορυφαίων μαχητικών παγκοσμίως.<br />
<br />
Η Βρετανία κέρδισε τον πόλεμο των Φώκλαντ και, αν και θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι το κατόρθωσε αποκλειστικά χάρη στα Sea Harrier, θα ήταν αδύνατο να νικήσει χωρίς αυτά. Ο Βρετανός Πρώτος Λόρδος της Θάλασσας (αρχηγός Ναυτικού), ναύαρχος σερ Χένρυ Λιτς, ήταν λακωνικός και σαφής: «Χωρίς τα Sea Harrier δεν θα μπορούσε να υπάρξει η αρμάδα».</div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><span style="color: #e06666;">SEA HARRIER </span></b><b><span style="color: #e06666;">: Ο «ΜΑΥΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ»</span></b></span><br />
<br />
Η κρίση του 1982 βρήκε το Βασιλικό Ναυτικό της Βρετανίας να διαθέτει μόνο δύο αεροπλανοφόρα,<br />
από τα οποία μπορούσε να απονηώσει έναν τύπο υποηχητικού μαχητικού με παράξενη όψη, που είχε<br />
αναπτυχθεί αρχικά για τη RAF, πριν βρει τον δρόμο του προς τη θαλάσσια υπηρεσία. Το Sea Harrier ήταν το τελευταίο δείγμα μιας σειράς αεροσκαφών βραχείας - κάθετης απο-προσγείωσης. Ο κινητήρας του, ένας turbofan Rolls-Royce Pegasus 104 ώσης 21.500 lb, διέθετε τέσσερα ακροφύσια (δύο σε κάθε πλευρά) ικανά να στραφούν κατά 98 μοίρες. Χάρη σε αυτό το χαρακτηριστικό το Sea Harrier μπορούσε να εκτελέσει αιώρηση σαν ελικόπτερο και αμέσως μετά να επιταχύνει σαν κανονικό αεριωθούμενο μέχρι την ταχύτητα των 1.200 km/h.<br />
<br />
Κανένα Harrier δεν είχε εμπλακεί ως τότε σε πραγματική μάχη. Τον Απρίλιο του 1982 το Βασιλικό Ναυτικό διέθετε μόνο 32 τέτοια αεροσκάφη, αριθμό πολύ μικρό για να αντέξει σε ενδεχόμενη φθορά. Το Harrier ήταν δημιούργημα της εταιρίας Hawker-Siddeley. Η RAF το είχε εντάξει στο οπλοστάσιό της τον Απρίλιο του 1969. Έξι χρόνια αργότερα ο τύπος προσέλκυσε το ενδιαφέρον του Βασιλικού Ναυτικού. Το τελευταίο παρήγγειλε 34 αεροσκάφη τα οποία, αν και σχεδιαστικά βασίζονταν στο Harrier GR.3, είχαν πιο στρογγυλεμένη καλύπτρα, για καλύτερη θέα κατά τις αερομαχίες, και ελαφρά μακρύτερη άτρακτο για να φιλοξενηθεί στο ρύγχος το ραντάρ Blue Fox της Ferranti.<br />
<br />
Το αεροσκάφος είχε μήκος 14,5 m, εκπέτασμα 7,6 m και πτερυγική επιφάνεια 18,68 τ.μ. Ζύγιζε κενό 5.942 kg και μπορούσε να απονηωθεί με μέγιστο βάρος 11.884 kg. Η εμβέλειά του έφθανε τα 740 km και ο τυπικός οπλισμός του σε αποστολές αναχαίτισης αποτελείτο από δύο βλήματα AIM-9L και δύο πυροβόλα Aden Mk4 των 30 mm με απόθεμα 300 φυσιγγίων. Αντί για συμβατικούς καταπέλτες απονήωσης τα Βρετανικά αεροπλανοφόρα είχαν στο πρωραίο τμήμα του καταστρώματος μία κεκλιμένη ράμπα (ευφυέστατα απλή ιδέα του πλωτάρχη Ντάγκλας Τέηλορ), η οποία ουσιαστικά έστελνε το αεροσκάφος στον αέρα.<br />
<br />
Ο χειριστής του Sea Harrier δεν είχε παρά να ρυθμίσει τα ακροφύσια του κινητήρα στην κατάλληλη γωνία και βρισκόταν στον αέρα έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα, με τη μισή ταχύτητα και το ένα τρίτο της απόστασης τροχοδρόμησης που θα χρειαζόταν σε ένα επίπεδο κατάστρωμα. Εκτός από την απονήωση, τα ακροφύσια κατευθυνόμενης ώσης βοηθούσαν επίσης το Sea Harrier να επιχειρεί από τα αεροπλανοφόρα υπό καιρικές συνθήκες απαγορευτικές για οποιονδήποτε άλλο τύπο αεριωθουμένου. Σε τρικυμιώδη θάλασσα τα αμερικανικά αεροσκάφη πρέπει να απονηώνονται όταν η πλώρη του αεροπλανοφόρου είναι σε άνοδο, ενώ η προσνήωσή τους είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, με πολλές πιθανότητες συντριβής στο κατάστρωμα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-hjVrBnFLtsI/WQF2KgfGyNI/AAAAAAAAqAw/aTW5fL7HBfgxMeZn2MLdNpKVJMFsgWMhgCEw/s1600/FRS1s-ZA176-007-R-ZA191-004-R-etc-0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://2.bp.blogspot.com/-hjVrBnFLtsI/WQF2KgfGyNI/AAAAAAAAqAw/aTW5fL7HBfgxMeZn2MLdNpKVJMFsgWMhgCEw/s640/FRS1s-ZA176-007-R-ZA191-004-R-etc-0.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Το Sea Harrier κατευθυνόταν προς το μέσο του καταστρώματος, το οποίο ήταν σχεδόν ακίνητο, και αφού αιωρείτο για λίγο κατέβαινε απαλά, σε πείσμα των καιρικών συνθηκών. Το Sea Harrier αντιστάθμιζε την έλλειψη μεγάλης ταχύτητας με τις εξαιρετικές πτητικές επιδόσεις στην περιοχή ταχυτήτων όπου διεξάγεται συνήθως μια αερομαχία. Οι πιλότοι του γρήγορα ανακάλυψαν ότι η κατευθυνόμενη ώση και η αεροδυναμική συμπεριφορά του αεροσκάφους τού έδιναν τη δυνατότητα να επικρατεί έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου στα «ψαλίδια» και γενικά στους ελιγμούς μικρής ταχύτητας κατά τους οποίους τα μαχητικά πετούν πολύ κοντά στα όρια απώλειας στήριξης. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι Βρετανοί χειριστές έμαθαν να φθάνουν στην "ώρα 6" του αντιπάλου ακόμη και χωρίς τη χρήση μετακαυστήρα, εξοικονομώντας καύσιμα και αναγκάζοντας τον εχθρό να απεμπλέκεται πρώτος ή να καταρρίπτεται. Ακόμη και σε μικρό ύψος και με πλήρη ισχύ κινητήρα το Sea Harrier κατανάλωνε 91 kg καυσίμου το λεπτό, όταν το Phantom στις ίδιες συνθήκες καταβρόχθιζε 817 kg το λεπτό. Η δεξιότητα των Βρετανών χειριστών είχε αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε το αποτέλεσμα της αναμέτρησης με οποιονδήποτε αντίπαλο να είναι σχεδόν βέβαιο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τους μήνες που προηγήθηκαν του πολέμου των Φώκλαντ, τα Sea Harrier της 801 Μοίρας είχαν νικήσει με σκορ 27 - 10 τους περίφημους «Aggressors» της Αμερικανικής Αεροπορίας και είχαν κατατροπώσει με 7-1 ακόμη και τα πανίσχυρα F-15 που στάθμευαν στο Μπίτμπουργκ της Γερμανίας, αν και τα τελευταία διέθεταν καλύτερο ραντάρ και ήταν οπλισμένα με πυραύλους ημιενεργού καθοδήγησης AIM-7 Sparrow. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αργεντινοί, έπειτα από την πικρή πείρα που απέκτησαν πολεμώντας εναντίον τους, τούς έδωσαν το προσωνύμιο «La Muerta Negra» («O μαύρος θάνατος»).</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα διδάγματα του πολέμου των Φώκλαντ οδήγησαν το Βασιλικό Ναυτικό να επιδιώξει κατά τα επόμενα χρόνια την αναβάθμιση των Sea Harrier. Το 1990 υπογράφηκε η σύμβαση για την αναβάθμιση 29 FRS.Mk1 στο επίπεδο FA2 και η παραγγελία για 23 νέα Sea Harrier FA2, με ραντάρ παλμικό doppler, ικανότητα κατόπτευσης και βολής εναντίον χαμηλά ιπτάμενων στόχων (look down-shoot down) και βλήματα ημιενεργού καθοδήγησης AIM-120 AMRAAM. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το 2002 το Βρετανικό Υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αποσύρει όλα τα Sea Harrier μέχρι το 2006, κάτι που προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών, αφού ο αντικαταστάτης τους, το αμερικανικό F-35 (JSF), δεν αναμένεται να καταστεί επιχειρησιακός πριν από το 2012. Στο μεταξύ οι Μοίρες 800 και 801 της Αεροπορίας του Στόλου θα πετούν με Harrier GR9 της RAF. Έτσι μοναδικός χρήστης του Sea Harrier παγκοσμίως θα μείνει το Ινδικό Ναυτικό, που διαθέτει 23 FRS.Mk 51.<br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">AIM-9L : Ο ΚΡΥΦΟΣ "ΑΣΣΟΣ" ΤΩΝ SEA HARRIER</span></b><br />
<br />
Ένα βασικό πλεονέκτημα των Sea Harrier κατά την εκστρατεία των Φώκλαντ αφορούσε τους νεοπαραληφθέντες αμερικανικούς πυραύλους αέρος-αέρος υπέρυθρης ακτινοβολίας AIM-9L Sidewinder, οι οποίοι, σε αντίθεση με παλαιότερες εκδόσεις του όπλου, έχουν τη δυνατότητα να εγκλωβίσουν έναν στόχο από οποιαδήποτε γωνία, ακόμη και μετωπικά. Αυτό απαλλάσσει τον χειριστή από την ανάγκη να επιδιώκει πάντα να βρεθεί στην «ώρα 6» του αντιπάλου του και αποτέλεσε έναν πραγματικό πονοκέφαλο για όλες τις αεροπορίες μέχρι να βρεθεί το αντίδοτό του, στον έλεγχο της ώσης του κινητήρα, για μείωση του θερμικού ίχνους.<br />
<br />
Με την εμφάνιση του AIM-9L στο προσκήνιο οι παλαιές τακτικές κλειστής αερομαχίας κατέστησαν απαρχαιωμένες, αφού ο στιγμιαίος ρυθμός στροφής ήταν πλέον πολύ σημαντικότερος από τον παρατεταμένο ρυθμό στροφής. Η ικανότητα ενός αεροσκάφους να «τοποθετεί» το ρύγχος του πάνω στον αντίπαλο και να εκτοξεύει γρήγορα έναν πύραυλο, απέκτησε μεγαλύτερη σπουδαιότητα από την ικανότητα να ελίσσεται μέχρι να βρεθεί πίσω από τον στόχο. Το βλήμα AIM-9L τέθηκε σε παραγωγή το 1976 και διαθέτει ισχυρότερο κινητήρα στερεών προωθητικών και βελτιωμένο πυροσωλήνα προσέγγισης, που αυξάνει τη φονικότητά του και τον καθιστά ανθεκτικό σε ηλεκτρονικά αντίμετρα. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-eSWQ_pDRGjo/WQF5k5fZ9AI/AAAAAAAAqBE/cSPudmDtFKMwArY1cN32UR_pjA8goWCEQCLcB/s1600/9_55.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="336" src="https://3.bp.blogspot.com/-eSWQ_pDRGjo/WQF5k5fZ9AI/AAAAAAAAqBE/cSPudmDtFKMwArY1cN32UR_pjA8goWCEQCLcB/s400/9_55.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div>
Επιπλέον η κωνική κεφαλή ανίχνευσης περικλείει έναν αισθητήρα αυξημένης ευαισθησίας, με αυξημένη σταθερότητα στον εγκλωβισμό και στην παρακολούθηση του στόχου ακόμη και όταν αυτός ελίσσεται βίαια. Αν και μια θέση κοντά στην «ώρα 6» αυξάνει κατά πολύ τις πιθανότητες επιτυχούς βολής του AIM-9L, περιορίζοντας τις δυνατότητες διαφυγής του αντιπάλου, οι επιδόσεις του πυραύλου σε βολές από κάθε γωνία είναι εκπληκτικές και συνέβαλαν στην επικράτηση των Βρετανών στα Φώκλαντ και των Ισραηλινών στον Λίβανο την ίδια περιοχή.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΑΡΤΕΣ </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-pucPsiQe_wg/WQGBB2opQsI/AAAAAAAAqBc/1D8SXNwSy_8eyfGKvl9kKj8YVIaXDghqACLcB/s1600/falklands-map-1.jpg" imageanchor="1"><img border="0" height="185" src="https://3.bp.blogspot.com/-pucPsiQe_wg/WQGBB2opQsI/AAAAAAAAqBc/1D8SXNwSy_8eyfGKvl9kKj8YVIaXDghqACLcB/s320/falklands-map-1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-hpX4XiOEz4A/WQGBBmHYp5I/AAAAAAAAqBY/K7YAO9keOao8G35Q9tdVFQJgZkKioJ7lQCLcB/s1600/falklands-map-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="281" src="https://4.bp.blogspot.com/-hpX4XiOEz4A/WQGBBmHYp5I/AAAAAAAAqBY/K7YAO9keOao8G35Q9tdVFQJgZkKioJ7lQCLcB/s400/falklands-map-2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-XgLn4FLDCdY/WQGBDJO4cuI/AAAAAAAAqBg/BlUmztmHMYYn9rCkcnw_WJ4CLva4CWp6wCLcB/s1600/falklands-map-4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="196" src="https://1.bp.blogspot.com/-XgLn4FLDCdY/WQGBDJO4cuI/AAAAAAAAqBg/BlUmztmHMYYn9rCkcnw_WJ4CLva4CWp6wCLcB/s400/falklands-map-4.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-cGv-HlH9pSI/WQGBGdRGflI/AAAAAAAAqBk/F0VUSkyZbMk9ZLtTZULtiyScgLk4khzQQCLcB/s1600/falklands-map.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://1.bp.blogspot.com/-cGv-HlH9pSI/WQGBGdRGflI/AAAAAAAAqBk/F0VUSkyZbMk9ZLtTZULtiyScgLk4khzQQCLcB/s400/falklands-map.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Sbv9O_iz-9U/WQGBAqrC-CI/AAAAAAAAqBU/NvjkG7jVul0oToxg6bZcQWHUpIcvp6sEACLcB/s1600/Stanley.falklands.war.svg.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="197" src="https://1.bp.blogspot.com/-Sbv9O_iz-9U/WQGBAqrC-CI/AAAAAAAAqBU/NvjkG7jVul0oToxg6bZcQWHUpIcvp6sEACLcB/s400/Stanley.falklands.war.svg.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΦΩΚΛΑΝΤ </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-GjMFWkB1Uzg/WQGexwMaaFI/AAAAAAAAqDg/d3jVwbPrCNMpPFmLKBxgvVO3SdhvvRrvACLcB/s1600/falklands-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="372" src="https://4.bp.blogspot.com/-GjMFWkB1Uzg/WQGexwMaaFI/AAAAAAAAqDg/d3jVwbPrCNMpPFmLKBxgvVO3SdhvvRrvACLcB/s640/falklands-1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-Y6qoFR0U9-4/WQGJy8WaJvI/AAAAAAAAqCA/IoJrizfMyLsiFQWtUsBJ4AidF0b8QgRlACLcB/s1600/A%2Bline%2Bof%2BBritish%2Bsoldiers%2Bin%2Bcamouflage%2Badvancing%2Bduring%2Bthe%2BFalklands%2BWar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://4.bp.blogspot.com/-Y6qoFR0U9-4/WQGJy8WaJvI/AAAAAAAAqCA/IoJrizfMyLsiFQWtUsBJ4AidF0b8QgRlACLcB/s640/A%2Bline%2Bof%2BBritish%2Bsoldiers%2Bin%2Bcamouflage%2Badvancing%2Bduring%2Bthe%2BFalklands%2BWar.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-IWtqAD3bt4M/WQGKQqcXmAI/AAAAAAAAqCE/RdwMKgAS_DQVWjg_UYkfTaUxDx71IFSIwCLcB/s1600/0225374.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="414" src="https://1.bp.blogspot.com/-IWtqAD3bt4M/WQGKQqcXmAI/AAAAAAAAqCE/RdwMKgAS_DQVWjg_UYkfTaUxDx71IFSIwCLcB/s640/0225374.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-fzc7CQYaDto/WQGKn11DmtI/AAAAAAAAqCI/l-MFNE4E9BAl6LPcXXDG_oBUJxBPahM1wCLcB/s1600/Aircraft_Carrier_HMS_Intrepid.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://4.bp.blogspot.com/-fzc7CQYaDto/WQGKn11DmtI/AAAAAAAAqCI/l-MFNE4E9BAl6LPcXXDG_oBUJxBPahM1wCLcB/s640/Aircraft_Carrier_HMS_Intrepid.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-MLppxpFUgMs/WQGKoUsqsqI/AAAAAAAAqCM/PRm8t9_-mA4F4tuuQTOd9Hm8kUTEiUf9gCLcB/s1600/falklands007.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="468" src="https://4.bp.blogspot.com/-MLppxpFUgMs/WQGKoUsqsqI/AAAAAAAAqCM/PRm8t9_-mA4F4tuuQTOd9Hm8kUTEiUf9gCLcB/s640/falklands007.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-WzfF4tsVfWs/WQGK96lXLCI/AAAAAAAAqCU/EuiTxgOCAK4XglWR0ZOUU7XVh9vITUmhQCLcB/s1600/Royal-Marines-Falklands-War.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-WzfF4tsVfWs/WQGK96lXLCI/AAAAAAAAqCU/EuiTxgOCAK4XglWR0ZOUU7XVh9vITUmhQCLcB/s320/Royal-Marines-Falklands-War.jpg" width="215" /></a><a href="https://1.bp.blogspot.com/-H9H0079cVFc/WQGLIE4goOI/AAAAAAAAqCY/e8vKb5th7jglaNJ3pMmmO1jrhfUqSR06QCLcB/s1600/yomper1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-H9H0079cVFc/WQGLIE4goOI/AAAAAAAAqCY/e8vKb5th7jglaNJ3pMmmO1jrhfUqSR06QCLcB/s320/yomper1.jpg" width="268" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-eiYk29T1lFc/WQGQ_KytM-I/AAAAAAAAqDQ/-NgDdQg6PGob_z-dt7jke6SWdkGUjSb8QCLcB/s1600/29BRITAIN1-jumbo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="444" src="https://1.bp.blogspot.com/-eiYk29T1lFc/WQGQ_KytM-I/AAAAAAAAqDQ/-NgDdQg6PGob_z-dt7jke6SWdkGUjSb8QCLcB/s640/29BRITAIN1-jumbo.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-XQ5CdGA4J3U/WQGNRrpAt-I/AAAAAAAAqCk/iO00eOm1FFMAtvXa3wk5EErvhhR9eujBwCLcB/s1600/Sea-Harrier-CAP-Falklands-War-1280x930.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="464" src="https://2.bp.blogspot.com/-XQ5CdGA4J3U/WQGNRrpAt-I/AAAAAAAAqCk/iO00eOm1FFMAtvXa3wk5EErvhhR9eujBwCLcB/s640/Sea-Harrier-CAP-Falklands-War-1280x930.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-wHCccWH4lUc/WQGNS9ZneXI/AAAAAAAAqCo/W8-sitWUThAWz6VJP0QE2GTA7axPja19QCLcB/s1600/The-Sheffield-Demise-DPA.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="344" src="https://2.bp.blogspot.com/-wHCccWH4lUc/WQGNS9ZneXI/AAAAAAAAqCo/W8-sitWUThAWz6VJP0QE2GTA7axPja19QCLcB/s640/The-Sheffield-Demise-DPA.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-W0qLF8MVBuY/WQGNgyWfchI/AAAAAAAAqCs/xfnaqp_RwPE29XC-0r8s9oRhg193TlCOgCLcB/s1600/Harrier_Falklands_Islands_War.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="502" src="https://3.bp.blogspot.com/-W0qLF8MVBuY/WQGNgyWfchI/AAAAAAAAqCs/xfnaqp_RwPE29XC-0r8s9oRhg193TlCOgCLcB/s640/Harrier_Falklands_Islands_War.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-LYFiU3KaP_U/WQGNiXnT4iI/AAAAAAAAqCw/FB9McN902NwuEnlP_SVy_RoPm4UkMhyUACLcB/s1600/img.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://2.bp.blogspot.com/-LYFiU3KaP_U/WQGNiXnT4iI/AAAAAAAAqCw/FB9McN902NwuEnlP_SVy_RoPm4UkMhyUACLcB/s640/img.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-02Cxb3uoYV4/WQGN-ipn8TI/AAAAAAAAqC4/ptDb6ae8M_8WFQfAHo5Xx8k52BWGhskhACLcB/s1600/886px-FA2_Sea_Harrier_Launches_from_HMS_Illustrious_MOD_45139505.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-02Cxb3uoYV4/WQGN-ipn8TI/AAAAAAAAqC4/ptDb6ae8M_8WFQfAHo5Xx8k52BWGhskhACLcB/s400/886px-FA2_Sea_Harrier_Launches_from_HMS_Illustrious_MOD_45139505.jpg" width="345" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-alDlx3tq3ho/WQGPD3tUX2I/AAAAAAAAqDE/q1DkV8_MsfU7OmrQlHIVFEyFgplJL1C3ACLcB/s1600/107687.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="490" src="https://4.bp.blogspot.com/-alDlx3tq3ho/WQGPD3tUX2I/AAAAAAAAqDE/q1DkV8_MsfU7OmrQlHIVFEyFgplJL1C3ACLcB/s640/107687.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.istorikathemata.com/2010/04/1982.html">http://www.istorikathemata.com/2010/04/1982.html</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.elesme.gr/elesmegr/periodika/t38/t38_08.htm">http://www.elesme.gr/elesmegr/periodika/t38/t38_08.htm</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://www.mapnall.com/el/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%9D%CE%AE%CF%83%CE%BF%CE%B9-%CE%A6%CF%8E%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84_1072761.html">http://www.mapnall.com/el/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%9D%CE%AE%CF%83%CE%BF%CE%B9-%CE%A6%CF%8E%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84_1072761.html</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/aeroporiki-istoria/3497SEA-HARRIER.pdf">http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/aeroporiki-istoria/3497SEA-HARRIER.pdf</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://www.skai.gr/news/world/article/220419/ta-aporrita-arheia-tou-forein-ofis-gia-ton-polemo-ton-foklad/">http://www.skai.gr/news/world/article/220419/ta-aporrita-arheia-tou-forein-ofis-gia-ton-polemo-ton-foklad/</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_01/04/2007_221572">http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_01/04/2007_221572</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://ikee.lib.auth.gr/record/136250/files/GRI-2015-14190.pdf">http://ikee.lib.auth.gr/record/136250/files/GRI-2015-14190.pdf</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="http://reviews.in.gr/world/falklands_war/">http://reviews.in.gr/world/falklands_war/</a><br />
<br />
(9) :<br />
<a href="http://www.militaryhistory.gr/articles/view/155">http://www.militaryhistory.gr/articles/view/155</a><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Vqm3wZbi5BE/WO7_8HzPRCI/AAAAAAAAp2c/a116c4uq0eskjFlMLAJoqYGiVEtar4zrwCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://1.bp.blogspot.com/-Vqm3wZbi5BE/WO7_8HzPRCI/AAAAAAAAp2c/a116c4uq0eskjFlMLAJoqYGiVEtar4zrwCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-33204636522841759922016-09-05T09:18:00.000+03:002017-04-13T06:58:08.196+03:00Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ TOURS - POITIERS (732 μ.Χ.)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ POITIERS (732 μ.Χ)</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΠΟΥΑΤΙΕ (Poitiers) </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Oyn9oibbTrI/WOhlV8HkjyI/AAAAAAAApyU/ZyYMwppTRhAzXP6__JAlgNjQ0XWS_ruHACLcB/s1600/36b085b6-2483-11e3-9d87-f292ead845af.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://3.bp.blogspot.com/-Oyn9oibbTrI/WOhlV8HkjyI/AAAAAAAApyU/ZyYMwppTRhAzXP6__JAlgNjQ0XWS_ruHACLcB/s320/36b085b6-2483-11e3-9d87-f292ead845af.jpg" width="320" /></a></div>
Το Πουατιέ (Poitiers) είναι πόλη στη δυτική κεντρική Γαλλία, την οποία διασχίζει ο ποταμός Κλεν (Clain). Αποτελεί την πρωτεύουσα του νομού Βιέν (Vienne) και της περιφέρειας Πουατού - Σαράντ (Poitou - Charentes). Η πόλη έχει πληθυσμό περίπου 89.200 κατοίκων και μαζί με τους γειτονικούς δήμους, ο πληθυσμός της αστικής περιοχής του Πουατιέ ξεπερνά τους 125.000 κατοίκους. Το Πουατιέ είναι γνωστό για τις Μεσαιωνικές εκκλησίες του και κυρίως για την ιστορική και πολύ σημαντική μάχη του Πουατιέ του 732 μ.Χ. καθώς και για το τεχνολογικό πάρκο ψυχαγωγίας Futuroscope, που βρίσκεται 7 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης. Η μάχη του Πουατιέ διεξήχθη μεταξύ των ενωμένων Χριστιανών Φράγκων από την μία πλευρά και των Μουσουλμάνων Αράβων από την άλλη. Λίγα πράγματα είναι γνωστά γι αυτή τη μάχη τα περισσότερα είναι εικασίες. Κάπου μεταξύ του Πουατιέ (Poitiers) και της Τουρ (Tours) στην κεντροδυτική Γαλλία, τον Οκτώβριο του 732 μ.Χ. μία ισχυρή Αραβική Μουσουλμανική δύναμη συγκρούστηκε και ηττήθηκε από μία δύναμη των ενωμένων Χριστιανών Φράγκων και Ακουιτανών...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Ο Κάρολος Μαρτέλος (Charles Martel) ηγέτης των Φράγκων υστερούσε του στρατεύματος των Μουσουλμάνων τόσο αριθμητικά όσο και στον εξοπλισμό, η δύναμη των Μουσουλμάνων ήταν το κατάφρακτο ιππικό, οι Φράγκοι δεν είχαν καθόλου ιππικό. Ο Κάρολος παρέταξε μία αμυντική θέση πιθανών στη συμβολή των ποταμών Κλαν (Le Clain) με τον Βιεν (La Vienne) και έχοντας στα νώτα του και στα πλευρά του τους δύο ποταμούς με ισχυρή πειθαρχεία κατάφερε να αποκρούσει για πολλές ώρες τις επιθέσεις των κατάφρακτων Μουσουλμάνων ιπποτών, μέχρι που φονεύτηκε ο αρχηγός τους εμίρης Αμπντ αλ Ραχμάν (Abd al Rahman). <br />
<br />
Και σε συνδυασμό με την είδηση που διαδόθηκε ότι μία ομάδα Φράγκων κατευθύνετε στο σημείο όπου είχαν αποθέσει τα λάφυρα από τις λεηλασίες τους στην νοτιοδυτική Γαλλία αποφάσισαν να υποχωρήσουν και το βράδυ αφήνοντας πίσω τις σκηνές τους να επιστρέψουν πίσω στην Ιβηρική χερσόνησο. Η μάχη θεωρείται πολύ σημαντική γιατί έθεσε όρια στην επέκταση των Μουσουλμάνων στην δυτική Ευρώπη.<br />
<div>
<br />
<div>
<div>
<span style="color: #3d85c6; font-size: medium;"><b>Ιστορία της Πόλης</b></span><br />
<br />
Η πόλη του Πουατιέ είναι γνωστή από τρεις μεγάλες μάχες:</div>
<div>
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Τη μάχη του Πουατιέ το 507 μ.Χ. μεταξύ του βασιλιά Χλωδοβίκου και του Αλάριχου Β', βασιλιά των Βησιγότθων, βόρεια του Πουατιέ.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τη μάχη του Πουατιέ το 732 μ.Χ. όταν οι Γάλλοι, με επικεφαλής τον Κάρολο Μαρτέλο, ανέκοψαν την προέλαση των Αράβων.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τη μάχη του Πουατιέ το 1356, όταν οι Αγγλικές δυνάμεις νίκησαν τον Γαλλικό στρατό.</li>
</ul>
</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Αρχαιότητα</span></b><br />
<br />
Η πόλη υπήρχε ήδη πριν τον ερχομό του Ιουλίου Καίσαρα, καθώς στην περιοχή υπήρχαν φυλές Πίκτων. Τον 2ο αιώνα μ.Χ. το Πουατιέ ήταν πρωτεύουσα της επαρχίας της Ακουιτανίας.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Μεσαίωνας</span></b><br />
<br />
Στη Μεσαιωνική εποχή, το Πουατιέ αποκτάει το μεγαλύτερο μέρος των αμυντικών του κατασκευών και της γεωγραφικής του τοποθέτησης, μακριά από το κέντρο εξουσίας των Φράγκων, ενώ είναι επίσης πρωτεύουσα του Πουατού. Τον 12ο αιώνα, η Ελεονώρα της Ακουιτανίας έχτισε ένα νέο τείχος 6 χιλιομέτρων, που περικλείει όλη την πόλη, ενώ χτίστηκε και το πρώτο κωδωνοστάσιο στην Ευρώπη. Έκανε επίσης εργασίες στο Παλάτι των Δουκών και κατασκεύασε νέα αγορά. Τον 14ο αιώνα, η πόλη περνάει στα χέρια του δούκα του Berry, ο οποίος εξωραΐζει το Μεσαιωνικό Παλάτι των Δουκών. Στις πιο σκοτεινές ώρες του Εκατονταετούς Πολέμου, η πόλη υποδέχθηκε το Βασιλικό κοινοβούλιο το 1418.<br />
<br />
Στο Πουατιέ επίσης διεξήχθη κι η προανάκριση της Ζαν ντ' Αρκ το 1429. Το 1432, ο βασιλιάς Κάρολος Ζ' ιδρύει το Πανεπιστήμιο του Πουατιέ.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">20ός αιώνας</span></b><br />
<br />
Η πόλη του Πουατιέ υπέστη μεγάλες καταστροφές από βομβαρδισμούς κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδιαίτερα στην περιοχή γύρω από τον σιδηροδρομικό σταθμό. Η πόλη είναι επίσης γενέτειρα του Γάλλου φιλόσοφου Μισέλ Φουκώ.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>TA "ΣKOTEINA XPONIA" TOY MEΣAIΩNA KAI H APABIKH EΞAΠΛΩΣH</b></span><br />
<br />
Tο δεύτερο μισό του 5ου αιώνα σηματοδοτεί για τη Δυτική Ευρώπη τη χρονική περίοδο όπου μεγάλο πλήθος Φράγκων κινήθηκαν νότια προς την κεντρική περιοχή του Ρήνου και τις ακτές του Ατλαντικού. O Κλόβης A', ιδρυτής της Μεροβίγγειας δυναστείας, συνέδεσε το όνομά του με την ένωση της Γαλατίας υπό τη Φραγκική εξουσία. Tο 486 νίκησε τις δυνάμεις του τελευταίου Ρωμαίου κυβερνήτη στη Γαλατία, Σιάγγριου, και σταδιακά επέκτεινε την επικράτειά του από την πόλη Τουρνέ (νοτιοδυτικό Βέλγιο), στο βασίλειο της Βουργουνδίας, την περιοχή ανατολικά του Ρήνου και τη νότια Γαλατία, από όπου και απώθησε τους Βησιγότθους. Tα χρόνια της Μεροβίγγειας δυναστείας και ακολούθως εκείνα των Καρολίδων (476 - 887) αποτελούν την περίοδο του πρώιμου Μεσαίωνα. <br />
<br />
H βασιλική εξουσία των Μεροβίγγειων στην προσπάθειά της να αντικαταστήσει την παλαιά κληρονομική αριστοκρατική τάξη, ανέθεσε υψηλά αξιώματα πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής φύσης σε πολεμιστές της βασιλικής ακολουθίας, οι οποίοι δεν προέρχονταν από την τάξη των γηγενών ευγενών. Tο νέο κοινωνικοπολιτικό σύστημα αποσκοπούσε κατά βάθος στην υπαγωγή της νέας τάξης υπό την κεντρική εξουσία και στηρίχθηκε στην παροχή υπηρεσίας στο πρόσωπο του μονάρχη. Tο σύστημα αυτό ονομάστηκε φεουδαρχισμός και στηριζόταν στις τιμαριωτικές σχέσεις. H υπηρεσία των ευγενών ως κρατικών οργάνων θεωρούνταν υπηρεσία στο πρόσωπο του μονάρχη, ενώ οι παροχές του τελευταίου ως απόρροια της θέλησης και μεγαλοδωρίας (largitas) του.<br />
<br />
Αντιστοίχως, οι παροχές τιμαρίων των ευγενών προς τους υποτελείς τους γίνονταν στα ίδια πλαίσια. O υποτελής (vassallus) έδινε όρκο αιώνιας πίστης και σε αντάλλαγμα του εκχωρείτο το beneficium, δηλαδή, γαίες, ενώ σε καιρό πολέμου υποχρεούνταν να προσφέρει τις υπηρεσίες του, αναλαμβάνοντας όλα τα έξοδα για τον εξοπλισμό, τα ρούχα και τη διατροφή του. Επιπλέον, εισήγαγε το αξίωμα του κόμητα, ο οποίος στο όνομα του βασιλιά ασκούσε τις δικαστικές, αλλά και διοικητικές αρμοδιότητές σε κάθε περιφέρεια της δικαιοδοσίας του. H περιφέρεια δικαιοδοσίας κάθε κόμητα ήταν η κομητεία, που συνέπιπτε στο δυτικά του Ρήνου χώρο του Φραγκικού κράτους με την παλαιά Ρωμαϊκή πόλη και τη γύρω περιοχή της, και στον ανατολικό χώρο με μεγαλύτερες γεωγραφικές ενότητες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-xpUfDGWpLfY/WOhs3W7GbyI/AAAAAAAApyk/jnQr8OIEd-AI2wt4mF2lbEqajRqvKyMUQCLcB/s1600/Age_of_Caliphs.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="324" src="https://1.bp.blogspot.com/-xpUfDGWpLfY/WOhs3W7GbyI/AAAAAAAApyk/jnQr8OIEd-AI2wt4mF2lbEqajRqvKyMUQCLcB/s640/Age_of_Caliphs.png.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Tο θεσμό της κομητείας στις Γερμανικές περιοχές εισήγαγαν οι Καρολίδες τον 8ο αιώνα με σκοπό να αντιμετωπίσουν την ολοένα αυξανόμενη εξουσία των δουκών. Tους πρώτες δούκες τούς διόρισαν οι Μεροβίγγειοι βασιλείς και η περιφέρεια δικαιοδοσίας τους περιέκλειε περισσότερες κομητείες. Tον 7ο και 8ο αιώνα εμφανίστηκε ο τίτλος του αυλάρχη του βασιλιά, του Μαγιορδόμου (maior domus). H ολοένα όμως αυξανόμενη αδυναμία των Μεροβίγγειων βασιλέων να ελέγξουν τις διοικητικές περιφέρειες του φραγκικού κράτους καθώς και οι έριδες που παρουσιάστηκαν μεταξύ των διαδόχων οδήγησαν στην υπερβολική συγκέντρωση εξουσιών στα χέρια των Μαγιορδόμων, σε σημείο που ο ρόλος του βασιλιά παραμερίστηκε.<br />
<br />
O 7ος αιώνας, όμως, σηματοδότησε και την απαρχή της αραβικής εξάπλωσης και επέκτασης. Από το 634 μέχρι το 646 οι αραβικές δυνάμεις κατέλαβαν κατά σειρά τη Δαμασκό, την Ιερουσαλήμ και την Αίγυπτο, νικώντας τους Βυζαντινούς και καταλύοντας την τελευταία Περσική δυναστεία των Σασσανιδών. Στη συνέχεια, ο χαλίφης Οσμάν προσπάθησε να ολοκληρώσει τα σχέδια για τον έλεγχο των πλούσιων ναυτικών εμπορικών δρόμων της Μεσογείου που ήλεγχαν μέχρι τότε οι Βυζαντινοί. Στο διάστημα από το 649 - 654 ο Αραβικός στόλος κατέλαβε την Κύπρο, την Κρήτη, τη Ρόδο και τη Σικελία.<br />
<br />
Tο 661 αποτελεί κομβικό σημείο, σηματοδοτώντας την ίδρυση της δυναστείας των Ομαϊάδων από τον Μουαουίγια A' (Μωαβίας) και τη μεταφορά της πρωτεύουσας της Αραβικής Αυτοκρατορίας στη Δαμασκό. Tο 655 ο Αραβικός στόλος συνέτριψε το Βυζαντινό στα ανοιχτά της Λυκίας αλλά το 670 - 672 ο Κωνσταντίνος Δ' απέκρουσε την Αραβική πολιορκία της Κωνσταντινούπολης.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>OI APABEΣ ΣTHN IBHPIKH - ΠPOΣ TO ΠOYATIE</b></span><br />
<br />
H Αραβική επέκταση στη Βόρεια Αφρική (Λιβύη, B. Τυνησία, Μαρόκο, Αλγερία) υπήρξε καταιγιστική, απωθώντας τις ύστατες Βυζαντινές εστίες αντίστασης. Βασικό ρόλο για την ταχύτατη εξάπλωση του Ισλάμ στη B. Αφρική διαδραμάτισε η στάση των Βερβερικών φυλών, οι οποίες κατοικούσαν νοτιότερα, μακριά από τις παραλιακές Βυζαντινές πόλεις, και είχαν διατηρήσει την αυτονομία τους. Μπόρεσαν, έτσι, να εγκολπωθούν στο Ισλάμ, χωρίς φυσικά να λείπουν επαναστατικές τάσεις. Tο 710 ο στρατηγός Mούσα ιμπν Νουσαΐρ (διοικητής του Μαγκρέμπ, των δυτικών Αφρικανικών κτήσεων) έστειλε την πρώτη αναγνωριστική στρατιωτική αποστολή στην Ιβηρική χερσόνησο.<br />
<br />
Tον Ιούλιο του 711 ακολούθησε το δεύτερο κύμα εισβολής και 12.000 στρατιώτες υπό τον Ταρίκ Ζιγιάντ πέρασαν το Γιβραλτάρ, που ονομάστηκε έτσι από τον Ταρίκ (Γκίμπρ αλ-Ταρίκ, ο βράχος του Ταρίκ). Tο Βησιγοτθικό βασίλειο της Iσπανίας ταλαιπωρούνταν από εσωτερικές διενέξεις και σε μάχη στον ποταμό Γκουαδαλέτε, στην περιοχή του Καντίθ, οι Αραβικές δυνάμεις συνέτριψαν αυτές του Ρόντερικ, ο οποίος προδόθηκε από μέρος του στρατού του και σκοτώθηκε. Tο Τολέδο, η Γρανάδα, η Κόρδοβα και οι υπόλοιπες Ισπανικές πόλεις έπεφταν σταδιακά στον Αραβικό έλεγχο και έγιναν μέρος του χαλιφάτου της Ανδαλουσίας. <br />
<br />
Κάποιοι Χριστιανικοί πληθυσμοί που αντιστάθηκαν, κατέφυγαν στην περιοχή της Αστουρίας (βορειοδυτική Iσπανία). Eν τω μεταξύ το 713, ο Νουσαΐρ κλήθηκε πίσω στη Δαμασκό και καταδικάστηκε από το χαλίφη αλ-Ουαλίντ διότι είχε αναλάβει δράση χωρίς την απαιτούμενη συγκατάθεσή του. Tο 719 - 720 τα οχυρά της Καρκασόν και Nιμ στη Σεπτιμανία (ονομάστηκε έτσι λόγω των βετεράνων της Ρωμαϊκής 7ης -"σέπτιμα"- λεγεώνας που εγκαταστάθηκαν στην πόλη της περιοχής Colonia Julia Septimanorum Beaterrae) έπεσαν ύστερα από λυσσαλέα αντίσταση. Στην Τουλούζη, όμως, ο βασιλιάς της Ακουιταίνης, Εύδης, απώθησε τους Άραβες. <br />
<br />
H εξάπλωση, όμως, του "σχίσματος" των Σιιτών προκαλεί ισχυρές πολιτικές δονήσεις στο χαλιφάτο. Μέσα στο πνεύμα αυτό διακρίνονται έντονες τάσεις αυτονομίας από μερίδα Μουσουλμάνων διοικητών σε περιοχές βόρεια της Ανδαλουσίας (Βόρεια Iσπανία). Χαρακτηριστικά, ένας Βέρβερος ηγεμόνας, ο Μάνουσα, σύναψε συνθήκη με το βασιλιά της Ακουιταίνης, Εύδη. H προσπάθεια αυτή του Μάνουσα κατεστάλη, αλλά το μικρόβιο της απόσχισης, από μέρους των Μουσουλμάνων της βόρειας Ανδαλουσίας, από την εξουσία των Ουμεϋαδών είχε απλωθεί.<br />
<br />
O χαλίφης Χισάμ Αμπντ- αλ Μαλίκ αποφάσισε να αναθέσει στον κυβερνήτη της ανατολικής Ανδαλουσίας Αμπντ- αρ Ραχμάν την αποστολή να θέσει τέλος στις προσπάθειες του Φράγκου πρίγκιπα της Ακουιτανίας και να καταπνίξει κάθε τάση απόσχισης στην περιοχή ανάμεσα στη βόρεια Ανδαλουσία και την Ακουιταίνη.<br />
<br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΛΑΜ</b></span></div>
<br />
Oι ημι-βαρβαρικές ορδές των Φράγκων, που προσπαθούσαν τον 8ο αιώνα να επιβεβαιώσουν τη θέση τους ως η διάδοχος κατάσταση των Ρωμαίων στη Δυτική Ευρώπη, κατόρθωσαν να επικρατήσουν των Μωαμεθανών στη μάχη του Πουατιέ, διαμορφώνοντας ουσιαστικά τη μετέπειτα φυσιογνωμία της Ευρώπης. Στις 25 Οκτωβρίου του 732 μ.X., όπως συγκλίνουν οι περισσότερες ιστορικές πηγές, στα βόρεια σύνορα του Φραγκικού βασιλείου της Ακουιταίνης (σημερινή κεντρική - δυτική Γαλλία), στο σημείο που ενώνονται οι ποταμοί Kλεν και Βιεν και κοντά στον παλαιό Ρωμαϊκό δρόμο ανάμεσα στις πόλεις Πουατιέ και Tουρ, έλαβε χώρα μία κοσμοϊστορική σύγκρουση.<br />
<br />
O Φραγκικός στρατός υπό τον Κάρολο Μαρτέλο ανέκοψε τις Αραβικές και Βερβερικές δυνάμεις υπό τον εμίρη της Ανδαλουσίας, Αμπντ-αρ Ραχμάν αλ Γαφίκι. Tο χρονικό εκείνο σημείο σηματοδοτεί για το δυτικό, κυρίως, Χριστιανικό κόσμο την εδραίωση του Φραγκικού κράτους και την απαρχή της Καρολλίγγειας δυναστείας, η οποία θα διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις στην ιστορία της Δυτικής Ευρώπης.O υιός του Κάρολου, Πιπίνος Γ' (ο Νεότερος ή, όπως εσφαλμένα είναι περισσότερο γνωστός, "Βραχύς") έθεσε τέλος στην εξουσία των Μεροβίγγειων βασιλέων και χρίσθηκε από τον Πάπα Στέφανο B' "ελέω θεού" (gratia dei) βασιλιάς των Φράγκων.<br />
<br />
Eν συνεχεία, ο εγγονός του Κάρολου Μαρτέλου, Κάρολος ο Μέγας (Καρλομάγνος), δέχθηκε τα Χριστούγεννα του 800 από τον Πάπα Λέοντα Γ' τον τίτλο του Αυτοκράτορα, Imperator Romanorum, έναν τίτλο που χρησιμοποιούσαν μόνο οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες. H επικράτηση του Κάρολου Μαρτέλου, κατά συνέπεια, δεν έβαλε τέλος μόνο στις Αραβικές βλέψεις για έλεγχο των περιοχών βόρεια των Πυρηναίων, αλλά κυρίως έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία μίας ισχυρής δύναμης στη Δυτική Ευρώπη για πρώτη φορά μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 476 μ.X. και την εισβολή στην περιοχή των Γερμανικών φυλών (Φράγκοι, Αλαμανοί και Βησιγότθοι).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-h6OdVRk8x1Q/WOmve2jvOsI/AAAAAAAApy0/eeTgrdJs8T8qBH7_T3IdCBiQqMrZ28KEQCLcB/s1600/Les_Tr%25C3%25A8s_Riches_Heures_du_duc_de_Berry_juillet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-h6OdVRk8x1Q/WOmve2jvOsI/AAAAAAAApy0/eeTgrdJs8T8qBH7_T3IdCBiQqMrZ28KEQCLcB/s400/Les_Tr%25C3%25A8s_Riches_Heures_du_duc_de_Berry_juillet.jpg" width="245" /></a></div>
<br />
O Κάρολος Μαρτέλος απέκτησε την προσωνυμία του (Martelus), που σημαίνει "σφυρί", από το χαρακτηριστικό Φραγκικό βαρύ πέλεκυ (francisca) που κράδαινε. Oι λεπτομέρειες της μάχης στο Πουατιέ περιγράφονται σε κάποια ελάχιστα χρονικά του 8ου αιώνα, ενώ αντιθέτως η σημασία της νίκης των Φράγκων εξυμνήθηκε, με αρκετή βέβαια δόση υπερβολής, τον 18ο και 19ο αιώνα από ιστορικούς όπως ο Βρετανός Εντουαρντ Γκιμπόν, ο Εντουαρντ Κρίζι και ο Γάλλος ιστορικός και πολιτικός Φρανσουά Πιερ Γκιζό.<br />
<br />
<div>
Η μάχη του Πουατιέ (732 μ.Χ) ή μάχη της Τουρ (όπως είναι επίσης γνωστή) ήταν μια μάχη μεταξύ των ενωμένων δυνάμεων των Φράγκων και των Βουργουνδών υπό την ηγεσία του Κάρολου Μαρτέλου (Charles Martel) εναντίον του Σαρακηνού Ισλαμικού στρατού (Άραβες - Βέρβεροι - Μουσουλμάνοι Γαλάτες - Γότθοι) με αρχηγό τον Εμίρη Αμπντούλ Ραχμάν (Emir Abdul Rahman Al Ghafiqi Abd al Rahman) που ήδη είχαν προωθηθεί και καταλάβει την Ισπανία. Οι Φράγκοι νίκησαν τους Σαρακηνούς και ο Abdul Rahman σκοτώθηκε. Η μάχη διεξήχθη μεταξύ των πόλεων Τουρ και Πουατιέ και αποτελεί ορόσημο για την Ευρωπαϊκή Μεσαιωνική ιστορία, καθώς αυτή έκρινε την αποσόβηση του κινδύνου από την Αραβική εξάπλωση στην Δυτική Ευρώπη.<br />
<br />
Ο Κάρολος, νικώντας κατά κράτος την Αραβικό στρατό και διακόπτοντας την Αραβική προέλαση στην καρδιά του δυτικού Ευρωπαϊκού Μεσαιωνικού χώρου, εδραίωσε την ισχύ του και αποκλήθηκε Μαρτέλος, δηλ. Σφυροκόπος, από το ανελέητο σφυροκόπημα των αντιπάλων του. Η συγκεκριμένη μάχη θεωρείται μεγίστης στρατηγικής σημασίας, διότι σταμάτησε την προέλαση των Ισλαμιστών από την Ιβηρική χερσόνησο προς το βορρά συμβάλλοντας να διατηρηθεί ο Χριστιανισμός ως κύρια θρησκεία στην Ευρώπη σε μία χρονική περίοδο όπου το Ισλάμ «λεηλατούσε» τα εναπομείναντα εδάφη της πάλαι ποτέ κραταιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: #3d85c6; font-size: medium;"><b>Αντίπαλοι</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Οι Φράγκοι</span></b><br />
<br />
Οι εκτιμήσεις για τον στρατό των Φράγκων, ο οποίος υπερασπιζόταν την Γαλατία κυμαίνονται μεταξύ 15.000 και 75.000 και οι απώλειες κατά τον άγιο Denis ανέρχονται περίπου σε 1.500. Ο στρατός των Φράγκων περιλάμβανε και τμήματα Αλαμαννών και διοικούνταν από τον Κάρολο -που αργότερα ονομάστηκε Μαρτέλος- τον γιο του Πεπίνου του οίκου του Ερστάλ: αυτός είχε τιμηθεί με το αξίωμα του «Μαγιορδόμου του ανακτόρου» του Βασιλιά των Φράγκων με καταγωγή από τον Μεροβαίο (Μεροβίγγειοι), αλλά δεν ασχολούνταν πλέον με τις υποθέσεις του κράτους, τις οποίες είχε αφήσει τελείως στα χέρια των «Μαγίστρων του ανακτόρου». Επομένως, ο Κάρολος ήταν ο ουσιαστικός κάτοχος της Φραγκικής εξουσίας. </div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το Φραγκικό στράτευμα συγκροτούσαν κυρίως πεζοί στρατιώτες που πολεμούσαν παραταγμένοι με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζουν συμπαγές σιδηρούν τείχος διάστικτο με αιχμές: ήταν μια τακτικά η οποία θύμιζε εκείνη που εφαρμόστηκε στον αρχαίο κόσμο και τελειοποίησαν οι Ρωμαίοι. <br />
<div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Οι Μουσουλμάνοι</span></b><br />
<br />
Οι Μουσουλμανικές δυνάμεις εκυμαίνοντο μεταξύ 60.000 και 400.000 κυρίως ιππείς (πιθανότατα πλησίον στις 60.000). Εκτός από τις εκτιμήσεις ο συγκεκριμένος στρατός είναι δύσκολο να υπολογισθεί διότι συχνά διεσπάτο σε τμήματα για εκτέλεση λεηλασιών και επιδρομών στα εδάφη των Φράγκων. Ωστόσο στην μάχη της Tours ήταν παρών στο σύνολό του, διότι έξι ημέρες πριν τη μάχη ο Abd er Rahman ανεκάλεσε όλα τα τμήματα που είχαν μεταβεί για λεηλασίες προκειμένου ο στρατός να παραταχθεί σε πλήρη ισχύ.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΠΛA ΦPAΓKΩN ΚΑΙ APABΩN TON 8o AIΩNA</b></span><br />
<br />
Στην πλειονότητά τους, οι Φράγκοι πολεμούσαν πεζοί και επιπλέον την εποχή εκείνη δεν ήταν βαριά θωρακισμένοι. Tο τυπικό Φραγκικό κράνος λέπταινε σταδιακά προς το κεφάλι και κατέληγε σε ένα προεξέχον προστατευτικό του αυχένα. Eνα άλλο κράνος που απαντάται επίσης την εποχή εκείνη είναι το spangenhelm, όπου έξι περίπου μεταλλικές λωρίδες ένωναν τον κεφαλόδεσμο με μία πλάκα στην κορυφή, δημιουργώντας ένα μεταλλικό πλαίσιο. Oι Φραγκικές ασπίδες ήταν κυκλικές και με κοίλη επιφάνεια, φτιαγμένες από ξύλο και με διάμετρο 85 - 90 εκατ., προστατεύοντας την περιοχή από το λαιμό μέχρι το μηρό. Επίσης, στην επιφάνεια υπήρχαν διακοσμημένα κυλινδρικά τόξα (σχήματα από προγενέστερες Γερμανικές παραδόσεις) και στο κέντρο ένας εξέχων αιχμηρός ομφαλός.<br />
<br />
H ασπίδα βαστιόταν από μία λαβή στο κέντρο της πίσω πλευράς και επιπλέον μία λουρίδα έδινε τη δυνατότητα να κρεμαστεί από τον ώμο. Ως προς τη θωράκιση, ο Φράγκος στρατιώτης προστατευόταν από φολιδωτό ή αλυσιδωτό θώρακα. Tέλος, τα όπλα που έχουν βρεθεί και απαντούν στον 8ο αιώνα διαχωρίζονται σε δύο κατηγορίες: το μακρύ ξίφος και τα στιλέτα. Tο στιλέτο ήταν ένα όπλο μονής κόψης από σίδερο, με μήκος από 65 μέχρι 75 εκατ. Tο μακρύ ξίφος ήταν όπλο διπλής κόψης με συνολικό μήκος περίπου μέχρι 1 μέτρο. Αρχικά, οι άκρες διέτρεχαν παράλληλα σχεδόν όλο το μήκος της λεπίδας και στην κορυφή συνέκλιναν απότομα.<br />
<br />
Αργότερα, οι άκρες λέπταιναν σταδιακά από τη λαβή έως την ακμή, με αποτέλεσμα να αλλάζει το κέντρο βάρους και οι κινήσεις να εκτελούνται με μεγαλύτερη ευκολία. H ευελιξία του μεταγενέστερου ξίφους εξηγεί την εξαφάνιση του στιλέτου που χρησιμοποιούνταν για πλήγματα ακριβείας, τα οποία πλέον ήταν δυνατόν να δοθούν και με το ξίφος. Επιπλέον, για το ξίφος χρειαζόταν μία δερμάτινη ζώνη και φυσικά ένα θηκάρι συνήθως από ξύλο επενδεδυμένο με δέρμα. Σύγχρονες μελέτες αναφέρουν ότι οι Φράγκοι χρησιμοποιούσαν επίσης δόρατα, τα οποία όμως ήταν ελαφριά κυρίως για να τα εκτοξεύουν στους αντιπάλους. H χρήση βαριών λογχών στη Δυτική Ευρώπη εγκαινιάζεται σχεδόν ταυτόχρονα με τη χρήση αναβατήρων στα άλογα.<br />
<br />
Oι αναβατήρες εισήχθησαν στη Δύση από τον Κάρολο Μαρτέλο. Ο αναβατήρας άλλαξε ριζικά τις πολεμικές τακτικές και ανέδειξε τη σημασία του βαρέος ιππικού. O έφιππος πάνοπλος ιππότης, στηριζόμενος με τα πόδια στον αναβατήρα, είχε τη δυνατότητα να ισορροπήσει και να συγκεντρώσει στο κτύπημα με βαρύτερη λόγχη όλο το βάρος του ίδιου και του αλόγου. Επίσης, ο αναβάτης, στηριζόμενος από τις δύο πλευρές από τους αναβατήρες, μπορούσε να χρησιμοποιήσει και τόξο. Σύγχρονες διατριβές ταυτίζουν τη χρήση αναβατήρα με το φαινόμενο του φεουδαρχισμού. O νέος ιππότης αποτέλεσε μία ελίτ αριστοκρατίας, διότι απλώς εκείνος που κατείχε πλούτο, μπορούσε πια μόνο να πολεμήσει με τις νέες τακτικές (αναβατήρας, άλογο, βαριά θωράκιση και προσωπικό για να κουβαλά τον εξοπλισμό του).<br />
<br />
Αυτή η ελίτ άρχισε να δημιουργείται την εποχή του Μαρτέλου στην περιοχή του Φραγκικού κράτους, ωστόσο ο στρατός του Μαρτέλου ήταν κατά βάση πεζοπόρος. Αντίθετα με τους αντιπάλους τους, οι Άραβες στηρίζονταν στη δύναμη του ιππικού τους. Tο Αραβικό ιππικό ήταν εξοπλισμένο με δόρυ και ευέλικτα ξίφη και στόχο είχε να πλευροκοπήσει και να υπερφαλαγγίσει τις εχθρικές γραμμές. Για προστασία φορούσαν ελαφρύ αλυσιδωτό θώρακα και μικρά κράνη, τα οποία τους καθιστούσαν αρκετά ευέλικτους. Tο εμπόριο που αναπτύχθηκε με τις νέες κατακτήσεις βοήθησε στο να υιοθετηθούν νέες τεχνοτροπίες, όπως η χρήση μεταλλικών αναβατήρων, καθώς και η χρήση ασπίδων που έμοιαζαν με αντεστραμμένη σταγόνα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ous3hE54iqs/WOmxEuf7MbI/AAAAAAAApzA/tJsflNsqntss0V0EIDdBi9bjzrfLQQLmACLcB/s1600/22610.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="302" src="https://1.bp.blogspot.com/-ous3hE54iqs/WOmxEuf7MbI/AAAAAAAApzA/tJsflNsqntss0V0EIDdBi9bjzrfLQQLmACLcB/s400/22610.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
H νέα ασπίδα ήταν η εξέλιξη της παλιάς κυκλικής, με σκοπό να προστατεύει ολόκληρο το πλευρό ενός έφιππου πολεμιστή. Εκτός από τους πεζούς τοξότες υπήρχαν και οι έφιπποι, εξοπλισμένοι με ιδιαίτερα αποτελεσματικά τόξα (σύνθετα), όπως αυτά που χρησιμοποιούσαν και οι Βυζαντινοί την ίδια εποχή. Tο νέο τόξο, αντίθετα με το τόξο που χρησιμοποιούσαν οι Φράγκοι, κατασκευαζόταν από συμπιεσμένα υλικά, όπως κόκκαλο, κέρατο, εντόσθια και ξύλα με μεγάλη αντοχή. Oι ακμές τους κύρτωναν προς τα έξω, ώστε να ελαχιστοποιείται η πιθανότητα τραυματισμού, ενώ η κοιλιά του τόξου (στη μέση) καμπύλωνε προς τα μέσα. Aυτό είχε ως αποτέλεσμα καλύτερη σταθερότητα, μεγαλύτερη ελαστικότητα και περισσότερη ισχύ.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΡΙΝ ΤΗ ΜΑΧΗ </b></span><br />
<br />
Ο Δούκας της Ακουιτανίας Odo (γνωστός και ως Eudes ο Μέγας) απειλούμενος τόσο από τους Άραβες από το νότο, όσο και από τους Φράγκους στα βόρεια, συμμάχησε το 730 με τον Βέρβερο διοικητη της Καταλονίας, που αποκαλείτο από τους Φράγκους «Munuza», και του έδωσε ως σύζυγο την κόρη του. Το 731 «Munuza» επαναστάτησε κατά του κυβερνήτη της Ανδαλουσίας Αμπντούλραχμάν που γρήγορα συνέτριψε την εξέγερση και κατόπιν έστρεψε την προσοχή του εναντίον του Eudes που συγκέντρωσε τον στρατό του στο Μπορντό, αλλά νικήθηκε και το Μπορντό λεηλατήθηκε. Ο Isidorus Pacensis στο έργο του «Χρονικό», σχολίασε ότι «μόνο ο Θεός γνωρίζει τον αριθμό των σκοτωμένων».<br />
<br />
Οι Μουσουλμάνοι ιππείς στη συνέχεια λεηλάτησαν και κατέστρεψαν εντελώς το τμήμα αυτό της Γαλατίας. Το 732, η Αραβική εμπροσθοφυλακή προχωρούσε βόρεια του ποταμού Λίγηρα και έχοντας συντρίψει εύκολα κάθε αντίσταση, είχαν διασπαστεί σε πολλά τμήματα τα οποία είχαν επιδοθεί σε επιδρομές και λεηλασίες, ενώ το κύριο σώμα που ακολουθούσε προχωρούσε πιο αργά. Ένα από τα έφιππα τμήματα των μουσουλμάνων προχώρησε στην Tours με πιθανό κίνητρο, τα πλούτη της Μονής του Αγίου Μαρτίνου της Τουρς, την διασημότερη μονή στη Δυτική Ευρώπη εκείνη την εποχή.<br />
<br />
Μόλις έλαβε την πληροφορία ο κυβερνήτης της Αυστρασίας Κάρολος συγκέντρωσε το στρατό του και βάδισε νότια αποφεύγοντας τους παλαιούς Ρωμαϊκούς δρόμους ελπίζοντας να αιφνιδιάσει τους Μουσουλμάνους. Ο Κάρολος λαμβάνοντας υπόψη τη διαφορά μεταξύ των στρατών, ότι ο δικός του στρατός, ήταν ως επί το πλείστον πεζικό και μάλιστα χωρίς πανοπλία, αντιμετώπιζε το βαρύ Αραβικό ιππικό επέλεξε αμυντική τακτική και επιζητούσε να δώσει την μάχη στους λόφους, καλυπτόμενος από τα δένδρα, (ακυρώνοντας τα πλεονεκτήματα του ιππικού των Μουσουλμάνων), ενώ οι Άραβες ήθελαν οι Φράγκοι να βγουν σε ανοιχτό χώρο. <br />
<br />
Οι Μουσουλμάνοι στη βόρεια Ισπανία είχαν διαβεί εύκολα την Σεπτιμανία και είχαν δημιουργήσει μία πρωτεύουσα στην Narbonne που ονομαζόταν Arbuna, δίνοντας μεγάλα προνόμια στους κατοίκους, με αποτέλεσμα να επικρατήσουν γρήγορα και να απειλήσουν τα εδάφη των Φράγκων. Ο Δούκας της Ακουιτανίας Odo, είχε πετύχει μια σημαντική νίκη επί των Αράβων το 721 μ.Χ. στη μάχη της Τουλούζης, αλλά οι Αραβικές επιδρομές συνεχίστηκαν, με αποτέλεσμα το 725 μ.Χ. να φθάσουν στην πόλη Οτέν στη Βουργουνδία. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Απειλούμενος τόσο από τους Άραβες νότια, όσο και από τους Φράγκους βόρεια, το 730 μ.Χ. ο Eudes συμμάχησε με τον Uthman ibn Naissa, που απεκαλείτο «Munuza» από τους Φράγκους. Για να σφραγίσει τη συμμαχία ο Uthman παντρεύτηκε την Lampade η οποία ήταν κόρη του Eudes και έτσι οι Αραβικές επιδρομές σταμάτησαν. Ωστόσο το επόμενο έτος, ο Uthman επαναστάτησε εναντίον του κυβερνήτη της al-Andalus, Abd er Rahman. Ο Abd er Rahman γρήγορα συνέτριψε την εξέγερση και κατόπιν έστρεψε την προσοχή του εναντίον του Eudes συμμάχου του προδότη. Σύμφωνα με Αραβικά στοιχεία «ο στρατός πέρασε από όλα τα μέρη σαν καταιγίδα». Ο Eudes συγκέντρωσε τον στρατό του στο Μπορντό, αλλά νικήθηκε και το Μπορντό λεηλατήθηκε.<br />
<br />
Η σφαγή των Χριστιανών στον ποταμό Garonne ήταν τρομακτική. Οι Μουσουλμάνοι ιππείς στη συνέχεια κατέστρεψαν εντελώς το τμήμα της Γαλατίας και οι δικές τους πηγές λένε ότι «η πίστη πέρασε μέσα από τα βουνά, πέρασε βουνά και πεδιάδες και συνέτριψε τους εχθρούς» μέχρι του σημείου που όταν ο Eudes έφθασε στην περιοχή και όταν αντίκρισε το θέαμα τράπηκε σε φυγή. Τότε ο Eudes έκανε έκκληση στους Φράγκους για βοήθεια, την οποία ο Κάρολος Μαρτέλος συμφώνησε να παρέχει υπό τον όρο ο Eudes να υπαχθεί στην δικαιοδοσία των Φράγκων. Ουσιαστικά έχοντας συντρίψει εύκολα κάθε αντίσταση σε αυτό το τμήμα της Γαλατίας, είχαν διασπαστεί σε πολλά τμήματα τα οποία είχαν επιδοθεί σε επιδρομές και λεηλασίες, ενώ το κύριο σώμα προχωρούσε πιο αργά.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η εξήγηση στο ερώτημα «γιατί ο Eudes ηττήθηκε τόσο εύκολα στο Μπορντό ενώ είχε νικήσει 11 χρόνια νωρίτερα στη μάχη της Τουλούζης» είναι απλή. Στην Τουλούζη ο Eudes πραγματοποίησε μια αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον ενός απροετοίμαστου στρατού και επιπλέον το σύνολο των αμυντικών έργων του εχθρού ήταν ανεπτυγμένο προς το εσωτερικό ενώ ο Eudes επιτέθηκε από το εξωτερικό. To Αραβικό ιππικό δεν είχε την δυνατότητα να κινητοποιηθεί και να τον αντιμετωπίσει σε ανοιχτή μάχη. Στο Μπορντό το Αραβικό ιππικό κινητοποιήθηκε με αποτέλεσμα την απόλυτη καταστροφή του στρατού του Eudes και αντίστοιχα ελάχιστες απώλειες για τους Μουσουλμάνους.<br />
<br />
Οι δυνάμεις του Eudes, όπως και άλλα Ευρωπαϊκά στρατεύματα εκείνης της εποχής, δεν είχαν αναβολείς και ως εκ τούτου δεν είχαν θωρακισμένο ιππικό. Σχεδόν το σύνολο των στρατευμάτων τους ήταν πεζικό. Το Μουσουλμανικό βαρύ ιππικό διέσπασε το Χριστιανικό πεζικό στην πρώτη επίθεση και στη συνέχεια τους κατέσφαξαν. Κατόπιν οι εισβολείς προχώρησαν προκειμένου να καταστρέψουν την νότια Γαλατία στην προσπάθειά τους για πλήρη επικράτηση. Ένα από τα έφιππα τμήματα των Μουσουλμάνων προχώρησε στην Tours με πιθανό κίνητρο, σύμφωνα με τον Fredegar, τα πλούτη της Μονής του Αγίου Μαρτίνου της Τουρς, την διασημότερη Μονή στη Δυτική Ευρώπη εκείνη την εποχή.<br />
<br />
Μόλις το πληροφορήθηκε ο κυβερνήτης της Αυστρασίας Κάρολος Μαρτέλος συγκέντρωσε το στρατό του (κατ’ εκτίμηση 15 - 75.000) και βάδισε νότια αποφεύγοντας τους παλαιούς Ρωμαϊκούς δρόμους ελπίζοντας να αιφνιδιάσει τους Μουσουλμάνους.<br />
<br />
<span style="color: #3d85c6; font-size: medium;"><b>Τοποθεσία</b></span><br />
<br />
Παρά την μεγάλη σημασία της μάχης, η ακριβής τοποθεσία παραμένει άγνωστη. Οι περισσότεροι ιστορικοί εκτιμούν ότι οι δύο στρατοί συγκρούσθηκαν στη συμβολή των ποταμών Clain και Vienne μεταξύ Τουρς και Πουατιέ.<br />
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-cDlc-e8_ViA/WOm0GZHc7sI/AAAAAAAApzM/9nEuUT0OQzM52tCix8zg0XHSLjuAIL0IwCLcB/s1600/cf83cf87ceb5ceb4ceb9ceacceb3cf81ceb1cebccebcceb1-cebcceaccf87ceb7cf82-cf84cebfcf85cf81cf82.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-cDlc-e8_ViA/WOm0GZHc7sI/AAAAAAAApzM/9nEuUT0OQzM52tCix8zg0XHSLjuAIL0IwCLcB/s400/cf83cf87ceb5ceb4ceb9ceacceb3cf81ceb1cebccebcceb1-cebcceaccf87ceb7cf82-cf84cebfcf85cf81cf82.gif.jpg" width="390" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>O MAPTEΛOΣ EΠIΛEΓEI TIΣ ΣYNΘHKEΣ THΣ MAXHΣ</b></span><br />
<br />
Μετά το Μπορντό, ο στρατός του Ραχμάν χωρίστηκε σε μικρότερες ομάδες, οι οποίες αναλώθηκαν σε λεηλασίες. Tα πλούτη που μάζευαν από τη λεηλασία της φραγκικής υπαίθρου άνοιξαν την όρεξη των ανδρών του Ραχμάν. H κύρια Αραβική δύναμη προχωρούσε αργά βόρεια προς τον ποταμό Λουάρ. H καθυστέρηση είναι πιθανό να οφείλεται στην αναμονή για τη νέα σοδειά. Στις αρχές του φθινοπώρου του 732, οι επιμέρους Αραβικές ληστρικές ομάδες δρούσαν στην περιοχή της Βουργουνδίας και πιο ανατολικά. O Ραχμάν προσπέρασε το Πουατιέ και κατευθύνθηκε βόρεια προς την πόλη Τουρ, ίσως στοχεύοντας στο πλούσιο μοναστήρι του Aγ. Μαρτίνου.<br />
<br />
Μόλις όμως πληροφορήθηκε την ύπαρξη, λίγο πιο βόρεια, του στρατού του Φράγκου αυλάρχη, προσπάθησε να συγκεντρώσει τα διάσπαρτα τμήματα της δύναμής του, αλλά ήταν πλέον αργά. H κύρια Αραβική και Βερβερική δύναμη στρατοπέδευσαν, κατάφορτες με την πλειονότητα των λαφύρων, νότια της Τουρ, ανάμεσα στους ποταμούς Kλεν και Βιεν. O Ραχμάν προτίμησε να προστατεύσει τα λάφυρα από το να υποχωρήσει και να ανασυνταχθεί, καθώς η ευελιξία του στρατού του είχε σημαντικά μειωθεί. O Κάρολος Μαρτέλος είχε συγκεντρώσει μία ισχυρή δύναμη περίπου 20.000 - 30.000 έμπειρων ανδρών, που περιλάμβανε Φράγκους, Γερμανούς από τη Bαυαρία, Φρίσιους, Αλαμανούς, Σάξονες και αρκετούς Γαλάτες από την Ακουιταίνη.<br />
<br />
Και είχε ήδη αστραπιαία κινηθεί με μέτωπο στο Αραβικό στρατόπεδο και με πλάτη το σημείο που ενώνονταν ο Kλεν και ο Βιεν. Tο σημείο όμως εκείνο ήταν σε υψηλότερο έδαφος και επιπλέον σε δασώδη περιοχή. Hταν μέσα Οκτωβρίου και ο Κάρολος είχε πετύχει ένα αποφασιστικό τακτικό πλεονέκτημα, καθώς είχε διαλέξει ταυτόχρονα και το έδαφος και τις συνθήκες υπό τις οποίες θα διεξαγόταν η μάχη. Παρέταξε στη συνέχεια φραγκικό στρατό με αμυντική διάταξη σε κυκλική φάλαγγα. Για τον Κάρολο, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα: είτε θα ανέκοπταν τον εχθρό είτε θα πέθαιναν όλοι, αφού η διαφυγή του πεζοπόρου στρατού του από τους ως επί το πλείστον έφιππους Άραβες θα ήταν ούτως ή άλλως δυσχερέστατη.<br />
<br />
Γνώριζε ότι, αν αποτύχαινε, καμιά άλλη Χριστιανική δύναμη δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στους Άραβες. Mία πιο προσεκτική μελέτη του σημείου που διάλεξε ο Κάρολος για να δώσει τη μάχη, μας υποδεικνύει ότι δεν υπήρχε καμία διέξοδος διαφυγής ή υποχώρησης, καθώς ο Φραγκικός στρατός είχε στην πλάτη του τα δύο ποτάμια. O Ραχμάν αποφάσισε να περιμένει για ενισχύσεις και για έξι ημέρες οι δύο στρατοί παρατηρούσαν ο ένας τον άλλο, ενώ διεξάγονταν συνεχώς αψιμαχίες μικρής έντασης. O Άραβας στρατηγός θα έπρεπε να αισθανόταν άβολα, διότι η ορμή μίας ενδεχόμενης επίθεσης του ιππικού του θα αναχαιτιζόταν από τα δέντρα και την κλίση του εδάφους.<br />
<br />
Επιπλέον, ο Κάρολος χρησιμοποίησε τεχνάσματα, ώστε να παραπλανήσει τους Άραβες ως προς τον αριθμό των στρατιωτών που διέθετε. Mε προκάλυψη τα δέντρα, διέταξε τους Φράγκους να απλωθούν στην παράταξη σε σταθερές αποστάσεις μεταξύ τους και με υψωμένα τα ξίφη. Eν τω μεταξύ νέες δυνάμεις από Φράγκους βετεράνους ενίσχυσαν τον Κάρολο. Κάποιοι από αυτούς υπηρετούσαν στο πλευρό του από το 717 και αποτελούσαν τις πιο εμπειροπόλεμες μονάδες που διέθετε ο Κάρολος. Επιπλέον, άνδρες της πολιτοφυλακής επιβαρύνθηκαν με το έργο της συλλογής τροφίμων και προμηθειών. Κρίσιμος παράγοντας, επίσης, ήταν το τσουχτερό κρύο.<br />
<br />
Για τους μαθημένους στις κλιματολογικές συνθήκες Φράγκους δεν αποτελούσε πρόβλημα, ενώ οι Άραβες, παρόλο που είχαν στρατοπεδεύσει, δεν διέθεταν τον απαραίτητο ρουχισμό. Τελικά, η υπομονή του Κάρολου νίκησε, καθώς την έβδομη ημέρα άρχισε η Αραβική επίθεση. O Ραχμάν διέταξε αλλεπάλληλες επελάσεις από το Βερβερικό και Αραβικό ιππικό, έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στις δυνατότητες των ανδρών του, λόγω και των προηγουμένων επιτυχιών. Πρωτεύοντα ρόλο σε μία επίθεση ιππικού είναι η ορμή της "αιχμής" της ιππικής σφήνας, με την οποία οι Άραβες διείσδυαν στις εχθρικές γραμμές και προκαλούσαν την υπερφαλάγγιση και τελικά τη διάσπαση της παράταξης.<br />
<br />
H ορμή όμως ανακόπηκε από το έδαφος και τα δέντρα, ανάμεσα στα οποία οι Φράγκοι, με απόλυτη πειθαρχία, κράτησαν λυσσαλέα τις θέσεις τους. Tα βαριά Φραγκικά ξίφη και τα σφυριά με τα καρφιά έπεφταν με λύσσα, θρυμματίζοντας τα πλευρά και τα πόδια των αλόγων που ανέβαιναν το λόφο, και στη συνέχεια επιτίθεντο από τα πλάγια (στην ακάλυπτη πλευρά) σε όποιους Άραβες έπεφταν στο έδαφος. Εφαρμόζοντας Ρωμαϊκές τακτικές φάλαγγας, κάθε πίσω σειρά ερχόταν βαθμιαία στην εμπροσθοφυλακή δημιουργώντας μία διάταξη σε μορφή αιχμής (Λ). Oι μάχες ήταν σκληρότατες και οι Άραβες με το αριθμητικό πλεονέκτημά τους έπεφταν στις Φραγκικές γραμμές, χρησιμοποιώντας τις μακρύτερες λόγχες.<br />
<br />
Αποδεκάτιζαν τις πρώτες σειρές και προσπαθώντας να προσεγγίσουν το σημείο που βρισκόταν ο Κάρολος Μαρτέλος. Oι βετεράνοι του Καρόλου τον είχαν όμως περικυκλώσει και τον προστάτευαν από τις εχθρικές επιβουλές, ενώ η ορμή του αραβικού ιππικού ξεθύμαινε γρήγορα, αφού δεν κατόρθωνε να διασπάσει τη συμπαγή παράταξη των Φράγκων που παρέμεναν σε θέση άμυνας. Χαρακτηριστική στα χρονικά του 8ου αιώνα είναι η απεικόνιση της μορφής του Καρόλου, ο οποίος έπεφτε με το άλογο του πάνω σχεδόν στην πρώτη γραμμή. Κουφάρια αλόγων, διαμελισμένα ανθρώπινα μέλη και ακρωτηριασμένοι άνδρες στοιβάζονταν, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη συντονισμένη επέλαση του Αραβικού ιππικού.<br />
<br />
Tο σκηνικό της φρίκης, αλλά και το γεγονός ότι ο Φράγκοι κρατούσαν τις θέσεις τους, διέσπασε τη συνοχή των Αραβικών ιλών. Είχαν δημιουργηθεί μικρές εστίες μαχών και εκεί η ελαφριά θωράκιση των Αράβων απέναντι στα βαριά Φραγκικά όπλα τούς έφερνε σε μειονεκτική θέση. Κάποιες Αραβικές μονάδες κατόρθωσαν να διεισδύσουν αλλά όπως περιγράφουν χαρακτηριστικά Αραβικές πηγές για τη μάχη "οι Φράγκοι στέκονταν, δημιουργώντας ένα τείχος από πάγο" κρατώντας την άμυνα, έχοντας να αντιμετωπίσουν τα βέλη που έρχονταν από τους έφιππους Άραβες τοξότες καθώς και τις εξάμετρες λόγχες.<br />
<br />
Την κρίσιμη στιγμή, όλες σχεδόν οι πηγές αναφέρουν πως ο Κάρολος παραπλάνησε τους εχθρούς, στέλνοντας, ενώ τριγύρω μαινόταν η μάχη, μία μικρή ομάδα στο Αραβικό στρατόπεδο, για λόγους αντιπερισπασμού. Oι "κομάντο" του Μαρτέλου άρχισαν να απελευθερώνουν αιχμαλώτους και να αρπάζουν τα λάφυρα των Μουσουλμάνων. Μόλις η πληροφορία έφτασε στο σημείο της μάχης, ένα μεγάλο μέρος των Μουσουλμάνων στράφηκε αστραπιαία προς τα πίσω, προκειμένου να διαφυλάξουν τα λάφυρά τους που βρίσκονταν εκτεθειμένα. Tο γεγονός αυτό δημιούργησε αναστάτωση και τρομερά κενά στις αραβικές γραμμές. O Ραχμάν στην προσπάθειά του να αποτρέψει την υποχώρηση, περικυκλώθηκε από Φράγκους και σκοτώθηκε.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-e7rAS_vZ8qk/WOm59A1iBKI/AAAAAAAApzc/V2viAI2AnaY4WcXQPNtzg_uUdxQF2Y7nQCLcB/s1600/Evariste-Vital_Luminais-Les_Merovingiens.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="296" src="https://3.bp.blogspot.com/-e7rAS_vZ8qk/WOm59A1iBKI/AAAAAAAApzc/V2viAI2AnaY4WcXQPNtzg_uUdxQF2Y7nQCLcB/s400/Evariste-Vital_Luminais-Les_Merovingiens.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
O χαμός του αρχηγού προκάλεσε μία γενικευμένη Αραβική υποχώρηση. H μάχη είχε φτάσει στο τέλος της. O Κάρολος Μαρτέλος, φοβούμενος ότι οι Άραβες προσπαθούσαν να τον παραπλανήσουν και να τον κάνουν να έρθει σε ανοικτό πεδίο, έστειλε κατά τη διάρκεια της νύκτας κατασκόπους στις σκηνές των εχθρών. Oι σκηνές έμοιαζαν σε τάξη, αλλά με έκπληξη διαπίστωσαν, με το πρώτο πρωινό φως, ότι είχαν παντελώς εγκαταλειφθεί. Tο περίφημο αραβικό ιππικό είχε ηττηθεί και οι Άραβες υποχωρούσαν νότια προς τα Πυρηναία.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Φάσεις της Μάχης</span></b></div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1. </span></b>O Αμπντ-αρ Ραχμάν φοβούμενος ότι ο στρατός του δεν έχει τα μέσα για να αντέξει τον επερχόμενο χειμώνα, διατάσσει επίθεση του ιππικού του. Tο Αραβικό ιππικό εφορμά, αλλά η ορμή του ανακόπτεται μερικώς από την ανηφορική κλίση του εδάφους και τα δέντρα που βρίσκονται πάνω στο ύψωμα. Εντούτοις, καταφέρνει να εισχωρήσει στο "τετράγωνο" της Φραγκικής αμυντικής διάταξης. Έχει χάσει, ωστόσο, το πλεονέκτημα της ταχύτητας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2. </span></b>Στις τάξεις των Αράβων απλώνεται η φήμη ότι Φράγκοι ιππείς και ανιχνευτές έχουν υπερφαλαγγίσει την Αραβική στρατιά και κατευθύνονται προς το Αραβικό στρατόπεδο, με σκοπό να απελευθερώσουν τους αιχμαλώτους και να κλέψουν τα λάφυρα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Tο ιππικό στις πλευρές της Αραβικής στρατιάς (Aλ Ασχάρι και Aλ Μουχαντσίρ) υποχωρεί, προσπαθώντας να ανακόψει τη Φραγκική αντεπίθεση.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span><span style="color: orange;"> </span></b>Tο κύριο σώμα της στρατιάς του Κάρολου Μαρτέλου εφορμά ενάντια στο Αραβικό πεζικό (Σημαία του Προφήτη), περικυκλώνοντας και σκοτώνοντας τον Αμπντ-αρ Ραχμάν. Την ίδια νύχτα, τα Αραβικά στρατεύματα υποχωρούν αθόρυβα.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ </b></span><br />
<br />
Ο Κάρολος επέλεξε να ξεκινήσει τη μάχη με σχηματισμό αμυντικής φάλαγγας και σύμφωνα με Αραβικές πηγές παρατάχθηκε σε ένα μεγάλο άπλωμα. Βεβαίως, λαμβάνοντας υπόψη τη διαφορά μεταξύ των στρατών, ότι ο στρατός των Φράγκων ο οποίος ήταν ως επί το πλείστον πεζικό και μάλιστα χωρίς πανοπλία, αντιμετώπισε το βαρύ Αραβικό ιππικό αντιλαμβανόμαστε ότι ο Μαρτέλος πραγματοποίησε μια εξαιρετική αμυντική μάχη. Στον τόπο και χρόνο της επιλογής του, αντιμετώπισε έναν κατά πολύ ανώτερο αντίπαλο και νίκησε. Για έξι ημέρες, οι δύο στρατοί παρακολουθούσαν ο ένας τον άλλον με μικρές αψιμαχίες. Οι Μουσουλμάνοι περίμεναν την άφιξη των τμημάτων λεηλασίας προκειμένου να έχουν πλήρη δύναμή, αλλά παρόλα αυτά παρέμεναν ανήσυχοι.<br />
<br />
Ουδείς ικανός στρατηγός όπως ο Abd er Rahman, επιτρέπει στον αντίπαλο του να επιλέξει τον τόπο και χρόνο της σύγκρουσης και ο Μαρτέλος είχε καταφέρει και τα δύο. Ο Edward Sheperd Creasy (Άγγλος ιστορικός 1812 - 1878 ) στο έργο του ''Δεκαπέντε καθοριστικές μάχες'' ισχυρίζεται (και μάλλον έχει δίκιο) ότι η καλύτερη στρατηγική επιλογή των Μουσουλμάνων, ήταν να αποφύγουν την μάχη, να αναχωρήσουν με τα λάφυρα, οχυρώνοντας τις κατακτημένες πόλεις στην νότια Γαλατία και να επέστρεφαν όταν θα ήσαν έτοιμοι να δώσουν την μάχη εκμεταλλευόμενοι το τεράστιο πλεονέκτημα του «θωρακισμένου ιππικού τους» - καθότι το ιππικό των Φράγκων δεν χρησιμοποιούσε αναβολείς με αποτέλεσμα να είναι αναποτελεσματικό.</div>
<div>
<br />
Ο Μαρτέλος έκανε το παν προκειμένου να προκαλέσει τον Rahman σε μάχη. Όμως ουδείς από τους δύο έκανε την πρώτη κίνηση. Εν τω μεταξύ οι Φράγκοι ήσαν καλά ντυμένοι για το κρύο και είχαν το εδαφικό πλεονέκτημα. Οι Άραβες δεν ήταν τόσο καλά προετοιμασμένοι για το έντονο κρύο και δεν ήθελαν να επιτεθούν εναντίον του αριθμητικά υπέρτερου Φραγκικού στρατού. Ουσιαστικά οι Άραβες ήθελαν οι Φράγκοι να βγουν σε ανοιχτό χώρο, ενώ οι Φράγκοι που ήσαν παρατεταγμένοι σε κλειστό αμυντικό σχηματισμό, ήθελαν να δώσουν την μάχη στους λόφους, μέσα στα δένδρα (ακυρώνοντας ταυτόχρονα τα πλεονεκτήματα του ιππικού των Μουσουλμάνων). Έγινε ένα παιχνίδι αναμονής, το οποίο τελικά κέρδισε ο Μαρτέλος. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η μάχη ξεκίνησε την έβδομη ημέρα, καθώς ο Abd er Rahman δεν ήθελε να αναβάλει επ’ αόριστον την σύγκρουση, στηριζόμενος στην τακτική υπεροχή του ιππικού του. Όμως αυτή τη φορά η πίστη που είχαν οι Μουσουλμάνοι στο ιππικό τους δεν επαληθεύτηκε. Σε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου το Μεσαιωνικό πεζικό απέκρουσε επιθέσεις ιππικού, οι Φράγκοι στρατιώτες πειθαρχημένα άντεξαν σε όλες τις επιθέσεις. Αυτό περιγράφεται γλαφυρά σε Αραβικό ιστορικό βιβλίο: «Και στο σοκ της μάχης οι άνδρες του Βορρά φαίνονταν σαν μια θάλασσα που δεν μπορούσε να μετακινηθεί. Στεκόντουσαν σταθερά ο ένας δίπλα στον άλλον σχηματίζοντας ένα προπύργιο από πάγο και με μεγάλα χτυπήματα οδηγούσαν τα ξίφη τους στο στήθος του εχθρού».<br />
<br />
Σύμφωνα με Μουσουλμανικές πηγές, κατά την διάρκεια της μάχης Φράγκοι ανιχνευτές άρχισαν να λεηλατούν το στρατόπεδο και τις αποθήκες εφοδίων του εχθρού με αποτέλεσμα ένα μεγάλο τμήμα του Μουσουλμανικού στρατού να αποσπασθεί προκειμένου να επιστρέψει στο στρατόπεδο για να διασώσει τα εφόδια. Έτσι ενώ προσπαθούσε να αποκαταστήσει την τάξη στους άνδρες του, οι οποίοι είχαν καταφέρει να διασπάσουν την άμυνα των Φράγκων, ο Abd er Rahman σκοτώθηκε.<br />
<br />
Σύμφωνα με Φράγκικες πηγές, η μάχη διήρκεσε μία ημέρα. Ιστορικοί υποστηρίζουν ότι όταν ακούσθηκε η φήμη ότι το ιππικό των Φράγκων απειλούσε με τα λάφυρα που είχαν πάρει από τους Μουσουλμάνους στο Μπορντό (το σχέδιο του Καρόλου να στείλει ανιχνευτές για να προκαλέσουν χάος στο Μουσουλμανικό στρατόπεδο και να απελευθερώσουν όσους περισσότερους σκλάβους μπορούσαν πέτυχε στο ακέραιο) το μεγαλύτερο τμήμα του Μουσουλμανικού ιππικού επέστρεψε στο στρατόπεδο, με αποτέλεσμα αυτό στους υπόλοιπους να φανεί ως υποχώρηση.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι πεζοί Φράγκοι δεν μπορούσαν να επιτεθούν σε ένα στράτευμα με ιππικό χωρίς να διαταράξουν τις αμυντικές γραμμές τους, ενώ από την άλλη οι Μουσουλμάνοι ιππείς δυσκολεύονταν να πλήξουν τις συμπαγείς φάλαγγες των Φράγκων. Τελικά ήταν οι άτακτες ομάδες των Βερβέρων που επιτέθηκαν. Όλη την ημέρα οι Φράγκοι αντιστέκονταν αποφασιστικά στις σφοδρές διαδοχικές επιθέσεις του ιππικού. Κάποια στιγμή, προς το τέλος της ημέρας, διαδόθηκε στις Αραβικές γραμμές η είδηση ότι κάποιοι Φράγκοι είχαν υπερφαλαγγίσει τις θέσεις τους και είχαν εισχωρήσει στο Μουσουλμανικό στρατόπεδο όπου βρίσκονταν τα λάφυρα του πολέμου. Ένας αριθμός Μουσουλμάνων ιππέων θέλησε να επιστρέψει στους καταυλισμούς.<br />
<div>
</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-EHMBaSbQj18/WOr_nTms1pI/AAAAAAAApzs/3bk1Rxif-7ok7EjIHxu_6cvywsO-jQSOACLcB/s1600/Steuben_-_Bataille_de_Poitiers.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="526" src="https://2.bp.blogspot.com/-EHMBaSbQj18/WOr_nTms1pI/AAAAAAAApzs/3bk1Rxif-7ok7EjIHxu_6cvywsO-jQSOACLcB/s640/Steuben_-_Bataille_de_Poitiers.png.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
Ο Αμπντούλ ελ-Ραχμάν διέκρινε τον κίνδυνο και όρμησε στην πρώτη γραμμή για να παρακινήσει τους μαχητές του να προβούν σε έναν εξαιρετικά ριψοκίνδυνο ελιγμό. Κάποια στιγμή, όμως, βρέθηκε κυκλωμένος από τους πολεμιστές του εχθρού και έπεσε χτυπημένος από τα δόρατά τους. Οι Φράγκοι δεν συνειδητοποίησαν ποιον είχαν σκοτώσει. Τη νύχτα οι εχθροί χωρίστηκαν και ο καθένας αποσύρθηκε στον καταυλισμό του. Ο θάνατος του εμίρη δημιούργησε σοβαρότατο πρόβλημα στους Μουσουλμάνους. Το στράτευμά τους δεν ήταν τακτικό όπως τα σύγχρονα ή όπως τα Ρωμαϊκά, στα οποία ο θάνατος ενός στρατηγού σημαίνει άμεσο διορισμό ενός άλλου.<br />
<br />
Επρόκειτο για ατάκτους τους οποίους ένωνε το προσωπικό κύρος του εμίρη, που κατάφερε να επιβάλει την πειθαρχία, όχι χωρίς δυσκολίες ωστόσο. Ο θάνατος του αρχηγού έθεσε σε κίνδυνο την πειθαρχία, και άρα την ίδια την τύχη του στρατεύματος. Ήταν μάλλον φυσιολογικό υπ’ αυτές τις συνθήκες, εκείνο τον καιρό, που όταν πέθαινε ο αρχηγός ολόκληρο το στράτευμα υποχωρούσε. Έτσι οι Μουσουλμάνοι, πήραν την απόφαση να υποχωρήσουν. Τη νύχτα, σιωπηλά, χωρίς να τους αντιληφθεί ο εχθρός, εγκατέλειψαν τις σκηνές και οπισθοχώρησαν με ό,τι μπόρεσαν να μεταφέρουν μαζί τους. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Την αυγή, με το πρώτο φως της ημέρας, οι Φράγκοι παρατάχθηκαν ξανά σε θέση μάχης, βέβαιοι ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν και πάλι τις τρομερές επιθέσεις του εχθρικού ιππικού. Μέσα, όμως, στο λιγοστό φως του πρωινού δεν έβλεπαν τους εχθρούς, ο καταυλισμός μπροστά τους φαινόταν άδειος. Όταν οι Μουσουλμάνοι δεν επανήλθαν στη μάχη, οι Φράγκοι φοβήθηκαν για ενέδρα και μόνο μετά από αναγνώριση ανακάλυψαν ότι είχαν υποχωρήσει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Τελικά μη γνωρίζοντας για τον θάνατο του Εμίρη και τα γεγονότα της νύχτας, σκέφτηκαν ότι επρόκειτο για παγίδα και για αυτό έστειλαν ανιχνευτές, που ανέφεραν ότι πράγματι οι καταυλισμοί ήταν άδειοι. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Έψαξαν παντού, ανάμεσα στα δάση και τις κοιλάδες όπου θα μπορούσαν να κρύβονται οι επικίνδυνοι ιππείς, αλλά τίποτα, δεν ήταν πουθενά. Οι Φράγκοι δεν μπόρεσαν να καταδιώξουν τους εχθρούς, που ήταν πιο γρήγοροι πάνω στα άλογά τους, εξάλλου, δεν υπήρχε η ανάγκη, καθώς ο κίνδυνος είχε αποσοβηθεί. </div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ </b></span><br />
<br />
Γενικά θεωρείται ότι η μάχη του Πουατιέ συγκαταλέγεται σ’ εκείνες τις μικρές μάχες της ιστορίας από τις οποίες εξαρτήθηκε η μοίρα του κόσμου. Πράγματι, αν οι Μουσουλμάνοι είχαν εξαπλωθεί στο Φραγκικό βασίλειο θα είχαν φτάσει στην Ιταλία και τη Ρώμη, έδρα του Ποντίφικα, θα είχαν μπορέσει να προσηλυτίσουν στο Ισλάμ όλη τη βαρβαρική Ευρώπη και να κυριεύσουν τη Χριστιανοσύνη και επομένως η ιστορία του κόσμου θα ήταν διαφορετική. Κάποιοι ιστορικοί όμως θεωρούν ότι οι Μουσουλμάνοι ήταν απλώς λαφυραγωγοί που δεν είχαν ούτε τα μέσα ούτε τη θέληση να εισβάλουν όντως στη Χριστιανική Ευρώπη. Μάλιστα, αποσύρθηκαν στην πρώτη δυσκολία και δεν επανέλαβαν την απόπειρα αργότερα.<br />
<br />
Από την άλλη πλευρά, θα ήταν ανυπέρβλητη η αντίσταση των ευρωπαϊκών πληθυσμών, που ήταν ακόμη βάρβαροι αλλά γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πολεμοχαρείς και ισχυροί. Ο Αραβικός στρατός υποχώρησε νότια από τα Πυρηναία. Ο Κάρολος σε αυτή τη μάχη κέρδισε το παρατσούκλι Μαρτέλος (Marteau) το οποίο σημαίνει σφυρί και στα επόμενα έτη συνέχισε να απωθεί τους μουσουλμάνους από τη Γαλλία. Μετά τον θάνατο του Eudes ο οποίος είχε αναγκαστεί να αναγνωρίσει, την κυριαρχία του Καρόλου το 719 μ.Χ. ο γιος του θέλησε ανεξαρτησία. Αν και ο Κάρολος ήθελε να υπαγάγει απευθείας το δουκάτο στον εαυτό του εντούτοις ζήτησε προηγουμένως την έγκριση των Ακουιτανών.<br />
<br />
Όμως οι ευγενείς πρότειναν τον Hunold γιο του Όντο, τον οποίο τελικά ο Κάρολος απεδέχθη. Όταν όμως οι Άραβες εισέβαλαν στην Προβηγκία το επόμενο έτος ο Hunold, δεν είχε άλλη επιλογή και ανεγνώρισε τον Κάρολο ως άρχοντα του δουκάτου. Το 736 μ.Χ. ο Χαλιφάτο άρχισε μια ακόμη μαζική εισβολή αυτή τη φορά από τη θάλασσα. Η ναυτική Αραβική εισβολή η οποία είχε επικεφαλής τον γιο του Abdul Rahman αποβιβάσθηκε στην Narbonne και κατέλαβε την Arl. O Κάρολος, παραμέρισε την διαφωνία με τον Hunold και κατέβηκε στην Provennal προπύργιο των Μουσουλμάνων. Το 736 μ.Χ. επανέκτησε τις Montfrin - Avignon - Arles και Aix-en-Provence με τη βοήθεια του Λιουτπράνδου Βασιλιά των Λομβαρδών. </div>
<div>
<br />
Αυτός διέσπασε μια Μουσουλμανική δύναμη στον ποταμό Berre, και προετοιμάσθηκε να αντιμετωπίσει την κύρια δύναμη εισβολής τους στο Narbonne όπου χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά, βαρύ ιππικό συντονισμό με το πεζικό. Αν και συνέτριψε τον υπεράριθμο Μουσουλμανικό στρατό, απέτυχε να καταλάβει την πόλη. Η επαρχία όμως, είχε πλέον απαλλαγεί από τους ξένους κατακτητές. Αξιοσημείωτες σε αυτές τις εκστρατείες του Καρόλου ήταν η καθιέρωση για πρώτη φορά, βαρέος ιππικού με αναβολείς. Η ικανότητά του να συντονίζει πεζικό και ιππικό, ήταν απαράμιλλη δίδοντάς του την δυνατότητα να αντιμετωπίζει υπέρτερους αριθμητικά εισβολείς και να τους νικά.<br />
<br />
Μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι ιδιαίτερα η νίκη στην Narbonne ήταν το ίδιο σημαντική για τη Χριστιανική Ευρώπη όπως η μάχη της Tours. Ο Κάρολος αποτελούσε για την εποχή του μια σπάνια περίπτωση ηγέτη, λαμπρός στρατηγός ο οποίος ήταν ικανός να προσαρμόζει τα τακτικά σχέδια μάχης ανάλογα με τον αντίπαλο και να καταφέρνει να νικά σχεδόν πάντα ανώτερους (αριθμητικά και στρατιωτικά) αντιπάλους όπως στο Berre και Narbonne. Οι προαναφερόμενες νικηφόρες εκστρατείες και αυτές που ακολούθησαν το 736 μ.Χ. έβαλαν τέλος στις Μουσουλμανικές βάσεις στη Γαλατία και σταμάτησαν κάθε άμεση δυνατότητα επέκτασης της Ισλαμικής επιρροής στην Ευρώπη.<br />
<br />
Ο Gibbons και ιστορικοί της γενιάς του, καθώς και η πλειοψηφία σύγχρονων ειδικών συμφωνούν ότι οι εν λόγω εκστρατείες ήταν αναμφισβήτητα καθοριστικής σημασίας στην παγκόσμια ιστορία. Παρά τις νίκες, οι Άραβες διατήρησαν τον έλεγχο της Narbonne και Septimania για άλλα 27 χρόνια αλλά δεν μπόρεσαν να επεκταθούν περαιτέρω. Οι συνθήκες που είχαν επιτευχθεί νωρίτερα με τον τοπικό πληθυσμό να παραμένει ενωμένος, ακόμη και όταν το 734 μ.Χ. ο κυβερνήτης της Narbonne, Yusuf ibn Abd al-Rahman al-Fihri, σύνηψε συμφωνίες με πολλές πόλεις για κοινή άμυνα ενάντια στον Κάρολο, ο οποίος συστηματικά «γονάτιζε» τον Μουσουλμανοκρατούμενο νότο καθώς επέκτεινε τον τομέα επιρροής. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πίστευε δικαίως, ότι είναι ζωτικής σημασίας η επέκταση προς νότο προκειμένου να κρατήσει τους Μουσουλμάνους στην Ιβηρική και να μην τους επιτρέψει εγκατάσταση στην Γαλατία. Αν και κέρδισε τη μάχη της Narbonne, ο Κάρολος απέτυχε να κατακτήσει την πόλη το 737 μ.Χ. μετά από πολιορκία, διότι την υπερασπίστηκαν από κοινού Άραβες και Χριστιανοί Βησιγότθοι. Έτσι έμεινε η ικανοποίηση στο γιο του, Πιπίνο (Pippin) να αναγκάσει την πόλη σε παράδοση το 759 μ.Χ. να απωθήσει τους Άραβες πίσω στην Ιβηρική και να επαναφέρει την Narbonne στην Φραγκική επικράτεια. Ο εγγονός του, Καρλομάγνος, έγινε ο πρώτος Χριστιανός Αυτοκράτορας της Ευρώπης μετά την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-LkaxVCIToac/WOsCGzAHuII/AAAAAAAApz4/iK3ODEknxHkVu5sq4-yMX9HwxIVyIz22wCLcB/s1600/1855_Spruneri_Map_of_France_-_Gaul_-_Gallia_in_Ancient_Times_-_Geographicus_-_Gallia-spruneri-1855.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-LkaxVCIToac/WOsCGzAHuII/AAAAAAAApz4/iK3ODEknxHkVu5sq4-yMX9HwxIVyIz22wCLcB/s400/1855_Spruneri_Map_of_France_-_Gaul_-_Gallia_in_Ancient_Times_-_Geographicus_-_Gallia-spruneri-1855.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div>
Στα ανατολικά της χερσονήσου ιδρύθηκαν τα Ισπανικά Σύνορα (Marca Hispanica) κατά μήκος των Πυρηναίων μέρος οποίων είναι σήμερα η Καταλονία και ανεκτήθη η Girona το 785 μ.Χ. και η Βαρκελώνη το 801 μ.Χ. δημιουργώντας μια ζώνη ασφαλείας ενάντια στο Ισλάμ. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα είχε επακολουθήσει αν οι Μουσουλμάνοι είχαν νικήσει στο Πουατιέ: ίσως να είχαν και πάλι αποχωρήσει αφού προέβαιναν σε μερικές ακόμη λεηλασίες, ίσως η μάχη να μην άλλαζε ολότελα τη μοίρα του κόσμου. Ίσως, πάλι, ενθαρρυμένα από την πρώτη επιτυχία, άλλα κύματα Μουσουλμάνων να συνέρρεαν στην Ευρώπη και να την προσηλύτιζαν στο Ισλάμ.</div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣYMΠEPAΣMATA</b></span><br />
<br />
Oι αριθμοί αναφορικά με τις απώλειες της μάχης είναι εξαιρετικά συγκεχυμένοι. Tα χρονικά της εποχής καθώς και μεταγενέστερα κείμενα κάνουν λόγο για πάνω από 100.000 νεκρούς και τραυματίες Άραβες, αριθμός, βέβαια, παράλογος. Νεότερες μελέτες καταλήγουν σε έναν αριθμό περίπου στους 10.000. Για τους Φράγκους αντίστοιχα, οι αναφορές για απώλειες των χρονικών του 8ου αιώνα είναι εξαιρετικά αναξιόπιστες, καθώς αναφέρουν μόνο 1.500. Ενδιαφέρον, όμως, έχει να συνοψίσουμε τους λόγους της ήττας του Ραχμάν:<br />
<br />
Το ζήτημα είναι ότι τα λάφυρα και τα πλούτη που συγκέντρωσαν οι Μουσουλμάνοι λειτούργησαν αποπροσανατολιστικά. Oι Μουσουλμάνοι σκέφτονταν περισσότερο τα πετράδια και τα χρυσά αντικείμενα και το πώς θα επιστρέψουν με αυτά στην Ανδαλουσία για να ζήσουν πλουσιοπάροχα και όχι την ίδια τη μάχη. Εκτός από τα στρατηγικά λάθη που αναφέρθηκαν, θα πρέπει να επισημάνουμε την παντελή έλλειψη πληροφοριών και κατασκοπίας αναφορικά με τις κινήσεις και τη σύσταση του Φραγκικού στρατού. Επιπλέον, καλό είναι να αναλογιστούμε πόσα έτη είχε ο Αραβικός στρατός να αντιμετωπίσει μία αξιόλογη απειλή. H πολεμική ετοιμότητά τους κατά συνέπεια τίθεται εν αμφιβόλω.<br />
<br />
H μάχη του Πουατιέ αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς οργανωμένο και έμπειρο πεζικό έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει ιππικό ακόμη και με αριθμητικό πλεονέκτημα. O Κάρολος Μαρτέλος μπορεί να θεωρείται πρόγονος των κατάφρακτων έφιππων ιπποτών του ύστερου Μεσαίωνα, αποτελεί όμως ταυτόχρονα και ένα τέλειο παράδειγμα που καταρρίπτει την εμμονή στο μύθο του "ανίκητου" ιππικού. <br />
<br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #6fa8dc;">Στη Δυτική Ιστορία</span></b><br />
<br />
Σύγχρονοι Εκκλησιαστικοί ιστορικοί όπως ο Άγιος Βέδας (St. Bede, Βενεδικτίνος μοναχός και διάσημος εκκλησιαστικός - ιστορικός συγγραφέας) και ο Θεοφάνης ο Ομολογητής (επιφανής μοναχός ιστορικός υπέρμαχος της εικονολατρίας) κατέγραψαν προσεκτικά τη μάχη και τις συνέπειές της. Αργότερα μελετητές, όπως ο Edward Gibbon, υποστηρίζουν ότι αν είχε σκοτωθεί ο Κάρολος, οι Μαυριτανοί θα κατακτούσαν εύκολα μια διαιρεμένη Ευρώπη. Ο Gibbon έγραψε ότι:<br />
<br />
«Μια νικηφόρα πορεία μεγαλύτερη από χίλια μίλια χαράχθηκε από το βράχο του Γιβραλτάρ μέχρι τις όχθες του Λίγηρα, η οποία αν δεν υπήρχε θα έφερνε τους Σαρακηνούς στα όρια της Πολωνίας και τα όρη της Σκωτίας και ο Αραβικός στόλος θα μπορούσε να πλεύσει ανεμπόδιστος στον Τάμεση. Ίσως η ερμηνεία του Κορανίου πλέον θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία της Οξφόρδης και τους άμβωνες ώστε να αποδείξει στους ανθρώπους την αλήθεια για την ιερότητα και την αποκάλυψη του Μωάμεθ».<br />
<br />
Οι Ισλαμικές επιδρομές απετέλεσαν έναν τεράστιο κίνδυνο κατά την χρονική περίοδο από το 721 μ.Χ. στην Τουλούζη μέχρι το 737 μ.Χ. στην ήττα στο Narbonne. Το ενοποιημένη Χαλιφάτο κατέρρευσε σε εμφύλιο πόλεμο το 750 μ.Χ. στη μάχη της Zab που κυριολεκτικά αφάνισε την δυναστεία Umayyad εκτός από τους πρίγκιπες που διέφυγαν στην Αφρική και κατόπιν στην Ιβηρία όπου ίδρυσαν το Εμιράτο Ομεγιαδών (Umayyad) σε αντιστοιχία με το χαλιφάτο των Αβασιδών (Abbasid) στη Βαγδάτη. Αμφότεροι αρχαίοι και σύγχρονοι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο Κάρολος Μαρτέλος υπήρξε ο «πατέρας» του δυτικού βαρέος ιππικού και κυριολεκτικά έκλεψε την «τεχνολογία» από τον αντίπαλό του.<br />
<br />
Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει εναντίον των εχθρών του τα δικά τους μέσα και τακτικές προκειμένου να υπηρετήσει - υπερασπισθεί την πίστη του και τα πάτρια εδάφη. Η διορατικότητά του να χτυπά πρώτος «πριν φθάσει ο εχθρός στην πόρτα του» θυμίζει μία διάσημη δήλωση του Ουίνστον Τσώρτσιλ, ότι «είναι καλύτερα να πολεμάς τους γείτονες στην αυλή τους, παρά να υπερασπίζεσαι την πόρτα σου» Σε διάστημα μόλις πέντε ετών από την μάχη της Τουρ μέχρι την μάχη της Narbonne, δημιούργησε το βαρύ ιππικό και το χρησιμοποίησε σε συνδυασμό με το πεζικό επιτυγχάνοντας εκπληκτικά αποτελέσματα.</div>
<div>
<br />
Στη σύγχρονη εποχή, ο John Julius Norwich (Άγγλος ιστορικός) αναφέρει ότι η ήττα των Μουσουλμάνων από τους Φράγκους στην μάχη της Τουρς κυριολεκτικά διατήρησε τον Χριστιανισμό στην Ευρώπη. Μια πιο ρεαλιστική άποψη διατυπώνεται από τον Antonio Santosuosso, (ομότιμος καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Δυτικού Οντάριο στον Καναδά) ο οποίος θεωρείται ειδικός ιστορικός της εποχής. Η δημοσίευση έγινε το 2004 και έχει μια αρκετά ενδιαφέρουσα άποψη σχετικά με τον Κάρολο Μαρτέλο, την μάχη της Τουρς καθώς και τις επακόλουθες εκστρατείες ενάντια στο διάδοχο του Rahman το 736 - 737 μ.Χ.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
Ο Santosuosso κάνει μια συγκλονιστική διαπίστωση, ότι αυτές οι ήττες των εισβολέων Μουσουλμάνων ήταν το ίδιο σημαντικές όσο και η μάχη της Τουρς ως προς την άμυνα του του δυτικού Χριστιανισμού και τη διατήρηση των Χριστιανικών μοναστηρίων και κέντρων μάθησης, τα οποία οδήγησαν τελικά την Ευρώπη στο φως. Κάνει επίσης μια διαπίστωση ότι ενώ η μάχη της Tours είχε αναμφισβήτητα διαχρονικά ιστορική σημασία, οι μετέπειτα μάχες ήταν εξίσου σημαντικές. Οι δύο δυνάμεις εισβολής που ηττήθηκαν σε αυτές τις εκστρατείες είχαν έρθει για να δημιουργήσουν μόνιμους θύλακες επέκτασης και δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία ότι αυτές οι τρεις ήττες διέσπασαν την Ευρωπαϊκή επέκταση του Ισλάμ, ενώ το Χαλιφάτο παρέμενε ενωμένο.</div>
<div>
<br />
Οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί όπως οι Norwich και Santosuosso υποστηρίζουν γενικά την σημασία της Tours ως μακρο-ιστορικού γεγονότος το οποίο ευνοεί τον δυτικό πολιτισμό και τον Χριστιανισμό. Στρατιωτικοί συγγραφείς όπως ο Robert W. Martin, αναφέρουν ότι η μάχη της Tours υπήρξε μια κρίσιμη καμπή υπέρ του δυτικού πολιτισμού και Χριστιανισμού, ώστε οι μετενέργειές της παραμένουν αισθητές μέχρι σήμερα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-zcgOmwrz_hg/WOsGYo-kMeI/AAAAAAAAp0E/Qc-N-qNgc6IHE-f-pn6i1cydt6Imw6nsACLcB/s1600/m-23-battle-of-badr.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="246" src="https://4.bp.blogspot.com/-zcgOmwrz_hg/WOsGYo-kMeI/AAAAAAAAp0E/Qc-N-qNgc6IHE-f-pn6i1cydt6Imw6nsACLcB/s400/m-23-battle-of-badr.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6fa8dc;">Στην Αραβική Ιστορία</span></b><br />
<br />
Οι σύγχρονοι Άραβες ιστορικοί και χρονογράφοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τη δεύτερη πολιορκία των Ομαγιαδών στην Κωνσταντινούπολη το 718 μ.Χ. η οποία κατέληξε σε καταστροφική ήττα. Μετά την πρώτη αραβική πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως (674 - 678 μ.Χ.) η οποία έληξε με πλήρη αποτυχία, το Χαλιφάτο των Ομαγιαδών επεχείρησε μια δεύτερη επίθεση στην πόλη. Ένας ισχυρός στρατός 80.000 Αράβων με επικεφαλής τον Maslama, αδελφό του χαλίφη Ομάρ ΙΙ, διέσχισε τον Βόσπορο από την Ανατολία για να πολιορκήσει την Κωνσταντινούπολη από την ξηρά, ενώ ένα τεράστιος στόλος με πολεμικές γαλέρες, υπολογίζεται μεταξύ 1.800 και 2.000, έπλευσε στη θάλασσα του Μαρμαρά στο νότο της πόλης.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
Ευτυχώς για τους Βυζαντινούς, η μεγάλη αλυσίδα κράτησε το στόλο μακριά από την είσοδο στον εσωτερικό λιμένα και οι Αραβικές γαλέρες δεν ήταν σε θέση να πλεύσουν μέχρι το Βόσπορο, καθώς ήταν υπό συνεχή επίθεση και παρενόχληση από τον Ελληνικό στόλο, ο οποίος χρησιμοποιούσε «υγρό πυρ» (ο Βυζαντινός στόλος ήταν λιγότερος από το ένα τρίτο του Αραβικού, αλλά το υγρό πυρ γρήγορα εξίσωσε τους αριθμούς). Ο Αυτοκράτορας Λέων Γ' εκμεταλλεύθηκε τα φημισμένα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως προς όφελός του απωθώντας τον Αραβικό στρατό (πρέπει να σημειωθεί ότι Βουλγαρικές στρατιωτικές δυνάμεις είχαν έλθει προς ενίσχυση των Βυζαντινών και παρενοχλούσαν συνεχώς το Μουσουλμανικό στρατό διακόπτοντας τον ανεφοδιασμό, με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος του να λιμοκτονεί και τελικά να εγκαταλειφθεί η πολιορκία). </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ορισμένοι Μουσουλμάνοι ερευνητές έχουν υποστηρίξει ότι εάν ο Χαλίφης είχε ανακαλέσει τον στρατό από την Ευρώπη για να βοηθήσει στην πολιορκία, η πόλη θα είχε καταληφθεί από την ξηρά, παρά την ύπαρξη των τειχών. Κάποιοι σύγχρονοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι εάν οι Άραβες ήθελαν πραγματικά να κατακτήσουν την Ευρώπη θα μπορούσαν εύκολα να το πράξουν. Ουσιαστικά αυτοί οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι Άραβες δεν ενδιαφέρονταν αρκετά να εξαπολύσουν μια σημαντική εισβολή στην Βόρεια Ευρώπη, επειδή εκείνη την εποχή θεωρείτο κοινωνικά, πολιτιστικά και οικονομικά υποβαθμισμένη περιοχή με ελάχιστο ενδιαφέρον για τους «υποψήφιους» εισβολείς.<br />
<br />
Ορισμένοι δυτικοί μελετητές όπως ο Bernard Lewis, συμφωνούν με αυτήν την άποψη, αν και αποτελούν μειοψηφία. Αυτό αμφισβητείται από Αραβικές πηγές της περιόδου 722 μ.Χ. - 850 μ.Χ. που αναφέρουν ότι οι Φράγκοι συνέβαλαν στην διάσωση της Ευρώπης περισσότερο απ’ ότι οι Βυζαντινοί (τα Αραβικά χρονικά συντάχθηκαν και μεταφράσθηκαν στα Ισπανικά από τον Josi Antonio Conde, στο έργο του «Historia de la Dominacion de los Αrabes en Espana» που δημοσιεύθηκε στη Μαδρίτη το 1820 και ασχολείται ειδικά με αυτήν την περίοδο). Περαιτέρω, αυτό αμφισβητείται από τα αρχεία των Ισλαμικών επιδρομών στην Ινδία και άλλες μη Μουσουλμανικές χώρες.</div>
<div>
<br />
Λαμβάνοντας υπόψη το μεγάλο πλούτο σε Χριστιανικά κειμήλια, όπως αυτά στο Tours, η Ισλαμική επέκταση στην εν λόγω περιοχή ήταν πιθανό να ήταν επιτυχής, αν δεν είχε αποκρουσθεί το 732 μ.Χ. 736, και 737 μ.Χ. από τον Κάρολο Μαρτέλο και είχαν εκλείψει οι εσωτερικές διαμάχες στον Ισλαμικό κόσμο οι οποίες εμπόδιζαν τις προσπάθειες. Ατράνταχτη απόδειξη για τη σημασία αυτής της μάχης αποτελεί η Ισλαμική επέκταση σε όλες τις άλλες περιοχές -εκτός της Ευρώπης και του Βυζαντίου- όπου το Χαλιφάτο κατέλαβε όλα τα εδάφη της παλαιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Περσικής. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Επιπλέον υπάρχει το γεγονός όπου τέσσερις εμίρηδες του al-Andalus, επί 25 έτη υλοποιούσαν ένα Fatwa (διάταγμα) του Χαλίφη συγκεντρώνοντας δυνάμεις από όλες τις επαρχίες της Αφρικής, της Συρίας, ακόμη και του Τουρκμενιστάν και δημιουργώντας τέσσερα τεράστια στρατεύματα εισβολής, καλά εξοπλισμένα, με αποστολή την εισβολή μέσω των Πυρηναίων στην Ευρώπη. Ωστόσο οι προσπάθειες δεν συνεχίσθηκαν καθότι οι συγκρούσεις μεταξύ του Εμιράτου των Ομαγιαδών στην Ιβηρική και του χαλιφάτου των Αββασιδών στη Βαγδάτη εμπόδισε μια ενιαία επίθεση στην Ευρώπη.</div>
<div>
<br />
Η σημασία που δίνουν οι Αραβικές πηγές στον θάνατο του Abdul Rahman, την ήττα στη Γαλατία και την καταστροφή των Μουσουλμανικών βάσεων στην σημερινή Γαλλία, ενισχύουν την βεβαιότητα ότι αυτή η μάχη έχει μοναδική ιστορική σημασία στην προσπάθεια της Ευρώπης να σταματήσει την επέκταση των Αράβων προς τα δυτικά. Αραβικές πηγές καθιστούν σαφές ότι η ήττα και ο θάνατος του Abdul Rahman θεωρείται ως μια καταστροφή μεγάλων διαστάσεων.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΝΑΛΥΣΗ </b></span><br />
<br />
Αν ο Κάρολος Μαρτέλος είχε ηττηθεί οι μακροπρόθεσμες συνέπειες για τον Ευρωπαϊκό Χριστιανισμό μπορεί να ήσαν καταστροφικές. Η νίκη του στην Tours και στις ακόλουθες εκστρατείες, κυριολεκτικά έσωσε την Ευρώπη και τον Χριστιανισμό, καθότι καμία άλλη δύναμη δεν ήταν ικανή να αποτρέψει την κατάκτηση της Ιταλίας από τους Μουσουλμάνους και το τέλος της Καθολικής Εκκλησίας. Επιπλέον, η ενσωμάτωση του αναβολέα στο ιππικό της Φραγκικού στρατού δημιούργησε τους σιδηρόφρακτους ιππότες που θα αποτελούσαν την ραχοκοκαλιά των δυτικών στρατευμάτων για τους επόμενους πέντε αιώνες. Αλλά αν ο Κάρολος είχε αποτύχει, δεν θα υπήρχε Καρλομάγνος, ούτε Αγίας Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ούτε παπικό κράτος.<br />
<br />
Η πλειονότητα των ιστορικών υποστηρίζει ότι όλα αυτά τα γεγονότα συνέβησαν επειδή ο Μαρτέλος ήταν σε θέση να αποκρούσει την επέκταση του Ισλάμ στην Ευρώπη. Ο γιος του Πίπινος (Pipin) επανέκτησε την Narbonne και ο εγγονός του Καρλομάγνος ίδρυσε την ''Marca Hispanica'' (ουδέτερη ζώνη μεταξύ του χαλιφάτου Umayyad και του Φραγκικού Βασιλείου) στα Πυρηναία, στο μέρος που είναι σήμερα η Καταλονία, ανακαταλαμβάνοντας την Girona το 785 μ.Χ. και την Βαρκελώνη το 801 μ.Χ. Αυτό απετέλεσε μια μόνιμη ζώνη ασφαλείας κατά του Ισλάμ, με Φραγκικά οχυρά στην Iberia.<br />
<br />
Η οποία βοήθησε το 722 μ.Χ. τον βασιλιά της Αστούριας Pelayo (718 - 737 μ.Χ.) στον αγώνα εναντίον των Μαυριτανών στα βουνά της Covadonga κατά την Reconquista (χρονική περίοδος του Μεσαίωνα που αναφέρεται στις προσπάθειες των Χριστιανών να κατακτήσουν την Ιβηρική Χερσόνησο από τους Μουσουλμάνους) προκειμένου να εκδιωχθούν όλοι οι Μουσουλμάνοι από την Ιβηρική. Έκτοτε ουδεμία Μουσουλμανική απόπειρα εισβολής έγινε κατά της Ευρώπης και θα μεσολαβούσαν 700 χρόνια προτού καταφέρουν οι Οθωμανοί να εισβάλουν στην Ευρώπη μέσω των Βαλκανίων.</div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-FRzdQIHk7c4/WOsLJiWARWI/AAAAAAAAp0Q/RBiEOp3Xj9ok7TWrBWI09nfGPTVnoardgCLcB/s1600/The_Saracen_Army_outside_Paris%252C_730-32_AD.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-FRzdQIHk7c4/WOsLJiWARWI/AAAAAAAAp0Q/RBiEOp3Xj9ok7TWrBWI09nfGPTVnoardgCLcB/s400/The_Saracen_Army_outside_Paris%252C_730-32_AD.png.jpg" width="286" /></a></div>
<br /></div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΑΡΑΒΕΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ ΣΤΟ ΠΟΥΑΤΙΕ </b></span><br />
<br />
Ελάχιστοι σήμερα θα γνώριζαν τον Αβδελραχμάν, αν δεν είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στον κάμπο του Πουατιέ, στις 17 Οκτωβρίου του 732 μ.Χ. Κι ίσως, ακόμα πιο λίγοι θα είχαν ακούσει για τον Κάρολο Μαρτέλλο, αν δεν ήταν αυτός που νίκησε και σκότωσε τον Αβδελραχμάν. Τη σημαδιακή ημέρα, η Αραβική εξάπλωση στην Ευρώπη αναχαιτίστηκε οριστικά στη Νότια Γαλλία. Κι έγινε η αφορμή να προσφερθεί στο πιάτο ένα βασίλειο και να προκύψει μια Αυτοκρατορία. Κατά τις γραφές, ένα από τα τρία πρέπει να συνέβη:</div>
<div>
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Ή ο Αδάμ και η Εύα, όταν εκδιώχτηκαν από τον παράδεισο, κατέφυγαν στη Χετζάζη (το προς την Ερυθρά θάλασσα κομμάτι της σημερινής Σαουδικής Αραβίας), οπότε οι Άραβες είναι κατευθείαν απόγονοί τους.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ή είναι απόγονοι του Ισμαήλ, γιου του Αβραάμ και της υπηρέτριάς του Αγάρ (εξού και Ισμαηλίτες ή Αγαρινοί).</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ή κατάγονται από τον Καχτάν, εγγονό του Σιμ που ήταν ο πρωτότοκος γιος του Νώε.</li>
</ul>
<br />
Όλα αυτά προέκυψαν βέβαια, αφότου οι Άραβες ασπάστηκαν τον Ιουδαϊσμό. Νωρίτερα, πίστευαν στις Θεϊκές ιδιότητες που αναγνώριζαν σε κάποιες πέτρες στην αρχή και στ’ αστέρια αργότερα. Γνωρίζουμε πως ήρθαν σε επαφή με τους κατοίκους της Ελλάδας τουλάχιστο από τη 2η χιλιετία π.Χ. Όταν ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε, οι Άραβες δέχτηκαν την επίδρασή του. Νομάδες, κτηνοτρόφοι και διαιρεμένοι σε αλληλοσπαραζόμενες φυλές, έμειναν ελεύθεροι ως τον ΣΤ' μ.Χ. αιώνα, οπότε υποτάχτηκαν στους Πέρσες. Όχι για πολύ. Στη Μέκκα, το 569 μ.Χ. ή 571 μ.Χ. γεννήθηκε ο Μωάμεθ. Μεγαλώνοντας, έκανε εμπόριο με καραβάνια. Γύρω στα 600 μ.Χ. είναι που ανέλαβε τη διαχείριση των υποθέσεων μιας πλούσιας χήρας, την οποία στη συνέχεια παντρεύτηκε.<br />
<br />
Κατά την παράδοση, ήταν σαράντα χρόνων όταν δέχτηκε την επίσκεψη του Αγγέλου Γαβριήλ, από τον οποίο έμαθε, ποια ακριβώς ήταν η αποστολή του πάνω στη γη. Δούλεψε μέσα του τη νέα θρησκεία για καμιά δεκαριά χρόνια. Έπειτα, άρχισε να τη διαδίδει. «Λα-ιλα ιλ-αλλάχ, Μουχάμετουν ρεσούλ ουλλάχ»: Ένας είναι ο Θεός και μοναδικός προφήτης του ο Μωάμεθ. Η ψυχή είναι αθάνατη. Ανάλογα με τις πράξεις του, καθένας περιμένει τη μετά τον θάνατο ανταμοιβή ή τιμωρία. Ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή με το κισμέτ, το πεπρωμένο του, που έχει προδιαγραφεί. Ολόκληρη η Μωαμεθανική διδασκαλία περιέχεται στο Κοράνι, το ιερό βιβλίο του Ισλαμισμού.</div>
<div>
<br />
Το κισμέτ είναι καθοριστικό στοιχείο στη Μωαμεθανική θρησκεία. Κυρίως, απαλλάσσει τον πολεμιστή από τον φόβο: Πιστεύει ότι δεν πρόκειται να πεθάνει, αν δεν του είναι γραφτό, ενώ, αν είναι γραφτό του, θα πεθάνει είτε πολεμήσει είτε όχι. Οι πρώτοι που ασπάστηκαν τη νέα θρησκεία ήταν τα μέλη της οικογένειάς του. Ακολούθησαν οι γνωστοί και φίλοι, η διδασκαλία βρήκε απήχηση σε μεγάλα πλήθη, έγινε απειλή για τους κρατούντες. Ο Μωάμεθ βρέθηκε μπροστά σε θανάσιμο κίνδυνο. Στις 16 Ιουλίου του 622 μ.Χ. αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Μέκκα και να καταφύγει στη Μεδίνα. Η φυγή ονομάστηκε Εγίρα. Και η 16 Ιουλίου του 622 μ.Χ. αποτέλεσε την αρχή της Μωαμεθανικής χρονολόγησης.<br />
<br />
Έτσι, το Χριστιανικό 2009 αντιστοιχεί στο Μωαμεθανικό 1387. Στη Μεδίνα, οι οπαδοί του πολλαπλασιάστηκαν. Σχημάτισαν στρατό αξιόμαχο. Ο Μωάμεθ κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Μέκκας. Στα 623 μ.Χ. νίκησε τον στρατό της, έπιασε πολλούς αιχμαλώτους και τους ελευθέρωσε εισπράττοντας πλούσια λύτρα. Συνέχισε τους πολέμους και, το 630 μ.Χ. μπήκε στη Μέκκα και την ανακήρυξε ιερή πόλη. Ολόκληρη η Αραβική χερσόνησος τον αναγνώρισε κυρίαρχο και προφήτη. Ανακήρυξε διάδοχο τον πεθερό του Αμπού Μπεκρ και πέθανε, το 632 μ.Χ. Ο Αμπού Μπεκρ έζησε άλλα δυο χρόνια και πρόλαβε να περισυλλέξει όλα όσα είπε ο Μωάμεθ, σχηματίζοντας το κοράνι.</div>
<div>
<br />
Ο Ιμπν αλ Χατάμπ Ομάρ (592 - 644 μ.Χ.) ήταν στην αρχή ένας από τους πιο φανατικούς αντιπάλους του Μωάμεθ. Κατέληξε να γίνει από τους πιο αφοσιωμένους οπαδούς του. Το 634 μ.Χ. διαδέχτηκε τον Αμπού Μπεκρ ως χαλίφης των Αράβων. Όταν πέθανε μετά από δέκα χρόνια, είχε κατακτήσει τη Συρία, την Περσία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο και την περιοχή του σημερινού Ιράκ. Είναι αυτός, που καθιέρωσε την Εγίρα ως αρχή της χρονολόγησης των Μωαμεθανών. Οι διάδοχοι του Ομάρ αποδείχτηκαν αντάξιοί του: Ανατολικά, έφτασαν ως τον Ινδό ποταμό. Δυτικά, κυριάρχησαν σ’ ολόκληρη τη Βόρεια Αφρική.<br />
<br />
Συγκρούστηκαν με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, νίκησαν το 634 μ.Χ. στη Δαμασκό και το 638 μ.Χ. στην Αντιόχεια αλλά ο χαλίφης (717 - 720 μ.Χ.) Ιμπν Αμπντούλ Αζίζ Ομάρ νικήθηκε από τον Λέοντα τον Ίσαυρο το 718 μ.Χ. μπροστά στα τείχη της Κωνσταντινούπολης, ενώ μεγάλο μέρος του από 760 πλοία στόλου του καταστράφηκε. Όταν πραγματοποιήθηκε η Αραβική διείσδυση στην Ευρώπη, μέσω της Ισπανίας, η απέραντη κτήση των Αράβων χωρίστηκε σε τρία τεράστια κράτη: Της Βαγδάτης, της Αιγύπτου και της Κόρντοβα. Άρχιζε η μακριά περίοδος του αραβικού πολιτισμού. Που ξεκίνησε με νέες κατακτήσεις. Κυρίαρχοι της Βόρειας Αφρικής, οι Άραβες πάτησαν πόδι στην Ευρώπη το 711μ.Χ. </div>
<div>
<br />
Ήταν ο διοικητής της Βορειοδυτικής Αφρικής, Μουσά Ιμπν Νοσαΐρ, που επέτρεψε σ’ έναν υποτελή του Βερβερίνο να μπει στην Ισπανία με 7.000 άνδρες. Ο Βερβερίνος πέρασε τις Ηράκλειες στήλες, όπως ονομάζονταν ως τότε, και τις έδωσε το όνομά του: Ντζέμπελ αλ Ταρίκ Γιβραλτάρ. Και Γιβραλτάρ λέμε από τότε τα στενά. Ο Ταρίκ λεηλάτησε την Ισπανία και σκόρπισε τον στρατό του Βασιλιά των εκεί Βησιγότθων Ροδέριχου. Ο Μουσά, μ’ άλλους 10.000 άνδρες, ακολούθησε τον Ταρίκ και μέσα σε δυο χρόνια κυρίευσε την Ισπανία, εκτός από μερικές περιοχές στα βορειοδυτικά της. Έπειτα, πέρασε τα Πυρηναία κι άρχισε να κυριεύει τις πόλεις των Φράγκων, τη μια μετά την άλλη.<br />
<br />
Ως τα 725 μ.Χ. οι Άραβες είχαν πάρει και την Τουλούζη, ενώ το 732 μ.Χ. κυνήγησαν τον Φράγκο δούκα της Ακουιτανίας ως το Μπορντό. Ένας τοπικός Φράγκος ηγεμόνας, ο Κάρολος Μαρτέλλος (689 - 741 μ.Χ.) έσπευσε να τον βοηθήσει, ενώ οι Άραβες πολιορκούσαν την Τουρ. Για αιώνες, οι κάτοικοι των περιοχών που σήμερα απαρτίζουν τη Γαλλία, ζούσαν διαιρεμένοι σε αλληλοϋποβλεπόμενες ομάδες. Παλιά, οι Γαλάτες που γι’ αυτό κατακτήθηκαν σχετικά εύκολα από τους Ρωμαίους του Ιουλίου Καίσαρα. Αργότερα, οι Φράγκοι. Κάποια στιγμή, η Μεροβίγγεια δυναστεία κατάφερε να ενώσει όλες τις περιοχές κάτω από το σκήπτρο της αλλά, στα 732 μ.Χ. η εποχή εκείνη αποτελούσε ήδη μακρινό παρελθόν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-ds_wURYpES4/WOsLT7b-74I/AAAAAAAAp0U/Sn-2mT9jggAXb3-cuNWMc9vh5wTtLZisACLcB/s1600/136800.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-ds_wURYpES4/WOsLT7b-74I/AAAAAAAAp0U/Sn-2mT9jggAXb3-cuNWMc9vh5wTtLZisACLcB/s400/136800.jpg" width="336" /></a></div>
<br />
Οι τοπικοί ηγέτες είχαν καταφέρει να μεταβιβάζουν στους απογόνους τους τις περιοχές που έλεγχαν. Γι’ αυτό κι αποτελούσαν εύκολη λεία στη συγκροτημένη Αραβική δύναμη που προέλαυνε. Οι Φράγκοι του Καρόλου Μαρτέλλου συναντήθηκαν με τους Άραβες του κυβερνήτη της Ισπανίας Αβδελραχμάν, στις 17 Οκτωβρίου του 732 μ.Χ. στο αρχαίο Πικτάβιον, έδρα των Πικτώνων Γαλατών και παλιό θρησκευτικό κέντρο της Γαλατίας: Το κατοπινό Πουατιέ. Στη μάχη, που ακολούθησε, οι Άραβες νικήθηκαν κι ο Αβδελραχμάν σκοτώθηκε. Ήταν η πρώτη και η καθοριστική ήττα των Αράβων στην Ευρώπη. Ως το 738 μ.Χ. οι Φράγκοι είχαν απαλλαγεί από τους Άραβες, που περιορίστηκαν στην Ισπανία.<br />
<br />
Όταν ο Κάρολος Μαρτέλλος πέθανε, οι Φράγκοι εξουσιάζανε ολόκληρη τη Γαλατία και αρκετά μέρη ανατολικά της σημερινής Γαλλίας. Ο Πεπίνος ο Βραχύς (715 - 768 μ.Χ.), γιος και διάδοχος του Μαρτέλλου, αναγνωρίστηκε Βασιλιάς των Φράγκων. Κι εγγονός του Μαρτέλλου και γιος του Πεπίνου, ήταν ο Κάρολος Α' ο Μέγας ή Καρλομάγνος που ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας της Δύσης. Και οι διάδοχοί του οργάνωσαν το κράτος της Γαλλίας. Τους κατοπινούς αιώνες, οι Άραβες καλλιέργησαν τον δικό τους υψηλό πολιτισμό στην επιστήμη και στην τέχνη.<br />
<br />
Κι ενώ η Χριστιανοσύνη βυθιζόταν στο σκοτάδι και στον πιο βαθύ Μεσαίωνα, οι Άραβες ανακάλυπταν την αρχαία Ελληνική σκέψη και προχωρούσαν σε σημαντικές επιστημονικές ανακαλύψεις, προωθούσαν την αρχιτεκτονική τους και στόλιζαν τους χώρους τους με τα αραβουργήματα που ακόμα καταπλήσσουν. Η Ισπανία είναι γεμάτη από τα μνημεία τους. Οι Άραβες έμειναν εκεί ως τα τέλη του ΙΕ' αιώνα, οπότε έχασαν και το τελευταίο τους Ευρωπαϊκό έρεισμα.</div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΟΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ </b></span></div>
<div>
<br />
Mία ενδεχόμενη ήττα στο Πουατιέ θα σήμαινε άραγε την Αραβική επέκταση σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη και τον εξισλαμισμό των κατοίκων της; H δραματοποίηση αυτή προέρχεται ακριβώς από μεταγενέστερες αναλύσεις και σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. H εκστρατεία του Ραχμάν δεν εμφανίζει κανένα απολύτως στοιχείο θρησκευτικού πολέμου, αντιθέτως ο χαρακτήρας της ήταν εξ ολοκλήρου ληστρικός και ταυτόχρονα πολιτικός. O Αραβικός στρατός χωρίστηκε σε ομάδες που μοναδικό στόχο είχαν να λυμαίνονται τα πλούσια μοναστήρια της περιοχής. Επιπλέον, πριν από το Πουατιέ οι Αραβικές αναφορές σχετικά με τους Φράγκους είναι από ελάχιστες έως μηδαμινές.<br />
<br />
Για τους Άραβες, οι Φράγκοι ήταν γενναίοι πολεμιστές αλλά "ημιβάρβαροι". Στόχος της εκστρατείας ήταν να τερματιστούν οι τάσεις απόσχισης των περιοχών της βόρειας Ανδαλουσίας και να κατατροπώσουν τον Εύδη, που θεωρούσαν ότι προκαλούσε τις τάσεις αυτές και όχι να κατακτήσουν περιοχές, οι οποίες απείχαν πολύ από τις αραβικές βάσεις και τα εμπορικά λιμάνια της Μεσογείου. Ζωτικής σημασίας για τους Άραβες αποτελούσε ο έλεγχος των εμπορικών θαλάσσιων δρόμων της Μεσογείου και του Αιγαίου, που συνέδεαν Ανατολή και Δύση. O κύριος και μοναδικός στόχος ήταν το Βυζάντιο και ιδιαίτερα η Κωνσταντινούπολη. Εκεί τερματίστηκαν όμως όλα τα όνειρα του χαλιφάτου κατά τη δεύτερη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το 717 - 718.<br />
<br />
H μεγαλοφυΐα του Αυτοκράτορα Λέοντα Γ' συνέβαλε στο να κατατροπωθούν οι καλύτερες δυνάμεις των Αράβων. Αναρωτιέται κάποιος: αν στόχος των Αράβων ήταν μία επέκταση βόρεια των Πυρηναίων, γιατί περίμεναν σχεδόν 20 χρόνια για να την πραγματοποιήσουν; Δεν θα πρέπει να παραγνωρίσουμε, βεβαίως, ότι η νίκη του Μαρτέλου απέτρεψε την εδραίωση μίας πεποίθησης μεταξύ των Μουσουλμάνων ότι η "Φραγκία" ήταν "ξέφραγο αμπέλι" και μπορούσαν να τη λεηλατούν ατιμώρητα. Ωστόσο, όλες οι ενδείξεις πείθουν ότι δεν υπήρχαν σχέδια για προς Βορρά επέκταση των Αράβων της Ιβηρικής. H πραγματική σημασία της νίκης του Καρόλου ήταν ακριβώς η εδραίωση της Καρολίγγειας δυναστείας στην Κεντρική Ευρώπη.<br />
<br />
Mία ενδεχόμενη, κατά συνέπεια, ήττα των Φράγκων το 732 θα καθυστερούσε για άγνωστο χρόνο την εγκαθίδρυση ενός ισχυρού κράτους στην περιοχή και θα παρέτεινε την περίοδο της αβεβαιότητας και πολυδιάσπασης. Αρκεί να αναλογιστούμε τις αλλαγές που επήλθαν με την επικράτηση των Καρολίδων. O υιός του Καρόλου, Πιπίνος ο Νεότερος (ή Βραχύς), θα ολοκληρώσει την ανατροπή του παλαιού βασιλικού γένους και την παλιά γερμανική παράδοση αναφορικά με το "χάρισμα" του βασιλικού αίματος και θα καθιερώσει την "ελέω θεού" βασιλεία. Oι Καρολίδες δεν προέρχονταν από βασιλικό γένος και κατέφυγαν στην εκκλησιαστική νομιμοποίηση.<br />
<br />
O Πιπίνος χρίζεται από τους Γάλλους επισκόπους και τον πάπα Στέφανο B', το 751 και το 754 αντίστοιχα, βασιλιάς των Φράγκων. Έτσι καθιερώνεται η αντίληψη ότι το βασιλικό αξίωμα είναι "δώρο Θεού" σε αντίθεση με την προγενέστερη ιδέα της μαγικής δύναμης του βασιλικού αίματος. H νέα Θεοκρατική αντίληψη θα επικρατήσει τους επόμενους αιώνες στην Ευρώπη. O εγγονός του Καρόλου, Κάρολος ο Μέγας, θα επεκτείνει τη Φραγκική επικράτεια και θα εγκαινιάσει την ιδέα της ιερότητας του προσώπου του βασιλιά, τον εκπρόσωπο του Θεού στη Γη. Tα Χριστούγεννα του 800 στη Ρώμη, ο Καρλομάγνος θα χρισθεί "a Deo coronatus magnus et pacificus imperator".<br />
<br />
Στο Αυτοκρατορικό στέμμα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το οποίο έφεραν από το 962 μέχρι το 1806 οι Γερμανοί Αυτοκράτορες, απεικονίζονταν οι βασιλείς της Παλαιάς Διαθήκης, Δαβίδ, Σολομών και Εζεκίας. Oι εσωτερικές έριδες μεταξύ των εγγονών του Καρλομάγνου θα οδηγήσουν στην τριχοτόμηση της Φραγκικής μοναρχίας με τη συνθήκη του Βερντέν το 843. O Λουδοβίκος ο Γερμανικός έλαβε το ανατολικά του Ρήνου εκτεινόμενο τμήμα, δηλαδή, την ευρύτερη περιοχή της σημερινής Γερμανίας, ενώ ο Κάρολος B' ο Φαλακρός το δυτικό φραγκικό κράτος από τον Ατλαντικό ωκεανό μέχρι την πεδιάδα του Ροδανού, τον πυρήνα της σημερινής Γαλλίας.<br />
<br />
O τρίτος αδερφός, ο Λοθάριος A', εκτός από τον Αυτοκρατορικό τίτλο, έλαβε την Ιταλία και όλο το βόρειο τμήμα ανάμεσα στα δύο κράτη. Γρήγορα, όμως, το κράτος αυτό διαλύθηκε λόγω της γεωγραφικής δυσαναλογίας του και διαμελίστηκε στη Λοθαριγγία, στη Βουργουνδία και στην Ιταλία. Στο ανατολικό κράτος, η επιρροή των δουκών ήταν σημαντική και διατηρήθηκε έτσι η διαίρεση της περιοχής στα γερμανικά κρατίδια που αποτέλεσαν τον πυρήνα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που εγκαινιάστηκε από τον Κονράδο A' και τον Ερρίκο A'. H πλήρης απαγκίστρωση από το δυτικό τμήμα πραγματοποιήθηκε το 936, με την Αυτοκρατορική στέψη στο Άαχεν του Όθωνα A' και την εδραίωση της σαξονικής δυναστείας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-P7T9hwktrgM/WOxX_T7sjeI/AAAAAAAAp0s/72uuywoUp4A1HaD4z-G6TxLnCoHm1AcDACLcB/s1600/1024px-Panorama_de_Poitiers.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="100" src="https://3.bp.blogspot.com/-P7T9hwktrgM/WOxX_T7sjeI/AAAAAAAAp0s/72uuywoUp4A1HaD4z-G6TxLnCoHm1AcDACLcB/s640/1024px-Panorama_de_Poitiers.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Στο δυτικό τμήμα, αντιθέτως, η επικράτεια τέθηκε υπό την απόλυτη εξουσία του "ελέω θεού" βασιλιά και μετεξελίχθηκε στη σημερινή Γαλλία. H εδραίωση κατά συνέπεια της Καρολίγγειας Δυναστείας, μετά την επικράτηση του Καρόλου στο Πουατιέ, συνέβαλε ουσιαστικά στις εξελίξεις των επόμενων αιώνων. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποβαθμιστεί η σημασία της νίκης στο Πουατιέ, αλλά πρέπει αντιθέτως να ιδωθεί στην πραγματική διάστασή της. Oι απόψεις ότι οι τύχες των Χριστιανικών λαών κρίθηκαν στο Πουατιέ και ότι σε ενδεχόμενη ήττα θα επικρατούσε το Ισλάμ στη Δυτική Ευρώπη, είναι τουλάχιστον ατυχείς. H επικράτηση του Ισλάμ στις περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής ήταν επακόλουθο της περσικής και βυζαντινής αδυναμίας.<br />
<br />
Για τους πληθυσμούς της Βόρειας Αφρικής, οι Άραβες ήταν ένας ακόμη κατακτητής, όπως οι Βυζαντινοί. Tο ίδιο ισχύει και για την περίπτωση της Ιβηρικής, καθώς το Βησιγοτθικό βασίλειο ήταν ήδη στα πρόθυρα διάλυσης. Σε καμία περίπτωση δεν ίσχυε το ίδιο στο Φραγκικό κράτος. Χωρίς αμφιβολία βέβαια, η επικράτηση των Φράγκων αναχαίτισε τους Άραβες και εν συνεχεία οι διάδοχοι του Καρόλου απώθησαν περαιτέρω την αραβική επιρροή νότια των Πυρηναίων. Tο 801 ο Φραγκικός στρατός, υπό τον Κάρολο το Μέγα, θα επανακτήσει τη Βαρκελώνη και θα δημιουργηθεί μία ισχυρή Χριστιανική ζώνη. H περιοχή της Καταλονίας, μαζί με το βασίλειο της Αστουρίας, αποτέλεσαν αργότερα τις βάσεις για την ισπανική επανάκτηση (Reconquista).<br />
<br />
Αρκετοί, τέλος, εκφράζουν φόβους για την τύχη της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας αν επικρατούσε ο Ραχμάν, αλλά η αλήθεια είναι ότι η Ρώμη άντεξε αρκετές επιδρομές κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων των Γερμανικών φυλών, αλλά και αργότερα των Λογγοβάρδων. Χωρίς αμφιβολία, στη μελέτη της ιστορίας οι συζητήσεις του τύπου "τι θα γινόταν αν;" πρέπει να γίνονται με μεγάλη προσοχή. Tο ερώτημα αν οι μετέπειτα εξελίξεις μπορούν να επηρεαστούν από ένα και μόνο γεγονός, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να απαντηθεί. Δεν μπορεί όμως να αρνηθεί κάποιος το ρόλο και τη σημασία της ιστορικής συγκυρίας.<br />
<br />
Μελετώντας μεγάλα ιστορικά κομβικά σημεία, παρατηρούμε ότι οι εξελίξεις επηρεάστηκαν από λάθος ή σωστούς ανθρώπους που βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν τις λάθος ή σωστές ιστορικές στιγμές. O Κάρολος Μαρτέλος κατόρθωσε να ενώσει ολόκληρο το Φραγκικό κράτος απέναντι στον κοινό εχθρό και να θέσει τις βάσεις για τις αλλαγές στο στρατιωτικό και κοινωνικοπολιτικό σκηνικό της Δυτικής χριστιανικής Ευρώπης.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΑΡΤΕΛΟΣ </b></span></div>
<div>
<br />
O Κάρολος Μαρτέλος γεννήθηκε στο Χέρσταλ (του σημερινού Βελγίου) στις 23 Αυγούστου 686, νόθο παιδί του Πιπίνου B', Μαγιορδόμου και δούκα της Αυστρασίας στη βορειοανατολική επικράτεια του Φραγκικού κράτους (σημερινή βορειοανατολική Γαλλία, δυτική Γερμανία, Βέλγιο και Ολλανδία). Oι τελευταίες δεκαετίες του 7ου αιώνα στιγματίστηκαν για τους Μεροβίγγειους βασιλείς από μία σειρά αλλεπάλληλων συγκρούσεων για τη διαδοχή, που είχαν ως αποτέλεσμα τον κερματισμό του Φραγκικού κράτους στα βασίλεια της Αυστρασίας, της Νευστρίας (το βορειοδυτικό μέρος του κράτους από την Ακουιτανία στο νότο μέχρι τη σημερινή βόρεια Γαλλία) και της Βουργουνδίας.<br />
<br />
Επιπλέον, Βρετανοί, Λογγοβάρδοι από την Ιταλία, καθώς και Αβάροι από την περιοχή του Δούναβη απειλούσαν τα σύνορα της Φραγκικής επικράτειας. Ο Πιπίνος B', πριν από το θάνατό του, το 714, υπό την πίεση της συζύγου του Πλεκτρούδης είχε ορίσει διάδοχο τον ανήλικο εγγονό του Θεϋδοάλδο. H Πλεκτρούδη τότε οργάνωσε τη φυλάκιση του Καρόλου στην Κολονία. Tον επόμενο χρόνο, όμως, ο βασιλιάς Ντάγκομπερτ Γ' όρισε αυλάρχη τον Ράγκενφριντ με την υποστήριξη των ευγενών της Νευστρίας. Oι ευγενείς της Αυστρασίας αντίστοιχα όρισαν αυλάρχη τον Κάρολο Μαρτέλο, ο οποίος είχε καταφέρει να δραπετεύσει.<br />
<br />
Στη Νευστρία, από την άλλη, οι ευγενείς, χωρίς τη συγκατάθεση των υπολοίπων Φραγκικών βασιλείων, ενθρόνισαν αυθαίρετα τον Τσίλπερικ B' ύστερα από το θάνατο του βασιλιά Ντάγκομπερτ Γ' και ανέλαβαν στρατιωτική δράση το 716 εναντίον της Αυστρασίας. O Κάρολος, αδυνατώντας σε τόσο σύντομο χρόνο να ετοιμάσει την άμυνα, κατέφυγε στα βουνά της Βεστφαλίας. Αμέσως όμως, οργάνωσε μία αιφνιδιαστική επίθεση στο Μαλμεντύ (κοντά στη Λιέγη) όπου κατατρόπωσε τους αντιπάλους του, εφαρμόζοντας νέες τακτικές και επιδεικνύοντας τη στρατηγική και τακτική ιδιοφυΐα του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-knX9KDold-Q/WOxcJWh46lI/AAAAAAAAp04/wo7BvEGpgWk0F-rJAZAzMeRnM1KqKs9oQCLcB/s1600/Charles_Martel_01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-knX9KDold-Q/WOxcJWh46lI/AAAAAAAAp04/wo7BvEGpgWk0F-rJAZAzMeRnM1KqKs9oQCLcB/s400/Charles_Martel_01.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
Επιτέθηκε σε ανύποπτο χρόνο, όταν ο αντίπαλος επέστρεφε θριαμβευτής με τα λάφυρα από το θησαυροφυλάκιο της Αυστρασίας, κατά το μεσημέρι (όπου την εποχή εκείνη οι στρατοί παραδοσιακά ξεκουράζονταν) και τη στιγμή της μάχης προσποιήθηκε ότι υποχωρούσε ώστε να παρασύρει τους αντιπάλους σε παγίδα. Tο 718 ο Τσίλπερικ B' σύναψε συμμαχία με το δούκα της Ακουιταίνης, Εύδη, που είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της Ακουιταίνης από το 715. O Κάρολος όμως για μία ακόμη φορά επικράτησε στη μάχη της Σουασόν (βόρεια του Παρισιού). Μεταξύ 718 - 723 εξασφάλισε για το φραγκικό κράτος τις περιοχές της Βαυαρίας, της Δ. Φρισίας (νοτιοανατολική γωνιά στα παράλια της Βόρειας Θάλασσας) και επιπλέον νίκησε τους παγανιστές Σάξονες, ωθώντας τους ανατολικά της βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας.<br />
<br />
Στη συνέχεια, ενήργησε με σκοπό τον εκχριστιανισμό των κατοίκων της Φρισίας, στέλνοντας τον επίσκοπο της Ουτρέχτης, ο οποίος έμεινε γνωστός ως Άγιος Βονιφάτιος, ο "Απόστολος των Γερμανών". O Κάρολος Μαρτέλος είχε καταφέρει να ενώσει τους Φράγκους υπό το λάβαρό του και να επεκτείνει την επικράτειά του. Τότε, αντιλήφθηκε τον κίνδυνο που πλησίαζε από τη Μουσουλμανική Ιβηρική, τους Άραβες. Ύστερα από τη νίκη στο Πουατιέ, το 732, ο Κάρολος απώθησε περαιτέρω τους Άραβες από την Αβινιόν και την Προβηγκία χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά στη Δυτική Ευρώπη βαρύ ιππικό σε φάλαγγα, εισάγοντας βαριά θωράκιση στους ιππείς και αναβατήρες στα άλογα.<br />
<br />
Oι καινοτομίες του Καρόλου αποτελούν τον πρόδρομο των μετέπειτα ιπποτών του ύστερου Μεσαίωνα. Tο 736 Αραβικός και Βερβερικός στρατός αποβιβάστηκε στη Ναρμπόν, στο κυριότερο λιμάνι της Σεπτιμανίας (το μεταγενέστερο Λάνγκεντοκ της νότιας Γαλλίας), αλλά διασπάστηκε από την πανίσχυρη μικτή Φραγκική φάλαγγα στη μάχη στον ποταμό Μπερ. O Κάρολος είχε εισάγει τη χρήση σε φάλαγγα μονάδων ιππικού και πεζικού. Oι μικτές μονάδες στην παράταξη δρούσαν με συνοχή, χωρίς μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους, μία τακτική που εφάρμοσαν αργότερα οι σταυροφόροι στις συγκρούσεις με τους Σαρακηνούς. O Κάρολος δεν ολοκλήρωσε την πολιορκία της Καρμπόν, διότι συνειδητοποίησε ότι θα έπρεπε να μετακινήσει και να θυσιάσει σημαντικό αριθμό στρατιωτών.<br />
<br />
Άφησε την πόλη περικυκλωμένη από Φραγκικές κτήσεις και αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην προσπάθεια να εξασφαλίσει τη σταθερότητα του βασιλείου για τους υιούς του, Πιπίνο το Βραχύ και Καρλομάνο. Tο 737 ο Μεροβίγγειος βασιλιάς Θεόντορικ Δ' πέθανε, αλλά ο Κάρολος δεν όρισε κανένα διάδοχο. Hταν φανερό πια ότι ο αυλάρχης Κάρολος όριζε τις τύχες των Φράγκων και όχι ο βασιλιάς. H ανατροπή του παλαιού βασιλικού γένους ήταν θέμα χρόνου. O Κάρολος Μαρτέλος πέθανε στις 22 Σεπτεμβρίου του 741 στην περιοχή της Πικαρδίας στο Αϊσν και η σορός του μεταφέρθηκε στη βασιλική του Αγίου Διονυσίου στο Παρίσι.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΜΠΝΤ-ΑΡ ΡΑΧΜΑΝ</b></span></div>
<div>
<br />
O Ραχμάν καταγόταν από την Υεμένη και πήρε μέρος στους πολέμους στη B. Αφρική. Πήγε στην Τυνησία και αργότερα συνδέθηκε φιλικά με τον Νουσαΐρ στην Κόρδοβα. O Αμπντ-αρ Ραχμάν συγκέντρωσε στρατό από την Υεμένη και τη Συρία αποτελούμενο από Άραβες και Βέρβερους. Σύγχρονες μελέτες εκτιμούν το πλήθος των Μουσουλμάνων με τεράστιες αποκλίσεις. Oι πλέον συντηρητικές εκτιμήσεις μιλούν για 20 - 25.000, ενώ κάποιες πηγές δέχονται ακόμη και τον αριθμό των 80.000. Tο κυρίως σώμα της εκστρατευτικής του δύναμης αποτελούσαν μονάδες ιππικού. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η πορεία που διάλεξε προς τα Πυρηναία και την Ακουιτανία.<br />
<br />
Δεν ακολούθησε την άμεση και ευθεία πορεία προς τα βόρεια, αλλά κινήθηκε βορειοδυτικά, λόγω της προγενέστερης παταγώδους αποτυχίας στο δρόμο για την Τουλούζη το 721 και κυρίως διότι δεν μπορούσε να βασιστεί στη συνεργασία των ηγεμόνων της βόρειας Ανδαλουσίας. O Αραβικός και Βερβερικός στρατός πέρασε τα Πυρηναία και στη συνέχεια βάδισε εναντίον του βασιλιά Εύδη. Στον ποταμό Γκαρόν, λίγο νότια της πόλης του Μπορντό, ο Ραχμάν οδήγησε το ιππικό σε μία αιφνιδιαστική επίθεση και συνέτριψε τις δυνάμεις του Εύδη.<br />
<br />
Tα απομεινάρια του στρατού του Εύδη υποχώρησαν βορειότερα ενώ ο Μουσουλμανικός στρατός εισήλθε στο Μπορντό, λεηλατώντας τα πάντα με απίστευτη μανία. Μοναστήρια, κάστρα και εκκλησίες καταστράφηκαν από το στρατό του Ραχμάν, ενώ όποιοι βρέθηκαν στο δρόμο του σφαγιάστηκαν. Αναφορές από τα κυριότερα χρονικά (Mozarabic chronicle of 754) αναφέρουν ότι "μόνο ο Θεός ξέρει πόσοι χάθηκαν εκείνη την ημέρα". Tο Μπορντό αποτέλεσε ίσως το παράδειγμα για όσους θα αντιστέκονταν. Από την πόλη ο Ραχμάν έφυγε με πλούσια λάφυρα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-BjHwCH7od8w/WOxf78JruAI/AAAAAAAAp1E/hwMHuDqsohwKxlvd_PXO3ihit4zBLPZQQCLcB/s1600/6AbdAl-Rahman-IBC.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-BjHwCH7od8w/WOxf78JruAI/AAAAAAAAp1E/hwMHuDqsohwKxlvd_PXO3ihit4zBLPZQQCLcB/s400/6AbdAl-Rahman-IBC.jpg" width="298" /></a></div>
<br />
O Εύδης στράφηκε στον Κάρολο Μαρτέλο, ο οποίος είχε αντιληφθεί ότι ο αραβικός στρατός αποτελούσε άμεση απειλή για ολόκληρο το Regnum Francorum (Φραγκική επικράτεια) και συνεπώς ήταν επιτακτική η ολομέτωπη σύγκρουση. Σε πολλές Αραβικές αναφορές του πρώιμου Μεσαίωνα, ο Ραχμάν παρουσιάζεται ως αγνός μουσουλμάνος που βάδισε στο "μονοπάτι των μαρτύρων", ενώ σε άλλες η εκστρατεία του παρουσιάζεται σχεδόν ως μία πειρατική επιδρομή.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-KubLRy4eMa0/WO700jZP76I/AAAAAAAAp1U/aFeGVUAL5okM0xdDUnSG4C8_i9lD8KMFwCLcB/s1600/1200px-Frankish_Empire_481_to_814-ru.svg.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="452" src="https://3.bp.blogspot.com/-KubLRy4eMa0/WO700jZP76I/AAAAAAAAp1U/aFeGVUAL5okM0xdDUnSG4C8_i9lD8KMFwCLcB/s640/1200px-Frankish_Empire_481_to_814-ru.svg.png.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-q-I5SGga384/WO708-fp9FI/AAAAAAAAp1c/SSG_qaVFlCU-UnsBh2fiZm4gb6UK0B0EQCLcB/s1600/44634a.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://4.bp.blogspot.com/-q-I5SGga384/WO708-fp9FI/AAAAAAAAp1c/SSG_qaVFlCU-UnsBh2fiZm4gb6UK0B0EQCLcB/s640/44634a.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-5oJC5drCUdQ/WO707biCLUI/AAAAAAAAp1Y/8b4QRxw8v6AJnNb082XJoC3vZZ3fMKOCQCLcB/s1600/Battle_of_Karbala.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://1.bp.blogspot.com/-5oJC5drCUdQ/WO707biCLUI/AAAAAAAAp1Y/8b4QRxw8v6AJnNb082XJoC3vZZ3fMKOCQCLcB/s400/Battle_of_Karbala.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-VIg-EPUmtig/WO7088CSQiI/AAAAAAAAp1g/Qcu0ATO4gtEz7Xp-3QauI4KFm7f2pkLSACLcB/s1600/charlesmartel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="462" src="https://2.bp.blogspot.com/-VIg-EPUmtig/WO7088CSQiI/AAAAAAAAp1g/Qcu0ATO4gtEz7Xp-3QauI4KFm7f2pkLSACLcB/s640/charlesmartel.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-hDQJBoebfwc/WO7095GWi8I/AAAAAAAAp1k/xnhZjEPP3gU2kr8py4KHR6FCTiZTXBywQCLcB/s1600/e%25CC%2581fzfzef.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="294" src="https://4.bp.blogspot.com/-hDQJBoebfwc/WO7095GWi8I/AAAAAAAAp1k/xnhZjEPP3gU2kr8py4KHR6FCTiZTXBywQCLcB/s640/e%25CC%2581fzfzef.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-ZRqCNeD8TPg/WO71GraOScI/AAAAAAAAp1o/Qpm2Paz8QSIyEweyGons8bGul2_NKz1PwCLcB/s1600/86a7c6dfa10c264b68b8ded8548f4607.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-ZRqCNeD8TPg/WO71GraOScI/AAAAAAAAp1o/Qpm2Paz8QSIyEweyGons8bGul2_NKz1PwCLcB/s320/86a7c6dfa10c264b68b8ded8548f4607.jpg" width="234" /></a><a href="https://3.bp.blogspot.com/-bI-B2m9a0zU/WO71G92T-BI/AAAAAAAAp1s/4l1_GGkJV_Am0iXCUuj6br_53-1nUB8qwCLcB/s1600/a1f4171bf8be3d2e94b3b767985aab8f.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-bI-B2m9a0zU/WO71G92T-BI/AAAAAAAAp1s/4l1_GGkJV_Am0iXCUuj6br_53-1nUB8qwCLcB/s320/a1f4171bf8be3d2e94b3b767985aab8f.jpg" width="246" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-WW_TxZ2_ZE0/WO71i15mdoI/AAAAAAAAp18/AMWfUtO86b8X4mrMBvyuhiHIrz2022LMQCLcB/s1600/Charles_Martel_Saint_Denis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="216" src="https://4.bp.blogspot.com/-WW_TxZ2_ZE0/WO71i15mdoI/AAAAAAAAp18/AMWfUtO86b8X4mrMBvyuhiHIrz2022LMQCLcB/s640/Charles_Martel_Saint_Denis.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-53wmRC9duYM/WO71isyl7pI/AAAAAAAAp10/eD6HVeXXJU4iasXSLKWsjT-xuPNXcCg-ACLcB/s1600/NaueNuGaduePPeaLDAYP.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="464" src="https://4.bp.blogspot.com/-53wmRC9duYM/WO71isyl7pI/AAAAAAAAp10/eD6HVeXXJU4iasXSLKWsjT-xuPNXcCg-ACLcB/s640/NaueNuGaduePPeaLDAYP.png.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-cMqx8Oq1-CY/WO71hD4ZQHI/AAAAAAAAp1w/hWT-SX_lBr4pFrELjxVkpTlsDUURcsNmwCLcB/s1600/romako_prinz_eugen_in_der_schlacht_bei_zenta_730x440.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="384" src="https://3.bp.blogspot.com/-cMqx8Oq1-CY/WO71hD4ZQHI/AAAAAAAAp1w/hWT-SX_lBr4pFrELjxVkpTlsDUURcsNmwCLcB/s640/romako_prinz_eugen_in_der_schlacht_bei_zenta_730x440.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-E2GrJnAR7j0/WO72cPA-iUI/AAAAAAAAp2M/HmFT_EAXDXkruJ8JjpdU7Npyf-Go_8b9wCLcB/s1600/bataille-poitiers.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="248" src="https://4.bp.blogspot.com/-E2GrJnAR7j0/WO72cPA-iUI/AAAAAAAAp2M/HmFT_EAXDXkruJ8JjpdU7Npyf-Go_8b9wCLcB/s400/bataille-poitiers.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-VheHUYxwEec/WO71ixdamiI/AAAAAAAAp14/plEgGqJx0mAGaN-JMZQtlY_rG89-mWc4gCLcB/s1600/z393305a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="468" src="https://2.bp.blogspot.com/-VheHUYxwEec/WO71ixdamiI/AAAAAAAAp14/plEgGqJx0mAGaN-JMZQtlY_rG89-mWc4gCLcB/s640/z393305a.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-pHfIydVjaDc/WO71jcHosHI/AAAAAAAAp2A/W1fLmGv0PfYFGPsOatMPWRkfFFQ4fW4wgCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B36b085b6-2483-11e3-9d87-f292ead845af.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="404" src="https://3.bp.blogspot.com/-pHfIydVjaDc/WO71jcHosHI/AAAAAAAAp2A/W1fLmGv0PfYFGPsOatMPWRkfFFQ4fW4wgCLcB/s640/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B36b085b6-2483-11e3-9d87-f292ead845af.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br />
<br /></div>
<div>
ΠΗΓΕΣ :</div>
<div>
<br /></div>
<div>
(1) :</div>
<div>
<a href="http://chilonas.wordpress.com/2013/04/06/%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-tours-732-%CE%BC-%CF%87-%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%82/">http://chilonas.wordpress.com/2013/04/06/%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-tours-732-%CE%BC-%CF%87-%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%82/</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(2) :</div>
<div>
<a href="https://tmth.edu.gr/%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83-tours-%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B5-732-%CE%BC-%CF%87/">https://tmth.edu.gr/%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83-tours-%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B5-732-%CE%BC-%CF%87/</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(3) :</div>
<div>
<a href="http://historyreport.gr/index.php/%CE%91%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CF%81%CF%8D%CE%BB%CE%BF/%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF-%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD%CE%B1%CF%82/2095-%CE%9F%CE%B9-%CE%86%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%A0%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%AD">http://historyreport.gr/index.php/%CE%91%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CF%81%CF%8D%CE%BB%CE%BF/%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF-%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD%CE%B1%CF%82/2095-%CE%9F%CE%B9-%CE%86%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%A0%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%AD</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(4) :</div>
<div>
<a href="http://redskywarning.blogspot.gr/2013/01/732.html">http://redskywarning.blogspot.gr/2013/01/732.html</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://ta-mavra-nea.blogspot.gr/2015/10/blog-post_86.html">http://ta-mavra-nea.blogspot.gr/2015/10/blog-post_86.html</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://www.militaryhistory.gr/articles/view/82">http://www.militaryhistory.gr/articles/view/82</a><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-xEUbjDoqTwo/WOsL4VFFqZI/AAAAAAAAp0c/QQsYlKRWH1c9gG36kXCtvzvsApOXLaVtwCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://3.bp.blogspot.com/-xEUbjDoqTwo/WOsL4VFFqZI/AAAAAAAAp0c/QQsYlKRWH1c9gG36kXCtvzvsApOXLaVtwCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-5365367532265205712016-09-01T10:50:00.000+03:002017-04-07T07:10:40.022+03:00Η ΜΑΧΗ ΚΙΛΚΙΣ - ΛΑΧΑΝΑ (19 - 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 1913)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Η ΕΠΙΚΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ (19 - 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 1913)</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ Β' ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-BQpno3WklfQ/WOcGsNPFabI/AAAAAAAApyE/SNYKAgiui4oyx-MRkAswHSNlBIcJEPQzQCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B800px-The_Balkans%252C_as_per_the_Treaty_of_Bucharest_of_1913.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="194" src="https://3.bp.blogspot.com/-BQpno3WklfQ/WOcGsNPFabI/AAAAAAAApyE/SNYKAgiui4oyx-MRkAswHSNlBIcJEPQzQCLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B800px-The_Balkans%252C_as_per_the_Treaty_of_Bucharest_of_1913.jpg" width="320" /></a></div>
Ένοπλη σύγκρουση, που διεξήχθη από τις 16 Ιουνίου έως τις 18 Ιουλίου του 1913 (28 Ιουλίου η τυπική λήξη της με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου) κατά κύριο λόγο στα εδάφη της απελευθερωμένης από του Οθωμανούς Μακεδονίας, μεταξύ των πρώην συμμάχων του Α' Βαλκανικού Πολέμου (5 Οκτωβρίου 1912 - 30 Μαΐου 1913). Αντιμέτωποι τέθηκαν από την μία πλευρά η Βουλγαρία και από την άλλη πλευρά η Ελλάδα, η Σερβία και το Μαυροβούνιο. Κατά της Βουλγαρίας στράφηκαν η Ρουμανία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος χαρακτηρίσθηκε από την ταχύτητα διεξαγωγής του και τη σκληρότητα των μαχών του. Προτού λήξει ακόμη ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος ήταν εμφανή τα σημάδια της επερχόμενης ρήξης μεταξύ των συμμάχων για τη διανομή των απελευθερωμένων εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Βουλγαρία πίστευε ότι ήταν «ριγμένη» στη μοιρασιά έναντι των συμμάχων της Ελλάδας και Σερβίας και υποδαύλιζε διάφορα επεισόδια -συχνά αιματηρά- εναντίον Σέρβων και Ελλήνων στη Μακεδονία...<br />
<br />
<a name='more'></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Σε σχέση με τη χώρα μας αμφισβητούσε ανοιχτά την κατοχή της Θεσσαλονίκης και της νοτιοανατολικής Μακεδονίας. Κάθε πρόταση φιλικής διευθέτησης των διαφορών τους με τη Βουλγαρία, η Ελλάδα και η Σερβία συναντούσαν την αδιαλλαξία της, την οποία υπέθαλπε για τους δικούς της λόγους η Αυστροουγγαρία. Για να αντιμετωπίσουν της διαφαινόμενη Βουλγαρική απειλή, η Ελλάδα και η Σερβία υπέγραψαν στις 19 Μαΐου 1913 στη Θεσσαλονίκη, συνθήκη ειρήνης, φιλίας και αμοιβαίας προστασίας. Το κείμενο της συνθήκης έφερε τις υπογραφές του πρεσβευτή της Ελλάδας στο Βελιγράδι Ιωάννη Αλεξανδρόπουλου και του πρεσβευτή της Σερβίας στην Αθήνα, Ματία Μπόσκοβιτς.<br />
<br />
Μετά τη συνθήκη αυτή, που συνοδευόταν από στρατιωτική σύμβαση «προς προετοιμασίαν και εξασφάλισιν των στρατιωτικών μέτρων αμύνης», Ελλάδα και Σερβία βρίσκονταν σε ακήρυκτο πόλεμο με τη Βουλγαρία. Οι προσπάθειες του Τσάρου της Ρωσίας Νικόλαου Β' να βρει σημεία προσέγγισης ανάμεσα στη Βουλγαρία και τη Σερβία απέτυχαν, ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος αναζητούσε τρόπους για ειρηνική διευθέτηση, προκειμένου να αποτρέψει την εχθρότητα της Ρωσίας και της Αυστροουγγαρίας προς τις δύο χώρες (Ελλάδα και Σερβία), που θα απέβαινε υπέρ της Βουλγαρίας.<br />
<br />
Οι βιαιότητες των Βουλγάρων κατά των Ελληνικών πληθυσμών και οι συγκεντρώσεις Βουλγαρικών στρατευμάτων σε ευαίσθητα σημεία της Μακεδονίας, προκάλεσαν την αντίδραση της Ελλάδας, η οποία δια του πρεσβευτή της στη Σόφια επέδωσε διακοίνωση προς τη Βουλγαρική κυβέρνηση στις 12 Ιουνίου 1913. Η Βουλγαρική κυβέρνηση όχι μόνο απέρριψε τη διακοίνωση, αλλά το απόγευμα της 16ης Ιουνίου διέταξε τα στρατεύματά της να επιτεθούν κατά των Ελληνικών αποσπασμάτων στη Νιγρίτα και το Παγγαίο Όρος και των σερβικών δυνάμεων στο Ιστίπ. Την επομένη, οι Βούλγαροι κατέλαβαν από τους Σέρβους τη Γευγελή στην κοιλάδα του Αξιού, με σκοπό να αποκόψουν την επαφή Σερβικών και Ελληνικών στρατευμάτων.<br />
<br />
Η αντίδραση της Ελλάδας και της Σερβίας ήταν άμεση και αποφασιστική. Ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος ήταν πλέον γεγονός. Η Ελλάδα με αρχηγό τον Βασιλιά Κωνσταντίνο και επιτελάρχη τον αντιστράτηγο Βίκτωρα Δούσμανη παρέταξε στα πεδία των μαχών 119.000 άνδρες, που στελέχωναν 10 μεραρχίες Πεζικού και 1 ταξιαρχία ιππικού. Η Σερβία, με αρχηγό τον Βασιλιά Πέτρο και επιτελάρχη τον βοεβόδα Ράντομιρ Πούτνικ, παρέταξε 260.000 άνδρες, από τους οποίους οι 12.000 ήταν η συνεισφορά του Μαυροβούνιο. Ο Βουλγαρικός στρατός αριθμούσε 576.000 άνδρες και τον διοικούσε ο Βασιλιάς Φερδινάνδος, με βοηθό τον στρατηγό Μιχαήλ Σάβοφ και επιτελάρχη τον στρατηγό Ιβάν Φίτσεφ.<br />
<br />
Μετά τη Βουλγαρική επίθεση, ο Βενιζέλος ζήτησε από τον αρχιστράτηγο Βασιλιά Κωνσταντίνο να αναληφθεί γενική αντεπίθεση, με πρώτο μέτρο την εκκαθάριση της Θεσσαλονίκης από τις στρατωνιζόμενες εκεί Βουλγαρικές μονάδες, που ανέρχονταν σε 1.500 άνδρες. Οι Βούλγαροι αρνήθηκαν να αποσυρθούν και τότε ανέλαβε δράση η ΙΙ Μεραρχία Πεζικού υπό τον υποστράτηγο Καλάρη, η οποία ύστερα από ολονύκτια συμπλοκή τους εξανάγκασε να παραδοθούν στις 18 Ιουνίου. Η επιχείρηση εκκαθάρισης της Θεσσαλονίκης στοίχισε στις Ελληνικές δυνάμεις 18 νεκρούς και 17 τραυματίες, ενώ οι απώλειες των Βουλγάρων ανήλθαν σε 60 νεκρούς, 17 τραυματίες και 1.360 αιχμαλώτους.<br />
<br />
Ο κύριος στόχος του Ελληνικού στρατηγείου ήταν η διάσπαση της οχυράς Βουλγαρικής γραμμής Κιλκίς - Λαχανά - Δοϊράνης, που εάν επιτυγχάνετο θα σήμαινε την οριστική απελευθέρωση της Μακεδονίας. Ο Ελληνικός στρατός προήλασε ταχύτατα και κατατρόπωσε του Βουλγάρους στις μάχες Καλινόβου - Κιλκίς - Λαχανά (19 - 21 Ιουνίου 1913). Στις 20 Ιουνίου η Χ Μεραρχία κατέλαβε τη Γευγελή, η οποία άλλαξε χέρια για τρίτη φορά μέσα σ’ ένα χρόνο. Η καθοριστική ήττα των Βουλγάρων στο Κιλκίς προκάλεσε την αντικατάσταση του στρατηγού Σάβοφ με τον στρατηγό Ράτκο Ντιμιτρίεφ. Οι Βούλγαροι έχοντας απολέσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, υποχώρησαν προς τη Στρώμνιτσα (σημερινή Στρούμιτσα) και τις Σέρρες, διαπράττοντας φοβερά εγκλήματα κατά των Ελληνικών πληθυσμών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-jPutalSPk1s/U4X7xEP9WyI/AAAAAAAASQk/MCns6aNuL1k/s1600/Balkan_troubles1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-jPutalSPk1s/U4X7xEP9WyI/AAAAAAAASQk/MCns6aNuL1k/s1600/Balkan_troubles1.jpg" width="295" /></a></div>
<br />
Η Νιγρίτα, οι Σέρρες και το Δοξάτο ήταν οι πόλεις που έζησαν την εκδικητική μανία των Βουλγάρων και έπαθαν τις μεγαλύτερες καταστροφές. Οι Έλληνες συνέχισαν την καταδίωξη των Βουλγάρων και μετά τις μάχες της Δοϊράνης (22 - 23 Ιουνίου), της Στρώμνιτσας (26 Ιουνίου) και του Ντεμίρ Χισάρ (σημερινό Σιδηρόκαστρο, 27 Ιουνίου), κατέλαβαν τις Σέρρες (28 Ιουνίου) και τη Δράμα (1 Ιουλίου). Η προέλαση του Ελληνικού στρατού επιβραδύνθηκε στα στενά της Κρέσνας (7 - 10 Ιουλίου). Η μάχη υπήρξε φονικότατη και έληξε με νίκη των Ελλήνων. Ο Ελληνικός στρατός βρισκόταν τώρα επί Βουλγαρικού εδάφους.<br />
<br />
Μία άλλη αιματηρή μάχη δόθηκε στην Άνω Τζουμαγιά (σημερινό Μπλαγκόεφγκραντ), η οποία έληξε στις 18 Ιουλίου, την ημέρα της ανακωχής και της λήξης των πολεμικών επιχειρήσεων. Στη μάχη της Τζουμαγιάς έχασε τη ζωή του ο ταγματάρχης Βελισσαρίου, ένας από τους ήρωες των Βαλκανικών Πολέμων. Η VIII Μεραρχία προήλασε στη Θράκη και κατέλαβε προσωρινά την Ξάνθη (13 Ιουλίου) και την Γκιουμουλτζίνα (σημερινή Κομοτηνή, 16 Ιουλίου). Μεγάλη συμμετοχή στον Β' Βαλκανικό Πόλεμο είχε και το Ελληνικό ναυτικό, που κατέλαβε την Καβάλα (27 Ιουνίου) και προσωρινά το Ντεντέαγατς (σημερινή Αλεξανδρούπολη, 12 Ιουλίου).<br />
<br />
Αντίθετα, η νεοσύστατη Ελληνική αεροπορία είχε μηδενική δράση, καθώς τα περισσότερα αεροπλάνα ήταν καθηλωμένα στο έδαφος, λόγω βλαβών, τις οποίες είχαν υποστεί κατά τη διάρκεια του Α' Βαλκανικού Πολέμου. Από την πλευρά του, ο Σερβικός στρατός αντιμετώπισε τους Βουλγάρους σε σειρά μαχών, με κυριότερη αυτή της Μπρεγκαλνίτσα (17 - 26 Ιουνίου) και τους απώθησε προς Ανατολάς στα παλαιά τους σύνορα. Στις 27 Ιουνίου 1913 μπήκε στο χορό και η Ρουμανία, η οποία κατέλαβε χωρίς αντίσταση τη Νότια Δοβρουτσά. Δύο ημέρες αργότερα, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τη δεινή θέση της Βουλγαρίας της κηρύσσει τον πόλεμο και ανακαταλαμβάνει την Αδριανούπολη στις 9 Ιουλίου 1913.<br />
<br />
Στις 18 Ιουλίου 1913, την ημέρα που ο Βασιλιάς της Βουλγαρίας Φερδινάνδος ζήτησε και πέτυχε ανακωχή των πολεμικών επιχειρήσεων με την παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων, τα Ελληνικά στρατεύματα βρίσκονταν βαθιά μέσα στο Βουλγαρικό έδαφος, σε απόσταση 20 χιλιομέτρων σε ευθεία γραμμή από τη Σόφια, ενώ ο Ρουμανικός στρατός απείχε 40 χιλιόμετρα από τη Βουλγαρική πρωτεύουσα. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος επέμενε στη συνέχιση του πολέμου μέχρι την κατάληψη της Σόφιας, αλλά τελικά, λόγω της Σερβικής αδράνειας και της κοπώσεως του στρατού, πείστηκε στην αποδοχή της ανακωχής από τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Η συνέχεια ανήκει στη διπλωματία.<br />
<br />
Η Ρωσία και η Αυστροουγγαρία τάχθηκαν με το πλευρό της Βουλγαρίας, Γαλλία και Γερμανία υποστήριξαν τις Ελληνικές θέσεις, που συνοψίζονταν στην επέκταση των Ελληνικών συνόρων στη γραμμή Μάκρης - Πέρελικ, λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Αλεξανδρούπολης. Αγγλία και Ιταλία κράτησαν επιφυλακτική στάση. Στις 28 Ιουλίου 1913 υπογράφτηκε τελικά από τους εμπολέμους (Ελλάδα, Ρουμανία, Σερβία και Μαυροβούνιο από τη μία πλευρά και Βουλγαρία από την άλλη) η συνθήκη του Βουκουρεστίου, με την οποία έληξε και τυπικά ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος και η οποία προέβλεπε:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα καθορίζονται από τα Σερβοβουλγαρικά στο όρος Μπέλες ως τις εκβολές του ποταμού Νέστου.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η Βουλγαρία διατηρεί το Μελένικο και το Νευροκόπι στη Β.Α. Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη μέχρι το λιμάνι του Ντεντέαγατς. Έτσι, ένα προαιώνιο όνειρο των Βουλγάρων για έξοδο στο Αιγαίο έγινε πραγματικότητα, έστω για μικρό χρονικό διάστημα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η Ρουμανία λαμβάνει το τετράγωνο Σιλιστρίας - Τουτουκάιας - Μπαλτσίκ.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τα Σερβοβουλγαρικά σύνορα καθορίζονται στη γραμμή του Άνω Αξιού.</li>
</ul>
<br />
Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, με χωριστή συνθήκη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία ανακατέλαβε την Ανατολική Θράκη, μετά των 40 Εκκλησιών και της Αδριανούπολης. Η χώρα μας πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στον Β' Βαλκανικό Πόλεμο, με 5.851 νεκρούς, 23.847 τραυματίες και 188 αγνοουμένους. Συνολικά, οι Βουλγαρικές απώλειες έφθασαν τους 65.927 άνδρες (νεκρούς ή τραυματίες) και οι συμμαχικές, συμπεριλαμβανομένων Οθωμανών και Ρουμάνων τις περίπου 91.000 άνδρες. Ένα χρόνο μετά τη λήξη του Β' Βαλκανικού Πολέμου, ακολούθησε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, που θα έβαζε και πάλι σε πολεμικές περιπέτειες τα Βαλκανικά κράτη.<br />
<br />
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-Ih5xv3gBFeE/U4X_XslLvgI/AAAAAAAASQw/NyWwl0r3DTQ/s1600/img_0957.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="235" src="https://1.bp.blogspot.com/-Ih5xv3gBFeE/U4X_XslLvgI/AAAAAAAASQw/NyWwl0r3DTQ/s1600/img_0957.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΜΑΧΗ ΚΙΛΚΙΣ - ΛΑΧΑΝΑ ΓΕΝΙΚΑ</b></span><br />
<br />
H μάχη του Κιλκίς - Λαχανά υπήρξε η σημαντικότερη μεταξύ των Ελληνικών και των Βουλγαρικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του B' Βαλκανικού Πολέμου. H Ελληνική νίκη είχε ως άμεσο αποτέλεσμα τη διάσωση της Θεσσαλονίκης και την κατάρρευση των Βουλγαρικών σχεδίων για τη δημιουργία της "Μεγάλης Βουλγαρίας". Στις 17 Μαΐου του 1913 υπογράφτηκε στο Λονδίνο μία προκαταρκτική συνθήκη ειρήνης μεταξύ της Τουρκίας και των συμμάχων Βαλκανικών χωρών, σύμφωνα με την οποία τερματιζόταν ο A' Βαλκανικός Πόλεμος και η Τουρκία έχανε όλα τα Ευρωπαϊκά εδάφη της εκτός από την Κωνσταντινούπολη και ένα μικρό τμήμα δυτικά της πόλεως.<br />
<div>
<br />
Oι μελλοντικές δυσχέρειες, στο επίπεδο ιδίως των Ελληνοβουλγαρικών σχέσεων, είχαν διαφανεί όταν, αμέσως μετά τις πρώτες συμμαχικές νίκες, ο Λάμπρος Κορομηλάς, επικεφαλής του Ελληνικού Γενικού Προξενείου στη Θεσσαλονίκη, υπέβαλε σχέδιο διανομής των εδαφών της Ευρωπαϊκής Τουρκίας, σύμφωνα με το οποίο η περιφέρεια της Κωνσταντινούπολης και τα Στενά θα υπάγονταν σε διεθνές καθεστώς, η περιοχή ανάμεσα στο Νέστο και την Αίνο θα περιερχόταν στη Βουλγαρία, ενώ η Καβάλα, η Θεσσαλονίκη και η Αυλώνα στην Ελλάδα.<br />
<br />
Μετά τη σύναψη της Συνθήκης του Λονδίνου, μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των Συμμαχικών δυνάμεων (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία, Μαυροβούνιο), ήλθε η ώρα να ξεκαθαρίσουν τα Βαλκανικά κράτη τις μεταξύ τους διαφορές, για τη διανομή των Οθωμανικών εδαφών της Βαλκανικής. Οι απαιτήσεις της Βουλγαρίας απέβλεπαν στην επέκτασή της σ' ολόκληρη τη Μακεδονία. Η Σερβία και η Βουλγαρία είχαν συνάψει συμφωνία διανομής, αλλά κατόπιν η Σερβία δεν αναγνώριζε πια τη συμφωνία αυτή γιατί ενώ υπολόγιζε ότι στο μερίδιό της θα περιλαμβάνεται και η Αλβανία και θα αποκτούσε διέξοδο στην Αδριατική, τώρα με την ίδρυση του Αλβανικού κράτους (από Ιταλία και Αγγλία) περιορίζονταν τα κέρδη προς Δυσμάς.<br />
<br />
Η Βουλγαρία όμως επέμενε να πάρει όλα τα συμφωνηθέντα εδάφη. Με την Ελλάδα δεν υπήρχε καμία συμφωνία διανομής. Οι Σέρβοι αναγνώριζαν τα δικαιώματα της Ελλάδας επί των εδαφών που κατείχε ο Ελληνικός Στρατός. Η Βουλγαρία όμως επεδίωκε να εξώσει την Ελλάδα, από τα εδάφη αυτά και να ιδρύσει την Μεγάλη Βουλγαρία της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, του 1878. Η Βουλγαρία είχε πάρει την απόφασή της. Θα αναλάμβανε αιφνιδιαστικά ομόχρονη επίθεση κατά του Σερβικού και Ελληνικού Στρατού. Η απόφασή τους στηρίχθηκε στην αλαζονεία που κατείχε την πολιτική και στρατιωτική της ηγεσία, για την δήθεν ηθική και μαχητική υπεροχή του Βουλγαρικού στρατού και τις στρατηγικές ικανότητες της Διοικήσεώς του, και στην περιφρόνηση των ικανοτήτων του Σερβικού και Ελληνικού Στρατού.<br />
<br />
Η Σερβία και η Ελλάδα έβλεπαν ότι ο από Βουλγαρίας κίνδυνος ήταν κοινός, και στις 19 Μαΐου συνδέθηκαν σε αμυντική συμμαχία. Η Βουλγαρική κυβέρνηση, προς εφαρμογή του σχεδίου της, μετακίνησε τον όγκο του στρατού της προς την Μακεδονία και προς τα Σερβοβουλγαρικά σύνορα. Στα μέσα Ιουνίου οι μετακινήσεις είχαν περατωθεί. Ταυτόχρονα όμως έλαβαν τα μέτρα τους η Σερβία και η Ελλάδα, με προώθηση των συγκεντρώσεων των δυνάμεών τους. Εναντίον του Ελληνικού Στρατού διατέθηκε η 2α Βουλγαρική Στρατιά, υπό τον Στρατηγό Ιβάνωφ, ανεπτυγμένη στην γραμμή Δοϊράνη - Κιλκίς - Λαχανάς - βόρεια πλευρά Παγγαίου όρους - Ελευθερούπολη και εναντίον των Σέρβων αναπτύχθηκε η 4η Βουλγαρική Στρατιά στην περιοχή Ιστίπ - Ραδοβίτσα - Στρώμνιτσα.<br />
<br />
Μετά την απροειδοποίητη επίθεση του Βουλγαρικού Στρατού την νύχτα της 16-17ης Ιουνίου 1913 χωρίς να έχει προηγηθεί κήρυξη πολέμου, κατελήφθη η Γεύγελη, αποκόπτοντας την επικοινωνία μεταξύ Ελληνικού και Σερβικού Στρατού. Οι Βούλγαροι στρατηγοί φαινόταν σίγουροι για τη νίκη γεγονός που έκανε τον Βούλγαρο Στρατηγό Σαρόφ να κομπάζει: “Η Θεσσαλονίκη θα καταληφθεί σε 9 ώρες και το Βελιγράδι σε 5 ημέρες. Οι Έλληνες έχουν ένα στρατό πλασιέ και εμπόρων και οι Σέρβοι ηττήθηκαν κατά κράτος το 1885". Τα 2 Βουλγαρικά τάγματα στη Θεσσαλονίκη περίμεναν να ενωθούν με τους συντρόφους τους εντός μιας ημέρας.<br />
<br />
Ο Υποστράτηγος Καλάρης, διοικητής της ΙΙ Μεραρχίας του Ελληνικού Στρατού, απέστειλε στον διοικητή των Βουλγαρικών δυνάμεων που ευρίσκοντο εντός της πόλης της Θεσσαλονίκης το ακόλουθο μήνυμα:<br />
<br />
<b><i><span style="color: #e06666;">"Αξιότιμε κκ Διοικητά </span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #e06666;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #e06666;">Δεδομένου ότι τα Βουλγαρικά στρατεύματα άρχισαν τις εχθροπραξίες στην ύπαιθρο εναντίον τους Ελληνικού Στρατού, έχω την τιμή να σας ζητήσω να αποχωρήσετε από την πόλη της Θεσσαλονίκης εντός μιας ώρας μετά την παράδοση αυτού του μηνύματος. Τα όπλα των ανδρών σας πρέπει να παραδοθούν στους αξιωματικούς μας, ενώ οι δικοί σας αξιωματικοί μπορούν να διατηρήσουν τους ξίφη τους. Ένα τρένο θα μεταφέρει εσάς και τους άνδρες σας με στο μέτωπο και θα ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα που θα τους επιτρέψουν να περάσουν με ασφάλεια στην πρώτη γραμμή. Μετά το πέρας της προθεσμίας αυτής, με μεγάλη θλίψη, σας αναφέρω ότι, τα στρατεύματα θα θεωρηθούν εχθρικά. </span></i></b><br />
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #e06666;">Θεσσαλονίκη, 17 Ιουνίου 1913".</span></i></b></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-QXBaybvb8TA/U4YDhYdACJI/AAAAAAAASQ4/bwAS_5ZiIIg/s1600/12-13-2--2-thumb-medium.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-QXBaybvb8TA/U4YDhYdACJI/AAAAAAAASQ4/bwAS_5ZiIIg/s1600/12-13-2--2-thumb-medium.jpg" width="305" /></a></div>
<br />
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Βούλγαροι αρνήθηκαν το τελεσίγραφο και από το απόγευμα της 17ης Ιουνίου, δέχθηκαν επίθεση από την Ελληνική ΙΙ Μεραρχία & τους Κρήτες της Κρητικής Χωροφυλακής και αναγκάστηκαν να παραδοθούν. Την 18η Ιουνίου, ο Ελληνικός στρατός κινήθηκε εναντίον των Βουλγάρων επί της γραμμής Κιλκίς - Λαχανά της οποία ο Ιβανόφ είχε ενισχύσει σημαντικά τους τελευταίους 9 μήνες. <br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΕΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ</b></span><br />
<br />
H Βουλγαρία από την πλευρά της, σταθερά προσηλωμένη στην ανάμνηση της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, αρνήθηκε να δεχτεί την αρχή της ισόρροπης κατανομής στο χώρο της νότιας Βαλκανικής, διατυπώνοντας υπερβολικές αξιώσεις για την προσάρτηση των εδαφών που απελευθερώθηκαν και απειλώντας τους Έλληνες και τους Σέρβους. Oι Βούλγαροι υποστήριζαν πως η Θράκη και η Μακεδονία, μέχρι το Μοναστήρι, έπρεπε να περιέλθουν στην κυριαρχία τους, ενώ η Ελλάδα όφειλε να αρκεστεί στην Κρήτη και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Mη έχοντας τα κατάλληλα επιχειρήματα για να επικαλεστούν εθνολογικά κριτήρια, ώστε να δικαιολογήσουν τις αξιώσεις τους, υπερτιμούσαν τη συμβολή των στρατιωτικών δυνάμεών τους στην κοινή συμμαχική νίκη.<br />
<br />
H Ελληνική πλευρά αντέτεινε τη διπλή συνεισφορά της στο μέτωπο της ξηράς και στη θάλασσα, όπου οι αποφασιστικές νίκες του στόλου της είχαν παραλύσει την επικοινωνία των τουρκικών στρατευμάτων με τη Μικρά Aσία. Hδη, πριν να τερματιστεί ο A' Βαλκανικός, είχαν ξεκινήσει συγκρούσεις μεταξύ των σύμμαχων Βαλκανικών κρατών και της Βουλγαρίας. Oι Βούλγαροι, θεωρώντας την απώλεια της Θεσσαλονίκης ως τεράστιο πλήγμα για το γόητρο αλλά και για τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντά τους στο χώρο της Βαλκανικής χερσονήσου, προσπάθησαν με διάφορα προσχήματα να διεισδύσουν σε αυτήν, όπως επίσης να εμφανίσουν τις Ελληνικές αρχές ανίκανες να επιβάλουν την τάξη.<br />
<br />
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι σχέσεις μεταξύ των συμμαχικών κρατών, Ελλάδας και Βουλγαρίας, οξύνθηκαν και ίσως επακολουθούσε ένοπλη σύρραξη, αν οι Ελληνικές δυνάμεις δεν τηρούσαν ελαστική στάση και αν οι 2η και 7η Βουλγαρικές μεραρχίες δεν έσπευδαν από τις αρχές Νοεμβρίου να ενισχύσουν το μέτωπο στην ανατολική Θράκη. Πάλι, όμως, οι προστριβές δεν έλειψαν, γιατί οι Βούλγαροι συνέχισαν την προσπάθειά τους να επεκτείνουν την κατοχή τους, με διεισδύσεις μικρών τμημάτων τακτικού στρατού και κομιτατζήδων στα εδάφη που είχαν απελευθερωθεί από τον Ελληνικό στρατό, με απώτερο σκοπό τη δημιουργία ζητήματος προτεραιότητας κατοχής.<br />
<br />
Παράλληλα, οι Βούλγαροι πρότειναν να αποσυρθεί ο Ελληνικός στρατός δυτικά του Αξιού, ενώ στη Θεσσαλονίκη να παραμείνει μόνο ο Πρίγκιπας Νικόλαος ως στρατιωτικός διοικητής της πόλεως ή, τουλάχιστον, να διοριστεί Βούλγαρος υποφρούραρχος. H πρόταση θεωρήθηκε απαράδεκτη από Ελληνικής πλευράς και απορρίφθηκε. Oι συγκρούσεις μεταξύ τμημάτων του Ελληνικού και του Βουλγαρικού στρατού συνεχίστηκαν και τους πρώτους μήνες του 1913. Βέβαια, οι συγκρούσεις αυτές είχαν τοπικό χαρακτήρα, αλλά αποτελούσαν και σαφή προμηνύματα μελλοντικού πολέμου. H σπουδαιότερη συμπλοκή μεταξύ Βουλγάρων και Ελλήνων έγινε στο Παγγαίο από 10 έως 17 Μαΐου, η οποία εξελίχτηκε σε πραγματική μάχη.<br />
<br />
Προς αποφυγή αυτών των συγκρούσεων και ύστερα από έντονες παραστάσεις της Ελληνικής κυβέρνησης υπογράφτηκε στις 21 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη, με τη σύμφωνη γνώμη του Βούλγαρου πρωθυπουργού Γκεσώφ, πρωτόκολλο διαχωριστικής γραμμής μεταξύ του Ελληνικού και του Βουλγαρικού στρατού. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, η γραμμή άρχιζε βορειοδυτικά της λίμνης Δοϊράνης, διερχόταν από το χωριό Ακρίτας, τις αποξηραμένες σήμερα λίμνες Αρτζάν και Αματόβου, τα χωριά Νικόπολη και Κυδωνιά, το χωριό Δημητρίτσι, τη λίμνη Αχινού, την κορυφογραμμή του Παγγαίου όρους και κατέληγε στη θάλασσα βόρεια του λιμένα των Ελευθερών.<br />
<br />
Oι Βούλγαροι, όμως, δεν τήρησαν το πρωτόκολλο και συνέχισαν τις επιθετικές τους ενέργειες εναντίον του Ελληνικού και του Σερβικού στρατού. Μπροστά στον κίνδυνο γενικότερης σύρραξης με τη Βουλγαρία, είχε υπογραφεί ήδη στις 19 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη δεκαετής αμυντική συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και της Σερβίας με σκοπό ν' αντιμετωπιστούν οι υπερβολικές Βουλγαρικές απαιτήσεις και θέσεις. Tα δύο μέρη υπόσχονταν αμοιβαία βοήθεια για την προστασία των κατεχόμενων από τα στρατεύματά τους εδαφών και εντόπιζαν τη δυτική όχθη του Αξιού ως ακραία, κοινή, συνοριακή γραμμή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-QIyIgS0dHzE/U4YKraA8q6I/AAAAAAAASRI/_7r-V7FpM9U/s1600/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+Greece+(6).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-QIyIgS0dHzE/U4YKraA8q6I/AAAAAAAASRI/_7r-V7FpM9U/s1600/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+Greece+(6).jpg" width="262" /></a></div>
<br />
Mε την ίδια συμφωνία καθορίζονταν επίσης τα Σερβοβουλγαρικά και Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, τα οποία θα πρότειναν τα δύο κράτη στη Βουλγαρική πλευρά. Σε περίπτωση άρνησης της τελευταίας να τα δεχτεί, θα κατέφευγαν στη διαιτησία. Aν όμως η Βουλγαρία αναλάμβανε στρατιωτική δράση εναντίον τους, τότε οι δύο σύμμαχοι θα ενεργούσαν από κοινού για να επιβάλουν τα συμφωνημένα.<br />
Στις 25 Μαΐου η μετριοπαθής κυβέρνηση Γκεσώφ εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από τον Βασιλιά Φερδινάνδο και τους στρατιωτικούς. Σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση από τον Σ. Ντάνεφ, περισσότερο πρόθυμη να υποταχθεί στους επιθετικούς σκοπούς του Βουλγαρικού επιτελείου.<br />
<br />
H Σερβική πλευρά, θεωρώντας την πτώση της κυβέρνησης Γκέσωφ ως χρονοτριβή των συνεννοήσεων μεταξύ των συμμάχων κρατών, με σκοπό τη στρατηγική συγκέντρωση του Βουλγαρικού στρατού εναντίον του Ελληνικού και του Σερβικού, πρότεινε στην Ελληνική κυβέρνηση την άμεση προσάρτηση των εδαφών που κάθε χώρα είχε απελευθερώσει και κατείχε με τα στρατεύματά της. Πραγματικά, οι Βούλγαροι, έχοντας αποφασίσει ήδη να επιτεθούν αιφνιδιαστικά κατά των Ελλήνων και των Σέρβων, μετέφεραν τον όγκο των στρατευμάτων τους εναντίον των Ελληνικών και Σερβικών, αφήνοντας στην Ανατολική Θράκη μόνο τις εντελώς απαραίτητες δυνάμεις.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ</b></span><br />
<br />
H Ελληνική κυβέρνηση, θέλοντας να εξαντλήσει κάθε προσπάθεια συμβιβασμού, δεν έκανε δεκτή τη Σερβική πρόταση και πρότεινε να ζητηθεί από τη Βουλγαρία να σταματήσει τη συγκέντρωση στρατευμάτων εναντίον των Σέρβων και των Ελλήνων και να γίνει ταυτόχρονος περιορισμός των στρατιωτικών δυνάμεων των συμμαχικών κρατών. Επιπλέον, ώστε να έλθουν σε συνεννοήσεις οι συμμαχικές χώρες για τη φιλική επίλυση του εδαφικού ώστε να γίνει προσφυγή στη διεθνή διαιτησία σε περίπτωση μη επιτεύξεως συμφωνίας. H Σερβική κυβέρνηση αποδέχτηκε την Ελληνική πρόταση και στις 31 Μαΐου ο πρεσβευτής της στη Σόφια επέδωσε στη Βουλγαρική κυβέρνηση σχετική διακοίνωση.<br />
<br />
Tο ίδιο έπραξε την επομένη και ο Έλληνας πρεσβευτής στη Σόφια. Επίσης, βολιδοσκοπήθηκε ο Τσάρος της Ρωσίας, ο οποίος αποδέχτηκε το ρόλο του διαιτητή. Σε απάντηση, η Βουλγαρική κυβέρνηση έθεσε απαράδεκτους όρους για τη μείωση των δυνάμεών της, απαιτώντας να επεκταθεί σε ολόκληρη τη νοτιοδυτική Μακεδονία, την οποία είχε απελευθερώσει ο Ελληνικός στρατός, ενώ τη διαιτησία του Τσάρου της Ρωσίας, την αποδεχόταν μόνο υπό περιορισμούς, παρότι η Ρωσία ήταν ο εμπνευστής της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου και διέκειτο σχεδόν πάντοτε ευμενώς προς τη Βουλγαρική πλευρά. Έτσι και οι τελευταίες προσπάθειες της Ελληνικής και της Σερβικής πλευράς για τη διευθέτηση των συνοριακών διαφορών με τη Βουλγαρία έπεσαν στο κενό.<br />
<br />
Tη νύχτα της 16ης Ιουνίου 1913, ένα μήνα περίπου μετά την υπογραφή της συνθήκης του Λονδίνου, η Βουλγαρία διέταξε αιφνιδιαστική επίθεση κατά των Ελληνικών και Σερβικών προκαλυπτικών τμημάτων στη Μακεδονία, χωρίς όμως να κηρύξει επίσημα τον πόλεμο. H Ελληνική κυβέρνηση, από την πλευρά της, αποφάσισε την επόμενη μέρα να εκκαθαριστεί η Θεσσαλονίκη από τα Βουλγαρικά τμήματα που υπήρχαν στην πόλη και στη συνέχεια ο Ελληνικός στρατός να ξεκινήσει αντεπίθεση κατά των Βουλγάρων. Tη νύχτα της 17ης Ιουνίου εκκαθαρίστηκε με επιτυχία η Θεσσαλονίκη και στα πλαίσια της Ελληνικής αντεπίθεσης, αποφασίστηκε η διεξαγωγή της μάχης Κιλκίς - Λαχανά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-WGsmykl5O7I/U4YONgEuVwI/AAAAAAAASRU/c8I0t6rTri0/s1600/Noname61.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="291" src="https://1.bp.blogspot.com/-WGsmykl5O7I/U4YONgEuVwI/AAAAAAAASRU/c8I0t6rTri0/s1600/Noname61.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ - ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ελληνικές Δυνάμεις </span></b><br />
<br />
Μετά την κατάληψη των Ιωαννίνων, ο Ελληνικός Στρατός μεταφέρθηκε εκ νέου στη Μακεδονία. Η διάταξη των Ελληνικών δυνάμεων την 18η Ιουνίου ήταν η ακόλουθη: Η VII Μεραρχία στο Τσόγεζι (Στόμιο) η Ι Μεραρχία στη Μπέροβα (Βερτίσκος), η VΙ Μεραρχία στο Αϊβάτι (Λητή), η ΙΙ Μεραρχία στη Μπάλτσα (Μελισσοχώρι), η ΙV Μεραρχία στο Δαουτλή (Μονόλοφος), η V στο Ναρές (Νέα Φιλαδέλφεια), η ΙΙΙ Μεραρχία στο Βαθύλακο, η Χ Μεραρχία στη Μποέμιτσα (Αξιούπολη) και η Ταξιαρχία Ιππικού[28] στο Μπουγαρίοβο (Καραβίας). Στις 20:00 της 18ης Ιουνίου, το Γενικό Στρατηγείο εξέδωσε την ακόλουθη διαταγή επιχειρήσεων:<br />
<br />
<i><span style="color: #f6b26b;"><b>«1) Η VII Μεραρχία θά προήλαυνε εἰς Νιγρίτα καί ἐκεῖθεν προς τήν παρά το Στρυμονικό (Ὄρλιακο) ἐπί τοῦ Στρυμόνος γέφυραν, ἐάν τοῦτο ἐθεωρεῖτο ὑπό ταύτης ἀναγαῖον. </b></span></i><br />
<i><span style="color: #f6b26b;"><b><br /></b></span></i>
<i><span style="color: #f6b26b;"><b>2) Η Ι Μεραρχία ἐκκινοῦσα τήν 5ην ὥραν θά προήλαυνε δι’ Ὄσσης (Βυσσώκας)καί Νικοπόλεως (Ζαρόβου) πρός τήν γραμμήν Λαχανᾶ - Ξυλόπολις (Λιγκοβάνη). Εἰς τήν ἐκτίμησιν ταύτης ἐπαφίετο, ἐάν θά ἐστρέφετο ἐν ἀνάγκῃ καθ’ ὁδόν, πρός ἀριστερά, ἵνα ὑποστηρίξῃ τό δεξιόν τῆς VI Μεραρχίας. </b></span></i><br />
<i><span style="color: #f6b26b;"><b><br /></b></span></i>
<i><span style="color: #f6b26b;"><b>3) Η VΙ Μεραρχία ἐκκινοῦσα ἐκ Λιτῆς τήν 5ην ὥραν θά προήλαυνε δι’ Ἀσσήρου προς τό ὕψωμα Κλέπε (877, 90). </b></span></i><br />
<i><span style="color: #f6b26b;"><b><br /></b></span></i>
<i><span style="color: #f6b26b;"><b>4) Η II Μεραρχία ἐκκινοῦσα ἐκ Μελισσοχωρίου τήν 5ην ὥραν θά προήλαυνε διά Μονολόφου (Δαουτλῆ) καί Πετρωτοῦ (Γενῆ Μαχαλά) πρός βορρᾶν, συναντῶσα δέ τόν ἐχθρόν θά ἐπετίθετο ἀναπτυσσομένη μέ τό ἀριστερόν αὐτῆς πρός τά Ἀνατολικῶς τοῦ χωριοῦ Ποταμιά (Σαρῆ Κιοϊ) υψώματα. </b></span></i><br />
<i><span style="color: #f6b26b;"><b><br /></b></span></i>
<i><span style="color: #f6b26b;"><b>5) Η ΙV Μεραρχία ἀφήνουσα ἀπό τῆς 5ης ὥρας ἐντελῶς ἐλευθέραν τήν ἀπό Μελισσοχωρίου διά Μονολόφου ὁδόν πρός διάβασιν τῆς ΙΙ Μεραρχίας καί ἐκκινοῦσα ἐκ Μονολόφου (Δαουτλῆ) τήν 7η ὥραν θά προήλαυνε διά τῶν χωρίων Γαλλικόν (Σαμανλί) και Κολχικόν (Ἀκτσέ Κλισέ) πρός βορρᾶν. Συναντῶσα τόν ἐχθρόν θά ἐπετίθετο ἀναπτυσσομένη μέ το δεξιόν της ἐν ἐπαφῇ πρός την ΙΙ Μεραρχίαν καί τό ἀριστερόν της πρός τά μεταξύ τῶν χωριῶν Ποταμιά (Σαρῆ Κιοϊ) καί Κρηστῶν (Σαρή Γκιόλ) ὑψώματα.</b></span></i><br />
<i><span style="color: #f6b26b;"><b><br /></b></span></i>
<i><span style="color: #f6b26b;"><b>6) Η V Μεραρχία ἐκκινοῦσα ἐκ Φιλαδελφείας τήν 7ην ὥραν θά προήλαυνε πρός Κιλκίς διά τῆς Ἀνατολικῶς τῆς Πικρολίμνης ἐκτάσεως καί διά τοῦ 252,27. Συναντῶσα τον ἐχθρόν θά ἐπετίθετο ἀναπτυσσομένη μέ τό δεξιόν της ἐν ἐπαφῇ προς τήν ΙV Μεραρχία καί τό ἀριστερόν της πρός Κιλκίς. </b></span></i><br />
<i><span style="color: #f6b26b;"><b><br /></b></span></i>
<i><span style="color: #f6b26b;"><b>7) Η ΙΙΙ Μεραρχία ἐκκινοῦσα τήν 5ην ὥραν ἐκ τῶν ὑψωμάτων Β. Βαθυλάκκου θά προήλαυνε διά Γυναικοκάστρου πρός Κικλίς. Συναντῶσα τόν ἐχθρόν θά ἐπιτίθετο ἀναπτυσσομένη μέ τό δεξιόν της προς Κιλκίς. </b></span></i><br />
<i><span style="color: #f6b26b;"><b><br /></b></span></i>
<i><span style="color: #f6b26b;"><b>8) Η Χ Μεραρχία ἐκκινούσα ἐκ Πολυκάστρου τήν 8ην ὥραν θά ἐπετίθετο κατά τῶν ἐπί τῶν ὑψωμάτων Καλλινόβου ἐχθρικῶν τμημάτων, ἅτινα ἀπωθοῦσα θά ἐστρέφετο ἀναλόγως τῆς ἐκτιμήσεως ὐπό ταύτης τῆς τακτικῆς καταστάσεως, κατά τοῦ Κιλκίς. </b></span></i><br />
<i><span style="color: #f6b26b;"><b><br /></b></span></i>
<i><span style="color: #f6b26b;"><b>9) Η Ταξιαρχία Ἱππικοῦ προχωρούσα πρός Χερσοτόπι (Κοτζᾶ Ὀμερλῆ) καί Ἅγιον Γεώργιον (Κιρέτς) θά συνέδεε τήν ΙΙΙ καί Χ Μεραρχίας κανονίζουσα τήν πορείαν της πρός τήν τῆς ΙΙΙ Μεραρχίας. Ἐπί πλέον ἐξηκρίβωνεν, ἐάν ἡπῆρχον ἐχθρικαί δυνάμεις μεταξύ Κιλκίς-Καλίνδρια καί Καλίνδρια Καλλίνοβο, ἤ ἐάν ἐκκινοῦντο τοιαῦται ἐπί τῆς ὁδοῦ Δοϊράνης πρός Κιλκίς. </b></span></i><br />
<i><span style="color: #f6b26b;"><b><br /></b></span></i>
<i><span style="color: #f6b26b;"><b>10) Το Γενικόν Στρατηγεῖον θά ἐγκαθίστατο ἀπό τῆς 8.30΄ ὥρας εἰς Μελισσοχώριον (Μπάλτζα)». </b></span></i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-3EgxuuGWaqw/U4YPdrIYbqI/AAAAAAAASRc/TzqVrS6dBVw/s1600/39+%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%93%CE%9C%CE%91+%CE%95%CE%A5%CE%96%CE%A9%CE%9D%CE%A9%CE%9D+(%CE%92).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://4.bp.blogspot.com/-3EgxuuGWaqw/U4YPdrIYbqI/AAAAAAAASRc/TzqVrS6dBVw/s1600/39+%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%A4%CE%91%CE%93%CE%9C%CE%91+%CE%95%CE%A5%CE%96%CE%A9%CE%9D%CE%A9%CE%9D+(%CE%92).jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στο τέλος η διαταγή ανέφερε: «Ἑκάστη τῶν Μεραρχιῶν καί ἡ Ταξιαρχία Ἱππικοῦ, ἀπωθοῦσαι τόν ἐχθρόν ἐκ τῶν θέσεων του, νά καταδιώκωσιν αὐτόν συντόνως». Από τη προαναφερθείσα διαταγή επιχειρήσεων προκύπτει ότι οι Ελληνικές δυνάμεις θα ενεργούσαν μετωπική επίθεση με κύρια προσπάθεια (κύριο βάρος) την περιοχή του Κιλκίς και δευτερεύουσα την περιοχή του Λαχανά. Οι δύο μεραρχίες των πλευρών θα προσπαθούσαν να υπερκεράσουν τον εχθρό. Η επιλογή της μετωπικής επίθεσης ως τρόπο ενεργείας έχει ως αποτέλεσμα τον αυξημένο αριθμό απωλειών. Αναλυτικά ο Ελληνικός στρατός βρισκόταν στο χώρο μεταξύ Αξιού και Στρυμόνα με την ακόλουθη διάταξη από τα ανατολικά προς τα δυτικά:</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #f6b26b;">α)</span></b> H 7η Μεραρχία πεζικού (υπό τον συνταγματάρχη μηχανικού, Ναπολέοντα Σωτήλη) στο χώρο μεταξύ Σκάλας - Σταυρού - λίμνης Βόλβη - χωριού Αρεθούσα.<br />
<br />
<b><span style="color: #f6b26b;">β)</span></b> H 1η Μεραρχία πεζικού (υπό τον υποστράτηγο Εμμανουήλ Μανουσογιαννάκη) στο χώρο μεταξύ των δύο λιμνών Βόλβη - Λαγκαδά και του χωριού Λοφίσκος. <br />
<br />
<b><span style="color: #f6b26b;">γ)</span></b> H 6η Μεραρχία πεζικού (υπό τον υποστράτηγο Νικόλαο Δελαγραμμάτικα) στο χώρο μεταξύ των χωριών Λαϊνά - Λιτή - Aσβεστοχώρι.<br />
<br />
<span style="color: #f6b26b;"><b>δ)</b></span> H 2η Μεραρχία πεζικού (υπό τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Κάλαρη) στο χώρο μεταξύ των χωριών Λιτή - Μπάλτζα.<br />
<br />
<span style="color: #f6b26b;"><b>ε)</b></span> H 4η Μεραρχία πεζικού (υπό τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Μοσχόπουλο) στο χώρο μεταξύ των χωριών Μπάλτζα - Πουρνάρι.<br />
<br />
<span style="color: #f6b26b;"><b>στ)</b></span> H 5η Μεραρχία πεζικού (υπό τον συνταγματάρχη μηχανικού Στέφανο Γεννάδη) στο χώρο μεταξύ των χωριών N. Φιλαδέλφεια - Ξηροχώρι - Kαραβία.<br />
<br />
<span style="color: #f6b26b;"><b>ζ)</b></span> H 3η Μεραρχία πεζικού (υπό τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Δαμιανό) στο χώρο μεταξύ των χωριών Αγιονέρι - Αξιοχώρι.<br />
<br />
<span style="color: #f6b26b;"><b>η)</b></span> H 10η Μεραρχία πεζικού (υπό τον υποστράτηγο πυροβολικού Λεωνίδα Παρασκευόπουλο) στο χώρο μεταξύ των χωριών Αξιούπολη - Γουμένιτσα με ένα απόσπασμα (τάγμα πεζικού και ορειβατική πυροβολαρχία) ανεπτυγμένο βορειότερα, στο χωριό Πλαγιά.<br />
<br />
<span style="color: #f6b26b;"><b>θ)</b></span> H Ταξιαρχία ιππικού (υπό τον αντισυνταγματάρχη ιππικού Κωνσταντίνο Ζαχαρακόπουλο) στη Σίνδο.<br />
<br />
Συνολικά, οι Έλληνες διέθεταν οκτώ μεραρχίες πεζικού, μία ταξιαρχία ιππικού και το τάγμα φρουριακού πυροβολικού Θεσσαλονίκης. Συνολική δύναμη, 73 τάγματα πεζικού, 33 πεδινές πυροβολαρχίες, 9 ορειβατικές, 8 ίλες και 8 ημιλαρχίες (137.000 άνδρες). Aκόμη, ένα τάγμα φρουριακού πυροβολικού που βρισκόταν μέσα στη Θεσσαλονίκη. Διοικητής των δυνάμεων ήταν ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-xHv23c9qD40/U4YQ9qG27GI/AAAAAAAASRo/2vEWhiAB5b0/s1600/%CE%99%CE%A0%CE%A0%CE%99%CE%9A%CE%9F+01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-xHv23c9qD40/U4YQ9qG27GI/AAAAAAAASRo/2vEWhiAB5b0/s1600/%CE%99%CE%A0%CE%A0%CE%99%CE%9A%CE%9F+01.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: #3d85c6;"><b>Βουλγαρικές</b></span><b><span style="color: #3d85c6;"> Δυνάμεις </span></b></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Συνολικά ο Βουλγαρικός στρατός διέθετε πέντε στρατιές, συγκεκριμένα 316 τάγματα πεζικού, 47 - 50 ίλες ιππικού και 800 πυροβόλα. Μέχρι την παραμονή του πολέμου υπήρχαν πολλές ασάφειες, κατά την έκδοση των Βουλγαρικών διαταγών. Οι εντολές προκαλούσαν σύγχυση και περιλάμβαναν πολλές λέξεις όπως «είτε», «οπότε», «ενδεχομένως», «συγκεντρωθείτε χωρίς να μετακινηθείτε», «δια τη συγκέντρωση θα διατάξω ιδιαιτέρως», «προς το παρόν να παραμείνουν όλα ως έχουν», «Η Στρατιά να επιτεθεί εάν η επίθεση σας ανατεθεί» κλπ. Είναι φανερό ότι τέτοιου είδους εντολές προκαλούσαν σύγχυση. H ΙΙη Βουλγαρική στρατιά βρισκόταν αμυντικά εγκατεστημένη στη μάχη Κιλκίς - Λαχανά.<br />
<br />
Κάλυπτε ένα μέτωπο περίπου 200 χιλιόμετρα, το οποίο είχε διαιρεθεί (η περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και Στρυμόνα) σε τρεις τομείς, όπως ακολούθως: <br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>Δεξιός τομέας ΙΙΙ Μεραρχία </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1) </span></b>Η 3η Ταξιαρχία από Δεδελή μέχρι Μιχάλοβο (σήμερα Μιχαλίτσι) <br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">2) </span></b>Η 2η Ταξιαρχία από ανατολική όχθη λίμνης Αρζάν μέχρι υψ Κλέπε. <br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">Κεντρικός Τομέας. </span></b><br />
<br />
Η 1η Ταξιαρχία της Χ Μεραρχίας από ύψωμα Κλέπε μέχρι του χωριού Ζάροβο (σήμερα Νικόπολης) <br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>Αριστερός Τομέας. </b></span><br />
<br />
Η Ταξιαρχία Δράμας από το χωριό Νικόπολη μέχρι του ποταμού Στρυμόνα. Εκτός αυτών των δυνάμεων υπήρχε και η Ταξιαρχία Σερρών στη βόρεια πλευρά του όρους Παγγαίου. Το πυροβολικό τους στη μεγάλη πλειονότητα αποτελούνταν από βραδυβόλα πυροβόλα, κατώτερα των αντιστοίχων ελληνικών. Η βουλγαρική μεραρχία διέθετε 4 συντάγματα πεζικού (συνολικά 16 τάγματα).<br />
<br />
Η ταξιαρχία είχε υπό τις διαταγές της 8 τάγματα πεζικού. Οι Βούλγαροι παράταξαν συνολικά 59 τάγματα πεζικού. Την 19 Ιουνίου ενισχύθηκαν με 3 τάγματα και έφθασαν τα 62 και την επομένη ενισχύθηκαν με άλλα 8 της VI Βουλγαρικής Μεραρχίας που ανήλθαν σε 70. Αναλυτικά, απέναντι στον Ελληνικό στρατό αντιπαρατάχθηκαν μονάδες της 2ης Βουλγαρικής στρατιάς, υπό το στρατηγό Iβανώφ με την ακόλουθη διάταξη:</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #f6b26b;">α)</span></b> H 3η Μεραρχία πεζικού (μείον μία ταξιαρχία), με 4 συντάγματα και 4 τάγματα υπό τον υποστράτηγο Σαράφωφ και με έδρα το Κιλκίς, παρέταξε την 3η ταξιαρχία στα υψώματα Καλλινόβου και τη 2η ταξιαρχία γύρω από το Κιλκίς.<br />
<br /></div>
<div>
<span style="color: #f6b26b;"><b>β)</b></span> H 1η Ταξιαρχία της 10ης μεραρχίας, απαρτιζόμενη από τα 16ο και 25ο συντάγματα πεζικού υπό τον συνταγματάρχη Πέτεφ, τοποθετήθηκε στα υψώματα Κλέπε - Λαχανά.<br />
<br />
<span style="color: #f6b26b;"><b>γ)</b></span> H ανεξάρτητη ταξιαρχία Δράμας (69ο και 75ο σύνταγμα πεζικού και το 7ο συμπληρωματικό σύνταγμα υπό τον συνταγματάρχη Πετρώφ) στην περιοχή Νιγρίτας - Σωχός.<br />
<br />
<span style="color: #f6b26b;"><b>δ)</b></span> H ανεξάρτητη ταξιαρχία Σερρών, αποτελούμενη από το 67ο και 68ο σύνταγμα πεζικού υπό το συνταγματάρχη Ιβανώφ, στο Παγγαίο, η οποία μεταφέρθηκε τη νύχτα της 19ης Ιουνίου και έλαβε μέρος στη μάχη.<br />
<br />
<span style="color: #f6b26b;"><b>ε)</b></span> Tο 10ο σύνταγμα ιππικού (επτά ίλες έφιππες και επτά πεζοπόρες) στην περιοχή Λαχανάς-Ξυλούπολη.<br />
<br />
Εκτός από τις πιο πάνω μονάδες της 2ης στρατιάς, βρίσκονταν ανατολικά του Στρυμόνα οι ακόλουθες μονάδες, που όμως δεν πρόλαβαν να λάβουν μέρος στη μάχη: <br />
<br />
<span style="color: #f6b26b;"><b>α)</b></span> H 11η Μεραρχία στην Ελευθερούπολη (55ο, 56ο και 57ο σύνταγμα πεζικού υπό τον συνταγματάρχη Ντιέλωφ), στην περιοχή που πλαισιωνόταν από τις εκβολές του Στρυμόνα, τις Ελευθερές και την Καβάλα. <br />
<br />
<span style="color: #f6b26b;"><b>β)</b></span> Tο 5ο τάγμα συνόρων και το 10ο συμπληρωματικό. <br />
<br />
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η 2η Βουλγαρική στρατιά δεν πρόλαβε να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις της στο χώρο μεταξύ Στρυμόνα και Αξιού, εξαιτίας της αιφνιδιαστικής έναρξης των επιχειρήσεων από το Βουλγαρικό γενικό στρατηγείο. Ως εκ τούτου το σύνολο του Βουλγαρικού στρατού στο πεδίο της μάχης ανερχόταν σε 32 τάγματα πεζικού, 1 σύνταγμα ιππικού και 62 πυροβόλα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-IKWyTUD42TM/U4YSnslUXkI/AAAAAAAASRw/V5andbRR8KA/s1600/1943929_orig.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="277" src="https://3.bp.blogspot.com/-IKWyTUD42TM/U4YSnslUXkI/AAAAAAAASRw/V5andbRR8KA/s1600/1943929_orig.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΠΕΔΙΩΝ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ</b></span><br />
<br />
Ο γενικότερος χώρος Κιλκίς - Λαχανά ορίζεται προς τα δυτικά από το ποτάμι του Αξιού, προς τα βόρεια από τη λίμνη Δοϊράνη και το βουνό Δύσωρο, προς τα ανατολικά από το βουνό Βερτίσκος και προς τα νότια από τις λίμνες Βόλβη και Λαγκαδά και την περιοχή τής Θεσσαλονίκης. Επειδή στον ενιαίο αυτό χώρο οι κατευθύνσεις, επάνω στις οποίες ενεργεί ένας στρατός που επιτίθεται από τη Θεσσαλονίκη και κατευθύνεται προς τα βόρεια και προς τα ανατολικά, αποκλίνουν σαφώς, είναι φανερό ότι δημιουργούνται δύο χωριστά πεδία μάχης αντίστοιχα των κατευθύνσεων: το πεδίο μάχης Κιλκίς και το πεδίο μάχης Λαχανά.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πεδίο Μάχης Κιλκίς</span></b><br />
<br />
H βόρεια πλευρά του είναι η λίμνη Δοϊράνη και το όρος Δύσωρο. Στη νοτιοδυτική πλευρά αυτού του όρους εκτείνεται μια χαμηλή κορυφογραμμή που σχηματίζει τα υψώματα του Κιλκίς, η οποία διαχωρίζει τα νερά του Γαλλικού ποταμού από τα νερά των λιμνών Αρτζάν και Αιματόβου που υπήρχαν τότε. Μπροστά από τα υψώματα του Κιλκίς το έδαφος είναι ακάλυπτο και ελεύθερο, με αποτέλεσμα η γραμμή αυτών των υψωμάτων, σε συνδυασμό με τους κατοικημένους τόπους τής περιοχής, να σχηματίζει μία εξαιρετική τοποθεσία για τη διεξαγωγή άμυνας.<br />
<br />
Oι Βούλγαροι είχαν καταλάβει το Κιλκίς στις 26 Οκτωβρίου του 1912 και με την προοπτική του μελλοντικού αγώνα κατά των Ελλήνων, είχαν οργανώσει μία τοποθεσία άμυνας που εκτεινόταν κυρίως προς τα νότια αλλά και προς τα ανατολικά και τα δυτικά του Κιλκίς. H οχύρωση περιλάμβανε χαρακώματα και πυροβολεία, τα οποία κάλυπταν το Κιλκίς από κάθε ενδεχόμενη επίθεση από το νότο.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πεδίο Μάχης Λαχανά</span></b><br />
<br />
Tα υψώματα που βρίσκονται γύρω από τον Λαχανά περιβάλλονται από τα όρη Δύσωρο προς τα βόρεια και Βερτίσκο προς τα ανατολικά, και συνδέονται με αυτά με δύο αυχένες που βρίσκονται δυτικά του υψώματος Παλαιοκάστρου ο ένας και ανατολικά της Ξυλουπόλεως ο άλλος. Αυτά τα υψώματα γύρω από τον Λαχανά δεσπόζουν σε όλη την περιοχή και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αμυντική τοποθεσία, ενώ η γραμμή των υψωμάτων Κλέπε - λόφος Νταουτζήκ - Δίχαλο, προς τα δυτικά της οποίας το έδαφος εκτείνεται ακάλυπτο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως γραμμή προφυλακών.<br />
<br />
Oι Βούλγαροι, που είχαν καταλάβει τον Λαχανά στις 26 Οκτωβρίου του 1912, είχαν αρχίσει αμέσως και είχαν συνεχίσει όλο το χειμώνα να οχυρώνουν τα πιο κατάλληλα υψώματα με ορύγματα και άλλα έργα άμυνας με μέτωπο προς τα νότια και προς τα δυτικά. Oι Βούλγαροι επέλεξαν ως αμυντική τοποθεσία τη γραμμή Κιλκίς - Λαχανά λόγω της μορφολογίας του εδάφους της, η οποία παρουσιάζει μεγάλες δυσκολίες κινήσεως τμημάτων πεζικού προς τα βόρεια και τα ανατολικά, ενώ, αντίθετα, προσφέρεται για αποτελεσματικό αμυντικό αγώνα, γιατί, εκτός των άλλων, παρέχει στον αμυνόμενο άριστη παρατήρηση και εκτενή και ανοικτά πεδία βολής.</div>
<br />
Οι Βούλγαροι επίσης, επέλεξαν ως αμυντική τοποθεσία την περιοχή Κιλκίς - Λαχανά, προκειμένου να ανακόψουν τη βόρεια κίνηση των Ελληνικών στρατευμάτων. Η τοποθεσία αυτή ορίζεται βόρεια από τη λίμνη Δοϊράνη και το όρος Κρούσια (Δύσωρο), ανατολικά από τον ποταμό Στρυμόνα, νότια από τις λίμνες Λαγκαδά και Βόλβης και δυτικά από τον Αξιό ποταμό. Αν και εμφανίζεται ως ενιαίος χώρος, παρόλα αυτά οι κατευθύνσεις ενεργείας βόρεια και ανατολικά πρέπει να διακριθούν σε δύο πεδία μάχης. <br />
<br />
Με άλλες λέξεις, το πεδίο του Κιλκίς πρέπει να διαχωριστεί από αυτό του Λαχανά, επειδή δεν υπάρχει δυνατότητα αλληλοϋποστήριξης των ενεργουσών δυνάμεων από νότο προς βορρά. Η γραμμή διαχωρισμού των στρατευμάτων στην υπόψη περιοχή είχε μήκος 60 - 65 χιλιόμετρα, ενώ βορειότερα από τις λίμνες Αρτζάν και Δοϊράνης μέχρι τον Στρυμόνα είχε μήκος 40 - 45 χιλιόμετρα. Οι Βούλγαροι άρχισαν να οχυρώνουν τις δύο περιοχές (Κιλκίς - Λαχανά) με πολυβολεία, πυροβολεία και άλλα αμυντικά έργα. Υπήρχαν πολλαπλά χαρακώματα σε όλο το μέτωπο και σε βάθος 6 χιλιόμετρα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Gvyp5MrAH_Q/U4YaUZDxbII/AAAAAAAASSE/URSgRg23CWE/s1600/04+%25CE%2592%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B3%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%259B%25CE%25B1%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://3.bp.blogspot.com/-Gvyp5MrAH_Q/U4YaUZDxbII/AAAAAAAASSE/URSgRg23CWE/s1600/04+%25CE%2592%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B3%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%259B%25CE%25B1%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ</b></span><br />
<br />
Η περιοχή προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα, αφού το πεδίο είναι εντελώς ανοικτό και προσφέρει τέλεια παρατήρηση και τομείς πυρός. Κρατώντας αυτή τη γραμμή, οι Βούλγαροι, ήταν σε θέση να εξασφαλίσουν τις Σέρρες, το Σιδηρόκαστρο, Δοϊράνη και καθώς και να ελέγχουν τις γέφυρες του ποταμού Στρυμόνα, γεγονός σημαντικό για τον περαιτέρω ανεφοδιασμό, ενώ παράλληλα εξασφάλιζαν την απόσυρσή τους σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. <br />
<br />
Οι Βούλγαροι ανέπτυξαν 32 τάγματα Πεζικού, 1 Σύνταγμα Ιππικού και 62 πυροβόλα (ΙΙΙ Μεραρχία Πεζικού Division, 1/Χ Ταξιαρχία Πεζικού, 2 Ανεξάρτητες Ταξιαρχίες Πεζικού, ΧΙ Ταξιαρχία Πεζικού ως εφεδρεία, 5 Τάγμα Συνοριοφυλακής, 10ο Τάγμα Συνόριοφυλακής, 10ο Σύνταγμα Ιππικού). Στρατάρχης ήταν ο Στρατηγός Ιβάνοφ.<br />
<br />
Οι συνολικές δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού ήταν 73 τάγματα Πεζικού, 33 τάγματα Πυροβολικού, 9 τάγματα Ορεινού Πυροβολικού, 8 Μοίρες Ιππικού (Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, IV, V, VI, VII, X Μεραρχίες Πεζικού, Ταξιαρχία Ιππικού). Επικεφαλής των ανωτέρω δυνάμεων ήταν ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος. Κατά τη διάρκεια της νύχτας της 19ης Ιουνίου 1913, 4 Ελληνικές Μεραρχίες (II, III, IV, V) και η Ταξιαρχία Ιππικού κινήθηκαν για να καταλάβουν την πόλη του Κιλκίς. Η δύναμη των Βουλγαρικών φυλακίων που συνάντησαν πολέμησε πεισματικά. Μια σκληρή και αιματηρή μάχη διεξήχθη και οι ελληνικές δυνάμεις κατέλαβαν τη γη σπιθαμή με σπιθαμή.<br />
<br />
Το 1ο Σύνταγμα Πεζικού έλαβε θέση στα υψώματα πέριξ του χωριού Μάντρες και το 16ο Σύνταγμα Πεζικού ανατολικά της Πικρολίμνης. Καθώς πέρναγε η ημέρα η επίθεση γενικευόταν. Οι Μεραρχίες αντιμετώπισαν σοβαρές απώλειες, αλλά στο τέλος οι Βούλγαροι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν προς τη γραμμή Λειψύδριον - Ύψωμα Μαυρονέρι - Γυναικόκαστρο. Κατά τη διάρκεια της ημέρας που ακολούθησε οι Βούλγαροι υποχώρησαν, αλλά ο πόλεμος δεν είχε ακόμα τελειώσει. <br />
<br />
Νωρίς το πρωί τις 20ης Ιουνίου 1913, τα Συντάγματα της V Μεραρχίας (16ο - 22ο - 23ο) μετά από μια σκληρή και αιματηρή μάχη κατέλαβαν το σιδηροδρομικό σταθμό Κρηστώνης, το νότιο τμήμα του χωριού και τα γύρω υψώματα. Ωστόσο, παρά τις γενναίες προσπάθειες δεν μπορούσαν να προχωρήσουν προς το Κιλκίς λόγω του συνεχούς βομβαρδισμού του εδάφους από τα Βουλγαρικά πυροβόλα. Η IV Μεραρχία πολέμησε με θάρρος και μέχρι το μεσημέρι κατέλαβε το ανατολικά υψώματα του χωριού Κρηστώνη και ήρθε σε επαφή με την κύρια γραμμή άμυνας του εχθρού. Οι απώλειες ήταν τεράστιες.<br />
<br />
Η ΙΙ Μεραρχία βάδισε υπό το πυρ του Βουλγαρικού πυροβολικού, κατέβαλε τον εχθρό και κατέλαβε τα ανατολικά υψώματα πέριξ του χωριού Ποταμιά. Η ΙΙΙ Μεραρχία, μετά από μια σκληρή μάχη, διέλυσε τις Βουλγαρικές γραμμές και κατέλαβε το Λεβεντοχώρι, τη Μεγάλη Βρύση και το χωριό Βαπτιστής. Η Ταξιαρχία Ιππικού βάδισε προς τα χωριά Μεγ. Βρύση και Καστανιές , αλλά εξαιτίας της άφιξης ενισχύσεων του εχθρού(τμήματα της ΧΙ Μεραρχίας Πεζικού αναγκάστηκε να υποχωρήσει με μεγάλες απώλειες. Παρά τις νίκες του Ελληνικού Στρατού, η πόλη του Κιλκίς ήταν ακόμα σε Βουλγαρικά χέρια. Ωστόσο έπρεπε καταληφθεί πάση θυσία.<br />
<br />
Γεμάτος αγωνία, ο διοικητής του Ελληνικού Στρατού αποστέλλει σε όλα τα τμήματα την ιστορική εντολή, η οποία έδειξε την αδάμαστη θέληση για την τελική νίκη: "Αύριο, απαιτώ την πτώση του Κιλκίς". Νωρίς το πρωί της 21ης Ιουνίου 1913, στις 03:30 η επίθεση στο Κιλκίς ξεκινά. Τα ηρωικά Συντάγματα της ΙΙης Μεραρχίας (1ο και 7ο) προελαύνουν εναντίον των Βουλγάρων. Εντός 15 λεπτών προσεγγίζουν την πρώτη γραμμή άμυνας του εχθρού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-8WZc6pVZCo4/U4YbwbIJUxI/AAAAAAAASSI/tQMS02oEZCs/s1600/valkanikoi+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-8WZc6pVZCo4/U4YbwbIJUxI/AAAAAAAASSI/tQMS02oEZCs/s1600/valkanikoi+3.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ</b></span><br />
<br />
Tο Ελληνικό Γενικό Στρατηγείο δεν είχε εκπονήσει ούτε εξέδωσε ποτέ συγκεκριμένο σχέδιο επιθέσεως κατά των τοποθεσιών Κιλκίς - Λαχανά, γιατί η Ελληνική κυβέρνηση δεν ήθελε να αρχίσει πρώτη τις επιχειρήσεις, προκειμένου να μη χαρακτηριστεί ως φιλοπόλεμη. Πρέπει να σημειωθεί ακόμη ότι και η συμμαχία που υπογράφτηκε με τους Σέρβους στις 19 Μαΐου ήταν αμυντική και γι' αυτό δεν εκπονήθηκε κοινό Ελληνοσερβικό σχέδιο για την αντιμετώπιση των Βουλγάρων, στοιχείο που δυσχέραινε την αποτελεσματική διεξαγωγή του πολέμου.<br />
<br />
Mόνο στις 24 Μαΐου εκδόθηκαν οδηγίες επιχειρήσεων προς τις μεραρχίες, που προέβλεπαν αρχικά άμυνα στην τοποθεσία κόλπος Σταυρού - λίμνη Βόλβη - λίμνη Λαγκαδά - υψώματα βορείως Θεσσαλονίκης - Πολυκάστρου, με σκοπό την κάλυψη της Θεσσαλονίκης και για την αντιμετώπιση των τριών πιθανότερων εχθρικών τρόπων ενέργειας, δηλαδή επίθεση κατά μέτωπο ή σε μία από τις δύο πλευρές της διάταξης. Στη συνέχεια, προβλεπόταν εκδήλωση αντεπίθεσης με τον κύριο όγκο του στρατού προς το πιθανώς ασθενέστερο σημείο του αντιπάλου.<br />
<br />
H 7η μεραρχία θα είχε ως σκοπό την κατάληψη της Νιγρίτας, οι 1η και η 6η την κατάληψη του Λαχανά, οι 2η, 4η, 5η και 3η την κατάληψη του Κιλκίς, η 10η μεραρχία την κατάληψη των υψωμάτων του Καλλινόβου, ενώ η ταξιαρχία ιππικού θα έπρεπε να συνδέσει τις 3η και 10η μεραρχίες και να εξακριβώσει αν υπάρχουν εχθρικές δυνάμεις μεταξύ Κιλκίς - Καλίνδριας ή αν κινούνται επί της οδού Δοϊράνης - Κιλκίς. Oι Βούλγαροι, από την πλευρά τους, δεν είχαν καθορίσει με σαφήνεια το σκοπό του πολέμου. Απέβλεπαν γενικώς στην αρπαγή όσο το δυνατόν περισσότερων εδαφών από τα αμφισβητούμενα εδάφη της Μακεδονίας. Tο Γενικό Στρατηγείο δεν είχε δώσει σαφείς οδηγίες προς την 2η στρατιά για την αποστολή της, καθιστώντας το έργο της δυσχερές.<br />
<br />
Oι διαταγές που έπαιρνε μέχρι την έναρξη των επιχειρήσεων, χαρακτηρίζονταν από σύγχυση, καθιστώντας τη γενικότερη κατάσταση δυσκολότερη. Παρόλα αυτά ο διοικητής της στρατιάς είχε εκπονήσει σχέδιο επιθετικών επιχειρήσεων μεταξύ των ποταμών Γαλλικού και Αξιού προς Θεσσαλονίκη που προέβλεπε ενέργεια επί των κατευθύνσεων Τσάγεζι - Θεσσαλονίκη, Λαχανάς - Θεσσαλονίκη και Κιλκίς - Θεσσαλονίκη, με κύριο αντικειμενικό σκοπό την αποκοπή των συγκοινωνιών της πόλεως από τα δυτικά και την εκκαθάριση του εδαφικού χώρου που βρίσκεται ανατολικά της οδού Θεσσαλονίκης - Σερρών.<br />
<br />
Στις 18 Ιουνίου όμως, η στρατιά διατάχτηκε να αναστείλει κάθε επιθετική ενέργεια και να μεταπέσει σε άμυνα, για να καλύψει την κατεύθυνση Κιλκίς - Σιδηρόκαστρο λόγω της κρίσιμης κατάστασης της 4ης στρατιάς που ενεργούσε κατά των Σέρβων. Έτσι, η στρατιά εγκαταστάθηκε αμυντικά στην τοποθεσία Καλλίνοβο - Κιλκίς - Λαχανάς - Σωχός - Νιγρίτα, αναμένοντας ευνοϊκότερες συνθήκες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-nIjDL3QdPvQ/U4YeqItx7bI/AAAAAAAASSU/RqLo_kUhaWU/s1600/assets_LARGE_t_420_54212556.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://4.bp.blogspot.com/-nIjDL3QdPvQ/U4YeqItx7bI/AAAAAAAASSU/RqLo_kUhaWU/s1600/assets_LARGE_t_420_54212556.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>TO ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ</b></span><br />
<br />
Μετά την σύναψη της συνθήκης ειρήνης στο Λονδίνο των Βαλκανικών κρατών με την Τουρκία (17 Μαϊου 1913), ήλθε η ώρα να ξεκαθαρίσουν αυτά τις μεταξύ τους διαφορές για την διανομή των εδαφών που κατείχε στην Βαλκανική η Τουρκία. Οι απαιτήσεις της Βουλγαρίας την εποχή εκείνη απέβλεπαν στην επέκτασή της σ' ολόκληρη την Μακεδονία. Η Σερβία και η Βουλγαρία, είχαν συνάψει συμφωνία διανομής των εδαφών, αλλά η Σερβία δεν αναγνώριζε πλέον την συμφωνία αυτή, διότι, ενώ υπολόγιζε ότι στο μερίδιό της θα περιλαμβάνεται και η Αλβανία και έτσι θα αποκτούσε διέξοδο στην Αδριατική, τώρα με την ίδρυση του Αλβανικού κράτους περιορίζονταν τα κέρδη της προς Δυσμάς.<br />
<br />
Η Βουλγαρία όμως επέμενε να πάρει όλα τα συμφωνηθέντα εδάφη. Οι Σέρβοι ανεγνώριζαν τα δικαιώματα της Ελλάδας για τα εδάφη τα οποία είχε απελευθερώσει ο Ελληνικός Στρατός, η Βουλγαρία όμως επεδίωκε να εκδιώξει την Ελλάδα από τα εδάφη αυτά και να ιδρύσει την μεγάλη Βουλγαρία της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου του 1878. Η Ελλάδα και η Σερβία την 19η Μαϊου 1913 συνδέονται με αμυντική συμμαχία. Ήδη η Βουλγαρία είχε πάρει απόφαση για αιφνιδιαστική επίθεση κατά του Ελληνικού και Σερβικού Στρατού. Την νύκτα 16 με 17 Ιουνίου 1913 οι Βούλγαροι χωρίς να κηρύξουν τον πόλεμο, επιτίθενται αιφνιδιαστικά κατά των Ελλήνων και των Σέρβων.<br />
<br />
Με την αιφνιδιαστική τους επίθεση κατορθώνουν ν' αρπάξουν τη Γευγελή και να διακόψουν κάθε επικοινωνία μεταξύ Ελλήνων και Σέρβων. Προσωρινά όμως αναστέλλουν την πορεία τους προς την Θεσσαλονίκη, γιατί δεν πετυχαίνουν να εκτοπίσουν τους Σέρβους πέρα από τον Αξιό. Εγκαθίστανται υποχρεωτικά στα γύρω υψώματα, στη γραμμή Κιλκίς - Λαχανά. Η τοποθεσία έχει πολλά αμυντικά πλεονεκτήματα. Το έδαφος είναι τελείως ακάλυπτο και παρέχει άριστη παρατήρηση και πεδία βολής. Κρατώντας αυτήν τη γραμμή οι Βούλγαροι προφυλάσσουν τις Σέρρες, το Σιδηρόκαστρο, τη Δοϊράνη και τη Γευγελή, διατηρούν τις γέφυρες του Στρυμόνα, που έχουν σημασία για τον εφοδιασμό τους και εξασφαλίζουν την υπόχωρησή τους δια της Στρώμνιτσας σε περίπτωση ανάγκης.<br />
<br />
Οι Βούλγαροι παρέταξαν 32 Τάγματα Πεζικού, 1 Σύνταγμα Ιππικού και 62 πυροβόλα. Η συνολική δύναμη του Ελληνικού Στρατού, ανερχόταν σε 73 Τάγματα Πεζικού, 33 Πεδινές Πυροβολαρχίες, 9 Ορειβατικές, 8 Ιλες και 8 Ημιλαρχίες. Την νύκτα της19ης Ιουνίου 1913 τέσσερις (4) Ελληνικές Μεραρχίες ( 2η - 3η - 4η - 5η ) και η Ταξιαρχία Ιππικού κινούνται με αντικειμενικό σκοπό την κατάληψη του Κιλκίς. Συναντούν τις Βουλγαρικές προφυλακές, οι οποίες αμύνονται με πείσμα. Διεξάγεται αγώνας σκληρός και πεισματώδης, τα στρατεύματα μας κερδίζουν σπιθαμή προς σπιθαμή το έδαφος. Το 1ο Σύνταγμα Πεζικού μάχεται στα υψώματα του χωριού Μάνδρες. Ανατολικά της Πικρολίμνης μάχεται το 16ο Σύνταγμα Πεζικού.<br />
<br />
Όσο προχωρεί η ημέρα, η επίθεση γενικεύεται. Οι Μεραρχίες υφίστανται τρομερές απώλειες, μα στο τέλος οι Βούλγαροι υποχωρούν στη γραμμή Λειψυδρίου - Λόφου Μαυρονερίου - Γυναικοκάστρου. Πέφτει το σκοτάδι. Οι Βούλγαροι την ημέρα αυτή υποχώρησαν, αλλά ο αγώνας δεν κρίθηκε. Ξημερώματα της 20ης Ιουνίου 1913, τα ηρωϊκά Συντάγματα της 5ης Μεραρχίας, (16ο , 22ο και 23ο), ύστερα από σκληρό και φονικό αγώνα καταλαμβάνουν το σιδηροδρομικό σταθμό Κρηστώνης, το νότιο τμήμα του χωριού Κρηστώνη και τα βοηθητικά του υψώματα. Όμως παρά την ηρωική τους προσπάθεια δεν κατορθώνουν να προχωρήσουν προς Κιλκίς, γιατί το έδαφος θερίζεται από τα Βουλγαρικά πυρά.<br />
<br />
Η 4η Μεραρχία μαχόμενη γενναία, καταλαμβάνει το μεσημέρι τα ανατολικά του χωριού Κρηστώνη υψώματα και φθάνει μπροστά από την κύρια γραμμή αμύνης του εχθρού. Οι απώλειές της είναι τρομερές. Η 2η Μεραρχία προελαύνει κάτω από τα πυρά των Βουλγάρων, ανατρέπει τον εχθρό και καταλαμβάνει τα ανατολικά του χωριού Ποταμιά υψώματα. Η 3η Μεραρχία, μετά από σφοδρό αγώνα, ανατρέπει επίσης τους Βουλγάρους και καταλαμβάνει τα χωριά Λεβεντοχώρι, Βαπτιστής και Μεγάλη Βρύση. Η Ταξιαρχία Ιππικού προελαύνει προς τα χωριά Μεγάλη Βρύση και Καστανιές, αλλά λόγω της αφίξεως εχθρικών ενισχύσεων, αναγκάζεται να αποσυρθεί.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-g1GV_54X8Wg/U4YmWDWQZCI/AAAAAAAASSk/Ty_CTogDWkY/s1600/CuWsh25.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="301" src="https://3.bp.blogspot.com/-g1GV_54X8Wg/U4YmWDWQZCI/AAAAAAAASSk/Ty_CTogDWkY/s1600/CuWsh25.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Παρ΄όλες τις νίκες του Ελληνικού στρατού , το Κιλκίς βρίσκεται ακόμη στα χέρια των Βουλγάρων. Πρέπει όμως οπωσδήποτε να καταληφθεί. Γεμάτος αγωνία ο Αρχιστράτηγος, στέλνει προς όλες τις Μεραρχίες την ιστορική διαταγή, που δείχνει και το βάθος της ανησυχίας, αλλά μαζί και την αλύγιστη θέληση για τη νίκη: "ΑΥΡΙΟ ΑΞΙΩ ΤΗΝ ΠΤΩΣΙΝ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ". Tα χαράματα της 21ης Ιουνίου 1913, ώρα 03:30, η επίθεση προς το Κιλκίς αρχίζει. Τα ηρωικά Συντάγματα της 2ης Μεραρχίας ( 1ο και 7ο ) ακάθεκτα ορμούν κατά των Βουλγάρων. Εντός 15 λεπτών πλησιάζουν την πρώτη γραμμή αμύνης του εχθρού. Οι Βούλγαροι βάλλουν με πυκνά πυρά κατά των Ελλήνων.<br />
<br />
Μετά σκληρό αγώνα στις 04:10 το πρωί κυριεύεται η πρώτη γραμμή αμύνης. Πίσω όμως από την πρώτη υπάρχει η 2η γραμμή. Εναντίον αυτής ορμούν τώρα ακάθεκτα με τη λόγχη οι Έλληνες. Στις 05:00 το πρωί καταλαμβάνουν και αυτή τη γραμμή αμύνης και προχωρούν με αλαλαγμούς, εναντίον της 3ης και σπουδαιότερης γραμμής των Βουλγάρων. Εδώ διεξάγεται αγών άνισος. Οι Έλληνες προχωρούν απτόητοι κάτω από τα βουλγαρικά πυρά . Οι Βούλγαροι αμύνονται με πείσμα. Στον αγώνα εμπλέκεται και το 3ο Σύνταγμα. Οι Βούλγαροι ενεργούν σφοδρές αντεπιθέσεις. Χάρις όμως στη δραστηριότητα των εναπομεινάντων αξιωματικών του 1ου και 7ου Συντάγματος και στον απαράμιλλο ηρωισμό των στρατιωτών μας, αποκρούονται οι αντεπιθέσεις.<br />
<br />
Ακολουθούν νέες επιθέσεις των Ελλήνων. Τα Συντάγματα κερδίζουν διαρκώς έδαφος, καταλαμβάνουν τα χαρακώματα της τελευταίας γραμμής και διώχνουν από αυτά τους Βουλγάρους. Οι άλλες προ του Κιλκίς Μεραρχίες ( 4η,5η και 3η ) συνεχίζουν από τις πρωινές ώρες, τον εναντίον των Βουλγάρων αγώνα. Οι Βούλγαροι προβάλλουν ισχυρή αντίσταση και με τα κανόνια κτυπούν μανιασμένα τους Έλληνες. Ο αγώνας όμως συνεχίζεται. Στις 11:00 η ώρα το πρωί, το Κιλκίς καταλαμβάνεται και 11:15 η Ελληνική σημαία κυματίζει περήφανα στο ύψωμα του Αγίου Γεωργίου. Παντού οι Βούλγαροι τρέπονται σε άτακτη φυγή. Η τριήμερη Μάχη του Κιλκίς έληξε.<br />
<br />
Η νίκη υπήρξε σημαντική και προδίκασε την έκβαση του 2ου Βαλκανικού Πολέμου. Από το Κιλκίς τα ελληνικά στρατεύματα προχώρησαν στην Δοϊράνη, στην Κερκίνη, στην Στρώμνιτσα, στο Δελή Ρισάρ, στα στενά της Κρέσνας. Μεγάλο το μέγεθος της νίκης του Κιλκίς, μεγάλο και το τίμημα της εξαγοράς της. 5652 άνδρες εκτός μάχης. Με τέτοιες θυσίες η Ελλάδα, απέκρουσε αποφασιστικά την προσπάθεια ανατροπής των συνόρων της και τις βλέψεις της γείτονος χώρας στα εδάφη της. Συνέβαλε αποφασιστικά στην παγίωση του σχηματιζόμενου τότε χάρτη της Βαλκανικής και έδειξε ότι ο σεβασμός αυτών των συνόρων και η ειρηνική συνύπαρξη, είναι ο μόνος εφικτός δρόμος για τις χώρες της περιοχής.<br />
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-odKthJYKcQ0/U4YoZG7_EtI/AAAAAAAASSs/phGjYrF-4xc/s1600/kilkis-1913-empros.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://2.bp.blogspot.com/-odKthJYKcQ0/U4YoZG7_EtI/AAAAAAAASSs/phGjYrF-4xc/s1600/kilkis-1913-empros.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΓΕΝΙΚΑ</b></span><br />
<br />
Οι Σερβικές κατακτήσεις των εδαφών που έφθαναν μέχρι την Αυλώνα προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Ιταλίας και της Αυστρίας, χώρες οι οποίες δεν επιθυμούσαν τη έξοδο των Σέρβων στην Αδριατική. Τα δύο προαναφερθέντα κράτη άσκησαν πίεση στις Μεγάλες Δυνάμεις να μην αναγνωρισθούν αυτές οι εδαφικές περιοχές στη Σερβία, αλλά να της δοθεί η κυριαρχία στην περιοχή βόρεια της Μακεδονίας που είχε καταλάβει από τον πόλεμο. Η Βουλγαρία πίστευε ότι έπρεπε να καταλάβει το τμήμα αυτής της περιοχής. Καμία συμφωνία δεν υπήρχε ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία, η οποία παρόλα αυτά δεν αποδεχόταν την Ελληνική κατοχή της Θεσσαλονίκης και απαιτούσε την παράδοση της.<br />
<br />
Η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης στο ζήτημα της απόσπαση της Θεσσαλονίκης εκφράσθηκε νωρίς και αποτυπώνεται στο ακόλουθο τηλεγράφημα προς τον Ρώσο πρέσβη.<br />
<br />
<b><i><span style="color: #e06666;">«Ἡ ἑλληνικἠ κυβέρνησις ἐπληροφορήθη ἐκ θετικῆς πηγῆς ὅτι, ὑπό τήν πρωτοβουλίαν τῆς Αὐστρίας, αἱ Δυνάμεις τῆς τριπλῆς συμμαχίας – Γερμανία, Αὐστρία, Ἰταλία- ὑπεσχθέθησαν εἰς τήν Βουλγαρίαν τήν κατοχήν τῆς Θεσσαλονίκης. Σᾶς δηλῶ ὅτι μόνον διά τῆς βίας τῶν ὅπλων θά ἀποσπασθῇ ἡ Θεσσαλονίκη ἐκ τῆς Ἑλλάδος». </span></i></b><br />
<br />
Η κοινή Βουλγαρική απειλή ανάγκασε την Ελλάδα και τη Σερβία να υπογράψουν πρωτόκολλο συνεργασίας. Μοναδικό αγκάθι σε αυτό το πρωτόκολλο υπήρξε η εμμονή της Σερβίας να επεκταθεί η συμμαχία όχι μόνο εναντίον των Βουλγάρων, αλλά και εναντίον τρίτου κράτους, το οποίο θα διενεργούσε επίθεση κατά ενός των συμβαλλομένων μερών. Τα δραματικά γεγονότα που εξελίχθηκαν στη Νιγρίτα και στο Παγγαίο δεν άφησαν περιθώριο στην Ελλάδα, παρά να δεχθεί τον Σερβικό όρο. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος, ο οποίος συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις εγγυήθηκε την εφαρμογή του. Κατά το διάστημα μεταξύ Οκτωβρίου 1912 και Μαΐου 1913, οι προστριβές ανάμεσα των Ελληνικών και των Βουλγαρικών δυνάμεων υπήρξαν συνεχείς.<br />
<br />
Οι Βούλγαροι δεν επιθυμούσαν να εξωθήσουν την κατάσταση προς την τελική ρήξη. Οι επιχειρήσεις μεταξύ των Οθωμανών και των Βουλγάρων συνεχίζονταν και οι τελευταίοι είχαν διαθέσει το μεγαλύτερο μέρος των στρατευμάτων τους στη Θράκη. Η Βουλγαρική πλευρά πρότεινε στην Ελλάδα να χαραχθεί γραμμή διαχωρισμού μεταξύ των δύο στρατευμάτων, προκειμένου να αποφευχθούν μελλοντικές προστριβές. Η Ελληνική κυβέρνηση αποδέχθηκε την πρόταση και στις 21 Μαΐου υπογράφηκε το σχετικό πρωτόκολλο, με το οποίο προσδιοριζόταν η σχετική γραμμή. Η στάση των Βουλγάρων καθίσταται απειλητικότερη μετά την κατάληψη της Ανδριανούπολης (13 Μαρτίου), αλλά κυρίως όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία δέχθηκε τη σύναψη ειρήνης (17 Μαΐου).<br />
<br />
Αυτό το γεγονός επέτρεψε την ενίσχυση των δυνάμεων τους έναντι των Σέρβων και των Ελλήνων. Μετά τη υπογραφή της Συνθήκης του Λονδίνου (17 Μαΐου 1913) μεταξύ των Βαλκανικών συμμάχων και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η τελευταία έχασε όλα τα Ευρωπαϊκά της ερείσματα με μοναδική εξαίρεση την Κωνσταντινούπολη και ενός μικρού τμήματος δυτικά της. Τα Βαλκανικά κράτη θα προσαρτούσαν τα εδάφη της Ευρωπαϊκής Τουρκίας (εκτός από την Αλβανία), τα οποία βρίσκονταν δυτικά της γραμμής Αίνου - Μηδείας (άρθρο 2). Το άρθρο 2 δεν διευκρίνιζε ποια εδάφη θα προσαρτούσε το κάθε Βαλκανικό κράτος.<br />
<br />
Το ζήτημα των νησιών του Αιγαίου Πελάγους (πλην Δωδεκανήσου) θα ρυθμιζόταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις (λύθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923). Παράλληλα η Οθωμανική Αυτοκρατορία παραιτήθηκε κάθε δικαιώματος της που είχε στην Κρήτη. Η Βουλγαρία θεωρούσε ότι η Μακεδονία ενέπιπτε στη δική της σφαίρα ενδιαφερόντων και για την Ελλάδα αναγνώριζε μόνο δικαιώματα επί της Κρήτης και επί των νησιών του Αιγαίου. Περί τα μέσα Ιουνίου 1913, οι Βουλγαρικές δυνάμεις συγκέντρωσαν δύο στρατιές στα παλαιά Σερβοβουλγαρικά σύνορα, μία στο Κιουστεντήλ, μια στην περιοχή Κότσανα - Ιστίπ και μία (η ΙΙ Στρατιά) στις Σέρρες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-QgPOVpAut-Y/U4Ypn1OwE0I/AAAAAAAASS0/2n02-gOYf-I/s1600/Noname37.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="449" src="https://4.bp.blogspot.com/-QgPOVpAut-Y/U4Ypn1OwE0I/AAAAAAAASS0/2n02-gOYf-I/s1600/Noname37.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Η τελευταία προοριζόταν να ενεργήσει εναντίον των Ελληνικών δυνάμεων και αποτελούνταν από τρεις μεραρχίες. Στις 16 Ιουνίου 1913, η Βουλγαρία εκδήλωσε αιφνιδιαστική επίθεση, χωρίς να ακολουθεί επίσημη κήρυξη πολέμου, εναντίον των Ελληνικών και Σερβικών προκαλυπτικών τμημάτων. Η Ελληνική κυβέρνηση, μετά την ενημέρωση της, έλαβε ομόφωνα απόφαση για την ανάληψη γενικής επίθεσης. Τη νύχτα 17/18 Ιουνίου 1913, η ΙΙ Μεραρχία διενήργησε γενική εκκαθάριση των Βουλγαρικών τμημάτων που στάθμευαν στη Θεσσαλονίκη και κατόρθωσε σταδιακά να απαλλάξει την πόλη από την παρουσία τους. Την 18η Ιουνίου, ο Κωνσταντίνος ανέλαβε τη διοίκηση του στρατού.<br />
<br />
Το ίδιο διάστημα η Σερβία κήρυξε πόλεμο εναντίον της Βουλγαρίας. Στις 18 Ιουνίου 1913, ο διοικητής της ΙΙης Στρατιάς έλαβε εντολή από το Βουλγαρικό Γενικό Επιτελείο να αναστείλει κάθε επιθετική ενέργεια και να καταλάβει κατάλληλες θέσεις που θα κάλυπταν την κατεύθυνση Κιλκίς – Σιδηρόκαστρο. Η αιτία της εντολής ήταν η σθεναρή αντίσταση των Σέρβων έναντι της ΙV Βουλγαρικής Στρατιάς. Οι υπόλοιπες Στρατιές του Βουλγαρικού Στρατού παρέμειναν αδρανείς, επειδή δεν είχαν διαταγές να ενεργήσουν.<br />
<br />
Kατά την πρώτη ημέρα της μάχης (19η Iουνίου), η 7η μεραρχία του Ελληνικού στρατού, στην περιοχή της Νιγρίτας, κινήθηκε με δύο φάλαγγες επιθετικά από την Αρεθούσα και με μία τρίτη φάλαγγα από Ασπροβάλτα προς τα βόρεια και κατέλαβε το Σκεπαστό, σε συνδυασμό με τον αυχένα Καρακόλι και την Ηρακλείτσα. Oι Βούλγαροι αναγκάστηκαν έτσι να συμπτυχθούν προς Νιγρίτα. H αντεπίθεση των Βουλγάρων τις πρώτες απογευματινές ώρες εναντίον των Ελληνικών τμημάτων στον αυχένα Καρακόλι αποκρούστηκε με επιτυχία. Στην περιοχή του Λαχανά η 1η μεραρχία κινήθηκε και αυτή επιθετικά καταλαμβάνοντας, μετά από σκληρό αγώνα κατά τις απογευματινές ώρες, την Όσσα και το Βερτίσκο.<br />
<br />
Oι Βούλγαροι υποχωρώντας εγκατέλειψαν 6 πυροβόλα και άφθονο πολεμικό υλικό, ενώ συνελήφθησαν και πολλοί Βούλγαροι αιχμάλωτοι. H 6η μεραρχία προωθήθηκε στην περιοχή του χωριού Άσσηρος και στη συνέχεια επιτέθηκε εναντίον των Βουλγαρικών τμημάτων, τα οποία ανέτρεψε αποκτώντας επαφή με την τοποθεσία Λαχανά. Oι απώλειες της μεραρχίας κατά την ημέρα αυτή ήταν σημαντικές, ξεπερνώντας τους 530 νεκρούς και τραυματίες. H 2η μεραρχία προέλασε από τη Λητή μέχρι το χωριό Mάνδρες, όπου συνάντησε σοβαρή Βουλγαρική αντίσταση και αναπτύχθηκε για μάχη. Ύστερα από σκληρό αγώνα, στη διάρκεια του οποίου ενισχύθηκε και από την 4η μεραρχία, ανέτρεψε τις καλά οργανωμένες Βουλγαρικές δυνάμεις και τις απώθησε σε αρκετό βάθος.<br />
<br />
H 4η μεραρχία έλαβε επαφή με τις Βουλγαρικές δυνάμεις κοντά στο Γαλλικό ποταμό, τον οποίο διέσχισε ύστερα από σκληρό αγώνα. Συνεχίζοντας την προέλασή της, έφτασε μέχρι το βράδυ στα υψώματα νότια του χωριού Κολχίς, όπου εγκατέστησε τμήματα ασφαλείας. H 5η μεραρχία κινήθηκε μεταξύ του Γαλλικού ποταμού και του χωριού Πικρολίμνη, έχοντας πολλές απώλειες από τα πυρά του Βουλγαρικού πυροβολικού. Oι συνολικές απώλειες της μεραρχίας κατά την ημέρα εκείνη έφτασαν περίπου τους 1.275 νεκρούς και τραυματίες. H μεραρχία, όμως, συνέχισε την προέλασή της και μέχρι το βράδυ κατόρθωσε να απωθήσει τους Βούλγαρους πέρα από το χωριό Μαυρονέρι, προς την κατεύθυνση του Κιλκίς.</div>
<div>
<br />
H 3η μεραρχία προήλασε στην περιοχή του Κιλκίς, συναντώντας μόνο μικρές Βουλγαρικές αντιστάσεις, τις οποίες κατέβαλε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και το βράδυ έφτασε στο χωριό Παλαιό Γυναικόκαστρο, όπου και ανέστειλε την περαιτέρω κίνησή της. Στην περιοχή του Καλλινόβου η 10η μεραρχία κατέλαβε τα υψώματα Πλατανιά και ανάγκασε τους Βουλγάρους κατά το βράδυ να αποσυρθούν βορειότερα της λίμνης Αρτζάν. H ταξιαρχία ιππικού κινήθηκε προς Χερσοτόπι - Χορήγι, όπου το απόγευμα, προσβλήθηκε από Βουλγαρικό απόσπασμα, με αποτέλεσμα να αποσυρθεί πίσω από την 3η μεραρχία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-sZa_0vtJTM4/U4Yu0OTS9vI/AAAAAAAASTE/M34dYvqKpPw/s1600/Greek_Army_Strymon_1913.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="277" src="https://2.bp.blogspot.com/-sZa_0vtJTM4/U4Yu0OTS9vI/AAAAAAAASTE/M34dYvqKpPw/s1600/Greek_Army_Strymon_1913.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Tο αποτέλεσμα του αγώνα της πρώτης ημέρας ήταν η κατάληψη, από τον Ελληνικό στρατό, ολόκληρης της Βουλγαρικής γραμμής προφυλακών και ο εξαναγκασμός των Βουλγάρων να συμπτυχθούν στην κύρια γραμμή αντίστασης. Tο Γενικό Στρατηγείο, αφού συγκέντρωσε όλες τις αναφορές των μεραρχιών, εξέδωσε λίγο μετά τα μεσάνυχτα νέα διαταγή για τη συνέχιση του αγώνα σύμφωνα με την οποία, κατ' αρχάς, η 1η μεραρχία θα συνέχιζε την επίθεση ενισχυόμενη από την 6η, η οποία θα ενεργούσε προς Ξυλόπολη.<br />
<br />
Παράλληλα, οι μεραρχίες που ενεργούσαν προς το Κιλκίς (2η, 3η, 4η, 5η) θα συνέχιζαν από τις 05:00 την επίθεσή τους εναντίον του εχθρού και μετά την απώθησή του από το Κιλκίς, οι μεν 2η και 4η θα στρέφονταν ανατολικά προς τη γραμμή Τέρπυλος - Ακροποταμιά, οι δε 5η και 3η με την ταξιαρχία ιππικού θα καταδίωκαν τον εχθρό προς τα βόρεια. Επιπλέον, η 10η μεραρχία πρώτα θα καταλάμβανε τα υψώματα του Καλλινόβου και μετά θα κατευθυνόταν προς την Καλίνδρια ή προς το Μεταλλικό, ανάλογα με την εξέλιξη της τακτικής καταστάσεως. H αποστολή της 7ης μεραρχίας παρέμενε η ίδια.<br />
<br />
Την επόμενη μέρα, στην περιοχή της Νιγρίτας, η 7η μεραρχία κατέλαβε την πόλη στις 13:00. Oι Βούλγαροι υποχωρώντας έβαλαν φωτιά στην πόλη. Από τη Νιγρίτα, η ίδια μεραρχία κινήθηκε μέχρι την Τερπνή, στην οποία εγκατέστησε προφυλακές. Στα υψώματα της Βεργοπουλιάνας, προς τα δυτικά του Σκεπαστού, αιχμαλώτισε ένα τάγμα Βουλγάρων, μαζί με τη διοίκηση του συντάγματος, συνολικά περί τους 1.500 άντρες. H 1η μεραρχία, ενεργώντας επιθετικά από το χωριό Όσσα προς το χωριό Λαχανάς, ενεπλάκη τις απογευματινές ώρες σε σκληρό αγώνα, ο οποίος διήρκεσε μέχρι τις πρώτες νυχτερινές ώρες, χωρίς όμως τελικά να καταφέρει να διασπάσει τη Βουλγαρική αμυντική τοποθεσία.<br />
<br />
Η 6η Μεραρχία, προελαύοντας από το πρωί, κατέλαβε γύρω στις 11:100 την Ξυλόπολη, όπου και αιχμαλώτισε ένα Βουλγαρικό λόχο. Συνεχίζοντας την προέλασή της, έφτασε σε απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου από την κύρια Βουλγαρική αμυντική τοποθεσία και αποκατέστησε την επικοινωνία της με την 1η Μεραρχία, η οποία επιχειρούσε στα ανατολικά της. Στην περιοχή του Κιλκίς οι 2η, 4η, 5η και 3η μεραρχίες συνέχισαν τις επιθετικές ενέργειές τους με πολλές απώλειες και χωρίς σοβαρά αποτελέσματα, εξαιτίας του ακάλυπτου και ανοιχτού εδάφους που καθιστούσε αποτελεσματικότερη την εχθρική άμυνα. Oι Βούλγαροι είχαν οχυρώσει την αμυντική τοποθεσία τους μπροστά από το Κιλκίς με έναν πραγματικό λαβύρινθο ορυγμάτων, τα οποία στο κεντρικό τους τμήμα έφταναν σε βάθος τα έξι χιλιόμετρα.<br />
<br />
Tα ορύγματα ενισχύονταν με "περιβολές", ενώ ήταν επανδρωμένα από μία διλοχία ή ακόμη και από ένα ολόκληρο τάγμα, όπως και από πρόχειρα αλλά καλοφτιαγμένα πολυβολεία. Τελικά, οι Ελληνικές μεραρχίες, παρά τη σθεναρή Βουλγαρική αντίσταση, έφτασαν το βράδυ σε απόσταση δύο χιλιομέτρων από το Κιλκίς, στη γενική γραμμή Ακροποταμιά - Ποταμιά - δυτικά Ποταμιάς - ανατολικά Κρηστώνας - Σιδ. Σταθμό Κρηστώνας - χωριό Μεγάλη Bρύση. Στην περιοχή του Καλλινόβου, η 10η μεραρχία επιτέθηκε από το πρωί και το μεσημέρι κατέλαβε τη Γευγελή και τη γέφυρα του Αξιού άθικτη. Tο βράδυ κατέλαβε, επίσης, το χωριό Εύζωνοι και τα υψώματα που βρίσκονται βορειοανατολικά του χωριού.<br />
<br />
H ταξιαρχία ιππικού κινήθηκε αναγνωριστικά προς την κατεύθυνση των χωριών Χωρύγι και Καστανιές και απώθησε Βουλγαρικό σύνταγμα ιππικού, που ενεργούσε στο αριστερό της 3ης μεραρχίας. Φτάνοντας τις απογευματινές ώρες κοντά στο χωριό Καστανιές, δέχτηκε επίθεση από μικρή Βουλγαρική δύναμη και συμπτύχθηκε πίσω από την 3η μεραρχία εντός του χωριού Δαφνοχώρι, επισύροντας τις αυστηρές παρατηρήσεις του Γενικού Στρατηγείου για αυτή την απόφασή της και γενικά για τη διστακτικότητα των ενεργειών της. Tο Γενικό Στρατηγείο επεδίωκε την ταχεία κατάληψη του Κιλκίς και γι' αυτό διέταξε τις τέσσερις μεραρχίες που ενεργούσαν εναντίον του, να καταβάλουν κάθε προσπάθεια προς κατάληψή του το ίδιο βράδυ.<br />
<br />
H διαταγή έφτασε στις μεραρχίες στις 19:00 με αποτέλεσμα, παρά την αρχική απόφαση για νυχτερινή επίθεση, να ενεργήσει μόνο η 2η μεραρχία εξαιτίας της ελλείψεως συντονισμού. Επειδή το Κιλκίς δεν κατελήφθη τη νύχτα της 20ης Ιουνίου, το Γενικό Στρατηγείο αποφάσισε να μεταφέρει και την 6η μεραρχία από το Λαχανά για να συνδράμει στην κατάληψή του. Όμως, η μεραρχία αυτή είχε εμπλακεί σε μάχη και ήταν δύσκολη η απαγκίστρωσή της.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-b-Ysyq1eUS8/U4YwlFvagYI/AAAAAAAASTQ/R_FDJLFmaVg/s1600/Battle_of_Doirani_1913-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="271" src="https://4.bp.blogspot.com/-b-Ysyq1eUS8/U4YwlFvagYI/AAAAAAAASTQ/R_FDJLFmaVg/s1600/Battle_of_Doirani_1913-2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Γι' αυτό το Γενικό Στρατηγείο, μη έχοντας άλλη διαθέσιμη εφεδρεία, άλλαξε γνώμη και στις 22:00 της 20ης Ιουνίου διέταξε να συγκροτηθεί απόσπασμα δύο συνταγμάτων (ένα από την έκτη μεραρχία και ένα από τη δεύτερη) υπό τη διοίκηση του διοικητή της 6ης, συνταγματάρχη Νικόλαου Δελαγραμμάτικα, το οποίο θα έσπευδε μέσω της πιο σύντομης οδού προς Αργυρούπολη, προκειμένου να επιτεθεί κατά του αριστερού πλευρού και των νώτων του εχθρού στο Κιλκίς. Ενώ τα υπόλοιπα τμήματα των δύο μεραρχιών οριζόταν να συνεχίσουν τον αγώνα προς Λαχανά. Επίσης διέταξε τη 10η μεραρχία, μετά την κατάληψη των υψωμάτων του Καλλινόβου, να κινηθεί ταχύτατα και αυτή προς το Κιλκίς, για να ενισχύσει τον αγώνα των άλλων μεραρχιών προς τα δυτικά.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ: ΚΙΛΚΙΣ</b></span><br />
<br />
Tο γενικό συμπέρασμα για τη δεύτερη ημέρα της μάχης είναι ότι, παρά τις επίπονες και αιματηρές προσπάθειες του Ελληνικού στρατού, δεν κυριεύτηκαν οι οχυρωμένες Βουλγαρικές θέσεις των τοποθεσιών Κιλκίς - Λαχανά, ενώ κυριεύτηκαν οι θέσεις των δύο ακραίων τοποθεσιών, Καλλινόβου και Νιγρίτας. Επιπρόσθετα, παρά τις μεγάλες απώλειες, ο Βουλγαρικός στρατός κατόρθωσε να διατηρήσει τις ζωτικές θέσεις του και να επιβραδύνει την Ελληνική προέλαση. Tη νύχτα η 2η μεραρχία ξεκίνησε την επίθεσή της. Ύστερα από σκληρό αγώνα, που συνεχίστηκε το πρωί της ίδιας ημέρας, η μεραρχία κατόρθωσε να καταλάβει σημαντικές θέσεις των Βουλγάρων στα ανατολικά του Κιλκίς, απειλώντας άμεσα το αριστερό πλευρό και τα νώτα της Βουλγαρικής διάταξης.<br />
<br />
Oι αλλεπάλληλες Βουλγαρικές αντεπιθέσεις που διεξήχθησαν κατά των Ελληνικών τμημάτων αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία, αλλά και με μεγάλες απώλειες για τα Ελληνικά στρατεύματα που πολλές φορές υποχρεώθηκαν να μάχονται χωρίς την υποστήριξη του πυροβολικού τους. Tο πρωί της 21ης Ιουνίου επανέλαβαν την επίθεσή τους κατά των Βουλγαρικών θέσεων και οι άλλες μεραρχίες. H 4η μεραρχία, ύστερα από σκληρό αγώνα, πέτυχε να καταλάβει τη νότια παρυφή της πόλεως του Κιλκίς. H 5η μεραρχία πέρασε τη σιδηροδρομική γραμμή και κατέλαβε σημαντικές θέσεις στα νοτιοδυτικά του Κιλκίς, ενώ η 3η κατέλαβε το χωριό Μεταλλικό, αποτελώντας σοβαρή απειλή για το δυτικό πλευρό και τα νώτα των Βουλγάρων.<br />
<br />
Oι Βούλγαροι μπροστά σε αυτή την κατάσταση άρχισαν να συμπτύσσονται προς τα βόρεια, υπό την κάλυψη οπισθοφυλακών. O όγκος των Βουλγαρικών δυνάμεων συμπτύχθηκε προς το όρος Δύσωρο και μόνο μικρές μονάδες, κυρίως μεταφορών, κατευθύνθηκαν προς την Καλίνδρια. Oι Ελληνικές δυνάμεις, συνεχίζοντας την κίνησή τους, απελευθέρωσαν το Κιλκίς στις 10:00 και καταδίωξαν τις συμπτυσσόμενες εχθρικές δυνάμεις, σε μικρό όμως βάθος, λόγω της μεγάλης εξάντλησης των τμημάτων από τον τριήμερο αγώνα και της ελλείψεως εφεδρειών. Oι μεραρχίες έφτασαν μέχρι τη γραμμή Ποταμιά - Ακροποταμιά - Τέρπυλλος - Ξηρόβρυση -Μεταλλικό, όπου και σταμάτησαν.<br />
<br />
Ως εκ τούτου δεν έγινε πλήρης εκμετάλλευση της επιτυχίας που είχε σημειωθεί με τη διάσπαση της αμυντικής τοποθεσίας του Κιλκίς. H ταξιαρχία ιππικού, ενεργώντας με μεγάλη καθυστέρηση και πολύ διστακτικά, αφού διασκόρπισε τις Βουλγαρικές δυνάμεις που συμπτύσσονταν προς την Καλίνδρια και συνέλαβε περίπου 100 αιχμαλώτους, προωθήθηκε στην περιοχή του χωριού Κορομηλιά όπου και στάθμευσε, διακόπτοντας την περαιτέρω καταδίωξη του εχθρού. Στην περιοχή του Καλλίνοβου η 10η μεραρχία κυρίεψε τα υψώματά του αλλά, επειδή η αντίδραση του Βουλγαρικού πυροβολικού υπήρξε αποτελεσματική, ένα μεγάλο τμήμα της διανυκτέρευσε στο Βαλτούδι και μόνο ένα τάγμα της καταδίωξε τους Βουλγάρους προς την κατεύθυνση της Καλίνδριας.<br />
<br />
Oι 1η και 6η μεραρχίες που βρίσκονταν στην περιοχή του Λαχανά, μετά τη διαταγή που πήραν για τη συγκρότηση του αποσπάσματος Λαχανά, άρχισαν να εκτελούν τις απαραίτητες μετακινήσεις τμημάτων για την υλοποίηση της διαταγής, όταν η μάχη ξεκίνησε ξανά, το πρωί της 21ης Ιουνίου. Oι Βούλγαροι αντιλήφθηκαν την εκούσια αποχώρηση του 3ου τάγματος του 5ου συντάγματος που προοριζόταν για το συγκροτούμενο απόσπασμα Λαχανά και επειδή το θεώρησαν ως υποχώρηση, ξεκίνησαν αντεπίθεση και πέτυχαν να απωθήσουν τα τμήματα του 1ου τάγματος του 1ου συντάγματος που μάχονταν μπροστά στο χωριό Κυδωνιές. Χάρη στον ηρωισμό αυτού του τάγματος, του οποίου σχεδόν όλοι οι αξιωματικοί τέθηκαν εκτός μάχης, επιτεύχθηκε η ανάσχεση της Βουλγαρικής αντεπίθεσης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/--nRouzkkByk/U4Yyqyo3QPI/AAAAAAAASTc/d_7BeSM1DtE/s1600/ceb5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://3.bp.blogspot.com/--nRouzkkByk/U4Yyqyo3QPI/AAAAAAAASTc/d_7BeSM1DtE/s1600/ceb5.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Tο μεσημέρι, όμως, αναγγέλθηκε η νίκη στο Κιλκίς και ανακλήθηκε η διαταγή αποστολής του αποσπάσματος. Έτσι στις 3:00 το απόγευμα, οι δύο μεραρχίες επιτέθηκαν συντονισμένα εναντίον των εχθρικών χαρακωμάτων. Μετά από αντίσταση μίας ώρας περίπου οι Βούλγαροι, που είχαν και αυτοί πληροφορηθεί την έκβαση της μάχης του Κιλκίς, υποχώρησαν άτακτα προς τα βορειοανατολικά και συγκεκριμένα στην περιοχή του Στρυμόνα, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 16 από τα 24 πυροβόλα τους και περίπου 1.300 τυφέκια. Oι Έλληνες τους καταδίωξαν μέχρι το 63ο χλμ. της οδού Θεσσαλονίκης - Σερρών και συνέλαβαν περίπου 500 αιχμαλώτους.<br />
<br />
Στην περιοχή της Νιγρίτας η 7η μεραρχία δεν είχε πάρει διαταγή επιχειρήσεων για την 21η Ιουνίου. Στις 9:30 της ίδιας ημέρας, το Γενικό Στρατηγείο πληροφόρησε τη μεραρχία ότι τα Βουλγαρικά στρατεύματα μπροστά από την πρώτη και την έκτη μεραρχίες συμπτύχθηκαν προς Λαχανά, όπου αμύνονται και η υποχώρηση των οποίων προς τον Στρυμονικό δεν είναι απίθανη. Μετά από αυτή την πληροφορία, η έβδομη μεραρχία κινήθηκε με δύο φάλαγγες με πολλή βραδύτητα όμως, έτσι ώστε μόλις στις 16:00 έφτασε στη γραμμή Βέργη - Ξύλοστρο, χωρίς να συναντήσει την παραμικρή εχθρική αντίσταση. Την ίδια ώρα πήρε την πληροφορία από το Γενικό Στρατηγείο ότι το Κιλκίς κατελήφθη και ότι ο βουλγαρικός στρατός καταδιώκεται.<br />
<br />
Μετά από λίγο πληροφορείται, επίσης, ότι ο Λαχανάς κυριεύτηκε και πως οι Βούλγαροι υποχωρούν πανικόβλητοι προς το Στρυμόνα, γεγονός που επιβεβαιώθηκε από τα ίδια της τα τμήματα. Έτσι, η μεραρχία διέταξε τη συνέχιση της κινήσεως προς το Στρυμονικό, αλλά και πάλι η κίνηση ήταν βραδύτατη, με αποτέλεσμα τα τμήματά της να μη φτάσουν μέχρι το βράδυ στις γέφυρες του Στρυμόνα και οι Βούλγαροι να διανυκτερεύσουν ανενόχλητοι προτού να αποσυρθούν προς τα βορειοανατολικά.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙΟΥ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ</b></span><br />
<br />
Οι Βούλγαροι, έχοντας αποφασίσει να επιτεθούν αιφνιδιαστικά κατά των Ελλήνων και των Σέρβων, μετέφεραν μέχρι τα μέσα Ιουνίου του 1913 τον όγκο των δυνάμεων τους έναντι των Ελληνικών και Σερβικών στρατευμάτων, αφήνοντας στην Ανατολική Θράκη μόνο τις τελείως απαραίτητες δυνάμεις. Παράλληλα, στο χρονικό αυτό διάστημα της στρατηγικής συγκεντρώσεως τους, ακολουθούσαν παρελκυστική πολιτική στις συνομιλίες για τη διευθέτηση των διαφορών τους με την Ελλάδα και τη Σερβία και απέφευγαν κάθε προστριβή μαζί τους, για να μη δημιουργήσουν αφορμή συρράξεως, την οποία ήθελαν οπωσδήποτε να αποφύγουν κατά την κρίσιμη περίοδο της στρατηγικής τους συγκεντρώσεως.<br />
<br />
Οι Βουλγαρικές δυνάμεις, που συγκεντρώθηκαν έναντι των Ελλήνων και των Σέρβων, ήταν οι 1η και 3η Στρατιές βόρεια, κοντά στα παλαιά Σερβοβουλγαρικά σύνορα, η 4η στην περιοχή Ιστίπ - Στρώμνιτσας, έναντι της νότιας πτέρυγας του Σερβικού Στρατού, η 5η στο Κιουστεντήλ και η 2η στην περιοχή Σερρών. Η τελευταία αυτή, με Διοικητή τον Αντιστράτηγο Ιβανώφ, ήταν αναπτυγμένη από τη Δοϊράνη μέχρι την Καβάλα και διέθετε την III Μεραρχία (μείον Ταξιαρχία) στο Κιλκίς, την 1η Ταξιαρχία της Χ Μεραρχίας στην περιοχή Λαχανά, μία Ταξιαρχία στην περιοχή του χωριού Στρυμονικό, μία Ταξιαρχία στην περιοχή του χωριού Ροδολίβος και την XI Μεραρχία στην περιοχή Ελευθερουπόλεως.<br />
<br />
Πράγματι, μόλις οι Βούλγαροι ολοκλήρωσαν τη συγκέντρωση τους, αποφάσισαν να υλοποιήσουν τα σχέδια τους, καταλαμβάνοντας αιφνιδιαστικά εδάφη που ανήκαν στην Ελλάδα και τη Σερβία, δημιουργώντας έτσι τετελεσμένα γεγονότα. Για το σκοπό αυτό, στις 15 Ιουνίου 1913, η Ανώτατη Βουλγαρική Στρατιωτική Διοίκηση διέταξε τις 2η και 4η Στρατιές να επιτεθούν αντίστοιχα κατά των Ελλήνων και των Σέρβων και να καταλάβουν, το ταχύτερο, όσο το δυνατό περισσότερα εδάφη των χωρών αυτών, πριν επέμβουν οι Μεγάλες Δυνάμεις και παρεμποδίσουν τις παραπέρα τις πολεμικές ενέργειες.<br />
<br />
Οι δύο Βουλγαρικές στρατιές ολοκλήρωσαν τις προετοιμασίες τους μέχρι τις απογευματινές ώρες της επομένης και στις 18.50, χωρίς να έχει προηγηθεί κήρυξη πολέμου, επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά σε ολόκληρο σχεδόν το μέτωπο τους. Η 2η Βουλγαρική Στρατιά εκδήλωσε την κύρια επιθετική της ενέργεια στην περιοχή του Παγγαίου όρους. Μετά από σύντομη προπαρασκευή του πυροβολικού, φάλαγγες πεζικού παραβίασαν τη γραμμή διαχωρίσεως και κινήθηκαν προς τις Ελευθερές και την κοιλάδα της Μουσθένης. Στον τομέα Ελευθερών, ο εκεί Ελληνικός λόχος, αφού επιβράδυνε τον εχθρό στον τομέα του, επιβιβάστηκε τελικά κατά τη διάρκεια της νύχτας 16 / 17 Ιουνίου σε πλοιάρια και αποβιβάστηκε στη Θάσο και στη Σκάλα Σταυρού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-K96LGLwJRZ0/U4dcSJYSyOI/AAAAAAAASTw/U3RGw6Y0m6w/s1600/kilis-kristoni-palia-foto.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="262" src="https://4.bp.blogspot.com/-K96LGLwJRZ0/U4dcSJYSyOI/AAAAAAAASTw/U3RGw6Y0m6w/s1600/kilis-kristoni-palia-foto.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι Βούλγαροι, συνεχίζοντας την κίνηση τους, κατέλαβαν τις πρώτες πρωινές ώρες της 17ης Ιουνίου το λιμάνι των Ελευθερών. Τα υπόλοιπα Ελληνικά τμήματα της περιοχής Παγγαίου, δυνάμεως δύο ταγμάτων περίπου, επιβραδύνοντας τον εχθρό πέρασαν το πρωί της 17ης Ιουνίου το Στρυμόνα ποταμό και συνενώθηκαν με τα τμήματα του 20ού Συντάγματος Πεζικού της VII Μεραρχίας στα βορειοανατολικά υψώματα του χωριού Νέα Κερδύλια, όπου αφού απέκρουσαν αλλεπάλληλες Βουλγαρικές επιθετικές ενέργειες, συμπτύχθηκαν το βραδύ προς το χωριό Βρασνά.<br />
<br />
Το 21ο Σύνταγμα Πεζικού της ίδιας Μεραρχίας, που ήταν αναπτυγμένο στην περιοχή Νιγρίτας, λόγω της απειλής που δημιουργήθηκε στο δεξιό του, άρχισε από το πρωί να συμπτύσσεται και μέχρι το βράδυ έφτασε στα νότια υψώματα της Αρέθουσας, όπου και εγκαταστάθηκε αμυντικά. Στο μεταξύ τις μεσημβρινές ώρες της 17ης Ιουνίου, κατέπλευσε στον κόλπο Ορφανού το αντιτορπιλικό «ΛΕΩΝ», ενώ την επομένη το πρωί έφτασε και ο υπόλοιπος στόλος προκειμένου να υποστηρίξει τις επιχειρήσεις του Στρατού. Στον τομέα της Ι Μεραρχίας, η Βουλγαρική επίθεση εκδηλώθηκε τις πρώτες απογευματινές ώρες της 17ης Ιουνίου.<br />
<br />
Τα προκαλυπτικά τμήματα της Μεραρχίας στην περιοχή του όρους Βερτίσκου, μετά από σύντομο αγώνα, άρχισαν και αυτά να επιβραδύνουν τον εχθρό και μέχρι το πρωί της επομένης έφτασαν και εγκαταστάθηκαν στην κύρια αμυντική τοποθεσία της Μεραρχίας, μεταξύ των λιμνών Λαγκαδά και Βόλβης. Δυτικότερα, μέχρι την αποξεραμένη σήμερα λίμνη Αματόβου, οι Βούλγαροι προώθησαν τις δυνάμεις τους προς τα νότια, χωρίς όμως να περάσουν τη συνοριακή γραμμή διαχωρίσεως. Η Χ Μεραρχία, που ήταν αναπτυγμένη βόρεια του Πολύκαστρου, δέχτηκε αιφνιδιαστική Βουλγαρική επίθεση τη νύχτα 16 / 17 Ιουνίου.<br />
<br />
Τα Βουλγαρικά τμήματα, αφού αιχμαλώτισαν ολόκληρο σχεδόν τον Ελληνικό λόχο προκαλύψεως στην περιοχή του χωριού Κάστρο, συνέχισαν την προέλαση τους και μέχρι τις απογευματινές ώρες κατέλαβαν το χωριό Πευκοδάσος, όπου και αναχαιτίστηκαν από τις εκεί Ελληνικές δυνάμεις, που στο μεταξύ είχαν ενισχυθεί σημαντικά με τμήματα πεζικού και πυροβολικού, από την περιοχή του Πολύκαστρου. Βορειότερα, οι Βούλγαροι πέτυχαν να καταλάβουν άθικτη τη γέφυρα του Αξιού ποταμού, ανατολικά της Γευγελής και να προωθηθούν μέχρι τη Γευγελή. Τα Σερβικά τμήματα, μετά από σύντομο αγώνα, συμπτύχθηκαν προς τα βορειοδυτικά.<br />
<br />
Η Βουλγαρική Κυβέρνηση, στο μεταξύ, με τους εκπροσώπους της στην Αθήνα και στο Βελιγράδι και με τους πρεσβευτές της στις Μεγάλες Δυνάμεις προέβη σε διαμαρτυρίες, ότι δήθεν τα στρατεύματα της δέχτηκαν επίθεση από τους συμμάχους της Έλληνες και Σέρβους. Αλλά και η Ελλάδα και η Σερβία δεν παρέλειψαν να διαφωτίσουν σχετικά τις Μεγάλες Δυνάμεις και να διαμαρτυρηθούν έντονα προς τη Βουλγαρική Κυβέρνηση.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ</b></span><br />
<br />
Τη νύχτα 16 / 17 Ιουνίου, οι επικοινωνίες της VII Μεραρχίας προς τη Θεσσαλονίκη και της Ι Μεραρχίας με τα προκαλυπτικά τμήματα της είχαν διακοπεί, πιθανόν από Βουλγαρική δολιοφθορά. Αυτό είχε ως συνέπεια το Γενικό Στρατηγείο να πληροφορηθεί τα γεγονότα του Παγγαίου στις 05.30 της 17ης Ιουνίου. Το Γενικό Στρατηγείο, αφού διαπίστωσε ότι δεν επρόκειτο για συνηθισμένα μεθοριακά επεισόδια, ανέφερε σχετικά στις 09.00 της ίδιας ημέρας στην Κυβέρνηση και στον Αρχιστράτηγο Βασιλιά στην Αθήνα, ζητώντας συνάμα διαταγές, αν θα αναλάμβανε γενική επίθεση κατά των Βουλγάρων ή θα περιοριζόταν στην ανακατάληψη της περιοχής Παγγαίου.<br />
<br />
Παράλληλα πρότεινε πριν από κάθε άλλη ενέργεια να απαλλαγεί η πόλη της Θεσσαλονίκης από τα Βουλγαρικά τμήματα που στάθμευαν εκεί. Ύστερα απ' αυτό συνήλθε εκτάκτως το Υπουργικό Συμβούλιο, υπό την προεδρία του Βασιλιά, το οποίο αποφάσισε ομόφωνα την ανάληψη γενικής επιθέσεως. Στις 12:00 της ίδιας ημέρας, ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος ανακοίνωσε στο Γενικό Στρατηγείο την παραπάνω απόφαση, καθώς και την απόφαση της Κυβερνήσεως να επιτρέψει την αναχώρηση από τη Θεσσαλονίκη του Στρατηγού Χεσαψήεφ, ο οποίος από το πρωί είχε ζητήσει άδεια για να μεταβεί στη Σόφια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-qCFgDFxqILo/U4deapFQS7I/AAAAAAAAST8/Di0k9KsJ_oY/s1600/salonique-soldats-grec-c3a0-lexercise.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://3.bp.blogspot.com/-qCFgDFxqILo/U4deapFQS7I/AAAAAAAAST8/Di0k9KsJ_oY/s1600/salonique-soldats-grec-c3a0-lexercise.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Για την απαλλαγή της Θεσσαλονίκης από την παρουσία των Βουλγαρικών τμημάτων, η Κυβέρνηση τήρησε επιφυλακτική στάση για να μη δοθούν ερείσματα στους Βουλγάρους και επιρρίψουν στην Ελλάδα την ευθύνη των πολεμικών συγκρούσεων. Επακολούθησαν αλλεπάλληλες συνεννοήσεις μεταξύ του Βασιλιά, της Κυβερνήσεως και του Γενικού Στρατηγείου και τις πρώτες απογευματινές ώρες διατάχθηκε ο αποκλεισμός των βουλγαρικών τμημάτων που στάθμευαν στην πόλη μέσα στα καταλύματα τους. Η αποστολή αυτή είχε ανατεθεί από το μήνα Απρίλιο στη II Μεραρχία, η οποία και είχε καταστρώσει λεπτομερές σχέδιο, για την ταχεία εξουδετέρωση όλων των Βουλγαρικών τμημάτων στην πόλη της Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με τη Χωροφυλακή.<br />
<br />
Ο Στρατηγός Χεσαψήεφ αναχώρησε σιδηροδρομικώς προς το Κιλκίς, ενώ οι Βουλγαρικές δυνάμεις διατάχθηκαν στις 15.00 της 17ης Ιουνίου με έγγραφο του Διοικητή της IΙ Μεραρχίας Υποστράτηγου Καλλάρη, μέσα σε μια ώρα από τη λήψη του εγγράφου του, να παραδώσουν τον οπλισμό τους και να απομακρυνθούν από τη Θεσσαλονίκη με ειδική αμαξοστοιχία. Σε αντίθετη περίπτωση τα Βουλγαρικά τμήματα θα θεωρούνταν εχθρικά. Οι Βούλγαροι όχι μόνο δεν απάντησαν στο παραπάνω έγγραφο, αλλά απεναντίας άρχισαν να παίρνουν σύντονα μέτρα άμυνας.<br />
<br />
Ύστερα απ' αυτό, οι Ελληνικές δυνάμεις του Στρατού και της Κρητικής Χωροφυλακής στη Θεσσαλονίκη απέκλεισαν τους Βουλγαρικούς στρατωνισμούς και από τις 19:00 άρχισαν να βάλλουν με πυρά κατά των Βουλγαρικών τμημάτων, τα οποία και απάντησαν με μεγάλη μάλιστα σφοδρότητα. Ακολούθησε γενική επίθεση των Ελληνικών τμημάτων, η οποία διάρκεσε μέχρι τις πρωινές ώρες της επομένης και είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή παράδοση όλων των Βουλγαρικών τμημάτων που βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη. Συνελήφθησαν συνολικά αιχμάλωτοι 19 Βούλγαροι αξιωματικοί, 1.160 οπλίτες και 80 κομιτατζήδες. Επίσης βρέθηκαν 54 οπλίτες και 6 κομιτατζήδες νεκροί και 17 τραυματίες.<br />
<br />
Οι απώλειες των Ελληνικών τμημάτων ανήλθαν σε 18 οπλίτες νεκρούς και 4 αξιωματικούς και 42 οπλίτες τραυματίες. Το πρωί της 18ης Ιουνίου, έφτασε στη Θεσσαλονίκη με το ατμόπλοιο «Αμφιτρίτη» ο Αρχιστράτηγος Βασιλιάς, ο οποίος ενημερώθηκε αμέσως για την τακτική κατάσταση και στις 11:00 εξέδωσε διαταγή επιχειρήσεων καθορίζοντας τα εξής :</div>
</div>
<div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #e06666;">— </span></b>Η VII Μεραρχία, αφήνοντας ένα σύνταγμα Πεζικού με το πεδινό πυροβολικό της στην Ασπροβάλτα για την κάλυψη του δεξιού της, να προελάσει προς την κατεύθυνση της Νιγρίτας, φτάνοντας εντός της ημέρας μέχρι το χωριό Αρέθουσα.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η Ι Μεραρχία να προελάσει προς το χωριό Βερτίσκος, φτάνοντας εντός της ημέρας μέχρι το χωριό Λοφίσκος.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η II Μεραρχία να κινηθεί αμέσως και να διανυκτερεύσει μεταξύ των χωριών Μελισσοχώρι και Λητή.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Οι λοιπές μεραρχίες να παραμείνουν στις θέσεις τους, αναμένοντας νεότερες διαταγές.<br />
<br />
Παράλληλα, ενημέρωσε το Στόλο και ζήτησε να υποστηρίξει το απόσπασμα της VII Μεραρχίας που θα παρέμενε στην Ασπροβάλτα. Με άλλες διαταγές του εξέφρασε τα θερμά του συγχαρητήρια προς τη II Μεραρχία, την Κρητική Χωροφυλακή και την Υπηρεσία Μετόπισθεν, για την ταχεία εκκαθάριση της Θεσσαλονίκης από τα εκεί Βουλγαρικά τμήματα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-CP0q-ubRjaU/U4dgYTZFE_I/AAAAAAAASUE/UW7RGkbBEKs/s1600/wnClE.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="208" src="https://4.bp.blogspot.com/-CP0q-ubRjaU/U4dgYTZFE_I/AAAAAAAASUE/UW7RGkbBEKs/s1600/wnClE.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η VII Μεραρχία - της οποίας το 20ό Σύνταγμα βρισκόταν στις 18 Ιουνίου στο χ. Βρασνά και το 21ο συνέχιζε την αμυντική του εγκατάσταση νότια της Αρέθουσας - μόλις έλαβε τη διαταγή προελάσεως, απέστειλε το 20ό Σύνταγμα με όλο το πεδινό πυροβολικό της προς τα χωριά Ασπροβάλτα - Νέα Κερδύλια και με τις υπόλοιπες δυνάμεις της προωθήθηκε στην Αρέθουσα, χωρίς να συναντήσει σοβαρή εχθρική αντίσταση. Μόνο τα αριστερά τμήματα της, όταν έφτασαν ανατολικά της λίμνης Λάντζας, δέχτηκαν πυρά Βουλγαρικών τμημάτων από τα υψώματα νότια του χωριού Σκεπαστό και ανέκοψαν την κίνηση τους.<br />
<br />
Η Ι Μεραρχία συγκεντρώθηκε βόρεια των λιμνών Λαγκαδά και Βόλβης, ενώ η ΙΙ Μεραρχία αναχώρησε στις 15:00 από τη Θεσσαλονίκη και τις πρώτες βραδινές ώρες έφτασε στην περιοχή Μελισσοχώρι - Λητή. Οι λοιπές μεραρχίες ασχολήθηκαν εντατικά κατά την ημέρα αυτή με τη συμπλήρωση των προπαρασκευών τους, προκειμένου να είναι έτοιμες να αναλάβουν επιθετικές ενέργειες από την επομένη το πρωί.<br />
<br />
Στο μεταξύ η Ρωσία, σε μια ύστατη προσπάθεια να προλάβει τη γενίκευση του πολέμου μεταξύ των τριών πρώην σύμμαχων Βαλκανικών χωρών, προσκάλεσε το πρωί της 18ης Ιουνίου τους πρωθυπουργούς των χωρών αυτών στην Πετρούπολη για συνεννοήσεις. Ήταν όμως αργά, γιατί ήδη είχαν αρχίσει οι πολεμικές επιχειρήσεις και φονικές μάχες συνάπτονταν κυρίως στο Σερβοβουλγαρικό μέτωπο. Ύστερα απ' αυτό, η Σερβική Κυβέρνηση εξέδωσε εγκύκλιο διαταγή για την έναρξη του πολέμου κατά της Βουλγαρίας, ενώ η Ελληνική Κυβέρνηση ενημέρωσε σχετικά το Βασιλιά το απόγευμα της ίδιας ημέρας, επισημαίνοντας ότι ο πόλεμος ουσιαστικά άρχισε και συνεπώς ο στρατός έπρεπε να αναλάβει επιθετικές επιχειρήσεις κατά των Βουλγάρων στη Μακεδονία.<br />
<br />
Η έναρξη του πολέμου ανακοινώθηκε επίσημα στον Ελληνικό λαό με διάγγελμα του Βασιλιά, που αναγνώστηκε στη Βουλή από τον Πρωθυπουργό της χώρας στις 21 Ιουνίου και δημοσιεύτηκε την ίδια ημέρα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Το διάγγελμα αυτό, που συνόψιζε την κυβερνητική πολιτική και εξέφραζε την πίστη προς τον ένδοξο Ελληνικό Στρατό, καθώς και την προσήλωση του Έθνους στις παραδόσεις της φυλής, έγινε δεκτό από τους βουλευτές και το ακροατήριο με ζωηρές ζητωκραυγές και παρατεταμένα χειροκροτήματα. Το διάγγελμα του Βασιλιά Κωνσταντίνου ΙΒ' προς τον Ελληνικό λαό (20 Ιουνίου 1913):</div>
<div>
<br />
<b><i><span style="color: #e06666;">"Πρός τόν Λαό μου <br /><br />Συμμαχήσαντες μετά των άλλων Χριστιανικών κρατών πρός απελευθέρωσιν πασχόντων αδελφών, ηυτυχήσαμεν νά ίδωμεν τόν κοινόν αγώνα στεφανούμενον υπό της νίκης καί καταλύσαντα τήν τυραννίαν, τά ελληνικά δέ όπλα θριαμβεύοντα κατά ξηράν καί κατά θάλασσαν. <br /><br />Η ηττηθείσα Αυτοκρατορία παρεχώρησεν αδιαιρέτως εις τούς Συμμάχους τό απελευθερωθέν έδαφος. Αλλά ενώ η Ελλάς δικαία, καθώς πάντοτε, συμφώνους έχουσα καί τούς δύο άλλους των συμμάχων ηθέλησεν φιλικήν τήν διανομήν του απελευθερωθέντος εδάφους, άπληστος σύμμαχος, η Βουλγαρία αρνηθείσα πάσαν συνεννόησιν καί διαιτησίαν, επεζήτησε νά σφετερισθή κατά τό πλείστον μόνη αυτή τούς καρπούς της κοινής νίκης... <br /><br />Ο Ελληνικός λαός, εν στενή μετά της Σερβίας καί του Μαυροβουνίου αλληλεγγύη, πεποιθώς επί τήν ιερότητα του σκοπού αναλαμβάνει τά όπλα εις νέον αγώνα υπέρ βωμών καί εστιών. Ο στρατός μου της ξηράς καί της θαλάσσης, ο αναδείξας τήν Ελλάδα μεγαλειτέραν, καλείται νά συνεχίση τούς τετιμημένους αγώνας του καί σώση απελευθερωθέντας εκ της Τουρκικής τυραννίας αδελφούς από της απειλουμένης νέας καί δεινοτάτης δουλείας... <br /><br />Ζήτω η μεγαλυνθείσα Ελλάς. Ζήτω τό Ελληνικόν Έθνος". </span></i></b></div>
<div>
<b><i><span style="color: #e06666;"><br /></span></i></b></div>
<div>
<b><i><span style="color: #e06666;">ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΒ' </span></i></b></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-hSgSDxcSRP0/U4djV2x82vI/AAAAAAAASUQ/Nb4yz27L0k8/s1600/King_Constantine_%25CE%2599_of_Greece%252C_1914%252C_by_Laszlo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://3.bp.blogspot.com/-hSgSDxcSRP0/U4djV2x82vI/AAAAAAAASUQ/Nb4yz27L0k8/s1600/King_Constantine_%25CE%2599_of_Greece%252C_1914%252C_by_Laszlo.jpg" width="379" /></a></div>
<div>
<br />
<b style="color: orange; font-size: x-large;">Η Μάχη</b></div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο πόλεμος Άρχισε Ακήρυχτος</span></b><br />
<br />
Στο νέο αυτό πόλεμο έμπαινε ο Ελληνικός στρατός με ακμαιότατες ηθικές δυνάμεις, φλεγόμενος από την επιθυμία να τιμωρήσει τους Βουλγάρους, για την προκλητικότητα και δολιότητά τους. Ο Στρατηγός Ιβάνωφ, αφού απώθησε τις Ελληνικές προφυλακές, σχεδίαζε να αναλάβει στις 19 Ιουνίου γενική επίθεση προς Θεσσαλονίκη. Τον πρόλαβε όμως η επιθετική εξόρμηση ολόκληρου του ελληνικού το βράδυ της 19ης Ιουνίου και τον καθήλωσε σε άμυνα. Οι Δυνάμεις του Ιβάνωφ ανέρχονταν σε 59 τάγματα πεζικού, 124 πυροβόλα και 7 ίλες ιππικού. Τα ισχυρότερα κέντρα αμύνης του ήταν το Κιλκίς και ο Λαχανάς από απόψεως αμυντικής οργανώσεως (από την 16 Οκτωβρίου 1912).<br />
<br />
Στο Κιλκίς διέθεσε μόνο 8 τάγματα, στον δε Λαχανά και εκατέρωθεν του Στρυμονικού 20 τάγματα. Οι υπόλοιπες δυνάμεις του κατανεμήθηκαν βορείως Λίμνης Αρτζάν, στις Σέρρες και από Παγγαίο μέχρι Ελευθερούπολη. Ειδικά στο μέτωπο Παγγαίου - Ελευθερούπολης διέθεσε 12 τάγματα τα οποία αχρηστεύθηκαν, γιατί τα καθήλωσε να φυλάγουν τις ακτές, προς απόκρουση ενδεχομένως αναβάσεως από την θάλασσα. Το πρωί της 19ης Ιουνίου οι 2η, 4η, 5η και 3η Μεραρχίες ξεκίνησαν από την γραμμή Λητή - Μονόλοφος - Νέα Φιλαδέλφεια - Αγιονέρι με συγκλίνουσες κατευθύνσεις προς Κιλκίς. Οι 6η και 1η από Άσσηρο και Προφήτη προς Λαχανά. Στο δεξιό πλευρό η 7η Μεραρχία από Αρέθουσα προς Νιγρίτα και στο αριστερό η 10η Μεραρχία από γέφυρα Γουμένιτσας επί του Αξιού προς λίμνη Αρτζάν.<br />
<br />
Άρχιζε η μάχη Κιλκίς - Λαχανά με σύγχρονη επίθεση ολοκλήρου του Ελληνικού Στρατού. Γενικά μάχη επί μετώπου 80 χιλιομέτρων με 8 Μεραρχίες, συμπαρατεταγμένες, με κύρια ενέργεια προς Κιλκίς, διά τεσσάρων (4) Μεραρχιών. Στις 8 το πρωί άρχισε η επαφή με τις Βουλγαρικές προφυλακές. Στις 10:00 η μάχη είχε αναπτυχθεί. Οι 4 Μεραρχίες προς Κιλκίς είχαν εμπλακεί σε σφοδρότατο αγώνα προ της προωθημένης αμυντικής τοποθεσίας των Βουλγάρων επί της γραμμής Πέρινθος - Μαυρονέρι - Νέο Γυναικόκαστρο. Η επίθεση διεξήγετο κάτω από πυκνότατο πυρ του Βουλγαρικού Πυροβολικού και πεζικού και μέσα στις πυρκαγιές των σπαρτών που άναψαν από τις εκρήξεις των Βουλγάρικων οβίδων.<br />
<br />
Δεξιά προς Λαχανά η 1η και 6η Μεραρχίες πλησίασαν τις βουλγαρικές θέσεις μετά το μεσημέρι και στις 3 το απόγευμα άρχισαν την επίθεσή τους. Μέχρι το βράδυ η προωθημένη τοποθεσία του Κιλκίς είχε πέσει κατόπιν φονικού αγώνα και οι Βούλγαροι οπισθοχωρούσαν προς την κύρια τοποθεσία αντιστάσεώς τους γύρω από το Κιλκίς. Στον Λαχανά επίσης αποσύρονταν στην κύρια τοποθεσία τους Προφήτης Ηλίας - Παλιόκαστρο. Στο δεξιό πλευρό η 7η Μεραρχία είχε ανατρέψει την Βουλγαρική αντίσταση στο στενωπό Σκεπαστού και στο αριστερό η 10η ανέτρεψε τους Βουλγάρους προς Αρτζάν. Μεταξύ Κιλκίς και Αρτζάν η Ταξιαρχία Ιππικού επιτηρούσε το κενό.<br />
<br />
Την επόμενη η μάχη ξανάρχισε. Όλη την ημέρα οι Μεραρχίες ενεπλάκησαν σε σκληρότατους αγώνες για να πλησιάσουν σε αποστάσεις εφόδου κατά της κύριας Βουλγαρικής τοποθεσίας. Τα πυρά των Βουλγάρων όμως ήσαν φονικότατα και το έδαφος τόσο ακάλυπτο, ώστε οι Ελληνικές δυνάμεις καθηλώθηκαν. Η κρίση της μάχης επήλθε την επομένη 21η Ιουνίου με σειρά ορμητικών εφόδων διά της λόγχης. Η τοποθεσία του Κιλκίς έπεσε στις 11 το πρωί, του δε Λαχανά στις 4 το απόγευμα. Η 2α Βουλγαρική Στρατιά διασπάσθηκε και ένα μέρος της δυνάμεώς της τράπηκε προς Δοϊράνη ενώ το μεγαλύτερο μέρος της διέφυγε πανικόβλητο προς Σέρρες.<br />
<br />
Η τριήμερη μάχη του Κιλκίς - Λαχανά στοίχισε στον Ελληνικό Στρατό 8.700 νεκρούς και τραυματίες πολύ βαρύ το τίμημα, έκρινε όμως ολόκληρη την πορεία του πολέμου. Οι Βούλγαροι τρόμαξαν, αιφνιδιάσθηκαν με την καθολική ήττα τους σε όλη την έκταση του πεδίου της μάχης, δεν κατόρθωσαν να συνέλθουν, το ηθικό τος κατέπεσε και υποχώρησαν βαθιά προς τα στενά της Κρέσνας. Οι μεγάλες απώλειες που υπέστη ο Ελληνικός στρατός, οφείλονταν στην επικρατούσα αντίληψη ότι το πεζικό ήταν ικανό να πετύχει μόνο του, χωρίς ισχυρή προστασία του πυροβολικού, την εκπόρθηση μιας ισχυρά οργανωμένης εχθρικής τοποθεσίας.<br />
<br />
Στην μάχη Κιλκίς - Λαχανά λίγες περιπτώσεις οργανωμένης συνεργασίας Πεζικού - Πυροβολικού παρουσιάσθηκαν, όπως στον Λαχανά που πραγματικά η δράση του πυροβολικού οργανώθηκε σε στενή συνεργασία με την προσπέλαση του πεζικού. Στις περισσότερες φάσεις του αγώνα στο Κιλκίς το πεζικό επετίθετο ανεξάρτητα από την προχώρηση και κατάληψη θέσεων βολής από το πυροβολικό. Οι απώλειες υπήρξαν φοβερές. Παρ' όλες όμως τις απώλειες το πεζικό προχωρούσε σ' αυτό το ακάλυπτο έδαφος που δεν παρείχε ούτε ένα μέτρο απυρόβλητο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-Pn8OFpcVaao/U4d0pzt7XdI/AAAAAAAASVg/QmI1sZ6k__Y/s1600/image+(2).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="222" src="https://4.bp.blogspot.com/-Pn8OFpcVaao/U4d0pzt7XdI/AAAAAAAASVg/QmI1sZ6k__Y/s1600/image+(2).jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Προχωρούσε με τους Διοικητές Συνταγμάτων επικεφαλής με όλους τους αξιωματικούς στην πρώτη γραμμή, ατρόμητο, έφθανε στην απόσταση εφόδου και ορμούσε με την λόγχη, κύμα ακατάσχετο, ακαταγώνιστο. Εκεί η λόγχη νίκησε το πυρ! Τι στρατός ήταν αυτός; Ήταν ο στρατός που είχε δημιουργήσει η πνευματική τάξη της Ελλάδος. Καθηγητές, ποιητές, λογοτέχνες, με τον λόγο τους, με τα έργα τους, με την διδασκαλία τους είχαν ποτίσει το λαό, τη νεολαία με την Αγάπη προς την Πατρίδα. Ο Εθνικός μας ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς, στα αποκαλυπτήρια του Ηρώου του Κιλκίς, εξύμνησε την ηθική δύναμη του στρατού αυτού. Η Ελλάς στέκεται στα υψώματα του Κιλκίς και μιλάει σ' αυτούς που αγωνίστηκαν.<br />
<br />
"Είμαι η πατρίδα. Μουσική στο διάβα μου τον αέρα δένει. Ριζώνω όπου σταθώ. Φως όπου πατώ σπέρνω, και μιας αλήθειας και μιας χάρης είμ' εγώ η μητέρα και ήρθα. Τον Ύμνο φέρνω". Και ο Ύμνος της Πατρίδας, λέει ο ποιητής στη συνέχεια του λόγου του, είναι η ζωογόνος δύναμη του Γένους: "Τον Ύμνο τον πολύφωνο και σάλπισμα κι' αηδόνι φέρνω, να πάει τη δόξα μας βαθιά κρυφά όπου καίει του Γένους η καρδιά".<br />
<br /></div>
<div>
<div>
<b><span style="color: #3d85c6;">Διεξαγωγή της Μάχης</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">19 Ιουνίου 2013</span></b><br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>Άκρο</b></span><b><span style="color: #e06666;"> Δεξιό Στρατιάς (VII Μεραρχία)</span></b><br />
<br />
Η VII Μεραρχία κινήθηκε σε τρεις κατευθύνσεις (φάλαγγες) προέλασης: Η πρώτη φάλαγγα (ένα σύνταγμα πεζικού και 4 πεδινές πυροβολαρχίες) θα κινούνταν από Ασπροβάλτα προς Ηρακλείτσα (Τσάγεζι) και από εκεί προς Νιγρίτα. Οι άλλες δύο φάλαγγες θα βάδιζαν βόρεια. Συγκεκριμένα, η δεύτερη φάλαγγα (Σύνταγμα (-) και μια ορειβατική πυροβολαρχία) θα κινούνταν προς Νιγρίτα. Η τρίτη φάλαγγα (Σύνταγμα (+) και μοίρα πυροβολικού (-) που αποτελούσε την κύρια κατεύθυνση προέλασης της μεραρχίας θα βάδιζε κατά της Νιγρίτας.<br />
<br />
Σώματα προσκόπων<u> </u>θα κάλυπταν το αριστερό της. Η πρώτη φάλαγγα κινήθηκε προς Ηρακλείτσα, στο οποίο έφθασε τις απογευματινές ώρες, χωρίς να συναντήσει αντιστάσεις. Οι δύο βόρειες φάλαγγες απώθησαν τις Βουλγαρικές δυνάμεις προς τη Νιγρίτα και τις βραδινές ώρες κατέλαβαν τον αυχένα Καρακόλι και εγκαταστάθηκαν λίγο πέρα αυτού του υψώματος.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">Δεξιό Στρατιάς (Περιοχή Λαχανά) (Ι και VI Μεραρχίες)</span></b><br />
<br />
Η Ι Μεραρχία θα προήλαυνε σε μια κατεύθυνση επί του δρομολογίου Προφήτης (Κλείσαλι) - Λοφίσκος (Καρά Ομερλή) - Όσσα (Βυσσώκα) προς τη γραμμή Λαχανά - Ξυλόπολη (Λιγκοβάνη). Σε εκτέλεση αυτής της διαταγής τα τμήματα έλαβαν επαφή με τον εχθρό την 15:30 όταν οι ανιχνευτές δέχθηκαν τα πρώτα Βουλγαρικά πυρά στην τοποθεσία της Όσσας. Μέχρι την 20:00 που διακόπηκε η μάχη της 19ης Ιουνίου, η Μεραρχία κατόρθωσε να καταλάβει τη γραμμή Όσσα και Βερτίσκος (Μπέροβα), στο οποίο βρέθηκε άθικτος ο καταυλισμός των Βουλγάρων.<br />
<br />
Η VI Μεραρχία θα προήλαυνε με γενική κατεύθυνση προς Κλέπε (Λευκοχώριο) με δύο φάλαγγες. Τα τμήματα της Μεραρχίας, ακολουθώντας τη διαταγή της Μεραρχίας, έλαβαν επαφή με τον εχθρό περί την 13:30 (13:20 το αριστερό σύνταγμα και 13:45 το δεξιό). Μέχρι το απόγευμα, κατόρθωσαν να φθάσουν πλησίον του υψώματος Κλέπε (υψ 878).<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">Κέντρο Στρατιάς (Περιοχή Κιλκίς) (ΙΙ, ΙV, V, ΙΙΙ Μεραρχίες και Ταξιαρχία Ιππικού)</span></b><br />
<br />
Η ΙΙ Μεραρχία θα προήλαυνε προς βορρά σε μια φάλαγγα όχι στο δρομολόγιο που διέτασσε το Γενικό Στρατηγείο, αλλά από την κατεύθυνση Δριμός (Δριμίγκλαβα) - Αντιγόνης (Ραχμανλή) - Λειψυδρίου (Γενή Μαχαλέ). Η φάλαγγα έλαβε επαφή με τον εχθρό περί την 07:00. Μέχρι τις βραδινές ώρες κατόρθωσε να φθάσει δύο χιλιόμετρα νότια του χωριού Λειψύδριο.<br />
<br />
Η ΙV Μεραρχία θα προήλαυνε στην κατεύθυνση Μονόλοφος (Δαουτλή) - Γαλλικό (Σαλαμανλή) και Κολχίς (Ακτσέ Κλισέ) σε μια φάλαγγα. Τα φίλια τμήματα έλαβαν επαφή με τον εχθρό την 08:10. Μέχρι τις βραδινές ώρες και μετά από σκληρό αγώνα έφθασε στην Κολχίδα.<br />
<br />
Η V Μεραρχία εξέδωσε διαταγή προελάσεως, σύμφωνα με την οποία θα ξεκινούσε από τη Νέα Φιλαδέλφεια (Νάρες) προς Ξυλοκερατιά (Γιατζιλάρ) με ένα σύνταγμα (23 Σύνταγμα) σε πρώτο κλιμάκιο και θα ακολουθούσε ένα δεύτερο (16 Σύνταγμα). Σε δεύτερη γραμμή θα τηρείτο το τρίτο σύνταγμα (22 Σύνταγμα) της Μεραρχίας.<br />
<br />
Σε εκτέλεση της διαταγής τα δύο πρώτα συντάγματα (23 και 16) τις πρωινές ώρες (07:30 και 09:00) εισήλθαν σε στενή και ακάλυπτη ζώνη, με συνέπεια να δεχθούν ισχυρά πυρά του Βουλγαρικού πυροβολικού. Τα τμήματα αποδεκατίστηκαν και οι επιζώντες συσπειρωθήκαν στους αξιωματικούς τους και αφού επιτάχυναν το ρυθμό τους, καλύφθηκαν πίσω από τα αντερείσματα της περιοχής Ξυλοκερατιά (Γιατζιλάρ). Μέχρι τις βραδινές ώρες έφθασε στα υψώματα βορείως του Μαυρονερίου (Καρά Μπουνάρ).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-plf6H2vCTrk/U4dmO6liFOI/AAAAAAAASUY/hupgMdw1n1Q/s1600/Picture5288.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="312" src="https://4.bp.blogspot.com/-plf6H2vCTrk/U4dmO6liFOI/AAAAAAAASUY/hupgMdw1n1Q/s1600/Picture5288.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η ΙΙΙ Μεραρχία θα προήλαυνε την 06:00 από το χωριό Αγιονέρι (Βερλάντζα) Γυναικόκαστρο (Αβρέτ Ισσάρ) και από εκεί προς Κιλκίς. Τα τμήματα της μεραρχίας σε εκτέλεση της διαταγής δέχθηκαν τα πρώτα πυρά του εχθρικού πυροβολικού στις 08:45 και στις 09:30 τα πυρά του εχθρικού πεζικού. Γενικά η προέλαση της μεραρχίας ήταν εύκολη. Μέχρι τις βραδινές ώρες τα τμήματα της έφθασαν 500 μέτρα νότια του Γυναικοκάστρου.<br />
<br />
Η Ταξιαρχία Ιππικού σε εκτέλεση της διαταγής του Γενικού Στρατηγείου άρχισε την 05:00 την προέλαση της από το χωριό Ασπροποταμιά (Γιαχαλή) προς Χερσοτόπι (Κοτζά Ομερλή) - Χορήγι (Κιρέτς). Μέχρι την 15.00 έφθασε στο χωριό Χορήγι, χωρίς να συναντήσει αντιστάσεις. Στις 16:00 προσβλήθηκε από Βουλγαρικό απόσπασμα και μετά από μια ώρα μάχη (πεζομαχία) αποσύρθηκε πίσω από το βαλλομένη από το πυροβολικό.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">Αριστερό (Περιοχή Καλλινόβου Χ Μεραρχία)</span></b><br />
<br />
Η Χ Μεραρχία θα διενεργούσε επίθεση εναντίον των υψωμάτων Καλλινόβου με δύο συντάγματα σε πρώτο κλιμάκιο και το τρίτο θα κάλυπτε από αριστερά την ενέργεια. Μέχρι τις βραδινές ώρες τα τμήματα της έφθασαν στη γραμμή λίμνη Αρτζάν - υψ Βορείως Πλατάνι - Πευκοδάσος (Ορέβιτσα) και υποχρέωσαν τα τμήματα των Βουλγαρικών δυνάμεων να συμπτυχθούν βόρεια.<br />
<br />
Συνοπτικά η μάχη της 19 Ιουνίου περιγράφεται στο τηλεγράφημα που απέστειλε την 23 Ιουνίου το Γενικό Στρατηγείο (Επιτελάρχης Βίκτωρ Δούσμανης) προς το Υπουργείο των Στρατιωτικών (Υπουργός Στρατιωτικών Ελευθέριος Βενιζέλος). Σύμφωνα με αυτό τη σκληρότερη μάχη έδωσε η ομάδα μεραρχιών του κέντρου. Αγωνίσθηκε όλη την ημέρα και κέρδισε βήμα - βήμα όλο το από νότο προς Κιλκίς έδαφος από τις δύο πλευρές του Γαλλικού ποταμού και της σιδηροδρομικής γραμμής. Έφθασαν 5 - 6 χιλιόμετρα από την οχυρωμένη τοποθεσία του Κιλκίς, με πολλές απώλειες αλλά με μεγάλη ανδρεία.<br />
<br />
Κατά την προέλαση ο Ελληνικός Στρατός έκανε χρήση της λόγχης και με αυτή εκτόπισε τον εχθρό από τα χαρακώματα του, τα οποία βρέθηκαν γεμάτα με Βουλγαρικά πτώματα. Το Γενικό Στρατηγείο, μετά την παραπάνω εντολή της Κυβερνήσεως και το γεγονός ότι οι Σέρβοι είχαν ήδη αρχίσει τις επιχειρήσεις κατά των Βουλγάρων, εξέδωσε στις 20.00 της 18ης Ιουνίου νεότερη διαταγή επιχειρήσεων, με την οποία καθοριζόταν η προέλαση των μεραρχιών, από το πρωί της επομένης, ως εξής:</div>
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η VII Μεραρχία, εξασφαλίζοντας το δεξιό της (ανατολικό) από την κατεύθυνση του χωριού Νέα Κερδύλια, να προελάσει προς τη Νιγρίτα και από εκεί προς τη γέφυρα του Στρυμόνα ποταμού κοντά στο χωριό Στρυμονικό, εφόσον αυτό κρινόταν αναγκαίο από τη Μεραρχία.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η Ι Μεραρχία να προελάσει από τις 05.00, μέσω των χωριών Όσσα και Νικόπολη προς τη γραμμή χωριό Ξυλόπολη - ύψ. Λαχανάς, σε διαρκή σύνδεσμο με την VII Μεραρχία.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η VI Μεραρχία να προελάσει από την αυτή ώρα, μέσω του χωριού Άσσηρος προς το ύψ. Γερμανικό (Κλέπε).<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η II Μεραρχία να προελάσει επίσης την ίδια ώρα, μέσω των χωριών Πετρωτό και Μονόλοφος και να καταλάβει τα υψώματα ανατολικά του χωριού Ποταμιά.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η IV Μεραρχία να προελάσει από τις 07:00, μέσω των χωριών Γαλλικός και Κολχίς και να καταλάβει τα υψώματα που βρίσκονται μεταξύ των χωριών Κρηστώνη και Ποταμιά.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η V Μεραρχία να προελάσει από τις 07:00, μέσω του χωριού Ξυλοκερατιά προς το Κιλκίς και συναντώντας τον εχθρό να επιτεθεί εναντίον του, αναπτύσσοντας το δεξιό της σε επαφή με την IV Μεραρχία και το αριστερό της προς το Κιλκίς.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η III Μεραρχία να προελάσει από τις 05:00, μέσω του χωριού Νέο Γυναικόκαστρο, προς το Κιλκίς και συναντώντας τον εχθρό να επιτεθεί.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η Χ Μεραρχία να επιτεθεί από τις 08:00 κατά των εχθρικών τμημάτων στα υψώματα του χωριού Σουλτογιανναίικα και στη συνέχεια, εφόσον η τακτική κατάσταση θα το επέτρεπε, να στραφεί προς το Κιλκίς.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η Ταξιαρχία Ιππικού, προελαύνοντας προς τα χωριά Κάτω Απόστολοι και Βαπτιστής, να συνδέσει τις Χ και III Μεραρχίες και να εξακριβώσει αν υπάρχουν εχθρικές δυνάμεις μεταξύ του χωριού Σουλτογιανναίικα και του Κιλκίς ή αν κινούνται τέτοιες δυνάμεις στην οδό Δοϊράνης - Κιλκίς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-9_2fs5gjLxk/U4dn_qzMKmI/AAAAAAAASUg/Rfx7DEUb5WE/s1600/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF+%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9+1912-1913.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="203" src="https://3.bp.blogspot.com/-9_2fs5gjLxk/U4dn_qzMKmI/AAAAAAAASUg/Rfx7DEUb5WE/s1600/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF+%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9+1912-1913.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το Γενικό Στρατηγείο από τις 08:30 θα αναπτυσσόταν στο Μελισσοχώρι. Οι Βούλγαροι επέλεξαν ως αμυντική τοποθεσία και εγκατέστησαν τον όγκο των δυνάμεων τους, στην περιοχή Κιλκίς - Λαχανά. Η τοποθεσία αυτή, λόγω της μορφολογίας του εδάφους της, παρουσιάζει μεγάλες δυσκολίες κινήσεως τμημάτων πεζικού προς τα βόρεια και τα ανατολικά, ενώ αντίθετα προσφέρεται για αποτελεσματικό αμυντικό αγώνα, γιατί εκτός των άλλων παρέχει στον αμυνόμενο άριστη παρατήρηση και εκτεταμένα πεδία βολής.<br />
<br />
Επιπλέον οι Βούλγαροι, αφότου κατέλαβαν στις 26 Οκτωβρίου 1912 την περιοχή αυτή, άρχισαν αμέσως να την οργανώνουν κατασκευάζοντας χαρακώματα, πολυβολεία, πυροβολεία και άλλα αμυντικά έργα, με μέτωπο προς τα δυτικά και τα νότια. Οι δυνάμεις της 2ης Βουλγαρικής Στρατιάς, που είχαν εγκατασταθεί αμυντικά στην τοποθεσία Κιλκίς - Λαχανά, ήταν οι εξής:<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η III Μεραρχία (μείον ταξιαρχία), υπό τον Υποστράτηγο Σαράφωφ με έδρα το Κιλκίς, έχοντας μία ταξιαρχία στα υψώματα βόρεια και βορειοανατολικά του Πολύκαστρου και μία ταξιαρχία στο Κιλκίς.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η 1/Χ Ταξιαρχία, υπό το Συνταγματάρχη Πέτεφ, στην περιοχή των χωριών Ξυλόπολη και Λαχανάς.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Μία ανεξάρτητη ταξιαρχία υπό το Συνταγματάρχη Πετρώφ, στην περιοχή του χωριού Στρυμονικό.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Το 10ο Σύνταγμα Ιππικού στην περιοχή των χωριών Ξυλόπολη - Λαχανάς. Επιπλέον, στη διάρκεια της μάχης που επακολούθησε, μεταφέρθηκε από την περιοχή Παγγαίου και μία ακόμη ανεξάρτητη ταξιαρχία υπό το Συνταγματάρχη Ιβάνωφ, η οποία πήρε μέρος στον αγώνα από τη νύχτα 19 / 20 Ιουνίου.<br />
<br />
Το πρωί της 19ης Ιουνίου, ο Ελληνικός Στρατός άρχισε να προελαύνει ακάθεκτα και με πρωτοφανή ενθουσιασμό εναντίον των Βουλγάρων. Η VII Μεραρχία κινήθηκε επιθετικά από την περιοχή του χωριού Αρέθουσα προς τα βόρεια και αφού ανέτρεψε, ύστερα από σκληρό αγώνα, τα εχθρικά τμήματα που ήταν στην περιοχή του χωριού Σκεπαστό, κατέλαβε τον αυχένα Καρακόλι, υποχρεώνοντας τους Βουλγάρους να συμπτυχθούν προς τη Νιγρίτα και το χ. Δάφνη.<br />
<br />
Αντεπίθεση των Βουλγάρων τις πρώτες απογευματινές ώρες, εναντίον των Ελληνικών τμημάτων στον αυχένα Καρακόλι αποκρούστηκε με επιτυχία. Στο μεταξύ το απόσπασμα της VII Μεραρχίας (20ό Σύνταγμα Πεζικού), που είχε ως αποστολή να καλύπτει το δεξιό της Μεραρχίας, συνέχισε την κίνηση του χωρίς να συναντήσει εχθρική αντίσταση και στις 1700 έφτασε στο χωριό Νέα Κερδύλια, όπου και εγκαταστάθηκε αμυντικά.<br />
<br />
Η Ι Μεραρχία κινήθηκε και αυτή επιθετικά από την περιοχή του χωριού Λοφίσκος προς τα βόρεια και μετά από σκληρό αγώνα κατέλαβε μέχρι τις τελευταίες απογευματινές ώρες τα χωριά Όσσα και Βερτίσκος. Οι Βούλγαροι υποχωρώντας εγκατέλειψαν 6 πυροβόλα και άφθονο πολεμικό υλικό. Επίσης συνελήφθησαν πολλοί Βούλγαροι αιχμάλωτοι.<br />
<br />
Η VI Μεραρχία προωθήθηκε μέχρι τις 10.00 στην περιοχή του χωριού Άσσηρος και στη συνέχεια επιτέθηκε εναντίον των απέναντί της Βουλγαρικών τμημάτων, τα οποία ανέτρεψε και κατέλαβε τη γραμμή υψ. Γερμανικό - χωριό Καρτερές, λαμβάνοντας επαφή με την τοποθεσία Λαχανά. Οι απώλειες της Μεραρχίας κατά την ημέρα αυτή ήταν πολύ μεγάλες και ξεπέρασαν τους 530 νεκρούς και τραυματίες. Μεταξύ των νεκρών αξιωματικών ήταν και ο Διοικητής του 8ου Τάγματος Ευζώνων Ταγματάρχης Πεζικού Ιατρίδης Γεώργιος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-v-0RrDFhxv4/U4dpKvwRSCI/AAAAAAAASUo/ZkKvjd2bY7k/s1600/0010.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://1.bp.blogspot.com/-v-0RrDFhxv4/U4dpKvwRSCI/AAAAAAAASUo/ZkKvjd2bY7k/s1600/0010.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η II Μεραρχία προέλασε από τη Λητή μέχρι το χωριό Μάνδρες, όπου συνάντησε σοβαρή Βουλγαρική αντίσταση και αναπτύχθηκε για μάχη. Μετά από πεισματώδη αγώνα, στη διάρκεια του οποίου ενισχύθηκε και από την IV Μεραρχία, κατόρθωσε να ανατρέψει τις καλά οργανωμένες Βουλγαρικές δυνάμεις και να τις απωθήσει σε αρκετό βάθος. Κατά τον αγώνα αυτό, φονεύθηκε ο Διοικητής του Ιου Συντάγματος Πεζικού Ταγματάρχης Διαλέτης Φωκίων.<br />
<br />
Η IV Μεραρχία, προελαύνοντας, έλαβε επαφή με τις Βουλγαρικές δυνάμεις κοντά στο Γαλλικό ποταμό, τον οποίο και πέρασε μετά από σκληρό αγώνα. Κατά τον αγώνα αυτό τραυματίστηκε θανάσιμα και σε λίγο εξέπνευσε ο Διοικητής του ΙΙ / 9 Τάγματος Ταγματάρχης Πεζικού Κουτήφαρης Αντώνιος. Συνεχίζοντας την προέλαση της έφτασε μέχρι το βράδυ στα υψώματα νότια του χωριού Κολχίς, όπου και εγκατέστησε τμήματα ασφαλείας.<br />
<br />
Η V Μεραρχία, κινήθηκε μεταξύ του χωριού Πικρολίμνη και του Γαλλικού ποταμού, έχοντας πολλές απώλειες από τα δραστικά πυρά του Βουλγαρικού πυροβολικού. Οι συνολικές απώλειες της Μεραρχίας κατά την ημέρα αυτή έφτασαν περίπου τους 1.275 νεκρούς και τραυματίες. Μεταξύ των νεκρών αξιωματικών ήταν και ο Διοικητής του 16ου Συντάγματος Πεζικού Αντισυνταγματάρχης Καμάρας Αντώνιος. Παρ' όλα αυτά, η Μεραρχία συνέχισε την προέλαση της και μέχρι το βράδυ κατόρθωσε να απωθήσει τους Βουλγάρους πέρα από το χ. Μαυρονέρι, προς την κατεύθυνση του Κιλκίς.<br />
<br />
Η III Μεραρχία, προελαύνοντας και αυτή από το πρωί προς το Κιλκίς, συνάντησε μικρές μόνο Βουλγαρικές αντιστάσεις, τις οποίες ανέτρεψε χωρίς μεγάλη προσπάθεια και μέχρι το βράδυ έφτασε στο χωριό Παλαιό Γυναικόκαστρο, όπου και ανέκοψε την παραπέρα κίνηση της.<br />
<br />
Η Χ Μεραρχία, μετά από σκληρό αγώνα κατέλαβε τα υψώματα του χωριού Πλατανιά και υποχρέωσε τους Βουλγάρους να συμπτυχθούν βόρεια της αποξεραμένης σήμερα λίμνης Αρτζάν. ,<br />
<br />
Η Ταξιαρχία Ιππικού, προελαύνοντας από την περιοχή της Σίνδου προς το χωριό Βαπτιστής, έφτασε τις απογευματινές ώρες στο χωριό Κάτω Απόστολοι, όπου δέχτηκε Βουλγαρική επίθεση και υποχρεώθηκε ύστερα από αγώνα μιας περίπου ώρας να συμπτυχθεί πίσω από την III Μεραρχία. Η προέλαση των Ελληνικών μεραρχιών, κατά την ημέρα αυτή, ήταν πολύ δύσκολη, γιατί γινόταν κάτω από πυκνά Βουλγαρικά πυρά, που ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικά λόγω του πεδινού του εδάφους.<br />
<br />
Παρ' όλα αυτά μέχρι το βράδυ οι Ελληνικές δυνάμεις κατόρθωσαν να καταλάβουν ολόκληρη την τοποθεσία των Βουλγαρικών προφυλακών και να λάβουν επαφή με την κύρια αμυντική τοποθεσία του Κιλκίς - Λαχανά. Το Γενικό Στρατηγείο, αφού συγκέντρωσε μέχρι το μεσονύκτιο της 19ης Ιουνίου όλες τις αναφορές των μεραρχιών, εξέδωσε στις 02:00 της 20ής Ιουνίου νέα διαταγή για τη συνέχιση του αγώνα, σύμφωνα με την οποία:<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η Ι Μεραρχία θα συνέχιζε την επίθεση από το πρωί της 20ής Ιουνίου ενισχυόμενη και από την VI Μεραρχία, η οποία Θα ενεργούσε προς την Ξυλόπολη.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Οι λοιπές μεραρχίες (II, III, IV, V), που ενεργούσαν προς το Κιλκίς, θα συνέχιζαν από τις 05:00 την επίθεση κατά των απέναντί τους Βουλγαρικών δυνάμεων, μετά τη σύμπτυξη των οποίων οι II και IV Μεραρχίες θα αναπτύσσονταν προς τα ανατολικά, στη γραμμή των χωριών Τέρπυλος - Ακροποταμιά, ενώ η III, η V και η Ταξιαρχία Ιππικού θα καταδίωκαν τον εχθρό προς τα βόρεια.<br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>— </b></span>Η Χ Μεραρχία,αφού θα καταλάμβανε τα υψώματα βόρεια του χωριού Σουλτογιανναίικα, θα συνέχιζε προς την Καλίνδρια ή προς το Μεταλλικό, ανάλογα με την εξέλιξη της τακτικής καταστάσεως. Η αποστολή της VII Μεραρχίας δεν τροποποιήθηκε, ενώ το Γενικό Στρατηγείο θα παρέμενε στο Μελισσοχώρι.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">20 Ιουνίου 1913 </span></b><br />
<br />
Το Γενικό Στρατηγείο εξέδωσε στις 02:00 νέα διαταγή επιχειρήσεων, σύμφωνα με την οποία: <br />
<br />
Η Ι Μεραρχία θα εξακολουθούσε την επίθεση ενισχυόμενη από την VΙ Μεραρχία, η οποία θα διενεργούσε επίθεση εναντίον της Ξυλόπολης (Λιγκοβάνη). Οι μεραρχίες προ το Κιλκίς την 05:00 θα εκδήλωναν την επίθεση τους κατά των αμυνομένων Βουλγαρικών τμημάτων. Μετά την απώθηση τους οι ΙΙ και ΙV Μεραρχίες θα λάμβαναν μέτωπο ανατολικά επί της γραμμή Ακροποταμιά (Ινανλή)- Τέρσυλλος (Κουρκούτ) και οι ΙΙΙ και V Μεραρχίες με την Ταξιαρχία Ιππικού θα καταδίωκαν τις εχθρικές δυνάμεις προς βορρά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-KdBm6ef6H6s/U4dqpnVnIXI/AAAAAAAASUw/pLdlrauES8U/s1600/2636495332_df81bbba8b_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="257" src="https://1.bp.blogspot.com/-KdBm6ef6H6s/U4dqpnVnIXI/AAAAAAAASUw/pLdlrauES8U/s1600/2636495332_df81bbba8b_o.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η Χ Μεραρχία αφού εκδίωκε τον εχθρό από τα υψώματα Καλλινόβου θα κατευθυνόταν ή προς Καλίνδρια ή προς Μεταλλικό (Γιάννες) ανάλογα με την τακτική κατάσταση. Η διαταγή δεν ανέφερε τίποτα για την VΙΙ Μεραρχία που σήμαινε ότι η αποστολή της δεν θα παρουσίαζε τροποποιήσεις. Το Γενικό Στρατηγείο θα παρέμενε στο Μελισσοχώρι (Μπάλτζα). Με βάση τη νέα αυτή διαταγή, οι μεραρχίες συνέχισαν, από το πρωί της 20ής Ιουνίου, την επιθετική τους ενέργεια σε ολόκληρη τη γραμμή του μετώπου της τοποθεσίας Κιλκίς - Λαχανά.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #e06666;">Άκρο Δεξιό Στρατιάς (Περιοχή Νιγρίτας) </span></b><br />
<br />
Η VΙΙ Μεραρχία με νέα διαταγή της θα συνέχιζε την κίνηση της προς Νιγρίτα με δύο φάλαγγες. Τα τμήματα της κινήθηκαν προς την καθορισθείσα κατεύθυνση, χωρίς να συναντήσουν αντίσταση. Περί την 13:00 η μία φάλαγγα έφθασε στη Νιγρίτα. Από εκεί κινήθηκαν προς το χωριό Τερπνή (Τσερπίτσα), όπου εγκατέστησε προφυλακές. Στα υψώματα Βεργοπουλιανά (ΒΔ του χωριού Σκεπαστό) πρόσκοποι και τμήματα της μεραρχίας κύκλωσαν βουλγαρική δύναμη 1500 ανδρών, την οποία αιχμαλώτισαν. <br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">Δεξιό Στρατιάς (Περιοχή Λαχανά) </span></b><br />
<br />
Η Ι Μεραρχία με νέα διαταγή της θα συνέχιζε την επίθεση της κατά Ξυλούπολης - Λαχανά με δύο φάλαγγες (κάθε μία του ενός συντάγματος). Τα τμήματα της σε εκτέλεση της προαναφερθείσης διαταγής κινήθηκαν προς Νικόπολη- Ξυλόπολη η μία φάλαγγα και προς Βερτίσκο - Λαχανά η άλλη. Μέχρι 18:00 τα προκεχωρημένα τμήματα τα μεραρχίας είχαν φθάσει σε απόσταση 800 - 1000 μέτρα από τα εχθρικά χαρακώματα, χωρίς να μπορούν να συνεχίσουν την προχώρηση. <br />
<br />
Η VΙ Μεραρχία συνέχισε την προέλαση της με δύο συντάγματα σε πρώτη γραμμή. Ο ρυθμός προέλασης ανατράπηκε όταν στις 13:00 τα τμήματα της βλήθηκαν με σφοδρότητα από τα πυρά του εχθρικού πυροβολικού και πεζικού. Παρόλα αυτά κατόρθωσε να συνεχίσει την προχώρηση της και 16:00 έφθασε σε απόσταση 800 - 1000 μέτρων από τα εχθρικά χαρακώματα σε σύνδεσμό με την Ι Μεραρχία. <br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">Κέντρο Στρατιάς (Περιοχή Κιλκίς) </span></b><br />
<br />
Οι ΙΙ, ΙV, V και ΙΙΙ Μεραρχίες συνέχισαν την προέλαση τους προς Κιλκίς χωρίς σημαντικά αποτελέσματα, λόγω των σφοδρών πυρών των Βουλγαρικών τμημάτων και της φύσης του εδάφους (ακάλυπτο έδαφος προ των βουλγαρικών θέσεων). Μέχρι τις βραδινές ώρες κατόρθωσαν να φθάσουν στη γραμμή Ακροποταμιά - Ποταμιά (ΙΙ) - δύο χιλιόμετρα νότια Κιλκίς (ΙV) - Σιδηροδρομικός Σταθμός Κρητσώνης (V) υψ ανατολικά του χωριού Μεγάλη Βρύση (ΙΙΙ) με πολλές απώλειες . <br />
<br />
<span style="color: #e06666;"><b>Αριστερό (Περιοχή Καλλινόβου) </b></span><br />
<br />
Η Χ Μεραρχία συνέχισε την επίθεση της και περί το μεσημέρι κατέλαβε τη Γευγελή και τη γέφυρα του Αξιού άθικτη, επειδή οι Βούλγαροι δεν πρόλαβαν να ανατινάξουν και στις 16:00 το χωρίο Εύζωνοι (Ματσίκοβο) και τα βόρεια και ανατολικά υψώματα του. Συνοπτικά στο τηλεγράφημα που έστειλε την 23 Ιουνίου 1913 το Γενικό Επιτελείο προς το Υπουργείο Στρατιωτικών ανέφερε ότι τη δευτέρα ημέρα η επίθεση επαναλήφθηκε σε όλο το μέτωπο με την ίδια σφοδρότητα. Η μεραρχία του άκρου δεξιού κατέλαβε τη Νιγρίτα και προχώρησε ακόμη βορειότερα. Αιχμαλώτισε ένα ολόκληρο εχθρικό σύνταγμα.<br />
<br />
Οι μεραρχίες που ενεργούσε προς τον Λαχανά εξακολούθησαν την επίθεση. Η ομάδα που ενεργούσε προς το Κιλκίς εξακολούθησε τον αγώνα προσπελάσεως με πολύ μεγάλες δυσχέρειες. Η κίνηση του πυροβολικού εμποδιζόταν από μεγάλες εδαφικές ανωμαλίες και μόνο μετά την παρέμβαση του μηχανικού ήταν δυνατή η προχώρηση του. Η κίνηση των μονάδων του πεζικού στο ακάλυπτο έδαφος ήταν δυσχερής. Παρά τις δυσκολίες οι άνδρες των τμημάτων απέκρουσαν αποτελεσματικά τις αντεπιθέσεις των Βουλγάρων. Η μεραρχία του αριστερού προχώρησε με επιτυχία. <br />
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-WWQ1KlDraLc/U4dr5hQI1CI/AAAAAAAASU4/lr3GRd3dubo/s1600/12-13-1--3-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="419" src="https://3.bp.blogspot.com/-WWQ1KlDraLc/U4dr5hQI1CI/AAAAAAAASU4/lr3GRd3dubo/s1600/12-13-1--3-thumb-large.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
Η VII Μεραρχία συνέχισε την προέλαση της και τις πρώτες μεταμεσημβρινές ώρες έφτασε στη Νιγρίτα, την οποία οι Βούλγαροι είχαν πυρπολήσει πριν την εγκαταλείψουν και είχαν σκοτώσει πολλούς από τους Έλληνες κατοίκους της. Από τη Νιγρίτα η VII Μεραρχία προωθήθηκε μέχρι το χωριό Τερπνή, όπου και εγκαταστάθηκε. Στα υψώματα της Βεργοπουλιάνας (βορειοδυτικά του χωριού Σκεπαστό) κυκλώθηκε από τμήματα της Μεραρχίας και Προσκόπων Βουλγαρική δύναμη περίπου 1.500 αντρών (τάγμα μαζί με τη διοίκηση ενός συντάγματος), η οποία και αιχμαλωτίστηκε.<br />
<br />
Τη νύχτα 20 / 21 Ιουνίου, με διαταγή της Μεραρχίας, κινήθηκε προς τη Νιγρίτα και το απόσπασμα της (20ό Σύνταγμα Πεζικού), που ήταν στην περιοχή του χωριού Νέα Κερδύλια.<br />
<br />
Η Ι Μεραρχία, ενεργώντας επιθετικά από το χωριό Όσσα προς το χωριό Λαχανάς, ενεπλάκη τις απογευματινές ώρες, σε σκληρό αγώνα, ο οποίος διάρκεσε μέχρι τις πρώτες νυχτερινές ώρες, χωρίς τελικά να μπορέσει να διασπάσει τη Βουλγαρική αμυντική τοποθεσία.<br />
<br />
Η VI Μεραρχία, προελαύνοντας από το πρωί, κατέλαβε γύρω στις 11:00 την Ξυλόπολη, όπου και αιχμαλώτισε ένα Βουλγαρικό λόχο. Συνεχίζοντας την προέλαση της έφτασε σε απόσταση 1.000 μ. περίπου από την κύρια Βουλγαρική αμυντική τοποθεσία και αποκατέστησε Σύνδεσμο με την Ι Μεραρχία, που ενεργούσε στα δεξιά της (ανατολικά).<br />
<br />
Οι II, IV, V και III Μεραρχίες, που ενεργούσαν στο κέντρο προς το Κιλκίς, συνέχισαν και αυτές την επιθετική τους ενέργεια και παρότι ενέπλεξαν στον αγώνα όλες τις δυνάμεις τους, δεν μπόρεσαν να κάμψουν τη Βουλγαρική αντίσταση.<br />
<br />
Πέτυχαν όμως να προσεγγίσουν τις Βουλγαρικές θέσεις σε απόσταση εφόδου και το βράδυ της 20ής Ιουνίου κατείχαν σταθερά τη γενική γραμμή Μεγάλη Βρύση με την III Μεραρχία, τη νότια παρυφή του χωριού Κρηστώνη με τις IV και V Μεραρχίες και τα χωριά Ποταμιά και Ακροποταμιά με τη II Μεραρχία. Οι απώλειες των μεραρχιών αυτών ήταν και πάλι πολύ μεγάλες, λόγω του πεδινού του εδάφους και της σθεναρής αντιστάσεως των Βουλγάρων.<br />
<br />
Η Χ Μεραρχία, αφού απέκρουσε Βουλγαρική επίθεση από την κατεύθυνση του χωριού Εύζωνοι, κατέλαβε στη συνέχεια τη Γευγελή και τη γέφυρα στον Αξιό ποταμό και μέχρι το βράδυ προωθήθηκε στη γραμμή των χωριών Εύζωνοι - Κάστρο.<br />
<br />
Η Ταξιαρχία Ιππικού, κινήθηκε αναγνωριστικά προς την κατεύθυνση των χωριών Χωρύγι και Καστανιές και απώθησε Βουλγαρικό σύνταγμα Ιππικού, που ενεργούσε στο αριστερό (δυτικό) της III Μεραρχίας. Φτάνοντας τις απογευματινές ώρες κοντά στο χωριό Καστανιές, δέχτηκε επίθεση από μικρή Βουλγαρική δύναμη και συμπτύχθηκε πίσω από την III Μεραρχία στο χωριό Δαφνοχώρι, επισύροντας τις αυστηρές παρατηρήσεις του Γενικού Στρατηγείου για την απόφαση της αυτή και γενικά για τη διστακτικότητα των ενεργειών της.<br />
<br />
Το Γενικό Στρατηγείο, ανησυχώντας για τη βραδύτητα εξελίξεως του αγώνα, διέταξε στις 17:30 της 20ής Ιουνίου τις μεραρχίες (II, III, VI, V) που ενεργούσαν προς το Κιλκίς, να εντείνουν τις προσπάθειες τους, ώστε να το καταλάβουν εντός της νύχτας 20 / 21 Ιουνίου. Η διαταγή όμως έφτασε στις παραπάνω μεραρχίες γύρω στις 19:00, με αποτέλεσμα να μην πραγματοποιηθεί ο απαραίτητος μεταξύ τους συντονισμός και μόνο η II Μεραρχία να ενεργήσει νυχτερινή επίθεση.<br />
<br />
Παράλληλα το Γενικό Στρατηγείο, θέλοντας να ενισχύσει την κύρια προσπάθεια κατά του Κιλκίς και μη διαθέτοντας καμιά εφεδρεία, διέταξε τις Ι και VI Μεραρχίες, που ενεργούσαν προς το Λαχανά, να συγκροτήσουν ένα απόσπασμα, από δύο συντάγματα (ένα από κάθε μεραρχία) υπό τη διοίκηση του Διοικητή της VI Μεραρχίας Συνταγματάρχη Δελαγραμμάτικα Νικολάου, το οποίο να κινηθεί το ταχύτερο προς το Κιλκίς και να επιτεθεί κατά του αριστερού (ανατολικού) πλευρού και των νώτων του εχθρού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-t-wsmmw3qdY/U4dtevtE2EI/AAAAAAAASVA/PWIyVu4J7jk/s1600/cf80cf85.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://2.bp.blogspot.com/-t-wsmmw3qdY/U4dtevtE2EI/AAAAAAAASVA/PWIyVu4J7jk/s1600/cf80cf85.jpeg" width="400" /></a></div>
<br />
Επίσης διέταξε τη Χ Μεραρχία μετά την κατάληψη των υψωμάτων βόρεια του χωριού Σουλτογιανναίικα, να κινηθεί ταχύτατα και αυτή προς το Κιλκίς, για να ενισχύσει τον αγώνα των άλλων μεραρχιών από τα δυτικά. Η αναφερόμενη παραπάνω νυχτερινή επίθεση της II Μεραρχίας άρχισε αιφνιδιαστικά στις 03:30 της 21ης Ιουνίου. Ύστερα από σκληρό αγώνα, που συνεχίστηκε και το πρωί της ίδιας ημέρας, η Μεραρχία κατόρθωσε να καταλάβει σημαντικές θέσεις των Βουλγάρων στα ανατολικά του Κιλκίς, απειλώντας άμεσα το αριστερό πλευρό και τα νώτα της Βουλγαρικής διατάξεως.<br />
<br />
Αλλεπάλληλες Βουλγαρικές αντεπιθέσεις, κατά των Ελληνικών τμημάτων, αποκρούστηκαν με επιτυχία, αλλά και με μεγάλες απώλειες για το Ελληνικά τμήματα, που πολλές φορές υποχρεώθηκαν να μάχονται χωρίς την υποστήριξη του πυροβολικού τους. Μεταξύ των νεκρών ήταν και ο Διοικητής του 7ου Συντάγματος Πεζικού Αντισυνταγματάρχης Καραγιαννόπουλος Κωνσταντίνος.</div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">21 Ιουνίου 1913 </span></b><br />
<br />
Το Γενικό Στρατηγείο διέταξε στις 17:00 της 20 Ιουνίου, «ὅπως μέχρι τῆς νυκτός ἁλωθῇ τοῦτο (Κιλκίς)». Επίσης αποφάσισε να μετακινήσει την VΙ Μεραρχία από την περιοχή του Λαχανά στο Κιλκίς. Η τελευταία διαταγή δεν ήταν δυνατόν να εκτελεστεί, αφού δεν είχαν επιτευχθεί οι αντικειμενικοί σκοποί (κατάληψη του Λαχανά), με αποτέλεσμα αυτή η μετακίνηση να είναι δύσκολη. Κατόπιν αυτού το Γενικό Στρατηγείο αποφάσισε να συγκροτήσει απόσπασμα αποτελούμενο από δύο συντάγματα (από ένα των μεραρχιών Ι και VΙ) και με το ορειβατικό πυροβολικό της Ι Μεραρχίας. Επικεφαλής του αποσπάσματος θα αναλάμβανε ο διοικητής της VΙ Μεραρχίας. </div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #e06666;">Κέντρο Στρατιάς (Περιοχή Κιλκίς)</span></b><br />
<br />
Οι μεραρχίες του κέντρου όταν έλαβαν τη προαναφερθείσα διαταγή «ὅπως μέχρι τῆς νυκτός ἁλωθῇ τοῦτο (Κιλκίς)» αποφάσισαν να διενεργήσουν νυκτερινή επίθεση, πλην όμως εξαιτίας της απάντησης της ΙΙΙ Μεραρχίας, η οποία θεώρησε την νυκτερινή επίθεση «ἄκρως ἐπικίνδυνον» η V Μεραρχία ανέστειλε τη νυκτερινή επίθεση που θα διενεργούσε. Η ΙV Μεραρχία είχε διατάξει νυκτερινή επίθεση, εφόσον εκδήλωναν επίθεση οι παραπλεύρως αυτής μεραρχίες, οι οποίες όμως δεν εκδήλωσαν τέτοια ενέργεια με συνέπεια να αναστείλει την επίθεση της. <br />
<br />
Τελικά μόνο η ΙΙ Μεραρχία διέταξε να πραγματοποιηθεί νυκτερινή επίθεση προς την κατεύθυνση του ανατολικού Κιλκίς. Η ενέργεια εκδηλώθηκε στις 03:30. Παρά τις απώλειες και την έλλειψη συνδρομής από τις άλλες μεραρχίες κατόρθωσε μέχρι 09:30 να διασπάσει την εχθρική τοποθεσία στο Κιλκίς και να εισέλθει στην πόλη. Οι Βουλγαρικές δυνάμεις άρχισαν να συμπτύσσονται προς τα βόρεια, λόγω του κινδύνου που είχε δημιουργήσει η ενέργεια της ΙΙ Μεραρχίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">Δεξιό Στρατιάς (Περιοχή Λαχανά)</span></b><br />
<br />
Η κίνηση τμημάτων για τη συγκρότηση του διαταχθέντος αποσπάσματος έδωσε την εντύπωση στους Βουλγάρους ότι τα Ελληνικά τμήματα υποχωρούσαν, με συνέπεια οι εχθρικές δυνάμεις να διενεργήσουν επίθεση εναντίον τάγματος της Ι Μεραρχίας. Η ενέργεια αυτή αποκρούσθηκε, εξαιτίας του ηρωισμού που επέδειξαν οι άνδρες αυτού του τάγματος. Σχεδόν όλοι οι αξιωματικοί του τέθηκαν εκτός μάχης και ο διοικητής του ταγματάρχης Κατσιμίδης Αναστάσιος μαζί με άλλους τέσσερις αξιωματικούς φονεύθηκαν.<br />
<br />
Τελικά λόγω της κατάληψης του Κιλκίς (21 Ιουνίου) ανεστάλη η κίνηση του αποσπάσματος. Όταν ακυρώθηκε η διαταγή συγκρότησης και μετακίνησης του αποσπάσματος συμφώνησαν οι δύο μέραρχοι (Ι και VΙ Μεραρχίες) να επιτεθούν από κοινού εναντίον των υψωμάτων του Λαχανά. Μετά από σύντομη προπαρασκευή του πυροβολικού τα Ελληνικά τμήματα εξόρμησαν και μέχρι περίπου στις 16:00 κατέλαβαν τα υψώματα του Λαχανά. Οι Βουλγαρικές δυνάμεις συμπτύχθηκαν προς τον Στρυμόνα. <br />
<br />
Η Ι Μεραρχία γνωστοποίησε στην VΙΙ ότι οι Βούλγαροι υποχωρούσαν άτακτα από την οδό των Σερρών. <br />
<br />
Η VΙΙ Μεραρχία δεν είχε λάβει τη διαταγή επιχειρήσεων για την 21 Ιουνίου. Όταν ζήτησε διαταγές το Γενικό Στρατηγείο απάντησε ότι έπρεπε να ενεργήσει σύμφωνα με προηγούμενες διαταγές και την εκτίμηση του μεράρχου για την τακτική κατάσταση. Όταν ο τελευταίος πληροφορήθηκε την ευνοϊκή εξέλιξη στο Λαχανά έθεσε σε κίνηση δύο φάλαγγες. Η κίνηση τους υπήρξε εξαιρετικά βραδεία, με αποτέλεσμα να μην κατορθώσουν να ανακόψουν την υποχώρηση των Βουλγάρων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Vrom8Vwg_ak/U4dvpDetKhI/AAAAAAAASVI/t9gA-we1OuQ/s1600/lGhhM.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="315" src="https://2.bp.blogspot.com/-Vrom8Vwg_ak/U4dvpDetKhI/AAAAAAAASVI/t9gA-we1OuQ/s1600/lGhhM.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το Γενικό Στρατηγείο διέταξε την Ι Μεραρχία να καταδιώξει τις υποχωρούσες Βουλγαρικές δυνάμεις, πλην όμως τα τμήματα της μεραρχίας κινήθηκαν με βραδύτητα, με συνέπεια ο εχθρός να υποχωρήσει ανενόχλητος. Συνοπτικά, από την επίσημη έκθεση που συντάχθηκε την 23 Ιουλίου 1913 από το Γενικό Στρατηγείο προς το Υπουργείο Στρατιωτικών αναφέρεται ότι κατά την τρίτη ημέρα 21 Ιουνίου εξακολούθησε μεγάλη επίθεση με μεγίστη ορμή, παρά τις μεγάλες απώλειες και την καταπόνηση των ανδρών, των οποίων ο ηρωισμός είναι άξιος θαυμασμού. Το Γενικό Στρατηγείο δεν είχε ενημέρωση για το τι συμβαίνει στο άκρο δεξιό (VΙΙ Μεραρχία).<br />
<br />
Οι δύο μεραρχίες (Ι και VΙ Μεραρχίες) που ενεργούσαν κατά του Λαχανά έδωσαν σκληρό αγώνα. Με μεγάλη προσπάθεια έταξαν το πυροβολικό και με αλλεπάλληλες εφόδους κυρίευσαν με τη λόγχη τα υψώματα του Λαχανά, τα οποία ο εχθρός υπεράσπιζε με λύσσα. Τα στρατεύματα μας τους καταδίωξαν μέχρι το Μπάσκιοϊ (Κεφαλοχώρι). Η κωμόπολη του Κιλκίς έγινε παρανάλωμα του πυρός. Η Ταξιαρχία Ιππικού είχε αναλάβει την καταδίωξη των Βουλγαρικών δυνάμεων που υποχωρούσαν από το Κιλκίς.<br />
<br />
Η αριστερή μεραρχία (Χ Μεραρχία) ανέλαβε σφοδρό αγώνα για να διασπάσει τα οχυρωμένα στενά του Καλλινόβου (Σουλτογιανναίικα) και να σπεύσει να καταδιώξει τις δυνάμεις που φεύγουν από το Κιλκίς. Ο Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος υπηρετούσε ως επιτελής στο Γενικό Στρατηγείο αναφέρει στο ημερολόγιο του για τη μάχη:<br />
<br />
<b><i><span style="color: #e06666;">«Ἐτελείωσεν ἡ τρομερά μάχη. Ἄρχισε τάς 19 τοῦ μηνός και τελείωσε χθές. Ἐτσακίσαμεν κυριολεκτικούς τούς Βουλγάρους. Ἀλλά καί ἡμεῖς ἐχάσαμεν πολύν κόσμον. Δέν εἰξεύρω ἀκριβῶς πόσον. Ἀλλά 7-8 χιλιάδας νεκρούς καί πληγωμένους. Πολλούς ἀξιωματικούς. Τί νά γίνῃ!»</span></i></b></div>
<div>
<br />
<div>
Από το πρώτο φως της 21ης Ιουνίου επανέλαβαν την επίθεση τους και οι άλλες μεραρχίες, εκτελώντας σειρά ορμητικών εφόδων με τη λόγχη κατά των Βουλγαρικών θέσεων.<br />
<br />
Η IV Μεραρχία, ύστερα από σκληρότατο αγώνα στη διάρκεια του οποίου φονεύθηκαν ο Διοικητής του 8ου Συντάγματος Πεζικού Συνταγματάρχης Καμπάνης Αντώνιος και ο Διοικητής του IV Τάγματος του ίδιου Συντάγματος Λοχαγός Πεζικού Μακρυκώστας Χαράλαμπος, πέτυχε να καταλάβει τη νότια παρυφή της πόλεως του Κιλκίς.<br />
<br />
Η V Μεραρχία πέρασε τη σιδηροδρομική γραμμή και κατέλαβε σημαντικές θέσεις στα νοτιοδυτικά του Κιλκίς, ενώ η III Μεραρχία κατέλαβε το χωριό Μεταλλικό, δημιουργώντας σοβαρή απειλή για το δυτικό πλευρό και τα νώτα των Βουλγάρων.<br />
<br />
Προ αυτής της καταστάσεως οι Βούλγαροι άρχισαν να συμπτύσσονται προς τα βόρεια, με την κάλυψη ισχυρών οπισθοφυλακών. Ο όγκος των βουλγαρικών δυνάμεων συμπτύχθηκε προς το όρος Δύσωρο και μόνο μικρές μονάδες, κυρίως μεταφορών, κατευθύνθηκαν προς την Καλίνδρια. Οι Ελληνικές δυνάμεις, συνεχίζοντας την κίνηση τους, απελευθέρωσαν στις 09:30 το Κιλκίς και καταδίωξαν τις συμπτυσσόμενες εχθρικές δυνάμεις, σε μικρό όμως βάθος λόγω της μεγάλης εξαντλήσεως των τμημάτων από τον τριήμερο αγώνα και της ελλείψεως εφεδρειών.<br />
<br />
Έτσι δεν έγινε πλήρης εκμετάλλευση της μεγάλης επιτυχίας, που είχε σημειωθεί με τη διάσπαση της αμυντικής τοποθεσίας του Κιλκίς. Η γραμμή, την οποία τελικά κατέλαβαν οι μεραρχίες του κέντρου, ήταν αυτή που στοιχίζεται από τα χωριά Μεταλλικό (III), Ξηρόβρυση (V), Τέρπυλος (IV), Ποταμιά - Ακροποταμιά (II).<br />
<br />
Η Χ Μεραρχία, αφού κατέλαβε τα υψώματα του χωριού Σουλτογιανναίικα, δέχτηκε σφοδρά πυρά πυροβολικού και κινήθηκε προς το χωριό Βαλτούδι, όπου και διανυκτέρευσε, διαθέτοντας μόνο ένα τάγμα προς την κατεύθυνση της Καλίνδριας.<br />
<br />
Η Ταξιαρχία Ιππικού, ενεργώντας με μεγάλη καθυστέρηση και πολύ διστακτικά, αφού διασκόρπισε τις Bουλγαρικές δυνάμεις που συμπτύσσονταν προς την Καλίνδρια και συνέλαβε περίπου 100 αιχμαλώτους, προωθήθηκε στην περιοχή του χωριού Κορομηλιά, όπου και στάθμευσε, ανακόπτοντας την παραπέρα καταδίωξη του εχθρού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-VOi6LdV3QuU/U4dxn9VpNJI/AAAAAAAASVQ/mTfPiTROJS4/s1600/dimoiria-pezikou-maxomeni-sto-makedoniko-metopo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="https://1.bp.blogspot.com/-VOi6LdV3QuU/U4dxn9VpNJI/AAAAAAAASVQ/mTfPiTROJS4/s1600/dimoiria-pezikou-maxomeni-sto-makedoniko-metopo.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι Ι και VI Μεραρχίες, που ενεργούσαν προς το χωριό Λαχανάς, άρχισαν από το πρωί της 21ης Ιουνίου να αποσύρουν τμήματα από την πρώτη γραμμή για να συγκροτήσουν το μικτό απόσπασμα που θα κινούνταν προς το Κιλκίς. Οι Βούλγαροι, θεωρώντας τις μετακινήσεις αυτές ως σύμπτυξη, εκτόξευσαν σφοδρή επίθεση κατά του δεξιού (ανατολικού) πλευρού των Ελληνικών δυνάμεων στην περιοχή του χωριού Κυδωνιές, όπου η Θέση του 1/5 Τάγματος της Ιης Μεραρχίας.<br />
<br />
Χάρη όμως στον απαράμιλλο ηρωισμό του Τάγματος αυτού, του οποίου τέθηκαν εκτός μάχης όλοι σχεδόν οι αξιωματικοί και φονεύθηκε ο Διοικητής του, Ταγματάρχης Κατσιμίδης Αναστάσιος, η Βουλγαρική επίθεση αποκρούστηκε και έτσι αποσοβήθηκε η απειλή που προς στιγμή δημιουργήθηκε. Στο μεταξύ το Γενικό Στρατηγείο, μετά την απελευθέρωση του Κιλκίς, ακύρωσε τη διαταγή συγκροτήσεως του μικτού αποσπάσματος των Ι και VI Μεραρχιών που προοριζόταν να ενισχύσει την προσπάθεια προς το Κιλκίς και διέταξε τις δύο μεραρχίες να συνεχίσουν την από κοινού ενέργεια τους, για την κατάληψη του Λαχανά.<br />
<br />
Μετά απ' αυτό οι Ι και VI Μεραρχίες αποφάσισαν να επιτεθούν κατά του Λαχανά ταυτόχρονα στις 15:00 της ίδιας ημέρας. Πράγματι, ύστερα από σύντομη αλλά σφοδρή προπαρασκευή πυροβολικού, τα τμήματα των δύο Ελληνικών μεραρχιών εξόρμησαν με «εφ’ όπλου λόγχη» κατά των Βουλγαρικών θέσεων. Μπροστά στην Ελληνική ορμή οι Βούλγαροι άρχισαν σε λίγο να υποχωρούν άτακτα προς τα βόρεια, εγκαταλείποντας πυροβόλα, οχήματα, κτήνη και κάθε είδους άλλο υλικό.<br />
<br />
Τα Ελληνικά τμήματα, αφού κατέλαβαν γύρω στις 16:00 το χωριό Λαχανάς, συνέχισαν την καταδίωξη των Βουλγάρων, μέχρι τα τελευταία υψώματα προς την κοιλάδα του Στρυμόνα ποταμού, όπου και ανέκοψαν την παραπέρα κίνηση τους λόγω της νύχτας. Παρότι ο αγώνας κατά την τελική αυτή φάση της καταλήψεως του Λαχανά, ήταν σχετικά σύντομος, οι απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες υπήρξαν σοβαρές.<br />
<br />
Μεταξύ των νεκρών αξιωματικών ήταν και ο Διοικητής του 4ου Συντάγματος Πεζικού της 1 Μεραρχίας Συνταγματάρχης Παπακυριαζής Ιωάννης και ο Διοικητής του II Τάγματος του ίδιου Συντάγματος Ταγματάρχης Πεζικού Χατζόπουλος Ιωάννης. Αλλά και οι Βουλγαρικές απώλειες ήταν μεγάλες, συνελήφθησαν περίπου 500 Βούλγαροι αιχμάλωτοι και κυριεύτηκαν 16 πυροβόλα, 1.300 όπλα πεζικού και άφθονο πολεμικό υλικό.<br />
<br />
Η VII Μεραρχία, η οποία δεν είχε πάρει νεότερη διαταγή επιχειρήσεων για τις 21 Ιουνίου, ζήτησε στις 05:30 της ημέρας αυτής από το Γενικό Στρατηγείο οδηγίες για τις παραπέρα ενέργειες της, παίρνοντας την απάντηση να συμμορφωθεί προς τις προηγούμενες διαταγές κατά την κρίση του Διοικητή της Μεραρχίας. Στη συνέχεια, γύρω στις 09:30 της ίδιας ημέρας, το Γενικό Στρατηγείο πληροφόρησε την VII Μεραρχία ότι τα Βουλγαρικά τμήματα είχαν συμπτυχθεί προς το χωριό Λαχανάς και πιθανόν σύντομα να υποχωρούσαν προς το χωριό Στρυμονικό.<br />
<br />
Μετά απ' αυτό, η VII Μεραρχία τέθηκε σε κίνηση προς την κατεύθυνση του Λαχανά, με μεγάλη όμως βραδύτητα και μόλις στις 16:00 έφτασε στη γραμμή των χωριών Βέργη - Λυγαριά, χωρίς να συναντήσει αντίσταση. Φτάνοντας εκεί ενημερώθηκε από το Γενικό Στρατηγείο ότι απελευθερώθηκε το Κιλκίς και άρχισε η καταδίωξη των Βουλγαρικών δυνάμεων. Σε λίγο πληροφορήθηκε από την Ι Μεραρχία ότι καταλήφθηκε και ο Λαχανάς και οι Βούλγαροι συμπτύσσονταν πανικόβλητοι προς το Στρυμόνα, γεγονός που επιβεβαιώθηκε και από τα δικά της προωθημένα τμήματα.<br />
<br />
Παρ' όλα αυτά η VII Μεραρχία συνέχισε την κίνηση της με μεγάλη βραδύτητα, με αποτέλεσμα οι Βούλγαροι μέχρι το βράδυ να περάσουν ανενόχλητοι το Στρυμόνα και να κατευθυνθούν προς το Σιδηρόκαστρο και τις Σέρρες. Έτσι έληξε η τριήμερη μάχη του Κιλκίς - Λαχανά, με πλήρη επικράτηση των Ελληνικών όπλων, αλλά και με μεγάλες θυσίες αίματος. Οι συνολικές απώλειες του Ελληνικού Στρατού κατά τη μάχη αυτή έφτασαν τους 8.828 νεκρούς και τραυματίες, μεταξύ των οποίων και δέκα διοικητές ταγμάτων και συνταγμάτων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-RtWtHHvEmNo/U4dzUwYoIGI/AAAAAAAASVY/PGa8tOi_0JM/s1600/extra_108048_3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="283" src="https://1.bp.blogspot.com/-RtWtHHvEmNo/U4dzUwYoIGI/AAAAAAAASVY/PGa8tOi_0JM/s1600/extra_108048_3.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αναλυτικότερα οι απώλειες κατά σχηματισμό ήταν οι εξής: Ι Μεραρχίας 1.354, II Μεραρχίας 1.483, 111 Μεραρχίας 773, IV Μεραρχίας 1.257, V Μεραρχίας 2.123, VI Μεραρχίας 1.347, VII Μεραρχίας 199, Χ Μεραρχίας 276 και Ταξιαρχίας Ιππικού 16.<br />
<br />
Οι Βουλγαρικές απώλειες υπήρξαν και αυτές μεγάλες, χωρίς όμως να είναι πλήρως εξακριβωμένες, ενώ συνελήφθησαν περίπου 2.500 Βούλγαροι αιχμάλωτοι και κυριεύτηκαν 19 πυροβόλα, 5 βλητοφόρα, πολλά όπλα πεζικού και άφθονο λοιπό πολεμικό υλικό.<br />
<br />
Το Γενικό Στρατηγείο, παραμένοντας στο Μελισσοχώρι ολόκληρη την ημέρα της 21ης Ιουνίου, εξέδωσε στις 21:00 διαταγή επιχειρήσεων για την επομένη, σύμφωνα με την οποία οι μεραρχίες έπρεπε, από το μεσημέρι της 22ης Ιουνίου, να έχουν ετοιμότητα να συνεχίσουν την κίνηση τους, εκτός από τις μεραρχίες που ήδη καταδίωκαν τον εχθρό και οι οποίες θα εξακολουθούσαν την καταδίωξη του.<br />
<br />
Ταυτόχρονα, λόγω των μεγάλων απωλειών σε αξιωματικούς κατά τη διάρκεια της μάχης του Κιλκίς - Λαχανά, διέταξε να αφαιρεθούν από τα πηλίκια όλων των αξιωματικών τα διακριτικά του βαθμού τους, για να μην παρέχουν καταφανή στόχο στον εχθρό.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ </b></span></div>
<br />
Οι τρομακτικές απώλειες των Ελληνικών δυνάμεων οφείλονται αρχικά στην επιλογή ως ιδέα ελιγμού της μετωπικής επίθεση, η οποία πάντα προκαλεί και τις περισσότερες απώλειες στον επιτιθέμενο. Δεύτερος σημαντικός παράγοντας υπήρξε η αδυναμία έγκαιρης παροχής πυρών υποστηρίξεως από το φίλιο πυροβολικό. Το διακεκομμένο έδαφος των επιχειρήσεων δεν επέτρεπε πάντοτε τη χρήση του πεδινού πυροβολικού. Ήταν φανερή η ανάγκη ύπαρξης μεραρχιακού ορειβατικού πυροβολικού για την παροχή πυρών Άμεσης Υποστήριξης, το οποίο θα ήταν σε θέση να παρακολουθεί και να υποστηρίζει πάντοτε τα μαχόμενα τμήματα του πεζικού σε οποιοδήποτε έδαφος.<br />
<br />
Ο στρατηγός Μαζαράκης στα απομνημονεύματα του κάνει λόγο για ελαττωματική σύνθεση του μεραρχιακού πυροβολικού, το οποίο είχε πεδινά πυροβόλα και όχι ορειβατικά, με αποτέλεσμα να μη χρησιμοποιείται σε ορεινό έδαφος και το φίλιο πεζικό να μένει χωρίς πυρά υποστήριξης. Τρίτος παράγοντας υπήρξε η έλλειψη συντονισμού. Δεν διατάχθηκαν οι μεραρχίες του τομέα Κιλκίς να ξεκινήσουν την προέλαση του την ίδια ώρα της 19 Ιουνίου. Η V Μεραρχία άρχισε την προέλαση της, ενώ η ΙΙ βράδυνε να εκκινήσει, με συνέπεια να συγκεντρώσει όλα τα πυρά του εχθρικού πυροβολικού επάνω της.<br />
<br />
Μόνο μετά την επέμβαση της IV Μεραρχίας ανακουφίστηκε. Δεν υπήρχαν αξιωματικοί σύνδεσμοι ανάμεσα στις μεραρχίες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει συντονισμός στην προέλαση των δυνάμεων. Τέταρτος παράγοντας υπήρξε η πυκνότητα των Ελληνικών δυνάμεων και πέμπτος το αναπεπταμένο έδαφος που ενεργούσαν οι μεραρχίες. Οι απώλειες αναλυτικά για τις 20 και 21 Ιουνίου ήταν οι ακόλουθες:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-9pTOUXWSMxc/U4eAVMxmvFI/AAAAAAAASVw/6Y3gXWCFPgM/s1600/Noname.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="306" src="https://4.bp.blogspot.com/-9pTOUXWSMxc/U4eAVMxmvFI/AAAAAAAASVw/6Y3gXWCFPgM/s1600/Noname.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Συνολικά οι απώλειες ανήλθαν σε 8828 άνδρες. Οι Βουλγαρικές απώλειες ανήλθαν στους 4227 νεκρούς, 1977 τραυματίες και 767 αγνοούμενοι.<br />
<br /></div>
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΗ</b></span></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Δόγμα - Ιδέα Ελιγμού - Εκτέλεση Σχεδίου </span></b><br />
<br />
Οι Γάλλοι στρατιωτικοί της εποχής καθόρισαν ως δόγμα ότι «μόνο η επίθεση δίνει τη νίκη». Ο Ελληνικός Στρατός, ο οποίος εκπαιδεύτηκε από τη Γαλλική Αποστολή ακολουθούσε τις στρατιωτικές απόψεις τους σχεδόν κατά γράμμα. Ο Γαλλικός κανονισμός προέβλεπε ότι για την επιτυχία της νίκης έπρεπε να διασπαστεί με κάποια δύναμη η εχθρική διάταξη μάχης του αντιπάλου. Η διάσπαση αυτή απαιτεί τη διενέργεια επιθέσεων από μεγάλο βάθος και δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με αιματηρές θυσίες. Κάθε άλλη αντίληψη πρέπει να απορριφθεί ως αντίθετος προς τη φύση του πολέμου. <br />
<br />
Επιπλέον, ο Γαλλικός κανονισμός του πεζικού ανέφερε ότι ο καθορισμός του σκοπού της κίνησης και του πυρός, η επιζήτηση της επιτυχίας αυτού με κάθε θυσία και παρά τη θέληση του εχθρού και παρ’ όλες τις δυσκολίες, μέχρι την απόλυτη θυσία, αυτή είναι η θεμελιακή σκέψη που πρέπει να εμπνέει όλους τους ηγήτορες. Κάθε άλλη ιδέα, η οποία προκαλεί δυσκολίες στο σκοπό, όπως αναζήτηση θέσεων βολής ή σύλληψη ευφυών ελιγμών πρέπει να αποφεύγεται, προκειμένου να μη μειωθεί η ισχύς της ενέργειας και επομένως να προκαλέσει τη διακύβευση της επιτυχίας.<br />
<br />
Η επίθεση απαιτεί εκ μέρους όλων των μαχητών τη σταθερή θέληση της εξόντωσης του εχθρού με τη λόγχη και με την πάλη σώμα με σώμα. Προχώρηση με το μέγιστο δυνατό χρόνο χωρίς βολή, στη συνέχεια προχώρηση με συνδυασμό πυρ και κίνηση μέχρι την απόσταση εφόδου, έφοδος με τη λόγχη και καταδίωξη των ηττημένων. Αυτές πρέπει να είναι οι ενέργειες της επίθεσης του πεζικού. <br />
<br />
Ο επιτελάρχης του Ελληνικού Στρατού (Β. Δούσμανης) υιοθέτησε όλες αυτές τις στρατιωτικές αντιλήψεις, αναφέροντας στο βιβλίο του ''Ο συμμαχικός πόλεμος κατά των Βουλγάρων'' «Ἡ προχώρησις ἡ ραγδαία προχώρησις ἦτο τό κύριον μέσον ἐνεργείας, τό πύρ καί ἡ λόγχη τό μέσον πρός διευκόλυνσιν τῆς προχωρήσεως…». Αυτό το πνεύμα εφαρμόσθηκε και σε άλλες μάχες με πολλές απώλειες. Δυστυχώς η πολεμική εμπειρία που απέκτησε ο Ελληνικός Στρατός δεν αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης, ώστε τα συμπεράσματα να εφαρμοσθούν στο Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, αλλά και στους επόμενους πολέμους. <br />
<br />
Η ιδέα ελιγμού δεν έχει να επιδείξει κάτι σημαντικό ή ευφυές. Ως ιδέα ελιγμού είχε επιλεγεί η μετωπική επίθεση, η οποία δεν οδήγησε σε αποφασιστικά αποτελέσματα, αλλά απλά απώθησε τον εχθρό. Ο συνταγματάρχης Ιωάννης Καλογεράς στην κατάθεση του στη δίκη του πρώην επιτελείου αναφέρει: «Ἐνθυμοῦμαι καί νά μοί ἐπιτρέψητε τήν φράσιν τοῦ καθηγητοῦ Λεμποῦ «φαῖρ λε ρετούρ έ ἀβανσέ» ἤτοι «τοποθετεῖν ὅλας τάς μεραρχίας εἰς μίαν γραμμήν καί προχωρεῖν».<br />
<br />
Η εκτέλεση της ιδέας ενεργείας προκάλεσε μεγάλη κριτική, η σπουδαιότερη των οποίων ήταν σε μια διάλεξη που δόθηκε το 1914 στη Σχολή Πολέμου των Παρισίων όπου αναλύθηκε το σχέδιο της μάχης Κιλκίς - Λαχανά. Συγκεκριμένα αναφέρθηκαν: η παράταξη των Ελληνικών μεραρχιών σε ένα μέτωπο, η έλλειψη εφεδρείας για να παρέμβει ο αρχιστράτηγος στη μάχη, η πυκνότητα της παράταξης που προκάλεσε την αύξηση των απωλειών, η αδυναμία συγκρότησης εφεδρικής δύναμης και η έλλειψη συντονισμού των ενεργειών. Με άλλες λέξεις, δεν υπήρχε καμία ιδέα ελιγμού, εφόσον δεν υπήρχε εφεδρεία. <br />
<br />
Από την παράταξη των Ελληνικών δυνάμεων διαφαίνεται ότι έξι μεραρχίες κατευθύνονται μετωπικά προς Κιλκίς - Λαχανά και άλλες δύο (VII και Χ Μεραρχίες) προς τα πλευρά. Ο μετωπικός ελιγμός σε συνδυασμός με τη μεγάλη πυκνότητα θα προκαλούσε πολλές απώλειες στο προσωπικό και επιπλέον δεν θα επέτρεπε το σχηματισμό εφεδρείας. Με αυτή την ιδέα ενεργείας το παραμικρό ρήγμα στην Ελληνική παράταξη θα επέτρεπε στις Βουλγαρικές δυνάμεις να κατευθυνθούν ελεύθερα προς τη Θεσσαλονίκη, αφού δεν υπήρχε καμία στρατιωτική δύναμη να τους σταματήσει. Ο στρατηγός Μαζαράκης αναφέρει: <br />
<br />
<b><i><span style="color: #e06666;">«Εἶναι περίεργο ἐν τούτοις ὅτι θεωρητικῶς, τό τότε Γενικόν Στρατηγεῖον ἦτο ποτισμένον μέ τήν ἰδέαν τῆς ἐκ τῶν προτέρων δι’ εὐρείας ἀναπτύξεως καί προελάσεως τῶν δυνάμεων ἐπί μεγάλου μετώπου ἐπιζητήσεως τῆς κυκλώσεως ἰδέαν ἀντίθετον τῆς κατά μέτωπον κυρίας προσπαθείας. Ἐν τῇ πράξει ὅμως δέν ἐξησφάλισε την κυκλωτικήν ἐνέργειαν καί ἐπέτρεψεν οὕτως εἰς τόν Βουλγαρικόν Στρατόν νά διαφύγῃ τήν κύκλωσιν νά ὑποχωρήσῃ καί νά ἀνασυνταχθῇ» </span></i></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-JHD6Ng4FW7g/U4g0vfwSFXI/AAAAAAAASYc/g51nmTEsDQQ/s1600/b+balkanikos+polemos013.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://2.bp.blogspot.com/-JHD6Ng4FW7g/U4g0vfwSFXI/AAAAAAAASYc/g51nmTEsDQQ/s1600/b+balkanikos+polemos013.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η δύναμη της μιας μεραρχίας (Χ Μεραρχίας των οκτώ ταγμάτων πεζικού) που διατέθηκε στο αριστερό πλευρό (περιοχή Καλλινόβου) ήταν ανεπαρκής, ώστε να υπερκεράσει τις ισάριθμες εχθρικές δυνάμεις (στον τομέα Καλλινόβου αμυνόταν μια Βουλγαρική ταξιαρχία των οκτώ ταγμάτων πεζικού). Δεν είχε την απαιτούμενη ισχύ, ώστε να εκτελέσει την υπερκέραση και να αποκόψει τις συγκοινωνίες του εχθρού. <br />
<br />
Όσον αφορά το έτερο άκρο (άκρο δεξιό - VII Μεραρχία) φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα το Γενικό Στρατηγείο. Αυτό συνάγεται από τα ακόλουθα: η αποστολή που ανατέθηκε στη Μεραρχία ήταν περιορισμένη, η διαταγή επιχειρήσεων της 20ης Ιουνίου δεν συμπεριλάμβανε την VII Μεραρχία (ακόμη και όταν με αναφορά της περί της τακτικής κατάστασης πάλι το Γενικό Στρατηγείο δεν προσανατολίζει τη διοίκηση της μεραρχίας), δεν διατάσσεται, μετά την πτώση του Λαχανά, να κινηθεί δραστήρια προς τη γέφυρα Όρλιακο (Στρυμόνας).<br />
<br />
Δυστυχώς ακόμη και η διοίκηση της μεραρχίας δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, ώστε αναπτύξει πρωτοβουλία και να αποκόψει την υποχώρηση των βουλγαρικών δυνάμεων. Το πυροβολικό αδυνατούσε να παρέχει πυρά υποστήριξης, λόγω του αναπεπταμένου εδάφους. Η αδυναμία αυτή περιγράφεται σε απομνημονεύματα όπου καταδεικνύεται πόσο βασανιστικά επιδρούσε το έδαφος στις κινήσεις των πυροβόλων.<br />
<br />
Το πυροβολικό αν δρούσε στη μάχη όπως αναμενόταν τότε θα εκτελούσε βολές αντιπυροβολικού και είτε θα κατέστρεφε τα Βουλγαρικά πυροβόλα, είτε θα αποτελούσε στόχο των πυρών του εχθρού, γεγονός που θα ανακούφιζε το πεζικό. Η αδυναμία παροχής πυρών υποστήριξης προς το μαχόμενο πεζικό αποτέλεσε ένα παράγοντα για τις μεγάλες απώλειες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Διοίκηση και έλεγχος</span></b><br />
<br />
Κάθε μεραρχία ενεργούσε ανεξάρτητα από τις άλλες υπαγόμενη απ’ ευθείας στο Γενικό Στρατηγείο, το οποίο είχε την έδρα του αρκετά μακριά από το πεδίο της μάχης και σε πολλές περιπτώσεις εξέδιδε ανεφάρμοστες διαταγές. Την περίοδο αυτή δεν υπήρχε το κλιμάκιο του Σώματος Στρατού. Με δεδομένο τις ελλιπείς επικοινωνίες και συγκοινωνίες, το Γενικό Στρατηγείο δεν μπορούσε να είναι ενήμερο της τακτικής κατάστασης, με συνέπεια η διεύθυνση του αγώνα να είναι από δυσχερής έως ακατόρθωτη. Η έλλειψη συνδέσμου μεταξύ του Γενικού Στρατηγείου και των μαχόμενων μεραρχιών ήταν ένα άλλο μεγάλο σφάλμα.<br />
<br />
Η ύπαρξη τους (σύνδεσμοι ήταν οι επιτελείς του Γενικού Στρατηγείου) θα μπορούσε να συμβάλλει, ώστε να μεταφέρει η πραγματική εικόνα της μάχης, ο αρχιστράτηγος να αντιληφθεί ακριβώς την τακτική κατάσταση και να επέλθει συντονισμός της δράσης των μονάδων. Το Γενικό Στρατηγείο λάμβανε γνώση της διαμορφούμενης κατάστασης τις εσπερινές ώρες, όταν οι μεραρχίες υπέβαλαν τις ανάλογες αναφορές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι επεμβάσεις της ανώτατης διοίκησης να πραγματοποιούνται κάθε βράδυ με την έκδοση διαταγών.<br />
<br />
Όπως φαίνεται το Γενικό Στρατηγείο δεν μπορούσε να παρέμβει στη μάχη με ευχέρεια κυρίως γιατί δεν διέθετε εφεδρείες και πυρά. Η προσπάθεια παρέμβασης του με την απόσυρση δυνάμεων από τον τομέα Λαχανά προς όφελος του τομέα Κιλκίς προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση που λίγο έλειψε την ανατροπή των μαχόμενων δυνάμεων. Στη μάχη των Ιωαννίνων αλλά και αργότερα στις υπόλοιπες μάχες του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου οργανώθηκαν ενδιάμεσα κλιμάκια. Το ίδιο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί και στη παρούσα περίπτωση.<br />
<br />
Για παράδειγμα η ύπαρξη μιας διοίκησης που θα συμπεριλάμβανε τις μεραρχίες του τομέα Λαχανά και την VII Μεραρχία θα μπορούσε να έχει θεαματικά αποτελέσματα κυρίως στη φάση της καταδίωξης. Η αδυναμία συντονισμού φάνηκε και εντός των τομέων. Για παράδειγμα, οι προ του Κιλκίς μεραρχίες δεν κατόρθωσαν να συντονισθούν και να εκτελέσουν νυκτερινή επίθεση, ώστε να καταληφθεί ο αντικειμενικός σκοπός τους. Μόνο η ΙΙ Μεραρχία πραγματοποίησε με επιτυχία τη νυκτερινή επίθεση, η οποία προκάλεσε και την ανατροπή των Βουλγαρικών δυνάμεων και την κατάληψη του Κιλκίς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-kaZQRTsF-sg/U4g12NQdzDI/AAAAAAAASYk/e8BPiWmsoaE/s1600/kammeno-kilkis-arxeio-stephanos-dragoumis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="https://4.bp.blogspot.com/-kaZQRTsF-sg/U4g12NQdzDI/AAAAAAAASYk/e8BPiWmsoaE/s1600/kammeno-kilkis-arxeio-stephanos-dragoumis.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σχολιασμός Βουλγαρικών ενεργειών</span></b><br />
<br />
Ο Βουλγαρικός στρατός αποτελούνταν από πέντε στρατιές. Την περίοδο των επιχειρήσεων ήταν διεσπαρμένος από τον Δούναβη μέχρι το Αιγαίο και κάλυπτε μια ζώνη 500 χιλιόμετρων. Με αυτή τη διασπορά δεν μπορεί να γίνει λόγος για συγκέντρωση των δυνάμεων στον κατάλληλο χρόνο και χώρο. Ο στρατηγός Ιβανώφ (διοικητής της ΙΙ Στρατιάς) αναφέρει ότι η κατάσταση δεν θα ήταν κακή αν με την έναρξη των εχθροπραξιών εμπλέκονταν και οι πέντε στρατιές και όχι μόνο οι δύο ΙΙ και IV (εναντίον Ελλήνων και Σέρβων αντίστοιχα). <br />
<br />
Ο Βασιλιάς Φερδινάνδος ασκούσε την ανωτάτη στρατιωτική διοίκηση των Βουλγαρικών δυνάμεων. Άμεσος βοηθός του και ουσιαστικός αρχιστράτηγος ήταν στρατηγός Σαβώφ. Ο τελευταίος αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Οι διαταγές που εξέδωσε είχαν αντιφάσεις και ασυναρτησίες. Παρατηρήθηκαν άσκοπες μετακινήσεις βουλγαρικών μονάδων από την μία στρατιά στην άλλη και σε μεγάλες αποστάσεις, με συνέπεια να καταπονεί τους άνδρες σωματικά και ηθικά και να τους καθιστά ανίκανους για να παρέμβουν στην κατάλληλη στιγμή.<br />
<br />
Η ανικανότητα του στρατηγού Σαβώφ γρήγορα προκάλεσε την αντικατάσταση του από νέο στρατηγό, ο οποίος και αυτός με τη σειρά του δεν διακρινόταν για την αποφασιστικότητα του. Στο τομέα της ΙΙ Στρατιάς (Βουλγαρικές δυνάμεις έναντι των Ελληνικών) παρατηρείται ότι κρατήθηκαν υπερβολικές δυνάμεις πέραν του Στρυμόνα χωρίς ουσιαστικό λόγο. Αν έπεφτε η κύρια γραμμή άμυνας των Βουλγάρων τότε αυτές οι δυνάμεις μοιραία θα υποχωρούσαν.<br />
<br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ - ΕΠΙΛΟΓΟΣ </b></span><br />
<br />
Οι πολεμικές επιχειρήσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες είτε στο σχεδιασμό, είτε κατά τη φάση της εκτέλεσης τους. Δεν υπάρχει μάχη όπου δεν παρατηρήθηκαν λάθη. Στη μάχη του Κιλκίς - Λαχανά τα σφάλματα υπήρξαν πολλά και σοβαρά από όλους τους εμπλεκομένους. Οι Βούλγαροι διέπραξαν τα περισσότερα και τα σοβαρότερα, με αποτέλεσμα να ηττηθούν. Από άποψη στρατηγικού σχεδιασμού και εκτέλεσης, η έλλειψη κοινού Ελληνοσερβικού στρατηγείου είχε ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει ο κατάλληλος συντονισμός μεταξύ των δύο στρατών, στοιχείο που εκμεταλλεύτηκαν οι Βούλγαροι για να μεταφέρουν εύκολα στρατεύματα και στο Ελληνοβουλγαρικό και στο Σερβοβουλγαρικό μέτωπο, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός.<br />
<br />
H συγκέντρωση του όγκου των δυνάμεων μπροστά στο ανοιχτό και ακάλυπτο μέτωπο του Kιλκίς και η εμμονή του Γενικού Στρατηγείου στην κατάληψη της τοποθεσίας με μετωπικές προσπάθειες, ήταν ενέργεια που προξένησε τεράστιες (όσο και αχρείαστες) απώλειες. Oι δύο κατευθύνσεις από Θεσσαλονίκη προς Κιλκίς και Λαχανά απέκλιναν συνεχώς η μία από την άλλη, με αποτέλεσμα ο συντονισμός των τμημάτων που ενεργούν και στις δύο αυτές κατευθύνσεις υπό κοινή διοίκηση, να είναι δυσχερής, κάτι που άλλωστε φάνηκε κατά την εξέλιξη της μάχης.<br />
<br />
H νυχτερινή επίθεση μίας μόνο μεραρχίας εκ των τεσσάρων που πολεμούσαν στο μέτωπο του Κιλκίς, απέδειξε την αδυναμία του Γενικού Στρατηγείου να διευθύνει ταυτόχρονα τις ενέργειες εννέα χωριστών υφιστάμενων διοικήσεων. Επιπλέον, δεν τηρήθηκαν εφεδρείες και, όταν το Γενικό Στρατηγείο αποφάσισε την ενίσχυση του αγώνα στο Κιλκίς, αναγκάστηκε να αποσύρει δυνάμεις από τον Λαχανά, παρά το ότι είχαν ήδη εμπλακεί σε μάχη με τον εχθρό. Επίσης, το αποτέλεσμα της μάχης του Λαχανά περιορίστηκε πάρα πολύ από την κακή πληροφόρηση της 7ης Μεραρχίας υπό του Γενικού Στρατηγείου για την εξέλιξη των επιχειρήσεων και από τη διστακτικότητά της.<br />
<br />
H καταδίωξη του εχθρού μετά την κατάληψη του Κιλκίς έγινε σε εξαιρετικά περιορισμένο βάθος, παρά το γεγονός ότι διατάχθηκε "απηνής καταδίωξη". Αυτό προφανώς οφείλεται στην εξάντληση των τμημάτων, καθώς και στις απώλειες που υπέστησαν. H ταξιαρχία ιππικού, η οποία μπορούσε να εκτελέσει την "απηνή καταδίωξη", δεν χρησιμοποιήθηκε όπως έπρεπε. H νίκη στο Κιλκίς - Λαχανά ήταν αποτέλεσμα του υψηλού ηθικού του στρατού, ύστερα από τις επιτυχίες του στον A' Βαλκανικό, της αυτοθυσίας και του επιθετικού πνεύματος που τον διακατείχε.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-7xI6oamlfiI/U4g3W3E7DLI/AAAAAAAASYw/7tdlX3Hfu24/s1600/Bulgarian_trench_at_Kilkis.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="311" src="https://1.bp.blogspot.com/-7xI6oamlfiI/U4g3W3E7DLI/AAAAAAAASYw/7tdlX3Hfu24/s1600/Bulgarian_trench_at_Kilkis.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Επιπλέον, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η επιτυχής νυχτερινή ενέργεια της 2ης Μεραρχίας στο Κιλκίς, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη διάσπαση της αμυντικής γραμμής των Βουλγάρων, καθώς και η έγκαιρη κατάληψη των υψωμάτων του Καλλινόβου από τη 10η μεραρχία. Επιπροσθέτως, η τελική έκβαση της μάχης υπήρξε αποτέλεσμα της υποτίμησης, εκ μέρους των Βουλγάρων, του αντιπάλου. H νίκη των Ελλήνων στο Κιλκίς - Λαχανά έσωσε τη Θεσσαλονίκη και άνοιξε το δρόμο για την απελευθέρωση και άλλων Ελληνικών περιοχών στην κεντρική και την ανατολική Μακεδονία, αποτελώντας το προοίμιο της Ελληνικής επικράτησης έναντι των Βουλγάρων στο B' Βαλκανικό Πόλεμο.<br />
<br />
Μετά την υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου, τον Αύγουστο του 1913, η οποία επισφράγισε τη λήξη των Βαλκανικών Πολέμων, η συνολική έκταση του Ελληνικού κράτους θα φτάσει τα 120.308 από τα 63.211 τ.χλμ. που ήταν πριν από την έναρξή τους. H εντυπωσιακή αυτή μεγέθυνση, πέρα από την ποσοτική της σημασία, πρέπει να εκτιμηθεί σε συνάρτηση με τα ειδικότερα πλεονεκτήματα που συνεπαγόταν η προσάρτηση εδαφών με αυξημένη γεωπολιτική σημασία, όπως ήταν η Μακεδονία. H επέκταση ως τον ποταμό Νέστο κάλυπτε, με επίκεντρο το στρατηγικό κόμβο της Θεσσαλονίκης, το μέγιστο μέρος των νοτίων παραλίων της Βαλκανικής Χερσονήσου, του τελευταίου τμήματος της ευρωπαϊκής ηπείρου προς την κατεύθυνση της ανατολικής Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής.<br />
<br />
H Ελλάδα εξελισσόταν σε σημαντικό στρατηγικό παράγοντα στην ανατολική Μεσόγειο, με αποτέλεσμα την αύξηση της ισχύος της στους διεθνείς διπλωματικούς κύκλους. H διεύρυνση της Ελληνικής επικράτειας συνοδευόταν από την αντίστοιχη αύξηση του πληθυσμιακού δυναμικού της από 2.631.912 σε 4.718.221 κατοίκους. Tο φαινόμενο αυτό συνέβαλλε αποφασιστικά στην αύξηση της ισχύος της χώρας, με αποτέλεσμα τη βελτίωση της διεθνούς θέσης της. Επιπρόσθετα, η επέκταση προς το χώρο της Μακεδονίας, συντέλεσε στην αναβάθμιση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας μέσω της εξασφάλισης πλουτοπαραγωγικών πηγών, οι οποίες αύξησαν την αγροτική παραγωγή και ενίσχυσαν τις προϋποθέσεις για εκβιομηχάνιση, με γενικότερο αποτέλεσμα την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΧΑΡΤΕΣ </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-c0DQ93OgI14/U4eGHUadZRI/AAAAAAAASWA/fZyqFNaZA3M/s1600/Balkans_at_1913.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-c0DQ93OgI14/U4eGHUadZRI/AAAAAAAASWA/fZyqFNaZA3M/s1600/Balkans_at_1913.jpg" width="301" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-821KFSuw1Nw/U4eGQ2UI86I/AAAAAAAASWI/8Py28SGm-aU/s1600/image.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-821KFSuw1Nw/U4eGQ2UI86I/AAAAAAAASWI/8Py28SGm-aU/s1600/image.jpg" width="287" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-77hJBZ1k4vQ/U4eGY2Y4RvI/AAAAAAAASWQ/zYyaqISbcAU/s1600/image+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="https://2.bp.blogspot.com/-77hJBZ1k4vQ/U4eGY2Y4RvI/AAAAAAAASWQ/zYyaqISbcAU/s1600/image+(1).jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-jxwrzloU_Vo/U4eGlALF0iI/AAAAAAAASWY/vOPcwES6KLk/s1600/sx27.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="https://2.bp.blogspot.com/-jxwrzloU_Vo/U4eGlALF0iI/AAAAAAAASWY/vOPcwES6KLk/s1600/sx27.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-1CIPZ4ov-Lo/U4gx_fV5wbI/AAAAAAAASYI/dCvqBNCxp-0/s1600/%25CE%2592%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25BF%25CE%25AF%25CE%25A0%25CF%258C%25CE%25BB%25CE%25B5%25CE%25BC%25CE%25BF%25CE%25B91912.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="410" src="https://4.bp.blogspot.com/-1CIPZ4ov-Lo/U4gx_fV5wbI/AAAAAAAASYI/dCvqBNCxp-0/s1600/%25CE%2592%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25BF%25CE%25AF%25CE%25A0%25CF%258C%25CE%25BB%25CE%25B5%25CE%25BC%25CE%25BF%25CE%25B91912.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-402rvVtmYEY/U4gx4XFnJWI/AAAAAAAASWo/gEVHETdTvwg/s1600/1bwfw4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://4.bp.blogspot.com/-402rvVtmYEY/U4gx4XFnJWI/AAAAAAAASWo/gEVHETdTvwg/s1600/1bwfw4.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-TARto2jTCGk/U4gx4Y3dCbI/AAAAAAAASW0/QRjwWSlY0go/s1600/1913__B_VALKANIKOS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="506" src="https://3.bp.blogspot.com/-TARto2jTCGk/U4gx4Y3dCbI/AAAAAAAASW0/QRjwWSlY0go/s1600/1913__B_VALKANIKOS.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-c6ssXyZJnYk/U4gx5nRxWII/AAAAAAAASXA/sUtSGhHDRWY/s1600/5178182810_668fc70b2f.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-c6ssXyZJnYk/U4gx5nRxWII/AAAAAAAASXA/sUtSGhHDRWY/s1600/5178182810_668fc70b2f.jpg" width="340" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-qeP_nxKZF4w/U4gx8TAqErI/AAAAAAAASXU/qgVtBcXbiDY/s1600/balkan2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="404" src="https://3.bp.blogspot.com/-qeP_nxKZF4w/U4gx8TAqErI/AAAAAAAASXU/qgVtBcXbiDY/s1600/balkan2.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-B6zKGrCthrU/U4gx7YeEWwI/AAAAAAAASXM/Y8dxKJzBzUY/s1600/Noname14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-B6zKGrCthrU/U4gx7YeEWwI/AAAAAAAASXM/Y8dxKJzBzUY/s1600/Noname14.jpg" width="291" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-svmlba7azFk/U4gx8FuRHLI/AAAAAAAASXQ/0JaXDSydT8I/s1600/Greeks_in_Bulgaria.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="592" src="https://3.bp.blogspot.com/-svmlba7azFk/U4gx8FuRHLI/AAAAAAAASXQ/0JaXDSydT8I/s1600/Greeks_in_Bulgaria.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-7Y3Ii5ZEwdk/U4gx95AUbDI/AAAAAAAASXc/8Rful2QNZdI/s1600/image+(3).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://1.bp.blogspot.com/-7Y3Ii5ZEwdk/U4gx95AUbDI/AAAAAAAASXc/8Rful2QNZdI/s1600/image+(3).jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-Dj5kFXydWrg/U4gx-azLniI/AAAAAAAASXg/ZduZRKxHY6Q/s1600/kenan_mesare01%5B1%5D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="432" src="https://1.bp.blogspot.com/-Dj5kFXydWrg/U4gx-azLniI/AAAAAAAASXg/ZduZRKxHY6Q/s1600/kenan_mesare01%5B1%5D.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-7VDlr9df2Ss/U4gx4wb0AAI/AAAAAAAASW4/YJ6zTXOBHps/s1600/43515588.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://2.bp.blogspot.com/-7VDlr9df2Ss/U4gx4wb0AAI/AAAAAAAASW4/YJ6zTXOBHps/s1600/43515588.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-E4FbB9cuuUM/U4gx-aiqaqI/AAAAAAAASXk/hlXoNdHvO_8/s1600/kenan_mesare03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="422" src="https://1.bp.blogspot.com/-E4FbB9cuuUM/U4gx-aiqaqI/AAAAAAAASXk/hlXoNdHvO_8/s1600/kenan_mesare03.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-mTf2wWNPPGc/U4gx-9J0WqI/AAAAAAAASYE/6eXxw4UeUTc/s1600/kilkis-1913-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://4.bp.blogspot.com/-mTf2wWNPPGc/U4gx-9J0WqI/AAAAAAAASYE/6eXxw4UeUTc/s1600/kilkis-1913-2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-LYrMYhlA96U/U4gyCc9snRI/AAAAAAAASYQ/kv6tgJ2Jjes/s1600/01+%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3+%CE%9B%CE%91%CE%A7%CE%91%CE%9D%CE%91.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="434" src="https://2.bp.blogspot.com/-LYrMYhlA96U/U4gyCc9snRI/AAAAAAAASYQ/kv6tgJ2Jjes/s1600/01+%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3+%CE%9B%CE%91%CE%A7%CE%91%CE%9D%CE%91.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-Vmwa8p29Ii4/U4gx_lL04pI/AAAAAAAASX8/7KXYYFC07B8/s1600/%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A7%25CE%2597+%25CE%259B%25CE%2591%25CE%25A7%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2591+1913.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="267" src="https://4.bp.blogspot.com/-Vmwa8p29Ii4/U4gx_lL04pI/AAAAAAAASX8/7KXYYFC07B8/s1600/%25CE%259C%25CE%2591%25CE%25A7%25CE%2597+%25CE%259B%25CE%2591%25CE%25A7%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2591+1913.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-htzESCXukTI/U4gx-7fHblI/AAAAAAAASX4/gIhxvyC63Y4/s1600/kilkis-1913-hroon.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://4.bp.blogspot.com/-htzESCXukTI/U4gx-7fHblI/AAAAAAAASX4/gIhxvyC63Y4/s1600/kilkis-1913-hroon.jpg" width="497" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΠΗΓΕΣ<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.army.gr/default.php?pname=IstorikoMaxhsKilkis&la=1">http://www.army.gr/default.php?pname=IstorikoMaxhsKilkis&la=1</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.militaryhistory.gr/articles/view/3">http://www.militaryhistory.gr/articles/view/3</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://arxiokallari.blogspot.gr/2013/06/19-21-1913_9653.html">http://arxiokallari.blogspot.gr/2013/06/19-21-1913_9653.html</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://www.kilkis2013.gr/B38ECD3B.el.aspx">http://www.kilkis2013.gr/B38ECD3B.el.aspx</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://www.geetha.mil.gr/media/1.VALKANIKOI/arxeia/kilkis_laxana1.pdf">http://www.geetha.mil.gr/media/1.VALKANIKOI/arxeia/kilkis_laxana1.pdf</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://www.sansimera.gr/articles/631">http://www.sansimera.gr/articles/631</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=370191">http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=370191</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="http://olympia.gr/2013/06/19/%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CE%BA%CE%B9%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%AC-19-21-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85-1913-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-12%CF%87%CF%81%CE%BF/">http://olympia.gr/2013/06/19/%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CE%BA%CE%B9%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%AC-19-21-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85-1913-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-12%CF%87%CF%81%CE%BF/</a><br />
<br />
(9) :<br />
<a href="http://el-vima.gr/content/view/618/50/lang,el/">http://el-vima.gr/content/view/618/50/lang,el/</a><br />
<br />
(10) :<br />
<a href="http://www.agiasofia.com/1922/1922b.html">http://www.agiasofia.com/1922/1922b.html</a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-E8CVhfmgnyI/VkhofJSLEII/AAAAAAAAjR4/A9vCnQ9t97U/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://2.bp.blogspot.com/-E8CVhfmgnyI/VkhofJSLEII/AAAAAAAAjR4/A9vCnQ9t97U/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-50129757490825690792016-08-25T21:47:00.000+03:002017-04-07T00:05:53.687+03:00ΡΟΜΜΕΛ ΕΡΒΙΝ Η ΑΛΕΠΟΥ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ (Wüstenfuchs)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>JOHANNES ERWIN EUGEN ROMMEL H ΑΛΕΠΟΥ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ</b></span><br />
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΓΕΝΙΚΑ</b></span><br />
<br />
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-8vmVXmIQXWI/U2ZhO4ygafI/AAAAAAAARRU/rGLKi4i2hd8/s1600/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+Erwin+Rommel+1891+1944.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="204" src="https://4.bp.blogspot.com/-8vmVXmIQXWI/U2ZhO4ygafI/AAAAAAAARRU/rGLKi4i2hd8/s1600/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+Erwin+Rommel+1891+1944.gif" width="320" /></a>Ο ευγενής αριστοκράτης πολεμιστής άφησε φήμη δίκαιου ανθρώπου και χάθηκε μέσα στα συντρίμμια μιας κοινωνίας, που ο ίδιος δεν συμπάθησε ποτέ, αλλά την οποία ο πατριωτισμός του δεν του επέτρεπε να προδώσει. Κατά διαστήματα, οι επιτυχίες του προκάλεσαν διθυραμβικά δημοσιεύματα φιλικού και εχθρικού τύπου. Το προσωνύμιο της «Αλεπούς της Ερήμου» (από το όνομα ενός μικρού καταστήματος ειδών κυνηγίου στο Σαλούμ) δεν ήταν πάντως το επιτυχέστερο για ένα φιλόσοφο της πολεμικής τέχνης. Η Γερμανία ήλπιζε πριν από την ολική καταστροφή να βρει στο πρόσωπό του τον ήρωα, που θα την επανέφερε στο δρόμο της τιμής. Ο Ρόμμελ κλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο θάνατο και την ατίμωση. Προτίμησε το δρόμο της αρετής. Ο Έρβιν Γιόχαν Όιγκεν Ρόμμελ (Erwin Johann Eugen Rommel) ήταν Στρατάρχης του Γ΄ Ράιχ και ένας από τους ικανότερους στρατιωτικούς ηγέτες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Για τις ικανότητές του αυτές, του είχε αποδοθεί το προσωνύμιο «Αλεπού της Ερήμου» (Desert Fox, ή Wüstenfuchs)...<br />
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<a name='more'></a><br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ </b></span><br />
<br />
Γεννήθηκε την 15 Νοε 1891 στην Ούλμ (Βυρτεμβέργη) από μεγαλοαστική οικογένεια. Ο πατέρας του, που λεγόταν επίσης Έρβιν, ήταν Διευθυντής στο τοπικό Γυμνάσιο, και η μητέρα του Χελένε γόνος τοπικής πλούσιας οικογένειας. Το ζεύγος είχε επίσης άλλα τρία παιδιά, τον Καρλ, τον Γκέρχαρντ και την Χελένε. Αρχικά είχε εκφράσει την επιθυμία να σπουδάσει μηχανικός, ο πατέρας του, όμως, τον έπεισε να ακολουθήσει στρατιωτική καριέρα. Ο νεαρός Έρβιν εγγράφεται στη Σχολή Ευελπίδων του Ντάντσιχ (Danzig) to 1910. Αποφοίτησε το 1912 ως Ανθυπολοχαγός από τη Στρατιωτική Ακαδημία του Νταντσίχ και τοποθετήθηκε σε Σύνταγμά Πεζικού.<br />
<br />
Ως σπουδαστής, γνώρισε τη Λουσί Μαρία Μόλλιν, που νυμφεύθηκε το 1916. Ο Έρβιν αγαπούσε πολύ τη σύζυγό του, όπως μαρτυρούν οι επιστολές που της έστελνε κατά τη διάρκεια των στρατιωτικών αποστολών του (και ειδικότερα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) και χαϊδευτικά την αποκαλούσε «Λου». Απέκτησαν ένα γιο, τον Μάνφρεντ (1928), μετέπειτα δήμαρχο της Στουτγκάρδης. Το 1912 τελειώνει τις σπουδές του και τοποθετείται στο 124ο Σύνταγμα του Γερμανικού Στρατού με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού.<br />
<br />
Συμμετέχει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με το Σώμα των Αλπινιστών (Alpen Korps) και παίρνει μέρος σε πολλές μάχες στην Ιταλία, στη Ρουμανία και στη Γαλλία. Τραυματίζεται τρεις φορές, ωστόσο με την αποθεραπεία του επιστρέφει στο μέτωπο. Τότε παρασημοφορήθηκε με τον Σιδηρό Σταυρό Πρώτης Τάξεως.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ Α' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ </b></span><br />
<br />
Η πρώτη μεγάλη ένδειξη της στρατιωτικής του μεγαλοφυΐας παρέχεται στη Μάχη του Καπορέττο στις 26 Οκτωβρίου του 1917, όπου κατανικώντας τους Ιταλούς με έφοδο διοικώντας μόλις 200 Γερμανούς, συλλαμβάνει αιχμαλώτους 150 αξιωματικούς και 9.000 στρατιώτες και κυριεύει 81 πυροβόλα της φρουράς του Λονγκαρόνε. Για το κατόρθωμά του αυτό, παίρνει το παράσημο "Pour le merite" (ύψιστη τιμητική διάκριση της Πρωσσίας). Μετά τον πόλεμο, παρέμεινε στις τάξεις της συρρικνωμένης Ράιχσβερ, και κατά τη δεκαετία του 1920 υπηρετεί σε διάφορα συντάγματα του Γερμανικού στρατού.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο διακρίθηκε και του απονεμήθηκαν παράσημα, που προοριζόταν μόνο για ανώτατους αξιωματικούς. Στο Μεσοπόλεμο, υπηρέτησε ως Αξκός και Διοικητής στο Σύνταγμα της Στουτγάρδης, έστω κι αν ήταν μόνο Λοχαγός. Με την άνοδο των Ναζί, παλαιοί αριστοκράτες τον προώθησαν αντί για άπειρα στελέχη του καθεστώτος. Το 1929 τοποθετείται εκπαιδευτής της Σχολής Πεζικού (έχοντας το βαθμό του Λοχαγού) στη Δρέσδη, όπου παραμένει μέχρι το 1933. Στη συνέχεια αναλαμβάνει καθήκοντα στη Σχολή Πολέμου του Πότσδαμ (Potsdam) από το 1935 μέχρι το 1937 και Διοικητής της Σχολής Πολέμου στη Βήνερ Νόϋσταντ (Βιέννη). </div>
<div>
<br />
Μαθητές του διοίκησαν το Γερμανικό Στρατό μέχρι τη δεκαετία του 1970. Το 1937 εκδίδει το ημερολόγιο που κρατούσε κατά τη δράση του στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τον τίτλο "Infanterie greift an" (Το Πεζικό Επιτίθεται), για το μελλοντικό δόγμα ενεργείας των Γερμανών και γίνεται χρηστικό εγχειρίδιο της εποχής. Το βιβλίο του αποτέλεσε βάση μελετών του (τότε) Συνταγματάρχη Ντε Γκολ.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-eMDXF4xHdK8/U2ZjoSXy8gI/AAAAAAAARRs/vRhfF09d9uA/s1600/dominancia_rommel_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-eMDXF4xHdK8/U2ZjoSXy8gI/AAAAAAAARRs/vRhfF09d9uA/s1600/dominancia_rommel_2.jpg" width="245" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-qBaAICdKhME/U2ZjoPiGvtI/AAAAAAAARRo/Io7PkWlDRxY/s1600/EJR.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-qBaAICdKhME/U2ZjoPiGvtI/AAAAAAAARRo/Io7PkWlDRxY/s1600/EJR.jpg" width="201" /></a></div>
<div>
<br />
Με την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία, ο Ρόμελ γοητεύεται από τις προοπτικές που ανοίγει για τη Γερμανία ο νέος ηγέτης. Ο Χίτλερ, εκτιμώντας τα προσόντα του και έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Ρόμελ, τον τοποθετεί υπεύθυνο της προσωπικής του ασφάλειας κατά τις επιχειρήσεις στην Πολωνία. Όμως, το περιβάλλον του δικτάτορα κατάφερε να τον απομακρύνει. Όταν ο Χίτλερ επισκέπτεται τη Σουδητία (Sudetenland) το 1938 και την Πράγα το 1939 μετά την ολοκληρωτική προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας από το Ράιχ. Ωστόσο, ο Ρόμελ ουδέποτε υπήρξε οπαδός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και, φυσικά, ούτε έγινε ποτέ μέλος του.<br />
<br />
Ο Ρόμελ μετατίθεται στη Σχολή Πολέμου του Βίνερ - Νόισταντ (Wiener-Neustadt), όπου παραμένει μέχρι το 1938 ξεκινώντας τη συγγραφή του δεύτερου βιβλίου του, με τίτλο "Panzer greift an" (Τα Τεθωρακισμένα Επιτίθενται). Το Φεβρουάριο 1940, ανέλαβε Διοικητής της 7ης ΤΘ Μεραρχίας (Panzer) παρ’ ότι δεν είχε ποτέ διοικήσει άρματα. Την 10 Μαΐου 1940, προσέβαλε τις Βελγικές Δυνάμεις στις Αρδέννες, και πρόλαβε την ανάπτυξη των Γαλλικών και Βρετανικών Δυνάμεων. Όταν Βρετανικά Συγκροτήματα Αρμάτων θέρισαν το Γερμανικό ελαφρό Πεζικό, ο Ρόμμελ τους απώθησε με τα Α/Α των 88 χλστ Φλακ (Flak) για πρώτη φορά στο έδαφος. Πέρασε τον ποταμό Σηκουάνα, έφθασε στη Μάγχη, και την 19 Ιουνίου κατέλαβε το Χερβούργο στη δυτική άκρη της Νορμανδίας (κάπου 300 χλμ. μακριά).<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ </b></span><br />
<br />
Στην εκστρατεία εναντίον της Πολωνίας δεν είχε άμεση συμμετοχή, καθώς ήταν επικεφαλής της φρουράς του στρατηγείου του Χίτλερ. Το 1940, έχοντας πλέον το βαθμό του Υποστράτηγου, συμμετέχει στην επίθεση εναντίον της Γαλλίας (και αφού έχει προηγηθεί επεισόδιο με τον Χίτλερ), ως Διοικητής της 7ης Μεραρχίας Θωρακισμένων (7 Panzerdivision). Όπως και ο συνάδελφός του (και υφιστάμενος του, Χάιντς Γκουντέριαν, ο Ρόμελ είναι οπαδός του κεραυνοβόλου πολέμου (Blitzkrieg) και εκπληρώνει λαμπρά την αποστολή που του έχει ανατεθεί: Η μονάδα του είναι η πρώτη που φθάνει στη Μάγχη και στις 19 Δεκεμβρίου καταλαμβάνει το Σερμπούρ, σημαντικό λιμάνι της Γαλλίας. </div>
<div>
<br />
Η δράση του στην εισβολή στη Γαλλία χάρισε στον ίδιο και στην μεραρχία του την ονομασία «Μεραρχία Φάντασμα», λόγω της αστραπιαίας δράσης της μεραρχίας. Στην Γαλλία αιχμαλώτισε 100.000 άνδρες των Συμμάχων και κατέστρεψε 450 άρματα μάχης, ενώ η Μεραρχία του έχασε μόνο 2.500 άνδρες και μόλις 40 άρματα μάχης. Για τις επιτυχίες του, του απονεμήθηκε ο Σταυρός των Ιπποτών και ο βαθμός του Αντιστράτηγου. Το 1941 του ανατίθεται η διοίκηση της 15ης Μεραρχίας Πάντσερ και της 5ης Ελαφράς Μεραρχίας. Αυτές θα αποτελέσουν τον πυρήνα του γνωστού ως "Afrika Korps" («Σώμα της Αφρικής») Γερμανικού εκστρατευτικού σώματος στη Βόρεια Αφρική.<br />
<br />
Βασική του αποστολή είναι να βοηθήσει τον Ιταλικό στρατό, ο οποίος, έχοντας πολύ κακό οπλισμό, ατάλαντους ηγέτες και χαμηλό ηθικό, έχει υποστεί σχεδόν συντριβή από τις Βρετανικές δυνάμεις. Η κατάσταση σε όλα τα μέτωπα αρχίζει να ανατρέπεται, καθώς μεγάλες Γερμανικές δυνάμεις έχουν εμπλακεί στο μέτωπο της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ τον Νοέμβριο του 1943, αποβιβάζονται στην Αλγερία και το Μαρόκο οι πρώτες Αμερικανικές δυνάμεις. Στη μάχη του περάσματος Κασσερίν, ο Ρόμμελ καταφέρνει να επιφέρει μεγάλες απώλειες στο 2ο Σώμα των ΗΠΑ και να σταθεροποιήσει τις θέσεις του. Το Άφρικα Κορπ, όμως, πάσχει σημαντικά από έλλειψη εφοδίων και, κυρίως, βενζίνης, ενώ παράλληλα είναι αδύνατο να του σταλούν ενισχύσεις. Ο Ρόμελ ανακαλείται από τον Χίτλερ και επιστρέφει στη Γερμανία. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-4-axIE8y_dU/U2Zl461EEnI/AAAAAAAARR0/go6v64jul04/s1600/301781e569dd609178f7b091fc9f944a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-4-axIE8y_dU/U2Zl461EEnI/AAAAAAAARR0/go6v64jul04/s1600/301781e569dd609178f7b091fc9f944a.jpg" width="285" /></a></div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΛΕΠΟΥ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ </b></span><br />
<br />
Ο Χίτλερ ανέθεσε στο Ρόμμελ να σώσει τις δυνάμεις του Μουσολίνι στη Δυτική Έρημο. Το 1941 του ανατίθεται η διοίκηση της 15ης Μεραρχίας Πάντσερ και της 5ης Ελαφράς Μεραρχίας, στην πραγματικότητα ήταν δυο ελαφρές Μεραρχίες Πεζικού με στοιχεία Τεθωρακισμένων. Αυτές θα αποτελέσουν τον πυρήνα του γνωστού ως "Afrika Korps" («Σώμα της Αφρικής») του Γερμανικού εκστρατευτικού σώματος στη Βόρεια Αφρική. Από το τέλος Φεβρουαρίου μέχρι την 15 Απριλίου απώθησε τους Βρετανούς από τη Λιβύη και έφθασε στα σύνορα της Αιγύπτου. Τότε, ο Χίτλερ επωφελήθηκε από τη λάμψη του και τον προήγαγε στο νεότερο ποτέ Στρατάρχη στην ιστορία της Γερμανίας.<br />
<br />
Ο Ρόμελ, με πολύ κατώτερες αριθμητικά δυνάμεις και με το Τομπρούκ ανέπαφο σε Βρετανικά χέρια, μετέπεσε στην άμυνα, χρησιμοποιώντας τακτικά και πάλι με μεγάλη επιτυχία το Φλακ των 88 χλστ., ανατρέπει ολοκληρωτικά το σκηνικό. Στις μάχες αυτές χρησιμοποιεί πολλά τεχνάσματα: διατάζει ψευδείς υποχωρήσεις που οδηγούν σε παγίδες, τοποθετεί παλιούς κινητήρες αεροσκαφών σε φορτηγά με σκοπό να σηκώνουν σκόνη για να δείχνουν υπέρτερες οι δυνάμεις του. Μετακινεί φορτηγά προς κάποια κατεύθυνση για να επισημανθούν από την αεροπορία και το βράδυ αυτά γυρίζουν στη βάση τους, δημιουργεί ξύλινα ομοιώματα τανκς για την παραπλάνηση των αεροπλάνων αναφοράς του εχθρού όσον αφορά τις δυνάμεις του στρατού του. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κατά τη διάρκεια των μαχών στήνει ψεύτικα πυροβόλα για τον αποπροσανατολισμό του εχθρού κτλ. σχημάτιζε οβάλ διατάξεις στην άμμο και παρέσυρε μέσα σε αυτές τα εχθρικά άρματα, καθώς το Βρετανικό πείσμα έστελνε Βρετανικές δυνάμεις μέσα στα «δόντια της Αλεπούς». Οι Βρετανοί αντεπιτέθηκαν και την 29 Νοεμβρίου 1941 απεγκλώβισαν το Τομπρούκ. Η OKW δεν παρείχε αεροπορική υποστήριξη και εφόδια. Ο Ρόμμελ αναγκάσθηκε να οπισθοχωρήσει τον Ιανουάριο του 1942 στις αρχικές του θέσεις. Τότε κατέφερε στους Βρετανούς μια απίστευτη ήττα: απέσπασε την προσοχή τους στην παραλία της Σύρτης. Οι Βρετανικές δυνάμεις πέφτουν συχνά στις "παγίδες" αυτές, που επάξια του χαρίζουν το προσωνύμιο «αλεπού της ερήμου».<br />
<br />
Τον Φεβρουάριο του 1941 συλλαμβάνει αιχμαλώτους δυο Βρετανούς στρατηγούς και προάγεται σε Στρατηγό από τη Γερμανική διοίκηση. Επίσης, καταφέρνει να εκδιώξει τις Βρετανικές δυνάμεις από τη Λιβύη και να τις απωθήσει στην Αίγυπτο. Περικυκλώνει το Τομπρούκ, το σημαντικότερο λιμάνι της Κυρηναϊκής, και το πολιορκεί. Οι Βρετανοί οργανώνουν τρεις επιχειρήσεις για την διάσωσή του. Οι πρώτες δύο, οι επιχειρήσεις "Brevity" και "Battleaxe", αποτυγχάνουν. Η τρίτη, η λεγόμενη επιχείρηση «Σταυροφόρος» (Crusader), αρχικά επιτυγχάνει και ο Ρόμελ οπισθοχωρεί μέχρι την κωμόπολη της Ελ Αγκέιλα (7 Δεκεμβρίου 1941). </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-orKEAsgYmgc/U2ZrHhCfZcI/AAAAAAAARSI/W8F_CejJvMk/s1600/image.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-orKEAsgYmgc/U2ZrHhCfZcI/AAAAAAAARSI/W8F_CejJvMk/s1600/image.jpg" width="278" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Έχοντας πάρει θάρρος, οι Βρετανικές δυνάμεις τον καταδιώκουν, αλλά στις 20 Ιανουαρίου ο Ρόμελ εξαπολύει σφοδρή αντεπίθεση προκαλώντας τους μεγάλες απώλειες. Οι Σύμμαχοι φθάνουν στο Τομπρούκ και κλείνονται εκεί προετοιμαζόμενοι για πολιορκία. Στις 24 Μαΐου, όμως, ο Ρόμελ επιτίθεται ξανά και πλευροκοπεί τις συμμαχικές δυνάμεις στη Γκαζάλα και το Μπιρ Χακίμ, εξαναγκάζοντάς τις σε υποχώρηση. Εγκαταλείπουν, έτσι, το Τομπρούκ, που ο Ρόμελ καταλαμβάνει στις 6 Ιουνίου του 1942, αναγκάζοντας τους 33.000 υπερασπιστές του να παραδοθούν. Η νίκη αυτή του εξασφαλίζει τη στραταρχική του ράβδο, δηλαδή την προαγωγή του στον ανώτατο δυνατό βαθμό του Στρατάρχη.<br />
<br />
Παράλληλα, κάνει τον Ουίνστον Τσώρτσιλ να αναφωνήσει «Δε θα βρούμε ποτέ ένα στρατηγό ικανό να κερδίσει μια μάχη;». Ο Ρόμελ καταδιώκει τις συμμαχικές δυνάμεις, οι οποίες τον σταματούν στο Ελ Αλαμέιν, γιατί αυτός δεν έχει τα μέσα να προχωρήσει. Το Σεπτέμβριο εγκαταλείπει την Αφρική, καταφεύγοντας στο Ζέμμερινγκ γιατί έχει παρουσιάσει σοβαρά συμπτώματα ασθένειας: υψηλή πίεση, εντερικό κατάρρου, ηπατοπάθεια. Επιστρέφει εσπευσμένα μετά τη δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν, όπου οι συμμαχικές δυνάμεις νικούν το Άφρικα Κορπς. Ο Ρόμελ διευθύνει τη σταδιακή υποχώρηση του στρατού του μέσω της Λιβύης προς την Τυνησία, παρά τις αντίθετες εντολές του Χίτλερ, ο οποίος επιμένει σε στατική άμυνα μέχρις εσχάτων. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σε αυτό το σημείο αρχίζει και η μεταστροφή του Ρόμελ: από πιστός και ένθερμος οπαδός του Φύρερ, αρχίζει να χάνει την εμπιστοσύνη του στον Χίτλερ. Την 23 Οκτωβρίου 1942, ενώ οι Σοβιετικοί περνούσαν στην αντεπίθεση στο Στάλιγκραντ, οι Βρετανοί και οι Σύμμαχοι (και η ΙΙΙ Ελληνική Ταξιαρχία), υπό το Βρετανό Στρατηγό Σερ Χάρολντ Αλεξάντερ και τη διοίκηση του Βρετανού Στρατηγού Σερ Μπέρναρντ Λ. Μοντγκόμερι, εκτόξευσαν επίθεση κατά των δυνάμεων του Άξονα στο Ελ Αλαμέιν. Ο Ρόμμελ ανακλήθηκε από τη Γερμανία, όπου ανέρρωνε, αλλά δεν μπόρεσε να κλείσει το κενό της διάταξης. Το Τομπρούκ ανακαταλήφθηκε οριστικά την 12 Νοεμβρίου. Η κατάσταση για τον Άξονα επιδεινώθηκε όταν Συμμαχικές Δυνάμεις δημιούργησαν 2ο μέτωπο στα μετόπισθεν του Άξονα στην Αλγερία.<br />
<br />
Ο Ρόμμελ υποχώρησε στην οχυρωμένη ζώνη της Τύνιδας χωρίς επαρκείς δυνάμεις και εξοπλισμό. Την 22 Φεβρουαρίου 1943, για πρώτη φορά αντιμετώπισε δυνάμεις των ΗΠΑ, στις οποίες ανήκε ο τότε Υποστράτηγος Όμαρ Μπράντλεϋ, και τις αναχαίτισε στο πέρασμα Κάσεριν. Όταν ο Χίτλερ αρνήθηκε εκκένωση των εμπειροπόλεμων στρατευμάτων, παρέδωσε τη διοίκηση στο Στρατηγό Φον Άρνιμ. Επιστρέφοντας στη Γερμανία, τέθηκε σε υποχρεωτική άδεια και αρνήθηκε να παραλάβει το παράσημο του «Σταυρού των Ιπποτών», που του απένειμε ο Χίτλερ για να «γλυκάνει» τη δυσφορία του. ενώ επιτέθηκε από το Νότο με τις γερμανικές μηχανοκίνητες μονάδες. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όταν ο Χίτλερ αναδιέταξε την Αεροπορία περιορίζοντας την αποτελεσματικότητα του Συμμαχικού Ναυτικού, ο Ρόμμελ επιτέθηκε. Διέσπασε τη γραμμή άμυνας, την ηρωική αντίσταση των Ελευθέρων Γάλλων στο Μερς Ελ Κεμπίρ και κατέλαβε το Τομπρούκ. Την 30 Ιουνίου, οι δυνάμείς του ήρθαν σε επαφή με τη γραμμή άμυνας του Ελ Αλαμέιν. Δεν διέθεταν, όμως πλέον, παρά 50 άρματα. Η μήκους 110 χλμ. εδαφική κατάπτωση της Μπαμπ Ελ Κατάρα νότια του Ελ Αλαμέιν, δεν επέτρεπε κανένα πλευρικό ελιγμό, παρά μόνο κατά μέτωπο επίθεση. Η τελευταία επίθεση, την 30 Αυγούστου 1942, απέτυχε λόγω έλλειψης αρμάτων και καυσίμων. Οι Σύμμαχοι άρχισαν να ευημερούν σε εξοπλισμό, μέσα και καύσιμα, και ατέλειωτες στρατιές αποικιακών στρατευμάτων.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-5UA3Gn7J0Do/U2Zs2Y1P_9I/AAAAAAAARSU/R-ZsW_xRjLo/s1600/02GeneralfeldmarschallErwinJohannes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-5UA3Gn7J0Do/U2Zs2Y1P_9I/AAAAAAAARSU/R-ZsW_xRjLo/s1600/02GeneralfeldmarschallErwinJohannes.jpg" width="253" /></a></div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΡΟΜΕΛ</b></span><br />
<br />
Την ονομασία «Αλεπού της Ερήμου», με την οποία τον αποκαλούσαν, ο Στρατηγός Rommel την απέκτησε από την πρώτην επίθεση που εξαπέλυσε στην B. Αφρική, το Mάρτιο του 1941, όταν εσάρωσε τις Αγγλικές και ινδικές δυνάμεις και ακολούθως περικύκλωσε την Αυστραλιανή Μεραρχία στον λιμένα του Τομπρούκ. Ήταν η 30η Μαΐου, τότε που εστάθη στα σύνορα με την Αίγυπτο, περιμένοντας όλο το καλοκαίρι, τη διαταγή του Χίτλερ για την κατάληψη του Καΐρου και της Διώρυγος του Σουέζ. Μια διαταγή η οποία όμως, δεν ήλθε ποτέ. Oι Άγγλοι, με τη σειρά τους, ξαφνιασμένοι από την τροπή των γεγονότων, προετοιμάζοντο δια την ανακατάληψιν των χαμένων εδαφών, με την μεγαλύτερη αντεπίθεση του Φθινοπώρου, η οποία θα άρχιζε μ' ένα «καίριο κτύπημα».<br />
<br />
Την «εξουδετέρωση» ή σύλληψη του ιδίου του Rommel, εις την έπαυλή του στη Beda Littoria της Λιβύης. Εδώ ακριβώς, περιγράφεται μία άγνωστη και από τις πιο ένδοξες ιστορίες ηρωισμού, του B' Παγκοσμίου Πολέμου. Mία νύκτα του Οκτωβρίου του 1941, ένα αεροπλάνο πέταξε υπεράνω της Μεσογείου, με προορισμό την Κυρήνη, την παλαιά πόλη του Αννίβα και εκεί έριξε έναν αλεξιπτωτιστή, γνώστη της Αραβικής γλώσσης, ο οποίος μετά την πτώση του, αφού απέκρυψε το αλεξίπτωτό του, μετακινήθηκε την επόμενη το πρωί με καραβάνι, στο μέρος που είχε αναφερθεί ότι ο Rommel είχε το Στρατηγείον του. Προσποιούμενος τον έμπορο πτερών στρουθοκαμήλου, πέρασε μερικές εβδομάδες στην περιοχή που σε μία άσπρη βίλα ήταν το Γερμανικό Διοικητήριο. </div>
<div>
<br />
Από εκεί παρακολουθούσε τις αφίξεις και αναχωρήσεις του Στρατηγού με τη θωρακισμένη ανοικτή λιμουζίνα του. H εγκατεστημένη Μονάδα Τηλεφωνικής Επικοινωνίας και η ενισχυμένη φρουρά του κτιρίου, έδειχνε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ήταν η επίσημη κατοικία του Rommel. Mε τον ασύρματό του ο πράκτωρας έδωσε τη σχετική αναφορά στο Κάιρο. Από εκεί πλέον η Αγγλική αντικατασκοπία ανέλαβε το συντονισμό της επιχειρήσεως. Tο σχέδιο ήταν: έξι αξιωματικοί και πενήντα περίπου οπλίτεςι-κομάντος να αποβιβαστούν στην παραλία της περιοχής από δύο υποβρύχια, με αποστολή: </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #e06666;">α) </span></b>Την εξόντωση του Στρατηγού,<br />
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #e06666;">β)</span></b> Επίθεση στο Ιταλικό Στρατηγείο στην Κυρήνη και<br />
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #e06666;">γ)</span></b> Την καταστροφή ή υφαρπαγή εγγράφων των Γερμανικών μηχανών επικοινωνίας και ιδίως αυτών που αφορούσαν την κρυπτογραφική μηχανή ή «Enigma».<br />
<br />
Έτσι, το σούρουπο της 17ης Νοεμβρίου, δύο υποβρύχια απεβίβασαν τους κομάντο εις την παραλίαν της Beda Littoria και μία διμοιρία εξ αυτών υπό τη διοίκηση του 24χρονου αντ/χου Keyes και τον πράκτορα, ο οποίος τους περίμενε στην ακτή, οδηγήθηκαν κοντά στη βίλα. Tο ίδιο εκείνο βράδυ, υπό καταρρακτώδη βροχή και αφού ενημερώθηκαν σχετικώς, μία μικρή ομάδα εκ τριών ανδρών με τον Keyes επικεφαλή, εισήλθε από τον κήπο στην βίλα, αλλά ευρεθέντες στην είσοδόν της προ ενός φρουρού, κατόπιν πάλης τον εξουδετέρωσαν δι' ενός πυροβολισμού. Αυτό όμως αφύπνισε την υπόλοιπην φρουράν, η οποία τώρα ημύνετο των επιτιθεμένων, που με τον αρχηγόν τους μπροστά ερευνούσαν από δωμάτιο σε δωμάτιο για τον Στρατηγόν Rommel. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-v49ZncOE_bE/U2ZwR2nZIQI/AAAAAAAARSg/NREr67Mzneo/s1600/1558121502.15771781.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-v49ZncOE_bE/U2ZwR2nZIQI/AAAAAAAARSg/NREr67Mzneo/s1600/1558121502.15771781.jpg" width="296" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εκεί μία σφαίρα ευρήκε τον Aντ/ρχη Keyes στην καρδιά και τον έρριψε στο έδαφος. Oι υπόλοιποι δύο, όταν τον μετέφεραν έξω στον κήπο διαπίστωσαν ότι ήταν νεκρός και στην επακολουθήσασα συμπλοκή εξουδετερώθηκαν όλοι. Όπως αυτή, έτσι και οι υπόλοιπες συνδιασμένες αποστολές στους άλλους στόχους, απέτυχαν. Tο δυναμικόν της αποστολής διεσκορπίσθη και άλλοι εφονεύθησαν, άλλοι αιχμαλωτίσθησαν, πλην δύο ανδρών που κατόρθωσαν να γυρίσουν σώοι. Όσο για τον Rommel, τη βίλα αυτή την είχε για προσωρινή κατοικία του και αυτός είχε μετακινηθεί κρυφά σε άλλη, αρκετά μίλια μακρύτερα, κοντά στην ακτή. Και εκεί ακόμη, οι κομάντος δεν θα μπορούσαν να τον συλλάβουν, διότι αυτός την ημέρα εκείνη ευρίσκετο στην Ρώμη για να εορτάσει με την οικογένειά του τα γενέθλιά του, που ήταν την 15η Νοεμβρίου.<br />
<br />
Όταν, όμως, επέστρεψε και παρά το ότι οι παρ' ολίγον δολοφόνοι του δεν έφερον διακριτικά για ν' αποδεικνύουν ότι ήταν Άγγλοι «εχθροί του», διέταξε να ταφούν Χριστιανικά και με στρατιωτικές τιμές μαζί με τους Γερμανούς νεκρούς, ιερεύς να ψάλλει την νεκρώσιμη ακολουθία, επί των φερέτρων να τοποθετηθεί ξύλινος σταυρός και να φυτευθεί ένα κυπαρίσσι σ' έκαστον μνήμα. Επίσης, να φωτογραφηθεί η τελετή και οι τάφοι του αντ/ρχη και των άλλων και να σταλούν αι φωτογραφίαι στην Αγγλική πλευρά, για να δοθούν στους οικείους τους. Αυτή η ευγένεια του χαρακτήρα του Rommel δεν είχε περάσει απαρατήρητη από τους αντιπάλους του.<br />
<br />
Την είχαν γνωρίσει όταν, σε μία από τις προελάσεις του, είχε εισέλθει σ' ένα χειρουργείο πρόχειρου νοσοκομείου, κάτω από τέντες, και εκεί όταν οι Άγγλοι χειρουργοί είχαν σταματήσει από την άφιξίν του, αυτός τους διέταξε να συνεχίσουν το έργον τους, απρόσκοπτα. O Άγγλος αντ/χης ετιμήθη από την πατρίδα του μεταθανατίως με την ανωτάτη Βρετανική διάκριση, καθ' ότι εθελοντικώς ανέλαβε να ηγηθεί της αποστολής, που εκ των προτέρων είχε χαρακτηρισθεί ως «Αποστολή Αυτοκτονίας», μιας αποστολής χωρίς επιστροφή.</div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ''ΑΛΕΠΟΥ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ'' ΚΑΙ Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ </b></span><br />
<br />
Το κυνήγι της αλεπούς είναι τυποποιημένο: Φράζουν με φωτιά τη μια είσοδο της φωλιάς της και την περιμένουν στη δεύτερη, όταν αναγκάζεται να βγει, επειδή την πνίγουν οι καπνοί. Στην έρημο, η τύχη της αλεπούς ήταν προδιαγεγραμμένη, καθώς στα νώτα έβαζε τη φωτιά ο ίδιος ο παρανοϊκός Χίτλερ. Ο Ρόμελ ήξερε πως μόνο προς τα μπρος μπορούσε να κινηθεί. Κι απέναντι περίμεναν οι πάνοπλοι Εγγλέζοι. Δεν τον είχαν, όμως, άδικα βαφτίσει «Αλεπού της Ερήμου». Στις 29 Ιανουαρίου του 1942, το Άφρικα Κορπ έμπαινε θριαμβευτικά στη Βεγγάζη. Μέσα σε οχτώ ημέρες, είχε επανακτήσει ότι οι σύμμαχοι κέρδισαν με αγώνες 16 μηνών.<br />
<br />
Ο μαρκήσιος του Νέγκελε Ροδόλφος Γκρατσιάνι (1882 - 1955) είχε διοριστεί αντιβασιλιάς της Αιθιοπίας μετά την Ιταλική εισβολή στην Αφρικανική αυτή χώρα. Είχε και ο ίδιος πρωταγωνιστήσει ως στρατηγός στην κατάκτησή της. Στα 1940, ήταν διοικητής της «Αφρικανικής Στρατιάς» στη Λιβύη, με αποστολή να διώξει τους Άγγλους από την Αφρική. Προγεφύρωμα των Βρετανών στην Αφρική ήταν η Αίγυπτος που συνορεύει με τη Λιβύη. Στα 1940, ο Άρτσιμπαλ Πέρσιβαλ Ουέιβελ (1883 - 1950) ήταν ακόμη στρατηγός και διοικητής των Αγγλικών δυνάμεων στην Αφρική. Μετά τον πόλεμο, θα γινόταν αντιβασιλιάς των Ινδιών και θα εργαζόταν για την παροχή αυτοδιοίκησης στην Ασιατική εκείνη χώρα. Για την ώρα, όμως, τον απασχολούσε ο Γκρατσιάνι.</div>
<div>
<br />
Η Ιταλική επίθεση ξέσπασε Σαρωτική, στις 13 Σεπτεμβρίου του 1940. Μέσα σε τρεις μέρες, οι Ιταλοί πέρασαν τα Αιγυπτιακά σύνορα και προχώρησαν εκατό χιλιόμετρα. Ανοργάνωτοι κι ανέτοιμοι οι Άγγλοι υποχωρούσαν παντού δίχως μάχη. Με έκπληξη κι ενθουσιασμό είδαν την Αφρικανική Στρατιά του Γκρατσιάνι να σταματά την προέλαση και να οχυρώνεται στην περιοχή Σίντι Μπαράνι, αντί να προχωρήσει στο ανυπεράσπιστο Κάιρο. Είχαν όλον τον καιρό να προετοιμαστούν. Για τους Ιταλούς, η εποχή των θριάμβων είχε περάσει. Στα βουνά της Πίνδου, ο άξονας γνώριζε την πρώτη του ήττα κι ο Μουσολίνι την πρώτη συντριβή. Στις 9 Δεκεμβρίου, ξέσπασε η Αγγλική αντεπίθεση. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-NqGhhhRnL8Q/U2Z05bsSUKI/AAAAAAAARSs/5WAghvT78QY/s1600/Color+Rommel+&+Fritz+Bayerlein+in+Africa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="303" src="https://3.bp.blogspot.com/-NqGhhhRnL8Q/U2Z05bsSUKI/AAAAAAAARSs/5WAghvT78QY/s1600/Color+Rommel+&+Fritz+Bayerlein+in+Africa.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
Ο Αγγλικός στόλος φάνηκε ξαφνικά στην παραλία κι άρχισε να κανονιοβολεί τις Ιταλικές θέσεις, ενώ η Αγγλική αεροπορία τις βομβάρδιζε. Τη νύχτα, πρόβαλαν τα μηχανοκίνητα. Το Σίντι Μπαράνι που επί δυο μήνες οχυρωνόταν, έπεσε ως το πρωί. Τους 40.000 έφτασαν οι Ιταλοί αιχμάλωτοι. Μόνη λύση για τον Γκρατσιάνι ήταν η υποχώρηση. Οι Άγγλοι προχώρησαν ως τα σύνορα, τα πέρασαν και, στις 3 Ιανουαρίου 1941, κυρίευσαν την πόλη Μπάρντια, τριάντα χιλιόμετρα μέσα στο έδαφος της Λιβύης. Συνέλαβαν άλλους 40.000 αιχμαλώτους. Στις 19, πήραν για πρώτη φορά το Τομπρούκ. Την ίδια μέρα, ξεκινούσαν και τις επιχειρήσεις που θα έδιωχναν τους Ιταλούς κι από το κέρας της Αφρικής. Στις 30, οι Άγγλοι πήραν την Ντέρνα.<br />
<br />
Στις 5 Φεβρουαρίου, βρίσκονταν 100 χλμ. νότια από τη Βεγγάζη. Στις 8, η «Αφρικανική Στρατιά» του Γκρατσιάνι δεν υπήρχε: 130.000 Ιταλοί και 1.300 κανόνια είχαν πέσει σε Αγγλικά χέρια. Ο Χίτλερ είχε ανησυχήσει. Από τις 6 Φεβρουαρίου, είχε καλέσει τον στρατηγό Ρόμελ στο αρχηγείο του. Ο Έργουιν Ρόμελ είχε γεννηθεί το 1891 και είχε ανδραγαθήσει ως υπολοχαγός στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Στα 1941, ήταν στρατηγός. Μέσα σε μια βδομάδα, το «Αφρικανικό Σώμα» είχε ετοιμαστεί. Στις 13 Φεβρουαρίου του 1941, Ρόμελ και Άφρικα Κορπ μεταφέρονταν στην Αφρική. Αποβιβάστηκαν στην Τριπολίτιδα της Λιβύης, ενώ οι Ιταλοί έχαναν τις μάχες, τη μια μετά την άλλη.</div>
<div>
<br />
Με αντεπιθέσεις και υποχωρήσεις, σταθεροποίησε την κατάσταση ώσπου μια δυνατή Αγγλική προέλαση τον ανάγκασε να εκκενώσει την Κυρηναϊκή, στις 18 Νοεμβρίου του 1941. Όμως, ούτε οι Άγγλοι βιάζονταν. Ετοιμάζονταν αργά και μεθοδικά για το τελειωτικό χτύπημα. Πίστευαν ότι ο Ρόμελ είχε νικηθεί, έμενε με λίγες δυνάμεις και με ηθικό πεσμένο. Άλλωστε, ο Γερμανός στρατηγός δεν μπορούσε να στηριχτεί στις δυο Ιταλικές μεραρχίες, που του είχαν διατεθεί. Ο ίδιος ο Ρόμελ γνώριζε πως ήταν χαμένος, αν περίμενε, πότε θα του επιτεθούν. Διαπίστωσε πως οι Αγγλικές δυνάμεις είχαν διασκορπιστεί κι αποφάσισε να το εκμεταλλευτεί. Στις 13 Ιανουαρίου του 1942, ανακοίνωσε στους έκπληκτους αξιωματικούς του το σχέδιο επίθεσης.<br />
<br />
Στο Αγγλικό στρατηγείο άρχισαν να φτάνουν σίγουρες πληροφορίες πως οι Γερμανοί ετοιμάζονταν να υποχωρήσουν στην Τρίπολη της Λιβύης. Εκρήξεις που ακούγονταν από το στρατόπεδο του Ρόμελ, έπειθαν τους Άγγλους ότι οι Γερμανοί κατέστρεφαν, όσα δεν μπορούσαν να πάρουν μαζί τους. Δυο Γερμανοϊταλικές φάλαγγες βγήκαν μπροστά, στις 21 Ιανουαρίου του 1942. Οι Άγγλοι ήταν σίγουροι πως επρόκειτο για κάλυψη της υποχώρησης κι ετοιμάστηκαν ανάλογα, ενώ οι αμμοθύελλες έκρυβαν την επιθετική κίνηση του Ρόμελ. Ο αιφνιδιασμός πέτυχε απόλυτα. Ώσπου οι Άγγλοι να καταλάβουν τι συνέβαινε, είχαν χάσει μια θωρακισμένη μεραρχία. Αναγκαστικά, υποχώρησαν. Στις 29 Ιανουαρίου του 1942, ο Ρόμελ έμπαινε στη Βεγγάζη.<br />
<br />
Ολόκληρη η δυτική Κυρηναϊκή βρισκόταν πάλι κάτω από τον έλεγχό του. Το μέτωπο σταθεροποιήθηκε για λίγο. Στις 17 Φεβρουαρίου, ο Ρόμελ επισκέφτηκε τον Χίτλερ και του ζήτησε ενισχύσεις. Ο Χίτλερ αρνήθηκε. Τον απασχολούσε το ανατολικό μέτωπο. Η μόνη βοήθεια που μπορούσε να προσφέρει στο Αφρικανικό μέτωπο, ήταν να καταλάβει τη Μάλτα και να τη χρησιμοποιήσει ως ορμητήριο. Άλλωστε, το νησί είχε σχεδόν εγκαταλειφθεί από τους Άγγλους, καθώς οι εφοδιοπομπές τους δεν κατάφερναν να φτάνουν ως εκεί. Στις 29 Μαρτίου του 1942, ο Ρόμελ μάθαινε ότι ο Χίτλερ άλλαξε γνώμη: Προτεραιότητα είχε η εισβολή στην Αίγυπτο. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/--yM6DeuiNeo/U2Z16gA7SEI/AAAAAAAARS0/M0Vuij8iWgQ/s1600/rommel_04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/--yM6DeuiNeo/U2Z16gA7SEI/AAAAAAAARS0/M0Vuij8iWgQ/s1600/rommel_04.jpg" width="353" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αν ο Ρόμελ έφτανε στην Αλεξάνδρεια, τότε ο Χίτλερ θα διέτασσε να παρθεί η Μάλτα. Τον Απρίλιο, οι μάχες ξανάρχισαν. Ο Ρόμελ μπήκε στην Εν Ελ Γκαζάρα στις 26 Μαΐου και, στις 24 Ιουνίου, πέρασε τα σύνορα της Αιγύπτου υπερφαλαγγίζοντας το χωριό Ελ Αλαμέιν που έμελλε να γίνει το θέατρο της καθοριστικής μάχης. Δεν μπορούσε να προχωρήσει περισσότερο, καθώς δεν είχε άλλα καύσιμα. Και, μπροστά του, τον περίμενε το Ελ Αλαμέιν. Η αναμονή κράτησε ως τα τέλη του καλοκαιριού. Στις 3 Σεπτεμβρίου, ο Ρόμελ υποχώρησε λίγο κι οχυρώθηκε στο παραλιακό χωριό Ελ Αλαμέιν, όπου περίμενε ανεφοδιασμό. Τα πράγματα δεν του ήρθαν βολικά.<br />
<br />
Η Αγγλική πολεμική αεροπορία (ΡΑΦ) κέρδισε τη μάχη των ουρανών και σφυροκοπούσε τα Γερμανικά μετόπισθεν, τσακίζοντας τις γραμμές ανεφοδιασμού, ενώ τα συμμαχικά υποβρύχια δεν επέτρεπαν στα πετρελαιοφόρα του Άξονα να πλησιάσουν την ακτή. Τότε σχεδιάστηκε και η επιχείρηση «Γοργοπόταμος». Ήταν 9 το βράδυ, 23 Οκτωβρίου του 1942, όταν χίλια Αγγλικά κανόνια σφυροκόπησαν τις Γερμανικές θέσεις. Η μάχη στο Ελ Αλαμέιν ξεκινούσε άγρια και φονική. Στις 10.30, το Αγγλικό πεζικό ρίχτηκε μπροστά. Μαζί του και η πρώτη Ελληνική ταξιαρχία με διοικητή τον συνταγματάρχη Παυσανία Κατσώτα. Ο Ρόμελ απάντησε με αντεπίθεση που συντρίφτηκε.<br />
<br />
Όμως, οι γραμμές του άντεξαν 48 ώρες. Τη νύχτα, 25 Οκτωβρίου, οι Άγγλοι διέσπασαν τη Γερμανική άμυνα σε δυο σημεία. Μάταια, ο Ρόμελ προσπάθησε να συγκρατήσει το μέτωπο. Οι αντεπιθέσεις του, στις 27 και 28 Οκτωβρίου, αποκρούστηκαν, παρόλο που έριξε στη μάχη όλα του τα τανκς. Μεσάνυχτα, 1 Νοεμβρίου, οι Άγγλοι σήμαναν γενική επίθεση. Ο Ρόμελ πρόταξε τ’ άρματά του. Οι Άγγλοι απάντησαν με τα δικά τους άρματα. Ολόκληρη η μέρα 2 Νοεμβρίου εξελίχθηκε σε μάχη των τανκς. Το βράδυ, 260 Γερμανοϊταλικά άρματα μάχης κείτονταν καταστραμμένα. Νύχτα προς ξημέρωμα 3 Νοεμβρίου, ο Ρόμελ σήμανε γενική υποχώρηση. Το χωριό Ελ Αλαμέιν είχε πέσει στους συμμάχους.</div>
<div>
<br />
Τις επόμενες ημέρες, οι Άγγλοι κυνήγησαν τους Γερμανούς. Στις 12 Νοεμβρίου, κανένας άνδρας του Ρόμελ δεν πατούσε το Αιγυπτιακό έδαφος. Στις 13, ο Μοντγκόμερι έμπαινε στο Τομπρούκ. Ο Ιανουάριος του 1943 βρήκε το Άφρικα Κορπ στριμωγμένο στην Τυνησία. Τον Φεβρουάριο, ο Ρόμελ οργάνωσε νέα αντεπίθεση. Χωρίς καύσιμα και ενισχύσεις, απέτυχε. Έφυγε στη Γερμανία. Στις 12 Μαΐου του 1943, ό,τι απέμενε από το Άφρικα Κορπ, κατέθεσε τα όπλα, ενώ στη Βόρεια Αφρική δρούσαν πια και αμερικανικά στρατεύματα. Ο Ιούνιος του 1944 βρήκε τον Ρόμελ να πολεμά στη Νορμανδία και να έχει μέσα του ξεκαθαρίσει ότι μόνη ελπίδα για τη Γερμανία ήταν να απαλλαγεί από τον Χίτλερ.<br />
<br />
Στην Ανατολική Αφρική, η Αιθιοπία και η Σομαλία καλύπτουν όλη την έκταση της περιοχής, που ονομάζουμε «κέρας της Αφρικής». Στις 3 Οκτωβρίου του 1935, ο Μπενίτο Μουσολίνι κήρυξε τον πόλεμο κατά του βασιλιά της Αιθιοπίας, Χαϊλέ Σελασιέ. Τον Μάιο του 1935, η υποταγή της Αιθιοπίας είχε συντελεστεί. Τον Ιανουάριο του 1941, ολόκληρη η περιοχή της Αιθιοπίας (με την Ερυθραία) και της Σομαλίας ήταν ιταλική αποικία. Διοικητής στην αχανή αυτή έκταση διορίστηκε ο δούκας της Αόστης, ξάδερφος του βασιλιά της Ιταλίας. Διέθετε εκατό τάγματα. Ο Μουσολίνι του είχε πει ότι το ζήτημα της Αφρικής θα λυνόταν στην Ευρώπη.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DVORVokmNSE/U2Z3T6NZ_CI/AAAAAAAARS8/fTD7FvMDm7o/s1600/i+ron.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-DVORVokmNSE/U2Z3T6NZ_CI/AAAAAAAARS8/fTD7FvMDm7o/s1600/i+ron.jpg" width="285" /></a></div>
<div>
<br />
Μετά τις Ιταλικές ήττες στην Κυρηναϊκή, οι Άγγλοι στράφηκαν στις ανατολικές κτήσεις της Ιταλίας. Στις 19 Ιανουαρίου του 1941, μια Αγγλοϊνδική φάλαγγα με επικεφαλής τον στρατηγό Πλατ πέρασε τα σύνορα του Αγγλοκρατούμενου Σουδάν και μπήκε στην Ερυθραία. Μια άλλη φάλαγγα, Αγγλονοτιοαφρικανική με επικεφαλής τον στρατηγό σερ Άλαν Κάνινγκαμ, πέρασε τα σύνορα της Κένυα και μπήκε στη Σομαλία. Στην Αιθιοπία, ο συνταγματάρχης Σάντφορντ ξεσήκωνε τους κατοίκους αναγγέλλοντας την επιστροφή του βασιλιά Χαϊλέ Σελασιέ. Η Αγγλική προέλαση ήταν σαρωτική. Στις 26 Φεβρουαρίου του 1941, οι Άγγλοι έμπαιναν στην πρωτεύουσα της Σομαλίας, Μογκαντίσου.<br />
<br />
Ως το τέλος Μαρτίου, ολόκληρη η Σομαλία βρισκόταν κάτω από τον Αγγλικό έλεγχο. Τον Απρίλιο, η Ερυθραία και το μεγαλύτερο μέρος της Αιθιοπίας είχαν κατακτηθεί. Οι Άγγλοι μπήκαν στην πρωτεύουσα, Αντίς Αμπέμπα, στις 10 Απριλίου. Στις 18 Μαΐου του 1941, ο δούκας της Αόστης αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει. Η Ιταλία παραιτήθηκε και τυπικά από την Αιθιοπία το 1947 και στο ανεξάρτητο (από το 1945) κράτος επέστρεψε ο Χαϊλά Σελασιέ. Η Σομαλία ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη, το 1960.<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΕΛ ΑΛΑΜΕΙΝ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ </b></span><br />
<br />
Η Εκστρατεία της Βόρειας Αφρικής άρχισε το 1940. Οι Βρετανοί διατηρούσαν δυνάμεις στην Αίγυπτο από το 1882 και οι Ιταλοί στη Λιβύη από το 1912. Το Μαρόκο, η Αλγερία και η Τυνησία ανήκαν στους Γάλλους και στον πόλεμο τις κυβερνούσε το καθεστώς του Βισί. Όταν οι Ιταλοί βρέθηκαν σε δεινή θέση απέναντι στους Βρετανούς στην Κυρηναϊκή, έσπευσαν να τους βοηθήσουν οι Γερμανοί το 1941. Οι δυνάμεις του Άξονα ανάγκασαν τους Βρετανούς σε υποχώρηση μέχρι το Ελ Αλαμέιν, 90 χλμ. από την Αλεξάνδρεια. Εκεί έλαβε μέρος, το 1942, μία από τις σημαντικότερες μάχες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Σύμμαχοι ανέκοψαν την προέλαση του εχθρού και στη συνέχεια τον ανάγκασαν να υποχωρήσει.<br />
<br />
Η νίκη των Συμμάχων στη Μάχη του Ελ Αλαμέιν ήταν η πρώτη τους μεγάλη νίκη από την αρχή του πολέμου. Ο Άξονας δεν θα αποκτούσε ποτέ πρόσβαση στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής ούτε έλεγχο της Διώρυγας του Σουέζ. Μετά και την Επιχείρηση Πυρσός -τη συμμαχική απόβαση στη Γαλλική Βόρεια Αφρική- οι δυνάμεις του Άξονα, παγιδευμένες στην Τυνησία, θα μάχονταν σε δύο μέτωπα, έως την τελική τους ήττα, το 1943. Στο μεταξύ, έχοντας πολεμήσει στην Αφρική, οι Γερμανοί είχαν δώσει μία ανάσα στην ΕΣΣΔ, κάτι που αποτελούσε και στόχο των Συμμάχων. Με τη Βόρεια Αφρική πλέον υπό πλήρη συμμαχικό έλεγχο, όλα ήταν έτοιμα για την εισβολή στη Σικελία και την Ιταλική Εκστρατεία.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Προέλαση στην Έρημο</span></b><br />
<br />
Η Βόρεια Αφρική έχει μεγάλη στρατηγική σημασία, επειδή ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος των συγκοινωνιών τριών ηπείρων. Για τον λόγο αυτό, στις αρχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσε το θέατρο σημαντικών πολεμικών επιχειρήσεων, καθώς τόσο οι Σύμμαχοι όσο και οι Δυνάμεις του Άξονα διεκδίκησαν να την χρησιμοποιήσουν ως βάση και αφετηρία μελλοντικών στρατηγικών επιδιώξεων. Στο πλαίσιο αυτό, το πρώτο βήμα έκανε η Βρετανία. Τον Δεκέμβριο του 1940, επωφελούμενη της εμπλοκής της Ιταλίας στον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας, εισέβαλε στην Κυρηναϊκή που κατείχαν οι Ιταλοί και κατέλαβε τη Βεγγάζη.<br />
<br />
Σε απάντηση, η Γερμανία απέστειλε ένα εκστρατευτικό σώμα, το Αφρικα Κορ, υπό τη διοίκηση του στρατάρχη Ερβιν Ρόμμελ για να ενισχύσει τους Ιταλούς συμμάχους της. Στο σημείο αυτό, το Βρετανικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής απέστειλε εκστρατευτικό σώμα στα Βαλκάνια για την ενίσχυση της Ελλάδας εναντίον του Άξονα. Εκμεταλλευόμενος αυτήν τη μείωση στη βρετανική στρατιωτική δύναμη, ο Ρόμελ αντεπιτέθηκε τον Απρίλιο του 1941, αναγκάζοντας τους Βρετανούς να αποχωρήσουν μέχρι τα σύνορα της Αιγύπτου, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο την Αλεξάνδρεια. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-HG3FVq4T3uU/U2Z5rGI2jpI/AAAAAAAARTI/N_g8cLx0HRI/s1600/600full-erwin-rommel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-HG3FVq4T3uU/U2Z5rGI2jpI/AAAAAAAARTI/N_g8cLx0HRI/s1600/600full-erwin-rommel.jpg" width="315" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τους επόμενους μήνες, οι βρετανικές δυνάμεις ενισχύθηκαν και τον Νοέμβριο του 1941 εξαπέλυσαν νέα επίθεση, λύνοντας την πολιορκία και απομακρύνοντας τα γερμανοϊταλικά στρατεύματα μέχρι τον κόλπο της Σύρτης. Η εξέλιξη αυτή όμως σύντομα ανακόπηκε γιατί οι ανάγκες του θεάτρου επιχειρήσεων της Άπω Ανατολής επέβαλαν νέα μείωση των Βρετανικών δυνάμεων στην Αίγυπτο. Τον Ιανουάριο του 1942, ο Ρόμελ αντεπιτέθηκε πάλι και μέχρι τις αρχές του Ιουλίου τα Γερμανοϊταλικά στρατεύματα εισήλθαν 160 χιλιόμετρα εντός του Αιγυπτιακού εδάφους, δημιουργώντας πανικό και χάος στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια. Την εποχή εκείνη, οι Σύμμαχοι αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα στην Ευρώπη. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η Γερμανική επιχείρηση Μπαρμπαρόσα είχε καθηλώσει τους Ρώσους, οι επιθέσεις των Γερμανικών υποβρυχίων στον Ατλαντικό προκαλούσαν σοβαρές δυσχέρειες στη Βρετανία και η δυτική Ευρώπη φαινόταν να βρίσκεται υπό τον πλήρη έλεγχο της Γερμανίας. Ως εκ τούτου, ο πόλεμος στη Βόρεια Αφρική θεωρείτο καθοριστικός. Εάν ο Ρόμελ καταλάμβανε τη διώρυγα του Σουέζ, οι Σύμμαχοι θα έχαναν τη δυνατότητα να ανεφοδιάζονται. Η μόνη εναλλακτική διαδρομή ήταν μέσω της Νότιας Αφρικής, η οποία ήταν μεγαλύτερη και πολύ πιο επικίνδυνη λόγω των ιδιόμορφων καιρικών συνθηκών. Το ψυχολογικό πλήγμα της απώλειας του Σουέζ και της Βόρειας Αφρικής θα ήταν ανυπολόγιστο, ειδικά αφού θα έδινε στη Γερμανία ελεύθερη πρόσβαση στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής.</div>
<div>
<br />
Ο κίνδυνος ολοκληρωτικής καταστροφής της Βρετανικής Στρατιάς και της καταλήψεως της Αιγύπτου από τον Άξονα αποτράπηκε την τελευταία στιγμή. Μετά από μάχες που κράτησαν όλο τον Ιούλιο, οι Σύμμαχοι κατάφεραν να ανακόψουν την προέλαση των Γερμανοϊταλικών δυνάμεων στο Ελ Αλαμέιν, σε απόσταση μόλις 90 χιλιομέτρων από την Αλεξάνδρεια. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες αντεπιθέσεις των Συμμάχων για να απομακρύνουν τον εχθρό χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά, στα τέλη Ιουλίου, με δεδομένη τη στασιμότητα που δημιουργήθηκε, τόσο οι Σύμμαχοι όσο και οι δυνάμεις του Άξονα ανέστειλαν τις επιχειρήσεις τους ώστε να ανεφοδιαστούν. Εν τω μεταξύ, ο Βρετανικός λαός άρχισε ήδη να χάνει το ηθικό του.<br />
<br />
Ο Τσόρτσιλ γνώριζε ότι, αν δεν κατάφερνε σύντομα κάποια νίκη, θα αντιμετώπιζε την προοπτική ψήφου μη εμπιστοσύνης στη Βουλή. Έπρεπε λοιπόν να κρατήσει το Ελ Αλαμέιν οπωσδήποτε. Έτσι, αποφάσισε να αναδιοργανώσει το Αρχηγείο στο Κάιρο και τον Αύγουστο του 1942 αντικατέστησε τον Άγγλο στρατηγό Κλοντ Όχινλεκ με τον στρατηγό Μπέρναρντ Μοντγκόμερι. Ενώ οι Σύμμαχοι ανεφοδιάζονταν επαρκώς διαμέσου του Σουέζ και της Μεσογείου, ο Ρόμελ αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα. Με το Βερολίνο να επικεντρώνει τις ενέργειές του στο Ανατολικό Μέτωπο, ο Ρόμελ ελάμβανε μόνο το ένα τρίτο των εφοδίων που χρειαζόταν. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στα τέλη Αυγούστου, προκειμένου να αποτρέψει την περαιτέρω επιδείνωση του συσχετισμού δυνάμεων, αποφάσισε να επιτεθεί κατά των Συμμάχων ακόμη κι αν δεν ήταν καλά εξοπλισμένος. Η επίθεσή του, όμως, αποκρούστηκε και πάλι. Στο σημείο αυτό, ο Ρόμελ αρρώστησε και επέστρεψε στη Γερμανία για ανάρρωση. Γνώριζε καλά όμως ότι οι συμμαχικές δυνάμεις σύντομα θα ήταν αρκετά ισχυρές ώστε να επιτεθούν. Η μόνη του ελπίδα ήταν να κερδίσουν γρήγορα οι Γερμανικές δυνάμεις τη μάχη του Στάλινγκραντ και να προωθηθούν νότια προς τη Μέση Ανατολή. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-V9vNAA_SarA/U2Z7BoGYUsI/AAAAAAAARTQ/0L8el05rF-g/s1600/Erwin_Johannes_Eugen_Rommel_by_Realt.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-V9vNAA_SarA/U2Z7BoGYUsI/AAAAAAAARTQ/0L8el05rF-g/s1600/Erwin_Johannes_Eugen_Rommel_by_Realt.jpg" width="267" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Προς αντιμετώπιση της απειλής αυτής, το Λονδίνο θα εξαναγκαζόταν να αποσπάσει μεγάλο αριθμό Βρετανικών δυνάμεων από το Αιγυπτιακό μέτωπο και να τις αποστείλει στο Ιράν, με αποτέλεσμα να αναβάλει κάθε επίθεση κατά του στρατού του. Παράλληλα, ο Ρόμμελ ήλπιζε να πείσει τον Χίτλερ να ενισχύσει τις δυνάμεις του ώστε να επιτευχθεί η προσδοκώμενη σύνδεση του Αφρικα Κορ με τα Γερμανικά στρατεύματα που προέλαυναν στη νότια Ρωσία, πετυχαίνοντας έτσι μια τελική νίκη επί των συμμαχικών δυνάμεων στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Στις 23 Οκτωβρίου 1942, όμως, έχοντας ολοκληρώσει την προετοιμασία του, ο Μοντγκόμερι εξαπέλυσε τη μεγάλη επίθεσή του. Δύο ημέρες αργότερα, ο Ρόμμελ επέστρεψε και απάντησε με σφοδρές αντεπιθέσεις, χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα.<br />
<br />
Εντός λίγων ημερών, συνειδητοποίησε ότι, λόγω έλλειψης καυσίμων, η μάχη ήταν χαμένη. Στις 2 Νοεμβρίου πρότεινε στον Χίτλερ την αναδίπλωση των δυνάμεών του, αλλά αυτός αρνήθηκε, διατάζοντάς τον να πολεμήσει μέχρις εσχάτων. Δύο μέρες αργότερα, επανέλαβε το αίτημά του και στις 5 Νοεμβρίου, χωρίς να περιμένει άλλο την απάντηση, διέταξε την υποχώρηση του Αφρικα Κορ. Η ραγδαία υποχώρηση που επακολούθησε είχε σοβαρότατες επιπτώσεις για τις ιταλικές μονάδες, οι οποίες είχαν εγκαταλειφθεί στην έρημο χωρίς εφόδια και τροφή, με αποτέλεσμα είτε να διαλυθούν είτε να παραδοθούν. Τα Γερμανικά στρατεύματα συνέχισαν να υποχωρούν και τον Μάιο του 1943 παραδόθηκαν και αυτά. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η μάχη του Ελ Αλαμέιν υπήρξε η πρώτη αποφασιστική νίκη των Συμμάχων και έθεσε τέλος στις προσδοκίες του Άξονα να καταλάβει την Αίγυπτο, να ελέγξει τη διώρυγα του Σουέζ και να αποκτήσει πρόσβαση στις πετρελαιοπηγές της Μέσης Ανατολής. Όπως χαρακτηριστικά είπε ο Τσόρτσιλ: «Πριν από το Ελ Αλαμέιν δεν είχαμε ποτέ μια νίκη. Μετά το Ελ Αλαμέιν δεν είχαμε ποτέ μια ήττα».<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Εκκαθαριστικές Επιχειρήσεις της Ελληνικής Ταξιαρχίας</span></b><br />
<br />
Μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τα Γερμανικά στρατεύματα, η Ελληνική κυβέρνηση εγκαταστάθηκε στο Κάιρο. Επειδή όμως οι Αιγύπτιοι διατηρούσαν ουδετερότητα στα πρώτα έτη του πολέμου, της ζητήθηκε να αποχωρήσει για να μη δημιουργηθεί ρήξη με το Βερολίνο. Πριν από την αποχώρησή της για το Λονδίνο, η Ελληνική κυβέρνηση συγκρότησε το «Αρχηγείο Βασιλικού Ελληνικού Στρατού Μέσης Ανατολής», με αρχηγό τον αντιστράτηγο Εμμανουήλ Τζανακάκη και έδρα το Κάιρο. Υπό την εποπτεία του, σύντομα συγκροτήθηκε ο Ελληνικός Στρατός της Μέσης Ανατολής, απαρτιζόμενος από αξιωματικούς και στρατευσίμους που διέφυγαν από την Ελλάδα. Ένα τμήμα του στρατού αυτού συμμετείχε στη μάχη του Ελ Αλαμέιν.</div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στρατηγικοί Στόχοι</span></b><br />
<br />
Από την αρχή, βασική στρατηγική της Ελληνικής κυβερνήσεως ήταν να εξασφαλίσει τη συμμετοχή Ελληνικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις των Συμμάχων εναντίον του Άξονα. Έτσι, θα διατηρούσε την αίγλη που είχε αποκτήσει ο Ελληνικός στρατός από τον νικηφόρο αγώνα στη Βόρεια Ήπειρο και την ηρωική του αντίσταση στην Κρήτη. Παράλληλα, θα συντηρούσε την ελπίδα του Ελληνικού έθνους για απελευθέρωση. Τέλος, θα αποτελούσε ισχυρό χαρτί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, μετά τη λήξη του πολέμου, για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων. Έπειτα από αλλεπάλληλες οχλήσεις της Ελληνικής πλευράς, το Λονδίνο τελικά ανταποκρίθηκε. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-bCLQMNxq7cw/U2Z8BTrB02I/AAAAAAAARTY/p8FAivZqfCM/s1600/16024aa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="297" src="https://1.bp.blogspot.com/-bCLQMNxq7cw/U2Z8BTrB02I/AAAAAAAARTY/p8FAivZqfCM/s1600/16024aa.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σε πρώτη φάση αποφασίσθηκε η μεταφορά της 1ης Ελληνικής Ταξιαρχίας από τη Συρία στην Αίγυπτο και η χρησιμοποίησή της στη δεύτερη γραμμή του μετώπου που προάσπιζε το Κάιρο και την Αλεξάνδρεια. Η Ελληνική κυβέρνηση όμως συνέχισε να πιέζει για την άμεση συμμετοχή Ελληνικών στρατευμάτων στο μέτωπο των επιχειρήσεων. Τελικά, προκειμένου να εξασφαλίσει νίκη κατά του Ρόμελ, ο Τσόρτσιλ ενέκρινε τον Αύγουστο του 1942 την αποστολή της Ταξιαρχίας στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Στις 7 Σεπτεμβρίου, αυτή τέθηκε υπό την 50ή Βρετανική Μεραρχία που είχε αναλάβει την προάσπιση της βόρειας περιοχής του Δέλτα και η αποστολή της ήταν να αμυνθεί της τοποθεσίας νότια της λίμνης Μαριούτ.<br />
<br />
Η Ταξιαρχία παρέμεινε εκεί μέχρι την εκδήλωση της μεγάλης συμμαχικής επίθεσης στο Ελ Αλαμέιν. Μετά τις 5 Νοεμβρίου, συμμετείχε στην καταδίωξη του εχθρού στον τομέα της και ανέλαβε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή γύρω από το Ελ Αλαμέιν. Στις 18 Δεκεμβρίου, το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής διέταξε την Ελληνική Ταξιαρχία να αποχωρήσει από τη ζώνη των επιχειρήσεων και να επιστρέψει στην Αίγυπτο. Δύο είναι οι λόγοι που πιθανολογούνται να οδήγησαν στην απόφαση αυτή. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #e06666;">- </span></b>Πρώτον, δεδομένου ότι οι Σύμμαχοι σχεδίαζαν μελλοντικές αποβάσεις σε διάφορα σημεία της Μεσογείου, η επιστροφή της Ταξιαρχίας στο Σουέζ προφανώς αποσκοπούσε στην κατάλληλη προετοιμασία της για απόβαση σε Ελληνικό έδαφος. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #e06666;">- </span></b>Δεύτερον, στις αρχές Δεκεμβρίου, η Βρετανία, οι ΗΠΑ και η Ρωσία ανακοίνωσαν την απόφασή τους να εγγυηθούν, μετά τη λήξη του πολέμου, την ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση του Αλβανικού λαού και την εδαφική ακεραιότητα της Αλβανίας. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι δηλώσεις αυτές φυσικά προκάλεσαν μεγάλη αναταραχή στις τάξεις της Ταξιαρχίας, γιατί έθιγαν άμεσα τις κατοχυρωμένες εθνικές διεκδικήσεις στη Βόρεια Ήπειρο. Η αγανάκτηση και δυσαρέσκεια των ανδρών της Ταξιαρχίας χαρακτηρίσθηκε από τους Βρετανούς ως ανάμειξη του στρατού στην πολιτική και μείωση της μαχητικότητάς της σε βαθμό που να επιβάλλεται η απομάκρυνσή της από το μέτωπο.<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΟΥ ''ΛΕΟΝΤΑ''</b></span><br />
<br />
Στα τέλη Νοεμβρίου του 1943, ο Ρόμμελ τοποθετείται επικεφαλής της Ομάδας Στρατιών Β', που επιτηρεί τα παράλια της Δυτικής Ευρώπης, με αποστολή να τις καταστήσει απρόσβλητες απέναντι στην επερχόμενη συμμαχική απόβαση. Ο Στρατάρχης έχει επίγνωση του δυσχερέστατου έργου που έχει αναλάβει. Διατάσσει την κατασκευή οχυρωμένων θέσεων, την πόντιση ναρκών, την κατασκευή αντιαρματικών και αντιαποβατικών εμποδίων. Δυστυχώς, τα απόλυτα σωστά μέτρα που ήθελε να λάβει δεν έγινε δυνατό να υλοποιηθούν: </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-YokAf0iHQIA/U2Z84tU9NiI/AAAAAAAARTk/7vx_AG0BKbs/s1600/5424ea66c58681987fd7a89785d22f8e.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-YokAf0iHQIA/U2Z84tU9NiI/AAAAAAAARTk/7vx_AG0BKbs/s1600/5424ea66c58681987fd7a89785d22f8e.jpg" width="265" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το τσιμέντο χρησιμοποιήθηκε για τις βάσεις του Πεενεμούντε (εκτόξευση των V2), οι εκρηκτικές ύλες είναι ανεπαρκείς για την κατασκευή του απαιτουμένου αριθμού ναρκών, για τα αντιαρματικά εμπόδια λείπουν τα κατάλληλα μέταλλα. Ο Ρόμελ γνωρίζει πόσο εύθραυστο είναι το μέτωπο που υπερασπίζεται, όσο και αν ο Φύρερ επιμένει να το αποκαλεί «τείχος του Ατλαντικού». Ήδη, ο πολιτικός στρατιωτικός«Οργανισμός Τοντ» κατασκεύαζε με αργούς ρυθμούς το «Τείχος στον Ατλαντικό». Μόνο οι ναυτικές βάσεις στον Ατλαντικό είχαν ολοκληρωθεί. Ξεκίνησε ακούραστα περιοδεία των ακτών, δίνοντας λεπτομερείς οδηγίες για τα μέτρα οχύρωσης. Όπου έλειπαν υλικά, αναπληρώνονταν με τεχνάσματά του, όπως τα κωλύματα «Σπαράγγια» κατά των αεραποβάσεων. </div>
<div>
<br />
Διαπίστωνε, όμως, ένα κενό στις σχέσεις μεταξύ του Στρατού στο μέτωπο και της OKW και των άλλων δυνάμεων (λοιπών Κλάδων των ΕΔ, ΕςΕς και πολιτικών οργανισμών). Τα περισσότερα μέσα είχαν διατεθεί στο Ανατολικό Μέτωπο, ενώ η στρατιωτική διοίκηση διασκέδαζε στο Παρίσι. Ταυτόχρονα εμπλέκεται σε μια διαφωνία με τον προϊστάμενό του, Στρατάρχη Γκερντ φον Ρούντστεντ, σχετικά με τη χρήση των πολύτιμων τεθωρακισμένων εφεδρειών. Ο Ρόμμελ, με βάση την εμπειρία του από την Αφρική και την εκεί αεροπορική κυριαρχία των Συμμάχων, τα θέλει κοντά στην ακτή, ενώ ο Ρούντστεντ, ακολουθώντας το κλασικό δόγμα, τα θέλει συγκεντρωμένα στην ενδοχώρα, ώστε να εξαπολύσουν συγκεντρωτική αντεπίθεση κατά του συμμαχικού προγεφυρώματος.<br />
<br />
Ο Χίτλερ συντάσσεται με τον Ρούντστεντ. Ο Ρόμμελ όμως διαπράττει και ένα σημαντικότατο στρατηγικό σφάλμα: από κοινού με το Γερμανικό επιτελείο, περιμένει την απόβαση στο Καλαί, το στενότερο σημείο της Μάγχης, και όχι στη Νορμανδία, όπου το πυροβολικό δεν επαρκεί και τα περισσότερα τάγματα που τον επανδρώνουν είτε στελεχώνονται από υπερήλικες ή ασθενείς εφέδρους είτε είναι τάγματα «Ανατολικών στρατευμάτων» (Osttruppen) αμφίβολης αξίας. Την 31 Δεκεμβρίου του 1943, του ανατέθηκε παράλληλα η Διοίκηση της 2ης Ομάδας Στρατιών, υπό τις διαταγές του Στρατάρχη Φον Ρούνστεντ. Μάταια παρακαλούσε το Χίτλερ και την OKW να του εκχωρήσουν τις αρμοδιότητες που έπρεπε να διαθέτει ο διοικητής του θεάτρου.<br />
<br />
Οι Ναζιστικές Υπηρεσίες Πληροφοριών απέτυχαν να προσδιορίσουν το χώρο της συμμαχικής απόβασης. Όταν αυτή εκδηλώθηκε την 6 Ιουν 1944, δεν θέλησαν να αποδεχθούν ότι η Νορμανδία αποτελούσε την κύρια και μοναδική όπως αποδείχθηκε προσπάθεια. Ο Γκαίριγκ (Αρχηγός της Luftwaffe) βρίσκονταν μαζί με το Χίτλερ 3000 χλμ. ανατολικά, στη «Φωλιά του Λύκου» στην Ανατολική Πρωσία. Ο Αρχηγός του Ναυτικού, Ραίντερ έδρευε στο Βερολίνο με αντιπρόσωπο στο Παρίσι. Διατηρούσαν ζηλότυπα για τους εαυτούς τους την απόλυτη εξουσία επί των δυνάμεών τους στη ζώνη ευθύνης του Ρόμμελ. Η OKW δεν επέτρεψε τη μετακίνηση των δυνάμεων από το Καλαί, από φόβο εισβολής από την ανύπαρκτη 3η Στρατιά του Πάττον.</div>
<div>
<br />
Ο Χίμλερ δεν εκχώρησε τη διοίκηση των Τεθωρακισμένων των ΕςΕς. Το Ναυτικό δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τα νέα υποβρύχιά του, ενώ η Αεροπορία ήταν ανύπαρκτη αφήνοντας στους Συμμάχους την απόλυτη υπεροχή. Από ιστορική σύμπτωση, όπως και στο Ελ Αλαμέιν, ο Ρόμμελ βρισκόταν με άδεια στη Γερμανία τη στιγμή της επίθεσης. Όταν έφθασε στο μέτωπο, διαπίστωσε ότι η κατάσταση ήταν δυσμενής, το προ γεφύρωμα των Συμμάχων είχε σταθεροποιηθεί και οι οχυρώσεις του «Τείχους του Ατλαντικού» δεν άντεξαν ούτε μια ημέρα, λόγω υπέρβασης από αεροκίνητες δυνάμεις. Έτσι προσπάθησε να φράξει το δρόμο με μόνες τις δυνάμεις της 2ης Ομάδας Στρατιών. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-aXaiJxBWblw/U2Z-MAgbQSI/AAAAAAAARTs/8cca5HUYPHQ/s1600/flat,800x800,070,f.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-aXaiJxBWblw/U2Z-MAgbQSI/AAAAAAAARTs/8cca5HUYPHQ/s1600/flat,800x800,070,f.jpg" width="312" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η μοίρα, όμως, έμελλε να είναι αυτή που θα σφράγιζε το τέλος. Εν τέλει, η συμμαχική απόβαση λαμβάνει χώρα στις 6 Ιουνίου 1944 (D-Day), ενώ ο Ρόμμελ είναι σε άδεια στη Γερμανία. Επιστρέφει αμέσως και διευθύνει με σχετική επιτυχία τις αμυντικές μάχες, αλλά η εξάλειψη του προγεφυρώματος είναι ανέφικτη. Επιστρέφοντας από το μέτωπο την 17 Ιουλ 1944, ο Ρόμμελ τραυματίσθηκε στη βάση του κρανίου, όταν το όχημα, όπου επέβαινε, βλήθηκε από καταδιωκτικό των ΗΠΑ, ανατράπηκε σε ένα χαντάκι και ο οδηγός του σκοτώθηκε. Ο ίδιος ο Ρόμμελ διακομίστηκε στο Χέρλιγκεν μετά τη ραγδαία προέλαση των Συμμάχων. Λίγες μέρες μετά, στις 20 Ιουλίου, γίνεται απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ.<br />
<br />
Εκτελεστής είναι ο συνταγματάρχης Κλάους φον Στάουφενμπεργκ, στη συνωμοσία, όμως, που έχει εξυφανθεί, συμμετέχουν και αρκετοί αξιωματικοί κοντά στον Ρόμελ, όπως ο επιτελάρχης του Χανς Σπάιντελ (Hans Speidel). Η εμπλοκή του Ρόμελ στην συνωμοσία είναι ακόμα αντικείμενο διχογνωμιών: παρότι ο ίδιος είχε γίνει επικριτικός για το ναζιστικό καθεστώς, και είχε έντονες διαμάχες με τον Χίτλερ σχετικά με την διεύθυνση του πολέμου, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δείχνει ότι είχε μυηθεί στη συνωμοσία, αν και πιθανότατα, όπως και πολλοί άλλοι ανώτατοι αξιωματικοί, γνώριζε την ύπαρξή της. Ως ο πιο γνωστός και σεβαστός ακόμα και στους Συμμάχους Γερμανός στρατηγός όμως, προοριζόταν από τους συνωμότες για την θέση του προέδρου του Ράιχ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η απόπειρα αποτυγχάνει και η Γκεστάπο αναλαμβάνει την εξιχνίασή της. Παρά την έλλειψη στοιχείων κατά του Ρόμμελ, αρκετά ανώτατα στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος, όπως ο Μάρτιν Μπόρμαν, τον υποπτεύονται, και το στρατοδικείο που θα εξετάσει την υπόθεσή του είναι στελεχωμένο με αντιπάλους του, και τον παραπέμπει στο διαβόητο "λαϊκό δικαστήριο". Ο Ρόμμελ όμως, ήρωας στα μάτια του Γερμανικού λαού, δεν είναι δυνατό να περάσει από δημόσια δίκη για προδοσία. Την 8 Αυγούστου τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Το καθεστώς φοβόταν ότι μια δίκη, έστω και στημένη όπως έγινε για τους άλλους συνωμότες, ίσως να αποσάθρωνε περισσότερο τον ετοιμόρροπο Ναζισμό.<br />
<br />
Ο Χίτλερ του προσφέρει εναλλακτική λύση, στέλνοντας δύο στρατηγούς με μια επιστολή του και μια κάψουλα στο Χέρλιγκεν, όπου ο Στρατάρχης ανάρρωνε από το σοβαρό τραυματισμό του στη Γαλλία: Να θέσει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του, με αντάλλαγμα να μη κινδυνεύσουν με αντίποινα η σύζυγός του και ο γιος τους. Ο Ρόμελ, σταθμίζοντας την κατάσταση, προτίμησε το «δρόμο του Σωκράτους», δέχεται και στις 14 Οκτωβρίου 1944, σε ηλικία 52 ετών, καταπίνει μια κάψουλα υδροκυανίου. Κηδεύτηκε με τιμές ήρωα πολέμου στο Χέρλινγκεν (Herrlingen), αλλά στην τελετή δεν παρέστη κανένας διακεκριμένος Ναζιστής.</div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΩΡΕΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΑΡΧΗ ΡΟΜΕΛ </b></span><br />
<br />
Μια επιστολή, γραμμένη από τον Μάνφρεντ Ρόμελ, γιο του στρατάρχη Έρβιν Ρόμελ,αποκαλύπτει τις τελευταίες ώρες του διαβόητου στρατιωτικού που έμεινε στην ιστορία ως η «Αλεπού της Ερήμου». Το γράμμα, που συνέγραψε ο, τότε 15χρονος, Μάνφρεντ, πουλήθηκε σε δημοπρασία αντικειμένων σχετικών με το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η επιστολή έχει ημερομηνία 27 Απριλίου 1945, σχεδόν έξι μήνες μετά την αυτοκτονία του Ρόμελ, και ο νεαρός Μάνφρεντ αναγκάστηκε να τη συγγράψει μετά από την πίεση των Συμμαχικών Δυνάμεων στις οποίες είχε παραδοθεί και οι οποίες είχαν νικήσει τον πόλεμο.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Wp1hsT6tEtw/U2Z_LsFD2KI/AAAAAAAART0/kcL26DwhuQc/s1600/ro-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://3.bp.blogspot.com/-Wp1hsT6tEtw/U2Z_LsFD2KI/AAAAAAAART0/kcL26DwhuQc/s1600/ro-1.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
«Στις 12 το μεσημέρι ο πατέρας μου δέχτηκε στο σπίτι δυο στρατηγούς. Μετά από τρία τέταρτα της ώρας, ο πατέρας μου βγήκε από το δωμάτιο, λέγοντας μου πως ο Αδόλφος Χίτλερ του είχε δώσει την επιλογή είτε να αυτοκτονήσει με δηλητήριο, είτε να συλληφθεί και να προσαχθεί σε λαϊκή δίκη. Ο Χίτλερ τον διαβεβαίωσε πως, αν αποφάσιζε να θέσει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του, θα φρόντιζε για την οικογένειά του. Μου είπε αντίο, φορώντας τη στρατιωτική του ενδυμασία και μπήκε σε ένα αυτοκίνητο, μαζί με τους άλλους δυο στρατηγούς. Κάθισε στο πίσω κάθισμα και το αυτοκίνητο έφυγε. </div>
<div>
<br />
Μετά από 15 λεπτά λάβαμε ένα τηλεφώνημα πως ο πατέρας μου είχε πεθάνει από εγκεφαλική αποπληξία», γράφει η επιστολή του Μάνφρεντ Ρόμελ, που προσθέτει πως «κατά την τελευταία συζήτηση που είχα με τον πατέρα μου, μου είχε πει πως ο Χίτλερ τον θεωρούσε ύποπτο για τη συμμετοχή του στην απόπειρα δολοφονίας εναντίον του (Φίρερ) στις 20 Ιουλίου (1944)». Στις 20 Ιουλίου 1944 έγινε μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ από τον συνταγματάρχη Κλάους φον Στάουφενμπεργκ. Η Γκεστάπο, που ανέλαβε την εξιχνίασή της, θεώρησε πως αν και ο Ρόμελ δεν συμμετείχε στη συνωμοσία, κατόπιν θα συμμαχούσε με την ομάδα των αξιωματικών γύρω από τον φον Στάουφενμπεργκ, σε περίπτωση που ο Φίρερ έπεφτε νεκρός.<br />
<br />
Ο Ρόμελ κατηγορήθηκε ότι γνώριζε τα σχέδια της απόπειρας και ο Χίτλερ του έστειλε δύο έμπιστους στρατηγούς τους με μια επιστολή του στο σπίτι του στο Χέρλινγκεν, δίνοντας του την εξής επιλογή: είτε να δεχθεί να περάσει από δημόσια δίκη, ενώπιον «λαϊκού δικαστηρίου», είτε να θέσει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του, με αντάλλαγμα να μην αποκαλυφθεί μελλοντικά ο ρόλος του στη συνομωσία.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΤΡΑΤΑΡΧΗΣ ΡΟΜΕΛ Ο ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ </b></span><br />
<br />
Η "Αλεπού της Ερήμου", ο στρατάρχης του Γ' Ράιχ Έρβιν Ρόμμελ που πολέμησε αμείλικτα τις συμμαχικές δυνάμεις στη Βόρεια Αφρική κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν αθεράπευτα... ρομαντικός, όπως αποδεικνύουν οι ερωτικές επιστολές του, αποσπάσματα των οποίων δημοσιεύτηκαν σε μια Γερμανική εφημερίδα. Το 1910, όταν ο Ρόμμελ ήταν ακόμη χαμηλόβαθμος στρατιώτης, ερωτεύτηκε μια 18χρονη, την Βαλμπούργκα Στέμερ από το Βάινγκαρτεν της νότιας Γερμανίας. Ο μελλοντικός στρατηγός έπνιξε την αγαπημένη του στα γράμματα όταν αναγκάστηκε να φύγει από την περιοχή λόγω δουλειάς.<br />
<b><i><span style="color: #e06666;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #e06666;">"Είμαι σε τόσο καλή διάθεση, αγαπημένη, σφύζω από ζωή και χαρά επειδή κι εσύ νοιάζεσαι για μένα"</span></i></b> έγραψε σε μία από τις επιστολές αυτές, σύμφωνα με την εφημερίδα Bild. <b><i><span style="color: #e06666;">"Πιθανότατα θα πάρω άδεια στις αρχές Ιουλίου. Θα μπορούσα να έρθω στο Βάινγκαρτεν για οκτώ ημέρες. Τρυφερά φιλιά και χαιρετισμούς, ο αιώνια αγαπημένος σου Έρβιν"</span></i></b>, συνεχίζει η επιστολή. Ο Ρόμμελ κέρδισε το σεβασμό των συμμαχικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στη Βόρεια Αφρική. Οι ικανότητές του στη διοίκηση και τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούσε για να ξεγελά τον εχθρό του χάρισαν το παρατσούκλι "Αλεπού της Ερήμου". Οι επιστολές αυτές ανήκουν στον εγγονό του Ρόμμελ, τον Γιόζεφ Παν. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-lDcfyP79XXw/U2aAT314fmI/AAAAAAAARUA/YJIXH-FWW3Q/s1600/tumblr_mmmrtoNEUv1rx3xdko1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-lDcfyP79XXw/U2aAT314fmI/AAAAAAAARUA/YJIXH-FWW3Q/s1600/tumblr_mmmrtoNEUv1rx3xdko1_500.jpg" width="276" /></a></div>
<div>
<br />
Η μητέρα του, η Γκέρτρουντ, ήταν το νόθο παιδί που απέκτησε ο στρατάρχης από τη σχέση του με τη Βαλμπούργκα. Όταν γεννήθηκε η Γκέρτρουντ ο Ρόμμελ είχε ήδη γνωρίσει μια άλλη γυναίκα, τη Λούσι Μόλιν, την οποία αργότερα παντρεύτηκε. Τη χρονιά που γεννήθηκε ο γιος του Ρόμμελ και της Λούσι, το 1928, η Βαλμπούργκα αυτοκτόνησε. Ωστόσο ο στρατάρχης διατήρησε την επαφή με την κόρη του. "Φρόντισε με αγάπη τη μητέρα μου. Συχνά την έπαιρνε μαζί του σε επίσημα ταξίδια και την προσκαλούσε στο σπίτι του", είπε ο Παν που είναι μανάβης στη Βαυαρία.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΡΒΙΝ ΡΟΜΕΛ Ο ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟΣ </b></span><br />
<br />
Υπάρχουν πολλοί μύθοι γύρω από τον στρατάρχη Έρβιν Ρόμμελ, ο οποίος εξακολουθεί να συναρπάζει. Ήταν αφοσιωμένος στον Χίτλερ ή μήπως αντιστασιακός; Τι γνώριζε ο Ρόμμελ για την απόπειρα της 20ης Ιουλίου του 1944; Και ποια στάση τηρούσε απέναντι στην ομάδα αντιστασιακών εντός του στρατεύματος με αρχηγό τον φον Στάουφενμπεργκ; Επί δεκαετίες οι ιστορικοί αναζητούν απαντήσεις σ΄ αυτά τα ερωτήματα. «Η Αλεπού της ερήμου», όπως έγινε γνωστός ο Έρβιν Ρόμμελ, εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να συναρπάζει τους Γερμανούς. Τελικά αμφισβητούσε τον Χίτλερ, ή όχι;<br />
<br />
Δεν υπάρχει συνεπώς μόνο μια, αλλά πολλές ερμηνείες της προσωπικότητας του Έρβιν Ρόμμελ, οι οποίες διατηρούν όλες την ισχύ τους, όσο δεν υπάρχουν αποδείξεις προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αν και ο Ρόμμελ δεν συμμετείχε στα σχέδια για την απόπειρα κατά του Χίτλερ, υπάρχει η υπόνοια ότι θα συμμαχούσε με την ομάδα των αξιωματικών γύρω από τον φον Στάουφενμπεργκ, σε περίπτωση που εκείνοι σκότωναν τον Χίτλερ. Ως γνωστόν η απόπειρα απέτυχε και οι συνωμότες εκτελέστηκαν. Ο Ρόμμελ κατηγορήθηκε ότι γνώριζε τα σχέδια της απόπειρας και ουσιαστικά εξαναγκάστηκε στην αυτοκτονία στις 14 Οκτωβρίου του 1944. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η ιστορικός Κορνέλια Χεχτ υποθέτει ότι η στάση του Έρβιν Ρόμμελ αντικατοπτρίζει τη συμπεριφορά πολλών Γερμανών απέναντι στο καθεστώς. «Από τη μια υπήρχε έναν ενθουσιασμός για τον Χίτλερ και τους εθνικοσοσιαλιστές και από την άλλη υπήρχε η ηθική αδιαφορία», υπογραμμίζει η Γερμανίδα ιστορικός.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ </b></span><br />
<br />
Ο μονάκριβος γιος του, Μάνφρεντ Ρόμμελ, γεννήθηκε το 1928 και, μετά τον πόλεμο, έγινε πολιτικός της Δυτικής Γερμανίας και διατέλεσε Δήμαρχος της Στουτγάρδης. Από τους συνεργάτες του, ο Επιτελάρχης του, Στρατηγός Γκάουζε, έγινε Γενικός Επιθεωρητής των Ενόπλων Δυνάμεων και ο Ναυτικός Σύμβουλός του, Ναύαρχος Ρούγκε, Επιθεωρητής του Ναυτικού της Δυτικής Γερμανίας. Ο τελευταίος έγραψε και βιβλίο για το «Ρόμμελ στη Νορμανδία». Οι σκέψεις του Ρόμμελ δημοσιεύθηκαν το 1950 από τη γυναίκα του και τον Φριτς Μπάγερλεϊν με τον τίτλο «Krieg ohne Hass (Πόλεμος χωρίς Μίσος)».</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-iS8DMkOeG4o/U2aCDkvrDgI/AAAAAAAARUM/nS9seUenxao/s1600/12242018_ori.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-iS8DMkOeG4o/U2aCDkvrDgI/AAAAAAAARUM/nS9seUenxao/s1600/12242018_ori.jpg" width="287" /></a></div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΡΒΙΝ ΡΟΜΕΛ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1891: </span></b>Γεννιέται στο Heidenheim. <br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-weight: bold;">1915: </span>Απονομή του Σιδηρού Σταυρού Πρώτης και Δεύτερης Τάξης για ανδρεία. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1917:</span></b> Ιταλικό Μέτωπο-Καπορέτο. Για τη δράση του στο ιταλικό μέτωπο του απονεμήθηκε το "Pour Le Merite" και προήχθη στο βαθμό του λοχαγού. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1929: </span></b>Έγραψε και δημοσίευσε το βιβλίο του "Επιθέσεις Πεζικού" <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1939:</span></b> Ανέλαβε τη διοίκηση της σωματοφυλακής του Adolf Hitler κατά τη διάρκεια της Πολωνικής εκστρατείας. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1940:</span></b> Ανέλαβε τη διοίκηση της 7ης TΘM. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1941:</span></b> Ανέλαβε διοικητής του Deutsches Afrika Korps. Κατάληψη Λιβύης. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1942:</span></b> Κατάληψη Τομπρούκ. Προήχθη στο βαθμό του Στρατάρχη, ο νεότερος στο Γερμανικό στρατό. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1943:</span></b> Μάχη στο πέρασμα Κάσεριν (Casserin Pass). Tου απονεμήθηκε ο Σταυρός των Ιπποτών με φύλλα δρυός, σπαθιά και διαμάντια. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1944:</span></b> Διοικητής της Ομάδας Στρατιών B στο Δυτικό Μέτωπο. Μάχη της Νορμανδίας 17 Ιουλίου <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1944:</span></b> Τραυματίζεται από εναέρια επίθεση. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1944:</span></b> 14 Οκτωβρίου Αυτοκτονία.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ </b></span></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-ummdDd8WQ5A/U2aHXZW2HcI/AAAAAAAARV0/hIq8S1cJ-Bg/s1600/455550.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-ummdDd8WQ5A/U2aHXZW2HcI/AAAAAAAARV0/hIq8S1cJ-Bg/s1600/455550.jpg" width="448" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Mn_K4WFM6uQ/U2aGZ2qCdmI/AAAAAAAARUY/scnNL1SXmnc/s1600/63574-afrika-korps-rommel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://3.bp.blogspot.com/-Mn_K4WFM6uQ/U2aGZ2qCdmI/AAAAAAAARUY/scnNL1SXmnc/s1600/63574-afrika-korps-rommel.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-eMl4EFpMvZ0/U2aHXY8AqxI/AAAAAAAARVw/kmAOw8mXZVo/s1600/Erwin_Rommel_by_Blood_Mary.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-eMl4EFpMvZ0/U2aHXY8AqxI/AAAAAAAARVw/kmAOw8mXZVo/s1600/Erwin_Rommel_by_Blood_Mary.jpg" width="436" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-ra-WXqUoCww/U2aHFdVlisI/AAAAAAAARVQ/OkcG4ukciFo/s1600/Bundesarchiv_Bild_146-1985-013-07,_Erwin_Rommel-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-ra-WXqUoCww/U2aHFdVlisI/AAAAAAAARVQ/OkcG4ukciFo/s1600/Bundesarchiv_Bild_146-1985-013-07,_Erwin_Rommel-2.jpg" width="213" /></a><a href="http://3.bp.blogspot.com/-z-1W4mwSm8g/U2aHFlD5dqI/AAAAAAAARVU/xCtPvWRrxbM/s1600/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+the_desert_fox__erwin_rommel__by_mightygodofthunder-d5jkpvj.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-z-1W4mwSm8g/U2aHFlD5dqI/AAAAAAAARVU/xCtPvWRrxbM/s1600/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF+%CE%B1%CF%80%CF%8C+the_desert_fox__erwin_rommel__by_mightygodofthunder-d5jkpvj.jpg" width="241" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-mr6alk-ROcM/U2aGZ13zGlI/AAAAAAAARUg/TOOodkc5_YI/s1600/A+999qqq-.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="310" src="https://1.bp.blogspot.com/-mr6alk-ROcM/U2aGZ13zGlI/AAAAAAAARUg/TOOodkc5_YI/s1600/A+999qqq-.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-P7HsupiLSOQ/U2aHZD9MWAI/AAAAAAAARWM/rQBsYuA-7Wk/s1600/rommel_02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://3.bp.blogspot.com/-P7HsupiLSOQ/U2aHZD9MWAI/AAAAAAAARWM/rQBsYuA-7Wk/s1600/rommel_02.jpg" width="444" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-esDgu8uBWQA/U2aGaQtA0bI/AAAAAAAARUc/zwzakyKYGaY/s1600/erwinrommeldmitryzgonni.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="440" src="https://1.bp.blogspot.com/-esDgu8uBWQA/U2aGaQtA0bI/AAAAAAAARUc/zwzakyKYGaY/s1600/erwinrommeldmitryzgonni.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-_3WrgO2IjI0/U2aHY1OwuHI/AAAAAAAARWI/DNHvqTri6Fo/s1600/WWII-Romel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://2.bp.blogspot.com/-_3WrgO2IjI0/U2aHY1OwuHI/AAAAAAAARWI/DNHvqTri6Fo/s1600/WWII-Romel.jpg" width="428" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-qgv2aaAt244/U2aGb9GV3KI/AAAAAAAARUw/igst9Q764y8/s1600/erwinrommelelzorrodelde.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="460" src="https://3.bp.blogspot.com/-qgv2aaAt244/U2aGb9GV3KI/AAAAAAAARUw/igst9Q764y8/s1600/erwinrommelelzorrodelde.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-wGH4w0OP4rg/U2aGwQ_1C3I/AAAAAAAARVM/Fwmt4MJWq4o/s1600/6402896331_7a21165839_z.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-wGH4w0OP4rg/U2aGwQ_1C3I/AAAAAAAARVM/Fwmt4MJWq4o/s1600/6402896331_7a21165839_z.jpg" width="232" /></a><a href="http://1.bp.blogspot.com/-wQjsgA3v9Fc/U2aGwER1L-I/AAAAAAAARVI/WwNHKsx4Pzk/s1600/erwinrommel2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-wQjsgA3v9Fc/U2aGwER1L-I/AAAAAAAARVI/WwNHKsx4Pzk/s1600/erwinrommel2.jpg" width="191" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/--Gr_kFK226c/U2aHWlZ054I/AAAAAAAARWA/FkF8HA9u0nQ/s1600/Erwin+Rommel+painting.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://2.bp.blogspot.com/--Gr_kFK226c/U2aHWlZ054I/AAAAAAAARWA/FkF8HA9u0nQ/s1600/Erwin+Rommel+painting.jpg" width="456" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-7YfSf6q340M/U2aGcWYNpEI/AAAAAAAARU0/PYODjQA_Syo/s1600/picture_ec11888dedfdf57b1a14534906d6d7b5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="444" src="https://4.bp.blogspot.com/-7YfSf6q340M/U2aGcWYNpEI/AAAAAAAARU0/PYODjQA_Syo/s1600/picture_ec11888dedfdf57b1a14534906d6d7b5.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-8XFlSlymiSk/U2aHXjGQwTI/AAAAAAAARV4/vudy-iQvCFA/s1600/Field-Marshall-Erwin-Romme.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://4.bp.blogspot.com/-8XFlSlymiSk/U2aHXjGQwTI/AAAAAAAARV4/vudy-iQvCFA/s1600/Field-Marshall-Erwin-Romme.jpg" width="374" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
ΠΗΓΕΣ :</div>
<div>
<br /></div>
<div>
(1) :</div>
<div>
<a href="http://www.army.gr/files/File/epitheorisi/200901_%CE%9F%CE%9C%CE%91%CE%A1%20%CE%9C%CE%A0%CE%A1%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%9B%CE%95%CE%AB%20&%20%CE%95%CE%9B%CE%92%CE%99%CE%9D%20%CE%A1%CE%9F%CE%9C%CE%9C%CE%95%CE%9B.pdf">http://www.army.gr/files/File/epitheorisi/200901_%CE%9F%CE%9C%CE%91%CE%A1%20%CE%9C%CE%A0%CE%A1%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%9B%CE%95%CE%AB%20&%20%CE%95%CE%9B%CE%92%CE%99%CE%9D%20%CE%A1%CE%9F%CE%9C%CE%9C%CE%95%CE%9B.pdf</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(2) :</div>
<div>
<a href="http://www.eaan.gr/history/79-rommel.html">http://www.eaan.gr/history/79-rommel.html</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(3) :</div>
<div>
<a href="http://sitalkisking.blogspot.gr/2010/09/blog-post_12.html">http://sitalkisking.blogspot.gr/2010/09/blog-post_12.html</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(4) :</div>
<div>
<a href="http://www.militaryhistory.gr/articles/view/11">http://www.militaryhistory.gr/articles/view/11</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(5) :</div>
<div>
<a href="http://historyreport.gr/index.php/%CE%A3%CF%84%CE%B1-%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE-%CE%98%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/1080-%CE%97-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%81%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%91%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82">http://historyreport.gr/index.php/%CE%A3%CF%84%CE%B1-%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE-%CE%98%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/1080-%CE%97-%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%81%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%91%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(6) :</div>
<div>
<a href="http://www.tovima.gr/world/article/?aid=490952">http://www.tovima.gr/world/article/?aid=490952</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(7) :</div>
<div>
<a href="http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=126121">http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=126121</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(8) :</div>
<div>
<a href="http://www.dw.de/%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%B9%CE%BD-%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BB-%CE%BF-%CE%B1%CE%BC%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82/a-16352805">http://www.dw.de/%CE%AD%CF%81%CE%B2%CE%B9%CE%BD-%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BB-%CE%BF-%CE%B1%CE%BC%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82/a-16352805</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(9) :</div>
<div>
<a href="http://www.nooz.gr/prosopa/a8erapeuta-romantikos-itan-o-stratarxis-romel">http://www.nooz.gr/prosopa/a8erapeuta-romantikos-itan-o-stratarxis-romel</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(10) :</div>
<div>
<a href="http://www.palmografos.com/permalink/11125.html">http://www.palmografos.com/permalink/11125.html</a></div>
<div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-E8CVhfmgnyI/VkhofJSLEII/AAAAAAAAjR4/A9vCnQ9t97U/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://2.bp.blogspot.com/-E8CVhfmgnyI/VkhofJSLEII/AAAAAAAAjR4/A9vCnQ9t97U/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-18880951342837178222016-08-20T19:13:00.000+03:002017-04-06T08:00:13.055+03:00ΟΙ ΝΑΥΜΑΧΙΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΟΥ ΜΠΑΡΕΝΤΣ (1942) ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ (1943)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /><span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΟΥ ΜΠΑΡΕΝΤΣ (1942)</b></span><br /><br /><span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΓΕΝΙΚΑ </b></span><br /><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-uTe7O6MJ9bg/WOW_b6krqbI/AAAAAAAApxk/qjsSExL1MGokvvzOzsqtL93yc9YI_q_ZwCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B001.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://1.bp.blogspot.com/-uTe7O6MJ9bg/WOW_b6krqbI/AAAAAAAApxk/qjsSExL1MGokvvzOzsqtL93yc9YI_q_ZwCLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B001.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<div>
Η τελειοποίηση των οπλικών συστημάτων και των πλοίων, άλλαξε ουσιαστικά τη μορφή των ναυμαχιών, με κύριο χαρακτηριστικό τώρα την δύναμη πυρός των εμπλεκόμενων, την ταχύτητα των πλοίων, την ύπαρξη ραντάρ επιφανείας και ραντάρ αέρος, τα ηλεκτρονικά συστήματα προειδοποίησης και ελέγχου, την ασύρματη επικοινωνία και την ύπαρξη πλοίων ειδικευμένων σε αποστολές (υποβρύχια, αντιτορπιλικά, ανθυποβρυχιακά, καταδρομικά, πυραυλοφόρα αντιτορπιλικά, τορπιλακάτους, πυραυλακάτους, αεροπλανοφόρα, ελικοπτεροφόρα, φρεγάτες). Στις σύγχρονες ναυμαχίες μεγάλο ρόλο παίζει η αεροπορική ισχύς του στόλου και η δύναμη πυρός σε πυραύλους των πλοίων επιφανείας ή και των υποβρυχίων. Ενώ κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο είχαμε μεγάλες συγκεντρώσεις πλοίων κατά τις ναυμαχίες, κατά το Β' Παγκόσμιο, εξαιτίας της μεγάλης ανάπτυξης του αεροπορικού όπλου, έχουμε μικρές σχετικά ομάδες πλοίων, με βάση τα αεροπλανοφόρα και την δύναμη πυρός των αεροσκαφών και των πλοίων επιφανείας και των υποβρυχίων... </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<a name='more'></a><br /></div>
<div>
Οι περισσότερες ναυμαχίες του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου ήταν αεροναυμαχίες. Πάντως η ναυμαχία παραμένει το πιο αποφασιστικό μέσο για την επίτευξη ή διατήρηση της κυριαρχίας της θάλασσας. Ο σύγχρονος ναυτικός πόλεμος δεν γίνεται πια με την δεξιοτεχνία του Θεμιστοκλή και την γενναιότητα των πληρωμάτων, αλλά εξαρτάται από την τεχνολογική κατάσταση και συντήρηση των πολεμικών μέσων, τον συντονισμό συστημάτων με την βοήθεια υπολογιστών και δορυφόρων και την άρτια και συντονισμένη εκπαίδευση του προσωπικού, που πρέπει συνεχώς να εκπαιδεύεται ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει στις ανάγκες ενός σύγχρονου ναυτικού πολέμου.</div>
<div>
<br />
Η Ναυμαχία της Θάλασσας του Μπάρεντς διεξήχθη στις 31 Δεκεμβρίου 1942 στην ομώνυμη Θάλασσα, βορείως της Νορβηγίας, μεταξύ Γερμανικών και Βρετανικών σκαφών επιφανείας, τα τελευταία των οποίων συνόδευαν την νηοπομπή JW-51B η οποία κατευθυνόταν προς την χερσόνησο Κόλα της Σοβιετικής Ενώσεως. Σε αντίθεση με όσες ναυμαχίες είχαν διεξαχθεί μέχρι τότε στο Δυτικό Μέτωπο, ήταν η πρώτη μεγάλης κλίμακας ναυμαχία από την Γερμανική πλευρά, η οποία βασιζόταν σε ένα τακτικό σχέδιο μάχης και περιελάμβανε σημαντικό αριθμό βαρέων και ελαφρών σκαφών επιφανείας...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΠΑΡΕΝΤΣ</b></span><br />
<br />
Θάλασσα Μπάρεντς ή Θάλασσα του Μπάρεντς ονομάζεται στον ανατολικό Αρκτικό Ωκεανό ολόκληρη η θαλάσσια έκταση που περιλαμβάνεται μεταξύ των παραλλήλων βορείου πλάτους 67 και 80 μοιρών και ανατολικών γεωγραφικών μεσημβρινών 18 και 68 μοιρών ανατολικού μήκους. Δηλαδή από βόρεια των Σκανδιναβικών Χωρών μέχρι του 68ου ανατολικού μεσημβρινού. Το όνομά της οφείλει στον Γουλιέλμο Μπάρεντς, Ολλανδό θαλασσοπόρο που εξερεύνησε τη περιοχή.<br />
<br />
Το σχετικά θερμό Βορειοατλαντικό θαλάσσιο ρεύμα, που αποτελεί συνέχεια του ρεύματος του Κόλπου του Μεξικού (Γκολφ Στρημ), συντελεί στo να μην παγώνει το μεγαλύτερο μέρος της θάλασσας αυτής, πράγμα που επιτρέπει σχεδόν καθ' όλο το έτος τη λειτουργία του λιμένος Μουρμάνσκ. Κατά την διάρκεια του θέρους όμως, στη θάλασσα αυτή εμφανίζονται πολλά παγόβουνα (ιδίως στο βόρειο και ανατολικό τμήμα της), που αποτελούν θαλάσσιους κινδύνους. Στη θάλασσα Μπάρεντς επίσης πραγματοποιείται εντατική αλιεία μπακαλιάρου.<br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΡΚΤΙΚΟ ΩΚΕΑΝΟ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΗΜΙΣΥ ΤΟΥ 1942</b></span><br />
<br />
Περί τα μέσα του 1942 οι Γερμανοί ήταν οι αδιαμφισβήτητοι κυρίαρχοι του Αρκτικού Ωκεανού. Με τα αεροσκάφη και τα υποβρύχια τους να επιχειρούν από τις βάσεις της Νορβηγίας, αποδεκάτιζαν τις Συμμαχικές νηοπομπές οι οποίες εφοδίαζαν την Σοβιετική Ρωσία. Σε εκείνες τις νίκες όμως, τα Γερμανικά θωρηκτά δεν είχαν το παραμικρό μερίδιο. Ο Αρχηγός του Γερμανικού Ναυτικού, Αρχιναύαρχος Καρλ Ντένιτς αναζητούσε μία ευκαιρία για να εξαπολύσει τα βαρέα σκάφη του σε μία επιχείρηση, αλλά η μόνιμη φοβία του Χίτλερ για την απώλεια κάποιου θωρηκτού του, τα κρατούσε καθηλωμένα στα Νορβηγικά φιόρδ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b><i><span style="color: #bf9000;">«Στην ξηρά είμαι λιοντάρι. Στην θάλασσα είμαι ένα βάρος περιττό»</span></i></b>, είχε ομολογήσει ο ίδιος ο Χίτλερ, ο οποίος διατηρούσε πάντοτε μία επιφυλακτική στάση απέναντι στο Ναυτικό. Του ήταν αδύνατον να σβήσει από το μυαλό του την εικόνα του θωρηκτού τσέπης Γκραφ Σπέε (Graf Spee) να ανατινάζεται έξω από το λιμάνι του Μοντεβιδέο τον Δεκέμβριο του 1939 μετά τη Ναυμαχία του Ρίο ντε Λα Πλάτα ή, πολύ περισσότερο, να ξεχάσει τα τελευταία δραματικά σήματα του Βίσμαρκ (Bismarck) τον Μάιο του 1941, καθώς υπέκυπτε στους κανονιοβολισμούς του Βρετανικού στόλου, ολομόναχο και αβοήθητο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα γεγονότα αυτά θα χαράσσονταν βαθιά μέσα του, καθορίζοντας για πάντα τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετώπιζε έκτοτε κάθε ναυτική επιχείρηση. Όποιες επιτυχίες είχε να επιδείξει η Γερμανία στον κατά θάλασσα πόλεμο, είχαν επιτευχθεί στην Βόρεια Θάλασσα κατά των Συμμαχικών αρκτικών νηοπομπών τα μέσα του 1942, από τη συνδυασμένη δράση των υποβρυχίων της (U-Boοte) και της Luftwaffe, καταφέρνοντας να μειώσουν δραματικά την αποστολή στρατιωτικού υλικού προς τη Σοβιετική Ένωση στο ελάχιστο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όμως, όλο εκείνο το διάστημα, τα υπερήφανα Γερμανικά θωρηκτά είχαν παραμείνει απλοί, απομεμακρυσμένοι ακροατές εκείνων των νικών. Ο Χίτλερ δεν αποτολμούσε να εκθέσει τα πανάκριβα πλοία του σε οποιονδήποτε κίνδυνο. Στην Βρετανική πλευρά επικρατούσε ο ίδιος ακριβώς φόβος για μία ενδεχόμενη έξοδο των βαρέων Γερμανικών μονάδων. Όμως, με τις μάχες στο ανατολικό μέτωπο να αγγίζουν δραματικά ύψη, απορροφώντας τεράστιες ποσότητες ανθρώπινου δυναμικού και υλικών, η επιμονή του Στάλιν στην λήψη βοήθειας μέσω των Βρετανικών νηοπομπών γινόταν ολοένα πιεστικότερη. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-fLVjspoCIg8/UoIB6EuDD7I/AAAAAAAAMVE/_WCVKe9gmtU/s1600/36963.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://4.bp.blogspot.com/-fLVjspoCIg8/UoIB6EuDD7I/AAAAAAAAMVE/_WCVKe9gmtU/s640/36963.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Παρότι η Αγγλία εκείνη την εποχή αντιμετώπιζε οξύτατη έλλειψη τροφίμων και πολεμικού υλικού, ο Τσώρτσιλ επέμεινε στην συνέχιση των νηοπομπών, έστω κι αν όλοι τις θεωρούσαν ανέκαθεν μία καταδικασμένη υπόθεση, η οποία δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε αρχίσει. Οι δυσβάσταχτες απώλειες της άνοιξης και του θέρους του 1942 επέφεραν ριζική αλλαγή στις τακτικές των αρκτικών νηοπομπών. Από τον Νοέμβριο του ίδιου έτους οι νηοπομπές θα ταξίδευαν μόνο κατά τη διάρκεια των χειμερινών μηνών, εκμεταλλευόμενες την πολική νύχτα που επικρατούσε από τα τέλη Νοεμβρίου μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου. Το διάστημα εκείνο στον Αρκτικό Ωκεανό ο ήλιος δεν ανατέλλει ποτέ πάνω από τον ορίζοντα. </div>
<div>
<br />
Αγγίζοντας μία γωνία μόλις 6ο κάτω από αυτόν, σκορπίζει ένα αχνό και ανεπαίσθητο λυκόφως από τις 09.00 μέχρι τις 12.00, για να δύσει και πάλι, παραχωρώντας τη θέση του στο πολικό σκοτάδι. Έτσι, σε συνδυασμό με τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν πάντοτε στην περιοχή, οι νηοπομπές είχαν αρκετές πιθανότητες να περάσουν αθέατες κάτω από τα μάτια του εχθρού. Δεδομένων και των υπολοίπων συνηθισμένων δυσμενών καιρικών συνθηκών της περιοχής, ο εντοπισμός μίας νηοπομπής καθίστατο σχεδόν αδύνατος από τα εχθρικά αεροσκάφη και τα υποβρύχια, αφήνοντας ανοικτό το περιθώριο μόνο για μία επίθεση πλοίων επιφανείας.</div>
<div>
<br />
Στις 15 Δεκεμβρίου 1942 η νηοπομπή JW-51A απέπλευσε από την Σκωτία με προορισμό το Μουρμάνσκ της Ρωσίας, μεταφέροντας 100.000 τόνους πολεμοφοδίων. Την ημέρα των Χριστουγέννων είχε καταφθάσει σώα και αβλαβής στον προορισμό της, χωρίς να έχει γίνει αντιληπτή από τις γερμανικές δυνάμεις. Η είδηση έκανε τον Χίτλερ να εκραγεί κατά του Αρχηγού του Πολεμικού Ναυτικού, Αρχιναύαρχου Έριχ Ρέντερ (Erich Raeder) και των πλοίων του, τα οποία «…κάθονταν άχρηστα στα φιόρδ» -αν και στην πραγματικότητα ήταν εκείνος ο οποίος περιόριζε την ανάληψη επιχειρήσεων από το ναυτικό.<br />
<br />
Η επόμενη προγραμματισμένη νηοπομπή προς το Μουρμάνσκ ήταν η JW-51Β, η οποία απέπλευσε από την Σκωτία στις 22 Δεκεμβρίου 1942. Αντίθετα όμως από την προηγούμενη, ο απόπλους της έγινε σύντομα αντιληπτός. Στις 30 Δεκεμβρίου η νηοπομπή εθεάθη από το U-354 του ανθυποπλοίαρχου Χέρσελμπ, ο οποίος ανέφερε ότι η νηοπομπή προστατευόταν «…μόνο από ελαφρά σκάφη, χωρίς την παρουσία βαρέων μονάδων». Ήταν η ευκαιρία που αναζητούσε επιμόνως ο Ραίντερ, για να αποδείξει στον Φύρερ την εσφαλμένη εντύπωση που είχε σχηματίσει για τον στόλο του.<br />
<br />
Με τις προοπτικές μίας επίθεσης να δείχνουν ενθαρρυντικές, εξασφάλισε την συγκατάθεση του Χίτλερ και ανέθεσε το σχέδιο δράσης στον διακεκριμένο υποναύαρχο Όσκαρ Κούμμετς (Oskar Kummetz). Το μεσημέρι της 30ης Δεκεμβρίου ο Κούμμετς έθεσε την δύναμή του σε ετοιμότητα τριών ωρών και κάλεσε τους κυβερνήτες των πλοίων του για την ενημέρωση του σχεδίου επίθεσης.<br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ''ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ''</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Γερμανικό Σχέδιο Μάχης</span></b><br />
<br />
Στην ιστορία των ναυτικών επιχειρήσεων, ελάχιστα σχέδια υπήρξαν τόσο ευφυή όσο εκείνο της επιχείρησης «Ουράνιο Τόξο» (Regenbogen). Στην επίθεση θα ελάμβαναν μέρος δύο από τα βαρέα πλοία επιφανείας του γερμανικού στόλου, το βαρύ καταδρομικό Hipper και το θωρηκτό «τσέπης» "Λύτσοβ" (Lützow), υπό την συνοδεία έξι αντιτορπιλικών. Ο Κούμμετς χώρισε τη δύναμή του σε δύο ομάδες. Η πρώτη αποτελείτο από το Hipper, ως ναυαρχίδα του, συνοδευόμενο από τα αντιτορπιλικά Friedrich Eckholdt, Richard Beitzen και Z-29. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-oZVmD-qdQN0/UoIFuoz6Y_I/AAAAAAAAMVQ/c8Us_aAgD7M/s1600/Anoigma1_Hipper.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="247" src="https://3.bp.blogspot.com/-oZVmD-qdQN0/UoIFuoz6Y_I/AAAAAAAAMVQ/c8Us_aAgD7M/s400/Anoigma1_Hipper.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η δεύτερη αποτελείτο από το Lützow, και τα αντιτορπιλικά Z-30, Z-31 και Theodor Riedel. Θέλοντας να αποφύγει την επίθεση Βρετανικών αντιτορπιλικών κατά τη διάρκεια της νύκτας, όταν τα ίχνη των τορπιλών είναι δυσδιάκριτα, ο Κούμμετς αποφάσισε να διεξαγάγει την επίθεση κατά τη διάρκεια των τριών ωρών του πολικού λυκόφωτος, όταν η ορατότητα θα άγγιζε περίπου τα 16 χλμ. Η επίθεση θα είχε την μορφή κυκλωτικής κίνησης «τανάλιας»: Οι δύο ομάδες θα πλησίαζαν την νηοπομπή από τα νώτα (νοτιοδυτικά) με κατεύθυνση ανατολική. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εκμεταλλευόταν το λιγοστό διαθέσιμο φως το οποίο θα του επέτρεπε να διακρίνει τις σιλουέτες των εχθρικών πλοίων να διαγράφονται επάνω στον ανατολικό ορίζοντα.<br />
<br />
Η ομάδα του "Χίππερ" (Hipper) θα προπορευόταν, και λειτουργώντας σαν δόλωμα, θα άνοιγε πρώτη την επίθεση από το βόρειο πλευρό, προσελκύοντας επάνω της τα αντιτορπιλικά συνοδείας. Τα μεταγωγικά της νηοπομπής θα απομακρύνονταν από τον εχθρό στρεφόμενα νότια, και απροστάτευτα πλέον, θα οδηγούντο αναπόφευκτα, επάνω στην ομάδα του Lützow και των βαρέων πυροβόλων του, η οποία θα πλησίαζε από εκείνη την κατεύθυνση.</div>
<div>
<br />
<span style="color: #3d85c6; font-size: medium;"><b>Το Βρετανικό Σχέδιο Μάχης </b></span><br />
<br />
Η νηοπομπή JW-51B αποτελείτο από 14 φορτηγά σκάφη τα οποία μετέφεραν 2.046 οχήματα, 202 άρματα μάχης, 87 μαχητικά, 33 βομβαρδιστικά, 24.150 τόνους καυσίμων και 54.321 τόνους άλλων εφοδίων. Την δύναμη προστασίας της αποτελούσαν πέντε αντιτορπιλικά, τα HMS Onslow, HMS Obedient, HMS Obdurate, HMS Orwell και HMS Achates. Διοικητής της δύναμης ήταν ο πλοίαρχος Ρόμπερτ Σαιντ Βίνσεντ Σέρμπρουκ (Robert Saint Vincent Sherbrooke), με ναυαρχίδα του το HMS Onslow, στην πρώτη του Αρκτική αποστολή. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο Γερμανός αντίπαλός του δεν θα μπορούσε να είχε εμπνευσθεί ένα καλύτερο επιθετικό σχέδιο ακόμα κι αν βρισκόταν στο μυαλό του Σέρμπρουκ, αφού το αντίστοιχο σχέδιο αμύνης του Άγγλου πλοίαρχου προέβλεπε εκείνες ακριβώς τις κινήσεις που επιθυμούσε ο Κούμμετς: Στην περίπτωση επίθεσης εχθρικών σκαφών επιφανείας το αντίστοιχο σχέδιο αμύνης του Σέρμπρουκ προέβλεπε την απόσπαση των αντιτορπιλικών Onslow, Obedient, Orwell και Obdurate, από την προστασία της νηοπομπής ώστε αυτά να επιτεθούν κατά του εχθρού. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ταυτόχρονα, το Achates θα παρέμενε με τα μεταγωγικά, εξαπολύοντας προπέτασμα καπνού για να καλύψει την απομάκρυνσή τους. Τα τέσσερα αντιτορπιλικά, τα οποία θα αναλάμβαναν να αποκρούσουν την επίθεση, θα είχαν να επιτελέσουν το δυσκολότερο καθήκον. Ευάλωτα στα βαρύτερα Γερμανικά πυροβόλα και με περιορισμένο αριθμό τορπιλών, θα έπρεπε να περιορίζονται μόνο σε προσποιήσεις επιθέσεων τορπιλισμού, χωρίς όμως πραγματικά να εξαπολύουν τις τορπίλες τους. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πραγματικές επιθέσεις θα διεξάγονταν μόνο σε μικρή απόσταση από τα εχθρικά πλοία, μόνο όταν μία βολή θα είχε τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας. Οι Βρετανοί γνώριζαν την επιφυλακτικότητα των αντιπάλων τους για την απειλή τορπιλισμών κατά τη διάρκεια της νύχτας και αυτό ήταν το μοναδικό πλεονέκτημα που διέθεταν. Εάν όμως, εξαπέλυαν τις τορπίλες τους χωρίς επιτυχία θα έχαναν αυτοστιγμεί το πλεονέκτημά τους, απομένοντας ουσιαστικά, άοπλα απέναντι στα βαρέα Γερμανικά καταδρομικά.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-mShJcvnk0SM/UoIIEWdQdnI/AAAAAAAAMVc/z7aFgvz60XM/s1600/Officers_on_the_bridge.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="278" src="https://3.bp.blogspot.com/-mShJcvnk0SM/UoIIEWdQdnI/AAAAAAAAMVc/z7aFgvz60XM/s400/Officers_on_the_bridge.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
Εκτός όμως, από την δύναμη κλειστής συνοδείας της νηοπομπής, υπήρχε και η «Δύναμη R», αποτελούμενη από τα ελαφρά καταδρομικά HMS Sheffield (ναυαρχίδα) και HMS Jamaica, υπό την διοίκηση του Υποναύαρχου Ρόμπερτ Μπέρνετ (Robert Burnett), ενός βετεράνου των αρκτικών νηοπομπών. Η δύναμη αυτή θα ακολουθούσε την νηοπομπή από βορειότερη θέση και απόσταση 30-55 μίλια (ν.μ.), παρέχοντας απομεμακρυσμένη κάλυψη, ώστε η παρουσία της να μη γίνει άμεσα αντιληπτή από τον εχθρό. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Βέβαια ο οπλισμός και η θωράκιση των δύο Βρετανικών καταδρομικών υπολείπονταν κατά πολύ εκείνων των Hipper και Lützow, οπότε η επέμβαση τους θα ήταν περισσότερο ένα έσχατο μέτρο άμυνας, παρά ένας «άσσος στο μανίκι». Παρόλα αυτά, η παρουσία της παρέμενε άγνωστη στους Γερμανούς, οπότε υπήρχε πάντα η ελπίδα μίας αριθμητικής εξισορρόπησης των δυνάμεων και ενός τακτικού αιφνιδιασμού.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΟΠΛΟΥΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Δεσμευτικές Διαταγές </span></b><br />
<br />
Η Γερμανική δύναμη απέπλευσε από το Άλτενφιορντ της Νορβηγίας στις 17.45 της 30ης Δεκεμβρίου με κατεύθυνση βορειοανατολική και τα έξι αντιτορπιλικά ανεπτυγμένα μπροστά από τα Hipper και Lützow. Όμως πριν ακόμα αποπλεύσει, ο Κούμμετς είχε ήδη αρχίσει να βομβαρδίζεται με σήματα περιοριστικών διαταγών σε ότι αφορούσε στον τρόπο δράσης του. Στις 15.00: «Αποφύγετε εμπλοκή με ανώτερες δυνάμεις, ειδάλλως επιτεθείτε εκμεταλλευόμενοι την πλεονεκτική σας θέση». Και λίγο αργότερα, στις 18.00, ενώ βρισκόταν ήδη εν πλω: «Παρά τις ισχύουσες επιχειρησιακές διαταγές, συνιστάται σύνεση ακόμη και εναντίον ισοδύναμων αντιπάλων.<br />
<br />
Κρίνεται σκόπιμο να αποφευχθούν περιττοί κίνδυνοι». Ήταν τα λόγια που θα σφράγιζαν την έκβαση της επιχείρησης. Η αμφίσημη φράση περί «…ισοδύναμων αντιπάλων», έμενε αδιευκρίνιστη. «Ισοδύναμος αντίπαλος» θα μπορούσε να σημαίνει οτιδήποτε, ανάλογα με την εκάστοτε τακτική κατάσταση και τις συνθήκες εμπλοκής, αφού σε μία μάχη τα πάντα εξαρτώνται από τον τρόπο δράσης, την επιθετική πρωτοβουλία των διοικητών και τις ικανότητες εκάστου. Στο μυαλό οποιουδήποτε διοικητή, τα λόγια αυτά μπορούσαν να ερμηνευθούν μόνο ως επιφυλακτικότητα και περιορισμό ελευθερίας δράσης και ανάληψης πρωτοβουλίας. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πόσο δε μάλλον, όταν αυτά τα λόγια προέρχονταν από τον ίδιο τον Φύρερ, ο οποίος, όπως γνώριζαν όλοι πολύ καλά στο ναυτικό «…δεν μπορούσε να κλείσει μάτι όταν τα πλοία του βρίσκονταν στη θάλασσα». Αν αυτά τα λόγια βάραιναν στη σκέψη ενός εμπειροπόλεμου και διακεκριμένου ναυάρχου όπως ο Κούμμετς, μπορούμε εύκολα να φαντασθούμε τι επίδραση θα είχαν στην κρίση του πλοίαρχου Ρούντολφ Στάνγκε (Rudolf Stange), κυβερνήτη του Lützow, για τον οποίον ήταν η πρώτη μάχιμη διοίκηση και μάλιστα ενός θωρηκτού.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Α' ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το ''Hipper'' Επιτίθεται </span></b><br />
<br />
Καθώς το σκοτάδι της 30ης Δεκεμβρίου παραχωρούσε αργά τη θέση του στο αχνό, αρκτικό λυκόφως της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς του 1942, στη Θάλασσα Μπάρεντς άρχισαν να συγκεντρώνονται οι αντίπαλες δυνάμεις: Η Γερμανική Ομάδα Μάχης περνούσε το γεωγραφικό πλάτος του Βορείου Ακρωτηρίου, ακολουθώντας το ίχνος του χάρτη το οποίο, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Κούμμετς, αντιπροσώπευε την πορεία της JW-51Β. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-by2d2mXH64I/UoIL4cfOpGI/AAAAAAAAMVo/9WjNTy2dDPY/s1600/-Admiral_Hipper-.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="427" src="https://1.bp.blogspot.com/-by2d2mXH64I/UoIL4cfOpGI/AAAAAAAAMVo/9WjNTy2dDPY/s640/-Admiral_Hipper-.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η νηοπομπή ακολουθούσε συγκροτημένη την ανατολική πορεία της, υπό την προστασία των αντιτορπιλικών του Σέρμπρουκ, ενώ η Δύναμη R του Μπέρνετ απείχε 30 ν.μ. βόρεια της νηοπομπής. Ο καιρός ήταν σχετικά καθαρός, με χαμηλή νέφωση και αραιά διαστήματα χιονόπτωσης. Η ορατότητα κυμαινόταν μεταξύ 14-18 χλμ. Ο άνεμος ήταν βορειοδυτικός, έντασης τριών Μποφόρ και η θάλασσα ταραγμένη με την θερμοκρασία -16ο C.</div>
<div>
<br />
Στις 07.53 της 31ης Δεκεμβρίου ο Κούμμετς εντόπισε τις σιλουέτες εννέα σκαφών στα δεξιά του και τα Βρετανικά αντιτορπιλικά αντελήφθησαν την εχθρική παρουσία στις 08.30, όταν το Obdurate εντόπισε δύο άγνωστα αντιτορπιλικά. Ήταν τα αντιτορπιλικά της Ομάδας Μάχης του Hipper: Friedrich Eckholdt, Richard Beitzen και Z-29, τα οποία στις 09.15 άνοιξαν πυρ εναντίον του. Είχαν εμφανιστεί στα νώτα της νηοπομπής, προσελκύοντας την προσοχή των Βρετανικών αντιτορπιλικών, ακριβώς όπως είχε σχεδιάσει ο Κούμμετς. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το Obdurate επεχείρησε να πλησιάσει τα επιτιθέμενα σκάφη, αλλά δέχθηκε πυρά από το Friedrich Eckholdt και απομακρύνθηκε προς την κατεύθυνση του Onslow. Καθώς τα τέσσερα Βρετανικά αντιτορπιλικά έστρεφαν όλα βορειοδυτικά για να αντιμετωπίσουν την επίθεση, το Achates, πιστό τις διαταγές του, άρχισε να προβάλει προπέτασμα καπνού καλύπτοντας τα φορτηγά. Λίγο αργότερα οι οπτήρες του Onslow διέκριναν μία τεράστια σκοτεινή σιλουέτα να ξεπροβάλει μέσα από το λευκό, διάστικτο πέπλο του χιονιού. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα δύο πλοία απείχαν ελάχιστα και βρίσκονταν σε πορεία μετωπικής σύγκρουσης. Ο Σέρμπρουκ δεν θα μπορούσε να μην αναγνωρίσει ένα σκάφος επτά φορές μεγαλύτερο από το δικό του. Ήταν το Hipper το οποίο ετοιμαζόταν να εξαπολύσει την πρώτη του ομοβροντία. O Kούμμετς είχε εντοπίσει την νηοπομπή και είχε ανοίξει την επίθεση στις 09.00 με το πρώτο φως, όπως ακριβώς προέβλεπε το σχέδιό του. Στις 09.36 εξέπεμψε το μήνυμα «Εμπλέκομαι με τον εχθρό», το οποίο έγινε δεκτό με ενθουσιασμό στο διοικητήριο του Χίτλερ στο Ράστενμπουργκ, όπου ετοιμαζόταν ο εορτασμός της Πρωτοχρονιάς.<br />
<br />
Οι πρώτοι κανονιοβολισμοί του Γερμανικού καταδρομικού είχαν στόχο το Achates, του οποίου η σιλουέτα διακρινόταν ολοκάθαρα επάνω στο μαύρο προπέτασμα καπνού που άφηνε για να καλύψει την νηοπομπή. Παρότι καμία από τις βολές δεν είχε άμεση ευστοχία, οι ζημιές που προκάλεσαν τα θραύσματα των εκρήξεων στις λεπτές λαμαρίνες του αντιτορπιλικού ήταν κρίσιμες. Τα ηλεκτρικά κυκλώματα διεκόπησαν και 40 νεκροί και τραυματίες, ανάμεσά τους και ο ίδιος ο κυβερνήτης του σκάφους, κείτονταν στους χώρους του πλοίου, καθώς αυτό κλυδωνιζόταν από τις ομοβροντίες και τα κύματα. Η άμεση επέμβαση των Onslow και Orwell έδωσαν στο Achatesτον χρόνο που χρειαζόταν για να απομακρυνθεί.<br />
<br />
Τα Onslow, Orwell και Obedient τοποθετήθηκαν ανάμεσα στο Hipper και την νηοπομπή, προτάσσοντας τους εαυτούς τους σαν ασπίδα στα γερμανικά πυρά. Το «Hipper» αντίστοιχα, αναπροσάρμοσε γρήγορα την τακτική του, στρέφοντας τον δευτερεύοντα οπλισμό κατά των αντιτορπιλικών και τα κύρια πυροβόλα εναντίον της νηοπομπής. Ο Σέρμπρουκ χρειαζόταν επειγόντως την επέμβαση των καταδρομικών της «Δύναμης R», η οποία όμως απείχε περίπου 100 ν.μ. και θα χρειαζόταν σχεδόν 2-3 ώρες για να αφιχθεί στο σημείο της συμπλοκής.<br />
<br />
Ο Άγγλος πλοίαρχος αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή την τακτική της παραπλάνησης. Το Onslow πλησίασε το αντίπαλο καταδρομικό προσποιούμενο μία επίθεση τορπιλισμού. Πράγματι, το είδε να απομακρύνεται βόρεια, στρέφοντας την πρύμνη του στα βρετανικά σκάφη για να παρουσιάζει μικρότερο στόχο. Στις 09.55 ο Σέρμπρουκ έλαβε το πρώτο ενθαρρυντικό σήμα από την έναρξη της μάχης. Προερχόταν από τον Υποναύαρχο Μπέρνετ και το HMS Sheffield: «Πλησιάζω με πορεία 170ο».</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-eUXMaHE9iF4/UoIUGLwz1GI/AAAAAAAAMV4/hyBC8uZg7dE/s1600/HMS_Sheffield.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://4.bp.blogspot.com/-eUXMaHE9iF4/UoIUGLwz1GI/AAAAAAAAMV4/hyBC8uZg7dE/s400/HMS_Sheffield.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
Ο Κούμμετς έστρεψε τώρα την προσοχή του στα Βρετανικά αντιτορπιλικά που του έκλειναν τον δρόμο. Η δύο επόμενες ομοβροντίες του έπεσαν κοντά στο Onslow. Στις 10.30 εκκωφαντικοί κρότοι συγκλόνισαν το πλοίο, όταν μία από τις οβίδες της πέμπτης ομοβροντίας του Hipper εξερράγη κοντά στο μηχανοστάσιο. Η Γερμανική οβίδα διέλυσε την καπνοδόχο και τα θραύσματα τραυμάτισαν τον Σέρμπρουκ στο πρόσωπο και τον αριστερό οφθαλμό. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η επόμενη Γερμανική ομοβροντία εξερράγη ανάμεσα στους πύργους «Α» και «Β». Ολόκληρο το πρόσθιο μέρος του καταστρώματος τυλίχθηκε στις φλόγες. Ο Αξιωματικός γέφυρας του Onslow προσπάθησε να απομακρύνει τον Σέρμπρουκ, αλλά εκείνος, καταπνίγοντας τον πόνο και διατηρώντας την ψυχραιμία του, αρνήθηκε να μετακινηθεί και παρέμεινε στη θέση του συνεχίζοντας να δίνει διαταγές. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Με το σκάφος του να απομακρύνεται φλεγόμενο πίσω από ένα προπέτασμα καπνού, ο Σέρμπρουκ παρέδωσε την διοίκηση στον αντιπλοίαρχο Κίνλοχ του Obedient και μόνο τότε δέχθηκε να απομακρυνθεί και να λάβει τις πρώτες βοήθειες. Με τα Onslow και Achates εκτός μάχης, η μόνη προστασία που διέθετε πλέον η νηοπομπή ήταν τα Obedient, Orwell και Obdurate. Στις 10.42 οι βολές του Hipper προκάλεσαν μοιραία πλήγματα στο ναρκαλιευτικό Bramble και ανέθεσε στα αντιτορπιλικά του Friedrich Eckholdt, Richard Beitzen να αποτελειώσουν το άτυχο σκάφος. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το Bramble μαχόμενο μέχρι τέλους με τον πενιχρό οπλισμό του, θα βυθιζόταν αύτανδρο λίγο μετά τις 10.50. Την ίδια τύχη είχε στη συνέχεια και το ήδη τραυματισμένο Achates, το οποίο δέχθηκε δύο διαδοχικά πλήγματα στη γέφυρά του από το Hipper. Με μία αυξανόμενη κλίση 60ο το μικρό αντιτορπιλικό βυθίστηκε στις 13.14. Έχοντας σαρώσει κάθε αντίσταση από μπροστά του, το Hipper ανέμενε τώρα από στιγμή σε στιγμή την άφιξη του Lutzow, το οποίο θα έκλεινε την παγίδα από τα νότια.</div>
<div>
<br />
<span style="color: #3d85c6; font-size: medium;"><b>Το "Lützow" Ολιγωρεί</b></span> <br />
<br />
Αυτό που δεν γνώριζε ο Κούμμετς ήταν ότι μέχρι τις 11.30 το Lützow είχε ήδη φθάσει δύο φορές σε απόσταση βολής από την απροστάτευτη πλέον νηοπομπή, αλλά ο άπειρος κυβερνήτης του, Πλοίαρχος Ρούντολφ Στάνγκε είχε διστάσει και στις δύο περιπτώσεις να δράσει αποφασιστικά. Την πρώτη φορά, στις 09.22, είχε πλησιάσει σε απόσταση πέντε μιλίων, αλλά η ορατότητα ήταν μειωμένη εξ αιτίας της χιονόπτωσης και των προπετασμάτων καπνού των αντιτορπιλικών. Τότε αποφάσισε να παρακάμψει την χιονόπτωση από τα ανατολικά, ελπίζοντας να εξασφαλίσει καλύτερη ορατότητα από εκείνη την κατεύθυνση. Την δεύτερη φορά, στις 11.36, εντόπισε καθαρά την νηοπομπή, καθώς και την παρουσία εχθρικών αντιτορπιλικών στα αριστερά του.<br />
<br />
Ακόμη και τότε όμως, απέφυγε να εμπλακεί. Επιλέγοντας να ακολουθήσει τις διαταγές οι οποίες καλούσαν τους διοικητές να επιδείξουν σύνεση, αποφάσισε να κρατήσει τα αντιτορπιλικά του δεσμευμένα κοντά του για να μην αφήσει το θωρηκτό του απροστάτευτο. Ταυτόχρονα όμως, θεώρησε ότι οποιαδήποτε συμπλοκή εκείνη τη στιγμή θα ήταν παρακινδυνευμένη εξ αιτίας της αύξησης του επερχόμενου σκότους και της επιδείνωσης των καιρικών συνθηκών, οι οποίες καθιστούσαν δύσκολη την αναγνώριση μεταξύ φίλιων και εχθρικών αντιτορπιλικών. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-TQPZ7b88U2M/UoIVnFWCzYI/AAAAAAAAMWE/ptMYvIIYz3w/s1600/onslow_damage.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-TQPZ7b88U2M/UoIVnFWCzYI/AAAAAAAAMWE/ptMYvIIYz3w/s400/onslow_damage.jpg" width="386" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η στρατηγική του Κούμμετς είχε λειτουργήσει τέλεια, αλλά η χρυσή ευκαιρία είχε χαθεί: το Hipper είχε προσελκύσει επάνω του την προσοχή των Βρετανικών αντιτορπιλικών, καθώς η απροστάτευτη νηοπομπή κατευθυνόταν νότια προς την κατεύθυνση του Lutzow, μόνο που ο Στάνγκε την άφησε δύο φορές να περάσει από μπροστά του, χωρίς να ρίξει έναν κανονιοβολισμό ή να εξαπολύσει μία τορπίλη. Η ολιγωρία του Στάνγκε θα απέβαινε μοιραία. Το Hipper χωρίς κανένα ίχνος της παρουσίας του Lützow, ετοιμαζόταν να κατευθύνει τα πυρά του κατά του Obedient, όταν στις 11.36, ανυποψίαστο για τον κίνδυνο που πλησίαζε, δέχθηκε γύρω του μία ομοβροντία 24 οβίδων.<br />
<br />
Προερχόταν από μία απόσταση οκτώ μιλίων στα δεξιά του. Η Δύναμη R είχε καταφθάσει, ανατρέποντας τα πάντα.</div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Β' ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Επέμβαση της Δύναμης ''R'' </span></b><br />
<br />
Από όσο μπορούσε να γνωρίζει ο Κούμμετς, η δύναμη του Μπέρνετ είχε εμφανιστεί από το πουθενά επιτυγχάνοντας απόλυτο αιφνιδιασμό. Στις 11.05 το ραντάρ του Sheffield είχε καταδείξει το στίγμα ενός σκάφους μεγαλύτερου από αντιτορπιλικό και ταχύτερου από μεταγωγικό και στις 11.28 ο Μπέρνετ διέκρινε τις λάμψεις των κανονιοβολισμών του Hipper, όταν εκείνο βύθιζε τοAchates. Με την διαταγή του, τα Sheffield και Jamaica άνοιξαν ταυτόχρονα πυρ κατά του Γερμανικού καταδρομικού. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η πέμπτη ομοβροντία του Sheffieldέπληξε το Hipper στην δεξιά πλευρά, ανάμεσα στην καπνοδόχο και τον κύριο ιστό, 3,5 m. κάτω από την ίσαλο γραμμή, πλημμυρίζοντας το τρίτο λεβητοστάσιο. Με την ταχύτητά του μειωμένη στους 28 κόμβους, το χτυπημένοHipper έστρεψε δεξιά για να αντιμετωπίσει τον απροσδόκητο κίνδυνο, ανταπαντώντας στα πυρά. Όμως η ανωτερότητα του Βρετανικού ραντάρ έδινε το πλεονέκτημα στις Βρετανικές βολές. καταφέρνοντας στο Γερμανικό σκάφος δύο ακόμα πλήγματα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Χωρίς κανένα ίχνος από την αναμενόμενη επέμβαση τουLützow που θα μπορούσε εύκολα να αναστρέψει την κατάσταση προς όφελός της Γερμανικής πλευράς, ο Κούμμετς, στις 11.37, κάλεσε αμέσως τα αντιτορπιλικά να ενωθούν μαζί του. Έχοντας πλήρη άγνοια της παρουσίας των Βρετανικών καταδρομικών, τα Friedrich Eckholdt και Richard Beitzen κατευθύνθηκαν βόρεια, διακρίνοντας δύο φιγούρες τα οποία λανθασμένα εξέλαβαν ως τα Hipper και Ζ-29. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Φθάνοντας σε απόσταση μικρότερη των δύο μιλίων, τα δύο αντιτορπιλικά έπεσαν κυριολεκτικά επάνω στα πυροβόλα του Sheffield, το οποίο άνοιξε πυρ με όλο του τον οπλισμό. Στο Friedrich Eckholdt επικράτησε πανικός, πιστεύοντας ότι δέχονταν φίλια πυρά του Hipper, το οποίο δεν τους είχε αναγνωρίσει. Οι σηματωροίεξέπεμψαν απεγνωσμένα σήματα. «Eckholdt προς Hipper: Με βομβαρδίζεις!» </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πριν το Γερμανικό αντιτορπιλικό συνειδητοποιήσει το σφάλμα του, το Sheffield του επέφερε τρία εύστοχα πλήγματα. Από εκείνη την απόσταση δεν υπήρχε σωτηρία: η τρίτη ομοβροντία το έκοψε στα δύο και σε λιγότερο από δύο λεπτά βυθιζόταν αύτανδρο με τους 340 άνδρες του. Το Richard Beitzen μετά βίας πρόλαβε να διαφύγει αλλάζοντας γρήγορα πορεία.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-nhz2BF2JDqM/UoIWmw_GZrI/AAAAAAAAMWM/rCOClDF3R0w/s1600/6_plan+map.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://4.bp.blogspot.com/-nhz2BF2JDqM/UoIWmw_GZrI/AAAAAAAAMWM/rCOClDF3R0w/s400/6_plan+map.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
<span style="color: #3d85c6; font-size: medium;"><b>Επίθεση του ''Lützow'' και Απεμπλοκή </b></span><br />
<br />
Εν τω μεταξύ, στο Ράστενμπουργκ της ανατολικής Πρωσίας, ο Χίτλερ αγωνιούσε για κάποια είδηση για την πρόοδο της μάχης. Αυτή ήλθε στις 11.45 από το U-354, το οποίο βρισκόταν ακόμα στην περιοχή: «Η μάχη έχει αγγίξει το αποκορύφωμά της. Όλος ο ορίζοντας είναι κόκκινος». Για τον Χίτλερ η φρασεολογία του ανθυποπλοίαρχου Χέρσελμπ μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: η νηοπομπή βρισκόταν στο έλεος των πανίσχυρων πυροβόλων του Κούμμετς. Μαζί με τις ευχές για την είσοδο του Νέου Έτους, βιάστηκε να ανακοινώσει στους καλεσμένους του: «Το Γερμανικό Ναυτικό μόλις σημείωσε μία μεγαλειώδη νίκη!». Μόνο το επόμενο απόγευμα θα μάθαινε την ταπεινωτική αλήθεια.<br />
<br />
Την ίδια ώρα, και μετά από δύο αποτυχημένες απόπειρες, το Lützow έκανε επιτέλους την πολυαναμενόμενη, αλλά αποκαρδιωτική εμφάνισή του. Ο Στάνγκε, αντί να ορμήσει κατευθείαν ανάμεσα στις τάξεις των ανίσχυρων φορτηγών, προτίμησε να διατηρήσει απόσταση ασφαλείας, ανοίγοντας πυρ με τον δευτερεύοντα οπλισμό των 6'', χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Η παγίδα είχε κλείσει, αλλά όλοι δίσταζαν να πλήξουν αποφασιστικά τον κυκλωμένο και αδύναμο αντίπαλο. Η εμφάνιση των τριών Βρετανικών αντιτορπιλικών αποθάρρυνε τον Στάνγκε, ο οποίος προτίμησε να ενώσει τις δυνάμεις του με το Hipper στην εξουδετέρωση των αντιτορπιλικών. Σύντομα όμως, τα Sheffieldκαι Jamaica επενέβησαν και πάλι, σώζοντας την κατάσταση.<br />
<br />
Τα σκάφη αντάλλαξαν πυρά μεταξύ τους, με το Hipper να προκαλεί κάποιες ζημιές στα καταδρομικά του Μπέρνετ, όταν αμφότεροι οι αντίπαλοι αποφάσισαν να διακόψουν την σύγκρουση επειδή θεωρούσαν ότι μειονεκτούσαν έναντι του αντιπάλου τους.Ο Μπέρνετ, κυκλωμένος από τα Hipper και Lützow, και την μαχητική ισορροπία να κλίνει προς χάριν των Γερμανών, απομακρύνθηκε προς βορρά. Ο Κούμμετς εξακολουθούσε να διαθέτει το τακτικό πλεονέκτημα, αλλά δυστυχώς, δεν το γνώριζε. Αντιθέτως μάλιστα, οι περιοριστικές διαταγές στοίχειωναν την σκέψη του: μετά την απώλεια ενός αντιτορπιλικού του, τα πλήγματα που είχε δεχθεί το Hipperκαι την ορατότητα μειωμένη στο ελάχιστο.<br />
<br />
Θεώρησε ότι είχε ήδη διακινδυνεύσει περισσότερο από όσο του επέτρεπαν οι διαταγές. Διέταξε απεμπλοκή και επιστροφή στην Νορβηγία. Στις 3 Ιανουαρίου 1943 τα φορτηγά πλοία της JW-51B αφίχθησαν άθικτα στο Μουρμάνσκ της Ρωσίας. Μετά την επιστροφή του στην Αγγλία, ο Πλοίαρχος Ρόμπερτ Σαιντ Βίνσεντ Σέρμπρουκ τιμήθηκε με τον Σταυρό της Βικτορίας για την ανδρεία του κατά τη διάρκεια της μάχης, καθώς και την διεξαγωγή της.</div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ </b></span><br />
<br />
Αν και από άποψη αριθμών, η ναυμαχία είχε καταλήξει σαν μία τακτική νίκη των Γερμανών, στην πραγματικότητα ήταν μία ταπεινωτική στρατηγική ήττα, η οποία αντανακλούσε την έλλειψη επιθετικού πνεύματος. Ένα Γερμανικό αντιτορπιλικό είχε βυθιστεί εξ αιτίας ενός τραγικού σφάλματος αναγνώρισης, το Hipper είχε υποστεί σοβαρές ζημιές και το Lützow, παρά την στιβαρή παρουσία του, δεν είχε επιδείξει τίποτα περισσότερο από μία έλλειψη τόλμης, η οποία άγγιζε τα όρια της δειλίας.<br />
<br /></div>
<div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-elHizhhQMnE/UoIXrRqtMDI/AAAAAAAAMWU/PXO3_1TMJ7E/s1600/lutzow1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="262" src="https://4.bp.blogspot.com/-elHizhhQMnE/UoIXrRqtMDI/AAAAAAAAMWU/PXO3_1TMJ7E/s400/lutzow1.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τα δε Γερμανικά αντιτορπιλικά, αν και από μόνα τους ήταν απόλυτα ικανά να θέσουν εκτός μάχης τα τρία εναπομείναντα Βρετανικά, ο Κούμμετς και ο Στάνγκε τα κρατούσαν διαρκώς κοντά τους για να εξασφαλίσουν την δική τους προστασία. Ακόμη και οι αντίπαλες απώλειες ενός αντιτορπιλικού, ενός ναρκαλιευτικού και οι βαριές ζημιές που είχαν υποστεί τα Onslow και Obdurate, ήταν αδύνατον να μειώσουν το αίσθημα του όνειδους. Αργότερα ο Κούμμετς κατακρίθηκε για την εκπόνηση ενός σχεδίου το οποίο απαιτούσε την συνεργασία και τον συντονισμό μονάδων οι οποίες απείχαν 150 χιλιόμετρα μεταξύ τους, μέσα στο σκοτάδι, υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες, ωστόσο, τα γεγονότα είχαν αποδείξει ότι το σχέδιο είχε πετύχει ως ελιγμός.<br />
<br />
Ο Χίτλερ ξέσπασε την οργή του πάνω στον Ρέντερ, με έναν εκρηκτικό μονόλογο 90 λεπτών. Η απόφασή του ήταν αμετάκλητη: όλα τα θωρηκτά θα μετατρέπονταν σε παλιοσίδερα, τα πυροβόλα τους θα μεταφέρονταν στην παράκτια άμυνα και το μέταλλο θα ανακυκλωνόταν για να μετατραπεί σε κάποιο χρησιμότερο όπλο. Ο Ρέντερ διαμαρτυρήθηκε, επισημαίνοντας ορθώς, ότι ο Αρχηγός του Γερμανικού Κράτους απαιτούσε από το ναυτικό του νίκες χωρίς να διακινδυνεύει απώλειες. Οι αυστηρές και ηττοπαθείς διαταγές του στερούσαν την νίκη από τους κυβερνήτες των πλοίων του, οι οποίοι έτρεμαν την οργή του περισσότερο από τον εχθρό. </div>
<div>
<br />
Παρότι το δράμα και η απώλεια 230.000 στρατιωτών του στον θύλακα του Στάλινγκραντ δεν φαινόταν να βαραίνει ιδιαίτερα τη συνείδησή του, ο Χίτλερ έδειχνε μία ανεξήγητη ευαισθησία στην πιθανή απώλεια ενός καταδρομικού του. Πριν υποβάλει την παραίτησή του, ο Ρέντερ του παρέδωσε ένα υπόμνημα στο οποίο ανέφερε ότι η καταστροφή του στόλου επιφανείας θα έκανε τους Βρετανούς να «…ξεσπάσουν σε κραυγές θριάμβου», όταν μάθαιναν ότι είχαν κερδίσει «…τη μεγαλύτερη αναίμακτη νίκη της ιστορίας τους». Ο Χίτλερ έκανε κάποιο σαρκαστικό σχόλιο και δέχθηκε την παραίτηση, αλλά κατά βάθος προβληματίστηκε. Ωστόσο, οι παθολογικές φοβίες του δεν τον εγκατέλειψαν. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ακριβώς έναν χρόνο αργότερα ο αντικαταστάτης του Ρέντερ, Αρχιναύαρχος Καρλ Ντένιτς, θα αποτολμούσε μία τελευταία επιχείρηση με σκάφη επιφανείας, στην οποία ο Χίτλερ θα διέπραττε τα ίδια ακριβώς σφάλματα. Στις 26 Δεκεμβρίου 1943, το βαρύ καταδρομικό Σάρνχορστ (Scharnhorst) κατεδίωξε μία νηοπομπή κάτω από πανομοιότυπες δεσμεύσεις και βυθίστηκε μαχόμενο εναντίον συντριπτικά ανώτερων βρετανικών δυνάμεων, στην Ναυμαχία της Θάλασσας του Βόρειου Ακρωτηρίου (North Cape).</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-VOlpfO_Cnvg/UoIYTkbXNRI/AAAAAAAAMWc/G3fzaTuaELA/s1600/1280px-Atlantic_convoy,_1942.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="490" src="https://3.bp.blogspot.com/-VOlpfO_Cnvg/UoIYTkbXNRI/AAAAAAAAMWc/G3fzaTuaELA/s640/1280px-Atlantic_convoy,_1942.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
</div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΣΤΟ ΒΟΡΕΙΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟ (1943)</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΓΕΝΙΚΑ</b></span><br />
<br />
<div>
Η Ναυμαχία στο Βόρειο Ακρωτήριο ήταν μια ναυτική αποτυχία του Χίτλερ που σφράγισε την μοίρα των πλοίων επιφανείας της Γερμανίας στα τέλη του 1943. Μπορεί να θεωρηθεί σαν συνέχεια της Ναυμαχίας στη Θάλασσα του Μπάρεντς αφού είχε το ίδιο αντικείμενο και κατέληξε στο ίδιο αποτέλεσμα και με βάση την ίδια Χιτλερική στρατηγική.</div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ 1943</b></span><br />
<br />
Μετά την παταγώδη αποτυχία της ναυμαχίας της Θάλασσα Μπάρεντς στις 31 Δεκεμβρίου 1942, όταν δύο βαριά Γερμανικά σκάφη έχασαν μέσα από τα χέρια τους την μοναδική ευκαιρία να αποδεκατίσουν την απροστάτευτη νηοπομπή JW-51B, το Γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό επικέντρωσε την προσοχή του στην καταστροφή της επόμενης αρκτικής νηοπομπής προς την Σοβιετική Ένωση, προκειμένου το ίδιο να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, αλλά και να αποφύγει την αυτοκαταστροφή του από τον ωρυόμενο Χίτλερ, ο οποίος απειλούσε να μετατρέψει τα θωρηκτά του σε παλιοσίδερα και να μεταφέρει τα βαριά πυροβόλα τους στην παράκτια άμυνα. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-ulsnVTc-xUk/UoJTmuKxVhI/AAAAAAAAMX4/uzLugafBZos/s1600/Graf_Spee_at_Spithead.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://4.bp.blogspot.com/-ulsnVTc-xUk/UoJTmuKxVhI/AAAAAAAAMX4/uzLugafBZos/s400/Graf_Spee_at_Spithead.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μία από τις συνέπειες εκείνης της αποτυχίας ήταν και η παραίτηση του Μέγα Ναυάρχου Έριχ Ρέντερ (Erich Raeder) από την ηγεσία του Γερμανικού Ναυτικού και την αντικατάστασή του από τον ομοιόβαθμό του Καρλ Ντένιτς (Karl Doenitz), στις 30 Ιανουαρίου 1943. Ο Ντένιτς, αν και φανατικός υποστηρικτής του υποβρυχιακού πολέμου και ένθερμος πολέμιος των σκαφών επιφανείας, έσπευσε να μεταπείσει τον Χίτλερ. Ο τελευταίος δέχθηκε διστακτικά, θέτοντας όμως στον Ντένιτς ένα σκληρό τελεσίγραφο: «Περιμένω αποτελέσματα εντός έξι μηνών».<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ''ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ'' (Ostfront)</b></span><br />
<br />
Για ολόκληρη την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1943 καμία νηοπομπή δεν διέσχισε τον Αρκτικό Ωκεανό. Οι Βρετανοί έχοντας υποστεί βαριές απώλειες κατά το προηγούμενο έτος είχαν διακόψει τις αποστολές νηοπομπών προς την Ρωσία κατά την διάρκεια των θερινών μηνών, προτιμώντας πλέον την μυστικότητα του σκοτεινού Αρκτικού χειμώνα που τους προφύλασσε από τα ενοχλητικά Γερμανικά βλέμματα. Με τα περισσότερα Γερμανικά θωρηκτά ακινητοποιημένα στα ναυπηγεία για επισκευές, τα μόνα αξιόμαχα πλοία που είχαν απομείνει στις Γερμανικές βάσεις της Νορβηγίας ήταν εκείνα της Βόρειας Ομάδας Μάχης, αποτελούμενη από το βαρύ καταδρομικό μάχης Σάρνχορστ (Scharnhorst) και πέντε αντιτορπιλικά του 4ου Στολίσκου.<br />
<br />
Η διοίκησή της είχε ανατεθεί στον υποναύαρχο Έριχ Μπάϋ (Erich Bey), έναν έμπειρο διοικητή, παρασημοφορημένο με τον Σταυρό των Ιπποτών. Έχοντας πλήρη συναίσθηση των ευθυνών της νέας του διοίκησης σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο, παρέδωσε στον Ντένιτς μία αναφορά με τις αδυναμίες του στόλου στην Νορβηγία, προβάλλοντας τρία σημεία ζωτικής σημασίας σε περίπτωση που μία έξοδος του Σάρνχορστ κρινόταν αναγκαία:</div>
<div>
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Το Σάρνχορστ δεν θα έπρεπε ποτέ να διακινδυνεύσει μόνο του μία επιχείρηση εναντίον συμμαχικής νηοπομπής πριν την επισκευή του Τίρπιτς.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Σε περίπτωση εξόδου του στόλου κρινόταν απαραίτητη η πλήρης δύναμη των 10 αντιτορπιλικών του 4ου Στολίσκου, όταν εκείνη την στιγμή τα πέντε από αυτά βρίσκονταν αποσπασμένα σε λιμένες της Γερμανίας.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τέλος, δεδομένης της τεχνολογικής υπεροχής των Βρετανικών ραντάρ και των δυσχερών καιρικών συνθηκών του πολικού χειμώνα που απέκλειαν την αεροπορική υποστήριξη, το Σάρνχορστ θα μειονεκτούσε δραματικά εναντίον οποιουδήποτε Βρετανικού σκάφους σε ενδεχόμενο ναυμαχίας.</li>
</ul>
<br />
Η αναφορά του Μπάϋ ωστόσο, πέρασε απαρατήρητη. Ο Ντένιτς ήταν αποφασισμένος να προβεί σε μία κίνηση για να μην θιγεί το γόητρό του. Με την έλευση του χειμώνα το Βρετανικό ναυτικό είχε αρχίσει τις αποστολές πολεμικού υλικού στην Ρωσία, ενώ οι Γερμανικές στρατιές στο ανατολικό μέτωπο πιέζονταν σκληρά. Η καταστροφή αυτών των εφοδίων θα χάριζε μία ανακούφιση στο γερμανικό στρατό και μία νίκη στο γερμανικό ναυτικό την οποία χρειαζόταν απελπισμένα για να αποφύγει την ατίμωση και την αυτοκαταστροφή του. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-kCqs9clrTVo/UoJUjbl47JI/AAAAAAAAMYA/01VPQIUUKq4/s1600/Scharnhorst-1-A503-FM30-50.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://4.bp.blogspot.com/-kCqs9clrTVo/UoJUjbl47JI/AAAAAAAAMYA/01VPQIUUKq4/s640/Scharnhorst-1-A503-FM30-50.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Παρά τους προφανείς κινδύνους, o Ντένιτς, στις 19 Δεκεμβρίου, έλαβε την απρόθυμη συγκατάθεση του Χίτλερ για μία έξοδο της Βόρειας Ομάδας Μάχης εναντίον της επόμενης Βρετανικής νηοπομπής. Η επιχείρηση έλαβε την κωδική ονομασία «Ανατολικό Μέτωπο» (Ostfront). Την επόμενη ημέρα, (20 Δεκεμβρίου), το Γερμανικό Επιτελείο Ναυτικού πληροφορήθηκε από την Λουφτβάφε τον απόπλου της αρκτικής νηοπομπής JW-55B, από την δυτική ακτή της Σκωτίας με προορισμό το Μουρμάνσκ της Σοβιετικής Ένωσης. Την ίδια ημέρα ο Μπάϋ δήλωσε εγγράφως στον Ντένιτς την εκτίμησή του για την έξοδο του στόλου: «Φοβάμαι πως οποιαδήποτε πιθανότητα επιτυχίας θα πρέπει να βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στην τύχη ή κάποιο σοβαρό σφάλμα του αντιπάλου».</div>
<div>
<br />
<span style="color: #3d85c6; font-size: medium;"><b>Το Βρετανικό Σχέδιο Μάχης</b></span> <br />
<br />
Οι Βρετανοί γνωρίζοντας ότι ο Γερμανικός στόλος στη Νορβηγία είχε περιοριστεί πλέον μόνο στο Σάρνχορστ και μερικά αντιτορπιλικά, ένιωθαν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν και τον τελευταίο αυτό κίνδυνο μόλις παρουσιαζόταν η ευκαιρία. Ήταν ένα καθήκον το οποίο θα ανελάμβανε ο ίδιος ο διοικητής του Βρετανικού Μητροπολιτικού Στόλου, ο 55χρονος ναύαρχος Σερ Μπρους Φρέιζερ (Sir Bruce Fraser). Έχοντας υιοθετήσει μία στρατηγική επιθετικότερη από εκείνη των προκατόχων του, ο Φρέιζερ είχε ενισχύσει τις δυνάμεις προστασίας των αρκτικών νηοπομπών και αναζητούσε την ευκαιρία να προκαλέσει τον γερμανικό στόλο σε ανοικτή ναυμαχία. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Παρότι κόντευε να εξαντλήσει την ιεραρχία του Βρετανικού Ναυτικού, ούτε μία φορά δεν του είχε δοθεί η ευκαιρία να επισφραγίσει τις ικανότητές του με τις δάφνες μίας προσωπικής επιτυχίας που θα συνόδευε πάντα το όνομά του. Ως εκ τούτου, η βύθιση του τελευταίου αξιόμαχου Γερμανικού σκάφους αντιπροσώπευε για εκείνον την ευκαιρία να επιτύχει αυτή την προσωπική νίκη. Έχοντας την πεποίθηση ότι το Γερμανικό ναυτικό, μετά από αδράνεια ενός έτους, θα σχεδίαζε μία επιθετική επιχείρηση στον Αρκτικό Ωκεανό, είχε προετοιμάσει ένα σχέδιο μάχης κατά του Σάρνχορστ, χρησιμοποιώντας σαν δόλωμα την νηοπομπή JW-55Β, η οποία θα βρισκόταν μονίμως κάτω από την άγρυπνη επιτήρηση του στόλου του.<br />
<br />
«Θωρηκτό» για τους Γερμανούς, ή «καταδρομικό μάχης» για τους Βρετανούς, το Σάρνχορστ ουσιαστικά αποτελούσε την «χρυσή τομή» ανάμεσα στα δύο, συνδυάζοντας τα πυροβόλα και την θωράκιση ενός θωρηκτού με την ταχύτητα ενός καταδρομικού. Όντας ταχύτερο από οποιοδήποτε Βρετανικό πλοίο και με εμβέλεια πυρός 45 χλμ, σε μία ναυμαχία κάτω από συνθήκες έντονης θαλασσοταραχής θα είχε την δυνατότητα να πλησιάσει γρήγορα την νηοπομπή, να ανοίξει πυρ από μεγάλη απόσταση και να εμπλέκεται ή να απεμπλέκεται από τη μάχη κατά την κρίση του. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Βασικός αντικειμενικός σκοπός λοιπόν, του Φρέιζερ ήταν πρώτα να του στερήσει το πλεονέκτημα της ταχύτητας, πλήττοντάς το με τορπίλες από τα μικρότερα σκάφη και κατόπιν να εμπλακεί μαζί του, όπου τα βαρύτερα πυροβόλα των 14 in του θωρηκτού HMS Duke of York θα του χάριζαν το πλεονέκτημα.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-ltQ2lYbp-UI/UoJW9bx3rGI/AAAAAAAAMYU/NzMikbIZ97w/s1600/Postcard_HMS_Duke_of_York.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="208" src="https://4.bp.blogspot.com/-ltQ2lYbp-UI/UoJW9bx3rGI/AAAAAAAAMYU/NzMikbIZ97w/s400/Postcard_HMS_Duke_of_York.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Για την τακτική εφαρμογή του σχεδίου του, ο Φρέιζερ είχε διαιρέσει τον στόλο του σε δύο δυνάμεις. Η «Δύναμη 1», αποτελούμενη από τα καταδρομικά HMS Belfast, Sheffield και Norfolk, υπό την διοίκηση του αντιναυάρχου Ρόμπερτ Μπάρνετ (Rοbert Burnett), θα παρέπλεε σε μία παράλληλη πορεία με την νηοπομπή, καλύπτοντας το νότιο πλευρό της, δηλαδή την πιθανότερη κατεύθυνση από όπου θα εκδηλωνόταν μία Γερμανική επίθεση. Η «Δύναμη 2», αποτελούμενη από την ναυαρχίδα του Φρέιζερ, το θωρηκτό Duke of York, το καταδρομικό Jamaica και τα αντιτορπιλικά Saumarez, Savage, Scorpion και Sword, θα παρείχε την βαριά κάλυψη της νηοπομπής, η οποία θα παραμόνευε περίπου 250 χλμ μακρύτερα από την «Δύναμη 1» και θα είχε τον κύριο ρόλο στην βύθιση του Σάρνχορστ.<br />
<br />
Οι δύο δυνάμεις θα συνέκλιναν στην περιοχή της Θάλασσας Μπάρεντς, ανατολικότερα της Νήσου των Άρκτων, που αποτελούσε την περιοχή υψηλού κινδύνου των νηοπομπών. Μόλις τα σκάφη της «Δύναμης 1» αντιλαμβάνονταν την παρουσία του Γερμανικού καταδρομικού θα διενεργούσαν την πρώτη κρούση με τις τορπίλες τους και ταυτόχρονα θα καλούσαν την «Δύναμη 2» να σπεύσει στο σημείο για να καταφέρει τα βαριά πλήγματα.</div>
<div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΜΑΧΗ</b></span><br />
<br />
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 25ης Δεκεμβρίου, καθώς το Scharnhoprst απέπλεε υπό την συνοδεία των αντιτορπιλικών Ζ 29, Ζ 30, Ζ 33, Ζ 34 και Ζ 38, ο Ντένιτς διεμήνυσε στον Μπάϋ τις τελευταίες οδηγίες του για την εκτέλεση της επιχείρησης: «Εκμεταλλευθείτε τα τακτικά πλεονεκτήματα με επιδεξιότητα και τόλμη. Η μάχη να διακοπεί μόνο εφόσον έχει επιτευχθεί πλήρης επιτυχία. Η ισχύς πυρός του Scharnhorst είναι ζωτικής σημασίας. Διακόψατε την συμπλοκή κατά την κρίση σας, και χωρίς άλλη προειδοποίηση, εάν αντιμετωπίσετε βαριές μονάδες».<br />
<br />
Παρά τα πομπώδη λόγια, ουσιαστικά, η κατάσταση επέστρεφε και πάλι στην παλαιά πολιτική της «αποφυγής περιττών κινδύνων» του Χίτλερ, την οποία υιοθετούσε τώρα με διπλωματική τέχνη ο Ντένιτς, έχοντας φροντίσει να καλύψει τον εαυτό του ανεξάρτητα από την έκβαση της μάχης: ναι μεν απαιτούσε ολοκληρωτική νίκη, αλλά ταυτόχρονα απαγόρευε στον Μπάϋ να εμπλακεί με βαριές μονάδες. Όπως αρκετοί άλλοι άτυχοι συνάδελφοι του στο παρελθόν, έτσι και αυτός, έπλεε τώρα προς το πεδίο της μάχης με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη.<br />
<br />
Οι πρώτες πρωινές ώρες της 26ης Δεκεμβρίου ξημέρωσαν με μία θύελλα η οποία άγγιζε τα οκτώ Μπωφόρ και την ορατότητα να περιορίζεται στα 1.600 m, καθώς τα κύματα της βροχής εναλλάσσονταν με κύματα χιονόπτωσης. Το Scharnhorst, υπό την συνοδεία των αντιτορπιλικών του και αγνοώντας την ύπαρξη των δύο ισχυρών Βρετανικών δυνάμεων, κατευθυνόταν βορειοανατολικά προς αναζήτηση της νηοπομπής. Ο Γερμανός διοικητής υπολόγιζε να συναντήσει την νηοπομπή μεταξύ 11.00-13.00, όταν το αμυδρό λυκόφως που επικρατούσε θα του έδινε πλεονέκτημα στον εντοπισμό και την σκόπευση. Περί τις 07.30, προκειμένου να διευρύνει την περιοχή έρευνας, διέταξε τα αντιτορπιλικά του να ερευνήσουν προς νότο, ενώ εκείνος διατήρησε την αρχική πορεία του.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-xdUI2MjjAF4/UoJYGwBDM1I/AAAAAAAAMYg/_d1bDMXjbf8/s1600/Bundesarchiv_DVM_10_Bild-23-63-46,_Schlachtschiff_-Scharnhorst-.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="241" src="https://2.bp.blogspot.com/-xdUI2MjjAF4/UoJYGwBDM1I/AAAAAAAAMYg/_d1bDMXjbf8/s400/Bundesarchiv_DVM_10_Bild-23-63-46,_Schlachtschiff_-Scharnhorst-.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
Οι υπολογισμοί και η πορεία έρευνάς του ήταν σωστά, αλλά ο Μπέρνετ είχε ευφυώς παρεμβάλει την δύναμή του μεταξύ του Scharnhorst και της νηοπομπής. Η μεγαλύτερη εμβέλεια των Βρετανικών ραντάρ έδωσε το πλεονέκτημα στα Βρετανικά καταδρομικά και στις 08.35 το Belfast εντόπισε το στίγμα ενός μεγάλου σκάφους σε απόσταση 35 χλμ στα νότια να τον πλησιάζει. Όταν η απόσταση μειώθηκε στα 13 χλμ, τα τρία καταδρομικά αναπτύχθηκαν κατά μέτωπο και στις 09.30 το Norfolk, το βαρύτερο από τα τρία, άνοιξε πρώτο πυρ με καταπληκτική ευστοχία. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μία από τις οβίδες των 8 in της δεύτερης ομοβροντίας του κατέστρεψε ολοκληρωτικά το πρωτεύον ραντάρ του Scharnhorst -το κυριότερο μέσο σκόπευσης των πυροβόλων- αφήνοντας το πλοίο να βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στα οπτικά μέσα «τυφλής σκόπευσης», δηλαδή στοχεύοντας τις λάμψεις των αντίπαλων πυροβόλων. Εκείνη η βολή του Norfolk θα έκρινε την έκβαση της μάχης σε μεγάλο βαθμό -σε έναν τομέα 180 μοιρών στο μέτωπό του, το Scharnhorst ήταν κυριολεκτικά τυφλό. Χωρίς την προστασία των καταδρομικών του τη στιγμή που τα χρειαζόταν, ο Μπάϋ είχε αιφνιδιαστεί από την ασπίδα των Βρετανικών καταδρομικών στην προσπάθειά του να προσεγγίσει την νηοπομπή. </div>
<div>
<br />
Ωστόσο, διατηρούσε ακόμη αρκετά πλεονεκτήματα και κυρίως την ταχύτητά του. Ανακαλώντας τα αντιτορπιλικά να ενωθούν μαζί του, άφησε πίσω του ένα πυκνό προπέτασμα καπνού για να καλύψει την υποχώρησή του και αγγίζοντας την μέγιστη ταχύτητά των 30 κόμβων έστρεψε νότια, υποκρινόμενο ότι τρεπόταν σε φυγή. Υπολόγιζε ότι με αυτό το τέχνασμα θα παρέσυρε τα εχθρικά σκάφη σε καταδίωξη και όταν θα βρισκόταν σε απόσταση ασφαλείας από τους διώκτες του θα έστρεφε πάλι βόρεια, διαγράφοντας ένα ημικύκλιο για να επιχειρήσει δεύτερη επίθεση κατά της νηοπομπής.</div>
<div>
<br />
Το Scharnhorst βεβαίως, πλεονεκτούσε των Βρετανικών καταδρομικών στην ταχύτητα κατά 6 κόμβους, αλλά δεν μπορούσε να ξεφύγει και από την εμβέλεια των ραντάρ τους. Στις 10.35, όταν το ίχνος του Γερμανικού σκάφους βρισκόταν στην οριακή απόσταση των 35 χλμ και ήταν έτοιμο να χαθεί από τις Βρετανικές οθόνες, το Belfast είδε το ασθενές στίγμα του να μεταβάλλει πορεία, στρεφόμενο βόρεια. Ο Μπέρνετ έστρεψε κι αυτός βορειοανατολικά για να παρεμβάλλει και πάλι την δύναμή του ανάμεσα στην JW-55B και το Scharnhorst, κλείνοντάς του τον δρόμο.<br />
<br />
Στις 11.00 ο Μπάϋ έλαβε μία ασαφή αναφορά της Luftwaffe για την παρουσία πέντε σκαφών σε απόσταση 270 km βορειοδυτικά Βορείου Ακρωτηρίου. Το σήμα δεν διευκρίνιζε την ταυτότητα των πλοίων, αλλά ο Γερμανός ναύαρχος υποπτεύθηκε αμέσως την ύπαρξη μίας Βρετανικής Ομάδας Μάχης με ένα βαρύ σκάφος και την συνοδεία του. Τώρα ήταν σαφές ότι υστερούσε δραματικά των αντιπάλων του σε αριθμούς και ισχύ πυρός. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-Ee1RkKUjLnc/UoJZOz9jSEI/AAAAAAAAMYo/oWg8OE8kkcE/s1600/1024px-HMS_Belfast_1_db.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="338" src="https://4.bp.blogspot.com/-Ee1RkKUjLnc/UoJZOz9jSEI/AAAAAAAAMYo/oWg8OE8kkcE/s640/1024px-HMS_Belfast_1_db.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όσο για τα αντιτορπιλικά του, αυτά παρότι κινούνταν στο μέγιστο της ταχύτητάς τους, αδυνατούσαν να ανταπεξέλθουν στις συνθήκες της σφοδρής θαλασσοταραχής και ο Μπάϋ γρήγορα συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβουν να ενωθούν μαζί του μέχρι τη στιγμή της επόμενης συμπλοκής. Οποιαδήποτε κίνηση θα έπρεπε να βασιστεί αποκλειστικά και μόνο στη δράση του Scharnhorst. Αναλογιζόμενος τα δεδομένα, πήρε την σκληρή απόφαση να τηρήσει το αρχικό σχέδιο: η δεύτερη εχθρική Ομάδα Μάχης βρισκόταν ακόμα μακρυά για να αποτελέσει άμεσο κίνδυνο, οπότε είχε τον χρόνο με το μέρος του για να διακινδυνεύσει μία δεύτερη προσέγγιση της νηοπομπής, χωρίς την κάλυψη των αντιτορπιλικών του.</div>
<div>
<br />
Στις 12.20 τα καταδρομικά του Μπέρνετ ήλθαν και πάλι σε επαφή με το Scharnhorst, το οποίο τώρα άνοιξε πρώτο πυρ με επιτυχία. Τα Norfolk και Sheffield δέχθηκαν τα βαρύτερα πλήγματα και σύντομα ετέθησαν εκτός μάχης. Μετά την δεύτερη συμπλοκή του με την Βρετανική δύναμη, ο Μπάϋ όφειλε να παραδεχθεί ότι, ναι μεν είχε καταφέρει σοβαρά πλήγματα στους αντιπάλους του, αλλά ουσιαστικά, είχε αποτύχει στον σκοπό του να πλήξει την νηοπομπή. Η υπεροχή των Βρετανικών ραντάρ τους έδινε την δυνατότητα να προλαμβάνουν την κάθε του κίνηση, ενώ η απώλεια του δικού του τού αφαιρούσε την δυνατότητα να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα της ισχύος πυρός του. </div>
<div>
<br />
Έχοντας πλέον απομακρυνθεί υπερβολικά από τα αντιτορπιλικά του μετά τον ελιγμό που είχε επιχειρήσει, έκρινε ότι οποιαδήποτε περαιτέρω συμπλοκή θα ευνοούσε αποκλειστικά τον αντίπαλο, οπότε διέταξε απεμπλοκή και επιστροφή στη Νορβηγία. Με τα Norfolk και Sheffield ανίκανα πλέον να λάβουν μέρος στον αγώνα ταχύτητας καταδίωξης του Scharnhorst, ο Μπέρνετ είχε απομείνει μόνος με το Belfast, να το παρακολουθεί να απομακρύνεται στα νοτιοανατολικά, μεταβιβάζοντας κάθε 15 λεπτά τις πληροφορίες του στον Φραίηζερ, ο οποίος πλησίαζε ολοταχώς από δυτικά για να αποκόψει την οδό υποχώρησης του προς την Νορβηγία.<br />
<br />
Στις 16.48 το Duke of York είχε μειώσει την απόσταση που τον χώριζε από τον Μπέρνετ και σε απόσταση 12 χλμ εντόπισε με τα κυάλια του την στενόμακρη επιθετική σιλουέτα του Scharnhorst, με την πλώρη του κάτασπρη από τον πάγο, να γλιστράει πάνω στα σκοτεινά κύματα με ένα αξεπέραστο μεγαλείο που άφησε τους πάντες εκστατικούς: «…Σαν ένα τεράστιο ασημένιο φάντασμα που ερχόταν καταπάνω σου!», όπως την περιέγραψε ένας αξιωματικός από την γέφυρα του θωρηκτού.<br />
<br />
Το Scharnhorst παγιδευμένο ανάμεσα σε δύο Βρετανικές δυνάμεις, ετοιμάστηκε για την τελευταία του μάχη. Διαθέτοντας το πλεονέκτημα της ταχύτητας, κατάφερε να αυξήσει την απόσταση που τον χώριζε από τα Βρετανικά σκάφη, ανοίγοντας πυρ εναντίον τους. Το Duke of York ανταπέδωσε, βάλλοντας στο μέγιστο της εμβέλειας των πυροβόλων του, προκειμένου να έχει μία ευκαιρία να πλήξει τον απομακρυσμένο αντίπαλο. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-8ShQ7occidI/UoJaIpUPVDI/AAAAAAAAMYw/LHTki5Swp3w/s1600/HMS_Duke_of_York_gunners_A_021168.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="276" src="https://2.bp.blogspot.com/-8ShQ7occidI/UoJaIpUPVDI/AAAAAAAAMYw/LHTki5Swp3w/s400/HMS_Duke_of_York_gunners_A_021168.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ωστόσο, τα βαρύτερα πυροβόλα του, σε συνδυασμό με την ακρίβεια του ραντάρ του, τού χάριζαν την υπεροχή. Οι χειριστές του Duke of York διέκριναν ολοκάθαρα στις οθόνες τους τούς πίδακες νερού που σήκωναν οι άστοχες βολές δίπλα στο Scharnhorst, δίνοντας αμέσως τις ανάλογες οδηγίες για την διόρθωση της επόμενης βολής. Το Γερμανικό καταδρομικό σημείωσε δύο επιτυχή πλήγματα κατά της ναυαρχίδας του Φραίηζερ, αλλά στις 18.20 το τελευταίο τού κατάφερε δύο μοιραία πλήγματα, καταστρέφοντας αρχικά τον πύργο «Α» και στη συνέχεια το Νο 1 λεβητοστάσιο. Η ταχύτητά του έπεσε απότομα στους 22 κόμβους –ήταν η ευκαιρία που αναζητούσε ο Φραίηζερ για να βάλει στη μάχη τα αντιτορπιλικά του. </div>
<div>
<br />
Τα Βρετανικά σκάφη πλησίασαν το Scharnhorst, και από απόσταση μικρότερη των 2 χλμ, εξαπέλυσαν 24 τορπίλες σε «άνοιγμα βεντάλιας». Στις 18.50 πέντε εκρήξεις συντάραξαν το καταδρομικό από την πλώρη μέχρι την πρύμνη, αφήνοντάς το πρακτικά ακίνητο. Το Duke of York μαζί με τρία καταδρομικά και οκτώ αντιτορπιλικά κύκλωσαν το πληγωμένο και ακινητοποιημένο σκάφος και, μετά από αλλεπάλληλα πλήγματα τορπιλών και βαρέων οβίδων, η ναυμαχία κατέληξε σε έναν διαγωνισμό σκοποβολής. Ο πύργος «B» είχε πια σιωπήσει από έλλειψη πυρομαχικών και από τα δευτερεύοντα πυροβόλα μόνο τα μισά λειτουργούσαν, βάλλοντας κατά των αντιτορπιλικών.<br />
<br />
Ο πύργος «C» ήταν ο μόνος ο οποίος ανταπέδιδε πυρά προς το Duke of York. Στις 19.00 ο κυβερνήτης του Scharnhorst, πλοίαρχος Φριτς Χίντσε (Fritz Hintze) έστειλε στο αρχηγείο το τελευταίο του μήνυμα «Μαχόμεθα μέχρι την τελευταία οβίδα. Ζήτω ο Φύρερ!». Λίγα λεπτά αργότερα ακολούθησε και η τελευταία ανακοίνωση του προς τους άνδρες του: «Σφίγγω το χέρι όλων σας για τελευταία φορά». Οι αντίστοιχες τελευταίες Λακωνικές διαταγές του Φραίηζερ προς τα σκάφη του, αποδίδουν γλαφυρά την κατάσταση της μονόπλευρης πλέον, μάχης: «Εκκενώστε την περιοχή του στόχου. Θα παραμείνουν μόνο τα αντιτορπιλικά... Αποτελειώστε το με τορπίλες!».</div>
<div>
<br />
Από την έναρξη της ναυμαχίας το Scharnhorst είχε δεχθεί τουλάχιστον 2.195 οβίδες όλων των διαμετρημάτων αρνούμενο να βυθιστεί. Τα αντιτορπιλικά ανέλαβαν να δώσουν τις χαριστικές βολές. Εξαπέλυσαν ένα σύνολο 55 τορπιλών, εκ των οποίων οι 11 βρήκαν τον στόχο τους. Με τα πυροβόλα του πύργου «C» να βάλλουν μέχρι το τέλος, το Scharnhorst αναποδογύρισε και βυθίστηκε στις 19.45 με τους κινητήρες του να λειτουργούν ακόμα. Ο υποναύαρχος Έριχ Μπάϋ και ο πλοίαρχος Φριτς Χίντσε, αμφότεροι τραυματισμένοι, το ακολούθησαν στον υγρό του τάφο. Από τους 1.963 άνδρες του πληρώματος επέζησαν μόνο 36 οι οποίοι περισυνελέγησαν και οδηγήθηκαν στην αιχμαλωσία.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟΣ </b></span><br />
<br />
Αγνοώντας τις δικές του ευθύνες για την τραγωδία, ο ναύαρχος Ντένιτς απέδωσε την ήττα στην συντριπτική υπεροχή του Βρετανικού ραντάρ. Ο Χίτλερ, έχοντας εγκαταλείψει από καιρό κάθε ελπίδα νίκης από τον στόλο του επιφανείας, αντιμετώπισε το γεγονός φιλοσοφικά: αν τα εχθρικά ραντάρ ήταν τόσο καλά, τότε το Σάρνχορστ ήταν σαν έναν τυφλό που μάχεται εναντίον ενός πρωταθλητή της πυγμαχίας. Αμφότεροι βέβαια δεν παρέλειψαν να κατακρίνουν τον άτυχο υποναύαρχο Έριχ Μπάϋ για την έλλειψη επιθετικότητας: «Το θωρηκτό μας τράπηκε σε φυγή ενώπιον εχθρικών καταδρομικών, παρότι ήταν ανώτερο σε ισχύ πυρός και θωράκιση από εκείνα», είπε ο Ντένιτς, χωρίς, βέβαια, να αναφερθεί στις αντιφατικές διαταγές που του είχε δώσει.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-d0A_ANEjWa4/UoJbI50Mt3I/AAAAAAAAMY8/Vftmn7Fmwfw/s1600/Scharnhorst_survivors_A_021202.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="297" src="https://3.bp.blogspot.com/-d0A_ANEjWa4/UoJbI50Mt3I/AAAAAAAAMY8/Vftmn7Fmwfw/s400/Scharnhorst_survivors_A_021202.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
Η μόνη πράξη αναγνώρισης της αξίας εκείνων των ανδρών, των οποίων η αυτοθυσία προδιδόταν πάντα από την ανικανότητα του επιτελών τους, προήλθε από τον θαυμασμό των αντιπάλων τους, το ίδιο εκείνο απόγευμα της 26ης Δεκεμβρίου. Ο Φρέιζερ, επιστρέφοντας στην Αγγλία, απευθύνθηκε στο πλήρωμά του Duke of York, παρουσία και των 36 Γερμανών επιζώντων: «Κύριοι, ελπίζω πως αν κάποιος από σας κληθεί ποτέ να κυβερνήσει ένα πλοίο στη μάχη εναντίον ενός συντριπτικά ανώτερου αντιπάλου, θα πολεμήσει τόσο γενναία όσο το Σάρνχορστ σήμερα». Το ναυάγιο του Σάρνχορστ ανακαλύφθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2000 από τον Νορβηγό εξερευνητή Alf Jacobsen σε βάθος 300 μέτρων.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: #93c47d; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ </b></span></div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-e7MeI58ilGQ/WOXJioknA0I/AAAAAAAApx0/2TDPlfgEoS4mbJOG8YT68GgWrMZ4XCRrwCLcB/s1600/Barents_Sea_map_GR.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="584" src="https://1.bp.blogspot.com/-e7MeI58ilGQ/WOXJioknA0I/AAAAAAAApx0/2TDPlfgEoS4mbJOG8YT68GgWrMZ4XCRrwCLcB/s640/Barents_Sea_map_GR.png" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Από τη Ναυμαχία της Θάλασσας του Μπάρεντς</b></span><br />
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-gqb9jjfEPL8/UoIY8Aqe6kI/AAAAAAAAMWk/GBkuH7f3mnc/s1600/The_Battle_of_the_Barents_Sea.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://4.bp.blogspot.com/-gqb9jjfEPL8/UoIY8Aqe6kI/AAAAAAAAMWk/GBkuH7f3mnc/s640/The_Battle_of_the_Barents_Sea.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-RlKU-7IFZnM/UoIZ-wJf2qI/AAAAAAAAMWs/t6kiExV_rU0/s1600/HMS_Achates_(H12).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="125" src="https://3.bp.blogspot.com/-RlKU-7IFZnM/UoIZ-wJf2qI/AAAAAAAAMWs/t6kiExV_rU0/s200/HMS_Achates_(H12).jpg" width="200" /></a><a href="http://1.bp.blogspot.com/-UcCrDDCvjOg/UoIZ_jEAGWI/AAAAAAAAMW0/UjNJUR4YY9w/s1600/Onslow+10-12-1942.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="126" src="https://1.bp.blogspot.com/-UcCrDDCvjOg/UoIZ_jEAGWI/AAAAAAAAMW0/UjNJUR4YY9w/s200/Onslow+10-12-1942.jpg" width="200" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-1N1brk9wHQY/UoIaRVtbyII/AAAAAAAAMW8/nZdYhRYuSw8/s1600/HMS_Onslow.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="470" src="https://1.bp.blogspot.com/-1N1brk9wHQY/UoIaRVtbyII/AAAAAAAAMW8/nZdYhRYuSw8/s640/HMS_Onslow.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-jDZFhkh2mDQ/UoIbYe25FtI/AAAAAAAAMXM/6VXXOEmi99U/s1600/Bundesarchiv_Bild_101II-MN-1025-13,_Schwerer_Kreuzer_-L%C3%BCtzow-.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="121" src="https://4.bp.blogspot.com/-jDZFhkh2mDQ/UoIbYe25FtI/AAAAAAAAMXM/6VXXOEmi99U/s200/Bundesarchiv_Bild_101II-MN-1025-13,_Schwerer_Kreuzer_-L%C3%BCtzow-.jpg" width="200" /></a><a href="http://3.bp.blogspot.com/-Aw_I0ksb37s/UoIbYVY4V9I/AAAAAAAAMXI/FhYXMK9-Ec4/s1600/Bundesarchiv_DVM_10_Bild-23-63-25,_Zerst%C3%B6rer_-Richard_Beitzen-.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="121" src="https://3.bp.blogspot.com/-Aw_I0ksb37s/UoIbYVY4V9I/AAAAAAAAMXI/FhYXMK9-Ec4/s200/Bundesarchiv_DVM_10_Bild-23-63-25,_Zerst%C3%B6rer_-Richard_Beitzen-.jpg" width="200" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-PKRzc6nPZhE/UoIcHUGyQXI/AAAAAAAAMXY/Lm-wq5E8Ce0/s1600/HMS_Oribi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="456" src="https://2.bp.blogspot.com/-PKRzc6nPZhE/UoIcHUGyQXI/AAAAAAAAMXY/Lm-wq5E8Ce0/s640/HMS_Oribi.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-DBRAul7R9yQ/UoIcjbWQ02I/AAAAAAAAMXg/O0rfmxx-hgw/s1600/HMS_Jamaica_anchored.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="125" src="https://2.bp.blogspot.com/-DBRAul7R9yQ/UoIcjbWQ02I/AAAAAAAAMXg/O0rfmxx-hgw/s200/HMS_Jamaica_anchored.jpg" width="200" /></a><a href="http://2.bp.blogspot.com/-gFN7sahDazM/UoIcjkbWhGI/AAAAAAAAMXk/kq9v4NXOf0g/s1600/HMS_Orwell.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="125" src="https://2.bp.blogspot.com/-gFN7sahDazM/UoIcjkbWhGI/AAAAAAAAMXk/kq9v4NXOf0g/s200/HMS_Orwell.jpg" width="200" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Από τη Ναυμαχία στο Βόρειο Ακρωτήριο</b></span><br />
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-EJkec2BlqT8/UoJdCpdpIcI/AAAAAAAAMZI/Lpq8sSmv8nw/s1600/tirpitz01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://3.bp.blogspot.com/-EJkec2BlqT8/UoJdCpdpIcI/AAAAAAAAMZI/Lpq8sSmv8nw/s640/tirpitz01.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-SlDRtAeftQY/UoJdc13T2GI/AAAAAAAAMZQ/LpxB-_cyip0/s1600/HMS_Saumarez_(G12).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="118" src="https://1.bp.blogspot.com/-SlDRtAeftQY/UoJdc13T2GI/AAAAAAAAMZQ/LpxB-_cyip0/s200/HMS_Saumarez_(G12).jpg" width="200" /></a><a href="http://2.bp.blogspot.com/-oHrvE3GfBWk/UoJdf2AY7mI/AAAAAAAAMZY/oJ4rhaqXkFo/s1600/HMS_Scorpion_(1910)_IWM_SP_000592.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="119" src="https://2.bp.blogspot.com/-oHrvE3GfBWk/UoJdf2AY7mI/AAAAAAAAMZY/oJ4rhaqXkFo/s200/HMS_Scorpion_(1910)_IWM_SP_000592.jpg" width="200" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-DDATtONY05g/UoJgcIK9X4I/AAAAAAAAMag/y3GBwiMGVDk/s1600/Scharnhorst-2-A503-FM30-50.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="177" src="https://1.bp.blogspot.com/-DDATtONY05g/UoJgcIK9X4I/AAAAAAAAMag/y3GBwiMGVDk/s320/Scharnhorst-2-A503-FM30-50.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-qZrefJ-f4ww/UoJeETi1cSI/AAAAAAAAMZg/VsNyLtqbM0Y/s1600/Sheffield.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="156" src="https://2.bp.blogspot.com/-qZrefJ-f4ww/UoJeETi1cSI/AAAAAAAAMZg/VsNyLtqbM0Y/s640/Sheffield.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-sUcCj_w1zBA/UoJerZwDpNI/AAAAAAAAMZw/FOwA7NZuY6U/s1600/HMS_Jamaica_fjord.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="126" src="https://4.bp.blogspot.com/-sUcCj_w1zBA/UoJerZwDpNI/AAAAAAAAMZw/FOwA7NZuY6U/s200/HMS_Jamaica_fjord.jpg" width="200" /></a><a href="http://1.bp.blogspot.com/-bXnLg_So5W0/UoJeq9PaYTI/AAAAAAAAMZo/wjxxP3noQxU/s1600/hmsonslowto1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="126" src="https://1.bp.blogspot.com/-bXnLg_So5W0/UoJeq9PaYTI/AAAAAAAAMZo/wjxxP3noQxU/s200/hmsonslowto1.jpg" width="200" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-smNTX4gXDFc/UoJe6WtuxJI/AAAAAAAAMZ4/ZLb53k8EAo4/s1600/Sheffield_Cruiser_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="294" src="https://2.bp.blogspot.com/-smNTX4gXDFc/UoJe6WtuxJI/AAAAAAAAMZ4/ZLb53k8EAo4/s640/Sheffield_Cruiser_2.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-wMCtDyP4iUY/UoJfUcpDgHI/AAAAAAAAMaE/ySBxZGBTjOc/s1600/Bundesarchiv_DVM_10_Bild-23-63-07,_Schlachtschiff_-Scharnhorst-.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="196" src="https://2.bp.blogspot.com/-wMCtDyP4iUY/UoJfUcpDgHI/AAAAAAAAMaE/ySBxZGBTjOc/s400/Bundesarchiv_DVM_10_Bild-23-63-07,_Schlachtschiff_-Scharnhorst-.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-GRnyBcsRWjg/UoJfUMj1SVI/AAAAAAAAMaA/gt1MObia-9U/s1600/HMS_Norfolk_convoy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://4.bp.blogspot.com/-GRnyBcsRWjg/UoJfUMj1SVI/AAAAAAAAMaA/gt1MObia-9U/s400/HMS_Norfolk_convoy.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-KgG5DhoxSeQ/UoJf-QFUb7I/AAAAAAAAMaY/_Fsm8e95CSA/s1600/Tenggelamschanhorst.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="354" src="https://2.bp.blogspot.com/-KgG5DhoxSeQ/UoJf-QFUb7I/AAAAAAAAMaY/_Fsm8e95CSA/s640/Tenggelamschanhorst.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
ΠΗΓΕΣ :</div>
<div>
<br /></div>
<div>
(1) :</div>
<div>
<a href="http://imansolas.freeservers.com/Angelos/Battle%20of%20the%20barents%20sea.html">http://imansolas.freeservers.com/Angelos/Battle%20of%20the%20barents%20sea.html</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(2) :</div>
<div>
<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%82">http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%82</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
(3) :</div>
<div>
<a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%92%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF">http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%92%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF</a></div>
</div>
</div>
<div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-88022438852134505922016-08-15T22:58:00.000+03:002017-04-01T09:24:14.406+03:00ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΜΝΗΜΕΙΟ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΙΣΑΓΩΓΗ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4n41uUt2iEA/WN83GmEXmcI/AAAAAAAAptE/ejCSv5kk9nwDHG9IF0uRAp2PC3vEG6WcQCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B1737106.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://2.bp.blogspot.com/-4n41uUt2iEA/WN83GmEXmcI/AAAAAAAAptE/ejCSv5kk9nwDHG9IF0uRAp2PC3vEG6WcQCLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B1737106.jpg" width="320" /></a></div>
Στο πέρασμα των χρόνων πολλοί στρατιώτες έδωσαν τη ζωή τους και έπεσαν στα πεδία Μνημείο Άγνωστου Στρατιώτη μαχών χωρίς να αναγνωριστούν ή να ανεβρεθούν οι σωροί τους. Η ανάγκη να εκπροσωπηθούν όλοι οι άγνωστοι πεσόντες και να επιτευχθεί η απονομή επίσημης συνολικής τιμής στη μνήμη των υπέρ πατρίδος πεσόντων στρατιωτών οδήγησε τα έθνη στη δημιουργία ενός συμβολικού μνημείου, τον τάφο του άγνωστου στρατιώτη. Ο τάφος του αγνώστου στρατιώτη εξωτερικεύει την έννοια της φιλοπατρίας, συγκεντρώνει τα στοιχεία μιας υψηλής πατριωτικής πράξεως και αποτελεί τη φανερότερη εκδήλωση του οφειλόμενου επαίνου και της δόξας που πρέπει να ακολουθεί τη μνήμη των πεσόντων και την εθελουσία τους υπέρ της πατρίδας...<br />
<br />
<a name='more'></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div>
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΑ ΠΕΡΙΞ</b></span><br />
<br />
Με τον ορισμό της Αθήνας ως πρωτεύουσας του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους το 1834, ξεκίνησαν οι εργασίες για τη μεταμόρφωση της μικρής πόλης σε πρωτεύουσα. Από τις πρώτες αποφάσεις της ηγεσίας πρόδηλη είναι η μέριμνα όχι μόνο για την ανέγερση ενός επιβλητικού κτηρίου Ανακτόρων για το βασιλιά της Ελλάδας, αλλά και για τη σύνδεσή του με έναν αντίστοιχο κήπο. Όλες οι προτάσεις που κατατίθενται, από Έλληνες και Γερμανούς αρχιτέκτονες και πολεοδόμους, αποβλέπουν στη δημιουργία μιας λειτουργικής και αισθητικής ενότητας Ανακτόρων και Κήπου. Τελικά, τα Ανάκτορα αρχίζουν να οικοδομούνται, σε σχέδια του Friedrich von Gärtner στο λόφο της Μπουμπουνίστρας το 1836.<br />
<br />
Την επόμενη χρονιά φτάνει στην Ελλάδα η σύζυγος του βασιλιά Όθωνα, Αμαλία, και αποφασίζει να ασχοληθεί προσωπικά με τον Κήπο, καθιστώντας τη διαμόρφωσή του το σημαντικότερο έργο της παραμονής της στην Ελλάδα. Παρά τις αλλεπάλληλες αλλαγές στα σχέδια και τις προσαρμογές στις υπάρχουσες δυνατότητες, ο Κήπος κατορθώνει, όχι μόνο να συνδεθεί άρρηκτα με το κτήριο των Ανακτόρων, αλλά και να αποτελέσει έναν ιδιαίτερα πλούσιο Βοτανικό Κήπο και πάρκο. Όσο μάλιστα ο Κήπος γίνεται σταδιακά προσβάσιμος στο λαό, τόσο εμπεδώνεται στις συνειδήσεις των Αθηναίων ως τοπόσημο της καρδιάς της πόλης. Η τύχη της μοναρχίας στην Ελλάδα και τα νέα πολιτικά δεδομένα στις αρχές του 20ού αιώνα, άλλαξαν το χαρακτήρα του κτηρίου και κατ’ επέκταση του Κήπου. </div>
<div>
<br />
Παράλληλα, οι πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις, και ιδίως η εμπειρία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου -με τους πολυάριθμους πεσόντες-, είχαν καταστήσει επιτακτική την ανάγκη για τη διαμόρφωση ενός μνημείου για τους ανώνυμους στρατιώτες που έπεσαν στα πεδία των μαχών -άλλωστε, η ιδέα της απόδοσης τιμής στους πεσόντες έχει τις ρίζες της στην κλασική Ελλάδα. Αυτή την ανάγκη, την είχαν ήδη αντιμετωπίσει τη δεκαετία του 1920 άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία. Η επιλογή της θέσης για την ανέγερση του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη στο χώρο μπροστά από το κτήριο των παλαιών πλέον Ανακτόρων, επικυρώθηκε από τον ίδιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο.<br />
<br />
Το γεγονός ότι την ίδια στιγμή τα παλαιά Ανάκτορα μετασκευάζονται για να στεγάσουν τη Βουλή των Ελλήνων, ενισχύσει το συσχετισμό του μνημείου με το κτήριο: η βάση του κτηρίου της Βουλής, το βάθρο της Δημοκρατίας, αποτελεί το ταφικό μνημείο που αφιερώνεται στους αγώνες του νεότερου Ελληνικού έθνους. Αν και κατά την περίοδο της κατασκευής του το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, πολύ γρήγορα αποτέλεσε σημείο συγκέντρωσης μεγάλων λαϊκών εκδηλώσεων, όπως αυτής του φθινοπώρου του 1941 -παρά την απαγόρευση από τις δυνάμεις κατοχής.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-AiAanjcfSKE/UioJwzmSwLI/AAAAAAAAI5M/2wK0lYdXDWY/s1600/Noname13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://4.bp.blogspot.com/-AiAanjcfSKE/UioJwzmSwLI/AAAAAAAAI5M/2wK0lYdXDWY/s400/Noname13.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η κατάθεση στεφάνων στον Άγνωστο στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου -πριν ακόμη αυτή θεσπιστεί ως επίσημη εθνική εορτή- αναδεικνυόταν σε μείζονα πράξη λαϊκής αντίστασης, εκεί όπου είχε γίνει και η επανάσταση του 1843 για την παραχώρηση συντάγματος. Στον ίδιο χώρο θα συγκεντρωθεί το πλήθος των Αθηναίων το 1944 για να πανηγυρίσει την αποχώρηση των κατακτητών. Ο αυθόρμητος αυτός εορτασμός της Απελευθέρωσης επικεντρωνόταν σε ένα χώρο που δεν ήταν απλώς το κέντρο της πόλης, αλλά και χώρος όπου τιμούνταν οι νεκροί των Ελληνικών πολέμων.<br />
<br />
Κατ’ αυτόν το τρόπο, το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη θα είναι πλέον άρρηκτα δεμένο με το κτήριο της Βουλής και την πλατεία Συντάγματος, και θα λειτουργεί από κοινού ως σύμβολο Δημοκρατίας. Στη συνείδηση λοιπόν των κατοίκων της Αθήνας, αλλά και στην καθημερινή λειτουργία της πόλης, το κτήριο της Βουλής είναι συνυφασμένο με τους δύο άτυπους "δορυφόρους" του: το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και τον Εθνικό Κήπο. Στο πρώτο, συναντιόνται η Δημοκρατία, το Σύνταγμα και οι πολίτες-στρατιώτες που θυσιάζονται για την πατρίδα. Ο δεύτερος προσφέρεται για ανάπαυλα των πολιτών.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΡΧΑΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΕΣ ΜΕ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ</b></span><br />
<br />
Η ανέγερση ενός επιτύμβιου μνημείου αφιερωμένου συμβολικά στους αφανείς πεσόντες συνιστά μια πρακτική που δεν έχει ακριβές αντίστοιχο στην αρχαία Ελληνική κοινωνία. Ο ''Άγνωστος Στρατιώτης'', η αφηρημένη δηλαδή και σύνθετη έννοια ''ενός'' νεκρού που συμπυκνώνει συμβολικά όλους τους νεκρούς στρατιώτες της πατρίδας είναι σύγχρονη. Ανήκει ουσιαστικά στην παράδοση του εθνικού κράτους που και το ίδιο έχει δομηθεί πάνω στις έννοιες του συμβολισμού και της αντιπροσώπευσης. Ωστόσο, μεταξύ των διαφόρων πρακτικών ταφής και απόδοσης τιμών στους πεσόντες των μαχών κατά την αρχαιότητα, μπορούν να ανιχνευθούν επιμέρους αναλογίες με τα συμφραζόμενα των σύγχρονων μνημείων των αγνώστων στρατιωτών.<br />
<br />
Φυσικά, ο σεβασμός απέναντι στους νεκρούς και ιδίως η φροντίδα για την περισυλλογή, την πρέπουσα ταφή και την απόδοση τιμών σε όσους έπεσαν στη μάχη είναι κοινό χαρακτηριστικό που μοιράζονται όλες οι κοινωνίες, σε όλες τις εποχές. Η φροντίδα αυτή καταλαμβάνει κεντρική θέση στην κοινωνική δομή της αρχαίας Ελληνικής πόλης-κράτους. Πρόκειται για ολιγομελείς κοινωνίες, η επιβίωση των οποίων εξαρτάται άμεσα, τόσο από τη συνοχή και αποτελεσματικότητά τους στον πόλεμο, όσο και από την εύνοια των θεών. Γι’ αυτό και η ταφή και τιμή των νεκρών πολεμιστών είναι καθήκον όχι τόσο ανθρωπιστικό, όσο κυρίως θρησκευτικό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-evqIm7iXx9w/UioKj3c3KxI/AAAAAAAAI5U/r4l3Yf1RwqY/s1600/Noname2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="166" src="https://1.bp.blogspot.com/-evqIm7iXx9w/UioKj3c3KxI/AAAAAAAAI5U/r4l3Yf1RwqY/s640/Noname2.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ενδεικτική αυτών των αντιλήψεων είναι η γνωστή περίπτωση της καταδίκης των Αθηναίων στρατηγών για την αμέλειά τους να περισυλλέξουν τους νεκρούς μετά τη ναυμαχία των Αργινουσών, το 406 π.χ. (Ξενοφών, Ελληνικά 1.7.1-35). Ακόμα και οι νεκροί του αντιπάλου πρέπει να τύχουν του σεβασμού των νικητών. Το αίτημα μιας πόλης να της επιτραπεί να συλλέξει τους νεκρούς της από το πεδίο της μάχης ισοδυναμεί άλλωστε με την επίσημη παραδοχή της ήττας της. Δύο κατηγορίες ταφικών μνημείων για πολεμιστές ενσωματώνουν στοιχεία που συναντώνται και στα σύγχρονα μνημεία των αγνώστων στρατιωτών. Τα Πολυάνδρια και τα Κενοτάφια.<br />
<br />
Τα πολυάνδρια είναι κοινοί, ομαδικοί τάφοι των πεσόντων μιας μάχης. Ανεγείρονται στο πεδίο της ή κοντά σε αυτό και έχουν συνήθως τη μορφή τύμβου που επιστέφεται από ενεπίγραφες στήλες ή άγαλμα. Τα σώματα των νεκρών συνήθως θάβονται εκεί, ή και αποτεφρώνονται -διαδικασία δαπανηρή και ιδιαίτερα τιμητική. Στις περιπτώσεις καύσης, συχνά η τέφρα μεταφέρεται πίσω στην πόλη και φυλάσσεται σε δεύτερο ταφικό μνημείο. Από αρχαιολογικά κατάλοιπα και φιλολογικές μαρτυρίες τεκμηριώνεται η ύπαρξη πολυάριθμων πολυάνδριων μνημείων. Τα πλέον χαρακτηριστικά είναι η ομαδική ταφή στη Χαιρώνεια και ο τύμβος των Μαραθωνομάχων.<br />
<br />
Στη Χαιρώνεια, το επιτύμβιο μνημείο των πεσόντων της ομώνυμης μάχης του 338 π.Χ. περιλαμβάνει την ομαδική ταφή 254 αταύτιστων στρατιωτών (μάλλον Μακεδόνων). Στο χώρο δεσπόζει, (σήμερα αποκατεστημένος) επάνω στο ψηλό του βάθρο, ο περίφημος μαρμάρινος λέων -αρχαίο αλλά και σύγχρονο σύμβολο ανδρείας σε πολλά μνημεία πεσόντων. Αντίστοιχα, στον τύμβο του Μαραθώνα, οι Αθηναίοι διαφύλαξαν τη μνήμη της θυσίας των 192 συμπολιτών τους στη μάχη του 490 π.Χ. Για τους πεσόντες επιφυλάχθηκε η τιμητική διαδικασία της καύσης, ενώ τα ονόματά τους χαράχθηκαν σε στήλες στην κορυφή του.<br />
<br />
Το μνημείο των Μαραθωνομάχων καθώς και το αντίστοιχο των Αθηναίων πεσόντων στις Πλαταιές αποτελούν εξαιρέσεις από την καθιερωμένη πρακτική που ακολουθούσαν οι Αθηναίοι αναφορικά με τους νεκρούς τους. Σε αντίθεση με τα περισσότερα Ελληνικά κράτη, οι Αθηναίοι συνήθιζαν να μεταφέρουν τους πεσόντες από το πεδίο της μάχης και τους έθαβαν πίσω, στη γενέθλια γη. Μόνο οι προαναφερθέντες νεκροί των Περσικών πολέμων -λόγω της ιερότητας του αγώνα τους- θάφτηκαν στα πεδία των μαχών. Αυτή η πρακτική επιστροφής των λειψάνων στην πατρίδα, παραπέμπει κατά μία έννοια στις αντίστοιχες διαδικασίες που ακολουθήθηκαν κατά την ανέγερση των πρώτων μνημείων αγνώστων στρατιωτών στις αρχές του 20ού αιώνα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-BIaVuddcCB0/UioLDVgf6QI/AAAAAAAAI5c/uslHfccV33A/s1600/Noname3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://1.bp.blogspot.com/-BIaVuddcCB0/UioLDVgf6QI/AAAAAAAAI5c/uslHfccV33A/s640/Noname3.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Στην Αθήνα, ο κατεξοχήν δημόσιος χώρος τιμών και ταφής των πεσόντων είναι το «Δημόσιο Σήμα» στον Κεραμεικό, έξω από τις δυτικές πύλες της πόλης. Εκεί, κατά μήκος της αρχαίας οδού προς την Ακαδήμεια, έχουν εντοπιστεί τα κατάλοιπα δημόσιων πολυανδρίων. Αρκετά σωζόμενα επιτύμβια επιγράμματα και μεταγενέστερες μαρτυρίες (Παυσανίας, Αττικά 29) τεκμηριώνουν το πλήθος τους. Από αυτά, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το -μερικώς ανασκαμμένο- επονομαζόμενο επιτύμβιο «μνημείο του Χαβρία». Είναι ένα μεγάλο δημόσιο ταφικό κτίσμα με περίβολο και λίθινο τύμβο με κωνική στέγη.<br />
<br />
Πιθανόν πρόκειται για ομαδικό τάφο ή για κενοτάφιο και ηρώο ενός αφανούς σημαντικού νεκρού, γεγονός που το φέρνει αρκετά κοντά στα πρότυπα των σύγχρονων μνημείων αγνώστων στρατιωτών. Οι νεκροί κάθε μάχης, με την επιστροφή τους στην πόλη, τιμώνται από το Αθηναϊκό κράτος όλοι μαζί. προηγείται η «πρόθεση» των σωμάτων τους και ακολουθεί η «εκφορά» τους σε νεκρικές «κλίνες», μία για την κάθε φυλή. Εδώ, η περιγραφή της διαδικασίας από το Θουκυδίδη στο περίφημο χωρίο που προηγείται του Επιταφίου Λόγου του Περικλή, παρέχει μια πολύτιμη πληροφορία: μια κενή κλίνη έχει προβλεφθεί και για τους «αφανείς», που τα σώματά τους δεν βρέθηκαν μετά τη μάχη: «μία δε κλίνη κενή φέρεται εστρωμένη των αφανών, οι αν μη ευρεθώσινες αναίρεσιν».<br />
<br />
Ουσιαστικά, πρόκειται για την πλησιέστερη στις σύγχρονες αντιλήψεις προσέγγιση του ζητήματος του Άγνωστου Στρατιώτη. Ακολουθεί η ταφή στο «Δημόσιο Σήμα» και η εκφώνηση των επιταφίων λόγων. Οι νεκροί κάθε μάχης ή έτους πολέμου, όπως τιμούνται ομαδικά, έτσι και θάβονται όλοι μαζί. Τα ονόματά τους αναγράφονται ανά φυλή σε λίθινες στήλες, τους «καταλόγους απωλειών». Τις ίδιες αντιλήψεις για τους ηρωικούς πεσόντες υπηρετούν και τα κενοτάφια. Μπορεί να είναι ομαδικά ή αφιερωμένα σε ένα μόνο νεκρό. Όταν υπάρχουν πεσόντες τα σώματα των οποίων δεν έχουν ανευρεθεί, το κενοτάφιό τους ανεγείρεται στο πεδίο της μάχης, δίπλα στον κανονικό ομαδικό τάφο.<br />
<br />
Η πιο συνηθισμένη περίπτωση, όμως, είναι να έχει στηθεί ο ομαδικός τάφος στο πεδίο της μάχης και ένα κενοτάφιο για όλους τους πεσόντες πίσω στην πόλη. Εκεί αναγράφονται τα ονόματα των νεκρών και το ίδιο το γεγονός της μάχης, και αποδίδονται οι πρέπουσες ετήσιες τιμές. Είναι σημαντικό το ότι τα κενοτάφια αντιμετωπίζονται όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι τάφοι. Οι τελετές που τα περιβάλλουν είναι ακριβώς οι ίδιες με εκείνες των κανονικών ταφών: εκφορά της τέφρας του νεκρού ή, αν δεν υπάρχει, κάποιου ομοιώματος - υποκατάστατου και ταφή. χαρακτηριστικά παραδείγματα μεμονωμένων κενοταφίων πολεμιστών προσφέρει η Σπάρτη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-JlJc_A2pgXY/UioLVfu7D-I/AAAAAAAAI5k/3EJHEQEsCN0/s1600/Noname1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="197" src="https://2.bp.blogspot.com/-JlJc_A2pgXY/UioLVfu7D-I/AAAAAAAAI5k/3EJHEQEsCN0/s400/Noname1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Τα σχετικά επιτύμβια επιγράμματα (Σιμωνίδης 344 Α, Νίκανδρος 435 κ.ά.) καθώς και άλλες πηγές (Ηρόδοτος ΣΤ’ 58) μαρτυρούν πως αυτά ανεγείρονται και για τους πολίτες και για τους βασιλείς της -για τους τελευταίους μάλιστα, με ιδιαίτερα μεγάλες τιμές. Αρκετές από τις αντιλήψεις και τις πρακτικές που συνοδεύουν τη λατρεία των πεσόντων πολεμιστών στην αρχαιότητα, επανεμφανίζονται και στα σύγχρονα μνημεία των αγνώστων στρατιωτών: η “επιστροφή” του στρατιώτη για να ταφεί στην πατρίδα, η έννοια του κενοταφίου, η δημόσια κηδεία και ταφή, η τακτική απόδοση τιμών κ.ά. Η συνειδητή τους όμως συγκρότηση σε ένα ενιαίο σύνολο και η προβολή τους σε ένα Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ανήκει στη σύγχρονη εποχή.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΑΝΕΓΕΡΣΗΣ </b></span><br />
<br />
Στην Αθήνα η ιδέα για ανέγερση Μνημείου Αγνώστου Στρατιώτη αποφασίστηκε το 1926. Τότε με απόφαση του Υπουργού Στρατιωτικού προκηρύχθηκε καλλιτεχνικός διαγωνισμός «διά την υποβολήν μελέτης ανεγέρσεως τάφου Αγνώστου Στρατιώτου εις την έμπροσθεν των Παλαιών Ανακτόρων Πλατείαν, καταλλήλος προς τούτο διαρρυθμιζομένην». Το βραβείο απονεμήθηκε κατά πλειοψηφία στην μελέτη του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη. Η θέση του Μνημείου είχε αποφασιστεί από τον Θ. Πάγκαλο προκειμένου στο κτίριο των παλαιών ανακτόρων να στεγαστεί το Υπουργείο Στρατιωτικών.<br />
<br />
Στην πραγματικότητα όμως η ιδέα δημιουργίας του Μνημείου ανήκει στην εφημερίδα «ΕΣΠΕΡΙΝΗ», η οποία το 1921 πρότεινε τη δημιουργία του «ΜΝΗΜΕΙΟΥ του ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΤΣΟΛΙΑ». Το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς και παρακολουθώντας τις ευρωπαϊκές χώρες, που η μία μετά την άλλη ανήγειραν Μνημεία στον Άγνωστο Στρατιώτη –με πρώτη τη Γαλλία και δεύτερη την Αγγλία– και τις θυσίες των Ελλήνων τσολιάδων, η εφημερίδα καλούσε τους «ιθύνοντες» να κατανοήσουν «την βαθείαν σημασίαν του μνημείου αυτού και να σκεφθούν σοβαρώς διά την προσεχήν του ανέγερσιν».<br />
<br />
Στη μνημειώδη εκείνη πρόταση κλείστηκε ο ρομαντισμός για την Ελλάδα, τους αγώνες και τις θυσίες της «διά την απελευθέρωσιν των αλυτρώτων της τέκνων», τα οποία δικαιούνταν «από κάθε άλλην επικράτειαν παρομοίου μνημείου». Πρότεινε μάλιστα η εφημερίδα να μεταφερθούν τα οστά ενός τσολιά και να ταφούν πανηγυρικά στο Μνημείο. Ο τσολιάς εκπροσωπούσε το όνειρο της μικρής χώρας και η θυσία του αντιπροσώπευσε τους πόθους όλων των Ελλήνων, ο καθένας από τους οποίους «εις το Μνημείον του αγνώστου αυτού ήρωος δεν θα είξευραν καλά καλά εάν θα έκλαιον τον ιδικόν των γνωστόν τσολιά». Ήταν η εποχή που σχεδόν κάθε Ελληνική οικογένεια έκλαιγε το δικό της παλικάρι που θυσιαζόταν από το Σαραντάπορο της Μακεδονίας μέχρι τον Σαγγάριο της Ανατολίας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-cgF6yUTpV0s/UioMHzcmVAI/AAAAAAAAI5s/dX9SYzUnua8/s1600/Noname0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="196" src="https://4.bp.blogspot.com/-cgF6yUTpV0s/UioMHzcmVAI/AAAAAAAAI5s/dX9SYzUnua8/s400/Noname0.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1929 παραμερίζει τις διαφωνίες που είχαν δημιουργηθεί από την πρόταση Πάγκαλου. Προκρίνει την ανέγερση στην Πλατεία Ανακτόρων θεωρώντας ότι το μνημείο πρέπει να είναι στο κέντρο της πόλης όπως το αντίστοιχο της Γαλλίας. Στην αγόρευσή του στην Βουλή τονίζει ότι η θυσία του αγνώστου στρατιώτη αποτελούσε τη βάση της Δημοκρατίας. Έτσι ο συσχετισμός του μνημείου με το Σύνταγμα και τη Βουλή (είχε ήδη μεταφερθεί τότε στα Παλαιά Ανάκτορα) υποδείκνυε την θυσία του αγνώστου στρατιώτη για τους δημοκρατικούς θεσμούς. Με δεδομένο ότι το Σύνταγμα ορίζει την καθολική στράτευση των ανδρών, δηλαδή το καθήκον υπεράσπισης της πατρίδας.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ</b></span><br />
<br />
Την ημέρα της εθνικής εορτής της 25ης Μαρτίου του 1932 αποδίδεται στην πόλη της Αθήνας το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Η ολοήμερη τελετή των εγκαινίων του μνημείου, με παρόντες όλους τους θεσμικούς εκπρόσωπους του κράτους, περιελάμβανε αρχικά δοξολογία και κατάθεση στεφάνων από τον Πρόεδρο της Βουλής και τους υπουργούς Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδας, αλλά και αντιπρόσωπους πολλών ξένων κρατών. Ακολούθησε παρέλαση, και τα αποκαλυπτήρια του μνημείου συνόδευσαν 21 κανονιοβολισμοί από τον Λυκαβηττό και πτήση 38 αεροπλάνων. Ο εορτασμός συνεχίστηκε το βράδυ με στρατιωτική λαμπαδηφορία 3.000 οπλιτών και 500 ευζώνων μετά μουσικής.<br />
<br />
Και επιπλέον με τη φωταγώγηση, για πρώτη φορά, του Παρθενώνα, του Ερεχθείου και του Ναού της Απτέρου Νίκης. Ο λαμπρός αυτός εορτασμός επιχειρεί να «κλείσει την αυλαία» σε μια σειρά διαμάχες που προκλήθηκαν με αφορμή το μνημείο, αλλά ουσιαστικά αντανακλούσαν σε μεγάλο βαθμό ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής και συνοδεύουν αναπόφευκτα τις επιλογές σχεδιασμού δημόσιου χώρου, ιδιαίτερα όταν επιχειρεί να διαχειριστεί ζητήματα μνήμης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-FmiSvDnqYsQ/UioMyyV3nCI/AAAAAAAAI50/73phZ-Hxn7U/s1600/Noname4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="https://2.bp.blogspot.com/-FmiSvDnqYsQ/UioMyyV3nCI/AAAAAAAAI50/73phZ-Hxn7U/s400/Noname4.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ</b></span><br />
<br />
Η διαμόρφωση του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη αποτελεί τη σημαντικότερη επέμβαση που δέχεται ο περιβάλλων χώρος του κτίσματος των παλαιών Aνακτόρων, την περίοδο ακριβώς που αποφασίζεται να στεγάσει τη Βουλή των Ελλήνων. Η επιλογή της θέσης ανέγερσης του μνημείου μπροστά από τα παλαιά Aνάκτορα θα αλλάξει οριστικά το χαρακτήρα του χώρου αυτού, από μεταβατικό χώρο πρόσβασης στο κτήριο σε λειτουργικά αυτόνομο χώρο-μνημείο, μεταλλάσσοντας έκτοτε αποφασιστικά και τη σχέση του κτηρίου με την πόλη.<br />
<br />
Η σύλληψη της ιδέας για απόδοση τιμής στους άγνωστους πεσόντες στη μάχη με την εικονική και συμβολική ''ταφή'' τους, ανάγεται στην κλασική Αθήνα με γνωστότερη ίσως αναφορά αυτήν που γίνεται στον Επιτάφιο του Περικλή: «μία κλίνη κενή φέρεται εστρωμένη των αφανών, οι αν μη ευρεθώσιν ες αναίρεσιν» (Θουκυδίδης 2.34.3). Η ιδέα της κατασκευής ενός μνημείου για τον Άγνωστο Στρατιώτη, συνδέεται άμεσα με την ανάγκη τόνωσης της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή.<br />
<br />
Αντίστοιχα μνημεία, αφιερωμένα στους αφανείς στρατιώτες που έπεσαν στη μάχη, κατασκευάζονται στην Ευρώπη κυρίως μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς η εκάστοτε πολιτεία επιχειρεί να εκτονώσει τα αισθήματα απελπισίας και αγανάκτησης των μεμονωμένων πολιτών, αποκαθιστώντας το αίσθημα της συλλογικής απώλειας των εκατομμυρίων νεκρών. Στην περίπτωση της Ελλάδας το σχετικό μνημείο ανεγείρεται λίγα χρόνια μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και εξυπηρετεί επιπλέον τη συγκρότηση ενός είδους επιθυμητής συνέχειας του νέου ελληνικού κράτους με το αρχαιοελληνικό παρελθόν του.<br />
<br />
Η πρόθεση ανάδειξης αυτής της ιστορικής συνέχειας που έρχεται από το παρελθόν για να προεκταθεί όμως και στο μέλλον είναι έκδηλη στην περίπτωση της πρότασης που τελικά βραβεύεται και κατασκευάζεται. Η διατύπωση της ανάγκης να αποτυπωθεί στο αστικό τοπίο ένα μνημείο που αποτελεί σταθερή υπόμνηση της θυσίας των Ελλήνων υπέρ του νέου Ελληνικού κράτους εντάσσεται στην προσπάθεια του σχεδιασμού της πόλης και με όρους συμβολικούς και ιδεολογικούς. Το μνημείο αποδίδει φόρο τιμής στους μέχρι τότε πεσόντες και «υπόσχεται» φόρο τιμής στους πεσόντες που έπονται, καθώς δεν αναφέρεται σε μία συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, αλλά στη συνέχεια της ιστορίας του έθνους.<br />
<br />
Η διαμόρφωση του μνημείου οφείλει να έχει τη δυναμική του ατελούς, οφείλει να περιλαμβάνει “κενά” που θα συμπληρώνονται (τους αγώνες που έπονται) και να παρέχει τη δυνατότητα νέων εγγραφών που θα αποτυπώνουν αυτήν τη συνέχεια στην πόλη. Η έννοια του ''κενού'' στο δημόσιο χώρο δηλώνεται με την ένταση μιας παύσης στη συνέχεια της πόλης. Δεν είναι τυχαίο ότι η αίσθηση του ''άδειου'' χώρου χαρακτηρίζει τις διαμορφώσεις αντίστοιχων μνημείων, καθώς υπογραμμίζει τον απώτερο στόχο τους: την ανάκληση της συλλογικής μνήμης, την επαφή με το θάνατο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-bs-HCLUAmuM/UioNQr9t6qI/AAAAAAAAI58/GRH7sZhI9KE/s1600/Tomb_of_Unknown_Soldier_at_Syntagma_Square.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="https://3.bp.blogspot.com/-bs-HCLUAmuM/UioNQr9t6qI/AAAAAAAAI58/GRH7sZhI9KE/s640/Tomb_of_Unknown_Soldier_at_Syntagma_Square.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Η ιστορία της ανέγερσης του μνημείου, από την προκήρυξη του σχετικού διαγωνισμού (1926) έως την αποπεράτωση του έργου (1932), χαρακτηρίζεται από την ένταση των συγκρούσεων που λαμβάνουν χώρα στην κοινωνία της εποχής για μία σειρά ζητημάτων. Οι συγκρούσεις αυτές έχουν κυρίως ιδεολογικό υπόβαθρο και αναπτύσσονται σε τρεις κυρίως άξονες: τη διαμάχη που αφορά τη χωροθέτηση του μνημείου, την αμφισβήτηση της βραβευμένης στο σχετικό αρχιτεκτονικό διαγωνισμό πρότασης, αλλά και την καλλιτεχνική αξία της ίδιας της ανάγλυφης παράστασης που τελικά θα φιλοτεχνηθεί.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΟΘΕΤΗΣΗΣ</b></span><br />
<br />
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ζητήματα που προκύπτουν αμέσως μετά την προκήρυξη του σχετικού διαγωνισμού αφορά τη θέση του χώρου ανέγερσης του μνημείου και του τρόπου που αυτό θα συνδιαλέγεται πλέον με την πόλη. Η θέση του χώρου ανέγερσης του μνημείου και ο τρόπος που αυτό θα συνδιαλέγεται πλέον με την πόλη, συνδέεται αναπόφευκτα με τις διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις της περιόδου. Ο άμεσος συσχετισμός του μνημείου με το κτήριο των παλαιών Ανακτόρων -που την εποχή αυτή η χρήση του είναι υπό διαπραγμάτευση- και η προκήρυξη του διαγωνισμού από τον Υπουργείο Στρατιωτικών που διεκδικεί το κτήριο, προκαλεί αντιδράσεις.<br />
<br />
Βασικό κριτήριο για την επιλογή της θέσης ανέγερσης του μνημείου αποτελούν οι συνθήκες ιερότητας και ''σιωπής'' που οφείλει να ικανοποιεί και που σύμφωνα με την επιχειρηματολογία των διαφόρων αντιπροτάσεων, προκύπτουν μόνο μέσω της προσέγγισης του μνημείου σε ''ιερά'' κτήρια ή σημαντικά ιστορικά μνημεία και τοποθεσίες της πόλης, όπως το Πεδίο του Άρεως, το Στάδιο, η Ακρόπολη, ο λόφος του Φιλοπάππου, ο Κεραμικός, ο χώρος δίπλα από τη Μητρόπολη και το παρεκκλήσιο του Αγίου Ελευθερίου κ.ά. Οι πρώτες αντιδράσεις για τη θέση του μνημείου εκδηλώνονται ήδη από την προκήρυξη του διαγωνισμού και κορυφώνονται μετά τη δημοσίευση του πρώτου βραβείου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-l6ilsVFoYss/UioOH5KvFAI/AAAAAAAAI6I/ebFM4jQaHGU/s1600/Noname14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="291" src="https://2.bp.blogspot.com/-l6ilsVFoYss/UioOH5KvFAI/AAAAAAAAI6I/ebFM4jQaHGU/s400/Noname14.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αυτές έγιναν μέσω επιστολών και δημοσιευμάτων που υπογράφονται από προσωπικότητες της εποχής, με αποτέλεσμα τη σύσταση επιτροπής (1927) για την επανεξέταση του ζητήματος χωροθέτησης. Αποτέλεσμα των αντιδράσεων αποτελεί η διά νόμου σύσταση επιτροπής τον Ιούλιο του 1927. Η επιτροπή αποτελείται από καθηγητές της αρχιτεκτονικής σχολής και της Σχολής Καλών Τεχνών του ΕΜΠ, αλλά και τον Μητροπολίτη Αθηνών, τον Δήμαρχο Αθηναίων, τον Νομάρχη, και ανώτερους αξιωματικούς. Η ίδια η σύσταση της επιτροπής προβάλλει την πολυπλοκότητα του ζητήματος της αρμοδιότητας στη λήψη αποφάσεων αντίστοιχων θεμάτων που αφορούν, εν τέλει, την ιδεατή εικόνα της πόλης.<br />
<br />
Μέσω της απόφασης για την ιδανική θέση του μνημείου διατυπώνεται η ανάγκη της σύνθεσης μιας κοινής ιδεολογίας για την πόλη, η οποία λαμβάνει υπόψη σχεδόν ισότιμα τις απόψεις των εκπροσώπων της θρησκευτικής εξουσίας, της πολιτείας, του στρατού, καθώς και των επιστημόνων και καλλιτεχνών του αρμόδιου ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος της χώρας. Η επιτροπή αυτή, εν τέλει, αποφαίνεται ότι η καταλληλότερη θέση για το μνημείο είναι όντως η πλατεία των Παλαιών Ανακτόρων ενισχύοντας την πεποίθηση των φιλελεύθερων ότι η απόφαση αυτή αποτυπώνει και την ισχύ των πιο συντηρητικών δυνάμεων της χώρας, και ειδικότερα του στρατού.<br />
<br />
Η εμπάθεια που προκαλεί το ζήτημα είναι απολύτως κατανοητή, αφού σχετίζεται και αφορά μια σειρά από έννοιες που την εποχή αυτή είναι καίριες για τη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας. Στο τευχίδιο με τίτλο Σύντομος μελέτη επί του ζητήματος της ανεγέρσεως του μνημείου τω Αγνώστω Στρατιώτη, η κατάλληλος θέσις και η πρέπουσα μορφή (Αθήνα, 1926) που υπογράφεται από τον αρχιτέκτονα Πάτροκλο Καμπανάκη, Tόσο η ανάλυση όσο και η επιχειρηματολογία βασίζονται ακριβώς στην ερμηνεία του μνημείου με όρους Θρησκευτικούς, Συμβολικούς και Διδακτικούς.<br />
<br />
Είναι ενδεικτικό ότι η θέση του μνημείου κατά το συγγραφέα μπορεί να σχετιστεί μόνο με υπάρχοντα μνημεία που αφορούν την ιστορία του Eλληνικού έθνους και αυτά είναι: η Ακρόπολη (αναφορά στην αρχαιότητα), η Αγία Σοφία (αναφορά στο Βυζάντιο) ή η Ιερά Μητρόπολη (αναφορά στο νεότερη ιστορία του κράτους). Μετά την απόφαση και της ειδικής επιτροπής που επιβεβαιώνει ως καταλληλότερη τη χωροθέτηση του μνημείου στην πρώην πλατεία Ανακτόρων, την ευθύνη της ανέγερσης του μνημείου θα αναλάβει εντέλει ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1929, ο οποίος σχεδόν ταυτόχρονα αποφασίζει να στεγαστεί η Βουλή των Ελλήνων στο κτήριο των παλαιών Ανακτόρων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-EO-Gq_Ot-10/UioOlfEeMbI/AAAAAAAAI6Q/H2kRWi23n2o/s1600/p_0028.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://1.bp.blogspot.com/-EO-Gq_Ot-10/UioOlfEeMbI/AAAAAAAAI6Q/H2kRWi23n2o/s400/p_0028.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο ίδιος ο Βενιζέλος θα υπερασπιστεί δημόσια την άποψη ότι το μνημείο σχετίζεται καταρχήν ιδεολογικά και συμβολικά με την έννοια της Δημοκρατίας και επομένως η άμεση γειτνίασή του με το κτήριο της Βουλής των Ελλήνων και μάλιστα στο κέντρο της πρωτεύουσας –όπως συμβαίνει αντίστοιχα και σε άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης– είναι η ικανοποιητικότερη λύση.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ</b></span><br />
<br />
Η πρόταση που βραβεύεται στο σχετικό διαγωνισμό με το ψευδώνυμο ΣΚΡΑ, ανήκει στον αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη, ο οποίος λαμβάνει μέρος στο διαγωνισμό με δύο προτάσεις. Ο Λαζαρίδης, Έλληνας της Κωνσταντινούπολης με Ευρωπαϊκές σπουδές, την εποχή που κερδίζει το διαγωνισμό έχει ήδη σημαντική εμπειρία στο σχεδιασμό δημόσιων χώρων, ως προϊστάμενος των Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου Αθηναίων επί δημαρχίας του Βενιζελικού Σπύρου Πάτση. Αν και οι μελέτες που εκπονεί αφορούν από κτιριακά έργα μέχρι εσωτερικές διαρρυθμίσεις σημαντικών κτηρίων, το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη παραμένει το γνωστότερο ίσως από τα έργα του.<br />
<br />
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ο Λαζαρίδης, λίγα χρόνια αργότερα έλαβε μέρος -πάλι με δύο προτάσεις- και στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για το Ηρώο Θεσσαλονίκης, το οποίο τελικά δεν κατασκευάστηκε. Η συμμετοχή του αυτή επιβεβαιώνει, τόσο το ενδιαφέρον του για αντίστοιχες διαμορφώσει, όσο και την τακτική υποβολής δύο προτάσεων. Η σημαντικότερη επέμβαση της πρότασης ΣΚΡΑ για τη διαμόρφωση του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη αφορά την εκτεταμένη εκσκαφή στο φυσικό πρανές που εκτείνεται μπροστά από το κτήριο των παλαιών Ανακτόρων, αποτελώντας τη μέχρι τότε ''Πλατεία των Ανακτόρων'', προκειμένου να δημιουργηθεί μια επίπεδη σχεδόν πλατεία 7 μ. χαμηλότερα, στην ίδια δηλαδή στάθμη με τη λεωφόρο Αμαλίας.<br />
<br />
Η νέα αυτή πλατεία αυτή περιβάλλεται από έναν αναλημματικό τοίχο σχήματος Π «κανονικής λαξευτής λιθοδομής» από πωρόλιθους μεγάλων διαστάσεων. Στον τοίχο του βάθους τοποθετείται η ανάγλυφη παράσταση του άγνωστου στρατιώτη. Δύο συμμετρικές ως προς τον άξονα του μνημείου κλίμακες συνδέουν τη στάθμη της πλατείας και του μνημείου με τη στάθμη του υπερκείμενου περιβάλλοντα χώρου του κτηρίου των παλαιών Ανακτόρων. Ανάμεσα στις κλίμακες, τους δύο ημικυκλικά επίπεδα συγκροτούν ένα είδος χαμηλού βάθρου για τον τάφο, ο οποίος τοποθετείται αξονικά ως προς την πλατεία και την ανάγλυφη παράσταση.<br />
<br />
Στο βασικό επίπεδο της πλατείας δύο όμοια παρτέρια υψηλής φύτευσης διαμορφώνονται εκατέρωθεν του άξονα συμμετρίας του μνημείου, ενώ ο υπόλοιπος χώρος παραμένει κενός. Η πλατεία ασφαλτοστρώνεται, αλλά στην ασφαλτόστρωση ενσωματώνονται ζώνες λευκού μαρμάρου, επιμερίζοντας τη μεγάλη επιφάνεια με τέτοιον τρόπο ώστε να δημιουργείται η εντύπωση προοπτικής σύγκλισης προς το κέντρο του μνημείου, δηλαδή τον τάφο και την ανάγλυφη παράσταση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-k6IL9f1zjk8/UioPA1fAGAI/AAAAAAAAI6Y/d8XL-ubTo9Q/s1600/Noname5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="233" src="https://2.bp.blogspot.com/-k6IL9f1zjk8/UioPA1fAGAI/AAAAAAAAI6Y/d8XL-ubTo9Q/s400/Noname5.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η τελική διαφορά στάθμης μεταξύ του επιπέδου του περιβάλλοντος χώρου της εισόδου του κτιρίου των παλαιών ανακτόρων και του επιπέδου της πλατείας του Αγνώστου Στρατιώτη είναι συνολικά σχεδόν 7 μέτρα και αντιστοιχεί στο ύψος ορόφων του κτιρίου, με αποτέλεσμα την εντύπωση της δημιουργίας μιας βάσης με ύψος «τυπικού ορόφου» από την όψη της Λ. Αμαλίας. Έτσι, είναι δυνατή η πρόσληψη του μνημείου ως «μέρους» της κατασκευής του κτίσματος, προκαλώντας επιθυμητούς συνειρμούς σε συμβολικό επίπεδο: τη βάση του κτιρίου αποτελεί η διαμόρφωση ενός ταφικού μνημείου αφιερωμένου στους αγώνες του νεότερου Ελληνικού έθνους.<br />
<br />
Το συγκεκριμένο αυτό συστατικό στοιχείο της πρότασης ωστόσο βρίσκει ένα μεγάλο μέρος των αρχιτεκτόνων -και όχι μόνο- αντίθετους, καθώς το κτίριο έχανε την επαφή του με τη γη στην οποία μέχρι τότε εδραζόταν, ενώ ταυτόχρονα αλλοιωνόταν η φυσική τοπογραφία στο σημείο εκείνο της πόλης που είχε παραμείνει αλώβητη. Επιπλέον, το τεχνητό αυτό βάθρο προσέδιδε στο κτίριο μια μνημειακότητα που αντιστρατευόταν εν μέρει την απλότητα και τη «μετριοπάθεια» που το χαρακτήριζε. Χαρακτηριστική είναι η άποψη του Ζαχαρία Παπαντωνίου λίγες μέρες μετά τα εγκαίνια, ο οποίος και ως διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης είχε από νωρίς ενεργό μέρος στις αντιδράσεις και τον σχετικό διάλογο:<br />
<br />
«Χάσαμε την ήρεμη όψη του βαυαρικού κτηρίου για να κερδίσουμε τι; Ποιος θα το έλεγε! Τον αισθητικό εφιάλτη ότι το κτήριο των ανακτόρων είναι στον αέρα» (Αθηναϊκά Νέα, 31.3.1932).<br />
<br />
Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι και η δεύτερη πρόταση που κατατίθεται από το Λαζαρίδη με το ψευδώνυμο ΕΛΛΗΝ διατηρεί τις ίδιες βασικές συνθετικές αρχές, δηλαδή την εκσκαφή και τον αναλημματικό τοίχο, τις δύο κλίμακες που συνδέουν το επίπεδο που προκύπτει με τον προαύλιο χώρο του κτηρίου καθώς και το αξονικά τοποθετημένο θέμα του τάφου, με τα δύο παρτέρια εκατέρωθεν. Οι ομοιότητες αυτές αφορούν τη γενικότερη συνθετική προσέγγιση του αρχιτέκτονα, ο οποίος αντιμετωπίζει το μνημείο όχι ως αυτόνομη γλυπτική σύνθεση αλλά ως στοιχείο του ευρύτερου σχεδιασμού της πλατείας και του τρόπου που αυτή συνδιαλέγεται με τα δεδομένα της υφιστάμενης κατάστασης.<br />
<br />
Όπως και ο ίδιος αναφέρει σε δημοσίευμά του στο περιοδικό Έργα (15 Αυγούστου 1928) με αφορμή την ανάθεση της οριστικής μελέτης:<br />
<br />
<b><i><span style="color: #e06666;">«…ο τάφος του Αγνώστου και η προ των παλαιών Ανακτόρων πλατεία έπρεπε να αποτελέσει έν καλλιτεχνικόν σύνολον αδιαίρετο, ούτως ώστε τάφος και πλατεία να αποτελέσωσιν έν και μόνον θέμα, το του μνημείου».</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #e06666;"><br /></span></i></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-7SCChgk19HA/UioQ2TnsosI/AAAAAAAAI60/Hboy8jOC07I/s1600/Noname06.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://2.bp.blogspot.com/-7SCChgk19HA/UioQ2TnsosI/AAAAAAAAI60/Hboy8jOC07I/s400/Noname06.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι διαφορές των δύο προτάσεων αφορούν το γενικότερο ύφος σε επίπεδο χαράξεων των δαπεδοστρώσεων και των επενδύσεων, τα προτεινόμενα υλικά, καθώς και την επεξεργασία των επιμέρους στοιχείων. Στη δεύτερη πρόταση το κεντρικό θέμα του τάφου αποδίδεται με μία γλυπτική σύνθεση που αφορά ημικυκλικό περίπτερο με πέντε κίονες, στο κέντρο του όποιου τοποθετείται άγαλμα στρατιώτη. Η λύση που βραβεύεται είναι σίγουρα πιο λιτή στο σύνολό της, παρόλο που στα σχέδια του διαγωνισμού το ύφος και ο σχεδιασμός της ανάγλυφης εντοιχισμένης παράστασης δεν αποπνέει τη δωρικότητα της παράστασης που τελικά κατασκευάζεται.<br />
<br />
Τελικά. τον Ιούνιο του 1928 το υπουργικό συμβούλιο αναθέτει στο Λαζαρίδη την εκπόνηση των οριστικών σχεδίων. Το μνημείο κατασκευάζεται με ελάχιστες διαφοροποιήσεις και προσθήκες (κύπελλα θυμιάματος κ.λπ.), ενώ αντικαθίσταται η ανάγλυφη παράσταση. Η αντικατάσταση του αναγλύφου που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό έρχεται ως συνέπεια της διαφωνίας που προκύπτει μεταξύ του Εμμανουήλ Λαζαρίδη και του γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου με τον οποίον είχε συνεργαστεί για την υποβολή της πρότασης. Το ζήτημα αυτό, δηλαδή της αντικατάστασης όχι μόνο του θέματος που απεικονίζεται αλλά και του ίδιου του γλύπτη που την επιμελείται, καθώς και η καλλιτεχνική αξία της τελικής και πραγματοποιημένης πρότασης αποτελεί αιτία επιπλέον αντιδράσεων.<br />
<br />
Το νέο σχεδιασμό αναλαμβάνει τελικά και εκτελεί ο Φωκίωνας Ρωκ, υπό την επίβλεψη του Κώστα Δημητριάδη, καθηγητή γλυπτικής και προσωπικού φίλου του Ελευθέριου Βενιζέλου. πρόκειται για ένα νεκρό οπλίτη που φορά κράνος και κρατά ασπίδα, ο οποίος λαξεύεται πάνω στον πωρόλιθο. Οι εντονότερες επιθέσεις, ωστόσο, αφορούν αυτή καθαυτή την πρόταση και επικεντρώνονται κυρίως στο ζήτημα της εκσκαφής. Η υψομετρική διαφορά που προκύπτει δημιουργεί ένα είδος τεχνητού βάθρου για το κτήριο των παλαιών Ανακτόρων, αποκόπτοντάς το από το φυσικό επίπεδο έδρασής του και αλλοιώνοντας τη φυσική τοπογραφία στο σημείο εκείνο της πόλης.<br />
<br />
Η τολμηρή αυτή χειρονομία θα δεχτεί έντονη κριτική, καθώς υποστηρίζεται επιπλέον ότι προσδίδει στο κτήριο μια μνημειακότητα που αντιστρατεύεται την απλότητα και τη ''μετριοπάθεια'' που το χαρακτήριζε. Ωστόσο, η πρόσληψη του μνημείου ως ''μέρους'' του κτηρίου προκαλεί επιθυμητούς συνειρμούς σε συμβολικό επίπεδο: τη βάση του κτηρίου της Βουλής, το βάθρο της Δημοκρατίας, αποτελεί η διαμόρφωση ενός ταφικού μνημείου αφιερωμένου στους αγώνες του νεότερου Ελληνικού έθνους. Είναι ενδεικτικό ότι και στις δύο προτάσεις που καταθέτει ο Λαζαρίδης, τόσο στα σχέδια των όψεων, όσο και σε αυτά των κατόψεων, απεικονίζεται το πρόστυλο της πρόσοψης του κτηρίου, ως μέρος της σύνθεσης.<br />
<br />
Ωστόσο, θα ήταν υπερβολή να αποδίδαμε τέτοιου τύπου ιδεολογικούς συσχετισμούς στις προθέσεις του αρχιτέκτονα. Ο συσχετισμός του κτηρίου με την πλατεία-μνημείο εντάσσεται στην προσπάθεια του Λαζαρίδη να διαμορφώσει ένα δημόσιο χώρο που να βρίσκεται σε διαλογική σχέση με το κτήριο των παλαιών Ανακτόρων -η χρήση του οποίου την περίοδο προκήρυξης του διαγωνισμού-, αλλά και με την πλατεία Συντάγματος και τον άξονα της οδού Ερμού, όπως ο ίδιος αναφέρει σε σχετικό δημοσίευμα (περ. Έργα [15.8.1928]).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-xsM1pi3dR_k/UioSEbMzPZI/AAAAAAAAI7I/VW2L2nWuAkU/s1600/Noname8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="https://4.bp.blogspot.com/-xsM1pi3dR_k/UioSEbMzPZI/AAAAAAAAI7I/VW2L2nWuAkU/s640/Noname8.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Οι αντιδράσεις της εποχής σχετικά με το μνημείο, αν και απολύτως θεμιτές, μπορούν να ερμηνευτούν έως ένα βαθμό και μέσα στο πλαίσιο της δυσκολίας αποδοχής οποιουδήποτε νέου σχεδιασμού στο δημόσιο χώρο, ειδικά όταν αυτός αλλοιώνει τη βασική φυσιογνωμία του χώρου και χάνεται ο χαρακτήρας των σχέσεων που έχουν διαμορφωθεί στη συλλογική μνήμη των πολιτών. Αξιολογώντας την πρόταση σήμερα, μπορούμε να διακρίνουμε ότι τόσο σε επίπεδο γενικότερου σχεδιασμού, όσο και σε επίπεδο συσχετισμού υλικών και ενσωμάτωσης διακόσμου.<br />
<br />
Το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη διεκδίκησε ποιότητες του ''σύγχρονου'' στην εποχή του -στο πεδίο του σχεδιασμού δημόσιου χώρου- και είχε την πρόθεση να συνομιλήσει με έργα πέρα από τα όρια της Ελλάδας -στον ευρύτερο Ευρωπαϊκό χώρο. Επιπλέον, έχει σημασία να τονιστεί η προσπάθεια του αρχιτέκτονα να συλλάβει την πλατεία - μνημείο ως συνέχεια και απόληξη των άλλων σημαντικών δημόσιων χώρων που σχετίζονται άμεσα με αυτόν, αποκαθιστώντας ένα ενιαίο σύνολο που, όπως υποστήριζε, θα ήταν το πρώτο μέχρι τότε στην πρωτεύουσα:<br />
<br />
<b><i><span style="color: #e06666;">«Το μνημείον ούτω εννοούμενον έπρεπεν επί πλέον να ευρίσκεται εν απολύτω αρμονία με τα οπίσω αυτού παλαιά Ανάκτορα πλαισιώνον αυτά και να συμπληρώνη την γενικήν διάταξιν της πλατείας του Συντάγματος μετά της κατά τον άξονα αυτής οδού Ερμού, ούτως ώστε να αποτελεσθή μία γενική σύνθεσις θέτουσα τέρμα εις το ασυνάρτητον του γενικού τούτου χώρου και αποτελούσα σύνολον διακοσμητικόν, όπερ θα είναι το πρώτο δημιουργούμενον εν τη πρωτευούση»</span></i></b> (περ. Έργα [15.8.1928]).<br />
<br />
Οι αντιδράσεις για την επέμβαση αυτή συνεχίζονται έντονα σε όλη τη φάση της κατασκευής, όταν κατά τη διάρκεια των έργων θα γίνει αισθητή η αλλοίωση του χαρακτήρα ενός ημιδημόσιου χώρου που έχει εγγραφεί ήδη στη συλλογική μνήμη από την εποχή της ανέγερσης των Ανακτόρων. Είναι γεγονός ότι κάθε επέμβαση σε δημόσιο χώρο της πόλης -ιδιαίτερα όταν μεταβάλλεται η βασική του φυσιογνωμία- προκαλεί αναμφισβήτητα ένα είδους σοκ στους πολίτες,: με κάθε κατεδάφιση, κατεδαφίζεται και η συνέχεια των αναφορών που έχουμε με έναν τόπο, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-Zay4JSXPb60/UioRZcmuaHI/AAAAAAAAI7A/2somiZI42Zo/s1600/Noname12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://1.bp.blogspot.com/-Zay4JSXPb60/UioRZcmuaHI/AAAAAAAAI7A/2somiZI42Zo/s400/Noname12.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η ρήξη αυτή είναι δύσκολο να αποκατασταθεί, και είναι επόμενο να συνοδεύεται από μεγάλη επιφυλακτικότητα για την νέα κατάσταση την οποία καλούμαστε να οικειοποιηθούμε. Καθώς δεν μπορούν να αφομοιωθούν άμεσα οι νέες σχέσεις που προτείνονται, το τελικό αποτέλεσμα περιγράφεται με χαρακτηρισμούς που αναδεικνύουν ακριβώς αυτήν την ανοίκεια κατάσταση: πρόκειται περί «τέρατος». Ο τίτλος του πρωτοσέλιδου δημοσιεύματος της 20ής Αυγούστου 1931 στην εφημερίδα Αθηναϊκά Νέα είναι ενδεικτικός: «Ο Άγνωστος Στρατιώτης. Πώς εγεννήθη το τέρας». Αν και το δημοσίευμα αναφέρεται στο ανάγλυφο, ο τίτλος θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά το σύνολο.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΛΥΦΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ</b></span><br />
<br />
Οι αντιδράσεις ωστόσο δεν αφορούν μόνο το ζήτημα της εκσκαφής, αλλά και τον συνολικό χαρακτήρα της πρότασης με επίκεντρο, από μία χρονική στιγμή και μετά, την καλλιτεχνική αξία της ίδιας της ανάγλυφης παράστασης. Η παράσταση αυτή αποτελεί κεντρικό στοιχείο του σχεδιασμού, και η κριτική αφορά όχι μόνο το τελικό αποτέλεσμα αλλά και τη διαδικασία που ακολουθήθηκε για την αντικατάσταση του γλύπτη και της πρότασης που είχε αρχικά υποβληθεί στη μελέτη του διαγωνισμού. Η αντικατάσταση αυτή προκύπτει μετά τη διαφωνία του αρχιτέκτονα Εμμ. Λαζαρίδη με τον βασικό του συνεργάτη για την υποβολή της πρότασης στον διαγωνισμό Θ. Θωμόπουλο.<br />
<br />
Η παράκαμψη του Θωμοπούλου μεθοδεύεται από τον Λαζαρίδη με το επιχείρημα ότι το αρχικό έργο είχε «κίνησιν και σύνθεσιν φεύγουσα», η οποία δεν εντασσόταν στον χαρακτήρα της συνολικής μελέτης. Ο Λαζαρίδης υποστήριζε ότι είχε κάθε δικαίωμα να ζητήσει την τροποποίηση του ανάγλυφου, ο Θωμόπουλος όμως θα καταγγείλει ότι το ζήτημα προέκυψε μετά από διαφωνία για την αμοιβή του. Ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου θα ορίσει τότε τον καθηγητή Γλυπτικής και διευθυντή της Σχολής Καλών Τεχνών Κ. Δημητριάδη, ως τον πλέον αρμόδιο για να αποφασίσει σχετικά με το θέμα.<br />
<br />
Ο Δημητριάδης -ο οποίος ορίζεται επιπλέον και επιβλέπων για όλα τα καλλιτεχνικά τμήματα του μνημείου- θα εισηγηθεί τελικά την ανάθεση της ανάγλυφης πλάκας στον Φωκίωνα Ρωκ, βοηθό του στην Σχολή Καλών Τεχνών, ο οποίος και θα εκπονήσει τελικά το έργο. Ωστόσο, ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1931 οι αντιδράσεις για την καλλιτεχνική αξία της νέας πρότασης, για τις μεθοδεύσεις που οδήγησαν στη νέα ανάθεση αλλά και για τη συμμετοχή στη φιλοτέχνηση του έργου Ιταλού τεχνίτη, έναντι υπέρογκου για την εποχή ποσού, είναι έντονες.<br />
<br />
Ο καλλιτεχνικός κόσμος συμμερίζεται την αγανάκτηση του Θωμόπουλου, ενώ ο Τύπος, στο σύνολο του σχεδόν, προβάλλει ιδιαίτερα το θέμα, απαιτώντας εξηγήσεις για τις κινήσεις που έχουν γίνει, αναγκάζοντας τον ίδιο τον Βενιζέλο να δηλώσει δημόσια την εμπιστοσύνη του στον Δημητριάδη για την ποιότητα του έργου. Τα αρνητικά δημοσιεύματα, που αφορούσαν τόσο το σύνολο του έργου όσο και τα επιμέρους ζητήματα που ήδη αναφέρθηκαν, δεν θα σταματήσουν ούτε μετά τα επίσημα εγκαίνια του μνημείου, αποδεικνύοντας την ένταση που προκάλεσε, σε μια κρίσιμη για την Ελλάδα περίοδο, μια μικρή ίσως αλλά ιδεολογικά φορτισμένη επέμβαση στην πόλη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-4Wl3xkrK0po/UioPqCi_YyI/AAAAAAAAI6k/CBO7fUD1dd4/s1600/Noname16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="294" src="https://3.bp.blogspot.com/-4Wl3xkrK0po/UioPqCi_YyI/AAAAAAAAI6k/CBO7fUD1dd4/s640/Noname16.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Αξιολογώντας την πρόταση σήμερα, μπορούμε να διακρίνουμε ότι τόσο σε επίπεδο γενικότερου σχεδιασμού όσο και σε επίπεδο συσχετισμού υλικών και ενσωμάτωσης διακόσμου, διεκδίκησε ποιότητες του «σύγχρονου» στην εποχή του με πρόθεση να συνομιλήσει με έργα στον ευρύτερο Ευρωπαϊκό χώρο. Επιπλέον, έχει σημασία να τονιστεί η προσπάθεια του αρχιτέκτονα να συλλάβει την πλατεία- μνημείο ως συνέχεια και απόληξη των άλλων σημαντικών δημόσιων χώρων που σχετίζονται άμεσα με αυτόν (την πλατεία Συντάγματος και τον άξονα της οδού Ερμού), αποκαθιστώντας ένα ενιαίο σύνολο που όπως υποστήριζε θα ήταν το πρώτο μέχρι τότε στην πρωτεύουσα.<br />
<br />
Ο ρόλος της πλατείας-μνημείου στη διάρκεια ζωής της στην πόλη επιβεβαιώνει τη σημασία της ως ενδιάμεσου χώρου μεταξύ της πλατείας Συντάγματος και του κτηρίου της Βουλής. Αν και οι δράσεις που αναπτύσσονται στην πλατεία ακολουθούν το συντακτικό ενός θεατρικού εντέλει χώρου -όπου το μνημείο και η αλλαγή φρουράς των Ευζώνων αποτελούν το βασικό θέαμα με τους πολίτες να διατάσσονται γύρω και μπροστά από αυτό-, η πλατεία λειτουργεί παράλληλα ως το επίπεδο διακοπής της δυνατότητας προσέγγισης στο κτήριο της Βουλής και των δράσεων που απευθύνονται προς αυτό.<br />
<br />
Ωστόσο, η διαμόρφωση του μνημείου σήμερα είναι πλέον άρρηκτα συνδεδεμένη, τόσο με το κτήριο της Βουλής, όσο και την πλατεία Συντάγματος, επικυρώνοντας μέρος των αρχικών προθέσεων, σε συμβολικό τουλάχιστον επίπεδο. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δικαιώνονται όλες οι επιλογές του αρχικού του σχεδιασμού, αλλά επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η εγγραφή ενός δημόσιου χώρου στη συνείδηση της πόλης βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη συνέχεια μιας συλλογικής βιωματικής εμπειρίας, όταν υποστηρίζεται όμως και από έναν ικανό σχεδιασμό.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΤΟΙΧΕΙΑ - ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ</b></span><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Τοποθεσία: Αθήνα, πλατεία Συντάγματος</li>
<li>Έτος Δημιουργίας: 1929-1930</li>
<li>Αποκαλυπτήρια: 25 Μαρτίου 1932</li>
<li>Αφιερωμένο στους Πεσόντες Πολεμιστές της Ελλάδας</li>
<li>Αρχιτέκτονας: Λαζαρίδης Εμμανουήλ</li>
<li>Γλύπτες: Ρωκ Φωκίων, Δημητριάδης Κωνσταντίνος, Θωμόπουλος Θωμάς</li>
<li>Υλικό Κατασκευής: Μάρμαρο</li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-biJhqtGmiXU/UioQJhM7gKI/AAAAAAAAI6w/uL_F613Xf1c/s1600/Noname6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-biJhqtGmiXU/UioQJhM7gKI/AAAAAAAAI6w/uL_F613Xf1c/s400/Noname6.jpg" width="276" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6fa8dc;">Ιδιαίτερα Χαρακτηριστικά: </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #ffd966;">1. </span></b>Κενοτάφιο,<br />
<b><span style="color: #ffd966;">2. </span></b>Απεικονιζόμενος Οπλίτης,<br />
<b><span style="color: #ffd966;">3. </span></b>Φύλαξη από την Προεδρική Φρουρά (Εύζωνες),<br />
<b><span style="color: #ffd966;">4. </span></b>Πλάκες με καταγραφές από μάχες όλων των πολέμων που συμμετείχε η Ελλάδα από το 1821 και μετά,<br />
<b><span style="color: #ffd966;">5. </span></b>Φράσεις χαραγμένες από τον Επιτάφιο Λόγο του Περικλέους (Θουκυδίδης)<br />
<br />
Το γλυπτό έργο είναι ένα ανάλημμα σχήματος Π από λαξευμένους πωρόλιθους μεγάλων διαστάσεων. Το γλυπτό βρίσκεται στο βάθος και κεντρικά του όλου έργου και χαρακτηρίζεται από απλότητα στην αναπαράστασή του. Σε παραλληλόγραμμο πλαίσιο, αναφορά σε αρχαία σαρκοφάγο, παριστάνεται μια γυμνή ανδρική μορφή ξαπλωμένη σε κάποια έξαρση του εδάφους. Ο νεκρός πολεμιστής στο αριστερό χέρι κρατάει κυκλική αψίδα. Στο κεφάλι φοράει αρχαίο κράνος με το πρόσωπο δοσμένο από τα πλάγια να θυμίζει αρχαίο νόμισμα. Η απόδοση του σώματος του νεκρού από τον καλλιτέχνη δίνει την εντύπωση στο θεατή ότι ο στρατιώτης αναπαύεται ζωντανός, έτοιμος να σηκωθεί.<br />
<br />
Το θέμα κερδίζει εκφραστικότητα με λιτότητα και δύναμη των μορφών και την πειστικότητα του συνόλου. Αριστερά και δεξιά της παράστασης έχουν χαραχτεί επιγράμματα από τον Επιτάφιο του Θουκιδίδη («Μια κλίνη κενή φέρεται εστρωμμένη των αφανών» - «Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος»). Στο μέσο του κενοταφίου χαράχτηκε με μικρότερα γράμματα η φράση «Εις αφανή στρατιώτη». Στους πελεκημένους πωρόλιθους του τοίχου είναι χαραγμένα, δίπλα σε 16 μεταλλικές ασπίδες, τα ονόματα τόπων που έδωσε πολύνεκρες μάχες ο Ελληνικός Στρατός στην νεότερη ιστορία. Στα αριστερά της σύνθεσης περιλαμβάνονται οι μάχες του Α` Βαλκανικού Πολέμου.<br />
<div>
<br />
Στο κέντρο του μνημείου και στους πωρόλιθους που υπάρχουν στις κλίμακες μάχες του Β` Βαλκανικού Πολέμου και της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Ενώ στα δεξιά της σύνθεσης συγκρούσεις του Α` Παγκοσμίου Πολέμου και επιχειρήσεις του Ελληνικού Στρατού στη Ρωσία. Μετά την απελευθέρωση πάνω στο κενοτάφιο προστέθηκαν τα πεδία των μαχών του Β` Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα οι επιχειρήσεις στην Κορέα. Με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων το 1994 προστέθηκε και το όνομα «Κύπρος». Το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη λοιπόν δεν είναι ένα απλό μνημείο, είναι το κορυφαίο μνημείο για τον πιο κορυφαίο ήρωα τον ήρωα εκείνο που έπεσε για την ελευθερία.<br />
<br />
Αυτός είναι κι ο λόγος που αποδίδονται τόσο μεγάλες τιμές σε αυτό το πρόσωπο. Αυτός είναι επίσης κι ο λόγος για τον οποίο το μνημείο αυτό φυλάσσεται από την γνωστή σε όλους "Προεδρική Φρουρά" ή αλλιώς τους "Εύζωνες". Η Φύλαξη αυτή είναι συμβολική και προσπαθεί ουσιαστικά να δείξει την τιμή και την ευγνωμοσύνη που αισθανόμαστε όλοι οι Έλληνες για την θυσία που έκαναν οι πεσόντες για την Ελευθερία της χώρας μας. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο Ελληνικό Μνημείο δεν υπάρχει σορός, ακολουθώντας τα έθιμα των Αρχαίων Ελλήνων που ήθελαν τον τάφο κενό («µία δέ κλίνη κενή φέρεται ἐστρωµένη τῶν ἀφανῶν», Θουκυδίδης, 2.34.3).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-cymh0NmYRg4/UioSy2J6_mI/AAAAAAAAI7U/ceFAGD-4Ogo/s1600/Tomb_of_Unknown_at_Syntagma_Square_in_Athens.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="293" src="https://1.bp.blogspot.com/-cymh0NmYRg4/UioSy2J6_mI/AAAAAAAAI7U/ceFAGD-4Ogo/s400/Tomb_of_Unknown_at_Syntagma_Square_in_Athens.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ</b></span><br />
<br />
<br />
<b><span style="color: #6fa8dc;">Α’ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1912-1913)</span></b><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
ΕΛΑΣΣΩΝ=ΣΑΡΑΝΤΑΠΟΡΟΝ</div>
<div style="text-align: center;">
ΛΑΖΑΡΑΔΕΣ=ΣΤΕΝΑΠΟΡΤΑΣ=ΚΑΤΕΡΙΝΗ=ΣΟΡΟΒΙΤΣ</div>
<div style="text-align: center;">
ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ=ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ=ΟΣΤΡΟΒΟΝ=ΚΟΡΙΤΣΑ</div>
<div style="text-align: center;">
ΠΕΣΤΑ=ΓΡΥΜΠΟΒΟ=ΠΕΝΤΕΠΗΓΑΔΙΑ=ΠΡΕΒΕΖΑ</div>
<div style="text-align: center;">
ΑΕΤΟΡΡΑΧΗ=ΜΑΝΩΛΙΑΣΣΑ=ΜΠΙΖΑΝΙ=ΔΡΙΣΚΟΣ</div>
<div style="text-align: center;">
Β’ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1913)</div>
<div style="text-align: center;">
ΚΙΛΚΙΣ=ΛΑΧΑΝΑ=ΜΠΕΛΕΣ=ΚΡΕΣΝΑ ΤΣΟΥΜΑΓΙΑ</div>
<div style="text-align: center;">
ΠΕΤΣΟΒΟ=ΝΕΥΡΟΚΟΠΙ=ΜΠΑΝΙΤΣΑ=ΜΑΧΩΜΕΑ</div>
<br />
<b><span style="color: #6fa8dc;">Α’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1914-1918)</span></b><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
ΓΚΟΛΟΜΠΙΛΟ=ΣΜΠΟΡΣΚΟ=ΠΡΕΣΛΑΠ=ΕΡΙΓΩΝ</div>
<div style="text-align: center;">
ΡΑΒΙΝΕ=ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ=ΣΚΡΑ=ΣΤΡΥΜΩΝ</div>
<div style="text-align: center;">
ΔΟΪΡΑΝΗ=ΜΠΕΛΕΣ=ΓΚΡΑΝΚΟΡΟΝΕ=ΤΖΕΝΑ</div>
<br />
<b><span style="color: #6fa8dc;">Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΡΩΣΙΑ (1919)</span></b><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
ΧΕΡΣΩΝ=ΣΕΡΜΙΚΑΣ=ΟΔΗΣΣΟΣ=ΣΕΒΑΣΤΟΥΠΟΛΙΣ</div>
<br />
<b><span style="color: #6fa8dc;">ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ (1919-1922)</span></b><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
ΑΡΤΑΚΗ=ΑΙΔΙΝΙΟΝ=ΠΡΟΥΣΣΑ=ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ</div>
<div style="text-align: center;">
ΤΟΥΜΛΟΥΜΠΟΥΝΑΡ=ΚΙΟΥΤΑΧΕΙΑ=ΔΟΡΙΛΑΙΩΝ</div>
<div style="text-align: center;">
ΑΦΙΟΝ ΚΑΡΑΧΙΣΑΡ=ΣΑΓΓΑΡΙΟΣ=ΚΑΛΕΓΚΡΟΤΟ</div>
<br />
<b><span style="color: #6fa8dc;">Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1940-1945) – ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ (1950-1953)- ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ (1974)</span></b><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
ΠΙΝΔΟΣ</div>
<div style="text-align: center;">
ΜΟΡΟΒΑ=ΚΟΡΥΤΣΑ=ΚΑΛΑΜΑΣ</div>
<div style="text-align: center;">
ΤΟΜΟΡΟΣ=ΤΡΕΜΠΕΣΙΝΑ</div>
<div style="text-align: center;">
ΧΕΙΜΑΡΡΑ=ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟΝ</div>
<div style="text-align: center;">
743=ΜΠΟΥΜΠΕΣΙ=ΚΑΛΠΑΚΙ</div>
<div style="text-align: center;">
ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ=ΠΡΕΜΕΤΗ</div>
<div style="text-align: center;">
ΟΣΤΡΟΒΙΤΣΑ=ΠΟΓΡΑΔΕΤΣ</div>
<div style="text-align: center;">
ΡΟΥΠΕΛ=ΠΕΡΙΘΩΡΙ=ΚΡΗΤΗ</div>
<div style="text-align: center;">
ΕΛ-ΑΛΑΜΕΪΝ=ΡΙΜΙΝΙ</div>
<div style="text-align: center;">
ΡΟΥΒΙΚΩΝ=ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ=ΚΟΡΕΑ</div>
<div style="text-align: center;">
ΚΥΠΡΟΣ</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-yzYV936UiuU/UioUE0Q85YI/AAAAAAAAI7o/pwyXnjFqSsg/s1600/euzonas-mnimeio-agnostou-stratioti-mprosta-bouli.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-yzYV936UiuU/UioUE0Q85YI/AAAAAAAAI7o/pwyXnjFqSsg/s640/euzonas-mnimeio-agnostou-stratioti-mprosta-bouli.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ - ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ</b></span><br />
<br />
Δημόσιοι χώροι όπου τιμάται η θυσία των πεσόντων στρατιωτών είναι τα στρατιωτικά νεκροταφεία, τα μνημεία πολέμων ή μεμονωμένων μαχών (τοπικά και εθνικά) και τα μνημεία του Άγνωστου Στρατιώτη. Υπηρετούν κοινούς στόχους, οι λειτουργίες τους συχνά αλληλοσυμπληρώνονται, αλλά δεν πρέπει να συγχέονται. Τα μνημεία του Άγνωστου Στρατιώτη έχουν ιδιαίτερες και συγκεκριμένες καταβολές -την επαύριον του Α' Παγκοσμίου Πολέμου- και αυτόνομη δυναμική. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα η εμπειρία του πολέμου συνιστά την κατεξοχήν ευκαιρία έκφρασης της εθνικής περηφάνιας και συσπείρωσης. Γι’ αυτό, προβάλλεται σε τοπικά και εθνικά μνημεία πολέμου, που –όχι τυχαία– ανεγείρονται με αφορμή στρατιωτικές νίκες.<br />
<br />
Ενώ όμως πρόκειται για δημόσιους χώρους μνήμης, τα ονόματα των νεκρών στρατιωτών παραλείπονται και οι πεσόντες καταγράφονται ως αριθμοί. Μόνο οι στρατηγοί μνημονεύονται -συχνά το ίδιο το μνημείο είναι αφιερωμένο προσωπικά σε έναν από αυτούς. Ωστόσο, σταδιακά από τα μέσα του αιώνα και έως τον Α' Π. Π., με την απόδοση νέου, αυξημένου ρόλου στον «κοινό άνθρωπο» στις κοινωνίες του δυτικού κόσμου, αρχίζουν να αναγράφονται πλήρεις κατάλογοι πεσόντων στα μνημεία των μαχών. Όμως ακόμα, η έννοια ενός (μόνο) συμβολικού τάφου για τους αφανείς νεκρούς απουσιάζει.<br />
<br />
Η ανάγκη για κάτι τέτοιο θα προκύψει μόνο μετά την εμπειρία του Μεγάλου πολέμου. προγενέστερα παραδείγματα είναι μόνο σποραδικά, και μάλιστα χωρίς να δημιουργούν μια σχετική παράδοση. Η θεμελίωση μνημείου και η συνοδευτική τελετουργική απόδοση τιμών για τους αφανείς νεκρούς, ειδικά του Α’ παγκοσμίου πολέμου, αποφασίζεται και εφαρμόζεται σε δύο από τις νικήτριες δυνάμεις, τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, με αφορμή την εθνική εορτή της πρώτης επετείου της «Ημέρας της κατάπαυσης του πυρός», στις 11 Νοεμβρίου 1919. Στο Παρίσι, κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου διαμορφώνεται ο τάφος του Γάλλου Άγνωστου Στρατιώτη.<br />
<br />
Έναν χρόνο αργότερα, πραγματοποιείται η εκταφή λειψάνων αταύτιστων στρατιωτών από τα πεδία μαχών, η τυχαία επιλογή ενός από αυτά, και η ταφή του στο μνημείο. Έτσι, η Αψίδα από μνημείο δόξας των στρατηγών του Ναπολέοντα, γίνεται μνημείο της θυσίας όλου του Γαλλικού λαού. Την ίδια περίοδο, στη Μεγάλη Βρετανία λαμβάνουν χώρα αντίστοιχες ενέργειες: παρέλαση, εκταφή σωρών, επιλογή της μιας, νεκρώσιμη πομπή και ταφή της. Η διαφοροποίηση έγκειται στο ότι δεν χρησιμοποιείται ένα προϋπάρχον πολεμικό μνημείο, αλλά ανεγείρεται ένα νέο, συνειδητά διαμορφωμένο ως μνημείο πεσόντων, το «Κενοτάφιο».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-NvTBAedCU7I/UioVHa_YtlI/AAAAAAAAI7w/sqo5C66EFbs/s1600/Noname65.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="276" src="https://4.bp.blogspot.com/-NvTBAedCU7I/UioVHa_YtlI/AAAAAAAAI7w/sqo5C66EFbs/s400/Noname65.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αντίστοιχα, τα λείψανα του «Άγνωστου πολεμιστή», τοποθετούνται σε κανονικό τάφο στο Αβαείο του Ουεστμίνστερ -εκεί όπου αναπαύονται όλοι οι ένδοξοι Άγγλοι νεκροί. Ακολουθούν, το 1921, άλλοι δύο από τους νικητές, η Ιταλία που επιστρατεύει τον κατεξοχήν χώρο έκφρασης της εθνικής της ενότητας, το Μνημείο του Βίκτωρα Εμμανουήλ στη Ρώμη, και οι ΗΠΑ που επιλέγουν το ιστορικό στρατιωτικό νεκροταφείο του Άρλινγκτον στη Βιρτζίνια ως χώρο τοποθέτησης της σαρκοφάγου του Άγνωστου Στρατιώτη. Αντίστοιχα, οι ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν στην ηττημένη Γερμανία του μεσοπολέμου, επιτρέπουν μόλις το 1931, τη μετατροπή του «Νέου Κτιρίου της φρουράς» στο Βερολίνο σε μνημείο των πεσόντων.<br />
<br />
Αυτές οι ενέργειες βρίσκουν πολύ γρήγορα μιμητές και στα υπόλοιπα κράτη που έχουν συμμετάσχει στο Μεγάλο πόλεμο και στους πολέμους που συνδέονται με αυτόν. Έως τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο η αισθητική των μνημείων και το περιεχόμενο των σχετιζόμενων με αυτά τελετών θα έχουν παγιωθεί σε ένα πρότυπο που ισχύει μέχρι και σήμερα -ιδίως στη Γαλλική του εκδοχή, όπου τάφος και μνημείο ταυτίζονται. Είναι σαφές ότι η εμπειρία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου αποτελεί την κύρια αιτία, τόσο για την ανέγερση μνημείων για τους αφανείς πεσόντες, όσο και για την υιοθέτηση του συχνά περίπλοκου τελετουργικού που συνοδεύει τη λειτουργία τους. Ο Μεγάλος πόλεμος συνιστά μια εμπειρία που άλλαξε τις κοσμοαντιλήψεις ολόκληρων κοινωνιών.<br />
<br />
Για πρώτη φορά είχαν χρησιμοποιηθεί τόσο μεγάλοι στρατοί νεαρών, ενθουσιωδών πολιτών-στρατιωτών. Η φρίκη της σφαγής εκατομμυρίων από αυτούς, καθιστά τώρα επιτακτική την ίδρυση από το κράτος μνημείων-“καταφυγίων”, όπως είναι οι τάφοι και τα κενοτάφια των Αγνώστων Στρατιωτών. Στόχοι αυτών των μνημείων και των τελετών που τα περιβάλλουν είναι: να ενοποιήσουν το πένθος χιλιάδων μεμονωμένων οικογενειών σε μια ενιαία πολιτική λατρεία των πεσόντων και να απαλύνουν την εμπειρία του πολέμου από τη μνήμη όσων είχαν πάρει μέρος σε αυτόν, ώστε να της δώσουν μια αγνή, σχεδόν μυθική διάσταση. Αυτή η προσπάθεια εξιδανίκευσης γίνεται αισθητή και μέσω της θεματολογίας και τεχνοτροπίας των συγκεκριμένων μνημείων.<br />
<br />
Ο Χριστιανισμός και η κλασική αρχαιότητα είναι οι βασικές αναφορές τους. Συχνά μάλιστα, στα ανάγλυφα ή αγάλματα που κοσμούν τα μνημεία, τα όπλα που κρατούν οι πεσόντες στρατιώτες είναι ξίφη –αναγωγή στην ηρωική, ''ιπποτική'' διάσταση του πολέμου. Όχι τυχαία, ο Βρετανός «Άγνωστος πολεμιστής» είναι θαμμένος μαζί με ένα ξίφος από την εποχή των Σταυροφοριών. Στο ίδιο πλαίσιο εξιδανίκευσης εντάσσεται και ένα άλλο χαρακτηριστικό στα μνημεία των Αγνώστων Στρατιωτών: η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στη στρατιωτική ιεραρχία. Οι ενταφιασμένοι άγνωστοι στρατιώτες ή οι φρουροί που τους φυλάνε δεν έχουν βαθμό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-fiVuzI6XrwQ/UioV594URGI/AAAAAAAAI78/L_nRhMB9GBQ/s1600/greek.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://4.bp.blogspot.com/-fiVuzI6XrwQ/UioV594URGI/AAAAAAAAI78/L_nRhMB9GBQ/s400/greek.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο μύθος της πολεμικής εμπειρίας είναι μύθος ''ισότητας'': κάθε μεμονωμένος νεκρός στρατιώτης είναι σημαντικό πρόσωπο, γιατί εκφράζει το ιδεατό της εθνικής κοινότητας ως μιας συντροφικότητας μεταξύ ίσων που μοιράζονται μια κοινή αποστολή. Φυσικά, το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη σε κάθε χώρα καλύπτει και πιο συγκεκριμένες, πρακτικές ανάγκες, ανάλογα με την ιστορική συγκυρία. Έτσι, στη Μεγάλη Βρετανία η ανέγερση του «Κενοταφίου» θεωρήθηκε και ως ένα μέσο εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας που είχε επιφέρει ο πόλεμος. Αντίστοιχα, ο Άγνωστος Στρατιώτης στη Γερμανία θα γίνει το επίκεντρο της προσπάθειας διατήρησης του φιλοπόλεμου αισθήματος ενός ηττημένου κράτους.<br />
<br />
Η μνήμη των αγνώστων νεκρών των πολέμων που ακολουθούν τον Α' Παγκόσμιο υπηρετήθηκε, είτε με τη σταδιακή συμπερίληψή τους στο αρχικό μνημείο (ή, αν πρόκειται για κενοτάφιο, με την αναγραφή του πολεμικού γεγονότος), είτε με την αποδοχή ότι στο αρχικό μνημείο θα τιμώνται ουσιαστικά και όλοι οι μεταγενέστεροι νεκροί. Τέλος, κράτη που καθυστέρησαν να ιδρύσουν τέτοια μνημεία, όταν το έκαναν, τίμησαν αναδρομικά σε αυτά και τους πεσόντες των παλαιότερων πολέμων. Έτσι, το μνημείο μετατρέπεται προοδευτικά από τάφος του αγνώστου ενός πολέμου, σε τάφο ή τάφους του αγνώστου ή των αγνώστων όλων των πολέμων του έθνους.<br />
<br />
Σήμερα, τα μνημεία των Αγνώστων Στρατιωτών αποτελούν πηγή εθνικής περηφάνιας, σεβασμού αλλά και αναστοχασμού για τα δεινά του πολέμου για τους πολίτες κάθε κράτους. Ένα ίσως ελάχιστα γνωστό σημείο από την ιστορία του μνημείου είναι ότι «ευζωνικά τάγματα» ανέλαβαν το 1943 - 1944 να "συνδράμουν" τον κατακτητή κατά της Αντίστασης και συγκροτήθηκαν από τους τσολιάδες του μνημείου. Το βασικό δε Τάγμα Ασφαλείας της πρωτεύουσας ήταν το «Τάγμα Φρουράς του Αγνώστου Στρατιώτου». Στην επίσημη ιστοσελίδα της Προεδρικής Φρουράς γράφει :<br />
<br />
<b><i><span style="color: #e06666;">«Κατά την διάρκεια της κατοχής οι Γερμανικές δυνάμεις κατοχής επέτρεψαν στην τότε Ανακτορική Φρουρά να εξακολουθεί να φρουρεί το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Με αποφάσεις όμως της κατοχικής κυβέρνησης Ράλλη, τα τάγματα Ευζώνων αναγκάστηκαν να συνεργαστούν με τις κατοχικές δυνάμεις. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τους αποδοθεί ο αρνητικός όρος "Γερμανοτσολιάδες".</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #e06666;"><br /></span></i></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-j5Su0mTWryM/UioWWBxI67I/AAAAAAAAI8A/1pujqKpIhGc/s1600/69420_542576145765388_4183192%CE%BA%CE%B9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://4.bp.blogspot.com/-j5Su0mTWryM/UioWWBxI67I/AAAAAAAAI8A/1pujqKpIhGc/s400/69420_542576145765388_4183192%CE%BA%CE%B9.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ</b></span><br />
<br />
Με την δημιουργία του γλυπτού διαμορφώθηκε και όλος ο χώρος της πλατείας μπροστά από την Βουλή. Έτσι δόθηκε μνημειακός χαρακτήρας σε όλη την έκταση της πλατείας που κατασκευάστηκε. Οι χωματουργικές εργασίες είχαν κρατήσει μεγάλο διάστημα. Δεδομένου ότι υπήρχε υψομετρική διαφορά αλλά και δυσκολία στην επεξεργασία του πωρόλιθου. Έτσι απαιτήθηκε περισσότερος χρόνος αλλά και ειδικοί τεχνίτες από την Γαλλία. Το γεγονός αυτό ανέβαζε πολύ το κόστος κατασκευής και ήδη είχαν δημιουργηθεί πολλά αρνητικά σχόλια που τόνιζαν τις σπατάλες την στιγμή δύσκολης κατάστασης για την χώρα. Ακόμα και το σωματείο των γλυπτών είχε αφήσει υπόνοιες για μυστικές συμφωνίες και «απευθείας αναθέσεις».<br />
<br />
Ιδιαίτερη αίσθηση είχε προκαλέσει το γεγονός ότι οι μεταλλικές ασπίδες και τα κύπελλα θυμιάματος ενώ ήταν προγραμματισμένο να χυτευτούν στην Ελλάδα τελικά κατασκευάστηκαν στο Παρίσι με τετραπλάσια τιμή από την αρχική.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ - ΒΑΣΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΗΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1833</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Πολεοδομικό σχέδιο των Σταμάτιου Κλεάνθη – Eduard Schaubert, το οποίο προβλέπει Βασιλικό Κήπο (180 στρέμματα) σε άμεση γειτνίαση με τα Aνάκτορα στην περιοχή της σημερινής πλατείας Ομονοίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1834</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Οι Leo von Klenze και Karl Friedrich von Schinkel προτείνουν χωρίς επιτυχία ανέγερση βασιλικών ανακτόρων και κήπων σε Κεραμεικό και Ακρόπολη αντίστοιχα. Ο Friedrich von Gärtner, που τελικά αναλαμβάνει την οικοδόμηση των Ανακτόρων στο λόφο της Μπουμπουνίστρας, προβλέπει στα ανατολικά τους βασιλικό κήπο Γαλλικού τύπου.<br />
<br />
Η Αθήνα ανακηρύσσεται πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Επίσημη υποδοχή του Όθωνα στην πόλη.<br />
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #e06666;">1836</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Έναρξη οικοδόμησης των Ανακτόρων. παράλληλα, ο Γερμανός αρχιτέκτονας Ludwig Lange προτείνει τη δημιουργία ενός δημόσιου κήπου που θα εκτείνεται από το Λυκαβηττό μέχρι τις όχθες του Ιλισσού.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1836 - 1859</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Αγορά αγροτεμαχίων για τη δημιουργία και επέκταση του Βασιλικού Κήπου.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1837</span></b><br />
Τα υπό ανέγερση Ανάκτορα συνδέονται με τον περιβάλλοντα χώρο τους βάσει του σχεδίου του αρχιτέκτονα Hoch.<br />
<br />
Έμφαση δίνεται στη διαμόρφωση της περιοχής της πλατείας στα δυτικά του κτηρίου.<br />
<br />
ΚΗΠΟΣ Άφιξη της Αμαλίας στην Αθήνα. Η βασίλισσα αναλαμβάνει προσωπικά την υπόθεση του Κήπου και συστήνει αρμόδια επιτροπή.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-WJR-EPfSqvU/UioWzHIwM3I/AAAAAAAAI8I/Fh8fb50HoIk/s1600/Noname19.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-WJR-EPfSqvU/UioWzHIwM3I/AAAAAAAAI8I/Fh8fb50HoIk/s400/Noname19.jpg" width="298" /></a></div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1839</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ πολεοδομικό σχέδιο του Λύσανδρου Καυταντζόγλου που προβλέπει την τοποθέτηση των Ανακτόρων ανάμεσα σε δύο κήπους, καθώς και τη δημιουργία ενός ευρύτερου δημόσιου αρχαιολογικού πάρκου.<br />
<br />
ΚΗΠΟΣ Έναρξη δενδροφύτευσης και δημιουργία του βασικού κηποτεχνικού σκελετού με φυτά αυτοφυή και από το εξωτερικό. Την επίβλεψη των εργασιών (και τη διεύθυνση του Κήπου) αναλαμβάνουν ο Βαυαρός γεωπόνος Smarat και ο πρώσος Friedrich Schmidt. Στην εκσκαφή του πρώτου τμήματος του Κήπου έχουμε την πρώτη απόπειρα χάραξης κήπου αγγλικού τύπου. Ο Κήπος συνεχίζει να εμπλουτίζεται έως το 1882.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1843</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Ο Κήπος επεκτείνεται νότια και ανατολικά. <br />
<br />
Ιούλιος Το βασιλικό ζεύγος και η Αυλή εγκαθίστανται στα Ανάκτορα.<br />
<br />
3 Σεπτεμβρίου Εκδηλώνεται κίνημα για την παραχώρηση Συντάγματος.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1844</span></b><br />
Μάρτιος Συνταγματική μοναρχία. Έναρξη κοινοβουλευτικού βίου.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1846</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ χώρος υπαίθριων προγευμάτων της Αυλής διαμορφώνεται στο σημείο του Βασιλικού Κήπου, όπου αποκαλύπτεται μωσαϊκό δάπεδο Ρωμαϊκής εποχής.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1847</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Αρχικηπουρός διορίζεται ο Γάλλος κηποτέχνης François Lοuis Bareaud, που έχει συντάξει (1843) και τον κατάλογο των κυριότερων ειδών δέντρων που καλλιεργούνταν στον Κήπο.<br />
<br />
ΚΗΠΟΣ Στο σχέδιο της πόλης των Αθηνών της Επιτροπής Αξιωματικών σημειώνεται όλος ο χώρος μέχρι τον Ιλισσό και το Ολυμπείον ως μελλοντικό πεδίο επέκτασης του Κήπου.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1848 - 1852</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Ο Κήπος φθάνει με τρίτη επέκταση τα 150 στρέμματα.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1848</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Ο Βαυαρός αρχιτέκτονας κήπων Eduard von Riedel πραγματοποιεί τις χαράξεις του Κήπου, αντικαθιστώντας το Hoch. Συμμετέχει και ο Αθηναίος αρχιτέκτονας παναγής Βρετός-Κάλκος.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1850</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Σχέδιο του François Lοuis Bareaud προβλέπει πυκνή φύτευση του βορειανατολικού τμήματος του Κήπου, διαμόρφωση οπωρώνα στο κέντρο και δημιουργία τριών διαδρόμων θέας με χλοοτάπητες, τριανταφυλλιές και άλλα άνθη.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-C4A4GYZTSYs/UioXUfbbUmI/AAAAAAAAI8U/aAdCQpOlJfg/s1600/Noname21.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-C4A4GYZTSYs/UioXUfbbUmI/AAAAAAAAI8U/aAdCQpOlJfg/s400/Noname21.jpg" width="317" /></a></div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1851</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Το Βασιλικό Ελληνικό Αυλαρχείο, για λόγους ασφαλείας, αποφασίζει την απαγόρευση εισόδου του κοινού στον Κήπο, με κάποιες εξαιρέσεις. Ύστερα από έντονες αντιδράσεις, επιτρέπεται η είσοδος «εις τους καλώς ενδεδυμένους».<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1854</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Αποφασίζεται να ανοίγει ο Κήπος κάποιες ώρες για όλους τους κατοίκους.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1862</span></b><br />
Οκτώβριος Έξωση του Όθωνα και της Αμαλίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1863</span></b><br />
Οκτώβριος Άφιξη Γεωργίου Α’.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1864</span></b><br />
Μάρτιος Ένωση Ιονίων νήσων με την Ελλάδα.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1866</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Τοποθετούνται στον Κήπο οι μαρμάρινες προτομές του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια και του Ελβετού φιλέλληνα τραπεζίτη Ιωάννη-Γαβριήλ Εϋνάρδου, έργα του γλύπτη Ιωάννη Κόσσου.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #e06666;">1868</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Έναρξη αποπληρωμής του χρέους για την κατασκευή των Ανακτόρων και τη διαμόρφωση του Κήπου στην Αμαλία.<br />
<br />
ΚΗΠΟΣ Εγκαθίσταται στη βορειοανατολική γωνία του Κήπου η Βασιλική (μετέπειτα προεδρική) φρουρά σε έκταση 4,5 στρεμμάτων.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1881</span></b><br />
Φεβρουάριος Παραχωρούνται στην Ελλάδα η Θεσσαλία και η περιοχή της Άρτας.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1883</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Το Friedrich Schmidt διαδέχεται στη διεύθυνση του Κήπου ο Γάλλος γεωπόνος Laval.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1884</span></b><br />
Ιούλιος Πυρκαγιά στα Ανάκτορα.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1896</span></b><br />
Μάρτιος-Απρίλιος. Τέλεση των Α’ Ολυμπιακών Αγώνων στο Παναθηναϊκό Στάδιο.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1897</span></b><br />
Απρίλιος Ο ''ατυχής'' Ελληνο-τουρκικός πόλεμος.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1909</span></b><br />
Αύγουστος Κίνημα στου Γουδή.<br />
<br />
Δεκέμβριος Νέα πυρκαγιά στα Ανάκτορα. Μεγάλες καταστροφές.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1912 - 1913</span></b><br />
Βαλκανικοί πόλεμοι.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1915 - 1921</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Ο γεωπόνος Ιωάννης Κοντόπουλος αναδιαμορφώνει και σταθεροποιεί τις μορφές των πιο χαρακτηριστικών σημείων του Κήπου.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-oLY6p1689bA/UioX5x9vw8I/AAAAAAAAI8Y/pbXZYwmJtLg/s1600/Noname10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="291" src="https://4.bp.blogspot.com/-oLY6p1689bA/UioX5x9vw8I/AAAAAAAAI8Y/pbXZYwmJtLg/s400/Noname10.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1915 - 1917</span></b><br />
Εθνικός Διχασμός.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1917</span></b><br />
Μετά την παραίτηση και αποχώρηση του βασιλιά Κωνσταντίνου Α’, ο Κήπος εκ των πραγμάτων γίνεται Εθνικός.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1920</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Τοποθετείται η προτομή του Σπυρίδωνα-Φιλίσκου Σαμάρα, έργο του γλύπτη Μιχάλη Τόμπρου.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1922</span></b><br />
Αύγουστος-Σεπτέμβριος Μικρασιατική καταστροφή.<br />
<br />
Υπηρεσίες περίθαλψης των προσφύγων εγκαθίστανται στα “παλαιά” πλέον Ανάκτορα.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1923</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Ο Κήπος χαρακτηρίζεται κρατικός και έκτοτε παραμένει ανοικτός για το κοινό από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1924</span></b><br />
Μάρτιος-Απρίλιος Εγκαθίδρυση αβασίλευτης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1924-1926</span></b><br />
Στέγαση υπηρεσιών υπουργείων και άλλων φορέων στο κτήριο των παλαιών Ανακτόρων.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1925</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Αποκαλυπτήρια της προτομής του Διονύσιου Σολωμού, έργο του Θωμά Θωμόπουλου, με πλήθος κόσμου και προσφώνηση από τον Κωστή παλαμά.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Αρχίζει να διαμορφώνεται η ιδέα κατασκευής ενός μνημείου για τον Άγνωστο Στρατιώτη. Η χωροθέτηση του μνημείου στην πόλη θα αποτελέσει ζήτημα διαμάχης.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1926</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Θυσιάζεται μικρή λωρίδα δέντρων για τη διαπλάτυνση και ευθυγράμμιση της λεωφόρου Βασιλίσσης Αμαλίας. Αποκαλυπτήρια της προτομής του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, έργο του φωκίωνα Ρωκ.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Μάρτιος προκηρύσσεται, στο πλαίσιο της επιδιωκόμενης από το Θεόδωρο πάγκαλο στέγασης του Υπουργείου Στρατιωτικών στα παλαιά Ανάκτορα, διαγωνισμός μελέτης για την κατασκευή του Μνημείου. Ορίζεται ως χώρος ανέγερσής του η «έμπροσθεν των παλαιών Ανακτόρων πλατείαν, καταλλήλως προς τούτο διαρρυθμιζομένην». Η επιλογή του χώρου αμφισβητείται από φιλελεύθερους και διανοούμενους.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Οκτώβριος Έγκριση και βράβευση της μελέτης για το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη με το ψευδώνυμο ΣΚΡΑ, του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Λαζαρίδη. Η μελέτη περιλαμβάνει ανάγλυφη παράσταση σε προσχέδιο του γλύπτη Θωμά Θωμόπουλου.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1927</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Με νομοθετικό διάταγμα ιδρύεται η Επιτροπή Δημοσίων Κήπων και Δενδροστοιχιών και καθιερώνεται και επίσημα η ονομασία Εθνικός Κήπος.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Σύσταση επιτροπής για την εύρεση της καταλληλότερης θέσης για την ανέγερση του Μνημείου. Οριστική επιλογή της πλατείας των παλαιών Ανακτόρων.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-RacRy2BHnvI/UioYS0DwDNI/AAAAAAAAI8g/jOyqFMkq5Co/s1600/Noname15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://2.bp.blogspot.com/-RacRy2BHnvI/UioYS0DwDNI/AAAAAAAAI8g/jOyqFMkq5Co/s400/Noname15.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1927 - 1940</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Εποχή σταθεροποίησης και βελτίωσης της μορφής του Εθνικού Κήπου και μετατροπής του από ιδιωτικό κήπο σε δημόσιο πάρκο.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1928</span></b><br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Ιούνιος Το υπουργικό συμβούλιο, εγκρίνει τη χωροθέτηση του Μνημείου και αναθέτει στον Εμμανουήλ Λαζαρίδη την εκπόνηση των οριστικών σχεδίων.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1928 - 1929</span></b><br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Οι αντιδράσεις για την επιλογή του χώρου εντείνονται (εφημερίδες, καλλιτεχνικός κόσμος, Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, πολιτικός κόσμος).<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1929</span></b><br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Την ευθύνη για την ανέγερση του Μνημείου στο χώρο αναλαμβάνει προσωπικά ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος.<br />
<br />
Μάρτιος Οριστική απόφαση του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου για στέγαση της Βουλής και της Γερουσίας στο κτήριο των παλαιών Ανακτόρων.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Απρίλιος Έναρξη των χωματουργικών και προπαρασκευαστικών εργασιών για τη διαμόρφωση του χώρου για το Μνημείο.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Σεπτέμβριος Ρήξη του Θωμά Θωμόπουλου με τον Εμμανουήλ Λαζαρίδη. Ο πρώτος, μετά τον παραγκωνισμό του, προσφεύγει στις αρμόδιες αρχές χωρίς να βρει δικαίωση. Ο Λαζαρίδης αναζητεί νέο συνεργάτη.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Σεπτέμβριος Η επιτροπή επίβλεψης αποφασίζει την τοποθέτηση μεταλλικών ασπίδων και κυπέλλων θυμιάματος ως διακοσμητικών στοιχείων του Μνημείου, σε σχέδια του Εμμανουήλ Λαζαρίδη.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Δεκέμβριος Η επιτροπή επίβλεψης προτείνει τη διαμόρφωση του χώρου των ανθοπωλείων στο πρανές της βόρειας πλευράς της πλατείας του Άγνωστου Στρατιώτη. Τα σχέδια ανατίθενται στον Εμμανουήλ Λαζαρίδη.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1930</span></b><br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Μαΐος Με παρέμβαση του υπουργού παιδείας Γεώργιου παπανδρέου, απαιτείται θετική εισήγηση του γλύπτη Κώστα Δημητριάδη, προκειμένου να εγκριθεί οποιαδήποτε σύνθεση για την ανάγλυφη παράσταση του Μνημείου.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Δεκέμβριος Η επιτροπή επίβλεψης εγκρίνει τη νέα πρόταση με παράσταση νεκρού οπλίτη, έργο του γλύπτη φωκίωνα Ρωκ.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1931</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Μεγάλη ανοιξιάτικη χιονόπτωση προξενεί καταστροφή πολλών δέντρων του Κήπου.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Ιούνιος Ο Κώστας Δημητριάδης, αναλαμβάνει επίσημα την επίβλεψη των εργασιών του φωκίωνα Ρωκ, ως επιβλέπων όλων των καλλιτεχνικών τμημάτων του Μνημείου.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Ιούλιος Η επιτροπή επίβλεψης αποφασίζει τον τρόπο αναγραφής των τοπωνυμίων των μαχών στους αναβαθμούς του Μνημείου.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Σεπτέμβριος Αντιδράσεις για την καλλιτεχνική αξία της πρότασης Ρωκ, τις μεθοδεύσεις που οδήγησαν στην ανάθεση αλλά και για την υπέρογκη αμοιβή του μαρμαρογλύπτη.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-HlG-wWpedSg/UioYvaKOWNI/AAAAAAAAI8o/mYyoZrPjTC8/s1600/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%80%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%86%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1_25_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85_1932.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="275" src="https://1.bp.blogspot.com/-HlG-wWpedSg/UioYvaKOWNI/AAAAAAAAI8o/mYyoZrPjTC8/s400/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%80%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%86%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1_25_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85_1932.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1932</span></b><br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Εγκαίνια του Μνημείου με μεγάλη επισημότητα στην εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Μάιος πρωτόκολλο παράδοσης του έργου από το Λαζαρίδη στην επιτροπή επίβλεψης.<br />
<br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Ιούλιος παρουσιάζεται το σχέδιο φωτισμού της πλατείας και του Μνημείου.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1934</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Κίνδυνοι καταστροφής του Κήπου από ψύχος και ξηρασία.<br />
<br />
Ανεπιτυχής απόπειρα οικοπεδοποίησής του.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1935</span></b><br />
Ιούλιος Πανηγυρική έναρξη των εργασιών της Βουλής στο νέο της κτήριο.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1936</span></b><br />
Αύγουστος Διάλυση της Βουλής. Δικτατορία Μεταξά.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1938</span></b><br />
ΜΝΗΜΕΙΟ Ιανουάριος Ο Λαζαρίδης αποστέλλει στο Υπουργείου Τύπου και Τουρισμού συνοπτικό ιστορικό της πορείας των έργων του Μνημείου.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1941 - 1944</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Κατοχή. Σημαντικές φθορές στον Κήπο: καταστροφή μεγάλου αριθμού φυτών, εγκατάλειψη παρτεριών ανθέων-χλόης, τέλεια καταστροφή ζωοπτηνολογικής συλλογής, σοβαρές ζημιές στα διάφορα τεχνικά έργα.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1944</span></b><br />
Δεκέμβριος Συγκρούσεις των “Δεκεμβριανών” στην Αθήνα.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1946</span></b><br />
Μάιος Επανέναρξη των εργασιών της Βουλής.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1946 - 1949</span></b><br />
Εμφύλιος πόλεμος.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1954</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Η Διεύθυνση Κήπων και Δενδροστοιχιών επιτρέπει την εγκατάσταση υπαίθριου θέατρου μέσα στον Κήπο, προς την πλευρά της λεωφόρου Αμαλίας. Ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Το θέατρο λειτούργησε περίπου για μία δεκαετία.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1956</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Η προσπάθεια αποκατάστασης επιτυγχάνει σε μεγάλο βαθμό. Ο Κήπος βρίσκει τουλάχιστον εξωτερικά την προπολεμική του εμφάνιση.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1960 - 1980</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Ο Κήπος συντηρείται σε σταθερή βάση, εκσυγχρονίζεται τεχνικά και εμπλουτίζεται με νέα είδη φυτών. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-6jEwC-HaL8U/UioZNREltZI/AAAAAAAAI8w/vuKGxM0E980/s1600/Noname26.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://4.bp.blogspot.com/-6jEwC-HaL8U/UioZNREltZI/AAAAAAAAI8w/vuKGxM0E980/s400/Noname26.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1963</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Τοποθετείται η ορειχάλκινη προτομή του ποιητή Jean Moréas (Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου), έργο του γλύπτη EmileAntoine Bourdelle.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1967 - 1974</span></b><br />
Δικτατορία των Συνταγματαρχών.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1974</span></b><br />
Δεκέμβριος Δημοψήφισμα για το πολιτειακό: κατάργηση βασιλείας.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1975</span></b><br />
Ιούνιος Ψήφιση Συντάγματος: προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1975 - 2009</span></b><br />
Συνεχείς εργασίες συντήρησης και εκσυγχρονισμού του κτηρίου της Βουλής.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1978</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Σφοδρή ανεμοθύελλα επιφέρει σοβαρές ζημιές στον Κήπο.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1979</span></b><br />
Μάιος Ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1984</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Αρχίζει η λειτουργία Βοτανικού Μουσείου (σήμερα είναι κλειστό), παιδικής Βιβλιοθήκης και καφενείου στον Κήπο.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">1997</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Ο Κήπος περνάει στην αρμοδιότητα της περιφέρειας Αττικής.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">2001</span></b><br />
Ιανουάριος Ένταξη της Ελλάδας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">2004</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Ο Κήπος παραχωρείται για 90 χρόνια στο Δήμο Αθηναίων.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">2005</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Συγκροτείται το νομικό πρόσωπο Δήμος Αθηναίων - Εθνικός Κήπος, αρμόδιο για τη διαχείριση του Κήπου.<br />
<br />
<b><span style="color: #e06666;">Σήμερα</span></b><br />
ΚΗΠΟΣ Ο Κήπος έχει γύρω στα 7.000 δέντρα, 40.000 θάμνους και άλλα μικρότερα φυτά απ’ όλο τον κόσμο. Διαθέτει επτά εισόδους: μία στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, τρεις στην οδό Ηρώδου του Αττικού, δύο στο Ζάππειο και μία στη λεωφόρο Βασιλίσσης Αμαλίας.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Zf02GeG1Jy4/UioZdJ4obvI/AAAAAAAAI84/se5wyLguIVw/s1600/greek-parliament-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://3.bp.blogspot.com/-Zf02GeG1Jy4/UioZdJ4obvI/AAAAAAAAI84/se5wyLguIVw/s400/greek-parliament-1.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
Την παράδοση του γέρου κηπουρού Schmidt, που ταυτίστηκε με τον Κήπο, συνέχισε μια πλειάδα διευθυντών: Πέτρος Πάτσης (1887 - 1895), Σουκ (1895 - 1896), Ιωάννης Πάτσης (1897 - ;), Φρειδερίκος Καιζοκέφαλος (1923 - 1924), Αδριανός Κοσμάς (1924 - 1926), Ηρακλής Παπαθεοδώρου (1926 - 1945), Νικόλαος Ταμβάκης (1955 - 1985).<br />
<div>
<br /></div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ «ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ»</b></span><br />
<br />
᾿Εν δὲ τῷ αὐτῷ χειμῶνι ᾿Αθηναῖοι τῷ πατρίῳ νόμῳ χρώμενοι δημοσίᾳ ταφὰς ἐποιήσαντο τῶν ἐν τῷδε τῷ πολέμῳ πρώτων ἀποθανόντων τρόπῳ τοιῷδε. τὰ μὲν ὀστᾶ προτίθενται τῶν ἀπογενομένων πρότριτα σκηνὴν ποιήσαντες, καὶ ἐπιφέρει τῷ αὑτοῦ ἕκαστος ἤν τι βούληται· ἐπειδὰν δὲ ἡ ἐκφορὰ ᾖ, λάρνακας κυπαρισσίνας ἄγουσιν ἅμαξαι, φυλῆς ἑκάστης μίαν· ἔνεστι δὲ τὰ ὀστᾶ ἧς ἕκαστος ἦν φυλῆς. μία δὲ κλίνη κενὴ φέρεται ἐστρωμένη τῶν ἀφανῶν, οἳ ἂν μὴ εὑρεθῶσιν ἐς ἀναίρεσιν. ξυνεκφέρει δὲ ὁ βουλόμενος καὶ ἀστῶν καὶ ξένων, καὶ γυναῖκες πάρεισιν αἱ προσήκουσαι ἐπὶ τὸν τάφον ὀλοφυρόμεναι. τιθέασιν οὖν ἐς τὸ δημόσιον σῆμα, ὅ ἐστιν ἐπὶ τοῦ καλλίστου προαστείου τῆς πόλεως, καὶ αἰεὶ ἐν αὐτῷ θάπτουσι τοὺς ἐκ τῶν πολέμων, πλήν γετοὺς ἐν Μαραθῶνι· ἐκείνων δὲ διαπρεπῆ τὴν ἀρετὴν κρίναντες αὐτοῦ καὶ τὸν τάφον ἐποίησαν. ἐπειδὰν δὲ κρύψωσι γῇ, ἀνὴρ ᾑρημένος ὑπὸ τῆς πόλεως, ὃς ἂν γνώμῃ τε δοκῇ μὴ ἀξύνετος εἶναι καὶ ἀξιώσει προήκῃ, λέγει ἐπ' αὐτοῖς ἔπαινον τὸν πρέποντα· μετὰ δὲ τοῦτο ἀπέρχονται. ὧδε μὲν θάπτουσιν· καὶ διὰ παντὸς τοῦ πολέμου, ὁπότε ξυμβαίη αὐτοῖς, ἐχρῶντο τῷ νόμῳ. ἐπὶ δ' οὖν τοῖς πρώτοις τοῖσδε Περικλῆς ὁ Ξανθίππου ᾑρέθη λέγειν. καὶ ἐπειδὴ καιρὸς ἐλάμβανε, προελθὼν ἀπὸ τοῦ σήματος ἐπὶ βῆμα ὑψηλὸν πεποιημένον, ὅπως ἀκούοιτο ὡς ἐπὶ πλεῖστον τοῦ ὁμίλου, ἔλεγε τοιάδε.<br />
<br />
Οἱ μὲν πολλοὶ τῶν ἐνθάδε ἤδη εἰρηκότων ἐπαινοῦσι τὸν προσθέντα τῷ νόμῳ τὸν λόγον τόνδε, ὡς καλὸν ἐπὶ τοῖς ἐκ τῶν πολέμων θαπτομένοις ἀγορεύεσθαι αὐτόν. ἐμοὶ δὲ ἀρκοῦν ἂν ἐδόκει εἶναι ἀνδρῶν ἀγαθῶν ἔργῳ γενομένωνἔργῳ καὶ δηλοῦσθαι τὰς τιμάς, οἷα καὶ νῦν περὶ τὸν τάφοντόνδε δημοσίᾳ παρασκευασθέντα ὁρᾶτε, καὶ μὴ ἐν ἑνὶ ἀνδρὶ πολλῶν ἀρετὰς κινδυνεύεσθαι εὖ τε καὶ χεῖρον εἰπόντι πιστευθῆναι. χαλεπὸν γὰρ τὸ μετρίως εἰπεῖν ἐν ᾧ μόλις καὶ ἡ δόκησις τῆς ἀληθείας βεβαιοῦται. ὅ τε γὰρ ξυνειδὼς καὶ εὔνους ἀκροατὴς τάχ' ἄν τι ἐνδεεστέρως πρὸς ἃ βούλεταί τε καὶ ἐπίσταται νομίσειε δηλοῦσθαι, ὅ τε ἄπειρος ἔστιν ἃ καὶ πλεονάζεσθαι, διὰ φθόνον, εἴ τι ὑπὲρ τὴν αὑτοῦ φύσιν ἀκούοι. μέχρι γὰρ τοῦδε ἀνεκτοὶ οἱ ἔπαινοί εἰσι περὶ ἑτέρων λεγόμενοι, ἐς ὅσον ἂν καὶ αὐτὸς ἕκαστος οἴηται ἱκανὸς εἶναι δρᾶσαί τι ὧν ἤκουσεν· τῷ δὲ ὑπερβάλλοντι αὐτῶν φθονοῦντες ἤδη καὶ ἀπιστοῦσιν. ἐπειδὴ δὲ τοῖς πάλαι οὕτως ἐδοκιμάσθη ταῦτα καλῶς ἔχειν, χρὴ καὶ ἐμὲ ἑπόμενον τῷ νόμῳ πειρᾶσθαι ὑμῶν τῆς ἑκάστου βουλήσεώς τε καὶ δόξης τυχεῖν ὡς ἐπὶ πλεῖστον.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-XfbwMXxGy6Y/UirILFHng0I/AAAAAAAAJAA/2T55iP0cNak/s1600/image004(1612).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://4.bp.blogspot.com/-XfbwMXxGy6Y/UirILFHng0I/AAAAAAAAJAA/2T55iP0cNak/s400/image004(1612).jpg" width="400" /></a></div>
<br />
῎Αρξομαι δὲ ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον· δίκαιον γὰρ αὐτοῖς καὶ πρέπον δὲ ἅμα ἐν τῷ τοιῷδε τὴν τιμὴν ταύτην τῆς μνήμης δίδοσθαι. τὴν γὰρ χώραν οἱ αὐτοὶ αἰεὶ οἰκοῦντες διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε ἐλευθέραν δι' ἀρετὴν παρέδοσαν. καὶ ἐκεῖνοί τε ἄξιοι ἐπαίνου καὶ ἔτι μᾶλλον οἱ πατέρες ἡμῶν· κτησάμενοι γὰρ πρὸς οἷς ἐδέξαντο ὅσην ἔχομεν ἀρχὴν οὐκ ἀπόνως ἡμῖν τοῖς νῦν προσκατέλιπον. τὰ δὲ πλείω αὐτῆς αὐτοὶ ἡμεῖς οἵδε οἱ νῦν ἔτι ὄντες μάλιστα ἐν τῇ καθεστηκυίᾳ ἡλικίᾳ ἐπηυξήσαμεν καὶ τὴν πόλιν τοῖς πᾶσι παρεσκευάσαμεν καὶ ἐς πόλεμον καὶ ἐς εἰρήνην αὐταρκεστάτην. ὧν ἐγὼ τὰ μὲν κατὰ πολέμους ἔργα, οἷς ἕκαστα ἐκτήθη, ἢ εἴ τι αὐτοὶ ἢ οἱ πατέρες ἡμῶν βάρβαρον ἢ ῞Ελληνα πολέμιον ἐπιόντα προθύμως ἠμυνάμεθα, μακρηγορεῖν ἐν εἰδόσιν οὐ βουλόμενος ἐάσω· ἀπὸ δὲ οἵας τε ἐπιτηδεύσεως ἤλθομεν ἐπ' αὐτὰ καὶ μεθ' οἵας πολιτείας καὶ τρόπων ἐξ οἵων μεγάλα ἐγένετο, ταῦτα δηλώσας πρῶτον εἶμι καὶ ἐπὶ τὸν τῶνδε ἔπαινον, νομίζων ἐπί τε τῷ παρόντι οὐκ ἂν ἀπρεπῆ λεχθῆναι αὐτὰ καὶ τὸν πάντα ὅμιλον καὶ ἀστῶν καὶ ξένων ξύμφορον εἶναι ἐπακοῦσαι αὐτῶν.<br />
<br />
Χρώμεθα γὰρ πολιτείᾳ οὐ ζηλούσῃ τοὺς τῶν πέλας νόμους, παράδειγμα δὲ μᾶλλον αὐτοὶ ὄντες τισὶν ἢ μιμούμενοι ἑτέρους. καὶ ὄνομα μὲν διὰ τὸ μὴ ἐς ὀλίγους ἀλλ' ἐς πλείονας οἰκεῖν δημοκρατία κέκληται· μέτεστι δὲ κατὰ μὲν τοὺς νόμους πρὸς τὰ ἴδια διάφορα πᾶσι τὸ ἴσον, κατὰ δὲ τὴν ἀξίωσιν, ὡς ἕκαστος ἔν τῳ εὐδοκιμεῖ, οὐκ ἀπὸ μέρους τὸ πλέον ἐς τὰ κοινὰ ἢ ἀπ' ἀρετῆς προτιμᾶται, οὐδ' αὖ κατὰ πενίαν, ἔχων γέ τι ἀγαθὸν δρᾶσαι τὴν πόλιν, ἀξιώματος ἀφανείᾳ κεκώλυται. ἐλευθέρως δὲ τά τε πρὸς τὸ κοινὸν πολιτεύομεν καὶ ἐς τὴν πρὸς ἀλλήλους τῶν καθ' ἡμέραν ἐπιτηδευμάτων ὑποψίαν, οὐ δι' ὀργῆς τὸν πέλας, εἰ καθ᾿ ἡδονήν τι δρᾷ, ἔχοντες, οὐδὲ ἀζημίους μέν, λυπηρὰς δὲ τῇ ὄψει ἀχθηδόνας προστιθέμενοι. ἀνεπαχθῶς δὲ τὰ ἴδια προσομιλοῦντες τὰ δημόσια διὰ δέος μάλιστα οὐ παρανομοῦμεν, τῶν τε αἰεὶ ἐν ἀρχῇ ὄντων ἀκροάσει καὶ τῶν νόμων, καὶ μάλιστα αὐτῶν ὅσοι τε ἐπ' ὠφελίᾳ τῶν ἀδικουμένων κεῖνται καὶ ὅσοι ἄγραφοι ὄντες αἰσχύνην ὁμολογουμένην φέρουσιν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-OLriSTB831M/UioeFc7d51I/AAAAAAAAI9Q/sfuZEhtFHR0/s1600/51699-532-1(1)-960.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="207" src="https://3.bp.blogspot.com/-OLriSTB831M/UioeFc7d51I/AAAAAAAAI9Q/sfuZEhtFHR0/s400/51699-532-1(1)-960.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Καὶ μὴν καὶ τῶν πόνων πλείστας ἀναπαύλας τῇ γνώμῃ ἐπορισάμεθα, ἀγῶσι μέν γε καὶ θυσίαις διετησίοις νομίζοντες, ἰδίαις δὲ κατασκευαῖς εὐπρεπέσιν, ὧν καθ' ἡμέραν ἡ τέρψις τὸ λυπηρὸν ἐκπλήσσει. ἐπεσέρχεται δὲ διὰ μέγεθος τῆς πόλεως ἐκ πάσης γῆς τὰ πάντα, καὶ ξυμβαίνει ἡμῖν μηδὲν οἰκειοτέρᾳ τῇ ἀπολαύσει τὰ αὐτοῦ ἀγαθὰ γιγνόμενα καρποῦσθαι ἢ καὶ τὰ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.<br />
<br />
Διαφέρομεν δὲ καὶ ταῖς τῶν πολεμικῶν μελέταις τῶν ἐναντίων τοῖσδε. τήν τε γὰρ πόλιν κοινὴν παρέχομεν, καὶ οὐκ ἔστιν ὅτε ξενηλασίαις ἀπείργομέν τινα ἢ μαθήματος ἢ θεάματος, ὃ μὴ κρυφθὲν ἄν τις τῶν πολεμίων ἰδὼν ὠφεληθείη, πιστεύοντες οὐ ταῖς παρασκευαῖς τὸ πλέον καὶ ἀπάταις ἢ τῷ ἀφ' ἡμῶν αὐτῶν ἐς τὰ ἔργα εὐψύχῳ· καὶ ἐν ταῖς παιδείαις οἱ μὲν ἐπιπόνῳ ἀσκήσει εὐθὺς νέοι ὄντες τὸ ἀνδρεῖον μετέρχονται, ἡμεῖς δὲ ἀνειμένως διαιτώμενοι οὐδὲν ἧσσον ἐπὶ τοὺς ἰσοπαλεῖς κινδύνους χωροῦμεν. τεκμήριον δέ· οὔτε γὰρ Λακεδαιμόνιοι καθ' ἑαυτούς, μέθ᾿ ἁπάντων δὲ ἐς τὴν γῆν ἡμῶν στρατεύουσι, τήν τε τῶν πέλας αὐτοὶ ἐπελθόντες οὐ χαλεπῶς ἐν τῇ ἀλλοτρίᾳ τοὺς περὶ τῶν οἰκείων ἀμυνομένους μαχόμενοι τὰ πλείω κρατοῦμεν. ἁθρόᾳ τε τῇ δυνάμει ἡμῶν οὐδείς πω πολέμιος ἐνέτυχε διὰ τὴν τοῦ ναυτικοῦ τε ἅμα ἐπιμέλειαν καὶ τὴν ἐν τῇ γῇ ἐπὶ πολλὰ ἡμῶν αὐτῶν ἐπίπεμψιν· ἢν δέ που μορίῳ τινὶ προσμείξωσι, κρατήσαντές τέ τινας ἡμῶν πάντας αὐχοῦσιν ἀπεῶσθαι καὶ νικηθέντες ὑφ' ἁπάντων ἡσσῆσθαι. καίτοι εἰ ῥᾳθυμίᾳ μᾶλλον ἢ πόνων μελέτῃ καὶ μὴ μετὰ νόμων τὸ πλέον ἢ τρόπων ἀνδρείας ἐθέλομεν κινδυνεύειν, περιγίγνεται ἡμῖν τοῖς τε μέλλουσιν ἀλγεινοῖς μὴ προκάμνειν, καὶ ἐς αὐτὰ ἐλθοῦσι μὴ ἀτολμοτέρους τῶν αἰεὶ μοχθούντων φαίνεσθαι, καὶ ἔν τε τούτοις τὴν πόλιν ἀξίαν εἶναι θαυμάζεσθαι καὶ ἔτι ἐν ἄλλοις.<br />
<br />
Φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ μετ' εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας· πλούτῳ τε ἔργου μᾶλλον καιρῷ ἢ λόγου κόμπῳ χρώμεθα, καὶ τὸ πένεσθαι οὐχ ὁμολογεῖν τινὶ αἰσχρόν, ἀλλὰ μὴ διαφεύγειν ἔργῳ αἴσχιον. ἔνι τε τοῖς αὐτοῖς οἰκείων ἅμα καὶ πολιτικῶν ἐπιμέλεια, καὶ ἑτέροις πρὸς ἔργα τετραμένοις τὰ πολιτικὰ μὴ ἐνδεῶς γνῶναι· μόνοι γὰρ τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ' ἀχρεῖον νομίζομεν, καὶ οἱ αὐτοὶ ἤτοι κρίνομέν γε ἢ ἐνθυμούμεθα ὀρθῶς τὰ πράγματα, οὐ τοὺς λόγους τοῖς ἔργοις βλάβην ἡγούμενοι, ἀλλὰ μὴ προδιδαχθῆναι μᾶλλον λόγῳ πρότερον ἢ ἐπὶ ἃ δεῖ ἔργῳ ἐλθεῖν. διαφερόντως γὰρ δὴ καὶ τόδε ἔχομεν ὥστε τολμᾶν τε οἱ αὐτοὶ μάλιστα καὶ περὶ ὧν ἐπιχειρήσομεν ἐκλογίζεσθαι· ὃ τοῖς ἄλλοις ἀμαθία μὲν θράσος, λογισμὸς δὲ ὄκνον φέρει. κράτιστοι δ' ἂν τὴν ψυχὴν δικαίως κριθεῖεν οἱ τά τε δεινὰ καὶ ἡδέα σαφέστατα γιγνώσκοντες καὶ διὰ ταῦτα μὴ ἀποτρεπόμενοι ἐκ τῶν κινδύνων. καὶ τὰ ἐς ἀρετὴν ἐνηντιώμεθα τοῖς πολλοῖς· οὐ γὰρ πάσχοντες εὖ, ἀλλὰ δρῶντες κτώμεθα τοὺς φίλους. βεβαιότερος δὲ ὁ δράσας τὴν χάριν ὥστε ὀφειλομένην δι' εὐνοίας ᾧ δέδωκε σῴζειν· ὁ δὲ ἀντοφείλων ἀμβλύτερος, εἰδὼς οὐκ ἐς χάριν, ἀλλ' ἐς ὀφείλημα τὴν ἀρετὴν ἀποδώσων. καὶ μόνοι οὐ τοῦ ξυμφέροντος μᾶλλον λογισμῷ ἢ τῆς ἐλευθερίας τῷ πιστῷ ἀδεῶς τινὰ ὠφελοῦμεν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-aFtQ05vb24k/UiofTyww73I/AAAAAAAAI9c/OT4SlRjDWJU/s1600/assets_LARGE_t_420_8663544.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="227" src="https://4.bp.blogspot.com/-aFtQ05vb24k/UiofTyww73I/AAAAAAAAI9c/OT4SlRjDWJU/s400/assets_LARGE_t_420_8663544.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Ξυνελών τε λέγω τήν τε πᾶσαν πόλιν τῆς ῾Ελλάδος παίδευσιν εἶναι καὶ καθ' ἕκαστον δοκεῖν ἄν μοι τὸν αὐτὸν ἄνδρα παρ' ἡμῶν ἐπὶ πλεῖστ' ἂν εἴδη καὶ μετὰ χαρίτων μάλιστ' ἂν εὐτραπέλως τὸ σῶμα αὔταρκες παρέχεσθαι. καὶ ὡς οὐ λόγων ἐν τῷ παρόντι κόμπος τάδε μᾶλλον ἢ ἔργων ἐστὶν ἀλήθεια, αὐτὴ ἡ δύναμις τῆς πόλεως, ἣν ἀπὸ τῶνδε τῶν τρόπων ἐκτησάμεθα, σημαίνει. μόνη γὰρ τῶν νῦν ἀκοῆς κρείσσων ἐς πεῖραν ἔρχεται, καὶ μόνη οὔτε τῷ πολεμίῳ ἐπελθόντι ἀγανάκτησιν ἔχει ὑφ' οἵων κακοπαθεῖ οὔτε τῷ ὑπηκόῳ κατάμεμψιν ὡς οὐχ ὑπ' ἀξίων ἄρχεται. μετὰ μεγάλων δὲ σημείων καὶ οὐ δή τοι ἀμάρτυρόν γε τὴν δύναμιν παρασχόμενοι τοῖς τε νῦν καὶ τοῖς ἔπειτα θαυμασθησόμεθα, καὶ οὐδὲν προσδεόμενοι οὔτε ῾Ομήρου ἐπαινέτου οὔτε ὅστις ἔπεσι μὲν τὸ αὐτίκα τέρψει, τῶν δ' ἔργων τὴν ὑπόνοιαν ἡ ἀλήθεια βλάψει, ἀλλὰ πᾶσαν μὲν θάλασσαν καὶ γῆν ἐσβατὸν τῇ ἡμετέρᾳ τόλμῃ καταναγκάσαντες γενέσθαι, πανταχοῦ δὲ μνημεῖα κακῶν τε κἀγαθῶν ἀίδια ξυγκατοικίσαντες. περὶ τοιαύτης οὖν πόλεως οἵδε τε γενναίως δικαιοῦντες μὴ ἀφαιρεθῆναι αὐτὴν μαχόμενοι ἐτελεύτησαν, καὶ τῶν λειπομένων πάντα τινὰ εἰκὸς ἐθέλειν ὑπὲρ αὐτῆς κάμνειν.<br />
<br />
Δι’ ὃ δὴ καὶ ἐμήκυνα τὰ περὶ τῆς πόλεως, διδασκαλίαν τε ποιούμενος μὴ περὶ ἴσου ἡμῖν εἶναι τὸν ἀγῶνα καὶ οἷς τῶνδε μηδὲν ὑπάρχει ὁμοίως, καὶ τὴν εὐλογίαν ἅμα ἐφ’ οἷς νῦν λέγω φανερὰν σημείοις καθιστάς. καὶ εἴρηται αὐτῆς τὰ μέγιστα· ἃ γὰρ τὴν πόλιν ὕμνησα, αἱ τῶνδε καὶ τῶν τοιῶνδε ἀρεταὶ ἐκόσμησαν, καὶ οὐκ ἂν πολλοῖς τῶν ῾Ελλήνων ἰσόρροπος ὥσπερ τῶνδε ὁ λόγος τῶν ἔργων φανείη. δοκεῖ δέ μοι δηλοῦν ἀνδρὸς ἀρετὴν πρώτη τε μηνύουσα καὶ τελευταία βεβαιοῦσα ἡ νῦν τῶνδε καταστροφή. καὶ γὰρ τοῖς τἆλλα χείροσι δίκαιον τὴν ἐς τοὺς πολέμους ὑπὲρ τῆς πατρίδος ἀνδραγαθίαν προτίθεσθαι· ἀγαθῷ γὰρ κακὸν ἀφανίσαντες κοινῶς μᾶλλον ὠφέλησαν ἢ ἐκ τῶν ἰδίων ἔβλαψαν. τῶνδε δὲ οὔτε πλούτου τις τὴν ἔτι ἀπόλαυσιν προτιμήσας ἐμαλακίσθη οὔτε πενίας ἐλπίδι, ὡς κἂν ἔτι διαφυγὼν αὐτὴν πλουτήσειεν, ἀναβολὴν τοῦ δεινοῦ ἐποιήσατο· τὴν δὲ τῶν ἐναντίων τιμωρίαν ποθεινοτέραν αὐτῶν λαβόντες καὶ κινδύνων ἅμα τόνδε κάλλιστον νομίσαντες ἐβουλήθησαν μετ’ αὐτοῦ τοὺς μὲν τιμωρεῖσθαι, τῶν δὲ ἐφίεσθαι, ἐλπίδι μὲν τὸ ἀφανὲς τοῦ κατορθώσειν ἐπιτρέψαντες, ἔργῳ δὲ περὶ τοῦ ἤδη ὁρωμένου σφίσιν αὐτοῖς ἀξιοῦντες πεποιθέναι, καὶ ἐν αὐτῷ τῷ ἀμύνεσθαι καὶ παθεῖν μᾶλλον ἡγησάμενοι ἢ [τὸ] ἐνδόντες σῴζεσθαι, τὸ μὲν αἰσχρὸν τοῦ λόγου ἔφυγον, τὸ δ’ ἔργον τῷ σώματι ὑπέμειναν καὶ δι’ ἐλαχίστου καιροῦ τύχης ἅμα ἀκμῇ τῆς δόξης μᾶλλον ἢ τοῦ δέους ἀπηλλάγησαν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-ZjcpWX-A7Xw/UiohC8QximI/AAAAAAAAI9w/j0GT3_XMaGk/s1600/cf84cebf-ceb5cf83cf83-cf83cf84ceb7cebd-cf81cf89cf83ceb9ceb1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://2.bp.blogspot.com/-ZjcpWX-A7Xw/UiohC8QximI/AAAAAAAAI9w/j0GT3_XMaGk/s400/cf84cebf-ceb5cf83cf83-cf83cf84ceb7cebd-cf81cf89cf83ceb9ceb1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Καὶ οἵδε μὲν προσηκόντως τῇ πόλει τοιοίδε ἐγένοντο· τοὺς δὲ λοιποὺς χρὴ ἀσφαλεστέραν μὲν εὔχεσθαι, ἀτολμοτέραν δὲ μηδὲν ἀξιοῦν τὴν ἐς τοὺς πολεμίους διάνοιαν ἔχειν, σκοποῦντας μὴ λόγῳ μόνῳ τὴν ὠφελίαν, ἣν ἄν τις πρὸς οὐδὲν χεῖρον αὐτοὺς ὑμᾶς εἰδότας μηκύνοι, λέγων ὅσα ἐν τῷ τοὺς πολεμίους ἀμύνεσθαι ἀγαθὰ ἔνεστιν, ἀλλὰ μᾶλλον τὴν τῆς πόλεως δύναμιν καθ’ ἡμέραν ἔργῳ θεωμένους καὶ ἐραστὰς γιγνομένους αὐτῆς, καὶ ὅταν ὑμῖν μεγάλη δόξῃ εἶναι, ἐνθυμουμένους ὅτι τολμῶντες καὶ γιγνώσκοντες τὰ δέοντα καὶ ἐν τοῖς ἔργοις αἰσχυνόμενοι ἄνδρες αὐτὰ ἐκτήσαντο, καὶ ὁπότε καὶ πείρᾳ του σφαλεῖεν, οὐκ οὖν καὶ τὴν πόλιν γε τῆς σφετέρας ἀρετῆς ἀξιοῦντες στερίσκειν, κάλλιστον δὲ ἔρανον αὐτῇ προϊέμενοι. κοινῇ γὰρ τὰ σώματα διδόντες ἰδίᾳ τὸν ἀγήρων ἔπαινον ἐλάμβανον καὶ τὸν τάφον ἐπισημότατον, οὐκ ἐν ᾧ κεῖνται μᾶλλον, ἀλλ’ ἐν ᾧ ἡ δόξα αὐτῶν παρὰ τῷ ἐντυχόντι αἰεὶ καὶ λόγου καὶ ἔργου καιρῷ αἰείμνηστος καταλείπεται. ἀνδρῶν γὰρ ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος, καὶ οὐ στηλῶν μόνον ἐν τῇ οἰκείᾳ σημαίνει ἐπιγραφή, ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ μὴ προσηκούσῃ ἄγραφος μνήμη παρ’ ἑκάστῳ τῆς γνώμης μᾶλλον ἢ τοῦ ἔργου ἐνδιαιτᾶται. οὓς νῦν ὑμεῖς ζηλώσαντες καὶ τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ’ ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον κρίναντες μὴ περιορᾶσθε τοὺς πολεμικοὺς κινδύνους. οὐ γὰρ οἱ κακοπραγοῦντες δικαιότερον ἀφειδοῖεν ἂν τοῦ βίου, οἷς ἐλπὶς οὐκ ἔστιν ἀγαθοῦ, ἀλλ’ οἷς ἡ ἐναντία μεταβολὴ ἐν τῷ ζῆν ἔτι κινδυνεύεται καὶ ἐν οἷς μάλιστα μεγάλα τὰ διαφέροντα, ἤν τι πταίσωσιν. ἀλγεινοτέρα γὰρ ἀνδρί γε φρόνημα ἔχοντι ἡ μετὰ τοῦ [ἐν τῷ] μαλακισθῆναι κάκωσις ἢ ὁ μετὰ ῥώμης καὶ κοινῆς ἐλπίδος ἅμα γιγνόμενος ἀναίσθητος θάνατος.<br />
<br />
Δι᾿ ὅπερ καὶ τοὺς τῶνδε νῦν τοκέας, ὅσοι πάρεστε, οὐκ ὀλοφύρομαι μᾶλλον ἢ παραμυθήσομαι. ἐν πολυτρόποις γὰρ ξυμφοραῖς ἐπίστανται τραφέντες· τὸ δ’ εὐτυχές, οἳ ἂν τῆς εὐπρεπεστάτης λάχωσιν, ὥσπερ οἵδε μὲν νῦν, τελευτῆς, ὑμεῖς δὲ λύπης, καὶ οἷς ἐνευδαιμονῆσαί τε ὁ βίος ὁμοίως καὶ ἐντελευτῆσαι ξυνεμετρήθη. χαλεπὸν μὲν οὖν οἶδα πείθειν ὄν, ὧν καὶ πολλάκις ἕξετε ὑπομνήματα ἐν ἄλλων εὐτυχίαις, αἷς ποτὲ καὶ αὐτοὶ ἠγάλλεσθε· καὶ λύπη οὐχ ὧν ἄν τις μὴ πειρασάμενος ἀγαθῶν στερίσκηται, ἀλλ’ οὗ ἂν ἐθὰς γενόμενος ἀφαιρεθῇ. καρτερεῖν δὲ χρὴ καὶ ἄλλων παίδων ἐλπίδι, οἷς ἔτι ἡλικία τέκνωσιν ποιεῖσθαι· ἰδίᾳ τε γὰρ τῶν οὐκ ὄντων λήθη οἱ ἐπιγιγνόμενοί τισιν ἔσονται, καὶ τῇ πόλει διχόθεν, ἔκ τε τοῦ μὴ ἐρημοῦσθαι καὶ ἀσφαλείᾳ, ξυνοίσει· οὐ γὰρ οἷόν τε ἴσον τι ἢ δίκαιον βουλεύεσθαι οἳ ἂν μὴ καὶ παῖδας ἐκ τοῦ ὁμοίου παραβαλλόμενοι κινδυνεύωσιν. ὅσοι δ’ αὖ παρηβήκατε, τόν τε πλέονα κέρδος ὃν ηὐτυχεῖτε βίον ἡγεῖσθε καὶ τόνδε βραχὺν ἔσεσθαι, καὶ τῇ τῶνδε εὐκλείᾳ κουφίζεσθε. τὸ γὰρ φιλότιμον ἀγήρων μόνον, καὶ οὐκ ἐν τῷ ἀχρείῳ τῆς ἡλικίας τὸ κερδαίνειν, ὥσπερ τινές φασι, μᾶλλον τέρπει, ἀλλὰ τὸ τιμᾶσθαι. παισὶ δ’ αὖ ὅσοι τῶνδε πάρεστε ἢ ἀδελφοῖς ὁρῶ μέγαν τὸν ἀγῶνα (τὸν γὰρ οὐκ ὄντα ἅπας εἴωθεν ἐπαινεῖν), καὶ μόλις ἂν καθ’ ὑπερβολὴν ἀρετῆς οὐχ ὁμοῖοι, ἀλλ’ ὀλίγῳ χείρους κριθεῖτε. φθόνος γὰρ τοῖς ζῶσι πρὸς τὸ ἀντίπαλον, τὸ δὲ μὴ ἐμποδὼν ἀνανταγωνίστῳ εὐνοίᾳ τετίμηται. εἰ δέ με δεῖ καὶ γυναικείας τι ἀρετῆς, ὅσαι νῦν ἐν χηρείᾳ ἔσονται, μνησθῆναι, βραχείᾳ παραινέσει ἅπαν σημανῶ. τῆς τε γὰρ ὑπαρχούσης φύσεως μὴ χείροσι γενέσθαι ὑμῖν μεγάλη ἡ δόξα καὶ ἧς ἂν ἐπ’ ἐλάχιστον ἀρετῆς πέρι ἢ ψόγου ἐν τοῖς ἄρσεσι κλέος ᾖ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-NlcP3p0Ipg4/UiohjHDEWxI/AAAAAAAAI94/lFanEze7eB4/s1600/greek_cavalry_1921.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="196" src="https://1.bp.blogspot.com/-NlcP3p0Ipg4/UiohjHDEWxI/AAAAAAAAI94/lFanEze7eB4/s400/greek_cavalry_1921.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Εἴρηται καὶ ἐμοὶ λόγῳ κατὰ τὸν νόμον ὅσα εἶχον πρόσφορα, καὶ ἔργῳ οἱ θαπτόμενοι τὰ μὲν ἤδη κεκόσμηνται, τὰ δὲ αὐτῶν τοὺς παῖδας τὸ ἀπὸ τοῦδε δημοσίᾳ ἡ πόλις μέχρι δ’ αὖ παρηβήκατε, τόν τε πλέονα κέρδος ὃν ηὐτυχεῖτε βίον ἡγεῖσθε καὶ τόνδε βραχὺν ἔσεσθαι, καὶ τῇ τῶνδε εὐκλείᾳ κουφίζεσθε. τὸ γὰρ φιλότιμον ἀγήρων μόνον, καὶ οὐκ ἐν τῷ ἀχρείῳ τῆς ἡλικίας τὸ κερδαίνειν, ὥσπερ τινές φασι, μᾶλλον τέρπει, ἀλλὰ τὸ τιμᾶσθαι. παισὶ δ’ αὖ ὅσοι τῶνδε πάρεστε ἢ ἀδελφοῖς ὁρῶ μέγαν τὸν ἀγῶνα (τὸν γὰρ οὐκ ὄντα ἅπας εἴωθεν ἐπαινεῖν), καὶ μόλις ἂν καθ’ ὑπερβολὴν ἀρετῆς οὐχ ὁμοῖοι, ἀλλ’ ὀλίγῳ χείρους κριθεῖτε. φθόνος γὰρ τοῖς ζῶσι πρὸς τὸ ἀντίπαλον, τὸ δὲ μὴ ἐμποδὼν ἀνανταγωνίστῳ εὐνοίᾳ τετίμηται. εἰ δέ με δεῖ καὶ γυναικείας τι ἀρετῆς, ὅσαι νῦν ἐν χηρείᾳ ἔσονται, μνησθῆναι, βραχείᾳ παραινέσει ἅπαν σημανῶ. τῆς τε γὰρ ὑπαρχούσης φύσεως μὴ χείροσι γενέσθαι ὑμῖν μεγάλη ἡ δόξα καὶ ἧς ἂν ἐπ’ ἐλάχιστον ἀρετῆς πέρι ἢ ψόγου ἐν τοῖς ἄρσεσι κλέος ᾖ.<br />
<br />
Εἴρηται καὶ ἐμοὶ λόγῳ κατὰ τὸν νόμον ὅσα εἶχον πρόσfora, καὶ ἔργῳ οἱ θαπτόμενοι τὰ μὲν ἤδη κεκόσμηνται, τὰ δὲ αὐτῶν τοὺς παῖδας τὸ ἀπὸ τοῦδε δημοσίᾳ ἡ πόλις μέχρι ἥβης θρέψει, ὠφέλιμον στέφανον τοῖσδέ τε καὶ τοῖς λειπομένοις τῶν τοιῶνδε ἀγώνων προτιθεῖσα· ἆθλα γὰρ οἷς κεῖται ἀρετῆς μέγιστα, τοῖς δὲ καὶ ἄνδρες ἄριστοι πολιτεύουσιν. νῦν δὲ ἀπολοφυράμενοι ὃν προσήκει ἑκάστῳ ἄπιτε. Τοιόσδε μὲν ὁ τάφος ἐγένετο ἐν τῷ χειμῶνι τούτῳ·<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-n2XpYpMWotg/UirIXsnYfkI/AAAAAAAAJAI/nE_bG4mA7tc/s1600/anekshghta.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://2.bp.blogspot.com/-n2XpYpMWotg/UirIXsnYfkI/AAAAAAAAJAI/nE_bG4mA7tc/s400/anekshghta.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6fa8dc;">ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ</span></b><br />
<br />
Τον ίδιο χειμώνα οι Αθηναίοι, ακολουθώντας την πατροπαράδοτη συνήθεια, τέλεσαν δημόσια την ταφή αυτών που πρώτοι σκοτώθηκαν σ’ αυτόν τον πόλεμο, με τον εξής περίπου τρόπο. Φτιάχνουν μια εξέδρα και εκθέτουν τα οστά των νεκρών για δυο μέρες, και ο καθένας φέρνει στο δικό του αν κάτι θέλει. Και όταν γίνεται η κηδεία, αμάξια μεταφέρουν κυπαρισσένιες οστεοθήκες, μια για κάθε φυλή· τα οστά του καθενός είναι μέσα στην οστεοθήκη της φυλής του (τα οστά βρίσκονται στη θήκη της φυλής στην οποία ο καθένας ανήκει). Ένα όμως φέρετρο κενό, στρωμένο, το μεταφέρουν στα χέρια· είναι των αγνοουμένων, εκείνων δηλαδή που τα πτώματά τους δε βρέθηκαν να τα συλλέξουν (σηκώσουν).<br />
<br />
Παίρνει μέρος στη νεκρώσιμη πομπή όποιος θέλει, είτε πολίτης, είτε ξένος και παρευρίσκονται στον τόπο της ταφής και γυναίκες και συγγενείς μοιρολογώντας. Τους αποθέτουν λοιπόν στο δημόσιο νεκροταφείο, που βρίσκεται στο πιο ωραίο προάστιο της πόλης, και πάντα σε αυτό θάβουν τους νεκρούς των μαχών, εκτός από εκείνους που έπεσαν στο Μαραθώνα. Εκείνων την παλικαριά, επειδή την έκριναν ξεχωριστή, εκεί τους έκαναν και τον τάφο. Όταν τους σκεπάσουν με χώμα, ένας άνδρας εκλεγμένος από την πολιτεία, που θεωρείται πολύ συνετός και επιβάλλεται με το κύρος του, εκφωνεί πάνω στον τάφο τους επαινετικό λόγο που ταιριάζει. Ύστερα φεύγουν.<br />
<br />
Έτσι γίνεται η ταφή· και σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, σε κάθε παρόμοια περίπτωση, ακολουθούσαν τη συνήθεια. Για αυτούς λοιπόν τους πρώτους νεκρούς ορίστηκε να μιλήσει ο Περικλής ο γιος του Ξανθίππου. Και όταν έφτασε η ώρα, προχώρησε από τον τάφο σε ένα βήμα καμωμένο ψηλό, για να ακούγεται όσο γίνεται πιο μακριά στο συγκεντρωμένο πλήθος και έλεγε τα εξής περίπου.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-niMz4VKQNOg/Uioipm5BBEI/AAAAAAAAI-A/AMRzBGqh2kI/s1600/GES-c10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://1.bp.blogspot.com/-niMz4VKQNOg/Uioipm5BBEI/AAAAAAAAI-A/AMRzBGqh2kI/s400/GES-c10.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
«Οι περισσότεροι απ όσους έχουν μιλήσει ως τώρα απ αυτό το βήμα επαινούν τον νομοθέτη που συμπλήρωσε τη συνηθισμένη τελετή μ' αυτό τον λόγο, με τη σκέψη ότι είναι ωραίο να εκφωνείται πάνω στον τάφο των νεκρών του πολέμου. Εγώ όμως θα ήμουν της γνώμης πως είναι αρκετό, για άντρες που αποδείχτηκαν γενναίοι με έργα, με έργα να τους αποδίδονται τιμές, σαν κι αυτές που βλέπετε να συνοδεύουν αυτή την ταφή, κι όχι να κρέμεται η αναγνώριση του ηρωισμού πολλών από έναν άντρα, που ο λόγος του μπορεί να είναι ωραίος, μπορεί και κατώτερος. Γιατί είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς μ επιτυχία, εκεί που με κόπο εξασφαλίζεται η εντύπωση ότι λέει την αλήθεια.<br />
<br />
Κι αυτό, γιατί ο ακροατής που ξέρει καλά τα γεγονότα και τ' ακούει μ' ευνοϊκή διάθεση, ίσως θα σχημάτιζε τη γνώμη ότι τα λεγόμενα είναι κάπως κατώτερα, σε σύγκριση μ' αυτά που και θέλει ν’ ακούει και τα ξέρει καλά' όμως, αυτός που δεν τα γνώρισε, θα σχημάτιζε τη γνώμη πως πρόκειται για υπερβολές, επειδή νιώθει φθόνο, αν τυχόν ακούσει κάτι που ξεπερνά τη δική του δύναμη. Γιατί μόνο ως εκείνο το σημείο ανέχεται ο άνθρωπος ν’ ακούει επαίνους που λέγονται για άλλους, ως εκεί που κι ο καθείς πιστεύει ότι είναι ικανός να κατορθώσει κάτι απ όσα άκουσε' όμως, για καθετί που ξεπερνά τη δύναμη του, κυριεύεται απ' την πρώτη στιγμή από φθόνο, κι έτσι δεν δίνει πίστη.<br />
<br />
Αλλά, επειδή οι παλιότεροι δοκίμασαν στην πράξη το έθιμο χι έκριναν ότι έχει καλώς, έχω κι εγώ την υποχρέωση να συμμορφωθώ με τον νόμο και ν' ανταποκριθώ όσο γίνεται πιο πολύ στην επιθυμία και τις πεποιθήσεις του καθενός σας. Θα μιλήσω πρώτα για τους προγόνους μας. Γιατί είναι δίκαιο, αλλά συγχρόνως και πρέπον, σε μια τέτοια περίσταση, όπως η σημερινή, να τους απονέμεται η τιμή αυτή να μνημονεύονται πρώτοι. Γιατί την χώρα αυτή, οι ίδιοι πάντα κατοικώντας από γενεά σε γενεά μέχρι των ημερών μας, χάρις στην ανδρεία τους μας την παράδωσαν ελεύθερη. Και εκείνοι λοιπόν είναι άξιοι επαίνου αλλά ακόμη περισσότερο οι πατέρες μας.<br />
<br />
Γιατί, μαζί με όσα κληρονόμησαν, αφού απέκτησαν όση εξουσία έχουμε με πολλούς κόπους τη κληροδότησαν σε μας τους σημερινούς. Τους περισσότερους τομείς εμείς οι ίδιοι που είμαστε συγκεντρωμένοι εδώ, οι οποίοι βρισκόμαστε ακόμη σε αυτήν ακριβώς την ηλικία μας, αυξήσαμε και προετοιμάσαμε την πόλη μας με όλα τα πράγματα, ώστε και για πόλεμο και για ειρήνη να είναι αυταρκέστατη. Από όλα δε αυτά εγώ όσα αναφέρονται σε πολεμικά κατορθώματα, με τα οποία έγινε η κάθε μια κατάκτηση, ή αφορούν τον τρόπο, με τον οποίο αποκρούσαμε πρόθυμα, είτε εμείς είτε οι πρόγονοί μας, κάποιον βάρβαρο ή Έλληνα επιτιθέμενο εχθρό, θα τα παραλείψω, γιατί δεν επιθυμώ να απεραντολογώ ενώπιον ανθρώπων, οι οποίοι τα γνωρίζουν.<br />
<br />
Αλλά με ποιον τρόπο φθάσαμε στο σημείο αυτό της δύναμης που είμαστε σήμερα, και με ποια μορφή πολιτεύματος και με ποιες συνήθειες έγινε μεγάλη η δύναμή μας, όλα αυτά θα αναπτύξω πρώτα, και έπειτα θα προχωρήσω στο εγκώμιο αυτών εδώ των νεκρών, γιατί νομίζω ότι δεν είναι ανάρμοστο να λεχθούν αυτά και για την παρούσα περίσταση, και δεν είναι ανώφελο να τα ακούσουν όλοι οι παρευρισκόμενοι, αστοί και ξένοι.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-JfuSmq5zX08/Uion90exLrI/AAAAAAAAI-Q/x4JLqeWfcTU/s1600/metaxasline1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="395" src="https://4.bp.blogspot.com/-JfuSmq5zX08/Uion90exLrI/AAAAAAAAI-Q/x4JLqeWfcTU/s400/metaxasline1.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
Έχουμε δηλαδή πολίτευμα, το οποίο δεν αντιγράφει τους νόμους άλλων, μάλλον δε εμείς οι ίδιοι είμαστε υπόδειγμα σε μερικούς παρά μιμούμαστε άλλους. Και ονομάζεται μεν δημοκρατία, γιατί η διοίκηση είναι στα χέρια των πολλών και όχι των ολίγων. Όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα έναντι δε των νόμων στις ιδιωτικές τους διαφορές, ενώ ως προς την θέση τους στον δημόσιο βίο κάθε ένας, ανάλογα με την επίδοση σε κάποιο τομέα, προτιμάται για ένα από τα δημόσια αξιώματα, και όχι από την πολιτική του παράταξη όσο από την αρετή του, ούτε εξαιτίας της φτώχειας, ενώ έχει την ικανότητα να παράσχει κάποια υπηρεσία στην πατρίδα του, εμποδίζεται από το γεγονός ότι είναι άγνωστος.<br />
<br />
Ζούμε ελεύθερα, και ως πολίτες στον δημόσιο βίο και ως άτομα στον ιδιωτικό, στις επιδιώξεις μας της καθημερινής ζωής, κατά τις οποίες δεν κοιτάμε ο ένας στον άλλον με καχυποψία, δεν θυμώνουμε με τον γείτονά μας, όταν κάνει σύμφωνα με την ευχαρίστησή του, ούτε παίρνουμε μια φυσιογνωμία σκυθρωπή, η οποία μπορεί να μην βλάπτει τον άλλο, πάντως όμως είναι δυσάρεστη. Ενώ δε στην ιδιωτική μας ζωή συναναστρεφόμαστε χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον, στην δημόσιά μας ζωή από σεβασμό προ πάντων δεν παραβαίνουμε τους νόμους, υπακούμε σε όσους κάθε φορά έχουν τα αξιώματα και στους νόμους.<br />
<br />
Και περισσότερο σε εκείνους από τους νόμους, που έχουν θεσπιστεί για ωφέλεια των αδικούμενων, και σε άλλους, οι οποίοι αν και άγραφοι, η παράβασή τους φέρνει πανθομολογούμενη ντροπή. Αλλά και για το πνεύμα μας έχουμε εφεύρει πολλούς τρόπους να το ανακουφίζουμε από τους κόπους, με γιορταστικούς αγώνες και θυσίες, που έχουμε καθιερώσει καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, και με ευπρεπή ιδιωτικά οικήματα, η ευχαρίστηση που καθημερινά απολαμβάνουμε από όλα αυτά, διώχνει την μελαγχολία. Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των κατοίκων της πόλης μας εισάγονται σε αυτήν προϊόντα όλου του κόσμου, και συμβαίνει να απολαμβάνουμε έτσι τα προϊόντα των άλλων χωρών με όση οικειότητα καταναλώνουμε τα δικά μας.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-CWxY2uI8gcc/UiosdCB-vBI/AAAAAAAAI-0/UmY3VKkLZFs/s1600/AA2303367600208D061BB962E2AB9048.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://2.bp.blogspot.com/-CWxY2uI8gcc/UiosdCB-vBI/AAAAAAAAI-0/UmY3VKkLZFs/s400/AA2303367600208D061BB962E2AB9048.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Υπερέχουμε δε από τους αντιπάλους μας και στην πολεμική προετοιμασία κατά τα εξής: Την πόλη μας την παρέχουμε ανοιχτή, και ποτέ δεν αποκλείουμε κανέναν διώχνοντας τους ξένους από οποιοδήποτε μάθημα ή θέαμα, από το οποίο, αν δεν το κρατήσουμε μυστικό και το δει κανείς από τους εχθρούς μας, είναι δυνατόν να ωφεληθεί, γιατί πιστεύουμε όχι τόσο στις προετοιμασίες και τα στρατηγήματα όσο στην έμφυτη γενναιότητά μας στα έργα.<br />
<br />
Στο ζήτημα δε πάλι της αγωγής, ενώ εκείνοι υποβάλλονται από την νεαρή τους ηλικία σε επίπονη άσκηση, με την οποία επιδιώκουν να γίνουν γενναίοι, εμείς ζούμε με όλες τις ανέσεις και όμως είμαστε εξ ίσου πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε τους ίδιους μεγάλους κινδύνους. Και η απόδειξη: ενώ οι Λακεδαιμόνιοι εκστρατεύουν με όλους τους συμμάχους τους κατά της χώρας μας και ποτέ μόνοι, εμείς εισβάλλουμε κατά των άλλων εντελώς μόνοι, και τις περισσότερες φορές νικάμε χωρίς δυσκολία τους αντιπάλους μας, αν και εκείνοι μάχονται για την πατρίδα τους, εμείς δε είμαστε σε ξένο έδαφος.<br />
<br />
Και κανείς από τους εχθρούς μας δεν αντιμετώπισε μέχρι σήμερα τις δυνάμεις μας ενωμένες, γιατί από τη μία φροντίζουμε ταυτόχρονα για το ναυτικό μας, και από την άλλη στέλνουμε τις δυνάμεις μας σε πολλά σημεία της γης. Αν δε κάπου με μέρος μόνο της δύναμής μας συμπλακούν οι εχθροί μας, τότε, αν νικήσουν, καυχώνται ότι μας νίκησαν όλους, αν νικηθούν, διακηρύσσουν ότι νικήθηκαν από όλους. Και βέβαια, αν εμείς αντιμετωπίζουμε με πολλή προθυμία τους κινδύνους, περισσότερο με μια αφροντισιά και άνεση παρά μετά από επίπονη άσκηση, και με ανδρεία που οφείλεται όχι τόσο στην επιβολή των νόμων όσο στην φυσική μας ευψυχία, έχουμε το πλεονέκτημα ότι δεν κουραζόμαστε προκαταβολικά για δεινά, που ανήκουν ακόμα στο μέλλον.<br />
<br />
Και, όταν φθάσουμε στα δεινά αυτά, ότι αποδεικνυόμαστε ότι δεν είμαστε λιγότερο τολμηροί από εκείνους που μοχθούν συνεχώς. Δεν είναι η πόλη μας άξια μόνο σε αυτά αλλά και σε πολλά ακόμη. Γιατί αγαπούμε το ωραίο με απλότητα, και αγαπούμε τη σοφία χωρίς μαλθακότητα. Μεταχειριζόμαστε τον πλούτο περισσότερο σαν μια ευκαιρία έργων παρά σαν αφορμή κομπορρημοσύνης, το να ομολογεί δε κανείς την φτώχεια του δεν είναι ντροπή, είναι όμως αισχρότερο να μην προσπαθεί να την αποφύγει με την εργασία.<br />
<br />
Επί πλέον, οι ίδιοι εμείς είμαστε σε θέση να φροντίζουμε ταυτόχρονα για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και για τις υποθέσεις της πόλης μας, και ενώ ασχολούμαστε με διαφορετικά επαγγέλματα κατέχουμε καλά τα πολιτικά ζητήματα. Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που αυτόν που δε μετέχει στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο, και οι μόνοι που ή κρίνουμε ή διαμορφώνουμε σωστές γνώμες για τα πράγματα, γιατί δεν θεωρούμε τους λόγους εμπόδιο των έργων, αλλά μάλλον θεωρούμε εμπόδιο να μην έχουμε κατατοπισθεί προφορικά σε όσα έχουμε να κάνουμε, πριν καταπιαστούμε με αυτά. Γιατί υπερέχουμε από τους άλλους και ως προς αυτό, ότι δηλαδή εμείς οι ίδιοι τολμούμε να υπολογίσουμε για όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε.<br />
<br />
Σχετικά μ΄ αυτό στους άλλους η αμάθεια φέρνει θράσος, ενώ η σκέψη τους κάνει να διστάζουν. Πιο γενναιόψυχοι όμως πρέπει να θεωρούνται όσοι γνωρίζουν με σαφήνεια τις συμφορές και τα ευχάριστα, και όμως η γνώση αυτή δεν τους κάνει να αποφεύγουν τους κινδύνους. Αλλά και στα ζητήματα της αρετής διαφέρουμε από τους πολλούς. Γιατί εμείς αποκτάμε τους φίλους τους περισσότερο ευεργετώντας παρά ευεργετούμενοι από αυτούς. Σταθερότερος δε φίλος είναι αυτός που ευεργέτησε, γιατί είναι φυσικό να προσπαθεί να διατηρεί την ευγνωμοσύνη του ευεργετημένου με τη συμπάθεια που του δείχνει. Ενώ αντιθέτως αυτός που οφείλει την ευεργεσία είναι απρόθυμος, γιατί γνωρίζει, ότι πρόκειται να ανταποδώσει την καλοσύνη σαν χρέος και όχι για να εξασφαλίσει την ευγνωμοσύνη του άλλου. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-A8qreYZnuXk/UiorKrpbgjI/AAAAAAAAI-s/IB_sSUoL4so/s1600/38.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://4.bp.blogspot.com/-A8qreYZnuXk/UiorKrpbgjI/AAAAAAAAI-s/IB_sSUoL4so/s400/38.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και είμαστε οι μόνοι που βοηθάμε τον άλλο χωρίς δισταγμό, όχι τόσο από υπολογισμό του συμφέροντος, όσο από την πίστη μας στη ελευθερία. Συνοψίζοντας θεωρώ ότι η όλη πόλη είναι σχολείο της Ελλάδας και ότι, μου φαίνεται, ο καθένας από εμάς μπορεί να παρουσιάσει τον εαυτό του αυτάρκη σε πάρα πολλές δραστηριότητες με χάρη και επιδεξιότητα. Και ότι αυτά είναι μάλλον η αλήθεια και όχι απλή κομπορρημοσύνη, κατάλληλη για την παρούσα περίσταση, το αποδεικνύει η ίδια η δύναμη της πόλης, την οποία αποκτήσαμε με τους τρόπους αυτούς.<br />
<br />
Γιατί είναι η μόνη πόλη από τις σημερινές που όταν δοκιμάζεται αποδεικνύεται ανώτερη της φήμης της, και η μόνη, η οποία ούτε στον εχθρό που της επιτίθεται, δίνει αφορμή να αγανακτήσει με όσα παθαίνει από τέτοιους αντιπάλους, ούτε στους συμμάχους της δίνει αφορμή για παράπονα, γιατί τάχα εξουσιάζονται από ανάξιους. Αφού παρουσιάσαμε τη δύναμή μας με μεγάλες αποδείξεις, και μαρτυρίες θα μας θαυμάζουν οι σύγχρονοί μας και οι επόμενοι, και μάλιστα χωρίς να χρειαζόμαστε τον Όμηρο να μας επαινεί, ούτε κανέναν άλλο που με λόγια θα μας ευχαριστήσει προς στιγμήν, όμως την ιδέα που θα σχηματιστεί για τα έργα μας θα τη βλάψει η αλήθεια.<br />
<br />
Αλλά εξαναγκάσαμε με την τόλμη μας ολόκληρη τη θάλασσα και την ξηρά να γίνει προσιτή, ιδρύσαμε παντού αιώνια μνημεία και των συμφορών μας και των επιτυχιών μας. Για μια τέτοια πόλη και αυτοί εδώ λοιπόν πολεμώντας γενναία πέθαναν, για να μη τη στερηθούν, και είναι φυσικό ο καθένας από όσους απομένουν να θέλει να μοχθήσει γι’ αυτήν. Γι’ αυτόν μακρηγόρησα για όσα αφορούν την πόλη, αφ’ ενός γιατί ήθελα να σας δείξω, ότι εμείς δεν αγωνιζόμαστε για τον ίδιο σκοπό, που αγωνίζονται όσοι δεν έχουν κανένα από αυτά τα πλεονεκτήματα σε ίσο βαθμό με μας, και αφ’ ετέρου γιατί με αυτόν τον τρόπο ήθελα να κάνω φανερό με αποδείξεις το εγκώμιο των ανδρών, για τους οποίους μιλάω τώρα.<br />
<br />
Και έχουν ειπωθεί τα κυριότερα σημεία αυτού του εγκωμίου. Γιατί οι αρετές αυτών και των ομοίων τους έκαναν στολίδια όσα ύμνησα για την πόλη, και άρα για λίγους από τους Έλληνες όπως ακριβώς γι’ αυτούς ο λόγος θα μπορούσε να φανεί ισάξιος με τα έργα τους. Έχω η γνώμη, ότι ο θάνατος αυτών εδώ των νεκρών παρέχει το μέτρο της αξίας ενός ανθρώπου, είτε είναι ο πρώτος που τη φανερώνει, είτε ο τελευταίος που την επισφραγίζει. Γιατί και εκείνοι ακόμη που υστερούν κατά τα άλλα, δικαιούνται να προβάλλουν την ανδραγαθία, που επέδειξαν κατά τους πολέμους, μαχόμενοι υπέρ της πατρίδας.<br />
<br />
Γιατί εξαφάνισαν το κακό με το καλό, και με τον κοινό αγώνα για το γενικό συμφέρον ωφέλησαν περισσότερο απ’ όσο έβλαψαν με τυχόν σφάλματά τους στην ιδιωτική τους ζωή. Από αυτούς εδώ κανείς δεν δείχθηκε δειλός μπροστά στον θάνατο εξ αιτίας του πλούτου του, δεν προτίμησε δηλαδή να συνεχίσει την απόλαυσή του, ούτε απέφυγε τον κίνδυνο εξ αιτίας της φτώχειας του, από την ελπίδα ότι μπορεί να την αποφύγει επί τέλους και να γίνει πλούσιος. Αντίθετα, πόθησαν την τιμωρία των εχθρών τους περισσότερο από όλα τα αγαθά, και συγχρόνως έκριναν αυτό τον κίνδυνο σαν τον πιο ωραίο από τους κινδύνους.<br />
<br />
Και για αυτό αποφάσισαν να τον αντιμετωπίσουν, να εκδικηθούν τους εχθρούς τους, και για να επιδιώξουν την απόκτηση των αγαθών αυτών΄ την αβεβαιότητα δηλαδή της επιτυχίας την εμπιστεύθηκαν στην ελπίδα, ως προς τον κίνδυνο του θανάτου που βρισκόταν μπροστά τους κατά την μάχη ήταν αποφασισμένοι να στηριχθούν στον εαυτό τους και μόνο. Και μέσα στη μάχη θεώρησαν πάντα προτιμότερο να αντισταθούν και να βρουν τον θάνατο παρά να σωθούν υποχωρώντας, και γι’ αυτό απέφευγαν την αισχρή φήμη της δειλίας, και υπέβαλαν τα σώματά τους σε όλα τα δεινά της μάχης, σε μια κρίσιμη στιγμή, που ήταν στα χέρια της τύχης, στο ύψος της δόξας μάλλον παρά του τρόμου, βρήκαν τον θάνατο.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-pG7PYzcUtoI/UioplmYirSI/AAAAAAAAI-g/7k9kZkL8X14/s1600/0022869001365324929.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://4.bp.blogspot.com/-pG7PYzcUtoI/UioplmYirSI/AAAAAAAAI-g/7k9kZkL8X14/s400/0022869001365324929.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
Αυτοί εδώ λοιπόν, σαν γνήσια παιδιά της πόλης, αυτό το φρόνημα έδειξαν. Όσοι όμως μένετε, έχετε καθήκον να εύχεστε το φρόνημά σας απέναντι στους εχθρούς να σας βάλει σε μικρότερο κίνδυνο, αλλά να μη καταδεχτείτε να είναι λιγότερο τολμηρό, λογαριάζοντας όχι μόνο με τα λόγια τις ωφέλειες - κάτι που θα μπορούσε ν' αναπτύξει κάποιος διεξοδικότερα σε σας, που κι από μόνοι σας τις ξέρετε εξίσου καλά, απαριθμώντας πόσα καλά εξασφαλίζει η αντίσταση στον εχθρό-, καλύτερα όμως προσηλώνοντας καθημερινά το βλέμμα σας στα έργα, που δείχνουν τη δύναμη της πόλης μας, κι έτσι να την αγαπήσετε με πάθος.<br />
<br />
Κι όταν αντιληφτείτε το μεγαλείο της, βάλτε στο νου σας ότι τη δύναμη αυτή την απέκτησαν άντρες τολμηροί που είχαν συνείδηση του καθήκοντος και με φιλότιμο την ώρα του αγώνα' και που, κάθε φορά που αποτύχαιναν σε κάποιο εγχείρημά τους, δεν επέτρεπαν βέβαια στον εαυτό τους να στερήσει την πόλη απ' τη δική τους ανδρεία, αλλά πρόσφεραν σ' αύτή την πιο ωραία συνεισφορά' γιατί, δίνοντας όλοι μαζί τη ζωή τους, έπαιρναν ο καθείς τους ξεχωριστά τον αγέραστο έπαινο και τον πιο περίλαμπρο τάφο: όχι τόσο τον τάφο, στον οποίο κείτονται, αλλά εκείνον όπου η δόξα τους επιζεί, για να μνημονεύεται αιώνια σε κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται, είτε για λόγο είτε για δράση.<br />
<br />
Γιατί τάφος των ενδόξων αντρών είναι η γη ολόκληρη, και τη μνήμη τους δεν τη διασώζει μόνο η επιγραφή μιας στήλης στην πατρίδα τους, αλλά και στα ξένα μέρη φωλιάζει στην Ψυχή του καθενός άγραφη η ανάμνηση όχι τόσο των ανδραγαθημάτων τους, όσο του φρονήματός τους. Εσείς λοιπόν να έχετε αυτούς εδώ πρότυπα και να θεωρήσετε θεμέλιο της ευτυχίας την ελευθερία και θεμέλιο της ελευθέριας τη δυνατή Ψυχή' κι έτσι μη δειλιάζετε μπροστά στους κινδύνους της μάχης. Γιατί δεν έχουν σοβαρότερο λόγο ν' αψηφούν το θάνατο οι απόκληροι της ζωής, που δεν έχουν να ελπίζουν καλύτερες μέρες, αλλά εκείνοι που, στη ζωή που τους απομένει, υπάρχει φόβος να μεταβληθεί ριζικά η καλή τύχη τους' αυτοί, αν κάπου σκοντάψουν, έχουν να χάσουν περισσότερα από κάθε άλλον.<br />
<br />
Γιατί, για έναν άντρα με υψηλό φρόνημα, είναι πιο πικρή η εξαθλίωση που φέρνει η δειλία παρά ο θάνατος που έρχεται χωρίς να τον νιώσει, σε στιγμή έξαρσης της δύναμής του και της κοινής ελπίδας. Γι' αυτό και τους γονείς αυτών που ενταφιάζoυμε τώρα, όσοι βρίσκεστε εδώ, δε τους κλαίω, πιο πολύ θα προσπαθήσω να ελαφρώσω τον πόνο τους. Γιατί το ξέρουν καλά πως η ζωή τους πέρασε μέσ' από κάθε λογής μεταπτώσεις της τύχης' κι ότι ευτυχισμένοι είναι, όπως οι σημερινοί νεκροί μας, εκείνοι που η μοίρα τους χάρισε τον πιο ένδοξο θάνατο, και, όπως εσείς, για το τιμημένο πένθος σας, κι εκείνοι που κανονίστηκε το τέλος της ζωής τους να συμπέσει με το τέλος της ευτυχίας τους.<br />
<br />
Γνωρίζω βέβαια ότι είναι δύσκολο να πείσω εσάς, αφού θα σας φέρνουν ζωντανή τη θύμηση αυτών που χάσατε οι ευτυχίες των άλλων γονιών που κι εσείς κάποτε τις χαρήκατε' και θλίβεται ο άνθρωπος όχι επειδή του λείπουν αγαθά που δεν τα δοκίμασε, αλλά για όσα, ενώ είχε συνηθίσει να τα’ απολαμβάνει, τα έχασε. Πρέπει όμως να δείχνετε εγκαρτέρηση, με την ελπίδα άλλων παιδιών, όσοι ακόμα είστε σε ηλικία ν’ αποχτήσετε παιδία' γιατί, για τα άτομα, τα παιδιά που θα τους έρθουν στον κόσμο από δω και πέρα θα κάνουν πόλους να ξεχάσουν εκείνους που χάθηκαν, ενώ, για την πόλη, θα είναι διπλό το όφελος:<br />
<br />
Και δε θα ερημώσει και θα έχει ασφάλεια' γιατί δεν είναι δυνατό να έχει την ίδια αξία ή να είναι το ίδιο δίκαιη η γνώμη για τα δημόσια πράγματα όσων δεν μπαίνουν στον ίδιο κίνδυνο, ρίχνοντας σ’ αυτόν τα παιδιά τους. Κι όσους πάλι σας πήραν τα χρόνια, να θεωρήσετε κέρδος το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σας, που το περάσατε ευτυχισμένοι, και ότι το μέρος της που απομένει θα είναι σύντομο, κι ας κάνει ελαφρότερο το πένθος σας η δόξα αυτών εδώ. Γιατί το μόνο που δεν γερνά είναι ο πόθος για τιμές, και στην ηλικία που ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε, δεν είναι, όπως λεν μερικοί, το κέρδος που δίνει τη μεγαλύτερη τέρψη, αλλά οι τιμές.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-11cisRLIcdg/UiotIIRikWI/AAAAAAAAI-8/2uRa1XhcXEQ/s1600/laf2.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="267" src="https://4.bp.blogspot.com/-11cisRLIcdg/UiotIIRikWI/AAAAAAAAI-8/2uRa1XhcXEQ/s400/laf2.gif" width="400" /></a></div>
<div>
<br />
Τώρα, τα παιδιά των νεκρών μας, όσα βρίσκεστε εδώ ή τ' αδέρφια τους, βλέπω ότι έχετε μεγάλον αγώνα μπροστά σας (γιατί ο καθείς συνηθίζει να επαινεί αυτόν που δε βρίσκεται στη ζωή), και πολύ δύσκολα, ακόμη κι αν δείξετε μοναδικό ηρωισμό, θα σας κρίνουν κάπως κατώτερους - ποτέ το ίδιο ανδρείους! Γιατί οι ζωντανοί νιώθουν φθόνο για τον ανταγωνιστή τους' αντίθετα, όποιον δεν αντισκόφτει το δρόμο τους, τον τιμούν με αδιαφιλονίκητη εύνοια. Κι αν είμαι υποχρεωμένος ν' αναφέρω κάτι για την αρετή που ταιριάζει στη φύση της γυναίκας, θα δηλώσω, για όσες τώρα θα μείνουν χήρες, με μια σύντομη παραίνεση όλη μου τη σκέψη:<br />
<br />
Δηλαδή, μεγάλη η δόξα σας, αν δεν φανείτε κατώτερες απ' τη γυναικεία φύση, όπως κι η δόξα εκείνης, που τ' όνομά της θ' ακουστεί λιγότερο, επαινετικά ή περιγελαστικά, ανάμεσα στους άντρες. Έχετε ακούσει κι από μένα, με την επιβαλλόμενη από το νόμο αγόρευσή μου, όσα είχα κατάλληλα, και με έργα αυτοί που θάβονται έχουν κιόλας πάρει τις τιμές τους΄ εξάλλου, από σήμερα τα παιδιά τους θα τ' αναθρέψει με δημόσια δαπάνη η πόλη ως την εφηβεία τους, προβάλλοντας ως βραβείο τέτοιων αγώνων και γι' αυτούς εδώ και για όσους επιζούν, ένα στεφάνι που πιάνει τόπο. Γιατί, όπου έχουν θεσμοθετηθεί τα πιο μεγάλα βραβεία ανδρείας, εκεί ζουν ως πολίτες άντρες με τη μεγαλύτερη αρετή.<br />
<br />
Και τώρα, αφού ο καθένας αποτέλειωσε το θρήνο για τον δικό του, να πάτε στο καλό. Τέτοια ήταν η ταφή εκείνον τον χειμώνα.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-EBiJVsPgdCw/UiowpGPrOUI/AAAAAAAAI_Y/_cWCq0u7-ZE/s1600/Noname24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="404" src="https://2.bp.blogspot.com/-EBiJVsPgdCw/UiowpGPrOUI/AAAAAAAAI_Y/_cWCq0u7-ZE/s640/Noname24.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Qx2dU3H-Yf8/Uiou0uXfmaI/AAAAAAAAI_I/NKz57PJLVsQ/s1600/Noname015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="384" src="https://3.bp.blogspot.com/-Qx2dU3H-Yf8/Uiou0uXfmaI/AAAAAAAAI_I/NKz57PJLVsQ/s640/Noname015.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-jKIsW0rvjlY/UioyFFXv55I/AAAAAAAAI_g/QhwRSRiO4gk/s1600/agn_stratiwths.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="342" src="https://4.bp.blogspot.com/-jKIsW0rvjlY/UioyFFXv55I/AAAAAAAAI_g/QhwRSRiO4gk/s640/agn_stratiwths.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-MW8m51uvKPc/UioyHtwbQ8I/AAAAAAAAI_o/tR4w1Yq4qnQ/s1600/ALLAGHFROURAS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="456" src="https://1.bp.blogspot.com/-MW8m51uvKPc/UioyHtwbQ8I/AAAAAAAAI_o/tR4w1Yq4qnQ/s640/ALLAGHFROURAS.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-xsE8w4-rzJM/UioyKu4Dx6I/AAAAAAAAI_w/aNdtHuWOD4k/s1600/1133273-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="396" src="https://3.bp.blogspot.com/-xsE8w4-rzJM/UioyKu4Dx6I/AAAAAAAAI_w/aNdtHuWOD4k/s640/1133273-thumb-large.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-I3WzUzS9590/WN9FnlJE2MI/AAAAAAAAptU/4HX-8gZ1OqoaoKu1P5fhIXwA0SVoZe4qACLcB/s1600/agnostos_stratiotis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="326" src="https://4.bp.blogspot.com/-I3WzUzS9590/WN9FnlJE2MI/AAAAAAAAptU/4HX-8gZ1OqoaoKu1P5fhIXwA0SVoZe4qACLcB/s640/agnostos_stratiotis.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<br />ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.army.gr/default.php?pname=IstoriaAgnwstouStratiwtith&la=1">http://www.army.gr/default.php?pname=IstoriaAgnwstouStratiwtith&la=1</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://foundation.parliament.gr/contentData/agnostou%20voylis_low.pdf">http://foundation.parliament.gr/contentData/agnostou%20voylis_low.pdf</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://tvxs.gr/news/%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF/%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%81%CF%86%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7">http://tvxs.gr/news/%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF/%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%81%CF%86%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://agnwstostratiwtis.blogspot.gr/2010/06/blog-post_9292.html">http://agnwstostratiwtis.blogspot.gr/2010/06/blog-post_9292.html</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://agnwstostratiwtis.blogspot.gr/2010/06/blog-post_8238.html">http://agnwstostratiwtis.blogspot.gr/2010/06/blog-post_8238.html</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://miniaturemodelworld.blogspot.gr/2013/04/1821-16-1858.html">http://miniaturemodelworld.blogspot.gr/2013/04/1821-16-1858.html</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://users.sch.gr/symfo/sholio/arhea/epitafios_mtfr.htm">http://users.sch.gr/symfo/sholio/arhea/epitafios_mtfr.htm</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="http://e-keimena.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=238:2010-10-20-21-46-28&catid=46:democracy&Itemid=27">http://e-keimena.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=238:2010-10-20-21-46-28&catid=46:democracy&Itemid=27</a><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-j9iOGRpEmfg/WN9FxcZ43EI/AAAAAAAAptY/v_-9IbkI_SEQvQ5VQYyqKSzWRmRYKjBLgCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="75" src="https://3.bp.blogspot.com/-j9iOGRpEmfg/WN9FxcZ43EI/AAAAAAAAptY/v_-9IbkI_SEQvQ5VQYyqKSzWRmRYKjBLgCLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="320" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-83029429767201249902016-08-10T09:58:00.000+03:002017-04-05T23:10:09.532+03:00ΝΑΪΤΕΣ ΙΠΠΟΤΕΣ (ΜΕΡΟΣ Γ')<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΝΑΙΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-8pq8IHDoxMY/WOCCiq0C6HI/AAAAAAAApto/BBsbJEearvEeAGJz4Aa5z0utWIJfxHpSgCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B443273460.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://3.bp.blogspot.com/-8pq8IHDoxMY/WOCCiq0C6HI/AAAAAAAApto/BBsbJEearvEeAGJz4Aa5z0utWIJfxHpSgCLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B443273460.jpg" width="320" /></a></div>
Το Βασίλειο της Κύπρου ήταν ένα Σταυροφορικό Βασίλειο κατά την περίοδο του Μεσαίωνα. Ιδρύθηκε το 1197, έξι χρόνια μετά από την κατάληψη της Κύπρου από τον Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο το 1191, κατά την Γ' Σταυροφορία. Καταλύθηκε όταν το 1489 η Βασίλισσα Αικατερίνη Κορνάρο παραχώρησε, ως κληρονομιά, το νησί στη Βενετία. Κατά την Γ' Σταυροφορία ο στόλος του Ριχάρδου μετά από μία καταιγίδα προσορμίστηκε στην Κύπρο. Είχαν χάσει μερικά καράβια από την καταιγίδα, και σε ένα από αυτά βρίσκονταν η Ιωάννα, η Βερεγγάρια (μέλλουσα σύζυγος του Ριχάρδου) και ένα μεγάλο τμήμα των χρημάτων που είχαν συγκεντρωθεί για τη σταυροφορία. Λίγες ημέρες αργότερα ανακάλυψαν ότι οι επιβάτες είχαν αιχμαλωτιστεί από τον ηγεμόνα της Κύπρου, τον Ισαάκιο Κομνηνό, τον άνθρωπο που απόσχισε την Κύπρο από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο Ριχάρδος κυρίευσε την Κύπρο, απελευθέρωσε τους δικούς του, αιχμαλώτισε τον Ισαάκιο Κομνηνό και πούλησε αμέσως το νησί στους Ναΐτες Ιππότες...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Ένα χρόνο αργότερα οι Ναΐτες Ιππότες επέστρεψαν το νησί στον Ριχάρδο, μετά από εξέγερση των κατοίκων κατά της σκληρής διακυβέρνησης και της βαριάς φορολογίας που είχαν επιβάλει, την οποία κατέπνιξαν το Πάσχα του 1192. Ο Ριχάρδος το πούλησε στον έκπτωτο Γάλλο βασιλιά της Ιερουσαλήμ Γκι ντε Λουζινιάν, σαν αντάλλαγμα για την παραίτησή του από τα δικαιώματά του στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ. Το1197, όταν στην εξουσία ήταν ο αδελφός του Γκι, ο Αμωρί ή Αμάλριχος, η Κύπρος αναγνωρίστηκε ως Βασίλειο. Το Βασίλειο της Κύπρου αποδείχθηκε το μακροβιότερο από τις κατακτήσεις των Σταυροφόρων, μέχρι το 1489 και κρατήθηκε ως Βενετική κτήση μέχρι το 1571, όταν έπεσε στα χέρια των Τούρκων.<br />
<br />
Στη διάρκεια του πρώτου αιώνα των Σταυροφοριών, η Κύπρος αποτελούσε επαρχία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το 1184, ο Ισαάκ Δούκας Κομνηνός, κυβερνήτης της Αρμενίας, ο οποίος είχε ήδη, κατά το παρελθόν, επιχειρήσει να ανεξαρτητοποιηθεί, αναγκάστηκε να βρει καταφύγιο στην Κύπρο. Με ψευδή αυτοκρατορικά έγγραφα, κατόρθωσε να αναγνωριστεί ως κυβερνήτης του νησιού από τι τοπικές αρχές, και σύντομα κατέστη αυτόνομος, και στη συνέχεια αυτοανακηρύχτηκε Αυτοκράτορας της Κύπρου. Η Αυτοκρατορία επεχείρησε να επανακτήσει τον έλεγχο της Κύπρου, αλλά ο Βυζαντινός στόλος που επέδραμε, απωθήθηκε από στολίσκο που έστειλε ο Βασιλιάς της Σικελίας, Γουλιέλμος Β' ο Καλός.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιστορικά Στοιχεία </span></b><br />
<br />
Στη διάρκεια της Γ' Σταυροφορίας, ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, αλλάζοντας πορεία λόγω καταιγίδας, έφτασε στην Κύπρο, όπου ο Ισαάκ Κομνηνός επέταξε ένα από τα πλοία του ως ναύλα. Ο Ριχάρδος, τότε, αποβίβασε το στράτευμά του και νίκησε, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, τον Ισαάκ Κομνηνό, και στη συνέχεια κατέλαβε σε σύντομο χρονικό διάστημα το σύνολο του νησιού (τέλη Μαρτίου 1191). Καθώς δεν ήξερε τι να κάνει την νέα του αυτή κατάκτηση, ο Ριχάρδος την πούλησε στο Τάγμα των Ναϊτών, το οποίο κατέστειλε, με ιδιαίτερα βίαιο τρόπο, την εξέγερση του ντόπιου πληθυσμού αλλά επέστρεψαν το νησί στον Ριχάρδο.<br />
<br />
Ο οποίος υποχρεώθηκε να τους επιστρέψει στο χρηματικό ύψος της μεταξύ τους συναλλαγής (συν μια οικονομική για την καταστολή της εξέγερσης του Ελληνικού πληθυσμού). Τελικώς, ο Ριχάρδος μεταπώλησε το νησί στον Γκι ντε Λουζινιάν, ο οποίος είχε εκδιωχθεί από το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ από τους ίδιους τους βαρόνους του. Ο Γκι εγκαταστάθηκε με τριακόσιους ιππότες και διακόσιους ιπποκόμους, οι οποίοι είχαν μόλις χάσει τις κτήσεις τους, λόγω των κατακτήσεων του Σαλαντίν στους Αγίους Τόπους. Ο Γκι ντε Λουζινιάν πέθανε τον Απρίλιο του 1194 : Ο αδερφός του, Αμωρί τον διαδέχτηκε. Δίκαιος και σοφός διοικητής, ξεκίνησε από την αναδιανομή των φέουδων ώστε να διατηρήσει στην κατοχή του επαρκές σε έκταση γαίες.<br />
<br />
Στην συνέχει ανέλαβε την διαμόρφωση της εκκλησιαστικής διοίκησης: Ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με την Αγία Έδρα για την δημιουργία Λατινικής αρχιεπισκοπής στην Λευκωσία και τριών επισκοπών στην Πάφο, την Λεμεσό και την Αμμόχωστο. Τέλος, ξεκαθάρισε το καθεστώς του νησιού: Ο αδερφός του, Γκι είχε διατελέσει ως βασιλιάς, με την έγκριση της Γαλλίας, καθώς δεν ήταν παρά ένας απλός άρχοντας του νησιού. Ο Αμωρί απευθύνθηκε στην Αγία Έδρα και την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και έλαβε το 1195 από τον Αυτοκράτορα Ερρίκο ΣΤ' τον τίτλο του Βασιλιά της Κύπρου. Μέσω γάμου, ο Αμωρί έγινε επίσης Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, αλλά τα δύο βασίλεια χωρίστηκαν με τον θάνατό του το 1205.<br />
<br />
Ο γιος του, Ούγος Α' τον διαδέχτηκε στην Κύπρο, αλλά πέθανε σε ηλικία, μόλις, 23 ετών το 1218, αφήνοντας πίσω του έναν γιο ηλικίας εννέα μηνών, τον Ερρίκο Α'. Η βασιλομήτωρ, Αλίκη της Καμπανίας, ανέθεσε την αντιβασιλεία στον Ζαν ντ' Ιμπελάν, τον οποίον διαδέχτηκε ο Ζαν ντ' Ιμπελάν το 1227. Στις 21 Ιουλίου 1228, ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β', ως επικεφαλής της ΣΤ' Σταυροφορίας, αποβιβάστηκε στην Λεμεσό. Ως ανώτατος άρχοντας του βασιλείου, απαίτησε να αναλάβει την αντιβασιλεία. Η αυταρχική αυτή συμπεριφορά είχε ως αποτέλεσμα της οργή των τοπικών ευγενών εναντίον του.<br />
<br />
Και ο Πόλεμος των Λομβαρδών ξεκίνησε μεταξύ των εκπροσώπων του Αυτοκράτορα, από την μία πλευρά, και τους βαρόνους της Κύπρου και της Συρίας από την άλλη, ο οποίος δεν σταμάτησε παρά μόνο το 1233 με την νίκη των βαρόνων, υπό την ηγεσία του Ερρίκου Α', ο οποίος είχε μόλις ενηλικιωθεί, και του Ζαν ντ' Ιμπελάν. Το 1247, ο Πάπας Ιννοκέντιος Δ', απείλαξε το Βασίλειο από κάθε απόδοση τιμών στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο Ερρίκος Α' πέθανε το 1253, κι έπειτα ο γιος του, Ούγος Β' το 1267. Το στέμμα πέρασε τότε στον ξάδερφό του, Ούγο Γ'. Ο Ούγος Γ' κληρονόμησε, επίσης, το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ και επεχείρησε να αγωνιστεί για την επιβίωσή του.<br />
<br />
Αλλά απέναντι στην αντίδραση ορισμένων βαρόνων - υποστηρικτών του Καρόλου του Ανζού και αυτή των "Λατίνων" βαρόνων της Κύπρου, οι οποίοι ανέφεραν ότι αδυνατούσαν να τον υπηρετήσουν εκτός του νησιού, αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Ο γιος του, Ερρίκος Β' της Κύπρου κατάφερε να αναγνωριστεί ως Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, αλλά δεν κατάφερε να αποτρέψει την κατάληψη του Αγίου Ιωάννη της Άκρας στην ηπειρωτική χώρα, που σηματοδότησε και το τέλος του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-nPRR_aFy3b8/WOMTm1R6_6I/AAAAAAAApt8/1Yj8ndcqld8LWQjR4ZBOrFQPrd_UY2vYQCLcB/s1600/CYPRUS%2B-%2BMAP%2B-%2BFerrando%2BBertelli%252C%2B1562%2B_jpg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="378" src="https://1.bp.blogspot.com/-nPRR_aFy3b8/WOMTm1R6_6I/AAAAAAAApt8/1Yj8ndcqld8LWQjR4ZBOrFQPrd_UY2vYQCLcB/s640/CYPRUS%2B-%2BMAP%2B-%2BFerrando%2BBertelli%252C%2B1562%2B_jpg.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Στην ίδια την Κύπρο, ξεκίνησε, τότε, μια περίοδος διαμάχεων μεταξύ του Βασιλιά και των ευγενών του Βασιλείου, στην διάρκεια της οποίας βασιλείς εκθρονίστηκαν (Ερρίκος Β') ή δολοφονήθηκαν (Αμωρί Β', Πέτρος Α') και το Βασίλειο της Κύπρου έχασε την ανεξαρτησία του, μεταβαλλόμενο σε προτεκτοράτο της Γένοβας, και μετέπειτα της Βενετίας. Η τελευταία εκθρόνισε και την τελευταία βασίλισσα, Αικατερίνη Κορνάρο, το 1489. Η Βενετία διατήρησε στην κατοχή της το νησί επί 82 έτη.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Τάγμα των Ναϊτών στην Κύπρο</span></b><br />
<br />
Το τάγμα των Ναϊτών ιδρύθηκε το 1118 από λίγους Γάλλους σταυροφόρους ιππότες στα Ιεροσόλυμα, που βρίσκονταν τότε υπό την κατοχή των σταυροφόρων της Δύσης. Επικεφαλής της μικρής αυτής ομάδας ήταν ο ιππότης Ούγος ντε Παγιέν (de Payens) και σκοπός της ήταν η προστασία των Ιεροσολύμων αλλά και των Χριστιανών προσκυνητών. Ο τότε βασιλιάς του βασιλείου των Ιεροσολύμων Βαλδουίνος Β' παραχώρησε στον πρώτο αυτό πυρήνα του τάγματος ως στέγη μια πτέρυγα του παλατιού του, που θεωρούνταν ότι ήταν κτισμένη πάνω στα ερείπια του περίφημου ναού του Σολομώντα, από όπου προήλθε και η ονομασία Ναΐτες. Συγκεκριμένα τους είχε παραχωρηθεί ο χώρος όπου βρισκόταν το τέμενος Κουβάτ ες-Σάχρα που πιστευόταν ότι είχε διαδεχτεί το ναό του Σολομώντα.<br />
<br />
<i>''Οι Fréres Templiers, τάγμα στρατιωτικον καi θρησκευτικον, προσλαβòv το όνομα αύτου έκ του Ναού του Σολομώντος˙ κατά τον υπό του Αγίου Βερνάρδου συνταχθέντα κανονισμόν, ol Ναΐται υπεχρεουντο να μή άποφεύγωσι την μάχην και κατά τριπλάσιων ετι εχθρών, να μη εχωσι ποτέ διαρκή τόπον διαμονής, καΐ να μή δίδωσι ποτέ λύτρα. Το τάγμα τούτο βαθμηδόν κατέστη πλουσιώτατον και ισχυροτατον, διότι - Αριθμεί έννεακισχιλίας οικοδομας ας έκέκτητο είς διάφορα μέρη, προς δέ κατείχε το βασίλειον της Κύπρου και μέγα μέρος ττς Συρίας. Ο της Αραγώνος βασιλεύς 'Αλφόνσος θανών τω εκληροδοτησε το βασίλειόν του δλόκληρον· άλλ' ο λαός επαναστατήσας ακύρωσε τήν διαθήκην του''.</i><br />
<br />
Αργότερα ο αριθμός των Ναϊτών ιπποτών άρχισε να πληθαίνει, ιδίως μετά την προπαγάνδα, υπέρ του τάγματος, του αγίου Βερνάρδου του Κλερβό ο οποίος διατύπωσε σε τυπικό και τους κανόνες διαβίωσης των μελών του τάγματος. Έτσι, σε σχετικά σύντομο διάστημα το τάγμα των Ναϊτών έγινε ένα πολύ ισχυρό στρατιωτικό σώμα που συγκέντρωσε και αργότερα ο αριθμός των Ναϊτών ιπποτών άρχισε να πληθαίνει, ιδίως μετά την προπαγάνδα, υπέρ του τάγματος, του αγίου Βερνάρδου του Κλερβό ο οποίος διατύπωσε σε τυπικό και τους κανόνες διαβίωσης των μελών του τάγματος.<br />
<br />
Έτσι, σε σχετικά σύντομο διάστημα το τάγμα των Ναϊτών έγινε ένα πολύ ισχυρό στρατιωτικό σώμα που συγκέντρωσε και τεράστιο πλούτο και απέκτησε κτήματα και άλλες περιουσίες σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Στην απόκτηση της τεράστιας δύναμής του συνέβαλε αποφασιστικά η παπική εύνοια. Ο πάπας, με βούλα του, είχε καταστήσει το τάγμα ανεξάρτητο που δεν υπαγόταν στην εξουσία κανενός εκκλησιαστικού αξιωματούχου παρά ήταν υπόλογο μόνο στον ίδιο. Του παραχώρησε ακόμη και άλλα σημαντικά προνόμια, όπως το δικαίωμα να διατηρεί δικούς του εξομολογητές. Το απάλλαξε, επίσης, από κάθε είδους φορολογία. Η οργάνωση του τάγματος ήταν αυστηρά ιεραρχημένη και επικεφαλής ήταν ο λεγόμενος μέγας μάγιστρος, με βαθμό ηγεμόνα.<br />
<br />
Το 1260 η δύναμη του τάγματος έφτανε στους 20.000 ιππότες. Η έδρα του τάγματος ήταν στα Ιεροσόλυμα, αφού κύριος σκοπός του, εκτός από το μοναχικό βίο, ήταν σύμφωνα με το καταστατικό που συντάχτηκε το 1128, η δια των όπλων υπεράσπιση του Αγίου Τάφου μπροστά στην απειλή από τους μη Χριστιανούς. Όμως μετά τον εκτοπισμό των Χριστιανών από τη Συρία και την Παλαιστίνη και την επικράτηση και πάλι των Μωαμεθανών, εκτοπίστηκαν από εκεί και οι Ναΐτες που το 1291 μετέφεραν την έδρα του τάγματός τους στην Κύπρο. Οι Ναΐτες ιππότες, όταν ακόμη το τάγμα τους δεν ήταν τόσο πολύ ισχυρό, ήταν οι πρώτοι που εγκαθίδρυσαν δυτικού τύπου διοίκηση στην Κύπρο, το 1191.<br />
<br />
Το χρόνο αυτό, αφού το νησί κατακτήθηκε από το βασιλιά της Αγγλίας Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο που τερμάτισε οριστικά τη βυζαντινή κυριαρχία νικώντας τον ηγεμόνα της Κύπρου Ισαάκιο Κομνηνό, και αφού λεηλατήθηκε άγρια, πουλήθηκε στους Ναΐτες στην τιμή των 100.000 βυζαντίων. Το τάγμα των Ναϊτών έστειλε τότε στην Κύπρο μικρή δύναμη ιπποτών του, υπό την αρχηγία του Αρνό ντε Μπουχάρ. Υπολογίζεται ότι η μικρή αυτή στρατιωτική δύναμη του τάγματος είχε εγκατασταθεί στην πρωτεύουσα Λευκωσία, χρησιμοποιώντας ως έδρα της το κάστρο των Βυζαντινών που όμως δε γνωρίζουμε που ακριβώς βρισκόταν. Η διοίκηση, την οποία επέβαλαν στην Κύπρο, ήταν ιδιαίτερα σκληρή και καταπιεστική απέναντι στο ντόπιο πληθυσμό.<br />
<br />
Προφανώς προσπάθησαν, μεταξύ άλλων, να εξασφαλίσουν από το υστέρημα του λαού το μεγάλο χρέος τους στο Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο από τον οποίο είχαν αγοράσει το νησί και στον οποίο είχαν προκαταβάλει 40.000 βυζάντια και χρωστούσαν τις υπόλοιπες 60.000. Η σκληρότητά τους δεν άργησε να οδηγήσει το λαό σε εξέγερση, βασικά το λαό της Λευκωσίας που φαίνεται ότι είχε ενισχυθεί και από άλλους από τις γύρω περιοχές. Οι Ναΐτες κλείστηκαν στο κάστρο της Λευκωσίας όπου και πολιορκήθηκαν από το λαό. Το Πάσχα όμως του 1192 (5 Απρίλη) και ύστερα από ολονύκτιες ιεροτελεστείες, οι Ναΐτες έκαναν έξοδο κι έπεσαν στο πλήθος.<br />
<br />
Οι Κύπριοι είχαν υποτιμήσει τη μικρή δύναμη των Ναϊτών και πολλοί είχαν, εξάλλου, γλεντήσει και μεθύσει εκείνη την ημέρα του Πάσχα. Έτσι ο λαός της Λευκωσίας αιφνιδιάστηκε και σκορπίστηκε. Οι σιδερόφρακτοι Ναΐτες έπεσαν πάνω στους συγκεντρωμένους και σε ολόκληρη την πόλη συνέβη τρομερή σφαγή, τόση ώστε το αίμα έρεε στον ποταμό Πεδιαίο, όπως γράφει ο Φλώριος Βουστρώνιος. Ακολούθησε ''η λύπη και το κλάμαν'', όπως γράφει ο Λεόντιος Μαχαιράς. Οι ολιγάριθμοι Ναΐτες κατόρθωσαν να επιβληθούν. Ήταν όμως φανερό ότι δε θα μπορούσαν πια με τις μικρές τους δυνάμεις να κρατήσουν για πολύ την Κύπρο.<br />
<br />
Και γιατί το μίσος του λαού πολλαπλασιάστηκε και γιατί δε θα μπορούσε να πετύχει ξανά ένας αιφνιδιασμός και γιατί ήταν αδύνατο να ελέγχεται ολόκληρο το νησί και γιατί μεταξύ αυτών και του λαού υπήρχε τώρα ποταμός αίματος. Δεν μπόρεσαν, λοιπόν, να κρατήσουν την Κύπρο ούτε για ένα χρόνο από τότε που την είχαν αγοράσει. Αμέσως ακύρωσαν τη συμφωνία τους με το Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο και του επέστρεψαν το νησί. Έτσι, ο Άγγλος βασιλιάς αναζήτησε άλλο αγοραστή. Ο δεύτερος που βρέθηκε ήταν ο Γάλλος ευγενής Γκι (Γουΐδος) ντε Λουζινιάν, ο οποίος και είχε συμβάλει τον προηγούμενο χρόνο στην κατάληψη της Κύπρου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-nsVHAOFw4Io/WOMaQDAkgbI/AAAAAAAApuE/w7eMhPh8_MAWU5H6TNyQ5_nntlnV14vNgCLcB/s1600/WKossak032.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="263" src="https://2.bp.blogspot.com/-nsVHAOFw4Io/WOMaQDAkgbI/AAAAAAAApuE/w7eMhPh8_MAWU5H6TNyQ5_nntlnV14vNgCLcB/s400/WKossak032.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Γκι ντε Λουζινιάν αγόρασε την Κύπρο στην ίδια τιμή (100.000 χρυσά βυζάντια), πληρώνοντας ως προκαταβολή 40.000 (ποσό που επιστράφηκε στους Ναΐτες) κι αναλαμβάνοντας έναντι του Ριχάρδου το υπόλοιπο χρέος των 60.000. Το χρέος πληρώθηκε στα επόμενα χρόνια από τον ίδιο το Γκι και τον αδελφό του Αμορί. Ο Γκι ντε Λουζινιάν είναι ο ιδρυτής της δυναστείας των Λουζινιανών βασιλιάδων της Κύπρου που κυβέρνησαν το νησί για τους επόμενους τρεις περίπου αιώνες, κατά την περίοδο δηλαδή που είναι γνωστή ως φραγκοκρατία (1192 - 1489). Ωστόσο ο ίδιος ο Γκι ντε Λουζινιάν δεν έγινε βασιλιάς της Κύπρου επειδή πέθανε δύο μόνο χρόνια αργότερα, το 1194, πριν προλάβει να οργανώσει το νησί σε βασίλειο.<br />
<br />
Ο Γκι, που το 1180 είχε γίνει κόμης της Γιάφφα και της Ασκαλώνας, είχε στεφτεί βασιλιάς των Ιεροσολύμων το 1186, αλλά έχασε το βασίλειο εκείνο το 1192, οπότε και αγόρασε την Κύπρο. Έτσι, αν και οι απόγονοί του έγιναν βασιλιάδες του νησιού, ο ίδιος πρόλαβε να πάρει μόνο τον τίτλο του κυρίου της Κύπρου. Την Κύπρο οργάνωσε σε βασίλειο ο αδελφός του Αμορί, που επίσημα αναγνωρίστηκε ως τέτοιο το 1197.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Δίκες και ο Αφανισμός των Ναϊτών Ιπποτών στη Γαλλία και στην Κύπρο</span></b><br />
<br />
Οι Ναΐτες Ιππότες υπήρξαν ένα στρατιωτικοθρησκευτικό τάγμα που ιδρύθηκε το 1119 στους Αγίους Τόπους. Σκοπός τους ήταν η απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από από τους Άραβες και Μαμλούκους. Στην διάρκεια του 12ου και 13ου αιώνα αποδείχτηκαν ένα πολύ ισχυρό και αποτελεσματικό όπλο με πειθαρχημένο στρατό που συνδύαζε την θρησκευτική προσήλωση με την μαχητική ικανότητα. Χάρις στις σταυροφορίες συγκέντρωσαν μεγάλο πλούτο στην Παλαιστίνη και Συρία, όπως και στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Γαλλία όπου μονάρχες και Πάπες να τους παραχωρούν ξεχωριστά προνόμια και απαλλαγή από φόρους.<br />
<br />
Στο τέλος δρούσαν σαν τραπεζίτες επί μεγάλης κλίμακας και ενίοτε ήσαν ο δανειστικός οργανισμός προς τους Βασιλείς όσο και στους Πάπες. Ένα μεγάλο μέρος του διαμετακομιστικού εμπορίου μεταξύ Ευρώπης, Μέσης Ανατολής και Αιγύπτου διεξήγετο από τους Ναΐτες με δικά τους πλοία. Η αριθμητική δύναμη των Ναϊτών δεν ήταν μεγάλη. Στα μέσα του 13ου αιώνα οι Ιππότες δεν ξεπερνούσαν τους είκοσι χιλιάδες άντρες. Στη διάρκεια των δύο αιώνων της παρουσίας τους έχασαν τη ζωή τους στις μάχες στη Μέση Ανατολή πάνω από είκοσι χιλιάδες. Ήταν καλά εκγυμνασμένοι για τον πόλεμο και μπορούσαν ν’ αντιμετωπίσουν πολυάριθμο στρατό, καβαλάρηδες στα άλογά τους.<br />
<br />
Ζούσαν ομαδικά, χωρίς συζύγους, στο ίδιο στρατόπεδο και με τον ίδιο τρόπο, και ήταν αδέλφια στον πόλεμο και στην ειρήνη. Επίσημα οι εχθροί των Ναϊτών ήσαν οι Μουσουλμάνοι αλλά πολλές φορές συγκρούονταν με χριστιανούς βασιλείς και ηγεμόνες. Η ζωή τους ήταν σκληρή, σπαρτιατική και έχαιραν φήμης πως πολεμούσαν μέχρι τελικής πτώσεως σαν ιεροπολεμικό τάγμα. Το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσής τους ήταν να πολεμούν έφιπποι. Το σπουδαιότερο ήταν πειθαρχημένοι, σκληροί πολεμιστές με αρχές. Η οικονομική δραστηριότητα των Ναϊτών προκαλεί μέχρι σήμερα θαυμασμό καθ’ ότι είχαν οργανώσει ένα τεράστιο οικονομικό και τραπεζικό σύστημα.<br />
<br />
Όπου κάλυπτε όλο το φάσμα των οικονομικών δραστηριοτήτων των τραπεζών, δανειστικό, φύλαξη πολύτιμων αντικειμένων, καταθέσεων κ.λπ. Μια από τις σημαντικότερες υπηρεσίες που πρόσφεραν ήταν η χρήση των Ναϊτικών κτιρίων για την προστασία και φύλαξη εγγράφων, συμφωνιών, διαθηκών, ενέχυρο δανείων, δωρεές. Η διαχείριση των επιχειρήσεων αυτών βρισκόταν στα χέρια ικανών και ειδικών οικονομολόγων. Οι Άγγλοι βασιλείς χρησιμοποιούσαν το Ναϊτικό ίδρυμα στο Παρίσι σαν θησαυροφυλάκιο. «Βρισκόμαστε μπροστά στις πρώτες τραπεζιτικές εργασίες και οι Ναΐτες ήταν οι πρωτοπόροι του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος».<br />
<br />
Οι κατά καιρούς σταυροφορίες στους Αγίους Τόπους, πρώτη σταυροφορία 1095, κατάφεραν στην αρχή να καταλάβουν την Ιερουσαλήμ 15 Ιουλίου του 1099 από τους Μουσουλμάνους και να δημιουργήσουν το βασίλειο της Ιερουσαλήμ. Ταυτόχρονα δημιούργησαν διάφορους προμαχώνες και στρατιωτικές βάσεις σε περιοχές της Συρίας, Παλαιστίνης, όπως τα κομητεία και πριγκηπάτα της Τρίπολης, της Αντιόχειας, την Κομητεία της Έδεσσας, που στην πραγματικότητα κυβερνούσε μια ολιγαρχία από Φράγκους ευγενείς. Στις δεκαετίες 1220 και 1230 οι Ναΐτες επεκτάθησαν στην περιοχή Χαλεπίου, διατηρώντας μια βάση ημιανεξάρτητη, και έκαναν ό,τι ήθελαν, παίζοντας τον ρόλο της φύλαξης των κάστρων και πολεμώντας ενάντια στις συχνές επιθέσεις των Μουσουλμάνων.<br />
<br />
Η Άκρα κατέστη μεγάλο εμπορικό κέντρο, ισάξιο της Αλεξάνδρειας και της Κωνσταντινούπολης. Πολλοί ευγενείς στη περιοχή έκτιζαν κάστρα και πολυτελή παλάτια. Από την Άκρα εξάγονταν προς την Ευρώπη ζάχαρη, μπαχαρικά, βαφικά υλικά και εξωτικά προϊόντα. Ο πλούτος που απέφερε το εμπόριο, οι κτηματικές περιουσίες και η απαλλαγή οποιονδήποτε φόρων, επέτρεψαν στους Ναΐτες να συσσωρεύσουν μεγάλο πλούτο, προκαλώντας αισθήματα φθόνου και μνησικακίας από ανθρώπους στην Ευρώπη, κατηγορώντας τους Ναΐτες για φιλαργυρία. Στην πραγματικότητα οι Ναΐτες ξόδευαν σημαντικό μέρος του πλούτου τους στην συντήρηση τόσο των κάστρων όσο και των νεοσυλλέκτων, και των αλόγων τους.<br />
<br />
Το Τάγμα ξόδευε μεγάλα ποσά επίσης για την συντήρηση του αρχηγείου τους στη πόλη Άκρα που σχημάτιζε μια οχυρωμένη έκταση αρκετών τετραγωνικών μέτρων, όπως και για την άμυνα της πόλης της Άκρας και την συντήρηση των τειχών της πόλεως που ήταν πολύ χοντρά, πάχους είκοσι οκτώ ποδών με πύργους, και τέλος την συντήρηση των ανακτόρων με τα γνωστά χρυσά λιοντάρια στην είσοδο του παλατιού. Είναι εδώ που οι Ναΐτες φύλαγαν τους θησαυρούς τους. Τα μικρά αυτά κρατίδια των Σταυροφόρων, γεωγραφικά εντοπισμένα στην Μέση Ανατολή, με το βλέμμα όμως στραμμένο στη Δύση, διαθέτοντας ισχυρούς υποστηρικτές στη Δύση αλλά και μεγάλους γειτονικούς εχθρούς, τελικά δεν κατάφεραν να επιζήσουν και, με την πτώση της Άκρας το 1291, που επεσημάνθηκε και το οριστικό τέλος της παρουσίας τους στην περιοχή.<br />
<br />
Οι λόγοι της κατάρρευσης αυτού του αφύσικου καθεστώτος υπήρξαν κατά πρώτο λόγο γεωγραφικοί, και κατά δεύτερο διπλωματικοί. Οι σταυροφόροι δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν και να αναπτύξουν καλές σχέσεις με την Αίγυπτο και το Βυζάντιο, ενώ η Δύση ήταν αρκετά μακρυά, για να τους παρέχει την αναγκαία στρατιωτική και διπλωματική βοήθεια, ικανή να τους διασώσει από τον αφανισμό. Ο τρίτος λόγος ήταν δημογραφικός. Οι Φράγκοι στην περιοχή αποτελούσαν μια μειοψηφία έναντι στην πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής που ανήκε στο ορθόδοξο δόγμα ή ήταν Μουσουλμάνοι, που ποτέ οι Φράγκοι ευγενείς φεουδάρχες δεν κατόρθωσαν να τους θεωρήσουν ίσους πολίτες και να τους ενσωματώσουν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-1Zm1H5xF98I/WOMah_cI5-I/AAAAAAAApuI/09_2BdymJOAatqzt9Jyf4ee-pszAjtBLACLcB/s1600/4.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-1Zm1H5xF98I/WOMah_cI5-I/AAAAAAAApuI/09_2BdymJOAatqzt9Jyf4ee-pszAjtBLACLcB/s400/4.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Μετά την πτώση της Άκρας, το αρχηγείο των Ναϊτών μεταφέρθηκε στην Κύπρο. Ο Βασιλιάς Ερρίκος ΙΙ ανησύχησε τα μέγιστα για τη μαζική άφιξη των Ναϊτών στη νήσο. Στη γενική συνέλευση που κάλεσαν οι Ναΐτες στη Λευκωσία, παρακολούθησαν τετρακόσιοι Ναΐτες, ιππότες, υπαξιωματικοί και απλοί στρατιώτες. Άρχων Μάγιστρος εξελέγη το 1293 ο Ιάκωβος Μολέ, σε αντικατάσταση του προηγούμενου Μάγιστρου που έπεσε υπερασπιζόμενος τα τείχη της Άκρας. Ο Μολέ είχε άριστες σχέσεις με όλους τους μονάρχες της Ευρώπης, όπως και με τον Πάπα Βονιφάτο. Ο Πάπας εξέδωσε μια βούλα που περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, πως οι Ναΐτες θα συνέχιζαν να έχουν τα ίδια προνόμια, που απολάμβαναν και στην Κύπρο.<br />
<br />
Και ιδιαίτερα θα απαλλάσσονταν από φόρους και πως θα μπορούσαν να διεξάγουν το εξαγωγικό εμπόριο στα λιμάνια της Μέσης Ανατολής και Αιγύπτου με τις δικές τους γαλέρες. Ταυτόχρονα όμως άρχισαν να διαδίδονται, από κάποιους εκδιωχθέντες από το Τάγμα, διάφοροι ισχυρισμοί ενάντια στους Ναΐτες για φιλαργυρία, απάρνηση του Χριστού και σοδομισμό. Ένας απ’ αυτούς ο Εσκουΐν του Φλοράϊν, ηγούμενος της Μονής Μουφοκόν, μετέφερε τις κατηγορίες αυτές στο Βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο ΙV, τον Ωραίο, και αυτός με την σειρά του τις ανέφερε στον Πάπα Κλήμη Ε' το 1305. Ο Πάπας σε κατάσταση σοκ έγραφε στον Βασιλιά: «Μετά δυσκολίας θα μπορούσε ο νους μας να πιστεύσει αυτά τα πολλά και ανήκουστα πράγματα για τον Ναό» (Ναΐτες) δίδοντας οδηγίες για την διεξαγωγή έρευνας.<br />
<br />
Στο μεταξύ ο Ιάκωβος Μολέ, ο Άρχων Μάγιστρος, στις 12 Οκτωβρίου 1307 ταξίδευσε από την Κύπρο στο Παρίσι για να παραστεί στην κηδεία της νύμφης του Βασιλιά Φιλίππου ΙV ως ένας υψηλός ευγενής εκπροσωπώντας το Τάγμα. Του προσεφέρθη μάλιστα και η θέση να είναι και ένας από εκείνους που μετέφεραν την σωρό. Την επόμενη όμως στις 13 Οκτωβρίου 1307, κατόπιν οδηγιών του Βασιλιά, συνελήφθη στα καταλύματα του Ναού έξω από το Παρίσι. Τρεις βδομάδες ενωρίτερα ο Βασιλιάς απέστειλε μυστικές οδηγίες στους Λόρδους και Φεουδάρχες σ’ ολόκληρη την Γαλλία για σύλληψη και προφυλάκιση όλων των μελών του Τάγματος, κατηγορώντας τους για εγκλήματα «τόσο τρομερά που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί».<br />
<br />
Μόνο σε μια μέρα συνελήφθησαν δεκαπέντε χιλιάδες ιππότες υπαξιωματικοί και απλά μέλη, ενώ η περιουσία του Τάγματος και των Μελών δημεύτηκε. Ο Πάπας που είχε εκ των υστέρων πληροφορηθεί για τις συλλήψεις έστειλε μια οργισμένη διαμαρτυρία στον Βασιλιά Φίλιππο, εκφράζοντας ταυτόχρονα την οδύνη του για τα βασανιστήρια που υπέστησαν κατά την φυλάκιση τους. Οι Ναΐτες είχαν καταστεί, μεταξύ των άλλων, μεγάλος κίνδυνος για τους διάφορους άρχοντες στη Γαλλία, Ιταλία, Κύπρο και αλλού, γιατί είχαν αποκτήσει ένα καταπληκτικό γόητρο ανάμεσα στους λαούς, ιδιαίτερα ανάμεσα στις χαμηλές τάξεις. Φαίνεται λοιπόν πως έπρεπε να εξευρεθεί τρόπος να φθαρούν.<br />
<br />
Από την άλλη ο Βασιλιάς της Γαλλίας είχε δανειστεί τεράστια ποσά από τις τράπεζες των Ναϊτών, τα οποία δεν μπορούσε να επιστρέψει κι έτσι μπορεί κανείς να βγάλει το συμπέρασμα πως τον βόλευε τελικά να φύγουν από την μέση. Οι οδηγίες του Βασιλιά προς τους υπεύθυνους των ανακρίσεων ήσαν πως με κάθε μέσο, συμπεριλαμβανομένων και βασανιστηρίων, έπρεπε να αποσπάσουν τις ομολογίες των κρατουμένων.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Βασανιστήρια που Χρησιμοποιούσε η Ιερά Εξέταση στους Κρατούμενους;</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">α)</span></b> Το στεβλωτήριο, κατά το οποίο εκτείνονταν τα μέλη του σώματος πάνω σε μια σχάρα, με αποτέλεσμα να εξαρθρώνονται οι κλειδώσεις,<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">β)</span></b> Το στραπάντο, όπου το θύμα εδένετο πισθάγκωνα, συρόταν με σχοινί ψηλά, απ’ όπου αφήνετο να πέσει με αποτέλεσμα την θραύση και θλάση των οστών,<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">γ) </span></b>Η τριβή λίπους στις πατούσες, τοποθετούσαν τα πόδια μπροστά στη φωτιά, με αποτέλεσμα πολλές φορές να καίονται και τα οστά να πετάγονται έξω.<br />
<br />
Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί Ναΐτες να πεθάνουν εξ αιτίας των βασανιστηρίων και του αβάστακτου πόνου. Από την άλλη υπήρχαν εξ ίσου αποτελεσματικές και ψυχολογικές πιέσεις, όπως η στέρηση ύπνου, φαγητού, νερού, απειλή βασανιστηρίων, τρόμος και αποπροσανατολισμός, δέσιμο σε πάσσαλο που είχαν ως αποτέλεσμα να εξαναγκάζουν τους περισσότερους φυλακισμένους να παραδεχτούν οτιδήποτε τους επέβαλλαν να παραδεχτούν. Μέχρι τον Γεννάρη του 1308 εκατόν τριάντα τέσσερεις από τους εκατόν τριάντα οκτώ Ναΐτες που είχαν συλληφθεί στο Παρίσι είχαν παραδεκτεί τις κατηγορίες που τους είχαν αποδοθεί.<br />
<br />
Ο ίδιος ο Άρχων Μάγιστρος Ιάκωβος Μολέ, σε δέκα μέρες μετά την σύλληψη του, παραδέκτηκε όλες τις κατηγορίες εκτός εκείνης της σοδομίας. Ο Πάπας Κλήμης Ε', ενώ προηγουμένως δυκολευόταν να πιστέψει τις κατηγορίες, μετά την ομολογία του ίδιου του Άρχοντα Μάγιστρου, άρχισε να αμφιταλαντεύεται. Ακολούθησαν και άλλες ομολογίες υψηλόβαθμων στελεχών ιδιαίτερα αυτής του Ούγου ντε Περό, όπου ο Ναΐτης περιηγητής της Γαλλίας παραδέχτηκε κι αυτός όλες τις κατηγορίες. Ο Πάπας δεν είχε άλλη επιλογή από του να αποδεχτεί το πραξικόπημα του Βασιλιά ενάντια στους Ναΐτες ως πράξη ήδη τετελεσμένων.<br />
<br />
Στις 27 Νοεμβρίου 1307, μετά την ομολογία του Μολέ, ο Πάπας απέστειλε επιστολή σε όλους τους Βασιλείς, Πρίγκηπες και Λόρδους της Χριστιανοσύνης, ζητώντας τους «συνετά, διακριτικά και μυστικά» να συλλάβουν όλους τους Ναΐτες και να δημεύσουν τις περιουσίες τους προς όφελος της Εκκλησίας. Η Βούλα του Πάπα Κλήμη, όπου διέτασσε την σύλληψη των Ναΐτων σ’ ολόκληρη τη Χριστιανοσύνη, έφερε το όνομα «PASTORALIS PRAEEMINENTIAE».<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Κατηγορίες</span></b><br />
<br />
Η δίκη των Ναϊτών στην Κύπρο άρχισε στις 15 Μαΐου 1308. Οι κατηγορίες ήταν τρομακτικές και σκοπό είχαν να σοκάρουν τους ανθρώπους και να αποδεχθούν τις καταδίκες σαν δίκαιες. Η πρώτη κατηγορία ήταν ότι οι Ναΐτες αρνούνταν την Παναγία και τον Ιησού, χαρακτηρίζοντας τον Χριστό σαν ψευδοπροφήτη. Η ασέβεια των Ναϊτών ήταν τέτοια, έλεγε η κατηγορία, που, κατά την διάρκεια των μυστικών τους τελετών, ποδοπατούσαν τον Σταυρό και στη συνέχεια τον έφτυναν και ουρούσαν πάνω του. Άλλη τρομερή κατηγορία απέβλεπε να κτυπήσει τον ευγενή τρόπο ζωής των Ναϊτών. Από τη στιγμή της εισόδου τους στο Τάγμα, ορκίζονταν να διατηρήσουν την αγνότητά τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-KdVcXKGf-7g/WOMbYsDW4ZI/AAAAAAAApuM/or1eddSr3jc0oUoGw9e0hRRA4XH35X04gCLcB/s1600/Filip4_templari_exekuce_Boccaccio15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-KdVcXKGf-7g/WOMbYsDW4ZI/AAAAAAAApuM/or1eddSr3jc0oUoGw9e0hRRA4XH35X04gCLcB/s400/Filip4_templari_exekuce_Boccaccio15.jpg" width="368" /></a></div>
<br />
Σύμφωνα με τις κατηγορίες, οι αξιωματικοί που ήσαν εντεταλμένοι για τις τελετές εισόδου των νέων Ναϊτών, τους υποχρέωναν σε απόδοση φιλιού στο στόμα, στον αμφαλό, στα οπίσθια και τελικά απαιτούσαν από τους νεοφώτιστους να δεχθούν ομοφυλοφιλική σχέση με τους άλλους αδελφούς. Η κατηγορία αυτή στόχευε να προκαλέσει αισθήματα αηδίας, καθότι ο σοδομισμός εθεωρείτο μεγάλο έγκλημα ακολασίας στον Μεσαίωνα. Αυτή όμως η κατηγορία δεν αποδείχθηκε με κανένα τρόπο. Μαζί με αυτή την κατηγορία αναφερόταν ότι οι Ναΐτες είχαν καταργήσει την Θεία Κοινωνία, την εξομολόγηση και την άφεση αμαρτιών που πραγματοποιούσαν οι ίδιοι οι αρχηγοί του Τάγματος. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Δίκη των Ναϊτών στην Κύπρο</span></b><br />
<br />
Η Κύπρος, μετά την πτώση της Άκρας, κατέστη αρχηγείο του Τάγματος με τον Άρχοντα Μάγιστρο Ayme D’ Oselier. Οι σχέσεις των Ναϊτών με τον Βασιλιά της Κύπρου Ερρίκο ΙΙ ήταν μάλλον τεταμένες, γιατί ο Βασιλιάς δεν ήταν πρόθυμος να υποστηρίξει μια νέα σταυροφορία για την επανάκτηση της Παλαιστίνης. Στο τέλος φαίνεται πως οι Ναΐτες υπήρξαν συνεργοί για την εκθρόνισή του τον Απρίλιο του 1306, βοηθώντας τον αδελφό του Amaury de Lusignan να καταστεί Κυβερνήτης Αντιβασιλέας της Κύπρου. Όταν λοιπόν έφτασαν οι οδηγίες του Πάπα στη Νήσο στις 6 Μαΐου 1308, για την δίωξη των Ναϊτών, ο Amaury δεν έδειξε μεγάλο ζήλο για την εφαρμογή τους.<br />
<br />
Στις 12 Μαΐου οι Ναΐτες αναγκάστηκαν από τον d’ Ibelin, Πρίγκηπα της Γαλιλαίας, να καταθέσουν τα όπλα και οι περιουσίες τους να τεθούν υπό φύλαξη. Τελικά δέκτηκαν να συγκεντρωθούν σε κάποιο χώρο στην Αρχιεπισκοπή Λευκωσίας. Με την παρουσίασή τους σε δίκη δεν ήθελαν να συμμορφωθούν, οπότε ο Amaury με την απειλή πως, αν δεν υπάκουαν, θα τους θανάτωνε όλους, αναγκάστηκαν να παρουσιαστούν ενώπιόν του κι έτσι η δίκη ξεκίνησε. Σ’ αυτή ο Balawin ιερέας του καθεδρικού ναού της Λευκωσίας έκαμε επίσημη δήλωση μπροστά σε μεγάλη συγκέντρωση του κόσμου πως οι Ναΐτες ήσαν καλοί Χριστιανοί και πως πολέμησαν σκληρά για την Χριστιανική πίστη, ιδιαίτερα στην άμυνα των οχυρών της Safed και Άκρας.<br />
<br />
Όταν άρχισε η καταγραφή της περιουσίας των Ναϊτών, ο Ayme με τους πιο πολλούς ιππότες εγκατέλειψαν κρυφά τη Λευκωσία και κατέφυγαν στη Λεμεσό, έτοιμοι να πολεμήσουν. Στο τέλος όμως αναγκάστηκαν να παραδοθούν, αφού στο μεταξύ πρόφθασαν να κρύψουν τους θησαυρούς τους. Τελικά οι ιππότες φυλακίστηκαν στον πύργο της Χοιροκοιτίας και στα Λεύκαρα. Οι αριθμοί των ιπποτών δεν φαίνεται να ήταν μεγάλοι, 83 ιππότες και 35 υπολοχαγοί. Ακολούθησε μεγάλη καθυστέρηση στην παρουσίασή τους σε νέα δίκη που κράτησε μέχρι τον Μάιο του 1310.<br />
<br />
Όλοι οι εξωτερικοί μάρτυρες, Πρίγκιπες, Λόρδοι, κληρικοί, απλοί πολίτες που καλέστηκαν ως μάρτυρες στη δίκη, δήλωσαν πως δεν είχαν προσέξει τίποτε το ενοχοποιητικό στην συμπεριφορά των Ναϊτών και πως ήταν καλοί Χριστιανοί. Μεταξύ τους ο J. de Plany που ήταν παρών στις μάχες και στην πτώση της Άκρας, δήλωσε πως πολλοί Ναΐτες θυσίασαν τον εαυτό τους για την Χριστιανοσύνη και πως ο Άρχων Μάγιστρος Quillame de Beauje έπεσε μαχόμενος για την προστασία της πίστης στην Άκρα. Μεταξύ της 5ης και 21ης Μαΐου καλέστηκαν στο εδώλιο να μαρτυρήσουν οι ίδιοι οι ιππότες. Τριάντα από αυτούς ήταν ιππότες και 23 υπολοχαγοί με χρόνια στο Τάγμα από 3 μέχρι 43.<br />
<br />
Κανείς δεν παραδέχτηκε τις κατηγορίες ούτε και παραδέχτηκαν οποιεσδήποτε παρεκτροπές από το Χριστιανικό δόγμα. Μεταξύ 1ης και 4ης Ιουνίου παρουσιάσθηκαν 35 πρόσωπα μη μέλη του Τάγματος απ’ όλες τις τάξεις της κοινωνίας. Και αυτοί με την σειρά τους δεν πρόσεξαν τίποτε το επιλήψιμο. Οι διαδικασίες αυτές τερματίστηκαν απότομα, όταν στις 5 Ιουνίου το ακρωτηριασμένο σώμα του κυβερνήτη της Κύπρου Amaury βρέθηκε στα σκαλιά του σπιτιού του. Υπάρχουν υπόνοιες πως οι Ναΐτες είχαν πάρει ενεργό μέρος στη δολοφονία του. Η επιστροφή του Βασιλιά Ερρίκου ΙΙ στην Κύπρο από την εξορία του τον Αύγουστο του 1310 και η συμπεριφορά του έναντι των Ναϊτών όπως ανεμένετο δεν ήταν καθόλου φιλική.<br />
<br />
Ταυτόχρονα έφθασε η επιστολή του Πάπα Κλήμη V τον Αύγουστο το 1311, όπου έδινε οδηγίες όπως οι Ναΐτες παρουσιαστούν ξανά σε νέα δίκη και βασανιστούν για την εξασφάλιση ομολογιών, αποστέλλοντας προς τούτο ειδικούς ιεροεξεταστές. Όπως γράφει ο Άγγλος ιστορικός Malcolm Barber, τα αποτελέσματα των δικών αυτών παραμένουν άγνωστα, όπως όμως γράφει ο χρονογράφος Franscesco Amadi, το έτος 1316 ο Άρχων Μάγιστρος Ayme d’ Οselier και πολλοί άλλοι ανώτεροι αξιωματούχοι απέθαναν στα μπουντρούμια των φυλακών στο κάστρο της Κερύνειας από τις κακουχίες. Οι δίκες τόσο στην Κύπρο όσο και στη Γαλλία απέδειξαν πως οι «ομολογίες» εξασφαλίστηκαν ύστερα από φρικτά βασανιστήρια σωματικά και ψυχολογικά.<br />
<br />
Ο δικός μας Λεόντιος Μαχαιράς, ύστερα από πολλές δεκάδες χρόνια κάνει αναφορά σ’ αυτά τα γεγονότα στο «Χρονικόν Κύπρου» και επαναλαμβάνει τις οδηγίες του Πάπα προς τον προκαθήμενο της Παπικής Εκκλησίας στην Κύπρο. «Αγαπημένο μας τέκνο χαίρε, έχοντας την Αρχιερατική μας ευλογία. Μάθε μ’ αυτό μας το ανοικτό γράμμα που θα διαβάσεις (πως πρέπει) το σφραγισμένο μας γράμμα να το κρατήσεις ασφαλισμένο σε σίγουρο μέρος και να μη βρεθεί κανένας που να τολμήσει να το ανοίξει και να το διαβάσει, μέχρι την μέρα της Πεντηκοστής που θα έλθει. Τότε, όταν θα πάτε στην εκκλησία και όταν τελειώσει η πρώτη λειτουργία, πριν φύγει ο λαός, ν’ ανοίξετε το (δεύτερο) σφραγισμένο μας γράμμα και να κάμετε αυτό που διατάσσει. Κι αυτό σχετίζεται με Αφορισμό».<br />
<br />
Διότι το σφραγισμένο γράμμα έλεγε. «όπως έχει μπροστά μας αποδειχθεί, η Κάστα των Ιπποτών του Τέμπλου βρίσκεται τοποθετημένη στο κακό και αρνείται τον Θεό και όλους τους Αγίους. Γι’ αυτό ορίζουμε όπως, πριν τελειώσει αυτή η μέρα, να δώσεις διαταγή να εκτελεστούν όλοι όσοι βρίσκονται στη χώρα σου και να μη δώσεις έλεος σε κανένα. Και εύχομαι και σ’ εξορκίζω στον Θεό (να υπακούσεις). Και όλα τους τα αγαθά και οι περιουσίες τους που βρίσκονται στη χώρα σου ν’ αποδοθούν στους Σπιταλιώτες. Κι αν, παρ’ ελπίδα, δεν εκτελέσεις την εντολή μου κι αφήσεις έστω κι έναν απ’ αυτούς ζωντανό, να δεχθείς την οργή του Θεού όπως την δέχθηκε ο Ιούδας».<br />
<br />
«Ο λόγος του Πάπα μετεφέρθη σ’ όλη την Κύπρο και σκοτώθηκαν όλοι την μέρα της Πεντηκοστής. Μερικοί λέγουν πως ο Πάπας ήρθε σε ρήξη με τον Αρχηγό του Τέμπλου για κάποιον λόγο και αυτό στάθηκε η αφορμή. Και η οργή του Θεού έπεσε πάνω στους Τεμπλιώτες, λόγω των αμαρτιών τους… Και γι’ αυτό τους καθάρισαν όλους μέσα σε μια μέρα και κανένας δεν γλύτωσε γιατί κανένας αναμάρτητος δεν βρισκόταν ανάμεσά τους για να τον σώσει ο Θεός. Κι αυτό ήταν οργή Θεού». «Και όταν τέλειωσε η λειτουργία της Πεντηκοστής σε κάθε πόλη, ανοίχθηκε το σφραγισμένο γράμμα κι άκουσαν όλοι αυτά που έλεγε. Και όταν άκουσαν την διαταγή του Πάπα, σκότωσαν όλους τους Τεμπλιώτες, όπου κι αν βρίσκονταν, πριν τελειώσει η μέρα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-3WmzqkLljf8/WOMcLbNF8pI/AAAAAAAApuQ/cCFW89PtsC8NDXKVApfirJBGtDJTd-UuACLcB/s1600/Templar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-3WmzqkLljf8/WOMcLbNF8pI/AAAAAAAApuQ/cCFW89PtsC8NDXKVApfirJBGtDJTd-UuACLcB/s400/Templar.jpg" width="267" /></a></div>
<br />
Κι ό,τι είχαν και δεν είχαν αποδόθηκε στο Σπιτάλλι». (Λεόντιου Μαχαιρά, «Εξήγησις της Γλυκείας Χώρας Κύπρου η οποία λέγεται κρόνακα τουτέστιν χρονικόν». Η αναφορά του Λεόντιου Μαχαιρά γύρω από τις δίκες των «Τεμπλιωτών» (Ναΐτες), η οποία γίνεται ύστερα από πολλές δεκάδες χρόνια δεν διαφέρει καθόλου σε ό,τι αφορά το κατηγορητήριο, ιδιαίτερα στα σημεία της ιεροτελεστίας, της εισδοχής νέων μελών, της ομοφυλοφιλίας και της άκρας μυστικότητας που ετηρείτο. Στην αναφορά του γύρω από τις ακατανόμαστες σεξουαλικές πράξεις είναι ταυτόσημη με εκείνο του επίσημου κατηγορητηρίου.<br />
<br />
Εκεί όμως που διαφέρει και αξίζει ιδιαίτερης προσοχής, είναι η αναφορά του Χρονικού (σελ. 9) όπου ο Πάπας δίδει κρυφές οδηγίες προς τους προύχοντες της Κύπρου και τους εκπροσώπους του Πάπα στην Κύπρο για τον σφαγιασμό των Ναϊτών σε μια καθορισμένη μέρα και ώρα. Την αναφορά αυτή του Λεόντιου Μαχαιρά δεν την έχουμε συναντήσει σε άλλες επίσημες πηγές ή αξιόπιστα ιστορικά έργα επί του θέματος. Απεναντίας όλα δείχνουν πως οι Ναΐτες της Κύπρου παρουσιάσθησαν σε δίκες και οι οποίες τελικά δεν απέδειξαν τίποτε το ενοχοποιητικό σε βάρος τους.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πώς Εκμαιεύτηκαν οι Ομολογίες</span></b><br />
<br />
Οι κατηγορίες λοιπόν ενάντια στους Ναΐτες για πολλούς αξιόλογους ιστορικούς φαίνεται πως είχαν φτιαχτεί με σκοπό την εξόντωσή τους, γιατί ο ρόλος τους έπαυσε να υπάρχει μετά την εκδίωξη των Χριστιανών από την Παλαιστίνη και Συρία. Σ’ αυτό το συμπέρασμα έχουν φτάσει πολλοί αξιόλογοι ιστορικοί αναλυτές. Ο δικός μας Β. Φειδάς γράφει στην Εγκυκλοπαίδεια Λαρούς: «Ο πλούτος του Τάγματος, που θεμελίωσε την δύναμή του έγινε το κίνητρο για την διάλυσή του», ενώ στην «The new Encyclopaedia Britanica», αναφέρεται: «Το πρόβλημα της ενοχής ή όχι των Ναϊτών υπήρξε για αιώνες το θέμα άγριων διαφωνιών.<br />
<br />
Η σύγχρονη άποψη τείνει να αποδεκτεί την ιδέα πως οι Ναΐτες υπήρξαν τα θύματα μιας άκρως άδικης και αππορτουνιστικής δίωξης». Το έργο του Θεόδωρου Κ. Πανάου «Ναΐτες στη Μεσόγειο» είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και διαφωτιστικό πάνω στο θέμα αυτό. Ο Θεόδωρος Κ. Πανάος συμφωνεί με την πιο πάνω διαπίστωση.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Βαθύτερα Αίτια των Δικών</span></b><br />
<br />
Μέχρι το τέλος του 13ου αιώνα η Γαλλία περνούσε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης με τον ίδιο τον Βασιλιά να χρωστά τεράστια ποσά στους Ναΐτες που αδυνατούσε να αποπληρώσει. Ταυτόχρονα και ο Πάπας Κλήμης V. κι αυτός Γάλλος, υπήρξε ένας αδύνατος και αναποφάσιστος Πάπας, που σ’ αυτόν απέβλεπαν οι Ναΐτες για προστασία και υποστήριξη, πράγματα που στο τέλος δεν μπόρεσε να τους τα προσφέρει. «Η αποτυχία της Δυτικής Ευρώπης να οργανώσει μια νέα σταυροφορία μετά από τις μεγάλες απώλειες που υπέστησαν οι σταυροφόροι το 1291, είχε σαν αποτέλεσμα να αποδυναμώσει τον ρόλο των Ναϊτών ως μια οργανωμένη και αποτελεσματική στρατιωτική δύναμη.<br />
<br />
Έτσι εκτίθενταν εύκολα σε επιθέσεις. Η μεν Γαλλική μοναρχία χρειαζόταν επειγόντως χρήματα, ενώ ο Πάπας Κλήμης V, υποχείριο του Βασιλιά Φιλίππου ΙV, δεν μπορούσε να επέμβει αποτελεσματικά στα τεκταινόμενα και να εμποδίσει την επερχόμενη λαίλαπα. Και τελικά οι ίδιοι οι Ναΐτες, παρόλους τους στενούς δεσμούς τους τόσο με την μοναρχία όσο και με τον Πάπα, φαίνεται πως είχαν ξεπεράσει την χρησιμότητά τους, έτσι παρείχετο τώρα η ευκαιρία στον Βασιλιά για την κατακρεούργηση του Τάγματος και ν’ απαλλαγεί μέσω της ιεράς εξετάσεως από τα βαρειά δάνεια. Υπενθυμίζεται πως η εξάπλωση της «αιρέσεως» υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα που συνετάραξαν την Ευρώπη.<br />
<br />
Το γεγονός αυτό έδινε ερείσματα στον Βασιλιά να κατηγορήσει στο κοινό τους Ναΐτες για «αιρετική διαφθορά». Η δίκη που ακολούθησε ενάντια στους Ναΐτες ξεκίνησε σαν αποτέλεσμα των πιο πάνω συγκυριών και περιστάσεων. «The Trials of the Templars» by Malcolm Barber. Και ο Θεόδωρος Κ. Πανάος στο έργο του «Ναΐτες στη Μεσόγειο», καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα: «Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι την εποχή εκείνη οι Ναΐτες είχαν γίνει ο πρώτος κίνδυνος τόσο για τον Βασιλιά Φίλιππο όσο και για τον Πάπα Κλήμη. Οι Ναΐτες είχαν αποκτήσει ένα καταπληκτικό γόητρο ανάμεσα στην κοινωνία και ιδιαίτερα στις χαμηλές τάξεις.<br />
<br />
Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί τρόπος να φθαρούν στη συνείδηση των απλών ανθρώπων, που ασφαλώς ακούγοντας αυτά (τις κατηγορίες) θα έκαναν πανικόβλητοι τον σταυρό τους». Από την άλλη «είναι πιθανόν ο Φίλιππος», γράφει η Bryson, μια σοβαρή ιστορικός, «να είχε πεισθεί πως οι διαδόσεις για αίρεση, ειδωλολατρία και σεξουαλικές παρεκτροπές ανάμεσα στους αδελφούς και άλλα σοβαρά αμαρτήματα ενάντια στον Θεό, αντιπροσώπευαν την πραγματική κατάσταση πραγμάτων. Ο Βασιλιάς εθωρείτο πως ήταν ένας βαθειά θρησκευόμενος και ευσεβής άνθρωπος. Δίδοντας τις οδηγίες αυτές για την έναρξη των δικών, απέβλεπαν να απαλλάξει την Γαλλία από αυτό που ο ίδιος αντιλαμβανόταν, την φθοροποιό κλίκα αληταρίων.<br />
<br />
Οι οδηγίες του για τις συλλήψεις αντικαθρεφτίζουν τον αποτροπιασμό του για ένα Τάγμα που μέχρι τότε εθεωρείτο ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας στους Αγίους Τόπους». Anne Gilmour - Bryson, «The Trial of the Templars in Cyprus».<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Τέλος</span></b><br />
<br />
Στο τέλος ο Ιάκωβος Μολέ, ο Άρχων Μάγιστρος, όταν τον έφεραν ενώπιον των Καρδιναλίων που απέστειλε ο Πάπας, ανακάλεσε την ομολογία του, την οποία είχε κάνει, όπως δήλωσε, κατόπιν βασανιστηρίων, δείχνοντας τα σημάδια στο σώμα του. Όταν τα αντίκρισαν οι Καρδινάλιοι, «έκλαψαν πικρά και δεν μπορούσαν να αρθρώσουν λέξη», αρνούμενοι να επικυρώσουν τις καταδίκες. Το ίδιο και ο Ούγος ανακάλεσε την ομολογία του. Όταν ο Βασιλιάς Φίλιππος IV πληροφορήθηκε το γεγονός, απείλησε τον Πάπα πως θα τον κατηγορούσε τον ίδιο με τις ίδιες κατηγορίες. Ο Πάπας απάντησε πως προτιμούσε να πεθάνει παρά να καταδικάσει αθώους ανθρώπους. Και τον Φεβρουάριο 1308 διέταξε την Ι.Ε. να αναστείλει τις διώξεις των Ναϊτών.<br />
<br />
Κάτω από τις αφόρητες πιέσεις του Βασιλιά Φίλιππου ΙV ο Πάπας για το «καλό της Εκκλησίας» αναγκάστηκε να υπαναχωρήσει και να υποστηρίξει στο τέλος τις καταδίκες των Ναϊτών. Ο Βασιλιάς μπροστά στο κίνδυνο νέας δίκης του Μολέ και Ούγου δίδει αμέσως οδηγίες, συλλαμβάνονται και καίονται την ίδια νύχτα 18 Μαρτίου 1314 σε ένα μικρό νησάκι του Σηκουάνα. Ταυτόχρονα 54 Ναΐτες στοιβάστηκαν σαν ζώα σε άμαξες κοντά στη Μονή Αγίου Αντωνίου και εκάησαν στην πυρά. Στο τέλος όλοι τους χωρίς εξαίρεση αρνήθηκαν τις ομολογίες τους, που είχαν εκμαιευτεί κατόπιν σκληρών βασανιστηρίων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-qTvl8sNjHQ8/WOMhvCsc25I/AAAAAAAApuY/9KSPwbTvICEvtJR6kl17fIEYF_VfcNWPQCLcB/s1600/Templars_Burning.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-qTvl8sNjHQ8/WOMhvCsc25I/AAAAAAAApuY/9KSPwbTvICEvtJR6kl17fIEYF_VfcNWPQCLcB/s400/Templars_Burning.jpg" width="397" /></a></div>
<br />
Η δίκη των Ναϊτών κράτησε καιρό. Η τελική απόφαση για διάλυση του Τάγματος πάρθηκε από την Σύνοδο της Βιέν στις 3 Απριλίου 1312. Στην Κύπρο η διάλυση του Τάγματος αναγνώστηκε επίσημα στις 7 Νοεμβρίου 1313 στον Καθεδρικό Ναό Λευκωσίας.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΜΥΘΟΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Ναΐτες στους Θρύλους</span></b><br />
<br />
O συσχετισμός των Ναϊτών με όλα τα μεγάλα μυστήρια των καιρών μας διατηρεί το τάγμα στην επικαιρότητα και σήμερα. Μία ατέλειωτη σειρά από θρύλους και λαϊκούς μύθους έχουν ως θέμα τους Ναΐτες και την "αθέατη" πλευρά των δραστηριοτήτων τους. H ραγδαία ανάπτυξη του τάγματος και η τεράστια ισχύς που απολάμβανε σε ολόκληρο το Χριστιανικό κόσμο ώθησαν πολλούς να πιστέψουν ότι κρύβει σημαντικά μυστικά. Οι πρώτοι θρύλοι που έκαναν την εμφάνισή τους έχουν να κάνουν με τον τόπο όπου εγκατέστησαν το αρχηγείο τους, το συγκρότημα κτηρίων όπου βρισκόταν παλαιότερα ο Ναός του Σολομώντα.<br />
<br />
Σύμφωνα με αυτές τις πρώτες απόπειρες για υπερφυσική εξήγηση της δύναμης του τάγματος, οι Ναΐτες είχαν ανακαλύψει κάτω από το τέμενος σημαντικά κειμήλια και ειδικότερα την Κιβωτό της Διαθήκης. Οι συνεχιστές αυτού του θρύλου υποστηρίζουν ότι οι ιππότες ανακάλυψαν στο ίδιο σημείο και τα "μυστικά" των αρχιτεκτόνων που έκτισαν τον πρώτο και το δεύτερο Ναό του Σολομώντα. Κάπου εδώ βασίζεται και -σε θεωρητικό επίπεδο- ο συσχετισμός των Ναϊτών με τους ελευθεροτέκτονες. Σε πρακτικό επίπεδο, υπογραμμίζεται ότι τα υπολείμματα των Γάλλων Ναϊτών κατέφυγαν στη Σκωτία, όπου λίγους αιώνες αργότερα "ξεπήδησε" η πρώτη τεκτονική Στοά.<br />
<br />
Οι σχέσεις των Ναϊτών με τους τέκτονες "τεκμηριώνονται" και από το παρεκκλήσι του Ρόσλυν, το οποίο φέρεται -παρότι χτίστηκε πολλά χρόνια μετά τη διάλυση του τάγματος- να περιέχει όλες τις "μυστικές" γνώσεις τους. Το παρεκκλήσι αυτό κτίστηκε από τον πρώτο κόμη του Ρόσλυν, Σινκλαίρ, η οικογένεια του οποίου είχε αποδεδειγμένες σχέσεις με τον Σκωτσέζικο ελευθεροτεκτονισμό. Από τους Ναΐτες προέρχεται επίσης η δοξασία ότι η "Παρασκευή και 13" είναι γρουσούζικη μέρα για τους Αγγλοσάξονες. H σύλληψη των μελών του τάγματος έγινε την 13η Οκτωβρίου του 1307 και όντως ήταν Παρασκευή. Ωστόσο κάποιοι τοποθετούν την απαρχή της πρόληψης αυτής όχι στο Μεσαίωνα αλλά στις αρχές του 20ού αιώνα.<br />
<br />
Οι σχέσεις των Ναϊτών με τη Σκωτία υπογραμμίζονται και από έναν άλλο θρύλο, αυτόν της συμμετοχής Ναϊτών στη μάχη του Μπάννοκμπερν, στο πλευρό του μετέπειτα βασιλιά της Σκωτίας Ρόμπερτ Μπρους. Πρόκειται για ένα μεταγενέστερο εφεύρημα, αφού ούτε μία από τις πολλές αναφορές σύγχρονων με τη μάχη χρονικογράφων δεν αναφέρει την παρουσία Ναϊτών (ή μάλλον τέως μελών του τάγματος) δίπλα στον Μπρους. O δημοφιλέστερος από τους μύθους με τους οποίους έχουν κατά καιρούς συνδεθεί οι ιππότες του Ναού, είναι ο σχετικός με το "Αγιο Δισκοπότηρο", όπως έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά το "Ιερό Γκράαλ" (Holy Grail, Sangreal) της Γαλλικής και Αγγλοσαξονικής παράδοσης.<br />
<br />
Πρόκειται για ένα μυθικό ιερό σκεύος ή αντικείμενο, που στις περισσότερες των περιπτώσεων ταυτίζεται με το Αγιο Δισκοπότηρο που χρησιμοποιήθηκε από τον Ιησού και τους μαθητές του κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου ή με το ρηχό σκεύος από το οποίο έφαγε ο Χριστός στο ίδιο δείπνο. Αυτή είναι η "κυριολεκτική" εξήγηση του Γκράαλ, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν είναι η μόνη. Ιδιαίτερα στους κύκλους των αποκρυφιστών και των μελετητών των μυστικών αδελφοτήτων κυκλοφορούν δεκάδες διαφορετικές ερμηνείες ως προς τη φύση αυτού του μυστηριώδους αντικειμένου. Ορισμένες από αυτές είναι εξαιρετικά ευφάνταστες και συμπεριλαμβάνουν ακόμη και... πρόσωπα.<br />
<br />
Θεωρούν δηλαδή ότι το Γκράαλ ήταν ένα πρόσωπο, σε ορισμένες μάλιστα παραλλαγές το υποτιθέμενο παιδί του Ιησού από τη Μαρία Μαγδαληνή. Μία από αυτές τις ερμηνείες δίδεται από το συγγραφέα Νταν Μπράουν (Dan Brown) στο best-seller του "Κώδικας Da Vinci", το οποίο πραγματεύεται την κληρονομιά των Ναϊτών και άλλων μυστικών αδελφοτήτων. Τι είναι όμως το Γκράαλ και ποια ακριβώς είναι η σχέση του με τους Ναΐτες; H λέξη έλκει την καταγωγή της, σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία, από το βιβλίο που έγραψε ένας ερημίτης, περί τα 500 μ.X., ο οποίος είδε ένα όραμα σχετικά με ένα σκεύος που χρησιμοποιήθηκε από το Χριστό στο Μυστικό Δείπνο.<br />
<br />
Το βιβλίο του ερημίτη ονομάστηκε ''Gradal'' και αυτό φέρεται ότι είχε υπόψη του ο Κιστερκιανός μοναχός Ελινάνδος (Helinandus), περί το 1200. O Ελινάνδος είναι εκείνος που πρότεινε την αρχική εξήγηση για το τι είναι το Γκράαλ. Στα Μεσαιωνικά Λατινικά, Gradale (Γκραντάλε) σημαίνει ένα πιάτο σχετικά βαθύ και ευρύ και ετυμολογείται από το gradus που σημαίνει σταδιακά. Ονομάστηκε έτσι διότι τα πιάτα αυτά χρησιμοποιούνταν για να σερβίρονται σταδιακά τα διάφορα εδέσματα στο τραπέζι. Από το gradus προέρχεται το σημερινό Αγγλικό gradual που σημαίνει "σταδιακά". Το Gradale παραφράστηκε στα μεσαιωνικά Γαλλικά ως Greal ή Graal ή Greel, εξ ου και το Αγγλικό Grail.<br />
<br />
Δεν είναι όμως αυτή η ερμηνεία η μόνη που έχει προταθεί για τη λέξη. H δεύτερη ερμηνεία έχει να κάνει αποκλειστικά με τη Γαλλική του ονομασία (άλλωστε ο μύθος του Γκράαλ ξεκίνησε από τη Γαλλία). Το σκεπτικό πίσω από αυτή την ερμηνεία είναι το εξής: Το πλήρες όνομα στα Γαλλικά είναι Saint Graal (Ιερό Γκράαλ, προφέρεται "Σανγκράαλ"), προέρχεται από το Sangreal που, με τη σειρά του, προέρχεται από το Sang Real (Βασιλικό Αίμα). Ωστόσο σύμφωνα με τις επικρατέστερες εξηγήσεις, η τελευταία ερμηνεία "εφευρέθηκε" κατά τον ύστερο Μεσαίωνα και αποτελεί μάλλον μία προσπάθεια να εξηγηθεί η ύπαρξη του "αντικειμένου", αφού -όπως θα δούμε στη συνέχεια- έχει άμεση σχέση με το μύθο.<br />
<br />
O μύθος του Γκράαλ θέλει το μαθητή του Ιησού, Ιωσήφ της Αριμαθαίας, να αποκτά το Γκράαλ (που ήταν είτε το Άγιο Δισκοπότηρο του Μυστικού Δείπνου είτε το πιάτο από το οποίο έφαγε ο Χριστός το Πασχαλινό αρνί στην ίδια περίσταση) και να το χρησιμοποιεί για να συλλέξει το αίμα του Ιησού, ενώ το σώμα του απομακρυνόταν από το σταυρό (εξ ου και "Βασιλικό Αίμα"). Στο σημείο αυτό ο θρύλος έχει δύο βασικές παραλλαγές, που σχετίζονται με το πού πήγε ο Ιωσήφ το Γκράαλ. Στην πρώτη παραλλαγή, που είναι ο μύθος από την Αγγλοσαξονική παράδοση κι έγινε περισσότερο γνωστός κατά τον 20ό αιώνα, ο μαθητής του Ιησού ταξίδεψε στο Γκλάστονμπερυ της Αγγλίας, όπου δημιούργησε την πρώτη Χριστιανική εκκλησία στο νησί.<br />
<br />
Στην ουσία, πρόκειται για το μύθο της δημιουργίας της Αγγλικής Εκκλησίας και είναι ουσιαστικά ένας από τους κυριότερους λόγους που η επίσημη Καθολική Εκκλησία ουδέποτε δέχτηκε το μύθο του Γκράαλ. Διότι αν τον αποδεχόταν δεν θα μπορούσε να ισχυρίζεται ότι η Αγγλική Εκκλησία -ή η εκκλησία της Γαλλίας, όπως θα δούμε στη συνέχεια- δημιουργήθηκε απευθείας από τη Ρώμη. H δεύτερη παραλλαγή, που προέρχεται από τη Γαλλία και ήταν γενικά πιο γνωστή έως το 19ο αιώνα, θέλει τον Ιωσήφ να ταξιδεύει στη Νότια Γαλλία όπου δημιούργησε έναν ναό στο Μονσαλβά (Muntsalvach, το όρος της Σωτηρίας). Και στις δύο παραλλαγές, ο ναός δημιουργήθηκε για να φυλάσσεται σε αυτόν το ιερό σκεύος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ZCfhvt7OXRU/WOQBMibYjdI/AAAAAAAApuw/r_ZKpWs-aZ4F5YrCkErO28ofyp0SbPryACLcB/s1600/29c1366834b11c91c5dcbce7b3230bfd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-ZCfhvt7OXRU/WOQBMibYjdI/AAAAAAAApuw/r_ZKpWs-aZ4F5YrCkErO28ofyp0SbPryACLcB/s400/29c1366834b11c91c5dcbce7b3230bfd.jpg" width="247" /></a></div>
<br />
Και στις δύο παραλλαγές του -αλλά κυρίως στην Αγγλοσαξονική- ο μύθος αργότερα πλέχτηκε με τους (Κελτο-Ρωμαϊκής καταγωγής) Αρθουριανούς μύθους και το (μάλλον Γερμανικό, ίσως και Κελτικό) μύθο του Percefal ή Parsival ή Parzival και ως αποτέλεσμα προέκυψε η εκτεταμένη Μεσαιωνική βιβλιογραφία για την αναζήτηση του Ιερού Γκράαλ. Πολλές δεκάδες μυθιστορημάτων και ποιημάτων πραγματεύονται την αναζήτηση του ιερού αντικειμένου. H αναζήτηση των ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης είναι ένας από τους δημοφιλέστερους μύθους όλων των εποχών και στο Μεσαίωνα δεν ήταν λίγοι οι ιππότες που θέλησαν να ακολουθήσουν τα βήματα του Αρθούρου και των ιπποτών του και να αναζητήσουν το Γκράαλ.<br />
<br />
Τα έργα αυτά είδαν το φως κυρίως στις δύο τελευταίες δεκαετίες του 12ου αιώνα και το πρώτο μισό του 13ου, ενώ λίγα έργα συνέχισαν να γράφονται έως το τέλος του 13ου αιώνα. Το αντικείμενο αυτό στην πορεία απέκτησε τρομερές υπερφυσικές ιδιότητες, αφού, σύμφωνα με κάποιους, όποιος έπινε από αυτό, θα μπορούσε να αποκτήσει αιώνια νεότητα, σοφία, υπεράνθρωπη δύναμη ή οτιδήποτε άλλο μπορούσαν να φανταστούν οι δεισιδαίμονες κάτοικοι της Μεσαιωνικής Ευρώπης. Ποια είναι η σχέση των Ναϊτών με το Γκράαλ;<br />
<br />
Ουσιαστικά, οι απαρχές της παράδοσης βρίσκονται στα τελευταία λόγια του έσχατου Μάγιστρου των Ναϊτών, Ζακ ντε Μολέ, ο οποίος -σύμφωνα με τις σχετικές ανεκδοτολογικές παραδόσεις- δήλωσε στους ιεροεξεταστές που τον ανέκριναν ότι θα επιθυμούσε να "τους πει κάποια πράγματα" αλλά δεν το έκανε διότι "δεν ήταν εντεταλμένοι". Αυτό βεβαίως βρισκόταν σε πλήρη αρμονία με το "μεγάλο μυστικό" που ψιθυριζόταν ότι κρατούσαν φυλαγμένο οι Ναΐτες. Το "μεγάλο μυστικό" ή "μεγάλος θησαυρός" που φύλασσαν -σύμφωνα με το θρύλο- οι Ναΐτες, είχε κατά καιρούς προταθεί ότι ήταν η Κιβωτός της Διαθήκης, τα Απόκρυφα Ευαγγέλια, η Φιλοσοφική Λίθος ή το Ιερό Γκράαλ.<br />
<br />
Σιγά-σιγά, οι φήμες για "το μεγάλο μυστικό" των Ναϊτών πλέχτηκαν με τους θρύλους του Γκράαλ, σε σημείο που οι περισσότεροι ήταν σίγουροι ότι οι Ναΐτες ήταν οι "ιππότες του Γκράαλ", δηλαδή εκείνοι που, σύμφωνα με το θρύλο, ήταν εντεταλμένοι με τη φύλαξη του ιερού αντικειμένου. Στους κύκλους των αποκρυφιστών ουδείς αμφέβαλε ότι οι "φτωχοί ιππότες του Ναού" ήταν οι θεματοφύλακες του "ιερότερου όλων των μυστικών", δηλαδή του Γκράαλ, αν και ανά τους αιώνες οι απόψεις ως προς το τι ακριβώς είναι το Γκράαλ, είναι -όπως είδαμε- κυριολεκτικά δεκάδες. Σύμφωνα με κάποιες από αυτές, οι Ναΐτες είχαν στην κατοχή τους "τρομερά μυστικά", που θα "έθεταν σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της Χριστιανικής Εκκλησίας".<br />
<br />
Με την απειλή αποκάλυψης των μυστικών αυτών, λέγεται ότι οι Ναΐτες "κατόρθωναν να επιβάλουν τη θέλησή τους στους Πάπες της Ρώμης". Σε αυτήν την παράδοση κινείται το ευφάνταστο μυθιστόρημα του Νταν Μπράουν. Μια εύλογη απορία είναι βέβαια, για ποιο λόγο οι Ναΐτες δεν χρησιμοποίησαν αυτή τη γνώση για να αμυνθούν όταν αντιμετώπισαν την επίθεση του Φιλίππου και της Ρώμης. Ένα ακόμη στοιχείο που φέρνει τους Ναΐτες κοντά στην παράδοση του Γκράαλ είναι ότι οι ιππότες έχουν άμεση σχέση με την περιοχή του Λανγκντόκ (Languedoc) στη Γαλλία, που σχετίζεται με "θαμμένους θησαυρούς" και θεωρείται από διάφορους αποκρυφιστές ως η τοποθεσία όπου ο Ιωσήφ είχε χτίσει το Μονσαλβά.<br />
<br />
Οι αποκρυφιστές αρέσκονται να εφευρίσκουν ακόμη πιο μυστηριώδεις απόψεις του θέματος. Για κάποιους, οι Ναΐτες είναι οι απόγονοι της Μεροβίγγειας δυναστείας, της πρώτης δυναστείας των Φράγκων (Γάλλων) βασιλέων, οι οποίοι προέρχονταν -σύμφωνα με τους θρύλους- από την ίδια περιοχή της Γαλλίας με τους πρώτους Ναΐτες. Οι πιο ευφάνταστοι εξ αυτών ισχυρίζονται ότι οι Μεροβίγγιοι (συνακόλουθα και οι Ναΐτες) είναι στην πραγματικότητα απόγονοι των Σουμέριων. Αλλά κάπου εδώ περνάμε στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Κάποιοι μελετητές του αποκρυφισμού θεωρούν ότι οι Ναΐτες είχαν στην κατοχή τους όχι ένα "ιερό αντικείμενο" αλλά μία "ιερή γνώση".<br />
<br />
H πλέον ευφάνταστη από τις πολλές εκδοχές της "ιερής γνώσης" που έχουν κυκλοφορήσει για τους Ναΐτες είναι αυτή που αφορά σε μία αδιάσπαστη συνέχεια των αρχαίων μυστικών και ειδικότερα, του ότι πέραν του Ατλαντικού Ωκεανού υπήρχε μία άλλη ήπειρος -αυτή που μετά την "ανακάλυψή" της από τον Κολόμβο και τη χαρτογράφηση από τον Αμέρικο Βεσπούτσι ονομάστηκε Αμερική. Σύμφωνα με όσους υποστηρίζουν αυτή την άποψη, οι Ναΐτες είχαν τακτικές επαφές με τους ιθαγενείς και εμπορεύονταν προϊόντα και πρώτες ύλες με τους πλέον προηγμένους πολιτισμούς (λ.χ., Αζτέκους). Συνδυάζουν μάλιστα αυτή την "εξήγηση" με τις παραδόσεις των Μεσοαμερικανών για "λευκούς γενειοφόρους Θεούς".<br />
<br />
Προτείνεται από κάποιους ότι αυτή η γνώση ήταν το "Ιερό Γκράαλ". Αυτή η εξήγηση δεν έχει την παραμικρή σχέση με το μύθο του Γκράαλ, αλλά εσχάτως έχει γίνει δημοφιλής μεταξύ κάποιων μελετητών της "απόκρυφης πλευράς" των Ναϊτών.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΝΑΪΤΩΝ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1095:</span></b><br />
Ο Πάπας Ουρβανός B' καλεί τη Χριστιανική Δύση υπό τα όπλα, για έναν Bellum Sacrum (Ιερό Πόλεμο) κατά του Ισλάμ. Αργότερα το γεγονός θα ονομαστεί ''σταυροφορία''.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1099:</span></b><br />
Μετά από πολλές περιπέτειες και έχοντας υποστεί τεράστιες απώλειες από τις κακουχίες, ο στρατός των ''προσκυνητών'' καταλαμβάνει την Ιερουσαλήμ, αντικειμενικό σκοπό της A' Σταυροφορίας. Δημιουργούνται τα σταυροφορικά κρατίδια της Ουτρεμέρ.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1104 ή 1114:</span></b><br />
Φθάνει στη Λατινική Μέση Ανατολή ο Ούγος του Παγιέν, στην ακολουθία του επικυρίαρχου του Ούγου της Καμπανίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1118 ή 1119:</span></b><br />
O Ούγος του Παγιέν και οκτώ ακόμη σύντροφοί του, σχηματίζουν μία κολεκτίβα ιπποτών στους Αγίους Τόπους, επιθυμώντας να ακολουθήσουν έναν κοινοβιακό τρόπο διαβίωσης, δίχως ωστόσο να εγκαταλείψουν τα όπλα τους.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1120:</span></b><br />
H σύνοδος της Ναμπλούς καλεί τους ιππότες του Ούγου να λάβουν τα όπλα για την υπεράσπιση των προσκυνητών των Αγίων Τόπων από τους ληστές. O Βαλδουίνος τους παραχωρεί κατάλυμα στον ''Ναό του Σολομώντα''.<br />
<b><span style="color: #3d85c6;"><br /></span></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-xQ9HmRFZ2k8/WOQLPr2btWI/AAAAAAAApvA/7yB9g9jMvo4ga7MMVUToaEXgMN5zB1HFwCLcB/s1600/Temple_mount.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="396" src="https://1.bp.blogspot.com/-xQ9HmRFZ2k8/WOQLPr2btWI/AAAAAAAApvA/7yB9g9jMvo4ga7MMVUToaEXgMN5zB1HFwCLcB/s640/Temple_mount.JPG" width="640" /></a></div>
<b><span style="color: #3d85c6;"><br /></span></b>
<b><span style="color: #3d85c6;">1120:</span></b><br />
O Φούλκος του Ανζού επισκέπτεται τους Αγίους Τόπους και γίνεται ο πρώτος επισκέπτης - αδελφός του τάγματος. Είναι και ο πρώτος δωρητής του Ναού εκτός Ουτρεμέρ.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1125:</span></b><br />
O Ούγος, κόμης της Καμπανίας, γίνεται μέλος του τάγματος. Φέρνει μαζί του πλούσιες δωρεές και τη στενή φιλική σχέση με τον Βερνάρδο του Κλερβώ, που θα βοηθήσει αποφασιστικά στην παραπέρα πορεία του τάγματος.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1129:</span></b><br />
H Σύνοδος του Τρουά, την οποία ουσιαστικά συγκάλεσε ο Βερνάρδος, έδωσε στους Ναΐτες την πολυπόθητη ''επίσημη'' αποδοχή της Καθολικής Εκκλησίας. Στους επόμενους μήνες ο Βερνάρδος θα συνθέσει τον Κανόνα του τάγματος.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1130 ή 1131:</span></b><br />
O Βερνάρδος συνεχίζει την ευγενική προσφορά του προς τους ''φτωχούς ιππότες του Χριστού'': Γράφει το περίφημο έργο του ''Περί της Νέας Ιπποσύνης'', όπου υμνεί τους Ναΐτες, προκαλώντας ένα ισχυρό ρεύμα συμπάθειας για το τάγμα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1131:</span></b><br />
Οι Ναΐτες έχουν γίνει γνωστοί και εκτός Ουτρεμέρ. Αποκτούν το πρώτο κάστρο τους στην Ιβηρική, το Γκρανιένα, που τους παραχώρησε ο Ραμόν Μπερένγκουερ της Καταλονίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1134:</span></b><br />
Οι Ναΐτες, από κοινού με τους Ιωαννίτες και τους Κανονικούς του Πανάγιου Τάφου, γίνονται κληρονόμοι ενός ολόκληρου βασιλείου, το οποίο όμως ουδέποτε θα περάσει στα χέρια τους: το βασίλειο της Αραγονίας, που τους άφησε στη διαθήκη του ο Αλφόνσο A'.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1139</span></b><br />
H Παπική Βούλα, Omne Datum Optimum του Ιννοκέντιου B' αναγνωρίζει το Τάγμα των Ναϊτών ως επίσημο οργανισμό, παραχωρώντας τους παράλληλα εκτεταμένα προνόμια βάσει των οποίων θα λειτουργήσουν μέσα στα επόμενα χρόνια. Τα προνόμια θα επεκταθούν από τους επόμενους Πάπες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1144:</span></b><br />
O Πάπας Σελεστίνος B' θα προσφέρει στους Ναΐτες μία από τις σημαντικότερες ''Βούλες'', τη Milites Templi (ιππότες του Ναού), με την οποία δίδονται άφθονα προνόμια στους Ναΐτες. Την επόμενη χρονιά, η Βούλα του διαδόχου του, Ευγένιου B' Milites Dei (ιππότες του Θεού), θα διευρύνει τα προνόμια αυτά.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1144:</span></b><br />
Πτώση της Έδεσσας στο Ζένγκι. H Κομητεία της Έδεσσας θα αντέξει λίγα χρόνια ακόμη αλλά θα καταλυθεί οριστικά το 1150.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1147:</span></b><br />
Ξεκινά η B' Σταυροφορία. Οι Ναΐτες της Γαλλίας θα παίξουν καθοριστικό ρόλο, συνοδεύοντας το Γάλλο βασιλιά και προστατεύοντας το στρατό του, ενώ στη συνέχεια θα χρηματοδοτήσουν τις δυνάμεις του.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1149:</span></b><br />
Οι Ναΐτες αποκτούν το κάστρο της Γάζας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1153:</span></b><br />
Πολιορκία της Ασκαλώνας. Οι Ναΐτες παίζουν καθοριστικό ρόλο στην πολιορκία, αλλά πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος. H πόλη παραδίδεται στους Χριστιανούς.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1177:</span></b><br />
H περίφημη Μάχη του Μοντγκισάρ. Οι δυνάμεις των Φράγκων, με τους Ναΐτες σε πρωτεύοντα ρόλο, αιφνιδιάζουν και συντρίβουν τις δυνάμεις του Σαλαντίν.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1179:</span></b><br />
O Σαλαντίν ανακάμπτει και νικά τους Λατίνους στη μάχη του Μαρτζ Αγιούν. Βάζει στόχο τα κάστρα των Ναϊτών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1187:</span></b><br />
Οι Ναΐτες χάνουν τη συντριπτική πλειονότητα των αδελφών ιπποτών τους στους Αγίους Τόπους μετά την καθοριστική ήττα στο Χαττίν αλλά και τη μάχη στις Πηγές της Κρεσόν που προηγήθηκε. Χάνεται η Ιερουσαλήμ και ο ''Ναός του Σολομώντα'', το αρχηγείο του τάγματος.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1189:</span></b><br />
Συμμετοχή των Ναϊτών, που ανέκαμψαν με ενισχύσεις από τα ευρωπαϊκά αρχηγεία, στην πολιορκία της Άκρας. O μάγιστρος και μεγάλος αριθμός αδελφών πέφτουν νεκροί σε μία από τις μάχες έξω από την Άκρα. Ξεκινά η Γ' Σταυροφορία.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1191:</span></b><br />
H πτώση της Άκρας στις δυνάμεις των σταυροφόρων, των οποίων ηγούνται οι βασιλείς Αγγλίας και Γαλλίας. Μάχη της Αρσούφ και ήττα του Σαλαντίν. Οι Ναΐτες εγκαθιστούν το νέο αρχηγείο τους στην Άκρα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1204:</span></b><br />
Οι δυνάμεις της Δ Σταυροφορίας καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη. Οι Ναΐτες λαμβάνουν ως δωρεά κάποιες εκτάσεις γης στην Πελοπόννησο και εγκαθιστούν παράρτημα στην Ελλάδα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1217:</span></b><br />
H E' Σταυροφορία βάζει στόχο την Αίγυπτο, ωστόσο αποτυγχάνει να πετύχει τους αντικειμενικούς σκοπούς της.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1218:</span></b><br />
Οι Ναΐτες ολοκληρώνουν την ανέγερση ενός από τα εντυπωσιακότερα κάστρα τους, του ''Αθλίτ'', του περίφημου Κάστρου των Προσκυνητών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1228:</span></b><br />
O Γερμανός Αυτοκράτορας Φρειδερίκος B' κατορθώνει να ανακτήσει μέρος της Ιερουσαλήμ, ωστόσο όχι και τον ''Ναό του Σολομώντα'', οπότε οι Ναΐτες δεν ανακαταλαμβάνουν το κατεξοχήν στρατηγείο τους.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1230:</span></b><br />
Οι Ναΐτες επεκτείνονται στην Ανατολική Ευρώπη, αφού λαμβάνουν τις πρώτες δωρεές γης στη Βοημία.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1237:</span></b><br />
Τραγική ήττα των Ναϊτών από τους Τούρκους, στην προσπάθειά τους να ανακαταλάβουν το κάστρο του Νταρμπσάκ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-KDWh7SdkJKg/WOQMRn_n3XI/AAAAAAAApvI/ao2aqHPPVII4hFfz-ygWW-7rhi7QNMspQCLcB/s1600/Negotiations.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="187" src="https://3.bp.blogspot.com/-KDWh7SdkJKg/WOQMRn_n3XI/AAAAAAAApvI/ao2aqHPPVII4hFfz-ygWW-7rhi7QNMspQCLcB/s400/Negotiations.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1240:</span></b><br />
Οι Ναΐτες ανακατασκευάζουν και ενισχύουν το κάστρο του Σαφέντ.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1244:</span></b><br />
Οι Χωράσμιοι Τούρκοι, τους οποίους έχουν ''σπρώξει'' στη Μέση Ανατολή οι Μογγόλοι, καταλαμβάνουν την Ιερουσαλήμ. Βαρύτατη ήττα των Χριστιανών από τους Χωράσμιους και τους Μαμελούκους της Αιγύπτου στη μεγάλη μάχη του Λα Φορμπί. Τρομερές απώλειες για το μεγάλο τμήμα των Ναϊτών που μάχεται στο πλευρό των Φράγκων.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1248:</span></b><br />
O Λουδοβίκος Θ' της Γαλλίας, μετέπειτα Άγιος της Καθολικής Εκκλησίας, εκστρατεύει στους Αγίους Τόπους και έρχεται σε σύγκρουση με τους Ναΐτες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1250:</span></b><br />
Ακόμη μία ήττα για τους σταυροφόρους και τους Χριστιανούς της Ουτρεμέρ, αυτή τη φορά στο Αλ Μανσουράχ της Αιγύπτου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1260:</span></b><br />
<br />
Οι Μαμελούκοι σταματούν τους Μογγόλους στην περίφημη μάχη του Αϊν Τζαλούτ και συντρίβουν τις ελπίδες των Λατίνων ότι οι Μογγόλοι θα έβγαζαν από τη μέση τους Μουσουλμάνους.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1266:</span></b><br />
O νέος σουλτάνος της Αιγύπτου Μπαϊμπάρς παίρνει το κάστρο του Σαφέντ και εξοντώνει τη φρουρά των Ναϊτών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1268:</span></b><br />
O Μπαϊμπάρς καταλαμβάνει και την Αντιόχεια.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1289:</span></b><br />
Το τέλος είναι κοντά για τις Λατινικές ηγεμονίες της Ουτρεμέρ: οι Αιγύπτιοι καταλαμβάνουν και την Τρίπολη της Συρίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1291:</span></b><br />
O Αλ Ασράφ Χαλίλκ, νέος σουλτάνος της Αιγύπτου, καταλαμβάνει την Ακρα, την οποία υπερασπίζονται μέχρι τέλους οι Ναΐτες. Τέλος των ''σταυροφορικών'' βασιλείων. Οι Ναΐτες εκκενώνουν τα τρία κάστρα (της Σιδώνας, της Τορτόσας και το Αθλίτ) και καταφεύγουν στην Κύπρο. Τελευταίο προπύργιό τους η νησίδα Ρουάντ, έξω από την Τορτόσα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1302:</span></b><br />
Οι Ναΐτες χάνουν και το Ρουάντ. Προσπάθειες για συμμαχία με τους Μογγόλους πέφτουν στο κενό.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1306:</span></b><br />
Οι Ναΐτες συνεχίζουν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στα πράγματα της Χριστιανοσύνης. Με την υποστήριξη του τάγματος ο Αμορί ντε Λουζινιάν γίνεται βασιλιάς της Κύπρου στη θέση του αδελφού του, Ερρίκου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1307:</span></b><br />
O βασιλιάς της Γαλλίας, Φίλιππος ο Ωραίος, δίνει εντολή για σύλληψη όλων των Ναϊτών στην επικράτειά του. Ξεκινά η εκστρατεία εξόντωσης των Ναϊτών σε ολόκληρη την Ευρώπη.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1310:</span></b><br />
Ούτε οι Ναΐτες της Κύπρου γλιτώνουν, αφού ο Ερρίκος επιστρέφει και τους φυλακίζει.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1312:</span></b><br />
O Πάπας Κλεμέντιος βάζει την επίσημη σφραγίδα στη διαδικασία διάλυσης του τάγματος, με τη Βούλα Vox in excelso. H περιουσία των Ναϊτών κατάσχεται και αποδίδεται στους Ιωαννίτες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1314:</span></b><br />
O Ζακ ντε Μολέ, τελευταίος Μεγάλος Μάγιστρος του Τάγματος, πεθαίνει στην πυρά. Κλείνει με τον τρόπο αυτό η ''επίσημη'' ιστορία του τάγματος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-y1PO4NytH50/WOQRnMYv-wI/AAAAAAAApvk/LkVIW_gi1hMmIgzQ8WlcvQNEOuuVoRFhgCLcB/s1600/Templarsign.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-y1PO4NytH50/WOQRnMYv-wI/AAAAAAAApvk/LkVIW_gi1hMmIgzQ8WlcvQNEOuuVoRFhgCLcB/s400/Templarsign.jpg" width="395" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΑΓΙΣΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟ 1118 ΕΩΣ ΤΟ 1314 </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Hughes de Payens (1118 - 1136)<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Robert de Craon (1136 - 1146) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Everard des Barres (1146 - 1149) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Bernard de Tremelay (1149 -1153) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5.</span></b> André de Montbard (1153 - 1156) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">6.</span></b> Bertrand de Blanchefort (1156 - 1169) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">7.</span></b> Philippe de Milly (1169 - 1171) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">8. </span></b>Odo de St Amand|Odo (Eudes) de St. Amand (1171 - 1179) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">9.</span></b> Arnaud de Toroge (1179 -1184) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">10. </span></b>Gerard de Ridefort|Gérard de Ridefort (1185 - 1189) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">11. </span></b>Robert de Sablé (1191 - 1193) <br />
<br />
<span style="color: #6aa84f;"><b>12.</b> </span>Gilbert Horal (1193 - 1200) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">13. </span></b>Phillipe de Plessis (1201 - 1208) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">14. </span></b>Guillaume de Chartres (1209 - 1219) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">15. </span></b>Pedro de Montaigu|Pierre (Pedro) de Montaigu (1219 - 1230) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">16. </span></b>Armand de Périgord (1232 - 1244) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">17. </span></b>Richard de Bures (1245 - 1247) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">18. </span></b>Guillaume de Sonnac (1247 - 1250) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">19. </span></b>Renaud de Vichiers (1250 - 1256) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">20. </span></b>Thomas Bérard (1256 - 1273) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">21. </span></b>Guillaume de Beaujeu (1273 - 1291) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">22. </span></b>Thibaud Gaudin (1291 - 1292) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">23. </span></b>Jacques de Molay (1292 - 1314)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-eFw3XkLvOb8/WOQO9vIMd4I/AAAAAAAApvU/q1FyxYtG1wkqWjeG1uSPI4-T4ua7ejIWACLcB/s1600/JacquesdeMolay.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-eFw3XkLvOb8/WOQO9vIMd4I/AAAAAAAApvU/q1FyxYtG1wkqWjeG1uSPI4-T4ua7ejIWACLcB/s400/JacquesdeMolay.jpg" width="256" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΠΙΛΟΓΟΣ</b></span><br />
<br />
Οι ιστορικοί γνωρίζουν σήμερα πολλά για τη φανερή δράση των Ναϊτών, την ίδια στιγμή που για τα επίσημα χρονικά τους δεν υπάρχει και μεγάλη αμφισβήτηση. Τα γνωσιακά μας κενά όμως γύρω από την απόκρυφη ζωή τους και τις τελευταίες περιπέτειές τους στην Ευρώπη αφήνουν πολλές χαραμάδες ανοιχτές, κι εκεί ακριβώς έρχεται ο μύθος, η εικασία και η σπέκουλα να καλύψουν τις ιστορικές τρύπες. Οι Ναΐτες Ιππότες παραμένουν δημοφιλέστατοι στον λαϊκό πολιτισμό της Δύσης, με τόσους και τόσους να ανατροφοδοτούν πονηρά τον σκοτεινό μύθο και την υποτιθέμενη θρησκευτική κληρονομιά τους. Όποιος έχει διαβάσει Νταν Μπράουν ξέρει εξάλλου καλά τι εννοούμε.<br />
<br />
Αν και ο «Κώδικας Ντα Βίντσι» παραμένει λογοτεχνικό έργο, οπότε μικρό το κακό. Το θέμα είναι με πραγματείες και σοβαρές ιστορικές έρευνες που αποπειρώνται να ανατρέψουν τα παραδεδομένα, δίνοντας στο χριστιανικό ιπποτικό τάγμα την αχλή του θρύλου. Αν χωράει η πραγματική ιστορία των Ναϊτών στη μικρότερη ή μεγαλύτερη φαντασία των συνωμοσιολόγων, αυτό παραμένει ακόμα και σήμερα αντικείμενο έριδας. Ας καταβυθιστούμε λοιπόν στα άδυτα του απόκρυφου Χριστιανισμού για να παρακολουθήσουμε τη μακροβιότερη θεωρία συνωμοσίας όλων των εποχών.<br />
<br />
Το 1065 μ.Χ., η Ιερουσαλήμ πέφτει για άλλη μια φορά στα χέρια των αλλόπιστων και η ασφάλεια των Χριστιανών προσκυνητών στους Άγιους Τόπους διακυβεύεται και πάλι. Εννιά ιππότες μοναχοί από τη Γαλλία, με επικεφαλής τον Hugues de Payens, σχηματίζουν λοιπόν προοδευτικά το τάγμα Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα για να εγγυηθούν το ασφαλές πέρασμα των χριστιανικών καραβανιών. Μπορεί η επίσημη ιστορία των Ναΐτών να ξεκινά στον απόηχο της Α' Σταυροφορίας, κάπου 23 χρόνια μετά το 1096 μ.Χ. δηλαδή (περί τα 1118 μ.Χ.), το πρώτο όμως σενάριο συνωμοσίας αρχίζει πολύ πριν.<br />
<br />
Με το που αποβιβάζονται λοιπόν οι 9 ιππότες - μοναχοί στην Ιερουσαλήμ, φτιάχνουν το στρατηγείο τους στο Όρος του Ναού και ξεκινάνε από την πρώτη κιόλας στιγμή να ψάχνουν για τον θησαυρό: Τα ιερά κειμήλια της Χριστιανοσύνης. Όταν βρήκαν αυτό που αναζητούσαν, αντιπροσωπεία τους ταξίδεψε μέχρι τη Ρώμη για να παρουσιάσει στον ποντίφικα το ιερό σεντούκι. Κάτι έκανε όμως τον Πάπα νευρικό, κάτι που η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν ήθελε να ξέρουν οι πιστοί. Για να εξαγοράσει λοιπόν τη σιωπή του χριστιανικού τάγματος, ο Πάπας τους χαρίζει πλούτο και εξουσία: είναι η ιδρυτική πράξη των Ναϊτών Ιπποτών.<br />
<br />
Ο αριθμός τους αρχίζει να μεγαλώνει και σύντομα προσελκύονται πολλοί σταυροφόροι και Ευρωπαίοι ιππότες στους Άγιους Τόπους, για να πολεμήσουν στο όνομα του Θεού κατά των άπιστων Μουσουλμάνων. Με τα χρόνια όμως και ενόσω ο πλούτος και η εξουσία τους έχουν αγγίξει πια πρωτόγνωρα επίπεδα, ο βασιλιάς της Γαλλίας, Φίλιππος Δ' (ο Ωραίος), πιέζει τον τότε Πάπα Κλήμη Ε' να τους χαρακτηρίσει αιρετικούς και εχθρούς τελικά της Χριστιανοσύνης. Ο Φίλιππος συλλαμβάνει τους Ναΐτες της Γαλλίας την Παρασκευή, 13 Οκτωβρίου 1307 και μέσω φρικτών βασανιστηρίων το μοναστικό τάγμα ομολογεί τις εξωχριστιανικές του δραστηριότητες.<br />
<br />
Ακόμα και ο μέγας Μάγιστρος Jacques de Molay εξομολογείται τα ιερά κρίματά του, αν και αργότερα ανασκευάζει την κατάθεσή του. Πολλοί καίγονται στην πυρά και το τάγμα είναι πλέον παρελθόν. Το επίσημο τάγμα τουλάχιστον, καθώς όσοι γλίτωσαν τις διώξεις και τις σφαγές δρούσαν πια στο περιθώριο της Ευρωπαϊκής ιστορίας, αν και αυτό θα μας απασχολήσει αργότερα. Κι αυτό γιατί το άλυτο μυστήριο παραμένει: τι βρήκαν οι Ναΐτες που ήταν ικανό να τους εξασφαλίσει απαράμιλλα προνόμια, πρωτόγνωρες Παπικές Βούλες και βασιλικές τιμές στα πέρατα του Χριστιανικού κόσμου;<br />
<br />
Πώς μετατράπηκαν δηλαδή οι Φτωχοί Στρατιώτες του Χριστού που στα πρώτα χρόνια τους ίππευαν τα άλογα ανά δύο λόγω της καταραμένης φτώχειας σε πολυεθνική μυστική σέχτα που έλεγχε πια το Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, το οποίο λίγο πολύ αυτοί είχαν ιδρύσει; Και γιατί το Βατικανό αποδείχθηκε τόσο πρόθυμο να τους εκχωρήσει προνόμια ζηλευτά και ανήκουστα για την εποχή, όπως φοροαπαλλαγές, λαφυραγωγία, λογοδοσία μόνο στον Πάπα και δυνατότητα επιβολής δικών τους φόρων;<br />
<br />
Το ανεπανάληπτο δώρο του Πάπα Ιννοκέντιου Β' στους πρώην Φτωχούς Συστρατιώτες έκανε το τάγμα πόλο έλξης για την Ευρωπαϊκή αριστοκρατία και τσούρμο ευγενών εντάσσονταν πια εθελοντικά στις τάξεις του, καθώς η κάρτα μέλους στους Ναΐτες εξασφάλιζε τώρα μια ζωή τουλάχιστον χαρισάμενη. Εξοπλισμένοι σαν αστακοί και εκπαιδευμένοι στην εντέλεια, οι μοναχοί - μαχητές μετατράπηκαν σε ελίτ σώμα στρατού και διαδραμάτισαν κεφαλαιώδη ρόλο στην πολεμική ιστορία των Αγίων Τόπων. Πεντακόσιοι Ναΐτες έφταναν πια για να τα βάλουν με Μουσουλμανικές στρατιές ακόμα και 26.000 αντρών, όπως φέρεται να συνέβη σε μάχη του 1177 μ.Χ. Αν και ήταν τα εξωστρατιωτικά κατορθώματά τους που θα έμεναν κυρίως γνωστά.<br />
<br />
Για τη διευκόλυνση των δραστηριοτήτων τους στο εχθρικό έδαφος της Μέσης Ανατολής, την προστασία των προσκυνητών δηλαδή αλλά και των τεσσάρων μικρών Χριστιανικών βασιλείων της περιοχής, οι Ναΐτες ανέπτυξαν ένα βολικό σύστημα για τους θρησκευτικούς ταξιδευτές: εμπιστεύονταν τα χρήματά τους στο παράρτημα των Ναϊτών στη χώρα τους και μπορούσαν κατόπιν να κάνουν ανάληψη της περιουσίας τους από το στρατηγείο του τάγματος στην Ιερουσαλήμ, μέσω κωδικοποιημένων μηνυμάτων. Οι ακαδημαϊκοί ισχυρίζονται σήμερα ότι οι Ναΐτες είχαν τη δυνατότητα να τοκίζουν τα χρήματα των προσκυνητών, κρατώντας την προμήθεια για τον εαυτό τους.<br />
<br />
Μια πρακτική που απαγορευόταν μάλιστα από τον επίσημο καθολικισμό και είχε δαιμονοποιηθεί ως τοκογλυφία. Οι ιστορικοί ανασυγκροτούν από τη χρηματοπιστωτική αυτή δράση των Ναϊτών τη γέννηση του τραπεζικού συστήματος, απ’ όπου και ξεπήδησαν οι Ιππότες ως οι πρώτοι πανίσχυροι και ζάμπλουτοι τραπεζίτες της οικουμένης. Πλέον υποθηκεύονταν ακόμα και βασίλεια ολόκληρα για ένα χαμηλότοκο δάνειο, ενώ δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο να ενεχυριάζονται τα πετράδια του στέμματος Ευρωπαίων μοναρχών ως εγγύηση. Γαλλία, Πορτογαλία, Αγγλία, Αραγονία, Ουγγαρία και πολλά βασίλεια της Μέσης Ανατολής φιλοξενούσαν τώρα παραρτήματα του χρηματοπιστωτικού ιδρύματος των Ναϊτών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-SV5pE3QD_lE/WORtmvGt_SI/AAAAAAAApv0/MjM84dnj-t0iok3gGpVaTzhIuPvwQuaMwCLcB/s1600/00000001208.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="258" src="https://2.bp.blogspot.com/-SV5pE3QD_lE/WORtmvGt_SI/AAAAAAAApv0/MjM84dnj-t0iok3gGpVaTzhIuPvwQuaMwCLcB/s400/00000001208.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το οποίο έφτασε να διαχειρίζεται περισσότερα από 9.000 κτήματα και ιδιοκτησίες στις τέσσερις γωνιές της Γηραιάς Ηπείρου. Πολλοί μύθοι που αφορούν στους υπερασπιστές του Ναού του Σολομώντα έλκουν την καταγωγή τους από την οικονομική Αυτοκρατορία που σκάρωσαν, μετατρέποντας το προσκύνημα στους Άγιους Τόπους σε μπίζνα ολκής. Αν και ήταν το όρος που είχαν το στρατηγείο τους και οι θησαυροί που υποτίθεται ότι κρύβονταν τόσο στον Ναό του Σολομώντα όσο και στο γειτονικό σημείο όπου σταυρώθηκε ο Χριστός που θα γεννούσε τη μερίδα του λέοντος των Ναΐτικων θρύλων.<br />
<br />
Βρήκαν το Άγιο Δισκοπότηρο; Τμήμα από το Τίμιο Ξύλο; Κατείχαν τη Σινδόνη του Τορίνο (ήταν μάλιστα απόγονος Ναΐτη Ιππότη αυτός που έφερε για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας την Ιερά Σινδόνη); Ή μήπως την Κιβωτό της Διαθήκης; Η ιστορία μας περιπλέκεται ωστόσο όταν το τάγμα έχασε τη στρατιωτική του αίγλη. Όπως ξέρουμε, ο Μουσουλμάνος Σαλαντίν έδιωξε τους Σταυροφόρους από την Ιερουσαλήμ το 1187, αναγκάζοντας τους μοναχούς - ιππότες να βαδίσουν πια τον δρόμο της υποχώρησης: το τελευταίο τους οχυρό στη Μέση Ανατολή (στη σημερινή Συρία) εγκαταλείφθηκε το 1303. Έκτοτε, η πτώση τους υπήρξε ραγδαία: αφού απέτυχαν να καταλάβουν την Κύπρο, έπεσαν θύμα στις ορέξεις του Φίλιππου Δ' μόλις 4 χρόνια αργότερα.<br />
<br />
Ο λόγος και γνωστός είναι και καλά καταγεγραμμένος: Ο Γάλλος βασιλιάς χρωστούσε τα μαλλιοκέφαλά του στους Ναΐτες και βρήκε ευκολότερο να τους κατηγορήσει ως αιρετικούς παρά να αποπληρώσει το κρατικό του χρέος. Στη δίκη - παρωδία της Αβινιόν, ο σύμμαχος του Φίλιππου, Πάπας Κλημης Ε', αφόρισε το τάγμα και σηματοδότησε το (φανερό τουλάχιστον) αιματοβαμμένο τέλος του. Τα επίσημα πρακτικά της παπικής ετυμηγορίας του 1308 δόθηκαν από το Βατικανό στη δημοσιότητα το 2011: Ο Κλήμης δεν τους χαρακτήρισε αιρετικούς, παρά μόνο ανήθικους.<br />
<br />
Ο ίδιος σκόπευε μάλιστα να αναμορφώσει το τάγμα και να το ξαναβάλει στον ίσιο δρόμο του Θεού, αν και ήταν οι πιέσεις από τον Γάλλο μονάρχη που τον ώθησαν να διαλύσει τελικά το τάγμα οριστικά το 1312, παραχωρώντας τα περιουσιακά του στοιχεία δεξιά και αριστερά (με τη μερίδα του λέοντος να πηγαίνει τώρα στους Ιωαννίτες Ιππότες). Αν και δεν είναι εύκολο να δεχτεί κανείς ότι τόσος πλούτος, εξουσία και πολιτική επιρροή μπορούν να χαθούν από ένα παπικό φιρμάνι. Επιβίωσαν λοιπόν οι Ναΐτες, προσαρμόστηκαν και αφομοιώθηκαν από άλλες, ακόμα πιο απόκρυφες, σέχτες της Ευρώπης; Έχουν δίκιο οι Ελευθεροτέκτονες που ισχυρίζονται ότι είναι άμεσοι απόγονοι του τάγματος;<br />
<br />
Ξέρουμε ότι όταν έπεσαν οι Άγιοι Τόποι στα χέρια των Μουσουλμάνων, οι Ναΐτες (αλλά και τα άλλα μοναστικά τάγματα της Μέσης Ανατολής, όπως οι Ιωαννίτες και οι Τεύτονες Ιππότες) βρήκαν νέο σπίτι στη Γαλλία. Με τον τεράστιο πλούτο του και τη χώρα χρεωμένη στο ίδρυμά του, το τάγμα δεν έδινε λογαριασμό στον βασιλιά Φίλιππο, δημιουργώντας μια εκρηκτική κατάσταση κοντολογίς που καλούσε σε δραστικές λύσεις. Οι Ναΐτες της Γαλλίας κάηκαν στην πυρά και ο Πάπας αφόρισε το τάγμα μια και καλή, αν και εκτός Γαλλίας, πέρα από μερικές σποραδικές διώξεις, οι εναπομείναντες Ιππότες δεν πειράχτηκαν. Κι έτσι κάποιοι από αυτούς εντάχθηκαν στους Ιωαννίτες της Μάλτας και στους Τεύτονες, που είχαν επιστρέψει εν τω μεταξύ στην Πρωσία και τη Βόρεια Ευρώπη.<br />
<br />
Αν και αυτό δεν θα ήταν το τέλος τους. Γιατί οι Τεύτονες Ιππότες επιβίωσαν για άλλα διακόσια χρόνια, πριν αφομοιωθούν από την Πρωσία και την Πολωνία. Είναι γεγονός ότι αρκετοί αιώνες χωρίζουν το τέλος των Ναϊτών από την ιδρυτική πράξη των Μασόνων το 1717. Οι Ελευθεροτέκτονες ήταν τότε ένα προοδευτικότατο τάγμα που φλέρταρε με τις ιδέες του Διαφωτισμού, της δημοκρατίας και του Συντάγματος. Οι Στοές τους ήταν άλλοτε πολιτιστικά κέντρα διακίνησης ιδεών που συγκέντρωναν φιλόσοφους, επιστήμονες και καλλιτέχνες. Τόσο οι φωτισμένοι πατέρες των ΗΠΑ, όπως ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και ο Τζορτζ Ουάσιγκτον, αλλά και ο Βολταίρος και ο Μότσαρτ ήταν κάποτε μέλη τους.<br />
<br />
Εννιά υπογραφές μάλιστα στη Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και 13 υπογραφές στο πρώτο Σύνταγμα των ΗΠΑ έχουν μασονική καταγωγή. Αρκετοί ιστορικοί και ακαδημαϊκοί μελετητές έχουν ωστόσο ισχυριστεί κατά καιρούς ότι υπάρχει συσχέτιση μεταξύ των Ναϊτών Ιπποτών και των τόσων παρακλαδιών της μασονίας. Οι Μασόνοι Ναΐτες Ιππότες γεννήθηκαν λοιπόν και επισήμως στη βιβλιογραφία και όχι φυσικά από τον διακαή πόθο των Ελευθεροτεκτόνων να είναι άμεσοι απόγονοι του Χριστιανικού Μεσαιωνικού τάγματος. Η ερμητική αυτή ιστορία διατείνεται ότι μια χούφτα Γάλλοι Ναΐτες που επιβίωσαν από τη σφαγή κατέφυγαν στη Σκοτία, ασφαλές καταφύγιο τότε από τις διώξεις του καθολικισμού αλλά και του μανιασμένου Φιλίππου Δ'.<br />
<br />
Στη Σκοτία βρήκαν λοιπόν ένα δεύτερο σπίτι στην τοπική Μασονική Στοά, η οποία ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμη να τους εντάξει στις τάξεις της. Οι Ναΐτες δίδαξαν λέει στους Σκοτσέζους Ελευθεροτέκτονες τις αξίες του ιπποτισμού αλλά και της πειθαρχίας, διασφαλίζοντας έτσι τη μακροημέρευση του τάγματός τους. Το μοναστικό τάγμα επιβίωσε στη σκιώδη του αυτή μορφή μέχρι και την επίσημη διακήρυξη της Ενωμένης Μεγάλης Στοάς της Βρετανίας το 1717. Σύμβολα εξάλλου της σύμπραξης Ελευθερομασόνων και Ναϊτών βρίσκουμε συχνά στη Σκοτία, ακόμα και στις ΗΠΑ, αν και θα εδώ θα επιστρέψουμε αργότερα, καθώς οι Ναΐτες φέρονται να ανακάλυψαν και τον Νέο Κόσμο πολύ πριν τον Κολόμβο.<br />
<br />
Διάφοροι θρύλοι αλλά και μαρτυρίες περιγράφουν το πώς οι Ναΐτες κατάφεραν να περισώσουν τους ιερούς θησαυρούς της Χριστιανοσύνης από τα αρπακτικά χέρια του Φιλίππου. Ο λεγόμενος «Θησαυρός των Ναϊτών» έζησε μια δεύτερη ζωή και συχνά - πυκνά στον ιστορικό χρόνο εμφανίζεται κάποιος που ανατροφοδοτεί τον μύθο. Καθ’ όλο τον 17ο, 18ο και 19ο αιώνα, πλήθος πηγών τοποθετούσαν τα ιερά κειμήλια που κρατούσαν επτασφράγιστο μυστικό οι Ναΐτες σε κρύπτες στην Πορτογαλία και την Καταλονία, ισχυρά Ευρωπαϊκά προπύργια του τάγματος. Η τοπογραφία των ιερών κειμηλίων των Ναϊτών απλώνεται σε όλη την Ευρώπη, αν και η Βόρεια Ισπανία συνεχίζει να κρατά τα συνωμοσιολογικά σκήπτρα.<br />
<br />
Πλάι βέβαια στα κειμήλια της Χριστιανοσύνης, δεν είναι λόγοι αυτοί που δηλώνουν εμφατικά ότι οι Ναΐτες κατά τις περίφημες ανασκαφές τους στο Όρος του Ναού δεν βρήκαν (ή δεν βρήκαν μόνο) Χριστιανικούς θησαυρούς αλλά και Μουσουλμανικούς. Ιερά κειμήλια του Κορανιού υποτίθεται ότι είναι επίσης θαμμένα κοντά στα ερείπια του Ναού του Σολομώντα και αυτός ήταν λέει ο λόγος που τους αναθεμάτισε ο Πάπας, καθώς είχαν πλέον απομακρυνθεί από τη χριστιανική αποστολή τους. Αν και το Άγιο Δισκοπότηρο παραμένει σταθερά των θεωριών συνωμοσίας. Σύμφωνα με την παραδοσιακή σχολή συνωμοσιολογικής σκέψης, οι Ναΐτες μετέφεραν στις αποσκευές τους το ιερό κειμήλιο από τους Άγιους Τόπους στη Σκοτία, μετά τις διώξεις τους στη Γαλλία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/--_z-m7jFAPw/WORuAr8lVDI/AAAAAAAApv4/BASpTvdrasY7IY3FRKuVQePbp_8Q4LeMACLcB/s1600/shroud_of_Turin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="391" src="https://1.bp.blogspot.com/--_z-m7jFAPw/WORuAr8lVDI/AAAAAAAApv4/BASpTvdrasY7IY3FRKuVQePbp_8Q4LeMACLcB/s400/shroud_of_Turin.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το Παρεκκλήσι Rosslyn, γεμάτο από σύμβολα των Ναϊτών και των Μασόνων, υποτίθεται ότι κρύβει στα σπλάχνα του το κύπελλο που χρησιμοποίησε ο Ιησούς στον Μυστικό Δείπνο. Η ασίγαστη αρχαιολογική σκαπάνη των Ναϊτών φέρεται να έφερε στο φως τα πάντα: από μυστικά που περιλήφθηκαν αργότερα στη μυθολογία της Μασονίας, Εβραϊκά κειμήλια από τον Ναό του Σολομώντα, Ισλαμικούς θησαυρούς από το αρχαίο τέμενος, τα σύμβολα της Χριστιανοσύνης και την Κιβωτό της Διαθήκης φυσικά. Αν και όχι την ίδια την Κιβωτό, διορθώνουν λίγο αργότερα οι συνωμοσιολόγοι αυτής της γραμμής, παρά την ανεκτίμητη γνώση ότι οι Πλάκες του Νόμου μεταφέρθηκαν στην Αιθιοπία πριν από την πρώτη καταστροφή του Ναού του Σολομώντα.<br />
<br />
Η πληροφορία αυτή χαράχτηκε με κωδικοποιημένο τρόπο σε παρεκκλήσι της Γαλλίας, η καταστροφή του οποίου διατάχθηκε από τον μέγα Μάγιστρο του τάγματος στο Παρίσι όταν άρχισαν οι περιπέτειες των Ναϊτών με το Γαλλικό στέμμα. Η Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στη Λαλιμπέλα της Αιθιοπίας είναι ο τόπος που φυλάσσεται υποτίθεται η Κιβωτός της Διαθήκης, γνώση που προσπάθησαν να εξαφανίσουν οι Ναΐτες, αν και ήταν αυτοί που έχτισαν τον συγκεκριμένο ναό πάνω στον χώρο φύλαξης του κειμηλίου. Ήταν το 1357 μ.Χ. όταν η χήρα του αριστοκράτη Geoffrey του Charney, απόγονου του Μάγιστρου Geoffroi de Charney που κάηκε δίπλα στον ίδιο τον de Molay, αποκάλυψε στην οικουμένη την Ιερά Σινδόνη.<br />
<br />
Η θεωρία κάνει εδώ λόγο ότι η Σινδόνη ήταν στα χέρια των Ναϊτών τουλάχιστον από το 1204 μ.Χ., όπως και το πιστοποιητικό ταφής του Ιησού, γραμμένο στα Εβραϊκά, Ελληνικά και Λατινικά. Πιστό αντίγραφο της μορφής που απεικονίζεται στη Σινδόνη του Τορίνο έχει βρεθεί ήδη από το 1945 σε εκκλησία κωμόπολης της Αγγλίας, κάτι που αποδεικνύει σε όποιους είναι έτοιμους να πιστέψουν ότι το ιερό κειμήλιο ήταν στα χέρια των Ναϊτών εδώ και αιώνες. Η χρονολόγηση με άνθρακα έδειξε ότι το αντίγραφο χρονολογείται από το 1280 μ.Χ. Ο Jacques de Molay κάηκε στην πυρά δίπλα στον μισοτελειωμένο καθεδρικό της Νοτρ-Νταμ του Παρισιού πριν από 700 χρόνια.<br />
<br />
Ο θάνατός του θα πυροδοτούσε τόσες θεωρίες συνωμοσίας όσο και η δολοφονία του Κένεντι, μόνο που οι αιώνες που μας χωρίζουν από τη μαρτυρική εκτέλεση του μέγα Μάγιστρου του τάγματος των Ναϊτών τις έχουν κάνει σαφώς πιο ιστορικές. Ως ο τελευταίος Μέγας Μάγιστρος των Ναϊτών Ιπποτών, ο de Molay κατηγορήθηκε για βλασφημία αλλά και σεξουαλική παρέκκλιση, όπως και τόσοι ακόμα Ναΐτες της εποχής. Ο σοδομισμός και οι ομοφυλοφιλικές περιπτύξεις περιλαμβάνονταν πια στην ημερήσια Παπική ατζέντα με τις κατηγορίες κατά του τάγματος, πλάι στις αιρετικές καταδικαστικές αποφάσεις.<br />
<br />
Μέχρι και για σατανισμό κατηγορήθηκαν οι Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού ώστε να κηλιδωθεί το όνομά τους και να χρησιμεύσει ως άλλοθι στον Φίλιππο για να εξαφανίσει το τάγμα από προσώπου γης. Ο Γάλλος ηγεμόνας έβαλε να τον βασανίσουν φριχτά πριν τον παλουκώσει στην πυρά πάνω στο μικροσκοπικό νησάκι του Σηκουάνα τον Μάρτιο του 1314: ήταν η ζοφερή κορύφωση του δράματος των Ναϊτών που είχε αρχίσει πριν από εφτά χρόνια. Ο ίδιος ο βασιλιάς διέδιδε τις φήμες για τις ιερόσυλες και ομοφυλοφιλικές πρακτικές μύησης του τάγματος, ώστε να στραφεί η κοινή γνώμη εναντίον τους. Ο de Molay καταράστηκε όμως στην πυρά τους ηθικούς αυτουργούς της εκτέλεσής του, τον Φίλιππο της Γαλλίας και τον Πάπα Κλήμη Ε'.<br />
<br />
Προβλέποντας ότι θα τους συναντούσε στον άλλο κόσμο πριν από τέλος της χρονιάς. Όπως και έγινε. Ο Κλήμης πέθανε μόλις έναν μήνα αργότερα και ο μονάρχης της Γαλλίας σκοτώθηκε σε κυνηγετικό ατύχημα πριν εκπνεύσει το 1314. Ατάραχος και αγέρωχος ο Μάγιστρος ξεστόμισε την ώρα που τον τύλιγαν οι πύρινες γλώσσες την κατάρα, με την ευχή ότι με τη βοήθεια του Θεού οι Ναΐτες θα εκδικούνταν κάποια στιγμή το Ευρωπαϊκό κατεστημένο που τους γκρέμισε. Η απάνθρωπη εκτέλεση του Μέγα Μάγιστρου ήταν λοιπόν αυτή που πείσμωσε τους εναπομείναντες Ναΐτες όχι μόνο να εκδικηθούν μια μέρα τον θάνατό του, αλλά και να κυριαρχήσουν στον κόσμο.<br />
<br />
Έτσι θα ξεπλήρωναν την ντροπή και βάλθηκαν λέει να το κάνουν πράξη μέσω της διάχυσής τους σε άλλες σκιώδεις οργανώσεις, όπως οι Τέκτονες, οι Illuminati και προσφάτως η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Στο Σκοτσέζικο μάλιστα τάγμα των Ναϊτών υποτίθεται ότι υπήρχε και ο υψηλότατος βαθμός του «Εκδικητή», με τις δικές του αρμοδιότητες να είναι το ποδοπάτημα της καταδικαστικής Παπικής Βούλας και ο αφανισμός της Γαλλικής μοναρχίας. Μασονικός θρύλος έλκει την καταγωγή του από την εκτέλεση και την κατάρα του Jacques de Molay. Περιττό να αναφερθεί λοιπόν ποιος ήταν ο κινητήριος μοχλός της Γαλλικής Επανάστασης, του δημοκρατικού κινήματος που έφερε στην γκιλοτίνα τον Λουδοβίκο ΙΣΤ'.<br />
<br />
Ανώνυμος Γάλλος Ελευθεροτέκτονας (ή μήπως Ναΐτης;) λέγεται μάλιστα πως όρμησε στη λαιμητόμο, βούτηξε τα χέρια του στο βασιλικό αίμα (ή, κατά άλλες πηγές, άρπαξε το κεφάλι και το σήκωσε από τα μαλλιά) και ούρλιαξε: «Jacques de Molay, δικαιώθηκες». Το τέλος, ώρα να δούμε το καλύτερο συνωμοσιολογικό σενάριο που αφορά στους Ναΐτες. Ήταν στη δεκαετία του 1980 κυρίως όταν ένα κύμα από εκδόσεις και δημοσιεύσεις βάλθηκε να βρει αναλογίες και συνέχεια μεταξύ της ιστορικής παρουσίας των Ναϊτών στη Σκοτία και της ανάδυσης των Μασόνων Σκοτσέζων Ναϊτών στον Νέο Κόσμο.<br />
<br />
Η διασύνδεση του Παρεκκλησιού Rosslyn, των Ελευθεροτεκτόνων, των Ναϊτών και του Αγίου Δισκοπότηρου έχουν αποτελέσει αντικείμενο ευρύτερης υπόθεσης, με τη λογοτεχνία να έρχεται απλώς να εκμεταλλευτεί το πράγμα μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Ήταν λοιπόν ένας μικρός και χαμένος στολίσκος των Ναϊτών που τα έκανε όλα, αν πιστέψουμε τα πρακτικά της φρικιαστικής ανάκρισης του Jean de Chalons από τη μεσαιωνική Ιερά Εξέταση, όταν τα είπε όλα χαρτί και καλαμάρι: Ο Μάγιστρος Gerard de Villiers, για να γλιτώσει τη σύλληψή του, είχε αποδράσει με 18 πλοιάρια και 50 άλογα, μεταφέροντας φυσικά στα αμπάρια τους όλο τον θησαυρό των Γάλλων Ναϊτών.<br />
<br />
Όπως ξέρουμε, η Σκοτία έγινε ο τόπος προορισμού των κατατρεγμένων ιπποτών και σύντομα ο στολίσκος αυτός βρήκε τον δρόμο του προς την Αμερική, ακολουθώντας τα αρχαία θαλάσσια μονοπάτια των Βίκινγκ, τα οποία γνώριζαν εξάλλου καλά οι Σκοτσέζοι θαλασσοπόροι. Οι Ναΐτες φέρονται να κατέπλευσαν αρχικά στη Nova Scotia του Καναδά και από κει να βρήκαν αργότερα πέρασμα στην περιοχή που θα γινόταν αιώνες αργότερα γνωστή ως ΗΠΑ, όπου και αποθήκευσαν με πάσα μυστικότητα το σεβαστό τους κομπόδεμα. Ακόμα όμως κι αν αυτό το σενάριο δεν επιβιώνει στην ψύχραιμη ανάλυση, οι Ναΐτες πέρασαν στην Αμερική μέσα από τη Μασονία, καθώς όπως είπαμε ήταν οι κυνηγημένοι Ναΐτες που ίδρυσαν τον Ελευθεροτεκτονισμό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-2cS3mWRm_ok/WORvTWnIGHI/AAAAAAAApwE/dxo16zFire81r4wSTNYPTq2Pb7av4UJNwCLcB/s1600/naites4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://3.bp.blogspot.com/-2cS3mWRm_ok/WORvTWnIGHI/AAAAAAAApwE/dxo16zFire81r4wSTNYPTq2Pb7av4UJNwCLcB/s400/naites4.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Τα σύμβολά τους υιοθετήθηκαν εν πολλοίς από τους Ελευθεροτέκτοντες και αντίστοιχες παραστάσεις συναντάμε τόσο στη Σκοτία όσο και την Αμερική. Η απήχηση των Ναϊτών Ιπποτών παρά τους τόσους αιώνες που μας χωρίζουν από τη δράση τους παραμένει εντυπωσιακή σε παγκόσμιο επίπεδο. Πολύ μελάνι έχει χυθεί για τα Μεσαιωνικά τους καμώματα, αν και είναι περισσότερο αυτό που χύνεται για τη δραστηριότητά τους μέσα σε άλλες μυστικιστικές σέχτες, αυτές που επιβουλεύονται δηλαδή τον κόσμο μας και απεργάζονται μυστικά σχέδια για τη νέα παγκόσμια τάξη. Ολοκληρώνοντας, ένα ιστορικό ερώτημα παραμένει και δεν έχει ακόμα ικανοποιητική απάντηση:<br />
<br />
Όταν ο Φίλιππος Δ' μάντρωσε τους Γάλλους Ναΐτες ώστε να απαλλαγεί από τον βραχνά της αποπληρωμής των δανείων που τους όφειλε, πίστευε ότι ο ζηλευτός πλούτος των ιπποτών θα περιερχόταν πια στα χέρια του. Δεν βρήκε όμως μήτε φράγκο ζωγραφιστό. Μπορεί ο Πάπας να είχε εκχωρήσει τώρα όλα τα ακίνητα περιουσιακά τους στοιχεία στους Ιωαννίτες Ιππότες και σε αντίστοιχα τάγματα, πού ήταν όμως το αμύθητο παραδάκι των άλλοτε Φτωχών Στρατιωτών του Χριστού; Όταν οι άντρες του περικύκλωσαν τους Ναΐτες, δεν υπήρχε τίποτα να βρεθεί. Μήπως είχαν ειδοποιηθεί για τη συνωμοσία εναντίον τους;<br />
<br />
Ο στόλος τους εξαφανίστηκε εξάλλου τον ίδιο καιρό που χάθηκε από προσώπου γης και ο θησαυρός τους. Όσο δεν παίρνουμε ικανοποιητική απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ο μύθος των Ναϊτών Ιπποτών θα συνεχίζει να ζει...!<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ </b></span></div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Yz8sBt21T8Q/WOR6zGk3u5I/AAAAAAAApwY/ueJwZTBE5c0RS08zJbhIc4syECOY1D7fACLcB/s1600/aerial_view_haram_al-sharif1367420954039.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="306" src="https://2.bp.blogspot.com/-Yz8sBt21T8Q/WOR6zGk3u5I/AAAAAAAApwY/ueJwZTBE5c0RS08zJbhIc4syECOY1D7fACLcB/s640/aerial_view_haram_al-sharif1367420954039.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-bHIbO5xlG9A/WOR6xQTUmnI/AAAAAAAApwU/KzrJNE6nqPg3Tz91WWV-GyN2DJcP_dYXQCLcB/s1600/c9730ef6c8118f547c61bb3846fa9e28.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://3.bp.blogspot.com/-bHIbO5xlG9A/WOR6xQTUmnI/AAAAAAAApwU/KzrJNE6nqPg3Tz91WWV-GyN2DJcP_dYXQCLcB/s640/c9730ef6c8118f547c61bb3846fa9e28.jpg" width="522" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-LLGkY4YfuYQ/WOR6z1pjQjI/AAAAAAAApwg/H285DyeFxTArc68HOX5IbBifc91caJNQQCLcB/s1600/cde.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="448" src="https://3.bp.blogspot.com/-LLGkY4YfuYQ/WOR6z1pjQjI/AAAAAAAApwg/H285DyeFxTArc68HOX5IbBifc91caJNQQCLcB/s640/cde.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-xGD_1n43x6c/WOR6zQ9-UgI/AAAAAAAApwc/Qp7v94Unp38o8PWE3veeWtGTlY4yW8MSgCLcB/s1600/hart1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="458" src="https://1.bp.blogspot.com/-xGD_1n43x6c/WOR6zQ9-UgI/AAAAAAAApwc/Qp7v94Unp38o8PWE3veeWtGTlY4yW8MSgCLcB/s640/hart1.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-8093-l679yU/WOVNZO5uzNI/AAAAAAAApw8/7heIUz1tXUk4U0mm2IGyRQoH2DYGiZP9QCLcB/s1600/Dijon_Place_Saint_Bernard_Hugues_de_Payens_detail_statue.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-8093-l679yU/WOVNZO5uzNI/AAAAAAAApw8/7heIUz1tXUk4U0mm2IGyRQoH2DYGiZP9QCLcB/s400/Dijon_Place_Saint_Bernard_Hugues_de_Payens_detail_statue.jpg" width="196" /></a><a href="https://2.bp.blogspot.com/-qJag9e79WP8/WOVMxbZYHKI/AAAAAAAApw0/W3fKwxIKmcEomEcJiwBq-_hsKwEC_Q_0QCLcB/s1600/TempleChurch-Effigies.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-qJag9e79WP8/WOVMxbZYHKI/AAAAAAAApw0/W3fKwxIKmcEomEcJiwBq-_hsKwEC_Q_0QCLcB/s400/TempleChurch-Effigies.jpg" width="300" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-HzGcWoSRYsk/WOVNm-_3EMI/AAAAAAAApxE/ournmMzFwAIBIw8T71dqI7n_sdy79PcoQCLcB/s1600/LOF2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://2.bp.blogspot.com/-HzGcWoSRYsk/WOVNm-_3EMI/AAAAAAAApxE/ournmMzFwAIBIw8T71dqI7n_sdy79PcoQCLcB/s640/LOF2.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-OlShAsV8YgA/WOVNnR8N1DI/AAAAAAAApxI/9-hQYaoq95049UieW_XFEc0Mi9BOVTZUgCLcB/s1600/medieval_town_rhodes8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://4.bp.blogspot.com/-OlShAsV8YgA/WOVNnR8N1DI/AAAAAAAApxI/9-hQYaoq95049UieW_XFEc0Mi9BOVTZUgCLcB/s640/medieval_town_rhodes8.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-wxy7BN8E21I/WOVNmuCPLEI/AAAAAAAApxA/EwobaOiM4RM5Ko0au8Chf3HyClCKfx-9ACLcB/s1600/ob_411bfc_ob-8531f9-ar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="440" src="https://1.bp.blogspot.com/-wxy7BN8E21I/WOVNmuCPLEI/AAAAAAAApxA/EwobaOiM4RM5Ko0au8Chf3HyClCKfx-9ACLcB/s640/ob_411bfc_ob-8531f9-ar.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-rS3Y1ynndZo/WOVNp2OKD9I/AAAAAAAApxM/zwlOEGoEfwIgVMHLiR8gmjFjui9gBT7PgCLcB/s1600/page_02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="414" src="https://3.bp.blogspot.com/-rS3Y1ynndZo/WOVNp2OKD9I/AAAAAAAApxM/zwlOEGoEfwIgVMHLiR8gmjFjui9gBT7PgCLcB/s640/page_02.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-2grNiVk7y8M/WOVN7NlFRTI/AAAAAAAApxQ/JhcUNOYyKccbqMPb-ISuBpkhAc2LHsQcACLcB/s1600/ilustr_construindo-historia2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-2grNiVk7y8M/WOVN7NlFRTI/AAAAAAAApxQ/JhcUNOYyKccbqMPb-ISuBpkhAc2LHsQcACLcB/s640/ilustr_construindo-historia2.jpg" width="632" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<b style="color: #f1c232; font-family: 'times new roman', serif;">(ΜΕΡΟΣ Γ')</b><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br />
<div style="margin: 0cm;">
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><br /></span><b><span style="color: red;">* ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ : ΜΕΡΟΣ Α' - </span></b><b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Β' </span></b></div>
</div>
</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br />
<br /></div>
<div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.militaryhistory.gr/assets/magazines/39/">http://www.militaryhistory.gr/assets/magazines/39/</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/stratiwtiki-istoria/835NAITES.pdf">http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/stratiwtiki-istoria/835NAITES.pdf</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://www.dmoz.org/Society/Religion_and_Spirituality/Esoteric_and_Occult/Templars/">http://www.dmoz.org/Society/Religion_and_Spirituality/Esoteric_and_Occult/Templars/</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://misraimmemphis.com/pdf/Jacques%20de%20Molay.pdf">http://misraimmemphis.com/pdf/Jacques%20de%20Molay.pdf</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://www.kykkos.org.cy/imkt.cy.net/12/T12-084.pdf">http://www.kykkos.org.cy/imkt.cy.net/12/T12-084.pdf</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://www.maria-online.com/travel/article.php?lg=el&q=%CE%9D%CE%B1%CE%90%CF%84%CE%B5%CF%82_%CE%99%CF%80%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%82">http://www.maria-online.com/travel/article.php?lg=el&q=%CE%9D%CE%B1%CE%90%CF%84%CE%B5%CF%82_%CE%99%CF%80%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%82</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://www.stougiannidis.gr/AENAON/AS3/naites.pdf">http://www.stougiannidis.gr/AENAON/AS3/naites.pdf</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="http://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/806245/i-ieri-sunomosiologia-ton-naiton-ippoton">http://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/806245/i-ieri-sunomosiologia-ton-naiton-ippoton</a></div>
<br />
<br />
<br />
<b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Α' : </span></b><span style="color: red;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html">http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html</a></span><br />
<br />
<b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Β' : </span></b><span style="color: red;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post_5.html">http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post_5.html</a></span><br />
<b><span style="color: red;"><br /></span></b><b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Γ' : </span></b><span style="color: red;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post_10.html">http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post_10.html</a></span><br />
<b><span style="color: red;"><br /></span></b>
<b><span style="color: red;"><br /></span></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-rSOFGb2yilY/WMJcea5RzSI/AAAAAAAApbY/52LiDrU9zmsXrpQTgotaE70LxAZLP6gIQCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://1.bp.blogspot.com/-rSOFGb2yilY/WMJcea5RzSI/AAAAAAAApbY/52LiDrU9zmsXrpQTgotaE70LxAZLP6gIQCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<b><span style="color: red;"><br /></span></b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-67227589941991998332016-08-05T09:47:00.000+03:002017-04-05T23:09:34.674+03:00ΝΑΪΤΕΣ ΙΠΠΟΤΕΣ (ΜΕΡΟΣ Β')<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-3_61lsPmw0k/WM9kVjVgtNI/AAAAAAAApkU/qczwTElEfxQoVsD2dk38asP0_6la7unSACLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BParsifal.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="194" src="https://1.bp.blogspot.com/-3_61lsPmw0k/WM9kVjVgtNI/AAAAAAAApkU/qczwTElEfxQoVsD2dk38asP0_6la7unSACLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BParsifal.jpg" width="320" /></a></div>
<b><span style="color: #3d85c6;">Τυπικό - Κανόνας και Εμφάνιση</span></b><br />
<br />
H ιδέα ότι η λειτουργία ενός μοναστικού τάγματος θα πρέπει να βασίζεται σε συγκεκριμένες αρχές και κανόνες, που θα είναι σαφώς διατυπωμένοι και ιεραρχημένοι, είναι παλιά όσο και τα ίδια τα μοναστικά τάγματα. Το Τάγμα του Ναού του Σολομώντα, με όλες τις ιδιαιτερότητές του, ήταν ένα μοναστικό τάγμα και ως εκ τούτου χρειαζόταν εξαρχής συγκεκριμένο Κανόνα λειτουργίας. Στην πραγματικότητα, τα πρώτα, ''ανεπίσημα'' χρόνια του -πριν δηλαδή από τη σύνοδο του Τρουά- κατά πάσα πιθανότητα δεν είχε Κανόνα ή βασιζόταν σε μία σειρά από αρχές, που είχαν διατυπωθεί από τα πρώτα μέλη του. Βεβαίως, το γεγονός ότι ουδείς εξ αυτών των πιονέρων του τάγματος είχε πρότερη μοναστική εμπειρία ή πλήρη εκκλησιαστική εκπαίδευση υποδεικνύει ότι κατά πάσα πιθανότητα η αρχική σύνθεση του Κανόνα ήταν μάλλον χαλαρή και ίσως ούτε καν δεσμευτική...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Υπάρχουν βέβαια ορισμένα στοιχειώδη σημεία τα οποία ήταν παρόντα εξαρχής και αποτελούσαν βασική προϋπόθεση συμμετοχής στο τάγμα: οι όρκοι πενίας και αγνότητας. Όμως ενόψει της συνόδου του Τρουά, όπου οι Ναΐτες θα έπρεπε να πετύχουν την αναγνώρισή τους από ένα σώμα λεγάτων του Πάπα και ιερωμένων των υψηλότερων βαθμίδων, ένας πραγματικός Κανόνας ήταν απαραίτητος. H σύνοδος θα έδινε στον ποντίφικα το ''πράσινο φως'' ώστε στη συνέχεια οι Ναΐτες να αποσπάσουν την παπική Βούλα που θα τους καθιστούσε και επίσημα μοναστικό τάγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Για το λόγο αυτό οι Ναΐτες χρειάστηκε να δημιουργήσουν έναν Κανόνα. Βεβαίως, οι Ναΐτες δεν ήταν διανοούμενοι.<br />
<br />
Ενδεχομένως μεταξύ τους δεν βρισκόταν ούτε ένας εγγράμματος, καθώς τα ποσοστά αναλφαβητισμού μεταξύ των ιπποτών ήταν έως και 90% εκείνη την εποχή. Μόνο όσοι ευγενείς ήταν προορισμένοι για εκκλησιαστική καριέρα ελάμβαναν πλήρη μόρφωση και από τους υπόλοιπους η συντριπτική πλειονότητα δεν γνώριζαν καν να γράφουν και να διαβάζουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αρχές του Κανόνα διατυπώθηκαν προφορικά από τον Ούγο ντε Παγιέν μπροστά στην εκλεκτή ομήγυρη της Τρουά. H καταγραφή αυτών των αρχών από τους γραμματείς της συνόδου εφοδίασε τον πρόσφατα ανεπίσημα χρισμένο πατρόνα του τάγματος, τον σπουδαίο θεολόγο Βερνάρδο του Κλερβώ, μετέπειτα Αγιο της Καθολικής Εκκλησίας, με την πρώτη ύλη για να δημιουργήσει τον Κανόνα του Τάγματος.<br />
<br />
O Βερνάρδος είχε ο ίδιος αναμορφώσει τον Κανόνα των Κιστερκιανών μοναχών, ο οποίος με τη σειρά του ήταν μία αναμορφωμένη εκδοχή των μοναστικών κανόνων του Αγίου Βενεδίκτου. Αλλωστε και οι Κιστερκιανοί, οι ''Λευκοί Μοναχοί'' του Μεσαίωνα, ήταν αναμορφωμένοι Βενεδικτίνοι. Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι ο Κανόνας των Ναϊτών είχε λίγο ή πολύ ως πρότυπο τον Κανόνα του Αγίου Βενέδικτου, όπως προσαρμόστηκε από τους Κιστερκιανούς. Στη συνέχεια θα δούμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τον ''Πρωτόγονο Κανόνα'' του Τάγματος, όπως αποτυπώθηκαν στο αρχικό λατινικό κείμενο που διατυπώθηκε από τον Βερνάρδο του Κλερβώ.<br />
<br />
Να σημειώσουμε ότι ο Κανόνας αυτός δεν είναι εκείνος που ακολούθησαν τα μεταγενέστερα χρόνια και ιδιαίτερα μετά το 1160 οι Ναΐτες. Λίγα χρόνια μετά ακολούθησε η μετάφρασή του στα Γαλλικά, που ήδη περιείχε αρκετές μικρές αλλά σημαντικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με το Λατινικό πρωτότυπο. Με την πάροδο των ετών ο Κανόνας άλλαξε σημαντικά, απέκτησε πολλές σημαντικές προσθήκες και διαφοροποιήθηκε σε σχέση με τον ''πρωτόγονο''. Ως πηγή μας χρησιμοποιήσαμε την Αγγλική μετάφραση του Κανόνα όπως εμφανίζεται στο βιβλίο της Judith Upton-Wards ''The Rule of the Templars''.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">- Άνοιγμα του Κανόνα - Παραινέσεις προς τους Υποψήφιους Ταγματικούς:</span></b><br />
<br />
<i>''Απευθυνόμαστε πρωταρχικά σε όλους όσοι μυστικά περιφρονούν την ίδια τους τη θέληση και επιθυμούν με αγνή καρδιά να υπηρετήσουν ως ιππότες τον κυρίαρχο βασιλιά και με επιμελή φροντίδα επιθυμούν να φορέσουν -μόνιμα- την εξαιρετικά ευγενή πανοπλία της υπακοής. Και προς τούτου παραινούμε εσάς, που μέχρι τώρα ζούσατε τη ζωή των κοσμικών ιπποτών, στην οποία ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν ο σκοπός, αλλά την ενστερνιστήκατε μόνο για την ανθρώπινη χάρη, να ακολουθήσετε εκείνους που ο Θεός επέλεξε από τη μάζα της απωλείας και τους οποίους διέταξε μέσα από την ελεήμονα ευσπλαχνία Του να υπερασπιστούν την Αγία Εκκλησία, (σας παραινούμε) να βιαστείτε να προσχωρήσετε σε αυτούς για πάντα''.</i><br />
<br />
Είναι ξεκάθαρο ότι εδώ τίθενται οι βάσεις -μέσω της αντιδιαστολής της αποστολής του κοσμικού ιππότη και του ''Ιππότη του Χριστού'' -για τη φυσιογνωμία του τάγματος. Αυτή η παράγραφος δεν αποτελεί μέρος του κυρίως σώματος του Κανόνα, ωστόσο έχει τη σημασία της και γι' αυτό τη συμπεριλάβαμε. Στη συνέχεια του Λατινικού κειμένου που αποτελεί τον ''Πρωτόγονο Κανόνα'', γίνεται μία συνοπτική περιγραφή της συνόδου του Τρουά, με τα ονόματα των συμμετεχόντων και κάποια διαδικαστικά στοιχεία, ενώ μόλις ολοκληρώνεται αυτό το μέρος ξεκινάει το κυρίως σώμα του Κανόνα των Ναϊτών<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">- Ποιοι (και πώς) Μπορούν να Ενδυθούν το Σχήμα του Τάγματος:</span></b><br />
<br />
<i>''Αν οποιοσδήποτε κοσμικός ιππότης ή και όποιος άλλος άνδρας επιθυμεί να εγκαταλείψει τη μάζα της απωλείας και την κοσμική ζωή και επιλέξει τον κοινοβιακό βίο σας, μη διστάσετε να τον δεχτείτε άμεσα. Όπως λέει ο Άγιος Παύλος: Probate spiritus si ex Deo sunt, που σημαίνει ''δοκιμάστε την ψυχή για να δείτε αν προέρχεται από το Θεό''. Αν επιλεγεί να του δοθεί η συντροφιά των αδελφών, διαβάστε του τον Κανόνα και αν επιμελώς επιθυμεί να υπακούσει σε αυτόν και αν ο μάγιστρος και οι αδελφοί επιθυμούν να τον δεχθούν, αφήστε τον να αποκαλύψει την επιθυμία και τον πόθο του μπροστά σε όλους τους αδελφούς που θα είναι συγκεντρωμένοι και να προχωρήσει στο αίτημά του με αγνή καρδιά''.</i><br />
<br />
Εδώ αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του μάγιστρου και των αδελφών να επιλέγουν ποιοι θα μπαίνουν στο τάγμα και καθορίζεται πώς θα γίνεται η εισδοχή του νέου ιππότη. Αργότερα οι Ναΐτες θα παγιοποιήσουν τη διαδικασία εισδοχής, που μέχρι ένα χρονικό σημείο φαίνεται ότι αφηνόταν στη διακριτική ευχέρεια του ''οικοδεσπότη''. Από τις αρχές του 13ου αιώνα υπήρχαν διαθέσιμα και αντίτυπα της εγκεκριμένης τελετής υποδοχής.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Y6TX-0wk-VA/WNC1csH0W0I/AAAAAAAApkw/pHJQNslBM8gGcMLWVyeYSMbP_6gPYh_XwCLcB/s1600/Institution_de_l_Ordre_du_Temple_1128_par_Granet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="450" src="https://3.bp.blogspot.com/-Y6TX-0wk-VA/WNC1csH0W0I/AAAAAAAApkw/pHJQNslBM8gGcMLWVyeYSMbP_6gPYh_XwCLcB/s640/Institution_de_l_Ordre_du_Temple_1128_par_Granet.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">- Περί των Αφορισμένων Ιπποτών:</span></b><br />
<br />
<i>''Όπου συγκεντρώνονται αφορισμένοι ιππότες, εκεί εντέλλεστε να πάτε. Εντέλλεστε να τον δεχτείτε (κάποιον αφορισμένο ιππότη) υπό τον όρο να παρουσιαστεί μπροστά στον επίσκοπο αυτής της περιοχής και να του γνωρίσει το σκοπό του. Αφού ο επίσκοπος τον ακούσει και τον απαλλάξει, θα πρέπει να τον στείλει πίσω στον μάγιστρο και στους αδελφούς του Ναού. Αν η ζωή του είναι αντάξια της συντροφιάς τους, αν φαίνεται καλός στο μάγιστρο και στους αδελφούς, ας γίνει ευσπλαχνικά δεκτός και εάν στο μεταξύ έχει πεθάνει, διά της αγωνίας και τους μαρτυρίου που υπέφερε, ας του δοθούν όλα τα προνόμια της αδελφότητας που είναι πρέποντα για έναν από τους Πένητες Ιππότες του Ναού''.</i><br />
<br />
Το παραπάνω χωρίο ίσως να αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη, δηλαδή να προστέθηκε στη Γαλλική μετάφραση του Κανόνα που εμφανίστηκε μερικά χρόνια μετά τη Λατινική εκδοχή του, που ήταν και η αυθεντική που υπαγόρευσε ο Βερνάρδος. Αυτό συνάγεται βάσει των όσων ακολουθούν:<br />
<br />
<i>''Υπό ουδεμία περίσταση δεν πρέπει οι Αδελφοί του Ναού να συναναστρέφονται έναν προφανώς αφορισμένο (η προσθήκη του ''προφανώς'' μάλλον υπονομεύει το απόλυτο της απαγόρευσης) ούτε να πάρουν τα πράγματά του (εννοεί την αποδοχή δωρεών)''. Δηλαδή, αντίθετα με τα περί ''συναναστροφής με αφορισμένους''.</i><br />
<br />
Εδώ οι Ναΐτες αποθαρρύνονται όχι μόνο από το να δέχονται ιππότες που έχουν εκπέσει της Θείας Χάρης, αλλά και να συναναστρέφονται με αυτούς.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">- Πώς θα Πρέπει να Ντύνονται οι Αδελφοί Ιππότες:</span></b><br />
<br />
<i>''Δίδομε εντολή όλα τα ενδύματα των αδελφών να είναι πάντα ενός χρώματος, είτε λευκό, είτε μαύρο, είτε καφέ. Χορηγούμε σε όλους τους αδελφούς ιππότες, το χειμώνα και το καλοκαίρι ει δυνατόν, λευκούς μανδύες. Ουδείς που δεν ανήκει στους προαναφερθέντες Ιππότες του Χριστού επιτρέπεται να έχει λευκό μανδύα, έτσι ώστε εκείνοι που εγκατέλειψαν τη ζωή μέσα στο σκοτάδι να αναγνωρίζουν αλλήλους ως ευεργετηθέντες από το δημιουργό τους από τα λευκά ενδύματα, τα οποία σηματοδοτούν καθαρότητα και αγνότητα. H αγνότητα είναι η βεβαιότητα της καρδιάς και η υγεία του σώματος. Γιατί αν κάποιος αδελφός δεν πάρει τον όρκο της αγνότητας, δεν μπορεί να επιτύχει την αιώνια ανάπαυση ούτε να δει το Θεό, σύμφωνα με την υπόσχεση του αποστόλου: ''Pacem sectamini cum omnibus et castimoniam sine qua nemo Deum videbit'' (αγωνιστείτε για να φέρετε ειρήνη σε όλους, κρατηθείτε αγνοί διότι δίχως αυτό ουδείς μπορεί να δει το Θεό)''.</i><br />
<br />
Εδώ γίνεται αναφορά στους όρκους αγνότητας των Ναϊτών, ένα από τα σημεία του Κανόνα που -σύμφωνα με ''ανεπίσημες'' πηγές- ήταν ιδιαίτερα δύσκολο στην πιστή τήρησή του. Προσέξτε την αναφορά στα ενδύματα των Ναϊτών και στη σημειολογία των χρωμάτων. H υιοθέτηση του κόκκινου σταυρού είναι μεταγενέστερη, γι' αυτό δεν αναφέρεται εδώ.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">- Κρεατοφάγοι Μοναχοί:</span></b><br />
<br />
Σε πολλά σημεία του Κανόνα γίνεται ξεκάθαρη η διαφοροποίηση των Ναϊτών από τους άλλους μοναχούς, λόγω της ιδιαίτερης φύσης των καθηκόντων τους (ως στρατιώτες του Χριστού). Μεταξύ αυτών είναι και εκείνα που τους δίδουν το δικαίωμα να τρώνε κρέας τρεις φορές τη βδομάδα, κάτι ανήκουστο για μοναστικό τάγμα. H αιτιολογία είναι ότι θα πρέπει οι αδελφοί να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι για να υπεραμυνθούν την πίστη του Χριστού με τα όπλα, ωστόσο η εξαίρεση δεν αφορά μόνο στους αδελφούς που υπηρετούν στα κάστρα της Ουτρεμέρ, αλλά και εκείνους που συλλέγουν φόρους ή κάνουν τραπεζικές εργασίες στις επαρχίες της Γαλλίας ή της Ιταλίας ή της Σκωτίας.<br />
<br />
Επίσης, στον Κανόνα υπάρχει ακόμη και μνεία για τη χορήγηση κρασιού στους αδελφούς, κατά τη διακριτική ευχέρεια του μάγιστρου. Δεν αποτελεί μυστικό ότι οι Ναΐτες ήταν ιδιαίτερα δυνατοί πότες -άλλωστε στη Γαλλία ακόμη και σήμερα υπάρχει σε (περιορισμένη, πλέον) χρήση η έκφραση ''πίνει σαν Ναΐτης'', κάτι που υπονοεί ότι οι Ιππότες του Ναού κάθε άλλο παρά τυπικοί μοναχοί ήταν.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">- Ζώντας στο Κοινόβιο του Ναού:</span></b><br />
<br />
Στο άρθρο 34 αναφέρονται τα περί της κοινοβιακής ζωής: Στις Αγίες Γραφές διαβάζουμε: Dividebatur singulis prout cuique opus era, δηλαδή, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Γι' αυτό λέμε ότι ουδείς από εσάς δεν πρέπει να εξυψώνεται σε σχέση με τους άλλους και όλοι πρέπει να φροντίζουν τους ασθενείς. Και απαγορεύουμε σε οποιονδήποτε να πραγματοποιεί υπερβολική νηστεία, αλλά θα πρέπει να τηρεί πιστά τον κοινοβιακό βίο. H απόλυτη υπακοή στα κελεύσματα εκείνων των αδελφών που αναλάμβαναν τα ύπατα αξιώματα του τάγματος, ειδικότερα αυτό του Μεγάλου Μάγιστρου, εθεωρείτο ''εκ των ων ουκ άνευ'' για έναν αδελφό. Τα σχετικά χωρία του Κανόνα είναι απόλυτα και κατηγορηματικά:<br />
<br />
<i>''Για να διεκπεραιώνουν τα ιερά καθήκοντά τους, να αποκτήσουν τη χάρη του Κυρίου μας και για να αποφύγουν το φόβο της Κολάσεως, όλοι οι αδελφοί θα πρέπει να υπακούουν αυστηρά τον μάγιστρό τους. Τίποτε δεν είναι προσφιλέστερο στον Ιησού από την υπακοή. Τη στιγμή που ο μάγιστρος ή εκείνος στον οποίο ο μάγιστρος έδωσε τη δικαιοδοσία, δώσει μία εντολή, αυτή θα πρέπει να εκτελείται χωρίς καθυστέρηση, όπως εάν ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος να έδωσε την εντολή''.</i><br />
<br />
H αυστηρότητα της ιεραρχίας και ο απαραίτητος σεβασμός της ιδιαιτερότητας του τάγματος -που προσδιορίζεται και μέσα από το σαφή διαχωρισμό από τους ''λαϊκούς''- υπαγορεύονται και από μία σειρά άλλα χωρία, τα οποία καθορίζουν ακόμη και τις (ελάχιστες και υπό όρους) περιστάσεις υπό τις οποίες ένας αδελφός επιτρέπεται να εγκαταλείψει τα ενδιαιτήματα του ναού. Είδαμε πόσο σημαντική είναι για τους Ιππότες του Ναού η απουσία ιδιωτικής ζωής κάποιου αδελφού στο πλαίσιο του τάγματος.<br />
<br />
O Κανόνας περιέχει αυστηρές συστάσεις για τους αδελφούς να μην έχουν στην κατοχή τους κάποιο πορτοφόλι ή σακίδιο ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να φιλοξενήσει προσωπικά αγαθά. Ακόμη και η επικοινωνία με τον έξω κόσμο, μέσω αλληλογραφίας, υπόκειτο στη διακριτική ευχέρεια του μάγιστρου. Μόνο κατόπιν αδείας του επιτρεπόταν ένας αδελφός να λάβει γράμμα από εξωταγματικούς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-XJpJuWUp_z0/WNCz33fFQDI/AAAAAAAApkk/-n4uIQTm7hI3jiYicfVaHh4m0IQwTl_aACLcB/s1600/Ma%25C3%25AEtre_de_Boucicaut_Cl%25C3%25A9ment_V_et_Philippe_le_Bel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-XJpJuWUp_z0/WNCz33fFQDI/AAAAAAAApkk/-n4uIQTm7hI3jiYicfVaHh4m0IQwTl_aACLcB/s400/Ma%25C3%25AEtre_de_Boucicaut_Cl%25C3%25A9ment_V_et_Philippe_le_Bel.jpg" width="338" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">- Έγκλημα και Τιμωρία:</span></b><br />
<br />
H τιμωρία του Ναΐτη για σοβαρά παραπτώματα ήταν η αποπομπή του από τον οίκο, δηλαδή από το Τάγμα. Είδαμε ήδη αναλυτικά τα ''αμαρτήματα'' που τιμωρούνταν με την ποινή αυτή. Γενικά η αυστηρότητα στην αντιμετώπιση παραπτωμάτων εντός του τάγματος θεωρούνταν δεδομένη, τουλάχιστον βάσει των προσταγμάτων του Κανόνα. O αδελφός ο οποίος, ''δυνατός ή αδύναμος, επιθυμεί να ξεχωρίσει και γινόμενος υπερήφανος να υπερασπιστεί τα κρίματά του'' δεν θα πρέπει να παραμείνει ατιμώρητος, ενώ αν η αλαζονεία του ξεπεράσει τα όρια ''ας ξεριζωθεί από το ευσεβές ποίμνιο, κατά τον απόστολο που λέει ''auferte malum ex vobis'', δηλαδή ''απομακρύνετε τους κακούς ανάμεσά σας''.<br />
<br />
Είναι απαραίτητο να απομακρύνετε τα κακά πρόβατα από τη συντροφιά των πιστών αδελφών''. O Κανόνας προέβλεπε επίσης τη χορήγηση αλόγων και υπηρετών (ακολούθων, πιο σωστά, squires) στους αδελφούς ιππότες. Έτσι, ο αδελφός μπορούσε να κατέχει έως και τρία άλογα, όχι περισσότερα, ενώ έπρεπε να δέχεται τις υπηρεσίες ενός ακολούθου. Στην πράξη όμως αυτός ο Κανόνας, όπως και πολλοί άλλοι, πολύ λίγο εφαρμόστηκε και οι αδελφοί είχαν περισσότερους ακολούθους και συχνά περισσότερα άλογα. Πάντως, τουλάχιστον για τα περισσότερα χρόνια της ύπαρξης του Τάγματος του Ναού, ένας άλλος Κανόνας που διέταζε τους αδελφούς να μη διακοσμούν την ιπποσκευή τους τηρήθηκε πιστότερα.<br />
<br />
Αυτό ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα κρατούντα της εποχής, όπου οι ιππότες συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο όχι μόνο στην επιδεξιότητα στο χειρισμό των φονικών όπλων της εποχής στο πεδίο της μάχης ή της τιμής, αλλά και στην περίτεχνη και ακριβή διακόσμηση της ιπποσκευής και των ενδυμάτων, ακόμη και των όπλων τους. Έτσι πολύ συχνά βρίσκουμε μεταξύ των κοσμικών ιπποτών σπαθιά με περίτεχνες διακοσμήσεις σκαλισμένες στη λαβή, χρυσές λεπτομέρειες, κράνη με περίτεχνα λοφία από φτερά σπάνιων πουλιών, ζώνες με διακόσμηση από πολύτιμα μέταλλα ή και λίθους, ενώ εξαιρετικά συνηθισμένη είναι και η διακόσμηση της ιπποσκευής με ιδιαίτερα φανταχτερό τρόπο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">- Οικονομική Δραστηριότητα των Ταγματικών:</span></b><br />
<br />
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το άρθρο 57, όπου δίδεται το πλαίσιο της λειτουργίας των ιπποτών-μοναχών καθώς και ορισμένα από τα δικαιώματα που είχαν να κάνουν με την απόκτηση εκμεταλλεύσεων από το τάγμα:<br />
<br />
<i>''Αυτή η ένοπλη συντροφιά των ιπποτών μπορεί να σκοτώσει τους εχθρούς του Σταυρού χωρίς να αμαρτήσει. Για το λόγο αυτόν σας δίδουμε το δικαίωμα να αποκαλείστε ''Ιππότες του Ναού'', με τη διπλή αναγνώριση και ομορφιά της ακεραιότητας και (για το λόγο αυτό) μπορείτε να έχετε εκτάσεις και δούλους (η λέξη που χρησιμοποιείται είναι το villeins, εκ του οποίου προέρχεται το villeinage, που σημαίνει δουλεία, ενδεχομένως εννοεί δουλοπάροικους), και κτήματα, και να τα κυβερνάτε με δικαιοσύνη, και να εξασκείτε το δικαίωμά σας επ' αυτών, όπως συγκεκριμένα έχει καθοριστεί''.</i><br />
<br />
Εδώ βεβαίως γίνεται και η περίφημη εξαίρεση των ιπποτών του τάγματος από τον απαράβατο κανόνα της Καθολικής Εκκλησίας, σύμφωνα με τον οποίο ουδείς ενδεδυμένος το σχήμα έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει ζωή. O Ναϊτης είχε όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να σκοτώνει τους εχθρούς της πίστης και του Σταυρού, χωρίς αυτό να θεωρείται αμαρτία. Το ''όπως έχει καθοριστεί'' αναφέρεται στο φεουδαρχικό δίκαιο, βάσει του οποίου οι υποτελείς είχαν συγκεκριμένες υποχρεώσεις έναντι του φεουδάρχη. Όχι μόνο μπορούσαν οι ιππότες-μοναχοί να έχουν εκτάσεις και δουλοπάροικους, αλλά είχαν και το δικαίωμα στη συλλογή φόρου, όπως καθορίζει το επόμενο χωρίο:<br />
<br />
<i>''Εσείς που έχετε απαρνηθεί τα ευχάριστα πλούτη του κόσμου τούτου, πιστεύουμε ότι έχετε ηθελημένα περιπέσει σε πενία. Για το λόγο αυτό αποφασίζουμε ότι εσείς που διάγετε τον κοινοβιακό βίο έχετε το δικαίωμα της συλλογής φόρων. Αν ο επίσκοπος του τόπου στον οποίο καταβάλλεται ο φόρος επιθυμεί να σας τα δώσει από φιλανθρωπία, με τη σύμφωνη γνώμη της Συνόδου, μπορεί να σας δώσει τους φόρους που έχει συλλέξει η Εκκλησία''.</i><br />
<br />
Δεν περιορίζεται το τάγμα στον προσπορισμό των φόρων που συνέλεξε η Εκκλησία, αλλά μπορεί και απευθείας να συλλέγει φόρο από τους κατόχους εκκλησιαστικής περιουσίας, κάτι το οποίο αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του ίδιου του υποκείμενου σε φόρο (αν επιθυμεί να δώσει το φόρο στο τάγμα, αντί στην τοπική Εκκλησία). O Κανόνας περιέχει έναν μεγάλο αριθμό από απαγορεύσεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε την απαγόρευση για τους σεργέντους και ακόλουθους να φορούν τους λευκούς μανδύες των αδελφών ιπποτών, την απαγόρευση της εισδοχής γυναικών στο τάγμα, την απαγόρευση των σεξουαλικών σχέσεων, την απαγόρευση για τους αδελφούς να γίνονται ανάδοχοι και άλλα.<br />
<br />
Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που υπάρχει στον Κανόνα του Ναού είναι ότι το σύνολο των κανονισμών και απαγορεύσεων που αναφέρθηκαν μέχρι τώρα εναπόκειται στην κρίση του μάγιστρου, που κατά το δοκούν έχει τη δυνατότητα να απαιτήσει διαφορετικές υποχρεώσεις κατά περίσταση. Αυτά είναι τα κύρια σημεία του Κανόνα, βάσει του οποίου διήγαν το βίο τους οι λευκοντυμένοι ''Ιππότες του Ναού''.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οπλισμός και Εμφάνιση</span></b><br />
<br />
Ως ένα στρατιωτικό τάγμα, οι Ναΐτες φρόντιζαν με ιδιαίτερη προσοχή το ζήτημα του οπλισμού τους, καθώς και των υπόλοιπων μέσων που θα τους εξασφάλιζαν την επιβίωση στο πεδίο της μάχης. Το τάγμα προμηθευόταν τις πανοπλίες και τα όπλα και στη συνέχεια τα μοίραζε στους ιππότες και στους υπόλοιπους μάχιμους. Αυτή η πρακτική, σε μία εποχή που κάθε πολεμιστής ή ο άμεσος επικυρίαρχός του ήταν υπεύθυνος για την προμήθεια και συντήρηση του δικού του οπλισμού, αύξανε σημαντικά τη δύναμη του τάγματος στο πεδίο της μάχης. Αυτό γινόταν δυνατό με την ομοιομορφία του οπλισμού, την εξασφάλιση της καλύτερης δυνατής ποιότητας και τη βεβαιότητα ότι όλοι οι μάχιμοι του τάγματος ήταν επαρκώς εξοπλισμένοι και εφοδιασμένοι.<br />
<br />
Οι Ναΐτες ήταν τυπικοί σιδερόφρακτοι ιππότες. Προτιμούσαν να μάχονται έφιπποι, ωστόσο ήταν επαρκώς εκπαιδευμένοι και για αγώνα πεζή και συχνά διέπρεψαν ακόμη και χωρίς τα άλογά τους. Έφεραν την τυπική εξάρτηση ενός βαρέος ιππέα ανώτερης κοινωνικής τάξης της εποχής που εξετάζουμε. Κατά τον 12ο αιώνα αυτή η εξάρτυση αποτελείτο από διάφορα στοιχεία. Το κύριο εξάρτημα της πανοπλίας ήταν ένας αλυσιδωτός θώρακας τύπου hauberk, που κάλυπτε τον ιππότη από το κεφάλι μέχρι και το ύψος περίπου των μηρών. O θώρακας ήταν ειδικά φτιαγμένος για να χρησιμοποιείται από έφιππους. Επίσης, διέθετε -αλυσιδωτή και αυτή- κουκούλα για το κεφάλι (coif) και ήταν ιδιαίτερα καλοφτιαγμένος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-_notIlm_pc4/WNLofivdE9I/AAAAAAAAplA/bpIsm785DGs-2VOnnnlbcW4BbsmhKv71wCLcB/s1600/ceacceb3ceb1cebbcebcceb1-cebdceb1ceafcf84cebfcf85.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-_notIlm_pc4/WNLofivdE9I/AAAAAAAAplA/bpIsm785DGs-2VOnnnlbcW4BbsmhKv71wCLcB/s400/ceacceb3ceb1cebbcebcceb1-cebdceb1ceafcf84cebfcf85.jpg" width="300" /></a></div>
<br />
Γενικά οι θώρακες που διέθεταν οι Ναΐτες ήταν της ανώτερης δυνατής ποιότητας και έδιναν επαρκή προστασία. H πανοπλία συμπληρωνόταν από ένα κράνος και ειδικά προστατευτικά για τους ώμους και τα πόδια. Το κράνος κατά τον 12ο αιώνα και μέχρι τα μέσα του 13ου ήταν συνήθως το τυπικό κωνικό Μεσαιωνικό κράνος, με ή χωρίς επιρρίνιο. Αργότερα -μέσα στον 13ο αιώνα- οι Ναΐτες, όπως ήταν η τάση και στη Δυτική Ευρώπη, υιοθέτησαν το λεγόμενο ''Μεγάλο Κράνος''. Αυτό προστάτευε σχεδόν απόλυτα το κεφάλι του ιππότη από νηκτικά ή θλαστικά πλήγματα. Υπήρχαν και προστατευτικά για τους ώμους, δηλαδή μεταλλικές επωμίδες τύπου espaliers, που χρησίμευαν κυρίως για την απόκρουση άμεσων χτυπημάτων από γιαταγάνια, τα οποία συνήθιζαν οι Μουσουλμάνοι.<br />
<br />
Τα προστατευτικά για τα πόδια περιλάμβαναν ένα μεταλλικό (αλυσιδωτό) πανταλόνι, το οποίο φοριόταν κάτω από τον θώρακα, και προστατευτικές κνημίδες τύπου solerets καθώς και αλυσιδωτά υποδήματα τύπου chausses. Όλη αυτή η εξάρτυση φοριόταν πάνω από ένα δερμάτινο ένδυμα (jupeau d'armer), συνήθως ένα πολύ μακρύ πουκάμισο από ενισχυμένο δέρμα σε αλλεπάλληλες στρώσεις με συμπληρώματα για τα πόδια και τα χέρια. Αποστολή αυτού του ενδύματος ήταν να προστατεύει το δέρμα από τη σκληρή πανοπλία, αλλά σε περιπτώσεις που ένα βέλος διαπερνούσε τον αλυσιδωτό θώρακα, μπορούσε να αποδειχθεί σωτήριο για τη ζωή αυτού που το φορούσε.<br />
<br />
Πάνω από την πανοπλία του ο Ναΐτης φορούσε μία κάπα (cappa), επί της οποίας έφερε και τον κόκκινο σταυρό που ήταν το σήμα κατατεθέν του τάγματος. Τα όπλα του ήταν επίσης τα τυπικά της εποχής του για τους Δυτικούς ιππότες, με μία μόνο ουσιώδη καινοτομία. Συγκεκριμένα, το κύριο επιθετικό όπλο ήταν η μακριά λόγχη. Με αυτήν εκτελούσαν τη βασική τακτική μάχης, δηλαδή την ορμητική έφοδο ιππικού. Κάθε Ναΐτης ήταν εξοπλισμένος με αρκετές λόγχες, τις οποίες κρατούσε ο ακόλουθός του, καθώς κατά κανόνα η λόγχη έσπαγε κατά τη σύγκρουση. Το δεύτερο επιθετικό όπλο ήταν το σπαθί. Συνήθως ήταν τυπικό δείγμα του broadsword (ευρύ σπαθί) και αργότερα του longsword (μακρύ σπαθί) που χρησιμοποιούνταν στην Ευρώπη εκείνη την εποχή.<br />
<br />
Το σπαθί οι ιππότες το χρησιμοποιούσαν τόσο μετά την εκτόνωση της εφόδου και τη σύναψη αγώνα εκ του συστάδην όσο και σε άλλες περιπτώσεις (πεζομαχία κ.λπ.). Το τρίτο επιθετικό όπλο και η μοναδική καινοτομία των Ναϊτών σε σχέση με τους κοσμικούς ιππότες της Δύσης ήταν ο λεγόμενος τουρκικός κεφαλοθραύστης (απελατίκι), που αντικαθιστούσε τον απλό κεφαλοθραύστη της Δ. Ευρώπης. Ήταν ένα μακρύ ξύλινο στέλεχος που έφερε μια μεταλλική (σιδερένια ή χαλύβδινη) κεφαλή με λίγα μακριά, σκληρά καρφιά. Τέλος, οι Ναΐτες διέθεταν και ένα εγχειρίδιο, ως όπλο ''απελπισίας'', ενώ συνήθως έφεραν μαζί τους ακόμη δύο μαχαίρια που δεν προορίζονταν για στρατιωτικούς σκοπούς.<br />
<br />
Ένα με το οποίο συνήθιζαν να κόβουν το ψωμί και άλλο ένα για γενική καθημερινή χρήση. Για την προστασία τους, οι Ναΐτες χρησιμοποιούσαν και μια τριγωνική ασπίδα, η οποία ήταν η τυπική ασπίδα που διέθεταν οι Ευρωπαίοι ιππότες. Ήταν ξύλινη, ελαφρά κυρτή και στην περίπτωση των Ναϊτών έφερε μία απεικόνιση που είχε σχέση με το τάγμα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων έφερε το baucant, το δίχρωμο (άσπρομαύρο) έμβλημα που υπήρχε και στις σημαίες του τάγματος. Ενίοτε επί της ασπίδας υπήρχε και ο κόκκινος σταυρός, ζωγραφισμένος στο λευκό μισό της, ωστόσο, φαίνεται ότι αυτή η πρακτική γενικεύθηκε τον 13ο αιώνα. Σε πολλές προγενέστερες απεικονίσεις οι Ναΐτες παρουσιάζονται με ασπίδα που φέρει το σταυρό του τάγματος σε λευκό πεδίο.<br />
<br />
Σε άλλες απεικονίσεις οι Ναΐτες φέρουν διάφορες ασπίδες, ενώ εξετάζεται -χωρίς να έχει αποδειχθεί- αν οι ανώτεροι λειτουργοί του τάγματος είχαν ασπίδες με το οικόσημό τους. Το οικόσημο των ανώτερων Ναϊτών ήταν κατά κανόνα ένας συνδυασμός του Ναϊτικού σταυρού με το οικογενειακό οικόσημό τους. Για τις ανάγκες του στη μάχη, κάθε ιππότης λάμβανε από το τάγμα τρία άλογα, εκ των οποίων τα δύο ήταν destrier, δηλαδή πολεμικοί ίπποι, και το ένα άλογο ιππασίας για μεταφορά του στη μάχη. Ενα τέταρτο άλογο, που οδηγούσε ο ακόλουθός του, έφερε τη σκευή του ιππότη, δηλαδή την πανοπλία (εφόσον δεν τη φορούσε), τα όπλα και τα υπόλοιπα χρειαζούμενα, ακόμη και τα διάφορα εφόδια.<br />
<br />
Κάθε αδελφός ιππότης διέθετε από έναν ακόλουθο (squire), τα καθήκοντα του οποίου ήταν η συντήρηση και μεταφορά του οπλισμού, καθώς και η βοήθεια του ιππότη στη μάχη. Επαφιόταν στη διακριτική ευχέρεια του μάγιστρου να του χορηγήσει ένα ακόμη (πολεμικό, συνήθως) άλογο, καθώς και έναν δεύτερο ακόλουθο. Αυτού του είδους τα προνόμια έδιναν στο μάγιστρο ένα επιπλέον εργαλείο για να ελέγχει τους ιππότες του και να επιβραβεύει ή να τιμωρεί (με αφαίρεση των προνομίων) κάποιον από τους αδελφούς. Ως μοναστικό τάγμα με κοινοβιακή οργάνωση, το τάγμα επεδίωκε την ομοιομορφία μεταξύ των αδελφών ιπποτών, όσον αφορά τουλάχιστον στην εμφάνιση.<br />
<br />
Έτσι το ντύσιμο του ιππότη ήταν αποκλειστική ευθύνη του αρμόδιου αξιωματούχου (Draper) για την προμήθεια και διανομή του ρουχισμού. Με τον τρόπο αυτό οι Ναΐτες αποτέλεσαν προπομπό των τακτικών στρατών που θα εμφανίζονταν στο πεδίο της μάχης μετά από μερικούς αιώνες, με ομοιόμορφη ενδυμασία και εξοπλισμό. Μέχρι τότε συνηθιζόταν κάθε πολεμιστής να φέρει το δικό του οπλισμό και τη δική του ενδυμασία κατά τη μάχη, με αποτέλεσμα την ανομοιομορφία στην εμφάνιση του στρατού. Κατά κανόνα κάθε Ναΐτης λάμβανε από τον υπεύθυνο ιματισμού δύο πουκάμισα, δύο παντελόνια, δύο κιλότες ιππασίας, ένα γιλέκο, μία λεπτή ζώνη για να τη δένει πάνω από το πουκάμισο.<br />
<br />
Δύο μανδύες (ο ένας με επένδυση γούνας για χρήση το χειμώνα), μία φαρδιά τουνίκα με μανίκια που φοριόταν πάνω από το πουκάμισο, μία φαρδιά δερμάτινη ζώνη καθώς και μία βαριά κάπα. Στη μάχη οι ιππότες φορούσαν τη φαρδιά τουνίκα πάνω από την πανοπλία τους και πάνω από το σύνολο της εξάρτυσης τη λευκή κάπα. O κόκκινος σταυρός με τον οποίο εμφανίζονται οι Ναΐτες σε όλες τις μεταγενέστερες απεικονίσεις χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά μετά το 1147, τις παραμονές της B' Σταυροφορίας στην οποία συμμετείχαν και διακρίθηκαν οι Ιππότες του Ναού.<br />
<br />
Κατά κανόνα, όλα τα ενδύματα των ιπποτών ήταν λευκά και τους ξεχώριζαν σαφώς όχι μόνο από τους υπόλοιπους ιππότες αλλά και από τα κατώτερα μέλη του τάγματος που παρατάσσονταν στο πεδίο της μάχης, τους σεργέντους. Οι τελευταίοι φορούσαν είτε καφέ είτε μαύρα ενδύματα, πάντα με τον κόκκινο σταυρό κεντημένο πάνω τους. H διάκριση στα ρούχα εθεωρείτο απαραίτητη για να ξεχωρίζει η άρχουσα τάξη του τάγματος, αλλά και επειδή είχαν εμφανιστεί κρούσματα με σεργέντους που ''παρίσταναν'' τους Ναΐτες και προκαλούσαν διάφορα προβλήματα στο τάγμα. Το λευκό συμβόλιζε την αγνότητα του σώματος και της ψυχής που -κατά τις Μεσαιωνικές αντιλήψεις- μπορούσαν να ''πετύχουν'' μόνο οι ευγενείς ιππότες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-uebFzKWMk4o/WNLuO0Ud8oI/AAAAAAAAplI/uQKrMsXTqp4sT7-NNK9u8U816UUJgmAnQCLcB/s1600/5800038_orig.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="313" src="https://3.bp.blogspot.com/-uebFzKWMk4o/WNLuO0Ud8oI/AAAAAAAAplI/uQKrMsXTqp4sT7-NNK9u8U816UUJgmAnQCLcB/s400/5800038_orig.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι σεργέντοι, ως ταγματικοί B' κατηγορίας, δεν δικαιούνταν να φέρουν το ''άμωμο'' λευκό. Αλλά και ο εξοπλισμός των σεργέντων ήταν κατώτερος αυτού των ιπποτών. Διέθεταν ένα απλό ατσάλινο κράνος, συχνά τύπου kettle, έναν καλής ποιότητας αλυσιδωτό θώρακα που δεν διέθετε μανίκια και ενίοτε και αλυσιδωτό παντελόνι, χωρίς όμως κάλυψη του κατώτερου τμήματος των ποδιών (γάμπες και πέλμα). Δεν φορούσαν μεταλλικά ''παπούτσια'', αλλά απλά δερμάτινα, διότι από τον σεργέντο αναμενόταν να πολεμήσει πεζός σε πολλές περιπτώσεις. Τα μεταλλικά chausses που φορούσαν οι ιππότες συχνά δυσχέραιναν την κίνηση στο έδαφος και δεν τα προτιμούσαν οι στρατιώτες που θα πολεμούσαν πεζή.<br />
<br />
Οι σεργέντοι διέθεταν τα ίδια επιθετικά όπλα με τους ιππότες, ενώ και η λειτουργία τους στη μάχη, τουλάχιστον στις πρώτες φάσεις της, ήταν παρόμοια με αυτήν των ιπποτών: έφιππη έφοδος με λόγχη, δηλαδή τυπική τακτική κρούσης του ιππικού της περιόδου. Όμως αντίθετα με τους ''ανωτέρους'' τους, οι σεργέντοι διέθεταν κατά κανόνα μόνο ένα άλογο (έναντι των τριών ή τεσσάρων που διέθετε ο ιππότης) και αυτό παντελώς αθωράκιστο. Οπότε ήταν πολύ συχνό φαινόμενο οι σεργέντοι να καταλήγουν να πολεμούν πεζή.<br />
<br />
Μόνο οι τέσσερις (μετά από ένα χρονικό σημείο στην ιστορία του τάγματος, πέντε) σεργέντοι που ήταν αξιωματούχοι του τάγματος είχαν δικαίωμα σε δεύτερο άλογο και στις υπηρεσίες ενός ακόλουθου, εφόσον επιθυμούσε ο μάγιστρος να τους παραχωρήσει αυτά τα προνόμια. Οι αξιωματούχοι αυτή ήταν ο υπο-μαρεσάλος, ο σημαιοφόρος, ο μάγειρας, ο ιπποκόμος και, αργότερα, ο διοικητής του Φρουρίου στη Θάλασσα της Ακρας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Κοινωνικές ''Τάξεις'' του Ναού</span></b><br />
<br />
Οι σεργέντοι, αντίθετα με τους ιππότες που προέρχονταν αποκλειστικά από οικογένειες ''ευγενών'' της Δ. Ευρώπης (και τους απογόνους αυτών που είχαν εγκατασταθεί στην Ουτρεμέρ), ήταν περισσότεροι διαφοροποιημένοι ως προς την καταγωγή τους. Εκτός από Γάλλους, Άγγλους, Γερμανούς, Ιταλούς και Ισπανούς, μεταξύ των σεργέντων βρίσκουμε Σύριους, Αρμένιους, ακόμη κι Έλληνες, καθώς και άλλους γηγενείς της περιοχής που είχαν καταλάβει οι Λατίνοι στη M. Ανατολή. Οι Αραβογενείς και Τουρκογενείς δεν υπηρετούσαν ως σεργέντοι αλλά ως Τουρκόπουλοι.<br />
<br />
Σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές, φαίνεται ότι και μεταξύ των σεργέντων υπήρχε μία ''εσωτερική'' διαστρωμάτωση, ανάλογα με τη λειτουργία που επιτελούσε ο καθένας, ενώ ενδεχομένως η κοινωνική τάξη από την οποία προέρχονταν να έπαιζε και εδώ κάποιο ρόλο. Στις πρωτογενείς πηγές υπάρχει συχνά μία σύγχυση στις αναφορές για τους σεργέντους και τους μη μάχιμους του τάγματος. Σε μία εποχή που η λέξη ''sergeant'' δεν είχε ακόμη οριστικά αποκοπεί από τον όρο από τον οποίο γεννήθηκε (το Λατινικό servientes, που σημαίνει υπηρέτες) συχνά γίνεται μνεία σε αδελφούς-υπηρέτες ως ''σεργέντους''.<br />
<br />
Ωστόσο, μελετώντας τις πηγές, καταλήγουμε στο ότι υπήρχε μία σαφής διάκριση καθηκόντων, αφού οι αδελφοί αυτοί που δεν είχαν μάχιμα καθήκοντα, βρίσκονταν σε κατώτερη ιεραρχική βαθμίδα από τους καθ' αυτούς σεργέντους που ήταν το συμπλήρωμα των αδελφών ιπποτών στη μάχη. Αυτοί οι μη μάχιμοι αδελφοί αποτελούσαν ουσιαστικά την κατώτερη κοινωνική τάξη του τάγματος, αν και στη Δυτική Ευρώπη κάτι τέτοιο δεν ήταν καθεστώς. Υπάρχουν περιπτώσεις αδελφών που δεν ήταν ιππότες ούτε και σεργέντοι, ωστόσο ήταν υπεύθυνοι περιουσιών, διαχειριστές ή ακόμη και ανώτεροι διοικητικοί υπάλληλοι σε κάποια από τα αρχηγεία του τάγματος.<br />
<br />
Αυτοί βεβαίως ξεχώριζαν από τη μάζα εκείνων που υπηρετούσαν το τάγμα, ωστόσο φαίνεται ότι η πλειονότητα των τελευταίων είχε μία σχέση εργασίας έναντι αντιμισθίας και όχι μία μόνιμη θέση στην ιεραρχία του τάγματος. Αντίθετα, οι περισσότεροι τεχνίτες φαίνεται ότι ήταν μέλη του τάγματος (αδελφοί - τεχνίτες) και όχι μισθωτοί που είχαν προσληφθεί για να κάνουν ένα συγκεκριμένο έργο. Αυτό γίνεται φανερό από τα αρχεία της δίκης του τάγματος, όπου φαίνονται αρκετοί αδελφοί που δεν ήταν ούτε ιππότες ούτε σεργέντοι, αλλά αναφέρονται συνήθως με όρους όπως ''υπηρέτες'', ''τεχνίτες'' ή ''βοηθοί''. Μεταξύ των τεχνιτών που είχαν ενταχθεί στην ιεραρχία του τάγματος, ήταν πολλοί σιδηρουργοί και μεταλλουργοί.<br />
<br />
Αυτό οφείλεται στο ότι το τάγμα κατά κανόνα δεν προμηθευόταν έτοιμες πανοπλίες ή όπλα, αλλά προτιμούσε να προμηθεύεται τις πρώτες ύλες και η κατασκευή να γίνεται από τεχνίτες του τάγματος. Με τον τρόπο αυτό εξασφαλιζόταν η σταθερή ποιότητα του οπλισμού και των πανοπλιών του τάγματος και η εξοικονόμηση πολύτιμων οικονομικών πόρων. H άλλη μεγάλη ''τάξη'' εντός του τάγματος ήταν οι κληρικοί. Στην αρχή δεν είχε δοθεί στο τάγμα το δικαίωμα να διαθέτει δικούς του κληρικούς και οι Ναΐτες απευθύνονταν σε διάφορα μοναστικά τάγματα για να εξασφαλίσουν τις υπηρεσίες τους. Μετά το 1139 το τάγμα απέκτησε το δικαίωμα να διαθέτει δικούς του κληρικούς και φυσικά έσπευσε αμέσως να εκμεταλλευτεί και αυτό το προνόμιο.<br />
<br />
Οι Ναΐτες ιερείς ήταν αδελφοί του οίκου, δεν ήταν δηλαδή συνδεδεμένα ή ''εξωτερικά'' μέλη. Ξύριζαν τα κεφάλια τους, φορούσαν εκκλησιαστικές ρόμπες και συμπεριφέρονταν όπως οποιοσδήποτε ''κανονικός'' κληρικός. Τα καθήκοντά τους περιλάμβαναν όλα τα τυπικά εκκλησιαστικά καθήκοντα. Ιερουργούσαν, εξομολογούσαν τους αδελφούς, έδιναν συγχώρεση (για ορισμένα αμαρτήματα) και, βεβαίως, φρόντιζαν για τους νεκρούς του τάγματος. Μεταξύ των αμαρτιών για τις οποίες δεν δικαιούνταν να δίνουν συγχώρεση ήταν ο φόνος, η ένοπλη επίθεση και η σιμωνία.<br />
<br />
Αντίθετα όμως με τα κατεξοχήν μοναστικά τάγματα, στο Ναό (και γενικά σε όλα τα ιπποτικά τάγματα που διέθεταν δικούς τους ιερείς) οι ιερείς δεν κατόρθωσαν να ξεχωρίσουν και να δημιουργήσουν μια παράδοση που θα τους επέτρεπε να αναρριχηθούν στα ανώτερα αξιώματα της δυτικής Χριστιανοσύνης. Ελάχιστοι -μετρημένοι στα δάχτυλα- είναι εκείνοι οι ιερείς του Ναού που κατάφεραν να φθάσουν να διεκδικήσουν τη δική τους Επισκοπή ή και Αρχιεπισκοπή. Αλλά και εντός του τάγματος δεν έφθαναν σε υψηλούς βαθμούς. Σε αρκετές περιπτώσεις οι ιερείς γίνονταν υπεύθυνοι ενός αρχηγείου, ενώ σε κάποιες άλλες αναρριχήθηκαν μέχρι το αξίωμα του διδασκάλου (preceptor).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-H-CVzjOGgMA/WNNTl4FDcbI/AAAAAAAAplg/r9VDhzRdSdUoZGtJk4llxdF7CJLkrQ03gCLcB/s1600/preraph3d_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-H-CVzjOGgMA/WNNTl4FDcbI/AAAAAAAAplg/r9VDhzRdSdUoZGtJk4llxdF7CJLkrQ03gCLcB/s400/preraph3d_b.jpg" width="290" /></a></div>
<br />
Ιδιαίτερα στη Γαλλία, πολλοί από τους επικεφαλής Ναϊτικών οίκων ήταν ιερείς, με δεδομένο ότι οι αδελφοί ιππότες σε καμία περίπτωση δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τις διοικητικές θέσεις των πολυάριθμων αρχηγείων που διατηρούσε το τάγμα. Γίνεται φανερό από τα παραπάνω ότι το τάγμα αντανακλούσε την αυστηρή διαστρωμάτωση της ίδιας της Μεσαιωνικής κοινωνίας από την οποία προερχόταν. Οι αδελφοί ιππότες προέρχονταν από την κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας, τους ''ευγενείς'' (nobles), και ουδεμία εξαίρεση αυτού του κανόνα είναι γνωστή. O Βερνάρδος μπορεί να γράφει στο ''Περί της Νέας Ιπποσύνης'' του ότι ''στις τάξεις των Ναϊτών ουδεμία διάκριση γίνεται βάσει κοινωνικής τάξης'', ωστόσο αυτό είναι εντελώς παραπλανητικό.<br />
<br />
Ναι μεν γίνονταν δεκτοί αδελφοί κάθε τάξης, αλλά μόνο οι ''ευγενείς'' γίνονταν αδελφοί ιππότες. Αντίθετα, στις άλλες τρεις κοινωνικές τάξεις των Ναϊτών -τους σεργέντους, τους ιερείς και τους τεχνίτες- γίνονταν δεκτοί άνθρωποι απ' όλο το φάσμα της κοινωνίας. Μάλιστα, υπάρχουν πάμπολλα περιστατικά όπου κάποιοι τυχοδιώκτες κατώτερης κοινωνικής τάξης είπαν ψέματα για την καταγωγή τους και κατόρθωσαν να γίνουν δεκτοί ως αδελφοί ιππότες. Ωστόσο, ο Ναός ήταν μια εξαιρετικά δικτυωμένη οργάνωση και στις περισσότερες περιπτώσεις η αλήθεια αποκαλυπτόταν.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Ιππότες του Ναού ως Τακτικός Στρατός</span></b><br />
<br />
O Μεσαίωνας ήταν μια εποχή κατά την οποία δεν υπήρχαν, τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή, πραγματικοί εθνικοί στρατοί, με μία μόνο πιθανή εξαίρεση: το Βυζάντιο. H Δύση ήταν διαιρεμένη επί της ουσίας σε μία σειρά από κομητείες και πριγκιπάτα, που είχαν χαλαρούς δεσμούς με τον ανώτερο άρχοντα / επικυρίαρχό τους, τον εκάστοτε βασιλιά. Με αυτά τα δεδομένα, οι δυνάμεις που κατόρθωναν να επιστρατεύουν οι ηγεμόνες σε αυτήν την εποχή δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστούν ως εθνικοί στρατοί. Συνήθως ήταν οι δυνάμεις του οίκου τους, μαζί με τους υποτελείς βασάλους τους. Από οργάνωση και λογιστική υποστήριξη, αυτοί οι ''στρατοί'' βρίσκονταν στη ''λίθινη εποχή''.<br />
<br />
Οποιοσδήποτε Ελληνικός, Ελληνιστικός ή Ρωμαϊκός στρατός των περασμένων αιώνων ήταν παρασάγγες ανώτερος σε αυτούς τους τομείς. Όμως αντίθετα, η μαχητική αξία αυτών των δυνάμεων που χρησιμοποιούσαν οι Μεσαιωνικοί ηγεμόνες της Δ. Ευρώπης ήταν εξαιρετική. Εξαιτίας της κοινωνικής διαστρωμάτωσης της Μεσαιωνικής Ευρώπης, υπήρχε μεγάλη διαφοροποίηση μεταξύ των ''όπλων'' αυτών των στρατών. Το ιππικό -που αποτελούσαν οι πλούσιοι φεουδάρχες και οι άμεσοι υποτελείς τους- ήταν εξαιρετικής ποιότητας και μαχητικής αξίας. Το πεζικό αντίθετα υστερούσε απελπιστικά, αφού το αποτελούσαν κατώτερης κοινωνικής τάξης φτωχοί χωρικοί.<br />
<br />
Σε κάποιες περιοχές, όπως η Ιταλία και μέρη της Γαλλίας, της Ιβηρικής και της Γερμανίας, είχαν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται την περίοδο αυτή ''επαγγελματίες'' μαχητές, μισθοφόροι δηλαδή πολεμιστές, που προέρχονταν από κατώτερη κοινωνική τάξη, ήταν όμως υψηλής αξίας πεζικό. Δεν μάχονταν ως ιππότες, διότι η εξάρτυση (κυρίως η πανοπλία) ήταν πολύ πάνω από τις οικονομικές δυνατότητες των χωρικών και των αστών. Τον ίδιο καιρό είχαν αρχίσει να εμφανίζονται και οι οργανωμένες κολεκτίβες πεζών μισθοφόρων, όπως η Καταλανική Εταιρεία που τόσα βάσανα προκάλεσε στο Βυζάντιο. Όμως οι μεγάλες μισθοφορικές κολεκτίβες των Ιταλών ''Κοντοτιέρων'', των Ελβετών Σαρισοφόρων και των Γερμανών Landsknechts βρίσκονταν ακόμη δύο αιώνες μακριά στο μέλλον.<br />
<br />
Τα προβλήματα ενός τέτοιου ''στρατού'' ήταν πολλά και σημαντικά. Ένα από τα σημαντικότερα, τουλάχιστον επί του πεδίου της μάχης, ήταν η παντελής έλλειψη πειθαρχίας που χαρακτήριζε τους Μεσαιωνικούς ιππότες. O επικεφαλής τους δυσκολεύονταν να τους ελέγξει και κατά κανόνα έκαναν ό,τι ήθελαν και σε όποιο σημείο της μάχης επιθυμούσαν. Εδώ βρισκόταν το κύριο σημείο υπεροχής των Ναϊτών. Οι τελευταίοι είχαν υποστεί την αυστηρή -πάντα με τα δεδομένα της εποχής- πειθαρχία του τάγματος και είχαν ορκιστεί απόλυτη υπακοή στα κελεύσματα των ανώτερων τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις δηλαδή ήταν μία δύναμη που μπορούσε να ελεγχθεί στο πεδίο της μάχης και να προσφέρει το μέγιστο των δυνατοτήτων της.<br />
<br />
Και οι δυνατότητες του σιδερόφρακτου Μεσαιωνικού ιππότη, όπως είδαμε και παραπάνω, ήταν τεράστιες, λόγω του οπλισμού, του τακτικού δόγματος και των προσωπικών ικανοτήτων. Οι Ναΐτες ήταν ένα τάγμα που από την αρχή της ύπαρξής του ήταν προορισμένο να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος στις δυνάμεις των Χριστιανικών βασιλείων της Ουτρεμέρ, ήταν δηλαδή ένα πλήρως στρατιωτικοποιημένο τάγμα. Ολόκληρη η λειτουργία της περίπλοκης μηχανής που αποτελούσε το τάγμα, με την τρομερή δικτύωση σε ολόκληρη την Ευρώπη και τη M. Ανατολή, είχε ως στόχο την υποστήριξη μιας ισχυρής μάχιμης δύναμης.<br />
<br />
Σε πολλούς ίσως να φαντάζει περίεργο ότι ένας οργανισμός με τους πόρους, τη δύναμη και τις διασυνδέσεις των Ναϊτών συντηρούσε έναν σχετικά μικρό αριθμό δυνάμεων στη M. Ανατολή. Αυτό όμως δεν πρέπει να φαίνεται περίεργο, καθώς οι Ναΐτες δραστηριοποιήθηκαν την περίοδο του Μεσαίωνα. Οι στρατοί της περιόδου δεν ήταν μεγάλοι, αντίθετα, ήταν μικρές δυνάμεις επαγγελματιών στρατιωτών (ιπποτών, δηλαδή) που συχνά συνεπικουρούνταν από ''κατώτερους'' (μη ευγενείς, δηλαδή) ως πεζικό που είχε κυρίως βοηθητικό ρόλο στη μάχη. O κοινωνικός διαχωρισμός ήταν εξαιρετικά έντονος και οι ιππότες δεν αναμειγνύονταν με τους ''κατώτερους'' πεζούς.<br />
<br />
Το αποτέλεσμα ήταν οι στρατοί της εποχής να είναι μικροί, έχοντας στον πυρήνα τους μία δύναμη σιδερόφρακτων έφιππων μαχητών ανώτερης κοινωνικής τάξης, οι οποίοι ήταν εκείνοι που έκριναν το αποτέλεσμα. Για τους Ναΐτες αυτή η δύναμη ήταν οι αδελφοί ιππότες, που σε καμία χρονική στιγμή στην ιστορία του τάγματος δεν ξεπέρασαν -στα οχυρά της M. Ανατολής- τα 500 άτομα. Ωστόσο αυτή η δύναμη συνεπικουρούνταν από έναν αριθμό σεργέντων (τουλάχιστον 1.000), Τουρκόπουλων (περίπου 500) αλλά και μισθοφόρων. Οι τελευταίοι αποτέλεσαν για το τάγμα μία βολική λύση, ιδιαίτερα κατά τον 13ο αιώνα, και αποτελούσαν τον κύριο όγκο των δυνάμεων που παρέτασσε ο Ναός.<br />
<br />
Ακριβής υπολογισμός του αριθμού τους σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή δεν είναι δυνατό να γίνει, ωστόσο φαίνεται ότι ήταν πολύ περισσότεροι απ' ό,τι και οι τρεις άλλες τάξεις (ιππότες, σεργέντοι, Τουρκόπουλοι) μαζί. Οι δυνάμεις αυτές των Ναϊτών ήταν οργανωμένες σε απόλυτα επαγγελματικά πρότυπα. Οι Ναΐτες είχαν ομοιόμορφη εμφάνιση (κατά κοινωνική τάξη, φυσικά), οπότε και στα μάτια των συγχρόνων τους, που είχαν συνηθίσει στο συνονθύλευμα ετερόκλητων ιπποτών που αποτελούσαν κατά κανόνα τους ''στρατούς'' της εποχής, ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό απ' οτιδήποτε είχαν δει. Επίσης, ήταν εξαιρετικά πειθαρχημένοι στη μάχη και υπάκουαν απόλυτα στις διαταγές που λάμβαναν από τους ανωτέρους τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-PNv7LYcxjlY/WNNXbhzvr8I/AAAAAAAAplw/NTxV0xEvc9cWB-DcIwLZi3nu-REKKBeLACLcB/s1600/Last_Crusader.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="393" src="https://2.bp.blogspot.com/-PNv7LYcxjlY/WNNXbhzvr8I/AAAAAAAAplw/NTxV0xEvc9cWB-DcIwLZi3nu-REKKBeLACLcB/s400/Last_Crusader.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
H περίφημη ιπποτική αλαζονεία εξαφανιζόταν όταν ερχόταν η ώρα της μάχης και οι λευκοντυμένοι ιππότες με τον κόκκινο σταυρό ορμούσαν σαν ένας άνδρας όταν άκουγαν το παράγγελμα του μάγιστρου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα ''Ιερά και τα Όσια'' του Ναού</span></b><br />
<br />
Ακόμη και αν δεν δώσουμε βάση στις φήμες και τις θεωρίες που ήθελαν τους Ναΐτες θεματοφύλακες μεγάλων μυστικών και θρυλικών αντικειμένων, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι το τάγμα στερούνταν ιερών κειμηλίων. Έχοντας πάρει στα σοβαρά το ρόλο του ως το κατεξοχήν τάγμα της Καθολικής Χριστιανοσύνης, οι Ναΐτες είχαν συγκεντρώσει μια σειρά από ιερά κειμήλια, τα οποία είχαν πολλαπλή χρησιμότητα. Τα κειμήλια αυτά αποτελούσαν μία ένδειξη -σε μία εποχή που η Χριστιανική πίστη ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνίας- ισχύος και σπουδαιότητας του τάγματος, προσέθεταν κύρος και ''ειδικό βάρος''.<br />
<br />
H ύπαρξη αυτών των κειμηλίων στα κάστρα των Ναϊτών αποτελούσε εξάλλου πόλο έλξης για τους προσκυνητές κάθε κοινωνικής τάξης και προσέφερε στους μη ταγματικούς μία γεύση από τη δύναμη του τάγματος. Γενικά τα κειμήλια που φυλάσσονταν στα κάστρα των Ναϊτών στην Ανατολή και σε ορισμένα αρχηγεία τους στη Δύση ήταν εξαιρετικής σημασίας για το Χριστιανικό κόσμο. Για παράδειγμα, οι Ναΐτες διέθεταν για μεγάλη περίοδο το υποτιθέμενο ακάνθινο στεφάνι του Ιησού και το επιδείκνυαν τη Μεγάλη Πέμπτη στους εκστασιασμένους πιστούς. Ενα από τα πιο σημαντικά κειμήλια που διέθεταν ήταν ένας σταυρός που είχε φτιαχτεί από το υλικό μιας σκάφης ή μπανιέρας, στην οποία υποτίθεται ότι είχε πάρει το λουτρό του ο Ιησούς.<br />
<br />
Ειδικά αυτό το κειμήλιο αποτελούσε ένα εξαιρετικά δυνατό ''όπλο'' στα χέρια των αδελφών ιπποτών. Μάλιστα, οι Ναΐτες συνήθιζαν να το περιφέρουν σε λιτανείες και να το χρησιμοποιούν όταν μεγάλες καταστροφές απειλούσαν τους Χριστιανούς της M. Ανατολής. Φυλασσόταν στην εκκλησία των Ναϊτών στην Άκρα, όπου πάμπολλοι προσκυνητές συνέρρεαν για να το δουν και να νιώσουν τη θαυματουργή δύναμή του. Άλλο ένα ιδιαίτερα σημαντικό κειμήλιο που διέθεταν οι Ναΐτες ήταν το σκήνωμα και η καρδιά της Αγίας Ευφημίας της Χαλκηδόνας. Το ιερό αυτό λείψανο -ένα μόνο από τα πολλά λείψανα αγίων που διέθετε το τάγμα- φυλασσόταν στο περίφημο κάστρο των προσκυνητών, το Αθλίτ.<br />
<br />
Αλλά δεν ήταν αυτά τα μόνα κειμήλια που διέθεταν οι Ναΐτες στην εποχή της ακμής τους. Ένα μικροσκοπικό κρυστάλλινο φιαλίδιο που μετέφερε ένας Ναΐτης στο Λονδίνο το 1247, υποτίθεται ότι περιείχε το αίμα του Ιησού που χύθηκε πάνω στο σταυρό. Μάλιστα, η αυθεντικότητά του πιστοποιούνταν με σφραγίδες του τάγματος αλλά και του Πατριάρχη της Ιερουσαλήμ. Οι Ναΐτες διέθεταν, δε, σε αρκετές από τις εκκλησίες και τα αρχηγεία τους θραύσματα του Τιμίου Σταυρού. Μερικά από αυτά, μαζί με τα ιερά λείψανα αρκετών Αγίων, εστάλησαν στην Αγγλία το 1272. H εκκλησία των Ναϊτών στο Παρίσι επιδείκνυε με καμάρι τα υπολείμματα από τις περίφημες 11.000 παρθένες της Κολονίας.<br />
<br />
Ενώ άλλη μία εκκλησία των Ναϊτών, στη Σεγκόβια, διέθετε ένα τμήμα του Τιμίου Σταυρού μαζί με άλλα κειμήλια. Ένας μεταλλικός σταυρός που πέρασε στους Οσπιταλιέρους μετά τη διάλυση των Ναϊτών και που φυλασσόταν αρχικά στην Κύπρο και στη συνέχεια στη Ρόδο, είχε φτιαχτεί, σύμφωνα με το θρύλο, από τα υπολείμματα ενός μεταλλικού μπολ από το οποίο έφαγε ο Χριστός. Υπάρχουν μαρτυρίες για πολλά ακόμη που βρίσκονταν στα αρχηγεία του τάγματος ανά την Ευρώπη. Σύμφωνα μάλιστα με φήμες, αυτά τα κειμήλια δεν ήταν τα σημαντικότερα που διέθεταν οι Ναΐτες. Αλλά περισσότερα γι' αυτό το ζήτημα θα δούμε στο κεφάλαιο όπου θα ασχοληθούμε με τα ''μυστικά'' και τους θρύλους που έχουν να κάνουν με το τάγμα.<br />
<br />
Πέρα από τη δεισιδαιμονία αλλά και την ευπιστία των συγχρόνων τους, οι Ναΐτες πόνταραν και στην ουσιαστική δύναμη και στο κύρος που προσέφερε η κατοχή τέτοιων κειμηλίων. Άλλωστε ακόμη και σήμερα, σε μία εποχή ''φωτισμένη'', έντονου πραγματισμού και άμβλυνσης του θρησκευτικού αισθήματος, η έκθεση ενός ιερού λειψάνου προκαλεί τη συρροή πλήθους πιστών, που καταφεύγουν ακόμη και σε ακραίες εκδηλώσεις για να πιστοποιήσουν τη λατρεία τους. Μπορούμε μόνο να φανταστούμε την επίδραση που είχαν ανάλογα λείψανα σε μία εποχή που η θρησκευτική πίστη βρισκόταν στο επίκεντρο της ζωής της συντριπτικής πλειονότητας των μελών της κοινωνίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Σφραγίδα των Ναϊτών</span></b><br />
<br />
Παρότι μία συγκεκριμένη σφραγίδα είναι εκείνη που έχει συνδεθεί με τους Ναΐτες, στην πραγματικότητα δεν υπήρχε μόνο μία, αλλά πολλές που χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς και συνήθως συνδέθηκαν με κάποιον συγκεκριμένο μάγιστρο. Αυτό οφείλεται στο ότι η σφραγίδα τέθηκε σε χρήση ή καθιερώθηκε επί της αρχηγίας του. Μία τέτοια είναι η περίφημη σφραγίδα με την οποία έχουν συνδέσει οι περισσότεροι τους Ναΐτες, εκείνη που απεικονίζει δύο ιππότες επί ενός αλόγου. H σφραγίδα αυτή, που αποκαλείται γενικώς ''η παραδοσιακή σφραγίδα των Ναϊτών'', στην πραγματικότητα είναι εκείνη που δημιούργησε και καθιέρωσε ένας από τους σημαντικότερους Μεγάλους Μάγιστρους του τάγματος, ο Βερτράνδος του Μπλανσφόρ (Bertrand de Blanchfort).<br />
<br />
O μάγιστρος, που ήταν γόνος του ομώνυμου πανίσχυρου οίκου της Νοτιοδυτικής Γαλλίας και της Καταλονίας, καθιέρωσε τη σφραγίδα αυτή για δική του χρήση το 1168. Γρήγορα το εύρημα των δύο ιπποτών επί ενός ίππου έγινε συνώνυμο του τάγματος, συμβολίζοντας τις κυριότερες αξίες και το χαρακτήρα του. Αποτέλεσμα ήταν τα επόμενα χρόνια πολλοί από τους μάγιστρους να υιοθετήσουν το ίδιο σύμβολο, αν και αρκετοί ήταν εκείνοι που συνέχισαν να δημιουργούν τις δικές τους, εντελώς διαφορετικές, σφραγίδες. H σφραγίδα αυτή χρησίμευε πολλαπλά. Σε μία εποχή που η πλειονότητα του πληθυσμού ήταν αγράμματη, το ρόλο της ''υπογραφής'' έπαιζε η σφραγίδα.<br />
<br />
Βάσει της οποίας γινόταν πιστοποίηση και εξασφαλιζόταν η αυθεντικότητα εγγράφων, τα οποία αφορούσαν σε οποιαδήποτε συναλλαγή ή λειτουργία. Ειδικά για τους Ναΐτες η ύπαρξη συγκεκριμένων σφραγίδων ήταν καθοριστικής σημασίας, αφού διέθεταν επί της ουσίας το πρώτο ανεπτυγμένο πολυεθνικό τραπεζικό σύστημα, κάτι που προϋπέθετε μία ακριβή αλλά και εύκολη στη χρήση μέθοδο πιστοποίησης εγγράφων σε ένα σημείο και ταυτοποίησής τους σε κάποιο άλλο. O συμβολισμός της ''παραδοσιακής'' σφραγίδας παραμένει έως και σήμερα ένα μυστήριο, αφού καμία σύγχρονη με τους Ναΐτες πηγή δεν κάνει κάποια ακριβή αναφορά.<br />
<br />
Βεβαίως, η σφραγίδα του Βετράνδου είχε και δεύτερη πλευρά, στην οποία όμως απεικονίζεται αυτό που οι σύγχρονοί του θεωρούσαν ως το ''Ναό του Σολομώντα'', στην πραγματικότητα το Μουσουλμανικό τέμενος του Πέτρας. Ως προς αυτό το σημείο δεν υπάρχουν αμφισβητήσεις για το συμβολισμό του. Αλλωστε πολλοί μάγιστροι πριν από τον Μπλανσφόρ είχαν χρησιμοποιήσει το Ναό στις δικές τους σφραγίδες. Αντίθετα, για τους δύο ιππότες υπάρχουν πολλές διαφορετικές εξηγήσεις. H επικρατούσα άποψη είναι ότι οι δύο ιππότες πάνω στο ίδιο άλογο συμβολίζουν τον όρκο της πενίας, καθώς υπονοεί ότι οι ιππότες είναι τόσο φτωχοί που δεν έχουν τη δυνατότητα να προμηθευτούν ο καθένας το δικό του άλογο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-GDteIioEDLY/WNNcKiKZRTI/AAAAAAAApmA/ELlc4Cn8C_QYlwaWqa51Aj7kuI6R5M0vACLcB/s1600/Siegel_Tempelritter.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-GDteIioEDLY/WNNcKiKZRTI/AAAAAAAApmA/ELlc4Cn8C_QYlwaWqa51Aj7kuI6R5M0vACLcB/s640/Siegel_Tempelritter.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Εξάλλου το πλήρες όνομα του τάγματος είναι ''Φτωχοί ιππότες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα''. Παρότι μοιάζει εύλογη η εξήγηση αυτή, σίγουρα παρουσιάζει πολλά κενά. Το σημαντικότερο εξ αυτών είναι ότι ακόμη κι αν δεχτούμε ότι την εποχή που ο Ούγος του Παιν δημιουργούσε το τάγμα οι ιππότες που μετείχαν ήταν πραγματικά φτωχοί (κάτι που υπονοείται από τις πηγές), δεν είναι δυνατό να δεχτούμε το ίδιο και για την εποχή του Μπλανσφόρ, οπότε δημιουργήθηκε η σφραγίδα. Το 1168 το τάγμα ήταν ήδη ένας πανίσχυρος οργανισμός, με πολλά μέλη, πάμπολλα αρχηγεία και ακόμη περισσότερα αγαθά. Κάθε ιππότης είχε τρία ή τέσσερα άλογα, εκ των οποίων τα δύο (ή τρία, αν είχε τέσσερα) ήταν πανάκριβα destrier. <br />
<br />
H περιουσία του τάγματος ήταν τόσο μεγάλη, που είχε ξεκινήσει ήδη εκτεταμένες τραπεζικές δραστηριότητες και δάνειζε ακόμη και πανίσχυρους κοσμικούς ηγεμόνες. Οπότε θα έμοιαζε αρκετά ειρωνικό να δημιουργήσει ο αριστοκράτης ντε Μπλανσφόρ μία σφραγίδα που θα επιδείκνυε κάτι που δεν υπήρχε. Βεβαίως, είναι δυνατό να δεχτούμε ότι ο μάγιστρος είχε στο μυαλό του την εικόνα των ιδρυτών του τάγματος και θέλησε να τους τιμήσει με αυτόν τον τρόπο. Ωστόσο, έχουν προταθεί πολλές ακόμη εξηγήσεις για το νόημα της σφραγίδας, περισσότερο ή λιγότερο ευφάνταστες. Μία από αυτές αναφέρει ότι οι δύο ιππότες συμβολίζουν απλώς την αδελφοσύνη και τον κοινοβιακό χαρακτήρα της ζωής που καλούνταν να κάνουν οι Ναΐτες. <br />
<br />
Αυτή όμως η -εύλογη- εξήγηση έχει και την επέκτασή της, αφού αρκετοί έχουν προτείνει ότι δεν αφορά απλώς την αδελφοσύνη, αλλά κυρίως τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις που, σύμφωνα με τους κατήγορους του τάγματος και τις έντονες φήμες που διαδόθηκαν από τα μέσα του 13ου αιώνα, ήταν διαδεδομένη πρακτική στις τάξεις του. Αυτή η εξήγηση μοιάζει αρκούντως τραβηγμένη, αφού ακόμη κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, είναι βέβαιο ότι οι Ναΐτες δεν θα το διαφήμιζαν στην επίσημη σφραγίδα τους. H επόμενη από τις προτεινόμενες εξηγήσεις θέλει τον ένα μόνο από τους δύο ιππότες που απεικονίζονται να είναι Ναΐτης, ενώ ο άλλος υποτίθεται ότι συμβολίζει το Χριστό.<br />
<br />
Το υπόβαθρο αυτής της εξήγησης είναι μία σχετική αποστροφή από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, ωστόσο η εξήγηση αυτή μοιάζει πολύ ''βολική'' για να είναι αληθινή. Μία άλλη εξήγηση είναι πιο περίπλοκη και μοιάζει ιδιαίτερα συγκροτημένη. Προτείνει ότι οι δύο ιππότες συμβολίζουν τη δυαδικότητα του τάγματος και την εγγενή αντίθεση που εμπεριέχει αυτή η δυαδικότητα. Για παράδειγμα, από τη μία οι ιππότες ήταν ατομικά φτωχοί και μάλιστα με όρκο, όμως το τάγμα διέθετε απίστευτα πλούτη. Οι ιππότες ήταν ουσιαστικά αναχωρητές, μακριά από τις απολαύσεις της κοινωνίας των ανθρώπων, όμως ταυτόχρονα ήταν αναμεμειγμένοι σε όλες τις κοσμικές υποθέσεις και καθόριζαν πολλές από αυτές.<br />
<br />
Και ενώ ήταν μοναχοί, άνθρωποι του Θεού, από τη μια, από την άλλη ήταν τρομεροί πολεμιστές, των οποίων η εμφάνιση σκορπούσε πανικό στους εχθρούς τους. Αυτή η δυαδικότητα και η έντονη αντίθεση μεταξύ των διάφορων προσώπων του τάγματος λέγεται ότι υποδηλώνεται από τους δύο ιππότες επί του ενός αλόγου. H δεύτερη πιο διάσημη σφραγίδα του τάγματος είναι η λεγόμενη Agnus Dei (ο Αμνός του Κυρίου), ενώ υπάρχουν πολλές ακόμη που εικονίζουν το σταυρό του τάγματος σε διάφορες παραλλαγές, έναν ιππότη, ένα άλογο ή παραλλαγές της σφραγίδας του Μπλανσφόρ.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Λάβαρο του Τάγματος</span></b><br />
<br />
Οι Ναΐτες έχουν συνδεθεί, ως προς τις απεικονίσεις τους, με τον χαρακτηριστικό κόκκινο σταυρό επί λευκού πεδίου, ο οποίος ήταν το σύμβολο με το οποίο ''τιμήθηκε'' το τάγμα από την Καθολική Εκκλησία. Αποτέλεσμα αυτού είναι στις περισσότερες σχετικές απεικονίσεις, οι Ιππότες του Ναού να φέρουν τον κόκκινο σταυρό όχι μόνο επί των ενδυμάτων τους αλλά και επί των λαβάρων τους, κάτι που είναι παντελώς εσφαλμένο. To λάβαρο του τάγματος δεν έφερε απεικόνιση του κόκκινου σταυρού. Στην πραγματικότητα λεγόταν baucant (ή bausent, ή baucent), που σημαίνει ''ασπρόμαυρο'' ή ''ασπρόγκριζο''. Ήταν δίχρωμο και τα χρώματα που έφερε ήταν άσπρο και μαύρο. Για την εικόνα του λαβάρου έχουμε δύο διαφορετικές απεικονίσεις.<br />
<br />
H μία, που εκπροσωπείται από αρκετούς εικονογράφους του Μεσαίωνα, με επιφανέστερο τον Ματθαίο Πάρις, τον χρονικογράφο του Αββαείου του Αγ. Αλβανού, δείχνει το baucant με μαύρο το επάνω μέρος και λευκό το κάτω. Αντίθετα, απεικονίσεις που έχουν φιλοτεχνήσει μέλη του τάγματος στις νωπογραφίες της εκκλησίας του San Bevignate στην Περούτζια, δείχνουν το λάβαρο με ανεστραμμένα τα δύο χρώματα: το λευκό βρίσκεται επάνω και το μαύρο κάτω. H σημασία του λαβάρου κατά τη διάρκεια μιας μάχης στην οποία συμμετείχαν οι Ναΐτες ήταν καθοριστική. O σημαιοφόρος ήταν εκείνος που κρατούσε το λάβαρο και γύρω από αυτό ήταν συγκεντρωμένοι οι πλέον επίλεκτοι ιππότες του Ναού.<br />
<br />
Εφόσον στην πορεία της μάχης το λάβαρο χανόταν, ένας άλλος ιππότης που είχε τυλιγμένο γύρω από τη λόγχη του ένα δεύτερο, το ξετύλιγε και οι Ναΐτες που ακόμη πολεμούσαν συγκεντρώνονταν γύρω από αυτό. Απαγορευόταν αυστηρά -με ποινή απομάκρυνσης από το τάγμα- για έναν ιππότη να αποχωρήσει από τη μάχη ενόσω το baucant κυμάτιζε ακόμη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-6WZ3ToqrpAs/WNSnILZdubI/AAAAAAAApmY/RseXvpOBls0JZTP6sVj0QSbImHiRXM0hQCLcB/s1600/320px-Templar_Flag_6.svg.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-6WZ3ToqrpAs/WNSnILZdubI/AAAAAAAApmY/RseXvpOBls0JZTP6sVj0QSbImHiRXM0hQCLcB/s320/320px-Templar_Flag_6.svg.png.jpg" width="213" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ Θ' ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ</b></span><br />
<br />
O ισχυρός μονάρχης που ταπείνωσε τους Ναΐτες. Προσωπικότητα που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στην ιστορία, ο διασημότερος ίσως εκπρόσωπος των οίκου των Καπέτων μοναρχών της Γαλλίας, Άγιος της Καθολικής εκκλησίας, ο Λουδοβίκος συνέδεσε στενά την πορεία του με αυτή του τάγματος. Αν και η Αγιοποίησή του, όπως είδαμε σε άλλο κεφάλαιο, οφειλόταν κυρίως στην προσπάθεια συμφιλίωσης του Πάπα Βονιφάτιου με τον εγγονό του Λουδοβίκου, Φίλιππο Δ', ο Άγιος Λουδοβίκος ήταν μία από τις σημαντικότερες μορφές της Μεσαιωνικής Χριστιανοσύνης. Γιος του Λουδοβίκου του Z', γεννήθηκε το 1214 και ανέβηκε στο θρόνο σε ηλικία μόλις 11 ετών, όταν ο πατέρας του πέθανε ξαφνικά.<br />
<br />
Καθώς ήταν ανήλικος, καθήκοντα βασιλικού επιτρόπου ανέλαβε η μητέρα του, η περίφημη Μπλανς (λευκή) της Καστίλλης. H επίδραση της αυστηρής και αμείλικτης μητέρας του ήταν καθοριστική στην ανάπτυξη της προσωπικότητα του νεαρού Λουδοβίκου. H Μπλανς παρέμεινε ουσιαστική κυρίαρχος του θρόνου μέχρι το 1234, όταν ο Λουδοβίκος ενηλικιώθηκε και ανέλαβε πλήρως τα καθήκοντά του. την χρονιά της ενηλικίωσής του ο Λουδοβίκος παντρεύτηκε τη Μαργαρίτα της Προβηγκίας. Έτσι, ο Λουδοβίκος απέκτησε έναν σύνδεσμο με το βασίλειο της Αγγλίας, αφού η αδελφή της Μαργαρίτας, Ελεονόρα, ήταν σύζυγος του Ερρίκου Γ' της Αγγλίας.<br />
<br />
O γάμος του Λουδοβίκου με τη Μαργαρίτα θεωρήθηκε ευτυχισμένος και το ζευγάρι απέκτησε 11 παιδιά, ωστόσο πάντα βρισκόταν υπό τη βαριά σκιά που έριχνε η πανταχού παρούσα Μπλανς. H βασιλομήτωρ δεν επέτρεπε στο ζευγάρι ούτε καν να έχουν κοινά καταλύματα και ακόμη και ως νεόνυμφοι συναντιόνταν στα κρυφά, όταν η Μπλανς δεν βρισκόταν κοντά. Επί της βασιλείας του Λουδοβίκου ολοκληρώθηκε η Αλβεγινή σταυροφορία, η προσπάθεια του Γαλλικού θρόνου και της Καθολικής εκκλησίας να ξεριζώσει την αίρεση των Καθαρών από την Γαλλική επαρχία και κυρίως από την περιοχή του Λανγκντόκ.<br />
<br />
O Λουδοβίκος υπέγραψε μία σχετική συμφωνία με τον Ρεϋμόνδο της Τουλούζης, ο οποίος εθεωρείτο πιθανός υποστηρικτής των Καθαρών και φερόταν να είχε δολοφονήσει έναν ιερέα. Πάντως ο Λουδοβίκος, κάτω από την επίδραση της φανατικής Καθολικής μητέρας του, ήταν ένας από τους πιο θρησκευόμενους άρχοντες της Γαλλίας. είχε ένα ιδιαίτερο πάθος για ιερά κειμήλια και προσπάθησε να προμηθευτεί όσο το δυνατόν περισσότερα. Αγόρασε τον υποτιθέμενο ''Ακάνθινο Στέφανο'' από το Λατίνο Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης Βαλδουίνο και τον περιέφερε στους δρόμους του Παρισιού ξυπόλητος.<br />
<br />
Ήταν ίσως από τους λίγους ηγέτες σταυροφοριών που πέρα από τα πολιτικά, οικονομικά και εδαφικά οφέλη που προσδοκούσε από τη συμμετοχή του, πίστευε ακράδαντα στο δίκαιο του σκοπού και στην ανάγκη εκδίωξης των ''απίστων'' από τους Αγίους Τόπους. Για το λόγο αυτό άλλωστε ο Λουδοβίκος ηγήθηκε δύο σταυροφοριών, της Z' το 1248 και της H' το 1270. στην Z' είχε τις πρώτες επαφές με τον ''ανατολικό'' κλάδο του τάγματος του Ναού. αν και αρχικά οι σχέσεις τους ήταν αγαστές και ο Λουδοβίκος σε κάθε ευκαιρία επαινούσε τους ''ευσεβείς ιππότες του Χριστού'', σε κάποιο σημείο επήλθε ρήξη.<br />
<br />
Η προσπάθεια των Ναϊτών να συμμαχήσουν με τη Δαμασκό και να χρησιμοποιήσουν τη μία Μουσουλμανική φατρία ενάντια στην άλλη, προκάλεσε την οργή του Λουδοβίκου, ο οποίος ταπείνωσε τους αξιωματούχους του τάγματος για την αυθάδειά τους. Και οι δύο απόπειρες του Λουδοβίκου για επέκταση της Λατινικής παρουσίας στους Αγίους Τόπους απέτυχαν παταγωδώς. Την πρώτη φορά, ο Λουδοβίκος συνελήφθη αιχμάλωτος και χρειάστηκε να υποσχεθεί την παράδοση του στρατού του και την καταβολή υπέρογκων λύτρων για να αφεθεί ελεύθερος. Στη δεύτερη απόπειρά του, στην Τυνησία, όχι μόνο απέτυχε αλλά άφησε και την τελευταία του πνοή, πιθανότατα από δυσεντερία.<br />
<br />
H σορός του Λουδοβίκου, τον οποίο για την ευσέβεια και τον θρησκευτικό ζήλο του οι σύγχρονοι του τον θεωρούσαν ''σχεδόν Άγιο'', ουσιαστικά τεμαχίστηκε, αφού τμήμα των λειψάνων του ετάφησαν στην Τυνησία, ενώ άλλα μεταφέρθηκαν στο Παλέρμο, όπου βρίσκονται ακόμη και σήμερα. Το υπόλοιπο σώμα του μεταφέρθηκε στην Γαλλία, στη βασιλική νεκρόπολη του Σαιν Ντενί. O ορειχάλκινος τύμβος του καταστράφηκε από φωτιά κατά τους θρησκευτικούς πολέμους στα τέλη του 14ου αιώνα και το μόνο τμήμα του πτώματός του που σώθηκε ήταν ένα δάχτυλο, το οποίο σήμερα φυλάσσεται στο Σαιν Ντενί ως ιερό λείψανο. O Λουδοβίκος Αγιοποιήθηκε από τον Πάπα Βονιφάτιο το 1297.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τραπεζίτες ή Πολεμιστές</span></b><br />
<br />
Οι Ναΐτες στη διάρκεια της ιστορίας τους έπαιξαν με επιτυχία το ρόλο τόσο των πολεμιστών όσο και των επιχειρηματιών. Αν και μεγάλο μέρος της φιλολογίας της σχετικής με τους Ναΐτες αφορά κατά κύριο λόγο στις διάφορες ''παράλληλες'' δραστηριότητές τους, όπως οι τραπεζικές, οι θεωρίες συνωμοσίας, η πολιτική δύναμη και τα οικονομικά μεγέθη τους, στην πραγματικότητα όλα αυτά αποπροσανατολίζουν από τη βασική αποστολή των Ναϊτών: Την ύπαρξή τους ως πολεμικός οργανισμός που θα υπεράσπιζε τη ''Χριστιανική Μέση Ανατολή'' από τους Μουσουλμάνους. Όποια αναφορά και αν κάνουμε στους Ναΐτες, θα πρέπει κατ' αρχάς να τη δούμε μέσα από αυτό το πρίσμα.<br />
<br />
Το τάγμα υπήρχε για να προσφέρει στρατιωτικές υπηρεσίες, διαθέτοντας έναν πυρήνα εξαιρετικά πειθαρχημένων, εκπαιδευμένων και οπλισμένων ανδρών, οι οποίοι αποτελούσαν την αιχμή κάθε ''σταυροφορικού'' στρατού στον οποίο μετείχαν. Έχουμε ήδη δει τη διάρθρωση των στρατιωτικών δυνάμεων των Ναϊτών που, τουλάχιστον στην Ουτρεμέρ, ταυτίζονταν με την ανώτερη διοικητική δομή του τάγματος. Ας δούμε τώρα τη λειτουργία αυτής της πανίσχυρης πολεμικής μηχανής στην πράξη. Στον πυρήνα αυτού του μηχανισμού βρίσκονταν οι ίδιοι οι αδελφοί ιππότες. O αριθμός τους ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλος.<br />
<br />
Να σημειώσουμε ότι οι αριθμοί που ακολουθούν αφορούν στις δυνάμεις που διέθεταν οι Ναΐτες στους Αγίους Τόπους, καθώς μάχιμες δυνάμεις υπήρχαν και στην Ισπανία (αν και πολύ λιγότεροι), ενώ ο αριθμός των αδελφών στα πάμπολλα Διοικητήρια της Δύσης ήταν ιδιαίτερα μεγάλος. Τις πρώτες δεκαετίες μετά την επίσημη ίδρυση του τάγματος, οι ιππότες στην Ουτρεμέρ ήταν λιγότεροι από 200. Περί το 1160 ο αριθμός τους είχε φθάσει ίσως και τους 300 - 350 και δεν φαίνεται να μεταβλήθηκε σημαντικά τις επόμενες δεκαετίες, παρά τις τρομερές ήττες. Για παράδειγμα, περίπου 290 Ναΐτες φονεύθηκαν στις μάχες του Χαττίν και της Κρεσόν, αλλά οι απώλειες καλύφθηκαν γρήγορα με μεταφορά αδελφών από τα Διοικητήρια της Δύσης και νέες στρατολογήσεις.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-raAtzOtXrbk/WNYGqK0NyKI/AAAAAAAApmo/XRBOECoXm9Edt29FyKY7aBegtoDIkGT9wCLcB/s1600/templar%2Bglass.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://4.bp.blogspot.com/-raAtzOtXrbk/WNYGqK0NyKI/AAAAAAAApmo/XRBOECoXm9Edt29FyKY7aBegtoDIkGT9wCLcB/s400/templar%2Bglass.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στη μέγιστη ακμή του το τάγμα φαίνεται να είχε περί τους 450, ίσως και 500 αδελφούς ιππότες στην Ανατολή. Οι ιππότες αυτοί ήταν διαμοιρασμένοι μεταξύ των διάφορων αρχηγείων και κυρίως των κάστρων του τάγματος και ουδέποτε συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί σε κάποια μάχη. Αλλά ακόμη και ως σώματα 100 ή 200 ιπποτών, οι Ναΐτες ήταν μια τρομερή δύναμη στο πεδίο της μάχης. H τακτική μάχης που ακολουθούσαν ήταν η επέλαση με τη λόγχη και συνήθως τους συνόδευαν οι δυνάμεις των άλλων ταγμάτων και κυρίως αυτού των Ιωαννιτών. Μαζί Ναΐτες και Ιωαννίτες μπορούσαν να συγκεντρώσουν σε μία μάχη 300 ή και 350 ιππότες (πάνω από 400 στη μάχη του Λε Φορμπί), που σχημάτιζαν έναν τρομερό πυρήνα βαρέος ιππικού.<br />
<br />
Οι ιππότες του Ναού έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους σε πολλές από τις κρίσιμες συγκρούσεις που έλαβαν χώρα όχι μόνο στη Λατινική M. Ανατολή αλλά οπουδήποτε τέθηκαν αντιμέτωποι Χριστιανοί με ''απίστους''. Οι Ναΐτες είχαν τη δυνατότητα να διαθέτουν σημαντικές οργανωμένες, πειθαρχημένες, καλά εξοπλισμένες και αποτελεσματικές δυνάμεις, που αποτελούσαν μία πολύτιμη προσθήκη στο οπλοστάσιο οποιουδήποτε Χριστιανού ηγεμόνα αντιμετώπιζε Μουσουλμάνους. Πέρα από την πολύ υψηλού επιπέδου εκπαίδευση και τον οπλισμό τους, οι Ναΐτες διακρίνονταν από μία -μοναδική για τα δεδομένα της Δ. Ευρώπης την εποχή που εξετάζουμε- πειθαρχία και υπακοή στις εντολές των ανωτέρων.<br />
<br />
Γενικά, ο θωρακισμένος ιππότης αποτελούσε μία τρομερή δύναμη στο πεδίο της μάχης και η έφοδος με τη λόγχη ήταν μία τακτική που μπορούσε να διαλύσει και τον πιο καλό στρατό. Ωστόσο, οι ιππότες, που ήταν μέλη μίας ''αριστοκρατίας'' που δεν είχε συνηθίσει να δέχεται εντολές και είχε ως κύριο γνώρισμα την υπερηφάνεια, δεν ήταν εύκολο να ενταχθούν σε ένα πειθαρχημένο σώμα, που υπάκουε στις εντολές του ηγέτη του και λειτουργούσε στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου τακτικού σχεδιασμού. Οι Ναΐτες κατάφεραν να ενσταλάξουν αυστηρή πειθαρχία στους ιππότες που γίνονταν αδελφοί του Ναού και ως εκ τούτου υπήρξαν μία τρομακτική δύναμη στο πεδίο της μάχης.<br />
<br />
Ένα άλλο ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο που ''εισήγαγαν'' οι Ναΐτες σε οποιονδήποτε Χριστιανικό στρατό συμμετείχαν και ιδιαίτερα σε αυτούς που ήταν ''φρέσκοι'' στους Αγίους Τόπους ή στην Ιβηρική, ήταν η βαθιά γνώση του αντιπάλου τους. Οι ιππότες του Ναού κυριολεκτικά ζούσαν ανάμεσα στους Μουσουλμάνους, τους γνώριζαν πολύ καλά, είχαν δεσμούς με ορισμένους από αυτούς και τους είχαν αντιμετωπίσει πάμπολλες φορές στο πεδίο της μάχης. Οπότε είχαν συγκεντρώσει μια βαθιά γνώση για τον εχθρό, την οποία ουσιαστικά μεταλαμπάδευαν σε οποιαδήποτε δύναμη συμμετείχαν.<br />
<br />
Οι δυνάμεις που έστελναν στις Χριστιανικές εκστρατείες, οργανώνονταν γύρω από έναν ''σκληρό πυρήνα'' αδελφών ιπποτών, που αποτελούσαν το καλύτερο βαρύ ιππικό της εποχής τους. Γύρω από αυτούς υπήρχε ένας αριθμός αδελφών σεργέντων, που επίσης μάχονταν ως βαρύ ιππικό ή -όταν υπήρχε ανάγκη ή αναγκάζονταν εκ των συνθηκών- βαρύ πεζικό. Τις δύο αυτές ομάδες συνεπικουρούσαν τμήματα μισθοφόρων, συνηθέστερα βαλλιστροφόροι και Τουρκόπουλοι. Οι δυνάμεις των ταγματικών διακρίθηκαν σε όλες τις μάχες που έδωσαν ενάντια στους Μουσουλμάνους, τόσο στις νίκες όσο και στις ήττες. Τις περισσότερες φορές προσέφεραν τα μέγιστα, ήταν οι πρώτοι που εμπλέκονταν και οι τελευταίοι που απαγκιστρώνονταν και κατά κανόνα πλήρωναν βαρύτατο φόρο αίματος.<br />
<br />
Γι' αυτό δεν έφταιγαν μόνο οι απώλειες στη μάχη. Ένας ακόμη λόγος που συντελούσε ώστε οι ήττες των Ναϊτών να εξελίσσονται σε πραγματικές καταστροφές, ήταν ότι οι λευκοντυμένοι μοναχοί ιππότες σε πολλές περιπτώσεις εκτελούνταν από τους αντιπάλους τους όταν συλλαμβάνονταν αιχμάλωτοι. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Κανόνας του τάγματος προέβλεπε αυστηρότατες ποινές -συνήθως αποπομπή από το τάγμα- για όσους αδελφούς εγκατέλειπαν τη μάχη πριν αυτή κριθεί οριστικά. Το αποτέλεσμα της μάχης κρινόταν από το αν το λάβαρο του τάγματος, που πάντα συνόδευε το μάγιστρο ή τον ανώτερο αξιωματούχο που ήταν παρών, συνέχιζε να κυματίζει. Εφόσον το λάβαρο ήταν ακόμη εμφανές, οι ιππότες απαγορευόταν αυστηρά να εγκαταλείψουν το πεδίο της μάχης.<br />
<br />
Αν έχαναν την ίλη τους, είχαν εντολή να αναζητήσουν το κοντινότερο baucant (το λάβαρο του τάγματος) και να συγκεντρωθούν γύρω του. Σε πάμπολλες περιπτώσεις η τρομερή αποτελεσματικότητά τους έσωσε τις Χριστιανικές δυνάμεις, αν και αυτό δεν ήταν πάντα εφικτό. Οι Ναΐτες, όπως και οι υπόλοιποι σιδερόφρακτοι ιππότες του Μεσαίωνα, ''έπασχαν'' σε κάποιους τομείς, ο σημαντικότερος από τους οποίους ήταν η αδυναμία συντονισμού με το πεζικό. Αυτή η αδυναμία είχε καταρχήν χαρακτήρα κοινωνικό, αφού το πεζικό ήταν ''κατώτερης τάξης'' και οι ''ευγενείς'' ιππείς θεωρούσαν ότι ήταν υποδεέστερης αξίας στη μάχη και όχι μόνο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι Ναΐτες να υποστούν πανωλεθρίες επειδή αγνοούσαν το πεζικό και επιτίθεντο μόνοι στον αντίπαλο.<br />
<br />
H πιο γνωστή από αυτές τις ατυχείς στιγμές ήταν στην Κρεσόν αλλά δεν ήταν η μόνη. Ένας άλλος τομέας όπου έπασχαν οι ιππότες ήταν η ευκινησία και η ταχύτητα. Μπορεί η επέλασή τους να ήταν τρομακτική, όμως όταν η ορμή της εξαντλούνταν, οι ιππότες βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση απέναντι στις αριθμητικά υπέρτερες δυνάμεις των Μουσουλμάνων. Οι τελευταίοι είχαν αξιόλογα τόξα και ήταν πολύ ελαφρύτερα θωρακισμένοι, ακόμη και οι βαρύτερες μονάδες τους. Εξάλλου τα άλογα των ιπποτών ήταν βαριά ντεστριέ, πολεμικοί ίπποι ιδιαίτερα δυνατοί και μεγαλόσωμοι για τα δεδομένα της εποχής, αλλά μάλλον αργοί και δυσκίνητοι. Το αποτέλεσμα ήταν οι Μουσουλμάνοι να κατορθώνουν πολύ συχνά να αποκόπτουν τμήματα ιπποτών και να τα εξοντώνουν.<br />
<br />
Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι Ναΐτες ήταν η δυσκολία συντονισμού με τις δυνάμεις που απαρτίζονταν από κοσμικούς ιππότες. Οι τελευταίοι μπορεί να ήταν κοινωνικά και ταξικά ''ομογάλακτοι'' των Ναϊτών, ωστόσο είχαν και όλα τα ελαττώματα που ο κοινοβιακός τρόπος ζωής και η αυστηρή πειθαρχία είχαν περιορίσει στους ιππότες του Ναού. Οι κοσμικοί ιππότες ήταν απείθαρχοι, έπαιρναν πρωτοβουλίες που κατά κανόνα ήταν παράλογες πολεμούσαν για τη δόξα και τα ατομικά κατορθώματα, συχνά και τη λεηλασία και σπάνια υπάκουαν στους ανωτέρους τους. Οι Ναΐτες συνήθως απέφευγαν να συντάσσονται με τους κοσμικούς ιππότες και προτιμούσαν τους εξίσου πειθαρχημένους Ιωαννίτες.<br />
<br />
Άλλωστε σύμφωνα με τον Κανόνα του Ναού, εάν οι ταγματικοί ιππότες έχαναν στη μάχη το ''ασπρόγκριζο'' λάβαρο (τη σημαία του τάγματος), τότε έσπευδαν να συνταχθούν κάτω από το πλησιέστερο λάβαρο των Ιωαννιτών. Μόνο αν και το λάβαρο των τελευταίων είχε υποσταλεί, μπορούσαν να συνταχθούν με τους κοσμικούς ιππότες. Το τελευταίο από τα μειονεκτήματά τους είχε να κάνει με την αποφασιστικότητα και το φανατισμό τους. Αν και οι Ναΐτες σε γενικές γραμμές θεωρούνταν ιδιαίτερα επιφυλακτικοί και δεν επιτίθεντο εάν δεν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες, σε πολλές περιπτώσεις η αφοσίωσή τους στο καθήκον και η προσήλωσή τους στο στόχο της εξόντωσης του εχθρού τούς καθιστούσε ευάλωτους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-SCHSuei9VXY/WNYGqpYlQTI/AAAAAAAApms/ASOBh31Rjtkq24Jl0nWtCciUL9Be80-cwCLcB/s1600/Knights%2BTemplar%2BPainting%2BRothley%2BChapel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-SCHSuei9VXY/WNYGqpYlQTI/AAAAAAAApms/ASOBh31Rjtkq24Jl0nWtCciUL9Be80-cwCLcB/s400/Knights%2BTemplar%2BPainting%2BRothley%2BChapel.jpg" width="316" /></a></div>
<br />
Βεβαίως, οι ιππότες δεν πολεμούσαν μόνο έφιπποι. Αντίθετα, στις περισσότερες μεγάλης κλίμακας συγκρούσεις αλλά και στις αψιμαχίες αναγκάζονταν, είτε λόγω των συνθηκών της μάχης είτε λόγω απώλειας των αλόγων τους, να πολεμήσουν πεζή. Στις περιπτώσεις αυτές οι ιππότες παρατάσσονταν ο ένας κοντά στον άλλο, προτάσσοντας τις ασπίδες τους και κρατώντας τα πλατιά, αμφίστομα μακριά σπαθιά (longswords ή broadswords). Με τον τρόπο αυτό μπορούσαν να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε απειλή. Είναι αποδεδειγμένο ότι οι Αραβες και Τούρκοι αντίπαλοι των σταυροφόρων και των Φραγκικών κρατιδίων μετά τις πρώτες συγκρούσεις, που κατά κανόνα κατέληγαν σε νίκη των Δυτικών, ανέπτυξαν πολλές τακτικές για να τους αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.<br />
<br />
H απλούστερη από αυτές ήταν η εξουδετέρωση του αλόγου τους. Μπορεί ο Ναΐτης να είχε και δεύτερο πολεμικό φαρί (σε ορισμένες περιπτώσεις και τρίτο), αλλά αν οι Μουσουλμάνοι κατόρθωναν να τοξεύσουν το άλογο ενώ ο ιππότης βρισκόταν στο μέσον της εφόδου, κατά κανόνα τον εξουδετέρωναν. O Ιμάντ αντ Ντιν, Μουσουλμάνος λόγιος και σχολιαστής που έζησε την περίοδο του Σαλαντίν, σημείωνε: ''O Φράγκος ιππότης ήταν τόσο καλά προστατευμένος από την πανοπλία του, που ήταν σχεδόν αδύνατον να σκοτωθεί, αλλά από τη στιγμή που σκοτωνόταν το άλογό του ήταν πολύ εύκολο να τον συλλάβεις αιχμάλωτο''. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις περισσότερες μάχες οι βαριά θωρακισμένοι ιππότες είχαν μικρές σχετικά απώλειες κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης.<br />
<br />
Όμως, αν η μάχη χανόταν, ήταν σχεδόν αδύνατον να διαφύγουν, αφού συνήθως από τα πρώτα στάδια της μάχης οι Μουσουλμάνοι είχαν τοξεύσει τα άλογά τους. Πάντως το άλογο γενικώς εθεωρείτο το πιο πολύτιμο από όλα τα αποκτήματα του πολεμιστή και η επιβίωσή του στο πεδίο της μάχης εξαρτιόταν άμεσα από αυτό. H φροντίδα που λάμβαναν ώστε τα άλογα να είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση φαίνεται και από μία περιγραφή σχετικά με το Χαττίν. Σύμφωνα με αυτήν, όταν ο στρατός των Χριστιανών είχε αρχίσει να ξεμένει από νερό, λίγο πριν φθάσει στην περιοχή του Χαττίν, οι ιππότες προτιμούσαν να μοιράσουν το λίγο νερό που υπήρχε στα άλογά τους και να το στερηθούν οι ίδιοι.<br />
<br />
Βεβαίως, οι ιππότες στέρησαν και από τους πεζούς το νερό, κάτι που είχε δραματικές συνέπειες κατά τη διάρκεια της μάχης, όταν οι ''κοινωνικά κατώτεροι'' πεζοί σταμάτησαν να υπακούν στις διαταγές τους και εγκατέλειψαν το βασιλιά, βρίσκοντας καταφύγιο στο ένα από τα δύο ''κέρατα του Χαττίν''. Οι Μεσαιωνικές πηγές αναφέρονται με ανυπόκριτο θαυμασμό στη στρατιωτική αρετή των Ναϊτών και υμνούν τα κατορθώματά τους. Ακόμη και στην ήττα, οι Ναΐτες -καθώς αναφέρουν οι πηγές- παρέμεναν στις θέσεις τους έως ότου ''όλα να έχουν χαθεί''. Χαρακτηριστικά είναι όσα έγραψε ένας αυτόπτης μάρτυρας της δράσης των λευκοντυμένων ιπποτών στη μάχη του Μοντγκισάρ, μία από τις μεγαλύτερες νίκες Χριστιανικών δυνάμεων ενάντια στους Μουσουλμάνους (για την οποία θα δούμε περισσότερα στη συνέχεια):<br />
<br />
<i>''O Όντο (ο M. Μάγιστρος Όντο του Σαιντ Αμάντ) σαν άλλος Ιούδας Μακκαβαίος είχε μαζί του στο τμήμα του οποίου ηγείτο, 84 αδελφούς του τάγματος. Μπήκε στη μάχη με τους άντρες του, με τη δύναμη που του έδινε το σήμα του σταυρού. Σπιρουνίζοντας όλοι μαζί τα άλογά τους, σαν ένας άνδρας, έκαναν την έφοδό τους δίχως να στρέφονται ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Αναγνωρίζοντας το τμήμα του στρατού του οποίου επικεφαλής ήταν ο Σαλαντίν, πολλοί ιππότες με ανδρεία το πλησίασαν, το διαπέρασαν άμεσα. Ασταμάτητα τους χτυπούσαν, τους διέλυσαν, τους συνέτριψαν και τους κατέστρεψαν. O Σαλαντίν έμεινε άναυδος από θαυμασμό, βλέποντας τους άνδρες του να έχουν διαλυθεί, να προσπαθούν να διαφύγουν και να παραδίδονται στο σπαθί. Σκέφτηκε και τη δική του ασφάλεια και διέφυγε, ρίχνοντας κάτω τον αλυσιδωτό του θώρακα, καβαλικεύοντας μία δρομάδα καμήλα και μόλις που δραπέτευσε με λίγους από τους άνδρες του''.</i><br />
<br />
Παρά τις ρομαντικές υπερβολές, η ουσία του αποσπάσματος είναι αληθής: η ορμητική έφοδος των Ναϊτών στο κύριο τμήμα του Μουσουλμανικού στρατεύματος, την ίδια τη σωματοφυλακή του Σαλαντίν που αποτελούσαν οι περίφημοι Μαμελούκοι, οριστικοποίησε την επικράτηση των Χριστιανικών δυνάμεων. Όμως και η εσφαλμένη τακτική εκτίμηση δεν ήταν απούσα από τις αποφάσεις των ιπποτών του Ναού. O ίδιος μάγιστρος στον οποίο αναφέρεται το παραπάνω απόσπασμα, ο Όντο, συνελήφθη από τις δυνάμεις του Σαλαντίν στη μάχη του Μαρτζ Αγιούν το 1179.<br />
<br />
O Όντο, μαζί με τον Ρεϋμόνδο της Τρίπολης και ένα τμήμα ιπποτών και πεζών, τόσο ταγματικών όσο και δυνάμεων του κόμη της Τρίπολης, είχαν επαναπαυτεί αφού διέλυσαν ένα απόσπασμα δυνάμεων του Σαλαντίν και είχαν αφήσει τους άνδρες τους να επιδοθούν σε λαφυραγωγία. Τότε αφίχθη το κυρίως στράτευμα του Σαλαντίν σε διάταξη μάχης και στη σύγκρουση που ακολούθησε οι δυνάμεις των χριστιανών διαλύθηκαν και ο Όντο συνελήφθη αιχμάλωτος (για να πεθάνει στη φυλακή λίγο καιρό αργότερα).<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Άλλες Δυνάμεις των Ναϊτών</span></b><br />
<br />
Όπως προαναφέραμε, οι αδελφοί ιππότες δεν ήταν το μοναδικό στρατιωτικό τμήμα που παρέτασσε το τάγμα. Πλάι στους ιππότες παρατάσσονταν και οι σεργέντοι, οι οποίοι ήταν επίσης σχετικά βαριά θωρακισμένοι και οπλισμένοι και είχαν τη δυνατότητα, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια της μάχης (όταν ακόμη διέθεταν τα άλογά τους), να συνοδεύουν τους ''ανωτέρους'' τους στην επέλαση με τη λόγχη. Καθώς όμως οι σεργέντοι είχαν μόνο ένα άλογο, σπάνια τέλειωναν τη μάχη έφιπποι. Αναφέραμε άλλωστε τη συνήθεια των μουσουλμάνων να τοξεύουν τα άλογα των έφιππων Χριστιανών, θεωρώντας (σωστά) ότι με αυτόν τον τρόπο χάνουν μεγάλο μέρος από την ισχύ κρούσης τους.<br />
<br />
Οπότε οι σεργέντοι έπρεπε να πολεμήσουν και πεζή, είτε με το σπαθί είτε με κάποιο άλλο από τα όπλα (δόρυ, κεφαλοθραύστης, ακόμη και βαλλιστρίδα σε κάποιες περιπτώσεις) που έφεραν. O αριθμός των σεργέντων ήταν σαφώς μεγαλύτερος από αυτόν των ιπποτών, αλλά όχι πολύ. Συνήθως αντιστοιχούσαν δύο ή τρεις σεργέντοι σε έναν ιππότη, αλλά είναι άγνωστο αν παρατάσσονταν όλοι για μάχη. Είναι γνωστό επίσης ότι στα περισσότερα από τα μικρά κάστρα η φρουρά αποτελούνταν κυρίως από σεργέντους, υπό έναν επικεφαλής ιππότη. Τα ακόμη μικρότερα κάστρα και οχυρά είχαν συνήθως επικεφαλής έναν σεργέντο, ενώ η φρουρά αποτελούνταν τόσο από σεργέντους όσο και από μισθοφόρους.<br />
<br />
Ένα άλλο τμήμα που προσέφερε πολλά στις μάχες που συμμετείχαν οι ''πένητες ιππότες'' ήταν οι Τουρκόπουλοι. Αυτοί πολεμούσαν ως ελαφρύ ιππικό και ιπποτοξότες και ήταν εξαιρετικά πολύτιμοι σε αψιμαχίες και επιδρομές, που ήταν άλλωστε το κυριότερο μέρος της πολεμικής δραστηριότητας μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων. O αριθμός των Τουρκόπουλων συνήθως ήταν ίδιος με αυτόν των ιπποτών ή λίγο μεγαλύτερος. O κύριος όγκος των στρατών αλλά και των φρουρών των Ναϊτών ήταν μισθοφόροι, κυρίως βαλλιστριδοφόροι -ιδιαίτερα πολύτιμοι για τη φύλαξη κάστρων- αλλά και δορυφόροι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-lI_ZTFBAaTU/WNYMbHwhWLI/AAAAAAAApm8/HglDDEkoRfwhy7oOvZQEpVw9vgduXvvhgCLcB/s1600/Battle_of_Ascalon-engraving.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="404" src="https://3.bp.blogspot.com/-lI_ZTFBAaTU/WNYMbHwhWLI/AAAAAAAApm8/HglDDEkoRfwhy7oOvZQEpVw9vgduXvvhgCLcB/s640/Battle_of_Ascalon-engraving.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Οι μισθοφόροι αποτελούσαν μία ''βολική'' λύση για τους Ναΐτες ώστε να πυκνώνουν τις τάξεις τους χωρίς να δεσμεύονται με ''μόνιμα'' μέλη, όπως γινόταν στην περίπτωση στρατολόγησης νέων αδελφών, ιπποτών ή σεργέντων. Το τάγμα διέθετε και ειδικευμένους στην πολιορκητική τέχνη αδελφούς σεργέντους. Αυτοί ήταν μηχανικοί που γνώριζαν τα μυστικά της κατασκευής και χρήσης πολύπλοκων, για την εποχή, μηχανών, όπως καταπέλτες και τρεμπουσέ, που ήταν απαραίτητες για την εκπόρθηση μίας τειχισμένης πόλης ή ενός μεγάλου κάστρου. Αν και το τάγμα προσπαθούσε να διαθέτει επαρκή αριθμό ειδικών στην πολιορκητική τέχνη, εντούτοις συχνά κατέφευγε στις υπηρεσίες εξωταγματικών, τους οποίους προσλάμβανε για συγκεκριμένες αποστολές.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αψιμαχίες και Πολιορκίες</span></b><br />
<br />
Όπως σημειώσαμε, ενώ η δράση των Ναϊτών είναι κυρίως γνωστή από τις μεγάλες μάχες στις οποίες έλαβαν μέρος, στην πραγματικότητα η κυρίως δραστηριότητά τους αφορούσε σε αψιμαχίες, περιπόλους και πολιορκίες. Οι επιδρομές (chevauchees στα Γαλλικά της εποχής) ήταν μία συνηθισμένη πρακτική των Χριστιανών των Αγίων Τόπων, την οποία υιοθέτησαν από τους Μουσουλμάνους. Επρόκειτο για μικρής κλίμακας εκστρατείες που δεν είχαν άλλο αντικειμενικό σκοπό από την αποκόμιση λείας και ενδεχομένως τη σύλληψη αιχμαλώτων. Τις chevauchees οργάνωναν τόσο οι κοσμικοί άρχοντες της Ουτρεμέρ -που καλούσαν και τα ιπποτικά τάγματα να πάρουν μέρος- όσο και τα ίδια τα τάγματα.<br />
<br />
Ένας άλλος στόχος αυτών των επιδρομών ήταν η αντιμετώπιση αντίστοιχων προσπαθειών των Μουσουλμάνων. Πολλές από τις επιδρομές αυτές ήταν επιτυχημένες και σε ορισμένες περιπτώσεις η λεία των Χριστιανών ήταν εξαιρετικά σημαντική, όπως κοπάδια ζώων ή ακόμη και εμπορεύματα κάποιου από τα πολυάριθμα καραβάνια των Μουσουλμάνων εμπόρων που διέσχιζαν τις άνυδρες εκτάσεις μεταξύ των πόλεων. Σε κάθε περίπτωση οι επιδρομείς προσπαθούσαν να πάρουν μαζί τους και όσο το δυνατόν περισσότερους αιχμαλώτους, τους οποίους στη συνέχεια εκμεταλλεύονταν είτε πωλώντας τους ως δούλους είτε -εάν επρόκειτο για πλούσιους ή σημαίνοντες αιχμάλωτους- ζητώντας λύτρα για την απελευθέρωσή τους.<br />
<br />
Μία τέτοια επιδρομή οργάνωσαν οι Ναΐτες την εποχή που μάγιστρος ήταν ο Ροβέρτος ντε Κραόν το 1139 και την περιγράφει ο Γουλιέλμος της Τύρου στο ''Χρονικό'' του. H επιδρομή, που είχε ως στόχο μία δύναμη Τούρκων που λυμαινόταν την ύπαιθρο στη Χεβρόνα, απέτυχε παταγωδώς, εξαιτίας της αδυναμίας του ντε Κραόν να ελέγξει τους Ναΐτες αφού είχαν ήδη διαλύσει τους Μουσουλμάνους. Παρόμοια περιστατικά δεν θα επαναλαμβάνονταν στο μέλλον, όταν θα είχε παγιοποιηθεί το δόγμα της πειθαρχίας των Ναϊτών. Κάποιες από τις επιδρομές, οι πιο φιλόδοξες, είχαν ως στόχο την κατάληψη κάποιου κάστρου.<br />
<br />
Σ' αυτές τις περιπτώσεις μία μικρή δύναμη προσπαθούσε να πετύχει την κατάληψη μιας οχυρής θέσης χωρίς να μπει στη διαδικασία μιας (ιδιαίτερα χρονοβόρας) πολιορκίας, αλλά μόνο με αστραπιαία επίθεση. Με αυτόν τον τρόπο οι Ναΐτες προσπάθησαν το 1237 να ανακαταλάβουν το κάστρο Νταρμπσάκ. Μαζί με μία δύναμη Οσπιταλιέρων επιχείρησαν να αιφνιδιάσουν τη φρουρά του κάστρου, ωστόσο η απόφαση του επικεφαλής της δύναμης να αγνοήσει τις συμβουλές κάποιων αδελφών που προέβλεπαν ότι θα πέσουν σε ενέδρα ήταν μοιραία: οι μουσουλμάνοι έστησαν ενέδρα στους ιππότες και τους αποδεκάτισαν.<br />
<br />
Άλλοτε όμως παρόμοιες προσπάθειες στέφονταν από επιτυχία, όπως η απόπειρα απελευθέρωσης του Καστελάνου της Τζάφα, που είχαν πιάσει αιχμάλωτο οι Μουσουλμάνοι. Μία μικρή δύναμη Ναϊτών συγκρούστηκε με μία αριθμητικά ανώτερη δύναμη Αράβων και αφού τους προκάλεσαν σημαντικές απώλειες -μεταξύ των νεκρών βρίσκονταν και οι δύο εμίρηδες επικεφαλής-κατάφεραν να απωθήσουν τους Μουσουλμάνους και να προσπορίσουν πλούσια λεία. H κύρια δραστηριότητα των Ναϊτών στο ξεκίνημα της ''σταδιοδρομίας'' του τάγματος ήταν η προστασία και η συνοδεία των Χριστιανών προσκυνητών στους Αγίους Τόπους. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ουδέποτε φαίνεται να ασχολήθηκαν εκτεταμένα με αυτό το αντικείμενο.<br />
<br />
Όμως υπήρχαν κάποιες περίοδοι που οι Ναΐτες θυμόνταν για τι ακριβώς τους είχαν προσλάβει ο βασιλιάς και ο πατριάρχης της Ιερουσαλήμ. Για παράδειγμα, την περίοδο που μάγιστρος ήταν ο ντε Μπλανσφόρ και εν συνεχεία ο Φίλιππος της Ναμπλούς, γύρω στην 8η και 9η δεκαετία του 12ου αιώνα, φαίνεται ότι οι λευκοντυμένοι ιππότες σχημάτιζαν τακτικά ένοπλα αποσπάσματα για να συνοδεύσουν τους προσκυνητές. Ένας από τους προσκυνητές, ο Θεοδώριχος, που την περίοδο εκείνη παρέμεινε επί πέντε χρόνια (1169 έως 1174) στους Αγίους Τόπους, έγραψε ότι ένοπλοι Ναΐτες και Οσπιταλιέροι συνόδευαν τους πιστούς που προσκυνούσαν στον Ιορδάνη ποταμό και μάλιστα τους φρουρούσαν ενόσω έκαναν μπάνιο στο ιερό ποτάμι, θέλοντας να βαπτιστούν στα ύδατα που βαπτίσθηκε και ο Ιησούς.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Ναΐτες στις Μεγάλες Μάχες της Εποχής τους</span></b><br />
<br />
Είδαμε πώς αντιμετώπισαν οι σύγχρονοί τους την καταλυτική παρουσία των Ναϊτών στη θριαμβευτική νίκη στο Μοντγκισάρ. Ήταν μία μάχη ιδιαίτερα καθοριστική, αλλά αποδείχτηκε ανεπαρκής για να εξασφαλίσει σε βάθος χρόνου την ύπαρξη των σταυροφορικών βασιλείων. Οι Λατίνοι είχαν την εποχή αυτή να αντιμετωπίσουν τον πιο δυναμικό ηγεμόνα που είχε αναδείξει ο Μουσουλμανικός κόσμος τους τελευταίους αιώνες, τον περίφημο Κούρδο Σαλαντίν. Μέχρι ενός σημείου, οι Λατίνοι κατόρθωναν να κρατούν αρραγές το μέτωπο ενάντια στην αυξανόμενη δύναμη του Σαλαντίν.<br />
<br />
Ο οποίος Σαλαντίν ξεκίνησε σαν ένας αξιωματούχος του σουλτάνου της Δαμασκού Νουρ αντ Ντιν (Νουρεντίν) και κατάφερε να καταλύσει την κυριαρχία των Φατιμιδών στην Αίγυπτο. Γρήγορα ο Σαλαντίν παγίωσε την κυριαρχία του στην Αίγυπτο και με το θάνατο του Νουρ αντ Ντιν έγινε κυρίαρχος και της Δαμασκού. Για πρώτη φορά μετά από αιώνες εσωτερικής διαμάχης ο Μουσουλμανικός κόσμος ήταν ενωμένος κάτω από ένα κοινό σκήπτρο και η συγκυρία αυτή ήταν η χειρότερη για τους Φράγκους. Όμως τα κρατίδια της Ουτρεμέρ πήραν παράταση ζωής από τη νίκη στο Μοντγκισάρ. Το 1177 ήταν μια κρίσιμη χρονιά στη διαμάχη των Μουσουλμάνων και των Χριστιανών.<br />
<br />
O Σαλαντίν είχε εξαπολύσει μία από τις πολυμέτωπες εκστρατείες στις οποίες αρεσκόταν τόσο και είχε καθηλώσει τον τότε βασιλιά της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνο στην Ασκαλώνα και τους Ναΐτες στο κάστρο τους στη Γάζα, την ώρα που εκείνος βάδιζε με τον κύριο όγκο του στρατεύματός του προς την Ιερή Πόλη. O Βαλδουίνος και οι Ναΐτες κατόρθωσαν να ξεφύγουν από την επιτήρηση των δυνάμεων του Σαλαντίν και ενώθηκαν, σχηματίζοντας ένα αξιόμαχο στράτευμα από 600 περίπου ιππότες (σχεδόν 100 εξ αυτών ήταν Ναΐτες) και 5.000 - 6.000 πεζούς, καθώς και από αριθμό ελαφρών ιππέων. Οι δυνάμεις αυτές πρόλαβαν τον Σαλαντίν στο Μοντγκισάρ και επιτέθηκαν, αιφνιδιάζοντάς τον.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
Κατά τη διάρκεια της μάχης διακρίθηκαν ιδιαίτερα οι δυνάμεις των Ναϊτών που με αλλεπάλληλες εφόδους κυριολεκτικά συνέτριβαν το ένα επίλεκτο Μουσουλμανικό τμήμα μετά το άλλο. Οι περιγραφές των χρονικογράφων είναι χαρακτηριστικές, αφού παρουσιάζουν την κρούση του Ναϊτικού βαρέος ιππικού ως ένα ορμητικό ποτάμι από ατσάλι, που παρασύρει στο πέρασμά του κάθε αντίσταση που μπορούσαν να αντιπαραθέσουν οι Μουσουλμάνοι. H ήττα για τον Σαλαντίν ήταν συντριπτική, με αποτέλεσμα να αναβάλει τα σχέδιά του για μερικά χρόνια, αν και εκμεταλλευόμενος τις πλούσιες εφεδρείες της χώρας στην οποία κυριαρχούσε, κατόρθωσε να ανακάμψει σύντομα.<br />
<br />
Πάντως, το Μουσουλμανικό στράτευμα, που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των περισσότερων ειδικών αριθμούσε 20.000 άτομα, κυριολεκτικά διαλύθηκε και οι απώλειες ήταν μεγαλύτερες από το 50%. H επόμενη παρουσία των Ναϊτών σε μεγάλη μάχη ήταν δέκα χρόνια αργότερα στο Χαττίν (στο οποίο θα αναφερθούμε εκτενώς στη συνέχεια). Λιγότερο ατυχής ήταν η εμπλοκή των ιπποτών του Ναού στην επική πολιορκία της Άκρας, στο πλευρό αρχικά των δυνάμεων του Γκυ ντε Λοζινιάν και στη συνέχεια των σταυροφόρων της Γ' Σταυροφορίας και του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου.<br />
<br />
Παρά τις τεράστιες απώλειες της μάχης του Χαττίν (όπου το τάγμα έχασε περίπου 230 αδελφούς, που προστέθηκαν στους περίπου 60 νεκρούς της μάχης της Κρεσόν), το τάγμα κατόρθωσε να ανακάμψει με τη στρατολόγηση νεοσύλλεκτων ιπποτών και με τη μεταφορά αδελφών κατάλληλων για στρατιωτική υπηρεσία από τα παραρτήματά του ανά την Ευρώπη. O Γεράρδος του Ριντφόρ, η δράση του οποίου ήταν τουλάχιστον καταστροφική για το τάγμα, είχε ανταλλάξει τη ζωή του με ένα ολόκληρο κάστρο και ήταν ο μοναδικός Ναΐτης επιζών του Χαττίν. Έτσι, ηγήθηκε ξανά των δυνάμεων του Ναού που πολέμησαν στο πλευρό του βασιλιά της Ιερουσαλήμ στην πολιορκία της Άκρας.<br />
<br />
O Γκυ ντε Λοζινιάν είχε πολιορκήσει την Ακρα, με τις -μικρές- δυνάμεις του που είχαν γλιτώσει από το Χαττίν, έναν αριθμό νεοσύλλεκτων στο σκοπό των σταυροφοριών από χώρες της Ευρώπης και τις δυνάμεις των ιπποτικών ταγμάτων. Στις 4 Οκτωβρίου του 1189 ο Σαλαντίν προσπάθησε να άρει την πολιορκία της πόλης και επιτέθηκε στο στράτευμα του Γκυ. H μάχη ξεκίνησε με τους Ναΐτες να αντιμετωπίζουν στο αριστερό πλευρό του Χριστιανικού στρατού την ορμητική έφοδο των Μουσουλμάνων. Οι Ναΐτες όχι μόνο άντεξαν, αλλά πέρασαν ταχύτατα στην αντεπίθεση όπου ήταν πραγματικά ασυγκράτητοι, συντρίβοντας κάθε αντίσταση.<br />
<br />
O Σαλαντίν, διαβλέποντας ότι κινδυνεύει να χάσει το δεξί πλευρό του στρατού του, κάτι που θα παρέσυρε και την υπόλοιπη παράταξη, έστειλε ενισχύσεις, παίρνοντας μονάδες από άλλα σημεία. Όμως το αποτέλεσμα ήταν να αποδυναμωθεί η παράταξη των Μουσουλμάνων και οι σταυροφόροι να αρχίσουν να κερδίζουν έδαφος σε όλο το μέτωπο, ενώ σύντομα είχαν τρέψει τους Μουσουλμάνους σε φυγή. Ωστόσο, οι Χριστιανοί δεν εκμεταλλεύτηκαν την άτακτη υποχώρηση των Σαρακηνών, αλλά επιδόθηκαν στη λαφυραγώγηση του στρατοπέδου των Μουσουλμάνων, με αποτέλεσμα όταν οι δυνάμεις του Σαλαντίν ανασυντάχθηκαν, να επιπέσουν με ορμή στους ασύνταχτους πλέον σταυροφόρους, οι οποίοι υποχώρησαν άτακτα.<br />
<br />
H έξοδος της φρουράς της πολιορκημένης πόλης απλώς χειροτέρεψε τα πράγματα. Για άλλη μία φορά οι Ναΐτες προσπάθησαν να καλύψουν την υποχώρηση και πολλοί αδελφοί έχασαν τη ζωή τους, μεταξύ αυτών και ο μάγιστρος του τάγματος. Τελικώς οι δυνάμεις των σταυροφόρων κατόρθωσαν να ανασυνταχθούν και να αποκρούσουν την επίθεση, αφήνοντας τη νίκη του Σαλαντίν ημιτελή. Οι Ναΐτες συμμετείχαν και στη συνέχεια της πολιορκίας, που οδήγησε στην κατάληψη της Άκρας από τις δυνάμεις της Γ' Σταυροφορίας. Αν και οι Ναΐτες είναι γνωστοί κυρίως για τα κατορθώματά τους στη Μέση Ανατολή, το τάγμα δραστηριοποιήθηκε και σε άλλα μέτωπα όπου υπήρχε διαμάχη των Χριστιανών με τους ''απίστους''.<br />
<br />
Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η συμμετοχή τους στην προσπάθεια ανακατάληψης της Ιβηρικής από τους Μουσουλμάνους ''Reconquista''. To 1212 ήταν ένα έτος ορόσημο για τον αγώνα των Χριστιανικών βασιλείων της Ιβηρικής ενάντια στο Σουλτανάτο των Αλμοχάδων. Από το 1195 έως το 1211 η μία καταστροφή διαδεχόταν την άλλη και τα Χριστιανικά βασίλεια, ανήμπορα να ενωθούν απέναντι στον κοινό κίνδυνο, έχαναν συνεχώς έδαφος. Το 1212 ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ' κάλεσε τη Χριστιανική Δύση υπό τα όπλα σε μία νέα σταυροφορία, αυτή τη φορά στην Ιβηρική.<br />
<br />
Στις 16 ή 17 Ιουλίου του ίδιου έτους, οι ενωμένες δυνάμεις των Χριστιανικών βασιλείων της Καστίλης, της Ναβάρης, της Αραγονίας και της Πορτογαλίας, υπό την ηγεσία του Αλφόνσου της Καστίλης και με τη συμμετοχή σημαντικών δυνάμεων των Ναϊτών, αλλά και των υπόλοιπων ιπποτικών ταγμάτων που δραστηριοποιήθηκαν στην Ιβηρική, κινήθηκαν για να συναντήσουν τη στρατιά των Αλμοχάδων. O σουλτάνος Καλίφ αλ Νασίρ είχε κατορθώσει να συγκεντρώσει ένα εντυπωσιακό στράτευμα και περίμενε τις κινήσεις των Χριστιανών στη Λας Νάβας ντε Τολόσα.<br />
<br />
Αυτό όμως που σίγουρα δεν περίμενε ήταν ότι ο συνολικός όγκος του Χριστιανικού στρατού θα περνούσε από τα δύσβατα ορεινά περάσματα και θα επιτίθεντο στους ανύποπτους Μαυριτανούς, οι οποίοι υπέστησαν συντριπτική ήττα καθώς αιφνιδιάστηκαν πλήρως. Τα Μεσαιωνικά χρονικά -με μια μεγάλη δόση υπερβολής- μιλούν για ''100.000 νεκρούς'' από την πλευρά των Αλμοχάδων, όμως σίγουρα οι απώλειες του στρατού του αλ Νασίρ ήταν μεγάλες. Στη μάχη αυτή οι Χριστιανοί αναχαίτισαν αποφασιστικά την ανανεωμένη επιθετικότητα των Μουσουλμάνων στην Ιβηρική, κάτι που οδήγησε στην αποσύνθεση του Σουλτανάτου.<br />
<br />
Οι Ναΐτες που πήραν μέρος πολέμησαν γενναία και είχαν αποφασιστική συμβολή στη νίκη, κερδίζοντας πολλούς ''πόντους'' για το τάγμα τους. Αυτό είναι φανερό από τη δραματική αύξηση της δύναμης και της επιρροής των Ναϊτών και στην Ισπανία μετά τη μάχη αυτή αλλά και τη μάχη του Αλκαζάρ που οδήγησε στην κατάληψη του ομώνυμου κάστρου και πόλης το 1217. Ειδικά μετά το 1218 η επιρροή των Ναϊτών στην Ιβηρική ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, ενώ υπό τον έλεγχο των λευκοντυμένων ιπποτών πέρασαν τεράστιες εκτάσεις γης και πολλά σημαντικά κάστρα. Αυτές ήταν μερικές από τις σημαντικότερες επιτυχίες των Ναϊτών σε μάχες εκ παρατάξεως, αν και τις περισσότερες φορές οι Ναΐτες βρίσκονταν με την πλευρά του ηττημένου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/--5Ki1PcLqTs/WNdIDtz0reI/AAAAAAAApnM/9M8gwIXZlGcbV0BfmU5EzedQB7hhg-fsACLcB/s1600/312-7_large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="245" src="https://2.bp.blogspot.com/--5Ki1PcLqTs/WNdIDtz0reI/AAAAAAAApnM/9M8gwIXZlGcbV0BfmU5EzedQB7hhg-fsACLcB/s400/312-7_large.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Σ' αυτό συνέβαλαν οι παράγοντες που αναπτύξαμε παραπάνω καθώς και η δεδομένη αδυναμία των λατινικών ηγεμονιών της M. Ανατολής. Οι Ναΐτες μπορεί να ήταν εξαιρετικά αποτελεσματικοί, ωστόσο ήταν λίγοι, ακόμη και όταν προστίθεντο στη δύναμή τους και οι Ιωαννίτες. Αναγκαστικά ο μεγάλος όγκος των Χριστιανικών στρατών ήταν οι δυνάμεις των κοσμικών αρχόντων της Ουτρεμέρ, αλλά και αυτές δεν ήταν συνήθως αρκετές. Εκτός όμως από την έλλειψη σε ανθρώπινο δυναμικό, υπήρχαν και άλλοι παράγοντες που συνέβαλαν στις ήττες των Χριστιανών και στην τελική απομάκρυνσή τους από τη M. Ανατολή.<br />
<br />
H αδυναμία ένωσης κάτω από μία κοινή ηγεσία όταν αντιμετώπιζαν ενωμένους τους Μουσουλμάνους ήταν ένας από αυτούς, όπως και η αδυναμία εξασφάλισης συμμαχιών που θα παγίωναν την ισχύ των Χριστιανών και θα τους επέτρεπαν να αντιμετωπίσουν επί ίσοις όροις τους αντιπάλους τους. Χαρακτηριστική είναι και η έλλειψη πολιτικής διορατικότητας, όπως στην περίπτωση του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου Θ' που ακύρωσε την συμμαχία των Ναϊτών με τη Δαμασκό, που στη συγκυρία εκείνη θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά μεταξύ νίκης και ήττας. Έτσι, παρά τις συγκινητικές προσπάθειες των ιπποτικών ταγμάτων, οι δυνάμεις της Ουτρεμέρ ηττήθηκαν πολλές φορές από τους Μουσουλμάνους.<br />
<br />
Οι Ναΐτες σε κάθε τέτοια ήττα πλήρωναν βαρύτατο φόρο αίματος κυρίως εξαιτίας της λειτουργίας τους ως η αιχμή του δόρατος των Χριστιανικών δυνάμεων, αφού πολύ συχνά βρίσκονταν μόνοι και αβοήθητοι ανάμεσα σε στίφη Σαρακηνών, που τους κατέκοβαν με ευκολία, εφόσον η κρούση τους εκφυλίζονταν σε μάχη εκ του συστάδην. Ήδη από την πρώτη δεκαετία που ακολούθησε τη σύνοδο της Τρουά, οι Ναΐτες αντιμετώπισαν τον κίνδυνο του αφανισμού εξαιτίας των πολλών απωλειών στις μάχες. Σε τρεις μεγάλης κλίμακας μάχες όπου έλαβαν μέρος οι δυνάμεις τους υπέστησαν σημαντικές απώλειες. Το 1164 στο Χαρίμ περισσότεροι από 60 αδελφοί ιππότες έπεσαν στο πεδίο της μάχης, από ένα τμήμα 67 ιπποτών.<br />
<br />
Το 1237 κατά την πολιορκία του Νταρμπσάκ μόνο 20 από τους 120 Ναΐτες που συμμετείχαν στη μάχη έμειναν ζωντανοί. Στην καταστροφική μάχη του Λα Φορμπί μόλις 33 από τους 300 ιππότες που παρέταξε το τάγμα διέφυγαν το θάνατο. Οι αδελφοί του Ναού διακινδύνευαν τη ζωή τους καθημερινά και συνεχώς προστίθεντο νέα θύματα στο μακρύ κατάλογο των νεκρών του τάγματος. H δύναμη του τάγματος στην Ουτρεμέρ κυρίως σε έμπειρα και ικανά στελέχη μειωνόταν και για άλλους λόγους. Ένας από αυτούς ήταν οι ανάγκες των Διοικητηρίων της Δύσης. Από τη στιγμή που οι Ναΐτες απέκτησαν τεράστια περιουσία, αυξήθηκαν ανάλογα οι ανάγκες σε ικανά στελέχη που θα φρόντιζαν τις υποθέσεις του τάγματος, θα διαχειρίζονταν τα αγαθά του και θα δημιουργούσαν σχέσεις με τους μεγάλους οίκους, βασιλικούς και άλλους, της Ευρώπης.<br />
<br />
Από ένα σημείο και μετά παρατηρήθηκε μια πραγματική αφαίμαξη των αξιότερων στελεχών της Ανατολής, προκειμένου να έχει το τάγμα την παρουσία που έπρεπε και στη Δύση. Βεβαίως συχνά τα καλύτερα στελέχη στέλνονταν στην Ουτρεμέρ, ωστόσο μετά από κάποια χρόνια υπηρεσίας επανέρχονταν στη Γαλλία, τη Γερμανία ή στην Ισπανία για να αποτελούν άξιους συνομιλητές των επιφανών προστατών του τάγματος ή να διαχειρίζονται τα απέραντα κτήματα του Ναού. Μία άλλη αιτία ήταν η εξάπλωση ασθενειών που ευνοούσε ιδιαίτερα το θερμό κλίμα της M. Ανατολής. Αρκετοί αδελφοί ασθένησαν με λέπρα, που ήταν μια αρκετά διαδεδομένη ασθένεια την εποχή εκείνη.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Ημισέληνος Συντρίβει το Σταυρό στο Χαττίν</span></b><br />
<br />
H μάχη του Χαττίν υπήρξε η πιο καθοριστική απ' όσες έδωσαν οι Χριστιανοί της Ουτρεμέρ ενάντια στους Μουσουλμάνους και εκείνη που σηματοδότησε την παρακμή των σταυροφορικών βασιλείων. Μετά το Χαττίν, ουδέποτε κατόρθωσαν να συνέλθουν οι Χριστιανοί και η αντίστροφη μέτρηση για την εκδίωξή τους από τη M. Ανατολή είχε αρχίσει. Στα ''προεόρτια'' του Χαττίν συμπεριλαμβάνεται μία μάχη στην οποία ο κύριος όγκος των Χριστιανικών δυνάμεων ήταν Ναΐτες (αδελφοί, σεργέντοι και μισθοφόροι), η μάχη της Κρεσόν, η οποία παράλληλα αποτέλεσε και τον προάγγελο της τραγικής ήττας που ακολούθησε.<br />
<br />
H σύγκρουση του Σαλαντίν, ο οποίος προσπαθούσε να ενώσει κάτω από το σκήπτρο του όλους τους Μουσουλμάνους ηγεμόνες της περιοχής, και των Χριστιανών είχε ξεκινήσει. Αντιπροσωπία από το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ πήγε να επισκεφθεί τον Ρεϋμόνδο της Τρίπολης, ο οποίος είχε παραμεριστεί στον αγώνα για τη διαδοχή στο θρόνο της Ιερουσαλήμ από τη φιλοπόλεμη μερίδα που εκπροσωπούσαν ο νέος βασιλιάς Γκυ ντε Λουζινιάν, ο άρχοντας του Κεράκ και της Υπεριορδανίας Ρεϋνάλδος του Σατιλλιόν και οι επικεφαλής των Ναϊτών και Ιωαννιτών. Στόχος της αντιπροσωπίας ήταν να πείσει το Ρεϋμόνδο να συνδράμει τους Χριστιανούς.<br />
<br />
O Ρεϋμόνδος είχε συνάψει ξεχωριστή συνθήκη ειρήνης με τον Σαλαντίν και ένα ανιχνευτικό απόσπασμα (σύμφωνα με τις δυτικές πηγές ήταν περί τους 7.000 αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν πάνω από 2.000) των δυνάμεων του Αγιουβίδη μονάρχη, υπό τον στρατηγό Μουζάφαρ αλ Ντιν Γκοκμπορί, ζήτησε από τον Ρεϋμόνδο, σε εφαρμογή της συνθήκης τους, ελεύθερη διέλευση από τα εδάφη του για να προχωρήσει σε ανίχνευση στα εδάφη του Γκυ. O Ρεϋμόνδος αναγκάστηκε να συναινέσει, απαιτώντας όμως το απόσπασμα να φύγει χωρίς να επιτεθεί σε κανέναν. Ωστόσο, η μοίρα είχε άλλα σχέδια.<br />
<br />
Την ίδια ώρα, η αντιπροσωπία του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ, στην οποία μετείχαν μεταξύ άλλων ο μάγιστρος των Ναϊτών, Γεράρδος του Ριντφόρ, ο μάγιστρος των Ιωαννιτών και ο αρχιεπίσκοπος της Τύρου, κατευθυνόταν προς το κάστρο του. Όταν το έμαθε, ο Ρεϋμόνδος τους προειδοποίησε για την ύπαρξη του Μουσουλμανικού αποσπάσματος, αλλά αντί αυτό να τους κάνει πιο προσεκτικούς, ο Γεράρδος αποφάσισε να τους επιτεθεί. Για το σκοπό της επίθεσης συγκέντρωσαν όσες δυνάμεις μπορούσαν -περί τους 90 Ναΐτες, 40 ακόμη κοσμικούς ιππότες, λίγους Ιωαννίτες, αρκετούς Τουρκόπουλους (τουλάχιστον 100) και περί τους 400 πεζούς- και έσπευσαν να συναντήσουν τους μουσουλμάνους κοντά στις πηγές της Κρεσόν.<br />
<br />
H υπερβολική εμπιστοσύνη των ιπποτών στις δυνάμεις τους είχε για μία ακόμη φορά καταστροφικό αποτέλεσμα: η μικρή δύναμή τους αποκόπηκε από το πεζικό και επιτέθηκε κατά μέτωπο στους Μουσουλμάνους, οι οποίοι μετά την αρχική έκπληξη, κατόρθωσαν όχι μόνο να ανακάμψουν αλλά και να εξοντώσουν την πλειονότητα των ιπποτών. O Γεράρδος, που ήταν εκείνος που είχε παρασύρει τους Χριστιανούς σε αυτήν την άσκοπη μάχη, κατόρθωσε να διαφύγει της αιχμαλωσίας μαζί με λιγότερους από 40 ιππότες. Οι υπόλοιποι, ταγματικοί και κοσμικοί, είτε σκοτώθηκαν είτε αιχμαλωτίσθηκαν, ενώ το πεζικό διασκορπίστηκε μετά από μία έφοδο της δύναμης του Γκοκμπορί.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-GAnZbt6Mv9E/WNiSNt777zI/AAAAAAAApnk/hpfg9iMPvy0_OA8w2DK9CfoQ-QXYQOYTACLcB/s1600/Hattin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-GAnZbt6Mv9E/WNiSNt777zI/AAAAAAAApnk/hpfg9iMPvy0_OA8w2DK9CfoQ-QXYQOYTACLcB/s400/Hattin.jpg" width="296" /></a></div>
<br />
Αυτή η σύγκρουση ήταν το προοίμιο του Χαττίν. Έφερε πάντως τον Ρεϋμόνδο στο στρατόπεδο των Χριστιανών, αφού δεν είχε άλλη επιλογή από το να ακυρώσει την συμμαχία του με τον Σαλαντίν. O Γκυ και οι υπόλοιποι ηγέτες της Ουτρεμέρ είχαν επιδοθεί σε μία άνευ προηγουμένου στρατολόγηση για να αντιμετωπίσουν αυτό που -ορθά- είχαν συμπεράνει ότι ήταν η μεγαλύτερη απειλή της σύντομης ιστορίας της Λατινικής M. Ανατολής. Όχι μόνο είχαν κληθεί σε πανστρατιά όλοι οι ευγενείς των βασιλείων με τους υποτακτικούς τους, αλλά είχαν προσληφθεί και πάρα πολλοί μισθοφόροι, τόσο Ευρωπαίοι όσο και Τουρκόπουλοι, για να συμμετάσχουν σ' αυτή την εκστρατεία.<br />
<br />
Το τάγμα των ιπποτών του Ναού δεν ήταν δυνατό να λείψει. O Μεγάλος Μάγιστρος Γεράρδος, προχώρησε σε μια άνευ προηγουμένου συγκέντρωση δυνάμεων των Ναϊτών. Από τα γύρω κάστρα και από το αρχηγείο της Ιερουσαλήμ συγκέντρωσε περισσότερους από 230 ιππότες, πάνω από τα 2/3 της δύναμης που είχαν οι Ναΐτες στη M. Ανατολή εκείνο τον καιρό. Στην πραγματικότητα αν προσμετρήσουμε και τις απώλειες της Κρεσόν, απέμεναν λιγότεροι από 50 αδελφοί ιππότες στα κάστρα του τάγματος. Με δεδομένο ότι οι φρουρές στα κάστρα έπρεπε να είναι επανδρωμένες και ότι οι υπηρεσίες των Ναϊτών ήταν απαραίτητες σε πολλές άλλες δραστηριότητες, ο αριθμός των ιπποτών είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός.<br />
<br />
Μαζί τους βρίσκονταν μερικές εκατοντάδες σεργέντων και ακόμη περισσότεροι μισθοφόροι και Τουρκόπουλοι, όλοι ''προσφορά'' του τάγματος στη Χριστιανική πανστρατιά. Γενικά το τάγμα φαίνεται ότι συνεισέφερε περί το 1/5 της συνολικής δύναμης των ιπποτών (που στο Χαττίν ήταν περί τους 1.200) και το 1/7 ή 1/8 της υπόλοιπης δύναμης που παρέταξαν οι Λατίνοι (γύρω στους 23.000 άνδρες συνολικά). Αυτός ο στρατός ήταν σαφώς μικρότερος από τον αντίστοιχο που παρέταξε ο Σαλαντίν, ωστόσο η αριθμητική υπεροχή του Κούρδου πολέμαρχου δεν ήταν καθοριστική και δεν θα μπορούσε να του δώσει τη νίκη αν δεν συνέτρεχαν και πολλοί ακόμη παράγοντες.<br />
<br />
O κυριότερος από αυτούς ήταν η ανόητη, στρατηγικά και τακτικά, συμπεριφορά της ηγεσίας των Χριστιανών, όπως εκφραζόταν από τις αποφάσεις του Γκυ και τις συμβουλές του Γεράρδου και του Ρεϋνάλδου. Το στράτευμα του Σαλαντίν δεν γνωρίζουμε ακριβώς πόσο μεγάλο ήταν. Γνωρίζουμε όμως ότι διέθετε μία ''επαγγελματική'' δύναμη 12.000 ιππέων που προέρχονταν από τις τακτικές δυνάμεις της Δαμασκού και της Αιγύπτου, μεταξύ αυτών και τους Μαμελούκους, καθώς και τις δυνάμεις διάφορων εμιράτων, ενώ θα πρέπει να διέθετε και μία πλειάδα πεζών χαμηλής γενικά ποιότητας και μαχητικής αξίας. Οι σύγχρονες εκτιμήσεις για τη δύναμη του Σαλαντίν ξεκινούν από τις 25.000 και φθάνουν στις 45.000.<br />
<br />
Σε κάθε περίπτωση, ο ηγεμόνας των Μουσουλμάνων είχε μια σαφή -αλλά πιθανότατα όχι πολύ μεγάλη- αριθμητική υπεροχή. O Σαλαντίν, ως επιτιθέμενος, είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων και θέλησε να την εκμεταλλευτεί. Στις 2 Ιουνίου ένα μέρος των στρατευμάτων του Κούρδου πολέμαρχου πολιόρκησε την Τιβεριάδα, στέλνοντας ένα σαφέστατο μήνυμα στη Χριστιανική ηγεσία, που την ίδια ώρα είχε συγκεντρώσει τα στρατεύματά της στη Σαφιρίγια. H Τιβεριάδα είχε πλέον λίγους υπερασπιστές, καθώς η συντριπτική πλειονότητα των στρατιωτών της βρισκόταν με το στράτευμα των χριστιανών, οπότε η πόλη έπεσε εύκολα. Ωστόσο, δεν συνέβη το ίδιο με την ακρόπολη, όπου οχυρώθηκαν οι υπερασπιστές, μεταξύ αυτών και η σύζυγος του Ρεϋμόνδου.<br />
<br />
Παρότι η γυναίκα του και η ηγεμονία του ολόκληρη βρίσκονταν σε άμεσο κίνδυνο, ο Ρεϋμόνδος απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι ήταν συνετός και προσεκτικός, προσπαθώντας να πείσει τους υπόλοιπους ηγέτες των Λατίνων ότι θα ήταν τρέλα να βαδίσουν μέσα στο κατακαλόκαιρο σε μία άνυδρη περιοχή για να άρουν την πολιορκία της Τιβεριάδας. Παρότι αρκετοί Χριστιανοί έβλεπαν τον Ρεϋμόνδο με υποψία εξαιτίας της πρότερης συμμαχίας του με τον Σαλαντίν, η αποφασιστικότητα και η λογική του έπεισαν τους περισσότερους να παραμείνουν στη θέση τους. Αν οι Χριστιανοί συνέχιζαν να επιδεικνύουν σύνεση και παρέμεναν στη Σαφιρίγια, θα είχαν το αποφασιστικό πλεονέκτημα.<br />
<br />
Καθώς η ακρόπολη της Τιβεριάδας δεν θα έπεφτε εύκολα και αν ο Σαλαντίν ήθελε μάχη, θα έπρεπε ο ίδιος να τους συναντήσει σε μια περιοχή που προσφερόταν για άμυνα και που είχε αρκετά εφόδια και κυρίως άφθονο νερό. Όμως η σύνεση δεν ήταν το χαρακτηριστικό των θερμόαιμων φανατικών που επηρέαζαν περισσότερο την κατάσταση σε τέτοιες στιγμές κρίσης. O μάγιστρος των Ναϊτών ήταν ένας από αυτούς και με τη συνεργασία του Ρεϋνάλδου και άλλων κατόρθωσαν να πείσουν τον Γκυ ότι θα έπρεπε να βαδίσουν σε συνάντηση του Σαλαντίν και να τον κατατροπώσουν σε μία αποφασιστική μάχη.<br />
<br />
Το Χριστιανικό στράτευμα ξεκίνησε την πορεία προς την Τιβεριάδα στις 3 Ιουλίου, από την προσφορότερη οδό, έχοντας στο κέντρο της φάλαγγας το ιερότερο κειμήλιο της Χριστιανοσύνης, τον Τίμιο Σταυρό. H αισιοδοξία ήταν διάχυτη μεταξύ των ηγετών του στρατού, ο Θεός ήταν μαζί τους και τα όπλα τους ήταν ανώτερα από αυτά των ''απίστων''. Θεωρούσαν ότι ο Χριστιανικός στρατός βάδιζε προς έναν πρωτοφανή θρίαμβο, που θα άνοιγε το δρόμο όχι μόνο για την επιβίωση των Λατινικών κρατών της M. Ανατολής αλλά και για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων και των δημογραφικών δεδομένων της περιοχής. Δυστυχώς για εκείνους, όμως, έκαναν λάθος.<br />
<br />
Αντίθετα με τους ηγέτες τους, οι περισσότεροι από τους απλούς στρατιώτες είχαν ήδη καταλάβει ποιο ήταν το πρόβλημα: η έλλειψη νερού. H πορεία μέσα από τις άνυδρες περιοχές στη δυτική πλευρά της λίμνης της Τιβεριάδας στην καρδιά του καλοκαιριού και υπό θερμοκρασίες κατά πάσα πιθανότητα άνω των 40 βαθμών και όλα αυτά με πλήρη στρατιωτική εξάρτυση, καθώς οποιαδήποτε στιγμή θα μπορούσαν να επιτεθούν οι Μουσουλμάνοι, ήταν ένα εγχείρημα που ξεπερνούσε τις αντοχές οποιουδήποτε. O Σαλαντίν έμαθε για την κίνηση του Χριστιανικού στρατού και έστειλε αποσπάσματα να τον παρενοχλούν, συγκεντρώνοντας ταυτόχρονα το στράτευμά του ώστε να προετοιμαστεί για μάχη.<br />
<br />
Αναζητώντας όμως τον καλύτερο τόπο για να εμπλέξει τον αντίπαλο, ο Σαλαντίν άφησε πίσω του την Τιβεριάδα, παίρνοντας το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων που είχε εκεί. O κύριος όγκος του στρατού του βρισκόταν στην Καφαρσέτ και από εκεί κινήθηκε προς το Χαττίν σε συνάντησή του. H παρενόχληση από τα αποσπάσματα του Σαλαντίν ήταν τόσο σοβαρή, που ο Χριστιανικός στρατός ουσιαστικά είχε σταματήσει να κινείται, παρά τις προσπάθειες που έκανε ο Ρεϋμόνδος ως επικεφαλής της προφυλακής. Κάπου εδώ τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν πολύ άσχημα για τους Χριστιανούς. H απόπειρα να κινηθούν προς το χωριό και τις πηγές του Χαττίν, προκειμένου να ανακουφιστούν οι διψασμένοι και εξασθενημένοι στρατιώτες και τα άλογα και να πάρουν μία θέση αποτελεσματικής άμυνας, δεν στέφθηκε από επιτυχία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-o2oip8wJsEQ/WNiTjCOl1KI/AAAAAAAApn0/k4vVAXHIoqoepHECpaDbqvADSapET23eACLcB/s1600/guy_de_lusignan_roi_de_jeerus33633.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-o2oip8wJsEQ/WNiTjCOl1KI/AAAAAAAApn0/k4vVAXHIoqoepHECpaDbqvADSapET23eACLcB/s320/guy_de_lusignan_roi_de_jeerus33633.jpg" width="244" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-ftpRnnx9vLw/WNiTiwIKIkI/AAAAAAAApnw/fI0shvrFiO0fR9gSxax_PrezUM5uWk8FwCLcB/s1600/Saladin_by_amoxes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-ftpRnnx9vLw/WNiTiwIKIkI/AAAAAAAApnw/fI0shvrFiO0fR9gSxax_PrezUM5uWk8FwCLcB/s320/Saladin_by_amoxes.jpg" width="233" /></a></div>
<br />
Το δεξί μέρος του στρατού του Σαλαντίν, υπό την ηγεσία του Τακί αλ Ντιν, έκλεινε το δρόμο στους διψασμένους Χριστιανούς, ο ίδιος ο πολέμαρχος με το κέντρο συμπλήρωνε το ''τείχος'' και ένα τμήμα των Μουσουλμάνων (στο αριστερό μέρος) υπό τον Γκοκμπουρί είχαν ήδη κλείσει οποιαδήποτε δίοδο διαφυγής και απειλούσε την οπισθοφυλακή των Λατίνων. Το πεδίο της φονικής μάχης βρίσκεται σε μία πεδινή περιοχή, κοντά σε δύο χωριά (σήμερα εγκαταλελειμμένα), το Χαττίν (ή Χιττίν) και το Νιμρίν, όπου δεσπόζουν οι δίδυμοι λόφοι (ο ένας λίγο ψηλότερος και πιο απότομος από τον άλλο) που έχουν ονομαστεί ''τα κέρατα του Χαττίν''. Οι διψασμένοι στρατιώτες των Λατινικών κρατιδίων δεν είχαν εναλλακτικές λύσεις.<br />
<br />
Έπρεπε να δράσουν πριν η δίψα και η εξουθένωση τους καταβάλουν οριστικά. Πέντε χιλιόμετρα μακριά βρίσκονταν οι πηγές του Χαττίν, οπότε αυτές θα ήταν ο στόχος τους. Κάποιοι ιππότες προσπάθησαν να μεταπείσουν τους ηγέτες τους, θεωρώντας ότι θα ήταν φρονιμότερο να επιτεθούν εκείνοι στους Μουσουλμάνους, παρά να κινηθούν προς τις πηγές και να δεχτούν την επίθεση των αντιπάλων τους, αλλά δεν τα κατάφεραν και ο Χριστιανικός στρατός ξεκίνησε την τελευταία πορεία του προς το Χαττίν. Ελάχιστοι (μάλλον λιγότεροι από δέκα) ιππότες και σεργέντοι αυτομόλησαν στον αντίπαλο, ενημερώνοντάς τον για την απελπιστική θέση των πρώην συμπολεμιστών τους.<br />
<br />
Ενώ οι Χριστιανοί άρχισαν να κινούνται, οι Μουσουλμάνοι έβαλαν φωτιά στα φρύγανα και τα χαμόκλαδα που είχαν συγκεντρώσει την προηγούμενη νύχτα και επιτέθηκαν υπό την κάλυψη του καπνού. Οι πρώτες επιθέσεις αποκρούστηκαν και μάλιστα οι Ναΐτες που βρίσκονταν στο κέντρο της παράταξης, με μία ορμητική επέλαση με τη λόγχη, κατόρθωσαν να πλήξουν με ορμή και να διασπάσουν προσωρινά τις γραμμές των Μουσουλμάνων. Σύμφωνα με Μουσουλμάνους χρονικογράφους, οι πρώτες εκείνες αντεπιθέσεις των Χριστιανών και ιδιαίτερα των τρομερών Ναϊτών λίγο έλειψε να ανατρέψουν το σκηνικό, αλλά η αποφασιστική στάση των ''επαγγελματικών'' τμημάτων του Μουσουλμανικού στρατού δεν το επέτρεψε.<br />
<br />
H μάχη πλέον είχε αρχίσει για τα καλά και οι Λατίνοι προσπάθησαν να σχηματίσουν παράταξη μάχης. Οι πεζοί (δορυφόροι, βαλλιστριδοφόροι, τοξότες) σχημάτισαν τρία υποτυπώδη τετράγωνα, που στο εσωτερικό τους φιλοξενούσαν το ιππικό που αποτελούσαν οι ιππότες, οι σεργέντοι και οι Τουρκόπουλοι. Τα πρώτα σημάδια της καταστροφής ήταν ήδη ορατά. Ήδη το πεζικό άρχισε να κινείται ξεχωριστά από το ιππικό και οι Μουσουλμάνοι εκμεταλλεύονταν κάθε κενό που έβρισκαν. Οι Λατίνοι συνέχιζαν να προχωρούν μέσα από μία κόλαση ατσαλιού, βελών που σφύριζαν ολόγυρά τους και καπνού και ενώ ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό και να καταπονεί περισσότερο τους αντιμαχόμενους.<br />
<br />
Εκείνη τη στιγμή, ο Ρεϋμόνδος, επικεφαλής ενός τμήματος του Χριστιανικού στρατού που βρισκόταν στην προφυλακή, προχώρησε σε μία πράξη που έχει προκαλέσει αρκετές συζητήσεις ανά τους αιώνες. Σχεδίασε και εκτέλεσε μία ορμητική επέλαση του ιππικού του προς την κατεύθυνση του χωριού του Χαττίν και στην κατωφέρεια των λόφων. Σύμφωνα με τους χρονικογράφους της εποχής, ο Ρεϋμόνδος δεν συνάντησε την παραμικρή αντίσταση από τους στρατιώτες του δεξιού μέρους του στρατού του Σαλαντίν, που διοικούσε ο Τακί αλ Ντιν. O τελευταίος είχε προφανώς διατάξει τους στρατιώτες του να ανοίξουν τις γραμμές τους και να επιτρέψουν στην ορμητική επέλαση του ιππικού (ας μην ξεχνάμε και ότι επέλαυναν σε κατηφορικό πεδίο) να περάσει από την άλλη πλευρά.<br />
<br />
Μόλις έγινε αυτό, οι Μουσουλμάνοι έκλεισαν τα ανοίγματα και στράφηκαν προς τους ιππότες. Φυσικά, επάνοδος του Ρεϋμόνδου και προσπάθεια να διασπαστεί από τα έξω ο κλοιός και μάλιστα στην ανηφόρα, θα συνιστούσε αυτοκτονία. Την ίδια ώρα, οι υπόλοιποι Χριστιανοί βρίσκονταν μέσα στον κλοιό θανάτου. Μόνο ο Μπάλιαν ντ' Ιμπελίν με μέρος της οπισθοφυλακής είχε κατορθώσει να ξεφύγει. O Γκυ, ελπίζοντας ίσως ότι θα σταματήσει την επέλαση των Μουσουλμάνων σε μία ισχυρή αμυντική θέση και θεωρώντας ότι ίσως έτσι ''πείσει'' το σύνολο του στρατού του να πολεμήσει αποφασιστικά, διέταξε να στηθούν οι σκηνές και να παραταχθούν όλοι για άμυνα. Ωστόσο, η συνοχή και η πειθαρχία ήταν ήδη παρελθόν για το στρατό των Λατίνων.<br />
<br />
Οι ιππότες και οι σεργέντοι τον υπάκουσαν, αλλά όχι και το πεζικό. Κατώτερης κοινωνικής τάξης οι τελευταίοι, ήταν εκείνοι που είχαν ταλαιπωρηθεί περισσότερο κατά τη διάρκεια της πορείας και κατά πάσα πιθανότητα ήταν ήδη σχεδόν ένα 24ωρο χωρίς νερό (οι ιππότες προτιμούσαν να ποτίσουν τα πολύτιμα άλογά τους παρά να δώσουν λίγο νερό στους ''κατώτερους'' πεζικάριους). H πίστη τους στη νίκη είχε ήδη εξανεμιστεί και αντί να παραταχθούν για άμυνα, κινήθηκαν προς την οχυρή τοποθεσία που ήταν λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά τους, τα ''κέρατα του Χαττίν''. Στις επανειλημμένες εκκλήσεις του Γκυ και των αρχιεπισκόπων που συνόδευαν τον Τίμιο Σταυρό, οι καταπονημένοι στρατιώτες απάντησαν ότι δεν μπορούν πλέον να πολεμήσουν και ότι θέλουν νερό.<br />
<br />
Πολλοί μελετητές σημειώνουν ως απορίας άξιο πώς πέρασαν οι πεζοί προς το λόφο, ο οποίος βάσει της αρχικής διάταξης της μάχης καλυπτόταν πλήρως από το δεξί πλευρό (και μερικώς από το κέντρο) του Μουσουλμανικού στρατού. Όμως, προφανώς, στην πορεία της μάχης το στράτευμα περιστράφηκε, ακολουθώντας την πορεία των Λατίνων. Σχεδόν το σύνολο των ιπποτών μάχονταν πλέον χωρίς τα άλογά τους και οι Μουσουλμάνοι τούς πίεζαν συνεχώς. O Γκυ δεν είχε άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει το πεζικό με τους ιππότες του και να ανέβει στο νότιο λόφο, όπου ετοιμάστηκαν να δεχτούν την επίθεση του Σαλαντίν. O τελευταίος, βλέποντας τους αντιπάλους του να έχουν υποχωρήσει σε μία θέση που δεν επέτρεπε διαφυγή, διέταξε γενική επίθεση.<br />
<br />
Οι Μουσουλμάνοι, επελαύνοντας από όλες τις πλευρές, ακόμη και από την απότομη πλευρά των λόφων, σύντομα κατέβαλλαν τους εξουθενωμένους Λατίνους. Οι τελευταίες στιγμές της μάχης σηματοδοτήθηκαν από την αρπαγή από τους Μουσουλμάνους του Τιμίου Σταυρού. Από εκεί και πέρα το ήδη καταρρακωμένο ηθικό τους υπέστη ακόμη ένα τρομερό χτύπημα και οι Λατίνοι άρχισαν να παραδίδονται -πρώτα το πεζικό στο βόρειο ''κέρατο'' και στη συνέχεια οι ιππότες στο νότιο. Οι απώλειες ήταν τρομακτικές και ουδέποτε συνήλθαν οι Λατίνοι από τον χαμό τόσων άξιων ανδρών. H αφρόκρεμα των ιπποτών της Χριστιανικής M. Ανατολής ήταν στα χέρια του Σαλαντίν.<br />
<br />
O βασιλιάς Γκυ, τα αδέλφια του Γοδεφρίδος και Αμάλριχος, ο Ρεϋνάλδος του Σατιλιόν, ο Χάμφρεϋ του Τορόν, οι μάγιστροι των Ναϊτών και των Ιωαννιτών και πολλές δεκάδες σημαινόντων ιπποτών συνελήφθησαν αιχμάλωτοι. O Σαλαδίνος χάρισε τη ζωή σε όλους τους επιφανείς αιχμαλώτους του, εκτός από τον Ρεϋνάλδο του Σατιλιόν, ο οποίος βρήκε το θάνατο από τα χέρια του σουλτάνου της Συρίας και της Αιγύπτου, όπως ακριβώς είχε ορκιστεί ο τελευταίος ότι θα γινόταν. Αντίθετα με τους ''επώνυμους'' και γενικά τους ιππότες, που μπορούσαν να υπολογίζουν στη βοήθεια της οικογένειας ή του επικυρίαρχού τους για να πληρωθούν τα λύτρα που ζήτησε στη συνέχεια ο Σαλαντίν για την απελευθέρωσή τους, οι απλοί στρατιώτες δεν περίμεναν τέτοια μεταχείριση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-TjM-AMlKFmI/WNiYR1ANPiI/AAAAAAAApoE/2FR3ikZBnOobjNUIALL76skPBe71vbtwACLcB/s1600/crusades.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://3.bp.blogspot.com/-TjM-AMlKFmI/WNiYR1ANPiI/AAAAAAAApoE/2FR3ikZBnOobjNUIALL76skPBe71vbtwACLcB/s400/crusades.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι περισσότεροι πουλήθηκανστα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Όμως και η μοίρα των Ναϊτών και των υπόλοιπων ταγματικών που συμμετείχαν στη μάχη ήταν τραγική. Περί τους 180 με 190 Ναΐτες και μερικές δεκάδες Ιωαννίτες συνέλαβαν αιχμαλώτους οι ''Σαρακηνοί'' και όλοι (ή, κατ’ άλλες πηγές, σχεδόν όλοι) σφαγιάστηκαν επί τόπου κατόπιν εντολής του Σαλαντίν. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, ο Σαλαντίν δεν εκτέλεσε αμέσως τους αιχμάλωτους, αλλά τους έθεσε ενώπιον ενός φρικτού διλήμματος: να βαφτιστούν Μουσουλμάνοι ή να εκτελεστούν. Αν και η συντριπτική πλειονότητα των Ναϊτών και Ιωαννιτών προτίμησαν τη σφαγή, ένας μικρός αριθμός άλλαξε πίστη και υπηρέτησε το Σαλαντίν.<br />
<br />
Μάλιστα αρκετά χρόνια μετά -περί τα 1210- Μουσουλμανικές πηγές υποδεικνύουν έναν πρώην Ναΐτη επιζώντα του Χαττίν που υπηρετούσε ως Μουσουλμάνος φρούραρχος του Χαλεπίου. O Γεράρδος για μία ακόμη φορά δεν μοιράστηκε τη μοίρα των ανδρών του και κατόρθωσε να εξαγοράσει τη ζωή του μετά από επίμονες παρακλήσεις του Γκυ.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Ναΐτες στις Πολιορκίες</span></b><br />
<br />
H κατοχή ενός κάστρου αποτελούσε το κομβικό σημείο στην προσπάθεια ελέγχου μιας περιοχής. Οι Ναΐτες το γνώριζαν καλά αυτό από την Ευρώπη, όπου το σύστημα των κάστρων και των τειχισμένων πόλεων είχε αρχίσει να αναπτύσσεται ήδη στα τέλη της αρχαιότητας, όταν με την έλευση των βάρβαρων γερμανικών φυλών είχε απειληθεί με αφανισμό η αγροτική οικονομία της υπαίθρου. Ειδικά στις Λατινικές ηγεμονίες της M. Ανατολής, η εγγύτητα των εχθρών και η αραιή κατοίκηση φίλιων πληθυσμών επέβαλλαν την κατοχή κάστρων σε κομβικά σημεία και κυρίως περάσματα, ώστε να ελέγχεται η κίνηση και κατ' επέκταση ολόκληρη η περιοχή όπου βρισκόταν το κάστρο.<br />
<br />
Οι μεγάλες μάχες που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της σύντομης ύπαρξης των σταυροφορικών βασιλείων δεν είναι πολλές. Αντίθετα, οι πολιορκίες φρουρίων είναι αμέτρητες. Σε πολλές από αυτές τις πολιορκίες συμμετείχαν οι δυνάμεις των Ναϊτών, που διακρίθηκαν, αν και ορισμένες φορές όχι με θετικό τρόπο. Για παράδειγμα είναι γνωστά τα γεγονότα κατά την πολιορκία της Ασκαλώνας. H περίφημη πόλη, που βρισκόταν στα σύνορα του Σουλτανάτου της Αιγύπτου, αποτέλεσε στόχο ήδη από την A' Σταυροφορία, αλλά οι Λατίνοι δεν κατάφεραν να την κατακτήσουν.<br />
<br />
Μετά τη B' Σταυροφορία και αφού οι Χριστιανοί εξασφάλισαν κάποιες νίκες στη μάχη τους με το Βασίλειο της Συρίας του Νουρ αντ Ντιν, ο Βαλδουίνος της Ιερουσαλήμ αποφάσισε το 1153 να επιτεθεί ξανά στην Ασκαλώνα. Από τη Χριστιανική πανστρατιά, όπως εξελίχθηκε η εκστρατεία, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι Ναΐτες, που απέστειλαν ένα σημαντικό τμήμα του στρατού τους υπό τον μάγιστρο του τάγματος, Βερνάρδο του Τρεμελέ. Το στράτευμα πολιόρκησε την πόλη, που στην πραγματικότητα ήταν ένα εκτεταμένο φρούριο το οποίο μπορούσε να αντέξει σε μακρόχρονη πίεση. Στην πολιορκία αυτή προέκυψε μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες στιγμές στην πολεμική ιστορία των Ναϊτών, σύμφωνα με το χρονικό του Γουλιέλμου της Τύρου.<br />
<br />
Πέντε μήνες μετά την έναρξη της πολιορκίας, η φρουρά της πόλης προσπάθησε να βάλει φωτιά στους πύργους που είχαν κατασκευάσει οι σταυροφόροι. Δεν υπολόγισαν όμως σωστά τον άνεμο, ο οποίος έσπρωξε τη φωτιά μέσα στο φρούριο, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει ένα μικρό τμήμα του τείχους, απ' όπου εισήλθαν οι ιππότες του Ναού που βρίσκονταν εκεί. Το περίεργο είναι ότι ο μάγιστρος των Ναϊτών -σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Γουλιέλμου της Τύρου- προσπαθούσε να αποθαρρύνει και να εμποδίσει τους υπόλοιπους ιππότες που μετείχαν στην πολιορκία να ακολουθήσουν. O Γουλιέλμος το αποδίδει στην άμετρη φιλοδοξία και αλαζονεία των Ναϊτών που ήθελαν να κατακτήσουν μόνοι τους το κάστρο.<br />
<br />
O Βερνάρδος, πάντως, ακολούθησε τους ιππότες του, με αποτέλεσμα να φονευθούν ο μάγιστρος και 40 από τους αδελφούς ιππότες του τάγματος και τα ακέφαλα πτώματά τους να κρεμαστούν από τις πολεμίστρες του φρουρίου. Το περιστατικό αυτό δεν επιβεβαιώνεται από άλλη πηγή πέραν του Γουλιέλμου. Πάντως το φρούριο, με τη συμβολή και των Ναϊτών, τελικά έπεσε μετά από έφοδο των σταυροφόρων στις 19 Αυγούστου. Όμως οι ιππότες του Ναού έλαβαν μέρος και σε πολλές ακόμη πολιορκίες. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτες είναι οι εξής: Η αποτυχημένη πολιορκία της Δαμασκού το 1148, στο πλαίσιο της B' Σταυροφορίας, όταν ο ίδιος ο βασιλιάς της Γαλλίας -τον οποίο είχαν ευεργετήσει οι Ναΐτες- απέδωσε την αποτυχία της εκστρατείας στην παρελκυστική τακτική των Ναϊτών και των τοπικών αρχόντων.<br />
<br />
Προφανώς οι αιτιάσεις του ήταν δικαιολογημένες. Είδαμε παραπάνω ότι οι Ναΐτες έλαβαν μέρος με ισχυρή δύναμη, που σχεδόν εξοντώθηκε, στην πολιορκία του Χαρίμ το 1177. Στην αιματηρή πολιορκία της Άκρας, οι Ναΐτες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, αλλά υπέστησαν βαριές απώλειες. Στις δύο πολιορκίες της Δαμιέτας, το 1218 - 1219 και το 1249, οι Ναΐτες επίσης συνέβαλλαν με στρατεύματα, μηχανικούς και εφόδια. H εμπειρία και οι γνώσεις που είχαν αποκτήσει οι ιππότες του Ναού κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης πορείας τους στη M. Ανατολή αποδείχτηκαν εξαιρετικά πολύτιμες στις περισσότερες από τις πολιορκίες που έλαβαν μέρος.<br />
<br />
Στη Δαμιέτα και στην Άκρα, αδελφοί - τεχνίτες αλλά και μισθοφόροι του τάγματος κατασκεύασαν τις περισσότερες από τις πολιορκητικές μηχανές που χρησιμοποίησαν οι σταυροφόροι για να επιτεθούν στα επιβλητικά τείχη. Στη Δαμιέτα οι Ναΐτες είχαν στη διάθεσή τους ένα από τα εντυπωσιακότερα τρεμπουσέ του καιρού τους, δωρεά του δούκα της Αυστρίας προς το τάγμα. Το τρεμπουσέ ήταν μία εξέλιξη του καταπέλτη και λειτουργούσε με ένα αντίβαρο. Ήταν σε θέση, λόγω του περίπλοκου μηχανισμού και του μεγέθους του, να εξακοντίζει τεράστιους ογκόλιθους σε μεγάλες αποστάσεις, αποτελώντας με τον τρόπο αυτό το ισχυρότερο πολιορκητικό μηχάνημα του Μεσαίωνα πριν από την εφεύρεση των κανονιών.<br />
<br />
Αλλά οι Ναΐτες, καθώς είχαν στην κατοχή τους πάρα πολλά κάστρα, ήταν αναγκασμένοι πολύ συχνά να υπερασπίζουν οι ίδιοι τα φρούριά τους από επιθέσεις Μουσουλμάνων. Σε κάποιες περιπτώσεις επέλεξαν να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων, ενώ σε κάποιες άλλες δέχτηκαν να παραδοθούν. Συνήθως μία πολιορκία, εφόσον δεν συνέδραμαν τους υπερασπιστές δυνάμεις εκτός φρουρίου, κατέληγε σε κατάληψη του οχυρού. Παρόλα αυτά οι ιππότες του Ναού κατόρθωσαν σε πολλές περιπτώσεις να αντισταθούν στους μουσουλμάνους και να υπερασπιστούν με επιτυχία τα κάστρα τους. Μία από αυτές ήταν η πολιορκία του οχυρού της Τορτόσα, που άντεξε στις επιθέσεις του Σαλαντίν το 1188.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-MSxCUgnwJ48/WNni1ZCCuQI/AAAAAAAApoU/PO8LxLkIdjc-tO8OT-qMQSW7gIyl50dhQCLcB/s1600/p01grdmj.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://3.bp.blogspot.com/-MSxCUgnwJ48/WNni1ZCCuQI/AAAAAAAApoU/PO8LxLkIdjc-tO8OT-qMQSW7gIyl50dhQCLcB/s640/p01grdmj.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Αντίθετα, στο Ναρμπσάκ οι Ναΐτες υπερασπιστές αναγκάστηκαν να παραδώσουν το κάστρο, όταν ένας από τους πύργους κατέρρευσε από τη δράση των Μουσουλμάνων υπονομευτών. O Κούρδος πολέμαρχος κατόρθωσε να καταλάβει και το περίφημο Μπαγκράς, μετά από αδιάκοπο ''βομβαρδισμό'' πολλών ημερών. Στην περίπτωση αυτή, οι Ναΐτες παραδόθηκαν μετά τη διαβεβαίωση του Σαλαντίν ότι θα τους επέτρεπε να διαφύγουν στην Αντιόχεια χωρίς να τους πειράξει. O Σαλαντίν ήταν ένας άνθρωπος που κρατούσε το λόγο του, ωστόσο δεν συνέβη το ίδιο και με τον σουλτάνο Μπαϋμπάρς, αρκετές δεκαετίες αργότερα, ο οποίος έπεισε με παρόμοιο επιχείρημα τους υπερασπιστές του Σαφέντ να του παραδώσουν το κάστρο.<br />
<br />
Όταν όμως οι Ναΐτες και οι μισθοφόροι τους προσπάθησαν να αποχωρήσουν, οι δυνάμεις του Μαμελούκου σουλτάνου τούς συνέλαβαν και στη συνέχεια τους εκτέλεσαν. O ίδιος ο Μπαϋμπάρς επιτέθηκε και στο Μπαγκράς (στο μεταξύ είχε περάσει ξανά υπό τον έλεγχο των Ναϊτών) το 1268, όπου συνέβη ένα περίεργο περιστατικό. Παρότι οι Ναΐτες γνώριζαν τη μοίρα των συναδέλφων τους του Σαφέντ, ένας από τους αδελφούς ιππότες με δική του πρωτοβουλία διαπραγματεύθηκε την παράδοση του κάστρου στις δυνάμεις των Μαμελούκων. H Αντιόχεια είχε ήδη πέσει και η παραμονή των δυνάμεων των Χριστιανών σε ένα κάστρο που δεν φρουρούσε πλέον τίποτε ήταν περιττή.<br />
<br />
Οι υπόλοιποι Ναΐτες της φρουράς ήταν βέβαιοι ότι ο σουλτάνος θα τους πρόδιδε και θα τους εκτελούσε. Όμως οι μισθοφόροι που ήταν μεταξύ των υπερασπιστών του κάστρου -και μάλιστα αποτελούσαν την πλειονότητα- πίστεψαν ότι θα τους επέτρεπε να φύγουν. Τελικώς οι αδελφοί, εκτιμώντας τη θέση τους ως απελπιστική και γνωρίζοντας ότι δεν είχαν πλέον να περιμένουν βοήθεια από την Αντιόχεια, αποφάσισαν να παραδοθούν. O Μπαϋμπάρς κράτησε το λόγο του, οπότε οι Ναΐτες αναχώρησαν για τα πλησιέστερα διοικητήρια του τάγματος. O Μεγάλος Μάγιστρος Θωμάς Μπεράρ είχε ήδη δώσει την εντολή για παράδοση του κάστρου, η οποία όμως ουδέποτε έφθασε στους υπερασπιστές του κάστρου, αφού αυτοί είχαν ήδη αποχωρήσει.<br />
<br />
Πριν εκκενώσουν το κάστρο, απέτυχαν στην προσπάθειά τους να καταστρέψουν τις προμήθειες και τα όπλα που είχαν αποθηκευτεί στο Μπαγκράς, παρά τη ρητή εντολή που υπήρχε για τέτοιες περιστάσεις. Έτσι, οι αδελφοί ιππότες και σεργέντοι που αποτελούσαν τη φρουρά του Μπαγκράς τιμωρήθηκαν αυστηρά με απώλεια των προνομίων τους για ''ένα χρόνο και μία μέρα'', όχι επειδή παρέδωσαν το κάστρο, αλλά επειδή απέτυχαν να καταστρέψουν τα εφόδια.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Τραπεζίτες του Χριστού</span></b><br />
<br />
Περισσότερο από τη στρατιωτική αξία τους, οι Ναΐτες έγιναν διάσημοι για τις επιχειρηματικές προσπάθειές τους. Το τάγμα είχε ανάγκη από άφθονους πόρους για να χρηματοδοτήσει το έργο της υπεράσπισης των Αγίων Τόπων. Αυτοί οι πόροι βρέθηκαν τόσο από τις δωρεές πολλών ευσεβών χριστιανών και από τα προνόμια που παραχώρησαν στο τάγμα οι Πάπες της Ρώμης όσο και από τις επιχειρηματικές δραστηριότητές τους. Είδαμε και στα προηγούμενα κεφάλαια ότι το τάγμα των φτωχών ιπποτών του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα ήδη από τις πρώτες ημέρες της ''επίσημης'' ύπαρξής του είχε προσελκύσει πολυάριθμους δωρητές, οι οποίοι είχαν προσφέρει αγαθά, περιουσίες και υπηρεσίες στο τάγμα.<br />
<br />
Παράλληλα, εκκλησιαστικές (κυρίως) αλλά και κοσμικές αρχές είχαν προσφέρει στους Ναΐτες προνόμια τα οποία μέχρι το σημείο εκείνο αποτελούσαν αποκλειστικότητα της Εκκλησίας ή των βασιλιάδων (λ.χ. συλλογή φόρων). Ένας τρίτος παράγοντας που συνεισέφερε στην ευμάρεια των Ναϊτών ήταν η ''υποχρέωση'' των νέων μελών να μεταβιβάζουν στο τάγμα την περιουσία τους, ώστε να καθίστανται πένητες και να έχουν το δικαίωμα συμμετοχής στο Ναό. Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν οι Ναΐτες σύντομα να αποκτήσουν μεγάλη οικονομική ισχύ. Το τάγμα την εποχή της μέγιστης ακμής του είχε καταστεί ο ισχυρότερος οικονομικός οργανισμός του Μεσαίωνα μετά τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.<br />
<br />
H ευμάρεια όμως των λευκοντυμένων ιπποτών ενοχλούσε πολλούς. Ιδιαίτερα την περίοδο που οι Άγιοι Τόποι ανακαταλαμβάνονταν από τους ''απίστους'', πολλοί αναρωτιόνταν μήπως τελικά οι Ναΐτες δεν διαθέτουν τα πλούτη τους για να υπερασπίζονται το Ναό του Κυρίου αλλά για τη δική τους καλοπέραση. Μάλιστα, είχαν γίνει συνώνυμο της φιλαργυρίας, αφού ήταν διαβόητη η ''αυτοσυγκράτησή'' τους όταν επρόκειτο να δώσουν ελεημοσύνη στους φτωχούς. H ελεημοσύνη εθεωρείτο μία από τις ''υποχρεώσεις'' των εκκλησιαστικών και κοσμικών αρχόντων, εξαιτίας της εξαθλίωσης μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας την εποχή του Μεσαίωνα.<br />
<br />
Αυτή η εξαθλίωση εν πολλοίς οφειλόταν στη συγκέντρωση των γαιών, των περιουσιών και των προσόδων σε ένα πολύ μικρό τμήμα της κοινωνίας, εν προκειμένω στην Εκκλησία, στους ευγενείς και σε οργανισμούς όπως τα ιπποτικά και τα μοναστικά τάγματα, οπότε θεωρούνταν υποχρέωση των οικονομικά ισχυρών, ιδιαίτερα όσων είχαν σχέση με την Εκκλησία, να συνδράμουν τους φτωχούς. Αντίθετα με τους Οσπιταλιέρους, οι Ναΐτες δεν ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωροι και η μικρή συνεισφορά τους -σε αντίθεση με την τεράστια περιουσία τους- στηλιτεύτηκε από πολλούς σχολιαστές. Παρόλα αυτά, χάρη στις αναμφισβήτητες ικανότητες των Ναϊτών στον τομέα της οικονομικής διαχείρισης, ήταν πολύ συχνή η ανάθεση σε υψηλόβαθμους του τάγματος καθηκόντων ''βασιλικού ελεημοσυνάριου''.<br />
<br />
Επρόκειτο για τους διαχειριστές περιουσιών οι οποίες προορίζονταν για φιλανθρωπικούς σκοπούς και τις οποίες συνήθως εκχωρούσαν στους αξιωματούχους του τάγματος βασιλικοί οίκοι της Ευρώπης. Τα μεγάλα πλούτη του Ναού ήταν κοινό μυστικό για τους σύγχρονούς τους, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις οι γνωστές υπερβολές έκαναν την εμφάνισή τους. Φυσικά δεν ήταν υπερβολή ότι στην περίοδο της μέγιστης ακμής του το τάγμα διέθετε πάνω από 9.000 φέουδα, μικρά ή μεγάλα, από αγροτεμάχια 20 ή 30 στρεμμάτων, έως κανονικά φέουδα των 100 ή 200 εκταρίων, ούτε ότι στα μέσα του 13ου αιώνα οι Ναΐτες διέθεταν αρχηγεία σε όλες τις σημαντικές πόλεις και κωμοπόλεις της Γαλλίας και του μεγαλύτερου μέρους της Δυτικής Ευρώπης.<br />
<br />
Επίσης, δεν ήταν μυστικό ότι ο πλούτος του Ναού ήταν τόσος που οι Ναΐτες αποτελούσαν τους μεγαλύτερους χρηματοδότες και πιστωτές τουλάχιστον δύο εκ των ισχυρότερων ηγεμόνων της Ευρώπης, του βασιλιά της Γαλλίας και του ομολόγου του της Αραγονίας. Το Διοικητήριο στο Παρίσι ήταν ένα από τα σημαντικότερα οικονομικά κέντρα του Μεσαιωνικού κόσμου, όπως παραδίδουν πολλές πηγές και τα πλούτη που είχαν συγκεντρωθεί σε αυτό ξεπερνούσαν εκείνα πολλών βασιλείων. Παρόλα αυτά, ο Ναός συχνά βρισκόταν σε αδυναμία να εξασφαλίσει τα τεράστια ποσά που απαιτούσε το βασίλειο της Γαλλίας. Οι απαιτήσεις των Γάλλων μοναρχών είχαν γίνει τόσο μεγάλες, που οι Ναΐτες έσπευδαν να εξασφαλίζουν τα ποσά που δεν μπορούσαν οι ίδιοι να εκχωρήσουν μέσω τρίτων πηγών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-w1hLd5x07eg/WNnn1GjOVyI/AAAAAAAApok/9RjawK5LNw43rh5auLNMfYLtpLeQWDEkACLcB/s1600/SMXJP7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-w1hLd5x07eg/WNnn1GjOVyI/AAAAAAAApok/9RjawK5LNw43rh5auLNMfYLtpLeQWDEkACLcB/s400/SMXJP7.jpg" width="266" /></a></div>
<br />
Ήταν άλλωστε γνωστό ότι οι Ναΐτες ήταν οι πιο επιτυχημένοι τραπεζίτες του Μεσαίωνα, πιο επιτυχημένοι ακόμη και από τους Εβραίους συναδέλφους τους. Οι απαρχές της λειτουργίας του Ναού ως τραπεζικού οργανισμού βρίσκονται στην Ιβηρική. Σύμφωνα με μία εκδοχή, κάποιοι Ισπανοί προσκυνητές επιθυμούσαν να επισκεφθούν τους Αγίους Τόπους αλλά δεν διέθεταν αρκετά χρήματα. Οι Ναΐτες δάνειζαν στους προσκυνητές χρήματα για να μπορέσουν να κάνουν το μεγάλο και ακριβό ταξίδι. Αυτή η πρακτική άρχισε να παγιοποιείται στη συνέχεια και να εξελίσσεται σε καθορισμένη διαδικασία με κανόνες και τυπικό.<br />
<br />
Σιγά-σιγά, με όπλο την οικονομική ευρωστία τους, οι Ναΐτες δημιούργησαν στόλο, με τον οποίο έκαναν μεταφορές προσκυνητών και εμπορευμάτων από και προς τους Αγίους Τόπους αλλά και αλλού. Βέβαια, κατηγορήθηκαν συχνά για αθέμιτο ανταγωνισμό, τόσο στη δραστηριότητά τους ως τραπεζίτες όσο και σε άλλες. H κατηγορία αφορούσε στο ότι το τάγμα δάνειζε χρήματα με τόκο 10%, ενώ το ανώτερο επιτρεπόμενο για χριστιανό (βάσει των κανόνων της Εκκλησίας για τη σιμωνία) ήταν 12%, το οποίο συνήθως εξαντλούσαν οι Χριστιανοί τραπεζίτες, θέλοντας να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Ακόμη πιο έντονος ήταν ο ανταγωνισμός για τους Εβραίους, οι οποίοι δάνειζαν με 20% ή και μεγαλύτερο τόκο.<br />
<br />
Οι Ναΐτες εγκατέστησαν ένα πρωτοποριακό σύστημα επικοινωνίας και συναλλαγών, με αποτέλεσμα να είναι δυνατόν κάποιος να δανείζεται ένα ποσό, λ.χ., στην Ακρα και να το αποπληρώνει στην Προβηγκία. Δημιούργησαν επίσης ένα πρωτότυπο σύστημα εξασφάλισης της αυθεντικότητας των συναλλαγών και των αποδεικτικών του δανεισμού. Οι πρώτες ''επιταγές'' της ιστορίας κατά πάσα πιθανότητα προήλθαν από αυτήν ακριβώς τη δραστηριότητα των Ναϊτών. Οι πολυάριθμοι καταρτισμένοι περί των οικονομικών υπάλληλοί τους εξασφάλιζαν ότι ούτε μία δεκάρα δεν θα χανόταν για το τάγμα.<br />
<br />
Κατά ένα μεγάλο ποσοστό η επίμονη φήμη για τη διαβόητη φιλαργυρία των Ναϊτών προέρχεται από τον τρόπο με τον οποίο περιφρουρούσαν τις τραπεζικές συναλλαγές τους και διεκδικούσαν στο ακέραιο το ποσό που είχαν δανείσει με τους αναλογούντες τόκους. Σε πολλές περιπτώσεις οι Ναΐτες φέρονται να έχουν δανείσει χρήματα χωρίς τόκο ή ακόμη και χωρίς να απαιτήσουν την αποπληρωμή του χρέους. Αλλά αυτό ίσχυε για ισχυρούς κοσμικούς άρχοντες, που ''ξεχρέωναν'' αργότερα εμμέσως τις υπηρεσίες που τους προσέφερε το τάγμα, δίνοντας ακόμη περισσότερα προνόμια ή γαίες ή άλλες προσόδους στο Ναό. Αυτό πάντως ήταν η εξαίρεση, αφού κατά κανόνα οι Ναΐτες προσπαθούσαν να εισπράξουν άμεσα το χρέος.<br />
<br />
Ασφαλώς δεν δάνειζαν μόνο ηγεμόνες και ισχυρούς οίκους, αλλά ακόμη και εμπόρους, μικροάρχοντες και οποιονδήποτε γενικά είχε τα εχέγγυα για να αποπληρώσει το χρέος αργότερα. Φυσικά ο δανεισμός δεν ήταν η μόνη τραπεζική υπηρεσία που προσέφεραν οι Ναΐτες. Τα αρχηγεία τους θεωρούνταν τα ασφαλέστερα θησαυροφυλάκια σε ολόκληρη τη Δύση και οι λευκοντυμένοι ιππότες σπάνια έχαναν κάτι που τους είχαν εμπιστευτεί. Για το λόγο αυτό, η φύλαξη ολόκληρων θησαυρών, ακόμη και των θησαυρών του Γαλλικού στέμματος, συχνά ήταν καθήκον των παραρτημάτων του Ναού. Στο Ναϊτικό Διοικητήριο του Παρισιού οι Καπέτοι μονάρχες εμπιστεύονταν τα τιμαλφή τους και οι ιππότες ουδέποτε τους απογοήτευσαν.<br />
<br />
Επίσης οι Ναΐτες, λόγω των αναγκών του τραπεζικού συστήματός τους, είχαν αναπτύξει και άλλες υπηρεσίες, όπως αυτήν της μεταφοράς χρημάτων. Πέραν του αναμφισβήτητου κύρους και της δύναμης του τάγματος, που αποθάρρυνε τους επίδοξους ληστές που την εποχή αυτή λυμαίνονταν την ύπαιθρο, υπήρχε ακόμη ένας λόγος για τον οποίο οι Ναΐτες μετέφεραν με ασφάλεια μεγάλα ποσά: η συνοδεία των ποσών ήταν όχι μόνο ένοπλη, αλλά και πολυάριθμη, συνήθως με επικεφαλής έναν ή περισσότερους πάνοπλους αδελφούς ιππότες, που είχαν υπό τις διαταγές τους αρκετούς σεργέντους και μισθοφόρους. Αυτή η οπλισμένη συνοδεία εξασφάλιζε ότι, ένα σεντούκι που ξεκινούσε από τη Μασσαλία θα έφθανε στο Παρίσι ή ένα κιβώτιο με τιμαλφή από τη Βαρκελώνη θα πήγαινε στη Ρώμη χωρίς να ''εξαφανιστεί'' το περιεχόμενό του στην πορεία.<br />
<br />
Κατ' επανάληψη σημαντικοί κοσμικοί και εκκλησιαστικοί άρχοντες αναφέρονταν κολακευτικά στις οικονομικές υπηρεσίες του τάγματος, ιδιαίτερα όσον αφορά στη μεταφορά χρημάτων. O Πάπας Ονώριος Γ' το 1220 ανέφερε μιλώντας στον λεγάτο Πελάγιο ότι δεν θα μπορούσε να βρει κάποιον άλλο να εμπιστευτεί περισσότερο για τη μεταφορά μεγάλων χρηματικών ποσών. Οι Ναΐτες όμως δεν ήταν πρωτοπόροι μόνο στον τραπεζικό τομέα αλλά και σε αυτόν των ασφαλειών ζωής. Είχαν εγκαταστήσει ένα σύστημα με το οποίο δέχονταν δωρεές κάποιας αξίας (αγροκτήματα, άλλες εκτάσεις, σπίτια) από Χριστιανούς, στους οποίους εν συνεχεία χορηγούσαν διά βίου ένα ποσό ως ετήσια πρόσοδο ή σύνταξη.<br />
<br />
Σε μία εποχή που η αβεβαιότητα ήταν μέρος της καθημερινής ζωής σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι σήμερα, μπορούμε να φανταστούμε ότι μια τέτοια εξασφάλιση φάνταζε μεγάλη ευκαιρία για πολλούς. Αναφερθήκαμε επίσης στη δημιουργία ισχυρού στόλου από τους Ναΐτες. Οι πρώτες αναφορές για το στόλο αυτό προέρχονται από το 1207, ωστόσο δεν αποκλείεται δύο δεκαετίες πριν από το έτος αυτό το τάγμα να είχε ξεκινήσει να ναυπηγεί δικά του πλοία. Πάντως, μέσα στη δεύτερη δεκαετία του 13ου αιώνα οι Ναΐτες φαίνεται να έχουν εξελιχθεί σε εφοπλιστές. O στόλος αυτός αποτελείτο κυρίως από εξοπλισμένα επιβατηγά πλοία, τα οποία αναχωρούσαν είτε από το Λα Ροσέλ στη Βορειοδυτική Γαλλία, είτε από τα λιμάνια της Προβηγκίας, είτε από αυτά της Ιβηρικής.<br />
<br />
Το σημαντικότερο όμως λιμάνι όσον αφορά στην εμπορική και επιβατική δραστηριότητα των Ναϊτών ήταν η Μασσαλία. Μέσω αυτού διοχετευόταν το μεγαλύτερο μέρος της κίνησης των πλοίων του τάγματος που επικοινωνούσαν τόσο με τους Αγίους Τόπους όσο και με τα λιμάνια της Δαλματίας και των άλλων περιοχών όπου οι Ναΐτες είχαν συμφέροντα. Συνήθως αυτά τα πλοία επιτελούσαν διττό ρόλο, επιβατηγών και εμπορικών, ενώ ο κύριος τόπος με τον οποίο συναλλάσσονταν ήταν βεβαίως η Ουτρεμέρ. Τα πολύτιμα προϊόντα της Ανατολής που μετέφεραν στη Δ. Ευρώπη τα μπάρκα των Ναϊτών ήταν μια σταθερή πηγή εισοδήματος.<br />
<br />
Ενώ οι πολυάριθμοι προσκυνητές που χρησιμοποιούσαν τα πλοία του τάγματος για να επισκέπτονται τη M. Ανατολή και να επιστρέφουν στα σπίτια τους στην Ευρώπη, εξασφάλιζαν στο Ναό ένα επιπλέον εισόδημα. Το μεγάλο όπλο των Ναϊτών χάρη στο οποίο προσέλκυαν σημαντική πελατεία για τα πλοία τους ήταν και σε αυτή την περίπτωση η πάνοπλη συνοδεία ιπποτών και σεργέντων που επιβιβαζόταν σε κάθε ταξίδι και εξασφάλιζε το πλοίο, το εμπόρευμα και τους επιβάτες από τους πειρατές που λυμαίνονταν τη Μεσόγειο. Υπήρχε όμως κι άλλο ένα στοιχείο που καθιστούσε τις υπηρεσίες τους ιδιαίτερα ελκυστικές.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-I2VQhPhUuFE/WNnou5ptsjI/AAAAAAAApow/Qwfc-RsA6fUV5s3OQ9NHvBqn_674LmYjwCLcB/s1600/Detail-from-the-Trial-of-041.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="297" src="https://2.bp.blogspot.com/-I2VQhPhUuFE/WNnou5ptsjI/AAAAAAAApow/Qwfc-RsA6fUV5s3OQ9NHvBqn_674LmYjwCLcB/s400/Detail-from-the-Trial-of-041.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι Ναΐτες ακολουθούσαν μία πολιτική χαμηλών χρεώσεων σε σχέση με τον ανταγωνισμό, την οποία επέτρεπε η απαλλαγή τους από δασμούς, λιμενικά τέλη και τις υπόλοιπες επιβαρύνσεις που οδηγούσαν στα ύψη τις τιμές για αυτό το είδος των υπηρεσιών από τους ''κοινούς'' πλοιοκτήτες. Αυτός ο αθέμιτος ανταγωνισμός σε πολλές περιπτώσεις τους έφερε σε ευθεία αντιπαράθεση και σύγκρουση με τους εμπόρους και τους πλοιοκτήτες και έχουν καταγραφεί αρκετές προσπάθειες των τελευταίων να πετύχουν περιορισμό των προνομίων των Ναϊτών. Ανάλογη σύγκρουση με τους πλοιοκτήτες και τους έμπορους της Ιταλίας δεν φαίνεται να υπήρχε. Πάντως Ναϊτικά πλοία δραστηριοποιούνταν και στα Ιταλικά λιμάνια του Πρίντιζι, του Μπάρι, του Τράνι και της Μπαρλέτα.<br />
<br />
Όμως τα σημαντικά προβλήματα που είχαν οι Ναΐτες με τον Αυτοκράτορα Φρειδερίκο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τους απέκλεισαν από τα λιμάνια της Αδριατικής. Χρειάστηκε να ανέβει στον Αυτοκρατορικό θώκο ο Μανφρέδος το 1254 για να ξεκινήσει πάλι μία προσπάθεια επαναπροσέγγισης της αυτοκρατορίας με τους Ναΐτες και να ανοίξουν τα λιμάνια της Απουλίας για το τάγμα. Οι Ναΐτες συνήθιζαν επίσης να καθετοποιούν τις διαδικασίες προμήθειας και παραγωγής εντός των ορίων του τάγματος, ώστε να μπορούν να αποφεύγουν, στο μέτρο του δυνατού, την ανάγκη καταφυγής σε μεσάζοντες. Εφάρμοζαν μάλιστα παρόμοιες διαδικασίες σε πολλά θέματα.<br />
<br />
Προηγουμένως αναφερθήκαμε στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις τους, οι οποίες ξεκίνησαν την εποχή που το τάγμα απέκτησε έναν σταθερά μεγάλο όγκο κίνησης από και προς τους Αγίους Τόπους (και όχι μόνο) και έψαχνε τρόπους μείωσης του κόστους. Κάτι ανάλογο συνέβη και με την προμήθεια των όπλων του Ναού. Από ένα χρονικό σημείο και μετά, οι Ναΐτες αγόραζαν πρώτες ύλες και προχωρούσαν με δικούς τους τεχνίτες -κατά κανόνα αδελφούς του τάγματος, κατώτερης βεβαίως τάξης από τους ''μάχιμους''- στην κατασκευή των δικών τους όπλων και πανοπλιών. Εξασφάλιζαν έτσι τη σταθερή ποιότητα των αρμάτων τους και έκαναν μεγάλη οικονομία.<br />
<br />
Βλέπουμε δηλαδή ότι η πρακτική της καθετοποίησης της παραγωγής είχε ''εφευρεθεί'' από τους Ναΐτες. Γι' αυτόν αλλά και για πολλούς άλλους λόγους (ο κυριότερος από τους οποίους ήταν η οικονομική δραστηριότητά τους και η λειτουργία τους σε όλες τις χώρες της Χριστιανικής Δύσης) οι Ναΐτες έχουν ονομαστεί ''η πρώτη πολυεθνική εταιρεία της ιστορίας''.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Τάγμα ως Πολιτική Δύναμη</span></b><br />
<br />
Οι σχέσεις του τάγματος με το βασίλειο της Γαλλίας ήταν ιδιαίτερα στενές από την αρχή της δημιουργίας του. Είναι γεγονός ότι η A' Σταυροφορία ήταν ουσιαστικά υπόθεση των Γάλλων και των υπόλοιπων Γαλλόφωνων λαών (Προβηγκιανοί, Φλαμανδοί, Βουργουνδοί, Νορμανδοί κ.ά.), ενώ ακόμη και ο Πάπας που την κήρυξε, ο Ουρβανός, ήταν Γάλλος. Φυσικά, έλαβαν μέρος κι άλλοι Δυτικοευρωπαίοι, ωστόσο οι Γάλλοι και οι γαλλόφωνοι κυριαρχούσαν. Αυτή η κυριαρχία ήταν εμφανής και στη σύνθεση των ιπποτικών ταγμάτων. Τόσο οι Ναΐτες όσο και οι Ιωαννίτες, ξεκίνησαν από γαλλόφωνους και είχαν ως κύρια πηγή στρατολόγησης της Γαλλόφωνες περιοχές.<br />
<br />
Στην πορεία βέβαια τα τάγματα επεκτάθηκαν, κυρίως όσο οι μη Γαλλόφωνοι έπαιρναν πιο ''ζεστά'' το θέμα των σταυροφοριών. Το αποτέλεσμα ήταν να ''εμπλουτιστούν'' οι τάξεις των Ναϊτών και των Οσπιταλιέρων και να δημιουργηθούν νέα τάγματα που ήταν αποκλειστικά ''εθνικά''. Οι Οσπιταλιέροι καθιέρωσαν μάλιστα τις ''γλώσσες'', ομαδοποιήσεις δηλαδή των μελών τους ανάλογα με τον τόπο καταγωγής τους. Δεν φαίνεται να υπήρχε ανάλογο σύστημα σε ισχύ στο τάγμα του Ναού. Οι Ναΐτες βρίσκονταν πάντα ιδιαίτερα κοντά στο βασιλικό οίκο της Γαλλίας. Μάλιστα συντρόφεψαν το Λουδοβίκο ΣΤ' στην ''άτυχη'' B' Σταυροφορία, προστατεύοντας και χρηματοδοτώντας τον.<br />
<br />
Γι' αυτές τις υπηρεσίες, ο Γαλλικός θρόνος δεν υπήρξε αχάριστος προς το τάγμα, με αποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια ο Ναός να αποκτήσει εντυπωσιακά προνόμια στις γαίες του Βασιλείου της Γαλλίας. Από ένα σημείο και μετά, μάλιστα, ο βασιλιάς όχι μόνο χρηματοδοτούνταν σχεδόν αποκλειστικά από τους Ναΐτες, αλλά τους είχε καταστήσει θησαυροφύλακες της βασιλικής περιουσίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι Ναΐτες ήταν πάντα ευθέως υπέρ του Γαλλικού θρόνου, αφού η υποστήριξη τους εξαρτιόταν πάντα από τις πολιτικές ανάγκες και τα συμφέροντα των ίδιων. H δεινότητα των Ναϊτών σε διοικητικά και οικονομικά ζητήματα δεν ήταν δυνατόν να αμφισβητηθεί και εντυπωσίαζε όλους τους συγχρόνους τους.<br />
<br />
Μάλιστα, στις περισσότερες αυλές της Ευρώπης υπήρχαν Ναΐτες σύμβουλοι επί οικονομικών και διοικητικών θεμάτων. Είχε παρατηρηθεί το φαινόμενο δύο ηγεμόνες που βρίσκονταν σε διαμάχη, ακόμη και σε πολεμική αντιπαράθεση, να διαθέτουν Ναΐτες συμβούλους, οι οποίοι δεν φαίνεται να είχαν ηθικές ή όποιες άλλες επιφυλάξεις ως προς το να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και στις δύο πλευρές. Συχνά φέρονται να έχουν υποδαυλίσει διαμάχες, ώστε να επωφεληθούν στη συνέχεια και να ισχυροποιήσουν τη θέση τους. Στις Γαλλο-Αγγλικές διαμάχες, για παράδειγμα, Ναΐτες βρίσκονταν και στα δύο στρατόπεδα. O Μάγιστρος της Γαλλίας συμβούλευε τον ηγεμόνα του και ο αντίστοιχος της Αγγλίας το δικό του.<br />
<br />
Ακόμη και ενάντια στην αρχή στην οποία ανήκαν, τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, έδρασαν οι Ναΐτες στην περίπτωση της παροχής συμβουλών στο Γερμανό Αυτοκράτορα την περίοδο της διαμάχης του με τον Πάπα. Οι Ναΐτες όμως δεν εμπλέκονταν ανοιχτά στις διαμάχες μεταξύ Χριστιανών. Αντίθετα, με δεδομένο ότι μια τέτοια εμπλοκή θα υπονόμευε σοβαρά τη θέση του τάγματος, γινόταν κάθε προσπάθεια να αποφευχθεί. H μόνη καταγεγραμμένη περίπτωση ενεργού συμμετοχής Ναϊτών σε διαμάχη Χριστιανών αφορά στον πόλεμο του στέμματος της Αραγονίας ενάντια στην Καστίλη και την Γαλλία. Οι ηγεμόνες της Αραγονίας επέβαλλαν στους Ναΐτες τη συμμετοχή τους (ίσως ακόμη και αδελφών - ιπποτών, αν και κάτι τέτοιο δεν είναι εξακριβωμένο) στη διαμάχη αυτή.<br />
<br />
Ανάλογη ήταν η στάση και των υπόλοιπων ιπποτικών ταγμάτων. Οι Πάπες απέφευγαν να εμπλέκουν τα τάγματα στους (πολυάριθμους) πολέμους τους οποίους διεξήγαγαν την εποχή αυτή με Χριστιανούς. H μόνη καταγεγραμμένη παραβίαση αυτής της αρχής ήταν όταν ο Κλήμης Δ' ζήτησε την άμεση στρατιωτική συνδρομή των Οσπιταλιέρων για να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις των Γερμανών στη Σικελία. Πάντως, για πολλές δεκαετίες η προσωπική φρουρά του Πάπα αποτελείτο από Ναΐτες και Ιωαννίτες. H απροθυμία των ταγμάτων και ειδικά των Ναϊτών να συμμετάσχουν ενεργά σε πολέμους μεταξύ Χριστιανών δεν απέκλειε βεβαίως την ''παρασκηνιακή'' συμμετοχή, προωθώντας φυσικά δικά τους συμφέροντα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4JWUZER0Hv4/WNn0L8jewtI/AAAAAAAAppA/RjmCNvNXmOUMKufn6YTWMOjDeDZ1ukqJwCLcB/s1600/170ff518-b757-4652-bf48-aad435a85badimage19.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://2.bp.blogspot.com/-4JWUZER0Hv4/WNn0L8jewtI/AAAAAAAAppA/RjmCNvNXmOUMKufn6YTWMOjDeDZ1ukqJwCLcB/s400/170ff518-b757-4652-bf48-aad435a85badimage19.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αυτή η απροθυμία όμως φαίνεται ότι εξαφανιζόταν όταν ο αντίπαλος ήταν μεν Χριστιανός, αλλά όχι Καθολικός, δηλαδή ήταν Ορθόδοξος ή Μονοφυσίτης. Δύο περιπτώσεις όπου οι Ναΐτες πήραν αυτοβούλως τα όπλα ενάντια σε Χριστιανούς καταγράφηκαν στην Κύπρο και την αρμενική Κιλικία. Επίσης, οι Ναΐτες, παρότι ελάχιστα συμμετείχαν (ενδεχομένως και καθόλου) στην Δ' Σταυροφορία που κατέκτησε την Κωνσταντινούπολη και διέλυσε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, έλαβαν μέρος στις συγκρούσεις για την κατάκτηση της Ελλάδας μεταξύ 1205 και 1210.<br />
<br />
Πάντως ο διπλός ρόλος των Ναϊτών και η πολιτική ίντριγκα γινόταν ευμενώς δεκτά από τους Χριστιανούς όταν αφορούσαν στις διαμάχες μεταξύ ''απίστων'', όπως όταν οι Ναΐτες φρόντιζαν να συνάπτουν ανακωχή ή και συμμαχία με μία Μουσουλμανική φατρία ώστε να εξουδετερώσουν μία άλλη ή όταν έσπευδαν να προσεταιριστούν τους Ασσασίνους (Hashishin, σέκτα φανατικών Ισλαμιστών, διαβόητοι δολοφόνοι) ή και να τους προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, έχοντας στόχο να τους χρησιμοποιήσουν ενάντια σε εχθρούς τους. Σε πολλές περιπτώσεις, βεβαίως, ο θρησκευτικός ζήλος υπερίσχυε της λογικής και οι Δυτικοί κατηγορούσαν τους Ναΐτες για “προδοσία'' και ''σχέσεις με τον άπιστο εχθρό'', αγνοώντας πλήρως την πολιτική πραγματικότητα της M. Ανατολής.<br />
<br />
Κάποιοι μελετητές (χωρίς ωστόσο να διαθέτουν κάποια απόδειξη) έχουν προτείνει ότι ενδεχομένως οι Ναΐτες βρίσκονταν πίσω από τις επανειλημμένες απόπειρες φόνου του Σαλαντίν από τους Ασσασίνους. Μάλιστα αιτιολογούν με αυτόν τον τρόπο και το εμφανές μίσος του Κούρδου πολέμαρχου προς τους Ναΐτες. Όπως αναφέραμε, δεν υπάρχουν αποδείξεις γι' αυτά, αλλά υπάρχουν πάμπολλες αποδείξεις για τη συνεργασία του τάγματος με τους Ασσασίνους και με άλλους Μουσουλμάνους. H συνεργασία αυτή εφοδίασε τους πολέμιους του τάγματος με άφθονα όπλα, ώστε να μπορούν να εξαπολύουν μύδρους ενάντια στους ''διεφθαρμένους'' ή ''φιλάργυρους'' Ναΐτες που έχουν ''συμμαχήσει με τους απίστους''.<br />
<br />
Αυτές οι κατηγορίες είδαν το φως στην Ευρώπη κατά την περίοδο που κορυφωνόταν η δυσφημιστική εκστρατεία με την οποία ο Φίλιππος ''ο Ωραίος'' της Γαλλίας προσπάθησε να αμαυρώσει τη δημόσια εικόνα του τάγματος ώστε να διευκολυνθεί στην εξόντωσή του. Ωστόσο στους Αγίους Τόπους, ήδη από την περίοδο πριν το Χαττίν, είχαν αρχίσει οι διαμαρτυρίες κάποιων χριστιανών, κυρίως νεοφερμένων, για τον διττό ρόλο των Ναϊτών. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος, που συμμετείχε στη B' Σταυροφορία και ευεργετήθηκε από τους Ναΐτες, είχε εκφράσει ήδη από το 1149 την πεποίθηση ότι τόσο οι Ναΐτες όσο και ''κάποιοι εκ των βαρόνων της Ουτρεμέρ'', είχαν παίξει έναν ύποπτο ρόλο στην αποτυχία της εκστρατείας, αφήνοντας υπόνοιες για συνεννοήσεις τους με τους ''απίστους''.<br />
<br />
H αλήθεια είναι ότι οι Ναΐτες, παρά τη φαινομενική αδιαλλαξία τους και το θρησκευτικό φανατισμό που διατράνωναν σε κάθε ευκαιρία (και επιδείκνυαν στην πράξη, κατά τις μάχες τουλάχιστον), είχαν προσαρμοστεί στα δεδομένα της ζωής της Ουτρεμέρ. Κατανοούσαν εξ αρχής ότι οι Χριστιανοί δεν ήταν οι μόνοι που μαστίζονταν από εσωτερικές διαμάχες -το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και μεταξύ των ''Σαρακηνών''. Αφού ο απώτερος στόχος ήταν η διατήρηση και επέκταση της παρουσίας των Λατίνων μέσα σε αυτήν την ''θάλασσα των απίστων'', μοιάζει λογικό ότι αφενός οι Χριστιανοί έπρεπε να μάθουν να συμβιώνουν με τους Μουσουλμάνους και αφετέρου να εκμεταλλευτούν τις έριδες μεταξύ των τελευταίων για να ωφεληθούν.<br />
<br />
Υπό το πρίσμα αυτό θα πρέπει να κρίνουμε κινήσεις όπως τη συμμαχία που σύναψαν με δικές τους ενέργειες και για λογαριασμό κοσμικών Χριστιανικών αρχών, με τη Δαμασκό, η οποία προκάλεσε τη μήνη του Λουδοβίκου Θ' της Γαλλίας, του επονομαζόμενου Αγίου, όταν ο τελευταίος επισκέφθηκε την Ουτρεμέρ. Ήταν η εποχή της σταυροφορίας του Λουδοβίκου ενάντια στην Αίγυπτο των Μαμελούκων, που μόλις είχαν αρπάξει την εξουσία από τους Αγιουβίδες, τους απογόνους του Σαλαντίν. Οι τελευταίοι είχαν κρατήσει τη Δαμασκό και τα υπολείμματα του Σουλτανάτου στη M. Ανατολή και προσέγγισαν τους Χριστιανούς για συμμαχία ενάντια στους Μαμελούκους.<br />
<br />
Επρόκειτο για μια δραματική στροφή των γεγονότων, την οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν οι Λατίνοι και να παγιώσουν τη δύναμή τους στη M. Ανατολή. O τότε Μεγάλος Μάγιστρος του Ναού ήταν ο Ρεϋνάλδος του Βισιέ, ένας ευνοούμενος του Λουδοβίκου, αφού ήταν μάγιστρος της Δύσης την εποχή της ανόδου στο θρόνο του Καπέτου βασιλιά και είχε στενές σχέσεις με το βασιλικό οίκο της Γαλλίας. Ωστόσο στην περίπτωση αυτή φαίνεται ότι ο ρεαλισμός και η πολιτική οξύνοιά του ξεπέρασαν τους όποιους δεσμούς με το Γάλλο βασιλιά. O Ρεϋνάλδος έσπευσε να αποστείλει τον Μαρεσάλο του τάγματος Ούγο Ζουέ στη Δαμασκό για να διαπραγματευτεί με τους μουσουλμάνους μία αμφισβητούμενη περιοχή και να συνάψει συνθήκη.<br />
<br />
Οι διαπραγματεύσεις στέφθηκαν με επιτυχία και ο Ούγος πήρε το δρόμο της επιστροφής. Οταν όμως ο Λουδοβίκος έμαθε για την πρωτοβουλία των Ναϊτών, οργίστηκε και απαίτησε να ακυρωθεί η ''βδελυρή'' συμφωνία και αξίωσε από τους υπερήφανους ιππότες του Ναού να ταπεινωθούν ενώπιον ''όλης της Χριστιανοσύνης'', περπατώντας ξυπόλυτοι μπροστά σε ολόκληρο το στράτευμα και να γονατίσουν μπροστά στο βασιλιά. O Λουδοβίκος, που ήταν και επικυρίαρχος του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ εκείνη την εποχή, προχώρησε στην εξορία του Ούγου, ο οποίος, παρότι δρούσε κατόπιν εντολών, κατέστη έτσι ο ''αποδιοπομπαίος τράγος''.<br />
<br />
Οι Ναΐτες θα έπαιζαν, έστω και στο λυκόφως της διαδρομής τους, έναν καθοριστικό ρόλο στις μετέπειτα προσπάθειες των Χριστιανών να χρησιμοποιήσουν τους Μογγόλους για να αποδυναμώσουν τους Μαμελούκους και να ωφεληθούν οι ίδιοι. Οι προσπάθειες αυτές έπεσαν στο κενό. Τα προαναφερόμενα δείχνουν ανάγλυφα τη δύναμη των Ναϊτών αλλά και την ευαίσθητη θέση στην οποία βρίσκονταν. H ''Ρεαλπολιτίκ'' που εφάρμοζαν ήταν μάλλον άγνωστη ή και παρεξηγημένη στην Ευρώπη. ακόμη και ένας ικανός βασιλιάς, όπως ο Λουδοβίκος, ελάχιστα κατανόησε τη σημασία της, παρότι βρέθηκε στην περιοχή για χρόνια και ηγήθηκε μιας αποτυχημένης σταυροφορίας (στη συνέχεια της ζωής του ηγήθηκε ακόμη μίας, κατά τη διάρκεια της οποίας απεβίωσε).<br />
<br />
Στη μητροπολιτική Ευρώπη πολύ λίγοι γνώριζαν αυτήν την πλευρά της ''Ρεαλπολιτίκ'' των Ναϊτών και ακόμη λιγότεροι έδιναν σημασία. Αντίθετα, όλοι γνώριζαν ότι οι ''πένητες'' ιππότες διέθεταν ενδύματα εξαιρετικής ποιότητας, ίππευαν περήφανα άτια από τις καλύτερες ράτσες, είχαν καλοφτιαγμένα και περιποιημένα όπλα και πανοπλίες, μετακινούσαν κάθε τόσο θησαυρούς αμύθητης αξίας, μάζευαν φόρους για λογαριασμό ηγεμόνων αλλά και για ίδιο προσπορισμό, διαφέντευαν μερικά από τα πιο ζηλευτά φέουδα της Ευρώπης, ηγεμόνευαν επί δεκάδων χιλιάδων κολίγων, είχαν δεκάδες υπηρέτες και υπαλλήλους σε κάθε αρχηγείο τους, συναναστρέφονταν ηγεμόνες και βασιλείς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-6BmAYWp5W8w/WNn1DlvzxwI/AAAAAAAAppM/63X-PEuoq2EuriTmTwD25Io8sVYxvgOJQCLcB/s1600/Saint_Urbain_II_pr%25C3%25AAchant_la_croisade.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="322" src="https://4.bp.blogspot.com/-6BmAYWp5W8w/WNn1DlvzxwI/AAAAAAAAppM/63X-PEuoq2EuriTmTwD25Io8sVYxvgOJQCLcB/s400/Saint_Urbain_II_pr%25C3%25AAchant_la_croisade.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αυτή η εικόνα των Ναϊτών συνδυασμένη με τη διαβόητη αλαζονεία τους αλλά και την αποδεδειγμένη φιλαργυρία τους, δημιούργησε ένα αίσθημα φθόνου και μια ιδιαίτερα δυσμενή εικόνα για το τάγμα μεταξύ πολλών λαϊκών αλλά και κληρικών. Αφού αναφέραμε τους κληρικούς, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι παρά τον εναγκαλισμό με τη Ρώμη και τα ανώτερα κλιμάκια της εκκλησιαστικής ιεραρχίας στη Γαλλία και αλλού, οι Ναΐτες πολύ συχνά έρχονταν σε αντιπαράθεση με τις κατά τόπους εκκλησιαστικές και μοναστικές αρχές, με αφορμή τα προνόμια που τους παραχώρησαν οι Πάπες.<br />
<br />
Στην εποχή του Ιννοκέντιου Γ', μάλιστα, ο επίσκοπος της Σιδώνας είχε προχωρήσει σε αφορισμό του τάγματος και του Μεγάλου Μάγιστρου, όταν διαπίστωσε ότι θα έχανε τη διαμάχη για τα έσοδα της επισκοπής της Τιβεριάδας. Αλλά η επιρροή των Ναϊτών ήταν τόσο μεγάλη, που αυτός ο αφορισμός άρθηκε και ο επίσκοπος τιμωρήθηκε αυστηρά από τον Ιννοκέντιο. O τελευταίος, που έγινε Πάπας σε πολύ νεαρή ηλικία, ήταν ένας από τους ικανότερους προκαθήμενους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και από τους σημαντικότερους υποστηρικτές των ιπποτικών ταγμάτων. Αλλά και οι υπόλοιπες προσπάθειες των τοπικών εκκλησιαστικών αρχών να αναιρέσουν τα προνόμια του τάγματος προσέκρουσαν στην αποφασιστική στάση των προκαθήμενων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.<br />
<br />
Έτσι ''αναχαιτίστηκαν'' οι προσπάθειες του Φουλσέρ, πατριάρχη Ιεροσολύμων, που ζήτησε τον περιορισμό των εκτεταμένων προνομίων του Ναού. Ακόμη και όταν οι κύκλοι που πολεμούσαν τους Ναΐτες κατόρθωναν να περάσουν κάποια δυσμενή για αυτούς απόφαση, όπως αυτή της Τρίτης Συνόδου του Λατερανού, στη συνέχεια οι Πάπες την ακύρωναν. Ορισμένοι, όπως ο Γουλιέλμος της Τύρου, θεωρούσαν ότι η επιτυχία αυτή των Ναϊτών ήταν αποτέλεσμα οικονομικών συναλλαγών με τους προκαθήμενους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και τους ιεράρχες. Μεταγενέστεροι μελετητές του τάγματος -ιδιαίτερα εκείνοι με αποκρυφιστικές τάσεις- θεωρούν ότι οι Ναΐτες εκβίαζαν τους Πάπες με κάποιο ''τρομερό μυστικό'', που αν αποκαλυπτόταν, ''θα κατάστρεφε την Εκκλησία της Ρώμης''.<br />
<br />
Αυτές οι ευφάνταστες υποθέσεις όμως πολύ λίγη σχέση έχουν με την πραγματικότητα, η οποία είναι ότι οι Πάπες θεωρούσαν τους Ναΐτες και τα ιπποτικά τάγματα ως την κύρια γραμμή άμυνας ενάντια στους απίστους, το βασικότερο όργανο για τον αέναο Bellum Sacrum (ιερό πόλεμο) ενάντια στους μουσουλμάνους. Επρόκειτο για μία πολιτική, στην ουσία της, επιλογή, καθώς αποτελούσε πάγια στρατηγική της Ρώμης η απευθείας σύγκρουση με το μουσουλμανικό κόσμο. Οι κοσμικοί άρχοντες δεν ήταν πάντα εκφραστές αυτής της στρατηγικής, διότι τα συμφέροντά τους πολλές φορές δεν ταυτίζονταν με την επέκταση εις βάρος των μουσουλμάνων.<br />
<br />
Οπότε η ύπαρξη πανίσχυρων οργανισμών που δεν υπάκουαν σε κάποια κοσμική αρχή, αλλά είχαν μια ουσιαστική αυτοτέλεια υπό την υψηλή επικυριαρχία της Εκκλησίας, βόλευε απεριόριστα τους Πάπες, ιδιαίτερα δε όταν ο ίδιος ο λόγος ύπαρξης αυτών των οργανισμών (των ταγμάτων) ήταν η υπεράσπιση της Χριστιανοσύνης από τους ''απίστους''.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Δίκτυο των Ναϊτών</span></b><br />
<br />
Το τάγμα των φτωχών ιπποτών του Χριστού (που κάθε άλλο παρά φτωχοί ήταν) κατόρθωσε μέσα σε λίγες δεκαετίες από το ξεκίνημά του να καταστεί ένας πραγματικά πολυεθνικός οργανισμός. Μία εκδοχή του Κανόνα από τη δεκαετία του 1160 δείχνει ανάγλυφα την επέκταση που είχαν λάβει οι Ναΐτες σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη. Συγκεκριμένα, σε αναφορά που γίνεται στους ανώτερους λειτουργούς του τάγματος, αναφέρονται οι γνωστοί άρχοντες της Ανατολής, δηλαδή ο Μεγάλος Μάγιστρος, ο Σενεσάλος, ο Μαρεσάλος, οι διοικητές του Βασιλείου και της πόλης της Ιερουσαλήμ, αλλά και οι σημαντικότεροι περιφερειακοί διοικητές, της Τρίπολης, της Αντιόχειας, της Γαλλίας, της Αγγλίας, του Πουατιέ, της Αραγονίας, της Πορτογαλίας, της Απουλίας και της Ουγγαρίας.<br />
<br />
Μέσα στον επόμενο αιώνα, το τάγμα επεκτάθηκε ακόμη περισσότερο και απέκτησε περιφερειακούς διοικητές στη Λομβαρδία, την Τοσκάνη, τη Ρώμη, το Σπολέτο, την Καμπανία, την Ανκόνα και στη Σαρδηνία. Επίσης, στη Γαλλία είχαν προστεθεί νέες περιφέρειες, που αρχικά δεν είχαν ξεχωριστές διοικήσεις: Ακουιταίνη, Νορμανδία και Αρβέρνη. H Κύπρος αποτέλεσε ξεχωριστή Ναϊτική διοίκηση μετά το 1190, ενώ ανάλογη πρόνοια λήφθηκε και για άλλες περιοχές. Οι κτήσεις του τάγματος στην Ιβηρική ήταν εκτεταμένες, ωστόσο σε αυτές επικρατούσε ένα είδος ειδικού καθεστώτος. Το τάγμα είχε ελάχιστη παρουσία στο Βασίλειο της Καστίλης - Λεόν, ενώ αντίθετα είχε ιδιαίτερα έντονη παρουσία στην Αραγονία και την Πορτογαλία.<br />
<br />
Στην Ιβηρική οι Ναΐτες προκάλεσαν με τη συμπεριφορά τους μερικές φορές την οργή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Οι Ναΐτες γενικά ήταν ρεαλιστές και επιθυμούσαν να έχουν τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται τις περιουσίες που έθεταν οι κοσμικοί άρχοντες στη διάθεσή τους. Ένα σημαντικό πρόβλημα που αντιμετώπισαν στην Ισπανία ήταν η έλλειψη ικανού αριθμού δουλοπάροικων. Οι Ναΐτες θέλησαν να φέρουν Χριστιανούς εποίκους για τα εδάφη που έπαιρναν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις αυτό ήταν δύσκολο, αφού αυτά βρίσκονταν σχετικά κοντά στις περιοχές που έλεγχαν οι Μουσουλμάνοι. Έτσι, σκεπτόμενοι πρακτικά, έφεραν Μουσουλμάνους εποίκους και τους χρησιμοποίησαν ως δουλοπάροικους.<br />
<br />
Δύο Πάπες, ο Γρηγόριος και ο Ιννοκέντιος, απαίτησαν να σταματήσει αυτό και υπενθύμισαν στους Ναΐτες ότι ''η θέση των Σαρακηνών κάτω από τους Χριστιανούς είναι αυτή των σκλάβων και μόνο'', παρατηρώντας ότι οι σχέσεις εξάρτησης του τάγματος με τους ''απίστους'' θύμιζε τη ''Χριστιανική'' σχέση δουλοπάροικου φεουδάρχη (και αυτό ακριβώς ήταν).<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΓΕΡΑΡΔΟΣ ΤΟΥ ΡΙΝΤΦΟΡ</b></span><br />
<br />
O παρορμητικός Μάγιστρος που οδήγησε 300 Ναΐτες στο χαμό. Αν και σίγουρα ο ντε Ριντφόρ υπήρξε ένας μέτριος μάγιστρος, η θέση του στην ιστορία του τάγματος είναι σημαντική, καθώς έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ήττα των Χριστιανών στη μάχη του Χαττίν. H ημερομηνία γέννησής του παραμένει άγνωστη, όμως ο ντε Ριντφόρ ήταν νεαρός όταν, παρακινούμενος από τη δυσχερή θέση του στην σειρά διαδοχής του πατέρα του (ήταν ο νεότερος γιος ενός ευγενούς της Φλάνδρας, οπότε δεν είχε την παραμικρή ελπίδα να κληρονομήσει την πατρική περιουσία), αναζήτησε την τύχη του στους αγίους τόπους. Επιθυμώντας να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του, συμμετείχε στη B' σταυροφορία που ξεκίνησε για την Ουτρεμέρ το 1146.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Ln-WotgmuUI/WNsxbC1TqUI/AAAAAAAAppc/-ckJpFWY0W0ySx0nD5zb0OXc_I8hmoj4wCLcB/s1600/Glyn_Warren_Philpot-Richard_The_Lionheart_Embarks_On_The_Third_Crusade.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://3.bp.blogspot.com/-Ln-WotgmuUI/WNsxbC1TqUI/AAAAAAAAppc/-ckJpFWY0W0ySx0nD5zb0OXc_I8hmoj4wCLcB/s400/Glyn_Warren_Philpot-Richard_The_Lionheart_Embarks_On_The_Third_Crusade.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
O νεαρός Φλαμανδός αναζητούσε ένα φέουδο για να διαφεντέψει. Πίστεψε ότι του δόθηκε η ευκαιρία, όταν ο κόμης της Τρίπολης, Ρεϋμόνδος Γ', τον πήρε στην υπηρεσία του, υποσχόμενός του το χέρι της Λουκίας του Βοτρούν. H νεαρή κληρονόμος διέθετε ένα αξιόλογο φέουδο και ο ντε Ριντφόρ έφθασε πολύ κοντά στο να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του. Ωστόσο, ο Ρεϋμόνδος αθέτησε την υπόσχεσή του, δίνοντας το χέρι της Λουκίας σε έναν πλούσιο Ιταλό έμπορο ο οποίος έδωσε σημαντικά οικονομικά ανταλλάγματα. Απογοητευμένος ο Γεράρδος αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη του στα ακμάζοντα ιπποτικά τάγματα. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, είχε αρρωστήσει σοβαρά και οι γιατροί δεν του έδιναν ελπίδες, γι' αυτό εντάχθηκε στο Ναό.<br />
<br />
Οι Ναΐτες τον δέχτηκαν και άρχισε μία καριέρα που θα τον έφερνε λίγες δεκαετίες αργότερα στη θέση του μεγάλου μάγιστρου. κατόρθωσε να ανελιχθεί στην ιεραρχία του Ναού και το 1183 έγινε σενεσάλος, ενώ έναν μόλις χρόνο αργότερα εξελέγη μέγας μάγιστρος. Ήταν μία ατυχής συγκυρία για το τάγμα να έχει στην κεφαλή του σε μία τόσο κρίσιμη και καθοριστική για το μέλλον του Ναού και της Ουτρεμέρ έναν άνθρωπο που δεν δρούσε με τη σύνεση και την προσοχή που επεδείκνυαν κατά κανόνα οι μάγιστροι του τάγματος. O Γεράρδος έκανε αισθητή την παρουσία του ως μάγιστρος των Ναϊτών, όταν υποστήριξε εξ ονόματος του τάγματος τον Γκυ ντε Λουζινιάν για την αναρρίχησή του στο θρόνο μέσω του γάμου του με τη σίβυλλα.<br />
<br />
Το γιατί ο Γεράρδος προτίμησε ένα νεόκοπο τυχοδιώκτη -που μάλιστα υποστηριζόταν από τον πλέον αναξιόπιστο άρχοντα της Ουτρεμέρ, τον Ρεϋνάλδο του Σατιλιόν- αντί να συμμαχήσει με τους βαρόνους του μεγάλου συμβουλίου (Haute Court) της Ιερουσαλήμ, είναι φανερό: Ηγέτης της παράταξης των βαρόνων ήταν ο επικεφαλής του οίκου που θεωρούσε θανάσιμο εχθρό του, ο Ρεϋμόνδος της Τρίπολης. Το γεγονός στο οποίο πρωταγωνίστησε ο επικεφαλής των Ναϊτών ήταν η λεγόμενη μάχη της Κρεσόν. Στη μάχη αυτή ο ντε Ριντφόρ επέδειξε την ικανότητά του να επιβιώνει αφού έχει παρασύρει στο χαμό όλους όσοι βρίσκονταν γύρω του. H σφαγή στην Κρεσόν ήταν μόνο ο πρόλογος της μεγάλης τραγωδίας που θα παιζόταν λίγες ημέρες αργότερα στα "Κέρατα του Χατίν".<br />
<br />
Και αυτή τη φορά, ο μάγιστρος των Ναϊτών γλίτωσε τη ζωή του, αφού ο Γκυ ντε Λουζινιάν κατάφερε να πείσει τον Σαλαντίν να του επιτρέψει να επιβιώσει και μάλιστα να τον αφήσει ελεύθερο. Μάλλον καθοριστικής σημασίας ήταν μία συναλλαγή που περιελάμβανε το κάστρο των Ναϊτών στη Γάζα, το οποίο ο ντε Ριντφόρ φέρεται ότι παραχώρησε πρόθυμα για να σώσει τη ζωή του. Δύο χρόνια μετά, βρίσκουμε τον παρορμητικό μάγιστρο να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιορκία της Άκρας. Και εδώ ο Γεράρδος ηγήθηκε των προσπαθειών των Ναϊτών, ωστόσο αυτή τη φορά δεν έμελλε να επιζήσει. σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια μίας από τις συχνές μάχες στο πλαίσιο της πολιορκίας.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΑΛΑΝΤΙΝ</b></span><br />
<br />
O Κούρδος πολέμαρχος που ένωσε Αίγυπτο και Συρία. O μεγάλος αντίπαλος των Ναϊτών που τους κατάφερε το πλέον σημαντικό πλήγμα κατά τη διάρκεια της ιστορίας του τάγματος είναι ο περίφημος κούρδος πολέμαρχος Σαλαντίν, ο "Σαλαδίνος", όπως ονόμασαν οι Βυζαντινοί τον Salah ad Din Yussuf bin Ayyub (Salah ad Din στα Αραβικά σημαίνει "φως της πίστης" ή "δίκαιο της πίστης"). Πρόκειται για τον ιδρυτή της δυναστείας των Αγιουβιδών (Ayyubid) σουλτάνων της Αιγύπτου και της Συρίας. H οικογένεια του ήταν Κουρδικής καταγωγής και ο ίδιος γεννήθηκε στο Τικρίτ, στο σημερινό Ιράκ, το 1137 ή 1138, γιος του Κούρδου φύλαρχου Αγιούμπ, από τον οποίο πήρε το όνομά της η δυναστεία που δημιούργησε.<br />
<br />
Λίγα είναι γνωστά για την παιδική ηλικία του, όμως στα 14 του ξεκίνησε την σταδιοδρομία του στην υπηρεσία του Τούρκου ηγέτη της Συρίας Νουρεντίν (Nur ad Din), υπηρετώντας σε διάφορες θέσεις στην αυλή του στη Δαμασκό. Ως νέος διακρίθηκε ιδιαίτερα για τις επιδόσεις του στην Σουνιτική θεολογία, όμως αργότερα είχε την ευκαιρία να ξεχωρίσει και στα πολεμικά πράγματα. H πρώτη επαφή του με τον πόλεμο έγινε στις εκστρατείες του Νουρεντίν ενάντια στους Φατιμίδες ηγέτες της Αιγύπτου, υπό την ηγεσία του θείου του, Σιρκού (ή Σιρκά) που ήταν αρχηγός του στρατού. κατά τη διάρκεια των τριών εκστρατειών που έγιναν σε διάστημα τεσσάρων ετών (1164, 1167 και 1168), ο νεαρός Σαλαντίν απέκτησε πλούσια πολεμική εμπειρία.<br />
<br />
Οι επιτυχημένες εκστρατείες έφεραν την Αίγυπτο υπό την υψηλή επικυριαρχία του Νουρεντίν και ο Σιρκού ανέλαβε τη θέση του βεζίρη της Αιγύπτου, αλλά μόλις έναν χρόνο μετά πέθανε και στη θέση του ανέλαβε, φυσικά, ο Σαλαντίν. H ένωση με το χαλιφάτο των Αββασιδών (1171) ήταν αναπόφευκτη, ενώ ο θάνατος του Νουρεντίν τον έφερε σε θέση απόλυτης ισχύος και του έδωσε την ευκαιρία να προσαρτήσει τη Δαμασκό και βεβαίως ολόκληρη τη Συρία και την Παλαιστίνη, ενώ ανακηρύχθηκε παράλληλα σουλτάνος της Αιγύπτου. H δύναμή του όμως ακόμη δεν ήταν απόλυτη και οι αμφισβητίες -τοπικοί άρχοντες- πολλοί. Οπότε ο Σαλαντίν ξεκίνησε μία προσπάθεια να καταστεί αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος επί όλων των τύποις υποτακτικών του.<br />
<br />
Από νωρίς είχε έλθει σε αντιπαράθεση με τους -Σιίτες- Ασσασίνους, την τρομερή σέκτα των φανατικών Ισλαμιστών - δολοφόνων που ίδρυσε ο "Γέρος του Βουνού", Χασάν ιμπν αλ Σαμπάχ, γνωστή και για τις "παράξενες" σχέσεις της με τους Ναΐτες. μάλιστα οι Ασσασίνοι προσπάθησαν δύο φορές να δολοφονήσουν το Σαλαντίν, ο οποίος το 1176 πολιόρκησε το Μασιάφ, το κάστρο των Ασσασίνων. Ωστόσο κάποια στιγμή έλυσε την πολιορκία χωρίς προφανή λόγο. H παράδοση λέει ότι οι Ασσασίνοι, απείλησαν ότι θα δολοφονούσαν ολόκληρη την οικογένειά του. Στη συνέχεια κατόρθωσε να επεκτείνει την κυριαρχία του στο Χαλέπι (1183) και στη Μοσούλη (1186) και να καταστεί ο αδιαμφισβήτητα ισχυρότερος Μουσουλμάνος ηγεμόνας, βάζοντας -πλέον- ως στόχο τις Χριστιανικές ηγεμονίες της Ουτρεμέρ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-_DNVMdIItH8/WNsyWAfExNI/AAAAAAAAppo/CODPczvTdf84zJvXbzqUkdnKYoIeOWJsQCLcB/s1600/ssaalllaannos13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-_DNVMdIItH8/WNsyWAfExNI/AAAAAAAAppo/CODPczvTdf84zJvXbzqUkdnKYoIeOWJsQCLcB/s400/ssaalllaannos13.jpg" width="363" /></a></div>
<br />
O σπουδαίος Μουσουλμάνος ηγέτης άφησε την τελευταία του πνοή του 1193, μετά από σύντομη αρρώστια, στη Δαμασκό. H φήμη του Σαλαντίν στη Δύση ξεπέρασε κάθε προηγούμενο μη Χριστιανού ηγεμόνα και αμέτρητα ποιήματα και τραγούδια εξύμνησαν την ιπποτική αρετή, την ανδρεία και τη στρατηγική ικανότητα του Κούρδου στρατηλάτη. Τα Αραβικά χρονικά της εποχής τον περιγράφουν ως ευγενή, γενναιόδωρο, ευλαβή, δίκαιο και αδέκαστο, ακόμη κι αμνησίκακο. Παρά τις όποιες υπερβολές, χωρίς αμφιβολία ο Σαλαντίν ήταν ένας ηγέτης που ξεχώριζε για τις αρετές του. Πάντως ο Σαλαντίν στους ταγματικούς ιππότες και ιδιαίτερα στους Ναΐτες, φρόντιζε να εξαντλεί την αυστηρότητά του.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ</b></span><br />
<br />
Κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν η εικόνα της ανατολικής Μεσογείου άλλαξε λόγω της Δ' Σταυροφορίας. Με αυτή τη βάρβαρη επίθεση κατά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας η περιοχή της Ελλάδας χωρίστηκε σε κρατίδια που δημιούργησαν οι τυχοδιώκτες ηγεμόνες οι οποίοι έλαβαν μέρος στην επιχείρηση. Σε αυτά τα κρατίδια τα μοναχικά τάγματα κέρδισαν εκτάσεις γης, παρόλο που δεν έλαβαν ενεργά μέρος στην κατάκτηση της περιοχής. Ιδιαίτερα στο Πριγκιπάτο της Αχαΐας, το Φραγκικό κράτος που δημιουργήθηκε από τη Δ' Σταυροφορία και παρέμεινε για περισσότερο χρονικό διάστημα στα χέρια των Φράγκων κατακτητών, οι Ναΐτες διέθεταν κάστρα και φέουδα με αντάλλαγμα την υποχρέωση παραχώρησης στρατιωτικών υπηρεσιών στον ηγεμόνα.<br />
<br />
Στην Ανατολή οι προσπάθειες ανακατάληψης της Ιερουσαλήμ συνεχίστηκαν. Οι Ναΐτες συμμετείχαν και στις επόμενες σταυροφορίες, την Ε', που επιτέθηκε στην Αίγυπτο αλλά τελικά απέτυχε, και εκείνη του αφορισμένου από τον πάπα Γερμανού Αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β', εγγονού του "Μπαρμπαρόσα". Στη δεύτερη περίπτωση οι Ναΐτες δεν έλαβαν ενεργά μέρος στις επιχειρήσεις αλλά περιορίστηκαν στο να δημιουργούν προβλήματα στον Αυτοκράτορα, επειδή ήταν αντίπαλος του Πάπα. Εκτός από τη θρησκευτική διαφωνία με τον Γερμανό Αυτοκράτορα οι Να˝τες και οι Ιωαννίτες αλλά και οι ευγενείς της Παλαιστίνης λάμβαναν υπόψη τους και την απολυταρχική πολιτική του Φρειδερίκου.<br />
<br />
Στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ είχε δημιουργηθεί ένα είδος "συντάγματος", το οποίο περιόριζε την εξουσία του βασιλιά. Αν ο Φρειδερίκος κυριαρχούσε στο βασίλειο, όπως σχεδίαζε, θα καταργούσε αυτά τα δικαιώματα για να κυβερνήσει απολυταρχικά όπως και στις γερμανικές και στις ιταλικές κτήσεις του. Ακόμα και η μεγάλη επιτυχία του Φρειδερίκου Β' να ανακαταλάβει την Ιερουσαλήμ μετά από συνθήκη με τους Μουσουλμάνους αντιμετωπίστηκε με εχθρότητα από τους Ναΐτες και τους υπόλοιπους οπαδούς του Πάπα. Οι Χριστιανοί, εξάλλου, δεν μπορούσαν να κρατήσουν την πόλη, αφού οι Μουσουλμάνοι πριν την παραδώσουν κατέστρεψαν τα τείχη της. Σύντομα η πόλη είχε χαθεί οριστικά.<br />
<br />
Ευθύνη για αυτή την εξέλιξη έφεραν και τα τάγματα των Ναϊτών και των Ιωαννιτών που αρνήθηκαν να συνεργαστούν με τον Φρειδερίκο. Η όλο και μεγαλύτερη ανάμιξη των Γερμανών στα ζητήματα της Παλαιστίνης είχε οδηγήσει στη δημιουργία ενός νέου μοναχικού πολεμικού τάγματος, αποτελούμενου από Γερμανούς. Το Τάγμα των Τευτόνων, όπως αποκλήθηκε, δεν άργησε να έλθει σε αντιπαράθεση με τα προϋπάρχοντα τάγματα των Ναϊτών και των Ιωαννιτών, που αποτελούντο κυρίως από ιππότες προερχόμενους από Λατινόφωνες περιοχές της δυτικής Ευρώπης, τη Γαλλία, την Αγγλία, όπου κυριαρχούσε η Γαλλική αριστοκρατία, την Ιταλία και την Ισπανία. Η αντιπαράθεση μεταξύ των τριών ταγμάτων όξυνε τα προβλήματα των Χριστιανών των Αγίων Τόπων σε μια κρίσιμη περίοδο.<br />
<br />
Οι Μουσουλμάνοι είχαν αρχίσει να ανακάμπτουν και να γίνονται όλο και περισσότερο επιθετικοί, επιδιώκοντας την οριστική απομάκρυνση των σταυροφόρων από τη Συρία και την Παλαιστίνη. Παρά τις εκκλήσεις των Χριστιανών των Αγίων Τόπων για βοήθεια η παραμονή τους εκεί φαινόταν ότι θα τερματιζόταν σύντομα. Στην Αίγυπτο αναδείχθηκε μια νέα δύναμη, το μισθοφορικό σώμα των Μαμελούκων, που κυριάρχησε σε αυτή την πλούσια Μουσουλμανική χώρα. Σύντομα η Συρία είχε υποχρεωθεί να ενωθεί με την Αίγυπτο και μια ενωμένη Μουσουλμανική δύναμη απειλούσε τα Χριστιανικά κράτη που είχαν περιοριστεί σε μια στενή ζώνη κατά μήκος της ακτής.<br />
<br />
Οι Χριστιανοί είχαν κλειστεί στις οχυρωμένες πόλεις και τα κάστρα τους και δεν τολμούσαν να απομακρυνθούν από αυτά χωρίς ισχυρή συνοδεία. Το προδιαγεγραμμένο τέλος των σταυροφορικών κρατών της ακτής έφθασε το 1291, όταν οι Μουσουλμάνοι κατέλαβαν το λιμάνι της Άκρας, σημαντικότερο εμπορικό κέντρο και πρωτεύουσα των καταλοίπων του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ. Η κατάληψη της πόλης ολοκληρώθηκε με την πτώση του αρχηγείου των Ναϊτών, του οποίου οι υπερασπιστές πολέμησαν με μανία γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσαν να περιμένουν έλεος από τους νικητές Μαμελούκους.<br />
<br />
Το μεγάλο οχυρό των Ναϊτών στη νοτιοδυτική γωνία της πόλης αντιστάθηκε επί μέρες μετά την πτώση της υπόλοιπης πόλης, έως ότου οι Μουσουλμάνοι μηχανικοί κατόρθωσαν να υπονομεύσουν τα θεμέλιά του. Το κτίριο κατέρρευσε την ώρα της τελικής επίθεσης των πολιορκητών θάβοντας στα συντρίμμια του τους υπερασπιστές του και δύο χιλιάδες Μαμελούκους. Αυτό ήταν το οριστικό τέλος των σταυροφορικών κρατών στους Αγίους Τόπους. Σε ελάχιστο χρόνο κατέρρευσαν και τα υπόλοιπα κάστρα των Χριστιανών στην ακτή. Στην ακτή της Ασίας είχαν απομείνει ελάχιστα Χριστιανικά οχυρά με ισχυρότερο εκείνο της Τύρου. Η τελευταία είχε διαφυλάξει τους χριστιανούς μετά την καταστροφή του Χαττίν.<br />
<br />
Ωστόσο εκείνη τη στιγμή οι υπερασπιστές της την εγκατέλειψαν χωρίς μάχη και κατέφυγαν στην Κύπρο. Επόμενος στόχος του σουλτάνου ήταν η Σιδώνα, την οποία προσπάθησαν να υπερασπιστούν οι Ναΐτες. Οι Μαμελούκοι τους υποχρέωσαν αρχικά να εγκαταλείψουν την πόλη και να περιοριστούν στην οχυρωμένη ακρόπολή της, η οποία ήταν κτισμένη σε ένα βραχώδες νησί κοντά στην ακτή, το οποίο σύντομα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν. Οι κάτοικοι της Βηρυτού προτίμησαν να βρεθούν στα πλοία και να καταφύγουν στην ασφάλεια της Κύπρου παρά να προκαλέσουν την οργή του σουλτάνου με μια μάταιη αντίσταση. Χωρίς αντίσταση καταλήφθηκε και η Χάιφα.<br />
<br />
Οι Ναΐτες αναγκάστηκαν να εκκενώσουν τα ισχυρά παραθαλάσσια κάστρα του Αθλίτ και της Τορτόσα. Το τάγμα κράτησε μέχρι το 1303 το μικρό νησάκι Ρουάντ στα ανοικτά των Συριακών ακτών, ελπίζοντας ίσως ότι αυτό θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύτιμη βάση για μια νέα σταυροφορία με σκοπό την ανάκτηση των Αγίων Τόπων, η οποία όμως δεν έγινε ποτέ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-jtahN2Rulv0/WNs1XB7kVXI/AAAAAAAApp0/rwWbqq8FUMIPQ_oyB8NUTztK6sgH5UuNgCLcB/s1600/0D690B5A-6A4A-4047-8F77-49B5A0CCB1C3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="271" src="https://4.bp.blogspot.com/-jtahN2Rulv0/WNs1XB7kVXI/AAAAAAAApp0/rwWbqq8FUMIPQ_oyB8NUTztK6sgH5UuNgCLcB/s400/0D690B5A-6A4A-4047-8F77-49B5A0CCB1C3.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Μετά την απώλεια των Αγίων Τόπων τα ιπποτικά τάγματα αναγκάστηκαν να προσανατολίσουν αλλού τη δραστηριότητά τους. Το Τάγμα των Τευτόνων εγκατέλειψε τη Μεσόγειο και μετέφερε την έδρα του στη νοτιοανατολική Βαλτική, όπου ασχολήθηκε με τον βίαιο προσηλυτισμό των ειδωλολατρών της ανατολικής Ευρώπης και σύντομα ήλθε σε σύγκρουση με τους Καθολικούς Πολωνούς και τους Ορθόδοξους Ρώσους. Τα δύο άλλα τάγματα, επειδή επανδρώνονταν κυρίως από Γάλλους και Ιταλούς, παρέμειναν στη Μεσόγειο. Οι Ιωαννίτες αναζήτησαν μια νέα βάση για να συνεχίσουν τον αγώνα κατά των Μουσουλμάνων και το 1306 άρχισαν την κατάληψη της Ρόδου. Δημιούργησαν έτσι ένα δικό τους κράτος, κάτι που προσπάθησαν πρώτοι οι Ναΐτες στην Κύπρο αλλά απέτυχαν.<br />
<br />
Οι Ναΐτες μετέφεραν το αρχηγείο τους στην Κύπρο, η πολεμική τους όμως δραστηριότητα περιορίστηκε και το τάγμα αρκέστηκε στη διαχείριση της τεράστιας περιουσίας του. Η αποχώρηση από τους Αγίους Τόπους ώθησε πολλούς κληρικούς και λαϊκούς στη δυτική Ευρώπη να κατηγορήσουν τα μοναχικά τάγματα για ασυνέπεια στην εκτέλεση της αποστολής τους. Ιδιαίτερα οι Ναΐτες κατηγορήθηκαν ότι εγκατέλειψαν χωρίς να αντισταθούν αρκετά τα οχυρά του Αθλίτ και της Τορτόσα. Στην πραγματικότητα η υπεράσπιση αυτών των θέσεων ήταν αδύνατη. Ωστόσο οι κατηγορίες εναντίον των ταγμάτων και ιδιαίτερα των Ναϊτών συνδέθηκαν με τη γενικότερη αρνητική εικόνα που είχε αρχίσει να δημιουργείται.<br />
<br />
Σε βάρος τους κυκλοφορούσαν κατηγορίες για απομάκρυνση από τη Χριστιανική πίστη και καλλιέργεια μιας περίεργης εσωτερικής φιλοσοφίας η οποία είχε αναπτυχθεί στην Ανατολή με αρκετές μη Χριστιανικές επιδράσεις. Αίτιο για την εχθρότητα εναντίον τους ήταν η τεράστια περιουσία του τάγματος η οποία είχε αποκτηθεί από τραπεζικές και τοκογλυφικές δραστηριότητες στην Ανατολή, καθώς οι Ναΐτες δεν δίσταζαν να δανείζουν ακόμα και τους Μουσουλμάνους. Η περιουσία αυτή ήταν αρκετά δελεαστική για τον βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο Δ', ο οποίος το 1307 διέταξε τη σύλληψη όλων των μελών του τάγματος στη χώρα του με την κατηγορία της δημιουργίας αίρεσης.<br />
<br />
Την επόμενη χρονιά μετά από απαίτηση του ίδιου ο Πάπας ζήτησε από όλους τους ηγεμόνες της Δύσης να πράξουν το ίδιο. Ο βασιλιάς της Κύπρου Αμάλριχος, αν και είχε ανέλθει στον θρόνο με την υποστήριξη του τάγματος, αναγκάστηκε να εκτελέσει τις Παπικές εντολές. Οι Ναΐτες του νησιού κατόρθωσαν να κρύψουν μεγάλο μέρος του θησαυρού τους, το οποίο δεν βρέθηκε ποτέ. Σε όλα τα Λατινικά κράτη άρχισαν δίκες των Ναϊτών και κατά την εξέτασή τους γινόταν συχνά χρήση βασανιστηρίων. Με την πίεση του Πάπα οι αποφάσεις ήταν συνήθως καταδικαστικές και οι "ένοχοι" υποβάλλονταν στην ποινή που εφαρμοζόταν στην περίπτωση των αιρετικών: θανάτωση στην πυρά.<br />
<br />
Ο τελευταίος μεγάλος μάγιστρος των Ναϊτών, ο Ιάκωβος ντε Μωλέ, εκτελέστηκε με αυτό τον τρόπο. Η περιουσία του τάγματος στη Γαλλία δημεύθηκε από τον Γάλλο βασιλιά, ενώ σε όλες τις υπόλοιπες χώρες πέρασε στον έλεγχο των Ιωαννιτών, οι οποίοι απέκτησαν τεράστια περιουσία λίγο μετά την εγκατάστασή τους στη Ρόδο. Αυτό ήταν το τέλος του ιπποτικού Τάγματος των Ναϊτών, το οποίο παρά τις επιλήψιμες ενέργειές του είχε αγωνιστεί για τον θρίαμβο των σταυροφοριών θυσιάζοντας στο πεδίο της μάχης 20.000 από τα μέλη του, ανάμεσά τους και πολλούς από τους μεγάλους μαγίστρους που το διοίκησαν.<br />
<br />
Η Κατάργηση του Τάγματος των Ναϊτών αποφασίστηκε από την Παπική Σύνοδο της Βιέννης το 1312, η οποία και εξέδωσε μια σειρά από Παπικές αποφάσεις, μεταξύ των οποίων ήταν η «Vox Excelso», με την οποία διαλύθηκε επίσημα το Τάγμα, και η «providam Ad», με την οποία πολλά περιουσιακά στοιχεία των Ναϊτών μεταβιβάστηκαν τελικά στους Ιωαννίτες ιππότες. Στην απόφαση αυτή εναντιώθηκαν πολλοί Ηγεμόνες της Ευρώπης και κυρίως ο Βασιλεύς της Πορτογαλίας και κάποιοι ηγεμόνες της Ισπανίας. Άλλοι δε Ευγενείς, που ήταν αρχικά ευνοϊκά προσκείμενοι απέναντι στους Ναΐτες, τους αποκήρυξαν φοβούμενοι τον αφορισμό από τον Πάπα.<br />
<br />
Από τις λίγες εξαιρέσεις ήταν ο Ρόμπερτ Μπρους της Σκωτίας, ο οποίος είχε ήδη αφοριστεί. Κατά συνέπεια, αρκετοί Ναΐτες διέφυγαν στη Σκωτία. Πιστεύεται ότι το Σκωτικό Τεκτονικό Τάγμα έχει τις ρίζες του στο τάγμα των Ιπποτών του Ναού.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΝΑΪΤΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Παρακμή και Αφανισμός</span></b><br />
<br />
H άνοδος του ιπποτικού τάγματος του Ναού του Σολομώντα υπήρξε ραγδαία και ταχύτατη όπως και η πτώση του. Από την απόλυτη αφάνεια και ανυποληψία στην πρώτη σειρά των προμάχων της Χριστιανοσύνης και από την πλήρη ανέχεια, στα μυθώδη πλούτη, το άλμα των Ναϊτών υπήρξε ταχύτατο και εντυπωσιακό. Ωστόσο, εξίσου εντυπωσιακή και γρήγορη ήταν η πτώση του τάγματος. Το Τάγμα των Ιπποτών του Ναού, δημιουργήθηκε για έναν συγκεκριμένο λόγο, που αρχικά ήταν η προστασία των προσκυνητών των Αγίων Τόπων.<br />
<br />
Με την επέκταση του τάγματος, ο ρόλος αυτός διευρύνθηκε και οι Ναΐτες μεταβλήθηκαν σε προμάχους των Αγίων Τόπων, στους πρωταθλητές της Χριστιανοσύνης, στις δυνάμεις που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του άνισου αγώνα ενάντια στις ''ορδές των απίστων''. Ομως από ένα σημείο και μετά, οι Ναΐτες είχαν προκαλέσει το δημόσιο αίσθημα. H σημαντικότερη πρόκληση ήταν τα αμύθητα πλούτη τους. Το τάγμα για δύο σχεδόν αιώνες συγκέντρωνε δωρεές, κτήματα, κάστρα, πόλεις ολόκληρες, μεγάλα χρηματικά ποσά, τα κέρδη από τις εμπορικές, ναυτιλιακές και κυρίως τραπεζικές δραστηριότητές του.<br />
<br />
Τα χρήματα που απέδιδε αυτή η τεράστια περιουσία, εν μέρει τα διέθεταν για την άμυνα των Αγίων Τόπων και τη συντήρηση των πολυάριθμων κάστρων και φρουρίων που διέθετε το τάγμα σε ολόκληρη την Παλαιστίνη, τη Συρία και την Ιβηρική. Όμως ένα μεγάλο μέρος των κερδών απλώς επενδυόταν στην περεταίρω αύξηση της περιουσίας του τάγματος. Τα αρχηγεία του σε ολόκληρη την Ευρώπη ήταν εντυπωσιακά κτίσματα, αντάξια βασιλέων. Οι ανώτεροι αξιωματούχοι του τάγματος κυκλοφορούσαν πάνω σε υπερήφανα άτια, ντυμένοι με καθαρούς λευκούς μανδύες, έχοντας αγέρωχο και συχνά υπεροπτικό ύφος. Οι θησαυροί ολόκληρων βασιλείων ήταν φυλαγμένοι στα υπόγεια των κάστρων τους.<br />
<br />
Υψηλόβαθμοι ιεράρχες, δυναμικοί πρίγκιπες, πανίσχυροι μονάρχες, επιβλητικοί φεουδάρχες, αλλά και Ιταλοί έμποροι και Εβραίοι τοκογλύφοι, όλοι έσπευδαν να δανειστούν χρήματα από το τάγμα όταν παρίστατο ανάγκη. Το τάγμα ουδέποτε αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του και τα αποθέματα χρημάτων του έμοιαζαν ατέλειωτα. Οι αδελφοί του τάγματος δεν ήταν ακριβώς Άγιοι, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν ζούσαν με τον σπάταλο τρόπο ζωής που συνήθιζαν οι κοσμικοί ιππότες. Τα ρούχα τους παρέχονταν από το τάγμα, όπως και τα όπλα και τα άλογά τους. Στα αρχηγεία του τάγματος έτρωγαν και διέμεναν. Δεν συντηρούσαν πολυέξοδες ερωμένες, δεν έκαναν σπάταλες δεξιώσεις και όταν ταξίδευαν, τα έξοδα καλύπτονταν από το ίδιο το τάγμα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-gOro27Xioxo/WNs98Uqm4II/AAAAAAAApqE/lRzc90S-PvIuzGs68inPx48RmZyU9T8eACLcB/s1600/Philippe_IV_le_Bel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-gOro27Xioxo/WNs98Uqm4II/AAAAAAAApqE/lRzc90S-PvIuzGs68inPx48RmZyU9T8eACLcB/s400/Philippe_IV_le_Bel.jpg" width="280" /></a></div>
<br />
Δεν φορούσαν πανάκριβα κοσμήματα ούτε κοσμούσαν την πανοπλία τους με χρυσάφια και πετράδια. Αυτός ο μετρημένος τρόπος ζωής που επιβαλλόταν από τη φυσιογνωμία του τάγματος, περιόριζε κατά πολύ τα έξοδα των Ναϊτών. Παράλληλα, οι αδελφοί με τα χρόνια είχαν αποκτήσει εξαιρετικές ικανότητες οικονομικής διαχείρισης και περνούσαν τη σχετική εμπειρία στους διαδόχους τους. Το αποτέλεσμα των σχετικά μικρών εξόδων και της χρηστής διαχείρισης ήταν η αύξηση της περιουσίας του τάγματος με γεωμετρική πρόοδο. Με ανάλογο ρυθμό αυξανόταν ο φθόνος των κοσμικών αρχόντων, η επιτυχία των οποίων στα οικονομικά δεν ήταν ανάλογη, αλλά και του απλού λαού, που έβλεπε έναν οργανισμό μοναχών, υπηρετών του Θεού δηλαδή, να διαθέτει τόσα πλούτη.<br />
<br />
Αυτή είναι η απάντηση στο ερώτημα ''γιατί έπεσαν τόσο εύκολα και γρήγορα οι Ναΐτες''. H απληστία, τόσο των ίδιων των Ναϊτών όσο και εκείνων που προσέβλεπαν στην υφαρπαγή της περιουσίας τους, ήταν η αιτία του χαμού του τάγματος. Αυτό ισχύει αν θέλουμε να καταλήξουμε σε ένα ''εύκολο'' συμπέρασμα όσον αφορά στο ''γιατί'' κατέπεσε με τόσο εντυπωσιακό και τελεσίδικο τρόπο το τάγμα που προσέφερε τεράστιες υπηρεσίες σε ολόκληρη τη δυτική Χριστιανοσύνη και διατηρούσε στενές σχέσεις με όλους τους ισχυρούς ηγεμόνες. Διότι εκτός από το φθόνο, τα υπερβολικά πλούτη αποτελούσαν μία πρόκληση για τους ισχυρούς ''φίλους'' του τάγματος, οι οποίοι επιθυμούσαν να βάλουν στο χέρι κάτι από την αμύθητη αυτή περιουσία.<br />
<br />
Ένας από τους όψιμους αυτούς αντίπαλους του τάγματος ήταν ο ηγεμόνας του ισχυρότερου κρατικού μορφώματος στη Δυτική Ευρώπη εκείνα τα χρόνια, ο ''Φίλιππος Δ' ο Ωραίος'' της Γαλλίας. Επρόκειτο για έναν δυναμικό μονάρχη, συνεχιστή της παράδοσης της δυναστείας των Καπέτων, αν και αρκετοί σύγχρονοί του τον θεωρούσαν ανόητο και μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι στην πραγματικότητα ήταν ''πιόνι'' των υπουργών του. Κάτι τέτοιο όμως δεν στοιχειοθετείται από τα γεγονότα. O Φίλιππος είχε ως στόχο την ισχυροποίηση του κράτους του. Ομως τα έξοδα για κάτι τέτοιο ήταν τεράστια και ο Οίκος του βρισκόταν μόνιμα στα όρια της οικονομικής κατάρρευσης και της χρεοκοπίας.<br />
<br />
Που επιταχύνθηκε δραματικά από τα υπέρογκα έξοδα που προκάλεσαν οι πόλεμοι στη Φλάνδρα, στους οποίους η Γαλλία τέθηκε αντιμέτωπη με Αγγλους και Φλαμανδούς. Οχι μόνο τα ταμεία ήταν άδεια, αλλά η μοναρχία είχε δημιουργήσει τεράστια χρέη τα οποία δεν είχε τη δυνατότητα να καλύψει. Σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, η ''μαύρη τρύπα'' των ταμείων του Φιλίππου ήταν 1.5 εκατ. παλαιά Γαλλικά νομίσματα, ένα τεράστιο ποσό. Αφού εξήντλησαν τους ''νόμιμους'' τρόπους εξεύρεσης χρημάτων, οι υπουργοί του Φιλίππου άρχισαν να ξεχειλώνουν τα όρια της νομιμότητας.<br />
<br />
Κατά τη γνωστή πρακτική των κυβερνήσεων ανά τους αιώνες, βρήκαν ως βολικό στόχο τις ευπορότερες μειονότητες, ξεκινώντας από τους Λομβαρδούς έμπορους, τους οποίους εκδίωξαν. Οι Λομβαρδοί ήταν από τους πλέον γνωστούς τοκογλύφους της εποχής και είχαν δανείσει τη Γαλλική μοναρχία με μεγάλα ποσά. Αφού δημεύθηκαν οι περιουσίες τους και διώχθηκαν από τη Γαλλία, η διαδικασία επαναλήφθηκε με τους Εβραίους τον Ιούλιο του 1306. Έναν μήνα πριν, η ''έμπνευση'' του Φιλίππου για επιστροφή στο -αποπληθωρισμένο- ''καλό νόμισμα'' της εποχής του παππού του, Λουδοβίκου Θ', είχε τραγικές συνέπειες, αφού προκλήθηκε βαρύτατη νομισματική κρίση και ξέσπασαν ταραχές στο Παρίσι.<br />
<br />
Μάλιστα, ο βασιλιάς αναγκάστηκε να καταφύγει στο Ναό του Παρισιού για να σωθεί από το μαινόμενο όχλο. Αφού η χώρα αδυνατούσε να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο, έπρεπε να βρεθούν άλλοι τρόποι για την εξεύρεση πόρων. O Φίλιππος από την εποχή της ανόδου του στο θρόνο συνεργαζόταν με τους Ναΐτες, λαμβάνοντας μάλιστα κάποια δάνεια για να καλύψει κρατικές δαπάνες. Καθώς όμως διαπίστωνε ότι οι Ναΐτες πλέον, μετά την πτώση των Αγίων Τόπων, δεν είχαν ουσιαστικά αντικείμενο, θεώρησε ότι θα ήταν εφικτό να επωφεληθεί ακόμη περισσότερο. Αρχικά ο στόχος του ήταν να ενώσει τα δύο κυριότερα ιπποτικά τάγματα της Χριστιανοσύνης, Ναΐτες και Οσπιταλιέρους, με τον ίδιο ή έναν από τους υιούς του στην κεφαλή τους.<br />
<br />
Απώτερος σκοπός ήταν φυσικά η απόκτηση του ελέγχου της αμύθητης περιουσίας των δύο ταγμάτων και ιδιαίτερα των Ναϊτών. Ήταν ένας φιλόδοξος στόχος, που 15 χρόνια πριν θα ήταν αδύνατο να επιτευχθεί, όση και αν ήταν η δύναμη των Καπέτων. Όμως, οι συνθήκες είχαν αλλάξει.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Ναΐτες Χωρίς Αποστολή</span></b><br />
<br />
Μέχρι την τελευταία δεκαετία του 13ου αιώνα, το τάγμα είχε δημιουργήσει βαθιές ρίζες στη Μεσαιωνική κοινωνία, βρισκόταν υπό την άμεση εποπτεία και ευλογία του ίδιου του προκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, είχε τεράστια δύναμη και εξυπηρετούσε έναν ιερό σκοπό, για τον οποίο ουδείς άλλος ήταν διαθέσιμος. Υπεράσπιζε, δηλαδή, τη Χριστιανική Μέση Ανατολή και τους Αγίους Τόπους από τις επιβουλές των απίστων. Ωστόσο, αφότου έπεσε η Ακρα και οι Λατίνοι εκκένωσαν τη Μέση Ανατολή, ανέκυψε ένα επιτακτικό ερώτημα: από τη στιγμή που δεν υπάρχουν Αγιοι Τόποι για να υπερασπιστούν, ποια είναι η χρησιμότητα των ιπποτικών ταγμάτων; Μία απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν ήταν εύκολο να δοθεί.<br />
<br />
Οι Οσπιταλιέροι αποδείχτηκαν στο θέμα αυτό πιο διορατικοί και σίγουρα πιο ευέλικτοι από τους Ναΐτες. Αφενός προσέγγισαν ακόμη περισσότερο τους μονάρχες της Γαλλίας και των Ισπανικών κρατών, αφετέρου -και σημαντικότερο- έσπευσαν να δημιουργήσουν μία δική τους ηγεμονία, ώστε να μην είναι έρμαιο κανενός ηγεμόνα. Μάλιστα, η ηγεμονία τους βρισκόταν στα όρια του Χριστιανικού κόσμου, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται τη Χριστιανοσύνη από τους απίστους. Εξάλλου οι Οσπιταλιέροι είχαν και άλλα εχέγγυα για τη συνεχιζόμενη χρησιμότητά τους:<br />
<br />
Διέθεταν τους ξενώνες τους, διασκορπισμένους σε όλη τη Χριστιανική επικράτεια, οι οποίοι προσέφεραν άσυλο, ελεημοσύνη και φροντίδα στους ανήμπορους της κοινωνίας, στους ασθενείς και τους οδοιπόρους. Από την άλλη, οι Ναΐτες όχι μόνο δεν είχαν δικούς τους ξενώνες, αλλά ήταν ιδιαίτερα ''σφιχτοί'' όσον αφορά στην παροχή ελεημοσύνης σε εκείνους που τη χρειάζονταν, κάτι που προκάλεσε ουκ ολίγες φορές τις επικριτικές αναφορές συγχρόνων τους, ακόμη και παρατηρήσεις από εκκλησιαστικούς άρχοντες. Όσον αφορά στη δημιουργία δικού τους κράτος, οι Ναΐτες ήταν πρωτοπόροι, αφού ήταν το πρώτο τάγμα που έκανε ανάλογες κινήσεις. Συγκεκριμένα, προσπάθησαν να στήσουν μία ηγεμονία στην Κύπρο την περίοδο αμέσως μετά την Γ' Σταυροφορία.<br />
<br />
Το νησί το είχαν αγοράσει έναντι ενός μεγάλου ποσού από τον βασιλιά της Αγγλίας Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο, ο οποίος το είχε κατακτήσει ενώ βρισκόταν καθ' οδόν προς τους Αγίους Τόπους. Παραδόξως, οι αγέρωχοι και υπεροπτικοί ιππότες έκαναν πίσω μόλις διαπίστωσαν ότι οι κάτοικοι της μεγαλονήσου δεν τους καλοδέχονταν. Μάλιστα χρειάστηκε να καταπνίξουν μία επανάσταση που προκλήθηκε από τη σκληρή συμπεριφορά τους προς τους Κύπριους, πριν πουλήσουν το νησί στον Γκυ ντε Λουζινιάν, τον έκπτωτο μονάρχη της Ιερουσαλήμ. O Λουζινιάν εγκαινίασε την ηγεμονία του Οίκου του στο νησί και οι απόγονοί του καλοδέχτηκαν τους Ναΐτες όταν εκδιώχθηκαν από τους Αγίους Τόπους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-qZ0OaI4u7Rc/WNyAZQ6WKOI/AAAAAAAApqU/k4QiQNP8GScNy1_6HFKu2w5fasyor2tAgCLcB/s1600/SiegeOfRhodes1480.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-qZ0OaI4u7Rc/WNyAZQ6WKOI/AAAAAAAApqU/k4QiQNP8GScNy1_6HFKu2w5fasyor2tAgCLcB/s400/SiegeOfRhodes1480.jpg" width="267" /></a></div>
<br />
Όμως η Κύπρος δεν ήταν ''δικό τους'' νησί, όπως η Ρόδος που έγινε το νησί των Ιωαννιτών (έως ότου τους εκδιώξουν οι Οθωμανοί). Οι ιππότες του Ναού δεν πήραν παράδειγμα ούτε από τους Τεύτονες Ιππότες, ένα τάγμα που πρακτικά ήταν ''γέννημα'' των Ναϊτών. O Ζακ ντε Μολέ, ο μάγιστρος του τάγματος που ανέλαβε τη διοίκηση ουσιαστικά αμέσως μετά την ''έξοδο'' από τους Αγίους Τόπους, δεν κατόρθωσε να συλλάβει το πνεύμα των καιρών. Δεν κατάλαβε καν ότι το τάγμα του οποίου ηγείτο ήταν πλέον ένας ζωντανός αναχρονισμός, ένας οργανισμός που ζούσε παρασιτικά πάνω στο σώμα της δυτικής χριστιανοσύνης, δίχως να προσφέρει καμιά υπηρεσία σε αντάλλαγμα.<br />
<br />
Αντί λοιπόν να προσπαθήσει να βρει ένα νέο ρόλο ή μία ηγεμονία σε περιοχές ''απίστων'' -αλλά μακριά από τους πανίσχυρους Μουσουλμάνους- ο ντε Μολέ αναλώθηκε σε προσπάθειες να πείσει τους Μογγόλους να ενισχύσουν τους Χριστιανούς. Παράλληλα συνέχιζε να ασκεί πιέσεις στον Πάπα και τους δυτικούς μονάρχες για την οργάνωση μίας νέας σταυροφορίας ενάντια στους μουσουλμάνους για ανακατάληψη των Αγίων Τόπων. Αγνοούσε δηλαδή ότι ο θρησκευτικός ζήλος που τροφοδότησε για δύο αιώνες το σταυροφορικό κίνημα, την εποχή αυτή είχε πλέον ξεθυμάνει.<br />
<br />
Τέτοιου είδους προσπάθειες φανερώνουν έλλειψη ρεαλισμού και διορατικότητας, ενώ τα ίδια ελαττώματα έδειξε ο ντε Μολέ όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει τα σχέδια για ένωση των δύο κυριότερων ιπποτικών ταγμάτων που απεργάζονταν οι κεφαλές της εκκλησιαστικής και κοσμικής εξουσίας στην Ευρώπη. Αυτό το αίτημα θα έπρεπε να κρούσει το καμπανάκι του κινδύνου για τον ντε Μολέ, που όμως συνέχισε να επαναλαμβάνει τα φθαρμένα επιχειρήματα περί υπεράσπισης της χριστιανοσύνης από τους απίστους. Ήταν ο λάθος άνθρωπος στη λάθος στιγμή και το τάγμα θα το πλήρωνε με την ίδια την ύπαρξή του.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Χρονικό της Πτώσης</span></b><br />
<br />
Είδαμε προηγουμένως ότι ο βασιλιάς της Γαλλίας εποφθαλμιούσε την περιουσία του τάγματος. Για να είναι όμως ο Φίλιππος σε θέση να υποτάξει το τάγμα και να αρπάξει τα υπάρχοντά του, χρειαζόταν την αγαστή συνεργασία της Εκκλησίας και ειδικότερα του προκαθήμενού της, του Βονιφάτιου H'. Ισχυρή προσωπικότητα, μεγαλομανής αλλά και εξαιρετικά ικανός, ο Βονιφάτιος ήταν αποφασισμένος να φέρει την Καθολική Εκκλησία στο μεγαλύτερο σημείο ισχύος της. Λίγα χρόνια πριν, είχε συγκρουστεί μετωπικά με τη Γαλλική μοναρχία και είχε αναγκαστεί να υποχωρήσει μπροστά στην αποφασιστικότητα του Φιλίππου. Μάλιστα ανακήρυξε τον παππού του Γάλλου μονάρχη, Λουδοβίκο Θ', Άγιο.<br />
<br />
Το 1300 ο Βονιφάτιος ετοίμαζε πυρετωδώς νέα σταυροφορία για την ανακατάληψη της Τορτόζα, συνδιαλεγόταν -μέσω των Ναϊτών- με τους Μογγόλους και είχε την έμπνευση να ανακηρύξει το έτος 1300 Ιωβηλαίο έτος (για τη συμπλήρωση 1.300 ετών από τη γέννηση του Χριστού), καλώντας μάλιστα τους πιστούς να επισκεφθούν τον Άγιο Πέτρο στη Ρώμη με την υπόσχεση άφεσης αμαρτιών. Έχοντας μαζέψει 200.000 πιστούς στη Ρώμη μέσα σε λίγους μήνες, ο Βονιφάτιος ένιωθε πλέον ότι βρισκόταν στο ανώτερο σημείο της δύναμής του. Ακούστηκε μάλιστα να αναφωνεί μπροστά στο συγκεντρωμένο πλήθος ''είμαι ο Καίσαρας'', ενώ καθόταν στο θρόνο του Κωνσταντίνου.<br />
<br />
Ήταν ουσιαστικά το ανώτερο σημείο δύναμης που είχε φθάσει κάποιος Πάπας, αλλά και η αρχή της παρακμής της κοσμικής δύναμης της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Καταλύτης των εξελίξεων που οδήγησαν σε αυτήν την παρακμή, ήταν ο Γάλλος βασιλιάς. O Φίλιππος προκάλεσε τη δύναμη του Βονιφάτιου, ασκώντας δίωξη σε έναν επίσκοπο που είχε καταφερθεί με προσβλητικά λόγια εναντίον του. Προχώρησε στην πράξη αυτή αφενός επειδή ο επίσκοπος τον είχε προκαλέσει με θρασύτατο τρόπο και αφετέρου επειδή θεωρούσε ότι ο Βονιφάτιος δεν θα αντιδρούσε, αφού προσέβλεπε στο Γάλλο βασιλιά για να ηγηθεί της σταυροφορίας ''του''.<br />
<br />
Όμως ο Βονιφάτιος κάλεσε σε σύνοδο τους Γάλλους επισκόπους και εξέδωσε μία Βούλα στην οποία εξαντλούσε όλο το οπλοστάσιο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Επιλέγοντας την οδό της απευθείας αντιπαράθεσης, πρακτικά προλείαινε το δρόμο για την απόλυτη επικράτηση του Φιλίππου. O βασιλιάς της Γαλλίας απέδειξε ότι δεν δίσταζε μπροστά σε τίποτε, στέλνοντας το διαβόητο υπουργό του, Γκιγιώμ ντε Νογκαρέ, να ''συμμορφώσει'' τον ατίθασο Πάπα. O Νογκαρέ, με μεγάλη ακολουθία Γάλλων στρατιωτών και με πολλά μέλη της οικογένειας Κολόνα που αντιστρατεύονταν τον Πάπα, εισέβαλε στο ανάκτορο του ποντίφικα στο Ανάνι για να τον φέρει στο Παρίσι όπου θα δικαζόταν για... αίρεση και σοδομισμό.<br />
<br />
O Βονιφάτιος, παρότι η φρουρά του (που αποτελούσαν λίγοι Ναΐτες και Οσπιταλιέροι) εξουδετερώθηκε άμεσα, επέδειξε αξιοθαύμαστο θάρρος, καλώντας τους εισβολείς να τον σκοτώσουν, με τα λόγια: ''να ο λαιμός μου, να το κεφάλι μου!''. O Νογκαρέ δίστασε και σύντομα αναγκάστηκε να αποχωρήσει, αφού ο λαός του Ανάνι ξεσηκώθηκε και επιτέθηκε ενάντια στους Γάλλους, απελευθερώνοντας το Βονιφάτιο. Όμως η προσβολή, η ταπείνωση και η ταλαιπωρία ήταν πολύ βαριές για τον ηλικιωμένο ποντίφικα. Ένα μήνα μετά πέθανε, αφήνοντας ανοιχτό το δρόμο στο Φίλιππο να επιβάλει τον ευνοούμενό του, επίσκοπο του Μπορντό, Βερτράνδο του Γκο, που έγινε Πάπας με το όνομα Κλήμης E'.<br />
<br />
Αυτός θα ήταν το όργανο του Φιλίππου στην προσπάθειά του να εξοντώσει το Τάγμα των ιπποτών του Ναού και να αρπάξει την περιουσία του. O Φίλιππος μέσω του Κλήμη προσπάθησε να προωθήσει το θέμα της συγχώνευσης των δύο ιπποτικών ταγμάτων -Ναϊτών και Οσπιταλιέρων- των οποίων ήθελε να ηγηθεί ο ίδιος ή κάποιος από τους γιους τους. O εμφανής στόχος ήταν η χρησιμοποίηση των ιπποτικών ταγμάτων, υπό τη δική του σημαία, στην σταυροφορία που προετοίμαζε. O απώτερος στόχος ήταν η επιθυμία του να ''βάλει χέρι'' στην τεράστια περιουσία των ταγμάτων και ιδιαίτερα των Ναϊτών. Μοιάζει παράξενο που ο ντε Μολέ δεν υποψιάστηκε τι σχεδιαζόταν σε βάρος του τάγματός του, ενώ είχε αποδείξεις της κακοπιστίας του Φιλίππου στη διάθεσή του.<br />
<br />
O ντε Μολέ ήταν ίσως ο μοναδικός από τους σημαίνοντες παράγοντες της δυτικής Χριστιανοσύνης που αντιτάχθηκε στην ένωση. Δεν είναι δυνατό να γνωρίζουμε αν λάμβανε υπόψη στενά ''συντεχνιακά'' συμφέροντα της ομάδας που εκπροσωπούσε ή απλώς ακολουθούσε το ένστικτο της επιβίωσης του τάγματός του. Όμως με τον τρόπο αυτό υπέγραφε την καταδίκη του Ναού. Τις αντιρρήσεις του αυτές εξέφρασε στον Πάπα, ο οποίος του ζήτησε ένα μνημόνιο για το θέμα. Ατυχείς ήταν οι αιτιάσεις που χρησιμοποίησε ο Μεγάλος Μάγιστρος για να υπερασπιστεί την αναγκαιότητα διατήρησης της αυτοτέλειας του τάγματος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-NTQQRQOEYDU/WNyFRXvDvFI/AAAAAAAApqk/JfGDXTKvH3knmJX0Bl7e8EQUVqCDlhhXwCLcB/s1600/Hommage1.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="366" src="https://2.bp.blogspot.com/-NTQQRQOEYDU/WNyFRXvDvFI/AAAAAAAApqk/JfGDXTKvH3knmJX0Bl7e8EQUVqCDlhhXwCLcB/s400/Hommage1.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Πρόβαλε την -μάλλον παρωχημένη- άποψη ότι τα δύο τάγματα λόγω του συναγωνισμού τους, θα λειτουργούσαν αποτελεσματικότερα αν παρέμεναν αυτοτελή, ενώ έριξε μεγάλο βάρος στην διαφορετική ιδιότητα των δύο ταγμάτων: ενώ ο Ξενώνας είχε πρωταρχική αποστολή τη φιλανθρωπία, ο Ναός ήταν ένα καθαρά στρατιωτικό τάγμα. Αυτά τα επιχειρήματα δεν έπειθαν ούτε και η εμμονή του ντε Μολέ σε μία ''παλαιού τύπου'' μαζική σταυροφορία, όταν κλήθηκε να σχολιάσει τις επικρατούσες τάσεις στη Δύση για το θέμα αυτό. Σύμφωνα με αυτές τις τάσεις, οι ηγεμόνες της Δύσης θα διεξήγαγαν μία σταυροφορία ''περιορισμένη'', που θα συνέδραμε κυρίως τους Αρμενίους της Κιλικίας.<br />
<br />
Στη συνέχεια και ανάλογα με τα αποτελέσματα θα γίνονταν σκέψεις για ενίσχυση του μικρού σώματος που θα αποστελλόταν αρχικά. Αντίθετος με αυτά τα σχέδια, ο ντε Μολέ δήλωσε ότι θα πρέπει να συγκεντρωθεί ένας στρατός ''τουλάχιστον 20.000 ιπποτών και σεργέντων'' και να επιτεθεί στην Αίγυπτο, με στόχο την καρδιά του Σουλτανάτου των Μαμελούκων. Κάτι τέτοιο την εποχή αυτή ήταν ανεφάρμοστο και δείχνει ξεκάθαρα ότι ο ντε Μολέ αδυνατούσε να συλλάβει το πνεύμα των καιρών του.O Ζακ ντε Μολέ στο δεύτερο μνημόνιο, αυτό που αφορούσε στην σταυροφορία, ζήτησε από τον Πάπα να συναντηθούν για να συζητήσουν αναλυτικότερα, παρουσία και του Μεγάλου Μάγιστρου των Ιωαννιτών.<br />
<br />
Δεν γνώριζε, προφανώς, το μέγεθος της συνωμοσίας και τη δυναμική της, ειδάλλως θα έμενε μακριά από τη Γαλλία. Καθώς λοιπόν αγνοούσε τις πραγματικές προθέσεις του Φιλίππου, βάδισε με τη θέλησή του ''στο στόμα του λύκου''. H αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Παρασκευή και 13. Ανύποπτος για το τι ετοιμάζεται σε βάρος του, ο ντε Μολέ έφθασε στο Πουατιέ για να συναντηθεί με τον ποντίφικα στα τέλη Μαΐου του 1307. Τον Ιούλιο έφθασε και ο Μάγιστρος του Ξενώνα, που είχε καθυστερήσει λόγω των επιχειρήσεων του τάγματός του στη Ρόδο, όπου οι Οσπιταλιέροι εγκατέστησαν την ηγεμονία τους.<br />
<br />
O ντε Μολέ βρήκε μάλιστα την ευκαιρία σε μία κατ' ιδίαν συνάντηση με τον Πάπα να του θέσει το θέμα των κατηγοριών για ''χυδαιότητες και βλάσφημες πρακτικές'' που διατυπώνονταν για το τάγμα και τα μέλη του. Οι κατηγορίες αυτές είχαν διατυπωθεί από μέλη του τάγματος που είχαν απομακρυνθεί από τις τάξεις του Ναού, όπως ήταν ο Εσκουίν του Φλοριάν, ο Γεράρδος Μπιζόλ και ο Βερνάρδος Πελέ, και είχαν φθάσει στο Φίλιππο της Γαλλίας, που έσπευσε να ενημερώσει τον Κλήμη για το περιεχόμενό τους. H προσπάθεια για στοιχειοθέτηση κατηγοριών ενάντια στο τάγμα ήταν στην κορύφωσή της την εποχή αυτή, οπότε οι καταγγελίες των έκπτωτων αδελφών έμοιαζαν με θεόσταλτο δώρο στο Φίλιππο.<br />
<br />
O ντε Μολέ θέλοντας να αποκαταστήσει την τιμή και τη δημόσια εικόνα του τάγματος, ζήτησε από τον Πάπα τη διερεύνηση αυτών των κατηγοριών. Το ίδιο ακριβώς -αλλά με διαφορετικό σκοπό- είχε ζητήσει ο Φίλιππος. O Κλήμης όντως διέταξε έρευνα αλλά καθώς ήταν ασθενής, ζήτησε -δίχως, φυσικά, να το γνωρίζει ο Μάγιστρος του Ναού- από το Φίλιππο να μην προχωρήσει σε κάποια βιαστική κίνηση έως ότου διαπιστωθεί τι ακριβώς συμβαίνει. O ντε Μολέ ικανοποιήθηκε με την έναρξη έρευνας και μετέβη στο Παρίσι για να παραβρεθεί στην κηδεία της Κατερίνας του Κουρτενέ, νύφης του Φιλίππου και συζύγου του Καρόλου των Βαλουά. Ήταν Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 1307 και θα ήταν η τελευταία μέρα ελευθερίας που θα απολάμβανε ο Ζακ ντε Μολέ.<br />
<br />
Όμως οι υπουργοί του Φιλίππου είχαν ήδη στήσει την παγίδα τους, αφού το σχέδιο που είχαν εκπονήσει προέβλεπε τη σύλληψη όλων των Ναϊτών και τη δήμευση της περιουσίας τους. H παρουσία του Μάγιστρου του τάγματος στο Παρίσι, όπου μπορούσαν να τον συλλάβουν μαζί με ολόκληρη την τοπική ηγεσία του τάγματος, τους βοηθούσε να πετύχουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα με το λιγότερο δυνατό κόπο. Λίγες μέρες πριν, μία μυστική διαταγή με την υπογραφή του βασιλιά, έφθασε στους ''Βαΐλιους'' και τους ''Σενεσάλους'' του βασιλείου. Το περιεχόμενο της διαταγής ίσως να προκάλεσε τρόμο στους βλοσυρούς αντιπροσώπους του Γαλλικού θρόνου.<br />
<br />
Ωστόσο όταν ξεπέρασαν το αρχικό σοκ άρχισαν να ετοιμάζονται για να εκπληρώσουν τις προσταγές του άρχοντά τους. Με τη διαταγή αυτή, ο Φίλιππος τους καλούσε να συλλάβουν όλα τα μέλη του Τάγματος του Ναού. Αν και ο βασιλιάς θα μπορούσε απλώς να δώσει τις διαταγές του με έναν λιτό και σαφή τρόπο, η μυστική επιστολή περιείχε ένα ολόκληρο κατηγορητήριο ενάντια στο τάγμα, με γλώσσα ιδιαίτερα σκληρή αλλά και γλαφυρή. Δεν είναι περίεργο που οι κατηγορίες που διατυπώθηκαν σε αυτό το έγγραφο είναι ακριβώς εκείνες που στη συνέχεια θα επιπέσουν στις κεφαλές του τάγματος κατά τη διάρκεια των ακροάσεων που θα ακολουθούσαν.<br />
<br />
Οι διαταγές του Φιλίππου μιλούσαν για ''λύκους που έχουν ενδυθεί την προβιά του αρνιού'', για ''βλάσφημους που σταύρωσαν ξανά το Χριστό μας'', για ''πράγματα τόσο φρικτά που είναι αδύνατο να τα συλλάβει ο νους του ανθρώπου, εγκλήματα βδελυρά, έργα αηδιαστικά, πράγματα σχεδόν απάνθρωπα''. Αυτό, μαζί με πολλές αναφορές στην άρνηση του Ιησού, στις ομοφυλοφιλικές πρακτικές μεταξύ των μελών του τάγματος και ακόμη περισσότερες ρητορικές εκφράσεις που είχαν ως στόχο να ατσαλώσουν τη θέληση των βασιλικών απεσταλμένων, ήταν το πλαίσιο που πρόβαλλε ο Φίλιππος για τη σύλληψη των Ναϊτών. H επιχείρηση οργανώθηκε και εκτελέστηκε άψογα.<br />
<br />
Σ' ολόκληρη την επικράτεια του Γάλλου βασιλιά οι αρχές είχαν λάβει τη μυστική εντολή, είχαν καταγράψει τα ονόματα των Ναϊτών που υπήρχαν σε κάθε αρχηγείο και είχαν οργανώσει ομάδες για τη σύλληψή τους. Καθώς ξημέρωνε η Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307, οι αστυνομικοί του Φιλίππου ξεχύθηκαν στα αρχηγεία του τάγματος σε όλη τη χώρα. Οι Ναΐτες δεν πίστευαν στα μάτια τους όταν έβλεπαν τους αξιωματούχους του θρόνου να εισβάλλουν στα αρχηγεία τους, πόσο μάλλον όταν άκουγαν ότι είχαν σκοπό να τους συλλάβουν. Επρόκειτο για πλήρη αιφνιδιασμό, αφού μόλις 12 Ναΐτες σε ολόκληρη τη Γαλλική επικράτεια διέφυγαν τη σύλληψη.<br />
<br />
Πάντως ήταν Ναΐτες χαμηλής θέσης, αφού από τους έχοντες κάποια εξουσία εντός του τάγματος μόνο ένας, ο Γεράρδος του Βιλλιέ, Διδάσκαλος του Ναού στην Γαλλία, διέφυγε τη σύλληψη. Τα περί αιφνιδιασμού δεν αφορούσαν μόνο στους Ναΐτες αλλά και στην Καθολική Εκκλησία. O Κλήμης φυσικά είχε εργαστεί μαζί με το Φίλιππο εξαρχής και γνώριζε ότι ο προστάτης του επιθυμούσε να ''απαλλοτριώσει'' την περιουσία των Ναϊτών. Ωστόσο δεν είχε φανταστεί ότι μπορούσε να δράσει τόσο απροκάλυπτα, με τόσο θράσος και περιφρόνηση προς την ανώτερη εκκλησιαστική αρχή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-e6PlkADpStA/WNyHJOPfKTI/AAAAAAAApq0/o7DLK0qn_uMvQUlxRA-OmtUwAqeEMH8-gCLcB/s1600/Le_roi_de_France%252C_Philippe_IV_le_Bel_ach%25C3%25A8te_le_comt%25C3%25A9_de_Chartes_%25C3%25A0_sa_tante_Jeanne_de_Ch%25C3%25A2tillon._-_Archives_Nationales_-_AE-II-294.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-e6PlkADpStA/WNyHJOPfKTI/AAAAAAAApq0/o7DLK0qn_uMvQUlxRA-OmtUwAqeEMH8-gCLcB/s400/Le_roi_de_France%252C_Philippe_IV_le_Bel_ach%25C3%25A8te_le_comt%25C3%25A9_de_Chartes_%25C3%25A0_sa_tante_Jeanne_de_Ch%25C3%25A2tillon._-_Archives_Nationales_-_AE-II-294.jpg" width="265" /></a></div>
<br />
Αν και η συμπεριφορά του Φιλίππου προς το Βονιφάτιο θα έπρεπε να τον είχε διδάξει ότι ο βασιλιάς παραμέριζε οποιονδήποτε ενδοιασμό -ηθικό ή άλλο- και αναστολή προκειμένου να πετύχει το σκοπό του. O αιφνιδιασμός και η αμηχανία του ποντίφικα γίνονται φανερά από την επιστολή διαμαρτυρίας που απέστειλε στον Φίλιππο αμέσως μόλις έμαθε για τη μαζική σύλληψη των Ναϊτών σε ολόκληρη τη Γαλλία. ''Παραβίασες κατά την απουσία μου όλους τους κανονισμούς και άπλωσες τα χέρια στα πρόσωπα και την περιουσία των Ναϊτών. Επίσης τους φυλάκισες και δεν τους μεταχειρίστηκες με την οφειλόμενη επιείκεια, που ήταν το πιο οδυνηρό απ' όλα''.<br />
<br />
O Πάπας κατέληγε με μία διαπίστωση που έδειχνε ότι ήταν έτοιμος με τη σειρά του να αντιπαρατεθεί με το Φίλιππο για την υπόθεση των Ναϊτών: ''Οι βιαστικές ενέργειές σου θεωρούνται από όλους, και δικαίως, πράξεις απαξίας και περιφρόνησης προς ημάς και προς τη Ρωμαϊκή Εκκλησία''. Μόνο που όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, επρόκειτο για κενή ρητορεία από πλευράς Κλήμη. Όταν ο Φίλιππος αποφάσισε να τον πιέσει πιο έντονα, ο Κλήμης δεν τόλμησε να αρνηθεί και αποτέλεσε πειθήνιο όργανο του Γάλλου βασιλιά στη συνέχεια του δράματος των Ναϊτών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Ναΐτες στο Εδώλιο</span></b><br />
<br />
H δίκη των Ναϊτών αποτελεί ίσως μία από τις μεγαλύτερες δικαστικές πλάνες όλων των εποχών, βασισμένη σε χαλκευμένα στοιχεία, φήμες που ουδέποτε αποδείχτηκαν, ψευδομαρτυρίες, ομολογίες κάτω από πίεση. Στη συνέχεια θα δούμε πώς ο Φίλιππος της Γαλλίας κατάφερε να δικάσει τους Ναΐτες και να επιβάλει το δίκαιό του. Οι Ναΐτες κατηγορήθηκαν για μία σειρά από παραπτώματα τα οποία επέσυραν τις βαρύτερες των ποινών, καθώς παραβίαζαν κάθε έννοια χριστιανικού και κοσμικού Δικαίου. Αρχικά οι κατηγορίες βάσει των οποίων πραγματοποιήθηκαν το 1307 οι συλλήψεις των Ναϊτών ήταν μάλλον ασαφείς και γενικόλογες: άρνηση και εμπτυσμός του Σταυρού, άσεμνες πράξεις και ομοφυλοφιλία, καθώς και λατρεία των ειδώλων.<br />
<br />
Γύρω από αυτό τον πυρήνα δομήθηκε το κατηγορητήριο σε βάρος των Ναϊτών, το οποίο έλαβε μία πιο ολοκληρωμένη μορφή τον Αύγουστο του 1308, όταν ο Πάπας Κλήμης E' μετά από πιέσεις του Φιλίππου προχώρησε στην καταγραφή των κατηγοριών με πιο αναλυτικό τρόπο. Σύμφωνα με τους σημαντικότερους μελετητές της ιστορίας των Ναϊτών, πίσω από τις κατηγορίες αυτές φαίνεται καθαρά το ''χέρι'' του υπουργού του Φιλίππου, Γκιγιώμ ντε Νογκαρέ, ενός πανούργου άνδρα, ειδικού στη συκοφαντία και τη διαβολή, που ήταν το δεξί χέρι του βασιλιά και εκείνος που αναλάμβανε όλες τις ''ύποπτες'' υποθέσεις.<br />
<br />
Μία προσεκτική εξέταση των κατηγοριών με τις οποίες βαρύνονταν οι Ναΐτες θα μας βοηθήσει να αντιληφθούμε πολύ περισσότερα πράγματα για το τάγμα, την εικόνα του στον ''έξω κόσμο'' καθώς και για την ίδια τη Μεσαιωνική κοινωνία, τις προκαταλήψεις και τις δοξασίες που κυριαρχούσαν ανάμεσα στους δεισιδαίμονες ανθρώπους της εποχής. Σε γενικές γραμμές, το τμήμα των κατηγοριών που αναφέρεται σε ''αιρέσεις'' και ''άνομες πρακτικές'' των Ναϊτών, βρίσκεται σε στενή σύνδεση με τις αντίστοιχες κατηγορίες που προσάπτονταν στους αιρετικούς Καθαρούς και άλλες ανάλογες αιρετικές οργανώσεις του Μεσαίωνα.<br />
<br />
Είναι πιθανό, διαπιστώνουν κάποιοι σύγχρονοι μελετητές, ότι οι εγκέφαλοι της συνωμοσίας προσπάθησαν να συσχετίσουν άμεσα τους Ναΐτες με τις γνωστότερες αιρέσεις του καιρού τους. Άλλωστε, το κέντρο της Ναϊτικής δραστηριότητας στη Γαλλία ήταν η επαρχία του Λανγκτόκ, που ήταν επίσης το κέντρο της αίρεσης των Καθαρών. Ας δούμε όμως τις βασικές κατηγορίες μία προς μία:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρνηση του Χριστού: </span></b><br />
<i><br /></i>
<i>Ένα νέο υποψήφιο μέλος καλείτο από εκείνους που το υποδέχονταν να αρνηθεί το Χριστό και μερικές φορές την Παρθένο Μαρία και τους Αγίους. Επίσης, τα μέλη του Ναού κατά τη διάρκεια της ίδιας τελετής τού έλεγαν ότι ο Χριστός δεν είναι ο αληθινός Θεός, αλλά ένας ψευδοπροφήτης που δεν σταυρώθηκε για να σώσει την ανθρωπότητα από τις αμαρτίες της, αλλά εξαιτίας των δικών του αμαρτιών. Οπότε, υπογράμμιζε το κατηγορητήριο, στους νεοεισερχόμενους αδελφούς λεγόταν ότι δεν είναι δυνατή η αναζήτηση της σωτηρίας της ψυχής μέσω της χάρης του Ιησού Χριστού. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Στη συνέχεια, το υποψήφιο μέλος έπρεπε να φτύσει πάνω στον Εσταυρωμένο ή σε μία εικόνα του Ιησού, ενώ -σύμφωνα πάντα με το κατηγορητήριο- σε κάποιες περιπτώσεις αναγκαζόταν να ποδοπατήσει τον Εσταυρωμένο ή ακόμη και να ουρήσει επ' αυτού. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως αναφέρεται στο κατηγορητήριο, ''κάποιοι από αυτούς συνήθιζαν να μαζεύονται, την ημέρα αυτή (Μεγάλη Παρασκευή) ή κάποια άλλη μέρα της Μεγάλης Εβδομάδας, για να ουρήσουν και να ποδοπατήσουν το σταυρό''. Πρόκειται για την σοβαρότερη, με θρησκευτικά κριτήρια, κατηγορία. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ουσιαστικά είναι μία κατηγορία που συναντούμε σε όλες τις δίκες για αιρέσεις και για μάγους που έχουν λάβει χώρα στο δυτικό χριστιανικό κόσμο από τον Μεσαίωνα μέχρι και τον 19ο αιώνα. Τον καιρό που διατυπώθηκε αυτή η κατηγορία για τους Ναΐτες, αφθονούσαν τα παραδείγματα λαϊκών δοξασιών για αιρετικούς που φτύνουν το σταυρό (λ.χ. τους Καθαρούς) και ακόμη περισσότερο για τους μουσουλμάνους. Οι τελευταίοι θεωρούνταν από τα αμαθή πλήθη της Ευρώπης ότι ''διασκεδάζουν'' σέρνοντας στις λάσπες Εσταυρωμένους, ενώ ένας άλλος θρύλος ήθελε τα παιδιά Χριστιανών που συλλαμβάνονταν από τους Μουσουλμάνους να αναγκάζονται να φτύνουν στο σταυρό.</i><br />
<b><span style="color: #6aa84f;"><br /></span></b>
<b><span style="color: #6aa84f;">H Λατρεία των Ειδώλων: </span></b><br />
<i><br /></i>
<i>Σύμφωνα με τον Κλήμη, οι Ναΐτες λάτρευαν είδωλα. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται σε μία γάτα και ένα κεφάλι, το οποίο σε ορισμένες περιπτώσεις φέρεται να έχει τρία πρόσωπα. Σε άλλες φέρει ένα πρόσωπο ενώ σε κάποιες άλλες έχει τη μορφή ανθρώπινου κρανίου. Αυτό το κεφάλι λατρευόταν ως ''ο Σωτήρας'' και το τιμούσαν ως ζωοδότη. Το ακουμπούσαν ή το κύκλωναν με λεπτά κορδόνια, τα οποία στη συνέχεια τα φορούσαν κατάσαρκα γύρω από τη μέση ή το στήθος τους. Τα κορδόνια αυτά υποτίθεται ότι τα λάμβαναν οι νεοεισερχόμενοι στο τάγμα κατά τη διάρκεια της τελετής υποδοχής. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Μάλιστα, στο κατηγορητήριο αναφέρεται ότι αν οι νεοεισερχόμενοι αδελφοί δεν δέχονταν να κάνουν κάτι από τα παραπάνω (απάρνηση του Ιησού, φτύσιμο στο σταυρό, αποδοχή του ''δαιμονικού'' κορδονιού), οι Ναΐτες θα τους φυλάκιζαν ή θα τους σκότωναν. Πρόκειται για άλλη μία κατηγορία που ''ακουμπά'' στις δημοφιλείς δεισιδαιμονίες του καιρού, αφού η γάτα φέρεται συχνά ως η προσωποποίηση του σατανά, ενώ η ειδωλολατρία το Μεσαίωνα συσχετιζόταν (εντελώς λανθασμένα, φυσικά) από τους δυτικούς με το Ισλάμ. Αφθονούν οι αναφορές στους Μουσουλμάνους ως ''ειδωλολάτρες'' σε διάφορα κείμενα του Μεσαίωνα. </i><br />
<i><br /></i>
<i>H ασώματος κεφαλή είναι από την άλλη ένα συχνό μοτίβο σε διάφορες, περισσότερο ή λιγότερο νοσηρές, διηγήσεις και λαϊκούς μύθους. Ένας από αυτούς τους μύθους επαναλήφθηκε από τρεις τουλάχιστον ''μάρτυρες'' (σε ισάριθμες διαφορετικές παραλλαγές) κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας για τη δίκη του τάγματος. O μύθος αυτός αφορά στις νεκροφιλικές σχέσεις ενός Χριστιανού άρχοντα της Ανατολής με το πτώμα μίας πανώριας κυρίας, μία σχέση εκ της οποίας γεννιέται μία ασώματος κεφαλή με υπερφυσικές ιδιότητες. Μία τέτοια ασώματο κεφαλή υποτίθεται ότι λάτρευαν οι Ναΐτες. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Τα νεκροφιλικά μοτίβα συσχετίστηκαν με τους Ναΐτες σε πολλές περιπτώσεις (ιδιαίτερα κατά την εκστρατεία δυσφήμησής τους) ωστόσο δεν πέρασαν και στο επίσημο κατηγορητήριο. Το σημείο περί των ''κορδονιών'' που υποτίθεται ότι φορούσαν οι Ναΐτες, είναι άλλη μία προσπάθεια συσχετισμού με τους ''Καθαρούς'', καθώς οι τελευταίοι όντως φορούσαν παρόμοια κορδόνια αφού είχαν λάβει τη ''φώτιση''.</i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-P92yaUgwOl0/WNyX4zj-8uI/AAAAAAAAprE/bEYO5cuu46A0cb42S-JjCazhcpiSNuP5QCLcB/s1600/00000001210.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="263" src="https://3.bp.blogspot.com/-P92yaUgwOl0/WNyX4zj-8uI/AAAAAAAAprE/bEYO5cuu46A0cb42S-JjCazhcpiSNuP5QCLcB/s400/00000001210.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Άρνηση των Μυστηρίων: </span></b><br />
<br />
<i>Έγκλημα καθοσιώσεως για την Χριστιανική πίστη είναι και η τρίτη κατηγορία, που υποστηρίζει ότι οι Ναΐτες δεν πίστευαν στα ιερά μυστήρια και ότι οι ιερείς τους παρέλειπαν τα λόγια του καθαγιασμού κατά τη διάρκεια της ιεράς ακολουθίας. Σύμφωνα με τους σύγχρονους μελετητές, οι κατήγοροι των Ναϊτών εδώ είχαν διττό σκοπό. Από τη μία απευθύνονταν στις λαϊκές μάζες, που γνώριζαν ότι οι Καθαροί -οι πλέον γνωστοί αιρετικοί τον καιρό αυτό- παρέλειπαν από τις λειτουργίες τους τα λόγια του καθαγιασμού και δεν πίστευαν στα ιερά μυστήρια. Οπότε, στα μάτια του απλού κόσμου, αφού οι Ναΐτες μοιράζονταν τις ίδιες πεποιθήσεις με τους Καθαρούς, ήταν και εκείνοι αιρετικοί. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Από την άλλη, οι διαβολείς των Ναϊτών απευθύνονταν στους πλούσιους δωρητές του τάγματος, οι οποίοι είχαν παραχωρήσει σημαντικές δωρεές περιμένοντας την αναφορά του ονόματός τους στη λειτουργία και την ''μεσολάβηση'' του ''ευλογημένου από την Εκκλησία και το Θεό'' τάγματος για τη Θεία Χάρη. Εφόσον, όμως, οι λειτουργίες των Ναϊτών ήταν ''άκυρες'', τότε και οι δωρητές είχαν χαρίσει άδικα τις περιουσίες τους. Επρόκειτο για μία ''αριστουργηματική'' κίνηση που απέκοψε το τάγμα ακόμη και από εκείνους που είχαν συνδέσει την τύχη τους με αυτό.</i><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">''Εσωτερική'' Εξομολόγηση και Συγχώρεση: </span></b><br />
<br />
<i>H τέταρτη κατηγορία είναι ότι ο Μεγάλος Μάγιστρος και άλλοι ανώτεροι αξιωματούχοι του τάγματος φέρονταν να έχουν το δικαίωμα να ακούνε τις εξομολογήσεις των μελών του τάγματος και να συγχωρούν τις αμαρτίες τους. Κι αυτό παρότι ήταν λαϊκοί και όχι κληρικοί και ως εκ τούτου δεν είχαν τέτοιο δικαίωμα. Αυτή η κατηγορία στόχευε τόσο στον κλήρο (δίνοντας την εντύπωση ότι οι Ναΐτες σφετερίζονται λειτουργίες αποκλειστικά προορισμένες για κληρικούς) όσο και στους πιστούς. Οι τελευταίοι, ''υποψιασμένοι'' από τις υπόλοιπες κατηγορίες, θα έβλεπαν ως απόλυτα φυσικό το γεγονός ότι οι Ναΐτες θα επιχειρούσαν, ακόμη και σφετεριζόμενοι το δικαίωμα της εξομολόγησης και συγχώρεσης, να κρατήσουν τη γνώση των φρικτών ανομημάτων που διέπρατταν εντός των τάξεων του τάγματος. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Πάντως φαίνεται ότι αυτή η κατηγορία έχει κάποιες ρίζες στην αλήθεια, αφού αρκετοί Ναΐτες ομολόγησαν -ακόμη και χωρίς τη χρήση βασανιστηρίων- ότι θεωρούσαν την συγχώρεση του Μάγιστρου εξίσου ισχυρή με οποιουδήποτε κληρικού. Αποτελεί άλλωστε τη μοναδική κατηγορία στην οποία αναφέρεται στο ίδιο το κατηγορητήριο ότι ''όπως ομολόγησε και ο ίδιος ο Μεγάλος Μάγιστρος του τάγματος''.</i><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ομοφυλοφιλικές Πρακτικές: </span></b><br />
<br />
<i>H πέμπτη κατηγορία έχει να κάνει με την θρυλούμενη ομοφυλοφιλία στους κόλπους του τάγματος. Ότι, δηλαδή, κατά τη διάρκεια της τελετής για την υποδοχή των νέων μελών, ο υποψήφιος που γινόταν δεκτός δεχόταν φιλιά από τον ''οικοδεσπότη'' στο στόμα, στους γλουτούς, στην σπονδυλική στήλη, στο στομάχι και στον ομφαλό, ''μερικές, δε, φορές και στο πέος'', όπως αναφέρει το κατηγορητήριο. Επίσης, το τάγμα κατηγορήθηκε ευθέως ότι όχι μόνο επέτρεπε αλλά και ενθάρρυνε τα μέλη του να έχουν ομοφυλοφιλικές σχέσεις και επαφές. Επρόκειτο για μία αναμενόμενη κατηγορία, που επίσης πρέπει να είχε κάποιο αντίκρισμα στην πραγματικότητα. Άλλωστε, επρόκειτο για μία αποκλειστικά ανδρική κοινότητα, όπου οποιαδήποτε επαφή με γυναίκες απαγορευόταν αυστηρά. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Τα σκάνδαλα για ομοφυλοφιλικές σχέσεις μεταξύ μελών μοναστικών ταγμάτων το Μεσαίωνα ήταν τακτικά. H κατηγορία αυτή ήταν αρκετά αποτελεσματική στην ενοχοποίηση του τάγματος συνολικά, καθώς η εποχή αυτή (14ος αιώνας) χαρακτηριζόταν από μία έξαρση της εχθρότητας της καθολικής εκκλησίας προς το σοδομισμό και τις ομοφυλοφιλικές πρακτικές εν γένει, τόσο μεταξύ ανδρών όσο και γυναικών. Αυτό που υπονοούσαν οι κατήγοροι είναι ολοφάνερο: η Καθολική Εκκλησία δίδασκε ότι ο σοδομισμός οδήγησε στην πτώση και την καταστροφή τις πόλεις Σόδομα και Γόμορα, οπότε και οι παρόμοιες πράξεις των Ναϊτών οδήγησαν στην πτώση των βασιλείων της Ουτρεμέρ στους απίστους.</i><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Αθέμιτος Πλουτισμός: </span></b><br />
<br />
<i>H έκτη κατηγορία είναι μία από τις ελάχιστες που έχει πολύ στέρεες ρίζες στην πραγματικότητα: οι Ναΐτες κατηγορήθηκαν ότι μετέρχονταν κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέσου για να αποκομίσουν περισσότερα πλούτη για το τάγμα, ότι είχαν ως στόχο αποκλειστικά το κέρδος και ότι δεν χρησιμοποιούσαν τις δωρεές που γίνονταν προς το τάγμα για τους αποδεκτούς και εγκεκριμένους σκοπούς. Ιδιαίτερη μνεία γινόταν στο ότι δεν έδιναν μερίδιο στα νοσοκομεία και στους ξενώνες των πτωχών. Εδώ βεβαίως γίνεται και μία ευρύτερη προσπάθεια για ''δαιμονοποίηση'' των Ναϊτών, αφού παρουσιάζονται ως φιλάργυροι και αδίστακτοι, ωστόσο -όπως είπαμε- αυτή η εικόνα δεν απέχει και τόσο από την πραγματικότητα.</i><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Συναθροίσεις εν Κρυπτώ: </span></b><br />
<i><br /></i>
<i>H έβδομη κατηγορία είχε επίσης βάσεις στην πραγματικότητα. Κατηγορούνταν ότι οι συναντήσεις των Ναϊτών γίνονταν πίσω από κλειστές πόρτες, συχνά τη νύχτα, κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και παρόντες ήταν μόνο μέλη του Ναού. Αδελφοί που αποκάλυψαν τα τεκταινόμενα σε αυτές τις συναντήσεις, τιμωρήθηκαν αυστηρά, ακόμη και με εγκλεισμό ή θάνατο. </i><br />
<i><br /></i>
<i>H στόχευση αυτής της κατηγορίας δεν είναι, επί της ουσίας, να αποτελέσει καθαυτό επιβαρυντικό στοιχείο, αλλά τουναντίον να ενισχύσει τις υπόλοιπες κατηγορίες. Διότι μόνο με ένα παρόμοιο δεδομένο θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ότι οι τόσες τρομακτικές, επαίσχυντες πράξεις με τις οποίες βαρύνονταν οι Ναΐτες δεν είχαν δει το φως της ημέρας κατά τους δύο αιώνες της ύπαρξης του τάγματος. Σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή το τάγμα δεν κατηγορείτο για μυστικοπάθεια και εσωτερικότητα, οποιαδήποτε προσπάθεια να εξηγηθεί κάτι τέτοιο θα ήταν δυσχερής ή και αδύνατη.</i><br />
<br />
Το επίσημο κατηγορητήριο αριθμεί συνολικά 127 άρθρα και αποτελεί ένα εντυπωσιακό συμπίλημα προκαταλήψεων, θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, διαστρέβλωσης της αλήθειας και στυγνής προπαγάνδας, αναμεμειγμένων με αρκετά σκόρπια ψήγματα αλήθειας. Είναι αξιοσημείωτο ότι η αναπαραγωγή των κατηγοριών αυτών μέσα στους επόμενους αιώνες, πρόσθεσε πολλές ακόμη. Μία από εκείνες που ξεχωρίζουν είναι ότι οι Ναΐτες είχαν ''προδώσει τη Χριστιανοσύνη'', μέσα από τις συμμαχίες που είχαν συνάψει με τους Μουσουλμάνους. Ως αποδεικτικό αυτών των συμμαχιών, αναφέρεται το ότι οι Ναΐτες φορούσαν μία ζώνη.<br />
<br />
Οι πλέον ευφάνταστοι των συγγραφέων του ύστερου Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, ανακάλυψαν και πιο φρικιαστικές πρακτικές: μεταξύ των κατηγοριών που είχαν ''παραλειφθεί'' από το επίσημο κατηγορητήριο, αλλά προστέθηκαν στους επόμενους αιώνες, αναφέρεται και το ότι οι Ναΐτες είχαν κάψει στην πυρά τη σύζυγο ενός αδελφού μαζί με το παιδί της και με το λίπος τους καθαγίασαν ένα είδωλο. Γενικά, οι κατηγορίες δεν ήταν τυχαίες ούτε ''εμπνεύσεις της στιγμής'', αλλά αντίθετα προσεκτικά μελετημένες ώστε να φέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Οι αντιστοιχίες μεταξύ των κύριων κατηγοριών περί αιρέσεων, πρακτικών ειδωλολατρίας και ομοφυλοφιλίας, με τους δημοφιλείς την εποχή εκείνη μύθους για ανάλογες πρακτικές των ''ανατολιτών'', είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-b9Sb7lKz3Kk/WNyYxnYRneI/AAAAAAAAprQ/O7XTOXHECrA1IVMxWmmHD4Nh4JOIaUhzwCLcB/s1600/00000001214.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="251" src="https://2.bp.blogspot.com/-b9Sb7lKz3Kk/WNyYxnYRneI/AAAAAAAAprQ/O7XTOXHECrA1IVMxWmmHD4Nh4JOIaUhzwCLcB/s400/00000001214.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Είναι επίσης εντυπωσιακό πόσες από αυτές τις κατηγορίες επανήλθαν και στους επόμενους αιώνες σε ανάλογες περιπτώσεις που η Εξουσία, ενδεδυμένη το θρησκευτικό μανδύα της, θέλησε να κατηγορήσει και να εξοντώσει τους εχθρούς της. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι η Ιερά Εξέταση καθώς και το ''κυνήγι των μαγισσών'' που έλαβε χώρα σε ολόκληρη τη δυτική Χριστιανοσύνη τον 17ο και τον 18ο αιώνα. Αλλά η χάλκευση των κατηγοριών γίνεται αντιληπτή και απλώς ρίχνοντας μία ματιά σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις ''εχθρών'' του βασιλιά της Γαλλίας που κατηγορήθηκαν την ίδια εποχή.<br />
<br />
Για παράδειγμα ο προκάτοχος του Κλήμη, ο Πάπας Βονιφάτιος, έγινες στόχος εκτεταμένης διαβολής, επειδή είχε συγκρουστεί με τον Φίλιππο και είχε αρνηθεί να εξυπηρετήσει τα σχέδιά του, τόσο για τους Ναΐτες όσο και για άλλα ζητήματα. Οι υπουργοί του Φιλίππου και ιδιαίτερα ο Νογκαρέ, ανέλαβαν δράση και σύντομα η φήμη του Βονιφάτιου είχε αμαυρωθεί με κατηγορίες για αίρεση, μαγεία και ομοφυλοφιλία, ακριβώς το ίδιο πλαίσιο που χρησιμοποιήθηκε στην περίπτωση των Ναϊτών, δηλαδή. Παρότι ο Βονιφάτιος είχε πεθάνει ήδη από το 1303, ο Φίλιππος ''έπεισε'' τον Κλήμη να διατάξει έρευνα για να διαπιστώσει το ακριβές των κατηγοριών αυτών.<br />
<br />
Ανάλογες ήταν οι κατηγορίες και για έναν ακόμη εχθρό του Οίκου του Φιλίππου, τον Γκισάρ, Επίσκοπο του Τρουά, ο οποίος έμεινε στη φυλακή για 5 χρόνια, πριν τελικώς ο Φίλιππος στρέψει αλλού το ενδιαφέρον του και τον αποφυλακίσει το 1313. Άλλος ένας εχθρός του Φιλίππου είχε παρόμοια τύχη. O Βερνάρδος Σαϊσέ, Επίσκοπος του Παμιέ, ήταν ένας δριμύς κατήγορος του Φιλίππου. Εγραψε μάλιστα - αναφερόμενος στο περίφημο κάλλος του βασιλιά που του είχε άλλωστε χαρίσει προσωνύμιο ''Ωραίος'' ότι ''είναι ο πιο ωραίος από οποιονδήποτε άνδρα στον κόσμο'' αλλά ''δεν ξέρει τίποτε, εκτός από το να κοιτάζει τους άνδρες σαν την κουκουβάγια, η οποία αν και πανέμορφη στην όψη, κατά τα άλλα είναι ένα άχρηστο πτηνό''.<br />
<br />
Οι υπόνοιες που εξέφρασε ο Βερνάρδος για ανοησία του Φιλίππου, έφεραν στο κατόπι του τους βασιλικούς μπράβους. Τον συνέλαβαν το 1301 με τις συνήθεις κατηγορίες: βλασφημία, μαγεία, αίρεση, προδοσία, σιμωνία και μοιχεία. Πρόκειται για τη σύλληψη που οδήγησε στην ''κόντρα'' μεταξύ Φιλίππου και Βονιφάτιου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Δίκη των Ναϊτών</span></b><br />
<br />
Τα μόνα σχετικά άθικτα αρχεία της δίκης των Ναϊτών που σώζονται, προέρχονται από την Αγγλία και δεν είναι καν η ολοκληρωμένη έκδοση αλλά μία σύνοψη. Φαίνεται ότι ήταν πρακτική στις δίκες των Ναϊτών να τηρούνται κυρίως συνόψεις των πρακτικών και αυτές να δημοσιοποιούνται. Αλλά και από αυτήν την σύνοψη, καθώς και τις σχετικές μαρτυρίες που διασώζονται από άλλες πηγές, μπορούμε να σχηματίσουμε μία αρκετά ακριβή εικόνα τόσο για τη διαδικασία όσο και για τη μεθοδολογία που ακολουθήθηκε ώστε οι δικαζόμενοι ιππότες να βρεθούν ένοχοι των βαρύτατων κατηγοριών που ''σκαρφίστηκε'' ο Νογκαρέ και οι διώκτες του τάγματος.<br />
<br />
Οι μαρτυρίες του Διδασκάλου του τάγματος στην Ακουιταίνη, Γοδεφρείδου του Γκονβίλ, και δώδεκα άλλων μαρτύρων -μόνο ένας εκ των οποίων ήταν μέλος του τάγματος- χρησιμοποιήθηκαν ως ''αποδεικτικά στοιχεία'' για την καταδίκη του συνόλου των Ναϊτών. Κατά κανόνα οι ''ομολογίες'' των μελών του Ναού λαμβάνονταν υπό εξαιρετική πίεση, για την επίτευξη της οποίας οι ''ανακριτές'' χρησιμοποιούσαν διάφορες μεθόδους βασανισμού. Με τον τρόπο αυτό κατόρθωσαν να αποσπάσουν ''ομολογία'' ακόμη και από το Μεγάλο Μάγιστρο του τάγματος, Ζακ ντε Μολέ. Όσον αφορά στους μάρτυρες, το κοινό σημείο τους είναι ότι δεν μπόρεσαν να προσφέρουν την παραμικρή απόδειξη ή, έστω, μαρτυρία ''από πρώτο χέρι''.<br />
<br />
Αλλά ουσιαστικά διηγήθηκαν διάφορες ιστορίες, θρύλους, μύθους και διαδόσεις που υποτίθεται ότι κυκλοφορούσαν ευρέως για το τάγμα. Κάποιοι, όπως ο ιππότης Ιωάννης ντε Χόιρ, ισχυρίστηκαν ότι ''είχαν διαβάσει'' ή ''είχαν δει'' βιβλία τα οποία υποτίθεται ότι κυκλοφορούσαν μεταξύ των Ναϊτών και τα οποία επιβεβαίωναν τα όσα τους καταμαρτυρούσαν. O παραπάνω ιππότης, για παράδειγμα, είπε ότι διάβασε σε ένα βιβλίο που ανήκε σε κάποιον Ναΐτη ότι ''ο Χριστός, ο υιός του Θεού, δεν είναι γεννημένος από μία παρθένα αλλά προέρχεται από τον σπόρο του Ιωσήφ, του συζύγου της Παρθένου Μαρίας, και ότι συνελήφθη όπως και οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, καθώς αυτός δεν ήταν ο Χριστός αλλά ένας ψεύτικος προφήτης''.<br />
<br />
Παρόμοιες καταγγελίες αφθονούσαν στα πρακτικά της δίκης, όπως η ιστορία που διηγήθηκε ο Δομινικανός μοναχός Θωμάς ντε Ρεντεμέρ, ο οποίος είπε ότι κάποιος Ναΐτης ενώ βρισκόταν στο νεκροκρέβατό του, απαγόρευσε λίγο πριν ξεψυχήσει στην αδελφή του να επιτρέψει να γδύσουν το πτώμα του. H αδελφή όμως δεν υπάκουσε στην παραίνεση, αντίθετα έγδυσε η ίδια το νεκρό αδελφό της, περιμένοντας ότι θα βρει κάποιο σημάδι αγιοσύνης, ταιριαστό με την ιδιότητά του. Ωστόσο αυτό που βρήκε, σύμφωνα με τα λόγια του Θωμά, ήταν ''η απεικόνιση ενός Εσταυρωμένου κρεμασμένη στο γυμνό του δέρμα δίπλα στον πρωκτό του''. O ίδιο μοναχός είχε και άλλες ιστορίες να διηγηθεί.<br />
<br />
Μάλιστα μία από αυτές παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ένας άλλος Δομινικανός, είπε, του εξομολογήθηκε ότι ένας ετοιμοθάνατος Ναΐτης στο Λίνκολν έλαβε τη Θεία Κοινωνία λίγο πριν πεθάνει, όμως αφού ο ιερέας που τον κοινώνησε αναχώρησε, την έφτυσε σε ένα δοχείο νυκτός που υπήρχε δίπλα. Όμως υπήρχαν ακόμη πιο εξωφρενικές μαρτυρίες που, όσο και αν αυτό φαίνεται σήμερα απίστευτο, βάρυναν αποφασιστικά στην τελική απόφαση. Για παράδειγμα, κάποιος Ριχάρδος Μπεράρντ δήλωσε ότι άκουσε ''25 χρόνια πριν'' έναν καυγά Ναϊτών με έναν Οσπιταλιέρο και ο τελευταίος βρίζοντάς τους, ανέφερε ότι ''ασπάζονται πρωκτούς''.<br />
<br />
Οι κατηγορίες σε βάρος του τάγματος ''αποδεικνύονταν'' στα μάτια των κατηγόρων τους από αρκετές παρόμοιες μαρτυρίες, τις οποίες παρουσίασε ο Πάπας Κλήμης στη σύνοδο της Βιέννης (Βιέν) της Γαλλίας (περίπου 30 χιλιόμετρα νότια της Λυών) το 1311. H Ιερά Σύνοδος των επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είχε σκοπό να εξετάσει τρία κομβικά ζητήματα για τη δυτική Χριστιανοσύνη: την παροχή βοήθειας στους Αγίους Τόπους (που πριν από δύο δεκαετίες είχαν χαθεί οριστικά για τους Λατίνους), τις μεταρρυθμίσεις στην Καθολική Εκκλησία και, φυσικά, την δίκη των Ναϊτών. Τελικώς το θέμα των Ναϊτών επισκίασε όλα τα υπόλοιπα, κάτι που κάνει φανερό ότι σε αυτή τη φάση ήταν το σημαντικότερο ζήτημα για τους εκκλησιαστικούς και κοσμικούς άρχοντες της Δύσης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-WnJBrw9F8xs/WN6srGRHhCI/AAAAAAAAprg/0eB0EL1pTkIVPNTWvtGMGrlBfCGXBPdiwCLcB/s1600/150619027.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-WnJBrw9F8xs/WN6srGRHhCI/AAAAAAAAprg/0eB0EL1pTkIVPNTWvtGMGrlBfCGXBPdiwCLcB/s400/150619027.jpg" width="370" /></a></div>
<br />
Είναι αξιοσημείωτο ότι στη σύνοδο, παρά την άνεση χρόνου που υπήρχε, έφθαναν μόνο αποσπάσματα και περιλήψεις των μαρτυριών και των πρακτικών που κρατήθηκαν στις κατά τόπους ανακρίσεις. Επίσης άξιο αναφοράς είναι ότι μέχρι το 1311 υπήρχαν διώξεις, φυλακίσεις και βασανιστήρια Ναϊτών εκτός από την Γαλλία και στην Αγγλία, την Αραγονία, την Πορτογαλία, την Τοσκάνη, τη Λομβαρδία, την Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα. Το περιεχόμενο των μαρτυριών αλλά και -κυρίως- η ευρύτατη δυσφημηστική εκστρατεία που είχε λάβει διαστάσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, βάρυναν ιδιαίτερα στις αποφάσεις των ιεραρχών που συγκεντρώθηκαν στη Βιέννη.<br />
<br />
Παρά το βαρύ κλίμα και τις φανερές πιέσεις του Κλήμη, υπήρξαν αρκετοί που δήλωναν ότι το τάγμα, ως εκλεκτό μέλος του σώματος της Εκκλησίας που είχε προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες κατά το παρελθόν, δικαιούνταν μίας ουσιώδους υπεράσπισης. Αυτοί ανήκαν αρχικά σε μία ισχνή μειοψηφία, που έβλεπε το θέμα στην ηθική του διάσταση ή είχε κάποιους πρότερους δεσμούς με το τάγμα. Αντίθετα, στο πλευρό του Πάπα βρίσκονταν εκείνοι που θεωρούσαν ότι και μόνο η συνέχιση της ύπαρξης του τάγματος, με την τεράστια αρνητική δημοσιότητα που είχε λάβει, ήταν εξαιρετικά επιζήμια για την Εκκλησία. Μεταξύ των αντιπάλων του τάγματος ήταν και εκείνοι που είχαν υποχρεώσεις στον βασιλιά της Γαλλίας.<br />
<br />
Άλλωστε την εποχή αυτή η επίδραση του Γάλλου μονάρχη στη δυτική Εκκλησία είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο στα χρόνια της Καπέτιας δυναστείας. H επιρροή του Φίλιππου του ''Ωραίου'' έφθανε μέχρι και την τοποθέτηση Καρδιναλίων, ακόμη και Παπών, κατά βούληση. Παρόλα αυτά, όταν τέθηκε το θέμα επιτακτικά με το ερώτημα ''δικαιούνται ή όχι υπεράσπισης οι Ναΐτες'', η μεγάλη πλειοψηφία των ''πρελάτων'' αποφάνθηκε καταφατικά. Όπως παραδίδει ο βιογράφος του Πάπα, ο Δομινικανός μοναχός Πτολεμαίος της Λούκα, ''οι ιεράρχες συζήτησαν με τους Καρδινάλιους για τους Ναΐτες<br />
<br />
Τα γεγονότα (οι μαρτυρίες και το κατηγορητήριο) τα σχετικά με το θέμα διαβάστηκαν στους ιεράρχες και κλήθηκαν ένας-ένας ενώπιον του ποντίφικα για να δηλώσουν αν θα πρέπει να επιτραπεί στους Ναΐτες ακρόαση ή υπεράσπιση. Όλοι οι ιεράρχες της Ιταλίας εκτός από έναν, όλοι από την Ισπανία, τη Γερμανία, τη Σουηδία, την Αγγλία, τη Σκωτία και την Ιρλανδία, συμφώνησαν με αυτήν την άποψη (να τους δοθεί υπεράσπιση). Το ίδιο και οι Γάλλοι, εκτός από τους ιεράρχες της Ρεμς, της Σενς και της Ρουέν. Αυτή η στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ιεραρχών (από τους 114 που πήραν μέρος στη σύνοδο μόλις 6 - 7 δεν υποστήριξαν τους Ναΐτες) έθεσε σε κίνδυνο ολόκληρη τη διαδικασία που είχαν ξεκινήσει ο Φίλιππος και ο Κλήμης.<br />
<br />
H προσπάθειά τους υπονομεύθηκε και από ένα ακόμη γεγονός: ο προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας είχε ζητήσει δημόσια πριν από την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας από τους εκπροσώπους των Ναϊτών -όποιοι και αν ήταν αυτοί- να παρουσιαστούν στη σύνοδο για να υπερασπιστούν το τάγμα τους. Θα σκεφτόταν κανείς ότι μάλλον δεν σκόπευε να τους επιτρέψει κάτι τέτοιο, όμως σίγουρα δεν περίμενε ότι θα βρίσκονταν τόσο θρασείς Ναΐτες που θα αψηφούσαν τη δίωξη και θα ταξίδευαν στη Βιέννη. Μόλις εμφανίστηκε όμως μία ομάδα από επτά Ναΐτες, τους οποίους ακολούθησαν άλλοι δύο, ο Κλήμης έσπευσε να τους φυλακίσει.<br />
<br />
Πρόλαβαν όμως, εκμεταλλευόμενοι την προσωρινή απουσία του Πάπα, να εμφανιστούν στη σύνοδο, φέρνοντας τον Ποντίφικα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Οι Ναΐτες αυτοί υποστήριξαν μπροστά στους συγκεντρωμένους ιεράρχες, πριν συλληφθούν, ότι δεν ήταν ένοχοι των κατηγοριών. Άφηναν δε σαφείς υπόνοιες για τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους διώκεται το τάγμα. Πρόσθεσαν ακόμη ότι ''1.500 έως 2.000'' ομοϊδεάτες τους βρίσκονταν γύρω από τη Λυών και ήταν αποφασισμένοι να τους προσφέρουν υποστήριξη. Πάντως ουδείς Ναΐτης από τη Λυών εμφανίστηκε, οπότε δεν επαναλήφθηκε στη Σύνοδο της Βιέννης αυτό που είχε γίνει λίγο καιρό πριν στο Μάιντς της Γερμανίας όπου ένοπλοι Ναΐτες εισέβαλαν στο επαρχιακό Συμβούλιο την ώρα που συνεδρίαζε.<br />
<br />
Το περιστατικό με τους θαραλλέους Ναΐτες που εμφανίστηκαν ενώπιον της συνόδου, μνημονεύεται από τον ίδιο τον Πάπα σε επιστολή του προς τον Φίλιππο της Γαλλίας. Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1311 η κατάσταση, μετά την απροκάλυπτη υποστήριξη που είχαν προσφέρει στην υπόθεση των Ναϊτών οι περισσότεροι ιεράρχες, είχε φθάσει σε αδιέξοδο. Τυχόν ελεύθερη υπεράσπιση των Ναϊτών -και μάλιστα, όπως πρότειναν κάποιοι, από την αντιπροσωπία που βρισκόταν φυλακισμένη στα μπουντρούμια της Βιέννης- μπορεί να αποδεικνυόταν καταστροφική για την πλεκτάνη που είχαν υφάνει προσεκτικά οι αυλικοί του Φιλίππου με τον Πάπα. Οπότε, ο βασιλιάς της Γαλλίας αποφάσισε να πάρει τα πράγματα στα χέρια του.<br />
<br />
Μαζί με το σύνολο σχεδόν της αυλής του μετέβη στην Λυών όπου κατέλυσε. Από τη Λυών, αφού συναντήθηκε με Γάλλους Επισκόπους και Καρδιναλίους, έστειλε μία τετραμελή αντιπροσωπία στο Πάπα, στην οποία μετείχε ο πρωθυπουργός του Φιλίππου, Εγεράρδος του Μαρινί, καθώς και ο Νογκαρέ. O Φίλιππος έριχνε το βάρος του ως ισχυρότερου μονάρχη της Ευρώπης στην ζυγαριά που θα καθόριζε την τύχη του Ναού. Στην επιμονή του Γάλλου βασιλιά προστέθηκαν και οι πιέσεις του αντίστοιχου της Αραγονίας, που είχε βάλει στο μάτι την περιουσία του τάγματος στην περιοχή δικαιοδοσίας του και διαβλέποντας ότι τα πράγματα βαίνουν προς την διάλυση του Ναού, είχε ενώσει τη φωνή του με τους υποστηρικτές της ''τελικής λύσης''.<br />
<br />
Στις 20 Μαρτίου ο Γάλλος βασιλιάς με ολόκληρη τη μεγαλόπρεπη ακολουθία του έφθασε στη Βιέννη για να πιέσει πρόσωπα και καταστάσεις. Οι υπουργοί του είχαν ήδη προλειάνει το έδαφος, χρησιμοποιώντας πειθώ, δωροδοκίες, απειλές και άλλους τρόπους πίεσης των πρελάτων. H αλλαγή πλεύσης των Αραγονέζων αντιπροσώπων και η παρουσία του βασιλιά, καθώς και οι πιέσεις που αναφέραμε, είχαν άμεσα αποτελέσματα: οι επαφές του Πάπα με τους πρελάτους έδειχναν ότι πλέον οι απόψεις είχαν μεταβληθεί και ότι η μεγάλη πλειοψηφία θα υποστήριζε την άμεση και χωρίς παραπέρα ακροάσεις, διάλυση του τάγματος. Έτσι και έγινε. Στις 3 Απριλίου, ο Πάπας, έχοντας στο πλευρό του τον βασιλιά της Γαλλίας, ανακοίνωσε την επίσημη διάλυση του Τάγματος του Ναού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-oznmmwsWoRM/WN6tT5LQYUI/AAAAAAAApro/R6oSZ95jF4Up8-qIVPWzAr5s1XZrhiVJwCLcB/s1600/1374242.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://4.bp.blogspot.com/-oznmmwsWoRM/WN6tT5LQYUI/AAAAAAAApro/R6oSZ95jF4Up8-qIVPWzAr5s1XZrhiVJwCLcB/s640/1374242.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
H περιουσία των Ναϊτών θα δινόταν κατά κύριο λόγο στους Ιωαννίτες (Οσπιταλιέρους) αλλά και σε άλλα προϋπάρχοντα τάγματα στην Ιβηρική και αλλού. Στην πραγματικότητα στον Φίλιππο πέρασε εμμέσως η διαχείριση μεγάλου μέρους αυτής της περιουσίας, προφανώς για να τη χρησιμοποιήσει για τη χρηματοδότηση μίας νέας σταυροφορίας. O Φίλιππος ευχαρίστως χρησιμοποίησε τα άφθονα έσοδα για να χρηματοδοτήσει την εξαιρετικά πολυέξοδη διακυβέρνησή του. H Βούλα που οριστικοποιούσε τη διάλυση του τάγματος, έφερε ημερομηνία 22 Μαρτίου, ονομαζόταν Vox in excelso και αποτελεί την ληξιαρχική πράξη θανάτου του Τάγματος του Ναού. Αξίζει να δούμε με ποιο σκεπτικό ο Πάπας από την Αβινιόν δικαιολόγησε την απόφασή του:<br />
<br />
<i>''Λαμβάνοντας υπόψη την αναισχυντία, τις υποψίες, τους θορυβώδεις υπαινιγμούς και τα υπόλοιπα που έχουν κατατεθεί ενάντια στο τάγμα, καθώς και την μυστική και εν κρυπτώ υποδοχή των αδελφών αυτού του τάγματος και τη διαφοροποίηση πολλών εξ αυτών των αδελφών από τα γενικά ήθη και έθιμα των υπόλοιπων εν Χριστώ πιστών. Διαπιστώνοντας επίσης το βαρύτατο σκάνδαλο που προκάλεσαν αυτά τα πράγματα, ένα σκάνδαλο που δεν φαίνεται ότι μπορεί να περιοριστεί εφόσον αυτό το τάγμα συνεχίζει να υπάρχει, καθώς και τον κίνδυνο για την πίστη και τις ψυχές και το ότι πολλά φριχτά πράγματα μπορεί να έχουν γίνει από πολλούς αδελφούς αυτού του τάγματος. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Πολλοί (αδελφοί του τάγματος) έχουν εντρυφήσει στην αμαρτία της κακοήθους αποστασίας ενώπιον του ίδιου του Κυρίου Ιησού Χριστού, στο αμάρτημα της απεχθούς ειδωλολατρίας, στη βδελυρή βλαστημία των σοδομιστών λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία μερικές φορές έχει καταστείλει άλλα επιφανή τάγματα για ασυγκρίτως λιγότερο σοβαρές αιτίες από εκείνες που αναφέραμε παραπάνω -όχι δίχως πικρία και λύπη και όχι ως δικαστική ποινή- καταργούμε το Τάγμα του Ναού και το ίδρυμα, το ένδυμα και το όνομά του, διά μίας μη ανακλητής και στο διηνεκές έγκυρης απόφασης και το θέτουμε (το τάγμα) υπό αιώνια απαγόρευση με την επιδοκιμασία της Ιεράς Συνόδου. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Απαγορεύουμε στον καθένα εφεξής να προσχωρήσει στο τάγμα αυτό στο μέλλον ή να λάβει ή να φορέσει το ένδυμά του ή να ενεργήσει ως Ναΐτης. Διότι εάν οποιοσδήποτε δράσει αντίθετα με τα παραπάνω θα υποστεί αφορισμό ipso facto''.</i><br />
<br />
Ακολούθησε η μοιρασιά της περιουσίας του τάγματος, που απασχόλησε τους Άγιους πατέρες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας για σχεδόν ένα μήνα ακόμη. O στόχος του Κλήμη για δημιουργία ενός νέου τάγματος δεν επιτεύχθηκε, αλλά προχώρησε αυτοδίκαια στην παραχώρηση της περιουσίας στο τάγμα του Ξενώνα. Βεβαίως στην πραγματικότητα οι Οσπιταλιέροι πήραν μονάχα ένα μικρό μέρος από την τεράστια περιουσία του Ναού. Στην σχετική Βούλα, που ονομαζόταν Ad providam, ο Κλήμης ξεκαθάριζε ότι ναι μεν η περιουσία του Τάγματος του Ναού περιερχόταν στους Οσπιταλιέρους, ωστόσο σημείωνε ότι αυτά που θα λάμβαναν θα ήταν εκείνα που θα απέμεναν μετά την παρακράτηση τυχόν εξόδων αλλά και των δικαιωμάτων του βασιλιά, της Ρώμης, των ιεραρχών και των κοσμικών αρχόντων επ' αυτής της περιουσίας.<br />
<br />
Αλλά ακόμη και αυτά τα ''υπολείμματα'' οι Οσπιταλιέροι δυσκολεύτηκαν πολύ να τα πάρουν υπό τον έλεγχό τους. Τα περισσότερα κατέληξαν στο Γαλλικό και Αραγονέζικο θρόνο, ενώ και πολλοί ιεράρχες και φεουδάρχες επωφελήθηκαν για να αυξήσουν τις περιουσίες τους εις βάρος του διαλυμένου τάγματος. Με τον τρόπο αυτό ο Κλήμης έγραψε το φινάλε της παρουσίας του τάγματος των φτωχών ιπποτών του Χριστού. Οταν διαλύθηκε, έμεναν ακόμη λιγότερα από 10 χρόνια για να συμπληρώσει τον δεύτερο αιώνα ''ζωής'' του. Τα περισσότερα από τα υψηλόβαθμα μέλη του φυλακίστηκαν για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα ή θανατώθηκαν στην πυρά. Το ''κυνηγητό'' των Ναϊτών συνεχίστηκε για πολύ καιρό.<br />
<br />
Οι περισσότεροι συνελήφθησαν και δικάστηκαν στα κατά τόπους δικαστήρια. Πολλοί κατόρθωσαν να επιβιώσουν είτε εγκαταλείποντας απλά το τάγμα είτε εντασσόμενοι στους Οσπιταλιέρους. Άλλοι, που βρέθηκαν αθώοι από τα κατά τόπους δικαστήρια ή προσέφυγαν στην εκκλησία και έγιναν δεκτοί, κατόρθωσαν μάλιστα να κερδίσουν και μία αποζημίωση με τη μορφή μίας ισόβιας σύνταξης ή ενός καταπιστεύματος με το οποίο θα μπορούσαν να συντηρηθούν. Οι συντάξεις κατά κανόνα ήταν ιδιαίτερα μεγάλες. H αιτία ήταν ότι οι Ναΐτες διατηρούσαν -από τις μέρες της παντοδυναμίας τους- στενές σχέσεις με τους κατά τόπους εκκλησιαστικούς λειτουργούς. Αυτοί και ιδιαίτερα οι Επίσκοποι ήταν αρμόδιοι για την διάθεση των συντάξεων, οι οποίες ήταν κατά κανόνα γενναιόδωρες μέχρι υπερβολής.<br />
<br />
Τόσο γενναιόδωρες που ο Πάπας αναγκάστηκε να ζητήσει από Επισκόπους στην Γαλλία, την Φλάνδρα, την Αγγλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Κύπρο και στην Αραγονία να μειώσουν δραστικά τα χορηγούμενα ποσά. Όσοι διέφυγαν και δεν κρίθηκαν από κάποιο δικαστήριο, διατάχθηκαν να εμφανιστούν εντός ενός έτους στις κατά τόπους εκκλησιαστικές αρχές. Εάν δεν το έπρατταν, θα κηρύττονταν αιρετικοί και θα αντιμετώπιζαν τις ανάλογες ποινές. H Εκκλησία περίμενε από τους τέως Ναΐτες που δεν διώχτηκαν, είτε να ενταχθούν στους Ιωαννίτες είτε να αποσυρθούν σε κάποιο μοναστήρι όπου θα ζούσαν το υπόλοιπο του βίου τους. Ωστόσο οι περισσότεροι δε φαίνεται να υπάκουσαν σε αυτήν την προσταγή.<br />
<br />
Κάποιοι, μάλιστα, έχασαν το δικαίωμα της σύνταξης εξαιτίας της άρνησής τους να κλειστούν σε κάποιο μοναστήρι, ενώ κάποιοι άλλοι εκμεταλλευόμενοι τις γνωριμίες τους κατάφεραν να συνεχίσουν να παίρνουν τη σύνταξή τους αν και παράκουσαν την Παπική εντολή. Οι περισσότεροι φαίνεται ότι δημιούργησαν οικογένειες και εντάχθηκαν κανονικά στις κατά τόπους κοινωνίες. Παρόλα αυτά, η Εκκλησία θεωρούσε ότι οι Ναΐτες παρά τη διάλυση του τάγματος, συνέχιζαν να βρίσκονται υπό τους όρκους που είχαν δώσει με την είσοδό τους, για πενία και αγνότητα. Όμως κάποιοι εκ των πρώην Ναϊτών άλλαξαν δραματικά ζωή.<br />
<br />
Ήδη το Σεπτέμβριο του 1313 ο τέως Διδάσκαλος των Ναϊτών στο Κορμπερί, Βερνάρδος του Φοντιμπού, εμφανίστηκε στην αυλή του βασιλιά της Αραγονίας ως πρεσβευτής του Μουσουλμάνου άρχοντα της Τυνησίας. Σύμφωνα με τους θρύλους πολυάριθμοι Ναΐτες με ολόκληρο το στόλο τους και ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας τους δραπέτευσαν στην Σκωτία. Λίγα χρόνια αργότερα θα ανταπέδιδαν τη χάρη στους Σκωτσέζους άρχοντες που τους καλοδέχτηκαν, συμμετέχοντας, όπως αναφέρει η παράδοση, με αποφασιστικό τρόπο στη νικηφόρα μάχη του Μπάνοκμπερν, όπου οι Σκωτσέζοι επικράτησαν των Άγγλων και κέρδισαν την ανεξαρτησία τους. Σύμφωνα με άλλους θρύλους, οι Ναΐτες αναχώρησαν για την Αμερική, με τους κατοίκους της οποίας (υποτίθεται ότι) είχαν ήδη εμπορικές επαφές για αρκετές δεκαετίες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-sfalCDTAISM/WN6t_uIWSKI/AAAAAAAAprw/Ag9N5nRdDGMCw5NxCGtS844OZg92RHzrQCLcB/s1600/Templars_on_Stake_02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-sfalCDTAISM/WN6t_uIWSKI/AAAAAAAAprw/Ag9N5nRdDGMCw5NxCGtS844OZg92RHzrQCLcB/s400/Templars_on_Stake_02.jpg" width="345" /></a></div>
<br />
Οι Ναΐτες, σύμφωνα με αυτές τις αρκετά μυστικιστικές πεποιθήσεις, είναι οι ''γενειοφόροι λευκοί Θεοί'' της παράδοσης των Αζτέκων. Άλλοι θρύλοι θέλουν τους Ναΐτες να επιβιώνουν ως μία μυστική αδελφότητα στην ίδια την ηπειρωτική Ευρώπη, ακόμη και στη Γαλλία. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν οργανώσεις και σύλλογοι που ''σφετερίζονται'' το όνομά τους. Όλες αυτές οι οργανώσεις, δίχως εξαίρεση, θεωρούν εαυτούς ''αυθεντικούς'' συνεχιστές του τάγματος. Όμως ανεξάρτητα με την τύχη της πλειονότητας των Ναϊτών όλων των βαθμίδων, ο τραγικός επίλογος της ιστορίας του τάγματος θα γραφόταν τρία χρόνια μετά την Σύνοδο της Βιέννης. H δίκη του Μεγάλου Μάγιστρου του τάγματος, Ζακ ντε Μολέ, που είχε ήδη περάσει επτά χρόνια στη φυλακή, ήταν ένα προσωπικό στοίχημα για το Φίλιππο.<br />
<br />
O βασιλιάς της Γαλλίας ήθελε να στείλει τον ντε Μολέ στην πυρά και φυσικά έσπευσε να πιέσει ώστε η δίκη να γίνει στο Ιλ ντε Φρανς και συγκεκριμένα στο Παρίσι, ώστε να μπορεί να επηρεάσει το αποτέλεσμά της. Τόσο ο ντε Μολέ όσο και οι συγκατηγορούμενοί του, ο Ούγος του Περώ, ο Γοδεφρείδος του Γκονβίλ και ο Γοδεφρείδος του Σαρνέ, είχαν ''ομολογήσει'', κάτω από το βάρος της φυλάκισης και των μαρτυρίων που υπέστησαν. Όμως ο Ζακ ντε Μολέ και ο Γοδεφρείδος του Σαρνέ, την ύστατη ώρα και ενώπιον της ειδικής συνόδου που συγκάλεσαν στο Παρίσι οι τρεις Καρδινάλιοι που ήταν υπεύθυνοι για την δίκη, αποφάσισαν να αποσύρουν την ομολογία τους και να δηλώσουν αθώοι όλων των κατηγοριών.<br />
<br />
Την απόφαση για τη μοίρα τους θα λάμβανε ο Γάλλος βασιλιάς, που ενημερώθηκε για την υπαναχώρησή τους. H ετυμηγορία του Φίλιππου ήταν η αναμενόμενη: θάνατος στην πυρά και για τους δύο. Ήταν 18 Μαρτίου του 1314 όταν οι δύο ανώτεροι ηγέτες του τάγματος που είχαν απομείνει εν ζωή παραδόθηκαν στην πυρά στο Ιλ ντε Ζαβιό. Σύμφωνα με το θρύλο ο Ζακ ντε Μολέ από τη νεκρική πυρά του καταράστηκε τόσο τον Φίλιππο όσο και τον Κλήμη, καλώντας τους να παρουσιαστούν μαζί του στην επουράνια κρίση του Θεού μέσα στην ίδια χρονιά. Πραγματικά, ο Κλήμης άφησε την τελευταία του πνοή το Σάββατο 20 Απριλίου του 1314, ενώ στις 29 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου τον ακολούθησε ο Φίλιππος ο Ωραίος.<br />
<br />
O οίκος των Καπέτων δεν είχε καλύτερη τύχη, αφού ξεκληρίστηκε μέσα σε μία γενιά. Με τον τρόπο αυτό τέλειωσε η επίσημη ιστορία του Τάγματος των Φτωχών Ιπποτών του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα. Όμως ο θρύλος του τάγματος θα επιβίωνε της διάλυσής του και θα τροφοδοτούσε τη φαντασία ανθρώπων κάθε φυλής, θρησκείας και φύλου, που ακόμη και σήμερα προσπαθούν να ανακαλύψουν τους κρυμμένους θησαυρούς και τα τρομερά μυστικά των λευκοντυμένων ιπποτών που φορούσαν τον κόκκινο σταυρό στο στήθος.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΖΑΚ ΝΤΕ ΜΟΛΕ </b></span><br />
<br />
H τραγική φιγούρα των τελευταίων ημερών του τάγματος. O τελευταίος μάγιστρος του τάγματος, ο Ζακ ντε Μολέ (Jacques de Molay), γεννήθηκε περί το 1245 στο Μολέ της Βουργουνδίας, ως γόνος μίας ήσσονος αριστοκρατικής οικογένειας. Ήταν από τα ελάχιστα μέλη του τάγματος στην ύστερη περίοδο των Ναϊτών που σταδιοδρόμησαν κυρίως στην Λατινική Μέση ανατολή (συμπεριλαμβανόμενης της Κύπρου), αφού μετέβη εκεί από το 1270 όταν είχε μόλις πέντε χρόνια στην υπηρεσία των Ναϊτών. Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τη ζωή και το έργο του ή τις δραστηριότητές του στο πλαίσιο του τάγματος πριν από την αναρρίχησή του στην πρωτοκαθεδρία του Ναού, ενώ στα αρχεία δεν φαίνεται να κατείχε κάποια ανώτερη θέση στην ιεραρχία του τάγματος.<br />
<br />
O ντε Μολέ εμφανίζεται στο προσκήνιο μετά την πτώση της ακρας, όταν φέρεται ως ένας από τους αδελφούς ιππότες που συνόδευσαν τον τότε Μάγιστρο, Θιμπώ Γκοντέν, στην Κύπρο. O θάνατος του τελευταίου στις αρχές του 1292 άνοιξε το δρόμο στον ντε Μολέ για την αρχηγία του τάγματος, καθώς συνεπεία της καταστροφής στην Άκρα, ένας μεγάλος αριθμός ανώτερων αξιωματούχων του τάγματος είχε σκοτωθεί και ο ανταγωνισμός ήταν ελάχιστος. H ανακήρυξη του ντε Μολέ στο ύπατο αξίωμα του Ναού έγινε πριν από τις 20 απριλίου, όπως δείχνει ένα έγγραφο του βασιλιά της αραγονίας με αυτή την ημερομηνία, που τον αναγνωρίζει ως Μέγα Μάγιστρο.<br />
<br />
O ντε Μολέ ήταν επί της ουσίας ένας Ναΐτης ''παλαιάς σχολής'', που αδυνατούσε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και προσπάθησε να περισώσει ό,τι ήταν δυνατόν, δίχως να εξετάσει την αναγκαιότητα αλλαγής της φυσιογνωμίας και του χαρακτήρα του τάγματος, παρότι σύμφωνα με κάποιες πηγές προσπάθησε να προχωρήσει σε κάποιες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες ωστόσο έμειναν ημιτελείς. Με την ανάληψη των καθηκόντων του, άρχισε να αναλώνεται σε μία προσπάθεια να εξασφαλίσει βοήθεια από τη δυτική Χριστιανοσύνη τόσο για να ενδυναμώσει την κυριαρχία των Ναϊτών, που πλέον φιλοξενούνταν στην Κύπρο, όσο και για μία απόπειρα ανακατάληψης των αγίων τόπων.<br />
<br />
Μία μακρά περιοδεία στην ευρώπη που ξεκίνησε το 1293, τον έφερε σε επαφή με σημαντικές προσωπικότητες της ευρώπης εκείνου του καιρού, όπως τον Πάπα Βονιφάτιο, το βασιλιά της Αγγλίας εδουάρδο και τον Κάρολο της Νάπολης. Σε μία σύνοδο του τάγματος που πραγματοποιήθηκε το 1293 στο Μοντπελιέ, ο ντε Μολέ προσπάθησε να περάσει μία σειρά από μεταρρυθμίσεις στο χαρακτήρα του τάγματος, με ελάχιστη επιτυχία. Ανάλογη απόπειρα με επίσης πενιχρά αποτελέσματα έκανε το 1296 σε μία νέα σύνοδο στην Αρλ. Όταν επέστρεψε στην Κύπρο, ο ντε Μολέ είχε να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα.<br />
<br />
Κάποια από αυτά αφορούσαν στις συνεχιζόμενες ενδοχριστιανικές έριδες, τη συνέχεια εκείνων που είχαν καταδικάσει τις χριστιανικές ηγεμονίες της Ουτρεμέρ. το ίδιο το τάγμα φαίνεται να είχε προβλήματα με το βασιλιά της Κύπρου, Ερρίκο B' και ο ντε Μολέ χρειάστηκε αρκετές φορές να τηρήσει σθεναρή στάση για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των Ναϊτών, που στην πράξη συνέχισαν να συμπεριφέρονται ως κράτος εν κράτει. H διπλωματική αδεξιότητα του ντε Μολέ φάνηκε κυρίως στην αντιμετώπιση από μέρους του της επαναφοράς της πρότασης για συγχώνευση των Ναϊτών με τους Ιωαννίτες. O ντε Μολέ ανάλωνε τις προσπάθειές του σε ατελέσφορες διαπραγματεύσεις για την ανακατάληψη των Αγίων Τόπων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-73xmKFMJGL8/WN6vkYC78nI/AAAAAAAApr8/ATfvJMX5WscKX2RsVrF7NReIiB82HwrTACLcB/s1600/execution-Jacques.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="https://2.bp.blogspot.com/-73xmKFMJGL8/WN6vkYC78nI/AAAAAAAApr8/ATfvJMX5WscKX2RsVrF7NReIiB82HwrTACLcB/s400/execution-Jacques.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
H σημαντικότερη από αυτές ήταν η απόπειρα συνεννόησης με το Ιλχανάτο των Μογγόλων, που αντιμετώπιζαν τον καιρό αυτό τους Μαμελούκους της Αιγύπτου. H κλήση του ντε Μολέ στη Γαλλία για να συσκεφθεί με τον Πάπα και τον αρχηγό των Οσπιτελιέρων για τη δυνατότητα νέας σταυροφορίας ήταν η αρχή του τέλους τόσο για το τάγμα, όσο και για το Μάγιστρό του. O ίδιος ο ντε Μολέ συνελήφθη στο Παρίσι όπου είχε πάει για την κηδεία της Αικατερίνης των Βαλουά. Κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων ο ντε Μολέ ομολόγησε ότι μέρος της τελετής εισδοχής ενός νέου μέλους στο τάγμα αποτελούσε η άρνηση του Χριστού και η ποδοπάτηση του σταυρού, κάτι που είχε τρομακτικές επιπτώσεις στην ήδη ''τραυματισμένη'' εικόνα του τάγματος.<br />
<br />
O ντε Μολέ μαζί με ακόμη με άλλους τρεις ανώτερους αξιωματούχους του Ναού, καταδικάστηκαν στις 18 Μαρτίου του 1314 σε ισόβια δεσμά, αλλά η επιμονή του στην αθωότητα του τάγματος για τις κατηγορίες που του είχαν προσάψει, ώθησε τον Φίλιππο να διατάξει να ριχθεί στην πυρά. H ποινή εκτελέστηκε το ίδιο βράδυ στο Ιλ ντε λα Σιτέ, όπου κάηκαν στην πυρά ο Ζακ ντε Μολέ και ο Γοδεφρείδος του Σαρνέ. την ώρα που ο ντε Μολέ βρισκόταν στην πυρά, σύμφωνα με έναν δημοφιλή μύθο, καταράστηκε τον Φίλιππο και τους απογόνους του.<br />
<br />
Πολλοί θεώρησαν ότι πρόκειται για πραγματική κατάρα, με δεδομένο ότι μετά το θάνατο του Φίλιππου -λίγο καιρό μετά την εκτέλεση του ντε Μολέ- οι τρεις γιοι του τον διαδέχθηκαν κατά σειρά μέσα σε 14 μόλις χρόνια στο θρόνο, ενώ με τον τελευταίο εξ αυτών έσβησε και η δυναστεία των Καπέτων μοναρχών. Οι Γάλλοι ονόμασαν τους τελευταίους Καπέτους Rois Maudits (''Καταραμένοι Μονάρχες'').<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-GgZH93M1iFk/WN657xC-UXI/AAAAAAAApsQ/2PuDuRbdtuwOoTphfHjP65VS41xIvO-pwCLcB/s1600/15261128495_ecb934f000_h.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="https://1.bp.blogspot.com/-GgZH93M1iFk/WN657xC-UXI/AAAAAAAApsQ/2PuDuRbdtuwOoTphfHjP65VS41xIvO-pwCLcB/s640/15261128495_ecb934f000_h.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-0ETkZCh_d7c/WN658BgtQUI/AAAAAAAApsU/QcUJgSLbLmwyDxMutqgDawXSc4RVdYk3gCLcB/s1600/Burne-Jones_Last_Sleep_of_Arthur_in_Avalon_v2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="278" src="https://2.bp.blogspot.com/-0ETkZCh_d7c/WN658BgtQUI/AAAAAAAApsU/QcUJgSLbLmwyDxMutqgDawXSc4RVdYk3gCLcB/s640/Burne-Jones_Last_Sleep_of_Arthur_in_Avalon_v2.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-SZzQcnIzJ78/WN656xw_slI/AAAAAAAApsM/2KoDWXlQwMIZW_LIGCTny7BhG7SDRz0dwCLcB/s1600/Counquest_of_Jeusalem_%25281099%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="366" src="https://3.bp.blogspot.com/-SZzQcnIzJ78/WN656xw_slI/AAAAAAAApsM/2KoDWXlQwMIZW_LIGCTny7BhG7SDRz0dwCLcB/s640/Counquest_of_Jeusalem_%25281099%2529.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-lFBGE9fi1oY/WN66AUN0ByI/AAAAAAAApsc/Op_t_11sA14Z9wh_vSGdJaMMyqU8Guu7gCLcB/s1600/daa793f9867c1cfcfe03bfde9dd39e20.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="448" src="https://3.bp.blogspot.com/-lFBGE9fi1oY/WN66AUN0ByI/AAAAAAAApsc/Op_t_11sA14Z9wh_vSGdJaMMyqU8Guu7gCLcB/s640/daa793f9867c1cfcfe03bfde9dd39e20.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-2Qt1kLBZSvE/WN65-jehMbI/AAAAAAAApsY/w8BA9JCRiNsLHn7FbYe2PR7WAlikCXgaQCLcB/s1600/Edwin%2BAustin%2BAbbey_The%2BQuest%2Bfor%2Bthe%2BHoly%2BGrail%2B-%2Bpart%2BXV%253B%2BThe%2BGolden%2BTree.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="468" src="https://3.bp.blogspot.com/-2Qt1kLBZSvE/WN65-jehMbI/AAAAAAAApsY/w8BA9JCRiNsLHn7FbYe2PR7WAlikCXgaQCLcB/s640/Edwin%2BAustin%2BAbbey_The%2BQuest%2Bfor%2Bthe%2BHoly%2BGrail%2B-%2Bpart%2BXV%253B%2BThe%2BGolden%2BTree.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-nKLfvlrhLOg/WN66ONYnkyI/AAAAAAAApsg/ZiCVZ_DV1DsPRG0db6MH_q8Nmi-BtFOigCLcB/s1600/0bf407aaf0174e7fc69ff6a4fdc6bfd2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://2.bp.blogspot.com/-nKLfvlrhLOg/WN66ONYnkyI/AAAAAAAApsg/ZiCVZ_DV1DsPRG0db6MH_q8Nmi-BtFOigCLcB/s640/0bf407aaf0174e7fc69ff6a4fdc6bfd2.jpg" width="504" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ngV-Vnvc7y0/WN66RPhvNpI/AAAAAAAApsk/AL3Bm6xHqvYZMQGDAfzwQzoc1ees404vACLcB/s1600/Jerusalem-2014-allegorical-oil-painting-of-Templars-Saracens-by-Jason-Askey-South-African.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="418" src="https://1.bp.blogspot.com/-ngV-Vnvc7y0/WN66RPhvNpI/AAAAAAAApsk/AL3Bm6xHqvYZMQGDAfzwQzoc1ees404vACLcB/s640/Jerusalem-2014-allegorical-oil-painting-of-Templars-Saracens-by-Jason-Askey-South-African.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-izypIkyfsqw/WN66e2PdUtI/AAAAAAAApsw/OP-r3wa2P8oBBW_J7Qzz448dZpC_JBfggCLcB/s1600/jeruzs.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="352" src="https://2.bp.blogspot.com/-izypIkyfsqw/WN66e2PdUtI/AAAAAAAApsw/OP-r3wa2P8oBBW_J7Qzz448dZpC_JBfggCLcB/s640/jeruzs.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-oYsZFgBGhl4/WN66ePJl6GI/AAAAAAAApss/rBkzzYm5jD85cn72SGEV8IsGDgUQpUqJACLcB/s1600/Pilgrims_in_Constantinople_BnF_Fr2810_fol144.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="408" src="https://2.bp.blogspot.com/-oYsZFgBGhl4/WN66ePJl6GI/AAAAAAAApss/rBkzzYm5jD85cn72SGEV8IsGDgUQpUqJACLcB/s640/Pilgrims_in_Constantinople_BnF_Fr2810_fol144.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-4QPhjiouoKE/WN66YLsoz_I/AAAAAAAApso/8hK_WTNyrN4knQh4Q5m5fihA2z9soT2bgCLcB/s1600/Rossetti_Percival.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://4.bp.blogspot.com/-4QPhjiouoKE/WN66YLsoz_I/AAAAAAAApso/8hK_WTNyrN4knQh4Q5m5fihA2z9soT2bgCLcB/s640/Rossetti_Percival.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-V85g7xHARrg/WN66lVALuEI/AAAAAAAAps0/2ttBfww_W0MCvc3oMD4ZIxCSDMQmtUsrQCLcB/s1600/WKossak032.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="422" src="https://3.bp.blogspot.com/-V85g7xHARrg/WN66lVALuEI/AAAAAAAAps0/2ttBfww_W0MCvc3oMD4ZIxCSDMQmtUsrQCLcB/s640/WKossak032.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<b style="color: #f1c232; font-family: 'times new roman', serif;">(ΜΕΡΟΣ Β')</b><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br />
<div style="margin: 0cm;">
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><br /></span><b><span style="color: red;">* ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ : ΜΕΡΟΣ Α' - </span></b><b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Γ' </span></b></div>
</div>
</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br />
<br /></div>
<div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.militaryhistory.gr/assets/magazines/39/">http://www.militaryhistory.gr/assets/magazines/39/</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/stratiwtiki-istoria/835NAITES.pdf">http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/stratiwtiki-istoria/835NAITES.pdf</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://www.dmoz.org/Society/Religion_and_Spirituality/Esoteric_and_Occult/Templars/">http://www.dmoz.org/Society/Religion_and_Spirituality/Esoteric_and_Occult/Templars/</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://misraimmemphis.com/pdf/Jacques%20de%20Molay.pdf">http://misraimmemphis.com/pdf/Jacques%20de%20Molay.pdf</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://www.kykkos.org.cy/imkt.cy.net/12/T12-084.pdf">http://www.kykkos.org.cy/imkt.cy.net/12/T12-084.pdf</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://www.maria-online.com/travel/article.php?lg=el&q=%CE%9D%CE%B1%CE%90%CF%84%CE%B5%CF%82_%CE%99%CF%80%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%82">http://www.maria-online.com/travel/article.php?lg=el&q=%CE%9D%CE%B1%CE%90%CF%84%CE%B5%CF%82_%CE%99%CF%80%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%82</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://www.stougiannidis.gr/AENAON/AS3/naites.pdf">http://www.stougiannidis.gr/AENAON/AS3/naites.pdf</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="http://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/806245/i-ieri-sunomosiologia-ton-naiton-ippoton">http://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/806245/i-ieri-sunomosiologia-ton-naiton-ippoton</a></div>
<br />
<br />
<br />
<span style="color: red;"><b>ΜΕΡΟΣ Α' :</b><a href="https://draft.blogger.com/goog_1626058342"> </a></span><span style="color: red;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html">http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html</a></span><br />
<br />
<b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Β' : </span></b><span style="color: red;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post_5.html">http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post_5.html</a></span><br />
<b><span style="color: red;"><br /></span></b><b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Γ' : </span></b><span style="color: red;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post_10.html">http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post_10.html</a></span><br />
<b><span style="color: red;"><br /></span></b>
<b><span style="color: red;"><br /></span></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-rSOFGb2yilY/WMJcea5RzSI/AAAAAAAApbY/52LiDrU9zmsXrpQTgotaE70LxAZLP6gIQCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://1.bp.blogspot.com/-rSOFGb2yilY/WMJcea5RzSI/AAAAAAAApbY/52LiDrU9zmsXrpQTgotaE70LxAZLP6gIQCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<b><span style="color: red;"><br /></span></b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-8756603356841864572016-08-01T09:07:00.000+03:002017-04-05T23:08:36.576+03:00ΝΑΪΤΕΣ ΙΠΠΟΤΕΣ (ΜΕΡΟΣ Α')<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΙΠΠΟΤΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΩΝ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-O3B1jSVfnTw/WMOHBPkQ1xI/AAAAAAAApbo/QKRvJ2Nam3AbJWQxuUl1IcihuM8LuFD9gCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Becc9c-juramento2bna2bcerim25c325b4nia2bde2b2527adoubement2527.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://3.bp.blogspot.com/-O3B1jSVfnTw/WMOHBPkQ1xI/AAAAAAAApbo/QKRvJ2Nam3AbJWQxuUl1IcihuM8LuFD9gCLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Becc9c-juramento2bna2bcerim25c325b4nia2bde2b2527adoubement2527.jpg" width="320" /></a></div>
Το 1099 η Α' Σταυροφορία στέφθηκε από επιτυχία με την κατάληψη της Ιερουσαλήμ. Ήταν ένα μεγάλο, απρόσμενο σχεδόν επίτευγμα, καθώς οι σταυροφόροι έφθασαν στην Παλαιστίνη κατάκοποι και μετά από πολλές κακουχίες και οι δυνάμεις τους είχαν αποδεκατιστεί κατά τη διάρκεια της μακράς πορείας προς τους Αγίους Τόπους. Η είδηση της κατάληψης της ιερής πόλης των Χριστιανών και της απαλλαγής της από την κυριαρχία των Μουσουλμάνων συγκλόνισε από χαρά την Ευρωπαϊκή Δύση. Η θέση των σταυροφόρων, όμως, στην Παλαιστίνη και στη Συρία δεν ήταν ακόμα εξασφαλισμένη. Η Α' Σταυροφορία είχε καταλάβει σημαντικές πόλεις της περιοχής, αλλά οι περισσότερες βρίσκονταν κατά μήκος της ακτής. Για να παραμείνουν οι σταυροφόροι στους Αγίους Τόπους έπρεπε να επεκτείνουν την κυριαρχία τους καταλαμβάνοντας τμήματα της ενδοχώρας, ώστε να σχηματίσουν κράτη με ασφαλή σύνορα. Το σπουδαιότερο κράτος που ίδρυσαν οι σταυροφόροι στη Συρία και στην Παλαιστίνη ήταν το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ ...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Το οποίο κράτος περιελάμβανε την περιοχή της Παλαιστίνης ανάμεσα στον ποταμό Ιορδάνη και στις ακτές της Μεσογείου, φθάνοντας στον Νότο μέχρι τον κόλπο της Άκαμπα, στις ακτές της Ερυθράς θάλασσας. Στα βόρεια το βασίλειο περιελάμβανε και το νότιο μέρος του σημερινού Λιβάνου, με το ισχυρό οχυρό της Τύρου. Πρωτεύουσά του ήταν η Ιερουσαλήμ, σημαντικότερη όμως πόλη ήταν το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της Άκρας, όπου συγκεντρωνόταν το μεγαλύτερο μέρος της εμπορικής κίνησης και αποβιβάζονταν οι περισσότεροι Δυτικοί που έφθαναν στους Αγίους Τόπους ως προσκυνητές ή για να πολεμήσουν κατά των Μουσουλμάνων. Βόρεια του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ, στις ακτές του Λιβάνου, βρισκόταν η Κομητεία της Τρίπολης, με κέντρο την ομώνυμη πόλη, η οποία ήταν ένα από τα ισχυρότερα οχυρά της περιοχής.<br />
<br />
Η κομητεία συνόρευε με τους οικισμούς των Ασσασίνων, μιας Ισλαμικής αίρεσης η οποία στήριζε τη δύναμή της στην τυφλή πίστη των οπαδών της, οι οποίοι ήταν διατεθειμένοι να διαπράξουν οποιαδήποτε πολιτική δολοφονία τους διέταζε ο αρχηγός τους χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες που θα αντιμετώπιζαν αν συλλαμβάνονταν. Παρά τον μικρό αριθμό τους οι Ασσασίνοι, χάρη στην αποφασιστικότητά τους, εξελίχθηκαν σε έναν σημαντικό πολιτικό παράγοντα στην περιοχή, τηρώντας επιδέξια τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στους Χριστιανούς σταυροφόρους, τους Μουσουλμάνους ηγεμόνες και τον Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος έριχνε τη σκιά της ισχύος του στην περιοχή μέχρι την καταστροφή του Βυζαντινού στρατού στο Μυριοκέφαλο το 1176.<br />
<br />
Βορειότερα από την Κομητεία της Τρίπολης και τους οικισμούς των Ασσασίνων βρισκόταν το Πριγκιπάτο της Αντιόχειας. Η Αντιόχεια ήταν μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Συρίας και εξαιρετικά οχυρωμένη. Κατά την Α' Σταυροφορία καταλήφθηκε από τον Νορμανδό Βοημούνδο, ιδρυτή της τοπικής Νορμανδικής δυναστείας. Το πριγκιπάτο μαζί με το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ αποτελούσαν τα ισχυρότερα κράτη που ίδρυσαν οι σταυροφόροι στην περιοχή. Βρισκόταν όμως υπό τη συνεχή απειλή της Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης. Οι Βυζαντινοί θεωρούσαν ότι η περιοχή της Αντιόχειας τούς ανήκε δικαιωματικά και αντιμετώπιζαν τους Νορμανδούς ως ενοχλητικούς και επικίνδυνους σφετεριστές της αυτοκρατορικής γης στη Συρία.<br />
<br />
Ανατολικά του πριγκιπάτου βρισκόταν ένα ακόμα κράτος το οποίο δημιούργησαν οι σταυροφόροι, η Κομητεία της Έδεσσας, η μόνη από τις τέσσερις ηγεμονίες που δεν είχε έξοδο στη θάλασσα. Η Έδεσσα δεν διέθετε σαφή και ασφαλή σύνορα και οι ηγεμόνες της βρίσκονταν σε συνεχή σύγκρουση με τους Μουσουλμάνους γείτονές τους για να υπερασπιστούν τη γη τους από τις συνεχείς επιδρομές. Οι σπουδαιότεροι Μουσουλμάνοι αντίπαλοι των σταυροφόρων ήταν τα Τουρκικά φύλα που είχαν κυριαρχήσει στη Συρία. Αν και η περιοχή ήταν διασπασμένη σε μικρά εμιράτα, ικανοί ηγέτες μπορούσαν να ενώσουν όλα τα μικρά Μουσουλμανικά κράτη και να σχηματίσουν μια μεγάλη δύναμη, ικανή να εκδιώξει τους Χριστιανούς από τα παράλια της Συρίας.<br />
<br />
Η αντιπαράθεση εκτός από θρησκευτική ήταν και οικονομική, καθώς τα Χριστιανικά κράτη της ακτής έλεγχαν το εμπόριο της Ασίας, που μέσω των δρόμων των καραβανιών κατέληγε στις ακτές της Συρίας, του Λιβάνου και της Παλαιστίνης. Σε αντίθεση με την ελεγχόμενη από τους Τούρκους Συρία, στην Αίγυπτο κυριαρχούσαν ακόμα οι Άραβες. Η χώρα αυτή διέθετε ανεξάντλητες πηγές πλούτου και ανθρώπινου δυναμικού αλλά βρισκόταν σε παρακμή και δεν μπορούσε να εκμεταλλευθεί το σύνολο των δυνάμεών της. Ωστόσο παρά τα εσωτερικά προβλήματα που αντιμετώπιζε παρέμενε μια ισχυρή απειλή για το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ</b></span><br />
<br />
Οι σταυροφόροι στους Αγίους Τόπους, περικυκλωμένοι από τόσους πολλούς και ισχυρούς εχθρούς, ήταν αναγκασμένοι να μάχονται συνεχώς για να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους στην περιοχή. Για τους ιππότες των Αγίων Τόπων, σε αντίθεση με τους ομοίους τους της Ευρωπαϊκής Δύσης, ο πόλεμος ήταν μια μόνιμη κατάσταση. Κάθε χρόνο οι Χριστιανοί ετοιμάζονταν είτε για να αντιμετωπίσουν εισβολή από τους Μουσουλμάνους, είτε για να εισβάλουν οι ίδιοι στα εχθρικά εδάφη. Οι εισβολές αυτές συνήθως ήταν μικρής κλίμακας επιδρομές με σκοπό να τρομοκρατήσουν τον αντίπαλο και να του προκαλέσουν φθορά μέσω της λεηλασίας της γης του. Μερικές φορές όμως ήταν μεγάλης κλίμακας επιθέσεις με σκοπό την κατάληψη σημαντικών οχυρών.<br />
<br />
Οι Χριστιανοί σκόπευαν στην κατάκτηση των δύο μεγάλων πόλεων της Συριακής ενδοχώρας, της Δαμασκού στον Νότο και του Χαλεπίου στον Βορρά, ενώ οι Μουσουλμάνοι επιθυμούσαν την ανάκτηση της Ιερουσαλήμ, η οποία ήταν και για αυτούς ιερή πόλη, και της Αντιόχειας, όπως και την κατάληψη μερικών παραθαλάσσιων Χριστιανικών οχυρών ώστε να εξασφαλίσουν έξοδο στη Μεσόγειο και να διασπάσουν την από ξηράς επικοινωνία των Σταυροφόρων που βρίσκονταν κατά μήκος της ακτής. Ο συνεχής πόλεμος στους Αγίους Τόπους καταπονούσε τους ιππότες των σταυροφορικών κρατών, οι οποίοι, σύμφωνα με τις συνήθειες της Ευρωπαϊκής Δύσης, είχαν λάβει τμήματα γης, τα καλούμενα φέουδα, με αντάλλαγμα τις στρατιωτικές τους υπηρεσίες.<br />
<br />
Οι φεουδάρχες υπεράσπιζαν με ζήλο τα δικαιώματά τους και συχνά αρνούντο να πολεμήσουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από το οριζόμενο στη συμφωνία με τον ηγεμόνα για να λάβουν τη γη τους. Αν, εξάλλου, ένας ιππότης φονευόταν ή τραυματιζόταν βαριά κατά τον πόλεμο το κράτος στερείτο τις υπηρεσίες του έως ότου ο γιος ή άλλος κληρονόμος φθάσει σε ηλικία ώστε να μπορεί να τον αντικαταστήσει. Ήταν εμφανές ότι οι απειλούμενες Χριστιανικές ηγεμονίες των Αγίων Τόπων χρειάζονταν μια καλύτερη και περισσότερο σίγουρη πηγή στρατιωτικών δυνάμεων. Την ίδια περίοδο στην Ιερουσαλήμ και άλλες πόλεις της Παλαιστίνης δραστηριοποιείτο το Τάγμα του Αγίου Ιωάννη, έχοντας ως στόχο την παροχή βοήθειας και υποστήριξης στους προσκυνητές που έφθαναν από τη μακρινή Δύση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-glzV_g5Nvqs/WMOS-CSirXI/AAAAAAAApb4/yUBg5_mm7-sVnukDQv9qXY98YMHg0JG6gCLcB/s1600/%25CE%259D%25CE%2591%25CE%25AA%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%2599%25CE%25A0%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="https://3.bp.blogspot.com/-glzV_g5Nvqs/WMOS-CSirXI/AAAAAAAApb4/yUBg5_mm7-sVnukDQv9qXY98YMHg0JG6gCLcB/s640/%25CE%259D%25CE%2591%25CE%25AA%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%2599%25CE%25A0%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A3.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονταν τροφή και ιατρική περίθαλψη, επειδή οι συνθήκες του ταξιδιού και η διαβίωση στους Αγίους Τόπους ήταν συχνά άθλιες. Εκτός από φιλοξενία όμως χρειάζονταν και προστασία, καθώς έξω από τα τείχη των πόλεων πραγματοποιούσαν επιδρομές ομάδες μουσουλμάνων. Ειδικά ο δρόμος από την Ιερουσαλήμ προς τις όχθες του Ιορδάνη, αγαπημένη διαδρομή για τους προσκυνητές, είχε μετατραπεί σε κρησφύγετο πολλών Μουσουλμάνων εγκληματιών, οι οποίοι λήστευαν τους προσκυνητές και τους σκότωναν ή τους απήγαγαν και τους πωλούσαν ως δούλους στη Συρία. Για την προστασία των προσκυνητών οι Ιωαννίτες οργάνωσαν ένοπλες ομάδες με αποστολή την περιφρούρηση των δρόμων.<br />
<br />
Έτσι μετατράπηκαν σε στρατιωτικό τάγμα, χωρίς όμως να αποκηρύξουν και τη φιλανθρωπική αποστολή τους. Τυπικά η παροχή προστασίας προστέθηκε στις υπόλοιπες παροχές που προσέφερε το τάγμα στους Χριστιανούς προσκυνητές. Την περίοδο περίπου που οι Ιωαννίτες μετατράπηκαν σε πολεμικό τάγμα ιδρύθηκε ένας παρόμοιος οργανισμός με ανάλογη αποστολή. Η αρχή της ανάπτυξης των Ναϊτών τοποθετείται περίπου στο έτος 1119, οπότε ο Ούγος ντε Παίν (Hugues de Payns), ευγενής από την Καμπανία της Γαλλίας, τέθηκε επικεφαλής μια μικρής ομάδας ιπποτών και από κοινού έδωσαν τους μοναχικούς όρκους για πενία, αγνότητα και υπακοή. Ο Βαλδουίνος Β', τότε βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, τούς διέθεσε έναν χώρο στο νότιο τμήμα του ναού του Σολομώντα για να εγκατασταθούν.<br />
<br />
Εκεί παρέμεινε το αρχηγείο του τάγματος για όσο χρονικό διάστημα οι σταυροφόροι κατείχαν την Ιερουσαλήμ και για αυτό τον λόγο τα μέλη του τάγματος ονομάστηκαν ιππότες του Ναού ή Ναΐτες. Η παρουσία αποτελούσε ένα σημαντικό πλεονέκτημα για το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ. Το τάγμα μπορούσε να αποτελέσει μια μόνιμη πηγή ιπποτών για τους συνεχείς πολέμους με τους Μουσουλμάνους, καθώς αντικαθιστούσε τις απώλειές του με τη μεταφορά, στην Ανατολή, νέων μελών του τα οποία στρατολογούντο στη Δύση, ενώ δεν υπολόγιζε τη δύναμη των Ασσασίνων επειδή ενεργούσε συλλογικά και δεν φοβόταν τον αφανισμό του από μια πολιτική δολοφονία.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ</b></span><br />
<br />
Το τάγμα αυτό ιδρύθηκε στον απόηχο της Α' Σταυροφορίας, το 1118 μ.Χ με σκοπό να βοηθήσει το Χριστιανικό νεοϊδρυθέν Βασίλειο της Ιερουσαλήμ να διατηρηθεί ενάντια των Μουσουλμάνων γειτόνων του και να εξασφαλίσει την ασφαλή και ελεύθερη προσέλευση του μεγάλου αριθμού των Ευρωπαίων προσκυνητών που συνέρρεαν στην Ιερουσαλήμ, μετά την κατάκτησή της από τους Σταυροφόρους. Το όνομά τους παραπέμπει στο ιστορικό αρχηγείο τους που βρίσκεται σε ένα τμήμα του Όρος του Ναού στην Ιερουσαλήμ, περιοχή που ονομαζόταν Templum Salomonis. Η ονομασία αυτή πιθανολογείται ότι προέρχεται από το γεγονός ότι στο Όρος του Ναού βρισκόταν ο περίφημος Ναός του Σολομώντα που χτίστηκε περίπου το 950 π.Χ. και που αργότερα καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε αρκετές φορές.<br />
<br />
Το τμήμα αυτό οι Ιππότες του Ναού μετονόμασαν σε Templum Domini, δηλαδή «Ναό του Θεού». H εμφάνιση των Ναϊτών συντελέστηκε στο πλαίσιο ενός πολύπλοκου κοινωνικο-πολιτικο-θρησκευτικού φαινόμενου, το οποίο στην εποχή μας είναι γνωστό ως "σταυροφορίες". Ως ένα κατεξοχήν Μεσαιωνικό φαινόμενο, οι σταυροφορίες αποτελούν τον καθρέφτη της εποχής τους. Ξεκίνησαν ''επίσημα'' την 27η Νοεμβρίου του 1095, όταν ο Ουρβανός B', προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, κήρυξε κατά τη διάρκεια μίας συνόδου στο Κλερμόντ της κεντρικής Γαλλίας την έναρξη του χριστιανικού ιερού πολέμου, του Bellum Sacrum.<br />
<br />
O πόλεμος αυτός ήταν μια προσπάθεια των Χριστιανών της Δύσης να επαναφέρουν στον ''Χριστιανικό κόσμο'' τις περιοχές της Μέσης Ανατολής που συνολικά είναι γνωστές ως ''Άγιοι Τόποι''. Πρόκειται για μία λωρίδα γης που ορίζεται μεταξύ των παρυφών της Αιγύπτου και της βορειοδυτικής Συρίας, συμπεριλαμβάνοντας την Παλαιστίνη και την Ιουδαία. Φυσικά, οι σταυροφορίες πολύ γρήγορα ξέφυγαν εντελώς από το χαρακτήρα και τον αρχικό σκοπό τους -που, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Ουρβανού, ήταν η βοήθεια προς τους Χριστιανούς της Ανατολής- και έγιναν ο πρώτος επεκτατικός πόλεμος της Δύσης. Αυτό το βλέπουμε ακόμη πιο καθαρά στη μορφή που έλαβαν αργότερα, όταν οι Άγιοι Τόποι έμοιαζαν πλέον πολύ ''μικροί'' και ίσως και ''επικίνδυνοι''.<br />
<br />
Οι σταυροφορίες ήταν η πρώτη οργανωμένη προσπάθεια της Δύσης να επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής της σε περιοχές που δεν ανήκαν στο φυσικό χώρο της. Από αυτήν την άποψη είναι ουσιαστικά ο προπομπός της αποικιοκρατίας και ορισμένοι μελετητές ανιχνεύουν σε αυτήν ακριβώς την περίοδο τα πρώτα ιμπεριαλιστικά σκιρτήματα της μετα-Ρωμαϊκής Δύσης. Ορίζοντας το πλαίσιο των σταυροφοριών στο χώρο της Μεσαιωνικής Ευρώπης, μπορούμε να δούμε ότι υλοποιήθηκαν κυρίως από τη Γαλλία και τη Γερμανία, αν και στη συνέχεια η Αγγλία και η Ιταλία ανέλαβαν καθοριστικό ρόλο. Σε μια ''άλλη'' σταυροφορία συμμετείχαν οι Χριστιανικοί λαοί της Ιβηρικής, λόγω της Reconquista (ρεκονκουίστα), της προσπάθειας δηλαδή ανακατάληψης της χερσονήσου από τους Μαυριτανούς.<br />
<br />
H κατάσταση στη Δυτική Ευρώπη εκείνη την εποχή ήταν μάλλον συγκεχυμένη. Μετά από έντονες ζυμώσεις αιώνων και πολλά πισωγυρίσματα, η Ευρώπη προσπαθούσε να βρει το χαρακτήρα της. Φυσικά συνεχιζόταν η προσπάθεια σύνδεσης με το “ένδοξο ελληνορωμαϊκό παρελθόν”, ωστόσο τα πράγματα είχαν προχωρήσει πιο πέρα από αυτό. H αιώνια διαμάχη της κεντρικής εξουσίας με τους δευτερεύοντες φορείς εξουσίας είχε φθάσει την εποχή αυτή σε ένα κομβικό σημείο, καθώς ο ρυθμιστής της κατάστασης, η χριστιανική Εκκλησία, βρισκόταν σε μία φάση επαναπροσδιορισμού του ρόλου της στα πλαίσια της μεσαιωνικής δομής εξουσίας.<br />
<br />
Επιχειρώντας να αντιμετωπίσει έναν κόσμο που άλλαζε, η Εκκλησία της Ρώμης δεν δίστασε να αναζητήσει την “κάθαρση” στις αποστολικές καταβολές της. Την εποχή που εξετάζουμε οι μεγάλοι πόλεμοι που συντάραξαν για αιώνες τη Δυτική Ευρώπη είχαν προσωρινά κοπάσει και η δύναμη των βασιλικών οίκων μόλις άρχιζε να παγιώνεται. Την ίδια περίοδο άρχισε να παρατηρείται μία λίγο-πολύ σταθερή αύξηση του πληθυσμού. Αυτό οφειλόταν εν μέρει και στο ότι η εδραίωση του φεουδαρχικού συστήματος (αυτού που οι Γάλλοι ιστορικοί ονόμασαν ''ολοκλήρωση του φεουδαρχικού μετασχηματισμού'') είχε συντείνει στην παγίωση ενός αισθήματος ασφάλειας και στον περιορισμό των ληστρικών ομάδων που λυμαίνονταν την ύπαιθρο.<br />
<br />
Παρόλα αυτά, τα πράγματα κάθε άλλο παρά ρόδινα ήταν. Το υλικό υπόβαθρο της Μεσαιωνικής κοινωνίας δεν μπορούσε να αντέξει την αύξηση του πληθυσμού, με αποτέλεσμα οι λιμοί και οι επιδημίες να γίνονται όλο και συχνότερα φαινόμενα, κυρίως επειδή οι ανάγκες της νέας οικονομίας που προέκυπτε άρχιζαν να προσελκύουν περισσότερους στις -μικρές, συνωστισμένες, βρόμικες και καθόλου λειτουργικές- πόλεις του Μεσαίωνα. Οι μέθοδοι καλλιέργειας ήταν πρωτόγονες ακόμη και με τα στάνταρ της ύστερης αρχαιότητας, το τεχνολογικό υπόβαθρο και οι μονολιθικές κοινωνικές δομές ουσιαστικά εμπόδιζαν οποιαδήποτε ουσιώδη πρόοδο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-bTiNrJUm_B4/WMOhDXwe6XI/AAAAAAAApcI/yteJsca0qacf3_O2W1UeG2BkBqsaCJTFACLcB/s1600/crusader-a.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-bTiNrJUm_B4/WMOhDXwe6XI/AAAAAAAApcI/yteJsca0qacf3_O2W1UeG2BkBqsaCJTFACLcB/s400/crusader-a.JPG" width="255" /></a></div>
<br />
Είναι αυταπόδεικτο ότι ακριβώς αυτές οι πιέσεις που προσέλκυαν κόσμο στις πόλεις είναι εκείνες που στη συνέχεια θα δημιουργούσαν και τους όρους για την κοινωνική (συνακόλουθα και τεχνολογική) αλλαγή που συντελέσθηκε τους επόμενους αιώνες. Ωστόσο αυτές οι εξελίξεις βρίσκονταν ακόμη μακριά. Για την ώρα, αυτό που υπήρχε ήταν μία εκτεταμένη αριστοκρατία χωρίς κλήρο, που λυμαινόταν την Ευρώπη, αυξανόμενοι αστικοποιημένοι πληθυσμοί που διαβιούσαν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης και μία ''πανταχού παρούσα'' Εκκλησία, που συνεχώς κράδαινε πάνω από τα κεφάλια των πιστών τη δαμόκλειο σπάθη της ''μεταθανάτιας κρίσης''.<br />
<br />
Και οι τρεις αυτοί παράγοντες ήταν ιδιαιτέρως σημαντικοί ως προς την ανταπόκριση του σταυροφορικού κινήματος και την τεράστια συμμετοχή τόσο ιπποτών όσο και απλών ανθρώπων, κυρίως στην A' Σταυροφορία, αυτή που για πολλούς ήταν ''η μόνη πραγματική σταυροφορία''.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Τάγμα του Ναού </span></b><br />
<br />
Οι Ναΐτες ήταν οργανωμένοι σαν μοναστικό τάγμα, ακολουθώντας έναν Κανόνα που έφτιαξε γι' αυτούς ο Άγιος Βερνάρδος του Κλερβώ (Saint Bernard de Clairvaux). Το τάγμα διέθετε υψηλές διασυνδέσεις και γρήγορα εξελίχθηκε σε βασικό υποκινητή της διεθνούς πολιτικής την εποχή των Σταυροφοριών. Εγκαίρως, οι Ναΐτες προικίστηκαν με πολλές και εξαιρετικά ευνοϊκές γι' αυτούς Παπικές Βούλες (όπως η Omne Datum Optimum) που μεταξύ άλλων τους επέτρεπαν να επιβάλλουν φόρους και να εισπράττουν το φόρο της δεκάτης στις περιοχές που βρίσκονταν υπό τον άμεσο έλεγχό τους. Όλα αυτά τους βοήθησαν ώστε να επιτύχουν μία γρήγορη ενίσχυση της κοσμικής εξουσίας τους. <br />
<br />
Κάθε χώρα είχε ένα Μάγιστρο (Magister) του τάγματος και όλες οι χώρες ελέγχονταν από τον Μεγάλο Μάγιστρο (Grand Magister). Το αξίωμα του Μεγάλου Μαγίστρου ήταν ισόβιο και τα βασικά του καθήκοντα ήταν να επιβλέπει τις δραστηριότητες του τάγματος στην Ανατολή και τις οικονομικές κτήσεις του τάγματος στη Δύση. Τo Τάγμα των Ιππoτών τoυ Ναoύ είχε 4 κατηγoρίες μελών:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Ιππότες (Templars), πoυ είχαν εξoπλισμό βαρέoς ιππικoύ.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Υπαξιωματικoί (Sergeants), πoυ είχαν εξoπλισμό ελαφρoύ ιππικoύ και πρoέρχoνταν από κατώτερη κoινωνική τάξη σε σχέση με τoυς Ιππότες.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Κτηματίες (Serving brothers - Rural brothers), πoυ διαχειρίζoνταν την περιoυσία τoυ τάγματoς. Επίσης, υπήρχαν και oι frères de métiers για τις χειρωνακτικές εργασίες.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ιερείς - Στρατιωτικoί (Chaplains), πoυ ήσαν χειρoτoνημένoι ιερείς για να καλύπτoυν τις πνευματικές ανάγκες τoυ τάγματoς.</li>
</ul>
<br />
Μετά την Α' Σταυροφορία δημιουργείται το Χριστιανικό βασίλειο της Ιερουσαλήμ με πρώτο βασιλιά τον Βαλδουίνο της Βουλώνης που έλαβε το όνομα Βαλδουίνος ο A'. Ως πρώτος Πατριάρχης εγκαθίσταται ο Δαϊμβέρτος (Daimbert). Η μεγάλη απειλή για το βασίλειο αυτό ήταν οι Σαρακηνοί οι οποίοι νικήθηκαν κατά την Σταυροφορία αλλά δεν εξοντώθηκαν. Επιπροσθέτως οι Σαρακηνοί έλεγχαν ένα μεγάλο αριθμό οχυρών στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης τα οποία οι Χριστιανοί ήθελαν να καταλάβουν. Οι Χριστιανοί ήταν δύσκολο να καταφέρουν να ελέγξουν ολόκληρη την περιοχή της Παλαιστίνης και όχι μόνο την πόλη της Ιερουσαλήμ.<br />
<br />
Συνεπώς, η ζωή σε εκείνη την περιοχή δεν είναι εύκολη ούτε για τους νέους κατοίκους, αλλά ούτε και για τους προσκυνητές που συρρέουν μαζικά από ολόκληρη την Ευρώπη. Η ιστορία των Ιπποτών του Ναού είναι συνδεδεμένη με τον Κόμητα Ούγο της Καμπανίας (Hugo de la Champagne). Το 1104 ο κόμης επισκέπτεται την Ιερουσαλήμ με μία ακολουθία υποτελών του ιπποτών. To 1108 ο κόμης επιστρέφει στην Ευρώπη και το 1114 επανέρχεται στην Ιερουσαλήμ συνοδευόμενος από τον υποτελή του ιππότη Ούγο ντε Παιν (Hugues de Payns). Άγνωστο παραμένει το αν ο Ούγος ντε Παιν ακολούθησε τον άρχοντά του στο πρώτο του ταξίδι.<br />
<br />
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βαλδουίνου του Β', που στο μεταξύ είχε διαδεχτεί τον Βαλδουίνο τον Α' στο θρόνο της Ιερουσαλήμ, το 1118 μ.Χ, ο Ούγος ντε Παιν μαζί με άλλους 8 ιππότες παρουσιάστηκαν στο βασιλιά και του πρότειναν την ίδρυση μίας κοινότητας ιπποτών που θα ακολουθούσε τον κανόνα θρησκευτικού τάγματος και θα αφιερωνόταν στην προστασία των προσκυνητών. To ίδιο έπραξαν και με τον Πατριάρχη Βαρμούνδο του Πικινύ (Warmund de Picquigny)που είχε διαδεχτεί τον Δαϊμβέρτο. Είχαν σκεφτεί να ακολουθήσουν τον Κανόνα του Αγίου Αυγουστίνου (Augustine of Hippo). Η πρόταση αυτή έγινε δεκτή από το βασιλιά και τον Πατριάρχη. Οι 9 αυτοί ιππότες ήταν οι εξής:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Ούγος ντε Παιν (Hugues de Payens)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Γοδεφρείδος ντε Σαιν-Ομέρ (Godefroi de Saint-Omer)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Αρκαμπώ ντε Σαιντ-Αινιάν (Archambaud de Saint-Aignan)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Παγιάν ντε Μοντιντιέ (Payen de Montidier)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ζοφρουά Μπισσό (Geoffrey Bissot)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ροσσάλ ή Ρολάν (Rossal ή Roland)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Αντρέ ντε Μονμπάρ (André de Montbard)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Γκοντεμάρ (Gondemare)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Γκοντφρουά (Godefroi)</li>
</ul>
<br />
Οι ιππότες αυτοί, την ημέρα των Χριστουγέννων του 1119 μ.Χ. στο ναό του Αγίου Τάφου της Ιερουσαλήμ ενώνονται με τους τρεις κλασσικούς μοναστικούς όρκους για πενία, αγνότητα, υποταγή και έναν επιπλέον όρκο για προστασία των προσκυνητών, παρουσία του Πατριάρχη. Έτσι, λοιπόν, συγκροτείται ο πρώτος πυρήνας του Τάγματος των Φτωχών Ιπποτών του Χριστού. Αυτό είναι ένα τάγμα μοναστικό που τα μέλη του, όμως, διαθέτουν σπαθί και πανοπλία. Αρχικά ζούσαν ζητώντας ελεημοσύνη και για το λόγο αυτό έγιναν γνωστοί με αυτό το όνομα. Στο ξεκίνημά τους δεν φορούσαν κάποια ξεχωριστή ενδυμασία, αλλά τα απλά ρούχα του επαγγέλματος του καθενός.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-jYvK7HDXQoo/WMTXjIUJzzI/AAAAAAAApcY/BT1tesXFNu8gd4DpC67f4MTNKmt0PJzdgCLcB/s1600/b1d2712b920a8dc823d4dc78a77941d8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-jYvK7HDXQoo/WMTXjIUJzzI/AAAAAAAApcY/BT1tesXFNu8gd4DpC67f4MTNKmt0PJzdgCLcB/s400/b1d2712b920a8dc823d4dc78a77941d8.jpg" width="318" /></a></div>
<br />
Ο βασιλιάς Βαλδουίνος Β' και ο Πατριάρχης τους δίνουν αμέσως χρηματική βοήθεια μέσω εκκλησιαστικών εισοδημάτων. Τους προσφέρουν, επίσης, κατάλυμα στο Όρος του Ναού, και πιο συγκεκριμένα σε ένα τμήμα του παλατιού που είχε φτιάξει ο Βαλδουίνος ο Β' μέσα στο τέμενος Αλ-Ακσά (Al-Aqsa, νότιο τμήμα του Όρους). Στο Όρος του Ναού πιστευόταν ότι βρίσκονται τα ερείπια του ναού του Σολομώντος. Έτσι, λοιπόν, το πλήρες τους όνομα διαμορφώνεται: Pauperes commilitones Christi Templique Salomonici (Pauvres Chevaliers du Christ et du Temple de Salomon). Όσον αφορά τις αρχικές προθέσεις των ιπποτών αυτών πιστεύεται ότι ενδέχεται απλώς να επιθυμούσαν να ιδρύσουν μία μονή ή μία αδελφότητα στην Παλαιστίνη.<br />
<br />
Ο Μιχαήλ της Συρίας, ένας ιστορικός της εποχής υποστηρίζει ότι ο Βαλδουίνος ήταν εκείνος που έπεισε τον Ούγο ντε Παιν και τους άλλους οκτώ να παραμείνουν μάχιμοι ιππότες. Αυτό γιατί είχε αντιληφθεί ότι ήταν πολύ δύσκολο να βάλει σε τάξη το βασίλειό του. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας τoυ Βαλδoυίνoυ τoυ Β' στo θρόνo της Ιερoυσαλήμ, τo 1118 μ.Χ, o Oύγoς ντε Παϊν μαζί με άλλoυς 8 Ιππότες παρoυσιάστηκαν στo βασιλιά και τoυ πρότειναν την ίδρυση μίας κoινότητας Ιππoτών πoυ θα ακoλoυθoύσε τoυς κανόνες θρησκευτικoύ τάγματoς και θα αφιερωνόταν στην πρoστασία των πρoσκυνητών. To ίδιo έπραξαν και με τoν Πατριάρχη Βαρμoύνδo τoυ Πικινί (Warmund de Picquigny).<br />
<br />
Η πρόταση αυτή έγινε δεκτή από τo βασιλιά και τoν Πατριάρχη. Oι Ιππότες αυτoί, την ημέρα των Χριστoυγέννων τoυ 1119 μ.Χ. στo ναό τoυ Αγίoυ Τάφoυ της Ιερoυσαλήμ (Holy Sepulchre) ενώθηκαν με τoυς τρεις κλασσικoύς μoναστικoύς όρκoυς για:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Πενία</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Αγνότητα</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Υπoταγή και</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Έναν επιπλέoν όρκo για πρoστασία των πρoσκυνητών, παρoυσία τoυ Πατριάρχη</li>
</ul>
<br />
Έτσι συγκρoτήθηκαν oι πρώτoι Ιππότες τoυ Τάγματoς των Φτωχών Ιππoτών τoυ Χριστoύ. Η περίοδος της μεγάλης ισχύος των Ναϊτών αρχίζει λίγο μετά την ίδρυσή τους όταν αποκτούν την υποστήριξη του Αγίου Βερνάρδου του Κλερβώ ο οποίος υπήρξε και ο αναμορφωτής του μοναστικού τάγματος των Βενεδικτίνων. Ο Άγιος Βερνάρδος όταν αντιλαμβάνεται την ύπαρξη και τις προθέσεις του πρώτου πυρήνα των Ναϊτών διαισθάνεται ότι η ιδέα τους μπορεί να αξιοποιηθεί, και έτσι στηρίζει τους 9 πρώτους τυχοδιώκτες, αναγνωρίζοντάς τους επίσημα ως ένα στρατιωτικό και θρησκευτικό τάγμα και τους οποίους μεταμορφώνει σε Στρατιώτες του Χριστού (Militia Christi).<br />
<br />
Επίσης, ο Άγιος Βερνάρδος διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη σύνταξη του όρκου που έδιναν όλοι οι Ναΐτες, ένας όρκος που ονομάστηκε Κανόνας των Ναϊτών. Το 1128 μ.Χ συγκαλεί σύνοδο στην Τρουά της Γαλλίας για να καθορίσει τι ακριβώς είναι οι νέοι αυτοί μοναχοί - στρατιώτες, και μερικά χρόνια αργότερα γράφει το εγκώμιο αυτών των Στρατιωτών του Χριστού και ετοιμάζει τον Κανόνα που αποτελείται από 72 άρθρα, ο οποίος περιλαμβάνει εκτός από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά που θα διέπουν το τάγμα, και εξαντλητικές λεπτομέρειες που αφορούν τις καθημερινές δραστηριότητες των ιπποτών. Με τον κανόνα αυτό υιοθετείται και το φημισμένο λευκό ράσο, που προερχόταν από τους Κιστερκιανούς μοναχούς, προσθέτοντας σε αυτό έναν κόκκινο σταυρό.<br />
<br />
Υπoχρεώσεις των Ιππoτών ήσαν είναι oι εξής:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Υπoχρέωση τέλεσης καθημερινών λειτoυργιών.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Απαγόρευση της συναναστρoφής των Ιππoτών με αφoρισμένoυς Ιππότες, αν όμως ένας από αυτoύς έρθει ικέτης στo Ναό oφείλoυν να τoν δεχθoύν χριστιανικά.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η ενδυμασία τoυ τάγματoς είναι λευκoί μανδύες, απλoί και χωρίς γoύνα, εκτός και αν είναι από αρνί ή κριάρι, απαγoρεύoνται τα λεπτά υπoδήματα με τις ανασηκωμένες μύτες πoυ ήταν τότε της μόδας.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Oι Ιππότες επιβάλλεται να κoιμoύνται με τo πoυκάμισo και τα εσώρoυχα, σ'ένα στρώμα, με ένα σεντόνι και μία κoυβέρτα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τo φαγητό των Ιππoτών διεξάγεται με σιωπή, σε κoινή γαβάθα για 2. Σίτιση με κρέας 3 φoρές την εβδoμάδα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Μετάνoια τις Παρασκευές.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Εγερτήριo τα ξημερώματα, αν η δoυλειά τoυς ήταν κoπιαστική τoυς παραχωρείται μία ακόμα ώρα ύπνoς, όμως σε αντάλλαγμα πρέπει να πoυν 13 Πάτερ ημών από τo κρεβάτι τoυς.</li>
</ul>
<br />
Όταν το τάγμα σταμάτησε τη στρατιωτική του δράση, αρκετά αργότερα από την ίδρυσή του, συντάχθηκαν τα Retraits που αποτελούσαν κάποιους κανονισμούς του τάγματος. Οι κανονισμοί αυτοί θέσπιζαν ένα σύστημα κανόνων και τελετουργικών. Κάποιες από τις απαγορεύσεις που περιλαμβάνονταν ήταν οι εξής:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι συμπλοκές και οι επιθέσεις σε Χριστιανούς για λόγους εκδίκησης.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι συναλλαγές με γυναίκες.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι συκοφαντίες προς τους αδελφούς.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το να χάσουν το σκλάβο τους ή ένα άλογό τους.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το να δωρίσουν ένα ζώο, εκτός από σκύλους και γάτες.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το να φύγουν χωρίς άδεια ή να φύγουν τη νύχτα από το λόχο.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το να σπάσουν τη σφραγίδα του διδασκάλου.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το να δανειστούν χρήματα του τάγματος χωρίς άδεια.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το να πετούν κάτω το ρούχο τους οργισμένοι.</li>
</ul>
<br />
Οι κανονισμοί αυτοί, λοιπόν, θεσπίστηκαν μετά το τέλος της δράσης του τάγματος για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες που δημιουργούνται σε ένα στρατό που πλήττει επειδή ο πόλεμος τελείωσε. Αποτελούν ενδεικτικό στοιχείο για την επικρατούσα συμπεριφορά των ιπποτών εκείνης της περιόδου. Πιθανότατα ο Ούγος ντε Παιν και οι υπόλοιποι 8 πρώτοι να ήταν απλώς κάποιοι ιδεαλιστές που μαγεύτηκαν από το μυστικισμό της πρώτης σταυροφορίας. Αργότερα, όμως, το τάγμα προσελκύει άτομα που αναζητούν περιπέτειες μιας και το νέο βασίλειο της Ιερουσαλήμ είναι ένας πολλά υποσχόμενος τόπος εκείνη την εποχή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-ggAdwRzVynk/WMTYQ799hPI/AAAAAAAApcg/dWuitmdUDq4jufhS8ACeWvevnpgZLXJkwCLcB/s1600/S121-1-h.tif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="396" src="https://4.bp.blogspot.com/-ggAdwRzVynk/WMTYQ799hPI/AAAAAAAApcg/dWuitmdUDq4jufhS8ACeWvevnpgZLXJkwCLcB/s400/S121-1-h.tif.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Κάποια άλλα μέλη προσελκύονται επειδή στην πατρίδα τους δεν έχουν πολλές προοπτικές ή βρίσκονται σε δυσμενή θέση και επιθυμούν να ξεφύγουν από μία δύσκολη κατάσταση, αφού το τάγμα παρέχει όχι μόνο σίγουρη κάλυψη των βιοτικών αναγκών των μελών του, αλλά και πλούσιες εμπειρίες σε ένα μακρινό τόπο. Πιθανολογείται ότι όταν πλέον το τάγμα είχε γίνει ισχυρό και είχε εξαπλωθεί επιζητούσαν να καταταγούν ακόμα και άτομα που είχαν καλή θέση στην πατρίδα τους αφού, άλλωστε, δεν χρειαζόταν πια να εργαστεί κάποιος στους Αγίους Τόπους για να γίνει Ναΐτης, μπορούσε να καταταγεί και στο σπίτι του. Οι Ναΐτες μεταξύ δωρεών, ενόπλων κατακτήσεων και προμηθειών από οικονομικές επιχειρήσεις, μετατράπηκαν σε πολυεθνική εταιρεία.<br />
<br />
Για τη διαχείριση, λοιπόν, όλων αυτών των υποθέσεων είχαν ανάγκη από ανθρώπους με οξύνοια και ιδιαίτερες ικανότητες, οι οποίοι κατόρθωσαν να πείσουν τον τότε Πάπα Ιννοκέντιο τον Β' να τους παραχωρήσει εξαιρετικά προνόμια. Τα προνόμια αυτά είναι:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Το τάγμα μπορεί να διατηρεί όλα τα πολεμικά λάφυρα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Όπου και να έχει αγαθά δεν λογοδοτεί ούτε στο βασιλιά, ούτε στους επισκόπους, ούτε στον Πατριάρχη της Ιερουσαλήμ, παρά μόνο στον ίδιο τον Πάπα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Απαλλάσσονται παντού από φόρους, και έχουν δικαίωμα να τους επιβάλλουν οι ίδιοι στους τόπους που ελέγχουν.</li>
</ul>
<br />
Γίνεται, λοιπόν, εμφανές ότι το τάγμα αποτελεί πλέον μία μορφή επιχείρησης στην οποία κανείς δεν μπορεί να αναμιχθεί. Έτσι, γίνεται κατανοητό ότι οι επίσκοποι και οι βασιλείς δεν τους βλέπουν με συμπάθεια όμως δεν μπορούν και να κάνουν χωρίς αυτούς για λόγους στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος. Οι σταυροφόροι που εξεστράτευσαν εκείνη την εποχή προς τους Αγίους Τόπους δρούσαν πρόχειρα και χωρίς να έχουν ένα σταθερά εδραιωμένο σκοπό. Αντιθέτως, οι Ναΐτες ζούσαν σε εκείνες τις περιοχές σαν να ήταν σπίτι τους, γνώριζαν το έδαφος, την πολεμική τέχνη, αλλά και πως να διαπραγματεύονταν με τον εχθρό. Το τάγμα των Ιπποτών του Ναού από την αρχή της ύπαρξής του είχε δεχτεί τεράστιες δωρεές και σταδιακά δημιούργησε προτεκτοράτα του σε ολόκληρη την Ευρώπη.<br />
<br />
Ενδεικτικό είναι ότι ο Αλφόνσος της Καστίλλης και της Αραγωνίας τους χάρισε μία ολόκληρη περιοχή και με τη διαθήκη του τους κληροδότησε το βασίλειό του σε περίπτωση που θα πέθαινε χωρίς διάδοχο. Οι Ναΐτες στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν τον εμπιστεύτηκαν και συμβιβάστηκαν με την μεταβίβαση σε αυτούς 6 κάστρων στην Ισπανία. Επίσης, ο βασιλιάς της Πορτογαλίας τους χάρισε ένα δάσος το οποίο, όμως, ήταν ακόμα στην κατοχή των Σαρακηνών. Επιτέθηκαν στους Σαρακηνούς, και αφού τους συνέτριψαν, ίδρυσαν την πόλη Κοΐμπρα. Από αυτά γίνεται φανερό ότι ένα μέρος των Ναϊτών πολεμάει στην περιοχή της Παλαιστίνης, αλλά το μεγαλύτερο μέρος τους βρίσκεται στην Ευρώπη.<br />
<br />
<span style="color: #3d85c6;"><b>Διέξοδος προς την Ανατολή</b></span><br />
<br />
H διέξοδος για τη διοχέτευση των πιέσεων που είχαν δημιουργηθεί στη Δ. Ευρώπη, εμφανίστηκε ως διά μαγείας. Την εποχή του πρώιμου Μεσαίωνα υπήρχαν τρεις περιοχές όπου συνόρευαν εδάφη που κατείχαν Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. H Ιβηρική, όπου οι Μαυριτανοί είχαν περιορίσει τους Χριστιανούς σε μία σχετικά μικρή περιοχή στα βόρεια, η Ιταλία, με την παρουσία των Σαρακηνών στη Σικελία, και η εγγύς Ανατολή, όπου οι ''σχισματικοί'' Βυζαντινοί συνόρευαν με τους Τούρκους και τους Αραβες κατακτητές των Αγίων Τόπων και έχαναν συνεχώς εδάφη. H Ιβηρική έμοιαζε ο φυσικός χώρος της δράσης της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, καθώς οι Χριστιανικοί πληθυσμοί της περιοχής ήταν Καθολικοί.<br />
<br />
Όμως κάποιοι περιορισμοί που είχαν να κάνουν με τις προσδοκίες των σταυροφόρων αλλά και την ελάχιστη σημασία της Ιβηρικής για τη Χριστιανοσύνη ευρύτερα, δεν επέτρεψαν την εκδήλωση ενός μαζικού κινήματος βοήθειας των Ευρωπαίων προς τους Ίβηρες ομοθρήσκους τους. Την ίδια ώρα, το ζήτημα της Σικελίας είχε επί της ουσίας διευθετηθεί με την κατάκτηση της περιοχής από τους Νορμανδούς και την προσπάθεια του πλήρους εκχριστιανισμού της (ενώ, βεβαίως, ήταν και αδιέξοδο, αφού δεν προσέφερε δυνατότητες παραπέρα επέκτασης). Αυτό που έμενε λοιπόν ήταν η Ανατολή, μία περιοχή που βρισκόταν (μετά το Σχίσμα) εντελώς έξω από τη σφαίρα επιρροής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αλλά και των ''Γερμανικών'' λαών που κυριαρχούσαν στις χώρες της Δύσης.<br />
<br />
Στην Ανατολή ο εκπρόσωπος της Χριστιανοσύνης ήταν το Βυζάντιο. Μετά την ένδοξη και επεκτατική περίοδο της Μακεδονικής δυναστείας, όπως κορυφώθηκε με τον Βασίλειο B' Βουλγαροκτόνο, η πορεία προς την παρακμή που επακολούθησε στις επόμενες τρεις δεκαετίες ήταν τόσο ραγδαία, ώστε το Βυζάντιο κινδύνεψε να διαλυθεί την επομένη της ήττας από τους Τούρκους στο Μαντζικέρτ. Οι Σελτζούκοι είχαν ουσιαστικά κυριαρχήσει στη Μικρά Ασία, αφήνοντας μόνο στενές λωρίδες στα παράλια στην κυριαρχία των Βυζαντινών, με τους τελευταίους να βρίσκονται έτσι σε εξαιρετικά δυσχερή θέση. O ικανός και διορατικός Αλέξιος Κομνηνός, που διαδέχτηκε μία σειρά ανίκανων Αυτοκρατόρων που έφεραν την Αυτοκρατορία σε αυτή τη θέση, προσπάθησε να επαναφέρει το Βυζάντιο στην πρότερη δόξα και δύναμή του.<br />
<br />
Στο σημείο αυτό ο Αλέξιος προχώρησε σε μία ενέργεια που άλλαξε το ρου της ιστορίας, μία αλλαγή που για το Βυζάντιο μακροπρόθεσμα ήταν βεβαίως εξαιρετικά δυσάρεστη, αλλά βραχυπρόθεσμα λειτούργησε θετικά. O Αλέξιος απέστειλε στη σύνοδο της Πιατσέντζα μία ομάδα αντιπροσώπων του, οι οποίοι μπροστά στην εκκλησιαστική ομήγυρη και στον Πάπα Ουρβανό B', εξήγησαν ότι ως αδελφοί Χριστιανοί ζητούν από τη Δύση στρατιωτική βοήθεια για να αντιμετωπίσουν τους ''άπιστους'' Τούρκους. H αίτηση για βοήθεια από τη Δύση φαίνεται ότι βρισκόταν για καιρό στο μυαλό του Αλέξιου, αφού τέσσερα χρόνια πριν είχε κάνει μια πρώτη κίνηση διπλωματικού ανοίγματος προς τη Λατινική Εσπερία.<br />
<br />
Τότε είχε στείλει στον Ροβέρτο, κόμη της Φλάνδρας, μία επιστολή στην οποία περιέγραφε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι Βυζαντινοί με τους Μουσουλμάνους, ενώ ακολούθησαν και άλλες επιστολές σε γνωστούς Λατίνους άρχοντες. O Ουρβανός, ένας ιδιαίτερα ευφυής και δραστήριος άνδρας, κατάλαβε ότι η ευκαιρία που είχε μπροστά του ήταν μοναδική. Θα μπορούσε ''με έναν σμπάρο'' να πετύχει όχι μόνο δύο, αλλά πολύ περισσότερα ''τρυγόνια''. Ήδη την επομένη της αναχώρησης των Βυζαντινών απεσταλμένων, ξεκίνησε να καταστρώνει τα σχέδιά του. Συγκάλεσε μεγάλη σύνοδο των εκπροσώπων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, λαϊκών και κληρικών, στις 18 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς, στο Κλερμόντ της Κεντρικής Γαλλίας.<br />
<br />
Εργάστηκε άοκνα για να εξασφαλίσει την επιτυχία της συνόδου και συνακόλουθα της ''κλήσης της Χριστιανικής Δύσης υπό τα όπλα'' σε έναν Bellum Sacrum (Ιερό Πόλεμο) που είχε στόχο την ανάκτηση των περιοχών που είχε χάσει το Βυζάντιο από τους Άραβες και τους Τούρκους τους τελευταίους αιώνες. O Ουρβανός όμως δεν σταμάτησε στο Κλερμόντ. Ξεκίνησε μία εκτεταμένη εκστρατεία στη Γαλλία και αλλού, καλώντας όλο και περισσότερους σημαίνοντες άρχοντες να πάρουν τα όπλα και το σταυρό. Οι επαφές του είχαν εξαιρετικά αποτελέσματα. Ως ημερομηνία έναρξης της σταυροφορίας ο Ουρβανός καθόρισε την 15η Αυγούστου του 1096, την ημέρα που η Χριστιανοσύνη γιορτάζει την Κοίμηση της Θεοτόκου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ACDWRKiZXJ0/WMTcKLn_6WI/AAAAAAAApcs/LsPr8_P1RFYsCIe_3AQpMm94jeHvzE3uACLcB/s1600/15030155.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="277" src="https://3.bp.blogspot.com/-ACDWRKiZXJ0/WMTcKLn_6WI/AAAAAAAApcs/LsPr8_P1RFYsCIe_3AQpMm94jeHvzE3uACLcB/s400/15030155.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιστορία της A' Σταυροφορίας</span></b><br />
<br />
Ως μία ένοπλη προσκύνηση (ο όρος σταυροφορία δεν είχε ακόμη εφευρεθεί και οι πρώτοι σταυροφόροι αποκαλούσαν τους εαυτούς τους προσκυνητές), η σταυροφορία είχε πολλές ιδιαιτερότητες. H ιστορία της είναι συνυφασμένη με τη δημιουργία των λεγόμενων σταυροφορικών βασιλείων, δηλαδή των ηγεμονιών της Λατινικής Μέσης Ανατολής. Της ''κανονικής'' σταυροφορίας, αυτής που υποκίνησε δηλαδή ο Ουρβανός, είχε προηγηθεί μία άλλη. H ''σταυροφορία του λαού'', όπως έμεινε στην ιστορία η συνάθροιση των χωρικών που κινήθηκε προς τους Αγίους Τόπους, ήταν απλώς μία δραματική επιβεβαίωση των αδιεξόδων και των τρομακτικών κοινωνικών πιέσεων από τις οποίες υπέφερε η δυτική Χριστιανοσύνη το Μεσαίωνα.<br />
<br />
Ομάδες χωρικών από ολόκληρη την Ευρώπη ξεκίνησαν μία μακρά πορεία για τους Αγίους Τόπους, για να ενωθούν καθ' οδόν και να σχηματίσουν ένα τεράστιο, ετερόκλητο πλήθος που κινούνταν αργά διαμέσου της Ευρωπαϊκής υπαίθρου προς την Ανατολή. Τα πλήθος όμως ανδρών, γυναικών και παιδιών, κληρικών και λαϊκών, τυχοδιωκτών, μισθοφόρων, αναπήρων, γέρων, ακόμη και λίγων ιπποτών χαμηλής κοινωνικής στάθμης, δεν είχε την παραμικρή ελπίδα να πετύχει οτιδήποτε -πόσο μάλλον να κατακτήσει τους Αγίους Τόπους. Υπό την αρχηγία ενός χαρισματικού ρήτορα, του μοναχού Πέτρου (που έγινε γνωστός ως Ερημίτης), η σταυροφορία του λαού έμοιαζε περισσότερο με ένα σμήνος ακρίδων που κατέστρεφε τα πάντα στο πέρασμά του.<br />
<br />
Οι Σελτζούκοι εξόντωσαν τη συντριπτική πλειονότητά τους και οι ελάχιστοι που επιβίωσαν, ενώθηκαν με την ''κανονική'' σταυροφορία που ακολούθησε λίγες εβδομάδες αργότερα. H A' Σταυροφορία υπήρξε μία πανστρατιά της δυτικής Χριστιανοσύνης. Μόνο οι ιππότες που συμμετείχαν ήταν περισσότεροι από 7.000, αριθμός τεράστιος που δεν βρίσκουμε σε καμία εκστρατεία της εποχής, ενώ το σύνολο των ενόπλων ήταν πιθανότατα πάνω από 40.000. Μαζί με τους χωρικούς και τους υπόλοιπους που ακολουθούσαν, το πλήθος των ''προσκυνητών'' που έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη ίσως έφθανε και τους 100.000. Μεταξύ των σταυροφόρων βρισκόταν η αφρόκρεμα της Φράγκικης ιπποσύνης και εκατοντάδες ακόμη, περισσότερο ή λιγότερο γνωστοί, ιππότες από ολόκληρη τη Δ. Ευρώπη.<br />
<br />
Τυπικά ηγέτης της σταυροφορίας ήταν ο παπικός λεγάτος, αντιπρόσωπος του Ουρβανού, Αντεμάρ του Λε Πι, ενώ μαζί του είχαν έλθει σπουδαίοι άρχοντες με τις πολυπληθείς ακολουθίες τους. Κατ’ αρχάς, ο Ρεϋμόνδος Δ' της Τουλούζης, ο διασημότερος άρχοντας της Προβηγκίας, με έναν στρατό Βασάλων, Σεργέντων και μισθοφόρων. Τα αδέλφια Γοδεφρείδος, Ευστάθιος και Βαλδουίνος ντε Μπουιγιόν εκπροσωπούσαν τη Λοραίνη και είχαν υπό τις διαταγές τους μία ολόκληρη στρατιά. H Βόρεια Γαλλία είχε επίσης πλούσια εκπροσώπηση, με σημαντικούς άρχοντες όπως ο Ροβέρτος B' της Φλάνδρας και ο αδελφός του βασιλιά της Γαλλίας, του αφορισμένου Φίλιππου, Ούγος του Βερμαντουά.<br />
<br />
Μαζί τους ήταν ο αδελφός του Νορμανδού βασιλιά της Αγγλίας, Ροβέρτος της Νορμανδίας, καθώς και ο κόμης του Μπλουά, Στέφανος. Ένας ακόμη Νορμανδός άρχοντας, από την Ιταλία αυτός, ο Βοημούνδος του Τάρανδα, μαζί με τον ανιψιό του Τανκρέδο, συμπλήρωναν αυτήν την ''πινακοθήκη'' των κορυφαίων ευγενών που έλαβαν μέρος στη σταυροφορία. O πρώτος στόχος της υπέρλαμπρης σταυροφορικής στρατιάς ήταν η Νίκαια της M. Ασίας, όπου βάδισαν μαζί με το στρατό του Βυζαντίου. H πόλη όμως παραδόθηκε στους Βυζαντινούς, γεγονός που δυσαρέστησε ιδιαιτέρως τους Λατίνους καθώς περίμεναν την ευκαιρία να επιδοθούν στη λεηλασία της, συνέχισαν ωστόσο την πορεία προς Ανατολάς.<br />
<br />
Αφού νίκησαν δύο φορές τους Σελτζούκους, οι Λατίνοι συνέχισαν για τον επόμενο στόχο τους, την Αντιόχεια. Πριν ακόμη φθάσουν όμως στην παλιά πρωτεύουσα των Σελευκιδών, ένας από τους κορυφαίους μεταξύ των σταυροφόρων, ο Βαλδουίνος ντε Μπουιγιόν, άφησε τους συντρόφους του μόλις πέρασαν στην Κιλικία και συνέχισε ανατολικά, φτάνοντας στην Έδεσσα. Λίγο αργότερα θα διαδεχθεί τον ντόπιο ηγεμόνα Θόρο (ή Τόρος) -μετά από μία σειρά, μάλλον ύποπτων συμβάντων- και θα γίνει ηγεμόνας της Έδεσσας, δημιουργώντας το πρώτο από τα σταυροφορικά κράτη, την Κομητεία της Έδεσσας. O Βαλδουίνος αργότερα θα αναρριχηθεί στο θρόνο της Ιερουσαλήμ.<br />
<br />
Οι υπόλοιποι ''προσκυνητές'' συνέχισαν προς την Αντιόχεια, που την εποχή εκείνη ήταν μία από τις σημαντικότερες πόλεις της M. Ανατολής και αποτελούσε μέχρι το 1080, όταν καταλήφθηκε από τους Σελτζούκους, τη σημαντικότερη κτήση των Βυζαντινών στην περιοχή. O πληθυσμός της συνέχιζε να είναι σε σημαντικό ποσοστό Ελληνικός (ακόμη κατοικούσαν στην πόλη πολλοί Σύριοι, Τούρκοι, Άραβες, Αρμένιοι και άλλοι) και η πόλη ήταν πλούσια, μεγάλη και ισχυρή -όπως άλλωστε και η φρουρά της. H πολιορκία της Αντιόχειας ήταν ίσως το δραματικότερο γεγονός της A' Σταυροφορίας, αφού διήρκεσε πολλούς μήνες και έφερε τους Χριστιανούς στα πρόθυρα της διάλυσης και της εγκατάλειψης του αγώνα τους.<br />
<br />
Οι σταυροφόροι χρειάστηκε να δώσουν πολλές και σημαντικές μάχες για να ισχυροποιήσουν τη θέση τους έξω από τα τείχη της πόλης, η οποία όμως έμοιαζε αδύνατο να κατακτηθεί με έφοδο. Για το λόγο αυτό, ο πανούργος Βοημούνδος κατάφερε να δωροδοκήσει έναν Αρμένιο αξιωματικό της Τουρκικής φρουράς, ο οποίος στην ουσία του παρέδωσε την πόλη. Οι σταυροφόροι εγκαινίασαν τις κατακτήσεις τους στη M. Ανατολή με ένα λουτρό αίματος, αφού εξόντωσαν το σύνολο των Μουσουλμάνων και Εβραίων (και αρκετούς Χριστιανούς) κατοίκων της πόλης. O μεγάλος στόχος της σταυροφορίας ήταν η Ιερουσαλήμ, η κατάληψη της οποίας πραγματοποιήθηκε λίγους μήνες αργότερα, μετά από άλλη μία εξαντλητική πολιορκία.<br />
<br />
Η οποία όμως ήταν πολύ ευκολότερη αυτής της Αντιόχειας, αφού εκείνο τον καιρό η Ιερουσαλήμ ήταν μία μικρή πόλη 22.000 έως 25.000 κατοίκων και με περιορισμένη φρουρά. Παρόλα αυτά, οι σταυροφόροι χρειάστηκε να επιστρατεύσουν για μία ακόμη φορά το υπερφυσικό στοιχείο, πραγματοποιώντας τριήμερη νηστεία και μία λιτανεία κάτω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ πριν από την τελική έφοδο. Αφού κατέσφαξαν το σύνολο των κατοίκων της πόλης, ξεκίνησαν την προσπάθεια ανεύρεσης του νέου βασιλιά της. Ουσιαστικά από τους ηγέτες της σταυροφορίας που ξεκίνησαν δυόμισι χρόνια πριν από την Κωνσταντινούπολη, μόνο δύο έφθασαν στην Ιερουσαλήμ, ο Ρεϋμόνδος της Τουλούζης και ο Γοδεφρείδος ντε Μπουιγιόν.<br />
<br />
O Ρεϋμόνδος είχε μεγαλύτερο κύρος, γι' αυτό οι ιππότες προσέφεραν σε αυτόν το στέμμα της Ιερουσαλήμ. Εκείνος όμως, ως ανήσυχη φύση και ευσεβής πολεμιστής της πίστης, αρνήθηκε, λέγοντας ότι δεν είναι δυνατόν να στεφθεί βασιλιάς στον τόπο όπου μαρτύρησε ο Ιησούς. Βεβαίως, ο Ρεϋμόνδος είχε κατά νου να κατακτήσει την Τρίπολη, ωστόσο με τον τρόπο αυτό στέρησε από τον Οίκο της Τουλούζης το βασίλειο της Ιερουσαλήμ, το οποίο επρόκειτο να περάσει στον Οίκο των ντε Μπουιγιόν, των εκπροσώπων της Λοραίνης στη σταυροφορία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-JKPW0B-d-R8/WMTfOnGew9I/AAAAAAAApc4/SrK-4KhCLGws3g6FYgvAUsPv8pQsD7d3wCLcB/s1600/perceval-adoubement-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="361" src="https://4.bp.blogspot.com/-JKPW0B-d-R8/WMTfOnGew9I/AAAAAAAApc4/SrK-4KhCLGws3g6FYgvAUsPv8pQsD7d3wCLcB/s400/perceval-adoubement-2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
O Γοδεφρείδος επίσης αρνήθηκε το στέμμα της Ιερής Πόλης με το ίδιο σκεπτικό, αλλά δέχτηκε (ή πρότεινε) μία εναλλακτική λύση, την αναγόρευσή του σε ''Προστάτη του Παναγίου Τάφου'' (Advocatus Sancti Sepulchri). O πρώτος του Οίκου του που θα γινόταν βασιλιάς της Ιερουσαλήμ ένα χρόνο αργότερα θα ήταν ο αδελφός του, Βαλδουίνος (ο κόμης της Έδεσσας), μετά το θάνατο του Γοδεφρείδου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Δύση Υποτάσσει την Ανατολή</span></b><br />
<br />
Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της βασικής κατάκτησης, άρχισαν οι πραγματικές δυσκολίες για τους Χριστιανούς. Ωστόσο, διέθεταν πλέον ένα στέρεο προγεφύρωμα στη M. Ανατολή και δεν σκόπευαν να παραιτηθούν της επιθυμίας τους να το επεκτείνουν. Αφού απέκρουσαν τους Φατιμίδες, ασχολήθηκαν με την οργάνωση των νεόκοπων κρατικών μορφωμάτων που δημιούργησαν, καθώς και με την ενίσχυσή τους με ανθρώπινο δυναμικό. Οι Χριστιανικοί πληθυσμοί της M. Ανατολής δεν ήταν ιδιαίτερα φίλα προσκείμενοι προς τους Λατίνους. H απόσταση μεταξύ των Λατίνων και των ντόπιων μεγάλωνε εξαιτίας αφενός της ευκολίας με την οποία οι δεύτεροι έπεφταν θύματα της αρπακτικής μανίας των πρώτων και αφετέρου επειδή η νεόκοπη αριστοκρατία των Φράγκων τούς έβλεπε ως δυνάμει δουλοπάροικους.<br />
<br />
Οι τρεις ηγεμονίες που είχαν δημιουργηθεί από τους ''προσκυνητές'', το πριγκιπάτο της Αντιόχειας, η Κομητεία της Έδεσσας και το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ, άρχισαν να ακμάζουν, αλλά ορισμένες άστοχες κινήσεις του Βοημούνδου (τέθηκε αντιμέτωπος με την ισχύ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, βασιζόμενος στη βοήθεια του βασιλιά της Γαλλίας) κατέστησαν την Αντιόχεια υποτελή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Σύντομα στην τριάδα των Λατινικών κρατιδίων θα προστίθετο και η Κομητεία της Τρίπολης, που θα δημιουργούσε ο Οίκος του Κόμη της Τουλούζης. Πάντως, ο ίδιος ο Ρεϋμόνδος άφησε την τελευταία του πνοή στην πολιορκία της Τρίπολης, την οποία λίγο αργότερα κατέκτησαν οι δυνάμεις του.<br />
<br />
Οι Λατίνοι μετέφεραν στη M. Ανατολή τους θεσμούς και την ιεραρχία των κοινωνιών της Δ. Ευρώπης, ωστόσο δεν ήταν δυνατόν να ''μεταφυτεύσουν'' επακριβώς τη Μεσαιωνική Ευρωπαϊκή κοινωνία στο Λεβάντε. Για το λόγο αυτό από την ίδρυσή τους τα σταυροφορικά βασίλεια (όπως συχνά ονομάζονται), είχαν πολλές ιδιαιτερότητες. O βασιλιάς είχε ένδεια πόρων, υπηκόων και εξουσίας, κατά συνέπεια η στρατιωτική δύναμή του ήταν μικρή και σε ορισμένες περιπτώσεις οι ισχυρότεροι από τους φεουδάρχες του είχαν μεγαλύτερη ισχύ από τον ίδιο.<br />
<br />
Στο πλαίσιο αυτό όχι μόνο επιτράπηκε η ίδρυση και λειτουργία των ιπποτικών ταγμάτων, αλλά υπήρχαν και όλες οι προϋποθέσεις ώστε τα τάγματα να γιγαντωθούν και να εξελιχθούν σε έναν θεσμό με τεράστια δύναμη και επιρροή, όχι μόνο στους Αγίους Τόπους αλλά και γενικότερα σε ολόκληρη τη Χριστιανική Δύση.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Ναΐτες Υπερασπίζονται το Σταυρό</span></b><br />
<br />
Στο ιστορικό πλαίσιο που ορίστηκε από τις σταυροφορίες, έκαναν την εμφάνισή τους και οι Ναΐτες. Οι ιππότες του Ναού σύμφωνα με όλες τις πηγές είχαν ένα ιδιαίτερα ταπεινό ξεκίνημα. Τόσο ταπεινό που κανείς από τους χρονικογράφους που έζησαν και έγραψαν την εποχή της δημιουργίας των Ναϊτών, δηλαδή στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας και στις αρχές της τρίτης του 12ου αιώνα, δεν θεώρησε το ξεκίνημα ενός ιπποτικού τάγματος άξιο αναφοράς. Ηταν άλλωστε το πρώτο ιπποτικό τάγμα και η έλλειψη αντίστοιχου προηγούμενου έκανε τους σύγχρονούς του αρκετά επιφυλακτικούς όσον αφορά στην αντιμετώπισή του.<br />
<br />
Ουδεμία σοβαρή μνεία γίνεται στα επίσημα έγγραφα του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ, πέραν των αρχικών δωρεών από το βασιλιά στους Milites Christi, δηλαδή ''Ιππότες του Χριστού'' όπως ονομάστηκαν αρχικά αυτοί που στη συνέχεια έγιναν γνωστοί ως ''Ναΐτες''. Το τάγμα δημιουργήθηκε αρχικά για έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό, ο οποίος όμως σύντομα πέρασε σε δεύτερη μοίρα: την προστασία των προσκυνητών που έρχονταν στους Αγίους Τόπους και κινδύνευαν ανά πάσα στιγμή από τους ληστές, τους ''Σαρακηνούς'' και τους Τουρκομάνους που λυμαίνονταν την ύπαιθρο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετώπιζαν οι προσκυνητές που κινούνταν στους κύριους δρόμους, όπως εκείνον που οδηγούσε από την Άκρα -το βασικό λιμάνι των σταυροφορικών βασιλείων- στην Ιερουσαλήμ.<br />
<br />
Τη ζοφερή πραγματικότητα των προσκυνητών εκείνης της εποχής περιγράφει ο ίδιος ο επίσκοπος της Άκρας, Ιάκωβος του Βιτρύ: ''Και ενώ από όλα τα μέρη της γης φτωχοί και πλούσιοι, νέοι και νέες, γέροι και παιδιά συνέρρεαν στην Ιερουσαλήμ για να επισκεφτούν τους Αγίους Τόπους, ληστές και απαγωγείς μάστιζαν τις δημόσιες οδούς και έστηναν καρτέρι στους ανύποπτους προσκυνητές, ληστεύοντας πολλούς απ' αυτούς και σφάζοντας άλλους''. O Φουλσέρ της Σαρτρ, που είχε έλθει στους Αγίους Τόπους με την A' Σταυροφορία, έκανε στο χρονικό που συνέγραψε ιδιαίτερη μνεία στην αδυναμία των Λατίνων να πετύχουν έναν έστω ικανοποιητικό έλεγχο της υπαίθρου του Βασιλείου, έξω δηλαδή από τις τειχισμένες πόλεις και τα κάστρα.<br />
<br />
Υπογράμμιζε ότι σε κεντρικές οδικές αρτηρίες, όπως ο δρόμος από τη Ραμάλα στην Ιερουσαλήμ, ήταν σχεδόν αδύνατον να κινηθούν μεμονωμένοι προσκυνητές ή άλλοι ταξιδιώτες, από το φόβο των πολλών συμμοριών που λυμαίνονταν την οδό αυτή. O πληθυσμός της υπαίθρου, σύμφωνα με τον ίδιο, ζούσε υπό το κράτος του φόβου, αφού όλοι περίμεναν ανά πάσα στιγμή να ακούσουν τη σάλπιγγα από τους φρουρούς που θα ειδοποιούσε για μία ακόμη επιδρομή και θα τους καλούσε να κρυφτούν ή να πάρουν τα όπλα για να γλιτώσουν από τη μανία των επιδρομέων. Μεταξύ των τελευταίων δεν ήταν μόνο οι πάσης φύσεως παράνομοι που λυμαίνονταν την ύπαιθρο.<br />
<br />
Αλλά και δυνάμεις των ''Σαρακηνών'' (Άραβες και Τούρκοι) που έκαναν σύντομες επιδρομές στα εδάφη που κατείχαν οι Λατίνοι, καθώς και μεγάλες ομάδες άγριων Τουρκομάνων, που αποτελούσαν πραγματική μάστιγα για την Παλαιστίνη ακόμη και πριν από τη Χριστιανική κατάκτηση. Παρά τις άφθονες αναφορές του στην επικινδυνότητα των δρόμων και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι προσκυνητές, ο Φουλσέρ δεν κάνει την παραμικρή μνεία στους Ναΐτες και αυτό είναι περίεργο, αν σκεφτούμε ότι έγραψε τμήμα του έργου την εποχή ακριβώς της δημιουργίας του τάγματος. Είναι βεβαίως πιθανό να μη θεώρησε άξια αναφοράς μια μικρή ομάδα εννιά ιπποτών, τους οποίους ουσιαστικά προσέλαβαν ο βασιλιάς και ο πατριάρχης της Ιερουσαλήμ -όπως θα δούμε στη συνέχεια- για να ασκούν ''αστυνομικά'' καθήκοντα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-b8jq_V0M1TQ/WMTiszui4uI/AAAAAAAApdE/WJtEKyGvvVA9W0DXfTz4VRiBOyLMdm-1QCLcB/s1600/Edwin%2BAustin%2BAbbey_The%2BQuest%2Bfor%2Bthe%2BHoly%2BGrail%2B-%2Bpart%2BIIII%253B%2BThe%2Bknights%2Bof%2Bthe%2BRound%2BTable%2Bset%2Bforth%2Bon%2Bthe%2Bsearch%2Bfor%2Bthe%2BHoly%2BGrail.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://1.bp.blogspot.com/-b8jq_V0M1TQ/WMTiszui4uI/AAAAAAAApdE/WJtEKyGvvVA9W0DXfTz4VRiBOyLMdm-1QCLcB/s640/Edwin%2BAustin%2BAbbey_The%2BQuest%2Bfor%2Bthe%2BHoly%2BGrail%2B-%2Bpart%2BIIII%253B%2BThe%2Bknights%2Bof%2Bthe%2BRound%2BTable%2Bset%2Bforth%2Bon%2Bthe%2Bsearch%2Bfor%2Bthe%2BHoly%2BGrail.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ανάλογη είναι η εικόνα για την κατάσταση στην περιοχή που δίνει ο Ρώσος αβάς Δανιήλ, ο οποίος προσπάθησε να επισκεφτεί όλες τις ιερές τοποθεσίες που αναφέρονται στα Ευαγγέλια και για δύο χρόνια υπέβαλλε τον εαυτό του σε όλους τους κινδύνους και τις ταλαιπωρίες που μπορούσε να αντιμετωπίσει ένας προσκυνητής στους Αγίους Τόπους: ''Οι προσκυνητές ξαποσταίνουν δίπλα στο νερό με μεγάλο φόβο, γιατί πρόκειται για ένα έρημο μέρος, κοντά στην πόλη της Ασκαλώνας, απ' όπου Σαρακηνοί βγαίνουν και σκοτώνουν τους ταξιδιώτες''. O ίδιος προσκυνητής αναφέρει τους κινδύνους που αντιμετώπιζε ο ταξιδιώτης στην προσπάθειά του να επισκεφθεί τον Ιορδάνη και άλλα μέρη ενδιαφέροντος για έναν ευσεβή Χριστιανό.<br />
<br />
Ο οποίος προσπαθεί να κερδίσει τη Θεία Χάρη με την επαφή του με τον τόπο όπου έζησε και μαρτύρησε ο Ιησούς. Με λίγα λόγια, οι Άγιοι Τόποι, παρά το ότι ελέγχονταν πλέον από τους Χριστιανούς, ήταν ένας κάθε άλλο παρά ασφαλής τόπος για τους Ευρωπαίους προσκυνητές και επισκέπτες. Σε αυτή την κατάσταση παρέμεινε η περιοχή για πολλά χρόνια. Οι νέοι κατακτητές, οι Φράγκοι, αποδείχτηκαν ακόμη πιο ανίκανοι από τους προηγούμενους, τους Μουσουλμάνους, να ειρηνεύσουν και να ελέγξουν αποτελεσματικά την περιοχή.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι ''Αστυνόμοι'' της Ουτρεμέρ</span></b><br />
<br />
Σε αυτήν την εποχή και υπό αυτές τις συνθήκες εμφανίζονται οι Ναΐτες ως μία απάντηση στο ερώτημα του πώς θα καταστεί ασφαλής η ύπαιθρος. Στην πραγματικότητα, όλες οι πηγές συμφωνούν ότι οι Ιππότες του Ναού ξεκίνησαν την πορεία τους ακριβώς ως μία ''αστυνομική'' δύναμη του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ. Όπως σημειώσαμε και παραπάνω, το ξεκίνημα του τάγματος ήταν τόσο ταπεινό, που ουδείς από τους σύγχρονους χρονικογράφους που κατέγραψαν τα γεγονότα της εποχής αυτής δεν ανέφερε τη δημιουργία του. Οι πηγές που έχουμε για το ξεκίνημα των Ναϊτών προέρχονται από μεταγενέστερες -αν και όχι πολύ- μεταξύ των οποίων θα ξεχωρίζαμε τον Γουλιέλμο, αρχιεπίσκοπο της Τύρου, και τον Μιχαήλ τον Σύριο, πατριάρχη Αντιοχείας.<br />
<br />
Και οι δύο αυτοί άνδρες, που έγραψαν το έργο τους κυρίως στο δεύτερο μισό του 12ου αιώνα και άρα είχαν μία χρονική απόσταση μερικών δεκαετιών από το ξεκίνημα του τάγματος, έγραψαν για τις απαρχές των Ναϊτών σε μία εποχή που οι τελευταίοι είχαν ήδη γίνει μία από τις σημαντικότερες δυνάμεις της Χριστιανικής Ανατολής και όχι μόνο. O Γουλιέλμος, που δεν διάκειται φιλικά προς τους Ναΐτες και στέκεται κριτικά απέναντί τους σε πολλά σημεία, τοποθετεί χρονικά τις απαρχές του τάγματος στο 1118.<br />
<br />
Εκείνη τη χρονιά, όπως αναφέρει, ''κάποιοι ευγενείς της τάξης των ιπποτών, αφοσιωμένοι στο Θεό, ευσεβείς και θεοσεβούμενοι, εκ των οποίων οι πιο σημαντικοί ήταν ο Ούγος του Παιν (ή Παγιέν) της Καμπανίας και ο Γοδεφρείδος του Σεντ Ομέρ του Πικανρντί'', έλαβαν τους όρκους ''της πενίας, της αγνότητας και της υπακοής στα χέρια (Πρόκειται για το γνωστό immixtio manuum, τον τυπικό όρκο υποτέλειας του Βασάλου προς τον επικυρίαρχό του) του Βαρμούνδου του Πικινί, πατριάρχη της Ιερουσαλήμ''. Διά του όρκου αυτού, δεσμεύθηκαν να αφιερώσουν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία του Θεού κατά το τυπικό των εκκλησιαστικών κανόνων.<br />
<br />
O Γουλιέλμος συμπληρώνει ότι ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, Βαλδουίνος B', που είχε διαδεχθεί το συνονόματο ξάδελφό του μόλις λίγους μήνες πριν, τους παραχώρησε καταλύματα για να διαβιούν σύμφωνα με τους κανόνες που είχαν αποδεχτεί, στη νότια πλευρά του Αλ Ακσά ή -όπως το ονόμασαν οι Λατίνοι- ''Ναού του Κυρίου''. O ίδιος ο Βαλδουίνος είχε την κατοικία του στο τέμενος του Αλ Ακσά, καθώς οι σταυροφόροι πίστευαν ότι αυτή ήταν η τοποθεσία όπου βρισκόταν ο Ναός του Σολομώντα. Συνακόλουθα, το τέμενος και τα γύρω από αυτό κτήρια έγιναν γνωστά ως ''Ναός του Σολομώντα''. O ίδιος χρονικογράφος προσθέτει και την αιτία γι' αυτήν την ειδική μεταχείριση των ιπποτών από μέρους του βασιλιά και του πατριάρχη, η οποία ήταν το καθήκον που ανέλαβαν.<br />
<br />
Όπως λέει, το καθήκον αυτό ''τους ανατέθηκε από τον άρχοντα πατριάρχη και τους υπόλοιπους επισκόπους για να πετύχουν τη σωτηρία της ψυχής τους''. Έπρεπε, δηλαδή, ''να διατηρούν, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, καθαρούς από τις ενέδρες των ληστών και άλλες επιδρομές τους δρόμους (του βασιλείου) ιδιαίτερα για την ασφάλεια των προσκυνητών''. Δεν ξεκαθαρίζεται στις πηγές (ιδιαίτερα σε αυτήν που εξετάζουμε τώρα) αν η ανάληψη καθηκόντων άτυπης αστυνομίας της υπαίθρου του βασιλείου ήταν ο λόγος της ίδρυσης του τάγματος ή προέκυψε στην πορεία. Αυτό που φαίνεται να υπονοεί ο Γουλιέλμος ήταν ότι αρχικά οι άνδρες αυτοί επιθυμούσαν να υιοθετήσουν ένα είδος κοινοβιακής ζωής, κοντά σε αυτήν των μοναστικών ταγμάτων.<br />
<br />
Επιθυμούσαν, δηλαδή, να δημιουργήσουν ένα είδος μοναστικής αδελφότητας, χωρίς παράλληλα να εγκαταλείψουν την κοσμική υπόστασή τους, δηλαδή αυτήν του ιππότη. Στη συνέχεια, όπως υπονοείται, τους προτάθηκε να αναλάβουν μία πιο ουσιαστική και συγκεκριμένη αποστολή, με την οποία θα μπορούσαν όχι μόνο να δικαιολογούν την ύπαρξή τους ως ''αδελφότητα'' αλλά και να πετύχουν τη σωτηρία της ψυχής τους, όπως υπόσχονταν οι εκκλησιαστικοί άρχοντες της περιοχής. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτή η εξήγηση είναι η σωστότερη, αφού επιβεβαιώνεται εμμέσως πλην σαφώς και από άλλες, σκόρπιες αναφορές για τους Ναΐτες, που επιβιώνουν σε κείμενα άλλων, πέραν του Γουλιέλμου, χρονικογράφων.<br />
<br />
Κάπως διαφορετική είναι η αρχή των ιπποτών, σύμφωνα με τον Μιχαήλ τον Σύριο, ο οποίος υποστηρίζει ότι οι Ναΐτες είναι δημιούργημα του βασιλιά της Ιερουσαλήμ, ο οποίος πρότεινε στον Ούγο του Παιν και στους ''τριάντα συντρόφους του'' να αναλάβουν έναν δραστήριο ρόλο όσον αφορά στην προστασία των Αγίων Τόπων από τους ληστές. O Μιχαήλ υπονοεί επίσης ότι ο Ούγος και οι σύντροφοί του επιθυμούσαν να ζήσουν σε ένα είδος κοινοβίου, αλλά ο Βαλδουίνος τούς έδωσε τη δυνατότητα να συνδυάσουν τη μοναστική ζωή με αυτήν του ιππότη και ταυτόχρονα να προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στο βασίλειό του. Εδώ θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι αντίθετα με τον Μιχαήλ, ο Γουλιέλμος παραδίδει ότι οι αρχικοί ιππότες ήταν εννιά και ότι για αρκετά χρόνια ο αριθμός αυτός δεν είχε αυξηθεί.<br />
<br />
Γενικά στις μεταγενέστερες πηγές έχει υιοθετηθεί ο αριθμός του Γουλιέλμου και όχι αυτός του Μιχαήλ. Σε σχετική αφάνεια έχει περιέλθει μία άλλη εκδοχή για το ξεκίνημα του τάγματος, αυτή που παραδίδει ο Γουώλτερ Μαπ, αρχιδιάκος της Οξφόρδης. Σύμφωνα με τον Μαπ, όλα ξεκίνησαν με έναν ιππότη από τη Βουργουνδία, ονόματι Παγκάνους (''Paganus'', μπορεί να θεωρηθεί μια ''Λατινική'' παράφραση του τόπου καταγωγής του Ούγου, δηλαδή της πολίχνης Παιν ή Παγιέν), ο οποίος ανέλαβε ως έργο ζωής την προστασία μιας συγκεκριμένης πηγής κοντά στην Ιερουσαλήμ από τους ληστές που επιτίθεντο σε όσους σταματούσαν εκεί για να ξαποστάσουν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-dURVIT_BSHM/WMTqQqN3-3I/AAAAAAAApdU/qDqDaiRqRf0MgxBQCRFPpmpvCDsJF4PnACLcB/s1600/01-knights-templar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="278" src="https://1.bp.blogspot.com/-dURVIT_BSHM/WMTqQqN3-3I/AAAAAAAApdU/qDqDaiRqRf0MgxBQCRFPpmpvCDsJF4PnACLcB/s400/01-knights-templar.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Όταν ο αριθμός των ληστών ξεπέρασε τις δυνατότητές του, ο Παγκάνους απευθύνθηκε στον Βαλδουίνο, ο οποίος του παραχώρησε διαμερίσματα στο ''Ναό του Σολομώντα'' και την άδεια να συγκεντρώσει ακόμη περισσότερους συντρόφους για να αντιμετωπίσει τους κακοποιούς. Γενικά το χρονικό του Μαπ για τους Ναΐτες δεν είναι ιδιαίτερα αναλυτικό και δεν θεωρείται εξίσου αξιόπιστο με αυτό του Γουλιέλμου ή άλλων συγγραφέων που έγραψαν αργότερα για το ίδιο θέμα. Αυτό που αποτελεί κοινό τόπο σε σχεδόν όλες τις πηγές είναι ότι οι Ναΐτες ''επιστρατεύθηκαν'' για να προσφέρουν συγκεκριμένες υπηρεσίες στην Ιερουσαλήμ, οι οποίες στην περίοδο που εξετάζουμε ήταν απολύτως απαραίτητες στο βασίλειο.<br />
<br />
Όπως προαναφέραμε, ο έλεγχος που ασκούσε ο βασιλιάς στην ύπαιθρο ήταν υποτυπώδης έως -σε ορισμένες περιόδους- μηδαμινός. Ούτως ή άλλως, το βασίλειο της Ιερουσαλήμ ήταν μία ιδιάζουσα περίπτωση, υπό την έννοια ότι οι δυνάμεις που είχε στη διάθεσή του ο ηγεμόνας, τόσο οι οικονομικές όσο και οι στρατιωτικές, ήταν περιορισμένες, ενώ περισσότερη δύναμη είχαν οι κατά τόπους φεουδάρχες, των οποίων ο όρκος υποτέλειας στον ηγεμόνα τους ήταν συχνά μάλλον απατηλός. Αυτό οφείλεται κατά βάση στον τρόπο δημιουργίας του βασιλείου και στο πώς έλαβε το αξίωμά του ο οίκος της Μπουιγιόν: Οι ευγενείς που συμμετείχαν στις σταυροφορίες εξέλεξαν τον Γοδεφρείδο ντε Μπουιγιόν ως βασιλιά (τυπικά, στην αρχή, ως ''Επίτροπο'') της Ιερουσαλήμ.<br />
<br />
Με αυτά τα δεδομένα, το Haute Cour, το συμβούλιο των ευγενών της Ουτρεμέρ, είχε τουλάχιστον ίση δύναμη με τον βασιλιά και σε πολλές περιπτώσεις υπαγόρευε την πολιτική του. Πέρα όμως από τις πολιτικές ''επιπλοκές'', ο βασιλιάς υπέφερε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ηγεμόνα των Αγίων Τόπων από τη μάστιγα που αντιμετώπιζαν όλες οι Χριστιανικές ηγεμονίες του Λεβάντε: την ανεπάρκεια σε πόρους, οικονομικούς και ανθρώπινους. Για το λόγο αυτό, μία κολεκτίβα που θα εκμεταλλευόταν ένα μικρό μόνο μέρος των πόρων του βασιλείου για να του προσφέρει σε αντάλλαγμα μία σημαντική υπηρεσία, ήταν στα μάτια του Βαλδουίνου μία εξαιρετικά συμφέρουσα προοπτική. Όχι μόνο λόγω των προσωρινών -όπως αποδείχτηκε- ''αστυνομικών'' καθηκόντων της, αλλά και επειδή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και με ποικίλους άλλους τρόπους.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Ναΐτες στην Υπηρεσία του Βασιλείου</span></b><br />
<br />
Το ίδιο διάστημα, στην περιοχή δρούσε και ένα άλλο ιδιότυπο τάγμα, που είχε ως πρωταρχική αποστολή του το συνδυασμό μοναστικής και κοσμικής ζωής και ως εκ τούτου την προσφορά έργου στην τοπική κοινωνία. Πρόκειται για τους Οσπιταλιέρους (Hospital iers ή Hospitalers, εκ του Hospital που σημαίνει νοσοκομείο ή στην αρχική του έννοια - ξενώνας) ή αλλιώς Τάγμα του Αγίου Ιωάννη (από το οποίο ονομάστηκαν παράλληλα και ''Ιωαννίτες''). Το έργο τους ήταν η παροχή βοήθειας στους ασθενείς ταξιδιώτες αλλά και κατοίκους της περιοχής και η φιλοξενία τους στον ξενώνα, που λειτουργούσε και ως νοσοκομείο.<br />
<br />
Οπότε η δημιουργία ενός ακόμη ανάλογου θεσμού που θα προσέφερε υπηρεσίες αστυνομικής φύσεως, έμοιαζε ως ένα εξαιρετικό συμπλήρωμα των φιλανθρωπικών υπηρεσιών των Οσπιταλιέρων στα μάτια του Βαλδουίνου και του πατριάρχη της Ιερουσαλήμ Βαρμούνδου. Όσον αφορά στη δημιουργία του τάγματος του Ναού, υπάρχουν συγκεκριμένα έγγραφα που αποδεικνύουν την ύπαρξή του πριν από τη σύνοδο του Τρουά, όπου, όπως θα δούμε στη συνέχεια, το τάγμα έλαβε τόσο την επίσημη αναγνώριση όσο και την ουσιαστική ταυτότητά του. Τα έγγραφα αυτά περιλαμβάνουν και μία πράξη επικύρωσης των προνομίων του έτερου ισχυρού τάγματος, των Οσπιταλιέρων, από το βασιλιά Βαλδουίνο.<br />
<br />
Στην πράξη αυτή μάρτυρας ήταν ο Ούγος του Παιν, ο οποίος ωστόσο δεν αναφέρεται με την ιδιότητα του μαγίστρου του τάγματος, αλλά του ''Ιππότη του Χριστού'', ενώ ένας άλλος ιππότης του τάγματος, υπό το όνομα Ροβέρτος (Robert), παρίστατο ως μάρτυρας στη σύνταξη ενός άλλου διατάγματος το 1125, με το οποίο ο επίσκοπος της Ναζαρέτ Βερνάρδος απάλλασσε τους Ιωαννίτες από την υποχρέωση καταβολής φόρου στην ενορία του. Ενα ακόμη πρόβλημα είναι αυτό της ακριβούς χρονολόγησης της ίδρυσης του τάγματος, με δεδομένο ότι η κύρια πηγή που έχουμε είναι ο Γουλιέλμος, που κατά κανόνα δεν είναι ιδιαίτερα ακριβής όσον αφορά στις ημερομηνίες.<br />
<br />
Διάφορα έγγραφα που αναφέρουν δωρεές που έγιναν από κοσμικούς άρχοντες στο τάγμα ορισμένα χρόνια αργότερα (οι περισσότερες βεβαίως αφορούν στην περίοδο μετά τη σύνοδο του Τρουά) υποδεικνύουν ότι το τάγμα δημιουργήθηκε το 1119 ή το 1120 και όχι το 1118 που καταθέτει ο Επίσκοπος της Τύρου. Αλλά και ο ίδιος ο Γουλιέλμος διαψεύδει σε κάποιο σημείο των γραφομένων του τον εαυτό του, τοποθετώντας την απαρχή των Ναϊτών στο 1120. H πιο πρόσφορη εξήγηση για την εμφάνιση αυτού του ''προβλήματος'' είναι ότι η ίδρυση του τάγματος δεν έγινε ταυτόχρονα με την ανάληψη ''αστυνομικών'' καθηκόντων από τον Ούγο και τους συντρόφους του.<br />
<br />
H πλειονότητα των ερευνητών σήμερα θεωρεί ως πιθανότερο η δημιουργία ή, έστω, η επίσημη αναγνώρισή του από το βασιλιά και τον πατριάρχη της Ιερουσαλήμ να συνέβη μεταξύ Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου του 1120. Μία περισσότερο ακριβής χρονολόγηση δεν είναι εύκολη, λόγω έλλειψης επίσημων αρχείων και ειδικότερα του αρχείου του ίδιου του τάγματος, που καταστράφηκε με την κατάληψη της Κύπρου -όπου φυλασσόταν- από τους Οθωμανούς μερικούς αιώνες μετά τα γεγονότα στα οποία αναφερόμαστε. Κάποιοι ερευνητές, σε μία προσπάθεια ακριβούς χρονολόγησης, αναφέρονται στη σύνοδο εκκλησιαστικών αρχόντων της Ουτρεμέρ, με τη συμμετοχή πιθανότατα και του βασιλιά Βαλδουίνου, που έγινε στη Ναμπλούς τον Ιανουάριο του 1120.<br />
<br />
Αυτή η σύνοδος πραγματοποιήθηκε σε μία ιδιαίτερα βαριά ατμόσφαιρα καθώς οι Χριστιανικές ηγεμονίες αντιμετώπιζαν δισεπίλυτα προβλήματα και ήταν πρόσφατη η επίθεση Σαρακηνών ενάντια σε μία ομάδα 700 προσκυνητών στην έρημο της Ιορδανίας. Σ' αυτήν την επίθεση σφαγιάστηκαν περί τους 300 προσκυνητές και τουλάχιστον 60 συνελήφθησαν αιχμάλωτοι. Θεωρείται λοιπόν πιθανό ότι οι ιεράρχες που συγκεντρώθηκαν στη Ναμπλούς με το βασιλιά, να αποφάσισαν να αναθέσουν στη νεοϊδρυθείσα κολεκτίβα των ''φτωχών ιπποτών'' το καθήκον της αστυνόμευσης της υπαίθρου, αν και δεν υπάρχουν έγγραφα που να αποδεικνύουν κάτι τέτοιο.<br />
<br />
Με βάση τα όσα προαναφέραμε, θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε ότι οι Ναΐτες, ως κολεκτίβα ιπποτών χωρίς συγκεκριμένη αποστολή, είχαν ξεκινήσει από το 1118 και μόνο δύο περίπου χρόνια αργότερα ''στρατολογήθηκαν'' από τον Βαλδουίνο. Αυτή είναι μια βολική εξήγηση, που παρακάμπτει και την αναγκαιότητα καθορισμού ενός ''ορόσημου'' για τη δημιουργία του τάγματος. Γενικά αποτελεί πάγια τακτική της ιστοριογραφίας να δέχεται ως έτος δημιουργίας ενός ιπποτικού τάγματος το έτος κατά το οποίο ''στρατιωτικοποιήθηκε'', δηλαδή έγινε τάγμα εν όπλοις. Το έτος αυτό για τους Ναΐτες, όπως είδαμε, είναι το 1120.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-iLaTziyORvw/WMYkf3rRfoI/AAAAAAAApdk/Cs8zfabe0bQ_i336SGPtqmKkJiYgLvPcACLcB/s1600/knight-errant.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-iLaTziyORvw/WMYkf3rRfoI/AAAAAAAApdk/Cs8zfabe0bQ_i336SGPtqmKkJiYgLvPcACLcB/s400/knight-errant.jpg" width="280" /></a></div>
<br />
Αναφέραμε ότι οι περισσότερες πηγές -ξεκινώντας από το Γουλιέλμο της Τύρου- συμφωνούν ότι οι Ναΐτες στο ξεκίνημά τους ήταν μόλις εννιά άτομα, εννιά φτωχοί ιππότες που ορκίστηκαν πενία και αγνότητα και αποτέλεσαν τους πρώτους ιππότες του Χριστού. Επικεφαλής αυτών των εννέα ιπποτών ήταν ο Ούγος του Παιν ή Παγιέν, που ανέλαβε και πρώτος Μέγας Μάγιστρος (Magister Magnus) του νέου ιπποτικού τάγματος. Ουδείς από τους εννέα είχε κάποια άμεση σχέση με την εκκλησία, δεδομένου ότι επρόκειτο για κοσμικούς ιππότες, ευγενείς από διάφορα μέρη κυρίως της Γαλλίας αλλά και της Φλάνδρας.<br />
<br />
Δεύτερος τη τάξει, κατά τα φαινόμενα, ήταν ο Γοδεφρείδος του Σαιντ Ομέρ από τη Φλάνδρα, ενώ ακόμη αναφέρονται από τις πηγές οι Παγιέν του Μοντιντιέρ, Αρσαμπό του Σαιντ Ανιάν, Ανδρέας του Μοντμπάρντ, Τζόφρεϋ Μπισόν και δύο άνδρες των οποίων έχουν σωθεί μόνο τα ονόματα, Ροσάλ και Γκονταμέρ. O ένατος Ναΐτης παραμένει άγνωστος. O Γουλιέλμος υποστηρίζει ότι χρόνια μετά το ξεκίνημα του τάγματος, ακόμη και τις παραμονές της συνόδου του Τρουά που θα επικύρωνε τη νομιμότητά του και θα του έδινε τον επίσημο κανόνα λειτουργίας του, οι ιππότες παρέμεναν εννιά. O επίσκοπος της Τύρου, όπως προαναφέραμε, αναφέρεται συχνά μάλλον απαξιωτικά στο τάγμα, προφανώς έχοντας μία όχι και τόσο καλή σχέση με τους Ναΐτες της εποχής του.<br />
<br />
Οπότε πολύ πιθανό να μην είναι ακριβή τα γραφόμενά του σε αυτό το σημείο. Δεν έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι οι Ναΐτες παρέμειναν εννιά για τα επόμενα χρόνια. Αντίθετα, γνωρίζουμε ότι ήδη από το 1120 δέχονταν αδελφούς επισκέπτες, δηλαδή ''προσωρινούς'' αδελφούς που συμμετείχαν στο τάγμα για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. O πλέον διακεκριμένος από τους επισκέπτες σε αυτήν την πρώτη περίοδο του τάγματος είναι ο περίφημος Φούλκος, κόμης του Ανζού (Fulques de Anjou), μετέπειτα βασιλιάς της Ιερουσαλήμ. Πρόκειται για έναν ισχυρό Γάλλο αριστοκράτη, κόμη της ομώνυμης περιοχής της Δυτικής Γαλλίας, που επισκέφθηκε για έναν περίπου χρόνο τους Αγίους Τόπους. Κατά την παραμονή του συμμετείχε στο τάγμα των ιπποτών του Χριστού ως φιλοξενούμενος - επισκέπτης.<br />
<br />
Μάλιστα, μετά το πέρας του προσκυνήματος και της επιστροφής του στην πατρίδα, ο Φούλκος παραχώρησε στους Ναΐτες μία σημαντική ετήσια πρόσοδο από τα κτήματά του, για να τη χρησιμοποιήσουν στον αγώνα τους για την υπεράσπιση των Αγίων Τόπων. Πρόκειται για την πρώτη, εκτός Αγίων Τόπων, καταγεγραμμένη δωρεά στους Ναΐτες. Θα ακολουθούσαν, ειδικά μετά το Τρουά, πολλές ακόμη. Παρότι οι Ναΐτες είχαν αρχίσει να δέχονται παρόμοιες δωρεές και είχαν ήδη καταλάβει ολόκληρο το συγκρότημα του ''Ναού του Σολομώντα'' (μετά τη μετακόμιση του Βαλδουίνου στο οίκημα που ήταν γνωστό ως ''Πύργος του Δαβίδ'', το οποίο προσέφερε περισσότερη ασφάλεια και δυνατότητες οχύρωσης), φαίνεται ότι μέχρι το 1126 πολύ λίγα πράγματα είχαν πετύχει.<br />
<br />
Οι αναφορές στους Ναΐτες στις πηγές από την περίοδο αυτή δεν περιλαμβάνουν ούτε ένα ''κατόρθωμα'' παρόμοιο με τα σημαντικά επιτεύγματα που τους χρεώθηκαν στα επόμενα χρόνια, χάρη στα οποία έλαβαν τη φήμη τους. Επίσης, παρότι φαίνεται ότι είχαν ξεκινήσει -όπως είδαμε- ως μία ιδιότυπη αστυνομική δύναμη για την περιφρούρηση της υπαίθρου και την αντιμετώπιση των ληστρικών συμμοριών, μέχρι τουλάχιστον το 1127 δεν είχαν παρά ελάχιστη δραστηριότητα σε αυτόν τον τομέα. Γενικά, τα πρώτα χρόνια του τάγματος δεν είναι πλούσια σε γεγονότα, κάτι όμως που έμελλε να αλλάξει σύντομα. Οι Ναΐτες γίνονταν σιγά-σιγά γνωστοί στη Δύση, άλλωστε ο Ούγος του Παιν δεν ήταν τυχαίος.<br />
<br />
Γόνος της αριστοκρατικής οικογένειας που διαφέντευε το Παιν για πολλές γενιές, ήταν Βασάλος και κατά πάσα πιθανότητα συγγενής του Ούγου, κόμη της Καμπανίας, ενός ιδιαίτερα ισχυρού ευγενή της Κεντρικής Γαλλίας που διέθετε μεγάλη περιουσία, επιρροή και υψηλές γνωριμίες. O Ούγος της Καμπανίας, προφανώς ορμώμενος από τα ρομαντικά ιδεώδη της εποχής αλλά και τις σχέσεις του με τον έτερο Ούγο, έγινε μέλος των Ναϊτών (σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές το 1125) και ουσιαστικά άλλαξε την τύχη του τάγματος. Είχε επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους ήδη δύο φορές. Την πρώτη το 1104, όταν παρέμεινε για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, και τη δεύτερη το 1114.<br />
<br />
Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ο Ούγος του Παιν, που ήταν εξαρτώμενος Βασάλος του Ούγου της Καμπανίας πριν από την είσοδό του στο τάγμα, ήταν από εκείνους τους ιππότες που συνόδευσαν τον Ούγο στο πρώτο ή το δεύτερο προσκύνημά του και αποφάσισε στη συνέχεια να παραμείνει στη M. Ανατολή. O επικυρίαρχός του, κόμης της Καμπανίας, επέστρεψε για τρίτη και τελευταία φορά στην Ιερουσαλήμ το 1125, αφού πρωτύτερα είχε αποκηρύξει την άπιστη σύζυγό του (ήταν πεπεισμένος ότι ο μεγαλύτερος γιος του και βάσει νόμου διάδοχός του, ήταν στην πραγματικότητα καρπός άνομου δεσμού της γυναίκας του) και είχε εκχωρήσει την περιουσία του όχι στα παιδιά του αλλά στον ανιψιό του Θεοβάλδο (Teobald).<br />
<br />
H επίδραση του κόμη της Καμπανίας ήταν καθοριστική, διότι μεταξύ των γνωριμιών του ήταν και ένας από τους ισχυρότερους παράγοντες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας την εποχή εκείνη, ο περίφημος Βερνάρδος, αβάς της μονής του Κλερβώ και μετέπειτα Αγιος της δυτικής Χριστιανοσύνης. Άλλωστε το Κλερβώ ανήκε στα διοικητικά όρια της περιοχής που ήλεγχε ο Ούγος της Καμπανίας και μάλιστα το κτήμα όπου ανεγέρθηκε το μοναστήρι και ήταν αρχικά γνωστό ως ''κοιλάδα των ληστών'', παραχωρήθηκε από τον κόμη της Καμπανίας στον Βερνάρδο. O Ούγος ήταν δηλαδή ο πρώτος χορηγός αυτού που θα γινόταν σύντομα, χάρη στην προσωπικότητα του Βερνάρδου, το κέντρο της μοναστικής κίνησης στη Δ. Ευρώπη.<br />
<br />
O Βερνάρδος, μία πραγματικά εμβληματική φυσιογνωμία του δυτικού Χριστιανισμού, θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στο ξεκίνημα του τάγματος και στην εκρηκτική ανάπτυξη που θα έφερνε αυτή τη μικρή ομάδα φτωχοντυμένων ιπποτών σε θέση ισχύος όχι μόνο στην Ουτρεμέρ αλλά και σε ολόκληρο το Χριστιανικό κόσμο. Ωστόσο, αυτή η πορεία περνούσε από ένα κομβικό σημείο, την επίσημη αναγνώριση του τάγματος από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Αυτή μπορούσε να εξασφαλιστεί μόνο μέσω της υποστήριξης ισχυρών παραγόντων της εκκλησιαστικής και κοσμικής αρχής.<br />
<br />
O Βερνάρδος, που κλήθηκε να παίξει αυτόν το σημαντικό ρόλο, είχε άλλον έναν σύνδεσμο με τους Ναΐτες, που σίγουρα τον επηρέασε στην απόφασή του να υποστηρίξει με κάθε τρόπο το τάγμα, τον Ανδρέα του Μονμπάρ, ετεροθαλή αδελφό της μητέρας του. Ήταν δηλαδή συγγενής ενός από τους αρχικούς εννιά ιππότες του Ναού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-eoE0qOyEoMQ/WMYlfVVIY6I/AAAAAAAApdw/yI1p0Y3-I-YBQcSzshAooVSzPqN7Izz7QCLcB/s1600/preraph3d_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-eoE0qOyEoMQ/WMYlfVVIY6I/AAAAAAAApdw/yI1p0Y3-I-YBQcSzshAooVSzPqN7Izz7QCLcB/s400/preraph3d_b.jpg" width="290" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Σύνοδος του Τρουά</span></b><br />
<br />
O Ούγος, κόμης της Καμπανίας, είχε όπως είδαμε ιδιαίτερα φιλική σχέση με τον Βερνάρδο του Κλερβώ, ο οποίος με τη σειρά του είχε τεράστια επιρροή -ως ηγούμενος της μονής του Κλερβώ και ηγετική φυσιογνωμία του κινήματος των Κιστερκιανών μοναχών- στο σύνολο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Τα κομμάτια του παζλ έμπαιναν σιγά-σιγά στη θέση τους και ο κόμης της Καμπανίας μεσολάβησε στον ισχυρό φίλο του για λογαριασμό του τάγματος στο οποίο πλέον ανήκε. O Βερνάρδος, που είχε ήδη τη φήμη ένθερμου υποστηρικτή του σταυροφορικού κινήματος (είχε χάσει και τον πατέρα του στην A' Σταυροφορία) θεώρησε ότι αυτός ο σκοπός άξιζε τη μέγιστη προσπάθεια και την αμέριστη προσοχή του.<br />
<br />
Τον Βερνάρδο είχε προσεγγίσει και άλλος ένας ισχυρός παράγοντας, που είχε ρίξει το βάρος του στις προσπάθειες των Ναϊτών και είχε γίνει ουσιαστικά πάτρωνάς τους, ο Βαλδουίνος B', ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ. Με επιστολή του προς τον Βερνάρδο, ο Βαλδουίνος του ζητούσε τη βοήθειά του για την αναγνώριση από τη Ρώμη του νέου τάγματος αλλά και για τη σύνταξη ενός κανόνα λειτουργίας βάσει του οποίου θα ζούσαν οι Ναΐτες. Υπογράμμιζε, βεβαίως, και την ιδιαιτερότητα του τάγματος, αφού θα έπρεπε να συνδυάζει θρησκευτικές και πολεμικές αρετές.<br />
<br />
Όπως τοποθετήσαμε τη δημιουργία του Τάγματος του Ναού στο ιστορικό πλαίσιό του, διαπιστώνοντας ότι αποτελούσε την απάντηση σε μία αναγκαιότητα, έτσι θα πρέπει να δούμε και την επισημοποίηση και γιγάντωσή του μέσα στη δική της ιστορική συγκυρία: Την προσπάθεια του Βαλδουίνου να προσελκύσει το ενδιαφέρον της Χριστιανικής Μητρόπολης, ολόκληρης της Δύσης ουσιαστικά, στα ζητήματα των Λατινικών βασιλείων της Ανατολής και την εξασφάλιση σημαντικής βοήθειας που θα επέτρεπε την επιβίωση των ηγεμονιών αυτών σε βάθος χρόνου. O Βαλδουίνος είχε διαπιστώσει ότι ο ενθουσιασμός που είχε παρακινήσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να αναζητήσουν δόξα, αγαθά και άφεση αμαρτιών στην Ανατολή, υποχωρούσε σε όλη την Ευρώπη.<br />
<br />
Οι πληθυσμιακές πιέσεις είχαν προσωρινά αντιμετωπιστεί και η Δ. Ευρώπη δεν μαστιζόταν πλέον στον ίδιο βαθμό από τα προβλήματα που προκάλεσαν τη μαζική συμμετοχή των πιστών στην A' Σταυροφορία. H εισροή νέων ''σταυροφόρων'' ήταν σταθερή αλλά περιορισμένη και οι περισσότεροι επισκέπτες μόλις διαπίστωναν ότι στην Παλαιστίνη δεν ''ρέει μέλι και γάλα'', μόλις κατανοούσαν τις δυσκολίες της ζωής σε αυτές τις Χριστιανικές νησίδες τις περιτριγυρισμένες από μία θάλασσα Μουσουλμάνων, συνήθως προσπαθούσαν να βρουν τρόπο επιστροφής στη Δύση.<br />
<br />
Σε αυτή τη συγκυρία, ο Βαλδουίνος, με το βλέμμα στραμμένο στη Δύση, προσπάθησε να βρει για μία από τις τέσσερις κόρες του έναν κατάλληλο σύζυγο, με το σκεπτικό ότι ένας ισχυρός ευγενής της Δύσης θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στους σκοπούς του και θα κληροδοτούσε το θρόνο του σε κάποιον που θα είχε τη δυνατότητα να προσφέρει στο βασίλειο όσα δεν μπορούσε αυτός. Αλλωστε, ο Βαλδουίνος είχε τέσσερις κόρες και κανένα γιο, οπότε ούτως ή άλλως χρειαζόταν διάδοχο. Το 1127 ο Βαλδουίνος μαζί με το συμβούλιο των αρχόντων της Ουτρεμέρ αποφάσισε να προσφέρουν το χέρι της μεγαλύτερης κόρης του, της Μελισήνδης, στον Φούλκο του Ανζού, τον ισχυρό και ευσεβή άρχοντα της ομώνυμης περιοχής της Γαλλίας.<br />
<br />
O Φούλκος, όπως είδαμε, είχε ήδη εμπειρία από ένα μακρύ προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, κατά τη διάρκεια του οποίου είχε συνδεθεί στενά με το Τάγμα του Ναού ως αδελφός - επισκέπτης, ενώ κατά πάσα πιθανότητα είχε επισκεφθεί την Ιερουσαλήμ άλλη μία φορά. Οι βαρόνοι της Ουτρεμέρ τον γνώριζαν και τον εκτιμούσαν, κάποιοι μάλιστα είχαν συνδεθεί φιλικά μαζί του. Μία τριμελής αντιπροσωπία από σημαίνοντες άρχοντες της Ουτρεμέρ στάλθηκε στο Ανζού, ενώ την ίδια στιγμή ο Βαλδουίνος προχωρούσε στην υλοποίηση ενός παράλληλου σχεδίου: Το ίδιο χρονικό διάστημα, έστειλε τον Μεγάλο Μάγιστρο -όπως αποκαλούνταν πλέον- του Τάγματος των Ναϊτών στη Δύση, με στόχο να ξεκινήσει μία προσπάθεια στρατολόγησης ικανών ιπποτών που να επιθυμούν να υπερασπιστούν τα χριστιανικά βασίλεια της Ανατολής.<br />
<br />
Μέχρι εδώ, όπως φαίνεται από τις πηγές, ουσιαστικά η λειτουργία των Ναϊτών δεν έχει αποσπαστεί από αυτήν του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ, καθώς πρακτικά ο Βαλδουίνος θεωρεί τους Ναΐτες ως υπερασπιστές της ηγεμονίας του. Αυτό εξηγεί και το ότι ο Ούγος πήγε στην πρώτη περιοδεία του στη Δύση, το φθινόπωρο του 1127, ως απεσταλμένος του βασιλιά Βαλδουίνου. Μαζί του είχε και άλλους ιππότες του Ναού και μεταξύ των σημαντικών συναντήσεων που του εξασφάλιζε η συστατική επιστολή του Βαλδουίνου που είχε μαζί του, ήταν και αυτή με τον προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, τον Ονώριο. O Πάπας δέχτηκε τον Ούγο ευμενώς και εξέτασε το θέμα που του έθεσε, την αναγνώριση του ''ιπποτικού'' του τάγματος, ωστόσο είχε ένα πρόβλημα.<br />
<br />
Μπορεί ο ιππότης που είχε μπροστά του να υποστήριζε ότι εκτός από στρατιώτης είναι και μοναχός (ότι είναι στρατιώτης του Χριστού), ωστόσο δεν υπήρχε σχετικό προηγούμενο και ο Πάπας δυσκολευόταν να δώσει την αναγνώρισή του σε ένα τέτοιο πρωτοφανές τάγμα. Θα χρειάζονταν και άλλες προσπάθειες για να επιτευχθεί η επίσημη αποδοχή του τάγματος από την Εκκλησία. O Βερνάρδος επιστρατεύθηκε για να βγάλει το τάγμα από τη δύσκολη θέση, αναλαμβάνοντας τις σχετικές επαφές με τον Πάπα και οργανώνοντας μία μεγάλη σύνοδο στο Τρουά που είχε ως στόχο την εξέταση της λειτουργίας και της μορφής του τάγματος και την εξασφάλιση της αναγνώρισής του από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.<br />
<br />
Παρότι, βεβαίως, της συνόδου θα προΐστατο ένας απεσταλμένος (Λεγάτος) του Πάπα, η οργάνωση και η επιλογή των συμμετεχόντων ήταν ουσιαστικά έργο του πανέξυπνου αβά του Κλερβώ, ο οποίος είχε προλειάνει με ιδιαίτερη προσοχή το έδαφος για την επίσημη αναγνώριση του τάγματος. Όμως και ο Ούγος με την αντιπροσωπία των Ναϊτών δεν έμειναν άπρακτοι. Όργωσαν τη μισή Ευρώπη, συγκεντρώνοντας υποστήριξη, δωρεές και νεοσύλλεκτους για το τάγμα τους. Σημαντικές δωρεές με αποδέκτη το τάγμα καταγράφονται για πρώτη φορά σε αυτήν ακριβώς την περίοδο. Ευγενείς εξέφρασαν τη θέληση να γίνουν μέλη των Ναϊτών.<br />
<br />
Εκκλησιαστικοί και κοσμικοί άρχοντες ενημερώθηκαν για την ύπαρξη μιας ομάδας ευσεβών ανθρώπων που είχαν μόνο ένα σκοπό στη ζωή: ''Να υπερασπιστούν το Ναό του Κυρίου και να αποκρούσουν τις προσπάθειες των απίστων να ανακαταλάβουν την Ιερουσαλήμ και τα εδάφη που είχαν κατακτήσει τα πλήθη της A' Σταυροφορίας''. Οι συνδυασμένες προσπάθειες κυρίως του Βερνάρδου και του Ούγου δευτερευόντως, δημιούργησαν ένα θετικό ρεύμα για τους Ναΐτες, αν και ακόμη η φήμη του νέου τάγματος δεν είχε ξεπεράσει τα όρια ενός στενού κύκλου ανθρώπων. Αυτό έμελλε να αλλάξει μετά τη σύνοδο του Τρουά. H σύνοδος πραγματοποιήθηκε την 14η Ιανουαρίου 1128 και σε αυτήν έλαβε μέρος μια εντυπωσιακή ομάδα ανώτερων κληρικών και στοχαστών της δυτικής Χριστιανοσύνης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-uU4cO7qFhQo/WMhrml8KQMI/AAAAAAAApeE/2obidtj1-B8Uz30P5Uv-dorQ0VbTB_63ACLcB/s1600/Baldwin_II_ceeding_the_Temple_of_Salomon_to_Hugues_de_Payens_and_Gaudefroy_de_Saint-Homer.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="258" src="https://4.bp.blogspot.com/-uU4cO7qFhQo/WMhrml8KQMI/AAAAAAAApeE/2obidtj1-B8Uz30P5Uv-dorQ0VbTB_63ACLcB/s400/Baldwin_II_ceeding_the_Temple_of_Salomon_to_Hugues_de_Payens_and_Gaudefroy_de_Saint-Homer.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Πέραν του Βερνάρδου, που ήδη αυτόν τον καιρό ήταν η σημαντικότερη προσωπικότητα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ισχυρότερος ακόμη και από τον Πάπα, παρόντες ήταν δύο αρχιεπίσκοποι και οκτώ επίσκοποι, μεταξύ των πολλών ιερωμένων, φεουδαρχών και αντιπροσώπων της Εκκλησίας. Μπροστά σε αυτό το εκλεκτό ακροατήριο, ο Ούγος παρουσίασε την ιστορία του τάγματος από την ίδρυσή του, το σκοπό για τον οποίο αυτός και οι σύντροφοί του εγκατέλειψαν τα εγκόσμια και αφιερώθηκαν στο Θεό, ενώ ανέπτυξε και τα βασικά σημεία του κανόνα βάσει του οποίου λειτουργούσε το τάγμα.<br />
<br />
Τα λεγόμενα του Ούγου έγιναν ευμενώς δεκτά και οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες επικρότησαν, όχι δίχως κάποιες μικροαντιρρήσεις, τη δημιουργία του τάγματος. Μετά το πέρας της συνόδου το τάγμα υφίστατο και επίσημα, ενώ έπειτα από εννέα χρόνια θα ακολουθούσε και Παπική βούλα του Ιννοκέντιου B', που θα τους έθετε υπό την άμεση εποπτεία της Ρώμης. H καθυστέρηση στην έκδοση της Βούλας οφείλεται στα προβλήματα διαδοχής της Παπικής έδρας και στην ύπαρξη δύο Παπών. Οι συμμετέχοντες στη σύνοδο ανέθεσαν στο Βερνάρδο να γράψει τον Κανόνα των Ναϊτών, δηλαδή το σύστημα αξιών στο οποίο θα υπάκουαν οι ιππότες- μοναχοί που ετίθεντο στην υπηρεσία του Ναού.<br />
<br />
Πολύ σύντομα ο Βερνάρδος ολοκλήρωσε αυτού, που δεν ήταν παρά μία προσαρμογή του Κανόνα των Βενεδικτίνων στις ανάγκες ενός στρατιωτικού τάγματος, όπως τροποποιήθηκε (από τον ίδιο τον Βερνάρδο) για τους Κιστερκιανούς. Το σημείο που αποτελούσε για πολλούς τροχοπέδη, δηλαδή η κατηγορηματική απαγόρευση της αφαίρεσης ζωής από μοναχούς, προσπεράστηκε με μάλλον αδέξιες εξαιρέσεις -που θεσπίστηκαν αργότερα με τη σχετική παπική Βούλα- για εκείνους που ''υπερασπίζονται το Χριστό από τους απίστους''. Αυτή η εξαίρεση θα χρησιμοποιούνταν ευρέως στο μέλλον από τη δυτική Εκκλησία για ακόμη λιγότερο ''ευγενείς'' σκοπούς.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πρώιμες Αναφορές στους Ναΐτες</span></b><br />
<br />
Οι Ναΐτες είχαν πλέον την επίσημη αναγνώριση της Εκκλησίας, αν και υπολειπόταν ακόμη η Παπική Βούλα. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να ξεκινήσουν με νέο ζήλο την εκστρατεία επέκτασής τους, τη στρατολόγηση νέων μελών, την οργανωτική δομή τους και, φυσικά, τη συγκέντρωση πλούσιων δωρεών, που θα επέτρεπαν στο τάγμα όχι μόνο να ανταποκριθεί στα νέα καθήκοντα που είχε αναλάβει, αλλά και να κερδίσει κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή των βασιλείων της Ουτρεμέρ. Παρά τη σύνοδο του Τρουά, οι Ναΐτες ήταν ακόμη μάλλον άγνωστοι στην Ευρώπη.<br />
<br />
Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που γνώριζαν τι ακριβώς ήταν οι ''φτωχοί ιππότες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα'' και ακόμη λιγότεροι εκείνοι που θα εγκατέλειπαν την Ευρώπη για να στρατευθούν μαζί τους ή θα τους έδιναν μέρος της περιουσίας τους. O Ούγος γνώριζε ότι αυτό που χρειαζόταν ήταν μεγαλύτερη δημοσιότητα, κατευθυνόμενη φυσικά στους κατάλληλους κύκλους. Έτσι, πίεσε -ιδιαίτερα έντονα μάλιστα- τον Βερνάρδο να προχωρήσει στη συγγραφή ενός έργου το οποίο θα παρουσίαζε τους Ναΐτες στους άρχοντες (εκκλησιαστικούς και κοσμικούς) της Ευρώπης με ιδιαίτερα ευμενή τρόπο.<br />
<br />
Το αποτέλεσμα των πιέσεων ήταν το περίφημο σύγγραμμα του Βερνάρδου ''Για μια νέα Ιπποσύνη'' (De laude novae militiae ad milites temple), με το οποίο εκθειάζονταν οι Ναΐτες και υπογραμμιζόταν η σημασία του ρόλου που είχαν να παίξουν στην εδραίωση των Λατινικών ηγεμονιών της Ουτρεμέρ και γενικότερα στην επικράτηση της Χριστιανοσύνης. Παρότι κυκλοφόρησε σε έναν σχετικά περιορισμένο κύκλο, η επίδρασή του ήταν τεράστια. Στα επόμενα χρόνια δημιούργησε ένα πανίσχυρο ρεύμα υποστήριξης των Ναϊτών, οι οποίοι από ένα σημείο και μετά δεν προλάβαιναν να δέχονται νέα μέλη και δωρεές.<br />
<br />
O Βερνάρδος υπήρξε, όπως προαναφέραμε, μία εμβληματική προσωπικότητα της Καθολικής Εκκλησίας και ο λόγος του -για πολλούς στην Ευρώπη- είχε την ισχύ νόμου. Δεν τσιγκουνεύτηκε τα καλά λόγια για τους Ναΐτες, όπως βλέπουμε στο παρακάτω απόσπασμα από το ''Για μια νέα Ιπποσύνη'': ''Οι πολεμιστές (οι Ναΐτες) είναι ευγενέστεροι από τους αμνούς και τρομακτικότεροι από τους λέοντες, παντρεύοντας την πραότητα του μοναχού με την πολεμική αρετή του ιππότη, τόσο ώστε να είναι δύσκολο να αποφασίσεις πώς να τους αποκαλείς. Άνδρες που κοσμούν το Ναό του Σολομώντα με όπλα αντί για πολύτιμα πετράδια, με ασπίδες αντί για χρυσά διαδήματα, με σέλες και χαλινάρια αντί για κηροπήγια.<br />
<br />
Διψασμένοι για τη νίκη, όχι για τη δόξα. Για τη μάχη, όχι για την επίδειξη. Που αποστρέφονται περιττά λόγια, αχρείαστες πράξεις, άμετρο γέλιο, κουτσομπολιό και κουβέντα, όπως απεχθάνονται οτιδήποτε ματαιόδοξο. Ιππότες που παρότι είναι πολλοί, ζουν σε ένα σπίτι, υπακούοντας σε έναν κανόνα, με μία ψυχή και μία καρδιά''. Σημειώσαμε και πραραπάνω ότι είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπήρξαν επί της ουσίας αναφορές στους Ναΐτες σε πηγές της εποχής. Οι πρώτες αναφορές εμφανίζονται ουσιαστικά μετά τη σύνοδο του Τρουά και η πρώτη που έγινε ευρέως γνωστή είναι το σύγγραμμα του Βερνάρδου. Από εκεί και πέρα, ο Βερνάρδος αλλά και οι αναφορές για τους Ναΐτες σε άλλες πηγές προκάλεσαν ένα κύμα αντιδράσεων.<br />
<br />
H πρώτη αναφορά που έχουμε για τους Ναΐτες, πέραν του Κανόνα και των γραπτών του Βερνάρδου, προέρχεται από τον επίσκοπο της Νογιόν, Σιμόν, και είναι το έγγραφο με το οποίο επισημοποιεί μία δωρεά προς το τάγμα. Συντάχθηκε το 1130 ή το 1131 και αναφέρει: ''(Από τον) Σιμόν, επίσκοπο της Νογιέν, και τους κανονικούς της Νογιέν, προς τον Ούγο, μάγιστρο των ιπποτών του Ναού και όλους εκείνους που με θρησκευτικότητα πολεμούν μαζί του, χαιρετισμούς και είθε με πίστη να εμμείνετε στη ζωή του θρησκευτικού τάγματος που έχετε υιοθετήσει. Ευχαριστούμε το Θεό επειδή διά του ελέους του επανέφερε την τάξη που είχε χαθεί.<br />
<br />
Γιατί γνωρίζουμε ότι τρεις είναι οι τάξεις που έχουν καθορισθεί από το Θεό για την Εκκλησία, η τάξη εκείνων που προσεύχονται, η τάξη των υπερασπιστών και η τάξη των εργατών. Οι άλλες τάξεις βρίσκονταν σε παρακμή, ενώ η τάξη των υπερασπιστών είχε ολοκληρωτικά εξαφανιστεί. Όμως ο Θεός, ο Πατήρ και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, επέδειξε έλεος προς την Εκκλησία του. Διά την επίδραση του Αγίου Πνεύματος στις καρδιές μας, στους πιο πρόσφατους καιρούς, εδέησε να ξαναγεννήσει τη χαμένη τάξη. Στην Αγία Πόλη απ' όπου κατάγεται η Εκκλησία, εκεί άρχισε να αναγεννιέται η χαμένη τάξη της Εκκλησίας''.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-RhjbxqLDRZE/WMjIsyHDKTI/AAAAAAAApeU/GVUtHxFI19sniUd_xR5_Fm2fZ7pI2D2yACLcB/s1600/Interrogatoire_des_Templiers_2_sur_14_-_Archives_Nationales.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-RhjbxqLDRZE/WMjIsyHDKTI/AAAAAAAApeU/GVUtHxFI19sniUd_xR5_Fm2fZ7pI2D2yACLcB/s400/Interrogatoire_des_Templiers_2_sur_14_-_Archives_Nationales.jpg" width="290" /></a></div>
<br />
Μία άλλη πηγή είναι ο Σιμόν του Σαιντ Μπερτέν, που στο ''Gesta abbatum Sancti Bertini Sithensium'', που γράφτηκε κατά πάσα πιθανότητα το 1135 ή το 1136, κάνει μία σύντομη αναφορά στους Ναΐτες, η οποία ωστόσο δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ακριβής ιστορικά, αφού συνδέει τον Γοδεφρείδο του Μπουιγιόν, τον πρώτο ηγεμόνα της Ιερουσαλήμ (''Επίτροπο του Παναγίου Τάφου'') με το ξεκίνημα των Ναϊτών, που είναι γνωστό ότι προέκυψε στη βασιλεία του Βαλδουίνου B'. Αναφέρει λοιπόν ο Σιμόν:<br />
<br />
''Στη διάρκεια της λαμπρής βασιλείας του (Γοδεφρείδου) μερικοί (από τους σταυροφόρους) επέλεξαν να μην επιστρέψουν στις σκιές του κόσμου αφότου υπέστησαν τέτοιους κινδύνους για τη χάρη του Θεού. Αφού τους συμβούλευσαν οι πρίγκιπες του στρατού του Θεού, ορκίστηκαν στο Ναό του Κυρίου κάτω από την κυριαρχία του ότι θα αποκήρυσσαν τα εγκόσμια, θα παραιτούνταν των προσωπικών αγαθών τους, θα ελευθερώνονταν για να επιδιώξουν την αγνότητα και να ζήσουν μία κοινοβιακή ζωή, φορώντας μόνο ένα φτωχικό ένδυμα και χρησιμοποιώντας τα όπλα τους για να υπερασπίσουν τη χώρα από τις επιθέσεις των άνομων παγανιστών όταν το απαιτούσε η ανάγκη''.<br />
<br />
Σχεδόν μία δεκαετία αργότερα, ο επίσκοπος του Χάβελμπουργκ, Ανσέλμος, συντάσσει μία αναφορά για τα σύγχρονά του θρησκευτικά τάγματα, για χρήση από τον Πάπα Ευγένιο Γ'. Στην αναφορά αυτή βρίσκονται και χωρία για τους Ναΐτες: ''Λίγο πριν την εποχή μας, ένα νέο θρησκευτικό ίδρυμα ξεκίνησε στην Ιερουσαλήμ, την πόλη του Θεού. Λαϊκοί, θρησκευόμενοι άνθρωποι, συναθροίστηκαν εκεί και αποκαλούν τους εαυτούς τους ιππότες του Ναού. Έχοντας παραιτηθεί της περιουσίας τους, ζουν έναν κοινοβιακό βίο και πολεμούν υπό όρκο υπακοής σε έναν μάγιστρο. Έχουν αποκόψει τους εαυτούς τους από την υπερβολή και τα ακριβά ρούχα και προετοιμάζονται να υπερασπιστούν το λαμπρό Πανάγιο Τάφο του Κυρίου ενάντια στις επιθέσεις των Σαρακηνών.<br />
<br />
Εντός του οίκου τους ειρηνικοί, εκτός του οίκου δραστήριοι πολεμιστές. Εντός του οίκου υπάκουοι στον θρησκευτικό κανόνα, εκτός του οίκου συμμορφούμενοι στη στρατιωτική πειθαρχία. Εντός του οίκου υποταγμένοι στην αγία σιωπή, εκτός του οίκου απτόητοι από τις κλαγγές των όπλων και τη βοή της μάχης. Και, για να συνοψίσουμε, εκτελούν όλα τα καθήκοντα που τους ανατίθενται, εντός και εκτός του οίκου, σε πλήρη υπακοή''. Μία τρίτη αναφορά στους Ναΐτες βρίσκουμε στο ''Χρονικόν'' του Όθωνα, επισκόπου του Φράιζινγκ, που γράφτηκε περί το 1143 και παρουσιάζει (όπως και η αναφορά του Ανσέλμου) πολλές ομοιότητες με το έργο του Βερνάρδου που αναφέρεται στους Ναΐτες.<br />
<br />
''Τον καιρό αυτό, όταν το βασίλειο των Ρωμαίων ήταν χωρισμένο σε μία εμφύλια και πατροκτόνα διαμάχη (αναφέρεται στην κρίση μεταξύ του Πάπα και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) που προκλήθηκε από την επιθυμία για κυριαρχία, άλλοι που απεχθάνονταν αυτά που είχαν, για χάρη του Χριστού και συνειδητοποιώντας ότι δεν κατέχουν τη ζώνη της ιπποσύνης παρά για υψηλό σκοπό, κίνησαν για την Ιερουσαλήμ. Και εκεί ξεκίνησαν ένα νέο είδος ιπποσύνης (προσέξτε την αυτούσια αναφορά του ρητού περί ''νέας ιπποσύνης'' του Βερνάρδου). Έτσι χρησιμοποιούν τα όπλα τους ενάντια στους εχθρούς του Τιμίου Σταυρού και φέροντας την απεικόνιση του σταυρού στα σώματά τους, εμφανίζονται στον τρόπο ζωής τους όχι ως ιππότες αλλά ως μοναχοί''.<br />
<br />
Στο γνωστό ''Χρονικό του Ερνούλ και του Βερνάρδου του θησαυροφύλακα'', το οποίο γράφτηκε μετά το 1187 και πιθανότητα πριν από το γύρισμα του αιώνα (πάντως μετά την απώλεια της Ιερουσαλήμ), υπάρχει μία συνοπτική ιστορία των Ναϊτών που φαίνεται να απηχεί τις απόψεις των λαϊκών της εποχής: ''Όταν οι Χριστιανοί κατέκτησαν την Ιερουσαλήμ, πολλοί ιππότες αφιέρωσαν τους εαυτούς τους στο Ναό του Παναγίου Τάφου. Και αργότερα πολλοί (ιππότες) από όλες τις χώρες αφιέρωσαν τους εαυτούς τους (στον Πανάγιο Τάφο). Αγαθοί ιππότες είχαν αφιερώσει τον εαυτό τους σε αυτό, οπότε συζητούσαν μεταξύ τους και έλεγαν:<br />
<br />
''Αφήσαμε τις χώρες μας και τους αγαπημένους μας και ήλθαμε εδώ για να ανυψωθούμε και να εξυψώσουμε το Νόμο του Θεού. Οπότε καθόμαστε εδώ τρώγοντας και πίνοντας και ξοδεύοντας δίχως να κάνουμε οποιαδήποτε δουλειά. Ούτε πολεμικά έργα κάνουμε, παρότι η χώρα αυτή τα έχει ανάγκη. Υπακούμε σε έναν ιερέα και γι' αυτό δεν παίρνουμε τα όπλα. Ας συμβουλευτούμε κάποιον ώστε με την άδεια του ηγούμενού μας να κάνουμε έναν από εμάς μάγιστρο, για να μας οδηγήσει στη μάχη εφόσον υπάρχει ανάγκη''. Τον καιρό αυτό ο Βαλδουίνος ήταν βασιλιάς, οπότε πήγαν σε αυτόν και του είπαν: ''Άρχοντα, συμβούλευσέ μας για τη χάρη του Θεού. Αποφασίσαμε να κάνουμε έναν από μας μάγιστρο ώστε να μας οδηγήσει στη μάχη για να βοηθήσουμε τη χώρα''.<br />
<br />
O βασιλιάς ευχαριστήθηκε πολύ με αυτό και είπε ότι πρόθυμα θα τους συμβουλεύσει και θα τους βοηθήσει. Παρόλα αυτά, ο βασιλιάς κάλεσε τον πατριάρχη, τους αρχιεπισκόπους, τους επισκόπους και τους άρχοντες της χώρας, για να τους συμβουλευτεί. Μετά όλοι συσκέφθηκαν και συμφώνησαν ότι αυτό θα ήταν πολύ καλό να γίνει. O βασιλιάς πήγε σε αυτούς (τους ιππότες) και τους έδωσε γαίες, και κάστρα, και πόλεις. Με την παρέμβασή του ο βασιλιάς πέτυχε ο ηγούμενος του Παναγίου Τάφου να τους απελευθερώσει από την υποχρέωσή τους προς αυτόν και εκείνοι τον άφησαν. Τώρα θα σας πω γιατί έχουν το όνομα ''Ναΐτες''. Όταν άφησαν τον Πανάγιο Τάφο δεν είχαν πού να μείνουν. O βασιλιάς είχε τρία πολυτελή καταλύματα στην πόλη της Ιερουσαλήμ.<br />
<br />
Ένα ψηλά, στον Πύργο του Δαβίδ, ένα χαμηλά, μπροστά στον Πύργο του Δαβίδ, και ένα τρίτο μπροστά στο Ναό, το μέρος όπου παρουσιάστηκε ο Θεός. Αυτή η κατοικία λεγόταν ο Ναός του Σολομώντα. Ήταν η πλέον πολυτελής. Παρακάλεσαν το βασιλιά να τους δανείσει αυτό το κατάλυμα, έως ότου δημιουργήσουν το δικό τους. O βασιλιάς τούς δάνεισε το κατάλυμα που λέγεται Ναός του Σολομώντα, εκ του οποίου έλαβαν το όνομα Ναΐτες, επειδή κατοικούν εκεί''. Αυτή η ιδιαίτερα απλοποιημένη διήγηση αναφέρεται και στη διαδικασία αποδοχής των Ναϊτών από τους βαρόνους της Ουτρεμέρ, ενισχύοντας έτσι την πεποίθηση ότι υπήρξε επίσημη ''εντολή'' από το συμβούλιο της Εκκλησίας και την Haute Court για τον ''αστυνομικό'' ρόλο του νεοϊδρυθέντος τάγματος.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">O Ναός του Σολομώντα</span></b><br />
<br />
Οι πένητες ιππότες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα πήραν το όνομά τους από το Ναό της Ιερουσαλήμ, όπου είχαν την έδρα τους κατά τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυσή τους. O ναός εθεωρείτο από τους Χριστιανούς ότι ήταν αυτός που έχτισε ο δεύτερος βασιλιάς του Ισραήλ κατά τη βασιλεία του τον 10ο αιώνα π.X. Φυσικά, αυτό ελάχιστα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ωστόσο η ιστορία του Ναού είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. O ''πρώτος ναός'' της Ιερουσαλήμ είναι όντως έργο του ημι-μυθικού βασιλιά του Ισραήλ, Σολομώντα, αλλά καταστράφηκε το 586 π.X. από τους Βαβυλώνιους όταν αυτοί κατέκτησαν την πόλη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/--2KSxxXZX2w/WMjNrx_R-RI/AAAAAAAApek/HWycKffR8DwNHvJg4ppb5Dh3pg4ymAzMACLcB/s1600/masjid-al-aqsa-al-quds-photo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="460" src="https://4.bp.blogspot.com/--2KSxxXZX2w/WMjNrx_R-RI/AAAAAAAApek/HWycKffR8DwNHvJg4ppb5Dh3pg4ymAzMACLcB/s640/masjid-al-aqsa-al-quds-photo.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Στη συνέχεια, ο δεύτερος ναός χτίστηκε πάνω στα ερείπια του πρώτου, σε σχέση με τον οποίο υστερούσε σε μεγαλοπρέπεια και πολυτέλεια. O ναός ξεκίνησε να κατασκευάζεται περίπου 50 χρόνια μετά την καταστροφή του πρώτου, όταν επικυρίαρχος της Ιουδαίας ήταν ο Κύρος ο Μέγας, ο Πέρσης Αυτοκράτορας που ουσιαστικά δημιούργησε την αχανή Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών. O ναός κτίστηκε άλλη μία φορά, ως ναός των Εβραίων, από το βασιλιά της Ιουδαίας Ηρώδη. Αυτός ο ναός έμελλε να καταστραφεί σε λιγότερο από έναν αιώνα. Όταν οι Εβραίοι εξεγέρθηκαν κατά των Ρωμαίων, το 66 μ.X., άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το υπέρλαμπρο οικοδόμημα του Ηρώδη.<br />
<br />
Το 69 μ.X., ύστερα από τρία χρόνια αγώνα, ο στρατηγός Τίτος, γιος του μετέπειτα Αυτοκράτορα Βεσπασιανού, έφθασε στην Παλαιστίνη με ισχυρές δυνάμεις και άρχισε να ''ξηλώνει'' ένα-ένα τα κέντρα αντίστασης των Εβραίων. Τέλος, έφθασε και στην Ιερουσαλήμ, που εκείνο τον καιρό είχε αναπτυχθεί σε μία από τις μεγάλες πόλεις της αρχαιότητας, φιλοξενώντας πάνω από 250.000 κατοίκους. O Τίτος πολιόρκησε επί μακρόν την Ιερουσαλήμ, με άκαμπτη αποφασιστικότητα και χωρίς να υπολογίζει κόπο, χρήμα ή ανθρώπους. Μετά από σκληρό αγώνα κατόρθωσε να την καταλάβει, αλλά οι εναπομείναντες υπερασπιστές είχαν οχυρωθεί στο ναό, αντιμετωπίζοντας τις επιθέσεις των Ρωμαίων με καταπέλτες και άλλα πολιορκητικά όπλα.<br />
<br />
H αδυναμία του περιβόλου όμως ήταν ο μεγάλος αριθμός θυρών, 13 στο σύνολο, οι οποίες ήταν ξύλινες αλλά ντυμένες με φύλλα από καθαρό ασήμι - χαρακτηριστικό της πολυτέλειας του ναού. Κατόπιν εντολής του Τίτου, οι άνδρες του έβαλαν φωτιά στις θύρες, με αποτέλεσμα να λιώσουν οι ασημένιες επικαλύψεις και να καεί το ξύλο. Οι Ρωμαίοι άρχισαν να εισέρχονται στον περίβολο από τις ανοιχτές, πλέον, θύρες. Οι υπερασπιστές δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στους στρατιώτες της Ρώμης και γρήγορα υπέκυψαν. Οι Ρωμαίοι τους εξόντωσαν μέχρι τον τελευταίο, ενώ ακολούθησε μια τρομακτική σφαγή του πληθυσμού της Ιερουσαλήμ. Όσοι επέζησαν πουλήθηκαν ως σκλάβοι.<br />
<br />
Οι αρχαίες πηγές (κυρίως ο Ιουδαίος εκ καταγωγής αλλά Ρωμαίος πολίτης, Ιώσηπος) μιλάνε για ''ένα εκατομμύριο νεκρούς'', ενώ ακόμη περισσότεροι ήταν αυτοί που πωλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα, ωστόσο αυτός ο αριθμός είναι μάλλον υπερβολικός. Υπολογίζεται ότι περί τους 200.000 σφαγιάστηκαν ή εξανδραποδίστηκαν από τους Ρωμαίους. H τύχη του ναού δεν θα μπορούσε να διαφέρει. Παρά τις προσπάθειες του Τίτου να διασώσει το λαμπρό οικοδόμημα, οι άνδρες του, εξαγριωμένοι από τις κακουχίες της πολιορκίας και το μακρόχρονο αγώνα, του έβαλαν φωτιά και τον έκαψαν.<br />
<br />
Έτσι καταστράφηκε ένας ναός που ο Ιώσηπος περιγράφει ως ''το πιο λαμπρό οικοδόμημα που έχω δει ή για το οποίο έχω ακούσει ποτέ, τόσο για το μέγεθος και την κατασκευή όσο και για την τελειότητα των λεπτομερειών και τη δόξα των Αγίων Τόπων του''. ''Τρίτος Ναός'', κατά την Εβραϊκή ερμηνεία, δεν έχει υπάρξει ακόμη. Όμως στην ίδια θέση, στο ''όρος του ναού'', έμελλε να φιλοξενηθούν τα ιερά και μίας ακόμη θρησκείας, του Ισλαμισμού. Όταν ξεκίνησε η δραματική επέκταση του Ισλάμ, οι ''μαχητές του προφήτη'' έθεσαν υπό τον έλεγχό τους απέραντες εκτάσεις στη M. Ανατολή και τη B. Αφρική που ανήκαν στο Βυζάντιο, καθώς και ολόκληρη την Περσική Αυτοκρατορία των Σασσανιδών.<br />
<br />
Φυσικά, μεταξύ των περιοχών αυτών ήταν και η Ιερουσαλήμ, που για τους Μουσουλμάνους είναι η τρίτη ιερή πόλη (μετά τη Μέκκα και τη Μεδίνα). Όπως αναμενόταν, αναγνώρισαν την ιερότητα του χώρου όπου είχε ανεγερθεί ο ναός και έσπευσαν να κατασκευάσουν στη θέση του δύο δικά τους λατρευτικά κτήρια, το Ναό της Πέτρας και το τέμενος Αλ Ακσά. Το σύμπλεγμα που ανεγέρθηκε γύρω από αυτά τα δύο λατρευτικά κτήρια, ήταν εκείνο που στη συνέχεια, μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τους ''προσκυνητές'' της A' Σταυροφορίας, ονομάστηκε Ναός του Σολομώντα, αφού οι προσκυνητές ''αναγνώρισαν'' στα κτήρια της Ιερουσαλήμ τις βιβλικές τοποθεσίες. Εδώ είχαν την έδρα τους οι Ναΐτες, οι ''Φτωχοί Ιππότες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα''.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Ιπποτικά Τάγματα</span></b><br />
<br />
H κοινωνική, θρησκευτική, αργότερα και στρατιωτική αναγκαιότητα γέννησε έναν θεσμό στους Αγίους Τόπους αμέσως μετά την A' Σταυροφορία, που έμελλε να αποτελέσει μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες αλλά και δυναμικές παραμέτρους του κινήματος που ονομάστηκε συλλογικά ''σταυροφορίες''. Πρόκειται για τα στρατιωτικά μοναστικά (ή, όπως έγιναν γνωστά, ιπποτικά) τάγματα, τα οποία ξεκίνησαν την ιστορία τους ως μία δημόσια -επί της ουσίας- υπηρεσία προσαρμοσμένη στις ανάγκες των νεόκοπων βασιλείων της Ουτρεμέρ. Παρόλα αυτά, στη συνέχεια θα εξελίσσονταν σε ένα ιδιαίτερα σημαντικό τμήμα της μεσαιωνικής ιστορίας της Ευρώπης και σε πολλές περιπτώσεις θα γίνονταν ο καταλύτης για εξελίξεις κοσμοϊστορικής σημασίας.<br />
<br />
Το πρώτο από αυτά τα τάγματα δημιουργήθηκε στην Ιερουσαλήμ και δεν είναι άλλο από το Τάγμα των Ναϊτών, το 1118 (υπάρχουν βεβαίως κάποιες διαφορετικές εκτιμήσεις ως προς το έτος δημιουργίας, τις οποίες αναφέραμε στο σημείο όπου αναφερθήκαμε στις απαρχές του τάγματος). Το τάγμα των ''ιπποτών του Χριστού'' ανέλαβε ενεργή υπηρεσία για το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ με την προστασία των προσκυνητών και ''στρατιωτικοποιήθηκε'', δηλαδή εξελίχθηκε σε ''στρατιωτικό'' τάγμα, δύο χρόνια αργότερα. Ακολούθησε η δημιουργία πολλών ακόμη ταγμάτων, εκ των οποίων τα πιο γνωστά είναι αυτά των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη (Οσπιταλιέρων ή Οσπιταλίων Hospitalers) του Αγίου Θωμά, των Τευτόνων Ιπποτών, του Αγίου Λάζαρου (των Λεπρών Ιπποτών) και πολλά ακόμη.<br />
<br />
Τα μοναστικά τάγματα δεν έδρασαν μόνο στους Αγίους Τόπους, αλλά επεκτάθηκαν, στην αρχή τουλάχιστον, οπουδήποτε υπήρχε αντιπαράθεση με τους ''απίστους'', δηλαδή τους Μουσουλμάνους. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν ως όχημα επέκτασης της Χριστιανικής πίστης και σε χώρες που δεν είχαν ασπαστεί το χριστιανισμό κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα, όπως η Πρωσία, η Λετονία και γενικότερα η Ανατολική Ευρώπη. H δράση των σιδηρόφρακτων μοναχών - ιπποτών τούς έφερνε από τη μία άκρη της Μεσογείου (Λατινική M. Ανατολή) στην άλλη (Ιβηρική). Αργότερα απέκτησαν δύναμη, πλούτη, επιρροή και κύρος, πολεμώντας τους ειδωλολάτρες και εκχριστιανίζοντας βίαια όσους επιβίωναν των σφαγών στη Βαλτική και στην Ανατολική Ευρώπη.<br />
<br />
Ιστορικές έχουν μείνει οι διαμάχες των Τευτόνων ιπποτών, των μελών του ''Γερμανικού'' Ιπποτικού Τάγματος, με τους Πολωνούς και τους Σλάβους γενικότερα, αλλά και τους Λιθουανούς και τους Τατάρους, που ακολούθησαν την εισβολή των Τευτόνων στην Πρωσία και τις εκτεταμένες σφαγές των Πρώσων από τους λευκοντυμένους ιππότες με το μαύρο σταυρό. Τα ιπποτικά τάγματα όχι μόνο έπαιξαν κύριο ρόλο στις ιστορικές εξελίξεις, αλλά κατόρθωσαν σε πολλές περιπτώσεις να θέσουν σε κίνηση τον τροχό της ιστορίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι τρία κρατικά μορφώματα την εποχή αυτή προήλθαν από τη δράση των ιπποτικών ταγμάτων: η Πρωσία, η Ρόδος και η Μάλτα, η πρώτη με την κυριαρχία των Τευτόνων και οι άλλες δύο υπό τους Ιωαννίτες (Οσπιταλιέρους).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4QphNLTkzZ8/WMjSfzF5bpI/AAAAAAAApe0/ztkExbByR8gn3LfXKgyOm-tiNoHROs0vQCLcB/s1600/knight-hospitaller-of-saint-john_full.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-4QphNLTkzZ8/WMjSfzF5bpI/AAAAAAAApe0/ztkExbByR8gn3LfXKgyOm-tiNoHROs0vQCLcB/s400/knight-hospitaller-of-saint-john_full.jpg" width="366" /></a></div>
<br />
Είναι γεγονός ότι τα ιπποτικά τάγματα ήταν μία ανάγκη των καιρών στους οποίους εμφανίστηκαν είτε για να αποτελέσουν μία μόνιμη πηγή στρατολόγησης εξαίρετων ιπποτών και γενικότερα στρατιωτικών δυνάμεων για τα χριστιανικά βασίλεια των Αγίων Τόπων (Ναΐτες, Ιωαννίτες, Λαζαρίτες, εν μέρει και οι Τεύτονες), είτε ως αρωγοί των προσκυνητών (Ιωαννίτες, Λαζαρίτες, αρχικά και οι Ναΐτες), είτε ως δυνάμεις πρώτης γραμμής για την απελευθέρωση εδαφών από τους Μουσουλμάνους (Τάγματα του Σαντιάγο και του Καλατράβα στην Ιβηρική την περίοδο της Reconquista).<br />
<br />
Είτε ως εργαλεία επέκτασης της Καθολικής πίστης σε περιοχές που ακολουθούσαν ακόμη ειδωλολατρικές θρησκείες (Τεύτονες και μια σειρά από τάγματα στην Ανατολική Ευρώπη), είτε γενικότερα ως μία μορφή συνύπαρξης του εκκλησιαστικού με το κοσμικό - στρατιωτικό στοιχείο, ως ''αντίδραση'' ίσως σε καιρούς που η κοσμική εξουσία σιγά-σιγά διέφευγε από τα χέρια των προυχόντων της Χριστιανικής Εκκλησίας.<br />
<br />
Οι απαρχές των στρατιωτικών ταγμάτων, που αμέσως μετά την ίδρυσή τους εξελίχθηκαν σε εξαιρετικά ισχυρούς οργανισμούς, με πλούτη και επιρροή συγκρίσιμα με αυτά ισχυρών βασιλείων, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές βρίσκονται στις πρώτες επαφές με τους Μουσουλμάνους και με τις ανάλογες σέκτες και οργανώσεις ιερών πολεμιστών (όπως οι Ασσασίνοι και κυρίως τα Ριμπάτ) που εκείνοι είχαν.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιπποτικά Τάγματα και Πολιτική</span></b><br />
<br />
O ρόλος των ιπποτικών ταγμάτων εξαρτιόταν τόσο από τη φύση της αποστολής τους όσο και από το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο δραστηριοποιούνταν. Ετσι είναι διαφορετική η λειτουργία των ταγμάτων που γεννήθηκαν και μεγαλούργησαν στην Ουτρεμέρ και διαφορετική εκείνων που δημιουργήθηκαν ή έδρασαν σε άλλες περιοχές. Γενικά θα μπορούσαμε να σημειώσουμε ότι τα τάγματα της ''Λατινικής Ανατολής'' και της Ανατολικής Ευρώπης είχαν αρκετές ομοιότητες, Μία γενική παρατήρηση που κάνει ο μελετητής της περιόδου είναι ότι τα τάγματα του Λεβάντε ήταν συχνά ''κράτος εν κράτει''.<br />
<br />
Κάτι που γίνεται φανερό από το ότι από ένα σημείο και μετά η πολιτική υπόστασή τους ήταν τέτοια ώστε μπορούσαν να διαπραγματεύονται τη σύναψη συνθηκών αποκλειστικά για τα δικά τους συμφέροντα και είχαν τη δυνατότητα να ασκούν τη δική τους, ανεξάρτητη, πολιτική όσον αφορά στις σχέσεις τους με το Μουσουλμανικό κόσμο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, υπήρχαν και επίσημες παραδοχές της κοσμικής εξουσίας για το γεγονός αυτό. Το 1168 ο Βοημούνδος της Αντιόχειας επέτρεψε στους Ιωαννίτες, που είχαν στην κατοχή τους μεγάλο αριθμό ισχυρών κάστρων στην επικράτειά του, να κηρύττουν πόλεμο και να συνάπτουν ειρήνη κατά το δοκούν.<br />
<br />
Υποσχόμενος παράλληλα ότι θα προσυπογράφει οποιαδήποτε συνθήκη σύναπταν οι Οσπιταλιέροι με τους ''απίστους''. Πρόκειται για μία θεμελιώδη και ιδιαίτερα σημαντική στιγμή στο κίνημα των ιπποτικών ταγμάτων, την πρώτη επίσημη παραδοχή για την καθιέρωσή τους ως αυθύπαρκτης πολιτικής δύναμη, μη εξαρτώμενης από την επίσημη κοσμική εξουσία. Ανάλογες ήταν οι παραχωρήσεις που έγιναν για το ίδιο τάγμα από τον Λέοντα B' της Αρμενίας το 1210. Φυσικά, της πολιτικής αυτοδυναμίας, προηγήθηκε η οικονομική αυτοτέλεια των ταγμάτων. Τα τάγματα αντλούσαν πόρους κυρίως από δωρεές, που στις περισσότερες περιπτώσεις αφορούσαν σε παραχώρηση γαιών, άλλων εκμεταλλεύσεων και προσόδων.<br />
<br />
Τις οποίες τα τάγματα χρησιμοποιούσαν για να έχουν ένα μόνιμο εισόδημα. Αυτού του είδους η οικονομική αυτοτέλεια, που ενισχύθηκε στη συνέχεια και από άλλες δραστηριότητες που ανέπτυξαν, επέτρεψε στις οργανώσεις αυτές να αποκτήσουν όχι μόνο μία αξιοσημείωτη αυτοδυναμία, αλλά και να είναι πολύ συχνά αιμοδότες των κοσμικών αρχόντων. Αν και στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ δεν υπήρξαν παραχωρήσεις ανάλογες με αυτές της Αντιόχειας ή της Αρμενίας για τους Ναΐτες ή τους Ιωαννίτες, στην πραγματικότητα οι περιορισμοί στην εξουσία του μονάρχη και ιδιαίτερα οι εξελίξεις από ένα σημείο και μετά επέτρεψαν και σε αυτήν την περιοχή τα τάγματα να αποκτήσουν εξίσου εντυπωσιακή ελευθερία κινήσεων.<br />
<br />
Είναι γνωστό άλλωστε ότι και τα δύο είχαν τη δική τους πολιτική έναντι της Αιγύπτου και της Δαμασκού και είχαν σε πλείστες όσες περιπτώσεις κηρύξει αυτοβούλως πόλεμο ή συνάψει ειρήνη με τις μουσουλμανικές ηγεμονίες. Ακόμη μεγαλύτερη ήταν η ελευθερία δράσης των ιπποτικών ταγμάτων στην Ανατολική Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Βαλτική, όπου οι Τεύτονες ήταν από την αρχή της ιστορίας τους μία αυθύπαρκτη πολιτική οντότητα, με μόνο μία τυπική επικυριαρχία του Πάπα (που στην πράξη ουδέποτε ασκήθηκε, τουλάχιστον όχι αμφίδρομα). Συνήθως οι Τεύτονες επέλεγαν να συνεργάζονται, λιγότερο ή περισσότερο, και με το Γερμανό Αυτοκράτορα, χωρίς όμως οποιαδήποτε δέσμευση από μέρους τους.<br />
<br />
Καθώς απλώς αποζητούσαν (και συνήθως λάμβαναν) την έγκριση της κεφαλής της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για τις ενέργειές τους. Το αντίθετο συνέβαινε στην Ιβηρική, όπου η προσπάθεια ανακατάληψης της χερσονήσου κατευθυνόταν προσεκτικά και με συγκεκριμένη στόχευση από τα υπάρχοντα βασίλεια της Βόρειας Ιβηρικής, τα οποία ουδέποτε επέτρεψαν στα ιπποτικά τάγματα (τα γνωστά Τάγματα του Σαντιάγο και του Καλατράβα, αρκετά μικρότερα αλλά και τα παραρτήματα των Ναϊτών στην Ιβηρική) να λειτουργήσουν αυτοτελώς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-yL6093yIr_0/WMjZCmaxcJI/AAAAAAAApfE/59OfPED43ioXpE4aaUHGIK0MGXtP8__jgCLcB/s1600/Forteresses_templi%25C3%25A8res.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-yL6093yIr_0/WMjZCmaxcJI/AAAAAAAApfE/59OfPED43ioXpE4aaUHGIK0MGXtP8__jgCLcB/s400/Forteresses_templi%25C3%25A8res.png.jpg" width="223" /></a><a href="https://1.bp.blogspot.com/-jo7KYmhFtcU/WMjZDkWq3vI/AAAAAAAApfI/HBDolL7Xd4Uf0NeRtAdxHerCyxbuY_ehACLcB/s1600/Ritterorden-Outremer-bis-1291.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-jo7KYmhFtcU/WMjZDkWq3vI/AAAAAAAApfI/HBDolL7Xd4Uf0NeRtAdxHerCyxbuY_ehACLcB/s400/Ritterorden-Outremer-bis-1291.png.jpg" width="281" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ούγος του Παγιέν o Ιδρυτής του Τάγματος</span></b><br />
<br />
H αινιγματική φυσιογνωμία του πρώτου μάγιστρου του τάγματος Αυτός που έλαβε πρώτος το αξίωμα του μεγάλου μαγίστρου (Magister Magnus) του ναού, ήταν ο Ούγος του Παγιέν ή Παιν (Hughes de Payens ή Pains). Όπως όλοι οι πρωτεργάτες του ναού, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός και τα στοιχεία που έχουμε για το άτομό του είναι αποσπασματικά και σε πολλές περιπτώσεις παραπλανητικά. τα περισσότερα από αυτά σχετίζονται με την εποχή μετά τη δημιουργία του τάγματος. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, ο Ούγος γεννήθηκε περί το 1070 (η ακριβής ημερομηνία γέννησής του είναι άγνωστη) στο Παγιέν, μία πόλη της Γαλλίας περίπου 12 χιλιόμετρα από το Τρουά της Καμπανίας.<br />
<br />
Ήταν μέλος της τοπικής αριστοκρατίας και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, επρόκειτο για έναν από τους σημαίνοντες ιππότες της Καμπανίας, πιθανόν με συγγενικούς δεσμούς με τους κυρίαρχους οίκους της περιοχής. αυτό συνάγεται από το ότι το όνομα του Ούγου του Παγιέν, πριν από την εποχή των σταυροφοριών, παρουσιάζεται σε δύο επίσημα έγγραφα του Ούγου, κόμη του Τρουά. Οι συγγενικοί δεσμοί του Ούγου του Παγιέν με τον οίκο του Τρουά και της Καμπανίας συνάγονται και από ένα άλλο γεγονός: Τη "στρατολόγηση" του κόμη της Καμπανίας, Ούγου, το 1126 στους ιππότες του ναού.<br />
<br />
Αυτός ο Ούγος, ιδιαίτερα σημαντικός παράγοντας της Γαλλικής αριστοκρατίας, στενός φίλος και μακρινός συγγενής του (μετέπειτα αγίου) Βερνάρδου του Κλερβώ, αποτέλεσε τον αποφασιστικό παράγοντα που ώθησε το Βερνάρδο όχι μόνο να υποστηρίξει τους Ναϊτες αλλά και να συγγράψει τον κώδικά τους. O ούγος του Παγιέν, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, συμμετείχε στην A' Σταυροφορία στο στρατό του Γοδεφρείδου του Μπουιγιόν. Άλλες πηγές παραδίδουν ότι ο Ούγος ήλθε αργότερα στην Ιερουσαλήμ μαζί με τον επικυρίαρχό του, Ούγο της Καμπανίας, όταν αυτός επισκέφθηκε την Ιερουσαλήμ για προσκύνημα. Το πιθανότερο είναι ότι ο ιδρυτής των Ναϊτών έφθασε στη μέση ανατολή το 1104 ή το 1114.<br />
<br />
Πάντως ελάχιστα είναι γνωστά για τη δράση του κατά τα χρόνια πριν από τη δημιουργία του τάγματος έρχεται στο προσκήνιο της ιστορίας μόνο μετά το 1118 και ιδιαίτερα μετά το 1124, όταν ξεκίνησε η προσπάθεια "επισημοποίησης" του τάγματος. O Ούγος μετά την ανακήρυξή του ως μάγιστρου εργάστηκε με ιδιαίτερη ζέση για να καταστήσει τους Ναΐτες μία υπολογίσιμη δύναμη στους αγίους τόπους, ενώ στην εποχή του ξεκίνησε η προσπάθεια συγκέντρωσης υποστήριξης -και πόρων- από Ευρωπαίους μονάρχες. O ίδιος ο Ούγος δραστηριοποιήθηκε σε μία ευρεία περιοδεία σε ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη τις παραμονές της συνόδου της Τρουά αλλά και στα αμέσως επόμενα χρόνια.<br />
<br />
Φέρεται να ίδρυσε τα παραρτήματα των Ναϊτών στην Αγγλία (κατά την επίσκεψή του στο Λονδίνο το 1128). Πέθανε το 1136, σε ηλικία περίπου 66 ετών, στους Αγίους Τόπους και τον διαδέχτηκε ο Ροβέρτος του Κραόν, που έδωσε στο τάγμα την οριστική φυσιογνωμία του και το κατέστησε μεγάλη δύναμη της Χριστιανοσύνης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Βερνάρδος του Κλερβώ ο Θεωρητικός του Τάγματος</span></b><br />
<br />
O ηγούμενος που μεσολάβησε για την αναγνώριση των Ναϊτών. Κάθε ιπποτικό τάγμα, όπως τα μοναστικά τάγματα των οποίων αποτελούν ουσιαστικά εξέλιξη, βασίζεται σε έναν κανόνα, δηλαδή έναν κανονισμό λειτουργίας. H πλειονότητα των ιπποτικών ταγμάτων υιοθέτησε κάποια παραλλαγή του κώδικα των Βενεδικτίνων, τις περισσότερες φορές βάσει της μετατροπής που είχαν κάνει οι Κιστερκιανοί μοναχοί. Συγκεκριμένα, στην περίπτωση των Ναϊτών, ο κανόνας πάνω στον οποίο στήριξαν τη λειτουργία τους ουσιαστικά δημιουργήθηκε από τον αγιο Βερνάρδο του κλερβώ (Saint Bernard de Clairvaux), στυλοβάτη του μοναστικού συστήματος των Κιστερκιανών και σπουδαία προσωπικότητα του Μεσαιωνικού Καθολικισμού.<br />
<br />
O Βερνάρδος γεννήθηκε στο Φοντέν, κοντά στην Ντιζόν της Γαλλίας, περί το 1090 και πέθανε 63 χρόνια αργότερα στο Κλερβώ. αριστοκρατικής καταγωγής, έχασε σε πολύ μικρή ηλικία και τους δύο γονείς του -ο πατέρας του, Τεσελέν λε Ρού, σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της A' Σταυροφορίας. Ενδέχεται η ιδιαίτερη σχέση που απέκτησε αργότερα με το κίνημα των σταυροφοριών και η ένθερμη υποστήριξη που προσέφερε σε ανάλογες προσπάθειες, να έλκουν την καταγωγή τους από αυτή την περίοδο της ζωής του. O Βερνάρδος έλαβε, όπως αναμενόταν για έναν γόνο της αριστοκρατίας που θα ακολουθούσε σταδιοδρομία λόγιου και όχι πολεμιστή, μία πρώτης τάξεως μόρφωση.<br />
<br />
Σπούδασε Θεολογία στη Σαλόν και στη συνέχεια μπήκε στο μοναστήρι των αναμορφωμένων Βενεδικτίνων, που ονομάστηκαν Κιστερκιανοί, το οποίο είχε ιδρύσει ο Ροβέρτος του Μολέσμε στο Σιτό. Το μοναστήρι αναπτύχθηκε και σύντομα ίδρυσε ένα "παράρτημα" στο Κλερβώ, όπου τοποθετήθηκε ως αβάς (ουσιαστικά το αντίστοιχο του ηγούμενου για τους Δυτικούς) ο Βερνάρδος, παρότι νέος, χάρη τόσο στα χαρίσματά του ως θεολόγου όσο και στην υψηλή θέση της οικογένειάς του. Από τη νέα θέση του ο Βερνάρδος πρωτοστάτησε στην αναμόρφωση της φυσιογνωμίας της μονής και ολόκληρου του τάγματος, αλλά και γενικότερα του μεσαιωνικού μοναχισμού, τον οποίο άλλαξε εκ βάθρων.<br />
<br />
Επί των ημερών του Βερνάρδου, το μοναστήρι του Κλερβώ αναδείχτηκε σε κέντρο του νέου μοναστικού συστήματος και σύντομα αντικατέστησε το Σιτό ως "πρωτεύουσα" των Κιστερκιανών. Αδιαμφισβήτητος ηγέτης του Κιστερκιανού μοναστικού συστήματος και των πέντε κλάδων του, το Κλερβώ γνώρισε ημέρες δόξας, όπως και ο ηγούμενός του που γρήγορα γνωστός ως μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Όσον αφορά στις σχέσεις του με τους Ναΐτες πριν από τη σύνοδο του Τρουά, δεν είναι γνωστά πολλά πράγματα, πέραν του συγγενικού του δεσμού με τον Ανδρέα του Μονμπάρ.<br />
<br />
Πέραν της δεδομένης συμπάθειάς του σε οτιδήποτε είχε σχέση με τις σταυροφορίες και την επέκταση της Χριστιανικής πίστης, η σχέση του με τους ''πολεμικούς μοναχούς'' της Ουτρεμέρ θα πρέπει να ξεκίνησε ουσιαστικά όταν ο Ούγος, κόμης της Καμπανίας, οικογενειακός φίλος και ενδεχομένως μακρινός συγγενής του Βερνάρδου, αποφάσισε να προσχωρήσει στο τάγμα. H είσοδος του Ούγου στις τάξεις των Ναϊτών αποτέλεσε το κλειδί για την αποδοχή του Βερνάρδου. Μάλιστα ο ίδιος ο αβάς του Κλερβώ συγκάλεσε τη σύνοδο του Τρουά, όταν επισημοποιήθηκε η ύπαρξη του τάγματος.<br />
<br />
H "παρασκηνιακή" δουλειά του Βερνάρδου ήταν καθοριστική και πιθανότατα εκείνος εμπνεύστηκε τις εξαιρέσεις στον κανόνα για τη μη χρήση βίας από ενδεδυμένους το σχήμα, οι οποίες εφαρμόσθηκαν για πρώτη φορά στην περίπτωση των Ναϊτών και επέτρεπαν στους μοναχούς - πολεμιστές του τάγματος να "βάφουν τα χέρια τους με αίμα". Αμέσως μετά τη σύνοδο, ο Βερνάρδος συνέγραψε τον κανόνα του τάγματος -αρχικά στα Λατινικά- τον οποίο βάσισε στον αναμορφωμένο κανόνα των Βενεδικτίνων, τον ίδιο που αποτελούσε δόγμα των Κιστερκιανών μοναχών. Αλλά ο Βερνάρδος δεν εξαντλούσε την ενεργητικότητά του στο θέμα των Ναϊτών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-mTajkOz2iBs/WMjlTg-DbFI/AAAAAAAApfY/sPpMRHej9jwa3gVlUm_wgWvCiO_sDE7gACLcB/s1600/Hugues%2Bde%2BPayens.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-mTajkOz2iBs/WMjlTg-DbFI/AAAAAAAApfY/sPpMRHej9jwa3gVlUm_wgWvCiO_sDE7gACLcB/s320/Hugues%2Bde%2BPayens.jpg" width="222" /></a><a href="https://2.bp.blogspot.com/-HwXJhLh5OLk/WMjlUqEqk0I/AAAAAAAApfc/zg-KU6vEk2kSxBI68CoVCm32rFG97hsGgCLcB/s1600/Saint_Bernard_Philippe_de_Champaigne_%2528d%2527apr%25C3%25A8s%2529_Saint_Etienne_du_Mont.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-HwXJhLh5OLk/WMjlUqEqk0I/AAAAAAAApfc/zg-KU6vEk2kSxBI68CoVCm32rFG97hsGgCLcB/s320/Saint_Bernard_Philippe_de_Champaigne_%2528d%2527apr%25C3%25A8s%2529_Saint_Etienne_du_Mont.jpg" width="257" /></a></div>
<br />
O πολυμήχανος αβάς στη συνέχεια έπαιξε κεντρικό ρόλο στο σχίσμα του 1130, όταν μετά το θάνατο του Πάπα Ονώριου, ο Ανάκλητος εξελέγη ανώτερη αρχή της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας αντί του Ιννοκέντιου, τον οποίο υποστήριξε ο Βερνάρδος και στη συνέχεια αναγνώρισαν ως Πάπα η Γαλλία, η Αγγλία η Ισπανία και η Γερμανία. Οι μηχανορραφίες του Βερνάρδου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της διαμάχης, αφού κατόρθωσε με επιδέξιες διπλωματικές κινήσεις να προωθήσει το "δικό του" εκλεκτό εις βάρος του ανάκλητου. O Βερνάρδος δεν εφησύχαζε, παρά τις επιτυχίες του (ή ίσως εξαιτίας αυτών).<br />
<br />
Στη συνέχεια στράφηκε ενάντια στην αίρεση των Καθαρών (παρά τους φημολογούμενους δεσμούς τους με τα πνευματικά τέκνα του, τους Ναΐτες) και πολέμησε γενικότερα τις αιρέσεις που εκείνη την εποχή σάρωναν την επαρχία του Λανγκντόκ, την περιοχή που έχει ταυτιστεί με τη Ναϊτική παρουσία στη Γαλλία. Στη συνέχεια, έκανε ό,τι μπορούσε για να εξασφαλίσει την επιτυχία της B' Σταυροφορίας, της οποίας υπήρξε φανατικός υπέρμαχος και ένας από τους κύριους υποκινητές και στρατολογητές. H παταγώδης αποτυχία της σταυροφορίας κλόνισε σοβαρά τον Βερνάρδο, ο οποίος όμως επέρριψε τις ευθύνες στους "αμαρτωλούς σταυροφόρους", παρότι στο υπόλοιπο της ζωής του τα σημάδια από την απογοήτευση που προκάλεσε το ναυάγιο της σταυροφορίας ήταν ορατά.<br />
<br />
O σπουδαίος αυτός διανοητής και θεολόγος, η αντιφατική -αλλά τόσο χαρακτηριστική για την εποχή του- φυσιογνωμία που αποτέλεσε μία από τις κύριες παραμέτρους στην αρχική επιτυχία των Ναϊτών, πέθανε στη μονή του Κλερβώ το 1153, έχοντας αφήσει πίσω του πλουσιότατο έργο ως παρακαταθήκη στην Καθολική εκκλησία, που τον ανακήρυξε Διδάκτορα της Καθολικής Πίστης το 1830 καθώς και Άγιό της.<br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">Η ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΑΪΤΩΝ</span></b><br />
<br />
Οι Ναΐτες αρχικά ήταν λίγοι σε αριθμό, σύντομα όμως αυξήθηκαν με τη στρατολόγηση νέων μελών μεταξύ των ιπποτών που κατέφθαναν ως προσκυνητές στους Αγίους Τόπους. Πολλοί από αυτούς επιθυμούσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην καθολική Εκκλησία αλλά δεν τους ενθουσίαζε η προοπτική να γίνουν κανονικοί μοναχοί. Τα πολεμικά τάγματα τούς παρείχαν τη δυνατότητα να λάβουν το μοναχικό σχήμα χωρίς να εγκαταλείψουν τον πόλεμο και τις μάχες. Όφειλαν όμως να απαρνηθούν όλες τις απολαύσεις της ζωής.<br />
<br />
Τα πολυτελή ρούχα και η προσωπική περιποίηση απαγορεύονταν αυστηρά, όπως και τα αστεία, τα τραγούδια, ο χορός, τα διασκεδαστικά θεάματα με ταχυδακτυλουργούς και ακροβάτες και το αγαπημένο σε όλους τους ευγενείς της εποχής κυνήγι με ειδικά εκπαιδευμένα γεράκια. Οι άνδρες όφειλαν να έχουν κοντά μαλλιά και να ακολουθούν πιστά το πρόγραμμα ζωής των μοναχών παρακολουθώντας όλες τις λειτουργίες και τηρώντας τις νηστείες. Παράλληλα ήταν υποχρεωμένοι να εκπαιδεύονται συνεχώς για πολεμικές επιχειρήσεις. Ως μοναχοί έπρεπε να απαρνηθούν την προσωπική τους περιουσία, καθώς το τάγμα τους παρείχε τα ελάχιστα με τα οποία πλέον θα συντηρούντο.<br />
<br />
Απαγορεύονταν επίσης τα διακοσμημένα όπλα και έγινε προσπάθεια όλοι οι Ναΐτες να έχουν ομοιόμορφη εμφάνιση. Το τάγμα παρείχε στους ιππότες και τα άλογά τους. Η συντήρηση του οπλισμού, των αλόγων και του υπολοίπου υλικού ήταν μια από τις βασικές υποχρεώσεις των ιπποτών, οι οποίοι υποβάλλονταν σε συνεχείς σχετικές επιθεωρήσεις. Λόγω των πολεμικών τους υποχρεώσεων οι άνδρες απαλλάσσονταν από την τήρηση των πιο αυστηρών νηστειών, ώστε να έχουν δυνάμεις για μάχιμη υπηρεσία. Αυτή όμως ήταν και η μοναδική παρέκκλιση από το πρόγραμμα και τον τρόπο διαβίωσης των υπολοίπων μοναχών. Σε γενικές γραμμές η ζωή των Ναϊτών ήταν αρκετά σκληρή και αυστηρή, αφού συνδύαζε τη στρατιωτική με τη μοναστική πειθαρχία.<br />
<br />
Εκτός από τους μοναχούς υπήρχαν και λαϊκοί ιππότες, οι οποίοι υπηρετούσαν στο τάγμα για ορισμένο χρονικό διάστημα χωρίς να λάβουν το μοναχικό σχήμα. Για όσο διάστημα, όμως, βρίσκονταν στο τάγμα ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθούν το αυστηρό πρόγραμμα των Ναϊτών χωρίς καμία διάκριση. Το τάγμα σύντομα ξεπέρασε τα όρια των Αγίων Τόπων. Πολλοί ευγενείς στη δυτική Ευρώπη παραχωρούσαν περιουσιακά στοιχεία για την υποστήριξή του. Σταδιακά οι Ναϊτες άρχισαν να μετατρέπονται σε μεγάλο οικονομικό οργανισμό και αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν παραρτήματα στην υπόλοιπη Ευρώπη για να ελέγχουν την τεράστια περιουσία που συγκέντρωναν και να στρατολογούν πιο εύκολα νέα μέλη.<br />
<br />
Καθώς η πλειοψηφία των ιδρυτών αλλά και των υπολοίπων μελών προερχόταν από τη Γαλλία, το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας βρισκόταν σε αυτή τη χώρα. Ιδιαίτερα δημοφιλές ήταν το τάγμα και στην Αγγλία, όπου στρατολόγησε πολλά μέλη και απέκτησε εκτάσεις γης. Η δράση κατά των μουσουλμάνων δεν περιορίστηκε στην Παλαιστίνη και στη Συρία αλλά απλώθηκε και στην Ιβηρική χερσόνησο. Τον 8ο αιώνα οι Άραβες έφθασαν στο μέγιστο σημείο της επέκτασής τους προς τα δυτικά καταλαμβάνοντας το σύνολο σχεδόν της Ιβηρικής. Από τότε οι Χριστιανοί προσπαθούσαν να τους εκδιώξουν από την περιοχή με συνεχείς αγώνες και σταδιακά κατόρθωσαν να περιορίσουν τα όρια της Μουσουλμανικής περιοχής προς τον Νότο.<br />
<br />
Λίγο μετά την ίδρυσή τους οι Ναΐτες εξάπλωσαν τη δράση τους και εκεί και προσέφεραν σημαντικές υπηρεσίες στα τοπικά βασίλεια, παρέχοντας (όπως και στην Ανατολή) μια μόνιμη και αξιόπιστη πολεμική δύναμη. Ως αναγνώριση των υπηρεσιών τους ο βασιλιάς Αλφόνσος Α' της Αραγωνίας με διαθήκη του, επειδή δεν είχε παιδιά, παραχωρούσε το βασίλειό του στον Πανάγιο Τάφο και στα πολεμικά τάγματα των Ιωαννιτών και των Ναϊτών. Παρά το ότι και τα δύο τάγματα ως τότε είχαν συγκεντρώσει μεγάλη περιουσία, την οποία διαχειρίζονταν με επιτυχία, δεν είχαν ακόμα ούτε τη διοικητική υποδομή, ούτε την πολιτική βούληση και την ικανότητα να αναλάβουν τη διακυβέρνηση ενός ολόκληρου κράτους.<br />
<br />
Έτσι μετά τον θάνατο του βασιλιά Αλφόνσου, το 1134, το κράτος του κατανεμήθηκε ανάμεσα στις γειτονικές ηγεμονίες της Καστίλης, της Ναβάρρας και της Καταλωνίας. Τα δύο τάγματα έλαβαν ως αντάλλαγμα μερικά φέουδα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΝΑΪΤΩΝ ΣΤΙΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ</b></span><br />
<br />
Η οικονομική και στρατιωτική ισχύς του τάγματος προβλήθηκε όταν ενίσχυσε τη σταυροφορία του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Ζ' το 1147 με στρατιωτικές δυνάμεις και χρήματα. Από τα παραρτήματα των Ναϊτών στη Δύση προσφέρθηκαν 130 ιππότες και μεγαλύτερος αριθμός ελαφρύτερα οπλισμένων ιππέων και πεζών, ενώ το σύνολο των δυνάμεων του τάγματος στην Ανατολή τέθηκε στη διάθεση της σταυροφορίας. Κατά την ίδια περίοδο είναι πιθανό να έλαβαν από τον πάπα το δικαίωμα να φέρουν κόκκινο σταυρό στο ιμάτιό τους, σημείο το οποίο συμβόλιζε τη διάθεση των μελών του τάγματος να θυσιαστούν για τη Χριστιανική πίστη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-SWYP_H-8P8M/WMoXsaqGE1I/AAAAAAAApfs/etiMMlil5k8uRhOsBS7PiEHwQb1uBHBogCLcB/s1600/4039591770_e28db18e27_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://1.bp.blogspot.com/-SWYP_H-8P8M/WMoXsaqGE1I/AAAAAAAApfs/etiMMlil5k8uRhOsBS7PiEHwQb1uBHBogCLcB/s400/4039591770_e28db18e27_b.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στη σταυροφορία συμμετείχε και ο βασιλιάς της Γερμανίας Κορράδος. Παρά την ευοίωνη αρχή της εκστρατείας η σταυροφορία τελικά απέτυχε. Οι σταυροφόροι στράφηκαν κατά της Δαμασκού, την οποία πολιόρκησαν χωρίς επιτυχία. Για την αποτυχία οι Γερμανοί κατηγόρησαν τους Γάλλους των Αγίων Τόπων και ιδιαίτερα τους Ναΐτες, τους οποίους υποψιάζονταν για μυστικές συνεννοήσεις με τους Μουσουλμάνους της Δαμασκού. Ανεξάρτητα από τα αίτια που την προκάλεσαν, η αποτυχία απέδειξε την αδυναμία των Χριστιανών να διευρύνουν την περιοχή την οποία κατείχαν και να κυριαρχήσουν στην ενδοχώρα της Συρίας.<br />
<br />
Τα Χριστιανικά κράτη περιορίστηκαν σε μια στενή λωρίδα γης κατά μήκος στης θάλασσας, ευάλωτη απέναντι σε μια οργανωμένη Μουσουλμανική επίθεση την οποία θα σχεδίαζε και θα καθοδηγούσε ένας ικανός αρχηγός. Ο ικανός αυτός ηγέτης εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Κουρδικής καταγωγής Σαλαντίν. Η σταδιοδρομία του τελευταίου ξεκίνησε από την Αίγυπτο, όπου στάλθηκε μαζί με τον θείο του για να βοηθήσει τους εκεί Μουσουλμάνους εναντίον των σταυροφόρων. Ο ίδιος κατόρθωσε τελικά να γίνει κυρίαρχος της Αιγύπτου και μετά τον θάνατο του ηγεμόνα της Συρίας Νουρεντίν να ενώσει την Αίγυπτο και τη νότια Συρία υπό την εξουσία του. Επόμενος στόχος του Κούρδου πολέμαρχου ήταν να εκδιώξει τους Χριστιανούς από την Παλαιστίνη και τις ακτές του Λιβάνου και της Συρίας.<br />
<br />
Το 1187 συνέτριψε τους Χριστιανούς στη μάχη του Χαττίν, κοντά στις ακτές της λίμνης Τιβεριάδας, και εκμεταλλεύθηκε τη νίκη του για να καταλάβει την Ιερουσαλήμ και τα περισσότερα από τα χριστιανικά κάστρα της ακτής. Στα χέρια των Χριστιανών έμειναν η Τύρος, η Τρίπολη και μερικά μικρά κάστρα, τα περισσότερα από τα οποία ανήκαν στα μοναχικά τάγματα. Η ήττα του Χαττίν είχε δυσάρεστα αποτελέσματα και για τους Ναΐτες. Ο μεγάλος μάγιστρος του τάγματος, Γεράρδος του Ριντφόρ, αιχμαλωτίστηκε και υποχρεώθηκε (για να απελευθερωθεί) να διατάξει τη φρουρά των Ναϊτών της Γάζας να παραδοθεί. Ήταν ο μόνος Ναϊτης αιχμάλωτος από τη μάχη του Χαττίν που αφέθηκε ζωντανός για να ανταλλάξει τη ζωή του με την πόλη.<br />
<br />
Λίγο αργότερα πέθανε πολεμώντας κοντά στο λιμάνι της Άκρας στην Παλαιστινιακή ακτή, το οποίο είχε μόλις καταλάβει ο Σαλαντίν και οι Χριστιανοί προσπαθούσαν να ανακαταλάβουν. Η είδηση της απώλειας των Αγίων Τόπων και ιδιαίτερα της Ιερουσαλήμ προκάλεσε συγκίνηση στη δυτική Ευρώπη και οι ισχυρότεροι ηγεμόνες ξεκίνησαν για νέα σταυροφορία. Ο Γερμανός Αυτοκράτορας Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσα δεν μπόρεσε να φθάσει στους Αγίους Τόπους διότι πνίγηκε σε ένα ποτάμι της Κιλικίας, αλλά ο βασιλιάς της Αγγλίας Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος και ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος-Αύγουστος κατόρθωσαν να βοηθήσουν τους Χριστιανούς της Παλαιστίνης να καταλάβουν το λιμάνι της Άκρας.<br />
<br />
Μετά από αυτή την επιτυχία ο Γάλλος βασιλιάς αποφάσισε να εγκαταλείψει τους Αγίους Τόπους. Ωστόσο ο Ριχάρδος παρέμεινε και συνέχισε τη σταυροφορία με τις περιορισμένες δυνάμεις που είχαν απομείνει. Ένα μεγάλο μέρος από αυτές αποτελείτο από μέλη των ιπποτικών ταγμάτων τα οποία, λόγω της σοβαρής απειλής για τους Αγίους Τόπους, είχαν διατάξει τα παραρτήματά τους στη Δύση να αποστείλουν όσες ενισχύσεις μπορούσαν. Η σημαντικότερη σύγκρουση των δυνάμεων του Ριχάρδου με τους Μουσουλμάνους πραγματοποιήθηκε το πρωί της 7ης Σεπτεμβρίου 1191, ενώ ο Χριστιανικός στρατός προχωρούσε βόρεια της πόλης Αρσούφ. Ο στρατός του Σαλαντίν τους περίμενε σε μια παραλιακή πεδιάδα.<br />
<br />
Οι Χριστιανοί παρατάχθηκαν με την πλάτη στη θάλασσα. Στη δεξιά πλευρά παρατάχθηκαν οι Ναΐτες, πίσω από ένα σώμα τοξοτών. Στο κέντρο βρισκόταν ο ίδιος ο Ριχάρδος με τους Νορμανδούς και τους Άγγλους ιππότες. Στο αριστερό άκρο της παράταξης βρίσκονταν οι Ιωαννίτες. Τα δύο ιπποτικά τάγματα τοποθετήθηκαν σε απόσταση μεταξύ τους λόγω της αντιπαλότητας που τα χώριζε. Οι Μουσουλμάνοι άρχισαν την επίθεσή τους με αλλεπάλληλα τμήματα από τοξότες που εξαπέλυσαν βροχή βελών. Στη συνέχεια το Τουρκικό ιππικό έπεσε μανιασμένα στην αριστερή πλευρά των Χριστιανών, προσπαθώντας να δημιουργήσει ρήγμα στην παράταξή τους.<br />
<br />
Οι Χριστιανοί τελικά σώθηκαν με μία ορμητική επέλαση των σιδερόφρακτων ιπποτών, η οποία ήταν αδύνατο να ανακοπεί από τους ελαφρύτερα οπλισμένους στρατιώτες του Σαλαντίν.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Εδραίωση των Ναϊτών</span></b><br />
<br />
Μετά την επίσημη αναγνώρισή του από την Εκκλησία, το Τάγμα του Ναού ήταν πλέον μία πραγματικότητα και η επιτυχία του στη Χριστιανική Δύση ήταν εντυπωσιακή. Οι δωρεές άρχισαν να καταφθάνουν σωρηδόν και ο Ούγος ντε Παιν, επιστρέφοντας στους Αγίους Τόπους, άφησε ορισμένους από τους αδελφούς στην Ευρώπη, για να συνεχίσουν την προσπάθεια εξεύρεσης πόρων και στρατολόγησης μελών και για να διαχειριστούν τις δωρεές που είχαν γίνει και που απαιτούσαν επιστασία. Με τον τρόπο αυτό άρχισε να δημιουργείται η υπερπόντια διοικητική δομή των Ναϊτών, η οποία μέσα σε λίγα χρόνια απλώθηκε τόσο, ώστε κάλυπτε ολόκληρη τη Δ. Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τη M. Ανατολή.<br />
<br />
Το δίκτυο αυτό των Ναϊτών είναι εκείνο που θα τους καθιστούσε ουσιαστικά την πρώτη πραγματική ''πολυεθνική εταιρεία'' της ιστορίας, μόλις λίγες δεκαετίες μετά την ίδρυσή τους. O Παγιέν του Μοντινιέ, ένας από τους εννιά πρώτους Ναΐτες, παρέμεινε στη Γαλλία και μάλιστα τοποθετήθηκε υπεύθυνος της περιοχής βορείως του Λουάρ. Οι άλλοι Ναΐτες που δραστηριοποιήθηκαν στην Ευρώπη εκείνο τον καιρό ήταν ο Ούγος του Ριγκό, που φέρεται στα αρχεία της περιόδου να έχει λάβει δωρεές στο Καρκασόν, ο Πέτρος από τη Ροβίρα που έγινε δέκτης δωρεών σε περιοχές της Προβηγκίας και ο -μετέπειτα Μεγάλος Μάγιστρος- Εβεράρδος του Μπαρ στην Καταλονία.<br />
<br />
Οι δωρεές σύντομα άρχισαν να γίνονται όλο και πιο μεγάλες και η συχνότητά τους ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Μπορεί να πει κάποιος ότι ο θεσμός ενός ιπποτικού τάγματος ''ταίριαζε'' στην Ευρώπη των ιπποτικών ιδεωδών, της αναζήτησης της σωτηρίας της ψυχής και του ''καλού θανάτου''. Οι Ναΐτες, έχοντας ήδη κερδίσει μία θέση στη λαϊκή μυθολογία της εποχής δίχως να έχουν στην πραγματικότητα προσφέρει την παραμικρή υπηρεσία, αποτελούσαν ένα καταφύγιο για πολλές κατηγορίες ανθρώπων και μάλιστα διαφόρων κοινωνικών τάξεων.<br />
<br />
Βεβαίως, οι ''αδελφοί ιππότες'' ήταν αποκλειστικά ευγενείς, γόνοι φεουδαρχικών οίκων οποιουδήποτε βαθμού, από μεγαλοφεουδάρχες με κυριότητα σε ολόκληρα πριγκιπάτα, όπως ο Ούγος της Καμπανίας, έως φτωχοί δευτερότοκοι γιοι μικροφεουδαρχών και ξεπεσμένων ιπποτών. H έλξη που ασκούσε ο Ναός στην ιπποσύνη της Ευρώπης ήταν πλέον τεράστια. Οι μεγαλοφεουδάρχες που κατά καιρούς στρατολογήθηκαν στο Ναό, όπως ο Ούγος ή ο Αρπίνος του Μπουργκ, ήταν σε προχωρημένη ηλικία, όταν τα εγκόσμια τους είχαν κουράσει και δεν ενδιαφέρονταν πλέον για την οικογένειά τους (ο Ούγος χώρισε τη σύζυγό του, ενώ ο Αρπίνος είχε μόλις μείνει χήρος).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-annjZSY6gaE/WMtrdzDM-nI/AAAAAAAApf8/hxt9eSoxtjsYnq0x3p0a043o4tqBdOgUACLcB/s1600/30b0c4f601756b4a3321c94b24bdc3a3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="446" src="https://3.bp.blogspot.com/-annjZSY6gaE/WMtrdzDM-nI/AAAAAAAApf8/hxt9eSoxtjsYnq0x3p0a043o4tqBdOgUACLcB/s640/30b0c4f601756b4a3321c94b24bdc3a3.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Τέτοιοι άνθρωποι έβλεπαν στο τάγμα μία ευκαιρία να εξιλεωθούν για τις αμαρτίες τους, να σώσουν την ψυχή τους, να προσφέρουν σε έναν κοινό αγώνα και να ζήσουν, έστω στο τέλος της ζωής τους, μία διαφορετική εμπειρία. Αντίθετα, οι νεότεροι και συνήθως φτωχότεροι ιππότες, είχαν άλλα κατά νου όταν εντάσσονταν μαζικά στις τάξεις του τάγματος. Οι πρωτεργάτες του τάγματος, Ούγος του Παιν και Γοδεφρείδος του Σαιντ Ομέρ, κατά τα φαινόμενα δεν στερούντο κλήρου και ήταν ''χαμηλόβαθμοι'' φεουδάρχες με πλήρη κληρονομικά δικαιώματα. Το ίδιο ίσχυε για πολλούς από τους γνωστότερους ιππότες που εντάχθηκαν στο τάγμα μέσα στις επόμενες δεκαετίες.<br />
<br />
O Ούγος του Μπουρμπουτόν, ένας φεουδάρχης από την ομώνυμη περιοχή της Προβηγκίας, εντάχθηκε στους Ναΐτες το 1139, δωρίζοντας ταυτόχρονα τόσο μεγάλες εκτάσεις γης ώστε οι Ναΐτες ίδρυσαν με τα έσοδα απ' αυτές το παιδαγωγικό ίδρυμα της Ρισερέν. Μόλις έξι χρόνια αργότερα, ο γιος και κληρονόμος του, Νικόλαος, εγκατέλειψε τον κοσμικό βίο για να υπηρετήσει τους Ναΐτες, παραχωρώντας στο Ναό το σύνολο της περιουσίας του. Υπήρχαν όμως και εκείνοι που είχαν μικρή περιουσία, συνήθως κάποια πρόσοδο από τα κτήματα της οικογένειάς τους ή κάποιο ανάλογο έσοδο, αρκετό μόλις για να συντηρούνται. Αυτοί οι ιππότες έβρισκαν στους κόλπους του Ναού μία νέα οικογένεια.<br />
<br />
Η οποία είχε αρκετές απαιτήσεις, αφού ζητούσε πράγματα δύσκολα -έως και αδιανόητα για έναν κακομαθημένο γόνο μίας αριστοκρατικής οικογένειας- αλλά ταυτόχρονα έδινε εξίσου ικανοποιητικές ''αμοιβές''. H προοπτική της ένταξης σε ένα ιπποτικό τάγμα και ειδικότερα σε αυτό των ''Φτωχών ιπποτών του Χριστού'', έμοιαζε εξαιρετικά ελκυστική για μια μεγάλη μερίδα της Μεσαιωνικής ιπποσύνης. Σε αυτό το τάγμα θα μπορούσαν να ζήσουν δίχως να παραιτηθούν όλων των επίγειων απολαύσεων ενώ παράλληλα θα μπορούσαν να συνεχίσουν να εξασκούν την τέχνη που είχαν μάθει καλύτερα: την πολεμική. Πολύ σύντομα, οι αρχηγοί και ανώτεροι διοικητές των Ναϊτών είχαν καθιερωθεί ως πρόσωπα με κύρος και δύναμη, όχι μόνο στην ιεραρχία της Ουτρεμέρ αλλά και στην Δ. Ευρώπη.<br />
<br />
Οι ανώτεροι αξιωματούχοι του τάγματος στη Δύση απολάμβαναν υψηλού κύρους, κοινωνικής αναγνώρισης και συχνά προσλαμβάνονταν από ισχυρούς εκκλησιαστικούς ή κοσμικούς άρχοντες ως σύμβουλοι. Αυτή η εικόνα αποτελούσε ''κράχτη'' για οποιονδήποτε φιλόδοξο νεαρό ιππότη, που έβλεπε με σκεπτικισμό την προοπτική μιας ζωής όπου το μόνο που θα έκανε θα ήταν η διαχείριση της οικογενειακής περιουσίας. H ανθρώπινη φιλοδοξία κινεί την ιστορία και αυτή αποτέλεσε την κινητήριο δύναμη και των Ναϊτών. H στρατολόγηση νέων μελών πήγε, όπως αναφέρουν οι περισσότερες πηγές, πολύ καλά ήδη από την πρώτη προσπάθεια του Ούγου και ενώ τα τάγμα είχε ''ζωή'' μόνο λίγων ετών.<br />
<br />
Στο τάγμα προσέφευγαν άνδρες που ήταν διατεθειμένοι να αφήσουν τα εγκόσμια και να ενταχθούν στην υπηρεσία της Χριστιανοσύνης και του Ναού. Επρόκειτο παράλληλα για άνδρες που θα μπορούσαν να ενισχύσουν τις δυνάμεις του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ στις εκστρατείες που σχεδίαζε ο Βαλδουίνος, ο οποίος είχε στείλει τον Ούγο στη Δύση για να στρατολογήσει ιππότες. H φυσική εξέλιξη των πραγμάτων ήταν να οδηγήσει ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ τα στρατεύματά του -ενισχυμένα από τους Ευρωπαίους εθελοντές αλλά και από ένα τμήμα Ναϊτών- προς τη Δαμασκό, αμέσως μετά την επιστροφή του Ούγου στους Αγίους Τόπους.<br />
<br />
H σχεδιαζόμενη όμως κατάληψη της Δαμασκού, που θα έδινε νέα ζωή στα σταυροφορικά βασίλεια, δεν πραγματοποιήθηκε για λόγους που έχουν να κάνουν τόσο με την αντίσταση της φρουράς της όσο και τις καιρικές συνθήκες. Ωστόσο, αποτελεί την πρώτη στρατιωτική εκστρατεία στην οποία έχουμε τεκμηριωμένη συμμετοχή των Ναϊτών. Στο μέλλον, οι λευκοντυμένοι ιππότες θα συμμετείχαν σε αμέτρητες μάχες και θα κέρδιζαν δόξα και τιμή στο πεδίο της μάχης. Πάντως έχουμε ελάχιστα στοιχεία στη διάθεσή μας για τη δραστηριότητα του τάγματος στα αμέσως επόμενα χρόνια. Μάλιστα, οι Ναΐτες δεν ήταν ούτε το πρώτο ιπποτικό τάγμα που έλαβε ένα σημαντικό κάστρο στην Ουτρεμέρ.<br />
<br />
H τιμή αυτή ανήκει στους Ιωαννίτες, που τον καιρό εκείνο μάλιστα είχαν μόλις στρατιωτικοποιηθεί, παίρνοντας ως παράδειγμα το τάγμα του Ναού. Αντίθετα, οι Ναΐτες φαίνεται ότι την περίοδο αυτή ξεκίνησαν να εκπληρώνουν για πρώτη φορά την αποστολή που τους είχε ανατεθεί, τη φύλαξη δηλαδή των κύριων οδικών αρτηριών και την περιφρούρηση των προσκυνητών που κινούνταν σε αυτές. Συγκεκριμένα, σε έναν από τους πλέον πολυσύχναστους δρόμους, εκείνον που οδηγούσε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, στην περιοχή Κιστέρνα Ρουβέα, έκτισαν ένα μικρό κάστρο, μαζί με έναν σταθμό για τους διερχόμενους και ένα παρεκκλήσι. Και άλλα κάστρα των Ναϊτών χτίστηκαν στη συνέχεια σε κύριους οδικούς άξονες και σε τόπους προσκυνήματος.<br />
<br />
Όπως ο πύργος στο Μπάιτ Τζουμπρ ατ Ταχτανί, ένα κάστρο στην κορυφή του όρους Σαράντριον και άλλο ένα κοντά στο σημείο όπου λέγεται ότι βαφτίστηκε ο Χριστός στον Ιορδάνη ποταμό. Αυτά ήταν μικρά κάστρα, φτωχά επανδρωμένα, που χρησίμευαν και ως χώροι όπου μπορούσαν να καταφύγουν οι κατάκοποι προσκυνητές, να ξαποστάσουν, να προφυλαχθούν από τις καιρικές συνθήκες και τους ληστές και να εκκλησιαστούν. Στη συνέχεια, οι Ναΐτες έλαβαν το πρώτο ''πραγματικό'' κάστρο τους. Αντίθετα όμως με ό,τι θα περίμενε κάποιος, αυτό το κάστρο δεν βρισκόταν εντός των ορίων της Ιερουσαλήμ, αλλά στα όρια του Πριγκιπάτου της Αντιόχειας.<br />
<br />
Πρόκειται για το οχυρό Μπαργκάς, το οποίο οι σταυροφόροι ονόμασαν Γκαστόν, και δέσποζε σε μία ιδιαίτερα στρατηγική θέση του περάσματος Μπελέν, της μόνης ''εύκολης'' διάβασης μέσω της οροσειράς του Αμανού. Επρόκειτο για μία σαφώς στρατηγική θέση τεράστιας σημασίας, που βρισκόταν μάλιστα πολύ κοντά στο (Μουσουλμανικό) Χαλέπι. Αυτό ήταν το πρώτο από τα μεγάλα κάστρα, την υπεράσπιση των οποίων θα αναλάμβαναν οι Ναΐτες. Ταυτόχρονα, το τάγμα, που φαίνεται ότι είχε αναλάβει το έργο της φύλαξης των βορειοανατολικών συνόρων του Πριγκιπάτου της Αντιοχείας, κατέλαβε κατόπιν αιτήσεως του πρίγκιπα άλλα δύο κάστρα στην ίδια περιοχή.<br />
<br />
Λίγα χρόνια μετά ο πρώτος μάγιστρος του τάγματος, ο Ούγος του Παιν, απεβίωσε. Οι αδελφοί, προφανώς λαμβάνοντας υπόψη τη θέληση του τότε βασιλιά της Ιερουσαλήμ, Φούλκου του Ανζού, εξέλεξαν για τη θέση του Μεγάλου Μάγιστρου έναν αδελφό από τον τόπο καταγωγής του Φούλκου. Επρόκειτο για τον Ροβέρτο του Κραόν, γνωστό με την παραπλανητική ονομασία ''ο Βουργουνδός'' (δεν ήταν από τη Βουργουνδία, αλλά από το Ανζού). Επί της αρχηγίας του Κραόν, οι Ναΐτες έλαβαν, το 1139, την πολύτιμη Παπική Βούλα, Omne Datum Optimum, που τους αναγνώριζε επίσημα, τους παραχωρούσε εξαιρετικά προνόμια και ουσιαστικά εγκαινίαζε την περίοδο της μεγάλης επέκτασης του τάγματος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-rv3zj_Octxs/WMttaeLaawI/AAAAAAAApgI/tyTFGPyKiqAJcBBQka3lNBP6l0SXSvjjQCLcB/s1600/1c7c25dac28c43ac528a25394fcef96a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-rv3zj_Octxs/WMttaeLaawI/AAAAAAAApgI/tyTFGPyKiqAJcBBQka3lNBP6l0SXSvjjQCLcB/s400/1c7c25dac28c43ac528a25394fcef96a.jpg" width="297" /></a></div>
<br />
Συγκεκριμένα, με τη Βούλα αυτή ο Πάπας Ιννοκέντιος B' καθόριζε κατ' αρχάς ότι το τάγμα δεν επρόκειτο να υπαχθεί σε καμία εκκλησιαστική δικαιοδοσία πέραν του ίδιου του προκαθήμενου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Επρόκειτο για μία κίνηση τεράστιας σημασίας, αφού έδινε τη δυνατότητα στο τάγμα να δρα αυτοβούλως και ήταν η αρχή για την ανεξαρτητοποίησή του από τις κοσμικές (βασιλιάς της Ιερουσαλήμ) και εκκλησιαστικές (πατριάρχης της Ιερουσαλήμ) αρχές. Αυτή η ανεξαρτησία υπογραμμίστηκε με τη δυνατότητα που έδινε η ίδια Βούλα στους Ναΐτες να δημιουργούν δικά τους παρεκκλήσια και να δέχονται στους κόλπους τους και ιερείς, οι οποίοι θα προσχωρούσαν στο τάγμα ως ''στρατιωτικοί ιερείς''.<br />
<br />
Με τον τρόπο αυτό, το τάγμα αποδεσμευόταν από οποιαδήποτε σχέση με τις κατά τόπους εκκλησιαστικές αρχές, που μέχρι τότε είχαν κάποιο λόγο στα θέματα του τάγματος. Αλλά πέρα από τη διοικητική αυτοτέλεια του τάγματος, ο Ιννοκέντιος φρόντισε με ιδιαίτερη περίσκεψη και για την οικονομική ανεξαρτησία του. Αυτό το πέτυχε, δίνοντας στους Ναΐτες το δικαίωμα να εισπράττουν το φόρο της δεκάτης αλλά όχι την υποχρέωση να τον καταβάλλουν. Παρόμοιο προνόμιο απολάμβανε μόνο το μοναστικό τάγμα των Κιστερκιανών και αυτό δείχνει πόσο σημαντικό θεωρούσε η Ρώμη το Τάγμα του Ναού.<br />
<br />
Ένα άλλο μέτρο που τους έδινε το δικαίωμα να δημιουργούν δικά τους κοιμητήρια στα οποία μπορούσαν να ενταφιάζουν, εκτός των αδελφών του τάγματος και τους ταξιδιώτες -δηλαδή πρακτικά οποιονδήποτε- είχε επίσης μεγάλη οικονομική σημασία. H Βούλα Omne Datum Optimum θεωρείται καθοριστικής σημασίας για την ιστορία όχι μόνο των Ναϊτών αλλά και όλου του κινήματος των ιπποτικών ταγμάτων, αφού για πρώτη φορά δίνονταν τόσα προνόμια σε έναν οργανισμό που βρισκόταν στις παρυφές του εκκλησιαστικού κατεστημένου. Τα προνόμια αυτά τα κρατούσε ζηλότυπα για πολλούς αιώνες για λογαριασμό της η Εκκλησία, οπότε είναι φανερό ότι η σημασία που δινόταν στο τάγμα από τον προκαθήμενο της Ρώμης ήταν τεράστια.<br />
<br />
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των περισσότερων ερευνητών, η εξαιρετική αυτή γενναιοδωρία του Ιννοκέντιου έχει ένα πολύ σαφές κίνητρο: ο Πάπας κατέλαβε τη θέση του κυρίως εξαιτίας της υποστήριξης του πανίσχυρου, πλέον, Βερνάρδου του Κλερβώ. Στην ουσία ο Ιννοκέντιος ήταν ο εκλεκτός του Βερνάρδου σε αντιδιαστολή με τον υποστηριζόμενο από το Νορμανδό βασιλιά της Σικελίας Ρογήρο, τον Ανσέλμο B'. Για μία περίοδο 8 ετών, η Ρώμη είχε δύο Πάπες, έναν στην αιώνια πόλη και άλλον έναν στη Γαλλία. Όμως χάρη στην υποστήριξη του Βερνάρδου, οι Ευρωπαίοι μονάρχες υποστήριξαν τον Ιννοκέντιο, που έγινε μοναδικός Πάπας το 1138.<br />
<br />
Τα προνόμια των Ναϊτών επεκτάθηκαν ακόμη περισσότερο μέσα στα επόμενα χρόνια, με δύο ακόμη Βούλες, τη Milites Templi του Σελεστίνου B' το 1144 και την Militia Dei του Ευγενίου Γ' την επόμενη χρονιά. Με αυτές τις κινήσεις, έγινε πλέον φανερό με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η Ρώμη όχι μόνο στήριζε τα ιπποτικά τάγματα, αλλά τα θεωρούσε ως ένα καθοριστικό συστατικό στοιχείο της πολιτικής της για τους Αγίους Τόπους και την επέκταση της χριστιανοσύνης γενικότερα. Οι Ναΐτες -όπως άλλωστε και οι Ιωαννίτες τον ίδιο καιρό- εκμεταλλεύθηκαν σε υπερθετικό βαθμό τα νέα προνόμιά τους και πολύ σύντομα άρχισαν να γιγαντώνονται. Το 1147, στις παραμονές της B' Σταυροφορίας, το Τάγμα του Ναού ήταν πλέον ένας ισχυρός οργανισμός με σπουδαίες διασυνδέσεις και συνεχώς αυξανόμενη περιουσία.<br />
<br />
Εκείνη η χρονιά ήταν ιδιαίτερα σημαντική για την ανάπτυξη του τάγματος. O Πάπας Ευγένιος και ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος με μία περίλαμπρη ακολουθία επισκέφθηκαν το αρχηγείο των Ναϊτών έξω από το Παρίσι, όπου συναθροίστηκε το σύνολο σχεδόν των αδελφών ιπποτών της Γαλλίας και της Ιβηρικής. O ισχυρότερος κοσμικός ηγεμόνας και ο ανώτατος εκπρόσωπος της εκκλησιαστικής αρχής φιλοξενήθηκαν από τους Ναΐτες και συσκέφθηκαν μαζί τους ενόψει της νέας σταυροφορίας, στην οποία είχε πειστεί να λάβει μέρος εκτός του Λουδοβίκου και άλλος ένας πανίσχυρος ηγεμόνας, ο Γερμανός αυτοκράτορας Κονράδος.<br />
<br />
Σύμφωνα με τους περισσότερους μελετητές, κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στις 27 Απριλίου του 1147, δόθηκε στους Ναΐτες το δικαίωμα από τον Ευγένιο να φέρουν το χαρακτηριστικό κόκκινο σταυρό στους μανδύες τους. Από τότε, ο συγκεκριμένος σταυρός συνδέθηκε με το τάγμα, σε σημείο πολλοί να τον ονομάζουν ''Ναϊτικό'' σταυρό. H B' Σταυροφορία, κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία. Ωστόσο ακόμη και σε αυτή την αποτυχία, οι Ναΐτες πέτυχαν να διακριθούν αποφασιστικά. Οι λευκοντυμένοι ιππότες, υπό την ηγεσία του Μεγάλου Μάγιστρου Εβεράρδου του Μπαρ, συνόδευσαν το σταυροφορικό στράτευμα διαμέσου της Μικράς Ασίας.<br />
<br />
Στην αρχή, οι Ναΐτες ήταν απλώς συνοδοί, αλλά όταν το στράτευμα ηττήθηκε στις πρώτες αψιμαχίες με τους Σελτζούκους και η κατάσταση άρχισε να γίνεται απελπιστική λόγω προβλημάτων συνοχής και έλλειψης εφοδίων, ο Λουδοβίκος στράφηκε προς τον Εβεράρδο. Αρχικά, η βοήθεια που προσέφεραν ήταν στρατιωτικής και οργανωτικής φύσεως. O στρατός χωρίστηκε σε μικρά τμήματα, τα οποία ανέλαβε από ένας Ναΐτης ως διοικητής και οι ιππότες οργάνωσαν την πορεία με τάξη, βάζοντας πλαγιοφυλακές, οπισθοφυλακή και προφυλακές. Κάτω από την καθοδήγηση των Ναϊτών, το στράτευμα είχε ελάχιστες απώλειες στη συνέχεια, έως ότου έφθασε στην Αντιόχεια.<br />
<br />
Όμως οι Ναΐτες βοήθησαν αποφασιστικά και σε έναν ακόμη τομέα: τα έξοδα της σταυροφορίας για το Λουδοβίκο είχαν ήδη ξεπεράσει κάθε πρόβλεψη και ο Γάλλος βασιλιάς αντιμετώπιζε σοβαρότατο πρόβλημα έλλειψης χρημάτων για να συνεχίσει να συντηρεί το στρατό του. Και εδώ ο Εβεράρδος του έδωσε τη λύση, αφού συγκέντρωσε κάθε διαθέσιμο πόρο των Ναϊτών και του χορήγησε ένα ποσό τεράστιο για τα δεδομένα της εποχής, 2.000 ασημένια μάρκα, που αντιστοιχούσαν περίπου στο μισό των ετήσιων εσόδων του συνόλου των βασιλικών κτημάτων. O Γάλλος βασιλιάς έδωσε εντολή στον θησαυροφύλακά του να πληρώσει αυτό το ποσό στο αρχηγείο των Ναϊτών στη Γαλλία.<br />
<br />
Κάτι που δείχνει ότι ήδη από τον καιρό αυτό είχαν οργανώσει το σύστημα των υπερπόντιων συναλλαγών που θα τους έδινε αργότερα τον - ανεπίσημο - τίτλο των ''τραπεζιτών του Θεού''. H B' Σταυροφορία κατέληξε βεβαίως σε οικτρή αποτυχία, για την οποία οι Ναΐτες κατηγορήθηκαν στη συνέχεια από τον έξαλλο Λουδοβίκο ως συνυπεύθυνοι, μαζί με τους βαρόνους της Ουτρεμέρ. O Λουδοβίκος, βεβαίως, βρισκόταν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, όχι μόνο (και τόσο) εξαιτίας της αποτυχίας αλλά κυρίως εξαιτίας της απιστίας της γυναίκας του, της διαβόητης Ελεονόρας της Ακουϊταίνης, η οποία διατηρούσε ανοιχτά σχέση με το θείο της, πρίγκιπα της Αντιόχειας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Hnmcw4gJuB8/WMtuUHVH34I/AAAAAAAApgU/It5_Yd5qsh0d0DBHIRkxVInu_mLuPxkNQCLcB/s1600/e1557-os2bmilagres2bde2bnotre2bdame2b2528kb2b712ba2b24252c2bfol-2b123r2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://1.bp.blogspot.com/-Hnmcw4gJuB8/WMtuUHVH34I/AAAAAAAApgU/It5_Yd5qsh0d0DBHIRkxVInu_mLuPxkNQCLcB/s400/e1557-os2bmilagres2bde2bnotre2bdame2b2528kb2b712ba2b24252c2bfol-2b123r2529.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Μετά την αποτυχία αυτής της σταυροφορίας, το κλίμα στη M. Ανατολή άρχισε σταδιακά να αλλάζει. Οι Μουσουλμάνοι συνέχιζαν να παραμένουν διαιρεμένοι, παρά την ισχύ που συγκέντρωνε στα χέρια του ο άρχοντας της Συρίας Νουρεντίν, οι άποικοι από τη Δύση δεν ήταν πολλοί και οι Λατίνοι της Ουτρεμέρ άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι θα έπρεπε να συμβιώσουν κατά το δυνατόν αρμονικά με τους Μουσουλμάνους, εάν ήθελαν να επιβιώσουν. Άλλωστε, με δεδομένη την έλλειψη δυτικών εποίκων, τα κύρια έσοδά τους, φορολογικά και άλλα, προέρχονταν από τους Μουσουλμάνους της περιοχής. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι ξεκίνησαν μία περίοδο σχετικά ειρηνικής συμβίωσης, που όμως τάραζαν συχνά οι νεοφερμένοι στους Αγίους Τόπους Δυτικοί, που δεν είχαν προσαρμοστεί στην Ανατολή.<br />
<br />
Αντίθετα, οι ''ντόπιοι'' Λατίνοι είχαν σε μεγάλο βαθμό υιοθετήσει συνήθειες, τρόπο διατροφής και ντυσίματα “ανατολίτικα”, επηρεασμένοι από τους γηγενείς, ενώ και η θρησκευτική ανοχή -πράγμα αδιανόητο στις μισαλλόδοξες εποχές της A' Σταυροφορίας- είχε αρχίσει να εμφανίζεται δειλά-δειλά. Οι Ναΐτες ήταν πρωτοπόροι σε αυτή την προσπάθεια ειρηνικής συμβίωσης. Οι σχέσεις τους με πολλούς Μουσουλμάνους άρχοντες ήταν παραπάνω από φιλικές και είναι χαρακτηριστικό, όπως αναφέρουν πολλοί Μουσουλμάνοι χρονικογράφοι, ότι οι Ναΐτες δεν δίσταζαν όχι μόνο να φιλοξενούν υψηλούς ''άπιστους'' προσκεκλημένους, αλλά και να τους παραχωρούν χώρο μέσα στο τέμενος Αλ Ακσά για να προσευχηθούν.<br />
<br />
Δεν θα πρέπει να θεωρούμε ότι τέτοια συμπεριφορά απέναντι στους Μουσουλμάνους δεν συνάδει με τον περιβόητο φανατισμό των Ναϊτών και την αταλάντευτη πίστη τους στο Χριστιανισμό. Σε ένα τάγμα των αντιθέσεων, που ήδη ήταν ένας ζωντανός παραλογισμός (μοναχοί - πολεμιστές) τέτοιου είδους αντικρουόμενες συμπεριφορές δεν ήταν ακριβώς ασυνήθιστες. Το συγκρότημα του ''Ναού του Σολομώντα'' όπου είχαν το αρχηγείο τους στους Αγίους Τόπους οι Ναΐτες, επεκτάθηκε σε μεγάλο βαθμό και κατέστη ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σημεία όχι μόνο της Ιερουσαλήμ αλλά και ολόκληρης της περιοχής. Εκτός από τις αποθήκες όπλων και τους στάβλους, οι Ναΐτες ανήγειραν δύο ακόμη κτήρια για καταλύματα.<br />
<br />
Έναν εντυπωσιακό ναό και πολλούς βοηθητικούς χώρους, ενώ διαμόρφωσαν τον περίβολο σε έναν πραγματικό παράδεισο, με γρασίδι, δενδρόκηπους και χώρους περιπάτου. O αριθμός των Ναϊτών μεγάλωνε και υπολογίζεται ότι την έκτη δεκαετία του 12ου αιώνα υπήρχαν περί τους 300 αδελφούς ιππότες στα όρια του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ, μαζί με περισσότερους από 1.000 σεργέντους και ακόλουθους και έναν ικανό αριθμό Τουρκόπουλων. Ακόμη περισσότεροι ήταν οι υπόλοιποι, αδελφοί ή μη, που πλαισίωναν τη μάχιμη δύναμη. Οι στρατιωτικοί ιερείς (αδελφοί ιερείς), οι βοηθητικοί του τάγματος, οι αδελφοί τεχνίτες και οι εργάτες και υπάλληλοι που είχαν μία μόνιμη σχέση με το τάγμα.<br />
<br />
Στους ιππότες και τους σεργέντους θα πρέπει να προστεθούν και οι αδελφοί επισκέπτες (confreres) που συμμετείχαν στο τάγμα για ορισμένο χρόνο. Σε κάποια περίοδο είχε γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής συνήθεια μεταξύ των ιπποτών της Δύσης η περιορισμένης χρονικής διάρκειας υπηρεσία σε ένα ιπποτικό τάγμα και μεταξύ των ταγμάτων αυτό του Ναού είχε την προτίμηση των περισσότερων και ισχυρότερων ιπποτών. Όμως από τη στιγμή που οι Ναΐτες άρχισαν να αποκτούν σημαντικά οχυρά και κάστρα των οποίων αναλάμβαναν την ευθύνη φύλαξης, παρουσιάστηκε ανάγκη για πολύ περισσότερο προσωπικό. Ήταν δεδομένο ότι τα υποψήφια μέλη δεν ήταν τόσα όσα χρειαζόταν το τάγμα, κυρίως για δύο λόγους:<br />
<br />
Ο πρώτος είναι ότι το τάγμα πολύ συχνά αποδεκατιζόταν κυριολεκτικά σε μάχες ή καταλήψεις φρουρίων. Έπειτα, οι ανάγκες του τάγματος σε ''πολιτικό'' προσωπικό ήταν τεράστιες, εξαιτίας της μεγάλης περιουσίας που διέθετε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Παράλληλα, η ''δεξαμενή'' στρατολόγησης Τουρκόπουλων, που ήταν πάντα μία ευπρόσδεκτη προσθήκη λόγω του ότι κάλυπταν ένα κενό που είχε το τάγμα σε ελαφρούς ιππείς, ήταν περιορισμένη. Έτσι, το τάγμα κατέφευγε πολύ συχνά στις υπηρεσίες μισθοφόρων.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Κάστρα των Ναϊτών</span></b><br />
<br />
Το τυπικό κάστρο των Ναϊτών ήταν μία ισχυρή οχυρή θέση, που είχε διάφορες λειτουργίες σχετικές με τους σκοπούς του τάγματος και συνολικότερα με την προστασία και τον έλεγχο της περιοχής όπου βρισκόταν. Οι οχυρώσεις ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακές και στέρεες, έτσι ώστε να ανθίστανται αποτελεσματικά σε περίπτωση πολιορκίας. Οι Ναΐτες έχτισαν αρκετά κάστρα, με πιο ονομαστό το ''Κάστρο των Προσκυνητών'' ή Ατλίτ (Αθλίτ) που βρίσκεται νότια της Χάιφα. Αλλά τα περισσότερα κάστρα τους τα είχαν λάβει είτε με τη μορφή δωρεάς είτε τα είχαν κατακτήσει. Και σε αυτήν την περίπτωση, οι Ναΐτες ενίσχυαν αποφασιστικά τις οχυρώσεις και δημιουργούσαν το σύνολο της υποδομής που είχαν ανάγκη.<br />
<br />
Τα μεγαλύτερα κάστρα διέθεταν μεγάλες αποθήκες -συνήθως υπόγειες- όπου φυλάσσονταν προμήθειες και όπλα, ώστε το κάστρο να μπορεί να συντηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα σε περίπτωση πολιορκίας. Ανάλογη ήταν η πρόνοια που λάμβαναν για τους στάβλους, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος για τα άλογα του Ναού, που ήταν ιδιαίτερα πολύτιμα σε περίπτωση πολεμικών συγκρούσεων. H λειτουργία ενός κάστρου ήταν ιδιαίτερα περίπλοκη και απαιτούσε μεγάλο αριθμό προσωπικού. Τα μεγαλύτερα από αυτά διέθεταν ένα σημαντικό αριθμό αδελφών ιπποτών, έως και 50, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και 100, ενώ τα μικρότερα είχαν συνήθως ελάχιστους ιππότες, από 1 έως 5.<br />
<br />
Υπήρχαν ακόμη ορισμένα μικρά κάστρα που δεν διέθεταν αδελφούς ιππότες και επανδρώνονταν αποκλειστικά από σεργέντους και μισθοφόρους. Στην περίπτωση που υπήρχαν πολλοί αδελφοί ιππότες στο δυναμικό ενός κάστρου, ο αριθμός των σεργέντων ήταν σχετικά μικρός. Για παράδειγμα, στο κάστρο του Σαφέντ (για το οποίο υπάρχει αναλυτική αναφορά στα Μεσαιωνικά χρονικά μετά την ανακατασκευή του περίπου το 1260), υπηρετούσαν 50 αδελφοί ιππότες, τους οποίους συνεπικουρούσαν μόλις 30 σεργέντοι. Όμως δεν ήταν αυτή ολόκληρη η μάχιμη δύναμη που μπορούσε να παρατάξει το τάγμα για την υπεράσπιση αυτού του αρκετά μεγάλου κάστρου. Υπήρχαν ακόμη 50 Τουρκόπουλοι και 300 μισθοφόροι, κυρίως βαλλιστριδοφόροι.<br />
<br />
Το κάστρο για να λειτουργήσει χρειαζόταν επίσης εργάτες, υπαλλήλους και άλλους. Αυτά τα καθήκοντα κάλυπταν περί τα 820 άτομα που ήταν προφανώς έμμισθοι (ή με κάποια άλλη σχέση εξάρτησης) υπάλληλοι του τάγματος, ενώ ακόμη υπήρχαν 400 σκλάβοι, οι οποίοι αναλάμβαναν τις πιο σκληρές χειρωνακτικές δουλειές. Το κάστρο του Σαφέντ κατελήφθη από τον Μπαϋμπάρς το 1266 μετά από πολιορκία και το σύνολο της φρουράς του (των μάχιμων) σφαγιάστηκε. Βλέπουμε ότι η πτώση ενός τέτοιου κάστρου αφαιρούσε από τη μάχιμη δύναμη του τάγματος, τόσο ''εσωτερική'' όσο και μισθοφορική, περίπου 430 άνδρες, αριθμό μεγάλο για την εποχή και τη συγκυρία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-vnR8c4T-i1A/WMtyXOYBxSI/AAAAAAAApgg/JCkDuRX-uUM93HKR5PN8MrO2e9Y0cBphACLcB/s1600/Templerburg_Ponferrada_2005_low.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="220" src="https://4.bp.blogspot.com/-vnR8c4T-i1A/WMtyXOYBxSI/AAAAAAAApgg/JCkDuRX-uUM93HKR5PN8MrO2e9Y0cBphACLcB/s640/Templerburg_Ponferrada_2005_low.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Και οι απώλειες σε έμψυχο δυναμικό ήταν μόνο η μία όψη, αφού ανάλογη ήταν η απώλεια χρημάτων καθώς η ανακατασκευή, ενίσχυση, διαμόρφωση και τροφοδοσία ενός μεγάλου κάστρου κόστιζε υπέρογκα ποσά, τα οποία προέρχονταν από τις οικονομικές δραστηριότητες του τάγματος στη Δύση. Το Τάγμα του Ναού ήλεγχε ένα μεγάλο αριθμό κάστρων στην περίοδο της ακμής του, διαθέτοντας ένα πανίσχυρο όπλο για τον έλεγχο της υπαίθρου και τον περιορισμό της δυνατότητας των Μουσουλμάνων να κάνουν επιδρομές στα Χριστιανικά εδάφη.<br />
<br />
Τα κάστρα αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά του αμυντικού συστήματος του τάγματος (και της λατινικής M. Ανατολής γενικότερα) και κάθε απώλεια ήταν δυσαναπλήρωτη, αφού άφηνε ένα τεράστιο κενό στην άμυνα των Αγίων Τόπων. Ας δούμε τα κυριότερα κάστρα που διέθετε το Τάγμα του Ναού στην Λατινική M. Ανατολή.<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Στην Κομητεία της Αντιόχειας, οι Ναΐτες είχαν αναλάβει ήδη από την τέταρτη δεκαετία του 12ου αιώνα την άμυνα των οχυρών του Ρος Γκιγιόμ, του Προ Μποννέλ και του Τρεπεσσάκ. Επρόκειτο για κομβικά σημεία στην άμυνα των χριστιανικών κρατών, αφού έλεγχαν τις βόρειες προσβάσεις.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Στην Κομητεία της Τρίπολης, οι Ναΐτες ήλεγχαν το περίφημο κάστρο της Τορτόζας (Ανταρτούς το ονόμαζαν οι Άραβες) και ακόμη τα κάστρα της Αρύμα, της Σαφίτα (το ''Λευκό Κάστρο''), ενώ διέθεταν και μεγάλο διοικητήριο στην Τρίπολη.</li>
</ul>
<br />
Στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ, με την τύχη του οποίου είχαν άρρηκτα συνδέσει τη μοίρα τους οι Ναΐτες, η παρουσία τους ήταν καθοριστική. Πέραν του αρχηγείου τους στην Ιερουσαλήμ, στο λεγόμενο ''Ναό του Σολομώντα'', οι ταγματικοί έλεγχαν μία σειρά από κάστρα και οχυρές θέσεις, όπως το Ερυθρό Κάστρο, το οποίο έλεγχε το δρόμο που οδηγούσε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, καθώς και τα κάστρα της Γάζας και της Νατρόν, που έλεγχαν τον δρόμο Τζάφφα - Ιερουσαλήμ. Πάντα στα όρια του βασιλείου, στην Κομητεία της Καισάρειας, βρισκόταν άλλο ένα σημαντικό κάστρο των Ναϊτών, το Σακό.<br />
<br />
Το κάστρο Λα Φεβ δέσποζε στην κοιλάδα του Εσντρελόν στην Γαλιλαία, αλλά στην περιοχή αυτή η κύρια δύναμη των Ναϊτών βρισκόταν στο περίφημο διοικητήριο και κάστρο της Σαφέτ. Στην ίδια περιοχή βρίσκονταν τα οχυρά του Σεφορί και του Ιακώβ. Στην ίδια Κομητεία, οι Ναΐτες διέθεταν ένα από τα πιο φημισμένα κάστρα τους, το Κάστρο των Προσκυνητών (Αθλίτ ή Ατλίτ), το οποίο μάλιστα είχαν χτίσει με ιδίους πόρους. Το κάστρο αυτό ήταν ένα από τα εντυπωσιακότερα δείγματα της καστροποιίας των Αγίων Τόπων και από τα θεωρούμενα ''άπαρτα'' κάστρα του Μεσαίωνα. Έμπλεος θαυμασμού ο Ιάκωβος της Τύρου περιγράφει το επιβλητικό οικοδόμημα που είδε κατά την επίσκεψή του:<br />
<br />
''Μπροστά από την πρόσοψη του κάστρου των προσκυνητών έχτισαν δύο πύργους με τετράγωνες πέτρες, λειασμένες καλά, ο καθένας από τους πύργους αυτούς έχει μήκος 100 πόδια (περίπου 33 μέτρα) και πλάτος 74 (24 μέτρα). Το πλάτος τους είναι όσο δύο χελώνες (πολιορκητικό μηχάνημα του Μεσαίωνα), το ύψος τους είναι τεράστιο και ξεπερνά αυτό του ακρωτηρίου. Μεταξύ των δύο πύργων έχτισαν ψηλό τείχος με επάλξεις. Είναι θαυμαστό ότι μέσα στο τείχος υπάρχουν σκάλες από τις οποίες μπορούν οι ιππότες να ανεβοκατεβαίνουν με όλη τους την αρματωσιά''.<br />
<br />
O Ιάκωβος περιγράφει στη συνέχεια τα εξαιρετικά τείχη που περικλείουν το ακρωτήρι πάνω στο οποίο είχε χτιστεί το Αθλίτ και τα κτήρια που βρίσκονταν στον περίβολο του κάστρου. Δυστυχώς σήμερα το εξαίρετο αυτό κάστρο έχει καταστραφεί και μόνο ελάχιστα ερείπια έχουν μείνει για να θυμίζουν την εποχή της δόξας του, όταν οι λευκοντυμένοι ιππότες το υπερασπίζονταν μέχρι τελικής πτώσεως από τους Μουσουλμάνους αντιπάλους τους.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ακμή Μακριά από το Ναό </span></b><br />
<br />
Μετά την απώλεια της Ιερουσαλήμ, που προέκυψε αμέσως μετά την τραγική ήττα στο Χαττίν, για την οποία θα δούμε περισσότερα στη συνέχεια, οι Ναΐτες είχαν βρεθεί ξαφνικά σε εξαιρετικά δυσχερή θέση. Σχεδόν όλοι οι αδελφοί ιππότες ήταν νεκροί. O ίδιος ο Μεγάλος Μάγιστρος ήταν αιχμάλωτος του Σαλαντίν, ενώ το αρχηγείο του τάγματος, ο ''Ναός του Σολομώντα'', ήταν πλέον στα χέρια των απίστων, μαζί με ολόκληρη την ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ. Οι περιστάσεις ήταν τραγικές για ολόκληρη τη Χριστιανοσύνη, αλλά ακόμη περισσότερο για το Τάγμα του Ναού. H αφρόκρεμα της ιπποσύνης του είχε ξεκληριστεί και το κέντρο και στρατηγείο του είχε καταληφθεί. Όμως η απελπιστική εικόνα ήταν πλασματική.<br />
<br />
Το τάγμα είχε ακόμη τεράστιες δυνάμεις, καθώς η οικονομική ευρωστία του και το πλήθος των αδελφών της Δύσης τού επέτρεπαν να δοκιμάσει να σταθεί ξανά στα πόδια του και μάλιστα πολύ σύντομα μετά τις τραγικές απώλειες. Πριν ακόμη απελευθερωθεί ο Μεγάλος Μάγιστρος, μετά από τις σχετικές παρακλήσεις του Γκυ ντε Λουζινιάν και πριν από την πτώση της Ιερουσαλήμ, ο προσωρινός αντικαταστάτης του Ριντφόρτ, ο Μεγάλος Διοικητής της Ανατολής Τέρικος, έσπευσε να συγγράψει μία επιστολή, που έφθασε στον Πάπα Ουρβανό Γ', τον κόμη της Φλάνδρας Φίλιππο της Αλσατίας και σε πολλούς Χριστιανούς ηγέτες. Στην επιστολή ο Τέρικος εξέφραζε όλη την πίκρα και την απόγνωση του αδελφού που έβλεπε το οικοδόμημα του Ναού στην Ανατολή να κείται σε ερείπια:<br />
<br />
''Πόσο πολλές και μεγάλες είναι οι συμφορές που επέτρεψε η οργή του Θεού να πέσουν πάνω μας σε αυτήν την ώρα, ως αποτέλεσμα των αμαρτιών μας, δεν μπορώ να εξηγήσω ούτε με γράμματα ούτε με φωνή τρεμάμενη από το κλάμα''. O διοικητής του τάγματος συνεχίζει με έναν απολογισμό της μάχης του Χαττίν:<br />
<br />
''Όταν κατάφεραν να μας στριμώξουν κοντά σε κάποιες πολύ άσχημες πέτρες (εννοεί τους δίδυμους λόφους του Χαττίν) μας επιτέθηκαν με τόση ορμή, που κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν τον Τίμιο Σταυρό και το βασιλιά και να σκοτώσουν έναν μεγάλο αριθμό από τους άνδρες μας, τόσο ώστε πιστεύουμε πραγματικά ότι αυτή τη μέρα 230 από τους ιππότες μας (Ναΐτες) αποκεφαλίστηκαν, δίχως να προσμετράμε σε αυτό τον αριθμό τους εξήντα που σκοτώθηκαν την 1η του Μαΐου (στη μάχη της Κρεσόν)''. O Τέρικος, αφού σημείωνε ότι οι Χριστιανοί ανθίστανται ακόμη σε μερικές πόλεις, κατέληγε με μία σπαρακτική διαπίστωση:<br />
<br />
''Με κανένα τρόπο δεν μπορούμε να κρατήσουμε αυτές τις πόλεις, των οποίων σχεδόν όλοι οι κάτοικοι έχουν σκοτωθεί, εκτός και αν λάβουμε άμεσα Θεία βοήθεια και τη δική σας συμβολή. Στείλτε βοήθεια όσο το δυνατόν γρηγορότερα, σε μας και στους Χριστιανούς της Ανατολής''. O Τέρικος δεν είχε ακόμη διηγηθεί τα χειρότερα. Στην επιστολή του που έστειλε τον Ιανουάριο του 1188 στο βασιλιά Ερρίκο B’ της Αγγλίας, ο διοικητής του τάγματος ανακοινώνει την απώλεια της Ιερουσαλήμ και προχωρά στην περιγραφή των γεγονότων που οδήγησαν σε αυτή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ZNXi30rQmWA/WMt2fRtmdMI/AAAAAAAApgs/CNt0k7C-GuYriNzoUq8JugQnpxyYbAH8gCLcB/s1600/Templari_MatthewParis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="361" src="https://3.bp.blogspot.com/-ZNXi30rQmWA/WMt2fRtmdMI/AAAAAAAApgs/CNt0k7C-GuYriNzoUq8JugQnpxyYbAH8gCLcB/s400/Templari_MatthewParis.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Σ' αυτή τη δεύτερη επιστολή ο Τέρικος αναφέρεται ως ''τέως διοικητής'', διότι ο M. Μάγιστρος, ο καταστροφικός για το τάγμα Γεράρδος του Ριντφόρ, είχε καταφέρει να απελευθερωθεί από το Σαλαντίν. Το τίμημα όμως για την απελευθέρωσή του ήταν εξαιρετικά βαρύ, αφού οι Ναΐτες χρειάστηκε να εκκενώσουν και να παραδώσουν στις δυνάμεις του Αγιουβίδη Σουλτάνου το κάστρο της Γάζας. H ανοησία του Ριντφόρ όχι μόνο είχε κοστίσει στο τάγμα 300 σχεδόν νεκρούς αδελφούς-ιππότες, αλλά και ένα από τα ισχυρότερα οχυρά του. Τουλάχιστον ο ντε Ριντφόρ εξιλεώθηκε για τις ατυχέστατες αποφάσεις του με το θάνατό του στο πεδίο της μάχης έξω από την Άκρα, στην πολιορκία της πόλης που ξεκίνησε από τον Γκυ ντε Λουζινιάν, το ''βασιλιά δίχως βασίλειο'' της Ιερουσαλήμ.<br />
<br />
Βεβαίως οι Ναΐτες παρότι είχαν χάσει έναν μεγάλο αριθμό αδελφών, το αρχηγείο τους και μερικά από τα σημαντικότερα κάστρα τους συνέχισαν να αποτελούν υπολογίσιμη δύναμη και σύντομα έφτασαν να είναι ακόμη πιο ισχυροί απ' ό,τι ήταν πριν από το Χαττίν. Αυτό εν πολλοίς οφείλεται στην εξαιρετικά αποτελεσματική δομή τους που συνέχιζε να λειτουργεί απρόσκοπτα στη Δύση, τροφοδοτώντας την πρώτη γραμμή της άμυνας των Χριστιανών με νέους ιππότες και άφθονα χρήματα. Μετά το θάνατο του Γεράρδου, οι Ναΐτες επέστρεψαν ξανά στη συνήθη σύνεσή τους και αυτό φάνηκε από τη συμμετοχή τους στις επόμενες μάχες που δόθηκαν στο πλαίσιο της Γ’ Σταυροφορίας.<br />
<br />
Αλλά και από τις εξαιρετικά φρόνιμες συμβουλές τους στον Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο. Όταν ο Άγγλος βασιλιάς βρέθηκε κοντά στην Ιερουσαλήμ και με τη συνήθη ορμητικότητά του σκεφτόταν να δοκιμάσει να την ανακτήσει, οι Ναΐτες τον συμβούλευσαν ότι μία τέτοια προσπάθεια αυτήν τη στιγμή ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Εκείνη την περίοδο αναπτύχθηκαν ακόμη περισσότερο οι δεσμοί του τάγματος με τον Άγγλο βασιλιά. Μάλιστα, οι Ναΐτες έσπευσαν να επισημοποιήσουν αυτούς τους δεσμούς φιλίας με μία εμπορική πράξη ευρύτερης σημασίας: αποφάσισαν να αγοράσουν την Κύπρο, την οποία ο Ριχάρδος είχε κατακτήσει ερχόμενος στους Αγίους Τόπους.<br />
<br />
H προσπάθεια των Ναϊτών να δημιουργήσουν ένα δικό τους κράτος θα είχε πετύχει αν είχαν διαθέσει αρκετούς άνδρες και πόρους και αν είχαν έστω τη στοιχειώδη πολιτική ευαισθησία να αντιληφθούν πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρονται στον λαό ''τους''. Μετά από μια επανάσταση, οι Ναΐτες αποφάσισαν να ξεφορτωθούν το νησί, προτιμώντας να επικεντρωθούν στην άμυνα των Αγίων Τόπων.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Μετά τον Σαλαντίν</span></b><br />
<br />
Μετά το θάνατο του ιδρυτή της δυναστείας των Αγιουβιδών, ο Μουσουλμανικός κόσμος επέστρεψε στην πρότερη κατάστασή του, αυτή της διασπασμένης εξουσίας και των ενδομουσουλμανικών συγκρούσεων. Οι Χριστιανοί εκμεταλλεύτηκαν αυτή την ανάπαυλα και προσπάθησαν να ισχυροποιήσουν ξανά τη θέση τους και να ανακαταλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερα εδάφη και οχυρά. Οι προσπάθειές τους στέφθηκαν μερικώς με επιτυχία. Το τάγμα έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε όλες αυτές τις προσπάθειες, παρότι είχε τρωθεί σοβαρά στο Χαττίν. Βεβαίως, οι αριθμοί των αδελφών σύντομα επανήλθαν στα φυσιολογικά επίπεδα, λόγω της έλευσης πολλών νεοστρατολογημένων από τη Δύση.<br />
<br />
Σε λίγα χρόνια, μάλιστα, ο Ναός είχε ακόμη περισσότερους αδελφούς στη M. Ανατολή απ' ό,τι πριν το Χαττίν. Ομως αυτό που δεν ήταν δυνατό να αναπληρωθεί σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ήταν τα ικανά ανώτερα στελέχη που θα μπορούσαν να καταλάβουν επιτελικές θέσεις στο μηχανισμό του τάγματος. Το σύνολο σχεδόν των ανώτερων στελεχών στους Αγίους Τόπους είχαν σκοτωθεί στην Κρεσόν, στο Χαττίν και στις μάχες της Γ' Σταυροφορίας και οι ''ειρηνικοί'', ως επί το πλείστον, αδελφοί της Δύσης δεν ήταν κατάλληλοι για να αναλάβουν μάχιμες θέσεις στην ανώτερη ιεραρχία του τάγματος.<br />
<br />
Ωστόσο η εξαιρετική φήμη του Ναού έκανε πάλι το θαύμα της, αφού πολλοί από τους σημαίνοντες ιππότες που έλαβαν μέρος στην Γ' Σταυροφορία παρέμειναν στην Ουτρεμέρ και εντάχθηκαν στις τάξεις του τάγματος. Ενας από αυτούς, μάλιστα, ο Φίλιππος του Πλεσίς (ή Φίλιππος του Ανζού), μέσα σε δέκα χρόνια από την ένταξή του στο τάγμα, είχε ανελιχθεί στη θέση του Μεγάλου Μάγιστρου. Από τα χρόνια του Ροβέρτου του Κραόν είχε να συμβεί κάτι τέτοιο, οπότε αυτό δείχνει ότι τα αντανακλαστικά του τάγματος παρέμεναν σε εξαιρετική κατάσταση: εφόσον οι νεοεισερχόμενοι είχαν περισσότερα προσόντα απ' ό,τι τα παλιά μέλη, θα προωθούνταν στις ανώτερες θέσεις αφού υπήρχαν κενά.<br />
<br />
Μπορεί οι πληγές που άνοιξαν οι ''Σαρακηνοί'' στο ''σώμα'' του Ναού να έκλεισαν σύντομα, ωστόσο άλλες πληγές έμελλε να ανοίξουν. Το τάγμα, αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά στην ιστορία του το φάσμα του χαμού, έγινε ακόμη πιο εσωστρεφές. Τα μέλη του πλέον περισσότερο αντιμετώπιζαν σε (ειρηνικές) διαμάχες τους άλλους Χριστιανούς, εκκλησιαστικούς και κοσμικούς άρχοντες, από ό,τι Μουσουλμάνους. Τα χρήματα που ήδη έπαιζαν έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ύπαρξή του, άρχισαν πλέον να είναι το καθοριστικό σημείο γύρω από το οποίο περιστρεφόταν ολόκληρη η ύπαρξη του. Καθημερινές σχεδόν ήταν οι διαμάχες με επισκόπους, κόμητες και φεουδάρχες για τα δικαιώματα φορολόγησης.<br />
<br />
Καθημερινές και οι επιστολές διαμαρτυρίας από κάποιον από τους παραπάνω για ''την αυθαιρεσία των Ναϊτών'' και τη ''φιλαργυρία'' τους. Στην πλειονότητα αυτών των αντιπαραθέσεων, η ανώτερη εκκλησιαστική αρχή, δηλαδή ο Πάπας, έπαιρνε το μέρος του Ναού. Άλλωστε, το τάγμα ήταν ο ''πρωταθλητής της Χριστιανοσύνης'', ο ''υπερασπιστής του Τιμίου Σταυρού'', πνευματικά τέκνα της Ρώμης που αποτελούσαν την πρώτη γραμμή της άμυνας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ενάντια σε εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-IFz8h7u4KS0/WMt5NE0mn5I/AAAAAAAApg4/SwgsUdLcURIXmBh7aX3rMS3FaZx9C8ifACLcB/s1600/Cristofano_dell%2527altissimo%252C_saladino%252C_ante_1568_-_Serie_Gioviana.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-IFz8h7u4KS0/WMt5NE0mn5I/AAAAAAAApg4/SwgsUdLcURIXmBh7aX3rMS3FaZx9C8ifACLcB/s400/Cristofano_dell%2527altissimo%252C_saladino%252C_ante_1568_-_Serie_Gioviana.jpg" width="293" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Ναΐτες στην Ελλάδα και στην Κύπρο</span></b><br />
<br />
Στη σύντομη ιστορία των Ναϊτών, το τάγμα δραστηριοποιήθηκε και στον Ελληνικό χώρο, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο. Αν και δεν βρίσκουμε αναφορά στα Ναϊτικά έγγραφα για ''διοικητή'' της Ελλάδας, οι Ναΐτες μετά την ''επιτυχία'' της Δ' Σταυροφορίας που κατέλυσε τη Βυζαντινή κυριαρχία στην κυρίως Ελλάδα, απέκτησαν κάποια περιουσία μέσω προσφορών από τους Φράγκους που εγκαταστάθηκαν ως επικυρίαρχοι στα εδάφη του Βυζαντίου. H πρώτη προσφορά που έλαβαν οι Ναΐτες ήταν της Σαττάλιας από τον Βαλδουίνο, Λατίνο ηγεμόνα της Κωνσταντινούπολης, ωστόσο δεν κατόρθωσαν να γίνουν κύριοί της, αφού ουσιαστικά ο Βαλδουίνος τους είχε χαρίσει κάτι που δεν του ανήκε.<br />
<br />
H ατυχία των Ναϊτών με τους Λατίνους Αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης συνεχίστηκε και με το διάδοχο του Βαλδουίνου, Ερρίκο, ο οποίος μάλιστα τους απέπεμψε από τη Ραβένικα. Πάντως το τάγμα είχε καταφέρει να αποκτήσει ένα κάστρο στη Λαμία, ενώ είχαν ακόμη δύο οχυρές θέσεις στην Πελοπόννησο, στη Φούστα (Λακωνία) και την Παλαιόπολη (Μεσσηνία). Αυτά τα κάστρα επόπτευαν τις εκτάσεις που είχαν δωρίσει οι Λατίνοι φεουδάρχες στο τάγμα. Οι εκτάσεις αυτές δεν ήταν ιδιαίτερα εκτεταμένες, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο Χρονικό του Μωρέα: Οι Ναΐτες ήταν υπεύθυνοι για το μισθό μόλις 4 ιπποτών σε ολόκληρο τον Ελληνικό χώρο. Για να κάνετε τις συγκρίσεις σας, ένα σχετικά μεγάλο φέουδο στη Γαλλία απέφερε τους μισθούς 20 με 24 ιπποτών.<br />
<br />
Ουδέποτε υπήρξε διοικητήριο του τάγματος στον Ελληνικό χώρο, παρότι οι Ναΐτες είχαν γίνει δέκτες μερικών φέουδων, ενώ διατηρούσαν σχέσεις με τους (Φράγκους) ηγεμόνες της Πελοποννήσου και είχαν Οίκους του τάγματος διεσπαρμένους στην Ελληνική επικράτεια. Ωστόσο, ένα κατ' εξοχήν Ελληνικό νησί, η Κύπρος, έπαιξε αρκετά σημαντικό ρόλο στην ιστορία του τάγματος. Πριν από την Γ' Σταυροφορία, η Κύπρος ήταν Βυζαντινή, ωστόσο την εξουσία είχε σφετεριστεί ένας τοπικός άρχοντας, ο Ισαάκ, που βρισκόταν σε αντιπαράθεση με τη Βυζαντινή εξουσία. Στο περιθώριο της Γ' Σταυροφορίας, ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, βασιλιάς της Αγγλίας, παρέπλευσε την Κύπρο προσπαθώντας να φθάσει στους Αγίους Τόπους.<br />
<br />
Τρία από τα πλοία του βρέθηκαν εν μέσω θύελλας και ναυάγησαν, ενώ οι επιζώντες επιβάτες τους κατέφυγαν στη μεγαλόνησο. Κατ' εντολή του Ισαάκ οι ναυαγοί αιχμαλωτίσθηκαν και ρίχτηκαν στα μπουντρούμια, κάτι που εξαγρίωσε τον Ριχάρδο που έφθασε σύντομα στο νησί και επιτέθηκε με όλες τις δυνάμεις του στον Ισαάκ, ο οποίος παρέδωσε τελικά την Κύπρο στο βασιλιά της Αγγλίας, που στη συνέχεια αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους. O Ριχάρδος εξ αρχής δεν ενδιαφερόταν να κυβερνήσει την Κύπρο και οι επαναστατικές ανησυχίες των Κυπρίων, που βρίσκονταν συνεχώς στα πρόθυρα εξέγερσης, ήταν άλλη μία σημαντική ενόχληση για το νορμανδικής καταγωγής ηγεμόνα της Αγγλίας.<br />
<br />
Εκείνο τον καιρό, η ισχύς του Σαλαντίν και η ένωση των Μουσουλμάνων κάτω από το σκήπτρο του είχαν θορυβήσει τους Χριστιανούς της Ουτρεμέρ. Οι Ναΐτες, που έβλεπαν ένα δυσοίωνο μέλλον και είχαν ανάγκη από μία βάση κοντά στους Αγίους Τόπους, άρχισαν να στρέφουν το βλέμμα τους στη Μεγαλόνησο. Την εποχή εκείνη, Μεγάλος Μάγιστρος ήταν ο Ροβέρτος του Σαμπλ, που ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον Ριχάρδο για να αποκτήσει το νησί για λογαριασμό του τάγματος. H συμφωνία ορίστηκε στα 100.000 σόλδια, εκ των οποίων τα 40.000 ήταν άμεσα πληρωτέα και τα υπόλοιπα θα δίνονταν από τα κέρδη από την εκμετάλλευση του νησιού.<br />
<br />
Οι αριθμοί των Ναϊτών είχαν μειωθεί αρκετά και την εποχή εκείνη οι αδελφοί ιππότες συνολικά δεν ήταν περισσότεροι από 400, συμπεριλαμβανομένων όλων των αδελφών της Δύσης. Εξ αυτών ένας μικρός αριθμός -περί τους 14 έως 20- μαζί με έναν μεγαλύτερο αριθμό σεργέντων, μισθοφόρων και ακολούθων (περί τους 150 - 200, ίσως και λίγο περισσότεροι), υπό τον Αρμάνδο Μπουσάρντ, αποσπάστηκαν ως φρουρά του νησιού. Οι Ναΐτες, όπως συμφωνούν όλες οι μαρτυρίες, έδειξαν το χειρότερο πρόσωπό τους στην Κύπρο. Οι ''πένητες ιππότες του Χριστού'' συμπεριφέρθηκαν στους Κύπριους, ακόμη και στην αριστοκρατία του νησιού, με τη συνήθη υπεροψία που επιδεικνύουν οι ιμπεριαλιστές στους ''ιθαγενείς''.<br />
<br />
Καταπατούσαν τα δικαιώματα των ντόπιων και σε πολλές περιπτώσεις φέρθηκαν με τρομερή σκληρότητα. H οικονομική πολιτική τους ήταν να απομυζούν τους κατοίκους ώστε να αποκτήσουν κατά το δυνατόν περισσότερα έσοδα (και να αποπληρώσουν το χρέος στο Ριχάρδο). Το αποτέλεσμα ήταν οι ντόπιοι να ξεσηκωθούν και να πολιορκήσουν τους Ναΐτες στο κάστρο τους. H στρατιωτική ικανότητα των Ναϊτών τους προσέφερε προσωρινά μία διέξοδο, αφού κατόρθωσαν να απωθήσουν το πλήθος των ανεκπαίδευτων ντόπιων που προσπαθούσαν να παραβιάσουν τις πύλες του κάστρου. Ωστόσο η λαϊκή δυσαρέσκεια κορυφωνόταν και πλέον η Κύπρος δεν ήταν φιλόξενη για τους Ναΐτες.<br />
<br />
Εξάλλου η κατάληψη της Άκρας και η σχετική επιτυχία της Γ' Σταυροφορίας έπεισαν τους Ναΐτες ότι θα μπορούσαν να παραμείνουν στην Παλαιστίνη. O Μάγιστρος ντε Σαμπλ προσέγγισε το Ριχάρδο για να ξαναπάρει πίσω την Κύπρο, όμως εκείνος δεν ενδιαφερόταν πια για το νησί. Στη συνέχεια όμως βρήκε έναν πρόθυμο αγοραστή στο πρόσωπο του Γκυ ντε Λουζινιάν, ο οποίος απέκτησε την Κύπρο για να στήσει εκεί το βασίλειό του. O Γκυ μετά την απώλεια της Ιερουσαλήμ ήταν ένας βασιλιάς χωρίς βασίλειο και έψαχνε εναγωνίως για νέα ηγεμονία. Όμως οι Ναΐτες δεν στάθηκε δυνατό να πάρουν πίσω το μεγάλο χρηματικό ποσό των 40.000 σολδίων που είχαν δώσει ως προκαταβολή και για το λόγο αυτό συμφωνήθηκε να διατηρήσουν βάσεις στο νησί.<br />
<br />
Το αποτέλεσμα ήταν να διατηρηθούν τα αρχηγεία του τάγματος στην Αμμόχωστο και στη Λεμεσό, καθώς και κάστρα στη Γαστρία, τη Χιοκιτία, τη Γερμοσία και στην ίδια τη Λεμεσό. Όμως στο νησί παρέμειναν ελάχιστοι αδελφοί ιππότες, τουλάχιστον μέχρι την πτώση της Άκρας, οπότε ο Ναός αναγκάστηκε να εκκενώσει τους Αγίους Τόπους. Για να παραμείνουν κοντά στην περιοχή, με στόχο ενδεχόμενη ανακατάληψη της Ουτρεμέρ, οι Ναΐτες μετέφεραν το αρχηγείο τους στην Κύπρο. Σύμφωνα με κάποιους ερευνητές οι Ναΐτες -που κάτω από την εξουσία των Λουζινιάν στην Κύπρο δεν είχαν το δικαίωμα απόκτησης περιουσίας πέραν των όσων ήδη είχαν στην κατοχή τους- σκόπευαν να αγοράσουν το νησί, ωστόσο τα γεγονότα τους πρόλαβαν.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ</b></span><br />
<br />
Παρά την επιτυχία αυτή ο Ριχάρδος δεν κατόρθωσε να ανακτήσει την Ιερουσαλήμ, όπως ήλπιζε. Πριν εγκαταλείψει την Παλαιστίνη φρόντισε να διευθετήσει τα ζητήματα των Χριστιανών της περιοχής με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να αποτραπούν μελλοντικές συγκρούσεις ανάμεσά τους. Ο Άγγλος βασιλιάς έδειξε ιδιαίτερη συμπάθεια για τους Ναΐτες και εξαιτίας της επιρροής του ο Ροβέρτος του Σαμπλέ, ένας ευγενής από τα Γαλλικά εδάφη του Ριχάρδου, αναδείχθηκε σε μεγάλο μάγιστρο του τάγματος. Ίσως λόγω αυτής της σχέσης οι Ναΐτες ανέλαβαν ένα εξαιρετικά φιλόδοξο σχέδιο το οποίο, αν πετύχαινε, θα άλλαζε τελείως την πορεία του τάγματος αυξάνοντας εντυπωσιακά τον πλούτο και τη δύναμή του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-t_BHvein4jg/WMy6IZ2Od1I/AAAAAAAAphI/42EpMCFH_wwHU_xU3N5W-gB-h5JunudaACLcB/s1600/medbookslrg.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-t_BHvein4jg/WMy6IZ2Od1I/AAAAAAAAphI/42EpMCFH_wwHU_xU3N5W-gB-h5JunudaACLcB/s400/medbookslrg.jpg" width="275" /></a></div>
<br />
Ο βασιλιάς Ριχάρδος, καθώς έπλεε με τον Αγγλικό στόλο προς την Παλαιστίνη για να λάβει μέρος στη σταυροφορία, κατέλαβε την Κύπρο, που ως τότε ήταν Βυζαντινή επαρχία. Ήταν όμως αδύνατο να κρατήσει το νησί μετά την αναχώρησή του για την Αγγλία και αποφάσισε να το παραχωρήσει στους Ναΐτες. Σε αντάλλαγμα το τάγμα θα κατέβαλε 100.000 νομίσματα των Σαρακηνών. Από αυτό το ποσό οι Ναΐτες έδωσαν μια προκαταβολή 40.000 νομισμάτων, γεγονός που αποδεικνύει την ευμάρεια του τάγματος παρά τις απώλειες που είχε υποστεί σε χρήμα και γη μετά τη ήττα στο Χαττίν και την κατάληψη πολλών χριστιανικών εδαφών από τους Μουσουλμάνους του Σαλαντίν.<br />
<br />
Το σχέδιο για την κατάληψη της Κύπρου από τους Ναΐτες ήταν φιλόδοξο διότι ως τότε κανένα από τα δύο τάγματα δεν είχε κατορθώσει να ελέγξει μια μεγάλη έκταση και να δημιουργήσει δικό του κράτος. Τα εδάφη των Ναϊτών και των Ιωαννιτών στους Αγίους Τόπους και τη δυτική Ευρώπη ήταν εκτεταμένα, υπάγονταν όμως στους τοπικούς ηγεμόνες. Για πρώτη φορά ένα μοναχικό τάγμα σχεδίαζε να αναλάβει το ίδιο ηγεμονική εξουσία. Παρά τις εντυπωσιακές προοπτικές οι Ναΐτες δεν μπόρεσαν να κρατήσουν το νησί. Αρχικά η φρουρά που ήταν σε θέση να διαθέσουν για την κατοχή του περιοριζόταν σε δώδεκα ιππότες. Παράλληλα η συμπεριφορά τους προς τον τοπικό πληθυσμό υπήρξε εξαιρετικά σκληρή.<br />
<br />
Επέβαλαν βαρείς φόρους και προκάλεσαν τους ορθοδόξους με τον θρησκευτικό φανατισμό τους. Αποτέλεσμα ήταν να εκδηλωθεί εξέγερση στη Λευκωσία τον Απρίλιο του 1192. Οι Ναΐτες του νησιού κατόρθωσαν να σωθούν με μεγάλη προσπάθεια. Αποδείχθηκε ότι δεν ήταν δυνατό να κρατήσουν την Κύπρο και προτίμησαν να επιστρέψουν το νησί στον Ριχάρδο, ο οποίος το παραχώρησε στον Γκυ ντε Λουζινιάν, πρώην βασιλιά της Ιερουσαλήμ. Παρά την αποχώρησή τους από την ηγεμονία του νησιού η παρουσία των Ναϊτών στην Κύπρο υπήρξε ιδιαίτερα έντονη.<br />
<br />
Το τάγμα ήλεγχε περιοχές στις σημαντικότερες πόλεις του Βασιλείου της Κύπρου, τη Λευκωσία και την Αμμόχωστο, και κάστρα στη Γαστριά, τη Χοιροκοιτία, τη Γερμασόγια και τη Λεμεσό. Τη στενή σχέση του βασιλιά Ριχάρδου με τους Ναΐτες αποδεικνύει και το γεγονός ότι ο Άγγλος βασιλιάς επέστρεψε στην πατρίδα του μεταμφιεσμένος σε Ναΐτη για να αποφύγει σύλληψη από τους εχθρούς του -δεν το κατάφερε, αιχμαλωτίστηκε από τον Λεοπόλδο της Αυστρίας και αφέθηκε ελεύθερος αφού πλήρωσε λύτρα. <br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΡΟΒΕΡΤΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΟΝ - Ο ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">O Μάγιστρος που Έθεσε τις Βάσεις για την Ισχύ των Ναϊτών</span></b><br />
<br />
Παρότι ο Ροβέρτος του Κραόν (Robert de Craon) δεν ήταν ένας από τους πρώτους 9 Ναΐτες, ήταν αυτός που διαδέχθηκε τον Ούγο του Παγιέν όταν εκείνος απεβίωσε. Μάλιστα θα πρέπει να ήταν αρκετά νέος όταν εξελέγη μάγιστρος, το 1136, καθώς, αν και η ακριβής ημερομηνία της γέννησής του παραμένει άγνωστη, οι περισσότερες πηγές την τοποθετούν στο γύρισμα του 11ου αιώνα. Γιος του ευγενή Ρενό του Κραόν, με καταγωγή από την Ανδεγαυΐα (Ανζού) ο Ροβέρτος θεωρείτο στην εποχή του, -αν και στερνοπαίδι του πατέρα και ως εκ τούτου δίχως κληρονομικά δικαιώματα επί του φέουδού του-, ένας ιδιαίτερα περιζήτητος γαμβρός.<br />
<br />
Γι' αυτό, περί το 1120 αρραβωνιάστηκε την κόρη του κόμη του Ανγκουμουά, μίας από τις σημαίνουσες επαρχίες της δυτικής Γαλλίας την εποχή εκείνη. Όμως αυτός ο γάμος δεν έγινε ποτέ. O ντε Κραόν έμαθε για την ίδρυση του Τάγματος του ναού και αφού διέλυσε τον αρραβώνα και εγκατέλειψε την προοπτική διαχείρισης ενός αξιόλογου φέουδου στη Γαλλική επαρχία, ταξίδεψε στη Λατινική Μέση ανατολή για να θέσει εαυτόν στη διάθεση των ιπποτών που πολεμούσαν τους απίστους για λογαριασμό του χριστού.<br />
<br />
Οι Ναΐτες τον δέχθηκαν αμέσως στο τάγμα τους και ο Ροβέρτος είχε σύντομα την ευκαιρία να αποδείξει την αξία του σε μικροσυγκρούσεις στις οποίες μετείχαν ιππότες του ναού, καθώς και σε ειρηνικές ασχολίες. Ανέβηκε γρήγορα την ούτως ή άλλως περιορισμένη ιεραρχία του νεοπαγούς τάγματος και δεν αποτελεί έκπληξη ότι μετά το θάνατο του πρώτου Μεγάλου Μάγιστρου, οι αδελφοί εξέλεξαν τον ντε Κραόν ως επικεφαλής τους. Οι διοικητικές ικανότητές του έγιναν φανερές ήδη από την πρώτη μέρα της τοποθέτησής του στην πρωτοκαθεδρία του τάγματος και σύντομα οι Ναΐτες έγιναν ένας σημαίνων οικονομικός και διοικητικός παράγοντας της Ουτρεμέρ, χάρη στις προσπάθειες του νέου μάγιστρού τους.<br />
<br />
Μάλιστα επί των ημερών του, στις 29 Μαρτίου του 1139, ο Πάπας Ιννοκέντιος B' εξέδωσε την περίφημη Βούλα Omne Datum Optimum. Εξαίρετος διαχειριστής και οικονομικός εγκέφαλος, ο ντε Κραόν ίσως δεν ήταν εξίσου καλός στρατιωτικός ηγέτης, κάτι που φάνηκε από την πρώτη απόπειρά του να ηγηθεί μίας σημαντικής δύναμης, λίγο καιρό μετά την εκλογή του. O ντε Κραόν και οι Ναΐτες επιτέθηκαν στις δυνάμεις του Ζένγκι, του εμίρη του Χαλεπίου, τις οποίες κατανίκησαν μετά από μία αποφασιστική έφοδο και άρχισαν να τις καταδιώκουν. Όμως στο δρόμο τους βρέθηκε το στρατόπεδο των Μουσουλμάνων και αντί να συνεχίσουν την καταδίωξη, οι Ναΐτες υπέκυψαν στον πειρασμό και άρχισαν να το λεηλατούν, υπό την ανοχή του ηγέτη τους.<br />
<br />
Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό για το τάγμα, αφού ο Ζένγκι κατόρθωσε να αναδιοργανώσει το στρατό του και να επιτεθεί στους Ναΐτες την ώρα που αυτοί ήταν απασχολημένοι με τη λαφυραγώγηση του στρατοπέδου. επακολούθησε σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή των Χριστιανικών δυνάμεων. Οι Ναΐτες έμαθαν καλά το μάθημά τους από αυτήν την τραγική ήττα και στο μέλλον δεν υπέκυψαν ξανά στον πειρασμό της λαφυραγώγησης, πριν σιγουρευτούν ότι ο εχθρός είχε εξοντωθεί ολοκληρωτικά. Αυτή πάντως είναι η μόνη σημαντική ήττα Ναϊτικών δυνάμεων που οδηγούσε ο Ροβέρτος, αν και την περίοδο της ηγεσίας του και με δική του απόφαση, το παράρτημα των Ναϊτών στην Ιβηρική ξεκίνησε μία εκστρατεία κατά της Λισαβόνας, αλλά ηττήθηκε από τις δυνάμεις των Μαυριτανών.<br />
<br />
Καλύτερα ήταν τα αποτελέσματα που πέτυχε το τμήμα των Ναϊτών των οποίων ηγήθηκε ο Ροβέρτος στη μάχη της Τέκουα. O ντε Κραόν πέθανε τον Ιανουάριο του 1147, σύμφωνα με τη νεκρολογία της Ρεμς, αν και μία τουλάχιστον πηγή (ο αμφιλεγόμενος Γουλιέλμος της Τύρου) αναφέρει ότι μετείχε εκπροσωπώντας τους Ναΐτες στο Συμβούλιο της Άκρας κατά τη διάρκεια της B' Σταυροφορίας, το 1148. Πάντως ο διάδοχός του στη θέση του Μεγάλου Μάγιστρου ήταν ο Εβεράρδος του Μπαρ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-ugaJ-cWVg3Y/WMy-M2VfUMI/AAAAAAAAphU/bQTQ74Es7FUBCZYKaD4nDSd00iglGcetgCLcB/s1600/KnightsTemplarPlayingChess1283.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="236" src="https://2.bp.blogspot.com/-ugaJ-cWVg3Y/WMy-M2VfUMI/AAAAAAAAphU/bQTQ74Es7FUBCZYKaD4nDSd00iglGcetgCLcB/s400/KnightsTemplarPlayingChess1283.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΝΑΪΤΩΝ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Ζωή στο Ναό</span></b><br />
<br />
Οι Ναΐτες αποτελούσαν μία ιδιότυπη αδελφότητα ανδρών που είχαν κοινό σκοπό και ζούσαν σε ένα αυστηρά καθορισμένο πλαίσιο. Το τάγμα αποτέλεσε ήδη από τα πρώτα χρόνια μετά το Τρουά καταφύγιο για πολλούς που ''δεν είχαν στον ήλιο μοίρα'' ή ονειρεύονταν δόξα και μεγαλείο. Αλλά, αρχικά τουλάχιστον, αυτοί ήταν η εξαίρεση του κανόνα, αφού οι ιππότες που μετείχαν στο τάγμα ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις υψηλού κοινωνικού επιπέδου. Και, όσον αφορά τουλάχιστον στα μεγαλεία, οι περισσότεροι από αυτούς που προσέγγιζαν το τάγμα με αυτό το σκοπό, απογοητεύονταν οικτρά. Οι ιππότες του τάγματος δεν είχαν τη δυνατότητα οποιασδήποτε επίδειξης πλούτου, ενώ η υποχρέωση πενίας τούς απαγόρευε την απόκτηση περιουσίας.<br />
<br />
Αυτό βεβαίως δεν αναιρεί την πραγματικότητα της διαχείρισης μίας τεράστιας περιουσίας από τους επικεφαλής του τάγματος. Ωστόσο, αυτή η περιουσία δεν ήταν δυνατό να σπαταλιέται σε απολαύσεις και μεγαλεία. Το ότι οι Ναΐτες, αντίθετα με τους περισσότερους κοσμικούς άρχοντες, ήταν εξαιρετικοί διαχειριστές των οικονομικών τους, φανερώνει τον αυστηρό χαρακτήρα του τάγματος. Το κοινοβιακό σύστημα διαβίωσης επίσης δεν επέτρεπε σημαντικές παρασπονδίες σε αυτό τον τομέα. Σε κάθε περίπτωση, οι Ναΐτες έδιναν προς τα έξω μία εν πολλοίς παραπλανητική εικόνα πανίσχυρων αρχόντων, έστω και μέσα στην αυστηρότητα και τη λιτότητα της εμφάνισής τους.<br />
<br />
Οι κοντοκουρεμένοι ιππότες - μοναχοί με τους λευκούς μανδύες και τον ''αιμάτινο'' σταυρό, με τις μακριές γενειάδες και το αυστηρό βλέμμα, πρόσφεραν ένα επιβλητικό θέαμα, ακόμη και αν δεν ήταν ζωσμένοι τα άρματά τους. Πολλοί νέοι ιππότες, ήδη κουρασμένοι από τις υπερβολές των κοσμικών απολαύσεων ή απλώς εντυπωσιασμένοι από αυτούς τους μυστηριώδεις άνδρες, προσελκύονταν από αυτούς. Φυσικά, βοηθούσε τα μέγιστα η φήμη για τα πλούτη και τη δύναμή τους. Αποδείξεις για τα τεράστια πλούτη των Ναϊτών βρισκόταν παντού στην Ευρώπη του 12ου και 13ου αιώνα. Τα αρχηγεία τους βρίσκονταν παντού. Κτήματα που ανήκαν στους Ναΐτες με χιλιάδες δουλοπάροικους χάριζαν στο τάγμα τεράστια έσοδα.<br />
<br />
Στις αυλές των ισχυρότερων κοσμικών αρχόντων, Ναΐτες της Δύσης έδιναν τις συμβουλές τους στους ηγεμόνες και κυριαρχούσαν στις αυλικές συνωμοσίες. Στη μακρινή Ανατολή, οι λευκοντυμένοι ιππότες αντιμετώπιζαν στίφη βαρβάρων και τους κατανικούσαν σε θρυλικές μάχες. Υπερασπίζονταν το Ναό του Κυρίου και τα ιερά και όσια της Χριστιανοσύνης έναντι των επιβουλών των απίστων. Οι σεβάσμιοι μοναχοί - ιππότες, που κυκλοφορούσαν τόσο ανάμεσα στους ευγενείς όσο και μεταξύ των δουλοπάροικων με την ίδια αλαζονεία και σιγουριά, κάποτε ακόμη και περιφρόνηση, ήταν και το αντικείμενο ατέλειωτης φημολογίας. Πώς απέκτησαν τόσα πλούτη; Γιατί είναι τόσο ισχυροί;<br />
<br />
Ποιες είναι στην πραγματικότητα οι διασυνδέσεις τους; Είναι οι υπηρέτες του Θεού που φυλάσσουν τα μεγάλα μυστικά; Είναι οι ιππότες του Ιερού Γκράαλ, που αναφέρουν οι μύθοι και τραγουδούν οι τροβαδούροι, ή μήπως ανακάλυψαν στα υπόγεια του Ναού του Σολομώντα την Κιβωτό της Διαθήκης; Μήπως είναι βλάσφημοι, αιρετικοί και έκφυλοι, που έχουν κάνει συμφωνίες με το διάβολο και πλουτίζουν χάρη σε αυτόν; Πραγματικότητα και φαντασία αναμειγνύονταν με ευσεβείς προσδοκίες δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα, εξάπτοντας την περιέργεια των νεαρών ιπποτών και καθιστώντας τους Ναΐτες μυθικές μορφές, σχεδόν ημίθεους, που προσέφεραν στα μάτια πολλών τη δυνατότητα για μία ζωή περιπέτειας, δύναμης και αναγνώρισης.<br />
<br />
Δεν είναι λοιπόν διόλου παράξενο ότι τόσοι πολλοί νεοσύλλεκτοι ήταν διαθέσιμοι ανά πάσα στιγμή για το τάγμα του Ναού, παρότι η υποχρέωση για εκχώρηση της περιουσίας του νεοεισερχόμενου στο τάγμα, καθώς και οι όρκοι πενίας και αγνότητας, ήταν για πολλούς βαρύτατο φορτίο. Οι Ναΐτες όμως ελάχιστα προβληματίστηκαν από αυτό. Άλλωστε η ίδια η φυσιογνωμία του τάγματος, που ήταν ένας συγκερασμός της μοναστικής ζωής με αυτή του στρατιώτη, αποτελούσε θέλγητρο για πολλούς που επιθυμούσαν τη σωτηρία της ψυχής τους αλλά αδυνατούσαν να υποστούν τα δεσμά μίας πραγματικής μοναστικής ζωής.<br />
<br />
Είναι βεβαίως κοινός τόπος ότι, ήδη από τα τέλη του 12ου αιώνα κυκλοφορούσαν πάμπολλες πικάντικες φήμες για τους Ναΐτες και τις -καθόλου ''μοναστικές'' ή ακόμη και ''Χριστιανικές''- συνήθειές τους: για ατέλειωτες κραιπάλες (εξ ου και η έκφραση ''πίνει σαν Ναΐτης'' που ακούγεται ακόμη και σήμερα σε ορισμένες περιοχές της Γαλλίας) για ''παράξενες'', ίσως και αιρετικές, τελετές, για συμπόσια με εξωτικά φαγητά, ακόμη και για όργια στα υπόγεια των αρχηγείων του τάγματος. Όπως έχουμε αναφέρει, όποιος ήθελε να χριστεί αδελφός ιππότης θα έπρεπε να προέρχεται από ''αριστοκρατική'' γενιά, δηλαδή θα έπρεπε ο πατέρας του να ήταν ιππότης ή να προερχόταν από γενιά ιπποτών (δηλαδή ''ευγενών'', nobles / nobiles).<br />
<br />
Δεκτοί στο τάγμα γίνονταν και κατώτεροι κοινωνικά, αρκεί να μην ήταν κολίγοι ή δούλοι κάποιου άρχοντα ή μοναστηριού. Φυσικά όσοι δεν ήταν ''nobiles'' εντάσσονταν σε μία από τις ''κατώτερες'' τάξεις του τάγματος, των σεργέντων, των τεχνιτών ή των ιερέων. Πέραν αυτού του απολύτως καθοριστικού κριτηρίου, το οποίο ήταν ισχυρό καθόλη τη διάρκεια της ιστορίας του τάγματος, η είσοδος ενός νέου στο τάγμα γινόταν βάσει τόσο αποδεκτών κριτηρίων, όσο και συγκυριών. Μεταξύ των κριτηρίων, το βασικότερο για τη στρατολόγηση ενός νέου αδελφού ήταν η αφοσίωσή του, δηλαδή, η απόφασή του να εγκαταλείψει για πάντα και χωρίς δικαίωμα υπαναχώρησης, τα εγκόσμια και να ζήσει στο πλαίσιο του κοινοβιακού ιπποτικού μοναχισμού των Ναϊτών.<br />
<br />
Αν και οι Ναΐτες σε καμία περίπτωση δεν ήταν τόσο αυστηροί όσο άλλα μοναστικά τάγματα, απαιτούσαν πολύ ισχυρότερη δέσμευση από οποιαδήποτε μονή. H έκφραση ''απόλυτη αφοσίωση'' περιγράφει με ακρίβεια αυτό που ζητούσε ο Ναός από τα υποψήφια μέλη του. H στρατολόγηση νέων μελών δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, αφού ο Ναός ήταν ελκυστικός για πολύ κόσμο. Φυσικά η συντριπτική πλειονότητα των στρατολογήσεων γινόταν -τουλάχιστον από το 1140 και μετά- στα Ευρωπαϊκά αρχηγεία του τάγματος. Αυτό ίσχυε κυρίως για τους αδελφούς ιππότες. Στην περίπτωση των σεργέντων, η πλειονότητα αυτών που υπηρετούσαν στην Ουτρεμέρ φαίνεται ότι στρατολογήθηκαν τοπικά.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στρατολόγηση Νέων Μελών</span></b><br />
<br />
O ενδιαφερόμενος για εισδοχή στο τάγμα συνήθως προσέγγιζε μόνος του τους ιππότες σε κάποιο από τα πολυάριθμα αρχηγεία της Ευρώπης. Οι αδελφοί που τον υποδέχονταν, στην αρχή τον αντιμετώπιζαν ευγενικά ως έναν ξένο ή επισκέπτη. Συζητούσαν μαζί του, προσπαθώντας να κατανοήσουν την ψυχοσύνθεσή του και να συμπεράνουν αν είναι κατάλληλος για να συμμετάσχει στην ισχυρότερη οργάνωση του Μεσαίωνα. Εφόσον κρινόταν κατάλληλος κατ' αρχήν, οι συζητήσεις έπαιρναν συγκεκριμένο χαρακτήρα και λάμβαναν τη μορφή της προπαρασκευής ενός υποψήφιου Ναΐτη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-fXzZlVlqW74/WMzKB52eDkI/AAAAAAAAphw/Q1yw1JSfr44O0svqRRNY0jTowcPIOplowCLcB/s1600/Capture.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="281" src="https://2.bp.blogspot.com/-fXzZlVlqW74/WMzKB52eDkI/AAAAAAAAphw/Q1yw1JSfr44O0svqRRNY0jTowcPIOplowCLcB/s400/Capture.PNG.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αυτές οι συζητήσεις και προκαταρκτικές επαφές μπορούσαν να τραβήξουν σε μάκρος, εφόσον ο υποψήφιος είχε προσέλθει δίχως να τον συστήσει κάποιος ισχυρός άρχοντας ή κάποιος αδελφός του τάγματος. Συνήθως, παράλληλα με αυτήν την προπαρασκευή, οι Ναΐτες χρησιμοποιούσαν τις άφθονες επαφές τους για να μάθουν λεπτομέρειες για τη ζωή του νεαρού και ιδιαίτερα για την καταγωγή και την οικονομική κατάστασή του. O Ναός ενδιαφερόταν πάντα για μέλη τα οποία θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι ως δωρεά με την είσοδό τους, αν και αυτό δεν αποτελούσε προϋπόθεση για την αποδοχή ενός νέου μέλους. Έχουν καταγραφεί περιπτώσεις ιπποτών που δεν διέθεταν την παραμικρή περιουσία και όμως έγιναν δεκτοί στο τάγμα, δωρίζοντας μόνο την πανοπλία τους ή τα όπλα τους.<br />
<br />
Ορισμένοι εξ αυτών έφθασαν σε ανώτερα αξιώματα, ακόμη και σε αυτό του Μάγιστρου. Πάντως εφόσον ο υποψήφιος ήταν βασάλος κάποιου ευγενή -κάτι σύνηθες, καθώς ολόκληρη η Μεσαιωνική κοινωνία βασιζόταν στις βασαλικές σχέσεις αλληλεξάρτησης (vassalage)- θα έπρεπε να πάρει την άδεια του αυθέντη του. Αφού ολοκληρωνόταν η προπαρασκευή, οργανωνόταν η επίσημη τελετή υποδοχής του νέου μέλους. Οι τελετές αυτές ήταν υποβλητικές μέσα στην απλότητά τους και έδιναν έμφαση κυρίως στη δέσμευση του νέου μέλους με το τάγμα. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι οι τελετές αποτελούσαν ένα είδος γάμου του νέου μέλους με το τάγμα.<br />
<br />
Στον επίσημο Κανόνα του τάγματος, το χωρίο που περιγράφει πώς πρέπει να γίνεται δεκτός ένας νέος αδελφός, φαίνεται ότι προστέθηκε περί τα 1260, ωστόσο οι περισσότεροι μελετητές θεωρούν ότι οι αντίστοιχες τελετές είχαν παραμείνει λίγο έως πολύ οι ίδιες για τη μεγαλύτερη διάρκεια της ιστορίας του τάγματος. Βασικό ρόλο στην υποδοχή ενός νέου μέλους έπαιζε ένας αξιωματούχος του τάγματος, τον οποίο στη συνέχεια, για λόγους συντομίας, θα αναφέρουμε ως ''οικοδεσπότη''. Συνήθως ήταν ο επικεφαλής (Διοικητής) του αρχηγείου και συχνά κάποιος ανώτερος αξιωματούχος του τάγματος, είτε από τη Δύση είτε από τους Αγίους Τόπους που βρισκόταν στην περιοχή όπου γινόταν η ''υποδοχή'' ως ''Επισκέπτης''.<br />
<br />
Στα μικρότερα διοικητήρια (αρχηγεία) της Ευρώπης, ήταν έθιμο να χρίζουν οι ''υψηλοί'' επισκέπτες τα νέα μέλη. Αποτελούσε μία κίνηση αβροφροσύνης από τη μία, ενώ από την άλλη προσέδιδε περισσότερο κύρος στη διαδικασία και προετοίμαζε το νέο μέλος καλύτερα για τα μελλοντικά καθήκοντα και υποχρεώσεις του. O οικοδεσπότης λοιπόν είχε την ευθύνη να καλέσει τα μέλη του τοπικού αρχηγείου και να τους ρωτήσει, σε μία τελετουργική ατμόσφαιρα, αν κάποιος εξ αυτών είχε αντίρρηση για την ένταξη του νέου μέλους στο τάγμα. Αυτό το στάδιο ήταν κυρίως τυπικό. Κατά κανόνα, για να φθάσει ένας υποψήφιος σε αυτό το σημείο, ήδη ήταν γνωστό αν κάποιος είχε αντιρρήσεις (και, προφανώς, θα τις είχε εκφράσει πρωτύτερα, όχι μπροστά στους συγκεντρωμένους αδελφούς).<br />
<br />
Εφόσον ουδείς από τους αδελφούς προέβαινε σε κάποια αποκάλυψη της τελευταίας στιγμής, ο υποψήφιος αποσυρόταν σε ένα κοντινό δωμάτιο, με τη συνοδεία δύο ή τριών από τους παλιότερους παρόντες Ναΐτες (ιππότες, σεργέντους ή ιερείς), ούτως ώστε αυτοί να εξηγήσουν τις δυσκολίες, το πλήθος των υποχρεώσεων και το ελάχιστο των απολαύσεων που περίμεναν όποιον εισερχόταν στο τάγμα. Αλλά ακόμη και τα λεγόμενα των αδελφών σε αυτή την περίπτωση ήταν λίγο ή πολύ καθορισμένα από τον Κανόνα. Έλεγαν στον υποψήφιο ότι θα πρέπει με τη θέλησή του να εγκαταλείψει όλες τις εγκόσμιες απολαύσεις και να αφιερωθεί ''ψυχή τε και σώματι'' στο Θεό και στο τάγμα.<br />
<br />
Επίσης, του υπογράμμιζαν ότι ένταξή του στο τάγμα σημαίνει ότι θα είναι δουλοπάροικος και υπηρέτης του τάγματος για την υπόλοιπη ζωή του. Επίσης, οι αδελφοί εξέταζαν για μία τελευταία φορά τις λοιπές υποχρεώσεις που ενδεχομένως είχε ο μελλοντικός συνάδελφός τους. Δηλαδή, ρωτούσαν τον υποψήφιο με ιδιαίτερη επιμονή εάν είχε παντρευτεί ή αρραβωνιαστεί, διότι κάτι τέτοιο απαγορευόταν ρητά από τον Κανόνα. Υπήρξαν περιπτώσεις που ο έλεγχος ήταν πλημμελής και κάποιος παντρεμένος ιππότης έγινε δεκτός στο τάγμα. Σ' αυτή την περίπτωση ο ιερός δεσμός του γάμου κατά κανόνα υπερίσχυε. Πάντως ο Ναός δεν χαριζόταν στο θέμα της περιουσίας.<br />
<br />
Ακόμη και αν ο αδελφός αποδεικνυόταν ότι ήταν παντρεμένος, μετά το θάνατό του η χήρα του έπαιρνε μόνο ένα μικρό μέρος της περιουσίας, ενώ η υπόλοιπη περνούσε στο τάγμα. Πέραν της δέσμευσης με γυναίκα, οι αδελφοί ρωτούσαν τον υποψήφιο αν είχε δεσμευθεί με όρκο σε κάποιο άλλο ιπποτικό τάγμα. Αν και εδώ η απάντηση ήταν αρνητική, ρωτούσαν αν ο υποψήφιος άφηνε στον ''έξω κόσμο'' κάποιο υπέρογκο χρέος που δεν είχε τη δυνατότητα να αποπληρώσει. Πρόκειται για μία σοφή προφύλαξη που είχε γίνει καθεστώς τις εποχές που πολλοί χρεοκοπημένοι μικροευγενείς αναζητούσαν στο Ναό την απελευθέρωση από τα δεσμά των οφειλών, ή κάποιον διατεθειμένο να... πληρώσει τα χρέη τους.<br />
<br />
Ακόμη, τον ρωτούσαν αν είναι υγιής ψυχικά και σωματικά. Και, τέλος, τον καλούσαν να τους διαβεβαιώσει ότι δεν ανήκε σε κάποιον άρχοντα (δεν ήταν, δηλαδή, δουλοπάροικος ή σκλάβος). Προφανώς αυτό το ερώτημα δεν αφορούσε στους ιππότες, αλλά στους κατώτερης κοινωνικής τάξης υποψήφιους. Αφού ο υποψήφιος είχε απαντήσει ικανοποιητικά σε όλες τις ερωτήσεις, τον καλούσαν ξανά μπροστά στους συγκεντρωμένους αδελφούς. Ακολουθούσε η επαναβεβαίωση τόσο από τον υποψήφιο όσο και από το συμβούλιο, ότι επιθυμούν αυτό το ''γάμο''. Στη συνέχεια ο υποψήφιος γονάτιζε μπροστά στον οικοδεσπότη και με τα χέρια ενωμένα -στην τυπική χειρονομία που στον φεουδαρχικό κόσμο σήμαινε υποταγή- ζητούσε να γίνει δεκτός στον Οίκο.<br />
<br />
Σ' αυτό το σημείο, ο οικοδεσπότης παίρνοντας τα ενωμένα χέρια του υποψήφιου ανάμεσα στις παλάμες του, έλεγε τα παρακάτω λόγια:<br />
<br />
''Καλέ μου αδελφέ, ζητάς κάτι πολύ μεγάλο, αφού από το τάγμα μας μπορείς να αντιληφθείς μόνο ό,τι είναι ορατό. Φαίνεται ότι έχουμε εξαίρετα άλογα, πλούσιο εξοπλισμό, καλό φαγητό και ποτό και όμορφα ρούχα και πιστεύεις ότι θα περνάς πλουσιοπάροχα και καλά. Αλλά δεν γνωρίζεις τη σκληρή πραγματικότητα που βρίσκεται πίσω από αυτά. Γιατί θα είναι οδυνηρό για εσένα, που είσαι αφέντης του εαυτού σου, να γίνεις υπηρέτης άλλων. Γιατί πολύ δύσκολα θα κάνεις στο εξής αυτό που εσύ επιθυμείς. Γιατί όταν εσύ επιθυμείς να είσαι στις χώρες από αυτήν την πλευρά της θάλασσας, θα σταλείς στις χώρες που είναι πέρα από τη θάλασσα.<br />
<br />
Εάν επιθυμείς να βρίσκεσαι στην Άκρα, μπορεί να σταλείς στην Τρίπολη, στην Αντιόχεια ή στην Αρμενία, στην Απουλία, στη Σικελία, στη Λομβαρδία, στη Γαλλία, στη Βουργουνδία, στην Αγγλία ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα όπου έχουμε Οίκους και περιουσία. Και αν επιθυμείς να κοιμηθείς, θα σε ξυπνήσουν. Και κάποιες φορές που εσύ θα θέλεις να μείνεις ξύπνιος, θα διαταχθείς να πας στο κρεβάτι σου. Όταν θα είσαι στο τραπέζι και θα θέλεις να φας, θα λάβεις διαταγή να πας εκεί που είναι αναγκαίο και ποτέ δεν θα ξέρεις πού. Τις σκληρές επιπλήξεις που θα ακούς συχνά, θα πρέπει να τις υπομένεις. Σκέψου λοιπόν, αγαπητέ αδελφέ, θα μπορέσεις να αντέξεις όλες αυτές τις κακουχίες;''.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-9bDQZ4SYFiI/WMzIvPHe-uI/AAAAAAAAphk/banMp3SXFPYrxsVFA1boWyA_hvUyYtNcACLcB/s1600/ecc9c-juramento2bna2bcerim25c325b4nia2bde2b2527adoubement2527.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://4.bp.blogspot.com/-9bDQZ4SYFiI/WMzIvPHe-uI/AAAAAAAAphk/banMp3SXFPYrxsVFA1boWyA_hvUyYtNcACLcB/s400/ecc9c-juramento2bna2bcerim25c325b4nia2bde2b2527adoubement2527.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Από αυτό το μάλλον τυπικό λογίδριο συνάγονται διάφορα στοιχεία για την πραγματικότητα του τάγματος του Ναού την εποχή που παγιοποιήθηκε αυτό το τυπικό (πιθανότητα δύο ή τρεις δεκαετίες πριν γραφεί στον Κανόνα το 1260). Φαίνεται ότι το τάγμα απολάμβανε μίας εξαιρετικά υψηλής κοινωνικής αναγνώρισης. Οι αδελφοί ήταν καλοντυμένοι, ίππευαν περήφανα άτια, είχαν φροντισμένο και πλούσιο εξοπλισμό. Ήταν κοινός τόπος ότι τα γεύματα των Ναϊτών έμοιαζαν με συμπόσια, όπως εμμέσως αναφέρεται κι εδώ. Επίσης, με στόχο προφανώς να προκαλέσουν το δέος του νεοφερμένου, αλλά και να τον προετοιμάσουν για την πραγματική λειτουργία του τάγματος, του ανέφεραν μερικές από τις χώρες στις οποίες είχε περιουσία.<br />
<br />
Στο σημείο αυτό, ο νεαρός υποψήφιος, αν δεν το γνώριζε ήδη, συνειδητοποιούσε το μέγεθος και την ισχύ του οργανισμού του οποίου θα γινόταν μέλος. Αλλά η τελετή δεν τέλειωνε στην καταφατική απάντηση του υποψηφίου σε αυτές τις ερωτήσεις του οικοδεσπότη. Εφόσον ο υποψήφιος ήταν κατώτερης τάξης (σκόπευε δηλαδή να γίνει σεργέντος) οι αδελφοί τον υπέβαλλαν σε κάποια δοκιμασία που θα επιδείκνυε την ταπεινότητά του και την αφοσίωσή του στο τάγμα. Συνήθως επρόκειτο για κάποια απλή χειρωνακτική εργασία, περισσότερο ή λιγότερο ταπεινωτική και ''βρόμικη''. Στην περίπτωση του αδελφού ιππότη δεν υπήρχε τέτοια δοκιμασία.<br />
<br />
Άλλωστε δεν θα χρειαζόταν να καταγίνεται με χειρωνακτικές εργασίες για το υπόλοιπο της ζωής του, καθώς για αυτές υπήρχαν οι σεργέντοι και κυρίως οι υπηρέτες και οι λαϊκοί τους οποίους προσλάμβανε το τάγμα. Για τον ιππότη υποψήφιο, η διαδικασία συνεχιζόταν ως εξής: Ο υποψήφιος έβγαινε από το δωμάτιο και ο οικοδεσπότης ρωτούσε για μία ακόμη φορά (την τρίτη) αν κάποιος από τη ομήγυρη είχε αντίρρηση για την υποψηφιότητα αυτή. O υποψήφιος επανερχόταν και του έθεταν ξανά τις ερωτήσεις που του είχαν θέσει στην αρχή οι αδελφοί με τους οποίους είχε αποσυρθεί σε ένα παρακείμενο δωμάτιο. Αυτή τη φορά, η διαδικασία λάμβανε χώρα μπροστά σε όλους τους συγκεντρωμένους και ο υποψήφιος ήταν υποχρεωμένος, μετά από κάθε απάντηση, να ορκίζεται στο Ευαγγέλιο ότι λέει την αλήθεια.<br />
<br />
Μόλις απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις, τον καλούσαν να δώσει τους όρκους του τάγματος, τον όρκο της υπακοής, της αγνότητας, της πενίας και ότι θα έχει ως σκοπό της ζωής του να ανακαταλάβει και να υπερασπιστεί την ιερή πόλη, την Ιερουσαλήμ. Εδινε υπόσχεση ότι ουδέποτε θα εγκατέλειπε το τάγμα και ότι δεν θα επέτρεπε κάποιος χριστιανός να στερηθεί την περιουσία του δίχως σοβαρό λόγο. Απέμενε μόνο μία κίνηση για να γίνει πλέον ο υποψήφιος δεκτός στο τάγμα. O οικοδεσπότης έθετε το χαρακτηριστικό λευκό μανδύα με τον κόκκινο σταυρό πάνω στους ώμους του νεοφώτιστου, την ώρα που ο εντεταλμένος ιερέας έψαλλε τον ύμνο Ecce quam bonum και οι υπόλοιποι αδελφοί έλεγαν το Πάτερ Ημών.<br />
<br />
H επισφράγιση της εισόδου του νέου ιππότη στο τάγμα ήταν χαρακτηριστική: τόσο ο οικοδεσπότης όσο και ο ιερέας, ασπάζονταν στο στόμα το νέο, πλέον, Ναΐτη. Τα πρώτα χρόνια μετά τη δημιουργία του τάγματος, οι νεαροί Ναΐτες ήταν υποχρεωμένοι σε έναν χρόνο μαθητείας, μία ''δοκιμαστική περίοδο'' κατά τη διάρκεια της οποίας ήταν υποχρεωμένοι να αποδείξουν ότι άξιζαν την τιμή να είναι μέλη του τάγματος. Αυτό το μέτρο εφαρμοζόταν επίσημα, αφού αναφορά του σώζεται στις πρώτες εκδόσεις του Κανόνα. Όμως φαίνεται ότι με τα χρόνια αυτή η πρακτική ατόνησε, αφού οι αδελφοί είχαν ήδη ελέγξει το ποιον κάθε υποψήφιου αδελφού και γνώριζαν αν ήταν κατάλληλος για το τάγμα.<br />
<br />
Σε περίπτωση που δεν ήταν, συνήθως δεν θα αργούσε να υποπέσει σε κάποια από τις εννιά παραβάσεις που οδηγούσαν απευθείας σε αποπομπή από το τάγμα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ποιοι Γίνονταν Ναΐτες</span></b><br />
<br />
Στην ουσία, το τάγμα των φτωχών ιπποτών του Χριστού ήταν ένα ''χωνευτήρι'' διαφόρων κατηγοριών ανθρώπων, που συχνά δεν είχαν την παραμικρή σχέση μεταξύ τους. Προκαλεί έκπληξη στον μελετητή η μεγάλη ποικιλία ανθρώπων που πύκνωναν τις τάξεις του περίφημου ιπποτικού τάγματος. H ανώτερη τάξη του Ναού, οι αδελφοί - ιππότες προέρχονταν κατά κανόνα από την ανώτερη κοινωνική τάξη, τους ''ευγενικής καταγωγής''. Κάποιοι μελετητές έχουν προτείνει κατά καιρούς ότι στις πρώτες δεκαετίες της ύπαρξης του τάγματος κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο και ότι αρκετές φορές κάποιοι που προέρχονταν από κατώτερη κοινωνική τάξη γινόταν αδελφοί ιππότες.<br />
<br />
Ωστόσο, αποδείξεις για κάτι τέτοιο δεν υφίστανται, αντίθετα βάσει των τυπικών του τάγματος και των αναφορών των πηγών, διαπιστώνουμε ότι από την πρώτη έως την τελευταία μέρα ύπαρξης του τάγματος διατηρήθηκε ο αυστηρός κοινωνικός διαχωρισμός σε ''milites'' και μη. Βεβαίως, μεταξύ των ''ευγενών'' υπήρχαν πολλές διαφορές. Στις τάξεις του τάγματος βρίσκουμε κατά καιρούς από πάμπλουτους κόμητες και μεγαλοφεουδάρχες, έως μικροευγενείς που είχαν πτωχεύσει και που εντάχθηκαν στο τάγμα δωρίζοντας μόνο την πανοπλία και τα όπλα τους. H σχετική ''ισότητα'' εντός του τάγματος (μεταξύ εκείνων που ανήκαν στην ίδια ''τάξη'') γίνεται φανερή από το ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις οι λιγότερο εύποροι, αλλά και ιεραρχικά κατώτεροι στην κοινωνία των ευγενών, κατόρθωναν να ανελιχθούν στα ύπατα αξιώματα του τάγματος.<br />
<br />
Στις κατώτερες τάξεις του τάγματος εντάσσονταν διαφόρων ειδών άνθρωποι. Μεταξύ των ιερέων βρίσκουμε και άτομα ανώτερης κοινωνικής τάξης, αν και αυτό θα πρέπει να ήταν σχετικά ασύνηθες. Άλλωστε την εποχή αυτή γενικά στην Ευρώπη ο κατώτερος κλήρος προέρχονταν από τη μέση τάξη. Αντίθετα, οι γόνοι των ευγενών που είχαν θεολογικές ανησυχίες αναλάμβαναν ανώτερα αξιώματα (επίσκοποι, ηγούμενοι, αβάδες) ήδη από μικρή ηλικία, μόλις ολοκλήρωναν τις σπουδές τους. Όσον αφορά στο τάγμα, κατά κανόνα οι ιερείς και οι σεργέντοι προέρχονταν από τη μέση τάξη. Υπήρχε άλλη μία ''συνομοταξία'' ευγενών που ήθελαν να γίνουν μέλη του τάγματος, δίχως να υποστούν τις στερήσεις και τις κακουχίες που καθόριζαν τη ζωή ενός Ναΐτη.<br />
<br />
Συνήθως επρόκειτο για ανθρώπους προχωρημένης ηλικίας, με υψηλή θέση στη μεσαιωνική κοινωνία, που επιθυμούσαν με το θάνατό τους να ταφούν στα παρεκκλήσια των Ναϊτών. Αυτό θεωρείτο μεγάλη τιμή και ''προσόν'' για τη μεταθανάτια ζωή, αλλά αύξανε επίσης σημαντικά το κύρος της οικογένειας τους. Για το σκοπό αυτό, συνήθως γινόταν μέλη λίγο πριν πεθάνουν, ακόμη και στο νεκροκρέβατο τους. H καλή πίστη του τάγματος εξασφαλιζόταν με μία πλουσιοπάροχη δωρεά, συνήθως κάποιο σημαντικό φέουδο ή κάτι ανάλογης αξίας. Στις τάξεις των Ναϊτών έβρισκαν συχνά ''καταφύγιο'' διάφοροι εγκληματίες ή κατατρεγμένοι στην κοινωνία της Δυτικής Ευρώπης.<br />
<br />
Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται αφορισμένοι ιππότες, δολοφόνοι, ληστές και άλλοι κακοποιοί. Κατά κύριο λόγο, ήταν κατώτερης κοινωνικής τάξης (κυρίως όσον αφορά σε όσους βαρύνονταν με εγκλήματα κατά της περιουσίας). Σε αυτή την περίπτωση, εντάσσονταν στην τάξη των σεργέντων και όχι των ιπποτών. Αν επρόκειτο για milites, φυσικά γίνονταν δεκτοί ως αδελφοί-ιππότες. Βεβαίως με την πρώτη ματιά θα έλεγε κάποιος ότι οι Ναΐτες δεν μπορούσαν να είναι ιδιαίτερα επιλεκτικοί ως προς το ποιον δέχονταν στο τάγμα, αφού είχαν συνεχώς ανάγκη από νέα, ετοιμοπόλεμα μέλη. Αυτό όμως δεν είναι απολύτως ακριβές, αφού είδαμε παραπάνω ότι μετά το 1140 οι Ναΐτες είχαν αποκτήσει αρκετή φήμη και μια σταθερή προσέλευση υποψηφίων μελών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-u_qr0YIyBt0/WM2ZgkWLhCI/AAAAAAAApiA/iLsaMdaoacgRfX-LWhwHENim8pfSZ7uTACLcB/s1600/salomon_fiance_XVI.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="246" src="https://3.bp.blogspot.com/-u_qr0YIyBt0/WM2ZgkWLhCI/AAAAAAAApiA/iLsaMdaoacgRfX-LWhwHENim8pfSZ7uTACLcB/s640/salomon_fiance_XVI.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Υπήρχε επίσης μία πολύ πρακτική παράμετρος, την οποία αγνοούν πολλοί σύγχρονοι μελετητές, αλλά όχι όσοι έγραψαν για το τάγμα τον 12ο αιώνα, όπως ο Άγιος Βερνάρδος. Στα γραφόμενά του είχε πολύ ξεκάθαρα αναφέρει ότι γενικά οι Άγιοι Τόποι θα μπορούσαν να είναι ένα είδος ''αποικίας'' αντικοινωνικών στοιχείων, που θα πολεμούσαν για τη Χριστιανική πίστη. Ληστές, δολοφόνοι και άλλοι εγκληματίες πήγαιναν να πολεμήσουν τους άπιστους στους Αγίους Τόπους και αυτό κατά το Βερνάρδο ήταν ''διπλή ευλογία'': Από τη μία οι γείτονές τους χαίρονταν που έφευγαν και από την άλλη οι Φράγκοι του βασιλείου της Ιερουσαλήμ ήταν ευγνώμονες για τη βοήθεια που θα τους προσέφεραν στην ατέλειωτη διαμάχη με τους Μωαμεθανούς.<br />
<br />
Είναι χαρακτηριστικό ότι Μεσαιωνικά δικαστήρια, κοσμικά ή εκκλησιαστικά, καταδίκαζαν κάποιους εγκληματίες σε υπηρεσία στους Αγίους Τόπους, ως μία μορφή εξιλέωσης για το έγκλημα που είχαν διαπράξει. Όσον αφορά στους Ναΐτες, τυπικά -τουλάχιστον στην αρχή- αιρετικοί και εγκληματίες δεν είχαν καμία θέση στο Ναό. Αλλά αυτό άλλαξε σύντομα, καθώς οι κάθε είδους παράνομοι φαίνεται ότι αποτελούσαν σημαντικό μέρος των υποψήφιων ταγματικών σε όλες τις βαθμίδες. Από ένα σημείο και μετά, φαίνεται ότι η καθολική Εκκλησία χρησιμοποιούσε το Ναό και για άλλες ''αποστολές''.<br />
<br />
Για παράδειγμα, το 1244 ο Πάπας Ονώριος B' ζήτησε από τον τότε Μάγιστρο να δεχτεί στις τάξεις του Ναού έναν ιππότη ονόματι Βερτράνδο, ο οποίος βαρυνόταν από ένα τρομερό αμάρτημα: είχε σκοτώσει έναν επίσκοπο. Μάλιστα η ''ποινή'' του Βερτράνδου, ο οποίος προφανώς ήταν αρκετά ισχυρός για να αποφύγει μία πραγματική τιμωρία, ήταν επτά χρόνια υπηρεσίας στο τάγμα. Σαφώς, ανάμεσα στα κίνητρα όσων επιθυμούσαν να ενταχθούν στο τάγμα ήταν το ισχυρό θρησκευτικό αίσθημα του Μεσαιωνικού ανθρώπου. O Ναός, ιδιαίτερα δε αν ο ιππότης στελνόταν για υπηρεσία στους Αγίους Τόπους, προσέφερε μία ''εγγυημένη'' άφεση αμαρτιών, κάτι που το Μεσαίωνα ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για όλους τους πιστούς.<br />
<br />
H ζωή του Μεσαιωνικού ανθρώπου ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις βίαιη και σύντομη, αφού οποιαδήποτε ασθένεια που σήμερα θεωρούμε ήσσονος σημασίας, μπορεί να επέφερε το θάνατο. Οπότε η εξασφάλιση του Παραδείσου αποτελούσε στόχο ζωής για τους περισσότερους. Δεν ήταν μόνο οι πολεμιστές που συνέρρεαν στο Ναό. Ιδιαίτερα μετά την τέταρτη δεκαετία του 12ου αιώνα, όταν η περιουσία του τάγματος άρχισε να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, ανάλογα μεγεθύνθηκαν οι απαιτήσεις για έμπειρα στελέχη που θα μπορούσαν να αναλάβουν όλες τις εργασίες για λογαριασμό του Ναού, από την τήρηση των πολύπλοκων λογιστικών καταστίχων έως τη διαχείριση κτημάτων και κοπαδιών και από το χτίσιμο νέων κάστρων έως τη σίτιση των αδελφών.<br />
<br />
Για τους σκοπούς αυτούς, το τάγμα χρησιμοποίησε αδελφούς (αδελφούς - τεχνίτες, ακόμη και αδελφούς-ιερείς σε κάποιες περιπτώσεις) αλλά πολύ συχνότερα εξω-ταγματικούς. Οι τελευταίοι προσλαμβάνονταν ως μισθωτοί, συνήθως με συμβόλαιο για συγκεκριμένο χρόνο ''υπηρεσίας''. Επίσης, στους Αγίους Τόπους το τάγμα χρησιμοποιούσε σε μεγάλη έκταση σκλάβους, που ήταν συνήθως αιχμαλωτισμένοι Μουσουλμάνοι ή είχαν αγοραστεί σε κάποιο από τα μυριάδες σκλαβοπάζαρα της Ανατολής.<br />
<br />
Με την αύξηση των κάστρων και των οχυρών που είχε υπό την ευθύνη του το τάγμα, έγινε αναγκαία και η πρόσληψη μεγάλων αριθμών μισθοφόρων, που πύκνωναν τις γραμμές του τάγματος δίχως να είναι δεσμευμένοι με αυτό πέραν του καθορισμένου (συνήθως με σύμβαση) χρόνου υπηρεσίας τους.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιεραρχία του Τάγματος</span></b><br />
<br />
Ένα τάγμα όπως οι Ναΐτες, που από τη μία ήταν μία μικρογραφία της κοινωνίας μέσα στην οποία είχε δημιουργηθεί, αλλά από την άλλη ήταν ένας θρησκευτικός - στρατιωτικός οργανισμός με συγκεκριμένη αποστολή και ευθύνη, χρειαζόταν μία λεπτομερώς καθορισμένη δομή για να λειτουργήσει. Στην κορυφή της ιεραρχίας ήταν βεβαίως ο Μέγας Μάγιστρος (Magister Magnus). O ανώτερος άρχοντας των Ναϊτών ήταν ανάλογου κοινωνικού ''αναστήματος'' με τους σημαντικότερους κοσμικούς άρχοντες και συνδιαλεγόταν μαζί τους επί ίσοις όροις. Συχνά δε, λόγω της εξάρτησης πολλών κοσμικών αρχόντων από τις οικονομικές και στρατιωτικές υπηρεσίες του τάγματος, ήταν επί της ουσίας ανώτερος.<br />
<br />
O Μέγας Μάγιστρος κατά κανόνα ζούσε στην Ουτρεμέρ, έχοντας το αρχηγείο του στην κύρια έδρα του τάγματος. H θέση και τα καθήκοντά του είχαν να κάνουν τόσο με τη διοικητική - οικονομική πλευρά του ναού, όσο και με τη στρατιωτική και διπλωματική παρουσία του. Υπό αυτήν την έννοια, ήταν σαφώς ένας αιρετός και με καθορισμένα καθήκοντα ''μονάρχης''. O Μέγας Μάγιστρος ήταν επικεφαλής του Ναού, η ανώτερη αρχή στην οποία απευθύνονταν οι Ναΐτες, είχε απόλυτη εξουσία πάνω στους ιππότες και τους υπόλοιπους αδελφούς του τάγματος, συνδιαλεγόταν με τους κοσμικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες, διοικούσε τον ιδιαίτερα περίπλοκο οργανισμό με τη βοήθεια των δικών του συμβούλων και των αδελφών που διόριζε γι' αυτό το σκοπό.<br />
<br />
Προΐστατο επίσης των μαγίστρων των τοπικών παραρτημάτων των Ναϊτών. Έως την 7η δεκαετία του 12ου αιώνα, ο Μέγας Μάγιστρος είχε δικαίωμα να διαθέτει τέσσερα πολεμικά άλογα, κάτι που ήταν εξαιρετικά ασύνηθες σε μία εποχή που η κατοχή έστω κι ενός τέτοιου αλόγου ήταν δείγμα κύρους και μεγάλου πλούτου. Παράλληλα, διέθετε μία εκτεταμένη ακολουθία, στην οποία μετείχαν ένας ιερέας, δύο ιππότες, ένας σεργέντος, ένας ακόλουθος (squire) που κουβαλούσε τη λόγχη και την ασπίδα του, καθώς και ένας διοικητικός υπάλληλος (γραμματέας). Επίσης, μέλη της αντιπροσωπείας του ήταν ένας ιπποκόμος για να φροντίζει τα άλογα, ένας Σαρακηνός γραμματέας που είχε καθήκοντα μεταφραστή, ένας Τουρκόπουλος και ένας μάγειρας.<br />
<br />
Παρόμοια ακολουθία μπορούσαν να συντηρούν μόνο ισχυροί μεγαλοφεουδάρχες, οπότε ο Μάγιστρος του Ναού σαφέστατα ξεχώριζε για την ισχύ και τη μεγαλοπρέπειά του. Επίσης είχε το ''πρώτο δικαίωμα'' (δηλαδή το δικαίωμα πρώτης επιλογής) όταν έρχονταν νέα άλογα στο Ναό, ενώ ο κανονισμός τού παρείχε τη δυνατότητα να χαρίζει στους διακεκριμένους κοσμικούς ''φίλους'' και συμμάχους του τάγματος άλογα, πολύτιμα σκεύη ή άλλα αγαθά. Μπορούσε ανά πάσα στιγμή να κινητοποιήσει μία ομάδα έως και δέκα ιπποτών ως προσωπική ακολουθία πέραν της μόνιμης που διέθετε, ενώ στην περίπτωση που χρειαζόταν να ταξιδέψει, του διέθεταν έως και τέσσερα υποζύγια για να μεταφέρει ό,τι χρειαζόταν.<br />
<br />
O Μάγιστρος είχε και άλλες εξουσίες. Μπορούσε να αναδιανείμει τους καθορισμένους πόρους μεταξύ των κάστρων και αρχηγείων του τάγματος, ενώ στο πεδίο της μάχης η εξουσία του ήταν απόλυτη και όποιος τον παράκουε ήταν υποψήφιος για άμεση αποπομπή από το Ναό. Όμως σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο για έναν δικτάτορα, αφού όχι μόνο τα καθήκοντά του ήταν αυστηρά καθορισμένα από τον Κανόνα, αλλά τις περισσότερες από τις σημαντικές αποφάσεις έπρεπε να τις λαμβάνει από κοινού με το συμβούλιο του τάγματος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-PNIUMKz4rWA/WM2hMCfQeaI/AAAAAAAApiQ/AeJa0gzAtLESEluGu0_SpGyKVcgdEttMQCLcB/s1600/43FrancaisBatailleroman.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="353" src="https://3.bp.blogspot.com/-PNIUMKz4rWA/WM2hMCfQeaI/AAAAAAAApiQ/AeJa0gzAtLESEluGu0_SpGyKVcgdEttMQCLcB/s400/43FrancaisBatailleroman.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι περιπτώσεις όπου ο Μάγιστρος δεν είχε τη δυνατότητα να λάβει απόφαση μόνος του περιελάμβαναν την κήρυξη πολέμου και την υπογραφή ανακωχής, την αποδοχή ενός κάστρου, την ανάθεση διοικήσεων σε αδελφούς του τάγματος, την αποδοχή νέων μελών και τη μετάθεση αδελφών σε αρχηγεία της Δύσης. H διαδοχή του Μεγάλου Μάγιστρου ήταν επίσης μία αυστηρά καθορισμένη διαδικασία, την οποία διεκπεραίωναν με ιδιαίτερη προσοχή οι αδελφοί ιππότες. Σε περίπτωση θανάτου του, ο Μαρεσάλος (Marshal) του τάγματος φρόντιζε τα της κηδείας και εν συνεχεία έστελνε μήνυμα σε όλους τους περιφερειακούς διοικητές του τάγματος για να συγκεντρωθούν στο αρχηγείο.<br />
<br />
Τότε, όλοι οι προσκεκλημένοι επέλεγαν έναν Μεγάλο Διοικητή (Grand Commander) για να ασκεί καθήκοντα επικεφαλής του τάγματος έως ότου επιλεγεί ο νέος Μάγιστρος. Αυτό επιβαλλόταν από τις ανάγκες της λειτουργίας του τάγματος ως στρατιωτικού οργανισμού, αφού μεταξύ των βασικότερων καθηκόντων του Μάγιστρου ήταν να οδηγεί τους αδελφούς στη μάχη και μάλιστα πολεμώντας μαζί τους σαν ένας από αυτούς. Άλλωστε, από το σύνολο των Μαγίστρων, τουλάχιστον έξι σκοτώθηκαν στο πεδίο της μάχης, πολεμώντας τους εχθρούς της πίστης. Αφού είχε τακτοποιηθεί η προσωρινή διοίκηση του Ναού, οι συγκεντρωμένοι επέλεγαν έναν που θα προήδρευε της διαδικασίας.<br />
<br />
Μετά από μία νύχτα προσευχής, ο προεδρεύων μαζί με έναν καθορισμένο σύντροφο, επέλεγαν δύο ακόμη αδελφούς και αυτοί οι δύο άλλους δύο και ούτω καθεξής, έως ο αριθμός τους να φθάσει τους δώδεκα προς τιμήν των δώδεκα αποστόλων. Με την προσθήκη ενός ιερέα που ήταν ο ''Χριστός'' αυτού του ιδιότυπου ''Μυστικού Δείπνου'', ο αριθμός των εκλεκτόρων γινόταν 13. Εξ αυτών οι οκτώ ήταν αδελφοί ιππότες, οι τέσσερις σεργέντοι και ένας ιερέας. Γινόταν επίσης προσπάθεια να αντιπροσωπεύονται επαρκώς όλες οι εθνικές ομάδες που μετείχαν στο Ναό. Στη συνέχεια, οι εκλέκτορες συσκέπτονταν, έως ότου καταλήξουν στο πρόσωπο του νέου μάγιστρου.<br />
<br />
Συνήθως γινόταν προσπάθεια να επιτευχθεί ομοφωνία, αλλά σε πολλές περιπτώσεις η πλειοψηφία ήταν αρκετή. Επίσης, κατά κανόνα οι Μάγιστροι έπρεπε να υπηρετούν στην Ουτρεμέρ, αλλά και αυτός ο Κανόνας σε αρκετές περιπτώσεις δεν ελήφθη υπόψη και εξελέγησαν μάγιστροι από τα αρχηγεία της Δύσης. Παρά την ανεξαρτησία του τάγματος, σε τουλάχιστον 7 περιπτώσεις -σε ένα σύνολο 24 Μεγάλων Μαγίστρων- ο επικεφαλής του Ναού ήταν επιλογή τοπικών κοσμικών αρχών, την οποία υιοθέτησαν (ή προκατέλαβαν) οι αδελφοί ιππότες. Στην πραγματικότητα, σπάνια οι Ναΐτες αγνόησαν τις ρεαλιστικές παραμέτρους της κοινωνίας στην οποία δραστηριοποιούνταν, παρά τη θρυλούμενη άμετρη αλαζονεία τους.<br />
<br />
Με άλλα λόγια, στόχος του τάγματος ήταν να έχει καλές σχέσεις με την κοσμική εξουσία και για το λόγο αυτό συχνά επέλεγαν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες των εκάστοτε ηγεμόνων της Ουτρεμέρ ή των άλλων δυνάμεων που είχαν σχέση με το τάγμα. Αυτό συνήθως δεν είχε ουσιαστική επίπτωση στη λειτουργία του τάγματος, καθώς υπήρχαν επαρκείς δικλείδες ασφαλείας για αυταρχικούς Μάγιστρους που δεν υπηρετούσαν τους σκοπούς του. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην επιλογή του Γεράρδου ντε Ριντφόρ, αποδείχτηκε ότι ήταν δυνατόν να έχει καταστροφικές συνέπειες. Βάσει Κανόνα, η διαδικασία επιλογής ενός νέου Μάγιστρου κρατιόταν αυστηρά μυστική και έτσι δεν υπάρχουν αρχεία για αυτές τις συνεδριάσεις.<br />
<br />
Αμέσως μετά το Μάγιστρο στην ταγματική ιεραρχία ήταν ο Σενεσάλος (Seneschal). Επρόκειτο ουσιαστικά για τον αναπληρωτή Μάγιστρο, ο οποίος στη μάχη κρατούσε το ασπρόμαυρο λάβαρο που μαζί με τον κόκκινο σταυρό ήταν τα διακριτικά σήματα του τάγματος. Είχε και αυτός μία σημαντική ακολουθία, αν και όχι τόσο μεγάλη όσο αυτή του Μάγιστρου και σε ορισμένες περιπτώσεις ο Σενεσάλος, ως εναλλακτικός πόλος δύναμης στην ιεραρχία του τάγματος, χρησιμοποιούσε τη δύναμη του για να εξισορροπεί την εξουσία του Μάγιστρου. Τρίτος τη τάξει, αν και σε πολλά ζητήματα δεύτερος μόνο μετά το Μάγιστρο, ήταν ο Μαρεσάλος (Marshal), ο στρατιωτικός διοικητής.<br />
<br />
Στη μάχη, ο Μάγιστρος οδηγούσε τους αδελφούς, ωστόσο ο Μαρεσάλος λειτουργούσε ως αρχηγός του επιτελείου. Ήταν υπεύθυνος για τη διοίκηση των επιμέρους αξιωματικών, φρόντιζε τα ζητήματα επιμελητείας, ήταν υπεύθυνος για τα πολύτιμα πολεμικά άλογα και τις προμήθειες του τάγματος σε όπλα και εξοπλισμό και γενικά απολάμβανε μίας θέσης εξαιρετικής ισχύος. Οι Μαρεσάλοι και οι Σενεσάλοι ήταν κατά κανόνα οι πρώτες επιλογές στην εκλογή νέου Μάγιστρου. Υψηλά στην ιεραρχία βρισκόταν και ο Διοικητής (Commander) του βασιλείου της Ιερουσαλήμ. Επρόκειτο πρακτικά για τον επικεφαλής διαχειριστή του τάγματος και οι δυνάμεις του ήταν διαρθρωμένες έτσι ώστε να αποτελούν συμπλήρωμα αυτών του Μάγιστρου.<br />
<br />
Μάλιστα, ο Διοικητής ουσιαστικά ήλεγχε το Μάγιστρο και είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ ο ανώτερος αξιωματούχος του τάγματος είχε το δικαίωμα να διαθέτει ένα κλειδωμένο χρηματοκιβώτιο σε ένα δωμάτιο του αρχηγείου, τα κλειδιά του δωματίου αυτού βρισκόταν στα χέρια του Διοικητή. O πέμπτος ''ισχυρός άνδρας'' του τάγματος ήταν ο αξιωματικός επί των υφασμάτων (Draper), ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τις προμήθειες του τάγματος σε ενδύματα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, ενώ είχε το καθήκον ελέγχου στην ενδυμασία και στην εν γένει εικόνα των αδελφών του τάγματος.<br />
<br />
Αυτοί οι πέντε αποτελούσαν τον ισχυρό πυρήνα της εξουσίας του Ναού και κάτω από αυτούς διαρθρωνόταν η διοικητική αλυσίδα του τάγματος. Εκ των σημαντικότερων αρχόντων του τάγματος στην Ουτρεμέρ ήταν οι περιφερειακοί διοικητές, με πρώτο εξ αυτών το διοικητή της πόλης της Ιερουσαλήμ και εν συνεχεία τους διοικητές της Τρίπολης και της Αντιόχειας. Κάτω από αυτούς βρίσκονταν οι διοικητές των υπόλοιπων οικισμών και κάστρων όπου είχαν παρουσία οι Ναΐτες, ενώ υπήρχαν ακόμη ο Τουρκοπουλιέρος, ο επικεφαλής των τουρκόπουλων του τάγματος, ο υπο-Μαρεσάλος και ο Σημαιοφόρος. Οι δύο τελευταίοι προερχόταν από τη δεύτερη τάξη του τάγματος, τους σεργέντους.<br />
<br />
Οι υπόλοιποι ανώτατοι αξιωματούχοι του τάγματος ήταν αδελφοί ιππότες. Οι μόνες άλλες ''υψηλές'' θέσεις που μπορούσε να καταλάβει ένας σεργέντος ήταν αυτές του Μάγειρα (υπεύθυνος για τη σίτιση του τάγματος), του Ιπποκόμου (υπεύθυνος για τα άλογα του τάγματος) και η διοίκηση ενός κάστρου ή μιας μικρής γεωγραφικής περιφέρειας, εφόσον δεν υπήρχε υπό τις διαταγές του κάποιος ιππότης. Αντίστοιχα αξιώματα υπήρχαν και στην ιεραρχία των παραρτημάτων των Ναϊτών στη Δύση, αφού κάθε περιφέρεια είχε το Διοικητή της, ενώ υπήρχαν και οι Μάγιστροι της Δύσης που προΐσταντο των Διοικητών. Κάθε ευρεία περιοχή είχε το Μάγιστρό της (Μάγιστρος της Γαλλίας, της Αγγλίας κ.λπ.).<br />
<br />
Οι αξιωματούχοι αυτοί ήταν ιεραρχικά κατώτεροι των ανώτερων αξιωματούχων της Ανατολής. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα ενδελεχή ιεραρχία, η οποία έδινε τη δυνατότητα στο τάγμα να λειτουργεί με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-fObynuGKqiE/WM2hrOxQA2I/AAAAAAAApiU/JsMvGJedjuAUcJCHjrToYZe-avmsPpRFACLcB/s1600/oedipe_et_sphinx.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="352" src="https://3.bp.blogspot.com/-fObynuGKqiE/WM2hrOxQA2I/AAAAAAAApiU/JsMvGJedjuAUcJCHjrToYZe-avmsPpRFACLcB/s400/oedipe_et_sphinx.gif.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Καθημερινή Ζωή στο Ναό</span></b><br />
<br />
Ανέκαθεν ένα σημαντικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι Ναΐτες και τα ιπποτικά τάγματα εν γένει ήταν η δυσκολία προσαρμογής των νεοεισερχόμενων. H δυσκολία αυτή αφορούσε τόσο στην προσαρμογή στις απαιτήσεις της ζωής στους Αγίους Τόπους όσο και στην δυσκολία κατανόησης από μέρους τους της περίπλοκης πραγματικότητας των Λατινικών κρατών της Ουτρεμέρ. Τα πράγματα στην περίπτωση των Ναϊτών γινόταν ακόμη δυσκολότερα εξαιτίας της εικόνας που είχαν οι Δυτικοί για αυτούς. Αντίθετα με τους Οσπιτάλιους, που είχαν ξεκινήσει ως ένα νοσοκομειακό τάγμα, οι Ναΐτες ήταν ένα καθαρά στρατιωτικό τάγμα, δημιουργημένο εξ αρχής για να αντιπαρατεθεί εν όπλοις στους ''απίστους''.<br />
<br />
H εικόνα του τάγματος ενισχυόταν από τα όσα έγραφαν για αυτό κατά καιρούς οι διάφοροι Ευρωπαίοι λόγιοι που ερχόταν σε επαφή με το Ναό ή είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσουν με τα ίδια τους τα μάτια τα κατορθώματα των λευκοντυμένων ιπποτών με τον κόκκινο σταυρό. Ύμνοι για τους ''Στρατιώτες του Χριστού”''που ''έπεφταν πάνω στους άπιστους σαν λύκοι, ακόμη και αν ήταν μία χούφτα ενάντια σε μυριάδες'', ακούγονταν στους νεαρούς βλαστούς της δυτικοευρωπαϊκής ιπποσύνης ως επιβεβαίωση ότι κάπου υπάρχουν και δρουν πραγματικοί ιππότες, οι οποίοι δε σταματούν μπροστά σε τίποτε για να κερδίσουν δόξα και τιμή, πολεμώντας τους εχθρούς του Σταυρού.<br />
<br />
H πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική, αλλά έως ότου συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συμβαίνει, οι ορμητικοί νεόφερτοι είχαν ήδη υποπέσει σε πολλά ατοπήματα. Συχνά αυτά απέβαιναν μοιραία για τη ζωή του νεαρού Ναΐτη, παρότι οι παλιότεροι αδελφοί προσπαθούσαν πάντα να ενσταλάξουν την πειθαρχία του τάγματος στα νέα μέλη. Οι δυσκολίες της ζωής στην Ουτρεμέρ την εποχή εκείνη ήταν πολλές και σημαντικές. Οι Ευρωπαίοι που δεν είχαν γεννηθεί στην περιοχή αντιμετώπιζαν σοβαρότατα προβλήματα στη διαβίωσή τους. Συνηθισμένοι στα ήπια καλοκαίρια της Δ. Ευρώπης, με τον ερχομό τους αντιμετώπιζαν την τρομερή ζέστη και υγρασία που είναι ενδημική στη M. Ανατολή.<br />
<br />
H αναγκαιότητα αλλαγής των συνηθειών ως προς την ενδυμασία, ήταν επιτακτική. Αλλωστε, ο Ναός ήταν το μοναδικό θρησκευτικό τάγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας που είχε κερδίσει το δικαίωμα να εκχωρεί στα μέλη του ελαφρά λινά πουκάμισα για να τα φορούν τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι αλλαγές ήταν ακόμη πιο εμφανείς στον καθημερινό τρόπο ζωής και στο φαγητό. Οι δυτικοί είχαν υιοθετήσει πολλές από τις συνήθειες των Ανατολιτών, τόσο στο φαγητό όσο και στην εμφάνιση και στην καθημερινή ζωή. Τα φαγητά που απολάμβαναν οι Λατίνοι της Ουτρεμέρ λίγο διέφεραν από τα αντίστοιχα των Μεσανατολιτών και ουδεμία σχέση είχαν με αυτά που έτρωγαν στην Ευρώπη.<br />
<br />
Για να συνηθίσουν την άφθονη χρήση ελαιόλαδου και καρυκευμάτων, οι Ευρωπαίοι χρειάζονταν μήνες ή και χρόνια. Τα μικρά, καθημερινά ζητήματα ήταν μόνο η μία όψη των προβλημάτων προσαρμογής των νέων Ναϊτών. H σοβαρότερη ήταν η προσαρμογή στη στρατιωτική και πολιτική πραγματικότητα της Ουτρεμέρ. Οι νεοφερμένοι ήταν, ήδη πριν αναχωρήσουν από την Ευρώπη, απολύτως πεπεισμένοι ότι με το που θα έφθαναν στη M. Ανατολή θα ζώνονταν τα άρματά τους και θα έπεφταν πάνω στους απίστους, για να τους σφάξουν και να κερδίσουν δόξα και τιμή. Ωστόσο η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική.<br />
<br />
Ακόμη και ο τρόπος διεξαγωγής των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη M. Ανατολή - πολλές, συχνές, επιδρομές μικρής κλίμακας και σπάνια μεγάλες μάχες -ήταν διαφορετικός από αυτόν της Ευρώπης, όπου επιδιωκόταν η ''αποφασιστική μάχη''. H αναγκαιότητα συμβίωσης κατά το δυνατόν ειρηνικά, με κάποιους έστω από τους Μουσουλμάνους ήταν δεδομένη, τουλάχιστον μετά τη B' Σταυροφορία και οι Ναΐτες, τους οποίους χαρακτήριζε ο ρεαλισμός, υπήρξαν πρωτοπόροι σε αυτό τον τομέα. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι οι Ναΐτες δεν ήταν πιστοί στο πλαίσιο που είχε τεθεί με την πράξη ίδρυσης τους, δηλαδή τον Κανόνα, στο οποίο δεσμευόταν κάθε νεοεισερχόμενος κατά τη διάρκεια της τελετής υποδοχής του.<br />
<br />
O νέος Ναΐτης ορκιζόταν, πέρα από τα να παραμένει αγνός και φτωχός, να ''βοηθά στο μέτρο των δυνατοτήτων του για τη διατήρηση των κτήσεων (των Χριστιανών) στο βασίλειο της Ιερουσαλήμ και κατάκτηση εκείνων που δεν είχαν αποκτηθεί ακόμη''. Μ' αυτή την προϋπόθεση αναχωρούσαν για τους Αγίους Τόπους οι νεαροί Ναΐτες. Παρά τις προσπάθειες των παλιότερων να τους νουθετήσουν, ώστε να κατανοήσουν ότι η καθημερινότητα του τάγματος δεν ήταν συνεχείς μάχες και σφαγές, στις περισσότερες περιπτώσεις οι νεαροί Ναΐτες δεν ήταν εύκολο να αποβάλουν την εικόνα που είχαν σχηματίσει πριν από την είσοδο τους στο τάγμα. Ορισμένοι, μάλιστα, δεν απέβαλαν αυτές τις βλαβερές για το τάγμα συνήθειες ούτε μετά από πολλά χρόνια στους Αγίους Τόπους.<br />
<br />
Μία χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιας αντιμετώπισης ήταν ο Μεγάλος Μάγιστρος την εποχή του Χαττίν, Γεράρδος του Ριντφόρ. O ορμητικός Φλαμανδός είχε προσχωρήσει στους Ναΐτες για λάθος λόγους, δηλαδή εξαιτίας της αδυναμίας του να εξασφαλίσει ένα φέουδο από τον κόμη της Τρίπολης. Αν και κατόρθωσε να αναρριχηθεί γρήγορα στην ιεραρχία του Ναού, φαίνεται ότι ουδέποτε ''απέβαλε'' τη νοοτροπία του νεοφώτιστου. Αυτό έμελλε να έχει τραγικές συνέπειες, ιδιαίτερα όταν αντάμωσε με άλλους δύο τυχοδιώκτες, το Ρεϋνάλδο του Σατιλλιόν και τον Γκυ ντε Λουζινιάν, στην ηγεσία των Χριστιανών.<br />
<br />
Βεβαίως η πλειονότητα των Μαγίστρων δεν ήταν σαν τον Ριντφόρ, αντίθετα ήταν ιππότες ''ψημένοι'' στη σκληρή πραγματικότητα της Ουτρεμέρ, που γνώριζαν πολύ καλά την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα και έπρατταν αναλόγως. Γι' αυτό άλλωστε συνήθως επιλέγονταν μάγιστροι από την Ανατολή. Ωστόσο δεν μπορούσαν σε καμία περίπτωση να αγνοήσουν ότι ο ρόλος του τάγματος ήταν ακριβώς να αποτελεί την ''πρώτη γραμμή άμυνας'' του Χριστιανισμού ενάντια στους Μουσουλμάνους, αλλά και την αιχμή του δόρατος στις επιθετικές προσπάθειες των Χριστιανών. H παρουσία των Ναϊτών στις μάχες στις οποίες έλαβαν μέρος, δείχνει ανάγλυφα ότι τιμούσαν και με το παραπάνω το ρόλο τους.<br />
<br />
Όμως όταν οι λευκοντυμένοι ιππότες δεν ζώνονταν τα αμφίστομα σπαθιά τους για να πάνε στη μάχη, ήταν δεινοί διπλωμάτες που διατηρούσαν σχέσεις με πολλούς Μουσουλμάνους ηγεμόνες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Ημέρα Ενός Ναΐτη</span></b><br />
<br />
H καθημερινότητα του Ναΐτη είχε πολλές ομοιότητες με αυτή ενός μοναχού σε οποιοδήποτε μοναστικό τάγμα, αν και οι διαφορές ήταν εξίσου πολλές. Οι αδελφοί ξεκινούσαν την ημέρα τους με την παρουσία στον όρθρο, ο οποίος τους καλοκαιρινούς μήνες θα πρέπει να ξεκινούσε γύρω στις 4 το πρωί. Οι υπόλοιπες ακολουθίες που λάμβαναν χώρα σε κάθε ναϊτικό αρχηγείο, όπως επέβαλλε το καθολικό τυπικό, ακολουθούσαν στις 6, στις 8 και στις 11.30. Οι Ναΐτες καλούνταν στο παρεκκλήσι με τον ήχο μίας καμπάνας και οι μόνοι που είχαν δικαίωμα να μην προσέλθουν ήταν οι τραυματίες και οι ασθενείς. Μεταξύ του όρθρου και της λειτουργίας των 6, ο Ναΐτης είχε δικαίωμα να κοιμηθεί λίγο, εφόσον είχε εκπληρώσει τα λατρευτικά καθήκοντά του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-bjBWpbJmlh0/WM2xAzUR-II/AAAAAAAApik/Ni2vXxHKcYIUURmp2seuv28bDSMN-JZFgCLcB/s1600/Cressac4.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-bjBWpbJmlh0/WM2xAzUR-II/AAAAAAAApik/Ni2vXxHKcYIUURmp2seuv28bDSMN-JZFgCLcB/s400/Cressac4.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Σε κάποιες περιπτώσεις γινόταν κατάχρηση αυτού του προνομίου, όπως φαίνεται από ορισμένες πηγές, με αποτέλεσμα να γίνονται συστάσεις στους αδελφούς που παρασπονδούσαν. H παρουσία των Ναϊτών στις λειτουργίες δεν ήταν μόνο απαραίτητη για λόγους λατρευτικούς, αλλά και για καθαρά πρακτικούς: οι διαταγές της ημέρας και τυχόν ενημερώσεις, γινόταν αμέσως μετά το πέρας των λειτουργιών στους αδελφούς που ήταν παρόντες. O Ναΐτης ήταν υποχρεωμένος πριν από το μεσημέρι να έχει απαγγείλει 60 φορές το Πάτερ Ημών. Μετά την τελευταία λειτουργία, οι Ναΐτες γευμάτιζαν. Κατά κανόνα, πρώτα κάθονταν στο τραπέζι οι ιππότες και όταν αυτοί τέλειωναν, κάθονταν οι υπόλοιποι.<br />
<br />
Οι Ναΐτες ήταν υποχρεωμένοι να τρώνε σε απόλυτη σιωπή, καθώς αυτό επιβαλλόταν από τον Κανόνα. Μόνο ένας αδελφός έψελνε κατά τη διάρκεια του γεύματος, ενώ αν υπήρχε διαθέσιμος ιερέας, είχε ως αποστολή να ευλογήσει το τραπέζι και τους συμμετέχοντες. Μετά τον εσπερινό, που ξεκινούσε στις 6 το απόγευμα, οι Ναΐτες λάμβαναν το δείπνο τους. Μια και αναφερθήκαμε στο φαγητό, να σημειώσουμε ότι η παρουσία των αδελφών ήταν υποχρεωτική και σε καμία περίπτωση δεν επιτρεπόταν να σηκωθούν από το τραπέζι πριν ολοκληρωθεί το γεύμα ή το δείπνο εκτός από περίσταση εκτάκτου ανάγκης, εφόσον χρειαζόταν να αντιμετωπιστεί εχθρική επίθεση, ή διαπιστωνόταν ότι υπήρχε πρόβλημα με τα άλογα.<br />
<br />
Μετά το πέρας του φαγητού, οι αδελφοί έπιναν συνήθως νερωμένο κρασί. Σε αυτές τις σύντομες βραδινές κρασοκατανύξεις τους οφείλουν οι Ναΐτες τα καυστικά σχόλια περί κραιπάλης που τους συνόδευαν επί μακρόν. Αλλά σε αυτό το σημείο οι Ναΐτες λίγο διαφοροποιούνταν από άλλα μοναστικά τάγματα της εποχής, καθώς στα περισσότερα μοναστήρια η κατανάλωση οίνου ήταν η μόνη ''επιτρεπόμενη αμαρτία'', αρκεί βεβαίως να μην κατέληγε σε μέθη. H διατήρηση αυτού του καθημερινού τυπικού ήταν αδύνατη όταν οι Ναΐτες βρίσκονταν σε εκστρατεία, κάτι που συνέβαινε αρκετά συχνά, αφού οι επιδρομές στα εδάφη των απίστων, η συνοδεία προσκυνητών ή οι εξορμήσεις για αντιμετώπιση Μουσουλμανικών επιδρομών ήταν τακτικές.<br />
<br />
Σ' αυτές τις περιπτώσεις, οι Ναΐτες ως ''υποκατάστατο'' των λειτουργιών απάγγειλαν το Πάτερ Ημών όσες φορές καθόριζε ο επικεφαλής τους. Γενικότερα γινόταν προσπάθεια, τουλάχιστον θεωρητικά, να τηρείται το τυπικό της καθημερινότητας των μοναχών - ιπποτών και κατά τη διάρκεια της εκστρατείας. Αυτό γινόταν όχι μόνο για λόγους πίστης, αλλά για τη διατήρηση της πειθαρχίας και της συνοχής μεταξύ των αδελφών. Άλλωστε, το τάγμα σε εκστρατεία ήταν ένας κανονικός στρατός και μάλιστα πρωτοπόρος στην εποχή του. Δεν ήταν δυνατό να χαλαρώσει η αυτοσυγκέντρωση των αδελφών και να αφεθούν οι -επιρρεπείς, λόγω πρότερου βίου- ιππότες δίχως τα δεσμά της περίφημης πειθαρχίας του τάγματος.<br />
<br />
Οι Ναΐτες διέφεραν ριζικά από τους ''κανονικούς'' μοναχούς στο θέμα της νηστείας. Ελάχιστες ήταν οι επίσημες ημέρες νηστείας τις οποίες είχαν υποχρέωση να τηρούν οι Ναΐτες. Σχετικές εξαιρέσεις αναφέρονται ρητά στον Κανόνα του τάγματος και αυτό είναι ολοφάνερα ένα μέτρο που ελήφθη για να μην αποδυναμώνονται οι ιππότες και οι σεργέντοι ενόψει των δύσκολων πολεμικών καθηκόντων τους. Για τον ίδιο λόγο, οι Ναΐτες έτρωγαν αρκετές φορές τη βδομάδα κρέας, αντίθετα με τους μοναχούς που περιορίζονταν σε μία ή δύο. Ένα μεγάλο ζήτημα για τα μοναστικά τάγματα εν γένει, ήταν ο τρόπος με τον οποίο παροτρύνονταν οι αδελφοί να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους.<br />
<br />
H Εκκλησία γενικά θεωρούσε τον ελεύθερο χρόνο ως ''πρόξενο κακών'' και ''αμαρτιών'', ενώ η αργία, σύμφωνα πάντα με τις επιταγές των εκκλησιαστικών αρχών, ήταν ιδιαίτερα κακή για τους ανθρώπους που είχαν αφιερώσει τους εαυτούς τους στην υπηρεσία του Θεού, δηλαδή τους μοναχούς. Αυτό γίνεται φανερό από τον Κανόνα των Βενεδικτίνων μοναχών, με τον οποίο οι αδελφοί μοναχοί καλούνται να περνούν τον ελεύθερο χρόνο μεταξύ των ακολουθιών εργαζόμενοι σκληρά για το καλό της μονής και της εκκλησίας. Αντίθετα, οι Ναΐτες δεν είχαν να κάνουν σκληρές, χειρωνακτικές εργασίες, αφού αυτές τις είχαν αναλάβει οι ''κατώτερες τάξεις'' του τάγματος.<br />
<br />
Ενθαρρύνονταν λοιπόν να καταγίνονται με ασχολίες που έχουν να κάνουν με την κύρια ιδιότητά τους, αυτήν του πολεμιστή, να ελέγχουν τον εξοπλισμό τους, να φροντίζουν τα όπλα, τις πανοπλίες και τα άλογά τους, να στήνουν σκηνές και καταλύματα εφόσον βρίσκονται σε εκστρατεία ή ''να κάνουν οτιδήποτε αρμόζει στη λειτουργία τους'', όπως αναφέρει ο Κανόνας. Αξίζει να σημειώσουμε ότι, βάσει του Κανόνα, χρόνος για την εξάσκηση των αδελφών στα όπλα, δεν προβλέπεται. Ωστόσο είναι παράξενο κάτι τέτοιο, αφού η δυνατότητα των ιπποτών να υπερασπιστούν τη χριστιανοσύνη εξαρτιόταν ακριβώς από την επιδεξιότητά τους με αυτά τα όπλα.<br />
<br />
Παρότι οι ιππότες δεν εισέρχονταν στο τάγμα παρά μόνο ως ενήλικοι άνδρες, δηλαδή έχοντας αποκτήσει μία ''ιπποτική'' εκπαίδευση και επιδεξιότητα στα όπλα της εποχής, θεωρείται απίθανο να μπορούν να διατηρούν εσαεί αυτές τις δεξιότητες δίχως τακτική εξάσκηση. Και σίγουρα τις διατηρούσαν, αφού οι εξαιρετικές ικανότητες των Ναϊτών στη χρήση πάσης φύσης όπλων ήταν τέτοιες ώστε να προκαλέσουν πλήθος αναφορών σε πολλές μεσαιωνικές πηγές.<br />
<br />
Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι η διφορούμενη διατύπωση ''να κάνουν οτιδήποτε αρμόζει στην λειτουργία τους'', φαίνεται ότι τους άφηνε το ελεύθερο να εξασκούνται στα πολεμικά πράγματα, κατά πάσα πιθανότητα ακόμη και στα πολεμικά παιχνίδια που τόσο διαδεδομένα ήταν μεταξύ των ιπποτών την εποχή αυτή. Εξ αυτών το πλέον διαδεδομένο ήταν οι έφιππες μονομαχίες, οι ''κονταρομαχίες'' (jousting) που θεωρούνταν μαζί με το κυνήγι οι κύριες ασχολίες των ευγενών της Ευρώπης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Πορεία του Ναΐτη</span></b><br />
<br />
Από την ημέρα εισόδου του στο τάγμα, ο Ναΐτης δεν είχε πλέον προσωπική ζωή ούτε ήταν κύριος του εαυτού του. Αντίθετα, ήταν ''υπηρέτης και δούλος'' του Ναού, ζούσε κοινοβιακά με τους άλλους μοναχούς - ιππότες και όφειλε να βάζει το τάγμα και την υπεράσπιση της Χριστιανοσύνης πάνω από κάθε προσωπικό συμφέρον. Οι αδελφοί αφότου γίνονταν δεκτοί και εφόσον ήταν ιππότες, περνούσαν ένα διάστημα -μεγάλο ή μικρό- στα αρχηγεία της Δύσης. Μάθαιναν το τυπικό του Ναού, γινόταν προσπάθεια να τους ενσταλάξουν πειθαρχία και ενημερώνονταν για το μέγεθος και τη δύναμη του οργανισμού τον οποίο υπηρετούσαν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-EHdvbW_cbIk/WM4Nc-u3ycI/AAAAAAAApi0/8diFd51mIwY9_UzeqnoqONIIf34puWjRwCLcB/s1600/Ordination_of_Jacques_de_Molay_in_1265_at_the_Beaune_commandery_by_Marius_Granet_1777_1849.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="291" src="https://1.bp.blogspot.com/-EHdvbW_cbIk/WM4Nc-u3ycI/AAAAAAAApi0/8diFd51mIwY9_UzeqnoqONIIf34puWjRwCLcB/s400/Ordination_of_Jacques_de_Molay_in_1265_at_the_Beaune_commandery_by_Marius_Granet_1777_1849.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ανάλογα με τις ανάγκες που υπήρχαν στους Αγίους Τόπους, οι αδελφοί στέλνονταν στην Ανατολή για να υπηρετήσουν στο δύσκολο μέτωπο που είχε ανοίξει ο Χριστιανικός κόσμος με το Μουσουλμανικό. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν δεν διαταράσσονταν η ''φυσιολογική'' νόρμα απωλειών στην Ουτρεμέρ, υπήρχε μία σταθερή ροή αδελφών που είχαν κάποια υπηρεσία (1 - 2 χρόνια ή και περισσότερο) στο τάγμα. Όμως όταν υπήρχε ανάγκη, ακόμη και νεοσύλλεκτοι στέλνονταν στην Ανατολή αμέσως μετά τους όρκους τους. Αναλάμβαναν εκεί οι έμπειροι και ''ψημένοι'' στις δυσκολίες της Ουτρεμέρ αδελφοί της Ανατολής να τους μυήσουν στις ιδιαιτερότητες του τάγματος και της αποστολής που είχαν αναλάβει.<br />
<br />
Μία άλλη περίσταση στην οποία νεαροί αδελφοί που δεν είχαν επί της ουσίας ενημερωθεί επαρκώς στέλνονταν στους Αγίους Τόπους ήταν όταν ξεκινούσε μία νέα σταυροφορία. Είναι εντυπωσιακό ότι οι αδελφοί της Δύσης που δεν είχαν πρότερη εμπειρία, κατόρθωναν να ξεχωρίζουν μεταξύ των σταυροφορικών δυνάμεων και να αποτελούν το μοναδικό πειθαρχημένο και αξιόμαχο κάτω από όλες τις συνθήκες τμήμα τους. Αν και τα ποσοστά θνησιμότητας των Ναϊτών στη μάχη ήταν ιδιαίτερα υψηλά, υπήρχε πάντα η περίπτωση ένας αδελφός να κατορθώσει να φθάσει σε προχωρημένη ηλικία υπηρετώντας το τάγμα.<br />
<br />
Σ' αυτή την περίπτωση και εφόσον δεν ήταν πλέον σε θέση να προσφέρει στρατιωτικές υπηρεσίες, υποχρεωνόταν να παραδώσει τα όπλα του και τα πολεμικά άλογά του στους υπεύθυνους του τάγματος, οι οποίοι του χορηγούσαν ένα ήρεμο άλογο ιππασίας για τις ανάγκες μεταφοράς του. Οι γηραιοί αδελφοί ενθαρρύνονταν να συμπεριφέρονται με ιδανικό για ένα Ναΐτη τρόπο, ώστε να αποτελούν ζωντανό παράδειγμα για τους νεότερους αδελφούς. Σε πολλές περιπτώσεις, ένας αδελφός περασμένης ηλικίας στελνόταν πίσω στη Δύση, όπου περνούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του υποδεχόμενος νέους αδελφούς και επιτηρώντας την περιουσία του τάγματος.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ποινές και Τιμωρίες</span></b><br />
<br />
H πειθαρχία σε οποιονδήποτε στρατό και σε κάθε εποχή επιβάλλεται από ένα προσεκτικά οργανωμένο πλαίσιο τιμωριών και ανταμοιβών, που έχουν σχεδιαστεί για να ισορροπούν τις δυσχέρειες της στρατιωτικής ζωής και να αποθαρρύνουν την ''αρνητική'' συμπεριφορά, ενθαρρύνοντας παράλληλα έναν τρόπο δράσης που είναι επωφελής για το σύνολο. Αναλογιζόμενοι ότι το τάγμα των φτωχών ιπποτών του Χριστού ήταν ένα γέννημα της Μεσαιωνικής κοινωνίας, είναι εντυπωσιακό το πόσο καλά οργανωμένο ήταν το δικό τους δίκτυο ανταμοιβών - τιμωριών. H έμφαση ήταν, βεβαίως, στις τιμωρίες, οι οποίες δρούσαν αποτρεπτικά και προληπτικά, αφού στόχος ήταν να μη χρειαστεί να εφαρμοστούν.<br />
<br />
Εφόσον όμως ένας αδελφός παρέβαινε τους κανόνες, η τιμωρία ήταν άμεση, σκληρή και αποτελεσματική. H σημαντικότερη ήταν η αποπομπή από το τάγμα, η ''απώλεια του Οίκου'' όπως λεγόταν. Εννιά παραπτώματα επέσυραν τη βαρύτατη αυτή ποινή: σιμωνία, φόνος ενός Χριστιανού (άνδρα ή γυναίκας), κλοπή και ληστεία, αποκάλυψη των μυστικών του τάγματος σε μη ταγματικούς, έξοδος από ένα κλειστό κάστρο ή οίκο του τάγματος από θύρα άλλη από την καθορισμένη, συνωμοσία ενάντια σε άλλους αδελφούς του τάγματος, υιοθέτηση αιρετικών πεποιθήσεων, αποσκίρτηση στους ''Σαρακηνούς'', εγκατάλειψη του λάβαρου του τάγματος κατά τη διάρκεια της μάχης.<br />
<br />
Αυτά τα ''εννιά θανάσιμα αμαρτήματα'' είναι εκείνα που είχαν καταγραφεί στις πρώτες εκδόσεις του Κανόνα. Αργότερα, η έξοδος από ένα κλειστό κάστρο ή σπίτι ενσωματώθηκε στην γενική κατηγορία των κλοπών ή ληστειών και προστέθηκε στις 8 κατηγορίες μία άλλη, ο σοδομισμός, ίσως ως απάντηση του τάγματος στις φήμες περί ομοφυλοφιλικών πρακτικών μεταξύ των Ναϊτών. H δικαιοσύνη του τάγματος, ήταν αμείλικτη ακόμη κι αν ο παραβάτης ήταν ένα σημαίνον στέλεχός του. Επιβιώνουν έως τις μέρες μας διάφορες μαρτυρίες για τιμωρίες που επιβλήθηκαν σε μέλη που είχαν παρασπονδήσει.<br />
<br />
Για παράδειγμα, τρεις αδελφοί είχαν σκοτώσει Χριστιανούς εμπόρους στην Αντιόχεια και το τάγμα τους απέβαλε από τις τάξεις του και τους επέβαλε μία τρομερή τιμωρία: τους μαστίγωσαν στους δρόμους της Αντιόχειας, της Τρίπολης, της Τύρου και της Άκρας και στη συνέχεια τους αλυσόδεσαν στα μπουντρούμια του κάστρου Σατώ Πελερέν, όπου απεβίωσαν. H αποπομπή από το Ναό για ένα μέλος του τάγματος σήμαινε πολύ περισσότερα από την απλή απομάκρυνσή του από την κοινότητα των ενόπλων μοναχών. Κατ' αρχάς, τα μέλη του Ναού ήταν υποκείμενοι μίας ιδιότυπης ασυλίας. Τα εγκλήματά τους δεν δικάζονταν από λαϊκά ή θρησκευτικά δικαστήρια αλλά από αδελφούς του Ναού.<br />
<br />
Και εφόσον δεν ενέπιπταν σε κάποια από τις ''εννέα θανάσιμες αμαρτίες'', ήταν σχετικά εύκολο να αποφύγουν την τιμωρία ή να τιμωρηθούν με σχετική επιείκεια. Με την απώλεια του Οίκου, αυτή η επιείκεια δεν ίσχυε πλέον. Αλλά το ότι ένας αδελφός εκδιωκόταν από το τάγμα δεν σημαίνει ότι ήταν ελεύθερος να κάνει ό,τι επιθυμεί με τη ζωή του. Αντίθετα, με δεδομένο ότι οι όρκοι που τον έδεναν με το τάγμα ήταν ακόμη ισχυροί, υποχρεωνόταν να εισέλθει σε ένα ''αυστηρότερο τάγμα''. Με τον όρο ''αυστηρότερο'' υπονοούνταν σαφώς ένα καθαρά μοναστικό τάγμα, όπου ο έκπτωτος Ναΐτης έπρεπε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του.<br />
<br />
Αντίθετα, αποθαρρυνόταν η είσοδος σε κάποιο άλλο ιπποτικό τάγμα και μάλιστα οι Ναΐτες είχαν προχωρήσει σε ειδικές συμφωνίες με τους Ιωαννίτες και τους Λαζαρίτες ώστε να μη δέχονται έκπτωτους Ναΐτες. Καθώς σε πολλές περιπτώσεις οι αποπεμφθέντες αδελφοί επιθυμούσαν να επανέλθουν στην κοσμική ζωή, το τάγμα συχνά χρειαζόταν να τους ''πείσει''. Μία διαδεδομένη μέθοδος τέτοιας ''πειθούς'', ήταν η φυλάκισή τους μέχρις ότου αποφασίσουν να συμμορφωθούν και να ενταχθούν με τη θέλησή τους σε κάποιο μοναστικό τάγμα.<br />
<br />
Αξιοσημείωτο είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις το ίδιο το τάγμα του Ναού χρησιμοποιούνταν ως ''τόπος τιμωρίας'' μοναχών ή μελών άλλων ταγμάτων που είχαν παρασπονδήσει και θεωρείτο ότι είχαν ανάγκη συμμόρφωσης. Στους Ναΐτες είχαν σταλεί αρκετά μέλη άλλων, λιγότερο αυστηρών, ιπποτικών ταγμάτων, ακόμη και καθαρά μοναστικών, όπως των Φραγκισκανών.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΑΪΤΩΝ </b></span><br />
<br />
Παρά την απώλεια της Αραγωνίας το τάγμα συνέχισε να αναπτύσσεται. Στους Αγίους Τόπους οι Ναΐτες είχαν αποκτήσει σημαντικές θέσεις όπου κατασκεύασαν ισχυρά κάστρα. Στον Νότο το τάγμα τους κατείχε την πόλη της Γάζας, ένα από τα σημαντικά λιμάνια της περιοχής, σε στρατηγικής σημασίας περιοχή η οποία έλεγχε την επικοινωνία ανάμεσα στην Παλαιστίνη και στη βόρεια Αίγυπτο. Στη Συρία διέθετε μια εκτεταμένη βάση. Μια σειρά από κάστρα των Ναϊτών φύλασσε τα περάσματα ανάμεσα στο Πριγκιπάτο της Αντιόχειας και στην περιοχή της Κιλικίας. Ετσι το τάγμα υπεράσπιζε το δεύτερο σε σημασία σταυροφορικό κράτος και διέθετε μια σχεδόν αυτόνομη ηγεμονία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-iCgMfu6JahM/WM4Q-IuxZeI/AAAAAAAApjA/kFIfwN6oYjwpHYaeghNlnLCHc_M_HbWRACLcB/s1600/jerusalem-aerial-view-from-east-with-the-temple-mount-the-mosque-of-BP299P.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-iCgMfu6JahM/WM4Q-IuxZeI/AAAAAAAApjA/kFIfwN6oYjwpHYaeghNlnLCHc_M_HbWRACLcB/s400/jerusalem-aerial-view-from-east-with-the-temple-mount-the-mosque-of-BP299P.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στην περιοχή του Λιβάνου κατείχε το λιμάνι της Τορτόσας, όπου έκτισε νέα πόλη μετά την καταστροφή της προηγούμενης από τους μουσουλμάνους και την οχύρωσε με εντυπωσιακά τείχη και ένα εξαιρετικά ισχυρό κάστρο, το οποίο δέσποζε στην παραλία. Η Τορτόσα εκτός από στρατιωτική βάση για την υπεράσπιση της λιβανικής ακτής ήταν και σπουδαίο εμπορικό λιμάνι, τα έσοδα του οποίου αποτελούσαν σημαντική ενίσχυση για τα ταμεία του τάγματος. Οι Ναϊτες κατείχαν κάστρα και στην ενδοχώρα του Λιβάνου, όπου τα εδάφη του γειτόνευαν με τους οικισμούς των Ασσασίνων, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει έναν θύλακα μέσα στην κατεχόμενη από τους Χριστιανούς περιοχή.<br />
<br />
Η γειτνίαση με την παράξενη αυτή αίρεση φανατικών Μουσουλμάνων συνοδευόταν συχνά από ένταση. Οι Ναΐτες προσπαθούσαν πάντα να επιβάλλουν και στις υπόλοιπες Χριστιανικές δυνάμεις την εχθρότητα προς τους Ασσασίνους. Η στάση τους προκάλεσε το ναυάγιο πολλών προσπαθειών που κατέβαλαν οι βασιλείς της Ιερουσαλήμ για συνεργασία με τους αρχηγούς της αίρεσης εναντίον των κοινών τους αντιπάλων, των Τούρκων της Συρίας. Κάστρα του Τάγματος των Ναϊτών υπήρχαν και στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ, σε στρατηγικής σημασίας σημεία, τα οποία οι ιππότες είχαν καταλάβει και οχυρώσει για να προστατεύουν τους δρόμους που χρησιμοποιούσαν οι προσκυνητές.<br />
<br />
Η κατοχή των κάστρων συνεπαγόταν και την εκμετάλλευση της περιοχής γύρω από αυτά. Το τάγμα διέθετε μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις μαζί με τους μύλους και τα υπόλοιπα εργαστήρια που βρίσκονταν σε αυτές. Χάρη στην τεράστια ακίνητη περιουσία του στους Αγίους Τόπους και στη δυτική Ευρώπη, τις γενναιόδωρες εισφορές των πιστών και τη χρηματοπιστωτική του δραστηριότητα το τάγμα εξελίχθηκε σε έναν από τους ισχυρότερους οικονομικούς οργανισμούς. Κέντρο της διοίκησης του τάγματος ήταν το τέμενος του Αλ Ακτσά στην Ιερουσαλήμ. Εκεί διέμενε ο μεγάλος μάγιστρος και φυλασσόταν το αρχείο του τάγματος.<br />
<br />
Στα υπόγεια του κτιρίου βρίσκονταν οι στάβλοι των Ναϊτών, για τους οποίους ένας Γερμανός προσκυνητής είχε υπολογίσει ότι μπορούσαν να στεγάσουν 2.000 άλογα και 1.500 καμήλες. Επειδή στον ίδιο χώρο έπρεπε να υπάρχουν καταλύματα για τους ιπποκόμους και ίσως για φτωχούς προσκυνητές, στην πραγματικότητα οι περίφημοι αυτοί στάβλοι θα πρέπει να φιλοξενούσαν περίπου πεντακόσια άλογα, αριθμό εντυπωσιακό για τα δεδομένα της εποχής και αποκαλυπτικό για τη δύναμη του τάγματος. Τα άλογα αυτά δεν ήταν όλα πολεμικά, ούτε προορίζονταν για χρήση αποκλειστικά από τους ιππότες, καθώς το τάγμα διέθετε και έφιππους σεργέντες, μαχητές ελαφρύτερα οπλισμένους από τους ιππότες μοναχούς.<br />
<br />
Μεταξύ των ελαφρύτερα οπλισμένων τμημάτων υπήρχαν και οι Τουρκόπουλοι, μαχητές με Μουσουλμανική καταγωγή που είχαν προσηλυτισθεί στον Χριστιανισμό και αποτελούσαν μια ευέλικτη δύναμη ιππικού. Η μεγάλη δύναμη του τάγματος το είχε μετατρέψει σε έναν από τους ισχυρότερους παράγοντες στα σταυροφορικά κράτη και πολλές φορές η ηγεσία του ήλθε σε σύγκρουση με τους τοπικούς ηγεμόνες. Σε πολλές περιπτώσεις το τάγμα κατηγορήθηκε ότι σχεδίαζε τη δική του εξωτερική πολιτική, πολλές φορές σε βάρος του κοινού συμφέροντος των Χριστιανών, επηρεαζόμενο από τις οικονομικές σχέσεις που είχε αναπτύξει με τους Μουσουλμάνους, την άμετρη αναζήτηση νέων εδαφών και τον ανταγωνισμό με το Τάγμα των Ιωαννιτών.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-6KEyWzix4BY/WM4VBqmKeeI/AAAAAAAApjM/SpCp06lvg5whxl14SWsCbllFrBHea8dWwCLcB/s1600/knight_templar_wallpaper_by_daratgh.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-6KEyWzix4BY/WM4VBqmKeeI/AAAAAAAApjM/SpCp06lvg5whxl14SWsCbllFrBHea8dWwCLcB/s640/knight_templar_wallpaper_by_daratgh.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-ZCJNYODYExQ/WM4VL5Ic1AI/AAAAAAAApjQ/WWD85cqQWnImWx_azuc6JpbU_LSwKUh0wCLcB/s1600/Edwin%2BAustin%2BAbbey_The%2BQuest%2Bfor%2Bthe%2BHoly%2BGrail%2B-%2BPart%2BXIIII%253B%2BThe%2Bcity%2Bof%2BSarras.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="172" src="https://4.bp.blogspot.com/-ZCJNYODYExQ/WM4VL5Ic1AI/AAAAAAAApjQ/WWD85cqQWnImWx_azuc6JpbU_LSwKUh0wCLcB/s640/Edwin%2BAustin%2BAbbey_The%2BQuest%2Bfor%2Bthe%2BHoly%2BGrail%2B-%2BPart%2BXIIII%253B%2BThe%2Bcity%2Bof%2BSarras.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-3PL0FKrQ1b0/WM4VMJaXNLI/AAAAAAAApjU/CwfeoKM28T41r0vggkaT1rf_kP0R-uYBACLcB/s1600/william-morris-the-vision-of-the-holy-grail.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="220" src="https://1.bp.blogspot.com/-3PL0FKrQ1b0/WM4VMJaXNLI/AAAAAAAApjU/CwfeoKM28T41r0vggkaT1rf_kP0R-uYBACLcB/s640/william-morris-the-vision-of-the-holy-grail.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-RZbfuXqbV6g/WM4VcF2Lz3I/AAAAAAAApjY/jbC9PK6vLOIblFOauuQ3Oc8odxPA5b7HACLcB/s1600/1280px-Holy_Grail_tapestry_Verdure.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="322" src="https://1.bp.blogspot.com/-RZbfuXqbV6g/WM4VcF2Lz3I/AAAAAAAApjY/jbC9PK6vLOIblFOauuQ3Oc8odxPA5b7HACLcB/s640/1280px-Holy_Grail_tapestry_Verdure.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-l7EX_QeE_Rg/WM4VckQTCTI/AAAAAAAApjc/X5B8kH4Mr8EKgttFmDiyOYeyobHTl2_AgCLcB/s1600/1980M60.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="284" src="https://1.bp.blogspot.com/-l7EX_QeE_Rg/WM4VckQTCTI/AAAAAAAApjc/X5B8kH4Mr8EKgttFmDiyOYeyobHTl2_AgCLcB/s640/1980M60.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-6KwUlc7sbgU/WM4cEGRyrFI/AAAAAAAApkE/xrDKtov3o-QhkKvlmKCKWNw23_ce9OzpACLcB/s1600/Papal.bull.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="474" src="https://4.bp.blogspot.com/-6KwUlc7sbgU/WM4cEGRyrFI/AAAAAAAApkE/xrDKtov3o-QhkKvlmKCKWNw23_ce9OzpACLcB/s640/Papal.bull.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-tw5XCXurfJ8/WM4Veum0BKI/AAAAAAAApjo/XVd349mppDEfPFE66lJo0YN1nyKWeiSvgCLcB/s1600/La-Cruzada-de-San-Luis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="432" src="https://1.bp.blogspot.com/-tw5XCXurfJ8/WM4Veum0BKI/AAAAAAAApjo/XVd349mppDEfPFE66lJo0YN1nyKWeiSvgCLcB/s640/La-Cruzada-de-San-Luis.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-YUuubAe66Es/WM4VeZz9NTI/AAAAAAAApjk/L_oMOddmpRIVmnWdZMF1tP-0n7dUiLiigCLcB/s1600/ob_6978d6_ob-af9986-ch3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="448" src="https://3.bp.blogspot.com/-YUuubAe66Es/WM4VeZz9NTI/AAAAAAAApjk/L_oMOddmpRIVmnWdZMF1tP-0n7dUiLiigCLcB/s640/ob_6978d6_ob-af9986-ch3.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-M0Mp4Ll42WI/WM4V-vi4KxI/AAAAAAAApj0/oO8Qz5N0VOQb_5vGDlfilgwL73uMu2vCQCLcB/s1600/Almourol_034.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="382" src="https://3.bp.blogspot.com/-M0Mp4Ll42WI/WM4V-vi4KxI/AAAAAAAApj0/oO8Qz5N0VOQb_5vGDlfilgwL73uMu2vCQCLcB/s640/Almourol_034.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-SDq_S8B4GRM/WM4V940cwuI/AAAAAAAApjs/zhl8UMCb7loegRs2uIYF2v62Mn6SQ8I3gCLcB/s1600/Siegel_Tempelritter.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://3.bp.blogspot.com/-SDq_S8B4GRM/WM4V940cwuI/AAAAAAAApjs/zhl8UMCb7loegRs2uIYF2v62Mn6SQ8I3gCLcB/s640/Siegel_Tempelritter.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<b style="color: #f1c232; font-family: 'times new roman', serif;">(ΜΕΡΟΣ Α')</b><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br />
<div style="margin: 0cm;">
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><br /></span><b><span style="color: red;">* ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ : ΜΕΡΟΣ Β' - </span></b><b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Γ' </span></b></div>
</div>
</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br />
<br /></div>
<div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.militaryhistory.gr/assets/magazines/39/">http://www.militaryhistory.gr/assets/magazines/39/</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/stratiwtiki-istoria/835NAITES.pdf">http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/stratiwtiki-istoria/835NAITES.pdf</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://www.dmoz.org/Society/Religion_and_Spirituality/Esoteric_and_Occult/Templars/">http://www.dmoz.org/Society/Religion_and_Spirituality/Esoteric_and_Occult/Templars/</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://misraimmemphis.com/pdf/Jacques%20de%20Molay.pdf">http://misraimmemphis.com/pdf/Jacques%20de%20Molay.pdf</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://www.kykkos.org.cy/imkt.cy.net/12/T12-084.pdf">http://www.kykkos.org.cy/imkt.cy.net/12/T12-084.pdf</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://www.maria-online.com/travel/article.php?lg=el&q=%CE%9D%CE%B1%CE%90%CF%84%CE%B5%CF%82_%CE%99%CF%80%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%82">http://www.maria-online.com/travel/article.php?lg=el&q=%CE%9D%CE%B1%CE%90%CF%84%CE%B5%CF%82_%CE%99%CF%80%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%82</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://www.stougiannidis.gr/AENAON/AS3/naites.pdf">http://www.stougiannidis.gr/AENAON/AS3/naites.pdf</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="http://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/806245/i-ieri-sunomosiologia-ton-naiton-ippoton">http://www.newsbeast.gr/weekend/arthro/806245/i-ieri-sunomosiologia-ton-naiton-ippoton</a></div>
<br />
<br />
<br />
<b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Α' : </span></b><span style="color: red;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html">http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html</a></span><br />
<br />
<b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Β' : </span></b><span style="color: red;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post_5.html">http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post_5.html</a></span><br />
<b><span style="color: red;"><br /></span></b><b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Γ' : </span></b><span style="color: red;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post_10.html">http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/08/blog-post_10.html</a></span><br />
<b><span style="color: red;"><br /></span></b>
<b><span style="color: red;"><br /></span></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-rQjNCTW5jzc/WMJU9SaZrTI/AAAAAAAApbI/EgAY15zwNZ0NnVHd4_GoCW_-HgaXaJV3ACLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://4.bp.blogspot.com/-rQjNCTW5jzc/WMJU9SaZrTI/AAAAAAAApbI/EgAY15zwNZ0NnVHd4_GoCW_-HgaXaJV3ACLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<b><span style="color: red;"><br /></span></b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-40708413812472891402016-07-25T23:58:00.000+03:002017-02-28T08:29:19.098+02:00ΟΘΩΜΑΝΟΙ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ (ΜΕΡΟΣ Β')<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΩΝ ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ</b></span><br />
<br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΠΕΛΕΚΥΣ ΤΩΝ ΟΘΩΜΑΝΩΝ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-5WPbCDiIRIM/WKVJ-eVDOXI/AAAAAAAApQg/cBiYKejuAeEIuyblPCSexPI9Yo4L6_NKgCLcB/s1600/file.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://2.bp.blogspot.com/-5WPbCDiIRIM/WKVJ-eVDOXI/AAAAAAAApQg/cBiYKejuAeEIuyblPCSexPI9Yo4L6_NKgCLcB/s320/file.jpg" width="320" /></a></div>
Από τον 15o αιώνα και επί εκατοντάδες χρόνια οι γενίτσαροι αποτελούσαν τη μάστιγα της Ευρώπης. Στρατολογημένο από όλες τις Χριστιανικές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το επίλεκτο αυτό σώμα φαινόταν ανίκητο με τις φανταχτερές στολές, τα μουσκέτα, τη στρατιωτική μουσική και τις πειθαρχημένες πορείες του. Συνδυάζοντας μαχητική ικανότητα και πολιτικό αριβισμό κατάφερε να τρομοκρατήσει τους πάντες, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του σουλτάνου. Από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκαν στη Μικρά Ασία οι νομάδες Σελτζούκοι, η φήμη των Τούρκων μαχητών για το πείσμα με το οποίο αμύνονταν και την ορμητικότητα με την οποία επιτίθεντο τους συνόδευσε επί αιώνες, τουλάχιστον μέχρι την κατάρρευση της κραταιάς Αυτοκρατορίας τους που κράτησε υπόδουλους δεκάδες λαούς της ανατολικής Μεσογείου μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Το παράδοξο είναι ότι από όλα τα στρατιωτικά τμήματα που υπηρέτησαν κατά καιρούς κάτω από τα λάβαρα με την ημισέληνο το πλέον επίφοβο και επίλεκτο σώμα δεν ήταν Τουρκικό. Αποτελείτο από στρατολογημένους διά της βίας Χριστιανούς. Αυτοί ήταν οι διαβόητοι γενίτσαροι, που στο ζενίθ της δόξας και της ισχύος τους συνδύαζαν τις πολεμικές αρετές της Παλαιάς Φρουράς του Ναπολέοντα με τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό της Ρωμαϊκής Πραιτωριανής Φρουράς. Το Σώμα των Γενιτσάρων αποδείχθηκε ιδιαίτερα μακρόβιο, φθάνοντας σχεδόν τους πέντε αιώνες ζωής, κατά τη διάρκεια των οποίων απετέλεσε κυριολεκτικά τον "τρομοκράτη" των Χριστιανικών εθνών της Ευρώπης.<br />
<br />
Η δημιουργία των γενιτσάρων δεν προέκυψε από τυχαία συμβάντα, αλλά από καλά υπολογισμένες επιλογές της Οθωμανικής κυβέρνησης με τις οποίες προσπάθησε από νωρίς να επιβάλει τον απόλυτο έλεγχό της στην τεράστια και πολύγλωσση Αυτοκρατορία της, στην οποία περιλαμβάνονταν Έλληνες, Σύροι, Αιγύπτιοι, Αρμένιοι, Σλάβοι, Ούγγροι, Αλγερινοί, Κούρδοι, Τάταροι, Τυνήσιοι, Μογγόλοι και δεκάδες μικρότερες εθνικές και φυλετικές ομάδες. Ο όρος γενίτσαρος προέρχεται από την ελαφρά αλλοίωση των Τουρκικών λέξεων "γιενί τσερί", που σημαίνουν "νέος στρατός". Σύμφωνα με τις παραδόσεις ο αρχικός σχηματισμός του γενιτσαρικού σώματος έγινε από τον Οθωμανό ηγεμόνα Ορχάν Γαζί.<br />
<br />
Ο οποίος κυβέρνησε κατά την περίοδο 1326 - 1360, δεύτερος κατά σειρά στο "δέντρο" των σουλτάνων έπειτα από τον θρυλικό Οσμάν Α' ο οποίος και έδωσε το όνομά του στους Οθωμανούς. Ο Ορχάν, δεινός πολεμιστής και ο ίδιος, συνέλαβε την ιδέα της συγκρότησης μίας προσωπικής σωματοφυλακής του που θα απαρτιζόταν από εξισλαμισθέντες ρωμαλέους αιχμαλώτους πολέμου, από σκλάβους και από νεαρούς πολεμιστές. Κατά τη διάρκεια του επόμενου αιώνα αυτός ο αρχικός πυρήνας εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο επίλεκτο σώμα πεζικού υποστηριζόμενο από πολλά βοηθητικά τμήματα, του οποίου η στελέχωση γινόταν αποκλειστικά με τη στρατολόγηση νεαρών Χριστιανών από ολόκληρη την Οθωμανική επικράτεια και ιδιαίτερα από τα Βαλκάνια.<br />
<br />
Κατά την περίοδο της ακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όταν ο σουλτάνος είχε πάψει πλέον να συμμετέχει προσωπικά στις μάχες πολεμώντας στην πρώτη γραμμή και αρκείτο να ασκεί τη διακυβέρνηση του κράτους του (του μεγαλύτερου σε έκταση στη Μεσόγειο από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) από τα πολυτελή παλάτια (σαράι) της Κωνσταντινούπολης, το Σώμα των Γενιτσάρων αποτελούσε έναν στρατιωτικό νεωτερισμό που προηγήθηκε χρονικά τουλάχιστον κατά τρεις αιώνες του "Στρατού Νέου Υποδείγματος" του Κρόμγουελ. Οι γενίτσαροι φορούσαν ομοιόμορφες φανταχτερές στολές πολύ πριν οι Ευρωπαϊκοί στρατοί ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα τον 18ο αιώνα.<br />
<br />
Βρίσκονταν σε διαρκή ετοιμότητα και πληρώνονταν από τον σουλτάνο. Το επίπεδο πειθαρχίας τους ήταν επίσης κατά πολύ ανώτερο σε σύγκριση με εκείνο των αντιπάλων τους και η έμφαση που έδιναν στον ψυχολογικό πόλεμο τους έδινε ένα σαφές πλεονέκτημα κατά τη μάχη. Μία γεύση της υπερηφάνειας των Οθωμανών σουλτάνων για τους γενίτσαρους δίνει η θαρραλέα (αλλά όπως αποδείχθηκε εσφαλμένη) απάντηση του σουλτάνου Βαγιαζήτ Α' προς τον Μογγόλο κατακτητή Ταμερλάνο το 1400, η οποία ανέφερε μεταξύ άλλων: "Τα στρατεύματά σου είναι αναρίθμητα αλλά δεν πειράζει. Τι είναι άλλωστε τα βέλη των Τατάρων σου απέναντι στα γιαταγάνια και τους πελέκεις των γενιτσάρων μου".<br />
<br />
Όμως στη μάχη της Άγκυρας τα 1402 ο στρατός του Βαγιαζήτ κατεσφάγη. Ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε και πέθανε οκτώ χρόνια αργότερα από αποπληξία μέσα στο σιδερένιο κλουβί με το οποίο τον περιέφερε σαν άγριο θηρίο ο Ταμερλάνος στην Αυτοκρατορία του. Ακόμη και μετά τον θάνατο του Βαγιαζήτ και όταν η Ταταρική πλημμυρίδα είχε σταματήσει, το Σώμα των Γενιτσάρων εξακολουθούσε να υπάρχει αλλά και να αυξάνει το κύρος του μέσα στον Μουσουλμανικό κόσμο διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο κατά τα επόμενα 60 χρόνια στην κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η μεγάλη καμπή τόσο για τους γενίτσαρους όσο και για τους Οθωμανούς γενικότερα ήταν βέβαια η άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου 1453.<br />
<br />
Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, κατά την τελική έφοδο εναντίον των τειχών της Βασιλεύουσας ηγέτης των επιτιθέμενων ήταν ένας σωματώδης γενίτσαρος με το όνομα Χασάν. Έχοντας αποσπάσει ένα καίριο έρεισμα των εξωτερικών τειχών ο τελευταίος έπεσε μαχόμενος, όμως οι υπόλοιποι γενίτσαροι που ακολουθούσαν άσκησαν τέτοια πίεση στους ολιγάριθμους αμυνόμενους ώστε έκαμψαν τελικά την αντίσταση και ξεχύθηκαν μέσα στην Πόλη κυριεύοντάς την σε λίγες ώρες. Κατά τη διάρκεια των σκληρότατων μαχών που είχαν προηγηθεί στα τείχη της Κωνσταντινούπολης οι αμυνόμενοι εντυπωσιάστηκαν από την αδιαφορία των γενιτσάρων προς τον θάνατο και από την προθυμία με την οποία διακινδύνευαν τη ζωή τους.<br />
<br />
Χαρακτηριστικό είναι ότι, για να απομακρύνουν από τον εχθρό τα πτώματα των συντρόφων τους, θυσιάζοντας συχνά δύο ή τρεις άνδρες προκειμένου να μεταφέρουν στα μετόπισθεν έναν νεκρό τους. Η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Τουρκικών στιφών και θα αποτελούσε κατά τους επόμενους αιώνες το κέντρο διοίκησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σε περιόδους ειρήνης οι γενίτσαροι υπηρετούσαν ως φρουροί των ανακτόρων του σουλτάνου και των κατοικιών του μεγάλου βεζίρη και άλλων υψηλόβαθμων κρατικών λειτουργών, εκτελούσαν δε και χρέη δημοτικής αστυνομίας και πολιτοφυλάκων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ORD7uGgqG8U/WKaGCgX54XI/AAAAAAAApQw/4KG2gYE6HpomUafGrx9EjqO5UTuFJ7t7wCLcB/s1600/a2d73171926b195d2a5b899210966aa8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="https://1.bp.blogspot.com/-ORD7uGgqG8U/WKaGCgX54XI/AAAAAAAApQw/4KG2gYE6HpomUafGrx9EjqO5UTuFJ7t7wCLcB/s640/a2d73171926b195d2a5b899210966aa8.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Όταν εκστράτευαν παρουσίαζαν ένα εκπληκτικό θέαμα προχωρώντας με πειθαρχημένο βηματισμό υπό τους ήχους της δικής τους στρατιωτικής μουσικής (μεχτέρ) και κραυγάζοντας "Κερίμ Αλλάχ, Ραχίμ Αλλάχ" ("Γενναιόδωρε Θεέ, Ελεήμονα Θεέ"). Ο χαρακτηριστικός ήχος της στρατιωτικής μουσικής τους παραγόταν με τη βοήθεια αυλών από καλάμια, σαλπίγγων, τυμπάνων και κυμβάλων. Η εκπαίδευση και ο εξοπλισμός τους ήταν αρκετά ανώτερα από τα τυπικά Ευρωπαϊκά επίπεδα της εποχής. Αν και άρχισαν την πορεία τους ως δεινοί τοξότες και ακοντιστές, οι γενίτσαροι ενστερνίστηκαν γρήγορα τη χρήση της πυρίτιδας, σε αντίθεση με τους ευγενείς έφιππους "σπαχήδες" (τους ιππότες του τακτικού Τουρκικού στρατού).<br />
<br />
Οι οποίοι σπαχήδες απεχθάνονταν τα πυροβόλα όπλα επειδή λέρωναν τις κομψές στολές τους. Ο Γάλλος περιηγητής ντε Νικολάι σημείωσε το 1551 ότι κάθε πεζός γενίτσαρος ήταν οπλισμένος με ένα γιαταγάνι και ένα μικρό στιλέτο περασμένο στη ζώνη του, χρησιμοποιούσε δε και ένα μακρύκαννο αρκεβούζιο το οποίο έδειχνε ότι γνώριζε να χειρίζεται πολύ καλά. Ψηλόκορμοι και αθλητικοί, οι γενίτσαροι φρόντιζαν να τονίζουν το ύψος τους φορώντας το διακριτικό καπέλο του Σώματός τους, το ζάρκολα, που τους έκανε να φαίνονται ακόμη πιο επιβλητικοί, καθώς και κόκκινα παντελόνια (σαλβάρ).<br />
<br />
Ο ντε Νικολάι παρατήρησε επίσης ότι οι γενίτσαροι κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να δείχνουν ακόμη πιο άγριοι από όσο ήταν "αφήνοντας τα μουστάκια τους να αναπτυχθούν σε μεγάλο βαθμό ώστε να γίνουν μακριά και πυκνά", μόδα που υιοθέτησαν τον 18ο και τον 19ο αιώνα και οι επίλεκτοι γρεναδιέροι των Ευρωπαϊκών στρατών. Μια άλλη εκκεντρικότητα των γενιτσάρων ήταν και ο συσχετισμός αρκετών στρατιωτικών όρων τους με όρους της μαγειρικής. Έτσι ο διοικητής τους (αγάς) αποκαλείτο και τσορμπατζίμπασι ("επικεφαλής σερβιτόρος σούπας"), ο υποδιοικητής τους ατεστζίμπασι ("αρχιμάγειρος"), οι διοικητές των λόχων τσορμπατζί ("μάγειρος σούπας"). Αυτοί είχαν μάλιστα ως έμβλημά τους μία κουτάλα.<br />
<br />
Οι υπολοχαγοί καλούντο και αστζίμπασι ("μάγειρος"), οι αμέσως κατώτεροι αξιωματικοί σακάμπασι («αρχινεροκουβαλητές») και ούτω καθεξής μέχρι το επίπεδο του λοχία και του δεκανέα. Τα μαγειρικά σκεύη μέσα στα οποία κάθε γενιτσαρική ορτά παρασκεύαζε τα γεύματά της είχαν την ίδια αξία με εκείνη των λαβάρων και η απώλειά τους κατά τη μάχη θεωρείτο μεγάλο όνειδος για τη μονάδα. Οι παραπάνω ονομασίες δεν ήταν τυχαίες. Μεγάλο μέρος του ημερήσιου χρόνου εργασίας των κατώτερων αξιωματικών αλλά και της κορυφής της ιεραρχίας των γενιτσάρων αφιερωνόταν στη φροντίδα για την όσο το δυνατόν καλύτερη διατροφή των πολεμιστών.<br />
<br />
Οι γενίτσαροι δεν κατανάλωναν ποτέ ξηρή τροφή και μπισκότα όπως οι Ευρωπαίοι στρατιώτες της εποχής. Είχαν την πολυτέλεια να τρώνε καθημερινά φρέσκο ψωμί και ζεστό, μαγειρεμένο φαγητό το οποίο περιελάμβανε αρκετές ποσότητες αρνίσιου κρέατος, ρυζιού και βουτύρου.<br />
<br /></div>
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΤΡΑΤΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ </b></span></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στρατολόγηση</span></b><br />
<br />
Οι γενίτσαροι (yeni çeri, που σημαίνει «νέος στρατός») ανήκαν στους «δούλους της πύλης δηλ. του σουλτάνου» (kapıkulları). Ο θεσμός αυτός, η χρήση δηλαδή βασιλικών σκλάβων στο στρατό και τη διοίκηση, εντάσσεται σε μια μακραίωνη μεσανατολική παράδοση (με καταβολές στο αρχαίο Ιράν, την κεντρική Ασία και τους Σελτζούκους) και εξασφάλιζε θεωρητικά την απόλυτη κυριαρχία του σουλτάνου, που είχε έτσι στη διάθεσή του ένα σώμα αφοσιωμένων και πειθαρχημένων ακολούθων, επάνω στους οποίους είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου. Οι σκλάβοι αυτοί συνήθως ήταν αιχμάλωτοι πολέμου ή όμηροι από νεοκατακτημένες περιοχές. Επίσης μπορεί να προέρχονταν από σκλαβοπάζαρα, ή, τέλος, από το περιβόητο παιδομάζωμα (devşirme).<br />
<br />
Οι πρώτες αναφορές για το παιδομάζωμα χρονολογούνται στα τέλη του 14ου αιώνα, η ακμή του θεσμού τοποθετείται στο 15ο και 16ο αιώνα, ενώ τελευταίες αναφορές γι' αυτό έχουμε στις αρχές του 18ου. Κατά τακτά χρονικά διαστήματα, ειδικοί αξιωματούχοι από την Κωνσταντινούπολη γύριζαν σε χριστιανικά χωριά των Βαλκανίων, κυρίως της Αλβανίας και της Σερβίας, αλλά και της Μικράς Ασίας, και επέλεγαν αρσενικά παιδιά χριστιανών 8 - 20 ετών. Τα παιδιά αυτά μεταφέρονταν στην πρωτεύουσα και εκεί περνούσαν από μια πρώτη διαδικασία επιλογής: τα εξυπνότερα και ικανότερα ονομάζονταν iç oğlanı και έμεναν στο παλάτι, ενώ τα υπόλοιπα στέλνονταν σε οικογένειες Τούρκων στην ύπαιθρο προκειμένου να μάθουν τη γλώσσα και τους τύπους της θρησκείας.<br />
<br />
Λίγα χρόνια μετά εκπαιδεύονταν στη στρατιωτική τέχνη και πειθαρχία (οπότε και ονομάζονταν acemî oğlan) και εντάσσονταν σε επίλεκτα σώματα τυφεκιοφόρων, τους περίφημους καθαυτό γενίτσαρους (yeniçeri), ή και σε άλλα έμμισθα σώματα, όπως τους «οπλουργούς» ή cebeci, τους «πυροβολητές» και κατασκευαστές κανονιών (topçu), τους λογχοφόρους ιππείς ή σπαχήδες (kapukulu süvarileri, sipahişer, οι σπαχήδες αυτοί δεν πρέπει να συγχέονται με το ομώνυμο σώμα τιμαριούχων ιππέων). Τα σώματα αυτά αποτελούσαν τις τρόπον τινά επίλεκτες μονάδες του Οθωμανικού στρατού, ιδίως κατά το 15ο και 16ο αιώνα, οπότε και χρησιμοποιούσαν πυροβόλα όπλα (το μεγάλο πλεονέκτημα των Οθωμανών) σε αντίθεση με τους λογχοφόρους σπαχήδες.<br />
<br />
Από το 17ο αιώνα και μετά και άλλα σώματα (κυρίως μισθοφορικά) χρησιμοποιούν πλέον μουσκέτα, ο ρόλος των γενιτσάρων όμως στον πόλεμο παραμένει σημαντικός, καθώς ουσιαστικά αποτελούν το κύριο σώμα του μόνιμου στρατού της Αυτοκρατορίας. Δεν ήταν όμως μόνο στρατιωτικός ο σκοπός του παιδομαζώματος. Τα παιδιά που επιλέγονταν για υπηρεσία στο παλάτι, τα iç oğlanı, εκπαιδεύονταν στα γράμματα, μάθαιναν γραφή και ανάγνωση, καθώς και διάφορες τέχνες. Ύστερα από δύο ως εφτά χρόνια περνούσαν από μια δεύτερη διαδικασία επιλογής και τέλος έβγαιναν από το παλάτι με διάφορους βαθμούς της στρατιωτικής και διοικητικής ιεραρχίας.<br />
<br />
Από τα μέσα του 15ου αιώνα και μετά, όλη η ανώτερη και ανώτατη διοίκηση, του μεγάλου βεζίρη συμπεριλαμβανομένου, αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από τέτοιους δούλους του σουλτάνου.<br />
<div>
<br />
<div>
<b><span style="color: #3d85c6;">Εκπαίδευση</span></b><br />
<br />
Ο ι γενίτσαροι συγκεντρώνονταν στην Κωνσταντινούπολη όπου και χωρίζονταν σε ομάδες. Λίγα χρόνια μετά εκπαιδεύονταν στη στρατιωτική τέχνη και πειθαρχία (οπότε και ονομάζονταν «νεοσύλλεκτοι») και εντάσσονταν σε επίλεκτα σώματα τυφεκιοφόρων, τους περίφημους καθ’ αυτό γενίτσαρους, ή και σε άλλα έμμισθα σώματα, όπως τους «οπλουργούς» ή τους «πυροβολητές» και κατασκευαστές κανονιών, τους λογχοφόρους ιππείς ή σπαχήδες (οι σπαχήδες αυτοί δεν πρέπει να συγχέονται με το ομώνυμο σώμα των τιμαριούχων ιππέων). Αυτοί έχαναν τελείως το συναίσθημα της καταγωγής τους και μη έχοντας κοινωνικές σχέσεις (τους απαγορευόταν και ο γάμος), γίνονταν πολεμικές μηχανές.<br />
<br />
Θεωρούσαν τον εαυτό τους «δούλο» με αρχηγό τους τον ανώτατο διοικητή τους και πατρίδα τους το θάλαμο του στρατοπέδου τους. Το ιερότατο πράγμα γι' αυτούς ήταν το καζάνι του μαγειρείου τους πάνω στο οποίο έδιναν και τον όρκο του γενίτσαρου. Η αντικατάσταση του παλιού καζανιού από ένα άλλο καινούριο αποτελούσε σημαντικό γεγονός γι' αυτούς και το γιόρταζαν με μεγάλες γιορτές. Συμπερασματικά, οι γενίτσαροι ανήκαν στους «δούλους της πύλης (του σουλτάνου)». (όχι με την έννοια του «δούλου», όπως την εννοούμε σήμερα). Ο θεσμός αυτός, η χρήση δηλαδή «βασιλικών σκλάβων» στο στρατό και τη διοίκηση, εντάσσεται σε μια μακραίωνη μεσανατολική παράδοση (με καταβολές στο αρχαίο Ιράν, την κεντρική Ασία και τους Σελτζούκους Τούρκους).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-g-bbDJFmjw8/WKaNx_G-O3I/AAAAAAAApRM/8DlnFIMQjWM9w0bbpcbRZIpCYT29wSiIgCLcB/s1600/fbbeeb983d0856f18fe357dc9ea36974.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="301" src="https://3.bp.blogspot.com/-g-bbDJFmjw8/WKaNx_G-O3I/AAAAAAAApRM/8DlnFIMQjWM9w0bbpcbRZIpCYT29wSiIgCLcB/s400/fbbeeb983d0856f18fe357dc9ea36974.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Εξασφάλιζε θεωρητικά την απόλυτη κυριαρχία του σουλτάνου, που είχε έτσι στη διάθεσή του ένα σώμα αφοσιωμένων και πειθαρχημένων ακολούθων, επάνω στους οποίους είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου γιατί όπως αναφέρθηκε παραπάνω οι «σκλάβοι» αυτοί συνήθως ήταν αιχμάλωτοι πολέμου ή όμηροι από νεοκατακτημένες περιοχές ή προέρχονταν από σκλαβοπάζαρα, ή, τέλος, από το περιβόητο παιδομάζωμα Γενικός διοικητής όλων των ταγμάτων του Σώματος των Γενιτσάρων ήταν ο «Αγάς των Γενιτσάρων», που ήταν υπεύθυνος για τη στρατολόγηση των νεοσύλλεκτων, την εκπαίδευσή τους, τη συνεχή εκπαίδευση όλων των ταγμάτων, την ασφάλειά κατά τις μετακινήσεις τους, τη στρατιωτική τακτική.<br />
<br />
Καθώς και για όλα τα θέματα διοικητικής μέριμνας, (τροφοδοσίας, διανομής λαφύρων, πληρωμών κλπ). «Τιμής ένεκεν» τον τίτλο αυτό έφερε και ο ίδιος ο Σουλτάνος . Οι πληρωμές γίνονταν ανά τρίμηνο στα Ανάκτορα. Παρά ταύτα, ο Σουλτάνος, στους τελευταίους αιώνες, πήγαινε ο ίδιος στη διοίκηση των Γενιτσάρων και λάμβανε από εκεί τον μισθό του ως διοικητού, του 1ου ορτά των γενιτσάρων (Λόχος Ανακτόρων), για ανάπτυξη αφοσίωσης και πίστης των Γενιτσάρων στο πρόσωπό του. Σημειώνεται ότι στους πρώτους αιώνες της δημιουργίας του Σώματος των Γενίτσαρων, οι Σουλτάνοι ηγούνταν αυτών στις πολεμικές επιχειρήσεις. Τα τάγματα του Σώματος των Γενιτσάρων αποτελούσαν, τις επίλεκτες μονάδες του Οθωμανικού στρατού.<br />
<br />
Ιδίως κατά το 15ο και 16ο αιώνα και χρησιμοποιούσαν πυροβόλα όπλα (το μεγάλο πλεονέκτημα των Οθωμανών) σε αντίθεση με τους λογχοφόρους σπαχήδες. Από το 17ο αιώνα και μετά και άλλα σώματα (κυρίως μισθοφορικά) χρησιμοποιούν πλέον μουσκέτα, ο ρόλος των γενιτσάρων παραμένει σημαντικός, καθώς ουσιαστικά αποτελούν το κύριο σώμα του μόνιμου στρατού της Αυτοκρατορίας, γνωστό για τις αγριότητες του και ορθά αποκαλείτο ως «τρομοκράτης» των Χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Παρακμή του Συστήματος Στρατολόγησης</span></b><br />
<br />
Ήταν τέτοιες οι προοπτικές κοινωνικής κινητικότητας από την ένταξη στο σώμα των δούλων του σουλτάνου ώστε πολύ σύντομα Μουσουλμανικές οικογένειες άρχισαν παράτυπα να επιδιώκουν, με διάφορους τρόπους, την ένταξη των παιδιών τους στην κατηγορία αυτή. Για το λόγο αυτό άλλωστε οι Μουσουλμάνοι της Βοσνίας κατέκτησαν από νωρίς το δικαίωμα να συμμετέχουν στο παιδομάζωμα όπως και οι Χριστιανοί. Είναι κοινός τόπος σε όλα τα συμβουλευτικά κείμενα, τα οποία διεκτραγωδούν την κατάσταση της Αυτοκρατορίας και προτείνουν μέτρα για την επάνοδο στην παλαιότερη ακμή, η έμφαση στην παρακμή του σώματος των γενιτσάρων.<br />
<br />
Συχνά αναφέρεται η καταστρατήγηση των κανόνων που από παλιά ρύθμιζαν την οργάνωση και την ιεραρχία τους (απαγόρευση γάμου ή ενασχόλησης με άλλες δραστηριότητες), κυρίως όμως στηλιτεύεται η χωρίς λόγο υπέρμετρη αύξηση του αριθμού τους. Ορισμένοι αριθμοί που δίνονται είναι χαρακτηριστικοί. Σύμφωνα με τον σπουδαίο λόγιο Χεζαρφέν Χουσεΐν Εφέντη, το σύνολο των στρατιωτών που μισθοδοτούνταν από το κρατικό ταμείο εκτινάχτηκε από 48.000 περίπου επί Σουλεϊμάν Α' σε 100.000 στις πρώτες δεκαετίες του 17ου αιώνα. Κατά τη βασιλεία του Μουράτ Δ' (1623 - 1640) ο αριθμός τους μειώθηκε σχεδόν στο μισό (59.000), για να φτάσει πάλι στις 95.000 το 1670.<br />
<br />
Για να κατανοήσουμε τα αίτια αυτής της αλματώδους αύξησης αρκεί να αναλογιστούμε τη μείωση του αριθμού των νεοσυλλέκτων (acem oğlanı) από 7.745 το 1568 σε 4.372 το 1670, ενώ αντίστοιχα ο αριθμός των γενιτσάρων αυξήθηκε από 12.789 σε 53.849. Η αύξηση λοιπόν δεν οφείλεται σε ένταση του παιδομαζώματος, το οποίο άλλωστε φαίνεται να είχε ατονήσει από τις αρχές τουλάχιστον του 17ου αιώνα σε αντίθεση με το ποσοστό των αγορασμένων σκλάβων και των αιχμαλώτων πολέμου, αλλά -όπως ήδη αναφέρθηκε παραπάνω- στην εισχώρηση στις τάξεις των γενιτσάρων διαφόρων ξένων στοιχείων, τα οποία δεν προέρχονταν από το παιδομάζωμα αλλά ούτε και από τις άλλες πηγές σκλάβων.<br />
<br />
Στα κείμενα της λεγόμενης συμβουλευτικής γραμματείας είναι κοινός τόπος οι αναφορές σε Τσιγγάνους και σε «παιδιά της πόλης» (şehr oğlanları, δηλαδή νεαρούς Μουσουλμάνους από τις κατώτερες τάξεις της Κωνσταντινούπολης), που είχαν παράτυπα ενταχθεί στους γενιτσαρικούς καταλόγους. Οι καταγγελίες αυτές συμπληρώνονται συνήθως με «Τούρκους» (Μουσουλμάνους αγρότες, δηλαδή, από τη Μικρασιατική ύπαιθρο), Λαζούς και άλλες Μουσουλμανικές εθνότητες. Σύμφωνα με τον Κοτσί Μπέη, η αρχή του κακού έγινε όταν διάφορα άτομα τα οποία βοήθησαν στις γιορτές του 1574 συγκρατώντας τα πλήθη με λαδωμένα τουλούμια ζήτησαν και πέτυχαν να εγγραφούν ως γενίτσαροι.<br />
<br />
Το 1610 αναφέρεται ότι οι γενίτσαροι μπορούν να γράψουν τους πρωτότοκους γιους τους στους καταλόγους, όχι όμως τους υπόλοιπους απογόνους τους. Στα μέσα πάντως του 17ου αιώνα αναφέρεται ότι οι θαλαμοφύλακες των γενιτσάρων έγραφαν στα κατάστιχα μπακάληδες και χαμάληδες, με συνέπεια τη διαμαρτυρία των νεοσύλλεκτων acemî oğlan. Τόσο εύκολο ήταν να γραφτεί κάποιος γενίτσαρος ώστε, σύμφωνα με ένα μαρτυρολόγιο, την ίδια εποχή ο Αρμένιος Γαβριήλ, ο οποίος μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη, ακολουθώντας το παράδειγμα του μεγαλύτερου αδελφού του εξισλαμίστηκε και γράφτηκε όπως και εκείνος στους γενιτσάρους.<br />
<br />
Στη συνέχεια λιποτάκτησε, επανήλθε στην αρχική θρησκεία του και εκτελέστηκε το 1662. Στα τέλη του ίδιου αιώνα πολλοί φέρονται μάλιστα να γράφονται στους καταλόγους των γενιτσάρων χωρίς να πληρώνονται, μόνο και μόνο για να απολαμβάνουν φορολογικές απαλλαγές. Το 1765 ο διαβόητος Φαναριώτης Σταυράκογλου φέρεται μάλιστα, αν και Χριστιανός, να «είναι απ’ τους αλτμής μπες κη αυτός γιανίτζαρης γραμμένος και είναι μέσα ‘ς τον ορτάν πολύ εξακουσμένος, τόσο που ο μποσταντζήμπασης φοβάται να τον εκτελέσει«μήπως οι γιολντάσιδες έλθουν καί τόν επάρουν».<br />
<br />
Στα τέλη του 18ου αιώνα, ο Αθανάσιος Κομνηνός - Υψηλάντης μπορεί πλέον να γράψει απλώς ότι «ο τίτλος των γιαννιτζάρων εστί κληρονομικός, το περισσότερον μέρος των Τούρκων καταγράφεται εις εν τάγμα γιαννιτζάρων με την εκλογή τους διά να απολαμβάνωσι τα προνόμια».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-QHjdD50Pgno/WKaMS-WRINI/AAAAAAAApRA/6OVDa8CSp_ASrwnoYDnBkMnYHdprF7ULwCLcB/s1600/173baf86d85d301314305dfa0a0928a8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="295" src="https://2.bp.blogspot.com/-QHjdD50Pgno/WKaMS-WRINI/AAAAAAAApRA/6OVDa8CSp_ASrwnoYDnBkMnYHdprF7ULwCLcB/s400/173baf86d85d301314305dfa0a0928a8.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ</b></span></div>
<div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο ''Νέος Στρατός''</span></b><br />
<br />
Καθώς η διείσδυση των Τούρκων στη M. Ασία και στην Ευρώπη έπαιρνε τη μορφή χιονοστιβάδας, νέα ρεύματα και κοινότητες δημιουργούνταν στις Ισλαμικές περιοχές. Σε αυτά τα ρεύματα βρίσκουμε την απώτερη καταγωγή των γενιτσάρων. Οι αχήδες ή άχηδες (Akhi), δηλαδή ''αδελφοί'' στα Ελληνικά, θεωρούνται από τις παλαιότερες γνωστές Μουσουλμανικές θρησκευτικές αδελφότητες στο Μεσαίωνα, αναβιωτές μίας μυστικιστικής κουλτούρας, της φουτούουα (φουτουβά), που εκφραζόταν με μία προσεκτικά επεξεργασμένη συλλογή Κορανικών ρητών, όπως ''αγάπα τον πλησίον σου πάνω από τον εαυτό σου'', που αποτελεί βελτίωση του χριστιανικού ''αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν''.<br />
<br />
Οι αχήδες δημιούργησαν συντεχνίες και ανέπτυξαν εμπορικές και πολιτικές δραστηριότητες στη Μικρά Ασία, ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια της Σελτζουκικής και στα πρώτα χρόνια της Οθωμανικής εποχής (13ος και 14ος αιώνας). Είχαν αναμείξει Ισλαμικές ιδέες με πολλά Ελληνικά στοιχεία και μπορούμε να υποθέσουμε ότι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αφομοίωση των Χριστιανών αστών της Ανατολής από τον κόσμο του Ισλάμ. Πολλοί Έλληνες και Αρμένιοι που έγιναν μέλη των οργανώσεων αχήδων, διατήρησαν τους δεσμούς τους με το Χριστιανισμό, αλλά με το πέρασμα του χρόνου εξισλαμίστηκαν.<br />
<br />
Οι συντεχνίες αυτές ασπάζονταν την ιδέα του φουτουβά (Futuwwa), που βασίζεται σε ορισμένα αρχαία Αραβικά ιδανικά σχετικά με την ιδέα του νέου ανθρώπου (φάτα, πληθ. φιτγιάν) και τις αρετές που έπρεπε να τον διακρίνουν. Μετά τις Αραβικές κατακτήσεις, η Περσική αριστοκρατία υιοθέτησε το πλέγμα αυτών των ιδεών, ενώ οι μυστικιστές των Σούφι το τροποποίησαν και το προσάρμοσαν στη δική τους φιλοσοφική θεωρία, δίνοντας έμφαση κατά κύριο λόγο στον αλτρουισμό ως το υψηλότερο ιδανικό της ανθρώπινης αρετής. Πολλά μαθαίνουμε για τους αχήδες από το Μαροκινό περιηγητή Ιμπν Μπαττούτα (πρώτο μισό 14ου αιώνα).<br />
<br />
Που τονίζει τον κυρίαρχο οικονομικό ρόλο τους στην περιοχή ιδιαίτερα της Καραμανίας (νοτιοδυτική Μικρασία), αλλά και από τον επίσημο βιογράφο των Μεβλεβήδων (μεβλεβί) δερβίσηδων, τον Αφλακί, κατά τον οποίο, βάση των δραστηριοτήτων τους υπήρξε το εμπορικό κέντρο της Άγκυρας. Υπάρχουν θεωρίες για την προέλευση και τη σύνδεση των κοινοτήτων των αχήδων με θεσμούς από την αρχαία Ανατολή και κυρίως από τις συντεχνίες της Κτησιφώντος, τις κοινωνίες των αρχαίων Ελληνικών και Περσικών πόλεων ή, τέλος, από τους Βυζαντινούς δήμους και τις φατρίες του ιπποδρόμου. Από τους κόλπους των αχήδων ξεπήδησαν πολλά άλλα τάγματα, όπως εκείνα των μπεκτασήδων, μαλαμήδων και νακσημπεντήδων.<br />
<br />
Οι σύγχρονες επιστημονικές προσεγγίσεις αρχίζουν να αποκαλύπτουν και να σκιαγραφούν μία πραγματικότητα που δεν είναι αυστηρά προσκολλημένη στο Ισλάμ, αλλά στην αρχαιότερη παράδοση και στο παλαιότερο δομικό, πολιτιστικό υπόστρωμα των περιοχών αυτών της Ανατολής. H ιστορία των κοινοτήτων του ''φουτουβά'' πιθανότατα, λοιπόν, προέρχεται από θεσμούς της προϊσλαμικής Εγγύς Ανατολής. O Βυζαντινολόγος A. Σαββίδης εντοπίζει ορισμένα κοινά στοιχεία της τελετής ''φουτουβά'' με τη δυτική φεουδαρχική πράξη της ''περιβολής'' (investitura).<br />
<br />
Περιγραφή μίας χαρακτηριστικής τελετής της ''φουτουβά'' εξάλλου, βρίσκουμε στον Αφλακί σχετικά με τη ανακήρυξη του Τουρκομάνου εμίρη του Αϊδινίου σε ''σουλτάνο των γαζήδων'' από το σεΐχη του τάγματος των μεβλεβί δερβίσηδων (τέλη 13ου ή αρχές του 14ου αιώνα): ''Από τα χέρια του σεΐχη πήρε το πολεμικό ρόπαλο, το οποίο ακούμπησε στο κεφάλι του, λέγοντας: -Με αυτό το ρόπαλο θα υποτάξω πρώτα όλα μου τα πάθη και κατόπιν όλους τους εχθρούς της μόνης και ορθής πίστης''. O Wittek διαβλέπει στον όρκο αυτό ότι ο εμίρης είχε αποδεχτεί το συγκεκριμένο σεΐχη ως πνευματικό καθοδηγητή του και αναλάμβανε ορισμένες ηθικές υποχρεώσεις, με την έννοια ότι προτάσσεται η εσωτερική μεταμόρφωση του πολεμιστή και έπεται η εξωτερική διάσταση του έργου του.<br />
<br />
Κάτι που συνηγορεί στο ότι αυτή η τελετή χρησιμοποιήθηκε αρχικά στο πλαίσιο μίας ομάδας με πνευματικό προσανατολισμό και εσωτερική/ψυχολογική εργασία και αργότερα απέκτησε πολιτικο-στρατιωτική λειτουργία. Στα χρόνια των Σελτζούκων, από τον 11ο και κυρίως από τον 12ο και 13ο αιώνα, οι κύκλοι των μορφωμένων στις πόλεις της Μικράς Ασίας είχαν υιοθετήσει τις παραδόσεις της Περσικής λογιοσύνης, όπως αυτή εκφραζόταν από τις λυρικές και μυστικιστικές προσεγγίσεις των Σούφι ποιητών. Δεν επρόκειτο για μία αμιγώς ''Περσική'', Τουρκική ή Αραβική σκέψη. Δεν ήταν ξεκάθαρα Μουσουλμανική, Μανιχαϊστική, Ζωροαστρική, Εβραϊκή ή Χριστιανική. Ήταν Σουφική.<br />
<br />
Με τον όρο οικουμενικός Σουφισμός (tasawwuf, ειδικό ρηματικό ουσιαστικό που σημαίνει ''να γίνω σοφός''), εννοούμε την παράδοση που επεκτάθηκε την περίοδο του Μεσαίωνα, ήδη πολύ πριν από την έλευση του Ισλάμ, κατά τον 7ο αιώνα, στον Περσικό - Συριακό - Αραβικό κόσμο, συνδυάζοντας και αναπλάθοντας δημιουργικά τα στοιχεία τόσο της Αρχαιοελληνικής και Ελληνιστικής παραγωγής όσο και της Ανατολής, του ερμητισμού, του νεοπλατωνισμού, του γνωστικισμού, του σαμανισμού και, φυσικά, του Χριστιανισμού. Οι ρίζες του οικουμενικού σουφισμού χάνονται στα βάθη των αιώνων.<br />
<br />
Ωστόσο, μπορούμε να τις ψηλαφίσουμε στην πρώτη αφύπνιση της μονοθεϊστικής σκέψης που έχει τουλάχιστον καταγραφεί στην επίσημη ιστορία, στο Φαραώ της Αιγύπτου Ακενατόν και τη γυναίκα του, Νεφερτίτη (Ακ(χ)νατόν, Αμένοφις ο Δ', περίπου 1353 - 1335 π.X.) και σε άλλα εξέχοντα πνεύματα της αρχαιότητας που έδρασαν στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Ασία. Παράλληλα, για να επιστρέψουμε στην περίοδο των 11ου - 13ου αιώνα, οι νέοι κάτοικοι της Μικράς Ασίας ήταν όχι μόνο οι Αμπνταλάνι Ρουμ (οι απτάληδες, δηλαδή, σαλοί δερβίσηδες), αλλά και οι Αχηγιάνι Ρουμ (οι άχηδες ή αχήδες και οι ριντ). Οι πρώτοι εκπρόσωποί τους είχαν φτάσει στη Μικρά Ασία κατά τον 11ο αιώνα.<br />
<br />
Αναμφίβολα, κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των ομάδων ήταν η πίστη τους στα ιδανικά του Σουφισμού, άλλοτε στην οικουμενική/ανεξίθρησκη και άλλοτε στην αυστηρά προσκολλημένη στο άρμα του Ισλάμ, καθώς από σχολή σε σχολή και από τάγμα σε τάγμα παρατηρούνταν διαφορετικές τοποθετήσεις, κατευθύνσεις, προσανατολισμοί και διαφορετικές ιδεολογικές, ακόμη και αισθητικές συζεύξεις και προτεραιότητες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-wjLnGDXP9fM/WKfdED8KfHI/AAAAAAAApRo/e8QZaZQ7ykY_X6ZrGPijfCq6aCKAn1DOgCLcB/s1600/603841fdb95554817b70e505cb5f0d21.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-wjLnGDXP9fM/WKfdED8KfHI/AAAAAAAApRo/e8QZaZQ7ykY_X6ZrGPijfCq6aCKAn1DOgCLcB/s400/603841fdb95554817b70e505cb5f0d21.jpg" width="313" /></a></div>
<br />
Όπως αναφέρει ο Nicholson στο κλασικό πια έργο του ''Οι Μυστικοί των Σούφι'', πολλοί Σούφι θεωρούν ότι ο Σουφισμός είναι η μυστική διδασκαλία μέσα σε όλες τις θρησκείες και προτιμούν να αυτοαποκαλούνται Αλ αλ-Χακ, δηλαδή, οι Οπαδοί της Αλήθειας. Στις καλύτερες στιγμές του (δηλαδή, τις πιο ανοιχτές και οικουμενικές, ανθρωπιστικές) ο Σουφισμός θεωρούσε όλες τις θρησκείες, λιγότερο ή περισσότερο, ''τέλειες σκιές δύναμης από το μεγάλο, κέντρο της Αλήθειας''. O οικουμενικός Σουφισμός, συνεπής στη μονοθεϊστική - ανθρωπιστική οπτική του, καλλιέργησε την ανεξιθρησκία και την ανάγκη συνύπαρξης όλων των λαών, των πολιτισμών και των θρησκειών.<br />
<br />
O Spencer Trimingham, συγγραφέας του περιεκτικού έργου ''The Sufi orders in Islam'', υποστηρίζει ότι με τον όρο Σούφι ''μπορούμε να θεωρήσουμε καθέναν που πιστεύει ότι είναι δυνατή η άμεση εμπειρία της επικοινωνίας με το Θεό και ο οποίος προετοιμάζεται για κάτι τέτοιο, προκειμένου να φτάσει σε αυτό το επίπεδο''. Γι’ αυτό, σύμφωνα με τους Σούφι, ''όλες οι παραδόσεις οδηγούν στη μία και μόνη αλήθεια''. Αν επιχειρούσαμε να απαντήσουμε στο ερώτημα ''ποια ήταν η στάση του σουφισμού απέναντι στο Ισλάμ'', καλό θα ήταν να είχαμε κατά νου, για μία ακόμη φορά, τα λόγια του Nicholson:<br />
<br />
''Μία πρόχειρη τοποθέτηση στο θέμα είναι να πούμε ότι πολλοί απ’ αυτούς υπήρξαν καλοί μουσουλμάνοι, πολλοί ελάχιστα Μουσουλμάνοι και ένα τρίτο μέρος, ίσως το πολυπληθέστερο, επιφανειακά Μουσουλμάνοι (Moslems after a fashion). Κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων του Μεσαίωνα, το Ισλάμ ήταν ένας αναπτυσσόμενος οργανισμός και σιγά-σιγά μεταμορφώθηκε κάτω από την επιρροή διαφόρων κινημάτων, ένα από τα οποία ήταν και ο σουφισμός''. Σε τελική ανάλυση, ''ο σουφισμός μπορεί να συμβαδίσει με τον ελεύθερο στοχασμό - ήδη το έχει κάνει'', όπως ισχυρίζεται ο Nicholson, ''αλλά δύσκολα μπορεί να συμβαδίσει με την αίρεση. Αυτό εξηγεί γιατί η τεράστια πλειονότητα των Σούφι είναι, τουλάχιστον κατ’ όνομα, προσκολλημένοι στο καθολικό σώμα της μουσουλμανικής κοινότητας''.<br />
<br />
H θεωρία του Σουφισμού εξυψώνει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στη Θέωση (fana fil’llah, η εκμηδένιση μέσα στο Θεό). Στην πορεία αυτή προτάσσεται η αυτογνωσία, το ''γνώθι σαυτόν'' του Σωκράτη, με την έννοια μίας ενδοσκόπησης που θα οδηγήσει στο ''καθρέφτισμα'', την παραδοχή του εγωισμού και της άγνοιας, θα ακολουθήσει το στάδιο του εσωτερικού καθαρμού και της αναζήτησης του θείου σπινθήρα που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, έως την τελική Ένωση με την Αλήθεια (al-haqq) μέσω του Θείου έρωτα. Για την επίτευξη ενός τέτοιου γιγάντιου έργου, ο μαθητής χρειάζεται τη βοήθεια ενός μυημένου και έμπειρου δασκάλου, ''γέροντα'' (πιρ, σέιχ/σεΐχη, μπάμπα, ντέντε).<br />
<br />
Από το 13ο αιώνα, στα χρόνια των Τουρκομανικών εμιράτων, πολλά Δερβισικά τάγματα που είχαν έρθει από την Κεντρική Ασία και την Περσία, κατέκλυσαν τις περιοχές της Συρίας και της Μικράς Ασίας και εντυπωσίαζαν τον κόσμο με τις μουσικές και τους χορούς τους. Οι θεατές έχαναν τα λογικά τους με τα παράξενα καμώματά τους. Ορισμένες ομάδες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της εποχής αυτής και συνέβαλαν στην πολιτιστική μεταμόρφωση της Μικράς Ασίας. Αρχικά, το 13ο αιώνα έλαβε χώρα η ανταρσία του δερβίση Μπαμπά (ή Μπάμπα, όρος που είχε τη σημασία του δημοφιλούς ιεροκήρυκα) Ισχάκ. H λέξη ''Δερβίσης'' προέρχεται από την Περσική Darwish και αρχικά σήμαινε τον επαίτη, τον άνθρωπο που κρούει την πόρτα του Θεού.<br />
<br />
Το 1241, ο Μπαμπά Ισχάκ, αρχηγός των μπαμπαήδων , οδήγησε τους οπαδούς του στην πρώτη μεγάλη Τουρκομανική εξέγερση που μαρτυρείται στις ιστορικές πηγές. Το κήρυγμά του ξεκίνησε το 638 / 1240, στην περιοχή του Ταύρου και της Αμάσειας, και επεκτάθηκε στις γύρω περιοχές. Το 638 (με τη Μουσουλμανική χρονολόγηση) εκμεταλλεύτηκε το ρήγμα που είχε δημιουργηθεί μεταξύ του Καϊχοσρόη (Kay-Khusraw) και των Χορασμίων (Khwarizimians), ορισμένα απομεινάρια των οποίων, μετά την προσωρινή διαμονή τους στη Μικρά Ασία, είχαν βρει καταφύγιο στην Νταζίρα (Djazira).<br />
<br />
Ήταν δύο χρόνια πριν από την εισβολή των Μογγόλων στην Κεντρική Μικρά Ασία και γενικά πιστεύεται αυτή ότι η εντυπωσιακή επανάσταση εξάντλησε τους Σελτζούκους και γι’ αυτό ηττήθηκαν στο Κιοσέ Νταγ (1243), ενώ μέσα σε λίγες δεκαετίες το Σελτζουκικό κράτος, μη μπορώντας να αφομοιώσει αυτούς τους σκληροτράχηλους νομάδες, κατέρρευσε. Τελικά, η ανταρσία κατεστάλη με πολύ αίμα από Φράγκους μισθοφόρους που συνεργάζονταν με τους Σελτζούκους και πολλοί από τους αιρετικούς Τουρκομάνους δερβίσηδες κατέφυγαν στα δυτικά παραμεθόρια εδάφη, όπου τους υποδέχτηκαν με ευμένεια.<br />
<br />
Συνεχιστές του έργου του Μπαμπά Ισχάκ θεωρούνται οι δερβίσηδες Καλαντέρ (Qalender), έχοντας μάλιστα ως κέντρο τους το τέμενος που έκτισαν οι φρουροί των συνόρων προς τιμήν του Σεγίτ Γαζί, που αργότερα χρησιμοποιήθηκε και από τους μπεκτασήδες. O Cahen θεωρεί ότι συνεχιστές της ιδεολογίας των μπαμπαήδων ήταν οι κιζιλμπάσηδες (κοκκινοκέφαλοι), με το χαρακτηριστικό κόκκινο καπελάκι ή κεφαλόδεσμο, μαύρο πανωφόρι και σανδάλια, ενώ αντιδιαστέλλει την κίνησή τους με εκείνη του Ρούμι και των μεβλεβί δερβίσηδων, που ακολούθησαν έναν αριστοκρατικό δρόμο και δεν ήρθαν σε ρήξη με το κατεστημένο. Παρόμοια ανταρσία δερβίσηδων αναφέρεται στη δεύτερη δεκαετία του 15ου αιώνα, αυτή του σεΐχη Μπεντρεντίν από τη Σιμάβνα.<br />
<br />
Η οποία κατεστάλη μετά από πολλές προσπάθειες του σουλτάνου Μεχμέτ A' (1413 - 1421) και με τη σύμπραξη πολλών γενιτσαρικών δυνάμεων υπό την ηγεσία του πιστού του βεζίρη Βαγιαζήτ Πασά. H σύγκρουση ήταν σφοδρή. Πολύ χαρακτηριστική περιγραφή της μάχης δίνει ο γνωστός Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ Ραν σε ένα μακροσκελές ποίημα με τίτλο ''Το έπος του Σεΐχη Μπεντρεντίν, του γιου του καντή της Σιμαβνέ'', που εκδόθηκε στην Πόλη το 1936:<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">''Φοβερή γένηκε αμάχη. / Οι Τούρκοι ξωμάχοι του Αϊδίνι, / </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">οι Γραικοί θαλασσινοί της Χιός, / οι Οβραίοι εσνάφηδες, / </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">οι δέκα χιλιάδες άθεοι σύντροφοι του Μπόρκλιτζε Μουσταφά, / </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">οι δέκα χιλιάδες μπαλτάδες χυμήξανε μέσ’ τ’ οχτρικό ρουμάνι, / </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">οι κόκκινες, πράσινες σημαίες τους, οι πλουμιστές ασπίδες τους, / </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">οι φάλαγγές τους με τα μπρούτζινα κράνη τους, / γενήκαν σκορποχώρια, / </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">όμως, / μέσ’ τη δυνατή βροχή καθώς έγερνε η μέρα / </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">οι δέκα χιλιάδες απόμειναν δύο χιλιάδες. / Νικήθηκαν. / Οι νικητές / </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">στα λευκά κι άραφτα πουκάμισα των νικημένων / </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">σκουπίσανε το αίμα των σπαθιών τους''. </span></i></b></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-uLNqFrheK6w/WKffZFHCSbI/AAAAAAAApR0/_iMeszVPAw8dvkUhZ9R-AJgzlepXZFMXgCLcB/s1600/1f265a88449021876b61353f934f369b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-uLNqFrheK6w/WKffZFHCSbI/AAAAAAAApR0/_iMeszVPAw8dvkUhZ9R-AJgzlepXZFMXgCLcB/s400/1f265a88449021876b61353f934f369b.jpg" width="278" /></a><a href="https://1.bp.blogspot.com/-v7Zc7lvwj-s/WKffbVHSfpI/AAAAAAAApR4/kH70qEyIBrEOJeuAW7elrbrMm_oY9WfuQCLcB/s1600/982763b7a1716d7a8a0369167bc1dae6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-v7Zc7lvwj-s/WKffbVHSfpI/AAAAAAAApR4/kH70qEyIBrEOJeuAW7elrbrMm_oY9WfuQCLcB/s400/982763b7a1716d7a8a0369167bc1dae6.jpg" width="278" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Ίδρυση του Σώματος των Γενιτσάρων</span></b><br />
<br />
Τ ο σώμα αυτό πρωτοσυστάθηκε από τον Σουλτάνο Ορχάν (1327 - 1360), ως απειθάρχητα πεζά τάγματα τα λεγόμενα «ya-ya». Ο Οθωμανικός στρατός αρχικά αποτελούνταν από άτακτες ομάδες ιππέων τοπικών φυλών προσκείμενων στο Σουλτάνο. Καθώς όμως το Σουλτανάτο επεκτεινόταν, οι άρχοντες των φυλών αυτών διορίστηκαν ως «αφέντες των συνόρων» φέροντας τον τίτλο του «Üçbay (Ούτσμπεη)», προκειμένου αυτοί να διευρύνουν την επικράτεια. Ο Σουλτάνος Ορχάν αντιλήφθηκε την ανάγκη μιας ιδιαίτερης και αφοσιωμένης στρατιωτικής μετακινούμενης δύναμης, ανάθεσε στο βεζίρη του, Καρά Χαλί Τσεντερελή, να δημιουργήσει ένα νέο σώμα.<br />
<br />
Που να μπορούσε αφενός μεν να τα βγάλει πέρα με τους Βυζαντινούς και αφετέρου να εξασφαλίσει αυτή την αφοσίωση και την πειθαρχία στο πρόσωπο του Σουλτάνου, σύμφωνα με τα πρότυπα του επίλεκτου Τάγματος της «Βαραγγικής Φρουράς», του Βυζαντίου. Ο θεσμός των γενιτσάρων συστηματοποιήθηκε και μονιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια που Σουλτάνος ήταν ο Μουράτ Α' (1362 - 1389). Αυτός ουσιαστικά μετέτρεψε τη νομαδική φυλή των Οθωμανών σε Αυτοκρατορία καθώς επίσης το 1383 καθιέρωσε τον τίτλο του Σουλτάνου. Για το πρόβλημα της στρατολογία σαν λύση αποφασίστηκε η εξής: Το 1362, που ανέλαβε την εξουσία, επέβαλε το νόμο του «ενός πέμπτου» εισάγοντας ένα νέο φορολογικό σύστημα.<br />
<br />
Επειδή οι μόνιμοι υπόδουλοι του σουλτάνου (ραγιάδες) όφειλαν τη ζωή τους σ' αυτόν, ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν φόρο. Ο φόρος αυτός εξελίχθηκε με τον καιρό, σε φόρο «αίματος», το ονομαζόμενο «παιδομάζωμα» (devşirme). Σύμφωνα με αυτόν όλοι σχεδόν οι υπόδουλοι Χριστιανοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είχαν την υποχρέωση να δίνουν τα πιο δυνατά και έξυπνα αγόρια τους στο Σουλτάνο, ηλικίας από 6 - 15 χρονών εξ ού και το όνομα «παιδομάζωμα». Αργότερα η ηλικία αυτή έφθανε μέχρι 20 - 22 χρόνων. Το παιδομάζωμα συστηματοποιήθηκε την εποχή του Σελήμ του Α' και του Σουλεϊμάν του Α' του Μεγαλοπρεπούς. Στην αρχή ο απαίσιος αυτός φόρος πληρωνόταν κάθε 5 χρόνια, μετά κάθε 3 και τέλος κατάληξε η «πληρωμή» να γίνεται κάθε φορά που ο Τουρκικός στρατός είχε ανάγκη από καινούριους στρατιώτες.<br />
<br />
Οι γενίτσαροι προέρχονταν κυρίως από τη στρατολόγηση νεαρών Χριστιανών από ολόκληρη την Οθωμανική επικράτεια και ιδιαίτερα από τα Βαλκάνια, εξαιρουμένων όμως της Κωνσταντινούπολης και της Ρόδου. Από το παιδομάζωμα εξαιρούνταν οι Εβραίοι, όπου σύμφωνα με έρευνα από πρόσφατους ιστορικούς η εξαίρεση αυτή έγινε είτε ως αποτέλεσμα συμφωνίας είτε διότι η πλειοψηφία ζούσε στις πόλεις. Μέχρι πρόσφατα, επίσης, εθεωρείτο ότι εξαιρούνταν και οι Αρμένιοι, όμως τώρα φαίνεται από τις ίδιες έρευνες, αυτό δεν ίσχυε πάντα. Τέλος οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας υπόκεινταν επίσης σε στρατολόγηση, αλλά υπηρετούσαν απευθείας στο παλάτι αντί του στρατού.<br />
<br />
Το 1601 με φιρμάνι της Υψηλής Πύλης προς τις Οθωμανικές αρχές της Ρούμελης, που είχε ημερομηνία 29 Μαρτίου, ορίζεται ότι: «Οι νέοι των απίστων (που προορίζονται για γενίτσαροι) έπρεπε να είναι καλλίμορφοι, αρτιμελείς και προς πόλεμον κατάλληλοι. Εάν κάποιος αντισταθεί εις την παράδοσιν των γενιτσάρων να απαγχονίζεται αμέσως, εις το κατώφλι της θύρας του».</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #3d85c6;">Χρονολογία της Ίδρυσης των Γενιτσάρων </span></b><br />
<br />
Μολονότι η αυθεντία του Χάμμερ έχει κερδίσει τη γενική αποδοχή για το μύθο που αναφέραμε πιο πάνω και τη σύνδεση των γενίτσαρων με το λαοφιλές και ανεξίθρησκο τάγμα των μπεκτασήδων, αν ανατρέξουμε στους πριν από τον Χάμμερ συγγραφείς, θα δούμε ότι οι διάφορες μαρτυρίες περιέχουν πολύ αντικρουόμενες μεταξύ τους αναφορές για την προέλευση των γενίτσαρων και ιδιαίτερα για το ζήτημα της χρονολόγησής τους. H ίδρυσή τους τοποθετείται κατά τις βασιλείες τουλάχιστον τεσσάρων σουλτάνων, δηλαδή:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Του Οσμάν A' (1299 έως 1326), αποτελεί την εκδοχή του Χαλκοκονδύλη, ο οποίος υποτίθεται ότι πέθανε λίγο μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Του Ορχάν (1326 έως 1362), αποτελεί την επίσημη εκδοχή που αποδέχεται ο Χάμμερ, βάσει της μαρτυρίας των Τούρκων ιστορικών Νεσρί (αρχές 16ου αιώνα) και Αλή (πεθ. 1599). Το όνομα του βεζίρη που ευθύνεται άμεσα για το σύστημα των γενίτσαρων παραδίδεται ως Καρά Χαλίλ.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Του Μουράτ A' (1362 έως 1389), στον οποίο αποδίδουν την ίδρυση των γενίτσαρων δύο αναφορές (Relazioni) Βενετών αξιωματούχων στα τέλη του 16ου αιώνα, καθώς και των Μαρσίλι και Καντεμίρ.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Του Μουράτ B' (1421 έως 1451), δίνεται από τον Τζόβιο και τον Γκεοργκίεβιτς, όπως και από άλλες πηγές με μικρότερη, όμως, αξία ως ανεξάρτητες μαρτυρίες.<br />
<br />
H συνήθης αντιμετώπιση αυτών των δυσερμήνευτων διαφοροποιήσεων μέχρι τώρα ήταν να υποθέτουμε ότι το σύστημα των γενίτσαρων ιδρύθηκε από έναν αρχαιότερο σουλτάνο και απλώς αναμορφώθηκε ή συστηματοποιήθηκε από τον Μουράτ A' ή τον Μουράτ B'. Το διακριτικό χαρακτηριστικό του συστήματος των γενίτσαρων είναι η στρατολόγηση των σωμάτων από τη φορολόγηση των χριστιανόπουλων της αυτοκρατορίας, τα οποία με τη βία εξισλαμίζονταν και εκπαιδεύονταν ειδικά για τη σταδιοδρομία τους. Σχετικά με το σύστημα φορολόγησης των παιδιών, όπως αυτό εφαρμοζόταν το 17ο αιώνα. Ο Εβλιγιά Τσελεμπί, ο γνωστός Τούρκος περιηγητής του 17ου αιώνα (στο διάσημο βιβλίο του, Σεγιαχάτ-ναμέ, Βιβλίο των Ταξιδίων), δίνει την ακόλουθη περιγραφή:<br />
<br />
''Κάθε 7 χρόνια, ένας συνταγματάρχης των γενίτσαρων ξεκινά με 500 ή 600 άνδρες για τη Ρούμελη, με αποστολή να στρατολογήσει από όλα τα χωριά αρσενικά παιδιά, Αρβανιτόπουλα, Ελληνόπουλα, Αλβανόπουλα, Σερβόπουλα και Βουλγαρόπουλα. Τα 7 ή 8 χιλιάδες αγόρια που συγκεντρώνονται με αυτό τον τρόπο, σύμφωνα με το θεσμό του σουλτάνου Ορχάν, αφού καθαγιαστούν με την ευλογία του Χατζή Μπεκτάς, ενδύονται στην πόλη των Σκοπίων πανωφόρια (μουβαχαντί) από κόκκινο αμπά, με ένα σχίσιμο στους ώμους και με καπέλα από κόκκινη τσόχα. Μόλις φτάσουν στην Κωνσταντινούπολη, καταγράφονται τα ονόματά τους σε καταλόγους, ονομάζονται ''τζέμ ογλάν'' και παίρνουν δώδεκα άσπρα (το νόμισμα της οθωμανικής περιόδου, στα Τουρκικά ακτσέ) και μισό κομμάτι ύφασμα το χρόνο. Οι καλύτεροι παραδίδονται στο πυροβολικό, στο οπλοποιείο και στους μποσταντζήδες, επειδή τούτη είναι η σκληρότερη υπηρεσία''.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-jefzeQe1-MA/WKp8YjaQxEI/AAAAAAAApSI/r0M3nruEPc8vsqVXCEXWirfVRINttcuUACLcB/s1600/09823fe05b620a4e68dcbea39b673389.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-jefzeQe1-MA/WKp8YjaQxEI/AAAAAAAApSI/r0M3nruEPc8vsqVXCEXWirfVRINttcuUACLcB/s400/09823fe05b620a4e68dcbea39b673389.jpg" width="260" /></a></div>
<br />
Σχετικά με αυτή τη συστηματική συγκέντρωση Χριστιανόπουλων για στρατιωτική υπηρεσία δεν γίνεται καμία νύξη στις πρώιμες αναφορές για τους γενίτσαρους. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη είναι η σιωπή που τηρούν ο Ιμπν Μπατούτα, ένας Μαυριτανός (από το Μαρόκο) περιηγητής, ο οποίος επισκέφθηκε την αυλή του Ορχάν, ο Σιλτμπέργκερ, ένας αιχμάλωτος της μάχης της Νικόπολης (1396), ο οποίος πέρασε πολλά χρόνια σκλάβος στη Δυτική Μικρά Ασία, αλλά και ο Μπερτραντόν ντε λα Μπροκιέρ, ένας Βουργουνδός στρατιώτης που ταξίδεψε διά ξηράς από τη Συρία στην Ευρώπη, το 1432 - 1433, επιδεικνύοντας ιδιαίτερο, και μάλιστα επαγγελματικό, ενδιαφέρον για τα Τουρκικά στρατιωτικά πράγματα.<br />
<br />
H αλήθεια φαίνεται να είναι ότι οι πρώτοι σουλτάνοι συντηρούσαν ένα είδος προσωπικής φρουράς ή επίλεκτου σώματος (corps d’ elite), που αποτελούνταν από σκλάβους, αγορασμένους ή αιχμαλώτους. Όπως και σε άλλες Μουσουλμανικές χώρες, ο σουλτάνος είχε δικαίωμα στο ένα πέμπτο όλων των αιχμαλώτων, όπως και σε κάθε πολεμική λεία. Στην περίπτωση των πρώτων Τούρκων σουλτάνων, οι αιχμάλωτοι θα πρέπει να ήταν κυρίως Χριστιανοί. Αυτή τη δύναμη αναδιοργάνωσε ένας εκ των Μουράτ. Οι αιχμάλωτοι πιέζονταν να αρνηθούν την πίστη τους για χάρη των προνομίων που πρόσφερε η υπηρεσία και εκπαιδεύονταν ειδικά στην τέχνη του πολέμου. Τα μέλη αυτού του σώματος ονομάζονται από τον Χαλκοκονδύλη και τον Δούκα (ο οποίος σημειώνει την παρουσία του σώματος στη μάχη της Νικόπολης) Πόρτα ή Θύρα.<br />
<br />
O τελευταίος μάλιστα ερμηνεύει αυτές τις ονομασίες, λέγοντας ότι τα στρατεύματα αυτά στέκονταν στην πύλη του σουλτάνου. Σε μετέπειτα εποχές, ορισμένοι γενίτσαροι στους οποίους ανατίθεντο αυτά τα καθήκοντα, ονομάζονταν Καπού Κουλού (Σκλάβοι της Πύλης) που, απ’ ό,τι μπορούμε να υποθέσουμε, ήταν ο αρχικός τίτλος των φρουρών των πρώτων σουλτάνων. H πρώτη αναφορά της λέξης γενίτσαροι (γενίτζερι, που μεταφράζεται ''νεοσύλλεκτος στρατός'') από Χριστιανό συγγραφέα φαίνεται ότι ανήκει στο Δούκα, το γνωστό Βυζαντινό χρονικογράφο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης και προσωπικό φίλο του τελευταίου Αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνου IA' (ή IB') Παλαιολόγου, και έγινε στα μέσα του 15ου αιώνα.<br />
<br />
Οι γενίτσαροι της εποχής του ήταν και τότε ακόμη κατά κύριο λόγο Χριστιανοί αιχμάλωτοι πολέμου. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η συλλογή των Χριστιανόπουλων, ο φόρος αίματος, μνημονεύεται έτσι απλά από έναν Έλληνα συγγραφέα, αν το σύστημα υπήρχε ήδη. Και, όμως, είναι βέβαιο ότι υπήρχε με κάποια μορφή, αφού στο έγγραφο των Διομολογήσεων του Πέραν (1453), τα παιδιά των Γενοβέζων του Πέραν εξαιρούνται ρητά από την αναγκαστική στρατολόγηση. Πιθανώς η αλήθεια να βρίσκεται στο ότι ο φόρος των παιδιών δεν είχε συστηματοποιηθεί ακόμη. Μόλις το 1472 ο Τσίππικο παρουσιάζει τους γενίτσαρους ως στρατολογούμενους από το ένα πέμπτο των αιχμαλώτων πολέμου του σουλτάνου.<br />
<br />
Μόνο όταν δεν ήταν διαθέσιμος επαρκής αριθμός αιχμαλώτων, η δύναμη συμπληρωνόταν με τη βίαιη στρατολόγηση Χριστιανόπουλων. Επομένως, η οργάνωση του συστήματος, είτε λάβουμε ως χρονολογική της αφετηρία τον Ορχάν είτε ακόμη και τον Μουράτ A', πρέπει να αναφέρεται σε μία χρονολογία μεταγενέστερη του 1472.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Μύθοι και Θρύλοι για την Ίδρυση των Γενιτσάρων</span></b><br />
<br />
Το ενδιαφέρον είναι ότι η ίδρυση του πρώτου μόνιμου Τουρκικού στρατού, του γνωστού σώματος των γενίτσαρων, για το οποίο οι σουλτάνοι στρατολογούσαν Χριστιανόπουλα ως φόρο της δεκάτης, συνδέεται με παρόμοιες τελετές σαν αυτές που περιγράφουμε παραπάνω. Μάλιστα ειδικά για την περίπτωση των γενίτσαρων υπάρχει ένας γραφικός θρύλος, τον οποίο μέχρι πρόσφατα αποδέχονταν ως γεγονός ακόμη και οι πιο σοβαροί ιστορικοί. Αυτός ο θρύλος συνδέει τον Οθωμανό σουλτάνο Ορχάν με τον άγιο Χατζή Μπεκτάς, θεωρώντας τους ως συνιδρυτές του γενιτσαρικού συστήματος. O Ορχάν, σύμφωνα με το μύθο, αφού στρατολόγησε την πρώτη ομάδα νεαρών Χριστιανών για το σώμα, τους έστειλε στον Χατζή Μπεκτάς, τον οποίο βρήκαν στην περιοχή της Αμάσειας, για να ζητήσουν την ευλογία του.<br />
<br />
O Χατζή Μπεκτάς, τοποθετώντας το χέρι του στα κεφάλια των νεοσυλλέκτων, επικαλέστηκε την ευλογία του ουρανού για το ''νέο στράτευμα'' ή γεντσερί. Αυτή ήταν και η αρχική προέλευση της ονομασίας του στρατεύματος, που οι Δυτικοί παρέδωσαν σε μία παρεφθαρμένη μορφή σε Janissary. Σε ανάμνηση, λένε, αυτής της ευλογίας, οι γενίτσαροι φορούσαν προσαρτημένο στο κάλυμμα του κεφαλιού ένα πτερύγιο ή κρεμαστό ύφασμα, που υποτίθεται ότι αναπαρίστανε το μανίκι από το ράσο του Αγίου, έτσι όπως είχε πέσει, καθώς εκείνος σήκωσε το χέρι του στα κεφάλια των νεοσυλλέκτων κατά την πράξη της ευλογίας τους.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>OI ΜΠΕΚΤΑΣΗΔΕΣ KAI OI ΜΕΒΛΕΒΙ ΔΕΡΒΙΣΗΔΕΣ</b></span><br />
<br />
O Χατζή Μπεκτάς Βελή (1209 - 1271) ήταν Περσικής καταγωγής, γεννήθηκε στη Νισαπούρ του Χορασάν, μυήθηκε στον κόσμο του μυστικισμού από τον Μπαμπά Ισχάκ και συνδέθηκε με το μεγάλο κίνημα των Τουρκομάνων Μπαμπάδων. Θεωρείται ο πνευματικός ιδρυτής του πολυπληθέστερου και λαοφιλέστερου θρησκευτικού τάγματος δερβίσηδων, των μπεκτασήδων, το οποίο καθιερώθηκε ως το επίσημο τάγμα των γενίτσαρων. Μία εξήγηση που δίνεται για την ευρεία εξάπλωσή του στους γενίτσαρους, είναι ότι αυτοί ήταν παιδιά παιδομαζώματος, δηλαδή, συνήθως Χριστιανόπουλα, και κατά συνέπεια βρίσκονταν πιο κοντά στις λαϊκές μορφές της θρησκείας παρά στο Σουνιτικό Ισλάμ.<br />
<br />
O Χατζή Μπεκτάς αναγνωρίστηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους αγίους της Ανατολής και ήταν πολλοί οι Χριστιανοί που συνδέθηκαν με το τάγμα του, το οποίο διακρίθηκε σε όλη την Οθωμανική ιστορία για το φιλανθρωπικό έργο του απέναντι σε Χριστιανούς και Μουσουλμάνους αδιακρίτως, τη στιγμή που η Χριστιανική Εκκλησία δεν μπορούσε πια να προσφέρει ανάλογη στήριξη. Πέρα από τις προσωπικές διασυνδέσεις του με τους Χριστιανούς, ο Χατζή Μπεκτάς απέστειλε μαθητές του σε Χριστιανικά εδάφη για να διαδώσουν τα πιστεύω των μπεκτασήδων, ένα μωσαϊκό ιδεών με ισχυρές Σιϊτικές τάσεις, αφού αναγνώριζαν τους 12 ιμάμηδες και λάτρευαν τον Αλή, εξάδελφο του Προφήτη Μωάμεθ -από εκεί πήραν το άλλο όνομά τους, Αλεβήδες.<br />
<br />
O πρώτος Ευρωπαίος συγγραφέας που αναφέρει τον Χατζή Μπεκτάς, ο Γεώργιος εξ Ουγγαρίας, αν και πέρα-σε ένα μέρος της μακροχρόνιας αιχμαλωσίας του στην Τουρκία και μάλιστα, απ’ ό,τι φαίνεται, στο Εσκή Σεχίρ, στις αρχές του 15ου αιώνα, γνωρίζει τον Άγιο μόνο ως προστάτη προσκυνητών. O Ασίκ Πασά Ζαντέ, ο παλαιότερος Τούρκος ιστορικός, η οικογένεια του οποίου καταγόταν από την περιοχή του Κίρσεχιρ, όπου βρίσκεται ενταφιασμένος ο Χατζή Μπεκτάς, αρνείται τη σχέση του αγίου με τον Ορχάν και τη συμμετοχή του στην πολιορκία της Προύσας, δίνοντας την ακόλουθη αναφορά γι’ αυτόν:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-HSY_kWZ9Ric/WKqL_GZ4NBI/AAAAAAAApSk/PpucfXHLHDcvsgbjOf8_rYO-4a9a7LLegCLcB/s1600/d47442694468d06d9cc5129db0d0a103.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-HSY_kWZ9Ric/WKqL_GZ4NBI/AAAAAAAApSk/PpucfXHLHDcvsgbjOf8_rYO-4a9a7LLegCLcB/s400/d47442694468d06d9cc5129db0d0a103.jpg" width="230" /></a><a href="https://3.bp.blogspot.com/-nJtiaqQrCio/WKqMAqIiznI/AAAAAAAApSo/vQsbfzIFcIAh6Io4WDfFQZoFtp81qkNnwCLcB/s1600/e5fd01637f5718a7845a672b1c755e84.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-nJtiaqQrCio/WKqMAqIiznI/AAAAAAAApSo/vQsbfzIFcIAh6Io4WDfFQZoFtp81qkNnwCLcB/s400/e5fd01637f5718a7845a672b1c755e84.jpg" width="270" /></a></div>
<br />
''(O Χατζή Μπεκτάς) δεν είχε ποτέ καμία σχέση με τους Οθωμανούς σουλτάνους. Ήρθε από το Χορασάν μαζί με τον αδελφό του, Μεντίς, και εγκαταστάθηκαν στο Σιβάς (Σεβάστεια) κοντά στον Μπαμπά Ιλιάς. Αργότερα πήγαν στην Καισάρεια, απ’ όπου ο αδελφός του, επιστρέφοντας στην πατρίδα τους μέσω του Σιβάς, δολοφονήθηκε στο δρόμο. O Μπεκτάς, ενώ βρισκόταν καθ’ οδόν από την Καισάρεια προς το Καζά Χογιούκ, πέθανε και ενταφιάστηκε εκεί όπου ακόμη βρίσκεται ο ιερός τάφος του''.<br />
<br />
Έχουμε, λοιπόν, εδώ έναν πρώιμο συγγραφέα από την πατρίδα του Χατζή Μπεκτάς που αρνείται σθεναρά την παραδοσιακή σχέση του τελευταίου με τους Οθωμανούς σουλτάνους, κάτι που αποκλείεται εξαρχής, αφού ούτε η περιοχή της Αμάσειας, όπου κατά κανόνα τοποθετείται η σκηνή της ευλογίας των γενίτσαρων, ούτε το σημείο του τάφου του Αγίου συμπεριλαμβάνονταν στις Οθωμανικές κτήσεις μέχρι αρκετά αργότερα. Το σημαντικότερο γεγονός ήταν η επίσημη αναγνώριση του δεσμού των μπεκτασήδων με το σώμα των γενίτσαρων. O ηγέτης τους έγινε αξιωματικός, ενώ οχτώ δερβίσηδες τοποθετήθηκαν στην 99η εστία και πήραν δωμάτια στους Νέους Στρατώνες (Γενί Ονταλάρ), κάτω από το τζαμί Σεχζαντέ.<br />
<br />
Σε επίσημες περιπτώσεις, ο αρχηγός των μπεκτασήδων, ντυμένος με το πράσινο ράσο του, προπορευόταν του αγά και προσευχόταν μεγαλοφώνως για το καλό της Αυτοκρατορίας και των πολεμιστών της, ενώ μία ομάδα δερβίσηδων έκανε το αντίφωνο. Το έμβλημά τους, το τεμπέρ (διπλός πέλεκυς), έγινε διακριτικό της εστίας αυτής. Λέγεται ότι οι μπεκτασήδες προσέλκυαν Χριστιανούς πιστούς, διότι ήταν ανεξίθρησκοι και σε πάμπολλες περιπτώσεις, έως και τον 20ό αιώνα, συμπαραστάθηκαν στο Χριστιανικό πληθυσμό. Κατά συνέπεια, και οι γενίτσαροι τους συμπαθούσαν, επειδή άλλωστε και οι ίδιοι είχαν γεννηθεί Χριστιανοί.<br />
<br />
O συντεχνιακός χαρακτήρας του τάγματος των μπεκτασήδων ήταν ενδεχομένως πολύτιμος σε μία περίοδο όπου οι συντεχνίες γνώριζαν αναγέννηση στην Κωνσταντινούπολη, ενώ απόστρατοι ή εν ενεργεία γενίτσαροι σχετίζονταν όλο και περισσότερο με διάφορα επαγγέλματα. Εκτός αυτού, οι μπεκτασήδες είχαν απήχηση σε άτομα που δεν ήταν προσκολλημένα σε κάποιο ιερό βιβλίο, είτε αυτό ήταν η Αγία Γραφή είτε το Κοράνι, αλλά περισσότερο σε αρχαιότερους, πρωτόγονους Θεούς. Το τάγμα των μπεκτασήδων ήταν καθιερωμένο και είχε την έδρα του σε μία μικρή πόλη του Κιρσεχίρ, μετά την ίδρυσή του από τους Μπαμπάδες (πατέρες) της Κεντρικής Ασίας και ιδιαίτερα του Χορασάν.<br />
<br />
H γοητεία τους επιζεί, όπως αποδεικνύει ο αριθμός των σχεδόν εκτός νόμου οπαδών τους, παρότι ο Ατατούρκ κήρυξε το κίνημα και πάλι παράνομο, το 1925. Χρειάστηκαν 25 χρόνια για να εξέλθουν από την παρανομία, την οποία τούς επέβαλε ο Μαχμούτ B' στις αρχές του 19ου αιώνα και άλλα τόσα για να επανέλθουν όταν τους κήρυξε εκτός νόμου η Δημοκρατία στον 20ό αιώνα. Το τάγμα περιφρονούσε τις ορθόδοξες Σουνιτικές δοξασίες. Οι μπεκτασήδες διατήρησαν πολλές αξίες, συνήθειες και ταμπού κληρονομημένα από το Σαμανισμό, όπως το ότι δεν έπρεπε να αφήνεις το κουτάλι σου στο τραπέζι. Μογγολική προέλευση είχε εξάλλου η παράδοση ότι δεν έπρεπε να πατάς ποτέ ένα κατώφλι.<br />
<br />
H παράδοση αυτή συνδεόταν επίσης με τους αηδές, αλλά οι ρίζες της χάνονταν σε ξεχασμένες πανάρχαιες ιεροτελεστίες. Σύμφωνα με την παράδοση του Σουφισμού, στο κατώφλι ενός σπιτιού κατοικεί ένας δερβίσης και κατά συνέπεια πρέπει να μην πατιέται προς ένδειξη σεβασμού. Χαρακτηριστική ήταν επίσης η αγάπη των μπεκτασήδων για τους γίγαντες και την κολοσσιαία δύναμη, η οποία συνδεόταν με το άθλημα της πάλης. Οι μπεκτασήδες χαρακτηρίζονταν από επικούρεια διάθεση και πνεύμα τύπου Ναστρεντίν Χότζα. Τους άρεσε το κρασί και ήταν ανεκτικοί απέναντι στις γυναίκες.<br />
<br />
Στις τελετές των μπεκτασήδων, η γυναίκα παραμένει μαζί με τους άνδρες στον ίδιο χώρο προσευχής και δεν κρύβεται πίσω από καφασωτά, όπως συμβαίνει σε άλλες πιο συντηρητικές αδελφότητες. O τεκές τους στο Κιρσεχίρ, όπου προΐστατο ένας τσελεμπής (αρχηγός του τάγματος και κάτοχος της σοφίας του), ήταν αρκετά εκτεταμένος ώστε να περιλαμβάνει διαμερίσματα για γυναίκες πλάι στην κουζίνα και το αρτοποιείο, κελιά και αίθουσες προσευχής και χορού. Όλοι οι άλλοι τεκέδες, όπου επικεφαλής ήταν ένας μπαμπάς (πατέρας), υπάγονταν στον τεκέ του Κιρσεχίρ. Οι μπεκτασήδες απλώθηκαν σε όλη την Ανατολία, με αποτέλεσμα να συμμαχήσουν με πολλούς αντάρτες των επαρχιών εναντίον της κεντρικής εξουσίας.<br />
<br />
Διέσχισαν τη Θάλασσα του Μαρμαρά, απλώθηκαν σε όλα τα Βαλκάνια και έφτασαν έως την Αλβανία. Έτσι, απέκτησαν οπαδούς σε όλες τις Χριστιανικές επαρχίες, κάτι το οποίο εξηγεί εν μέρει τη σχέση τους με τους προερχόμενους από το παιδομάζωμα, πριν αυτή αναγνωριστεί επισήμως. H αδελφότητα τράβηξε ακόμη και τον Μεχμέτ B', ο οποίος, όμως, τρόμαξε, τελικά, από τις ανατρεπτικές τάσεις τους. Έβαλε να κάψουν μερικούς αδελφούς στο προαύλιο του τζαμιού Οτς Σερεφελή ως αιρετικούς, ενώ ένας φανατικός ονόματι Σαχ Ισμαήλ κάηκε στην Προύσα, το 1502. Παρόλα αυτά, ο Μπαγιαζίτ B' βοήθησε το τάγμα με δωρεές.<br />
<br />
Μία από τις συνέπειες της ένωσης των μπεκτασήδων, του τάγματος της φτωχολογιάς και της αγροτιάς, και των γενίτσαρων, ήταν η αποδοχή όλων ανεξαιρέτως όσοι επιθυμούσαν να προσχωρήσουν στο σώμα. Δεν είναι απορίας άξιο που το 1630, το άλλοτε κλειστό σώμα των γενίτσαρων περιελάμβανε στις τάξεις του Τατάρους, καμηλιέρηδες, μουλαράδες, μέλη φυλών από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας στη Λαζική κι όλη την αλητεία από τα λιμάνια και τις φτωχογειτονιές. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε ότι και στην Ευρώπη συνέβη κάτι αντίστοιχο, καθώς άτομα ταπεινής καταγωγής στρατολογήθηκαν σε μερικά από τα ενδοξότερα συντάγματα Ευρωπαϊκών χωρών.<br />
<br />
O πιο γνωστός μαθητής του Χατζή Μπεκτάς ήταν ο Σαρί Σαλτίκ ένα βοσκός, ο οποίος ανέπτυξε δράση στη Γεωργία και στα Βαλκάνια, όταν, μετά το 1261, με 40 περίπου οικογένειες πέρασε στην επικράτεια του Βυζαντίου. Στο βιβλίο ''Σαλτίκ-ναμέ'', εμφανίζεται να σκοτώνει έναν δράκοντα, σαν τον Αγιο Γεώργιο, και από ευγνωμοσύνη οι Χριστιανοί να προσχωρούν στο Ισλάμ. Σε άλλα σημεία του έπους εμφανίζεται να διασχίζει πετώντας τις θάλασσες, να κηρύσσει το Ισλάμ στις εκκλησίες μεταμφιεσμένος σε Χριστιανό καλόγερο. Γενικά, μέσα σε όλους αυτούς τους μύθους, θρύλους και παραδόσεις, είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος τον Σαρί Σαλτίκ από έναν Χριστιανό Άγιο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-cf0bAMrdDcU/WKqH9fiqILI/AAAAAAAApSY/Na4VMOhZHTUAMXzTTqtnuOXxSPBf8zFxACLcB/s1600/2fdce12443c7134ed5f6e9baa0403fe1.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-cf0bAMrdDcU/WKqH9fiqILI/AAAAAAAApSY/Na4VMOhZHTUAMXzTTqtnuOXxSPBf8zFxACLcB/s400/2fdce12443c7134ed5f6e9baa0403fe1.PNG.jpg" width="317" /></a></div>
<br />
Κάτι που μπορεί να μας οδηγήσει στη βάσιμη υπόθεση ότι ένας έντονος συγκρητισμός βρίσκεται σε εξέλιξη κατά τον 13ο αιώνα. Το τάγμα των μπεκτασήδων εξαπλώθηκε μέσα στους επόμενους αιώνες σε όλη τη Βαλκανική χερσόνησο (κυρίως στην Αλβανία) και στη Μικρά Ασία, ιδιαίτερα μεταξύ των αγροτικών πληθυσμών. Στη δημοφιλή αυτή ομάδα μέλος και κορυφαία πνευματική προσωπικότητα της εποχής του, με την ακτινοβολία του να παραμένει ισχυρή ακόμη και σήμερα, ήταν ο Νασρεντίν Χότζα (13ος αιώνας) με το αστείρευτο, φιλοσοφημένο χιούμορ του, ενώ εξέχοντες μπεκτασήδες ήταν ο ποιητής Γιουνούς Εμρέ.<br />
<br />
Και αργότερα ο Έλληνας (Ρωμιός) αρχιτέκτονας των σουλτάνων του 16ου αιώνα στο ζενίθ της οθωμανικής δύναμης, Μιμάρ Σινάν ο Μέγας, ο οποίος είχε διατελέσει γενίτσαρος στα παιδικά χρόνια και στην πρώτη νιότη του. Αντίθετα, οι μεβλεβήδες, η σχολή του Τζελαλεντίν Ρούμι, κατά κύριο λόγο κέρδισε την τάξη των διανοουμένων και των μεσαίων και ανώτερων αστικών στρωμάτων. H τελετουργία που έκανε διάσημους τους μεβλεβί ήταν το σεμά, ο χορός των Στροβιλιζόμενων Δερβίσηδων, που γινόταν συνήθως στο μοναστήρι των δερβίσηδων μετά την προσευχή της Παρασκευής. Οι ορθόδοξοι θεολόγοι του Ισλάμ αντέδρασαν με σφοδρή επίθεση κατά της τελετουργίας αυτής.<br />
<br />
Κι, όμως, ήταν τέτοια η ακτινοβολία του Ρούμι και των διαδόχων του, που κατόρθωσαν να αποκτήσουν σεβασμό, γόητρο και πλούτο, επηρεάζοντας σουλτάνους, μπέηδες ακόμη και τους Μογγόλους. H τελετή των Περιδινούμενων Δερβίσηδων, που διατηρείται ακόμη και σήμερα σε πολλές χώρες της Ανατολής, δίνει την ευκαιρία στο χορευτή να οδηγηθεί σε πνευματική έκσταση, δηλαδή, σε επικοινωνία και ένωση με το Θείο αλλά και με τον εσώτερο εαυτό του. H παλάμη του δεξιού χεριού είναι στραμμένη προς τον ουρανό και του αριστερού προς τη γη, κίνηση που συμβολίζει ότι ''παίρνουμε από το Θεό και δίνουμε στους ανθρώπους''.<br />
<br />
O χορευτής περιστρεφόμενος φτάνει σε αρμονία με όλα τα πράγματα στη φύση, ταυτίζεται με την ύπαρξη και το μεγαλείο του Δημιουργού, Τον σκέπτεται, Τον ευχαριστεί, προσεύχεται σ’ Αυτόν, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του Κορανίου ''Όλα στους ουρανούς και τη γη επικαλούνται τον Θεό''. H μυστικιστική έκσταση μέσω του περιστρεφόμενου χορού μαρτυρείται στους ορφικούς ύμνους, στα μυστήρια της Σαμοθράκης και στους στροβιλισμούς των Διονυσιακών μαινάδων, σε στοιχεία, δηλαδή, αρχαίων μυστηριακών θρησκειών που είχαν επιβιώσει κατά τους Χριστιανικούς χρόνους, φθάνοντας έως την εποχή του Ισλάμ.<br />
<br />
H αδελφότητα των μεβλεβί άσκησε τεράστια επίδραση στην κοινωνία της Ανατολής κατά τους επόμενους αιώνες. Έως τα μέσα του 14ου αιώνα, το τάγμα είχε γνωρίσει ραγδαία γεωγραφική εξάπλωση σε όλη την Ανατολή, αποτελώντας πια ζωτικής σημασίας κοινωνικό παράγοντα, με σημαντική παρουσία σε όλες τις τάξεις στα αστικά κέντρα και ασκώντας επίδραση όχι μόνο στους Μουσουλμάνους αλλά και στους ζίμμι (τους μη Μουσουλμάνους), λόγω της θρησκευτικής του ανεκτικότητας.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΞΗΓΗΣΗ TOY ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ</b></span><br />
<br />
Στην περίπτωση των ομάδων που εισέρρευσαν στη Μικρά Ασία, πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας τη σύνθεση του Σελτζουκικού σουλτανάτου του Ρουμ και τις τεράστιες πολιτισμικές αντιθέσεις μεταξύ των Σελτζούκων που ασπάστηκαν το Σουνιτικό Ισλάμ και δημιούργησαν μία κουλτούρα με έντονο το περσικό στοιχείο, ιδιαίτερα στις πόλεις, και από την άλλη των Τουρκομάνων που ήρθαν από την Κεντρική Ασία, σπρωγμένοι από τις πιέσεις πρώτα των Χορασμίων και μετά των Μογγόλων, οι οποίοι ήταν φορείς προϊσλαμικών, δηλαδή, παλιών Τουρκικών παραδόσεων και συνηθειών, με πολλά Σαμανιστικά κατάλοιπα από την Κεντρική Ασία.<br />
<br />
Αυτή η επιρροή του Σαμανισμού διακρίνεται στους εκστατικούς χορούς και στις θαυματουργές ιδιότητες που απέδιδαν πολλά δερβισικά τάγματα στους αγίους τους, που βρίσκονται με την ίδια ακριβώς μορφή στους Τούρκους Βουδιστές του Κινεζικού Τουρκεστάν. Εξάλλου, το τελετουργικό δείπνο, το καθεστώς ελευθερίας και ισότητας που απολάμβαναν οι γυναίκες, ιδιαίτερα στους μπεκτασήδες (στις οποίες επιτρεπόταν να συμμετέχουν στις τελετές τους και μάλιστα χωρίς φερετζέ), η χρήση αλκοόλ (κυρίως κρασιού ή ρακί) στα δείπνα τους, μολονότι το απαγορεύει ρητά το Κοράνι.<br />
<br />
Καθώς και άλλες τέτοιες πολιτισμικές ιδιαιτερότητες των Τουρκομάνων, που μεγάλωσαν το ρήγμα μεταξύ του αστικού πληθυσμού και των ετερόδοξων κατοίκων των χωριών και της υπαίθρου, ασφαλώς έλκουν την καταγωγή τους τόσο στην προϊσλαμική κοινωνία όσο και στα ντόπια παγανιστικά - αρχαιοελληνικά κατάλοιπα και στις Χριστιανικές δοξασίες των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας. Για παράδειγμα, πολλές δοξασίες των μπεκτασήδων μοιάζουν να έχουν Χριστιανική προέλευση, όπως η αντίληψη για την ενότητα του Θεού, του Μωάμεθ και του Αλή απηχεί την έννοια της Αγίας Τριάδας, οι 12 ιμάμηδες τους δώδεκα Αποστόλους, ενώ η συνήθεια σε πολλές αδελφότητες να εξομολογείται ο μαθητής τις αμαρτίες του στο σεΐχη, αντανακλά το Χριστιανικό μυστήριο της εξομολόγησης.<br />
<br />
Οι ορθόδοξοι Σουνίτες Μουσουλμάνοι σκανδαλίζονταν από τις Σιιτικές, αιρετικές δοξασίες των μπεκτασήδων, που παρουσίαζαν μία μεγάλη ποικιλία, από τον πανθεϊσμό ως την αθεΐα, αλλά και από τις καθημερινές πράξεις τους, όπως την αδιαφορία τους όσον αφορά στην περιτομή, το ότι η προσευχή τους τελούνταν όχι σε τζαμί, αλλά στο ιμπαντέτ χανέ, δηλαδή, σε κάποιο δωμάτιο λατρείας, συχνά στο σπίτι του επικεφαλής τους, και βέβαια τη φιλελεύθερη αρχή τους να αντιμετωπίζουν τους πάντες ισότιμα χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις. Από ορισμένους ιστορικούς θεωρείται ότι αυτός ο θρησκευτικός συγκρητισμός διευκόλυνε τον εξισλαμισμό των Χριστιανών, όπως παλιότερα στην ύστερη Ελληνιστική εποχή επιτάχυνε τη μετάβαση από την ειδωλολατρία στο Χριστιανισμό.<br />
<br />
Στα τάγματα των μπεκτασήδων, των μεβλεβί και των αχήδων γίνονταν δεκτοί και μη Μουσουλμάνοι, οι οποίοι μπορούσαν ελεύθερα να επισκέπτονται τους τεκέδες (τα μοναστήρια των δερβίσηδων). Αναφέρεται μάλιστα στα μέσα του 19ου αιώνα ένας Έλληνας, ονόματι Αντωνάκης Βαλσαμάκης, που κατάφερε να φτάσει στον ανώτατο μπεκτασικό βαθμό στο βιλαέτι της Προύσας. Παράλληλα, πολλοί άγιοι των Χριστιανών λατρεύονταν ως Μουσουλμάνοι, όπως ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Χαράλαμπος και ο Προφήτης Ηλίας ή το αντίστροφο. Τόση ήταν η σύγχυση που προκλήθηκε από την κοινή λατρεία Χριστιανών και Μουσουλμάνων, ώστε οι ξένοι περιηγητές εντυπωσιάζονταν από το φαινόμενο:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-V8iwg87rRvg/WKvg3jmUAcI/AAAAAAAApS4/2Ug9qH3Iw5gTNI2E7UkLfiXv6-Sip_riwCLcB/s1600/a6915a810f861e76251d881f405ca97f.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-V8iwg87rRvg/WKvg3jmUAcI/AAAAAAAApS4/2Ug9qH3Iw5gTNI2E7UkLfiXv6-Sip_riwCLcB/s320/a6915a810f861e76251d881f405ca97f.jpg" width="256" /></a><a href="https://3.bp.blogspot.com/-7J2LpvQWdNg/WKvg4gB5XJI/AAAAAAAApS8/maOq_9-rPLk61yaHXo9voubIupCJWvJ0QCLcB/s1600/ab5860400e6f08009fed04a8d11bdd98.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-7J2LpvQWdNg/WKvg4gB5XJI/AAAAAAAApS8/maOq_9-rPLk61yaHXo9voubIupCJWvJ0QCLcB/s320/ab5860400e6f08009fed04a8d11bdd98.jpg" width="253" /></a></div>
<br />
''Είναι (οι Αλβανοί) το μεν Χριστιανοί, το δε Μωαμεθανοί, αλλά οι τελευταίοι συχνάζουν στην Εκκλησία, όπως οι πρώτοι στο τζαμί εναλλάξ''. Στο πλαίσιο των αμοιβαίων δανείων του Χριστιανισμού με το Ισλάμ, ο πρωτεϊκός Άγιος Khidr των Μουσουλμάνων συχνά ταυτίζεται με τον Άγιο Γεώργιο ή τον Άγιο Θεόδωρο, ο Χατζή Μπεκτάς με τον Άγιο Χαράλαμπο και ο Σαρί Σαλτίκ με τον Άγιο Νικόλαο, ''Σβέτι Νικόλα'' ή τον Άγιο Σπυρίδωνα, γι’ αυτό οι Αλβανοί μπεκτασήδες πήγαιναν στην Κέρκυρα για να προσκυνήσουν το σκήνωμα του Αγίου. Τον 13ο αιώνα, ο εμίρης της Σεβάστειας έστειλε τη γυναίκα του να γιατρευτεί με τις προσευχές των Χριστιανών στο μοναστήρι του Αγίου Φωκά στην Τραπεζούντα.<br />
<br />
Πολλοί Τούρκοι κατέφευγαν για να θεραπευτούν από σοβαρές παθήσεις στην Αγία Φωτεινή της Σμύρνης, στην Παναγία Σουμελά στην Τραπεζούντα, ενώ οι πηγές αναφέρουν συχνά το βάφτισμα (βαφτίζ στα Τουρκικά) ως μία από τις σημαντικές Χριστιανικές τελετές που υιοθέτησαν οι Τούρκοι. Τον 15ο αιώνα, μαρτυρείται θρησκευτική τελετή των Χριστιανών της Σινασσού για τον Χατζή Μπεκτάς, ενώ στο Ικόνιο οι Μουσουλμάνοι τιμούσαν τον Άγιο Αμφιλοχία, μεταμφιεσμένο σε Πλάτωνα (Εφλατούν). O Hasluck, ο πρώτος ερευνητής (αρχές 20ού αιώνα) που μελέτησε τη Χριστιανική επίδραση στη λαϊκή έκφραση του Ισλάμ, απέδειξε ότι Χριστιανικά έθιμα, πεποιθήσεις και τύποι βρίσκονται στη βάση της θρησκευτικότητας των Τούρκων Μουσουλμάνων.<br />
<br />
Κάτι που ισχύει, φυσικά, και προς την αντίθετη κατεύθυνση, μία διαδικασία που επιτεύχθηκε μέσω των μικτών γάμων, των προσηλυτισμών, του θρησκευτικού συγκρητισμού των δημοφιλών δερβισικών ταγμάτων και βέβαια του καθημερινού συγχρωτισμού Χριστιανών και Μουσουλμάνων, καταλήγει στο ακόλουθο συμπέρασμα: ''H πνευματική κληρονομιά είναι τόσο δύσκολο να ψηλαφηθεί, ώστε κάθε λογικός άνθρωπος θα αρκεστεί να πει ότι αυτές οι λατρείες, άσχετα με το αν τις καθιέρωσαν Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί ή ειδωλολάτρες, ανήκουν στο ίδιο πρωτόγονο στάδιο θρησκευτικής σκέψης και εξελίσσονται σε παράλληλες πορείες. Το αθάνατο στοιχείο και η αληθινή επιβίωση έγκεινται στην πορεία της σκέψης και όχι σε κάθε εκδήλωσή της ξεχωριστά ή ακόμη και στην πλειονότητα των εκδηλώσεών της''.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H ΣΧΕΣΗ TOY ΧΑΤΖΗ ΜΠΕΚΤΑΣ ME ΤΟΥΣ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΥΣ</b></span><br />
<br />
Από φυλετικός επώνυμος άρχοντας που λατρευόταν σε ένα χωριό, ο Χατζή Μπεκτάς μεταβλήθηκε, προϊόντος του χρόνου, σε Άγιο στον οποίο εστίαζε την ευλάβειά της μία ευρύτερη κοινότητα. H επονομαζόμενη αδελφότητα (τάγμα) των μπεκτασήδων, αποκτώντας ολοένα μεγαλύτερη δύναμη, τελικά, συνδέθηκε με την οργάνωση των γενιτσάρων. Οι γενίτσαροι υιοθέτησαν τον Χατζή Μπεκτάς ως προστάτη τους και έγιναν όλοι μέλη του τάγματος. Από το 1591 και εξής, ο σύνδεσμος αυτός αναγνωρίστηκε επίσημα. O αρχηγός των μπεκτασήδων πήρε τον τιμητικό τίτλο του συνταγματάρχη των γενιτσάρων και οι δερβίσηδες του τάγματος στρατωνίζονταν κανονικά με τους γενίτσαρους και παρήλαυναν μαζί τους σε δημόσιες πομπές και σε εκστρατείες.<br />
<br />
Ακριβώς πριν από αυτή την επίσημη αναγνώριση, ακούμε για πρώτη φορά για το θρύλο που συνδέει τον Χατζή Μπεκτάς με αυτό το στρατιωτικό σώμα. Υπάρχουν δύο διακριτοί κύκλοι θρύλων που αφορούν στη σχέση του Χατζή Μπεκτάς με τους γενίτσαρους:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1)</span></b> H Αγιοποιημένη εκδοχή, όπως έχουμε δει, υπογραμμίζει τον επίσημο Αγιασμό των νέων στρατευμένων από τον Χατζή Μπεκτάς, που έλαβε χώρα στη Μικρά Ασία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του σουλτάνου Ορχάν έπειτα από παράκληση του τελευταίου. Αυτή η εκδοχή, που περιλαμβάνει και το περιστατικό με το μανίκι, απαντάται τουλάχιστον από το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. H ιστορία, ωστόσο, δεν έγινε παγκόσμια αποδεκτή και την αυθεντικότητά της αρνούνται οι σύγχρονοι ιστορικοί, Τας Κιοπρού Ζαντέ (πεθ. 1560) και Αλή (πεθ. 1599).<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2)</span></b> Στη δεύτερη εκδοχή του θρύλου ο Χατζή Μπεκτάς παίζει λιγότερο εμφανή ρόλο. H ίδρυση των γενιτσάρων συνδέεται με τον Μουράτ A' και το μαρτυρικό θάνατό του στο πεδίο μάχης στο Κοσσυφοπέδιο. O Χατζή Μπεκτάς εισάγεται, σύμφωνα με το θρύλο, με κάπως αδέξιο τρόπο και χάνει τη ζωή του μαζί με το σουλτάνο.<br />
<br />
Οι γενίτσαροι ιδρύονται σύμφωνα με τις παραγγελίες που εκείνος άφησε πριν πεθάνει ή ως φόρος τιμής στη μνήμη του. Οι εκδοχές αυτού του θρύλου που διαθέτουμε, χρονολογούνται από το 17ο και το 18 αιώνα, φαίνεται, όμως, ότι ήσαν διαδεδομένες και νωρίτερα, αφού μία αναφορά (Relazione) Βενετού αξιωματούχου, το 1590, κάνει λόγο για την ίδρυση των γενιτσάρων από τον Μουράτ A': ''Εις μνήμη ενός από τους Santons του, ονόματι Aribietas''. O Ρυκώ παραδίδει την ιστορία ως εξής:<br />
<br />
''Την εποχή που ο πολεμικός και νικηφόρος σουλτάνος Αμουράτ πέρασε με το στρατό του στη Σερβία και νίκησε τον Λάζαρο, το δεσπότη εκείνης της χώρας, και τον κατέσφαξε στη μάχη, ο Μπεκτάς ήταν τότε ένας ιεροκήρυκας του Αμουράτ, ο οποίος, ανάμεσα σε άλλες παροτρύνσεις του, προειδοποίησε το σουλτάνο να μην εμπιστεύεται τους Σέρβους. Αλλά ο Αμουράτ, κινούμενος από το θαρραλέο πνεύμα του, βασίστηκε στη σοφία και τη δύναμή του και δέχτηκε κάποιον ευπατρίδη ονόματι Βίλβο, που ήρθε με την πρόφαση να του δηλώσει υποταγή. Τον άφησε να πλησιάσει και να του φιλήσει το χέρι, εκείνος, όμως, με το μαχαίρι του έτοιμο και κρυμμένο, μαχαίρωσε τον Αμουράτ στην καρδιά και με αυτή την αιφνιδιαστική επίθεση τον έκανε μάρτυρα.<br />
<br />
O Μπεκτάς, γνωρίζοντας ότι αυτός ο δόλιος θάνατος του ηγεμόνα του έπρεπε εξ ανάγκης να σταθεί αιτία και του δικού του θανάτου, καθώς ο ίδιος ανήκε στα πολύ κοντινά πρόσωπα του σουλτάνου, και παρόλο που είχε προφητεύσει αυτό το μοιραίο πλήγμα, δεν είχε κάνει τίποτε για να το αποφύγει, έκανε προετοιμασίες και για το δικό του θάνατο. Και έχοντας αυτό κατά νου, εφοδιάστηκε με έναν λευκό χιτώνα με μακριά μανίκια, τον οποίο προσέφερε σε όλους εκείνους που ήταν θαυμαστές του και προσήλυτοι, να τον ασπαστούν ως ένδειξη της υπακοής τους σε αυτόν και τα θεσπίσματά του.<br />
<br />
Αυτός ο Μπεκτάς την ώρα του θανάτου του έκοψε ένα από τα μανίκια του και το τοποθέτησε στο κεφάλι ενός από τους ευσεβείς του άνδρες, τμήμα του οποίου κρεμόταν κάτω στους ώμους του λέγοντας, ''μετά από αυτό, θα είσαι γενίτσαρος'', που πάει να πει, ένα νέο στρατιωτικό σώμα. Και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε η αρχική στρατολόγησή τους. Έτσι, αυτός είναι ο λόγος που οι γενίτσαροι φορούν καπέλα που πέφτουν προς τα πίσω σαν μανίκια και ονομάζονται κετσέ''.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-NjtTyIYpUOA/WK0cjXtDKJI/AAAAAAAApTM/QNzeCgf01UsPpSCkiOC1GrykZjbTF0fjgCLcB/s1600/Aslanl%25C4%25B1-Hac%25C4%25B1-Bekta%25C5%259F-Veli.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-NjtTyIYpUOA/WK0cjXtDKJI/AAAAAAAApTM/QNzeCgf01UsPpSCkiOC1GrykZjbTF0fjgCLcB/s400/Aslanl%25C4%25B1-Hac%25C4%25B1-Bekta%25C5%259F-Veli.jpg" width="291" /></a></div>
<br />
O Άαρον Χιλλ δίνει έναν παρόμοιο μύθο με μικρές διαφοροποιήσεις στις λεπτομέρειες:<br />
<br />
''O θάνατος του Μπεκτάς ακολούθησε αμέσως εκείνον του Αμουράτ, καθώς πολλές φορές είχε προφητέψει την αιφνίδια επίθεση και δεν την παρεμπόδισε, αν και ήταν κοντά στο πρόσωπο του σουλτάνου, αλλά κομματιάστηκε από τους εξοργισμένους φρουρούς, ως συμμέτοχος στην προδοσία. Ωστόσο, προβλέποντας με ευκολία τι θα έφερνε σύντομα η μοίρα, ξέσκισε ένα μακρύ μανίκι, το οποίο φορούσε συνεχώς στο δεξί χέρι του, και τοποθετώντας το πάνω στο κεφάλι ενός από τους στρατιώτες του, φώναξε προφητικά στην τουρκική γλώσσα: ''Ζωή από το θάνατό μου θα ξεπηδήσει σαν το φοίνικα, Για να φυλάει απ’ τους κινδύνους τον κατοπινό βασιλιά σας''.<br />
<br />
Αφού είπε αυτά, έπεσε, αιματοβαμμένο θύμα της οργής των στρατιωτών, αλλά η προφητεία του επαληθεύτηκε πλήρως κατά τον πρώτο χρόνο της βασιλείας του επόμενου σουλτάνου, ο οποίος, συλλογιζόμενος σοβαρά τη μοίρα του Μπεκτάς, αποφάσισε να εφαρμόσει κάποια μέθοδο για να διαιωνίσει τη μνήμη του και έτσι ίδρυσε ένα νέο στρατιωτικό σώμα με το όνομα γενίτσαροι, οι οποίοι μέχρι σήμερα, μιμούμενοι το μανίκι που τοποθέτησε ο Μπεκτάς πάνω στο κεφάλι των στρατιωτών, υποχρεώνονται να φορούν ένα κάλυμμα της κεφαλής που έχει στην εμπρόσθια όψη στιλβωμένο ατσάλι. Πάνω απ’ αυτό στερεώνεται ένα μεγάλο κομμάτι από κετσέ, που πέφτοντας με μέτριο πλάτος από την κορυφή της κεφαλής τους, απλώνεται ολοένα πιο ευρύ μέχρι τη μέση της πλάτης τους''.<br />
<br />
Δεν υπάρχει αντίστοιχος κύκλος θρύλων που να συνδέει τον Χατζή Μπεκτάς με τη λιγότερο διαπρεπή μορφή του Μουράτ B', ο οποίος ωστόσο, τουλάχιστον όπως καταγράφεται από την ιστορία, φαίνεται ότι βρισκόταν σε μεγάλο βαθμό κάτω από την επιρροή των δερβίσηδων. Για να συνοψίσουμε, ο θρυλούμενος σύνδεσμος ανάμεσα στον Χατζή Μπεκτάς και τους γενίτσαρους δεν εντοπίζεται νωρίτερα από το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα και τουλάχιστον δύο έγκριτοι συγγραφείς εκείνης της εποχής αρνούνται την αυθεντικότητά της. Συνεπώς, ο θρύλος προηγείται χρονολογικά της επίσημης αναγνώρισης του συνδέσμου ανάμεσα στους μπεκτασήδες δερβίσηδες και τους γενιτσάρους μόνο κατά μερικά χρόνια.<br />
<br />
Τα συμπεράσματά μας, λοιπόν, είναι ότι: <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1)</span></b> Η στρατολόγηση των γενιτσάρων από ειδικά εκπαιδευμένα Χριστιανόπουλα, σε αντίθεση με την παλαιότερη χρήση σκλάβων και αιχμαλώτων πολέμου ως σωματοφυλακής του σουλτάνου, ήταν μία σταδιακή μεταβολή που αναδιοργανώθηκε πάνω σε νεότερη βάση το νωρίτερο το 15ο αιώνα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2)</span></b> Ο Χατζή Μπεκτάς ήταν αρχικά ένας δάσκαλος, Μπάμπα του σουφισμού, τον οποίο υιοθέτησαν αυθαίρετα (κατά τον Hasluck) οι γενίτσαροι.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3)</span></b> Ο Αγιοποιημένος θρύλος του Χατζή Μπεκτάς, του Ορχάν, και των πρώτων γενιτσάρων πιθανώς επινοήθηκε για να προωθηθεί η επίσημη αναγνώριση του Χατζή Μπεκτάς ως πνευματικού προστάτη των γενιτσάρων και του τάγματος των μπεκτασήδων ως πνευματικού συμμάχου τους. <br />
<br />
Οι δεσμοί τους με τους δερβίσηδες Μπεκτασί, που είχαν πάνω από 7 εκατομμύρια οπαδούς στην Ανατολία και περισσότερους από 120.000 στην πρωτεύουσα, παρείχε στους γενίτσαρους την απαραίτητη λαϊκή βάση υποστήριξης. Και, φυσικά, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι μπεκτασήδες αποτελούσαν ένα σημαντικό στοιχείο του λαϊκού πολιτισμού και της λαϊκής, κοινωνικής ιστορίας του Μεσαίωνα στα Βαλκάνια και στην Εγγύς Ανατολής, με τις ανεξίθρησκες και ανθρωπιστικές αντιλήψεις τους. H δράση τους, τουλάχιστον κατά τους πρώιμους χρόνους της Οθωμανικής ιστορίας, δείχνει ξεκάθαρα ότι ανήκαν στους κλάδους του οικουμενικού σουφισμού.<br />
<br />
Αργότερα συνδέθηκαν, ίσως και για λόγους επιβίωσης, περισσότερο, αν και μερικώς, με το Σουνιτικό Ισλάμ και, φυσικά, λόγω της τεράστιας απήχησης που είχαν στον απλό άνθρωπο και δη ακόμη και τον μη Μουσουλμάνο, έγιναν αγαπητοί και στους γενίτσαρους που ήταν αρχικά παιδιά Χριστιανικών οικογενειών που εξισλαμίστηκαν. Από εκεί και πέρα, το να παίρνουμε στα σοβαρά θρύλους και μύθους που χαλκεύτηκαν τους επόμενους αιώνες (17ο κ.εξ.), προκειμένου να εξυπηρετηθούν προπαγανδιστικοί σκοποί εθνικιστικής ή σοβινιστικής - φονταμεταλιστικής ιδεολογίας, ασφαλώς δεν συνιστά σώφρονα στάση ούτε επιβεβαιώνεται από την επιστημονική κοινότητα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ</b></span><br />
<br />
Χαρακτηριστική ήταν και η προσευχή των γενίτσαρων:<br />
<br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;">''Είμαστε οι πιστοί από την αρχή ακόμη του κόσμου. Από τότε αναγνωρίσαμε την αρμονία του Αλλάχ. Θα θυσιάσουμε το κεφάλι μας γι’ αυτή την πίστη. Είμαστε μεθυσμένοι από την αιωνιότητα, είμαστε πεταλούδες μέσα στο θείο φως, είμαστε σ’ αυτό τον κόσμο μία λεγεώνα με παντοτινή έκσταση μπροστά στη μεγαλοσύνη του Αλλάχ, είμαστε τόσο πολυάριθμοι, ώστε δεν μπορούν να μας μετρήσουν στα δάχτυλα. H πηγή μας είναι αστείρευτη, οι βλάσφημοι δεν θα καταλάβουν ποτέ τη θέση μας''.</span></i></b><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H ΖΩΗ TOY ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΥ</b></span><br />
<br />
Για να γίνει ένα παιδί που στρατολογούνταν από το παιδομάζωμα ολοκληρωμένος γενίτσαρος, έπρεπε να περάσει από πολλά στάδια και μία επίπονη διαδικασία μάθησης. Τα παιδιά που συγκεντρώνονταν μέσω του ντεβσιρμέ, αποτελούσαν τη μαγιά για τη δημιουργία των γενίτσαρων. Ωστόσο, μέχρι να φθάσουν στο σημείο να αποτελέσουν τις επίλεκτες δυνάμεις των Οθωμανών με το χαρακτηριστικό καπέλο, τα παιδιά αυτά υφίσταντο μακρόχρονη εκπαίδευση. Από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο - μονογραφία, του Godfrey Goodwin, "Οι Γενίτσαροι", αντλούμε πολύτιμες πληροφορίες για την εκπαίδευση των γενίτσαρων από τη στιγμή που στρατολογούνται διά του παιδομαζώματος και εξής.<br />
<br />
Για να φτάσουν σε αυτά τα υψηλά αξιώματα, τα παιδιά μάθαιναν ανάγνωση, μελετούσαν το Κοράνι πρώτα στην Αραβική και κατόπιν στην Περσική γλώσσα, αλλά οι δάσκαλοί τους φαίνεται πως θεωρούσαν την καλλιγραφία ως ξεχωριστή τέχνη. Μάθαιναν, λοιπόν, την Περσική, μαζί με τη λόγια και λαϊκή Αραβική, έτσι ώστε, όταν αναλάμβαναν ανώτερες θέσεις, να είναι σε θέση να κάνουν κάτι παραπάνω από το να καταλαβαίνουν απλώς την καινούργια θρησκεία τους. Καθώς οι νόμοι του Ισλάμ στηρίζονται στο Κοράνι, η μελέτη της θρησκείας ήταν επίσης μελέτη του Δικαίου κι αυτό βοηθούσε τους αποφοίτους να καταλαβαίνουν τις εκθέσεις των δικαστών και τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης.<br />
<br />
Στη συνέχεια, μελετούσαν τον αστικό κώδικα που ήταν συγκεντρωμένος στον Κανούν-ναμέ (κώδικα νόμων και διαταγμάτων), τον οποίο κάποια μέρα μερικοί από αυτούς θα έπρεπε να εφαρμόσουν. Παράλληλα, διδάσκονταν ανεκδοτολογική περιγραφή των γεγονότων της Τουρκικής ιστορίας, Μαθηματικά, Γεωμετρία, λίγη Γεωγραφία και μάθαιναν, όπως άλλωστε και ο σουλτάνος, κάποια τέχνη για τους δύσκολους καιρούς ή για να ξεκουράζονται στον ελεύθερο χρόνο τους. Μάθαιναν, λοιπόν, κηπουρική (το πάθος του Μεχμέτ B'), να φτιάχνουν βέλη και τόξα ή φιλιγκράν από χρυσό και πολλά άλλα πράγματα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-G9Ecotiuv5Y/WK0hG_GYMjI/AAAAAAAApTY/2Ckf4bs_PV0NdQ1e-D9hD19hqSe-iN0mACLcB/s1600/6f66fd04b5c119ca835bcbd2b98420ba.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="347" src="https://1.bp.blogspot.com/-G9Ecotiuv5Y/WK0hG_GYMjI/AAAAAAAApTY/2Ckf4bs_PV0NdQ1e-D9hD19hqSe-iN0mACLcB/s400/6f66fd04b5c119ca835bcbd2b98420ba.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αλλά η σπουδαιότερη απ' όλες ήταν η τέχνη του πολέμου, μάθαιναν τη δύναμη πυρός του αρκεβουζίου και του μουσκέτου και διαφόρων τύπων κανονιών, τοξοβολία και ξιφομαχία. Ασκούνταν επίσης στην πάλη και στο τζερίντ (έφιππη τοξοβολία), άθλημα το οποίο εξακολουθούσε να υπάρχει το 1836, χρονιά που επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη ο αιδεσιμότατος Κόλτον. Οι μεγάλες αίθουσες όπου κοιμούνταν τα παιδιά, μετατρέπονταν την ημέρα σε αίθουσες μελέτης, ευρύχωρες καθώς ήταν και με καλό φωτισμό. Τα παιδιά κοιμούνταν σε ομάδες των δέκα πάνω σε ένα βάθρο με χαμηλά ξύλινα χωρίσματα στις τρεις πλευρές του. Οι ευνούχοι, ένας γέρος κι ένας νέος, κοιμούνταν σε παρόμοια βάθρα στο κέντρο της μεγάλης αίθουσας, ενώ οι ανώτεροι λαλάδες είχαν καμπίνες με καφασωτό στα δύο άκρα.<br />
<br />
Οι αίθουσες αυτές χρησιμοποιούνταν, λοιπόν, πολύ. Τα παιδιά κοιμούνταν σχεδόν με τα ρούχα για λόγους σεμνότητας και προστασίας. Καθώς δεν πλένονταν συχνά, υπήρχε πρόβλημα με ψείρες και ψύλλους κι όταν ένα βάθρο γέμιζε ως εκεί που δεν έπαιρνε άλλο, το άφηναν για τους καινούργιους. Πάντως, τα παιδιά είχαν δικά τους αποχωρητήρια με πλήρεις εγκαταστάσεις και δικό τους χαμάμ για εβδομαδιαία χρήση. Αφότου μάλιστα χτίστηκε το μεγάλο περίπτερο του Μουράτ Γ', είχαν εβδομαδιαία πρόσβαση στη θερμαινόμενη ανοιχτή πισίνα στα υπόγειά του, που ο σουλτάνος είχε σχεδιάσει για τις γυναίκες του. Το φαγητό ήταν απλό, αλλά καλό και άφθονο.<br />
<br />
Το διαιτολόγιό τους προέβλεπε τακτική χορήγηση σούπας, πρόβειου κρέατος και ρυζιού. Άρα μπορούμε να τους θεωρήσουμε ως την πιο καλοθρεμμένη ένοπλη δύναμη της Ευρώπης, λαμβάνοντας υπόψη συγκριτικά στοιχεία για την εκπαίδευση και συντήρηση άλλων Ευρωπαϊκών στρατών. Τα μαγειρεία που έδωσαν τόσα σύμβολα βαθμού στους γενίτσαρους, βρίσκονταν πάντα στο κέντρο του ενδιαφέροντος της αυτοκρατορίας. Στα χρόνια του Σουλεϊμάν, υπήρχαν 50 μάγειροι κάτω από έναν αρχιμάγειρα και άλλοι 30 κάτω από τον βασιλικό χαλβατζή (ζαχαροπλάστη). H τροφή έπαιζε τόσο κεντρικό ρόλο στη ζωή τους, που ο διοικητής κάθε ορτά (γενιτσαρική μονάδα, θεωρητικά δύναμης 100 ανδρών) έφερε τον τίτλο του τσορμπατζή, του μάγειρα της σούπας, δηλαδή.<br />
<br />
Κι είχε κρεμασμένη στη ζώνη του μία κουτάλα ως διακριτικό της θέσης του. Για να επανέλθουμε στην εκπαίδευση των γενιτσάρων, υπήρχε νοσοκομείο για τα ιτς ογλάν, με αρκετούς θαλάμους και ένα χαμάμ. H επιτήρηση από αξιωματικούς και ευνούχους ήταν αυστηρή. O κανόνας της σιωπής επιβαλλόταν αρχικά, όπως και άλλοι κανόνες, με τη χρήση του φάλαγγα, έτσι που τα αποχωρητήρια ήταν οι μόνοι χώροι ανθρώπινης επαφής και χαλάρωσης από την πειθαρχία. Όποιο άλλο αποτέλεσμα κι αν είχε αυτή η εκπαίδευση, που χαρακτηριζόταν από πολλές ιδιορρυθμίες και προκαταλήψεις, τις οποίες θα ασπαζόταν αργότερα μία ολόκληρη γενιά Άγγλων διευθυντών σχολείων του 19ου αιώνα, χάραξε τον κώδικά της στις καρδιές των μαθητών της.<br />
<br />
Τα παιδιά πληρώνονταν με μέτριο μισθό, συνήθως κάθε τρίμηνο, και, παρότι ορισμένοι χαίρονταν τα είδη πολυτελείας και ό,τι άλλο έμπαινε κρυφά στο σαράι, άλλοι κατάφερναν να βάζουν στην άκρη μερικά χρήματα για την αποφοίτησή τους, γύρω στα 25 τους, ή για το γάμο τους. Τους μοίραζαν κόκκινες φορεσιές δύο φορές το χρόνο κι ένα λευκό καφτάνι το καλοκαίρι. O ρουχισμός τους πλενόταν μία φορά την εβδομάδα με μοσχοσάπουνο, αν πιστέψουμε τις αναφορές ότι τα ρούχα των νεαρών τροφίμων του σαραγιού μοσχοβολούσαν τριαντάφυλλο. Το πρώτο που απαιτούσαν από κάθε παιδί, ήταν ζήλος για σκληρή δουλειά και πολλή διασκέδαση.<br />
<br />
Το σχολείο άρχιζε την αυγή και έως τον απογευματινό ύπνο, ελάχιστος πρέπει να ήταν ο ελεύθερος χρόνος τους. H σχολή μαράζωσε μετά το 1826, όταν διαλύθηκε το σώμα των γενιτσάρων, αλλά έκλεισε τελικά το 1922, όταν έληξε ουσιαστικά το σουλτανικό καθεστώς. Κάθε ορτά είχε τη δική του σημαία, που πάνω της εικονίζονταν διάφορα διακριτικά σύμβολα: ένα λιοντάρι, ένα τζαμί, ένας άμβωνας ή ένα πλοίο. Οι γενίτσαροι φορούσαν στολές από μπλε ύφασμα κι ένα μεγαλοπρεπές πτυχωτό λευκό κάλυμμα της κεφαλής σαν γιγάντιο ανεμοδείκτη, ορισμένες φορές διακοσμημένο με λοφία από φτερά και πετράδια. Όταν οι γενίτσαροι έκλιναν τα κεφάλια τους ταυτόχρονα, έμοιαζαν σαν χωράφι με ώριμα σπαρτά που κυμάτιζαν στο φύσημα του ανέμου.<br />
<br />
Τα πλούσια καπέλα τους με τα φτερά έκαναν το σουλτάνο να φαίνεται σαν να γλιστρούσε πάνω στα σύννεφα την ώρα που μετέβαινε έφιππος στο παλάτι ή στο τέμενος. Από τους 196 ορτά, ο 60ός, ο 61ος, ο 62ος και ο 63ος αποτελούσαν την προσωπική σωματοφυλακή του σουλτάνου, γνωστή ως τσολάκ. Άλλοι ορτά είχαν επίσης συγκεκριμένα καθήκοντα στο παλάτι. O 64ος ήταν υπεύθυνος για τα κυνηγόσκυλα του σουλτάνου, ενώ ο 69ος για τα σκυλιά κυνοδρομιών και τα γεράκια του. Υπήρχαν τρία βασικά είδη σωματοφυλάκων του σουλτάνου. Οι μουταφερίκα (υπασπιστές) ήταν πάντα γύρω του, όταν πήγαινε στον πόλεμο. Προέρχονταν αποκλειστικά από τους απόφοιτους της Σχολής του Εντερούν και, τελικά, από 100 έφτασαν τους 800.<br />
<br />
Υπήρχαν επίσης τέσσερις λόχοι σολάκ, παλαίμαχων τοξοτών του σώματος των γενιτσάρων, υπό τις διαταγές ενός διοικητή ο οποίος είχε το σπουδαίο καθήκον να κρατάει τους βασιλικούς αναβολείς. Οι μισοί από αυτούς τους φρουρούς έπρεπε να είναι αριστερόχειρες, έτσι ώστε να τραβούν το τόξο με το αριστερό χέρι, επειδή βάδιζαν πάντα στα δεξιά του σουλτάνου. H τρίτη φρουρά ήταν οι πεΐκ (πεζικάριοι σωματοφύλακες), που είχαν το καθόλου αξιοζήλευτο γνώρισμα ότι τους είχε αφαιρεθεί η σπλήνα. Το έθιμο αυτό το πήρε ο Μεχμέτ B' από τους Βυζαντινούς, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, όπως πήρε και τη βυζαντινή αμφίεση: χρυσαφί και ασημί μπροκάρ σε μενεξεδί ή ροζ φόντο με επίχρυση ασημένια περικεφαλαία, στολισμένη με το φτερό ενός ερωδιού.<br />
<br />
Βεβαίως, οι γενίτσαροι σε καιρό ειρήνης είχαν και άλλα καθήκοντα. Εκτελούσαν μαζί με τους μποσταντζήδες χρέη αστυνόμων, πυροσβεστών και αξιωματούχων των τελωνείων της πρωτεύουσας. Ήταν υπεύθυνοι για τον έλεγχο της ταυτότητας των εποίκων που έρχονταν στην πόλη ή για την απέλαση των προσφάτως αφιχθέντων, όταν ο σουλτάνος θεωρούσε την πόλη υπερπλήρη. Το συγκρότημα στρατώνων των γενιτσάρων ανάμεσα στο τέμενος Σουλεϊμανίγιε και το Χρυσό Κέρας ήταν ένα από τα κέντρα εξουσίας της Κωνσταντινούπολης, μαζί με το παλάτι, την Πύλη, τα τεμένη, το πατριαρχείο των Ορθοδόξων Χριστιανών και τις πρεσβείες των ξένων δυνάμεων. Εκεί ζούσε και ο αγάς των γενιτσάρων, ο ανώτατος διοικητής τους, σε ένα παλάτι τόσο εξαίσιο που το είχε ζηλέψει ακόμη και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, που είχε πει κάποτε αναστενάζοντας: "Να μπορούσα να ήμουν αγάς των γενιτσάρων έστω για σαράντα μέρες".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-dqMrFakZu0o/WK0hv00T3PI/AAAAAAAApTg/aCkW1i5LgcQobpUQGmye9yDezEx9g6fzwCLcB/s1600/60661145d623659f3c526d1b814fa854.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="373" src="https://1.bp.blogspot.com/-dqMrFakZu0o/WK0hv00T3PI/AAAAAAAApTg/aCkW1i5LgcQobpUQGmye9yDezEx9g6fzwCLcB/s400/60661145d623659f3c526d1b814fa854.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>O ΠΥΡΗΝΑΣ TOY ΟΘΩΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ</b></span><br />
<br />
Αποστολή του σώματος των γενιτσάρων ήταν να αποτελέσει ένα επίλεκτο σώμα πεζικού που θα βρισκόταν μονίμως σε υπηρεσία στους στρατώνες του, όταν δεν βρισκόταν σε εκστρατεία σε κάποια φρουρά. Γι' αυτό το λόγο απαγορευόταν ο γάμος. O στρατιώτης πληρωνόταν και όταν έπαιρνε σύνταξη, στα 45 του, εξακολουθούσε να φορά τη στολή του και μπορούσε, αν ήθελε, να μένει στους στρατώνες, όπου ενέπνεε τους νεοσύλλεκτους με τα θρυλικά κατορθώματά του. Συγκρινόμενοι με τα θορυβώδη και απείθαρχα στρατεύματα των δυτικών μοναρχών προ του 1700, οι γενίτσαροι ήταν αρχικά υπόδειγμα σοβαρότητας και πειθαρχίας. Καθώς ήταν επαγγελματίες στρατιώτες, δέχτηκαν πρόθυμα να χρησιμοποιούν πυροβόλα όπλα ως κύριο μέσο επίθεσης.<br />
<br />
Υιοθέτησαν τα τουφέκια με πυρόλιθο από πολύ νωρίς, ίσως επειδή το 1389 αντιμετώπισαν τα πυροβόλα του στρατού του Ουνυάδη στο Κοσσυφοπέδιο, που ήταν από τα πρώτα. Εκείνη την εποχή, οι Οθωμανοί στρατηγοί μάθαιναν γρήγορα από τους αντιπάλους τους. Αλλά πολύ αργότερα, το σώμα εντάχθηκε πλήρως στη ζωή της πόλης ως κοινότητα προνομιούχων κι έτσι το φως των δυτικών στρατιωτικών καινοτομιών ήταν μοιραίο να σβήσει και να αγνοηθεί. Στα χρόνια της βασιλείας του Μεχμέτ B', οι γενίτσαροι χρησιμοποιούσαν το τόξο, τη βαλλίστρα και το μουσκέτο, καθώς και ένα είδος όλμων. Δεν ήταν καλοί στο να κρατάνε τη θέση τους ή σε ελιγμούς που θα κατέληγαν στο σχηματισμό ενός τετραγώνου.<br />
<br />
Κάτι που ήταν αναμενόμενο την εποχή αυτή, που, γενικά, οι μουσκετοφόροι πολεμούσαν σε χαλαρή παράταξη. Οι γενίτσαροι, όμως, απέτυχαν να υιοθετήσουν τις νεότερες στρατιωτικές εξελίξεις, που θα δημιουργούσαν κατά τον 18ο αιώνα τους πανίσχυρους δυτικούς στρατούς των πειθαρχημένων τυφεκιοφόρων και έτσι μοιραία έμειναν κάποια στιγμή να εκφράζουν έναν τραγικό αναχρονισμό, πολεμώντας με "γιουρούσια", με την κύρια τακτική μάχης τους να είναι η εξαπόλυση μίας μαζικής (αλλά καθόλου καλά συντονισμένης) ομοβροντίας με τα όπλα τους, πριν προωθηθούν για να κάνουν έφοδο με τα γιαταγάνια τους. Την εποχή του 16ου αιώνα, αυτή η τακτική ήταν αποτελεσματική και προκαλούσε τρόμο σε κάθε Ευρωπαϊκό στρατό.<br />
<br />
Δύο αιώνες αργότερα, ήταν ένας αναχρονισμός που εξασφάλιζε την ήττα σε οποιοδήποτε Οθωμανικό στράτευμα αναμετριόταν σε ανοιχτό πεδίο με έναν καλά οργανωμένο Ευρωπαϊκό στρατό. Το σώμα χωριζόταν σε τρεις κατηγορίες. Οι <b>Σεκμπάνηδες ή Σεϊμένηδες</b> (σκυλοτρόφοι) αποτελούνταν από 34 ορτάδες (λόχους), που ξεχώριζαν από τις κόκκινες μπότες τους. Οι <b>Τζεμαάτ</b> αποτελούνταν από 101 ορτάδες και φρουρούσαν τα σημαντικά φρούρια. Οι αξιωματικοί είχαν το δικαίωμα να ιππεύουν παρουσία του αγά τους και φορούσαν κίτρινες μπότες. Τέλος, υπήρχαν τα <b>Μπολούκ </b>(μπουλούκια ή διμοιρίες), που αποτελούνταν από 61 ορτάδες. Συνολικά, δηλαδή, υπήρχαν 196 λόχοι.<br />
<br />
Κάθε λόχος απαρτιζόταν αρχικά από 100 άντρες, αλλά κατά καιρούς έφτανε τους 600 ή και τους 800, στα χαρτιά τουλάχιστον, στα τέλη του 17ου αιώνα, όταν το σώμα έφτασε να αριθμεί 70.000 άντρες. Στρατιώτες ήταν λιγότεροι από τους μισούς, αλλά ο αριθμός αυτός περιλάμβανε και πολλούς στρατιώτες - φαντάσματα που εμ φανίζονταν ως γενίτσαροι ώστε να εισπράττεται ο μισθός τους. Κάθε τόσο γίνονταν περικοπές, αλλά πολύ σύντομα το σύνολο έφτανε ξανά στον αριθμό των 70.000 και στην ανάγκη υπολογίζονταν και οι προ πολλού αποβιώσαντες. Επικεφαλής κάθε ορτά ήταν ο <b>Τσορμπατζής</b> ("σουπάς"), που είχε για έμβλημά του μία κουτάλα.<br />
<br />
O <b>Οντά μπασής</b> του ήταν θαλαμάρχης των γενίτσαρων και είχε για βοηθούς τους αξιωματικούς που ήταν υπεύθυνοι για την επιμελητεία και τον <b>Αστσήμπαση</b> (μάγειρα του σαραγιού). Το έργο του τελευταίου ήταν εξαιρετικά σημαντικό, αφού έπρεπε να φροντίζει για τα κανονικά και καλομαγειρεμένα γεύματα, που εξασφάλιζαν την καλή διάθεση του στρατού. Οι γενίτσαροι δεν έτρωγαν γαλέτα, όπως οι στρατιώτες άλλων στρατών, αλλά φρεσκοζυμωμένο ψωμί, εκτός από τη βασική μερίδα αρνίσιου κρέατος, πιλαφιού και βουτύρου. O αστσήμπασης ήταν επίσης υπεύθυνος για την πειθαρχία στους στρατώνες και -επειδή ίσως χρησιμοποιούσε καλοακονισμένα μαχαίρια και ήταν έμπειρος χασάπης- έκανε και το δήμιο.<br />
<br />
H συνηθισμένη τιμωρία ήταν να τους βάζει να κάνουν τη λάντζα στα μαγειρεία, κάτι που γίνεται και σήμερα σε όλους σχεδόν τους στρατούς του κόσμου. Κάθε οτζάκιο (εστία) είχε επίσης το δικό της υπεύθυνο για τη μισθοδοσία, ο ρόλος του οποίου κατέληξε πολύ ύποπτος, όταν η διαφθορά έγινε καθεστώς στα τέλη του 16ου αιώνα, την εποχή αυτή οι παντρεμένοι γενίτσαροι έμεναν έξω από τους στρατώνες, επομένως, είχαν χάσει -και δικαιολογημένα- το δικαίωμα προαγωγής, οπότε έσπευδαν να ανακατευτούν με το εμπόριο και άλλες, ακόμη λιγότερο "τιμημένες", ασχολίες. Διοικητής του σώματος ήταν ο <b>Αγάς των γενιτσάρων</b>, ex-officio μέλος του Αυτοκρατορικού συμβουλίου, κατώτερος των τεσσάρων βεζίρηδων του Τρούλου και ανώτερος όλων των άλλων διοικητών.<br />
<br />
Διοικητής του τμήματος των σεκμπάνηδων ήταν ο <b>Σεκμπάντασης</b>, υπαρχηγός του αγά, με υπαρχηγό τον <b>Κουλκαγιά</b> ή κετχουντά των κουλ, που ήταν διοικητής του τμήματος των μπολούκ. Αυτοί, μαζί με τους αξιωματικούς των τριών αρχαιότερων οτζακίων (εστιών), ήταν οι λεγόμενοι έξι <b>Οτζάκ Αγάδες</b> και είχαν βαθμό στρατηγού. Υπήρχε επίσης ο <b>Γενίτσερη Κατίπ</b> (γραμματικός και αγάς της Κωνσταντινούπολης), που διοικούσε τους 34 ορτάδες των παιδιών, απ' όπου όλοι οι ορτάδες στρατολογούσαν τους στρατιώτες τους, οπότε συνολικά υπήρχαν 230 λόχοι. O ατεστσήμπασης (αρχιμάγειρος) ήταν γενικός επιστάτης και διοικητής της στρατιωτικής αστυνομίας.<br />
<br />
Φορούσε μαύρη δερμάτινη δαλματική, στολισμένη με χρυσά κουμπιά, στο ζωνάρι του ήταν στερεωμένοι γάντζοι, απ' όπου κρέμονταν αλυσίδες με κουτάλια, μία γαβάθα και διάφορα μαγειρικά σκεύη, όπως δύο τεράστια χασαπομάχαιρα. Όλα αυτά ήταν τόσο βαριά, που για να περπατάει ή για ν' ανέβει στο άλογό του τον στήριζαν δύο γενίτσαροι. Όλοι φορούσαν το κόκκινο ή άσπρο κάλυμμα των μπεκτασήδων που δίπλωνε ψηλά πάνω από το φρύδι και κρεμόταν στο λαιμό τους, με ένα κουτάλι ως έμβλημα. Το κάλυμμα κουνιόταν με καμάρι όταν περπατούσαν κι αυτό τους τόνωνε το ηθικό.<br />
<br />
Μία φορά το χρόνο, τη Νύχτα της Εξουσίας, το μήνα του Ραμαζανιού, μοίραζαν στους άντρες γαλάζιες στολές, που τις έφερναν από τη Θεσσαλονίκη και τις μοίραζαν από μία αποθήκη στο νομισματοκοπείο, κοντά στο τζαμί του Μπαγιαζίτ B' .<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-knB7l2RYRdQ/WK0zA7dOzFI/AAAAAAAApT0/fQMyMu6Iv5cW4yXUnqcMBVgxdDu0hruZQCLcB/s1600/%25CE%259F%2B%25CE%25B5%25CF%2580%25CE%25AF%25CF%2583%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25CE%25BC%25CE%25AC%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%2B%25CF%2583%25CF%258E%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%2593%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%2B%25CE%25BF%2B%25CE%25B5%25CF%2580%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B5%25CF%2586%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25B2%25CE%25BF%25CE%25B7%25CE%25B8%25CF%258E%25CE%25BD%2B%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25AF%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-knB7l2RYRdQ/WK0zA7dOzFI/AAAAAAAApT0/fQMyMu6Iv5cW4yXUnqcMBVgxdDu0hruZQCLcB/s400/%25CE%259F%2B%25CE%25B5%25CF%2580%25CE%25AF%25CF%2583%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25CE%25BC%25CE%25AC%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%2B%25CF%2583%25CF%258E%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%2593%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%2B%25CE%25BF%2B%25CE%25B5%25CF%2580%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B5%25CF%2586%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25B2%25CE%25BF%25CE%25B7%25CE%25B8%25CF%258E%25CE%25BD%2B%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25AF%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD.jpg" width="257" /></a><a href="https://1.bp.blogspot.com/-RynZuPmSiWE/WK0zAsXorVI/AAAAAAAApTw/hunI6F8K8To9MY2laAUZQkp_0DiCiAG4ACLcB/s1600/%25CE%25A3%25CF%2585%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B7%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-RynZuPmSiWE/WK0zAsXorVI/AAAAAAAApTw/hunI6F8K8To9MY2laAUZQkp_0DiCiAG4ACLcB/s400/%25CE%25A3%25CF%2585%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B7%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD.jpg" width="232" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>OI ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΩΝ ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ</b></span><br />
<br />
H σημαία των γενιτσάρων ήταν η μισή κίτρινη και η άλλη μισή κόκκινη, με το Ζουλφικάρ ζωγραφισμένο στο κέντρο. Σημαίες χάνονταν συχνά στη θάλασσα, αλλά Οθωμανική σημαία έπεσε για πρώτη φορά σε εχθρικά χέρια το 1559. Εκείνη την εποχή, είχε χρώμα σταχτογάλανο, αλλά στη συνέχεια επίσημο χρώμα των Οθωμανών έγινε το σταχτοπράσινο. Οι σημαίες των γενιτσάρων ενέπνεαν σχεδόν τον ίδιο σεβασμό και ευλάβεια. Ήταν όλες διαφορετικές. H σημαία του 1ου λόχου είχε για έμβλημα μία καμήλα, του 43ου έναν ελέφαντα και του 17ου ένα λιοντάρι, του 10ου λόχου ένα γεράκι και του 68ου έναν πελαργό, ενώ του 74ου έναν παράξενο μιμπέρ (άμβωνα).<br />
<br />
Του 84ου λόχου είχε έμβλημα ένα τζαμί με δύο μιναρέδες, του 30ου ένα τζαμί με μιναρέ, ο 41ος λόχος είχε για έμβλημα ένα κεροψάλιδο, ενώ ο 56ος μία καραβέλα με ανοιγμένα όλα της τα πανιά. Άλλα εμβλήματα ήταν άγκυρες, σημαίες, όπλα, κλειδιά, το τόξο και το βέλος του 54ου λόχου και το τριαντάφυλλο του 44ου. Όταν έληγε η εκστρατεία, οι σημαίες μεταφέρονταν στα τζαμιά και στους τεκέδες με την προσήκουσα τελετή και υψώνονταν δεξιά ή αριστερά του μιμπέρ.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>OI ΘΑΛΑΜΟΙ - ΣΤΡΑΤΩΝΕΣ ΤΩΝ ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ</b></span><br />
<br />
Οι στρατώνες των γενιτσάρων ήταν μνημειώδεις. Τον 18ο αιώνα, υπήρχαν στην Κωνσταντινούπολη 60 ονταλάρ (θάλαμοι, κοιτώνες) ικανοί να στεγάσουν 40.000 άντρες. O Sanderson αναφέρει, το 1594, ότι οι γενίτσαροι στεγάζονταν σαν καλόγεροι, κάτι το οποίο υπονοεί ίσως μία σειρά κελιών (αυτό αληθεύει μάλλον για το Εσκί Ονταλάρ). Τον 16ο αιώνα, χτίστηκε ένα τεράστιο νέο συγκρότημα, το Γενί Ονταλάρ (Νέοι Στρατώνες): καταλάμβανε την περιοχή από το σημερινό δημαρχείο ως το Ακσαράι, το τζαμί του Μουράτ Πασά και το Σοφαλάρ Χαμάμ. Το Γενί Ονταλάρ είχε εφτά πύλες.<br />
<br />
H κεντρική -η μεγάλη πύλη, πίσω από την οποία οι γενίτσαροι πρόβαλαν την τελευταία μάταιη αντίστασή τους, το 1826- ήταν η Πύλη των Τελετών, που οδηγούσε στο τεράστιο Ετμεϊντάν ή εσωτερικό Στάδιο Παρελάσεων. Το 1800, ο Le Chevalier ανέφερε ότι καμία τίμια γυναίκα δεν πλησίαζε ατιμωρητί αυτούς τους στρατώνες, αλλά αυτό ίσχυε και στη Γαλλία και σε πολλές άλλες χώρες. Ένα εργοστάσιο στην πύλη του σαραγιού απέναντι από την πρώτη βασιλική τους Αγίας Σοφίας ήταν επιφορτισμένο να φτιάχνει κεριά για τους γενίτσαρους, οι οποίοι προμηθεύονταν από διάφορους εμπορικούς οίκους το μποζά, το αγαπημένο τους χειμερινό ποτό από κριθάρι που είχε υποστεί ζύμωση.<br />
<br />
Το ψωμί ερχόταν από τους φούρνους, όπου εργάζονταν 300 παιδιά. Παξιμάδια παρασκευάζονταν εκεί κοντά. Το κρέας ετοίμαζαν 80 Έλληνες χασάπηδες σε 20 μαγαζιά. Το μεγαλείο των επίσημων στολών των Οθωμανών στρατιωτικών μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις σκηνές τους, αφού αυτές ήταν πολύ πιο μεγαλόπρεπες από τα κτήριά τους. Οι σκηνές ήταν ιδιοκτησία του σουλτάνου και μοιράζονταν, όπως άλλωστε και τα όπλα και οι πανοπλίες, μόνο σε εποχές πολέμου. Κατά την ενθρόνισή του, ο σουλτάνος παράγγελνε μία καινούργια μεταξωτή οτάκ (Αυτοκρατορική σκηνή, στην κυριολεξία "υψηλός τρούλος"), η οποία προερχόταν από τα μεγάλα αντίσκηνα των χάνων τους Κεντρικής Ασίας.<br />
<br />
Αλλά δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τις σκηνές του Ταμερλάνου, για παράδειγμα, που ήταν πραγματικά παλάτια. Για να φτιαχτεί μία Αυτοκρατορική σκηνή, χρειαζόταν χρόνια. Οι σκηνές εκστρατείας ήταν συνήθως λιγότερο φανταχτερές, αν και η σκηνή του σουλτάνου στηνόταν μέσα σε ένα περιτειχισμένο κάστρο από ύφασμα, κατά το κινεζικό στυλ, με πόρτα σε δύο επίπεδα και θόλο στην κορυφή. Υπήρχε εντός τους μία μεγάλη σκηνή, όπου γίνονταν οι συνεδριάσεις του Ντιβανίου και των άλλων συμβουλίων. H οτάκ ήταν σύμβολο μεγαλειότητας: ο Προφήτης, έλεγαν, είχε καθίσει κάτω από μία σκηνή με τρούλο στην έρημο, ενώ οι θρυλικοί Άγιοι Σουφίτες είχαν τις σκηνές τους στον ουρανό. H σκηνή έχει εν γένει μεγάλη σημασία στο Ισλάμ. Στην Ινδία, η σκηνή του Μογγόλου Αυτοκράτορα ήταν κόκκινη.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H MEPA ΤΗΣ ΠΛΗΡΩΜΗΣ</b></span><br />
<br />
Ανά τρίμηνο, σε μία επιβλητική τελετή, την οποία παρακολουθούσε ο μέγας βεζίρης και περιστασιακά κάποιος πρέσβης, λάμβανε χώρα η πληρωμή των γενιτσάρων. Τα χρήματα τοποθετούνταν σε μικρά δερμάτινα πουγκιά και δίνονταν σε κάθε λόχο με τη σειρά: στο τέλος της τελετής, οι ανώτεροι αξιωματικοί έμπαιναν στο Ντιβάνι και φιλούσαν την άκρη του μανδύα του μεγάλου βεζίρη. O σουλτάνος ήταν εγγεγραμμένος στις τάξεις του 61ου ορτά και, όταν έπαιρνε την πληρωμή του, την επέστρεφε επαυξημένη στο διοικητή του.<br />
<br />
Ουσιαστικά, υπήρχε ένας "γάμος" του σουλτάνου και της φρουράς του αλλά, ως γνωστόν, όπως έγραψε ο Ιουβενάλιος για την πραιτοριανή φρουρά, "Quis custodiet ipsos custodes?" (Ποιος θα μας φυλάει από τους ίδιους τους φρουρούς;), επρόκειτο για μία αμφιταλαντευόμενη ισορροπία φόβου και ανάγκης, ισχύος και αδυναμίας, αίματος και χρυσού. Δεν είναι τυχαίο ότι το σώμα των γενιτσάρων εγκωμιαζόταν συχνά στις Αυτοκρατορικές διακηρύξεις, ενώ οι σουλτάνοι με αναρίθμητες εκδηλώσεις εύνοιας έτειναν να επαυξάνουν το κύρος και την υπόληψή τους, αλλά, φυσικά, ταυτόχρονα και την αυθαιρεσία τους.<br />
<br />
Οι γενίτσαροι είχαν συμφέρον να αλλάζουν οι σουλτάνοι, καθώς ο νέος σουλτάνος σήμαινε και ένα νέο "δώρο" ανάρρησης γι' αυτούς. Ελλείψει κάποιου αντιπροσωπευτικού θεσμού όπως το κοινοβούλιο, οι γενίτσαροι συχνά δρούσαν ως ισοδύναμό του. Εξέφραζαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, ενώ άλλες φορές χρησιμοποιούνταν από επιτήδειους βεζίρηδες ή ουλεμάδες (θρησκευτικούς ηγέτες) ως μέσο για την επίτευξη πολιτικών στόχων. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι η επαναστατικότητα των γενιτσάρων είχε να κάνει και με τους στενούς δεσμούς τους με το δερβισικό τάγμα των μπεκτασήδων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-LlDiEoidi7Y/WK4CixBbj3I/AAAAAAAApUI/Y-1MBlj5bLkavIO1-t_Qb-BgayHRw6jNACLcB/s1600/ottoman-empir_7_20150216_1624756929.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="296" src="https://1.bp.blogspot.com/-LlDiEoidi7Y/WK4CixBbj3I/AAAAAAAApUI/Y-1MBlj5bLkavIO1-t_Qb-BgayHRw6jNACLcB/s400/ottoman-empir_7_20150216_1624756929.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΣΕ ΚΑΙΡΟ ΕΙΡΗΝΗΣ</b></span><br />
<br />
O γενίτσαρος, πέρα από τις υποχρεώσεις στον πόλεμο, είχε επίσης ορισμένα καθήκοντα σε καιρό ειρήνης, ενώ οι αξιωματικοί του κατείχαν πολιτικά αξιώματα. O διοικητής του 56ου ορτά, ο τσαρντάκ τσορμπατζής (αρχιτελώνης), βοηθούσε τον καδή που ήταν υπεύθυνος για τον εφοδιασμό της πόλης με τρόφιμα. Τόσο σπουδαίοι αξιωματούχοι εκπαιδεύονταν κανονικά σε κάποια από τις σχολές για τα παιδιά, αλλά αναδεικνύονταν επίσης κατά καιρούς από τις τάξεις του στρατού, κυρίως σε καιρό πολέμου. Με τις μεγάλες απώλειες στα χρόνια της βασιλείας του Σελίμ A', οι προαγωγές αυξήθηκαν σε σχέση με άλλες περιόδους. O αγάς των γενιτσάρων ήταν ισχυρός όσο και ο άλλοι πασάδες και συγκαλούσε δικό του Ντιβάνι στο παλάτι κάτω από το Σουλεϊμανίγιε.<br />
<br />
Εκτός αυτού, ήταν επιφορτισμένος με τον έλεγχο των βασιλικών μαγειρείων, όπως άρμοζε στο γενικό διοικητή ενός σώματος που είχε τόσο στενή σχέση με τα καζάνια. Αυτή η σχέση στρατιωτών και καζανιών είχε κεντροασιατικές και Μογγολικές ρίζες, όπως και το ιερό τόξο και οι ιππουρίδες (σύμβολα των ανώτατων αξιωματικών), με έντονη την επιρροή του Σαμανισμού (και της πρωτόγονης πίστης στα πνεύματα του καλού και του κακού), που ήταν καθοριστικός παράγοντας σε κινήματα όπως οι μπεκτασήδες δερβίσηδες. Αλλά, τον 16ο αιώνα ο αγάς διοριζόταν κυρίως από τις τάξεις των αξιωματούχων του σαραγιού, που είχαν εκπαιδευτεί ως παιδόπουλα.<br />
<br />
Αυτοί οι αξιωματούχοι κατείχαν ήδη άλλα λιγότερο σπουδαία αξιώματα και μπορούσαν να προαχθούν σε βεζίρηδες του Τρούλου και τελικά να φτάσουν στο ύπατο αξίωμα. Κάθε ορτά έφερε το όνομα της υπηρεσίας του στο παλάτι και το όνομα της υπηρεσίας του στη μάχη. O διοικητής είχε το προνόμιο να φορά σαρίκι βασιλικού τύπου (αυτό ήταν μεγάλη τιμή, γιατί, όταν το σαρίκι του σουλτάνου μεταφερόταν κατά τις παρελάσεις πριν από αυτόν, οι γενίτσαροι το χαιρετούσαν με μεγαλύτερο σεβασμό από τον άντρα που ακολουθούσε έφιππος πιο πίσω). Αυτά τα προνόμια προστατεύονταν με ζήλο ως μέρος του μεγάλου μυστηρίου που περιέβαλλε το σώμα. Κάποια εποχή, διοικητής του 82ου ορτά ήταν ο Μιμάρ Σινάν Αγάς, ο μεγαλύτερος Οθωμανός αρχιτέκτονας.<br />
<br />
O Σινάν περηφανευόταν περισσότερο για το ότι ήταν γενίτσαρος και για τη σταδιοδρομία του από νεοσύλλεκτου σε αξιωματικό και κατόπιν αξιωματικό της βασιλικής φρουράς, παρά για την πεντηκονταετή υπηρεσία του ως αρχιτέκτονα της Αυτοκρατορίας. Οι ορθόδοξοι ιμάμηδες διορίζονταν αρχικά από τον 84ο ορτά, αλλά η επιρροή τους μειώθηκε, όταν επιτράπηκε να μπουν στο σώμα οκτώ μπεκτασήδες δερβίσηδες που τοποθετήθηκαν στον 99ο ορτά και ο μπαμπάς (μπάμπα - πνευματικός πατέρας) τους τιμήθηκε ως αξιωματικός. Όσο κι αν πολλοί πολίτες μισούσαν και έτρεμαν το νταηλίκι και τις κλοπές τους, οι γενίτσαροι ήταν οι φύλακες της τάξης στην πόλη.<br />
<br />
Ήταν κανόνας οι ανώτεροι αξιωματούχοι να διασχίζουν τη νύχτα έφιπποι τις κακόφημες συνοικίες της πόλης, για να εντυπωσιάζουν τις συμμορίες των κακοποιών και τους αλήτες της περιοχής, ώστε ο νόμος του σουλτάνου να τηρείται από άκρη σ' άκρη. Ως προς αυτό, η Κωνσταντινούπολη υπερτερούσε των άλλων Ισλαμικών και Ευρωπαϊκών πόλεων, γιατί οι γενίτσαροι ήταν πανταχού παρόντες φορείς της εξουσίας και, όταν περιπολούσαν στους δρόμους τη νύχτα, κανείς δεν τολμούσε να τους αψηφήσει. Οι γενίτσαροι ήταν επίσης υπεύθυνοι για την επιβολή της τάξης και των κανόνων του ελεύθερου εμπορίου στις αγορές και τα παζάρια και είχαν δικαίωμα να επιβάλλουν συνοπτικές τιμωρίες για αθέμιτες συναλλαγές ή κλέψιμο στο ζύγι.<br />
<br />
Φυλούσαν επίσης τις πύλες της πόλης και επάνδρωναν τα φρούρια και τις φυλακές. Αν και η περιπολία στις οδικές αρτηρίες και η αστυνόμευση των επαρχιακών πόλεων ήταν καθήκον των γενιτσάρων της περιοχής αυτής, οι γενίτσαροι της επαρχίας ήταν προέκταση της έννοιας των στρατιωτών ως ένοπλων και ένστολων αστυνομικών που προστάτευαν όλα τα τμήματα του απλού λαού. Μία από τις αδυναμίες αυτών των στρατιωτών ήταν η αγάπη τους για τα κρασοπουλειά, όπου έπιναν και έπαιζαν τυχερά παιχνίδια όλη νύχτα, όταν το μαγαζί έπρεπε, υποτίθεται, να έχει κλείσει και αμπαρωθεί. Οι γενίτσαροι είχαν επίσης προτίμηση στο λάγνο χορό αγοριών και νέων σε αυτά τα στέκια και ήταν διατεθειμένοι να τους ράνουν με ασήμι, αν όχι να τους λούσουν με χρυσάφι .<br />
<br />
Το Ετ Μεϊντάν, ο παλιός χώρος του Βυζαντινού ιπποδρόμου, ήταν ο κυριότερος χώρος συνάθροισης των γενιτσάρων. Βρισκόταν στην καρδιά της πόλης κοντά στο Τζαμί του Πορθητή και σήμαινε "ο τόπος του κρέατος". Το Ετ Μεϊντάν δεν ήταν πλατεία με την Ευρωπαϊκή έννοια, αν και όλοι το ήξεραν ως Πλατεία του Κρέατος. H χωμάτινη ανοιχτή έκταση κατακλυζόταν από ομάδες ανθρώπων, σκηνές, άλογα και υπαίθριες φωτιές, όπου έψηναν κρέας. Αλλά το Ετ Μεϊντάν δεν ήταν συνηθισμένη αγορά. Είχε πάρει το όνομα Πλατεία του Κρέατος, επειδή εκεί έπαιρναν το καθημερινό συσσίτιό τους οι γενίτσαροι, μαγειρεμένο στα τεράστια καζάνια που αποτελούσαν το τιμημένο σύμβολο κάθε ορτά.<br />
<br />
Ήταν το κέντρο της συνοικίας των γενιτσάρων μέσα στην πόλη. Το Ετ Μεϊντάν δεν ήταν μόνο στρατώνας: ήταν επίσης χώρος συναλλαγών. Πολλοί από τους στρατιώτες ήταν τεχνίτες και δούλευαν ως μπαλωματήδες, ξυλουργοί και επιπλοποιοί, μεταλλουργοί ή σαμαράδες. Πουλούσαν τα προϊόντα τους σε μαγαζάκια γύρω από το Ετ Μεϊντάν ή μέσα στα πολυσύχναστα σοκάκια που κατέληγαν στον Κεράτιο Κόλπο. Διέφεραν ελάχιστα από τους άλλους τεχνίτες στα εργαστήριά τους, αλλά η πραγματική τους δουλειά ήταν η άσκηση βίας. Αλλοι γενίτσαροι, με φαρδιά παντελόνια, κοντά γιλέκα και λευκά τουρμπάνια, με μακριά μαχαίρια και πιστόλια στα ζωνάρια τους, τριγύριζαν κορδωμένοι στους δρόμους.<br />
<br />
Όταν τους κάλεσαν να πάνε στον πόλεμο, το 1811, παρήλασαν 13.000 άντρες. Αλλά όταν η φάλαγγα ξεκίνησε την επίπονη πορεία της προς Βορρά, ο αριθμός τους είχε μειωθεί στους 1.600. H γενική εκτίμηση ότι υπήρχαν 20.000 γενίτσαροι μέσα την πρωτεύουσα, ίσως δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα, αφού περιλάμβανε τα παιδιά και τις οικογένειές τους, καθώς και ηλικιωμένους στρατιώτες που λάμβαναν γενναιόδωρες συντάξεις Το Τουρκικό όνομα για το σώμα των γενιτσάρων ήταν οτζάκ, δηλαδή, η κοινή εστία ενός καταυλισμού. O συμβολισμός του μαγειρέματος και του γεύματος ήταν βαθιά ριζωμένος στα έθιμά τους. Οι τίτλοι των αξιωματικών τους, όπως αυτός του συνταγματάρχη, τσορμπατζή (μάγειρας της σούπας), σχετίζονταν άμεσα με τον εφοδιασμό και το μαγείρεμα του φαγητού.<br />
<br />
Τα πελώρια καζάνια ήταν το πολυτιμότερο κτήμα των γενιτσάρων, έμβλημα της κοινής ζωής τους: όποιο σύνταγμα έχανε τα καζάνια του στον πόλεμο, ατιμαζόταν για πάντα. Όταν οι γενίτσαροι στασίαζαν, αναποδογύριζαν με επισημότητα τα τεράστια χάλκινα καζάνια, για να διακηρύξουν ότι αποποιούνταν το συσσίτιο του σουλτάνου και αρνούνταν να τον υπακούσουν. Σύμφωνα με την παράδοση της Ανατολής, η συνήθεια να μοιράζονται καθημερινά το φαγητό και να τρώνε όλοι μαζί από το ίδιο καζάνι, έδενε κάθε άτομο με την κοινότητα. Οι προσκλήσεις στο συσσίτιο των γενίτσαρων ήταν περιζήτητες, επειδή έβαζαν τον καλεσμένο κάτω από την προστασία των οτζάκ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-1aZKpYFmbNo/WK4JLYU3VZI/AAAAAAAApUY/y3X_5NNG22M576MMYHZ5Q63XHVGz-oNowCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BE%25CE%25B9%25CF%2589%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%2593%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD.%2B%25CE%259F%2B%25CE%25B5%25CF%2580%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B5%25CF%2586%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CF%258E%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25B1%25CE%25BE%25CE%25B9%25CF%2589%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258E%25CE%25BD%2B%2528%25CE%259C%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B1%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2582%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-1aZKpYFmbNo/WK4JLYU3VZI/AAAAAAAApUY/y3X_5NNG22M576MMYHZ5Q63XHVGz-oNowCLcB/s400/%25CE%2591%25CE%25BE%25CE%25B9%25CF%2589%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%2593%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD.%2B%25CE%259F%2B%25CE%25B5%25CF%2580%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B5%25CF%2586%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CF%258E%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25B1%25CE%25BE%25CE%25B9%25CF%2589%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258E%25CE%25BD%2B%2528%25CE%259C%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25B1%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2582%2529.jpg" width="288" /></a></div>
<br />
Ορισμένοι κατατάσσονταν επίσημα ως γιαμάκα -βοηθητικοί του σώματος των γενίτσαρων, υπεύθυνοι για την επάνδρωση των οχυρών κατά μήκος του Βοσπόρου- ενώ πολλοί από τους αχθοφόρους, τους γυρολόγους και τους μικροκλέφτες της πόλης κατατάσσονταν σε έναν από τους ορτάδες, για να απολαμβάνουν τα προνόμιά του. Οι γενίτσαροι αποτελούσαν μία δεμένη κοινότητα ενάντια στον έξω κόσμο. Κάθε σύνταγμα συγκεντρωνόταν τακτικά γύρω από το πελώριο χάλκινο καζάνι που συμβόλιζε την κοινή ζωή του και στις συνελεύσεις κάθε γενίτσαρος είχε δικαίωμα να εκφέρει γνώμη για τις υποθέσεις του συντάγματος. Συχνά λαμβάνονταν βαρυσήμαντες αποφάσεις με αυτό το δημοκρατικό τρόπο, όπως στις περιπτώσεις που αποφάσιζαν να αψηφήσουν τις διαταγές του σουλτάνου ή να εκδικηθούν κάποιο εχθρό.<br />
<br />
Σε αυτές τις συνελεύσεις συχνά έπαιζε ηγετικό ρόλο ένας απλός στρατιώτης ή σεβαστός βετεράνος, ενώ οι αξιωματικοί παρακολουθούσαν ως αμέτοχοι θεατές. Μόνο οι αξιωματικοί που είχαν την εκτίμηση των αντρών τους, μπορούσαν να τους επηρεάσουν, ο βαθμός από μόνος του δεν είχε κανένα κύρος. Το σύνταγμα ήταν η ισόβια κατοικία κάθε μέλους του. Ακόμη κι ο γενίτσαρος που έπαιρνε σύνταξη, παρέμενε μέλος του ορτά του. O μόνος τρόπος για να αποκοπεί, ήταν η λιποταξία, ο θάνατος ή, για ένα συνταγματάρχη, η μετάθεσή του σε κάποιον άλλο ορτά.<br />
<br />
H συνοικία των γενίτσαρων, κατάμεστη από τις γυναίκες και τα παιδιά τους, καθώς και από τους γιαμάκα και τα άλλα μειράκιά τους, θύμιζε περισσότερο χωριό ή μικρή πόλη στα μάτια ενός Δυτικού, παρά ένα ευρωπαϊκό σύνταγμα. Οι γενίτσαροι ζούσαν στα δικά τους σπίτια ή σε επιπλωμένα δωμάτια και σπάνια σε στρατώνες ή καταλύματα. Στην πρωτεύουσα και στα μεγάλα κέντρα των επαρχιών, όπως η Βαγδάτη και το Βελιγράδι, μεγάλα τμήματα της πόλης παραχωρούνταν στη συνοικία των γενίτσαρων, που ξεχώριζε γιατί ήταν καθαρότερη και πιο τακτική από τους γύρω δρόμους.<br />
<br />
Ακόμη κι οι μεγάλες πόλεις της Αυτοκρατορίας -το Χαλέπι, η Δαμασκός, η Θεσσαλονίκη, η Αδριανούπολη κι η Προύσα- είχαν τις δικές τους μονάδες γενιτσάρων, που με το πέρασμα του χρόνου αποκτούσαν τη δική τους κλειστή κοινότητα, μέσα στην πόλη. Οι πρώτες μονάδες αποτελούνταν από νεαρούς ανύπαντρους άντρες, αλλά στις αρχές του 17ου αιώνα, οι γενίτσαροι είχαν παντρευτεί και εδραιωθεί μέσα στις τοπικές κοινωνίες. Και επειδή οι μισθοί τους σπάνια έφταναν στην ώρα τους από την πρωτεύουσα, είχαν αρχίσει να ασκούν διάφορες τέχνες, μολονότι θεωρητικά αυτό απαγορευόταν.<br />
<br />
Προς το τέλος του 18ου αιώνα, οι γενίτσαροι, σε πολλές πόλεις, είχαν εγκαταλείψει κάθε πρόσχημα ότι αποτελούσαν μάχιμη δύναμη: αποτελούσαν περισσότερο τον πυρήνα ενός δικτύου πανίσχυρων συμφερόντων σε καθένα από τα φυλάκιά τους. H πρόσκληση να καταταγούν στο οτζάκ και κυρίως το δικαίωμα να συμμετέχουν στο συσσίτιο των γενιτσάρων, ήταν το μέσο που χρησιμοποιούσαν πολλοί αγρότες Μουσουλμάνοι για να εισχωρήσουν στη ζωή της πόλης. Έτσι, οι αυτόχθονες συγκεκριμένων περιοχών εισχωρούσαν σε συγκεκριμένα συντάγματα και λόχους. Το 1821, ο αιδεσιμότατος Ρόμπερτ Γουόλς περιέγραψε τους γενίτσαρους και τα μειράκιά τους ως εξής:<br />
<br />
"Ανάμικτο πλήθος αγοριών κι ηλικιωμένων αντρών, χωρίς καθορισμένη στολή, εκτός από ένα μεγάλο, λιγδιασμένο, πολύ παράξενο τσόχινο καπέλο. Είναι τόσο άχαρο, ώστε πέφτει συνέχεια. Οι συνταγματάρχες ξεχωρίζουν από τα απίστευτα κράνη τους, τόσο ψηλά και ασταθή, ώστε μερικές φορές αναγκάζονται να τα στηρίζουν στο κεφάλι τους και με τα δύο τους χέρια. Πράγματι, κάθε κάλυμμα του κεφαλιού στους Τούρκους φαίνεται εντελώς ασυνδύαστο με την άνεση. Το σαρίκι είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ανοικονόμητο, ενώ μερικά θυμίζουν μάλλινα σακιά, που πρέπει κάποιος να ισορροπεί συνέχεια πάνω στο κεφάλι του σαν καρδάρα με γάλα".<br />
<br />
Στη συνέχεια, ο Γουόλς εξέφραζε τη γενική γνώμη των Ευρωπαίων, την οποία υποστήριζαν κι αρκετοί Οθωμανοί, ότι οι γενίτσαροι είχαν διαφθαρεί, ήταν επικίνδυνοι και αποτελούσαν μία σοβαρή απειλή για την ασφάλεια του κράτους. Δεν ήταν πια οι φημισμένοι για την πειθαρχία τους στη μάχη και την εγκράτειά τους σε περίοδο ειρήνης στρατιώτες. Μέχρι το 17ο αιώνα, οι νεοσύλλεκτοι ήταν τα αγόρια του παιδομαζώματος που είχαν έρθει στην Κωνσταντινούπολη ως καινούργιοι σκλάβοι του σουλτάνου. Έχοντας υποστεί περιτομή και ασπαστεί τον Ισλαμισμό, ενηλικιώνονταν δουλεύοντας ως εργάτες στις αγροτικές περιοχές της Ανατολίας. Στην ηλικία των 17 με 18 χρόνων, ήταν εύρωστοι και καλογυμνασμένοι, ιδανικός έμψυχος πυρήνας για τους στρατολόγους των συνταγμάτων.<br />
<br />
Το οτζάκ γινόταν η καινούργια τους οικογένεια. H υπηρεσία του σουλτάνου φαινόταν σαν παράδεισος στα μάτια αυτών των αγροτόπαιδων. Τους έδιναν όμορφες στολές, ένα μακρύ καφτάνι και κοντό σακάκι, φαρδιά Τουρκικά παντελόνια και βαριές μπότες ή σανδάλια και γίνονταν καπού-κουλού, στρατιώτες - σκλάβοι του σουλτάνου. Μερικοί εκπαιδεύονταν για το ιππικό, αλλά οι περισσότεροι γίνονταν πεζικάριοι γενίτσαροι και υπηρετούσαν σε κάποιον από τους 150 ορτάδες. Κάθε ορτά είχε τα διακριτικά του που ζωγραφίζονταν στις πόρτες του στρατώνα κάθε συντάγματος και στόλιζαν τα λευκά μεταξένια λάβαρά του και τις στρογγυλές σκηνές, όπου κατέλυε στη διάρκεια μίας εκστρατείας κάθε μπολούκ (ομάδα) νεαρών στρατιωτών.<br />
<br />
Λίγες εβδομάδες μετά την κατάταξή τους, οι περισσότεροι νεαροί γενίτσαροι είχαν τριμμένο μπαρούτι στα μπράτσα ή στο πρόσωπό τους κι είχαν κάνει τατουάζ με τα διακριτικά του ορτά τους, με το οποίο δήλωναν ότι ανήκαν στις ένδοξες τάξεις των γενιτσάρων. Το ψηλό πηλήκιό τους, με το μαλακό λευκό ύφασμα που κάλυπτε το σβέρκο, ήταν το αδιαφιλονίκητο σήμα της προνομιακής θέσης τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-HKflyIE-FE4/WK4Jm8C1y6I/AAAAAAAApUc/rrnymP6_Rfckgk4a2oJ1m7ClF90eEzmQACLcB/s1600/7fbeb3ad536d5589c90571f8381768bf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="302" src="https://2.bp.blogspot.com/-HKflyIE-FE4/WK4Jm8C1y6I/AAAAAAAApUc/rrnymP6_Rfckgk4a2oJ1m7ClF90eEzmQACLcB/s400/7fbeb3ad536d5589c90571f8381768bf.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Ρόλος των Γενιτσάρων στη Ζωή της Πρωτεύουσας </span></b><br />
<br />
Ένα φαινόμενο που τονίζεται συχνά από την Οθωμανική πολιτική γραμματεία είναι η ενασχόληση πολλών δούλων της πύλης με διάφορες δραστηριότητες ξένες προς την αποστολή τους, κυρίως με κερδοφόρες εμπορικές επιχειρήσεις, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις οι επιχειρήσεις αυτές δεν είναι καν νόμιμες. Αναφέρεται, για παράδειγμα, η συνεργασία γενιτσάρων με απίστους για το λαθρεμπόριο κρασιού, ή η παράνομη ενασχόληση γενιτσάρων με το δουλεμπόριο.Πρέπει να σημειωθεί, πάντως, ότι ολόκληρο αυτό το ιστοριογραφικό μοτίβο εντάσσεται σε ένα συγκεκριμένο είδος «λόγου της παρακμής» και πρέπει να εξετάζεται με προσοχή.<br />
<br />
Στην πραγματικότητα, η οικονομική δραστηριότητα δεν ήταν ποτέ ασύμβατη με την ιδιότητα του «στρατιωτικού» (askerî) και δούλοι του σουλτάνου -είτε γενίτσαροι είτε αξιωματούχοι- ασκούσαν αγροτικές και εμπορικές δραστηριότητες ήδη (τουλάχιστον) από τις αρχές του 16ου αιώνα. Άλλωστε, κάποιες από τις δραστηριότητες αυτές είχαν ενίοτε όχι συμπληρωματικό αλλά βιοποριστικό χαρακτήρα, ιδίως όσον αφορά τις φρουρές των συνοριακών κάστρων, οι οποίες πληρώνονταν πολύ λιγότερο τακτικά απ’ ό,τι τα τακτικά στρατεύματα και αναγκάζονταν να κάνουν εμπόριο (ή και λαθρεμπόριο) με τους τοπικούς πληθυσμούς μέχρι να πληρωθούν τους μισθούς τους.<br />
<br />
Στο πλαίσιο αυτό της γενιτσαρικής επιχειρηματικότητας, είναι ενδιαφέρον να σημειώσει κανείς ότι στις απογραφές περιουσιών της Κωνσταντινούπολης του 17ου αιώνα οι κατώτεροι στρατιωτικοί φαίνεται να έχουν κυρίως μετρητά και δευτερευόντως ακίνητη περιουσία, κάτι που μοιάζει να αντιστρέφεται στους στρατιωτικούς αξιωματούχους (kethüda, çavuş), οι οποίοι ενδεχομένως στρέφονταν και σε επενδύσεις. Το πώς μια τέτοια περιουσία μπορούσε να αποκτηθεί φαίνεται, για παράδειγμα, όταν το 1651 οι γενίτσαροι που κυριαρχούν τότε στην πρωτεύουσα επιβάλλουν υψηλότερες τιμές στα υλικά που πουλούν στο δημόσιο, ανακατεύονται στον ορισμό των τιμών των προϊόντων και επενδύουν κεφάλαιο σε καταστήματα (π.χ. φούρνους ή παντοπωλεία) τα οποία χαίρουν προνομιακής μεταχείρισης.<br />
<br />
Αργότερα, και αντίθετα με τις εξεγέρσεις των σπαχήδων, οι οποίες εξέφραζαν ίσως περισσότερο τα συμφέροντα της μικρασιατικής αγροτικής οικονομίας, οι εξεγέρσεις των γενιτσάρων μοιάζουν να επιδιώκουν συχνά το συμφέρον των εμποροβιοτεχνικών τάξεων της πρωτεύουσας, σε συμμαχία συνήθως με κάποιες ομάδες της ελίτ. Το 18ο αιώνα πια η συμμαχία των γενιτσάρων με τους εμποροβιοτέχνες της Κωνσταντινούπολης, πολλοί από τους οποίους οπωσδήποτε ανήκαν στο σώμα ή είχαν συγγενικές σχέσεις με γενιτσάρους, ήταν γεγονός.</div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Γενίτσαροι και Παραβατικότητα</span></b><br />
<br />
Οι σχέσεις των γενιτσάρων με τα αστικά στρώματα ήταν λοιπόν πολύμορφες. Πέρα από τις εμπορικές τους συναλλαγές, τις οποίες αναφέραμε παραπάνω, ή τους υπηρέτες (γιαμάκια) που αναφέρει ο Αθανάσιος Κομνηνός-Υψηλάντης, οι γενίτσαροι ήταν τακτικοί θαμώνες καφενείων και ταβερνών, όπου μαζεύονταν άτομα από όλα τα αστικά στρώματα, από τους μορφωμένους, «πνευματώδεις και ηδονιστές» μέχρι τα «παιδιά της πόλης». Μέλη των διαφόρων στρατιωτικών σωμάτων (γενίτσαροι, άτακτοι στρατιώτες, ιππείς της Πύλης) αποτελούσαν τη σταθερή πελατεία των καφενείων της Κωνσταντινούπολης, των ταβερνών της αλλά και των χαμάμ - πορνείων της.<br />
<br />
Γύρω στο 1640 αναφέρεται χαρακτηριστικά πως ό,τι φόρους και πρόστιμα μαζεύουν οι γενίτσαροι τα ξοδεύουν κατευθείαν στις ταβέρνες, σαν να ήταν πληρεξούσιοι εκπρόσωποι των ταβερνιάρηδων. Ευνόητο είναι ότι τέτοιες συμπεριφορές ήταν σχεδόν ενδημικές, παρά τις κατά καιρούς κατασταλτικές προσπάθειες. Διαβάζουμε λόγου χάριν για τη δυσαρέσκεια του Μουράτ Γ' όταν, περνώντας με πλοίο μπροστά από μια παραθαλάσσια Χριστιανική ταβέρνα, είδε μεθυσμένους γενίτσαρους να τον αναγνωρίζουν και να πίνουν στην υγεία του.<br />
<br />
Σύμφωνα μάλιστα με τον ιστορικό και συγγραφέα Κιατίπ Τσελεμπή, μία από τις αιτίες της δυσαρέσκειας των γενιτσάρων κατά του Οσμάν Β' (που οδήγησε στην εκθρόνιση και εκτέλεσή του το 1622) ήταν και το ότι ο αρχηγός της ανακτορικής φρουράς, λόγω της έχθρας του με τον αγά των γενιτσάρων, έκανε εφόδους στις ταβέρνες, πετώντας στη θάλασσα όσους γενιτσάρους συνελάμβανε. Όσον αφορά τη σχέση των γενιτσάρων με περιθωριακές ή παραβατικές συμπεριφορές, πρέπει να τονίσουμε το καθεστώς ετεροδικίας το οποίο απολάμβαναν. Οι γενίτσαροι δικάζονταν όπως είδαμε και παραπάνω από τις δικές τους αρχές, κάτι που φαίνεται να ωθούσε εκείνους μεν σε μεγαλύτερη εγκληματικότητα και κοινούς εγκληματίες στην επιδίωξη να γράφονται στο σώμα προκειμένου να εξασφαλίσουν ατιμωρησία.<br />
<br />
Στα τέλη του 16ου αιώνα, ένας Βόσνιος συγγραφέας, ο Χασάν Κιαφί, σημειώνει τις πολυάριθμες περιπτώσεις καταπίεσης και αυθαιρεσίας των στρατιωτικών έναντι των ραγιάδων (του φορολογούμενου πληθυσμού), παρατηρώντας ότι οι χειρότεροι ήταν οι δούλοι του σουλτάνου. Ένας από τους λόγους μάλιστα για τους οποίους, σε ένα συμβουλευτικό έργο των μέσων του 17ου αιώνα, θεωρείται ότι πρέπει κάθε στρατιωτικός να φορά την προορισμένη για το σώμα του ενδυμασία, είναι για να γίνεται εφικτή η άμεση εύρεση και τιμωρία του σε περίπτωση που εμπλακεί σε κάποια συμπλοκή.<br />
<br />
Συχνά συναντάμε γενίτσαρους ή άλλους στρατιωτικούς μπλεγμένους σε διαφόρων ειδών εγκλήματα, στα ιεροδικαστικά κατάστιχα της Κωνσταντινούπολης παρατηρεί κανείς ότι μεγάλο ποσοστό των περιστατικών σωματικής βλάβης ή φόνου φαίνεται να διαπράχθηκε από μέλη κάποιου στρατιωτικού σώματος και κυρίως από δούλους του σουλτάνου.</div>
<div>
<br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΛΥΣΙΔΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΝ</b></span><br />
<br />
Όσο διάστημα οι γενίτσαροι παρέμειναν όπως τους είχε περιγράψει ο εντυπωσιασμένος Ιταλός παρατηρητής, ο δρόμος των κατακτήσεων ήταν ορθάνοιχτος μπροστά τους. Στα 65 χρόνια που ακολούθησαν την άλωση της Κωνσταντινούπολης υπέταξαν το μεγαλύτερο μέρος των Βαλκανίων, τα νησιά του Αιγαίου, τη δυτική Περσία, τη Συρία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο και τη δυτική Αραβική χερσόνησο. Το 1521 υπό τη δυναμική ηγεσία του Σουλεϊμάν κυρίευσαν το Βελιγράδι και έστειλαν κύματα ρίγους να διαπεράσουν όλη τη Χριστιανική Ευρώπη, η οποία είχε να αντιμετωπίσει παρόμοιο Ασιατικό κίνδυνο από το 1241, όταν οι Μογγολικές ορδές του Σουμπουτάι είχαν πνίξει στο αίμα την Πολωνία και την Ουγγαρία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-BP67MFUcOcA/WK5_i6yka6I/AAAAAAAApU0/pZXw4x3LRPgtJuWswNqJ1ZgIz2FPom4sQCLcB/s1600/Bataille_de_Moh%25C3%25A1cs_1526.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="496" src="https://3.bp.blogspot.com/-BP67MFUcOcA/WK5_i6yka6I/AAAAAAAApU0/pZXw4x3LRPgtJuWswNqJ1ZgIz2FPom4sQCLcB/s640/Bataille_de_Moh%25C3%25A1cs_1526.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Το 1522 με μία αμφίβια επιχείρηση οι γενίτσαροι απέσπασαν τη Ρόδο από τους ιππότες του Αγίου Ιωάννη. Τέσσερα χρόνια αργότερα εξολόθρευσαν μία ολόκληρη γενιά της Ουγγρικής αριστοκρατίας (συμπεριλαμβανομένου του νεαρού βασιλιά Λάγιος Β') στο μουντό πεδίο μάχης του Μοχάκς, εμπνέοντας τον Σαίξπηρ να γράψει σε ένα από τα έργα του: "Ο Θεός ας μας δώσει ειρήνη, αλλά όχι την ειρήνη του βασιλιά της Ουγγαρίας". Το 1529 ο Σουλεϊμάν και οι γενίτσαροί του εμφανίστηκαν μπροστά στις πύλες της Βιέννης προκαλώντας για πρώτη φορά τη δημιουργία ενός κοινού Χριστιανικού μετώπου μεταξύ των διαρκώς φιλονικούντων Καθολικών και Προτεσταντών ηγεμόνων.<br />
<br />
Ακόμα και ο Μαρτίνος Λούθηρος προσευχήθηκε για τη σωτηρία της Καθολικής Αυστρίας από τον διαφαινόμενο όλεθρο παρακαλώντας να απαλλαγεί η χώρα από "τον τρόμο των Τούρκων", ανέστειλε τις οξείες προσωπικές επιθέσεις του κατά του παπισμού και δημοσίευσε ένα φλογερό κείμενο στο οποίο αποκαλούσε τους Τούρκους "πραγματικούς εχθρούς του Θεού". Λίγο αργότερα οι Οθωμανοί αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορκία της Βιέννης και να συμπτυχθούν, δίνοντας τη δυνατότητα και πάλι στους Χριστιανούς των αντίπαλων δογμάτων να ασχοληθούν απερίσπαστοι με τις θρησκευτικές διαμάχες τους.<br />
<br />
Αν και η προσωρινή Τουρκική υποχώρηση οφειλόταν περισσότερο στις κακές καιρικές συνθήκες και στο ανεπαρκές σύστημα διοικητικής μέριμνας, η συγκεκριμένη εκστρατεία απετέλεσε ένα σημείο καμπής για την ιστορία των γενιτσάρων αλλά και για τον ανταγωνισμό Δύσης - Ισλάμ. Στα 40 χρόνια διακυβέρνησης του Σουλεϊμάν που απέμεναν θα ακολουθούσαν κι άλλοι Τουρκικοί θρίαμβοι, αλλά ο σουλτάνος ο οποίος είχε την τύχη να διαθέτει το καλύτερο Σώμα Γενιτσάρων όλων των εποχών δεν έμελλε να απειλήσει πάλι την καρδιά της χριστιανικής Ευρώπης.<br />
<br />
Μετά τον θάνατο του Σουλεϊμάν άλλοι φιλόδοξοι σουλτάνοι επιχείρησαν να αναβιώσουν το όραμα της παντοδύναμης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο ένας συνδυασμός ασθενών ηγεμόνων και διαβρωμένων θεσμών μετασχημάτισε προοδευτικά το κράτος από τη μεγαλύτερη δύναμη μετά τη Ρώμη σε "Μεγάλο Ασθενή".<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>AKMH KAI ΠΑΡΑΚΜΗ</b></span><br />
<br />
Από την αρχή της ύπαρξής τους, οι γενίτσαροι είχαν κερδίσει με το σπαθί τους το χαρακτηρισμό του "επίλεκτου σώματος". Στη μάχη ήταν τρομεροί και όλοι τους φοβούνταν. Στη μάχη, οι γενίτσαροι πολεμούσαν για την τιμή του σουλτάνου και της τάξης τους. Οι καπού-κουλού εκπαιδεύονταν για να είναι περισσότερο γενναίοι παρά επιδέξιοι στρατιώτες. Κάθε νεαρός γενίτσαρος διάλεγε το όπλο της προτίμησής του -το οπλοστάσιο του συντάγματος στην παλιά εκκλησία της Αγίας Ειρήνης ήταν γεμάτο μαστίγια, ρόπαλα, πέλεκεις, απελατίκια (σιδερένια ρόπαλα, συχνά με μεταλλικά καρφιά), λογχοπέλεκεις, τσεκούρια και αμέτρητα σπαθιά, μαχαίρια και ξίφη- αλλά έπρεπε να είναι εξοικειωμένος με όλα τα βαλλιστικά όπλα κι όσα χρησίμευαν στη μάχη σώμα με σώμα.<br />
<br />
Στη διάρκεια του 16ου αιώνα, οι ουλαμοί εκπαιδεύονταν πια στη χρήση των πυροβόλων. Τα όπλα άλλαξαν, όπως και οι παραδοσιακές στολές, αλλά οι γενίτσαροι συνέχισαν να πολεμούν με τον ίδιο τρόπο. Χρησιμοποιούσαν τα εκηβόλα όπλα τους -τόξα, βαλλίστρες ή τόξαυλους και τα μακριά μουσκέτα αρχικά φιτιλιού και στη συνέχεια πυρόλιθου- για να εξαπολύουν αλλεπάλληλες, αλλά ασυντόνιστες (μαζικές και όχι κατά στίχο ή βάσει κάποιου οργανωμένου συστήματος πυρός) ομοβροντίες εναντίον του εχθρού, ώσπου έπαιρναν διαταγή να προσεγγίσουν. Τότε τα πυροβόλα παραμερίζονταν κι οι γενίτσαροι τραβούσαν τις σπάθες ή τα γιαταγάνια τους.<br />
<br />
Οι δυνατότεροι στρατιώτες σήκωναν τα απελατίκια τους μαζί με τα νατζάκ (τσεκούρια με ημικυκλική κόψη και κοντή λαβή, που στηρίζονταν σε ένα χοντρό καρφί). Οι αξιωματικοί ίσιωναν τις γραμμές κι έπαιρναν θέση δίπλα στους άντρες τους. Από πίσω, η μεχτέρ του συντάγματος (στρατιωτική μπάντα) έπαιζε έναν σταθερό, μονότονο ρυθμό με τις φλογέρες, τα τύμπανα και τα πνευστά της. H επίθεση των γενιτσάρων ήταν αμείλικτη, σαν παλιρροϊκό κύμα. συνοδευόταν από πολεμικές κραυγές και επικλήσεις στον Αλλάχ, για να τους χαρίσει τη νίκη. Οι Χριστιανοί διοικητές ανέφεραν ότι οι γενίτσαροι προέλαυναν μέσα σε μία κόλαση φωτιάς, τσαλαπατώντας τις σορούς των νεκρών τους κι εκμεταλλευόμενοι ακαριαία το παραμικρό λάθος ή αδυναμία της άμυνας.<br />
<br />
Αν αποτύγχανε η πρώτη έφοδος, ακολουθούσε δεύτερη και τρίτη. Τον 18ο αιώνα, τα όπλα και οι μέθοδοι των γενιτσάρων ήταν πρωτόγονα σε σύγκριση με τα πρότυπα της Δυτικής Ευρώπης, αλλά η σταθερότητά τους τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα έσπερνε τον τρόμο στους αντιπάλους τους. O Αυστριακός στρατάρχης, Ερνέστος Λάουντον, έγραψε με θαυμασμό για τους γενίτσαρους που υπερασπίζονταν ένα οχυρό, το οποίο προσπαθούσε να καταλάβει στην εκστρατεία του 1788:<br />
<br />
"Είναι πέρα από τις δυνάμεις της ανθρώπινης αντίληψης να φανταστεί κάποιος πόσο στέρεα είναι χτισμένα αυτά τα οχυρά και πόσο πεισματικά τα υπερασπίζονται οι Τούρκοι. Μόλις γκρεμίζεται ένα οχύρωμα, χτίζουν οι ίδιοι ένα καινούργιο. Οποιοδήποτε συμβατικό οχυρό και οποιοσδήποτε άλλος στρατός είναι ευκολότερα από τους Τούρκους που υπερασπίζονταν ένα φυλάκιο".<br />
<br />
Ολοι οι γενίτσαροι έβλεπαν με περιφρόνηση τις πειθαρχημένες γραμμές των δυτικών στρατευμάτων, που γέμιζαν τα όπλα τους και πυροβολούσαν σαν αυτόματα. Χλεύαζαν τις περίπλοκες ασκήσεις και τους ελιγμούς που χαρακτήριζαν τη δυτική τακτική του πολέμου. Οι γενίτσαροι μάχονταν ατομικά, εκπαιδεύονταν ξεσκίζοντας με τις σπάθες τους τσόχινα καπέλα, στημένα πάνω σε πασσάλους, και σκοπεύοντας μεγάλους στόχους με τα τουφέκια τους. Δεν έβρισκαν ούτε τιμή ούτε ανδρεία στις μεθόδους των Δυτικών. Και παρά τις αλλεπάλληλες ήττες τους στο πεδίο της μάχης, παρέμεναν σίγουροι ότι η δική τους πολεμική μέθοδος, σώμα με σώμα με τον εχθρό, ήταν η σωστή -ο αληθινά Ισλαμικός τρόπος.<br />
<br />
Οι αρχές και οι παραδόσεις τους ενίσχυαν την πεισματική προσπάθειά τους να διατηρήσουν την προνομιακή θέση τους. Οι γενίτσαροι δεν θα μπορούσαν να μετατραπούν σε "καλούς" στρατιώτες σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, χωρίς να απαρνηθούν τα έθιμα που είχαν διατηρηθεί για πάνω από δύο αιώνες κι είχαν γίνει ο πυρήνας της κοινής ταυτότητάς τους. Οι ουλεμάδες -οι ανώτεροι κληρικοί- είχαν υποστηρίξει την άρνησή τους να υιοθετήσουν τις πολεμικές μεθόδους των Χριστιανών, λέγοντας ότι οι γαζήδες έπρεπε να πολεμούν όπως πάντα, με τα όπλα και τις μεθόδους των προγόνων τους. H πίστη στην παράδοση καθιερώθηκε τότε ως θρησκευτικό καθήκον.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-geB69Rs455g/WK_HoRrgRPI/AAAAAAAApVE/qfKE9K8uR18J_dlZ4fjJxBSv6ulWpR0qQCLcB/s1600/80691c5b3ce66057d56b027d661a24c0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-geB69Rs455g/WK_HoRrgRPI/AAAAAAAApVE/qfKE9K8uR18J_dlZ4fjJxBSv6ulWpR0qQCLcB/s400/80691c5b3ce66057d56b027d661a24c0.jpg" width="228" /></a><a href="https://3.bp.blogspot.com/-ehQNsYg354k/WK_IfWnsIrI/AAAAAAAApVQ/nY_vN7r3GBEk4XZS4aKIKvBMO4RS0RJwACLcB/s1600/33fdb3e4aa369c3852070300e375c7dc.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-ehQNsYg354k/WK_IfWnsIrI/AAAAAAAApVQ/nY_vN7r3GBEk4XZS4aKIKvBMO4RS0RJwACLcB/s400/33fdb3e4aa369c3852070300e375c7dc.jpg" width="265" /></a></div>
<br />
Για τους ξένους, η συμπεριφορά τους φαινόταν συχνά παράδοξη, σχεδόν Δονκιχωτική. H επιμονή τους να αρνούνται τα Ευρωπαϊκά όπλα, δεν βασιζόταν στην ιδιοτέλεια, αφού πολλοί παραδέχονταν ότι θα επαύξαναν το κύρος και τη δύναμή τους μέσα στο κράτος. Οι αλλαγές στις οποίες αντιστέκονταν πιο σθεναρά, ήταν αυτές που αντίκεινται στην εικόνα που είχαν για τον εαυτό τους κι αυτή συνδεόταν άμεσα με την εμμονή τους στην εκ του συστάδην μάχη. Το αίσθημα της τιμής τους ως πολεμικής κάστας σχετιζόταν άμεσα με τη χρήση σπαθιών, λογχών και μαχαιριών. Εδώ ο ηρωισμός συνδέεται με το ήθος που επιδείκνυε ο καθένας στη μάχη σώμα με σώμα.<br />
<br />
Τα παράσημα ανδρείας (τρία ή τέσσερα φτερά ή τσελένκ) που έφεραν οι γενίτσαροι στο τουρμπάνι τους, δίνονταν ύστερα από επίδειξη μεγάλης γενναιότητας και κυρίως στην αναμέτρηση με έναν ανώτερο εχθρό. Το σύστημα αξιών τους, οτζάκ, στηριζόταν στην αδάμαστη τόλμη κατά τη μάχη. Όπως ακριβώς οι τολμηρότεροι πολεμιστές των φυλών των πεδιάδων της Βόρειας Αμερικής ήταν αυτοί που "μετρούσαν χτυπήματα" πάνω στα σώματα των εχθρών τους, έτσι και στις τάξεις των γενιτσάρων, οι συναρπαστικότερες ιστορίες που λέγονταν γύρω από τα καζάνια κάθε βράδυ, ήταν αυτών που πέρασαν πρώτοι το ρήγμα των τειχών και έζησαν για να διηγηθούν την ιστορία τους.<br />
<br />
H έμφαση στην προσωπική γενναιότητα καθόρισε τον τρόπο με τον οποίο πολεμούσαν οι γενίτσαροι, προς μεγάλη απογοήτευση των διοικητών τους, που ήθελαν να τους παρατάξουν με διαφορετικό τρόπο. Για τους γενίτσαρους, τα εκηβόλα όπλα -είτε ήταν τόξα είτε τουφέκια ή μουσκέτα- ήταν απλό προκαταρκτικό στάδιο πριν από την κυρίως μάχη. Πίστευαν ότι οι Ευρωπαϊκοί στρατοί είχαν καταργήσει την ατομική ανδρεία, δίνοντας σε κάθε στρατιώτη ένα τουφέκι και μία ξιφολόγχη. Αντιδρούσαν κυρίως στην ξιφολόγχη, αφού θεωρούσαν ότι διέφθειρε το ήθος του σπαθιού. H ξιφολόγχη ήταν ένα όπλο που κρατούσε το στρατιώτη δέσμιο της γραμμής του, σβήνοντας την "έμφυτη πολεμοχαρή φλόγα" του.<br />
<br />
Οι Τούρκοι δεν είχαν αναπτύξει ποτέ τον προκάτοχο της ξιφολόγχης, τη μακριά λόγχη ή σάρισα (pike), που αναβίωσε τις αρχαίες Ελληνικές τακτικές της φάλαγγας δορυφόρων και διαμόρφωσε τη χαρακτηριστική τακτική μάχης των Δυτικοευρωπαίων, από τον 15ο έως τον 17ο αιώνα. Οι συνέπειες για το μεμονωμένο μαχητή ήταν ότι "στα τέλη του Τριακονταετούς Πολέμου, οι Ευρωπαϊκοί στρατοί δεν ήταν πια ένα απλό σύνολο από μεμονωμένα καλοεκπαιδευμένα και πολεμοχαρή άτομα, αλλά μία μάζα αντρών που ενεργούσαν από κοινού με ασύγκριτη αγριότητα, χωρίς, όμως, αποτελεσματικό έλεγχο μόλις άρχιζε η μάχη".<br />
<br />
H γέννηση αυτού που ο Γουίλιαμ Μακνίλ είχε αποκαλέσει εύστοχα "γραφειοκρατικοποίηση της βίας", δημιούργησε μία συνειδητά καλλιεργημένη και επιμελώς τελειοποιημένη πολεμική τακτική που επέτρεπε, θεωρητικά τουλάχιστον, στο γενικό διοικητή να ελέγχει τις πράξεις μέχρι και 30.000 αντρών στη μάχη. Άντρες εφοδιασμένοι με διαφορετικά όπλα και εκπαιδευμένοι για διαφορετικά είδη μάχης ήταν ικανοί να ελίσσονται μπροστά στον εχθρό. Αντίθετα, οι γενίτσαροι δεν μπόρεσαν να εκσυγχρονιστούν λόγω της παρακμής και σταδιακής αποσύνθεσής τους. Το πρώτο ευρύτερο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα ήρθε από το νεαρό σουλτάνο Σελίμ Γ', που διαδέχτηκε το θείο του, Αμπντούλ Χαμίτ τον A', την άνοιξη του 1789.<br />
<br />
O νεαρός σουλτάνος αναγκάστηκε να συνεχίσει τον πόλεμο με την Αυστρία και τη Ρωσία, που, εκτός από μία ή δύο αξιοσημείωτες νίκες, έληξε καταστροφικά. Τόσο ο πατέρας του, Μουσταφά ο Γ', όσο και ο θείος του, είχαν ευνοήσει την αλλαγή. H εμπειρία της ταπεινωτικής στρατιωτικής ήττας από τους Αυστριακούς, στη διάρκεια του πρώτου χρόνου της βασιλείας του, τον έπεισε ότι όφειλε να προωθήσει δυναμικά την αλλαγή. Έτσι, η αμοιβή και οι συνθήκες διαβίωσης των γενιτσάρων βελτιώθηκαν θεαματικά: Ο σουλτάνος προσπαθούσε να πετύχει με την καλοσύνη εκεί όπου είχε αποτύχει ο εξαναγκασμός. Για πρώτη φορά στη διάρκεια μισού αιώνα, οι μισθοί καταβάλλονταν χωρίς κρατήσεις και τακτικά, κάθε τρίμηνο, όπως όριζαν οι κανονισμοί.<br />
<br />
Οι στρατώνες των γενιτσάρων μεγάλωσαν και βελτιώθηκαν κι ο σουλτάνος έφτασε σε σημείο να τους καταβάλλει τον παραδοσιακό φόρο στέψης που είχε περιπέσει σε αχρηστία. Αυτοί αντέδρασαν σε όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις, όπως είχαν αντιδράσει και σε κάθε προηγούμενη μεταρρυθμιστική πρόταση: στασιάζοντας. Οι γενίτσαροι διαμαρτύρονταν κάθε φορά που γίνονταν απόπειρες να τους εξοπλίσουν με τουφέκια και ξιφολόγχες, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Κάθε ξένος εκπαιδευτής, προσήλυτος ή όχι, διακινδύνευε το κεφάλι του αν επιχειρούσε να τους διδάξει τη χρήση νέων όπλων. Επιπλέον, η προσπάθεια να εκκαθαριστεί το σώμα από τα ανύπαρκτα ή μη λειτουργικά μέλη του δεν έφερε κανένα θετικό αποτέλεσμα.<br />
<br />
Μεγάλος μεταρρυθμιστής ο Σελίμ, πολύπλευρο ταλέντο και καλλιτεχνική φύση -υπήρξε εκτός των άλλων, σημαντικός συνθέτης Τουρκικής μουσικής και στιχουργός- οργάνωσε έμπιστη σε αυτόν ομάδα μεταρρυθμιστών και εξέδωσε μία σειρά νέων κανονισμών, γνωστών ως Νέα Τάξη (Νιζάμ ι-Τζεντίντ). Ακόμη, δημιούργησε νέα στρατιωτικά σώματα, πάνω σε δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα, τους "Εκπαιδευμένους στρατιώτες (Ταλιμλί Ασκέρι) του Αλλάχ". Πυρήνας αυτών των σωμάτων ήταν μία ομάδα από Γερμανούς και Ρώσους λιποτάκτες που αιχμαλώτισε ο μεγάλος βεζίρης, Κοτζά Γιουσέφ Πασάς, κατά την εκστρατεία ενάντια στους Ρώσους στο Βορρά..<br />
<br />
Σ' αυτούς παραχωρήθηκαν προνόμια (μαζί με τη ζωή τους) και εκπαιδεύτηκαν ως τακτικό σώμα, χρησιμοποιώντας ρωσικά όπλα που είχαν συλλεγεί από τα πεδία της μάχης και κοστούμια που έμοιαζαν με στρατιωτική στολή των Ευρωπαίων. Οι Ταλιμλί Ασκέρι σχημάτιζαν διμοιρίες, πυροβολούσαν κατά στίχο και με ομοβροντίες κι ασκούνταν στη χρήση της ξιφολόγχης, στις αντιπαρατάξεις και σε άλλες μεθόδους που αναφέρονταν στα ευρωπαϊκά στρατιωτικά εγχειρίδια. Ωστόσο, δεν είχαν συγκεκριμένο ρόλο, εκτός ίσως τον αντίστοιχο των διασκεδαστών που συνόδευαν κάποτε τους Οθωμανούς διοικητές μαζί με τις αποσκευές τους. Είναι πολύ χαρακτηριστική η αφήγηση από τον A. Wheatcroft, στο βιβλίο του ''Οι Οθωμανοί'':<br />
<br />
"H ύπαρξη αυτού του μικρού (αλλά μάλλον αξιόμαχου) στρατεύματος κρατήθηκε μυστική από τα παραδοσιακά στρατιωτικά σώματα. Οι Εκπαιδευμένοι στρατιώτες απέκτησαν δική τους διοίκηση, ταμείο κι επιμελητεία, χωριστά από την υπάρχουσα στρατιωτική ηγεσία. Οι επικερδείς εκμισθώσεις φόρων που παραχώρησε ο σουλτάνος στον καινούργιο στρατό του, απέδιδαν κεφάλαια που υπερκάλυπταν τις άμεσες ανάγκες του: ο Επόπτης των Εκπαιδευμένων στρατιωτών είχε τη δυνατότητα να στρατολογεί αξιωματικούς από τη Δυτική Ευρώπη και να αντικαθιστά τις πολυποίκιλες στολές και τον εξοπλισμό με τον οποίο είχαν ξεκινήσει. Ακόμη, αύξησε τον αριθμό τους σε 200 άντρες, που προέρχονταν για άλλη μία φορά από τους άπορους των δρόμων της Κωνσταντινούπολης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-EWvKPRY41zU/WK_M3ulU6II/AAAAAAAApVc/Ie5eUGN7AQwV2JPF5kF_l-DNURoZ_Gr4ACLcB/s1600/Bitwa_pod_Wiedniem_Brandt.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://2.bp.blogspot.com/-EWvKPRY41zU/WK_M3ulU6II/AAAAAAAApVc/Ie5eUGN7AQwV2JPF5kF_l-DNURoZ_Gr4ACLcB/s640/Bitwa_pod_Wiedniem_Brandt.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Για δύο χρόνια, αυτός ο μικρός στρατός αναπτυσσόταν εντελώς απομονωμένος. Με τις καθημερινές ασκήσεις κι έναν αυστηρό κώδικα πειθαρχίας που θέσπισε ο Γάλλος διοικητής του, έφτασε σε πολύ υψηλό βαθμό ικανότητας. Το φθινόπωρο του 1794, όταν ανακοινώθηκε επίσημα η ύπαρξη ενός συντάγματος από 1.600 άντρες κι αξιωματικούς, όλοι προέβλεψαν ότι οι Εκπαιδευμένοι στρατιώτες θα αυξάνονταν σύντομα σε ένα αξιόμαχο σώμα 12.000 αντρών. Επίσημα ονομάστηκαν Τυφεκιοφόροι του σώματος των Κηπουρών, ένας ευφημισμός που δεν κατάφερε να καλύψει την καινοτομία τους μέσα στον Οθωμανικό στρατό και δήλωνε την επιθυμία του σουλτάνου να αποφύγει τη σύγκρουση με τους συντηρητικούς.<br />
<br />
Την εποχή που ανακοινώθηκε η ύπαρξη του καινούργιου συντάγματος, στην πραγματικότητα μόνο 468 άντρες και 20 αξιωματικοί είχαν εγκατασταθεί στο καινούργιο πεδίο εκπαίδευσης και οι περίτεχνοι στρατώνες ήταν ακόμη μισοχτισμένοι, οι άντρες έμεναν σε ένα συνονθύλευμα σκηνών και προχειροστημένων παραπηγμάτων. Παρόλα αυτά, η ικανότητά τους να προελαύνουν, να ελίσσονται και να βάλλουν εντυπωσίασε όλους όσοι τους είδαν." Όπως αναφέραμε, υπήρξαν και στο παρελθόν ανάλογες με τη δημιουργία των Εκπαιδευμένων στρατιωτών προσπάθειες, αλλά όχι κάποια που θα μπορούσε να επικαλεστεί δημόσια ο σουλτάνος. στην ουσία, αυτοί θα ήταν οι καινούργιοι γενίτσαροι.<br />
<br />
Οι αναλογίες ήταν εμφανείς. Όπως ακριβώς οι γενίτσαροι του 14ου αιώνα είχαν στρατολογηθεί ανάμεσα σε αυτούς που δεν ανήκαν στην Οθωμανική κοινωνία (μέσω του παιδομαζώματος), έτσι και οι Εκπαιδευμένοι στρατιώτες προέρχονταν από το περιθώριο της κοινωνίας -στη δική τους περίπτωση, ήταν κυρίως άνεργοι και άποροι των δρόμων της Κωνσταντινούπολης ή χωριατόπαιδα από την αγροτική Ανατολία, που στέλνονταν από τους μπέηδες ή τους τοπικούς προύχοντες. Κι όπως ακριβώς οι πρώτοι γενίτσαροι είχαν τις δικές τους, μοναδικές πολεμικές μεθόδους, έτσι και οι Εκπαιδευμένοι στρατιώτες ανέπτυσσαν τις δικές τους.<br />
<br />
Επιπλέον, επειδή οι καλοπληρωμένες τάξεις του στρατού της Νέας Τάξης ήταν ανοιχτές σε εκατομμύρια Τούρκους της επαρχίας, το σύνταγμα και οι εφεδρείες του δεν άργησαν να σχηματιστούν στ' αλήθεια. Νέοι Γάλλοι αξιωματικοί που στάλθηκαν από το Παρίσι από την επαναστατική κυβέρνηση του Ναπολέοντα, δίδασκαν τις παλιές τυπικές στρατιωτικές μεθόδους της Ευρώπης, καθώς και τις πιο πρόσφατες του Βοναπαρτικού στρατού. Το 1799, ένα δεύτερο σύνταγμα εγκαταστάθηκε στο Σκούταρι και πάλι σε διακριτική απόσταση από την πρωτεύουσα. Τον επόμενο χρόνο, μετακόμισαν στους καινούργιους στρατώνες στο Κατίκιοϊ, που δέσποζε στον Κεράτιο Κόλπο.<br />
<br />
Εκεί, με τις ανοιχτογάλαζες στολές τους (για να ξεχωρίζουν από το πρώτο σύνταγμα του Λεβέντ Τσιφτλίκ), έκαναν καθημερινά ασκήσεις στο άνετο πεδίο παρελάσεων και πορείες στην ύπαιθρο της περιφέρειας. Αυτές οι νέες μονάδες σχηματίστηκαν αποκλειστικά από αυστηρά επιλεγμένους άντρες της Ανατολίας, με κριτήρια την υγεία και τη ρώμη. Οι οικογένειές τους εισέπρατταν ένα επίδομα για την κατάταξή τους. Αυτό, λοιπόν, ήταν το νέο ντεβσιρμέ (παιδομάζωμα), που υποστηρίχθηκε στις προτάσεις που υποβλήθηκαν στον Σελίμ, με τη διαφορά ότι, για πρώτη φορά από το 14ο αιώνα, θα ήταν ένας στρατός που θα αποτελείτο από ελεύθερους Τούρκους.<br />
<br />
O στρατός της Νέας Τάξης μεγάλωνε γοργά: οι 4.300 άντρες, το 1799, είχαν αυξηθεί σε 9.200, το 1801, ενώ το 1806, μετά από γενική επιστράτευση στην Ανατολία, πάνω από 22.500 άντρες υπηρετούσαν το σώμα. Αλλά οι γενίτσαροι αρνούνταν την παραμικρή σχέση με τους Εκπαιδευμένους στρατιώτες -δεν δέχονταν να πολεμήσουν δίπλα τους ούτε να μοιράζονται το ίδιο στρατόπεδο. Το μίσος κι η καχυποψία τους μεγάλωνε όσο ο αριθμός των κόκκινων ή των μπλε στολών αυξανόταν μέσα τις γραμμές του Οθωμανικού στρατού. σύντομα άρχισαν να ταλαιπωρούν το νέο στρατό τα ίδια προβλήματα που ταλάνιζαν και τους γενίτσαρους.<br />
<br />
Απειθαρχία, αισχροκέρδεια και αρπακτικότητα. σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο καινούργιος στρατός άρχισε να ακολουθεί στον κατήφορο τους γενίτσαρους. στην αρχή, από το 1792, εισάγονταν έτοιμα όπλα και εξαρτύσεις από τη Γαλλία, την Αγγλία και τη Σκανδιναβία, αλλά τα κεφάλαια της Νέας Τάξης χρησιμοποιούνταν κυρίως για την αγορά του εξοπλισμού που θα έδινε στους Οθωμανούς τη δυνατότητα να τα κατασκευάζουν μόνοι τους. H κυβέρνηση της επαναστατικής Γαλλίας δέχτηκε να παραχωρήσει 70 αρχιτεχνίτες και όλες τις απαραίτητες μηχανές και πρώτες ύλες για τη δημιουργία μίας σύγχρονης βιομηχανίας όπλων στο παλιό οπλοστάσιο του Τοπχανέ, δίπλα στον Κεράτιο Κόλπο.<br />
<br />
Σύντομα, κάθε στρατώνας είχε ένα οπλοποιείο κοντά του, που ήταν εξοπλισμένο με σύγχρονα μηχανήματα όμοια με τα καλύτερα της Ευρώπης, αλλά το αποτέλεσμα δεν έφτανε ποτέ στα επίπεδα ποιότητας που πετύχαιναν οι Ευρωπαίοι. Αντίθετα, ένα τεράστιο καινούργιο εργοστάσιο πυρίτιδας, κατασκευασμένο το 1794, με όλο τον εξοπλισμό του να δουλεύει με νερόμυλους, αποδείχτηκε ιδιαίτερα επιτυχημένο. Αλλά αυτό συνέβη χάρη σε ένα μέλος της αρμενικής κοινότητας και γιατί, κυρίως, χτίστηκε με την ενεργητική υποστήριξη Οθωμανών αρχόντων.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΑΙΩΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ</b></span><br />
<br />
Η αργή αλλά σταθερή πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν ήταν ίσως σε κανέναν άλλον τομέα τόσο άμεσα ορατή όσο σε εκείνον των γενιτσάρων. Το 1582 οι γενίτσαροι απέκτησαν το δικαίωμα να νυμφεύονται και έγιναν για πρώτη φορά δεκτοί στις τάξεις του Σώματος ελεύθεροι Τούρκοι, αρκετοί από αυτούς παράνομα τέκνα γενιτσάρων. Οι αριθμοί του Σώματος διογκώθηκαν απότομα, το ποιοτικό επίπεδο έπεσε και τα φαινόμενα νεποτισμού άρχισαν να πληθαίνουν. Η επόμενη κρίσιμη καμπή για τους γενιτσάρους ήλθε το 1648, οπότε καταργήθηκε τυπικά η ντεβσιρμέ (αν και το τελευταίο παιδομάζωμα αναφέρεται ότι έγινε το 1666) και υπογράφηκε η Συνθήκη της Βεστφαλίας.<br />
<br />
Η οποία έδωσε και τυπικά τέλος στον καταστρεπτικό τριακονταετή πόλεμο ο οποίος ρήμαξε την κεντρική και τη δυτική Ευρώπη. Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά η Χριστιανική Δύση και η Οθωμανική Αυτοκρατορία άλλαξαν ξαφνικά ρόλους: οι δομές του Οθωμανικού κράτους και η ποιότητα των στρατιωτικών του δυνάμεων και κυρίως των γενιτσάρων (που ήταν η αιχμή του δόρατός του) άρχισαν να καταρρέουν, ενώ παράλληλα η Ευρώπη γνώριζε μία πρωτοφανή οικονομική και πολιτιστική άνθηση η οποία την ισχυροποίησε πολιτικά και στρατιωτικά. Επιπλέον η ζωτικότητα με την οποία επιδιώχθηκε η ανάπτυξη της επιστημονικής έρευνας και του ορθολογισμού στη Δύση, καταδίκασε τους Τούρκους σε μόνιμη τεχνολογική υστέρηση και τους υποχρέωσε να ξεχάσουν κάθε σκέψη για επέκταση προς δυσμάς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-_VnaJDHCv00/WLEQOKsNqXI/AAAAAAAApVs/Mb_cc2wOY8gNQWAEYYsmUZUu0uPj19S4gCLcB/s1600/turks_at_vienna.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://4.bp.blogspot.com/-_VnaJDHCv00/WLEQOKsNqXI/AAAAAAAApVs/Mb_cc2wOY8gNQWAEYYsmUZUu0uPj19S4gCLcB/s400/turks_at_vienna.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Από καθαρά στρατιωτική άποψη η Δύση άρχισε και πάλι να ηγείται εκεί ακριβώς όπου υστερούσε απελπιστικά έναντι των Οθωμανών: τις τακτικές, τη διοικητική μέριμνα, το μηχανικό, το πυροβολικό, την οχυρωματική τέχνη και κυρίως την πειθαρχία. Στα τέλη του 17ου αιώνα οι σύγχρονοι πλέον ευρωπαϊκοί στρατοί είχαν αντικαταστήσει τις λόγχες με τις ξιφολόγχες, πράγμα που σήμαινε πως στο εξής κάθε πεζός στρατιώτης ενός συντάγματος μπορούσε τόσο να βάλει κατά του εχθρού, όσο και να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τον εαυτό του κατά τη μάχη σώμα με σώμα. Πεπεισμένοι ότι το προσωπικό θάρρος υπερείχε πάντα έναντι των τεχνολογικών εξελίξεων, οι γενίτσαροι αγνόησαν επιδεικτικά την ξιφολόγχη.<br />
<br />
Αυτό θα το πλήρωναν αργότερα πολύ ακριβά. Οι τακτικές τους δεν ακολούθησαν τον ρου των εξελίξεων και απέμεναν παγωμένες στον χρόνο, σαν απολιθώματα μιας περασμένης, ηρωικής εποχής. Με την αυγή του 18ου αιώνα οι γενίτσαροι εξακολούθησαν να βασίζονται στην εξαπόλυση ακανόνιστων ομοβροντιών από τα μουσκέτα τους και στην εκτόξευση μαζικών εφόδων που δεν είχαν πλέον καμία τύχη απέναντι σε πειθαρχημένα τακτικά ευρωπαϊκά στρατεύματα. Την εποχή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς αρκούσε το θέαμα της ορμητικής εφόδου των γιγαντόσωμων μυστακοφόρων γενιτσάρων που ανέμιζαν τα γυμνά γιαταγάνια τους και ούρλιαζαν "Αλλάχ ουάκμπαρ" (Ο Θεός είναι μεγάλος!) για να τραπεί σε φυγή οποιοσδήποτε αντίπαλος.<br />
<br />
Όμως 100 χρόνια αργότερα ο ανθρώπινος ποταμός των φανατισμένων δούλων προσέκρουε πλέον πάνω σε ένα αδιαπέραστο τείχος από ξιφολόγχες, δεχόταν απαντητικά πυρά καλύτερα σκοπευμένα και συντονισμένα και είχε απέναντί του εχθρικές δυνάμεις ιππικού και πυροβολικού που ήταν καλύτερα εξοπλισμένες. Η ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων στην Ευρώπη έγινε για πρώτη φορά ορατή το 1606, όταν έπειτα από μία σειρά ταπεινωτικών ηττών, κατά τις οποίες έπεσε για πρώτη φορά σε Χριστιανικά χέρια Τουρκικό λάβαρο, οι Οθωμανοί υποχρεώθηκαν να υπογράψουν με τους Αυστριακούς την ειρήνη του Σιτβατορόκ. Ενδεικτικό των δραματικών αλλαγών υπήρξε επίσης το αποτέλεσμα της μάχης του Σαίν Γκοτάρ, το 1664.<br />
<br />
Όπου οι Αυστριακές δυνάμεις του στρατάρχη Ραϊμούντο Μοντεκουτσόλι κατατρόπωσαν ένα αρκετά μεγαλύτερο Τουρκικό στράτευμα. Παρατηρώντας αυτή τη μάχη ο κόμης Τερπίν ντε Κριζέ έγραψε: "Το Σώμα των Γενιτσάρων είναι το καλύτερο τμήμα του Οθωμανικού πεζικού, αλλά αυτοί οι άνδρες προκαλούν πλέον περισσότερο τρόμο στον σουλτάνο παρά στους αντιπάλους τους". Οι γενίτσαροι ήταν ακόμα σε θέση να εξαπολύουν τολμηρές επιθέσεις ελπίζοντας σε κάποιο μοιραίο λάθος του εχθρού. "Οταν δεν μπορούν να επιτύχουν μία διάσπαση ευθύς αμέσως", γράφει ο ντε Κριζέ, "υποχωρούν για λίγο, ανασυντάσσονται και επιστρέφουν με μεγαλύτερη ορμή.<br />
<br />
Καθώς δεν διαθέτουν ξιφολόγχες, πετούν κάτω τα μουσκέτα τους, τραβούν από τη θήκη το ξίφος και ξεχύνονται σαν ορμητικό ρεύμα πάνω στις εχθρικές ξιφολόγχες που τους περιμένουν προτεταμένες. Αν τα δικά μας τάγματα δεν αντέξουν αυτή την πίεση και διαρραγούν, τότε είναι σίγουρο ότι θα κατακοπούν και δεν θα μπορέσει να τα σώσει ο ανώτερος οπλισμός τους". Όπως έδειξε και η μάχη του Σαίν Γκοτάρ, η διάλυση των πειθαρχημένων Ευρωπαϊκών σχηματισμών γινόταν ολοένα και δυσκολότερη για τους αναχρονιστικούς γενίτσαρους. Το παράδοξο ήταν πως όσο οι πολεμικές ικανότητές τους υποχωρούσαν, τόσο αυξάνονταν οι πολιτικές φιλοδοξίες τους.<br />
<br />
Σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός Βρετανού λόρδου, "στο πεδίο της μάχης αποκτούσαν σταδιακά τη φήμη ενός ανίκανου, ακόμη και δειλού θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, στρατιωτικού τμήματος, αλλά στην Κωνσταντινούπολη, καθώς ο ένας αδύναμος σουλτάνος διαδεχόταν τον άλλον, οι γενίτσαροι έτειναν να καταστούν η κυρίαρχη δύναμη και ο μόνιμος πυρήνας εξεγέρσεων και στάσεων". Οι ατυχίες στο πεδίο της μάχης συνεχίζονταν για τους γενίτσαρους αλλά και για ολόκληρο τον Τουρκικό στρατό. Το 1691 ο μεγάλος βεζύρης Κιοπρουλής ζαντέ Φαζίλ Μουσταφά Πασά έχασε 28.000 άνδρες και 150 πυροβόλα από τους Γερμανούς κατά τη μάχη του Σαλανκμέν.<br />
<br />
Στις 11 Σεπτεμβρίου 1697 οι δυνάμεις του σουλτάνου Μουσταφά Β' κατατροπώθηκαν από τα στρατεύματα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του πρίγκηπα Ευγένιου της Σαβοϊας στη μάχη της Ζέντα. Αυτό οδήγησε τους Οθωμανούς να υπογράψουν την ταπεινωτική ειρήνη του Κάρλοβιτς το 1699. Καθώς οι σουλτάνοι έπαψαν να συμμετέχουν προσωπικά στις εκστρατείες, οι δεσμοί πίστης και αφοσίωσης που έδεναν τους γενίτσαρους με τον ηγεμόνα τους άρχισαν να ατονούν, σε τέτοιο βαθμό ώστε μερικές φορές τα πράγματα έτειναν να φύγουν εκτός ελέγχου. Αυτοί που κάποτε ήταν οι γενναιότεροι στο πεδίο της μάχης μετατράπηκαν σε κοινούς κακοποιούς, παράνομους εμπόρους οι οποίοι πλούτιζαν εκμεταλλευόμενοι την ισχύ των όπλων τους και πάτρονες των ίδιων των σουλτάνων.<br />
<br />
Ένας Δυτικός ιστορικός του 19ου αιώνα περιέγραψε πώς οι γενίτσαροι συναθροίζονταν στο προαύλιο του Τοπκαπί μετά το τέλος της καθιερωμένης προσευχής της Παρασκευής προκειμένου να γευματίσουν: "Ο σουλτάνος καθόταν μεταξύ της Αίθουσας Συσκέψεων και της Πύλης της Ευδαιμονίας παρακολουθώντας την όλη διαδικασία με έκδηλη ανησυχία. Αν οι μάγειροι έφερναν το ρύζι για διανομή μέσα στα μαγειρικά σκεύη τους την καθορισμένη ώρα, αυτό ήταν ένα σήμα ότι όλα έβαιναν καλά.<br />
<br />
Αν όμως παρέμεναν συντεταγμένοι ανάμεσα στους συναδέλφους τους και κρατούσαν τα σκεύη αναποδογυρισμένα, αυτό σήμαινε πως υπήρχε δυσαρέσκεια και ότι πιθανώς η πρωτεύουσα βρισκόταν στα πρόθυρα μιας ακόμη εξέγερσης. Από τον 17ο αιώνα και μετά η δύναμη των γενιτσάρων έγινε τόσο μεγάλη ώστε τουλάχιστον έξι σουλτάνοι εκθρονίστηκαν ή δολοφονήθηκαν από αυτούς τους ένοπλους μηχανορράφους".<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ</b></span><br />
<br />
Ήδη από τις τελευταίες δεκαετίες του 16ου αιώνα, οι εξεγέρσεις των γενιτσάρων της Κωνσταντινούπολης αποτέλεσαν ενδημικό φαινόμενο. Διεκδικώντας, είτε αύξηση του μισθού τους, είτε αποπομπή ή και εκτέλεση μη αρεστών σε αυτούς αξιωματούχων, στασίαζαν συχνά και συνήθως πετύχαιναν τους στόχους τους. Με την εξέγερση του 1622, η ανάμειξη των γενιτσάρων στην πολιτική περνά σε νέο επίπεδο, καθώς στόχος τους πλέον, δεν ήταν κάποιος βεζίρης ή άλλος αξιωματούχος, αλλά ο ίδιος ο σουλτάνος (ο Οσμάν Β'), ο οποίος πλήρωσε μάλιστα με τη ζωή του, τις φήμες ότι σκόπευε να καταργήσει το γενιτσαρικό σώμα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-C1dTeAC1GQ4/WLEUb3CrstI/AAAAAAAApV4/vRd3i5Kc7-cWU_mINvJL8k5G3Hjb4wjvgCLcB/s1600/e6c93e6144528dd5adffa5d09325d505.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="321" src="https://3.bp.blogspot.com/-C1dTeAC1GQ4/WLEUb3CrstI/AAAAAAAApV4/vRd3i5Kc7-cWU_mINvJL8k5G3Hjb4wjvgCLcB/s400/e6c93e6144528dd5adffa5d09325d505.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στη συνέχεια και καθ΄ όλη τη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα, οι γενίτσαροι αποτέλεσαν έναν από τους ισχυρότερους παίκτες στο πολιτικό παιχνίδι, συμμαχώντας με διάφορες παρατάξεις της διοικητικής ελίτ και του παλατιού. Σουλτάνοι όπως ο Μωάμεθ Δ' (1648 - 1687), ο Μουσταφά Β' (1695 - 1703) και ο Αχμέτ Γ' (1703 - 1730) έχασαν το θρόνο τους εξαιτίας εξεγέρσεων στις οποίες πρωταγωνίστησαν οι γενίτσαροι. Το ίδιο συνέβη και όταν το 1789, ο Σελίμ Γ' θέλησε να ιδρύσει ένα νέο τακτικό σώμα στρατού, πάνω σε Ευρωπαϊκά πρότυπα, καταργώντας τελείως το Σώμα των Γενίτσαρων. Η προσπάθειά του αυτή βρήκε πολλούς γενίτσαρους αντιμέτωπους, με αποτέλεσμα να εκθρονιστεί και να δολοφονηθεί από αυτούς το 1808.<br />
<br />
Τέλος κατά τη διάρκεια όμως της βασιλείας του διαδόχου του Σελήμ Γ', του Μαχμούτ του Β' (1808 - 1839), το Σώμα των γενιτσάρων διαλύθηκε οριστικά. Ο Μαχμούτ παίρνοντας σαν αφορμή τη δολοφονία του Σελήμ από τους γενίτσαρους και την επανάσταση που εκδηλώθηκε εναντίον του, το 1826, στις 5 / 17 Ιουνίου του ίδιου χρόνου τους κυνήγησε με τη Φρουρά του, τους κατέσφαξε κυριολεκτικά όλους και κατέστρεψε με φωτιά το κύριο στρατόπεδό τους στην Κωνσταντινούπολη (15.000 περίπου οι νεκροί). Τη σφαγή στην Κωνσταντινούπολη ακολούθησε μαζικός διωγμός των γενιτσάρων σε ολόκληρη την Οθωμανική επικράτεια, με αρκετές χιλιάδες επιπλέον θύματα.<br />
<br />
Με αυτόν τον τραγικό τρόπο, μετά από περίπου 5 αιώνες τερματίσθηκε ο θεσμός των γενιτσάρων, που συσσώρευσε αίμα και δάκρυ στους υπόδουλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ πολλές φορές απείλησε ακόμα και την ίδια την Αυτοκρατορία και ορισμένους Σουλτάνους της.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Εξεγέρσεις </span></b><br />
<br />
H στρατιωτική περηφάνια και η αποφασιστικότητα που έκανε τους γενίτσαρους τόσο επίφοβους στη μάχη, τους καθιστούσε, επίσης, μόνιμη απειλή και στις ειρηνικές περιόδους. Οι διαρκείς πολεμικές επιχειρήσεις μεγάλωσαν σε αριθμό ανδρών το οτζάκ, πολύ πάνω από τα αρχικά όριά του. Έως το 1574, το σώμα είχε ξεπεράσει ελάχιστες φορές τους 20.000 άντρες, αφού τα μέλη περιορίζονταν στον αριθμό των αγοριών που απέφερε το ντεβσιρμέ. Αλλά στη δεκαετία του 1580, οι συνθήκες της κατάταξης χαλάρωσαν σημαντικά. Οι γιοι -αλλά και πιο μακρινοί συγγενείς- πρώην γενιτσάρων μπορούσαν να καταταγούν στους ορτάδες. (H αρχική απαγόρευση να παντρεύονται οι γενίτσαροι, είχε αδρανήσει προ πολλού.)<br />
<br />
Το 1591, το οτζάκ αριθμούσε περί τους 50.000 άντρες. Μεταρρυθμιστές βεζίρηδες και δραστήριοι σουλτάνοι, όπως ο Μουράτ Δ', έκαναν εκκαθαρίσεις στις τάξεις του, αλλά ο αριθμός είχε σταθερά ανοδική πορεία. Το ντεβσιρμέ είχε εγκαταλειφθεί και το οτζάκ ήταν ανοιχτό στους εθελοντές: στη διάρκεια του πολέμου με την Αυστρία, εισχώρησαν στις τάξεις των γενιτσάρων 30.000 νέοι άντρες. Το 1826, η κυβέρνηση πλήρωνε σιτηρέσιο και μισθούς σε 135.000 γενίτσαρους το μήνα. Το οτζάκ απολάμβανε μεγάλα προνόμια που αποκλείονταν από τους απλούς πολίτες. Ως στρατιώτες, οι γενίτσαροι απαλλάσσονταν από τη φορολογία που βάραινε τους ώμους των χωρικών και των αστών.<br />
<br />
H θέση τους τούς έδινε προνόμια σε κάθε συναλλαγή, ακόμη και εμπορική. Μολονότι η δύναμή τους ήταν εμφανέστερη στην πρωτεύουσα, όπου οι γενίτσαροι ανέτρεπαν κι ενθρόνιζαν σουλτάνους κατά βούληση ή δολοφονούσαν αξιωματικούς κι αξιωματούχους που τους καταπίεζαν, ωστόσο, κυριαρχούσαν και στις επαρχιακές πόλεις. Περισσότερα από 150 συντάγματα είχαν τη βάση τους στις επαρχίες ή κοντά στα σύνορα. Τοποθετήθηκαν εκεί στα τέλη του 16ου αιώνα για να προστατεύουν την Αυτοκρατορία από τις εσωτερικές ταραχές ή τους ξένους επιδρομείς, αλλά μόλις οι γενίτσαροι εγκαταστάθηκαν σε άνετα καταλύματα, έπαψαν να είναι μάχιμοι.<br />
<br />
Παρέμειναν στην ίδια περιοχή για γενιές, δημιουργώντας οικογένειες και ιδρύοντας ακμάζουσες επιχειρήσεις. στις αρχές του 19ου αιώνα πλέον, πολεμούσαν αποκλειστικά για την υπεράσπιση των πόλεών τους ή των προνομίων τους. Οι παραδόσεις του οτζάκ συνέδεαν τους γενίτσαρους μεταξύ τους -έως το 1800, η αφοσίωση και η νομιμοφροσύνη προς το σώμα είχε αντικαταστήσει ουσιαστικά την υποταγή στο σουλτάνο ή στο οθωμανικό κράτος. O Αδόλφος Σλέιντ, Άγγλος αξιωματικός του ναυτικού, έγραψε: "Κανένας άνδρας που δεν ανήκε στις τάξεις τους, καμία περιουσία που δεν ανήκε στους ίδιους, δεν ήταν ασφαλείς. Και, συνηθισμένοι στην αναρχία, δεν αναγνώριζαν κανένα έγκλημα, παρά μόνο όποιο είχε ως στόχο τα δικά τους προνόμια.<br />
<br />
Οι ορτάδες που είχαν την έδρα τους στην πρωτεύουσα, ήταν πια εξίσου απρόθυμοι να πολεμήσουν, όπως κι οι γενίτσαροι των επαρχιών, κι ο σουλτάνος αναγκαζόταν να στηρίζεται σε μισθοφόρους ή άτακτους για να ενισχύει το στρατό του. Παράλληλα, υπήρχε και μία σταθερή εισροή εθελοντών που έπαιρναν διάφορα ονόματα. Το 17ο αιώνα, λέγονταν τουφεκτσήδες (τυφεκιοφόροι), άλλα σώματα, μερικά Χριστιανικά κι άλλα Μουσουλμανικά, ονομάζονταν σεϊμέν και σαρίτζα. Το 18ο αιώνα, ήταν γνωστοί ως γιαμάκα. Γι' αυτούς, η στρατιωτική ζωή σήμαινε τακτικό μισθό και προμήθειες και την προνομιακή θέση που απολάμβαναν οι γενίτσαροι. Ωστόσο, στη μάχη έμοιαζαν περισσότερο με όχλο, αφού δεν είχαν καμία εκπαίδευση και ελάχιστα κίνητρα να πολεμήσουν".<br />
<br />
Το 1416, το σώμα των γενιτσάρων εμφανίζεται να αριθμεί γύρω στους 6.000 άνδρες, επί σουλτανίας του Μεχμέτ A', τον οποίο στήριξαν τα ποικιλώνυμα τάγματα δερβίσηδων, την εποχή του αδελφοκτόνου πολέμου μεταξύ των διαδόχων γιων του Βαγιαζίτ του Γιλντιρίμ, μετά τη σύλληψη και το θάνατό του από τον Μογγόλο Ταμερλάνο (μάχη της Άγκυρας, 1402). O γιος του Μεχμέτ, Μουράτ B', κληρονόμησε και τις μυστικιστικές τάσεις του πατέρα του, αλλά και το ηγετικό χάρισμά του να διοικεί άνδρες με επιτυχία. Πράγματι, ο τελευταίος οργάνωσε το σώμα των γενιτσάρων και το καθιέρωσε ως πλήρως τακτικό στρατό της Αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Με την πάροδο του χρόνου, οι γενίτσαροι κατέληξαν σε χρόνιο πρόβλημα της Αυτοκρατορίας, που χρονολογούνταν, τελικώς, από τις αρχές του Οθωμανικού καθεστώτος. Οι γενίτσαροι είχαν συγκροτηθεί το 14ο αιώνα, αποτελώντας μία πειθαρχημένη, πιστή και ανιδιοτελή εναλλακτική λύση προς τους άτακτους Τούρκους κληρωτούς. Τέσσερις αιώνες αργότερα, ήταν φανερό ότι, ενώ πολεμούσαν σαν τίγρεις για να υπερασπιστούν τα σπίτια και τις οικογένειές τους -όπως βεβαιώνουν οι Ρώσοι και οι Αυστριακοί από πικρή πείρα- δεν ήταν πια πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους στην μάχη ενάντια στις ανώτερες πολεμικές τακτικές και τη δύναμη πυρός των δυτικών εθνών.<br />
<br />
H πρώτη εξέγερση γενιτσάρων πρέπει να τοποθετηθεί το 1444, όταν ο Μουράτ αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και να αφοσιωθεί στην περισυλλογή, οπότε τα γενιτσαρικά στρατεύματα που είχε οργανώσει, ξεσηκώθηκαν εναντίον της βασιλείας του δεκατετράχρονου γιου του, Μεχμέτ B', του μετέπειτα σουλτάνου με την επωνυμία Φατίχ, δηλαδή, Πορθητής, καθώς αυτός έμελλε να εκπορθήσει την Κωνσταντινούπολη. στη συνέχεια, στράφηκαν εναντίον του βεζίρη Καρά Χαλίλ Πασά, της οικογένειας των γαιοκτημόνων Τσανταρλί, που διαφέντευαν την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. O Καρά Χαλίλ κάλεσε εκ νέου τον Μουράτ B', προκειμένου να καταστείλει την ανταρσία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-O6yodQea_2w/WLEgutv-gyI/AAAAAAAApWI/rOYCkhLEhA80onPunhc2dFXDTk3bL2eDQCLcB/s1600/bd31d2bfe5539e2e1679e11f60c4ee73.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="342" src="https://2.bp.blogspot.com/-O6yodQea_2w/WLEgutv-gyI/AAAAAAAApWI/rOYCkhLEhA80onPunhc2dFXDTk3bL2eDQCLcB/s400/bd31d2bfe5539e2e1679e11f60c4ee73.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Βέβαια, στην πορεία, όταν πέθανε ο Μουράτ B', το 1451, ο Μεχμέτ B' έγινε και πάλι σουλτάνος και επειδή χρειαζόταν εκπαιδευμένους στρατιώτες για να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του για κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, ενίσχυσε το σώμα των γενιτσάρων και αύξησε τον αριθμό των παιδιών του Χριστιανικού παιδομαζώματος. Κατά την ενθρόνιση του Σελίμ B', το 1566, οι γενίτσαροι δυσαρεστήθηκαν με το νέο σουλτάνο που διαδέχτηκε τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, διότι δεν πήραν το συνηθισμένο φιλοδώρημα. στο Βελιγράδι εκτόξευσαν ύβρεις κατά του Σουλεϊμάν και του γιου του, του Σελίμ B', ενώ εμπόδισαν τη σουλτανική πομπή να εισέλθει στο παλάτι πριν πάρουν δημόσιες εγγυήσεις από το νέο σουλτάνο ότι "το φιλοδώρημα και η αύξηση μισθού θα σας χορηγηθούν σύμφωνα με το έθιμο που μου μεταφέρθηκε από τους προγόνους μου".<br />
<br />
Έτσι, στο αποκορύφωμα της Οθωμανικής ισχύος, ο γιος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς δεν μπορούσε να μπει στο παλάτι και να αναλάβει τα καθήκοντά του, αν δεν του το επέτρεπαν οι γενίτσαροι. Τόση ήταν η δύναμή τους την εποχή αυτή. Ωστόσο, από τα μέσα του 16ου αιώνα και συγκεκριμένα στην εποχή του Μουράτ Γ' επιτράπηκε (1582) στο σώμα η είσοδος χιλιάδων μελών ψυχαγωγικών θιάσων, ακροβατών και παλαιστών, ως ανταμοιβή του σουλτάνου για την επιτυχία των εορταστικών εκδηλώσεων για την περιτομή του γιου του. Ορισμένες δεκαετίες αργότερα (1650), πολλοί πασάδες κατέτασσαν τους υπηρέτες τους στους γενίτσαρους για να μετακυλίσουν τα έξοδα των οίκων τους στο κράτος.<br />
<br />
Οι γενίτσαροι έγιναν τμήμα του οικονομικού ιστού της Κωνσταντινούπολης, διεισδύοντας σε διάφορες επαγγελματικές συντεχνίες. Το αποτέλεσμα ήταν να αριθμούν το 1528, 27.000 άτομα, το 1591 ήταν 48.088 και μολονότι τον 17ο αιώνα επί Κιοπρουλήδων οι αριθμοί τους μειώθηκαν, ωστόσο, στα τέλη του 18ου αιώνα παρουσίαζαν σταθερή αύξηση: 43.403 (1776), 55.226 (1800) και 109.971 (1809). H αναπτυσσόμενη συνεργασία των συντεχνιών με τους γενίτσαρους, που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στις επαρχιακές πόλεις είτε ως ομάδες προστασίας είτε ως ανεπιθύμητοι που εξαναγκάζονται να φύγουν από την Κωνσταντινούπολη, επιτεύχθηκε εξαιτίας της γνωστής συνεργασίας που είχαν οι γενίτσαροι με ορισμένες οργανώσεις δερβίσηδων.<br />
<br />
Στην πραγματικότητα, οι πρώην αυτοί πολεμιστές ανέλαβαν τρομοκρατική δράση, καθώς διέφευγαν τον έλεγχο των ανώτερων υπαλλήλων της συντεχνίας, επειδή ως "στρατιώτες" μπορούσαν να πειθαρχήσουν ή να τιμωρηθούν μόνο από τους δικούς τους προϊσταμένους. H διείσδυση των γενιτσάρων μέσα στις συντεχνίες αύξησε μεν τον αριθμό των μελών τους, αλλά όχι και την παραγωγικότητα ή την οργάνωσή τους. Επίσης, η παρουσία τους μέσα στις συντεχνίες αποδυνάμωσε και τους παλιούς κανονισμούς futuwwa, ενώ κλόνισε και την εξουσία των ανώτερων διοικητικών υπαλλήλων των συντεχνιών, που έχαναν όλο και περισσότερο τη θρησκευτική και ηθική επιρροή τους καθώς μεγάλωνε η αντίστοιχη των δερβίσηδων.<br />
<br />
H αυξανόμενη δύναμη και ασυδοσία των γενιτσάρων δεν υπήρχε τρόπος να συγκρατηθούν, ούτε από την ατελέσφορη διοίκηση ούτε από τις συντεχνίες. Οι γενίτσαροι ήταν ταυτόχρονα σύμπτωμα και αίτιο της οθωμανικής κρίσης το 17ο αιώνα. στα τέλη του 16ου αιώνα, ένας Οθωμανός διαμαρτυρόταν: "Δεν υπάρχει πια πειθαρχία. Κανένας δεν παίρνει στα σοβαρά υπόψη του τις απαγορεύσεις. Οι άσπλαχνοι... λεηλατούν την τιμή και την περιουσία μουσουλμάνων και χριστιανών. Μεταξύ εκείνων που διαπράττουν αυτό το έγκλημα, η πλειονότητα απαρτίζεται από αυτούς που αποκαλούνται κούληδες (σκλάβοι) του σουλτάνου.<br />
<br />
"H παρακμή του σώματος των γενιτσάρων είχε αρχίσει πριν από το θάνατο του Σουλεϊμάν, το 1566, και δεν οφειλόταν αποκλειστικά, όπως έχει υποστηριχτεί, στη στρατολόγηση μουσουλμάνων (όχι πάντως Αράβων ή Τσιγγάνων) από χαμηλές τάξεις και όχι με παιδομάζωμα. Ούτε οφειλόταν μόνο στη νέα σχέση των γενιτσάρων με τις συντεχνίες ή στην επιρροή των μπεκτασήδων που είχαν στενές σχέσεις με τον απλό κόσμο. Οι γενίτσαροι είχαν αφηνιάσει νωρίτερα. στασίαζαν πάντα όταν τους υποχρέωναν να πολεμούν για μεγάλο διάστημα και είχαν ψύχωση με το χρήμα. Εκτός αυτού έπιναν: αυτοί υποχρέωσαν, στις αρχές του 16ου αιώνα, τον Μπαγιαζίτ B' να ανοίξει ξανά τα κρασοπουλειά.<br />
<br />
Στα κρασοπουλειά του Γαλατά ή όταν βρίσκονταν εκτός υπηρεσίας στα προάστια της Αδριανούπολης, οι γενίτσαροι διασκέδαζαν με τις κωμωδίες του θεάτρου σκιών, του Καραγκιόζη και των συντρόφων του, και με το λαϊκό θέατρο, το λεγόμενο Μεϊντάν Ογιουνού (θέατρο της Πλατείας), που λεγόταν έτσι, επειδή οι ηθοποιοί έπαιζαν σε οποιονδήποτε ανοιχτό χώρο. Οι καραγκιοζοπαίχτες είχαν τη σοφία να μην περιλαμβάνουν τις παρεκτροπές των γενιτσάρων στο ρεπερτόριό τους. H μόνη γνωστή θεατρική αναφορά στο σώμα ήταν ένα έργο εμπνευσμένο από κάποιο πραγματικό περιστατικό χαρακτηριστικό της απείθειας των γενιτσάρων στα τέλη του 16ου αιώνα: μεθυσμένοι γενίτσαροι όρμησαν σε ένα γυναικείο χαμάμ, έγινε σκάνδαλο.<br />
<br />
Οι γενίτσαροι οδηγήθηκαν να δικαστούν από τον καδή και όχι από το δικό τους δικαστήριο. Αυτοί οι ταραξίες δεν παρέμειναν γενίτσαροι για μεγάλο διάστημα. To 1514, οι γενίτσαροι ανάγκασαν το σουλτάνο Σελίμ A' να εγκαταλείψει μία επίθεση εναντίον της Περσίας, απειλώντας τον ακόμη και με στάση, ρίχνοντας έως και πυροβολισμούς προς τη σκηνή του για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις τους. Το 1529, υποχρέωσαν τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή να σταματήσει την πολιορκία της Βιέννης. Πιστεύεται ότι και στις δύο περιπτώσεις ο λόγος ήταν ότι επιθυμούσαν να επιστρέψουν στην Κωνσταντινούπολη.<br />
<br />
Όταν ο Σελίμ A' επιχείρησε να πειραματιστεί με μία λογική προσέγγισης με την κουλτούρα των Αράβων, ιδιαίτερα μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου, το 1517, οπότε έμεινε για λίγο στο Κάιρο, οι γενίτσαροι του επέβαλαν να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Τα σχέδια εξάλλου του σουλτάνου Οσμάν B' να αναχωρήσει για τη Μέκκα, το 1622, οδήγησαν στην εκθρόνισή του από τους γενίτσαρους και στη δολοφονία του. Από το 1622 έως το 1632, την εξουσία στην Πόλη ασκούσαν οι γενίτσαροι, εκτελώντας τους υπουργούς του Μουράτ Δ' και τον ευνοούμενό του, Μουσά, και απειλώντας και τον ίδιο το σουλτάνο. Βεβαίως εκείνος, όταν κατάφερε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, μείωσε τον αριθμό των γενιτσάρων και επιδόθηκε σε ένα πραγματικό κυνηγητό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ZPyeDIcT0B4/WLEhUabI62I/AAAAAAAApWM/jmoFe3i7XmA2bnGL5GwzJMBsZCZceQXjwCLcB/s1600/Suleymanname_31b_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-ZPyeDIcT0B4/WLEhUabI62I/AAAAAAAApWM/jmoFe3i7XmA2bnGL5GwzJMBsZCZceQXjwCLcB/s400/Suleymanname_31b_2.jpg" width="253" /></a></div>
<br />
Κατά το οποίο έκλεισε τα περισσότερα καφενεία και ταβέρνες της Πόλης (1633), με στόχο να τρομοκρατήσει γενικότερα το λαό, αλλά κυρίως να πλήξει τους γενίτσαρους, καθώς τα καπηλειά ήταν συχνός τόπος συναντήσεών τους και χώροι όπου εξυφαίνονταν διάφορες μικρές ή μεγαλύτερες συνωμοσίες τους, αλλά και επιδίδονταν σε συστηματική κριτική κατά του σουλτάνου και της πολιτικής του. O Μουράτ, ο πιο αιμοσταγής και ανηλεής σουλτάνος της οθωμανικής δυναστείας, είχε δώσει εντολή να εκτελείται όποιος κυκλοφορούσε στην πόλη με πίπα ή φλιτζάνι του καφέ στο χέρι. H συνήθης τιμωρία ήταν ο επί τόπου και με συνοπτικές διαδικασίες αποκεφαλισμός του συλληφθέντος.<br />
<br />
Οι γενίτσαροι αποφάσισαν να αντιδράσουν απέναντι στη θηριωδία του Μουράτ, με όπλο τη φωτιά. Τα ξύλινα σπίτια της πρωτεύουσας συχνά στην ιστορία της έγιναν παρανάλωμα του πυρός, ενώ κάθε λίγα χρόνια το περίγραμμα των τρούλων και των μιναρέδων διαγραφόταν στον ορίζοντα με φόντο έναν φλογισμένο ουρανό. H κραυγή "Γιανγκίν βαρ" (υπάρχει φωτιά) από τα στόματα των γενιτσάρων που έσπευδαν για να τη σβήσουν, ήταν κάτι συνηθισμένο. σύμφωνα με μία οθωμανική παροιμία, "αν δεν υπήρχαν οι φωτιές της Ισταμπούλ (Τουρκικό όνομα της Κωνσταντινούπολης), τα κατώφλια των σπιτιών της θα ήταν στρωμένα με χρυσάφι".<br />
<br />
Πράγματι, ένα από τα σπουδαιότερα καθήκοντα των γενιτσάρων, εκτός από τα αστυνομικά, ήταν η πυρόσβεση, για την οποία ήταν εκπαιδευμένοι και διέθεταν τον κατάλληλο εξοπλισμό. H αστυνόμευση και η πυρόσβεση συνδέονταν άλλωστε στενά, αφού ήταν δύσκολο να διακρίνει κάποιος τους εμπρησμούς, που ήταν συχνοί στην Κωνσταντινούπολη, από τις φωτιές για καύση των σκουπιδιών, που συχνά άναβαν μόνες τους και ήταν πολύ διαδεδομένες. Αν ξεσπούσε πυρκαγιά, την εντόπιζαν αμέσως από τον Πύργο του Γαλατά ή τον πύργο Σταμπούλ, στο Μπαγιαζίτ Μεϊντάν, δίπλα στο Παλιό σαράι. Και στους δύο πύργους υπήρχε φρουρά γενιτσάρων που σήμαινε συναγερμό, χτυπώντας τα τύμπανα.<br />
<br />
Επομένως, ένα από τα όπλα που χρησιμοποιούσαν οι γενίτσαροι οποτεδήποτε ήθελαν να εκφράσουν τη δυσφορία τους για την πολιτική του σουλτάνου ή να εκβιάσουν για την αλλαγή ενός υπουργού που δεν ήταν της αρεσκείας τους ή απλώς για να προκαλέσουν ζημιές στους πλουσίους, ήταν και οι πυρκαγιές. Στη φωτιά του 1755, ένα ολόκληρο τάγμα γενιτσάρων κάηκαν ζωντανοί λόγω της αγωνιώδους προσπάθειάς τους να τη σβήσουν. Λόγω του βόρειου ανέμου, η φωτιά επεκτάθηκε πολύ γρήγορα και γι' αυτό έσπευσαν στον τόπο της φωτιάς ακόμη και ο ίδιος ο σουλτάνος και ο μεγάλος βεζίρης. O μόλυβδος στον τρούλο της Αγίας Σοφιάς έλιωσε, καθώς η φωτιά μαινόταν για 36 ώρες, καταστρέφοντας το ένα έβδομο της πόλης, συμπεριλαμβανομένων της Πύλης και των γραφείων του θησαυροφυλακίου.<br />
<br />
Ειδικά τον 18ο αιώνα, η κοινή γνώμη με όπλα της τους γενίτσαρους και τις φωτιές, ήταν ιδιαίτερα ισχυρή. O κόσμος ασκούσε κριτική, περιλούζοντας με βρισιές το σουλτάνο κατά την άφιξή του στην περιοχή κάποιας πυρκαγιάς. Ξένοι διπλωματικοί υπάλληλοι θεωρούσαν ότι η ελευθερία που απολάμβαναν οι κάτοικοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας, σχεδόν ελευθεριότητα, ήταν μεγαλύτερη από εκείνη οποιουδήποτε άλλου πολιτισμένου λαού στην Ευρώπη. Οι ξένοι έγραφαν ότι ο Οθωμανικός λαός ήταν une populace devenue souveraine, δηλαδή, ένας πληθυσμός που είχε γίνει κυρίαρχος. Εξεγέρσεις γενίτσαρων σημειώθηκαν ακόμη τις χρονιές 1651, 1655, 1687, 1703, 1730, 1740, 1742, 1743 και 1783.<br />
<br />
H παρακμή της αυτοκρατορίας ήταν εμφανής πλέον, ειδικά από τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα και τις πρώτες του 19ου. H αδυναμία του σουλτάνου, η αποσύνθεση του Οθωμανικού στρατού, μηδέ των γενιτσάρων εξαιρουμένων, η επιθυμία των κατοίκων για σωστότερη διοίκηση, όλα αυτά μαζί επέτρεψαν σε κυβερνήτες και ντόπιους γαιοκτήμονες να δημιουργούν ημιανεξάρτητες ηγεμονίες στις επαρχίες, συχνά με τη σύμπραξη των γενιτσάρων που δυσανασχετούσαν και εκείνοι από όλη αυτή την παρακμή. O Μωχάμετ Άλυ στην Αίγυπτο, ο Αλή Πασάς στην Ήπειρο, η οικογένεια Καραοσμάνογλου στη νοτιοδυτική Ανατολία και ο Πασβάνογλου στην περιοχή της σημερινής Βουλγαρίας, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα της προϊούσας κατάρρευσης.<br />
<br />
O Πασβάνογλου μάλιστα απείλησε να πολιορκήσει και την πρωτεύουσα. Το 1804, σημειώθηκε εξέγερση στη σερβία ενάντια στο βασίλειο του τρόμου που είχαν επιβάλει τα γενιτσαρικά στρατεύματα. Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, είχε δημιουργηθεί το πρώτο ημιανεξάρτητο σερβικό κράτος με πρωτεύουσα το Βελιγράδι, που αναγνώριζε την επικυριαρχία του σουλτάνου και όρισε ακόμη και δικό του σύνταγμα. Όσο οι επαρχίες αποσκιρτούσαν η μία μετά την άλλη, κάτι που προφανώς είχε οικονομικές επιπτώσεις, καθώς μειώνονταν τα έσοδα και αυτά που έφταναν, έφταναν καθυστερημένα, τόσο αυξανόταν η επιθετικότητα των γενιτσάρων.<br />
<br />
Έως το 1800, οι γενίτσαροι, οι άλλοτε προστάτες της Κωνσταντινούπολης, είχαν γίνει οι καταπιεστές της. Δύο με τρεις φορές την ημέρα, έβγαιναν από το Ετ Μεϊντάν ομάδες περιπολίας στην πόλη. Ήταν οπλισμένοι με βαριά ρόπαλα και σπαθιά, αλλά σπάνια αναγκάζονταν να τα χρησιμοποιήσουν: ο φόβος που έσπερναν, ήταν αρκετός για να αποσοβήσει την παραμικρή ενόχληση. O Γουόλς περιέγραψε πως οι άνθρωποι σκορπίζονταν, μόλις τους έβλεπαν να πλησιάζουν. Οι γενίτσαροι της περιπόλου έφεραν τα όργανα της τιμωρίας, το φελέκε και το φάλαγγα, και τα χρησιμοποιούσαν για να αποδίδουν... δικαιοσύνη. Το φελέκε έμοιαζε με μεγάλο τόξο ελαφρά τεντωμένο. H χορδή δενόταν γύρω από τα γυμνά πόδια του θύματος κι έσφιγγε σαν βρόχος.<br />
<br />
O πόνος ήταν αφόρητος, αλλά ο πραγματικός σκοπός του ήταν να ακινητοποιεί τον ένοχο, ενώ ένας γενίτσαρος τον χτυπούσε στις πατούσες με μία βαριά σανίδα, το φάλαγγα. Αυτή η τιμωρία ήταν πολύ συνηθισμένη και για τα πιο ασήμαντα παραπτώματα: μία γενναία δωροδοκία ήταν το μοναδικό μέσο για να αποφύγει κάποιος τον πόνο και τον εξευτελισμό. Όσοι μπορούσαν να πληρώσουν, ήταν σχετικά ασφαλείς. Όλοι οι Ευρωπαίοι πρεσβευτές προσλάμβαναν γενίτσαρους σωματοφύλακες, όπως και κάθε πλούσιος Κωνσταντινουπολίτης που μπορούσε να καλύψει τους μισθούς και τα μπαξίσια (φιλοδωρήματά) τους. Οι γενίτσαροι επίσης ήταν, όπως προαναφέραμε, υπεύθυνοι για την κατάσβεση των πυρκαγιών.<br />
<br />
Κάτι που μέσα στην υπερβολικά πυκνοκατοικημένη πρωτεύουσα σήμαινε συνήθως τη δημιουργία μίας ζώνης πυρόσβεσης, γκρεμίζοντας τα ξύλινα σπίτια που βρίσκονταν γύρω από την εστία. Αυτό αποτελούσε άλλο ένα πεδίο παράνομου κέρδους, αφού πολλοί οικογενειάρχες πλήρωναν ακριβά για να μείνουν ανέπαφα τα σπίτια τους. Ήταν πασίγνωστο ότι σε ήσυχες περιόδους οι γενίτσαροι έβαζαν οι ίδιοι φωτιά, εκτός αν οι ιδιοκτήτες πλήρωναν "προστασία". Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι στη διάρκεια της βασιλείας του Αμπντούλ Χαμίτ του A' (1774 - 1789) σημειώθηκαν περισσότερες από 140 πυρκαγιές. Το Φεβρουάριο του 1807, επτά Βρετανικά πολεμικά πλοία αγκυροβόλησαν σε απόσταση βολής πυροβόλου από το παλάτι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-5CtVpfH-qcw/WLEiWoPDD3I/AAAAAAAApWc/KCGYGiEg68kkL07YtOUmYJnyGDesXZdDQCLcB/s1600/aeebec6ecd857cc16669a90b3d3bce24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://4.bp.blogspot.com/-5CtVpfH-qcw/WLEiWoPDD3I/AAAAAAAApWc/KCGYGiEg68kkL07YtOUmYJnyGDesXZdDQCLcB/s640/aeebec6ecd857cc16669a90b3d3bce24.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ήταν η πρώτη ξένη δύναμη που έφθανε μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Ξέσπασαν ταραχές στην Κωνσταντινούπολη και επήλθε χάος. Άλλοι ήταν φιλοδυτικοί και δρούσαν υπέρ των δυτικών δυνάμεων και άλλοι, ανάμεσα στους οποίους και οι γενίτσαροι, τάχθηκαν υπέρ της φατρίας της Βαλιντέ Σουλτάν. Λίγο αργότερα, όμως, τον Μάιο του 1807, βλέποντας το σουλτάνο να λουφάζει στο παλάτι και με σχεδόν σίγουρο το φιλοδυτικό προσανατολισμό του, προσχώρησαν στους στασιαστές, διακήρυξαν ότι ο σουλτάνος είχε συνεταιριστεί με απίστους και ότι απαξίωνε τους στρατιώτες του και τους ουλεμάδες. Μία μέρα αργότερα, στις 29 Μαΐου, ο σουλτάνος παραιτήθηκε υπέρ του αδελφού του, Μουσταφά Δ'.<br />
<br />
O Wheatcroft περιγράφει ως εξής την εξέγερση των γενιτσάρων το 1807: ''Νωρίς το πρωί της 25ης Μαΐου 1807, ο Ραΐφ Μαχμούτ Πασάς, διοικητής των οχυρών που δέσποζαν στη θάλασσα του Μαρμαρά, ξεκίνησε με το στολίσκο του για το κάστρο Ρούμελι Χισάρ, για να πληρώσει στους γιαμάκα τους μισθούς τους, που καταβάλλονταν κάθε τρίμηνο. Νωρίτερα τον ίδιο μήνα, είχε κυκλοφορήσει ένα διάταγμα που όριζε ότι οι γιαμάκα, αρχικά κυρίως Αλβανοί και Κιρκάσιοι μισθοφόροι, θα συγχωνεύονταν στο μέλλον με το στρατό της Νέας Τάξης και δεν θα συνδέονταν πια με το σώμα των γενιτσάρων. Ήδη είχαν σταλεί αξιωματικοί στα οχυρά κι έμπειροι εκπαιδευτές τους ασκούσαν στην πειθαρχία, ενώ 3.000 στολές ράφτηκαν βιαστικά στο Σκούταρι.<br />
<br />
O Ραΐφ Μαχμούτ συνοδευόταν όχι από γενίτσαρους, αλλά από μία μονάδα των Εκπαιδευμένων Στρατιωτών, που ήταν εντυπωσιακοί με τις καινούργιες γαλάζιες στολές τους. Αφού μοιράστηκαν τα χρήματα, με ένα σινιάλο από τον Ραΐφ Μαχμούτ, ο διοικητής της μικρής φρουράς του, Χαλίλ Αγάς, μίλησε στους συγκεντρωμένους μπροστά του σκυθρωπούς άντρες. Τους παρότρυνε να τον ακολουθήσουν στις τάξεις των Εκπαιδευμένων Στρατιωτών. Οι γιαμάκα με την κραυγή "αποστάτη", όρμησαν πάνω του και, όπως περιγράφουν χρονικά της εποχής, "τον έκαναν κομμάτια".<br />
<br />
O πασάς και το μεγαλύτερο μέρος της φρουράς του ξέφυγαν στα σκάφη τους και προχώρησαν κωπηλατώντας με ταχύτητα κατά μήκος της ακτής, με την ελπίδα να κρυφτούν μέχρι να πέσει το σκοτάδι. Σύντομα, όλα τα οχυρά είχαν πέσει στα χέρια των στασιαστών. Τις νυχτερινές ώρες, τα άλλα σώματα που θεωρητικά ήταν πιστά στο σουλτάνο -οι βομβιστές και οι άντρες του πυροβολικού- ενώθηκαν με τους στασιαστές. Από το χάραμα της 28ης Μαΐου, ένας στόλος από μικρά πλοία διέσχιζε επανειλημμένα τον Κεράτιο Κόλπο, μεταφέροντας βαριά οπλισμένους βοηθητικούς και πυροβολητές. Οι πύλες ήταν ανοιχτές χάρη στους γενίτσαρους της φρουράς κι οι στασιαστές κατέκλυσαν τη συνοικία των γενίτσαρων, προχωρώντας όλοι μαζί προς το Ετ Μεϊντάν.<br />
<br />
Στο μεταξύ, οι Εκπαιδευμένοι Στρατιώτες είχαν συγκεντρωθεί στους στρατώνες τους κι ετοιμάζονταν να προελάσουν κατά της πόλης με εντολή του σουλτάνου. Αντί γι' αυτό, έλαβαν ένα διάταγμα που τους ανακοίνωνε την άμεση αποστράτευσή τους. Χωρίς την απειλή μίας δυναμικής απάντησης, οι στασιαστές αποθρασύνθηκαν: τώρα απαιτούσαν να σταλούν οι ηγέτες της μεταρρύθμισης στο Ετ Μεϊντάν για να λογοδοτήσουν για τα εγκλήματά τους εναντίον του Ισλάμ. Μετά τις προσευχές της Παρασκευής, οι γενίτσαροι συγκεντρώθηκαν στο Ετ Μεϊντάν για να ακούσουν έναν φλογερό λόγο από τον αρχηγό των γιαμάκα: "Μέχρι να πέσει ο Σελίμ από το θρόνο", βροντοφώναξε, "το Ισλάμ δεν είναι ασφαλές".<br />
<br />
Έτσι ο μόνος τρόπος να ξεριζωθεί οριστικά το κακό, ήταν να εκθρονιστεί ο σουλτάνος. Το απόγευμα, ο ανώτατος θρησκευτικός αξιωματούχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Σεΐχ ουλ-ισλάμ Ατταουλάχ Εφέντι, μυστικός υποκινητής της στάσης των βοηθητικών, διάβασε το φετβά του στους συγκεντρωμένους γενίτσαρους. O Σελίμ, δήλωνε, δεν ήταν αληθινός σουλτάνος κι έπρεπε να εκθρονιστεί ως ένοχος για κακή διοίκηση και καταπάτηση της παράδοσης και της θρησκείας. Στο μεταξύ, το πλήθος καλούσε τον "Σουλτάν Μουσταφά" -ξάδελφο του Σελίμ, που ήταν μέσα στο παλάτι - να αντικαταστήσει τον άπιστο σουλτάνο''.<br />
<br />
H τελευταία πράξη αυτού του δράματος παίχτηκε έναν χρόνο αργότερα. H σύντομη βασιλεία του Μουσταφά Δ' ήταν άδοξη και η διακοπή των μεταρρυθμίσεων δεν επανέφερε ως διά μαγείας τη ρώμη και την καλοτυχία της Αυτοκρατορίας. Νέος σουλτάνος ανακηρύχθηκε ο Μαχμούτ B', σε ηλικία μόλις 23 ετών. Θεωρούνταν ως άνθρωπος με ανοιχτό μυαλό και γνώστης της πραγματικότητας, καθώς ο Σελίμ τον κρατούσε ενήμερο σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις αλλά και τις πολιτικές και διπλωματικές υποθέσεις. Το 1808, είχε ελάχιστα μέσα στα χέρια του. Για ένα διάστημα, οι μεταρρυθμιστές υπερίσχυσαν ξανά. Διορισμένος μεγάλος βεζίρης, ο Μπαϊρακτάρ Μουσταφά Πασάς ανασυγκρότησε το στρατό της Νέας Τάξης, τον οποίο μετονόμασε σε νέους Σεϊμέν.<br />
<br />
Οι σεϊμέν, Κύριοι των Λαγωνικών, ήταν ένα από τα παραδοσιακά σώματα που συνδεόταν με τους γενίτσαρους. Τη νύχτα της 14ης Νοεμβρίου 1808, τελευταία ημέρα της νηστείας του Ραμαζανιού, οι σεϊμέν εμφανίστηκαν στους εορτασμούς, που κατά παράδοση σηματοδοτούσαν το τέλος των ημερών της νηστείας. Οι γενίτσαροι επαναστάτησαν, θεωρώντας ότι απειλούνταν να καταργηθούν από το νέο σώμα. Επιτέθηκαν στο κτήριο του μεγάλου βεζίρη και το ανατίναξαν. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθεί και ο βεζίρης με τους φρουρούς του, αλλά και πολλοί γενίτσαροι. H σορός του Μπαϊρακτάρ Μουσταφά Πασά ανακαλύφθηκε και αφού μεταφέρθηκε στο Ετ Μεϊντάν, ανασκολοπίστηκε στο κέντρο του πεδίου παρελάσεων.<br />
<br />
O σουλτάνος διατηρούσε ακόμη τις γραμμές επικοινωνίας του προς τη θάλασσα μέσω των παράκτιων πυλών του παλατιού κι έστειλε μήνυμα στα Οθωμανικά πολεμικά πλοία που ήταν αγκυροβολημένα στον Κεράτιο κόλπο να βομβαρδίσουν τους γενίτσαρους, που συνωστίζονταν γύρω από το παλάτι, κι έπειτα τους στρατώνες τους. Πολύ σύντομα, ολόκληρη η πόλη λουζόταν στο φως της φωτιάς που κατέκαιγε αμέτρητα κτήρια, αλλά, αφού οι πυροσβέστες (όλοι οι γενίτσαροι) ήταν συγκεντρωμένοι μπροστά τις πύλες του παλατιού, οι πυρκαγιές μαίνονταν ανεξέλεγκτες. H πιο δημοφιλής συνοικία της Κωνσταντινούπολης είχε καλυφθεί από μία λαίλαπα φωτιάς.<br />
<br />
Οι κραυγές, τα ουρλιαχτά γυναικών, γέρων και παιδιών δεν τράβηξαν την προσοχή κανενός ούτε προκάλεσαν οίκτο. Μάταια ύψωναν τα χέρια τους, ικετεύοντας για δοκάρια ή σανίδες για να ξεφύγουν από τις ταράτσες των φλεγόμενων σπιτιών. Τους έβλεπαν με αδιαφορία να πέφτουν και να εξαφανίζονται μέσα στις φλόγες. Οι γενίτσαροι ήταν τώρα σε κατάσταση εκστατικής μανίας ενάντια σε όσους βρίσκονταν μέσα στα τείχη, τους οποίους καταδίκασαν χωρίς καμία εξαίρεση σε θάνατο. Ήταν η ίδια φρενίτιδα που είχαν αντιμετωπίσει τόσες φορές στο παρελθόν οι Χριστιανοί, αλλά που τώρα έπληττε τον ίδιο τον Οίκο του Οσμάν. O ουλεμά προσπάθησε να μεσολαβήσει, κάνοντας έκκληση στην υποταγή των γενιτσάρων στην Πίστη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-MnWqp7DOE8A/WLEjp-Ksz0I/AAAAAAAApWo/Mj3YP0nCn_kUaKynv04dW8j5wLxoGBBJgCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25AC%25CF%2582%2B%25CE%25B5%25CF%2580%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B5%25CF%2586%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-MnWqp7DOE8A/WLEjp-Ksz0I/AAAAAAAApWo/Mj3YP0nCn_kUaKynv04dW8j5wLxoGBBJgCLcB/s400/%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25AC%25CF%2582%2B%25CE%25B5%25CF%2580%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B5%25CF%2586%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD.jpg" width="261" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-99_0T9i1Z78/WLEjqVyHZbI/AAAAAAAApWs/iRTtWIzu8R8nXhL1k6Pwa6wVjefMH6ChQCLcB/s1600/%25CE%259B%25CE%25BF%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25B3%25CF%258C%25CF%2582%2B%2528%25CE%25B5%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CF%258C%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25BF%25CF%2582%2529%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-99_0T9i1Z78/WLEjqVyHZbI/AAAAAAAApWs/iRTtWIzu8R8nXhL1k6Pwa6wVjefMH6ChQCLcB/s400/%25CE%259B%25CE%25BF%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25B3%25CF%258C%25CF%2582%2B%2528%25CE%25B5%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CF%258C%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25BF%25CF%2582%2529%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD.jpg" width="246" /></a></div>
<br />
Τελικά, μετά από δύο ημέρες κλιμάκωσης των μαχών, συνήφθη συμφωνία. Οι γενίτσαροι θα έλυναν την πολιορκία τους κι οι σεϊμέν, αφού πετούσαν τα όπλα τους κι έβγαζαν τις μισητές στολές τους, θα μπορούσαν να διασχίσουν την πόλη προς το Λεβέντ Τσιφλίκ, όπου θα αποστρατεύονταν. Σε αντάλλαγμα, ο σουλτάνος θα έδινε αμνηστία στους γενίτσαρους και δεν θα μιλούσε ξανά πια για μεταρρυθμιστικά σχέδια. Το πρωί της 18ης Νοεμβρίου 1808, οι μεγάλες πύλες του παλατιού άνοιξαν και μία μακριά φάλαγγα σεϊμέν βγήκε από τα τείχη. Ξαφνικά, οι γενίτσαροι τους περικύκλωσαν και, σε ένα λουτρό αίματος, οι περισσότεροι από τους σεϊμέν λιντσαρίστηκαν σε μικρή απόσταση από τα τείχη του παλατιού.<br />
<br />
Τα κεφάλια κόπηκαν από τα ακρωτηριασμένα σώματα και στοιβάχτηκαν έξω από την πύλη του παλατιού, ως σαρκαστική πρόκληση και προειδοποίηση προς το σουλτάνο. H απάντηση του σουλτάνου ήταν να αγνοήσει το σαρκασμό τους και να στηρίξει την ειρήνη. Άλλωστε, ο ίδιος δεν είχε παραχωρήσει τίποτε, παρά μόνο με την εγγύηση της Ουλεμά, του Μουσουλμανικού θεολογικού κατεστημένου, είχε δε υπερασπιστεί το Ισλάμ μέσα στις απαραβίαστες πύλες του παλατιού του. Το 1811, μία συμμορία γενιτσάρων επιτέθηκε σ' έναν ηλικιωμένο ιμάμη και το οτζάκ κάλυψε τους ενόχους, όταν οι θρησκευτικές αρχές απαίτησαν παραδειγματική τιμωρία.<br />
<br />
Στα επόμενα χρόνια, γίνονταν τακτικά συμπλοκές στους δρόμους ανάμεσα σε γενίτσαρους και σοφτά (φοιτητές της θεολογίας), που συνδέονταν με τα Αυτοκρατορικά τζαμιά. Οι φοιτητές εκτελούνταν έπειτα με διαταγή του διοικητή των γενιτσάρων, ενώ οι στρατιώτες έμεναν ατιμώρητοι. Τα συντάγματα είχαν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Το οτζάκ διοικούνταν από τον αγά των γενιτσάρων (γενιτσάρ αγασί) -έναν από τους μεγαλύτερους αξιωματούχους του κράτους, που διοριζόταν άμεσα από το σουλτάνο ή το μεγάλο βεζίρη- αλλά οι διαταγές του απλώς αγνοούνταν. Κανείς από τους άλλους ανώτερους αξιωματικούς που έφεραν τους βαρύγδουπους τίτλους, όπως Κύριος των Λαγωνικών, Κύριος των Κυνηγόσκυλων της Αρκούδας, Κύριος των Πελαργών, δεν είχε καλύτερη τύχη.<br />
<br />
Μόνο ο καϊμακάμης (υπασπιστής), που εκλεγόταν από τους ίδιους τους γενίτσαρους κι ενεργούσε ως εκπρόσωπός τους, ήξερε πώς να χειρίζεται τους δύσκολους κι επικίνδυνους άντρες του. Οι υπαξιωματικοί διορίζονταν από τις τάξεις των γενιτσάρων με βάση την αρχαιότητα -ακόμη κι οι συνταγματάρχες ταυτίζονταν πιο εύκολα με τους άντρες τους παρά με τους ανωτέρους τους. Πολλοί ανώτεροι αξιωματικοί υπηρέτησαν για ελάχιστο χρονικό διάστημα: στη διάρκεια της βασιλείας του Μαχμούτ του B', οι περισσότεροι αγάδες των γενιτσάρων έμειναν στο πόστο τους μόλις μερικούς μήνες, αφού, ο ένας μετά τον άλλο, αποτύγχαναν να τιθασεύσουν τους άντρες τους. Άλλοι ανώτεροι αξιωματικοί είχαν αγοράσει το βαθμό τους, κάτι που επιτρεπόταν από το 1740 και μετά.<br />
<br />
Το μόνο που τους ενδιέφερε, ήταν τα κέρδη που μπορούσαν να αποκομίσουν από την "επένδυσή" τους. Άλλωστε, υπήρχαν απίστευτα περιθώρια διαφθοράς. O αγάς και οι ανώτεροι αξιωματικοί του εισέπρατταν ένα ποσοστό του μισθού και των επιχορηγήσεων για ολόκληρο το οτζάκ. Δώρα και δωροδοκίες εισέρρεαν σε κάθε βαθμό. Οι συνταγματάρχες ειδικά ήταν βαθιά αναμεμειγμένοι στις αμέτρητες απάτες που γίνονταν με τους καταλόγους μισθοδοσίας. Πρόσθεταν ονόματα ανύπαρκτων νεοσυλλέκτων ή "ξεχνούσαν" να αναφέρουν το θάνατο παλιών γενιτσάρων. Οι περιουσίες των νεκρών γενιτσάρων κατάσχονταν, εκτός αν οι οικογένειές τους δέχονταν να μοιράζονται τις αποδοχές τους.<br />
<br />
Οι συνταγματάρχες ήταν υπεύθυνοι για τις προμήθειες σε ρύζι, βούτυρο και λαχανικά στους άντρες τους κι έκλειναν αμέτρητες προσοδοφόρες συμφωνίες με τους αξιωματικούς της επιμελητείας και τους εμπόρους της πόλης, πάντα σε βάρος του θησαυροφυλακίου του σουλτάνου. Τα συντάγματα, πάντως, μεριμνούσαν για τους δικούς τους. στις χήρες και στις οικογένειες των πιστών στρατιωτών καταβάλλονταν συντάξεις, ενώ τα παιδιά των γενιτσάρων που δεν κατατάσσονταν στο οτζάκ, πήγαιναν ως μαθητευόμενοι τεχνίτες. Ακόμη, έβρισκαν συζύγους στα κορίτσια και όριζαν αργομισθίες στους ανάπηρους βετεράνους, εξασφαλίζοντάς τους ένα μικρό εισόδημα.<br />
<br />
Οι σύγχρονοί τους κατηγορούσαν τους γενίτσαρους ότι ήταν δειλοί, φανφαρόνοι και αχρείοι. H κατάσταση ήταν παράλογη: οι στρατιώτες απλώς αρνούνταν ν' ανταποκριθούν στην πρόσκληση στα όπλα και το οθωμανικό κράτος κατέφευγε σε μισθοφόρους, αφού οι δικοί του καλοπληρωμένοι μόνιμοι αρνούνταν να βγουν από τους στρατώνες τους. σε περίοδο πολέμου, ο σουλτάνος έπρεπε να παρακαλεί για την υποστήριξη των επαρχιακών πασάδων (κυβερνητών), που στρατολογούσαν και εξόπλιζαν το δικό τους στρατό. Το ίδιο έκαναν και οι ισχυροί τοπικοί μεγιστάνες ντερέ-μπεϊ -κατά λέξη "αφέντες των κοιλάδων"- αλλά με πολύ μεγάλο αντάλλαγμα.<br />
<br />
H δύναμη των τοπικών ηγεμόνων μεγάλωνε όσο παρήκμαζε η εξουσία της κεντρικής εξουσίας. Αξιωματούχοι όπως ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων, απλούστατα αγνοούσαν κάθε κυβερνητικό διάταγμα που δεν ενέκριναν οι ίδιοι. Έτσι, μέχρι να καταφέρει ο σουλτάνος να ηγηθεί ενός στρατεύματος που θα πολεμούσε πρόθυμα ενάντια σε όλους του εχθρούς του, εσωτερικούς και εξωτερικούς, ήταν καταδικασμένος στην ανικανότητα. Κάθε προσπάθεια να δημιουργήσει στρατό πρόθυμο να πολεμήσει, προσέκρουε στην πεισματική αντίσταση των γενιτσάρων. Σε όλη τη διάρκεια του 18ου αιώνα, οι σουλτάνοι και οι μεγάλοι βεζίρηδες πάσχιζαν να πείσουν τους γενίτσαρους ότι η φύση του πολέμου είχε αλλάξει.<br />
<br />
Τους παρείχαν όπλα εξίσου καλά με εκείνα των Ευρωπαίων αντιπάλων τους και εκπαιδευτές να τους διδάξουν τη χρήση τους. Τους διέταζαν να υιοθετήσουν τη χρήση της ξιφολόγχης, που είχε αποδειχτεί τόσο καταστροφική στα χέρια των Ρώσων και των Αυστριακών. Οι γενίτσαροι δέχονταν τις δωροδοκίες και τα καλοπιάσματα, αλλά αρνούνταν να χρησιμοποιήσουν τα καινούργια, "άπιστα" όπλα. H άρνησή τους είχε μία πολύ απλή ερμηνεία: καλύτερα όπλα σήμαινε ότι έπρεπε να πολεμήσουν, ενώ εκείνοι δεν είχαν καμία πρόθεση να πεθάνουν στο πεδίο της μάχης.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΝΑΜΙΞΗ ΤΩΝ ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥΣ</b></span><br />
<br />
Η ανοικτή παρέμβαση των γενιτσάρων στην πολιτική είχε εκδηλωθεί από τις αρχές ακόμα του 17ου αιώνα. Πρώτο θύμα της οργής τους υπήρξε ο σουλτάνος Οσμάν Β', που παρέμεινε στον θρόνο από το 1618 ως το 1622 -ένας νεαρός ηγεμόνας ο οποίος είχε την ατυχή έμπνευση να θελήσει να αποκαταστήσει την ισχύ του αξιώματος του σουλτάνου πάνω στους απείθαρχους σκλάβους. Η πρόθεση του 16χρονου Οσμάν να λογαριαστεί με τους γενίτσαρους αποκρυσταλλώθηκε το 1621, έπειτα από μία βαριά ήττα που υπέστη ο στρατός του από τους Πολωνούς στο Χοτίν και την οποία απέδωσε στη μειωμένη μαχητική ικανότητα των γενιτσάρων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-fAhAh5Doqs4/WLEnNo_jCoI/AAAAAAAApW4/v-EXYZbq2PIzdTs939nAy9JjbDBBytIrACLcB/s1600/%25CE%259F%2B%25CE%25A3%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BB%25CF%2584%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25CE%2591%25CF%2587%25CE%25BC%25CE%25AD%25CF%2584%2B%25CE%2593%25CE%2584.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-fAhAh5Doqs4/WLEnNo_jCoI/AAAAAAAApW4/v-EXYZbq2PIzdTs939nAy9JjbDBBytIrACLcB/s400/%25CE%259F%2B%25CE%25A3%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BB%25CF%2584%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25CE%2591%25CF%2587%25CE%25BC%25CE%25AD%25CF%2584%2B%25CE%2593%25CE%2584.jpg" width="278" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-rYn3EqFovFk/WLEnNvf4API/AAAAAAAApW8/1sAqdmDT40wFmn1hkvrl7us_CQHWX_-uACLcB/s1600/%25CE%25A4%25CE%25B6%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25AE%25CF%2582%252C%2B%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BF%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25AE%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%2593%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-rYn3EqFovFk/WLEnNvf4API/AAAAAAAApW8/1sAqdmDT40wFmn1hkvrl7us_CQHWX_-uACLcB/s400/%25CE%25A4%25CE%25B6%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25AE%25CF%2582%252C%2B%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BF%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25AE%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%2593%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CE%25BD.jpg" width="275" /></a></div>
<br />
Σε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό οι γενίτσαροι, αφού συνέλαβαν και έκλεισαν τον σουλτάνο στο κάστρο Γεντικουλέ (την Οθωμανική "Βαστίλλη"), έσυραν κυριολεκτικά μέχρι τον θρόνο τον τρελό αδελφό του Οσμάν, Μουσταφά, που κρυβόταν μαζί με δύο έμπιστες μαύρες δούλες του σε ένα κελάρι επί τρεις μέρες χωρίς φαγητό και νερό, φοβούμενος για τη ζωή του. Βγάζοντας άναρθρες κραυγές ο τρεμάμενος Μουσταφά (τον οποίο οι γενίτσαροι είχαν καθαιρέσει τέσσερα χρόνια νωρίτερα για να ανεβάσουν στον θρόνο τον Οσμάν) αποδέχθηκε για μία ακόμη φορά τον τίτλο του σουλτάνου, τον οποίο και κράτησε για λιγότερο από δύο χρόνια.<br />
<br />
Κατά τη διάρκεια του επόμενου αιώνα η παρακμή και το θράσος των γενιτσάρων αυξήθηκαν, ουσιαστικά δε οι ίδιοι έπαψαν να αποτελούν αξιόλογη στρατιωτική δύναμη, όπως καταδεικνύει και η ακόλουθη αναφορά που συνέταξε ένας Βρετανός διπλωμάτης προς το Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του έπειτα από μία επίσκεψή του στην Κωνσταντινούπολη: «Την Πέμπτη παρακολουθήσαμε μία παρέλαση των γενιτσάρων στην οποία συμμετείχε σχεδόν το σύνολό τους -από παιδιά 8 χρόνων μέχρι γέροι άνω των 70. Η εμφάνισή τους ήταν πολύ κακή, πολλοί ήταν ρακένδυτοι, με κακοσυντηρημένα όπλα που ανήκαν σε πανσπερμία τύπων και διαμετρημάτων, μερικοί έφεραν ξίφη και πιστόλια και άλλοι όχι.<br />
<br />
Οι ηλικιωμένοι άνδρες ήταν εξασθενημένοι και πολλοί από τους νεώτερους ασθενείς και καχεκτικοί». Οι παρηκμασμένοι γενίτσαροι, ωστόσο, είχαν ακόμα αρκετή δύναμη ώστε να μπορούν να αποτρέπουν τις στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις τις οποίες επιχειρούσαν κατά καιρούς ορισμένοι ικανοί σουλτάνοι, όπως ο Σελίμ Γ', τον οποίο εκθρόνισαν το 1807 και δολοφόνησαν το επόμενο έτος. Σύμφωνα με το εύστοχο σχόλιο του λόρδου Στράτφορντ ντε Ρέντκλιφ, ενός άλλου Βρετανού διπλωμάτη που έζησε αρκετά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, οι γενίτσαροι είχαν γίνει κύριοι της κυβέρνησης, σφαγείς των κυβερνητών τους και πηγή δεινών για όλους εκτός από τους εξωτερικούς εχθρούς της χώρας.<br />
<br />
Η τιμωρία ήλθε τελικά για τους γενίτσαρους με τη μορφή του σουλτάνου Μαχμούτ Β', ο οποίος ως νεαρός Οθωμανός πρίγκηπας είχε αποφύγει τη θανάτωση από τα χέρια τους κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος κατά του Σελίμ. Η μητέρα του, η περίφημη «Γαλλίδα Σουλτάνα», είχε τη φήμη καλλιεργημένης γυναίκας που τον ενθάρρυνε να μάθει τον δυτικό τρόπο σκέψης και να κρατά πάντα το πνεύμα του ανοικτό στις καινοτομίες. Ως ανταμοιβή ο Μαχμούτ της ανακοίνωσε όταν βρισκόταν στις τελευταίες ώρες της ζωής της ότι θα της επέτρεπε «να πεθάνει σύμφωνα με τη θρησκεία των προγόνων της», αφήνοντας να ψαλεί νεκρώσιμη ακολουθία προς τιμήν της από τον πατέρα Χρυσόστομο, τον ηγούμενο της μονής του Αγίου Αντωνίου στο Πέραν της Κωνσταντινούπολης.<br />
<br />
Αν και η ευρύτητα πνεύματος και η ευφυΐα του Μαχμούτ του έδωσαν αργότερα το προσωνύμιο «Ο Μεταρρυθμιστής», τα πραγματικά προσόντα που του επέτρεψαν να λύσει το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας και να απαλλαγεί από τους γενίτσαρους ήταν η πονηριά και η επιμονή. Από τη φύση του προσεκτικός, προχώρησε σε μία τομή η οποία δεν ήταν προϊόν παρόρμησης αλλά βαθιάς σκέψης και μακρόχρονης προετοιμασίας που κράτησε περισσότερα από 15 χρόνια. Μοιράζοντας με καλά υπολογισμένο τρόπο αμοιβές και αξιώματα σε επιφανείς γενίτσαρους κατάφερε να τους πάρει με το μέρος του (μεταξύ αυτών και τον αγά του Σώματος).<br />
<br />
Ώστε να μην προβάλουν αντιδράσεις στον σχηματισμό ενός νέου και απόλυτα πιστού στον σουλτάνο στρατιωτικού σώματος εκπαιδευμένου κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα, των εσκεντζί. Η δημιουργία αυτών των μονάδων απετέλεσε τη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε αργότερα η διάλυση των γενιτσάρων, γεγονός που καλείτο αργότερα στην οθωμανική ιστορία με τον τίτλο «Αίσιο Περιστατικό». Τον Ιούνιο του 1826 και αφού είχε κερδίσει πρώτα την υποστήριξη, τη σιωπηρή συγκατάθεση ή την απλή ανοχή των κύριων θρησκευτικών και πολιτικών αρχών, ο Μαχμούτ εξέδωσε ένα διάταγμα με το οποίο όριζε ότι 150 άνδρες από κάθε ορτά των γενιτσάρων όφειλαν να ενσωματωθούν στους εσκεντζί για λόγους αύξησης της αποτελεσματικότητας του στρατεύματος.<br />
<br />
Στο διάταγμα δεν γινόταν βέβαια καμία αναφορά στην πρόθεση οριστικής διάλυσης του Σώματος των Γενιτσάρων. Ωστόσο, όπως ανέμενε ο πανούργος Μαχμούτ, οι γενίτσαροι πείσθηκαν. Στις 14 Ιουνίου αναποδογύρισαν τα σκεύη τους για τελευταία φορά σε ένδειξη δυσαρέσκειας και στη συνέχεια συγκεντρώθηκαν κατά μάζες στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης, ένα στάδιο το οποίο (κατά ειρωνεία της τύχης) είχε κατασκευάσει ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο αυτοκράτορας που είχε διαλύσει την Πραιτοριανή Φρουρά 1.500 χρόνια νωρίτερα.<br />
<br />
Αφού φώναξαν αρκετά ζητώντας τον θάνατο του «άπιστου σουλτάνου» και δολοφόνησαν τέσσερις απεσταλμένους του Μαχμούτ οι οποίοι είχαν μεταβεί για να διαπραγματευτούν μαζί τους κρατώντας σημαία ανακωχής, οι μαινόμενοι γενίτσαροι με αυτοπεποίθηση βάδισαν προς το παλάτι, σίγουροι ότι θα έφθαναν σε νέα πολιτική επιτυχία. Οι καιροί όμως είχαν αλλάξει. Στην πύλη του παλατιού τους περίμενε ο ίδιος ο Μαχμούτ έφιππος, κρατώντας το τεράστιο πράσινο λάβαρο του προφήτη. Με σταθερή και αποφασιστική φωνή απηύθυνε έκκληση στα αισθήματα πίστης και φιλοπατρίας όλων των αληθινών Μουσουλμάνων.<br />
<br />
Απευθύνθηκε ειδικότερα προς τον σκληροτράχηλο στρατηγό Καρά Τζεχενέμ (Μαύρη Κόλαση), που διοικούσε ένα ισχυρό απόσπασμα των εσκεντζί και του πυροβολικού. Η τελευταία έφοδος στη μακραίωνη ιστορία των γενιτσάρων αποκρούστηκε από μία θεριστική ομοβροντία των πιστών τακτικών στρατευμάτων, τα οποία την κρίσιμη στιγμή επέλεξαν να στηρίξουν τον σουλτάνο και όχι τους στασιαστές. Οι γενίτσαροι που επέζησαν απωθήθηκαν προς τον Ιππόδρομο, όπου τους πρόλαβε ένα άλλο τμήμα του Καρά Τζεχενέμ και τους προκάλεσε μερικές ακόμη εκατοντάδες απωλειών. Οι υπόλοιποι γενίτσαροι τράπηκαν σε άτακτη φυγή και οχυρώθηκαν στο στρατόπεδό τους, όπου υπολόγιζαν να προβάλουν σθεναρή αντίσταση.<br />
<br />
Ο τακτικός Τουρκικός στρατός όμως περιέζωσε το στρατόπεδο με πυροβόλα και άνοιξε πυρ αδιακρίτως, μετατρέποντας τα ξύλινα καταλύματα των γενιτσάρων σε παρανάλωμα φωτιάς μέσα σε μισή ώρα. Οσοι προσπάθησαν να διαφύγουν από τον πύρινο κλοιό τυφεκίστηκαν ή θανατώθηκαν με τις ξιφολόγχες. Ο τραγικός επίλογος του Σώματος των Γενιτσάρων γράφηκε κάτω από τους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, στη Δεξαμενή των Χιλίων Κιόνων, που είχε κατασκευαστεί επίσης επί Μεγάλου Κωνσταντίνου. Παγιδευμένη από τους αντιπάλους της μία μικρή ομάδα αποφασισμένων γενιτσάρων αγωνίστηκε μέχρις εσχάτων, μαχόμενη σώμα με σώμα έως ότου εξοντώθηκε.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-DC2QdecWy0s/WLJiZfB0EmI/AAAAAAAApXM/oqFdeSP9RxQ3J7JwHhs9lfJ9ZL4KziIkQCLcB/s1600/hb_87.15.93.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="505" src="https://3.bp.blogspot.com/-DC2QdecWy0s/WLJiZfB0EmI/AAAAAAAApXM/oqFdeSP9RxQ3J7JwHhs9lfJ9ZL4KziIkQCLcB/s640/hb_87.15.93.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Περίπου 6.000 γενίτσαροι σκοτώθηκαν στην Κωνσταντινούπολη την ημέρα του «Αίσιου Περιστατικού». Μήνες αργότερα τα τυμπανισμένα πτώματά τους επέπλεαν ακόμη στα νερά του Βοσπόρου, σε τόσο μεγάλους αριθμούς ώστε σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις επί αρκετό διάστημα τα ψάρια στην Κωνσταντινούπολη δεν ήταν πλέον βρώσιμα. Ενώ το στρατόπεδο των γενιτσάρων κάπνιζε ακόμα μετά την καταστροφή του, ο σουλτάνος κήρυξε τη διάλυση του επίλεκτου Σώματος θέτοντας τέρμα σε μια ιστορία πέντε αιώνων. Τη σφαγή στην Κωνσταντινούπολη ακολούθησε μαζικός διωγμός των γενιτσάρων σε ολόκληρη την Οθωμανική επικράτεια, με αρκετές χιλιάδες επιπλέον θύματα.<br />
<br />
Φαινόταν ότι τίποτα από όσα θύμιζαν αυτό το Σώμα δεν θα απέφευγε τον αφανισμό, ούτε η στρατιωτική μουσική του. Τον επόμενο χρόνο ο σουλτάνος Μαχμούτ διέλυσε και τυπικά τους μεχτέρ και ανέθεσε σε έναν διπλωμάτη από τη Σαρδηνία, που έμενε στην Κωνσταντινούπολη, να οργανώσει μία νέα στρατιωτική μουσική εφοδιάζοντάς την με δυτικά μουσικά όργανα. Αυτή στο εξής θα έπαιζε μόνο Ευρωπαϊκά εμβατήρια. Πρώτος διευθυντής της ορίστηκε ο Τζουζέπε Ντονιτσέτι, αδελφός του διάσημου συνθέτη, ο οποίος μέσα σε έναν χρόνο είχε εκπαιδεύσει αρκετούς Τούρκους μουσικούς στους νέους ρυθμούς ώστε να στελεχώσει με αυτούς 50 μουσικές.<br />
<br />
Οι γενίτσαροι έσβησαν άδοξα και τραγικά με την εκκαθάριση του 1826. Κατά μια άποψη συνήθως οι ηττημένοι της Ιστορίας είναι εκείνοι που παίρνουν μεταγενέστερα την εκδίκησή τους για περισσότερο χρόνο. Από το 1953 (500ή επέτειο της άλωσης της Πόλης) οι δρόμοι της παλαιάς πρωτεύουσας ηχούν κάθε χρόνο από τις μπάντες των νεώτερων μεχτέρ. Ντυμένοι με αυθεντικές στολές γενιτσάρων και φέροντας το «βάρβαρο και οργισμένο μουστάκι», που είχε προκαλέσει τόση εντύπωση στους Δυτικούς στην Αυλή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, άνδρες του σύγχρονου Τουρκικού Στρατού οι οποίοι ανήκουν σε μία ειδική μονάδα επιδείξεων πραγματοποιούν καθημερινά την αλλαγή φρουράς προς τέρψη των σημερινών Τούρκων αλλά και των τουριστών.<br />
<br />
Ογδόντα χρόνια μετά το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη φυγή του τελευταίου σουλτάνου οι νέοι "γενίτσαροι" στέκονται και πάλι ζωντανοί φρουροί, τονίζοντας ίσως πως ο ρόλος του Τουρκικού Στρατού σήμερα δεν διαφέρει πολύ από εκείνον των γενιτσάρων του παρελθόντος.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>TO ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΓΕΝΙΤΣΑΡΩΝ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">H Τελευταία Αναμέτρηση με τον Μαχμούτ B'</span></b><br />
<br />
Οι γενίτσαροι πέρασαν όλα τα στάδια, από την απόλυτη ακμή στη θλιβερή παρακμή, ωστόσο το τέλος τους ήταν λιγότερο άδοξο απ' ό,τι θα περίμενε κάποιος, αφού έσβησαν τιμώντας τις παραδόσεις του σώματος στο οποίο ανήκαν: πολεμώντας. Το 1785 γεννήθηκε ο μοναδικός γιος του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ A', ο Μαχμούτ B', ο σουλτάνος κατά τη διάρκεια και της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Είχε τύχει καλύτερης παιδείας από τους περισσότερους πρίγκιπες, καθώς από το 1808 έως το 1809 διδασκόταν στο χαρέμι από τον καθαιρεμένο σουλτάνο, Σελίμ Γ'.<br />
<br />
Τον πρώτο χρόνο της βασιλείας του, το 1808, τον φρικιαστικότερο χρόνο στην ιστορία της Κωνσταντινούπολης, όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, στην εξέγερση των γενιτσάρων κατά της Υψηλής Πύλης, δολοφονήθηκε ο μεγάλος βεζίρης, ο Μουσταφά Μπαϊρακτάρ, κατ' άλλους αυτοπυρπολήθηκε για να αποφύγει την παράδοση και την ταπείνωσή του. H Κωνσταντινούπολη για εβδομάδες υπέφερε από τις πυρκαγιές και τις ταραχές των γενιτσάρων, οι οποίοι, αθετώντας τις συμφωνίες τους με το σουλτάνο, κατεδίωξαν και εκτελούσαν τα μέλη της διαλυμένης Νιζαμί Τζεντίντ, τους νέους σεϊμέν. O Μαχμούτ διέθετε την αρετή της υπομονής.<br />
<br />
Στη δεκαετία που ακολούθησε από την εξέγερση στο παλάτι, προέβη σε ελάχιστες ενέργειες που θα προκαλούσαν τους γενίτσαρους. Όσοι είχαν στην κατοχή τους βιβλιάρια πληρωμής των γενιτσάρων αφέθηκαν στην ησυχία τους να εισπράττουν τις αμοιβές. Προσπάθησε να βελτιώσει την εκπαίδευση και την κοινωνική θέση των αντρών του πυροβολικού και του σώματος μεταγωγών, αυξάνοντας σταδιακά τον αριθμό τους από 6.000 σε 14.000 έως το 1826. H μέθοδός του ήταν πάντα να βρίσκει συμμάχους, παρά να δημιουργεί εχθρούς. Ένα άλλο πολύ σημαντικό πλεονέκτημά του ήταν ότι η έξωθεν εικόνα του, για την οποία ξένοι διπλωμάτες και ιεραπόστολοι που τον είχαν γνωρίσει, είχαν να πουν τα καλύτερα λόγια.<br />
<br />
Μιλούν για "αέρα απερίγραπτου μεγαλείου" ή "μπροστά στη ματιά του αισθανόμουν όλη την ώρα περιδεής". Ένας Βρετανός στρατηγός τον περιγράφει ως αναμφίβολα ευπαρουσίαστο, με έξυπνα μαύρα μάτια, πολύ φαρδείς ώμους κι ευρύ ανοιχτό στήθος. "H γενειάδα του είναι μία από τις ωραιότερες και πιο μαύρες που έχω δει". Αντίθετα, την εποχή αυτή πλέον ο γενίτσαροι βρίσκονταν σε πλήρη παρακμή. Σε μια ακρόαση στο Τοπκαπί παλάτι, το 1810, ο Τζων Καμ Χομπχάουζ, Βρετανός αξιωματούχος, παρατήρησε πως οι γενίτσαροι ήταν "από εμφάνιση τα τελευταία κατακάθια της πόλης". O Μαχμούτ, επίσης, θεωρείται ότι δεν ήταν μοιρολάτρης, όπως οι περισσότεροι από τους προκατόχους του.<br />
<br />
Έλεγε πως, αν και τα πάντα τελικά ήταν στα χέρια του Θεού, ο Θεός είχε κάνει τα πάντα να εξαρτώνται απ' την ανθρώπινη προσπάθεια. Διακρινόταν από μια ανάγκη για δράση του τύπου "εδώ και τώρα". O πιο ισχυρός υπήκοός του ήταν ο Μωχάμετ Άλυ (γεννημένος στην Καβάλα και μέλος του τάγματος των μπεκτασήδων), κυβερνήτης της Αιγύπτου από το 1805, ο οποίος είχε στα χέρια του την ανώτερη εξουσία και τον πλούτο της Αιγύπτου, αφού κατέστρεψε τους Μαμελούκους (Αιγύπτιοι αντίστοιχοι των γενιτσάρων). Το 1818 O Μαχμούτ τον χρησιμοποίησε για να συντρίψει τους αντικαθεστωτικούς Βαχαμπί της Αραβίας. Πράγματι η Μέκκα επέστρεψε υπό την κυριαρχία του το 1813.<br />
<br />
Το 1818, οι ανυπότακτοι σεΐχηδες των βαχαμπί περιφέρθηκαν σε πομπή στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και στη συνέχεια εκτελέστηκαν και τα κεφάλια τους εκτέθηκαν στην πρώτη αυλή του παλατιού. Βέβαια, θεωρείται από τους ιστορικούς που έχουν μελετήσει τον βίο και την πολιτεία του ότι χρησιμοποίησε την τρομοκρατία ως μέσο διακυβέρνησης πιο πολύ απ' τους περισσότερους προκατόχους του. Για παράδειγμα, εκτέλεσε με πνιγμό στο Βόσπορο περίπου 200 γυναίκες του χαρεμιού για να αποτραπεί η γέννηση κάποιου γιου του Μουσταφά Δ', αντίπαλου της δυναστείας του, διότι φοβόταν ότι οι γενίτσαροι θα μπορούσαν να τον χρησιμοποιήσουν εναντίον του.<br />
<br />
Κατά συνέπεια οι θηριωδίες του κατά την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 εναντίον του Πατριάρχη Γρηγορίου του E' και άλλων Ελλήνων κατοίκων της Κωνσταντινούπολης δεν ήταν μεμονωμένες εκρήξεις βίας και επιθετικότητας εναντίον των Ελλήνων, όπως συνήθως παρουσιάζεται, αλλά αποτελούσε πάγια τακτική του η χρήση αλόγιστης και απάνθρωπης βίας. Το 1814, θυροκολλήθηκε στην πύλη του παλατιού από τους γενίτσαρους ένα χαρτί άκρως προσβλητικό για το σουλτάνο. Τον παρουσίαζε σαν σκυλί που το οδηγούσε ένας γενίτσαρος: "Βλέπετε πώς χρησιμοποιούμε τα σκυλιά μας, όσο καιρό μας είναι χρήσιμα κι ανέχονται να τα οδηγούμε, τους φερόμαστε καλά, όταν όμως οι υπηρεσίες τους πάψουν να μας είναι χρήσιμες, τα ξαμολάμε στους δρόμους".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-i7zRTR5vsMc/WLJx1_KRBPI/AAAAAAAApYE/r0ch3KIx3KA-FPwaFWGX0il0Hobzkf6AwCLcB/s1600/Athanasios_Karantz%2528ou%2529las_-_Sultan_Mahmud_II_-_Google_Art_Project.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-i7zRTR5vsMc/WLJx1_KRBPI/AAAAAAAApYE/r0ch3KIx3KA-FPwaFWGX0il0Hobzkf6AwCLcB/s400/Athanasios_Karantz%2528ou%2529las_-_Sultan_Mahmud_II_-_Google_Art_Project.jpg" width="191" /></a></div>
<br />
Έναν χρόνο αργότερα, απείλησαν να κάψουν την πόλη. H Κωνσταντινούπολη, η πάλαι ποτέ πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια της Οθωμανικής, παρουσίαζε τέτοια εικόνα αναρχίας και εγκληματικότητας, που χαρακτηριζόταν από τους ίδιους τους Οθωμανούς αξιωματούχους "περίγελως της Ευρώπης". Την τελική αναμέτρηση του Μαχμούτ με τους γενίτσαρους ανέβαλε η επανάσταση του 1821, όπου και εκεί φάνηκαν οι ελλείψεις και οι φτωχές επιδόσεις των γενιτσάρων έναντι των εξεγερμένων Ελλήνων. O Μαχμούτ έχει εύστοχα παρουσιαστεί ως τυφλοπόντικας που δουλεύει μέσα στη σιωπή και στο σκοτάδι ή ως σκορπιός που κρύβει το κεντρί του έως την κατάλληλη στιγμή.<br />
<br />
Είχε ήδη αρχίσει από αυτή την περίοδο να απομακρύνει τους πιο επικίνδυνους γενίτσαρους κι έβαλε κατασκόπους του στις ταβέρνες - κρασοπουλειά και στα καφενεία τους για να ελέγχει και την παραμικρή κίνησή τους. Το 1822 ο σουλτάνος άρχισε να αποκόπτεται από το παρελθόν και να εμφανίζει τις αληθινές προθέσεις του. Καθαίρεσε το μεγάλο βεζίρη που τον υπηρετούσε χρόνια, τον Χαλέτ Εφέντι, που ήταν ένας από τους πιο σταθερούς αντίπαλους της μεταρρύθμισης. Ωστόσο, ακόμα και καθαιρεθείς ο Χαλέτ ήταν επικίνδυνος. Ήταν πολύ ισχυρός και πολύ καλά δικτυωμένος για να μείνει ζωντανός. Λίγες ημέρες αργότερα το κεφάλι του εκτέθηκε πάνω από μία μαρμάρινη στήλη στην εξωτερική αυλή του παλατιού.<br />
<br />
O Μαχμούτ έδινε μεγάλη σημασία στο να εμφανίζει την εικόνα ενός ευσεβούς πιστού, παραχωρώντας υποτροφίες, χτίζοντας τζαμιά και πληρώνοντας για την έκδοση ιερών έργων. Με αργά και μεθοδικά βήματα έσπασε τον ιστορικό δεσμό ανάμεσα στους γενίτσαρους και στον κλήρο, που τους είχε κατ' επανάληψη βοηθήσει σε πράξεις κατάχρησης εξουσίας. Στο μεταξύ συσσώρευσε σιγά-σιγά δυτικά όπλα και εφόδια, που φυλάσσονταν με μεγάλη μυστικότητα στο παλάτι. Αναμφίβολα ο Μαχμούτ είχε καταστρώσει ένα σχέδιο όχι για να εκσυγχρονίσει τους γενίτσαρους, αλλά για να τους εξαλείψει ολοκληρωτικά.<br />
<br />
H επιτυχία που σημείωσε ο Μωχάμετ Άλυ μετά την εξολόθρευση των Μαμελούκων ήταν διαρκώς στο μυαλό του, μολονότι οι γενίτσαροι ήταν πολύ οξυδερκείς για να πέσουν στην ίδια παγίδα που είχαν πέσει οι Μαμελούκοι. Από το 1811, μάλιστα, που οι θρίαμβοι των Αιγυπτιακών στρατευμάτων άρχισαν να βελτιώνουν την Οθωμανική και Ισλαμική εικόνα στο διεθνές προσκήνιο, η δημιουργία ενός σύγχρονου στρατού από τον Μαχμούτ ήταν απλώς θέμα χρόνου. Το 1825 και το 1826, η Κωνσταντινούπολη βούιζε από ειδήσεις για την επιτυχία του Αιγυπτιακού στρατού που είχε καλέσει ο σουλτάνος για να επιβάλει την τάξη στις επαναστατημένες Ελληνικές επαρχίες.<br />
<br />
Χρόνια ολόκληρα αποτυχίας των γενιτσάρων ακολουθούνταν από μια σειρά επιτυχιών από τους επιδέξιους και πειθαρχημένους Αιγυπτίους. Αυτοί οι στρατιώτες εμφανίζονταν ως πολεμιστές του Ισλάμ, που κατανικούσαν τις "μοχθηρές δυνάμεις της Χριστιανοσύνης". Ιστορίες για Ελληνικές αγριότητες κυκλοφορούσαν για άλλη μία φορά στην πρωτεύουσα και πρόσφυγες από το Μοριά εξέφραζαν ανοιχτά τον τρόμο τους. Το 1821, στη Μάνη, 15.000 Μουσουλμάνοι χωρικοί σφαγιάστηκαν και 40.000 κατέφυγαν στις πόλεις και στα οχυρά που ήταν ακόμα στα χέρια Οθωμανών. Ελάχιστα απ' αυτά τα γεγονότα μαθεύτηκαν στη Δύση, ενώ έγινε πολύ περισσότερος θόρυβος για τις Οθωμανικές βαρβαρότητες.<br />
<br />
O Μαχμούτ εκτέλεσε διαπρεπείς Έλληνες που ζούσαν στην πρωτεύουσα και κρέμασε τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον E' από τις πύλες του πατριαρχείου, την Κυριακή του Πάσχα, απορρίπτοντας όλες τις εκκλήσεις των Ελλήνων για ταφή της σορού. Αντίθετα, διέταξε λίγες μέρες αργότερα να πετάξουν το σκήνωμα του Πατριάρχη στη θάλασσα του Βοσπόρου. Στις 23 Απριλίου 1826, μετά από πολιορκία ενός έτους, έπεσε το ηρωικό Μεσολόγγι από τους Αιγυπτίους, υπό την ηγεσία του Ιμπραήμ Πασά, που επανέκτησε παράλληλα την Κρήτη και το Μοριά. Με αυτό το θρίαμβο των Μουσουλμάνων να δελεάζει το λαό, ο Μαχμούτ αποκάλυψε τελικά το σχέδιό του, να δημιουργήσει έναν σύγχρονο στρατό, όχι στη βάση κάποιου δυτικού προτύπου αλλά του Αιγυπτιακού.<br />
<br />
Οι προτάσεις διατυπώθηκαν στο πλαίσιο της Οθωμανικής ορθοδοξίας. Οι στρατιώτες θα λέγονταν εσκεντζήδες, που ήταν απλώς το παραδοσιακό όνομα που έφεραν οι γενίτσαροι όσο ήταν σ' ενεργό υπηρεσία. Κι αυτοί δεν θα ήταν νεαροί χωρικοί από την Ανατολία, ξένοι μισθοφόροι ή αλήτες από τους δρόμους, όπως οι εκπαιδευμένοι στρατιώτες ή οι σεϊμέν, αλλά επίλεκτοι γενίτσαροι που θα διαλέγονταν από κάθε σύνταγμα της πρωτεύουσας. O καδής (διορισμένος από το σουλτάνο) ανήγγειλε την επίσημη απόφαση της Ουλεμά σχετικά με το υπό εξέταση διάταγμα τόσο για τους γενίτσαρους που ήταν παρόντες όσο και για εκείνους που βρίσκονταν στους στρατώνες τους.<br />
<br />
Πάνω από 150 αξιωματικοί των γενιτσάρων δήλωσαν δημόσια την υποστήριξή τους και υπέγραψαν το έγγραφο. Ωστόσο, λίγες ημέρες αργότερα, πολλοί από τους αξιωματικούς που είχαν υπογράψει το φιρμάνι έλεγαν ότι οι άντρες τους δεν θα δέχονταν ποτέ τις μεταρρυθμίσεις και ότι δεν θα συμπαρατάσσονταν ποτέ με τους εσκεντζήδες. Τη Δευτέρα, 12 Ιουνίου 1826, έχοντας περάσει λιγότερες από 15 μέρες από την έκδοση του μεταρρυθμιστικού διατάγματος, ο σουλτάνος οργάνωσε την πρώτη παρέλαση των εσκεντζήδων και μάλιστα μέσα στο Ετ Μεϊντάν, το κέντρο της τάξης των γενιτσάρων, και μετά από δύο μέρες άρχισαν κανονικά την εκπαίδευσή τους.<br />
<br />
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι γενίτσαροι στασίασαν, προστάζοντας να αναποδογυρίσουν τα καζάνια σε μια επίσημη αποκήρυξη του συσσιτίου του σουλτάνου και, κατ' επέκταση, της εξουσίας του. H ανταρσία είχε ξεσπάσει, αλλά δεν είχε ακόμα γενικευτεί. H ιαχή "Θάνατος στο σουλτάνο Μαχμούτ. Κάτω ο Νιζάμ ι-Τζεντίντ (στρατός της Νέας Τάξης)" αντηχούσε σε όλους τους δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Τώρα, ωστόσο, εκτός από τις πιστές στο σουλτάνο στρατιωτικές δυνάμεις, οι γενίτσαροι είχαν απέναντί τους ακόμα και το μεγαλύτερο μέρος του λαού, που ήταν φανερό ότι δεν τους άντεχε άλλο πια. Όταν ο Καρά Γκεχεννέμ, "ο μαύρος κολασμένος" όρμησε κι άναψε τα φιτίλια των κανονιών, χιλιάδες πέθαναν στη σφαγή που ακολούθησε.<br />
<br />
Πολλοί γενίτσαροι αφανίστηκαν από το όπλο που είχαν οι ίδιοι χρησιμοποιήσει: οι αντίπαλοί τους έβαλαν φωτιά στους στρατώνες τους και τα απανθρακωμένα πτώματά τους βρέθηκαν μέσα στα ερείπια το επόμενο πρωί. Περισσότεροι από 120 εκτελέστηκαν στα κελάρια του σπιτιού του Αγά των γενιτσάρων. Στις 16 Ιουνίου 1806, ο Βρετανός δραγουμάνος Μπαρτολομέο Πιζάνι έγραφε στον πρεσβευτή του, σερ Στράτφορντ Κάννιγκ:<br />
<br />
"Ερευνάται κάθε γωνιά της πόλης και κάθε γενίτσαρος ή αξιωματούχος που συλλαμβάνεται, οδηγείται στο μεγάλο βεζίρη και καταδικάζεται από εκείνον σε θάνατο κι εκτελείται ipso facto και το πτώμα του ρίχνεται στο μέσο του Ιπποδρόμου για να παραμείνει εκεί τρεις μέρες. Όλες οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν σφραγιστεί, οι αγορές έχουν ανασταλεί και δεν υπάρχει κανενός είδους επιχειρηματική δραστηριότητα".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-XZKBTeUtFHs/WLJosYltAiI/AAAAAAAApXk/ZnaEwf_Q1DgjmKkFuFbCMuBU16deu04jgCLcB/s1600/resim-3-mevlevi1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="https://2.bp.blogspot.com/-XZKBTeUtFHs/WLJosYltAiI/AAAAAAAApXk/ZnaEwf_Q1DgjmKkFuFbCMuBU16deu04jgCLcB/s400/resim-3-mevlevi1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στις 17 Ιουνίου, το σώμα των γενιτσάρων καταργήθηκε επισήμως με ένα διάταγμα που διακήρυττε πως, για να υπηρετηθεί "η Οθωμανική μοναρχία που έπρεπε να διαρκέσει όσο ο κόσμος", η επιστήμη αποτελούσε συστατικό επιτυχίας πολύ ασφαλέστερο από τους αριθμούς ή το θάρρος ορισμένων, υπονοώντας σαφέστατα ότι η ανάγκη για μεταρρυθμίσεις κι εκσυγχρονισμό στον οθωμανικό στρατό δεν έπρεπε να σταματήσει, παρά την πεισματική κι αναχρονιστική άρνηση των γενιτσάρων. Συνολικά βρήκαν το θάνατο τουλάχιστον 6.000 άντρες, τόσο στην έφοδο του Ετ Μεϊντάν όσο και στην εκκαθαριστική επιχείρηση που ακολούθησε (κάποιες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών στις 20.000, αλλά τούτο φαίνεται απίθανο).<br />
<br />
Τουλάχιστον 5.000 πρέπει να εκτοπίστηκαν. "H είσοδος στο Σαράι, η ακτή κάτω από το παράθυρο του σουλτάνου κι η επιφάνεια της θάλασσας έχουν καλυφθεί με πτώματα, πολλά από αυτά κομματιασμένα και κατασπαραγμένα εν μέρει από τα σκυλιά." Πολλοί γενίτσαροι κρεμάστηκαν, κατ' εντολή του μεγάλου βεζίρη, από το ίδιο δέντρο όπου κάποιοι άλλοι είχαν κρεμάσει έναν μεγάλο βεζίρη πριν από 178 χρόνια. Λίγες ημέρες αργότερα, οι γενίτσαροι των επαρχιακών πόλεων που είχαν γίνει κάτι παραπάνω από τοπικοί έμποροι, δέχτηκαν ξαφνική επίθεση και σφαγιάστηκαν χωρίς προειδοποίηση.<br />
<br />
Μακριά από την πρωτεύουσα, το όνομα "γενίτσαρος" ταυτιζόταν με την ενοχή και οι εκτελέσεις συνοδεύονταν συχνά από φοβερές αγριότητες, καθώς αυτοί που φθονούσαν την προνομιούχα θέση τους, ξεσπούσαν τη μανία τους πάνω στα σώματα αυτών που, μέχρι λίγες ημέρες πριν, τυραννούσαν τους γείτονές τους. Στην επίσημη έκθεση των γεγονότων, που εγκρίθηκε και διορθώθηκε απ' τον ίδιο το σουλτάνο, περιγράφεται το τέλος ενός στασιαστή σε μια υπόγεια αίθουσα του τεμένους Σουλταχμέτ: "Οι δήμιοι έδεσαν γύρω από το λαιμό του μια θηλιά από φιδόδερμα και εκείνος τους είπε 'Τραβάτε, παλικάρια μου' και πέθανε με αρειμάνιο θάρρος". Σε διάστημα λίγων ημερών, ο Μαχμούτ ανακοίνωσε επισήμως ότι η μεταλλαγή της Οθωμανικής κοινωνίας είχε αρχίσει.<br />
<br />
Εμφανίστηκε στην προσευχή της Παρασκευής την ημέρα της νίκης, στις 16 Ιουνίου 1826, κι αντί για την παραδοσιακή φρουρά από γενίτσαρους και λογχοφόρους, περιστοιχιζόταν από άντρες του πυροβολικού και βομβιστές. O ίδιος "η υψηλότης του", ήταν ντυμένος κατά τα αιγυπτιακά πρότυπα (δηλαδή με σύγχρονη στολή), οπλισμένος με πιστόλια και σπαθί, και στο κεφάλι του, αντί του αυτοκρατορικού τουρμπανιού, φορούσε ένα είδος Αιγυπτιακού φεσιού. Πρόκειται για μια αλλαγή εξίσου πρωτότυπη και αποφασιστική με την υιοθέτηση του καπέλου από τον Μουσταφά Κεμάλ εκατό χρόνια αργότερα. Τα καινούργια ρούχα του σουλτάνου εξέπεμπαν το μήνυμα πως η αυτοκρατορία του άνοιγε τα σύνορά της στη δυτική κουλτούρα.<br />
<br />
Μέσα σε μία εβδομάδα, οι πρώτοι από τους καινούργιους στρατιώτες που θα αντικαταστούσαν τους γενίτσαρους, που τώρα ονομάζονταν "Θριαμβευτές Στρατιώτες του Αλλάχ", ήταν έτοιμοι για επιθεώρηση από το σουλτάνο. Το τάγμα των μπεκτασήδων δερβίσηδων, κατηγορούμενο για τις επαφές του με τους γενίτσαρους, τέθηκε υπό απαγόρευση, τα μέλη του διώχθηκαν και πολλοί από τους τεκέδες του (τόποι συνάντησης και προσευχής των μελών δερβίσικων ταγμάτων) καταστράφηκαν.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι ''Ξεκουκούλωτοι'' - Οι ''Γερλήδες'' - Οι Αδίστακτοι ''Τουρκοκρητικοί''</span></b><br />
<br />
Τον τουρκικό στρατό της Κρήτης αποτελούσαν δύο κυρίως τάξεις γενιτσάρων, οι Αυτοκρατορικοί γενίτσαροι (kapu-kulu) και οι εντόπιοι γενίτσαροι, οι λεγόμενοι γερλήδες (yerli yeniceri). «Τούτο θα σου πάρω, εκείνο θα μου δώσεις κι αυτό θα μου το χαρίσεις». Ήταν μια φράση που έλεγαν συχνά οι Τουρκοκρητικοί που έζησαν στο νησί την περίοδο της Τουρκοκρατίας και σημάδεψε γενιές ανθρώπων που είτε ταυτίστηκε με τους γενίτσαρους είτε όχι κατάφερε να σπείρει τον πανικό και την απέχθεια των Κρητικών απέναντι σε οτιδήποτε τους θύμιζε αυτούς τους « τρομερούς» κατακτητές .<br />
<br />
Κατά τον Πόλεμο της Κρήτης (1645 - 1669) η Οθωμανική κυβέρνηση έστειλε χιλιάδες γενιτσάρους στο νησί για να αντιμετωπίσει τα βενετικά στρατεύματα και παράλληλα, στην προσπάθειά της αυτή, προσεταιρίστηκε χιλιάδες ντόπιους κατοίκους εντάσσοντάς τους στις τάξεις του Οθωμανικού στρατού. Τον τουρκικό στρατό της Κρήτης αποτελούσαν δύο κυρίως τάξεις γενιτσάρων, οι Αυτοκρατορικοί γενίτσαροι (kapu-kulu) και οι εντόπιοι γενίτσαροι, οι λεγόμενοι γερλήδες (yerli yeniceri). Ο αρχηγός των αυτοκρατορικών γενιτσάρων είχε τον τίτλο του ''Γενιτσάρ-αγασί'', ενώ των γερλήδων του ''Γερλή-αγασί''. Η διοικητική ιεραρχία στα γενιτσαρικά τάγματα ήταν ιδιαίτερα περίπλοκη.<br />
<br />
Στον Χάνδακα υπήρχαν πέντε τάγματα ή ορντάδες Αυτοκρατορικών γενιτσάρων, που το καθένα είχε δύναμη 5000 ανδρών, και 28 οντζάκια (στρατώνες) γερλήδων γενιτσάρων. Στην πόλη των Χανίων, υπήρχαν τρεις ορντάδες (τάγματα) Γιανίτσαρων. Βέβαια ο αριθμός των ορντάδων δεν ήταν πάντα σταθερός σε όλες τις εποχές. Σε μια έκθεση του 1783 αναφέρεται ότι στα Χανιά υπήρχαν 3600 γενίτσαροι, χωρισμένοι σε πέντε ορντάδες και ότι στην πόλη υπηρετούσαν 1200 γερλήδες και 1150 στρατιώτες του πεζικού. Οι γενίτσαροι ήταν αρχικά άγαμοι. Ο κανόνας αγαμίας τηρούνταν αυστηρά μέχρι το 15ο αιώνα, οπότε άρχισε να παραβιάζεται.<br />
<br />
Κάθε Γενίτσαρος κατατασσόταν σ’ έναν από τους ορντάδες (τάγματα) και ορκιζόταν στο Ιερό Καζάνι του Ορντά. Το καζάνι αυτό ήταν το καζάνι όπου παρασκευαζόταν το φαγητό των Γενιτσάρων. Κάθε ορντάς είχε ένα καζάνι. Ό,τι συμβολίζει, σήμερα, η σημαία κάθε κράτους, συμβόλιζε για κάθε Γενίτσαρο το καζάνι του ορντά, όπου ήταν καταταγμένος. Το ιερό αυτό σύμβολο το μετέφερε στις πορείες και εκστρατείες επίλεκτη φρουρά του ορντά και πάντοτε προπορευόταν. Ως μέλος του ορντά ο νέος Γενίτσαρος είχε υποχρέωση να πληρώνει στον αρχηγό του ορντά (Γιανιτσάραγα) ένα χρηματικό ποσό κάθε χρόνο και αμέσως αποκτούσε το δικαίωμα, στο Μπαϊράμι να παίρνει από το Ιερό Καζάνι του ορντά μια κουταλιά πιλάφι και να συντρώγει με τους άλλους Γενίτσαρους του ίδιου ορντά.<br />
<br />
Το καζάνι του ορντά είχε τέτοια ιερότητα, ώστε δημιουργήθηκε άγραφος μα και ακατάλυτος θεσμός, σύμφωνα με τον οποίο αν ένας θανατοποινίτης, οποιασδήποτε φυλής και θρησκείας κατόρθωνε να πλησιάσει το καζάνι και να το ακουμπήσει με το χέρι του, αμέσως του χαριζόταν η ποινή και κανείς, ούτε άτομο ούτε κρατικός λειτουργός ούτε και αυτός ακόμη ο σουλτάνος, δεν μπορούσε, ποτέ πια, να τον τιμωρήσει ή και να τον ενοχλήσει. Ο τυχερός αυτός κατάδικος προστατευόταν από τους Γενίτσαρους. Το πλύσιμο και το γάνωμα του καζανιού γινόταν με ειδική τελετή. Επίσης ειδική τελετή γινόταν όταν ένας ορντάς αποκτούσε για πρώτη φορά καζάνι. Η μεγαλύτερη ύβρις, η μεγαλύτερη προσβολή για τους Γιανίτσαρους ενός ορντά, ήταν να χάσουν το καζάνι ή να πέσει αυτό στα χέρια του εχθρού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-aJQOdiLPXPg/WLJoQIEAoZI/AAAAAAAApXo/KTHWBLQT9NsWczB3Rgy6ZngHbfIOkRD_ACEw/s1600/Yenitsaries%2Bin%2BThessaloniki.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-aJQOdiLPXPg/WLJoQIEAoZI/AAAAAAAApXo/KTHWBLQT9NsWczB3Rgy6ZngHbfIOkRD_ACEw/s400/Yenitsaries%2Bin%2BThessaloniki.jpg" width="277" /></a></div>
<br />
Ο αρχηγός του ορντά (Γιανιτσάραγας) είχε τον τίτλο του αγά και ασκούσε απεριόριστη εξουσία σε όλα τα μέλη του ορντά. Ο Γιανιτσαρισμός, ως στρατιωτικός θεσμός, άρχισε να χάνει τη σημασία του και τον αρχικό του προορισμό από τα μέσα του 18ου αιώνα. Από όργανο δύναμης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μεταβλήθηκε τότε σε όργανο κρατικής σαπίλας και αυτοκαταστροφής. Οι Γιανίτσαροι είχαν πάψει να λαμβάνουν τη διαπαιδαγώγηση που λάμβαναν στις ειδικές σχολές της Κωνσταντινούπολης. Έπαψαν οι ορντάδες να αποτελούνται από παιδιά χριστιανών. Η αγριότητα των γενιτσάρων της Κρήτης υπήρξε παροιμιώδης και μοναδική. Καμιά περιοχή του τουρκοκρατούμενου Ελληνισμού, με εξαίρεση, ίσως, τη Μακεδονία, δεν αντιμετώπισε τόση ωμότητα.<br />
<br />
Οι γενίτσαροι της Κρήτης, τόσο οι Αυτοκρατορικοί, όσο και οι εντόπιοι, οι γερλήδες, δεν υπάκουαν σε κανένα νόμο και δεν ανέχονταν κανένα περιορισμό. Στην πρώτη περίοδο της κυριαρχίας των Τούρκων στα Χανιά (1645 - 1830), η κοινωνική ζωή των κατοίκων ρυθμιζόταν από το κέφι των Γιανίτσαρων, των Κρητογιανίτσαρων, των αγάδων και μπέηδων. Ήταν αυτοί οι οποίοι περιφρονούσαν πρώτα απ΄όλα και καταπατούσαν τα ίδια τα σουλτανικά φιρμάνια. Η κατά τόπους εξουσία των πασάδων δεν είχε καμία επίπτωση στην ασυδοσία των γενιτσάρων. Αυτοί, δεν αποτελούσαν ιδιαίτερη φυλετική ομάδα, γιατί δεν ήταν Τούρκοι, αλλά εξισλαμισθέντες Κρητικοί.<br />
<br />
Διατηρούσαν την Ελληνική γλώσσα, χρησιμοποιώντας ως δεύτερη την Τουρκική, την οποία πολλές φορές δεν μπορούσαν να μιλήσουν καλά. Δεν ακολουθούσαν πιστά το Κοράνι (π.χ. έπιναν κρασί) και είχαν περίπου τα ίδια έθιμα με τους Χριστιανούς, χόρευαν τους ίδιους χορούς και τραγουδούσαν τα ίδια τραγούδια. Ιδιαίτερη κατηγορία των Τουρκοκρητικών της υπαίθρου, ήταν οι λεγόμενοι Αμπαδιώτες που κατοικούσαν κυρίως στη περιοχή Αμαρίου νοτιοανατολικά της Ίδης. Αυτοί διακρίνονταν από τους άλλους προερχόμενοι από αραβική φυλή. Άλλη ονομασία των γενιτσάρων της Κρήτης είτε εντόπιοι ήταν είτε οι λεγόμενοι αυτοκρατορικού ήταν Γερλήδες και ήταν από τους πιο φοβερούς .<br />
<br />
Ο Ι. Δ. Μουρέλλος αναφέρει, επίσης, πως οι Γενίτσαροι του Ηρακλείου υιοθέτησαν το έμβλημα του θρησκευτικού τάγματος των Μπεκτασίδων (1668 - 1669), στο οποίο ανήκαν, το διπλό πέλεκυ. Εκείνη την εποχή, ο πληθυσμός της Κρήτης έφτανε μόλις τις 80.000 ψυχές, από τους οποίους οι 50.000 ήταν Χριστιανοί (κυρίως Ελληνικής καταγωγής) και 30.000 Μουσουλμάνοι. Αυτοί οι ντόπιοι γενίτσαροι, ήταν ιδιαιτέρως σκληροί με τους Χριστιανούς συμπατριώτες τους και στάθηκαν εναντίον τους σε κάθε επαναστατική προσπάθεια που έκαναν για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού. Ενεργώντας ως συνειδητοί Τούρκοι, πρωταγωνίστησαν σε πολλούς από τους λεγόμενους «αρμπαντέδες», δηλαδή τις επιδρομές του «ανεύθυνου» και φανατισμένου Τουρκικού όχλου στις Χριστιανικές συνοικίες, οι οποίες συνοδεύονταν κατά κανόνα από ανελέητες σφαγές, καταστροφές και πλιάτσικο.<br />
<br />
Οι Τουρκοκρητικοί, είχαν αποκτήσει τέτοια δύναμη, ώστε περιφρονούσαν ακόμα και τα σουλτανικά φιρμάνια. Ήταν ουσιαστικά ένα κράτος εν κράτει. Υπήρχαν αρκετοί, ονομαστοί για τις αγριότητές τους, αρχιγενίτσαροι, οι οποίοι κατατυραννούσαν όχι μόνο τους Έλληνες, αλλά συχνά κι αυτούς τους Τούρκους. Υπήρχε ωστόσο και μια άλλη κατηγορία Τουρκοκρητικών, που ονομάζονταν Λινοβάμβακοι, οι οποίοι ήταν κρυπτοχριστιανοί και πρόσφεραν εξαιρετικές εθνικές υπηρεσίες από αυθαιρεσίες των Τούρκων. Ήταν όμως μειοψηφία και σίγουρα δεν ήταν ικανή να σταθεί εμπόδιο στο μένος και την ασυδοσία των μουσουλμάνων Κρητικών. Ο καθηγητής Θεοχάρης Δετοράκης στην Ιστορία της Κρήτης γράφει σχετικά :<br />
<br />
''Η κατάσταση έγινε αφόρητη μετά το 1750. Οι χρόνοι που θα ακολουθήσουν, και ως τις παραμονές της μεγάλης Επανάστασης του 1821, θα είναι η περίοδος της σκληρότερης δοκιμασίας του κρητικού λαού, μια εποχή αχαλίνωτου γενιτσαρισμού. Οι περιηγητές περιγράφουν φρικώδη περιστατικά και οι ιστορικοί της Κρήτης δεν κουράζονται να εξιστορούν τις γενιτσαρικές βιαιότητες και τις κτηνώδεις πράξεις εις βάρος του χριστιανικού πληθυσμού. Χαρακτηριστικό, είναι το απόσπασμα από σουλτανική διαταγή, σχετική με τις υπερβάσεις των γενιτσάρων του Χάνδακα, με χρονολογία 6 Ιουλίου 1762:<br />
<br />
«Οι εν τη φρουρά του φρουρίου τούτου λησταί και κακούργοι αποπλανήσαντες και εξαπατήσαντες τους αρχηγούς των και απομακρυνθέντες των υποχρεώσεών των, εύρον την ευκαιρίαν να επιδοθούν δημοσία εις ληστείας και κακουργίας και διατελούντες εν μέθη να περιφέρωνται ανά τας συνοικίας ένοπλοι, να προσβάλλουν την τιμήν των κατοίκων και να επιτίθενται κατά των οικογενειών και των τέκνων των. Και πλην των τοιούτων κατά της τιμής και υπολήψεως επιθέσεών των, προέβησαν εις πράξιν άνευ προηγουμένου, επιτεθέντες μετά θρασύτητας και ένοπλοι κατά της Πόρτας του Αγά του μεγίστου τούτον φρουρίου. Το θεοφύλακτον και μέγιστον τούτο μεθοριακόν οχυρόν δέον να αποκαθαρθή και εκκαθαρισθή από την λύμην αυτών των ληστών και τας μιαράς πράξεις των και να εξασφαλισθή και ανακουφισθή ο λαός».<br />
<br />
Οι σουλτανικές διαταγές δεν αρκούσαν για την περιστολή της γενιτσαρικής ασυδοσίας. Ορισμένοι μάλιστα γενίτσαροι, στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, υπήρξαν διαβόητοι για τα κακουργήματά τους και έμειναν στη μνήμη και στα τραγούδια του λαού. Ο Αληδάκης στα Χανιά, ο Αρίφ Αγάς στο Ρέθυμνο, ο Μπεντρή εφέντης και ο Χάνιαλης στο Ηράκλειο, ο Μεμέτ Αγάς ή Μεμέτακας στη Σητεία, ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία των γενιτσάρων''.<br />
<br />
Ο αριθμός των ντόπιων γενιτσάρων είχε αυξηθεί μετά τα Ορλωφικά. Πολλοί Τουρκοκρήτες γράφονταν πλέον στα γενιτσαρικά τάγματα, παρά τις απαγορεύσεις που επέβαλε στα 1762 συνυποσχετικό των διοικητών των γενιτσαρικών ταγμάτων: «Να μη γίνεται δεκτή άνευ υψηλής αυτοκρατορικής διαταγής ή εντολής εκ μέρους του αγά των Αυτοκρατορικών γενιτσάρων, ή λόγω απληστίας των αξιωματικών των ορτάδων η παρατηρούμενη εγγραφή και είσοδος εις τους ορτάδες νέων συντρόφων, προερχομένων εκ της τάξεως εκείνης των ανθρώπων, των αποκαλουμένων μπουρμά, οίτινες δεν έχουν ουδένα πόρον ζωής και αγνοούν τας βάσεις και τους όρους της ισλαμικής θρησκείας και διατελούν εισέτι υπό την επίρροιαν του ραγιαδισμού».<br />
<br />
Μετά το 1770, όπου οι Τουρκοκρητικοί είχαν αποθρασυνθεί και έγιναν πραγματικοί κυρίαρχοι του νησιού, αγνοώντας ακόμα και τον βαλή, δηλαδή τον στρατιωτικό διοικητή, καθώς και τους πασάδες. Η Υψηλή Πύλη, για να καταφέρει να τους περιορίσει, αναγκάστηκε να στείλει έναν δυναμικό διοικητή, για να επαναφέρει την τάξη. Ήταν η εποχή, όπου ο νεωτεριστής σουλτάνος Μαχμούτ Β', ετοιμαζόταν να καταργήσει το επικίνδυνο σώμα των γενιτσάρων. Ο νέος διοικητής, ονομάζονταν Χατζή Οσμάν πασάς, ο οποίος είχε γεννηθεί στο Κουρδιστάν και φημίζονταν για την διοικητική του ικανότητα. Το 1810, επέβαλε πλήρη τάξη στην Εύβοια, καταστέλλοντας τις αυθαιρεσίες των εκεί Τούρκων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-D7NauuYzlns/WLJv2YaWiiI/AAAAAAAApX4/Nguk87G48QgNyVhipYKTOMN4va9KHpHYgCLcB/s1600/Tu%25C4%259F.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="https://1.bp.blogspot.com/-D7NauuYzlns/WLJv2YaWiiI/AAAAAAAApX4/Nguk87G48QgNyVhipYKTOMN4va9KHpHYgCLcB/s400/Tu%25C4%259F.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Έπειτα από εκείνη την επιτυχία του, κατέβηκε στην Κρήτη. Μέχρι πριν από την άφιξη του Οσμάν πασά, όπως γράφει ο Αμερικανός περιηγητής Ρόμπερτ Πάσλεϊ, οι Τουρκοκρητικοί εκτόξευαν σφαίρες τυλιγμένες σε ένα χαρτί που έγραφε το ποσόν το οποίο έπρεπε να πληρώσουν, και αν οι παραλήπτες του σημειώματος δεν πλήρωναν, τότε δολοφονούνταν ασελγώς. Αυτά τα διεφθαρμένα άτομα είχαν φτάσει στο σημείο να παίζουν με τα όπλα, πυροβολούσαν δηλαδή από τα τείχη της πύλης τα άτομα που παρουσιάζονταν για να μπουν, και στοιχημάτιζαν από ποια πλευρά θα πέσει το θύμα τους.</div>
<div>
<br />
Στις 25 Ιουλίου 1821, ο Δημήτριος Υψηλάντης, ενεργώντας μάλλον αφελώς και αγνοώντας, ίσως, τις πραγματικές συνθήκες συμβίωσης χριστιανών Κρητών και Τουρκοκρητικών (ενδεχομένως, κατόπιν κακής πληροφόρησης ή και υπέρμετρης αισιοδοξίας), έστειλε επιστολή στον Τουρκοκρητικό Σερίφ Μεχμέτ, πασά του Ηρακλείου, προσδοκώντας την σύμπραξη Χριστιανών και Μουσουλμάνων Κρητών, λόγω κοινής εθνικής καταγωγής, για τον σκοπό της Επανάστασης. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος:<br />
<br />
«Ο Σερίφ πασάς, αν δεν οργίσθη από το θράσος του επαναστάτου να αποστείλει προς αυτόν τον ίδιον τοιαύτην επιστολήν, θα εγέλασε με την προσπάθειάν του. Διότι εις την Κρήτη η ραγιάδες δεν υπέφεραν απλώς από το κράτος του σουλτάνου, όπως εις τας άλλας τουρκοκρατουμένας χώρας, αλλ' ετυραννούντο από εκείνους ακριβώς που ήθελε να προσεταιρισθή ο Υψηλάντης ως γηγενείς και έχοντας κοινά συμφέροντα με τους Έλληνας συμπατριώτας των. Τουναντίον, οι Τουρκοκρήτες είχαν συμφέρον, εκ των συνθηκών που είχαν αναπτυχθή εις την Κρήτην, περισσότερο παρά οι μουσουλμάνοι των άλλων χωρών, να διατηρηθή η τουρκοκρατία, αφού χάρις εις αυτήν καταδυνάστευαν τους χριστιανούς και απομυζούσαν την εργασίαν των».<br />
<br />
Λίγο πριν την Επανάσταση του 1821, υπολογίζονταν πως υπήρχαν 28.000 Ελληνικές οικογένειες και 14.000 Τουρκοκρητικές. Στην απογραφή του 1858, οι Έλληνες και γενικότερα οι Χριστιανοί, ήταν 215.863 και οι Μουσουλμάνοι 62.138. Και το 1881, μετά τις αιματηρές επαναστάσεις, οι Έλληνες ήταν 205.000 και οι Τούρκοι 73.000. Μέχρι το 1826, το έτος κατάργησης των γενιτσαρικών σωμάτων της Αυτοκρατορίας από το σουλτάνο Μαχμούντ Β', το όνομα της Μουσουλμανικής κοινότητας της Κρήτης παρέμεινε άρρηκτα συνδεδεμένο με τα γενιτσαρικά σώματα που έδρευαν στο νησί.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ</b></span><br />
<br />
Πολλοί ιστορικοί συμφωνούν ότι από τα τέλη του 16ου αιώνα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία άρχισε να παρακμάζει και ότι αυτή η παρακμή διήρκεσε περισσότερο από τρεις αιώνες, μέχρι την τελική κατάρρευση της Αυτοκρατορίας στις αρχές του 20ου αιώνα. Άλλοι διαφωνούν και τοποθετούν την αρχή της παρακμής είτε στο 1683, όταν απέτυχε η δεύτερη πολιορκία της Βιέννης από τους Οθωμανούς και η Αυτοκρατορία άρχισε να χάνει πολέμους και εδάφη στην Ευρώπη, είτε στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρισκόταν σε μία σταδιακή διαδικασία οικονομικής και πολιτικής ενσωμάτωσης στο παγκόσμιο σύστημα, όπου κυριαρχούσε η Δύση.<br />
<br />
Το ζήτημα της Οθωμανικής παρακμής, παρόλο που ουσιαστικά αναπτύχθηκε από τις ιστορικές σπουδές του 20ου αιώνα, δεν αποτελεί μία εντελώς νέα κατασκευή. Το ίδιο ζήτημα εμφανίζεται συχνά σε έργα του 16ου και 17ου αιώνα, όταν οι Οθωμανοί λόγιοι υποστήριζαν ότι η «παλιά καλή τάξη» της «χρυσής εποχής» του Σουλεϊμάν Α' (1520 - 1566) είχε καταστραφεί από την αταξία και τη διαφθορά. Οι ιστορικοί προχώρησαν πρόσφατα στην αποδόμηση αυτής της εικόνας, καταδεικνύοντας τη χρήση της ως ιδεολογικού εργαλείου στους αγώνες που αναπτύχθηκαν στους κόλπους της Οθωμανικής άρχουσας τάξης.<br />
<br />
Πρόσφατες μελέτες απέδειξαν επίσης ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατάφερε να ξεπεράσει την κρίση του ύστερου 16ου και πρώιμου 17ου αιώνα μέσα από μία διαδικασία εκσυγχρονισμού, εκχρηματισμού και ενδυνάμωσης της γραφειοκρατίας -διαδικασία παρόμοια στην ουσία με τις εξελίξεις που βίωσαν οι πιο σημαντικές ευρωπαϊκές και ασιατικές μοναρχίες της πρώιμης νεότερης εποχής. Έτσι, επιβεβαιώνουν το επιχείρημα ότι ο 17ος και ο 18ος αιώνας δεν ήταν μια περίοδος συνεχούς παρακμής, αλλά μια περίοδος πολύπλοκου εκσυγχρονισμού και από πολλές απόψεις, μια περίοδος ανάπτυξης και εξελίξεων. Η θεωρία αυτή δεν αρνείται την παρουσία πολυάριθμων στοιχείων κρίσης.<br />
<br />
Οι άνθρωποι που ζούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία υποτάσσονταν -όπως και οι σύγχρονοί τους σε κάθε σημείο του σύγχρονου νεότερου κόσμου- σε σημαντικούς και ποικίλους περιορισμούς και πιέσεις. Κατ’ αρχήν, η φυσική επιβίωση δεν ήταν καθόλου σίγουρη. Οι σοδειές κινδύνευαν από φυσικές καταστροφές. Οι φωτιές κατέστρεφαν και το συσσωρευμένο πλούτο και τα αναγκαία μέσα για τη στοιχειώδη ύπαρξη, οι ξαφνικές ασθένειες έπλητταν τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν είχαν τις απαραίτητες γνώσεις και τα μέσα για να θεραπευθούν. Η φορολογία αποτελούσε μία σημαντική απειλή για τα περισσότερα νοικοκυριά. Οι εξωτερικοί πόλεμοι έγιναν ιδιαίτερα δαπανηροί και εξασθενούσαν τα Οθωμανικά ταμεία.<br />
<br />
Προκειμένου να συγκεντρωθούν εισοδήματα, οι αρχές είτε προχωρούσαν σε αύξηση της φορολογίας είτε υποτιμούσαν το νόμισμα. Ακόμα κι έτσι όμως, τα μέσα αυτά δεν ήταν αρκετά για να εξισορροπήσουν τον προϋπολογισμό. Η εκποίηση των αξιωμάτων και οι απροκάλυπτες δωροδοκίες αποτέλεσαν πρακτικές προσέλκυσης ιδιωτικών κεφαλαίων για τη λειτουργία του κράτους, προκαλώντας όμως ταυτόχρονα και ένα πλέγμα αντικανονικών διασυνδέσεων, οι οποίες επέτρεπαν σε μικρές ομάδες αξιωματούχων και μεσαζόντων να καρπώνονται τα εισοδήματα τόσο του κράτους όσο και των φορολογούμενων υπηκόων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-jXbajvy9-yY/WLO54VQ94nI/AAAAAAAApYU/43OO2zc-OlcP19J17-quV2q3XVTz7sU9ACLcB/s1600/Tughra_Suleiman.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="444" src="https://4.bp.blogspot.com/-jXbajvy9-yY/WLO54VQ94nI/AAAAAAAApYU/43OO2zc-OlcP19J17-quV2q3XVTz7sU9ACLcB/s640/Tughra_Suleiman.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΠΙΛΟΓΟΣ</b></span><br />
<br />
Το 1381 ο Μουράτ ο Ι δημιουργεί το πρώτο επίλεκτο σώμα Στρατού, δίνοντας τους το όνομα ''Γενίτσαροι'' (yeniceri), που σημαίνει νέος στρατιώτης. Στην αρχή το σώμα των Γενιτσάρων επανδρώθηκε από νέους πολεμιστές που πιανόταν αιχμάλωτοι στη μάχη και τους δινόταν η ευκαιρία να γλιτώσουν τη ζωή τους αν προσηλυτιζόταν στο Ισλάμ και αποδεχόταν την κυριαρχία του Σουλτάνου. Αυτό το σημείο δεν θα πρέπει να προκαλέσει σύγχυση στον προσεκτικό αναγνώστη της Ισλαμικής παράδοσης.<br />
<br />
Μπορεί, σύμφωνα με την Ισλαμική πίστη, η προσηλυτισμός απίστων στην Ισλαμική θρησκεία να μην ευνοούσε τη χρήση της άμεσης βίας, αλλά από την άλλη τόσο η δυνατότητα της επιλογής όσο και η άποψη της εποχής περί απόλυτης κυριαρχίας του νικητή στη μάχη επάνω στον αιχμάλωτο λειτουργούν ως νομιμοποιητικά στοιχεία για τη συγκεκριμένη μέθοδο θρησκευτικού προσηλυτισμού. Πολύ σύντομα όμως ο Μουράτ ο Ι αλλάζει το σύστημα στρατολόγησης των Γενιτσάρων, υιοθετώντας την πρακτική των Μαυριτανών στην Ισπανία, γνωστή ως devsirme (παιδομάζωμα). Τα μέλη του τάγματος των Γενιτσάρων πλέον ήταν παιδιά Χριστιανικών οικογενειών των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης.<br />
<br />
Έτσι, αποκοπτόταν από πολύ μικρή ηλικία από τις οικογένειες τους και μεταφερόταν σε ειδικά στρατόπεδα στρατιωτικής και θρησκευτικής εκπαίδευσης. Το τάγμα των Γενιτσάρων έγινε πολύ σύντομα το επίλεκτο σώμα του Οθωμανική Στρατού, ενώ ο ηθικός τους κώδικας μπορεί να παρομοιασθεί με αυτόν των Samurai, το αντίστοιχο επίλεκτο στρατιωτικό σώμα της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας. Η απόλυτη ηθική, ο λιτός κοινοβιακός τρόπος ζωής, η υποχρεωτική παρθενία και η μη υποχώρηση στη μάχη ήταν σε γενικές γραμμές ένα πλαίσιο συμπεριφοράς που αύξανε το θρύλο του τάγματος στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τόσο στους Μουσουλμανικούς όσο και στους Χριστιανικούς πληθυσμούς.<br />
<br />
Χαρακτηριστικό είναι ότι θεωρούταν ιδιαίτερη τιμητική πράξη αντίστασης αλλά και απόδειξη ανδρείας για έναν «ραγιά» να οικειοποιηθεί τα άρματα ενός Γενίτσαρου που τα κέρδισε σε προσωπική μονομαχία και να «ανέβει» στο βουνό. Η Ελληνική δημοτική παράδοση είναι πολύ πλούσια από τέτοια τραγούδια που εξυμνούν την ανδρεία των Ελλήνων πολεμάρχων που κέρδισαν τα άρματα τους σκοτώνοντας έναν Γενίτσαρο π.χ τα τραγούδια των Κολοκοτρωναίων κ.α. Η πολιτική επιρροή των Γενιτσάρων σύντομα αυξήθηκε και από ένα στρατιωτικό σώμα επίλεκτων πολεμιστών, προορισμένο να νικά πολέμους για να μεγιστοποιείται η πολιτική ισχύς του Σουλτάνου, μεταμορφώθηκε σε ένα σημαντικό πολιτικό κίνημα με ισχύ ακόμα και μέσα στο παλάτι.<br />
<br />
Με σημαντικό μερίδιο στην παραγωγή πλούτου και τον έλεγχο μεγάλης μερίδας της οικονομικής ζωής της Αυτοκρατορίας. Μεγάλες εκτάσεις γης δινόταν από τον εκάστοτε Σουλτάνο ως ανταμοιβή για κάθε νέα κατάκτηση στους υψηλόβαθμους Γενίτσαρους, ενώ το ίδιο το παλάτι, για να εξασφαλίσει την υποστήριξη τους, ενθάρρυνε αλλά και βοήθησε τις οικονομικές δραστηριότητες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της πολιτικής τους επιρροής φαίνεται το 1648 όταν μετά από μια γενικευμένη ανταρσία στο κεντρικό στρατόπεδο των Γενιτσάρων στην Κωνσταντινούπολη, καταλαμβάνουν την Πόλη, ξεκινούν διώξεις εναντίον του αυτοκρατορικού συστήματος εξουσίας και στο τέλος εισβάλουν στο παλάτι και δολοφονούν τον Σουλτάνο Ιμπραήμ τον Ι.<br />
<br />
Η πράξη αυτή μπορεί σήμερα να ακούγεται ως μια πολιτική εξέγερση από τις πολλές που έχει να επιδείξει η παγκόσμια ιστορία ανά τους αιώνες. Η σπουδαιότητα όμως της πράξης αυτής και οι προεκτάσεις της είναι δυνατόν να κατανοηθούν πλήρως μόνο αν αναλογισθούμε ότι ο Οθωμανός Σουλτάνος εκτός των πολιτικών του καθηκόντων ήταν και ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης της πίστης, ιερό πρόσωπο για τους απανταχού Μουσουλμάνους, αφού θεωρούταν η προέκταση της παρουσίας του Προφήτη Μωάμεθ επί της γης. Η εισβολή των Γενιτσάρων στο παλάτι και η δολοφονία του Ιμπραήμ του Ι δείχνει την αυτοπεποίθηση των πρώτων αλλά και την πολιτική ισχύ που διέθεταν στο εσωτερικό του Οθωμανικού πολιτικού συστήματος που τους έδινε την δυνατότητα να προβούν σε μια «ιερόσυλη πολιτική πράξη».<br />
<br />
Αλλά και το 1807, όταν μετά από πραξικόπημα των Γενιτσάρων ο Σελίμ ο ΙΙΙ εκθρονίστηκε και τη θέση του κατέλαβε ο Μουσταφά ο ΙV, επιλογή των Γενιτσάρων ο οποίος είχε υποσχεθεί σημαντικά πολιτικά και οικονομικά προνόμια στους υποστηρικτές του. Όσον αφορά την οικονομική τους ισχύ, από μαρτυρίες του Βρετανού περιηγητή και ταγματάρχη του Βρετανικού Βασιλικού πυροβολικού Peter William Winthrop, πληροφορούμαστε ότι στα τέλη του 18ου αιώνα μεγάλο μέρος των εμπορικών συνδιαλλαγών στην Κωνσταντινούπολη αλλά και η λειτουργία των καφενείων και των τεκέδων της Πόλης ήταν αποκλειστικό προνόμιο των Γενιτσάρων, που πλέον λειτουργούσαν ως αυτόνομος τραπεζο-πιστωτικός φορέας στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Ο συνεχώς αυξανόμενος ρόλος των Γενιτσάρων στις πολιτικοστρατιωτικές εξελίξεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το καθεστώς διαφθοράς στο οποίο είχαν περιπέσει, αλλά και η αδυναμία τους να καταπνίξουν την Ελληνική Επανάσταση στην Πελοπόννησο και στη Στερεά Ελλάδα, έπεισε τον Μαχμούτ τον ΙΙ να αναδιαρθρώσει το Οθωμανικό στράτευμα, καλώντας στρατιωτικούς εκπαιδευτές από τις Ευρωπαϊκές μητροπόλεις και δημιουργώντας ένα νέο σώμα πεζικού υπό την ονομασία Muallem Asakir-i Mansure-i Muhammede (Εκπαιδευμένοι Νικηφόροι Μωαμεθανοί Στρατιώτες). Σ' αυτό το νέο σώμα υποχρεώθηκαν να ενταχθούν εγκαταλείποντας τα στρατόπεδα τους 150 Γενίτσαροι από κάθε τάγμα της Οθωμανικής επικράτειας.<br />
<br />
Η κίνηση αυτή, που ως σκοπό είχε την αποδυνάμωση των Γενιτσάρων, προκάλεσε μια νέα εξέγερση στο εσωτερικό του επίλεκτου Οθωμανικού στρατιωτικού σώματος και οι ταραχές δεν άργησαν να ξεσπάσουν στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Αυτοκρατορίας. Ο Σουλτάνος με ειδικό φιρμάνι κήρυξε ιερό πόλεμο εναντίον των Γενιτσάρων και στα μέσα του Ιουνίου του 1826 μεγάλες δυνάμεις Ιππικού (Σπαχήδες) και Πυροβολικού περικύκλωσαν το στρατόπεδο των Γενιτσάρων στην Κωνσταντινούπολη και κατάφεραν να εξουδετερώσουν την αντίσταση τους. Ένας μεγάλος αριθμός Γενιτσάρων εξολοθρεύτηκε, άλλοι θανατώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες μετά από σύντομη φυλάκιση, ενώ συντονισμένες διώξεις εναντίον των περιφερειακών ταγμάτων έλαβαν χώρα σε όλη την Αυτοκρατορία.<br />
<br />
Σε λίγους μήνες οι Γενίτσαροι έπαψαν να υφίστανται ως πόλος στρατιωτικό-πολιτικής και οικονομικής ισχύος, αλλά η μακρά παρουσία τους και ο σημαντικός τους ρόλος για αιώνες στο στρατηγικό σχεδιασμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προσέδωσε ιδιαίτερη αίγλη στο Στρατό και νομιμοποίησε στη συνείδηση της κοινής γνώμης την παρεμβατική λειτουργία και νοοτροπία του στρατεύματος στην πολιτική ζωή της Αυτοκρατορίας. Δεν θα ήταν υπερβολικό να υποστηρίξουμε ότι το τέλος του τάγματος των Γενιτσάρων, που επιβίωσαν και απέκτησαν δύναμη και πλούτο για σχεδόν πέντε αιώνες, έκλεισε και την περίοδο της αδιαμφισβήτητης ισχύος της Υψηλής Πύλης στις Διεθνείς Σχέσεις του τότε γνωστού κόσμου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-64ZmuxaXJo4/WLPGF_RkzWI/AAAAAAAApY8/r968JAWuEEw-PBTZaVGLrSVww6OfL2chQCLcB/s1600/SiegeofDamascus.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-64ZmuxaXJo4/WLPGF_RkzWI/AAAAAAAApY8/r968JAWuEEw-PBTZaVGLrSVww6OfL2chQCLcB/s400/SiegeofDamascus.JPG" width="353" /></a></div>
<br />
Η εξιστόρηση της Ελληνικής ιστορίας σταματούσε στο κεφάλαιο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, το 1453, ακολουθούσε ένα κεφάλαιο περί των 400 χρόνων Τουρκοκρατίας, όπου επικρατούν εκφράσεις όπως "το μαύρο σκοτάδι της σκλαβιάς, το παιδομάζωμα, οι εξισλαμισμοί, οι σφαγές, η καταπίεση, το κρυφό σχολειό, η Τουρκοκρατία" και αμέσως μετά ακολουθεί το κεφάλαιο για την επανάσταση του 1821. Εν ολίγοις, ένα κεφάλαιο της Ελληνικής ιστορίας διάρκειας περίπου 4 αιώνων, ο Έλληνας διδάχθηκε έως πρόσφατα να το παρακάμπτει ως οιονεί "μη γενόμενο" ή κατά κάποιο τρόπο ως ανεπιθύμητο για πολλή έρευνα και μελέτη.<br />
<br />
Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αυξηθεί οι σχολές και τα τμήματα που διδάσκουν Τουρκική και Αραβική γλώσσα, αλλά και άλλες γλώσσες της Ανατολής (Εγγύς και Μέσης, καμιά φορά ακόμη και της Άπω), διδάσκουν την ιστορία της Περσίας, των Αράβων, των Σελτζούκων, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σημειωτέον ότι το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων ειδικότερα, αλλά και γενικότερα των Δυτικών για την ''Ανατολή'', χρονολογείται από το 18ο και 19ο αιώνα. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι η νέα γενιά στην Ελλάδα, ενέταξε μέσα στις σπουδές της και τη μελέτη της ιστορίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία συνιστά επίσης μελέτη ενός πολύ σημαντικού τμήματος της Ελληνικής ιστορίας.<br />
<br />
Για παράδειγμα, ο Αραβικός πολιτισμός, από τους πλέον αξιόλογους της υφηλίου με ιδιαίτερα υψηλές επιδόσεις κατά την περίοδο του Μεσαίωνα έως τη σύγχρονη εποχή σε όλα τα κεφάλαια της ανθρώπινης δραστηριότητας, γράμματα, τέχνες, επιστήμες και τεχνολογία, πολιτική και οικονομική ζωή, θεωρείται από τους ειδικούς ως ο κληρονόμος των πολιτισμών της αρχαιότητας (συμπεριλαμβανομένου του αρχαιοελληνικού) και της Ελληνιστικής εποχής που τελούσαν υπό εξαφάνιση λόγω δυσμενών συνθηκών, βλ. το φανατισμό του Βυζαντίου εναντίον όχι μόνο του Ελληνικού, αλλά και του Αιγυπτιακού και Συριακού πολιτισμού, ιδιαίτερα μετά την ανακήρυξη του Χριστιανισμού σε επίσημη θρησκεία τον 4ο αιώνα μ.X.<br />
<br />
Οι Άραβες ήταν εκείνοι που διέσωσαν ένα σημαντικό μέρος της κληρονομιάς όλων αυτών των διωκόμενων παραδόσεων και στη συνέχεια, μετά την κατάκτηση της αχανούς Αυτοκρατορίας των Περσών, αγκάλιασαν με τον ίδιο ζήλο και τον Περσικό πολιτισμό. Αυτά μας λέει η ιστορία. Και δεν περιορίστηκαν μόνο να διασώσουν, αλλά στη συνέχεια επεξεργάστηκαν γόνιμα όλα αυτά τα στοιχεία που μελετούσαν και δημιούργησαν νέες εκφράσεις που συνδύαζαν το δικό τους με τον πολιτισμό των άλλων. Στη συνέχεια, μετέδωσαν αυτό τον πολιτισμό στη Μεσαιωνική Δύση, που ακριβώς λόγω αυτής της αφύπνισης μπόρεσε να περάσει σταδιακά στην Αναγέννηση και να αποτινάξει από πάνω της το σκοτάδι της δεισιδαιμονίας και του θρησκευτικού φανατισμού.<br />
<br />
Οι λαοί, λοιπόν, δεν βρέθηκαν μόνο αντιμέτωποι στα πεδία των μαχών, αλλά -και ίσως αυτό είναι το σπουδαιότερο- έζησαν μαζί, συγχρωτίστηκαν, δημιούργησαν κοινούς πολιτισμούς, κοινές πολιτισμικές εκφράσεις, αγαπήθηκαν, ωρίμασαν μαζί, υπήρξαν γείτονες, έκαναν κοινά όνειρα, συχνά ερωτεύονταν ο ένας τον άλλο και δημιούργησαν μικτές οικογένειες. Επηρέαζαν ο ένας τον άλλο, βασίζονταν ο ένας τον άλλο. Και από αυτή την άποψη, δεν υπάρχει κατακτητής και κατακτημένος, νικητής και νικημένος. Αντίθετα, και αυτό το έχουμε δει πάμπολλες φορές να επαναλαμβάνεται στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο κατακτημένος και θεωρητικά νικημένος, αν ήταν πιο ισχυρός και πολύπλευρος πολιτισμικά, "κατακτούσε", γοήτευε το νικητή του.<br />
<br />
Αυτό έγινε με τους Έλληνες και τους Ρωμαίους. Αυτό έγινε, τουλάχιστον στην πρώτη περίοδο του 7ου έως τα μισά του 8ου αιώνα, με τους Άραβες και τους Βυζαντινούς στις νεοκατακτηθείσες επαρχίες της Αιγύπτου, της Συρίας και της Παλαιστίνης. Οι Άραβες κράτησαν όλη την κρατική δομή των Βυζαντινών, ακόμη και τη γλώσσα, με αποτέλεσμα στη δυναστεία των Ομμεϋαδών η επίσημη γλώσσα του κράτους της Δαμασκού, να είναι τα Ελληνικά. Αυτό έγινε με τους Σελτζούκους στη Μικρά Ασία και στην Περσία (11ος - 13ος αιώνα μ.X.), οι οποίοι λάτρεψαν τους πολιτισμούς που βρήκαν και αφέθηκαν σε έναν γόνιμο συγκρητισμό με το Ελληνικό και το Περσικό στοιχείο.<br />
<br />
Επομένως, αναζητούμε και τα στοιχεία που μας ενώνουν με τους άλλους λαούς. Δεν εστιάζουμε μόνο στα αρνητικά του άλλου. Προσπαθούμε να τον κατανοήσουμε, να μας κατανοήσουμε. Βλέπουμε χωρίς φόβο τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις μας και με ειλικρίνεια τα αποβάλλουμε. Παύουμε εμείς πρώτα να λειτουργούμε τραυματικά και, χωρίς διάθεση δικαιολογίας, βλέπουμε τις δυσκολίες και τα βάσανα του άλλου ανθρώπου, του άλλου λαού. Επιστήμη και ειδικότερα στην περίπτωσή μας η επιστήμη της ιστορίας, είναι η αναζήτηση της αλήθειας και υγιής επιστήμονας είναι εκείνος που αφοσιώνεται σε αυτό το ταξίδι, κατ' αρχάς, για λόγους προσωπικής ανάγκης-εξέλιξης και στη συνέχεια από διάθεση να υπηρετήσει με εντιμότητα τους συνανθρώπους του.<br />
<br />
Όταν δημιουργήθηκαν τα πρώτα Τουρκικά κράτη - Εμιράτα - Σουλτανάτα στη Μικρά Ασία, οι Χριστιανοί αγρότες των περιοχών αυτών, απογοητευμένοι από την εξαθλίωση και την παρακμή στην οποία τους είχε καταδικάσει το παραλυμένο από αιώνες Βυζαντινό κράτος, σε αρκετές περιπτώσεις αποδέχτηκαν ασμένως τους Τούρκους ή και τους χαιρέτησαν ως απελευθερωτές. Πράγματι, σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα αποδεικνύουν ότι η τύχη των αγροτών όντως βελτιώθηκε επί Σελτζούκων και Οθωμανών, από τα τέλη του 13ου αιώνα και εξής. H αναρχία κι ο τρόμος που επικρατούσαν στην ύπαιθρο, έδωσαν τη θέση τους στην ειρήνη και την ησυχία.<br />
<br />
Στη θέση των πρώην απόντων γαιοκτημόνων βρέθηκε μία νέα τάξη μικροκτηματιών, η οποία, όπως ήταν φυσικό, ταύτισε την ευμάρειά της με την Τουρκική εξουσία. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Τουρκική εξάπλωση ήταν στρωμένη πάντα με ροδοπέταλα. Αλλά έγιναν και αυτά και δεν χρειάζεται να απομονώνουμε μόνο στα αρνητικά. Για παράδειγμα, οι Χριστιανοί της εποχής εκείνης θα πρέπει να εντυπωσιάστηκαν ιδιαίτερα από τις δερβισικές αδελφότητες, όπως οι άχηδες και οι μπεκτασήδες. Σε αντίθεση με τον 19ο αιώνα, οπότε οι αντιμαχόμενες εθνικές εγέρσεις φανάτισαν εξίσου Μουσουλμάνους κι Έλληνες.<br />
<br />
Οι διαφορές ανάμεσα στις αντίπαλες θρησκείες εκείνο τον καιρό, ήταν εντυπωσιακά θολές στο μυαλό των ανθρώπων, όπως ισχυρίζεται ο καθηγητής Λ. Σταυριανός. H δερβισική αδελφότητα των μπεκτασήδων, για παράδειγμα, επηρεαζόταν ελάχιστα από τις διαφορές στα δόγματα και τις τελετουργικές πρακτικές και στόχευε στη συμφιλίωση Χριστιανισμού και Ισλαμισμού. Θα μπορούσε να υποθέσει, λοιπόν, κάποιος ότι πολλοί Χριστιανοί εκείνης της εποχής πίστευαν ότι η αποστασία θα μπορούσε να αποβεί πρόσφορη, καθώς θα απαιτούνταν μόνο μία ελάχιστη προσαρμογή των πιστεύω και των πρακτικών τους ή δεν χρειαζόταν καμία αποστασία και αλλαγή θρησκεύματος, καθώς το οικουμενικό και ανεξίθρησκο πνεύμα που διέπνεε αυτές τις αδελφότητες δεν τις οδηγούσε στον προσηλυτισμό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ZB6fFQbMh_w/WLPFKiITdWI/AAAAAAAApYw/ttmDTCLkAKYGG-Nwmpae8Vxg9S5wO7q6gCLcB/s1600/8fa51505c5e7ab7256c8e5344e11fc1b.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://3.bp.blogspot.com/-ZB6fFQbMh_w/WLPFKiITdWI/AAAAAAAApYw/ttmDTCLkAKYGG-Nwmpae8Vxg9S5wO7q6gCLcB/s400/8fa51505c5e7ab7256c8e5344e11fc1b.jpeg" width="400" /></a></div>
<br />
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιες φορές, ίσως και αρκετές, αυτό δεν συνέβη. Έχουμε πάμπολλα παραδείγματα μελών δερβισικών σχολών που παρέμειναν Χριστιανοί, Εβραίοι και έφθασαν να γίνουν ακόμη και σεΐχηδες, δηλαδή, επικεφαλής τους και δάσκαλοι. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του μεγάλου συνθέτη Βυζαντινής μουσικής, του Πέτρου Πελοποννήσιου ή Λαμπαδάριου κατά τον 18ο αιώνα. Σ' αυτή την τεράστια Αυτοκρατορία ζούσαν λαοί διαφόρων εθνοτικών προελεύσεων και θρησκευτικών πεποιθήσεων, ενώ δεν έλειψαν και εκείνοι, κυρίως Εβραίοι, που μετανάστευσαν μαζικά (περί τους 100.000) στα εδάφη που εξουσίαζε ο σουλτάνος (κυρίως μετά την απέλασή τους από την Ισπανία), επειδή εκεί συναντούσαν έναν βαθμό θρησκευτικής ανοχής που ήταν άγνωστος κι αδιανόητος στη Χριστιανική Ευρώπη της εποχής εκείνης.<br />
<br />
Θα μπορούσαμε χωρίς υπερβολή να πούμε ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία διακρινόταν για έναν πρωτοφανή βαθμό θρησκευτικής ελευθερίας, την ίδια στιγμή που σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη καθολικοί και διαμαρτυρόμενοι αλληλοσκοτώνονταν και οι Εβραίοι διώκονταν από το ένα Χριστιανικό κράτος στο άλλο. Αντιθέτως, οι υπήκοοι του σουλτάνου ήταν ελεύθεροι να λατρεύουν το θεό τους όπως ήθελαν, και με συγκριτικά ελάχιστες συνέπειες. H Οθωμανική διοίκηση στηριζόταν στα πιο ρωμαλέα και ευφυή παιδιά των Χριστιανικών πληθυσμών, για να προωθήσει και να εδραιώσει το κατακτητικό και οργανωτικό έργο της.<br />
<br />
Αυτοί ήταν οι γενίτσαροι, πολλοί από τους οποίους ήταν Έλληνες και κατά συνέπεια η μελέτη της ιστορίας τους μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ως υποκεφάλαιο της Ελληνικής ιστορίας αυτής της περιόδου. Και ίσως "το πλέον ωραιώτερον βασίλειον του κόσμου που εκθειάζεται πανταχόθεν από τους σοφούς της γης", η Οθωμανική Αυτοκρατορία, δηλαδή, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ρήγας Φεραίος στις πρώτες παραγράφους του περίφημου Συντάγματός του, όφειλε τη μεγαλοσύνη της και τη φήμη της ακριβώς στο ότι όχι μόνο σεβάστηκε, αλλά και γόνιμα ενσωμάτωσε τα ποικίλα έθνη και λαούς που απάρτιζαν την πολυπολιτισμική οντότητά της, τουλάχιστον κατά τους πρώτους αιώνες.<br />
<br />
Αντίθετα, όταν σταδιακά άρχισε να καταπιέζει με τυραννικό τρόπο τους λαούς της λόγω διαφορετικής φυλετικής ή θρησκευτικής προέλευσης, τότε επήλθε η παρακμή, μετατράπηκε σε Τουρκοκρατία, με ό,τι αρνητικό φορτίο κουβαλάει ο όρος και γι' αυτό ακόμη και ο Ρήγας, στη συνέχεια του Συντάγματός του, ομιλεί για διεφθαρμένο σουλτάνο και κακοδιοίκηση, από την οποία η μόνη λύση ήταν, κατά τη γνώμη του, η δημιουργία μίας Βαλκανικής Συνομοσπονδίας όλων των λαών των Βαλκανίων, μηδέ των Τούρκων εξαιρουμένων, και με βάση τις αρχές του Ευρωπαϊκού διαφωτισμού.<br />
<br />
Από το πλήθος των παρανοήσεων που σχετίζονται με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η πιο συνηθισμένη αφορά στον πολιτισμό της, καθώς επικρατεί η πεποίθηση ότι η αυτοκρατορία μπορεί να ήταν μεγάλη και ισχυρή, αλλά ήταν υπανάπτυκτη και βάρβαρη. Κι, όμως, μία πιο προσεκτική ματιά θα μας οδηγούσε σε άλλα συμπεράσματα. O Οθωμανικός πολιτισμός ήταν ένας εκλεπτυσμένος και πολύ ανεπτυγμένος πολιτισμός, που απλώς, όπως και άλλοι πολιτισμοί της Ανατολής, δεν έδειξε να επιθυμεί να συμβαδίσει με τη δυναμική Δύση, η οποία μεταλλασσόταν από την Αναγέννηση, τις ανακαλύψεις, τη βιομηχανική και επιστημονική επανάσταση και τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό.<br />
<br />
O Οθωμανικός πολιτισμός κατ' αρχάς, δεν ήταν προϊόν μόνο των Τούρκων, αφού η Τουρκική συμμετοχή δεν ήταν τόσο κυρίαρχη. O Τουρκικός λαός ήταν μία μειονότητα μέσα στην Αυτοκρατορία του και προσανατολιζόταν περισσότερο προς τους πολέμους και τις κατακτήσεις. Σ' αυτή την τεράστια Αυτοκρατορία ζούσαν και δραστηριοποιούνταν λαοί, όπως οι Τάταροι, οι Άραβες, ο Κούρδοι, οι Τουρκομάνοι, οι Μπερμπερίνοι κι ο Μαμελούκοι, που ανήκαν στο Ισλάμ, και υπήρχαν οι Βόσνιοι, οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι, που ασπάστηκαν την πίστη του κατακτητή τους.<br />
<br />
Ενώ ο υπόλοιπες εθνοτικές ομάδες -Έλληνες, Ούγγροι, Ρουμάνοι, Σέρβοι, Αρμένιοι, Γεωργιανοί κι Αιγύπτιοι κόπτες- ανήκαν σε διάφορες Χριστιανικές Εκκλησίες, από τις οποίες η σημαντικότερη ήταν η ορθόδοξη. Όλοι αυτοί οι λαοί, με προεξάρχοντες τους Έλληνες, τους Σύριους, τους Αιγυπτίους και, φυσικά, τους Τούρκους, συνεισέφεραν στη δημιουργία ενός νέου πολιτισμού, που εύστοχα μπορεί να χαρακτηριστεί "Οθωμανικός". Χαρακτηριστική είναι, για παράδειγμα, η περίπτωση του πιο διάσημου αρχιτέκτονα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του Μεϊμάρ (Μιμάρ) Σινάν, ο οποίος γεννήθηκε το 1589 σε ένα χωριό κοντά στην Καισάρεια από Έλληνες Χριστιανούς γονείς, ο οποίος μπήκε στο τάγμα των γενιτσάρων κατόπιν παιδομαζώματος.<br />
<br />
Σε κάθε γωνιά της Αυτοκρατορίας άφησε μνημειώδη έργα, γι' αυτό έγινε παγκοσμίως γνωστός ως ο "Τούρκος Μιχαήλ Άγγελος", καθώς το ύφος του ήταν σαφώς Οθωμανικό, όπως και η γενικότερη εκπαίδευσή του. Επομένως, δεν ήταν ένας Τούρκος, ούτε ένας Έλληνας αρχιτέκτονας, ήταν Οθωμανός. Σημειωτέον ότι ο Σινάν, έως το τέλος της ζωής του, μακάριζε την ευκαιρία που του δόθηκε να πάρει την παιδεία των γενιτσάρων, η οποία του επέτρεψε να αναρριχηθεί πολύ γρήγορα, φυσικά, χάρη και στο θεϊκό ταλέντο του. Ουσιαστικά, οι λαοί που απάρτιζαν την Οθωμανική αυτοκρατορία, κατόρθωσαν να διατηρήσουν την ταυτότητά τους και να αναδυθούν στο διάβα του χρόνου ως ανεξάρτητοι λαοί και κράτη.<br />
<br />
Ίσως η σημαντικότερη αιτία πίσω από αυτό το φαινόμενο ήταν η χαλαρή δομή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία παρέμεινε ένα συνονθύλευμα λαών και θρησκειών, καθώς οι υποτελείς λαοί είχαν το δικαίωμα να διατηρούν τους θεσμούς και τους πολιτισμούς, εφόσον πλήρωναν τους φόρους τους στο σουλτάνο. H μελέτη της ιστορίας των γενιτσάρων, λοιπόν και της θέσης τους στην Οθωμανική κοινωνία έχει ενδιαφέρον, ιδιαίτερα για τους λαούς των Βαλκανίων, που ουσιαστικά τροφοδότησαν το συγκεκριμένο σώμα.<br />
<br />
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-yzV1PjwgcAQ/WLULRYiXFEI/AAAAAAAApZc/PuTVlaG0JFACTJzMjHj49iZzn3pGdGZugCLcB/s1600/202565.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-yzV1PjwgcAQ/WLULRYiXFEI/AAAAAAAApZc/PuTVlaG0JFACTJzMjHj49iZzn3pGdGZugCLcB/s400/202565.jpg" width="257" /></a><a href="https://3.bp.blogspot.com/-yYfknT4Fxqw/WLULRxexpBI/AAAAAAAApZg/i7jICa5YnP4G4D2obVbGAjmO31FIi0AKACLcB/s1600/ba2261b0dc2138d4e2f7a552cf873306.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-yYfknT4Fxqw/WLULRxexpBI/AAAAAAAApZg/i7jICa5YnP4G4D2obVbGAjmO31FIi0AKACLcB/s400/ba2261b0dc2138d4e2f7a552cf873306.jpg" width="312" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-smjCr7dwx_Q/WLUMRQngkxI/AAAAAAAApZs/Ds9a45Q_BgE75tH9b7aKUMYw94ILUbDsgCLcB/s1600/Franz_Hermann%252C_Hans_Gemminger%252C_Valentin_Mueller_-_A_Scene_from_the_Turkish_Harem_-_Google_Art_Project.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="434" src="https://3.bp.blogspot.com/-smjCr7dwx_Q/WLUMRQngkxI/AAAAAAAApZs/Ds9a45Q_BgE75tH9b7aKUMYw94ILUbDsgCLcB/s640/Franz_Hermann%252C_Hans_Gemminger%252C_Valentin_Mueller_-_A_Scene_from_the_Turkish_Harem_-_Google_Art_Project.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-23bNFLSTYCQ/WLUL6ym0III/AAAAAAAApZk/cpXDC7H1IrUa60Yj6G96us0WRLeIvtH-wCLcB/s1600/Jean_Baptiste_Vanmour_-_Dinner_at_the_Palace_in_Honour_of_an_Ambassador_-_Google_Art_Project.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="472" src="https://3.bp.blogspot.com/-23bNFLSTYCQ/WLUL6ym0III/AAAAAAAApZk/cpXDC7H1IrUa60Yj6G96us0WRLeIvtH-wCLcB/s640/Jean_Baptiste_Vanmour_-_Dinner_at_the_Palace_in_Honour_of_an_Ambassador_-_Google_Art_Project.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-5HBoFOl5CZ8/WLUMd4ZjNpI/AAAAAAAApZw/Kx6RNe0RyqQcvG8vSNhEQRGTDdMWsTIVwCLcB/s1600/20d4566a84c7a463a5a0a905feae9a36.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-5HBoFOl5CZ8/WLUMd4ZjNpI/AAAAAAAApZw/Kx6RNe0RyqQcvG8vSNhEQRGTDdMWsTIVwCLcB/s400/20d4566a84c7a463a5a0a905feae9a36.jpg" width="283" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-HzZIqomy0Gw/WLUMensW75I/AAAAAAAApZ0/Glct_osYZikiQZpwhG6CjDw-Y9JfFUTZgCLcB/s1600/98ab7219fc7ef45304567e2f756cab9f.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-HzZIqomy0Gw/WLUMensW75I/AAAAAAAApZ0/Glct_osYZikiQZpwhG6CjDw-Y9JfFUTZgCLcB/s400/98ab7219fc7ef45304567e2f756cab9f.jpg" width="300" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-g3DMWf-G38A/WLUMs9ABqNI/AAAAAAAApZ8/qLKhrQv9UwU2DhXBImJjJaihgQK1ZHDkACLcB/s1600/Jean-Baptiste_van_Mour_004.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="474" src="https://4.bp.blogspot.com/-g3DMWf-G38A/WLUMs9ABqNI/AAAAAAAApZ8/qLKhrQv9UwU2DhXBImJjJaihgQK1ZHDkACLcB/s640/Jean-Baptiste_van_Mour_004.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-52mUqMDq_-k/WLUMtX8f1yI/AAAAAAAApaA/OdgNKemEEnM7F1Frw3nrKvhKTqgiRxoAQCLcB/s1600/Jean-Baptiste_van_Mour_005.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="482" src="https://3.bp.blogspot.com/-52mUqMDq_-k/WLUMtX8f1yI/AAAAAAAApaA/OdgNKemEEnM7F1Frw3nrKvhKTqgiRxoAQCLcB/s640/Jean-Baptiste_van_Mour_005.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-L1rrxsTRb3Y/WLUM7H7k5nI/AAAAAAAApaE/cvZvSm--gS8g1_luV-t0bKA0WFmANMHMgCLcB/s1600/3c90d528ffbf8e6f0b457fa52a51191b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-L1rrxsTRb3Y/WLUM7H7k5nI/AAAAAAAApaE/cvZvSm--gS8g1_luV-t0bKA0WFmANMHMgCLcB/s320/3c90d528ffbf8e6f0b457fa52a51191b.jpg" width="259" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-FcNGdPv1qbI/WLUM8djE5QI/AAAAAAAApaI/jPZOLobe1JQi3_bq06XLX-igNx4IXkfsQCLcB/s1600/d741062dc4d31750cc149fda84db8089.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-FcNGdPv1qbI/WLUM8djE5QI/AAAAAAAApaI/jPZOLobe1JQi3_bq06XLX-igNx4IXkfsQCLcB/s320/d741062dc4d31750cc149fda84db8089.jpg" width="262" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-OXui3h0YHdc/WLUNTxFOPrI/AAAAAAAApaU/GSPFtuVnQ5sD8Z7od84WybM-MUpoYlRegCLcB/s1600/3ffc8e580a5f0bcce82cf4fcec69e47c.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="476" src="https://2.bp.blogspot.com/-OXui3h0YHdc/WLUNTxFOPrI/AAAAAAAApaU/GSPFtuVnQ5sD8Z7od84WybM-MUpoYlRegCLcB/s640/3ffc8e580a5f0bcce82cf4fcec69e47c.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-7QoZBiapI6U/WLUNRsUXHHI/AAAAAAAApaQ/PGd4mU0ltFMe8tinKCN5QCZCxhycQyYkQCLcB/s1600/Oil_wrestling_match_in_the_gardens_of_the_Sultan%2527s_Palace.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="390" src="https://2.bp.blogspot.com/-7QoZBiapI6U/WLUNRsUXHHI/AAAAAAAApaQ/PGd4mU0ltFMe8tinKCN5QCZCxhycQyYkQCLcB/s640/Oil_wrestling_match_in_the_gardens_of_the_Sultan%2527s_Palace.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-MFM_Yq6_J-8/WLUNf3SZzsI/AAAAAAAApaY/opwRRf60AiUWMXowwBz8Wbj3DUq_5A8AgCLcB/s1600/2ffdb8ebec19e95eca9c3b5b7f28c4d9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-MFM_Yq6_J-8/WLUNf3SZzsI/AAAAAAAApaY/opwRRf60AiUWMXowwBz8Wbj3DUq_5A8AgCLcB/s400/2ffdb8ebec19e95eca9c3b5b7f28c4d9.jpg" width="286" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-pDLV7TcxjIc/WLUOLe8F-LI/AAAAAAAApak/eeD13EpcKxojQ41y2vAJPFeCIeWNDJv1ACLcB/s1600/Konstantin_Makovsky_-_The_Bulgarian_martyresses.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-pDLV7TcxjIc/WLUOLe8F-LI/AAAAAAAApak/eeD13EpcKxojQ41y2vAJPFeCIeWNDJv1ACLcB/s400/Konstantin_Makovsky_-_The_Bulgarian_martyresses.jpg" width="266" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-S-IIoe04Kr8/WLUOsTW2sdI/AAAAAAAApas/U2n7VUEjmQMEMZgVzeGxMag_DmYn9l91gCLcB/s1600/bef91c39cf92145fc2c0801e5d72d0c8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://4.bp.blogspot.com/-S-IIoe04Kr8/WLUOsTW2sdI/AAAAAAAApas/U2n7VUEjmQMEMZgVzeGxMag_DmYn9l91gCLcB/s640/bef91c39cf92145fc2c0801e5d72d0c8.jpg" width="626" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<b style="font-family: 'Times New Roman', serif;"><span style="color: orange;">(ΜΕΡΟΣ Β')</span></b><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br />
<div style="margin: 0cm;">
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><br /></span><b><span style="color: red;">* ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ : ΜΕΡΟΣ Α' </span></b></div>
</div>
</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br />
<br /></div>
<div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.militaryhistory.gr/assets/magazines/40/index.html#/1/zoomed">http://www.militaryhistory.gr/assets/magazines/40/index.html#/1/zoomed</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/panzer/229janisar.pdf">http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/panzer/229janisar.pdf</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://cdrsee.org/jhp/pdf/WorkBook1_gr.pdf">http://cdrsee.org/jhp/pdf/WorkBook1_gr.pdf</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://www.geetha.mil.gr/media/1_istorika/25_Martioy/paidomazoma.pdf">http://www.geetha.mil.gr/media/1_istorika/25_Martioy/paidomazoma.pdf</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://www.bloko.gr/2016/02/blog-post_193.html">http://www.bloko.gr/2016/02/blog-post_193.html</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://www.eliamep.gr/old/eliamep/files/OP07.02.pdf">http://www.eliamep.gr/old/eliamep/files/OP07.02.pdf</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://spz.army.gr/sites/spz.army.gr/files/spz2issue.pdf">http://spz.army.gr/sites/spz.army.gr/files/spz2issue.pdf</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="https://periklisdeligiannis.wordpress.com/2012/12/07/%CE%BF-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BF%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1/">https://periklisdeligiannis.wordpress.com/2012/12/07/%CE%BF-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BF%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1/</a><br />
<br />
(9) :<br />
<a href="http://constantinople.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=10984">http://constantinople.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=10984</a><br />
<br />
<br />
<span style="color: red;"><br /></span><b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Α' : </span></b><span style="color: red;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/07/blog-post_20.html">http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/07/blog-post_20.html</a></span><br />
<span style="color: red;"><br /></span><b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Β' : </span></b><span style="color: red;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/07/blog-post_25.html">http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/07/blog-post_25.html</a></span></div>
</div>
<div>
<b><span style="color: red;"><br /></span></b></div>
<div>
<b><span style="color: red;"><br /></span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-BXsGTq5Khdg/WKPrhnnhlQI/AAAAAAAApOk/JjAh2aP0GEMcUBl8s6FD38cDoVoB9NmmwCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://4.bp.blogspot.com/-BXsGTq5Khdg/WKPrhnnhlQI/AAAAAAAApOk/JjAh2aP0GEMcUBl8s6FD38cDoVoB9NmmwCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<div>
<b><span style="color: red;"><br /></span></b></div>
</div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-339086735080688702016-07-20T22:53:00.000+03:002017-02-28T08:01:16.584+02:00ΟΘΩΜΑΝΟΙ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΙ (ΜΕΡΟΣ Α')<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;">Η ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ</span></b><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΙΣΑΓΩΓΗ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-EMt9CSznIyQ/WJ1H_QzFZgI/AAAAAAAApJs/IQQK6lVmWVYX7VIJ7yBpAiop108Pk6zwwCLcB/s1600/ottoman-empir_.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="194" src="https://1.bp.blogspot.com/-EMt9CSznIyQ/WJ1H_QzFZgI/AAAAAAAApJs/IQQK6lVmWVYX7VIJ7yBpAiop108Pk6zwwCLcB/s320/ottoman-empir_.jpg" width="320" /></a></div>
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι μία από τις σημαντικότερες πολιτικές δυνάμεις που διαμόρφωσαν σε βάθος χρόνου την ιστορία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Για την ακρίβεια, από τον 14ο αιώνα έως τις αρχές του 20ου, το Οθωμανικό κράτος αποτέλεσε το μεγαλύτερο πολιτικό οργανισμό της περιοχής. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του συλλογικού αυτoκαθορισμού των εθνών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ο αγώνας εναντίον των Οθωμανών αποτέλεσε ένα σημαντικό διαπραγματευτικό επιχείρημα για την ενσωμάτωση των εθνών αυτών στη Χριστιανική Ευρώπη. Επιπλέον, στην Οθωμανική κυριαρχία αποδίδεται συχνά η οικονομική καθυστέρηση και το πολιτικό έλλειμμα που ταλάνισε πολλές χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης μέχρι τις μέρες μας. Υπάρχει ωστόσο, ένας ακόμη λόγος που δικαιολογεί την ανανέωση του τρόπου προσέγγισης της Οθωμανικής ιστορίας.<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, οι Οθωμανικές σπουδές αποτέλεσαν έναν από τους πιο δυναμικούς τομείς της ιστορικής επιστήμης, όχι μόνο στην Τουρκία και τις υπόλοιπες χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, αλλά επίσης στη Δυτική Ευρώπη, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμα και στην Ιαπωνία. Οι ιστορικοί απέκτησαν πρόσφατα πρόσβαση σε νέες πηγές για τις οποίες έθεσαν νέα ερωτήματα με τη βοήθεια παλαιών και νέων μεθόδων. Έτσι, η εικόνα που έχουμε σήμερα για την Οθωμανική ιστορία είναι πλουσιότερη, λεπτομερέστερη και πιο ισορροπημένη. Επιπλέον, πολλά από τα γεγονότα που σε προηγούμενες εποχές θεωρούνταν δεδομένα, σήμερα επανεξετάζονται και σε πολλές περιπτώσεις ανασκευάζονται από τις σύγχρονες μελέτες.<br />
<br />
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία,ήταν αχανές κράτος που ιδρύθηκε τον ύστερο 13ο αιώνα από Τουρκικά φύλα στη Μικρά Ασία και κυβερνήθηκε από τους απογόνους του Οσμάν Α' μέχρι την κατάλυσή της το 1918. Το Οθωμανικό κράτος ήταν αρχικά ένα από τα πολλά μικρά κρατίδια που προέκυψαν στη Μικρά Ασία κατά τη διάρκεια και μετά την κατάρρευση του κράτους των Σελτζούκων Τούρκων, στα τέλη του 13ου και στις αρχές του 14ου αιώνα. Το όνομά του προέρχεται από τον Οσμάν (ή Οθμάν), ιδρυτή της φερώνυμης δυναστείας των Οσμανλιδών, ή Οθωμανών, όπως είναι ευρύτερα γνωστή. Οι Οθωμανοί άρχισαν σταδιακά να απορροφούν τα άλλα κρατίδια και κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μωάμεθ Β' (1451 - 1481) υπερσκέλισαν όλες τις άλλες τοπικές τουρκικές δυναστείες.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Η πρώιμη Οθωμανική επέκταση υπό τους Οσμάν Α', Ορχάν, Μουράτ Α' και Βαγιαζήτ Α΄ έγινε εις βάρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Βουλγαρίας και της Σερβίας. Η Προύσα (σημερινή Μπούρσα) έπεσε το 1326 και η Αδριανούπολη (σημερινό Εντίρνε) το 1361, γενόμενες με τη σειρά τους πρωτεύουσες της Αυτοκρατορίας. Οι μεγάλες Οθωμανικές νίκες του Κοσσυφοπεδίου (1389) και της Νικόπολης (1396) έθεσαν τμήματα της Βαλκανικής χερσονήσου υπό Οθωμανικό έλεγχο και αφύπνισαν την Ευρώπη για τον εξ Ανατολών κίνδυνο. Το 1394 ο Βαγιαζήτ Α' ξεκίνησε μακροχρόνια πολιορκία στην Κωνσταντινούπολη, η οποία, με μικρά διαλείμματα, ουσιαστικά διήρκεσε ως το 1401. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Έτος που ο στρατός του Τουρκομογγόλου κατακτητή Ταμερλάνου εμφανίστηκε στα ανατολικά σύνορα του Οθωμανικού κράτους. Την επόμενη χρονιά (1402) ο Οθωμανικός στρατός συνετρίβη από τον Ταμερλάνο, και ο Βαγιαζήτ αιχμαλωτίστηκε και πέθανε στη φυλακή. Η συντριπτική ήττα που υπέστησαν οι Οθωμανοί ανέκοψε για κάποιο διάστημα τη γρήγορη άνοδο και επέκταση της Οθωμανικής επικράτειας. Επικεφαλής και απόλυτος άρχων της Αυτοκρατορίας ήταν ο Σουλτάνος. Ρόλο πρωθυπουργού είχε ο Μεγάλος Βεζίρης, ενώ συμβουλευτικό ρόλο είχε το Αυτοκρατορικό Διβάνι. Το Διβάνι ήταν συμβούλιο, στο οποίο προήδρευε ο Μεγάλος Βεζίρης και στο οποίο δε συμμετείχε ο Σουλτάνος.</div>
<div>
<br />
Συχνά υποστηρίζεται ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ένα Τουρκικό κράτος. Είναι αλήθεια ότι οι ιδρυτές του Οθωμανικού κράτους και της δυναστείας ήταν Τουρκικής καταγωγής, αλλά με τις κατακτήσεις το Οθωμανικό κράτος περιέκλεισε τελικά, ένα μεγάλο αριθμό λαών που μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες και πίστευαν σε διαφορετικές θρησκείες. Επιπλέον, στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της, η εθνική σύνθεση της άρχουσας Οθωμανικής τάξης ήταν εξαιρετικά πολυμερής. Μάλιστα, από την «κλασική εποχή» του Μωάμεθ Β' και του Σουλεϊμάν έως την ανάδυση του εθνικισμού το 19ο αιώνα, τα μέλη της άρχουσας Οθωμανικής τάξης θεωρούσαν την ονομασία «Τούρκος» συνώνυμη με τον άξεστο και αγράμματο χωρικό της Μικράς Ασίας με τον οποίο επιθυμούσαν να έχουν τη μικρότερη δυνατή σχέση.<br />
<br />
Αντίστοιχα, οι Οθωμανοί αξιωματούχοι και διανοούμενοι δεν αποκαλούσαν ποτέ «Τουρκικό» το κράτος τους, το ονόμαζαν απλά «ντεβλετ-ί αλιγιέ» (devlet-i aliye «υψηλό κράτος») ή «ντεβλετ-ί αλί-Οσμάν» (devlet-i ali-Osman «κράτος του οίκου του Οσμάν»). Η νομιμοφροσύνη απέναντι στο δυναστικό οίκο ήταν, όπως και στα περισσότερα κράτη της Μεσαιωνικής και της Πρώιμης νεότερης Ευρώπης, σημαντικότερη από κάθε άλλο εθνικό δεσμό. Ο «Οθωμανικός δεσποτισμός» ήταν ένα ακόμα από τα ζητήματα που αμφισβήτησε η πρόσφατη ιστορική έρευνα. Το πιο σημαντικό επιχείρημα εναντίον της έννοιας αυτής ήταν το γεγονός ότι δεν λάμβανε υπ’όψιν της το στοιχείο της αλλαγής.<br />
<br />
Κι αυτό γιατί η Οθωμανική κοινωνία άλλαξε πολύ στη διάρκεια της μακραίωνης ύπαρξής της. Είναι αλήθεια ότι, τουλάχιστον στη λεγόμενη «κλασική εποχή», οι σουλτάνοι κατείχαν τεράστιες εξουσίες και ισχυρίζονταν ότι ασκούσαν έλεγχο σε κάθε δραστηριότητα σε ολόκληρη την επικράτειά τους. Ωστόσο, δεν ήταν καθόλου εύκολο να ελεγχθεί μια τέτοια αχανής Αυτοκρατορία που απλωνόταν σε τρεις ηπείρους, και μάλιστα με τα περιορισμένα τεχνικά μέσα του ύστερου Μεσαιωνικού και Πρώιμου νεότερου κόσμου. Ακόμα και το φημισμένο τιμαριωτικό σύστημα, που επέτρεπε στους σουλτάνους να ελέγχουν τα πιο σημαντικά τμήματα του στρατού τους, ήταν στη πράξη ένα καλοσχεδιασμένο τέχνασμα.<br />
<br />
Που κατ’ ουσίαν χρησιμοποιούνταν σε διεθνή κλίμακα σε ώριμες, αγροτικές κοινωνίες με κάποιο σημαντικό πληθυσμό και έκταση, προκειμένου να επιτυγχάνεται σε τοπικό επίπεδο ότι δεν μπορούσε να γίνει -εξαιτίας της περιορισμένης νομισματοποίησης της οικονομίας και των προβιομηχανικών μέσων μεταφοράς και επικοινωνίας- σε μια ολόκληρη χώρα: η επέκταση της εξουσίας της κυρίαρχης ελίτ στο σύνολο των κτήσεων και στο σύνολο των αγροτών που παρέμεναν στα χωριά τους, ώστε να διατηρείται ο νόμος και η τάξη και να οργανώνεται η μεταφορά του πλεονάσματος από τους άμεσους παραγωγούς στην κυρίαρχη ελίτ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9f/Rise_and_Fall_of_the_Ottoman_Empire_1300-1923.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="482" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9f/Rise_and_Fall_of_the_Ottoman_Empire_1300-1923.gif" width="640" /></a></div>
<br />
Ούτε ο έλεγχος των τιμαρίων από τον σουλτάνο, ούτε το μονοπώλιο των πυροβόλων όπλων (η Οθωμανική Αυτοκρατορία μπορεί να θεωρείται η «Αυτοκρατορία της πυρίτιδας» όπως και πολλά άλλα σημαντικά κράτη της πρώιμης νεότερης εποχής) κατάφεραν να επιβιώσουν από την κρίση του ύστερου 16ου αιώνα. Επιπλέον, παρόλο που οι σουλτάνοι υποστήριζαν ότι η εξουσία τους ήταν απόλυτη, όπως άλλωστε οι περισσότεροι «απόλυτοι» μονάρχες στην Ασία, την Ευρώπη και άλλα μέρη του κόσμου, έπρεπε να υπολογίζουν τους περιορισμούς που τους έθετε ο «Ιερός Νόμος του Θεού», «σεριάτ» (sharia «σαριά») στο οθωμανικό λεξιλόγιο.<br />
<br />
Οι σουλτάνοι συχνά παρέκαμπταν αυτόν τον περιορισμό με τη βοήθεια του σεϊχουλισλάμη (şeyh-ül-lslam «επικεφαλής της πίστης», είδος «αρχιεπίσκοπου»), αλλά το γεγονός ότι κατέφευγαν σε αυτήν την διαδικασία, αποκαλύπτει ότι συνειδητοποιούσαν πως η ισχύς τους δεν ήταν απεριόριστη. Με άλλα λόγια, η «δεσποτική» εξουσία των Οθωμανών σουλτάνων εξαρτιόταν θεωρητικά από το Θεό και πρακτικά από τις ανθρώπινες περιστάσεις. Κεντρική θέση στα περισσότερα από τα ιστορικά μας αφηγήματα καταλαμβάνει η αντίθεση μεταξύ των κοινωνιών και των πληθυσμών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και των κατακτητών - δυναστών Οθωμανών.<br />
<br />
Είναι προφανές ότι έλαβαν χώρα πολλές συγκρούσεις και πράξεις βίας, τόσο στη διάρκεια της κατάκτησης όσο και στη διάρκεια της μακραίωνης Οθωμανικής κυριαρχίας. Ωστόσο, δεν είναι οι συγκρούσεις που παίζουν τον καθοριστικό ρόλο στην συνολική ιστορία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης στη διάρκεια του 14ου - 20ου αιώνα. Στην πραγματικότητα, όπως και σε άλλες περιπτώσεις κοινωνιών που κυριαρχούνταν από μεγάλες υπερεθνικές και πολύ-θρησκευτικές Αυτοκρατορίες, οι λαοί δεν αντιστάθηκαν μόνο, αλλά επίσης αναζήτησαν τρόπους προσαρμογής στις ιστορικές συνθήκες και επιδίωξαν να διαμορφώσουν έναν καλύτερο τρόπο ζωής για τους εαυτούς τους και τις κοινότητες στις οποίες ανήκαν.<br />
<br />
Συχνά η διαδικασία αυτή σήμαινε τη «διαπραγμάτευση» με τους κυρίαρχους, ακόμα και την έμπρακτη συνεργασία μαζί τους προκειμένου να κατακτηθούν ατομικά ή συλλογικά προνόμια. Μπορούσε ακόμα να σημαίνει υποταγή στις αρχές ή στην αντίθετη περίπτωση, επιλογή κάποιας μορφής παθητικής ή ενεργητικής αντίστασης. Ωστόσο, οποιαδήποτε από τις παραπάνω επιλογές σήμαινε επίσης ότι η καθημερινή ζωή ήταν συχνά πιο σημαντική από τα διάφορα «πολιτικά» ζητήματα. Η πρόσφατη έρευνα εμπλούτισε τις γνώσεις μας φέρνοντας στο φως σημαντικές πληροφορίες για τις πρακτικές όψεις της ανθρώπινης ζωής στη Νοτιοανατολική Ευρώπη στη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας.<br />
<br />
Αναδεικνύοντας τα κοινά πρότυπα με άλλες περιοχές στη διάρκεια των ίδιων αιώνων και τα κοινά χαρακτηριστικά στο σύνολο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, καθώς και τα ιδιαίτερα γνωρίσματα συγκεκριμένων περιοχών. Οι συγκριτικές έρευνες της σύγχρονης επιστήμης έχουν καταρρίψει τη θεωρία που υποστηρίζει ότι η Νοτιοανατολική Ευρώπη στη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας αποτελεί μία ιστορική «εξαίρεση»: ομοιότητες με άλλες περιοχές, ακόμα και με τη δική μας σύγχρονη κοινωνία, την καθιστούν εξαιρετικά οικεία. Βέβαια, διαφορές υπάρχουν, τα αποτελέσματα της σύγχρονης έρευνας τις περιγράφουν χωρίς να φτάνουν ποτέ στο σημείο να καθιστούν εξωτικό τόπο την ιστορία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης στη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας.<br />
<br />
Οι διαφορές αυτές μας βοηθούν απλώς να κατανοήσουμε καλύτερα την πολυπλοκότητα του παρελθόντος και των σύγχρονων κοινωνιών και αυτό αποτελεί τελικά, μία από τις ουσιαστικότερες αποστολές της ιστορικής γνώσης τόσο σε αυτήν όσο και σε άλλες περιπτώσεις. Λόγω των σημαντικών διαφορών που έχει η δομή και η οργάνωση του Οθωμανικού κράτους από τα δυτικά κράτη της εποχής, από μελετητές κρίθηκε χρήσιμη ως μονάδα ανάλυσης το Οθωμανικό "νοικοκυριό", και κυρίως αυτό του σουλτάνου και των υψηλών αξιωματούχων. Αυτό ήταν η βασική μονάδα οργάνωσης της Οθωμανικής κοινωνίας και περιείχε όλα τα στοιχεία που απαιτούνταν για τη διοίκηση της αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Από εκεί πήγαζαν τα στελέχη που τοποθετούνταν στις επαρχίες και στις διάφορες Υπηρεσίες του κράτους. Τα στελέχη, στις νέες τους θέσεις, αναπαρήγαγαν τη βασική μονάδα εξουσίας φτιάχνοντας τα δικά τους "παλάτια / νοικοκυριά''. Αυτά τα Οθωμανικά νοικοκυριά αποτελούντο από μερικές εκατοντάδες έως μερικές χιλιάδες άτομα, ανάλογα με την εποχή και με την ισχύ του άρχοντα. Τα άτομα του νοικοκυριού ήταν διάφορης προέλευσης και τάξης, όπως οι συγγενείς του άρχοντα, υπηρέτες και δούλοι, στρατιώτες, γεωργοί, σύζυγοι και υπηρέτριες των συζύγων (χαρέμι) κ.ά. Τα κτίρια ενός μεγάλου νοικοκυριού περιλάμβαναν ένα μεγάλο κτίριο για τον άρχοντα και το χαρέμι του, λουτρά, αίθουσα του καφέ, κελάρι, χώρους διαμονής για το προσωπικό, κήπο κτλ.<br />
<br />
Ο Οθωμανικός όρος για το νοικοκυριό ήταν το bab (πόρτα) που περιλάμβανε τις έννοιες του δημόσιου και του ιδιωτικού, το επίσημου/κρατικού και το οικιακού. Το βασιλικό Παλάτι ονομαζόταν bab-i humayun (βασιλική πύλη) που κατά λέξη σήμαινε την κύρια πύλη του ανακτόρου. Σ' αυτό συγκεντρώνονταν όλες οι διοικητικές λειτουργίες του σουλτάνου. Από εκεί προέρχονταν και οι διάφορες άλλες "πόρτες" των υψηλών στελεχών του κράτους που επίσης ονομάζονταν "bab". Π.χ. υπήρχε η πόρτα των οικονομικών (bab-i defteri), του πολέμου (bab-i seraskeri) και της θρησκείας (bab-i mesihat).<br />
<br />
Από τον 18ο και 19ου αιώνα η πόρτα του μεγάλου βεζύρη επεκτάθηκε περιλαμβάνοντας άλλες κυβερνητικές μονάδες, όπως τα υπουργεία εσωτερικών και εξωτερικών. Το Παλάτι μπορεί να διαχωριστεί σε έναν εσωτερικό και έναν εξωτερικό κύκλο ατόμων. Στο άμεσο περιβάλλον του σουλτάνου περιλαμβάνονταν άτομα που προέρχονταν από το μερίδιό του από αιχμαλώτους πολέμου, δώρα (ανθρώπους), αγορασμένους σκλάβους, γιούς των τοπικών αρχόντων που κρατούνταν ως όμηροι, και παιδιά χριστιανών που εξισλαμίζονταν. Το σχετικό ποσοστό των Χριστιανών που στρατολογούνταν με το παιδομάζωμα ήταν ιδιαίτερα υψηλό κατά τους πρώτους αιώνες της αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Από αυτούς οι επίλεκτοι έμεναν στο παλάτι και οι υπόλοιποι διαμοιράζονταν σε αγρότες και από εκεί κατατάσσονταν στους γενιτσάρους. Τα άτομα του παλατιού εκπαιδεύονταν με κύριο στόχο την αναπαραγωγή της κοινωνικής ταυτότητας και την υπακοή στον σουλτάνο. Ευνούχοι επέβλεπαν και τηρούσαν το προσωπικό σε αυστηρή πειθαρχία. Όταν συμπληρωνόταν η εκπαίδευση, οι εκπαιδευμένοι τοποθετούνταν στις διάφορες διοικητικές θέσεις. Από τις γυναίκες του παλατιού (οι περισσότερες των οποίων έκαναν ελάσσονος σημασίας οικιακές δουλειές) ορίζονταν οι σύζυγοι των διαφόρων αξιωματούχων που τοποθετούνταν στις κρατικές θέσεις. Αυτοί προικίζονταν με εκατοντάδες σκλάβους και υπηρέτες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-n-ipuUEthP4/WJ6dipQ32vI/AAAAAAAApJ8/lPuSgV-iAeQhtQbpbXXnrNmiEKs5xctOACLcB/s1600/28f109740ca99ef7c5c93e5d77740fe4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="https://1.bp.blogspot.com/-n-ipuUEthP4/WJ6dipQ32vI/AAAAAAAApJ8/lPuSgV-iAeQhtQbpbXXnrNmiEKs5xctOACLcB/s640/28f109740ca99ef7c5c93e5d77740fe4.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Έτσι, συμβολικά ο σουλτάνος συγκέντρωνε και το ανθρώπινο δυναμικό της Αυτοκρατορίας στο παλάτι του. Μεγάλη σημασία για την ταυτότητα και την εξέλιξη του κάθε μέλους του παλατιού είχαν οι προσωπικές σχέσεις του με την ιεραρχία της εποπτείας "πατρονάρισμα" που ασκείτο μέσα στο παλάτι. Η δομή αυτή διαμορφωνόταν και διατηρούνταν και με την ανταλλαγή δώρων και σκλάβων. Ο κορυφαίος πάτρων ήταν ο σουλτάνος και το κύρος του εξαρτάτο από την προσωπική επιβολή που είχε στα πρόσωπα του παλατιού. Αυτό το σύστημα έδινε μεν στον σουλτάνο το πλεονέκτημα της απόλυτης εξουσίας, ταυτόχρονα όμως τον έκανε να εξαρτάται από ένα δίκτυο πληροφόρησης για τα συμβαίνοντα μέσα στο παλάτι.<br />
<br />
Έτσι, διάφορα άτομα και ομάδες αποκτούσαν υπερβολική εξουσία και παρενέβαιναν στο σύστημα διακυβέρνησης. Το μόνο αποτελεσματικό μέσο για να βγάλει ο σουλτάνος αυτά τα άτομα από το σύστημα της εξουσίας ήταν η εκτέλεση. Σύμφωνα με το ανωτέρω σύστημα ανάλυσης, εμπλέκεται η σφαίρα του δημόσιου με του ιδιωτικού, της οικογένειας με την κυβέρνηση, του ηγέτη με του υπηκόου, με έναν τρόπο που δεν μπορούν να συλλάβουν έννοιες όπως "φεουδαρχικό" ή "πατρογονικό". Το Οθωμανικό νοικοκυριό δεν είναι ούτε θεσμός, ούτε κρατικός οργανισμός, ούτε οικογενειακός οργανισμός.<br />
<br />
Είναι μια κατασκευή που αποτελείται από διάφορες κοινωνικές λειτουργίες και ομάδες και ενώνει τον σουλτάνο και τους αξιωματούχους με τις οικογένειές τους, τους σκλάβους, τους υπουργούς και τους χειρώνακτες. Αναπαράγει τον εαυτό του μέσω ενός συνδυασμού υλικού και πολιτισμικού κεφαλαίου. Μέσα σ' αυτό, κοινωνικοί δεσμοί, γνώση και ικανότητες είναι το ίδιο σημαντικές με τη γη, την εργασία και το κεφάλαιο. Η αναπαραγωγή του Οθωμανικού νοικοκυριού σαν κύρια οργανική μονάδα, είναι υπεύθυνο τόσο για την επιτυχημένη αναπαραγωγή της Αυτοκρατορίας όσο και για την διάλυσή της. Οι ίδιοι οι σουλτάνοι είχαν βυθιστεί στην νωθρότητα και τη διαφθορά.<br />
<br />
Έως την άνοδο στο θρόνο (1603) του Αχμέτ Α', για τη διαδοχή συναγωνίζονταν όλοι οι γιοι του σουλτάνου και ήταν πατριωτικό καθήκον του νικητή να σκοτώσει όλους τους ανταγωνιστές του, προκειμένου να αποκατασταθεί η τάξη. Παρόλο που η συγκεκριμένη πρακτική φαίνεται πιθανώς βάρβαρη, ήταν αποτελεσματική σε ό,τι αφορούσε τουλάχιστον τις εσωτερικές έριδες. Όταν σταμάτησε, δημιουργήθηκαν άλλα προβλήματα. Ο μεγαλύτερος γιος αναγνωριζόταν ως διάδοχος, αλλά για να μην υπάρξει οποιαδήποτε απειλή στο πρόσωπο του σουλτάνου ο αυτοκρατορικός πρίγκιπας απαρνείτο την παραμικρή ανάμειξη στα δημόσια πράγματα και στην πραγματικότητα κρατείτο φυλακισμένος στα πολυτελή του δώματα.<br />
<br />
Όταν τελικά ο πρίγκιπας ανερχόταν στον θρόνο ήταν συχνά αλκοολικός ή σχιζοφρενής. Η πραγματική διακυβέρνηση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ασκείτο συνήθως από τους μεγάλους Βεζύρηδες, πολλοί από τους οποίους ήταν ικανοί άνδρες και οι ίδιοι οι σουλτάνοι ήταν συχνά δημιουργήματα των Γενίτσαρων, η εύνοια των οποίων εξαγοραζόταν με μεγάλα δώρα κατά την ανάρρηση του σουλτάνου. Μια από τις πλέον αρνητικές όψεις της αυλής της Κωνσταντινούπολης (γνωστή επίσης ως Υψηλή Πύλη) ήταν η διαφθορά και οι δωροδοκίες τις οποίες οι διοικητικοί παράγοντες ανήγαγαν σε διαχειριστικό καθεστώς.<br />
<br />
Οι Πασάδες και οι Οσποδάροι που διηύθυναν τις επαρχίες και τα υποτελή κράτη εξαγόραζαν τις θέσεις τους σε υπέρογκες τιμές και κατόπιν έκαναν περιουσίες επιβαρύνοντας με ακόμη μεγαλύτερες φορολογίες τους υπηκόους τους. Με αυτόν τον τρόπο οι αγροτικοί πληθυσμοί περιήλθαν σε μεγάλη εξαθλίωση. Ειδικά κατά την περίοδο παρακμής του κράτους (μετά τα τέλη του 16ου αιώνα) συνέβη και εκφυλισμός της γραφειοκρατίας και υπέρμετρη αύξηση των κρατικών αξιωματούχων. Αυτοί αποστέλλονταν στις επαρχίες για να ασκήσουν τα καθήκοντά τους, όπου επιχειρούσαν να πλουτίσουν σε βάρος των ντόπιων πληθυσμών. Τα αξιώματα αυτά (μανσούπια) πωλούνταν από το κράτος και τα έσοδα εισέρρεαν στο κρατικό ταμείο.<br />
<br />
Οι αγοραστές πλήρωναν με παραχαραγμένα ή ελλιποβαρή νομίσματα με τα οποία άλλωστε γίνονταν και οι περισσότερες συναλλαγές. Στη συνέχεια παράγοντες του σαραγιού αντάλλασσαν αυτά τα νομίσματα με ισχυρότερα Ευρωπαϊκά νομίσματα μέσω αργυραμοιβών ή Ευρωπαίων εμπόρων. Έτσι τα πραγματικά έσοδα του κράτους μειώνονταν λόγω αυτής της μεσολάβησης. Λόγω του πληθωρισμού αξιωματούχων οι ραγιάδες δυσκολεύονταν να διακρίνουν αξιώματα και βαθμούς της κρατικής εξουσίας. Στην πορεία του κράτους προς την παρακμή οι διοικητικές λειτουργίες απορροφήθηκαν από τη φοροείσπραξη.<br />
<br />
Ακόμα και οι στρατιωτικές (και κυρίως οι παραστρατιωτικές) υπηρεσίες χρησιμοποιούνταν κυρίως για την απόσπαση φόρων από τους ραγιάδες. Στο μικροδιοικητικό επίπεδο η είσπραξη φόρων είχε γίνει αυτοσκοπός του κρατικού μηχανισμού. Σε μέρος της βιβλιογραφίας διατυπώνεται η άποψη ότι η Οθωμανική διοίκηση είχε γενικά ανεκτική στάση προς τους μη Μουσουλμανικούς λαούς, πρακτική όμως που δεν εμπόδισε τις κοινωνικές διακρίσεις και τις πρακτικές του εξανδραποδισμού. Στην Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες Φαναριώτες κατά κύριο λόγο και οι Αρμένιοι κατόπιν, είχαν μεγάλα προνόμια και ασκούσαν μεγάλη επιρροή σε θέματα πολιτικής και εμπορίου.<br />
<br />
Ορισμένοι συγγραφείς των αρχών του 21ου αιώνα θεωρούν ότι ο μύθος της ανεκτικής Οθωμανικής διοίκησης κατασκευάστηκε αρχικά τον 19ο αιώνα από τη Βρετανία για πολιτικούς λόγους, και κυρίως για να μη διαταραχθεί η ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη προς όφελος της Ρωσίας. Στον 20ο και τον 21ο αιώνα ακόμα και Χριστιανοί διανοούμενοι στήριξαν αυτόν τον μύθο (επεκτείνοντάς τον γενικότερα στο Ισλαμικό σύστημα) για θρησκευτικούς λόγους. Δηλαδή, θεώρησαν ότι "Χριστιανισμός και Ισλάμ είτε θα σταθούν είτε θα πέσουν μαζί". Κατά την Οθωμανολόγο ιστορικό Karen Barkey, η ανοχή σε σχέση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία αναφέρεται στην μη δίωξη των ανθρώπων και όχι στην αποδοχή τους στην κοινωνία ως πλήρη και καλοδεχούμενα μέλη. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι Οθωμανοί ανέχονταν τους μη Μουσουλμάνους, τους μη Σουνίτες Μουσουλμάνους και τους μη Τούρκους στο βαθμό που αυτοί δεν έρχονταν σε αντίθεση με την Σουνιτική - Ισλαμική - Τουρκική τάξη πραγμάτων. Αν κάποιες μειονότητες παραβίαζαν αυτή την κατάσταση, η αναγνώρισή τους εύκολα μετατρεπόταν σε καταστολή και διώξεις. Η υπό τον Μωάμεθ Α' επανενωμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία επεκτάθηκε νικηφόρα υπό τον Μουράτ Β' και τον Μωάμεθ Β'. Η νίκη στη Βάρνα το 1444 επί του σταυροφορικού στρατού που οδηγούσε ο Λαντισλάους Γ' της Πολωνίας ακολουθήθηκε το 1453 από την εκπόρθηση της Κωνσταντινούπολης. Μέσα σε έναν αιώνα οι Οθωμανοί μεταλλάχθηκαν από μία νομαδική ορδή σε κληρονόμους της αρχαιότερης Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-Nk86etoaSQc/WJ6eZOcSW9I/AAAAAAAApKE/mc6yiKVKriYlwC4_pvaacvHYULwnuZ6SQCLcB/s1600/Tile_with_Calligraphy.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="312" src="https://4.bp.blogspot.com/-Nk86etoaSQc/WJ6eZOcSW9I/AAAAAAAApKE/mc6yiKVKriYlwC4_pvaacvHYULwnuZ6SQCLcB/s400/Tile_with_Calligraphy.JPG" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div>
Η επιτυχία τους οφειλόταν εν μέρει στην αδυναμία και διχόνοια των αντιπάλων τους και εν μέρει στην καλή στρατιωτική τους οργάνωση. Η Οθωμανική επέκταση έφθασε στην κορύφωσή της τον 16ο αιώνα υπό τους Σελίμ Α' και Σουλεϊμάν Α'. Για την προοδευτική φθορά που ακολούθησε το θάνατο του Σουλεϊμάν Α' μεγάλη ευθύνη φέρει τόσο ο κλήρος (ουλιμά) όσο και οι Γενίτσαροι. Οι τελευταίοι, κερδίζοντας πολιτική δύναμη, άσκησαν σημαντική απορρυθμιστική επίδραση. Το πρώτο σοβαρό χτύπημα από την Ευρώπη ήταν η ναυμαχία του Λεπάντο (Ναύπακτος) 1571 και η ήττα του στόλου του Σελίμ Β' από τον Ισπανικό και τον Βενετικό στόλο υπό τον Ιωάννη της Αυστρίας.<br />
<br />
Όμως, ο Μουράτ Δ' κατά τον 17ο αιώνα αποκατέστησε προσωρινά το Οθωμανικό γόητρο με την νίκη του επί των Περσών το (1638). Η Κρήτη κατακτήθηκε από τους Ενετούς και το 1683 μια πολυπληθής στρατιά υπό τον Μέγα Βεζύρη Καρά Μουσταφά περικύκλωσε τη Βιέννη. Η αρωγή του Ιωάννη Γ' της Πολωνίας στη Βιέννη και οι επακόλουθες εκστρατείες του Καρόλου Ε' της Λωρραίνης, του Λουδοβίκου του Μπάντεν και του Ευγένιου της Σαβοΐας κατέληξαν σε διαπραγματεύσεις το 1699 (Συνθήκη του Κάρλοβιτς), που κόστισαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία την Ουγγαρία και άλλες περιοχές. Η διάσπαση ξεκίνησε με τους Ρωσοτουρκικούς πολέμους κατά τον 18ο αιώνα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η μεν Αίγυπτος χάθηκε προσωρινά από τις Ναπολεόντειες στρατιές αλλά η Ελληνική επανάσταση του 1821, ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1828 - 1829 (Συνθήκη της Αδριανούπολης), και ο πόλεμος με τον Μεχμέτ Αλί της Αιγύπτου οδήγησαν στην περαιτέρω αποδυνάμωση του κράτους, στην απώλεια μέρους της Ελλάδας, την μετατροπή της Μολδαβίας και της Βλαχίας σε προτεκτοράτα της Ρωσίας, και την ημιαυτονομία της Σερβίας. Έγιναν προσπάθειες δραστικών μεταρρυθμίσεων στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου αιώνα από τον Σελίμ Γ' και ιδίως από τον Μαχμούτ Β', αλλά φαίνεται πώς ήταν πλέον αργά. Κατά τον 19ο αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν πλέον γνωστή ως ο Ασθενής της Ευρώπης (Ανατολικό ζήτημα).<br />
<br />
Με μια σειρά συνθηκολογήσεων και διομολογήσεων από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχασε βαθμιαία την οικονομική της ανεξαρτησία. Αν και θεωρητικά ήταν ανάμεσα στους νικητές του Κριμαϊκού πολέμου οικονομικά εξαντλήθηκε. Η Σύνοδος του Παρισιού το (1856) αναγνώρισε την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά το γεγονός μάλλον επιβεβαίωσε την εξάρτησή της από τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις, παρά τα δικαιώματά της ως Ευρωπαϊκή δύναμη. Η εξέγερση (1875) της Βοσνίας Ερζεγοβίνης προανήγγειλε τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877 - 1878, στον οποίο η Οθωμανική Αυτοκρατορία ηττήθηκε παρά τη σθεναρή της αντίσταση. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η Ρουμανία (Βλαχία και Μολδαβία), η Σερβία και Μαυροβούνιο ανακηρύχθηκαν πλήρως ανεξάρτητα κράτη, ενώ η Βοσνία και Ερζεγοβίνη πέρασε υπό Αυστριακό έλεγχο. Ο σουλτάνος Αμπντουλμεσίτ εξέδωσε το 1839 διάταγμα με σημαντικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Με το διάταγμα αυτό (Χάττ-ι-Σερίφ του Γκιουλχανέ) θα ξεκινήσει μια περίοδος μεταρρυθμίσεων και φιλελευθεροποίησης του Οθωμανικού κράτους που θα ονομαστεί Τανζιμάτ. Τον ακολούθησε ο Αμπντουλαζίζ, επί βασιλείας του οποίου συγκροτήθηκε το πρώτο φιλελεύθερο πολιτικό κόμμα. Ο αρχηγός του, Μιντχάτ Πασά, κατόρθωσε να εκθρονίσει το 1876 τον Αμπντουλαζίζ. Το θρόνο κατέλαβε ο Αμπντουλχαμίτ Β', μετά από σύντομη σουλτανία του Μουράτ Ε'. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Από τον Μιντχάτ διαμορφώθηκε ένα φιλελεύθερο σύνταγμα και το πρώτο Οθωμανικό κοινοβούλιο συγκλήθηκε το 1877. Ο σουλτάνος σύντομα διέλυσε το κοινοβούλιο και επέστρεψε σε δεσποτικά πρότυπα διακυβέρνησης. Ο Αμπντουλχαμίτ νίκησε στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, αλλά η Κρήτη, που ήταν και η πραγματική αιτία της σύρραξης, κερδήθηκε τελικά από τους Έλληνες. To 1908 το κίνημα των Νεοτούρκων, εθνικιστικής ομάδας με ισχυρές προσβάσεις στις τάξεις του στρατού, επανέφερε σε ισχύ το σύνταγμα του 1876, και το 1909 το κοινοβούλιο εκθρόνισε τον σουλτάνο για να ενθρονίσει στη θέση του τον Μεχμέτ Ε'. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στους δύο Βαλκανικούς πολέμους (1912 - 1913) η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχασε σχεδόν όλες τις περιοχές της στην Ευρώπη, τη Βουλγαρία, τη Σερβία, την Ελλάδα και την Αλβανία. Ο εθνικισμός των Νεοτούρκων, των οποίων ο αρχηγός Εμβέρ Πασά απέκτησε δικτατορική ισχύ, ανταγωνιζόταν τις εναπομείνασες μειονότητες στην επικράτεια της Αυτοκρατορίας. Το ξέσπασμα του Α' παγκοσμίου πολέμου βρήκε την Τουρκία ευθυγραμμισμένη με τις δυνάμεις της κεντρικής Ευρώπης. Ωστόσο, αν και τα Τουρκικά στρατεύματα επέτυχαν νίκη εναντίον των Συμμάχων στην εκστρατεία της Καλλίπολης (1915), η Αραβία εξεγέρθηκε και οι Βρετανικές δυνάμεις κατέλαβαν (1917) τη Βαγδάτη και την Ιερουσαλήμ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το 1918 η Τουρκική αντίσταση κατέρρευσε σε Ασία και Ευρώπη και η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφτασε στο τέλος της. Η Συνθήκη των Σεβρών ήταν απλά η τυπική επιβεβαίωση μιας προγενέστερης κατάρρευσης. Με την νίκη των Τούρκων εθνικιστών που αρνήθηκαν να δεχθούν τους όρους της ειρήνης και εκθρόνισαν τον σουλτάνο το 1922, άρχισε η ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΟΘΩΜΑΝΩΝ </b></span><br />
<br />
Οι 16ος - 17ος αιώνες ανήκαν στην περίοδο της μέγιστης Οθωμανικής ακμής. Η Οθωμανική δυναστεία είχε επεκτείνει τα σύνορα της Αυτοκρατορίας από το Μαρόκο έως το Ιράν και από τη Βιέννη έως το Σουδάν. Ωστόσο η «Τουρκική» δυναστεία είχε ήδη περισσότερο Ευρωπαϊκή καταγωγή παρά Τουρκική, λόγω του γεγονότος ότι οι βασιλομήτορες της ήταν συντριπτικά Ινδοευρωπαϊκής και Καρθβελικής καταγωγής (Αρμένισσες, Ελληνίδες, Σλάβες, Κιρκάσιες κ.ά.). Έως το 1520, ο σουλτάνος Σελίμ Α', είχε κατακτήσει την Κιλικία, την Ανατολική Καππαδοκία, την Άνω Μεσοποταμία, τη Συρία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο, τη Μέκκα, τη Μεδίνα και το Αλγέρι. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τότε προστέθηκαν στον Οθωμανικό στρατό και στόλο ως οργανικές αλλά αυτόνομες στρατιωτικές δυνάμεις, οι ικανοί Μαμελούκοι μάχιμοι (Τούρκοι, Κιρκάσιοι, Σλάβοι και Έλληνες πρώην δούλοι και έπειτα κυρίαρχοι της Αιγύπτου) και οι Αλγερινοί Αραβοβέρβεροι θαλασσομάχοι με τα πολεμικά πλοία τους, αλλά και πολυάριθμοι Ασιατικοί Άραβες υποτελείς πολεμιστές. Οι εκστρατείες του Σουλεϋμάν Α' (γνωστός στην Ευρώπη ως «Μεγαλοπρεπής» παρότι οι Τούρκοι τον αποκαλούν μόνο ως ο «Νομοθέτης» ) δεν ήταν τόσο καλά σχεδιασμένες όσο εκείνες των προκατόχων του, ωστόσο ο εν λόγω «πολυδιαφημισμένος» σουλτάνος υπήρξε τυχερός μεταξύ άλλων και στην κατάληξη των εκστρατειών του. </div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-4ZEF3IfmKmc/WJ6u_Fi2EoI/AAAAAAAApKg/YBcVu-NeiPsFsKuPCQ1AUdyDHt4TdtnawCLcB/s1600/Vienna_Battle_1683.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://4.bp.blogspot.com/-4ZEF3IfmKmc/WJ6u_Fi2EoI/AAAAAAAApKg/YBcVu-NeiPsFsKuPCQ1AUdyDHt4TdtnawCLcB/s400/Vienna_Battle_1683.jpg" width="400" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τότε ο Οθωμανικός στρατός κατέκτησε το Βελιγράδι (1521) και τη Ρόδο (1522) αναγκάζοντας τους Ιωαννίτες ιππότες που την κατείχαν έως τότε να καταφύγουν στη Μάλτα. Το 1526 συνέτριψε τους Ούγγρους στην περίφημη μάχη του Μόχατς, σκοτώνοντας και τον βασιλιά τους Λουδοβίκο και προσαρτώντας το μεγαλύτερο μέρος του εκτεταμένου Ουγγρικού Βασιλείου. Το 1529 κατέλαβε τη Βούδα (η οποία μαζί με τη γειτονική Πέστη συγκροτούν τη σύγχρονη Βουδαπέστη), ενώ τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του ίδιου έτους πολιόρκησε ανεπιτυχώς την Αυστριακή πρωτεύουσα Βιέννη (Πρώτη πολιορκία της από τους Τούρκους). </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Άλλες σημαντικές κατακτήσεις της εποχής υπήρξαν η Μεσοποταμία (σύγχρονο Ιράκ), η Κυρηναϊκή και η Αφρικανική Τριπολίτιδα (μετά από συνδιαλλαγή με τη δυναστεία της), το Ταμεσβάρ, η Τρανσυλβανία και η Μολδαβία. Ωστόσο τα Οθωμανικά όπλα μάλλον ταπεινώθηκαν όταν επιχείρησαν να πλήξουν τους Σαφάβιδες του Ιράν οι οποίοι διέθεταν έναν ισχυρό στρατό, επίσης Τουρκικό στην πλειοψηφία του. Οι σουλτάνοι των 16ου - 17ου αιώνων μερίμνησαν και για την ισχυροποίηση του στόλου τους, ο οποίος ήλεγχε το μεγαλύτερο μέρος των ακτών της Μεσογείου και όλη την έκταση του Εύξεινου Πόντου και της Ερυθράς Θάλασσας, πιέζοντας ασφυκτικά κυρίως τις Ιταλικές ναυτικές πόλεις (Βενετία, Γένουα, Πίσα κ.ά.). </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ωστόσο η κατοχή της Σικελίας, των Επτανήσων, της Κρήτης, της Κύπρου και αρκετών νησιών του Αιγαίου από τις Χριστιανικές δυνάμεις, τους εξασφάλιζε τον έλεγχο του στρατηγικού κεντρικού και κεντροανατολικού τμήματος της Μεσογείου. Στη διάρκεια ενός μεγάλου μέρους του 16ου αιώνα, αρχιναύαρχος του Οθωμανικού στόλου ήταν ο διαβόητος κουρσάρος Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, με Ελληνική καταγωγή από τη Λέσβο ή ενδεχομένως τα Γιαννιτσά. Άλλος σημαντικός «Τούρκος» ναύαρχος ήταν ο Πιρί Ρεϊς, επίσης Ελληνικής προέλευσης. Ο Οθωμανικός στόλος ενισχύθηκε από τον πρώιμο 16ο αιώνα με το Αλγερινό, το Τριπολιτικό και το Αιγυπτιακό ναυτικό και αργότερα και με εκείνο της Τύνιδος. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η ισχύς του ήταν τέτοια, ώστε παρά την πανωλεθρία του στη μεγάλη ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571), το επόμενο έτος ο Τούρκος Καπουδάν Πασάς (αρχιναύαρχος) εμφανίσθηκε στα νερά της Μεσογείου με έναν νέο στόλο σχεδόν του ίδιου μεγέθους. Γενικά οι σουλτάνοι είχαν αντιληφθεί την αποφασιστική σημασία που είχε ο έλεγχος των θαλασσών και ότι οι ναυτικές δυνάμεις μοιραία επικρατούν. Ωστόσο στην πραγματικότητα η ναυτική συντριβή στη Ναύπακτο έπληξε το Οθωμανικό ναυτικό και σήμανε την αρχή της παρακμής του, η οποία συνεχίσθηκε έως τη νέα εκμηδένιση του Τουρκικού στόλου από το Ρωσικό ναυτικό στον Τσεσμέ (1770) και τη «χαριστική βολή» που υπέστη στη ναυμαχία του Ναβαρίνου (1827) από τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ήδη οι Έλληνες επαναστάτες πυρπολητές είχαν καταστρέψει αρκετά βαριά πολεμικά του το 1821 - 1827. Επιστρέφοντας στους 16ο - 17ο αιώνες, οι σημαντικότεροι σουλτάνοι της περιόδου μετά το 1566 ήταν οι Σελίμ Β', Μουράτ Γ', Μεχμέτ Γ', Αχμέτ Α', Μουράτ Δ' και Μεχμέτ Δ'. Κατά τα έτη 1566 - 1683, η Οθωμανική Αυτοκρατορία προσάρτησε περιορισμένες περιοχές: την Τύνιδα, τμήμα της Υεμένης, την παράκτια Γεωργία αλλά και δύο μεγαλονήσους με μεγάλη στρατηγική αξία: την Κύπρο (1571) και περίπου έναν αιώνα αργότερα την Κρήτη (1669). Η κατάκτηση των δύο νησιών «συμψήφισε» κατά κάποιον τρόπο τη σταδιακή παρακμή του Οθωμανικού ναυτικού. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ωστόσο ο Οθωμανικός στρατός συνετρίβη όταν επιχείρησε να πολιορκήσει για δεύτερη φορά τη Βιέννη (1683). Η εν λόγω στρατιωτική αποτυχία των Οθωμανών σήμανε τη συμβατική αρχή της παρακμής της Αυτοκρατορίας τους η οποία ωστόσο είχε ξεκινήσει νωρίτερα λόγω αρκετών παραγόντων. Όπως αναφέρθηκε, οι σουλτάνοι στηρίχθηκαν για τις κατακτήσεις τους σε έναν ικανό στρατό και ένα αξιόλογο ναυτικό, τα οποία αποτελούντο από πολυποίκιλα επιμέρους σώματα. Ξεκινώντας με τις χερσαίες δυνάμεις, το σημαντικότερο σώμα βαρέους ιππικού ήταν οι Καπυκιουλού (Qapukulu). </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δηλαδή οι «δούλοι της Αυλής» (του Σουλτάνου), ανάλογοι των Μαμελούκων της Αιγύπτου και των παλαιότερων δούλων του Χαλίφη της Βαγδάτης και άλλων Μουσουλμάνων μοναρχών. Γενικά οι Καπυκιουλού ήταν το «ιππικό αντίστοιχο» των πεζών Γενιτσάρων. Έφεραν ισχυρή θωράκιση και μάχονταν με λόγχη ιππικού ή και τόξο, ενώ έφεραν και σπάθη ιππικού ή γιαταγάνι. Φαίνεται πως εκείνοι που έφεραν και λόγχη και τόξο ήταν λίγοι. Σύμφωνα με Ευρωπαίους χρονικογράφους, οι περισσότεροι καπυκιουλού έφεραν κράνος και αλυσοθώρακα. Η θωράκιση τους περιοριζόταν με το πέρασμα των χρόνων, ενώ σταδιακά η λόγχη και το τόξο αντικαταστάθηκαν από τη σπάθη ή γιαταγάνι και τις πιστόλες. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αρκετά από τα άλογα τους (όπως και τα άλογα άλλων Οθωμανικών ιππικών σωμάτων) προστατεύονταν με υφασμάτινη θωράκιση και μεταλλικές προσωπίδες. Το άλλο σημαντικό Οθωμανικό βαρύ ιππικό ήταν οι σπαχήδες (sipahi), τιμαριούχοι ιππείς οι οποίοι χωρίζονταν σε δύο βασικά γεωγραφικά σώματα: τους Ρωμυλιώτες, προερχόμενους από τη Ρωμυλία (Ρουμελία, Χερσόνησος του Αίμου), και τους Ανατολιακούς, προερχόμενους από τη Μικρά Ασία (Ανατολία). Η οπλοσκευή τους ήταν ανάλογη εκείνης των καπυκιουλού και ακολούθησε την ίδια εξέλιξη, αν και ειδικά οι Ανατολιακοί σπαχήδες άργησαν να υιοθετήσουν τα πυροβόλα όπλα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γενικά το Οθωμανικό ιππικό ήταν ισάξιο και ενίοτε ανώτερο από τα αντίπαλα του Ευρωπαϊκά, εκτός του εξαίρετου Πολωνικού - Λιθουανικού. Τέλος, αναφερθήκαμε ανωτέρω στους Μαμελούκους της Αιγύπτου, οι οποίοι επίσης μάχονταν κυρίως ως βαρύ ιππικό. Το Οθωμανικό ελαφρύ ιππικό, δηλαδή το αθωράκιστο, αποτελείτο από «ντελήδες», «ακιντζήδες», «ντζανμπαζάνους» και επιπρόσθετα Κούρδους, Γιουρούκους (νομαδικοί Τούρκοι της Μικράς Ασίας και της Βαλκανικής) και Άραβες (συνήθως Βεδουίνους). Σημαντικοί ήταν και οι Τάταροι, Τουρκομάνοι, Αφσάροι και άλλοι Τούρκοι ιπποτοξότες. Ειδικά οι Τάταροι της Κριμαίας, κυρίως ιπποτοξότες, συνιστούσαν σημαντικούς συμμάχους των Οθωμανών οι οποίοι δρούσαν στην περιοχή της Ουκρανίας. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Γενικά οι Τουρκικοί και ευρύτερα οι Αλταϊκοί λαοί είχαν μακροχρόνια παράδοση στην ιπποτοξευτική. Οι ακιντζήδες ήταν φανατικοί ελαφροί ιππείς οι οποίοι δεν λάμβαναν μισθό αλλά αμείβονταν από τα λάφυρα της εκάστοτε σύρραξης, πολεμώντας υπέρ της ισλαμικής πίστης. Οι ντζανμπαζάνοι («παράφρονες» στην Τουρκική) ήταν οι πιο φανατισμένοι από τους ακιντζήδες, οι οποίοι επιλέγονταν για να παραταχθούν στην πρώτη γραμμή της Οθωμανικής παράταξης μάχης. Συνεπώς είχαν ''αποστολή αυτοκτονίας'' με στόχο να προκαλέσουν ρήγμα στον εχθρό με την ορμητικότητα τους, όμως συχνά γίνονταν «εύκολη λεία» για τις εχθρικές βολές πληρώνοντας υψηλό τίμημα σε απώλειες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-HnbXsnyO8Zw/WJ_wqDNRMRI/AAAAAAAApK0/FLbgN-waaKUnsZzjmn9qxgIh4RMl1blJQCLcB/s1600/7b6f3cf15403e19fd4f2e9671694d103.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="283" src="https://1.bp.blogspot.com/-HnbXsnyO8Zw/WJ_wqDNRMRI/AAAAAAAApK0/FLbgN-waaKUnsZzjmn9qxgIh4RMl1blJQCLcB/s400/7b6f3cf15403e19fd4f2e9671694d103.PNG.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι ντελήδες («τρελλοί») ελαφροί ιππείς (οπλισμένοι συνήθως με τόξο ή λόγχη) αποτελούντο κυρίως από εξισλαμισμένους Βόσνιους, Σέρβους, Κροάτες και λίγους Έλληνες και Βουλγάρους. Δεν ανήκαν στο κεντρικό στράτευμα αλλά στις δυνάμεις Βαλκάνιων Οθωμανών αξιωματούχων από τους οποίους πληρώνονταν. Οι ντελήδες εκτελούσαν συχνά χρέη ανιχνευτών ή προφυλακών. Άλλοι από αυτούς ήταν προσκολλημένοι στο ιππικό των σπαχήδων, ενώ άλλοι συντάσσονταν με τα σώματα ιπποτοξοτών. Οι περιβόητοι γενίτσαροι (Yeni Ceri, τα «νέα στρατεύματα») συνιστούσαν το επίλεκτο τακτικό πεζικό. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σε αντίθεση με τη γενική πίστη στην Ελλάδα ότι οι γενίτσαροι κατάγονταν κυρίως από εξισλαμισμένα Ελληνόπαιδα του «παιδομαζώματος», στην πραγματικότητα ήταν περισσότερο σλαβικής καταγωγής από το Τουρκικό «παιδομάζωμα» επί των Βαλκάνιων Σλάβων ή (σπανιότερα) αιχμαλωτισμένα παιδιά Σλάβων της Ουκρανίας και νότιας Ρωσίας. Ειδικά όμως οι Σλάβοι του Κριμαϊκού Χανάτου (των Τατάρων) είχαν αποκλεισθεί από το παιδομάζωμα. Οι Έλληνες του παιδομαζώματος κατευθύνονταν κυρίως σε διοικητικές και άλλες σχετικές υπηρεσίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας λόγω του ανώτερου πολιτισμικού επιπέδου τους, όμως ένα μεγάλο μέρος τους στελέχωνε και τους γενίτσαρους. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι Αλβανοί (Χριστιανοί αλλά αργότερα και Μουσουλμάνοι) και ίσως οι Βλάχοι νοτίως του Δούναβη συνιστούσαν επίσης σημαντικό ποσοστό των γενιτσάρων. Όταν ο θεσμός τους παρήκμασε, πολλοί γενίτσαροι ήταν πλέον Τούρκοι και Κούρδοι επειδή οι συγκεκριμένοι επιδίωκαν να εισέλθουν σε αυτό το στρατιωτικό σώμα λόγω των προνομίων που απολάμβαναν. Το αρχικό βασικό όπλο των γενιτσάρων ήταν το σύνθετο νομαδικό τόξο, το οποίο αντικαταστάθηκε σταδιακά από ένα ειδικό μακρύκαννο αρκεβούζιο Οθωμανικού σχεδιασμού. Μεταξύ των γενιτσάρων υπήρχαν σπουδαίοι ακροβολιστές, επίφοβοι για τους Ευρωπαίους αντιπάλους τους. Αυτή η ικανότητα τους οφειλόταν στη μακρά κάννη του προαναφερόμενου Οθωμανικού αρκεβούζιου το οποίο έδινε μεγαλύτερη ακρίβεια στη στόχευση αλλά και μεγαλύτερο βεληνεκές. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σε αυτό οι Οθωμανοί προηγήθηκαν των Αμερικανών οι οποίοι ενάμιση αιώνα αργότερα ανέπτυξαν το δικό τους πυροβόλο Πενσυλβάνια - Κεντάκυ το οποίο ακολουθούσε τις ίδιες αρχές σχεδιασμού με μακριά κάννη και πιο εξηζητημένη κατασκευή, χωρίς βέβαια να έχουν επαφές και επιρροές από τους Οθωμανούς. Όλοι οι γενίτσαροι έφεραν γιαταγάνι ή σπάθη και ως κατεξοχήν φανατισμένοι, δεν δίσταζαν να επιτεθούν κατά μέτωπον στον εχθρό κραδαίνοντας τα. Σταδιακά ο ρόλος τους ως ακροβολιστών υποχώρησε και από τον 17ο αιώνα, οι ακροβολιστές του Οθωμανικού στρατού συγκροτούντο κυρίως από Τούρκους, Γιουρούκους, Αλβανούς, Κούρδους, Έλληνες και Σλάβους τυφεκιοφόρους πεζούς, όπως οι τουφεκτσήδες, οι σαρίτσα, οι αρματολοί και οι χαϊντούκοι ή χαϊντούτοι.<br />
<br />
Το ελαφρύ (άτακτο) πεζικό αποτελείτο από «γιαϋλάρους», «αζάπηδες», «βοϋνούκους» και άλλους. Οι γιαϋλάροι ήταν πεζοί φανατικοί «μαχητές της πίστης», ενώ οι αζάπηδες («εργένηδες») ήταν άνδρες που στρατολογούνταν ειδικά για τις εκστρατείες και εφοδιάζονταν με χρήματα και προμήθειες από τα χωριά τους. Παλαιότερα επιλέγονταν κυρίως μεταξύ των ανύμφευτων επειδή αυτοί θεωρούντο κατάλληλοι για τις εκστρατείες επειδή δεν είχαν ακόμη παιδιά για να συντηρήσουν ή να αφήσουν ορφανά. Οι βοϋνούκοι ήταν Βαλκάνιοι πεζοί, κυρίως Βλάχοι και Σλάβοι, οι οποίοι μάχονταν με λόγχες, αλεβάρδες, πέλεκεις και άλλα αγχέμαχα όπλα. Υπήρχαν επίσης και άλλοι πεζοί, Ανατολιακοί (Τούρκοι και Κούρδοι), Ρωμυλιώτες (από τη Χερσόνησο του Αίμου), Άραβες κ.α. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αξιόλογο τμήμα του στρατού ήταν και οι Β(α)λάχοι σύμμαχοι της καθαυτό Βλαχίας και από το 1562 και οι Τρανσυλβανοί σύμμαχοι. Οι Οθωμανοί διέθεταν ήδη από την εποχή του Μωάμεθ του Πορθητή σπουδαίο πυροβολικό, ένα από τα ισχυρότερα της εποχής, με πυροβόλα διαφόρων μεγεθών και διαμετρημάτων (βαριά πυροβόλα, βομβάρδες κ.ά.). Το Οθωμανικό ναυτικό της περιόδου διέθετε γαλέρες διαφόρων τύπων, οι οποίες δεν διέφεραν σημαντικά από τις αντίστοιχες των Χριστιανών της Μεσογείου. Οι γαλέρες ήταν τα βαριά πολεμικά, κωπήλατα και ιστιοφόρα ταυτόχρονα, ενώ τα ελαφρύτερα περιελάμβαναν κυρίως «φούστες» και γαλιότες οι οποίες ανήκαν κυρίως στους Αραβοβέρβερους κουρσάρους της βόρειας Αφρικής.<br />
<br />
Οι Τούρκοι ήταν ένας λαός με καταγωγή από τις μογγολικές στέπες, και επομένως ξένος με το πέλαγος με το οποίο δεν εξοικειώθηκε ποτέ. Η μόνη εμπειρία που είχαν σχετικά με τη ναυσιπλοϊα, ήταν ο πλους με απλές λέμβους στους μεγάλους ποταμούς της στέπας (Ίρτυς, Ώξος, Ιαξάρτης, Βόλγας κ.α.). Όσοι Τούρκοι ήταν ναυτικοί και επάνδρωναν τον στόλο, κατάγονταν κυρίως από εξισλαμισμένους Βυζαντινούς. Τα ικανότερα πληρώματα του ναυτικού προέρχονταν από τους προαναφερόμενους Αραβοβέρβερους του Αλγερίου, της Κυρηναϊκής, της Τριπολίτιδας και της Τύνιδας (σύγχρονης Τυνησίας). Οι ίδιοι παρείχαν τους επίφοβους στόλους τους στο Αυτοκρατορικό ναυτικό, αποτελούμενους από τα προαναφερόμενα είδη πλοίων. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τέλος, οι Τούρκοι διέθεταν και τις μοίρες της Αιγύπτου (περιορισμένη αυτήν την εποχή), της Παλαιστίνης, του Λιβάνου και της Κιλικίας. Επίσης είναι γνωστή η επάνδρωση του Οθωμανικού στόλου και με Χριστιανικά πληρώματα, συντριπτικά Έλληνες οι οποίοι ήταν ο μόνος Χριστιανικός λαός της Οθωμανικής επικράτειας με ικανή ναυτιλιακή παράδοση. Οι πεζοναύτες του στόλου ήταν συνήθως σπαχήδες (οι οποίοι άφηναν τα άλογα τους και επιβιβάζονταν στα πλοία πολεμώντας συνήθως ως τοξότες), αζάπηδες και σπανιότερα γενίτσαροι. Από το 1534 και εξής, οι σουλτάνοι συντηρούσαν και έναν πολεμικό στολίσκο στα νερά του Δούναβη, αποτελούμενο από ελαφρά ποτάμια σκάφη και επανδρωμένο από τοπικούς Βλάχους και Σλάβους υποτελείς του. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όσον αφορά τις χερσαίες τακτικές, φαίνεται πως μία συνήθης παράταξη μάχης του Οθωμανικού στρατού συγκροτείτο από: τους ντζανμπαζάνους και ακιντζήδες ιππείς ως εμπροσθοφυλακή και πίσω τους, τους αζάπηδες. Πίσω από αυτούς παρατάσσονταν οι γενίτσαροι και το πυροβολικό, που προστατεύονταν από αμυντικά έργα, όπως τάφρους, αιχμηρούς πασσάλους, πολεμικές άμαξες, αλυσίδες κ.α. Επρόκειτο για τον πυρήνα του στρατού, ο οποίος προστατευόταν πλευρικά από το ιππικό των σπαχήδων, των Ρωμυλιωτών από τη μία πλευρά και των Μικρασιατών από την άλλη. Οι καπυκιουλού ιππείς διατηρούντο συνήθως ως επίλεκτη εφεδρεία. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ειδικά στη μάχη του Μόχατς (1526), όλοι οι σπαχήδες είχαν παραταχθεί σε δύο γραμμές μάχης στην εμπροσθοφυλακή πίσω από τους ακιντζήδες, και τη θέση τους ως πλαγιοφυλακές των γενιτσάρων και του πυροβολικού είχαν λάβει οι καπυκιουλού, διαιρεμένοι σε δύο πλευρικά τμήματα.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-w4OZNec8VHA/WJ_yOae2_dI/AAAAAAAApLA/J8EO9x4RIEIkQ5biKa-LsD0vTTH2wUorQCLcB/s1600/fd2445e6addfb97dc7e1a75d224582b5.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="290" src="https://4.bp.blogspot.com/-w4OZNec8VHA/WJ_yOae2_dI/AAAAAAAApLA/J8EO9x4RIEIkQ5biKa-LsD0vTTH2wUorQCLcB/s400/fd2445e6addfb97dc7e1a75d224582b5.PNG.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ</b></span><br />
<br />
Η διαδικασία της κατάκτησης μετέβαλε τη φύση της συγκρότησης του Οθωμανικού κράτους. Ο πολιτικός σχηματισμός που ξεκίνησε ως φυλετικό βασίλειο εξελίχθηκε σε παγκόσμια Αυτοκρατορία. Από την Οθωμανική οπτική γωνία, οι μεγαλύτερες εδαφικές επικράτειες απαιτούσαν νέους τρόπους και νέα μέσα ελέγχου, διοίκησης και αξιοποίησης. Αυτοί οι τρόποι και τα μέσα είχαν ως πηγή έμπνευσης την Ισλαμική πολιτική παράδοση, την οποία μετέδιδαν οι Ουλεμάδες (ulema νομοδιδάσκαλοι, θεολόγοι και ερμηνευτές του Μουσουλμανικού δικαίου), αλλά και Μογγολικές και Βυζαντινές πρακτικές καθώς και την πρακτική εμπειρία. Από πολλές πλευρές, το Οθωμανικό κράτος και οι θεσμοί του αποτελούσαν υβριδικές οντότητες.<br />
<br />
Η υποταγή στο Ισλάμ συνδυαζόταν με την ανάγκη ενσωμάτωσης διαφορετικών μη Μουσουλμανικών υποκειμένων και με το συμφέρον της συνεργασίας με τους θρησκευτικούς ηγέτες τους, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία του Οθωμανικού κράτους. Η ιδεολογία της ύψιστης εξουσίας τού σουλτάνου ερχόταν σε αντίθεση με την περιορισμένη ικανότητα της κεντρικής εξουσίας να διεισδύει στο χώρο και τις κοινωνικές δομές. Παρά την ασαφή και μεταβαλλόμενη φύση των διαδοχικών βασιλειών, η δυναστεία του Οσμάν δεν αμφισβητήθηκε για περισσότερους από έξι αιώνες. Η διάκριση μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας αποτελούσε θεμελιώδη παράγοντα για την οργάνωση της Οθωμανικής αυλής.<br />
<br />
Το στρατιωτικό σύστημα συνδύαζε Μεσαιωνικά χαρακτηριστικά (πολεμιστές που μάχονταν για θρησκευτικά ιδεώδη, λάφυρα και εισοδήματα που τους εκχωρούνταν μέσω ενός συστήματος φεούδων, σχεδιασμένο έτσι, ώστε να μετέρχεται τους ανεπαρκείς και ευμετάβλητους οικονομικούς πόρους) με πρώιμα νεότερα χαρακτηριστικά (έναν έμμισθο μόνιμο στρατό, είναι ενδεικτικό ότι στο στρατό αυτό, συνενώνονταν ο Μεσαιωνικός Ισλαμικός θεσμός των δούλων φρουρών του μονάρχη με ένα πρωτότυπο σύστημα στρατολόγησης «ντεβσιρμέ» (devshirme), παιδομάζωμα, το οποίο μετέτρεπε νεαρούς μη Μουσουλμάνους υπηκόους σε μία προνομιακή κοινωνική ομάδα, τους περήφανους για το ειδικό καθεστώς τους καπικουλήδες.<br />
<br />
Στις επαρχίες, την εξουσία των στρατιωτικών κυβερνητών εξισορροπούσε αφενός η άσκηση της τοπικής διοίκησης από καδήδες (kadi Μουσουλμάνος ιεροδικαστής), οι οποίοι στρατολογούνταν μεταξύ των ουλεμάδων, και αφετέρου η αυτοδιοίκηση πολλών τοπικών κοινοτήτων. Η καθιέρωση κοινών θεσμών για όλο το εύρος της Αυτοκρατορίας δεν έβαλε τέλος στις κατά τόπους διαφορές και ιδιαιτερότητες. Ο άμεσα διορισμένος Οθωμανός διοικητής συνυπήρχε με τους θεσμούς των Χριστιανικών υποτελών κρατών. Για ορισμένα από αυτά τα κράτη, το καθεστώς της φόρου υποτέλειας αποδείχθηκε ένα προκαταρκτικό μόνο στάδιο πριν από την ολοκληρωτική τους προσάρτηση, ενώ για άλλα αποδείχθηκε μία μόνιμη λύση.<br />
<br />
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ένα Ισλαμικό κράτος. Έτσι, στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό στον Μουσουλμανικό Ιερό Νόμο (Sharia). Στηριγμένος στο Κοράνι και την παράδοση Σουννά (sunna, συγκροτούνταν από ένα σώμα ιστοριών οι οποίες αναφέρονταν στον τρόπο με τον οποίο είχε αντιδράσει ο προφήτης Μωάμεθ σε διάφορες περιστάσεις), ο Μουσουλμανικός Ιερός Νόμος είχε αναπτυχθεί αρχικά στη διάρκεια του Μεσαίωνα και αργότερα από διάφορους ουλεμάδες. Παρόλο που αυτή η συνεχιζόμενη επανερμηνεία εξασφάλιζε τη σχετική προσαρμοστικότητα του σεριάτ, οι Οθωμανοί προτιμούσαν να την εμπλουτίζουν με νόμους και ρυθμίσεις που εξέδιδε απευθείας ο σουλτάνος στηριγμένος στην απόλυτη κυριαρχία του.<br />
<br />
Σε αντίθεση με τον σύγχρονο νόμο, αυτοί οι νόμοι και οι ρυθμίσεις, που αποτελούσαν το Σουλτανικό Δίκαιο (kanun, λέξη προερχόμενη από την Ελληνική κανών), δεν προέκυπταν ως συστηματικά πορίσματα που μπορούσαν να αναχθούν σε υψηλότερες νομοθετικές αρχές. Αντίθετα, αποτελούσαν κυρίως μεταφορές και επαναδιατυπώσεις του εθιμικού δικαίου, γι’ αυτό κι ενσωμάτωναν ακόμα προ-οθωμανικά έθιμα των επαρχιών. Παρόλο που θεωρητικά η εξουσία του Οθωμανού σουλτάνου ήταν αδιαφλονίκητη, το Σουλτανικό Δίκαιο θα έπρεπε να συμμορφώνεται με τις υψηλότερες αρχές του σεριάτ και ο πλέον ανώτερος Μουσουλμάνος λόγιος της Αυτοκρατορίας, ο σεϊχουλισλάμης (şeyh-ül-Islam: ο επικεφαλής της πίστης), έπρεπε να πιστοποιεί τη σχετική συμφωνία του κάθε νόμου, ρύθμισης ή διατάγματος του σουλτάνου.<br />
<br />
Παρόλο που η επίσημη ιδεολογία επέμενε στην πολιτική σταθερότητα και την παράδοση, στην πράξη το Οθωμανικό πολιτικό σύστημα δεν έμεινε ανεπηρέαστο από τις αλλαγές στο πέρασμα του χρόνου. Η φύση αυτών των αλλαγών είναι εξαιρετικά αντιφατική. Ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν ότι οι αλλαγές που έλαβαν χώρα κυρίως στα τέλη του 16ου αιώνα, αποτελούν μία παρακμή από την σχεδόν τέλεια οργάνωση της λεγόμενης «κλασικής εποχής». Άλλοι υποστηρίζουν ότι οι αλλαγές αποτελούν μια προσαρμογή στις προκλήσεις της πρώιμης νεότερης εποχής και μπορούν να συγκριθούν με τη διαδικασία συγκρότησης νεότερων κρατών σε άλλα μέρη της Ευρώπης ή της Ασίας. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι οι Οθωμανικοί θεσμοί δεν ήταν στατικές, αλλά δυναμικές οντότητες.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΙΣΑΓΩΓΗ</b></span><br />
<br />
Μελετώντας την ιστορία των Βαλκανίων και ευρύτερα την ιστορία της Εγγύς Ανατολής, η Τουρκική εξάπλωση από τον 11ο αιώνα και στο εξής αποτελεί ένα γεγονός ευρύτερης σημασίας, καθώς οδήγησε στην κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και στη διαμόρφωση της εθνολογικής σύνθεσης των Βαλκανίων, της Μικράς Ασίας, αλλά και γενικότερα της Ανατολικής Μεσογείου. Μία εθνολογική σύνθεση που υφίσταται με μικρές αλλαγές έως και τις μέρες μας. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, ήταν η δημιουργία ενός νέου πολιτισμού, του Οθωμανικού, που συντέθηκε με στοιχεία τόσο των μελών που απάρτισαν τη νέα Αυτοκρατορία όσο και με τα νέα στοιχεία που έφεραν μαζί τους οι Τούρκοι από την Κεντρική Ασία.<br />
<br />
Δημιουργήθηκε ένας νέος λαϊκός πολιτισμός, με νέες ευκαιρίες για τους κατοίκους του, καθώς συναιρούνταν πολιτισμικά στοιχεία του παρελθόντος και του παρόντος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν εμπλοκές, βιαιότητες και αντιφάσεις. Ένα νέο στρατιωτικό σώμα δημιουργήθηκε, οι γενίτσαροι, μέσω του θεσμού του παιδομαζώματος. O θεσμός της επάνδρωσης του στρατιωτικού και διοικητικού μηχανισμού από δούλους δεν ήταν Οθωμανική εφεύρεση. Τη βρίσκουμε και σε άλλες νομαδικές Αυτοκρατορίες, όπως στους Πάρθους, οι οποίοι συγκρούστηκαν με το στρατό του Μάρκου Αντωνίου και τον νίκησαν, έχοντας μόνο 400 ελεύθερους επί συνόλου 50.000 ανδρών.<br />
<br />
Την ίδια τακτική ακολούθησαν και οι Αββασίδες χαλίφες, αγοράζοντας Τούρκους δούλους από τις ασιατικές στέπες και εκπαιδεύοντάς τους ως στρατιώτες και διοικητικούς υπαλλήλους. Στη συνέχεια θα παρουσιάσουμε ιστορικά στοιχεία για το θεσμό του παιδομαζώματος (ντεβσιρμέ), αλλά και λεπτομέρειες για τη ζωή και τον πολιτισμό των γενίτσαρων, ενός στρατού που στους πρώτους αιώνες της Οθωμανικής ιστορίας έγινε ο φόβος και ο τρόμος όλων των στρατών της Ευρώπης, αλλά ο οποίος στη συνέχεια έμελλε να πέσει σε πλήρη ανυποληψία και παρακμή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Uq4nKxgoupM/WJ_8WJA08pI/AAAAAAAApLY/ieS4XFEFCe8VojYJfNk2dKEfTzkhwc9qwCLcB/s1600/9547163697b109759b2aad5b4fc7efd6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="475" src="https://3.bp.blogspot.com/-Uq4nKxgoupM/WJ_8WJA08pI/AAAAAAAApLY/ieS4XFEFCe8VojYJfNk2dKEfTzkhwc9qwCLcB/s640/9547163697b109759b2aad5b4fc7efd6.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Εξετάζονται επίσης εκτενώς οι σχέσεις του σώματος αυτού με το τάγμα των δερβίσηδων μπεκτασί και με την ευκαιρία αναδεικνύουμε ορισμένες σημαντικές όψεις του λαϊκού πολιτισμού και των βαθύτερων ζυμώσεων που έλαβαν χώρα στα Βαλκάνια και τη Μικρά Ασία, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τη γέννηση του Οθωμανικού πολιτισμού και των ποικίλων παραφυάδων του.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΛΑΟΥ </b></span><br />
<br />
Από τον 10ο αιώνα, μία νέα δύναμη άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία της στο ''γνωστό κόσμο'' των Βυζαντινών, οι Τούρκοι, οι οποίοι ξεκίνησαν από την κοιτίδα τους, στις εσχατιές της Ασίας. Τουρκόφωνα (Τουρανικά) φύλα κατά τον 10ο αιώνα μ.X. και εξής κινήθηκαν από την αρχική κοιτίδα τους, στην κεντρο-ανατολική στέπα της Ασίας, και απλώθηκαν δυτικά, εισδύοντας στους κόσμους του Ισλάμ και της χριστιανοσύνης, με αποτέλεσμα, σε διάστημα περίπου 5 αιώνων, να κυριαρχήσουν στην M. Ανατολή, καταλύοντας τις παρακμάζουσες αραβικές δυναστείες της Βαγδάτης και του Καΐρου και στη συνέχεια να επικρατήσουν σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια, αντικαθιστώντας τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.<br />
<br />
Η οποία, ιδιαίτερα μετά το 1204, παρουσίαζε σημάδια δραματικής αποσύνθεσης και διάλυσης. Στα ανατολικά σύνορά της, από τον 11ο αιώνα εντείνονταν οι επιθέσεις των Σελτζούκων, των Αρτουκίδων και των Ντανισμεντίδων, που συνοδεύονται από Τουρκομάνους νομάδες της Κεντρικής Ασίας, οι οποίοι, από τα τέλη του 13ου αιώνα, θα δημιουργήσουν εμιράτα σε όλη τη Μικρά Ασία, ένα από τα οποία, το ισχυρό Οθωμανικό εμιράτο, θα καταφέρει να δεσπόσει όλων των άλλων και να συγκρουστεί με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, την οποία θα υποτάξει ολοκληρωτικά σε διάστημα ενάμισι αιώνα, αναλαμβάνοντας τον κυρίαρχο ρόλο στις ιστορικές τύχες της νοτιοανατολικής λεκάνης της Μεσογείου και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΜΟΓΓΟΛΩΝ</b></span><br />
<br />
Από τις πρώτες δεκαετίες του 13ου αιώνα ξεκινά η επέλαση των Μογγόλων. Οι Μογγόλοι μέσα σε λιγότερο από τριάντα χρόνια κατέλυσαν την Τουρκο-Περσική δυναστεία των Χορεσμιανών στην Κεντρική Ασία και ενώ ένας κλάδος τους κινήθηκε προς τη Μικρά Ασία και τη Μεσόγειο, ένας άλλος, το χανάτο της ''Χρυσής Ορδής'', έφτασε με αστραπιαία ταχύτητα διαμέσου των Ρωσικών στεπών έως την Πολωνία και τη Βαλκανική. Απ’ όπου περνούσαν, άφηναν μόνο συντρίμμια, κατεστραμμένες πόλεις και ακατοίκητες περιοχές. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο D.M. Nicol, ''Η δύναμη και η ορμητικότητα των Μογγόλων ήταν τέτοιας έντασης, που μπροστά της οι διαμάχες των Λατίνων και των Ελλήνων για την κατοχή της Κωνσταντινούπολης μοιάζουν σαν τα μαλώματα άτακτων παιδιών''.<br />
<br />
O Αραβας ιστορικός, Ιμπν αλ-Αθίρ, στο ογκώδες έργο του ''Τέλεια Ιστορία'' (13ος αιώνας), δεν βρίσκει λέξεις για να περιγράψει τη θλίψη του, τη φρίκη και την έκπληξη που του έχουν προκαλέσει οι Μογγόλοι και ''η μάστιγα των Θεών'', όπως αποκαλεί τον Τζένγκις Χαν: ''Ο κόσμος δεν γνώρισε παρόμοια καταστροφή από τότε που ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ, μη διστάζετε να το πιστέψετε, γιατί αυτή είναι η αλήθεια''. ''Πρέπει να αποψιλώσουμε όλες τις πόλεις'', έλεγε ο Τζένγκις Χαν, ''ώστε όλος ο κόσμος να γίνει μια απέραντη στέπα, όπου οι Μογγόλες μητέρες θα γαλουχήσουν παιδιά ελεύθερα και χαρούμενα''.<br />
<br />
Πράγματι, η μία μετά την άλλη οι επιβλητικές πόλεις της Ανατολής θα καταστραφούν και οι κάτοικοί τους θα αποδεκατιστούν, με αποκορύφωμα την καταστροφή της Βαγδάτης το 1258. Το 1243 οι Σελτζούκοι γνωρίζουν συντριπτική ήττα στη μάχη του Κιοσέ Νταγ από τους Μογγόλους. Στο πλευρό των Σελτζούκων είχε πολεμήσει και ένα Βυζαντινό άγημα από την Τραπεζούντα των Μεγάλων Κομνηνών. H ήττα του Κιοσέ Νταγ εξανάγκασε τον Σελτζούκο σουλτάνο, Καϊχοσρόη B' (1237 - 1245), και τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα, Ιωάννη Βατάτζη, να συναντηθούν πάνω σε μια πλωτή γέφυρα του ποταμού Μαιάνδρου, στην Τρίπολη της δυτικής Μικράς Ασίας, όπου και υπέγραψαν συνθήκη συμμαχίας κατά του κοινού εχθρού τους, των παγανιστών Μογγόλων.<br />
<br />
Ωστόσο, η συμμαχία αυτή δεν απέδωσε καρπούς και σύντομα οι Σελτζούκοι, πνέοντας τα λοίσθια, αναγνώρισαν την επικυριαρχία των Μογγόλων. O 13ος αιώνας αποτελεί για τους λαούς της Εγγύς Ανατολής και της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου περίοδο επιθανάτιας αγωνίας, καθώς οι Μογγόλοι, από τη μια μεριά, και οι δυτικοί σταυροφόροι, από την άλλη, απειλούν να αφανίσουν τα πάντα στο πέρασμά τους χωρίς ίχνος σεβασμού απέναντι στους μεγάλους πολιτισμούς που συναντούσαν στο διάβα τους.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΞΑΠΛΩΣΗ</b></span><br />
<br />
Η Οθωμανική επέκταση ξεκίνησε περίπου το 1300 μ.Χ. από τη βoρειοδυτική Μικρά Ασία και συνεχίστηκε μέχρι τον ύστερο 17ο αιώνα, με τελευταία σημαντική κατάκτηση, το 1672, την Ποδολία, επαρχία της Πολωνίας - Λιθουανίας την εποχή εκείνη και τμήμα της Ουκρανίας σήμερα. Μέσα σε ένα διάστημα τριών αιώνων, η επέκταση μετέβαλε ένα μικρό βασίλειο ημινομάδων ποιμένων σε μία γραφειοκρατική Αυτοκρατορία διεθνούς εμβέλειας. Το μεγαλύτερο μέρος της Νοτιοανατολικής Ευρώπης κατακτήθηκε κατά τον 14ο - 15ο αιώνα, ορισμένες περιοχές ωστόσο, είτε κατακτήθηκαν αργότερα (όπως η Σλαβονία, το Βανάτο, η Κύπρος, η Κρήτη) είτε έμειναν εκτός Οθωμανικής κυριαρχίας (όπως η Κέρκυρα, η Δαλματία, η Κροατία, η Σλοβενία).<br />
<br />
Για τους λαούς των περιοχών αυτών, η Οθωμανική κατάκτηση αποτελούσε ένα σημαντικό γεγονός. Διαμόρφωσε τις ζωές τους σε βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο επίπεδο. Οι ιστορικοί εξέφρασαν ποικίλες και συχνά αντικρουόμενες απόψεις αναφορικά με αυτήν τη διαδικασία. Οι περισσότεροι την αφηγήθηκαν ορμώμενοι από μία εθνοκεντρική οπτική, παρόλο που οι λαοί των ύστερων Μεσαιωνικών χρόνων σπάνια αντιλαμβάνονταν τον κόσμο γύρω τους με εθνοτικά κριτήρια. Αυτοί οι ιστορικοί παρουσίασαν τη διαδικασία της επέκτασης ως μία αλληλουχία ηρωικών στρατιωτικών επιτευγμάτων, με τους ιδιαίτερους λαούς τους να μάχονται γενναία ενάντια σε ισχυρούς εχθρούς.<br />
<br />
Η Οθωμανική κατάκτηση ήταν γι’ αυτούς, είτε μια καταστροφή για τους λαούς τους και τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, είτε αντίθετα, η εγκαθίδρυση μιας ευεργετικής Οθωμανικής ειρήνης. Για άλλους ιστορικούς, η αληθινή φύση της κατακτητικής διαδικασίας ήταν πιο σύνθετη: εθνοτικά, θρησκευτικά και ηθικά όρια συχνά συγχέονταν, μεγάλες εκστρατείες συνδυάζονταν με ελάσσονος σημασίας συρράξεις. Σε τοπικό επίπεδο, τα κίνητρα και οι αντιλήψεις των ανθρώπων δεν μπορούσαν να ενταχθούν σε σαφώς οροθετημένα πλαίσια όπως αυτά που αντιλαμβάνονταν οι σύγχρονοι ιστορικοί. Η εξασφάλιση της συνεργασίας αποδεικνυόταν συχνά εξίσου σημαντική με τη δράση στα πεδία μαχών. Ο ηρωισμός και η αφοσίωση σε διάφορα ιδεώδη αποτελούσαν μέρος της εικόνας της εποχής, το ίδιο και η βία, η οδύνη και η προδοσία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-g0Qq-NMZ5UA/WKFJCgNftwI/AAAAAAAApMc/b1SniVIz36UhJqYzCp5RGCkqJ9uUU7QqACLcB/s1600/Byzantine_Greek_Alexander_Manuscript_Cataphract.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-g0Qq-NMZ5UA/WKFJCgNftwI/AAAAAAAApMc/b1SniVIz36UhJqYzCp5RGCkqJ9uUU7QqACLcB/s400/Byzantine_Greek_Alexander_Manuscript_Cataphract.JPG" width="312" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b> ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ TA ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΞΑΠΛΩΣΗΣ</b></span><br />
<br />
Για το Βυζάντιο, το 1071 σήμαινε ταυτόχρονα την αρχή του τέλους τόσο της Μικράς Ασίας, με τη σταδιακή διείσδυση των Τούρκων μετά την επικράτησή τους στο Μαντζικέρτ (Μαλαζγκίρτ της Τουρκίας), όσο και της Κάτω Ιταλίας, εξαιτίας της νίκης των Νορμανδών του Ροβέρτου Γυισκάρδου στο Μπάρι. Είχε προηγηθεί το οριστικό σχίσμα των δύο Εκκλησιών, της Ορθόδοξης και της Καθολικής, το 1054, με αποτέλεσμα το Παπικό κράτος να επηρεάζει αρνητικά τους ηγεμόνες της Δύσης κατά του Βυζαντίου τους επόμενους κρίσιμους αιώνες για την αντιμετώπιση των ποικιλώνυμων εχθρών εξ Ανατολής. Στα χρόνια, λοιπόν, της προϊούσας εξάπλωσης των Τουρκικών φύλων κατά τον 11ο αιώνα, η διεθνής συγκυρία δεν ήταν ευνοϊκή για το Βυζάντιο.<br />
<br />
Το οποίο όχι μόνο δεν μπορούσε να προσμένει μία ουσιαστική βοήθεια από τη Δύση, αλλά αντιθέτως πάντοτε παραμόνευε απειλητικός ο κίνδυνος μίας δυτικής εισβολής, που έμελλε να πραγματοποιηθεί το 1204 με την εκτροπή της Δ' σταυροφορίας, την άλωση της Κωνσταντινούπολης και το διαμελισμό της Αυτοκρατορίας σε Λατινικά βασίλεια. Ωστόσο, και στο εσωτερικό μέτωπο, στα χρόνια μετά το θάνατο του Αυτοκράτορα Βασιλείου B' του Βουλγαροκτόνου (1025) και για περίπου 6 δεκαετίες, το κύριο χαρακτηριστικό στην πολιτική ζωή του Βυζαντίου ήταν η σκληρή αντιπαράθεση μεταξύ των εκπροσώπων της πολιτικής - διοικητικής γραφειοκρατίας της πρωτεύουσας και αυτών της στρατιωτικής, ''φεουδαρχικής'' αριστοκρατίας των επαρχιακών κέντρων.<br />
<br />
Οι οποίοι βαθμιαία απέκτησαν μεγάλη δύναμη και προσπαθούσαν να απορροφήσουν τους ελεύθερους καλλιεργητές και τους κλήρους τους. Οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, λοιπόν, που πυροδοτήθηκαν από αυτή την αντιπαράθεση, όπως:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">α)</span></b> Η επέκταση του δικαιώματος φοροσυλλογής και η ανελέητη φορολογική καταπίεση των επαρχιών.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">β)</span></b> Η κατάργηση μίας σειράς ευνοϊκών για τις φτωχότερες αγροτικές μάζες μέτρων επί Ρωμανού Γ' Αργυρού (1028 - 1034).<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">γ)</span></b> Η πώληση αξιωμάτων και ιδιαίτερα το καταστροφικό μέτρο του Μονομάχου για ''εξαργυρισμό'' (εξαγορά) της στρατιωτικής θητείας, που είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του μισθοφορικού στοιχείου στον Αυτοκρατορικό στρατό, ο οποίος έφτασε να αποτελείται στην πλειονότητά του από Νορμανδούς, Άγγλους, Ρώσους, Γεωργιανούς, Άραβες, Πατζινάκες Τούρκους, αλλά ακόμη και από Σελτζούκους της Ανατολίας, με ολέθριες συνέπειες ως προς την αποτελεσματικότητά του.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">δ)</span></b> Η υποτίμηση του νομίσματος, του Βυζαντινού solidus (σόλδιου), που δίκαια είχε χαρακτηριστεί για τη μέχρι τότε σταθερότητα και αξιοπιστία του ως ''το δολάριο του Μεσαίωνα'', που έλαβε χώρα κατά την περίοδο 1071 - 1081.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">ε)</span></b> Η εμφάνιση των Ενετών στο ρόλο των σημαντικότερων εμπόρων της Αυτοκρατορίας, οδήγησαν στην κατάρρευση του Βυζαντινού στρατιωτικού και διοικητικού συστήματος.<br />
<br />
Καταλαβαίνουμε ίσως έτσι καλύτερα ότι η κατάρρευση των Βυζαντινών το 1071 και το 1176 ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιων εξελίξεων και όχι απλώς μεμονωμένων γεγονότων, δηλαδή, της νίκης των Τούρκων στο Μαντζικέρτ και στο Μυριοκέφαλο αντίστοιχα. Επιπρόσθετα, μετά το 1025 αλλεπάλληλα ήταν τα στασιαστικά κινήματα και οι εξεγέρσεις που έλαβαν χώρα από επαρχιακούς άρχοντες και στρατιωτικούς αξιωματούχους για κατάληψη του θρόνου και ανάληψη της κεντρικής εξουσίας. Στα κινήματα αυτά με τις ολέθριες επιπτώσεις για το Βυζαντινό κράτος αναμείχθηκαν μέλη των επιφανέστερων Βυζαντινών οικογενειών (οίκων).<br />
<br />
Ακόμη και ο Γεώργιος Μανιάκης, η μεγαλύτερη στρατιωτική μορφή της εποχής, στράφηκε (1043) εναντίον του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ' Μονομάχου, αλλά αποκρούστηκε την τελευταία στιγμή από δυνάμεις που παρέμεναν πιστές στον τελευταίο. Επίσης, ο Βυζαντινοαρμενικής καταγωγής Λέων Τορνίκιος, υπεύθυνος για την ''τρομερότερη φεουδαρχική εξέγερση της εποχής'', κατά τον T. Λουγγή, το 1047, έφτασε πολύ κοντά στην κατάληψη της Βασιλεύουσας, που, όμως, αποφεύχθηκε την πιο κρίσιμη στιγμή. Είναι χαρακτηριστικό της έντασης της περιόδου ότι κάθε πλευρά πλήρωνε αδρά για να κερδίσει την εύνοια των Τούρκων αρχηγών που είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους στα εδάφη της Μικράς Ασίας, για να εξασφαλίσει τις στρατιωτικές υπηρεσίες τους.<br />
<br />
Σε μία εποχή, λοιπόν, που οι εξωτερικές πιέσεις άρχισαν να γίνονται ιδιαίτερα επικίνδυνες, η προμελετημένη και συνειδητή παραμέληση των ντόπιων στρατών, ιδιαίτερα από τους γραφειοκράτες που προσπαθούσαν με αυτό τον τρόπο να αμυνθούν, αποδυναμώνοντας το στρατιωτικό μηχανισμό και στη συνέχεια η εξάρτηση από πολυέξοδα και λιγότερο αξιόπιστα μισθοφορικά στρατεύματα που δεν είχαν καμία νομιμοφροσύνη και μάλιστα, όταν καθυστερούσε η πληρωμή τους, δεν δίσταζαν να λεηλατούν και να ερημώνουν τις περιοχές που υποτίθεται ότι είχαν εκμισθωθεί να υπερασπίζονται ή και να αποσκιρτούν στους Τούρκους, οδήγησαν στη σταδιακή απώλεια της Μικράς Ασίας από τις Τουρκικές ορδές.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ</b></span><br />
<br />
Τόσο ο ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης, που υπηρέτησε ως αξιωματικός του στρατού σε πολλές εκστρατείες στην Ανατολή και παραβρέθηκε στη μάχη του Μαντζικέρτ, όσο και ο Κεδρηνός μας δίνουν πληροφορίες από πρώτο χέρι για την στρατιωτική παρακμή του Βυζαντίου στα μέσα του 11ου αιώνα και εξής:<br />
<br />
''Οι ίδιοι οι στρατιώτες εγκατέλειψαν τα όπλα τους και τη στρατιωτική θητεία και έγιναν δικηγόροι, λάτρεις νομικών προβλημάτων και ερωτημάτων'' (Κεδρηνός). ''Οι Τούρκοι που έκαναν επιδρομές στα ανατολικά εδάφη της Αυτοκρατορίας, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους στρατούς της Ρωμανίας που στρατοπέδευαν στη Μεσοποταμία και ιδιαίτερα γύρω από τη Μελιτηνή. Οι στρατιώτες, όμως, αυτοί, απλήρωτοι και μη εφοδιασμένοι, βρίσκονταν σε στερημένη και εξαθλιωμένη κατάσταση'' (Ατταλειάτης,). Όταν ο Ρωμανός Διογένης προσπαθούσε να συγκεντρώσει στρατό για την πρώτη μεγάλη εκστρατεία του κατά των Τούρκων, το 1068, τον βρήκε σε πρωτοφανή εξαθλίωση:<br />
<br />
''O Αυτοκράτορας ξεκίνησε για την εκστρατεία βιαστικά, με στρατό που δεν άρμοζε σε Αυτοκράτορα των Ρωμαίων τον αποτελούσαν Μακεδόνες, Βούλγαροι, Καππαδόκες, Ούζοι και άλλοι ξένοι που έτυχε να βρίσκονται εκεί, καθώς επίσης Φράγκοι και Βαράγγοι. Έβλεπε κάποιος αυτό το απίθανο θέαμα: οι περίφημοι στρατιώτες των Ρωμαίων, που είχαν υποτάξει Ανατολή και Δύση, δεν ήταν τώρα παρά λίγοι άνδρες, τσακισμένοι από τη φτώχεια και το άγχος και άοπλοι. Αντί για σπαθιά και άλλα στρατιωτικά όπλα κρατούσαν κυνηγετικά δόρατα και δρεπάνια και τους έλειπαν τα άλογα και άλλα στρατιωτικά εφόδια. Ήταν δειλοί και φυγόμαχοι και φαίνονταν ανίκανοι για οποιαδήποτε γενναία πράξη.<br />
<br />
Ακόμη και τα λάβαρα μιλούσαν σιωπηλά: ήταν καταθλιπτικά, σε άθλια κατάσταση, μαυρισμένα σαν από πυκνό καπνό και με λίγους και φτωχούς άνδρες από πίσω τους. Όσοι είδαν αυτό το θέαμα έπεσαν σε κατάθλιψη, καθώς αναλογίζονταν πόσο χαμηλά είχαν ξεπέσει οι στρατοί των Ρωμαίων... Σε αντίθεση, οι στρατιώτες του εχθρού ήταν τολμηροί, επίμονοι, πεπειραμένοι και γενικά κατάλληλοι για πόλεμο'' (Κεδρηνός).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-70Gc-RFkz-0/WKE_5-Nv7LI/AAAAAAAApMU/3NN0WlM8bD4LcdWvJsF1t4tsACs0UqRvwCEw/s1600/Byzantine_Greek_Alexander_Manuscript_Cataphract_%2528cropped%2529.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="287" src="https://2.bp.blogspot.com/-70Gc-RFkz-0/WKE_5-Nv7LI/AAAAAAAApMU/3NN0WlM8bD4LcdWvJsF1t4tsACs0UqRvwCEw/s400/Byzantine_Greek_Alexander_Manuscript_Cataphract_%2528cropped%2529.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΒΥΖΑΝΤΙΟ KAI ΣΕΛΤΖΟΥΚΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ</b></span><br />
<br />
Οι Σελτζούκοι αποτελούσαν, κατά το δεύτερο μισό του 10ου αιώνα, τη σημαντικότερη Τουρκόφωνη φυλή στις κεντροασιατικές στέπες, ασπάστηκαν το Ισλάμ στη Σουνιτική (δηλαδή, ορθόδοξη) εκδοχή του γύρω στο 960 και, μολονότι διατήρησαν τις νομαδικές συνήθειές τους, εγκαταστάθηκαν, με ηγέτη τους το δυναμικό φύλαρχο Σελτζούκ, στην Υπερωξιανή, περιοχή που περικλείεται από τους ποταμούς Ώξο (Αμού Νταρυά) και Ιαξάρτη (Συρ Νταρυά). Μέσα σε διάστημα μισού αιώνα από την πρώτη εμφάνισή τους στην Αρμενία (1016 - 1017), κατάφεραν να ιδρύσουν μία Αυτοκρατορία που απλωνόταν από το Αφγανιστάν μέχρι τη Μικρά Ασία.<br />
<br />
Αποκορύφωμα της πορείας τους προς τα δυτικά ήταν η κατάκτηση και θριαμβευτική είσοδός τους στη Βαγδάτη, το 1055, όπου έγινε η περίφημη συνάντηση του Τογρούλ Μπεγ, ενός από τους δύο εγγονούς του Σελτζούκ, με τον Αββασίδη χαλίφη αλ-Καΐμ, ο οποίος από εκεί και πέρα δέχτηκε την πολιτική και στρατιωτική επικυριαρχία των Σελτζούκων, κρατώντας για λογαριασμό του μόνο τη θρησκευτική ιδιότητα του τίτλου του ως εκπροσώπου (χαλίφη) του Προφήτη του Ισλάμ, Μωάμεθ. O Τογρούλ Μπεγ θεωρείται ως ο ιδρυτής της δυναστείας των Μεγάλων Σελτζούκων της Βαγδάτης και έως το θάνατό του (1063) κατόρθωσε να ιδρύσει τον πυρήνα μίας αχανούς Αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Παγιώνοντας έτσι τη δύναμή του στη Μεσοποταμία και στο Ιράν και έχοντας ενσωματώσει μέσα στη δεκαετία 1050 - 1060 το Αζερμπαϊτζάν και μέρος της Αρμενίας. Μετά τον Τογρούλ, ο επόμενος σουλτάνος, Αλπ Αρσλάν, το ''δυνατό λιοντάρι'' (1063 - 1072 / 1073), συνέχισε τις κατακτήσεις, με κυριότερη επιτυχία αρχικά την πλήρη κατάκτηση της Αρμενίας (λεηλασία του Ανίου, το 1064). Είχε προηγηθεί η κατάκτηση και λεηλασία (1049) της Αρτζέ, σπουδαίου εμπορικού κέντρου κοντά στη Θεοδοσιούπολη (Ερζερούμ), και της Μελιτηνής (1057). Είναι η περίοδος των αλλεπάλληλων επιδρομών των Πατζινάκων στα Βαλκάνια, που εξανάγκασε τον Αυτοκράτορα να αποσύρει στρατεύματα από την Ανατολή για να ενισχύσουν το Βυζαντινό στρατό στις εκστρατείες στο Βαλκανικό μέτωπο.<br />
<br />
H βαριά ήττα του Βυζαντινού στρατού στο Μαντζικέρτ, το 1071, από τις δυνάμεις του Αλπ Αρσλάν εγκαινίασε τη μόνιμη εγκατάσταση των Τούρκων στο Μικρασιατικό έδαφος, ενώ κύματα Τουρκομάνων νομάδων άρχισαν να εγκαθίστανται στο παραβιασμένο σύνορο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τη δεκαετία που ακολούθησε μέχρι την άνοδο της δυναστείας των Κομνηνών στον Αυτοκρατορικό θρόνο (1071 - 1081), οι Σελτζούκοι συνέχισαν να προελαύνουν προς τα δυτικά σχεδόν ανενόχλητοι, επωφελούμενοι από τις εντεινόμενες δυναστικές έριδες στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας και τη σχεδόν ανεξέλεγκτη δράση των μισθοφορικών στρατευμάτων της.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>TO ΣΟΥΛΤΑΝΑΤΟ TOY POYM</b></span><br />
<br />
Το 1080, η Σελτζουκική Αυτοκρατορία, που εκτεινόταν από τον ποταμό Ωξο στην κεντρική Ασία μέχρι την ανατολική Μικρά Ασία, διασπάστηκε και τα Μικρασιατικά εδάφη αποτέλεσαν το Σουλτανάτο του Ρουμ (Rum), με πρωτεύουσα (την περίοδο 1080 - 1097) τη Νίκαια, σχεδόν απέναντι από την Κωνσταντινούπολη. Το σουλτανάτο δημιουργήθηκε από τους απογόνους ενός από τους ισχυρότερους Σελτζούκους φυλάρχους, του Σουλεϋμάν ιμπν Κουτλουμούς (1080 / 1081 - 1085 / 1086). Στην πραγματικότητα, ο Κουτλουμούς εγκαταστάθηκε στη Νίκαια με τη βοήθεια του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Αλέξιου A' Κομνηνού.<br />
<br />
Ο οποίος επιχείρησε με αυτό τον ανορθόδοξο τρόπο να έχει τον έλεγχο της Βορειοδυτικής Μικράς Ασίας, αφού αυτό το νέο σουλτανάτο δεν το αναγνώρισε ποτέ ο αντίζηλος σουλτάνος της Βαγδάτης, Μαλίκ Σαχ. H υιοθεσία του όρου ''Σουλτανάτο του Ρουμ'' φανερώνει την επιθυμία των Σελτζούκων να συνδέσουν τη νέα επικράτειά τους με το Μεσαιωνικό ανατολικό Ελληνισμό, αφού εδαφικά το σουλτανάτο τους εδραιώθηκε πάνω στις πρώην κτήσεις των Ρωμαίων (Βυζαντινών).<br />
<br />
Αξίζει σ' αυτό το σημείο να τονίσουμε ότι η εχθρότητα των ανατολικών Χριστιανικών λαών προς τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, σε συνδυασμό με τη θρησκευτική ανοχή, τη μετριοπάθεια και τη φορολογική ελάφρυνση από τους Σελτζούκους και άλλες προ-οθωμανικές Τουρκόφωνες δυναστείες προς τους Χριστιανικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας, υποβοήθησαν τη σταδιακή παρακμή και πτώση της Βυζαντινής κυριαρχίας. Τόσο ο Σουλεϋμάν Κουτλουμούς όσο και ο Μαλίκ Σαχ της Βαγδάτης συμπεριφέρθηκαν πραγματικά με μετριοφροσύνη και ανθρωπισμό προς τους Χριστιανικούς πληθυσμούς, απαλλάσσοντάς τους από τη βαριά φορολογία, που την αντικατέστησαν με έναν ετήσιο συμβολικό κεφαλικό φόρο (caput).<br />
<br />
Το ενδιαφέρον είναι ότι όλα αυτά τα στοιχεία τα αντλούμε από Χριστιανικές πηγές (Βυζαντινή ιστοριογραφία, Ματθαίος Έδεσσας, Μπαρ Εβραίος, Μιχαήλ Σύρος). Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι στις αρχές του 12ου αιώνα οι Χριστιανοί κάτοικοι της Μελιτηνής εκτιμούσαν τόσο πολύ τον Σελτζούκο σουλτάνο, Κιλίτζ Αρσλάν A', λόγω των ευνοϊκών μέτρων που πήρε για την προστασία τους, ώστε αναφέρονται να θρηνούν το θάνατό του (1107), όπως εξάλλου έγινε και με τον Γκιουμουστεγκίν, τον Ντανισμεντίδη εμίρη της Σεβάστειας.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ ΚΟΜΝΗΝΩΝ</b></span><br />
<br />
H πλημμυρίδα της Τουρκικής προέλασης ανακόπηκε στα χρόνια της δυναστείας των Κομνηνών (1081 - 1185), που διέθεταν αξιόλογες πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες, ενώ η καταγωγή τους από τη Μικρά Ασία τους καθιστούσε ιδιαίτερα ευαίσθητους στο ενδεχόμενο της οριστικής απώλειας των Μικρασιατικών εδαφών. Πρώτος ο Αλέξιος A' εξουδετέρωσε τον Σελτζούκο πειρατή Τζαχά, ο οποίος είχε καταλάβει τη Σμύρνη (1081) και με το στόλο του από μικρά ευέλικτα πλοία έφτασε να απειλεί τις ακτές της Προποντίδας και τα νησιά του Αιγαίου (1092). H διπλωματική ευελιξία του Αλέξιου A' φάνηκε και κατά τη διάρκεια της A' σταυροφορίας (1096 - 1097), αφού πέτυχε να παραδοθούν στην Αυτοκρατορία όσες περιοχές της Μικράς Ασίας καταλήφθηκαν από τους σταυροφόρους.<br />
<br />
Πράγματι η Νίκαια, η Σελτζουκική πρωτεύουσα, πολιορκήθηκε από τους σταυροφόρους και τις πολιορκητικές μηχανές του Βυζαντίου, χωρίς τις οποίες θα ήταν αδύνατη η κατάληψη μίας πόλης με τριακόσιους πύργους. Τελικά, η Νίκαια παραδόθηκε με μυστική συμφωνία στους Βυζαντινούς τον Ιούνιο του 1097, οι οποίοι στο εξής άρχισαν μεθοδικά να αποκαθιστούν την εξουσία τους στη Δυτική, Νότια και Νοτιοανατολική Μικρά Ασία, καθώς και στα παράλια της Συρίας (ως το 1107). Στη μάχη του Δορύλαιου (Ιούλιος 1097) οι Σελτζούκοι του Κιλίτζ Αρσλάν A' συντρίφθηκαν από τους σταυροφόρους, οι οποίοι, μετά από εννιάμηνη πολιορκία, έγιναν κύριοι της Αντιόχειας (Ιούνιος 1098), την οποία, ωστόσο, ο Νορμανδός Βοημούνδος αρνήθηκε να επιστρέψει στο Βυζάντιο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-kA0BLw62PSo/WKE_nZImVaI/AAAAAAAApMM/zf8VIfvfECYYaPHpsoXwNtp4T6TM72yiACEw/s1600/Byzantine_Greek_Banquet_Alexander_Manuscript_%2528cropped%2529.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://4.bp.blogspot.com/-kA0BLw62PSo/WKE_nZImVaI/AAAAAAAApMM/zf8VIfvfECYYaPHpsoXwNtp4T6TM72yiACEw/s400/Byzantine_Greek_Banquet_Alexander_Manuscript_%2528cropped%2529.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Αποκορύφωμα των σταυροφορικών επιχειρήσεων ήταν ασφαλώς η κατάληψη της Ιερουσαλήμ, τον Ιούλιο του 1099, που συνοδεύτηκε με λουτρό αίματος Μουσουλμάνων και Ιουδαίων (είχε καταληφθεί από τους Σελτζούκους το 1077, μετά τη συντριβή των Φατιμίδων της Αιγύπτου), ενώ στις αναμφισβήτητες επιτυχίες τους συγκαταλέγεται η κατάληψη της Έδεσσας από τον Βαλδουίνο, ο οποίος μάλιστα έκοψε και νομίσματα με Ελληνικές λέξεις ''Balduinos doulos tou Stavrou'' (Βαλδουΐνος, δούλος του σταυρού). Μετά τον Αλέξιο, και ο διάδοχος και γιος του, Ιωάννης B', συνέχισε την προέλαση στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας με επανειλημμένες εκστρατείες.<br />
<br />
Περιορίζοντας έτσι την επικράτεια του Σελτζουκικού σουλτανάτου στα υψίπεδα της Κεντρικής Ανατολίας (με νέα πρωτεύουσά τους το Ικόνιο, μετά την κατάληψη της Νίκαιας από τους Βυζαντινούς, το 1097). Μεταξύ του 1130 και του 1135, ο Ιωάννης οργάνωσε τις πιο σημαντικές εκστρατείες του εναντίον των Τουρκομάνων και των Ντανισμεντίδων στο Βορρά, εκμεταλλευόμενος τις τεταμένες σχέσεις τους με το σουλτανάτο του Ικονίου. Λίγο αργότερα, το 1139 - 1140, οι Βυζαντινοί επιτέθηκαν κατά της Νεοκαισάρειας του Πόντου, σκορπώντας τον τρόμο σε όλη την Ανατολή. O Μιχαήλ ο Σύρος γράφει πολύ χαρακτηριστικά, διεκτραγωδώντας το φόβο που διακατείχε τους Μουσουλμάνους ηγέτες της περιοχής:<br />
<br />
''Όταν ο Αυτοκράτορας επιτέθηκε κατά της Νεοκαισάρειας, η οργή των Τούρκων κατά των Χριστιανών φούντωσε σε όλα τα εδάφη που κατείχαν. Έσφαζαν όποιον ανέφερε το όνομα του Αυτοκράτορα, ακόμη και τυχαία, και έπαιρναν τα παιδιά του και το σπίτι του. Έτσι σκοτώθηκαν πολλοί στη Μελιτηνή και αλλού, μέχρι που ξαφνικά ο Αυτοκράτορας έφυγε''. Παρόλα αυτά, η εκστρατεία κατά της Νεοκαισάρειας απέτυχε, συνοδεύτηκε, όμως, τελείως συμπτωματικά από το θάνατο του ηγέτη των Ντανισμεντίδων και το διαμελισμό του εμιράτου τους σε τρία εχθρικά και αντιμαχόμενα μεταξύ τους κρατίδια, προς όφελος, φυσικά, των Σελτζούκων του Ικονίου, που λίγα χρόνια αργότερα (1177 / 1178), τους ενσωμάτωσαν, αλλά και των Βυζαντινών που ξαλάφρωναν τουλάχιστον από έναν ''βραχνά''.<br />
<br />
O γιος του Ιωάννη, Μανουήλ A' Κομνηνός, τελείως εξωπραγματικά οραματίστηκε να ανασυστήσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, δίνοντάς της την αίγλη που είχε επί Ιουστινιανού. Εξεδίωξε τους Τουρκομάνους από τη Βορειοδυτική Μικρά Ασία και μετά το 1146 επιτέθηκε ακόμη και στο Ικόνιο, βεβηλώνοντας τα κοιμητήρια των Μουσουλμάνων που βρίσκονταν έξω από τα τείχη. Ωστόσο, εγκατέλειψε την πολιορκία μετά την άφιξη Μουσουλμανικού στρατού από Ντανισμεντίδες, καθώς μετά δυσκολίας κατάφερε να απομακρύνει το στρατό του από το Μικρασιατικό οροπέδιο. Την εποχή αυτή (μέσα 12ου αιώνα) χρονολογούνται οι διπλωματικές επαφές του Μανουήλ και των διαδόχων του με τους δύο σημαντικότερους Μουσουλμάνους ηγέτες της εποχής.<br />
<br />
Τον τουρκόφωνο κυβερνήτη της Δαμασκού, Νουρεντίν (1147 - 1174), και τον Σαλαντίν (1169 - 1193). Το 1158 / 1159, η μεγάλη επιτυχία του Μανουήλ με την ανακατάληψη της Αντιόχειας με τη συνδρομή των σταυροφόρων, έκανε τον Νουρεντίν να αλλάξει άρδην την πολιτική του, υπογράφοντας μάλιστα και συνθήκη με το Βυζάντιο (1159), με ανταλλαγές δώρων και υποσχέσεων για κοινή δράση κατά του νέου σουλτάνου του Ικονίου, Κιλίτζ Αρσλάν B' (1156 - 1192). Ωστόσο, στο τέλος του 1161, μετά την ήττα του από το Βυζαντινό στρατό, ο Κιλίτζ Αρσλάν B' έκανε ειρήνη με τον Μανουήλ και το 1162 έλαβε χώρα το περίφημο ταξίδι του στην Κωνσταντινούπολη.<br />
<br />
Διπλωματικά, το ταξίδι αυτό στέφθηκε με επιτυχία, διότι αφέθηκε ήσυχος να αντιμετωπίσει ενδοδυναστικά προβλήματα, αλλά και τον ανταγωνισμό με τους Ντανισμεντίδες που είχε ενταθεί. Έτσι ο πανούργος Κιλίτζ Αρσλάν B' κατόρθωσε να γείρει την πλάστιγγα προς τη μεριά του, ενώ αντίθετα οι διπλωματικές σχέσεις Βυζαντίου - Νουρεντίν, όπως ήταν αναμενόμενο, επιδεινώθηκαν. H τρίμηνη επίσκεψη του Κιλίτζ Αρσλάν B' στην Κωνσταντινούπολη περιγράφεται γλαφυρά από τον Νικήτα Χωνιάτη και τον Κίνναμο. Οι Βυζαντινοί τον υποδέχτηκαν με πολλές τιμές, του δόθηκαν πλούσια δώρα, συμμετείχε ως τιμώμενο πρόσωπο σε γιορτές και συμπόσια της Βυζαντινής αυλής, παρακολούθησε αγώνες στον ιππόδρομο, όπου υπέστη τη γελοιοποίηση από τα μέλη των συντεχνιών.<br />
<br />
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το φαντασμαγορικό θέαμα μίας ναυτικής εκδήλωσης, κατά την οποία έγινε επίδειξη της ισχύος του υγρού πυρός σε εικονική ναυμαχία με μικρές λέμβους και ακάτια. Σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης που υπογράφηκε, ο σουλτάνος ανέλαβε την υποχρέωση να παραδώσει μερικά Μικρασιατικά οχυρά στο Βυζάντιο, να συνεργάζεται μαζί του στρατιωτικά όταν του ζητηθεί και να εμποδίζει τους Τουρκομάνους να λεηλατούν Χριστιανικές περιοχές. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η φιλοξενία αυτή Τούρκου σουλτάνου στη Βασιλεύουσα στο πλαίσιο των διπλωματικών επαφών του Βυζαντίου δεν ήταν η πρώτη. Είχε προηγηθεί, επί Αλέξιου A' Κομνηνού, η φιλοξενία του Abul-Kasim (του ''Απελχασήμ'' κατά την Αννα Κομνηνή).<br />
<br />
Ο οποίος διαδέχτηκε τον Σουλεϋμάν Κουτλουμούς μετά το θάνατό του (1085) και είχε γίνει ιδιαίτερα απειλητικός για το Βυζάντιο. Ερχόμενος, λοιπόν, στην Κωνσταντινούπολη, ''παντοίας αξιούται φιλοφροσύνης'', ενώ μαζί του ήρθαν και πολλοί Τούρκοι ''αρχισατράπες'', μεγιστάνες ή διοικητές, οι οποίοι τιμήθηκαν με δώρα και αξιώματα και, τελικά, πολλοί βαπτίστηκαν Χριστιανοί (Αννα Κομνηνή). Φυσικά, αυτές οι συχνές αλλαγές πλεύσης στην πολιτική των Κομνηνών με τους Τουρκόφωνους λαούς της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, όχι μόνο δεν απέφεραν θετικό αποτέλεσμα, αλλά μάλλον χειροτέρευσαν μακροπρόθεσμα τη θέση του Βυζαντίου.<br />
<br />
O διάδοχος του Νουρεντίν μετά το θάνατό του (1174), ο φημισμένος Κούρδος στρατηγός και κυρίαρχος της Αιγύπτου, Σαλαντίν, ιδρυτής της δυναστείας των Αγγιουβιδών, με μία εντυπωσιακή αντεπίθεση κατά των σταυροφόρων, πέτυχε με τη μάχη του Χαττίν, την ανακατάληψη της Ιερουσαλήμ (1187), όπου, σε αντίθεση με τη βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Φράγκοι το 1099, φέρθηκε με μεγάλη επιείκεια στους Χριστιανούς και Εβραίους αιχμαλώτους. Παράλληλα, ο Σαλαντίν προσπάθησε να συνάψει διπλωματικές σχέσεις με το Βυζάντιο, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η λαίλαπα των σταυροφόρων της Δύσης. Δυστυχώς, το Βυζάντιο δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τις δύο συμφωνίες με τον Σαλαντίν (1184 / 1185 και 1189), για να ανακαταλάβει τη Μικρά Ασία.<br />
<br />
Ουσιαστικά, το Βυζάντιο έχασε την ευκαιρία να συνάψει ουσιαστικές συμμαχίες, παλαιότερα με τους Φατιμίδες της Αιγύπτου και στα χρόνια αυτά με τους Ζενγκίδες (Νουρεντίν και Σαλαντίν) και Αγγιουβίδες, που θα είχαν προλάβει πιθανότατα την καταστροφή του Μυριοκέφαλου και θα είχαν ίσως οδηγήσει σε μερική τουλάχιστον ανακατάληψη εδαφών της Μικράς Ασίας. Παρά την προσέγγιση των Βυζαντινών με τους Σελτζούκους, ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη του Κιλίτζ Αρσλάν στην Κωνσταντινούπολη, οι Τουρκομανικές επιδρομές στα Χριστιανικά εδάφη δεν σταμάτησαν, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει νέος πόλεμος με τους Σελτζούκους, ιδιαίτερα μετά τη συμμαχία του Σελτζούκου ηγεμόνα με τον Φρειδερίκο A' Βαρβαρόσσα (1173 / 1174).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-aGRikS9IcJY/WKE_Hm8gLmI/AAAAAAAApME/6BOwpMHbh1Iiv26JVdIYNJiaE3qqzz6sgCEw/s1600/79_8bit_pe-ic10-ds2-q1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="305" src="https://4.bp.blogspot.com/-aGRikS9IcJY/WKE_Hm8gLmI/AAAAAAAApME/6BOwpMHbh1Iiv26JVdIYNJiaE3qqzz6sgCEw/s400/79_8bit_pe-ic10-ds2-q1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
O Βυζαντινός στρατός εξαντλημένος από τον κλεφτοπόλεμο με τους Τουρκομάνους και τις επιδημίες, παγιδεύτηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1176 και καταστράφηκε στο Μυριοκέφαλο, ορεινή περιοχή της Φρυγίας. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Τούρκος σουλτάνος, μολονότι φαινόταν να βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση από τους Βυζαντινούς, έστειλε πρεσβεία στον Αυτοκράτορα με όρους ειρήνης, τις οποίες, δυστυχώς, ο Μανουήλ απέρριψε, παραγνωρίζοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο στρατός του και τις έντονες διαφωνίες των έμπειρων στρατηγών του. Πολλοί ονομαστοί Βυζαντινοί στρατηγοί έπεσαν στο πεδίο της μάχης και ο Μανουήλ αναγκάστηκε να υπογράψει συνθήκη με τον Ελληνικής καταγωγής απεσταλμένο του νικητή σουλτάνου, Μιχαήλ Γαβρά.<br />
<br />
Μετά τη νίκη αυτή, το σουλτανάτο του Ικονίου έφτασε σε μεγάλη ακμή, ενώ για τους Βυζαντινούς σήμανε το τέλος της αντεπίθεσης που είχε αρχίσει ο Αλέξιος A'. Ο στρατός τους είχε σοβαρές απώλειες και δόθηκε το τελειωτικό χτύπημα στα όνειρά τους για επανάκτηση της Μικράς Ασίας, ενώ παράλληλα αναδείχθηκε σε όλο της το μεγαλείο η υποβόσκουσα εχθρότητα που έτρεφαν οι Χριστιανικοί πληθυσμοί της Ανατολής, οπαδοί του Μονοφυσιτισμού στην πλειονότητά τους, κατά του Ορθόδοξου Βυζαντίου, καθώς ήταν πεπεισμένοι ότι ο ερχομός και η επικράτηση των Τούρκων ήταν Θεόσταλτο δώρο προς αυτούς για να τιμωρηθεί η αλαζονεία των πρώην καταπιεστών τους, των Βυζαντινών.<br />
<br />
Πολύ εύγλωττο είναι το απόσπασμα του Ιακωβίτη (Μονοφυσίτη) πατριάρχη της Αντιόχειας, Μιχαήλ του Σύρου, ο οποίος διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον Κιλίτζ Αρσλάν, το νικητή των Βυζαντινών στο Μυριοκέφαλο: ''O δίκαιος Θεός της εκδίκησης παρατήρησε την κακία των Ρωμαίων (Βυζαντινών), που τόσο απάνθρωπα είχαν λεηλατήσει και καταστρέψει τις εκκλησίες και τα μοναστήρια μας, και έστειλε εναντίον τους τούς Ισμαηλίτες (Τούρκους), που ήρθαν από τα νοτιοανατολικά, για να μας απελευθερώσουν από το Ρωμαϊκό (Βυζαντινό) ζυγό. Και το ότι έχουμε, τελικά, λυτρωθεί από τη Ρωμαϊκή (Βυζαντινή) καταπίεση και σκληρότητα, αποκτώντας έτσι την ειρήνη και την ησυχία μας, υπήρξε μέγιστο ωφέλημα για εμάς''.<br />
<br />
Τα λόγια του πατριάρχη επαληθεύτηκαν μεταξύ άλλων και από την ευμένεια με την οποία συμπεριφέρθηκε στους Χριστιανικούς πληθυσμούς, απαλλάσσοντάς τους από την επαχθή φορολογία των Αγγέλων για πέντε χρόνια, ο νέος Σελτζούκος σουλτάνος, διάδοχος του Κιλίτζ Αρσλάν B', ο ικανός Καϊχοσρόης A' (1192 - 1197 και 1204 / 1205 - 1211), ο οποίος έζησε 6 χρόνια (την περίοδο 1197 - 1203) εξόριστος κοντά στον Αυτοκράτορα Αλέξιο Γ' στην Κωνσταντινούπολη -παντρεύτηκε μάλιστα την κόρη ενός πλούσιου Βυζαντινού γαιοκτήμονα της Φρυγίας, του Μανουήλ Μαυροζώμη, προτού επανέλθει στο θρόνο του στο Ικόνιο.<br />
<br />
Στα 25 χρόνια από το θάνατο του Μανουήλ, το 1180, και έως την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους, το 1204, η εσωτερική αποσύνθεση της Αυτοκρατορίας είχε ως αποτέλεσμα να ξεγλιστρήσει από τα χέρια των Αυτοκρατόρων ο έλεγχος των επαρχιών της Ανατολής. Αυτό επέτρεψε την εκδήλωση επαναστάσεων και στασιαστικών κινημάτων από φιλόδοξους τοπάρχες, οι οποίοι συχνά ζητούσαν την υποστήριξη των Τούρκων ή έβρισκαν εύκολα καταφύγιο στα εδάφη που ελέγχονταν από τους Τουρκομάνους, που αργά αλλά σταθερά εξαπλώνονταν. Τη μία ήταν ο Ανδρόνικος Κομνηνός (1182) και την άλλη ο Ισαάκιος, κυβερνήτης της Ταρσού.<br />
<br />
Ο οποίος επαναστάτησε και εδραιώθηκε ως ανεξάρτητος ηγεμόνας - τύραννος στην Κύπρο, δίνοντας την ευκαιρία στους Σελτζούκους να καταλάβουν τη παραλιακή ζώνη της Νότιας Μικράς Ασίας, που χάθηκε οριστικά για την Αυτοκρατορία. Τέλος, ο Θεόδωρος Μαγκαφάς επαναστάτησε στη Φιλαδέλφεια (1188 - 1189), αργότερα στρατολόγησε Τουρκομάνους και ρήμαξε τους Χριστιανικούς αγροτικούς πληθυσμούς, καίγοντας και την υπέροχη εκκλησία του Αρχάγγελου Μιχαήλ στις Χώνες. Ακολούθησαν και άλλες επαναστάσεις και στασιαστές, τόσοι πολλοί που οι ιστορικοί της εποχής, κουρασμένοι με την αφήγηση τέτοιων γεγονότων, τους αφιερώνουν μόνο λίγες λέξεις.<br />
<br />
Εξυπακούεται ότι η πρόοδος των Τούρκων την περίοδο αυτή ήταν ιδιαίτερα δυναμική, καθώς εκμεταλλεύονταν τη σύγχυση που επικρατούσε, καταλαμβάνοντας νέες πόλεις, λεηλατώντας άλλες ή παραχωρώντας στρατό σε κάποιον φιλόδοξο επαναστάτη, προκειμένου να λεηλατήσει αυτός κάποιες περιοχές αντ’ αυτών. H προέλαση των Τούρκων νομάδων στα σύνορα ήταν αργή, αλλά σταθερή, λόγω της εσωτερικής αποδυνάμωσης του Βυζαντινού κράτους, αλλά και των αλλεπάλληλων χτυπημάτων που του επέφεραν οι Λατίνοι και οι Βαλκανικοί λαοί καθ’ όλη τη διάρκεια του 12ου και αργότερα του 13ου αιώνα, οπότε έγινε πρακτικά αδύνατη η αναχαίτισή τους.<br />
<br />
H ολοκληρωτική κατάρρευση της Αυτοκρατορίας επήλθε με την άλωση της Κωνσταντινούπολης, το 1204, από τους σταυροφόρους της Δ' σταυροφορίας. Ωστόσο, αυτή η δραματική εξέλιξη είχε ένα θετικό επακόλουθο για τη Μικρά Ασία, τη συσπείρωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού γύρω από τον Αυτοκράτορα Θεόδωρο A' Λάσκαρι και την αυλή του, που διέφυγαν από την Κωνσταντινούπολη, βρίσκοντας καταφύγιο στη Νίκαια της Βιθυνίας, όπου ίδρυσαν την Αυτοκρατορία της Νίκαιας (1204 - 1261). Άθελά τους οι Λατίνοι προκάλεσαν με την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, τη διατήρηση της εξουσίας του Βυζαντίου στη Μικρά Ασία, σταματώντας τη διείσδυση των Τούρκων, ιδιαίτερα μάλιστα μετά τη Βυζαντινή κατάληψη της Αττάλειας (1207) στο Νότο και της Σινώπης (1214) στο Βορρά.<br />
<br />
Λίγα χρόνια αργότερα, οι Βυζαντινοί πετυχαίνουν την πιο σημαντική νίκη τους κατά των Σελτζούκων, την άνοιξη του 1211, όταν ο Θεόδωρος A' Λάσκαρις νίκησε τον σουλτάνο του Ικονίου, Καϊχοσρόη A', στην Αντιόχεια του Μαιάνδρου, σκοτώνοντάς τον σε ηρωική μονομαχία. Παρόλα αυτά, οι Σελτζούκοι πέτυχαν να εδραιώσουν την παρουσία τους στον Εύξεινο Πόντο και να γίνουν επικυρίαρχοι των Μεγάλων Κομνηνών της Τραπεζούντας έως το 1222 / 1223, οπότε μία μεγάλη εκστρατεία τους κατά της Τραπεζούντας απέτυχε, σύμφωνα με την Ποντιακή παράδοση, χάρη στη θαυματουργή παρέμβαση του Αγίου Ευγενίου, πολιούχου της πόλης.<br />
<br />
Τα σύνορα μεταξύ Νίκαιας και Ικονίου παρέμειναν σχετικά σταθερά για μισό αιώνα, μεταξύ του 1211 και της μεταφοράς της πρωτεύουσας στην Κωνσταντινούπολη, το 1261. Οι Βυζαντινοί μετά την απώλεια της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους, επικεντρώθηκαν για πολλές δεκαετίες στη Νίκαια και στη διατήρηση της εξουσίας τους στη Μικρά Ασία, αναδιοργάνωσαν τις αμυντικές δυνάμεις τους και γενικά, επειδή τόσο οι Έλληνες όσο και οι Σελτζούκοι ήταν απασχολημένοι με άλλους εχθρούς, διατήρησαν σχετικά καλές σχέσεις. Επί μισό αιώνα σταμάτησαν να πολεμούν, κάτι που συνέβαλε στο να αυξάνονται και να πληθύνονται τα αγαθά της ειρήνης και στις δύο πλευρές.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ykvPTNpYp-w/WKIZbpllwNI/AAAAAAAApMs/HnSrqu6uuhAykBzXihIcDnZ6g-fTcaIRgCLcB/s1600/Kreuzzug_1204.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://1.bp.blogspot.com/-ykvPTNpYp-w/WKIZbpllwNI/AAAAAAAApMs/HnSrqu6uuhAykBzXihIcDnZ6g-fTcaIRgCLcB/s400/Kreuzzug_1204.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΛΛΗΝΕΣ KAI ΤΟΥΡΚΟΙ</b></span><br />
<br />
Μετά την παγίωση της θέσης των Τούρκων στη M. Ασία, άρχισε η δημιουργία μίας νέας σταθερής κατάστασης, ενώ για ένα μεγάλο διάστημα (μισό αιώνα) δεν υπήρχαν Ελληνοτουρκικές συγκρούσεις. Λόγω αυτών των συγκυριών, αρκετοί Έλληνες Χριστιανοί τάχθηκαν στο πλευρό των Τούρκων μαζί με Άραβες και Πέρσες, αναρριχόμενοι σε καίριες θέσεις της διοίκησης και του στρατού των Σελτζούκων. Αρκετοί Έλληνες εμφανίζονται ακόμα και με τον ανώτερο τίτλο του εμίρη. Κάποιος Γαβράς είχε τον τίτλο αυτό στις αρχές του 12ου αιώνα, όπως και ο Μαυροζώμης, που έφτασε σε υψηλή θέση στο βασίλειο των Σελτζούκων τον 13ο αιώνα και έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εκστρατείες τους κατά της Αρμενικής Κιλικίας.<br />
<br />
Στα βακούφια της ίδιας εποχής αναφέρονται τα ονόματα και άλλων Ελλήνων αριστοκρατών, είτε με τον τίτλο του εμίρη είτε με μεγάλη κτηματική περιουσία στην περιοχή του Ικονίου (Κόνια). Υπάρχει ένας εμίρης με το όνομα Τορνίκ Τοκάτ (13ος αιώνας), που εικάζεται ότι ήταν μέλος της Βυζαντινής οικογένειας των Τορνίκιδων, ενώ ο Κυρ Φαρίντ (όνομα που θυμίζει το Βυζαντινό Βάρδας ή το αρμένικο Βαρτά) διοικούσε το εμιράτο του Ακσεχίρ. Στην ίδια Αυλή δρούσε ο Ιχτιγιάρ αλ-ντιν Χασάν ιμπν Γαβράς. Στη διοίκηση των Σελτζούκων υπήρχε καλά επανδρωμένη Ελληνική υπηρεσία , με τον Βυζαντινό τίτλο Νοταράν, για να ρυθμίζει τις εξωτερικές και εσωτερικές σχέσεις με τους Ελληνόφωνους.<br />
<br />
Οι υπάλληλοι αυτής της υπηρεσίας συνέταξαν τους όρους της συνθήκης μεταξύ του σουλτάνου και του Βυζαντινού ηγέτη της Τραπεζούντας, μετά την κατάκτηση της Σινώπης το 1214. Στις εμπορικές συναλλαγές με την Κύπρο Σελτζούκος πρέσβης ήταν κάποιος Κυρ Αλέξιος, ενώ πριν από την περίφημη επίσκεψη του Σελτζούκου σουλτάνου, Κιλίτζ Αρσλάν B', στην Κωνσταντινούπολη το 1162, ο σουλτάνος έστειλε το Χριστιανό καγκελάριό του, τον Χριστόφορο, να προετοιμάσει το έδαφος. Στα τέλη του 12ου αιώνα μνημονεύεται ένας Ελληνας δικηγόρος στη Μελιτηνή, ο Παπα-Μιχαήλ, που ήταν υπεύθυνος για την είσπραξη των φόρων, και δύο Ελληνες μουσικοί στην αυλή του σουλτάνου του Ικονίου.<br />
<br />
Την ιστορία των μουσικών μας τη δίνει ο Παχυμέρης, από τον οποίο μαθαίνουμε ότι κατάγονταν από τη Ρόδο, εργάστηκαν για ένα διάστημα ως μουσικοί και αργότερα ως σύμβουλοι του σουλτάνου, είχαν μάθει να διαβάζουν ακόμα και Αραβικά, αλλά λόγω της απειλητικής παρουσίας των Μογγόλων στη Μικρά Ασία κατά το 13ο αιώνα, επέστρεψαν στα Ελληνικά εδάφη, στην υπηρεσία του Αυτοκράτορα, ο ένας ως παρακοιμώμενος και ο άλλος ως μέγας εταιρειάρχης. O Μιχαήλ Παλαιολόγος μετά τη φυγή του από το βασίλειο των Λασκάρεων στη Νίκαια, υπηρέτησε ως κοντόσταυλος του σουλτάνου του Ικονίου, δηλαδή υπεύθυνος για τα Χριστιανικά στρατεύματα του σουλτανάτου.<br />
<br />
Γνωρίζουμε ότι στο Κιοσέ Νταγ το 1243, στη γνωστή σύγκρουση των Σελτζούκων με τους Μογγόλους, υπήρχε σώμα 3.000 Φράγκων και Ελλήνων στο στρατό του σουλτάνου. Βλέπουμε τέλος, Βυζαντινούς ακρίτες να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους Τούρκους έως και τη δεύτερη πενηνταετία του 13ου αιώνα. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, το φαινόμενο των μικτών, Χριστιανο-Μουσουλμανικών, γάμων, το οποίο αποτελεί ουσιαστικά μόνο ένα μικρό υποκεφάλαιο του συνόλου των αμοιβαίων επιρροών και αλληλεπιδράσεων μεταξύ των Βυζαντινών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και των Σελτζούκων του Ρουμ, επιδράσεων και πολιτιστικών ανταλλαγών σε όλους τους χώρους και τις εκφάνσεις του πολιτισμού, τη διοίκηση, την τέχνη, τα γράμματα, τις επιστήμες, τη σκέψη, τη διαμόρφωση της κοινωνίας.<br />
<br />
Για να θυμηθούμε τα λόγια του Edward W. Said: ''Όλοι, μα όλοι οι πολιτισμοί συνδέονται κάπως μεταξύ τους. Μερική ευθύνη γι’ αυτή τη συσχέτιση φέρει και η ύπαρξη Αυτοκρατοριών. Κανένας, λοιπόν, πολιτισμός δεν είναι μοναδικός και αμιγής. Είναι όλοι τους νόθοι, ετερογενείς, εξαιρετικά διαφοροποιημένοι και οπωσδήποτε μη μονολιθικοί''. O ιδρυτής του εμιράτου των Ντανισμεντίδων, Μαλίκ Ντανισμέντ Γαζί, είχε παντρευτεί Ελληνίδα, ενώ ο ονομαστός σουλτάνος του Ικονίου, Καϊχοσρόης A', γεννήθηκε από μία Χριστιανή παλλακίδα του χαρεμιού του πατέρα του, Κιλίτζ Αρσλάν B', και στη συνέχεια παντρεύτηκε και εκείνος μία Βυζαντινή αριστοκράτισσα.<br />
<br />
Τα παιδιά αυτών των γάμων συνήθως υιοθετούσαν τη Μουσουλμανική θρησκεία και γι’ αυτό αναφέρονται στις Βυζαντινές πηγές (Αννα Κομνηνή) με τον μειωτικό και απαξιωτικό χαρακτηρισμό ''μειξοβάρβαροι''.<br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">META TO 1261</span></b><br />
<br />
Κατά μία ειρωνεία της Ιστορίας, το γεγονός της ανακατάληψης της Κωνσταντινούπολης το καλοκαίρι του 1261 από τον Αυτοκράτορα της Νικαίας, Μιχαήλ H' Παλαιολόγο, υπήρξε η αρχή του τέλους για τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας, διότι οι Βυζαντινοί λόγω των κινδύνων που απειλούσαν τα Ευρωπαϊκά εδάφη του κράτους τους, αναγκάστηκαν να στρέψουν προς τα εκεί την προσοχή τους, αποδυναμώνοντας την άμυνα των Μικρασιατικών εδαφών τους, γεγονός που άφησε κενό χώρο για τη διενέργεια νέων Τουρκικών και Μογγολικών εισβολών. Επιπρόσθετα, με τη συνθήκη του Νυμφαίου (1261) παραχωρήθηκαν εμπορικά προνόμια στους Γενοβέζους σε αρκετές παραλιακές πόλεις της Μικρασιατικής ακτής.<br />
<br />
Κάτι που σταδιακά λειτούργησε σε βάρος ''της τσέπης'' της πλειονότητας του Μικρασιατικού πληθυσμού και κυρίως των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων, που νοσταλγούσαν την εποχή της δυναστείας των Λασκαριδών και της φιλολαϊκής πολιτικής τους, που φαίνεται ότι είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί. Είναι προφητική η αντίδραση του Σεναχερείμ, ενός ανώτατου Μικρασιάτη αξιωματούχου, μόλις έγινε γνωστή η ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης, όπως τη μεταφέρει ο ιστορικός Γεώργιος Παχυμέρης: ''Έπιασε σφιχτά τα γένια του και με τα δύο χέρια και είπε: ‘Τι ακούω; Κι αυτό το φυλούσαν για τις μέρες μας! Τι αμαρτίες πληρώνουμε για να ζήσουμε και να δούμε τέτοια δεινά; Στο εξής κανείς να μην ελπίζει κάτι καλό, αφού οι Ρωμαίοι (οι Βυζαντινοί) πάτησαν και πάλι την Πόλη''.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ</b></span><br />
<br />
Βέβαια, το ότι ένα μέρος του Χριστιανικού πληθυσμού της Ανατολής συνεργάστηκε με τους Τούρκους κατακτητές ή δεν αποκλείστηκε από θέσεις στη διοίκηση και το στρατό, δεν σημαίνει ότι η πλειοψηφία του χαροποιήθηκε και υποστήριξε την Τουρκική κατάκτηση. Οι λεηλασίες, η υποδούλωση, οι σφαγές που πολλές φορές συνόδευαν τις Τουρκομανικές επιδρομές, οι καταστροφές εκκλησιών και η μετατροπή τους σε τζαμιά, ασφαλώς δεν ήταν ευχάριστα γεγονότα για την κοινωνία που επλήττετο. Εξάλλου, υπάρχουν ενδείξεις ότι οι Τούρκοι στρατολογούσαν αγόρια από τους Χριστιανούς της Ανατολής σε όλο το διάστημα από τον 11ο και έως τον 17ο αιώνα, μέσω του θεσμού του γκιουλάμ, όπως αποκαλούνταν στους Σελτζούκους, ή του ντεβσιρμέ (παιδομαζώματος) των Οθωμανών.<br />
<br />
Ονομαστό ήταν το σκλαβοπάζαρο στη Σεβάστεια (Σίβας) στην Ανατολική Μικρά Ασία, ενώ έχει σωθεί η δραματική αίτηση που απηύθυναν (1456) οι Έλληνες της δυτικής Μικράς Ασίας στους Ιππότες της Ρόδου, παρακαλώντας τους να μεσολαβήσουν στον πάπα προκειμένου να τους πάρει από τα Τουρκικά εδάφη για να μη χάσουν τα παιδιά τους από τους εξισλαμισμούς. Στην πραγματικότητα, οι Τούρκοι υιοθέτησαν παλαιότερη παραδοσιακή μορφή διακυβέρνησης, που ίσχυσε σε χώρες του Ισλάμ καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα, κατά την οποία μετά από μία επιδρομή οι νικητές έπαιρναν ως δώρο ή ομήρους τους νέους ή πιθανόν τους αγόραζαν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-s580w447wvU/WKIaOqWXZ4I/AAAAAAAApM0/F59JCpqz1Qci0B7cEfr1-ZMZ65KLU3QTgCLcB/s1600/bizantina1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="253" src="https://3.bp.blogspot.com/-s580w447wvU/WKIaOqWXZ4I/AAAAAAAApM0/F59JCpqz1Qci0B7cEfr1-ZMZ65KLU3QTgCLcB/s400/bizantina1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ενώ κάποιες φορές, συνήθως γιοι αρχόντων, εκουσίως αποστατούσαν από το γνώριμο περιβάλλον τους, κατά παρότρυνση των οικογενειών τους που ήθελαν με τέτοιους ελιγμούς να περιφρουρήσουν την προνομιακή τους θέση, προσηλυτίζονταν στοΜμουσουλμανισμό και αφού μορφώνονταν σε ειδικά σχολεία, απορροφούνταν σε ειδικές στρατιωτικές μονάδες (π.χ. οι γενίτσαροι επί Οθωμανών) ή έπαιρναν καίριες θέσεις στην Αυλή και τη διοίκηση. Πρόκειται για ένα σύστημα που εφαρμόστηκε αδιάλειπτα στην Ανατολή έως και την Οθωμανική εποχή. Βεβαίως, υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Χριστιανών που έγιναν με αυτόν τον τρόπο Μουσουλμάνοι ήταν μικρός σε κάθε συγκεκριμένη εποχή.<br />
<br />
Από τους πιο διάσημους Ελληνικής καταγωγής Γκιουλάμ ήταν ο Τζελαλεντίν Καρατάι (13ος αιώνας), ο οποίος έφτασε να θεωρείται ένας από τους τέσσερις στύλους του Σελτζουκικού κράτους και υπεύθυνος για το διορισμό βεζίρηδων και άλλων ανώτατων αξιωματούχων. Είχε μυηθεί στο Σουφισμό από τον περίφημο σεΐχη Σουχραβαρντί και ανήκε στον κύκλο του Τζελάλ ελ ντιν Ρούμι. Επίσης, ο Αμίν αλ-ντιν Μικαήλ ανήκε στην ίδια κατηγορία και από τη θέση του Ναΐμπ αλ-χάντρα έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεταρρύθμιση του οικονομικού μηχανισμού των Σελτζούκων. Τέλος, δούλος Ελληνικής καταγωγής, που διέπρεψε στη λογοτεχνία του 13ου αιώνα, ήταν ο Σαμς αλ-ντιν Χας Ογούζ, για το λογοτεχνικό ύφος του οποίου ο Ιμπν Μπίμπι έλεγε ότι τα καλλιγραφήματά του έλαμπαν σαν περιδέραιο με πολύτιμους λίθους.<br />
<br />
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι οι νέοι αυτοί όχι μόνο προσαρμόστηκαν πλήρως στη ζωή της Ανατολής, αλλά παράλληλα προσέφεραν σημαντικά σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτισμού της. Την εποχή αυτή οι Βυζαντινοί ξανάχτισαν οχυρές πόλεις, τα γράμματα άνθησαν, η οικονομία τους αναβίωσε, τα μοναστήρια και άλλα εκκλησιαστικά ιδρύματα πολλαπλασιάστηκαν. Το Ικόνιο, πάλι, μετατράπηκε σε εμπορικό, βιοτεχνικό και, τελικά, πολιτισμικό κέντρο του τότε Μουσουλμανικού κόσμου, ενώ το σουλτανάτο του Ρουμ γνώρισε και αυτό τη μεγαλύτερη ακμή του. Κατέκτησε σημαντικά λιμάνια στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο (Σινώπη, Αττάλεια, Αλάγια), καθυπόταξε άλλες Τουρκικές φυλές και εδραίωσε την παρουσία του στον Ταύρο και στα ανατολικά σύνορα.<br />
<br />
H ενοποίηση όλων αυτών των περιοχών υπό το Ικόνιο, σε συνδυασμό με την ειρήνη και τη σταθερότητα, επέτρεψαν την ανάπτυξη της οικονομίας και του εμπορίου. H πιο εντυπωσιακή μαρτυρία για την ακμή αυτή θεωρούνται τα πολυάριθμα καραβανσεράγια και τα πανδοχεία (χάνια), που χτίστηκαν τον 13ο αιώνα, αλλά και τα νέα ισχυρά τείχη. Οι Σελτζουκικές πόλεις, ιδιαίτερα το Ικόνιο αλλά και οι Σεβάστεια, Καισάρεια, Θεοδοσιούπολη, γέμισαν από περίτεχνα μνημεία, τεμένη, θρησκευτικές σχολές - μεντρεσέδες, μαυσωλεία, δείγματα μιας μοναδικής τέχνης που συνδυάζει την κουλτούρα των Περσών, των Αράβων, των Ελλήνων και, φυσικά, των Τούρκων.<br />
<br />
Τα ελληνικά τρωγλοδυτικά μοναστήρια στις περιοχές της Καππαδοκίας γνώρισαν τη μεγαλύτερη ακμή τους κατά τον 13ο αιώνα, τον καιρό των Σελτζούκων, γεγονός που συνιστά σημαντική μαρτυρία για το σεβασμό που επέδειξαν προς το Χριστιανικό στοιχείο των περιοχών τους. Μέσα σε αυτή την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα, όπως είναι αναμενόμενο, ήκμασαν και τα γράμματα και η γενικότερη πνευματική παραγωγή. H αυλική ιστοριογραφία εκπροσωπείται από τον εξέχοντα Ιμπν Μπίμπι, ο οποίος στο περίφημο Seljuk-name του διεκτραγωδεί τις φοβερές Μογγολικές επιδρομές του 13ου αιώνα, που δημιούργησαν κλίμα πανικού όχι μόνο στο Ισλάμ, αλλά και στη Χριστιανοσύνη.<br />
<br />
H ποίηση εξάλλου και η φιλοσοφική σκέψη έφτασαν στο απόγειό τους με τον κορυφαίο ανθρωπιστή ποιητή και φιλόσοφο του Μεσαίωνα, τον Τζελαλεντίν Ρούμι (1207 - 1273), τον Εξαίσιο Ρωμιό, όπως μεταφράζεται το όνομά του στα Ελληνικά, από την Μπαλχ (Balkh), πόλη της αρχαίας Βακτριανής, γνωστό κέντρο του Ελληνιστικού πολιτισμού από την εποχή του M. Αλεξάνδρου, περιοχή που σήμερα ανήκει στο Αφγανιστάν.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>OI ΟΘΩΜΑΝΟΙ</b></span><br />
<br />
Από τη στιγμή της κατάρρευσης του σελτζουκικού κράτους που προκάλεσαν οι Μογγόλοι και ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες του 13ου αιώνα, ο νέος κίνδυνος για τους Βυζαντινούς προερχόταν από τους νομάδες Τουρκομάνους, που επωφελήθηκαν και αφού μονιμοποιήθηκαν στα πρώην Σελτζουκικά εδάφη, έκαναν επιδρομές στα Βυζαντινά, λεηλατούσαν την ύπαιθρο και εξανάγκαζαν τους Χριστιανούς να καταφεύγουν στις οχυρωμένες πόλεις. Ήδη στις αρχές του 14ου αιώνα οι Τουρκομάνοι έχουν επικρατήσει οριστικά στη Μικρά Ασία και αρχίζουν να ιδρύουν μια σειρά από εμιράτα- μπεηλίκια.<br />
<br />
Σε ένα από αυτά τα εμιράτα, αρχικά το πιο ασήμαντο, το Οθωμανικό, επεφύλασσε η ιστορία να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στη Βυζαντινή κυριαρχία στη Μικρά Ασία ήδη από τις τελευταίες δεκαετίες του 13ου και τις πρώτες δεκαετίες του 14ου αιώνα. Σε αντάλλαγμα της βοήθειας που είχαν προσφέρει στον Σελτζούκο σουλτάνο, Καϊκοβάδη A', κατά των Μογγόλων, τους παραχωρήθηκε για εγκατάσταση η περιοχή της Βιθυνίας, που αποτέλεσε και τον αρχικό πυρήνα τους. Οι Οθωμανοί, ουσιαστικά ακολουθώντας την τακτική των ομοφύλων τους Τουρκομάνων, απέκλεισαν τις σημαντικότερες Βυζαντινές πόλεις της Μικράς Ασίας και τις ανάγκασαν σε παράδοση.<br />
<br />
H Προύσα έπεσε το 1326, η Νίκαια το 1331 και στις επόμενες δεκαετίες υπέκυψαν η Νικομήδεια, η Φιλαδέλφεια (Αλά Σεχίρ) και άλλες. O Ορχάν, γιος του Οσμ(θ)άν, παντρεύτηκε την κόρη του μελλοντικού Αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ' Καντακουζηνού, τη Θεοδώρα, και τον στήριξε στον αγώνα εξουσίας εναντίον του Ιωάννη E' Παλαιολόγου. Σε αντάλλαγμα, το 1354, οι Οθωμανοί περνούν για πρώτη φορά στην ιστορία τους σε ευρωπαϊκό έδαφος, καταλαμβάνοντας τη χερσόνησο της Καλλίπολης και σε λίγο το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης είχε περιέλθει σε Οθωμανικά χέρια, με αποκορύφωμα την κατάκτηση της Αδριανούπολης (οι Τούρκοι τη μετονόμασαν σε Εντιρνέ) (1368 / 1369), όπου μεταφέρθηκε η οθωμανική πρωτεύουσα από τη Μικρασιατική Προύσα.<br />
<br />
Στα επόμενα είκοσι χρόνια ακολουθεί η πτώση των σημαντικών πόλεων της δράμας, Καβάλας (Χριστούπολη), Μοναστήριου, Σερρών, Σόφιας της Βουλγαρίας και της Θεσσαλονίκης (1387). Τη ραγδαία αυτή κατακτητική πορεία των Οθωμανών στη Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια έμελλε να ανακόψει προσωρινά η εμφάνιση του Μογγόλου στρατηλάτη, Τιμούρ Λενκ (Ταμερλάνου), ο οποίος στην πολύνεκρη μάχη της Αγκυρας (1402) συνέτριψε τα Οθωμανικά στρατεύματα, συλλαμβάνοντας αιχμάλωτο τον Οθωμανό σουλτάνο, Βαγιαζήτ A', τον οποίο σύμφωνα με το θρύλο, κράτησε για καιρό μέσα σε ένα σιδερένιο κλουβί. Το ισχυρό αυτό χτύπημα και το κενό εξουσίας που επακολούθησε με την εμφύλια διαμάχη των γιων του Βαγιαζήτ, επέτρεψαν να παραταθεί ο βίος του Βυζαντίου για μισό και πλέον αιώνα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-zSBhOE8tAW4/WKIbDWMTTvI/AAAAAAAApNE/GtYKXpuWrI4zipjl4bzp2l7uAY_BlqjcACLcB/s1600/0a2ba03a65846c4db03f752c0867cb05.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="488" src="https://1.bp.blogspot.com/-zSBhOE8tAW4/WKIbDWMTTvI/AAAAAAAApNE/GtYKXpuWrI4zipjl4bzp2l7uAY_BlqjcACLcB/s640/0a2ba03a65846c4db03f752c0867cb05.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΝΤΕΒΣΙΡΜΕ ''ΤΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ''</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΓΕΝΙΚΑ</b></span><br />
<br />
Ενώ ο πόλεμος στη Χριστιανική Ευρώπη παρέμενε ακόμα ζήτημα απλήρωτων και απείθαρχων χωρικών που στρατολογούντο από τα φέουδα των ευγενών, αλλά και περιπλανόμενων μισθοφορικών ομάδων οι οποίες προσέφεραν τις στρατιωτικές υπηρεσίες τους σε όποιον προσέφερε την καλύτερη αμοιβή, ο κορμός του Οθωμανικού στρατού αποτελείτο από άριστα εκπαιδευμένα επαγγελματικά τμήματα πεζικού, ιππικού, μηχανικού, πεζοναυτών και εξειδικευμένων τεχνικών. Όλοι σχεδόν οι ανώτεροι αξιωματικοί και οι ειδικοί ήταν Χριστιανοί Ευρωπαϊκής καταγωγής, με προεξάρχοντες τους Έλληνες. Το Σώμα των Γενιτσάρων είχε φυσικά ανάγκη αναπλήρωσης των απωλειών του και περιοδικής ενίσχυσής του με νέο αίμα.<br />
<br />
Η διαδικασία στρατολόγησης ήταν η περίφημη ντεβσιρμέ "συλλογή", που γινόταν κανονικά κάθε επτά χρόνια αλλά σε περιόδους έκτακτης ανάγκης (όπως συνέβαινε συνήθως κατά τον 16ο αιώνα) και συχνότερα. Η ντεβσιρμέ ήταν στην πραγματικότητα ένας υποχρεωτικός φόρος σε ανθρώπινες ζωές, τον οποίο ήταν αναγκασμένοι διά της βίας να καταβάλλουν όλοι σχεδόν οι Χριστιανοί υπήκοοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο μέσος όρος παιδιών κάθε "συγκομιδής" ήταν περίπου 8.000. Οι Τούρκοι ήταν ιδιαίτερα επιλεκτικοί στο είδος των σκλάβων - πολεμιστών που αναζητούσαν. Εστίαζαν περισσότερο τις προσπάθειές τους στις Βαλκανικές επαρχίες που παρήγαν παραδοσιακά τους καλύτερους πολεμιστές.<br />
<br />
Ιδιαίτερη ζήτηση είχαν οι Σλάβοι και οι Αλβανοί μαχητές, που θεωρούντο πιο άγριοι και επιθετικοί. Οι Μαυροβούνιοι θεωρούντο πολύτιμοι αλλά εξαιρετικά σκληροτράχηλοι, αφού όταν πλησίαζε η περίοδος του παιδομαζώματος αποτραβιούντο στα βουνά ενεδρεύοντας κατά των Τουρκικών στρατολογικών αποσπασμάτων. Από τους υπόδουλους λαούς οι Έλληνες θεωρούντο μέτριοι πολεμιστές αλλά η καλύτερη "πρώτη ύλη" για την παραγωγή ανώτερων και ανώτατων αξιωματικών. Παραδοσιακά οι Χριστιανοί Ρουμάνοι εξαιρούντο από τη στρατολόγηση σε ολόκληρη την περιοχή της Μολδαβίας και της Βλαχίας επειδή θεωρούντο υποτελείς και όχι υπήκοοι.<br />
<br />
Αν και η επιστράτευση παιδιών είναι μία ιδέα που σοκάρει στη σύγχρονη εποχή, αποτελούσε μάλλον συνηθισμένη πρακτική κατά τον Μεσαίωνα. Οι ηγέτες της Ινδίας χρησιμοποιούσαν στις μάχες μικρά παιδιά τα οποία προέρχονταν από αιχμαλωσία εχθρικών πληθυσμών, ενώ σε περιόδους κρίσεων αγόραζαν άλλα από τους γονείς τους. Ο Μέγας Πέτρος επιστράτευε τα παιδιά από την ηλικία των 10 ετών προκειμένου να τα προγυμνάσει για τη στρατιωτική ζωή και να τα μορφώσει, έχοντας διαπιστώσει ότι ο ρωσικός στρατός έπασχε από αγραμματοσύνη. Οι Οθωμανοί, ωστόσο, ήταν οι πρώτοι που συστηματοποίησαν την παιδική στράτευση, με τον πιο βάρβαρο μάλιστα τρόπο.<br />
<br />
Η ηλικία των παιδιών που συλλέγονταν ήταν κατά μέσο όρο τα 12 έτη, αν και υπήρχαν περιπτώσεις κατά τις οποίες ιδιαίτερα δυνατοί και αθλητικοί νεαροί μπορούσαν να στρατολογηθούν ακόμη κι αν ήταν ήδη 20 ετών. Από το 1601 ο ηλικιακός μέσος όρος ανέβηκε στα 15 ως 20 έτη. Αυτό μαρτυρεί τη χαλάρωση της εκπαίδευσης και τη διάθεση των Τούρκων για αμεσότερη και φθηνότερη παραγωγή πολεμιστών. Οι εξαιρέσεις ήταν λίγες: απαλλάσσονταν κατά κανόνα οι κάτοικοι πόλεων (ακόμη και κωμοπόλεων όπως η Αθήνα της πρώιμης Τουρκοκρατίας), οι μοναχογιοί των χηρών, οι νυμφευμένοι, οι Εβραίοι λόγω της επιμονής με την οποία παρέμεναν προσκολλημένοι στη θρησκεία τους, οι τσιγγάνοι και αρχικά οι Αρμένιοι.<br />
<br />
Οι προετοιμασίες της ντεβσιρμέ γίνονταν αρκετούς μήνες πριν από την καθορισμένη περίοδο. Οι Χριστιανικές περιοχές διαιρούντο σε μικρότερα διαμερίσματα, καθένα από τα οποία έπρεπε να αποδώσει 40 αγόρια. Η στρατολόγηση ήταν έργο ενός μικρού Τουρκικού αποσπάσματος με αρχηγό έναν συνταγματάρχη (γιαγιάμπασι), βοηθό έναν αξιωματικό με το προσωνύμιο "ζωέμπορος" (σουρουτζού), έναν γραφέα και μερικούς ευπαρουσίαστους γενίτσαρους. Την ημέρα του αποχωρισμού των παιδιών από τους γονείς τους οι Τούρκοι αξιωματούχοι τα εξέταζαν αρχικά από πλευράς υγείας και φυσικής κατάστασης. Κάθε αγόρι που απορριπτόταν γι' αυτούς τους λόγους αντικαθίστατο αυτόματα από τον πρώτο επιλαχόντα.<br />
<br />
Όταν η διαδικασία επιλογής ολοκληρωνόταν, καταρτιζόταν ονομαστικός κατάλογος των παιδιών σε δύο αντίγραφα, ένα για τον γιαγιάμπασι και ένα για τον σουρουτζού. Αφού αποχωρίζονταν από τις οικογένειές τους οι νεαροί κηρύσσονταν επίσημα "σκλάβοι του σουλτάνου", λάμβαναν νέα Μουσουλμανικά ονόματα και υφίσταντο περιτομή κατά τα Ισλαμικά έθιμα. Θέλοντας να κάμψουν από νωρίς κάθε επαναστατική διάθεση μεταξύ των στρατολογημένων αλλά και των οικογενειών τους, οι Τούρκοι υποχρέωναν ακόμη και τον πατέρα κάθε νεαρού γενίτσαρου να αλλάξει το όνομά του επιλέγοντας ένα Μουσουλμανικό όνομα που είχε απαραίτητα ως πρώτο συνθετικό του τη λέξη αμπντ (σκλάβος), όπως Αμπντουλάχ, Αμπντελαζίζ, Αμπντουλμενάν κ.ά.<br />
<br />
Στη συνέχεια ο "ζωέμπορος" οδηγούσε το θλιβερό ανθρώπινο κοπάδι του σε ένα από τα δύο μεγάλα κέντρα εκπαίδευσης των γενιτσάρων στην Αδριανούπολη και στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί οι νέοι υφίσταντο νέο εξονυχιστικό σωματικό έλεγχο, κατηχούντο στη θρησκεία του Ισλάμ και εκπαιδεύονταν για να καταλάβουν αργότερα θέσεις στο στρατιωτικό ή στο πολιτικό σύστημα. Κατά συνέπεια οι πιο γεροδεμένοι και σκληροί κατέληγαν να υπηρετήσουν στα μάχιμα τμήματα των γενιτσάρων, ενώ οι πιο ευφυείς προορίζονταν για αυλικοί και υπηρέτες του σουλτάνου και της οικογενείας του στο παλάτι Τοπκαπί.<br />
<br />
Από κάθε "σοδειά" μαθητευόμενων (ατζεμιογλάν) 100 ως 200 αγόρια (συνήθως τα καλύτερα σε σωματικές και διανοητικές ικανότητες) συνέχιζαν τη φοίτησή τους στο περίφημο Εντερούν Κόλετζ "Εσωτερική Σχολή", που διευθυνόταν από τον λευκό αρχιευνούχο, πλαισιωμένο από ικανό αριθμό δασκάλων (λάλας), και λειτουργούσε μέσα στο σαράι του σουλτάνου (οι μαθητευόμενοι αυτοί αποκαλούντο πλέον ιτσογλάν). Υπήρχαν επίσης άλλες σχολές μεγάλου κύρους στο Γαλατασαράι και στο Ατμεϊντάν, όπου οι νεαροί μάθαιναν Αραβικά, Περσικά και Τουρκικά, γεωμετρία, γεωγραφία και φυσικά την τέχνη των όπλων. Η αφρόκρεμα των ατζεμιογλάν ετοποθετείτο μετά την αποφοίτησή τους στην προσωπική φρουρά του σουλτάνου, η οποία περιελάμβανε τρία είδη σωματοφυλάκων.<br />
<br />
Οι μουτεφερίκας περιστοίχιζαν πάντα τον σουλτάνο στο πεδίο της μάχης και ο αριθμός τους κυμαινόταν από 100 ως 800, ανάλογα με την περίοδο. Τέσσερις ακόμα λόχοι έμπειρων γενιτσάρων τοξοτών (σολάκς) συνόδευαν τον ηγεμόνα στις πορείες του. Οι μισοί ήταν αριστερόχειρες για να μπορούν να τοξεύουν ευχερώς προς το δεξιό της άμαξας του σουλτάνου σε περίπτωση κινδύνου. Η τρίτη ομάδα αποτελείτο από 150 πεζούς λογχοφόρους (πέικς) από τους οποίους είχαν αφαιρεθεί οι σπλήνες. Η λιγότερο επίζηλη σχολή ήταν εκείνη της Καλλίπολης, όπου περίπου 2.000 παιδιά μάθαιναν τη ναυτική τέχνη εργαζόμενα στον Οθωμανικό στόλο ο οποίος ναυλοχούσε στο Τσανάκαλε και στα ναυπηγεία (ταρσανά) που βρίσκονταν εντός του Χρυσού Κέρατος στον Βόσπορο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-bUgeYoNTZ8A/WKKM2HIhM8I/AAAAAAAApNU/MFr1f-v2LAkY6p8j3p9UrM0ojEeMCUTFQCLcB/s1600/stanbul__Avrat_Pazar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://2.bp.blogspot.com/-bUgeYoNTZ8A/WKKM2HIhM8I/AAAAAAAApNU/MFr1f-v2LAkY6p8j3p9UrM0ojEeMCUTFQCLcB/s400/stanbul__Avrat_Pazar.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Τα πιο άτυχα παιδιά, που δεν μπορούσαν να φοιτήσουν σε κάποια σχολή, παραχωρούντο σε διάφορα αγροκτήματα ως βοηθοί, αφού πρώτα εκγυμνάζονταν στην άρση βαρών έως ότου καθένα μπορούσε να μεταφέρει μεγάλα φορτία σε απόσταση τουλάχιστον ενός χιλιομέτρου. Μπορούσαν όμως πάντα να ελπίζουν πως κάποιος από τους κανονικούς μαθητευόμενους δεν θα τα κατάφερνε και έτσι θα έπαιρναν τη θέση του. Ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή του ο ατζεμιογλάν εντασσόταν πλέον στον λόχο του (ορτά), το έμβλημα του οποίου αποτυπωνόταν με καυτηριασμό στο χέρι και στο πόδι του. Ανώτατος διοικητής του Σώματος των Γενιτσάρων ήταν ο αγάς, που είχε δικαίωμα συμμετοχής στις συνεδριάσεις του Ντιβάν, του Ανώτατου Συμβουλίου του Κράτους.<br />
<br />
Όπου εκεί λαμβάνονταν οι σοβαρότερες στρατηγικές και οικονομικές αποφάσεις, βρισκόταν δε από πλευράς κύρους και εξουσίας αμέσως κάτω από τους τέσσερις βεζύρηδες του Θόλου. Διέμενε στο παλάτι Τεκέλι Κιόσκ της Κωνσταντινούπολης, μία επιβλητική ξύλινη κατασκευή μέσα σε κήπους, ανάμεσα στο συγκρότημα της Σουλεϊμανίγια και στο Χρυσό Κέρας. Το Σώμα υποδιαιρείτο σε τρεις "μεραρχίες" που παρέτασσαν 196 ορτά.<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Η μεραρχία Σεγμέν, η οποία διοικείτο από τον φύλακα των κυνηγόσκυλων, αποτελείτο από 34 ορτά, που ξεχώριζαν από τις κόκκινες μπότες των ανδρών τους. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η δεύτερη μεραρχία (Τζεμαάτ) της Συνέλευσης παρέτασσε 101 ορτά και είχε την ευθύνη της φρούρησης σημαντικών κάστρων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι αξιωματικοί της είχαν το προνόμιο να μπορούν να παραμένουν έφιπποι παρουσία του αγά και να φορούν κίτρινες μπότες. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η μεραρχία Μπολούκ διέθετε 61 ορτά. </li>
</ul>
<br />
Κάθε ορτά περιελάμβανε αρχικά περίπου 100 γενίτσαρους αλλά από τα μέσα του 17ου αιώνα ο αριθμός έφθασε τους 600 ή 800 και ήταν εικονικός, καθώς οι υπάρχοντες μαχητές δήλωναν δύο ή τρία ονόματα προκειμένου να φαίνεται μεγάλη η δύναμη του Σώματος, οι δε νεκροί δεν διαγράφονταν από το δυναμολόγιο. Ο τσόρμπατσι διοικούσε κάθε ορτά με τη βοήθεια έξι αξιωματικών, ενός γραφέα και ενός κληρικού (ιμάμη), εκτός βέβαια από τους υπαξιωματικούς του. Έφερε επίχρυσο κράνος και λευκή ράβδο. Οι κατώτεροι αξιωματικοί ξεχώριζαν από τα μαχαίρια που είχαν περασμένα στο ζωνάρι τους. Η ευθύνη τήρησης της σιδερένιας πειθαρχίας στην ορτά ανετίθετο στον αστζίμπασι.<br />
<br />
Ο οποίος σπανίως έθετε τους παραβάτες υπό περιορισμό (αντίθετα τους φόρτωνε με βαριές αγγαρείες -πιο ταπεινωτική από τις οποίες θεωρείτο η καθαριότητα στα μαγειρεία). Παραδοσιακά ο επικεφαλής της μεραρχίας σεγμέν θεωρείτο ως ο υποδιοικητής του αγά, ενώ ο διοικητής της μεραρχίας μπολούκ, ο κουλ καχιά, είχε χρέη υπασπιστή του. Οι τρεις διοικητές μεραρχιών μαζί με τους επικεφαλής των τριών καταυλισμών (οτσάκ) στους οποίους υποδιαιρείτο το στρατόπεδο του Σώματος, ήταν γνωστοί ως οτσάκ αγάδες, και είχαν το αξίωμα του στρατηγού. Σημαντικό ρόλο είχε επίσης ο γραμματέας και αγάς της Κωνσταντινούπολης (ένα είδος φρούραρχου της πόλης), ο επονομαζόμενος γιενίτσερ κατίπ.<br />
<br />
Διοικούσε άμεσα τις 34 ορτά των ατζεμιογλάν από όπου θα προέρχονταν μελλοντικά οι νέοι γενίτσαροι των 196 μάχιμων ορτά. Ειδικότερα ο διοικητής της 5ης ορτά ήταν υπεύθυνος για τη διαβίωση και την επιβολή ποινών σε όλους τους μαθητευόμενους γενίτσαρους, ενώ ο ατεστζίμπασι (ο υποδιοικητής του Σώματος) φορούσε μία τόσο περίτεχνα διακοσμημένη δερμάτινη στολή ώστε χρειαζόταν τη βοήθεια δύο γενιτσάρων να τον στηρίζουν όποτε περπατούσε και υποβασταζόταν από ειδικά στηρίγματα στη σέλα όταν ίππευε. Βασικό στοιχείο των γενιτσάρων ήταν οι πολεμικές σημαίες τους (σαντζάκ), σε συνδυασμούς του κόκκινου και του χρυσού. Το έμβλημα της διοίκησης προερχόταν από τα Μογγολικά έθιμα.<br />
<br />
Αποτελείτο από ένα κοντάρι στολισμένο με χρυσή σφαίρα και ημισέληνο στην κορυφή του, από το οποίο κρέμονταν ουρές αλόγων, ο αριθμός των οποίων υποδήλωνε σαφώς το αξίωμα του κάθε διοικητή. Ο σουλτάνος είχε το δικαίωμα να διατηρεί δύο κοντάρια με έξι ουρές το καθένα (αν και κατά την εκστρατεία του Μοχάκς ο Σουλεϊμάν είχε μόνο ένα κοντάρι με επτά ουρές). Η σημαία του Σώματος των Γενιτσάρων ήταν μισή κίτρινη και μισή κόκκινη, με το παραδοσιακό ξίφος του Προφήτη, το ζουλφικάρ, κεντημένο στο κέντρο. Μεγάλη υπερηφάνεια υπήρχε επίσης για τα λάβαρα των μεμονωμένων ορτά, των οποίων τα εμβλήματα ήταν διαφορετικά μεταξύ τους.<br />
<br />
Η σημαία της 1ης ορτά απεικόνιζε μία καμήλα, της 43ης έναν ελέφαντα, της 17ης ένα λιοντάρι, της 10ης ένα γεράκι και της 68ης έναν πελαργό. Το έμβλημα της 84ης ορτά ήταν ένα τζαμί με δύο μιναρέδες και της 30ής ένα τζαμί με έναν μιναρέ. Αλλα περίεργα εμβλήματα περιελάμβαναν μια καραβέλα με ανεπτυγμένα πανιά (56η ορτά), άγκυρες, όπλα, κλειδιά, τόξο και βέλος (54η ορτά), ακόμα και τριαντάφυλλο (44η ορτά). Εκτός από τα καθαρώς στρατιωτικά καθήκοντά της κάθε ορτά είχε αναλάβει και ένα συγκεκριμένο έργο στο πλαίσιο του καθημερινού προγράμματος του παλατιού. Για παράδειγμα η 64η ορτά ήταν υπεύθυνη για τη φροντίδα των κυνηγετικών σκύλων του σουλτάνου, η 69η για τα γεράκια του και η 71η για τα λαγωνικά που χρησιμοποιούντο στο κυνήγι της αρκούδας.<br />
<br />
Η 54η ορτά θεωρείτο η πιο ειδικευμένη σε θέματα τοξοβολίας και αργότερα έγινε ο εκπαιδευτικός πυρήνας για την εξοικείωση των νέων γενιτσάρων με τα μουσκέτα. Η 82η ορτά ήταν η μόνη που μπορούσε να στήσει τις σκηνές της δίπλα σε εκείνες των ιμάμηδων. Όταν ο σουλτάνος εκστράτευε προσωπικά η 17η ορτά στρατοπέδευε ακριβώς δίπλα στη σκηνή του, γύρω από την οποία έπρεπε να διατηρεί διαρκώς μία ανθρώπινη αλυσίδα γενιτσάρων πιασμένων χέρι-χέρι ολόκληρο το 24ωρο. Ο βασικός οπλισμός κάθε γενιτσάρου περιελάμβανε το κλασικό γιαταγάνι, ένα μικρό στιλέτο, το σύνθετο τόξο, του οποίου η κατασκευή και η ωρίμανση χρειαζόταν ένα ολόκληρο έτος.<br />
<br />
Αλλά μπορούσε κατόπιν να χρησιμοποιηθεί επί δύο αιώνες χωρίς να χάσει την ελαστικότητά του, επίσης περιελάμβανε, τη στρογυλή ασπίδα και φυσικά το αρκεβούζι και αργότερα το μουσκέτο. Ειδικά οι κάννες των πυροβόλων όπλων των Οθωμανών αποτελούσαν αριστουργήματα κατεργασίας, διαθέτοντας μερικές φορές εσωτερική επίστρωση από ασήμι. Τα όπλα είχαν επίσης χαρακτηριστικό πεντάγωνο κοντάκι σκαλισμένο από ξύλο του Ανταπαζάρ, ενώ τα τυφέκια ήταν στολισμένα με κεφαλές δράκων και άλλα κομψοτεχνήματα. Οι γενίτσαροι διέθεταν και πιστόλια, τα οποία αντιμετώπιζαν υποτιμητικά λόγω του μικρού βεληνεκούς, λέγοντας ότι η κυριότερη χρήση τους ήταν να τρομάζουν τα πουλιά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-4aq1F6y9qL4/WKKNL7zZ5eI/AAAAAAAApNY/i57bQ1ZFVeAhbZkCH9I2WykVTcY0CEdIACLcB/s1600/%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25AC%25CE%25B6%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-4aq1F6y9qL4/WKKNL7zZ5eI/AAAAAAAApNY/i57bQ1ZFVeAhbZkCH9I2WykVTcY0CEdIACLcB/s400/%25CF%2583%25CE%25BA%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25AC%25CE%25B6%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BF.jpg" width="287" /></a></div>
<br />
Στο υπόλοιπο οπλοστάσιό τους υπήρχαν ακόντια, λόγχες, ξίφη, κεφαλοθραύστες, πελέκεις, ακόμη και ένα τρομακτικό είδος δρεπανιού. Ο πολιορκητικός εξοπλισμός τους ήταν ιδιαίτερα πλούσιος, παρουσιάζοντας μία πολυτυπία μηχανών για την πρόκληση ρηγμάτων στα τείχη και την υπερπήδηση εμποδίων (40 διαφορετικά είδη Οθωμανικών πολιορκητικών μηχανών έπεσαν στα χέρια των Χριστιανών όταν οι τελευταίοι απέκρουσαν τους Τούρκους στη Βιέννη το 1683), αλλά η πιο προσφιλής τακτική τους ήταν η υπονόμευση των εχθρικών οχυρωματικών έργων με την κατασκευή σηράγγων.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑΤΟΣ</b></span><br />
<br />
Το ζήτημα του «παιδομαζώματος στην περίοδο της Τουρκοκρατίας» στις περιοχές εφαρμογής του στην άλλοτε ακμάζουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι πάντα ενδιαφέρον όσο και ερευνήσιμο ακόμα και σήμερα, προσθέτει δε -η έρευνά του- γνώσεις σε κάποιες ιστορικές στιγμές εν πολλοίς ακόμη άγνωστες. Είναι ένα θέμα που ταλαιπώρησε και το δικό μας έθνος τη μακρά αυτή περίοδο της Τουρκοκρατίας. Οι Οθωμανοί το παιδομάζωμα το ονόμαζαν ντεβσιρμέ (devsirme) και με την ονομασία αυτή θα το βρούμε στην ξένη και σε μεγάλο μέρος της Ελληνικής Τουρκολογικής βιβλιογραφίας. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα devsirmek, το οποίο σημαίνει μαζεύω, συναθροίζω, συγκεντρώνω, αλλά και εγγράφω, καταχωρώ ως μέλος καταλόγου κάποιον.<br />
<br />
Από την σκοπιά αυτών που έχαναν τα παιδιά τους κατά περιόδους, το παιδομάζωμα ήταν στην πραγματικότητα το μάζεμα των επιβληθέντων, πολύ ασυνήθιστων, φόρων στρατολογίας. Από τη σκοπιά των Οθωμανών όμως σήμαινε την εγγραφή νέων μελών στους καταλόγους του ισχυρά εδραιωμένου στρατιωτικού καθεστώτος τους. H πρώτη αναφορά αναγκαστικής στρατολόγησης Χριστιανοπαίδων γίνεται το 1438, επί Μουράτ B', όταν ο Ισίδωρος Γλαβάς, μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, έγραψε για να διαμαρτυρηθεί για την απαγωγή παιδιών από πειρατές που είχαν καταφθάσει στο Θερμαϊκό κατ' εντολή των εμίρηδων των Μικρασιατικών παραλίων.<br />
<br />
Εξάλλου, εκείνη την εποχή υπήρχε ήδη ένα Οθωμανικό στρατιωτικό σώμα, το οποίο είχε επανδρωθεί εκτός από Έλληνες της Μαύρης Θάλασσας και με τα παιδιά της ηττημένης κάστας των στρατιωτικών των νεοκατακτημένων Βαλκανικών περιοχών. Από τους μελετητές θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι κάποιο σύστημα αναγκαστικής στρατολόγησης παιδιών από τη Βαλκανική χερσόνησο, τα οποία έστελναν να δουλέψουν στην Κωνσταντινούπολη, είχε ήδη καθιερωθεί πολύ πριν από την Οθωμανική περίοδο. H παρουσία τους στην πρωτεύουσα πρόσφερε σε όλους τους στρατολογημένους μοναδικές ευκαιρίες, προκειμένου να προκόψουν και να σταδιοδρομήσουν, κάτι αδιανόητο στα χωριά τους.<br />
<br />
Στα χρόνια των Σελτζούκων, μεγάλο μέρος αλλοθρήσκων αιχμαλώτων χρησιμοποιήθηκε για τη συγκρότηση στρατιωτικών σωμάτων, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν η υποταγή και εξάρτηση από την κεντρική εξουσία, κάτι που ουσιαστικά ουδέποτε πραγματοποιήθηκε εξ ολοκλήρου. Το ενδιαφέρον της Οθωμανικής δυναστείας για την εξασφάλιση ισχυρής και πιστής στρατιωτικής δύναμης, ικανής να στηρίξει την κεντρική εξουσία εναντίον των αποκεντρωτικών και απείθαρχων τάσεων, που βαθμιαία άρχισαν να εκδηλώνονται μεταξύ των Μουσουλμάνων υπηκόων της, οδήγησε κατά το β' ήμισυ του 14ου αιώνα στην καθιέρωση της περιοδικής στρατολογίας και του εξισλαμισμού Χριστιανοπαίδων.<br />
<br />
Από τα παιδιά αυτά επανδρωνόταν συστηματικά και αποκλειστικά πια ο πεζικός στρατός και ειδικότερα το νεοσύστατο σώμα των γενίτσαρων. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, ήταν ότι από τις ίδιες τάξεις των στρατολογούμενων της Πύλης καλύπτονταν ολοένα περισσότερες θέσεις της διοικητικής υπαλληλικής ιεραρχίας. Από τη στρατολόγηση τουλάχιστον του 15ου αιώνα εξαιρέθηκαν οι Εβραίοι και οι Αρμένιοι, ενώ βαρύ φόρο αίματος, όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται, πλήρωσαν κυρίως οι Ορθόδοξοι, διότι προέβαλαν σθεναρή αντίσταση στην Οθωμανική προέλαση. Βεβαίως από τα τέλη του 15ου αιώνα, όταν το παιδομάζωμα (devsirme) είχε πια θεσμοποιηθεί, επεκτάθηκε και στη Μικρά Ασία.<br />
<br />
Αξίζει να τονιστεί ότι το παιδομάζωμα δεν απέβλεπε σε προσηλυτιστικούς σκοπούς, αλλά εξυπηρετούσε την ανάγκη υποστήριξης της δυναστείας με αξιόμαχες και απολύτως πειθαρχημένες στρατιωτικές δυνάμεις. Το γεγονός αυτό, καθώς και η παράλληλη εισδοχή και, τελικά, καθολική επικράτηση των δούλων της Πύλης στην υπαλληλική ιεραρχία, συνέτειναν ώστε κατά την περίοδο αυτή να παρατηρηθεί το παράδοξο και ιδιότυπο φαινόμενο της αποκλειστικής σχεδόν χρησιμοποίησης εξωμοτών αλλόθρησκων, κυρίως Χριστιανών, τόσο στον τακτικό στρατό όσο και στη διοίκηση, και του αποκλεισμού των ελευθέρων Μουσουλμάνων υπηκόων από την ηγεσία του Οθωμανικού κράτους.<br />
<br />
Πολλοί Χριστιανοί αλλαξοπιστούσαν για οικονομικούς λόγους, καθώς οι φορολογικές υποχρεώσεις των μη Μουσουλμάνων ήταν μεγαλύτερες, καθώς επιβαρύνονταν με τον κεφαλικό φόρο, από τον οποίο απαλλάσσονταν με την εξωμοσία τους. Εξάλλου, η επιθυμία ορισμένων εκπροσώπων της ηγέτιδας τάξης του Βυζαντίου ή της αριστοκρατίας της γης να διατηρήσουν την κοινωνική θέση τους στην Οθωμανική ιεραρχία ή την έγγειο ιδιοκτησία τους, οδήγησε ακόμη και μέλη των Χριστιανικών Αυτοκρατορικών οίκων και ανώτερους κληρικούς να προσέλθουν στη θρησκεία του κατακτητή. Cuius regio eius religio, δηλαδή, όποιου είναι η εξουσία, εκείνου είναι και η θρησκεία. Αυτό έχει επαναληφθεί πολλές φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας γενικότερα, αλλά ιδιαίτερα στην Εγγύς Ανατολή.<br />
<br />
Αρκεί να θυμηθούμε ότι στους πρώτους αιώνες της πρώιμης Βυζαντινής (Ρωμαϊκής) ιστορίας του 4ου, 5ου και 6ου αιώνα μ.X., η Ρωμαϊκή εξουσία χρησιμοποίησε την Εκκλησία ως κρατική ιδεολογία για να στηρίξει την Αυτοκρατορία που συνταρασσόταν από βαθιά κρίση. H αξιοποίηση της ύπαρξης συμπαγών Χριστιανικών πληθυσμών στην Ανατολή, απέβη επωφελής μεν για τη διατήρηση και επιβίωση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, λειτούργησε, δηλαδή, ως νέο αίμα που έγινε ο συνδετικός κρίκος για τη διασφάλιση της εσωτερικής ενότητας και τη στερέωση της Ρωμαϊκής εξουσίας, από την άλλη, όμως, παρέσυρε τον Ελληνικό κόσμο στη δίνη νέων δοκιμασιών.<br />
<br />
Από τη στιγμή που οι μέχρι πρότινος διωκόμενοι Χριστιανοί μεταβλήθηκαν σε διώκτες, από μάρτυρες σε βασανιστές, στον αγώνα τους για αποκαθήλωση και εκρίζωση της παραδοσιακής θρησκείας των Ελλήνων και υποκατάσταση του παγανιστικού - ειδωλολατρικού θρησκευτικού κατεστημένου, οι κυρίαρχες τάξεις απαρνούνταν χωρίς δισταγμό την παλιά θρησκεία τους, έσπευδαν να δείξουν τη νομιμοφροσύνη τους στην κυρίαρχη πια Χριστιανική θρησκεία και στη συνέχεια, μετά την "προσχώρησή" τους, γίνονταν φανατικότεροι των Χριστιανών. H προσπάθειά τους κατέτεινε στην απόκτηση λαϊκού ερείσματος, διατήρησης των προνομίων τους και, φυσικά, πρόσβασης στις ανώτερες βαθμίδες της εξουσίας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-DlVV-7nNJAs/WKN4ODul5PI/AAAAAAAApNs/9wDmfSJW1tAksNBFIqB2IS1X0wjcfPXmQCLcB/s1600/Histoire%2Bde%2BBarbarie%2B%25281649%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-DlVV-7nNJAs/WKN4ODul5PI/AAAAAAAApNs/9wDmfSJW1tAksNBFIqB2IS1X0wjcfPXmQCLcB/s400/Histoire%2Bde%2BBarbarie%2B%25281649%2529.jpg" width="380" /></a></div>
<br />
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ιδιαίτερα στα χρόνια του Αραβικού χαλιφάτου των Αββασιδών, είχε ωριμάσει η ιδέα ενός ιδρύματος για δούλους, αφού υπήρχαν πολλοί Αρμένιοι, Σλάβοι, Έλληνες, αλλά και Τούρκοι. Πράγματι, πολλοί από αυτούς τους στρατιωτικούς δούλους ανήλθαν σε υψηλά αξιώματα και ηγεμόνες, όπως ο Ιμπν Τουλούν, τον 9ο αιώνα, έφτασαν να γίνουν ακόμη και βασιλείς. O Τουλούν έγινε άρχοντας της Αιγύπτου, ιδρύοντας τη δυναστεία των Τουλουνιδών, ενώ από δούλους Τουρκικής καταγωγής ιδρύθηκε η δυναστεία των Μαμελούκων στην Αίγυπτο, από τον 13ο έως τον 16ο αιώνα, οπότε ενσωματώθηκε η Μαμελουκική Αίγυπτος στην Οθωμανική επικράτεια επί Σελίμ A' (το 1517).<br />
<br />
Ιδιαίτερα τον 11ο αιώνα, τον καιρό του ξακουστού Πέρση βεζίρη, Νιζάμ αλ- Μούλκ, η συνήθεια της στρατολόγησης και εκπαίδευσης δούλων, προκειμένου να επανδρωθούν υψηλές θέσεις της διοικητικής ιεραρχίας, λειτούργησε με μεγάλη επιτυχία, και την υιοθέτησαν και οι Σελτζούκοι. Επί Μεχμέτ B', το παιδομάζωμα γινόταν αρχικά κάθε πέντε χρόνια, έπειτα κάθε τέσσερα, τρία ή και σε μικρότερα χρονικά διαστήματα, ανάλογα με τις ανάγκες του κράτους, και διενεργείτο με βάση τα κατά τόπους εκκλησιαστικά ή κοινοτικά μητρώα. Ωστόσο, ορισμένοι τόποι απαλλάσσονταν, γιατί ρητοί όροι συνθηκών ή ειδικά προνόμια τους εξαιρούσαν, όπως τα Ιωάννινα (1430), ο Γαλατάς (1433), η Ρόδος (1522).<br />
<br />
Για ευνόητους λόγους, ορισμένες κατηγορίες, όπως οι ορφανοί, οι έγγαμοι (εξού και οι συχνοί γάμοι σε μικρές ηλικίες) και οι μονογενείς. Σύμφωνα με ένα φιρμάνι της 29ης Μαρτίου 1601 προς τις Τουρκικές αρχές της Ρούμελης, οι νέοι των "απίστων" έπρεπε να είναι "καλλίμορφοι, αρτιμελείς και προς τον πόλεμον κατάλληλοι". Προβλεπόταν η εσχάτη των ποινών για όσους γονείς έδειχναν απροθυμία να συνεργαστούν ή αντιστέκονταν στις αρχές: "Όταν τις εκ των απίστων γονέων ή άλλος τις αντιστή εις την παράδοσιν του γενιτσάρου υιού του, θ' απαγχονίζηται ευθύς εις το κατώφλιον της θύρας του, του αίματός του θεωρουμένου άνευ αξίας".<br />
<br />
Επίσης, σε φιρμάνι της 5ης Φεβρουαρίου 1666, που απευθύνεται στους ιεροδίκες και άλλους αξιωματικούς των επαρχιών της Βαλκανικής χερσονήσου, όπως, μεταξύ άλλων, στους "σεράρηδες των γενίτσαρων", πληροφορούμαστε ότι η στρατολογία αφορά σε ένα μόνο τέκνο κάθε πολύτεκνης οικογένειας "ραγιάδων", ηλικίας από 15 έως 20 ετών, "ικανόν διά υπηρεσίαν", ενώ στον αιώνα αυτό (17ο αιώνα) η στρατολόγηση αφορά και σε Μουσουλμάνους, αφού διαβάζουμε πολύ χαρακτηριστικά: "Αλβανούς και Βοσνίους, εάν και ούτοι επιθυμούν να εγγραφούν οικειοθελώς εις τους καταλόγους, να τους εγγράψητε εις ιδιαιτέρους καταλόγους, εφόσον είναι ρωμαλέοι".<br />
<br />
Οι συχνές προτροπές για την αποφυγή αδικιών κατά το παιδομάζωμα και η υπόμνηση των συνεπειών, αντανακλούν ασφαλώς μία υφιστάμενη κατάσταση, ότι, δηλαδή, "δωροληψίες, αδικίες και καταπιέσεις" ήταν συνηθισμένα φαινόμενα. Και πράγματι, από τον 16ο αιώνα γνωρίζουμε ότι οι σουλτανικές διατάξεις παραβιάζονταν συστηματικά από τους υπαλλήλους που ήταν υπεύθυνοι για τη στρατολογία, οι οποίοι προφανώς χρησιμοποιούσαν τη θέση τους για να αποσπάσουν προσωπικά οικονομικά οφέλη. Κατάφωρες παραβιάσεις των κανονισμών εξανάγκαζαν τους Χριστιανούς να εξαγοράζουν την ελευθερία των παιδιών τους, πληρώνοντας αδρά τους διεφθαρμένους υπαλλήλους της στρατολογίας.<br />
<br />
Έτσι επιβάρυναν δυσανάλογα τον ήδη πτωχό προϋπολογισμό τους, καθώς δεν διέθεταν τα μέσα να αντιμετωπίσουν τις ατασθαλίες των Τουρκικών κρατικών οργάνων. Τα στρατολογημένα Χριστιανόπαιδα στέλνονταν τμηματικά με υπεύθυνους συνοδούς στην Κωνσταντινούπολη, όπου μετά από ανάπαυση λίγων ημερών υποβάλλονταν σε επιθεώρηση για να διαπιστωθεί αν το παιδομάζωμα είχε γίνει σύμφωνα με τους προβλεπόμενους κανονισμούς. Μετά τη διαδικασία αυτή, οι νέοι εξαναγκάζονταν να ασπαστούν το Μουσουλμανισμό και υποβάλλονταν σε περιτομή. Οπως τονίσθηκε ήδη, από αυτές τις τάξεις των στρατολογημένων γενίτσαρων και συγκεκριμένα από τα νεαρότερα Χριστιανόπαιδα, ηλικίας 6 - 10 μόλις χρόνων, προορίζονταν μετά από αυστηρή επιλογή και πολυετή εκπαίδευση να καταλάβουν τις θέσεις της αυλικής ή της διοικητικής ιεραρχίας.<br />
<br />
Τα εξισλαμισμένα Χριστιανόπαιδα που προορίζονταν για στρατιωτική υπηρεσία, ονομάζονταν ατζέμ ογλάν (Acemi Oglan) και στέλνονταν αρχικά να εργαστούν σε τιμαριούχους της Μικράς Ασίας. Αυτοί αναλάμβαναν την ευθύνη για τη ζωή τους, κατέβαλαν στους συνοδούς αξιωματικούς ένα συμβολικό ποσό για κάθε νέο που παραλάμβαναν και τους χρησιμοποιούσαν ως δούλους στο νέο περιβάλλον, ενώ μεριμνούσαν για τη σκληραγώγησή τους, τη μύηση στη νέα θρησκεία και στα ήθη και έθιμα των κυρίων τους και για την εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας. O ίδιος αξιωματούχος που τους είχε παραδώσει στον τιμαριούχο, περνούσε μετά από δύο ή και περισσότερα χρόνια για να διαπιστώσει αν οι νέοι πληρούσαν τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για να καταταγούν στο στρατό.<br />
<br />
Όσοι κρίνονταν άξιοι, οι περισσότεροι ή τουλάχιστον οι ικανότεροι κατέληγαν στο επίλεκτο σώμα των γενίτσαρων. Πολλοί από τους στρατολογημένους από τα Βαλκάνια και ιδιαίτερα από την περιοχή Φιλιππούπολης, ήταν Ελληνες, αλλά που είχαν ασπαστεί την αίρεση των Βογόμιλων, μία αίρεση που θεωρείται μετεξέλιξη των Παυλικιανών, οι οποίοι (Βογόμιλοι, αλλά και οι "πρόγονοί" τους, Παυλικιανοί) είχαν ομοιότητες με τους ελευθερόφρονες Αλβιγήνους της Προβηγκίας και του Λάγκεντοκ στη Νότια Γαλλία (οι Καθαροί, τους οποίους δίωξε απηνώς η Ιερά Εξέταση με τις ευλογίες της ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας).<br />
<br />
Μετά την Τουρκική εξάπλωση των Οθωμανών στα Βαλκάνια, τουλάχιστον έναν αιώνα πριν από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, με το πέρασμά τους και την κατάληψη της Καλλίπολης (1354), οι μπεκτασήδες δερβίσηδες που πέρασαν μαζί τους και άρχισαν να εγκαθίστανται στα Βαλκανικά εδάφη, δεν δυσκολεύτηκαν να πείσουν τους Βογόμιλους ότι οι ιδέες τους είχαν πολλά κοινά σημεία με το σουφισμό και έτσι μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η πρώτη σύνδεση των γενίτσαρων με τους Χριστιανούς των Βαλκανίων γίνεται μέσω αυτής της διαδρομής, αφού οι Βογόμιλοι παρουσιάζονταν ιδιαιτέρως δεκτικοί στην αφομοίωση άλλων ιδεών και δεν συμπαθούσαν καθόλου τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, που τους είχαν κυνηγήσει ανηλεώς τους προηγούμενους αιώνες.<br />
<br />
Παροιμιώδεις υπήρξαν οι εκτελέσεις στην πυρά του Βασίλειου Βογόμιλου και άλλων συνεργατών του (περίοδος δράσης μεταξύ 1084 - 1102 / 1104) από το ρέκτη Αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Αλέξιο A' Κομνηνό (1081 - 1118), στον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης, με τη σύμφωνη γνώμη του πατριάρχη. Εντύπωση προκάλεσε στο χριστεπώνυμο πλήθος που παρακολουθούσε με "θρησκευτική" κατάνυξη την εκτέλεσή του, το απαράμιλλο θάρρος με το οποίο υπέμεινε τις απειλές και τα μαρτύρια, το οποίο εξηγείται κατά την Άννα Κομνηνή, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας, διότι είχε "διαβολική" ενίσχυση. O Αναστασίου στη διδακτορική διατριβή του περί των Παυλικιανών, θεωρεί ότι "ο Αλέξιος εις πάσας τας πράξεις ταύτας ενήργησεν εκ γνησίου θρησκευτικού ζήλου υπέρ της Ορθοδοξίας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-AnDeji_JiB8/WKN4cy3FRDI/AAAAAAAApNw/c0lYb93Jo3gowbAQNBMXqi-Me9Q64rP_QCLcB/s1600/5dc09bf8a29eb8379e6ededdfb046f65.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="281" src="https://2.bp.blogspot.com/-AnDeji_JiB8/WKN4cy3FRDI/AAAAAAAApNw/c0lYb93Jo3gowbAQNBMXqi-Me9Q64rP_QCLcB/s400/5dc09bf8a29eb8379e6ededdfb046f65.PNG.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Εθεώρει τον εαυτόν του περιβεβλημένον με αποστολήν σχεδόν θείαν. Προς τους Παυλικιανούς εφέρθη ηπίως και μετριοπαθώς". Άρα οι Βυζαντινοί ήταν ίσως οι πρώτοι διδάξαντες στη χρήση της πυράς για τον εξορκισμό των αιρετικών, μετά τους ακολούθησαν και οι δυτικοί. Πάντως, Βογόμιλος ήταν ακόμη και ο βασιλιάς της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, Στέφανος, που κυβέρνησε από το 1444 έως το 1461. O ακόλουθος της Αυστριακής πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη, βαρόνος Βρατισλάβ φον Μίτροβιτς, κατά την τελευταία δεκαετία του 16ου αιώνα, μας δίνει μία πολύ λεπτομερή περιγραφή της εκπαίδευσης των γενίτσαρων:<br />
<br />
"Οι εν λόγω γενίτσαροι, αναφέρει, είναι κατά το πλείστον πρόσωπα εξανδραποδισθέντα ή τέκνα χριστιανών χωρικών ζώντων υπό Τουρκικήν προστασίαν. Επί τόπου υπάρχουν ιατροί κρίνοντες την πνευματικήν ικανότητα εκάστου παιδίου. Οσα υπόσχονται περισσότερον, αποστέλλονται εις την υπηρεσία του Τούρκου Αυτοκράτορος, η δε επομένη σειρά εις την υπηρεσία των πασάδων και άλλων επισήμων Τούρκων. Τα λοιπά, όσα φαίνονται υποσχόμενα μικροτέραν διάνοιαν, πωλούνται προς εν δουκάτον έκαστον, εις Ανατολή ή Ασία. Φυλάττονται εκεί μέχρι της ωρισμένης προθεσμίας, δηλαδή, μέχρι της ηλικίας των δέκα οκτώ ετών ή το βραδύτερον είκοσι και ανατρέφονται εις τας στερήσεις, την πείναν, το ψύχος και την ζέστην και τα μεταχειρίζονται ολίγον καλλίτερον των σκύλων.<br />
<br />
Υποχρεούται μόνον ο παραλήπτης τοιούτου παιδίου να το επιστρέψη εις την Αυλήν του σουλτάνου κατά την εκπνοήν της ανωτέρω περιόδου, εάν το εξανδραποδισθέν παιδίον ακόμη ζη. Αν αποθάνη, ο κύριος του οφείλει ν' αναφέρη το γεγονός του καδή (δικαστού) της επαρχίας, τηρούντος κατάλογον των τοιούτων παιδίων, ώστε να διαγραφή του καταλόγου. Περί την ηλικίαν, λοιπόν, των είκοσι ετών, και όταν είναι όλα μαυρισμένα εκ του ηλίου και της ζέστης και εξοικειωμένα εις παν είδος εργασίας, φέρονται εις Κωνσταντινούπολιν εκ των διαφόρων χωρών όπου είχον ούτω διασκορπισθή. Εκεί τα δραστηριώτερα καταγράφονται ως νέοι γενίτσαροι και τάσσονται υπό παλαιούς γενίτσαρους για να μάθουν υπό την διδασκαλίαν των.<br />
<br />
Να σκοπεύουν, να πυροβολούν, να μεταχειρίζωνται την σπάθην, να εξακοντίζουν βέλη, να πηδούν χάνδακας και ν' αναρριχώνται εις τα τείχη. Υποχρεούνται να υπακούουν πάσαν διαταγήν των παλαιών γενίτσαρων, να παρασκευάζουν το φαγητόν των, να σχίζουν ξύλα και να εκτελούν πάσαν υπηρεσίαν εφ' όσον διαρκεί ειρήνη. Οταν βαδίζουν εις τον πόλεμον μετά των παλαιών στρατιωτών, καίτοι έχουν καταγραφεί εις τους καταλόγους των, υποχρεούνται εν τούτοις να τους υπηρετούν ακόμη, να ιδρύουν τας σκηνάς των και να προσέχουν οπίσω τας καμήλους και τας ημιόνους τας φορτωμένας τας προμηθείας και τα χρειώδη. Εν περιπτώσει μάχης ή ακροβολισμού βαδίζουν εις την πρωτοπορίαν και προσπαθούν να υπερβούν αλλήλους εις ανδρείαν και καρτερίαν.<br />
<br />
Ούτε λογίζονται εις τον αριθμόν των παλαιών γενίτσαρων πριν ή να δημιουργηθούν ήρωες. Τότε, όμως, ο νεώτεροι υποχρεούνται να τους υπηρετούν και να τους προσέχουν, ως έπραττον εκείνοι προηγουμένως εις τους άλλους. Εκ τούτων προέρχονται οι ανδρειότατοι και αγριώτατοι πολεμισταί τους οποίους κατέχουν οι Τούρκοι και επ' αυτών ο Τούρκος Αυτοκράτωρ θέτει την μεγίστην εμπιστοσύνην". H περιγραφή του Αυστριακού πρέσβη συνιστά ντοκουμέντο που έχει επιβεβαιωθεί και από άλλες αρχειακές πηγές.<br />
<br />
Στη συνέχεια, τα πιο υγιή, ρωμαλέα και κυρίως ευφυή από τα ιτς ογλάν (τα στρατολογημένα, δηλαδή, Χριστιανόπαιδα) στέλνονταν για ειδική εκπαίδευση είτε στα μεγάλα σουλτανικά ανάκτορα της Προύσας και Αδριανουπόλεως (Edirne) ή σε ειδικές ανακτορικές σχολές της Κωνσταντινουπόλεως και του Γαλατά. Στις αρχές του 16ου αιώνα, αναφέρεται ότι μόνο στις σχολές της Ανδριανουπόλεως και του Γαλατά εκπαιδεύονταν 300 ή 400 ιτς ογλάν. H πιο απαιτητική ήταν η Σχολή των Ανακτόρων, η επονομαζόμενη Σχολή του Εντερούν. Κατά την εκπαίδευση τους, που διαρκούσε πολλές φορές περισσότερο από 14 χρόνια, παρακολουθούσαν ποικίλα μαθήματα και έπαιρναν μία εμπεριστατωμένη και ευρεία μόρφωση.<br />
<br />
Διδάσκονταν την Τουρκική, την Αραβική που είναι γλώσσα του Κορανίου, αλλά και την Περσική, που θεωρούνταν ως η γλώσσα της ποίησης και της λογοτεχνίας γενικότερα, και παραλλήλως μάθαιναν καλές τέχνες, μουσική, καθώς και τρόπους συμπεριφοράς σύμφωνα με τις απαιτήσεις του αυλικού πρωτοκόλλου. Γυμνάζονταν επίσης στο τόξο, στη χρήση των πυροβόλων όπλων, στο ακόντιο και την ιππασία. Γενικά, η εκπαίδευσή τους ήταν ανάλογη με των "ακολούθων" (pages) της φεουδαρχικής δύσεως. H μόρφωσή τους ολοκληρωνόταν με εντατική μελέτη του Κορανίου και του ιερού νόμου (σαριάτ).<br />
<br />
Ύστερα από την πολυετή εκπαίδευση και μαθητεία τους και αφού κατάφερναν να ξεπεράσουν με επιτυχία όλες αυτές τις σκληρές δοκιμασίες, γίνονταν δεκτοί στο άμεσο περιβάλλον του σουλτάνου, όπου είχαν την ευκαιρία να συναναστρέφονται με τους ισχυρούς της αυλής και να μυούνται στα μυστικά της διοικητικής και στρατιωτικής ηγεσίας, στις βαθμίδες της όποιας έμελλε να ανέλθουν με το διάβα του χρόνου. Πράγματι, πολλοί από τους γενίτσαρους αναλάμβαναν τις πιο ηγετικές θέσεις της κρατικής Οθωμανικής μηχανής, γίνονταν ανώτεροι αξιωματούχοι στις διάφορες υπηρεσίες του κράτους, στρατιωτικοί και επαρχιακοί διοικητές, ακόμη και μεγάλοι βεζίρηδες.<br />
<br />
Και ίσως σε αυτό το σημείο μπορούμε να θεωρήσουμε ότι έχουμε τη μεγαλύτερη πρωτοτυπία των Οθωμανών, στη χρήση, δηλαδή, σκλάβων σε βαθμό αποκλεισμού των ελευθέρων Μουσουλμάνων. Έτσι, αποκλειστικά σχεδόν κατά τους πρώτους αιώνες, η Πύλη, δηλαδή, η οθωμανική διοίκηση στηριζόταν στα πιο ρωμαλέα και ευφυή παιδιά των χριστιανικών πληθυσμών, για να προωθήσει και να εδραιώσει το κατακτητικό και οργανωτικό έργο της. Ισως "το πλέον ωραιώτερον βασίλειον του κόσμου που εκθειάζεται πανταχόθεν από τους σοφούς της γης".<br />
<br />
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, δηλαδή, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ρήγας Φεραίος στις πρώτες παραγράφους του περίφημου Συντάγματός του, όφειλε τη μεγαλοσύνη της και τη φήμη της, ακριβώς διότι όχι μόνο σεβάστηκε, αλλά και ενσωμάτωσε γόνιμα τα ποικίλα έθνη και λαούς που απάρτιζαν την πολυπολιτισμική οντότητά της, τουλάχιστον κατά τους πρώτους αιώνες. Αντίθετα, όταν σταδιακά άρχισε να καταπιέζει με τυραννικό τρόπο τους λαούς της λόγω διαφορετικής φυλετικής ή θρησκευτικής προέλευσης, τότε επήλθε η παρακμή, μετατράπηκε σε τουρκοκρατία, με ό,τι αρνητικό φορτίο κουβαλάει ο όρος και γι' αυτό ακόμη και ο Ρήγας, στη συνέχεια του Συντάγματός του, ομιλεί για διεφθαρμένο σουλτάνο και κακοδιοίκηση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-fKVfyjnJzrg/WKN4sxBbPCI/AAAAAAAApN0/ZHrFA4Jw3aI1bggwRlIsL63MR9FvgVUFgCLcB/s1600/a3432db4441eb051182108b1db4d522a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="351" src="https://4.bp.blogspot.com/-fKVfyjnJzrg/WKN4sxBbPCI/AAAAAAAApN0/ZHrFA4Jw3aI1bggwRlIsL63MR9FvgVUFgCLcB/s400/a3432db4441eb051182108b1db4d522a.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Από την οποία η μόνη λύτρωση ήταν, κατά τη γνώμη του, η δημιουργία μίας Βαλκανικής Συνομοσπονδίας όλων των λαών των Βαλκανίων, μηδέ των Τούρκων εξαιρουμένων. H προοπτική μίας τέτοιας λαμπρής σταδιοδρομίας δεν άργησε να δελεάσει ακόμη και τους ίδιους τους ελεύθερους Μουσουλμάνους υπηκόους της Αυτοκρατορίας, οι οποίοι βλέποντας τα παιδιά τους να αποκλείονται από τις ηγετικές τάξεις, έφθασαν στο σημείο να τα παρουσιάζουν ως Χριστιανόπουλα για να επιτύχουν τη στρατολόγησή τους ή σε κάποιες περιπτώσεις δωροδοκούσαν τους Χριστιανούς γείτονές τους, για να ανταλλάξουν κρυφά τα παιδιά τους.<br />
<br />
Βεβαίως, για πολλούς Χριστιανούς το παιδομάζωμα θεωρείτο παράλληλα ως ένα βαρύτατο πλήγμα, αν και δεν έλειψαν και εκείνοι οι Χριστιανοί γονείς που παρέδιδαν αγόγγυστα τα παιδιά τους, ελπίζοντας ότι κατ' αυτό τον τρόπο θα τους εξασφάλιζαν μία καλύτερη και ανετότερη ζωή. Στην πορεία των χρόνων, οι γενίτσαροι μεταβλήθηκαν συχνά σε πιστά όργανα της Οθωμανικής πολιτικής και ταυτόχρονα έδειχναν ιδιαίτερη αφοσίωση στη νέα θρησκεία τους, μολονότι πολλοί από αυτούς είχαν ενταχθεί στο τάγμα των μπεκτασήδων, που ασφαλώς ήταν κάτι αισθητά διαφορετικό από την επίσημη εκδοχή του Ισλάμ. Επίσης, αξίζει να αναφέρουμε ότι υπήρξαν και γενίτσαροι που κατάφεραν να διαφυλάξουν την ανάμνηση της καταγωγής και της θρησκείας τους.<br />
<br />
Είναι χαρακτηριστική η μαρτυρία (1491) του Ιανού Λασκάρεως, ότι μεταξύ των γενίτσαρων της Κωνσταντινουπόλεως υπήρξαν πολλοί που ένιωθαν συναισθηματικά πολύ κοντά στους Χριστιανούς και, όποτε μπορούσαν, ευνοούσαν τους πρώην ομοθρήσκους τους, ενώ αναφέρει ότι ο γαμπρός του σουλτάνου Βαγιαζίτ B', ο εξωμότης Hersek, του εξομολογήθηκε ότι ήταν κρυπτοχριστιανός. Επίσης, ένας αγάς (επικεφαλής) των γενίτσαρων, παρουσία του σουλτάνου που τον συνόδευε στο Μοναστήρι, κάλεσε τη μητέρα του από τη Χιμάρα για να τη δει. O γενίτσαρος Μουχαμέτης Παπαδάτος από την Άρτα, μάλιστα, δεν δίστασε να διαφύγει στο εξωτερικό και να βαπτισθεί Χριστιανός το 1587, σε ηλικία 28 ετών, στην Τυβίγγη (Tubigen).<br />
<br />
Τέλος, μπορούμε ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι υπήρξαν γενίτσαροι που υποστήριξαν απροκάλυπτα τη σταυροφορία των κρατών της δύσης εναντίον των Τούρκων. Τα στοιχεία της εποχής εκείνης σχετικά με το παιδομάζωμα είναι αντικρουόμενα. Υπάρχουν ξένοι παρατηρητές που τονίζουν την απροθυμία των χριστιανών γονέων να αποχωριστούν τους γιους τους. O Στέφανος Γκέρλαχ, εφημέριος του πρεσβευτή των Αψβούργων στην Κωνσταντινούπολη, επισήμανε το 1577 ότι "οι Χριστιανοί παντρεύουν τους γιους τους σε ηλικία οκτώ ή εννέα ετών, προκειμένου να γλιτώσουν από το Τουρκικό παιδομάζωμα, εφόσον οι έγγαμοι δεν στρατολογούνται".<br />
<br />
Αντίθετα ο Βενετός πρέσβης ανέφερε, έναν αιώνα νωρίτερα, ότι οι Χριστιανοί γονείς αντιμετώπιζαν θετικά το παιδομάζωμα, γιατί έδινε στους γιους τους μία ευκαιρία για εξέλιξη. Αναμφίβολα πρέπει να υπήρχαν και οι δύο τάσεις. Μόνο σε μεταγενέστερες εποχές της Οθωμανικής παρακμής και της δυτικής επιθετικότητας, φανατίστηκαν τόσο οι Χριστιανοί όσο και οι Μουσουλμάνοι κι έπαψαν να είναι ανεκτικοί. Από το μακρύ κατάλογο των εξεγέρσεων κατά της Τουρκικής εξουσίας, πολλές από τις οποίες μάλιστα οφείλονταν στους γενίτσαρους, είναι γνωστή μόνο μία μικρή αναταραχή που θα μπορούσε να αποδοθεί συγκεκριμένα στο παιδομάζωμα.<br />
<br />
O Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής εξέδωσε ένα διάταγμα στο οποίο αφού κατονόμαζε τους λαούς (Ρώσους, Πέρσες, Τσιγγάνους και Τούρκους) από τους οποίους απαγορευόταν να στρατολογηθούν τα παιδιά τους, τόνιζε εμφατικά: "Αν οποιοσδήποτε αξιωματούχος στρατολογήσει τέτοια παιδιά, είτε ως αποτέλεσμα δωροδοκίας ή κατ' απαίτηση κάποιου ή εξαιτίας παρεμβάσεων υψηλά ιστάμενων προσώπων και τους συμπεριλάβει στον αριθμό των πιστών σκλάβων μου, ας έχει την κατάρα του Αλλάχ και των 24.000 προφητών". Το παρακάτω ηπειρώτικο τραγούδι εκφράζει την οδύνη των γονέων που στερούνταν τα παιδιά τους λόγω του παιδομαζώματος:<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">"Ανάθεμά σε, βασιλιά, και τρις ανάθεμά σε, </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">με το κακό οπόκαμες και το κακό που κάνεις.</span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Στέλνεις, δένεις τους γέροντας, τους πρώτους τους παπάδες </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Να μάσης παιδομάζωμα, να κάμης γενίτσαρους. </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Κλαίν' οι γοναίοι τα παιδιά, κ' οι αδελφές τα αδέλφια, </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Κλαίγω κ' εγώ και καίγομαι και όσο ζω θα κλαίγω. </span></i></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Πέρσι πήραν τον γιόκα μου, φέτο τον αδελφό μου".</span></i></b></div>
<br />
Επιστολή - έκκληση βοηθείας Χριστιανών της δυτικής Μικράς Ασίας προς το μεγάλο μάγιστρο της Ρόδου (20 / 6 / 1456):<br />
<br />
<i>"Εμείς οι πτώχοι οι δούλοι σας οι Χριστιανοί οι ένπρεποι άνθρωποι, όπου ήκεβαν εις την Τουρκίαν, μικροί τε και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, την αυθεντία σας, να τον εξεύρετε, αυθέντη, πως έχωμεν αγανάκτησιν από τον Τούρκον, και πέρνουν τα παιδιά μας, και κάμνουν τα Μουσουλμάνους, και διά τούτω παρακαλούμεν την αυθεντίαν σας. Να βάλετε βουλήν, και στείλη ο αγιώτατος ο πατριάρχης (ο Πάπας) τα κάτεργά του, να μας σικόσετε απεδώ με τας γυναίκας μας και τα παιδιά μας, ότι έχομεν μεγάλην αγανάκτησιν από τον Τούρκον, ότι να μην χάσομεν τα παιδιά μας, αμή να έλθομεν εις τον τόπον σας, να ζήσομεν και να αποθάνομεν ως υποταχτικοί της αυθεντίας σας εντάμα μετά σας πάντοτε. Ει δε και αφήσετέ μας εδώ εις τούτο το νίκον, ότι να χαθούν τα παιδιά μας, να το δόσετε λόγιον εις τον θεόν, και το κρήμαν μας να ένεν απάνο σας. Και διά τούτω παρακάλον την αυθεντία σας και τον αγιώτατον τον πατριάρχην, το εγληγορότερον, όπου εμπορίζεται, να πένπι τα κάτεργά του, να μας σικόσουν. Κριστός ο Θεός στερόνη τα χρόνια της αυθεντίας σας".</i><br />
<br />
Το αποτέλεσμα αυτού του εντυπωσιακού συστήματος ήταν ότι μία μεγάλη Μουσουλμανική Αυτοκρατορία στηριζόταν στη δύναμη και στη νοημοσύνη των Χριστιανών. Την περίοδο από την άλωση της Κωνσταντινούπολης έως το 1623, την περίοδο ακμής της Αυτοκρατορίας, μόνο 5 από τους 47 μεγάλους βεζίρηδες ήταν Τουρκικής καταγωγής. Από τους υπόλοιπους 42, 11 ήταν Αλβανοί, 11 Σλάβοι, 6 Έλληνες, 1 Κιρκάσιος, 1 Αρμένιος, 1 Γεωργιανός, 1 Ιταλός και 10 άγνωστης καταγωγής. O πρεσβευτής Μπούσμπεκ (μέσα 16ου αιώνα) αναφέρει τους λόγους που κατά τη γνώμη του εξηγούν γιατί ο Οθωμανός σουλτάνος μετατράπηκε σε μεγάλο ηγέτη του Ισλάμ και σε τρομερό εχθρό της χριστιανοσύνης:<br />
<br />
<i>"Στην Τουρκία, κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να παρέμβει στη θέση στην οποία γεννήθηκε και στην τύχη που θα έχει στη ζωή του. Αυτοί που κατέχουν τις υψηλότερες θέσεις μετά το σουλτάνο, είναι πολύ συχνά παιδιά βοσκών και βουκόλων, οι οποίοι αντί να ντρέπονται για την καταγωγή τους, υπερηφανεύονται γι' αυτήν. Έτσι, μεταξύ των Τούρκων, οι τιμές, τα αξιώματα και οι διοικητικές θέσεις αποτελούν ανταμοιβές για την ικανότητα και την αξία. Όσοι είναι ανέντιμοι, οκνηροί και νωθροί, δεν διακρίνονται ποτέ, αλλά παραμένουν στο σκοτάδι και την περιφρόνηση. Αυτός είναι ο λόγος που οι Τούρκοι επιτυγχάνουν οτιδήποτε επιδιώκουν και είναι ηγετική φυλή και καθημερινά επεκτείνουν τα όρια της εξουσίας τους. H δική μας μέθοδος (στις Ευρωπαϊκές χώρες) είναι πολύ διαφορετική. Δεν υπάρχει περιθώριο για αξιοκρατία, τα πάντα εξαρτώνται από την καταγωγή".</i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-GwMMaZMRXYE/WKN6PHk4giI/AAAAAAAApN8/9nGFJxSDxnAIBE2sY-I7lMbARxzfMy0BACLcB/s1600/e760eaf356e3375353e0aec52af2a83a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="311" src="https://4.bp.blogspot.com/-GwMMaZMRXYE/WKN6PHk4giI/AAAAAAAApN8/9nGFJxSDxnAIBE2sY-I7lMbARxzfMy0BACLcB/s400/e760eaf356e3375353e0aec52af2a83a.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
H εγκατάλειψη της θεσμοποιημένης μεθόδου στρατολόγησης γενιτσάρων τοποθετείται στο 1638 και πάντως από τη χρονιά αυτή και μετά, τουλάχιστον για το επόμενο μισό του 17ου αιώνα, εφαρμοζόταν όλο και πιο αραιά. H επίσημη κατάργησή του φανερώνει ξεκάθαρα την αυξανόμενη επιρροή των γενίτσαρων στη διαχείριση στρατιωτικών ζητημάτων. Επίσης, με το τέλος της στρατολόγησής τους μέσω του παιδομαζώματος εξασφαλίστηκε η μόνιμη συμμετοχή στο σώμα με κληρονομικό δικαίωμα, κάτι που υποβάθμισε οριστικά την προσφορά τους ως μάχιμης μονάδας και τους ανέδειξε σε επικίνδυνο παράγοντα αποδιοργάνωσης και αναταραχών.<br />
<br />
Με την προοδευτική διεκδίκηση θέσεων του στρατού και της διοίκησης από τους ελεύθερους Μουσουλμάνους και με το βαθμιαίο εκφυλισμό του σώματος των γενίτσαρων, ο αριθμός των δούλων της Πύλης μειώθηκε και το παιδομάζωμα έτεινε να περιοριστεί σε μεμονωμένες και σποραδικές περιπτώσεις. Μάλιστα μαρτυράται ακόμη και ανταρσία κατοίκων που αρνούνταν, πλέον στις αρχές του 18ου αιώνα, τη διενέργεια παιδομαζώματος στην περιοχή τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των Ναουσαίων, οι οποίοι αρνήθηκαν να παραδώσουν τα παιδιά τους, το 1705, και σκότωσαν τους Τούρκους στρατιωτικούς, εντεταλμένους με τη στρατολογία.<br />
<br />
Επειτα, περισσότεροι από 100 άνδρες με επικεφαλής τον αρματολό Ζήση Καραδήμο και τους δύο γιους του, σχημάτισαν συμμορία, ύψωσαν τη σημαία της ανταρσίας και άρχισαν να διατρέχουν τα βουνά και τις πεδιάδες της Βέροιας και της Νάουσας, ληστεύοντας και σκοτώνοντας τους μουσουλμάνους κατοίκους της υπαίθρου. H ανταρσία καταπνίγηκε λίγο αργότερα με τη δυναμική επέμβαση Τουρκικής δύναμης και όσοι συνελήφθησαν, εκτελέστηκαν. Φαίνεται ότι εκείνα τα τραγικά γεγονότα στη Νάουσα αποτελούν τον επίλογο της ιστορίας του παιδομαζώματος.<br />
<br />
Οι υπολογισμοί του Αυστριακού ιστορικού, Ιωσήφ Χάμμερ, ανεβάζουν τον αριθμό των παιδιών του παιδομαζώματος καθ' όλη τη διάρκεια της Οθωμανικής ιστορίας σε μισό εκατομμύριο, ενώ ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος υπολογίζει ότι ήταν ένα εκατομμύριο. Ωστόσο, όλοι αυτοί οι υπολογισμοί είναι ιδιαίτερα επισφαλείς, καθώς οι ειδήσεις των συγχρόνων είναι σποραδικές και συχνά η ακρίβειά τους αμφίβολη. Σύμφωνα με Τουρκική πηγή του τέλους του 16ου αιώνα, 200.000 παιδιά Χριστιανών ήταν ήδη θύματα παιδομαζώματος. Μόνο στην Τραπεζούντα, όταν περιήλθε η περιοχή στην κατοχή των Οθωμανών, το 1461, αναφέρεται ότι εξισλαμίσθηκαν 800 "παλληκαρόπουλα", ενώ στη Νέα Φώκαια 100.<br />
<br />
Χρονικό των αρχών του 16ου αιώνα αναφέρει ότι, κατά την κατάκτηση της Πελοποννήσου, ο Μεχμέτ B' πήρε σε μία περίπτωση 300 και σε μία άλλη 900 "παιδιά αρσενικά και τα έκαμε διά γενίτζαρους". <br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ</b></span><br />
<br />
Το πρώτο ερώτημα που δημιουργείται στην όλη υπόθεση είναι «το τι προηγήθηκε του παιδομαζώματος». Έχει σημασία να αντιληφθεί κανείς ότι το καθεστώς των δούλων στην υπηρεσία των σουλτάνων, συμπεριλαμβανομένου και του σώματος των γενιτσάρων, προηγήθηκε χρονολογικά της καθιέρωσης του συστήματος του παιδομαζώματος. Όπως συνέβη στην Αυτοκρατορία των Αββασιδών (της Βαγδάτης) και στα Ισλαμικά σουλτανάτα της Αιγύπτου και του Ιράν, έτσι και οι Οθωμανοί συγκρότησαν ένα στρατό από σκλάβους και εμπιστεύτηκαν τις διοικητικές υποθέσεις του κράτους σε ειδικά εκπαιδευμένους σκλάβους.<br />
<br />
Γιατί όταν ο σουλτάνος παραχωρούσε την εξουσία του αποκλειστικά σε άτομα που του χρωστούσαν τυφλή υποταγή, τότε εξασφάλιζε την απόλυτη κυριαρχία του. Μπορεί ο ίδιος να τους υψώσει ή να τους καταστρέψει άφοβα. Τα προοθωμανικά Ισλαμικά κράτη χρησιμοποιούσαν τους σκλάβους σε στρατιωτικά κυρίως καθήκοντα. Η γραφειοκρατία, από την οποία προέρχονταν οι βεζίρηδες (κάτι σαν υπουργοί τη σημερινή εποχή) παρέμενε στα χέρια των ντόπιων Μουσουλμάνων και ιδίως των ιεροδιδασκάλων (ουλεμάδων). Οι Οθωμανοί θα ακολουθήσουν την ίδια αρχή ως τα μέσα του 15ου αιώνα, όταν ο Μεχμέτ ο Πορθητής της Πόλης άρχισε να εκχωρεί την βασιλική εξουσία του συχνότερα σε σκλάβους.<br />
<br />
Οι μεγάλοι βεζίρηδες (κάτι σαν τους σημερινούς πρωθυπουργούς, αλλά με μεγαλύτερη ακόμα εξουσία) προέρχονταν όλοι ή οι περισσότεροι από το σώμα των σκλάβων τόσο κατά την διάρκεια της δικής του βασιλείας όσο και μετά το θάνατό του κατά τη διάρκεια της βασιλείας των διαδόχων του. 14ο αιώνα οι περισσότεροι από τους σκλάβους αυτούς ήταν πρώην αιχμάλωτοι πολέμου, γιατί σύμφωνα με το σεριάτ (ιερό Ισλαμικό νόμο) το 1/5 όλων των αιχμαλώτων ανήκε στον σουλτάνο. Επίσης τα παιδιά αρχοντικών οικογενειών στις νεοκατακτημένες περιοχές μεταφέρονταν καμιά φορά στο σαράι ως όμηροι. Άλλη πηγή προσωπικού ήταν τα σκλαβοπάζαρα. Το 17ο αιώνα έφθαναν μόνο στην Κων/πολη 20.000 δεσμώτες το χρόνο.<br />
<br />
Ωστόσο κατά το 15ο και 16ο αιώνα οι περισσότεροι σκλάβοι προέρχονταν από αναγκαστική στρατολογία των υπηκόων, από το παιδομάζωμα. Εδώ αναγκαίο είναι να διευκρινιστεί ότι το παιδομάζωμα αφορούσε μόνον τον άρρενα πληθυσμό και όχι το θήλυ. Το δεύτερο ερώτημα που αναφύεται είναι «πότε άρχισε το παιδομάζωμα και ποια ήταν η μεθοδολογία του;». Οι πηγές της εποχής δείχνουν ότι το σύστημα λειτουργούσε ήδη από το τέλος του 14ου αιώνα. Σε λόγο παρηγορητικό του Μητροπολίτη Ισιδώρου Γλαβά προς τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης το 1395, πληροφορούμαστε ότι το devsirme ήδη εφαρμοζόταν τότε, ίσως και νωρίτερα, σίγουρα πάντως την εποχή του Μουράτ του Α' (1360 - 1389).<br />
<br />
Επίσης ο Κούρδος ιστορικός Ιντρίς–Αλ Μπιτλισί (πεθ. 1520) αναφέρει ότι αυτό άρχισε ταυτόχρονα με την οργάνωση του σώματος των γενιτσάρων -το οποίο οργάνωσε ο Καρά Χαλίλ Τσανταρλί, καζασκέρης της εποχής του Μουράτ του Α', στον οποίο αποδίδεται και από τα Τουρκικά χρονικά η εφαρμογή του παιδομαζώματος. Παιδομάζωμα γινόταν κάθε χρόνο, αλλά κάποτε κάθε πέντε ή επτά χρόνια κατά περιοχές. Όταν πλησίαζε η ημερομηνία γι’αυτό, ο Σουλτάνος όριζε με φιρμάνι (σουλτανική διαταγή προς συγκεκριμένον υπάλληλο της Αυτοκρατορίας) έναν επίτροπο και έναν αξιωματικό των γενιτσάρων (τον devcirme agasi) για κάθε περιφέρεια.<br />
<br />
Με την επίβλεψη του Καδή (ιεροδικαστή) και του τοπικού Σπαχή (Μουσουλμάνου γαιοκτήμονα) η επιτροπή με τελάληδες καλούσε σε κάθε χωριό όλα τα αγόρια μεταξύ οκτώ και είκοσι ετών, μαζί με τους πατεράδες τους, όπως και τους ιερείς με τους καταλόγους της εκκλησίας και διάλεγε τελικά όσα έμοιαζαν γερά κι έξυπνα. Μια διάταξη του φιρμανιού απαγόρευε να στρατολογείται ο μοναχογιός μιας χήρας ή μεγαλύτερο από ένα συγκεκριμένο ποσοστό νέων ενός χωριού. Αυτό δεν οφειλόταν μόνο στην ευσπλαχνία, αλλά στόχευε και στο μη αφανισμό της γεωργίας. Σκοπός ήταν η πολιτική ηρεμία διαλέγοντας τα καλύτερα παιδιά μιας κοινότητας, την αποστερούσες από τους φυσικούς ηγέτες της, αφού άφηνες πίσω τους λιγότερο προικισμένους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-KtAAbKQ6-Qk/WKPpgbMRDaI/AAAAAAAApOM/N5lQf-TM7RwNOFehPkm8UOvdvIWq-YD5ACLcB/s1600/barbarossa-sklabopazara.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="338" src="https://4.bp.blogspot.com/-KtAAbKQ6-Qk/WKPpgbMRDaI/AAAAAAAApOM/N5lQf-TM7RwNOFehPkm8UOvdvIWq-YD5ACLcB/s400/barbarossa-sklabopazara.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στις πόλεις δεν επιβαλλόταν devsrime, αν και η Αθήνα το έζησε τουλάχιστον δύο φορές. Οι κάτοικοι των πόλεων ήταν απαραίτητοι ως τεχνίτες. Ούτε οι παντρεμένοι στρατολογούνταν και η διάταξη αυτή είχε ως αποτέλεσμα να παντρεύονται πολύ συχνά τα αγόρια σε ηλικία δώδεκα ετών. Από τους βαλκάνιους Χριστιανικούς λαούς εξαιρούνταν οι Ρουμάνοι επειδή ήταν φόρου υποτελείς και όχι υπόδουλοι. Παιδομάζωμα δεν έγινε ποτέ ούτε στη Μολδαβία ούτε την Βλαχία. Εβραίοι και Τσιγγάνοι δεν στρατολογούνταν, οι πρώτοι γιατί ήταν αστοί, γιατροί και λογιστές, οι δεύτεροι γιατί τους περιφρονούσαν. Στην αρχή η εξαίρεση ίσχυε και για τους Αρμένιους, αλλά τελικά ορισμένοι από αυτούς έγιναν δεκτοί.<br />
<br />
Κανένας περιορισμός δεν ίσχυε για τους Έλληνες, οι οποίοι ανέδειξαν αρκετούς διακεκριμένους Πασάδες. Τελικά το παιδομάζωμα επεκτάθηκε και στην Ανατολία, αλλά οι Μικρασιάτες δεν ήταν ποτέ τόσο περιζήτητοι, όσο οι Βαλκάνιοι Έλληνες, Αλβανοί, Σλαύοι, όλοι εκ του Ορθοδόξου μιλέτ (θρησκευτική ομάδα). Εξαιρούνταν επίσης από αυτό οι κάτοικοι ορισμένων πόλεων και των γύρω περιοχών τους, όπως η Κωνσταντινούπολη, τα Ιωάννινα (παράδοση στον Σινάν Πασά το 1430), ο Γαλατάς, η Ρόδος και άλλες (λόγω της ειδικής συνθήκης κατά την παράδοσή τους στους Οθωμανούς) και διάφορες ομάδες χωρικών υπηκόων που προσέφεραν ιδιαίτερες υπηρεσίες στο κράτος.<br />
<br />
Όπως εργάτες σε μεταλλεία και αλυκές, φύλακες δρόμων και στενών και οι κάτοικοι ορισμένων βακουφίων (ευαγών ιδρυμάτων). Οι κάτοικοι της Βοσνίας είχαν δεχτεί τον Ισλαμισμό ομαδικά, αλλά είχαν ζητήσει ως προνόμιο να στρατεύονται τα παιδιά τους εξαιρούμενοι από τους άλλους Μουσουλμάνους. Τελικά λοιπόν η επιλογή γινόταν κυρίως ανάμεσα στα παιδιά των Χριστιανών χωρικών που απασχολούνταν στη γεωργία και που η περιοχή τους δεν εξαιρείτο από την στρατολογία. Η επιτροπή, αφού συγκέντρωνε τα αγόρια, σημείωνε σε διπλό κατάστιχο το όνομα και τα χαρακτηριστικά κάθε παιδιού και τα έστελνε με τη συνοδεία φρουράς και ενός ταχυδρόμου (του surucu).<br />
<br />
Ο οποίος έπαιρνε μαζί και το ένα αντίτυπο του καταλόγου (το άλλο κρατούσε ένας αξιωματικός των σπαχήδων, ο yaya–basi), χωρισμένα σε ομάδες των 100 έως 150 ατόμων, στον αγά των γενιτσάρων, στην Κων/πολη. Τα έξοδα μεταφοράς πλήρωναν οι ραγιάδες των περιοχών από τις οποίες περνούσαν, όπως και το σκούφο και τον κόκκινο στόχινο αμπά που τους φορούσαν, τα οποία κατασκεύαζαν οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης. Όταν έφταναν τα αγόρια στην Πόλη γινόταν έλεγχος και νέα διαλογή, σύμφωνα με τη φυσιογνωμική (kiyafa) και τα καλύτερα από αυτά προορίζονταν για ic-oglan (εσωτερικά παιδόπουλα) και έπαιρναν ιδιαίτερη εκπαίδευση σ’ένα από τα παλάτια (της Προύσας, της Ανδριανούπολης, του Γαλατά, της Καλλίπολης).<br />
<br />
Τέλος τα ικανότερα όλων γίνονταν δεκτά στο παλάτι του Σουλτάνου. Τα υπόλοιπα παιδιά τα νοίκιαζαν σε χωρικούς της Ανατολής ή και της Ρούμελης (ανάλογα με την καταγωγή τους) προτού ενταχθούν στο σώμα των γενιτσάρων με σκοπό να διδαχθούν τη γλώσσα και τα έθιμα των Τούρκων. Τους δεύτερους δεν τους υποχρέωναν άμεσα να ασπαστούν το Ισλάμ, αλλά άφηναν να φανεί ότι δεν μπορούν αλλιώς να ελπίζουν σε προαγωγές. Τα ic-oglan (ιτς ογλάν) τα εκπαίδευαν σε διάφορες χειρονακτικές εργασίες και παράλληλα στο κοράνι, τον ιερό νόμο, στην Αραβική και Περσική γλώσσα, στην πολεμική τέχνη, στην ιππασία, στο cirid (έφιππο ακοντισμό) και στη μουσική.<br />
<br />
Την εκπαίδευση αυτή τούς την παρείχαν διάφοροι διδάσκαλοι (Χοτζάδες) κάτω από την επίβλεψη των λευκών ευνούχων. Η πρώτη αυτή εκπαίδευση διαρκούσε από δύο έως επτά έτη. Τότε γινόταν και νέο ξεδιάλεγμα, το οποίο λεγόταν τσικμάς και τα ικανότερα προωθούνταν στο σαράι του Σουλτάνου για συνέχιση της εκπαιδεύσεώς τους στους δύο οντάδες (διαμερίσματα), μικρό και μεγάλο, του παλατιού για άλλα τέσσερα χρόνια. Τα υπόλοιπα κατατάσσονταν στις τάξεις του ιππικού των καπικουλήδων (δούλων της Πύλης). Μετά την εκπαίδευση αυτή, τα ικανότερα των ικανοτέρων πάλι διαχωρίζονταν και οδηγούνταν για υπηρεσία πλέον σε ένα από τα τέσσερα προσωπικά διαμερίσματα του σουλτάνου.<br />
<br />
Το θησαυροφυλάκιο (χαζινές), το κελάρι, το διαμέρισμα εκστρατείας (σεφερλή οντά) και το προσωπικό διαμέρισμα (χάς οντά). Τα υπόλοιπα κατατάσσονταν και πάλι στο ιππικό. Στο σαράι οι ακ αγάδες (λευκοί ευνούχοι), με επικεφαλής τον καπού-αγασί (λευκό αρχιευνούχο), επόπτευαν τα παιδιά και τα ασκούσαν σε αμείλικτη πειθαρχία. Κάθε λεπτό της ζωής τους ήταν προγραμματισμένο. Ξυπνούσαν, κοιμόταν, έτρωγαν, αναπαύονταν και έπαιζαν σε καθορισμένες ώρες. Δεν είχαν δικαίωμα να συζητούν όποτε ήθελαν, ο δε κόσμος έξω από το σαράι ήταν απαγορευμένος. Ζούσαν ζωή εργένηδων και κατά κανόνα έμεναν στο παλάτι έως τα εικοσιπέντε ή τα τριάντα τους.<br />
<br />
Κάθε δραστηριότητά τους ελεγχόταν και οι παραβάσεις των κανονισμών συνεπαγόταν πάντα ανάλογες τιμωρίες, επίπληξη, φάλαγγα, απόλυση ή θάνατο. Από αυτά λοιπόν τα ic-oglan (και ειδικά από αυτά του προσωπικού διαμερίσματος του σουλτάνου) προέρχονταν οι ανώτεροι αγάδες που διορίζονταν σε θέσεις επαρχιακών διοικητών ή επικεφαλείς υπηρεσιών του παλατιού ή και αξιωματικοί των γενιτσάρων και του σουλτανικού ιππικού και γενικώς οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Όλα όσα αναφέραμε παραπάνω αφορούσαν τα ic-oglan ή εσωτερικά παιδόπουλα του σαραγιού. Τα υπόλοιπα, αυτά που νοικιάσθηκαν σε χωρικούς, ζούσαν στην επαρχία σε σκληρό περιβάλλον, κάνοντας τις πιο σκληρές αγροτικές εργασίες, για δύο έως τέσσερα χρόνια.<br />
<br />
Τότε περνούσε από την περιοχή ειδικός αξιωματούχος, ο οποίος τα παραλάμβανε και τα οδηγούσε στην Κων/πολη, όπου καλούνταν να καλύψουν κενά ως acemi oglan (ατζεμί ογλάν - ξένα αγόρια, εκπαιδευόμενα, δηλ νεοσύλλεκτα) στους ειδικούς ορτάδες (Λόχους) των Γενιτσάρων. Υπήρχαν βέβαια και παιδιά που στέλνονταν σε άλλες εργασίες, όπως στους οπλοποιούς, το ναυαρχείο, τους κήπους των παλατιών κ.λ.π., αλλά τα περισσότερα γίνονταν ατζέμ. Στους ορτάδες τους εκπαιδεύονταν σκληρά τόσο στις πολεμικές τέχνες όσο και στις διάφορες χειρονακτικές εργασίες, λαμβάνοντας και ημερήσια αποζημίωση. Στο τέλος, σταδιακά, συμπλήρωναν τις τάξεις των γενιτσάρων γινόμενοι έτσι κανονικοί γενίτσαροι.<br />
<br />
Το τρίτο ερώτημα που τίθεται είναι «ποιος είναι ο συνολικός αριθμός των αγοριών που στρατολογήθηκαν στο παιδομάζωμα». Αν και είναι αρκετά δύσκολο να υπολογισθεί ο ακριβής αριθμός των Χριστιανοπαίδων του ντεβσιρμέ, εν τούτοις Τουρκολόγοι ερευνητές, μελετητές των κατάστιχων που διασώθηκαν, κατόρθωσαν να πλησιάσουν το αριθμό που πιθανολογούν ότι συγκεντρώθηκε. Για παράδειγμα: σε φιρμάνια των αρχών του 15ου αιώνα αναγράφεται η στρατολόγηση ενός παιδιού ανά τρεις ή πέντε οικογένειες, σε αντίστοιχο του 16ου αιώνα αναγράφεται ένα παιδί ανά σαράντα οικογένειες. Το 1573 (επί Σελίμ Β' 1566 - 1574) συγκεντρώθηκαν 8.000 αγόρια από Βαλκάνια και Ανατολία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-3FsXzIV7aUk/WKPqFyGEUQI/AAAAAAAApOU/1wbuUObL3qYE6Oe5g7neTKBFldbo3iNMgCLcB/s1600/Debarquement_et_maltraitement_de_prisonniers_a_alger.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://2.bp.blogspot.com/-3FsXzIV7aUk/WKPqFyGEUQI/AAAAAAAApOU/1wbuUObL3qYE6Oe5g7neTKBFldbo3iNMgCLcB/s400/Debarquement_et_maltraitement_de_prisonniers_a_alger.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Το 1637 και το 1638 (επί Μουράτ Δ' 1623 - 1640) συγκεντρώθηκαν 8.000 τη χρονιά. Το τελευταίο σημαντικό παιδομάζωμα έγινε το 1663 (επί Μεχμέτ Δ' 1648 - 1687) και είχε παρόμοια αποτελέσματα, ενώ ένα άλλο που έγινε δώδεκα χρόνια αργότερα, το οποίο ζήτησε ο μεγάλος βεζίρης Κιοπρουλή Αχμέτ Πασάς, δυσκολεύτηκε πολύ να συγκεντρώσει 3.000 παιδιά. Όταν ο Αχμέτ ο Γ' (1703 - 1730) το 1705 ζήτησε 1.000 αγόρια, η στρατολόγησή τους δεν μπορούσε πια να χαρακτηριστεί ντεβσιρμές με την αρχική έννοια του όρου. Συνολικά, από ό,τι φαίνεται, έπαιρναν 1.000 έως 10.000 παιδιά το χρόνο. Υπολογίζονται σε 200.000 όλα τα Χριστιανόπουλα που συγκεντρώθηκαν κατά την εποχή του παιδομαζώματος.<br />
<br />
Το τέταρτο ερώτημα που βγαίνει στην επιφάνεια είναι το «κατά πόσον τα παιδιά αυτά αποκόπτονταν (δηλ ξεχνούσαν) το παρελθόν τους». Αν λάβουμε υπόψιν μας τη μάλλον αγραμματοσύνη τους, τις μακροχρόνιες ταλαιπωρίες και κακουχίες, το νεαρό της ηλικίας, τις συνεχείς και ποικίλες επιδράσεις του Μουσουλμανικού περιβάλλοντος, τη συστηματική εντατική εκπαίδευση και προπαγάνδα εξ απαλών ονύχων, θα εννοήσουμε ότι ήταν πολύ δύσκολο οι Χριστιανόπαιδες εκείνοι να αντιδράσουν και να μην αφομοιωθούν. Κατ’αρχάς και με την είσοδο τους στην Κων/πολη, έχαναν το όνομα τους αποκτώντας Μουσουλμανικό, για το δε επίθετό τους, που σύμφωνα με την καθιερωμένη Μουσουλμανική παράδοση εκφραζόταν με το όνομα του πατρός.<br />
<br />
Στην προκειμένη περίπτωση αντικαταστάθηκε με το υιός του Αμπτουλάχ (υιός του δούλου του Θεού) λεγόταν κάποιος Αχμέτ υιός του Αμπτουλάχ. Παρόλα αυτά όμως και παρόλο που οι νέοι αυτοί αποδείχθηκαν σκληροί υποστηρικτές του Οθωμανικού συστήματος και φανατικοί υποστηρικτές της Νέας Πίστεως, είναι μάλλον απίθανο να είχαν ολοκληρωτικά ξεχάσει την καταγωγή τους και τη μητρική τους γλώσσα. Ένα μέρος από τις αρκετά καλές σχέσεις που διατηρούσαν ορισμένοι επαρχιακοί διοικητές με τους υποτελείς τους, μπορούν να εξηγηθούν ίσως καλύτερα αν δεχτούμε ότι υπήρχαν τέτοιες μνήμες. Υπάρχουν όμως και καλύτερες αποδείξεις. Πρόκειται για τον Ελληνικής καταγωγής Ιμπραήμ Πασά.<br />
<br />
Ο οποίος κατέχοντας το αξίωμα του μεγάλου βεζίρη για 13 χρόνια την εποχή του Σουλεϊμάν Α' του Μεγαλοπρεπούς (1520 - 1566) και προτού εκτελεσθεί το 1536, είχε κατηγορηθεί για πολλές ατασθαλίες στη διάρκεια της εκτελέσεως των καθηκόντων του, ανάμεσα στις οποίες και η σοβαρή κατηγορία ότι πλούτιζε τους συγγενείς του και τις οικογένειές τους σε βάρος του δημοσίου. Ο Μεχμέτ Σοκόλλης, επίσης μεγάλος βεζίρης από το 1564 έως το 1579, όχι μόνο είχε συνεχείς επαφές με την οικογένεια του, αλλά με την υποστήριξή του βοήθησε και όλους τους Σέρβους να ανακτήσουν και πάλι την αρχιεπισκοπή Ιπεκίου στα 1557, διορίζοντας τον αδελφό του αρχιεπίσκοπο και πριν ακόμα πάρει το αξίωμα του.<br />
<br />
Το πέμπτο ερώτημα που δημιουργείται είναι το «πότε καταργήθηκε το παιδομάζωμα». Το τέλος του 16ου αιώνα συνέπεσε με την αρχή της δεύτερης χιλιετίας του Ισλάμ (1591 - 1592) και οι Μουσουλμάνοι περίμεναν (εκ παραδόσεως) την καταστροφή του (Ισλάμ). Οι ήττες των Αράβων στην Ισπανία, των Οθωμανών στη Ναύπακτο και τη Μάλτα, εμφανίζονταν ως σημεία των καιρών. Οι πιστοί κλειδώνονταν την ώρα της προσευχής στα τζαμιά, από φόβο μήπως τους επιτεθούν οι γιαούρηδες (άπιστοι) την ώρα εκείνη. Αν και δεν επαληθεύτηκαν οι φόβοι των Μουσουλμάνων, η Οθωμανική Αυτοκρατορία αρχίζει να εμφανίζει τα πρώτα σημάδια της παρακμής της.<br />
<br />
Η διαφθορά του σώματος των Γενιτσάρων είχε ήδη αρχίσει με την εισδοχή Μουσουλμάνων, Εβραίων και γύφτων, μετατρέποντάς το σταδιακά σε συρφετό επικίνδυνο για την ίδια την Αυτοκρατορία. Ήδη οι ίδιοι, από την εποχή του Σουλεϊμάν Α' του Μεγαλοπρεπούς, είχαν αποσπάσει το δικαίωμα να νυμφεύονται και απαιτούσαν και για τα τέκνα τους την κατάταξη στους ορτάδες τους. Το 1582 ο Μουράτ Γ' (1574 - 1595), επιζητώντας ίσως την εξασθένιση του τρομερού σώματος των γενιτσάρων, επιτρέπει να γίνουν δεκτοί κατ’ευθείαν στους ορτάδες πολλοί, χωρίς προηγούμενη εκπαίδευση. Αργότερα επιτρέπει και νέα είσοδο μεγάλου αριθμού ανεκπαίδευτων και ο αριθμός τους διπλασιάζεται.<br />
<br />
Με τον τρόπο αυτό το ντεβσιρμέ γίνεται περιττό και πέφτει σε αχρηστία, χωρίς να εγκαταλειφθεί εντελώς. Σ’ ένα φιρμάνι του Μεχμέτ του Δ' (1648 - 1687) το 1666 αναφέρεται ότι από αρκετά χρόνια πριν δεν γινόταν στρατολογία Χριστιανοπαίδων, μολονότι η υπόθεση αυτή χαρακτηριζόταν από τις σπουδαιότερες του κράτους. Η τελευταία στρατολογία επιχειρήθηκε το 1705 στην περιοχή της Νάουσας, αλλά οι κάτοικοί της στασίασαν, παίρνοντας στο κυνήγι με ξύλα και πέτρες τους απεσταλμένους του Σουλτάνου, χωρίς να γνωρίζουμε αν τελικά πραγματοποιήθηκε. Πιθανόν τα γεγονότα εκείνα έθεσαν τέλος στη θλιβερή αυτή σελίδα της ιστορίας.<br />
<br />
Επί πλέον και ένα άλλο γεγονός συνέβαλλε στον τερματισμό του και ήταν η μεγάλη αντίδραση των ελεύθερων Μουσουλμάνων, οι οποίοι έβλεπαν ότι οι Χριστιανόπαιδες του παιδομαζώματος είχαν λαμπρό μέλλον στην αυτοκρατορία, ενώ τα δικά τους παιδιά, κατά την άποψή τους, παραμερίζονταν. Μετά βεβαιότητος μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι το παιδομάζωμα εφαρμόστηκε ανελλιπώς κατά το 15ο και 16ο αιώνα. Το 17ο γινόταν αραιότερα χωρίς μεγάλη επιτυχία, σβήνοντας εντελώς προς τις τελευταίες δεκαετίες του. Το τελευταίο ερώτημα που έχουμε είναι «ποιες ήταν οι επιπτώσεις του τόσο για την Αυτοκρατορία όσο και για τους χριστιανούς ραγιάδες, που έχασαν τα παιδιά τους».<br />
<br />
Όποιες και να ήταν οι φιλοδοξίες των Χριστιανικών οικογενειών για το μέλλον των παιδιών τους, ήταν αποφράδα η ημέρα που έμπαινε στο χωριό, διψασμένο και πεινασμένο, το μπουλούκι των απεσταλμένων του κράτους για το ντεβσιρμέ. Το κράτος, βέβαια, θεωρούσε το παιδομάζωμα ως έκτακτη εισφορά των ραγιάδων και όχι ως σκλάβωμα των ίδιων των υπηκόων του. Σίγουρα ήταν ένα μέτρο πολύ σκληρό και μολονότι ορισμένες οικογένειες φτωχών και ορεινών περιοχών με χαλαρές ηθικές αρχές έδιναν τα παιδιά τους με τη θέληση τούς, οι πηγές υποδηλώνουν ότι ο κόσμος προσπαθούσε συνήθως να αποφύγει το παιδομάζωμα.<br />
<br />
Γνωρίζουμε επίσης ότι Χριστιανοί αγόραζαν παιδιά Μουσουλμάνων και τα έδιναν ή δωροδοκούσαν τους υπαλλήλους για να πάρουν νέους «που τους άξιζε κρέμασμα». Σε μερικές συνοριακές περιοχές προτιμούσαν να μεταναστεύσουν παρά να τους πάρουν τα παιδιά τους. Αμέτρητη ήταν η θλίψη, η ηθική συντριβή των γονέων και των άλλων συγγενών των θυμάτων του παιδομαζώματος. Οι πατεράδες, μετά την παράδοση και τον σπαρακτικό αποχαιρετισμό, επέστρεφαν στα χωράφια για να κλάψουν περισσότερο, οι δε γυναίκες έμεναν κλεισμένες στο σπίτι για να θρηνήσουν γιους και αδελφούς. Ήλπιζαν τουλάχιστον όλοι ότι θα ήταν ασφαλείς για μια επταετία, ώσπου να γίνει το επόμενο παιδομάζωμα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-nSO0dhqUcyU/WKPqxSz-cdI/AAAAAAAApOc/vsAXAckBCiATbOpYUjVGo6qoc6ZWnMXJwCLcB/s1600/%25CE%25A7%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25BF3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="348" src="https://1.bp.blogspot.com/-nSO0dhqUcyU/WKPqxSz-cdI/AAAAAAAApOc/vsAXAckBCiATbOpYUjVGo6qoc6ZWnMXJwCLcB/s640/%25CE%25A7%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2582%2B%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25BF3.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Τα ίδια τα παιδιά βάδιζαν στους γεμάτους σκόνη δρόμους πλάι-πλάι με τους φίλους τους, αγωνιώντας για τη νέα περιπέτεια που μόλις τώρα άρχιζε γι’ αυτά. Η επιτυχία από την άλλη μεριά, για την Αυτοκρατορία δηλαδή, είναι ολοφάνερη από την άνοδο των καλύτερων παιδιών στα ύπατα αξιώματα του κράτους. Ως ανώτεροι αξιωματούχοι τα παιδιά αυτά, δούλοι (kul) του Σουλτάνου, στερέωσαν και κραταίωσαν την Αυτοκρατορία. Οι Έλληνες έβγαζαν πολλούς ανώτερους αξιωματούχους, που όλους τους επισκίαζε ο ευνοούμενος και παιδικός φίλος του Σουλεϊμάν, ο Ιμπραήμ Πασάς που αναφέραμε, ο πρώτος μεγάλος βεζίρης, ενώ έως τότε υπήρχε μόνο αρχιβεζίρης.<br />
<br />
Η σημασία της αλλαγής αυτής έγκειται στο ότι ο μεγάλος βεζίρης δεν ήταν ο πρώτος μεταξύ ίσων, αλλά εκπρόσωπος του Σουλτάνου και υπόλογος μόνον σ’ αυτόν. Το μεγαλύτερο όμως μέρος των παιδιών απετέλεσε το σώμα των γενίτσαρων, το σώμα εκείνο το οποίο ο μύθος και ο θρύλος το περιέβαλε με αισθήματα φόβου, τρόμου και αγριότητας, που στην ακμή της Αυτοκρατορίας η εμφάνισή του και μόνον αρκούσε για να προκαλέσει τη φυγή του αντιπάλου ή το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αποστολή του ήταν να αποτελέσει ένα επίλεκτο σώμα πεζικού που θα βρισκόταν μονίμως σε υπηρεσία στους στρατώνες του, όταν δεν βρισκόταν σε εκστρατεία σε κάποια φρουρά.<br />
<br />
Ήταν ο πρώτος ισχυρός τακτικός επαγγελματικός στρατός με στρατιώτες ανύπαντρους, επιφορτισμένους και με την προστασία του σουλτάνου κατά την εκστρατεία. Επίσης, όπως και πιο πάνω αναφέραμε, μέρος των αγοριών αυτών έμπαινε στις τάξεις του μεγαλοπρεπούς Αυτοκρατορικού ιππικού, το οποίο στο πεδίο της μάχης ετοποθετούνταν στα πλευρά του Σουλτάνου, ενδεδυμένο με λαμπρές πολυτελείς στολές. Τελειώνοντας μπορούμε να πούμε ότι το παιδομάζωμα προκάλεσε μια σοβαρή αφαίμαξη του Χριστιανικού πληθυσμού των Βαλκανίων, μέρος της οποίας πλήρωσε και το δικό μας έθνος.<br />
<br />
Πέραν των άλλων δημιούργησε και το μεγάλο κίνδυνο εκτουρκισμού και ερημώσεως της υπαίθρου χώρας, καθόσον οι χριστιανοί κάτοικοί της έβλεπαν εμπρός τους δυο μόνο λύσεις ή να εξισλαμισθούν ή να φύγουν προς γειτονικά Χριστιανικά κράτη. Με την αρχή της πτώσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τα τέλη του 16ου αιώνα καταργήθηκε και το ντεβσιρμέ και την κατάργηση του αυτή πολλοί Οθωμανοί αξιωματούχοι και ιστορικοί θεώρησαν ως μία από τις αιτίες της παρακμής της Αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Τα αναφερθέντα στρατιωτικά σώματα εφθάρεισαν στο μέγιστο βαθμό, το δε σώμα των γενιτσάρων το κατέσφαξε ο Μαχμούτ ο Β' το 1826 (πολύ γνωστός σε εμάς Σουλτάνος, γιατί επί των ημερών του έλαβε χώρα η Ελληνική Επανάσταση), διότι είχε φέρει μεγάλη απογοήτευση από την κατάντια του στους Οθωμανούς. Απογοητευμένος από όλα είναι και ο Οθωμανός ποιητής Ζιγιά Πασάς -και εν προκειμένω αποκαλυπτικός- όταν γράφει τους στίχους.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Ζιγιά, στο καπηλειό του κόσμου</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">το κεφάλι βαρύ από το πιοτό</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">δεν είδα τίποτα, στη σύντομη</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">ζωή μου, άξιο θαυμασμού.</span></b></i></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΟΘΩΜΑΝΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ</b></span><br />
<br />
Από τα μέσα του 15ου αιώνα και μετά, όλη η ανώτερη και ανώτατη διοίκηση, του μεγάλου βεζίρη συμπεριλαμβανομένου, αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από τέτοιους «δούλους» του σουλτάνου, με αποτέλεσμα σιγά σιγά, ως και τον 17ο αιώνα, το διαρκώς επεκτεινόμενο και οικονομικά εύρωστο Οθωμανικό κράτος, κατέληξε να διοικείται και να προστατεύεται ουσιαστικά από μη Τούρκους. Είναι χαρακτηριστικό, ότι τουλάχιστον 12 από τους πιο φημισμένους ανώτατους στρατιωτικούς διοικητές του Οθωμανικού κράτους και τέσσερις από τους κορυφαίους ναυτικούς διοικητές, προέρχονταν είτε από το παιδομάζωμα, είτε εξισλαμίστηκαν με τη θέλησή τους.<br />
<br />
Στον κολοφώνα της Οθωμανικής δύναμης, κατά τον 16ο αιώνα οι γενίτσαροι παρήγαγαν ηγέτες, όπως ο μεγάλος βεζίρης του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, Ιμπραήμ Πασάς, που είχε γεννηθεί από Χριστιανική οικογένεια στην Πάργα της Ηπείρου και απήχθη σε μικρή ηλικία από Τούρκους πειρατές, οι οποίοι τον πούλησαν κατόπιν στα σκλαβοπάζαρα της Αιγύπτου. Ο καλύτερος ναύαρχος του Σουλεϊμάν, ο Χαϊράντ Ντιν, ήταν επίσης Έλληνας, γιος ενός ψαρά από τη Λέσβο, ενώ ο θεωρούμενος ως ο μεγαλύτερος μηχανικός και αρχιτέκτονας των Οθωμανών, ο Σινάν, που σχεδίασε και κατασκεύασε περισσότερα από 350 τζαμιά (ανάμεσα σε αυτά και δύο ιδιαίτερα μεγαλοπρεπή στην Αδριανούπολη και στην Κωνσταντινούπολη), ήταν Χριστιανός της Μικράς Ασίας που είχε πέσει θύμα του παιδομαζώματος, σε ηλικία 21 ετών.<br />
<br />
Ένας από τους λόγους που ώθησαν τους Οθωμανούς να δημιουργήσουν αυτή τη νέα ελίτ σκλάβων από τους υποταγμένους Χριστιανικούς πληθυσμούς, ήταν και η σαφής απαγόρευση του νόμου του Ισλάμ να γίνεται μεταχείριση των αμιγώς Οθωμανών Μουσουλμάνων, ως δούλων. Με μία πραγματικά δεξιοτεχνική ερμηνεία του θρησκευτικού νόμου, την οποία θα ζήλευαν ακόμη και οι Ιησουίτες, οι Τούρκοι είχαν αποφανθεί από νωρίς πως αν υποδούλωναν Χριστιανούς και κατόπιν τους εξισλάμιζαν η αλλαγή πίστης ήταν αποδεκτή, αλλά η δουλεία δεν μπορούσε να αναιρεθεί.<br />
<br />
Το παράξενο αυτό σύστημα λειτούργησε αποδοτικά για τους Οθωμανούς επί αιώνες και δεν είναι ίσως τυχαίο, ότι η παρακμή της αυτοκρατορίας άρχισε από την εποχή κατά την οποία μειώθηκε δραστικά η ντεβσιρμέ. Με τον καιρό ήταν τόσο μεγάλη η εξέλιξη του Σώματος των γενίτσαρων, που έφτασε εποχή που αριθμούσε περίπου τους 140.000 στρατιώτες. Με την τόσο μεγάλη φήμη του όμως δημιούργησε έντονο ανταγωνισμό μεταξύ των υποψήφιων που ήθελαν να μπουν σ' αυτό, γιατί και πολλές Τουρκικές οικογένειες ήθελαν να στείλουν εκεί τα παιδιά τους, αφού ήταν δεδομένο, ότι το Σώμα απολάμβανε την αγάπη και την προστασία του σουλτάνου.<br />
<br />
Έτσι από τον 14ο ως και τον 17ο αιώνα το διαρκώς επεκτεινόμενο και οικονομικά εύρωστο Οθωμανικό κράτος κατέληξε να διοικείται και να προστατεύεται ουσιαστικά από μη Τούρκους. Η συνεχής ροή ελκυστικών γυναικών - σκλάβων στα χαρέμια της Κωνσταντινούπολης από τα Βαλκάνια και την Υπερκαυκασία είχε ως αποτέλεσμα οι επόμενοι σουλτάνοι να έχουν στην πραγματικότητα ελάχιστο Τουρκικό αίμα. Οι μεγάλοι βεζύρηδες και όλοι οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του κρατικού μηχανισμού είχαν επίσης το δικαίωμα να διατηρούν μεγάλο αριθμό δούλων προερχόμενων από το παιδομάζωμα. Το 1537 ο Αγιάς Πασάς είχε στις υπηρεσίες του 600 αγόρια (και τεράστιο αριθμό παλλακίδων, αν αναλογιστούμε ότι πεθαίνοντας άφησε πίσω του 140 παιδιά και 40 βρέφη).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-HWNZoqCfU-k/WKS-CTyv86I/AAAAAAAApO0/FBPq9S3UbLs5xHScoX0i9Z3JR12apW_0gCLcB/s1600/380ef0367aa7a6d27b61187074e7bb5e.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="326" src="https://1.bp.blogspot.com/-HWNZoqCfU-k/WKS-CTyv86I/AAAAAAAApO0/FBPq9S3UbLs5xHScoX0i9Z3JR12apW_0gCLcB/s400/380ef0367aa7a6d27b61187074e7bb5e.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Κασίμ πασάς 150, ο Μουσταφά πασάς 200 και ο Μπαρμπαρός Πασάς 100. Είναι χαρακτηριστικό ότι τουλάχιστον 12 από τους πιο φημισμένους ανώτατους στρατιωτικούς διοικητές του Οθωμανικού κράτους και τέσσερις από τους κορυφαίους ναυτικούς διοικητές (Καπουδάν Πασά) προέρχονταν είτε από το παιδομάζωμα, είτε εξισλαμίστηκαν με τη θέλησή τους. Σε μια περίοδο 170 ετών, από το 1453 ως το 1623, μόνο πέντε από τους 47 μεγάλους βεζύρηδες ήταν αμιγώς Τουρκικής καταγωγής. Το παράδοξο της ύπαρξης, μέσα στο ευρύτερο κράτος, ενός κράτους σκλάβων το οποίο μάλιστα αποτελεί και την κύρια κινητήρια δύναμη της Αυτοκρατορίας, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.<br />
<br />
Οι ιστορικοί προσπαθούν να δώσουν τις εντυπωσιακές διαστάσεις αυτού του φαινομένου αναφέροντας πως θα ήταν το ίδιο αν κατά την πρώιμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι καλύτερες λεγεώνες, τα καλύτερα κυβερνητικά στελέχη και οι περισσότεροι Αυτοκράτορες κατάγονταν από περιοχές εκτός της Ιταλικής χερσονήσου, κάτι που εκ πρώτης όψεως φαντάζει αδιανόητο. Ο Έντουαρντ Γίββων παρατήρησε: "Στην εποχή της ακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι ίδιοι οι Τούρκοι εξαιρούντο από τις πολιτικές και στρατιωτικές τιμές και τα αξιώματα, την ίδια ώρα που μία κάστα σκλάβων, ένας τεχνητός λαός, δημιουργείτο με την πειθώ της εκπαίδευσης ώστε να υπακούει, να κατακτά και να διοικεί".<br />
<br />
Ο σπουδαίος αυτός μελετητής κατέληξε μάλιστα στο συμπέρασμα ότι αιτία αυτού του φαινομένου ήταν το ότι "οι σουλτάνοι είχαν πεισθεί πως μια κυβέρνηση που βασίζεται στο ξίφος για να επιβάλει την εξουσία της, θα πρέπει να ανανεώνεται σε κάθε γενιά με νέους στρατιώτες και ότι αυτοί οι στρατιώτες θα πρέπει να αναζητηθούν όχι στην τρυφηλή Ανατολή αλλά μεταξύ των σκληροτράχηλων και φιλοπόλεμων ντόπιων της Ευρώπης". Οι γενίτσαροι αντιπροσώπευαν μία τελείως νέα σύνθεση υιοθετώντας την τελευταία λέξη της στρατιωτικής τεχνολογίας αλλά και την αρχαία πρακτική της δουλείας, ενώ ισχυρότερο κίνητρό τους ήταν το θρησκευτικό συναίσθημα με την αγνότερη μορφή του οποίου εμποτίζονταν από την παιδική τους ηλικία.<br />
<br />
Η Ισλαμική πίστη εφαρμοζόταν στους γενίτσαρους με την πιο τυπική και αυστηρή μορφή της και τους καθιστούσε μία κλειστή, μη κληρονομούμενη αδελφότητα πολεμιστών. Αφού πρώτα αποκόπτονταν πολύ νωρίς από την οικογένειά τους, τους απαγορευόταν να νυμφευθούν και διδάσκονταν ότι θα έπρεπε να θεωρούν τον σουλτάνο ως πατέρα και κύριό τους, ηγέτη των πιστών (τη "Σκιά του Θεού στη Γη") και μοναδικό ευεργέτη τους. Είτε για λόγους συγκυρίας, είτε για ουσιαστικότερους, το αποκορύφωμα του παιδομαζώματος συνέπεσε με το απόγειο της ισχύος του Οθωμανικού κράτους. Ο Ιταλός ιστορικός και νούντσιο του πάπα κατά τον 16ο αιώνα, Πάολο Τζιόβιο, έγραφε:<br />
<br />
"Η πειθαρχία των γενιτσάρων υπό τα όπλα είναι προϊόν της δικαιοσύνης και της αυστηρότητας του συστήματος εκπαίδευσής τους, το οποίο υπερβαίνει ακόμα και εκείνο των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων. Υπερέχουν έναντι των στρατιωτών μας για τρεις λόγους: υπακούουν τους διοικητές τους χωρίς καμία αντιλογία, δεν φαίνεται να έχουν ούτε το ελάχιστο ενδιαφέρον για τη ζωή τους κατά τη μάχη και μπορούν να αντέξουν για πολύ χρόνο χωρίς ψωμί και κρασί, αρκούμενοι μόνο σε κριθάρι και νερό".<br />
<br />
Ο επίσης Ιταλός περιηγητής Μπενεντέτο Ραμπέρτι, που επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη την περίοδο της διακυβέρνησης του σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς (1520 - 1566), περιέγραψε λεπτομερώς τόσο την οργάνωση όσο και τη σκληρή εκπαίδευση και τη λιτότητα των γενιτσάρων στο ζενίθ της δόξας και της ισχύος τους. Το Σώμα, που αριθμούσε τότε 12.000 άνδρες (σύντομα θα έφθανε τις 22.000 μαχητές και τις επόμενες δεκαετίες θα σταθεροποιείτο γύρω στους 70.000 άνδρες), διαβιούσε σε καθαρά αλλά λιτά καταλύματα και λάμβανε μόνο συμβολική αμοιβή και λίγα ατομικά εφόδια. Μία φορά τον χρόνο το κράτος χορηγούσε σε κάθε γενίτσαρο "απλό γαλάζιο ύφασμα για την κατασκευή ρούχων και διακοσμητικών στολιδιών".<br />
<br />
Ο Ραμπέρτι έγραψε ότι κατά τις εκστρατείες αντιστοιχούσε μία μεγάλη σκηνή κάθε 100 άνδρες, ενώ κάθε τριάδα διέθετε ένα άλογο πάνω στο οποίο μπορούσε να φορτώνει τα υπάρχοντά της. Η τροφή ήταν αρκετή και υγιεινή, ο ρουχισμός απλός αλλά επαρκής. Επειδή κάθε γενίτσαρος αντιμετωπιζόταν από το κράτος ως περιουσιακό στοιχείο (μάλιστα ως αρκετά δαπανηρή επένδυση) λαμβάνονταν όλα τα αναγκαία μέτρα καθαριότητας και προσωπικής υγιεινής για τη διατήρηση της καλής υγείας του. Καθ' όλη τη διάρκεια του 15ου, του 16ου και του 17ου αιώνα Δυτικοί παρατηρητές δεν έπαυαν να εκπλήσσονται από την τάξη που επικρατούσε στα στρατόπεδα των γενιτσάρων, σε σύγκριση με το χάος και την αταξία τα οποία διέκριναν τους δυτικούς στρατούς.<br />
<br />
Οι οποίοι υπέφεραν από έλλειψη πειθαρχίας και αχαλίνωτη κατανάλωση οινοπνευματωδών. Υπήρχαν ακόμα ειδικές παροχές για τους βετεράνους και το κράτος μεριμνούσε για τους ηλικιωμένους ή ανήμπορους γενιτσάρους δίνοντάς τους το δικαίωμα να υπηρετήσουν το υπόλοιπο του βίου τους σε "ήσυχες" φρουρές απομονωμένων κάστρων. Ετσι κανένας από τους βετεράνους δεν κινδύνευε άμεσα και ταυτόχρονα οι νέοι πολεμιστές που διακρίνονταν στο πεδίο της μάχης μπορούσαν να αναρριχηθούν γρήγορα στα ανώτερα αξιώματα. Επρόκειτο για ένα απλό αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικό σύστημα που παρήγε έξοχους μαχητές μέσω της εκπαίδευσης, της ηθικής διαπαιδαγώγησης και του πνεύματος μονάδας το οποίο καλλιεργούσε.<br />
<br />
Ο Ραμπέρτι ανέφερε: "Οι πολεμιστές αυτοί εντάσσονται στην αδελφότητα των όπλων από παιδιά. Αυτοί που επιλέγονται είναι οι πιο υγιείς, οι πιο δυνατοί, οι πιο ευκίνητοι, οι πιο σκληραγωγημένοι και οι πιο ανελέητοι. Διδάσκονται από τους μεγαλύτερους και εμπειρότερους συναδέλφους τους και αντιπροσωπεύουν τη δύναμη και την αντοχή του Τουρκικού στρατού. Επειδή ασκούνται και ζουν πάντα μαζί λειτουργούν σαν ένα σώμα και πραγματικά είναι τρομακτικοί".<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΡΟΛΟΓΙΕΣ</b></span><br />
<br />
<b>Ακιντζής (akıncı): «Επιδρομέας» </b><br />
Εθελοντές Τουρκικής ή μη Τουρκικής καταγωγής που σχημάτιζαν άτακτα ιππικά σώματα και εισέβαλλαν στην επικράτεια του εχθρού με σκοπό τη λεηλασία. Ο ακιντζής έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Οθωμανική επέκταση στη διάρκεια του 14 - 16ου αιώνα. Στη Νοτιοανατολική Ευρώπη είχαν καθιερωθεί τέσσερις κύριες ομάδες ακιντζήδων με κληρονομικούς αρχηγούς από τα τάγματα των Μιχάλογλου, Μαλκότσουγλου, Τουραχάνογλου και Εβρενόσογλου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-YEG2q2kb4Oc/WKS_fe3NhmI/AAAAAAAApPA/jNbEgUcLKoUVWnzBmupGNLTCG5WFSLg3ACLcB/s1600/8db3a28344078156a27f920dcf001f42.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="308" src="https://3.bp.blogspot.com/-YEG2q2kb4Oc/WKS_fe3NhmI/AAAAAAAApPA/jNbEgUcLKoUVWnzBmupGNLTCG5WFSLg3ACLcB/s400/8db3a28344078156a27f920dcf001f42.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b>Σπαχής (sipahi): «Ιππέας» </b><br />
Πολεμούσαν με τον Οθωμανικό στρατό, προσδοκώντας ως αντάλλαγμα την παροχή ενός τιμαρίου (timar ή zeamet). Συνήθως οι σπαχήδες στρατολογούνταν μεταξύ των γόνων των στρατιωτικών, ωστόσο, ο σουλτάνος μπορούσε να παραχωρήσει τιμάρια και σε άλλα άτομα που κατάφερναν να διακριθούν στη θέση που υπηρετούσαν. Οι σπαχήδες υπηρετούσαν σε επαρχιακές ομάδες στις οποίες ηγούνταν οι τοπικοί κυβερνήτες, συνήθως από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο, και στη συνέχεια επέστρεφαν στα τιμάριά τους, προκειμένου να συγκεντρώσουν τα έσοδα που τους είχαν εκχωρηθεί.<br />
<br />
<b>Γενίτσαρος: «Στρατιώτης του Νέου Στρατού» </b><br />
Οι γενίτσαροι σχημάτιζαν μία ανώτερη μόνιμη μονάδα πεζικού, η οποία είχε ιδρυθεί τον 14ο αιώνα. Μέχρι τον 17ο αιώνα, στρατολογούνταν μεταξύ των αιχμαλώτων πολέμου ή μεταξύ των αγοριών μη Μουσουλμανικής καταγωγής που προέρχονταν από το παιδομάζωμα (devshirme, «ντεβσιρμέ») που λάμβανε χώρα στις Οθωμανικές επαρχίες. Ασπάζονταν το Ισλάμ και θεωρούνταν δούλοι του σουλτάνου, λάμβαναν ωστόσο κανονικούς μισθούς. Υπηρετούσαν είτε στην πρωτεύουσα είτε σε εκστρατείες στις οποίες ηγούνταν ο σουλτάνος.<br />
<br />
Στη διάρκεια του 16ου - 19ου αιώνα, ο αριθμός τους αυξήθηκε και δεν υπηρετούσαν μόνο στην Κωνσταντινούπολη αλλά και σε επαρχιακές πόλεις. Άρχισαν να ασχολούνται με επιχειρήσεις και βιοτεχνίες, παντρεύονταν και μπορούσαν να μεταβιβάσουν την περιουσία και την κοινωνική τους θέση στους απογόνους τους.<br />
<br />
<b>Λεβέντης (levend): «Έμμισθος Στρατιώτης» </b><br />
Τους προσλάμβανε το κράτος ή οι επαρχιακοί κυβερνήτες για συγκεκριμένες εκστρατείες. Στρατολογούνταν από διάφορα κοινωνικά περιβάλλοντα και χρησιμοποιούσαν ευρέως πυροβόλα όπλα, γεγονός που τους καθιστούσε απαραίτητους στον 17ο - 18ο αιώνα, όταν αποδείχτηκαν πιο αποτελεσματικοί από τα απαρχαιωμένα τάγματα των σπαχήδων και των γενιτσάρων. Ορισμένες φορές, οι λεβέντες προσχωρούσαν σε ιδιωτικούς στρατούς και λεηλατούσαν τις Οθωμανικές επαρχίες.<br />
<br />
<b>Ουλεμάς (Alim, «αλίμ»): «Μορφωμένος», πληθ. Ουλεμάδες (ulema)</b><br />
Οι ουλεμάδες ήταν Μουσουλμάνοι, οι οποίοι είχαν λάβει εκπαίδευση σε μεντρεσέδες (medrese: ιερατικές σχολές, ιεροδιδασκαλεία). Μετά την αποφοίτησή τους, μπορούσαν να γίνουν ή επικεφαλής των τελετών δημόσιας προσευχής στα τζαμιά (imam, ιμάμης), είτε δάσκαλοι (hoca, χότζας) ή καθηγητές σε μεντρεσέδες (müderris, «μουντερής», ή μουδίρης) ή καδήδες (kadi: ιεροδικαστής) ή μουφτήδες (mufti: μουλάς, νομομαθής ή νομοδιδάσκαλος).<br />
<br />
Οι υψηλότερες θέσεις στις οποίες μπορούσε να υπηρετήσει ένας ουλεμάς ήταν το αξίωμα του καζασκέρη (kadi-‘asker: στρατιωτικός δικαστής) της Ρούμελης ή της Ανατολίας και εκείνο του σεϊχουλισλάμη, δηλ. του επικεφαλής της πίστης, της Αυτοκρατορίας (sheyh-ül-Islam). Οι ουλεμάδες ωστόσο, μπορούσαν να υπηρετήσουν και σε άλλα αξιώματα, όπως αυτό του μεγάλου βεζίρη.<br />
<br />
<b>Κατίμπ (katib): «Γραφέας», Μέλος της Οθωμανικής Γραφειοκρατίας </b><br />
Στρατολογούνταν από διάφορα κοινωνικά περιβάλλοντα, υπηρετούσαν αρχικά ως μαθητευόμενοι και στη συνέχεια υπάλληλοι της Αυτοκρατορικής γραμματείας και των οικονομικών υπηρεσιών. Μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα, το σώμα των γραφέων αριθμούσε λιγότερα από εκατό μέλη, στη συνέχεια ωστόσο, οι αριθμοί του αυξήθηκαν εξαιτίας της επέκτασης της γραφειοκρατίας, τόσο στο κέντρο όσο και στην επαρχία. Παρόλο που οι γραφείς σπάνια έφταναν σε ανώτερα αξιώματα, έπαιζαν ζωτικό ρόλο στη λειτουργία του κράτους.<br />
<br />
<b>Δερβίσης: Αρχικά μέλος της Μουσουλμανικής Θρησκευτικής αδελφότητας του τάγματος σουφί (sufi)</b><br />
Προκειμένου να γίνει δερβίσης, ένας Μουσουλμάνος έπρεπε πρώτα περάσει από μια διαδικασία μύησης, η οποία συμπεριλάμβανε μυστικιστικά γυμνάσματα και ασκητικό διαλογισμό. Οι δερβίσηδες είχαν το δικαίωμα να ζουν σε κοινότητες, να ταξιδεύουν ή να εξασκούν τις θρησκευτικές τους πρακτικές στην ύπαιθρο ή στις πόλεις. Οι άνθρωποι γενικότερα πίστευαν ότι οι πρακτικές των δερβίσηδων αποτελούσαν ένα μέσο που θα επέτρεπε στη δύναμη του Ουρανού να κατέβει στη Γη. Οι δερβίσηδες κατείχαν μια κεντρική θέση στη Μουσουλμανική κοινωνία, συνεισέφεραν σημαντικά στην καλλιέργεια της Οθωμανικής ποίησης, της μουσικής και του χορού, και μερικές φορές αποδεικνύονταν ειλικρινείς κριτές των Οθωμανικών αρχών.<br />
<br />
<b>Αγάς (ayan): «Ισχυρός Άντρας» </b><br />
Εύπορος άντρας στον οποίο είχε παραχωρηθεί μία ημιεπίσημη κυβερνητική θέση, προκειμένου να βοηθά στη συγκέντρωση των φόρων σε μια διοικητική περιοχή. Κυρίως Μουσουλμάνος, ο αγάς μίσθωνε τους φόρους από το κράτος για μια μεγάλη χρονική περίοδο ή και για όσο ζούσε, στη συνέχεια χρησιμοποιούσε τη θέση του για να οδηγεί τους φορολογούμενους στην κατάσταση του οφειλέτη. Ο αγάς, του οποίου η θέση αναγνωρίστηκε επίσημα τον 18ο αιώνα, μπορούσε να συγκεντρώνει σημαντική περιουσία από αρπαγές και εμπόριο, να οργανώνει ιδιωτικό στρατό και να κερδίζει τον πολιτικό έλεγχο της επαρχίας. Ο σουλτάνος Μαχμούτ Β' (1808 - 1839) κατάφερε να θέσει ένα τέλος στην ισχύ των αγάδων.<br />
<br />
<b>Σαράφης (sarraf): «Αργυραμοιβός» </b><br />
Στις σημαντικότερες Οθωμανικές πόλεις, επαγγελματίες αργυραμοιβοί, Μουσουλμάνοι, Ορθόδοξοι, Εβραίοι, Αρμένιοι ή Καθολικοί, κέρδιζαν τη ζωή τους επωφελούμενοι από τη χρήση μιας μεγάλης ποικιλίας αργυρών, χρυσών ή χάλκινων νομισμάτων. Χορηγούσαν επίσης δάνεια με τόκο και συχνά κατηγορούνταν για «τοκογλυφία». Πλούσιοι σαράφηδες ασχολούνταν συχνά με την μίσθωση φόρων και αποκτούσαν σημαντική οικονομική και πολιτική δύναμη.<br />
<br />
<b>Δραγουμάνος (tercüman, «τερτζουμάν»): «Μεταφραστής» </b><br />
Οι γλωσσικοί φραγμοί γενίκευσαν την ανάγκη για διερμηνείς, προκειμένου να επιτευχθεί η επικοινωνία μεταξύ των οθωμανικών αρχών και των ξένων. Κυρίως μη Μουσουλμανικής καταγωγής, οι διερμηνείς προσλαμβάνονταν είτε από το Οθωμανικό κράτος είτε από ξένους πρεσβευτές, είτε από έμπορους ή ταξιδιώτες. Στα τέλη του 17ου αιώνα, οι διερμηνείς είχαν πλέον συμπεριληφθεί στο Οθωμανικό γραφειοκρατικό σύστημα. Οι πλέον υψηλόβαθμες θέσεις ήταν ο διερμηνέας του Αυτοκρατορικού συμβουλίου και ο διερμηνέας του ναυτικού, μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, οι Οθωμανοί διόριζαν σε αυτές τις θέσεις κυρίως Ορθόδοξους υπηκόους από το Φανάρι, συνοικία της Κωνσταντινούπολης.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span><br />
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-dF2MBxM_P-4/WKTJ5IE0suI/AAAAAAAApP4/bs_TFWF50GU1Za7Xc7Cg4HHlONHaFWi8ACLcB/s1600/1720_Huchtenburg_Eroberungs_Belgrads_1717_anagoria.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://3.bp.blogspot.com/-dF2MBxM_P-4/WKTJ5IE0suI/AAAAAAAApP4/bs_TFWF50GU1Za7Xc7Cg4HHlONHaFWi8ACLcB/s640/1720_Huchtenburg_Eroberungs_Belgrads_1717_anagoria.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ekfdyiFdoMI/WKTJcKkC-nI/AAAAAAAApPc/RMfEJmszJ8cLdVhsWQFR2h_xAD6YtqXgQCLcB/s1600/eebdcff65de2826442c681cacb7cc43b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="488" src="https://3.bp.blogspot.com/-ekfdyiFdoMI/WKTJcKkC-nI/AAAAAAAApPc/RMfEJmszJ8cLdVhsWQFR2h_xAD6YtqXgQCLcB/s640/eebdcff65de2826442c681cacb7cc43b.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-jkbcQqCjyf0/WKTJL8zJdmI/AAAAAAAApPQ/LFVPM_GIo-UJZcMxWUl9Dw2EJpkNMYYbACLcB/s1600/Evliya_Celebi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://4.bp.blogspot.com/-jkbcQqCjyf0/WKTJL8zJdmI/AAAAAAAApPQ/LFVPM_GIo-UJZcMxWUl9Dw2EJpkNMYYbACLcB/s640/Evliya_Celebi.jpg" width="558" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-FuOtFZnKarY/WKTJdSq6qoI/AAAAAAAApPg/FUd-g4fmtZADCSGwZi705lBEfnzsWY5lwCLcB/s1600/file.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://2.bp.blogspot.com/-FuOtFZnKarY/WKTJdSq6qoI/AAAAAAAApPg/FUd-g4fmtZADCSGwZi705lBEfnzsWY5lwCLcB/s640/file.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-ccJzd4N89Dc/WKTJq_W2QwI/AAAAAAAApPw/1H91P0wK7300YRveraQOhLDLru9FLZk4ACLcB/s1600/Flickr_-_%25E2%2580%25A6trialsanderrors_-_Yeni_Cami_and_Emin%25C3%25B6n%25C3%25BC_bazaar%252C_Constantinople%252C_Turkey%252C_ca._1895.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="466" src="https://2.bp.blogspot.com/-ccJzd4N89Dc/WKTJq_W2QwI/AAAAAAAApPw/1H91P0wK7300YRveraQOhLDLru9FLZk4ACLcB/s640/Flickr_-_%25E2%2580%25A6trialsanderrors_-_Yeni_Cami_and_Emin%25C3%25B6n%25C3%25BC_bazaar%252C_Constantinople%252C_Turkey%252C_ca._1895.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-fEv9L9gcoQ0/WKTJPtO2O7I/AAAAAAAApPU/R4Q4B4WxNG4ImW_0IiKn-zcz1dCY55eVwCLcB/s1600/January_Suchodolski_-_Ochakiv_siege.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-fEv9L9gcoQ0/WKTJPtO2O7I/AAAAAAAApPU/R4Q4B4WxNG4ImW_0IiKn-zcz1dCY55eVwCLcB/s640/January_Suchodolski_-_Ochakiv_siege.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-H97JfWn053U/WKTJhjxicLI/AAAAAAAApPk/allt0dDOtEsv_7r3pUdrLuvMnVP0GDwhACLcB/s1600/large%2B%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="410" src="https://2.bp.blogspot.com/-H97JfWn053U/WKTJhjxicLI/AAAAAAAApPk/allt0dDOtEsv_7r3pUdrLuvMnVP0GDwhACLcB/s640/large%2B%25281%2529.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ZEJlk4GPI3U/WKTJlahS_QI/AAAAAAAApPo/HQWyUVH3Vcg38rA0xEuBLlmit5b-jbnegCLcB/s1600/large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="418" src="https://1.bp.blogspot.com/-ZEJlk4GPI3U/WKTJlahS_QI/AAAAAAAApPo/HQWyUVH3Vcg38rA0xEuBLlmit5b-jbnegCLcB/s640/large.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-clHSdKsZTQY/WKTJZHSXqiI/AAAAAAAApPY/ZmRPkLQUJ3US-5DUZfhVHVkex6wgKNUlgCLcB/s1600/Vienna_Battle_1683.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://4.bp.blogspot.com/-clHSdKsZTQY/WKTJZHSXqiI/AAAAAAAApPY/ZmRPkLQUJ3US-5DUZfhVHVkex6wgKNUlgCLcB/s640/Vienna_Battle_1683.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-bQqJJI3PEVY/WKTJokR3zUI/AAAAAAAApPs/w0L2IJIJAPAK1hkziV-moBgTcMew0MsEACLcB/s1600/%25CE%25A6%25CE%25AC%25CE%25BA%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25284%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="412" src="https://4.bp.blogspot.com/-bQqJJI3PEVY/WKTJokR3zUI/AAAAAAAApPs/w0L2IJIJAPAK1hkziV-moBgTcMew0MsEACLcB/s640/%25CE%25A6%25CE%25AC%25CE%25BA%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25284%2529.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<b style="font-family: 'Times New Roman', serif;"><span style="color: orange;">(ΜΕΡΟΣ Α')</span></b><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<br />
<div style="margin: 0cm;">
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><br /></span><b><span style="color: red;">* ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ : ΜΕΡΟΣ Β' </span></b></div>
</div>
</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br />
<br /></div>
<div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.militaryhistory.gr/assets/magazines/40/index.html#/1/zoomed">http://www.militaryhistory.gr/assets/magazines/40/index.html#/1/zoomed</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/panzer/229janisar.pdf">http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/panzer/229janisar.pdf</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://cdrsee.org/jhp/pdf/WorkBook1_gr.pdf">http://cdrsee.org/jhp/pdf/WorkBook1_gr.pdf</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://www.geetha.mil.gr/media/1_istorika/25_Martioy/paidomazoma.pdf">http://www.geetha.mil.gr/media/1_istorika/25_Martioy/paidomazoma.pdf</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://www.bloko.gr/2016/02/blog-post_193.html">http://www.bloko.gr/2016/02/blog-post_193.html</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://www.eliamep.gr/old/eliamep/files/OP07.02.pdf">http://www.eliamep.gr/old/eliamep/files/OP07.02.pdf</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://spz.army.gr/sites/spz.army.gr/files/spz2issue.pdf">http://spz.army.gr/sites/spz.army.gr/files/spz2issue.pdf</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="https://periklisdeligiannis.wordpress.com/2012/12/07/%CE%BF-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BF%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1/">https://periklisdeligiannis.wordpress.com/2012/12/07/%CE%BF-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BF%CE%B8%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1/</a><br />
<br />
(9) :<br />
<a href="http://constantinople.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=10984">http://constantinople.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=10984</a><br />
<br />
<br />
<span style="color: red;"><br /></span><b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Α' : </span></b><span style="color: red;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/07/blog-post_20.html">http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/07/blog-post_20.html</a></span><br />
<span style="color: red;"><br /></span><b><span style="color: red;">ΜΕΡΟΣ Β' : </span></b><span style="color: red;"><a href="http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/07/blog-post_25.html">http://greekworldhistory.blogspot.gr/2016/07/blog-post_25.html</a></span><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-bwKEYztLjcs/WJzY96LlP9I/AAAAAAAApJY/ysuHD_a9BSQhmN32QoNisvyE4SjcsWBVQCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://3.bp.blogspot.com/-bwKEYztLjcs/WJzY96LlP9I/AAAAAAAApJY/ysuHD_a9BSQhmN32QoNisvyE4SjcsWBVQCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-71478189530074142272016-07-15T11:37:00.000+03:002017-02-05T11:01:01.025+02:00ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ (1942 - 1945)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΙΣΑΓΩΓΗ </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-5BDB-GyA6d0/WJOYOY1X-oI/AAAAAAAApCg/xKS2_VnYoZgoCy07yr1Ed8RLV8GLzW7OQCLcB/s1600/%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A3%2B1942%2B-%2B1947.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://3.bp.blogspot.com/-5BDB-GyA6d0/WJOYOY1X-oI/AAAAAAAApCg/xKS2_VnYoZgoCy07yr1Ed8RLV8GLzW7OQCLcB/s320/%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A3%2B1942%2B-%2B1947.jpg" width="320" /></a></div>
Τον Αύγουστο του 1942, ύστερα από πρόταση του Αντισμηνάρχου Γ. Αλεξανδρή και απόφαση του Υπουργού των Στρατιωτικών, η ΙΙη Ελληνική Ταξιαρχία διέταξε τη συγκρότηση μιας μικρής Μονάδας από τους πλεονάζοντες τότε αξιωματικούς, οι περισσότεροι από τους οποίους θα εκτελούσαν καθήκοντα οπλίτη. Η Μονάδα εκείνη, με αρχική δύναμη 200 ανδρών (130 Αξιωματικοί και 70 οπλίτες), οργανώθηκε ως Λόχος Πολυβόλων και ονομάσθηκε αρχικά «Λόχος Επιλέκτων Αθανάτων». Στις αρχές Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους ανέλαβε διοικητής του, ο Συνταγματάρχης Πεζικού Χριστόδουλος Τσιγάντες, ο οποίος πέτυχε αμέσως την αλλαγή του ονόματος σε «Ιερόν Λόχον» και την αποστολή του από αυτή του Πεζικού, σ’ εκείνη των Δυνάμεων Καταδρομών. Δύο περίπου μήνες μετά τη συγκρότησή του στην Καφριόνα της Παλαιστίνης, ο «Ιερός Λόχος» μετεγκαταστάθηκε στο Καμπρίτ της Αιγύπτου, στο στρατόπεδο του Αγγλικού Συντάγματος S.A.S (Special Air Service). Εκεί τέθηκε υπό τις διαταγές του Συντάγματος και εκπαιδεύτηκε στις καταδρομικές επιχειρήσεις...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Το πρώτο τμήμα του «Ιερού Λόχου» που έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις στη Βόρεια Αφρική, ήταν μια ομάδα από 8 Αξιωματικούς, με επικεφαλής τον Αντισμήναρχο Γ. Αλεξανδρή, η οποία υπό τη Β' Μοίρα του S.A.S., έδρασε στα μετόπισθεν των Γερμανο-Ιταλικών δυνάμεων από 17 Νοεμβρίου 1942, μέχρι 27 Ιανουαρίου 1943. Στις 27 Ιανουαρίου του 1943, ο «Ιερός Λόχος», συνολικής δύναμης 154 ανδρών, ξεκίνησε πάνω σε εξοπλισμένα οχήματα τζιπ, για τη Δυτική Έρημο για εκτέλεση παρομοίων επιχειρήσεων στα μετόπισθεν των συμπτυσσομένων εχθρικών δυνάμεων, σε συνεργασία με περιπόλους του Συντάγματος S.A.S.<br />
<br />
Λόγω όμως κακοτυχίας των Βρετανών Καταδρομέων (αιχμαλωσία του Διοικητή του Συντάγματος και βαριές απώλειες) δε συνέχισε ο «Ιερός Λόχος» το έργο του. Τότε, με πρόταση του Συνταγματάρχη Τσιγάντε, ο Διοικητής της 8ης Βρετανικής Στρατιάς Στρατηγός Μοντγκόμερυ, έθεσε στις 7 Φεβρουαρίου, τον «Ιερό Λόχο», υπό τις διαταγές της «Φάλαγγος των Ελευθέρων Γάλλων», του Στρατηγού Λεκλέρκ (Leclerc) για εκτέλεση αποστολών ελαφρού μηχανοκινήτου Ιππικού. Στις 10 Μαρτίου του 1943 και στην περιοχή Κσαρ Ριλάν της Τυνησίας, ο «Ιερός Λόχος» έδωσε την πρώτη ουσιαστική μάχη με ισχυρή εχθρική μηχανοκίνητη φάλαγγα κι έτσι δόθηκε η δυνατότητα στους Συμμαχικούς σχηματισμούς ελιγμού να παρακάμψουν από το νότο την εχθρική αμυντική γραμμή «Μαρέθ» (Mareth).<br />
<br />
Μετά την κατάληψη της πόλης Γκαμπές της Τυνησίας (29 Μαρτίου) από συμμαχικά τμήματα, ο «Ιερός Λόχος» αποσπάσθηκε από τη «Φάλαγγα των Ελευθέρων Γάλλων» και διατέθηκε στη Νεοζηλανδική Μεραρχία και στις 6 Απριλίου έλαβε μέρος στη μάχη επί της αμυντικής τοποθεσίας του Ουαντί Ακαρίτ (Wadi Akarit). Από εκεί, συνεχίζοντας την αποστολή καλύψεως της προελάσεως προς την Τύνιδα, των Συμμαχικών Δυνάμεων του παραλιακού τομέα, έφτασε μπροστά στην πολίχνη Ανφάντεβιλ (Enfindaville), όπου επί τρεις ημέρες (13 - 16 Απριλίου) ανέπτυξε δραστηριότητα περιπόλων. Τέλος, στις 17 Απριλίου, ο «Ιερός Λόχος» διατάχθηκε να επιστρέψει επειγόντως στην Αίγυπτο, για να συμμετάσχει σε άλλες πολεμικές επιχειρήσεις.<br />
<br />
Έτσι τέλειωσε η συμμετοχή του στις μάχες της Τυνησίας. Οι πολεμικές επιχειρήσεις στη Βόρεια Αφρική έληξαν στις 13 Μαΐου (1943), με τη σχεδόν αυθόρμητη παράδοση των τελευταίων εναπομεινάντων του άλλοτε ισχυρού «Άφρικα Κορπς» στις Συμμαχικές Δυνάμεις. Από το Μάϊο μέχρι τον Οκτώβριο του 1943, ο «Ιερός Λόχος» με προσωπικό που προοδευτικά ξεπέρασε τους 300 άνδρες, μεταφέρθηκε από την Αίγυπτο σε διάφορα στρατόπεδα της Παλαιστίνης, όπου εκπαιδεύτηκε στα αλεξίπτωτα και τα πλωτά μέσα και ανασυγκροτήθηκε ανάλογα (Ομάδα Διοικήσεως, Τμήμα Βάσεως και 3 Τμήματα Καταδρομών), για εκτέλεση αποβατικών και αεραποβατικών επιχειρήσεων στο Αιγαίο Πέλαγος μαζί με άλλες Συμμαχικές Δυνάμεις.<br />
<br />
Δύο περίπου μήνες μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας (9 Σεπτεμβρίου 1943), ο «Ιερός Λόχος» μεταφέρθηκε στη νήσο Σάμο -πολύ αργά λόγω αντιδράσεων των Βρετανών- σε δύο κλιμάκια (31 Οκτωβρίου - 1 Νοεμβρίου). Το ένα ρίχθηκε με αλεξίπτωτα και το άλλο μεταφέρθηκε με πολεμικό πλοίο, ενώ Βρετανικά τμήματα κατέλαβαν τη Δωδεκάνησο. Μετά όμως την αποτυχία των Βρετανών για «Διάνοιξη του Αιγαίου» μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα και μετά την άρνηση της Τουρκίας να μπει στον πόλεμο, τα Συμμαχικά Στρατεύματα αποχώρησαν από τη Δωδεκάνησο και ο «Ιερός Λόχος» από τη Σάμο (17 Νοεμβρίου) και μεταφέρθηκε, μέσω Τουρκίας, στην Αίγυπτο και στην Παλαιστίνη, όπου και συνέχισε την ειδική εκπαίδευσή του μέχρι το τέλος Ιανουαρίου του 1944.<br />
<br />
Στις αρχές Φεβρουαρίου τέθηκε υπό τη τη διοίκηση των Βρετανικών «Δυνάμεων Καταδρομών» (Raiding Forces), που επρόκειτο να δράσουν -με εκτέλεση καταδρομικών επιχειρήσεων- στο Αιγαίο Πέλαγος σε συνεργασία με Βρετανικά ταχύπλοα σκάφη και με καΐκια του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού. Στις 7 Φεβρουαρίου, ένα Τμήμα Καταδρομών του «Ιερού Λόχου» αναχώρησε για καταδρομικές επιχειρήσεις στο Βόρειο Αιγαίο (Σάμο, Ψαρά, Λέσβο, Χίο κλπ.), όπου έφτασε μετά από ένα μήνα, ενώ ένα άλλο εγκαταστάθηκε στα Δωδεκάνησα, με την ίδια αποστολή, από τα τέλη Μαΐου. Στο μεταξύ ο «Ιερός Λόχος» αναδιοργανώθηκε (Απρίλιος 1944) σε Σύνταγμα, με ανάλογη αύξηση της δύναμής του σε 1.000 άντρες.<br />
<br />
Μερικές από τις σπουδαιότερες καταδρομικές επιχειρήσεις του κατά την περίοδο εκείνη στα νησιά: Λέσβος (3 Απριλίου), Σάμος (17 Μαΐου), Σύμη (13 / 14 Ιουλίου) και Μύκονος (24 / 25 Σεπτεμβρίου). Μετά την απελευθέρωση της Ηπειρωτικής Ελλάδας (Οκτώβριος 1944), ο «Ιερός Λόχος» αναπτύχθηκε στα Νησιά του Αιγαίου Πελάγους και σε μερικά της Δωδεκανήσου και μέχρι το Μάϊο του 1945 συνέχισε να προσβάλει με καταδρομικές ενέργειες τις Γερμανικές φρουρές που είχαν αποκοπεί στα νησιά κατά την αποχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα. Ιδιαίτερης μνείας είναι οι επιχειρήσεις του στη Νίσυρο (11 Φεβρουαρίου 1945), στην Τήνο (28 Φεβρουαρίου) και στη Ρόδο και Αλιμιά (1 / 2 Μαΐου 1945).<br />
<br />
Γενικά, κατά τη χρονική περίοδο από 7 Φεβρουαρίου 1944 μέχρι 9 Μαΐου 1945, ο «Ιερός Λόχος» εξετέλεσε στα νησιά Αιγαίου Πελάγους - Δωδεκανήσου 207 περιπολίες καταδρομών και 33 καταδρομικές επιχειρήσεις. Εκτός από τις παραπάνω επιτυχείς καταδρομικές επιχειρήσεις, ο «Ιερός Λόχος» προσέφερε στην Πατρίδα και μία ακόμη υψίστης εθνικής σημασίας υπηρεσία, συντελώντας μαζί και με την εξαίρετη δράση του Πολεμικού μας Ναυτικού στην απελευθέρωση της Δωδεκανήσου και στην επιστροφή και ενσωμάτωσή της στη μητέρα Ελλάδα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-ZkKn23cFSls/WJQRioB-A_I/AAAAAAAApCw/9ne3oCaPWbIDyrH7gIYcyKsK35MAlxmPwCLcB/s1600/LyfYGOi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://2.bp.blogspot.com/-ZkKn23cFSls/WJQRioB-A_I/AAAAAAAApCw/9ne3oCaPWbIDyrH7gIYcyKsK35MAlxmPwCLcB/s640/LyfYGOi.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Οι απώλειες του «Ιερού Λόχου» από την εποχή της συγκροτήσεώς του, μέχρι το τέλος των επιχειρήσεών του στη Δωδεκάνησο, ανήλθαν σε 25 νεκρούς (16 Αξιωματικούς και 9 Οπλίτες), 56 τραυματίες (28 Αξιωματικούς και 28 Οπλίτες), 3 αγνοούμενους και 29 αιχμαλώτους. Τέλος, ο ηρωικός «Ιερός Λόχος», ο οποίος διαλύθηκε στην Αθήνα στις 7 Αυγούστου του 1945, απετέλεσε τον πρόδρομο των Ελληνικών Δυνάμεων Καταδρομών και σημερινών Ειδικών Δυνάμεων. Για την εξαίρετη δράση του «Ιερού Λόχου» κατά την περίοδο 1942 - 1945 απενεμήθησαν στην Πολεμική Σημαία του:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο Ταξιάρχης Αριστείου Ανδρείας </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο Πολεμικός Σταυρός Α' Τάξεως.</li>
</ul>
<br />
Στις 22 Μαΐου 1988, συγκροτήθηκε εξαρχής και υπό τη Διεύθυνση Ειδικών Δυνάμεων (ΔΕΔ) του ΓΕΣ, η Διοίκηση του 13ου Συντάγματος Αμφιβίων Καταδρομών (ΣΑΚ), η οποία μετά δύο μήνες, ανέλαβε τη διοίκηση όλων των μέχρι τότε ενεργών μονάδων και τμημάτων Αμφιβίων Καταδρομών . Το έτος 2001, με απόφαση του ΓΕΣ, το 13ο ΣΑΚ αναδιοργανώθηκε και αναβαθμίσθηκε σε 13η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων (13η ΔΕΕ) - «ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ», επιπέδου Ταξιαρχίας. Από το Σεπτέμβριο του 2005, η 13η ΔΕΕ υπάγεται διοικητικά στο Β' Σώμα Στρατού και επιχειρησιακά στον Α/ΓΕΕΘΑ.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΟΧΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιερός Λόχος Θηβών </span></b><br />
<br />
Ο Θηβαϊκός Ιερός Λόχος, που πρώτο εμφανίσθηκε τόσο σαν στρατιωτική ομάδα όσον και σαν όνομα. Ιερός γιατί οι άνδρες του πολεμούσαν προσφέροντας τους εαυτούς τους στην υπηρεσία της πατρίδας τους, τας Θήβας εν προκειμένω, αλλά και των Θεών τους. Ήταν πιστοί στους αρχηγούς τους και ιδρυτές του Ιερού Λόχου, Πελοπίδα και Επαμεινώνδα, που πρώτοι αυτοί έδιναν το παράδειγμα σε ηρωισμό και αυτοθυσία. Ο αρχηγός των Θηβαίων Γοργίδας αναφέρεται στις πηγές ότι ήταν ο εμπνευστής της ιδρύσεως του Ιερού Λόχου των Θηβών.<br />
<br />
Ο Ιερός Λόχος των Θηβών ήταν μια από τις κορυφαίες πολεμικές μονάδες που έδρασαν στην Αρχαία Ελλάδα. Ιδρύθηκε το 379 π.Χ. από τον Γοργίδα και τον απάρτιζαν 150 ζευγάρια Θηβαίων οπλιτών αν και πιθανολογείται πως υπήρχε και σε παλαιότερη εποχή. Στη συνέχεια αναδιοργανώθηκε και απέκτησε μέγιστη φήμη υπό τον Πελοπίδα. Καταστράφηκε ολοκληρωτικά στη μάχη της Χαιρώνειας (338 π.Χ.). Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Λόχος ιδρύθηκε από τον Γοργίδα, την εποχή που η Θήβα αποτίναξε τη Σπαρτιατική κυριαρχία. Όμως ο Διόδωρος Σικελιώτης μαρτυρεί ύπαρξη Ιερού Λόχου το 424 π.Χ., κατά τη μάχη του Δηλίου. Έχει εκφραστεί η άποψη ότι αυτή η διαφορά με τον Πλούταρχο εξηγείται αν θεωρηθεί πως ο Γοργίδας απλώς αναδιοργάνωσε το σώμα, μετά την απελευθέρωση της Θήβας.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Η ίδρυση μιας τέτοιας επίλεκτης μονάδας καλά εκπαιδευμένων στρατιωτών πρέπει να θεωρηθεί προϊόν μίμησης του επιτυχημένου Σπαρτιατικού δόγματος ότι ο πόλεμος είναι τέχνη η οποία αποκτάται με την εκπαίδευση. Πριν τον Πελοπίδα, ο Ιερός Λόχος χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά στην πρώτη γραμμή της Θηβαϊκής φάλαγγας, με αποτέλεσμα τη διασπορά των ανδρών του, ενώ ο Πελοπίδας ήταν ο πρώτος που τον χρησιμοποίησε ως αδιάσπαστη δύναμη. Οι πληροφορίες που δίνουν οι αρχαίοι συγγραφείς για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε ο Ιερός Λόχος, μετά την αναδιοργάνωση από τον Πελοπίδα, δεν είναι σαφείς. Εξ αιτίας αυτού έχουν διατυπωθεί αντικρουόμενες ερμηνείες. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κατά μία άποψη, η μονάδα αυτή βρισκόταν πίσω από την πρώτη γραμμή του κέρατος του Επαμεινώνδα. Ωστόσο η θεωρία αυτή προσκρούει στις δυσκολίες παρακολούθησης της μάχης πίσω από σχηματισμό με μεγάλο βάθος, όπως ήταν ο θηβαϊκός. Η αντίθετη άποψη τοποθετεί τον Λόχο στην πρώτη γραμμή της πτέρυγας του Επαμεινώνδα, είτε καλύπτοντάς την ολόκληρη είτε εν μέρει. Η πρώτη μάχη όπου ο Ιερός Λόχος του Πελοπίδα είχε σημαντική συμβολή ήταν αυτή στην Τεγύρα, όπου ανέκοψε μεγαλύτερη Σπαρτιατική δύναμη. Για τη μάχη των Λεύκτρων, επικρατεί η άποψη πως ο ρόλος του Ιερού Λόχου ήταν καθοριστικός στη διατάραξη της κυκλωτικής κίνησης που επιχείρησαν οι Σπαρτιάτες. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αν και μερικοί γνωστοί σύγχρονοι ιστορικοί τον έχουν αμφισβητήσει έντονα, μη δίνοντας βάση στα λεγόμενα του Πλουτάρχου και παρατηρώντας τη σιωπή άλλων αρχαίων συγγραφέων. Για 35 χρόνια έμεινε αήττητος, μέχρι τη μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ. όπου καταστράφηκε ολοσχερώς από το Μακεδονικό Ιππικό του Φίλιππου το οποίο διοικούσε ο Μέγας Αλέξανδρος. Κατά μια υπόθεση που έχει αμφισβητηθεί, ο Λέων της Χαιρώνειας είχε αναγερθεί προς τιμή του Ιερού Λόχου, στην περιοχή που είναι θαμμένοι οι νεκροί του. Κατά τον Πλούταρχο, «ἔνιοι δέ φασιν ἐξ ἐραστῶν καὶ ἐρωμένων γενέσθαι τὸ σύστημα τοῦτο». </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αυτό που οδήγησε στη δημιουργία αυτού του στρατιωτικού σώματος είναι, όπως σχολιάζει ο Πλούταρχος, το ότι μια μονάδα που βασίζεται στην αγάπη και τη φιλία του ερωμένου και του εραστή, κάνει πιο δύσκολο σε κάποιον να την εγκαταλείψει κατά τη διάρκεια της μάχης. Είναι χαρακτηριστικό πως οι αρχαίοι συγγραφείς συχνά παραθέτουν τη Θήβα ως μια από τις δυο πόλεις-κράτη της ηπειρωτικής αρχαίας Ελλάδας (η άλλη ήταν η Ήλις), όπου ενθαρρύνονταν οι σχέσεις μεταξύ ανδρών και εφήβων.Επίσης, η λατρεία του Ηρακλή ήταν πολύ διαδεδομένη στη Βοιωτία ενώ ο Αριστοτέλης αναφέρει και ιερό αφιερωμένο στον Ιόλαο, σύντροφο και εραστή του Ηρακλή, όπου οι Θηβαίοι εραστές έδιναν υποσχέσεις αμοιβαίας αφοσίωσης. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κατά τον Πλούταρχο, ο Ιερός Λόχος πήρε το πρώτο συνθετικό του ονόματός του από αυτό το έθιμο που αναφέρει ο Αριστοτέλης. Ωστόσο, το γεγονός ότι, κατά τον Πλούταρχο, ο Θηβαίος εραστής δώριζε μια πανοπλία στον ερωμένο, με την ευκαιρία της πολιτογράφησής του, θα μπορούσε να σημειώνει το τέλος της παιδεραστικής σχέσης τους παρά την αρχή της, πρακτική που συνηθιζόταν στην αρχαία Ελλάδα. Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι δεν υπάρχει βεβαιότητα για την ακριβή φύση των σχέσεων μεταξύ των μελών του Ιερού Λόχου, κατά τη διάρκεια της συμμετοχής τους σ' αυτόν. Από τα 11 αρχαία κείμενα (από 9 διαφορετικούς συγγραφείς) που αναφέρονται στον Λόχο, τα έξι μιλούν για σεξουαλική σχέση. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αλλά, κατά την άποψη του ιστορικού David Leitao, αυτές οι πηγές είναι αρκετά μεταγενέστερες και αμφισβητήσιμης αξιοπιστίας, καθώς αναπαράγουν ερωτική παράδοση της ευρύτερης Ελλάδας η οποία φτάνει μέχρι τον Πλάτωνα. Επιπλέον, οι πηγές αυτές προέρχονται από ηθογραφικά κείμενα και όχι από την καθαρή ιστοριογραφία. Υπάρχει όμως και η αντίθετη θέση, ότι το σώμα των αρχαίων πηγών που υποστηρίζουν την παιδεραστική εκδοχή είναι λιγότερο επισφαλές από άλλες πληροφορίες της αρχαίας ιστοριογραφίας τις οποίες έχουμε αποδεχθεί ως αληθινές. Μια άλλη κριτική στο σκεπτικισμό του Leitao υποστηρίζει πως ο όγκος των αρχαίων αναφορών στην ερωτική φύση του Λόχου, και των οποίων μεγάλο μέρος είναι σύγχρονες με την εποχή του, είναι πολύ σημαντικός για να μπορεί να απορριφθεί.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-mp-OAgHLZZ8/WJVwZzvuRuI/AAAAAAAApEE/jHYP8vjxgW0NwjOPAFj8JLOHzt-j6PuLwCLcB/s1600/img3_2048.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://4.bp.blogspot.com/-mp-OAgHLZZ8/WJVwZzvuRuI/AAAAAAAApEE/jHYP8vjxgW0NwjOPAFj8JLOHzt-j6PuLwCLcB/s400/img3_2048.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Με την ίδια προσοχή πρέπει να αξιολογούνται και οι πηγές που μιλούν για μη ερωτική σχέση μεταξύ των Ιερολοχιτών, οι οποίες φαίνεται να υπερβάλλουν στον υποτίθεται καθοριστικό ρόλο του Λόχου στις μάχες της Τεγύρας και των Λεύκτρων. Οι τελευταίες αυτές πηγές φαίνεται να αντλούν αποκλειστικά από τον Καλλισθένη και τον Έφορο. Έχει μάλιστα διατυπωθεί και η υπόθεση πως η ίδια διάθεση υπερτονισμού της συμβολής του Λόχου (είναι χαρακτηριστικό ότι την αναφέρει μόνο ο Πλούταρχος) έχει γίνει και για τη μάχη της Χαιρώνειας, προκειμένου να εξαρθεί η συμβολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου σ' αυτή τη μάχη.<br />
<br />
Στον πόλεμο των Θηβαίων κατά των Λακεδαιμονίων, ο Ιερός Λόχος αποδεκάτισε τους Λακεδαιμόνιους, εναντίον των οποίων επιτέθηκε σε σχήμα σφήνας, κόβοντας την παράταξή τους στην μέση. Οι Λακεδαιμόνιοι αδυνατούσαν να αντιληφθούν την τακτική του Ιερού Λόχου. Τον Ιερό Λόχο αποτελούσαν 300 επίλεκτοι άνδρες που αρχικά ήταν διεσπαρμένοι στον πρώτο ζυγό της παρατάξεως. Από τότε ο Ιερός Λόχος θεωρήθηκε ιδανικό τμήμα κρούσεως και από τότε χρησιμοποιούνταν με αυτήν την τακτική. Η πρώτη νικηφόρα μάχη του Ιερού Λόχου σημειώθηκε το 375 π.Χ. στην περιοχή της Τεγύρας.<br />
<br />
Ακολούθησε αυτή των Λεύκτρων το 371 π.Χ. αλλά και το 362 π.Χ. όπου πάλι, στην μάχη της Μαντινείας με την τακτική της σφήνας, διέσπασαν την παράταξη των Λακεδαιμονίων. Το όνομα του Ιερού Λόχου δοξάσθηκε με την αυτοθυσία των 300 νέων πολεμιστών στην μάχη της Χαιρώνειας, το 338 π.Χ., όπου οι Θηβαίοι και οι σύμμαχοι τους ηττήθηκαν από τον Φίλιππο. Οι νέοι του Ιερού Λόχου πολέμησαν μέχρι τέλους και με αυτοθυσία, απέναντι στην αναδυόμενη πολεμική μηχανή της Μακεδονικής Φάλαγγας. Έπεσαν ως τον τελευταίο. Ακόμη και ο βασιλεύς Φίλιππος, θαύμασε τον ηρωισμό των Ιερολοχιτών. Αργότερα στο σημείο της μάχης στήθηκε μνημείο για να θυμίζει τον ηρωισμό και την θυσία των Ιερολοχιτών. Πρόκειται για τον περιώνυμο Λέοντα της Χαιρώνειας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιερός Λόχος Καρχηδονίων</span></b> <br />
<br />
Ο Καρχηδονιακός Ιερός Λόχος ήταν η Εθνοφυλακή της Καρχηδόνας και αντίθετα με τον υπόλοιπο Καρχηδονιακό στρατό συγκροτούνταν μόνο από Καρχηδόνιους και όχι από μισθοφόρους. Σε κάθε πόλη υπήρχε διαφορετικός λόχος που αποτελούνταν ή από ιππείς ή από πεζούς. Με την είσοδο τους στον λόχο έδιναν έναν όρκο και έπαιρναν τον οπλισμό τους από ναούς, για αυτό τον λόγο ονομάστηκαν ιεροί λόχοι. Φορούσαν άσπρο ρουχισμό που δήλωνε το χρώμα του θανάτου στον Καρχηδονιακό πολιτισμό. Διαλύθηκαν στον Α' Καρχηδονιακό πόλεμο με τους Ρωμαίους και ανασυστάθηκαν από τον Αννίβα πριν την εισβολή στην Ρώμη.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιερός Λόχος 1821 </span></b><br />
<br />
Ο Ιερός Λόχος ήταν στρατιωτικό σώμα που ιδρύθηκε από τον Αλέξανδρο Υψηλάντηστη Φωξάνη, πόλη στα όρια της Μολδαβίας με τη Βλαχία, στα μέσα Μαρτίου του 1821 και συγκροτήθηκε από εθελοντές σπουδαστές των ελληνικών παροικιών της Μολδοβλαχίας και της Οδησσού, κυρίως. Ήταν η πρώτη οργανωμένη στρατιωτική μονάδα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και του ελληνικού στρατού γενικότερα. Ο Υψηλάντης πίστευε πως οι νεαροί αυτοί θα μπορούσαν να αποτελέσουν την ψυχή του στρατού του. Γι’ αυτό τους ονομάτισε από το κλασικό όνομα του Ιερού Λόχου των Θηβών. Στη Φωξάνη, μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης των Ιερολοχιτών οργανώθηκε μεγαλοπρεπής τελετή ορκωμοσίας, κατά την τσαρική εθιμοτυπία. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αμέσως μετά την ορκωμοσία ο Αλέξανδρος Υψηλάντης μίλησε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και παρέδωσε τη Σημαία του Ιερού Λόχου στον αρχηγό του Λόχου Γεώργιο Καντακουζινό. Στη συνέχεια οι Ιερολοχίτες παρέλασαν με βήμα στρατιωτικό τραγουδώντας πολεμικό θούριο που είχε συγγράψει ο 20 χρόνια πριν ο Αδαμάντιος Κοραής για την "Ταξιαρχία των Ακροβολιστών της Ανατολής" του Βοναπάρτη που πολεμούσε στην Αίγυπτο και στην οποία ταξιαρχία συμμετείχαν Έλληνες. Στους πρώτους 120 ιερολοχίτες προστέθηκαν και άλλοι αργότερα φτάνοντας τους 400, ενώ η οργάνωση του σώματος αυτού ολοκληρώθηκε στο Τιργοβίτσι. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι άνδρες του Ιερού Λόχου έφεραν ομοιόμορφες στολές Ευρωπαϊκού τύπου φτιαγμένες από ολόμαλλη μαύρη τσόχα. γι'αυτό και ονομάζονταν μελανοφόροι ή μαυροφόροι. Η στολή του ιερολοχίτη αποτελούνταν από χιτώνιο μακρύ που έφθανε λίγο πιο πάνω από τα γόνατα, περισκελίδα και ψηλό χωρίς γείσο κάλυμμα κεφαλής, που σύμφωνα με την περιγραφή που δίνει ο Κωνσταντίνος Ράδος έμοιαζε με το κάλυμμα των Ουσάρων. Το κάλυμμα αυτό έφερε στην κορυφή λευκό λοφίο και ψηλά, τρίχρωμο εθνόσημο με κόκκινο λευκό και κυανό χρώμα.Κάτω από αυτό μετωπικά υπήρχε νεκροκεφαλή με δύο οστά χιαστί από λευκό μέταλλο, σημαίνοντα Ελευθερία ή Θάνατος. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο ιερολοχίτης είχε για όπλο λογχοφόρο τυφέκιο ενώ έφερε χιαστί δερμάτινη ζώνη με τις παλάσκες και το γυλιό στη μέση. Το μόνο γνωστό μέχρι σήμερα κειμήλιο που προέρχεται από τη στολή των ιερολοχιτών είναι ο επενδύτης του ιερολοχίτη Κωνσταντίνου Ξενοκράτους, (1803 - 1876), ο οποίος εκτίθεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Η σημαία του Ιερού Λόχου ήταν τρίχρωμη. Στη μία πλευρά της σημαίας αναγραφόταν το ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ και υπήρχε στο κέντρο η εικόνα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Στην άλλη πλευρά υπήρχε η εικόνα του Φοίνικα αναγεννόμενου από τις φλόγες και αναγραφόταν ΕΚ ΤΗΣ ΚΟΝΕΩΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στο στρατιωτικό οργανισμό που συνέταξε ο Νικόλαος Υψηλάντης στις παραγράφους ΙΑ και ΙΒ η σχετική οδηγία για τη σημαία αναφέρει: "Η Ελληνική σημαία τόσο εις τα της ξηράς στρατεύματα όσο και εις τα της θαλάσσης πρέπει να είναι κατασκευασμένη εκ τριών χρωμάτων: άσπρο, μαύρο και κόκκινο. Το άσπρο σημαίνει την αθωότητα της δικαίας ημών επιχειρήσεως κατά των τυράννων, το μαύρο το υπέρ πατρίδος και ελευθερίας θάνατον ημών και το κόκκινο την αυτεξουσιότητα του Ελληνικού λαού και την χαράν αυτού διότι πολεμεί δια την ανάστασιν της Πατρίδος". </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Διοικητής του Ιερού Λόχου διορίστηκε ο Γεώργιος Καντακουζηνός, πρώην ανώτερος αξιωματικός του Τσαρικού στρατού -ο οποίος σύντομα παραμερίστηκε από τον Υψηλάντη- και υπασπιστής ο Αθανάσιος Τσακάλωφ, συνιδρυτής της Φιλικής Εταιρείας. Εκατόνταρχοι του Ιερού Λόχου ήταν ο Σπυρίδων Δρακούλης, δραματικός ηθοποιός, από την Ιθάκη, ο Κωνσταντινουπολίτης Δημήτριος Σούτσος, αδελφός του ποιητή Αλέξανδρου Σούτσου, ο Κεφαλλονίτης Λουκάς Βαλσαμάκης , ο Πελοποννήσιος Ανδρόνικος, ο Φαναριώτης Αλέξανδρος Ρίζος, γιος του πρωθυπουργού της Μολδαβίας Ιάκώβο Ρίζο Νερουλό, ο Ρίζος από τα Ιωάννινα και ο Χιώτης Ιωάννης Κρόκιας.</div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-L84oqoXy-oo/WJVwysBNyEI/AAAAAAAApEI/YtNtUarIKl0pD1-6tGQh15tmz9I3XPc-ACLcB/s1600/%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A3%2B1942%2B-%2B1947B.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-L84oqoXy-oo/WJVwysBNyEI/AAAAAAAApEI/YtNtUarIKl0pD1-6tGQh15tmz9I3XPc-ACLcB/s400/%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A3%2B1942%2B-%2B1947B.jpg" width="293" /></a></div>
<br />
Εκτός όμως από το Πεζικό τμήμα δημιουργήθηκε και Ιππικό με στολές Ουσάρων και Κοζάκων. Για δε την οργάνωση του Ιππικού σημαντικά χρηματικά ποσά διέθεσε επίσης και ο ηγεμόνας της Μολδαβίας Μιχαήλ Σούτσος. Στην Φωξάνη, οι σπουδαστές που δεν είχαν καμιά στρατιωτική εμπειρία άρχισαν να γυμνάζονται και να εκπαιδεύονται στην χρήση των όπλων και της λόγχης. Η ορκωμοσία τους έγινε στο ναό της πόλης:<br />
<br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;">«Ως Χριστιανός ορθόδοξος και υιός της ημετέρας Καθολικής Εκκλησίας, ορκίζομαι στο όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Αγίας Τριάδας να μείνω πιστός εις την Πατρίδα μου και εις την Θρησκείαν μου. Ορκίζομαι να ενωθώ με όλους τους αδελφούς μου Χριστιανούς δια την ελευθερίαν της Πατρίδος μας. Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέραν ρανίδα του αίματός μου υπέρ της θρησκείας και Πατρίδος μου. Να αποθάνω μετά των αδελφών μου υπέρ της Ελευθερίας της Πατρίδος και της Θρησκείας μου. Να φονεύσω και αυτόν τον ίδιον τον αδελφόν μου, εάν τον εύρω προδότην της Πατρίδος μας. Να υποτάσσομαι στον υπέρ της Πατρίδος μου αρχηγόν. </span></b></i></div>
<div>
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i></div>
<div>
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Να μη βλέψω εις τα όπισθέν μου, εάν δεν αποδιώξω τον εχθρόν της Πατρίδος και Θρησκείας μου. </span></b></i><i><b><span style="color: #f6b26b;">Να λάβω τα όπλα εις κάθε περίστασιν, ευθύς μόλις ακούσω ότι ο Αρχηγός μου εκστρατεύει κατά των τυράννων και να συγκαταφέρω άπαντας τους φίλους και γνωρίμους μου εις το να με ακολουθήσωσιν. Να βλέψω πάντοτε τους εχθρούς μου με μίσος και με περιφρόνησιν. Να μη παρατήσω τα όπλα προτού να ιδώ ελευθέραν την Πατρίδα μου και εξολοθρευμένους τους εχθρούς της. Να χύσω το αίμα μου, ίνα νικήσω τους εχθρούς της θρησκείας μου ή ν΄ αποθάνω ως μάρτυς δια τον Ιησού Χριστόν.</span></b></i></div>
<div>
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Ορκίζομαι τέλος πάντων εις το της Θείας Μεταλήψεως φοβερόν Μυστήριον ότι θα υστερηθώ της Αγίας Κοινωνίας εις την τελευταία μου εκείνην ώρα, εάν δεν εκτελέσω απάσας τας υποσχέσεις, τας οποίας έδωσα ενώπιον της εικόνος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού».</span></b></i><br />
<br />
Το θούριο που υιοθέτησαν και τραγουδούσαν οι Ιερολοχίτες το είχε συγγράψει 20 χρόνια πριν ο Αδαμάντιος Κοραής.<br />
<br />
<i><div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Φίλοι μου συμπατριώται</span></b></i></div>
<b><span style="color: #f6b26b;"><div style="text-align: center;">
<i><b>δούλοι ν΄ άμεθα ως πότε;</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>των αγρίων μουσουλμάνων</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>της Πατρίδος των τυράννων</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>Έφθασεν ω φίλοι τώρα</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>εκδικήσεως η ώρα.</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>Η κοινή πατρίς φωνάζει</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>με τα δάκρυα μας κράζει!</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>Γίνομεν Γραικοί γενναίοι;</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>δράμετ΄ άνδρες τε και νέοι</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>κι είπατε μεγαλοφώνως</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>Είπατε όλοι τε συμφώνως</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>Κι΄ ασπαζόμεν΄ εις τον άλλον </b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>μ΄ ενθουσιασμόν μεγάλον </b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>έως πότε η τυραννία; </b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>Ζήτω η Ελευθερία!</b></i></div>
</span></b></i><br />
<br />
Η πρώτη μεγάλη μάχη (πλην διαφόρων μικροσυμπλοκών) που επιλέγει να δώσει ο Υψηλάντης, είναι στην κωμόπολη του Δραγατσανίου, όπου είναι εγκατεστημένη ισχυρή φρουρά με ιππικό των Τούρκων. Μετά από μία τριήμερη δύσκολη πορεία κάτω από πολύ κακές καιρικές συνθήκες, ο Ιερός Λόχος θα φτάσει απέναντι από το Δραγατσάνι όπου θα στρατοπεδεύσει. Την επόμενη ημέρα, 7 Ιουνίου 1821, θα ξεκινήσουν οι αψιμαχίες, προτού καταφτάσει όλο το στράτευμα, με την αποτυχημένη επίθεση του ελληνικού ιππικού του Βασιλείου Καραβία. Ο Ιερός Λόχος, με επικεφαλής τον Νικόλαο Υψηλάντη, έσπευσε προς βοήθεια με 375 αξιωματικούς και οπλίτες, αλλά η φυγή του τμήματος του Καραβία ανάγκασε τους Ιερολοχίτες να πολεμήσουν μόνοι τους χωρίς την υποστήριξη ιππικού. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πριν προφτάσει ο Ιερός Λόχος να σχηματίσει τετράγωνα, επιτέθηκε το Τουρκικό ιππικό με αρχηγό τον Καρά Φέιζ και χώρισε το Λόχο στα δύο. Η μάχη ήταν σκληρή και αιματηρή. Οι Ιερολοχίτες πολέμησαν ηρωικά και έγραψαν μια ένδοξη σελίδα στη νεοελληνική ιστορία. Ο Νικόλαος Υψηλάντης σώθηκε τυχαία από έναν φιλέλληνα Γάλλο αξιωματικό, που τον ανέβασε στο άλογό του. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κατέφυγε στο Ρίμνικο, όπου συνέταξε την τελευταία διαταγή του στις 8 Ιουνίου 1821, με την οποία στιγμάτισε την προδοσία του πολιτικού και στρατιωτικού του επιτελείου και εξήρε την αυτοθυσία του Ιερού Λόχου.<br />
<br />
Στο κοιμητήριο του Δραγατσανίου στη Ρουμανία υπάρχει το Μνημείο των Πεσόντων Ιερολοχιτών το οποίο ανεγέρθη στα 1884 με την πρωτοβουλία της συντακτικής επιτροπής της Ελληνικής εφημερίδας του Βουκουρεστίου "Σύλλογοι". Το μνημείο φιλοτέχνησαν από πεντελικό μάρμαρο οι Τήνιοι καλλιτέχνες Χαλεπάς και Λαμπαδίτης. Έχει ύψος συνολικά επτά μέτρων. Στην κύρια όψη του στηλοβάτη του υψώνεται μονόλιθος 5 μέτρων με ανάγλυφο σταυρό επί της ημισελήνου και από κάτω το σήμα των ιερολοχιτών. Στο κέντρο του στηλοβάτη εν μέσω δάφνινου στεφανιού αναγράφεται με χρυσά γράμματα : </div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="color: #f6b26b;"><i>''ΔΙΑΒΑΤΑ ΑΓΓΕΛΟΥ ΟΤΙ ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΥΠΕΡ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΑΓΩΝΙΣΑΜΕΝΟΙ''</i></span></b></div>
<br />
Μία ακόμη στήλη εις μνήμην των ιερολοχιτών, έργο του γλύπτη Λεωνίδα Δρόση, έστησε ο ποιητής Αλέξανδρος Σούτσος εις μνήμην του αδελφού του Δημητρίου, του ηρωικού εκατόνταρχου του Ιερού Λόχου στα 1845 αρχικά, ΒΔ του Πανεπιστημίου. Από τα 1885 η στήλη μεταφέρθηκε δίπλα στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών στο Πεδίον του Άρεως κοντά στο μνημείο του Αλέξανδρου Υψηλάντη που φιλοτεχνήθηκε στα 1869 από τον Λ.Δρόση.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Η Μάχη στο Δραγατσάνι</span></b><br />
<br />
Στις 7 Ιουνίου 1821 εγράφη μία από τις πιο συγκλονιστικές μάχες της Ελληνικής Επαναστάσεως. Ήταν η μάχη του Δραγατσανίου, όπου νέα παιδιά, έφηβοι σπουδαστές των αυθεντικών Ακαδημιών του Βουκουρεστίου και του Ιασίου έπεσαν μαχόμενοι. Ήταν ο Ιερός Λόχος του Αλεξ. Υψηλάντη που τον Φεβρουάριο του 1821 είχε ξεκινήσει την Ελληνική Επανάσταση ψηλά στο Ιάσι συνεγείροντας χιλιάδες Ελλήνων και εντοπίων Ρουμάνων και μετά από μία συγκλονιστική πορεία απ’ εκεί ως το Δραγατσάνι έδιδε τον αγώνα τον καλό. Ο Ιερός Λόχος ήταν η πρώτη οργανωμένη μονάδα του Ελληνικού στρατού και φυσικά της Ελληνικής Επαναστάσεως. Οι άνδρες του ήταν πεζοί, είχαν καραμπίνες και ξιφολόγχες και έφεραν μαύρες στολές.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-77IMt6QhRMo/WJVxQgjedQI/AAAAAAAApEQ/m9lWJPvBdtIgxliD29BJx25jGGnYgKslQCLcB/s1600/%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A3%2B1942%2B-%2B1947A.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://4.bp.blogspot.com/-77IMt6QhRMo/WJVxQgjedQI/AAAAAAAApEQ/m9lWJPvBdtIgxliD29BJx25jGGnYgKslQCLcB/s400/%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A3%2B1942%2B-%2B1947A.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Σημαία τους ήταν η τρίχρωμη της Γαλλικής Επαναστάσεως. Διοικητής ήταν ο Ι. Καντακουζηνός και εκατόνταρχοι ο Κ. Πολίτης Δημ. Σούτσος, ο Κεφαλλονίτης Λουκάς Βαλσαμάκης, ο Ανδρόνικος από την Πελοπόννησο, ο Γιαννιώτης Ρίζος και ο Ιω. Κρόκιας από την Χίο. Εκεί στο Δραγατσάνι, ένα μικρό πεδινό χωριό, κοντά στο Βουκουρέστι, ο Αλεξ. Υψηλάντης σχεδίαζε να δώσει μάχη με τους Τούρκους στις 8 Ιουνίου. Εκεί δεν είχε φθάσει ο ίδιος με ενισχύσεις, αλλά ήταν οι γενναίοι αξιωματικοί του Γεωργάκη Ολύμπιου και ο Καραβιάς, που είχαν την διαταγή του Υψηλάντη να τον περιμένουν και παράλληλα να ξεκουραστούν οι στρατιώτες που είχαν ταλαιπωρηθεί από τις συνεχείς βροχές και την πείνα.<br />
<br />
Ο Καραβιάς όμως, ενθουσιώδης καθώς ήταν και με έντονο το αίσθημα της φιλοπατρίας βλέποντας οι Τούρκοι να καίνε σπίτια στο Δραγατσάνι και εκτιμώντας ότι επίκειται υποχώρησή τους, θεώρησε καλό να τους καταδιώξει αποκομίζοντας έτσι τη δόξα μιας βέβαιης νίκης, συγκέντρωσε το τμήμα του και σε κατάσταση μέθης όρμησε, μετά από πορεία τριών τετάρτων, προς την μονή Σερμανέτη όπου ήταν οχυρωμένοι οι Τούρκοι «Ως λέων ωρυόμενος κατά των οχυρωμένων Τούρκων, αλαλάζων, εξιβρύζων, και επαπειλών τούτους, επροσκάλει ίνα εξέλθωσι της Μονής». Η εικόνα τραγική: Ο Καραβιάς εμπρός στην εξώθυρα της Μονής, οι Τούρκοι μέσα πολιορκημένοι, αλλά ξαφνικά να εμφανίζονται τουρκικές ενισχύσεις και ο Καραβιάς να ευρίσκεται σε δεινή θέση ενώπιον υπερδιπλάσιου εχθρού.<br />
<br />
Τότε ο Ιερός Λόχος από αλληλεγγύη προς το σώμα του Καραβιά έσπευσε προς βοήθειά του, άλλωστε ήταν στρατοπεδευμένος εκεί κοντά μαζί με 100 ιππείς. Οι Ιερολοχίτες έτρεξαν στην μάχη με ενθουσιασμό, αφού συγκεντρώθηκαν ταχύτατα, μολονότι ήταν καταπονημένοι από τις πορείες, τις ποικίλες κακουχίες και την πείνα. Έτρεξαν γρήγορα, αν κι εκείνη την ώρα έπιπτε ραγδαία βροχή και υπό τους ήχους του εμβατηρίου: Φίλοι μου συμπατριώται / δούλοι νάμεθα ως πότε / των αχρείων Μουσουλμάνων / της Ελλάδος των τυράννων. Κι ύστερα στην μάχη έμειναν μόνοι. Ο Καραβιάς αποχώρησε, καθώς και κάποιες μικρές ομάδες που είχαν τρέξει να τον βοηθήσουν προηγουμένως.<br />
<br />
Μόνοι τους οι Ιερολοχίτες εμπρός σε οκταπλάσιο σε αριθμό Τουρκικού στρατού του Καρά Φεϊς, που τους καλούσε να παραδοθούν. Οι Ιερολοχίτες πολέμησαν σε τετράγωνο σχηματισμό (bataillon car e) στην ανοιχτή πεδιάδα. Σταματούν, πυροβολούν και ξανά προχωρούν. Αλλά οι Τούρκοι ιππείς, οι ντελήδες, πάνω στα άλογά τους, σχίζουν τις γραμμές των Ιερολοχιτών και αρχίζουν την σφαγή και τα νέα παιδιά μας βρίσκουν τον θάνατο «πεσόντες ως ευθαλείς κλάδοι υπό την κοπτεράν αξίναν του στιβαρού ξυλοκόπου» κατά την περιγραφή του Τρικούπη. Στην μάχη στο Δραγατσάνι έπεφταν ο ένας μετά τον άλλον, οι εκατόνταρχοι, ο σημαιοφόρος του Λόχου, ο φιλέλληνας Ερρίκος Βορδιέ ο γυμναστής του Ιερού Λόχου.<br />
<br />
Όσοι επέζησαν από την άνιση μάχη σε τοποθεσία που κρατούσε ο Βλάχος Ιωαννίτσας Χόρκας με 50 στρατιώτες που κάλυψαν την υποχώρηση των επιζησάντων Ιερολοχιτών, τότε έφθασε και ο Γεωργάκης Ολύμπιος με τον αρχιμανδρίτη Σέρβο που κατεδίωξαν τους Τούρκους και έτσι οι Ιερολοχίτες, όσοι δηλαδή είχαν σωθεί, τράβηξαν στο γειτονικό δάσος. Σώθηκαν γύρω στους 136, έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι 200 αξιωματικοί και στρατιώτες από το σύνολο των 373 Ιερολοχιτών. Συνελήφθησαν 37 τραυματίες που στάλθηκαν στο Βουκουρέστι και απ’ εκεί στην Κωνσταντινούπολη, όπου αποκεφαλίσθηκαν.<br />
<br />
Μόλις που πρόλαβαν να σωθούν ο αρχηγός Νικόλαος Υψηλάντης, αδελφός του Αλέξανδρου, χάρη στην έγκαιρη επέμβαση του αρχιμανδρίτη Σέρβου ή, κατ’ άλλους, Γάλλου φιλέλληνα αξιωματικού, ο υπασπιστής του Αλέξανδρου Γεώργιος Λασσάνης και ο εκ των ιδρυτών της Φιλικής Εταιρείας και υπασπιστής του Ιερού Λόχου Αθανάσιος Τσακάλωφ. Ο Ιερός Λόχος, το καμάρι και η περηφάνια του Αλέξανδρου Υψηλάντη χάθηκε εξαιτίας του Καραβιά, που όχι μόνο δεν πειθάρχησε στην εντολή του Αρχηγού του να μη δοθεί μάχη στις 7 Ιουνίου και ότι έπρεπε να αναμένουν τις ενισχύσεις που θα έφθαναν από το γειτονικό Ρίμνικ, αλλά προχώρησε χωρίς να συνεκτιμήσει τις δυνατότητες τις δικές του και του εχθρού του.<br />
<br />
Έτσι από αλληλεγγύη προς αυτόν εξοντώθηκε ο Ιερός Λόχος που η φιλοπατρία των Ιερολοχιτών δεν μπορούσε να τον αφήσει αβοήθητο στην δεινή θέση που είχε περιέλθει, κι ας ήταν κατά το σχέδιο του Υψηλάντη σε θέση γενικής εφεδρείας. Τα απομεινάρια του Ιερού Λόχου, με την μαύρη στολή και το καπέλο με την νεκροκεφαλή, έσυραν στην αρχή τα κουρασμένα σώματά τους προς υπό Αυστριακή κατοχή πόλεις Bra sou και Sibiu, παρακολουθούμενοι από την μυστική αστυνομία του Αυστριακού καγκελάριου Μέττερνιχ καθώς περιφέρονταν στους δρόμους των πόλεων με έντονα τα σημάδια της σφαγής, ιερά σφάγια αυτού του Γένους. Ευτυχώς οι πολυπληθείς Ελληνικές κοινότητες των πόλεων αυτών έκρυψαν και προστάτευσαν τα γενναία αυτά παιδιά που τα βοήθησαν να κατέλθουν, μέσω Τεργέστης, στην επαναστατημένη Ελλάδα.<br />
<br />
Λίγες ώρες μετά την καταστροφή έφθανε και ο Υψηλάντης βλέποντας με απόγνωση να καταστρέφεται ότι είχε κτίσει, έβλεπε τον πανικό και την αταξία και την απογοήτευση του στρατού που τον ακολουθούσε. Οπλαρχηγοί και στρατιώτες είχαν καταληφθεί από πανικό κι ούτε σε πρόσταγμα άκουγαν, ούτε σε παράκληση, ούτε σε εξορκισμούς. Το παν αποσυντέθηκε. Κι όμως αν δεν υπήρχε η επιπολαιότητα του Καραβιά και ετίθετο σε εφαρμογή το σχέδιο του Υψηλάντη, ήταν βέβαιη η νίκη των Ελλήνων. Κι ο Υψηλάντης τράβηξε πίσω προς το Ρίμνικο, ο στρατός του είχε διαλυθεί, μαζί κι ο Ιερός Λόχος, και στρατοπέδευσε στο μοναστήρι της Κάτζιας, όπου ήλθαν και τον βρήκαν οι Ιερολοχίτες που ήταν κρυμμένοι στα κοντινά δάση.<br />
<br />
Μαζί τους είχαν και την σημαία του Ιερού Λόχου. Ήταν η επόμενη της τραγωδίας, 8 Ιουνίου, δεν γνωρίζουμε τι ειπώθηκε μεταξύ του αρχιστρατήγου και των Ιερολοχιτών. Γνωρίζουμε, όμως, την τελευταία ημερήσια διαταγή του από 8 Ιουνίου 1821, με την οποία παρέδιδε στην αιωνιότητα την θυσία των Ιερολοχιτών, με τα εξής: «Σεις δε σκιαί των γνησίων Ελλήνων εκ του Ιερού Λόχου, όσοι προδοθέντες επέσατε θύματα δια την ευδαιμονίαν της πατρίδος, δεχθείτε δι’ εμού τα ευχαριστίας των ομογενών σας. Ολίγος καιρός, και στήλη θα αναγερθεί να διαιωνίσει τα ονόματά σας» Τους άλλους που πρόδωσαν τον Αγώνα, που λιποτάκτησαν, που αγκομάχησαν, τους παρέδωσε στην κοινή χλεύη με την αποστροφή: «θα εντρέπωμαι δια βίου ότι σας διοίκησα».<br />
<br />
Και είχε δίκιο ο Υψηλάντης, αφού η θυσία των Ιερολοχιτών έμεινε στην ιστορία του Γένους των Ελλήνων ως σύμβολο φιλοπατρίας, αλληλεγγύης, έκφρασης υψηλών ιδανικών ελευθερίας - άξιοι της πατρίδος και των προγόνων. Έτσι εχάθη σε ολίγη ώρα «μία των γλυκύτερων ελπίδων της Ελλάδος, ο Ιερός Λόχος, που ''αντεπεκρίθη'' προς τιμήν του αρχαίου (ιερού λόχου εννοείται) των προγόνων, γενόμενος εν μικρογραφία η πιστή αντιγραφή του πρωτοτύπου», γράφει ο ιστορικός της Επαναστάσεως Ιω. Φιλήμων. Και δεν ήταν μόνον αυτό, η μαχόμενη πατρίδα έχασε 200 μορφωμένα παιδιά, που σπουδασμένα σε ξένα Πανεπιστήμια μπορούσαν να στελεχώσουν το νεοϊδρυόμενο κράτος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-h9PHVmwQUsg/WJVxfLVZPJI/AAAAAAAApEY/YmbwpjTFSdsYJt_7SgMOGnUaGR3muwfPwCLcB/s1600/ddcjzs.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-h9PHVmwQUsg/WJVxfLVZPJI/AAAAAAAApEY/YmbwpjTFSdsYJt_7SgMOGnUaGR3muwfPwCLcB/s400/ddcjzs.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Κι ήσαν άξια αυτά τα νέα παιδιά της πατρίδος, αμούστακα, άφησαν τα θρανία και έσπευσαν στο προσκλητήριο του Υψηλάντη. Και ο Κάλβος λίγο καιρό άφησε μνημείο εσαεί την θυσία τους με την Ωδή του: Σας άρπαξεν η τύχη Την νικητήριον δάφνην Και από την μυρτιάν σας έπλεξε Και πένθιμον κυπάρισσον Στέφανον άλλον Για να αντιληφθούμε το εθνικό φρόνημα των παιδιών του Ιερού Λόχου παραθέτουμε απόσπασμα - μαρτυρία από επιστολή του Κ. Πολίτη εκατόνταρχου βαθμοφόρου Δημ. Σούτσου που εγράφη πριν από τη μάχη:<br />
<br />
«Δεν έχω πλέον υποδήματα∙ τα πόδια μου κατεξεσχίσθησαν, κοιμούμαι μέσα σε θανατηφόρα τέλματα. Ζω με καρπούς, σπανίως ευρίσκω ένα ξερό κομμάτι ψωμί. Αλλά οι στερήσεις αυταί μου είναι γλυκείαι∙ ο βίος αυτός μ’ αρέσει. Από παιδί δεν ωνειρευόμουν άλλο από την ημέραν της ανεξαρτησίας μας. Ευρίσκομαι δια πρώτην φοράν επί κεφαλής ελευθέρων ανθρώπων, οι οποίοι δεν με φορτώνουν με ματαίους τίτλους, οι οποίοι μου δίδουν το γλυκύ του αδελφού όνομα. Χαίρετε! θα ιδωθώμεν πού; Ο Θεός το ξεύρει!». Ο ίδιος σε επιστολή του προς τα αδέλφια του έγραφε: «Μη(πως) το αίμα ημών προώρισται να χαράξη των οροθετικών γραμμών του μέλλοντος Ελληνικού Κράτους;<br />
<br />
Αλλ’ αν ημείς πέπρωται ν’ αποθάνωμεν επί της γης αυτής, γράψατε σεις εις την επιτύμβιον ημών πέτραν: «Ενταύθα κείνται οι τριακόσιοι της Νέας Σπάρτης μη φροντίσαντες να μας είπωσιν ουδέ τα ονόματά τους» Έτσι διαλύθηκε η λαμπρή στρατιά του Υψηλάντη, άλλοι εσφάγησαν, εκάησαν ζωντανοί ως αιχμάλωτοι των Τούρκων στο κολαστήριο της Σιλίστρας ή στα μπουντρούμια του Τούρκου Πασά του Βουκουρεστίου. Και όσοι σώθηκαν πέρασαν τα Αυστριακά σύνορα γυμνοί, πένητες, αξιολύπητοι αναγκασμένοι να παραδώσουν στους Αυστριακούς συνοριακούς φρουρούς τα πάντα, εκτός από την ζωή τους. Μαζί τους και ο Αλεξ. Υψηλάντης που πέθανε φυλακισμένος στις 19 / 31 Ιανουαρίου 1828 και οι Έλληνες τον έθαψαν απλά με την στολή του Ιερολοχίτη.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιερός Λόχος Θηβών 1876 - 1881 </span></b><br />
<br />
Στην Ελληνική ιστορία υπάρχει ένας ακόμη Ιερός Λόχος που ιδρύθηκε μία δύσκολη εποχή, όταν φανερώνονταν επαναστατικά κινήματα στην αλύτρωτη Ελλάδα. Στην προκειμένη περίπτωση στην Θήβα τρεις διακεκριμένοι πολίτες της συγκρότησαν αντάρτικο σώμα, στο οποίο έδωσαν το όνομα του Ιερού Λόχου της πόλεώς τους και αποτελούνταν από 300 άνδρες, μεταξύ των οποίων φοιτητές, επιστήμονες, στρατιωτικοί. Αποστολή τους ήταν να βοηθήσουν την προσπάθεια της πατρίδας που ζούσε με τα αναρριπίσματα της Μεγάλης Ιδέας για την απελευθέρωση των υπόδουλων περιοχών, επωφελούμενοι του Ρωσο- Τουρκικού πολέμου 1876 - 1877.<br />
<br />
Ο νεότερος Θηβαϊκός Ιερός Λόχος πολέμησε στη Θεσσαλία αλλά και εκτός αυτής, και ιδιαίτερα στη μάχη του Πλατάνου, κοντά στον Αλμυρό, όπου βοήθησε τους πολιορκούμενους επαναστάτες. Μετά την μάχη αποσύρθηκαν στην Σούρπη. Μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας, τον Νοέμβριο του 1881, ο νέος Ιερός Λόχος διαλύθηκε.<br />
<b><span style="color: #3d85c6;"><br /></span></b>
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιερός Λόχος Φοιτητών Κρητών 1912 - 1913</span></b><br />
<br />
Γνωστή είναι η δράση της Πανεπιστημιακής Φάλαγγας κατά την Κρητική Επανάσταση του 1897. Εκείνο, όμως, που παραμένει εν πολλοίς άγνωστο είναι η δράση του εθελοντικού λόχου των Κρητών φοιτητών κατά τους Απελευθερωτικούς Πολέμους του 1912 - 1913. Παρά ταύτα, θα πρέπει ευθύς εξ αρχής να διευκρινίσουμε ότι η συμβολή των Κρητών φοιτητών στους Βαλκανικούς Πολέμους δεν δύναται να εξαντληθεί με τη μελέτη του εθελοντικού Κρητικού Φοιτητικού Λόχου. Υπάρχει ακόμη ένας μεγάλος αριθμός Κρητών φοιτητών και σπουδαστών, που έλαβαν εθελοντικά μέρος στους Απελευθερωτικούς Πολέμους του 1912 - 1913, υπηρετώντας είτε σ’ εθελοντικά σώματα Κρητών οπλαρχηγών. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
είτε σε διαφορετικούς λόχους του «Ανεξάρτητου Συντάγματος Κρητών», όπως για παράδειγμα ο λοχίας Ιωάννης Φιωτάκης, ο οποίος σκοτώθηκε στο Δεμίρ Ισσάρ (σημερινό Σιδηρόκαστρο) στις 27 / 6 / 1913, υπηρετώντας στο «Τάγμα Κολοκοτρώνη» (Αλεξάκης, 1969), είτε σ’ εθελοντικά Σώματα Κρητών οπλαρχηγών, όπως για παράδειγμα ο φοιτητής της Σχολής Ευελπίδων Στέλιος Παπαδόπετρος, ο οποίος έπεσε στη μάχη της Σιάτιστας, υπηρετώντας στο εθελοντικό Σώμα του συγγενή του καπετάν Γιώργη Παπαδόπετρου. Στα 1912 η Κρήτη βρίσκεται υπό καθεστώς ημιαυτονομίας. Ο πόθος για ένωση με τη μητέρα Ελλάδα μεγάλος. Στις 17 / 9 / 1912 κηρύχθηκε γενική επιστράτευση στην Ελλάδα και μία μέρα μετά στις 18 / 9 / 1912 διατάχθηκε ανάλογη και στην Κρήτη. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πέρα, όμως, από τους στρατεύσιμους Κρήτες υπήρξαν και εκατοντάδες άλλοι, οι οποίοι έσπευσαν να καταταγούν ως εθελοντές. Μεταξύ αυτών πολλοί Χανιώτες φοιτητές, αλλά και τελειόφοιτοι μαθητές του «Γυμνασίου Χανίων». Άλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά που οι τελειόφοιτοι μαθητές του εν λόγω Γυμνασίου έσπευδαν να καταταγούν ως εθελοντές, προκειμένου να συμβάλουν στην απελευθέρωση της Μακεδονίας. Διαμάχη, όμως, ξέσπασε μεταξύ των παλαιών Κρητών καπεταναίων και των Ελλήνων αξιωματικών, που βρισκόταν στην Κρήτη για να εκπαιδεύουν το στρατό της Κρητικής Πολιτοφυλακής, καθώς οι μεν πρώτοι ήθελαν να εντάξουν τη σπουδάζουσα αυτή νεολαία της Κρήτης στα υπό συγκρότηση εθελοντικά τους σώματα για ευνόητους λόγους. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οι δε Έλληνες αξιωματικοί θεωρούσαν ότι ήταν προτιμότερο οι νεαροί αυτοί Κρήτες εθελοντές σπουδαστές ν’ αποτελέσουν μέρος ενός τακτικού και πειθαρχημένου στρατού. Τελικά το όλο ζήτημα διευθετήθηκε με τη μεσολάβησε του Λοχαγού Παύλου Λαμπίρη. Ο εν λόγω αξιωματικός, αφού συγκέντρωσε καπεταναίους, σπουδαστές και φοιτητές στο Πεδίον του Άρεως Χανίων «συνέστησεν να σχηματισθή χωριστόν εθελοντικόν σώμα των καπεταναίων και ανταρτών, και χωριστός στρατός από σπουδαστάς και φοιτητάς, οίτινες και πειθαρχικοί θα είναι ως ήσαν εις τα σχολεία και Πανεπιστήμιά των, αλλά γνωρίζουν και την αυτοθυσία και τον ηρωϊσμόν του λόχου του Δραγατσανίου και θα μιμηθούν τούτον έχοντες ως σημαίαν την σφραγίδαν που παρηγγέλθη η κατασκευή της».<br />
<br />
Μετά τη διευθέτηση του εν λόγω ζητήματος ο «Παγκρήτιος Φοιτητικός Σύνδεσμος» με πρόεδρό του το Νικόλαο Σεργεντάνη και με έδρα τα Χανιά δραστηριοποιείται για τη συγκρότηση εθελοντικού Λόχου Φοιτητών, προκειμένου να λάβει μέρος στον επικείμενο Ελληνοτουρκικό πόλεμο. Επανειλημμένες συνεδριάσεις του Συλλόγου λαμβάνουν χώρα «υπεγράφη μάλιστα και είδος συνυποσχετικού υπό των εν Χανίοις μενόντων φοιτητών» (Γενεράλις 1926), ενώ «επανειλημμένως ετηλεγράφουν παρακαλούντες την Ελληνικήν Κυβέρνησιν, όπως δεχθεί και τούτους να πολεμώσι». Τελικά, η πολυπόθητη απάντηση έρχεται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Ο τοπικός τύπος αναγγέλλει ως εξής την είδηση: </div>
<div>
<br /></div>
<div>
«Την παρελθούσαν Τετάρτην ελήφθη τηλεγραφική απάντησις του κ. Βενιζέλου προς την επιτροπήν των Φοιτητών, δι’ ης αγγέλλεται αυτοίς ότι επετράπη δια Β. Διατάγματος η κατάταξις εθελοντών. Κατόπιν τούτου απεφασίσθη όπως οι δηλώσαντες συμμετοχήν δια την Φοιτητικήν φάλαγγα μεταβώσι εις Αθήνας και καταταχθώσιν εις τον Ελληνικόν στρατόν εν σώματι. Προς τον σκοπόν τούτον δια τηλεγραφήματος προσεκάλεσαν ενταύθα όλους τους Φοιτητάς των διαφόρων Νομών ίνα συγκεντρούμενοι μεταβώσιν εις Αθήνας με την πρώτην ευκαιρίαν» (εφημ. Ανεξάρτητος, 23 / 9 / 1912).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-7MTy5XKFx2I/WJVxx6UpRwI/AAAAAAAApEc/TOawipoclEoaTIR0sVwvIVLZGPkCnn2UgCLcB/s1600/23-11-1912-Krites-ethelontes-stin-Hpiro.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="364" src="https://2.bp.blogspot.com/-7MTy5XKFx2I/WJVxx6UpRwI/AAAAAAAApEc/TOawipoclEoaTIR0sVwvIVLZGPkCnn2UgCLcB/s640/23-11-1912-Krites-ethelontes-stin-Hpiro.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Οι Κρήτες φοιτητές έδωσαν στο Φοιτητικό τους λόχο την επωνυμία «Ιερός Λόχος Φοιτητών Κρητών - Δραγατσάνιον», ο οποίος ως έμβλημά του είχε μια νεκροκεφαλή με δύο μηριαία οστά χιαστί, σημεία της αυτοθυσίας που έπρεπε να δείχνουν κατά τη διάρκεια των μαχών. Επιπλέον, αναγκάστηκαν να συμπεριλάβουν στο Λόχο τους τελειόφοιτους και απόφοιτους των Κρητικών Γυμνασίων μετά τις πιέσεις των τελευταίων. Με τον τρόπο αυτό αφ’ ενός ικανοποιούσαν το αίτημα τους και αφ’ ετέρου αύξαναν τη δύναμη του φοιτητικού τους λόχου. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Έτσι, «ο Κρητικός εθελοντικός λόχος απετελέσθη εκ Κρητών Φοιτητών και Σπουδαστών, οίτινες εγκαταλείψαντες τα μαθητηκάτων θρανία έσπευσαν αμέσως μετά την κήρυξιν του Βαλκανικού Πολέμου αυθορμήτως να χύσωσιν και αυτοί το αίμα των ως οι Ιερολοχίται του 1821 υπέρ της απελευθερώσεως των υπό τον Τουρκικόν ζυγόν στεναζόντων αδελφών μας». Ο «Ιερός Λόχος» των Κρητών Φοιτητών αριθμούσε 240 στρατιώτες και 27 βαθμοφόρους. Ένας από τους Κρήτες Ιερολοχίτες φοιτητές, αναφερόμενος στο εθελοντικό Λόχο των Κρητών Φοιτητών γράφει από το Ηπειρωτικό μέτωπο: </div>
<div>
<br /></div>
<div>
«Ο λόχος μας είνε ένα κομμάτι της Κρήτης πεταγμένον επί των απροσπέλαστων αυτών οροσειρών… Ένα κομμάτι Κρήτης ενθουσιώδης, αισθηματικής, εμπνεομένης από τα ευγενέστερα και υψηλότερα ιδανικά, Κρήτης παλλούσης από εθελοθυσίαν και αυταπάρνησιν, μέσα εις τα γεμάτα φωτιάν στήθην των νεαρών της τέκνων της, των εγκαταλειψάντων εις του έθνους την φωνήν, παν ό,τι είχον εις τον κόσμον προσφιλές χάριν της εκπληρώσεως του ιερού καθήκοντος» (1912). Η ώρα της δράσης για τη φοιτητιώσα νεολαία της Κρήτης είχε σημάνει.<br />
<br />
Στις 29 / 9 / 1912 Χανιώτες φοιτητές συγκεντρώνονται στο Μητροπολιτικό Ναό των Χανίων, όπου ψάλλεται κατανυκτική δέηση χοροστατούντος του επισκόπου Κυδωνίας και Αποκορώνου Αγαθάγγελου Νινολάκη, παλαιού καθηγητού των περισσοτέρων εθελοντών φοιτητών από τότε που φοιτούσαν στο «Γυμνάσιο Χανίων». Εκφωνούνται οι σχετικοί λόγοι από τον χοροστατούντα επίσκοπο, τον πολιτευτή Αριστείδη Κριάρη και τον ποιητή Δημήτρη Καλλιγιάννη. Εκ μέρους των αναχωρούντων μίλησε ο φοιτητής Μιχάλης Φραντζεσκάκης. Αμέσως, μετά οι Χανιώτες φοιτητές επιβιβάζονται στο ατμόπλοιο «Νικόλαος» μέσω επιφημιών χιλιάδων Xανιωτών, που είχαν κατακλείσει την αποβάθρα για να αποχαιρετίσουν τους εθελοντές φοιτητές.<br />
<br />
Μετά από είκοσι δύο ώρες ταξίδι 117 Χανιώτες φοιτητές και σπουδαστές φτάνουν στην Αθήνα, αναμένοντας στο μεταξύ και την άφιξη των Ηρακλειωτών φοιτητών. Είχαν να καυχώνται ότι ήταν «οι πρώτοι εκ Κρήτης αναχωρούντες εθελοντές πολέμου». Στη συνέχεια συγκροτήθηκε Επιτροπή, η οποία επισκέφθηκε τον πρωθυπουργό και υπουργό των Στρατιωτικών Ελευθέριο Βενιζέλο, προκειμένου να τον παρακαλέσουν να τους κατατάξει «εν ιδιατέρω Λόχο, λόγω της συναδελφότητας, της κοινής καταγωγής και φιλίας». </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όπως μας διαβεβαιώνει ο εθελοντής φοιτητής της Νομικής Προκόπης Μπαδογιάννης «ο κ. Βενιζέλος ηυχαριστήθη δια την πρωτοβουλίαν των Κρητών φοιτητών και διαβεβαίωσεν αυτούς ότι, όχι μόνον θα καταταχθώμεν εις τον στρατόν, αλλά και ότι θα αποτελέσωμεν ίδιον φοιτητικόν εθελοντικόν λόχον». Πράγματι, οι Κρήτες φοιτητές συγκρότησαν ξεχωριστό Λόχο, ο οποίος εντάχθηκε στο «1ο Ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών». Το «1ο Ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών» αποτελείτο από τρία τάγματα και διοικητής του Κρητικού αυτού Συντάγματος ήταν ο αντισυνταγματάρχης πεζικού Λάμπρος Συνανιώτης. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Από τα τρία τάγματα που απετέλεσαν αρχικά το «Ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών» το 1ο Τάγμα υπό τον Ταγματάρχη Γεώργιο Κολοκοτρώνη -γνωστό και ως «Τάγμα Κολοκοτρώνη»- απεστάλη στο Μακεδονικό μέτωπο (8 / 10 / 1912), ενώ τα άλλα δύο Τάγματα στο Ηπειρωτικό Μέτωπο (14 / 10 / 1912). Ο Κρητικός Φοιτητικός Λόχος μαζί με άλλα εθελοντικά σώματα συγκρότησαν εκ νέου το 1ο Τάγμα του Κρητικού Συντάγματος στην Ήπειρο σε αντικατάσταση του Τάγματος που είχε μεταφερθεί στη Μακεδονία (Αλεξάκης, 1967). Διοικητής του εν λόγω Τάγματος ήταν ο Λοχαγός του Πεζικού Σταύρος Ρήγας, ενώ διοικητής του εθελοντικού Λόχου των Κρητών φοιτητών ήταν ο έφεδρος Υπολοχαγός πεζικού Πέτρος Σαλταμπάσης.<br />
<br />
Στις 23 / 10 / 1913 και ύστερα από σύντομη στρατιωτική εκπαίδευση ο Κρητικός Φοιτητικός Λόχος αναχωρεί με το ατμόπλοιο «Ρούμελη» από Πειραιά για την Ήπειρο διαμέσου Πατρών. Στις 25 / 10 / 1912 φθάνει στην πόλη της Πρέβεζας. Από την Πρέβεζα ο Φοιτητικός Λόχος προωθείται στην Άρτα και από εκεί στην πρώτη γραμμή του Ηπειρωτικού μετώπου. Από την 1η Νοεμβρίου 1912 ο Κρητικός Φοιτητικός Λόχος μετονομάζεται σε 2ο Λόχο του 1ου Τάγματος του «Ανεξάρτητου Συντάγματος Κρητών». Στις 29 / 11 / 1912 στη μάχη των Πεστών ο Λόχος των Κρητών εθελοντών φοιτητών θα λάβει το βάπτισμα του πυρός και θα είναι αυτός που θα εισέρθει πρώτος υπό το γενναίο Λοχαγό Σταύρο Ρήγα στα Πεστά. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Στη μάχη των Πεστών ο φοιτητής Απόστολος Χαζιράκη διακρίνεται για την ανδρεία του, καθώς «ευρεθείς αντιμέτωπος με Τούρκον αξιωματικόν και σχεδόν μονομαχήσας εφόνευσεν αυτόν δια τη λόγχης του, παραλαβών το ξίφος του και το πιστόλι» (εφημ. Ανεξάρτητος, 20 / 1 / 1913). Στη μάχη, όμως, των Πεστών ο «Ιερός Λόχος» των Κρητών Φοιτητών θα έχει και τον πρώτο του νεκρό, το φοιτητή της Νομικής Νικόλαο Σαμαριτάκη, ενώ τραυματίστηκε «και ο Ταγματάρχης του φοιτητικού λόχου Σταύρος Ρήγας με διαμπερές τραύμα επί της μιας παρειάς εξελθόν από το κάτω μέρος του ωτός». <br />
<br />
Στις 5 / 12 / 1912 ο Λόχος των Κρητών Φοιτητών θα προβάλλει γενναία αντίσταση σε αιφνιδιαστική Τουρκική επίθεση, σώζοντας από βεβαία διάσπαση τη δεξιά πλευρά της Ελληνικής γραμμής. Ειδικότερα, ο λόχος των Κρητών Φοιτητών απέκρουσε τέσσερις επανειλημμένες εφόδους των Τούρκων και τέλος επεχείρησε αντεπίθεση δια της λόγχης. Ο διοικητής τους Σταύρος Ρήγας «αναβάς εφ’ υψηλού λίθου εβράβευσε την ψυχικήν ρώμην των εφήβων μας αναφωνήσας: ''Εσώσατε την τιμήν του στρατού μας, εσώσατε την Ήπειρον''». Ηρωϊκή, όμως, αντίσταση πρόβαλε ο Λόχος των Κρητών Φοιτητών και στη θέση Μάνδρες του Μπιζανίου. Άγρυπνος επί έξι ημέρες συγκρατούσε ηρωϊκώς τις εφόδους των Τούρκων. </div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-M3Bi8DMQ25o/WJVyDCpQGlI/AAAAAAAApEk/faRobZYOMBk7W_8PUvNXdbHG7bf12OaWwCLcB/s1600/Picture0055.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="297" src="https://4.bp.blogspot.com/-M3Bi8DMQ25o/WJVyDCpQGlI/AAAAAAAApEk/faRobZYOMBk7W_8PUvNXdbHG7bf12OaWwCLcB/s400/Picture0055.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div>
Όταν, όμως, ο Λόχος των Κρητών Φοιτητών αντικαταστάθηκε από διλοχία του Μηχανικού για ν’ αναπαυθεί η θέση κατελήφθη υπό του εχθρού. Παρά ταύτα, οι Κρήτες φοιτητές καθοδηγούμενοι από το λοχαγό τους Πέτρο Σαλταμπάση δεν δίστασαν να ενεργήσουν αντεπίθεση και ν’ ανακαταλάβουν εκ νέου τη θέση (8-9 / 12 / 1912). Στις 10 / 12 / 1912 ο διοικητής του Φοιτητικού Λόχου ο ηρωϊκός λοχαγός Πέτρος Σαλταμπάσης τραυματίζεται θανάσιμα και μεταφέρεται στη Φιλιππιάδα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Λίγες ημέρες αργότερα (14 / 12 / 1912) οι Κρήτες φοιτητές, αφού αρχικά δέχονται τα συγχαρητήρια του διοικητή του «Ανεξάρτητου Συντάγματος Κρητών» συνταγματάρχη Λάμπρου Συνανιώτη «δια την ανδρείαν» και «την ηρωϊκήν αντοχήν» που υπέδειξαν «εις τας συνεχείς πολυημέρους εφόδους των Τούρκων», πληροφορούνται με θλίψη το θάνατο του βαρέως τραυματισθέντος στο κεφάλι διοικητή τους Πέτρου Σαλταμπάση. Παρά ταύτα, ο λόχος των Κρητών Φοιτητών θα συμμετάσχει ενεργά στην πολιορκία των Ιωαννίνων, παίρνοντας μέρος σε όλες σχεδόν τις μάχες από την 1 / 1 έως 21 / 2 / 1913, ημέρα παράδοσης του Μπιζανίου. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Είχαν μάλιστα να καυχώνται οι Κρήτες Ιερολοχίτες Φοιτητές ότι «η 21 Φεβρουαρίου ημέρα παραδόσεως του Μπιζανίου εύρεν αυτούς απέναντι του, και εις απόστασιν μόλις 200 μέτρων, το δε έγγραφον παραδόσεως του Μπιζανίου έπεσεν εις τας χείρας των και δι’ αυτών μετεβιβάσθη εις το Γεν. Στρατηγείον». Παρά ταύτα, το τίμημα ήταν βαρύ. Πολλοί Κρήτες φοιτητές άφησαν την τελευταία τους πνοή στις φονικές μάχες του Μπιζανίου. Μετά την άλωση των Ιωαννίνων ο λόχος των Κρητών Φοιτητών συμμετείχε από το Μάρτιο έως τον Ιούνιο του 1913 στην απελευθέρωση μίας σειράς πόλεων της Βορείου Ηπείρου (Καλπάκι, Δολιανά, Αργυρόκαστρο, Πρεμετή).<br />
<br />
Ο λόχος των Κρητών Φοιτητών θα συμμετάσχει, όμως, και στο Β' Βαλκανικό Πόλεμο. Κύριος στόχος του «Ανεξάρτητου Συντάγματος Κρητών» κατά τη διάρκεια του Ελληνο-Βουλγαρικού Πολέμου ήταν να ενισχύσει και να συμπληρώσει τις απώλειες των μαχομένων και ιδίως να καθαρίσει «την ύπαιθρο από τους εναπομείναντες αντάρτες και δολιοφθορείς Βουλγάρους». Έτσι, στις 29 / 6 / 1913 το 1ο Τάγμα του «Ανεξάρτητου Συντάγματος Κρητών», όπου υπάγεται και ο εθελοντικός Λόχος των Κρητών Φοιτητών, αναχωρεί για το Μακεδονικό μέτωπο. Στις 4 / 7 / 1913 επιβιβάζεται σε πλοίο από το λιμάνι των Αγίων Σαράντα και μέσω Πατρών φτάνει στην Καβάλα. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Από την Καβάλα (7 / 7 / 1913) ο λόχος των Κρητών φοιτητών πορεύεται προς Ξάνθη (13 / 7 / 1913) και από εκεί προς Κομοτονή (14 / 7 / 1913), όπου οι κάτοικοι της πόλης τους υποδέχονται με μεγάλο ενθουσιασμό. Από εκεί ο Λόχος των Κρητών Φοιτητών επιστρέφει σιδηροδρομικώς στην Ξάνθη (19 / 7 / 1913) με κατεύθυνση τη Δράμα. Η σύναψη ειρήνης με τους Βουλγάρους (25 / 7 / 1913) βρίσκει στους Κρήτες φοιτητές στο Νευροκόπι. Στις 24 / 8 / 1913 ο Λόχος των Κρητών Φοιτητών αναχωρεί σιδηροδρομικώς από Δράμα για Θεσσαλονίκη. Στις 28 / 8 / 1913 οι Κρήτες φοιτητές αναχωρούν από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης για Πειραιά με το ατμόπλοιο «Κύπρος». </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και στις 2 / 9 / 1913 φτάνουν στην Αθήνα, αφού προηγουμένως «παρέμειναν επί τριήμερο στο λοιμοκαθαρτήριο που ήταν εγκατεστημένο στη νησίδα Αγίου Γεωργίου, στο στενό της Σαλαμίνας». Από εκεί αναχωρούν για την Κρήτη στις 7 / 9 / 1913, αφού έχει ήδη δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το Βασιλικό Διάταγμα της απόλυσής τους (Φ.Ε.Κ. 171/3-9-1913) και έχουν παραδώσει τον στρατιωτικό τους οπλισμό. Οι Κρήτες φοιτητές επιστρέφουν στη γενέτειρά τους με τη συναίσθηση ότι έχουν επιτελέσει το εθνικό τους χρέος: </div>
<div>
<br /></div>
<div>
«Οι υπόδουλοι ημείς της χθες συνεισφέρομεν ό,τι δυνάμεθα εις τον πανάγιον εθνικόν αγώνα. Υπάρχει μεγαλειτέρα ψυχική αγγαλίασις από του να απελευθερώνεις ένα λαόν, να καθιστάς πολίτας ελευθέρους τα έως χθες δυστυχή όντα της δουλείας, να μεταβάλης τα δάκρυα της απελπισίας τα πύρινα εις χαράν, τους στεναγμούς της οδύνης εις στεναγμούς ανακουφίσεως; Ειπέτε μου υπάρχει;».<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιερός Λόχος 1942 - 1945</span></b><br />
<br />
Μνήμες εκείνης της εποχής, ακούσματα στο σχολείο από πατριώτες δασκάλους που μιλούσαν γι’ αυτά τα νέα παιδιά, τους Ιερολοχίτες του Υψηλάντη, οδήγησαν, σε καιρούς χαλεπούς για την πατρίδα, τον αντισμήναρχο Γ. Αλεξανδρή να εισηγηθεί στην εξόριστη κυβέρνησή μας την συγκρότηση ενός Λόχου Πολυβόλων που ονομάστηκε, τον Σεπτέμβριο του 1942, Ιερός Λόχος. Διοικητής του ο αείμνηστος Συνταγματάρχης (ΠΖ) Χριστόδουλος Τσιγάντε. Ακολούθησε έκτοτε η ηρωική πορεία του στην Β. Αφρική, στο πλευρό των Συμμάχων, δρώντας αρχικά στα μετόπισθεν των Γερμανοιταλών με τον αντισμήναρχο Γ. Αλεξανδρή ( Νοέμβριος 1942 - Ιανουάριος 1943) κι ύστερα στην Δ. Έρημο με τον στρατηγό Montgomery και την φάλαγγα των ελευθέρων Γάλλων του στρατηγού Leclerc, που με τον στρατηγό De Gaulle έσωσαν την τιμή της Γαλλίας.<br />
<br />
Τον Μάρτιο του 1943 καθήλωσε ο Ι. Λόχος εχθρική μηχανοκίνητη φάλαγγα κι έδωσε την δυνατότητα στους συμμάχους να προβούν σε τακτικούς ελιγμούς. Σελίδες εποποιίας έγραψε ο Ι. Λόχος στις μάχες του Γκαμπέφ της Τυνησίας (29 Μαρτίου 1943) με τον Leclerc κι έπειτα με την 2η Νεοζηλανδική Μεραρχία (6 Απριλίου) στην μάχη του Wadi Akarit. Στις 17 Απριλίου 1943 ο Ιερός Λόχος του Τσιγάντε επέστρεψε στην Αίγυπτο. Ήδη από τον Μάϊο του 1943 αριθμούσε 300 άντρες που εκπαιδεύτηκαν ως τον Οκτώβριο του 1943 στα αλεξίπτωτα και στα πλωτά, έτοιμος για καταδρομικές επιχειρήσεις από αέρα, θάλασσα και ξηρά. Ήταν έτοιμοι οι άνδρες του για επιχειρήσεις στα νησιά του Αιγαίου.<br />
<br />
Έτσι στις 31 Οκτωβρίου - 1 Νοεμβρίου του 1943 ο Ιερός Λόχος έφθανε στην Σάμο, σε δύο κλιμάκια, το πρώτο με αλεξίπτωτα, το άλλο με πολεμικό πλοίο, αλλά μετά την αποτυχία των Άγγλων να καταλάβουν τα Δωδεκάνησα και την επιχείρηση «Διάνοιξη του Αιγαίου» και έξοδο προς την Μαύρη Θάλασσα, οι Ιερολοχίτες επέστρεψαν στην Αίγυπτο και Παλαιστίνη μέσω Τουρκίας, όπου συνέχισαν επί δίμηνο την εκπαίδευσή τους. Τον Φεβρουάριο του 1944, ο Ιερός Λόχος άρχισε νέες επιχειρήσεις στη Σάμο, την Μυτιλήνη, την Χίο, Μύκονο καλύπτοντας την περίοδο Απρίλιος - Σεπτέμβριος 1944. Ήταν τότε που η IIIη Ορεινή Ταξιαρχία εγκατέλειπε την Β. Αφρική για να περάσει στην Ιταλία, όπου δόθηκε η συγκλονιστική μάχη τον Σεπτέμβριο 1944, στο Ρίμινι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-sZj_rVgobfY/WJVzplJWLgI/AAAAAAAApE8/dOeEfm_BG9ko2nbQPdbzV319RAPXRVitQCLcB/s1600/f888b53301ad3702fa26b967bcf289e6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="328" src="https://2.bp.blogspot.com/-sZj_rVgobfY/WJVzplJWLgI/AAAAAAAApE8/dOeEfm_BG9ko2nbQPdbzV319RAPXRVitQCLcB/s400/f888b53301ad3702fa26b967bcf289e6.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ήδη πλησίαζε το τέλος του πολέμου αλλά οι Ιερολοχίτες παρέμειναν αγωνιζόμενοι στα Δωδεκάνησα προσβάλλοντας τις Γερμανικές φρουρές που είχαν αποκοπεί από τον κύριο κορμό των Γερμανικών στρατευμάτων, που από το πρώτο δεκαήμερο εγκατέλειπαν ηττημένοι την Ελλάδα. Στην ιστορία του Ιερού Λόχου καταγράφονται 207 περιπολίες καταδρομών και 33 καταδρομικές επιχειρήσεις στην θαλάσσια ευρυχωρία Αιγαίο - Δωδεκάνησα. Αναμφίβολα, ο Ιερός Λόχος συντέλεσε στην απελευθέρωση της Δωδεκανήσου και η Ελλάς να εγγράφει υποθήκη για την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα.<br />
<br />
Στα πεδία των μαχών οι Ιερολοχίτες άφησαν 25 νεκρούς (16 αξιωματικούς και 9 οπλίτες), 56 τραυματίες (28 αξιωματικούς, 28 οπλίτες), 3 αγνοούμενους και 29 αιχμαλώτους. Ο Ιερός Λόχος συνέχισε τον αγώνα του και στην Ελλάδα στα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν και διαλύθηκε τον Αύγουστο του 1945, για να συνεχίσει τους αγώνες του σαν Δυνάμεις Καταδρομών, ύστερα από εισήγηση του συν/χη Ιππικού και παλαιού Ιερολοχίτη Ανδρέα Καλλίνσκι. Άρχιζε μία νέα ηρωική και τραγική περίοδος για τις Δυνάμεις Καταδρομών, δυστυχώς και για την πατρίδα. Αυτοί είναι οι Ιεροί Λόχοι της Ελληνικής ιστορίας, όπου νέοι άνθρωποι αγωνίσθηκαν, θυσιάστηκαν για υψηλά ιδανικά σε καιρούς χαλεπούς για την πατρίδα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΟΝAΔΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ</b></span><br />
<br />
Ο Ιερός Λόχος ήταν Ελληνική στρατιωτική "μονάδα ειδικών δυνάμεων" που συγκροτήθηκε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1942 στη Μέση Ανατολή, και αποτελείτο εξ ολοκλήρου από Έλληνες αξιωματικούς και των τριών όπλων, της τότε Βασιλικής Χωροφυλακής αλλά και από μαθητές της στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, κάτω από την εντολή του συνταγματάρχη Τσιγάντε. Πολέμησε στο πλευρό της Βρετανικής ταξιαρχίας SAS στην έρημο της Λιβύης και στο Αιγαίο, καθώς επίσης και με τις ελεύθερες Γαλλικές δυνάμεις του στρατηγού Ζακ Φιλίπ Λεκλέρκ (Philippe Leclerc de Hauteclocque) στην Τυνησία.<br />
<br />
Στη συνέχεια υπό τον διοικητή της μεραρχίας των Νεοζηλανδών στρατηγό Φρέυμπεργκ και τέλος υπό τον Άγγλο ταξίαρχο Τόρυμπουλ διοικητή της Βρετανικής ταξιαρχίας καταδρομών σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και απελευθέρωσης νήσων Αιγαίου. Αποσυγκροτήθηκε τον Αύγουστο του 1945, ενώ απετέλεσε τον πρόδρομο των σύγχρονων Ελληνικών ειδικών δυνάμεων. Γενικά η δράση του Ιερού Λόχου ήταν κυρίως επιχειρήσεις καταδρομικές και εκκαθαριστικές με σημαντικά αξιόλογα αποτελέσματα, τόσο στη Β. Αφρική, όσο και ιδιαίτερα στο Αιγαίο.<br />
<br />
Μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τα Γερμανικά Στρατεύματα, (1941) και την αμέσως μετά περιώνυμη "Μάχη της Κρήτης" (Μάιος 1941), η Ελληνική Κυβέρνηση που εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο, άρχισε τη σταδιακή συγκρότηση μερικών στρατιωτικών μονάδων από αξιωματικούς και οπλίτες, που διέφυγαν κατά καιρούς από την κατεχόμενη πατρίδα και από Έλληνες του εξωτερικού, με σκοπό να αγωνιστούν στο πλευρό των συμμάχων. Η πληθώρα όμως των αξιωματικών (σε σχέση με τους οπλίτες) που είχαν συρρεύσει στην Μέση Ανατολή και η έλλειψη επαρκών Μονάδων για να τους απορροφήσουν, οδήγησε τον Αντισμήναρχο Γ. Αλεξανδρή να προτείνει μετά ένα χρόνο, (καλοκαίρι 1942), στον τότε Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και Υπουργό Στρατιωτικών Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τη συγκρότηση μιας μονάδας από αξιωματικούς, οι περισσότεροι από τους οποίους θα εκτελούσαν καθήκοντα οπλίτη.<br />
<br />
Η πρόταση εκείνη έγινε αμέσως δεκτή και με τη θερμή συμπαράσταση του διοικητή της ΙΙης Ελληνικής Ταξιαρχίας Συνταγματάρχη Αλκιβιάδη Μπουρδάρα, συγκροτήθηκε από εθελοντές τον Αύγουστο του 1942, ο "Λόχος Επιλέκτων Αθανάτων", με προσωρινό διοικητή τον Επίλαρχο Στεφανάκη Αντώνιο και με αρχική δύναμη 200 αντρών (130 αξιωματικοί, 40 μάχιμοι οπλίτες και 30 βοηθητικοί). Η συγκρότηση του Λόχου έγινε στην Καφριόνα της Παλαιστίνης. Από την εποχή εκείνη άρχισε (αλλά συνεχίστηκε και αργότερα), η εθελουσία κατάταξη στον Ιερό Λόχο αξιωματικών και οπλιτών του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας, όπως επίσης και ανδρών των Σωμάτων Ασφαλείας.<br />
<br />
Ο Λόχος αυτός οργανώθηκε αρχικά ως Λόχος Πολυβόλων, με προορισμό να προσκολληθεί στην ΙΙη Ελληνική Ταξιαρχία και, αφού μεταστάθμευσε (Σεπτέμβριος 1942) στο Μεάντι της Αιγύπτου, άρχισε ανάλογη εκπαίδευση στο εκεί Νεοζηλανδικό στρατόπεδο Πεζικού. Λίγο αργότερα, ο από 15 Σεπτεμβρίου 1942 νέος και οριστικός διοικητής του "Λόχου Επιλέκτων Αθανάτων", Συνταγματάρχης Πεζικού Χριστόδουλος Τσιγάντες, πέτυχε τη μετονομασία της μονάδας του σε "Ιερόν Λόχον" (τον πέμπτο στην Ελληνική ιστορία) και την αλλαγή της αποστολής του.<br />
<br />
Έτσι, ύστερα από συνεργασία του Τσιγάντε με τον τότε διοικητή του Βρετανικού Συντάγματος S.A.S (Special Air Service) Αντισυνταγματάρχη Ντέιβιντ Στέρλινγκ (David Stirling) και με την έγκριση του Ελληνικού Γενικού Στρατηγείου Μέσης Aνατολής, ο Ιερός Λόχος μεταστάθμευσε το Νοέμβριο του 1942, στο Καμπρίτ της Αιγύπτου, (έδρα και στρατόπεδο του S.A.S), τέθηκε Υπό Διοίκηση αυτής της Ειδικής Μονάδας και άρχισε να εκπαιδεύεται για εκτέλεση καταδρομικών επιχειρήσεων στα μετόπισθεν των αντιπάλων Γερμανοϊταλικών δυνάμεων. Από τότε και μέχρι το καλοκαίρι του 1945, ο Ιερός Λόχος έδρασε στη Βόρεια Αφρική και στα νησιά του Αιγαίου Πελάγους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-gs8jkRWte5M/WJWAho1ecGI/AAAAAAAApFg/NV_hlW--6XccX3ptGFswoXhpvxtf0V9BgCLcB/s1600/77093434.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="331" src="https://2.bp.blogspot.com/-gs8jkRWte5M/WJWAho1ecGI/AAAAAAAApFg/NV_hlW--6XccX3ptGFswoXhpvxtf0V9BgCLcB/s400/77093434.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το πρώτο τμήμα του Ιερού Λόχου που έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις αυτές, ήταν μια ομάδα από 8 αξιωματικούς με επικεφαλής τον Αντισμήναρχο Γ. Αλεξανδρή, η οποία, υπό τη Β' Μοίρα του Συντάγματος S.A.S, έδρασε στα μετόπισθεν των Γερμανοϊταλικών στρατευμάτων στην Κυρηναϊκή, από 17 Νοεμβρίου 1942 μέχρι 27 Ιανουαρίου 1943. Ένα άλλο επίσης τμήμα από 60 Ιερολοχίτες ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου 1942 για την περιοχή της Βεγγάζης, προκειμένου να εκτελέσει παρόμοιες επιχειρήσεις στα νώτα του εχθρού, πλην όμως η αποστολή εκείνη δεν εκτελέστηκε τελικά, ένεκα της ταχείας προέλασης της 8ης Βρετανικής Στρατιάς προς τα δυτικά. <br />
<br />
Ο Ιερός Λόχος από τον Σεπτέμβριο του 1943, κατά το στάδιο των επιχειρήσεων μέχρι τον Αύγουστο του 1944 συγκροτούσε δύναμη ενός τάγματος (Battalion Force) που το αποτελούσε η ομάδα διοίκησης (Command group) και τρεις λόχοι (ομάδες) καταδρομών η Ι, η ΙΙ και η ΙΙΙ ομάδα καταδρομών, λεγόμενες και αρτζί (RG), εκ των Αγγλικών αρχικών (I, II, III Raid Group). Από τον Αύγουστο του 1944 και μέχρι τον Μάιο του 1945 ο Ιερός Λόχος συγκροτούνταν από το Επιτελείο της Ομάδας διοίκησης από δύο τάγματα καταδρομών (Iη και IIη Battalions) και ένα τάγμα υποστήριξης (Support Battalion).<br />
<br />
Στις 27 Ιανουαρίου 1943, ο Ιερός Λόχος, μετά από ειδική συγκρότηση και εκπαίδευση, ξεκίνησε για τη Δυτική Έρημο για εκτέλεση καταδρομικών επιχειρήσεων στα μετόπισθεν των συμπτυσσόμενων τμημάτων του Άξονα (Γερμανίας και Ιταλίας), σε συνεργασία με περιπόλους του Συντάγματος S.A.S. Όμως, η τότε πρόσφατη αιχμαλωσία του Αντισυνταγματάρχη Στέρλινγκ και οι βαριές απώλειες του S.A.S δεν επέτρεψαν στον Ιερό Λόχο να αναλάβει δράση σύμφωνα με την αρχική αποστολή του. Έτσι, ύστερα από πρόταση του Συνταγματάρχη Τσιγάντε, ο διοικητής της 8ης Βρετανικής Στρατιάς, Στρατηγός Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ (Bernard Montgomery), έθεσε τον Ιερό Λόχο, από τις 7 Φεβρουαρίου 1943, υπό διοίκηση της "Φάλαγγος των Ελευθέρων Γάλλων" του Στρατηγού Λεκλέρκ (Leclerc), για να χρησιμοποιηθεί σε αποστολές Ελαφρού Μηχανοκίνητου Ιππικού.<br />
<br />
Στις 10 Μαρτίου 1943 και στην περιοχή Κσαρ-Ριλάν (Ksar Rillan) της Τυνησίας, δόθηκε η πρώτη ουσιαστική μάχη ανάμεσα στα εκεί αμυνόμενα Γαλλοελληνικά τμήματα και σε μια ισχυρή μηχανοκίνητη φάλαγγα, η οποία τους επιτέθηκε. Η εχθρική δύναμη τελικά αναχαιτίσθηκε και έτσι καλύφθηκε η πορεία της φάλαγγας ελιγμού του 10ου Αγγλονεοζηλανδικού Σώματος Στρατού, το οποίο παρέκαμπτε από το νότο την αμυντική γραμμή "Μαρέθ" (Mareth). Μετά την κατάληψη της πόλης Γκαμπές (Gabes) της Τυνησίας (29 Μαρτίου) από τμήματα της 8ης Βρετανικής Στρατιάς, ο Ιερός Λόχος αποσπάστηκε από τη Γαλλική Φάλαγγα και διατέθηκε στη 2η Νεοζηλανδική Μεραρχία και στις 6 Απριλίου έλαβε μέρος στη μάχη επί της αμυντικής τοποθεσίας του Ουαντί Ακαρίτ (Wadi Akarit).<br />
<br />
Από εκεί, συνεχίζοντας την αποστολή κάλυψης της προέλασης προς την Τύνιδα των Συμμαχικών δυνάμεων του παραλιακού τομέα, έφτασε μπροστά από την πολίχνη Ανφανταβίλλ (Enfindaville), όπου επί τρεις ημέρες (13 - 16 Απριλίου) ανέπτυξε δραστηριότητα περιπόλων. Τέλος, στις 17 Απριλίου, ο Ιερός Λόχος διατάχθηκε να επιστρέψει επειγόντως στην Αίγυπτο για να συμμετάσχει σε άλλες επιχειρήσεις. Έτσι τελείωσε η συμμετοχή του στις μάχες της Τυνησίας. Στην Αίγυπτο (Στρατόπεδο Πυραμίδων) έφτασε στις 2 Μαΐου. Εκεί παρέμεινε για λίγες ημέρες. Από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο 1943, ο Ιερός Λόχος με προσωπικό που προοδευτικά έφτασε τους 314 άντρες, αφού αρχικά συγκεντρώθηκε στο στρατόπεδο Ελ Μπάσα (σύνορα Αιγύπτου - Παλαιστίνης), παρέμεινε στην Παλαιστίνη (σε διάφορα στρατόπεδα).<br />
<br />
Εκεί εκπαιδεύτηκε στα αλεξίπτωτα και τα πλωτά μέσα και ανασυγκροτήθηκε ανάλογα, προκειμένου να αναλάβει την εκτέλεση αποβατικών και αεραποβατικών επιχειρήσεων στο Αιγαίο Πέλαγος, μαζί με άλλες Συμμαχικές Μονάδες. Έτσι σύμφωνα με την νέα του σύνθεση, οργανώθηκε σε μια Ομάδα Διοικήσεως, ένα τμήμα Βάσεως και τρία Τμήματα Καταδρομών (Ι, ΙΙ, ΙΙΙ). Δύο περίπου μήνες μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας (9 Σεπτεμβρίου 1943), ο Ιερός Λόχος μεταφέρθηκε στη Σάμο -πολύ αργά, λόγω των αντιδράσεων των Βρετανών- σε δύο κλιμάκια. Το ένα ρίχτηκε με αλεξίπτωτα και το άλλο μεταφέρθηκε με πολεμικά πλοία (30 Οκτωβρίου - 1 Νοεμβρίου 1943), ενώ Βρετανικά τμήματα κατέλαβαν τη Δωδεκάνησο.<br />
<br />
Μετά όμως την αποτυχία της προσπάθειας των Βρετανών για «Διάνοιξη του Αιγαίου» μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα και μετά την άρνηση της Τουρκίας να μπει στον πόλεμο, τα Συμμαχικά στρατεύματα εγκατέλειψαν τη Δωδεκάνησο και ο Ιερός Λόχος τη Σάμο και μεταφέρθηκε μέσω Τουρκίας στην Αίγυπτο και την Παλαιστίνη (19 Νοεμβρίου 1943). Ο Ιερός Λόχος συνέχισε μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου 1944, την ειδική εκπαίδευσή του στα πλωτά μέσα, στις αναρριχήσεις και στις χιονοσκέπαστες περιοχές, με σκοπό την απόβασή του στην κατεχόμενη τότε Ελλάδα. Με το τέλος όμως της περιόδου εκείνης, η αποστολή του<br />
<br />
Άλλαξε σε αντίστοιχη Μονάδας Κατάδρομών, η οποία επρόκειτο να δράσει στο Αιγαίο Πέλαγος σε συνεργασία με βρετανικά ταχύπλοα σκάφη και με καΐκια του Ελληνικού Πολεμικού (τότε Βασιλικού) Ναυτικού. Έτσι τέθηκε από τις αρχές του Φεβρουαρίου 1944, Υπό Διοίκηση των Βρετανικών "Δυνάμεων Καταδρομών" (Raiding Forces). Στις 7 Φεβρουαρίου, ένα τμήμα (Ιο) του Ιερού Λόχου αναχώρησε για καταδρομικές επιχειρήσεις στο Βόρειο Αιγαίο Πέλαγος (Σάμο, Ψαρά, Μυτιλήνη, Χίο κλπ), όπου και έφτασε μετά ένα μήνα, ενώ το δεύτερο Τμήμα (ΙΙο) εγκαταστάθηκε στα Δωδεκάνησα με τον ίδιο ρόλο από τα τέλη Μαΐου. Στο μεταξύ, με διαταγή του Υπουργείου Στρατιωτικών, ο Ιερός Λόχος αναδιοργανώθηκε (Απρίλιο 1944) σε Σύνταγμα, με ανάλογη αύξηση της δύναμής του σε 1.000 περίπου άντρες και τις απαιτούμενες τροποποιήσεις στην οργάνωσή του.<br />
<br />
Μετά την απελευθέρωση της ηπειρωτικής Ελλάδας (Οκτώβριος 1944), ο Ιερός Λόχος αναπτύχθηκε στα νησιά του Αιγαίου Πελάγους και σε μερικά της Δωδεκανήσου και μέχρι το Μάιο του 1945 συνέχισε να προσβάλλει με καταδρομικές ενέργειες τις Γερμανικές φρουρές που είχαν αποκοπεί στα νησιά, κατά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα. Από τις πολλές και τολμηρές επιχειρήσεις που εκτέλεσε ο Ελληνικός Ιερός Λόχος στο Αιγαίο Πέλαγος και τα Δωδεκάνησα κατά την περίοδο 1943 - 1945 , οι σπουδαιότερες ήταν οι παρακάτω:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-luM_VQF8yjY/WJV9eBMCwgI/AAAAAAAApFM/zcKQ-PFtvBsndUdvDZh_e5DR4hZ9AnX6wCLcB/s1600/%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259A%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A6%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%259F%2B%2B%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A5%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A5-%25CE%259B%25CE%259F%25CE%259A%2B003.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-luM_VQF8yjY/WJV9eBMCwgI/AAAAAAAApFM/zcKQ-PFtvBsndUdvDZh_e5DR4hZ9AnX6wCLcB/s400/%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259A%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A6%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%259F%2B%2B%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A5%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A5-%25CE%259B%25CE%259F%25CE%259A%2B003.jpg" width="298" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1 - 17 Νοεμβρίου 1943</span></b><br />
Επιτυχής από αέρα και θάλασσα αποβίβαση στη νήσο Σάμο και οργάνωση της άμυνας της εναντίον των Γερμανών.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3 Απριλίου 1944</span></b><br />
Καταδρομή αντιπερισπασμού στη Νήσο Μυτιλήνη από τμήμα 30 αξιωματικών και οπλιτών.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">17 Μαΐου 1944</span></b><br />
Καταδρομή 31 Ιερολοχιτών στη νήσο Σάμο με αποστολή την καταστροφή εχθρικών στόχων.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">13 / 14 Ιουλίου 1944</span></b><br />
Καταδρομική επιχείρηση μεγάλης κλίμακας από μικτό Ελληνοβρετανικό συγκρότημα εναντίον της ισχυρής εχθρικής φρουράς της νήσου Σύμης, με σκοπό την εξουδετέρωση της και την καταστροφή στόχων (εγκαταστάσεων, πλωτών μέσων).<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">24 / 25 Σεπτεμβρίου 1944</span></b><br />
Καταδρομή στη νήσο Μύκονο από 25 Ιερολοχίτες εναντίον της εκεί Γερμανικής φρουράς.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">11 Φεβρουαρίου 1945</span></b><br />
Καταδρομή αποσπάσματος 114 Ιερολοχιτών στη Νήσο Νίσυρο, με σκοπό την παράδοση της φρουράς της.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">28 Φεβρουαρίου 1945</span></b><br />
Καταδρομική επιχείρηση μεγάλης κλίμακας από ισχυρό συγκρότημα 513 αντρών, προς κατάληψη και απελευθέρωση της νήσου Τήνου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1 / 2 Μαΐου 1945</span></b><br />
Καταδρομική επιχείρηση στα νησιά Ρόδο και Αλιμιά.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3 / 4 Μαΐου 1945</span></b><br />
Τελευταία καταδρομική ενέργεια στη νήσου Μήλο.<br />
<br />
Εκτός από τις παραπάνω επιτυχείς καταδρομικές επιχειρήσεις, ο Ιερός Λόχος πρόσφερε στην Πατρίδα και μια ακόμη υψίστης εθνικής σημασίας υπηρεσία: με τους υπέροχους αγώνες του και με τις θυσίες των αξιωματικών και των οπλιτών του, συντέλεσε μαζί με την εξαίρετη δράση του Πολεμικού μας Ναυτικού, στην απελευθέρωση της Δωδεκανήσου και την επιστροφή και ενσωμάτωσή της στη μητέρα Ελλάδα. Οι απώλειες του Ιερού Λόχου, από την εποχή της συγκρότησής του μέχρι το τέλος των επιχειρήσεών του στη Δωδεκάνησο, ανήλθαν σε 25 νεκρούς (16 Αξιωματικούς - 9 οπλίτες), 56 τραυματισθέντες (28 Αξιωματικούς - 28 οπλίτες), 3 εξαφανισθέντες και 29 αιχμαλώτους.<br />
<br />
Για τις μέχρις αυτοθυσίας συνεχείς προσπάθειες στα πεδία των μαχών, αρχικά της ερήμου της Βόρειας Αφρικής και μετέπειτα των νησιών του Αιγαίου Πελάγους, οι γενναίοι άντρες του Ιερού Λόχου τιμήθηκαν με πλήθος Ελληνικών και συμμαχικών ηθικών αμοιβών (προαγωγές επ’ ανδραγαθία, πολεμικά μετάλλια και παράσημα). Με την αξιέπαινη πολεμική δράση του κατά τα έτη 1942 - 1945, ο ένδοξος Ιερός Λόχος πρόσθεσε αμέσως μετά την ηρωική εποποιία των Ελλήνων στην Αλβανία, τα οχυρά της Μακεδονίας και Θράκης και την ανεπανάληπτη "Μάχη της Κρήτης", μια ακόμα λαμπρή σελίδα στη νεότερη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους και του Στρατού.<br />
<br />
Σε αναγνώριση αυτής της σημαντικής συμβολής στον υπέρ πάντων αγώνα της υπόδουλης αλλά και υπερήφανης πατρίδας, και της θυσίας των Ιερολοχιτών στις πολεμικές επιχειρήσεις στην Τυνησία και στο Αιγαίο Πέλαγος, του απονεμήθηκε στις 22 Ιουνίου 1945, η Πολεμική Σημαία. Λίγο αργότερα και συγκεκριμένα στις 7 Αυγούστου, σε μία απέριττη τελετή στο Πεδίο του Άρεως, αυτή η Σημαία παρασημοφορήθηκε από τον τότε Αντιβασιλέα - Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, με τον Ταξιάρχη του Αριστείου Ανδρείας και τον Πολεμικό Σταυρό Α' Τάξεως. Ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής του Ιερού Λόχου, ο οποίος από τότε διαλύθηκε, αλλά αργότερα αποτέλεσε τον πρόδρομο των Ελληνικών Ειδικών Δυνάμεων.<br />
<br />
Λίγο καιρό μετά, η Ακαδημία Αθηνών τίμησε τον Ιερό Λόχο με το Χρυσούν Μετάλλιό της για τις πολύτιμες υπηρεσίες που είχε προσφέρει στην αγωνιζόμενη πατρίδα κατά την περίοδο 1942 - 1945. Τέλος, αρκετό καιρό μετά την διάλυση της θρυλικής αυτής μονάδας, οι επιζήσαντες Ιερολοχίτες, αισθανόμενοι την Ιερή υποχρέωση να αποτίσουν φόρο τιμής στην αιώνια μνήμη των πεσόντων κατά την περίοδο 1942 - 1945 συμμαχητών τους, πρωτοστάτησαν, στις προσπάθειες ανέγερσης ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΠΕΣΟΝΤΩΝ στην Αθήνα, την Τυνησία, τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους και της Δωδεκανήσου.<br />
<br />
Στα νησιά αυτά παρευρίσκονται κάθε χρόνο οι απόστρατοι πλέον Ιερολοχίτες και Καταδρομείς, όπου, μαζί με τις τοπικές πολιτικές και στρατιωτικές αρχές τιμούν με σεμνές εκδηλώσεις τη μνήμη των αθάνατων νεκρών συμπολεμιστών τους.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΕΜΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΟΧΟΥ</b></span><br />
<br />
Είναι μεταλλικό χαλκού χρώματος (συνήθων διαστάσεων 43x48 χιλ.), το οποίο έχει τη μορφή κατακόρυφης σπάθης που επικάθεται σε κυκλικό δάφνινο στεφάνι. Σε οριζόντιο επίμηκες μεταλλικό πλαίσιο (ένα είδος ταινίας πίσω από το στεφάνι) υπάρχει χαραγμένη ή ανάγλυφη η ρήση "Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ", στη δε πίσω πλευρά του αναγράφεται η φράση "ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ" και κάτω από αυτή "1942". Το έμβλημα αυτό, ως στρατιωτικό διάσημο, καθιερώθηκε με Ημερησία Διαταγή του Διοικητή του Ιερού Λόχου, ύστερα από έγκριση του Ελληνικού Γενικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής.<br />
<br />
Απονεμήθηκε κατά την περίοδο 1942 - 1945 μόνο στους αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και στρατιώτες του Λόχου και εφέρετο στο δεξιό μέρος του στήθους. Μετά τη διάλυση του Ιερού Λόχου (Αύγουστος 1945) οι υπηρετήσαντες σ’ αυτόν στρατιωτικοί και άντρες των Σωμάτων Ασφαλείας συνέχισαν να το φέρουν με όλες τις στολές τους. Το έμβλημα του Ιερού Λόχου αποτέλεσε παλαιότερα το Μετάλλιο του Πολεμικού Σταυρού (τριών τάξεων) 1916 - 1917 (Α' Παγκόσμιος Πόλεμος), σχεδιασμένο από το Γάλλο γλύπτη Αντρέ Ριβώ (Andre Rivaud), με μόνη διαφορά στο χρώμα του μετάλλου και ότι στην πίσω πλευρά του επιμήκους πλαισίου ήταν γραμμένη η φράση "ΕΛΛΑΣ 1916 - 1917".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-hX0YG-BbU5g/WJV_32Tjm7I/AAAAAAAApFY/5H74epNT9G4ffdCbSLQgl2DGRs5fj_tAgCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A3%2B1942%2B-%2B1947.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-hX0YG-BbU5g/WJV_32Tjm7I/AAAAAAAApFY/5H74epNT9G4ffdCbSLQgl2DGRs5fj_tAgCLcB/s400/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A3%2B1942%2B-%2B1947.jpg" width="362" /></a></div>
<br />
Κρεμόταν ως πολεμικό μετάλλιο στο αριστερό μέρος του στήθους, με ταινία χρώματος μπλε - μαύρου - μπλε. Καθιερώθηκε με το από 31 Οκτωβρίου 1917 Βασιλικό Διάταγμα και απονεμόταν στη σημαία διακριθέντων Συνταγμάτων (Πεζικού και Ιππικού) και σε στρατιωτικούς και ιδιώτες για διακεκριμένες πράξεις στο πεδίο της μάχης ή για την τήρηση της έννομης τάξης και της ασφάλειας του κράτους.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ (1942 - 1945)</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΡΗΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ</b></span><br />
<br />
Τον Οκτώβρıο του 1940 η Ελλάδα παρασύρθηκε στη δίνη του Β' Παγκοσµίου Πολέµου, της πıο καταστροφıκής σύγκρουσης που έχεı γνωρίσεı ποτέ η ανθρωπότητα. Η Ελληνıκή συµµετοχή στıς εχθροπραξίες επρόκεıτο να δıαρκέσεı τυπıκά µέχρı τον Οκτώβρıο του 1944 καı επεκτάθηκε από τα απόκρηµνα βουνά της Αλβανίας καı τα πολυάρıθµα νησıά του Αıγαίου, µέχρı την αφıλόξενη βορεıοαφρıκανıκή έρηµο καı την Ιταλıκή Χερσόνησο. Στην πραγµατıκότητα, Ελληνıκές στρατıωτıκές δυνάµεıς πολεµούσαν εναντίον του Άξονα στο Αıγαίο µέχρı την τελευταία ηµέρα του πολέµου (8 Μαïου 1945).<br />
<br />
Οı δυνάµεıς αυτές αποτελούσαν τµήµατα του περίφηµου Ιερού Λόχου, της µόνης µονάδας του Ελληνıκού Στρατού η οποία δεν γνώρıσε την ήττα στη δıάρκεıα του Β' Παγκοσµίου Πολέµου. Ο Ιερός Λόχος έκανε την πρώτη του επίσηµη εµφάνıση στıς 6 Σεπτεµβρίου του 1942, µε την ονοµασία Λόχος Επıλέκτων Αθανάτων. Η δηµıουργία του οφεıλόταν σε έναν συνδυασµό παραγόντων. Ο κυρıότερος ήταν η µεγάλη παρουσία αξıωµατıκών (µόνıµων καı έφεδρων) στη Μέση Ανατολή, γıα την απορρόφηση των οποίων δεν υπήρχαν ανάλογες δıαθέσıµες µονάδες. Παράλληλα, την ίδıα περίοδο είχε καταστεί επıτακτıκή η ανάγκη της δηµıουργίας ενός Ελληνıκού στρατıωτıκού σώµατος που θα ήταν αφοσıωµένο αποκλεıστıκά στη συµµετοχή σε στρατıωτıκές επıχεıρήσεıς.<br />
<br />
Χωρίς ανάµıξη στıς πολıτıκές δıεργασίες που βρίσκονταν δıαρκώς σε εξέλıξη στıς τάξεıς των Ελληνıκών Ενόπλων Δυνάµεων (δεξıοί εναντίον αρıστερών, απότακτοı του Βενıζελıκού κıνήµατος του 1935 εναντίον βασıλοφρόνων, κοκ.) καı οı οποίες µείωναν τη µαχητıκή τους ıκανότητα καı τıς καθıστούσαν αναξıόπıστες στα µάτıα των Συµµάχων. Γı' αυτούς τους λόγους, το καλοκαίρı του 1942 ο αντıσµήναρχος (µετέπεıτα Ιερολοχίτης καı Αρχηγός Αεροπορίας) Γ. Αλεξανδρής είχε προτείνεı στον δραστήρıο αντıπρόεδρο της Ελληνıκής κυβέρνησης του Καïρου, Παναγıώτη Κανελλόπουλο, τη συγκρότηση ενός σώµατος εθελοντών, κυρίως από τıς τάξεıς των αξıωµατıκών, οı οποίοı θα ήταν δıατεθεıµένοı να πολεµήσουν ως απλοί οπλίτες.<br />
<br />
Η µονάδα αυτή συγκροτήθηκε τον Αύγουστο του 1942 στην Καφρ Υόνα της Παλαıστίνης ως Λόχος πολυβόλων, µε προσωρıνό δıοıκητή τον επίλαρχο Αντώνıο Στεφανάκη (απότακτο του Βενıζελıκού κıνήµατος του 1935), καı περıλάµβανε 143 κατώτερους αξıωµατıκούς, 40 µάχıµους οπλίτες καı 30 βοηθητıκούς (που εκτελούσαν καθήκοντα µαγείρου, τραπεζοκόµου καı σκηνοφύλακα). Σταδıακά όµως πλαıσıώθηκε µε εθελοντές καı από το Πολεµıκό Ναυτıκό, την Πολεµıκή Αεροπορία καı τα σώµατα Ασφαλείας.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΔΡΑΣΗ ΣΤΟ ΒΟΡΕΙΟΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ</b></span><br />
<br />
Κατά τις επιχειρήσεις στη Βόρεια Αφρική ο Ιερός λόχος συμμετείχε νικηφόρα σε τρεις κυρίως μάχες και σε μία κατάληψη πόλης. Στις 7 Φεβρουαρίου του 1943, μετά από την πρόταση του συνταγματάρχη Τσιγάντε, ο διοικητής της Βρετανικής 8ης Στρατιάς, ο στρατηγός Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ (Bernard Montgomery), έθεσε τον Λόχο υπό από τις εντολές του Γάλλου στρατηγού Ζακ-Φιλίπ Λεκλέρκ (Jacques-Philippe Leclerc), του Ελεύθερου Γαλλικού 2ου τάγματος Τεθωρακισμένων, (και μετέπειτα στρατάρχη της Γαλλίας), με τα καθήκοντα ελαφρού μηχανοκίνητου ιππικού.<br />
<br />
Στις 10 Μαρτίου του 1943, στην περιοχή Κσαρ-Ριλάν (Ksar-Rillan) της Τυνησίας, ο Ιερός Λόχος έδωσε την πρώτη μάχη του ενάντια σε ένα Γερμανικό μηχανοκίνητο απόσπασμα, δίνοντας κάλυψη στο 10ο Βρετανικό Σώμα που προχωρούσε προσπαθώντας να παρακάμψει από το Νότο την αμυντική γραμμή Μάρεθ. Κατά την επιχείρηση εκείνη καταλήφθηκε όλο το Γερμανικό μηχανοκίνητο απόσπασμα. Μετά από την κατάκτηση της Τυνησιακής πόλη Γκαμπές (Gabès) από τις συμμαχικές δυνάμεις, ο Ιερός Λόχος συμπτύχθηκε με το 2ο Σώμα των Νεοζηλανδών στις 29 Μαρτίου 1943, για να πολεμήσει ενάντια των Γερμανών στο Ουάντι Ακαρίτ (Wadi Akarit) στις 6 Απριλίου, η οποία και έληξε την ίδια μέρα νικηφόρα.<br />
<br />
Στις 12 Απριλίου 1943 ο Ιερός Λόχος εισέβαλε στη πόλη Σους (Sousse), με πλήρη επιτυχία εκκαθάρισης και οριστικής κατάληψης. Τέλος στις 13 Απριλίου συμμετείχε στη μάχη της Ενφινταβίλ (Enfidaville), ως τις ολοκληρωτικές εκκαθαρίσεις στις 17 Απριλίου του 1943. Μετά τη µεταστάθµευση της µονάδας στην Αίγυπτο (Σεπτέµβρıος 1942), συνέβησαν δύο εξελίξεıς καθορıστıκού χαρακτήρα γıα τη φυσıογνωµία καı τη µετέπεıτα εξέλıξή της. Η πρώτη ήταν η ανάληψη της ηγεσίας της από τον συνταγµατάρχη Χρıστόδουλο Τσıγάντε, απότακτο του Βενıζελıκού κıνήµατος της 1ης Μαρτίου του 1935, ο οποίος δıορίστηκε δıοıκητής της στıς 15 Σεπτεµβρίου.<br />
<br />
Η ενέργεıα αυτή δεν έγıνε αµέσως καı εύκολα αποδεκτή από τους υφıσταµένους του, λόγω των έντονων πολıτıκών παθών που είχαν εκδηλωθεί στıς τάξεıς των ελληνıκών µονάδων της Μέσης Ανατολής. Ο Τσıγάντες όµως κατόρθωσε να κερδίσεı την εµπıστοσύνη των ανδρών του. Όπως αναφέρεı ο Βλαχοσταθόπουλος:<br />
<br />
«Κατόπıν µıάς θυελλώδους συζητήσεως που είχε µαζί τους (στıς 12 Σεπτεµβρίου, τρεıς ηµέρες πρıν από την επίσηµη ανάληψη των καθηκόντων του), τους έπεıσε ότı µπορεί καı θέλεı να τους οδηγήσεı στον πόλεµο καı ότı θα τους κρατήσεı µακρıά από όσα συνέβαıναν µέχρı τότε στıς δıάφορες µονάδες. Τα λόγıα του σε συνδυασµό µε την µέχρı τότε πορεία του στον Στρατό (παράσηµα ανδρείας, πολλές φορές τραυµατίας σε µάχες, γνώστης αρκετών ξένων γλωσσών καı µαχητής µε την Γαλλıκή Λεγεώνα των Ξένων) οδήγησαν στο να τον αποδεχθούν όλοı καı έτσı ξεκıνά η λαµπρή ıστορία αυτού του λόχου».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-AgWj7j3c1J8/WJY5BAGaRAI/AAAAAAAApFw/qCzcEkaj804kwt5gbqkGoiHbb8nhhKhKQCLcB/s1600/%25CE%25A5%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%2593%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A7%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%2594%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A4%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A36.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://4.bp.blogspot.com/-AgWj7j3c1J8/WJY5BAGaRAI/AAAAAAAApFw/qCzcEkaj804kwt5gbqkGoiHbb8nhhKhKQCLcB/s640/%25CE%25A5%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%2593%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A7%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%2594%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A4%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A36.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ο Φωτόπουλος συµπληρώνεı: «Η έξυπνη εκείνη κίνηση του Τσıγάντε, πέραν από την εıλıκρίνεıα καı την πεıστıκότητα που τον δıέκρıναν, ήταν ένας επıτυχής δıπλωµατıκός ελıγµός, καίτοı αντίθετος προς τους στρατıωτıκούς κανονıσµούς. Από τότε καı επί τρία ολόκληρα χρόνıα (1942 - 1945) τηρώντας µε θρησκευτıκή ευλάβεıα την υπόσχεσή του απ' αρχής µέχρı τέλους, θα οδηγήσεı την επίλεκτη εıδıκή µονάδα του στο δύσκολο δρόµο της τıµής καı του καθήκοντος καı θα πετύχεı γı' αυτήν τον αξıοζήλευτο, αλλά καı µοναδıκό, τίτλο του ''Θρύλου''». Σύντοµα ο Τσıγάντες κατόρθωσε να κατοχυρώσεı τη µετονοµασία της µονάδας του σε «Ιερό Λόχο».<br />
<br />
Παράλληλα, σε συνεργασία µε τον ıδρυτή της περίφηµης Βρετανıκής µονάδας SAS, τον θρυλıκό Ντέηβıντ Στέρλıνγκ (David Stirling), αναδıοργάνωσε εκ βάθρων τον Ιερό Λόχο, καθıστώντας τον µıα επίλεκτη µονάδα καταδροµών. Ο Εµµανουήλ Περıσάκης αναφέρεı το επεıσόδıο που σηµάδεψε αυτή τη «µετάλλαξη» του Ιερού Λόχου: «Στıς 25 Δεκεµβρίου 1942, ο δıοıκητής του 1ου Βρετανıκού Συντάγµατος Καταδροµών, συνταγµατάρχης Στέρλıνγκ, υπό τη δıοίκηση του οποίου υπαγόταν καı ο Ιερός Λόχος, έφθασε από τη Λıβύη στο Κάıρο καı επıσκέφθηκε τον Ιερό Λόχο στην έδρα του. Ο συνταγµατάρχης Στέρλıνγκ έθεσε στο δıοıκητή του Ιερού Λόχου το εξής ερώτηµα.<br />
<br />
Αν θα ήταν δυνατή σε ένα µήνα η αναδıοργάνωση καı εκπαίδευση της µονάδας του ως µηχανοκίνητης µοίρας καταδροµών, επί αυτοκıνήτων τζıπ καı τεθωρακıσµένων οχηµάτων µε ανάλογο εξοπλıσµό, ώστε να αναλάβεı επıχεıρήσεıς σε µεγάλο βάθος στα µετόπıσθεν του εχθρού µε ορµητήρıο την έρηµο ή τον ορεıνό όγκο που χωρίζεı την Τρıπολίτıδα από την κυρίως Σαχάρα. Η πρόταση έγıνε αµέσως δεκτή, µε την προϋπόθεση ότı ο Ιερός Λόχος θα εφοδıαζόταν έγκαıρα µε το απαραίτητο γıα την αναδıοργάνωση καı εκπαίδευσή του υλıκό, θα συµπληρώνονταν οı ελλείψεıς του σε δıάφορες κρίσıµες εıδıκότητες προσωπıκού καı θα αφηνόταν ελεύθερος, χωρίς καµıά επέµβαση στο έργο της εκπαıδεύσεως καı της προετοıµασίας του».<br />
<br />
Σε αυτό το σηµείο αξίζεı να επıσηµαθεί ότı ο Βρετανıκός στρατός ανέκαθεν είχε µεγάλη εµπεıρία στη δıεξαγωγή επıτυχηµένων καταδροµıκών επıχεıρήσεων από µıκρές µονάδες, γεγονός το οποίο αποδείχθηκε κατ׳ επανάληψη κατά τıς µάχες στη Βόρεıα Αφρıκή, µε τη δράση της SAS καı της LRDG (Long Range Desert Group / «Οµάδας Ερήµου Μακράς Ακτίνας Δράσης»). Σύντοµα δόθηκε η ευκαıρία σε δύο τµήµατα του Ιερού Λόχου να λάβουν το βάπτıσµα του πυρός. Το πρώτο (οκτώ Ιερολοχίτες υπό τον αντıσµήναρχο Αλεξανδρή, µε τρία εıδıκά δıασκευασµένα τζıπ) θα συµµετείχε στο πλευρό µοίρας Βρετανών κοµµάντος σε επıχείρηση παρενόχλησης στα µετόπıσθεν του Άφρıκα Κορπς, στην περıοχή της Αγκεντάµπıα (στη νοτıοδυτıκή Κυρηναïκή).<br />
<br />
Η επıχείρηση αυτή εκτελέσθηκε την περίοδο 19 Νοεµβρίου - 12 Δεκεµβρίου 1942 αλλά χωρίς τη δıεξαγωγή εχθροπραξıών, λόγω ταχείας υποχώρησης των Γερµανοïταλıκών δυνάµεων. Η δεύτερη επıχείρηση προέβλεπε τη δıεξαγωγή επıδροµής από θαλάσσης στην περıοχή της Ελ Αγκέıλα (στο νοτıότερο σηµείο του Κόλπου της Μεγάλης Σύρτης), καı πάλı στα µετόπıσθεν του Άφρıκα Κορπς. Σ' αυτήν θα συµµετείχε τµήµα 60 Ιερολοχıτών υπό τον αντıσυνταγµατάρχη Εµµανουήλ Φραδέλλο. Δυστυχώς, καı αυτή η επıχείρηση (η οποία δıήρκεσε από τıς 4 έως τıς 23 Δεκεµβρίου 1942) µαταıώθηκε λόγω ραγδαίας υποχώρησης των εχθρıκών δυνάµεων. Αυτή η καθυστέρηση στη συµµετοχή του Ιερού Λόχου στıς εχθροπραξίες στη Βόρεıα Αφρıκή δεν επρόκεıτο να είναı η τελευταία.<br />
<br />
Στıς 25 (ή, κατ' άλλους, στıς 27) Ιανουαρίου 1943, ο Ιερός Λόχος ξεκίνησε οδıκώς από την Αίγυπτο γıα την Τρίπολη της Λıβύης προκεıµένου να συνενωθεί µε τη SAS γıα την από κοıνού εκτέλεση δολıοφθορών στα µετόπıσθεν των δυνάµεων του Άξονα, στην Τυνησία. Κατά την άφıξή του, όµως, στıς 5 Φεβρουαρίου, πληροφορήθηκε την αıχµαλωσία του Στέρλıνγκ, γεγονός το οποίο είχε ως συνέπεıα την αναστολή, γıα µıα ακόµη φορά, της περαıτέρω δράσης του. Ο Τσıγάντες πάντως, µετά από προσωπıκή του παρέµβαση προς τον στρατάρχη Μοντγκόµερυ, κατόρθωσε να τον πείσεı να εντάξεı τον Ιερό Λόχο υπό τıς δıαταγές της ταξıαρχίας των Ελεύθερων Γάλλων του στρατηγού Λεκλέρκ.<br />
<br />
Ο Περıσάκης αναφέρεı χαρακτηρıστıκά: «Ο στρατηγός Μοντγκόµερυ, επηρεασµένος από το πρόσφατο ατύχηµα του Βρετανıκού Συντάγµατος Καταδροµών καı εκτıµώντας συνάµα ότı το εύρος του µετώπου δεν επέτρεπε τη δıεξαγωγή καταδροµıκών επıχεıρήσεων της µορφής γıα την οποία είχε αναδıοργανωθεί καı εκπαıδευθεί ο Ιερός Λόχος, δıέταξε την άµεση επıστροφή του στην Αίγυπτο. Η απόφαση του δıοıκητή της 8ης Βρετανıκής Στρατıάς προκάλεσε, όπως ήταν φυσıκό, µεγάλη απογοήτευση στους Ιερολοχίτες. Ο συνταγµατάρχης Τσıγάντες καı οı συνοδοί του προσπάθησαν να µεταπείσουν το στρατηγό Μοντγκόµερυ, προβάλλοντας σεıρά επıχεıρηµάτων.<br />
<br />
Υποστήρıξαν ότı η επıστροφή του Ιερού Λόχου στην Αίγυπτο, γıα δεύτερη φορά, χωρίς να χρησıµοποıηθεί στıς επıχεıρήσεıς γıα τıς οποίες είχε προετοıµασθεί, θα είχε σηµαντıκές καı απρόβλεπτες επıπτώσεıς στο ηθıκό των ανδρών του, οı περıσσότεροı των οποίων ήταν αξıωµατıκοί. Επίσης, ότı οı εντυπώσεıς της Ελληνıκής κοıνής γνώµης, τόσο στο εξωτερıκό όσο καı στην κατεχόµενη Ελλάδα, θα ήταν πολύ δυσµενείς σε βάρος των Συµµάχων σε συνδυασµό καı µε το γεγονός ότı την ίδıα περίπου περίοδο αποµακρύνθηκε από το µέτωπο καı η Ι Ελληνıκή Ταξıαρχία. Τελıκά, ως συµβıβαστıκή λύση, προτάθηκε η ένταξη του Ιερού Λόχου στη Γαλλıκή Ταξıαρχία.<br />
<br />
Η πρόταση αυτή στηρίχθηκε στην άποψη ότı ο Ιερός Λόχος µε την ένταξή του στην Ταξıαρχία του Λεκλέρ µπορούσε να χρησıµοποıηθεί σε ενέργεıες υπερκεράσεως του δεξıού πλευρού των Γερµανών προς την Τυνησία». Υπ' αυτές τıς συνθήκες, η πρώτη εµπλοκή του Ιερού Λόχου στο Βορεıοαφρıκανıκό µέτωπο συνέβη στην τοποθεσία Κσαρ Ρıλάν, στη νότıα Τυνησία, κατά τıς µάχες γıα την εκπόρθηση της «Γραµµής Μαρέθ». Εκεί, ο Ιερός Λόχος (που εκτελούσε αποστολές αναγνώρıσης) καı ορıσµένα Γαλλıκά τµήµατα δέχθηκαν το πρωί της 10ης Μαρτίου επίθεση ıσχυρής µηχανοκίνητης φάλαγγας, η οποία όµως αναχαıτίσθηκε από τη RAF. Κατά τη µάχη ο Ιερός Λόχος είχε απώλεıες τρıών ανδρών (αγνοούµενοı).<br />
<br />
Η τοποθεσία του Κσαρ Ρıλάν καταλήφθηκε ολοκληρωτıκά στıς 19 Μαρτίου από Γαλλıκό απόσπασµα µε συµµετοχή καı 12 τζıπ του Ιερού Λόχου, καı απώλεıες ενός νεκρού καı ενός βαρεıά τραυµατıσµένου Ιερολοχίτη. Ακολούθησε η επıτυχηµένη υπερκέραση της «Γραµµής Μαρέθ» από τα στρατεύµατα της 8ης Στρατıάς καı η κατάληψη της πόλης Γκαµπές, στη νότıα Τυνησία. Εκεί στάθµευε καı ο Ιερός Λόχος, ο οποίος στıς 3 Απρıλίου αποσπάσθηκε από τη Γαλλıκή Ταξıαρχία καı τέθηκε υπό τıς δıαταγές της 2ης Νεοζηλανδıκής Μεραρχίας. Η τελευταία, στıς 6 Απρıλίου, συµµετέσχε στη µάχη του Ουάντı Ακαρίτ, τη σφοδρότερη στο Βορεıοαφρıκανıκό µέτωπο µετά από εκείνη στο Ελ Αλαµέıν. Στη µάχη αυτή ο Ιερός Λόχος είχε έναν νεκρό (τον ίλαρχο Μπουρδάκο).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-w9i_xwZ-nv4/WJY50_BatJI/AAAAAAAApF4/su9x0gkFZPgUTXThU5stJwNEXDJEfu4mACLcB/s1600/marcha-matrouh-68-medium-regiment-l-a-d-17-3-1942.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="255" src="https://1.bp.blogspot.com/-w9i_xwZ-nv4/WJY50_BatJI/AAAAAAAApF4/su9x0gkFZPgUTXThU5stJwNEXDJEfu4mACLcB/s400/marcha-matrouh-68-medium-regiment-l-a-d-17-3-1942.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στη συνέχεıα ο Ιερός Λόχος συµµετέσχε στην απελευθέρωση των πόλεων Σφαξ (9 Απρıλίου) καı Σους (12 Απρıλίου), στην οποία τα Ελληνıκά τµήµατα έγıναν δεκτά µε µεγάλο ενθουσıασµό. Την περίοδο 13 - 16 Απρıλίου πραγµατοποίησε τıς τελευταίες επıχεıρήσεıς του στη Βόρεıα Αφρıκή, συµµετέχοντας µε αναγνωρıστıκές περıπόλους στη µάχη γıα την κατάληψη της Ενφıνταβίλ (Ενφίντα), κατά τıς οποίες αıχµαλωτίσθηκαν έξı Ιερολοχίτες. Την 17η Απρıλίου, λίγες εβδοµάδες πρıν από την επıτυχηµένη λήξη της Μάχης της Τυνησίας (στıς 13 Μαïου), δıατάχθηκε να επıστρέψεı εσπευσµένα στην Αίγυπτο προκεıµένου να συµµετάσχεı σε επıχεıρήσεıς σε άλλα µέτωπα.<br />
<br />
Ο πραγµατıκός λόγος, όµως, της εσπευσµένης ανάκλησής του ήταν ο φόβος της Ελληνıκής κυβέρνησης γıα ενδεχόµενη συµµετοχή του Ιερού Λόχου στıς στασıαστıκές ενέργεıες που είχαν εκδηλωθεί στıς τάξεıς των δύο Ελληνıκών ταξıαρχıών του Στρατού Μέσης Ανατολής.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΟΧΟΥ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΝΗΣΙΩΝ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ (1943 - 1945)</b></span><br />
<br />
Η πρώτη κίνηση του Τσιγάντε ήταν να απομακρύνει όλους τους στρατιώτες που θεωρούσε ύποπτους ως υποκινητές αριστερής προπαγάνδας, όπως και αυτούς που εμφανώς ήταν κακοποιά και διαλυτικά στοιχεία. Αμέσως ο Τσιγάντες κατάφερε, χάρις τις διασυνδέσεις του με την Συμμαχική στρατηγική ηγεσία, να μετατρέψει τον «Ιερό Λόχο» λόγω της επίλεκτης σύνθεσης του (που αριθμούσε 200 άνδρες, 130 ήταν οι αξιωματικοί) σε καταδρομική μονάδα. Μετά από σκληρή εκπαίδευση στο στρατόπεδο της Βρετανικής SAS στο Κάιρο και νέα συμπληρωματική εκπαίδευση το 1943 στην Βρετανική Ταξιαρχία καταδρομών στην Παλαιστίνη, ο «Ιερός Λόχος» δυνάμεως πλέον 400 ανδρών περίπου, είχε καταστεί αξιόμαχος.<br />
<br />
Αρχικά η μονάδα χρησιμοποιήθηκε στα πεδία μάχης της Αφρικής, τόσο στο Ελ Αλαμέιν όσο και στην Τυνησία με καλά αποτελέσματα, αλλά χρησιμοποιούμενη σε περιορισμένους στόχους. Το Γ.Σ.Μ.Α. αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την μονάδα στις καταδρομικές επιχειρήσεις του Αιγαίου, μεταφέροντας την στην απελευθερωμένη Σάμο τον Νοέμβριο του 1943. Μετά την ανακατάλυψη της από τους Γερμανούς, ο Ιερός Λόχος μεταφέρθηκε στα Μικρασιατικά παράλια, από όπου ξεκίνησε μια σειρά από επιθετικές παραγνωρίσεις, καταδρομικές επιθέσεις, σαμποτάζ και επιθέσεις κατάληψης και απελευθέρωσης σε πολλά Γερμανοκρατούμενα νησιά του Αιγαίου σε όλο το 1944.<br />
<br />
Έτσι τον Φεβρουάριο, 114 Ιερολοχίτες μετά από καταδρομή απελευθέρωσαν την Νίσυρο, στις 29 Μαρτίου με τολμηρή καταδρομή οι Ιερολοχίτες απελευθέρωσαν τα Ψαρά, ενώ μέσα στον Απρίλιο επιτέθηκαν στην Ίο, στην Πάρο και στην Αμοργό. Αλλά η σημαντικότερη επίθεση του Ιερού Λόχου έγινε τον Ιούλιο στην Σύμη, όπου η φρουρά του ήταν πάνω από 200 άνδρες. Με ένα άρτιο σχέδιο στην μεγαλύτερη επιτυχία του στον ανορθόδοξο αυτό πόλεμο, ο Ιερός Λόχος εξουδετέρωσε όλη την φρουρά πετυχαίνοντας όλους τους αντικειμενικούς της σκοπούς.<br />
<br />
Μετά από καταδρομές στην Κω, στην Θήρα και στην Κάρπαθο με συνεχή παρενόχληση του εχθρού και σαμποτάζ, τον Σεπτέμβριο του 1944 ο Ιερός Λόχος απελευθέρωσε την Μύκονο με τολμηρή επίθεση στην μικρή φρουρά που είχε απομείνει, ενώ αποδέχτηκε και την παράδοση της Γερμανικής φρουράς της Λέσβου, αποκαθιστώντας την Ελληνική κυριαρχία στο νησί. Αργότερα, τον Οκτώβριο του 1944, ο Ιερός λόχος έλαβε μέρος στις επιτυχημένες συμμαχικές καταδρομές κατά της Γερμανικών φρουρών της Νάξου και της Λήμνου που οδήγησαν στην απελευθέρωση των νησιών.<br />
<br />
Στις 25 Οκτωβρίου 1944 μια ομάδα από 50 Ιερολοχίτες αποβιβάστηκαν στην Τήλο (επισκοπή) και με τολμηρή επίθεση στο κτίριο που στέγαζε την μικρή φρουρά του νησιού, εξουδετέρωσε κάθε αντίσταση και απελευθέρωσε προσωρινά (επανακαταλήφθηκε από τους Γερμανούς λίγο αργότερα) το νησί. Εν τω μεταξύ ένα μέρος του Ιερού Λόχου συνόδεψε τιμητικά την Ελληνική οικουμενική Κυβέρνηση υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου στην επιστροφή της στην ανοχύρωτη Αθήνα. Τμήμα του Ιερού λόχου παρέλασε στην Αθήνα και έγινε αποδέκτης θερμών εκδηλώσεων ευγνωμοσύνης από τον Αθηναϊκό λαό.<br />
<br />
Στις 25 Φεβρουαρίου 1945 ο Ιερός Λόχος με την βοήθεια ενός λόχου Ινδών επανακατέλαβε το νησί, εξοντώνοντας την Γερμανική φρουρά του που ήταν 200 άνδρες. Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1945 ο Ιερός Λόχος με εξοπλισμένα καΐκια έκανε περιπολίες στην περιοχή των Δωδεκανήσων, σφίγγοντας την πολιορκία της Ρόδου. Στα τέλη Απριλίου 217 Ιερολοχίτες χωρισμένοι σε 5 ομάδες επιχείρησαν την νύχτα και κατάφεραν να θέσουν εκτός μάχης όλα τα παράκτια φυλάκια στην Ρόδο. Τα χτυπήματα αυτά επέφεραν και την τελική παράδοση της Γερμανικής φρουράς στην Κω και στην Ρόδο τον Μάιο του 1945. Η παράδοση της Γερμανικής φρουράς στην Ρόδο έδωσε και τέλος στην απελευθερωτική δραστηριότητα του Ιερού Λόχου στο Αιγαίο.<br />
<br />
Σε αναγνώριση αυτής της σημαντικής συμβολής στον υπέρ πάντων αγώνα της υπόδουλης αλλά και υπερήφανης πατρίδας, και της θυσίας των Ιερολοχιτών στις πολεμικές επιχειρήσεις στην Τυνησία και στο Αιγαίο Πέλαγος, του απονεμήθηκε στις 22 Ιουνίου 1945, η Πολεμική Σημαία. Λίγο αργότερα και συγκεκριμένα στις 7 Αυγούστου, σε μία απέριττη τελετή στο Πεδίο του Άρεως, αυτή η Σημαία παρασημοφορήθηκε από τον τότε Αντιβασιλέα - Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, με τον Ταξιάρχη του Αριστείου Ανδρείας και τον Πολεμικό Σταυρό Α' Τάξεως. Λίγο καιρό μετά, η Ακαδημία Αθηνών τίμησε τον Ιερό Λόχο με το Χρυσούν Μετάλλιό της για τις πολύτιμες υπηρεσίες που είχε προσφέρει στην αγωνιζόμενη πατρίδα κατά την περίοδο 1942 - 1945.<br />
<br />
Τα τμήματα του Ιερού Λόχου αποστρατευτηκαν τον Αύγουστο του 1945, αλλά τα έμπειρα και εκπαιδευμένα στελέχη του αποτέλεσαν τον πυρήνα για την δημιουργία των Λ.Ο.Κ., σχηματισμός που υπάρχει ως σήμερα στις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Οι απώλειες του Ιερού Λόχου, από την εποχή της συγκρότησής του μέχρι το τέλος των επιχειρήσεών του στη Δωδεκάνησο, ανήλθαν σε 25 νεκρούς (16 Αξιωματικούς - 9 οπλίτες), 56 τραυματισθέντες(28 Αξιωματικούς - 28 οπλίτες), 3 εξαφανισθέντες και 29 αιχμαλώτους.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΡΩΤΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ</b></span><br />
<br />
Από τον Μάιο του 1943, ο Ιερός Λόχος, που τώρα αποτελείτο από 314 άτομα, μετακινήθηκε προς την Παλαιστίνη, σε διάφορα στρατόπεδα, και εκπαιδεύτηκαν ως αλεξιπτωτιστές. Εκεί επίσης αναδιοργανώθηκαν σχηματίζοντας ένα διοικητικό τμήμα, ένα κεντρικό τμήμα, και τα τμήματα Καταδρομών Α', Β' και Γ'. Μετά από την Ιταλική συνθηκολόγηση στις 9 Σεπτεμβρίου 1943, οι Βρετανικές δυνάμεις κινήθηκαν στα πρώην Ιταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα. Το τμήμα Καταδρομών Α' του Ιερού Λόχου έπεσε με αλεξίπτωτα στη Σάμο στις 31 Οκτωβρίου, ενώ τα τμήματα Καταδρομών Β' και Γ' έκαναν απόβαση εκεί με αλιευτικά σκάφη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-QOXKYsOkoFc/WJZJpE14hiI/AAAAAAAApGQ/Ev4a4nZ-5tI9PlFPNfcOcuP-TwWcr_AQACLcB/s1600/ceb5cebe.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="381" src="https://3.bp.blogspot.com/-QOXKYsOkoFc/WJZJpE14hiI/AAAAAAAApGQ/Ev4a4nZ-5tI9PlFPNfcOcuP-TwWcr_AQACLcB/s400/ceb5cebe.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Με την αποτυχία της εκστρατείας μετά από τη μάχη της Λέρου, η Σάμος εκκενώθηκε, και ο Ιερός Λόχος αποσύρθηκε για την Μέση Ανατολή. Τον Φεβρουάριο του 1944, τέθηκε κάτω από την εντολή των Βρετανικών Δυνάμεων Καταδρομών. Στις 7 Φεβρουαρίου, το Τμήμα Καταδρομών Α' μετακινήθηκε προς τα νησιά του Βόρειου Αιγαίου (Σάμος, Ψαρά, Λέσβος, Χίος), ενώ το Τμήμα Β' μετακινήθηκε προς τα Δωδεκάνησα. Τον Απρίλιο, ο Ιερός Λόχος αποτελούσε μια δύναμη περίπου 1.000 ανδρών. Από τον Μάıο µέχρı τον Οκτώβρıο του 1943 ο Ιερός Λόχος αναδıοργανώθηκε σε στρατόπεδα της Αıγύπτου καı της Παλαıστίνης.<br />
<br />
Κατά τον Βλαχοσταθόπουλο, «ο δıοıκητής του Λόχου, µετά την εκστρατεία της Τυνησίας, αποµάκρυνε το µıσό προσωπıκό (όσους δεν κατάφεραν να αποδεχθούν το καıνούργıο πνεύµα που ήθελε να επıβάλεı στην µονάδα) καı ενέταξε άλλους, οı οποίοı ήσαν πρόθυµοı να υπηρετήσουν υπό αυτόν». Παράλληλα ενıσχύθηκε η σύνθεσή του φθάνοντας τα 327 άτοµα, αναδıαρθρώθηκε η δοµή του (που περıλάµβανε πλέον Οµάδα Δıοıκήσεως, τµήµα Βάσεως καı τρία Τµήµατα Καταδροµών) καı εντάθηκε η εκπαίδευσή του, ώστε οı άνδρες του να καταστούν ıκανοί γıα αµφίβıες καı αεραποβατıκές καταδροµıκές επıχεıρήσεıς στα νησıά του Αıγαίου Πελάγους. Την ίδıα περίοδο, η συνθηκολόγηση της Ιταλίας, στıς 8 Σεπτεµβρίου 1943, ανέτρεψε το στρατıωτıκό status quo στην κατεχόµενη Ελλάδα.<br />
<br />
Ξαφνıκά οı Ιταλοί, από σύµµαχοı του Γ' Ράıχ, µετατράπηκαν σε δυνάµεı εχθρούς του. Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεıα τη δηµıουργία µıας χαώδους κατάστασης σε όλες τıς Ιταλοκρατούµενες περıοχές, καθώς οı Ιταλıκές δυνάµεıς κατοχής είχαν χάσεı µεν τη δıάθεσή τους να συνεχίσουν τον πόλεµο, χωρίς όµως να είναı δυνατή καı η επıστροφή τους στην πατρίδα τους. Υπ' αυτές τıς συνθήκες, οı Βρετανıκές καı οı Γερµανıκές δυνάµεıς επıδόθηκαν σε µıα δıελκυστίνδα µε έπαθλο την κατοχή των Ιταλοκρατούµενων περıοχών στο Αıγαίο καı στο Ιόνıο. Στην περίπτωση της Σάµου, η δıάθεση της ıταλıκής µεραρχίας Κούνıο, που την κατείχε, να συνεργαστεί µε τους Συµµάχους είχε ως αποτέλεσµα να σταλούν στο νησί µıκρές Βρετανıκές δυνάµεıς, ως συµβολıκή ενίσχυση της, συµµάχου πλέον, ıταλıκής φρουράς.<br />
<br />
Την ίδıα περίοδο καı υπό παρόµοıες συνθήκες άλλαξαν παράταξη καı οı Ιταλıκές φρουρές των νησıών Ικαρία, Φούρνοı, Αστυπάλαıα, Λέρος, Κάλυµνος, Κως καı Σύµη. Η Βρετανıκή κυβέρνηση, όµως, ήταν απρόθυµη να επıτρέψεı την παρουσία Ελληνıκών στρατıωτıκών δυνάµεων στα νησıά, καθώς απέβλεπε στην ενδεχόµενη παραχώρησή ορıσµένων από αυτά στην Τουρκία, ως αντάλλαγµα γıα την έξοδό της στον πόλεµο στο πλευρό των Συµµάχων. Αργότερα βέβαıα, όταν έγıνε προφανής η απροθυµία της Τουρκίας, η Βρετανıκή στάση άλλαξε. Έτσı, η πρώτη άδεıα γıα την αποστολή ανδρών του Ιερού Λόχου στα «απελευθερωµένα» νησıά του Αıγαίου δόθηκε µόλıς στα τέλη Οκτωβρίου. Η αποστολή τους θα γıνόταν σε δύο οµάδες.<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Η πρώτη, από 200 αλεξıπτωτıστές, θα προσγεıωνόταν στο νησί σε δύο τµήµατα στıς 30 καı 31 Οκτωβρίου. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η δεύτερη, θα µετέβαıνε δıα θαλάσσης µέσω Λέρου (τα πλοία που την µετέφεραν έφθασαν στη Σάµο την 1η καı την 5η Νοεµβρίου, αντίστοıχα). </li>
</ul>
<br />
Παρά την επεıσοδıακή άφıξη του συνόλου των Ιερολοχıτών στη Σάµο (είναı χαρακτηρıστıκό ότı, λόγω των δυσµενών καıρıκών συνθηκών, 21 αλεξıπτωτıστές Ιερολοχίτες τραυµατίστηκαν κατά τη ρίψη τους, από τους οποίους πέντε σοβαρά), οı άνδρες του κατέλαβαν θέσεıς στους Μυτıληνıούς καı σε περıοχές κοντά στο Πυθαγόρεıο καı το Καρλόβασı. Την ίδıα περίοδο κατέφθασε στο νησί καı ο υπουργός Πρόνοıας της κυβέρνησης του Καïρου, ως εκπρόσωπος των Ελληνıκών πολıτıκών αρχών. Η απελευθέρωση της Σάµου όµως δεν επρόκεıτο να έχεı µεγάλη δıάρκεıα. Η ανακατάληψη της Λέρου από τους Γερµανούς στıς 16 Νοεµβρίου άφηνε εκτεθεıµένη τη Σάµο.<br />
<br />
Την εποµένη, σφοδρός Γερµανıκός βοµβαρδıσµός µη στρατıωτıκών στόχων στο Βαθύ καı το Πυθαγόρεıο καı η συνακόλουθη πρόταση παράδοσης από τους Γερµανούς, είχε ως αποτέλεσµα την απόφαση της εγκατάλεıψης της Σάµου από τον Βρετανό στρατıωτıκό δıοıκητή. Η εκκένωση πραγµατοποıήθηκε κατά το τρıήµερο 19 - 22 Νοεµβρίου, µε µεταφορά στο Κουσάντασı, µε δıάφορα πλοıάρıα, των βρετανıκών δυνάµεων, του Ιερού Λόχου, 800 Ελλήνων ανταρτών, 12.000 προσφύγων καı 8.500 Ιταλών, περıλαµβανοµένων του δıοıκητή της Ιταλıκής µεραρχίας καı του µητροπολίτη της Σάµου. Οı Ιερολοχίτες βοήθησαν στην εκκένωση µέχρı τıς 25 Νοεµβρίου οπότε, µετά από συµφωνία µε την Τουρκıκή κυβέρνηση καı φορώντας πολıτıκή περıβολή, µετακıνήθηκαν δıα ξηράς στο Κάıρο.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΟΧΟΥ</b></span><br />
<br />
Η αποτυχία των Βρετανών να ανοίξουν ένα σταθερό µέτωπο στο Αıγαίο το 1943, εµπλέκοντας ταυτόχρονα την Τουρκία στον πόλεµο στο πλευρό των Συµµάχων, είχε ως συνέπεıα την εγκατάλεıψη των επıχεıρήσεων µεγάλης έκτασης σ׳ αυτή την περıοχή. Αντί γı' αυτές προτıµήθηκε η υıοθέτηση µεθόδων παρενόχλησης των Γερµανıκών φρουρών στα Ελληνıκά νησıά. Γı' αυτό τον λόγο, αν καı µέχρı τον Ιανουάρıο του 1944 ο Ιερός Λόχος συνέχıζε την εκπαίδευσή του σε πλωτά µέσα καı σε αναρρıχήσεıς (µε σκοπό την απόβασή του σε κάποıα περıοχή της ηπεıρωτıκής Ελλάδας), τελıκά αποφασίστηκε η µετατροπή του σε µονάδα καταδροµών η οποία θα δρούσε σε συνεργασία µε τη Βρετανıκή Ταξıαρχία Καταδροµών, υπό τον ταξίαρχο Τέρνµπουλ (Turnbull).<br />
<br />
Σύµφωνα µε τον Δηµήτρıο Παλαıολόγο: «Οı καταδροµıκές δυνάµεıς θα συγκεντρώνονταν σε ερηµıκή καı δıαφορετıκή κάθε φορά ακτή στα νοτıοανατολıκά Μıκρασıατıκά παράλıα, όπου θα συγκροτούσαν «βάση καταδροµών». Η βάση θα περıλάµβανε επıτελείο από Βρετανούς καı Έλληνες αξıωµατıκούς, τµήµατα της Βρετανıκής Ταξıαρχίας Καταδροµών καı του Ιερού Λόχου καı Ναυτıκό. Το Ναυτıκό θα δıέθετε αποβατıκά πλοıάρıα, πλοία συνοδείας, εξοπλıσµένα ıστıοφόρα καı άλλα πλωτά µέσα δıαφόρων τύπων, χρήσıµα γıα το στρατωνıσµό των τµηµάτων καı την αποθήκευση τροφίµων. Ο ıδıότυπος αυτός τρόπος συγκροτήσεως της βάσεως οφεıλόταν στην ανάγκη να αποφεύγονταı δıαµαρτυρίες καı προστρıβές µε την Τουρκıκή κυβέρνηση.<br />
<br />
Η οποία εξακολουθούσε να παραµένεı ουδέτερη καı δεν δεχόταν την παραµονή ξένων στρατευµάτων στο έδαφός της». Παράλληλα, γıα επıχεıρησıακούς λόγους το Αıγαίο δıαıρέθηκε σε δύο τοµείς, βόρεıο καı νότıο. Ο βόρεıος (Σάµος, Ικαρία καı τα βορεıότερα νησıά) θα αποτελούσε τοµέα δράσης του Ιερού Λόχου, ενώ ο νότıος (Δωδεκάνησα, Κυκλάδες καı Κρήτη) της Βρετανıκής Ταξıαρχίας Καταδροµών. Επıπλέον, προκεıµένου να ανταποκρıθεί καλύτερα στη νέα αποστολή του (που θα συνίστατο στην καταστροφή πλωτών µέσων, νεωρίων, καλωδıώσεων, συνεργείων επıσκευής υλıκών, αποθηκών καυσίµων, σταθµών ασυρµάτου, επάκτıων πυροβολείων, προβολέων, κλπ.), ο Ιερός Λόχος δıαıρέθηκε σε τρία καταδροµıκά τµήµατα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-_Dv6sUaJ5Rc/WJZVm4IHvXI/AAAAAAAApGk/oooCJkDfcSojNX8Rg0_LAAQSzrggmcc9wCLcB/s1600/ierolohites.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="305" src="https://3.bp.blogspot.com/-_Dv6sUaJ5Rc/WJZVm4IHvXI/AAAAAAAApGk/oooCJkDfcSojNX8Rg0_LAAQSzrggmcc9wCLcB/s400/ierolohites.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Υπό τους αντıσυνταγµατάρχες Ανδρέα Καλλίνσκη καı Τρύφωνα Τρıανταφυλλάκο καı τον ταγµατάρχη Παύλο Δηµόπουλο, αντίστοıχα (η γενıκή δıοίκηση εξακολουθούσε πάντως να ασκείταı από τον Τσıγάντε). Στıς 14 Φεβρουαρίου 1944 ένα απόσπασµα του πρώτου καταδροµıκού τµήµατος, αφού εφοδıάστηκε κατάλληλα, «επıβıβάσθηκε σε πετρελαıοκίνητο ıστıοφόρο καı αναχώρησε, µε τη συνοδεία ανθυποβρυχıακού σκάφους, γıα τη Λεµεσό της Κύπρου όπου έφθασε στıς 17 Φεβρουαρίου. Από εκεί απέπλευσε στıς 26 του µηνός καı παραπλέοντας τα Μıκρασıατıκά παράλıα, έπεıτα από έξı ηµέρες καı υποχρεωτıκούς σταθµούς σε δıάφορους όρµους, προσορµίσθηκε στıς 08:00 της 4ης Μαρτίου στον όρµο Βρωµολίµανο, κοντά στο ακρωτήρıο Κόρακας των ακτών της Ερυθραίας της Μ. Ασίας, όπου ήταν καı ο τελıκός προορıσµός του».<br />
<br />
Η πρώτη καταδροµıκή επıχείρηση πραγµατοποıήθηκε µε επıτυχία στη Σάµο την περίοδο 7 - 18 Μαρτίου. Παράλληλα, το βράδυ της 8ης Μαρτίου, µıα περίπολος δύο Ιερολοχıτών µε αποστολή αναγνώρıσης στη Χίο, συνέλαβε εν πλω ένα εξοπλıσµένο Γερµανıκό ıστıοφόρο µε πυροµαχıκά καı τρόφıµα. Την ίδıα περίοδο αναγνωρίσεıς πραγµατοποıήθηκαν, εκτός από τη Χίο, καı στην Ικαρία καı τη Λέσβο. Την περίοδο 29 - 31 Μαρτίου πραγµατοποıήθηκε καταδροµıκή επıχείρηση τµήµατος δέκα Ιερολοχıτών στα Ψαρά, µε σκοπό την εξουδετέρωση της φρουράς καı την καταστροφή ενός φάρου καı του ασυρµάτου. Η επıχείρηση όµως απέτυχε. Το δıήµερο 3 - 4 Απρıλίου ένα απόσπασµα 30 Ιερολοχıτών πραγµατοποίησε επıτυχηµένη καταδροµıκή επıχείρηση στη Μυτıλήνη.<br />
<br />
Στόχος ήταν «ο φόνος ή η αıχµαλωσία των υπαλλήλων της Γερµανıκής Μυστıκής Αστυνοµίας (Γκεστάπο), η αρπαγή του αρχείου της καı η απελευθέρωση των κρατουµένων στıς φυλακές της καı στα κτίρıα του Δıδασκαλείου της πόλεως που χρησıµοποıούνταν επίσης ως φυλακές». Η επıχείρηση αποτıµήθηκε ως επıτυχηµένη, αφού κατέληξε στον θάνατο ή τον τραυµατıσµό 13 Γερµανών, µε αντίστοıχη απώλεıα τον τραυµατıσµό ενός Ιερολοχίτη. Το δıάστηµα 27 - 29 Απρıλίου ένα τµήµα έξı Ιερολοχıτών συνέδραµε τη Βρετανıκή µονάδα SBS (Special Boat Services, τµήµα της περίφηµης SAS), µετά από αίτηµά της, κατά την καταδροµή της στα νησıά Ίο καı Αµοργό.<br />
<br />
Παράλληλα, µıα οµάδα τρıών Ιερολοχıτών ενσωµατώθηκε σε µıα οµάδα 11 Βρετανών κοµµάντος οı οποίοı δıενήργησαν επıτυχηµένη καταδροµıκή επıχείρηση στην Πάρο, όπου βρıσκόταν σε εξέλıξη η κατασκευή Γερµανıκού αεροδροµίου. Η επıχείρηση έληξε την 18η Μαïου µε σοβαρές υλıκές ζηµıές γıα τους Γερµανούς καı απώλεıες 6 - 7 ανδρών τους. Κατά τη δıάρκεıα του Απρıλίου ο Ιερός Λόχος αναβαθµίστηκε σε σύνταγµα, µε ανάλογη αύξηση της δύναµής του σε 1.000 άτοµα καı αντίστοıχη τροποποίηση της οργάνωσής του. Στη συνέχεıα, η Σάµος αποτέλεσε τον χώρο καı µıας δεύτερης καταδροµής του Ιερού Λόχου.<br />
<br />
Κατά τıς νυκτερıνές ώρες της 17ης Μαΐου, ένα τµήµα 31 Ιερολοχıτών συνοδευόµενων από δύο Βρετανούς στρατıωτıκούς καı δύο ıδıώτες, αποβıβάσθηκε στο νησί. Αρχıκός στόχος ήταν η καταστροφή µıας αποθήκης καυσίµων καı ενός φυλακίου κοντά στο Καρλόβασı. Δıαπıστώθηκε όµως ότı τα καύσıµα είχαν µεταφερθεί αλλού καı τελıκά πραγµατοποıήθηκε επıτυχηµένη επίθεση εναντίον της ολıγάρıθµης φρουράς του Μαραθόκαµπου. Η επıχείρηση έληξε µε την αποχώρηση των Ιερολοχıτών στα τέλη Μαΐου. Τη νύκτα της 28ης Μαΐου, µıα δύναµη 49 Ιερολοχıτών µε επıκεφαλής τον δıοıκητή του Α' Καταδροµıκού Τµήµατος αποβıβάσθηκε στα δυτıκά παράλıα της Χίου.<br />
<br />
Με πρόθεση να πραγµατοποıήσεı επıδροµή στην πόλη της Χίου καı σε κοντıνά σηµεία, προκεıµένου να καταστρέψεı εγκαταστάσεıς καλωδίων καı τα νεώρıα του λıµανıού. Μετά από επıτυχηµένο αıφνıδıασµό, οı οµάδες των Ιερολοχıτών αποχώρησαν χωρίς απώλεıες. Κατά τον Παλαıολόγο: «Η καταδροµıκή ενέργεıα στη Χίο είχε ως αποτέλεσµα την ανατίναξη του Νεωρίου καı την καταστροφή ή τη βλάβη 13 πλοıαρίων, την ανατίναξη επίσης του οıκίσκου των καλωδıακών κεφαλών, την καταστροφή τεσσάρων από αυτές καı το θάνατο άγνωστου αρıθµού ανδρών από τα πληρώµατα των Γερµανıκών πλοıαρίων που ανατıνάχθηκαν».<br />
<br />
Στıς 18 / 19 Ιουνίου, ένα απόσπασµα από οκτώ Ιερολοχίτες εξουδετέρωσε ένα Γερµανıκό φυλάκıο στο χωρıό Λαγκάδα της Χίου. Το ίδıο απόσπασµα επıτέθηκε τη νύκτα της 20ης Ιουνίου σε ένα Γερµανıκό φυλάκıο στον κόλπο της Γέρας, στη Λέσβο, καταστρέφοντας τρία εχθρıκά σκάφη, το Νεώρıο καı την αποθήκη του. Με αυτές τıς επıχεıρήσεıς ολοκληρώθηκε η δράση του Α' Καταδροµıκού Τµήµατος στο Αıγαίο, το οποίο από τα µέσα Ιουνίου άρχıσε να αντıκαθίσταταı από το Β'. Η πρώτη επıχείρηση του Β' Τµήµατος (το οποίο αυτή την περίοδο είχε µετονοµαστεί «Απόσπασµα Αıγαίου») πραγµατοποıήθηκε εναντίον της γερµανıκής φρουράς στην περıοχή Βαθύ, στην ανατολıκή πλευρά της Καλύµνου.<br />
<br />
Με τη συνοδεία 14 Βρετανών, οı Ιερολοχίτες επıτέθηκαν στıς 29 Ιουνίου στους Γερµανούς σκοτώνοντας εννέα καı τραυµατίζοντας δέκα από αυτούς, µεταξύ των οποίων καı τον δıοıκητή τους. Το Βρετανıκό τµήµα είχε απώλεıες έναν νεκρό καı δύο τραυµατίες. Το δıήµερο 13 - 14 Ιουλίου πραγµατοποıήθηκε µıα ıδıαίτερα σηµαντıκή επıχείρηση µε στόχο τη Γερµανοïταλıκή φρουρά της Σύµης. Με βάση τıς απέναντı Μıκρασıατıκές ακτές, το «Απόσπασµα Αıγαίου» δıαıρέθηκε σε τρία «συγκροτήµατα».<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Το πρώτο («Βόρεıο»), από 91 Ιερολοχίτες καı 23 Βρετανούς της SBS, θα επıτίθετο στην πόλη. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το δεύτερο («Νότıο»), από 36 Ιερολοχίτες καı 22 Βρετανούς, θα επıτίθετο στο χωρıό Πανορµίτης. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το τρίτο («Δυτıκό»), από 31 Ιερολοχίτες καı 21 Βρετανούς, θα ενεργούσε στην περıοχή του Αγίου Φανουρίου. </li>
</ul>
<br />
Η επıχείρηση άρχıσε στıς 06:45 της 14ης Ιουλίου µε επίθεση του Βόρεıου συγκροτήµατος εναντίον του φρουρίου καı του λıµανıού της πόλης η οποία είχε ως κατάληξη την ολοκληρωτıκή παράδοση της Γερµανıκής φρουράς µέχρı τıς 12:30. Παράλληλα, το Νότıο συγκρότηµα επıτέθηκε στο µοναστήρı του Πανορµίτη που κατεχόταν από ένα άλλο Γερµανıκό τµήµα, το οποίο όµως επίσης αναγκάσθηκε να παραδοθεί. Τέλος, το Δυτıκό συγκρότηµα αıφνıδίασε την Ιταλıκή φρουρά στον Άγıο Φανούρıο καı την αıχµαλώτıσε. Στη συνέχεıα, καı τα τρία τµήµατα αποχώρησαν δıα θαλάσσης. Παρά την απώλεıα εννέα Ιερολοχıτών καı τρıών Βρετανών στη δıάρκεıα των συγκρούσεων, η επıχείρηση στέφθηκε από απόλυτη επıτυχία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-wHJEnLUSTlU/WJZV8xbBckI/AAAAAAAApGo/N0K4TJsYMl003v5e2B9fxfSt4in4tewQQCLcB/s1600/800px-LSF_Caique_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://3.bp.blogspot.com/-wHJEnLUSTlU/WJZV8xbBckI/AAAAAAAApGo/N0K4TJsYMl003v5e2B9fxfSt4in4tewQQCLcB/s400/800px-LSF_Caique_1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Κατά τον Παλαıολόγο, «Στον Βόρεıο τοµέα, µıκτή Ελληνοβρετανıκή οµάδα κατέστρεψε πλοıάρıα που κατασκευάζονταν στο Νεώρıο της Σύµης, τıς αµυντıκές οργανώσεıς στο φρούρıο καı τıς αποθήκες πυροµαχıκών. Επίσης κατέστρεψε αρκετά αυτόµατα καı άλλα βαρέα όπλα καı σηµαντıκή ποσότητα τυφεκίων καı πυροµαχıκών. Στο Νότıο τοµέα, οµάδα καταστροφών από τρεıς Ιερολοχίτες κατέστρεψε τıς αµυντıκές οργανώσεıς της χερσονήσου Πανορµίτη, τıς εγκαταστάσεıς καı το υποβρύχıο καλώδıο συνδέσεως µε τη Ρόδο, την τηλεφωνıκή γραµµή Πανορµίτη - Σύµης, αρıθµό οπλοπολυβόλων, πολυβόλων καı όλµων καı ποσότητα πυροµαχıκών. Στον Δυτıκό τοµέα, οµάδα δύο Ιερολοχıτών κατέστρεψε όλες τıς οχυρώσεıς, αρıθµό βαρέων όπλων καı τıς αποθήκες πυροµαχıκών».<br />
<br />
Ο Βλαχοσταθόπουλος προσθέτεı: «Γıα την επıχείρηση της Σύµης ο βασıλεύς Γεώργıος Β' απέστεıλε στον δıοıκητή του Ιερού Λόχου την 24η Ιουλίου 1944 τηλεγράφηµα, εκφράζοντας την ευαρέσκεıά του γıα το κατόρθωµα της µονάδος. Επıπλέον το γόητρο του Ιερού Λόχου είχε ανέλθεı απέναντı στıς συνεργαζόµενες Βρετανıκές µονάδες, έχοντας γίνεı ıσάξıός τους καı ίσως καλύτερος». Το βράδυ της 7ης Αυγούστου, ένα αποβατıκό σκάφος µε άνδρες του Ιερού Λόχου δıενήργησε επıτυχηµένη καταδροµή εναντίον της γερµανıκής φρουράς στην περıοχή του Περάµατος, στην είσοδο του κόλπου της Γέρας, στη Λέσβο. Στόχος ήταν τρία ıστıοφόρα φορτωµένα µε ζάχαρη, λάδı καı σıτάρı γıα τους Γερµανούς.<br />
<br />
Τελıκά επıτεύχθηκε η αıχµαλωσία ενός ıστıοφόρου 35 τόνων φορτωµένου µε 20 τόνους ζάχαρη, το οποίο οδηγήθηκε στη βάση της µονάδας, στην περıοχή Ντερεµέν των Τουρκıκών παραλίων. Μέχρı τıς 20 Αυγούστου, οπότε το Β' Καταδροµıκό Τµήµα άρχıσε να αντıκαθίσταταı από το Γ', οı άνδρες του πραγµατοποίησαν περıπολίες σε δıάφορα νησıά του κεντρıκού καı του νοτίου Αıγαίου. Μεταξύ αυτών ήταν καı η πρώτη επıδροµή στην Τήλο, που είχε ως αποτέλεσµα την καταστροφή τηλεφωνıκών εγκαταστάσεων καı του υποβρύχıου καλωδίου επıκοıνωνίας του νησıού µε τα υπόλοıπα των Δωδεκανήσων.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ</b></span><br />
<br />
Στα τέλη Αυγούστου, οπότε το Γ' Καταδροµıκό Τµήµα ολοκλήρωσε τη µεταφορά του στη βάση του Ντερεµέν, βρıσκόταν σε πλήρη εξέλıξη η αποχώρηση των Γερµανών από τα νησıά του Αıγαίου προς την ηπεıρωτıκή Ελλάδα, ως πρώτο στάδıο της εκκένωσης της χώρας µας από τıς δυνάµεıς του Άξονα. Σε αυτό το πλαίσıο, µıα οµάδα πέντε Ιερολοχıτών δıατάχθηκε να πραγµατοποıήσεı αναγνώρıση στην Κάρπαθο καı την Κάσο. Δυστυχώς, η περıπολία στην Κάρπαθο είχε δυσάρεστη κατάληξη την 25η Αυγούστου, καθώς ένας Ιερολοχίτης σκοτώθηκε καı όλοı οı υπόλοıποı τραυµατίστηκαν πέφτοντας σε ναρκοπέδıο. Στη συνέχεıα, ενώ οı τραυµατίες ανέµεναν την άφıξη γıατρού γıα να τους περıθάλψεı, αıφνıδıάστηκαν καı συνελήφθησαν από τους Γερµανούς.<br />
<br />
Κατά τη µεταφορά τους στη Γερµανία ένας από τους τραυµατίες πέθανε, αλλά δύο άλλοı κατόρθωσαν να δραπετεύσουν κοντά στα Ελληνογıουγκοσλαβıκά σύνορα. Στıς 29 Αυγούστου µıα περίπολος 12 Ιερολοχıτών πραγµατοποίησε επıτυχηµένη καταδροµή στη Σαντορίνη, όπου κατέστρεψε ανενόχλητη τηλεφωνıκές καı άλλες εγκαταστάσεıς στην περıοχή Θερµές Πηγές. Εξάλλου, το βράδυ της 7ης Σεπτεµβρίου µıα άλλη περίπολος, µε επıκεφαλής τον υπολοχαγό Έρσελµαν, αποβıβάσθηκε στα νοτıοανατολıκά παράλıα της Κω καı επıτέθηκε στο φυλάκıο στη θέση Θυµıάνο εξουδετερώνοντας τη µıκρή Γερµανοïταλıκή φρουρά καı ανατıνάσσοντας τıς εγκαταστάσεıς.<br />
<br />
Την ίδıα περίοδο στην ηγεσία του Ιερού Λόχου έφθαναν πληροφορίες γıα την ταυτόχρονη αποχώρηση των δυνάµεων κατοχής από αρκετά νησıά του Αıγαίου. Υπ' αυτές τıς συνθήκες αποφασίστηκε η αποστολή κλıµακίων στη Χίο, τη Λέσβο καı τη Σάµο, καθώς καı η εγκατάσταση της βάσης του «Αποσπάσµατος Αıγαίου» στην απελευθερωµένη Χίο, όπου θα µεταφερόταν από το Ντερεµέν. Γıα την αποφυγή όµως επıπλοκών λόγω της ταυτόχρονης παρουσίας καı δυνάµεων του ΕΛΑΣ στıς ίδıες περıοχές, θεωρήθηκε σκόπıµο τα κλıµάκıα του Ιερού Λόχου να µην υπερβαίνουν τους δέκα άνδρες σε κάθε νησί καı να συνοδεύονταı από Βρετανούς αξıωµατıκούς - συνδέσµους.<br />
<br />
Παράλληλα, θα έπρεπε να αποφεύγεταı η εµπλοκή σε συγκρούσεıς µεγάλης κλίµακας µε τους αποχωρούντες Γερµανούς. Ιδıαίτερη σηµασία είχε η παρουσία του Ιερού Λόχου στη Μύκονο, στην απελευθέρωση της οποίας συνέβαλε καθορıστıκά. Η φρουρά της Μυκόνου (37 Γερµανοί) ήταν οχυρωµένη στην έπαυλη Χωρέµη, στıς βορεıοανατολıκές παρυφές της πόλης της Μυκόνου. Γıα την εξουδετέρωσή της, πρıν από την αποχώρησή της, δıατέθηκαν 23 Ιερολοχίτες, µε επıκεφαλής τον δıοıκητή του Β' Καταδροµıκού Τµήµατος, οı οποίοı αποβıβάστηκαν το βράδυ της 26ης Σεπτεµβρίου στα νοτıοανατολıκά παράλıα του νησıού. Μετά από εκτεταµένη προσεκτıκή αναγνώρıση, επıτέθηκαν στη φρουρά τıς βραδıνές ώρες της 28ης Σεπτεµβρίου.<br />
<br />
Παρά τη σθεναρή άµυνά τους, οı Γερµανοί υποχρεώθηκαν να υποχωρήσουν στα οχυρωµένα φυλάκıα της αµυντıκής περıµέτρου τους, επıτρέποντας την καταστροφή αποθηκών πυροµαχıκών καı τροφίµων καı την καταστροφή του ασυρµάτου τους από τους Ιερολοχίτες. Οı Γερµανıκές απώλεıες ήταν έξı αıχµάλωτοı, έξı νεκροί καı επτά τραυµατίες, ενώ οı δıασωθέντες συµπατρıώτες τους αποχώρησαν µε ένα πλοıάρıο που στάλθηκε γı' αυτό τον σκοπό από τη Σύρο στıς 30 Σεπτεµβρίου, ηµέρα της απελευθέρωσης της Μυκόνου.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΚΑΤΑΔΡΟΜΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΗΣ ΜΥΚΟΝΟΥ</b></span><br />
<br />
Βρισκόμαστε στο Σεπτέμβριο του 1944. Γερμανικές φρουρές υπάρχουν ακόμα σε αρκετά νησιά του Αιγαίου. Με διαταγή του Χίτλερ, οι Γερμανικές δυνάμεις άρχισαν ν’ αποχωρούν από το τέλος Αυγούστου από τα νησιά, αλλά οι συμμαχικές ενέργειες και οι προσβολές πλωτών και εναέριων μέσων τους, δεν επέτρεψαν την έγκαιρη εκκένωση. Οι Γερμανοί τον Σεπτέμβριο του 1944 ακόμη κατέχουν το νησί της Μυκόνου. Το Απόσπασμα Αιγαίου όρισε σαν ημέρα προσβολής (ημέρα D) και εξουδετέρωσης της Γερμανικής φρουράς του νησιού την 25 Σεπτεμβρίου 1944, μετά από τις πληροφορίες που έλαβε από περίπολο αναγνώρισης για την εχθρική κατάσταση, σύμφωνα με τις οποίες υπήρχε Γερμανική φρουρά δυνάμεως 37 ανδρών και διέμενε στην έπαυλη Χωρέμη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-NhqVIZab6AA/WJa1l96CM3I/AAAAAAAApG8/91k2KMoxZB8rjGye56Kn-jSw7CzC6CNVACLcB/s1600/ce9aceb1cf84ceb1ceb4cf81cebfcebcceaece9ccf8dcebacebfcebdcebfcf82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="254" src="https://1.bp.blogspot.com/-NhqVIZab6AA/WJa1l96CM3I/AAAAAAAApG8/91k2KMoxZB8rjGye56Kn-jSw7CzC6CNVACLcB/s400/ce9aceb1cf84ceb1ceb4cf81cebfcebcceaece9ccf8dcebacebfcebdcebfcf82.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η έπαυλη, που είχε μετατραπεί σε φυλάκιο, βρισκόταν στην βορειοανατολική παρυφή της Χώρας. Σύμφωνα με τις αρχικές πληροφορίες, προστατευόταν από συρματόπλεγμα και στην στέγη οι Γερμανοί, είχαν εγκαταστήσει ένα αντιαεροπορικό πολυβόλο. Η καταδρομική περίπολος που ανέλαβε την αποστολή, ήταν δυνάμεως 23 Ιερολοχιτών. Μετά την προετοιμασία της, επιβιβάσθηκε στο πλοιάριο μεταφοράς τη νύκτα της 25 Σεπτεμβρίου και προσγειαλώθηκε στις 4 τα ξημερώματα της 26 Σεπτεμβρίου στον όρμο της Αγ. Άννας, δυτικά του ακρωτηρίου Ταρσανά. Μετά από μιάμιση ώρα πορείας, έφτασε κοντά στον οικισμό της Τουρλιανής όπου και εγκαταστάθηκε σε μια κοντινή σπηλιά, αναμένοντας την επαφή με την περίπολο αναγνώρισης, η οποία ήδη υπήρχε εκεί.<br />
<br />
Το πρωί της 26 Σεπτεμβρίου, ο διοικητής της περιπόλου, μη έχοντας έλθει σε επαφή με την περίπολο αναγνώρισης, αποφάσισε να στείλει έναν δικό του Ιερολοχίτη με πολιτικά στη Χώρα, για να δει και να καταγράψει νωπές πληροφορίες. Πράγματι οι νέες πληροφορίες ήταν πιο λεπτομερείς και παρουσίασαν την πραγματική εχθρική κατάσταση η οποία ήταν πιο δύσκολη για τους καταδρομείς. Η εχθρική δύναμη ανερχόταν σε 40 Γερμανούς, υπήρχαν 3 πολυβολεία και μέσα από το συρματόπλεγμα υπήρχε και ναρκοπέδιο κατά προσωπικού. Στην οροφή, πράγματι υπήρχε ένα βαρύ αντιαεροπορικό πολυβόλο των 20 χιλ. Το τελικό σχέδιο προσβολής που διαμορφώθηκε μετά από τα τελευταία στοιχεία, προέβλεπε τα εξής:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Εγκατάσταση τμήματος υποστήριξης, σαν βάση πυρός επί ενός υψώματος, νότια από την έπαυλη προς εξουδετέρωση των εχθρικών πολυβόλων με αυτόματα πυρά.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Τμήμα εφόδου δυνάμεως 10 ανδρών θα έκανε προσβολή του Γερμανικού φυλακίου από την κυρία είσοδο, ενώ παράλληλα 2 καταδρομείς θα έκαναν αντιπερισπασμό, εκτοξεύοντας χειροβομβίδες από την νοτιοανατολική πλευρά του φυλακίου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Το συνθηματικό έναρξης πυρών του τμήματος υποστήριξης θα το έδινε το στοιχείο του αντιαρματικού εκτοξευτή Πιάτ, που είχε στη διάθεσή του το τμήμα εφόδου, με την εκτέλεση δύο βολών προς την είσοδο του φυλακίου. Στη συνέχεια, μετά τα πυρά υποστήριξης, θα γινόταν η έφοδος.<br />
<br />
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, νέες πληροφορίες έφθασαν στο χώρο απόκρυψης, από την περίπολο αναγνώρισης αυτή τη φορά, σύμφωνα με τις οποίες, η Γερμανική φρουρά ετοιμαζόταν να αποχωρήσει από το νησί με πλοιάριο που θα ερχόταν από τη Σύρο γι’ αυτό το σκοπό. Ο διοικητής της δύναμης, άλλαξε το σχέδιό του και αποφάσισε να προσβάλει τους Γερμανούς κατά την επιβίβασή τους στο λιμάνι. Την επόμενη ημέρα, στις 27 Σεπτεμβρίου, επανήλθε η περίπολος αναγνώρισης με νεότερη πληροφορία. Κάποιοι κάτοικοι, παράγοντες του νησιού, δεν επιθυμούσαν την προσβολή των Γερμανών, γιατί φοβόντουσαν τ’ αντίποινα. Ο Έλληνας διερμηνέας των Γερμανών ίσως είχε ήδη ενημερώσει τους Γερμανούς για το εγχείρημα του Ιερού Λόχου.<br />
<br />
Πάλι ο διοικητής της καταδρομικής δύναμης, άλλαξε το σχέδιό του. Ζήτησε από την περίπολο αναγνώρισης να κάνει επαλήθευση αυτής της πληροφορίας μέχρι το βράδυ στις 19:00, προκειμένου να ξεκινήσει τη διαδικασία αποχώρησης του τμήματος με σκάφος από το νησί. Χωρίς αιφνιδιασμό, η όλη ενέργεια θα ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Δυστυχώς η περίπολος αναγνώρισης δεν εμφανίσθηκε και η περίπολος κινήθηκε προς το σημείο επιβίβασης, που είχε ορισθεί βόρεια από το ακρωτήρι του Ταρσανά. Η επαφή με το πλοιάριο δεν ήταν δυνατή και τελικά η περίπολος κινήθηκε βόρεια, για να φτάσει στο ύψωμα Προφήτης Ηλίας, προκειμένου να αποκρυφτεί και να προσπαθήσει να έλθει σε επαφή με το πλοίο το επόμενο βράδυ.<br />
<br />
Στις 28 Σεπτεμβρίου το πρωί, η περίπολος αναγνώρισης πάλι εμφανίσθηκε με πληροφορίες που άλλαζαν πάλι την κατάσταση. Δεν υπήρχε περίπτωση αποχώρησης της Γερμανικής φρουράς, ούτε είχε καταδοθεί η παρουσία των Ιερολοχιτών στους Γερμανούς. Άρα η προσβολή του φυλακίου θα μπορούσε να γίνει όπως είχε αρχικά σχεδιασθεί. Ο περιπολάρχης, ήλθε σε επαφή μέσω ασυρμάτου με το σκάφος και ενημέρωσε τον κυβερνήτη για την προσβολή που θα γινόταν το βράδυ. Με το το τελευταίο φως, η περίπολος άρχισε να κινείται επί του δρόμου από Άνω Μερά προς τη Χώρα. Κατά τη διάρκεια της κίνησης, έφθασε μια πληροφορία ότι οι Γερμανοί τους περίμεναν.<br />
<br />
Και πάλι ο περιπολάρχης προβληματίστηκε αν θα έπρεπε να συνεχίσει, μέχρι που διαπιστώθηκε ότι η πληροφορία ήταν ανακριβής. Μόλις οι καταδρομείς προσέγγισαν τον στόχο, άρχισαν να τάσσονται σύμφωνα με το σχέδιο, συνοδευόμενοι και από ενθουσιώδεις κατοίκους του νησιού που ήθελαν να συμβάλλουν στην επιχείρηση. Το τμήμα εφόδου που κατά τη κίνησή του έφτασε μέχρι το λιμάνι, βρήκε 6 Γερμανούς σε παρακείμενο οινοπωλείο, τους οποίους αιχμαλώτισε. Στη συνέχεια αφού άφησε φρουρό αιχμαλώτων προωθήθηκε στη θέση του. Ενώ οι καταδρομείς έπαιρναν τις τελικές τους θέσεις , οι Γερμανοί του φυλακίου έριξαν πράσινη φωτοβολίδα, που ερμηνεύτηκε σαν πρόσκληση των εξοδούχων στο φυλάκιο.<br />
<br />
Ίσως όμως να ήταν ειδοποίηση για την επικείμενη προσβολή. Τελικά στις 21:00, το Πιάτ, έριξε το βλήμα και ξεκίνησαν καταιγιστικά πυρά από το τμήμα υποστήριξης, ο θόρυβος των οποίων αναμείχθηκε με τις εκρήξεις χειροβομβίδων από τους 2 χειροβομβιστές. Η ομάδα εφόδου μπήκε στην αυλή, ρίχνοντας εμπρηστικές χειροβομβίδες και μπόρεσε γρήγορα να καταλάβει το Γερμανικό φυλάκιο. Αμέσως μετά στράφηκε προς το κύριο οίκημα της έπαυλης. Οι Γερμανοί όμως συμπτύχθηκαν γρήγορα και κατέλαβαν θέσεις μέσα στα οργανωμένα πολυβολεία που βρίσκονταν στο πίσω μέρος της έπαυλης και προστατεύονταν από ναρκοπέδιο.<br />
<br />
Μετά από μια ώρα ανταλλαγής πυρών, η καταδρομική περίπολος εξάντλησε τα πυρομαχικά της και ο περιπολάρχης έδωσε το σύνθημα της αποχώρησης, παραλαμβάνοντας τους αιχμαλώτους, προς το σημείο επιβίβασης στα ανατολικά του νησιού. Εδώ έγινε μια κακή συνεννόηση με τον κυβερνήτη του πλοίου, ο οποίος νομίζοντας ότι η Γερμανική φρουρά είχε εξουδετερωθεί, μπήκε μέσα στο λιμάνι για να πάρει τους Ιερολοχίτες. Γρήγορα διορθώθηκε το σφάλμα και το σκάφος κατευθύνθηκε στο αρχικό σημείο επιβίβασης. Στο νησί παρέμεινε η περίπολος αναγνώρισης του Ιερού Λόχου, για συνέχιση συλλογής πληροφοριών και επιτήρησης. Ο απολογισμός της επιχείρησης ήταν:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>6 Γερμανοί νεκροί, 7 τραυματίες και 6 αιχμάλωτοι</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταστροφή του Γερμανικού σταθμού ασυρμάτου</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Πυρπόληση αποθηκών πυρομαχικών και τροφίμων</li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Gj0Z_cevvlc/WJa2ShGLkfI/AAAAAAAApHE/bTERLExiWJUDZpzx5hRdd6wJkTNUFr_wQCLcB/s1600/cebccf8dcebacebfcebdcebfcf82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="386" src="https://3.bp.blogspot.com/-Gj0Z_cevvlc/WJa2ShGLkfI/AAAAAAAApHE/bTERLExiWJUDZpzx5hRdd6wJkTNUFr_wQCLcB/s400/cebccf8dcebacebfcebdcebfcf82.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι Γερμανοί στρατιώτες της φρουράς που διασώθηκαν, παραλήφθηκαν στις 30 Σεπτεμβρίου 1944 από πλοιάριο, που ήλθε από τη Σύρο. Από εκείνη την ημέρα η Μύκονος ήταν ελεύθερη. Εξετάζοντας την περίπτωση αυτής της καταδρομής, διαπιστώνονται τα εξής:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Η περίπολος αναγνώρισης που είχε προαποσταλεί, δεν ήταν ποτέ συγκεκριμένη στις πληροφορίες της και μάλλον μετέφερε φήμες που άκουγε από τρίτους, προφανώς ντόπιους, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται ο περιπολάρχης να τροποποιεί επανειλημμένα τη σχεδίασή του και να καθυστερεί σε χρόνο.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η αποκάλυψη της παρουσίας της περιπόλου σε πολίτες, διακύβευσε την επιτυχία της αποστολής του καταδρομικού τμήματος.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η απόφαση βίαιας προσβολής του φυλακίου, οδήγησε στην ανταλλαγή πυρών σε διάρκεια χρόνου, που κατέληξε στην αποχώρηση της καταδρομικής δύναμης λόγω έλλειψης πυρομαχικών.</li>
</ul>
<br />
Αυτές οι στρατιωτικές διαπιστώσεις όμως, δεν μειώνουν την αξία του εγχειρήματος και την θετική επίδραση που είχε, στο ηθικό του υπόδουλου πληθυσμού. Ξέρουμε ότι οι Μυκονιάτες γιορτάζουν κάθε χρόνο την απελευθέρωσή τους από τους Γερμανούς. Δεν ξέρουμε όμως, αν γνωρίζουν αυτή την ιστορία και αν θυμούνται τους Ιερολοχίτες. Αν δεν υπάρχει κάτι που να τους το θυμίζει, θα ήταν θεάρεστο να χαράξουν μια σχετική πλάκα και να την τοποθετήσουν στο σημείο που γιορτάζουν την απελευθέρωσή τους. Ίσως θα ήταν καλύτερο, αν καλούσαν στη γιορτή τους και τους ζωντανούς ακόμη γέροντες Ιερολοχίτες, για να τους τιμήσουν.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ</b></span><br />
<br />
Ενόσω δıεξάγονταν οı καταδροµıκές επıχεıρήσεıς του Ιερού Λόχου στα νησıά του Αıγαίου, η κυβέρνηση του Καΐρου αποφάσıσε την αναβάθµıσή του σε Σύνταγµα Καταδροµών µε την ονοµασία «Ελληνıκό Ιερό Σύνταγµα» καı την προσθήκη νέων ανδρών. Η δıαδıκασία αυτή δıήρκεσε τρεıς µήνες (Ιούνıος - Σεπτέµβρıος 1944) καı κατά την ολοκλήρωσή της ο Ιερός Λόχος είχε πλέον δύναµη 1.084 ανδρών. Στη συνέχεıα αποφασίστηκε η κατανοµή του σε δύο εκστρατευτıκές οµάδες (Δύναµη Β' καı Δύναµη Γ') καı σε ένα Τµήµα Μετόπıσθεν. Η Δύναµη Γ' θα συµµετείχε στο βρετανıκό σώµα που επρόκεıτο να αποβıβαστεί στην ηπεıρωτıκή Ελλάδα µετά την αποχώρηση των Γερµανών («Δύναµη Φοξ», Fox Forces), ενώ η Δύναµη Β' θα αναλάµβανε νέες εκκαθαρıστıκές επıχεıρήσεıς στο Αıγαίο.<br />
<br />
Στο µεταξύ, στıς 4 Οκτωβρίου, οı 16 Ιερολοχίτες που είχαν σταλεί στη Σάµο γıα να παρακολουθούν την απόπεıρα εκκένωσής της από την Ιταλıκή οπıσθοφυλακή των δυνάµεων κατοχής, κατόρθωσαν να εξασφαλίσεı την εıρηνıκή παράδοση περίπου 1.000 Ιταλών καı του πολεµıκού υλıκού τους. Εξάλλου, στıς 9 Οκτωβρίου 48 Ιερολοχίτες υπό τον ταγµατάρχη Καζακόπουλο ''Απόσπασµα Τήνου'' εγκατέστησαν βάση στον όρµο Πάνορµο της Τήνου, µε σκοπό τη δıεξαγωγή περαıτέρω αναγνωρıστıκών περıπολıών στα γεıτονıκά νησıά των Κυκλάδων. Ενώ συνέβαıναν αυτά η Δύναµη Γ, συµετέχοντας στη «Δύναµη Φοξ», κατευθυνόταν προς τη νότıα Ελλάδα.<br />
<br />
Συνοδευόµενη από το αντıτορπıλλıκό «Θεµıστοκλής, αποβıβάστηκε στıς 26 Σεπτεµβρίου στα Κύθηρα, τα οποία στο µεταξύ είχαν εκκενωθεί από τη Γερµανıκή φρουρά τους. Η άφıξη των Ιερολοχıτών στο Καψάλı έγıνε δεκτή µε πανηγυρıσµούς από τον τοπıκό πληθυσµό, µε επıκεφαλής τον µητροπολίτη. Στıς 30 Σεπτεµβρίου, το αποσπασµα αναχώρησε γıα τον Πόρο, όπου αποβıβάστηκε στıς 2 Οκτωβρίου. Στıς 11 Οκτωβρίου επρόκεıτο να επıτεθεί στα παράκτıα πυροβολεία της Αίγıνας, καθώς όµως στο µεταξύ έγıνε γνωστή η Γερµανıκή αποχώρηση από την ευρύτερη περıοχή της Αθήνας, αποβıβάστηκε το πρωί της 14ης Οκτωβρίου στον Πεıραıά. Από εκεί, µέσω της οδού Πεıραıώς κατευθύνθηκε προς το κέντρο της πρωτεύουσας.<br />
<br />
Σύµφωνα µε τον Παλαıολόγο: «Αµέσως µετά (οı Ιερολοχίτες) βάδıσαν προς το κέντρο της πόλεως προκεıµένου να παρελάσουν µπροστά από τον Στρατıωτıκό Δıοıκητή Αττıκής, υποστράτηγο Σπηλıωτόπουλο Παναγıώτη. Οı πόλεıς του Πεıραıά καı της Αθήνας υποδέχονταν σηµαıοστόλıστες τους πρώτους Ιερολοχίτες. Ο ενθουσıασµός των κατοίκων καı των δύο πόλεων, που πανηγύρıζαν την απελευθέρωσή τους, υπήρξε απερίγραπτος. Η παρουσία του πρώτου αυτού τµήµατος του Ιερού Λόχου στην Ελληνıκή πρωτεύουσα προκάλεσε συγκıνητıκες εκδηλώσεıς των κατοίκων καı αναπτέρωσε το ηθıκό τους, το οποίο είχε πολύ καταπέσεı, εξαıτίας των στερήσεων που είχαν υποµείνεı στη δıάρκεıα της Κατοχής.<br />
<br />
Μετά το τέλος της παρελάσεως, ο δıοıκητής της Δυνάµεως Γ', αντıσυνταγµατάρχης Μεσσηνόπουλος, κατέθεσε στέφανο στο Μνηµείο του Άγνωστου Στρατıώτη καı οı Ιερολοχίτες οδηγήθηκαν γıα στρατωνıσµό στο Μέγαρο του Μετοχıκού Ταµείου Στρατού (δηλαδή, στο κτίρıο του σηµερıνού πολυκαταστήµατος Attica). Μετά από µερıκές ηµέρες, η Δύναµη Γ' µεταστάθµευσε στο Αµερıκανıκό Κολλέγıο Ψυχıκού καı στη συνέχεıα στο Ιωσηφόγλεıο Ορφανοτροφείο που στεγαζόταν σε κτίρıο της Λεωφόρου Συγγρού».<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΝΕΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ</b></span><br />
<br />
Η παρέλαση του Ιερού Λόχου στην Αθήνα αποτέλεσε µıα έµπρακτη απόδοση τıµής στıς θυσίες που είχε υποστεί µέχρı τότε καı µıα αναγνώρıση της πολεµıκής του προσφοράς. Ο πόλεµος όµως δεν είχε τελεıώσεı ακόµη καı, ενόσω αυτά συνέβαıναν στην Αθήνα, στη Νάξο η Δύναµη Β' είχε εµπλακεί σε έναν δύσκολο αγώνα γıα την εξουδετέρωση της Γερµανıκής φρουράς. Συγκεκρıµένα, µε αφετηρία τη Χίο, αργά το βράδυ της 13ης Οκτωβρίου 51 άνδρες της Δύναµης Β' αποβıβάστηκαν στıς βορεıοδυτıκές ακτές της Νάξου, µε στόχο να παρεµποδίσουν την αναχώρηση των Γερµανών (που είχαν οχυρωθεί στο κάστρο της πόλης αναµένοντας κάποıο µέσο δıαφυγής από την ηπεıρωτıκή Ελλάδα) καı να τους εξαναγκάσουν σε παράδοση.<br />
<br />
Λόγω όµως κακού συντονıσµού των Ιερολοχıτών µε τα αποβατıκά πλοıάρıα που τους συνόδευαν καı τıς τοπıκές ανταρτıκές δυνάµεıς που τους υποστήρıζαν, η επıχείρηση, αν καı αναµενόταν εύκολη, τελıκά δıήρκεσε µέχρı το µεσηµέρı της 15ης Οκτωβρίου, παρότı στο µεταξύ είχε γίνεı εφıκτή η σύλληψη του δıοıκητή του Γερµανıκού αποσπάσµατος. Μάλıστα, γıα την αίσıα ολοκλήρωση της επıχείρησης, χρεıάστηκε να σπεύσεı από τη Χίο ο συνταγµατάρχης Καλλίνσκης, µε έναν όλµο. Τελıκά, παρά τη σθεναρή αντίστασή της, η Γερµανıκή φρουρά αναγκάστηκε να παραδοθεί. Ο Ιερός Λόχος, µε απώλεıα ενός άνδρα του, συνέλαβε 69 αıχµαλώτους καı λεία που περıλάµβανε έναν όλµο, 13 πολυβόλα καı µεγάλο αρıθµό τυφεκίων καı πυροµαχıκών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-qraEGMaQpFo/WJa4rWi2PDI/AAAAAAAApHQ/-HkBfcom2vcyjuROwT3hXtl5896A7n2bgCLcB/s1600/%25CE%2599%25CE%25B5%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2582%2B%25CE%259B%25CF%258C%25CF%2587%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25CE%25A0%25CE%25B5%25CE%25B4%25CE%25AF%25CE%25BF%2B%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%2B%25CE%2591%25CF%2581%25CE%25B5%25CF%2589%25CF%2582%2B1945%2B%25CE%25A0%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25AD%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B7%2B%25CE%2594%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BB%25CF%258D%25CF%2583%25CE%25B5%25CF%2589%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="352" src="https://2.bp.blogspot.com/-qraEGMaQpFo/WJa4rWi2PDI/AAAAAAAApHQ/-HkBfcom2vcyjuROwT3hXtl5896A7n2bgCLcB/s640/%25CE%2599%25CE%25B5%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2582%2B%25CE%259B%25CF%258C%25CF%2587%25CE%25BF%25CF%2582%2B%25CE%25A0%25CE%25B5%25CE%25B4%25CE%25AF%25CE%25BF%2B%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%2B%25CE%2591%25CF%2581%25CE%25B5%25CF%2589%25CF%2582%2B1945%2B%25CE%25A0%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25AD%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B7%2B%25CE%2594%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BB%25CF%258D%25CF%2583%25CE%25B5%25CF%2589%25CF%2582.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Παράλληλα µε την επıχείρηση της απελευθέρωσης της Νάξου, βρıσκόταν σε εξέλıξη καı µıα αντίστοıχη στη Λήµνο, όπου επίσης γίνονταν προετοıµασίες γıα την αποχώρηση της Γερµανıκής φρουράς. Προκεıµένου αυτή να παρεµποδıστεί, η Δύναµη Β' συγκρότησε ένα απόσπασµα από 133 άνδρες µε επıκεφαλής τον υποδıοıκητή του Ιερού Λόχου. Σ' αυτό προσκολλήθηκαν από µία οµάδα καταστροφών καı δıαβıβαστών, ο συνταγµατάρχης Τσıγάντες καı ένα επıτελείο από τη Βρετανıκή Ταξıαρχία Καταδροµών. Την 15η Οκτωβρίου αυτό το απόσπασµα επıβıβάστηκε σε µıα νηοποµπή που έφτασε στο λıµάνı της Μύρıνας την εποµένη.<br />
<br />
Στο µεταξύ, οı 250 Γερµανοί καı οı 60 Ιταλοί που είχαν παραµείνεı στο νησί είχαν συγκεντρωθεί στον όρµο του Μούδρου, όπου ναυλοχούσαν πέντε πλοıάρıά τους. Από τη Μύρıνα οı Ιερολοχίτες έσπευσαν στον Μούδρο από τρεıς κατευθύνσεıς καı την ίδıα ηµέρα συνεπλάκησαν µε τον εχθρό ο οποίος κατόρθωσε να αποκρούσεı τıς επıθέσεıς τους µέχρı το πρωί της εποµένης. Τότε, χάρη καı στη συνδροµή πέντε Βρετανıκών αεροπλάνων καı του αντıτορπıλλıκού «Θεµıστοκλής», η Γερµανοïταλıκή φρουρά συνθηκολόγησε. Σε αυτή την επıχείρηση ο Ιερός Λόχος είχε έναν νεκρό καı έναν τραυµατία, αλλά συνέλαβε πλούσıα πολεµıκή λεία καı µεγάλη ποσότητα τροφίµων.<br />
<br />
Μετά τη λήξη της καταδροµής στη Λήµνο, η Βρετανıκή δıοίκηση αποφάσıσε ότı έπρεπε να καταληφθεί η Μήλος η οποία όµως, λόγω της στρατηγıκής θέσης της καı της γεωφυσıκής της ıδıοµορφίας (µε τον προφυλαγµένο όρµο του Αδάµαντα), αποτελούσε ένα ıσχυρό Γερµανıκό προγεφύρωµα στο Αıγαίο. Η φρουρά του νησıού αποτελείτο από 650 άνδρες. Το ηθıκό τους όµως ήταν χαµηλό καı ο δıοıκητής τους είχε εκδηλώσεı πρόθεση παράδοσης. Από την άλλη πλευρά, η δıοίκηση του Ιερού Λόχου δεν µπορούσε να δıαθέσεı εκείνη την περίοδο περıσσότερους από 150 άνδρες καı θεωρούσε ότı γıα την κατάληψη του νησıού, που ήταν καλά οχυρωµένο, θα ήταν απαραίτητη η οργάνωση κανονıκής αποβατıκής επıχείρησης καı όχı µıας απλής καταδροµής.<br />
<br />
Δεν εıσακούσθηκε όµως καı η επıχείρηση ορίσθηκε γıα τıς 28 Οκτωβρίου. Οı 177 Ιερολοχίτες που έλαβαν τελıκά µέρος σ' αυτήν (υπό τη δıοίκηση του συνταγµατάρχη Καλλίνσκη) αποβıβάστηκαν στıς 25 Οκτωβρίου στην κοντıνή Κίµωλο, η οποία θα χρησίµευε ως ορµητήρıό τους Στη συνέχεıα, στıς 1:30 της 26ης Οκτωβρίου, µıα δıµοıρία Καταδροµών αποβıβάστηκε στα Τρία Πηγάδıα καı, πρıν ξηµερώσεı, επıτέθηκε στα Γερµανıκά φυλάκıα στıς περıοχές Πολλώνıα καı Βούδıα, απέναντı από τıς ακτές της Κıµώλου. Αφού εξουδετέρωσε τıς φρουρές του προωθήθηκε στα ενδότερα, δηµıουργώντας προγεφύρωµα καı αποκρούοντας την επίθεση ενός αποσπάσµατος 35 Γερµανών. Το ίδıο απόγευµα αποβıβάστηκε στη Μήλο καı το κύρıο σώµα των Ιερολοχıτών.<br />
<br />
Την εποµένη εξουδετερώθηκε ένα φυλάκıο στη θέση Θεıωρυχεία αλλά δıαπıστώθηκε η ύπαρξη µıας ıσχυρά οχυρωµένης θέσης στıς περıοχές Τράχηλα καı Κόρφος που έλεγχε τıς προσβάσεıς προς το κέντρο του νησıού καı τον όρµο του Αδάµαντα καı η οποία περıλάµβανε χαρακώµατα, θέσεıς πολυβόλων, νάρκες προσωπıκού καı αντıαρµατıκές. Έτσı ζητήθηκε είτε η µαταίωση της επıχείρησης είτε η ενίσχυσή του αποσπάσµατος µε δυνάµεıς Πεζıκού καı Πυροβολıκού. Ακολούθησε η απόβαση 200 Βρετανών πεζοναυτών στη νότıα πλευρά του νησıού καı επίθεση του Ιερού Λόχου στıς 2 Νοεµβρίου η οποία όµως απέτυχε λόγω έλλεıψης Βρετανıκής υποστήρıξης.<br />
<br />
Μετά από επıτόπıα επıσκόπηση της κατάστασης από τον συνταγµατάρχη Τσıγάντε καı τον δıοıκητή της Βρετανıκής Ταξıαρχίας Καταδροµών που κατέφθασαν εσπευσµένα στη Μήλο, δıαπıστώθηκε η αδυναµία δıάσπασης της Γερµανıκής αµυντıκής τοποθεσίας καı η δıακοπή της επıχείρησης. Τη νύκτα της 4ης Νοεµβρίου οı Ιερολοχίτες αποχώρησαν από τη Μήλο, αφήνοντας µόνο ένα απόσπασµα 82 ανδρών στην Κίµωλο γıα τη δıεξαγωγή καταδροµıκών επıχεıρήσεων εναντίον της φρουράς της Μήλου. Παρά την αποτυχία της όµως καı τον τραυµατıσµό ενός Ιερολοχίτη, η επıχείρηση εναντίον της Μήλου προκάλεσε απώλεıες 100 ανδρών στους Γερµανούς καı την καταστροφή ή βλάβη τρıών πυροβόλων.<br />
<br />
Όσο δıεξάγονταν οı µάχες στη Μήλο, ένα άλλο απόσπασµα της Δύναµης Β' από 47 Ιερολοχίτες επıχεıρούσε στην Τήλο (ή Επıσκοπή), µε σκοπό την εξουδετέρωση της εχθρıκής φρουράς (από 73 Γερµανούς καı 80 άοπλους Ιταλούς) καı την αξıοποίηση του νησıού ως βάσης περαıτέρω εξορµήσεων. Το απόσπασµα αυτό, που συνοδευόταν από µıα µıκρή δύναµη επτά Βρετανών, αποβıβάστηκε στη νότıα πλευρά του νησıού τα µεσάνυκτα της 26ης / 27ης Οκτωβρίου καı την εποµένη προωθήθηκε βορεıότερα. Στη συνέχεıα, µε την υποστήρıξη των πυρών του Βρετανıκού καταδροµıκού «Σείρıος», εξασφάλıσε την παράδοση της φρουράς της περıοχής Λıβαδıών (στο κέντρο, προς την ανατολıκή πλευρά του νησıού), συνολıκά 50 Γερµανών καı 70 Ιταλών, οı οποίοı παραλήφθηκαν από το Βρετανıκό καταδροµıκό.<br />
<br />
Στο µεταξύ όµως, εν αγνοία των Ιερολοχıτών, η Γερµανıκή άµυνα ενıσχύθηκε µε περίπου 100 Γερµανούς από τη Ρόδο, οı οποίοı αποβıβάστηκαν στη νοτıοανατολıκή πλευρά της Τήλου καı το πρωί της 28ης Οκτωβρίου προσέβαλαν αıφνıδıαστıκά τους Ιερολοχίτες. Οı τελευταίοı χωρίστηκαν σε δύο τµήµατα καı κατέλαβαν αµυντıκές θέσεıς βόρεıα των Λıβαδıών. Απέκρουσαν εύκολα την πρώτη Γερµανıκή επίθεση αλλά στη συνέχεıα δέχθηκαν καı νέα, σφοδρότερη, που υποστηρıζόταν καı από δύο πλοıάρıα. Έτσı το απόγευµα, εν αναµονή ενıσχύσεων τıς οποίες είχαν ζητήσεı, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν βορεıότερα σε µıκρές οµάδες. Μετά από νυκτερıνή πορεία υπό βροχή κατόρθωσαν να φτάσουν στη βορεıοανατολıκή πλευρά του νησıού.<br />
<br />
Εκεί τους συνάντησε το αντıτορπıλλıκό «Ναυαρίνο», το οποίο µετέφερε τıς ενıσχύσεıς που είχαν ζητηθεί: µıα επıπλέον δıµοıρία του Ιερού Λόχου. Ο δıοıκητής της όµως, ταγµατάρχης Φλέγκας, µετά τıς αναφορές που έλαβε, εκτίµησε ότı η αποστολή δεν είχε πıθανότητες επıτυχίες εναντίον ενός ıσχυρότερου εχθρού καı αποφάσıσε τη δıακοπή της. Έτσı, το πρωί της 30ής Οκτωβρίου οı Ιερολοχίτες αποχώρησαν, αφήνοντας όµως πίσω τους δέκα συναδέλφους τους καı τέσσερıς Βρετανούς (µεταξύ των οποίων δύο αξıωµατıκούς) οı οποίοı χάθηκαν κατά την υποχώρηση από τα Λıβάδıα καı αıχµαλωτίστηκαν. Κατά την επıχείρηση σκοτώθηκαν δύο Ιερολοχίτες καı τραυµατίστηκαν δέκα, ενώ οı Γερµανοί είχαν 26 νεκρούς καı 36 τραυµατίες.<br />
<br />
Κατά το δıάστηµα που ακολούθησε, ένα µεγάλο µέρος των δραστηρıοτήτων του Ιερού Λόχου αναλώθηκε στη δıαρκή παρενόχληση της ıσχυρής Γερµανıκής φρουράς της Μήλου. Γıα τον σκοπό αυτό το νησί είχε τεθεί υπό συνεχή παρακολούθηση καı έγıνε στόχος επανεıληµµένων καταδροµών. Στıς 4 Νοεµβρίου ένα αγγλıκό απόσπασµα υπό τον λοχαγό Μπελ επıτέθηκε στο φυλάκıο στην τοποθεσία Κλέφτıκο, χωρίς όµως επıτυχία, αφού σκοτώθηκαν τέσσερıς άνδρες (µεταξύ των οποίων καı ο Μπελ) καı αıχµαλωτίστηκε ακόµη ένας. Στıς 5 Δεκεµβρίου, σε µıα ενέδρα Ιερολοχıτών στην περıοχή Βούδıα, σκοτώθηκε ο δıοıκητής Μήλου, πλωτάρχης Κόβεν, καı τέσσερıς ακόµη Γερµανοί (µεταξύ τους ένας γıατρός καı µıα Ελληνίδα νοσοκόµα).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-NHcFCaDxhQY/WJa90GGryFI/AAAAAAAApHk/wi_44gUBP10iblCrWpXW3RCdo6W7ZLGLACLcB/s1600/unnamed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="348" src="https://1.bp.blogspot.com/-NHcFCaDxhQY/WJa90GGryFI/AAAAAAAApHk/wi_44gUBP10iblCrWpXW3RCdo6W7ZLGLACLcB/s400/unnamed.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στıς 10 Δεκεµβρίου, µıα οµάδα από δύο Ιερολοχίτες ανατίναξε ένα χαλασµένο Γερµανıκό αυτοκίνητο πανıκοβάλλοντας τους επıβάτες του που ανέµεναν ένα συνεργείο επıσκευής. Στıς 23 Δεκεµβρίου προσβλήθηκε Γερµανıκή περίπολος στην περıοχή των Θεıωρυχείων. Κατά τη συµπλοκή σκοτώθηκε ο επıκεφαλής της καı αıχµαλωτίστηκαν τα µέλη της. Οı ενέργεıες αυτές υποχρέωσαν τη Γερµανıκή φρουρά να εκκενώσεı το µεγαλύτερο µέρος του νησıού καı να περıορıστεί στην αµυντıκή τοποθεσία των Καµıνίων. Οı συνεχείς παρενοχλήσεıς των Ιερολοχıτών καı της RAF είχαν ως αποτέλεσµα την Κυρıακή του Πάσχα, 6 Μαïου, η Γερµανıκή φρουρά να ζητήσεı συνθηκολόγηση. Η παράδοση της φρουράς (522 άνδρες) άρχıσε στıς 8 Μαΐου.<br />
<br />
Κατά τον Δηµ. Παλαıολόγο, «την ίδıα ηµέρα ο δıοıκητής του αποσπάσµατος Κıµώλου µε όλη τη δύναµή του επıβıβάσθηκαν σε πλοıάρıα, έπλευσαν στον όρµο Απολλωνίας, απ' όπου πήραν µαζί τους τους Ιερολοχίτες της µόνıµης περıπόλου Μήλου καı µετά αποβıβάσθηκαν στον Αδάµαντα. Οı κάτοıκοı της νήσου δέχθηκαν µε µεγάλη χαρά καı ενθουσıασµό τους Ιερολοχίτες, οı οποίοı βάδıσαν προς την πρωτεύουσα της Μήλου Πλάκες, ενώ σε όλη τη δıαδροµή οı Γερµανοί σκοποί απέδıδαν τıµές παρουσıάζοντας όπλα. Μέχρı τıς 12 Μαΐου, οı Γερµανοί είχαν παραδοθεί καı είχαν αποχωρήσεı από τη νήσο. Η παράδοση της Γερµανıκής φρουράς της Μήλου αποτέλεσε γεγονός ıδıαίτερης σηµασίας, γıατί µε τıς µıκρές καταδροµές µıκρής δυνάµεως Ιερολοχıτών είχε αποµονωθεί, γıα ένα ολόκληρο εξάµηνο, σηµαντıκή Γερµανıκή δύναµη».<br />
<br />
Στıς αρχές του 1945, παρά την άσχηµη κατάσταση του Γ' Ράıχ, σε αρκετά νησıά του Αıγαίου εξακολουθούσαν να παραµένουν σηµαντıκές Γερµανıκές δυνάµεıς, τυπıκά γıα να τα φρουρούν, στην πραγµατıκότητα όµως έχοντας αποκλεıστεί σ' αυτά, λόγω δıακοπής των επıκοıνωνıών τους µε τα κύρıα µέτωπα του πολέµου. Εıδıκότερα, Γερµανıκές δυνάµεıς εξακολουθούσαν να κατέχουν την περıοχή των Χανίων, τη Μήλο, τη Ρόδο, τη Λέρο, την Τήλο, την Κω καı την Κάλυµνο. Προκεıµένου να τıς δıατηρεί υπό τον στενό έλεγχό του, το Συµµαχıκό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής αποφάσıσε τη συγκρότηση βάσης στη Σύµη, στην οποία θα στάθµευαν καı όσες δυνάµεıς µπορούσε να δıαθέσεı ο Ιερός Λόχος στο Νότıο Αıγαίο.<br />
<br />
Αποστολή τους θα ήταν η αποφυγή ανάληψης επıχεıρήσεων µεγάλης έκτασης, ώστε να αποφευχθούν οı άσκοπες απώλεıες (αφού εθεωρείτο πλέον βέβαıη η σύντοµη παράδοση των Γερµανıκών φρουρών), αλλά παράλληλα ο αποκλεıσµός των κατεχόµενων νησıών, ώστε να δυσχεραίνεταı η παρουσία των Γερµανών καı να εξασφαλίζεταı η καταπόνησή τους µε καταδροµές µıκρής κλίµακας. Μıα τέτοıα καταδροµή πραγµατοποıήθηκε στη Νίσυρο στıς 12 Φεβρουαρίου, από ένα απόσπασµα 110 Ιερολοχıτών καı τεσσάρων Βρετανών. Στο νησί βρίσκονταν περίπου 70 Γερµανοί. Οı Ιερολοχίτες προσέβαλαν το χωρıό Εµπορıό, όπου, µετά από σύντοµη αντίσταση, συνέλαβαν εύκολα 20 Γερµανούς (τρεıς αποπεıράθηκαν να δıαφύγουν µε µıα βάρκα αλλά αıχµαλωτίστηκαν αργότερα).<br />
<br />
Οı Ιερολοχίτες είχαν έναν νεκρό καı έναν τραυµατία, ενώ οı Γερµανοί επτά νεκρούς καı οκτώ τραυµατίες. Στη συνέχεıα τέθηκε σε εφαρµογή, γıα δεύτερη φορά, το σχέδıο κατάληψης της Τήλου («Επıχείρηση Σπήλαıο»). Γıα τον σκοπό αυτό συγκροτήθηκε το «Απόσπασµα Σύµης» από 513 άνδρες στους οποίους συµπερıλήφθηκαν, εıδıκά γıα την περίσταση, δύο λόχοı Ινδών. Η φρουρά του νησıού απαρτıζόταν από 180 - 190 Γερµανούς καı µερıκούς Ιταλούς µε έναν µόνο αξıωµατıκό, τον υπολοχαγό Χάıνεµαν, ο οποίος εκτελούσε καı χρέη δıοıκητή της. Το µεγαλύτερο µέρος της είχε οχυρωθεί στο κέντρο του νησıού, γύρω από την τοποθεσία Λıβάδıα καı το λıµάνı της («Σκάλα»).<br />
<br />
Γıα την κατανίκησή της αποφασίστηκε η δıαίρεση των επıτıθέµενων σε τρία τµήµατα, µε τıς ονοµασίες «Δύναµη Βορρά», «Κύρıα Δύναµη» (που συγκροτήθηκε κυρίως από Ινδούς) καı «Δύναµη Νότου». Η απόβαση των τρıών τµηµάτων προβλεπόταν αρχıκά γıα την 27η Φεβρουαρίου αλλά αναβλήθηκε γıα την 1η Μαρτίου λόγω κακοκαıρίας. Η «Δύναµη Βορρά» αποβıβάστηκε στον όρµο Ζουµπούδı, στη βορεıοανατολıκή πλευρά του νησıού, ενώ η «Κύρıα Δύναµη» στον όρµο του Αγίου Αντωνίου, στη βορεıοδυτıκή πλευρά του. Η «Δύναµη Νότου» αποβıβάστηκε στον όρµο του Αγίου Στεργίου, στη νότıα πλευρά του. Οı τρεıς δυνάµεıς συνέκλıναν προς το κέντρο, συµπıέζοντας τη φρουρά.<br />
<br />
Η κύρıα επίθεση δıενεργήθηκε συντονıσµένα στıς 4 το απόγευµα καı, µετά από µία ώρα, υποστηρίχθηκε καı από ναυτıκά πυρά. Μέχρı τıς 6 κάθε αντίσταση είχε παύσεı. Οı απώλεıες των επıτıθέµενων ήταν δύο νεκροί Ινδοί καı δύο τραυµατίες Ιερολοχίτες. Οı Γερµανοί είχαν 20 νεκρούς, ενώ αıχµαλωτίστηκαν 142. Σε όλη τη δıάρκεıα του Μαρτίου καı του Απρıλίου 1945 συνεχίστηκαν οı περıπολίες καı οı µıκροσυµπλοκές του Ιερού Λόχου στα νησıά των Δωδεκανήσων. Ως επόµενοı στόχοı δıαγράφονταν πλέον η Ρόδος (προσβολή καı καταστροφή δıαφόρων φυλακίων) καı το γεıτονıκό της νησάκı Αλίµνıα, γıα την κατάληψη των οποίων προβλέπονταν ταυτόχρονες επıθέσεıς.<br />
<br />
Η εχθρıκή δύναµη υπολογıζόταν σε 54 Γερµανούς καı 43 Ιταλούς, καı γıα την αντıµετώπıσή της δıατέθηκε δύναµη 217 ανδρών (περıλαµβανοµένων καı 28 Βρετανών) που δıαıρέθηκε σε πέντε τµήµατα (τέσσερα γıα τıς καταδροµές καı ένα ως µıκτό Ελληνοβρετανıκό επıτελείο). Η επıχείρηση θα υποστηρıζόταν από τέσσερα αντıτορπıλıκά (δύο Βρετανıκά, ένα Ελληνıκό καı ένα Γαλλıκό) καı εννέα αποβατıκά σκάφη. Το πρώτο τµήµα (υπό τον ταγµατάρχη Μαντούβαλο) αποβıβάστηκε στην περıοχή του όρµου Πύργου το απόγευµα της 1ης Μαΐου καı επıτέθηκε στο φυλάκıο στο χωρıό Χεıµαράσı τη νύκτα της 2ας. Αıφνıδıάζοντας την εχθρıκή φρουρά σκότωσε 12 άνδρες της, αıχµαλώτıσε 13 καı στη συνέχεıα αναχώρησε γıα τη Σύµη.<br />
<br />
Το δεύτερο τµήµα (υπό τον λοχαγό Τσεπαπαδάκη) δıαıρέθηκε σε δύο οµάδες οı οποίες προσέβαλαν τα φυλάκıα στıς θέσεıς Φόκα καı Στέλı λίγο αργότερα από την αντίστοıχη επίθεση του πρώτου τµήµατος. Καı οı δύο επıθέσεıς στέφθηκαν από επıτυχία, καταλήγοντας στην καταστροφή πολεµıκού υλıκού καı τη σύλληψη αıχµαλώτων. Το τρίτο τµήµα (υπό τον υπολοχαγό Κάντα) αποβıβάστηκε στην περıοχή Αλυκής, στη νοτıοδυτıκή πλευρά της Ρόδου, καı δıαıρέθηκε επίσης σε δύο οµάδες προκεıµένου να επıτεθεί στα φυλάκıα στıς περıοχές Νότı καı Βουνάρα. Οı δύο επıθέσεıς πραγµατοποıήθηκαν ταυτόχρονα καı στέφθηκαν από απόλυτη επıτυχία. Οı απώλεıες του Ιερού Λόχου περıορίστηκαν σε έναν τραυµατία.<br />
<br />
Η επıχείρηση εναντίον της Αλίµνıας περıλάµβανε την προσβολή ποıκίλων στόχων καı εκτελέστηκε το βράδυ της 1ης-2α Μαïου. Επıκεφαλής του τέταρτου τµήµατος ήταν ο ταγµατάρχης Παπαγεωργόπουλος. Η επίθεση αıφνıδίασε την εχθρıκή φρουρά καı, παρά τον τραυµατıσµό δύο Ιερολοχıτών, είχε ως αποτέλεσµα τη βύθıση ενός πλοıαρίου καı την καταστροφή ενός ασυρµάτου καı άλλου πολεµıκού υλıκού. Η εχθρıκή φρουρά είχε οκτώ νεκρούς, τρεıς τραυµατίες καı 27 αıχµαλώτους. Η επıτυχία των επıθέσεων στη Ρόδο καı την Αλίµνıα είχε ως συνέπεıα την έκδοση συγχαρητήρıας δıαταγής από τον δıοıκητή της Βρετανıκής Ταξıαρχίας Καταδροµών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-39dXkA_XtHE/WJa9q9hVm1I/AAAAAAAApHg/zhoRqUtJURQCTZqBCfsFxPhcEJLLZvHHwCLcB/s1600/ceb1cf80ce.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="248" src="https://2.bp.blogspot.com/-39dXkA_XtHE/WJa9q9hVm1I/AAAAAAAApHg/zhoRqUtJURQCTZqBCfsFxPhcEJLLZvHHwCLcB/s400/ceb1cf80ce.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Παράλληλα, έπεıσε τον στρατıωτıκό δıοıκητή Ρόδου, στρατηγό Βάγκενερ, ότı δεν υπήρχε καµία ελπίδα απαγκίστρωσης των στρατευµάτων του. Έτσı, αφού έλαβε τη σχετıκή άδεıα από τον δıοıκητή του «φρουρίου Κρήτης», παραδόθηκε την 8η Μαïου. Κατά την παράδοσή του στον Βρετανό ταξίαρχο Μόφατ (Moffat) παρευρıσκόταν καı ο συνταγµατάρχης Τσıγάντες, στον οποίο ο Βρετανός ταξίαρχος παρέδωσε το πıστόλı του Γερµανού στρατηγού ως έµπρακτη αναγνώρıση της καθορıστıκής συµβολής του Ιερού Λόχου στην απελευθέρωση των νησıών του Αıγαίου.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΟΧΟΥ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ</b></span><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Απόβαση και παραμονή στη Σάμο (31 Οκτωβρίου μέχρι 19 Νοεμβρίου 1943)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση στη Σάμο (7 Μαρτίου μέχρι 18 Μαρτίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση στα Ψαρά (30 Μαρτίου μέχρι 31 Μαρτίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση στη Λέσβο (3 Απριλίου μέχρι 4 Απριλίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση στην Ίο (27/28 Απριλίου μέχρι 28 Απριλίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση στην Αμοργό (29/30 Απριλίου μέχρι 2 Μαΐου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση στην Πάρο (9/10 Μαΐου μέχρι 18 Μαΐου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Δεύτερη καταδρομή στη Σάμο (15 Μαΐου μέχρι 16 Ιουνίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση στη Χίο (27 Μαΐου μέχρι 5 Ιουνίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ειδική καταδρομική επιχείρηση εναντίον Λαγκάδας Χίου (9 Ιουνίου 1944 μέχρι 19 Ιουνίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ειδική καταδρομική επιχείρηση στο κόλπο Γέρας Μυτιλήνης (20/21 Ιουνίου μέχρι 21 Ιουνίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση στην Κάλυμνο (29 Ιουνίου μέχρι 2/3 Ιουλίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση στη Σύμη (12/13 Ιουλίου μέχρι 14 Ιουλίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση στην Κάρπαθο (23 Αυγούστου μέχρι 25 Αυγούστου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση στη Σαντορίνη (27 Αυγούστου μέχρι 31 Αυγόστου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση στην Κω (6 Σεπτεμβρίου μέχρι 8 Σεπτεμβρίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση, κατάληψη και απελευθέρωση της Χίου (8 Σεπτεμβρίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση, κατάληψη και απελευθέρωση της Μυκόνου (25 Σεπτεμβρίου μέχρι 28 Σεπτεμβρίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση, κατάληψη και απελευθέρωση της Σάμου (4 Οκτωβρίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Είσοδος δύναμης Ιερού Λόχου στην απελεύθερη από τους Γερμανούς Αθήνα (14 Οκτωβρίου 1944</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση, κατάληψη και απελευθέρωση της Νάξου (13 Οκτωβρίου μέχρι 15 Οκτωβρίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση, κατάληψη και απελευθέρωση της Λήμνου (16 Οκτωβρίου μέχρι 17 Οκτωβρίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση, κατάληψη και απελευθέρωση της Μήλου (23 Οκτωβρίου 1944 και παραμονή μονάδας μέχρι 9 Μαΐου 1945)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση, στη Τήλο (27 Οκτωβρίου μέχρι 28 Οκτωβρίου 1944)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση, στη Νίσυρο (1 Φεβρουαρίου μέχρι 2 Φεβρουαρίου 1945)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Καταδρομική επιχείρηση, (δεύτερη), στη Τήλο (1 Μαρτίου 1945)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ειδικές καταδρομικές επιχειρήσεις, στη Ρόδο (1 Μαΐου μέχρι 2 Μαΐου 1945)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Υπογραφή πρωτοκόλλου παράδοσης Γερμανικής Φρουράς Δωδεκανήσου - Ρόδος</li>
</ul>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΟΧΟΥ</b></span><br />
<br />
Μετά από την απελευθέρωση των ηπειρωτικών περιοχών της Ελλάδας (τον Οκτώβριο του 1944), ο Ιερός Λόχος συνέχισε την δράση του ενάντια στις υπόλοιπες Γερμανικές δυνάμεις στα νησιά του Αιγαίου μέχρι το τέλος του πολέμου τον Μάϊο του 1945. Τον Ιούνιο, ο Λόχος επέστρεψε στην Αίγυπτο πριν αποσυγκροτηθεί, με μια τελετή στην Αθήνα, στις 7 Αυγούστου του 1945. Κατά τη διάρκεια της τελετής, η σημαία του Ιερού Λόχου παρασημοφορήθηκε με το υψηλότερο στρατιωτικό παράσημο της Ελλάδος, τον χρυσό σταυρό της ανδρείας και τον Ελληνικό πολεμικό σταυρό Α' Τάξεως.Σήμερα η σημαία του, εκτίθεται στο Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα.<br />
<br />
Οι απώλειες του Ιερού Λόχου σε όλη την διάρκεια ύπαρξής του ανήλθαν σε 25 νεκρούς, 56 τραυματίες, 3 αγνοουμένους και 29 ομήρους. Στον Ελληνικό στρατό, η παράδοση του Ιερού Λόχου συνεχίστηκε αρχικά από τους Λόχους Ορεινών Καταδρομών (ΛΟΚ), που ιδρύθηκαν το 1946 οι οποίοι στη συνέχεια μετεξελίχθηκαν στις Δυνάμεις Καταδρομών και σήμερα, στις σύγχρονες Ελληνικές Ειδικές Δυνάμεις.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-NTtv2XTGprI/WJbCtiMFeAI/AAAAAAAApH4/pgxL-QXZ18QG8syhO4wiZKBF7SYF2Hh_ACLcB/s1600/IE%2BSTR%2B104.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-NTtv2XTGprI/WJbCtiMFeAI/AAAAAAAApH4/pgxL-QXZ18QG8syhO4wiZKBF7SYF2Hh_ACLcB/s400/IE%2BSTR%2B104.jpg" width="298" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΕΞΕΛΙΞΗ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">13η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων ''ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ''</span></b><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">«Δεν θέλω να πεθάνει κανείς για την Πατρίδα! Αυτό που θέλω είναι να προσφέρετε στους αντιπάλους σας τη μέγιστη τιμή, να πεθάνουν για τη δική τους».</span></i></b></div>
<br />
Αυτό είναι το «πιστεύω» της 13ης ΔΕΕ και η υλοποίησή του επιδιώκεται με σκληρή, επίπονη, επίμονη και αποτελεσματική εκπαίδευση, λεπτομερή και εξονυχιστική συντήρηση των μέσων, και διατήρηση του ηθικού και του πνεύματος των Ειδικών Δυνάμεων σε υψηλά επίπεδα. Η 13η ΔΕΕ φέρει το έμβλημα του «Ιερού Λόχου», ο οποίος ήταν Ελληνική στρατιωτική Μονάδα Ειδικών Δυνάμεων, που συγκροτήθηκε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το 1942, στη Μέση Ανατολή, και αποτελείτο εξ ολοκλήρου από Έλληνες Αξιωματικούς και των 3 Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων της τότε Βασιλικής Χωροφυλακής, αλλά και από μαθητές της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων.<br />
<br />
Η δράση του περιλάμβανε καταδρομικές και εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Β. Αφρική και κυρίως στο Αιγαίο, σε στενή συνεργασία με τους Βρετανούς S.A.S. Ο «Ιερός Λόχος» διαλύθηκε στις 7 Αυγούστου 1945, λόγω περατώσεως της αποστολής του, και έγινε η παρασημοφόρηση της σημαίας που έφερε από τον Αντιβασιλέα Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό. Το έμβλημα του Ιερού Λόχου καθιερώθηκε με Ημερήσια Διαταγή του Διοικητή του Ιερού Λόχου, Σχη (ΠΖ) Χριστόδουλου Τσιγάντε, ως στρατιωτικό διάσημο, μετά από έγκριση του Ελληνικού Επιτελείου Μέσης Ανατολής. Απονεμήθηκε την περίοδο 1942 - 1945 στους Αξιωματικούς και Οπλίτες του Ιερού Λόχου και εφέρετο στη στολή, στο δεξιό μέρος του στήθους.<br />
<br />
Το έμβλημα της 13ης ΔΕΕ βασίζεται στο έμβλημα του Ιερού Λόχου της Μέσης Ανατολής, ελαφρώς τροποποιημένο, και αποτελείται από κατακόρυφη σπάθη με τη λαβή προς τα κάτω, κυκλικά περιτριγυρισμένη από δάφνινο στεφάνι και επ’ αυτών σε ταινία αναγραμμένη η φράση « Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ», η οποία συνόδευε τους Σπαρτιάτες οπλίτες, πριν αναχωρήσουν για τη μάχη, και εμπερικλείει την απόλυτη αφοσίωση των μαχητών προς την Πατρίδα, μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός τους<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιστορικά Στοιχεία </span></b><br />
<br />
Η 13η ΔΕΕ αποτελεί μετεξέλιξη του 13ου Συντάγματος Αμφιβίων Καταδρομών (ΣΑΚ), το όποιο συγκροτήθηκε στις 22 Μαΐου 1988 στην έδρα της πρώην ΙΙΙης Μεραρχίας Ειδικών Δυνάμεων (ΙΙΙη ΜΕΔ), με οργανικές Μονάδες την Α' Μοίρα Αμφιβίων Καταδρομών (Α' ΜΑΚ) στη νήσο Ρόδο και τη Γ' Μοίρα Αμφίβιων Καταδρομών (Γ' ΜΑΚ) στη νήσο Χίο. Στις δύο αυτές ΜΑΚ υπάγονταν τα Ειδικά Τμήματα Εθνοφυλακής (ΕΤΕΘ) και συγκεκριμένα το 2ο και 4ο ΕΤΕΘ, ευρισκόμενα στις νήσους Λέσβο και Σάμο αντιστοίχως, υπό την Γ' ΜΑΚ, ενώ το 5ο ΕΤΕΘ ευρισκόμενο στη νήσο Κω, υπό την Α' ΜΑΚ. Τον Αύγουστο του 1996 συγκροτήθηκε η Ζ' ΜΑΚ στη Νέα Πέραμο Αττικής, ως οργανική Μονάδα του 13ου ΣΑΚ.<br />
<br />
Τον Μάρτιο του 1998 το 13ο ΣΑΚ αναδιοργανώνεται. Το 2ο - 4ο και 5ο ΕΤΕΘ ανασυγκροτήθηκαν και ανεξαρτητοποιήθηκαν από τις Α' και Γ' ΜΑΚ και υπήχθησαν απευθείας στο Σύνταγμα, ως αυτοτελείς Μονάδες με την ονομασία Η', Θ' και Ι' ΜΑΚ, αντιστοίχως. Τον Απρίλιο του 1998 το Ειδικό Τμήμα Αλεξιπτωτιστών (ΕΤΑ), που έως τότε ανήκε οργανικά στη Σχολή Αλεξιπτωτιστών, υπήχθη στο 13ο ΣΑΚ και τον Οκτώβριο του 2000, μεταστάθμευσε στο Μεγάλο Πεύκο, στο Στρατόπεδο «Υπ/τγου Ανδρέα Καλίνσκη». Τον Οκτώβριο του 2001 το 13ο ΣΑΚ αναδιοργανώθηκε σε Σχηματισμό επιπέδου Ταξιαρχίας και μετονομάστηκε σε 13η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων - «ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ».<br />
<br />
Για την υποστήριξη της 13ης ΔΕΕ, τον Σεπτέμβριο του 2002, συγκροτήθηκαν και υπήχθησαν σε αυτή ο 13ος ΛΔΒ και ο 13ος ΛΤΧ. Tον Σεπτέμβριο του 2005 η 13η ΔΕΕ υπήχθη υπό το Β' ΣΣ, ως οργανικός του Σχηματισμός. Η έδρα του Στρατηγείου της Διοικήσεως ευρίσκεται στην περιοχή Παπάγου, στο Στρατόπεδο «Άν/χη (ΠΖ) Παναγιώτη Φακίνου». <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αποστολή της 13ης ΔΕΕ </span></b><br />
<br />
Αποστολή της είναι η διοίκηση, ο έλεγχος και η εκπαίδευση των οργανικών της μονάδων - υπομονάδων, καθώς και η διεύθυνση του αγώνα αυτών και η διεξαγωγή ειδικών επιχειρήσεων, σε περίοδο ειρήνης, κρίσεως, συγκρούσεων χαμηλής εντάσεως και γενικευμένων επιχειρήσεων. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Προσωπικό </span></b><br />
<br />
Το προσωπικό της 13ης ΔΕΕ και των μονάδων της αποτελείται από εθελοντές, είτε πρόκειται για αξιωματικούς και υπαξιωματικούς όλων των κατηγοριών είτε για στρατεύσιμους οπλίτες. Είναι αυστηρά επιλεγμένο με ιδιαίτερα υψηλά κριτήρια (σωματικά, ψυχικά και πνευματικά) και η εκπαίδευσή του είναι δυνατή, σκληρή και επίμονη. Η επιλογική διαδικασία του προσωπικού των μονάδων της 13ης ΔΕΕ αποτελεί έναν από τους βασικότερους παράγοντες των αποστολών της Διοικήσεως και δίδεται ιδιαίτερη βαρύτητα σ’ αυτήν.<br />
<b><span style="color: #3d85c6;"><br /></span></b>
<b><span style="color: #3d85c6;">Εκπαίδευση </span></b><br />
<br />
Οι μονάδες της 13ης ΔΕΕ είναι μονάδες υψηλής Επιχειρησιακής Εκπαίδευσης, με συνεχείς και πολλαπλές δραστηριότητες, κυρίως σε θέματα ατομικής τακτικής, ασκήσεων μικρών και μεσαίων κλιμακίων, με έντονη τη διακλαδική παράμετρο, μέσω των συνεργασιών με μέσα και δυνάμεις του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας. Η εκπαίδευση διεξάγεται κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες και επί παντοδαπού εδάφους, με έμφαση στα παρακάτω αντικείμενα:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Διαβίωση και αγώνας κάτω από εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες από πλευράς εχθρού, καιρού και εδάφους, όπως ορεινός αγώνας, διάβαση υδάτινων κωλυμάτων, εξαντλητική πορεία σε άγνωστο και δύσβατο έδαφος, αγώνας σε χιονοσκεπείς περιοχές κ.λπ. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Νυχτερινή εκπαίδευση σε αντικείμενα καταδρομικών επιχειρήσεων και αφανών ενεργειών. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Απόλυτη εξοικείωση με το υγρό στοιχείο και τα θαλάσσια μέσα μεταφοράς (κολύμβηση, σκάφη, λέμβοι κ.λπ.). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Άριστο χειρισμό από το προσωπικό τού συνόλου των οπλικών συστημάτων και της ειδικότητας. Εκτέλεση μεγάλου αριθμού ασκήσεων, με έμφαση στη συνεργασία με τους άλλους κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων, προς ενδυνάμωση της διακλαδικότητας, η οποία, ούτως ή άλλως, είναι σε υψηλό επίπεδο, σε ό,τι αφορά τις μονάδες της 13ης ΔΕΕ. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Υψηλού επιπέδου γνώση της τακτικής και τεχνικής των Καταδρομικών, Αεραποβατικών, Αεροκινήτων και ιδιαιτέρως, των Αμφιβίων. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Επιχειρήσεων Εξειδίκευση στις καταστροφές, τις δολιοφθορές, τον ναρκοπόλεμο, τον ανορθόδοξο πόλεμο και τις επιχειρήσεις εντός κατοικημένων τόπων. </li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-WPz6hZQ2mT4/WJbcl4Y378I/AAAAAAAApII/Th9dJipkTbkEdJrd4nA-mhKyz2S0EFSAQCLcB/s1600/13-%25CE%2594%25CE%2595%25CE%25951.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-WPz6hZQ2mT4/WJbcl4Y378I/AAAAAAAApII/Th9dJipkTbkEdJrd4nA-mhKyz2S0EFSAQCLcB/s400/13-%25CE%2594%25CE%2595%25CE%25951.gif.jpg" width="348" /></a></div>
<br />
Ανάλογα με τον τύπο κάθε μονάδας, δίδεται ιδιαίτερη έμφαση στο πρόγραμμα εκπαιδεύσεως που εφαρμόζει. Στα ΕΤΕΘ και στη Ζ' ΜΑΚ, δίδεται έμφαση στην αμφίβια εκπαίδευση, ενώ στο ΕΤΑ δίδεται έμφαση στη χρησιμοποίηση του αλεξιπτώτου, ως ιδιαίτερου μέσου διεισδύσεως, που δύναται να αξιοποιηθεί κατάλληλα για την εκτέλεση εξειδικευμένων αποστολών, αλλά και στην εκπαίδευση σε κάθε άλλο τύπο ειδικών επιχειρήσεων. Δίδεται ιδιαίτερη έμφαση στη φυσική κατάσταση, τις βολές και την εξοικείωση με το υγρό στοιχείο. Βασικός πυλώνας της εκπαιδεύσεως είναι η ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού, η οποία εξασφαλίζεται, όπως προαναφέρθηκε, μέσω της επίμονης και λεπτομερούς επιλογής του προσωπικού.<br />
<br />
Η γενική ρήση που ισχύει για τις Ειδικές Δυνάμεις, ότι σ’ αυτές «έρχονται όσοι θέλουν αλλά παραμένουν όσοι μπορούν», για την 13η ΔΕΕ και τις μονάδες της γίνεται: «έρχονται όσοι το θέλουν τόσο πολύ, ώστε να μπορούν κάθε μέρα να ξεπερνούν τον εαυτό τους». Οι μονάδες της Διοικήσεως εκπαιδεύονται κάτω από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες που πρόκειται να πολεμήσουν, με σκοπό την «προς πόλεμο προπαρασκευή των Μονάδων». Τέλος, οι Μονάδες της Διοικήσεως συμμετέχουν σε διάφορες Εθνικές και Διακλαδικές Ασκήσεις, σύμφωνα με τον ετήσιο προγραμματισμό του ΓΕΣ, καθώς επίσης και σε συνεκπαιδεύσεις και συνεργασίες με την ΔΥΚ του ΠΝ, την 31 ΜΕΕΔ της ΠΑ, την ΕΚΑΜ της ΕΛ.ΑΣ και την ΜΥΑ του ΛΣ. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Διεθνείς Συνεργασίες </span></b><br />
<br />
Κάθε χρόνο, η 13η ΔΕΕ συμμετέχει σε αρκετές συνεργασίες και συνεκπαιδεύσεις με αντίστοιχες μονάδες ειδικών επιχειρήσεων είτε χωρών του ΝΑΤΟ είτε άλλων εκτός συμμαχίας, με σκοπό την ανταλλαγή εμπειριών, μεθόδων και τεχνικών που προάγουν την επιχειρησιακή ικανότητα του προσωπικού με εντυπωσιακά αποτελέσματα και διακρίσεις, προωθώντας την άριστη υφιστάμενη εντύπωση περί των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Επίσης, αντιπρόσωποι της 13ης ΔΕΕ συμμετέχουν ενεργώς, σε διάφορες συσκέψεις και συνεργασίες, είτε στο πλαίσιο της Συμμαχίας (ΝΑΤΟ) είτε στο επίπεδο της ΕΕ, αλλά και άλλων φορέων (Βαλκανικές χώρες, κ.λπ.). <br />
<b><span style="color: #3d85c6;"><br /></span></b>
<b><span style="color: #3d85c6;">Λοιπά Θέματα </span></b><br />
<br />
Προσωπικό της 13ης ΔΕΕ συμμετέχει, πάντοτε διακρινόμενο, σε διάφορες αθλητικές εκδηλώσεις, όπως στρατιωτικοί αθλητικοί αγώνες, σκοπευτικοί αγώνες κ.λπ., κερδίζοντας έπαθλα, μετάλλια και διπλώματα, τα οποία κοσμούν τους χώρους των μονάδων και αποδεικνύουν την έφεση του προσωπικού μας για διάκριση. Κατά καιρούς, μονάδες της Διοικήσεως συμμετέχουν σε δύσκολες, θεαματικές και ριψοκίνδυνες επιδείξεις των στρατιωτικών δεξιοτήτων τους, ενώπιον Ελληνικών και αλλοδαπών υψηλών αντιπροσωπειών, αποσπώντας εύσημα και συγχαρητήρια. Πλέον των παραπάνω, αλλά όχι άνευ σημασίας, θα πρέπει να υπογραμμισθεί και η συμμετοχή των μονάδων της 13ης ΔΕΕ σε κοινωνική προσφορά υπέρ των τοπικών κοινωνιών.<br />
<br />
Με τις οποίες συμβιούν αρμονικά και περιλαμβάνει συνδρομή σε έκτακτες καταστάσεις (θεομηνίες, πυρκαγιές, σεισμούς, διασώσεις κ.λπ.), ανεύρεση αποκλεισμένων ατόμων σε δυσπρόσιτες ορεινές περιοχές, εθελοντική αιμοδοσία, συμμετοχή σε δενδροφυτεύσεις, συνδρομή σε περιπόλους πυρασφαλείας κ.λπ. Τέλος, η 13η ΔΕΕ συμμετέχει κάθε χρόνο στο μνημόσυνο πεσόντων καταδρομέων, που λαμβάνει χώρα την τελευταία Κυριακή του Μαΐου στο Μνημείο Πεσόντων Καταδρομέων στο Καβούρι Αττικής. Στις 2 Νοεμβρίου κάθε έτους, εορτάζεται πανηγυρικά η εορτή των Αγίων Ακινδύνων, στη μικρή φερώνυμη εκκλησία στον προαύλιο χώρο του Στρατηγείου της 13ης ΔΕΕ.<br />
<br />
<div style="border: 0px; margin-bottom: 10px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
Σήμερα η 13η ΔΕΕ επανδρωμένη με υψηλής ποιότητας και εκπαίδευσης προσωπικό και διαθέτοντας σύγχρονο, εξειδικευμένο και υψηλής αξιοπιστίας εξοπλισμό, μέσα και υλικά, αποτελεί εξ ορισμού όχι μόνο την αιχμή του δόρατος των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων αλλά και ισχυρή και φερέγγυα δύναμη αποτροπής. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στο θέατρο επιχειρήσεων του Αιγαίου αφού η συσσωρευμένη εμπειρία και γνώση και η συνεχής και εντατική εκπαίδευση αποτελούν εφόδια που επιτρέπουν στον σχηματισμό και τις μονάδες του να δράσουν αποτελεσματικά σε ένα εξαιρετικά απαιτητικό χώρο επιχειρήσεων.<br /><br />Παράλληλα ως σχηματισμός και μονάδες που διεξαγάγουν ειδικές επιχειρήσεις, και κατά συνέπειαδιαθέτουν εξ ορισμού την ικανότητα μεταφοράς του πολέμου στο εσωτερικό του αντιπάλου και της επιρροής στην εξέλιξη των γενικών επιχειρήσεων, η 13η ΔΕΕ αποτελεί πολιτικοστρατιωτικό εργαλείο εφαρμογής και επιβολής της εθνικής υψηλής στρατηγικής με δυνατότητα διαμόρφωσης αποτελεσμάτων στην ειρήνη, την ένταση, την κρίση και τον γενικευμένο πόλεμο.</div>
<br /><span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ</b></span><br /><br />Όπως γίνεται αντιληπτό, ο ρόλος του Ιερού Λόχου στην απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου ήταν πρωταγωνιστικός. Εκείνη την χρονική στιγμή (1944) το Γ.Σ.Μ.Α. δεν είχε δυνατότητα να απασχολήσει δυνάμεις για την απελευθέρωση κάποιων απομακρυσμένων και στρατηγικά μη κρίσιμων στόχων. Ο Ιερός Λόχος με τις πολύ μικρές αλλά επίλεκτες δυνάμεις του, παρενόχλησε αποτελεσματικά τις ολιγομελείς φρουρές των πιο απομακρυσμένων νησιών, με νυχτερινές τολμηρές καταδρομές. Όταν οι Γερμανοί άρχισαν να αποχωρούν, τα νησιά απελευθερώνονταν διαδοχικά το ένα πίσω από το άλλο, από τους Ιερολοχίτες.<br />
<br />
Οι επιχειρήσεις του Ιερού Λόχου διεξάγονταν, όπως φάνηκε, και στην καρδιά του χειμώνα υπό ιδιαίτερα αντίξοες καιρικές συνθήκες. Σημαντικός παράγοντας της τελικής επιτυχίας της επίλεκτης αυτής μονάδας, ήταν ο αρχηγός της Χριστόδουλος Τσιγάντες που στάθηκε δίπλα στους στρατιώτες του, τους παραδειγμάτισε με το θάρρος του, ενώ κράτησε τον σχηματισμό μακριά από την πολιτική επιρροή του ΕΑΜ - ΚΚΕ, που ήταν κυρίως υπεύθυνη για την διάλυση μιας ολόκληρης ταξιαρχίας στην Μ. Ανατολή. Να σημειωθεί πως η σημαντική συμμετοχή του Ιερού Λόχου στην απελευθέρωση των Δωδεκανήσων, αποτέλεσε βασική υποθήκη για την προσάρτηση των νησιών στον Εθνικό κορμό μόλις ένα χρόνο μετά.<br />
<br />
Πόσο θλιβερό και φανατισμένο μοιάζει το τελεσίγραφο του ΕΑΜ - ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1944, που ζητούσε την διάλυση του Ιερού Λόχου ως κυβερνητικής μονάδας που δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-954B64eNr-4/WJbdmi7WZJI/AAAAAAAApIU/rXe1HIvt-hIOHj6hw9K3k5y5iKXNoxTbACLcB/s1600/histor710ec8.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="246" src="https://2.bp.blogspot.com/-954B64eNr-4/WJbdmi7WZJI/AAAAAAAApIU/rXe1HIvt-hIOHj6hw9K3k5y5iKXNoxTbACLcB/s400/histor710ec8.gif.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΠΙΛΟΓΟΣ</b></span><br />
<br />
Ο Ιερός Λόχος συγκροτήθηκε το Σεπτέμβριο του 1942 στη Μέση Ανατολή με την αρχική ονομασία «Λόχος Επιλέκτων Αθανάτων», από εθελοντές αξιωματικούς όλων των Κλάδων των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, που διέφυγαν από την υπόδουλη Ελλάδα. Σκοπός τους ήταν να πολεμήσουν τα στρατεύματα του Άξονα και να συμβάλουν στην απελευθέρωση της Πατρίδας. Προσωρινός Διοικητής ορίστηκε ο Επίλαρχος Αντώνιος Στεφανάκης. Στις 15 Σεπτεμβρίου ανέλαβε τη διοίκηση του Λόχου ο Συνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες. Με ενέργειά του μετονομάστηκε η μονάδα σε «Ιερός Λόχος», καθιερώθηκε ιδιαίτερο έμβλημα με τη ρήση «Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ» και άρχισε η εκπαίδευσή του στις καταδρομικές επιχειρήσεις.<br />
<br />
Το πρώτο τμήμα του Ιερού Λόχου που έλαβε μέρος σε καταδρομικές επιχειρήσεις, ήταν μια ομάδα από 8 αξιωματικούς, με επικεφαλής τον Αντισμήναρχο Αλεξανδρή Γεώργιο, το οποίο έδρασε από 17 Νοεμβρίου 1942 μέχρι 27 Ιανουαρίου 1943 στην Κυρηναϊκή. Από τις 27 Ιανουαρίου μέχρι τις 17 Απριλίου 1943, ο Ιερός Λόχος συμμετείχε σε πολεμικές επιχειρήσεις στη Βόρειο Αφρική και στη συνέχεια μέχρι τις 4 Μαΐου 1945 διεξήγαγε συνεχείς καταδρομικές επιχειρήσεις στα νησιά του Αιγαίου Πελάγους και της Δωδεκανήσου (Μυτιλήνη, Σάμο, Σύμη, Μύκονο, Νίσυρο, Τήνο, Ρόδο, Αλιμιά, Μήλο κ.α.) και συντέλεσε στην απελευθέρωση της Δωδεκανήσου.<br />
<br />
Οι απώλειες του Ιερού Λόχου, από τη συγκρότησή του μέχρι το τέλος των επιχειρήσεων στη Δωδεκάνησο, ανήλθαν σε 17 νεκρούς (12 αξιωματικούς και 5 οπλίτες), 58 τραυματισθέντες (32 αξιωματικούς και 26 οπλίτες), 3 αγνοούμενους και 29 αιχμαλώτους. Οι γενναίοι Ιερολοχίτες, για την προσφορά τους στο συμμαχικό αγώνα και την απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου, τιμήθηκαν με πλήθος ηθικών αμοιβών και απονεμήθηκε στη θρυλική μονάδα τους η Πολεμική Σημαία.<br />
<br />
Τέλος, στις 7 Αυγούστου 1945, η Σημαία του Ιερού Λόχου παρασημοφορήθηκε με τον Ταξιάρχη Αριστείου Ανδρείας και τον Πολεμικό Σταυρό Α' Τάξεως και παραδόθηκε σε φρουρά Ευελπίδων οι οποίοι την εναπόθεσαν στο Μουσείο της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων. Από τότε, καταγράφηκε οριστικά πλέον, ως μία από τις αξιολογότερες Ελληνικές μονάδες της Μέσης Ανατολής και ως πρόδρομος των μετέπειτα Μονάδων Καταδρομών του Ελληνικού Στρατού.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ </b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Dde-xaJBXOk/WJbiCg0ub7I/AAAAAAAApJQ/npBjM2wNfLIGgSRQyOv2j8RS52vQJ4D5ACEw/s1600/%25CE%25A4%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2582%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%2BLecrek%2B1943%2BTynisia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="452" src="https://2.bp.blogspot.com/-Dde-xaJBXOk/WJbiCg0ub7I/AAAAAAAApJQ/npBjM2wNfLIGgSRQyOv2j8RS52vQJ4D5ACEw/s640/%25CE%25A4%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2582%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%2BLecrek%2B1943%2BTynisia.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-L4JVNZs-pFw/WJbiCyd451I/AAAAAAAApJQ/yAptqyurymEVb8-2-K3pJ_lLqFpEG5e9ACEw/s1600/%25CE%25B6%2B%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25BA.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://4.bp.blogspot.com/-L4JVNZs-pFw/WJbiCyd451I/AAAAAAAApJQ/yAptqyurymEVb8-2-K3pJ_lLqFpEG5e9ACEw/s640/%25CE%25B6%2B%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25BA.png.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-c3bNXopgAFU/WJbiAAR-KQI/AAAAAAAApJQ/zCpdwVtHLGUQJz5CI_-AneB6n0CpFwvFQCEw/s1600/%25CE%2599%25CE%25B5%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2582%2B%25CE%259B%25CF%258C%25CF%2587%25CE%25BF%25CF%2582%2B1945.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://3.bp.blogspot.com/-c3bNXopgAFU/WJbiAAR-KQI/AAAAAAAApJQ/zCpdwVtHLGUQJz5CI_-AneB6n0CpFwvFQCEw/s640/%25CE%2599%25CE%25B5%25CF%2581%25CF%258C%25CF%2582%2B%25CE%259B%25CF%258C%25CF%2587%25CE%25BF%25CF%2582%2B1945.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-xXXkouhXUMs/WJbh_UC1_rI/AAAAAAAApJQ/9xZnzjL6wlEE_rNAqaQ5QQMbi_ObCK-YACEw/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%258E%25CE%25BD%25CF%2585%25CE%25BC%25CE%25BF-4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="440" src="https://3.bp.blogspot.com/-xXXkouhXUMs/WJbh_UC1_rI/AAAAAAAApJQ/9xZnzjL6wlEE_rNAqaQ5QQMbi_ObCK-YACEw/s640/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%258E%25CE%25BD%25CF%2585%25CE%25BC%25CE%25BF-4.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-pN5aXdblrMs/WJbh-N1rsJI/AAAAAAAApJQ/-_JenU7nmwwEg3FSn_oSmWTJ30RDCyLZwCEw/s1600/tsigantes12102012.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://2.bp.blogspot.com/-pN5aXdblrMs/WJbh-N1rsJI/AAAAAAAApJQ/-_JenU7nmwwEg3FSn_oSmWTJ30RDCyLZwCEw/s640/tsigantes12102012.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-CWSVadrzB54/WJbiAZKjDeI/AAAAAAAApJQ/QuhBC3utkcQfK6N3ZJy2LuBqzwYaOvapwCEw/s1600/slide_508278_7116466_free.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://4.bp.blogspot.com/-CWSVadrzB54/WJbiAZKjDeI/AAAAAAAApJQ/QuhBC3utkcQfK6N3ZJy2LuBqzwYaOvapwCEw/s640/slide_508278_7116466_free.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-rzYnJpPkQAM/WJbh8yQgovI/AAAAAAAApJI/AKvAxmVEjSMTiBK5oG3cFlUw1uR9wJYVACEw/s1600/DSC02417.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="416" src="https://2.bp.blogspot.com/-rzYnJpPkQAM/WJbh8yQgovI/AAAAAAAApJI/AKvAxmVEjSMTiBK5oG3cFlUw1uR9wJYVACEw/s640/DSC02417.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-zl43VjVn5jw/WJbh8oZMv1I/AAAAAAAApJI/iIA8h8g9s70b7KKHoG7U9QKXg7fXC5zbgCEw/s1600/Parashma.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="574" src="https://4.bp.blogspot.com/-zl43VjVn5jw/WJbh8oZMv1I/AAAAAAAApJI/iIA8h8g9s70b7KKHoG7U9QKXg7fXC5zbgCEw/s640/Parashma.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4liK3jItZ14/WJbh9gxRRnI/AAAAAAAApJQ/rY-xmMyjGWYrwgz4FgRCa7RfwEylSI8IQCEw/s1600/sbs3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="406" src="https://2.bp.blogspot.com/-4liK3jItZ14/WJbh9gxRRnI/AAAAAAAApJQ/rY-xmMyjGWYrwgz4FgRCa7RfwEylSI8IQCEw/s640/sbs3.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-aK0I_1RUgDM/WJbh8w4nWUI/AAAAAAAApJI/z4DHpfdcmH4FvhxZkILNzbIjy21ZOTdKwCEw/s1600/15a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="488" src="https://1.bp.blogspot.com/-aK0I_1RUgDM/WJbh8w4nWUI/AAAAAAAApJI/z4DHpfdcmH4FvhxZkILNzbIjy21ZOTdKwCEw/s640/15a.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br /></div>
<div>
<br /></div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.army.gr/files/File/DED/Ieros_Loxos.pdf">http://www.army.gr/files/File/DED/Ieros_Loxos.pdf</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.tolmon.gr/pdf/t30.pdf">http://www.tolmon.gr/pdf/t30.pdf</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://www.hawkshellas.com/2016/03/6928/">http://www.hawkshellas.com/2016/03/6928/</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://lki.gr/Files/History_Ieros_Loxos.pdf">http://lki.gr/Files/History_Ieros_Loxos.pdf</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://www.army.gr/files/File/STRATOS_KAI_ENHMEROSH/20130513/pdf%5Cmag.pdf">http://www.army.gr/files/File/STRATOS_KAI_ENHMEROSH/20130513/pdf%5Cmag.pdf</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://www.onalert.gr/stories/ieros-loxos-enas-pragmatikos-thrylos-i-istoria-tou/28515">http://www.onalert.gr/stories/ieros-loxos-enas-pragmatikos-thrylos-i-istoria-tou/28515</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="https://averoph.wordpress.com/2013/01/22/h-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D-%CE%BB%CF%8C%CF%87%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7/">https://averoph.wordpress.com/2013/01/22/h-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%8D-%CE%BB%CF%8C%CF%87%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7/</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="https://greekmilitaryvoice.wordpress.com/2015/09/30/%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%BB%CE%BF%CF%87%CE%BF%CF%83-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7/">https://greekmilitaryvoice.wordpress.com/2015/09/30/%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%BB%CE%BF%CF%87%CE%BF%CF%83-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7/</a><br />
<br />
(9) :<br />
<a href="http://katsaitis.blogspot.gr/2008/11/blog-post.html">http://katsaitis.blogspot.gr/2008/11/blog-post.html</a><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-pE0Pq6JiVKw/WJMASPH5zOI/AAAAAAAApCQ/emxZGfDlhYoKJkI44UbgRVQV3Bv7t-1vACLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://2.bp.blogspot.com/-pE0Pq6JiVKw/WJMASPH5zOI/AAAAAAAApCQ/emxZGfDlhYoKJkI44UbgRVQV3Bv7t-1vACLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-85268134720569911922016-07-10T13:43:00.000+03:002017-02-01T08:03:20.815+02:00ΤΣΙΓΑΝΤΕΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΣ (1897 – 1970)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΤΣΙΓΑΝΤΕΣ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΙΣΑΓΩΓΗ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-YlSlthgihnU/WIs1qFxI4TI/AAAAAAAAo8Y/RE2UahBlr7YWyNvbp_Kqr_psmggus9-kwCLcB/s1600/ceb9s.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://2.bp.blogspot.com/-YlSlthgihnU/WIs1qFxI4TI/AAAAAAAAo8Y/RE2UahBlr7YWyNvbp_Kqr_psmggus9-kwCLcB/s320/ceb9s.jpg" width="320" /></a></div>
Ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός, από το οποίο ταλαιπωρήθηκε το Ελληνικό Έθνος κατά τον περασμένο αιώνα και για πολλά χρόνια, ήταν η έντονη επέμβαση του στρατού στην πολιτική ζωή του τόπου, για την οποία μεγάλη ευθύνη έφεραν βέβαια ο θρόνος και οι τότε δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις (Λαϊκών και Φιλελευθέρων), που υποστήριζαν, έντονα και φανερά, τις "πελατειακές σχέσεις" τους με τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων. Χαρακτηριστική, της εποχής εκείνης, ήταν η πολιτικοστρατιωτική κατάσταση που επικράτησε κατά την ταραχώδη περίοδο του "Εθνικού Διχασμού" 1916 - 1935, κατά την οποία το σύνολο σχεδόν των αξιωματικών -κυρίως των μάχιμων όπλων- οι οποίοι, ανήκοντας σε μια από τις δυο πολιτικές παρατάξεις, είχαν αναπτύξει έντονη κομματική δραστηριότητα με τη μυστική ή φανερή συμμετοχή τους σε πολιτικές αντιπαραθέσεις, συνωμοσίες και εκτροπές, οι οποίες υπήρξαν λίαν επιζήμιες για τη χώρα και μάλιστα σε περιόδους εμπλοκής της σε πολέμους και εκστρατείες (1916 - 1918 και 1919 - 1923)...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Τα βαθύτερα αίτια αυτού του φαινομένου, που είχε ολέθριες συνέπειες για το Σώμα των Αξιωματικών και για το στράτευμα γενικότερα, και που ο απόηχος του έφθασε μέχρι τις μέρες μας, δεν είναι του παρόντος. Σε εκείνη ακριβώς τη χρονική περίοδο σταδιοδρόμησε, ως νέος Αξιωματικός, ο Στρατηγός Χριστόδουλος Τσιγάντες. Υπήρξε από τους πλέον πολυσυζητημένους αξιωματικούς της εποχής του, αφού από τη μια μεριά ήταν διακεκριμένος -στον πόλεμο και στην ειρήνη- Έλληνας αξιωματικός με εξαιρετική φήμη και πέρα από τα στενά όρια της πατρίδας και από την άλλη έντονα πολιτικοποιημένος με την προσήλωση και τη δράση του σε πολιτική παράταξη, τις αρχές της οποίας είχε ασπασθεί από νεαρός Εύελπις και στις οποίες είχε παραμείνει πιστός μέχρι την ημέρα του θανάτου του.<br />
<br />
Ήταν και αυτός ένας από τους πολλούς Αξιωματικούς μιας εποχής που χαρακτηριζόταν από τη θύελλα των βίαιων πολιτικών παθών και την απύθμενη μισαλλοδοξία ανάμεσα στο βαθιά διχασμένο τότε Ελληνικό Λαό και Στρατό. Επαναφέροντας εδώ εκείνη ακριβώς τη ζοφερή σελίδα της πολυκύμαντης ιστορίας αυτού του τόπου. Η παραπάνω αναφορά, σχετικά με τις σχέσεις στρατού - πολιτικής, έγινε μόνο και μόνο για να επικαλεσθούμε τη δίκαιη κι αντικειμενική κρίση του αναγνώστη σχετικά με την έντονη ανάμειξη του Αξιωματικού Χριστόδουλου Τσιγάντε στην πολιτική.<br />
<br />
Συμπεριφορά η οποία, καίτοι απαράδεκτη και παράνομη κατά τους Στρατιωτικούς Κανονισμούς, δεν πρέπει να εκτιμηθεί και να αξιολογηθεί με τωρινά πολιτικά ή κομματικά κριτήρια και έξω από την τότε επικρατούσα νοοτροπία στο σύνολο σχεδόν των αξιωματικών κι από το γενικότερο πολιτικοστρατιωτικό κλίμα της τραγικής, για τη διχασμένη Ελλάδα, εικοσαετίας 1916 - 1935 με τις εθνικές εξάρσεις και τις οδυνηρές ταπεινώσεις. Ας μην ξεχνούμε ακόμη ότι αυτού του είδους οι συμπεριφορές των στελεχών του στρατεύματος αποτελούσαν τρόπο σκέψης και έκφρασης.<br />
<br />
Για να μην πούμε και τρόπο ζωής, όλων των πολιτικοποιημένων αξιωματικών της εποχής εκείνης που ανήκαν ιδεολογικά και υποστήριζαν, συνήθως με φανατισμό, μια από τις δύο αντίπαλες παρατάξεις που κυριαρχούσαν τότε στην πολιτική ζωή της χώρας ή ακόμη και ισχυρές πολιτικές ή στρατιωτικές προσωπικότητες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σύντομο Βιογραφικό</span></b><br />
<br />
Ο Χριστόδουλος Σβορώνος - Τσιγάντες ήταν Έλληνας ανώτατος αξιωματικός με το βαθμό του στρατηγού. Απότακτος για το αποτυχημένο Βενιζελικό στρατιωτικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935 και μετέπειτα διοικητής του Ιερού Λόχου. Γεννήθηκε στη Ρουμανία στις 30 Ιανουαρίου 1897 στην παραδουνάβια πόλη Τούλτσα (σημερινή Τουλτσέα) κοντά στο εμπορικό κέντρο της πόλης Βραΐλα. Ήταν πρωτότοκος γιος του Γεράσιμου Σβορώνου - Τσιγάντε από το χωριό Σβορωνάτα Κάτω Λειβαθούς του Νομού Κεφαλλονιάς και της Ευγενίας Αντύπα - Τσιγάντε, ενώ ήταν αδελφός του Ιωάννη Τσιγάντε κι είχαν ένα μικρότερο -περί τα δέκα χρόνια- αδελφό το Γεώργιο Τσιγάντε.<br />
<br />
Ο πατέρας τους είχε εγκατασταθεί στην παραδουνάβια Ρουμανία, κοντά στο εμπορικό κέντρο της γνωστής πόλης Βραΐλα, και η κύρια ασχολία του ήταν οι ποτάμιες μεταφορές με ιδιόκτητο πλωτό μέσο. Στο τέλος της δεκαετίας του 1900, σοβαρή ασθένεια του Γεράσιμου Σβορώνου - Τσιγάντε τον ανάγκασε να εγκαταλείψει, μαζί με την οικογένεια του, τη Ρουμανία και να επιστρέψει στην Κεφαλλονιά, όπου λίγο αργότερα πέθανε. Ο Γεώργιος Τσιγάντες, επέστρεψε στη Ρουμανία και ασχολήθηκε με το εμπόριο. Λίγο καιρό μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Χριστόδουλος, στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη, κοντά στην από μητέρα θεία του, όπου ολοκλήρωσε με επιτυχία τις εγκύκλιες σπουδές του, φοιτώντας στη Μεγάλη του Γένους Σχολή.<br />
<br />
Το φθινόπωρο του 1913 επέστρεψε στην Ελλάδα και ζήτησε, ως «εκ της Αλλοδαπής Έλλην» να πολιτογραφηθεί στο χωριό Σβορωνάτα (Κάτω Βαθέως) της Κεφαλλονιάς. Στις 17 Ιανουαρίου 1921 παντρεύτηκε με τη Μαρία Δρακούλη, μόνιμη κάτοικο Ρουμανίας με καταγωγή από την Ιθάκη, και απέκτησαν δύο αγόρια, το Γεράσιμο το 1924 και το 1935 τον Ελευθέριο. Πέθανε από καρκίνο στις 12 Οκτωβρίου 1970, στο Λονδίνο. Η σορός του αποτεφρώθηκε την επόμενη ημέρα στη Βρετανική πρωτεύουσα, όμως στις 13 Σεπτεμβρίου 1977 έγινε μετακομιδή της τέφρας του στην Ελλάδα, η οποία εναποτέθηκε στον τάφο της οικογένειας του Ιωάννη Τσιγάντε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.<br />
<br />
Στις 10 Σεπτεμβρίου 1981 η τεφροδόχος του μεταφέρθηκε και τοποθετήθηκε στη βάση του Μαρμάρινου μνημείου του Ιερού Λόχου στο Πεδίο του Άρεως.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΓEΡΑΣΙΜΟΥ ΣΒΟΡΩΝΟΥ - ΤΣΙΓΑΝΤΕ </b></span><br />
<br />
Περί τα τέλη του 19ου αιώνα, στα μέλη της πολυπληθούς και ευημερούσας Ελληνικής παροικίας στη Ρουμανία ήταν και ο Γεράσιμος Σβορώνος - Τσιγάντες από το χωριό Σβορωνάτα της Κεφαλλονιάς. Είχε εγκατασταθεί στην παραδουνάβια πόλη Τούλτσα (σημερινή Τουλτσέα) κοντά στο εμπορικό κέντρο της γνωστής πόλης Βραΐλα, και η κύρια ασχολία του ήταν οι ποτάμιες κυρίως μεταφορές με ιδιόκτητο πλωτό μέσο. Μετά το γάμο του με την Ευγενία Αντύπα απόκτησε το 1897 δυο αγόρια, το Χριστόδουλο (30 Ιανουαρίου) και το Γιάννη (1 Δεκεμβρίου) και ένα τρίτο ακόμη, το Γεώργιο, δέκα περίπου χρόνια αργότερα.<br />
<br />
Στο τέλος της δεκαετίας του 1900, μια σοβαρή ασθένεια του Γεράσιμου Σβορώνου - Τσιγάντε τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά, μαζί με την οικογένεια του, τη φιλόξενη Ρουμανία και να παλιννοστήσει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κεφαλλονιά, όπου λίγο αργότερα πέθανε. Λίγο καιρό μετά το θάνατο του πατέρα του, ο ορφανός μεγαλύτερος γιος της οικογένειας, ο Χριστόδουλος, στάλθηκε στην από μητέρα θεία του, στην Κωνσταντινούπολη, και εκεί τέλειωσε με επιτυχία τις εγκύκλιες σπουδές του, φοιτώντας κανονικά στην περίφημη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Ο δεύτερος γιος, ο Γιάννης, αφού τέλειωσε το γυμνάσιο, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ως φοιτητής της Χημείας (1914 ή 1915).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-vLBy_RG7NJ0/WIw5jc2yNUI/AAAAAAAAo80/sxiWApUzxHk_FQ_C9_Ux9Y2GTjlIB1jJACLcB/s1600/%25CE%25A5%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%2593%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A7%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%2594%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A4%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A30.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://4.bp.blogspot.com/-vLBy_RG7NJ0/WIw5jc2yNUI/AAAAAAAAo80/sxiWApUzxHk_FQ_C9_Ux9Y2GTjlIB1jJACLcB/s640/%25CE%25A5%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%2593%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A7%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%2594%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A4%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A30.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Αυτοί οι δύο έφηβοι αδελφοί Τσιγάντε θα σταδιοδρομήσουν, στη συνέχεια, στον Ελληνικό Στρατό και θα έχουν ενεργό συμμετοχή στους πολέμους και στα πολιτικοστρατιωτικά γεγονότα της ταραχώδους εποχής 1916 - 1935 και στην πολεμική περίοδο 1939 - 1948. Ο μικρότερος, τέλος, αδελφός, ο Γεώργιος, επέστρεψε αργότερα στη Ρουμανία και ασχολήθηκε με το εμπόριο. Στη συνέχεια, θα παραθέσουμε όσα λεπτομερή στοιχεία προέκυψαν από τη μέχρι σήμερα ενδελεχή ιστορική έρευνα σχετικά με την πολυκύμαντη ζωή και την ανεπανάληπτη δράση του θρυλικού διοικητή του Ιερού Λόχου, αείμνηστου Στρατηγού Χριστόδουλου Τσιγάντε.<br />
<br />
Σε μερικές βιογραφίες των δυο αδελφών Τσιγάντε, που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς, χαρακτηρίζονται ως δίδυμοι. Αυτό δεν είναι ακριβές. Θα αφιερώσουμε παράλληλα και στο νεότερο αδελφό του, γενναίο Αντισυνταγματάρχη Πεζικού Γιάννη Τσιγάντε, μερικές σελίδες με τα πλέον σημαντικά και πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία από τη στρατιωτική σταδιοδρομία του, που είχε ξαφνικό, αλλά ηρωικό, τέλος στις 14 Ιανουαρίου 1943.<br />
<br /><span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>H ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ ΚΑΙ H ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΤΣΙΓΑΝΤΕ </b></span><br /><br /><span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΓΕΝΙΚΑ </b></span><br /><br />Υπέβαλε δικαιολογητικά στο Στρατιωτικό Σχολείο Ευελπίδων και συμμετείχε στις εισιτήριες εξετάσεις για το σχολικό έτος 1913 / 1914, όπου εισήλθε την 1η Φεβρουαρίου 1914 με γενικό Αριθμό Μητρώου 448, αρχικά για τετραετή φοίτηση, όμως λίγο καιρό αργότερα με το νόμο 344/31ης Οκτωβρίου 1914 η φοίτηση περιορίστηκε σε δυο έτη. Την ίδια εποχή η κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου κατάργησε τα δίδακτρα που κατέβαλαν μέχρι τότε οι σπουδαστές και καθιέρωσε για πρώτη φορά, τη δωρεάν φοίτηση. Ανήκε στην τάξη του 1916 και παρακολούθησε τα μαθήματα μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου 1915, οπότε, μετά από διαταγή του Υπουργείου Στρατιωτικών, κατατάχτηκε στο στράτευμα ως Ανθυπασπιστής.<br />
<br />
Λόγω της επιστρατεύσεως τοποθετήθηκε στο Έμπεδο της Λάρισας, όπου υπηρέτησε μέχρι τις 20 Ιανουαρίου 1916, ενώ στις 16 Νοεμβρίου 1915, προήχθη στο βαθμό του Ανθυπολοχαγού, ως 2ετής Εύελπις - Ανθυπασπιστής.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1913 - 1921 </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στο Στρατιωτικό Σχολείο Ευελπίδων (ΣΣΕ) 1914 - 1916 </span></b><br />
<br />
Μετά το πέρας της φοίτησης του στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, ο ηλικίας 16 ετών νεαρός Χριστόδουλος επέστρεψε στην Ελλάδα με σκοπό να ακολουθήσει στρατιωτική σταδιοδρομία ως αξιωματικός. Η απόφασή του εκείνη, που ήταν και η πιο σημαντική της ζωής του, επηρεασμένη ασφαλώς και από την κατάσταση της ορφανικής οικογένειας του, της οποίας θεωρείτο προστάτης, ίσως να οφειλόταν στον ανήσυχο και δραστήριο χαρακτήρα του ή στην αμέσως μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους 1912 - 1913 εθνική έξαρση όλων των Ελλήνων και στη δόξα των Ελληνικών όπλων.<br />
<br />
Έτσι, το φθινόπωρο του 1913 υπέβαλε τα σχετικά δικαιολογητικά στο Στρατιωτικό Σχολείο των Ευελπίδων και παράλληλα ζήτησε, ως "εκ της Αλλοδαπής Έλλην" τη καταγωγή και πολιτογραφήθηκε στη γενέτειρα του πατέρα του, το χωριό Σβορωνάτα (Κάτω Βαθέως) της Κεφαλλονιάς, σύμφωνα με τον τότε ισχύοντα Οργανισμό του Σχολείου. Πέτυχε στις εισιτήριες εξετάσεις για το σχολικό έτος 1913 / 1914 και εισήλθε την 1η Φεβρουαρίου 1914 με γενικό Αριθμό Μητρώου 448, για τετραετή αρχικά φοίτηση, η οποία λίγο αργότερα και με το νόμο 344/ 31 Οκτωβρίου 1914 περιορίστηκε σε δυο (2) έτη (1914 - 1916).<br />
<br />
Υπόψη, ότι την εποχή εκείνη η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου κατάργησε τα δίδακτρα που κατέβαλαν μέχρι τότε οι γονείς ή οι κηδεμόνες των Ευελπίδων στο Σχολείο τους, καθιερώνοντας έτσι, για πρώτη φορά, τη δωρεάν φοίτηση. Η Τάξη του Σχολείου Ευελπίδων στην οποία ανήκε ο νεαρός Εύελπις Χριστόδουλος Τσιγάντες -η περίφημη Τάξη του 1916- γνωστή στους παλαιότερους απόφοιτους, δεν ήταν μόνο η πολυπληθέστερη (304 συνολικά μαθητές) σε όλη τη μέχρι το 1940 ιστορία του, αλλά και με μερικές "ιδιοτυπίες", όπως: Οι Ευέλπιδες ("εξ ιδιωτών" και για πρώτη φορά και "εξ υπαξιωματικών" του στρατού) εισήλθαν με εξετάσεις σε τέσσερις (4) διαδοχικά σειρές (1η Φεβρουαρίου - 14 Νοεμβρίου 1916).<br />
<br />
Είχαν πραγματοποιηθεί -για πρώτη και τελευταία φορά στην ιστορία του Σχολείου- μετακινήσεις μαθητών προς και από το Στρατιωτικό Σχολείο Υπαξιωματικών εξήλθαν όλοι οι Ευέλπιδες προσωρινά από το Σχολείο και υπηρέτησαν στο στράτευμα -αρχικά ως Ανθυπασπιστές, προαχθέντες αργότερα σε Ανθυπολοχαγούς- κατά την Επιστράτευση του 1915, επιστρέφοντας αργότερα για συνέχιση της φοίτησης τους, και τέλος ένας αριθμός από αυτούς εγκατέλειψαν το Σχολείο λίγο πριν από την οριστική έξοδο τους και προσχώρησαν στο κίνημα της "Εθνικής Αμύνης" του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ως το κυριότερο ιστορικό γεγονός της εποχής εκείνης, αποτέλεσε την απαρχή του "Εθνικού Διχασμού" των Ελλήνων που ακολούθησε.<br />
<br />
Το Στρατιωτικό Σχολείο Υπαξιωματικών ήταν το δεύτερο μετά τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων παραγωγικό σχολείο μόνιμων αξιωματικών του στρατού. Οι μαθητές του, υπαξιωματικοί (Επιλοχίες και Λοχίες) υποχρεωτικά, γίνονταν δεκτοί σ' αυτό υστέρα από πολλαπλές και δύσκολες εξετάσεις και μετά από τριετή δωρεάν φοίτηση προβιβάζονταν στο βαθμό του Ανθυπολοχαγού στο Πεζικό, Ιππικό, Οικονομικό και αργότερα στη Χωροφυλακή. Η πρώτη περίοδος λειτουργίας του ήταν από το 1882 μέχρι το 1914. Τραγικές οι συνέπειες και για το Σώμα των Αξιωματικών της περιόδου εκείνης, το οποίο διασπάστηκε, στις ιδέες και τις ενέργειες, ακολουθώντας μια από τις δύο αντίπαλες τότε μεγάλες πολιτικές παρατάξεις (Βενιζελικής ή Αντιβενιζελικής).<br />
<br />
Ο Εύελπις Χριστόδουλος Τσιγάντες, όπως και όλοι οι συμμαθητές του, παρακολούθησε κανονικά τα μαθήματα του Σχολείου μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου 1915, οπότε, σύμφωνα με σχετική διαταγή του Υπουργείου Στρατιωτικών, κατατάχτηκε προσωρινά στο στράτευμα ως Ανθυπασπιστής, λόγω της μόλις τότε κηρυχθείσας επιστράτευσης και τοποθετήθηκε στο Έμπεδο της Λάρισας. Εκεί υπηρέτησε μέχρι τις 20 Ιανουαρίου 1916, προαχθείς στο μεταξύ στο βαθμό του Ανθυπολοχαγού από τις 16 Νοεμβρίου 1915 (ως 2ετής Εύελπις - Ανθυπασπιστής). Στις 21 Ιανουαρίου του ίδιου χρόνου, όλοι οι Ευέλπιδες - Ανθυπολοχαγοί επανήλθαν στο Σχολείο "προς εξακολούθησιν των σπουδών των", ύστερα και πάλι από υπουργική διαταγή.<br />
<br />
Τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου 1916, ο Χριστόδουλος Τσιγάντες, διαπνεόμενος προφανώς από φιλελεύθερες ιδέες και οπωσδήποτε πιστεύοντας ότι η πολιτική θεώρηση του τότε παραιτηθέντος πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου ως προς τη στάση της Ελλάδας στον επί διετία συνεχιζόμενο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, που ήταν κατά τη δική του αντίληψη και πεποίθηση η ενδεδειγμένη, ξαφνικά εγκατέλειψε με άλλους 15 περίπου συμμαθητές του το Σχολείο Ευελπίδων και κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη, όπου και προσχώρησε αμέσως στην "Εθνικήν Άμυναν". Ήταν τότε 19 ετών και Ανθυπολοχαγός Πεζικού από τον προηγούμενο χρόνο.<br />
<br />
Αυτή την ιδεολογική τοποθέτηση του και προσήλωση του στην παράταξη των τότε Βενιζελικών ή "Δημοκρατικών" (Φιλελεύθερων) θα τη διατηρήσει πιστά και αμετακίνητα, όπως θα δούμε στη συνέχεια , μέχρι το τέλος της ζωής του και θα επηρεάσει αποφασιστικά, καίτοι λαμπρής στρατιωτικής σταδιοδρομίας, όλες τις μετέπειτα σκέψεις και ενέργειες του, τουλάχιστον μέχρι το Κίνημα της 1ης Μαρτίου του 1935, στο οποίο έλαβε ενεργό δράση ως ηγετικό στέλεχος Βενιζελικών τότε αξιωματικών. Οι υπόλοιποι, τέλος, συμμαθητές του εξήλθαν κανονικά από το Σχολείο Ευελπίδων με βασιλικό διάταγμα της 1ης Οκτωβρίου 1916 με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού, τον οποίο έφεραν από το Νοέμβριο του 1915. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-AYKDcxX9qaw/WIw35DhKS2I/AAAAAAAAo8o/NLaGrbRZtWQtpniOidBPXBfSL8dOn184wCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B456da3ed0696c031816aa0ef6b64c043_XL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-AYKDcxX9qaw/WIw35DhKS2I/AAAAAAAAo8o/NLaGrbRZtWQtpniOidBPXBfSL8dOn184wCLcB/s400/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B456da3ed0696c031816aa0ef6b64c043_XL.jpg" width="368" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Δράση του στο Μακεδονικό Μέτωπο 1916 - 1918 </span></b><br />
<br />
Στις 21 Ιανουαρίου 1916, οι Ευέλπιδες - Ανθυπολοχαγοί επανήλθαν στο Σχολείο, όμως το βράδυ της 16 / 17ης Αυγούστου 1916, εξερράγη στη Θεσσαλονίκη και την Έδεσσα το Κίνημα της «Εθνικής Άμυνας». Τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου 1916, ο Τσιγάντες εγκατέλειψε μαζί με άλλους 15 συμμαθητές του το Σχολείο Ευελπίδων και ταξίδεψε στη Μακεδονία, όπου προσχώρησε στο κίνημα και υπηρέτησε στην κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης που σχημάτισε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Οι υπόλοιποι συμμαθητές του εξήλθαν κανονικά από το Σχολείο Ευελπίδων με Βασιλικό Διάταγμα της 1ης Οκτωβρίου 1916 με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού.<br />
<br />
Το Κίνημα της "Εθνικής Αμύνης", από φιλελεύθερους αξιωματικούς, εξερράγη ταυτόχρονα στη Θεσσαλονίκη και την Έδεσσα τη νύκτα της 16 / 17ης Αυγούστου 1916, οπότε άρχισαν να δημιουργούνται και τα πρώτα επαναστατικά στρατιωτικά τμήματα, τα οποία ενισχύθηκαν σταδιακά κατά τις επόμενες μέρες. Έτσι σχηματίστηκε, στις αρχές του Σεπτεμβρίου, το Α' Τάγμα Αμύνης με διοικητή τον τότε Λοχαγό Πεζικού Νεόκοσμο Γρηγοριάδη. Ήταν η μόνη Ελληνική δύναμη, η οποία στις 9 του ίδιου μήνα αναχώρησε από τη Θεσσαλονίκη και επί δύο και πλέον μήνες (15 Σεπτεμβρίου - 24 Νοεμβρίου) πολέμησε, με εντολή της Επιτροπής Εθνικής Αμύνης, στο πλευρό των Αγγλο-Γαλλικών δυνάμεων της Αντάντ (Τριπλής Συνεννοήσεως) εναντίον του Βουλγαρικού Στρατού.<br />
<br />
Ενταγμένη αρχικά στο Γαλλικό Απόσπασμα Στρυμόνος (ΧVΙου Βρετανικού Σώματος Στρατού) και αργότερα στην 82η Ταξιαρχία. Πέντε μέρες μετά την αναχώρηση του Α' Τάγματος Αμύνης για το μέτωπο, δηλαδή στις 14 Σεπτεμβρίου -την προηγούμενη της άφιξης του τάγματος στην πρώτη γραμμή- παρουσιάστηκε στο λοχαγό διοικητή του ο Ανθυπολοχαγός Χριστόδουλος Τσιγάντες και αμέσως τοποθετήθηκε διμοιρίτης του 1ου Λόχου της νεοσύστατης μονάδας πεζικού. Από εκείνη ακριβώς την ημέρα άρχισε η εντυπωσιακή πολεμική δράση του νεαρού αξιωματικού στο Μακεδονικό Μέτωπο, όπου έλαβε μέρος:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Με το Α' Τάγμα Αμύνης </span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Στις συνεχείς τοπικές συμμαχικές επιθέσεις στη δεξιά όχθη του ποταμού Στρυμόνα (28 Οκτωβρίου - 14 Νοεμβρίου 1916). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Στην αιματηρή μάχη Τουμπίτσας - Βρεχαντλή (22 - 24 Νοεμβρίου 1916), όπου και τραυματίστηκε σοβαρά (δύο πληγές) στο πεδίο της μάχης. </li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Με το 2ο Σύνταγμα Σερρών </span></b>(Στο οποίο εντάχθηκε και το Α' Τάγμα Αμύνης)<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Στις Συμμαχικές επιχειρήσεις στον Δυτικά του ποταμού Αξιού τομέα Φανού (16 Δεκεμβρίου 1916 - 30 Ιουνίου 1917). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Στην αιματηρή επίθεση εναντίον της οχυρωμένης αμυντικής τοποθεσίας Σκρα ντι Λέγκεν (17 Μαΐου 1918). </li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Με την ΙΙΙη Μεραρχία Πεζικού</span></b> (Ως βοηθός του Διοικητή Πεζικού της Μεραρχίας)<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Κατά τη γενική Συμμαχική επίθεση προς βορρά και την, στη συνέχεια, προέλαση της Μεραρχίας μέχρι την πόλη Πιρότ, στο εσωτερικό της Σερβίας (4 Σεπτεμβρίου 1918 - 8 Νοεμβρίου 1918). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Στις 13 Δεκεμβρίου 1917 προβιβάστηκε στο βαθμό του Υπολοχαγού. </li>
</ul>
<br />
Υπόψη ότι πέραν από τη λαμπρή πολεμική εκείνη δράση του, πρόσφερε ακόμη, ως άριστος γνώστης της Γαλλικής γλώσσας, πολύτιμες υπηρεσίες στις μονάδες και τα επιτελεία που υπηρέτησε, ως σύνδεσμος αυτών με τους Γαλλικούς σχηματισμούς του μετώπου. Τότε γνώρισε αρκετούς Γάλλους αξιωματικούς, μερικούς από τους οποίους θα συναντήσει αργότερα και θα συνεργαστεί μαζί τους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (1939 - 1945). Στη χρονική περίοδο (Σεπτέμβριος 1916 - Οκτώβριος 1918) που παρέμεινε, κατά μεγάλα χρονικά διαστήματα, στην πρώτη γραμμή του Μακεδονικού Μετώπου, ο νεαρός Υπολοχαγός Χριστόδουλος Τσιγάντες διακρίθηκε για την ανυπέρβλητη τόλμη του, τον απαράμιλλο ηρωισμό του.<br />
<br />
Αδιάψευστος μάρτυρας της πράγματι υπέροχης πολεμικής δράσης του, από τα πρώτα κιόλας βήματα του ως νεαρού ηγήτορα, εκτός από τα πολλά πολεμικά -Ελληνικά και ξένα- μετάλλια και παράσημα, με τα οποία επάξια τιμήθηκε, είναι και οι Διαδοχικές Σημειώσεις που του έγραψαν τότε οι διοικητές του. Με τη μεταφορά της ΙΙΙης Μεραρχίας Πεζικού από το Πιρότ της Σερβίας στην περιοχή Λαγκαδά Θεσσαλονίκης (Δεκέμβριος 1918 - Ιανουάριος 1919), τέλειωσε η παρουσία της στο Μακεδονικό Μέτωπο. Είχε ήδη υπογραφεί ανακωχή μεταξύ των εμπόλεμων δυνάμεων (29 Οκτωβρίου 1918) και ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος μόλις είχε λήξει. Στη Διοίκηση Πεζικού της Μεραρχίας συνέχιζε να υπηρετεί ο Υπολοχαγός Χριστόδουλος Τσιγάντες, ως Επιτελής - Βοηθός Διοικητή.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Συμμετοχή του στο Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα (Μεσημβρινή Ρωσία 1919)</span></b><br />
<br />
Μετά την περί το τέλος Νοεμβρίου 1918 αποφασισθείσα συμμετοχή Ελληνικών στρατευμάτων στο αποστελλόμενο στη Μεσημβρινή Ρωσία (Ουκρανία - Βεσσαραβία) Συμμαχικό Εκστρατευτικό Σώμα, το Ελληνικό Α' Σώμα Στρατού συγκεντρώθηκε μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου στα λιμάνια επιβίβασης (Ανατολική Μακεδονία) των τριών Μεραρχιών του (Ιης, ΙΙης και ΧΙΙΙης). Μετά τη σταδιακή μεταφορά των δύο Μεραρχιών, ΙΙης και ΧΙΙΙης, στα λιμάνια της Ουκρανίας, άρχισε η προοδευτική συμμετοχή τους στις επιχειρήσεις των Συμμαχικών δυνάμεων εναντίον των Ρώσων Μπολσεβίκων, που είχαν επικρατήσει κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917.<br />
<br />
Το Φεβρουάριο του 1919, ο Υπολοχαγός Χριστόδουλος Τσιγάντες τοποθετήθηκε στη Διοίκηση Πεζικού της Ιης Μεραρχίας (Α' Σώματος Στρατού) που ανέμενε στην Καβάλα τη μεταφορά της στο καινούργιο μέτωπο της Ουκρανίας, η οποία όμως δεν πραγματοποιήθηκε, γιατί τελικά η Μεραρχία εκείνη διατέθηκε για την κατάληψη της Σμύρνης (2 Μαΐου 1919). Στο μεταξύ, ο Τσιγάντες έφυγε και πήγε ατμοπλοϊκούς στη Μεσημβρινή Ρωσία, προφανώς με άλλη στρατιωτική μονάδα (πιθανόν με τμήματα του 34ου Συντάγματος Πεζικού), γιατί σύμφωνα με επείγουσα διαταγή του Υπουργείου των Στρατιωτικών (υπ'αριθμ. Πρωτ. 35402 / 5 Μαρτίου 1919) του ανετίθετο από το Ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών ειδική αποστολή στη Ρουμανία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Z3z1mnmK81A/WI2OgtHQwuI/AAAAAAAAo9E/8uM9s6EL8ekw9ou3BtIPPgd5Bdc63UybQCLcB/s1600/1404-37160442jo8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="197" src="https://3.bp.blogspot.com/-Z3z1mnmK81A/WI2OgtHQwuI/AAAAAAAAo9E/8uM9s6EL8ekw9ou3BtIPPgd5Bdc63UybQCLcB/s400/1404-37160442jo8.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η εκτέλεση εκείνης ακριβούς της αποστολής από τον Τσιγάντε άρχισε την 6η Μαρτίου και έληξε στις 14 Απριλίου, οπότε, αναμένοντας την εκεί μετάβαση της Ιης Μεραρχίας, παρουσιάστηκε στο Επιτελείο του Α' Σώματος Στρατού, στο οποίο και υπηρέτησε μέχρι το μήνα Ιούλιο, προαχθείς στο βαθμό του Λοχαγού από τις 27 Απριλίου. Στο μεταξύ, το Σώμα Στρατού, αφού μεταφέρθηκε με πλοία στη Σμύρνη, ανέλαβε από τα μέσα του Ιουνίου τη διοίκηση όλων των Ελληνικών στρατευμάτων που βρίσκονταν τότε στη Μικρά Ασία. Για την ειδική εκείνη αποστολή που εξετέλεσε ο Υπολοχαγός Τσιγάντες στη Ρουμανία, κατά την εκστρατεία στη Μεσημβρινή Ρωσία, δεν ανευρέθηκαν περισσότερα στοιχεία. Θεωρείται ωστόσο βέβαιο ότι η επιλογή του ήταν απόλυτα επιτυχής. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στη Μικρασιατική Εκστρατεία 1919 - 1920</span></b><br />
<br />
Τον Ιούλιο του 1919, ο Λοχαγός Χριστόδουλος Τσιγάντες, ευρισκόμενος ήδη στη Μικρά Ασία, μετατέθηκε από το Α' Σώμα Στρατού στη μόλις τότε συγκεντρωθείσα εκεί Μεραρχία Αρχιπελάγους (Διοικητής ο Συνταγματάρχης Χαράλαμπος Τσερούλης) και ανέλαβε υπασπιστής του Μεράρχου. Από τη θέση εκείνη ακολούθησε τη Μεραρχία στις επιθετικές επιχειρήσεις (24 Ιουνίου - 28 Οκτωβρίου 1919) για την επέκταση των ορίων της ζώνης ευθύνης της (μάχες και συμπλοκές στο Αϊδίνιο, στην Πέργαμο, Σόμα και Κιρκαγάτς). Το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, ανέλαβε Διοικητής του Τάγματος Φρουράς Σμύρνης, στο οποίο παρέμεινε μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου του 1920 οπότε συγκροτήθηκε στη Σμύρνη το Α' Τμήμα του Γενικού Στρατηγείου του Ελληνικού Στρατού.<br />
<br />
Τότε τοποθετήθηκε στο ΙΙΙο Επιτελικό Γραφείο (Επιχειρήσεων) του Στρατηγείου ως Βοηθός Επιτελούς - Σύνδεσμος. Ωστόσο, ευθύς μετά την έναρξη των προς ανατολάς πολεμικών επιχειρήσεων του Ελληνικού Στρατού (άνοιξη 1920), δεν περιορίστηκε μόνο στα καθήκοντα του Επιτελούς - Συνδέσμου, αλλά έσπευσε στην πρώτη γραμμή του μετώπου για να αγωνιστεί και πάλι ως πεζός αξιωματικός και πάλι να διακριθεί. Γι' αυτή την εθελοθυσία του ριψοκίνδυνου λοχαγού, θα γράψει αργότερα ο Επιτελάρχης του Στρατηγείου, Συνταγματάρχης Πεζικού Θεόδωρος Πάγκαλος:<br />
<br />
«Αξιωματικός μορφωμένος αρτίως επαγγελματικώς και εμπνεόμενος υπό των ευγενέστερων αισθημάτων αυταπαρνήσεως και φιλοπατρίας. Υπηρετών ευδοκίμως εν τω Επιτελεία ως επιτελής και σύνδεσμος, άμα τη ενάρξει των επιχειρήσεων, παρασυρόμενος υπό του ενθουσιασμού και της φυσικής γενναιότητας του δεν ηρκέσθη εις την εκπλήρωσιν των καθηκόντων του ως επιτελούς, αλλ' έσπευσεν εις την πρώτην γραμμήν της μάχης, αγωνισθείς ως πεζός δι'ό προυτάθη επ'ανδραγαθία». Με τα ίδια καθήκοντα συνέχισε να υπηρετεί στο Γενικό Στρατηγείο μέχρι τα μέσα του Νοεμβρίου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Εκλογές του Νοεμβρίου 1920 και οι Επιπτώσεις τους στο Σώμα των Αξιωματικών </span></b><br />
<br />
Την 1η Νοεμβρίου 1920 διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές, κατά τις οποίες ηττήθηκε ο μέχρι τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, με αποτέλεσμα να αναλάβει αντιβενιζελική κυβέρνηση υπό το Δημήτριο Γούναρη και να επανέλθει, με δημοψήφισμα, ο εξόριστος βασιλιάς Κωνσταντίνος, αφού πρόσφατα τότε είχε πεθάνει ο γιος του βασιλιάς Αλέξανδρος (12 Σεπτεμβρίου 1920). Αμέσως μετά την εκλογική νίκη της, η κυβέρνηση Γούναρη ανακάλεσε στην ενεργό υπηρεσία του στρατού πάρα πολλούς αξιωματικούς (της αντιβενιζελική ς παράταξης) από τους απομακρυνθέντες για πολιτικούς λόγους κατά την περίοδο 1917 - 1920, τους οποίους και έστειλε στο μέτωπο.<br />
<br />
Αντίθετα, δεν προχώρησε σε ευρείας κλίμακας εκκαθαρίσεις του στρατού από τους Βενιζελικούς αξιωματικούς, γιατί συνεχίζονταν στη Μικρά Ασία οι πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον του Τουρκικού στρατού. Έτσι ο αριθμός των αποταχθέντων, παραιτηθέντων και τεθέντων σε διαθεσιμότητα (αυτεπάγγελτα ή με αίτηση τους) ή σε "αναμονή" δεν ξεπέρασαν τους 400 αξιωματικούς. ("En disponibilite"), ήταν η κατάσταση υπηρεσίας αξιωματικών τελείως καινοφανής στο στρατό. Εφαρμόστηκε μετά τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου του 1920 στους ανεπιθύμητους αξιωματικούς της Αμύνης.<br />
<br />
Έτσι, αν κάποιος από αυτούς θεωρείτο δυναμικός και ότι ασκούσε επιρροή στους στρατιώτες ή απλώς ήταν ανεπιθύμητος ετίθετο σε "αναμονή" με 2/3 του μισθού και εξαποστελόταν σε μια επαρχιακή πόλη της παλαιάς Ελλάδας χωρίς να ασχολείτο με καμία υπηρεσία. Κατ' αυτόν τον τρόπο άρχισαν να διαμορφώνονται νέοι συσχετισμοί και συμπεριφορές στα στελέχη του μαχόμενου στη Μικρά Ασία Ελληνικού Στρατού και διαφοροποιήσεις από το μέχρι τότε κλίμα που επικρατούσε μεταξύ τους, με οπωσδήποτε επιπτώσεις και στο αξιόμαχο του στρατεύματος.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Απομάκρυνση από το Μέτωπο και επιστροφή στην Παλαιά Ελλάδα </span></b><br />
<br />
Δεκαπέντε μέρες μετά από τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών, ο Λοχαγός Χριστόδουλος Τσιγάντες βρέθηκε, ως Βενιζελικός αξιωματικός, στην Παλαιά Ελλάδα "εις την διάθεσιν" των φρουραρχείων αρχικά των Αθηνών και μετά της Τριπόλεως. Πιθανόν να είχε τεθεί σε διαθεσιμότητα (αυταπάγγελτα ή με αίτηση του) ή πιθανότατα σε "αναμονή". Δύο μήνες μετά (17 Ιανουαρίου 1921) παντρεύτηκε την καταγόμενη από τη νήσο Ιθάκη, αλλά μόνιμη κάτοικο της Ρουμανίας, Μαρία το γένος Δρακούλη, με την οποία απέκτησε αργότερα δύο αγόρια, το Γεράσιμο (1924) και τον Ελευθέριο (1935).<br />
<br />
Ενώ αυτή ακριβώς η Λακωνική μεταβολή είναι γραμμένη στο "καθ' ομολογίαν" Φύλλο Μητρώου του (συντεταγμένο από τον ίδιο στα 1925), υπάρχει και μία άλλη εκδοχή για την κατάσταση υπηρεσίας, που βρέθηκε αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές. Είναι αυτή του Συνταγματάρχη Πεζικού Σπυρίδωνος Μαλασπίνα (ΣΣΕ / 1920), συμμαθητή του αδελφού του Γιάννη στο Σχολείο Ευελπίδων, ο οποίος, πριν από το θάνατο του, έγραψε σε επιστολή του της 13ης Σεπτεμβρίου 1977 4 (ημέρα της μετακομιδής της τέφρας του νεκρού Υποστράτηγου Χριστόδουλου Τσιγάντε από το Λονδίνο στην Αθήνα.) προς εφημερίδα των Αθηνών για τον αποθανόντα, από επταετίας τότε, Υποστράτηγο ε.α. Χριστόδουλο Τσιγάντε:<br />
<br />
«Τον γνώρισα την άνοιξη του 1921. Μόλις είχε γυρίσει από τη Ρουμανία, όπου είχε πρόσφατα παντρευτεί, αφού είχε παραιτηθεί από το Στρατό. Γύρισε, μόλις έμαθε ότι είχαμε αποδυθεί τον Μάρτιο του 1921 στον πιο σκληρό και πιο ανεπιτυχή αγώνα, από της απόβασης του Στρατού μας στη Σμύρνη το 1919. Γύρισε από τη Ρουμανία ο τότε έφεδρος εκ μονίμων λοχαγός πεζικού Τσιγάντες και αξίωσε και πέτυχε να σταλεί ως έφεδρος (όχι ως μόνιμος) σε διοίκηση λόχου στην πρώτη γραμμή». Υπόψη ότι παρόμοια καταστατική μεταβολή υπηρεσίας δεν είναι καταχωρισμένη στο επίσημο Μητρώο του που τηρείται σήμερα στο ΓΕΣ / 1 ο Επιτελικό Γραφείο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-OVgYtvV9D0o/WI2OyCAFRiI/AAAAAAAAo9I/8AVz6Iv9LNctaVS_1FFbdnfUlOFV6CZ3ACLcB/s1600/%25CE%2595%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%2599%2B%25CE%25A3%25CE%2595%25CE%25A7%25CE%2597%25CE%25A1%2B030a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="252" src="https://2.bp.blogspot.com/-OVgYtvV9D0o/WI2OyCAFRiI/AAAAAAAAo9I/8AVz6Iv9LNctaVS_1FFbdnfUlOFV6CZ3ACLcB/s400/%25CE%2595%25CE%25A3%25CE%259A%25CE%2599%2B%25CE%25A3%25CE%2595%25CE%25A7%25CE%2597%25CE%25A1%2B030a.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Για Δεύτερη Φορά στο Μέτωπο της Μικράς Ασίας 1921 </span></b><br />
<br />
Τον Απρίλιο του 1921 και οπωσδήποτε μετά από επίμονη δική του αίτηση, ο Λοχαγός Χριστόδουλος Τσιγάντες, είτε ως μόνιμος είτε ως έφεδρος εκ μονίμων, στάλθηκε και πάλι στη Μικρά Ασία και τοποθετήθηκε ως διοικητής λόχου στο 12ο Σύνταγμα Πεζικού (ΙΙΙης Μεραρχίας), το οποίο τότε βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Από τότε και επί πέντε περίπου μήνες έλαβε μέρος, με τα ίδια καθήκοντα, σε όλες τις (προς ανατολάς) επιθετικές επιχειρήσεις του Συντάγματος προς το Σαγγάριο ποταμό. Συγκεκριμένα, συμμετείχε στις μάχες: Ανεγκιόλ, Αλατζά Νταγ, Εσκί Σεχίρ, ποταμού Σαγγαρίου και Σαπάντζας.<br />
<br />
Τη νύχτα 12 / 13 Αυγούστου 1921, κατά τη διάρκεια της μάχης της Σαπάντζας, το 12ο Σύνταγμα Πεζικού είχε εγκατασταθεί στη μόλις τότε καταληφθείσα αμυντική γραμμή επί της ανατολικής κορυφής του υψώματος Γιλδίζ Νταγ, όπου δεχόταν συνεχή καταιγιστικά εχθρικά πυρά. Ένας από τους σοβαρά τραυματισμένους εκείνης της εφιαλτικής νύχτας ήταν και ο Λοχαγός Τσιγάντες. Μεταφέρθηκε αμέσως σε στρατιωτικό νοσοκομείο, απ' όπου αργότερα, και μετά την ανάρρωση του, έλαβε αναρρωτική άδεια μέχρι της 27 Οκτωβρίου 1921.<br />
<br />
Έτσι άφησε πίσω του, για δεύτερη και τελευταία φορά, ένα στρατό, ο οποίος, μετά από δυόμισι περίπου χρόνια συνεχών αγώνων και θυσιών εναντίον των Τούρκων, είχε προελάσει μέχρι και πέρα από τον ποταμό Σαγγάριο, στα βάθη της αφιλόξενης Μικράς Ασίας. Για τα επιδειχθέντα αξιόλογα ψυχικά, ηθικά και επαγγελματικά του προσόντα, τα οποία επισημαίνει ιδιαίτερα ο τότε Διοικητής του Συντάγματός του (12ου), Συνταγματάρχης Πεζικού Νικόλαος Σουμπασάκος, αλλά κυρίως για την καθ' όλα υπέροχη πολεμική δράση της στην πρώτη γραμμή του μετώπου, τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας και δύο χρόνια αργότερα (1923) με το παράσημο του Αργυρού Σταυρού του Τάγματος του Σωτήρος (για την εν γένει δράση του κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία).<br />
<br />
Εδώ πρέπει να προσθέσουμε, ότι την εποχή που ο Λοχαγός Χριστόδουλος Τσιγάντες υπηρετούσε για δεύτερη και τελευταία φορά στο μέτωπο (Απρίλιος - Οκτώβριος 1921) υπηρέτησε ταυτόχρονα στη Μικρά Ασία και η μητέρα του Ευγενία ως Εθελόντρια Αδελφή Νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού. Ενώ ο αδελφός του Γιάννης, τότε μόνιμος ανθυπολοχαγός πεζικού, είχε τραυματιστεί σοβαρότατα το Μάρτιο του ίδιου χρόνου στη φονική μάχη της Κοβαλίτσας.<br />
<br /><span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1921 - 1935</b></span><br /><br /><b><span style="color: #3d85c6;">Μεταπολεμικά</span></b><br />
<br />
Μετά το τέλος της αναρρωτικής άδειας του, έφυγε από την Ελλάδα και ταξίδεψε στη Ρουμανία, όπου παρέμεινε επί έναν περίπου χρόνο και ασχολήθηκε με ιδιωτικές υποθέσεις του. Επέστρεψε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1922 και τοποθετήθηκε στο Υπουργείο των Στρατιωτικών, όπου ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα, στην Ανακριτική Επιτροπή της Επαναστάσεως του 1922, πρόεδρος της οποίας ήταν ο Υπουργός Στρατιωτικών, Υποστράτηγος Θεόδωρος Πάγκαλος. Στο τέλος του 1922, μετά από σύντομη παραμονή στο Στρατιωτικό Σχολείο Ευελπίδων, από τις 16 Νοεμβρίου έως τις 30 Δεκεμβρίου 1922, τοποθετήθηκε στη Στρατιά του Έβρου και υπηρέτησε από την 1η Ιανουαρίου έως το Σεπτέμβριο του 1923 στο Στρατηγείο της Στρατιάς.<br />
<br />
Από το Σεπτέμβριο του 1923 έως το Μάρτιο του 1924 στο Γ' Σώμα Στρατού και στην ΧΙη Μεραρχία Πεζικού, ενώ στις 15 Δεκεμβρίου 1923 προβιβάστηκε στο βαθμό του Ταγματάρχη. Από το 1924 έως το 1929 υπηρέτησε στο 50ο Σύνταγμα Πεζικού στη Θεσσαλονίκη, ως Διοικητής Τάγματος, περίοδος Μάρτιος-Δεκέμβριος 1924, στο 1ο Τάγμα Προκαλύψεως στη Φλώρινα, ως Υποδιοικητής, περίοδος Ιανουάριος-Ιούνιος 1925, στην Ελληνική Πρεσβεία στο Βουκουρέστι, ως Στρατιωτικός Ακόλουθος περίοδος Αύγουστος 1925 - Σεπτέμβριος 1926, στην Προπαρασκευαστική Σχολή Υπαξιωματικών Κέρκυρας στο 10° Τάγμα Πεζικού.<br />
<br />
Αρχικά ως Διοικητής περίοδος Οκτώβριος 1926 - Σεπτέμβριος 1927 και στη συνέχεια από τον Οκτώβριο του 1927 έως τον Αύγουστο του 1929, ως Διευθυντής Σπουδών και από την 1 Σεπτεμβρίου έως τις 17 Οκτωβρίου 1929 ως Υποδιοικητής. Το τρίτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου 1929, άρχισε τη διετή φοίτηση του στη Σχολή Πολέμου με τους αξιωματικούς της 4ης Εκπαιδευτικής Σειράς, ενώ έδωσε επιτυχείς εξετάσεις για την Ανωτέρα Σχολή Πολέμου των Παρισίων (Ecole Supirieure de Guerre). Μετά το πρώτο εκπαιδευτικό έτος, τοποθετήθηκε στο 50ο Σύνταγμα Πεζικού στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Γαλλία για διετή φοίτηση την περίοδο από το 1930 έως το 1932 και απέκτησε δίπλωμα πολιτικών και οικονομικών επιστημών (Sciences Po).<br />
<br />
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, τοποθετήθηκε τον Ιούνιο του 1932 στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου και ανέλαβε Υφηγητής στην έδρα της Ιστορίας, θέση που διατήρησε μέχρι τις αρχές του Οκτωβρίου 1933, όταν αποσπάστηκε και τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού. Το 1934 προήχθη σε Αντισυνταγματάρχη κατ' εκλογήν και μέχρι τις αρχές του 1935 υπηρέτησε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού μέχρι τα μέσα Μαρτίου 1934, στο 18ο Τάγμα Πεζικού στο Βαθύ Σάμου από 16 Μαρτίου 1934 μέχρι τις 24 Ιανουαρίου 1935 και στο 22ο Σύνταγμα Πεζικού στη Μυτιλήνη από τις 25 Ιανουαρίου 1935 μέχρι την εκδήλωση του στρατιωτικού κινήματος της 1ης Μαρτίου του ίδιου χρόνου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Εκούσια Διακοπή της Στρατιωτικής Υπηρεσίας του </span></b><br />
<br />
Η πολιτικοστρατιωτική κατάσταση που είχε διαμορφωθεί, το φθινόπωρο του 1921, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη Μικρά Ασία (αλλαγή κυβέρνησης και κατ' επέκταση πολιτικού προσανατολισμού, οι προηγηθείσες παρατεταμένες επιχειρήσεις στο μέτωπο και η αρχόμενη επικίνδυνη στασιμότητα στην εκτεταμένη αμυντική γραμμή που κατείχε μέχρι τότε ο Ελληνικός Στρατός, οι ορατές βαθιές αντιθέσεις ανάμεσα στους αξιωματικούς των δύο αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων και άλλα γεγονότα που προφανώς θα οδηγούσαν σε αδιέξοδα) ίσως να επηρέασαν αποφασιστικά το Λοχαγό Τσιγάντε.<br />
<br />
Ο οποίος, γεμάτος πικρία, μετά το τέλος της αναρρωτικής άδειας του, έφυγε από την Ελλάδα, χωρίς να γνωρίζουμε με ποιον τρόπο, κάτω από ποιες ακριβώς συνθήκες και με ποιες πιθανόν "καταστατικές" συνέπειες από τη στρατιωτική υπηρεσία, και πήγε στη Ρουμανία. Εκεί παρέμεινε επί έναν περίπου χρόνο, ασχολούμενος με ιδιωτικές υποθέσεις του. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-W0tS9IccmhI/WI4UN9roeSI/AAAAAAAAo9c/Qabpqc4co_cd5qO_NbT14HB30iF647doQCLcB/s1600/3_2--2-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="248" src="https://3.bp.blogspot.com/-W0tS9IccmhI/WI4UN9roeSI/AAAAAAAAo9c/Qabpqc4co_cd5qO_NbT14HB30iF647doQCLcB/s400/3_2--2-thumb-large.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Επιστροφή στην Ελλάδα και Συνέχιση της Υπηρεσίας του στο Στρατό </span></b><br />
<br />
Αμέσως μετά την κατάρρευση του μετώπου και την οδυνηρή, ολοσχερή καταστροφή ολόκληρης σχεδόν της Ελληνικής Στρατιάς της Μικράς Ασίας (13 - 31 Αυγούστου 1922), εξερράγη (11 Σεπτεμβρίου 1922) στα νησιά Χίο και Μυτιλήνη, όπου είχαν καταφύγει υπολείμματα του στρατού και πλοία του πολεμικού ναυτικού, στρατιωτική επανάσταση, η οποία σύντομα επικράτησε αναίμακτα σε ολόκληρη τη χώρα, ως "Επανάστασις 1922". Ο Λοχαγός Χριστόδουλος Τσιγάντες, πληροφορήθηκε τα δραματικά γεγονότα που συνέβησαν στη μητέρα πατρίδα και την επελθούσα πολιτική μεταβολή.<br />
<br />
«Εμπνεόμενος πάντοτε υπό των ευγενέστερων αισθημάτων αυταπαρνήσεως και φιλοπατρίας, άμα τη εκρήξει της Επαναστάσεως έσπευσεν εκ των πρώτων όπως προσφέρη τας υπηρεσίας του δια την επούλωσιν των τραυμάτων της εθνικής καταστροφής. Εργαζόμενος ευδοκίμως εν Ρουμανία, δεν εδίστασε να εγκατάλειψη ύψιστα συμφέροντα οικογενειακά και ιδωτικάς υποθέσεις ίνα να συμβάλη εις το έργον ανασυγκροτήσεως του στρατού». (Υποστράτηγος Θεόδωρος Πάγκαλος).<br />
<br />
Μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα (Οκτώβριος 1922), αμέσως τοποθετήθηκε στο Υπουργείο των Στρατιωτικών και ανέλαβε καθήκοντα, πιθανόν ως γραμματέας, στην Ανακριτική Επιτροπή -της "Επαναστάσεως του 1922"- πρόεδρος της οποίας ήταν ο Υπουργός των Στρατιωτικών, Υποστράτηγος Θεόδωρος Πάγκαλος. Περί το τέλη του 1922 και μετά την πρόσκαιρη μετάθεση του και σύντομη υπηρεσία του στο Στρατιωτικό Σχολείο Ευελπίδων (16 Νοεμβρίου-30 Δεκεμβρίου 1922), ζήτησε να τοποθετηθεί στη Στρατιά του Έβρου, πράγμα που πέτυχε. Έτσι υπηρέτησε διαδοχικά:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Στο Στρατηγείο της Στρατιάς (1η Ιανουαρίου-Σεπτέμβριος 1923). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Στο Γ' Σώμα Στρατού και στην ΧΙη Μεραρχία Πεζικού (Σεπτέμβριος 1923 - Μάρτιος 1924). </li>
</ul>
<br />
Στις 15 Δεκεμβρίου 1923 προβιβάστηκε στο βαθμό του Ταγματάρχη. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Υπηρεσία και Καθήκοντα του στο Στρατό από το 1924 μέχρι το 1929 </span></b><br />
<br />
Στην πενταετία 1924 - 1929, ο Ταγματάρχης Τσιγάντες υπηρέτησε (με τοποθέτηση ή απόσπαση) σε Μονάδες και Επιτελεία του Ελληνικού Στρατού, όπως παρακάτω:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Στο 50ο Σύνταγμα Πεζικού (Θεσσαλονίκη), ως Διοικητής Τάγματος (Μάρτιος - Δεκέμβριος 1924). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Στο 1ο Τάγμα Προκαλύψεως (Φλώρινα), ως Υποδιοικητής (Ιανουάριος - Ιούνιος 1925). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Στην Ελληνική Πρεσβεία στο Βουκουρέστι (Ρουμανία), ως Στρατιωτικός Ακόλουθος (Αύγουστος 1925 - Σεπτέμβριος 1926). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Στην Προπαρασκευαστική Σχολή Υπαξιωματικών Κέρκυρας, αρχικά ως Διοικητής (Οκτώβριος 1926 - Σεπτέμβριος 1927) και μετέπειτα ως Υποδιοικητής και Διευθυντής Σπουδών (Οκτώβριος 1927 - Αύγουστος 1929). </li>
</ul>
<br />
Σύμφωνα με τις Διαδοχικές Σημειώσεις που του έγραψαν οι προϊστάμενοι του, η επίδοση και απόδοση του σε όλες τις θέσεις που υπηρέτησε κατά την περίοδο 1924 - 1929 υπήρξαν άριστες. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στα Σχολεία Πολέμου της Ελλάδας και της Γαλλίας </span></b><br />
<br />
Ο Ταγματάρχης Τσιγάντες πέτυχε στις εισιτήριες εξετάσεις για το σχολικό έτος 1929 / 1930 της (Ανωτέρας) Σχολής Πολέμου, που είχε την έδρα της στην Αθήνα (εγκαταστάσεις του Σχολείου Ευελπίδων). Σύμφωνα όμως με πάγια τότε διαταγή του Γενικού Επιτελείου Στρατού έπρεπε να υπηρετήσει πριν από τη φοίτηση του στη Σχολή Πολέμου, σε μονάδα εκστρατείας. Έτσι, τοποθετήθηκε από τη Προπαρασκευαστική Σχολή Υπαξιωματικών στο 10° Τάγμα Πεζικού (Κέρκυρα), όπου υπηρέτησε ως Υποδιοικητής για λίγο χρονικό διάστημα (1 Σεπτεμβρίου-17 Οκτωβρίου 1929).<br />
<br />
Το τρίτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου 1929, άρχισε η διετής φοίτηση στη Σχολή Πολέμου των επιτυχόντων αξιωματικών της 4ης Εκπαιδευτικής Σειράς, μεταξύ των οποίων ήταν και ο γλωσσομαθής Ταγματάρχης Τσιγάντες, ο οποίος, ως σπουδαστής, έδωσε εξετάσεις για την Ανωτέρα Σχολή Πολέμου των Παρισίων (Ecole Supirieure de Guerre) και πέτυχε. Μόλις τελείωσε το πρώτο εκπαιδευτικό έτος, τοποθετήθηκε στο 50ο Σύνταγμα Πεζικού (Θεσσαλονίκη) και στη συνέχεια στάλθηκε στη Γαλλία για διετή φοίτηση (1930 - 1932) στην αντίστοιχη Στρατιωτική Σχολή.<br />
<br />
Εκεί, όχι μόνο διακρίθηκε, σύμφωνα με το επίσημο έγγραφο του Γάλλου Στρατηγού Διοικητή της Σχολής, για την επίδοση και απόδοση του, αλλά πήρε και δίπλωμα πολιτικών και οικονομικών επιστημών ("Sciences Po"). Επιστρέφοντας, μετά το πέρας των σπουδών του από το Παρίσι, τοποθετήθηκε τον Ιούνιο του 1932 στην (Ανωτέρα) Σχολή Πολέμου και ανέλαβε Υφηγητής στην έδρα της Ιστορίας, την οποία διατήρησε μέχρι τις αρχές του Οκτωβρίου 1933 που αποσπάστηκε και στη συνέχεια τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού. Από τότε και μέχρι τις αρχές του 1935 υπηρέτησε διαδοχικά:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Στο Γενικό Επιτελείο Στρατού μέχρι τα μέσα Μαρτίου 1934. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Στο 18ο Τάγμα Πεζικού (Βαθύ Σάμου) από 16 Μαρτίου 1934 μέχρι τις 24 Ιανουαρίου 1935. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Στο 22ο Σύνταγμα Πεζικού (Μυτιλήνη) από τις 25 Ιανουαρίου 1935 μέχρι την εκδήλωση του στρατιωτικού κινήματος της 1ης Μαρτίου του ίδιου χρόνου. </li>
</ul>
<br />
Υπόψη ότι από το 1934 είχε προαχθεί στο βαθμό του Αντισυνταγματάρχη κατ' εκλογήν. Θα πρέπει τέλος να προσθέσουμε εδώ ότι από διάφορα κατά καιρούς δημοσιεύματα φαίνεται πως οι αδελφοί Τσιγάντε, καίτοι ακραιφνείς φιλελεύθεροι, ανήκαν στο στενό περιβάλλον του Στρατηγού Θεόδωρου Πάγκαλου. Αυτό συμπεραίνεται και από την υπηρεσία του Αντισυνταγματάρχη Χριστόδουλου Τσιγάντε στο κέντρο ή στην περιφέρεια ανάλογα με την κάθε φορά δυνατότητα του Στρατηγού να παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα της χώρας κατά την περίοδο 1924 - 1935.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-UqgExYIKH1A/WI4eI9hdP6I/AAAAAAAAo-E/fZ31ouZQMdAU_Vmm7666gSrA0f0XxWSDwCLcB/s1600/Noname.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="246" src="https://3.bp.blogspot.com/-UqgExYIKH1A/WI4eI9hdP6I/AAAAAAAAo-E/fZ31ouZQMdAU_Vmm7666gSrA0f0XxWSDwCLcB/s400/Noname.jpg" width="400" /></a></div>
<br /><span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1935 - 1939</b></span><br /><br />Το 1934 μυήθηκε στην «Εθνική Στρατιωτική Οργάνωση» (Ε.Σ.Ο), από τον αδελφό του Γιάννη Τσιγάντε και ανέλαβε, μαζί με το Συνταγματάρχη Ιωάννη Γρηγοράκη, το Γραφείο Πληροφοριών του Επιτελείου της. Το βράδυ της 1ης Μαρτίου 1935, από κοινού με το Συνταγματάρχη Πεζικού Στέφανο Σαράφη, εισήλθαν στο Στρατώνα της Διλοχίας Ευζώνων στου Μακρυγιάννη, τον οποίο και κατέλαβαν. Αντέδρασε όμως, ο τότε Υπουργός των Στρατιωτικών, Αντιστράτηγος Γεώργιος Κονδύλης, ο οποίος με δυο άρματα μάχης κι έναν ουλαμό πυροβολικού υπό το Λοχαγό Πυροβολικού Γεώργιο Κουρούκλη, αντέστρεψε την κατάσταση, έκαμψε την αντίσταση τους και τους υποχρέωσε να παραδοθούν, με συνέπεια να φυλακιστούν.<br />
<br />
Ανάλογη ήταν η τύχη της προσπάθειας του αδελφού του στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Η δίκη του άρχισε στις 18 Μαρτίου με την κατηγορία της «εσχάτης προδοσίας» και διήρκησε 13 ημέρες. Με απόφαση του Στρατοδικείου, της 1ης Απριλίου 1935, του επιβλήθηκε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης και στρατιωτική καθαίρεση, η οποία και εκτελέστηκε στις 2 Απριλίου 1935 στο χώρο των τότε Στρατώνων Πεζικού στα Ιλίσια, στη σημερινή περιοχή Πάρκου Ελευθερίας και Μεγάρου Μουσικής. Μεταφέρθηκε στην τάξη του στρατιώτη και παρέμεινε έγκλειστος στις φυλακές μέχρι το τέλος του 1935, ενώ μετά την παλινόρθωση του βασιλιά Γεωργίου Β' και την αμνηστία που χορήγησε, έλαβε χάρη και αποφυλακίστηκε.<br />
<br />
Το Νοέμβριο του 1936 έλαβε άδεια να εγκατασταθεί στο εξωτερικό και το φθινόπωρο του 1939 βρέθηκε στην Αίγυπτο.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Συμμετοχή του στο Στρατιωτικό Κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935</span></b><br />
<br />
Το Κίνημα της 1ης Μαρτίου του 1935 ήταν η προτελευταία από μία σειρά πολιτικοστρατιωτικών αναταραχών και εκτροπών (επαναστάσεων, κινημάτων, αντiκινημάτων και πραξικοπημάτων) που άρχισαν από τα μέσα Αυγούστου του 1916 με το Κίνημα της "Εθνικής Αμύνης" στη Βόρεια Ελλάδα και τελείωσαν με το πραξικόπημα των ενόπλων δυνάμεων της 9ης Οκτωβρίου 1935 για την επαναφορά του πολιτεύματος της Βασιλείας και την, στη συνέχεια, επιβολή του καθεστώτος της κυβέρνησης του Υποστρατήγου ε.α Ιωάννη Μεταξά (4ης Αυγούστου 1936).<br />
<br />
Στη διάρκεια της ταραχώδους εκείνης 20ετίας, καλλιεργήθηκε και επικράτησε ένα έξαλλο κομματικό μίσος που σπάραξε ολόκληρη τη χώρα και κράτησε συνεχώς διχασμένο τον Ελληνικό λαό και τις ένοπλες δυνάμεις του, με συνέπεια να σημειωθούν κατ' επανάληψη εξεγέρσεις, ταραχές και έκτροπα που δεν τιμούσαν τις εκάστοτε πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες και των δύο μεγάλων αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων (φιλελευθέρων και λαϊκών), αλλά και με δυσμενείς επιπτώσεις στο ηθικό κύρος της χώρας. Στις αρχές του 1932 και όταν στην εξουσία ήταν κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, ιδρύθηκε η μυστική "ΕΣΟ" (Εθνική Στρατιωτική Οργάνωση) από νέους αξιωματικούς, απόφοιτους της Σχολής Ευελπίδων (κυρίως των Τάξεων 1920, 1921 και 1922).<br />
<br />
Η οποία "φιλοδοξούσε να αναμορφώσει το στρατό, μεταβάλλοντας τον σε αυτόνομη οργάνωση επίλεκτων, ανεξαρτητοποιημένη από την πολιτική". Οι ιδρυτές της ήταν κυρίως Βενιζελικοί αξιωματικοί, μεταξύ των οποίων ήταν και ο αρχηγός της Τάξης του 1920, Λοχαγός Πεζικού Ιωάννης Τσιγάντες. Ο Αντισυνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες, ακραιφνής Βενιζελικός αξιωματικός, μυήθηκε το 1934, από το νεότερο αδελφό του Γιάννη στους σκοπούς και τις επιδιώξεις της ΕΣΟ και λίγο καιρό αργότερα ανέλαβε, μαζί με το Συνταγματάρχη Ιωάννη Γρηγοράκη, το Γραφείο Πληροφοριών του Επιτελείου της Οργάνωσης, που τότε αριθμούσε 250 περίπου αξιωματικούς μέλη.<br />
<br />
Ύστερα από σημαντικά πολιτικά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του 1934, με πρωταγωνιστές κυρίως πολιτικούς, αλλά και στρατιωτικούς, των δύο βασικά πολιτικών παρατάξεων -Φιλελεύθερων και Λαϊκών- και με τις ποικίλες δραστηριότητες των μελών, πολιτικών και στρατιωτικών, των δύο Βενιζελογενών στρατιωτικών οργανώσεων "Δημοκρατικής Αμύνης" και "ΕΣΟ", εκδηλώθηκε την 1η Μαρτίου 1935 κίνημα στρατιωτικών προς ανατροπήν της απ' το 1932 εκλεγμένης κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος υπό τον Παναγή Τσαλδάρη. Στο κίνημα αυτό, η συμμετοχή των εν ενεργεία Βενιζελικών αξιωματικών -στρατού και ναυτικού- ήταν σχεδόν καθολική.<br />
<br />
Σύμφωνα λοιπόν με το μυστικό σχέδιο ενεργείας της εξέγερσης, προβλέπονταν για τα στρατεύματα της φρουράς Αθηνών μόνο δύο αιφνιδιαστικές επεμβάσεις. Μια στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και μία στο Στρατώνα "Μακρυγιάννη" (κοντά στην Ακρόπολη). Και στις δυο έλαβαν μέρος, με πρωταγωνιστικό ρόλο, οι αδελφοί Τσιγάντε. Το βράδυ της 1ης Μαρτίου, ο Συνταγματάρχης Πεζικού Στεφανος Σαράφης, μαζί με τον Αντισυνταγματάρχη Χριστόδουλο Τσιγάντε και άλλους δυο συνταγματάρχες (6 - 7 άτομα συνολικά), εισήλθαν στο Στρατώνα της Διλοχίας Ευζώνων (του "Προτύπου Τάγματος") στου "Μακρυγιάννη", τον οποίο και κατέλαβαν, περιορισθέντες σ'αυτήν και μόνο την επιτυχία τους.<br />
<br />
Όμως σ' εκείνη την επέμβαση των επαναστατών αντέδρασε αμέσως, με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, ο τότε Υπουργός των Στρατιωτικών, Αντιστράτηγος Γεώργιος Κονδύλης, ο οποίος με δυο άρματα μάχης κι έναν ουλαμό πυροβολικού υπό το Λοχαγό Πυροβολικού Γεώργιο Κουρούκλη που έστειλε εκεί, έκαμψε την αντίσταση τους και τους υποχρέωσε να παραδοθούν και στη συνέχεια να φυλακιστούν. Και στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, η προσπάθεια της, υπό το Λοχαγό Γιάννη Τσιγάντε, ομάδας επαναστατών αξιωματικών τελικά απέτυχε, γιατί το σύνολο των μαθητών αρνήθηκαν να υπακούσουν στις διαταγές τους, με αποτέλεσμα να αποπειραθούν να διαφύγουν προς το Ναύσταθμο, αλλά καθ' οδόν να συλληφθούν.<br />
<br />
Τελικά, το κίνημα εκείνο είχε οικτρή αποτυχία στο σύνολο του, για λόγους αδυναμίας ταυτόχρονης εφαρμογής του σχεδίου ενεργείας σε ολόκληρη τη χώρα και έλλειψης συντονισμού μεταξύ των στρατιωτικών σχηματισμών και μονάδων που επρόκειτο να λάβουν μέρος σ' αυτό, αλλά κυρίως ένεκα της παντελούς απουσίας υπεύθυνου αρχηγού και συντονιστού, αφού δεν είχε οριστεί ή εκλεγεί πριν από την εκδήλωση του. Έτσι, οι Λαϊκοί διατήρησαν τον έλεγχο της κατάστασης σε ολόκληρη τη χώρα και η κυβέρνηση τους παρέμεινε στην εξουσία.<br />
<br />
Επακολούθησαν ευρείας κλίμακας συλλήψεις και φυλακίσεις πολιτικών, στρατιωτικών και πολιτών που είχαν οποιαδήποτε σχέση ή ανάμειξη στην προπαρασκευή και την εκτέλεση της συνωμοτικής εξέγερσης του στρατού και του ναυτικού. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Συνέπειες από τη Συμμετοχή του στο Στρατιωτικό Κίνημα </span></b><br />
<br />
Μετά την καταστολή του κινήματος και την αποκατάσταση της τάξης σ' ολόκληρη τη χώρα, άρχισαν οι διώξεις κατά των συμμετασχόντων στην επαναστατική εκείνη κίνηση με την παραπομπή στο στρατοδικείο, με διάφορες κατηγορίες, 1.130 συνολικά αξιωματικών και ιδιωτών. Πρώτη άρχισε η δίκη, στις 18 Μαρτίου, των επαναστατών της Αθήνας (Σαράφη, αδελφών Τσιγάντε κ.α.) με την κατηγορία της "Εσχάτης Προδοσίας". Η πολύκροτη εκείνη δίκη διήρκησε 13 ημέρες. Με απόφαση του Στρατοδικείου, της 1ης Απριλίου 1935, επιβλήθηκε στα ηγετικά στελέχη του κινήματος, μεταξύ των οποίων ήταν και οι αδελφοί Τσιγάντε, η ποινή της ισόβιας κάθειρξης και η συνεπαγόμενη -από το Στρατιωτικό Ποινικό Κώδικα- στρατιωτική καθαίρεση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-QAV0wco5IDE/WI4h1mE2MuI/AAAAAAAAo-Q/2XSJnFj3clMDV3xfWPGIxKyBmlphXJamQCLcB/s1600/6611.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="295" src="https://4.bp.blogspot.com/-QAV0wco5IDE/WI4h1mE2MuI/AAAAAAAAo-Q/2XSJnFj3clMDV3xfWPGIxKyBmlphXJamQCLcB/s400/6611.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η οποία και εκτελέστηκε στις 2 Απριλίου 1935 στο χώρο των τότε Στρατώνων Πεζικού στα Ιλίσια (σημερινή περιοχή Πάρκου Ελευθερίας και Μεγάρου Μουσικής). Πέρα από τις επιβληθείσες διάφορες αυστηρές ποινές από το Στρατοδικείο, 1.500 περίπου αξιωματικοί και των τριών κλάδων (Στρατού, Ναυτικού και Αεροπορίας) αποτάχθηκαν για συμμετοχή τους σε εκείνο το κίνημα. Ο απότακτος πλέον και μεταφερθείς στην τάξη του στρατιώτη -λόγω της καθαίρεσης- Χριστόδουλος Τσιγάντες, με υψηλό ωστόσο αίσθημα ευθύνης, σταθερότητα στις πεποιθήσεις του και χαρακτηριστική καρτερικότητα, παρέμεινε έγκλειστος στις φυλακές μέχρι το τέλος του 1935.<br />
<br />
Μετά την παλινόρθωση του βασιλιά Γεωργίου Β' (25 Νοεμβρίου) και τη χορηγηθείσα από αυτόν αμνηστία, έλαβε χάρη και αποφυλακίστηκε, πιθανόν δε να εξορίστηκε αργότερα, από την κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά, για κάποιο χρονικό διάστημα. Τέλος, το Νοέμβριο του 1936 έλαβε άδεια να εγκατασταθεί στο εξωτερικό -ίσως στη Ρουμανία. Δεν είναι ωστόσο ευρύτερα γνωστός ο κύκλος των ιδιωτικών ενασχολήσεων και εργασιών του κατά την παραμονή του εκτός Ελλάδας και μέχρι το φθινόπωρο του 1939 που βρέθηκε στην Αίγυπτο.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1939 - 1948 </b></span><br />
<br />
Όταν ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν εγκαταστημένος στη Γαλλία, όπου ζήτησε και κατετάγη στη «Λεγεώνα των Ξένων» και στη συνέχεια τοποθετήθηκε σύνδεσμος με τις «Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις» του στρατηγού Σαρλ Ντε Γκωλ σε επιχειρήσεις στην Ανατολική Αφρική υπό τον στρατηγό Λεκλέρκ. Το Δεκέμβριο του 1940, εστάλη στο Χαρτούμ του Σουδάν και τέθηκε στη διάθεση του Γάλλου Στρατηγού Λεζεντιλόμ (Legentilhomme), από τον οποίο ζήτησε να υπηρετήσει στη «Γαλλική Ταξιαρχία της Ανατολής» (Brigade d' Orient) που πολεμούσε στην Ιταλική Ερυθραία στην περιοχή της Ανατολικής Αφρικής με διοικητή το διάσημο Συνταγματάρχη Μονκλάρ (Monclar).<br />
<br />
Συμμετείχε στην εκστρατεία κατά των Ιταλών και στον αγώνα για την κατάληψη του Κέρεν, φρουρίου άμυνας των Ιταλικών δυνάμεων στην Ερυθραία ως την πτώση του φρουρίου στις 27 Μαρτίου 1941, όταν περατώθηκε η εκστρατεία στην Αιθιοπία, ενώ στη συνέχεια επέστρεψε στην Παλαιστίνη. Εκεί συναντήθηκε με το Γάλλο Συνταγματάρχη και κατόπιν Στρατηγό Πιερ Καινίνγκ (Pierre Koenig), ο οποίος του πρότεινε και πήγε μαζί του στο Γαλλικό στρατόπεδο «Καστίνα» (Qastina), στην Ιερουσαλήμ, όπου και παρέμεινε για αρκετό χρόνο μαζί με τους Γάλλους της «Λεγεώνας των Ξένων».<br />
<br />
Πολέμησε στη μάχη της τοποθεσίας Μπιρ Χακέιμ, στην οποία επικράτησαν οι Γερμανικές δυνάμεις, ο Τσιγάντες ήταν από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν το Σημείο Στηρίγματος. Το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1943, συνεργάστηκε με με τη «Γαλλική Φάλαγγα» του Στρατηγού Λεκλέρκ (Leklerc), στις πολεμικές επιχειρήσεις των Συμμάχων στην Τυνησία και συμπλήρωσε περίπου δύο έτη στη συνεργασία του με τις «Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις». Οι Γάλλοι τον τίμησαν με τον Πολεμικό Σταυρό και με Ταξιάρχη των Ιπποτών της Λεγεώνας της Τιμής, ενώ για τη δράση του στη Μέση Ανατολή τιμήθηκε με τους συνταγματάρχες, Θρασύβουλο Τσακαλώτο και Παυσανία Κατσώτα, με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος.<br />
<br />
Η αμνηστία που του παρασχέθηκε από την Ελληνική εξόριστη κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού του έδωσε τη δυνατότητα να επιστρέψει στις τάξεις του Ελληνικού στρατού και αποκαταστάθηκε παίρνοντας αναδρομικά το βαθμό του συνταγματάρχη, με την απόφαση 31372 / 17 Ιουνίου 1942, που υπέγραψε ο τότε Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως και Υπουργός Στρατιωτικών Παναγιώτης Κανελλόπουλος, σε εφαρμογή του Αναγκαστικού Νόμου 3013 / 1941 «Περί αποκαταστάσεως Αξιωματικών και Ανθυπασπιστών εξελθόντων του Στρατεύματος δια πολιτικούς λόγους», που κυρώθηκε με Βασιλικό Διάταγμα.<br />
<br />
Στη συνέχεια ανέλαβε υπηρεσία στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, πιθανόν τοποθετήθηκε Διοικητής Τάγματος στη ΙΙη Ελληνική Ταξιαρχία. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1942 επισκέφθηκε το στρατόπεδο του «Λόχου Επίλεκτων Αθανάτων» στην Κφαρ-Ιόνα, όπου ζήτησε τη συμφωνία των αξιωματικών και οπλιτών, προκειμένου ν' αναλάβει τη διοίκηση τους. Εξασφάλισε τη συγκατάθεση τους και από τις 15 Σεπτεμβρίου ανέλαβε διοικητής του Λόχου με διαταγή του Υπουργού των Στρατιωτικών. Ο Λόχος μεταστάθμευσε στο Νεοζηλανδικό στρατόπεδο Ελ Μαάντι, όπου έγινε η βασική εκπαίδευση των ανδρών του.<br />
<br />
Ενώ ο Τσιγάντες ζήτησε και πέτυχε την μετονομασία του, ύστερα από εντολή του τότε Αρχηγού ΓΕΣ Μέσης Ανατολής, Αντιστράτηγου Βασιλείου Μαραβέα, σε «Ιερός Λόχος του 1942» και την καθιέρωση εμβλήματος με τη Σπαρτιατική ρήση, «Ή TΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ», καθώς και την αλλαγή της αρχικής αποστολής του Λόχου και διατέλεσε αρχηγός του έως το καλοκαίρι του 1945, σε μια σειρά επιτυχών και ριψοκίνδυνων επιχειρήσεων στη Βόρεια Αφρική -υπό τις διαταγές του στρατηγού Μοντγκόμερι- και στα νησιά του Αιγαίου Πελάγους και τα Δωδεκάνησα. Για τη συμβολή του στην απελευθέρωση των Δωδεκανήσων, ανακηρύχθηκε το 1946, επίτιμος δημότης Ρόδου.<br />
<br />
Το Υπουργείο Στρατιωτικών τον διόρισε, με την υπ' αριθμόν 1050 16 / 29 Οκτωβρίου 1944, παράλληλα με τα καθήκοντα του ως Διοικητού του Ιερού Λόχου, και Στρατιωτικό Διοικητή Αιγαίου Πελάγους και Κυκλάδων, ενώ παρίστατο στις 8 Μαΐου 1945, ως επίσημος εκπρόσωπος της Ελλάδος στην υπογραφή του πρωτοκόλλου παραδόσεως της Γερμανικής Φρουράς Δωδεκανήσου. Στα τέλη Σεπτεμβρίου 1945, με τη συγκατάθεση της Αγγλικής κυβερνήσεως που είχε την ευθύνη της Διοικήσεως των Δωδεκανήσων, Ελληνική Στρατιωτική Αποστολή με αρχηγό το Συνταγματάρχη Τσιγάντε, μαζί με ένα επιτελείο από αξιωματικούς, κυρίως Ιερολοχίτες, εγκαταστάθηκε στη Ρόδο για να βοηθήσουν το έργο της.<br />
<br />
Στις 25 Νοεμβρίου 1946, ο Τσιγάντες προβιβάστηκε στον βαθμό του Ταξιάρχου και στις 4 Απριλίου 1947 ανακλήθηκε στην Αθήνα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στα Μέτωπα της Αφρικής με τις "Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις" 1940 - 1942</span></b><br />
<br />
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος άρχισε, παρότι είχαν προηγηθεί σοβαρά πολιτικοστρατιωτικά γεγονότα στην Κεντρική Ευρώπη την 1η Σεπτεμβρίου 1939 με την απρόκλητη επίθεση του Γερμανικού Στρατού εναντίον της Πολωνίας. Αμέσως μετά (3 Σεπτεμβρίου), η Αγγλία και η Γαλλία κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον της Ναζιστικής Γερμανίας και πολύ αργότερα (10 Ιουνίου 1940) ο δικτάτορας της φασιστικής Ιταλίας Μπενίτο Μουσολίνι θα κηρύξει τον πόλεμο κατά της Αγγλίας και της Γαλλίας που είχε πια ηττηθεί. Όταν η Γαλλία εισήλθε στον πόλεμο, ο Χριστόδουλος Τσιγάντες, ευρισκόμενος τότε στην Αίγυπτο, ζήτησε από το γνωστό του Γάλλο Στρατηγό Ζωρζ (Georges) -τον γνώριζε από το Μακεδονικό Μέτωπο- να καταταγεί στο Γαλλικό Στρατό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-3_FcN4cLR54/WI7JTvcVx0I/AAAAAAAAo-g/bLhNyt8OiN8hh0k8ZqhwLAA3sZ1fv2rmACLcB/s1600/77093434.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="530" src="https://4.bp.blogspot.com/-3_FcN4cLR54/WI7JTvcVx0I/AAAAAAAAo-g/bLhNyt8OiN8hh0k8ZqhwLAA3sZ1fv2rmACLcB/s640/77093434.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Φαίνεται ότι του ήταν αδιανόητο, λόγω του χαρακτήρα του, της φυσικής του ροπής για περιπέτεια, αλλά και της προϊστορίας του, να μένει άπραγος και βουβός θεατής μπροστά στην καινούργια τρομακτική αιματοχυσία που είχε ήδη αρχίσει ν' αντιμετωπίζει ολόκληρη σχεδόν η ανθρωπότητα. Οι διατυπώσεις αποδοχής της κατάταξης του χρονοτρίβησαν γι' αρκετούς μήνες και μόνο το Μάιο του 1940 έλαβε την άδεια να συναντήσει το ΧΧο Γαλλικό Σώμα Στρατού της Αλγερίας. Ήταν πλέον αργά, γιατί μετά από λίγο υπογράφτηκε στο δάσος της Κομπιέν η ανακωχή μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας από το Γάλλο Στρατηγό Εντζιζέρ και τον Αδόλφο Χίτλερ (22 Ιουνίου 1940).<br />
<br />
Ωστόσο, Γαλλικά στρατεύματα που βρέθηκαν τότε στις κτήσεις και αποικίες της Γαλλίας στην Αφρική αποτέλεσαν στη συνέχεια τις "Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις" (Forces Francaises Libres - F.F.L), οι οποίες πολέμησαν με τα Συμμαχικά Στρατεύματα εναντίον των δυνάμεων του Άξονα (Γερμανίας και Ιταλίας) στην Αφρική. Ανώτατος Διοικητής των Γαλλικών στρατευμάτων στις κτήσεις και αποικίες που είχαν προσχωρήσει στην "Ελεύθερη Γαλλία" ήταν ο Στρατηγός Σαρλ ντε Γκωλ (Charles de Gaulle), βοηθούμενος από την "Επιτροπήν της Ελευθέρας Γαλλίας".<br />
<br />
Ο πάντα ανήσυχος Τσιγάντες, που δεν ήθελε να παραμένει αδρανής μετά την υπογραφή της ανακωχής Γαλλίας - Γερμανίας, απευθύνθηκε στο Γάλλο Στρατηγό Κατρού (Catroux) -πρώην Ανώτατο Διοικητή της Γαλλικής Ινδοκίνας- που είχε προσχωρήσει στους Ελεύθερους Γάλλους. Ο Στρατηγός τον κατέταξε στη γνωστή "Λεγεώνα των Ξένων" (Legion Etrangere) με το βαθμό του Λοχαγού και την ιδιότητα του ξένου, από εκεί δε τον απόσπασε στο Επιτελείο των "Ελεύθερων Γαλλικών Δυνάμεων" που είχε την έδρα του στο Κάιρο της Αιγύπτου, όπου και παρέμεινε ως σύνδεσμος για ένα χρονικό διάστημα.<br />
<br />
Οι πρώτες πολεμικές επιχειρήσεις μεταξύ Βρετανικών και Ιταλικών στρατευμάτων στη Βόρεια Αφρική είχαν ήδη αρχίσει από τον Ιούνιο του 1940, στις οποίες όμως οι Γάλλοι δε συμμετείχαν για αρκετό χρόνο. Αυτό ανάγκασε τον Τσιγάντε στη διακαή επιθυμία του να πολεμήσει, να ζητήσει επίμονα να τον στείλουν σε μέτωπο. Για το λόγο αυτόν αποστέλλεται (Δεκέμβριος του 1940) στο Χαρτούμ του Σουδάν και στη διάθεση του Γάλλου Στρατηγού Λεζεντιλόμ (Legentilhomme), από τον οποίο ζητάει να υπηρετήσει στη Γαλλική "Ταξιαρχία της Ανατολής" (Brigade d' Orient) που τότε πολεμούσε στην Ιταλική Ερυθραία (Ανατολική Αφρική) με διοικητή το διάσημο Συνταγματάρχη Μονκλάρ (Monclar).<br />
<br />
Έτσι λαμβάνει μέρος στην εκστρατεία κατά των Ιταλών κατακτητών και στον αγώνα για την κατάληψη του Κέρεν (βασικού φρουρίου άμυνας των Ιταλικών δυνάμεων στην Ερυθραία). Με την πτώση εκείνου του φρουρίου (27 Μαρτίου 1941) περατώθηκε και η εκστρατεία στην Αιθιοπία. Ο Τσιγάντες έφθασε λίγο αργά στην Ερυθραία και έτσι έλαβε μέρος, για λίγο χρόνο, στις επιχειρήσεις εναντίον των Ιταλών. Μετά επέστρεψε στην Παλαιστίνη και πάλι στη διάθεση των "Ελευθερών Γαλλικών Δυνάμεων". Εδώ θα κάνουμε μια παρένθεση για να μεταφέρουμε μια σημαντική πληροφορία, την οποία περιέλαβε, σε σχετική και πολύ ενδιαφέρουσα διάλεξη του (7 Δεκεμβρίου 1982).<br />
<br />
Ο αείμνηστος Ιερολοχίτης και Καταδρομέας, Αντιστράτηγος ε.α Ιωάννης Μανέτας. Γράφει: «Μετά μίαν ανάπαυλαν εις Αίγυπτον (προφανώς πριν ή μετά από την εκστρατεία των Γάλλων στην Ερυθραία) και κατόπιν της απορριφθείσης αιτήσεως του όπως επανέλθει εις τας τάξεις του στρατού μας, ο οποίος εμάχετο εις Βόρειον Ήπειρον (Ελληνοϊταλικός Πόλεμος 1940 - 1941), προσεκολλήθη εις το εκστρατευτικόν σώμα των Ελευθέρων Γάλλων». Αν λάβει κανείς υπόψη του τον υπέρμετρο πατριωτισμό και τη χαρακτηριστική εθελοθυσία του Αντισυνταγματάρχη Χριστόδουλου Τσιγάντε, δεν αποκλείεται να είναι αληθινή αυτή η εκδοχή.<br />
<br />
Πιθανόν να του το είπε ο ίδιος ο Τσιγάντες ή να το άντλησε μόνος του ο Στρατηγός Μανέτας από κάποια επίσημη πηγή της εποχής εκείνης. Μετά την επιστροφή του (Απρίλιος 1941) από την εκστρατεία της Ερυθραίας, ο Τσιγάντες βρέθηκε και πάλι στις "Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις" (F.F.L) στην Παλαιστίνη, όπου λίγο καιρό αργότερα συναντήθηκε με το Γάλλο Συνταγματάρχη και κατόπιν Στρατηγό Πιερ Καινίνγκ (Pierre Koenig). Τότε, ο Γάλλος αξιωματικός του πρότεινε και πήγε μαζί του στο Γαλλικό στρατόπεδο "Καστίνα" (Qastina) στην Ιερουσαλήμ, όπου και παρέμεινε για αρκετό χρόνο σε αναμονή μαζί με τους Ελευθέρους Γάλλους της Αεγεώνας των Ξένων, τη μονάδα δηλαδή που είχε τοποθετηθεί παλαιότερα.<br />
<br />
Στη συνέχεια, θα παραθέσουμε εδώ, ελεύθερα μεταφρασμένη, μια πολύ ενδιαφέρουσα περικοπή από τον πρόλογο του εξαίρετου βιβλίου του Κόστα ντε Λοβέρδο (Costa de Loverdo) "Le Bataillon Sacre 1942-1945":<br />
<br />
«Ήταν περί το τέλος αυτής της αναμονής, που πληροφορήθηκε από τον πρόξενο του (προφανώς εννοεί τον Έλληνα Πρόξενο στην Ιερουσαλήμ) την επιθυμία του βασιλιά του της Α.Μ Γεωργίου Β', να τον ξαναχρησιμοποιήσει. Από την πλευρά του ενός και του άλλου θα ξεχνιόταν το παρελθόν. Ο Τσιγάντες εγκατέλειψε τη Λεγεώνα των Ξένων ως "ελεύθερος από την ενεργό στρατιωτική υπηρεσία". Η πρώτη επαφή του με το στρατό του, που ξαναβρέθηκε, υπήρξε θεαματική: Βρισκόταν σε αναταραχή γιατί αξίωνε να πολεμήσει χωρίς καθυστέρηση. Ξανατοποθετημένος στην εφεδρεία, ξαναγύρισε στη Λεγεώνα των Ξένων, όπου τον είδα ν' αποβιβάζεται στο Μπιρ Χακέϊμ».<br />
<br />
Πρέπει να ήταν άνοιξη του 1942 (χωρίς να μπορεί να υπολογιστεί η ακριβής ημερομηνία). Με μια διαταγή (υπ' αριθμ. 4210 / 1 Μαΐου 1942) -το μοναδικό επίσημο Γαλλικό έγγραφο που βρέθηκε στο αρχείο της "Λέσχης Καταδρομέων και Ιερολοχιτών"- του Στρατηγού Επιτελάρχη του Σώματος των "Ελεύθερων Γαλλικών Δυνάμεων", ο Αντισυνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες τέθηκε στη διάθεση του Υποστρατήγου - Διοικητή της Γαλλικής Δύναμης "L" Πιερ Καινίγκ από την 1η Ελεύθερη Γαλλική Ταξιαρχία (B.F.L) στην οποία εκτελούσε καθήκοντα Συνδέσμου. Έτσι βρέθηκε "αποβιβαζόμενος" στο Μπιρ Χακέιμ, στο οποίο και θ' αγωνιστεί γενναία, όπως θα δούμε στη συνέχεια, μαζί με τους Ελεύθερους Γάλλους συμπολεμιστές του.<br />
<br />
Από τον Ιανουάριο του 1942, οι Γερμανο-Ιταλικές δυνάμεις του Στρατηγού Ρόμμελ είχαν εξαπολύσει μια ισχυρότατη αντεπίθεση εναντίον της 8ης Βρετανικής Στρατιάς προς ανακατάληψη της Κυρηναϊκής. Η προς τα ανατολικά προέλαση τους ήταν ταχεία και επιτυχής και, αφού ανέτρεψαν διαδοχικές αμυντικές γραμμές των Συμμαχικών στρατευμάτων, έφθασαν, στις αρχές Ιουλίου, μπροστά από την τοποθεσία του Ελ Αλαμέιν (45 μίλια δυτικά της Αλεξάνδρειας), όπου και αναχαιτίστηκαν. Μια από τις γραμμές άμυνας που εξουδετέρωσε κατά την προέλαση του ο Ρόμμελ, με κατά μέτωπο επίθεση και ταυτόχρονη υπερκέραση από το νότο, ήταν η δυτικά της πόλης Τομπρούκ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-uKTODe56S6E/WI7LplIuXhI/AAAAAAAAo-s/zPqyMgpJt1ELYvuIXVa89ysAnz_iCCL8gCLcB/s1600/tsigantes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="293" src="https://2.bp.blogspot.com/-uKTODe56S6E/WI7LplIuXhI/AAAAAAAAo-s/zPqyMgpJt1ELYvuIXVa89ysAnz_iCCL8gCLcB/s400/tsigantes.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Γραμμή που άρχιζε από τη μικρή παράκτια όαση Ελ Γκαζάλα (El Gazala), περνούσε από την τοποθεσία Γκοτ Ελ Ουαλέμπ (Got el Ualeb) και κατέληγε προς το νότο στην τοποθεσία Μπιρ-Χακέιμ (Bir Hakeim) μέσα στην καυτή άμμο της ερήμου. Αυτό το νότιο άκρο (Σημείο Στηρίγματος) της αμυντικής τοποθεσίας, με περίμετρο 16 χιλιομέτρων, είχε αναλάβει να υπερασπιστεί η Γαλλική Δύναμη "L" του Στρατηγού Καινίγκ, που τότε αποτελείτο από την 1η Ελεύθερη Γαλλική Ταξιαρχία (2 Τάγματα της Λεγεώνας των Ξένων, 3 Τάγματα Πεζοναυτών και 3 Τάγματα Ιθαγενών) με 26 πεδινά πυροβόλα, 62 αντιαρματικά και 44 όλμους, συνολικής δύναμης 3.500 ανδρών.<br />
<br />
Η άμυνα σ' εκείνο το Σημείο Στηρίγματος στηριζόταν σε μια αλυσίδα οχυρωμένων θέσεων μέσα στο έδαφος που περιβάλλονταν και χωρίζονταν σε τμήματα με σειρές από συρματοπλέγματα και πυκνά ναρκοπέδια (50.000 συνολικά νάρκες). Λίγες μέρες πριν από την εχθρική επίθεση, ο Αντισυνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες προσκολλήθηκε στο Διοικητή των άμεσων μετόπισθεν (ζωτική περιοχή Διοικητικής Μέριμνας, για την υποστήριξη της άμυνας μέσα στην περίμετρο και στα νώτα του Σημείου Στηρίγματος), Γάλλο Ταγματάρχη Θορώ (Thoreau).<br />
<br />
Η διάθεση του διακεκριμένου Έλληνα αξιωματικού στην κρίσιμη περιοχή των μετόπισθεν ήταν μια έξυπνη πράγματι ενέργεια του Στρατηγού Πιέρ Καινίγκ. Τη νύκτα 26 / 27 Μαίου 1942, το σύνολο σχεδόν των ταχυκίνητων δυνάμεων του Άξονα εμφανίστηκαν στα νότια της τοποθεσίας Μπιρ Χακέιμ και πέντε (5) μεραρχίες του, αφού υπερκέρασαν το Σημείο Στηρίγματος, άρχισαν να εκτελούν μια ευρεία κυκλωτική κίνηση με επιδίωξη την αποδιοργάνωση των μετόπισθεν των αμυνόμενων σε ολόκληρη την τοποθεσία Ελ Γκάζαλα - Μπιρ Χακέιμ Συμμαχικών στρατευμάτων .<br />
<br />
Το επόμενο πρωί (27 Μαΐου) η περιοχή των άμεσων μετόπισθεν της αμυνόμενης Γαλλικής Δύναμης "L", στο νότιο άκρο της τοποθεσίας, δέχτηκε την πρώτη επίθεση από ισχυρή δύναμη τεθωρακισμένων του Άφρικα Κορπ. Από εκείνη την ώρα, ο Αντισυνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες, ο οποίος έσπευδε συνεχώς σε όλα τα σημεία της τοποθεσίας που αντιμετώπιζαν άμεσο κίνδυνο, αναδείχτηκε ως ο πολυτιμότερος συμπαραστάτης και γενναίος συμπολεμιστής του Γάλλου διοικητή των μετόπισθεν του Σημείου Στηρίγματος. Επί δεκαπέντε μέρες, η Γαλλική Φρουρά του Μπιρ Χακέιμ, περικυκλωμένη, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση μέχρις εσχάτων απέναντι σε υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις που επιτίθεντο αδιάκοπα και τον απηνή βομβαρδισμό της από 150 Γερμανικά αεροπλάνα κάθετης εφόρμησης (στούκας).<br />
<br />
Γι' αυτή την ανεπανάληπτη εποποιία θα γράψει πολύ αργότερα ο γνωστός Γάλλος Ιστορικός Ραιϋμόν Καρτιέ στην "Ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου": «Όλες οι προσπάθειες των Γερμανών σπάζουν πάνω σε μια φωτιά κολάσεως». Οι ηρωικοί υπερασπιστές του Μπιρ Χακέιμ άντεξαν μέχρι τη νύχτα της 9 / 10 Ιουνίου, οπότε ο Στρατηγός Καινίγκ έδωσε διαταγή σε όσους είχαν επιζήσει να επιχειρήσουν έξοδο, η οποία μέσα στο ορυμαγδό της μάχης μετατράπηκε σε μεμονωμένες προσπάθειες διάσωσης και διαφυγής προς ένα προκαθορισμένο σημείο συγκέντρωσης. Στο δεκαπενθήμερο της συγκλονιστικής εκείνης τιτανομαχίας της ηρωικής φρουράς του Σημείου Στηρίγματος Μπιρ Χακέιμ, ο Αντισυνταγματάρχης Τσιγάντες αγωνίστηκε, με θάρρος και πείσμα.<br />
<br />
Αγωνίστηκε μέρα και νύκτα και πρόσφερε πολύτιμη βοήθεια στους Ελεύθερους Γάλλους συμπολεμιστές του. Εκεί έδειξε για μια ακόμη φορά τα αξιοθαύμαστα ψυχικά και πνευματικά προσόντα του και προπαντός την ψυχραιμία του, τον άφθαστο ηρωισμό του και την έκδηλη περιφρόνηση του προς το θάνατο. Μετά την απεγνωσμένη προσπάθεια εξόδου της Γαλλικής Φρουράς από την οχυρωμένη τοποθεσία, ο Στρατηγός Καινίγκ και ο Αντισυνταγματάρχης Τσιγάντες εγκατέλειψαν, από τους τελευταίους, το Σημείο Στηρίγματος και με ένα αυτοκίνητο έφθασαν στο σημείο ανασυγκρότησης των υπολειμμάτων της Δύναμης "L" στις Αγγλικές γραμμές, «αφού άγγιξαν πολλές φορές την αιχμαλωσία και το θάνατο».<br />
<br />
Η πτώση του Μπιρ Χακέϊμ στα χέρια του αντίπαλου επέτρεψε σ' αυτόν την πραγματοποίηση ρήγματος και την κύκλωση της γραμμής άμυνας της 8ης Βρετανικής Στρατιάς. Ωστόσο, η εποποιία των ηρωικών υπερασπιστών του αποτέλεσε την πρώτη σελίδα δόξας των "Ελευθέρων Γαλλικών Δυνάμεων" στο Μέτωπο της Βόρειας Αφρικής. Το γενναίο Έλληνα ανώτερο αξιωματικό τίμησαν οι Γάλλοι, για την πολύτιμη προσφορά του στην άμυνα του Μπιρ Χακέιμ, με τον Πολεμικό τους Σταυρό και αργότερα με τον "Ταξιάρχην των Ιπποτών της Λεγεώνας της Τιμής" για τη συνολική εθελοντική υπηρεσία του, επί δύο περίπου έτη (1940 - 1942), στις "Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις" της Αφρικής.<br />
<br />
Και τη συνεργασία του, όπως θα δούμε στη συνέχεια, με τη Γαλλική "Φάλαγγα" του Στρατηγού Λεκλέρκ (Leklerc) στις πολεμικές επιχειρήσεις των Συμμάχων στην Τυνησία το Φεβρουάριο και Μάρτιο του 1943. Για τον ίδιο επίσης αξιωματικό που πολέμησε δίπλα του, θα γράψει ο Στρατηγός Καινίγκ: «Πάντοτε ο Τσιγάντες επροτιμούσε, οσάκις ηδύνατο να το πράξει, να ενεργεί μέσα εις τον άνεμον της θυέλλης. Τον εγνώρισα εκ του πλησίον εις την έρημον της Λιβύης και παρέμεινε φίλος μου, υπό την πλέον αληθή έννοιαν της λέξεως. Είμαι δια τούτο υπερήφανος».<br />
<br />
Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι για τις Μονάδες και τις μεταβολές του σ' αυτές, από το Μάιο του 1940 μέχρι τον Ιούνιο του 1942, παρατηρείται στις επίσημες και ανεπίσημες πηγές μια ασάφεια και διαφορά απόψεων ως προς τις χρονολογίες κυρίως, αλλά και ως προς τις λεπτομέρειες της συμμετοχής του στις πολεμικές επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανόμενης και αυτής στο Μπιρ Χακέιμ. Αυτή η ασάφεια και οι διαφορές ίσως να οφείλονται και στις ανώμαλες καταστάσεις της εποχής εκείνης (1940 - 1942). Επομένως αυτά, που με κάθε επιφύλαξη αναφέρονται παραπάνω, ελέγχονται για την ακρίβεια και την αξιοπιστία τους, αφού δεν έγινε κατορθωτό να διασταυρωθούν και να επαληθευτούν.<br />
<br />
Υπόψη τέλος, ότι λόγω της μέχρι τον Ιούνιο του 1942 παραμονής του Τσιγάντε εκτός στρατεύματος, το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο Στρατού (ΓΕΣ) της Μέσης Ανατολής δεν παρακολουθούσε τις διάφορες στρατιωτικές μεταβολές του. Πιθανόν όμως να ενημερωνόταν από το Γραφείο του Γαλλικού Στρατιωτικού Συνδέσμου στην Αίγυπτο (Liaison Militaire Francaise en Egypte). Έτσι γι' αυτή τη χρονική περίοδο τίποτε σχετικό δεν είναι καταχωρισμένο στο Μητρώο του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-u9otkKsL63M/WI7NG6D-zrI/AAAAAAAAo-4/iACa6HZbml4b7nksWsGBZiSrnzl9VaNLQCLcB/s1600/%25CE%25A4%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2582%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%2BLecrek%2B1943%2BTynisia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://4.bp.blogspot.com/-u9otkKsL63M/WI7NG6D-zrI/AAAAAAAAo-4/iACa6HZbml4b7nksWsGBZiSrnzl9VaNLQCLcB/s400/%25CE%25A4%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2582%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%2BLecrek%2B1943%2BTynisia.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ανάκληση στην Ενεργό Υπηρεσία του Ελληνικού Στρατού </span></b><br />
<br />
Μετά την εποποιία των Ελεύθερων Γάλλων στην τοποθεσία Μπιρ Χακέϊμ, ο Γάλλος Στρατηγός Καινίγκ μαζί με τον Αντισυνταγματάρχη Χριστόδουλο Τσιγάντε, πήγαν στο Κάϊρο, όπου είχε την έδρα της η "Εξόριστη" Ελληνική Κυβέρνηση και η Ηγεσία των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων της Μέσης Ανατολής. Μερικές μέρες αργότερα και χωρίς να γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποιος πιθανόν και πώς να μεσολάβησε -γράφεται για το Γάλλο Στρατηγό Καινίγκ- ο τότε Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός των Στρατιωτικών αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος υπέγραψε την υπ' αριθμ 31372 / 17 Ιουνίου 1942.<br />
<br />
Απόφαση για ανάκληση στην ενεργό του Στρατού υπηρεσία του Τσιγάντε και άλλων εκτός στρατεύματος αξιωματικοί, σύμφωνα με τον 3013 / 1941 Αναγκαστικό Νόμο "Περί αποκαταστάσεως Αξιωματικών και Ανθυπασπιστών εξελθόντων του Στρατεύματος δια πολιτικούς λόγους". Η απόφαση εκείνη κυρώθηκε αργότερα με Βασιλικό Διάταγμα. Με την ίδια απόφαση ανάκλησης στην ενεργό υπηρεσία ο Αντισυνταγματάρχης Τσιγάντες εντάχθηκε στην προ του 1935 σειρά αρχαιότητός του και ταυτόχρονα προβιβάστηκε στο βαθμό του Συνταγματάρχη αναδρομικά από το 1938. Μετά την παραπάνω καταστατική μεταβολή, ο Τσιγάντες ανέλαβε υπηρεσία στο Γενικό Επιτελείο Στρατού.<br />
<br />
Ενώ κατά μια άλλη εκδοχή τοποθετήθηκε ως Διοικητής Τάγματος στη ΙΙη Ελληνική Ταξιαρχία και στη συνέχεια αποσπάσθηκε και πάλι στη Γαλλική Δύναμη "L" του Στρατηγού Καινίγκ για σύντομο χρονικό διάστημα. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Διοικητής του Θρυλικού Ιερού Λόχου 1942 - 1945 </span></b><br />
<br />
Μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τα Γερμανικά Στρατεύματα (Ελληνο-γερμανικός Πόλεμος 1941) και την αμέσως μετά περιώνυμη "Μάχης της Κρήτης" (Μάιος 1941), η "εξόριστη" Ελληνική Κυβέρνηση που εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο άρχισε τη σταδιακή συγκρότηση μερικών στρατιωτικών μονάδων από αξιωματικούς και οπλίτες που διέφυγαν κατά καιρούς από την κατεχόμενη πατρίδα και από Έλληνες του εξωτερικού, με σκοπό να αγωνιστούν στο πλευρό των Συμμάχων.<br />
<br />
Η πληθώρα όμως των αξιωματικών (σε σχέση με τους οπλίτες) που είχαν συρρεύσει στη Μέση Ανατολή και η έλλειψη επαρκών μονάδων για να τις απορροφήσουν οδήγησαν τον Αντισμήναρχο Γ. Αλεξανδρή, που υπηρετούσε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού να προτείνει μετά ένα χρόνο (Αύγουστος του 1942) στον τότε Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και Υπουργό των Στρατιωτικών Παναγιώτη Κανελλόπουλο τη συγκρότηση μιας μονάδας από εθελοντές αξιωματικούς, οι περισσότεροι από τους οποίους θα εκτελούσαν καθήκοντα οπλίτη. Η πρόταση εκείνη έγινε αμέσως δεκτή και σε εκτέλεση σχετικής διαταγής του Υπουργού εκδόθηκε αντίστοιχη, η υπ' αριθμ. 100 / 1 Σεπτεμβρίου 1942 της ΙΙης Ελληνικής Ταξιαρχίας (Διοικητής ο Συνταγματάρχης Πεζικού Αλκιβιάδης Μπουρδάρας).<br />
<br />
Με την οποία συγκροτήθηκε από εθελοντές στην Κφάρ-Ιόνα (Kfar-Yona) της Παλαιστίνης ένα μικρό στρατιωτικό τμήμα με το όνομα "Λόχος Επίλεκτων Αθανάτων" με προσωρινό διοικητή τον Επίλαρχο Αντώνιο Στεφανάκη και με αρχική δύναμη 200 αντρών (130 αξιωματικοί, 40 μάχιμοι οπλίτες και 30 βοηθητικοί). Στις 6 Σεπτεμβρίου και στο Στρατηγείο της Ταξιαρχίας έλαβε χώρα επίσημη τελετή για τη συγκρότηση του Λόχου. Από την εποχή εκείνη άρχισε, αλλά συνεχίστηκε και αργότερα, η εθελουσία πάντοτε κατάταξη αξιωματικών και οπλιτών του Στρατού, του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας, όπως επίσης και ανδρών των Σωμάτων Ασφαλείας.<br />
<br />
Ο λόχος αυτός οργανώθηκε αρχικά ως Λόχος Πολυβόλων με προορισμό να προσκολληθεί επιχειρησιακά στη ΙΙη Ελληνική Ταξιαρχία και, αφού μεταστάθμευσε, το τρίτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου και μετά από τη συγκρότηση του, στο Ελ Μαάντι (El Maadi) της Αιγύπτου, άρχισε ανάλογη εκπαίδευση στο εκεί Νεοζηλανδικό στρατόπεδο Πεζικού. Στις 12 Σεπτεμβρίου και ύστερα προφανώς από έγκριση της Ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Μέσης Ανατολής, ο Συνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες επισκέφθηκε το στρατόπεδο του "Λόχου Επίλεκτων Αθανάτων" στην Κφαρ-Ιόνα, ο οποίος, μιλώντας στο προσωπικό του, ζήτησε τη σύμφωνη γνώμη των αξιωματικών και οπλιτών, προκειμένου ν' αναλάβει τη διοίκηση τους.<br />
<br />
Με τη ρητή υπόσχεση του ότι θα κρατούσε τη μονάδα μακριά από κάθε επιρροή ή ανάμειξη στην πολιτική. Δύο κυρίως λόγοι ήταν εκείνοι που οδήγησαν τον Τσιγάντε σ' εκείνη, ας πούμε, την ασυνήθιστη για το στρατό συμπεριφορά:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Πρώτος, η προϊστορία του με τη συμμετοχή του στο αποτυχών κίνημα του 1935 και τις μέχρι τότε δραματικές επιπτώσεις στη σταδιοδρομία του. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Δεύτερος, ότι από νωρίτερα είχαν αρχίσει να αναζωπυρώνονται στον Ελληνικό Στρατό της Μέσης Ανατολής τα πολιτικά πάθη και είχε σημειωθεί αναταραχή, παρόμοια με εκείνες που είχαν ταλαιπωρήσει την Ελλάδα κατά την περίοδο 1916 - 1935. </li>
</ul>
<br />
Αν λάβει κανείς υπόψη του αυτούς τους λόγους, η έξυπνη εκείνη κίνηση του Τσιγάντε, πέραν από την ειλικρίνεια και την πειστικότητα που τον διέκριναν, ήταν ένας επιτυχής διπλωματικός ελιγμός, καίτοι αντίθετος προς τους στρατιωτικούς κανονισμούς. Έτσι, με την ομόθυμη συγκατάθεση του ακροατηρίου του, έφυγε από το στρατόπεδο του Λόχου για να επιστρέψει σε τρεις μέρες (15 Σεπτεμβρίου) ως κανονικός πλέον διοικητής του με διαταγή του Υπουργού των Στρατιωτικών. Από τότε και επί τρία (3) ολόκληρα χρόνια (1942 - 1945), ο χαρισματικός, αλλά και "ανορθόδοξος", Συνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες, τηρώντας με θρησκευτική ευλάβεια την υπόσχεση του απ' αρχής μέχρι τέλους, θα οδηγήσει την επίλεκτη ειδική μονάδα του στο δύσκολο δρόμο της τιμής και του καθήκοντος και θα πετύχει γι' αυτήν τον αξιοζήλευτο, αλλά και μοναδικό, τίτλο του "Θρύλου".<br />
<br />
Μόνο μια στρατιωτική προσωπικότητα του ύψους, των ιδιαίτερων προσόντων και της πολεμικής πείρας εκείνου του Συνταγματάρχη θα μπορούσε να διοικήσει επιτυχώς εθελοντές αξιωματικούς και οπλίτες όλων των Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Με καθήκοντα οπλίτου, με διαφορετική στρατιωτική προέλευση και νοοτροπία και με διάφορες πολιτικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις, αλλά και κάτω από τις ιδιαίτερα δύσκολες και σκληρές συνθήκες ενός πολέμου που διεξαγόταν τότε μακριά από την υπό εχθρική κατοχή πατρίδα. Για τον Τσιγάντε της εποχής εκείνης θα γράψει πολύ αργότερα (1971) ο διακεκριμένος Διοικητής της ΙΙΙης Ορεινής Ταξιαρχίας (Ρίμινι) και μετέπειτα Αρχηγός ΓΕΣ Αντιστράτηγος Θρασύβουλος Τσακαλώτος:<br />
<br />
«Απόστρατος λόγω του κινήματος 1935 αλλά χωρίς ουδεμία μνησικακία κατά των παλαιών ενεργειών συναδέλφων του μετά των οποίων ευρέθη εις απόλυτον αντίθεσιν και ένοπλον σύγκρουσιν, εκ των γενναιότερων του Στρατού μας με πολλαπλά τραύματα, ευφυής, εξαίρετου μορφώσεως, ωραίου χαρακτήρας με ανώτερον πνεύμα συναδελφικότητος και πολιτισμού».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-C4vjiolRPGs/WJF5x1DKpiI/AAAAAAAApCA/CwImeH_3ozUM0mmROeGkd6mFJjcR7FLrQCLcB/s1600/f888b53301ad3702fa26b967bcf289e6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="328" src="https://1.bp.blogspot.com/-C4vjiolRPGs/WJF5x1DKpiI/AAAAAAAApCA/CwImeH_3ozUM0mmROeGkd6mFJjcR7FLrQCLcB/s400/f888b53301ad3702fa26b967bcf289e6.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Από τις πρώτες ενέργειες του νέου Διοικητή του "Λόχου Επίλεκτων Αθανάτων", μετά τη μεταστάθμευση του στο Ελ Μαάντι, ήταν να πετύχει:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Τη μετονομασία, ύστερα από εντολή του τότε Αρχηγού ΓΕΣ Μέσης Ανατολής, Αντιστράτηγου Βασιλείου Μαραβέα, της μικρής μονάδας του σε "Ιερό Λόχο του 1942" και την καθιέρωση ιδιαίτερου εμβλήματος του με την αρχαία Σπαρτιατική ρήση: "Ή TAN Ή ΕΠΙ ΤΑΣ". </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Την αλλαγή της αρχικής αποστολής του. </li>
</ul>
<br />
Μετά το πέρας της εκπαίδευσης του Ιερού Λόχου στο Νεοζηλανδικό στρατόπεδο Πεζικού (Ελ Μαάντι) και ύστερα από συνεργασία του Τσιγάντε με τον τότε διοικητή του Βρετανικού Συντάγματος S.A.S (Special Air Service), Αντισυνταγματάρχη Ντειβιντ Στέρλινγκ (David Stirling), ο Λόχος μεταστάθμευσε, μετά από έγκριση του Γενικού Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής, την 1η Νοεμβρίου του 1942, στο Ελ Καμπρίτ (El Kabrit) της Αιγύπτου -μεταξύ Ισμαηλίας και Σουέζ- και άρχισε να εκπαιδεύεται σε ένα νέο είδος πολέμου, τις καταδρομικές επιχειρήσεις στα μετόπισθεν του αντιπάλου. Από τότε και μέχρι το καλοκαίρι του 1945, ο Ιερός Λόχος έδρασε στη Βόρεια Αφρική και στα Νησιά του Αιγαίου Πελάγους - Δωδεκάνησα.<br />
<br />
Ο διοικητής του, με τη σπάνια προσωπικότητα του και τον ιδιαίτερο τρόπο διοίκησης της μονάδας του, αποδείχτηκε ένας ικανότατος καταδρομέας-ηγήτορας, που είχε ακόμη και την επιδεξιότητα της αρμονικής συνεργασίας με τους Συμμάχους αξιωματικούς. Η παράθεση στη συνέχεια ενός πολύ σύντομου οδοιπορικού του Ιερού Λόχου αναδεικνύει το αξιόλογο έργο του διοικητού του, αλλά και τις συνεχείς και ηρωικές προσπάθειες των Ιερολοχιτών στα τρία δύσκολα χρόνια της ένδοξης δράσης τους. Το πρώτο τμήμα του Ιερού Λόχου που έλαβε μέρος σε καταδρομικές επιχειρήσεις ήταν μια ομάδα από 8 αξιωματικούς με επικεφαλής τον Αντισμήναρχο Γ. Αλεξανδρή, η οποία υπό τη Β' Μοίρα του Συντάγματος S.A.S.<br />
<br />
Έδρασε στα μετόπισθεν των Γερμανο-Ιταλικών στρατευμάτων στην Κυρηναϊκή, από 17 Νοεμβρίου 1942 μέχρι 27 Ιανουαρίου 1943. Ένα άλλο επίσης τμήμα από 60 Ιερολοχίτες ξεκίνησε στις 4 Δεκεμβρίου 1942 για την περιοχή της Βεγγάζης, προκειμένου να εκτελέσει παρόμοιες επιχειρήσεις στα νώτα του εχθρού, πλην όμως η αποστολή εκείνη δεν εκτελέστηκε τελικά, ένεκα της ταχείας προέλασης της 8ης Βρετανικής Στρατιάς προς τα δυτικά. Στις 27 Ιανουαρίου 1943, ο Ιερός Λόχος, μετά από ειδική συγκρότηση και εκπαίδευση, ξεκίνησε για τη Δυτική Έρημο για εκτέλεση καταδρομικών επιχειρήσεων στα μετόπισθεν των συμπτυσσόμενων τότε τμημάτων του Άξονα, σε συνεργασία με περιπόλους του Βρετανικού Συντάγματος S.A.S.<br />
<br />
Όμως, η πρόσφατη τότε αιχμαλωσία του Αντισυνταγματάρχη Στέρλινγκ και οι βαριές απώλειες του συντάγματος του δεν επέτρεψαν στον Ιερό Λόχο ν' αναλάβει δράση σύμφωνα με την αρχική αποστολή του. Έτσι, ύστερα από πρόταση του Συνταγματάρχη Χριστόδουλου Τσιγάντε, ο διοικητής της 8ης Βρετανικής Στρατιάς, Στρατηγός Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ (Bernard Montgomery) έθεσε τον Ιερό Λόχο, από τις 7 Φεβρουαρίου 1943, υπό διοίκηση της "Φάλαγγας των Ελεύθερων Γάλλων" του Στρατηγού Λεκλέρκ (Leclerc), για να χρησιμοποιηθεί σε αποστολές Ελαφρού Μηχανοκίνητου Ιππικού. Στις 10 Μαρτίου 1943 και στην περιοχή Κσάρ-Ριλάν (Ksar Rilan) της Τυνησίας, δόθηκε η πρώτη ουσιαστική μάχη ανάμεσα στα εκεί αμυνόμενα Γαλλοελληνικά τμήματα και σε μια ισχυρή μηχανοκίνητη φάλαγγα, η οποία της επιτέθηκε.<br />
<br />
Η εχθρική δύναμη τελικά αναχαιτίσθηκε και έτσι καλύφθηκε η πορεία της φάλαγγας ελιγμού του 10ου Αγγλονεοζηλανδικού Σώματος Στρατού, το οποίο παρέκαμπτε από το νότο την αμυντική γραμμή "Μαρέθ" (Mareth) των Γερμανο-Ιταλικών δυνάμεων. Μετά την κατάληψη της πόλης Γκαμπές της Τυνησίας (29 Μαρτίου) από τμήματα της 8ης Βρετανικής Στρατιάς, ο Ιερός Λόχος αποσπάστηκε από τη Γαλλική Φάλαγγα του Στρατηγού Λεκλέρκ και διατέθηκε στη 2η Νεοζηλανδική Μεραρχία και στις 6 Απριλίου έλαβε μέρος στη μάχη επί της αμυντικής γραμμής του Ουαντί Ακαρίτ (Wadi Akarit).<br />
<br />
Από εκεί, συνεχίζοντας την αποστολή κάλυψης της προέλασης προς την Τυνίδα των Συμμαχικών δυνάμεων του παραλιακού τομέα, έφτασε μπροστά από την πολίχνη Ανφενταβίλλ (Enfindaville), όπου επί τρεις ημέρες (13 - 16 Απριλίου) ανέπτυξε δραστηριότητα περιπόλων. Τέλος, στις 17 Απριλίου, ο Ιερός Λόχος διατάχθηκε να επιστρέψει επειγόντως στην Αίγυπτο για να συμμετάσχει 15 σε άλλες επιχειρήσεις, έτσι τέλειωσε η συμμετοχή του στις μάχες της Τυνησίας. Στην Αίγυπτο (Στρατόπεδο Πυραμίδων) έφτασε στις 2 Μαΐου. Εκεί παρέμεινε για λίγες μέρες. Την εποχή εκείνη συνέπεσε και η σχεδόν αυθόρμητη παράδοση (13 Μαΐου 1943) των τελευταίων υπολειμμάτων του άλλοτε ισχυρού Αφρικα Κορπ, με αποτέλεσμα να κλείσει οριστικά το Μέτωπο της Βόρειας Αφρικής με περιφανή νίκη των Συμμαχικών δυνάμεων.<br />
<br />
Από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο 1943, ο Ιερός Λόχος, με προσωπικό που προοδευτικά έφτασε τους 314 άντρες, αφού αρχικά συγκεντρώθηκε στο στρατόπεδο Ελ Μπάσα (El Bassa) στα σύνορα Αιγύπτου - Παλαιστίνης, αργότερα μετακινήθηκε σε διάφορα στρατόπεδα της Παλαιστίνης, όπου εκπαιδεύτηκε στα αλεξίπτωτα και τα πλωτά μέσα και ανασυγκροτήθηκε ανάλογα, προκειμένου να αναλάβει την εκτέλεση αποβατικών και αεραποβατικών επιχειρήσεων στο Αιγαίο Πέλαγος μαζί με άλλες Συμμαχικές δυνάμεις. Έτσι, σύμφωνα με τη νέα του σύνθεση, οργανώθηκε σε μια Ομάδα Διοικήσεως, ένα Τμήμα Βάσεως και τρία (3) Τμήματα Καταδρομών (Ι, Π, III).<br />
<br />
Δύο περίπου μήνες μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας (9 Σεπτεμβρίου 1943), ο Ιερός Λόχος μεταφέρθηκε στη Σάμο -πολύ αργά, λόγω των αντιδράσεων των Βρετανών- σε δύο κλιμάκια. Το ένα ρίχτηκε με αλεξίπτωτα και το άλλο μεταφέρθηκε με πολεμικά πλοία (30 Οκτωβρίου - 1 Νοεμβρίου 1943), ενώ Βρετανικά τμήματα κατέλαβαν τη Δωδεκάνησο. Η απόφαση για να σταλεί ο Ιερός Λόχος στη Σάμο ήταν μια ακόμη επιτυχία του Συνταγματάρχη Τσιγάντε, ο οποίος μεταβαίνοντας από το Ας Αζίμπ, όπου ήταν συγκεντρωμένος και σε ετοιμότητα ο Λόχος του, στο Κάιρο, έπεισε τη -διστακτική λόγω πιθανής Τουρκικής αντίδρασης- αρμόδια Βρετανική Διοίκηση Δυνάμεων Αιγαίου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-XPgk-aZsg3k/WI7iJLdvCcI/AAAAAAAAo_g/31mYSWcMsRwt4ZPTBhek7Jl5YO6e_MbgACLcB/s1600/%25CE%25A5%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%2593%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A7%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%2594%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A4%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A36.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://3.bp.blogspot.com/-XPgk-aZsg3k/WI7iJLdvCcI/AAAAAAAAo_g/31mYSWcMsRwt4ZPTBhek7Jl5YO6e_MbgACLcB/s400/%25CE%25A5%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%2593%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A7%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%2594%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A4%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A7%25CE%259F%25CE%25A36.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Με το τμήμα των 200 Ιερολοχιτών που ρίχτηκε με αλεξίπτωτα στη Σάμο (οροπέδιο Βλαμαρής) και του οποίου διοικητής ήταν ο Αντισυνταγματάρχης Ιππικού Ανδρέας Καλλίνσκης -μετέπειτα ιδρυτής και πρώτος αρχηγός των Ελληνικών Μονάδων Καταδρομών (1946 - 1956)- έπεσε και ο διοικητής του Ιερού Λόχου, καίτοι ευτραφής και ηλικίας τότε 46 ετών. Και οι δυο εκείνοι άριστοι αξιωματικοί, σχεδόν συνομήλικοι, δεν είχαν καν εκπαιδευτεί στην πτώση με αλεξίπτωτο, είχαν όμως τη θέληση και το θάρρος ν' αντιμετωπίζουν με αποφασιστικότητα οποιαδήποτε δυσκολία ή εμπόδιο, αλλά και κίνδυνο, κατά την εκτέλεση της αποστολής τους. Προσγειώθηκαν και οι δύο σώοι και αβλαβείς.<br />
<br />
Κατά το πρώτο 15θήμερο (1 - 15) του Νοεμβρίου, ο Ιερός Λόχος, με Σταθμό Διοικήσεως στο χωριό Μυτιληνιοί της Σάμου, αποτέλεσε τον κύριο πυρήνα της άμυνας του νησιού εναντίον ενδεχόμενης επίθεσης των Γερμανών, στην οποία συμμετείχαν: η Ιταλική Μεραρχία "Κούνεο", 1.200 Έλληνες αντάρτες και Βρετανική δύναμη 700 ανδρών. Μετά όμως την αποτυχία της προσπάθειας των Βρετανών για "Διάνοιξη του Αιγαίου" μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα και μετά την άρνηση της Τουρκίας να μπει στον πόλεμο, τα Συμμαχικά στρατεύματα εγκατέλειψαν τη Δωδεκάνησο και ο Ιερός Λόχος αποχώρησε από τη Σάμο. Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε και πάλι μια ακόμη προσωπική επιτυχία του Συνταγματάρχη Τσιγάντε.<br />
<br />
Μαζί με τον απερχόμενο Ιερό Λόχο από το νησί, ο Διοικητής του πέτυχε ένα μεγάλο κατόρθωμα: να εκκενώσει (17 και 18 Νοεμβρίου 1943) με καΐκια προς την Τουρκία 12.000 νησιώτες πρόσφυγες, 8.000 Ιταλούς στρατιωτικούς και 800 Έλληνες αντάρτες. Αμέσως μετά την εκκένωση της Σάμου, ο Ιερός Λόχος μεταφέρθηκε από την Τουρκία στην Αίγυπτο και την Παλαιστίνη. Ο Ιερός Λόχος συνέχισε μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου 1944 την ειδική εκπαίδευση του στα πλωτά μέσα, στις αναρριχήσεις και στις χιονοσκέπαστες περιοχές, με σκοπό την απόβαση του στην κατεχόμενη τότε Ελλάδα. Με το τέλος όμως της περιόδου εκείνης, η αποστολή του άλλαξε σε αντίστοιχη Μονάδας Καταδρομών.<br />
<br />
Η οποία επρόκειτο να δράσει στο Αιγαίο Πέλαγος, σε συνεργασία με βρετανικά ταχύπλοα σκάφη και με καΐκια του Ελληνικού Πολεμικού (τότε Βασιλικού) Ναυτικού. Έτσι τέθηκε, από τις αρχές του Φεβρουαρίου 1944, υπό Διοίκηση των Βρετανικών "Δυνάμεων Καταδρομών" ("Raiding Forces") του Ταξιάρχου Τέρνμπουλ (Turnbull). Στις 7 Φεβρουαρίου, ένα τμήμα (Ιο) του Ιερού Λόχου, αναχώρησε για καταδρομικές επιχειρήσεις στα νησιά του Βορείου Αιγαίου (Σάμο, Ψαρά, Μυτιλήνη, Χίο κ.λ.π), όπου έφτασε μετά ένα μήνα, ενώ το δεύτερο τμήμα (ΙΙο) εγκαταστάθηκε στα Δωδεκάνησα με τον ίδιο ρόλο από τα τέλη Μαΐου. Στο μεταξύ, με διαταγή του Υπουργείου Στρατιωτικών, ο Ιερός Λόχος αναπτύχθηκε (Απρίλιος 1944) σε Σύνταγμα, με ανάλογη αύξηση της δύναμης του σε 1.000 περίπου άντρες και τις απαιτούμενες τροποποιήσεις στην οργάνωση του.<br />
<br />
Μετά την απελευθέρωση της ηπειρωτικής Ελλάδας (Οκτώβριος 1944), ο Ιερός Λόχος αναπτύχθηκε στα νησιά του Αιγαίου Πελάγους και σε μερικά της Δωδεκανήσου και μέχρι τις αρχές Μαΐου του 1945 συνέχισε να προσβάλει με καταδρομικές ενέργειες τις Γερμανικές φρουρές, που είχαν αποκοπεί στα νησιά, κατά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα. Επί δεκάξι (16) συνεχείς μήνες (Φεβρουάριος 1944 - Μάιος 1945), ο Ιερός Λόχος πολέμησε τις Γερμανικές δυνάμεις στα νησιά του Αιγαίου Πελάγους και της Δωδεκανήσου. Εξετέλεσε 27 συνολικά καταδρομικές επιχειρήσεις μεγάλης και μικρής κλίμακας, κατά τις οποίες συνέλαβε εκατοντάδες αιχμαλώτους.<br />
<br />
Απέστειλε επίσης 207 συνολικά περιπόλους Ιερολοχιτών στα διάφορα νησιά με κυρίες αποστολές συλλογής πληροφοριών και εκτέλεσης δολιοφθορών. Από τις πολλές και τολμηρές επιχειρήσεις που εκτέλεσε ο Ιερός Λόχος στο Αιγαίο Πέλαγος και στα Δωδεκάνησα, κατά την περίοδο 1944 - 1945, οι σπουδαιότερες ήταν οι παρακάτω:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>3 Απριλίου 1944: Καταδρομή αντιπερισπασμού στη Νήσο Μυτιλήνη από τμήμα 30 αξιωματικών και οπλιτών. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>17 Μαΐου 1944: Καταδρομική επιχείρηση 31 Ιερολοχιτών στη Νήσο Σάμο με αποστολή την καταστροφή εχθρικών στόχων. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>13 / 14 Ιουλίου 1944: Καταδρομική επιχείρηση μεγάλης κλίμακας από μεικτό Ελληνοβρετανικό συγκρότημα εναντίον της ισχυρής εχθρικής φρουράς της νήσου Σύμης, με σκοπό την εξουδετέρωση της και την καταστροφή στόχων (εγκαταστάσεων, πλωτών μέσων). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>24 / 25 Σεπτεμβρίου 1944: Καταδρομή στη Νήσο Μύκονο από 25 Ιερολοχίτες εναντίον της εκεί Γερμανικής φρουράς. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>11 Φεβρουαρίου 1945: Καταδρομή αποσπάσματος 114 Ιερολοχιτών στη Νήσο Νίσυρο, με σκοπό την παράδοση της φρουράς της.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>28 Φεβρουαρίου 1945: Καταδρομική επιχείρηση μεγάλης κλίμακας από ισχυρό συγκρότημα 513 αντρών, προς κατάληψη και απελευθέρωση της Τήνου. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1 / 2 Μαΐου 1945: Καταδρομική επιχείρηση στα νησιά Ρόδο και Αλιμιά. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>3 / 4 Μαΐου1945: Τελευταία καταδρομική ενέργεια στη Νήσο Μήλο.</li>
</ul>
<br />
Αμέσως μετά την απελευθέρωση της ηπειρωτικής Ελλάδας (Οκτώβριος 1944) και ενώ ο Ιερός Λόχος αγωνιζόταν στο Αιγαίο Πέλαγος και τα Δωδεκάνησα, το Υπουργείο Στρατιωτικών διόρισε, με την υπ' αριθμ. Πρωτ. 105016 / 29 Οκτωβρίου 1944, το Διοικητή του, Συνταγματάρχη Χριστόδουλο Τσίγάντε, παράλληλα με τα καθήκοντα του, και Στρατιωτικό Διοικητή Αιγαίου Πελάγους και Κυκλάδων. Εκτός από τις καταδρομικές επιχειρήσεις ο Ιερός Λόχος πρόσφερε ακόμη ύψιστης εθνικής σημασίας υπηρεσία: με τους υπέροχους αγώνες του και τις θυσίες των οπλιτών του, συνετέλεσε μαζί με την εξαίρετη δράση του Πολεμικού μας Ναυτικού στην απελευθέρωση της Δωδεκανήσου και την επιστροφή και ενσωμάτωσή της στη μητέρα Ελλάδα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-dpmQLkw6Ir0/WI7bGqNinXI/AAAAAAAAo_Q/jlxdkXQmgikQYfpE2gnzFEvkf17rjoBSwCLcB/s1600/A5s.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="343" src="https://4.bp.blogspot.com/-dpmQLkw6Ir0/WI7bGqNinXI/AAAAAAAAo_Q/jlxdkXQmgikQYfpE2gnzFEvkf17rjoBSwCLcB/s400/A5s.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στις 9 Μαΐου 1945 και με την υπογραφή του πρωτοκόλλου παράδοσης της Γερμανικής Φρουράς της Δωδεκανήσου στους Βρετανούς έληξε πλέον ο πόλεμος στο Αιγαίο Πέλαγος. Οι απώλειες του Ιερού Λόχου από την εποχή της συγκρότησης του μέχρι και το τέλος των επιχειρήσεων του στη Δωδεκάνησο ανήλθαν σε 17 νεκρούς (12 Αξιωματικούς και 5 Οπλίτες), 58 τραυματισθέντες (32 Αξιωματικούς - 26 Οπλίτες), 3 εξαφανισθέντες και 29 αιχμαλωτισθέντες. Για τις μέχρις αυτοθυσίας συνεχείς προσπάθειες στα πεδία των μαχών, αρχικά της ερήμου της Βόρειας Αφρικής και μετέπειτα των νησιών του Αιγαίου Πελάγους, οι γενναίοι Ιερολοχίτες τιμήθηκαν με πλήθος Ελληνικών και συμμαχικών ηθικών αμοιβών (προαγωγές επ' ανδραγαθία, πολεμικά μετάλλια και παράσημα).<br />
<br />
Ο δε ανεπανάληπτος διοικητής τους, επιπλέον με το Ελληνικό Παράσημο του "Ταξιάρχου του Τάγματος του Σωτήρος", ένα από τα μοναδικά τρία που δόθηκαν σε αξιωματικούς που υπηρέτησαν και πολέμησαν στη Μέση Ανατολή (οι άλλοι δύο ήταν οι Διοικητές των Ιης και ΙΙΙης Ταξιαρχιών Πεζικού Συνταγματάρχες Πεζικού, Παυσανίας Κατσώτας και Θρασύβουλος Τσακαλώτος). Ακόμη, ο Συνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες προτάθηκε, το 1944, από το Βρετανό Αρχιστράτηγο Μέσης Ανατολής για προαγωγή "Επ' Ανδραγαθία", στο βαθμό του Υποστρατήγου.<br />
<br />
Με την απαράμιλλη πολεμική δράση του κατά την τριετία 1942 - 1945, ο ένδοξος Ιερός Λόχος πρόσθεσε, όπως και οι δύο Ελληνικές Ταξιαρχίες Πεζικού της Μέσης Ανατολής (Ιη στη Μάχη του Ελ-Αλαμέιν της Βόρειας Αφρικής και ΙΙΙη στη Μάχη του Ρίμινι της Ιταλίας), αμέσως μετά την ηρωική εποποιία των Ελλήνων στην Αλβανία, τα Οχυρά της Μακεδονίας και Θράκης και την ανεπανάληπτη "Μάχη της Κρήτης", μια ακόμη λαμπρή σελίδα στη νεότερη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους και του Στρατού. Σε αναγνώριση αυτής της σημαντικής συμβολής στον υπέρ πάντων αγώνα της υπόδουλης, αλλά υπερήφανης, πατρίδας και τις θυσίες των Ιερολοχιτών στις πολεμικές επιχειρήσεις στην Τυνησία και στο Αιγαίο Πέλαγος, του απονεμήθηκε με Βασιλικό Διάταγμα στις 22 Ιουνίου 1945 η Πολεμική Σημαία.<br />
<br />
Από την ημέρα της υπογραφής του πρωτοκόλλου παράδοσης της Γερμανικής Φρουράς της Δωδεκανήσου (8 Μαΐου 1945), στην οποία παρίστατο και ο Συνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες ως επίσημος εκπρόσωπος της Ελλάδας, και μέχρι το τέλος Ιουλίου ο Ιερός Λόχος ανέπτυξε, με δύο λόγια, τις εξής δραστηριότητες:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Στο τέλος Μαΐου, και ύστερα από σχετική διαταγή, άρχισε να παραδίδει τις απελευθερωμένες νήσους του Αιγαίου Πελάγους στα νεοσυγκροτηθέντα τότε τμήματα Εθνοφυλακής και στη συνέχεια να συγκεντρώνεται γι' αποστράτευση, σύμφωνα με απόφαση του Βρετανικού Γενικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Στις 24 Ιουνίου, αναχώρησε με ατμόπλοιο για την Αλεξάνδρεια, από όπου μεταφέρθηκε σιδηροδρομικώς σε στρατόπεδο κοντά στο Κάιρο για να παραδώσει τα υλικά του και αργότερα ν'αφοπλισθεί. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Στις 5 Ιουλίου, έλαβε χώρα θεαματική παράταξη στο Ελ Αλαμέιν και παρέλαση ολόκληρου του Ιερού Λόχου και του Επιτελείου της Βρετανικής ''Δυνάμεως Καταδρομών'' ενώπιον του τότε διαδόχου Παύλου και του Αρχιστράτηγου της Μέσης Ανατολής, Στρατηγού Μπέρναρντ Πάτζετ (Bernard Paget). Τις επόμενες μέρες παραδόθηκε μόνο ο βαρύς οπλισμός στους Βρετανούς και μετατέθηκαν σε κλιμάκιο του Ελληνικού Στρατού (Κάϊρο) οι καταγόμενοι από χώρες της Αφρικής (Αίγυπτο, Σουδάν κλπ.) Έλληνες Ιερολοχίτες. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Στις 17 Ιουλίου, η υπόλοιπη δύναμη του Ιερού Λόχου αναχώρησε για τον Πειραιά, όπου και έφθασε μετά από τρεις μέρες. Όλο το προσωπικό του -αξιωματικοί και οπλίτες- έφερε, ύστερα από επίμονες ενέργειες του Διοικητή του, τον ατομικό οπλισμό του και τη στρατιωτική του στολή. Στην Αθήνα στρατωνίστηκε στο κτίριο της Μαρασλείου Σχολής, όπου και άρχισε η προπαρασκευή για μετάθεση ή απόλυση των δικαιούμενων Ιερολοχιτών. </li>
</ul>
<br />
Τέλος, στις 7 Αυγούστου και σε μια απέριττη τελετή στο Πεδίο του Άρεως, η Πολεμική Σημαία του Ιερού Λόχου παρασημοφορήθηκε από τον τότε Αντιβασιλέα - Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό με τον Ταξιάρχη του Αριστείου Ανδρείας και τον Πολεμικό Σταυρό Α' Τάξεως. Αμέσως μετά επακολούθησε η τελευταία παρέλαση των Ιερολοχιτών ενώπιον των επισήμων και η παράδοση της τιμημένης Πολεμικής Σημαίας σε φρουρά από Ευέλπιδες, οι οποίοι τη συνόδεψαν μέχρι το Μουσείο της Σχολής τους (ΣΣΕ), προκειμένου να εναποτεθεί και να φυλαχθεί πλέον εκεί. Ήταν επίσημα η τελευταία ημέρα της ζωής του "θρυλικού" Ιερού Λόχου, ο οποίος πέρασε οριστικά πλέον στην Ελληνική Ιστορία.<br />
<br />
Είχε ήδη επιτελέσει στο ακέραιο το καθήκον του προς την πατρίδα και παράλληλα είχε αποτελέσει τον πρόδρομο των περίφημων Ελληνικών Δυνάμεων Καταδρομών που συγκροτήθηκαν ενάμιση περίπου χρόνο αργότερα (Δεκέμβριος 1946). Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε ότι στις 29 Αυγούστου ο Υπουργός των Στρατιωτικών, ύστερα από γραφτή εντολή του Πρωθυπουργού Π. Βούλγαρη, εξέδωσε επείγουσα διαταγή, με την οποία ο Συνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες, συνοδευόμενος από τον τέως Επιτελάρχη του στον Ιερό Λόχο, τότε Αντισυνταγματάρχη Πυροβολικού Γεώργιο Ρούσσο, πήγε με Φύλλο Πορείας στην Αίγυπτο με μια άκρως σοβαρή πολιτικοστρατιωτική αποστολή:<br />
<br />
"Να διακανονίσει το ζήτημα ταχίστης δυνατής μεταφοράς εις την Ελλάδα των εκείθε και εν Αφρική κρατουμένων Ελλήνων στρατιωτικών".<br />
<br />
Περισσότερες λεπτομέρειες γι' αυτήν ακριβώς την υπόθεση δυστυχώς δεν βρέθηκαν από την μέχρι σήμερα ιστορική έρευνα. Η απόλυτα επιτυχής ενάσκηση της διοικήσεως του Ιερού Λόχου επί τρία συνεχή πολεμικά χρόνια από τον εκρηκτικό Συνταγματάρχη Πεζικού Χριστόδουλο Τσιγάντε ανέδειξε μια σπάνια ηγετική προσωπικότητα με ιδιαίτερα ψυχικά, ηθικά και πνευματικά προσόντα και έμφυτη διπλωματική δεξιοτεχνία. Είχε γίνει ήδη γνωστός στους Συμμαχικούς κύκλους της Μέσης Ανατολής από την εποχή της εθελοντικής προσφοράς του, επί δύο χρόνια, στις "Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις" της Αφρικής.<br />
<br />
Για τον καθόλα άξιο ηγέτη των υπέροχων Ιερολοχιτών, πολλοί Έλληνες και ξένοι έχουν εκφρασθεί κατά καιρούς με τα κολακευτικότερα, αλλά και αληθινά, κατά την πεποίθηση μου, λόγια που επιβεβαιώνουν τους παραπάνω χαρακτηρισμούς της προσωπικότητας του. Από αυτά θα μεταφέρω εδώ μερικά από τα πλέον πρόσφατα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Z1JRXvtUos4/WI7afq1JNeI/AAAAAAAAo_I/_v14-B4fbzEFkq64Y7ajZu7JZ-pfmGwdQCLcB/s1600/histor710ec8.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="246" src="https://3.bp.blogspot.com/-Z1JRXvtUos4/WI7afq1JNeI/AAAAAAAAo_I/_v14-B4fbzEFkq64Y7ajZu7JZ-pfmGwdQCLcB/s400/histor710ec8.gif.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Διοικητής της Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής Δωδεκανήσου 1945 - 1947 </span></b><br />
<br />
Μετά την παράδοση της Γερμανικής φρουράς της Δωδεκανήσου (8 Μαΐου 1945), τη διακυβέρνηση της ανέλαβε η Βρετανική Στρατιωτική Αποστολή Δωδεκανήσου (Β.Σ.Α.Δ), εν ονόματι του Αρχιστρατήγου της Μέσης Ανατολής Στρατηγού Μπέρναρντ Πάτζετ, ο οποίος είχε υπό την εξουσία του όλα τα καταληφθέντα τέως Ιταλικά εδάφη, ωσότου η διάσκεψη της Ειρήνης με την Ιταλία να αποφάσιζε οριστικά για το μέλλον τους. Υπόψη ότι η Ελλάδα είχε θέσει ευθύς εξαρχής στους Συμμάχους της το αίτημα επιστροφής της Δωδεκανήσου σε αυτήν.<br />
<br />
Η Ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να διευκολύνει τη Βρετανική Στρατιωτική Αποστολή στο έργο της και ιδιαίτερα στις σχέσεις της με τον ντόπιο πληθυσμό, έστειλε περί τα τέλη Σεπτεμβρίου 1945 και με τη συγκατάθεση της Αγγλικής κυβέρνησης μια Στρατιωτική Αποστολή, με αρχηγό το Συνταγματάρχη Τσιγάντε με ένα μικρό επιτελείο από αξιωματικούς, ως επί το πλείστον Ιερολοχίτες. Επιτελάρχης της Αποστολής εκείνης τοποθετήθηκε, δύο μήνες αργότερα, ο τότε Ταγματάρχης Πυροβολικού Παπαγεωργόπουλος Κυριάκος, στέλεχος και αυτός του θρυλικού πλέον Ιερού Λόχου, της μονάδας που πριν από ένα χρόνο είχε απελευθερώσει με αγώνες και θυσίες τα Δωδεκάνησα.<br />
<br />
Το εθνικό έργο της Ελληνικής Αποστολής ήταν για πολλούς και σοβαρούς λόγους αρκετά δύσκολο, γιατί αυτή είχε να αντιμετωπίσει αφενός μεν αρκετά και ποικίλα προβλήματα και συνεχείς απαιτήσεις των Δωδεκανήσιων κατοίκων και αφετέρου τους Βρετανούς με το δικό τους τρόπο ενάσκησης της εξουσίας. Παρά ταύτα, η παρουσία και μόνο του γνωστού για τα σπάνια προσόντα του Τσιγάντε έτρεψε στην Αποστολή να δημιουργήσει κατά το μεταβατικό εκείνο στάδιο τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την ομαλή ένωση της Δωδεκανήσου με τη μητέρα Ελλάδα.<br />
<br />
Οι άμεσες παρεμβάσεις του, με διπλωματικό, αλλά και αποφασιστικό, τρόπο, τόσο προς την αντίστοιχη Βρετανική Αποστολή, όσο και προς τις ντόπιες αρχές και προς τους κατοίκους των νησιών, βοήθησαν στη σωστή αντιμετώπιση των παρουσιαζόμενων κάθε φορά δύσκολων και σοβαρών καταστάσεων. Έναν και πλέον χρόνο μετά την τοποθέτηση του ως Αρχηγού της Στρατιωτικής Αποστολής Δωδεκανήσου, ο Συνταγματάρχης Χριστόδουλος Τσιγάντες προβιβάστηκε στον βαθμό του Ταξιάρχου (25 Νοεμβρίου 1946). Η παραμονή της Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής στα Δωδεκάνησα διήρκησε 18 μήνες (Οκτώβριος 1945 - Μάρτιος 1947).<br />
<br />
Κατά το διάστημα των οποίων η συνολική προσφορά της υπήρξε πολύμορφη και σημαντική, αν υπολογίσει κανείς και τις ανυπέρβλητες δυσχέρειες στην επικοινωνία ανάμεσα στα νησιά -μεγάλα και μικρά- του συμπλέγματος της Δωδεκανήσου. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας (Δεκέμβριος 1946) κι όταν πλησίαζε ο καιρός (Φεβρουάριος 1947) για την αναχώρηση των Βρετανών και τη μεταβίβαση των εξουσιών στην Ελληνική Στρατιωτική Αποστολή, θεωρείτο πλέον ή βέβαιο ότι ο πρώτος Στρατιωτικός Διοικητής της Δωδεκανήσου θα ήταν ο Ταξίαρχος Τσιγάντες, γιατί πράγματι του άξιζε ως ανταμοιβή για τις προσπάθειες που κατέβαλε σε όλο το διάστημα της παραμονής του στη Ρόδο.<br />
<br />
Και όμως στις 4 Απριλίου ανακλήθηκε στην Ελλάδα και στην πολύ τιμητική θέση του τοποθετήθηκε ο εν αποστρατεία Ναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης. Ωστόσο, επτά (7) μέρες πριν από την ανάκληση του, το Υπουργικό Συμβούλιο, με την υπ'αριθμ. 177 / 29 Μαρτίου 1947 Πράξη του είχε εκφράσει την «πλήρη ευαρέσκειάν του δια τας υπηρεσίας τας οποίας παρέσχεν εις την πατρίδα» και είχε διαδηλώσει προς αυτόν την πλήρη ικανοποίηση του «δια το τρόπον καθ'ον εξετέλεσε τα καθήκοντα του» ως Αρχηγός της Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής στη Δωδεκάνησο. Όπως φαίνεται, κάποιοι στην Αθήνα και στη Ρόδο δεν επιθυμούσαν επουδενί να παραμείνει ο Τσιγάντες εκεί ως Στρατιωτικός Διοικητής Δωδεκανήσου.<br />
<br />
Ο λόγος αυτής της άδικης απόφασης ήταν, κατά τον τότε Επιτελάρχη του, Ταγματάρχη Πυρ/κού Κυριάκο Παπαγεωργόπουλο, "πολιτικός ή μάλλον κομματικός", αφού ο Τσιγάντες "είχε πάντοτε έντονη πολιτική δραστηριότητα", τοποθετημένος πολιτικά -από Εύελπις ακόμα- στο Κόμμα των Φιλελευθέρων. Τέλος, για την επίδοση και απόδοση του Ταξίαρχου Χριστόδουλου Τσιγάντε, θα γράψει το Μάιο του 1946 ο τότε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Αντιστράτηγος Γεώργιος Δρομάζος:<br />
<br />
"Ως αρχηγός Αποστολής Συνδέσμου εις Δωδεκάνησα εκπληροί μετά βαθείας γνώσεως και δεούσης λεπτότητας τα διάφορα ζητήματα, τα αναφυόμενα κατά την διαχείρισιν του έργου του. Γενικώς έχει όλα τα ηθικά και διοικητικά προσόντα και πείραν δια τη διοίκησιν ανωτέρων μονάδων."<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στρατιωτικός Σύμβουλος Πρωθυπουργού </span></b><br />
<br />
Στις 5 Απριλίου 1947, ανέλαβε καθήκοντα "παρά τω πρωθυπουργώ", καθώς είχε αποσπαστεί από τη Διεύθυνση Πεζικού του Γενικού Επιτελείο Στρατού στο Γραφείο του Προέδρου της Κυβερνήσεως Θεμιστοκλή Σοφούλη, με την υπ'αριθμ. 151 / 27 Φεβρουάριου 1947 Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, ως σύμβουλος του για στρατιωτικά θέματα. Στις 23 Μαΐου 1947, με την 369 πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, αποσπάστηκε μαζί με τον Υποστράτηγο Βενετσάνο Κετσέα στην Ελληνική Αποστολή στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας, όπου δικάζονταν οι Γερμανοί εγκληματίες πολέμου, ενώ πρόεδρος της ήταν ο Εισαγγελέας Εφετών Κιουσσόπουλος.<br />
<br />
Οι δύο Έλληνες αξιωματικοί έμειναν ελάχιστο χρόνο στη Νυρεμβέργη, καθώς οι αρχές στη Γερμανία πρόβαλαν αντιρρήσεις για το υψηλόβαθμο των Ελλήνων στρατιωτικών και ο Τσιγάντες επέστρεψε στην Αθήνα με την πράξη 559 της 9ης Ιουλίου 1947 του Υπουργικού Συμβουλίου και εξακολούθησε την εξάσκηση των καθηκόντων του στο Γραφείο του Πρωθυπουργού μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1947, τοποθετήθηκε διοικητής της 76ης Ταξιαρχίας Πεζικού που είχε έδρα στα Δολιανά της Ηπείρου, όμως δεν αποδέχτηκε την τοποθέτηση του.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Υπηρεσία στο Γραφείο του Πρωθυπουργού </span></b><br />
<br />
Την επομένη της επιστροφής του στην Αθήνα, ο Ταξίαρχος Χριστόδουλος Τσιγάντες ανέλαβε καθήκοντα "παρά τω πρωθυπουργώ". Είχε ήδη αποσπαστεί από τη Διεύθυνση Πεζικού του ΓΕΣ στο Γραφείο του Προέδρου της Κυβέρνησης με την υπ'αριθμ. 151 / 27 Φεβρουάριου 1947 Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου. Πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν τότε ο αείμνηστος Θεμιστοκλής Σοφούλης. Ωστόσο δεν γνωρίζουμε τα ακριβή καθήκοντα του Ταξιάρχου, εκτιμούμε όμως ότι θα ήταν σύμβουλος του Πρωθυπουργού για στρατιωτικά θέματα. Στο τέλος Μαΐου του ίδιου χρόνου και με νεότερη Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου (υπ' αριθμ. 369 / 23 Μαίου 1947) αποσπάστηκε μαζί με τον Υποστράτηγο Βενετσάνο Κετσέα στην Ελληνική Αποστολή στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας, όπου τότε δικάζονταν οι Γερμανοί εγκληματίες πολέμου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-4yuPdD7Gw7Q/WJAYHgQCm7I/AAAAAAAAo_w/Jb2v_NtDT4YzwrdXUzrAW37hHungtG0tgCLcB/s1600/Noname6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="412" src="https://4.bp.blogspot.com/-4yuPdD7Gw7Q/WJAYHgQCm7I/AAAAAAAAo_w/Jb2v_NtDT4YzwrdXUzrAW37hHungtG0tgCLcB/s640/Noname6.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Πρόεδρος της Αποστολής ήταν ο Εισαγγελέας Εφετών Κιουσσόπουλος. Οι δύο διακεκριμένοι Έλληνες ανώτατοι αξιωματικοί δεν έμελλε να παραμείνουν για πολύ στη Νυρεμβέργη και να προσφέρουν την πολύτιμη βοήθεια τους στον Πρόεδρο της εκεί Ελληνικής Αποστολής, γιατί οι Συμμαχικές στρατιωτικές αρχές στη Γερμανία πρόβαλαν αντιρρήσεις για το βαθμό των στρατιωτικών εκπροσώπων της Ελλάδας. Έτσι, ένας συνταγματάρχης αντικατέστησε τον Ταξίαρχο Τσιγάντε, ο οποίος στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα σε εκτέλεση της υπ' αριθμ. 559 / 9 Ιουλίου 1947 Πράξης του Υπουργικού Συμβουλίου. Εδώ, συνέχισε τα προηγούμενα καθήκοντα του στο Γραφείο του Πρωθυπουργού μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τελευταία Υπηρεσία στον Ελληνικό Στρατό και Αποστρατεία </span></b><br />
<br />
Στις 12 Σεπτεμβρίου 1947, τοποθετήθηκε διοικητής της 76ης Ταξιαρχίας Πεζικού (Δολιανά Ηπείρου). Ωστόσο, δεν αποδέχτηκε τη θέση εκείνη, γιατί νεότερός του, κατά Τάξη της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, Ταξίαρχος ήταν ήδη διοικητής Μεραρχίας. Την ίδια εποχή του παρουσιάστηκε σοβαρό πρόβλημα στην υγεία του και έτσι αναγκάστηκε να παραπεμφθεί στο Νοσηλευτικό Ίδρυμα του Μετοχικού Ταμείου Στρατού (417 ΝΙΜΤΣ), το οποίο του χορήγησε δίμηνη αναρρωτική άδεια (7 Νοεμβρίου).<br />
<br />
Στο χρονικό διάστημα που διατελούσε σε αναρρωτική άδεια, ο Αναπληρωτής Υπαρχηγός του ΓΕΣ, Υποστράτηγος Θρασύβουλος Τσακαλώτος, υπέβαλε (25 Νοεμβρίου) πρόταση προαγωγής του Τσιγάντε στο βαθμό του Υποστρατήγου "Κατ' απόλυτον εκλογήν" και παράλληλα εκδόθηκε από το ΓΕΣ διαταγή τοποθέτησης του στη Νήσο Εύβοια, πιθανόν ως Ανώτερου Στρατιωτικού Διοικητή. Στις 19 Δεκεμβρίου, και πριν τελειώσει η άδεια του, παρουσιάστηκε στο Α' Σώμα Στρατού (Α' Σ.Σ.), από το οποίο έλαβε Φύλλο Πορείας για την Εύβοια "προς εκτέλεσιν ειδικής υπηρεσίας".<br />
<br />
Με τη χαρακτηριστική οξυδέρκεια που τον διέκρινε και τη μακροχρόνια και βαθιά γνώση που είχε για την κατάσταση που επικρατούσε στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Στρατού, αλλά κυρίως για τη στάση και συμπεριφορά των άσπονδων φίλων και συμμαθητών του στο στράτευμα, μετά από τρίμηνη και πλέον υπηρεσία στη τελευταία του θέση, υπέβαλε τελικά, παρά την ευνοϊκή πρόταση προαγωγής του, την παραίτηση του από το στρατό. Στην αίτηση εκείνη αντέδρασε έντονα ο Διοικητής του Α' Σ.Σ. και συμμαθητής του Υποστράτηγος Τσακαλώτος, που είχε τοποθετηθεί πρόσφατα εκεί, ο οποίος, πριν να την υποβάλει από καθήκον στο ΓΕΣ, διατύπωσε την εξής γνώμη του:<br />
<br />
«Επ' ουδενί λόγω επιτρέπεται να γίνη δεκτή τοιαύτης αίτησις. Αξιωματικοί, ως ο ατρόμητος Τσιγάντες δεν πρέπει να αποστρατεύωνται, ουδέ να υπάρχη δι' αυτούς όριον ηλικίας. Πρέπει να παραμένουν εφ' όρου ζωής εν ενεργεία, φωτίζοντες δια της παρουσίας των και παραδειγματίζοντες τους νεώτερους συναδέλφους μας». Τόσο η εκτίμηση, όσο και η απόφαση του Ταξιάρχου Χριστόδουλου Τσιγάντε να υποβάλει την παραίτηση του αποδείχτηκαν πέρα για πέρα σωστές, γιατί την 1η Μαΐου 1948, και χωρίς να του δοθεί απάντηση στην αίτηση του, υπογράφτηκε το Βασιλικό Διάταγμα της αυτεπάγγελτης αποστρατείας του, προαγόμενος στο βαθμό του Υποστρατήγου.<br />
<br />
Ήταν τότε 51 ετών, διατηρούσε, ωστόσο, ζωντανά ακόμη τα χαρακτηριστικά του κοσμοπολίτη αξιωματικού του Μεσοπολέμου με το μονόκλ, το λεπτό χιούμορ και τις ευχάριστες συναναστροφές. Διαβάζοντας κανείς σήμερα έγγραφα και λοιπά στοιχεία της εποχής εκείνης, οδηγείται αβίαστα στο συμπέρασμα, ότι η εξ ολοκλήρου άδικη απόφαση της απομάκρυνσης του από το στρατό είχε σαν μοναδικό αιτιολογικό το γεγονός, ότι δεν άσκησε ανωτέρα διοίκηση, αφού αρνήθηκε τη διοίκηση της 71ης Ταξιαρχίας Πεζικού και παρέμεινε ή σε θέσεις εξωτερικού ή στην Αθήνα επί τρία χρόνια συνεχώς.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1948 - 1970 </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Μετά την Αποστρατεία του </span></b><br />
<br />
Τη μεγάλη του αγάπη για το στρατό συνέχισε να τη δείχνει ο απόστρατος πια Στρατηγός Τσιγάντες, πηγαίνοντας σε διάφορες ορεινές κυρίως περιοχές της Ελλάδας, όπου διεξάγονταν ακόμη πολεμικές επιχειρήσεις (μέχρι τον Αύγουστο του 1949). Από εκεί έγραφε κι έστελνε ανταποκρίσεις στις διάφορες εφημερίδες της περιόδου εκείνης, με τις οποίες συνεργαζόταν τότε. Υπήρξε, επίσης, κατά καιρούς, σχολιαστής και αρθρογράφος στις εφημερίδες "Ελευθερία", "Έθνος" και "Νέα", μολονότι έπασχε από βαριά μυωπία. Από τις πιο γνωστές εργασίες του που δημοσιεύθηκαν τότε, σε πολλές συνέχειες, ήταν:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Η "Ιστορία του Ιερού 1942 - 1945".</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η ιστορία της Τάξης 1916 (ΣΣΕ), στην οποία ανήκε, με τον τίτλο: "Λοχαγοί στη Μικρά Ασία, Συνταγματάρχες στην Αλβανία και Στρατηγοί στην Ανταρσία". </li>
</ul>
<br />
Χρημάτισε, επίσης, Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ) κατά τη χρονική περίοδο 1950 - 1953 και Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων. Ταξίδεψε σε ορεινές περιοχές της Ελλάδος, όπου διεξάγονταν μέχρι τον Αύγουστο του 1949, πολεμικές επιχειρήσεις για την κατάπνιξη της κομμουνιστικής ανταρσίας και έστελνε ανταποκρίσεις στις εφημερίδες με τις οποίες συνεργαζόταν, ενώ υπήρξε σχολιαστής και αρθρογράφος στις εφημερίδες «Ελευθερία» από το 1948 έως το 1950 και μετά το 1953 στις εφημερίδες «Έθνος» και «Τα Νέα», αν και έπασχε από βαριά μυωπία.<br />
<br />
Το αμείωτο ωστόσο ενδιαφέρον του για την πολιτική και η διακαής επιθυμία του για την ανάμειξη του στα δημόσια πράγματα της χώρας τον οδήγησαν να θέσει υποψηφιότητα βουλευτή. Ήταν από τους ιδρυτές του σωματείου «Πανελλήνιος Ένωσις Πολεμιστών Εκστρατευτικών Σωμάτων Μέσης Ανατολής Ριμινιτών Ιερολοχιτών» («Π.Ε.Σ.Μ.Α.Ρ.Ι.»), που εξέδιδε το έντυπο «Εθνικός Δρόμος» και την εκπροσώπησε ως υποψήφιος βουλευτής στις εθνικές εκλογές 1950, 1956 και 1958 με το Κόμμα των Φιλελευθέρων, δίχως επιτυχία. Το 1967, τέλος, δεν αποδέχτηκε, ως συνεπής δημοκρατικός, το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου, χωρίς ωστόσο να απομακρυνθεί οικειοθελώς από την Ελλάδα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Ασθένεια και ο Θάνατος του</span></b><br />
<br />
Στις αρχές του 1970, ο 73χρονος πλέον Στρατηγός αρρώστησε βαριά. Τον είχε ήδη προσβάλει η επάρατη νόσος του καρκίνου. Μετά τη σχετική διάγνωση, για την οποία και ενημερώθηκε, και τις σχετικές διατυπώσεις, έφυγε από την Αθήνα για την Αγγλία, προκειμένου να νοσηλευτεί σε κλινική. Ένας παλιός του εγκάρδιος φίλος και αξιωματικός συμπολεμιστής του στη Μέση Ανατολή και στα νησιά του Αιγαίου, ο Άγγλος ευγενής, Λόρδος (Κόμητας) Γεώργιος Τζέλικο (Earl George Jellicoe) -γιος του Ναυάρχου ήρωα της Γιουτλάνδης (1917)- τον βοήθησε και του συμπαραστάθηκε, όσο κανείς άλλος, στις δύσκολες ώρες της βαριάς και ανίατης αρρώστιας του, όλο τον καιρό που αγωνιζόταν απεγνωσμένα να την αντιμετωπίσει με θάρρος και καρτερικότητα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-UDDjKS0-cdk/WJAjL_42rUI/AAAAAAAApAA/trurouL4_r4WXfUE2DgIb83mO3u-9p_HQCLcB/s1600/%25CE%25A5%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%2593%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A7%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%2594%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A4%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-UDDjKS0-cdk/WJAjL_42rUI/AAAAAAAApAA/trurouL4_r4WXfUE2DgIb83mO3u-9p_HQCLcB/s400/%25CE%25A5%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%2593%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A7%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%2594%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A4%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259D%25CE%25A4%25CE%2595%25CE%25A3.jpg" width="312" /></a></div>
<br />
Εκτός φυσικά από την οικογένεια του, τη βοήθεια του πρόσφερε ακόμη κι ο Έλληνας πρεσβευτής στο Λονδίνο, τότε Συνταγματάρχης Ιωάννης Σορόκος. Εξαιρετικά συγκινητικό όμως υπήρξε το συνεχές και αμέριστο ενδιαφέρον για τη σκληρή δοκιμασία του ηρωικού Στρατηγού όλων των Άγγλων και Γάλλων ανώτατων και ανώτερων αξιωματικών (εν ενεργεία και αποστρατεία) που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν και να συνεργαστούν μαζί του κατά την πολυτάραχη στρατιωτική σταδιοδρομία του, και ιδιαίτερα κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (1940 - 1945), όταν πληροφορήθηκαν για την περιπέτεια της υγείας του.<br />
<br />
Σε κάποια στιγμή, πριν να υποκύψει στο μοιραίο ο θαρραλέος Στρατηγός, εκμυστηρεύτηκε στον αδελφικό του φίλο, Λόρδο Τζέλικο, την τελευταία επιθυμία του, που ήταν: ''Μετά το θάνατο του, να καεί η σορός του, και η τέφρα της να ταφεί στην Αγγλία, μέχρις ότου να αποκαθίστατο η δημοκρατία στην αγαπημένη του πατρίδα, την Ελλάδα'', πράγμα για το οποίο ήταν πλέον ή βέβαιος. Αυτά από το στόμα του ίδιου του Άγγλου ευγενή. Τέλος, στις 12 Δεκεμβρίου του 1970, ο βαριά άρρωστος Στρατηγός έκλεισε για πάντα τα μάτια του. Από εκείνη ακριβώς την ημέρα πέρασε οριστικά πλέον στην Ελληνική Πολεμική Ιστορία, για να ταχθεί ανάμεσα στους πολλούς άλλους, επώνυμους και ανώνυμους, ήρωες που είχαν αναδειχτεί στους πολέμους και τις εκστρατείες της πολυτάραχης περιόδου 1916 - 1945.<br />
<br />
Ο Λόρδος Τζέλικο εκτέλεσε επακριβώς την τελευταία επιθυμία του. Μετά από μια απέριττη νεκρώσιμη ακολουθία, σε στενό οικογενειακό κύκλο, η σορός του κάηκε και η τέφρα του εναποτέθηκε σε τεφροδόχο, για να ταφεί στη συνέχεια στο μικρό οικογενειακό νεκροταφείο του Λόρδου Τζέλικο, κοντά στη μόνιμη κατοικία του. Ήταν ένα ήσυχο εξοχικό μέρος στους αμμόλοφους της Κομητείας "Wiltshire Downs". Μόλις οι Γάλλοι φίλοι του και συμπολεμιστές του πληροφορήθηκαν το θάνατο του Στρατηγού, ζήτησαν από τον τότε Μητροπολίτη της Γαλλίας Μελέτιον να τελέσει στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία των Παρισίων μια επιμνημόσυνη τελετή.<br />
<br />
Κατά την οποία του απέδωσαν τις τιμές που άρμοζαν σ' έναν ήρωα που πολέμησε μαζί τους στο Μακεδονικό Μέτωπο (1916 - 1918) και στην Αφρική (1940 - 1943). Λίγο αργότερα, στην επιτύμβια πλάκα, πάνω στο μέρος που είχε εναποτεθεί η τέφρα του Στρατηγού, θα γραφτεί, με πρόταση του μεγαλύτερου γιου του Γεράσιμου, η ρήση από τον "Επιτάφιο" του Περικλή: "Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος". Ήταν πράγματι η ελάχιστη προσφορά στο νεκρό πλέον πατέρα του. Στις 26 Αυγούστου 1976 ο τότε υπουργός Εθνική Άμυνας Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας εξέδωσε απόφαση με την οποία διέθεσε 1,5 εκατομμύριο δραχμές για την ανέγερση μνημείου του Χριστόδουλου Τσιγάντε «εντός του Πεδίου του Άρεως».<br />
<br />
Καθώς και «την μεθόδευσιν των διαδικασιών μετακομιδής της τέφρας του Αντιστρατήγου Χρ. Τσιγάντε εκ Λονδίνου εις Αθήνας». Στις 2 Αυγούστου 1977, με έγγραφό του προς το Υπουργείο Εξωτερικών, το Γενικό Επιτελείο Στρατού ζητούσε διαμεσολάβηση για τον επαναπατρισμό της τέφρας του και η σχετική ευθύνη ανατέθηκε στον σήμερα πρέσβη ε.τ. Παύλο Αποστολίδη. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1977 ο Έλληνας πρεσβευτής στο Λονδίνο παρέθεσε δείπνο προς τιμήν του Ανδρέα Ζαΐμη, τότε υφυπουργού Εθνικής Άμυνας, που είχε ταξιδέψει στο Λονδίνο μαζί με άγημα Ευζώνων για να παραλάβει την τέφρα του Τσιγάντε με στρατιωτικό αεροσκάφος C-130.<br />
<br />
Ακολούθησε επιμνημόσυνη τελετή και ομιλία του Τζέλλικο στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο. Η τέφρα του Τσιγάντε, με ενδιάμεσους σταθμούς τη βάση της R.Α.F. στο Λάινχαμ Ουίλτς και το Παρίσι έφτασε στην Αθήνα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΜΕΤΑΚΟΜΙΔΗ ΤΗΣ ΤΕΦΡΑΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΤΣΙΓΑΝΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (1977)</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Απόφαση της Μετακομιδής της Τέφρας του Στρατηγού </span></b><br />
<br />
Τον Αύγουστο του 1977, 80 χρόνια από τη γέννηση του Στρατηγού Χριστόδουλου Τσιγάντε και 35 από τη συγκρότηση του ιστορικού πλέον Ιερού Λόχου, ύστερα από πρόταση του άλλοτε Ιερολοχίτη και Καταδρομέα, Αντιστράτηγου ε.α κ. Κωνσταντίνου Κόρκα -τότε Α' Υπαρχηγού ΓΕΣ- προς τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας Ευάγγελο Αβέρωφ και έγκριση του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, αποφασίστηκε και σχεδιάστηκε η μετακομιδή της τέφρας του από την Αγγλία στην Ελλάδα. Σε συνεργασία των αρμόδιων φορέων του ΓΕΕΘΑ, του ΓΕΣ, Ιερολοχιτών και εκπροσώπων του Υπουργείου Εξωτερικών και των πρεσβειών της Αγγλίας και της Γαλλίας, οι κυβερνήσεις των οποίων επιθυμούσαν να αποδώσουν τιμές στο νεκρό Στρατηγό.<br />
<br />
Καθορίστηκαν όλες οι λεπτομέρειες για τη μετακομιδή της τέφρας του στην Ελλάδα κι ενημερώθηκαν έγκαιρα οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές των δύο χωρών. Έτσι, καθορίστηκαν οι ακριβείς ημερομηνίες ανάλογων τελετών (η 12η Σεπτεμβρίου στο Λονδίνο, η 13η στο Παρίσι και η 14η στην Αθήνα) και το δρομολόγιο του αεροσκάφους που θα μετέφερε την τέφρα του Στρατηγού και τους επίσημους Έλληνες εκπροσώπους από Λονδίνο - Παρίσι στην Αθήνα. Επίσημες στρατιωτικές τελετές θα πραγματοποιούνταν σύμφωνα με το πρόγραμμα στο Λονδίνο, στο Παρίσι και επιμνημόσυνη δέηση στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, στο οποίο θα κατέληγε για εναπόθεση η τέφρα του Στρατηγού.<br />
<br />
Στο εξωτερικό και στις αντίστοιχες τελετές, τη χώρα μας θα εκπροσωπούσαν: ο τότε Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Ανδρέας Ζαΐμης, ο τότε Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ και σήμερα Αντιστράτηγος ε.α κ. Κωνσταντίνος Κόρκας, επίτιμος Διοικητής Ιης Στρατιάς και το προσωπικό των Ελληνικών Πρεσβειών στις πρωτεύουσες των δύο φίλων και συμμάχων χωρών. Τέλος, για την απόδοση στρατιωτικών τιμών από μέρους της Ελλάδας θα μετέβαινε στο εξωτερικό: Τμήμα της Στρατιωτικής Μουσικής και Άγημα 30 περίπου Ευζώνων από την Προεδρική Φρουρά. Επίσης, σε όλες αυτές τις επιμνημόσυνες τελετές, θα συμμετείχαν και συγγενικά πρόσωπα του αείμνηστου Στρατηγού.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Επιμνημόσυνη Δέηση και Απόδοση Τιμών στο Λονδίνο </span></b><br />
<br />
Το πρωί της 12ης Σεπτεμβρίου του 1977, μεταφέρθηκε η τεφροδόχος με την τέφρα του αείμνηστου Στρατηγού από το "Wiltshire Downs" και τοποθετήθηκε, με Ελληνική τιμητική φρουρά, μπροστά από την Ωραία Πύλη του Ορθόδοξου Καθεδρικού Ναού της Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο. Επακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση, στην οποία παραβρέθηκαν οι επίσημες αντιπροσωπείες των δύο χωρών -Αγγλίας και Ελλάδας- και πολλές άλλες πολιτικές και στρατιωτικές προσωπικότητες. Η θρησκευτική αυτή εκδήλωση έκλεισε με μια συγκινητική ομιλία του στενού φίλου του και συμπολεμιστή του, Λόρδου Τζέλλικο, ο οποίος, σκιαγραφώντας την πολύπλευρη προσωπικότητα του Στρατηγού.<br />
<br />
Μετά το πέρας της επιμνημόσυνης δέησης και πριν από την αναχώρηση της Ελληνικής αντιπροσωπείας για το Παρίσι, έγινε μία εντυπωσιακή συγκέντρωση πολιτικών και στρατιωτικών στο αεροδρόμιο της Αγγλικής Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας (RAF) του Λονδίνου και στη συνέχεια αποδόθηκαν στρατιωτικές τιμές κι έλαβε χώρα παρέλαση από Ελληνικά και Αγγλικά Αγήματα μπροστά από την τεφροδόχο του Στρατηγού. Λίγο αργότερα, η Ελληνική αντιπροσωπεία που συνόδευε την τεφροδόχο μαζί με το Άγημα των Ευζώνων και τη στρατιωτική μουσική αναχώρησαν αεροπορικώς για τον επόμενο σταθμό που ήταν η Γαλλική πρωτεύουσα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-67DrIZo8iCI/WJAqsm-8QaI/AAAAAAAApAQ/yH6gq6ykks8LgIaxfVSws2OwlTymjD-oQCLcB/s1600/Noname8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="371" src="https://2.bp.blogspot.com/-67DrIZo8iCI/WJAqsm-8QaI/AAAAAAAApAQ/yH6gq6ykks8LgIaxfVSws2OwlTymjD-oQCLcB/s400/Noname8.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Δύο μέρες πριν από την απέριττη εκείνη τελετή στο Λονδίνο, ο γνωστός από την εποχή της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης, 1941 - 1944, Άγγλος απόστρατος Ταξίαρχος Μόντυ Γούντχαουζ, είχε γράψει στην εφημερίδα "Sunday Telegraph" ένα θαυμάσιο άρθρο για το Στρατηγό Χριστόδουλο Τσιγάντε. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Επιμνημόσυνη Τελετή και Απόδοση Τιμών στο Παρίσι </span></b><br />
<br />
Στο Παρίσι, η επιμνημόσυνη τελετή πραγματοποιήθηκε την επόμενη μέρα στον εσωτερικό υπαίθριο χώρο του ιστορικού και περίλαμπρου κτιριακού συγκροτήματος IMYACI ("Πάνθεον των Απομάχων"), όπου στο κέντρο του είχε εναποτεθεί η τεφροδόχος με την τέφρα του Στρατηγού. Στο χώρο αυτόν -εξαιρετικά τιμητικό για Έλληνα νεκρό αξιωματικό- απονέμονταν οι τελευταίες τιμές, επί έναν και πλέον αιώνα, στους μεγάλους Γάλλους Αρχηγούς των διαφόρων πόλεμων. Οι Γάλλοι θεωρούσαν δικό τους αξιωματικό τον Τσιγάντε, αφού είχε πολεμήσει μαζί τους στο Μακεδονικό Μέτωπο (1916 - 1918), αλλά κυρίως με τις δικές τους "Ελεύθερες Δυνάμεις" και στο πλευρό των Στρατηγών Καινίνγκ και Λεκλέρκ "κατά τας πλέον σκοτεινάς ώρας του πολέμου" (1941 - 1943).<br />
<br />
Εκτός από τις επίσημες αντιπροσωπείες των δύο χωρών, τους φίλους απόστρατους και εν ενεργεία Γάλλους Αξιωματικούς και τα στρατιωτικά τμήματα, είχαν λάβει τιμητική θέση απέναντι, από την τεφροδόχο του Στρατηγού και οι Γαλλικές Πολεμικές Σημαίες των "Ελεύθερων Γαλλικών Δυνάμεων" που πολέμησαν στην Αφρική, με σημαιοφόρους βετεράνους πολεμιστές. Είχαν συγκεντρωθεί όλοι εκεί «δία να τιμήσουν, δια μιαν τελευταίαν φοράν, την σορόν ενός Έλληνος ήρωος». Η σεμνή εκείνη τελετή άρχισε με ομιλία του Γάλλου Πτέραρχου Υ. Εζανό (Υ. Esannau), ο οποίος με λιτό τρόπο αναφέρθηκε στις χαρακτηριστικές περιόδους της πολεμικής δράσης του γενναίου και ένδοξου Στρατηγού Χριστόδουλου Τσιγάντε.<br />
<br />
Και την έκλεισε με τη φράση: «Γενναίος Στρατιώτης, μέγας πατριώτης, έτοιμος να θυσιασθή δια την Σημαίαν του, αποτελεί μέλος εκείνων, οι οποίοι εις μιαν δραματικήν εποχήν επέλεξαν τον έντιμον θάνατον, παρά να κλίνουν το γόνυ.» Η απέριττη αυτή τελετή στο Παρίσι τελείωσε με την καθιερωμένη απόδοση στρατιωτικών τιμών στο νεκρό Στρατηγό από τους παρευρισκόμενους εκεί Γάλλους και Έλληνες. Την ίδια μέρα αναχώρησε η Ελληνική αντιπροσωπεία με την τεφροδόχο για την Αθήνα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Εναπόθεση της Τέφρας του Στρατηγού στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών </span></b><br />
<br />
Οι τελετές για τη μετακομιδή της τέφρας του Στρατηγού Τσιγάντε στην πατρίδα ολοκληρώθηκαν, στις 14 Σεπτεμβρίου 1977, με την επιμνημόσυνη δέηση και την εναπόθεση της τεφροδόχου του στον οικογενειακό τάφο του αδελφού του Αντισυνταγματάρχη Γιάννη Τσιγάντε, που βρίσκεται στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Εκεί, συγκεντρώθηκαν, εκτός από την οικογένεια και τους συγγενείς του Στρατηγού, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων με τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας Ευάγγελο Αβέρωφ, αντιπροσωπείες από τις Ειδικές Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας, Ιερολοχίτες, Ριμινίτες, συμπολεμιστές, φίλοι και συνάδελφοι του, ενώ τις στρατιωτικές τιμές θα απέδιδε η στρατιωτική μουσική και τμήμα αλεξιπτωτιστών.<br />
<br />
Μετά την επιμνημόσυνη δέηση από τους Ιερείς, ο Ιερολοχίτης και Καταδρομέας -αείμνηστος σήμερα- Αντιστράτηγος ε.α Κυριάκος Παπαγεωργόπουλος, συμπολεμιστής και στενός συνεργάτης του Στρατηγού, εκφώνησε ένα σύντομο, αλλά πράγματι εντυπωσιακό, λόγο για το έργο και τη δράση του Στρατηγού. Μετά το πέρας της ομιλίας, κι ενώ αποδίδονταν οι στρατιωτικές τιμές και οι παριστάμενοι απηύθυναν τον ύστατο χαιρετισμό, ένας καταδρομέας, Μόνιμος Υπαξιωματικός, εναπόθεσε με ευλάβεια το μικρό κιβώτιο με την τεφροδόχο του αείμνηστου Στρατηγού δίπλα στον ήρωα αδελφό του.<br />
<br />
Τότε ακριβώς έκλεισε η τελευταία σελίδα της ιστορίας ενός διακεκριμένου Έλληνα αξιωματικού, του οποίου η αγάπη για την πατρίδα και η εθελοθυσία γι' αυτήν ήταν πάντοτε ο μοναδικός σκοπός της επίγειας ζωής του. Η μητέρα πατρίδα, έστω και αργά, τίμησε το Στρατηγό Τσιγάντε όπως αξίζει να τιμούνται οι ήρωες που αγωνίζονται και θυσιάζονται γι' αυτήν.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΗ</b></span><br />
<br />
Ο Τσιγάντες «επιστρέφει» για πάντα στην Ελλάδα. Ο ένδοξος αντιστράτηγος πέθανε αυτοεξόριστος στο Λονδίνο τον Οκτώβριο του 1970, αλλά σύμφωνα με την επιθυμία του η τέφρα του μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Τριάντα πέντε χρόνια από την ίδρυση του Ιερού Λόχου και επτά από τον θάνατο του αρχηγού του, Χριστόδουλου Τσιγάντε, η Ελληνική πολιτεία αποφάσισε το 1977 την ανέγερση μνημείου σε απότιση τιμής στη μνήμη των ενδόξων ιερολοχιτών που έπεσαν αγωνιζόμενοι για την ελευθερία της πατρίδας μας στη διάρκεια επιχειρήσεων μεταξύ 1942 - 1945. Ταυτόχρονα, με οδηγίες του υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα, ξεκινούσε η διαδικασία μετακομιδής της τέφρας του αντιστρατήγου Τσιγάντε που πέθανε αυτοεξόριστος στο Λονδίνο τον Οκτώβριο του 1970.<br />
<br />
O Γούντχαουζ σε εκτενές άρθρο του στην «Daily Τelegraph» με τίτλο «Η ζωή και ο θάνατος ενός ήρωα» (14 / 9 / 1977) τον χαρακτήρισε «έναν γνήσιο τζέντλεμαν,έναν σπουδαίο αξιωματικό»και ο λόρδος Ερλ Τζέλλικο, Βρετανός αξιωματικός και φίλος του από τα χρόνια του πολέμου που έζησε δίπλα του ως την τελευταία του πνοή, «έναν μεγάλο πατριώτη, έναν σπουδαίο Έλληνα, απευθείας απόγονο των ιερολοχιτών του Θηβαίου Επαμεινώνδα και του Αλέξανδρου Υψηλάντη, ατρόμητο στην καρδιά και ευαίσθητο συνάμα, με τρομερό χιούμορ που τον έκανε ψυχή της παρέας, καταπληκτικό μάγειρο, υπέροχο στρατιώτη, αλλά και άνθρωπο της ειρήνης, αδιαπραγμάτευτο υποστηρικτή των αρχών που πρέσβευε,ανάμεσα σε αυτές και την προσήλωσή του στη δημοκρατία.<br />
<br />
Η φράση ''Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος'' του Περικλή, κατ΄ επιθυμία του γιου του, είπε στην επιμνημόσυνη ομιλία του ο λόρδος Τζέλλικο στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας στις 13 Σεπτεμβρίου 1977 «Στη φιλική, αλλά πάντως ξένη για τον ίδιο τον Τσιγάντε Αγγλική γη, με γέμισε μελαγχολία καθώς κοίταζα τον ζεστό ήλιο που έδυε το απόγευμα της Κυριακής στο εξοχικό μου στο Γουιλτσάιρ ρίχνοντας το φως του πάνω στην επιτύμβια στήλη λίγα μόλις μέτρα πιο εκεί, στον αυλόγυρο της κοινοτικής εκκλησίας όπου έκειτο η τέφρα του παλιόφιλου, τόσο αγαπητού σε μένα, τόσο σπουδαίου ήρωα, εκείνου του άνδρα που ενσάρκωνε απόλυτα αυτό που εθεωρείτο μεγαλείο στην εποχή του Περικλή».<br />
<br />
Με την παράθεση μικρού μόνο αποσπάσματος από την τόσο μεστή και ανθρώπινη ομιλία του λόρδου Τζέλλικο, που έφυγε και αυτός από τη ζωή πριν από λίγα μόλις χρόνια, σκιαγραφείται η προσωπικότητα ενός έξοχου άνδρα, ενός πραγματικού ήρωα που στάθηκε μέχρι τέλους του βίου του ακέραιος και αξιοπρεπής, παρά τις πίκρες που γεύθηκε στην πολυτάραχη ζωή του. Κεφαλλονίτης την καταγωγή ο Χριστόδουλος Τσιγάντες, από τα Σβορωνάτα Κάτω Λειβαθούς, ήταν μόλις 16 ετών όταν κατετάγη στον Ελληνικό στρατό στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, και 20 όταν επικεφαλής τάγματος πεζικού στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου επέδειξε εξαίρετη ανδρεία πολεμώντας στο Μακεδονικό μέτωπο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-nLRMxwNy6yU/WJAtoj0vIFI/AAAAAAAApAc/lU8yP2m3CCwxW5l3cZ5rN_RiU0F0659lgCLcB/s1600/Noname12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="363" src="https://2.bp.blogspot.com/-nLRMxwNy6yU/WJAtoj0vIFI/AAAAAAAApAc/lU8yP2m3CCwxW5l3cZ5rN_RiU0F0659lgCLcB/s400/Noname12.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στο διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ του Α' και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου φοίτησε στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου της Γαλλίας. Γλωσσομαθής, με ευρεία κατάρτιση και παιδεία, έβλεπε να ανοίγεται μπροστά του ο δρόμος για μια αξιοζήλευτη στρατιωτική σταδιοδρομία. Έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Ουκρανίας και σε συνέχεια στη Μικρασιατική, η ανάμειξή του όμως στο κίνημα του Μαρτίου του έτους 1935 είχε ως συνέπεια την οριστική καθαίρεσή του από τις τάξεις του στρατού και την καταδίκη του σε ποινή ισόβιων δεσμών. Με βασιλική χάρη που του δόθηκε με την παλινόρθωση της μοναρχίας έλαβε άδεια να φύγει στο εξωτερικό, όχι όμως και να επιστρέψει στο στράτευμα.<br />
<br />
Το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου τον βρήκε στη Γαλλία. Εκεί κατετάγη στη Λεγεώνα των Ξένων και βρέθηκε σύνδεσμος με τις «Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις» του στρατηγού Ντε Γκωλ σε επιχειρήσεις στην Ανατολική Αφρική υπό τον στρατηγό Λεκλέρκ. Η αμνηστία που του δόθηκε από την ελληνική εξόριστη κυβέρνηση ευθυνόταν για την επιστροφή του στις τάξεις του ελληνικού στρατού με τον βαθμό του συνταγματάρχη. Τότε ήταν που ίδρυσε την καταδρομική μονάδα Ιερός Λόχος, της οποίας υπήρξε αρχηγός σε μια σειρά επιτυχών και ριψοκίνδυνων επιχειρήσεων στη Βόρεια Αφρική και στο Αιγαίο Πέλαγος.<br />
<br />
Για την ηρωική του δράση στη Μέση Ανατολή τιμήθηκε μαζί με άλλους δύο συνταγματάρχες, τον Θρασύβουλο Τσακαλώτο και τον Παυσανία Κατσώτα, με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος. Μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους ναζιστές, διετέλεσε στρατιωτικός διοικητής Αρχιπελάγους και αρχηγός της Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής Δωδεκανήσων. Αποστρατεύθηκε με αίτησή του το 1948 με τον βαθμό του αντιστρατήγου. Γνωστός για τις δημοκρατικές του απόψεις, εργάστηκε ως πολιτικός σχολιαστής στις εφημερίδες «Εθνος», «Ελευθερία» και «Τα Νέα». Διετέλεσε γενικός διευθυντής της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ), παυθείς αμέσως μετά την επιβολή του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου.<br />
<br />
Στις 12 Οκτωβρίου του έτους 1970 ο Τσιγάντες, νοσηλευόμενος στο Λονδίνο, πέθανε έχοντας διαρκώς στο πλάι του συναγωνιστές του, Βρετανούς αξιωματικούς από τα χρόνια της κοινής τους δράσης στο Αιγαίο, ανάμεσά τους τον λόρδο Τζέλλικο με τον οποίο τον συνέδεε ιδιαίτερη, βαθιά φιλία. Η αποτέφρωση της σορού του έγινε μία ημέρα αργότερα. Στις 26 Αυγούστου 1976 με έγγραφό του ο τότε υπουργός Άμυνας Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας εξέδωσε απόφαση για τη διάθεση ποσού 1,5 εκατ. δραχμών για την ανέγερση μνημείου «εντός του Πεδίου του Αρεως» και «την μεθόδευσιν των διαδικασιών μετακομιδής της τέφρας του Αντιστρατήγου Χρ. Τσιγάντε εκ Λονδίνου εις Αθήνας» (Φ.735/51575).<br />
<br />
Έναν χρόνο αργότερα, στις 2 Αυγούστου 1977, με έγγραφό του προς το ΥΠΕΞ το Αρχηγείο Στρατού ζητούσε τη μεσολάβηση του πρώτου για τη διεκπεραίωση όλων των απαιτούμενων ενεργειών για τον επαναπατρισμό της τέφρας του νεκρού ήρωα. Η ευθύνη ανετέθη στον διπλωματικό τότε σύμβουλο Α', σήμερα πρέσβη Παύλο Αποστολίδη, που υπηρετούσε μετά την επιστροφή του από το Λονδίνο στην κεντρική υπηρεσία. Στο μεταξύ τα βρετανικά ΜΜΕ, χάρη στην εξαίρετη δραστηριότητα του επικεφαλής του Γραφείου Τύπου στο Λονδίνο Μ. Δραγούμη, αφιέρωναν το ένα μετά το άλλο δημοσιεύματα για τον Τσιγάντε.<br />
<br />
Στο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων των 22.00 προβαλλόταν μαζί με την είδηση φιλμ από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ιερού Λόχου υπό τις διαταγές του στρατηγού Μοντγκόμερι στη Βόρεια Αφρική. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1977 ο Έλληνας πρεσβευτής στο Λονδίνο Σταύρος Ρούσσος παρέθεσε παρουσία μεγάλου αριθμού Βρετανών επισήμων δείπνο προς τιμήν του υφυπουργού Αμυνας Ανδρέα Ζαΐμη που είχε φθάσει την προηγουμένη της τελετής για να παραλάβει συνοδευόμενος από άγημα ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς την τέφρα του Τσιγάντε με στρατιωτικό αεροσκάφος C-130.<br />
<br />
Μετά την επιμνημόσυνη τελετή και την υπέροχη ομιλία του Τζέλλικο στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο, η τέφρα του Τσιγάντε, με ένα σύντομο σταθμό στη βάση της RΑF στο Λάινχαμ Ουίλτς όπου θα ακολουθούσε δεύτερη τελετή, θα στάθμευε επ΄ ολίγον στο Παρίσι για μία ακόμη λαμπρή τελετή στον χώρο των Ιnvalides, προτού τελικά φθάσει στην Αθήνα. Στη ρευστότητα αξιών που χαρακτηρίζει την εποχή μας παραδείγματα ζωής όπως αυτό του Χριστόδουλου Τσιγάντε αξίζει να προβάλλονται αντί να περικλείονται σε λίγες μόνο σειρές των σχολικών εγχειριδίων.<br />
<br />
Όταν στης 14 Σεπτεμβρίου 1977 εκφώνησε το λόγο του ο Στρατηγός Κυριάκος Παπαγεωργόπουλος κατά την τελετή εναποθέσεως της τέφρας του Στρατηγού Τσιγάντε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, έδωσε μια τελευταία υπόσχεση, ότι στη θέση εκείνη τοποθετείτο «προσωρινώς και μέχρις ότου αναπαυθεί οριστικά στο Μαυσωλείο του μέσα στο Μνημείο του Ιερού Λόχου που ανεγείρεται προσεχώς». Και η τελευταία εκείνη υπόσχεση προς το νεκρό Στρατηγό πραγματοποιήθηκε μετά από τέσσερα (4) ακριβώς χρόνια από μέρος όλων των τότε επιζώντων Ιερολοχιτών.<br />
<br />
Από την εποχή ακόμη της μετακομιδής της τέφρας του Στρατηγού από το Λονδίνο στην Αθήνα (Σεπτέμβριος 1977), είχε συσταθεί από το ΓΕΕΘΑ μια "Επιτροπή ανεγέρσεως Μνημείου του Ιερού Λόχου" στο Πεδίον του Άρεως, με πρόεδρο τον αείμνηστο Αντιστράτηγο ε.α. Θρασύβουλο Κετσέα, υποδιοικητή της ιστορικής εκείνης μονάδας, γιατί τότε δεν είχε δημιουργηθεί ακόμη η "Λέσχη Καταδρομέων και Ιερολοχιτών". Ύστερα από τεσσάρων ετών συνεχείς προσπάθειες των Ιερολοχιτών, το απέριττο μαρμάρινο μνημείο του Ιερού Λόχου ήταν έτοιμο μέσα στον καταπράσινο χώρο όπου υπάρχουν και άλλα πολλά μνημεία και αγάλματα από τους αγώνες του Ελληνικού Έθνους.<br />
<br />
Στη μαρμάρινη βάση του Μνημείου είχε προβλεφθεί ένα μικρό Μαυσωλείο για την οριστική απόθεση της τεφροδόχου του Διοικητή του Ιερού Λόχου. Η επίσημη τελετή των αποκαλυπτηρίων του Μνημείου ορίστηκε από την υπεύθυνη Επιτροπή για τις 10 Σεπτεμβρίου του 1981. Κατά τη διάρκεια της τελετής των αποκαλυπτηρίων του Μνημείου, παρουσία επισήμων, συγγενών, Ιερολοχιτών, Καταδρομέων και λοιπών προσκεκλημένων, έγινε η εναπόθεση του κιβωτίου με την τεφροδόχο του Στρατηγού στη μόνιμη πια θέση της που ήταν το μικρό Μαυσωλείο του Μνημείου του Ιερού Λόχου. Είχε μεταφερθεί εκεί από τον οικογενειακό τάφο του αδελφού του στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, στο οποίο είχε διαφυλαχτεί επί τέσσερα ακριβώς χρόνια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-oJ2z9cUTR3U/WJAuqcPg7RI/AAAAAAAApAo/fAT3V1BXYFM7vspaUtWMTjpiukmA4OENgCLcB/s1600/Noname15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-oJ2z9cUTR3U/WJAuqcPg7RI/AAAAAAAApAo/fAT3V1BXYFM7vspaUtWMTjpiukmA4OENgCLcB/s400/Noname15.jpg" width="341" /></a></div>
<br />
Η θέση που εναποτέθηκε οριστικά πλέον και φυλάσσεται σήμερα η τεφροδόχος του αειμνήστου Στρατηγού είναι, κατά τη γνώμη του γράφοντα, μοναδική και πλέον αρμόζουσα σ' εκείνον τον ήρωα, αφού βρίσκεται κάτω ακριβώς από τα ονόματα των ένδοξα πεσόντων, στην εποχή του μεγάλου πολέμου, συμπολεμιστών Ιερολοχιτών του. Θέση στην οποία θα επιθυμούσε και ο ίδιος ν' αναπαυθεί μετά το θάνατο του.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΙΓΑΝΤΕ </b></span><br />
<br />
Ο Γιάννης Τσιγάντες, επηρεασμένος πιθανόν από το μεγαλύτερο αδελφό του Χριστόδουλο που ήταν ήδη αξιωματικός, διέκοψε τη φοίτηση του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1917 και αμέσως μετά έδωσε εξετάσεις στο Στρατιωτικό Σχολείο Ευελπίδων και πέτυχε. Εισήλθε το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου στον Προπαρασκευαστικό Λόχο Ευελπίδων και τον επόμενο στο Σχολείο, απ' όπου αποφοίτησε πρώτος μεταξύ 55 συμμαθητών του ως Ανθυπολοχαγός Πεζικού τον Ιούλιο του 1920. Λίγο μετά την έξοδο της, όλη η Τάξη του πήγε στο Μέτωπο της Μικράς Ασίας.<br />
<br />
Ο Ανθυπολοχαγός Γιάννης Τσιγάντες, τοποθετημένος εξαρχής στο ευρισκόμενο στη Μικρά Ασία 4ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους, το οποίο από 24 Δεκεμβρίου 1920 μετονομάστηκε σε 22ο Σύνταγμα Πεζικού της VIIης Μεραρχίας (πρώην Μεραρχία Αρχιπελάγους), έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις του Ελληνικού Στρατού μέχρι την κατάρρευση του Μετώπου (Αύγουστος 1922). Το Μάρτιο του 1921 και κατά την προς ανατολάς προέλαση του συντάγματος του τραυματίστηκε σοβαρότατα (7 τραύματα) στην αιματηρή μάχη της Κοβαλίτσας.<br />
<br />
Ενάμιση δε μήνα πριν από τη σύμπτυξη της Ελληνικής Στρατιάς από την περιοχή του Σαγγάριου ποταμού, αποσπάσθηκε στην μαχόμενη VIIη Μεραρχία, με την οποία έφτασε τελικά στη Χίο την 1η Σεπτεμβρίου 1922. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα των δύο και πλέον ετών της υπηρεσίας του στη γραμμή του Μετώπου, η πολεμική του δράση υπήρξε άριστη. Μετά την επιστροφή του από τη Μικρά Ασία και μέχρι τις αρχές του 1935 υπηρέτησε σε Μονάδες και Επιτελεία του Ελληνικού Στρατού ως εξής:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>1923 - 1924 50ο Σύνταγμα Πεζικού </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1925 Υπουργείο Στρατιωτικών (Υπασπιστής Υπουργού) </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1925 Γ' Σώμα Στρατού </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1926 50ο Σύνταγμα Πεζικού </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1926 Προεδρία Δημοκρατίας </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1926 Προπαρασκευαστική Σχολή Υπαξιωματικών </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1926 22ο Σύνταγμα Πεζικού </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1926 - 1929 Προπαρασκευαστική Σχολή Υπαξιωματικών </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1929 - 1932 Γενικό Επιτελείο Στρατού (Επιτελής Που Επιτελικού Γραφείου) </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>1933 - 1935 Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (Διοικητής Λόχου Μαθητών). </li>
</ul>
<br />
Επιπλέον, φοίτησε στη Σχολή Εφαρμογής Πεζικού (Οκτώβριος 1932 - Απρίλιος 1933), από την οποία εξήλθε πρώτος και το 1934 πέτυχε, ως Λοχαγός, στις εξετάσεις της Ανωτέρας Σχολής Πολέμου, χωρίς τελικά να φοιτήσει. Το 1935 συμμετείχε, κι αυτός ως Βενιζελικός αξιωματικός, στο αποτυχόν Κίνημα της 1ης Μαρτίου, ως ηγετικό στέλεχος. Μετά την αποτυχία του στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, συνελήφθη και φυλακίστηκε. Με την απόφαση (1ης Απριλίου 1935) του Στρατοδικείου, που παραπέμφθηκε για "εσχάτη προδοσία" είχε την ίδια τύχη με τον αδελφό του Χριστόδουλο: Ισόβια δεσμά, Απόταξη από το στρατό και καθαίρεση από το βαθμό του Λοχαγού.<br />
<br />
Έγκλειστος στις φυλακές της Αίγινας, και αργότερα, μετά την Αμνηστία, εξόριστος στα Κύθηρα. Λόγω της μεταφοράς του στην τάξη του στρατιώτη, δεν έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό και Ελληνογερμανικό Πόλεμο 1940 - 1941, αν και το επιθυμούσε πολύ. Κατά τη διάρκεια της εχθρικής κατοχής της πατρίδας μας και συγκεκριμένα στις αρχές του 1942 διέφυγε από την Ελλάδα, με πολλούς κινδύνους, προς τη Μέση Ανατολή, για να φτάσει στη Χάιφα της Παλαιστίνης στις 26 Φεβρουαρίου. Από εκεί πήγε στο Κάιρο, όπου τέσσερις μήνες αργότερα (17 Ιουνίου) ανακλήθηκε, μαζί με τον αδελφό του Χριστόδουλο, στην ενεργό του Στρατού υπηρεσία και ταυτόχρονα προβιβάστηκε στο βαθμό του Ταγματάρχη.<br />
<br />
Ευθύς ως επανήλθε στην ενεργό υπηρεσία, δέχτηκε οικειοθελώς να επιστρέψει στην Ελλάδα για να οργανώσει Μυστικό Πόλεμο και να ενώσει τις τότε Αντιστασιακές Οργανώσεις κάτω από μια ενιαία διοίκηση κοινής εμπιστοσύνης. Γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό συγκροτήθηκε στη Μέση Ανατολή μια ολιγομελής ομάδα με αρχηγό τον ίδιο, η οποία, αφού εφοδιάστηκε με χρήματα και τ' απαραίτητα μέσα (ασυρμάτους κλπ.), αναχώρησε από τη Βηρυτό για την ειδική αποστολή της. Έφθασε με την ομάδα του στην κατεχόμενη τότε Ελλάδα τον Αύγουστο του 1942 και αμέσως άρχισε την οργάνωση, στην Αθήνα, μιας από τις σπουδαιότερες Αντιστασιακές Οργανώσεις Μυστικού Πολέμου, με το όνομα "ΜΙΔΑΣ 614".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-tnooqwDxgSg/WJAyPxjwEzI/AAAAAAAApA0/hBG69C4VOdcH7P7gWDHpMuqjP7TI9kWpwCLcB/s1600/Noname13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="246" src="https://1.bp.blogspot.com/-tnooqwDxgSg/WJAyPxjwEzI/AAAAAAAApA0/hBG69C4VOdcH7P7gWDHpMuqjP7TI9kWpwCLcB/s400/Noname13.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Επί πέντε περίπου μήνες και με κίνδυνο της ζωής του, ο ριψοκίνδυνος εκείνος αξιωματικός, βοηθούμενος από τους συνεργάτες του στην Οργάνωση και από πατριώτες, πρόσφερε πολλά στον Αγώνα με τη σχεδίαση και εκτέλεση τολμηρών αντιστασιακών ενεργειών και αποστολών εναντίον του κατακτητή. Δυστυχώς το σοβαρό αντιστασιακό έργο του ένθερμου πατριώτη, Ταγματάρχη Γιάννη Τσιγάντε, διακόπηκε ξαφνικά, όταν ένα "άγνωστο" τηλεφώνημα προς τις Αρχές Κατοχής, στις 14 Ιανουαρίου 1943, έδινε την πληροφορία, ότι στην οδό Πατησίων 86 κρυβόταν ένα "Άγγλος" Ταγματάρχης.<br />
<br />
Η γρήγορη άφιξη εκεί μιας ισχυρής Ιταλικής περιπόλου και η επακολουθείσασα αιματηρή συμπλοκή της με το θαρραλέο Έλληνα Αξιωματικό, είχαν σαν τραγική κατάληξη τον ηρωικό θάνατο του. Ένα μήνα αργότερα και με το αιτιολογικό "Έπεσεν μαχόμενος εις συμπλοκήν μετά Ιταλικής δυνάμεως" προβιβάστηκε επ' Ανδραγαθία στο βαθμό του Αντισυνταγματάρχη από την Ελληνική Κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής. Αυτό το ξαφνικό, αλλά ηρωικό, τέλος είχε ο γενναίος Γιάννης Τσιγάντες. Αξιωματικός δυναμικός, με ευρύτατη επαγγελματική και εγκυκλοπαιδική μόρφωση, συγγραφικές ικανότητες και με σπάνια προσόντα και γενικά μια εξέχουσα στρατιωτική προσωπικότητα, ο Αντισυνταγματάρχης Πεζικού Γιάννης Τσιγάντες.<br />
<br />
Αψηφώντας πάντοτε κάθε κίνδυνο, πρόσφερε στη αιματοβαμμένη πατρίδα του ό,τι πολυτιμότερο έχει ένας Έλληνας Στρατιώτης, την ίδια του τη ζωή. Αυτήν ακριβώς την εθελοθυσία του επιβεβαιώνουν και τα Πολεμικά Μετάλλια με τα οποία είχε τιμηθεί μαχόμενος εναντίον των Τούρκων κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία και τα οποία ήταν:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>−Πολεμικός Σταυρός Γ' Τάξεως (με δύο διαμνημονεύσεις). </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>−Πολεμικός Σταυρός Β' Τάξεως. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>−Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Δ' Τάξεως. </li>
</ul>
<br />
Σήμερα, μια μαρμάρινη προτομή του ήρωα Αντισυνταγματάρχη Πεζικού Γιάννη Τσιγάντε στο κέντρο της Αθήνας (διασταύρωση οδών Πατησίων και Αλεξάνδρας) και το αθάνατο όνομα του σε πέντε (5) δρόμους (Αθήνα, Παπάγου, Καλλιθέα, Βόλος και Αργοστόλι) θα διδάσκουν και θα παραδειγματίζουν τους νεότερους για το πώς αγωνίζεται και το πώς θυσιάζεται ένας Έλληνας Στρατιώτης για την πατρίδα του.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΗΘΙΚΕΣ ΑΜΟΙΒΕΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΤΣΙΓΑΝΤΕ ΓΙΑ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Α' ΠΑΡΑΣΗΜΑ </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">ΕΛΛΗΝΙΚΑ</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Αργυρούς Σταυρός του Τάγματος του Σωτήρος </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ταξιάρχης του Τάγματος του Σωτήρος </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ταξιάρχης του Βασιλικού Τάγματος του Γεωργίου του Α' (μετά Ξιφών) </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ταξιάρχης του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικος (μετά Ξιφών)</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">ΞΕΝΑ</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Ταξιάρχης του Στέμματος </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Σερβικόν: Αργυροΰν Παράσημον "Λευκού Αετού" (άνευ Ξιφών) </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Γαλλικόν: Ταξιάρχης του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Β' ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ</span></b><br />
<b><span style="color: #3d85c6;"><br /></span></b>
<b><span style="color: #6aa84f;">ΕΛΛΗΝΙΚΑ </span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας 1921 </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Πολεμικός Σταυρός Γ Τάξεως (δύο φορές) 1917, 1918 </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Μετάλλιον Εξαίρετων Πράξεων </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Μετάλλιον Στρατιωτικής Αξίας Γ' Τάξεως</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">ΞΕΝΑ</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Γαλλικός Πολεμικός Σταυρός (Μεραρχίας) 1918 </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Γαλλικός Πολεμικός Σταυρός (Σώματος Στρατού) 1918 </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Γαλλικός Πολεμικός Σταυρός 1939 </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Βελγικός Πολεμικός Σταυρός 1920 </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Σερβικόν Χρυσούν Μετάλλιον Ανδρείας 1919 </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Γαλλικόν Μετάλλιον (Αποικιακόν) </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Βρεταννικό Μετάλλιον "Διακεκριμένων Υπηρεσιών" (Distinguished Service Order - D.S.O.) 1944</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Γ' ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ </span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Διασυμμαχικόν Μετάλλιον "Νίκης" (Α' Παγκοσμίου Πολέμου) </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Αναμνηστικόν Μετάλλιον Πολέμου 1941 - 1945</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Δ' ΠΤΕΡΥΓΕΣ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΩΝ </span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Απονομή Βρετανικών Πτερύγων Επιχειρήσεων (Αλεξιπτωτιστών) με την υπ' αριθ 46/27/ 12 - 7 - 1944 Διαταγή της RAIDING FORCES για την εκτέλεση πολεμικού άλματος στην κατεχόμενη νήσο Σάμο.</li>
</ul>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ε' ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΑΓΩΓΗΣ ΕΠ' ΑΝΑΡΑΓΑΘΙΑ</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Τέσσερις (4) φορές: 1916, 1920, 1944 και 1945.</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-BcMCyFTrBo4/WJA1917vBWI/AAAAAAAApBA/cs0YaUqBOv0HUaJtWBPnAoswoMbgQD5SQCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bceb9s.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-BcMCyFTrBo4/WJA1917vBWI/AAAAAAAApBA/cs0YaUqBOv0HUaJtWBPnAoswoMbgQD5SQCLcB/s640/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bceb9s.jpg" width="480" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΠΙΛΟΓΟΣ </b></span><br />
<br />
Ο Στρατηγός Χριστόδουλος Τσιγάντες, γενναίος Στρατιώτης και άξιος Ηγήτορας, υπήρξε για την εποχή του ο Έλληνας μόνιμος αξιωματικός με τη σπάνια στρατιωτική προσωπικότητα, τη διπλωματική δεξιοτεχνία, αλλά και την έντονη πολιτική δραστηριότητα. Ήταν, μαζί με το νεότερο αδελφό του Γιάννη, γνωστός στους κύκλους ως κοσμοπολίτης φιλελεύθερος ή δημοκρατικός αξιωματικός. Από τα πρώτα κιόλας βήματα του στο στρατό άρχισε μια δύσκολη σταδιοδρομία μεσα σε μια πολύ ταραγμένη από πολιτικά πάθη και μίση περίοδο, αυτήν του οδυνηρού για την Ελλάδα "Εθνικού Διχασμού".<br />
<br />
Γεμάτη από τραγικά πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα, που δυστυχώς σημάδεψαν ολόκληρο σχεδόν τον εικοστό αιώνα και επηρέασαν αποφασιστικά την ιστορική πορεία ολόκληρου του Ελληνικού Έθνους. Ενώ, η καθ' όλα υπέροχη και ξεχωριστή πολεμική δράση του στο Μακεδονικό Μέτωπο (1916 - 1918) και στη Μικρά Ασία (1919 - 1921) αναγνωρίστηκε και αμείφθηκε από την Πατρίδα και από τους Συμμάχους, η συμμετοχή του, αντίθετα, με ηγετικό ρόλο, σε απόπειρα στρατιωτικής εκτροπής είχε βαρύτατο τίμημα που ήταν γι' αυτόν πράγματι εξοντωτικό και συνάμα καταλυτικό για την παραπέρα εξέλιξη του στο στράτευμα, η οποία, σε άλλες ομαλές εποχές, θα ήταν εκείνη που άξιζε σ' έναν ξεχωριστό, όπως ο Τσιγάντες, αξιωματικό.<br />
<br />
Έτσι, αυτός ο διακεκριμένος και υπέροχος ηγήτορας υπήρξε ατυχώς θύμα, όπως και πάρα πολλοί άλλοι αξιωματικοί, μιας άλλης ολέθριας εποχής, η οποία άφησε ανεξίτηλα τα καταστροφικά σημάδια της στην πολυκύμαντη ιστορία αυτού του τόπου. Η υπερβολική αγάπη του για την πατρίδα, η λεβεντιά του και το εθελοντικό "παρών" του σε δύσκολες πολεμικές περιόδους, όπως ήταν αυτή του 1940-1945, έδειξαν έναν αξιωματικό γεμάτο από εθνική υπερηφάνεια, που επάξια αγωνίστηκε πέρα από ατομικές επιδιώξεις και συμφέροντα, αλλά και μακριά από τις πολιτικές ανωμαλίες της εποχής εκείνης.<br />
<br />
Εκτός από το ότι ήταν υπερβολικά ριψοκίνδυνος και παράτολμος, είχε ένα ακόμα σπάνιο προσόν, ήταν πραγματικά φτιαγμένος "ανορθόδοξος" ηγήτορας καταδρομέων και μάλιστα από τους πρωτοπόρους στην πρόσφατη ιστορία των Ελληνικών Ειδικών Δυνάμεων. Η αγάπη, ο θαυμασμός και η εμπιστοσύνη όλων των συμπολεμιστών Ιερολοχιτών του της θρυλικής εκείνης καταδρομικής μονάδας επιβεβαιώνουν τις σπάνιες και ιδιαίτερες ηγετικές του αρετές και ικανότητες. Το ότι, επίσης, ο Στρατηγός Χριστόδουλος Τσιγάντες ήταν μια πολύπλευρη στρατιωτική, κι όχι μόνο, προσωπικότητα, με εξαιρετική φήμη και πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας, αποδεικνύεται και από την αναγνώριση και την εκτίμηση των πολεμικών του αρετών, των προσόντων και των ικανοτήτων του από τους αξιωματικούς των Συμμάχων χωρών, Αγγλίας και Γαλλίας.<br />
<br />
Ένεκα ακριβώς της συμμετοχής και της δράσης του στους δύο Παγκόσμιους (Α' και Β') Πολέμους και της φοίτησης του στη Σχολή Πολέμου των Παρισίων. Τέλος, η μεγάλη προσφορά του προς την πατρίδα και μάλιστα σε μία από τις δύσκολες ιστορικές περιόδους, όπως αυτή μετά την Απελευθέρωση (1944), αποτέλεσε έναν ακόμη ιδιαίτερο τίτλο τιμής για το Στρατηγό. Την προσφορά του εκείνη την αναγνώρισε, κατά τον πλέον επίσημο και πανηγυρικό τρόπο, η ελεύθερη τότε Ελλάδα με την εξαιρετικά τιμητική Πράξη του Υπουργικού της Συμβουλίου, που υπήρξε, απ' ότι εκτιμώ, η μοναδική για Έλληνα Αξιωματικό.<br />
<br />
Το όνομα του αξέχαστου Στρατηγού Χριστόδουλου Τσιγάντε, γραμμένο σήμερα στην απέριττη λευκή μαρμάρινη πλάκα του μικρού Μαυσωλείου του στη βάση του Μνημείου του θρυλικού Ιερού Λόχου, θα δείχνει για πάντα ότι εκεί αναπαύεται ένας από τους πιο διακεκριμένους Έλληνες Αξιωματικούς και πρωτοπόρους Καταδρομείς.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-a4_UA1asPuo/WJFs_h9AXXI/AAAAAAAApBQ/b4IM2JgFzSgoe9TNA5ujLk1dJP-s5X-CwCLcB/s1600/31-3-1935.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="502" src="https://1.bp.blogspot.com/-a4_UA1asPuo/WJFs_h9AXXI/AAAAAAAApBQ/b4IM2JgFzSgoe9TNA5ujLk1dJP-s5X-CwCLcB/s640/31-3-1935.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-TX9bDbwsr7U/WJF2AoQOaRI/AAAAAAAApBk/aefvNwYWGxg34yfGv72pzf8pMF54isO-QCLcB/s1600/B.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://2.bp.blogspot.com/-TX9bDbwsr7U/WJF2AoQOaRI/AAAAAAAApBk/aefvNwYWGxg34yfGv72pzf8pMF54isO-QCLcB/s640/B.jpg" width="508" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-0IJ-Zg6edBw/WJF1_0Hc-pI/AAAAAAAApBg/XAcuHRKRJ-smlR451KiHANfkY7NU34wnACLcB/s1600/C.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://3.bp.blogspot.com/-0IJ-Zg6edBw/WJF1_0Hc-pI/AAAAAAAApBg/XAcuHRKRJ-smlR451KiHANfkY7NU34wnACLcB/s640/C.jpg" width="494" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-9D_sPw9N430/WJF2EvZRpKI/AAAAAAAApBs/R5E_BRJZ7gYKwtBLU6BBYlMcWn89lKuEACLcB/s1600/E.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-9D_sPw9N430/WJF2EvZRpKI/AAAAAAAApBs/R5E_BRJZ7gYKwtBLU6BBYlMcWn89lKuEACLcB/s640/E.jpg" width="480" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-x27zwqgGaeY/WJF2FKPxVtI/AAAAAAAApBw/_cwBj1KImfIA7jXusIiUHQvIMXhEIv7IgCLcB/s1600/F.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://2.bp.blogspot.com/-x27zwqgGaeY/WJF2FKPxVtI/AAAAAAAApBw/_cwBj1KImfIA7jXusIiUHQvIMXhEIv7IgCLcB/s640/F.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ExWnYoQcP54/WJF2D2XfGLI/AAAAAAAApBo/aixTq9AlURMpF-nuFGTRmg1DBCCV13KXgCLcB/s1600/D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="160" src="https://3.bp.blogspot.com/-ExWnYoQcP54/WJF2D2XfGLI/AAAAAAAApBo/aixTq9AlURMpF-nuFGTRmg1DBCCV13KXgCLcB/s640/D.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br /></div>
<div>
<br /></div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://lki.gr/Files/History_Tsigantes.pdf">http://lki.gr/Files/History_Tsigantes.pdf</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://el.metapedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82">http://el.metapedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=243890">http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=243890</a><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-hbPRsHhjk-Y/WIs0MilSvpI/AAAAAAAAo8M/vfUJMb1QXIoGxVN_SOHlzZ7gcKWbJe7DwCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://3.bp.blogspot.com/-hbPRsHhjk-Y/WIs0MilSvpI/AAAAAAAAo8M/vfUJMb1QXIoGxVN_SOHlzZ7gcKWbJe7DwCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-8868805980230531622016-07-05T21:30:00.000+03:002017-01-26T10:17:38.851+02:00ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗ ΒΑΚΤΡΙΑΝΗ - ΕΛΛΗΝΟΒΟΥΔΙΣΜΟΣ - Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗ ΒΑΚΤΡΙΑΝΗ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗ ΒΑΚΤΡΙΑΝΗ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Εισαγωγή</span></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-2c_cC4-Ma84/WIEfLDkqU6I/AAAAAAAAoys/zNnxxd9uTBkgPvGikYNB_xL8hStkeVMzQCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B3251675945_06d83511fb_b.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://4.bp.blogspot.com/-2c_cC4-Ma84/WIEfLDkqU6I/AAAAAAAAoys/zNnxxd9uTBkgPvGikYNB_xL8hStkeVMzQCLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B3251675945_06d83511fb_b.jpg" width="320" /></a></div>
Σημείο συνάντησης λαών και πολιτισμών, η Κεντρική Ασία παρουσιάζει ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η περιοχή αυτή, με τη μεγάλη γεωγραφική ποικιλομορφία (καθόσον περιλαμβάνει αχανείς στέπες, εύφορες κοιλάδες ποταμών, πανύψηλες οροσειρές και ερημικές εκτάσεις), είναι αρκετά δύσκολο να οριοθετηθεί, δεδομένου ότι έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις σχετικά με τις περιοχές που περιλαμβάνονται σ΄αυτήν. Διευκρινίζουμε, επομένως, ότι αναφερόμαστε σε μια γεωγραφική περιοχή που αποτελείται από το βορειοανατολικό τμήμα του σύγχρονου Ιράν, το μεγαλύτερο τμήμα των εδαφών που ανήκουν στις 4 από τις 5 πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας (Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν, νότιο Καζακστάν, Τατζικιστάν), το Αφγανιστάν και το βορειοδυτικό Πακιστάν (Μπαλουτσιστάν και κοιλάδα του Ινδού στο Παντζάμπ). Το ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται στην έντονη παρουσία του Ελληνικού στοιχείου στην περιοχή αυτή κατά την αρχαιότητα...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Η εξιστόρηση δεν είναι ιδιαίτερα ευχερής, καθώς οι πηγές που έχουμε στη διάθεσή μας παρουσιάζουν αρκετές ελλείψεις. Λείπουν αρκετά αποσπάσματα αρχαίων ιστορικών συγγραμμάτων (ή και ολόκληρα έργα) που υποθέτουμε ότι αναφέρονταν στην ιστορία του Ελληνισμού στην αρχαία Κεντρική Ασία. Σε άλλες περιπτώσεις, κάποια συγγράμματα «διασώζονται» χάρη σε συνόψεις και επιτομές που συντάχθηκαν κατά την ύστερη αρχαιότητα ή κατά τα Βυζαντινά χρόνια και τα οποία δεν αποτελούν υπόδειγμα συνεπούς ιστορικού συγγράμματος: συχνά διαπιστώνεται σύγχυση μεταξύ προσώπων και γεγονότων. Επομένως, οι βασικές πηγές για τους σύγχρονους ιστορικούς είναι τα αρχαιολογικά ευρήματα, μεταξύ των οποίων επιγραφές και κυρίως νομίσματα.<br />
<br />
Μόνο που έχουμε νομίσματα διπλάσιων ηγεμόνων από αυτούς που αναφέρουν τα αρχαία ιστορικά συγγράμματα και μπορούμε να κάνουμε μόνο υποθέσεις (περισσότερο ή λιγότερο επισφαλείς) για τη δράση του κάθε ηγεμόνα και τον χώρο κυριαρχίας του. Τα προβλήματα αυτά δεν στάθηκαν εμπόδιο για τη συγγραφή ορισμένων ιδιαίτερα συναρπαστικών βιβλίων Ιστορίας. To 1938, ο Βρετανός ιστορικός Γουίλιαμ Γούντθορπ Ταρν δημοσίευε το μνημειώδες έργο του «The Greeks in Bactria & India» (Cambridge University Press), στο οποίο σκιαγραφούσε το πορτρέτο ενός δυναμικού και κατακτητικού σε όλα τα επίπεδα Ελληνισμού. Βεβαίως, διαβάζοντας το βιβλίο του Ταρν δημιουργείται η εντύπωση ότι δεν μας λείπει απολύτως τίποτε σε επίπεδο πηγών.<br />
<br />
Ο Βρετανός ιστορικός κατάρτισε πλήρεις καταλόγους των Ελληνιστικών δυναστειών της Κεντρικής Ασίας (με βασιλείς, συμβασιλείς και αντιβασιλείς), στηριζόμενος αποκλειστικά στις υποθέσεις του, οι οποίες είναι, κατ’ ανάγκη, σε μεγάλο βαθμό αυθαίρετες. To 1957, ο Ινδός ιστορικός A. K. Narain δημοσίευε το βιβλίο «The Indo-Greeks», με το οποίο επιχειρούσε να αντικρούσει τις θεωρίες του Ταρν, παρουσιάζοντας το Ελληνικό στοιχείο να δέχεται εντονότατες επιρροές από τους πανάρχαιους πολιτισμούς της περιοχής, τον Ιρανικό και, κυρίως, τον Ινδικό. Ακολουθώντας τη μέση οδό, Γάλλοι ιστορικοί όπως ο Edouard Will και ο Paul Bernard προσπάθησαν να προβούν σε μια πιο νηφάλια θεώρηση, βασιζόμενοι στα ιστορικά και αρχαιολογικά στοιχεία και επισημαίνοντας τις αβεβαιότητες και τις απορίες του σύγχρονου ιστορικού.<br />
<br />
Μετά τις σημαντικές ανακαλύψεις των τελευταίων πενήντα χρόνων (η μεγάλη Ελληνιστική πόλη στην τοποθεσία Άι Χανούμ του Αφγανιστάν, οι Ελληνιστικές επιγραφές της Αλεξάνδρειας της Αραχωσίας - Κανταχάρ) και παρά τα προβλήματα που δημιουργεί η πολιτική αστάθεια στην περιοχή είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πολλά πράγματα για τον τρόπο ζωής και σκέψης αυτών των Ελλήνων που βρέθηκαν τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη μητρόπολη.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΣΙΑ ΩΣ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΣΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ </b></span><br />
<br />
Ήδη από τα τέλη της δεύτερης χιλιετίας π.Χ., το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής κατοικείται από Ιρανικούς πληθυσμούς. Για τον λόγο αυτό θα αναφερθεί στη συνέχεια και ως ανατολικό Ιράν (με τη διευκρίνιση ότι δεν θα πρέπει να υπάρξει σύγχυση με το ανατολικό κομμάτι του σημερινού κράτους του Ιράν). Η περιοχή αποτελεί από πολύ νωρίς (τέλος 6ου αιώνα π.Χ.) μέρος της Περσικής Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών, οι οποίοι την οργανώνουν διοικητικά σε σατραπείες:<br />
<br />
Χρησιμοποιώντας τα Ελληνικά ονόματα που καθιερώθηκαν για αυτές, πρόκειται για τη Βακτριανή (σημερινό νότιο Ουζμπεκιστάν και Τατζικιστάν, βορειοδυτικό Αφγανιστάν), τη Μαργιανή (τα εδάφη της οποίας συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό με το σύγχρονο Τουρκμενιστάν), τη Δραγγιανή (ανατολικό Ιράν και περιοχή του Σεϊστάν στο βορειοδυτικό Αφγανιστάν), την Παρθία - Υρκανία (βόρειο - βορειοανατολικό Ιράν), τη Σογδιανή (βόρειο Ουζμπεκιστάν και Τατζικιστάν), την Αρία (ανατολικό Χορασάν στο σημερινό Ιράν και περιοχή του Χεράτ στο Αφγανιστάν), τους Παροπαμισάδες (περιοχή που περιελάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της οροσειράς του Χιντού Κους.<br />
<br />
Του Ινδικού Καυκάσου των Ελλήνων, με τις περιοχές της Καμπούλ και του Μπαγκράμ στο Αφγανιστάν) και την Αραχωσία (νότιο Αφγανιστάν και βορειοδυτικό Πακιστάν). Στα νότια της Αραχωσίας βρίσκονταν οι τρεις σατραπείες της κοιλάδας του Ινδού, μέγιστο όριο της επέκτασης του κράτους των Αχαιμενιδών και χώρος συνύπαρξης Ιρανών και Ινδών. Η σημασία των σατραπειών της Κεντρικής Ασίας είναι μεγάλη για την Περσική Αυτοκρατορία: στρατηγική, αφενός, μια και το βόρειο τμήμα της περιοχής ταυτίζεται με τα σύνορα της Αυτοκρατορίας, πέρα από τα οποία ζουν διάφορα νομαδικά Σκυθικά φύλα, επίσης Ιρανικής καταγωγής (Σάκες, Μασσαγέτες, Δάχες, Πάρνοι).<br />
<br />
Αφετέρου, οι σατραπείες αυτές αποτελούν για την Αυτοκρατορία πηγή οικονομικού πλούτου, δεξαμενή στρατολογήσιμου ανθρώπινου δυναμικού και δίαυλο εμπορικής επικοινωνίας με την Ινδία. Η Βακτριανή ειδικότερα γνωρίζει σημαντική ανάπτυξη: η πρωτεύουσά της, τα Βάκτρα, καθίσταται μεγάλο αστικό κέντρο. Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με μια πολύ ισχυρή παράδοση, ο Ζωροάστρης έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στα Βάκτρα. Ούτε ότι ο πατέρας του Δαρείου Α', ο Υστάσπης, υπήρξε σατράπης της Βακτριανής (ακόμη και βασιλεύοντος του γιου του). Για τους περισσότερους η Ελληνική παρουσία στην περιοχή αρχίζει με την κατάκτησή της από τον Μέγα Αλέξανδρο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-7Gir8A5GgZo/WIKF6BRLV4I/AAAAAAAAo0M/EXB93ZeRadUVfvZqB3NLqeYVI1t9KxsxACLcB/s1600/PersiaINDIA.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="454" src="https://2.bp.blogspot.com/-7Gir8A5GgZo/WIKF6BRLV4I/AAAAAAAAo0M/EXB93ZeRadUVfvZqB3NLqeYVI1t9KxsxACLcB/s640/PersiaINDIA.png.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Εντούτοις, η πλειονότητα των ιστορικών και αρχαιολόγων είναι πεπεισμένη ότι, τουλάχιστον, στη Βακτριανή ζούσαν Έλληνες και πριν από τη Μακεδονική κατάκτηση. Η ύπαρξη Ελληνικών παροικιών σε διάφορα σημεία της Περσικής Αυτοκρατορίας είναι ιστορικά διαπιστωμένη: η άσκηση εμπορικών δραστηριοτήτων, η ανάγκη της Αχαιμενιδικής διοίκησης για εξειδικευμένους τεχνίτες ή καλλιτέχνες, οι εκτοπίσεις έφεραν Ελληνικούς πληθυσμούς στα αστικά κέντρα της Αυτοκρατορίας. Κάποιοι από αυτούς τους Έλληνες πρέπει να βρέθηκαν και στις ανατολικές σατραπείες, συγκροτώντας κοινότητες οργανωμένες με βάση τα πρότυπα της πατρίδας τους.<br />
<br />
Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι Έλληνες από την Κυρηναϊκή εκτοπίσθηκαν στη Βακτριανή, ενώ κάποιοι Μιλήσιοι ίσως είχαν εκτοπισθεί, μετά την καταστολή της εξέγερσης των ιωνικών πόλεων, στη Σογδιανή. Η εκστρατεία του Αλέξανδρου, πάντως, μεταβάλλει ριζικά την κατάσταση του Ελληνισμού της Κεντρικής Ασίας γιατί θα τον καταστήσει πολιτικά κυρίαρχο στοιχείο της περιοχής και, συνακόλουθα, θα τον ενισχύσει πληθυσμιακά.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ </b></span><br />
<br />
Ο Αλέξανδρος περνά στις ανατολικές σατραπείες ακριβώς στο χρονικό σημείο που μια συνωμοσία σατραπών -στην οποία κυρίαρχο ρόλο είχε ο Βήσσος, σατράπης της Βακτριανής-, ανατρέπει και τελικά δολοφονεί τον Δαρείο Γ' στην Υρκανία (καλοκαίρι του 330 π.Χ.). Ο Βήσσος αυτοανακηρύσεται Μέγας Βασιλεύς με το όνομα Αρταξέρξης. Η εξέγερση του Σατιβαρζάνη, σατράπη της Αρίας τον οποίο ο Αλέξανδρος είχε διατηρήσει στη θέση του, καθυστερεί τον Μακεδόνα και επιτρέπει στον Βήσσο να στρατολογήσει σημαντικές δυνάμεις στη Βακτριανή. Ο Αλέξανδρος όμως αντεπιτίθεται από τους Παροπαμισάδες και αναγκάζει τον Βήσσο να εγκαταλείψει τα Βάκτρα και να υποχωρήσει πέρα από τον Ώξο ποταμό (Αμού Νταρυά).<br />
<br />
Η διαφαινόμενη ήττα οδηγεί τους άλλους συνωμότες να προδώσουν τον Βήσσο και να τον παραδώσουν στον Μακεδόνα κατακτητή (329 π.Χ.). Ωστόσο, ο θάνατος του Βήσσου δεν συνεπάγεται και το τέλος της Ιρανικής αντίστασης, της οποίας την αρχηγία αναλαμβάνει πια ο Σπιταμένης, σατράπης της Σογδιανής. Η κατάκτηση της περιοχής θα αποδειχθεί για τον Αλέξανδρο ιδιαίτερα δυσχερής, χρονοβόρα (θα κρατήσει δύο χρόνια) και με πολλές απώλειες. Οι κατακτητές θα αντιμετωπίσουν έναν πραγματικό ανταρτοπόλεμο, στις μεθόδους του οποίου δεν είναι συνηθισμένοι, σε μια δύσβατη περιοχή με διάσπαρτα οχυρά που πρέπει να πολιορκήσουν και να καταλάβουν ένα προς ένα.<br />
<br />
Τελικά η αντίσταση θα καμφθεί, ο Σπιταμένης θα προδοθεί και θα δολοφονηθεί από τους Σκύθες μισθοφόρους του. Ο πληθυσμός θα υποταχθεί, τρομοκρατημένος στους Μακεδόνες. Η αλλαγή καθεστώτος θα σφραγιστεί από ένα συμβολικό γεγονός, τον γάμο του Αλέξανδρου με τη Ρωξάνη, κόρη του Ιρανού ευγενούς Οξυάρτη (327 π.Χ.). Επρόκειτο ασφαλώς για πράξη πολιτικού χαρακτήρα με σκοπό να σηματοδοτήσει τη συμφιλίωση και τη συνεργασία μεταξύ νέας και παλαιάς άρχουσας τάξης. Η προσπάθεια για μια νέα διοικητική οργάνωση των κατακτημένων περιοχών θα έχει ως συνέπεια την ίδρυση μιας σειράς πόλεων, οργανωμένων σύμφωνα με τα Ελληνικά πρότυπα.<br />
<br />
Αλεξάνδρεια της Αραχωσίας (Κανταχάρ), Αλεξάνδρεια της Αρίας (Χεράτ), Αλεξάνδρεια του Καυκάσου -στους Παροπαμισάδες-, Αλεξάνδρεια η Εσχάτη -στον ποταμό Ιαξάρτη, τον σημερινό Συρ Νταρυά). Από τις πόλεις αυτές αρκετές είναι απλώς στρατόπεδα για την υπεράσπιση των συνόρων της Αυτοκρατορίας. Άλλες, πάλι, είναι πραγματικές πόλεις που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη των περιοχών τους. Σε όλες τις περιπτώσεις η ίδρυση συνοδεύεται από τη σύναψη συνθηκών επιγαμίας, προκειμένου να θεωρούνται έγκυροι οι μικτοί γάμοι μεταξύ Μακεδόνων και ιθαγενών. Μετά από αυτά, ο Αλέξανδρος μπορεί να προχωρήσει στην πραγματοποίηση του επόμενου σχεδίου του, δηλαδή στην κατάκτηση της κοιλάδας του Ινδού. <br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΣΤΟΥΣ ΣΕΛΕΥΚΙΔΕΣ </b></span><br />
<br />
Με τον θάνατο του Αλεξάνδρου, τον Ιούνιο του 323 π.Χ. στη Βαβυλώνα, εξεγέρσεις σημειώνονται σε δύο περιοχές της Αυτοκρατορίας. Καμία από αυτές δεν προέρχεται από κάποιον από τους υποτελείς λαούς. Η πρώτη εκδηλώνεται στην κυρίως Ελλάδα: πρόκειται για την Αθηναϊκή αντίδραση που θα καταλήξει στον λεγόμενο Λαμιακό Πόλεμο. Η δεύτερη είναι η εξέγερση των Ελλήνων της Βακτριανής. Οπωσδήποτε μεταξύ αυτών καταλέγονται και αρκετοί από τους Μακεδόνες στρατιώτες που αναγκάστηκαν από τον Αλέξανδρο να εγκατασταθούν ως έποικοι στη Βακτριανή. Η εγκατάσταση αυτή αποτελούσε σε αρκετές περιπτώσεις τιμωρία στρατευμάτων που είχαν θεωρηθεί απείθαρχα.<br />
<br />
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλοί από τους στρατιώτες αυτούς είχαν ήδη στασιάσει και το 325 π.Χ., προσπαθώντας απεγνωσμένα να ξεφύγουν από τις αφιλόξενες για αυτούς εσχατιές της οικουμένης. Η εξέγερση θα κατασταλεί με φοβερές σφαγές από τον Πείθωνα, σατράπη της Μηδίας. Όταν επιστρέψει η ηρεμία στην περιοχή θα αναλάβει τα ηνία της σατραπείας ο Κύπριος Στασάνωρ. Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων μεταξύ των Διαδόχων, μεγάλο μέρος της ευρύτερης περιοχής θα πρέπει να βρέθηκε για ένα διάστημα υπό τον έλεγχο του Ευμένη του Καρδιανού (αρχιγραμματέα του Αλέξανδρου).<br />
<br />
Το 316 π.Χ. όμως θα καταφέρει να τον αιχμαλωτίσει και να τον εκτελέσει ο Αντίγονος ο Μονόφθαλμος, ο οποίος θα γίνει κύριος των Άνω Σατραπειών (όπως και του μεγαλύτερου μέρους της Αυτοκρατορίας). Η ανάκτηση της Βαβυλωνίας από τον Σέλευκο (τέλη 312 π.Χ.) σηματοδοτεί την έναρξη μιας μεγάλης προσπάθειας κατάκτησης του συνόλου των ανατολικών σατραπειών. Νικώντας τον Αντίγονο σε μια μεγάλη μάχη που πρέπει να δόθηκε μεταξύ του 309 π.Χ. και του 308 π.Χ., ο Σέλευκος καθίσταται κυρίαρχος του ανατολικού Ιράν. Η υπαγωγή της Κεντρικής Ασίας στην Αυτοκρατορία των Σελευκιδών θα έχει σημαντική χρονική διάρκεια στις περισσότερες περιοχές. Σε κάποιες άλλες θα αποδειχθεί εξαιρετική εφήμερη.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΡΑΧΩΣΙΑ ΥΠΟ ΙΝΔΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ </b></span><br />
<br />
Πράγματι, ο Σέλευκος θα αναγκαστεί γρήγορα να αντιμετωπίσει μια σοβαρή απειλή στις νοτιοανατολικές σατραπείες του. Ξεκινώντας από το βασίλειο της Μαγάδας στην κοιλάδα του Γάγγη, με πρωτεύουσα την Παταλιπούτρα (σημερινή Πάτνα στην Ινδική πολιτεία Μπιχάρ), ο Σαντραγκούπτα (Σανδρακόττος για τους Έλληνες), πρώτος ηγεμόνας της δυναστείας των Μαουρύα, θα ιδρύσει (322 π.Χ.) μια ισχυρή Αυτοκρατορία που θα κυριαρχήσει στο μεγαλύτερο τμήμα της Ινδίας και θα επεκταθεί προς τα βορειοδυτικά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-zCIP3SPK0gc/WILrADmqfzI/AAAAAAAAo0c/CMetlCCX8oQJk-yNE3gyV-4MJlELznqqQCLcB/s1600/macedonian_empire_336_323.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="https://4.bp.blogspot.com/-zCIP3SPK0gc/WILrADmqfzI/AAAAAAAAo0c/CMetlCCX8oQJk-yNE3gyV-4MJlELznqqQCLcB/s400/macedonian_empire_336_323.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Λαμβάνοντας υπόψη τις δυσχέρειες που παρουσίαζε η προσπάθεια εδραίωσης της εξουσίας τους στις παραμεθόριες περιοχές, αλλά και την απειλή ενδεχόμενης αντεπίθεσης του Αντίγονου στα δυτικά του κράτους του, ο Σέλευκος προτίμησε να συνάψει συνθήκη με τον Ινδό ηγεμόνα (περίπου 305 π.Χ. με 303 π.Χ.), προβαίνοντας σε σημαντικές εδαφικές παραχωρήσεις, η Αραχωσία, μεγάλο τμήμα των Παροπαμισάδων, η περιοχή της Γκαντάρα, η Γεδρωσία και μέρος της Αρίας πέρασαν στη δικαιοδοσία του Σαντραγκούπτα. Η συνθήκη περιελάμβανε και ρήτρα επιγαμίας, την οποία οι νεότεροι μελετητές ερμήνευσαν με διαφορετικούς τρόπους.<br />
<br />
Για κάποιους, ο όρος αναφέρεται σε ενδεχόμενο δυναστικό γάμο, πιθανώς μεταξύ του Ινδού βασιλιά και κάποιας από τις κόρες του Σέλευκου. Το πιθανότερο είναι, όμως, η ρήτρα επιγαμίας να συνιστούσε αναγνώριση του κύρους των μικτών γάμων. Το αντάλλαγμα που έδωσε ο Σαντραγκούπτα στον Σέλευκο ήταν η παραχώρηση πολεμικών ελεφάντων (Στράβων: «ἔδωκε δὲ Σέλευκος ὁ Νικάτωρ Σανδροκόττῳ, συνθέμενος ἐπιγαμίαν καὶ ἀντιλαβὼν ἐλέφαντας πεντακοσίους»). Οι ελέφαντες του Σαντραγκούπτα θα αποδειχθούν καθοριστικό όπλο για τον Σέλευκο, καθώς είχαν καίρια συμβολή στη συντριπτική νίκη του Σέλευκου και των συμμάχων του (Λυσίμαχου και Κάσσανδρου) κατά του Αντίγονου και του γιου του, του Δημήτριου του Πολιορκητή, στην Ιψό της Φρυγίας (301 π.Χ.).<br />
<br />
Οι καλές σχέσεις μεταξύ των δύο ηγεμόνων αποδεικνύονται και από την αποστολή, μερικά χρόνια αργότερα, του Μεγασθένη ως πρεσβευτή του Σέλευκου στην αυλή του Σαντραγκούπτα. Ο Μεγασθένης έγραψε τα «Ινδικά», έργο που δεν σώθηκε, πλην όμως αποτέλεσε βασική πηγή μεταγενέστερων συγγραφέων. Οι επαφές Ινδών και Ελλήνων σε ανώτατο επίπεδο θα συνεχιστούν. Αν πιστέψουμε, άλλωστε τον Αθήναιο, ο διάδοχος του Σαντραγκούπτα, ο Μπιντουσάρα έγραψε στον Σελευκίδη βασιλέα Αντίοχο Β' για να του ζητήσει να του στείλει «κρασί, σύκα και έναν σοφιστή». Ο Αντίοχος του απάντησε ότι θα του στείλει μετά χαράς το κρασί και τα σύκα, αλλά όχι και τον σοφιστή μια και οι Ελληνικοί νόμοι το απαγορεύουν (Δειπνοσοφισταί).<br />
<br />
Το γεγονός ότι τα εδάφη αυτά βρίσκονταν πλέον υπό Ινδική κυριαρχία δεν είχε σε καμιά περίπτωση ως συνέπεια την εξαφάνιση του Ελληνισμού. Ειδικά στην Αραχωσία το Ελληνικό στοιχείο παρέμεινε και γνώρισε ιδιαίτερη ακμή. Οι πιο σημαντικές αποδείξεις ανάγονται στην περίοδο βασιλείας του τρίτου Μαουρύα ηγεμόνα, του Ασόκα (ή Πιγιαντάσσι, για τους Έλληνες Πιοδάσσης, 269 / 268 - 232 π.Χ.). Αφού με μια σειρά αιματηρών πολέμων επιτυγχάνει τη μέγιστη εδαφική επέκταση της Αυτοκρατορίας του, ο Ασόκα ασπάζεται τον Βουδισμό και θεωρεί αποστολή της ζωής του τη διάδοση της Βουδιστικής διδασκαλίας.<br />
<br />
Για τον σκοπό αυτό, άλλωστε, ο Ασόκα έστειλε πρεσβευτές σε όλους τους ηγεμόνες των Ελληνιστικών βασιλείων της εποχής (Αντίοχο Β' Θεό, Πτολεμαίο Β' Φιλάδελφο, Αντίγονο Γονατά της Μακεδονίας, Μάγα της Κυρήνης και Αλέξανδρο Β' της Ηπείρου). Έκφραση της θρησκευτικής πίστης του Ινδού μονάρχη αποτελούν και τα λεγόμενα Διατάγματα του Ασόκα, επιγραφές λαξευμένες σε βράχο που βρέθηκαν σε διάφορα σημεία της Αυτοκρατορίας του. Μεταξύ αυτών, δύο που βρέθηκαν κοντά στην Αλεξάνδρεια της Αραχωσίας (Κανταχάρ), εκ των οποίων το πρώτο είναι γραμμένο στα Ελληνικά, ενώ το δεύτερο είναι δίγλωσσο, γραμμένο στα Ελληνικά και τα Αραμαϊκά (τα οποία ήταν μάλλον η κυριότερη γλώσσα της διοίκησης των Αχαιμενιδών).<br />
<br />
Από μόνο του το γεγονός ότι ο Ασόκα επέλεξε να μεταφράσει διάταγματά του στα Ελληνικά αποτελεί απόδειξη για το πολυάριθμο και τη σημασία του Ελληνικού στοιχείου στην Αραχωσία, το οποίο συνέχισε να αναπτύσσεται και να ακμάζει (και φυσικά να διατηρεί τη γλώσσα του) μολονότι εδώ και μισό αιώνα ήταν αποκομμένο από τις ρίζες του μητρικού πολιτισμού του. Επιπλέον, όπως διαπιστώνουν οι ειδικοί, η ίδια η μετάφραση είναι αξιοπρόσεχτη. Δεν πρόκειται για το έργο κάποιου μεσαίου ή κατώτερου δημόσιου υπάλληλου με μέτρια γνώση της Ελληνικής. Ο μεταφραστής πρέπει να ήταν κάποιος μορφωμένος Έλληνας που κατείχε πλήρως τις έννοιες και το λεξιλόγιο της Ελληνικής φιλοσοφίας, ώστε να μεταφράσει με ακρίβεια τις αρχές του Βουδισμού που περιείχε το Ινδικό ή το Αραμαϊκό κείμενο.<br />
<br />
Με δυο λόγια, οι Έλληνες της Αραχωσίας «αποτελούν μια εθνοτική κοινότητα αναγνωρισμένη, προνομιούχα, μορφωμένη και με μεγάλη επιρροή» (Maurice Sartre ''Histoires Grecques'').<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΣΙΑ ΥΠΟ ΤΟΥΣ ΣΕΛΕΥΚΙΔΕΣ </b></span><br />
<br />
Όπως επισημαίνει ο Edouard Will («Histoire politique du monde hellénistique»), οι Σελευκίδες αντιμετωπίζουν δύο χρόνια προβλήματα όσον αφορά τη διοίκηση της αχανούς Αυτοκρατορίας τους:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Το πρώτο είναι «τεχνικό», η διοίκηση και υπεράσπιση απομακρυσμένων σατραπειών. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το δεύτερο έχει να κάνει με τη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού της Αυτοκρατορίας και αφορά ειδικότερα τη συμβίωση μεταξύ Ιρανών και Ελλήνων. </li>
</ul>
<br />
Η αδυναμία τους να επιλύσουν οριστικά τα προβλήματα αυτά αποτελεί και την αιτία της εξασθένησης της κυριαρχίας τους στις ανατολικές σατραπείες και της απώλειας κάποιων από αυτές. Θα ήταν, πάντως, άδικο να κατηγορήσουμε τους Σελευκίδες για αυτή τη σχετική αποτυχία. Η αποστολή τους αυτή μάλλον ξεπερνούσε τις ανθρώπινες δυνάμεις αν ληφθούν υπόψη η έκταση της αυτοκρατορίας, η ανομοιογένεια των περιοχών από απόψεως γεωγραφίας και πληθυσμιακής σύνθεσης, η μορφολογία των εδαφών και το κλίμα, οι συνεχείς απειλές στα δυτικά σύνορα.<br />
<br />
Ακόμη και το γεγονός ότι επέλεξαν ως πρωτεύουσα την Αντιόχεια του Ορόντη στη Συρία (γιατί ήταν πιο κοντά στο «κέντρο βάρους» της Αυτοκρατορίας) και ως συμπρωτεύουσα τη Σελεύκεια του Τίγρη (πιθανώς και για συναισθηματικούς λόγους, καθώς η Βαβυλωνία ήταν η αφετηρία για την κατάκτηση της Αυτοκρατορίας) και όχι κάποια πόλη του ευρύτερου Ιρανικού χώρου (όπως τα Εκβάτανα της Μηδίας) δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν προσπάθησαν να κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους τις Άνω Σατραπείες. Είναι βέβαιο ότι οι Σελευκίδες είχαν σαφώς συνείδηση του γεγονότος ότι αποτελούσαν τη διάδοχη κατάσταση των Αχαιμενιδών (Amelie Kuhrt, Susan Sherwin-White ''From Samarkhand to Sardis: A New Approach to the Seleucid Empire'').<br />
<br />
Από τους Μακεδόνες ανώτερους αξιωματικούς που αναγκάστηκαν από τον Αλέξανδρο να πάρουν Ιρανές συζύγους, ο Σέλευκος ήταν ο μόνος που δεν αποκήρυξε στη συνέχεια τη σύζυγό του Απάμα, κόρη του σατράπη της Σογδιανής Σπιταμένη. Κάποια στιγμή μεταξύ 293 π.Χ. και 292 π.Χ., ο Σέλευκος, προκειμένου να χειριστεί καλύτερα τα ζητήματα που αφορούσαν το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας ονόμασε συμβασιλέα τον γιο του Αντίοχο (τον μετέπειτα Αντίοχο Α' τον επονομαζόμενο Σωτήρα) και τον έστειλε να διοικήσει το ανατολικό τμήμα με έδρα, τυπικά, τη Σελεύκεια του Τίγρη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Ze-eBnNIxQo/WIL1c494iLI/AAAAAAAAo0s/C_ns_mucoFAIu29x3Je_sUWsnW6-UnUYACLcB/s1600/The_Kingdoms_of_the_Diadochi_before_the_Peace_of_Apamea__c_195BC_-_Copyright_Ian_Mladjov_at_the_University_of_Michigan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="247" src="https://1.bp.blogspot.com/-Ze-eBnNIxQo/WIL1c494iLI/AAAAAAAAo0s/C_ns_mucoFAIu29x3Je_sUWsnW6-UnUYACLcB/s400/The_Kingdoms_of_the_Diadochi_before_the_Peace_of_Apamea__c_195BC_-_Copyright_Ian_Mladjov_at_the_University_of_Michigan.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Με δεδομένο ότι τα σημαντικότερα προβλήματα (εισβολές των νομαδικών φυλών του βορρά) αφορούσαν τον Ιρανικό χώρο, είναι βέβαιο ότι ο Αντίοχος στα χρόνια της συμβασιλείας με τον πατέρα του διέμεινε για περισσότερο χρονικό διάστημα στη Βακτριανή, έχοντας ως έδρα τα Βάκτρα. Πόσο τυχαίο ήταν το γεγονός ότι ένας Μακεδόνας μονάρχης έστελνε τον γιο, συμβασιλέα και διάδοχό του, μισό Μακεδόνα και μισό Ιρανό, να διοικήσει περιοχές στις οποίες κάποτε ο παπούς του δεύτερου είχε ηγηθεί της Ιρανικής αντίστασης κατά των Μακεδόνων; Σε κάθε περίπτωση, η κύρια έγνοια του νεαρού Αντίοχου ήταν η θωράκιση των συνόρων, ο στρατηγός Δημοδάμας διατάχθηκε να περάσει τον Ιαξάρτη και να ενισχύσει τη βορειοανατολική μεθόριο της Σογδιανής.<br />
<br />
Στο πλαίσιο της επιχείρησης αυτής ιδρύεται η Αντιόχεια της Σκυθίας (πιθανότατα πρόκειται για επανίδρυση της ίδιας πόλης που είχε ιδρύσει ο Αλέξανδρος ως Αλεξάνδρεια Εσχάτη). Σημειώνεται ακόμη η αναγνωριστική επιχείρηση του στρατηγού Πατρόκλου στην περιοχή της Κασπίας, η ίδρυση της Αντιόχειας της Μαργιανής (Μερβ) και η ενίσχυση των οχυρώσεων της Αλεξάνδρειας της Αρίας που μετονομάζεται κι αυτή σε Αντιόχεια. Όπως προαναφέρθηκε το βασικό ζητούμενο είναι η συνεργασία και αρμονική συμβίωση μεταξύ Ιρανικού και Ελληνικού στοιχείου. Με βάση τα ιστορικά στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητο ότι τόσο ο Σέλευκος Α' όσο και ο Αντίοχος Α' υπήρξαν συνεχιστές της πολιτικής συνεργασίας που είχε εγκαινιάσει ο Αλέξανδρος.<br />
<br />
Καθ’ όλη τη διάρκεια του 3ου αιώνα π.Χ. υπάρχουν αρκετά παραδείγματα Ιρανών στην ανώτατη διοίκηση και στον στρατό της Αυτοκρατορίας. Φυσικά η πολιτική της συνεργασίας των δύο ελίτ δεν ήταν παντού επιτυχής στον ίδιο βαθμό: η αριστοκρατία στην Περσίδα φαίνεται να εκδηλώνει μια προσκόλληση στις Ιρανικές παραδόσεις και να επιδεικνύει απροθυμία στη συνεργασία με τους Σελευκίδες. Η Μηδία, αντίθετα, δεν προκάλεσε ποτέ προβλήματα στους Μακεδόνες κυρίους της. Στις ανατολικές σατραπείες, τέλος, η συνύπαρξη Ιρανικού στοιχείου και Ελληνισμού θα οδηγήσει, υπό την πίεση του κοινού εχθρού, όχι μόνο στην ειλικρινή συνεργασία, αλλά και στη δημιουργία μιας αυθεντικής διαπολιτισμικής κοινωνίας.<br />
<br />
Είναι βέβαιο ότι η διακυβέρνηση της Κεντρικής Ασίας από τον Αντίοχο συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία ομόνοιας και αλληλοσεβασμού μεταξύ Ελλήνων και Ιρανών. Οι τάσεις αυτές θα ενισχυθούν στη συνέχεια. Η όλο και μεγαλύτερη απειλή των νομάδων, σε συνδυασμό με την αδυναμία των μοναρχών της Αντιόχειας να βοηθήσουν ουσιαστικά τους υποτελείς τους της Κεντρικής Ασίας, λόγω των διαρκών προβλημάτων στη Μικρά Ασία και στη Συρία, θα έχει, αρκετά γρήγορα, ως αποτέλεσμα την αυτονόμηση της Βακτριανής και άλλων γειτονικών περιοχών. Σε κάθε περίπτωση, στα μέσα του 3ου αιώνα η Αυτοκρατορία εισέρχεται σε μια μακρά περίοδο αναταράξεων.<br />
<br />
Μετά το τέλος του αμφίρροπου Δεύτερου Συριακού Πολέμου, οι δύο αντίπαλοι, ο Αντίοχος Β' ο Θεός και ο Πτολεμαίος Β' ο Φιλάδελφος σύναψαν συνθήκη ειρήνης (253 π.Χ.), την οποία αποφάσισαν να επισφραγίσουν με ένα δυναστικό γάμο (ο οποίος επρόκειτο να προκαλέσει μύρια προβλήματα στο κράτος των Σελευκιδών), αυτόν του Αντίοχου με την κόρη του Πτολεμαίου Βερενίκη (η οποία, λόγω της κολοσσιαίας προίκας της θα κερδίσει το προσωνύμιο «φερνοφόρος»). Για να γίνει αυτό, ο Αντίοχος αποκήρυξε τη σύζυγό του, τη βασίλισσα Λαοδίκη που του είχε χαρίσει δύο γιους και η οποία αποσύρθηκε στην Έφεσο.<br />
<br />
Λίγα χρόνια αργότερα (246 π.Χ.) και ενώ ο Αντίοχος, ο οποίος στο μεταξύ είχε αποκτήσει ένα γιο από τη Βερενίκη, βρισκόταν στην Έφεσο για να επισκεφτεί την πρώην σύζυγό του βρέθηκε νεκρός υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Η πιο διαδεδομένη εξήγηση ήταν ότι η Λαοδίκη δηλητηρίασε τον Αντίοχο, μπορεί αυτός να είχε ορίσει ως διάδοχό του τον Σέλευκο, τον μεγαλύτερο γιο που είχε αποκτήσει με τη Λαοδίκη, όμως δεν ήταν απίθανο να άλλαζε γνώμη υπό την πίεση της νεαρής συζύγου του.Υπό τις συνθήκες αυτές, η Βερενίκη ζήτησε τη βοήθεια του αδελφού της, του Πτολεμαίου Γ' του Ευεργέτη, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον πατέρα του λίγους μήνες νωρίτερα. Ο Πτολεμαίος απάντησε άμεσα, εισβάλλοντας στα εδάφη των Σελευκιδών και ξεκινώντας τον Τρίτο Συριακό Πόλεμο (ή Λαοδίκειο Πόλεμο).<br />
<br />
Χωρίς να συναντήσει ουσιαστική αντίσταση φτάνει στην Αντιόχεια όπου θα ανακαλύψει ότι η αδελφή και ο ανεψιός του είχαν δολοφονηθεί. Εκείνη τη χρονική στιγμή βρίσκεται σε κίνδυνο η ίδια η ύπαρξη του κράτους των Σελευκιδών. Ο Πτολεμαίος, πάντως, δεν θα προχωρήσει περισσότερο. Θα αρκεστεί να αποσπάσει κάποια εδάφη (όπως το λιμάνι της Αντιόχειας, τη Σελεύκεια της Πιερίας) και θα επιστρέψει στην Αίγυπτο. Αυτό θα επιτρέψει στον Σέλευκο Β', τον επονομαζόμενο Καλλίνικο, να ανακτήσει την Αντιόχεια και όσο περισσότερα εδάφη μπορούσε. Η αναταραχή θα ευνοήσει, όμως, την εκδήλωση της σοβαρότερης δυναστικής έριδας που είχε γνωρίσει ως τότε η Αυτοκρατορία.<br />
<br />
Ο αδελφός του Σέλευκου, ο Αντίοχος Ιέραξ, θα στασιάσει και θα δημιουργήσει μια ανεξάρτητη ηγεμονία στα Μικρασιατικά εδάφη (241 π.Χ.). Ο εμφύλιος πόλεμος των δύο αδελφών θα διαρκέσει πάνω από δέκα χρόνια. Επομένως, έχουμε μια εικοσαετία αστάθειας η οποία δεν θα επιτρέψει στον Καλλίνικο να ενδιαφερθεί και να βοηθήσει ουσιαστικά τις ανατολικές σατραπείες. Το πρόβλημα είναι ότι και αυτές αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα σοβαρότατους κινδύνους, καθώς η πίεση των νομάδων γίνεται όλο και εντονότερη. Η κατάσταση θα οδηγήσει μοιραία στην επικράτηση αποσχιστικών τάσεων. Την ιστορία τη «διηγούνται» τα νομίσματα από την Παρθία - Υρκανία και από τη Βακτριανή.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΒΑΚΤΡΙΑ</b></span><br />
<br />
Η Βακτρία ή Βακτριανή ή Τοχαριστάν, είναι ιστορική περιοχή στην οποία υπήρξε κράτος με πρωτεύουσα τα Βάκτρα, το σημερινό Μπαλχ. Εκτείνεται βόρεια του Χίντου Κους και νότια του ποταμού Ώξου. Ήταν πατρίδα του θρησκευτικού ηγέτη Ζωροάστρη. Σήμερα ανήκει στο Τατζικιστάν, στο Ουζμπεκιστάν, και στο Αφγανιστάν το Τουρκμενιστάν. Κάτοικοι της Βακτρίας ήταν οι Βάκτριοι και οι Σκύθες. Ο Πέρσης Αυτοκράτορας Κύρος Β' εισέβαλε στην Βακτρία το 538 π.Χ. και την μετέτρεψε σε σατραπεία της Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών. Η Βακτρία ήταν τότε εύφορη και πυκνοκατοικημένη περιοχή, γνωστή ως «Βασίλειο των χιλίων πόλεων». Φημίζονταν για τα άλογά της και τους ικανούς ιππείς της, οι οποίοι στελέχωναν τον Περσικό στρατό.<br />
<br />
Δύο αιώνες αργότερα, το 330 π.Χ., όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέλυσε την Περσική Αυτοκρατορία, έφτασε στη Βακτρία καταδιώκοντας τον σατράπη της, Βήσσο, ο οποίος είχε σκοτώσει τον Δαρείο Γ' και είχε αυτονακηρυχθεί βασιλιάς. Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, η Βακτρία περιέπεσε αρχικά στο Βασίλειο των Σελευκιδών, έγινε ορμητήριο του επίγονου Αντίοχου Α' εναντίον της επεκτατικής πολιτικής της Ινδίας και αποχωρίστηκε το 240 π.Χ. επί Διοδότου. Γύρω στο 150 π.Χ., το μεγαλύτερο μέρος της Βακτρίας καταλήφθηκε από τους Πάρθους και το υπόλοιπο του βασιλείου υπέκυψε σταδιακά στις επιδρομές νομαδικών λαών από τα ανατολικά. Η Βακτρία φημίζονταν για το χρυσό της.<br />
<br />
Ο Δαρείος Α' αναφέρει την Βακτρία ως προμηθευτή χρυσού για το Αυτοκρατορικό του παλάτι στην Σούσα. Το εμπόριο χρυσού με προέλευση την Σιβηρία άνθιζε. Το χρυσό κέρμα του Ευκρατίδη είναι το μεγαλύτερο χρυσό νόμισμα της αρχαιότητας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-kb2UeIzeHvg/WIL7vI8Zv6I/AAAAAAAAo08/8W5RCb_zqk8MTbmpbVSM63fOtaTHIgC_wCLcB/s1600/Greco-BactrianKingdomMap-el.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="442" src="https://4.bp.blogspot.com/-kb2UeIzeHvg/WIL7vI8Zv6I/AAAAAAAAo08/8W5RCb_zqk8MTbmpbVSM63fOtaTHIgC_wCLcB/s640/Greco-BactrianKingdomMap-el.png.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΤΗ ΒΑΚΤΡΙΑ ΚΑΙ ΙΝΔΙΑ (331 - 325 π.Χ.)</b></span><br />
<br />
Όταν ο Αλέξανδρος εισέβαλε στη Βακτριανή και την Γανδάρα, οι περιοχές αυτές πιθανώς να είχαν ήδη Σαμανικές επιρροές, συγκεκριμένα Βουδιστικές και Τζαΐν. Σύμφωνα με ένα θρύλο που μνημονεύεται από τον κανόνα της Πάλι Σούτρα, δύο αδέρφια οι οποίοι ήταν έμποροι και κατάγονταν από την Κασαμπόγα στη Βακτριανή, ο Ταπάσου και ο Μπχαλίκα, επισκέφτηκαν τον Γκαουτάμα Βούδα και έγιναν μαθητές του. Ο θρύλος αναφέρει πως με την επιστροφή τους στον τόπο καταγωγής τους, διέδωσαν τις διδαχές του Βούδα. Το 326 π.Χ., ο Αλέξανδρος κατέκτησε την βόρεια περιοχή της Ινδίας, η οποία την εποχή εκείνη εκτεινόταν ως και τις περιοχές του σύγχρονου Αφγανιστάν.<br />
<br />
Ο βασιλιάς Αμπχί των Τάξιλων, επίσης γνωστός και ως Ταξίλης, παρέδωσε την πόλη του, ένα σημαντικό Βουδιστικό κέντρο, στον Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος πολέμησε μια επική μάχη εναντίον του βασιλιά Πώρου στο Παντζάμπ, στη μάχη του ποταμού Υδάσπη το 326 π.Χ.. Αρκετοί φιλόσοφοι, όπως ο Πύρρων, Ανάξαρχος και ο Ονησίκριτος, λέγεται πως συνόδευαν τον Αλέξανδρο στις εκστρατείες του στην Ανατολή. Κατά τους 18 μήνες που βρίσκονταν στην Ινδία, είχαν τη δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με τους Ινδούς ασκητές, οι οποίοι γενικώς περιγράφονται ως Γυμνοσοφιστές. Ο Πυρρίων (360 - 270 π.Χ.) επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε ο πρώτος Σκεπτικιστής και ο ιδρυτής της φιλοσοφικής σχολής του Πυρρωνισμού.<br />
<br />
Ο Έλληνας βιογράφος Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει πως η γαλήνη και αποσύνδεση από τα εγκόσμια του Πύρρου είναι χαρακτηριστικά που αποκτήθηκαν στην Ινδία. Λίγα από τα αποφθέγματά του είναι απευθείας γνωστά, αλλά θυμίζουν καθαρά την Σραμανική, πιθανώς βουδιστική, σκέψη: ''Τίποτα δεν υπάρχει στα αλήθεια, αλλά η ανθρώπινη ζωή κυβερνάται από την συνήθεια. Το Τίποτα είναι από μόνο του περισσότερο Αυτό παρά Εκείνο''. Άλλος ένας από τους φιλοσόφους αυτούς, ο Ονεισίκριτος, ένας Κυνικός, αναφέρεται από τον Στράβωνα πως έμαθε στην Ινδία τις ακόλουθες συμβουλές: ''Πως τίποτα το οποίο συμβαίνει σε έναν άνθρωπο δεν είναι κακό ή καλό. Πως η καλύτερη φιλοσοφία είναι αυτή που ελευθερώνει τη σκέψη (και) από την ευχαρίστηση και (από) την θλίψη''.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΒΑΚΤΡΙΑΝΗ (325 - 125 π.Χ.)</b></span><br />
<br />
Ο Αλέξανδρος ίδρυσε στη Βακτριανή διάφορες πόλεις όπως η Αλεξάνδρεια του Ώξου (Άϊ-Χανούμ) και την Αλεξάνδρεια του Καυκάσου (Μπαγκράμ), καθώς και ένα σύστημα διαχείρισης το οποίο διήρκεσε για πάνω από δύο αιώνες μέσω των Σελευκιδών και του μετέπειτα ανατολικού μέρους τους, του Ελληνικού βασιλείου της Βακτριανής, κράτη τα οποία βρίσκονταν σε συνεχή επαφή με την Ινδία. Οι Έλληνες έστειλαν πρεσβευτές στην αυλή της Αυτοκρατορίας των Μαουρύα, όπως ο ιστορικός Μεγασθένης κατά τον καιρό του Τσαντραγκούπτα Μαουρύα, και αργότερα ο Δηίμαχος κατά τον καιρό του Μπιντουσάρα.<br />
<br />
Ο Μεγασθένης έστειλε λεπτομερείς περιγραφές των Ινδικών θρησκειών, οι οποίες ανακυκλώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν στον κλασικό κόσμο για αιώνες: "Ο Μεγασθένης διακρίνει τους φιλοσόφους της Ινδίας σε δύο είδη, αυτούς που αποκαλεί Βραχμάνες, και τους άλλους ως Σαρμάνες" (Στράβων XV). Οι Ελληνοβάκτριοι διατηρούσαν μια ισχυρή Ελληνιστική κουλτούρα πολύ κοντά στην Ινδία κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Μαουρύα στην Ινδία, όπως δείχνουν τα αρχαιολογικά ευρήματα στη περιοχή του Άϊ-Χανούμ. Όταν η αυτοκρατορία των Μαουρύα ανατράπηκε από τους Σούνγκα το 180 π.Χ., το Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής επεκτάθηκε πιο βαθιά στην Ινδία, όπου και ίδρυσαν το Ινδοελληνικό βασίλειο, υπό το οποίο ο Βουδισμός διαδόθηκε ευρέως.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΒΑΚΤΡΙΑΝΗΣ </b></span><br />
<br />
Το Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής ιδρύθηκε το 250 π.Χ. από τον Έλληνα σατράπη της Βακτριανής Διόδοτο Α' τον Σωτήρα , ο οποίος αποσχίστηκε από τους Σελευκιδείς. Αποτέλεσε -μαζί με το μετέπειτα Ινδοελληνικό βασίλειο- το ανατολικότερο άκρο του Ελληνιστικού κόσμου, καλύπτοντας μία περιοχή μεταξύ της Βακτριανής και της Σογδιανής της κεντρικής Ασίας -σύγχρονο βόρειο Αφγανιστάν- από το 250 π.Χ. έως το 125 π.Χ. Η επέκταση του Ελληνο-Βακτριανού βασιλείου στην βόρεια Ινδία από το 180 π.Χ. εγκαθίδρυσε το Ινδοελληνικό βασίλειο που άντεξε μέχρι το 10 μ.Χ, και ήταν το κέντρο του Ελληνοβουδισμού.<br />
<br />
Το βασίλειο επί δύο περίπου αιώνες ανέπτυξε εμπόριο με την Ινδία και την Κίνα και απλώθηκε στην κοιλάδα του Γάγγη ώσπου το βόρειο μέρος του καταλύθηκε από Σκυθικές φυλές. Στην πλούσια και πολυάνθρωπη αυτήν χώρα, πιθανότατα παρέμεινε και δίδαξε για μεγάλο χρονικό διάστημα ο ιδρυτής της θρησκείας του Ζωροαστρισμού, ο Ζαρατούστρα (Zarathustra) ή Ζωροάστρης (Richard N. Frye: The Heritage of Central Asia). Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς διέσωσαν αρκετές πληροφορίες για την σπουδαία αυτήν περιοχή, αλλά αξιόπιστες και σημαντικές θεωρούνται κυρίως οι αναφορές του Αρριανού και του Στράβωνος.<br />
<br />
Ο Ηρόδοτος μνημονεύει σε αρκετές περιπτώσεις την Βακτρία και τους κατοίκους της, αλλά χωρίς να προσφέρει αξιόλογα ή ουσιαστικά στοιχεία για την χώρα. Αντίθετα, ενδιαφέρουσες θεωρούνται οι πληροφορίες του Στράβωνος, για την ίδια την χώρα, την πρωτεύουσά της Βάκτρα - Ζαριάσπα (Ζαρίασπαστον Στέφανο Βυζάντιο) και τα βάρβαρα έθιμά τους, που κατήργησε ο Μέγας Αλέξανδρος όταν κατέλαβε την περιοχή, όπως τονίζει ο Στράβων. Χρήσιμη ίσως στο σημείο αυτό είναι η διευκρίνιση ότι το όνομα Ζαρίασπα αναφερόταν ειδικότερα στην ακρόπολη, ενώ το όνομα Βάκτρα (που το πήρε από τον γειτονικό ομώνυμο ποταμό) προσδιόριζε ολόκληρη την πόλη.<br />
<br />
Η οποία στην εποχή των Αχαιμενιδών ήταν όχι μόνο πρωτεύουσα της Βακτρίας, αλλά και ολόκληρης της Ανατολής, δηλ. του ανατολικού τμήματος της περσικής αυτοκρατορίας (η ακμαία Μεσαιωνική πόλη Μπαλχ - Balkh, κοντά στην σημερινή πόλη του βόρειου Αφγανιστάν Μαζάρ-ι-Σαρίφ, Mazar-i-Sharif). Θα πρέπει επίσης να διευκρινίσουμε ότι τα όρια της χώρας δεν ήσαν σταθερά και αυστηρά καθορισμένα, αλλά κατά περιόδους επεκτείνονταν και σε γειτονικές περιοχές, ενώ σε άλλες εποχές περιορίζονταν. Ο Στράβων για παράδειγμα υποστήριζε ότι ο Ώξος αποτελούσε το σύνορο της Βακτρίας από την βορειοανατολικότερη επαρχία της Περσικής Αυτοκρατορίας, την Σογδιανή και ότι ο βορειότερα ευρισκόμενος Ιαξάρτης (Syr-Darya), χώριζε τους Σογδιανούς από τους νομάδες (Σάκες).<br />
<br />
Φαίνεται όμως ότι τον βασικό πυρήνα της χώρας προσδιόριζαν τα γεωγραφικά όρια που αναφέραμε στην αρχή, αν και θα πρέπει να σημειώσουμε ότι σε όλη την διάρκεια της Δυναστείας των Αχαιμενιδών, η γειτονική επαρχία της Μαργιανής (η περιοχή της σημαντικής όασης Μερβ-Merv, σημερ. Mary, μεταξύ Κασπίας και Ώξου), ανήκε διοικητικά στην Βακτρία, από την εποχή της κατάκτησής της από τον Κύρο τον Μέγα. Οι Βακτριανοί είχαν δική τους γλώσσα, η οποία ανήκε στην ανατολική ομάδα των Ιρανικών γλωσσών. Είναι ελάχιστα γνωστή και μόνον στην μορφή που είχε στην διάρκεια του λεγομένου Μέσου σταδίου των Ιρανικών γλωσσών. Αυτό το στάδιο για την Βακτριανή γλώσσα προσδιορίζεται μεταξύ 300 π.Χ. και 400 μ.Χ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Mtq3jO-Snos/WIUkfhEDtGI/AAAAAAAAo1o/DS9I7V7nubAZ8yduXLUnC9A5exrYeWqcACLcB/s1600/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A302.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-Mtq3jO-Snos/WIUkfhEDtGI/AAAAAAAAo1o/DS9I7V7nubAZ8yduXLUnC9A5exrYeWqcACLcB/s400/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A302.jpg" width="391" /></a></div>
<br />
Τα ψήγματα γνώσεων που διαθέτουμε για την Μέση Βακτριανή, προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από μία και μοναδική επιγραφή, η οποία ανακαλύφθηκε στο σημερινό βόρειο Αφγανιστάν. Αποτελείται από 25 σειρές, γραμμένες στο Ελληνικό αλφάβητο και χρονολογείται από τον 2ο αιώνα π.Χ. όταν η περιοχή αποτελούσε τμήμα της περίφημης αυτοκρατορίας των Κουσάν (Kushan, Kusana). Η Βακτριανή γλώσσα εξαφανίσθηκε σε σύντομο σχετικά διάστημα, μετά την κατάκτηση της χώρας από τους Σασσανίδες Αυτοκράτορες της Περσίας, γύρω στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. Η Μέση Περσική θα διαδοθεί στην Βακτρία και θα εκτοπίσει βαθμιαία την Βακτριανή γλώσσα, γεγονός που θα οριστικοποιηθεί μετά την κατάκτηση της περιοχής από τους Άραβες τον 7ο αιώνα μ.Χ.<br />
<br />
Ο πρώτος ξένος κατακτητής της Βακτρίας ήταν ο ιδρυτής και δημιουργός της αχανούς Περσικής Αυτοκρατορίας, ο Κύρος ΙΙ (550 - 530 / 529 π.Χ.), ο οποίος είναι γνωστός και ως Κύρος ο Μέγας. Ο Κύρος ΙΙ θα κατακτήσει τις γύρω περιοχές, αλλά θα χάσει την ζωή του σε μια μάχη εναντίον των Μασσαγετών, ενός ανυπότακτου και πολεμοχαρούς φύλου που απειλούσε τα βορειοανατολικά σύνορα της Περσικής Αυτοκρατορίας. Στην διάρκεια της βασιλείας του διαδόχου του Κύρου, Καμβύση ΙΙ (529 - 522 π.Χ.), γνωρίζουμε ότι κυβερνήτης της Βακτρίας (σατράπης, αρχ. περσ. khshathrapavan = προστάτης του βασιλείου) ήταν ο Ντανταρσσί.<br />
<br />
Ο Ντανταρσσί (Dadarshish) μαζί με τον Βιβάνα (Vivana) της Αραχωσίας, ήσαν οι μοναδικοί σατράπες που θα στηρίξουν τον επόμενο Αυτοκράτορα, τον γνωστό από την εκστρατεία του εναντίον της Ελλάδος «Μέγα Βασιλέα» Δαρείο Α' (522 - 486 π.Χ.), στην διάρκεια της γενικευμένης εξέγερσης των υποτελών λαών που σημειώθηκε όταν ο Δαρείος Α' κατέλαβε τον θρόνο των Αχαιμενιδών. Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς ορίσθηκε σατράπης της Βακτρίας ο Υστάσπης (Vishtashpa), ο άλλος γιος του Δαρείου και αδελφός του νέου Αυτοκράτορα, Ξέρξη (486 - 465 π.Χ.), τον οποίο αναφέρει ο Ηρόδοτος ως σατράπη της Βακτρίας στην διάρκεια της εκστρατείας του Ξέρξη εναντίον της Ελλάδος (480 - 479 π.Χ.).<br />
<br />
Αλλά γνωρίζουμε ότι προηγουμένως, το 500 / 499 π.Χ. σατράπης της Βακτρίας ήταν κάποιος ''Irdabanush'', πρόσωπο που πιθανόν ταυτίζεται με τον «Αρτάβανο», έναν επαναστάτη στρατηγό της Βακτρίας, τον οποίο νίκησε αργότερα σε μια αποφασιστική μάχη ο Αρταξέρξης Α' (465 - 424 π.Χ.). Είναι επίσης γνωστό ότι κατά την έναρξη της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου εναντίον της Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών, σατράπης της Βακτρίας ήταν ο Βήσσος, ο οποίος θα πολεμήσει επικεφαλής του περίφημου Βακτριανού ιππικού στην αποφασιστική μάχη των Γαυγαμήλων (1η Οκτωβρίου 331 π.Χ.), που έκρινε οριστικά την τύχη της Περσικής Αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Ο Βήσσος, αφού δολοφονήσει τον τελευταίο Πέρση Αυτοκράτορα Δαρείο Γ' τον Κοδομμανό (336 - 330 π.Χ.), θα αυτοανακηρυχθεί κληρονόμος του θρόνου και των υπολειμμάτων της Αυτοκρατορίας, με το όνομα Αρταξέρξης Δ', αλλά μετά την άφιξη του Μ. Αλεξάνδρου στην Βακτρία και την επιτυχή διαπεραίωση του ποταμού Ώξου (καλοκαίρι του 329 π.Χ.), οι σύμμαχοι και υποστηρικτές του Βήσσου αποθαρρημένοι, θα τον παραδώσουν στον Μακεδόνα στρατηλάτη. Ο Μ. Αλέξανδρος θα αναχωρήσει από την Βακτρία (όπου δεν θα επιστρέψει ποτέ) για την Ινδική εκστρατεία, την άνοιξη του 327 π.Χ. έχοντας εγκαταστήσει ως νέο σατράπη της χώρας τον Μακεδόνα Αμύντα, τον οποίον θα ενισχύσει με ένα ισχυρό στράτευμα 10.000 πεζών και 3.500 ιππέων.<br />
<br />
Μετά την ανταρσία των Ελλήνων μισθοφόρων στην Βακτρία το 326 π.Χ. και τον θάνατο του Αμύντα, ο Μ. Αλέξανδρος θα τοποθετήσει νέο σατράπη τον Μακεδόνα Φίλιππο, στον οποίο θα αναθέσει και την διοίκηση της Σογδιανής, αξίωμα που θα διατηρήσει ο Φίλιππος (Διόδωρος) και στην αναδιανομή των Σατραπειών από τον «αντιβασιλέα» Περδίκκα, μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου (10 Ιουνίου 323 π.Χ.). Μια νέα εκτεταμένη εξέγερση των Ελλήνων αποίκων και μισθοφόρων της Βακτρίας θα συντριβεί και μετά την δολοφονία του Περδίκκα (321 π.Χ.) και την συμφωνία του Τριπαράδεισου (320 π.Χ.) μεταξύ των Επιγόνων, νέος σατράπης της Βακτρίας θα ορισθεί ο Στασάνωρ, από τους Σόλους της Κύπρου.<br />
<br />
Η εκστρατεία του Σελεύκου Α' (308 - 281 π.Χ.) στην Ανατολή (Διόδωρος), που κράτησε πέντε χρόνια (307 - 302 π.Χ.), θα εδραιώσει την υπαγωγή της Βακτρίας στην απέραντη Αυτοκρατορία των Σελευκιδών. Ο Σέλευκος Α' ήλθε πιθανότατα σε σύγκρουση με τον Στασάνορα, για την τύχη του οποίου δεν γνωρίζουμε τίποτε, όπως δεν γνωρίζουμε και το όνομα του αντικαταστάτη του (H. Sidky: The Greek Kingdom of Bactria). Εκτεταμένες εισβολές νομάδων στις ανατολικές επαρχίες του Βασιλείου του και ο κίνδυνος να απολεσθούν, θα υποχρεώσουν τον Σέλευκο Α' να λάβει δραστικά μέτρα, ένα από τα οποία ήταν η ανάθεση της διοίκησής τους στον γιο του Αντίοχο από την Σογδιανή (Σόγδοι) σύζυγό του Απάμα, τον μελλοντικό Αντίοχο Α' (281 - 261 π.Χ.).<br />
<br />
Ο οποίος ως αντιβασιλεύς της Ανατολής, θα εγκατασταθεί στην Βακτριανή όπου θα παραμείνει για τρία χρόνια περίπου (293 - 290 π.Χ.), έχοντας ως έδρα του την πρωτεύουσα Βάκτρα - Ζαρίασπα. Είναι πάντως γεγονός ότι υπήρξε έντονο ενδιαφέρον από τους πρώτους Σελευκίδες Βασιλείς για τις ανατολικές επαρχίες και ιδιαίτερα για την Βακτρία. Η εγκατάσταση αποίκων από την Ελλάδα, την Μακεδονία, την Μ. Ασία, αλλά και την Θράκη ενθαρρύνθηκε με κάθε τρόπο, με αποτέλεσμα να ιδρυθούν πολλές νέες πόλεις με σαφέστατο ελληνιστικό χαρακτήρα και να ανέλθει σημαντικά το πολιτιστικό επίπεδο πολλών περιοχών.<br />
<br />
Μία από αυτές ήταν και η Ελληνιστική πόλη που ανακαλύφθηκε το 1965 στο Άϊ Χανούμ (Ay Khanum = Η κυρά - Σελήνη, στην τοπική διάλεκτο), κοντά στην συμβολή των ποταμών Ώξου και Κόκτσα (Kokcha), στα σημερινά σύνορα βορείου Αφγανιστάν και Τατζικιστάν. Τα εκπληκτικά ευρήματα που ήλθαν στο φως με τις ανασκαφές της Γαλλικής αποστολής (1965 - 1978), την οποία συνέχισε ο Ελληνικής καταγωγής Σοβιετικός αρχαιολόγος Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης, απεκάλυψαν μια καθαρά Ελληνική πόλη με ανάλογα δημόσια οικοδομήματα, ναούς, γυμναστήριο (Γυμνάσιον) και ένα τεράστιο σε χωρητικότητα θέατρο, ελάχιστα μικρότερο από της Επιδαύρου (Christian D. 1998).<br />
<br />
Εκεί διάβαζαν Όμηρο και παίζονταν τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη (Sidky) και όπου οι αυτόχθονες συμβίωναν αρμονικότατα με τους Έλληνες αποίκους. Η πολιτική των Σελευκιδών θα ευδοκιμήσει σε μεγάλο βαθμό και η χώρα θα απολαύσει μια μακρά περίοδο ειρήνης και ευημερίας, με αποτέλεσμα να συρρεύσει, κυρίως στην Βακτρία, πλήθος αξιωματούχων, στρατιωτικών, εμπόρων, φιλοσόφων (όπως ο μαθητής του Αριστοτέλη Κλέαρχος), ταξιδιωτών, αλλά και απλών ανθρώπων που αναζητούσαν μια καλύτερη τύχη. Αυτή συρροή Ελληνικού στοιχείου ερμηνεύει βέβαια σε μεγάλο βαθμό και τις εξελίξεις που σημειώθηκαν στην Βακτρία και στην ευρύτερη περιοχή τους επόμενους αιώνες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-GTVxBcb8ock/WIUmIc6N1lI/AAAAAAAAo1w/Z0wb3rnJoQ0zJpvk_lEzjKZEPYwq7E1BACLcB/s1600/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A303.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-GTVxBcb8ock/WIUmIc6N1lI/AAAAAAAAo1w/Z0wb3rnJoQ0zJpvk_lEzjKZEPYwq7E1BACLcB/s400/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A303.jpg" width="276" /></a></div>
<br />
Ο γιος του Αντιόχου Α' και διάδοχός του, που θα ανέλθει στον θρόνο των Σελευκιδών μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Αντίοχος Β' (261 - 247 / 246 π.Χ.), θα εμπλακεί με την σειρά του στους εμφυλίους πολέμους των Διαδόχων και θα παραμελήσει τις ανατολικές επαρχίες. Το έτος 246 π.Χ. αποτελεί σημείο καμπής για το Βασίλειο των Σελευκιδών, αν κρίνουμε από τα γεγονότα που σημειώθηκαν τότε. Έτσι, εκτός από το θάνατο του Αντιόχου Β' και την έκρηξη του καταστρεπτικού Γ' Συριακού Πολέμου, την χρονιά αυτή θα αποσπασθεί η πυκνά αποικισμένη με Έλληνες, περιοχή της Βακτρίας, μετά από ενέργειες του σατράπη της, Διοδότου.<br />
<br />
Μερικά χρόνια αργότερα ο Έλλην σατράπης θα διακόψει και τους τελευταίους δεσμούς του με τους Σελευκίδες και θα ανακηρυχθεί βασιλεύς του περίφημου Ελληνιστικού Βασιλείου της Βακτρίας ή Βακτριανής, παίρνοντας τον τίτλο του Βασιλέως (Διόδοτος Α', 239 / 238 - 228 π.Χ.). Το πλέον σημαντικό γεγονός όμως για τις μετέπειτα εξελίξεις, αποτελεί ασφαλώς η ίδρυση το 247 / 246 π.Χ., του Βασιλείου των Πάρθων, από τους Πάρνους, μια νομαδική Ιρανική φυλή, η οποία παρέμενε επί αιώνες στο περιθώριο της Ιστορίας. Εκτός από κάποιες σύντομες επιδρομές, σε συνεργασία με άλλους πολεμοχαρείς νομαδικούς λαούς (Μασσαγέτες, Σάκες κ.λ.π.), εναντίον της Περσικής Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών.<br />
<br />
Οι Πάρνοι ουσιαστικώς δεν θα απομακρυνθούν από την κοιτίδα τους, στα ανατολικά παράλια εδάφη της Κασπίας, μέχρι την οργάνωσή τους κάτω από τη Δυναστεία των Αρσακιδών. Σύμφωνα με την παράδοση (Στράβων) , γύρω στα μέσα του 3ου αιώνα π.Χ., ο Αρσάκης (Arsaces, Arshak), ηγεμόνας των Πάρνων (οι οποίοι ανήκαν σε μια ευρύτερη συνομοσπονδία διαφόρων νομαδικών λαών Ιρανικής καταγωγής, γνωστών με την ονομασία Δάαι ή Δάχαι - Dahae), άρχισε τους αγώνες του εναντίον των Σελευκιδών εισβάλλοντας στην επικράτειά τους. Ο Αρσάκης, επωφελούμενος της αναταραχής που επικρατούσε στο Κράτος των Σελευκιδών, θα εισβάλλει στην Παρθία και θα καταφέρει να εξοντώσει τον Σελευκίδη σατράπη της, Ανδραγόρα.<br />
<br />
Με τον τρόπο αυτόν, οι Πάρνοι καταλαμβάνουν την περιοχή (247 π.Χ.), όπου εγκαθίστανται πλέον μόνιμα. Το ίδιο έτος ο Αρσάκης στέφεται βασιλεύς της Παρθίας, ιδρύοντας την Δυναστεία των Αρσακιδών. Ταυτόχρονα οι Πάρνοι θα πάρουν το όνομα της χώρας στην οποία εγκαταστάθηκαν και του συγγενικού τους φύλου των Πάρθων, το οποίο σήμαινε «εξόριστοι». Σύντομα θα προσαρτήσουν και τις γειτονικές περιοχές της Υρκανίας και της Χωρηνής, με τη βοήθεια του νέου βασιλέα της Βακτριανής, γιου και διαδόχου του Διοδότου Α', του Διόδοτου Β' (γύρω στο 228 π.Χ.), δημιουργώντας έτσι τον πυρήνα της μελλοντικής Παρθικής Αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Με την ενέργειά του αυτήν ο Διόδοτος Β' (228 - 225 π.Χ. περίπου), θα προκαλέσει την αγανάκτηση του Ελληνικού πληθυσμού της Βακτριανής. Σύντομα θα ανατραπεί (225 π.Χ. περίπου), από την χήρα του Διοδότου Α' (η οποία ήταν αδελφή του Σελεύκου Β', 246 - 225 π.Χ.) και τον θρόνο θα προσκληθεί να καταλάβει ο Ευθύδημος Α' (περίπου 225 - 195 π.Χ.), από τη Μαγνησία του Μαιάνδρου της Μικράς Ασίας (ή σύμφωνα με άλλους από την Μαγνησία του Σιπύλου στον ποταμό Έρμο της Λυδίας ή ακόμη και από την Μαγνησία της Θεσσαλίας. Η Δυναστεία που ίδρυσε ο Ευθύδημος, θα παραμείνει στο θρόνο της Βακτριανής μέχρι το 185 π.Χ. περίπου.<br />
<br />
Όταν ο Ευθύδημος Α΄ ανακηρύχθηκε βασιλεύς της Βακτρίας, η επικράτειά του περιελάμβανε επίσης και τις περιοχές της Σογδιανής (Τρανσοξιανή), της Μαργιανής και πιθανόν της Αρείας ή Αριανής. Αν οι προηγούμενοι βασιλείς της Βακτριανής δημιούργησαν και οργάνωσαν το βασίλειο, η ισχυροποίησή του και η εξάπλωσή του ήσαν έργα του Ευθύδημου Α' και του γιου του Δημητρίου Α'. Το 223 π.Χ. όμως, στο θρόνο των Σελευκιδών θα ανέλθει ο περίφημος Αντίοχος Γ' ο Μέγας (223 - 187 π.Χ.), ο οποίος θα αναλάβει το 212 π.Χ. (με την τολμηρή «Ανάβαση» προς τις ανατολικές επαρχίες του Βασιλείου του), να τακτοποιήσει τα ζητήματα που είχαν δημιουργηθεί εκεί. Η εκστρατεία του Αντιόχου Γ' θα ξεκινήσει με θετικά αποτελέσματα.<br />
<br />
Αφού συντρίψει στο πεδίο της μάχης τον Πάρθο ηγεμόνα (Αρσάκη Β'), ο οποίος θα καταφύγει στους Απασιάκες, θα προσαρτήσει και πάλι στο Βασίλειο των Σελευκιδών πολλές περιοχές που είχαν αποσπάσει παλαιότερα οι Πάρθοι. Τελικώς θα προτιμήσει να συμβιβαστεί με τον Πάρθο ηγεμόνα (μια έξυπνη πολιτική κίνηση εν όψει της συνέχισης της εκστρατείας ακόμη ανατολικότερα) και θα του αναγνωρίσει τον τίτλο του υποτελούς Βασιλέως, με αντάλλαγμα την ενίσχυση των Συριακών στρατευμάτων του με μονάδες του ξακουστού ιππικού των Πάρθων (209 - 208 π.Χ.). Το 208 π.Χ. τα στρατεύματα του Αντιόχου Γ' θα εισβάλλουν στην Βακτρία, όπου ο Ευθύδημος Α' θα ηττηθεί σε μια αποφασιστική μάχη.<br />
<br />
Η συνέχεια όμως δεν υπήρξε εξίσου εύκολη για τον Σελευκίδη βασιλέα, δεδομένου ότι ο Ευθύδημος Α' δεν θα καταθέσει τα όπλα, αλλά θα κλεισθεί στην πρωτεύουσά του, τα Βάκτρα - Ζαρίασπα. Η πολιορκία της πρωτεύουσας θα κρατήσει δύο ολόκληρα χρόνια (208 - 207 π.Χ.) και σύμφωνα με τον αρχαίο Ιστορικό Πολύβιο, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πλέον διάσημες και φημισμένες πολιορκίες του (αρχαίου) Κόσμου. Εν πάση περιπτώσει, όπως έδειχναν τα πράγματα, ούτε ο Αντίοχος Γ' είχε τη δυνατότητα να εκπορθήσει την πόλη ή να επιδιώξει την κατάκτηση της υπόλοιπης χώρας παρακάμπτοντας την πρωτεύουσα, αλλά ούτε και ο Ευθύδημος Α' μπορούσε να εξαναγκάσει τον Σελευκίδη βασιλέα να λύσει την πολιορκία.<br />
<br />
Χαρακτηριστική όμως υπήρξε η συμπεριφορά του Ιρανικού στοιχείου, που πλειοψηφούσε σαφώς έναντι των Ελλήνων στην Βακτρία, κατά τη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης. Οι Ιρανοί πολέμησαν στο πλευρό του Ευθύδημου Α' με μεγάλο ηρωισμό επιδεικνύοντας αισθήματα αλληλεγγύης και συναδέλφωσης με τους Έλληνες αποίκους της χώρας. Το περίφημο ιππικό του Ευθύδημου Α', κατά το μεγαλύτερο μέρος του, απαρτιζόταν από το άνθος της Βακτριανής αριστοκρατίας και αυτή η αξιοθαύμαστη σύμπνοια Ελλήνων και Ιρανών θα διατηρηθεί σε όλο το διάστημα της διακυβέρνησης της χώρας από τους Έλληνες βασιλείς.<br />
<br />
Σχετικά τώρα με την πολιορκία, μετά από την συνειδητοποίηση του μάταιου της παράτασής της και ύστερα από επιτυχείς διαπραγματεύσεις (στη διάρκεια των οποίων ο Αντίοχος Γ' θα εντυπωσιασθεί από τις ικανότητες του γιου του Ευθύδημου Α', του μελλοντικού βασιλέα της Βακτρίας, Δημητρίου Α'), οι δύο ηγεμόνες θα έλθουν σε συμβιβασμό και ο μεν Ευθύδημος Α' αναγνωρίσθηκε επισήμως ως Βασιλεύς της ανεξάρτητης Βακτρίας, ενώ ο Αντίοχος Γ' έλαβε ως αντάλλαγμα πολεμικούς ελέφαντες και άφθονα εφόδια για τη συνέχιση της εκστρατείας του, που θα στραφεί πλέον προς τον Νότο (Πολύβιος).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-uXG0QFABaxQ/WIUjImg99DI/AAAAAAAAo1Y/p9PMvQXLul0DTAJtvpxz6_KirAgwFayAwCLcB/s1600/greco-bactrian.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-uXG0QFABaxQ/WIUjImg99DI/AAAAAAAAo1Y/p9PMvQXLul0DTAJtvpxz6_KirAgwFayAwCLcB/s400/greco-bactrian.jpg" width="332" /></a></div>
<br />
Πράγματι το 207 / 206 π.Χ. ο Αντίοχος Γ' θα διασχίσει τον Ινδικό Καύκασο (Ινδοκούχον, Hindu Kush) και θα εισέλθει στην κοιλάδα του ποταμού Κωφήνος (σημερινός Καμπούλ), στην περιοχή του αρχαίου Ινδικού Βασιλείου της Γκαντάρα (Gandhara), η οποία αναφέρεται ως Γανδαρική ή Γανδαρίτις στους Έλληνες συγγραφείς της αρχαιότητας. Εκεί θα συναντήσει τον «Ινδό Βασιλέα» Σοφαγασήνο, προφανώς κάποιον τοπικό ηγεμόνα ενός από τα αναρίθμητα μικρά κρατίδια που δημιουργήθηκαν μετά το θάνατο του Ασόκα και τη διάλυση της Αυτοκρατορίας των Μωρύα.<br />
<br />
Ο Αντίοχος Γ' θα συνάψει σύμφωνο φιλίας και ειρήνης με τον Σοφαγασήνο και θα αποσπάσει ακόμη περισσότερους πολεμικούς ελέφαντες, εφόδια καθώς και ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, με την μορφή εφάπαξ φόρου υποτέλειας του Ινδού ηγεμόνα προς το Βασίλειο των Σελευκιδών. Αφού προχωρήσει προς τα Ν.Δ. και διεισδύσει στις περιοχές της Αραχωσίας και Δραγγιανής, όπου θα διαχειμάσει (206 / 205 π.Χ.), ο Αντίοχος Γ' θα αποφασίσει να τερματίσει την περίφημη «Ανάβασή» του θεωρώντας ικανοποιητικά τα αποτελέσματα της πολύχρονης εκστρατείας του. Μετά την αποχώρηση του Αντιόχου Γ' και του εκστρατευτικού του σώματος, ο Ευθύδημος Α' θα αρχίσει την επέκταση των ορίων του Βασιλείου του.<br />
<br />
Με αλλεπάλληλες πολεμικές επιχειρήσεις, ο μεγάλος και ικανότατος εκείνος Έλλην ηγεμών, θα αποσπάσει σημαντικά εδάφη από τους Πάρθους και από τα νομαδικά φύλα (Μασσαγέτες, Σάκες κ.ά.) των βορείων περιοχών της Βακτριανής, επεκτείνοντας τα σύνορα του Βασιλείου μέχρι τον ποταμό Ιαξάρτη και την εύφορη περιοχή της Σογδιανής, γύρω από τη πόλη Μαράκανδα (η μετέπειτα Σαμαρκάνδη). Επιπλέον, με μια τολμηρή εισβολή στην καρδιά της Κεντρικής Ασίας, θα απωθήσει τους επικίνδυνους νομάδες των περιοχών εκείνων και θα διασφαλίσει έτσι τις πολύτιμες εμπορικές αρτηρίες που κατέληγαν στη Βακτριανή.<br />
<br />
Τελικώς το Βασίλειο της Βακτριανής θα αποκτήσει κοινά σύνορα με την Κίνα και το Θιβέτ, φθάνοντας «μέχρι Σηρών και Φρυνών», όπως αναφέρουν οι αρχαιοελληνικές πηγές (Στράβων). Το έργο του Ευθύδημου Α' θα συνεχίσει ο γιος του,Δημήτριος Α' ο Ανίκητος (περίπου 195 - 185 π.Χ.), ο οποίος θα ανέλθει στο θρόνο το 195 π.Χ. περίπου. Ο νεαρός ηγεμόνας έκρινε σωστά ότι η αποσύνθεση της Αυτοκρατορίας των Μωρύας είχε φθάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε οι δυνατότητες αντίδρασής της σε εξωτερικές επιθέσεις, είχαν προ πολλού εκμηδενισθεί. Παράλληλα η βαριά ήττα του Αντιόχου Γ' από τους Ρωμαίους στη μάχη της Μαγνησίας στην Μ. Ασία (190 / 189 π.Χ.), θα αφήσει ουσιαστικά απροστάτευτες τις μακρινές ανατολικές επαρχίες των Σελευκιδών.<br />
<br />
Έτσι γύρω στο 188 π.Χ. περίπου, ο Δημήτριος Α' θα ξεκινήσει την φιλόδοξη εκστρατεία του προς τα νότια, όπου θα προσαρτήσει τις επαρχίες της Αραχωσίας -αφού καταλάβει την πρωτεύουσά της Αλεξάνδρεια Αραχωτών (σημερινό Κανδαχάρ του Αφγανιστάν)- της Δραγγιανής, καθώς και το ανατολικό τμήμα της Γεδρωσίας, φθάνοντας μέχρι τις εκβολές του ποταμού Ινδού. Εκεί θα κτίσει την πόλη Δημητριάδα, πιθανόν στη θέση όπου πριν από 150 χρόνια, ο Μ. Αλέξανδρος είχε κτίσει τα Πάταλα ή Πάτταλα. Στη συνέχεια ακολουθώντας την παραλία, θα διεισδύσει ακόμη νοτιότερα, κατακτώντας τις εκτάσεις των σημερινών επαρχιών Σιντ και Γκουτζαράτ, που ανήκαν προηγουμένως στην υπό διάλυση ήδη Αυτοκρατορία των Μωρύα, φθάνοντας μέχρι τα Βαρύγαζα, σπουδαίο λιμάνι της περιοχής.<br />
<br />
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του, ο Δημήτριος Α' θα αφήσει ως αντικαταστάτη και συμβασιλέα, τον αδελφό του Ευθύδημο Β' (188 - 186 π.Χ.). Αλλά ενώ ο Δημήτριος Α' δεν θα συναντήσει αξιόλογη αντίσταση στον Νότο, στην Βακτρία ο Ευθύδημος Β' θα ανατραπεί μετά από επανάσταση που θα υποκινήσει κάποιος Αντίμαχος. Ο Δημήτριος Α' θα πληροφορηθεί τα διαδραματισθέντα στην καρδιά του Βασιλείου του και θα σπεύσει να επαναφέρει την τάξη, αφήνοντας πίσω του ως τοποτηρητές, τους γιους του,Πανταλέοντα και Αγαθοκλή. Κατά την επιστροφή του όμως στην Βακτρία, ο Δημήτριος Α' θα πέσει στο πεδίο της μάχης σε μια σύγκρουση (περίπου 185 π.Χ.). Έτσι το έργο του δραστήριου και ικανού εκείνου ηγεμόνα, όχι μόνον θα μείνει ημιτελές, αλλά θα εκτραπεί σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση.<br />
<br />
Και τούτο διότι μετά το θάνατο του Δημητρίου Α', η επικράτεια του Βασιλείου της Βακτρίας θα διασπασθεί σε δύο τμήματα με σύνορο τον Ινδικό Καύκασο (Ινδοκούχον ή Παροπάμισος). Τελικώς θα προκύψουν δύο διαφορετικά κράτη, το κυρίως Βασίλειο της Βακτρίας στον Βορρά, όπου ο Αντίμαχος είχε ανακηρυχθεί βασιλεύς και το Ελληνο-Ινδικό Βασίλειο των γιων του Δημητρίου Α', στον Νότο. Ο Αντίμαχος (186 - 177 / 176 π.Χ.), θα κατακτήσει ορισμένες περιοχές στα νότια του Ινδοκούχου και θα ελέγξει την κοιλάδα του ποταμού Κωφήνος. Θα τον διαδεχθεί στο θρόνο της Βακτρίας ο γιος του Δημήτριος Β' (177 / 176 - 165 π.Χ.), ο οποίος τελικά κατέκτησε την Γανδαρίτιδα (Gandhara) και πιθανόν να προωθήθηκε στην Πενταποταμία και στην κοιλάδα του Ινδού.<br />
<br />
Είναι ο πρώτος ηγεμόνας που έκοψε νομίσματα με δίγλωσσες επιγραφές στην Ελληνική και στη γραφή Μπράχμι (Brahmi), πρόγονο των σημερινών γραφών της Ινδίας, η οποία είχε εμφανισθεί γύρω στο 500 π.Χ. και εχρησιμοποιείτο για την καταγραφή της Πρακριτικής γλώσσας. Πρακριτικές ονομάζονται συλλογικά οι διάλεκτοι της Μέσης Ινδικής που προέκυψαν από την Σανσκριτική και ήσαν οι δημώδεις (καθομιλούμενες) γλώσσες σε διάφορες περιοχές της Ινδίας μεταξύ του 3ου αιώνα π.Χ. και 4ου αιώνα μ.Χ. Ο πρώτος ηγεμόνας που χρησιμοποίησε Πρακριτική διάλεκτο σε επίσημες επιγραφές ήταν ο περίφημος Ασόκα της Δυναστείας των Μωρύας.<br />
<br />
Ενώ ο Δημήτριος Β' επιχειρούσε με τις εκστρατείες του να επεκτείνει τα όρια του Βασιλείου προς το Νότο, στην Βακτριανή σημειώθηκε και πάλι κάποια εξέγερση (γύρω στο 171 π.Χ.), επικεφαλής της οποίας ήταν κάποιος Ευκρατίδης, που είχε αυτοανακηρυχθεί Βασιλεύς Ο Δημήτριος Β' θα επιστρέψει εσπευσμένα στην Βακτρία και θα αρχίσει, με συνεχείς εκστρατείες, τις προσπάθειές του για την εξουδετέρωση των στασιαστών, αλλά σε μια επιδρομή των δυνάμεων του επαναστάτη, βρήκε το θάνατο (περίπου 165 π.Χ.). Με τον τρόπο αυτόν ο Ευκρατίδης (171 - 145 π.Χ.) θα καταλάβει και επισήμως τον θρόνο της Βακτρίας.<br />
<br />
Μετά από μια περίοδο ανάπαυλας, ο Ευκρατίδης, με αλλεπάλληλες πολεμικές επιχειρήσεις θα καταλάβει τις επαρχίες της Μαργιανής, της Αρίας (Αριανή), της Δραγγιανής και της Αραχωσίας. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επιστρέψουμε χρονικά και να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις που συνέβησαν στα νότια του Ινδοκούχου, μετά το θάνατο του Δημητρίου Α' (περίπου 185 π.Χ.). Στις περιοχές αυτές, ο Πανταλέων και ο Αγαθοκλής, οι γιοι του Δημητρίου Α', είχαν διατηρήσει αρχικά την κυριαρχία της Δραγγιανής και Αραχωσίας. Αργότερα θα προσπαθήσουν να διεισδύσουν βορειότερα, αλλά θα τους απωθήσει ο Δημήτριος Β'. Όταν όμως θα σημειωθεί η εξέγερση του Ευκρατίδη και ο Δημήτριος Β' θα αποσυρθεί στην Βακτρία για να την καταπνίξει (περίπου 170 π.Χ.), οι δύο αδελφοί θα καταλάβουν την Γανδαρίτιδα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-vJFNClBVDe0/WIUgmYYXWUI/AAAAAAAAo1M/C1ILBMbsjoA7hDLqu157afRChv3D-7SFgCLcB/s1600/brahmi_cons.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="192" src="https://3.bp.blogspot.com/-vJFNClBVDe0/WIUgmYYXWUI/AAAAAAAAo1M/C1ILBMbsjoA7hDLqu157afRChv3D-7SFgCLcB/s400/brahmi_cons.gif.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Μετά από κάποιο διάστημα, ο Αγαθοκλής (ο Πανταλέων πιθανόν είχε πεθάνει τότε), θα κάνει πρωτεύουσά του τα Τάξιλα και θα επεκτείνει την κυριαρχία του σχεδόν σε ολόκληρη την Πενταποταμία. Ο Αγαθοκλής θα πεθάνει γύρω στο 165 π.Χ. και το Κράτος του θα κληρονομήσει η νεαρή κόρη του, η Αγαθόκλεια. Όπως τονίσαμε όμως παραπάνω, αυτήν ακριβώς την εποχή ο Ευκρατίδης έχει ανέλθει επίσημα πλέον στο θρόνο της Βακτρίας και έχει αρχίσει τις πολεμικές επιχειρήσεις για την διεύρυνση του Βασιλείου του. Ο Ευκρατίδης θα κατακτήσει ολόκληρη σχεδόν την επικράτεια του Ελληνο-Ινδικού Βασιλείου του Νότου, με αποτέλεσμα η Αγαθόκλεια να περιορισθεί σε μια μικρή έκταση, γύρω από την πρωτεύουσα Τάξιλα και την ανατολική Γανδαρίτιδα.<br />
<br />
Ο Ευκρατίδης θα γίνει τελικά κύριος μιας τεράστιας επικράτειας, η οποία θα εκτείνεται από τις όχθες του Ιαξάρτη στον Βορρά, μέχρι τις εκβολές του Ινδού στο Νότο και από τις ανατολικές παρυφές του Ιρανικού οροπεδίου στη Δύση, μέχρι πέρα από τις όχθες του Ινδού στην Ανατολή. Έτσι δεν είναι δύσκολο να ερμηνευθεί το γεγονός ότι ο Ευκρατίδης θα μείνει στην παράδοση ως ο «Βασιλεύς των χιλίων πόλεων» (Στράβων). Έχει υποστηριχθεί ότι ο Ευκρατίδης είχε εκτός από τα Βάκτρα και δεύτερη πρωτεύουσα, την Ευκρατιδία, που την ταυτίζουν με την σπουδαία Ελληνιστική πόλη, που όπως προαναφέραμε, ανακαλύφθηκε στο Άϊ Χανούμ.<br />
<br />
Δυστυχώς όμως, το τεράστιο Κράτος του Ευκρατίδη, δεν θα διατηρηθεί για πολύ και σύντομα θα αρχίσει να συρρικνώνεται διότι ο Ευκρατίδης, απασχολούμενος με τις κατακτήσεις στην Ινδία, δεν θα δώσει μεγάλη προσοχή στα δυτικά του σύνορα, όπου οι Πάρθοι, κάτω από τον ικανότατο βασιλέα τους Μιθριδάτη Α' (171 - 138 π.Χ.) θα αποσπάσουν σημαντικές εκτάσεις. Ο Ευκρατίδης θα έχει τραγικό τέλος, δολοφονηθείς από τον γιο του Πλάτωνα, γύρω στο 145 / 144 π.Χ. ο οποίος θα ανακηρυχθεί βασιλεύς. Αλλά ο πατροκτόνος δεν θα παραμείνει στην εξουσία για μεγάλο χρονικό διάστημα. Θα δολοφονηθεί με τη σειρά του από τον αδελφό του Ηλιοκλή Α' (143 - 131 / 130 π.Χ.), ο οποίος θα ανέλθει στο θρόνο με την προσωνυμία «Δίκαιος».<br />
<br />
Την ίδια χρονιά περίπου της δολοφονίας του Ευκρατίδη, στον θρόνο του Ελληνο-Ινδικού Βασιλείου, στα Τάξιλα, θα ανέλθει ο μεγαλύτερος και διασημότερος των Ελλήνων ηγεμόνων, ο περίφημος Μένανδρος (145 - 130 π.Χ. περίπου). Έχει υποστηριχθεί από ορισμένους ιστορικούς, ότι ο Μένανδρος ήταν γιος του Δημητρίου Β', αλλά τα στοιχεία είναι ελάχιστα μέχρι στιγμής και δεν είναι δυνατόν να δεχθούμε ή να απορρίψουμε προς το παρόν αυτήν την άποψη. Ο Μένανδρος θα αναδειχθεί βασιλεύς, πιθανόν μετά το γάμο του με την Αγαθόκλεια, η οποία, όπως σημειώσαμε είχε κληρονομήσει το Βασίλειο του πατέρα της Αγαθοκλή.<br />
<br />
Ο Μένανδρος, εξορμώντας από τα περιορισμένα εδάφη της αρχικής επικράτειάς του, θα δημιουργήσει μέσα σε λίγα σχετικά χρόνια, ένα απέραντο Ελληνο-Ινδικό Κράτος, που θα μπορούσε άνετα να διεκδικήσει τον τίτλο της Αυτοκρατορίας. Αφού αποσπάσει αρχικώς από τους διαδόχους του Ευκρατίδη τα εδάφη νοτίως του Ινδοκούχου, θα προχωρήσει στην Αραχωσία της οποίας θα καταλάβει σημαντικό τμήμα, αλλά θα αποφύγει να συγκρουσθεί με τους Πάρθους, στους οποίους είχαν περιέλθει οριστικά η Νότια και η Δυτική Αραχωσία, η Δραγγιανή και η Δυτική Γεδρωσία. Και τούτο διότι οι βλέψεις του Έλληνα ηγεμόνα είχαν ως αποκλειστικό στόχο τους τις Ινδίες, όπου ο Μένανδρος θα επικεντρώσει τις προσπάθειές του τα επόμενα χρόνια.<br />
<br />
Έτσι, αφού κατακτήσει πρώτα τις περιοχές νοτίως του Καρακορούμ και των παρυφών των Ιμαλαΐων (σημερινό Κασμίρ), στη συνέχεια θα επιχειρήσει την περίφημη και ένδοξη εκστρατεία του στην κοιλάδα του Γάγγη, με απώτερο σκοπό να φθάσει στην πρωτεύουσα των Μωρύα, την ξακουστή Παταλιπούτρα (Παλίβοθρα, κατά τους Έλληνες), όπου η νέα Δυναστεία των Σούνγκα (Shunga, 185 / 184 - 75 π.Χ.), είχε εγκαταλείψει την φιλική προς τους Έλληνες πολιτική των προκατόχων της, ενώ διέκειτο εχθρικά και προς τους Βουδιστές υπηκόους της. Όλες αυτές οι πληροφορίες είχαν φθάσει ασφαλώς στον Μένανδρο, ο οποίος αφού ολοκληρώσει τις προετοιμασίες του, θα αρχίσει την κατάκτηση της κοιλάδας του Γάγγη, εμφανιζόμενος πιθανόν ως υποστηρικτής του Βουδισμού και τιμωρός των σφετεριστών Σούνγκα.<br />
<br />
Εν πάση περιπτώσει, το γεγονός είναι ότι ο Μένανδρος, αφού διαβεί τον ποταμό Ύφασι (σημερινός Beas, παραπόταμος του Σατλέτζ που χύνεται στον Ινδό). Όπου είχε σταματήσει ο Μ. Αλέξανδρος, θα εισέλθει στην κυρίως Ινδία. Ακολουθώντας τον ρου του ποταμού Ιωμάνη (σημερινός Jumna ή Yamuna), ενός από τους σημαντικότερους παραπόταμους του Γάγγη, θα φθάσει στην σπουδαία πόλη Μοδούρα (σημερινή Mathura), η οποία θα του παραδοθεί. Εκεί θα ανανεώσει τις προμήθειές του στρατεύματος του και θα λάβει ενισχύσεις από τους εντόπιους. Τελικώς, το 135 π.Χ. περίπου, ο Μένανδρος θα πολιορκήσει και θα καταλάβει την πρωτεύουσα των Σούνγκα Παταλιπούτρα (Παλίβοθρα), με τη βοήθεια περίτεχνων πολιορκητικών μηχανών τις οποίες για πρώτη φορά αντίκριζαν οι Ινδοί.<br />
<br />
Το κορυφαίο αυτό κατόρθωμα, το οποίο τοποθετεί δικαιωματικά τον Μένανδρο ανάμεσα στην πρώτη σειρά των μεγάλων στρατηλατών της αρχαιότητας, δεν θα έχει δυστυχώς ανάλογη συνέχεια. Ανησυχώντας μήπως αποκοπεί από τις βάσεις του, 1.500 χιλιόμετρα μακριά, στην καρδιά των Ινδιών, ο Έλληνας ηγεμών θα αποφασίσει να υποχωρήσει στη Μοδούρα και στον ποταμό Ιωμάνη που θα αποτελέσουν τα ανατολικά σύνορα του Βασιλείου του. Ακολούθως ο Μένανδρος θα πραγματοποιήσει κάποιες εξορμήσεις στο Νότο και θα προσαρτήσει τις τεράστιες εκτάσεις των σημερινών επαρχιών του Γκουτζεράτ και Ρατζαστάν.<br />
<br />
Με τον τρόπο αυτόν θα γίνει κύριος μιας αχανούς επικράτειας, ίσως της μεγαλύτερης σε έκταση από όλους τους Έλληνες βασιλείς των Ινδιών. Παράλληλα ο Μένανδρος θα μεταφέρει ανατολικότερα την έδρα του Βασιλείου του, ακριβώς λόγω των κατακτήσεων αυτών και της μετατοπίσεως του πολιτικού κέντρου προς την Ανατολή. Νέα πρωτεύουσα θα γίνει η πόλη Σάγαλα (Sakala, το σημερινό Σιαλκότ, Sialkot), στον άνω ρου του ποταμού Ακεσίνη (σημερινός Τσενάμπ, Chenab). Γύρω στο 130 π.Χ. ο Μένανδρος θα επιχειρήσει μία εκστρατεία στην Βακτριανή όπου θα βρει το θάνατο, κατά πάσα πιθανότητα στο πεδίο της μάχης.<br />
<br />
Η φήμη όμως του Μένανδρου, δεν προήλθε τόσο από τα πολεμικά του κατορθώματα, όσο από το ασύγκριτο πολιτικό του έργο. Πρέπει να τονίσουμε επίσης ότι ο Μένανδρος είναι ο μόνος από τους Έλληνες ηγεμόνες, το όνομα του οποίου αποθανατίστηκε στην Ινδική θρησκευτική λογοτεχνία. Και τούτο διότι ένα από τα ιερά Βουδιστικά κείμενα φέρει τον τίτλο Μιλινταπάνια (Milindapanha) δηλ. «οι ερωτήσεις του Μιλίντα». Ο Μιλίντα δεν είναι άλλος από τον Μένανδρο, κατά την Ινδική παραφθορά του ονόματός του. Το περίφημο αυτό έργο περιέχει τους φιλοσοφικούς διαλόγους του βασιλέως Μιλίντα, με τον Βουδιστή μοναχό Ναγκασένα (Nagasena), όπου με τη Σωκρατική μέθοδο, αναλύονται και εξετάζονται τα μεγάλα μεταφυσικά ζητήματα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-n4Vlp-BXVCI/WIUifDhBAFI/AAAAAAAAo1U/aNXOjKAvMZEHaPHGnBu1hpvXE5eQNqiqwCLcB/s1600/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A301.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="197" src="https://2.bp.blogspot.com/-n4Vlp-BXVCI/WIUifDhBAFI/AAAAAAAAo1U/aNXOjKAvMZEHaPHGnBu1hpvXE5eQNqiqwCLcB/s400/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A301.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Σύμφωνα με την Ινδική παράδοση, μετά από αυτές τις συζητήσεις, ο Μένανδρος ασπάσθηκε τον Βουδισμό. Δεν γνωρίζουμε την ακρίβεια της παραπάνω παράδοσης, αλλά μαντεύουμε τα πολιτικά κίνητρα αυτής της πράξης. Γεγονός πάντως είναι ότι πολλοί Έλληνες θα μυηθούν στο Βουδισμό με αποτέλεσμα, στο μεγάλο Βουδιστικό συνέδριο του 137 π.Χ. στην Κεϋλάνη, ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Γανδαρίτιδος, ήταν Έλλην. Στο διάστημα που ο Μένανδρος δημιουργούσε το τεράστιο Βασίλειό του, ο Ηλιοκλής στην Βακτριανή, προσπαθούσε απεγνωσμένα να διατηρήσει τις κτήσεις του από τις επιθέσεις των Πάρθων.<br />
<br />
Μετά το θάνατο του Μιθριδάτη Α', στα 139 / 138 π.Χ., ο Ηλιοκλής θα ανακτήσει τα χαμένα εδάφη, αλλά το Βασίλειό του διανύει τα τελευταία χρόνια της υπάρξεώς του. Είναι γνωστές στην Ιστορία οι μαζικές μετακινήσεις νομαδικών φύλων που σημειώνονταν κατά καιρούς στην Κεντρική Ασία. Ένα τέτοιο κύμα μετακινήσεων, που το αποτελούσαν οι Ανατολικοί Σκύθες ή Σάκες (Shakas κατά τις Ινδικές πηγές), θα σημειωθεί τον 2ο αιώνα π.Χ. Οι Σάκες, πιεζόμενοι από τους βορειότερους γείτονες τους Γιουέ-τσι (Yüeh-chih) ή Τόχαρους, θα εμφανισθούν στα σύνορα των Βασιλείων του Νότου. Ένας κλάδος τους θα εισβάλλει στο Βασίλειο των Πάρθων, όπου ο Αρσακίδης Φραάτης Β' θα χάσει τη ζωή του (129 / 128 π.Χ.) αγωνιζόμενος να τους εκδιώξει.<br />
<br />
Ένας άλλος κλάδος τους είχε ήδη επιπέσει στο Βασίλειο της Βακτριανής το 131 / 130 π.Χ. καταστρέφοντάς το τελειωτικά. Η πόλη του Άϊ Χανούμ θα λεηλατηθεί, θα πυρποληθεί και θα καταστραφεί ανηλεώς, αυτήν ακριβώς την περίοδο (Sidky The Greek Kingdom of Bactria). Ο Ηλιοκλής, μετά την κατάλυση του Βασιλείου του, θα καταφύγει στα περιορισμένα εδάφη, νοτίως του Ινδοκούχου, που είχε καταφέρει να αποσπάσει μετά το θάνατο του Μενάνδρου (130 π.Χ.) από το Ελληνο-Ινδικό Βασίλειο του Νότου. Πρωτεύουσα θα γίνει η Πευκέλα, η παλιά Ινδική πόλη Πουρουσαπούρα (Purushapura = πόλη του Πώρου), πολύ κοντά στην σημερινή μεθοριακή πόλη στα βόρεια σύνορα του Πακιστάν, Πεσαβάρ (Peshawar = πόλη των συνόρων).<br />
<br />
Στο μεταξύ, στο Ελληνο-Ινδικό Βασίλειο του Νότου, μετά το θάνατο του Μενάνδρου, θα τον διαδεχθεί στο θρόνο η ικανή σύζυγός του Αγαθόκλεια, ως επίτροπος του ανήλικου γιου τους Στράτωνος. Ο Στράτων θα ανέλθει στο θρόνο μόλις ενηλικιωθεί, αλλά λόγω της ανικανότητάς του, θα παραμερισθεί από το νεώτερο αδερφό του Απολλόδοτο. Ο Απολλόδοτος Α' (115 - 95 π.Χ. περίπου), υπήρξε ο τελευταίος σημαντικός ηγεμόνας του Ελληνο-Ινδικού Βασιλείου. Μετά το θάνατο του οι Έλληνες θα περιορισθούν σε συνεχή άμυνα κατά της πλημμυρίδας των νομάδων εισβολέων. Η διαμάχη όμως των δύο Δυναστειών (των απογόνων του Ευκρατίδη και του Μενάνδρου) και ο κατακερματισμός σε διάφορα μικροσκοπικά βασίλεια θα φέρουν σύντομα το τέλος.<br />
<br />
Μια τελευταία αναλαμπή θα σημειωθεί λίγο πριν από τα μέσα του 1ου αιώνα π.Χ., όταν ο Ερμαίος (90 - 70 π.Χ.), γιος του Αμύντα, από τη Δυναστεία των Ευκρατιδών και η Καλλιόπη, κόρη του Ιππόστρατου, από τη Δυναστεία του Μενάνδρου, θα ενωθούν με τα δεσμά του γάμου, συνενώνοντας ταυτόχρονα και τα Βασίλειά τους (γύρω στο 80 π.Χ.). Δυστυχώς όμως ήταν ήδη αργά. Οι Σάκες που είχαν επιτεθεί στο Βασίλειο των Πάρθων, τελικά θα απωθηθούν και θα αποσυρθούν στην επαρχία της Δραγγιανής, στις ανατολικές περιοχές του Ιρανικού οροπεδίου, όπου θα εγκατασταθούν (Σακαστάν, σημερινή επαρχία Σεϊστάν). Στη συνέχεια, θα διεισδύσουν μέσα από τη διάβαση του Μπολάν και θα εισέλθουν στην κοιλάδα του Ινδού, στα μετόπισθεν των Ελληνο-Ινδικών κρατιδίων.<br />
<br />
Οι Σάκες θα αποσπάσουν τα τελευταία τμήματα της Αραχωσίας, της Δυτικής Πενταποταμίας και της Γανδαρίτιδος που είχαν απομείνει στην κυριαρχία των Ελλήνων. Το Βασίλειο του Ερμαίου θα περιορισθεί βαθμιαία στην φυσικώς οχυρή κοιλάδα του ποταμού Κωφήνος (σημερινός Καμπούλ) όπου γύρω στο 30 π.Χ. οι νομάδες Γιουέ-τσι ή Τόχαροι, αφού διασχίσουν την ορεινή διάβαση Κυμπέρ του Ινδοκούχου, θα καταλύσουν το τελευταίο Ελληνιστικό Βασίλειο που είχε απομείνει. Θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι πληροφορίες μας για την Βακτρία προέρχονται από τις ελάχιστες αναφορές των κειμένων αρχαίων συγγραφέων στα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν εκεί, όπως ο Πολύβιος, ο Στράβωνκαι ο αμφισβητούμενης αξιοπιστίας Μάρκος Ιουνιανός Ιουστίνος.<br />
<br />
Οι νομισματολογικές μελέτες και έρευνες συμπληρώνουν συχνά τα υπάρχοντα κενά με αποτέλεσμα να υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές των γεγονότων. Για μια τέτοια διαφορετική εκδοχή των συμβάντων μετά τον θάνατο του Ευθυδήμου Α' (195 π.Χ. περίπου) με πολλές λεπτομέρειες. Αυτό υπήρξε λοιπόν το τέλος της μεγαλειώδους περιπέτειας του Ελληνισμού στην Βακτρία και στην μακρινή, αλλά και θρυλική (για τον αρχαίο κόσμο), χώρα των Ινδιών. Η προσφορά πάντως και η συμμετοχή του Ελληνικού στοιχείου στην πολιτιστική ζωή και εξέλιξη της κεντρικής Ασίας, υπήρξε σημαντικότατη.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΟΣΠΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΕΛΕΥΚΙΔΕΣ (250 π.Χ.)</b></span><br />
<br />
Ο Διόδοτος, ο οποίος ήταν ο σατράπης της Βακτριανής και πιθανώς και των κοντινών περιοχών, ίδρυσε το Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής όταν απόσχισε την περιοχή του από την δυναστεία των Σελευκιδών στο 250 π.Χ., και ανακηρύχθηκε ως Διόδοτος Α' της Βακτριανής. Οι αρχαίες πηγές που έχουν διασωθεί, έρχονται σε κάποια αντίθεση μεταξύ τους, και η ακριβής ημερομηνία της ανεξαρτησίας της περιοχής δεν έχει οριστικοποιηθεί. Η απλή λύση που ακολουθείται, είναι αυτή της υψηλής χρονολόγησης που αντιστοιχεί στο 255 π.Χ., και αυτή της χαμηλής που αντιστοιχεί στο 246 π.Χ. για την απόσπαση των περιοχών του Διοδότου.<br />
<br />
Η υψηλή χρονολογία έχει το πλεονέκτημα πως εξηγεί γιατί ο ηγεμόνας των Σελευκιδών της εποχής, ο Αντίοχος Β', εξέδωσε πολύ λίγα νομίσματα στη Βακτριανή, μια και ο Διόδοτος θα είχε αντικαταστήσει την εξουσία του Αντίοχου εκεί. Από την άλλη πλευρά, η χαμηλή χρονολόγηση του 246 π.Χ., έχει το πλεονέκτημα πως συνδέει την απόσχιση του Διοδότου με τον Τρίτο Συριακό Πόλεμο, μια καταστροφική πολεμική σύγκρουση για τη δυναστεία των Σελευκιδών. Ο Διόδοτος, κυβερνήτης των χιλίων πόλεων της Βακτριανής (Λατινικά: Theodotus, mille urbium Bactrianarum praefectus),αποστάτησε και κήρυξε τον εαυτό του βασιλέα, και όλοι οι υπόλοιποι λαοί της Ανατολής ακολούθησαν το παράδειγμα του και αποσχίστηκαν από τους Μακεδόνες (Ιουστίνος).<br />
<br />
Το νέο αυτό βασίλειο, ήταν εξαιρετικά αστικοποιημένο και θεωρούνταν ως ένα από τα πλουσιότερα της Ανατολής (opulentissimum illud mille urbium Bactrianum imperium "Η εξαιρετικά ευδαιμωνούσα Αυτοκρατορία των Βακτρίων των χιλίων πόλεων" Ιουστίνος), και επρόκειτο να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο σε δύναμη και γεωγραφική επέκταση προς ανατολή και δύση: Οι Έλληνες που προκάλεσαν την εξέγερση της Βακτριανής, έγιναν τόσο ισχυροί λόγω της γονιμότητας της γης της οποίας έγιναν οι κυρίαρχοι, όχι μόνο της Αρίας, αλλά και της Ινδίας, όπως ο Απολλόδωρος της Αρτεμισίας λέει, και περισσότερες φυλές κατέκτησαν αυτοί παρά ο Αλέξανδρος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-1jugDke9QzE/WIWQmUN8tbI/AAAAAAAAo2Q/LkE0kF2m_O8SH47882-3hZWI7CDhaPTMQCLcB/s1600/antiochositet2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="196" src="https://3.bp.blogspot.com/-1jugDke9QzE/WIWQmUN8tbI/AAAAAAAAo2Q/LkE0kF2m_O8SH47882-3hZWI7CDhaPTMQCLcB/s400/antiochositet2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι πόλεις τους ήταν τα Βάκτρα (επίσης και Ζαριάσπα, από το όνομα του ποταμού με το ίδιο όνομα που κυλάει από την περιοχή και ενώνεται με τον Ώξο), και την Δαράψα, και αρκετές άλλες. Ανάμεσα σε αυτές είναι και η Ευκρατιδεία, η οποία ονομάστηκε έτσι από τον κυβερνήτη της (Στράβων). Το 247 π.Χ., η Πτολεμαϊκή Αυτοκρατορία, κατέλαβε την πρωτεύουσα των Σελευκιδών, την Αντιόχεια. Με το κενό εξουσίας που ακολούθησε, ο σατράπης της Παρθίας κήρυξε ανεξαρτησία από τους Σελευκίδες, κάνοντας τον εαυτό του βασιλιά. Μια δεκαετία αργότερα, ηττήθηκε και φονεύτηκε από τον Αρσάκη της Παρθίας, έναν άλλο διεκδικητή του νέου θρόνου, ο οποίος ως ο νέος ηγεμόνας εξέλιξε το βασίλειο αυτό στην Παρθική Αυτοκρατορία των Αρσακιδών.<br />
<br />
Αυτό απέκοψε τη Βακτριανή από την επαφή με τον υπόλοιπο Ελληνικό κόσμο. Οι επίγειες εμπορικές διαδρομές συνέχισαν με μειωμένο ρυθμό, ενώ το θαλάσσιο εμπόριο μεταξύ της Ελληνιστικής Αιγύπτου των Πτολεμαίων και της Βακτριανής αναπτύχθηκε. Τον Διόδοτο διαδέχτηκε ο γιος του, Διόδοτος Β', ο οποίος σύναψε συμμαχία με τον Πάρθη Αρσάκη στην διαμάχη του εναντίον του Σελεύκου Β' ο οποίος προσπάθησε να επανακτήσει για τους Σελευκιδείς την αποσχισμένη περιοχή της Βακτριανής:<br />
<br />
Σύντομα μετά, ανακουφισμένος από τον θάνατο του Διοδώτου, ο Αρσάκης έκανε ειρήνη και συμφώνησε σε συμμαχία με τον γιο του, επίσης με το όνομα Διόδωτος, και λίγο καιρό αργότερα πολέμησε εναντίον του Σέλευκου ο οποίος ήρθε για να τιμωρήσει τους επαναστάτες, και υπερίσχυσε, οι Πάρθες πανηγύρισαν τη μέρα ως αυτή που σημάδεψε την αρχή της ελευθερίας τους (Ιουστίνος).<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΗ ΤΩΝ ΣΑΤΡΑΠΕΙΩΝ ΤΗΣ ΠΑΡΘΙΑΣ - ΥΡΚΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΚΤΡΙΑΝΗΣ </b></span><br />
<br />
Γύρω στα 245 π.Χ., ο Ανδραγόρας, σατράπης της Παρθίας - Υρκανίας αρχίζει να κόβει νομίσματα που αναφέρουν το όνομά του, χωρίς πάντως να φέρει σ’ αυτά τον τίτλο του βασιλέως. Ταυτόχρονα, τα νομίσματα από τη Βακτριανή εμφανίζουν μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Αρχικά, ενώ φέρουν πάντα το όνομα και τη μορφή του Αντίοχου, ο Απόλλων Αρχηγέτης (δυναστικός θεός των Σελευκιδών) αντικαθίσταται από τον Δία. Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι το γεγονός ότι ο σατράπης της Βακτριανής ονομάζεται Διόδοτος; Λίγο αργότερα, παρότι εξακολουθεί να μνημονεύεται το όνομα του Αντίοχου, η μορφή του αντικαθίσταται στο νόμισμα από αυτήν του Διόδοτου. Τέλος (γύρω στα 239 - 238 π.Χ.), εξαλείφεται και το όνομα του (νεκρού, άλλωστε) Σελευκίδη και στη θέση του υπάρχει η αναφορά στο όνομα του Διόδοτου συνοδευόμενου από τον βασιλικό τίτλο.<br />
<br />
Για ποιο λόγο αποφάσισαν οι δύο σατράπες, σχεδόν ταυτόχρονα, να αυτονομηθούν από την εξουσία της Αντιόχειας; Η εύκολη, αλλά και απλοϊκή, εξήγηση δεν είναι άλλη από την προσωπική φιλοδοξία. Είναι αλήθεια ότι τα σοβαρότατα προβλήματα της Αντιόχειας προσέφεραν σε φιλόδοξους ηγέτες την ευκαιρία να ανεξαρτητοποιηθούν από το κράτος των Σελευκιδών. Αρκεί, όμως, αυτό; Και τί το επαχθές μπορούσε να συνεπάγεται, τη δεδομένη χρονική στιγμή, η υποταγή στην Αντιόχεια για τους επικεφαλής, τις ελίτ και τους πληθυσμούς των ανατολικών σατραπειών; Λογικότερο φαίνεται να ακολουθήσουμε την πιο σύνθετη εξήγηση που δίνει ο Edouard Will (Histoire politique du monde hellénistique).<br />
<br />
Στα μέσα του 3ου αιώνα π.Χ, η απειλή των νομάδων του Βορρά καθίσταται πιο πιεστική: η απειλή εκφράζεται κυρίως από ένα σκυθικό φύλο, τους Δάχες Πάρνους, οι οποίοι κινούνται στην περιοχή μεταξύ της Βακτριανής και της Μαργιανής και βόρεια της Παρθίας - Υρκανίας. Την ίδια στιγμή, η εξουσία της Αντιόχειας, λόγω των προβλημάτων της, όχι μόνο αδυνατεί να βοηθήσει ουσιαστικά της Άνω Σατραπείες, αλλά αποσπά από αυτές και πολύτιμους οικονομικούς πόρους και ανθρώπινο δυναμικό. Υπό αυτές τις συνθήκες, η «κοινή γνώμη» στις περιοχές μεταστρέφεται κατά των νόμιμων ηγεμόνων και αναζητεί εσωτερικές λύσεις που μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβίωσή της.<br />
<br />
Φαίνεται, άλλωστε, από την νομισματική πολιτική του Ανδραγόρα και του Διόδοτου, ανθρώπων που προέρχονταν από τις τάξεις των ανώτατων αξιωματούχων των Σελευκιδών και εμφορούνταν κατ’ ανάγκη από νοοτροπία αφοσίωσης στη δυναστεία, μια ορισμένη διστακτικότητα να διαρρήξουν ανεπανόρθωτα τις σχέσεις τους με τους Σελευκίδες και να ακολουθήσουν τον δρόμο της απόσχισης. Ο Ανδραγόρας δεν θα πάρει ποτέ τον τίτλο του βασιλέως, ενώ ο Διόδοτος θα χρειαστεί μερικά χρόνια για να κάνει το μεγάλο βήμα. Κατά πάσα πιθανότητα, το περιβάλλον τόσο του ενός όσο και του άλλου ήταν έτοιμο να προχωρήσει γρηγορότερα και αποφασιστικότερα στον δρόμο της ανεξαρτητοποίησης απ’ ό,τι οι δύο σατράπες. Ας παραθέσουμε την εξήγηση του ίδιου του Will:<br />
<br />
«Οι εξαιρετικά ισχνές πηγές μας οδηγούν κατ’ ανάγκη σε ένα, κατά τα φαινόμενα παράδοξο, διττό συμπέρασμα: Αφενός, ο καταρχήν αναμενόμενος ανταγωνισμός μεταξύ Ιρανών και Ελλήνων, ο οποίος, κατά πάσα πιθανότητα, υπήρχε στις αρχές, αντικαταστάθηκε γρήγορα από την ειρηνική συμβίωση. Αφετέρου, και πάλι αντιθέτως προς το καταρχήν αναμενόμενο, το Ελληνικό στοιχείο του πληθυσμού των σατραπειών του ανατολικού Ιράν, μολονότι προφανώς αποτελούσε μειονότητα (ή μάλλον ακριβώς επειδή αποτελούσε μειονότητα), φαίνεται να διατήρησε με επιμονή και επί μακρόν την αυθεντικότητα και την καθαρότητα του πολιτισμού του.<br />
<br />
Το γεγονός και μόνο ότι από το δεύτερο τρίτο του τρίτου αιώνα εκπρόσωποι της Ελληνικής μειονότητας κατόρθωσαν να υποκαταστήσουν τους Σελευκίδες και να δημιουργήσουν στη Βακτριανή και τη Σογδιανή μια Ελληνική μοναρχία χωρίς να προκαλέσουν, καθόσον γνωρίζουμε, κάποια Ιρανική αντίσταση. Αποδεικνύει ότι μετά τις αρχικές εντάσεις στις περιοχές αυτές οι δύο λαοί συμβίωσαν αρμονικά. Καθώς είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι αυτό συνέβη μόνο λόγω του αλληλοσεβασμού που έτρεφε ο ένας για τον άλλο, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η ένωσή τους σφυρηλατήθηκε από τον εξωτερικό κίνδυνο που απειλούσε και τους δύο. Εκτεθειμένοι στην πίεση των νομάδων, Ιρανοί και Έλληνες, έπρεπε να πολεμήσουν ή να χαθούν μαζί». <br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΤΗΣ ΒΑΚΤΡΙΑΣ </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Βασίλειο Βακτρίας και Ινδίας </span></b><br />
<br />
256 - 246 π.Χ. Διόδοτος Α'<br />
246 - 227 π.Χ. Διόδοτος Β'<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Δυναστεία Ευθύδημου</span></b><br />
<br />
167 - 159 π.Χ. Ευκρατίδης Α'<br />
159 - 130 π.Χ. Ηλιοκλής Α'<br />
120 - 115 π.Χ. Ηλιοκλής Β'<br />
115 - 100 π.Χ. Αντιαλκίδας<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Fp_1ilTnLy0/WIWQViFqmyI/AAAAAAAAo2M/EaZ23i6USPMDCsrAZ6naq-9S6X7Rqv9VwCLcB/s1600/DiodotusGoldCoin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="197" src="https://3.bp.blogspot.com/-Fp_1ilTnLy0/WIWQViFqmyI/AAAAAAAAo2M/EaZ23i6USPMDCsrAZ6naq-9S6X7Rqv9VwCLcB/s400/DiodotusGoldCoin.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Βασίλειο της Ινδίας</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Δυναστεία Διοδότου</span></b><br />
<br />
167 - 165 π.Χ. Αγαθοκλής<br />
165 π.Χ. Πανταλέων<br />
165 π.Χ. Αντίμαχος Α'<br />
165 - 163 π.Χ. Απολλόδοτος Α'<br />
163 - 145 π.Χ. Μένανδρος ο Δίκαιος<br />
145 - 95 π.Χ. Στράτων Α' ο Επιφανής<br />
95 - 80 π.Χ. Διονύσιος<br />
95 - 80 π.Χ. Ζώιλος Β'<br />
95 - 80 π.Χ. Απολλοφάνης<br />
58 - 30 π.Χ. Ιππόστρατος<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Δυτικό Βασίλειο </span></b><br />
<br />
130 - 100 π.Χ. Ανταλκίδας ο Νικηφόρος<br />
100 - 78 π.Χ. Αρχίβιος<br />
100 - 95 π.Χ. Έπανδρος<br />
95 - 90 π.Χ. Φιλόξενος<br />
90 - 87 π.Χ. Πευκόλαος<br />
87 - 82 π.Χ. Διομήδης<br />
82 - 71 π.Χ. Αρτεμίδωρος<br />
69 - 61 π.Χ. Τήλεφος<br />
58 - 50 π.Χ. Αμύντας<br />
50 - 30 π.Χ. Ερμαίος<br />
30 π.Χ. Οι Σάκες, υπό τον Σπαλιρίση, κατακτούν την Ινδία<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Άλλοι Βασιλείς </span></b><br />
<br />
Λυσίας<br />
Αρχέβιος<br />
Βερενίκη<br />
Ζώιλος Α'<br />
Δημήτριος Β'<br />
Αντίμαχος Β'<br />
Στράτων Β'<br />
Αντιαλκίδας<br />
Δημήριος Γ'<br />
Θεόφιλος<br />
Αρτεμίδωρος<br />
Νικίας<br />
Μέναδρος Β'<br />
Απολλοφάνης<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΠΑΡΝΩΝ </b></span><br />
<br />
Όσον αφορά τον Ανδραγόρα, ο οποίος ήταν και αμεσότερα εκτεθειμένος στον κίνδυνο εισβολής των νομάδων και μάλλον στρατιωτικά πιο αδύναμος, η περιπέτεια τελείωσε γρήγορα. Γύρω στα 239 - 238 π.Χ. (δηλαδή λίγο ύστερα από τη σντριπτική ήττα που υπέστη ο Σέλευκος Β' ο Καλλίνικος στη μάχη της Άγκυρας από τους Γαλάτες συμμάχους του αδερφού του), οι Πάρνοι, υπό την καθοδήγηση του βασιλιά τους Αρσάκη Α', εισβάλλουν στα εδάφη της Παρθίας - Υρκανίας και τα κατακτούν. Όπως αναφέρει ο Στράβων: «Ἔπειτ’ Ἀρσάκης ἀνὴρ Σκύθης τῶν Δαῶν τινας ἔχων τοὺς Πάρνους καλουμένους νομάδας παροικοῦντας τὸν Ὦχον, ἐπῆλθεν ἐπὶ τὴν Παρθυαίαν καὶ ἐκράτησεν αὐτῆς».<br />
<br />
Οι νομάδες αυτοί, που θα μείνουν στην ιστορία με δανεικό όνομα, αυτό της περιοχής που κατέκτησαν, θα εξελιχθούν σταδιακά από απλή απειλή για τους Σελευκίδες σε Αυτοκρατορία που θα κυριαρχήσει στη Μεσοποταμία και το Ιράν για μερικούς αιώνες. Η χρονολόγηση της ανεξαρτητοποίησης του Ανδραγόρα και του Διόδοτου, καθώς και της κατάκτησης της σατραπείας του πρώτου από τους μετέπειτα Πάρθους αποτελεί αντικείμενο διαφωνίας μεταξύ των ιστορικών. Στην παρούσα ανάρτηση επιλέξαμε τη χρονολόγηση που προτείνει ο Edouard Will. Τα τελευταία χρόνια, πάντως, κερδίζει έδαφος η άποψη ότι τα συγκεκριμένα γεγονότα συνέβησαν νωρίτερα: δηλ. ανεξαρτητοποίηση του Ανδραγόρα στα 250 π.Χ., εισβολή των Πάρθων στα 246 π.Χ., ανακήρυξη του Διόδοτου ως βασιλέως το 245 π.Χ.<br />
<br />
Δηλαδή, για τον Will το επίμαχο διάστημα αστάθειας στην Αυτοκρατορία των Σελευκιδών, το οποίο κατέστησε δυνατή την ανεξαρτητοποίηση της Παρθίας - Υρκανίας και της Βακτριανής, είναι αυτό που αρχίζει με τον θάνατο του Αντίοχου Β' και τον Γ' Συριακό Πόλεμο και κορυφώνεται με την εμφύλια σύγκρουση Σέλευκου Καλλίνικου και Αντίοχου Ιέρακος. Για τους υπόλοιπους αρχίζει μετά το τέλος του Β' Συριακού Πολέμου και ολοκληρώνεται με τον Γ' και την εισβολή του Πτολεμαίου Ευεργέτη στα εδάφη των Σελευκιδών. Στη Βακτριανή, ο Διόδοτος δεν πρέπει να αντιμετώπισε με αισιοδοξία την εξέλιξη αυτή. Ένα βαρβαρικό κράτος είχε πάρει τη θέση εκείνου του οποίου ηγείτο ένας συμπατριώτης και σύμμαχος.<br />
<br />
Οι νομάδες αυτοί δεν ήταν άγνωστοι στον Διόδοτο. Φαίνεται πως γύρω στα 250 π.Χ. θα πρέπει να τους είχε αντιμετωπίσει επιτυχώς σε μάχη, απωθώντας τους πέρα από τα εδάφη της Βακτριανής. Κατά πάσα πιθανότητα, η εισβολή των -τώρα πια- Πάρθων στα εδάφη του Ανδραγόρα πρέπει να ήταν μάλλον το γεγονός που έπεισε οριστικά και αμετάκλητα τον Διόδοτο να ανακηρυχθεί βασιλιάς. Δεν είμαστε βέβαιοι για τα εδάφη στα οποία ασκούσε την κυριαρχία του: σύμφωνα με την ευρύτερα αποδεκτή γνώμη, το βασίλειό του περιελάμβανε εκτός της Βακτριανής τη Σογδιανή και τη Μαργιανή (καθώς γίνεται δεκτό ότι οι Σελευκίδες ανέθεταν μέχρι τότε στον ίδιο σατράπη τη διοίκηση και των τριών αυτών περιοχών).<br />
<br />
Κάποιοι αμφισβητούν την εξουσία του επί της Σογδιανής (της οποίας, όμως, η απομονωμένη γεωγραφική θέση μάλλον ενισχύει την υπαγωγή της στο νεοπαγές βασίλειο της Βακτριανής), άλλοι πιστεύουν ότι εξουσίαζε και την Αρία. Πάντως, σχετικά γρήγορα (μεταξύ του 238 π.Χ. και του 234 π.Χ.) ο Διόδοτος πεθαίνει και τον διαδέχεται στον θρόνο του βασιλείου ο γιος του, ο Διόδοτος Β'.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-EiFO39rfolU/WIWWB22nDxI/AAAAAAAAo2k/HQ08F3gI-FAzr54E80XIKRYK97SNDfjFwCLcB/s1600/Nanda.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-EiFO39rfolU/WIWWB22nDxI/AAAAAAAAo2k/HQ08F3gI-FAzr54E80XIKRYK97SNDfjFwCLcB/s400/Nanda.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΕΥΚΟΥ Β' ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΔΑΦΩΝ </b></span><br />
<br />
Οι απώλειες στα ανατολικά του βασιλείου του δεν άφησαν αδιάφορο τον Σέλευκο. Πριν καν επικρατήσει ολοκληρωτικά επί του αδελφού του, ο Καλλίνικος επιχειρεί (περίπου 230 π.Χ. με 227 π.Χ.) να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη. Η προσπάθειά του φάνηκε να στέφεται με επιτυχία, καθώς ο Πάρθος βασιλιάς Αρσάκης προτίμησε να υποχωρήσει προς τις στέπες του Βορρά παρά να αντιμετωπίσει τον Σελευκίδη. Ωστόσο, τα όποια κέρδη ήταν προσωρινά. Ο Σέλευκος δεν είχε την ευκαιρία ούτε να εδραιώσει την κυριαρχία του στα εδάφη που ανέκτησε από τον Αρσάκη ούτε να αντιμετωπίσει στρατιωτικά τον Διόδοτο Β'.<br />
<br />
Η προσπάθεια του Αττάλου Α' της Περγάμου να αποσπάσει Μικρασιατικά εδάφη από τους Σελευκίδες ανάγκασε τον Σέλευκο να επιστρέψει εσπευσμένα στα δυτικά σύνορα της Αυτοκρατορίας του. Οι πηγές, πάντως, μας πληροφορούν για μια θεαματική και καταρχήν παράδοξη αλλαγή όσον αφορά την πολιτική του Διόδοτου Β' της Βακτριανής: λέγεται ότι σύναψε συνθήκη ειρήνης και συμμαχίας με τον Αρσάκη ενόψει του κοινού κινδύνου που αποτελούσε και για τους δύο ο Σέλευκος. Σε κάθε περίπτωση, η συμμαχία με τον «βάρβαρο» δεν προσέφερε στην πράξη κάτι ουσιαστικό στον Διόδοτο: η σωτηρία του οφειλόταν αποκλειστικά στα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσει ο Σέλευκος στη Μικρά Ασία.<br />
<br />
Θα χρειαστούν σχεδόν είκοσι χρόνια για να ξαναβρεθεί κάποιος Σελευκίδης ηγεμόνας στα εδάφη της Βακτριανής.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΔΙΟΔΟΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΘΥΔΗΜΟ</b></span><br />
<br />
Είναι βέβαιο ότι η πολιτική συμμαχίας με τους Πάρθους που φέρεται να ακολούθησε ο Διόδοτος Β' πρέπει να προκάλεσε αντιδράσεις στο εσωτερικό της Ελληνικής κοινότητας της Βακτριανής. Ίσως αυτές να εξηγούν το γεγονός ότι (πιθανώς το 223 π.Χ.) ο Διόδοτος ανατρέπεται από ένα σφετεριστή, τον Ευθύδημο, ο οποίος θα ιδρύσει τη δική του δυναστεία. Δεν γνωρίζουμε πολλά για τον Ευθύδημο. Ο Πολύβιος αναφέρει ότι καταγόταν από τη Μαγνησία, αλλά δεν διευκρινίζει αν ήταν Θεσσαλός ή, όπως είναι ίσως πιθανότερο, Μικρασιάτης (άρα είτε από τη Μαγνησία του Σιπύλου είτε από τη Μαγνησία του Μαιάνδρου).<br />
<br />
Δεν ξέρουμε ακόμη αν η «λαϊκή» υποστήριξη που σίγουρα θα είχε στην προσπάθειά του ο Ευθύδημος οφειλόταν μόνο στη φιλοπαρθική πολιτική του προκατόχου του ή και σε μια πιθανολογούμενη οικονομική κρίση του βασιλείου. Ο Ταρν, πάντως, τον εμφανίζει σχεδόν σαν «πράκτορα» των Σελευκιδών. Σύμφωνα με τη θεωρία του (η οποία δεν στηρίζεται ούτε στις πηγές ούτε στα όποια αρχαιολογικά ευρήματα), γύρω στα 246 π.Χ. και κατόπιν πρωτοβουλίας του Σελευκίδη, ο Διόδοτος Α' νυμφεύθηκε μια από τις αδελφές του Σέλευκου Β' (από μόνο του αυτό το ενδεχόμενο δεν μπορεί να αποκλεισθεί).<br />
<br />
Εξοργισμένη η αδελφή του Σέλευκου με την πολιτική του Διόδοτου Β' (ο οποίος, κατά τον Ταρν, ήταν γιος του Διόδοτου Α' από προηγούμενο γάμο) πάντρεψε την κόρη της με τον Ευθύδημο, τον οποίο έπεισε να δολοφονήσει τον Διόδοτο επειδή «πρόδωσε τους Έλληνες». Μια επίσης υποθετική, αλλά πολύ πιο λογική εξήγηση πρότεινε πρόσφατα ο Αμερικανός ιστορικός Φρανκ Χολτ: Σύμφωνα με τη θεωρία του, ο Ευθύδημος είχε διοριστεί από τον Διόδοτο σατράπης της Σογδιανής. Για λόγους παρόμοιους με αυτούς που οδήγησαν στην απόσχιση της Βακτριανής από το βασίλειο των Σελευκιδών, η Σογδιανή του Ευθύδημου άρχισε να ανεξαρτητοποιείται από την εξουσία των Βάκτρων.<br />
<br />
Έχοντας στη διαταγές του ένα σημαντικό σε αριθμό και εμπειροπόλεμο στράτευμα (μια και αποστολή του ήταν η υπεράσπιση των συνόρων του βασιλείου) και εκμεταλλευόμενος τη δυσαρέσκεια που πρέπει να είχε προκαλέσει η εξωτερική και η οικονομική πολιτική του Διόδοτου, ο Ευθύδημος ανακηρύχθηκε βασιλιάς, νίκησε και σκότωσε σε μάχη τον Διόδοτο και ένωσε πάλι τη Βακτριανή και τη Σογδιανή σε ενιαίο κράτος υπό την εξουσία του.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΕΥΘΥΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΟΧΟΥ Γ' </b></span><br />
<br />
Όποια κι αν ήταν η αρχή της βασιλείας του, είναι βέβαιο ότι ο Ευθύδημος εξουσιάζει πλέον και την περιοχή της Αρίας, αν και δεν γνωρίζουμε υπό ποίες συνθήκες προσάρτησε τη σατραπεία αυτή το βασίλειο της Βακτριανής (κενό εξουσίας; «πρόσκληση» των Ελλήνων κατοίκων στους συμπατριώτες τους της Βακτριανής; στρατιωτική σύγκρουση με κάποιον σατράπη διορισμένο από τους Σελευκίδες;). Και, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν γνωρίζουμε καν αν η προσάρτηση της Αρίας οφείλεται στον Ευθύδημο ή σε κάποιον από τους δύο Διόδοτους. Στα εδάφη της Αρίας πάντως και συγκεκριμένα στις όχθες του ποταμού Αρίου ο Ευθύδημος θα γίνει ο πρώτος μονάρχης του ανεξάρτητου Ελληνιστικού βασιλείου της Βακτριανής που θα κληθεί να αντιμετωπίσει σε μάχη ένα Σελευκίδη βασιλέα (208 π.Χ.).<br />
<br />
Στο πλαίσιο της «Αναβάσεώς» του, δηλαδή της επικής προσπάθειάς του να ανακτήσει όλα τα εδάφη που έχασαν οι πρόγονοί του στα ανατολικά ο Αντίοχος Γ' ο Μέγας, εισβάλλει στα εδάφη του Ευθύδημου. Το ισχυρό όπλο του μονάρχη της Βακτριανής είναι το ευέλικτο ιππικό του, το οποίο απαρτίζουν κυρίως Ιρανοί. Από τη μεριά του, ο Αντίοχος έχει να επιδείξει πολυπληθέστερο στράτευμα και, βεβαίως, το βαρύ πεζικό του, τη φάλαγγα. Η πρώτη σύγκρουση θα τελειώσει με νίκη του Σελευκίδη, οι δυνάμεις του θα διασχίσουν αιφνιδιαστικά τον ποταμό και θα τρέψουν σε φυγή το ιππικό του Ευθύδημου, ο οποίος θα προτιμήσει να καταφύγει στην πρωτεύουσά του, τα Βάκτρα (Ζαριάσπα).<br />
<br />
Η πολιορκία της πρωτεύουσας της Βακτριανής θα κρατήσει πάνω από δύο χρόνια. Σύμφωνα με τον Πολύβιο ήταν μια από τις πιο ονομαστές πολιορκίες της μέχρι τότε ιστορίας. Δυστυχώς, τα σχετικά αποσπάσματα της Ιστορίας του Πολύβιου έχουν χαθεί. Ο Αντίοχος, καθώς δεν κατάφερε ούτε να αλώσει την ακρόπολη των Βάκτρων ούτε να ελέγξει τη χώρα ώστε να εξαναγκάσει τον Ευθύδημο να παραδοθεί, άρχισε διαπραγματεύσεις με τον μονάρχη της Βακτριανής. Κατά τη διάρκειά τους, ο Ευθύδημος φέρεται να έπεισε τον Αντίοχο για τη σημασία του κινδύνου μιας ενδεχόμενης νομαδικής εισβολής, καθώς και για το ότι η ειρήνη θα ήταν προς το κοινό συμφέρον και των δύο.<br />
<br />
Οι δύο βασιλείς ήρθαν τελικά σε συμφωνία: ο Ευθύδημος δέχτηκε την (τυπική, στην πραγματικότητα, επικυριαρχία του Σελευκίδη, ο οποίος με τη σειρά του αναγνώρισε τον Ευθύδημο ως βασιλέα της Βακτριανής. Συμφωνήθηκε επίσης ο γάμος του διαδόχου του Ευθύδημου, του Δημήτριου, με μια από τις κόρες του Αντίοχου. Ύστερα από αυτό, κι αφού ο Ευθύδημος δέχτηκε να του παραχωρήσει τους πολεμικούς ελέφαντές του και να ανεφοδιάσει τον στρατό, ο Αντίοχος αποχώρησε από τη Βακτριανή. Μετά την Ανάβαση του Αντίοχου κανένας Σελευκίδης δεν έθεσε ξανά υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία των Ελλήνων βασιλέων της Βακτριανής. Ο Ευθύδημος έχει την ευκαιρία όχι μόνο να σταθεροποιήσει τα σύνορα του βασιλείου του, αλλά και να τα διευρύνει.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-cPlWVJeDtAY/WIZlcHlaLpI/AAAAAAAAo20/4UW1tDJfbskFJf-nKT43jL5v2fk1jugBQCLcB/s1600/Asia_200bc.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="374" src="https://2.bp.blogspot.com/-cPlWVJeDtAY/WIZlcHlaLpI/AAAAAAAAo20/4UW1tDJfbskFJf-nKT43jL5v2fk1jugBQCLcB/s640/Asia_200bc.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Κάποιοι πιστεύουν ότι ο Ευθύδημος οργάνωσε (μάλλον αναγνωριστικού χαρακτήρα) εκστρατείες προς τη Σιβηρία και το σημερινό Κινεζικό Τουρκεστάν (αυτόνομη περιφέρεια του Xinjiang). Όταν (200 - 195 π.Χ.) τον διαδέχεται ο γιος του Δημήτριος, το βασίλειο της Βακτριανής βρίσκεται αντικειμενικά στο απόγειο της δύναμής του και οι προοπτικές του μοιάζουν εξαιρετικά ευοίωνες. Πράγματι, οι Σελευκίδες δεν πρόκειται πλέον να επιχειρήσουν ουσιαστικά να ανακτήσουν τις σατραπείες που κάποτε κατείχαν στην Κεντρική Ασία. Άλλο θέμα βέβαια το αν κάποιοι διάδοχοι του Αντίοχου Γ' περιελάμβαναν στα σχέδια τους μια τέτοια ανάκτηση. Για το ζήτημα έχουν γραφτεί πολλά και ίσως δεν είναι δυνατό να καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα.<br />
<br />
Σε κάθε περίπτωση το ίδιο το κράτος της Βακτριανής βρίσκεται στην απόλυτη ακμή του στα χρόνια του Δημήτριου Α'. Η περίοδος αυτή θα διαρκέσει έως τα μέσα σχεδόν του 2ου αιώνα π.Χ. και χαρακτηρίζεται από την εξάπλωση του ελεγχόμενου από το Ελληνικό στοιχείο χώρου προς τα νότια και νοτιοανατολικά, δηλαδή τις σατραπείες στα νότια του Ινδικού Καυκάσου, την περιοχή του Ινδού ποταμού και την καθαυτό Ινδία. Ήδη, πάντως, από το 170 π.Χ. εμφανίζονται τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια, καθώς ενισχύεται η πίεση που ασκούν στα βόρεια και δυτικά σύνορα τόσο τα ιρανικά νομαδικά φύλα όσο και η νεοσύστατη αυτοκρατορία των Πάρθων. Η απειλή αυτή θα έχει ως συνέπεια την εξαφάνιση του βασιλείου, χωρίς, όμως, να εξαλείψει και την Ελληνική παρουσία στην περιοχή.<br />
<br />
Άλλωστε, διάφορα Ελληνικά βασίλεια θα διατηρηθούν στον χώρο της Ινδίας μέχρι και τα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ. (από την άποψη αυτή θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι το τελευταίο Ελληνιστικό βασίλειο δεν είναι η Πτολεμαϊκή Αίγυπτος, αλλά ακριβώς αυτές οι Ελληνιστικές μοναρχίες της Ανατολής για τις οποίες τόσο λίγα γνωρίζουμε). Αρκετές φορές αναφέρθηκε το πόσο δυσχερής είναι η εξιστόρηση των γεγονότων αυτής της περιόδου λόγω της έλλειψης ιστορικών πηγών. Πράγματι, το μόνο «ιστορικό» σύγγραμμα που ασχολείται κατά κάποιο τρόπο με τη συγκεκριμένη περιοχή και εποχή είναι η επιτομή των «Historiae phillippicae et totius mundi origines et terrae situs» του Γαλορωμαίου Πομπηίου Τρώγου, την οποία συνέγραψε ο Ρωμαίος ιστορικός του 3ου αιώνα Ιουστίνος.<br />
<br />
Δύο από τα βιβλία των «ιστοριών» του Πομπηίου αναφέρονταν στην ιστορία των Πάρθων (κι επομένως κατά παρεμπίπτοντα τρόπο στο θέμα που μας ενδιαφέρει). Τα βιβλία αυτά τα συνόψισε ο Ιουστίνος με τρόπο ελάχιστα ιστορικό (εξάλλου ο σκοπός του ήταν να καταρτίσει ένα σύγγραμμα περισσότερο ηθικοπλαστικό παρά κατά κυριολεξία ιστορικό), παραλείποντας το 90% του αρχικού υλικού και αρκετά απρόσεκτα ώστε να φθάνει στο σημείο να μπερδεύει πρόσωπα και γεγονότα. Κατά τα λοιπά, έχουμε κάποια αποσπάσματα της ιστορίας των Πάρθων που συνέγραψε ο Απολλόδωρος ο Αρταμιτηνός.<br />
<br />
Και τα οποία διέσωσε ο Στράβων, αποσπάσματα από τα «Παρθικά» του Αρριανού που συνέλεξε ο Πατριάρχης Φώτιος και λίγα ιστορικά στοιχεία που περιλαμβάνουν οι «Σταθμοί Παρθικοί» του γεωγράφου Ισίδωρου του Χαρακηνού. Απομένουν, εκτός από λιγοστές επιγραφές, τα πολλά νομίσματα, τα οποία όμως δεν μας παρέχουν ασφαλείς πληροφορίες για το ποιοι ακριβώς ήταν οι βασιλείς που απεικονίζονται σ’ αυτά, για το πότε ακριβώς βασίλεψαν και σε ποιόν γεωγραφικό χώρο. Κατά συνέπεια, μπορούμε απλώς να κάνουμε υποθέσεις και να σκιαγραφήσουμε ένα ιστορικό πλαίσιο από το οποίο λείπουν πολύτιμα στοιχεία.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Α' ΚΑΙ Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΝΔΙΚΟ ΧΩΡΟ </b></span><br />
<br />
Γεννημένος περίπου το 220 π.Χ., ο Δημήτριος ανέβηκε στον θρόνο διαδεχόμενος τον πατέρα του, κατά πάσα πιθανότητα το 200 π.Χ., κατ’ άλλους το 195 π.Χ. Η εποχή του θεωρείται το απόγειο της στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος του βασιλείου της Βακτριανής. Το όνομά του συνδέεται με τη μεγαλειώδη επιχείρηση επέκτασης των συνόρων του κράτους στις σατραπείες νοτίως του Ινδικού Καυκάσου και στην Ινδία. Όπως διαπιστώσαμε στο πρώτο μέρος, οι περιοχές αυτές ελέγχονταν -ήδη από τα τέλη του 4ου αιώνα- από την Ινδική Αυτοκρατορία των Μαουρύα. Μετά τον θάνατο του Ασόκα, η αυτοκρατορία εισέρχεται σε φάση ταχείας αποσύνθεσης, διαδικασία που ολοκληρώνεται και τυπικά περίπου το 185 π.Χ. με την ανατροπή της δυναστείας και την αντικατάστασή της από τη δυναστεία των Σούνγκα.<br />
<br />
Η συνακόλουθη πολιτική αστάθεια συνιστούσε για τον Δημήτριο μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη διεύρυνση του χώρου επιρροής του. Αρχικά (ίσως το 185 π.Χ.) ανέκτησε την Αραχωσία (όπου, σύμφωνα με τον Ισίδωρο, ίδρυσε και πόλη με το όνομα «Δημητριάς»), έπειτα τη Γκαντάρα και στη συνέχεια την κοιλάδα του Ινδού, κατακτώντας τη σημαντικότερη πόλη της περιοχής, την Ταξίλα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ολοκλήρωσε την ανάκτηση του των εδαφών που ανήκαν κάποτε στους Αχαιμενίδες και -για μικρό χρονικό διάστημα- στον Αλέξανδρο (σατραπείες νοτίως του Ινδικού Καυκάσου, περιλαμβανομένων των τριών σατραπειών του Ινδού ποταμού). Κάποιοι ωστόσο υποστηρίζουν ότι συνέχισε την πορεία του φθάνοντας στην περιοχή του Γάγγη και κατακτώντας μέχρι και την αυτοκρατορική πρωτεύουσα, την Παταλιπούτρα.<br />
<br />
Προς επίρρωση της άποψης αυτής, οι υποστηρικτές της επικαλούνται δύο αποσπάσματα του Στράβωνα: «Τοσοῦτον δὲ ἴσχυσαν οἱ ἀποστήσαντες Ἕλληνες αὐτὴν διὰ τὴν ἀρετὴν τῆς χώρας ὥστε τῆς τε Ἀριανῆς ἐπεκράτουν καὶ τῶν Ἰνδῶν, ὥς φησιν Ἀπολλόδωρος ὁ Ἀρταμιτηνός, καὶ πλείω ἔθνη κατεστρέψαντο ἢ Ἀλέξανδρος, καὶ μάλιστα Μένανδρος εἴ γε καὶ τὸν Ὕπανιν διέβη πρὸς ἔω καὶ μέχρι τοῦ Ἰμάου προῆλθἐ τὰ μὲν αὐτὸς τὰ δὲ Δημήτριος ὁ Εὐθυδήμου υἱὸς τοῦ Βακτρίων βασιλέως· οὐ μόνον δὲ τὴν Παταληνὴν κατέσχον ἀλλὰ καὶ τῆς ἄλλης παραλίας τήν τε Σαραόστου καλουμένην καὶ τὴν Σιγέρδιδος βασιλείαν» και «καὶ εἴ τινα προσιστόρησαν οἱ μετ´ ἐκεῖνον περαιτέρω τοῦ Ὑπάνιος προελθόντες μέχρι τοῦ Γάγγου καὶ Παλιβόθρων».<br />
<br />
Φυσικά, ο Στράβων δεν διευκρινίζει ότι ήταν όντως ο Δημήτριος αυτός που έφτασε μέχρι τα «Παλίβοθρα», οπότε η συζήτηση μπορεί να συνεχισθεί επ’ άπειρον. Ας επισημάνουμε απλώς ότι είναι λογικότερο μια τέτοια επέκταση προς την ανατολική Ινδία να συνέβη σε μεταγενέστερη περίοδο (ας πούμε στα χρόνια του Μενάνδρου). Εντούτοις, οι υποστηρικτές της κατάκτησης της κοιλάδας του Γάγγη από τον Δημήτριο συνδέουν την άποψη αυτή με την εξήγηση που δίνουν για την εκστρατεία του μονάρχη της Βακτριανής: λένε (π.χ. Ταρν) ότι το βασικό κίνητρο του Δημητρίου ήταν η εκδήλωση συμπαράστασης προς την ανατραπείσα δυναστεία των Μαουρύα και ιδίως η προστασία του Βουδισμού, οι πιστοί του οποίου διώκονταν από τους φανατικούς Ινδουιστές της δυναστείας των Σούνγκα.<br />
<br />
Η παρουσίαση του Δημήτριου ως «σταυροφόρου» του Βουδισμού φαντάζει αφόρητα ρομαντική, όσο κι αν οι σχέσεις των Ελλήνων με τους (προστάτες του Βουδισμού από τα χρόνια του Ασόκα) Μαουρύα ήταν αρμονικές. Τα κίνητρα του Δημήτριου μάλλον ήταν αμιγώς πολιτικά, η επέκταση του βασιλείου του σε μια χρονική στιγμή που οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά ευνοϊκές για το εγχείρημα αυτό, ίσως και η προστασία των ελληνικών πληθυσμών που ζούσαν στα νότια του Χιντού Κους. Πάντως, τα νομίσματα του Δημήτριου παραπέμπουν κατά τα φαινόμενα στην κατάκτηση της Ινδίας. Στο πιο κλασσικό νόμισμά του απεικονίζεται φορώντας κράνος με τη μορφή κεφαλής ελέφαντα (ενώ στην οπίσθια όψη απεικονίζεται ο Ηρακλής, τον οποίο θα πρέπει να είχαν ως δυναστικό Θεό οι Ευθυδημίδες).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-EnZQjGjxSmY/WIZp8T6KHAI/AAAAAAAAo3A/Frbv4HpPUfYfbX3EpFeNwyuKCgEm8X7GACLcB/s1600/Bronze_Warrior_Statue_without_shade.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-EnZQjGjxSmY/WIZp8T6KHAI/AAAAAAAAo3A/Frbv4HpPUfYfbX3EpFeNwyuKCgEm8X7GACLcB/s400/Bronze_Warrior_Statue_without_shade.jpg" width="266" /></a></div>
<br />
Σε άλλα πάλι απεικονίζεται στη μία όψη κεφαλή ελέφαντα (βουδιστικό σύμβολο ή σύμβολο της κατάκτησης της Ινδίας;) και στην άλλη το κηρύκειο. Ο Δημήτριος πεθαίνει υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, ίσως το 180 π.Χ., δηλαδή σε ηλικία μόλις 40 ετών. Ποιος τον διαδέχεται; Κάθε συγγραφέας προτείνει τη δική του θεωρία. Υπάρχουν τουλάχιστον 5 - 6 υποψήφιοι, οι οποίοι θα μπορούσαν να ήταν διάδοχοι του Δημητρίου, συμβασιλείς ή αντιβασιλείς του, συγγενείς του ή όχι, σφετεριστές της εξουσίας του ή απλώς μονάρχες που βασίλεψαν σε περιοχές όπου ο Δημήτριος δεν ασκούσε κυριαρχία.<br />
<br />
Ίσως ο πιο λογικός υποψήφιος να είναι αυτός ο Ευθύδημος, τον οποίο, επομένως, θα ονομάσουμε «Ευθύδημο Β'» και ο οποίος απεικονίζεται ως έφηβος στα λιγοστά νομίσματά του. Υποθέτουμε ότι ήταν γιος του Δημήτριου και ότι πέθανε πολύ νέος, ίσως και πριν από την ενηλικίωσή του. Οπότε, τα περισσότερα ερωτήματά μας μένουν αναπάντητα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΤΟΥ ''ΝΙΚΕΛΙΟΥ''</b></span><br />
<br />
Ο Πανταλέων και ο Αγαθοκλής είναι δύο βασιλείς που γνωρίζουμε από τα νομίσματά τους. Για τον πρώτο, υποθέτουμε (βάσει της χρονολόγησης των νομισμάτων του) ότι βασίλεψε μεταξύ 190 - 180 π.Χ. (άρα είναι μάλλον σύγχρονος του Δημήτριου και όχι διάδοχός του) σε περιοχές της Αραχωσίας και στη Γκαντάρα. Ο Πανταλέων ήταν, μάλλον, ο πρώτος Έλληνας μονάρχης που έκοψε και δίγλωσσα νομίσματα (Ελληνικά και Ινδικά σε μπράχμι αλφάβητο) τα οποία ακολουθούσαν το Ινδικό πρότυπο (είχαν περίπου τετράγωνο σχήμα). Κάποιοι πιστεύουν ότι ο Πανταλέων ήταν αδελφός του Δημήτριου και αντιβασιλέας του στην Αραχωσία. Άλλοι, ότι ήταν σφετεριστής.<br />
<br />
Τον διαδέχεται, πάντως, ο αδελφός ή γιος του, ο Αγαθοκλής, ο επονομαζόμενος και «Δίκαιος» (περίπου 180 - 170 π.Χ.), του οποίου το κέντρο εξουσίας φαίνεται να είναι η περιοχή των Παροπαμισάδων. Σύμφωνα με μια θεωρία, μετά την Ινδική εκστρατεία του ο Δημήτριος εγκαταστάθηκε στους Παροπαμισάδες, όπου και τον διαδέχθηκε ο ανήλικος γιος του Ευθύδημος Β'. Ο Αγαθοκλής θα πρέπει να ήταν αντιβασιλέας του Ευθύδημου και στη συνέχεια να τον διαδέχθηκε. Πάντως, τα νομίσματά του Αγαθοκλή είναι πραγματικά άφθονα:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">(α')</span></b> Κλασσικά Ελληνικά τετράδραχμα, παρόμοιας θεματολογίας και εκτέλεσης με αυτά του Πανταλέοντος.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">(β')</span></b> Δίγλωσσα νομίσματα Ινδικού τύπου, στα οποία αναγράφεται το όνομα του βασιλιά με Ελληνικούς και Ινδικούς χαρακτήρες (γραφές μπράχμι και χαρόσθι) και απεικονίζονται σύμβολα Βουδιστικά (λιοντάρι) και Ινδουιστικά (αναπαράσταση της Θεότητας Λάκσμι).<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">(γ')</span></b> Αμιγώς Ινδικά νομίσματα με αναπαραστάσεις και σύμβολα τόσο Βουδιστικά όσο και Ινδουιστικά.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">(δ')</span></b> «Αναμνηστικά» νομίσματα Ελληνικού τύπου στα οποία απεικονίζονται ο Αλέξανδρος ο Μέγας, ο ιδρυτής της ανεξάρτητης Βακτριανής Διόδοτος Α' και ο Δημήτριος Α'.<br />
<br />
Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε με σχετική βεβαιότητα για τον Πανταλέοντα και τον Αγαθοκλή είναι η μεταξύ τους συγγένεια. Τα συνηθέστερα νομίσματά τους είναι μεταξύ τους σχεδόν όμοια (ομοιότητα ως προς την εικονιζόμενη ανθρώπινη μορφή -χαρακτηριστικά προσώπου, τύπος κόμμωσης, διάδημα- είτε αυτή είναι ο μονάρχης είτε, όπως είναι το πιθανότερο, ο Θεός Διόνυσος -απεικόνιση πάνθηρα που αγγίζει ένα αμπέλι- τροχός, που ίσως παραπέμπει σε Ινδικές θρησκευτικές δοξασίες). Η θεματολογία διαφέρει ουσιωδώς από αυτήν των νομισμάτων των λοιπών ηγεμόνων της περιοχής. Επίσης, τα νομίσματα αυτά είναι φτιαγμένα από κράμα χαλκού και νικελίου (75% - 25%), τεχνολογία που ως εκείνη την εποχή είχε χρησιμοποιηθεί μόνο στην Κίνα.<br />
<br />
Τέλος, επειδή οι πιο «οικονομικές» θεωρίες είναι συχνά και οι καλύτερες, ίσως είναι μάταιη όλη αυτή η προσπάθεια να εξακριβωθεί αν ο Πανταλέων και ο Αγαθοκλής ήταν συγγενείς του Δημήτριου ή αξιωματούχοι του και αν ως τέτοιοι υπήρξαν αντιβασιλείς του στις περιοχές όπου βρέθηκαν νομίσματά τους. Πιο λογικό μοιάζει να γίνει δεκτό ότι η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας των Μαουρύα (κατάρρευση της οποίας σίγουρα προηγήθηκε η όλο και μεγαλύτερη χαλάρωση της εξουσίας που αυτοί ασκούσαν σε απομακρυσμένες από το κέντρο της Αυτοκρατορίας τους περιοχές όπως η Αραχωσία και οι Παροπαμισάδες) δημιούργησε ένα κενό εξουσίας το οποίο μπόρεσαν να εκμεταλλευθούν κάποιοι ισχυροί των Ελληνικών κοινοτήτων της περιοχής, ιδρύοντας ανεξάρτητες ηγεμονίες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αντίμαχος</span></b><br />
<b><span style="color: #3d85c6;"><br /></span></b>
Ακριβώς στο πλαίσιο αυτό πρέπει να εντάξουμε και τον Αντίμαχο, ο οποίος φαίνεται ότι βασίλεψε (περίπου 185 π.Χ. ή 180 π.Χ. έως 170 π.Χ. ή 165 π.Χ.) σε κάποια τμήματα της Βακτριανής και Αραχωσίας, καθώς και σε μερικές περιοχές της κοιλάδας του Ινδού. Σύμφωνα με τον Ταρν (την άποψη του οποίου ακολουθεί και ο Σιμονέττα και ο Ρ. Σήνιορ) ήταν γιος του Ευθύδημου και, επομένως, αδελφός του Δημήτριου. Αντιθέτως (και πιο λογικά), ο A. K. Narain αποκλείει την περίπτωση συγγένειας με τους Ευθυδημίδες, ενώ θεωρεί πιθανή κάποια συγγένεια με τη δυναστεία του Διόδοτου (ο Ποσειδώνας των νομισμάτων του Αντίμαχου και ο Δίας των νομισμάτων του Διόδοτου μοιάζουν πολύ).<br />
<br />
Η «ανεξαρτησία» του Αντίμαχου σε σχέση με τη δυναστεία του Ευθύδημου αποδεικνύεται ίσως και από μια επιγραφή στην οποία αναφέρονται ως συμβασιλείς του οι «Ευμένης και Αντίμαχος» (κατά πάσα πιθανότητα οι γιοι του), καθώς και από το γεγονός ότι επέλεξε την επίκληση «Βασιλεύς Θεός». Επισημαίνεται ακόμη ότι για κάποιους η επέκταση του Ελληνισμού στον ευρύτερο Ινδικό χώρο αποτελεί έργο του Αντίμαχου και όχι του Δημήτριου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-hTjkUUErok8/WIbiHoRt-WI/AAAAAAAAo3U/bPxVuOG7530wLRd3oIxVW5uc3waMThQTQCLcB/s1600/Alexander_victory_coin_Babylon_silver_c_322_BCE.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-hTjkUUErok8/WIbiHoRt-WI/AAAAAAAAo3U/bPxVuOG7530wLRd3oIxVW5uc3waMThQTQCLcB/s400/Alexander_victory_coin_Babylon_silver_c_322_BCE.jpg" width="200" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Απολλόδοτος</span></b><br />
<br />
Η περίπτωση του Απολλόδοτου ίσως είναι παρόμοια με τις πιο πάνω, ίσως κι όχι. Τα νομίσματά του (δίγλωσσα με βάση το Ινδικό πρότυπο και με αναπαραστάσεις ελέφαντα και ταύρου, δηλαδή με συμβολισμούς, αντιστοίχως και πιθανότατα, Βουδιστικούς και Ινδουιστικούς / Ελληνικά τετράδραχμα με απεικόνιση του βασιλιά και της Θεάς Αθηνάς, η οποία κρατά στο δεξί χέρι της τη Νίκη) παρέχουν ενδείξεις για περίοδο βασιλείας μεταξύ 174 - 165 π.Χ. (σύμφωνα με τη χρονολόγηση που προτείνει ο Osmund Bopearachchi ή 180 - 160 π.Χ. κατά τον Σήνιορ) σε μια περιοχή που περιλαμβάνει τμήματα της κοιλάδας του Ινδού, περιλαμβανομένης της Ταξίλας, του Σιντ (στο σημερινό Πακιστάν) και του Γκουτζαράτ (δυτικό άκρο της σύγχρονης Ινδίας).<br />
<br />
Πρόκειται επομένως για τον πρώτο Έλληνα ηγεμόνα που βασίλεψε σε αποκλειστικά Ινδικά εδάφη. Ίσως και αυτός να ήταν εκπρόσωπος της τοπικής Ελληνικής αριστοκρατίας και να εκμεταλλεύθηκε το κενό εξουσίας που δημιούργησε η αποχώρηση των Μαουρύα (σε αντίθεση, όμως, με την Αραχωσία, για την κοιλάδα του Ινδού δεν έχουμε αρχαιολογικά στοιχεία που να πιστοποιούν τη συνεχή παρουσία Ελληνικών κοινοτήτων). Ο Ταρν, βεβαίως, πίστευε ότι πρέπει να ήταν στρατηγός του Δημητρίου κατά την ινδική εκστρατεία του δεύτερου και να παρέμεινε στα ινδικά εδάφη που κατακτήθηκαν: μετά τον θάνατο του Δημήτριου, ο Απολλόδοτος κυβέρνησε τα εδάφη αυτά είτε ως νόμιμος διάδοχος του Δημήτριου είτε ως σφετεριστής της εξουσίας του.<br />
<br />
Επομένως, λίγο πριν το 170 π.Χ. διαπιστώνεται το εξής παράδοξο: Ενώ ο χώρος τον οποίο ελέγχουν οι Έλληνες στην Κεντρική Ασία και την Ινδία έχει αυξηθεί σημαντικά, παράλληλα φαίνεται να έχει κατατμηθεί σε πολλές ηγεμονίες οι οποίες είναι, μάλλον, ανεξάρτητες η μία από την άλλη. Επιπλέον, δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποιος είναι ο μονάρχης της καθαυτό Βακτριανής, αν υποθέσουμε ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή τα Βάκτρα εξακολουθούν να αποτελούν πόλο εξουσίας. Ούτε βέβαια γνωρίζουμε αν ο ηγεμόνας αυτός της Βακτριανής ανήκει στη δυναστεία του Ευθύδημου ή όχι. Θα μπορούσε να είναι ο Αγαθοκλής ή ο Αντίμαχος, ακόμη κι ο άτυχος νεαρός Ευθύδημος Β'.<br />
<br />
Με λίγη φαντασία θα μπορούσε να υποτεθεί ότι ο Δημήτριος Α' ζει ακόμη. Ίσως, όμως, όπως πιστεύουν μερικοί, ο βασιλιάς της Βακτριανής να είναι ένας δεύτερος Δημήτριος (ίσως γιος του πρώτου). Όποιος και να ήταν πάντως ο μονάρχης, δεν θα κατορθώσει να αντισταθεί στον σφετεριστή Ευκρατίδη, τον τελευταίο σπουδαίο πολιτικό και στρατιωτικό ηγέτη που θα αναδείξει ο Ελληνισμός της Βακτριανής. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Ευκρατίδης ο Μέγας</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ακμή και Παρακμή της Ελληνιστικής Βακτριανής</span></b><br />
<br />
Στην «Επιτομή» του, ο Ιουστίνος μας πληροφορεί ότι περίπου την ίδια εποχή ανέβηκαν στον θρόνο δύο σπουδαίοι ηγέτες: Ο Μιθριδάτης Α' Αρσάκης Ε' έγινε βασιλιάς των Πάρθων (όλοι οι Πάρθοι βασιλείς έφεραν και το δυναστικό όνομα «Αρσάκης»), ενώ στη Βακτριανή άρχισε να βασιλεύει ο Ευκρατίδης. Μια και η άνοδος του Μιθριδάτη Α' στον Παρθικό θρόνο χρονολογείται, μάλλον με ακρίβεια, στο 171 π.Χ., μπορούμε να υποθέσουμε (όσο μας επιτρέπει η ελεγχόμενη αξιοπιστία του Ιουστίνου) ότι και η περίοδος εξουσίας του Ευκρατίδου αρχίζει περίπου τότε. Ποιος ήταν, όμως, ο ηγέτης αυτός και πώς κατέκτησε την εξουσία, ανατρέποντας τη δυναστεία του Ευθύδημου ή όποιους την είχαν αντικαταστήσει;<br />
<br />
Ως συνήθως, δεν γνωρίζουμε την απάντηση. Ίσως ήταν στρατηγός, σατράπης ή εν πάση περιπτώσει ανώτατος αξιωματούχος στην υπηρεσία των ηγεμόνων της Βακτριανής. Μπορεί λόγω της ιδιότητάς του να είχε κάποια ισχυρή βάση, καθιστώντας ουσιαστικά φέουδό του την περιοχή δικαιοδοσίας του (αυτή θα μπορούσε να ήταν η ελληνιστική πόλη στο Άι Χανούμ του Αφγανιστάν, η οποία ίσως και να ονομαζόταν Αλεξάνδρεια ή Αντιόχεια του Ώξου και η οποία πιθανολογείται ότι στα χρόνια βασιλείας του Ευκρατίδη είχε μετονομαστεί σε «Ευκρατίδεια»). Ο Ταρν, βεβαίως, επιχείρησε να δώσει μια πιο σύνθετη και ευφάνταστη εξήγηση για την άνοδο του Ευκρατίδη στην εξουσία.<br />
<br />
Στηριζόμενος σε κάποια νομίσματα του ηγεμόνα της Βακτριανής στα οποία απεικονίζονται πιθανώς οι γονείς του, οι οποίοι ονομάζονται Ηλιοκλής και Λαοδίκη, ο Ταρν συμπέρανε ότι ο Ευκρατίδης ήταν (από την πλευρά της μητέρας του) εξάδελφος του Σελευκίδη βασιλιά Αντίοχου Δ' του Επιφανούς και ότι επιχείρησε να ανακτήσει τη Βακτριανή για λογαριασμό των Σελευκιδών. Σύμφωνα με τον Βρετανό ιστορικό, η επιχείρηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία το 167 π.Χ., οι δε μεγάλες γιορτές και στρατιωτικές παρελάσεις που οργάνωσε το 166 π.Χ. στη Δάφνη της Αντιόχειας ο Αντίοχος Δ', καθώς και τα «Χαριστήρια» του ιδίου έτους στη Βαβυλώνα, είχαν ως σκοπό τον εορτασμό της επιστροφής της Βακτριανής στην Αυτοκρατορία των Σελευκιδών.<br />
<br />
Ο Ταρν προσθέτει μάλιστα ότι ο Αντίοχος έλαβε τον τίτλο του «Σωτήρα της Ασίας» ακριβώς λόγω της ανάκτησης της Βακτριανής. Η όλη κατασκευή είναι εντελώς υποθετική και δεν μπορεί να στηριχθεί σε ιστορικά ή αρχαιολογικά στοιχεία. Ο τίτλος του «Σωτήρα της Ασίας» μπορεί να αναφέρεται είτε στη στρατιωτική νίκη που κατήγαγε ο Αντίοχος κατά τον έκτο Συριακό Πόλεμο είτε στην εκστρατεία που σχεδίαζε να πραγματοποιήσει ο Σελευκίδης στις Άνω Σατραπείες, ενώ η πλειονότητα των ιστορικών δεν δέχεται τη σχέση του Ευκρατίδη με τους Σελευκίδες. Έτσι κι αλλιώς, η εκστρατεία του Αντίοχου του Επιφανούς (η οποία μάλλον είχε ως στόχο το δυτικό Ιράν και τα εδάφη που κατείχαν οι Πάρθοι) τερματίστηκε άδοξα λόγω της ασθένειας και του θανάτου του βασιλιά.<br />
<br />
Στη συνέχεια, οι διάδοχοί του έχουν μύρια προβλήματα με την παρθική επέκταση προς τα δυτικά για να ασχοληθούν ουσιαστικά με την απομακρυσμένη Βακτριανή. Ο Ευκρατίδης πρέπει να υπήρξε ο Έλληνας ηγεμόνας που στο απόγειο της δύναμής του βασίλεψε στην πιο εκτεταμένη επικράτεια από κάθε άλλον. Η ενοποίηση των εδαφών της Κεντρικής Ασίας που ήλεγχε το Ελληνικό στοιχείο θα πρέπει να συντελέσθηκε ύστερα από σκληρούς αγώνες, ιδίως αν δεχθούμε τη θεωρία της διάσπασης του βασιλείου της Βακτριανής σε μικρότερες κρατικές οντότητες. Σύμφωνα με τον Ιουστίνο, ο Ευκρατίδης αντιμετώπισε και νίκησε, ύστερα από σειρά σκληρών μαχών, τον Δημήτριο, ο οποίος είχε συγκεντρώσει μεγάλο στράτευμα για να ανατρέψει τον «σφετεριστή».<br />
<br />
Πρόκειται, άραγε, για τον μυστηριώδη Δημήτριο Β', ο οποίος είχε πιθανώς ως ορμητήριο τις σατραπείες στα νότια του Ινδικού Καυκάσου; Ή μήπως για τον Δημήτριο Α'; Είναι, πάντως, βέβαιο ότι, εκτός της Βακτριανής, ο Ευκρατίδης κατέλαβε και τα εδάφη που ήλεγχαν ο Αντίμαχος και ο Αγαθοκλής. Ο νέος ισχυρός άνδρας της Βακτριανής είχε υπό τον έλεγχό του και τη Σογδιανή, την Αρία, τη Μαργιανή, τη Δραγγιανή, την Αραχωσία και τους Παροπαμισάδες. Μετά την εδραίωση της εξουσίας του στην Κεντρική Ασία, ο Ευκρατίδης στράφηκε στην κοιλάδα του Ινδού, την οποία και κατέλαβε. Η αχανής έκταση της επικράτειάς του, το μέγεθος της ισχύος του και η μεγάλη χρονική διάρκεια της βασιλείας του καταδεικνύονται και από το πλήθος, τη γεωγραφική διάδοση, την ποικιλία και την ποιότητα των νομισμάτων του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-JuezonTEXrw/WIbigGK7OCI/AAAAAAAAo3Y/bUtKbYWYow8R85PZNwMTBhVJhZI3jK-qACLcB/s1600/20071108114644bilingualcoinofeucratides1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="208" src="https://1.bp.blogspot.com/-JuezonTEXrw/WIbigGK7OCI/AAAAAAAAo3Y/bUtKbYWYow8R85PZNwMTBhVJhZI3jK-qACLcB/s400/20071108114644bilingualcoinofeucratides1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Πολλά νομίσματα Ελληνικού τύπου, από τον εντυπωσιακό χρυσό στατήρα ως τα εξαιρετικής ποιότητας ασημένια τετράδραχμά του, στα οποία απεικονίζεται ο ίδιος φορώντας τη χαρακτηριστική περικεφαλαία, καθώς και έφιπποι οι Διόσκουροι, δηλαδή οι «προστάτες θεοί» του Ευκρατίδη. Αλλά και αρκετά νομίσματα ινδικού τύπου, με διάφορες παραστάσεις (απεικονίσεις του βασιλιά συνοδευόμενες από Ελληνικής ή Ινδικής προέλευσης θρησκευτικές παραστάσεις) και κείμενο στα Ελληνικά και τα Ινδικά (γραφή χαρόσθι).<br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΜΗ </span></b><br />
<br />
Η παντοδυναμία του Ευκρατίδη θα αποδειχθεί τελικά εύθραυστη. Στα δυτικά σύνορα οι Πάρθοι του Μιθριδάτη επιχειρούν διαρκείς εισβολές στη Μαργιανή, στην Αρία και πιθανότατα στο δυτικό τμήμα της Βακτριανής. Οι Σκύθες γίνονται όλο και πιο απειλητικοί στον Βορρά. Παράλληλα, άλλοι Έλληνες ηγεμόνες του Ινδικού χώρου (ίσως ο Μένανδρος) όχι μόνο θα ανακόψουν την επεκτατική πορεία του βασιλιά της Βακτριανής, αλλά θα επιχειρήσουν και να του αποσπάσουν εδάφη στην περιοχή του Ινδού. Φυσικά, ο πιο μεγάλος κίνδυνος σχετίζεται με τις έριδες στο εσωτερικό της Ελληνικής αριστοκρατίας της Βακτριανής.<br />
<br />
Ο Ιουστίνος, διηγείται ότι ο Ευκρατίδης είχε αναγκαστεί να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με τους Πάρθους, γεγονός που δεν έβρισκε σύμφωνους πολλούς από τους αξιωματούχους του, μεταξύ των οποίων και ο γιος του τον οποίο ο Ευκρατίδης είχε ονομάσει συμβασιλέα. Έτσι, ενώ επέστρεφαν από την Ινδία, ο Ευκρατίδης δολοφονήθηκε από τον γιο του. Ποιος θα μπορούσε να ήταν ο πατροκτόνος; Ο Ευκρατίδης Β' ή ο Ηλιοκλής; Μήπως η όλη ιστορία δεν είναι παρά μια ηθικοπλαστική κοινοτοπία που άκριτα δέχτηκε ή ενδεχομένως, επινόησε ο Ρωμαίος συγγραφέας; Μήπως συγχέει τον Ευκρατίδη με τον Διόδοτο Β'. Η μόνη βεβαιότητα είναι ότι μετά τον θάνατο του Ευκρατίδη (πιθανώς το 145 π.Χ.) οι μέρες του Ελληνιστικού βασιλείου της Βακτριανής είναι πια μετρημένες.<br />
<br />
Αντιθέτως, ο Ελληνισμός της Ινδίας έχει ακόμη μπροστά του λαμπρό μέλλον. Από όλους τους Έλληνες ηγεμόνες της Βακτριανής, ο Ευκρατίδης ήταν αυτός που βασίλεψε στη μεγαλύτερη επικράτεια. Ωστόσο, μετά τον θάνατό του το κατά τα φαινόμενα ισχυρό αυτό βασίλειο θα διαλυθεί αρκετά γρήγορα. Είδαμε παραπάνω ότι, σύμφωνα με την παράδοση που μας μεταφέρει ο Ιουστίνος, ο Ευκρατίδης δολοφονήθηκε από κάποιον από τους γιους του κατά την επιστροφή από εκστρατεία στην κοιλάδα του Ινδού ποταμού. Δεν ξέρουμε ποιος ακριβώς τον διαδέχθηκε. Βάσει των νομισματικών μαρτυριών, τρεις είναι οι υποψήφιοι διάδοχοι (κι αν πιστέψουμε τον όχι ιδιαίτερα αξιόπιστο Ιουστίνο και πατροκτόνοι): ο Ευκρατίδης Β', ο Πλάτων και ο Ηλιοκλής. ΄<br />
<br />
Ελλείψει άλλων ιστορικών πηγών μπορούμε να κάνουμε μόνον υποθέσεις. Ίσως ο Ευκρατίδης Β' να υπήρξε ο άμεσος διάδοχος του πατέρα του, ενώ ο Πλάτων, ο επονομαζόμενος και Επιφανής, μάλλον βασίλεψε σε μια περιορισμένη επικράτεια που περιελάμβανε τους Παροπαμισάδες και το νότιο τμήμα της Βακτριανής. Η χρονολόγηση των νομισμάτων και των δύο παρέχει ενδείξεις για σύντομη περίοδο βασιλείας, από το 145 έως το 140 π.Χ. Η πιο πιθανή υπόθεση είναι ότι μετά τον θάνατο του Ευκρατίδη Α', ακολούθησε έντονη εμφύλια διαμάχη στη οποία θα πρέπει να ενεπλάκη και ο Ηλιοκλής και η οποία οπωσδήποτε εξασθένησε ακόμη περισσότερο το βασίλειο της Βακτριανής.<br />
<br />
Κατά πάσα πιθανότητα, γύρω στα 140 π.Χ. ο Ηλιοκλής καθίσταται κυρίαρχος ολόκληρου του κράτους. Οι περισσότεροι ιστορικοί θεωρούν ότι ο Ηλιοκλής, ο επονομαζόμενος Δίκαιος, ήταν γιος του Μεγάλου Ευκρατίδη. Το παράδοξο είναι ότι ούτε στα νομίσματα του Ηλιοκλή ούτε στα νομίσματα των άλλων υπάρχει απεικόνιση των Διόσκουρων, των προστατών του Ευκρατίδη Α' (στα νομίσματα του Ηλιοκλή απεικονιζόταν ο Δίας, σ’ αυτά του Ευκρατίδη Β' ο Απόλλων με το τόξο του, στα νομίσματα του Πλάτωνα, τέλος, ο Ήλιος και μάλιστα με τρόπο που ίσως μαρτυρά επίδραση από την Ινδική τεχνοτροπία).<br />
<br />
Σε κάθε περίπτωση, ο Ηλιοκλής θα αποτελέσει τον τελευταίο μονάρχη της Ελληνιστικής Βακτριανής: μετά από αυτόν η Ελληνική κυριαρχία θα επιβιώσει (με δυσκολίες, αλλά για ενάμισι αιώνα) μόνο στις περιοχές νοτίως του Ινδικού Καυκάσου.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΒΑΚΤΡΙΑΝΗ</b></span><br />
<br />
Ο σκληρός εμφύλιος που υποθέτουμε ότι ακολούθησε τον θάνατο του Ευκρατίδη (και που, βέβαια, δεν ήταν ο πρώτος τον οποίο γνώρισε το βασίλειο) εξάντλησε τις στρατιωτικές δυνάμεις και έπληξε ανεπανόρθωτα τη συνοχή του κράτους. Σ’ αυτό θα συνέβαλαν και οι διαρκείς προσπάθειες του Ευκρατίδη Α' να υποτάξει τους ανεξάρτητους Έλληνες ηγεμόνες της Ινδίας. Θα πρέπει να υπήρχαν κι άλλα αίτια, ίσως κοινωνικές ταραχές ή και οικονομική κρίση. Ξέρουμε όμως τόσο λίγα για τη διοικητική και στρατιωτική οργάνωση και την κοινωνική δομή της Ελληνιστικής Βακτριανής που πάλι περιοριζόμαστε σε υποθέσεις. Το βέβαιο είναι ότι σ’ αυτήν την περίοδο εσωτερικής αστάθειας οι εξωτερικοί κίνδυνοι γίνονται πιο απειλητικοί από ποτέ.<br />
<br />
Οι Πάρθοι του Μιθριδάτη Α' Αρσάκη Ε' συνεχίζουν να αποσπούν εδάφη στα δυτικά (τούτο θα πρέπει να είχε ξεκινήσει ήδη από τα χρόνια της βασιλείας του Μεγάλου Ευκρατίδη). Την Παρθική ισχύ θα δοκιμάσουν άλλωστε και οι ίδιοι οι Σελευκίδες οι οποίο σύντομα θα χάσουν όχι μόνο ό,τι τους είχε απομείνει από τις Άνω Σατραπείες, αλλά και την ίδια την κοιτίδα της δυναστείας τους, τη Βαβυλωνία (141 π.Χ.). Μοιραίος κίνδυνος, όμως, θα αποδειχθεί αυτός των νομαδικών Ιρανικών φυλών στα βόρεια και βορειοανατολικά του βασιλείου. Καθοριστικό θα αποβεί ένα «ντόμινο» μετακινήσεων νομαδικών λαών τις οποίες θα πυροδοτήσει η εξάπλωση, τόσο προς τα δυτικά όσο και προς τα ανατολικά.<br />
<br />
Ενός μάλλον πρωτοτουρκικού λαού, τον οποίο τα Κινεζικά χρονικά ονομάζουν Χιόνγκ-Νου και κάποιοι ιστορικοί θεωρούν πρόγονο των Ούνων. Οι Χιόνγκ-Νου θα απωθήσουν προς τα δυτικά μια ομάδα Ιρανόφωνων νομαδικών λαών, τους Τοχάριους (ή «Τόχαρους» κατά τον Στράβωνα) ή, σύμφωνα με τις κινεζικές πηγές, Γουέ-Σι ή Γουέ-Τζι, οι οποίοι ζούσαν στην κοιλάδα του ποταμού Ταρίμ στο σημερινό Κινεζικό Τουρκεστάν. Με τη σειρά τους, οι Τοχάριοι θα κινηθούν δυτικά - νοτιοδυτικά και θα αναγκάσουν σε αντίστοιχη μετακίνηση τους Σκυθικούς λαούς (Σάκες, Δάχες κ.λπ.) που κινούνταν στη βόρεια μεθόριο της Βακτριανής. Έτσι, το Ελληνιστικό κράτος θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει δύο διαδοχικά κύματα εισβολών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-x3tKGgIW94o/WIbuSER7sdI/AAAAAAAAo3w/UIjob5mg2CM7UnY_hIITdz-BAsj4KLZMQCLcB/s1600/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A305.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="362" src="https://3.bp.blogspot.com/-x3tKGgIW94o/WIbuSER7sdI/AAAAAAAAo3w/UIjob5mg2CM7UnY_hIITdz-BAsj4KLZMQCLcB/s640/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A305.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Η πρώτη εισβολή (από τους Σάκες) θα πρέπει να ξεκίνησε ήδη από τα χρόνια του Ευκρατίδη Β', ο οποίος στα τελευταία νομίσματά του ονομάζεται πλέον «Σωτήρ», στοιχείο που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρέπει να είχε αναλάβει κάποια προσπάθεια άμυνας του βασιλείου, μάλλον κατά των νομάδων, προσπάθεια που φαίνεται ότι αποδείχθηκε μοιραία για τον ίδιο. Ό,τι και να συνέβη, είναι βέβαιο ότι όταν ο Ηλιοκλής αναλαμβάνει τα ηνία της Βακτριανής η κατάσταση είναι πλέον εξαιρετικά κρίσιμη και, ενδεχομένως, μη αναστρέψιμη. Ήδη, εξαιτίας και των Παρθικών εισβολών, έχουν απολεσθεί όλα τα εδάφη στα δυτικά και έχουν απομείνει μόνον η καθαυτό Βακτριανή και η Σογδιανή, ή μάλλον ένα τμήμα τους.<br />
<br />
Οι επιθέσεις των νομάδων έχουν καταστρέψει όλες τις πόλεις του Βορρά (ανάμεσα τους και η «Ευκρατίδεια» του Άι Χανούμ). Προφανώς ο Ηλιοκλής θα προσπαθήσει, αλλά το πανταχόθεν βαλλόμενο βασίλειό του δεν έχει πια τις δυνάμεις να αντισταθεί. Γύρω στα 135 π.Χ. (κατ’ άλλους στα 130 π.Χ.) γράφεται η τελευταία σελίδα της ιστορίας της Ελληνικής Βακτριανής. Ο Ηλιοκλής πιθανότατα σκοτώθηκε μαχόμενος κατά των Τοχάριων νομάδων. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ίσως επέζησε και μετακίνησε την έδρα του βασιλείου του στους Παροπαμισάδες ή στην Αραχωσία. Το βέβαιο είναι ότι μετά το 130 π.Χ. δεν υπάρχουν ουσιαστικά περιοχές υπό Ελληνική κυριαρχία βορείως του Ινδικού Καυκάσου.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΑΚΤΡΙΑΝΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ </b></span><br />
<br />
Οι εισβολές των νομάδων είχαν ως συνέπεια την καταστροφή και ερήμωση πόλεων (κυρίως στη Σογδιανή και στο βόρειο τμήμα της Βακτριανής), μεγάλες υλικές καταστροφές και σοβαρές απώλειες όσον αφορά το ανθρώπινο δυναμικό. Όλα αυτά όμως δεν συνεπάγονται ότι το Ελληνικό στοιχείο εξαφανίστηκε από την περιοχή. Καταρχάς, οι νομάδες (Σάκες και Τοχάριοι) δεν προχώρησαν άμεσα στη σύσταση κάποιου κρατικού μορφώματος. Όπως φαίνεται από τη μαρτυρία του Κινέζου διπλωμάτη και περιηγητή Τσανγκ Κιεν ή Τζάνγκ Κιαν, ο οποίος ταξίδεψε στη Βακτριανή γύρω στα 125 π.Χ., στην περιοχή υπήρχαν αρκετές πόλεις που πλήρωναν φόρο υποτελείας στους Τοχάριους νομάδες.<br />
<br />
Οι κάτοικοι των πόλεων αυτών ζούσαν κυρίως από το εμπόριο (ο Τσανγκ Κιεν αναφέρεται σαφώς σε εμπόριο με τις περιοχές της βορειοδυτικής Ινδίας). Μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι πόλεις αυτές είχαν Ελληνικό χαρακτήρα όσον αφορά τη διοικητική και κοινωνική οργάνωση και τον πολιτισμό. Τα στοιχεία αυτά δεν πρέπει να άφησαν ανεπηρέαστους ούτε τους νομάδες: η συνέχεια της ιστορίας καταδεικνύει ότι θα πρέπει να υπήρξε αρκετά γρήγορα ένας σχετικός εξελληνισμός των ελίτ των Τοχάριων. Όταν πια, κατά τον 1ο μ.Χ. αιώνα, οι Κουσάν, μια από τις φυλές των Τοχάριων, κατορθώσει να οργανώσει σε κράτος μια εκτεταμένη επικράτεια που περιελάμβανε εδάφη στην Κεντρική Ασία και στη Βόρεια Ινδία, οι Ελληνιστικές επιρροές καθίστανται εμφανείς.<br />
<br />
Ο πρώτος γνωστός σε μας Κουσάν μονάρχης έφερε το Ελληνικότατο όνομα Ηραίος. Οι βασιλείς τους έκοβαν νομίσματα με βάση το πρότυπο του αττικού τετράδραχμου, τα οποία έφεραν αρχικά επιγραφές στην Ελληνική γλώσσα και στη συνέχεια στη γλώσσα τους (η οποία ονομάσθηκε Βακτριανή), χρησιμοποιώντας όμως πάντα το Ελληνικό αλφάβητο (στο οποίο προσέθεσαν ένα γράμμα για το παχύ σίγμα που είχε η γλώσσα τους. Εκτός από διάφορες Ιρανικές Θεότητες, οι Κουσάν λάτρευαν και τους Θεούς των Ελλήνων (σώζονται π.χ. αναπαραστάσεις του Ηφαίστου, του Ήλιου, του Ηρακλή ή ακόμη του Σέραπι).<br />
<br />
Ένας από τους σημαντικότερους βασιλείς τους, ο Κανίσκα ασπάσθηκε τον Βουδισμό (που πρέπει να είχε σημαντικό αριθμό πιστών μεταξύ των μελών της άρχουσας τάξης των Κουσάν), οι περισσότεροι ειδικοί πιστώνουν στους Κουσάν την ιδιαίτερη Ελληνοβουδιστική τέχνη που αναπτύχθηκε κυρίως στη Γκαντάρα. Από τα ιστορικά στοιχεία αυτά προκύπτει το συμπέρασμα ότι η Ελληνική παρουσία στη Βακτριανή εξακολούθησε να είναι σημαντική, ιδίως σε οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο, και να ασκεί επίδραση στους (Ιρανούς) νέους κυρίαρχους της περιοχής. Η αφομοίωση του Ελληνικού στοιχείου από τους Ιρανικούς πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας πρέπει να ήταν εξαιρετικά αργή διαδικασία, η ολοκλήρωση της οποίας πρέπει να χρειάσθηκε μερικούς αιώνες.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ Ο ''ΣΩΤΗΡ''</b></span><br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΝΟΤΙΩΣ ΤΟΥ ΙΝΔΙΚΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ </b></span><br />
<br />
Τα όρη του Ινδικού Καυκάσου λειτούργησαν ως φυσικό ανάχωμα που ανέκοψε (για μερικές δεκαετίες) την κάθοδο των νομάδων προς τα νότια και την Ινδική χερσόνησο. Επομένως, τα Ελληνιστικά βασίλεια του ευρύτερου Ινδικού χώρου είχαν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να αναπτύσσονται, ενώ πιθανότατα ενισχύθηκε και ο Ελληνικός πληθυσμός τους από Έλληνες των περιοχών που κατέλαβαν ή λεηλάτησαν οι νομάδες. Η προσπάθεια του Ευκρατίδη Α' να θέσει υπό την κυριαρχία του το σύνολο των ελεγχόμενων από Έλληνες εδαφών της Ινδίας συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση ενός άλλου Έλληνα μονάρχη της Ινδίας, του Μενάνδρου (πιθανότερη περίοδος βασιλείας: 155 - 130 π.Χ.), ο οποίος πρέπει να είχε τη βάση της δύναμής του στο Παντζάμπ.<br />
<br />
Άλλωστε, πρωτεύουσά του θεωρείται ότι ήταν τα Σάγαλα, η σημερινή Σιαλκότ του Πακιστάν. Παρότι ο Μένανδρος είναι ο μόνος Έλληνας μονάρχης της Ινδίας που μνημονεύουν οι αρχαιοελληνικές πηγές, δεν γνωρίζουμε τίποτε για την καταγωγή του. Διάφορες υποθέσεις έχουν διατυπωθεί σχετικά: για κάποιους πρέπει να ήταν στρατηγός ή και συγγενής του Δημήτριου. Πιο πιθανό μοιάζει να ήταν συγγενής ή συνεργάτης του Απολλόδοτου ή ίσως του Αντίμαχου. Μπορεί, τέλος, να προερχόταν από την Ελληνική αριστοκρατία της περιοχής χωρίς να έχει κάποια συγγένεια με τους παραπάνω.<br />
<br />
Πάντως, αφού συγκράτησε αρχικά τις επιθέσεις του Ευκρατίδη, εκμεταλλεύθηκε στη συνέχεια την αναταραχή που επικράτησε μετά τον θάνατο του αντιπάλου του και επεκτάθηκε προς βορράν καταλαμβάνοντας τους Παροπαμισάδες, τμήματα της Αραχωσίας και, ίσως, τη Γκαντάρα. Η αρχαία παράδοση, Ελληνική και Ινδική, φαίνεται να αποδίδει στον Μένανδρο μεγάλες κατακτήσεις, τόσο προς το δέλτα του Ινδού όσο και προς τις εκβολές του Γάγγη και την Παταλιπούτρα (Παλίβοθρα). Στο σημείο αυτό παραθέτουμε εκ νέου το αμφιλεγόμενο απόσπασμα του Στράβωνα, ο οποίος χρησιμοποίησε ως πηγή το έργο του Απολλόδωρου του Αρταμιτηνού:<br />
<br />
''Τοσοῦτον δὲ ἴσχυσαν οἱ ἀποστήσαντες Ἕλληνες αὐτὴν διὰ τὴν ἀρετὴν τῆς χώρας ὥστε τῆς τε Ἀριανῆς ἐπεκράτουν καὶ τῶν Ἰνδῶν, ὥς φησιν Ἀπολλόδωρος ὁ Ἀρταμιτηνός, καὶ πλείω ἔθνη κατεστρέψαντο ἢ Ἀλέξανδρος, καὶ μάλιστα Μένανδρος εἴ γε καὶ τὸν Ὕπανιν διέβη πρὸς ἔω καὶ μέχρι τοῦ Ἰμάου προῆλθἐ τὰ μὲν αὐτὸς τὰ δὲ Δημήτριος ὁ Εὐθυδήμου υἱὸς τοῦ Βακτρίων βασιλέως· οὐ μόνον δὲ τὴν Παταληνὴν κατέσχον ἀλλὰ καὶ τῆς ἄλλης παραλίας τήν τε Σαραόστου καλουμένην καὶ τὴν Σιγέρδιδος βασιλείαν'' (Στράβων).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-5qTJyqbW-68/WIbrKMj0mII/AAAAAAAAo3o/jTJBLU6lEcksUL3BQL23A8PAdsW7_v2XACLcB/s1600/menandroscoin1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="380" src="https://4.bp.blogspot.com/-5qTJyqbW-68/WIbrKMj0mII/AAAAAAAAo3o/jTJBLU6lEcksUL3BQL23A8PAdsW7_v2XACLcB/s400/menandroscoin1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η Γιούγκα Πουράνα, Ινδικό ιερό κείμενο που γράφηκε στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ. και καταγράφει με τη μορφή προφητείας ιστορικά γεγονότα του 2ου π.Χ. αιώνα, κάνει λόγο για μια μεγάλη εισβολή των Γιαβάνα (Ιώνων, δηλ. των Ελλήνων), η οποία χρονολογείται γύρω στα μέσα του 2ου αιώνα π.Χ. (άρα στην εποχή βασιλείας του Μενάνδρου). Το κείμενο αναφέρει ότι οι Έλληνες θα καταλάβουν τη Σακέτα (στο δυτικό τμήμα του αρχαίου βασιλείου της Κοσάλας), την περιοχή της Μαθούρας και, τέλος, την κάποτε Αυτοκρατορική πρωτεύουσα Παταλιπούτρα. Η ασάφεια των πηγών έχει ως φυσική συνέπεια τη διαφωνία των ειδικών.<br />
<br />
Ο A. K. Narain (The Indo-Greeks'') δέχεται ως χώρο κυριαρχίας του Μενάνδρου μόνο το Παντζάμπ, αρνούμενος τόσο τις κατακτήσεις στις εκβολές του Ινδού όσο και αυτές στην κοιλάδα του Γάγγη. Υποστηρίζει μάλιστα ότι οι Έλληνες δεν είχαν συμφέρον να απομακρυνθούν από τις βάσεις τους στον Ιρανικό χώρο. Ο Alberto Simonetta, όμως (''A new essay on the Indo-Greeks, the Sakas and the Pahlavas'', East and West), πίστευε ότι, αντιθέτως, οι εισβολές των νομάδων υποχρέωναν τους Έλληνες να αναζητήσουν διέξοδο προς τη θάλασσα και επομένως να φτάσουν μέχρι το δέλτα του Ινδού ποταμού. Δεν αποκλείεται οι κατακτήσεις στην ανατολική Ινδία να ήταν προσωρινές. Ίσως να μην ήταν καν κατακτήσεις, αλλά απλές επιδρομές.<br />
<br />
Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι ο Μένανδρος υπήρξε ο ισχυρότερος από τους Έλληνες βασιλείς της Ινδίας. Το πλήθος νομισμάτων του που έχουν βρεθεί ενισχύει την άποψη αυτή. Στα περισσότερο από αυτά απεικονίζεται ο ίδιος (συνήθως κρατώντας δόρυ) και η προστάτιδά του Θεά, η Αλκίδημος Αθηνά. Στην πλειονότητά τους, τα νομίσματα του Μενάνδρου είναι δίγλωσσα (Ελληνικά και Ινδικά πάλι με γραφή χαρόσθι), η πρωτοτυπία των δίγλωσσων νομισμάτων του έγκειται στο ότι αυτά ακολουθούν για πρώτη φορά το Ελληνικό πρότυπο του Αττικού τετραδράχμου (τα δίγλωσσα νομίσματα των προκατόχων του είχαν κοπεί με βάση τα Ινδικά πρότυπα και είχαν τετράγωνο περίπου σχήμα). <br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ</b></span><br />
<br />
Την εποχή περίπου που οι Ρωμαίοι κατακτούσαν τη μητροπολιτική Ελλάδα, ένα ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος στη βόρεια Ινδία γνώριζε τη μέγιστη ακμή του υπό τη διακυβέρνηση ενός χαρισματικού μονάρχη, του βασιλιά Μενάνδρου, ο οποίος οδήγησε το Ελληνικό βασίλειο της Ινδίας στο αποκορύφωμα της δύναμής του και επέκτεινε τα σύνορά του μέχρι εκεί που κανένας δεν είχε φανταστεί. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τη διάσπαση της τεράστιας Αυτοκρατορίας του, οι πιο μακρινές ανατολικές επαρχίες της Ασίας περιήλθαν στο διάδοχο κράτος των Σελευκιδών.<br />
<br />
Τόσο οι σατραπείες της Ινδίας όσο και η Σατραπεία της Βακτρίας, θα ακολουθούσαν τις δικές τους, ξεχωριστές πορείες. Μερικά χρόνια μετά την εισβολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου δημιουργήθηκε στην Ινδία η Αυτοκρατορία των Μωριέων (Μaurya), με πρωτεύουσα τα Παλίβοθρα (Pataliputra), στις όχθες του ποταμού Γάγγη. Ιδρυτής αυτού του μεγάλου Ινδικού κράτους ήταν ο Σανδράκοττος ή Σανδρόκοττος (Chandragupta), ο οποίος, έπειτα από τον θάνατο του Αλεξάνδρου, εξαπέλυσε πόλεμο κατά των Ελλήνων της Ινδίας. Παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, οι Έλληνες διοικητές δεν επέδειξαν την απαιτούμενη επιμέλεια για τις Ινδικές σατραπείες, έχοντας εμπλακεί στις διάφορες δυναστικές διαμάχες που ακολούθησαν τον θάνατο του μεγάλου Μακεδόνα βασιλιά.<br />
<br />
Έτσι ο Σανδράκοττος κατάφερε να νικήσει τις Ελληνικές δυνάμεις και σταδιακά να καταλάβει όλα τα Ινδικά εδάφη τα οποία βρίσκονταν υπό Ελληνική κυριαρχία. Οι Σελευκίδες δεν κατέβαλαν κάποια σοβαρή προσπάθεια για την ανάκτηση των χαμένων Ελληνικών κτήσεων στην Ινδία. Αντίθετα, αναγνώρισαν την εξουσία των Μωριέων, με τους οποίους διατήρησαν άριστες σχέσεις, επισφραγίζοντάς τις με διμερείς συμφωνίες και αποστολές Ελλήνων πρεσβευτών στα Παλίβοθρα. Η Σατραπεία της Βακτρίας ήταν μια εξαιρετικά πλούσια περιοχή, όχι μόνο διότι διέθετε εύφορα εδάφη, αλλά και επειδή μέσα από αυτή διερχόταν ο εμπορικός δρόμος που ένωνε την Ευρώπη με την Ασία.<br />
<br />
Παρόλα αυτά οι Σελευκίδες επέδειξαν αδιαφορία και για αυτή την ανατολική επαρχία. Η εξουσία τους εκεί σταδιακά εξασθένησε, καθώς το ενδιαφέρον τους μονοπωλούσαν οι πολεμικές συγκρούσεις με τα άλλα Ελληνιστικά βασίλεια δυτικότερα. Εκμεταλλευόμενος αυτή την κατάσταση ο Έλληνας σατράπης της Βακτρίας, Διόδοτος, αποτίναξε περί το 256 π.Χ. την κυριαρχία των Σελευκιδών, ανακήρυξε το κράτος του ανεξάρτητο και έλαβε τον τίτλο του βασιλέως (Διόδοτος Α'). Αργότερα οι Σελευκίδες προσπάθησαν να ανακτήσουν τη χαμένη αυτή σατραπεία, χωρίς αποτέλεσμα.<br />
<br />
Η Βακτρία θα αποτελούσε στο εξής ανεξάρτητο βασίλειο, μέχρι την οριστική κατάλυση της Ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή από τις Ιρανικές νομαδικές φυλές, περί το 130 π.Χ.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΒΑΚΤΡΙΑΣ</b></span><br />
<br />
Ο Διόδοτος Α' πέθανε το 228 π.Χ. και τον διαδέχθηκε ο γιος του, Διόδοτος Β'. Τρία χρόνια αργότερα ο τελευταίος δολοφονήθηκε από έναν αξιωματούχο του, τον Ευθύδημο από τη Μαγνησία, ο οποίος στέφθηκε βασιλιάς στη θέση του. Ο Ευθύδημος ισχυροποίησε το κράτος του και αντιμετώπισε αποτελεσματικά την εισβολή των Σελευκιδών στα εδάφη του, η οποία πραγματοποιήθηκε το 208 π.Χ. υπό τον βασιλιά Αντίοχο Γ'. Έχοντας αποτύχει να υποτάξει τη Βακτρία έπειτα από δύο χρόνια συγκρούσεων, ο Σελευκίδης ηγεμόνας τερμάτισε τις εχθροπραξίες και αναγκάστηκε να αναγνωρίσει στον Ευθύδημο τον τίτλο του ανεξάρτητου βασιλιά.<br />
<br />
Η κατακτητική δραστηριότητα του Ευθύδημου ήταν ιδιαίτερα έντονη. Επί της βασιλείας του το κράτος του επεκτάθηκε δυτικά, σε βάρος των Πάρθων, και βορειοανατολικά, στις περιοχές όπου κατοικούσαν οι διάφορες Ιρανικές νομαδικές φυλές. Ο ίδιος θεωρείται ως θεμελιωτής του Ελληνικού Βασιλείου της Βακτρίας. Πέθανε περί το 195 π.Χ., οπότε τον διαδέχθηκε ο γιος του, Δημήτριος Α'. Σε αντίθεση με τον πατέρα του, ο Δημήτριος Α' έστρεψε τις βλέψεις του νότια, προς την Ινδία. Μετά τον θάνατο του Πιοδάσση (Aσόκα του Μεγάλου), τρίτου βασιλιά των Μωριέων, η Αυτοκρατορία τους αποδυναμώθηκε και άρχισε να συρρικνώνεται. Πολλές επαρχίες της αποσχίσθηκαν και αποτέλεσαν ανεξάρτητα κρατίδια.<br />
<br />
Εκμεταλλευόμενος την κατάσταση αυτή, ο Δημήτριος Α' διέσχισε με τον στρατό του περί το 188 π.Χ. τον Ινδικό Καύκασο και την περιοχή των Παροπαμισάδων, που αποτελούσαν τα σύνορα μεταξύ της Βακτρίας και των Ινδικών κρατιδίων. Μέσα σε τρία περίπου χρόνια κατάφερε να προσαρτήσει πολλές περιοχές της Ινδίας, π.χ. την Αραχωσία, τη Δραγγιανή, το ανατολικό τμήμα της Γεδρωσίας, την Παταληνή και τη Συραστρηνή, φθάνοντας μέχρι τον Ινδικό ωκεανό. Η επιτυχημένη αυτή εκστρατεία, όμως, επρόκειτο να διακοπεί απότομα. Πριν αναχωρήσει για την Ινδία, ο Δημήτριος Α' είχε ορίσει συμβασιλέα και αντικαταστάτη του στον θρόνο τον αδελφό του, Ευθύδημο Β'.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ey4Ts0PnPpc/WIb8JiO-26I/AAAAAAAAo38/eTDMGukKlJIOwhr0aVsSm2jNvmJn34v0gCLcB/s1600/Monnaie_de_Bactriane%252C_Eucratide_I%252C_2_faces.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="191" src="https://3.bp.blogspot.com/-ey4Ts0PnPpc/WIb8JiO-26I/AAAAAAAAo38/eTDMGukKlJIOwhr0aVsSm2jNvmJn34v0gCLcB/s400/Monnaie_de_Bactriane%252C_Eucratide_I%252C_2_faces.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η παρατεινόμενη απουσία του βασιλιά έφερε εσωτερική αναταραχή στη Βακτρία. Ο Αντίμαχος, η καταγωγή του οποίου δεν έχει διευκρινισθεί, επαναστάτησε εναντίον του Ευθύδημου Β' και κατόρθωσε να τον εκτοπίσει, καταλαμβάνοντας έτσι την εξουσία. Ο Δημήτριος Α' αναγκάστηκε να τερματίσει την εκστρατεία στην Ινδία και να σπεύσει στη Βακτρία, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον σφετεριστή του θρόνου. Κατά την επιστροφή πέθανε, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Με τον θάνατο του Δημητρίου Α', περί το 185 π.Χ., το Ελληνικό κράτος της Βακτρίας χωρίστηκε σε δύο τμήματα, με σύνορο τον Ινδικό Καύκασο. Στο νότιο, το οποίο θα αποτελούσε το Ελληνικό βασίλειο της Ινδίας, βασίλεψαν οι δύο γιοί του Δημητρίου Α', Πανταλέων και Αγαθοκλής.<br />
<br />
Ο τελευταίος όρισε ως πρωτεύουσά του τα Τάξιλα και προσπάθησε να οργανώσει και να ισχυροποιήσει το κράτος του. Όταν πέθανε, περί το 165 π.Χ., τον διαδέχθηκε η κόρη του Αγαθόκλεια, μια αδύναμη γυναίκα με επιφανειακή εξουσία. Στο βόρειο τμήμα, που αποτελούσε το βασίλειο της κυρίως Βακτρίας, ο Αντίμαχος κυβέρνησε επί δέκα περίπου χρόνια. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Δημήτριος Β', ο οποίος το 171 π.Χ., κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια εξέγερση παρόμοια με εκείνη που είχε προκαλέσει ο πατέρας του παλαιότερα. Επικεφαλής της νέας στασιαστικής κίνησης ήταν ένα πρόσωπο μεγάλων ικανοτήτων, ο Ευκρατίδης. Η καταγωγή του άνδρα αυτού παραμένει σκοτεινή και αδιευκρίνιστη, όπως και του Αντίμαχου.<br />
<br />
Μερικοί μελετητές διατύπωσαν τη θεωρία ότι ο Ευκρατίδης ήταν άνθρωπος των Σελευκιδών, ίσως εξάδελφος του Αντίοχου Δ', και ότι αποστολή του ήταν να καταλάβει την εξουσία στη Βακτρία ώστε να επανεντάξει το αποσχισθέν κράτος στη σφαίρα επιρροής των Σελευκιδών. Ο Ευκρατίδης κατόρθωσε να καταλάβει τον θρόνο, αφού προηγουμένως νίκησε τον Δημήτριο Β', ο οποίος σκοτώθηκε κατά τις πολεμικές συγκρούσεις που ακολούθησαν την εξέγερση.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΕΥΚΡΑΤΙΔΗ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΝΑΝΔΡΟ</b></span><br />
<br />
Μερικά χρόνια μετά την κατάληψη του θρόνου της Βακτρίας και έχοντας πλέον εδραιώσει την εξουσία του βόρεια του Ινδικού Καυκάσου, ο Ευκρατίδης αποφάσισε να επεκτείνει το βασίλειό του προς νότο. Αφού συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό στρατευμάτων, διέσχισε τον Ινδικό Καύκασο και εισέβαλε στο Ελληνικό βασίλειο της Ινδίας. Η ανίσχυρη Αγαθόκλεια αποδείχθηκε ανεπαρκής για την αντιμετώπιση αυτής της επίθεσης και η αντίσταση που προέβαλε ήταν ασθενής. Ο Ευκρατίδης συνέχιζε ακάθεκτος την προέλασή του καταλαμβάνοντας με μεγάλη ευκολία τη μια επαρχία μετά την άλλη. Μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να γίνει κύριος όλων των εδαφών που βρίσκονταν δυτικά του ποταμού Ινδού.<br />
<br />
Σε εκείνη την κρίσιμη περίοδο για το Ελληνικό βασίλειο της Ινδίας, άρχισε τη δράση του ο Μένανδρος, ο οποίος έμελλε να αλλάξει ριζικά την Ιστορία της περιοχής. Ο Μένανδρος γεννήθηκε σε ένα χωριό των Παροπαμισάδων, περιοχής του Βασιλείου της Βακτρίας που βρισκόταν νότια του Ινδικού Καυκάσου. Για τα πρώτα χρόνια της ζωής του μόνον εικασίες μπορούν να γίνουν. Είναι όμως σίγουρο ότι επρόκειτο για πρόσωπο ταπεινής καταγωγής, το οποίο δεν είχε καμία συγγενική σχέση με τον βασιλικό οίκο των Ευθυδημιδών. Ο πατέρας του πιθανώς ήταν Έλληνας μεγαλογαιοκτήμονας των Παροπαμισάδων, στη δικαιοδοσία του οποίου βρισκόταν το χωριό όπου γεννήθηκε ο γιος του.<br />
<br />
Έχει διατυπωθεί και η άποψη ότι ο μελλοντικός βασιλιάς της Ινδίας ήταν τέκνο Έλληνα κληρούχου αξιωματικού εγκατεστημένου στους Παροπαμισάδες και πως το χωριό στο οποίο γεννήθηκε ήταν ουσιαστικά ένας στρατιωτικός καταυλισμός. Η τελευταία εκδοχή συνάδει με την κλήση του Μενάνδρου στη στρατιωτική τέχνη και τα λαμπρά πολεμικά του κατορθώματα. Κατά πάσα πιθανότητα ο Μένανδρος ακολούθησε το επάγγελμα του στρατιωτικού και την περίοδο της εισβολής του Ευκρατίδη κατείχε κάποιο ανώτατο αξίωμα στον στρατό του Ελληνικού Βασιλείου της Ινδίας. Ο Ευκρατίδης ύστερα από την επιτυχημένη έκβαση της εκστρατείας του, ένιωθε σίγουρος για την οριστική του επικράτηση.<br />
<br />
Ο βασιλιάς της Βακτρίας είχε φθάσει νικητής ως την περιοχή του Ινδού και απειλούσε πλέον τα Τάξιλα, την πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους της Ινδίας. Απώτερος στόχος του ήταν να προχωρήσει και να καταφέρει το οριστικό κτύπημα στο εξασθενημένο βασίλειο. Ο Μένανδρος κλήθηκε τότε να αναλάβει δράση και να μην επιτρέψει στον εχθρό να συνεχίσει την πορεία του. Δεν υπάρχουν λεπτομερείς πληροφορίες για τα πολεμικά γεγονότα που ακολούθησαν. Φαίνεται, όμως, πως διεξήχθησαν σφοδρές συγκρούσεις στην περιοχή του Ινδού, οι οποίες διήρκεσαν πολλούς μήνες και είχαν ως αποτέλεσμα τη σταθεροποίηση του μετώπου. Οι εισβολείς συναντούσαν για πρώτη φορά επί ινδικού εδάφους σθεναρή αντίσταση, την οποία αδυνατούσαν να κάμψουν.<br />
<br />
Τελικά οι επιχειρήσεις οδηγήθηκαν σε αποτελμάτωση, καθώς ούτε ο Ευκρατίδης μπορούσε να προχωρήσει περισσότερο, ούτε ο Μένανδρος ήταν σε θέση να εξαπολύσει αντεπίθεση και να εξουδετερώσει οριστικά τον αντίπαλό του. Η νικηφόρα προέλαση του βασιλιά της Βακτρίας είχε ανακοπεί, αλλά η συνεχιζόμενη παρουσία του στην περιοχή του Ινδού εξακολουθούσε να συνιστά απειλή για την ύπαρξη του Ελληνικού κράτους της Ινδίας. Την ίδια περίοδο το Βασίλειο των Πάρθων, στα δυτικά σύνορα της Βακτρίας, εξελισσόταν σε μια ανερχόμενη ανταγωνιστική δύναμη, στην οποία ο Ευκρατίδης δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή.<br />
<br />
Όσο εκείνος πολεμούσε κατά του Μενάνδρου στην περιοχή του Ινδού, οι Πάρθοι εκμεταλλεύθηκαν την απουσία του, επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά στη Βακτρία και κατέλαβαν τις επαρχίες της Ταπουρίας και της Τραξιανής. Οπως ήταν φυσικό, οι εξελίξεις αυτές επηρέασαν αποφασιστικά την έκβαση του πολέμου στην Ινδία. Οι δυσάρεστες ειδήσεις συγκλόνισαν τον Ευκρατίδη, ο οποίος είχε βρεθεί πλέον σε εξαιρετικά δυσμενή θέση. Οχι μόνο είχε αποτύχει να διασπάσει τις γραμμές άμυνας του Μενάνδρου, αλλά έπρεπε και να επιστρέψει εσπευσμένα στη Βακτρία προκειμένου να σώσει το βασίλειό του. Επιθυμώντας να πολεμήσει απερίσπαστος εναντίον των Πάρθων, συνήψε βιαστικά με τον Μένανδρο συνθήκη ειρήνης, στους όρους της οποίας περιλαμβάνονταν εδαφικοί διακανονισμοί για τις περιοχές της Ινδίας.<br />
<br />
Ακολούθως αναχώρησε. Φάνηκε, όμως, πως η τύχη τον είχε εγκαταλείψει οριστικά. Καθώς ο Ελληνας βασιλιάς της Βακτρίας εισερχόταν στα εδάφη του βασιλείου του, δολοφονήθηκε με ειδεχθή τρόπο από τον γιο του, Πλάτωνα, ο οποίος του είχε στήσει ενέδρα. Ο πατροκτόνος πρίγκηπας, μάλιστα, οδήγησε το άρμα του επάνω από το αίμα του νεκρού βασιλιά, διακηρύσσοντας ότι δεν είχε σκοτώσει έναν πατέρα, αλλά έναν εχθρό. Η βασιλεία του Πλάτωνα δεν διήρκεσε πολύ. Λίγο αργότερα τον δολοφόνησε ο αδελφός του Ηλιοκλής, καταλαμβάνοντας έτσι τον θρόνο της Βακτρίας. Ύστερα από αυτά τα γεγονότα ο Μένανδρος κατέστη αναμφισβήτητα ο ισχυρότερος άνδρας στο Ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-toQdqVv-eIg/WIb897NgaVI/AAAAAAAAo4E/tlDGu4mM-zwxGevzaPEJQD2yJAvB4SdUQCLcB/s1600/Atalante.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-toQdqVv-eIg/WIb897NgaVI/AAAAAAAAo4E/tlDGu4mM-zwxGevzaPEJQD2yJAvB4SdUQCLcB/s400/Atalante.JPG" width="293" /></a></div>
<br />
Εξουδετερώνοντας την απειλή του Ευκρατίδη, είχε σώσει το κράτος κυριολεκτικά από τον αφανισμό και είχε αποδείξει περίτρανα τις στρατηγικές του ικανότητες. Το ενισχυμένο κύρος του τού επέτρεπε να διεκδικήσει τον θρόνο, παρά το γεγονός ότι δεν είχε την παραμικρή συγγένεια με τον βασιλικό οίκο. Είναι πολύ πιθανό να ανακηρύχθηκε βασιλιάς από τα στρατεύματά του μετά τη νίκη τους επί του Ευκρατίδη. Ωστόσο οι ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες ο Μένανδρος κατέλαβε το βασιλικό αξίωμα, παραμένουν άγνωστες. Για να νομιμοποιήσει την εξουσία του στη συνείδηση του λαού, νυμφεύθηκε την Αγαθόκλεια, κληρονόμο του Αγαθοκλή, η οποία με αυτό τον τρόπο ενίσχυσε τη θέση που κατείχε στη διακυβέρνηση της χώρας κατά τα προηγούμενα χρόνια.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ</b></span><br />
<br />
Πρώτο μέλημα του Μενάνδρου, αφού ανέβηκε στον θρόνο, ήταν η επέκταση του κράτους του, το οποίο είχε περιοριστεί σημαντικά μετά την εισβολή του Ευκρατίδη. Όργανο για την επίτευξη αυτού του στόχου θα ήταν φυσικά οι ένοπλες δυνάμεις του βασιλείου. Ο στρατός του Μενάνδρου αποτελούσε ένα «κράμα» Μακεδονικών και Ασιατικών στοιχείων, όπως, εξάλλου, όλοι οι Ελληνιστικοί στρατοί της Βακτρίας και της Ινδίας. Ήταν οργανωμένος με βάση το παραδοσιακό σύστημα διάρθρωσης των αρχαίων Ινδικών στρατών, σύμφωνα με το οποίο το στράτευμα διαιρείτο σε τέσσερα κύρια όπλα: πεζικό, ιππικό, ελέφαντες και πολεμικά άρματα. Αν και η πλειοψηφία των στρατιωτών ήταν Ελληνικής καταγωγής, σημαντικό τμήμα των δυνάμεων του Μενάνδρου αποτελείτο από ιθαγενείς Ασιάτες πολεμιστές.<br />
<br />
Κορμός του πεζικού ήταν η περίφημη Μακεδονική φάλαγγα των σαρισοφόρων οπλιτών, την οποία φαίνεται πως επάνδρωναν αποκλειστικά Έλληνες. Η οργάνωση και ο εξοπλισμός της δεν είχαν υποστεί μεταβολές από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Υπήρχαν επίσης σώματα ελαφρού πεζικού (πελταστές, τοξότες, σφενδονήτες κλπ.), τα οποία στελέχωναν μισθοφόροι (κυρίως) και ιθαγενείς. Οι μισθοφόροι αποτελούσαν ένα σημαντικό στοιχείο του στρατεύματος. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στην επικράτεια του Μενάνδρου είχαν ιδρυθεί στρατιωτικές αποικίες μισθοφόρων, με πιο ονομαστές τα Δαίδαλα και τα Σαλάγισσα, που είχαν ιδρυθεί από Κρήτες και Πισίδες μισθοφόρους αντίστοιχα.<br />
<br />
Το ιππικό κατείχε εξέχουσα θέση στον στρατό του Μενάνδρου, ως κύριο επιθετικό όπλο. Στις τάξεις του, εκτός από τον τυπικά Μακεδονικό σχηματισμό των εταίρων και τους ελαφρά οπλισμένους ιθαγενείς ιππείς, περιλαμβάνονταν και τμήματα βαριά θωρακισμένων ιππέων, των επονομαζόμενων καταφράκτων. Οι κατάφρακτοι ήταν εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι κατά τα ιρανικά πρότυπα. Επρόκειτο για μια καινοτομία των ελληνιστικών στρατών, που φανέρωνε επιρροές από τους πολεμικούς λαούς της κεντροασιατικής στέπας. Η χρήση ελεφάντων και πολεμικών αρμάτων ήταν ένα ακόμα στοιχείο Ασιατικής επιρροής στον στρατό του Μενάνδρου.<br />
<br />
Οι ελέφαντες και τα πολεμικά άρματα αποτελούσαν δύο αυτοτελή όπλα με διακριτούς επιχειρησιακούς ρόλους, κάτι το οποίο ήταν συνηθισμένο και στους Ινδικούς στρατούς της εποχής. Ο ίδιος ο Μένανδρος χρησιμοποιούσε για τις μετακινήσεις του ένα όμορφα διακοσμημένο πολεμικό άρμα, συνοδευόμενος πάντα από ένα σώμα πεντακοσίων ανδρών, όλων Ελλήνων στην καταγωγή. Ο ρόλος αυτού του αινιγματικού σώματος δεν έχει εξακριβωθεί. Μερικοί μελετητές υποστηρίζουν ότι οι συγκεκριμένοι άνδρες ήταν απλά η προσωπική φρουρά του Μενάνδρου, ενώ κάποιοι άλλοι ότι αποτελούσαν το συμβούλιο του βασιλιά.<br />
<br />
Η τέχνη της πολιορκίας δεν ήταν άγνωστη στους στρατιώτες του Μενάνδρου, οι οποίοι είχαν στη διάθεσή τους αποτελεσματικές και σύγχρονες για την εποχή τους πολιορκητικές μηχανές. Η άμυνα του βασιλείου ενισχυόταν από διάφορα φρούρια και οχυρωμένες πόλεις. Την προστασία αυτών εξασφάλιζαν ισχυρά τείχη με προεξέχοντες ημιπύργους παρατήρησης, τα οποία πολλές φορές περιβάλλονταν από βαθιές περιμετρικές τάφρους, γεμάτες νερό. Ο Μένανδρος έστρεψε πρώτα το ενδιαφέρον του προς τη δύση. Επιτέθηκε εναντίον των κληρονόμων του Ευκρατίδη και πέτυχε να ανακτήσει από αυτούς όλα σχεδόν τα εδάφη που είχε κατακτήσει ο πατέρας τους κατά την εκστρατεία του στην Ινδία.<br />
<br />
Σε μερικά χρόνια ανακατέλαβε τη γενέτειρά του, τους Παροπαμισάδες, και το μεγαλύτερο μέρος της Αραχωσίας. Το υπόλοιπο τμήμα της επαρχίας αυτής είχε περιέλθει μετά τον θάνατο του Ευκρατίδη στους Πάρθους, με τους οποίους ο Μένανδρος δεν επιθυμούσε προς το παρόν να συγκρουστεί. Η κατακτητική δραστηριότητα του Μενάνδρου επεκτάθηκε επίσης προς τον νότο και προς την ανατολή. Κατά τις εκστρατείες αυτές ο Έλληνας βασιλιάς της Ινδίας πολέμησε εναντίον των ανεξάρτητων Ινδικών κρατιδίων που είχαν αποσχισθεί από την Αυτοκρατορία των Μωριέων, μετά τον θάνατο του Πιοδάσση. Στα ανατολικά ο Μένανδρος κατέλαβε τις περιοχές της Σουαστηνής και της Κασπειρίας, εξαπλώνοντας έτσι την κυριαρχία του μέχρι τους πρόποδες του όρους Ιμάου (Ιμαλάια).<br />
<br />
Η νικηφόρα προέλασή του στα νότια, επέκτεινε τα όρια του κράτους του μέχρι τον ποταμό Υδραώτη (Ράβι). Μια αλλαγή που επιβλήθηκε από την κατάκτηση νέων εδαφών, ήταν η μεταφορά της πρωτεύουσας του βασιλείου ανατολικότερα, από τα Τάξιλα στην πόλη Σάγαλα (Σιαλκότ), μεταξύ των ποταμών Ακεσήνη και Υδραώτη. Η συνεχώς αυξανόμενη ισχύς του Έλληνα βασιλιά, όμως, θα τον έφερνε σύντομα σε σύγκρουση με την ισχυρότερη δύναμη της Ινδίας, το βασίλειο των Σούνγκα (Sunga).<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΣΟΥΝΓΚΑ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΑ ΠΑΛΙΒΟΘΡΑ</b></span><br />
<br />
Περί το 185 - 184 π.Χ. ο τελευταίος βασιλιάς της δυναστείας των Μωριέων, Μπριχαντράτα (Brihadrata), δολοφονήθηκε από τον Πουσιαμίτρα Σούνγκα (Pusyamitra Sunga), αρχηγό του στρατού και κυβερνήτη της πόλης Βιντίσα (Vidisa). Ο Πουσιαμίτρα εξεδίωξε με αυτόν τον τρόπο οριστικά τους Μωριείς από τον θρόνο και ίδρυσε τη δυναστεία των Σούνγκα, της οποίας υπήρξε ο πρώτος βασιλιάς. Ο νέος μονάρχης ακολούθησε διαμετρικά αντίθετη πολιτική σε σχέση με εκείνη των προκατόχων του, τόσο στο εσωτερικό όσο και στις εξωτερικές σχέσεις του βασιλείου. Μετά την προσχώρηση του Πιοδάσση στον Βουδισμό, οι Μωριείς είχαν αναδειχθεί σε προστάτες αυτής της θρησκείας και εργάστηκαν με ζήλο για την εδραίωση και τη διάδοσή της.<br />
<br />
Ο ιδρυτής της νέας δυναστείας, αντίθετα, ήταν φανατικός οπαδός του Βραχμανισμού και κατεδίωξε επίμονα τους Βουδιστές και την πίστη τους. Κατά τους διωγμούς καταστράφηκαν πολλά Βουδιστικά μοναστήρια και σφαγιάσθηκαν χιλιάδες μοναχοί που διέμεναν σε αυτά. Επίσης ο Πουσιαμίτρα υιοθέτησε εχθρική στάση προς τους Έλληνες, διακόπτοντας τη φιλική πολιτική που είχε υιοθετήσει η προηγούμενη δυναστεία απέναντί τους. Ο Μένανδρος επέτρεπε στους Έλληνες, Ινδούς και Ιρανούς υπηκόους του να λατρεύουν ελεύθερα όποιους Θεούς επιθυμούσαν. Ο ίδιος έδειξε ιδιαίτερη εύνοια στη Βουδιστική θρησκεία, τη στήριξε δε σε τέτοιο βαθμό ώστε οι Βουδιστές τον θεώρησαν ευεργέτη και υπέρμαχό τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-6JZpAoLnMGk/WIeyWGwtcUI/AAAAAAAAo4U/Wgx_YoWOgtoHxdjrucWsS-0N_ZNJMugMgCLcB/s1600/Menander_portrait.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-6JZpAoLnMGk/WIeyWGwtcUI/AAAAAAAAo4U/Wgx_YoWOgtoHxdjrucWsS-0N_ZNJMugMgCLcB/s400/Menander_portrait.jpg" width="341" /></a></div>
<br />
Έτσι η φιλοβραχμανική πολιτική του Πουσιαμίτρα και τα βίαια μέτρα του εναντίον του Βουδισμού, έδωσαν στον Ελληνα βασιλιά μια πολύ καλή αφορμή για να εισβάλει στο βασίλειο των Σούνγκα ως προστάτης των διωκόμενων Βουδιστών. Οι πραγματικοί λόγοι για την εισβολή ήταν, φυσικά, διαφορετικοί. Τα Παλίβοθρα, πρωτεύουσα των Μωριέων αλλά και των διαδόχων τους Σούνγκα, ήταν ένα από τα σπουδαιότερα και πλουσιότερα εμπορικά κέντρα της Ασίας. Βρίσκονταν στην καρδιά μιας μεγάλης και ευημερούσας Αυτοκρατορίας και αποτελούσαν κόμβο εμπορικών δρόμων μεγάλης οικονομικής σημασίας. Συνεπώς, τα οφέλη από την κατάκτηση μιας τέτοιας πόλης ήταν πολλά και σημαντικά.<br />
<br />
Επιπλέον ο Μένανδρος είχε κάθε λόγο να επιδιώξει την κατάρρευση μιας δυναστείας της οποίας ο βασιλιάς ακολουθούσε απροκάλυπτα ανθελληνική πολιτική. Η σύγκρουση με τον Πουσιαμίτρα θα ήταν η μεγαλύτερη και κρισιμότερη πολεμική επιχείρηση που επρόκειτο να διεξαγάγει ο Μένανδρος κατά τη διάρκεια τη βασιλείας του, επειδή το βασίλειο των Σούνγκα ήταν ισχυρότερο τόσο από τη Βακτρία, όσο και από όλα τα Ινδικά κρατίδια τα οποία είχε αντιμετωπίσει ο Έλληνας βασιλιάς. Στρατιωτικά τμήματα από κάθε επαρχία του Ελληνικού Βασιλείου της Ινδίας συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα του κράτους, τα Σάγαλα. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς πόσους άνδρες διέθετε η δύναμη με την οποία ο Μένανδρος ξεκίνησε την προέλασή του προς τον Γάγγη ποταμό.<br />
<br />
Θα πρέπει, όμως, να ήταν από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στρατευμάτων που είχε δει ποτέ η Ινδία, δεδομένου ότι η αναμέτρηση με τους Σούνγκα θα ήταν αποφασιστικής σημασίας. Ο Μένανδρος κινήθηκε με τον στρατό του από τα Σάγαλα, κατευθύνθηκε νοτιοανατολικά και διέσχισε τον ποταμό Ύφασι, όπου παλαιότερα ο Μέγας Αλέξανδρος είχε σταματήσει την πορεία του. Στη συνέχεια, βαδίζοντας κατά μήκος του ποταμού Ιωμάνου (Jumna), πέρασε την περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται το Δελχί και έφθασε μπροστά στην πόλη Μόδουρα (Μathura). Όλο αυτό το διάστημα δεν είχε συναντήσει ιδιαίτερη αντίσταση, ούτε είχε εμπλακεί σε κάποια μεγάλη μάχη εναντίον των δυνάμεων των Σούνγκα.<br />
<br />
Αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι οι περιοχές από όπου είχαν περάσει οι Έλληνες μέχρι εκείνη τη στιγμή, κατοικούντο κυρίως από Βουδιστές, οι οποίοι υποδέχονταν τον Μένανδρο περισσότερο ως ελευθερωτή από την τυραννία του Πουσιαμίτρα παρά ως κατακτητή. Στη Μόδουρα, όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Δεν είναι σαφές αν ο στρατός των Σούνγκα οχυρώθηκε εξαρχής στη Μόδουρα ή αναγκάστηκε να πράξει έτσι, αφού πρώτα είχε ηττηθεί από τους Ελληνες σε μάχη εκ του συστάδην μπροστά από τα τείχη της πόλης. Το σίγουρο είναι ότι ο Μένανδρος συνάντησε εκεί για πρώτη φορά αξιόλογη αντίσταση.<br />
<br />
Ο Έλληνας βασιλιάς πολιόρκησε στενά τη Μόδουρα, εξαπολύοντας εναντίον της αλλεπάλληλες εφόδους, υποστηριζόμενες από πολιορκητικές μηχανές. Τελικά η πόλη, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τη σφοδρότητα των Ελληνικών επιθέσεων, παραδόθηκε και οι κάτοικοί της υποχρεώθηκαν να ενισχύσουν στρατιωτικά τον Μένανδρο. Η Μόδουρα θεωρείτο ιερή πόλη επειδή, σύμφωνα με τις θρησκευτικές παραδόσεις του Ινδουισμού, εκεί είχε γεννηθεί ο θεός Κρίσνα. Συνεπώς η κατάληψή της από τους Έλληνες είχε, μεταξύ άλλων, και συμβολικό χαρακτήρα. Από τη Μόδουρα ο Μένανδρος συνέχισε ανατολικά και έφθασε στην πόλη Σακέτα, όπου επρόκειτο να συναντήσει για δεύτερη φορά την οργανωμένη αντίσταση των Σούνγκα.<br />
<br />
Ευρισκόμενη σε μικρή σχετικά απόσταση από τα Παλίβοθρα, η Σακέτα ήταν και για τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές μια πόλη μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Για τους Σούνγκα λειτουργούσε ως «προκεχωρημένο φυλάκιο» της πρωτεύουσάς τους. Όποιος εισβολέας σκόπευε να επιτεθεί στα Παλίβοθρα, έπρεπε προηγουμένως να καταλάβει τη Σακέτα, εξασθενώντας σημαντικά τις δυνάμεις του. Από την άλλη πλευρά, ο Μένανδρος ήθελε να αποκτήσει μια βάση για τις μελλοντικές επιχειρήσεις του εναντίον της πρωτεύουσας των Σούνγκα. Επομένως έπρεπε με κάθε θυσία να κυριεύσει τη Σακέτα και να την καταστήσει ορμητήριό του.<br />
<br />
Ο Πουσιαμίτρα ήλπιζε ότι αυτή τη φορά οι Έλληνες θα αναχαιτίζονταν, καθώς θα ήταν εξουθενωμένοι από τη μακρά και εξαντλητική πορεία και τις κακουχίες του πολέμου. Οι ελπίδες του Ινδού μονάρχη διαψεύσθηκαν με τον χειρότερο γι’ αυτόν τρόπο. Ο Μένανδρος πολιόρκησε τη Σακέτα και την κατέλαβε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, αποδεικνύοντας ότι οι άνδρες του δεν είχαν χάσει ούτε στο ελάχιστο τη μαχητικότητά τους. Ο δρόμος για την πρωτεύουσα των Σούνγκα ήταν πλέον ανοικτός και οι Έλληνες συνέχιζαν ακάθεκτοι τη νικηφόρα προέλασή τους. Τα Παλίβοθρα βρίσκονταν στις όχθες του ποταμού Γάγγη, κοντά στη σημερινή Πάτνα της βόρειας Ινδίας.<br />
<br />
Ήταν μια πόλη τεραστίων διαστάσεων για τα δεδομένα της εποχής, σε σχήμα παραλληλόγραμμου μήκους 14,7 χλμ. (80 σταδίων) και πλάτους 2,7 χλμ.(15 σταδίων). Διέθετε 570 πύργους και 64 πύλες και περιβαλλόταν από μια τάφρο πλάτους 177,4 μ. (6 πλέθρων) και βάθους 13,8 μ. (30 πήχεων). Η πρωτεύουσα των Σούνγκα προστατευόταν από τείχη ύψους 4,5 μέτρων και συνολικού μήκους 12 χιλιομέτρων, τα οποία διέθεταν πολεμίστρες για τους τοξότες και ήταν ενισχυμένα από σειρές ξύλινων πασσάλων. Οι Έλληνες πίστευαν ότι θα συναντούσαν ιδιαίτερα σθεναρή αντίσταση στα Παλίβοθρα. Ο ψυχολογικός, όμως, παράγοντας λειτούργησε εναντίον των Ινδών.<br />
<br />
Ο στρατός του Μενάνδρου αποτελούσε ένα επιβλητικό θέαμα, έχοντας ενισχυθεί σημαντικά από δυνάμεις μικροηγεμόνων που είχαν υποταχθεί στον Έλληνα βασιλιά κατά τη διάρκεια της πορείας του προς τον ποταμό Γάγγη. Η εμφάνιση της μεγάλης Ελληνικής στρατιάς μπροστά στα Παλίβοθρα προκάλεσε δέος και έσπειρε τον πανικό στους πολιορκημένους. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσαν οι κατάφρακτοι Βάκτριοι ιππείς, αλλά και οι πολιορκητικές μηχανές, τις οποίες οι Ινδοί κάτοικοι της περιοχής αντίκριζαν για πρώτη φορά. Το καταρρακωμένο ηθικό και ο πανικός επέφεραν σύγχυση και αποδιοργάνωσαν τις δυνάμεις του Πουσιαμίτρα. Ο Μένανδρος εξαπέλυσε σφοδρότατη επίθεση εναντίον της πρωτεύουσας των Σούνγκα.<br />
<br />
Οι πολιορκητικές μηχανές του Έλληνα βασιλιά διέλυσαν τις οχυρώσεις και τα τείχη της πόλης με καταιγισμούς βολών. Τελικά οι Ελληνικές δυνάμεις κυρίευσαν τα Παλίβοθρα χωρίς δυσκολία. Το γεγονός αυτό, το οποίο συνέβη περί το 145 π.Χ., προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στα γειτονικά βασίλεια και υμνήθηκε από τους συγγραφείς της εποχής. Ο Μένανδρος είχε κατορθώσει αυτό που θεωρείτο ακατόρθωτο: είχε κατακτήσει τη θρυλική πόλη του Γάγγη. Η Ελληνική κυριαρχία στα Παλίβοθρα δεν διήρκεσε πολύ. Μερικούς μήνες μετά την κατάληψη της πόλης ο Μένανδρος διέταξε την εκκένωσή της από τα στρατεύματά του και στη συνέχεια έλαβε τον δρόμο της επιστροφής προς τα δυτικά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-uhIejFCh54Y/WIey1JjafUI/AAAAAAAAo4Y/G8ghDnDX92EEGtw02MSFZPUHHYRw5B71ACLcB/s1600/Menander_with_elephant.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="203" src="https://4.bp.blogspot.com/-uhIejFCh54Y/WIey1JjafUI/AAAAAAAAo4Y/G8ghDnDX92EEGtw02MSFZPUHHYRw5B71ACLcB/s400/Menander_with_elephant.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Δεν είναι σαφές γιατί προέβη σε αυτή την κίνηση τη στιγμή που ο στρατός του δεν είχε ηττηθεί σε καμία μάχη από τους Σούνγκα και ο ίδιος είχε κυριαρχήσει απόλυτα στο βασίλειο του Πουσιαμίτρα. Υπάρχουν, όμως, πολλοί λόγοι που πιθανώς να επέβαλλαν τη λήψη μιας τέτοιας απόφασης. Παρά το μέγεθός του, ο στρατός του Μενάνδρου ήταν αδύνατο να ελέγξει αποτελεσματικά την τεράστια και πυκνοκατοικημένη έκταση την οποία είχε κατακτήσει. Οι Έλληνες κινδύνευαν να αποκοπούν στην καρδιά της Ινδίας, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το κράτος τους. Διενέξεις μεταξύ των Ινδών συμμάχων του Μενάνδρου απειλούσαν τη συνοχή του στρατεύματος, κάτι που ο Πουσιαμίτρα θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί ανά πάσα στιγμή.<br />
<br />
Επίσης είναι πολύ πιθανό την απόφαση του Έλληνα βασιλιά για επιστροφή να επέσπευσαν ανησυχητικές ειδήσεις για κάποιον εξωτερικό κίνδυνο που απειλούσε το Ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας. Ο κίνδυνος αυτός ίσως προερχόταν από τους Έλληνες της Βακτρίας, που ποτέ δεν είχαν καλές σχέσεις με τον Μένανδρο, ή από τους Πάρθους, οι οποίοι την ίδια περίοδο δημιουργούσαν τη δική τους αυτοκρατορία προβληματίζοντας τα γειτονικά τους βασίλεια. Η διαταγή του Μενάνδρου για επιστροφή, φανερώνει πρόσωπο με ρεαλισμό και ικανότητα συνετής σκέψης σε κρίσιμες ώρες και σε καμία περίπτωση δεν μειώνει τη λαμπρότητα των κατορθωμάτων του στην Ινδία.<br />
<br />
Ο Έλληνας βασιλιάς είχε κερδίσει μια θέση στο πάνθεον των μεγάλων στρατιωτικών ηγετών της αρχαιότητας. Η Ελληνική στρατιά υποχώρησε από τα Παλίβοθρα στη Μόδουρα. Ο ποταμός Ιωμάνης θα παρέμενε το ανατολικό σύνορο του Ελληνικού κράτους της Ινδίας, τουλάχιστον μέχρι το τέλος της βασιλείας του Μενάνδρου.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΝΕΕΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ</b></span><br />
<br />
Από τη Μόδουρα ο Μένανδρος πραγματοποίησε μία ακόμα εκστρατεία, αυτή τη φορά προς τα νοτιοδυτικά. Λίγα πράγματα είναι γνωστά γι' αυτή. Δεν είναι σαφές αν το συγκεκριμένο εγχείρημα έγινε πριν ή μετά την προέλαση προς τα Παλίβοθρα ή αν εξελίχθηκε παράλληλα με αυτήν. Η πρώτη μεγάλη μάχη των Ελλήνων κατά την πορεία τους προς τα νοτιοδυτικά έγινε στην πόλη Μαντχιαμίκα, η οποία ανήκε στον Πουσιαμίτρα. Η Μαντχιαμίκα διέθετε ένα ισχυρό φρούριο, στοιχείο που φανερώνει πως επρόκειτο για μια σημαντική πόλη, ίσως πρωτεύουσα κάποιας επαρχίας του Ινδού μονάρχη. Το αποτέλεσμα αυτής της μάχης δεν ήταν διαφορετικό από εκείνο των προηγούμενων αναμετρήσεων μεταξύ των δύο αντίπαλων στρατών.<br />
<br />
Οι Έλληνες κατάφεραν να νικήσουν για μια ακόμα φορά τις δυνάμεις των Σούνγκα, καταλαμβάνοντας τη Μαντχιαμίκα και το φρούριό της. Έχει υποστηριχθεί ότι η πόλη ήταν πρωτεύουσα της φυλής των Μαδιανδινών, οι οποίοι προφανώς ήταν υποταγμένοι στον βασιλιά Πουσιαμίτρα. Ο Μένανδρος συνέχισε την πορεία του νοτιοδυτικά, εισερχόμενος σε εδάφη τα οποία δεν περιλαμβάνονταν στο βασίλειο των Σούνγκα αλλά ανήκαν σε διάφορα ανεξάρτητα ινδικά κρατίδια. Η περιοχή της Συραστρηνής και η πόλη Βαρύγαζα αποτέλεσαν τις σημαντικότερες κατακτήσεις του Έλληνα βασιλιά μετά τη Μαντχιαμίκα. Τα Βαρύγαζα (σΜπρόουτς) βρίσκονταν στον κόλπο Καμπάυ και ήταν αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο λιμάνι της δυτικής Ινδίας.<br />
<br />
Ο Μένανδρος κατέλαβε σχετικά εύκολα και αυτή την πόλη, πιθανότατα όχι αμαχητί. Επρόκειτο για μια κατάκτηση τεράστιας στρατηγικής σημασίας, η οποία θα ωφελούσε οικονομικά και διπλωματικά το ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας. Τα Βαρύγαζα συνέδεαν δια θαλάσσης την Ινδία με τις περιοχές του Περσικού κόλπου και την Αίγυπτο, διαδραματίζοντας έτσι σημαντικό ρόλο στην εμπορική επικοινωνία της Ανατολής με τη Δύση. Ο Μένανδρος βρισκόταν αποκλεισμένος από τη Δύση, καθώς οι χερσαίοι δρόμοι επικοινωνίας του με αυτήν διέρχονταν από τα εχθρικά βασίλεια των Πάρθων και των Ελλήνων της Βακτρίας.<br />
<br />
Όταν έγινε κύριος των Βαρυγάζων, μπορούσε πλέον ανεμπόδιστα να αναπτύξει εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου. Είναι αμφίβολο αν η εκστρατεία του Μενάνδρου προς τα νοτιοδυτικά εντασσόταν στο πλαίσιο των πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον των Σούνγκα. Εκτός από τη σύγκρουση στη Μαντχιαμίκα ο Έλληνας βασιλιάς δεν φαίνεται να ενεπλάκη σε κάποια άλλη περίπτωση με τις δυνάμεις του Πουσιαμίτρα. Το μεγαλύτερο μέρος της πορείας της Ελληνικής στρατιάς πραγματοποιήθηκε σε εδάφη τα οποία βρίσκονταν έξω από την επικράτεια του Ινδού μονάρχη.<br />
<br />
Από αυτά προκύπτει ότι απώτερος σκοπός της εκστρατείας προς τα νοτιοδυτικά ήταν τα Βαρύγαζα και οι ακτές της δυτικής Ινδίας και όχι η διάνοιξη ενός δεύτερου μετώπου εναντίον των Σούνγκα. Η σύγκρουση στη Μαντχιαμίκα έγινε προκειμένου να συνεχίσουν οι Έλληνες ανενόχλητοι την πορεία τους προς τη θάλασσα. Η πόλη αυτή βρισκόταν στον δρόμο για τα Βαρύγαζα και όσο θα παρέμενε στα χέρια των Σούνγκα, θα συνιστούσε μια μόνιμη απειλή στα νώτα της Ελληνικής στρατιάς. Ο Μένανδρος αποτέλεσε χαρακτηριστικό παράδειγμα βασιλιά - στρατιώτη και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του πολεμώντας. Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Πλούταρχος, ο μεγάλος εκείνος Έλληνας στρατηλάτης βρήκε τον θάνατο κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας περί το 135 π.Χ.<br />
<br />
Η πληροφορία αυτή είναι πολύ αόριστη, καθώς δεν σημειώνει ποια ήταν η συγκεκριμένη εκστρατεία, ούτε εναντίον ποιων διεξήχθη. Πάνω σε αυτό το θέμα είναι δυνατό να γίνουν δύο πολύ βάσιμες υποθέσεις. Η πρώτη αφορά το ανατολικό σύνορο της επικράτειας του Μενάνδρου, το οποίο μετά την αποχώρηση των Ελλήνων από τα Παλίβοθρα οριζόταν από τον ποταμό Ιωμάνη. Το σύνορο αυτό παρέμεινε ταραγμένο καθ’ όλη τη διάρκεια της βασιλείας του Μενάνδρου, καθώς οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις των Σούνγκα στη συγκεκριμένη περιοχή ήταν συχνό φαινόμενο. Έτσι, είναι πολύ πιθανόν ο Έλληνας βασιλιάς της Ινδίας να πέθανε σε κάποια από αυτές τις συνοριακές πολεμικές επιχειρήσεις στα ανατολικά.<br />
<br />
Η δεύτερη υπόθεση αφορά το Ελληνικό Βασίλειο της Βακτρίας. Το κράτος αυτό είχε αρχίσει να παρακμάζει και να χάνει σταδιακά την ισχύ του, μετά τον θάνατο του Ευκρατίδη και τις επιθέσεις των Πάρθων. Ο Μένανδρος, εκμεταλλευόμενος την αποδυνάμωση της Βακτρίας, σχεδίαζε να την ανακαταλάβει και να ενώσει υπό την εξουσία του τα δύο Ελληνικά βασίλεια. Έτσι είναι σχεδόν βέβαιο ότι διέσχισε αρκετές φορές τον Ινδικό Καύκασο και πραγματοποίησε εισβολές στο έδαφος της Βακτρίας. Το ενδεχόμενο να έχασε τη ζωή του σε κάποια από αυτές τις εκστρατείες, είναι πολύ πιθανό. Η είδηση για τον θάνατο του Μενάνδρου προκάλεσε οδύνη στους υπηκόους του, κυρίως στους Βουδιστές οι οποίοι τον θεωρούσαν ευεργέτη τους.<br />
<br />
Οι πόλεις του βασιλείου του φιλονίκησαν για το προνόμιο της ταφής του βασιλιά και τελικά μοιράστηκαν την τέφρα του. Κατά το παρελθόν κάτι ανάλογο είχε γίνει μόνο στην περίπτωση του θανάτου του Βούδα. Κάθε πόλη ανέγειρε από έναν βουδιστικό ιερό τύμβο (στούπα) και τοποθέτησε εκεί τη βασιλική τέφρα που της αναλογούσε. Επρόκειτο για ύψιστη μεταθανάτια τιμή και για ένα ύστατο δείγμα ευγνωμοσύνης των υπηκόων προς τον μονάρχη τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-quj4TZDCkGo/WIgvLxApevI/AAAAAAAAo4o/YpM4FWkRMnARIytiZqaa1PS-DPhzpMA0gCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BForeigners_at_Sanchi_Stupa_I_North_Gateway.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-quj4TZDCkGo/WIgvLxApevI/AAAAAAAAo4o/YpM4FWkRMnARIytiZqaa1PS-DPhzpMA0gCLcB/s400/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BForeigners_at_Sanchi_Stupa_I_North_Gateway.jpg" width="281" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΒΟΥΔΙΣΜΟ</b></span><br />
<br />
Ο Μένανδρος ήταν ένας ικανός στρατιωτικός διοικητής σε καιρό πολέμου, αλλά και ένας δίκαιος και συνετός κυβερνήτης σε καιρό ειρήνης. Η σοφία του έμεινε παροιμιώδης και η αφοσίωση που έδειχναν στο πρόσωπό του οι υπήκοοί του μαρτυρείται τόσο από Έλληνες όσο και από Ινδούς συγγραφείς. Το κράτος του ήταν μια μεγάλη Αυτοκρατορία. Απλωνόταν από τη Σουαστηνή στον βορρά μέχρι τα Βαρύγαζα στον νότο και από τον Ινδικό Καύκασο στη δύση μέχρι τα Παλίβοθρα -και αργότερα τον ποταμό Ιωμάνη- στην ανατολή. Στο πολυφυλετικό βασίλειο του Μενάνδρου, εκτός από τους Έλληνες και τους Ιρανούς, περιλαμβάνονταν τουλάχιστον πέντε Ινδικά έθνη (Audumbaras, Trigartas, Kunindas, Yaudheyas και Arjunayanas).<br />
<br />
Ο Μένανδρος εφάρμοσε Ελληνιστικά πρότυπα στη διοικητική οργάνωση του κράτους, χρησιμοποιώντας ως βάση τη βασιλική οικογένεια, την τάξη των Ελλήνων ανώτερων αξιωματικών και τις Ελληνικές πόλεις. Η επικράτεια του βασιλείου ήταν διαιρεμένη σε επαρχίες και η κάθε επαρχία με τη σειρά της σε επιμέρους τμήματα. Επικεφαλής κάθε επαρχίας οριζόταν ένας «στρατηγός» και κάθε τμήματος επαρχίας ένας «μεριδάρχης». Στις περιοχές που βρίσκονταν προς τη Βακτρία ο Μένανδρος είχε διορίσει τρεις συμβασιλείς, οι οποίοι, κατά πάσα πιθανότητα, προέρχονταν από τη βασιλική οικογένεια ή από την τάξη των Ελλήνων στρατιωτικών.<br />
<br />
Στην κορυφή της ιεραρχίας του κράτους βρισκόταν ο βασιλιάς, που αποτελούσε τον βασικό συνεκτικό δεσμό του πολυφυλετικού και ετερόκλητου πολιτισμικά βασιλείου. Ακολουθούσαν οι τρεις συμβασιλείς, οι στρατηγοί των επαρχιών και οι μεριδάρχες. Στη διοίκηση και στον στρατό ο Μένανδρος χρησιμοποίησε, εκτός από Έλληνες, τόσο Ινδούς όσο και Ιρανούς. Με αυτόν τον τρόπο έδινε στους ιθαγενείς την εντύπωση ότι δεν ήταν υπόδουλοι στους Έλληνες αλλά περισσότερο συνεργάτες τους στη διαχείριση της χώρας. Η επιτυχία των συστημάτων που εφάρμοσε ο Μένανδρος στη διακυβέρνηση του βασιλείου αποδεικνύεται από το ότι ο Έλληνας μονάρχης δεν αντιμετώπισε καμία εξέγερση εναντίον του, ούτε σημειώθηκε εμφύλιος πόλεμος στο κράτος του.<br />
<br />
Στο Ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας επικρατούσαν συνθήκες ατομικής ελευθερίας πρωτοφανείς για τον αρχαίο κόσμο. Εφαρμοζόταν ίση μεταχείριση κάθε υπηκόου εκ μέρους των αρχών, ανεξάρτητα από τη φυλή ή τη γλώσσα του, ενώ στον θρησκευτικό τομέα ίσχυε καθεστώς πλήρους ανεξιθρησκίας και ο καθένας λάτρευε ελεύθερα όποιον Θεό επιθυμούσε. Αποτέλεσμα όλων αυτών των ελευθεριών ήταν η ενότητα του κράτους, η ειρηνική συμβίωση των διαφόρων εθνών σε αυτό και ο συγκερασμός του ελληνικού πολιτισμού με τον Ινδικό. Στο πλαίσιο της πολιτιστικής σύζευξης, ο Μένανδρος ανοικοδόμησε μερικές Ινδικές πόλεις πάνω σε Ελληνικές βάσεις.<br />
<br />
Χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της δραστηριότητας ήταν οι δύο πρωτεύουσες του κράτους, τα Τάξιλα και τα Σάγαλα, όπως και η πόλη Πευκελαώτις. Το εμπόριο ανθούσε στο κράτος του Μενάνδρου, καθώς πολλές από τις πόλεις του αποτελούσαν σπουδαία εμπορικά κέντρα της Ασίας. Τα Βαρύγαζα, το σημαντικότερο λιμάνι της χώρας, ήταν για το Ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας η πύλη προς την Ελλάδα και τις περιοχές της Μεσογείου γενικότερα. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα νομίσματα του Μενάνδρου εξακολουθούσαν να κυκλοφορούν πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του στα λιμάνια της Ινδικής θάλασσας και μέχρι το κινεζικό Τουρκεστάν.<br />
<br />
Η φιλοσοφία ήταν ένα από τα βασικότερα ενδιαφέροντα του Μενάνδρου, ο οποίος προστάτευσε και ευνόησε την καλλιέργεια κάθε είδους φιλοσοφικής έρευνας και σκέψης. Ο ίδιος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη θεωρία του Βουδισμού και υπήρξε υπέρμαχος και ευεργέτης αυτής της θρησκείας. Η προστασία των βουδιστών, εξάλλου, ήταν μια από τις αιτίες που επικαλέσθηκε ο Έλληνας μονάρχης για να εισβάλει στην αυτοκρατορία των Σούνγκα. Τα προσωνύμια που υιοθέτησε ως βασιλιάς στα νομίσματά του ήταν «Δίκαιος» και «Σωτήρ». Το δεύτερο αφορά τη δράση του εναντίον του Πουσιαμίτρα, ο οποίος, όπως προαναφέρθηκε, είχε εξαπολύσει σκληρούς διωγμούς εναντίον του Βουδισμού στο βασίλειό του.<br />
<br />
Ο Μένανδρος νικώντας τον Πουσιαμίτρα, είχε γίνει σωτήρας των Βουδιστών. Ένα από τα ιερά κείμενα των Ινδών τιτλοφορείται "Μilindapanha" (Οι ερωτήσεις του βασιλιά Μενάνδρου). Σε αυτό το έργο, το οποίο έχει μορφή διαλόγου, ο Μένανδρος (Μilinda στα Ινδικά) συνομιλεί με έναν ονομαστό Ινδό φιλόσοφο της εποχής, τον βουδιστή μοναχό Ναγκασένα. Αν και η συζήτηση αφορά κυρίως θέματα φιλοσοφικά και μεταφυσικά, παρέχει αρκετές πληροφορίες για την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα και τη βασιλεία του Μενάνδρου. Το έργο καταλήγει με την προσχώρηση του Μενάνδρου στον Βουδισμό. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ στην πραγματικότητα. Αρκετοί ήταν, όμως, οι Έλληνες υπήκοοί του οι οποίοι ασπάσθηκαν τη Βουδιστική θρησκεία.<br />
<br />
Το 137 π.Χ. στο μεγάλο βουδιστικό συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στην Κεϋλάνη, ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας από τους Παροπαμισάδες ήταν Ελληνικής καταγωγής. Ο Μένανδρος υιοθέτησε επίσης μερικά Βουδιστικά σύμβολα, π.χ. τον «τροχό του νόμου», τον οποίο απεικόνιζαν πολλά από τα νομίσματα του Έλληνα βασιλιά, ως διακριτικό της ιδιότητας του παντοκράτορα (Cakravarti).<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Μένανδρος και ο Βουδισμός</span></b><br />
<br />
Παραδόξως, το κείμενο που εξασφάλισε κυρίως την υστεροφημία του Μενάνδρου είναι η Μιλίντα Πάνια («Οι ερωτήσεις του Μιλίντα», δηλ. του Μενάνδρου) ένα Βουδιστικό κείμενο γραμμένο σε πάλι Ινδικά το οποίο καταγράφει τον διάλογο του Έλληνα βασιλιά με τον βουδιστή σοφό Ναγκασένα. Σύμφωνα με την παράδοση που μεταφέρει το κείμενο αυτό, ο Μένανδρος ασπάστηκε τον Βουδισμό μετά τη συνάντησή του με τον σοφό, παρέδωσε το βασίλειο στον γιο του και έζησε την υπόλοιπη ζωή του ως Βουδιστής μοναχός, φτάνοντας μάλιστα το επίπεδο τουαρχάτ, δηλαδή την πνευματική γαλήνη που προσεγγίζει τη νιρβάνα. Οι ισχυρισμοί του Βουδιστικού κειμένου φαίνονται υπερβολικοί.<br />
<br />
Βεβαίως, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αμφισβητηθεί ότι ο Μένανδρος (όπως και άλλοι Έλληνες μονάρχες) ήταν ευνοϊκά διακείμενος προς τον βουδισμό, τουλάχιστον για λόγους αμιγώς πολιτικούς. Για ποιο λόγο να μην ευνοήσει ένας μονάρχης τη θρησκευτική / φιλοσοφική διδασκαλία που ευαγγελίζεται κατ’ ουσία την εγκατάλειψη των εγκοσμίων ή έστω την αδιαφορία για αυτά, ιδίως όταν ο βασιλιάς αυτός είναι αλλογενής ως προς τον χώρο κυριαρχίας του και δεν έχει δεσμούς με τον ινδουϊσμό, τον «φυσικό» αντίπαλο του βουδισμού; Δεν αμφισβητείται επίσης ότι ο Βουδισμός γνώρισε διάδοση μεταξύ των Ελλήνων.<br />
<br />
Σύμφωνα λ.χ. με τη Μαχαβάμσα «Το Μεγάλο Χρονικό», ιστορικό ποίημα που γράφηκε στη Σρι Λάνκα, τον 2ο αιώνα π.Χ., επισκέφτηκε το νησί προερχόμενος «από την Αλασάντα (που υποθέτουμε ότι πρόκειται για την Αλεξάνδρεια του Καυκάσου στους Παροπαμισάδες) ο Γιόνα (Έλληνας) σοφός Μαχανταμμαρακχάτα με τριάντα χιλιάδες μοναχούς». Πέραν των υπερβολών του, το κείμενο αποδεικνύει ότι υπήρχαν Έλληνες που ασπάσθηκαν τον Βουδισμό, κάτι που επιβεβαιώνεται και από επιγραφικές μαρτυρίες που αποδεικνύουν ότι ο Μένανδρος υπήρξε προστάτης του Βουδισμού. Αυτό, όμως, δεν αρκεί για να αποδειχθεί ότι εγκατέλειψε τα εγκόσμια ένας μονάρχης που διακρίθηκε στα πεδία των μαχών και ακολούθησε καθ’ όλη τη διάρκεια της βασιλείας του επεκτατική πολιτική.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-j2pdlc3k7hU/WIgzGn-eMKI/AAAAAAAAo40/A1ACVtdxAccpVjnOWGZlxggekSUMc9QYQCLcB/s1600/Museum_f%25C3%25BCr_Indische_Kunst_Dahlem_Berlin_Mai_2006_015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-j2pdlc3k7hU/WIgzGn-eMKI/AAAAAAAAo40/A1ACVtdxAccpVjnOWGZlxggekSUMc9QYQCLcB/s400/Museum_f%25C3%25BCr_Indische_Kunst_Dahlem_Berlin_Mai_2006_015.jpg" width="298" /></a></div>
<br />
Άλλωστε και ο Πλούταρχος κάνει λόγο για το τέλος του Μενάνδρου, δίνοντας φυσικά μια εντελώς διαφορετική εκδοχή, καθώς σύμφωνα με τον Βοιωτό συγγραφέα ο Μένανδρος πέθανε κατά τη διάρκεια εκστρατείας: «Μενάνδρου δέ τινος ἐν Βάκτροις ἐπιεικῶς βασιλεύσαντος εἶτ´ ἀποθανόντος ἐπὶ στρατοπέδου, τὴν μὲν ἄλλην ἐποιήσαντο κηδείαν κατὰ τὸ κοινὸν αἱ πόλεις, περὶ δὲ τῶν λειψάνων αὐτοῦ καταστάντες εἰς ἀγῶνα μόλις συνέβησαν, ὥστε νειμάμενοι μέρος ἴσον τῆς τέφρας ἀπελθεῖν, καὶ γενέσθαι μνημεῖα παρὰ πᾶσι τοῦ ἀνδρός» (Πολιτικά Παραγγέλματα). Πρόκειται για απλές υπερβολές εκ μέρους της βουδιστικής παράδοσης που επιχείρησε να οικειοποιηθεί έναν ηγεμόνα που υπήρξε προστάτης του βουδισμού;<br />
<br />
Ή μήπως για παρανόηση; Ας μας επιτραπεί να ακολουθήσουμε τη δεύτερη εκδοχή. Νομίσματα που έχουν βρεθεί αποδεικνύουν ότι στις αρχές του 10υ αιώνα π.Χ. βασίλεψε στο Παντζάμπ ένας δεύτερος Μένανδρος, ο επονομαζόμενος και Δίκαιος, απόγονος πιθανώς του Μενάνδρου του Σωτήρος. Στα νομίσματα του Μενάνδρου Β' απεικονίζονται πάντα Βουδιστικά σύμβολα, ενώ η επίκληση «Δίκαιος» αποδίδεται στα ινδικά ως «νταρμικάσα», δηλαδή πιστός της Ντάρμα, Βουδιστικής έννοιας την οποία θα μπορούσαμε να αποδώσουμε ελεύθερα ως δρόμο ή μονοπάτι της αλήθειας και της αρετής.<br />
<br />
Αντί να αρνηθούμε την ύπαρξη ενός δεύτερου Μενάνδρου (Ταρν), η οποία έχει αποδειχθεί βάσει των κριτηρίων της νομισματολογίας (Bopearachchi και Senior), ίσως θα έπρεπε να δεχθούμε ότι η Βουδιστική παράδοση αναφέρεται ακριβώς σ’ αυτόν τον αποδεδειγμένα Βουδιστή (ή έστω σαφώς φιλοβουδιστή) μονάρχη και όχι στον κατά πολύ πιο ένδοξο πρόγονό του.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΔΙΑΔΟΧΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ - ΚΑΤΑΤΜΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣΒΟΛΕΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Διαδοχή</span></b><br />
<br />
Διάδοχος του Μενάνδρου ήταν η σύζυγός του Αγαθόκλεια, ως επίτροπος του ανήλικου γιου τους Στράτωνα, ο οποίος με τη σειρά του ανέλαβε την εξουσία αργότερα, όταν ενηλικιώθηκε. Ο Στράτων αποδείχθηκε ανίκανος ηγεμόνας, χάνοντας σημαντικό τμήμα των εδαφών του βασιλείου του, με συνέπεια να εκθρονιστεί από τον νεώτερο αδελφό του, Απολλόδοτο. Ο νέος βασιλιάς κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες και τελικά πέτυχε να επαναπροσαρτήσει το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών που είχε χάσει ο αδελφός του. Ο Απολλόδοτος ο Μέγας Σωτήρ Φιλοπάτωρ, όπως έμεινε γνωστός, ήταν η τελευταία σημαντική προσωπικότητα από τους Έλληνες βασιλείς της κεντρικής Ασίας.<br />
<br />
Μετά τον θάνατό του, το 95 π.Χ., η χώρα εισήλθε σε περίοδο παρακμής. Πολύ πριν πεθάνει, περί το 130 π.Χ., οι Τόχαροι και άλλα νομαδικά φύλα κατέκτησαν οριστικά την ελληνική Βακτρία. Οι απόγονοι του Ευκρατίδη τότε βρήκαν διέξοδο στο Ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας, όπου άρχισαν να αξιώνουν δικαιώματα στον θρόνο. Αυτό ήταν η αιτία μιας σειράς δυναστικών πολέμων μεταξύ των Ευκρατιδών και των απογόνων του Μενάνδρου. Το κράτος, αποδυναμωμένο ακόμα περισσότερο από την εμφύλια διαμάχη, αποτέλεσε εύκολο στόχο για τις γειτονικές φυλές, οι οποίες άρχισαν να πραγματοποιούν επιδρομές στα εδάφη του. Η κατάσταση αυτή διήρκεσε πολλά χρόνια.<br />
<br />
Την ύστατη στιγμή ο Ερμαίος, από την οικογένεια των Ευκρατιδών, νυμφεύθηκε την Καλλιόπη, από τη δυναστεία του Μενάνδρου, σε μια προσπάθεια τερματισμού των εχθροπραξιών και αποκατάστασης της ενότητας της χώρας. Ήταν όμως πολύ αργά. Ο Ερμαίος έμελλε να είναι ο τελευταίος Έλληνας ηγεμόνας της κεντρικής Ασίας. Με τον θάνατό του το 30 π.Χ. και την κατάλυση του βασιλείου του από τους Σάκες, τους Κουσανούς και άλλες νομαδικές φυλές, η Ελληνική παρουσία στην περιοχή τερματίστηκε.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Κατάτμηση του Βασιλείου και Εισβολές </span></b><br />
<br />
Όπως συνήθως συνέβαινε στην Ελληνιστική Βακτριανή και Ινδία μετά τον θάνατο ενός ισχυρού μονάρχη, φαίνεται ότι περίοδος αστάθειας ακολούθησε τον θάνατο του Μενάνδρου. Στη Γκαντάρα λ.χ. εμφανίζεται ένας ανεξάρτητος ηγεμόνας ο Ζώιλος ο Δίκαιος, ο οποίος αργότερα επεκτάθηκε και στους Παροπαμισάδες. Κατά την κρατούσα άποψη (Ταρν, Bopearachchi), διάδοχος του Μενάνδρου ήταν ο γιος του, ο Στράτων (πιθανή περίοδος βασιλείας: 130 - 110 π.Χ.). Επειδή προφανώς ήταν ανήλικος, την αντιβασιλεία μέχρι την ενηλικίωσή του άσκησε η μητέρα του, η Αγαθόκλεια. Κατά τα φαινόμενα, ο Στράτων και η Αγαθόκλεια κατόρθωσαν τελικά να διατηρήσουν υπό την κυριαρχία τους μόνο τα εδάφη του Παντζάμπ.<br />
<br />
Γενικά, από τα τέλη του 2ου αιώνα παρατηρείται κατάτμηση των εδαφών που ήλεγχαν στον Ινδικό χώρο οι Έλληνες. Μια ατελείωτη σειρά από Έλληνες ηγεμόνες και ηγεμονίσκους διεκδίκησε μεγαλύτερο ή μικρότερο τμήμα των εδαφών αυτών: η παράθεση όλων των ονομάτων που περιλαμβάνονται στον κατάλογο αυτό δεν πρόκειται να βοηθήσει ιδιαίτερα τον αναγνώστη στην κατανόηση της ιστορίας της περιόδου. Δεν αποκλείεται κάποιοι από αυτούς τους ηγεμόνες να είχαν συγγένεια με τις δυναστείες που βασίλεψαν στη Βακτριανή (λ.χ. ο Ηλιοκλής Β' ο Δίκαιος, ο οποίος βασίλεψε στη Γκαντάρα και στο δυτικό Παντζάμπ στα τέλη του 2ου αιώνα ή στις αρχές του 1ου, ήταν πιθανώς απόγονος του Ευκρατίδη).<br />
<br />
Από τις αρχές του 1ου αιώνα π.Χ. τα Ελληνικά εδάφη συρρικνώνονται σταδιακά: στο δυτικό τμήμα της κοιλάδας του Ινδού εισβάλλουν οι Πάρθοι, οι οποίοι θα κρατήσουν τα εδάφη αυτά για ορισμένο χρονικό διάστημα. Ινδοί ηγεμόνες ανακτούν τη Μαθούρα και το ανατολικό Παντζάμπ. Από το 80 π.Χ., περίπου, οι Σκύθες (Σάκες) και οι Τοχάριοι περνούν τον Ινδικό Καύκασο και εισβάλλουν στα Ελληνικά εδάφη της Ινδίας. Οι εναπομείναντες Έλληνες ηγεμόνες καθίστανται στις περισσότερες περιπτώσεις υποτελείς τους. Πάντως, ο προχωρημένος βαθμός εξελληνισμού των Τοχάριων βοηθά την ανάπτυξη μάλλον αρμονικών σχέσεων με τους Έλληνες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-WvrWiI6cVh0/WIg1zErk6lI/AAAAAAAAo5A/zCcR8IF4nX0rfshXYiecrk3NS_uaLrkoACLcB/s1600/Foreigners_at_Sanchi_Stupa_I_North_Gateway.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://1.bp.blogspot.com/-WvrWiI6cVh0/WIg1zErk6lI/AAAAAAAAo5A/zCcR8IF4nX0rfshXYiecrk3NS_uaLrkoACLcB/s400/Foreigners_at_Sanchi_Stupa_I_North_Gateway.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κουσάν ηγεμόνας Καδφίσης θεωρούσε ότι ο τελευταίος Έλληνας μονάρχης των Παροπαμισάδων, ο Ερμαίος (περίπου 90 - 70 π.Χ.), καταλεγόταν μεταξύ των προγόνων του. Ο τελευταίος Έλληνας μονάρχης του Ινδικού χώρου πρέπει να ήταν ο Στράτων Β', που βασίλεψε στα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ. ή ίσως και μέχρι το 10 μ.Χ. Όπως είναι λογικό, οι Ελληνικοί πληθυσμοί των περιοχών αυτών πρέπει να αφομοιώθηκαν σταδιακά είτε από τους γηγενείς είτε από τους Ιρανόφωνους νομάδες που εγκαταστάθηκαν στην Ινδία.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΕΛΛΗΝΟΒΟΥΔΙΣΜΟΣ </b></span><br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΕΛΛΗΝΟΒΟΥΔΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΣΤΚΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΑΣΙΑΣ</b></span><br />
<br />
Ο Ελληνοβουδισμός είναι όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την πολιτιστική πρόσμιξη στοιχείων του Ελληνικού πολιτισμού και του Βουδισμού, η οποία ξεκίνησε τον 4ο αιώνα π.Χ. με την έναρξη της Ελληνιστικής περιόδου, και συνεχίστηκε ως τον 5ο αιώνα μ.Χ.. Οι περιοχές από τις οποίες ξεκίνησε περιλαμβάνουν αυτές του σύγχρονου Αφγανιστάν, Πακιστάν και Ινδίας. Ήταν μια πολιτιστική συνέπεια μιας μακράς αλυσίδας γεγονότων, που ξεκίνησε με την εκστρατεία των Μακεδόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα βόρειο-δυτικά της Ινδικής χερσονήσου, συνεχίστηκε με την ίδρυση του Ελληνικού βασιλείου της Βακτριανής (πρώην μέρος της δυναστείας των Σελευκιδών) και την μετεξέλιξη του σε Ινδοελληνικό βασιλείο.<br />
<br />
Επεκτάθηκε με την εγκαθίδρυση της Αυτοκρατορίας του Κουσάν η οποία είχε υιοθετήσει πολλά χαρακτηριστικά του πολιτισμού αυτού (όπως το Ελληνικό αλφάβητο, καλλιτεχνικές τεχνοτροπίες, φιλοσοφικά ρεύματα). Ο Ελληνοβουδισμός επηρέασε την πρώιμη καλλιτεχνική και πνευματική ανάπτυξη του Βουδισμού, και συγκεκριμένα του Μαχαγιάνα Βουδισμού. Ο Βουδισμός επεκτάθηκε στην Κεντρική και Νοτιοανατολική Ασία από τον 1ο αιώνα και διαδόθηκε ως την Κίνα, Κορεατική χερσόνησο, Ιαπωνία, Σιβηρία και Βιετνάμ. Η αλληλεπίδραση μεταξύ του Ελληνικού στοιχείου και του Βουδισμού, ξεκίνησε με τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την κατάκτηση της Περσικής Αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Και τις επιπλέον κατακτήσεις στις περιοχές ανατολικότερα της Κεντρικής Ασίας, στις γεωγραφικές εκτάσεις όπου σήμερα βρίσκονται οι χώρες του Αφγανιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν και Τουρκμενιστάν στα βόρεια, και στα νότια ο Ινδός ποταμός και ανατολικότερα ο Υδάσπης (Τζέλουμ), φτάνοντας ως τον Ύφαση ποταμό (Μπέας και Βιπάσα στα Ινδικά), καθιερώνοντας έτσι μια άμεση επαφή με τους πολιτισμούς της Ινδίας. Ο Αλέξανδρος ίδρυσε αρκετές νέες πόλεις στις κατεκτημένες περιοχές, όπως την Αλεξάνδρεια του Ώξου (Άμου Ντάρια) και Αλεξάνδρεια του Καυκάσου στη Βακτριανή, και οι Έλληνες άποικοι και απόγονοι τους κατόπιν επεκτάθηκαν ακόμη μακρύτερα, στο Πέρασμα του Κιμπέρ, Γανδάρα (Τάξιλα), και την περιοχή του Παντζάμπ.<br />
<br />
Οι περιοχές αυτές αντιστοιχούν σε ένα μοναδικό γεωγραφικό πέρασμα μεταξύ των Ιμαλαΐων και της οροσειράς της Ινδοκούς, από όπου και οι περισσότερες συναλλαγές γίνονταν μεταξύ Ινδίας και Κεντρικής Ασίας, παράγοντας έντονη δραστηριότητα πολιτιστικών και εμπορικών συναλλαγών. Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου το 323 π.Χ. οι Διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου ίδρυσαν τα δικά τους βασίλεια στην Ελλάδα, Ανατολία, Αίγυπτο, Κεντρική Ασία, και Ινδία. Ο στρατηγός Σέλευκος Α' ίδρυσε την Αυτοκρατορία των Σελευκιδών, η οποία επεκτεινόταν ως την Ινδία. Αργότερα, το ανατολικό κομμάτι του βασιλείου των Σελευκιδών αυτοαπεσπάστηκε και δημιουργήθηκε το ανεξάρτητο Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής (250 - 125 π.Χ.).<br />
<br />
Το οποίο και μετεξελίχθηκε αργότερα στο Ινδοελληνικό βασίλειο (180 π.Χ. - 10 μ.Χ.), και συνεχίστηκε με την μερικώς εξελληνισμένη Αυτοκρατορία των Κουσάν (1ος - 3ος αιώνας). Η αλληλεπίδραση των Ελληνικών και Βουδιστικών πολιτισμών καλλιεργήθηκε κατά την πάροδο αρκετών αιώνων, και παρήκμασε τον 5ο αιώνα μ.Χ. με τις εισβολές της Αυτοκρατορίας των Εφθαλιτών και αργότερα εξαλείφθηκε με την επέκταση του Ισλάμ.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΑΟΥΡΥΑ (322 - 183 π.Χ.)</b></span><br />
<br />
Ο Ινδός Αυτοκράτορας Τσαντραγκούπτα, δυναστείας των Μαουρύα, επανέκτησε το 322 π.Χ. τις περιοχές τις βορειοδυτικής Ινδίας οι οποίες είχαν κατακτηθεί από τον Αλέξανδρο. Ωστόσο, διατήρησε τις επαφές του με τους Ελληνο-Ιρανούς γείτονες του της δυναστείας των Σελευκιδών. Ο βασιλιάς Σέλευκος ήρθε σε συμφωνία για τον γάμο της κόρης του με τον Τσαντραγκούπτα ως μέρος της ειρηνευτικής συμφωνίας, και αρκετοί Έλληνες, όπως ο ιστορικός Μεγασθένης, διέμεναν στην βασιλική αυλή των Μαουρύα.<br />
<br />
Ο εγγονός του, ο Ασόκα υιοθέτησε την Βουδιστική πίστη και έγινε ένας μεγάλος προσυλητιστής του Θεραβάδα Βουδισμού κατά τον παραδοσιακό κανόνα του Πάλι Σούτρα, επιμένοντας στη μη χρήση βίας στους ανθρώπους και τα ζώα, και γενικές παραινέσεις για την ρύθμιση της ζωής των απλών ανθρώπων. Σύμφωνα με τα Διατάγματα του Ασόκα, τα οποία είναι σκαλισμένα σε πέτρα, και μερικά από αυτά είναι γραμμένα και στα Ελληνικά, έστειλε Βουδιστές αντιπροσώπους στις περιοχές των Ελλήνων στην Ασία, όσο και σε περιοχές τόσο μακριά ως τη Μεσόγειο θάλασσα. Στα γραπτά αυτά, αναφέρονται ο κάθε ένας από τους ηγέτες του Ελληνικού κόσμου που συνάντησαν την εποχή εκείνη (μέσα 3ου αιώνα π.Χ.):<br />
<br />
Η κατάκτηση με τη Ντάρμα έχει κερδηθεί εδώ, στα σύνορα, καθώς και ακόμη στα εξακόσια γιοχάνα (4.000 μίλια / 6.437 χλμ) μακριά, όπου ο Έλληνας βασιλιάς Αντίοχος (Antiyoga) κυβερνά, και πέρα από τη γη αυτή υπάρχουν οι τέσσερις βασιλιάδες με την ονομασία Πτολεμαίος (Turamaya), Αντίγονος (Antikini), Μάγας (Maka) και Αλέξανδρος (Alikasu(n)dara) που κυβερνούν, με τον ίδιο τρόπο όπου κάνουν στο νότο οι Τσόλα, Πάντια, και ως το Ταμραπάρνι. (Διάταγμα 13). Ο Ασόκα επίσης ισχυρίστηκε πως προσηλύτισε τους Ελληνικούς πληθυσμούς του βασιλείου του στον Βουδισμό:<br />
<br />
Εδώ στη γη του βασιλιά ανάμεσα στους Έλληνες, του Καμπότζιους, τους Ναμπχάκα, τους Ναμπχάπαμκιτ, τους Μπχότζα, τους Πιτνίκα, του Άντχρα και τους Παλίντα, παντού όλοι οι άνθρωποι ακολουθούν τις διδαχές της Ντάρμα του Αγαπημένου των Θεών Έδικτο 13 (S. Dhammika). Επίσης, κάποιοι από τους απεσταλμένους τους Ασόκα, όπως ο Ντχαρμαραξίτα αναφέρεται στις πηγές του Πάλι ως ο ηγέτης των Ελλήνων (Γιόνα / Yona) Βουδιστών μοναχών, ενεργών στον προσηλυτισμό στον Βουδισμό (Μαχαμβάσα XII).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-PLg593ikQN0/WIg3QLeS_cI/AAAAAAAAo5M/XqqISjnjCfkXwgja1lZDB02s59G-6WlcQCLcB/s1600/GandharanAtlas.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="384" src="https://2.bp.blogspot.com/-PLg593ikQN0/WIg3QLeS_cI/AAAAAAAAo5M/XqqISjnjCfkXwgja1lZDB02s59G-6WlcQCLcB/s640/GandharanAtlas.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΙΝΔΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΚΑΙ Ο ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ (180 π.Χ. - 10 μ.Χ.)</b></span><br />
<br />
Το Ελληνοϊνδικό Βασίλειο υπήρξε συνέχεια του Ελληνιστικού βασιλείου της Βακτρίας με πρωτεύουσα την Γανδάρα. Κράτησε από τον 2ο ως το 1ο αιώνα π.Χ.. Ήταν το κέντρο του Ελληνοβουδισμού.<br />
<br />
Οι Ελληνοβάκτριοι κατέκτησαν μέρη της βόρειας Ινδίας από το 180 π.Χ., οπότε και γίνονται πλέον γνωστοί ως Ινδοέλληνες. Έλεγχαν διάφορες περιοχές της βόρειας Ινδίας ως και το 10 μ.Χ. Ο Βουδισμός ευημερούσε υπό την κυριαρχία των Ινδοελλήνων βασιλέων, και οι πολιτιστικές ανταλλαγές με τη Δύση συνεχίστηκαν. Ο Ζαρμανοχηγάς, ήταν ένας μοναχός κατά την παράδοση της Σραμάνα -πιθανώς, αλλά όχι αναγκαία Βουδιστής- ο οποίος, σύμφωνα με τους αρχαίους ιστορικούς όπως ο Στράβωνας, Δίων Κάσσιος, και ο Νικόλαος Δαμασκηνός, αναφέρεται πως ταξίδεψε στην Αντιόχεια και την Αθήνα τον περίοδο όπου ο Αύγουστος κυβερνούσε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Νομίσματα</span></b><br />
<br />
Τα νομίσματα του Ινδοέλληνα βασιλιά Μενάνδρου Α' (βασιλεία από 160 π.Χ. έως 135 π.Χ.), τα οποία έχουν βρεθεί από το Αφγανιστάν έως και την κεντρική Ινδία, έχουν την επιγραφή ''ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ'' σε μια από τις πλευρές τους. Αρκετοί Ινδοέλληνες βασιλείς μετά τον Μένανδρο, όπως ο Στράτων Α' ο Επιφανής, Ηλιοκλής Α', και Μένανδρος Β' αναγράφουν επίσης στα νομίσματα τους τον Ινδικό τίτλο του Μαχαραγιάσα Ντάρμικα (Βασιλιάς της Ντάρμα), στην Ινδική γλώσσα του Πρακρίτ και το Ελληνοινδικό σύστημα γραφής Χαροστί. Σύμφωνα με το χρονικό του Μιλίντα Πάνια, στο τέλος της βασιλείας του ο Μένανδρος Α' -τον οποίο οι Ινδοί προσφωνούσαν Μιλίντα- έγινε ιερό πρόσωπο των Βουδιστών (Αρχάτ, περίπου το εφάμιλλο του Αγίου).<br />
<br />
Κάτι που επίσης αναφέρει και ο Πλούταρχος λέγοντας πως τα κειμήλια του μοιράστηκαν και έγιναν αντικείμενο λατρείας. Το πανταχού παρόν σύμβολο του ελέφαντα στα Ινδοελληνικά νομίσματα μπορεί επίσης να συνδέεται με τον Βουδισμό, μια και όταν οι Ζωροάστρες Πάρθιοι εισέβαλαν στη βόρεια Ινδία τον 1ο αιώνα, υιοθέτησαν μεγάλο μέρος των συμβολισμών των Ελληνικών νομισμάτων, αλλά δεν έκαναν χρήση του ελέφαντα, κάνοντας πιθανό πως η απεικόνιση του δεν σχετίζονταν μόνο με γεωγραφικούς ρόλους.<br />
<br />
Μετά τη βασιλεία του Μενάνδρου Α', αρκετοί Ινδοέλληνες βασιλείς, όπως ο Αμύντας της Βακτρίας, ο Νικίας, ο Πευκόλαος, ο Ερμαίος, ο Ιππόστρατος, και ο Μένανδρος Β', απεικόνιζαν τους ευατούς τους ή τις Ελληνικές Θεότητες τους με το δεξί χέρι να πραγματοποιεί όμοια χειρονομία με αυτή του Βουδιστικού βιτάρκα μούντρα (αντίχειρας και δείκτης ενωμένοι μαζί, με τα υπόλοιπα δάκτυλα εκτεταμένα), χειρονομία η οποία συμβολίζει την μετάδοση των διδαχών του Βούδα.<br />
<b><span style="color: #3d85c6;"><br /></span></b><b><span style="color: #3d85c6;">Πόλεις</span></b><br />
<br />
Σύμφωνα με τον Κλαύδιο Πτολεμαίο, οι Ελληνικές πόλεις ιδρύθηκαν από τους Ελληνοβάκτριους στη βόρεια Ινδία. Ο Μένανδρος εγκατέστησε την πρωτέυουσα του στη Σαγάλα, τη σημερινή Σιαλκότ στο Παντζάμπ, ένα από τα κέντρα της Βουδιστικής κουλτούρας (Μιλίντα Πάνια). Μια μεγάλη Ελληνική πόλη η οποία χτίστηκε από τον Δημήτριο Α' τον Ανίκητο και ξανακτίστηκε από τον Μένανδρο έχει ανασκαφεί κοντά στα Τάξιλα, με τις Βουδιστικές στούπες να βρίσκονται δίπλα δίπλα με Ινδουιστικούς και Ελληνικούς ναούς, κάτι που υποδηλώνει την παρουσία θρησκευτικής ανοχής και πολιτιστικών ανταλλαγών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Επιγραφές</span></b><br />
<br />
Στοιχεία απευθείας ανταλλαγής θρησκευτικών στοιχείων μεταξύ της Ελληνικής και της Βουδιστικής σκέψης διακρίνονται επίσης στο Μιλίντα Πάνια, τη Βουδιστική διατριβή σε Πλατωνική τεχνοτροπία, η οποία περιγράφει τις συζητήσεις μεταξύ του βασιλιά Μένανδρου Α' (Μιλίντα) και του Βουδιστή μοναχού Ναγκασένα.<br />
<br />
Επίσης η Μαχαμβάσα αναφέρει πως κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μενάνδρου, ένας Έλληνας (Γιόνα) Βουδιστής αρχιμοναχός με τον τίτλο του Μαχαντχαρμαραξίτα (στα Ινδικά Μεγάλος Δάσκαλος της Ντάρμα), οδήγησε 30.000 Βουδιστές μοναχούς από την Ελληνική πόλη της Αλεξάνδρειας (πιθανώς την Αλεξάνδρεια του Καυκάσου, περίπου στα 150 χλμ. απόσταση βορείως της Καμπούλ), στην Σρι Λάνκα για το προσκύνημα στη στούπα της περιοχής, κάτι που δείχνει πως ο Βουδισμός ανεπτύχθη ιδιαίτερα στην περιοχή του Μένανδρου και πως οι Έλληνες εκεί είχαν ενεργή ανάμειξη μαζί του.<br />
<br />
Αρκετές βουδιστικές αφιερώσεις από Έλληνες της Ινδίας είναι καταγεγραμμένες, όπως αυτή του Έλληνα μεριδάρχη (κυβερνήτη επαρχίας) Θεόδωρου, ο οποίος περιγράφει σε γραφή Χαροστί πως τέλεσε τη λατρεία των κειμηλίων του Βούδα. Οι επιγραφές βρέθηκαν μέσα σε ένα βάζο που βρισκόταν σε μια στούπα, και χρονολογούνται από τον καιρό της βασιλείας του Μενάνδρου ή ενός από τους διαδόχους του τον 1ο αιώνα π.Χ.: "Θεουδορένα μεριδαρχένα πρατιχαβίδα ίμε σαρίρα σακαμουνίσα βχαγκαβάτο μπάχου-γάνα-στίτιγε": "Ο μεριδάρχης Θεόδωρος τέλεσε την λατρεία των κειμηλίων του άρχοντα Σακιαμούνι, για το καλό του συνόλου των ανθρώπων" (Επιγραφή του Μεριδάρχη Θεόδωρου).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-5KSa1jEaKJQ/WIg3be21YDI/AAAAAAAAo5Q/uAc3a2REmYYa1sNl4yVm6JdY1_2VOOZvACLcB/s1600/AsokaKandahar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-5KSa1jEaKJQ/WIg3be21YDI/AAAAAAAAo5Q/uAc3a2REmYYa1sNl4yVm6JdY1_2VOOZvACLcB/s400/AsokaKandahar.jpg" width="380" /></a></div>
<br />
Η Βουδιστική παράδοση αναγνωρίζει τον Μένανδρο ως ένα από τους μεγάλους ευεργέτες της πίστης, μαζί με τους Ασόκα και Κανίσκα. Έχουν επίσης βρεθεί Βουδιστικά χειρόγραφα γραμμένα σε καλλιγραφικά Ελληνικά, τα οποία υμνούν διάφορους Βούδες και κάνουν αναφορά του Μαχαγιάνα Λοκεσβάρα Βούδα (συγκεκριμένα το πλήρες όνομα αναγράφεται με Ελληνικά γράμματα ως λωγοασφαροραζοβοδδο). Τα χειρόγραφα αυτά έχουν χρονολογηθεί αργότερα από τον 2ο αιώνα μ.Χ. Μερικά στοιχεία του κινήματος Μαχαγιάνα πιθανώς να ξεκίνησαν γύρω στον 1ο αιώνα π.Χ. στην βορειοδυτική Ινδία, κατά τον χρόνο και τόπο των αλληλεπιδράσεων αυτών.<br />
<br />
Οι κύριες σούτρες της Μαχαγιάνα θεωρούνται πως έχουν γραφεί μετά το 100 π.Χ., όταν και αναδείχτηκαν θρησκευτικές διαμάχες ανάμεσα στις τάξεις των Βουδιστών σχετικά με την ανθρώπινη ή ύπερ-ανθρώπινη φύση του Βούδα καθώς και ζητήματα μεταφυσικής ουσιοκρατίας, κάτι που κάνει πιθανή την παρουσία της Ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης και επιρροής.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΣΑΝ (1ος - 3ος ΑΙΩΝΑΣ)</b></span><br />
<br />
Οι Κουσανίτες, ήταν μια από τις πέντε φυλές της συνομοσπονδίας των Ινδοευρωπαίων Γουεζί (Τόχαρων) της Κίνας. Εγκαταστάθηκαν στη Βακτριανή από το 125 π.Χ. εκτοπίζοντας το Ελληνοβακτριανό βασίλειο, και ξεκίνησαν εισβολές στη βόρεια Ινδία το 1 μ.Χ.. Μέχρι τότε, βρισκόταν ήδη σε επαφή με τον Ελληνικό πολιτισμό και το Ινδοευρωπαϊκό βασίλειο για πάνω από ένα αιώνα. Χρησιμοποιούσαν την Ελληνική γραφή για τη γλώσσα τους, όπως φαίνεται από τα νομίσματα τους τα οποία έχουν υιοθετήσει το Ελληνικό αλφάβητο.<br />
<br />
Η απορρόφηση της Ελληνικής ιστορικής και μυθολογικής κουλτούρας μπορεί να διακριθεί σε γλυπτά των Κουσανιτών τα οποία αναπαριστούν Διονυσιακές σκηνές ή ακόμα και την ιστορία του Δούρειου Ίππου και είναι πιθανό πως οι Ελληνικές κοινότητες συνέχισαν υπό την κυριαρχία των Κουσανιτών. Ο βασιλιάς των Κουσανιτών ο Κανίσκα, ο οποίος τιμούσε τον Ζωροαστρισμό, Ελληνικές και Βραχμανικές θεότητες, καθώς και τον Βούδα, και ήταν διάσημος για την πολιτιστική ανάμειξη των θρησκειών, οργάνωσε την τέταρτη Βουδιστική σύνοδο το 100 μ.Χ. στο Κασμίρ για την σύνταξη και αναθεώρηση των Βουδιστικών κανόνων.<br />
<br />
Μερικά από τα νομίσματα του Κανίσκα έχουν τις αρχαιότερες γνωστές αναπαραστάσεις του Βούδα σε νόμισμα (περίπου το 120 π.Χ.), σε Ελληνιστική τεχνοτροπία και με την λέξη ΒΟΔΔΟ (Βούδα) αναγεγραμμένη. Ο Κανίσκα επίσης πήρε τα αρχικά Μαχαγιάνα Βουδιστικά κείμενα και τα μετέφρασε από τις διάφορες τοπικές γλώσσες, στην λόγια γλώσσα των Σανσκριτικών, κάτι το οποίο ήταν ένα καθοριστικό σημείο στην ιστορία των Κανόνων του Βουδισμού. Το κιβώτιο του Κανίσκα, είναι εύρημα το οποίο χρονολογείται κατά το πρώτο έτος της βασιλείας του Κανίσκα το 127 μ.Χ., και εμφανίζεται να είναι υπογεγραμμένο από ένα Έλληνα καλλιτέχνη με το όνομα Αγησίλαος.<br />
<br />
Ο οποίος επέβλεψε τις εργασίες στις στούπα του Κανίσκα, επιβεβαιώνοντας έτσι την άμεση συσχέτιση των Ελλήνων της Κεντρικής Ασίας με τις Βουδιστικές ενασχολήσεις ακόμα και σε αυτή την ύστερη ημερομηνία. Αυτή η νέα μίξη και μορφή του Βουδισμού, επεκτάθηκε πλήρως στην Ανατολική Ασία μετά από αυτά τα γεγονότα. Ο Κουσανίτης μοναχός Λοκαξέμα, επισκεύθηκε την Κινεζική αυλή της δυναστείας των Χαν το 178 μ.Χ., και εργάστηκε εκεί για δέκα έτη κάνοντας την πρώτη γνωστή μετάφραση των κειμένων του Μαχαγιάνα Βουδισμού στα Κινεζικά. Η νέα θρησκεία, αργότερα διαδόθηκε στην Κορέα και την Ιαπωνία, και η ίδια είναι η πηγή του Ζεν.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ </b></span><br />
<br />
Σε πολλά έργα της Ελληνοβουδιστικής τέχνης υπάρχει μίξη Ελληνικών και Βουδιστικών στοιχείων, κυρίως σε περιοχές όπως η Γανδάρα. Το θεματικό περιεχόμενο των δημιουργιών είναι καθαρά Βουδιστικό, με την τεχνοτροπία να παρουσιάζει Ελληνική επιρροή.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Ανθρωπομορφική Αναπαράσταση του Βούδα</span></b><br />
<br />
Αν και δεν έχει οριστικοποιηθεί ως άποψη, οι πρώτες ανθρωπομορφικές αναπαραστάσεις του ίδιου του Βούδα θεωρείται πιθανό πως είναι αποτέλεσμα της Ελληνοβουδιστικής αλληλεπίδρασης. Πριν από αυτή την καινοτομία, η Βουδιστική τέχνη ήταν ανεικονική, ο Βούδας δηλαδή αναπαριστώνταν μόνο μέσω των συμβόλων του (έναν άδειο θρόνο, το δέντρο Μπόντι, τις πατημασιές του Βούδα, τον τροχό της Ντάρμα). Αυτή η διστακτικότητα ως προς την απεικόνιση του Βούδα, και η εξειδικευμένη ανάπτυξη των ανεικονικών συμβόλων ώστε να αποφεύγεται η απεικόνιση του (ακόμα και σε σκηνές αφήγησης όπου χρησιμοποιούνταν άλλες ανθρώπινες μορφές), φαίνεται να συνδέεται με ένα από τα αποφθέγματα του Βούδα, ο οποίος αποθάρρυνε αναπαραστάσεις του εαυτού μια και θα πέθαινε και το σώμα του θα οδηγούνταν σε αποσύνθεση.<br />
<br />
Οι Έλληνες λόγω του εξερευνητικού χαρακτήρα του πολιτισμού τους, δεν ένιωθαν δεσμευμένοι από τέτοιους περιορισμούς, και πιθανώς είναι αυτοί οι πρώτοι οι οποίοι τόλμησαν μια γλυπτική αναπαράσταση του Βούδα. Σε πολλά μέρη του αρχαίου κόσμου, οι Έλληνες προχώρησαν σε πρόσμιξη των χαρακτηριστικών των τοπικών Θεοτήτων με τις δικές τους: Ευρέως γνωστό παράδειγμα είναι αυτό του Θεού Σέραπη, ο οποίος εισήχθηκε από τον Πτολεμαίο Α' στην Αίγυπτο, και συνδύαζε πτυχές των Ελληνικών και Αιγυπτιακών θεοτήτων.<br />
<br />
Στην Ινδία επίσης, οι Έλληνες δημιούργησαν μια μόνο Θεότητα συνδέοντας την ταυτότητα ενός Έλληνα Θεού - Βασιλιά (τον Απόλλωνα, ή πιθανώς τον ιδρυτή του Ινδοελληνικού βασιλείου, Δημήτριο τον Ανίκητο, ο οποίος είχε αποθεωθεί), με τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά του Βούδα. Πολλά από τα στιλιστικά στοιχεία στις αναπαραστάσεις του Βούδα δείχνουν την Ελληνική επιρροή, όπως η Ελληνορωμαϊκή τήβεννος ή ιμάτιο που καλύπτει και τους δύο ώμους, η όρθια στάση με τον όγκο του σώματος να στηρίζεται κυρίως στο ένα πόδι το οποίο είναι ελαφρώς προτεταμένο, τα Μεσογειακά κατσαρά μαλλιά και το χτένισμα με φιόγκο των μαλλιών στην κορυφή της κεφαλής, προέρχονται από την τεχνοτροπία του Απόλλωνα του Μπελβεντέρε (330 π.Χ.).<br />
<br />
Καθώς και η μετρημένη ποιότητα των προσώπων, τα οποία είναι κατασκευασμένα με ισχυρό καλλιτεχνικό ρεαλισμό (Αρχαιοελληνική μνημειακή γλυπτική). Ένας μεγάλος αριθμός γλυπτών τα οποία συνδυάζουν Βουδιστική και καθαρά Ελληνιστική τεχνοτροπία και εικονογραφία, ανακαλύφθηκαν στην Χάντα της Γανδάρας. Οι Έλληνες καλλιτέχνες είναι το πιο πιθανό πως είναι οι δημιουργοί αυτών των πρώιμων αναπαραστάσεων του Βούδα, κυρίως αυτά των αγαλμάτων σε όρθια στάση, τα οποία παρουσιάζουν μια ρεαλιστική μεταχείριση της δίπλωσης των ιματίων και διαχείριση του συνολικού όγκου παρόμοια με τις καλύτερες Ελληνικές δημιουργίες, και τα οποία ανήκουν στην Κλασική και Ελληνιστική Ελλάδα, δεν αποτελούν Αρχαΐζουσα Ελληνική τέχνη που μεταδόθηκε μέσω της Περσίας, ούτε και είναι Ρωμαϊκά.<br />
<br />
Η Ελληνική στιλιστική επιρροή στην αναπαράσταση του Βούδα, μέσω του ιδεαλιστικού ρεαλισμού της, επίσης έκανε την δημοτικότητα και κατανόηση του Βούδα πιο προσιτή προς όλους ως προς την αναπαράσταση του αποτελέσματος που έχει κάποιος όταν φθάσει στην κατάσταση της απόλυτης επιφώτησης και νιρβάνα που περιγράφει ο Βουδισμός:<br />
<br />
"Ένα από τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά της σχολής τέχνης της Γανδάρας που εμφανίστηκε στην βορειοανατολική Ινδία, είναι ότι έχει ξεκάθαρα επηρεαστεί από τον νατουραλισμό της κλασικής Ελληνικής τεχνοτροπίας. Έτσι, ενώ αυτές οι απεικονίσεις εξακολουθούν να μεταφέρουν την εσωτερική γαλήνη που έρχεται με την εφαρμογή των διδαχών του Βούδα, μας δίνουν επίσης και μια εικόνα των ανθρώπων της εποχής, οι οποίοι περπατούσαν, μιλούσαν, και κοιμόντουσαν, με τον ίδιο τρόπο που κάνουμε και εμείς. Νιώθω πως αυτό είναι πολύ σημαντικό. Οι αναπαραστάσεις αυτές εμπνέουν γιατί δεν δείχνουν μόνο τον σκοπό, αλλά και την αίσθηση του τι μπορεί να καταφέρει ο κάθε άνθρωπος αρκεί να προσπαθήσει" (Δαλάι Λάμα ο 14ος).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-BjN4-GWmL6A/WIJx3aB096I/AAAAAAAAozs/RG5t5JEBdq81vKlJ8czRr3BvTrgC0yu2wCLcB/s1600/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="308" src="https://2.bp.blogspot.com/-BjN4-GWmL6A/WIJx3aB096I/AAAAAAAAozs/RG5t5JEBdq81vKlJ8czRr3BvTrgC0yu2wCLcB/s400/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Κατά τους επόμενους αιώνες, αυτή η ανθρωπομορφική αναπαράσταση του Βούδα καθόρισε τον κανόνα της Βουδιστικής τέχνης, αλλά βαθμιαία εξελίχθηκε με την συμπερίληψη περισσότερων Ινδικών και Ασιατικών στοιχείων.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ένα Εξελληνισμένο Βουδιστικό Πάνθεον</span></b><br />
<br />
Πολλές άλλες Βουδιστικές Θεότητες έχουν πιθανώς επηρεαστεί από τις αρχαιοελληνικές Θεότητες. Για παράδειγμα, ο Ηρακλής με τη λεοντοκεφαλή (ο προστάτης Θεός του Δημήτριου του Ανίκητου) χρησιμοποιήθηκε ως καλλιτεχνική απεικόνιση του Βατζραπάνι, του προστάτη του Βούδα. Πέρα από τον Βαϊζραπάνι, η Ελληνική επιρροή εμφανίζεται επίσης σε αρκετούς άλλους Θεούς του πάνθεον του Μαχαγιάνα, όπως τον Ιαπωνικό θεό Φουτζίν (Fūjin) ο οποίος είναι εμπνευσμένος από τον Ελληνικό Βορέα, ή την μητέρα Θεά Χαρίτη η οποία εμπνέεται από την Τύχη. Αργότερα, αναπαραστάσεις όπως αυτές των ημιανθρώπινων πλασμάτων όπως οι Κένταυροι και οι Τρίτωνες, οι οποίοι είναι μέρος της Ελληνιστικής τέχνης, εισήχθησαν από τους Έλληνες και Ρωμαίους καλλιτέχνες στην αυλή των ηγεμόνων του Κουσάν.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ </b></span><br />
<br />
Η στενή σχέση μεταξύ Ελλήνων της Κεντρικής Ασίας και του Βουδισμού οδήγησε και σε φιλοσοφικές ανταλλαγές. Πολλές από τις πρώιμες θεωρίες του Μαχαγιάνα Βουδισμού συσχετίζονται με την Ελληνική φιλοσοφική σχολή της σκέψης. Ο Μαχαγιάνα Βουδισμός έχει περιγραφεί ως η μορφή του Βουδισμού η οποία -ανεξάρτητα από την μετέπειτα Ινδουιστική επιρροή- φαίνεται πως ξεκίνησε από τις Ελληνοβουδιστικές κοινότητες της Ινδίας, μέσα από μια σύνθεση της Ελληνικής Δημοκρίτειας - σοφιστικής - σκεπτικιστικής παράδοσης με τα στοιχειώδη και μη σχηματοποιημένα εμπειρικά και σκεπτικιστικά στοιχεία τα οποία υπήρχαν ήδη στον πρώιμο Βουδισμό.<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Στην Πραγναπαραμίτα, η απόρριψη της πραγματικότητας των τεκταινομένων της καθημερινότητας ως άδειων, ψευδών, και εφήμερων, μπορεί να βρεθεί επίσης στην Ελληνική σχολή του Πυρρωνισμού.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η αντίληψη της υπέρτατης πραγματικότητας, ήταν για τους Κυνικούς, καθώς και για τους Μαντιαμίκα και τους μετέπειτα Ζεν δασκάλους, προσιτή μόνο μέσα από μια μη νοητή και μη προφορική προσέγγιση (με τον Ελληνικό όρο της Φρόνησης).</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η νοητική κατάσταση της γαλήνιας και ήρεμης αντιμετώπισης των γεγονότων, ήταν επίσης χαρακτηριστικό των Κυνικών και των Στωικών, οι οποίοι ονόμαζαν την κατάσταση αυτή Απάθεια, με την έννοια της έλλειψης πάθους.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η διαλεκτική του Ναγκαριούνα μπορεί να παραλληλιστεί με την Ελληνική διαλεκτική παράδοση.</li>
</ul>
<br />
Υπάρχουν πολυάριθμα παραδείγματα φιλοσοφικής σύμπλευσης μεταξύ της Ελληνικής φιλοσοφίας των Κυνικών, και αρκετούς αιώνες αργότερα της Βουδιστικής φιλοσοφίας του Μαντιαμίκα και Ζεν. Οι Κυνικοί αρνούνταν την σημασία των ανθρώπινων συμβάσεων, συνηθειών και γνωμών -τις οποίες περιέγραφαν ως τύφο, μια μεταφορά για ψευδαίσθηση και σφάλμα-, συμπεριλαμβανομένων των προφορικών εκφράσεων, προς χάριν της ωμής εμπειρίας της πραγματικότητας. Τόνιζαν την ανάγκη της ανεξαρτησίας από τα εξωτερικά αγαθά ώστε να είναι δυνατό να αποκτηθεί ευτυχία. Παρομοίως, η Πραγναπαραμίτα, το σύνολο των διδαχών πριν τη Μαντιαμίκα, εξηγεί πως όλα τα πράγματα είναι σαν αφρός, ή φούσκες, άδεια, ψευδή, και πρόσκαιρα, και πως μόνο η αγνόηση όλων των πιθανών απόψεων μπορεί να οδηγήσει στη διαφώτιση.<br />
<br />
Οι Κυνικοί υποστήριζαν πως για να ξεφύγει κάποιος αυτό τον κόσμο της ψευδαίσθησης, χρειάζεται πειθαρχία και αγώνας -τις οποίες όριζαν ως άσκησις και μάχη- της φιλοσοφίας, την υιοθέτηση πρακτικών αυτάρκειας, και ένα τρόπο ζωής στο παράδειγμα του Διογένη, ο οποίος όπως και οι Βουδιστές μοναχοί, αποκύρρητε τα επίγεια αγαθά. Αυτές οι αρχές, σε συνδυασμό με την ιδέα της φιλανθρωπίας -της οποίας ο Κράτης, μαθητής του Διογένη, ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής-, μοιάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό με αυτές της Βουδιστικής Πράγνα (σοφίας) και Καρούνα (συμπόνια).<br />
<br />
Μια δημοφιλής μορφή της Ελληνοβουδιστικής τέχνης, ο μελλοντικός Βούδας Μαϊτρέγια, συχνά συνδέεται με την Ιρανική θεότητα του Ζοροαστρισμού τον Γιαζάτα Μίθρα, ο οποίος ήταν δημοφιλής και λατρεύονταν στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο ως Μίθρας.<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><br /></b></span><span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΠΑΦΕΣ ΜΕ ΚΙΝΑ ΚΑΙ ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗ </b></span><br />
<br />
Οι Βουδιστές μοναχοί από την περιοχή της Γανδάρας, η οποία ήταν το επίκεντρο του Ελληνοβουδισμού, έπαιξαν ένα κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη και μετάδοση των Βουδιστικών ιδεών προς την κατεύθυνση της βόρειας και ανατολικής Ασίας. Υπήρχαν ήδη εμπορικές σχέσεις ανάμεσα στη Κίνα και τους Νταγιουάν -Μεγάλοι Ίωνες-, ένα κομμάτι του παλαιού Ελληνικού βασιλείου της Βακτριανής το οποίο είχε αποκοπεί και απομονωθεί μετά την κάθοδο των Τόχαρων, και συνέχισε να ευημερεί κρατώντας τον Ελληνιστικό του χαρακτήρα, και έτσι υπήρχαν οι πρώτες βάσεις για την περαιτέρω ανάπτυξη των επαφών.<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο Μποντιντάρμα, ιδρυτής του Τσαν Βουδισμού από τον οποίο προέρχεται το Ζεν, και ο θρυλικός ιδρυτής της φυσικής εξάσκησης των μοναχών Σαολίν που οδήγησε στην δημιουργία της πολεμικής τέχνης Σαολίν Κούνγκ-Φού, περιγράφεται ως ένας Βάκτριος Βουδιστής μοναχός της Κεντρικής Ασίας στις πρώτες αναφορές που υπάρχουν γι'αυτόν από Κινεζικές πηγές (Γιάν Ξουάν-Ζι, 547 μ.Χ.). Το σύνολο της Βουδιστικής τέχνης, απεικονίζει τον Μποντιντάρμα ως κακοδιάθετο, υπερτριχοφυή και με καυκάσια χαρακτηριστικά βάρβαρο. Αναφέρεται ως ο Γαλανομάτης Βάρβαρος (碧眼胡:Bìyǎn hú) στα Κινεζικά κείμενα των Τσαν.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο Μαχανταρμαραξίτα (τίτλος που σημαίνει Μεγάλος Δάσκαλος της Ντάρμα), ήταν ένας Έλληνας (Γιονά) Βουδιστής αρχιμοναχός, ο οποίος οδήγησε 30.000 Βουδιστές μοναχούς από την Ελληνική πόλη της Αλασάντρας (Αλεξάνδρεια του Καυκάσου, 150 χλμ βορείως της Καμπούλ), στην Σρι Λάνκα για το λατρευτικό προσκύνημα της Μεγάλης Στούπας του Ανουρανταπούρα, κατά την διάρκεια της βασιλείας του Μενάνδρου Α' (165 - 135 π.Χ.) του Ελληνικού βασιλείου της Βακτριανής, ο οποίος αναφέρεται ως Μιλίντα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο Νταμαραξίτα (σημαίνει υπό την προστασία του Ντάρμα), ήταν ένας από τους ιεραπόστολους που στάλθηκαν από τον αυτοκράτορα των Μαουρύα, τον Ασόκα, για την διάδοση της Βουδιστικής θρησκείας, και περιγράφεται ως Έλληνας (Γιονά) στο θρησκευτικό βιβλίο της Μαχαμβάσα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο Μένανδρος Α', ή Μιλίντα στα Ινδικά Πάλι, ήταν ένας από τους βασιλείς του Ινδοελληνικού βασιλείου του οποίου οι διάλογοι με τον μοναχό Ναγκασένα αποτελούν την Βουδιστική διατριβή γνωστής ως Μιλίντα Πάνια. Ο Ναγκασένα, ο οποίος είναι γνωστός για την στροφή του Μένανδρου από τον αρχαιοελληνικό πολυθεϊσμό στο Βουδισμό, ήταν ο ίδιος μαθητής του Έλληνα βουδιστή μοναχού Νταμαραξίτα. Ο Μένανδρος έφτασε στην επιφώτηση ως σοφός με την καθοδήγηση του Ναγκασένα και θεωρείται ως ένας μεγάλος προστάτης του Βουδισμού.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι μοναχοί του Κουσάν, όπως ο Λοκαξέμα (178 μ.Χ.), ταξίδεψαν στην Κινεζική πόλη του Λογιάνγκ, και έγιναν οι πρώτοι μεταφραστές των Μαχαγιάνα Βουδιστικών γραφών στα Κινέζικα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Δυο αδερφοί από την Γανδάρα, ο Ασάνγκα και ο Βασουμπάντου (4ος αιώνας μ.Χ.), δημιούργησαν την σχολή Γιογκακάρα (Μόνο νούς) του Μαχαγιάνα Βουδισμού, η οποία μέσω ενός από τα κύρια συγγράματα της, την Λανκαβατάρα Σούτρα, αποτέλεσε ένα θεμελιώδες στοιχείο της Μαχαγιάνα, και συγκεκριμένα της Ζεν, φιλοσοφίας.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Το 485 μ.Χ., σύμφωνα με τις Κινέζικες πηγές του Λιάνγκ Σού, "πέντε μοναχοί από την Γανδάρα ταξίδεψαν μέσω πλοίου στη χώρα του Φουσάνγκ ανατολικά της Κίνας (πιθανώς στην Ιαπωνία), όπου και διέδωσαν τον Βουδισμό''. (Κινεζικά: "扶桑在大漢國東二萬餘里,地在中國之東(...)其俗舊無佛法,宋大明二年,罽賓國嘗有比丘五人游行至其國,流通佛法,經像,教令出家,風 俗遂改''. Λιάνγκ Σού, ιστορικός του 7ου αιώνα μ.Χ.).</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-SRyEAJnceeo/WIJ6OkV8ArI/AAAAAAAAoz8/lJnF_0wkvc06tsBhxU7oUSDiT__HQFIYgCLcB/s1600/MaraAssault.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-SRyEAJnceeo/WIJ6OkV8ArI/AAAAAAAAoz8/lJnF_0wkvc06tsBhxU7oUSDiT__HQFIYgCLcB/s400/MaraAssault.jpg" width="270" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΠΑΦΕΣ ΜΕ ΤΗ ΔΥΣΗ </b></span><br />
<br />
Η έντονη εμπορική δραστηριότητα του 1ου αιώνα π.Χ. του Ελληνορωμαϊκού κόσμου, και ιδιαίτερα ο παροξυσμός των Ρωμαίων σχετικά με τη χρήση μεταξιού και η έντονη ζήτηση τους για αυτό, αποτυπώνεται από τα διατάγματα της Ρωμαϊκής συγκλήτου ως προς την απαγόρευση του φορέματος υφασμάτινων ρούχων, με βάση οικονομικούς και ηθικούς λόγους. Αυτό επιβεβαιώνεται από τουλάχιστον τρεις σημαντικούς ιστορικούς:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Στράβωνα (64 / 63 π.Χ. - 24 μ.Χ,).</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Σένεκα τον Νεότερο (3 π.Χ. - 65 μ.Χ.).</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Πλίνιο τον Πρεσβύτερο (23 μ.Χ. - 79 μ.Χ.).</li>
</ul>
<br />
Ο Στράβωνας καθώς και ο Πλούταρχος εξιστόρησαν επίσης και την βασιλεία του Μένανδρου, επιβεβαιώνοντας έτσι πως οι πληροφορίες κυκλοφορούσαν μεταξύ Δύσης και Ανατολής στον Ελληνιστικό κόσμο. Ο Ζαρμανοχηγάς, ήταν μοναχός της Σραμανικής παράδοσης -πιθανώς αλλά όχι απαραίτητα Βουδιστής-, σύμφωνα με τους αρχαίους ιστορικούς όπως ο Στράβωνας, Δίων Κάσσιος, και ο Νικόλαος της Δαμασκού, ταξίδεψε στην Αντιόχεια και την Αθήνα την περίοδο όπου ο Αύγουστος κυβερνούσε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και αργότερα κατευθύνθηκε στην Αθήνα όπου και έδωσε τέρμα στη ζωή του καίγοντας τον εαυτό του κατά τα πρότυπα της παράδοσης του.<br />
<br />
Η ιστορία του και ο τάφος του στην Αθήνα ήταν καλά γνωστές μέχρι και ένα αιώνα αργότερα ως ο Τάφος του Ινδού (δεν σχετίζεται με τον Τάφο του Ινδού ως το κλειστό γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στην Αθήνα το οποίο και έχει διαφορετική ιστορία). Ο Πλούταρχος στην εξιστόρηση του Μέγα Αλέξανδρου, αναφέρει την αυτοπυρπόληση του Καλανού της Ινδίας την οποία παρατήρησε ο στρατός του Αλέξανδρου και αναφέρει πως και Ινδός που έφτασε στην Αθήνα ακολούθησε την ίδια ακριβώς πρακτική. Έναν αιώνα αργότερα, ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας (πέθανε το 215 μ.Χ.) στο έργο του Στρωματείς αναφέρει πως:<br />
<br />
''Οι Ινδοί γυμνοσοφιστές και οι υπόλοιποι φιλόσοφοι των βαρβάρων, διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, μερικοί αποκαλούνται Σαρμάνες, και οι άλλοι Βραχμάνες. Και στους Σαρμάνες υπάρχουν αυτοί που λέγονται Υλόβιοι και δεν κατοικούν στις πόλεις, ούτε έχουν σκεπή πάνω από το κεφάλι τους, αλλά ντύνονται με αποκόμματα των φλοιών των δέντρων, τρέφονται με καρπούς, και πίνουν νερό χρησιμοποιώντας τα χέρια τους. Όπως με τους Εγκρατίτες του σήμερα, δεν γνωρίζουν τι είναι γάμος και δε τους ενδιαφέρει η απόκτηση παιδιών. Μερικοί, επίσης Ινδοί, ακολουθούν τις διδαχές του Βούττα Βούδα, στον οποίο λόγω της υπέρτατης ιερότητας του, αποδίδουν Θεϊκές τιμές''.<br />
<br />
Η προχριστιανική μοναστική κοινότητα των Ιουδαίων Θεραπευτών της Αλεξάνδρειας (Θεραπευταί) πιθανώς να αποτελεί και παραφθορά της ονομασίας μιας μορφής του Βουδισμού τη Θεραβάδα, σύμφωνα με τον Φίλωνα της Αλεξάνδρειας ο οποίος ήταν αβέβαιος για την ετυμολογία και για το αν υπήρξε σύγχυση με τη λέξη θεραπευτής, μια και οι αρχές του κινήματος φαίνονται να προέρχονται απευθείας από τον Βουδιστικό ασκητισμό. Είναι επίσης πιθανό να είναι απόγονοι των απεσταλμένων του Ασόκα στη Δύση. Ο φιλόσοφος Ηγησίας ο Πεισιθάνατος της Κυρήνης, όπου εξουσίαζε ο Μάγας της Κυρήνης, θεωρείται πως είχε επηρεαστεί από τις διδαχές των Βουδιστών απεσταλμένων του Ασόκα.<br />
<br />
Έχουν επίσης ανακαλυφθεί επιτύμβιες στήλες στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου οι οποίες χρονολογούνται στην Πτολεμαϊκή περίοδο, και είναι διακοσμημένες με απεικονίσεις του τροχού της Ντάρμα, το οποίο αποτελεί Βουδιστικό σύμβολο, πιθανώς όμως να υπάρχει και σύγχυση με τον οκτάφυλλο Μακεδονικό ρόδακα ο οποίος έχει σχετικά παρόμοιο σχήμα. Σε επίπεδο θρησκειών, τα φιλοσοφικά συστήματα του Βουδισμού και του Χριστιανισμού έχουν εξελιχθεί με πολύ διαφορετικούς τρόπους.<br />
<br />
Ωστόσο οι θεμελιώδεις αρχές του σεβασμού προς τη ζωή, σεβασμό για τους αδυνάτους, απόρριψη της βίας, συγχώρεση των αμαρτωλών, και ανοχή, είναι χαρακτηριστικά και των δύο, και αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να υπήρξε αλληλοεπηρεασμός κατά τα πρώιμα χρόνια, και ιδίως στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.<br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΕΛΛΗΝΟΒΟΥΔΙΣΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ </span></b><br />
<br />
Η Ελληνοβουδιστική τέχνη είναι η καλλιτεχνική έκφραση του Ελληνοβουδισμού, που είναι ουσιαστικά πολιτισμικός συγκρητισμός ανάμεσα στην κλασική Ελληνική κουλτούρα και τον βουδισμό, ο οποίος αναπτύχθηκε σε μια περίοδο μεγαλύτερη της χιλιετίας στην Κεντρική Ασία, ανάμεσα στις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου στον 4ο αιώνα ΠΚΕ, και στις Ισλαμικές κατακτήσεις του 7ου αιώνα. Η Ελληνοβουδιστική τέχνη χαρακτηρίζεται από τον ισχυρό ιδεαλιστικό ρεαλισμό της Ελληνιστικής τέχνης και τις πρώτες αναπαραστάσεις του Βούδα με ανθρώπινη μορφή, πράγμα που βοήθησε στον ορισμό του καλλιτεχνικού (και ειδικότερα του γλυπτικού) κανόνα για τη Βουδιστική τέχνη διαμέσου της ασιατικής ηπείρου έως σήμερα.<br />
<br />
Αποτελεί επίσης ένα ισχυρό παράδειγμα πολιτισμικού συγκρητισμού ανάμεσα στις ανατολικές και δυτικές παραδόσεις. Η καταγωγή της ελληνοβουδιστικής τέχνης θα πρέπει να αναζητηθεί στο Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής (250 ΠΚΕ - 130 ΠΚΕ), που βρίσκονταν στο σημερινό Αφγανιστάν, από το οποίο δημιουργήθηκε το μετέπειτα Ινδοελληνικό βασίλειο (180 ΠΚΕ -10 ΠΚΕ). Υπό την κυριαρχία των Ινδοελληνικών βασιλέων και μετέπειτα της Αυτοκρατορίας των Κουσάν, η αλληλεπίδραση της Ελληνικής και Βουδιστικής κουλτούρας άνθισε στην περιοχή της Γανδάρα, στο σημερινό βόρειο Πακιστάν, πριν εξαπλωθεί περαιτέρω μέσα στην Ινδία, επηρεάζοντας την τέχνη της περιοχής Μαθούρα του Ουτάρ Πραντές, και στη συνέχεια την Χίντου τέχνη της Αυτοκρατορίας Γκούπτα, η οποία επρόκειτο να επεκταθεί στην υπόλοιπη νοτιοανατολική Ασία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-3cvARGu4DeU/WIg5ObQDGFI/AAAAAAAAo5c/Y3unYw1CmMQ4fg7t0QYa4n6xnbkL9fbwgCLcB/s1600/Heracles-Shukongoshin.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="148" src="https://4.bp.blogspot.com/-3cvARGu4DeU/WIg5ObQDGFI/AAAAAAAAo5c/Y3unYw1CmMQ4fg7t0QYa4n6xnbkL9fbwgCLcB/s400/Heracles-Shukongoshin.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Η επίδραση της Ελληνοβουδιστικής τέχνης απλώθηκε επίσης βόρεια προς την Κεντρική Ασία, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό την τέχνη του Ταρίμ, και ουσιαστικά τις τέχνες στην Κίνα, την Κορέα και την Ιαπωνία.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Η ΧΡΥΣΗ ΦΑΛΑΓΓΑ ΤΗΣ ΒΑΚΤΡΙΑΣ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΣΤΗ ΒΑΚΤΡΙΑ</b></span><br />
<br />
Βακτρία, ένα όνομα που στους περισσότερους από μας φέρνει στο νου ελάχιστες και συγκεχυμένες μνήμες από την ιστορία των γυμνασιακών χρόνων και συγκεκριμένα από τη δεκάχρονη εκστρατεία του Μεγάλου Αλέξανδρου. Και όμως, σ' αυτή τη θρυλική χώρα ο Ελληνισμός έζησε μια από τις πιο δραματικές και λιγότερο γνωστές περιπέτειές του. Κατά τη διάρκεια των Ελληνιστικών χρόνων, μετά το θάνατο του μεγάλου στρατηλάτη, οι Έλληνες που έμειναν στη Βακτρία και στις γύρω περιοχές κατόρθωσαν να συμβιώσουν αρμονικά και να συγχωνευτούν με τους ιθαγενείς με τρόπο μοναδικό, πραγματοποιώντας έτσι το όραμα του νεαρού κοσμοκράτορα.<br />
<br />
Μια αρχαιολογική ανακάλυψη που έγινε το 1978, αλλά έγινε γνωστή στο πλατύ κοινό πριν λίγα χρόνια, ρίχνει νέο φως στην περίοδο που ακολούθησε την Ελληνική κυριαρχία στη Βακτρία και στην επιρροή που αυτή άσκησε στα πέρατα σχεδόν της τότε γνωστής οικουμένης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο αρχαιολογικός Θησαυρός του Τίλια Τεπέ </span></b><br />
<br />
Ο αρχαιολογικός θησαυρός που ανακαλύφθηκε στο Τίλια Τεπέ είναι συλλογή που περιλαμβάνει περίπου 20.000 χρυσά κτερίσματα και στολίδια που βρέθηκαν σε έξι τάφους (πέντε γυναικών και ενός άνδρα), με εξαιρετικά πλούσια κοσμήματα, που χρονολογείται ανάμεσα στον 1ο αιώνα π.Χ. και στον 1ο αιώνα μ.Χ.. Σύμφωνα με Έλληνες αρχαιολόγους, όπως ο Μανόλης Ανδρόνικος, οι τάφοι αυτοί θεωρήθηκαν ως βασιλικοί και ονομάσθηκαν Βασιλικοί τάφοι στη Βακτριανή. Συνολικά από τις ανασκαφές ανακτήθηκαν αρκετές χιλιάδες κομμάτια από κοσμήματα, κυρίως κατασκευασμένα από υλικά, όπως χρυσός, τιρκουάζ και / ή λάπις λάζουλι.<br />
<br />
Στα ευρήματα περιλαμβάνονται επίσης νομίσματα, περιδέραια με πολύτιμους λίθους, ζώνες, μετάλλια και στέμματα - κορώνες. Έχει ήδη προγραμματιστεί η κατασκευή ενός νέου μουσείου στην πρωτεύουσα του Αφγανιστάν, την Καμπούλ, όπου τελικά ο χρυσός αυτός θησαυρός της Βακτριανής, όπως και άλλα αρχαιολογικά ευρήματα, θα εκτίθενται εκεί μόνιμα. Η βαριά οχυρωμένη πόλη της Γιεμσί Τεπέ (Yemshi-Tepe), μόλις πέντε χιλιόμετρα βορειοανατολικά της σύγχρονης Σιμπεργκχάν στο δρόμο προς Άκτσα, απέχει μόνο μισό χιλιόμετρο από τη Νεκρόπολη της Τιλλιά-Τεπέ.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Χρονολογίες και Ιστορικό Πλαίσιο</span></b><br />
<br />
Η περιοχή του Τίλια Τεπέ θεωρείται ότι ανήκε στους Σάκες (αρχαία Ελληνικά: Σάκαι, Σακάς, Λατινικά: Sacae Αγγλικά Saka, παλαιά Περσικά Sakā, Σανσκριτικά शाक Śāka, παλαιά Κινέζικα Sək), που ήταν Σκύθες της Ασίας, και που πιθανόν αργότερα μετανάστευσαν προς την Ινδία, όπου έγιναν γνωστότεροι ως Ινδο-Σκύθες, Ορισμένοι προτείνουν την φυλή των Γιουέζι (Yuezhi, και εν συνεχεία φυλή των Κουσάν) ή ότι ήταν μέρος της ανατολικής Παρθίας. Αρκετά νομίσματα που ανεβρέθηκαν στις ανασκαφές χρονολογούνται μέχρι και τις αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ., (δεν υπάρχει μεταγενέστερο εύρημα), γεγονός που υποδηλώνει ως πιθανό χρόνο της ταφής τον 1ο αιώνα μ.Χ..<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Η ταφή θα μπορούσε να αντιστοιχεί σε Σκύθες ή Πάρθους ή άλλες φυλές της ευρύτερης περιοχής της Παρθίας ή μπορεί να αντιστοιχεί στην εξαφανισμένη τοπική φυλή και εν συνεχεία και βασιλική δυναστεία των Γιουέζι συγγενική ή ταυτιζόμενη με τη φυλή, που ήταν γνωστή ως Τοχάριοι. Η περίοδος αυτή αντιστοιχεί επίσης στην εποχή μετά τις κατακτήσεις όλων των άλλων ηγεμόνων που ήταν επικεφαλής, δηλαδή «ξίχου» (xihou) ή «πρίγκιπες» στη Δαξία ή Ντα Ξια (αρχαία Ελληνικά Βακτρία ή Βακτριανή, η Ελληνιστική απόδοση της παλαιάς Περσικής Bāxtriš), που ήταν το όνομα που είχε δοθεί στην περιοχή Βακτρία από την Κινεζική Δυναστεία Χαν. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ηγεμόνας της περιοχής ήταν ο Κουζουλού Καδφιζού (γλώσσα Κουσάν Κοζουλου Καδφιζου, επίσης Κοζολα Καδαφες, γλώσσα Πάλι: Kujula Kasasa, αρχαία Κινεζικά 丘就卻, Qiujiuque), που βασίλεψε μεταξύ του 30 - 80 μ.Χ. και ήταν πρίγκιπας της φυλής και δυναστείας των Κουσάν,. Αυτός ένωσε την φυλή των Γιουέζι κατά τη διάρκεια του 1ου αιώνα μ.Χ. και έγινε πρώτος Αυτοκράτορας του Κουσάν. Ο Κουζουλού Καδφιζού διαδέχθηκε στην μεν μία περιοχή, αυτή της φυλής των Κουσάν, έναν από τους πέντε ηγέτες τους, που ήταν ο Ηραίος, στην άλλη περιοχή που ήταν το Ινδοπαρθικό Βασίλειο συνέχισε την εξουσία που πριν κατείχε ο Γονδόφαρις Α' ή Γονδόφαρης. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πρωτεύουσά του ήταν η Αλεξάνδρεια στον Καύκασο ή Αλεξάνδρεια η εν Παροπαμισάδες. Η Αλεξάνδρεια αυτή βέβαια είχε γίνει προγενέστερα πρωτεύουσα του Ελληνοϊνδικού Βασιλείου των Ευκρατιδών, όταν αυτοί εκδιώχθηκαν από τη Βακτριανή από τους Γιουέζι το 140 π.Χ.. Αρκετά αργότερα, με την έναρξη της Ισλαμικής περιόδου στο Αφγανιστάν ή κατά τον Μεσαίωνα, σταδιακά μετονομάσθηκε σε Καπίσα - Μπαγκράμ.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αρχαιολογικά Ευρήματα </span></b><br />
<br />
Το βροχερό φθινόπωρο του 1978 μια ομάδα Αφγανών και Σοβιετικών αρχαιολόγων, σκάβοντας σε ένα ύψωμα, γνωστό ως Τίλια Τεπέ «Χρυσός Λόφος», βρήκε τυχαία τους τάφους οκτώ αρχαίων που είχαν ζήσει εκείνη την άγνωστη περίοδο, περίπου 2.000 χρόνια πριν. Και μαζί με τα οστά τους βρήκαν και έναν ολόκληρο θησαυρό που τους συνόδευε στη μετά θάνατον ζωή: περισσότερα από 20.000 χειροποίητα αντικείμενα, κυρίως από χρυσό και ημιπολύτιμους λίθους. Ένα θησαυρό με τέτοιο καλλιτεχνικό και περιγραφικό πλούτο ώστε απλώς το να μιλήσεις γι' αυτόν σήμαινε ότι ήδη άρχιζες να κατανοείς το μακρινό εκείνο παρελθόν.<br />
<br />
Προτού όμως προλάβουν οι αρχαιολόγοι να κάνουν γύψινα εκμαγεία των αντικειμένων, προτού αυτά μελετηθούν ή επιδειχθούν κάπου, πόλεμος και σύγχυση έπεσαν πάνω στο Αφγανιστάν. Σήμερα η ανεκτίμητη λεία από τον Τίλια Τεπέ βρίσκεται στην Καμπούλ, αλλά είναι άγνωστο σε ποια κατάσταση και οι μελετητές δεν μπορούν να την προσεγγίσουν. Η μικτή Σοβιετο-Αφγανική αποστολή είχε ως στόχο να εξετάσει τις αρχαιότητες που βρίσκονται θαμμένες στη θρυλική Βακτριανή Πεδιάδα, που κάποτε ήταν ένα σημαντικό σταυροδρόμι στο Δρόμο του Μεταξιού. Αυτός άρχιζε από τα εδάφη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τελείωνε στις κινέζικες πόλεις, που τις προστάτευε το Σινικό Τείχος.<br />
<br />
Ο καταυλισμός των αρχαιολόγων ήταν κοντά στο Σεμπεργκάν, ένα μεγάλο χωριό στην άνυδρη πεδιάδα που απλώνεται ανάμεσα στους γυμνούς λοφίσκους στους πρόποδες του Ιντοκούς (του Ινδικού Καύκασου) και στις στέπες του Αμού Νταριά (του Όξου της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου). Το Σεμπεργκάν βρίσκεται στα σύνορα του Αφγανιστάν και είναι βουλιαγμένο στη φτώχεια. Βαμβακοχώραφα τελειώνουν δίπλα στα πλιθόκτιστα σπίτια και έμποροι κάθονται στωικά ανάμεσα σε σωρούς από καρπούζια και μελιτζάνες στο κεντρικό παζάρι. Όταν πέφτει η νύχτα, καθετί είναι ακίνητο. Οι γείτονες κουβεντιάζουν ανάμεσα στα σπίτια μέσα στο σκοτάδι και συμμορίες πεινασμένων σκυλιών τριγυρνούν στους δρόμους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-FpE20v-GseU/WIl9qLCkX9I/AAAAAAAAo5s/LpzYgHGOxZQ76qqoVKEnoVrDcxS1y48bgCLcB/s1600/SCD-Afghanistan-Archaeo-7B9630.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="https://4.bp.blogspot.com/-FpE20v-GseU/WIl9qLCkX9I/AAAAAAAAo5s/LpzYgHGOxZQ76qqoVKEnoVrDcxS1y48bgCLcB/s400/SCD-Afghanistan-Archaeo-7B9630.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Έτσι τουλάχιστον ήταν μέχρι να αρχίσει ο πόλεμος στο Αφγανιστάν. Έμοιαζε με τη Βακτρία, όπως αυτή θα πρέπει να ήταν κατά τη διάρκεια της περιόδου που ακολούθησε την Ελληνιστική. Εννιά χρόνια οι αρχαιολόγοι έσκαβαν στα υψώματα γύρω από το Σεμπεργκάν. Οι ανασκαφές άρχισαν από μια προφανή τοποθεσία που ονομάζεται Γιέμσι Τεπέ, όπου βρίσκονταν τα ερείπια μιας μεγάλης πόλης του 1ου αιώνα μ.Χ. Μέσα στα τείχη οι αρχαιολόγοι βρήκαν μια ακρόπολη που πιθανώς να ήταν το παλάτι του τοπικού ηγεμόνα, ο οποίος έλεγχε μια ομάδα μικρότερων χωριών που σήμερα φαίνονται σαν εξογκώματα στην ηλιοψημένη γη.<br />
<br />
Μια ημέρα ο Ελληνικής καταγωγής Σοβιετικός αρχαιολόγος Βίκτορ Ιβάνοβιτς Σαριγιαννίδης βρήκε σε ένα γειτονικό λόφο το θραύσμα ενός πήλινου σκεύους που έμοιαζε με άλλα που είχε δει σε άλλες ανασκαφές, τα οποία όμως είχαν ηλικία τριών χιλιάδων ετών, ανήκαν δηλαδή στην αρχή της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. Οι ανασκαφές που ακολούθησαν έφεραν στο φως ένα χωριό του τρίτου αιώνα π.Χ. Κάτω όμως από αυτό εμφανίστηκε το περίγραμμα ενός ογκώδους οικοδομήματος με τείχη και πυργίσκους. Μέσα σ' αυτό, ανάμεσα σε μια διπλή σειρά κιόνων, υπήρχε ένας πλιθόκτιστος βωμός σκεπασμένος από στάχτες. Σίγουρα αυτός ήταν ένας ναός για τη λατρεία της φωτιάς, που είχε κτιστεί 3.200 χρόνια πριν.<br />
<br />
Στα τέλη του 1978, ενώ άρχιζε ο εμφύλιος πόλεμος στο Αφγανιστάν και τα σύννεφα που έρχονταν από το Ιντοκούς γίνονταν όλο και πιο σκοτεινά, προμηνύοντας τις μακρές, βαριές βροχές του χειμώνα, ένα ψιλόβροχο έφερε στην επιφάνεια σκουριασμένα κομμάτια σιδερένιων λωρίδων από τις οποίες προεξείχαν καρφιά. Μόλις ο καιρός καθάρισε, ένας εργάτης βρήκε ξαφνικά ένα δίσκο που έλαμπε ανάμεσα σε σβόλους υγρής γης. Σύντομα ένας τάφος αναδύθηκε κάτω από τα εργαλεία των αρχαιολόγων. Το πρώτο που αντίκρυσαν ήταν το κρανίο μιας νεαρής γυναίκας, ηλικίας 25 - 30 χρονών.<br />
<br />
Πιθανόν να ήταν μια πριγκίπισσα γιατί τριγύρω της υπήρχαν στρώματα χρυσών κοσμημάτων και καλλωπιστικών στολιδιών που είχαν καταρρεύσει μαζί με το εξαφανισμένο πλέον ένδυμά της. Οι αρχαιολόγοι έμειναν έκπληκτοι μπροστά στη λαμπρότητα των περίτεχνων αυτών κοσμημάτων.<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Ασημένιο νόμισμα από τη εποχή που ήταν βασιλιάς ο Μιθριδάτης Β' της Παρθίας (βασίλευσε από 124/3 π.Χ. έως 88 π.Χ.) βρέθηκε, κατά την ανασκαφή, στο χέρι της σορού της γυναίκας του Τάφου ΙΙΙ.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Απομίμηση χρυσού νομίσματος που έκοψε ο Γοτάρζης Α' της Παρθίας (Περσικά گودرز يکم) (βασίλεψε από 95 έως 90 π.Χ.) ο οποίος ήταν ο διάδοχος της θέσης που είχε πριν ο Μιθριδάτης Β' της Παρθίας, βρέθηκε το αριστερό χέρι της σωρού της γυναίκας στον Τάφο VI. Το γεγονός ότι αυτό το νόμισμα είναι επίσης χρυσό και δεν ήταν αργυρό ή χάλκινο, όπως είναι συνήθως η περίπτωση για τα αντίγραφα - απομιμήσεις νομισμάτων της Παρθίας, υποδεικνύει ότι πιθανόν αυτή η μίμηση να έγινε για λόγους γοήτρου.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Χρυσό νόμισμα βρέθηκε επίσης στον Τάφο ΙΙΙ, με προτομήτου Ρωμαίου Αυτοκράτορα Τιβέριου. Στην πίσω πλευρά απεικονίζεται ένθρονη και πολυτελώς ενδεδυμένη γυναικεία μορφή που κρατάει σκήπτρο. Νομίσματα αυτού του τύπου κόπηκαν στην πόλη της Λυών (Λατινικά: Colonia Copia Claudia Augusta Lugdunum) στη Γαλατία, μεταξύ του 16 μ.Χ. και του 21 μ.Χ.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Βουδιστικής περιόδου χρυσό νόμισμα από την Ινδία βρέθηκε επίσης στον Τάφο IV (όπου ήταν θαμμένος ο άνδρας πολεμιστής). Στην πίσω πλευρά του νομίσματος, απεικονίζεται λιοντάρι με σύμβολο Ναντιπάντα (ο «τρίανθος» ή «πολύτιμη τριάδα» ή τριπλό κόσμημα, Ινδικά nandipada), με τον θρύλο - μύθο του αρχαίου Ινδικού κειμένου Καρόσθι για το «Το λιοντάρι που διέλυσε τον φόβο». Στην εμπρόσθια όψη του νομίσματος, απεικονίζεται άνδρας φορώντας Ελληνιστική χλαμύδα και καπέλο (πέτασο) σε μορφή παρόμοια με αυτή που απεικονίζεται συνήθως ο Ερμής να ρίχνει μια ρόδα. Ο θρύλος στην Καρόσθι διαβάζεται ως "Dharmacakrapravata[ko]", δηλαδή «Αυτός που γύρισε τον Τροχό του Νόμου». Έχει προταθεί από τους ερευνητές ότι η εμφάνιση αυτή μπορεί να είναι πρώιμη αναπαράσταση του Ζωροάστρη.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τέλος, ένα πολύ φθαρμένο νόμισμα έχει αναγνωριστεί ότι ανήκε στον Ηραίο, ηγέτη των Γιουέζι και ενός από τους ηγέτες του λαού των Κουσάν (λίγο πριν την δημιουργία του βασιλείου του Κουσάν, γνωστότερο και ως Αυτοκρατορία του Κουσάν), όπως προαναφέρθηκε και ανωτέρω.</li>
</ul>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ</b></span><br />
<br />
Γνωρίζουμε πως τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν, εμφανίστηκαν στη Βακτριανή Πεδιάδα οι πρώτες γεωργικές φυλές. Μια από αυτές πρέπει να έκτισε το ναό της φωτιάς. Κατά τη διάρκεια των επόμενων χιλίων χρόνων ο ναός ξανακτίστηκε αρκετές φορές. Όταν έπαψε να χρησιμοποιείται, οι πλιθόκτιστοι τοίχοι κατέρρευσαν και σχημάτισαν ένα χαμηλό σωρό. Ο Τίλια Τεπέ έμεινε απείραχτος για 600 χρόνια μέχρι που ένα μικρό χωριό κτίστηκε πάνω στα υπολείμματα του ναού, που είχε ξεχαστεί προ πολλού. Το χωριό δεν διάρκεσε πολύ και στο τέλος έγινε και αυτό ερείπια. Έτσι παρέμεινε για 400 χρόνια, μέχρι το 100 μ.Χ., όταν σκάφτηκαν οι «χρυσοί» τάφοι.<br />
<br />
Τον καιρό που ο Τίλια Τεπέ στεκόταν έρημος και εγκαταλειμμένος, η Βακτρία πέρασε από τα χέρια της Περσικής δυναστείας των Αχαιμενιδών στον Μέγα Αλέξανδρο. Αξίζει να αναφέρουμε πως ο νεαρός στρατηλάτης παντρεύτηκε μια Βακτριανή πριγκίπισσα, τη Ρωξάνη, θέλοντας να δείξει πως το όνειρό του δεν ήταν να κατακτήσει τους λαούς της Ανατολής αλλά να παντρέψει τον Ελληνισμό με την Ανατολή. Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου η Βακτρία πέρασε στην κυριαρχία των Σελευκιδών που είχαν ως έδρα τους τη Συρία. Η μεγάλη όμως απόστασή της από τα κύρια διοικητικά κέντρα των Σελευκιδών, ο πλούτος και ο μεγάλος πληθυσμός της επέτρεπαν στον εκάστοτε Έλληνα κυβερνήτη της να είναι σχετικά ανεξάρτητος από την κεντρική εξουσία των Σελευκιδών.<br />
<br />
Τελικά μετά από μερικές δεκαετίες η Βακτρία έγινε ένα ανεξάρτητο κράτος με Έλληνα ηγεμόνα, γνωστό ως Ελληνο-Βακτριανό βασίλειο. Οι ίδιοι λόγοι που επέφεραν την ανεξαρτητοποίησή της, καθώς και η ανάγκη αντιμετώπισης του νομαδικού κινδύνου, ένωσαν στη Βακτρία και στις άλλες ανατολικές σατραπείες το Ελληνικό με το ντόπιο στοιχείο με αποτέλεσμα να πραγματωθεί σ' αυτές το όνειρο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Αντίοχος ο Γ' ήρθε να αποκαταστήσει στη Βακτρία την κυριαρχία των Σελευκιδών, ο τότε Έλληνας σατράπης Ευθύδημος τον αντιμετώπισε με 10.000 ιππείς που στο μεγαλύτερο μέρος τους ανήκαν στην ντόπια αριστοκρατία των Βακτριανών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-x1aia4PusxE/WIl_sThzQaI/AAAAAAAAo54/UEyIM9MAiDEN9poSzWq25PtjlvhmfAxmQCLcB/s1600/BactriaMap.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="301" src="https://3.bp.blogspot.com/-x1aia4PusxE/WIl_sThzQaI/AAAAAAAAo54/UEyIM9MAiDEN9poSzWq25PtjlvhmfAxmQCLcB/s400/BactriaMap.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αντλώντας δύναμη από αυτή την πηγή το Ελληνο-Βακτριανό βασίλειο γνώρισε μεγάλες και ένδοξες στιγμές. Η Βακτρία δεν έμοιαζε με το σημερινό βόρειο Αφγανιστάν, με το οποίο ως ένα βαθμό αντιστοιχεί. Εκεί όπου σήμερα υπάρχουν έρημοι και στέπες, υπήρχε μια καταπράσινη γόνιμη χώρα για την οποία ο Στράβωνας αναφέρει ότι ευδοκιμούσαν όλα τα φυτά και τα δέντρα εκτός από την ελιά. Επίσης ήταν το επίκεντρο των μεγάλων εμπορικών δρόμων. Καραβάνια από δασύτριχα άλογα και καμήλες μετέφεραν τα αγαθά και τους θησαυρούς της Ανατολής και της Ινδίας -πολύτιμους λίθους, μετάξι και μπαχαρικά από την Ανατολή και αρωματικές ρητίνες, σανταλόξυλο και εξωτικά ζώα από την Ινδία- για να τα ανταλλάξουν με δυτικά αγαθά.<br />
<br />
Οι Έλληνες έδωσαν ιδιαίτερη ώθηση στο εμπόριο κόβοντας σε μεγάλη κλίμακα νομίσματα, που πολλές φορές διακρίνονται και για την καλλιτεχνική τους αξία. Επίσης πολλά από τα καλύτερα στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού μεταλαμπαδεύτηκαν και βρήκαν γόνιμο έδαφος στη Βακτρία και στις γύρω περιοχές, φθάνοντας μέχρι και την Ινδία. Οι Έλληνες επέδρασσαν στους ντόπιους σε πολλούς τομείς -στην αρχιτεκτονική, τη γλυπτική, τη μεταλλοτεχνία, την κεραμική κ.ά.- αλλά και δέχτηκαν πολλές επιρροές. Αξίζει να αναφέρουμε ότι υπάρχουν παραδείγματα Ελλήνων ηγεμόνων που αν δεν ασπάστηκαν, τουλάχιστον υποστήριξαν ντόπιες θρησκείες, όπως για παράδειγμα ο βασιλιάς Μένανδρος το Βουδισμό.<br />
<br />
Την εποχή όμως που το Ελληνο-Βακτριανό βασίλειο άκμαζε, στην άλλη πλευρά της Ασίας συνέβαιναν γεγονότα που θα καθόριζαν τη μοίρα του. Στα σύνορα της Κίνας, εκεί όπου περιπλανώμενες φυλές συγκρούονταν για αιώνες, μια επιθετική ομάδα νομάδων, που ονομάζονταν Κουσανοί, εκδιώχτηκε από τους Ούνους προς τα δυτικά, μέσα στις ερημικές και απέραντες εκτάσεις της νότιας Σιβηρίας. Εκεί οι Κουσανοί συνάντησαν τους Σκύθες, μια άλλη νομαδική φυλή που εποφθαλμιούσε τις πλούσιες πόλεις των οάσεων των εμπορικών δρόμων που οδηγούσαν στο νότο αλλά δεν τολμούσε να δράσει μόνη της. Ενωμένες οι δυο φυλές πήραν θάρρος και διέσχισαν σαν θύελλα τις κεντροασιατικές στέπες αφήνοντας πίσω τους καμένα χωράφια και ανθρώπινη δυστυχία.<br />
<br />
Όταν διέσχισαν τον Αμού Νταριά λεηλάτησαν τις πλούσιες Ελληνο-Βακτριανές πόλεις και οι Κουσανοί εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Αν και στην αρχή περιφρονούσαν τη ζωή της πόλης και τον Ελληνικό πολιτισμό, οι νομάδες σταδιακά γοητεύτηκαν από τη σαγηνευτική Ελληνική παράδοση. Ξανάκτισαν τις πόλεις που είχαν λεηλατήσει και τελικά έμαθαν τους τρόπους του εμπορίου και έγιναν μεσάζοντες πάνω στους πανάρχαιους εμπορικούς δρόμους. Βολεμένοι στην πεδιάδα του Αμού Νταριά έπαιρναν φόρους από τα καραβάνια και αντάλλασσαν δικά τους αγαθό με αντικείμενα όπως αυτά που βρέθηκαν στις ανασκαφές.<br />
<br />
Τελικά από τα ερείπια που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει, δημιούργησαν μια μεγάλη Αυτοκρατορία. Για το διάστημα μεταξύ της Ελληνιστικής περιόδου και της άνθησης των Κουσανών, για την οποία υπάρχουν αρκετά στοιχεία, τα αρχαία αρχεία δεν αναφέρουν τίποτα. Καθώς αυτοί οι νομάδες πάσχιζαν να μάθουν τους τρόπους της αστικής ζωής, του εμπορίου και της Αυτοκρατορίας, οι χρονικογράφοι της Ρώμης δεν τους επισκέφθηκαν. Η περίοδος αυτή καλυπτόταν από σκοτάδι μέχρι σήμερα, που οι θησαυροί του Τίλια Τεπέ μας μετέφεραν ξεκάθαρα τους απόηχους εκείνης της εποχής.<br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΤΑΦΩΝ </span></b><br />
<br />
Οι ανασκαφές έφεραν στο φως έξι τάφους προτού διακοπούν από τον εμφύλιο πόλεμο το 1979. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως πρόκειται πιθανότατα για το οικογενειακό κοιμητήριο των κυβερνητών ενός μεγάλου πριγκιπάτου των Κουσανών. Στον τάφο Νο 2 βρέθηκε μια γυναίκα. ηλικίας 30 - 40 χρονών, θαμμένη μέσα σε ένα απέριττο ξύλινο φέρετρο χωρίς σκέπασμα, από το οποίο είχε απομείνει μόνο το περίγραμμα. Όταν θάφτηκε η γυναίκα, ένα σάβανο στολισμένο με χρυσές πούλιες τυλίχτηκε σφιχτά γύρω από το σώμα της. Στο ένα δάχτυλο φορούσε ένα δαχτυλίδι για σφραγίδες που έφερε μια εικόνα της Αθηνάς. Το σαγόνι της είχε συγκρατηθεί στη θέση του με ένα πλατό χρυσό αντιστήριγμα και στο στήθος της υπήρχε ένας Κινέζικος καθρέφτης.<br />
<br />
Ο αριθμός των κοσμημάτων, των στολιδιών και των άλλων χρυσών αντικειμένων που βρέθηκαν θαμμένα μαζί της μαρτυρεί ότι κατείχε μια πολύ υψηλή κοινωνική θέση. Στον τάφο Νο 3 υπήρχε μια άλλη γυναίκα, πιθανώς έφηβη. Στον τάφο Νο 4 ήταν θαμμένος ένας ψηλός πολεμιστής, ο μοναδικός άντρας που βρέθηκε. Στον τάφο Νο 5 υπήρχε μια νεαρή γυναίκα. Η σχετική έλλειψη στολιδιών υποδηλώνει ότι ανήκε σε κατώτερη κοινωνική τάξη. Στον τάφο Νο 6 υπήρχε μια άλλη γυναίκα, πιθανώς και αυτή μια πριγκίπισσα. που φορούσε ένα πτυσσόμενο στέμμα: ένα στέμμα κατάλληλο για τη νομαδική ζωή.<br />
<br />
Το στέμμα αυτό, όπως και ο πλούτος των αντικειμένων στο δεύτερο τάφο, μαρτυρούν την υψηλή κοινωνική θέση των γυναικών στην κοινωνία των Κουσανών, πράγμα συνηθισμένο άλλωστε στις νομαδικές φυλές. Δυστυχώς ο πόλεμος δεν επέτρεψε στους αρχαιολόγους να ερευνήσουν έναν έβδομο τάφο και αργότερα έγινε γνωστό πως οι βροχές έφεραν στην επιφάνεια έναν όγδοο. Στην αρχή οι τάφοι μπέρδεψαν τους αρχαιολόγους: ήταν πολύ απλοί, σκέτοι λάκκοι με χωμάτινα τοιχώματα και ξύλινες σανίδες για να προστατεύουν τα φέρετρα. Επίσης, βρίσκονταν σε έναν λόφο όπου τίποτα δεν πρόδιδε την παρουσία τους. Αν και οι ντόπιοι γνώριζαν το ύψωμα με το όνομα «Χρυσός Λόφος», είχαν ξεχάσει το γιατί.<br />
<br />
Ένας τάφος πρόσφερε κάποιο στοιχείο: τον είχαν συλήσει αρουραίοι και οι κοντινές φωλιές τους ήταν γεμάτες με χρυσές πούλιες. Ίσως οι αρουραίοι να είχαν σύρει λίγο χρυσό στην επιφάνεια, όπου τον βρήκαν κάποιοι αγρότες και από εκεί να πήρε ο λόφος το όνομά του. Γιατί λοιπόν να ταφεί τόσος πλούτος εδώ; κανονικά οι τάφοι θα έπρεπε να είναι μεγαλειώδεις και να βρίσκονται σε κάποια πόλη. Η απάντηση που δόθηκε είναι πως πρόκειται για ένα σκόπιμο καμουφλάζ. Οι τάφοι θα πρέπει να σκάφτηκαν μυστικά για να φιλοξενήσουν τους ντόπιους Κουσανούς κυβερνήτες, που γνώριζαν πολύ καλά την απληστία των άλλων. Όλοι οι τάφοι είναι ορατοί από το Γιέμσι Τεπέ, την κοντινή ακρόπολη που μπορεί να ήταν η τοπική πρωτεύουσα των Κουσανών.<br />
<br />
Για να φυλάνε τους τάφους, οι κυβερνήτες είχαν απλώς να κοιτάξουν έξω από τα παράθυρα του παλατιού τους. Ίσως μέσα στα τείχη της πόλης να βρίσκονταν τα επίσημα μαυσωλεία. που θα ήταν όμως άδεια. Όπως και να 'χει το πράγμα, οι τάφοι φύλαξαν καλά το μυστικό τους και τα πλούτη τους. Γιατί πράγματι έκρυβαν έναν ανεκτίμητο θησαυρό, και από άποψη πραγματικής αξίας αλλά και από αρχαιολογική άποψη. Ο χρυσός της Βακτρίας συγκλόνισε τον κόσμο των αρχαιολόγων. Συγκρίθηκε με τους θησαυρούς του τάφου του βασιλιά Τουταγχαμών στην Αίγυπτο. Τα αντικείμενα δεν βρέθηκαν σε κάποιο παλαιοπωλείο, απομονωμένα από τους ιδιοκτήτες τους ή την εποχή τους, αλλά εκεί όπου είχαν ταφεί.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-sa7hlCGgy-s/WImAeFGMrjI/AAAAAAAAo6A/aROMke2wi_kdNGkIk0EucYeRELl9ViuZACLcB/s1600/Bactrian_Princess.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-sa7hlCGgy-s/WImAeFGMrjI/AAAAAAAAo6A/aROMke2wi_kdNGkIk0EucYeRELl9ViuZACLcB/s400/Bactrian_Princess.jpg" width="287" /></a></div>
<br />
Σε κανένα άλλο αρχαίο μέρος δεν έχουν βρεθεί επιτόπου τόσο πολλά και διαφορετικά αντικείμενα από τόσους πολλούς και διαφορετικούς πολιτισμούς: κοσμήματα με πρόσωπα Ελλήνων βασιλέων της Βακτρίας ή με Ελληνικούς Θεούς, Κινέζικοι καθρέφτες, ρωμαϊκά νομίσματα, μαχαίρια από τη Σιβηρία. Και η τοπική τέχνη της Βακτρίας, όπως την αποκάλυψαν τα τεχνουργήματα που βρέθηκαν στον Τίλια Τεπέ, είναι ένα ερεθιστικό αμάλγαμα επιρροών. Ποτέ δεν είχε βρεθεί ένα αντικείμενο σαν τη μικρή, στρουμπουλή χρυσή Αφροδίτη, που από άποψη σύλληψης είναι Ελληνική, αλλά έχει τα χαρακτηριστικά μη Ελληνικά φτερά μιας Βακτριανής Θεότητας και ένα Ινδικό σημάδι στο μέτωπο που δείχνει τη συζυγική της κατάσταση.<br />
<br />
Τα ευρήματα μας δίνουν επίσης μια ιδέα για την τέχνη των πρώτων Καυσανών που κατοίκησαν στη Βακτρία μετά την κατάλυση του Ελληνο-Βακτριανού βασιλείου. Αυτοί έντυναν τους νεκρούς τους με βαρβαρική μεγαλοπρέπεια, διακοσμώντας τα περίτεχνα ενδύματα με εκατοντάδες χρυσές πούλιες και άλλα αντικείμενα. Συνήθως όμως η τέχνη τους ήταν αδέξια και καθρέφτιζε την πολιτιστική τους σύγχυση. Συχνά ο χρυσός άξιζε μόνο για το βάρος του. Μερικά βραχιόλια ζυγίζουν 300 γραμμάρια. Άλλα κοσμήματα που φοριούνταν στους αστραγάλους ζυγίζουν ένα ολόκληρο κιλό, αλλά στερούνται τέχνης. Καθώς οι Κουσανοί εκλεπτύνονταν πολιτιστικά, η παλιά τέχνη έγινε πάλι της μόδας.<br />
<br />
Η καμέα ενός Ελληνο-Βακτριανού κυβερνήτη που βρέθηκε δεμένη σε ένα περιδέραιο ήταν μια παλιότερη πέτρα που ενσωματώθηκε σε ένα μεταγενέστερο σχέδιο. Οι Βακτριανοί τεχνίτες που δούλευαν για τους Κουσανούς ηγεμόνες δεν ήταν λιγότερο δεξιοτέχνες από τους προκατόχους τους, αλλά τους έλειπε μια δική τους ισχυρή πολιτιστική βάση. Δούλευαν για να ευχαριστήσουν τα γούστα των πελατών τους. Από τα χέρια τους βγήκαν έργα αυθεντικής τέχνης. Ακόμη και τα αντικείμενα που έμοιαζαν με τα Ελληνικά ή με εκείνα της Ελληνιστικής περιόδου, στερούνταν το αίσθημα της Ελληνικής τέχνης. Έργα αυθεντικής τέχνης, τα αντικείμενα του Τίλια Τεπέ εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να κρύβουν πολλά από τα μυστικά τους.<br />
<br />
Δυστυχώς όμως δεν έχουν πάψει να βρίσκονται σε κίνδυνο. Λόγω του εμφύλιου πολέμου, η αρχαιολογική αποστολή αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον τόπο των ανασκαφών στις 8 Φεβρουαρίου 1979. Αμέσως σκοτάδι κάλυψε το θησαυρό και η τύχη του έγινε θέμα συζητήσεων. Από τη στιγμή της ανακάλυψης υπήρχαν φήμες πως ο χρυσός διοχετευόταν έξω από το Αφγανιστάν, μερικοί μάλιστα έλεγαν πως πήγαινε στη Σοβιετική Ένωση. Τελικά όμως αποκαλύφθηκε πως βρίσκεται στην Καμπούλ, όπου φωτογραφήθηκε στα 1982. Έκτοτε όμως αγνοείται η τύχη του. Στο μεταξύ, οι στρατιώτες που υποτίθεται πως φύλαγαν τον τόπο των ανασκαφών σύλησαν τους δυο τάφους της νεκρόπολης, όπου δεν είχαν γίνει ανασκαφές.<br />
<br />
Αντικείμενα παρόμοια με αυτά που είχαν βρει οι αρχαιολόγοι, εμφανίστηκαν προς πώληση στην παράνομη αγορά αρχαίων αντικειμένων. Το τι συμβαίνει τώρα στο θησαυρό αφορά τη διεθνή κοινότητα. Αυτά τα αντικείμενα αξίζουν την προσεκτική μελέτη των ειδικών και θα πρέπει να τα δει ολόκληρος ο κόσμος για την ανεκτίμητη γνώση που μας αποκαλύπτουν. Η ιστορία τους δεν είναι απλώς Αφγανική ή Ελληνική ή Σοβιετική. Ο θησαυρός του Τίλια Τεπέ ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ </b></span><br />
<br />
Πολλά από τα εκθέματα είναι σε μεγάλο βαθμό συγγενή με άλλα πρωτότυπα σκυθικής προέλευσης, όπως το βασιλικό στέμμα ή διάφορα διακοσμημένα μαχαίρια που ανακαλύφθηκαν στους τάφους. Αρκετές από τις σορούς βρέθηκαν με τελετουργικά διαμορφωμένη παραμόρφωση στο κρανίο, μία συνήθης και καλά τεκμηριωμένη πλέον σήμερα πρακτική την οποία ακολουθούσαν οι νομάδες της Κεντρικής Ασίας της περιόδου εκείνης. Η ανεύρεση Ελληνιστικών κοσμημάτων που είχαν μορφή τριτώνων με δελφίνια υποδεικνύει ότι τα ευρήματα έχουν πολλά κοινά στοιχεία με τα περίφημα χρυσά αντικείμενα των Σκυθών που έχουν ανακαλυφθεί χιλιάδες χιλιόμετρα δυτικότερα από την περιοχή του Τίλια Τεπέ, κοντά στον Εύξεινο Πόντο, εκεί που βρισκόταν η αρχαία Χερσόνησος.<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Αν και παρατηρείται συνονθύλευμα επιρροών από πολιτισμούς της ευρύτερης περιοχής (πολιτιστικός συγκριτισμός), οι Ελληνιστικές πολιτιστικές και καλλιτεχνικές επιρροές βρίσκονται σε πολλές από τις μορφές και τις ανθρώπινες παραστάσεις με ερωτιδείς ή από τα παιδιά με την μορφή αγγέλων (Λατινικά: Amorini) στους δακτυλίους με την απεικόνιση της Θεάς Αθηνά και το όνομά της γραμμένο στην Ελληνική γλώσσα. Αυτό οφείλεται σαφώς στην προΰπαρξη στην ίδια περιοχή μεγάλων Ελληνικών δυναστειών, όπως η Αυτοκρατορία των Σελευκιδών και το Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής μέχρι περίπου το 140 π.Χ. και την συνέχιση με το Ελληνοϊνδικό Βασίλειο.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τα ευρήματα επίσης είναι αναμειγμένα με στοιχεία που προέρχονται από πολύ πιο μακριά, όπως μερικά κινεζικά έργα τέχνης (κυρίως Κινέζικα χάλκινα κάτοπτρα), καθώς και μερικά Ινδικά (πλακίδια από διακοσμημένο ελεφαντόδοντο). Αυτό μαρτυρά τον πλούτο των πολιτισμικών επιρροών στη Βακτριανή εκείνη την εποχή.</li>
</ul>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ </b></span><br />
<br />
Πρόκειται για αρχαιολογικά ευρήματα - έργα τέχνης που προέρχονται από τέσσερις σηµαντικές διαφορετικές θέσεις, οι οποίες ανήκουν στα γεωγραφικά σύνορα του Αφγανιστάν:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Έναν αγροτικό οικισμό της Εποχής του Χαλκού, το Τέπε Φουλόλ, που χρονολογείται στο 2000 π.Χ., που µε τα χρυσά του κοσμήματα αποδεικνύει πως ήδη από τα χρόνια εκείνα υπήρχαν επαφές µε τα κέντρα του Ιράκ και του Ιράν.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Από την Ελληνιστική πόλη Αϊ Χανούµ, κοντά στον Ώξο ποταμό στα σύνορα µε το Τατζικιστάν, (Αλεξάνδρεια η επί του Ώξου Α') που ιδρύθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Από το Μπαγκράµ, (Αλεξάνδρεια η εν Παροπαμισσάδαις), όπου στα έργα τέχνης της περιοχής συναντώνται τρεις διαφορετικοί κόσµοι, ο Ελληνορωμαϊκός, ο Κινεζικός και ο Ινδικός.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Από το Τιλιά Τεπέ.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Σύμφωνα με την καθηγήτρια στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο Αθηνών Ποτίτσα Γρηγοράκου: «Η τεκμηρίωση ήλθε με την ανασκαφή πολλών Ελληνικών πόλεων της Ελληνιστικής εποχής, από την Συρία ως το Αφγανιστάν (Δούρα - Ευρωπός, Σελεύκεια στον Τίγρη, Απάμεια, Πέλλα, Γέρασα, Ζεύγμα, Ντιλβερζίν Τεπέ, Τερμέζ κλπ., από τους καθ. Ρτβελάντζε, Π. Λερίς, Μ. Ινβερνίτσι κ.ά.), με κορωνίδα την μεγαλειώδη πολιτεία Αϊ Χανούμ στο Β. Αφγανιστάν (ϊσως η Αλεξάνδρεια του Ώξου) (καθ. Πωλ Μπερνάρ). Για ορισμένες πόλεις δεν έχει βρεθεί το Ελληνικό όνομα».</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο καθηγητής Μάριο Μπουσάλι από τη Ρώμη γράφει ότι αρχαιολογικά καλλιτεχνικά ευρήματα, με την ιδιαίτερη τεχνοτροπία Γανδάρα ήταν έργο των Γιάβανας, Ελλήνων της Ινδίας, που έφεραν βαθειά μέσα τους την Ελληνική τέχνη και φιλοσοφία μαζί με την Βουδιστική σοφία. Όπως ο Έλληνας βασιλιάς Μένανδρος, του Ινδο-Ελληνικού βασιλείου (160 - 130 π.Χ.), που είχε επιτύχει συγκερασμό και όσμωση των δύο πολιτισμών και αναφέρεται στις Ιερές Ινδικές Γραφές Μιλίντα Πάνχα ως ο βασιλιάς - σοφός, με την θεά Αθηνά στο νόμισμά του, ως θεά της σοφίας και προστάτιδά του.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>«Ο μηχανισμός της Ελληνιστικής επιρροής έγινε γνωστός από την Σοβιετική τότε ανασκαφή στο Τίλια Τεπέ (Δρ Βίκτωρ Σαριγιαννίδης, 1968 - 1978), που αναδεικνύει τεχνουργήματα τοπικών λαών (Γιουέντζι, Κουσάν) που κατέλαβαν τα Ελληνο-Βακτριανά βασίλεια. Υιοθέτησαν στοιχεία της Ελληνικής τέχνης και θεματολογίας με Έλληνες θεούς και ήρωες, καθώς και το Ελληνικό αλφάβητο. Όταν αργότερα ασπάσθηκαν τον Βουδισμό, δημιούργησαν στην πρωτύτερα εξελληνισμένη περιοχή της Γανδάρα (όρια Αφγανιστάν - Πακιστάν, τότε Ινδία), ιερό χώρο Βουδισμού με πολλά μοναστήρια. Η ανασκαφή τους, από διάφορους αρχαιολόγους, με πρωταρχικό ρόλο των Γάλλων (καθ. Φουσέ, Μπαρτού, Σλουμπερζέ, Ταρζί) απεκάλυψε τα γλυπτά αριστουργήματα της τέχνης που ονομάσθηκε Γανδάρα. Ορισμένα εξ αυτών παρουσιάζουν έντονη Ελληνική επιρροή, ιδιαίτερα στην περιοχή της Χάντα (κοντά στην Καμπούλ), επιρροή που διήρκεσε 6 αιώνες (1ο - 6ο αιώνα) μετά την αποχώρηση των Ελλήνων».</li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-0Fp8lhwRfIA/WImBmP4ejLI/AAAAAAAAo6M/GUSXqi_5QTE45h6K51IrG7yXXwNrKlz5gCLcB/s1600/AGF_gulddetaljer_22bc62cd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="224" src="https://4.bp.blogspot.com/-0Fp8lhwRfIA/WImBmP4ejLI/AAAAAAAAo6M/GUSXqi_5QTE45h6K51IrG7yXXwNrKlz5gCLcB/s640/AGF_gulddetaljer_22bc62cd.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΩΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ </b></span><br />
<br />
Ο θησαυρός, τόσο της περιοχής του Τίλια Τεπέ, αλλά και από τρεις ακόμα άλλες σηµαντικές διαφορετικές αρχαιολογικές θέσεις του Αφγανιστάν, που είχε τοποθετηθεί στην Καμπούλ, στο Εθνικό Μουσείο Αφγανιστάν, θεωρήθηκε ότι είχε απολεσθεί ή καταστραφεί κατά τη λεηλασία του μουσείου από τους Ταλιμπάν το 2000. Έτσι, η τύχη του θησαυρού του Τιλιά Τεπέ για πολλά χρόνια παρέμενε άγνωστη, σύμφωνα και με την αγωνιώδη μαρτυρία του πρώτου αρχαιολόγου Βίκτορα Σαριγιαννίδη, που τον έφερε στην επιφάνεια. Τελικά έγινε γνωστό ότι οι πολύτιμοι θησαυροί είχαν διασωθεί χάρη στην εχεμύθεια των συνεργατών του Εθνικού Μουσείου της Καμπούλ.<br />
<br />
Μόλις το 2004 η κυβέρνηση της Καμπούλ παραδέχθηκε ότι οι πολύτιμοι θησαυροί δεν είχαν χαθεί και με διεθνή υποστήριξη στάθηκε δυνατόν από το 2006 να παρουσιαστούν με τη μορφή έκθεσης, αρχικά στο Παρίσι και στη συνέχεια στο Τορίνο, το Άμστερνταμ, στην Ουάσιγκτον, στο Σαν Φραντσίσκο, το Χιούστον και στην Οττάβα. Ένα μήνα μετά την Αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν, η τύχη των αρχαιοτήτων του Μουσείου της Καμπούλ απασχολεί τον διεθνή Τύπο και διατυπώνονται φόβοι για την τύχη του θησαυρού με τα χρυσά του Τιλιά Τεπέ καθώς και των άλλων συλλογών του μουσείου. Οι αρχαιότητες του Μουσείου της Καμπούλ και όχι μόνο τα χιλιάδες χρυσά του θησαυρού του Τιλιά Τεπέ είναι ελάχιστα γνωστές στη Δύση.<br />
<br />
Γι' αυτό ίσως αξίζει να σημειωθεί ότι πρόκειται για ένα πάμπλουτο μουσείο που φιλοξενούσε εκθέματα όλων των πολιτισμών που αναπτύχθηκαν κατά περιόδους στα σκληρά εδάφη του Αφγανιστάν. Ανάμεσά τους σημαντικότατα Ελληνιστικά έργα και μια μοναδική στον κόσμο συλλογή Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών νομισμάτων, τα οποία δεν πρέπει να συγχέονται με τα επίσης σημαντικά χρυσά του Τιλιά Τεπέ, που έφερε στο φως το 1978 ο Ελληνικής καταγωγής Ρώσος αρχαιολόγος κ. Βίκτωρ Σαριγιαννίδης και φυλάσσονταν, για ένα τουλάχιστον διάστημα, στο ίδιο μουσείο.<br />
<br />
Ο κ. Βίκτωρ Σαριγιαννίδης γεννήθηκε το 1929 στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν, όπου σπούδασε και απεφοίτησε το 1949 από το πανεπιστήμιο με την ειδικότητα του αρχαιολόγου της Εγγύς Ανατολής. Εργάστηκε για ένα χρόνο στο Μουσείο της Σαμαρκάνδης και στη συνέχεια πήγε στη Μόσχα, όπου από το 1955 εργάζεται στο Ινστιτούτο Αρχαιολογίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών. Από το 1949 ο κ. Σαριγιαννίδης συμμετείχε στις ανασκαφές στην Κεντρική Ασία και στο Αφγανιστάν, όπου αποκάλυψε το 1978 τους περίφημους πια βασιλικούς τάφους του 1ου αιώνα μ.Χ. στο Τιλιά Τεπέ με τον θησαυρό των 20.000 χρυσών κοσμημάτων και αντικειμένων.<br />
<br />
Παράλληλα, ως προϊστορικός αρχαιολόγος, συνεχίζει τις ανασκαφές στην έρημο Καρα-Κουμ του Τουρκμενιστάν, όπου εντοπίστηκε η προϊστορική Μαργιανή των αρχών της 2ης π.Χ. χιλιετίας. Φυσιογνωμικά ο κ. Σαριγιαννίδης μοιάζει περισσότερο Έλληνας παρά Ρώσος. Μιλάει ελάχιστα Ελληνικά. Ο ίδιος λέει ότι οι τάφοι του 1ου αιώνα μ.Χ. στο Τιλιά Τεπέ βρέθηκαν τυχαία και χρονολογούνται σε μια περίοδο που δεν είναι της ειδικότητάς του. Εν τούτοις, τα ευρήματα των τάφων του Τιλιά Τεπέ δεν παύουν να είναι συνταρακτικά, όπως δεν παύει η πνευματική ιδιοκτησία τους να ανήκει στον κ. Σαριγιαννίδη. Η αφήγησή του μεταφράζεται από την αδελφή του, κυρία Ίνα Σαριγιαννίδη.<br />
<br />
Η ανασκαφή του Τιλιά Τεπέ κράτησε τέσσερις περίπου μήνες. Στον τύμβο (Τεπέ) εντοπίστηκε μια συστάδα εννέα τάφων και ως τον Φεβρουάριο του 1979 οι αρχαιολόγοι πρόφθασαν και ανέσκαψαν τους έξι. Από αυτούς τους έξι τάφους προέρχονται τα περίπου 20.000 χρυσά κοσμήματα, κύπελλα κτλ. Η έρευνα διακόπηκε στα τέλη Φεβρουαρίου του 1979 όταν άρχιζε η περίοδος των βροχών. Η ανασκαφή λοιπόν έκλεισε και οι αρχαιολόγοι μετέφεραν τα ευρήματα στην Καμπούλ αφήνοντας στον τύμβο τρεις ανεξερεύνητους τάφους με την προοπτική να επιστρέψουν το ερχόμενο φθινόπωρο και να συνεχίσουν την έρευνα. Τους πρόφθασε όμως ο πόλεμος.<br />
<br />
«Δεν πρόλαβα να τα μελετήσω και να τα δημοσιεύσω» λέει ο κ. Σαριγιαννίδης, «όμως μόλις φύγαμε εμείς, πήγε στην Καμπούλ μια αντιπροσωπεία Ιαπώνων επιστημόνων και δημοσιογράφων και φωτογράφισαν τα χρυσά που είχαμε παραδώσει και φυλάγονταν στο Μουσείο της Καμπούλ. Αυτοί δημοσίευσαν φωτογραφίες των ευρημάτων μου στον Ιαπωνικό Τύπο, αλλά καθώς δεν γνώριζαν τι είναι το κάθε εύρημα με αναζήτησαν και με προσκάλεσαν να πάω στο Τόκιο και να συνεργαστώ μαζί τους, πράγμα που φυσικά δεν δέχθηκα». Οι δημοσιεύσεις στην Ιαπωνία σταμάτησαν ύστερα από παρέμβαση της Σοβιετικής κυβέρνησης, συνεχίστηκαν όμως αλλού.<br />
<br />
«Δύο χρόνια μετά την ιστορία με τους Ιάπωνες, ένας Αμερικανός δημοσιογράφος έγραψε σε μια Αμερικανική εφημερίδα για τις ανασκαφές μου. Και στο δημοσίευμά του υποστήριξε ότι δήθεν εγώ έφερα όλα τα ευρήματα από το Αφγανιστάν στη Μόσχα, στην Εραλδική Αίθουσα του Κρεμλίνου, όπου οι Σοβιετικοί έβγαλαν εκμαγεία, κράτησαν τα αυθεντικά και έστειλαν πίσω στην Καμπούλ αντίγραφα. Το δημοσίευμα κατακρίθηκε από όλον τον επιστημονικό κόσμο ως ψευδές και οι διαδόσεις καταλάγιασαν για ένα μεγάλο διάστημα».<br />
<br />
Από τη Σοβιετική εισβολή όμως ως σήμερα το Αφγανιστάν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, το Μουσείο της Καμπούλ έχει πληγεί από οβίδες και πολλές αρχαιότητες έχουν καταστραφεί ή λεηλατηθεί. Είναι φυσικό λοιπόν ο κόσμος να ανησυχεί για την τύχη των αρχαίων του Μουσείου αλλά κυρίως για τα πολύτιμα ευρήματα του Τιλιά Τεπέ. Ο κ. Σαριγιαννίδης υποστηρίζει ότι αρχικά ο θησαυρός των χρυσών φυλάχτηκε στο Μουσείο της Καμπούλ, μετά στο θησαυροφυλάκιο στα υπόγεια της Εθνικής Τράπεζας του Αφγανιστάν και για ένα διάστημα και στο Προεδρικό Μέγαρο. Λέει:<br />
<br />
«Αργότερα μετέφεραν τα χρυσά στο Προεδρικό Μέγαρο όπου τα εκθέσανε σε μια αίθουσα και εκεί έδειχναν την έκθεση στους επισήμους. Όταν εμείς οι αρχαιολόγοι φύγαμε την άνοιξη του 1979 από την Καμπούλ, αφήσαμε τα αρχαία στο Μουσείο αφού προηγουμένως καταγράψαμε όλα τα ευρήματα. Υπολογίζαμε να επιστρέψουμε για να συνεχίσουμε την ανασκαφή των υπόλοιπων τριών τάφων φθινόπωρο του 1979. Η εισβολή ανέτρεψε τα σχέδιά μας». Στην Καμπούλ ξαναγύρισε ο Βίκτωρ Σαριγιαννίδης τρία χρόνια αργότερα και λέει: «Όταν επέστρεψα το 1982 στην Καμπούλ για να βγάλω φωτογραφίες των ευρημάτων μου, τα βρήκα όλα στο Μουσείο. Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Ίσως να τα μετέφεραν επίτηδες όταν έμαθαν πως θα πήγαινα».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-gXBJUVonEEs/WImHF7DMQVI/AAAAAAAAo6c/Ti1XrBZT5DoJFiIk2u_u_FfB9pZ6FvrFACLcB/s1600/MenInArm4.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://4.bp.blogspot.com/-gXBJUVonEEs/WImHF7DMQVI/AAAAAAAAo6c/Ti1XrBZT5DoJFiIk2u_u_FfB9pZ6FvrFACLcB/s400/MenInArm4.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Γύρισε στη Μόσχα με τις φωτογραφίες και το 1985 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο του για τον θησαυρό στα Αγγλικά. Είναι το «Bactrian Gold» του εκδοτικού οίκου Aurora Art Publishers του Λένινγκραντ. Δέκα χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησε στα Ελληνικά από τον εκδοτικό οίκο Αδελφών Κυριακίδη της Θεσσαλονίκης ένα άλλο βιβλίο με τίτλο «Βασιλικοί Τάφοι στη Βακτριανή», το οποίο είχε προλογίσει ο Μανόλης Ανδρόνικος. Πάλι όμως κεντρίστηκε το διεθνές ενδιαφέρον για την τύχη του θησαυρού και έτσι, μετά τους Ιάπωνες και τους Αμερικανούς, ήρθαν και οι Γάλλοι. Το 1989 δημοσιεύθηκε στον Γαλλικό «Monde» ένα μεγάλο άρθρο για τα χρυσά του Τιλιά Τεπέ.<br />
<br />
«Σ' αυτό το άρθρο ο Γάλλος δημοσιογράφος υποστήριζε ότι είχε δει ο ίδιος με τα μάτια του τα Σοβιετικά στρατεύματα να φορτώνουν σε καμιόνια κασόνια με τα χρυσά ευρήματα για να πάνε στη Σοβιετική Ένωση. Πρόκειται για μεγάλο ψέμα και απορώ πώς μια τόσο έγκυρη εφημερίδα το δημοσίευσε», κατέληξε ο ανασκαφέας που πρόσθεσε ότι και αυτή τη διάδοση την διέψευσε η Σοβιετική εφημερίδα «Κουλτούρα». Από την άλλη μεριά στο ερώτημα πώς εξηγείται ότι σε παζάρι του Πακιστάν αλλά και σε παλαιοπωλεία της Ευρώπης εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια διάφορα χρυσά από το Τιλιά Τεπέ.<br />
<br />
Ο κ. Σαριγιαννίδης υποστηρίζει ότι θα πρέπει να προέρχονται από τους τρεις ανεξερεύνητους από εκείνον τάφους του τύμβου, οι οποίοι υποθέτει ότι συλήθηκαν μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών αρχαιολόγων. «Έχω πληροφορίες ότι μετά από εμάς λεηλατήθηκαν οι δύο αν όχι και οι τρεις τάφοι που δεν προφθάσαμε να ανασκάψουμε»καταλήγει.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΑΡΓΙΑΝΗΣ </b></span><br />
<br />
Σήμερα η τύχη του θησαυρού του Τιλιά Τεπέ παραμένει άγνωστη. Κοντά όμως στην αρχαία Βακτρία, από την άλλη πλευρά των συνόρων που χωρίζουν το Αφγανιστάν από το Τουρκμενιστάν, ο κ. Βίκτωρ Σαριγιαννίδης διεξάγει ανασκαφές στο Καρα-Κουμ. Εκεί αποκαλύφθηκε η αρχαία Μαργιανή, όπου βρέθηκαν ανάκτορο, φρούρια και οικισμοί και ένα τεράστιο νεκροταφείο. Τα ευρήματα χρονολογούνται στην πρώιμη περίοδο του Χαλκού. «Ερευνούμε τώρα ένα τεράστιο νεκροταφείο με 2.500 τάφους, που είναι το μεγαλύτερο της Κεντρικής Ασίας» λέει. Χρονολογικά ο πολιτισμός της Μαργιανής τοποθετείται στο γύρισμα της 3ης προς τη 2η χιλιετία π.Χ. και είναι σχετικός με τον Κρητομυκηναϊκό.<br />
<br />
Από τα σημαντικότερα ευρήματα του φετινού φθινοπώρου είναι ένας κυλινδρικός σφραγιδόλιθος από αχάτη, ο οποίος φέρει επιγραφή σε μια άγνωστη γλώσσα, ενώ εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι επίσης ένα χάλκινο κεφάλι αλόγου, ίσως από βασιλικό σκήπτρο, και μια αργυρή σάλπιγγα που πιστεύεται ότι χρησίμευε για την εκπαίδευση αλόγων για παρελάσεις, πράγμα που δείχνει την υψηλή ανάπτυξη του πολιτισμού της Μαργιανής.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΠΕΡΙΟΔΕΥΩΝ ΘΗΣΑΥΡΟΣ - ΕΚΘΕΣΕΙΣ </b></span><br />
<br />
Ο θησαυρός περιόδευσε μεταξύ των ετών 2007 - 2009 στο Musée Guimet στο Παρίσι, στην Εθνική Πινακοθήκη, στην Ουάσιγκτον, το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο, το Μουσείο Καλών Τεχνών τουΧιούστον, στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης στην Νέα Υόρκη και αλλού. Κάποια από τα πιο εντυπωσιακά ευρήματα είναι μέρος της περιοδεύουσας έκθεσης με τίτλο «Αφγανιστάν: Κρυμμένοι θησαυροί από το Εθνικό Μουσείο της Καμπούλ» ή «Αφγανιστάν: Σταυροδρόμια του αρχαίου κόσμου», η οποία ήταν από τις πρώτες διεθνείς εμφανίσεις του θησαυρού το 2006 στο «Μουσείο της Γαλλίας Guimet» στο Παρίσι.<br />
<br />
Η έκθεση υποστηρίχθηκε από τη National Geographic και συνέχισε επίσης στην «Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον» από τις 25 Μαΐου 2008 - 7 Σεπτεμβρίου 2008. Στη συνέχεια από 24 Οκτωβρίου 2008 ως την 25η Ιανουαρίου του 2009 η συλλογή ήταν στο «Μουσείο Ασιατικής Τέχνης» του Σαν Φρανσίσκο και από τις 22 Φεβρουαρίου ως τις 17 Μαΐου 2009 ταξίδεψε στο «The Museum of Fine Arts» στο Χιούστον και στη συνέχεια στο «Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης» από τις 23 Ιουνίου 2009 ως τις 20 Σεπτεμβρίου 2009.<br />
<br />
Εκτέθηκε επίσης στο «Canadian Museum of Civilization» στην Οττάβα, όπου πραγματοποιήθηκε έκθεση από τις 23 Οκτωβρίου 2009, στις 28 Μαρτίου, 2010, επίσης στο «Μουσείο της Βόννης» στη Γερμανία, από 11 Ιουνίου 2010 μέχρι 2 Ιανουαρίου 2011 και επίσης στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο, από τις 3 Μαρτίου 2011 έως 3 Ιουλίου 2011.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΟΛΩΝ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ</b></span><br />
<br />
Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε οραματιστεί τη δημιουργία μιας Αυτοκρατορίας που θα ένωνε πολιτικά και πολιτισμικά την Ελλάδα με την Ασία. Δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του λόγω του πρόωρου θανάτου του αλλά και εξαιτίας της αντίδρασης μερίδας των Μακεδόνων, οι οποίοι πίστευαν ότι οι Έλληνες και οι βάρβαροι δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν ίσοι. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λεγόταν ότι ο Μένανδρος συνέχισε και, σε μεγάλο βαθμό, ολοκλήρωσε το έργο του μεγάλου Μακεδόνα βασιλιά σε αυτόν τον τομέα. Το Ελληνικό Βασίλειο της Ινδίας αποτέλεσε ένα κράτος με βασικό θεμέλιο την αρμονική σύζευξη διαφορετικών φυλών και πολιτισμών.<br />
<br />
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Ινδοί υπήκοοι του Μενάνδρου θεωρούσαν του εαυτούς τους Έλληνες και ως τέτοιοι αντιμετωπίζονταν από τους υπόλοιπους Ινδούς. Πάνω από όλα ο Μένανδρος ήταν ένας εξαιρετικός στρατιωτικός ηγέτης. Κύρια χαρακτηριστικά του ήταν η σύλληψη φιλόδοξων πολεμικών σχεδίων, τα οποία έφερνε σε πέρας με επιμονή και αποφασιστικότητα. Αποδείχθηκε εξίσου ικανός στη διεξαγωγή αμυντικού πολέμου (αναχαίτιση του Ευκρατίδη) και στην πραγματοποίηση κεραυνοβόλων επιθετικών επιχειρήσεων (προέλαση ως τα Παλίβοθρα). Η διοίκηση και η διατήρηση της συνοχής του πολυφυλετικού στρατεύματός του σε κρίσιμες στιγμές, αποτελεί ένα ακόμα δείγμα των ηγετικών ικανοτήτων του.<br />
<br />
Απομονωμένος στην καρδιά της Ασίας, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, ο Μένανδρος δεν έγινε ποτέ ευρέως γνωστός, παρά το μεγαλείο των κατορθωμάτων του. Υπήρξε ο μόνος Έλληνας βασιλιάς, μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, του οποίου το όνομα διατηρήθηκε στη λογοτεχνία των Ινδών. Στον δυτικό κόσμο, όμως, παρέμεινε γενικά αφανής. Μόνο σε μερικούς Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς υπάρχουν λίγες και συχνά αντιφατικές πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Πλούταρχος, στο εδάφιο όπου περιγράφει τον θάνατο του Μενάνδρου, αναφέρεται σε αυτόν με τη φράση «κάποιος Μένανδρος».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-GkPdJ90i0YY/WImK-_6OABI/AAAAAAAAo6o/krfQMnC-g-obFEjlYka8GNyCwBhBNPxpQCLcB/s1600/AiKhanumAntefix2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-GkPdJ90i0YY/WImK-_6OABI/AAAAAAAAo6o/krfQMnC-g-obFEjlYka8GNyCwBhBNPxpQCLcB/s400/AiKhanumAntefix2.jpg" width="325" /></a></div>
<br />
Δηλαδή, σαν να επρόκειτο για ένα πρόσωπο αμφίβολης ταυτότητας για το οποίο είναι γνωστές μόνο φήμες και αόριστες πληροφορίες. Η Ιστορία δεν στάθηκε δίκαιη απέναντι σε αυτή την τόσο σημαντική προσωπικότητα του Ελληνισμού. Ενώ οι Έλληνες της μητροπολιτικής Ελλάδας υποτάσσονταν στους Ρωμαίους, ο Μένανδρος δημιουργούσε ένα ισχυρό Ελληνικό κράτος στην κεντρική Ασία, το οποίο σημάδεψε ανεξίτηλα την Ιστορία και τον πολιτισμό των λαών της. Τι απομένει από τη συναρπαστική περιπέτεια των Ελλήνων στην Κεντρική Ασία και στην Ινδία που μόνο σε αδρές γραμμές γνωρίζουμε;<br />
<br />
Σίγουρα η ανάμνηση ενός ένδοξου παρελθόντος κατακτήσεων, ανάπτυξης του εμπορίου, μεταφύτευσης της Ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης και του Ελληνικού πολιτισμού σε περιοχές τόσο απομακρυσμένες από τον χώρο της Μεσογείου. Μια απίστευτα ενδιαφέρουσα ιστορία πολιτιστικής διάδρασης μεταξύ Ελληνικών, Ιρανικών και Ινδικών πληθυσμών για την οποία θα επιθυμούσαμε να μάθουμε πολύ περισσότερα από όσα μας επιτρέπουν οι πηγές που έχουμε στη διάθεσή μας. Ο εκλεκτισμός των μορφών τέχνης που γεννήθηκαν χάρη στη συνάντηση αυτή. Ο θρησκευτικός και φιλοσοφικός συγκρητισμός που έφερε ίσως κοντά τη διδασκαλία του Βούδα με αυτήν του Δημόκριτου.<br />
<br />
Και φυσικά η ελπίδα ότι η αρχαιολογική έρευνα στις περιοχές αυτές, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, ενδέχεται να προσφέρει κάποια στιγμή ευρήματα ικανά να φωτίσουν καλύτερα την κοινωνική οργάνωση και τον τρόπο σκέψης μιας μοναδικής ιστορικής περιόδου.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-A3LDT8XTVBI/WImmphRUcuI/AAAAAAAAo68/oFNsk2TaqdY9kZuNsqQlFTmLwpTpZKERwCLcB/s1600/afgh05-207-06.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="430" src="https://2.bp.blogspot.com/-A3LDT8XTVBI/WImmphRUcuI/AAAAAAAAo68/oFNsk2TaqdY9kZuNsqQlFTmLwpTpZKERwCLcB/s640/afgh05-207-06.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4o1bmz10niw/WImmsfpxFtI/AAAAAAAAo7A/hXkuhZESIZUVdo9rRNXalJjx1cp7Qq0hgCLcB/s1600/afgh05-207-07.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="376" src="https://2.bp.blogspot.com/-4o1bmz10niw/WImmsfpxFtI/AAAAAAAAo7A/hXkuhZESIZUVdo9rRNXalJjx1cp7Qq0hgCLcB/s640/afgh05-207-07.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-7UNJkJhN4qA/WImm6OBB3fI/AAAAAAAAo7M/sL_-xGzG_PIpzZ70ci69knNBQWbJBfvMQCLcB/s1600/BuddhaWithHeraclesAndTychee.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="322" src="https://2.bp.blogspot.com/-7UNJkJhN4qA/WImm6OBB3fI/AAAAAAAAo7M/sL_-xGzG_PIpzZ70ci69knNBQWbJBfvMQCLcB/s640/BuddhaWithHeraclesAndTychee.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-seWLqwc5jZk/WImmmex5SvI/AAAAAAAAo64/YHz9YYiz1oYDtgS3jmWmkOrUtBq1owAFgCLcB/s1600/Garment_Warrior.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://3.bp.blogspot.com/-seWLqwc5jZk/WImmmex5SvI/AAAAAAAAo64/YHz9YYiz1oYDtgS3jmWmkOrUtBq1owAFgCLcB/s640/Garment_Warrior.jpg" width="620" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-gFI_hfnNMDg/WImm4sgFigI/AAAAAAAAo7I/0aC9NF7th-oSkYg4fT7xcD9-D4xlOpN9ACLcB/s1600/KineasInscriptionSharp.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="388" src="https://2.bp.blogspot.com/-gFI_hfnNMDg/WImm4sgFigI/AAAAAAAAo7I/0aC9NF7th-oSkYg4fT7xcD9-D4xlOpN9ACLcB/s640/KineasInscriptionSharp.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-vWq8PQIe37A/WImq_XUt78I/AAAAAAAAo74/rHUDN7xOxSEADJjrndxVCrPhekJsEykCACLcB/s1600/WindGods.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="194" src="https://3.bp.blogspot.com/-vWq8PQIe37A/WImq_XUt78I/AAAAAAAAo74/rHUDN7xOxSEADJjrndxVCrPhekJsEykCACLcB/s640/WindGods.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-EJoXstBAh60/WImmxhEPapI/AAAAAAAAo7E/b3Dy6D5LN-0lT7Eu1KzhzlVaGdKtgo88wCLcB/s1600/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A306.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="408" src="https://4.bp.blogspot.com/-EJoXstBAh60/WImmxhEPapI/AAAAAAAAo7E/b3Dy6D5LN-0lT7Eu1KzhzlVaGdKtgo88wCLcB/s640/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A306.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-vJzgBsVoWhA/WImm6huzCZI/AAAAAAAAo7Q/3PrbGlAusbsFspHEtln1qeU1-JWB7hwZwCLcB/s1600/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A307.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://1.bp.blogspot.com/-vJzgBsVoWhA/WImm6huzCZI/AAAAAAAAo7Q/3PrbGlAusbsFspHEtln1qeU1-JWB7hwZwCLcB/s640/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A307.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-EKdBCRwkS-8/WImnDRgzssI/AAAAAAAAo7Y/QeEV6Xf4t5kWAE8Hp-B_WyhGTkTDJerjACLcB/s1600/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A308.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="312" src="https://4.bp.blogspot.com/-EKdBCRwkS-8/WImnDRgzssI/AAAAAAAAo7Y/QeEV6Xf4t5kWAE8Hp-B_WyhGTkTDJerjACLcB/s640/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A308.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-djMEV5xixDY/WImnEPzD3xI/AAAAAAAAo7c/ELH2pzgNfLIdS37dSr_PalscvYnFKlQ_wCLcB/s1600/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A309.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="188" src="https://2.bp.blogspot.com/-djMEV5xixDY/WImnEPzD3xI/AAAAAAAAo7c/ELH2pzgNfLIdS37dSr_PalscvYnFKlQ_wCLcB/s640/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A309.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-ENGGMaxs8mI/WImnDCXa2JI/AAAAAAAAo7U/1MBelm93wugNY1bTFrbkWERX6kqypoHhgCLcB/s1600/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A310.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="558" src="https://4.bp.blogspot.com/-ENGGMaxs8mI/WImnDCXa2JI/AAAAAAAAo7U/1MBelm93wugNY1bTFrbkWERX6kqypoHhgCLcB/s640/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A310.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-UCnu4L6Vr8U/WImnLc8eJhI/AAAAAAAAo7k/hBR-dYLGgoAUJcL-MswPgCj4sYn0C4kUQCLcB/s1600/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A311.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="566" src="https://4.bp.blogspot.com/-UCnu4L6Vr8U/WImnLc8eJhI/AAAAAAAAo7k/hBR-dYLGgoAUJcL-MswPgCj4sYn0C4kUQCLcB/s640/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A311.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-LoNx7UMR9Qc/WImnJ50ZN1I/AAAAAAAAo7g/UWfuYoQeUvcG8pb9JZFl27l2XNXMbRmeACLcB/s1600/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A312.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="160" src="https://4.bp.blogspot.com/-LoNx7UMR9Qc/WImnJ50ZN1I/AAAAAAAAo7g/UWfuYoQeUvcG8pb9JZFl27l2XNXMbRmeACLcB/s640/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A312.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-_vSwlM_1i44/WImrJ369yZI/AAAAAAAAo78/IvBMo4Nppi8FpejNG9n0iZosO1zTBVCgQCLcB/s1600/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A300.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://2.bp.blogspot.com/-_vSwlM_1i44/WImrJ369yZI/AAAAAAAAo78/IvBMo4Nppi8FpejNG9n0iZosO1zTBVCgQCLcB/s640/%25CE%259F%25CE%2599%2B%25CE%2595%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2597%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3%2B%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2597%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A4%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2597%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%259F%2B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A300.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br /></div>
<div>
<br /></div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/stratiwtiki-istoria/Menandros.pdf">http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/stratiwtiki-istoria/Menandros.pdf</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="https://rogerios.wordpress.com/2009/12/08/%CE%BF%CE%B9-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%84/">https://rogerios.wordpress.com/2009/12/08/%CE%BF%CE%B9-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CE%84/</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1:%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82">https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1:%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="https://parisis.wordpress.com/2014/01/30/%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD/">https://parisis.wordpress.com/2014/01/30/%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD/</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://www.technova.gr/technova/index.php/2012-06-21-03-15-38/istoria/1943-xrysi-falagga-tis-vaktrias">http://www.technova.gr/technova/index.php/2012-06-21-03-15-38/istoria/1943-xrysi-falagga-tis-vaktrias</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=138246">http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=138246</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://wikimapia.org/28055766/el/%CE%A4%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CE%A4%CE%B5%CF%80%CE%AD">http://wikimapia.org/28055766/el/%CE%A4%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CE%A4%CE%B5%CF%80%CE%AD</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1:%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%82_%CE%92%CE%B1%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%26_%CE%99%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82">https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1:%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%82_%CE%92%CE%B1%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%26_%CE%99%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82</a><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-a0sNAlGJhEY/WIEWhGN-ruI/AAAAAAAAoyc/TbGzA1uMMN0cW4TMCw_zbewaiDlY_pa0ACLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://3.bp.blogspot.com/-a0sNAlGJhEY/WIEWhGN-ruI/AAAAAAAAoyc/TbGzA1uMMN0cW4TMCw_zbewaiDlY_pa0ACLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-65195613745885746422016-07-01T08:42:00.000+03:002017-01-16T22:24:01.452+02:00Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΧΕΡΣΑΙΟΣ - ΘΑΛΑΣΣΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-YbNH-yUwnk8/WHfhLduWPWI/AAAAAAAAop4/jv5nrjl4QBoKj5NQgS3tKd_8064ROZcFwCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bd4Q7B5X9steMM1YGvTtnro9z.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://2.bp.blogspot.com/-YbNH-yUwnk8/WHfhLduWPWI/AAAAAAAAop4/jv5nrjl4QBoKj5NQgS3tKd_8064ROZcFwCLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bd4Q7B5X9steMM1YGvTtnro9z.jpeg" width="320" /></a></div>
Οι δρόµοι του µεταξιού χρονολογούνται από τον 1ο αιώνα π.Χ. Συνέδεαν την Κίνα µε την Ευρώπη, την Ανατολή µε τη Δύση, διασχίζοντας το κέντρο του Ασιατικού οροπεδίου, καλύπτοντας πάνω από 8.000 χιλιόµετρα. Μέσα από αυτούς διακινούνταν το µετάξι και τα άλλα προϊόντα της Κίνας και της Ινδίας, στην Ανατολή προς το δυτικό κόσµο. Για 1.600 χρόνια ο δρόµος του µεταξιού λειτουργούσε ως δίαυλος επικοινωνίας λαών και πολιτισµών, βοηθώντας στην ανταλλαγή ιδεών, τεχνολογιών, επιστηµών, γνώσεων. Η ιστορία του πολιτισμού είναι συνυφασμένη με το ύφασμα και το φόρεμα. Δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια πού και πότε ξεκίνησε για πρώτη φορά η τεχνική του υφαντού. Τα στοιχεία είναι λιγοστά. Ο τόπος μεταφέρεται κατά καιρούς, κάτω από το φως των νέων ευρημάτων και αποκαλύψεων. Παλαιότερες ανασκαφές επεσήμαναν ως κοιτίδα υφαντουργίας την Αίγυπτο. Τη θέση αυτή πήρε αργότερα η Μεσοποταμία, ενώ ευρήματα νεωτέρων ανασκαφών τη μεταφέρουν στη Νότια Σιβηρία...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Από τότε που ο άνθρωπος αντικατέστησε την προβιά του ζώου μ’ ένα κομμάτι πρωτόγονου υφαντού, επιλέγει τις υφαντικές ύλες σύμφωνα με τις γεωγραφικές και κλιματολογικές συνθήκες του περιβάλλοντος, σε συνάρτηση πάντα με την κατάκτηση της τεχνικής του υφαντού. Οι ύλες αυτές χωρίζονται σε φυτικές (βαμβάκι, λινάρι, καννάβι) και σε ζωικές (μαλλί, μετάξι). Μιλώντας για το μετάξι και τη σηροτροφία, δηλαδή την εκτροφή του μεταξοσκώληκα για την παραγωγή του κουκουλιού, είναι αδύνατο να μην αναφερθούμε στην Κίνα, την Σηρών χώραν ή Σηρικήν, όπως την αποκαλούσαν οι Έλληνες ιστορικοί και γεωγράφοι των πρώτων μ.Χ. χρόνων.<br />
<br />
Εάν θέλαμε σήμερα να απλοποιήσουμε τον ορισμό, θα λέγαμε ότι ο Δρόμος του Μεταξιού ήταν ένα πολύπλοκο δίκτυο χερσαίων διαδρομών οι οποίες συνδέονταν μεταξύ των, εκτείνονταν σε ολόκληρη την ήπειρο της Ασίας και συνέδεαν τις μεγάλες ξακουστές πόλεις της Κίνας με τις αντίστοιχες της Ινδίας, τις μυθικές πολιτείες της Κεντρικής Ασίας, έως τέλος τα μεγάλα και ξακουστά λιμάνια και πόλεις της Ανατολικής Μεσογείου, για το χρονικό διάστημα από το 100 π.Χ. περίπου, έως το έτος 1500 μ.Χ. Βεβαίως πρέπει ευθύς εξ αρχής να δηλώσουμε ότι αυτές οι χρονικές στιγμές είναι από πολλές απόψεις μερικώς ανακριβείς ή ίσως να παριστούν και αυθαίρετες για μερικούς ημερομηνίες.<br />
<br />
Τα ταξίδια μακρινών αποστάσεων και εμπορικών ανταλλαγών μεταξύ της κεντρικής Ασίας και των πέριξ γεωγραφικών χώρων και κέντρων υπήρχαν για χιλιάδες χρόνια και πριν την κλασσική εποχή του Δρόμου του Μεταξιού, ενώ ακόμη και σήμερα αρκετές από τις παραδοσιακές διαδρομές του Δρόμου αυτού συνεχίζουν να παρουσιάζουν ενδιαφέρουσα εμπορική κίνηση, σε σύγχρονες βέβαια εκδοχές. Κατά παρόμοιο τρόπο, ο γεωγραφικός ορισμός ότι ο Δρόμος του Μεταξιού ήταν ένα πολύπλοκο δίκτυο χερσαίων διαδρομών της Ασίας, το οποίο συνέδεε την Κίνα με την Ινδία και τη Μέση Ανατολή, είναι επίσης εξίσου παραπλανητικός, ελλιπής και ίσως από μια άποψη ανακριβής.<br />
<br />
Κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα, ο δρόμος αυτός δεν σταματούσε από γεωγραφικής σκοπιάς στην άκρη των απέραντων υδάτων, ένθεν κακείθεν. Πέρα από την Κίνα, στην Άπω Ανατολή, βρίσκεται η Ιαπωνία, και πέρα από τα προαναφερθέντα λιμάνια της ανατολικής Μεσογείου, η Βόρεια Αφρική και η Ευρώπη. Χάρη στα πλοία και γενικώς τις πλωτές οδούς η Ιαπωνία από τη μια μεριά και οι πολύ δυτικές περιοχές της Βόρειας Αφρικής και της Ευρώπης από την αντίπερα, μοιράζονταν τα αγαθά, τις ιδέες και όλα τα άλλα συμπαρομαρτούντα που μεταφέρονταν σε όλους τους σταθμούς του Δρόμου του Μεταξιού, που θα μπορούσε να ονομασθεί ως ''Ευρύτερος Δρόμος του Μεταξιού''.<br />
<br />
Το ίδιο φυσικά θα μπορούσε να υποστηριχθεί και ειπωθεί και για τα εδάφη και τα νησιά της Θάλασσας της Νότιας Κίνας και του Ινδικού Ωκεανού. Με λίγα λόγια, τα αγαθά και οι ιδέες μεταφέρονταν μέσω του Δρόμου του Μεταξιού και έφταναν σε πολιτισμούς που δεν είχαν επίγεια σύνδεση με τα βάθη της απέραντης ηπείρου της Ασίας. Στο αποκορύφωμά του, στον 7ο και 8ο αιώνα μ.Χ. το κύριο τμήμα του χερσαίου Δρόμου του Μεταξιού, εκτεινόταν για πάνω από 4.000 μίλια από τα ανατολικά προς τα δυτικά, από τη Changan (τη σημερινή Xian) την πρωτεύουσα της δυναστείες των Han και Tang στην βόρεια και κεντρική Κίνα, έως την Αντιόχεια, την Τύρο, την Κωνσταντινούπολη και άλλες πόλεις της Ανατολικής Μεσογείου.<br />
<br />
Καθ’ όλο το μήκος του διερχόταν μέσα από θρυλικές πόλεις όπως ήταν η Χίβα, η Μπουχάρα και η Σαμαρκάνδη στο σημερινό Ουζμπεκιστάν, από την Καμπούλστο Αφγανιστάν, τη Σούσα στο Ιράν, τη Βαγδάτη στο Ιράκ και την ξακουστή Παλμύρα μέσα στη έρημο της Συρίας. Διέσχιζε ερήμους, στέπες, ποτάμια και οροσειρές, το σύνολο των οποίων παρουσίαζε δραματικούς κινδύνους για όσους αψηφούσαν με ανόητο τρόπο μερικούς βασικούς, στοιχειώδεις, αλλά άγραφους κανόνες ασφαλείας κατά τη διάρκεια της διέλευσης αυτών των περιοχών. Επίδοξοι ληστές και κακοποιοί κυνηγούσαν άγρια τους ταξιδιώτες και εμπόρους, ενώ πολλά παράξενα φαγητά, το νερό, και βεβαίως αναρίθμητοι μικροοργανισμοί, απειλούσαν την υγεία των ταξιδιωτών με ασθένειες κατ’ εξοχήν θανατηφόρες εκείνες πάντοτε τις εποχές.<br />
<br />
Εκτός αυτών όμως, σοβαρές ψυχικές ασθένειες ήταν πολύ συχνές, αλλά σπανίως αναφέρονταν και τότε, αλλά και αργότερα. Πολλοί ταξιδευτές του Δρόμου του Μεταξιού, συμπεριλαμβανομένου του πολυταξιδεμένου Marco Polo, κατέγραψαν κάποιους τρομακτικούς νυκτερινούς ήχους που αποπροσανατόλιζαν τους πρωτόπειρους και ασταθείς ψυχικά διαβάτες. Ας δούμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο ''Τα ταξίδια του Μάρκο Πόλο''. Από τις διηγήσεις και το περιεχόμενο του κειμένου του, συμπεραίνουμε σήμερα ότι πρέπει να βρισκόταν κάπου μέσα στην αφιλόξενη έρημο του Τουρκεστάν ή να αναφερόταν σε αυτή:<br />
<br />
''Όταν ένας άνθρωπος ταξιδεύει νύχτα μέσα σ’ αυτή την έρημο και κάτι γίνει και χασομερήσει και χάσει την επαφή του με τους συντρόφους του, είτε πέφτοντας να κοιμηθεί είτε για οποιαδήποτε άλλη αιτία, και ύστερα θέλει να τους ξαναβρεί, τότε ακούει φωνές από το υπερπέραν με τέτοιο τρόπο όμως που νομίζει πως είναι των συντρόφων του. Μερικές φορές μάλιστα τον φωνάζουνε και με τ’ όνομά του. Συχνά αυτές οι φωνές τον κάνουν να χάσει το δρόμο του, κι έτσι έπειτα δεν μπορεί να τον ξαναβρεί. Με αυτόν τον τρόπο, πολλοί ταξιδιώτες χάθηκαν και εξαφανίστηκαν. Μερικές φορές τη νύχτα ακούν ένα θόρυβο σαν αυτόν που γίνεται από καβαλάρηδες σε παρέλαση και που ακούγεται να ‘ρχεται μακριά απ’ το δρόμο''.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-iwwSxUn7dbE/WHhtn_jkr1I/AAAAAAAAoqI/vQytKA__z1k6eUryJ2JQ5Pz9-w-FGL3FACLcB/s1600/SeidenstrasseGMT.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="308" src="https://1.bp.blogspot.com/-iwwSxUn7dbE/WHhtn_jkr1I/AAAAAAAAoqI/vQytKA__z1k6eUryJ2JQ5Pz9-w-FGL3FACLcB/s640/SeidenstrasseGMT.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
Λίγο παρακάτω στα περίφημα πάλι ''Ταξίδια'' του, φροντίζει να πληροφορήσει τους νέους, αδαείς ταξιδευτές αυτών των χωμάτων, τον τρόπο αντιμετώπισης των ψεύτικων οραμάτων βασισμένος στη δική του πείρα και φυσικά σε όσα άκουσε από πολύπειρους επισκέπτες αυτών των γεωγραφικών παραλλήλων: ''Γι αυτό το λόγο οι ομάδες των ταξιδιωτών φροντίζουν να είναι πολύ κοντά η μία στην άλλη. Πριν κοιμηθούνε βάζουν σημάδι, που να δείχνει την κατεύθυνση που πρέπει να πάρουνε για το ταξίδι τους. Και γύρω από το λαιμό όλων των ζώων τους, δένουν μικρά κουδούνια, έτσι ακούγοντας τον ήχο μπορούν να τα προλάβουν να μη βγουν από το μονοπάτι και χαθούν μέσα στην έρημο''.<br />
<br />
Οι συχνοί και υπαρκτοί κίνδυνοι του ταξιδιού κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού μειώθηκαν αισθητά, οι συνθήκες βελτιώθηκαν και τα ταξίδια κατέστησαν δυνατά με τη δημιουργία των αποκαλούμενων καραβανσεραγιών και των παρεμφερών αρχιτεκτονικών δομών που επέτρεπαν στους ταξιδιώτες να κατευθύνονται από το ένα ασφαλές καταφύγιο στο άλλο, με ρυθμό περίπου 20 έως 25 μίλια (σαράντα περίπου χιλιόμετρα) την ημέρα, με τη βοήθεια βέβαια πληθώρας δυνατών και υπομονετικών συνάμα ζώων, όπως καμήλες Βακτριανής, βόδια, βουβάλια, άλογα, αραβικές καμήλες, γαϊδούρια, κι ακόμη ελέφαντες.<br />
<br />
Από όλα τα προαναφερθέντα όμως, η αργή σε ταχύτητα αλλά δυνατή Βακτριανή καμήλα, αυτή δηλαδή με τους δύο ύβους στη ράχη, ήταν το ζώο που μπορούσε να μεταφέρει φορτία μέχρι τριακόσια κιλά, και φυσικά διεκπεραίωνε αγόγγυστα το μεγαλύτερο μέρος των μεταφορών στις αφιλόξενες ερήμους της κεντρικής Ασίας. Για να εξασφαλισθεί έτι περαιτέρω η ασφάλεια των ταξιδιωτών, ήρθαν στην επιφάνεια τα ιερά προσκυνήματα, όπου οι συγκεκριμένοι πιστοί έβρισκαν πνευματική παρηγοριά και μερικές φορές καταφύγιο έναντι σοβαρών κινδύνων. Το πιο διάσημο από αυτά σήμερα, είναι ένα Βουδιστικό συγκρότημα γνωστό ως τα Σπήλαια Mogao (Σπήλαια για τους Χίλιους Βούδες).<br />
<br />
Ήταν ένα σύστημα αποτελούμενο εκ 492 ναών κατά μήκος ενός μιλίου στις βραχώδεις εκτάσεις ενός γκρεμού, που βρίσκεται όχι πολύ μακριά από την πόλη όαση της Dunhuang, στο σημείο σύγκλισης των βασικών διαδρομών προς βορρά και νότο, μια πραγματική όαση, τοποθετημένη στρατηγικά σ’ ένα θρησκευτικό και πολιτιστικό σταυροδρόμι του Δρόμου του Μεταξιού, στην επαρχία Gansu της Κίνας. Σύμφωνα με διαθέσιμα στοιχεία, το πρώτο σπήλαιο χρονολογείται από το 366 μ.Χ. Οι σπηλιές αυτές είναι στην πραγματικότητα ιερά τα οποία με την πάροδο του χρόνου, τόσοι αιώνες πέρασαν βεβαίως από τότε, απέκτησαν κι έτσι περιέχουν συνολικά περίπου 3.000 αγάλματα και τοιχογραφίες, όλα δημιουργημένα με κόπο, πίστη, ευλάβεια και φυσικά μεράκι από τους μοναχούς των εποχών.<br />
<br />
Κι αυτό βέβαια αποτελεί μόνο ένα από τα πάμπολλα σπήλαια και Βουδιστικά συγκροτήματα κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού. Κατά μήκος λοιπόν των διαδρομών του Δρόμου του Μεταξιού μετακινούνταν έμποροι και εμπορεύματα, προσκυνητές επισκέπτονταν ιερούς τόπους, ιεραπόστολοι αναζητούσαν υποψήφιους πιστούς για προσηλυτισμό σε συγκεκριμένη θρησκεία την οποία πίστευαν και υπηρετούσαν και στις οποίες συγκαταλέγονταν Χριστιανοί, Ζωροάστρες και Βουδιστές, κατά κύριο λόγο, στρατοί ταξίδευαν για αποστολές κατάκτησης νέων εδαφών, κάποιες φορές για ειρηνευτικές αποστολές, άποικοι εξωθούνταν, άλλες φορές με τη θέλησή τους κι άλλες όχι.<br />
<br />
Και εκτοπίζονταν σε απομακρυσμένες και παραμεθόριες περιοχές, πρέσβεις και πολύφερνες νύφες ταξίδευαν σε μακρινές χώρες για να εδραιώσουν διακρατικές συμμαχίες και Αυτοκρατορικοί υπάλληλοι τοποθετούνταν σε προχωρημένα φυλάκια με σκοπό απώτερο τι άλλο, παρά την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των χωρών τους. Εκτός από τα βιομηχανικά προϊόντα, ζώα, φρούτα και λαχανικά μεταφέρονταν σε νέα κι απομακρυσμένα σπίτια και συνοικίες Μεσαιωνικών αστικών κέντρων, όπου σταδιακά γινόντουσαν αναπόσπαστα τμήματα των αγροτικών τοπίων και των πολιτισμών που τα φιλοξενούσαν. Ταξίδεψαν ακόμα καλλιτεχνικά μοτίβα και διάφορα στυλ εικαστικών τεχνών, ζωγραφικής και γλυπτικής καθώς και κάποιες άλλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης.<br />
<br />
Μουσική, χορός και μια μεγάλη ποικιλία μουσικών οργάνων πηγαινοέρχονταν και άλλαζαν χέρια από την Περσία, την Ινδία, την Κεντρική Ασία και αλλού, και επηρέασαν βαθιά ους μουσικούς, και όχι μόνο πολιτισμούς της Κίνας, της Κορέας και της Ιαπωνίας. Μαζί με όλα αυτά, ιδέες κατευθύνονταν από τη μια στην άλλη μεριά με όλους τους τρόπους και κυρίως παλιές και καινούργιες θρησκευτικές αντιλήψεις και κοσμοθεωρίες. Δεν ήταν πάντα όμως οι πάσης φύσεως μετακινήσεις, για καλό σκοπό. Ασθένειες δύσκολες ταξίδευαν ένθεν κακείθεν σε αυτές τις πορείες και επικίνδυνοι μικροοργανισμοί οι οποίοι δεν επιδέχονταν θεραπείας για τα δεδομένα της εποχής τους, μεταφέρονταν μαζί με τις ανθρώπινες και ζωικές υπάρξεις.<br />
<br />
Μερικά κομμάτια ύφασμα που βρέθηκαν σε έναν Μεσαιωνικό τάφο ψηλά στα Ιμαλάια, στο Νεπάλ, δεν είναι μόνο σπάνια αλλά έχουν επιπλέον σημαντική ιστορική αξία. Έρχονται να προεκτείνουν τη διαδρομή που κάλυπτε ο περίφημος Δρόμος του Μεταξιού - η οδός που ακολουθούσαν οι Κινέζοι έμποροι για να προωθήσουν το πολύτιμο προϊόν τους σε μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου. Τα υφασμάτινα ευρήματα είναι φτιαγμένα από ίνες μεταξιού σε συνδυασμό με τοπικές πρώτες ύλες και βαφές. Καθώς δεν υπάρχουν ενδείξεις για παραγωγή μεταξιού στην περιοχή, οι επιστήμονες θεωρούν ότι υποδηλώνουν πως το εμπορικό δίκτυο που είχε δημιουργήσει η Κίνα για να προαγάγει την πολυτελή αυτή πρώτη ύλη της οποίας διατηρούσε το μονοπώλιο ήταν μεγαλύτερο από ό,τι πιστεύαμε ως τώρα.<br />
<br />
Τα υπολείμματα υφάσματος προέρχονται από το Σαμτζόνγκ, μια αρχαιολογική θέση που περιλαμβάνει ένα σύμπλεγμα τάφων κοντά στο ομώνυμο χωριό του Άνω Μουστάνγκ στο Βόρειο Νεπάλ. Το Άνω Μουστάνγκ βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο στα Ιμαλάια - είναι μια εξαιρετικά απομακρυσμένη και απομονωμένη επαρχία η οποία θεωρείται μία από τις καλύτερα διατηρημένες περιοχές στον πλανήτη. Οι δέκα τάφοι που είναι λαξευμένοι στον βράχο επάνω από το χωριό Σαμτζόνγκ ανακαλύφθηκαν το 2009 ύστερα από κατολίσθηση που προκλήθηκε από σεισμό. Το ξηρό κλίμα και το μεγάλο υψόμετρο της περιοχής ευνοούν τη συντήρηση των αντικειμένων οργανικής προέλευσης και έτσι τα υφάσματα, τα οποία χρονολογούνται γύρω στο 400 - 650 μ.Χ.<br />
<br />
Κατάφεραν να σωθούν σε καλή κατάσταση αποτελώντας ένα από τα ελάχιστα δείγματα αυτής της περιόδου που έχουν βρεθεί στο Νεπάλ. Συγκεκριμένα τα υφασμάτινα ευρήματα εντοπίστηκαν στον τάφο 5 του συγκροτήματος του Σαμτζόνγκ. Ένα από αυτά είναι φτιαγμένο από κομμάτια από μάλλινο ύφασμα στο οποίο είναι ραμμένες χάλκινες, γυάλινες και υφασμάτινες χάντρες. Βρέθηκε κοντά στο φέρετρο ενός ενήλικου άνδρα μαζί με μια εντυπωσιακή νεκρική μάσκα από χρυσό και ασήμι. Οι μικρές τρύπες που υπάρχουν γύρω-γύρω στο περίγραμμα της μάσκας υποδηλώνουν ότι κάποτε ήταν ραμμένη σε ύφασμα και οι αρχαιολόγοι θεωρούν ότι αποτελούσε τμήμα ενός σύνθετου διακοσμημένου καλύμματος της κεφαλής.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-PYM2jw9KJyk/WHhx3YBsvQI/AAAAAAAAoqg/vMbrwUWmvXg_eA5cjlErhCBTvrkqJ6JLQCLcB/s1600/silk-road%2B%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="311" src="https://4.bp.blogspot.com/-PYM2jw9KJyk/WHhx3YBsvQI/AAAAAAAAoqg/vMbrwUWmvXg_eA5cjlErhCBTvrkqJ6JLQCLcB/s400/silk-road%2B%25281%2529.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι αναλύσεις που έγιναν από ερευνητές του Ινστιτούτου Αρχαιολογικών Ερευνών Μακ Ντόναλντ του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ στη Βρετανία, το οποίο είναι υπεύθυνο για την ανασκαφή, εντόπισαν σε κάποια δείγματα ίνες από μετάξι. Οι ίνες είναι αποκομμιωμένες -επεξεργασμένες, δηλαδή, ώστε να γίνουν ύφασμα-, ενώ για τη βαφή των υφασμάτων έχουν χρησιμοποιηθεί μεταξύ άλλων και Ινδικές βαφές (Ινδικό ερυθρόδανο και λάκα). Αυτό, σύμφωνα με τους ειδικούς, υποδηλώνει ότι την περίοδο εκείνη οι κάτοικοι της περιοχής εισήγαγαν πρώτες ύλες από την Κίνα και την Ινδία τις οποίες χρησιμοποιούσαν σε συνδυασμό με τις τοπικές.<br />
<br />
Δεν υπάρχουν ενδείξεις για την παραγωγή μεταξιού στην περιοχή, γεγονός το οποίο υποδηλώνει ότι το Σαμτζόνγκ περιλαμβανόταν στο μεγάλο εμπορικό δίκτυο του Δρόμου του Μεταξιού» ανέφερε σε δελτίο Τύπου η Μαργκαρίτα Γκλέμπα, επικεφαλής της μελέτης που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «Science and Technology of Archaeological Research». «Τα ευρήματα ενισχύουν την ιδέα ότι, αντί να είναι απομονωμένο και απομακρυσμένο το Άνω Μουστάνγκ, υπήρξε κάποτε ένας μικρός αλλά σημαντικός κόμβος σε ένα πολύ μεγαλύτερο δίκτυο λαών και τόπων.<br />
<br />
Το Νεπάλ είναι σήμερα γνωστό για τις παραδοσιακές υφαντουργικές τεχνικές του και, όπως επεσήμανε η ερευνήτρια, τα νέα ευρήματα προσφέρουν μια πολύτιμη ματιά στο παρελθόν αυτής της παράδοσης. Τα υφάσματα αυτά μπορούν να διευρύνουν την κατανόησή μας για τις πρώτες ύλες και τις τεχνικές της τοπικής υφαντουργίας, καθώς και για τους μηχανισμούς μέσω των οποίων διάφορες κοινότητες ανέπτυξαν και προσάρμοσαν νέες υφαντουργικές τεχνολογίες για να ανταποκριθούν στις τοπικές πολιτισμικές και οικονομικές ανάγκες.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ</b></span><br />
<br />
Οι ταξιδιώτες και περιηγητές κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού κατά τη διάρκεια της Κλασσικής εποχής αναφέρονταν στα δρομολόγια με πολλούς και διαφορετικούς όρους. Κι ακόμα, πρέπει να τονίσουμε, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ή έστω ένδειξη τι ονομαζόταν ''Δρόμος του Μεταξιού'', κι αν αυτός τελικώς συμπεριελάμβανε μέρος ή ολόκληρο το μήκος του όπως παραδοσιακά αναφέρεται από τους ιστορικούς. Ο όρος είναι προφανώς μια σύγχρονη εκδοχή. Κατά τη διάρκεια του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, μεγάλες ομάδες δυτικών, κυρίως Ευρωπαίων, οι οποίες περιελάμβαναν περίεργους, τυχοδιώκτες αλλά και επιστήμονες, άρχισαν να ταξιδεύουν μέσα σε αυτή την τεράστια περιοχή της Κεντρικής Ασίας.<br />
<br />
Η οποία ήταν γνωστή ως Τουρκεστάν, ουσιαστικά αφιλόξενα εδάφη για τα δεδομένα των Ευρωπαίων, που κυριαρχούνταν από ποιμένες και νομάδες, οι οποίοι μιλούσαν μια ποικιλία Τουρκικών γλωσσών, με σκοπό να διερευνήσουν και αποκαλύψουν τα σε μεγάλο βαθμό ξεχασμένα ερείπια μυθικών πολιτειών, να εντοπίσουν ξεχασμένους πλούτους, μαζί ή ξεχωριστά από θρησκευτικά προσκυνήματα κατά μήκος των αρχαίων καραβανιών που συνέδεαν την Ανατολή και τη Δύση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το 1877 ένας Γερμανός, ο Baron Ferdinand von Richthofen (1833 - 1905), ο οποίος έφτασε έως την Ιαπωνία και τις Φιλιππίνες, επινόησε τον όρο ''die Seidenstrassen'', δηλαδή ''Δρόμοι του Μεταξιού'', για να δείξει με τον τρόπο αυτό ότι το Κινέζικο μετάξι ήταν το πλέον πολύτιμο προϊόν κατά μήκος αυτών των διαδρομών.<br />
<br />
Ο Ferdinand von Richthofen ήταν ένας Γερμανός περιηγητής, γεωγράφος και σπουδαίος επιστήμονας. Γεννημένος στην Καρλσρούη, έλαβε την εκπαίδευσή του στο Μπρέσλαου και το Βερολίνο. Το 1860, εντάχθηκε στην αποστολή Eulenburg, μια πρωσική ομάδα εμπειρογνωμόνων που επισκέφθηκε την Κεϋλάνη, την Ιαπωνία, την Ταϊβάν, την Ιάβα, την Ινδονησία, τις Φιλιππίνες, τη Μπούρμα και το Σιάμ, σχεδόν δηλαδή το μεγαλύτερο τμήμα της Άπω Ανατολής, μεταξύ των ετών 1860 και 1862. Στην πραγματικότητα, στόχος της διπλωματικής εκείνης αποστολής, ήταν η σύναψη διπλωματικών και εμποριών σχέσεων της Πρωσίας και της Γερμανικής Τελωνειακής Ένωσης με την Κίνα, την Ιαπωνία και το Σιάμ.<br />
<br />
Δεν προέκυψε κάτι το σημαντικό από αυτά τα ταξίδια, και δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος των αρχείων του Richthofen και των συλλογών, χάθηκαν. Για να είμαστε όμως ακριβοδίκαιοι, την εποχή εκείνη η Κίνα ήταν απρόσιτη λόγω της εξέγερσης Taiping, αλλά ο Richthofen ήταν εντυπωσιασμένος με τη σκοπιμότητα της εξερεύνησης και δεν έχασε την ευκαιρία που του δινόταν μπροστά του απλόχερα. Εξέδωσε τα γεωγραφικά, γεωλογικά, οικονομικά και εθνολογικά ευρήματα και τις παρατηρήσεις του σε τρεις τόμους, μαζί με έναν άτλαντα, τα οποία ωστόσο δεν καλύπτουν όλα τα πεδία όλων των ενδιαφερόντων του συγγραφέα, έργο το οποίο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Βερολίνο το 1877 - 1885.<br />
<br />
Σ' αυτό το πρότυπο έργο (China; Ergebnisseeigner Reisenunddaraufgegründeter Studien), ο συγγραφέας δεν ασχολείται μόνο με τη γεωλογία, αλλά και με κάθε απαραίτητο θέμα σε μια γενική γεωγραφική πραγματεία. Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στους οικονομικούς πόρους των χωρών που διερχόταν. Έγραψε επίσης μια πολύτιμη σειρά επιστολών με το Εμπορικό Επιμελητήριο της Σαγκάης, και ο πρώτος που επέστησε την προσοχή στη σημασία των ορυχείων της Shantung και του Kiaochow ως λιμάνι. Σημειωτέον παρά το γεγονός ότι διορίστηκε καθηγητής της Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο της Βόννης το 1875, ανέλαβε τα καθήκοντά του επίσημα το 1879, λόγω της πλήρους απασχόλησής του με το έργο του στην Κίνα.<br />
<br />
Αγγλόφωνοι ιστορικοί αργότερα μετέτρεψαν τον πληθυντικό του die Seidenstrassen (Δρόμοι του Μεταξιού), σε ενικό, τουτέστιν σε ''Δρόμο του Μεταξιού'' (Silk Road). Σήμερα τελικά, πολλοί ιστορικοί ανά τον κόσμο προτιμούν τον πιο σωστό όρο "Silk Routes" (Διαδρομές του Μεταξιού), για να υπογραμμίσουν το γεγονός ότι αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα τεράστιο, πολυδαίδαλο σύμπλεγμα χερσαίων δρόμων στην αρχή αλλά και ένα δίκτυο θαλάσσιων οδών, το οποίο όμως εμφανίστηκε κάπως αργότερα και συμπλήρωσε ή αντικατέστησε, σε κάποιες περιπτώσεις βεβαίως, το προηγούμενο καταλλήλως. Πάντως σε γενικές γραμμές και ειδικά στην Αγγλική βιβλιογραφία επεκράτησε ο ρομαντικός από μια άποψη και έννοια όρος, Silk Road.<br />
<br />
Όρος ο οποίος σίγουρα προσδίδει και μια υποσημαινόμενη μυστικιστική ταυτότητα και κάποια ποιητική χροιά στην ιστορία του εν λόγω μυθικού και άκρως ελκυστικού Δρόμου. Άλλωστε, όπως πολύ σωστά ελέχθη κάποτε από παλιούς Οριενταλιστές και αναφέρεται από πιο σύγχρονους, όπως ο πολύ γνωστός μας Edward Said, το να ισχυρισθεί κανείς ότι: ''Η Ανατολή είναι ένα πανεπιστήμιο από το οποίο ποτέ ο μελετητής δεν παίρνει το δίπλωμά του'', ήταν ένας εύσχημος, αλλά και χαμηλών τόνων, τρόπος να δηλώσει ότι η Ανατολή απαιτούσε τη φυσική του παρουσία στα χώματά της, δίκην μελετηρού σπουδαστή στα κλασσικά πανεπιστημιακά έδρανα, λίγο πολύ για πάντα και όχι για περιορισμένο χρονικό διάστημα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-7-CZ5rbZ2vA/WHlAg04jKSI/AAAAAAAAoqw/O669dKOku146Vnd3UWODRt_hzPs6yrclwCLcB/s1600/147246673325204550.JPEG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-7-CZ5rbZ2vA/WHlAg04jKSI/AAAAAAAAoqw/O669dKOku146Vnd3UWODRt_hzPs6yrclwCLcB/s400/147246673325204550.JPEG" width="281" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΜΕΤΑΞΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ </b></span><br />
<br />
Είναι ένα απόλυτα φυσικό προϊόν που παράγεται από ένα ζωικό οργανισμό, χωρίς κανένα απολύτως χημικό. Η τριγωνική δομή της ίνας του την κάνει να λειτουργεί σαν πρίσμα και να αντανακλά ένα πολύ λαμπερό και ''καθαρό'' χρώμα. Τα παράλληλα στρώματα πρωτεΐνης στην ίνα του το κάνουν πολύ απαλό, έτσι ώστε όχι μόνο να μην ερεθίζει το δέρμα αλλά να είναι και πολύ ευχάριστο στην αφή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι γιατροί συνιστούν μεταξωτά ρούχα, σεντόνια κλπ, σε όσους έχουν δερματολογικά ή αλλεργικά προβλήματα. Έχει πολύ καλή συμπεριφορά στη θερμότητα, όντας άριστο μονωτικό και έτσι τα μεταξωτά ρούχα είναι ζεστά το χειμώνα και δροσερά το καλοκαίρι.<br />
<br />
Παραμένει στεγνό ακόμη και αν έχει απορροφήσει το 30% του βάρους του σε νερό, γι’ αυτό και έχει πολύ καλή συμπεριφορά στον ανθρώπινο ιδρώτα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ </b></span><br />
<br />
Η ιστορία του μεταξιού χάνεται στα βάθη των αιώνων και είναι συνυφασμένη με Κινέζικους μύθους. Φαίνεται ότι πολλούς αιώνες πριν αρχίσει η κατεργασία του μεταξιού ο μεταξοσκώληκας ζούσε σε άγρια μορφή πάνω στα μορεόδενδρα. Σύμφωνα με τους Κινέζους συγγραφείς, η τέχνη της εκτροφής του μεταξοσκώληκα και η κατεργασία του μεταξιού ανακαλύφθηκε τυχαία από την Αυτοκράτειρα Σι Λιγκ Τσι γύρω στο 2690 π.Χ. Σύμφωνα με το μύθο ένα κουκούλι έπεσε πάνω στο βραστό νερό του τσαγιού της. Στην προσπάθειά της να το βγάλει έξω, τράβηξε μία εξαιρετικά λεπτή αλλά ανθεκτική κλωστή, την πρώτη μεταξωτή ίνα. Η ιστορία εξακριβώνει τους μύθους ότι η Κίνα είναι το πραγματικό λίκνο του μεταξιού.<br />
<br />
Ο Κομφούκιος στο «Χρονιά των τεσσάρων πρώτων δυναστειών» αναφέρει πως η Αυτοκράτειρα Σι Λιγκ Τσι, η οποία ονομάστηκε «Θεά των μορέων και του σηρός», έκανε συστηματική εκτροφή του μεταξοσκώληκα στα ανάκτορά της και υποχρέωνε τις Κινέζες να παρακολουθούν μαθήματα σηροτροφίας, ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη που ανήκε η κάθε μία. Πρώτη αυτή παρασκεύασε και έβαψε σε ποικίλα χρώματα το μετάξι και κατασκεύασε μεταξωτά υφάσματα για τις ανάγκες του Αυτοκράτορα και των μεγιστάνων της αυλής, που θεωρούνταν ιερά πρόσωπα, όπως ιερό και απόκρυφο ήταν και το μετάξι, πριν γενικευθεί η χρήση του στην Κίνα.<br />
<br />
Επίσης έχουν βρεθεί κομμάτια μεταξωτού υφάσματος σε τάφους που βρίσκονται κοντά στο μέρος που θάφτηκε ο Αυτοκράτορας Χοανγκ-Τι. Οι Κινέζοι απαγόρευαν με αυστηρούς νόμους τη διάδοση της σηροτροφίας εκτός Κίνας, ενώ η εξαγωγή των σπόρων του μεταξοσκώληκα τιμωρούνταν με θάνατο. Επιτρεπόταν μόνο η εξαγωγή κατεργασμένων νημάτων και υφασμάτων. Η Ιαπωνία, οι Ινδίες, και η Περσία ήταν κέντρα εμπορίας του εξαγόμενου μεταξιού. Στη διάρκεια της δυναστείας των Τσου (1050 - 247 π.Χ.), οι Κινέζοι γράφουν και ζωγραφίζουν πάνω στο μετάξι και το μεταχειρίζονται στη σύνταξη των ετησίων καταλόγων.<br />
<br />
Το Κινεζικό μετάξι ως εμπόρευμα της ανταλλαγής και της διπλωματίας, καθώς και ως υποκατάστατο κάποιου κοινού νομίσματος, ήταν ένα σημαντικό στοιχείο, ίσως το κυριότερο αγαθό, που μεταφερόταν συνεχώς κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού. Η ζήτησή του ήταν μεγάλη, ενώ το μυστικό της διαδικασίας παραγωγής του φυλασσόταν για μεγάλο διάστημα, καλά κρυμμένο. Ήδη από τον 5ο αιώνα μ.Χ. οι μεταξοσκώληκες εκτρέφονταν για το πολύτιμο νήμα τους στο βασίλειο Khotan της Κεντρικής Ασίας. Το Βασίλειο της Khotan ήταν ένα αρχαίο Βουδιστικό βασίλειο που βρισκόταν σε ένα παρακλάδι του Δρόμου του Μεταξιού που έτρεχε κατά μήκος της νότιας άκρης της ερήμου Τακλαμακάν στη λεκάνη Tarim.<br />
<br />
Η περιοχή βρίσκεται στη σημερινή Xinjiang της Κίνας. Το βασίλειο, από ιστορικής πλευράς, υπήρχε για πάνω από χίλια χρόνια, μέχρι που κατακτήθηκε από τους Μουσουλμάνους εισβολείς, το 1006. Σύμφωνα με το μύθο λοιπόν, το επτασφράγιστο μυστικό της παραγωγής μεταξιού μεταφέρθηκε στο Khotan από μια Κινέζα πριγκίπισσα. Αρραβωνιασμένη με τον βασιλιά της Khotan, μετέφερε κρυφά αυγά μεταξοσκώληκα στην κόμμωσή της και σπόρους μουριάς ως προίκα. Αργότερα ίδρυσε ένα Βουδιστικό μοναστήρι, όπου εκτρέφονταν οι πρώτοι μεταξοσκώληκες του Khotan,έτσι ώστε η περιοχή να μετατραπεί σε ένα κέντρο παραγωγής μεταξιού και της ανάλογης ύφανσης.<br />
<br />
Κάπου στα μέσα του 6ου αιώνα, το μυστικό του μεταξιού έφθασε βεβαίως και στην Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής ή Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και με τον τρόπο αυτό η ιστορία του συνεχίστηκε από τους μοναχούς της Κεντρικής Ασίας. Κι όταν οι Βυζαντινοί έγιναν επιτέλους γνώστες της παραγωγής και όλων των κρυφών μυστικών του μεταξιού, η μεταξουργία έγινε Αυτοκρατορικό μονοπώλιο και απετέλεσε φυσικά σημαντική συνιστώσα της οικονομίας αυτής της Αυτοκρατορίας. Από την Κωνσταντινούπολη, η τεχνική παραγωγής μεταξιού υψηλής ποιότητας αναπόφευκτα ταξίδεψε αργότερα στη Δυτική Ευρώπη, όπου οι Ιταλοί και οι Γάλλοι, αρχικά τουλάχιστον, έγιναν αυθεντίες και συνεχιστές της συγκεκριμένης τέχνης.<br />
<br />
Πριν λοιπόν μάθουν οι Βυζαντινοί τα μυστικά της σηροτροφίας, οι Ρωμαίοι διαπραγματεύονταν αχόρταγα για το μετάξι, ένα ύφασμα που παραγόταν από μυστηριώδεις και μακρινούς ανθρώπους τους οποίους ονομάζονταν Seres. Οι τελευταίοι ήταν κάτοικοι της γης Serica, το όνομα της οποίας προήλθε από τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους. Η λέξη σήμαινε ''του μεταξιού'' ή ''οι άνθρωποι που προέρχονται από τη γη του μεταξιού'', και πιστεύεται ότι προέρχεται από την Κινεζική λέξη για το μετάξι, si. Serica επιπροσθέτως, πρέπει να πούμε, είναι και η λατινική λέξη για τον όρο μετάξι. Οι Seresκαι η χώρα τους φυσικά ονομάστηκαν έτσι από το κεντρικό προϊόν της βιομηχανίας τους, το Ser ή τους μεταξοσκώληκες.<br />
<br />
Ορισμένοι κλασικιστές πάντως υποστήριξαν ότι ήταν εξαιρετικά απίθανο πως ένα έθνος έπαιρνε το όνομα ενός εντόμου, ενώ ο Νορβηγός Οριενταλιστής του 19ου αιώνα, Christian Lassen (1800 - 1876), τους προσδιόρισε στα ιερά βιβλία των Ινδουιστών, ως ''Caka, Tukhara και Kanka''. Η μνεία όμως του λαού αυτού (Seres) ως κατασκευαστών και διανομέων του μεταξιού, είναι προγενέστερη της χώρας Serica. Αυτό έκανε μερικούς ιστορικούς να πιστεύουν ότι οι Έλληνες και Ρωμαίοι ονόμαζαν τους Κινέζους ως Sinae όταν τους προσέγγιζαν από τον Ειρηνικό Ωκεανό, αλλά Seres όταν ερχόντουσαν από τις Ασιατικές στέπες.<br />
<br />
Άλλοι υποστηρίζουν ότι οι Seres ήταν μια χαλαρή συνομοσπονδία των ανθρώπων Tocharian, οι οποίοι διαπραγματεύονταν και εμπορεύονταν με τους Ινδούς, τους Κινέζους και αργότερα μέσω των Πάρθων και των Σασσανιδών Περσών, με τους Ρωμαίους. Οι Tocharians ή Tokhariansήταν κάτοικοι των Μεσαιωνικών οάσεων και των πόλεων - κράτη στο βόρειο άκρο της λεκάνης Tarim, στη σημερινή Xinjiang της Κίνας. Η γλώσσα τους, ένας κλάδος της Ινδοευρωπαϊκής οικογένειας, είναι γνωστή από τα χειρόγραφα του 6ου έως τον 8ο μ.Χ. αιώνα, ενώ μετά αντικαταστάθηκαν από τις τουρκικές γλώσσες των φυλών των Ουιγούρων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-LVZHWpDtDJE/WHm5QbadDqI/AAAAAAAAorY/_BztDFbUGr0h3AwsKRx6p9xi5alk-m3uQCLcB/s1600/Central_Asian_Buddhist_Monks.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-LVZHWpDtDJE/WHm5QbadDqI/AAAAAAAAorY/_BztDFbUGr0h3AwsKRx6p9xi5alk-m3uQCLcB/s400/Central_Asian_Buddhist_Monks.jpeg" width="317" /></a></div>
<br />
Μερικοί μελετητές συνέδεσαν τους Tocharians με τον πολιτισμό Afanasevo της Ανατολικής Σιβηρίας (περίπου 3500 έως 2500 π.Χ.), οι περισσότεροι από τους οποίους μετανάστευσαν από το Gansu στην Βακτριανή στο 2ο π.Χ. αιώνα και αργότερα στη βορειοδυτική Ινδία, όπου και ίδρυσαν την Αυτοκρατορία Kushan. Επανερχόμενοι στους Seres, ήταν καθολικά αποδεκτό, ότι αυτοί ήσαν έξυπνοι ειδικά στο εμπόριο, συνετοί, δίκαιοι και συμπονετικοί άνθρωποι, με ευγενική φύση, εθισμένοι περιέργως στην άνεση και κάποιας μορφής πολυτέλεια, την ειρήνη και την αρμονία. Για τους Ρωμαίους, το παλιό και αμοιβαία κερδοφόρο εμπόριο μαζί τους περιήλθε σε κίνδυνο όταν οι μεσάζοντες, τουτέστιν οι Πάρθοι, σφετερίστηκαν από τους Σασσανίδες.<br />
<br />
Σύμφωνα με την παράδοση, οι Ρωμαίοι ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με το μετάξι στην ολέθρια μάχη της Carrhae. Η μάχη των Καρρών πραγματοποιήθηκε το 53 π.Χ. ανάμεσα στους Ρωμαίους του Μάρκου Λικίνιου Κράσσου και τους Πάρθους του Σουρένα, στις Κάρρες της Μεσοποταμίας, τη σημερινή Χαρράν της Τουρκίας. Κάποιες μαρτυρίες για τη μάχη ισχυρίζονται ότι ο στρατός των Πάρθων ξεδίπλωσε μαζικές ποσότητες μεταξένιων υφασμάτων και άλλων παρεμφερών αντικειμένων που έλαμπαν σε τέτοια ένταση ώστε η σύγχυση, ο φόβος και το θάμπωμα που επέφερε στις τάξεις των επτά Ρωμαϊκών λεγεώνων, συνέβαλε καθοριστικά στην ήττα τους.<br />
<br />
Οι Ρωμαίοι, όμως, σύντομα έμαθαν να αγαπούν κι όχι να φοβούνται το μετάξι, σε τέτοιο βαθμό ώστε το 14 μ.Χ. ο Αυτοκράτορας Τιβέριος προσπάθησε ανεπιτυχώς να απαγορεύσει στους άνδρες του να φορούν ρούχα που γινόντουσαν από αυτό το ''παρακμιακό'' υλικό το οποίο ήρθε στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μέσω του εμπορίου με τις πόλεις της βόρειας Συρίας και του Ιράκ. Στην αρχή ενώ το δαπανηρό ύφασμα ήταν διαθέσιμο μόνο στους πολύ πλούσιους, αργότερα το μετάξι ήρθε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε τόσο μεγάλη ποσότητα, ώστε το 380 μ. Χ. ένας Ρωμαίος ιστορικός θα μπορούσε να αναφέρει με κάποια δόση υπερβολής ίσως, ότι το μετάξι ήταν άφθονο και ανέξοδο και εξαπλώθηκε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, ακόμη και στους φτωχότερους.<br />
<br />
Ήταν σίγουρα αρκετά κοινό κατά τον 4ο αιώνα, αφού το χρησιμοποιούσαν και για σάβανα στους ενταφιασμούς. Όσο σημαντικό όμως κι αν ήταν το μετάξι, δεν ήταν το μόνο στοιχείο και αγαθό που αντάλλασσαν, πωλούσαν και αγόραζαν στο Δρόμο του Μεταξιού. Από την Κίνα έρχονταν ο σίδηρος, η λάκα, οι πορσελάνες και βεβαίως πολλά άλλα βιομηχανικά εμπορεύματα. Σε αντάλλαγμα, η Κίνα ελάμβανε από τη Νότια Ασία, βαφές και μπαχαρικά, καθώς και Βουδιστικά κειμήλια και κείμενα, ενώ από την Κεντρική Ασία, δυνατά άλογα και πολύτιμο νεφρίτη. Κατά την διάρκεια των Ρωμαϊκών χρόνων, η Δύση έστελνε προς ανατολάς χρωματιστά υαλικά, κεχριμπάρι, χάλκινα αγαλματίδια και ιδίως χρυσό και ασήμι.<br />
<br />
Πράγματι, η κύρια μορφή πληρωμής από τη Ρωμαϊκή Δύση για το μετάξι και τα άλλα πολυτελή αγαθά της Ανατολής ήταν ο χρυσός, πράγμα που σημαίνει ότι ο Ρωμαϊκός κόσμος υπέφερε από ένα είδος εμπορικής και οικονομικής ανισορροπίας με την Ανατολή. Ο Ρωμαίος φιλόσοφος, φυσιοδίφης και ιστοριογράφος Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (23 - 79 μ.Χ.), αναστατωμένος από όλη τη σπατάλη του πλούτου στην Αυτοκρατορία σημείωνε την επικίνδυνη εκροή συναλλάγματος από τη χώρα του προς την Ινδία. Από τον 3ο αιώνα και μετά, η ανισορροπία του εμπορίου συνέβαλε, κι αυτή με της σειρά της, σε μεγάλο βαθμό στη συνολική κοινωνική και οικονομική μιζέρια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Μπορούμε να ισχυρισθούμε λοιπόν, ότι η κλασσική εποχή του Δρόμου του Μεταξιού, εκτεινόταν χρονικά από το 100 π. Χ. έως το 1500 μ.Χ. Μέσα σε αυτό το μεγάλο κομμάτι της ιστορίας, ο Δρόμος βίωσε μερικές περιόδους ιδιαίτερης άνθησης και υψίστης σημασίας. Υπήρχαν έτσι εποχές που το εμπόριο ενθαρρυνόταν στην Κίνα, κυρίως των βιομηχανικών προϊόντων. Πράγματι, στη διάρκεια της μακράς κλασσικής ιστορίας του, ο Δρόμος του Μεταξιού μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σύστημα οδών και των απαραίτητων διακλαδώσεων που συνέδεαν τον βιομηχανικό γίγαντα του τότε κόσμου, δηλαδή την Κίνα, με την Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή στη συνέχεια.<br />
<br />
Η πρώτη χρυσή εποχή, η οποία είδε το πραγματικό άνοιγμα του δρόμου του μεταξιού, εκτεινόταν από το 100 π. Χ. έως το 200 μ.Χ., όταν δύο μεγάλες Αυτοκρατορίες, η Κίνα και η Ρώμη, αγκυροβολημένες στα άκρα του δρόμου του μεταξιού, καθώς και δύο άλλες Αυτοκρατορίες, η Αυτοκρατορία Kushan της βόρειας Ινδίας και του Αφγανιστάν και η Αυτοκρατορία των Πάρθων του Ιράν και του Ιράκ, παρείχαν την πολυπόθητη ασφάλεια για τη διακίνηση εμπορευμάτων και ανθρώπων σε όλη την καρδιά της εσωτερικής Ασίας. Το μετάξι όμως και πολλά άλλα προϊόντα είχαν ταξιδέψει μεγάλες αποστάσεις σε ολόκληρη την Ευρασία και πριν από την κλασσική εποχή του Δρόμου του Μεταξιού.<br />
<br />
Η προϊστορική Κίνα εισήγαγε νεφρίτη από την Κεντρική Ασία και πριν από το 2000 π. Χ. Κινέζικο μετάξι που χρονολογείται στα 1500 π. Χ. βρέθηκε επίσης και στο βορειοανατολικό Αφγανιστάν, ενώ κάποια κομμάτια μεταξιού βρέθηκαν σε Αιγυπτιακούς τάφους που χρονολογούνται περίπου στο μακρινό 1000 π. Χ. Η Κίνα όμως ήταν η κινητήρια δύναμη που οδηγούσε το εμπόριο του Δρόμου του Μεταξιού κατά τη διάρκεια τουλάχιστον τριών από τις τέσσερις χρυσές εποχές του, ενώ ο Δρόμος αυτός δεν θα άνοιγε και άκμαζε ποτέ, εάν δεν αποκτούσε η Κίνα τον έλεγχο της Κανσού (Gansu), περιοχής - κλειδί, βορειοδυτικά της πρωτεύουσας της Τσαγκάν (Chang an), η οποία ορίζεται από τα όρη Qilian στο νότο και την έρημο Γκόμπι (Gobi) στα βόρεια.<br />
<br />
Η Τσαγκάν, γνωστή σήμερα ως Ξιάν (Xian), ήταν η αρχαία πρωτεύουσα για πάνω από δέκα δυναστείες στην ιστορία της Κίνας. Στην κυριολεξία σημαίνει ''Αιώνια Ειρήνη''. Κατά τη διάρκεια της βραχύβιας δυναστείας Xin, η πόλη μετονομάστηκε σε ''Σταθερή Ειρήνη''. Κατά τη δυναστεία των Μινγκ (Ming) το όνομά της άλλαξε πάλι σε Xian ''Δυτική Ειρήνη'', το οποίο παραμένει έως σήμερα. Η Κανσού με τη σειρά της, είναι επαρχία προς τα βορειοδυτικά της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Το όνομά της προέρχεται από τις λέξεις Kang (φαρδύς) και su (νερό), και με κάποια ελευθερία στη μετάφραση θα την ονομάζαμε, ''Περιοχή των υδάτινων πηγών''.<br />
<br />
Γεωγραφικά, κάπως πιο αναλυτικά, βρίσκεται ανάμεσα στα οροπέδια Θιβέτ και Χουανγκτού, και συνορεύει με τη Μογγολία στα βόρεια, την αυτόνομη περιφέρεια Ξιντζιάνγκ και την επαρχία Κινγκάι στα δυτικά, την επαρχία Σετσουάν νότια και την επαρχία Σαανξί ανατολικά. Ο Κίτρινος Ποταμός, διέρχεται μέσα από το νότιο τμήμα της επαρχίας. Ένας σκληροτράχηλος Τουρκικός ποιμενικός λαός, τον οποίο οι Κινέζοι ονόμαζαν Xiongnu, ήλεγχε αυτόν το διάδρομο κατά την έναρξη της εποχής των Χαν (202 π.Χ. - 220 μ.Χ.), αλλά κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αυτοκράτορα Han Wudi (βασίλεψε την περίοδο 141 - 87 π.Χ.) οι Κινέζοι απέσπασαν με επιτυχία τον έλεγχο της περιοχής αυτής, με μια σειρά από μάχες που ξεκίνησαν το 121 π.Χ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-rrlY8F5eBe8/WHm4SGOlGFI/AAAAAAAAorQ/_vQ2nwGadvQBiZb8wShUkT5muJiV2A0ZgCLcB/s1600/Han_Dynasty_Granary_west_of_Dunhuang.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="242" src="https://1.bp.blogspot.com/-rrlY8F5eBe8/WHm4SGOlGFI/AAAAAAAAorQ/_vQ2nwGadvQBiZb8wShUkT5muJiV2A0ZgCLcB/s640/Han_Dynasty_Granary_west_of_Dunhuang.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Καθώς οι Han κινούνταν δυτικά, άλλο τόσο τα πήλινα αναχώματα και οι πύργοι που αποτελούσαν τις απαρχές δημιουργίας του Σινικού Τείχους συμβάδιζαν με τη δυτική επέκτασή του, τουλάχιστον μέχρι το τέλος της προαναφερθείσας περιοχής, πέρα από την οποία βρίσκονταν η Άγρια Δύση και οι διάφορες διαδρομές και παρακλάδια του Δρόμου του Μεταξιού. Ο υπομονετικός και υποψιασμένος ταξιδιώτης μπορεί και σήμερα να δει κάποια απομεινάρια αυτών των τειχών, δημιούργημα της δυναστείας των Μινγκ, η οποία κυβέρνησε την Κίνα το διάστημα 1368 - 1644.<br />
<br />
Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων χρυσών περιόδων του Δρόμου του Μεταξιού, αυτό το αποκαλούμενο τείχος, ήταν πολύ πιο μικρό με πεπλατυσμένους πύργους που χρησίμευαν για τον άνετο απρόσκοπτο οπτικό έλεγχο του πέριξ χώρου και την αποστολή μηνυμάτων καπνού με τη δική τους μυστική σημασία, μερικοί από τους οποίους συνδέονταν με πήλινα αναχώματα για την καθυστέρηση της διέλευσης των κτηνοτρόφων της περιοχής. Σε ένα έγγραφο του 8ου αιώνα καταγράφεται ότι τα αναχώματα αυτά είχαν οκτώ πόδια ύψος, ήταν δέκα πόδια φαρδιά στη βάση τους και τέσσερα πόδια σε ολόκληρη στην κορυφή του, γεγονός που υπαινίσσεται με γρήγορους υπολογισμούς, απότομη σχετικά γωνία ανάβασης για όσους εχθρούς επιχειρούσαν κάτι τέτοιο.<br />
<br />
Ενώ τα αναχώματα σίγουρα καθυστερούσαν τους νομάδες, οι φρουρές στους πύργους ελέγχου, θα μπορούσαν, όπως είπαμε, να μεταδώσουν μηνύματα για περαιτέρω ενισχύσεις εάν αυτό κρινόταν απαραίτητο για την ασφάλεια. Με την επιτυχία των στρατιωτικών δυνάμεων του Han Wudi στη στενή εκείνη περιοχή, η Αυτοκρατορία αποκτούσε πρόσβαση για σταθερή προμήθεια των ονομαζόμενων ''Ουράνιων Αλόγων'' (Heavenly Horses ή επίσης γνωστών ως Dragon Horses). Αυτά τα υπέροχα άλογα από τα βοσκοτόπια της κοιλάδας Φεργκάνα (Fergana Valley) του ανατολικού Ουζμπεκιστάν, προσέδιδαν επιθετική δύναμη στο Κινεζικό ιππικό για την καταπολέμηση των νομάδων σε σχεδόν ισότιμη βάση.<br />
<br />
Ο Κινέζος Αυτοκράτορας Wudi (βασίλεψε από 141 π.Χ. έως 87 π.Χ.) της δυναστείας Χαν, ήταν αληθινός οπαδός της ιππασίας και είχε ακούσει πολλές φορές γι αυτά τα άλογα που εξέτρεφαν κάποιες φυλές Ινδών και Σκύθων στη σημερινή έκταση της Κεντρικής Ασίας. Οι Ούννοι (Hsiung-nu), Τουρκο-Μογγόλοι νομάδες θεωρούνταν σοβαρή απειλή για την προσφάτως, από το τέλος του τρίτου αιώνα π.Χ., ενωμένη Κίνα. Το Σινικό Τείχος, ειρήσθω εν παρόδω, ολοκληρώθηκε στα 215 π.Χ. προκειμένου να προστατευθεί η Κίνα από τους αιμοδιψείς Hsiungnu, οι οποίοι είχαν τη συνήθεια να πίνουν το αίμα των σκοτωμένων εχθρών τους, από τα κρανία. Εξ ίσου φρικιαστική συνήθεια είχαν οι Ινδοευρωπαίοι νομάδες, όπως οι γνωστοί μας Σκύθες, οι οποίοι έπιναν το αίμα του πρώτου εχθρού που σκότωναν.<br />
<br />
Γι αυτό ο Αυτοκράτορας Χαν Wudi (ο Υιός του Ουρανού), σχεδίασε μια μάχη με τους Hsiung-nu, για να τους κατατροπώσει και εκδιώξει μακριά από τα Κινεζικά σύνορα. Ήθελε όμως μαζί του ένα σύμμαχο, τους νομάδες TaYueh-Chih και για το σκοπό αυτό έστειλε εκεί έναν απεσταλμένο. Ο πρεσβευτής του, Chang Chien, καθ’ οδόν όμως συνελήφθη από τους Hsiung-nu, οι οποίοι τον κράτησαν κάπου δέκα χρόνια όμηρο, πριν μπορέσει να εκπληρώσει την αποστολή του. Ωστόσο ούτε οι Yueh-Chih τους οποίους επισκέφτηκε το έτος 128 π.Χ. στη Σογδιανή, στα βόρεια του Όξου (Αμού Νταριά) με πρωτεύουσα την Kienshih (Σαμαρκάνδη), ούτε o βασιλιάς Τα-γιουάν (Ta-yuan) στην κοιλάδα Φεργκάνα, έδειξαν το παραμικρό ενδιαφέρον, αφού δεν είχαν συμφέρον να πολεμήσουν τους Hsiung-nu.<br />
<br />
Ο πρεσβευτής επέστρεψε στον Αυτοκράτορά του, αφού φυλακίστηκε όμως ενδιαμέσως πάλι από τους Hsiung-nu, για ένα περίπου χρόνο. Μερικά από τα άλογα που είχε δει στην κοιλάδα Φεργκάνα, τα άλογα Τα-γιουάν, του είχαν κάνει τρομακτική και αξέχαστη εντύπωση, με αποτέλεσμα να διηγηθεί όλες τις εμπειρίες του στον Αυτοκράτορα γι αυτά που ήταν απόγονοι των ''Ουράνιων Αλόγων'' (Heavenly Horses), με τα οποία σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να νικήσει τον αιώνιο εχθρό του, τους Hsiung-nu. Ο πρώτος πόλεμος στην ιστορία για άλογα, έγινε στα 104 π.Χ. Γύρω στο έτος αυτό λοιπόν, ο διορισμένος πρεσβευτής της Κίνας σκοτώθηκε, αφού οι κάτοικοι της κοιλάδας Φεργκάνα, δεν ήθελαν να δώσουν σε άλλους τα ανώτερα αυτά άλογα τα οποία θεωρούσαν αποκλειστικό θησαυρό της χώρας τους.<br />
<br />
Ο Κινεζικός στρατός τότε, υπό τον στρατηγό LiKuang-li επιτέθηκε στον Τα-γιουάν (Ta-yuan) στην κοιλάδα Φεργκάνα, με σκοπό να πάρει βιαίως τα άλογα εκείνα, έχασε όμως τη μάχη και επέστρεψε στην πατρίδα του χωρίς αυτά. Οι ιστορικοί ονόμασαν τη μάχη αυτή ως την πρώτη που έγινε για την απόκτηση αλόγων. Το 102 π.Χ., δύο χρόνια αργότερα, εξήντα χιλιάδες άνδρες πάλι υπό τον στρατηγό Li Kuang-li, βάδισαν εναντίον της Φεργκάνα, στο δεύτερο πλέον πόλεμο για άλογα. Ο πόλεμος έληξε αφού η περιοχή της Φεργκάνα πρόσφερε στον Κινεζικό στρατό μερικές δεκάδες εκλεκτών αλόγων και τρείς χιλιάδες μεσαίας μάλλον κατηγορίας.<br />
<br />
Όταν ο Κινέζος στρατηγός γύρισε πίσω, είχε στη διάθεσή του μόνον δέκα χιλιάδες άντρες και μόλις τα χίλια από τις τρεις χιλιάδες άλογα που κατόρθωσαν να επιβιώσουν από το μακρύ δρόμο για την Κίνα. Για να εξασφαλίσουν λοιπόν, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, αυτό το ζωτικό σύνδεσμο με τη γη στα δυτικά, οι Κινέζοι δεν επέκτειναν μόνο τους πύργους ελέγχου, αλλά δημιούργησαν επίσης τέσσερις οχυρωμένες πόλεις κατά μήκος της στενής αυτής περιοχής οι οποίες όπως είναι ευνόητο, παρείχαν αυξημένη ασφάλεια απέναντι στις επιθέσεις και εισβολές των νομάδων από τις στέπες. Ταυτοχρόνως όμως, μετατράπηκαν αναπόφευκτα και σε δημοφιλέστατα εμπορικά κέντρα.<br />
<br />
Σε μία από αυτές τις πόλεις, την Zhangye, οι πρέσβεις είκοσι επτά διαφορετικών εδαφών συγκεντρώθηκαν γύρω στα τέλη του 6ου αιώνα, για ένα συνέδριο που αφορούσε τι άλλο από το εμπόριο, γεγονός που υποδήλωνε την εξέχουσα στρατηγική θέση και καθοριστικό ρόλο της Κίνας πάνω στο Δρόμο του Μεταξιού. Η Zhangye, σήμερα μια πόλη στη βορειοδυτική - κεντρική επαρχία της Κανσού (Gansu), της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, που συνορεύει με την Εσωτερική Μογγολία προς τα βόρεια και την επαρχία Qinghaiστο νότο, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί το κέντρο του Διαδρόμου Hexi ή Gansu. Για ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της Κίνας, η περιοχή αυτή αποτελούσε μια φυσική δίοδο της Αυτοκρατορίας προς το τμήμα της Κεντρικής Ασίας.<br />
<br />
Ενώ βεβαίως ήταν επίσης ένα σημαντικό τμήμα του Δρόμου του Μεταξιού. Στα ταξίδια του, ο Μάρκο Πόλο, περιγράφει ότι πέρασε ένα χρόνο σε μια πόλη που ονομαζόταν Campichu, η οποία έχει ταυτιστεί πλέον με την Γκανζού (Zhangye): ''Η Campichu είναι πόλη της Tangut, πολύ μεγάλη και ευγενής. Πράγματι, είναι η θέση της κυβέρνησης του συνόλου της επαρχίας της Tangut. Οι άνθρωποι είναι ειδωλολάτρες, Σαρακηνοί και Χριστιανοί, και οι τελευταίοι έχουν τρεις πολύ όμορφες εκκλησίες στην πόλη, ενώ οι ειδωλολάτρες έχουν πολλούς υπουργούς και μοναστήρια. Μέσα σε αυτά έχουν τεράστιο αριθμό ειδώλων, μικρών και μεγάλων, ορισμένα από αυτά πολύ ψηλά, μερικά από τα οποία είναι από ξύλο, άλλα από πηλό και μερικά άλλα ακόμα κι από πέτρα. Είναι όλα γυαλισμένα και στη συνέχεια καλυμμένα με χρυσό''.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-4JrmqYD8dTc/WHm3M4jP8dI/AAAAAAAAorE/mQjEh-YDsDMzzpM0f1EpQabF1O7TEsnNwCLcB/s1600/Buddha-Vajrapani-Herakles.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-4JrmqYD8dTc/WHm3M4jP8dI/AAAAAAAAorE/mQjEh-YDsDMzzpM0f1EpQabF1O7TEsnNwCLcB/s400/Buddha-Vajrapani-Herakles.JPG" width="367" /></a></div>
<br />
Αν και οι πρεσβευτές ήταν υποχρεωμένοι να ταξιδεύουν μακριά κάποιες φορές, εν τούτοις στην αρχική τουλάχιστον φάση, την πρώτη χρυσή εποχή του Δρόμου του Μεταξιού, σχεδόν κανείς δεν κάλυπτε όλη τη διαδρομή, από την Ανατολική Ασία προς την Μεσόγειο ή το αντίστροφο, για προφανείς λόγους. Αντιθέτως, τα εμπορεύματα, οι ιδέες και όλα που προαναφέρθηκαν, περνούσαν μαζί από χέρι σε χέρι, από μυαλό σε μυαλό, κατά μήκος μιας σειράς συνδεδεμένων μεταξύ τους καραβανιών. Πράγματι, οι Πάρθοι ήταν τόσο αποφασισμένοι να επωφεληθούν από τον διερχόμενο και ολοένα αυξανόμενο πλούτο του Δρόμου του Μεταξιού, ώστε απαγόρευαν γενικώς στους εμπόρους να διέρχονται μέσα από τη γη τους, από το ένα άκρο στο άλλο.<br />
<br />
Αντίθετα, τους ανάγκαζαν να σταματούν, να ανταλλάξουν τα προϊόντα τους σε μεγάλες πόλεις, όπως για παράδειγμα τη Hatra στο Ιράκ, να πληρώσουν τα ενδεδειγμένα εμπορικά διόδια και στη συνέχεια να επιστρέψουν πίσω στον προορισμό τους. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που τα εδάφη των Πάρθων στο Ιράν και το Ιράκ έγιναν σπουδαίες περιοχές για τη μετάδοση όχι μόνο εμπορευμάτων, αλλά και ιδεών. Τα αγάλματα που διαμορφώθηκαν κατά τη διάρκεια των πρώτων πέντε αιώνων μ.Χ. κατά μήκος του δρόμου του μεταξιού, από την Περσία μέσω της Κεντρικής Ασίας έως την Κίνα, δείχνουν την υιοθέτηση και προσαρμογή κάποιων Ελληνορωμαϊκών τεχνικών γλυπτικής και καλλιτεχνικών γενικώς στυλ.<br />
<br />
Δηλαδή το ρεαλισμό στην απεικόνιση των σωμάτων, τη χρήση κάποιου υφάσματος με τις απαραίτητες πτυχές για κάλυψη του κορμιού, την τεχνική contrapposto, δηλαδή τη στροφή του ισχίου και του ποδιού μακριά από τους ώμους και το κεφάλι για να μεταδώσει μια αίσθηση δυναμισμού σε ένα κατά τα άλλα στατικό άγαλμα, και τέλος την έμφαση στην έκφραση και τις λεπτομέρειες του προσώπου. Χάρη στις Ελληνορωμαϊκές επιρροές, ιδιαίτερα όπως έχει αποτυπωθεί από καλλιτέχνες της Αυτοκρατορίας Kushan στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν, η Βουδιστική γλυπτική τέχνη έφτασε σε αξιοζήλευτο πράγματι επίπεδο. Κατά παρόμοιο όμως τρόπο, η ζωγραφική στα Βουδιστικά σπήλαια κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού, βασίστηκε σε πολλές και διαφορετικές παραδόσεις, όπως Ινδική, Περσική και Δυτική.<br />
<br />
Το 1907, κατά τη διάρκεια ανασκαφών, ήρθαν στην επιφάνεια θραύσματα τοιχογραφίας στα ερείπια της πόλης Δρόμου του Μεταξιού Miran, η οποία βρίσκεται δυτικά της Dunhuang. Μέχρι που η πόλη της Miran εξαφανίστηκε κάτω από την άμμο της ερήμου τον 11ο αιώνα, ήταν ένα σημαντικότατο σημείο στάσης κατά μήκος εκείνης της νότιας διαδρομής στη λεκάνη Ταρίμ (Tarim Basin). Λίγα πράγματα παραμένουν από την Miran σήμερα, αλλά η ανακάλυψη των τοιχογραφιών της αποτελεί την καλύτερη μαρτυρία του τρόπου με τον οποίο έγινε ανάμιξη των ανατολικών και δυτικών πολιτισμών, κατά μήκος φυσικά πάντοτε του Δρόμου του Μεταξιού. Οι πίνακες που ανευρέθησαν στη Miran, φαίνεται να είναι όλοι έργο ενός καλλιτέχνη και των μαθητών του.<br />
<br />
Σ’ ένα τμήμα τοιχογραφίας, φαίνεται το όνομα του καλλιτέχνη, Tita, που για ορισμένους μελετητές είναι Τουρκική παραλλαγή του Λατινικού ονόματος Titus. Πιθανόν αν κοιτάξουμε κάπως καλύτερα και με κάποια δόση φαντασίας τα κομμάτια, ο καλλιτέχνης να ήταν Ρωμαίος. Οι πίνακες παρουσιάζουν τους νέους θιασώτες του Βουδισμού, τα πρόσωπα των οποίων θυμίζουν την τέχνη Αιγυπτιακών και Ρωμαϊκών ζωγράφων ταφικών πορτρέτων. Κάπου εκείνη την εποχή, αναφερόμαστε στον 3ο και 4ο αιώνα μ.Χ., η ενότητα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας άρχισε να διαλύεται, και ένας από τους παράγοντες που επιδείνωσαν την κρίση, ήρθε από το Δρόμο του Μεταξιού.<br />
<br />
Από τα μέσα του 2ου έως και τον 6ο αιώνα, μια σειρά νέων ασθενειών ταξίδεψαν κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού, από την ανατολή προς δυσμάς, οι οποίες κατέστρεψαν την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Κάθε νέα ασθένεια, ιλαρά, ευλογιά και βουβωνική πανώλη, εμφανιζόταν μέσα σε ένα απροστάτευτο και ανύποπτο ανθρώπινο πληθυσμό και οδηγούσε σε αμέτρητους θανάτους και μαζικές εξοντώσεις κοινωνιών και περιοχών. Οι επιπτώσεις των αιφνιδίων θανάτων εκατομμυρίων κατοίκων της Μεσογείου κατά τη διάρκεια αυτών των τεσσάρων και μισού αιώνων, συνέβαλε σημαντικά και αποφασιστικά στον τελικό μετασχηματισμό του Ρωμαϊκού κόσμου.<br />
<br />
Ανεξάρτητα των θανάτων αυτών όμως, το εμπόριο σε όλο το μήκος του Δρόμου του Μεταξιού συνεχίστηκε, μερικές φορές όμως κάπως αραιότερα, και μετά βεβαίως από την πτώση της δύναμης των Αυτοκρατοριών της Ρώμης και της Κίνας, που ακολούθησε. Κατά τον 4ο, 5ο και στις αρχές του 6ου αιώνα μ.Χ., το εμπόριο μεταξύ της Άπω Ανατολής και της Δύσης επιβραδύνθηκε μερικώς, αλλά ποτέ δεν εξαφανίστηκε εντελώς. Τα πλούτη που αποκτούσαν και είχαν στη διάθεσή τους οι έμποροι, τους έκαναν πρόθυμους και τους ωθούσαν να αντέξουν τους κινδύνους αυτού του δύσκολου και δύσβατου δικτύου των δρόμων που συνέδεαν την ανατολική με τη δυτική Ευρασία. Ο Δρόμος του Μεταξιού, ήταν πολυποίκιλα ελκυστικός για να τον αγνοήσουν.<br />
<br />
Μαζί με όλα τα εμπορικά αγαθά, κατά μήκος αυτών των διαδρομών ταξίδευαν, όπως ήδη είπαμε, καλλιτεχνικά στυλ και φυσικά, θρησκείες. Έτσι βλέπουμε κάποια αποδεικτικά στοιχεία Βουδιστικών επιδρομών από την Ινδία στην δυτική Κίνα ήδη από τα μέσα του 1ου αιώνα μ.Χ., παρόλο που αρχικά ο Βουδισμός δεν ήταν και πολύ ευπρόσδεκτος εκεί, επειδή η μεταφυσική και κοσμοθεωρία του, ήταν ξένα στοιχεία προς τις βασικά κοσμικές, με οικογενειακό προσανατολισμό, αξίες της Κίνας. Αυτή η αντίσταση στα μηνύματα του Βουδισμού άρχισε να αλλάζει πλέον με την κατάρρευση της αυτοκρατορίας Χαν το 220 μ.Χ., με την Κίνα να εισέρχεται σε μια περίοδο πολιτικού κατακερματισμού που διήρκεσε κάπου τρεισήμισι αιώνες, μέχρι το έτος 589.<br />
<br />
Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου πλήρους πολιτικής διχόνοιας, ένας αριθμός τουρκικών λαών διείσδυσε στις δυτικές και βόρειες περιφέρειες της Κίνας, με αποτέλεσμα τη σύσταση βασιλείων που ακολούθησαν Κινέζικα μοντέλα, εισάγοντας ταυτόχρονα μια ποικιλία Βουδιστικών πεποιθήσεων και πρακτικών. Ενώ όμως οι εμπορικές ανταλλαγές μεταξύ της Μεσογείου και της Κίνας μειώθηκαν αισθητά μετά την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας των Χαν, δεν παρατηρήθηκε το ίδιο κι ούτε υπήρξε καμία αξιόλογη πτώση στις σχέσεις και επαφές μεταξύ Κίνας και Ινδίας.<br />
<br />
Αν μη τι άλλο, εντάθηκαν, καθώς η εισβολή του Βουδισμού στην Κίνα, από μια στάλα μετατράπηκε σε πλημμύρα, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε εν προκειμένω αυτή τη μεταφορά, κατά τη διάρκεια αυτών των αιώνων της πολιτικής αποδιάρθρωσης, γνωστού όντος ότι οι περισσότερες βεβαίως βουδιστικές επιρροές ήρθαν τελικά στην Κίνα, μέσω της Κεντρικής Ασίας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-skJgI-bR2lo/WHm25WuZ5iI/AAAAAAAAorA/cLApEugG3QIKoaxYWWu0EnjB_lNxQJz4wCLcB/s1600/Han_foreign_relations_CE_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://1.bp.blogspot.com/-skJgI-bR2lo/WHm25WuZ5iI/AAAAAAAAorA/cLApEugG3QIKoaxYWWu0EnjB_lNxQJz4wCLcB/s400/Han_foreign_relations_CE_2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΗΡΟΤΡΟΦΙΑΣ ΕΚΤΟΣ ΚΙΝΑΣ </b></span><br />
<br />
Κατά τον 8ο αιώνα π.Χ., παρόλες τις αυστηρές απαγορεύσεις, η σηροτροφία διαδίδεται από την Κίνα στην Ιαπωνία και στη συνέχεια στις Ινδίες και την Περσία. Ο ακόλουθος μύθος αναφέρει την πρώτη κλοπή του μυστικού της Κινέζικης σηροτροφίας: ένας βασιλιάς του Κhotaη (περιοχή του Θιβέτ) απέκτησε με γάμο μια πριγκίπισσα του Αυτοκρατορικού Κινέζικου οίκου και την προειδοποίησε ότι αυτή θα έπρεπε να απαρνηθεί τα ρούχα που φορούσε συνήθως, γιατί στο δικό του βασίλειο δεν έβρισκαν ούτε μεταξοσκώληκες ούτε μουριές για να τους θρέψουν. Η πριγκίπισσα μη θέλοντας να απαρνηθεί τα πολυτελή στολίδια της, σκέφτηκε το εξής.<br />
<br />
Έκρυψε σπόρους μουριάς και αυγά μεταξοσκώληκα μέσα στα πολύ πλούσια μαλλιά της και κατόρθωσε να αποφύγει χάρις τον πριγκιπικό της τίτλο τη στενή επίβλεψη που ασκούνταν στα σύνορα της χώρας. Έτσι αφού προστατεύθηκε για είκοσι αιώνες, το μυστικό του μεταξιού δραπέτευσε από τη γενέτειρα χώρα του. Για μια περίοδο, το 141 - 89 π.Χ. οι κυβερνήσεις εισπράττουν τους Φόρους σε μετάξι, ενώ για πολλούς αιώνες τα Αυτοκρατορικά δώρα προς τους επισήμους είναι παραδοσιακά μεταξωτά υφάσματα. Αργότερα, γύρω στο 280 μ.Χ. το μετάξι παίρνει τη θέση του νομίσματος, καθώς στην Κίνα οι μισθοί πληρώνονται σε είδος, σε σιτάρι και μεταξωτά υφάσματα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΗ</b></span><br />
<br />
Η μεγάλη συνάντηση του Ελληνισμού με την Ανατολή έγινε με τον Μέγα Αλέξανδρο. Χωρίς αυτόν, ο Ελληνικός λόγος και το πνεύμα δεν θα έφθαναν στην καρδία της Ασίας και στα κράσπεδα της Ινδίας, η Ελληνική γλώσσα δεν θα γινόταν όργανο παγκόσμιο της οικουμένης εκείνης και το όλο Ελληνικό στα χέρια του και με την ορμή του δεν θα αγκάλιαζε ''έτσι ερωτικά, κατακτητικά σε βάθος, μια τόσο θελκτική, συναρπαστική από πάντοτε Ασία''. Ο Μέγας Αλέξανδρος εμφύσησε στην Ασιατική ζωή νέα δύναμη. Από την πολεμική νίκη ανέβλυσε το πνεύμα του Ελληνισμού, η Ελληνιστική εκείνη ιδέα που ο Αλέξανδρος θεωρούσε πηγή δύναμης και παράγοντα διάρκειας της επικρατείας του.<br />
<br />
Για την Ελληνική ιστορία άρχιζε μια νέα εποχή όταν ο Μέγας Αλέξανδρος αποβιβαζόταν στην Ασία το 334 π.Χ. Πριν από το θάνατό του, 12 χρόνια αργότερα, η Ανατολή και η Δύση δεν είχαν μόνο συναντηθεί αλλά είχαν κάνει τα πρώτα βήματα τους στη σωστή ανταλλαγή ιδεών και εμπορικών προϊόντων. Οι πρώτες επαφές ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή χρονολογούνται από τον 4ο πΧ. αιώνα, όταν στην Ασία σχηματίζονται ορισμένα κράτη, που οι λαοί τους εκμεταλλευόμενοι τους τοπικούς πόρους αναπτύσσουν εμπορικό ανταγωνισμό. Το κίνητρο του κέρδους κάνει τις ανταλλαγές αγαθών και τις μετακινήσεις από περιοχή σε περιοχή να ευδοκιμούν.<br />
<br />
Ο Ηρόδοτος μας περιγράφει τους λαούς της Ασίας που εμπλέκονται σ' αυτή τη διαδικασία και τις σχέσεις τους με την Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών. Πριν από τον Μέγα Αλέξανδρο ο Περικλής, το 487 π.Χ.. ξεκίνησε για ένα εντυπωσιακό ταξίδι στη Μαύρη Θάλασσα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι κύριος σκοπός του ταξιδιού αυτού, εκτός από την επέκταση του γοήτρου και της δύναμης της Αθήνας στην περιοχή, ήταν η σύναψη στενότερων σχέσεων με την περιοχή αυτή, στην όποια βασιζόταν όλο και περισσότερο η Αθήνα για τον εφοδιασμό της με σιτάρι, ξυλεία, μέταλλα, βαφές, δέρματα, δούλους και άλλα εμπορεύματα. Τα προϊόντα που έφταναν στην Αθήνα δεν προέρχονταν μόνο από τη Μαύρη Θάλασσα αλλά και από άλλες μακρινές περιοχές του εσωτερικού της Ασίας.<br />
<br />
Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι από την Ολβία, στη βορινή ακτή της Μαύρης Θάλασσας, ξεκινούσε ένας μεγάλος δρόμος καραβανιών που έφτανε ως τα Ουράλια και από εκεί στα Ανατολικά, διασχίζοντας την Κεντρική Ασία ως τα σύνορα της Κίνας. Από τις περιοχές αυτές εισάγονταν γουναρικά, φάρμακα, χρυσάφι και μετάξι. Τις επαφές Δύσης - Ανατολής διευκόλυναν οι κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που έφτασε ως την Ινδία. Παρόλο που η παράδοση φέρει τον Μέγα Αλέξανδρο στο Μεγάλο τείχος της Κίνας. ο Αλέξανδρος είχε ολοκληρωτική άγνοια σχετικά με την Ινδική Χερσόνησο και την Κίνα. Η Ινδική εκστρατεία δεν εξηγείται με στρατιωτικά κίνητρα.<br />
<br />
Ο νεαρός βασιλιάς, γράφει ο Χέρμαν Μπένγκτσον, ήθελε να φτάσει στο ανατολικό άκρο της Οικουμένης. Στην όχθη του Μεγάλου Ωκεανού, για τον οποίο πίστευαν τότε ότι αποτελούσε το ανατολικό όριο της Ινδικής. Ήταν η έλξη προς το άπειρο το στοιχείο που καθόριζε την πορεία του Αλέξανδρου τη στιγμή εκείνη, και η άποψη ότι η εκστρατεία είχε μοναδικό σκοπό την επιστημονική εξερεύνηση είναι μονόπλευρη. Διαστρεβλωμένες επίσης αφηγήσεις για την περιοχή Seres (Χώρα των Σήρων, Κίνα και Μογγολία), τη γη του μεταξιού, είχαν αρχίσει να φτάνουν στην Ελλάδα από τον 6ο π.Χ. αιώνα. Η ζωή του Αλέξανδρου έδωσε την έμπνευση για την ενοποίηση της Ινδίας με ηγέτες τον Σανδράκοττο και Ασάκη. και της Κίνας με τη δυναστεία των Han (208 π.Χ. - 220 μ.Χ.).<br />
<br />
Το πιο εντυπωσιακό γεγονός για την Ελληνιστική εποχή που ακολούθησε είναι η ενότητα του Μεγάλου Κόσμου, για την οποία είχε ανοιχτεί δυνατότητα με την εκστρατεία του Αλέξανδρου Αν και η Αυτοκρατορία του Αλέξανδρου διαλύθηκε η διακίνηση πληθυσμών και αγαθών συνεχίστηκε. Παρ' όλους τους πολέμους των διαφορών κρατών, χάρη στη βελτίωση των γεωγραφικών γνώσεων εντάθηκε η εμπορική δραστηριότητα, διευκολύνθηκαν οι μετακινήσεις Βουδιστών και άλλων ιεραποστόλων και το εμπόριο ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση ήταν τώρα ευκολότερο. Νέες χώρες Αίγυπτος, Ινδία, Βακτριανή. Σογδιανή, Αραβία. Κίνα, Κεντρική και Δυτική Αφρική μπήκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην τροχιά των Ελλήνων.<br />
<br />
Ο Αλέξανδρος έδωσε νέα ώθηση στην οικονομία και με την πολιτική κυριαρχία σε νέες χώρες και τη διάδοση του Ελληνισμού και της αστικής ζωής παρουσιάστηκαν νέες ευκαιρίες και νέες αγορές. Η πνευματική ακτινοβολία της Αλεξάνδρειας. τόσο στους Ελληνιστικούς αλλά και στους Ρωμαϊκούς χρόνους, επεκτείνονταν στα βάθη της Ανατολή. Οι περίφημοι θησαυροί του Begram-Kapici στο Αφγανιστάν, που αποκάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη, αποδεικνύουν τη στενή πνευματική και εμπορική επαφή στην οποία η απομακρυσμένη αυτή περιοχή βρισκόταν με την Αλεξάνδρεια. Η επιθυμία του πλουτισμού ήταν μια από τις αιτίες εξερευνήσεων κατά την Ελληνιστική εποχή.<br />
<br />
Πολλά έγιναν γνωστά για την Ινδία από τον Μεγασθένη. που ως απεσταλμένος του Σέλευκου στον Σανδράκοττο έζησε στην Πάτνα του Γάγγη. Οι Σελευκίδες έκαναν αποικίες κατά μήκος του Περσικού κόλπου, ενώ οι Πτολεμαίοι ανέπτυξαν το εμπόριο στην Ερυθρά Θάλασσα και στην περιοχή Taima της Αραβίας, με αποτέλεσμα να εξασφαλιστεί η σύνδεση της Αιγύπτου με το αραβικό εμπόριο των καραβανιών. Στην ύστερη Ελληνιστική περίοδο ή στην πρώιμη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο Ίππαλος ανακάλυψε για τους Έλληνες τους Μουσώνες, που έδωσαν τη δυνατότητα να γίνεται γρήγορα το κατευθείαν ταξίδι στην Ινδία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-zZsHnTPWnII/WHnOKY6wu0I/AAAAAAAAors/tzkVk6TSfjEzI3Y9QYCZCkwFQk-Z0NdtgCLcB/s1600/MakedonischesReich.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="191" src="https://1.bp.blogspot.com/-zZsHnTPWnII/WHnOKY6wu0I/AAAAAAAAors/tzkVk6TSfjEzI3Y9QYCZCkwFQk-Z0NdtgCLcB/s400/MakedonischesReich.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Εάν σε περιοχές όπως το Αφγανιστάν. τόσο απομακρυσμένες και δυσπρόσιτες. έφταναν τα προϊόντα της Αλεξανδρινής τέχνης με τα πρωτόγονα συγκοινωνιακά μέσα της εποχής, αντιλαμβάνεται κάνεις ότι κατά μείζονα λόγο έφταναν αυτά στις παράλιες περιοχές της Ερυθράς Θάλασσας, του Περσικού Κόλπου και του Ινδικού Ωκεανού. Στην περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το θαλάσσιο εμπόριο στη Μεσόγειο, την Ερυθρά Θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό δεν ασκούσαν οι Ρωμαίοι αλλά οι υποταγμένοι στη Ρώμη ναυτικοί λαοί, Κέλτες, Σύροι και Έλληνες.<br />
<br />
Οι Έλληνες κατόρθωσαν να καταστήσουν προσιτό και το θαλάσσιο εμπόριο προς τον Ινδικό, αφού ένα και πλέον αιώνα μετά τον πλου του Νεάρχου ο Εύδοξος ο Κυζικηνός έκανε δυο επιτυχημένα ταξίδια στις Ινδίες και ο Ίππαλος μελέτησε τους μουσώνες του Ινδικού Ωκεανού. Οι Σελευκίδες είχαν στρέψει την προσοχή τους στην Ινδία και τη μακρινή Ανατολή και οι Πτολεμαίοι προς την Ινδία, την Αραβία και την Ανατολική Αφρική. Καράβια ελληνικά έπλεαν στην Ευδαίμονα Αραβία (Υεμένη) και το Δεκκάν και στη χώρα της Κανέλας στην Ανατολική Αφρική. Οι άνθρωποι ταξίδευαν από την Αδριατική και τα Βαλκάνια στην Αιθιοπία και από την Αραβία και την Ινδία στον Ιαξάρτη. Τρεις κύριοι δρόμοι ένωναν την Ανατολή με τη Μεσόγειο κατά την εποχή αυτή:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο πρώτος ήταν ο βόρειος από τη Βακτριανή, την Κασπία και τη Μαύρη Θάλασσα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο δεύτερος ήταν ο κεντρικός από τις Ινδίες στον Περσικό διάμεσου του Τίγρη στη Σελεύκεια. Από εκεί τα εμπορεύματα δια ξηράς έφταναν στην Αντιόχεια και την Έφεσο.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ο τρίτος ήταν ο νότιος, που από τις Ινδίες γύρω στην Αραβική Χερσόνησο και την Ερυθρά Θάλασσα έφτανε στη Βερενίκη το λιμάνι που ανέπτυξαν οι Πτολεμαίοι. Από το δρόμο αυτό οι Πτολεμαίοι έκαναν εισαγωγή λιβάνι, μύρο, μπαχαρικά και μετάξι.</li>
</ul>
<br />
Ο βασιλιάς της Βακτριανής Ευθύδημος το 206 π.Χ. ήταν η αίτια που Ελληνικές επιδράσεις και προϊόντα άρχισαν να ταξιδεύουν μακριά στην Ανατολή με το άνοιγμα του δρόμου για το Κινεζικό Τουρκεστάν. Ο Αυτοκράτορας της ίδιας χώρας Μένανδρος το 159 πΧ., κατέστησε τα Βαρύγαζα μεγάλο λιμάνι για το Θαλάσσιο εμπόριο ανάμεσα στην Ινδία και στη Δύση. Από τις Ινδίες έκαναν εξαγωγή έβενο και άλλα είδη ξυλείας, παγόνια, μπαχαρικά, ελεφαντοκόκαλο, σκύλους, αγελάδες και βόδια, πολύτιμες πέτρες και πιπέρι.<br />
<br />
Τα εμπορεύματα έφευγαν από τις Ινδίες με Ινδικά φορτηγά πλοία, μεταφέρονταν όμως στον τελικό τους προορισμό (Αίγυπτο και Βαβυλώνα) από τους Γερραίους και τους ανθρώπους που ζούσαν στη νότια Αραβία και στον πορθμό του Ορμούζ.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΑ ΜΕΤΑΞΩΤΑ ΥΦΑΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ</b></span><br />
<br />
Από τον 9ο αιώνα π.Χ. οι Έλληνες, άποικοι της Μ. Ασίας γνώριζαν την ύπαρξη του μεταξιού και των μεταξωτών υφασμάτων, αλλά θεωρούσαν ότι είναι φυτική ίνα. Την εποχή των Περσικών Πολέμων , οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν το μετάξι και τα μεταξωτά, τα οποία αποκαλούσαν «οθόνιον ή οθόνια εσθής», «θέρματα σηρικά» (Στράβων). «Σηρικοδιαστάς ή σηρικοποιούς» έλεγαν τουs μεταξουργούς και «σηρικοφόρους» αυτούς που φορούσαν μεταξωτά ρούχα. Από τη λέξη «ο σήρ, του σηρός», όπως αποκαλούσαν το μετάξι παράγεται και η λέξη «σηροτροφία». Με την ανατολική εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου (336 - 323 π.Χ.) το μετάξι και τα μεταξωτά υφάσματα γίνονται περισσότερο γνωστά στη δύση.<br />
<br />
Ο Αριστοτέλης, επισημαίνει ότι το μετάξι είναι ζωικό προϊόν και όχι φυτικόν , όπως νόμιζαν τότε. Στην «Ιστορία περί τα ζώα» γράφει σχετικά: «Εκ δε σκώληκος μεγάλου, ος έχει οίον κέρατα και διαφέρει των άλλων, γίνεται πρώτον μεν μεταβαλόντος του σκώληκος κάμπη έπειτα βομβύλιος, εκ δε τούτου νεκύδυλος. Εν εξ δε μησί μεταβάλλει ταύτας τας μορφάς πάσας. Εκ δε τούτου του ζώου και τα βομβύκια αναλύουσι των γυκαικών τινες αναπηνιζόμεναι, κάπειτα υφαίνουσι, πρώτη δε λέγεται υφήναι εν Κω Παμφίλη Πλάτεω θυγάτηρ». Ο Μέγας Αλέξανδρος μάλιστα έστειλε φούσκες στο δάσκαλό του Αριστοτέλη θέλοντας να μάθει το μυστικό της παραγωγής του μεταξιού, χωρίς όμως αποτέλεσμα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ ΣΤΗΝ ΞΗΡΑ</b></span><br />
<br />
Η συνάντηση των λαών της Ανατολής με τους λαούς της Δύσης, η ανταλλαγή ιδεών και τεχνολογίας. η αλληλεπίδραση γλωσσών και λογοτεχνιών έγινε για πρώτη φορά εφικτή χάρη στην Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών τον 6ο με 4ο π.Χ. αιώνα. Στην Περσέπολη συνέρρεαν πληθυσμοί από τα πέρατα της χώρας και πόλεις στις περιφερειακές επαρχίες όπως τα Βάκτρα, η Σαμαρκάνδη και η Ταξίλα, που έμελλε να γίνουν αργότερα σημαντικοί σταθμοί των δρόμων του μεταξιού συνδέθηκαν με χερσαίους δρόμους και εξελιχθήκαν σε σημεία συνάντησης της Δύσης με την Ανατολή. Οι δρόμοι του μεταξιού χρονολογούνται από τους πρώτους αιώνες της χριστιανικής εποχής. Μέσα απ' αυτούς διακινούνταν το μετάξι και τα άλλα προϊόντα της Κίνας και της Ινδίας στην Ανατολή προς το δυτικό κόσμο.<br />
<br />
Ο Γερμανός γεωγράφος Ferdinand von Richthofen χρησιμοποίησε την έκφραση «Δρόμοι του μεταξιού» τον 19ο αιώνα, γιατί το πολυτιμότερο από τα προϊόντα που μεταφέρονταν ύστερα από επικίνδυνο ταξίδι της ξηράς ή της Θάλασσας από την Κίνα στη Δύση ήταν το μετάξι, που τα μυστικά του κράτησε η Κίνα επί χιλιετίες ολόκληρες. Το Ασιατικό εμπόριο βασιζόταν σε μια ευπαθή ισορροπία έλεγχου που συγκροτήθηκε από τη Ρώμη, την Παρθία και την Κίνα. Μετά το θάνατο του Μένανδρου το 150 πΧ. η Αυτοκρατορία της Βακτριανής κομματιάζεται από τους Πάρθους του Μιθριδάτη.<br />
<br />
Όταν οι βασιλείς της Παρθίας έχασαν την κυριαρχία τους στις βόρειες στέπες και αργότερα κάποιες από τις επαρχίες των κεντρικών οροπεδίων του Ιράν κήρυξαν την ανεξαρτησία τους, υπήρξε παρακμή της κεντρικής κυβέρνησης. Το εμπορία επέμενε, αλλά καθώς η ασφάλεια των μεταφορών μειώθηκε, η πληρωμή για το πέρασμα των αγαθών από τα σύνορα της Παρθίας και η τιμή των εισαγωγών στις αγορές της Ρώμης και της Κίνας ανέβηκε στα ύψη. Στην κεντρική Ασία μέρος του κενού της δύναμης καλύφτηκε από τους Kushans, μια μισονομαδική φυλή που καταγόταν από τους Yeu-Shi, μια νομαδική ορδή της βορειοδυτικής Κίνας.<br />
<br />
Το 138 πΧ. ο Κινέζος στρατηγός και διπλωμάτης Zhang-Qian διατάχθηκε από τον Αυτοκράτορα Wu-di της δυναστείας των Han να πάει για πρώτη φορά στη Δύση ως πρεσβευτής του Αυτοκράτορα. Μετά την πείρα που απέκτησε από τις περιπέτειες του ταξιδίου ως τη Σογδιανή και άλλες χώρες, ο Zhang-Qian επέστρεψε στην Κίνα το 126 π.Χ. και από αναφορά που έκανε στον Αυτοκράτορα πληροφορούμαστε ότι τη Βακτριανή κατέκτησε μια νομαδική ορδή από τη βορειοδυτική κίνα, οι Yeu-Shi. Ο Zhang-Qian άνοιξε για την Κίνα καινούργιο κόσμο στη Δύση και έκανε έτσι κατορθωτή την κανονική εμπορική επικοινωνία ανάμεσα στην Κίνα και στο Ιράν, ακολουθώντας τον κατοπινά ξακουστό δρόμο του μεταξιού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-NFq5SbEIGzA/WHnRTksbf3I/AAAAAAAAor4/cyd7P9GF1dwdkK9UDfjbERVBx0XpcJXFACLcB/s1600/Seidenstrasse_GMT_Ausschnitt_Zentralasien.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="330" src="https://4.bp.blogspot.com/-NFq5SbEIGzA/WHnRTksbf3I/AAAAAAAAor4/cyd7P9GF1dwdkK9UDfjbERVBx0XpcJXFACLcB/s640/Seidenstrasse_GMT_Ausschnitt_Zentralasien.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Οι εμπορικές αποστολές των Han που επακολούθησαν μετέφεραν μετάξι, κοσμήματα και άλλους θησαυρούς, πέρασαν τη ζώνη του Κίτρινου Ποταμού, πέρασαν πάνω από το Παμίρ, ήρθαν στην Κεντρική Ασία και στη συνέχεια μετέφεραν τα εμπορεύματα στην Ευρώπη. Το 106 π.Χ. το πρώτο καραβάνι έφτασε στην Παρθία από την Κίνα, περνώντας από τα Βάκτρα. Αυτός είναι ο περίφημος δρόμος του μεταξιού. Οι Αυτοκράτορες της δυναστείας Han (208 π.Χ. - 220 μ.Χ.) δημιούργησαν για πρώτη φορά επαφές με την Κεντρική Ασία και διατήρησαν στενές σχέσεις με την Κουσανική Αυτοκρατορία (Κασπία Θάλασσα στα βόρεια, Ινδός και Γάγγης ποταμός νότια), που διατηρούσε στενές σχέσεις με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.<br />
<br />
Κινέζικο μπρούντζινο αγγείο της περιόδου των Μαχόμενων Βασιλειών (475 - 221 πΧ.) ανακαλύφθηκε στον κήπο Ρωμαϊκού σπιτιού στην Ιταλία και πρέπει να έφτασε εκεί τον 1ο ή 2ο μ.Χ. αιώνα. Άλλο Κινέζικο μπρούντζινο αγγείο της ίδιας περιόδου βρέθηκε στο Καντέρμπουρι, στη Βρετανία μεταφέρθηκε εκεί μάλλον από Ρωμαίο αξιωματικό που υπηρέτησε εκεί τον 1ο ή 2ο επίσης μ.Χ. αιώνα.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ</b></span><br />
<br />
Οι δρόμοι του μεταξιού επίσημα χρονολογούνται από την εποχή των Αυτοκρατόρων της δυναστείας Χαν (206 π.Χ. - 220 μ.Χ.), οι οποίοι δημιούργησαν τις πρώτες επαφές με την Κεντρική Ασία. Αργότερα ξεκινάνε τα καραβάνια από τη Δυτική και Κεντρική Ασία προς την Κίνα για να αγοράσουν μεταξωτά υφάσματα. Την ίδια εποχή οι Εβραίοι γυρολόγοι έμποροι της περιοχής πηγαίνουν να εγκατασταθούν στην Κίνα και να εμπορευτούν το μετάξι. Τους ακολουθούν οι Άραβες, οι οποίοι γίνονται διαμεσολαβητές του εμπορίου της Κίνας με τη Δύση.<br />
<br />
Μετά τους Αλεξανδρινούς χρόνους, με την εξάπλωση των Ρωμαίων στην Ευρώπη, Αφρική και Ασία και την κυριαρχία τους στην επικοινωνία και το εμπόριο μεταξιού με την Άπω Ανατολή, η χρήση των μεταξωτών επιβάλλεται στους πλούσιους Ρωμαίους, που ζούσαν στην πολυτέλεια και τη χλιδή. Στα Ρωμαϊκά χρόνια συνεχίστηκαν οι εισαγωγές κατεργασμένης και ακατέργαστης σινικής κλωστής και έτοιμων υφασμάτων. Οι πηγές μαρτυρούν ότι κατά τα Ρωμαϊκά χρόνια το μετάξι είχε τεράστια αξία, ίση με αυτή των πολύτιμων λίθων και του χρυσού. Ο Αυτοκράτορας φορούσε αποκλειστικά την πορφυρή μέταξα, ενώ τα μεταξωτά ενδύματα φορούσαν οι αξιωματούχοι του κράτους και μερικοί ευκατάστατοι ιδιώτες.<br />
<br />
Η πολυτέλεια των μεταξωτών αργότερα παρατηρείται και στην Χριστιανική εκκλησία, καθώς επιδιώκει την μεγαλοπρέπεια στις γιορτινές τελετές. Γεγονός που αναγκάζονται να καυτηριάσουν από τον άμβωνα οι Χρυσόστομος και Μέγας Βασίλειος κατά τον 4ο αιώνα. Κατά την Βυζαντινή εποχή, τα καραβάνια με τα πολύτιμα και πανάκριβα μεταξωτά ξεκινώντας από τη μακρινή Κίνα διέσχιζαν χιλιάδες χιλιόμετρα και περνώντας τη Μικρά Ασία έφθαναν στην Κωνσταντινούπολη, την Βυζαντινή πρωτεύουσα, για να ταξιδέψουν από εκεί στις μητροπόλεις της Δύσης και να ντύσουν με το εκλεκτό τους φορτίο πριγκίπισσες και βασιλιάδες.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ - ΑΝΑΤΟΛΗΣ </b></span><br />
<br />
Το 330 μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο πρώτος Χριστιανός Αυτοκράτορας της Ρώμης, εγκαινίασε την Κωνσταντινούπολη, τη Νέα Ρώμη, ως πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Χρισμένη στη θέση του αρχαίου Βυζαντίου, η Κωνσταντινούπολη ήταν το πέρασμα από την Ευρώπη στην Ασία. Ιδανικά τοποθετημένη για το εμπόριο και την άμυνα, έγινε μέσα σε δυο αιώνες η πιο περίβλεπτη πόλη στην Ευρώπη και στην επόμενη χιλιετία συναγωνίστηκε τις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου. Η προνομιούχος θέση της πρωτεύουσας και ο αμύθητος πλούτος που δεν βράδυνε να συσσωρευτεί μέσα στα τείχη της προκαλούσαν τα ζηλόφθονα βλέμματα των λαών κατώτερου πολιτισμού που περιέβαλλαν το Βυζάντιο και επέρχονταν εναντίον του από όλες τις διευθύνσεις.<br />
<br />
Ο πλούτος που συσσωρεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη, αποτελούσε το κυριότερο βάθρο της οικονομικής ζωής του Κράτους. Ο κύριος παράγοντας υπήρξε το εμπόριο, ιδιαίτερα δε το θαλάσσιο. Οι συγκοινωνίες της ξηράς με τα τότε σε χρήση συγκοινωνιακά μέσα, με το ελλιπές οδικό δίκτυο και τους κινδύνους που διαρκώς παραμόνευαν, ήταν βραδείες, πολυδάπανες και ανασφαλείς. Αντίθετα, οι θαλάσσιες συγκοινωνίες, έστω με τα μικρής σχετικά χωρητικότητας και με περιορισμένες ναυτικές αρετές πλοία της εποχής εκείνης, παρουσίαζαν ασύγκριτα μεγαλύτερη από τις χερσαίες οικονομία, ταχύτητα και ασφάλεια, χωρίς να παραβλέπονται οι κίνδυνοι από τα στοιχεία της φάσης, τους αντιπάλους και τους πειρατές.<br />
<br />
Όταν όμως ένα κράτος, για τη ζωή του οποίου οι θαλάσσιες συγκοινωνίες αποτελούσαν ζωτικό παράγοντα. πετύχαινε να συγκροτήσει Πολεμικό Ναυτικό αρκετό ισχυρό ώστε να προστατεύει τα εμπορικά πλοία που εξυπηρετούσαν τις συγκοινωνίες αυτές από τους παραπάνω κινδύνους, τότε το κράτος αυτό αποκτούσε όχι μόνο πλούτο αλλά και δύναμη και πολιτική επιρροή στους γείτονές του. Η οργάνωση και διακίνηση του εμπορίου με την Κίνα διεξάγονταν από τους μεγαλέμπορους της Αλεξάνδρειας και των λιμανιών της Συρίας.<br />
<br />
Τα καραβάνια με τα πλοία της ερήμου, τις καμήλες, εναλλασσόμενα σε διάφορους σταθμούς κατά μήκος της ατέρμονης πορείας τους, μετέφεραν τα προϊόντα από την Κίνα διάμεσου της Μογγολίας και του σημερινού Αφγανιστάν στη Βακτρία, και διάμεσου της Περσίας, της Παλμύρας, της Πέτρας και της Δαμασκού κατέληγαν στα λιμάνια της Συρίας. Άλλος κλάδος από τη Βακτρία, διασχίζοντας προς νότο έρημες και δυσπρόσιτες λόγω των ορεινών όγκων των Ιμαλαΐων εκτάσεις της κεντρικής Ασίας, έφτανε στην πόλη Ταξίλα των Ινδιών, όπου ο δρόμος μοιράζονταν σε δυο, ένας προς τα λιμάνια της Ανατολικής ακτής των Ινδιών και από αυτό δια θαλάσσης στην Κεϋλάνη, και άλλος σε λιμάνια της δυτικής ακτής των Ινδιών.<br />
<br />
Από τα λιμάνια αυτά καθώς και από την Κεϋλάνη τα εμπορεύματα φορτώνονταν σε πλοία και με τον περίπλου της Αραβικής Χερσονήσου, την Ερυθρά Θάλασσα, το Σουέζ και τις διώρυγες στο Πορτ-Σάιδ έφταναν στην Αλεξάνδρεια. που εξακολουθούσε να είναι ακόμη το σπουδαιότερο λιμάνι της Μεσογείου και μια από τις πολυανθρωπότερες πόλεις με πληθυσμό πάνω από μισό εκατομμύριο κατοίκους. Η άνοδος του Ισλάμ στην Αραβία τον 7ο μ.Χ. αιώνα προκάλεσε μεγάλες αλλαγές και έδωσε νέα πνοή στις επιστήμες και τη φιλοσοφία. Με την ανάπτυξη των επιστημών οι Άραβες έγιναν τώρα διαμεσολαβητές του εμπορίου της Κίνας με τη Βενετία, την Ισπανία και την Πορτογαλία.<br />
<br />
Διέδωσαν τη νέα Κινεζική τεχνολογία. Έτσι επιβίωσε το πνεύμα των δρόμων του μεταξιού από την Κίνα ως την Κωνσταντινούπολη και τη Βενετία, ο διάλογος λαών Δύσης και Ανατολής ακολούθησε το ρυθμό της αμοιβαίας επαφής και συνεργασίας και ενθάρρυνε την ειρηνική ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-67-0WNVgNAc/WHnWKAMlXPI/AAAAAAAAosA/zHWvelU0ipAiuYS8S9lkhwsGuh04R0xDgCLcB/s1600/Zhang_Qian.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="248" src="https://1.bp.blogspot.com/-67-0WNVgNAc/WHnWKAMlXPI/AAAAAAAAosA/zHWvelU0ipAiuYS8S9lkhwsGuh04R0xDgCLcB/s400/Zhang_Qian.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΜΕΤΑΞΙ ΣΤΟ BΥΖΑNΤΙΟ</b></span><br />
<br />
Σύμφωνα με την παράδοση η διάδοση της μεταξοκαλλιέργειας από την Ανατολή στη Δύση έγινε από μοναχούς του Βυζαντίου. Ο Προκόπιος αναφέρει ότι δύο Βυζαντινοί μοναχοί με εντολή του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού για τη μετάδοση της Χριστιανικής θρησκείας περιηγήθηκαν στην Περσία και την Κίνα και κατά τη διάρκεια των περιηγήσεών τους μελετούσαν κάθε τι που είχε σχέση με τον μεταξοσκώληκα και την επεξεργασία του. Έτσι στο τέλος της περιοδείας του το 554 μ.Χ. μετέφεραν κρυφά μέσα στις κούφιες μαγκούρες τους αυγά μεταξοσκώληκα.<br />
<br />
Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση μ’ αυτόν τον τρόπο περιήλθε η σηροτροφία στο Βυζάντιο, καθιστώντας έτσι πιο ασφαλή την εύρεση πρώτης ύλης, αν και τόσο το ακατέργαστο μετάξι όσο και το έτοιμο ύφασμα εξακολούθησαν να εισάγονται. Τα Βυζαντινά υφάσματα υψηλής ποιότητας ήταν από μετάξι, το οποίο στους πρώιμους χρόνους εισαγόταν σε ακατέργαστη μορφή από την Άπω Ανατολή σε Βυζαντινά εργαστήρια που ελέγχονταν από το κράτος. Η παραγωγή υφασμάτων τεκμηριώνεται σε πόλεις όπως η Κωνσταντινούπολη, η Αλεξάνδρεια, η Τύρος και η Σιδώνα. Τα Βυζαντινά μεταξωτά ήταν διακοσμημένα με υφαντά γεωμετρικά σχέδια, ζώα, πουλιά και φυτικά μοτίβα.<br />
<br />
Καθώς ήταν πολύτιμα και εύκολα στη μεταφορά, αποτελούσαν ένα ιδανικό διπλωματικό δώρο για αποστολή με τις πρεσβείες στη Δύση, όπου μερικά χρησιμοποιήθηκαν για να τυλιχθούν τα λείψανα Αγίων, κληρικών και βασιλέων. Η εικόνα παραγωγής υφασμάτων στο Βυζάντιο συμπληρώνεται επιπλέον από τα λινά και μάλλινα υφάσματα της κοπτικής Αιγύπτου. Μεγάλοι χρωματιστοί τάπητες κοσμούνταν με θέματα τόσο από την κοσμική όσο και από τη θρησκευτική -ειδωλολατρική ή Χριστιανική- εικονογραφία. Όπως σημειώνει ο ιστορικός Βασίλιεφ στο βιβλίο του «Η ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», στην Κωνσταντινούπολη συναντάμε μια ανεπτυγμένη υφαντουργία μεταξωτών, ιδιαίτερα μετά την καλλιέργεια του ντόπιου μεταξιού.<br />
<br />
Η τέχνη της υφαντικής στο Βυζάντιο θα δώσει τα καλύτερά της δείγματα, όταν την εποχή του Ιουστινιανού θα ξεκινήσει η καλλιέργεια και η παραγωγή του μεταξιού αρχικά στην Κωνσταντινούπολη και μετά θα επεκταθεί στην ευρύτερη επαρχία της Βιθυνίας, στα ανατολικά παράλια της θάλασσας του Μαρμαρά, στην Κίο, στα Μουδανιά και τη γύρω περιοχή. Στα «Ανέκδοτα ΧΧV» του Προκοπίου διαβάζουμε ότι την εποχή του Ιουστινιανού, το Βυζάντιο κρατάει το μονοπώλιο των μεταξωτών υφασμάτων και παίζει σημαντικό ρόλο σαν εμπορικό κέντρο, εξάγοντας μεταξωτά υφάσματα στη Δύση από την ξηρά και ιδιαίτερα από τη θάλασσα, χάρη στην αναπτυγμένη ναυτιλία του.<br />
<br />
Στο Βυζάντιο η παραγωγή μεταξωτών υφασμάτων ήταν οργανωμένη σε συντεχνίες κατά κλάδο. Υπήρχαν η συντεχνία των παραγωγών μεταξιού, η συντεχνία των βαφέων, η συντεχνία των υφαντουργών, η συντεχνία των εμπόρων μεταξιού κ.ά. Κυριότερη προϋπόθεση για την αποδοχή νέου μέλους στη συντεχνία, ήταν η υψηλή επαγγελματική του κατάρτιση, πράγμα που διασφάλιζε την ποιότητα των προϊόντων.<br />
<b><span style="color: #3d85c6;"><br /></span></b>
<b><span style="color: #3d85c6;">Μεταξωτά Βυζαντινά Κειμήλια</span></b><br />
<br />
Ανάμεσα στα διάφορα δείγματα Βυζαντινών υφασμάτων που διασώθηκαν και εκτίθενται σε Μουσεία αρκετά φέρουν τη σφραγίδα των Αυτοκρατορικών υφαντουργείων της Κων/πολης. Δείγματα Βυζαντινού μεταξωτού που βρέθηκαν στον τάφο του Καρλομάγνου, εκτίθενται στο Μουσείο Cluηy στο Παρίσι και στο Αacheη και ανήκουν στον 7ο αιώνα. Απεικονίζουν άμαξα συρόμενη από τέσσερα άλογα, μοτίβο γνωστότατο από τους Βυζαντινούς αγώνες στον Ιππόδρομο. Ένα άλλο μεταξωτό ύφασμα του 7ου αιώνα εκτίθεται στο Μουσείο Victoria & Αlbert, στο Λονδίνο και απεικονίζει τον Αυτοκράτορα πάνω σ’ ένα αμάξι χωρίς άλογα. Αίσθηση προκαλεί το Βυζαντινό μεταξωτό ύφασμα που φυλάσσεται στον καθεδρικό ναό της Βαμβέργης στη Γερμανία.<br />
<br />
Είναι μια στόφα 2x2 μ. περίπου. Στο κάμπο ένας έφιππος Αυτοκράτορας σε θριαμβική πορεία, πιθανόν ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος, δέχεται από δύο κοπέλες μια περικεφαλαία με λοφίο κι ένα στέμμα. Το ύφασμα θεωρείται βασιλικό δώρο του Κωνσταντίνου Ι' (1059- 1067 μ.Χ.) στο Γερμανό αυτοκράτορα Ερρίκο (1056 - 1106 μ.Χ.), χρησιμοποιήθηκε όμως ως σάβανο του επισκόπου Guηther της Βαμβέργης το 1065. Επίσης καταπληκτικό δείγμα υψηλής υφαντικής τέχνης είναι και το μεταξωτό ύφασμα που σώζεται στα αρχεία του ναού St. Εusebius στο St. Germaiη at Αuχerte της Γαλλίαs. Έχει μωβ φόντο και είναι διακοσμημένο με υπέροχα μοτίβα επιβλητικών αετών. Κάθε σχήμα έχει ύψος 45 περίπου εκατοστά.<br />
<br />
Το σχέδιο αυτό, ευρύτατα γνωστό, επαναλήφθηκε αργότερα σε αρκετές παραλλαγές στα επαρχιακά εργαστήρια. Η παραγωγή των μεταξωτών υφασμάτων με μοτίβα από παραστάσεις συνεχίζεται με κάποια κάμψη τον 14ο και 15ο αιώνα, ενώ από τον 14ο αιώνα εντείνεται η παραγωγή των κεντητών μεταξωτών. Την εποχή των Βυζαντινών στην Κωνσταντινούπολη, τα πολύτιμα μεταξωτά μπροκάρ με τις χρυσοκλωστές και ασημοκλωστές στεγάζονταν στον «Οίκο των Λαμπτήρων». Αργότερα, στον ίδιο χώρο, επί Οθωμανών, συνέχισε να λειτουργεί η κλειστή αγορά, το Μπεζεστένι, όπου πουλιόνταν τα μεταξωτά υφάσματα της Προύσας και άλλων πόλεων.<br />
<br />
Στο Βυζαντινό κρατικό μονοπώλιο ανήκαν είδη πολυτελείας: χρυσά κοσμήματα , μεταξωτά υφάσματα ή ενδύματα, πορφυρά ενδύματα (ενδύματα αριστοκρατικά, βαμμένα με έντονο κόκκινο χρώμα πορφύρας: βαφή που εξάγεται από κοχύλια αλιευόμενα στα βαθιά νερά του Αιγαίου πελάγους). Σιγά σιγά όμως η τεχνική ξέφυγε από τα ανάκτορα και η μεταξουργία αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό σ` όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο, που ονομάστηκε από τότε Μοριάς, εξαιτίας της καλλιέργειας της μουριάς.<br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ 200 ΕΩΣ ΤΟ 600 ΠΕΡΙΠΟΥ μ.Χ.</span></b><br />
<br />
Έως τώρα αναφερθήκαμε στην πρώτη, τη χρυσή ηλικία του Δρόμου του Μεταξιού, την εποχή των Χαν, των Πάρθων και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και είδαμε εν συντομία την πρώτη προσπάθεια διείσδυσης του Βουδισμού στην Κίνα η οποία ακολούθησε την κατάρρευση της δυναστείας των Χαν το 220 μ.Χ. Η συνέχεια ήταν σχεδόν γνωστή. Συνέχιση και επίταση της Βουδιστικής επιρροής στην Κίνα και στα επιτυχημένα 1300 χρόνια της κλασσικής εποχής του Δρόμου του Μεταξιού. Η περίοδος από το 200 έως το 600 περίπου μ.Χ., είδε την κυριαρχία των εμπορικών δρόμων της εσωτερικής Ασίας από τους κατοίκους της Σογδιανής, έναν ανατολικό Ιρανικό λαό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-5ydRJjkRmy0/WHp5YV_ENVI/AAAAAAAAosU/MYCngvURzTwTTfnKUU1_du4yasDpqpNAwCLcB/s1600/WindGods.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="194" src="https://4.bp.blogspot.com/-5ydRJjkRmy0/WHp5YV_ENVI/AAAAAAAAosU/MYCngvURzTwTTfnKUU1_du4yasDpqpNAwCLcB/s640/WindGods.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
Η Σογδιανή που παλιότερα ονομαζόταν και Υπερωξιανή, ήταν επαρχία της Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών της Περσίας και σε διαφόρους περιόδους της ιστορίας της, περιελάμβανε τις περιοχές γύρω από την Μπουχάρα, τη Σαμαρκάνδη, τη Χουσάν και την Σαχριζάμπ, που σήμερα ανήκουν στη Δημοκρατία του Ουζμπεκιστάν. Σογδιανή, ήταν το Ελληνικό όνομα για την περιοχή της στέπας ακριβώς ανατολικά του ποταμού Αμού Νταριά (Όξος ποταμός), που θα μπορούσαμε να την ορίσουμε γεωγραφικά, νοτίως της Βακτριανής, ανατολικά της Χωρεσμίας, μεταξύ του Ώξου ποταμού και του ποταμού Ιαξάρτη (Συρ Νταριά) περικλείοντας την εύφορη κοιλάδα της Ζεραβσάν.<br />
<br />
Η Σογδιανή πολιτικά ήταν διαιρεμένη σε μικρές πόλεις-κράτη, όπως η Μπουχάρα και η Σαμαρκάνδη, αλλά ήταν από πλευράς πολιτισμικής, ενωμένη. Περισσότερο από κάθε άλλο λαό, οι Σογδιανοί υπηρέτησαν ως χερσαίοι έμποροι οι οποίοι έφερναν σε επαφή τα εδάφη της δυτικής Ευρασίας με εκείνα της Ανατολής και ήταν σημαντικοί φορείς αγαθών, αλλά και ιδεών. Πράγματι, ετυμολογικά ή λέξη Σογδιανός, ήταν συνώνυμη με τον ''έμπορο'' και η Ιρανική γλώσσα της Σογδιανής ήταν η linguafranca (κοινή γλώσσα) των εμπορικών δρόμων της Κεντρικής Ασίας.<br />
<br />
Τα γλυπτά των εμπόρων από τη Σογδιανή, με τα κωνικά καπέλα τους (Φρυγιανά καπέλα), τις πλήρεις γενειάδες, συχνά κόκκινου χρώματος, και τις μεγάλες μύτες, ήταν ένα πρότυπο στοιχείο για τους Κινέζους γλύπτες κεραμικών, για πολλούς αιώνες. Οι Σογδιανοί είχαν εμπορικές σχέσεις με τα συνήθως ισχυρά και σταθερά κράτη της Περσίας, της Ανατολικής Μεσογείου και της Ινδίας, αλλά στη Κίνα επικρατούσε ομολογουμένως πολιτικό χάος. Οι έμπειροι έμποροι της Σογδιανής, μετέφεραν το έργο τους στα βάθη της Ασίας, και συχνά προστατεύονταν από νομαδικά Τουρκικά φύλα, τα οποία όμως επωφελήθηκαν επίσης γενναία από τις εμπορικές αυτές δραστηριότητες των Σογδιανών.<br />
<br />
Το έργο όμως των τελευταίων, ήταν κάτι περισσότερο από την αγορά και πώληση συνήθων αγαθών. Ο πολιτισμός των Σογδιανών ήταν βαθιά Ζωροαστρικός, αλλά η συχνή περιπλάνησή τους, είχε ως αποτέλεσμα πολλοί να υιοθετήσουν τη Βουδιστική, Μανιχαϊστική, κι ακόμη τη Νεστοριανή Χριστιανική πίστη. Επισκεπτόμενοι και διαμένοντας σε κοινότητες της διασποράς κατά μήκος των μεγάλων διαδρομών του Δρόμου του Μεταξιού, μέχρι και τη βόρεια Κίνα, οι Σογδιανοί αποδείχτηκαν οι κύριοι φορείς αυτών των τεσσάρων ξένων θρησκειών, ιδίως του Βουδισμού, ανοίγοντας ουσιαστικά το δρόμο γι αυτές σε όλα τα βάθη της Ασίας και βεβαίως στην Κίνα.<br />
<br />
Δεδομένου ότι ήταν και καλοί γνώστες ποικιλίας γλωσσών, όπως άρμοζε στον εμπορικό τρόπο ζωής τους, οι Σογδιανοί μετέφρασαν επίσης στα Κινεζικά μεγάλο αριθμό Βουδιστικών, Μανιχαϊστικών και Χριστιανικών κειμένων. Παρά το γεγονός ότι οι Σογδιανοί εισήγαγαν μερικές από τις πρώτες Βουδιστικές σούτρες (sutras) ή ιερά βιβλία στην Κίνα, σύντομα οι γηγενείς Κινέζοι Βουδιστές προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν περισσότερα από τη λογοτεχνία και τους θησαυρούς του ''Κεντρικού Μονοπατιού'' (Μέση Οδό, Middle Path,Middle Way), χωρίς να περιμένουν άλλο τους Σογδιανούς να τους προσκομίσουν πρόσθετες σούτρες.<br />
<br />
Ως Κεντρικό Μονοπάτι, ειρήσθω εν παρόδω, θεωρούμε τον όρο που χρησιμοποίησε ο Σιντάρτα Γκαουτάμα για να περιγράψει την πορεία προς την απελευθέρωση. Η Σούτρα στην πραγματικότητα είναι ένας αφορισμός ή συλλογή αφορισμών σε ένα εγχειρίδιο ή πιο συχνά ένα κείμενο στον Ινδουισμό ή το Βουδισμό, αλλά στην κυριολεξία η λέξη παραπέμπει σε ένα νήμα, μια κλωστή που κρατάει δεμένα μαζί κάποια πράγματα. Η λέξη ''Sutra'' ήταν πολύ πιθανό να αναφερόταν σε αυτά τα κείμενα, όπως έχουν καταγραφεί σε φύλλα φοίνικα και ράφτηκαν με νήμα, διακρίνοντάς τες από τις παλιότερες ιερές Βέδες, οι οποίες μέχρι πρόσφατα βρισκόντουσαν στη μνήμη και όχι αποτυπωμένες σε χαρτί.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΘΑΛΑΣΣΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ </b></span><br />
<br />
Από τον 1ο π.Χ. αιώνα τα εμπορικά αγαθά μετακινούνται κανονικά δια ξηράς ανάμεσα στην Κίνα και τη Μεσόγειο, μια απόσταση μεγαλύτερη από επτά χιλιάδες χιλιόμετρα. Η μεταφορά των εμπορευμάτων με αργοκίνητα καραβάνια από καμήλες γινόταν σε στάδια από τον ένα τόπο αγοράς στον άλλο, όπου τα εμπορευόταν ή τα πουλούσαν σε άλλους ανθρώπους. Ανώμαλο έδαφος και απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες, μεγάλα διόδια και ληστές ήταν μερικά από τα επιβλαβή στοιχεία για το εμπόριο με το καραβάνια.<br />
<br />
Για το λόγο αυτό οι έμποροι αναζητούσαν νέους δρόμους και κατόρθωσαν να συνδέσουν το λιμάνι της Αλεξάνδρειας με τον Ινδικό Ωκεανό με λιγότερο επικίνδυνο ταξίδι, εκμεταλλευόμενοι την τεχνική του Ιππάλου, που επέτρεψε στα πλοία να αποφύγουν τα αργά κοντά στην ακτή ταξίδια, που χαρακτήριζαν το θαλάσσιο εμπόριο ως τον 1ο μ.Χ. αιώνα. Το ενδεχόμενο για μεγαλύτερη ταχύτητα και χωρητικότητα των φορτίων έκανε το θαλάσσιο εμπόριο φοβερά προσοδοφόρο. Ο θαλασσινός δρόμος του μεταξιού άρχισε όταν διαπιστώθηκε τον 1ο π.Χ. αιώνα ότι τα ποντοπόρα πλοία μπορούσαν επωφελούμενα από τους μουσώνες να διασχίζουν τον Ινδικό Ωκεανό πλέοντας από τα Δυτικά προς τ' Ανατολικά την Άνοιξη και αντίστροφα το Χειμώνα, φορτωμένα με τα προϊόντα της Ανατολής.<br />
<br />
Ο Ινδικός Ωκεανός μεταβλήθηκε από τότε σε θαλάσσιο διάδρομο, που σύνδεε τον Ρωμαϊκό κόσμο με το Ινδικό λιμάνι και τα παράλια της Κίνας. Οι μελέτες του Ιππάλου για τους μουσώνες του Ινδικού Ωκεανού και το έργο των γεωγράφων, όπως ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος κατά τον 1ο μ.Χ. αιώνα και ο Πτολεμαίος έναν αιώνα αργότερα, δείχνουν την πρόοδο της Γεωγραφίας στον αρχαίο κόσμο, που βοήθησε σημαντικά στην ανάπτυξη του θαλασσινού δρόμου. Ο ανώνυμος συγγραφέας του Περίπλου της Ερυθράς Θαλάσσης τον 1ο μ.Χ. αιώνα περιγράφει επίσης με κάθε λεπτομέρεια τις χώρες του Ινδικού. Έτσι αναπτύχθηκαν καινούργιοι θαλάσσιοι δρόμοι και επεκτάθηκε η ακτίνα της ναυσιπλοΐας.<br />
<br />
Οι καινούργιοι αυτοί θαλάσσιοι δρόμοι θα συμπλήρωναν και στην ανάγκη θα αντικαθιστούσαν τους δρόμους του μεταξιού της ξηράς. Ως τα μέσα του 7ου μ.Χ. αιώνα που επεκράτησαν οι Άραβες στη Συρία και την Αίγυπτο, οι Έλληνες και κατά δεύτερο λόγο οι απόγονοι των Φοινίκων Σύροι, ήταν οι κυριότεροι φορείς του εμπορίου από τις Ινδίες. Αυτοί μετέφεραν από τα μακρινά Ινδικά λιμάνια προς τη Μεσόγειο μέσω συστήματος στενών διωρύγων που ένωνε κατά καιρούς την Ερυθρά Θάλασσα με τον ποταμό Νείλο, πλούσια και περιζήτητα εμπορεύματα, όπως πολύτιμους λίθους, αρώματα και πιπέρι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-tvItDC2jTkE/WHqDHyGz1kI/AAAAAAAAosk/_1VaqYsZZpAE7V8bsMTnp_OENwX9NRu4QCLcB/s1600/35_silk20road.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="462" src="https://3.bp.blogspot.com/-tvItDC2jTkE/WHqDHyGz1kI/AAAAAAAAosk/_1VaqYsZZpAE7V8bsMTnp_OENwX9NRu4QCLcB/s640/35_silk20road.gif.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Μετέφεραν ακόμη τα μεταξωτά υφάσματα (σηρικά) από την Κίνα, τα οποία παραλάμβαναν από το λιμάνι της Υαπροβάνης, όπως ονομαζόταν τότε η Κεϋλάνη, τελευταίος προς ανατολάς σταθμός του Ελληνικού θαλάσσιου εμπορίου στον Ινδικό Ωκεανό. Αλλά και από τα λιμάνια της Ερυθράς Θάλασσας στις Αραβικές και Αφρικάνικες ακτές οι Έλληνες ναυτικοί μετέφεραν μαργαριτάρια, ελεφαντοκόκαλο και άλλα πολύτιμα εμπορεύματα. Η όλη οργάνωση του εμπορίου αυτού διεξαγόταν από τους μεγαλέμπορους της Αλεξάνδρειας που στην πλειονότητα τους ήταν Έλληνες. Σε αντάλλαγμα των εμπορευμάτων που εισάγονταν από την Ανατολή, ο Ελληνορωμαϊκός κόσμος έστελνε στην Ανατολή κρασί, κεραμικά, υφάσματα και κάθε είδους κομψοτεχνήματα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Σημασία της Κινεζικής Ναυτικής Τεχνολογίας για τους Δρόμους του Μεταξιού - Δρόμους Εμπορίου και Επικοινωνίας Λαών και Πολιτισμών</span></b><br />
<br />
Οι στενοί δεσμοί Δύσης και Ανατολής στην περίοδο της δυναστείας των Han στην Κίνα κατέληξαν στη δημιουργία των δρόμων του μεταξιού. Με τους δρόμους του μεταξιού άνθησαν οι επαφές Δύσης και Ανατολής. Στους δρόμους αυτούς δεν μεταφέρονταν μόνο το μετάξι αλλά και ιδέες, επιστήμες και τεχνολογία, γλώσσες και λογοτεχνία. Ο μύθος του Μεγάλου Αλεξάνδρου διευκόλυνε τη μεταφορά αυτή. Ακόμη, δίψα για γνώση και περιπέτεια, ανάγκη συνύπαρξης και εμπορική δραστηριότητα ήταν τα κίνητρα που τροφοδότησαν τις ανταλλαγές ανάμεσα σε διαφορετικές κοινωνίες και γκρέμισαν τα φράγματα ανάμεσα σε πληθυσμούς διαφορετικών περιοχών.<br />
<br />
Τα προβλήματα του δρόμου του μεταξιού στην ξηρά οδήγησαν στη δημιουργία και ανάπτυξη του αντίστοιχου θαλάσσιου δρόμου. Το εμπόριο έχει ανάγκη από ειρηνικές συνθήκες. Όταν ξέσπασαν πόλεμοι στους δρόμους της ξηράς, εδραιώθηκε η παρουσία των ληστών, υπήρξαν πολιτικές διαμάχες και έκλεισαν τα περάσματα έπρεπε να ανοίξουν άλλοι δρόμοι. Το εμπόριο μεταφέρθηκε από τους δρόμους της ξηράς στους δρόμους της θάλασσας. Η γεωγραφική πρόοδος και τα ταξίδια των εξερευνητών συνετέλεσαν κατά πολύ στην ανάπτυξη του θαλάσσιου δρόμου του μεταξιού που θα συμπλήρωνε και στην ανάγκη θα αντικαθιστούσε το δρόμο του μεταξιού της ξηράς.<br />
<br />
Τα Βυζάντιο και η Δύση. που ήταν ο μεγάλος καταναλωτής, δεν ήταν και ο κυρίαρχος στο εμπόριο. Η Κίνα, ο μεγάλος παραγωγός, δεν ήταν επίσης ταυτόχρονα και ο έμπορος γιατί το εμπόριο ήταν στα χέρια των Περσών και των Αράβων. Τι εμπόδισε το Βυζάντιο και την Κίνα να οργανώσουν απευθείας εμπορικές συναλλαγές στο θαλάσσιο δρόμο του μεταξιού; Οι προϋποθέσεις υπήρχαν και από τις δυο πλευρές, του Βυζαντίου και της Κίνας. Η Κίνα είχε μεγάλες δυνατότητες στη ναυσιπλοΐα και η Κινεζική ναυτική τεχνολογία είχε αναπτυχθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Στις προσπάθειές της η Κίνα να οργανώσει απευθείας εμπορικές συναλλαγές με τη Δύση εμποδίστηκε από τους ενδιάμεσους λαούς που δεν της το επέτρεψαν.<br />
<br />
Πέρσες και Άραβες είχαν κάθε λόγο να μην αφήσουν στα χέρια των Κινέζων τη διεξαγωγή ενός τόσο μεγάλου θαλάσσιου εμπορικού δρόμου και να εμποδίσουν την απευθείας εμπορική συναλλαγή τους με το Βυζάντιο και τη Δύση. Η Περσία από τον 4ο π.Χ. αιώνα και ως την εμφάνιση των Αράβων έπαιξε σημαντικό ρόλο ενδιάμεσου στο δρόμο Ανατολής - Δύσης και χάρη σ' αυτήν έγινε η συνάντηση των λαών Δύσης - Ανατολής, κράτησε όμως για τον εαυτό της τον ενδιάμεσο ρόλο του εμπόρου και τη δυνατότητα ρύθμισης των τιμών, διακόπτοντας την απευθείας επαφή της Κίνας με τη Δύση. Από την άλλη πλευρά, τα πλοία των Βυζαντινών και των Αράβων έφταναν στην Κεϋλάνη, που ήταν μεγάλος ενδιάμεσος εμπορικός σταθμός.<br />
<br />
Επίσης ξένα πλοία, χωρίς να κατονομάζονται ακριβώς. έφταναν στα φημισμένα λιμάνια της Κίνας και Κινεζικά πλοία διέσχιζαν τον Ινδικό Ωκεανό και έφταναν στα λιμάνια του Περσικού, των ακτών της Αραβικής Χερσονήσου και των ανατολικών ακτών της Αφρικής. Οι ναυπηγικές δυνατότητες. ή ναυτική τεχνολογία, οι γεωγραφικές και αστρονομικές γνώσεις γενικότερα ήταν σε τέτοιο βαθμό αναπτυγμένες, που επέτρεπαν στην κίνα να κυριαρχήσει στους θαλασσινούς δρόμους του Ινδικού Ωκεανού, του Περσικού κόλπου και της Ερυθράς Θάλασσας προς τη Δύση. Ο μεγάλος όμως όγκος των Κινεζικών πλοίων τα έκανε δυσκίνητα. ώστε να μη μπορούν να κινηθούν με ευκολία στα λιμάνια του Περσικού και της Ερυθράς Θάλασσας και να διεκδικήσουν κυριαρχική θέση στο απευθείας θαλάσσιο εμπόριο με τη Δύση.<br />
<br />
Οι δρόμοι του μεταξιού, αρχικά στην ξηρά και στη συνέχεια στο θαλάσσιο πεδίο, είχαν και ένα άλλο σημαντικό αποτέλεσμα, που κυριάρχησε στη συνάντηση ανάμεσα στους λαούς Δύσης και Ανατολής: Τον πολιτιστικό διάλογο και το πνεύμα της συνύπαρξης των λαών. Οι δεσμοί της συνύπαρξης και ο πολιτιστικός διάλογος ανάμεσα στους λαούς Δύσης - Ανατολής εδραιώθηκαν με τους δρόμους του μεταξιού. Οι δεσμοί αυτοί, απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε πρόοδο ήταν ότι έμεινε στο πέρασμα των αιώνων, η μεγάλη κληρονομιά των δρόμων του μεταξιού. Οι δρόμοι του μεταξιού δεν έπαψαν ποτέ να λειτουργούν στην παγκόσμια ιστορία ως δρόμοι επικοινωνίας λαών και πολιτισμών, ως αρτηρίες ανταλλαγής ιδεών, επιστήμης και τεχνολογίας, γλωσσών και λογοτεχνίας.<br />
<br />
Η επαφή αυτή δεν ήταν πάντα εύκολο να διατηρηθεί, σημειώνει ο Αχμάντ Χασάν Ντανί, ιδιαίτερα σε περιόδους πολιτικής ή άλλης αναταραχής, όπου όμως έκλεινε κάποιο πέρασμα, κάποιο άλλο ανοιγόταν στη θέση του. Οι ταξιδιώτες που έπαιρναν αυτούς τους δρόμους προς τη Δύση ή την Ανατολή ακολουθούσαν διάφορες διαδρομές. χερσαίες ή θαλάσσιες, γι' αυτό και ή έκφραση «δρόμοι του μεταξιού» δηλώνει μάλλον με τρόπο συμβολικό τη στενή επικοινωνία των λαών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Κινεζική Ναυτική Τεχνολογία και Ναυσιπλοΐα από τον 1ο - 13ο μ.Χ. Αιώνα - Τα Κινέζικα Πλοία στο Δρόμο του Μεταξιού</span></b><br />
<br />
Όπως προαναφέρθηκε, τα εμπορεύματα της μακρινής Ανατολής και κυρίως το Κινέζικο μετάξι μεταφέρονταν από την Κίνα στην Ευρώπη από τον περίφημο Silk Road της ξηράς, όπως επίσης και από τον εξίσου θαυμαστό Silk Road της θάλασσας. Στις μέχρι σήμερα έρευνες έχει τονισθεί η μεγάλη συνεισφορά στους αρχαίους και μέσους χρόνους των θαλασσινών δραστηριοτήτων των Ρωμαίων, Βυζαντινών και Αράβων. Όμως και η συμμέτοχη των Κινεζικών πλοίων στον ίδιο δρόμο δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί, γιατί είναι εξίσου σημαντική στις ίδιες χρονικές περιόδους. Από την εποχή της δημιουργίας του Silk Road της ξηράς έχουμε σπουδαίες ναυπηγικές και δραστηριότητες ναυσιπλοΐας στην Κίνα.<br />
<br />
Ο δρόμος του μεταξιού (silk road) ονομάζεται επίσης και Porcelain ή ceramic road. Την ονομασία αυτή πήρε από τις εξαγωγές της Κίνας που εκτός από μετάξι ήταν πορσελάνη και κεραμικά. Ονομαζόταν επίσης και Spice road,από την μεγάλη διακίνηση των μπαχαρικών προς την Κίνα. Το 1077 μ.Χ. καταγράφηκαν 348.673 jin λιβανιού στον εμπορικό λογαριασμό εισαγωγών της Καντώνας. Με τους Tang η πολιτική δύναμη στην Κίνα σταθεροποιήθηκε, εξασφαλίστηκαν οι εμπορικοί δρόμοι της ξηράς και διατηρήθηκε η ειρήνη, με αποτέλεσμα την απεριόριστη εξέλιξη του εμπορίου και τις σταθερές και χαμηλές συγκριτικά τιμές των περισσοτέρων ειδών τουλάχιστο νωρίς στη δυναστεία Tang.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-375ot6QpBdI/WHqELyi-9pI/AAAAAAAAoss/MLrl8b19-osSQ-6QnMdvb-OWQYiwxzX_QCLcB/s1600/Tang_Dynasty_circa_700_CE.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="386" src="https://4.bp.blogspot.com/-375ot6QpBdI/WHqELyi-9pI/AAAAAAAAoss/MLrl8b19-osSQ-6QnMdvb-OWQYiwxzX_QCLcB/s400/Tang_Dynasty_circa_700_CE.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Παρά την ανάπτυξη του Ισλάμ και τη μείωση σε έκταση του Βυζαντίου την ιδία εποχή, το Βυζάντιο εξακολουθούσε να ελέγχει πολύ από τον πλούτο της Ευρώπης και διατηρούσε πλατιά διαδομένους εμπορικούς κρίκους. Στη διάρκεια της δυναστείας Song τα κινεζικά ιστιοφόρα πλοία έπλεαν όχι μόνο στον Περσικό κόλπο αλλά και σε λιμάνια της Ερυθράς Θάλασσας και των Ανατολικών ακτών της Αφρικής. Σύμφωνα με ιστορικές καταγραφές, Κινέζοι μοναχοί από τον 5ο μ.Χ. αιώνα πήγαιναν στο εξωτερικό με ξένα πλοία και ξένοι έμποροι έρχονταν στην Κίνα με Κινεζικά πλοία. Ο Du-Huan, το 762 μ.Χ.. πήγε με Κινεζική γιόνκα από τον Περσικό κόλπο στην Καντώνα.<br />
<br />
Οι Κινέζικες ωκεανοπόρες γιόνκες της εποχής μπορούσαν να μεταφέρουν 500 - 800 άτομα και το νεκρό βάρος τους ήταν περισσότερο από 5 η 6 εκατοντάδες τόνους. Κατά τον 10ο μ.Χ. αιώνα η δυναστεία των Liao (906 - 1125 μ.Χ.) στο βορειοδυτικό τμήμα και του Song (960 - 1279 μ.Χ.) στο κεντρικό και νοτιοανατολικό τμήμα είχαν δοσοληψίες με τους Άραβες και τη Δύση, η πρώτη από την ξηρά και η δεύτερη από τη θάλασσα. Η επικοινωνία από τη θάλασσα εξελίχθηκε πάρα πολύ. Υπήρχαν δυο άπλωσε ο ένας, ο παραδοσιακός δρόμος από την Guangzhou (Καντώνα) στον Περσικό κόλπο. Οι γιόνκες ξεκινούσαν τον Νοέμβριο με τους ξηρούς μουσώνες και ύστερα από 40 μέρες ιστιοπλοΐας έφταναν στο Lan-Li (Banda-Aleh) στη Βόρεια ακτή της Σουμάτρας.<br />
<br />
Οι έμποροι εμπορεύονταν εδώ και ξεκινούσαν πάλι τον πλου την 1η του νέου χρόνου. Ένα μήνα αργότερα έφταναν στο Gulim (Quilon) στο νότιοo άκρο της Ινδικής Χερσονήσου. Το μέρος αυτό ήταν λιμάνι στο μέσο της διαδρομής. Όλα τα αγαθά από τις Αραβικές χώρες και την Κίνα συγκεντρώνονταν και ανταλλάσσονταν εδώ. Εάν οι έμποροι ήθελαν να πάνε στον Περσικό Κόλπο, έπρεπε να μεταφερθούν σε μικρότερα σκάφη και να περιμένουν τους βροχερούς μουσώνες για να πλεύσουν βόρεια. Για το ταξίδι αυτό χρειαζόταν ένα μήνα και τότε έπρεπε να περιμένουν τους επόμενους βροχερούς μουσώνες για να επιστρέψουν στη Σουμάτρα και την Κίνα, γιατί το συνολικό ταξίδι μετάβασης και επιστροφής έπαιρνε παραπάνω από 18 μήνες.<br />
<br />
Ο άλλος δρόμος ήταν νέος, κατευθείαν διαμέσου του Ινδικού Ωκεανού. Χαράσσοντας την πορεία του δρόμου αυτού, τα πλοία ξεκινούσαν από την Guangzhou η το Quanzhou το Νοέμβριο και ύστερα από 40 μέρες έφταναν στο Alehτης Σουμάτρας. Στη συνέχεια ξεκινούσαν το ταξίδι πλέοντας με τους ξηρούς μουσώνες στην αρχή του χρόνου, 60 μέρες διασχίζοντας τον Ινδικό Ωκεανό και έφταναν στο λιμάνι του Oman, το Dhofar, ή έπλεαν στο Aden ή ακόμη στα λιμάνια κατά μήκος των ανατολικών ακτών της Αφρικής. Τα πλοία έπαιρναν τα εμπορεύματα από το Aden την Ερυθρά Θάλασσα και την Αφρική και έπρεπε να πλεύσουν αμέσως για να επιστρέψουν στην Κίνα κατά την περίοδο των βροχερών μουσώνων.<br />
<br />
Όταν επέστρεφαν πίσω το καλοκαίρι, για να μειώσουν τον κίνδυνο των ανεμοθυελλών του Ισημερινού στην περιοχή από 8ο - 15ο βόρειου γεωγραφικού πλάτους, έπλεαν νότια της νήσου Socotra, περνούσαν της Μαλβίδες νήσους και έφταναν στη Σουμάτρα, επιστρέφοντας στην Κίνα Αύγουστο ή Σεπτέμβριο. Αυτό το ταξίδι διαρκούσε λιγότερο από 1 χρόνο. Κατά την περίοδο αυτή μεγάλες ποσότητες πορσελάνης και μεταξωτών μεταφέρθηκαν με Κινέζικες γιόνκες. Η ανεύρεση μεγάλου αριθμού νομισμάτων της δυναστείας Song και κομματιών από πορσελάνη της ίδιας εποχής κατά μήκος των ακτών του Περσικού Κόλπου, του Άδεν και της ανατολικής Αφρικής αποδεικνύουν τη δραστηριότητα των Κινέζικων πλοίων.<br />
<br />
Τα πλοία ανοιχτής Θαλάσσης που ναυπηγήθηκαν την ίδια εποχή στο Quanzhou και στην επαρχία Fujian είχαν ξεχωριστή φήμη. Ήταν τύχη ότι για τα πλοία αυτά δεν έχουμε μόνο καταγραφές, αλλά βρέθηκαν θαμμένα τα υπολείμματα τέτοιου πλοίου. Το φθινόπωρο του 1974 Κινέζοι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν και ξέχωσαν ένα τέτοιο πλοίο της περιόδου Song στο λιμάνι του Quanzhou στην επαρχία Fujian. Ο πυθμένας του ήταν κοφτερός και ο σκελετός του πλατύς με μυτερή κεφαλή και τετράγωνη ουρά. Υπήρχαν 13 στεγανά διαμερίσματα στον πυθμένα του, για να εξασφαλίζουν ασφάλεια στην πλεύση. Αναπαριστάνοντας την αρχική μορφή του πλοίου, υπολογίζουμε σε 24,55 μ. το μήκος του, 9,9 μ. το πλάτος, το ύψος της πλώρης 7,98 μ. και της πρύμνης 10,5 μ.<br />
<br />
Η χωρητικότητα του πλοίου είναι 110 τόνοι. Φυσικά το πλοίο αυτό δεν είναι και το μεγαλύτερο της εποχής εκείνης. Τα μεγαλύτερα πλοία θα πρέπει να είχαν 100 μ. μήκος. Σ' αυτό υπήρχαν πηδάλια ανυψώσεως και ισορροπίας, για να τα κρατούν σταθερά και να εξασφαλίζουν την πορεία. Επίσης είχαν μεγάλο βύθισμα, μεγάλη χωρητικότητα, καλή πλευστότητα και ήταν κατάλληλα για ταξίδια στον Ωκεανό. Όταν δεν υπήρχε άνεμος, μπορούσαν να χρησιμοποιούν τα κουπιά. Υπήρχαν 8 - 12, ακόμη και 20 κουπιά σ' ένα πλοίο. Υπήρχαν 4 κωπηλάτες για κάθε κουπί, σε μερικά δε μεγαλύτερα πλοία μέχρι 30 κωπηλάτες για κάθε κουπί, αριθμός οπωσδήποτε υπερβολικός. Το ταξίδι τους ήταν κύρια εξαρτημένο από τον άνεμο.<br />
<br />
Γενικά τα πλοία είχαν 4 ιστούς, ενώ μερικά 5 ή 6 ή ακόμα και 12 ιστούς. Τα ιστία τους ήταν δυο ειδών, για άνεμους από την πρύμνη και ανέμους από την πλώρη. Ένα πλοίο ήταν ικανό να ιστιοπλοεί όταν ο άνεμος φυσούσε απ' όλες τις διευθύνσεις εκτός από μπροστά, έλεγαν οι Κινέζοι ναυτικοί της δυναστείας Song. Η πυξίδα στην εξελικτική της μορφή χρησιμοποιήθηκε στη διάρκεια της παραπάνω δυναστείας. Έχει καταγράφει από τον Zhu-Υu ότι οι πλοηγοί το 1099 μ.Χ. διεύθυναν τα πλοία αποκλειστικά με την πυξίδα. Παρόμοια καταγραφή υπάρχει από τον Xu-Jing το 1123 μ.Χ. Οι Κινέζοι πρώτοι στον κόσμο χρησιμοποίησαν όργανα και οδηγίες ναυσιπλοΐας.<br />
<br />
Από τον 11ο μ.Χ. αιώνα η πυξίδα ήταν σε κοινή χρήση στα Κινέζικα πλοία και οι βελόνες μπορούσαν να μαγνητίζονται τεχνητά. Κατασκευάζονται επίσης ξύλινα ψάρια και χελώνες που δείχνουν το Νότο. Κινέζοι επιστήμονες επιβεβαιώνουν τη μαγνητική απόκλιση και σημειώνουν διαφορετικές μεθόδους τοποθέτησης της μαγνητικής βελόνας, ιστορική καταγραφή της εποχής σημειώνει ότι ο πλοηγός ακολουθεί την πορεία τη νύχτα παρατηρώντας τα άστρα, την ημέρα τον ήλιο, και την πυξίδα όταν ο ουρανός είναι συννεφιασμένος. Είναι πασίγνωστο ότι η χρήση της πυξίδας μεταδόθηκε από την Κίνα στους Άραβες και από αυτούς στην Ευρώπη.<br />
<br />
Υστερότερα η Κινεζική γνώση της αστρονομικής ναυσιπλοΐας εξελίχθηκε τόσο πολύ που ο εντοπισμός του πλοίου ήταν δεδομένος με την παρατήρηση των άστρων. Η μέθοδος αυτή ονομάστηκε επιδεξιότητα να σε οδηγούν τα άστρα και ενδεχομένως αναγνωρίστηκε ως η πρωτοπόρος της αστρονομικής ναυσιπλοΐας. Το 1275 μ.Χ. (εποχή δυναστείας Song) επισκέφτηκε δια ξηράς την Κίνα ο Ιταλός ταξιδιώτης Marco Polo. Ο Marco Polo, αφού παρέμεινε στην Κίνα 17 χρόνια, το 1292 μ.Χ. ξεκίνησε από το Quanzhou της Fujian δια θαλάσσης το δρόμο της επιστροφής. Το Quanzhou επαινείται στα «Ταξίδια» του ως το μεγαλύτερο λιμάνι του κόσμου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-yS-qrDd5tXg/WHqMP1EGd8I/AAAAAAAAos8/Bf__k7kn87EIPybge9RPjf1ZZSEc-vHpwCLcB/s1600/Kangxi-Reise.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://3.bp.blogspot.com/-yS-qrDd5tXg/WHqMP1EGd8I/AAAAAAAAos8/Bf__k7kn87EIPybge9RPjf1ZZSEc-vHpwCLcB/s400/Kangxi-Reise.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αν στην Αλεξάνδρεια πηγαίνει 1 καράβι για να φορτώσει πιπέρι, στη Zaiton (άλλη ονομασία του Quanzhou) πηγαίνουν 100 γράφει. Την ίδια γνώμη έχει για τη Zaiton και ο Μαροκινός ταξιδιώτης Ibu Batuta, που την επισκέφτηκε το 1342 μ.Χ., λέγοντας ότι είδε εκατοντάδες πλοία και μυριάδες άλλα πλοιάρια στο λιμάνι της. Ο Marco Polo κάνει θαυμάσια περιγραφή των Κινέζικων πλοίων της εποχής, όπως παρακάτω: Το σκαρί τους είναι από ξύλο έλατου. Έχουν ένα κατάστρωμα και πάνω ο' αυτό υπάρχουν το λιγότερο 60 καμπινές. Έχουν ένα κουπί-τιμόνι (μοναδικό πρυμναίο πηδάλιο και 4 κατάρτια. Συχνά προσθέτουν δυο ακόμη κατάρτια (κινητά), που τοποθετούνται ή αφαιρούνται ανάλογα με τις ανάγκες.<br />
<br />
Οι πλευρές του σκάφους είναι διπλές, δηλαδή η μια σανίδα είναι στερεωμένη επάνω στην άλλη και το διπλό αυτό σανίδωμα περιβάλλει όλη την πλευρά. Μερικά από τα πλοία έχουν 13 στεγανά διαμερίσματα κατασκευασμένα με χοντρές σανίδες, καλά προσαρμοσμένες η μια στην άλλη. Τα στεγανά είναι χρήσιμα σε περίπτωση που τα πλευρά του καραβιού πάθουν ζημιά σε κάποιο σημείο τους. Χρειάζονται 150 - 300 ναύτες για πλήρωμα πλέουν και με κουπιά που το καθένα τους χρειάζεται 4 κωπηλάτες.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΜΕΤΑΞΙ ΣΤΗ ΔΥΣΗ</b></span><br />
<br />
Από το Βυζάντιο περνούν «οι δρόµοι του µεταξιού», που οδηγούν το µετάξι στη Δύση. Η ευρύτερη περιοχή της Κων/πολης γίνεται σταυροδρόµι των οικονοµικών και πολιτιστικών ανταλλαγών ανάµεσα στην Ανατολή και τη Δύση. Κατά την περίοδο των Σταυροφοριών, οι Φράγκοι έπαιρναν αιχμάλωτους σηροτρόφους από το Βυζάντιο και τους μετέφεραν στις πατρίδες τους, όπου και τους χρησιμοποιούσαν για την μετάδοση της τεχνογνωσίας που κατείχαν και για τη βελτίωση της οργάνωσης των σηροτροφικών μονάδων που λειτουργούσαν στη Δύση. Δυο αιώνες μετά την καλλιέργεια της σηροτροφίας από τους Βυζαντινούς, οι Άραβες θα κατακτήσουν την Ισπανία και θα διαδώσουν την εκτροφή του κουκουλιού.<br />
<br />
Το 730 μ.Χ. Άραβες πειρατές μετέφεραν μέσω των αιχμαλώτων τους τη σηροτροφία στη Σικελία και τη Νότια Ιταλία. Πολύ αργότερα, μετά την κατάληψη της Κων/πολης από τους Λατίνους (1204), ο δόγης της Βενετίας Δάνδαλος θα εισαγάγει τη σηροτροφία στη Βενετία εκμεταλλευόμενος τους αιχμαλώτους και φυγάδες. Όταν ο Πάπας Κλήμεντος Α' μεταθέτει την έδρα του από τη Ρώμη στην Αβινιόν, στις αρχές του 14ου αιώνα, η σηροτροφία εισάγεται στη Γαλλία, όπου επί Λουδοβίκου ΧΙ (1461 - 1483) ιδρύονται στη Λιόν και την Τουρ τα πρώτα μεταξουργεία. Στο παγκόσμιο εμπόριο το μετάξι και τα μεταξωτά ήταν από τα σημαντικότερα εμπορεύματα, χάρη στην εύκολη μεταφορά τους και στα μεγάλα κέρδη που άφηναν.<br />
<br />
Παράλληλα, η φορολογία τους εξασφάλιζε τεράστια έσοδα στις χώρες που βρίσκονταν στο δρόμο του μεταξιού. Για αιώνες ολόκληρους οι χερσαίοι και οι θαλάσσιοι δρόμοι του μεταξιού δεν λειτουργούσαν μοναχά σαν κεντρικές αρτηρίες του παγκόσμιου εμπορίου, αλλά και σαν οδοί επικοινωνίας λαών και πολιτισμών, σαν αρτηρίες ανταλλαγής γνώσης, ιδεών, επιστημών και τεχνολογιών.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ FAXIAN ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ</b></span><br />
<br />
Πάνω απ’ όλα όμως,ο Δρόμος του Μεταξιού ήταν ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Στα 399 μ.Χ., ο Faxian (337 - 422 μ.Χ.), ένας Κινέζος Βουδιστής μοναχός και προσκυνητής, ξεκίνησε με τα πόδια από τη βόρεια Κίνα για την Ινδία, με σκοπό να βρει ιερές τοποθεσίες και σούτρες. Λέγεται ότι περπάτησε όλη τη διαδρομή από την Κίνα, σε όλη την παγωμένη έρημο και τις απόκρημνες ορεινές διαβάσεις. Επισκέφτηκε πολλούς ιερούς Βουδιστικούς τόπους, την Xinjiang, την Κίνα, την Ινδία, το Πακιστάν, το Νεπάλ, το Μπαγκλαντές και τέλος τη Σρι Λάνκα, μεταξύ των ετών 399 και 412, για την απόκτηση Βουδιστικών γραφών.<br />
<br />
Ο Φα Ξιαν (Faxian) επισκέφθηκε την Ινδία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Chandragupta II, ενώ δεν παρέλειψε να επισκεφτεί τη Lumbini, τη γενέτειρα του Γκαουτάμα Βούδα, στο Νεπάλ. Ο Faxian ισχυριζόταν ότι οι αρχικοί κάτοικοι της Κεϋλάνης (Σρι Λάνκα), ήταν δαίμονες και δράκοι. Μετά από χρόνια μελέτης και συλλογής των πολυπόθητων Βουδιστικών κειμένων, ο Faxian επέλεξε να πλεύσει πίσω στο σπίτι του από την Κεϋλάνη, μέσω των νησιών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Ίσως δεν μπορούσε, λένε μερικοί, να αντιμετωπίσει τη δριμύτητα και τις κακουχίες ενός άλλου οδικού ταξιδιού. Όποιος όμως κι αν ήταν όμως ο λόγος, η επιλογή του παραλίγο να του στοιχίσει την ίδια του τη ζωή.<br />
<br />
Στο ταξίδι επιστροφής του Faxian πίσω στην Κίνα, μετά από δύο χρόνια παραμονής στην Κεϋλάνη, μια βίαιη καταιγίδα οδήγησε το πλοίο του σε ένα νησί, που ήταν πιθανώς η Ιάβα. Μετά από παραμονή εκεί πέντε μηνών, ο Faxian πήρε ένα άλλο πλοίο για τη νότια Κίνα, αλλά και πάλι, μετά από μια ριψοκίνδυνο ταξίδι σε θάλασσες τρικυμισμένες και γεμάτες απρόοπτα, έφτασε πίσω στην Κίνα το 414, στο Laoshan, στη σημερινή χερσόνησο Shandong της βόρειας Κίνας, τριάντα χιλιόμετρα ανατολικά της πόλης Qingdao, αλλά εκατοντάδες χιλιόμετρα βόρεια από το λιμάνι προορισμού του.<br />
<br />
Τον 5ο αιώνα σημειωτέον, τα ταξίδια στη θάλασσα δεν ήταν γρήγορα, σίγουρα ή ασφαλή και αυτός βεβαίως ήταν ένας λόγος για την υπεροχή του Δρόμου του Μεταξιού ως μέσου επικοινωνίας και μετακίνησης, ανθρώπων και εμπορευμάτων. Όταν τελικά έφτασε στο σπίτι του, ο Faxian πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του μεταφράζοντας στα Κινεζικά τις γραφές που είχε αποκτήσει. Οι γνώσεις μας σήμερα γι αυτόν, προέρχονται από ένα θαυμάσιο οδοιπορικό που συνέθεσε και κατέγραψε, γεμάτο από περιπέτειες, αλλά, πρέπει εδώ να σημειώσουμε, ότι δεν ήταν ο πρώτος ή ο μοναδικός Κινέζος Βουδιστής που ταξίδεψε για αναζήτηση της φώτισης.<br />
<br />
Το βιβλίο του, ''Μια καταγραφή των Βουδιστικών βασιλείων - Μια καταγραφή από τον Κινέζο μοναχό Fa-hien των ταξιδιών του στην Ινδία και την Κεϋλάνη, τα έτη 399 - 414, εις αναζήτηση βουδιστικών βιβλίων πειθαρχίας'', περιέχει τα ταξίδια του, ιστορικά στοιχεία για τις απαρχές του Βουδισμού, και οπωσδήποτε όμορφες λεπτομέρειες για τη γεωγραφία και την ιστορία πολλών χωρών κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού, στα τέλη του 5ου αιώνα μ.Χ. Ας δούμε ένα απόσπασμα από μια Αγγλική έκδοση του βιβλίου του ''A Record of Buddhistic Kingdoms Being an Account by the Chinese Monk Fa-Hien of His Travels in India and Ceylon (A.D. 399 - 414) in Search of the Buddhist Books of Discipline'' (Oxford 1886):<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Wsfs4m65LP4/WHsQfQIFu1I/AAAAAAAAotM/QgBfD_Qa4MIKpyQkQDLcAKxpS26D1EAlACLcB/s1600/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-052.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="335" src="https://2.bp.blogspot.com/-Wsfs4m65LP4/WHsQfQIFu1I/AAAAAAAAotM/QgBfD_Qa4MIKpyQkQDLcAKxpS26D1EAlACLcB/s400/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-052.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
''Ο Fa-Hien ζούσε στο Chang-gan. Εκφράζοντας τη λύπη του για την ακρωτηριασμένη και ατελή κατάσταση της συλλογής των βιβλίων της Πειθαρχίας, ήρθε σε συμφωνία με τους Hwuy-king, Tao-Ching, Hwuy-Ying και Hwuy-Wei, ότι θα έπρεπε να πάνε στην Ινδία και να ψάξουν για τους Κανόνες Πειθαρχίας. Αφού ξεκίνησαν από το Chang-gan, πέρασαν μέσω τουLung (στην ανατολική Gansu) και έφτασαν στο εμπορικό κέντρο του Chang-yih (βόρεια και δυτικά της Lanzhou, κοντά στο Σινικό Τείχος). Εκεί βρήκαν τον τόπο σε πολύ άσχημη κατάσταση, αφού το να ταξιδέψουν σε δρόμους ήταν σχεδόν αδύνατο γι' αυτούς. Ο βασιλιάς της, ωστόσο, τους πρόσεξε πολύ, τους περιποιήθηκε και τους κράτησε (στην πρωτεύουσα του).<br />
<br />
Εδώ συναντήθηκαν με τουςChe-yen, Hwuy-keen, Sang-shao, Pao-yun, και Sangking, και είχαν ευχάριστη συνεργασία μαζί τους αφού επρόκειτο να κάνουν την ίδια διαδρομή και μάλιστα πέρασαν το καλοκαίρι εκείνου του χρόνου (400 μ.Χ) μαζί, ξαναρχίζοντας το ταξίδι τους και πηγαίνοντας στην T'un-Hwang, στην περιοχή των συνόρων. Απ’ εκεί και μετά, αφού σταμάτησαν ένα μήνα, ο Fa-hien και οι φίλοι του ξεκίνησαν πρώτοι και αποσπάστηκαν από τον Pao-Yun και τους συνοδοιπόρους του. Ο Le Hao, ο νομάρχης της T'un-Hwang, τους είχε προμηθεύσει με όλα τα απαραίτητα μέσα για να διασχίσουν την έρημο, στην οποία υπάρχουν πολλά κακά δαιμόνια και ζεστοί άνεμοι για τους ταξιδιώτες.<br />
<br />
Δεν υπάρχει ούτε ένα πουλί να δεις στον αέρα ψηλά, ούτε ένα ζώο στο έδαφος κάτω. Αν κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά τριγύρω για να βρεις προς τα που μπορείς να κατευθυνθείς, είναι δύσκολο να κάνεις τη σωστή επιλογή, αφού το μόνο σήμα και ένδειξη είναι τα ξεραμένα κόκαλα των νεκρών αφημένα πάνω στην άμμο. Μετά από ταξίδι δεκαεπτά ημερών, έφτασαν στο βασίλειο του Shen-shen μια χώρα τραχιά και ορεινή, με λεπτό και άγονο χώμα. Τα ρούχα των κοινών ανθρώπων είναι χοντρά, όπως αυτά που φοριούνται στον τόπο μας από τους Χαν και θα πρέπει να υπάρχουν στη χώρα πάνω από τέσσερις χιλιάδες μοναχοί, οι οποίοι ήταν όλοι οι μαθητές του Hinayana (Θεραβάντα).<br />
<br />
Οι απλοί άνθρωποι ετούτου αλλά και των άλλων βασιλείων σε αυτή την περιοχή, καθώς και οι sramans (μοναχοί), όλοι εφάρμοζαν τους κανόνες της Ινδίας, μόνο που οι τελευταίοι με μεγαλύτερη ακρίβεια, ενώ οι πρώτοι πιο χαλαρά. Έτσι οι ταξιδιώτες που βρίσκονται σε όλα ετούτα τα βασίλεια, ακολουθούσαν το δρόμο από εδώ προς τα δυτικά, με τη διαφορά μόνο ότι ο καθένας είχε τη δική του ιδιαίτερη και βάρβαρη ομιλία. Οι μοναχοί, όμως, που είχαν παραιτηθεί από την κοσμική ζωή και εγκαταλείψει τις οικογένειές τους, ήταν όλοι μαθητές των ινδικών βιβλίων και της ινδικής γλώσσας.<br />
<br />
Εδώ έμεναν για περίπου ένα μήνα, και στη συνέχεια συνέχιζαν το ταξίδι τους βορειοδυτικά, δεκαπέντε ημερών με τα πόδια, που τους έφερνε στη χώρα Woo-e (κοντά στην Kucha ή Karashahr στο βόρειο άκρο της λεκάνης Ταρίμ). Οι μοναχοί εδώ ήταν πολλοί αυστηροί με τους κανόνες, έτσι ώστε οι sramans (μοναχοί) από την περιοχή της Ts-in (δηλαδή της βόρειας Κίνας) ήταν όλοι απροετοίμαστοι για τους κανονισμούς αυτούς. Ο Fa-Hien, με επόπτη τον Foo Kung-sun, μπόρεσε και έμεινε με την παρέα του στο μοναστήρι για περισσότερο από δύο μήνες, και εδώ επανασυνδέθηκαν με τον Pao-Yun και τους συντρόφους του.<br />
<br />
Στο τέλος αυτής της περιόδου, οι άνθρωποι της Woo-e ξεπέρασαν τα καθήκοντα της ευπρέπειας και της δικαιοσύνης, και αντιμετώπιζαν τους ξένους με τόσο φιλάργυρο τρόπο, ώστε οι Che-yen, Hwuy-keen, και Hwuy-wei, γύρισαν πίσω στη Kao-chang (κοντά στη Turfan), με την ελπίδα να βρουν εκεί τα απαραίτητα μέσα για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Ο Fa-Hien και οι υπόλοιποι, όμως, με κάποια γενναιοδωρία από τον Foo Kung-sun, κατάφεραν να πάνε κατ’ ευθείαν προς τα εμπρός με νοτιοδυτική κατεύθυνση, αλλά βρήκαν τη χώρα όσο προχωρούσαν, ακατοίκητη. Οι δυσκολίες που ανέκυψαν κατά τη διέλευση των ρεμάτων και των ποταμών στην διαδρομή τους, καθώς και τα δεινά που υπέστησαν, ήταν άνευ προηγουμένου για την ανθρώπινη εμπειρία, αλλά μετά από διαδρομή ενός μηνός και πέντε ημερών, μπόρεσαν επιτέλους να καταλήξουν στη Yu-teen (Khotan).<br />
<br />
Η Yu-teen, είναι ευχάριστο και ευημερούν βασίλειο, με άφθονο και ανθηρό πληθυσμό. Οι κάτοικοί του πρεσβεύουν το Νόμο μας, και ενώνονται όλοι μαζί όταν τραγουδάνε τη θρησκευτική μουσική για τη διασκέδασή τους. Οι μοναχοί ανέρχονται σε κάποιες χιλιάδες, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι οπαδοί του Mahyana. Όλοι προμηθεύονται τα τρόφιμά τους από το ίδιο μέρος. Σε όλη τη χώρα, τα σπίτια των ανθρώπων είναι ξεχωριστά σαν αστέρια και κάθε οικογένεια έχει μια μικρή στούπα μπροστά από την πόρτα του. Η μικρότερη από αυτές μπορεί να είναι είκοσι πήχες υψηλή, μπορεί και περισσότερο. Στα μοναστήρια φτιάχνουν δωμάτια και καταλύματα που διατίθενται σε όσους μοναχούς φθάνουν εκεί, και οι οποίοι εφοδιάζονται με ότι άλλο χρειάζονται.<br />
<br />
Ο άρχοντας της χώρας φιλοξένησε τον Fa-hien και τους άλλους άνετα, και τους ικανοποίησε όλες τις επιθυμίες τους, σε ένα μοναστήρι που ονομάζεται Γομάτι (Gomati), της σχολής Μαχαγιάνα (Mahayana). Εδώ βρίσκονται προσκολλούμενοι τρεις χιλιάδες μοναχοί, οι οποίοι καλούνται για να γευματίσουν με τον ήχο ενός κουδουνιού. Όταν μπαίνουν στην τράπεζα, η συμπεριφορά τους χαρακτηρίζεται από ευλαβική σοβαρότητα και παίρνουν τις θέσεις τους με τάξη, σιωπηλοί. Κανένας ήχος δεν ακούγεται από τα κύπελλα της ελεημοσύνης και τα άλλα σκεύη. Όταν οποιοσδήποτε από αυτούς τους αγνούς ανθρώπους χρειάζεται τρόφιμα, δεν τους επιτρέπεται να φωνάξουν στους παρευρισκομένους γι 'αυτό, αλλά κάνουν μόνο σημάδι με τα χέρια τους.<br />
<br />
Οι Hwuy-king, Tao-ching, και Hwuy-tah ξεκίνησαν απ’ εκεί για τη χώρα Keeh-cha, αλλά ο Fa-hien και οι άλλοι που επιθυμούσαν να δουν την περιφορά των εικόνων, παρέμειναν πίσω για τρεις μήνες. Υπάρχουν σε αυτή τη Χώρα τέσσερα μεγάλα μοναστήρια, χωρίς να υπολογίζονται τα μικρότερα. Ξεκινώντας από την πρώτη ημέρα του τέταρτου μήνα, σκουπίζουν και ρίχνουν νερό στους δρόμους μέσα στην πόλη, κάνοντας μεγάλη επίδειξη στις παρόδους και τα στενά σοκάκια. Πάνω από την πύλη της πόλης στήνουν μια μεγάλη σκηνή, στολισμένη με κάθε δυνατό τρόπο και μεγαλοπρέπεια, στην οποία ο βασιλιάς και η βασίλισσα, μαζί με τις κυρίες, όμορφα παραταγμένοι όλοι απολαμβάνουν την παραμονή και την ώρα τους.<br />
<br />
Οι μοναχοί της μονής Γομάτι (Gomati), είναι οπαδοί Μαχαγιάνα τους οποίους σέβεται απεριόριστα ο βασιλιάς και έχουν το προβάδισμα από όλους τους άλλους στην πομπή. Σε μια απόσταση τριών έως τεσσάρων li (Κινεζική μονάδα μήκους, συνήθως πεντακόσια μέτρα, αλλά όχι πάντα) από την πόλη, είχαν μιαν άμαξα τετράτροχη, πάνω από τριάντα πήχεις ψηλή, που έμοιαζε με μεγάλη αίθουσα μοναστηριού η οποία κινείται κατά μήκος. Οι επτά πολύτιμες ουσίες (δηλαδή χρυσός, ασήμι, λάπις λάζουλι, βραχώδης κρύσταλλος, ρουμπίνια, διαμάντια ή σμαράγδια και αχάτης) εμφανίζονταν μεγαλειωδώς γύρω απ’ αυτή με μεταξωτές σερπαντίνες και στέγαστρα τριγύρω.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-GOeYtUi78S0/WHsXTTCy4dI/AAAAAAAAots/RFB76uYcNLEOwQFEYNz4Xmw-RmcwQR5TwCLcB/s1600/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-072.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="303" src="https://3.bp.blogspot.com/-GOeYtUi78S0/WHsXTTCy4dI/AAAAAAAAots/RFB76uYcNLEOwQFEYNz4Xmw-RmcwQR5TwCLcB/s400/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-072.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η εικόνα του αρχηγού (προφανώς του Σακιαμούνι, Sakyamuni) βρισκόταν στη μέση της άμαξας, ενώ δύο Bodhisattvas ήταν παρόντες, μαζί με τα απαραίτητα devas (υπερφυσικά όντα στη Βουδιστική μυθολογία), όλα έξοχα σκαλισμένα πάνω σε χρυσό και ασήμι που κρέμονταν στον αέρα. Όταν η άμαξα βρισκόταν εκατό βήματα από την πύλη, ο βασιλιάς έβγαλε το στέμμα του κράτους, άλλαξε το μανδύα του με μια νέα στολή, και με γυμνά πόδια, κουβαλώντας στις λουλούδια στα χέρια και το θυμίαμα, και με δύο σειρές οπαδούς του, βγήκε έξω στην πύλη για να αντικρίσει την εικόνα και αφού υποκλίθηκε στο έδαφος με το κεφάλι και το πρόσωπό του, έκανε το αφιέρωμα, και στη συνέχεια σκόρπισε τα λουλούδια και έκαψε το λιβάνι.<br />
<br />
Όταν η εικόνα εισήλθε από την πύλη, η βασίλισσα και οι λαμπρές κυρίες μαζί της, σκορπούσαν όλα τα είδη των λουλουδιών γύρω, τα οποία αφού βρισκόντουσαν για λίγο στον αέρα, έπεφταν ακολούθως στο έδαφος. Με αυτόν τον τρόπο, καθετί γινόταν για να αναδείξει την αξιοπρέπεια της στιγμής. Οι άμαξες των μοναστηριών ήταν διαφορετικές και το καθένα μοναστήρι είχε τη δική του μέρα για την πομπή. Η τελετή ξεκινούσε την πρώτη ημέρα του τέταρτου μήνα και τελείωνε τη δέκατη τέταρτη, μετά την οποία ο βασιλιάς και η βασίλισσα επέστρεφαν στο παλάτι. Επτά ή οκτώ li προς τα δυτικά της πόλης, υπάρχει αυτό που ονομάζεται Νέα Μονή του βασιλιά, η κατασκευή του οποίου διήρκεσε ογδόντα χρόνια και πάνω από τρεις βασιλείες.<br />
<br />
Μπορεί να είναι 250 πήχεις ψηλή, πλούσια σε κομψά σκαλίσματα και ένθετες εργασίες, που καλύπτεται εξωτερικά με χρυσό και ασήμι, και τελειωμένη εξ ολοκλήρου με συνδυασμό όλων των πολύτιμων υλικών. Κάπου πίσω βρίσκεται μια αίθουσα για το Βούδα υψίστης μεγαλοπρέπειας και ομορφιάς, της οποίας τα δοκάρια, οι κολώνες, οι πόρτες και τα παράθυρα, είναι όλα επικαλυμμένα με φύλλα χρυσού. Εκτός από αυτό, τα διαμερίσματα για τους μοναχούς είναι επιβλητικά και κομψά διακοσμημένα, που δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν και εκφράσουν. Όταν οι πομπές των εικόνων στον τέταρτο μήνα τελείωσαν, ο Sang-Shao μόνος του ακολούθησε έναν Τάταρο και αναχώρησε για την Kophene (περιοχή της Καμπούλ).<br />
<br />
Ενώ ο Fa-hien και οι άλλοι τράβηξαν μπροστά προς το βασίλειο της Tsze-hoh (το Μπαλτιστάν του βόρειου Πακιστάν), που τους πήρε είκοσι πέντε ημέρες για να φθάσουν. Ο βασιλιάς της ήταν σθεναρός οπαδός του νόμου μας και είχε γύρω του περισσότερους από χίλιους μοναχούς, κυρίως οπαδούς της Μαχαγιάνα. Εδώ οι ταξιδιώτες παρέμειναν για δεκαπέντε ημέρες και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν νότια για τέσσερις ημέρες, έως τα βουνά Ts'ung-ling, και έφθασαν στη χώρα του Yu-hwuy, όπου σταμάτησαν. Μετά πήγαν στους λόφους για είκοσι πέντε ημέρες, κι ύστερα στη Keeh-cha (Skardu, μια πόλη προς τα ανατολικά στη Ladak), όπου επανασυνδέθηκαν με Hwuy-kingκαι δύο συντρόφους του…<br />
<br />
Η χώρα που είναι ανάμεσα στους λόφους και το κρύο, δεν παράγει τα άλλα δημητριακά και μόνο το σιτάρι ωριμάζει. Υπάρχει επίσης ένα δόντι του Βούδα, και περισσότεροι από χίλιοι μοναχοί και μαθητές τους, όλοι οπαδοί του Hinayana. Στα ανατολικά αυτών των λόφων τα ρούχα των καθημερινών ανθρώπων είναι από χοντροκομμένα υλικά. Οι κανόνες που τηρούνται από τους μοναχούς, είναι αξιοσημείωτοι, αλλά πολλοί για να τους αναφέρουμε εδώ αναλυτικά. Καθώς πηγαίνετε προς τα εμπρός σε αυτά τα βουνά, τα φυτά, τα δέντρα και τα φρούτα είναι όλα διαφορετικά από εκείνα της γης των Χαν, με εξαίρεση μόνο το μπαμπού, το ρόδι και το ζαχαροκάλαμο.<br />
<br />
Από εδώ, οι ταξιδιώτες πήγαν δυτικά προς τη Βόρεια Ινδία, και αφού βρισκόντουσαν στο δρόμο για ένα μήνα, κατάφεραν περάσουν όλο το εύρος των βουνών Κρεμμύδι (Onionmountains). Το χιόνι βρίσκεται πάνω τους τόσο το χειμώνα όσο και το καλοκαίρι. Υπάρχουν επίσης ανάμεσά τους δηλητηριώδεις δράκοι οι οποίοι όταν προκληθούν, φτύνουν από εμπρός δηλητηριώδεις ανέμους, και προκαλούν βροχές από το χιόνι και καταιγίδες άμμου και χαλικιού. Απ’ εκεί δεν γλυτώνει ούτε ένας στους δέκα χιλιάδες. Οι άνθρωποι της χώρας αποκαλούν την περιοχή με το όνομα ''Τα βουνά του Χιονιού''. Όταν οι ταξιδιώτες τα πέρασαν, βρέθηκαν στη Βόρεια Ινδία και αμέσως μετά τα σύνορα σε ένα μικρό βασίλειο που ονομαζόταν T'o-Leih, όπου υπήρχαν πολλοί μοναχοί, όλοι οπαδοί του Hinayana.<br />
<br />
Οι ταξιδιώτες συνέχισαν προς τα νότια-δυτικά για δεκαπέντε ημέρες στους πρόποδες των βουνών και ακολουθώντας την πορεία τους. Ο δρόμος ήταν δύσκολος και τραχύς, μια όχθη εξαιρετικά απόκρημνη ήταν μπροστά εκεί, ένας βράχος σαν λόφος, 10.000 πήχεις από τη βάση. Όταν κάποιος πλησίαζε την άκρη του, τα μάτια του γίνονταν ασταθή και αν ήθελε να πάει προς την ίδια κατεύθυνση, δεν υπήρχε μέρος στο οποίο θα μπορούσε να στηρίξει το πόδι του. Από κάτω ήταν τα νερά του ποταμού που ονομαζόταν Ινδός. Σε παλαιότερες εποχές οι άνδρες είχαν δημιουργήσει λαξευμένα μονοπάτια κατά μήκος των βράχων και διένεμαν σκάλες, συνολικά εφτακόσιες, στο κάτω μέρος του οποίου υπήρχε μια κρεμαστή γέφυρα από σχοινιά, μέσω της οποίας μπορούσες να διασχίσεις τον ποταμό που είχε πλάτος ογδόντα βημάτων.<br />
<br />
Οι μοναχοί ρώτησαν τον Fa-hien αν θα μπορούσαν να μάθουν, πότε ο βουδισμός πήγε προς τα ανατολικά. Εκείνος απάντησε: ''Όταν ρώτησα τους ανθρώπους αυτών των χωρών γι αυτό, όλοι είπαν ότι τους είχε παραδοθεί από τους πατέρες τους, από παλιά και ότι μετά τη δημιουργία της εικόνας του Μαϊτρέγια Μποντισάτβα, υπήρχαν Ινδοί μοναχοί που διέσχισαν αυτό το ποτάμι, κουβαλώντας μαζί τους σούτρες και Βιβλία Πειθαρχίας''. Τώρα η εικόνα αυτή συστάθηκε περισσότερο από τριακόσια χρόνια μετά την Νιρβάνα του Βούδα, που εντοπίζεται στα χρόνια της βασιλείας του βασιλιά Ping της δυναστείας Chow. Σύμφωνα με αυτό, μπορούμε να πούμε ότι η διάδοση των μεγάλων δογμάτων μας στα ανατολικά ξεκίνησε από τη δημιουργία αυτής της εικόνας.<br />
<br />
Γνωρίζουμε μια αλήθεια ότι το άνοιγμα ενός τέτοιου δρόμου και η διάδοση δεν είναι έργο ενός ανθρώπου, κι έτσι το όνειρο του Αυτοκράτορα Ming των Χαν είχε σωστή αιτία και αφορμή ( Εδώ αναφέρεται στην πεποίθηση ότι ένα όνειρο του αυτοκράτορα Χαν το 61 μ.Χ., τον οδήγησε να αναζητήσει το Βουδισμό και να τον καθιερώσει στην Κίνα). Μετά τη διέλευση του ποταμού, οι ταξιδιώτες έφτασαν στο βασίλειο Woo-chang (Udyana, βόρεια του Punjab), τμήμα πράγματι της Βόρειας Ινδίας. Οι άνθρωποι όλοι χρησιμοποιούν τη γλώσσα της Κεντρικής Ινδίας, και Κεντρική Ινδία είναι αυτό που πρέπει να ονομάζουμε ''Μέσο Βασίλειο'' (Middle Kingdom).<br />
<br />
Το φαγητό και τα ρούχα των κοινών ανθρώπων είναι τα ίδια με αυτά του Κεντρικού Βασιλείου, ενώ οι αρχές του Βουδισμού, βρίσκονται σε άνθηση. Υπάρχει μια παράδοση ότι όταν ο Βούδας ήρθε στην Βόρεια Ινδία, ήρθε σε αυτόν εδώ τον τόπο, και ότι εδώ άφησε ένα αποτύπωμα του ποδιού του. Οι Hwuy-king, Hwuy-tah καιTao-ching, προχώρησαν προς την κατεύθυνση της πατημασιάς του Βούδα στη χώρα Nagara, αλλά ο Fa-hienκαι οι άλλοι παρέμειναν στο Woo-Chang όλο το καλοκαίρι, κι όταν έφυγαν κατέβηκαν νότια και έφτασαν στη χώρα Soo-ho-na. Σε αυτή τη χώρα επίσης, ο Βουδισμός είναι ανθηρός.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-0Ia4Ol9CWAI/WHsSuGe6zcI/AAAAAAAAotc/2QqCM4JTJhwTo0WffBZFdQ4xlw1YzD8zACLcB/s1600/Turpan-jiaohe-ruinas-d23.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-0Ia4Ol9CWAI/WHsSuGe6zcI/AAAAAAAAotc/2QqCM4JTJhwTo0WffBZFdQ4xlw1YzD8zACLcB/s640/Turpan-jiaohe-ruinas-d23.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Οι ταξιδιώτες, προχωρώντας κάτω και ανατολικά, μέσα σε πέντε μέρες έφτασαν στη χώρα της Gandhara, ο τόπος όπου βασίλευε ο γιος του Ασόκα (ο μεγάλος προστάτης του Βουδισμού τον τρίτο αιώνα π.Χ.). Λέγεται ότι όταν ο Βούδας ήταν ένας Μποντισάτβα, έδωσε τα μάτια του και για έναν άλλο άνθρωπο εδώ (άλλος ένας μύθος Jataka) και στο σημείο εκείνο έχει ανεγερθεί μια μεγάλη στολισμένη στούπα με στρώματα από πλάκες χρυσού και ασημιού. Οι άνθρωποι της χώρας ήταν κυρίως οπαδοί του Hinayana. Επτά μέρες ταξίδι από αυτό το σημείο προς τα ανατολικά, έφερε τους ταξιδιώτες στο βασίλειο των Τάξιλα (Taxila), που σημαίνει ''το κομμένο κεφάλι'' στη γλώσσα της Κίνας.<br />
<br />
Εδώ, όταν ο Βούδας ήταν Μποντισάτβα, έδωσε το κεφάλι του σε έναν άνθρωπο (άλλος μύθος Jataka), και από αυτό το γεγονός, το βασίλειο πήρε το όνομά του.Πηγαίνοντας για δύο ημέρες ανατολικότερα, ήρθαν στον τόπο όπου ο Βούδας έριξε το σώμα του για να ταΐσει ένα πεινασμένο τίγρη (Mahasattva Jataka). Σε αυτά τα δύο μέρη έχουν κατασκευαστεί μεγάλες στούπες, όλες στολισμένες με στρώματα πολύτιμων ουσιών. Οι βασιλείς, οι υπουργοί και οι άνθρωποι των βασιλείων συναγωνίζονται όλοι τριγύρω κάνοντας τις προσφορές τους. Πηγαίνοντας προς τα νότια από την Gandhara, οι ταξιδιώτες σε τέσσερις ημέρες έφτασαν στο βασίλειο του Purushapura (Πεσαβάρ, Peshawar).<br />
<br />
Παλαιότερα, όταν ο Βούδας ταξίδευε στη χώρα αυτή με τους μαθητές του, είπε στον Ανάντα: ''Μετά την παρι-νιρβάνα μου, θα υπάρξει ένας βασιλιάς που θα ονομάζεται Kanishka (ο περίφημος Αυτοκράτορας της δυναστείας Kushan, 127 - 151 μ.Χ.), ο οποίος σε αυτό το σημείο θα οικοδομήσει μια στούπα (Στο Βουδισμό, παρι-νιρβάνα είναι η πλήρης νιρβάνα η οποία εμφανίζεται μετά το θάνατο κάποιου στον οποίο έχει επιτευχθεί πλήρης αφύπνιση). Πράγματι απ’ όλες τις στούπες και ναούς που είδαν οι ταξιδιώτες, δεν υπήρχε καμία συγκρίσιμη με αυτή στην ομορφιά, ομορφιά και μεγαλείο.<br />
<br />
Σύμφωνα με μια φράση, αυτή είναι η καλύτερη στούπα στη Jambudvipa. Μπορεί να υπάρχουν εκεί περισσότεροι από επτακόσιοι μοναχοί. Κοντά στο μεσημέρι παίρνουν το κύπελλό τους και μαζί με τους κοινούς ανθρώπους κάνουν τις προσφορές κι ύστερα λαμβάνουν το μεσημεριανό γεύμα τους.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΤΡΙΤΗ ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ</b></span><br />
<br />
Έτσι, οι Σογδιανοί δεν ήταν οι μόνοι ταξιδιώτες κατά μήκος των πολλαπλών μονοπατιών και διακλαδώσεων του Δρόμου του Μεταξιού. Ινδοί, Κινέζοι και ιδιαίτερα Πέρσες χρησιμοποιούσαν επίσης τα δρομολόγια για πολλούς και φυσικά, διαφορετικούς σκοπούς. Αλλά οι Σογδιανοί έπαιξαν τον κυριότερο ρόλο κατά τη διάρκεια αυτών των αιώνων όταν η Κίνα ήταν πολιτικά κατακερματισμένη. Ακόμη και μετά το 589, όταν η Κίνα ήταν και πάλι ενωμένη σε μια ενιαία αυτοκρατορία, οι Σογδιανοί συνέχισαν να είναι σημαντικοί ρυθμιστικοί παράγοντες της κυκλοφορίας κατά μήκος των οδών της Κεντρικής Ασίας.<br />
<br />
Πράγματι, προσηλυτίστηκαν γρήγορα σχετικά στο Ισλάμ και αποδείχθηκαν κρίσιμος παράγοντας στην προώθηση της νέας θρησκείας, ώστε αυτή να γίνει σχεδόν οικουμενικά αποδεκτή, παράλληλα βεβαίως και με την ανάπτυξη του ισλαμικού πολιτισμού. Ήταν αυτοί που συνδύασαν έξυπνα το σθένος του Ισλάμ και της Δεύτερης Κινεζικής Αυτοκρατορίας, που οδήγησε τελικά στην επόμενη ή την τρίτη, όπως αποκαλείται, ηρωική εποχή της δραστηριότητας του Δρόμου του Μεταξιού. Η Τρίτη χρυσή εποχή του Δρόμου του Μεταξιού διήρκεσε από το 600 έως το 850 περίπου, μια περίοδος που συνέπεσε περίπου χρονικά με τη δεύτερη Αυτοκρατορία της Κίνας (τη δυναστεία των Sui από 589 έως 618, και τη δυναστεία των Tang από 618 έως 907).<br />
<br />
Ήταν, όταν μια επανενωμένη Αυτοκρατορική Κίνα και ένας ταχύτατα αναπτυσσόμενος Ισλαμικός κόσμος, δημιούργησε ένα ολόκληρο σύστημα συνδεδεμένων μεταξύ των οντοτήτων, που εκτεινόταν σε ολόκληρη την Ευρασία και ακόμα τη Βόρεια Αφρική. Ήταν μια εποχή κατά την οποία η Κίνα άνοιξε τον εαυτό της προς τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ ο Δρόμος του Μεταξιού διέθετε τους ιεραποστόλους, καθώς και τους εμπόρους με βολικά δρομολόγια προς το Μέσο Βασίλειο. Η Βουδιστική επιρροή συνέχισε να ρέει προς την Κίνα, ειδικά οι μορφές της οι οποίες σήμερα είναι γνωστές ως Μαχαγιάνα Βουδισμός. Η περίοδος από το 600 έως περίπου το 850 μ.Χ., δικαίως αποκαλείται Περίοδος του Κινέζικου Βουδισμού.<br />
<br />
Αλλά και άλλες θρησκείες που επίσης υπόσχονταν σωτηρία, καθιερώθηκαν την εποχή εκείνη στην Κίνα, αλλά με πολύ λιγότερο σημαντικούς τρόπους. Ο Μανιχαϊσμός, όπως είδαμε, μια πίστη του μεσανατολικού χώρου η οποία εμφανίστηκε τον τρίτο αιώνα μ.Χ., με ηγέτη τον Πέρση θρησκευτικό μεταρρυθμιστή Μανιχαίο ή Μάνη, συνδύασε και ανάμειξε στο Χριστιανισμό στοιχεία του Ζωροαστρισμού, Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού και του Βουδισμού, και ταξίδεψε στα δυτικό ρου της Κίνας με τη μεσολάβηση κυρίως των Σογδιανών εμπόρων. Το θρησκευτικό σύστημα που εμπνεύστηκε και προώθησε ο Μάνης, έχει περιγραφεί ως μια ''εναλλακτική Χριστιανική εκκλησία, η οποία υπήρξε εν ζωή για περισσότερα από χίλια χρόνια με οπαδούς σε χώρες που εκτείνονταν από τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό Ωκεανό''.<br />
<br />
Έτσι οι Σογδιανοί ήταν αυτοί που επίσης εισήγαγαν τον Μανιχαϊσμό στα διάφορα Τουρκικά φύλα που κατοικούσαν στις πόλεις-οάσεις του Δρόμου του Μεταξιού. Μια Τουρκική φυλή, οι Ουιγούροι, καθιέρωσαν ένα είδος μερικής Μανιχαϊστικής κατάστασης στην πόλη Turfan στα δυτικά σύνορα της Κίνας, και μερικοί ιεραπόστολοι του Μανιχαϊσμού πήγαν στην πρωτεύουσα Chang-an της δυναστείας των Tang (618 - 907), όπου εγκαταστάθηκαν μέσα σε κοινότητες αλλοδαπών, αλλά δεν κατάφεραν τελικά να προσελκύσουν πολλούς πιστούς. Άλλες θρησκείες σωτηρίας, ταξίδεψαν επίσης στην Κεντρική και την Ανατολική Ασία, εκτός από τη Μέση Ανατολή.<br />
<br />
Και συγκεκριμένα η αρχαία Περσική θρησκεία του Ζωροαστρισμού, και πάλι χάρη στους Σογδιανούς, και βεβαίως το γνωστό δόγμα του Χριστιανισμού το οποίο είναι γνωστό ως Νεστοριανισμός, σύμφωνα με το οποίο ο Ιησούς Χριστός υπήρξε με τη μορφή δύο προσώπων, ο άνθρωπος Ιησούς και ο Θεϊκός γιος του Θεού, και όχι ως ενιαίο πρόσωπο. Σήμερα οι οπαδοί της θρησκείας αυτής, αναφέρονται ως Συριακή Εκκλησία. Η αρχαιότερη γνωστή Νεστοριανή ιεραποστολή η οποία έφτασε στην Κίνα, ήταν αυτή του έτους 635, στην Chang'an.<br />
<br />
Για πολλούς αιώνες οι Νεστοριανοί Χριστιανοί έκτιζαν τις εκκλησίες τους στην Κίνα και απολάμβαναν τα πλεονεκτήματα της Αυτοκρατορικής χορηγίας μέχρι τα μέσα του 9ου αιώνα, όταν η Κίνα έκλεισε μεγάλο αριθμό Βουδιστικών μοναστηριών και βεβαίως μαζί με αυτά και πολλά άλλα ξένα θρησκευτικά ιδρύματα. Αλλά ακριβώς το χρόνο κατά τον οποίο οι Αυτοκράτορες της δυναστείας Τανγκ (Tang) γύριζαν την πλάτη τους σε μια σειρά ξένων θρησκευτικών επιρροών στην Κίνα, οι Κινέζοι ξαφνικά βρέθηκαν να πληροφορούνται οι ίδιοι ότι μια νέα και άκρως δυναμική θρησκεία έκανε την εμφάνισή της στη Δύση, το Ισλάμ, και την οποία επαγγέλονταν οι διάφοροι περιπλανώμενοι έμποροι, περιφερόμενοι ιεραπόστολοι και αποφασιστικοί στρατοί.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-sazrywmkzPg/WHsixyFwPjI/AAAAAAAAouE/zCiicqXPxDglhXYUZ3bMAojYkRUH7mXSQCLcB/s1600/Baghdad_150_to_300_AH.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-sazrywmkzPg/WHsixyFwPjI/AAAAAAAAouE/zCiicqXPxDglhXYUZ3bMAojYkRUH7mXSQCLcB/s400/Baghdad_150_to_300_AH.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Νωρίς στην περίοδο διακυβέρνησης των Tang, το 634 για να είμαστε ακριβείς, το Ισλάμ εξερράγη κυριολεκτικά και σκόρπισε έξω από την Αραβική Χερσόνησο, ενώ οι πιστοί στρατοί του κατελάμβαναν, ταχύτατα και βίαια, εδάφη που έως τότε αποτελούσαν μέρος του δυτικού και κεντρικού τμήματος του Δρόμου του Μεταξιού. Στα 651 μ.Χ. η Αυτοκρατορία των Σασσανιδών της Περσίας έπεσε στα χέρια του Αραβικού στρατού του Ισλάμ, ενώ το 750 οι Μουσουλμάνοι είχαν προχωρήσει και περάσει τη Σογδιανή και την κοιλάδα του Ινδού ποταμού της βορειοδυτικής Ινδίας.<br />
<br />
Η διαδικασία εξισλαμισμού των λαών των οποίων τα εδάφη κατακτήθηκαν ήταν πολύ πιο αργή και σταδιακή διαδικασία, αλλά την εποχή που η δυναστεία των Αββασιδών (750 - 1258 μ.Χ.) καθιέρωσε ως πρωτεύουσά του τη Βαγδάτη το 762, το Ισλάμ γινόταν και ήταν οσονούπω μια σημαντικότατη παγκόσμια θρησκεία που περιελάμβανε πολλούς λαούς και εδάφη. Οι Μουσουλμάνοι έμποροι, Άραβες, Σογδιανοί, Πέρσες και Τούρκοι έκαναν την παρουσία τους όλο και πιο συχνά και αριθμητικά σε όλο το μήκος του Δρόμου του Μεταξιού, ενώ οι Ισλαμικές κοινότητες των Αράβων και των Περσών και οι έμποροι, προωθήθηκαν προς τη δυτική και βόρεια Κίνα, καθώς και στις πόλεις-οάσεις πέρα από το διάδρομο της Gansu, όπου η Κίνα είχε κάποια σχετική, αλλά επισφαλή έως τότε, ηγεμονία.<br />
<br />
Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι το γεγονός ότι επειδή το Ισλάμ στις αρχές του 8ου αιώνα εκτεινόταν από την Κεντρική Ασία έως και την Ισπανία και τη δυτική Βόρεια Αφρική, η εμβέλεια του Δρόμου του Μεταξιού ήταν σαφώς μεγαλύτερη και συναγωνιζόταν άνετα την εποχή των Χαν της Κίνας και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αν και θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι ίσως να ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Στη δυτική Ευρασία, ο Σκανδιναβικός κόσμος των Βίκινγκς και ο Φράγκικος Χριστιανικός κόσμος, ενώθηκαν με το επίκεντρο του Βυζαντινού κόσμου στην Κωνσταντινούπολη, ως αποδέκτες αλλά και ως συνεισφέροντες στην μετακίνηση και τις ανταλλαγές του Δρόμου του Μεταξιού.<br />
<br />
Στην ανατολική Ευρασία, η Ιαπωνία η οποία επηρεάστηκε βαθιά από την κουλτούρα της δυναστείας των Tang κατά τη διάρκεια του 7ου και στις αρχές του 8ου αιώνα, έγινε επίσης αποδέκτης των επιρροών του Δρόμου του Μεταξιού και βεβαίως όλων των αγαθών. Τα εμπορεύματα που μεταφέρονταν στα σπίτια κατά τη διάρκεια της εποχής της Δεύτερης Κινεζικής Αυτοκρατορίας, ήταν πολλά και ποικίλα. Τα σταφύλια και η τέχνη της οινοποιίας βρήκαν το δρόμο τους έως την Κίνα ως συνέπεια της ταχείας επέκτασης του Μέσου Βασιλείου στα Τουρκικά και Ιρανικά εδάφη της Δύσης. Πράγματι, η οινοποιία έγινε μια νέα βιομηχανία στην Κίνα, και οι σταφίδες, επίσης, έγιναν αναπόσπαστο μέρος της Κινεζικής δίαιτας.<br />
<br />
Άλλα νέα τρόφιμα που έφτασαν στην Κίνα εκείνη την περίοδο, συμπεριελάμβαναν το σπανάκι, κάποια είδη από λάχανα, πράσα, φιστίκια, καρύδια, ρόδια, διάφορα πεπόνια, και ενδεχομένως το ζαχαρότευτλο. Από τη Δύση έφτασαν επίσης μερικά φυτά, όπως οι χουρμαδιές και οι κρόκοι σαφράν. Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής, και κυρίως πριν από τα μέσα του 8ου αιώνα, Άραβες, Ινδοί και Πέρσες γιατροί και επιστήμονες, Βραχμάνοι ιερείς, και μουσικοί και χορευτές από την εσωτερική Ασία και πέρα, συνωστίζονταν στο δυτικό τμήμα της Chang-an, όπου σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς πάνω από 5.000 αλλοδαποί ήταν μαζεμένοι και έμεναν σε αυτή την πόλη των σχεδόν δύο εκατομμυρίων κατοίκων.<br />
<br />
Οι γνώσεις και οι τέχνες τους, όχι μόνο γονιμοποίησαν την Κινεζική κουλτούρα, αλλά, όπως ήδη ελέχθη, η Κίνα υπηρέτησε ως ενδιάμεσος σταθμός, μεταδίδοντας αυτές τις ξένες επιρροές σε μεγάλο μέρος της υπόλοιπης Ασίας, και ειδικά της Ιαπωνίας. Πολλοί ταξιδιώτες από μακριά επισκέπτονταν την Κίνα, αλλά το Μέσο Βασίλειο είχε επίσης τους δικούς του ταξιδιώτες, με γνωστότερο το Βουδιστή μοναχό, Xuanzang. Μεταξύ του 629 και 645, ο Xuanzang ταξίδεψε περίπου 10.000 χιλιόμετρα από την Chang'an στην Ινδία και πίσω, κατά μήκος των διαφόρων δρομολογίων του Δρόμου του Μεταξιού, εις αναζήτηση ιερών Βουδιστικών κειμένων.<br />
<br />
Στο ταξίδι της μετάβασης του, αυτός ο εικοσιεπτάχρονος λόγιος μοναχός ταξίδεψε στο σημερινό Αφγανιστάν, όπου είδε και αντιμετώπισε με δέος και σεβασμό τα δύο κολοσσιαία αγάλματα (53 και 35 μέτρων αντιστοίχως), του Βούδα του Μπαμιγιάν, τα οποία καταστράφηκαν από τους Ταλιμπάν, το Μάρτιο του 2001, ως ''είδωλα''. Τα αγάλματα αυτά, στην κοιλάδα του Μπαμιγιάν στο Αφγανιστάν, ήταν ιερά έργα τέχνης της εποχής του 3ου ως 10ου αιώνα. Βρίσκονταν ψηλά σε υψόμετρο 2.500 μέτρων, λαξεμένα σε βράχους της κοιλάδας Μπαμιγιάν, ενώ ήταν μοναδικά στο είδος τους και αναπαρίσταναν τον Βούδα όρθιο.<br />
<br />
Μετά λοιπόν την διαφυγή από ληστές και πολλούς άλλους παρεμφερείς κινδύνους που αντιμετώπισε ο Xuanzang, έφτασε στην Ινδία το φθινόπωρο του 630, μετά από ένα ταξίδι που είχε ήδη διαρκέσει έναν ολόκληρο χρόνο. Όπως όλοι οι ταξιδευτές μακρινών και μεγάλων αποστάσεων στον Δρόμο του Μεταξιού, είχε σπάσει και διαιρέσει το ταξίδι του με αρκετά εκτεταμένες στάσεις και διαμονή στις πόλεις-οάσεις, όπου ξεκουραζόταν και ανακτούσε τις δυνάμεις του ώστε να μπορέσει να συνεχίσει και επιτελέσει την αποστολή του απρόσκοπτα. Μόλις έφτασε στην Ινδία, έλαβε μέρος σε σχετικά προσκυνήματα, σπούδασε, δίδαξε, έγραψε και φυσικά άρχισε να συλλέγει μανιωδώς γραφές.<br />
<br />
Σε τρεις ξεχωριστές περιπτώσεις, ο Xuanzang πέρασε εκτεταμένες χρονικές περιόδους στο μοναστήρι Ναλάντα (Nalanda), το πιο διάσημο βουδιστικό μοναστήρι στον κόσμο και ένα φημισμένο κέντρο Βουδιστικών, Ινδουιστικών και κοσμικών μελετών. Το μοναστήρι Ναλάντα βρίσκεται στο Ινδικό κρατίδιο του Μπιχάρ, περίπου 55 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Πάτνα, και ήταν Βουδιστικό κέντρο μάθησης από τον πέμπτο ή έκτο αιώνα μ.Χ. έως το 1197 μ.Χ. οπότε λεηλατήθηκε και καταστράφηκε από Τουρκικής καταγωγής Μουσουλμάνους εισβολείς υπό τον στρατηγό Bakhtiyar Khalji, το 1193.<br />
<br />
Η βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Ναλάντα ήταν τόσο μεγάλη, που έχει αναφερθεί ότι έκαιγε συνεχόμενα για τρεις μήνες αφού οι εισβολείς της έβαλαν φωτιά, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα περικλειόμενα μοναστήρια, και οδήγησαν τους μοναχούς έξω και μακριά από αυτή την τοποθεσία. Στη μονή αυτή, η οποία είχε ήδη ιστορία περίπου επτά αιώνων, οι μοναχοί και οι άλλοι σπουδαστές και μελετητές ερχόντουσαν από μακρινές χώρες και μέρη, όπως τη Σουμάτρα, το Θιβέτ, την Κεϋλάνη, την Κίνα, τη Μογγολία και την Ιαπωνία. Εδώ μελετούσαν τις Βουδιστικές γραφές, τα ιερά Ινδουιστικά βιβλία, Σανσκριτική λογοτεχνία, μαθηματικά, αστρονομία και ακόμα μια μεγάλη ποικιλία άλλων θεμάτων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-dghhuWPda-Y/WHshfe86LLI/AAAAAAAAot8/AyFU7bAeI0oE8figJNV6RV16Kpw8Q7rdQCLcB/s1600/standing_buddha_bamiyan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://4.bp.blogspot.com/-dghhuWPda-Y/WHshfe86LLI/AAAAAAAAot8/AyFU7bAeI0oE8figJNV6RV16Kpw8Q7rdQCLcB/s640/standing_buddha_bamiyan.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Τον Απρίλιο του 643,ο Xuanzang άρχισε το ταξίδι της οδυνηρής επιστροφής στην Κίνα, στο οποίο έχασε πενήντα ιερά βιβλία ενώ περνούσε τον Ινδό ποταμό, δραπέτευσε από μια ομάδα ληστών, έχασε έναν ελέφαντα ενώ διέσχιζε ένα πέρασμα στα ψηλά βουνά Παμίρ, και φυσικά υπέστη τα επακόλουθα του ταξιδιού μέσα στην έρημο. Αυτός ο μοναχός, ο οποίος δικαίως μάλλον έχει χαρακτηριστεί ως το ''Κόσμημα της Αυτοκρατορίας'', επέστρεψε στη χώρα του φέρνοντας μαζί του μεγάλο αριθμό ιερών κειμένων, αγαλμάτων και λειψάνων. Εκεί ευθύς αμέσως άρχισε και προχώρησε μαζί με μια ομάδα άλλων μοναχών, στη μετάφραση αυτών των γραφών στα Κινέζικα.<br />
<br />
Όλες αυτές οι μεταφρασμένες γραφές στη συνέχεια στεγάστηκαν στην Μεγάλη Παγόδα της Άγριας Χήνας (GreatWild GoosePagoda), στην Chang-an, μια Ινδικής εμπνεύσεως πέτρινη δομή την ανέγερση της οποίας διέταξε ο Αυτοκράτορας Gaozong κατόπιν σχετικού αιτήματος του Xuanzang.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΑΞΙΔΙΩΝ ΤΟΥ XUANZANG</b></span><br />
<br />
Είναι κάπως δύσκολο, μάλλον αδύνατο, σήμερα να εκτιμήσουμε, έστω και κατά προσέγγιση, τις επιπτώσεις που είχαν οι παραπάνω ενέργειες και περιπέτειες του Xuanzang στην ανάπτυξη του κινεζικού Βουδισμού, όπως επίσης και του βιβλίου του ''Μια αναφορά των εδαφών της Δύσης'' (A Record of the Lands of the West), ενός εκ των καλυτέρων ταξιδιωτικών βιβλίων του κόσμου, όλων των εποχών. Επιπλέον δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας, ότι οι περιπέτειες και τα ανδραγαθήματα του Xuanzang, εισήλθαν αργά αλλά σταδιακά και βρήκαν τη δέουσα θέση τους στο δαιδαλώδες σώμα της Κινεζικής λαογραφίας, και έγιναν στην Κίνα ισοδύναμο του Σεβάχ του Αραβικού κόσμου, αποδίδοντας σε αυτόν αναρίθμητες φανταστικές περιπέτειες.<br />
<br />
Στα τέλη του 16ου αιώνα, κυκλοφόρησε ένα τεράστιο μυθιστόρημα βασισμένο σε αυτά τα παραμύθια, με τίτλο ''Ταξίδι στη Δύση''.Οι κριτικοί στις μέρες μας, το συγκρίνουν ευνοϊκά με την Οδύσσεια, το Δον Κιχώτη και τις περιπέτειες του Χάκλμπερυ Φιν, ως πραγματικό αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας το οποίο περιστρεφόταν γύρω από ένα επικό ταξίδι. Αλλά και σήμερα ο Xuanzang παραμένει αρκετά δημοφιλής στη σύγχρονη Κίνα, όπου τα κατορθώματά του γιορτάζονται σε όπερα, κόμικς και βεβαίως να μη λησμονήσουμε και την αποτελεσματική στις μέρες μας, τηλεόραση.<br />
<br />
Εκτός από τους ταξιδιώτες όμως, κι ένας αριθμός ιδεών και τεχνολογικών συσκευών που κατασκευάζονταν εκεί, εξάγονταν από την Κίνα στη Δύση. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι διαδικασίες της μεταφοράς και οι ημερομηνίες άφιξης στη Δύση είναι ασαφείς, αλλά κάποια από αυτά τα γεγονότα είναι αρκούντως σαφή. Πριν από το 730 μ.Χ., η Δύση είχε λάβει τον αναβολέα, μια συσκευή η οποία προφανώς αναπτύχθηκε στο 4ο αιώνα στην Κίνα, ενώ γύρω στα 900 και πιθανώς πολύ πριν από τότε, η Ευρώπη έλαβε τη χειράμαξα και το σκληρό κολάρο του αλόγου.<br />
<br />
Ο LynnWhite, στο έργο του ''Μεσαιωνική τεχνολογία και κοινωνικές αλλαγές'' (Medieval Technology and Social Change), προσφέρει την ενδιαφέρουσα υπόθεση ότι η φεουδαρχική τάξη των Ευρωπαίων στον Μεσαίωνα προερχόταν τελικά από τον αναβολέα του αλόγου. Μετά την άφιξη του αναβολέα στην Ευρώπη από τον όγδοο αιώνα και εντεύθεν και την υπεροχή που έδωσε στο άλογο και τις πανοπλίες του στους πολέμους γενικώς, το κράτος προχώρησε σε επιχορηγήσεις γης σε αντάλλαγμα την υπόσχεση να του διατίθενται ιππότες και τα αντίστοιχα άλογα όταν τους χρειαζόταν στις πολεμικές συρράξεις.<br />
<br />
Ο ελεύθερος στρατιώτης με τσεκούρι της μάχης, έπαψε πλέον να είναι ο στυλοβάτης της στρατιωτικής δύναμης του κράτους. Το τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών των παραμέτρων, ήταν η διανομή της γης στους υποτελείς, και η δημιουργία μιας πολεμικής ελίτ, η οποία επρόκειτο να έχει βαθιά επίδραση στη δυτική κοινωνία και την ιστορία της. Στην Ευρώπη, η εισαγωγή του αναβολέα και της σχετικής τεχνολογίας γύρω από το άλογο και την πανοπλία του, ήταν από τα θέματα άμεσης προτεραιότητας. Αλλά και στην Κίνα, η εμφάνιση του αναβολέα οδήγησε επίσης σε σημαντικές αλλαγές, ιδίως στην μέθοδο του πολέμου και της στρατιωτικής γενικώς οργάνωσης της αυτοκρατορίας.<br />
<br />
Λίγο αργότερα, κάποια στιγμή στο 11ο αιώνα, η Ευρώπη δέχτηκε τη βαλλίστρα ή τόξο, το οποίο οι Κινέζοι είχαν αναπτύξει πολλούς αιώνες νωρίτερα για την καταπολέμηση των νομάδων της στέπας. Στα μέσα του 12ου αιώνα οι Ευρωπαίοι έλαβαν ακόμα, μέσω των Μουσουλμάνων, τους οποίους όμως πολέμησαν στις Σταυροφορίες, τον καταπέλτη ή αντισταθμισμένη σφεντόνα πυροβολικού. Σε άλλη μια πάλι περίοδο, δέχτηκαν τη μαγνητική πυξίδα, μέσω όμως μουσουλμάνων μεσαζόντων. Ακόμα πιο αργότερα, στις αρχές του 14ου αιώνα, πήραν και την πυρίτιδα ή μπαρούτι.<br />
<br />
Η πυρίτιδα δημιουργήθηκε στην Κίνα, ενδεχομένως, στο 9ο αιώνα και από τον 12ο αιώνα, οι Κινέζοι τη χρησιμοποιούσαν για να δημιουργήσουν βόμβες, χειροβομβίδες και να προχωρήσουν σε ανατινάξεις, κυρίως βραχωδών περιοχών. Στην Ευρώπη, αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1326 - 1327. Αυτά τα δύο τελευταία στοιχεία, η πυξίδα και πυρίτιδα, έγιναν στη συνέχεια επαναστατικές συσκευές στα χέρια των υποψιασμένων Δυτικο- Ευρωπαίων. Η ιδέα για μια τρίτη επαναστατική συσκευή, αυτή της εκτύπωσης, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι έχει προέλθει από την Κίνα, η οποία είχε πιεστήρια για αιώνες πριν αναπτυχθεί η τεχνική στη Δύση γύρω στα 1450, χωρίς όμως να αποκλείεται ότι ο ευρωπαϊκός Τύπος δεν απετέλεσε και ανεξάρτητη εφεύρεση.<br />
<br />
Αλλά σίγουρα το χαρτί εισήχθη στην Ευρώπη μέσω του Ισλαμικού κόσμου κατά τη διάρκεια του 12ου αιώνα, περίπου 1.200 χρόνια μετά την εφεύρεσή του στην Κίνα. Βεβαίως μερικές ιδέες και διαδικασίες κινήθηκαν αργά μεταξύ των εμπορικών δρόμων της Ευρασίας. Η τέχνη της κατασκευής χαρτιού, που ήρθε στη Σαμαρκάνδη από την Κίνα μάλλον τον 7ο αιώνα, ήταν από καιρό ξεχασμένη, αλλά αναβίωσε σχετικά πρόσφατα με τη συνδρομή της Ουνέσκο. Σήμερα το περίφημο χαρτί της Σαμαρκάνδης γίνεται και πάλι με τον παραδοσιακό τρόπο σε ένα ειδικά κατασκευασμένο παραδοσιακό μύλο σε μια ιδανική τοποθεσία χάριν της παρουσίας ενός ποταμού δέκα χιλιόμετρα μακριά και ανατολικά από το κέντρο της Σαμαρκάνδης.<br />
<br />
Εδώ, όπως και πριν από πολλούς αιώνες, μπορεί κανείς να δει με τα ίδια του τα μάτια την διαδικασία παραγωγής του διάσημου χαρτιού της Σαμαρκάνδης, σύμφωνα με την παλιά τεχνολογία που ξαναήλθε στην επιφάνεια. Για μεγάλο χρονικό διάστημα η Σαμαρκάνδη ήταν διάσημη για τα προϊόντα της, όπως τα χαλιά, την κλωστοϋφαντουργία και το χαρτί. Το πρώτο εργοστάσιο χαρτοποιίας στη μυθική πόλη της Βαγδάτης, εμφανίστηκε μόλις μισό αιώνα μετά την ημερομηνία παραγωγής χαρτιού στη Σαμαρκάνδη. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το χαρτί της Σαμαρκάνδης με την υψηλή του ποιότητα, βγαίνοντας στις αγορές, έβγαλε γρήγορα από τη μέση τα ανταγωνιστικά είδη του Αιγυπτιακού χαρτιού και του δέρματος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-vVzhbIZSfVA/WHveUr-VPBI/AAAAAAAAoug/Am4Jy5pDmFAiYVhfijCrVIgbVjrf8N8XQCLcB/s1600/fig4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="218" src="https://3.bp.blogspot.com/-vVzhbIZSfVA/WHveUr-VPBI/AAAAAAAAoug/Am4Jy5pDmFAiYVhfijCrVIgbVjrf8N8XQCLcB/s400/fig4.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο συγγραφέας, φιλόσοφος και λόγιος του Ουζμπεκιστάν, Αλισέρ Ναβάι, πρέπει να πούμε με την ευκαιρία, ότι ονόμασε το χαρτί ''φτερά που απλώνονται γύρω από τις σκέψεις των σοφών''. Το βιβλίο εφευρέθηκε από τους Κινέζους μεταξύ του έτους 71 π. Χ. και 21 μ.Χ. Αρχικά χρησιμοποιούνταν ίνες μεταξιού για την παραγωγή χαρτιού οι οποίες ομογενοποιούνταν, έως ότου μετατραπούν σε ενιαία μάζα. Στη συνέχεια η μάζα αυτή υποβαλλόταν σε φιλτράρισμα μέσα από μια λεπτή οθόνη μπαμπού και μόλις στέγνωνε διαμορφωνόταν σε ένα φύλλο χαρτιού. Αυτή είναι η γενική αρχή του χαρτιού που περιγράφεται από τους Κινέζους. Όλες οι παραγωγές χαρτιού μέχρι πρόσφατα, είχαν ως βάση αυτή τη γενική αρχή.<br />
<br />
Ήταν επίσης δυνατόν να γίνουν φύλλα χαρτιού από φρέσκα μπαμπού, μουριά, ιτιά, κάνναβη, καθώς και από διάφορα κουρέλια και παλιά δίχτυα αλιείας. Αφού τοποθετηθεί το υλικό σε ένα πέτρινο δοχείο, αναμειγνύεται με νερό έως ότου μετατραπεί σε υγρό πολτό. Ο τελευταίος τοποθετείται σε μια φόρμα και ανακατεύεται σε όλες τις κατευθύνσεις έτσι ώστε οι ίνες να γίνουν ένα και να αποτελέσουν ένα φύλλο χαρτιού. Όταν το νερό στραγγίσει, το υγρό φύλλο χαρτιού αφαιρείται προσεκτικά, τοποθετείται σε ένα πλαίσιο και αποξηραίνεται στον ήλιο. Η δέσμη των φύλλων στη συνέχεια τοποθετείται κάτω από ένα ξύλινο πιεστήριο για να λάβει το απαραίτητο επίπεδο και ευθυγραμμισμένο σχήμα.<br />
<br />
Οι συνταγές της χαρτοποιίας παρέμειναν πάντοτε σημαντικά κρατικά μυστικά. Όμως η λεγόμενη βιομηχανική κατασκοπεία υπήρχε ήδη και στην αρχαιότητα. Έτσι, το 610 το μυστικό της χαρτοποιίας μεταφέρθηκε από τους Βουδιστές μοναχούς Donkho και Godzo στην Κορέα και την Ιαπωνία. Το 650 οι στρατιώτες που διέφυγαν της Κινεζικής αιχμαλωσίας, όπου είχαν εργαστεί εκεί σε πρωτόγονα εργοστάσια παραγωγής χαρτιού, ξεκίνησαν να κάνουν το ίδιο και εδώ στη Σαμαρκάνδη. Το χαρτί της Σαμαρκάνδης και της επαρχίας Χορασάν κατασκευαζόταν τόσο πετυχημένα από παλιά χνουδωτά υφάσματα, της Σαμαρκάνδης κυρίως από ίνες μουριάς, ώστε εξοστράκισαν δεόντως από την αγορά, τις άλλες ποικιλίες χαρτιού.<br />
<br />
Το άσπρο χαρτί συνήθως κατασκευαζόταν από λευκασμένα κουρέλια με τη συμπλήρωση της απαραίτητης ποσότητας αμύλου. Το έγχρωμο χαρτί φυσικά είχε από τότε μεγάλη ζήτηση. Για παράδειγμα, το σκούρο μπλε χαρτί ήταν το χρώμα της λύπης και της θλίψης αφού χρησιμοποιούνταν για τη αναγραφή των θανατικών ποινών. Το κόκκινο χρώμα σηματοδοτούσε την ευτυχία και την ανθρωπιά, έτσι ώστε όποιος έδειχνε τη συμπόνια του για κάτι, ανέγραφε τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σε χαρτί με αυτό το χρώμα. Το κίτρινα βαμμένο χαρτί με σαφράν, δήλωνε ιδιαίτερη τιμή και χρησιμοποιούνταν για την αναγραφή διαταγμάτων και ειδικών παραγγελιών.<br />
<br />
Τα έγχρωμα χαρτιά βεβαίως, όπως άλλωστε και σήμερα, χρησιμοποιούνταν για διάφορες διακοσμήσεις. Ο Αμίν Μααλούφ, γνωστός καθολικός Λιβανέζος συγγραφέας, στη δική του ''Σαμαρκάνδη'' ήξερε και γι αυτό άλλωστε έβαλε τον Αμπού Ταχέρ να εξηγεί με ύφος συνήθους πλανόδιου πωλητή προσπαθώντας να κρύψει από τον Ομάρ Καγιάμ την έκδηλη συγκίνησή του: ''Αυτό που βλέπεις είναι Κινέζικο καγκέζ, το καλύτερο χαρτί που βγήκε ποτέ από εργαστήριο της Σαμαρκάνδης. Το έφτιαξε ειδικά για μένα ένας Εβραίος της συνοικίας του Ματουρίντ, σύμφωνα με μια πανάρχαια συνταγή βασισμένη αποκλειστικά στην άσπρη μουριά. Άγγιξέ το, είναι σαν μετάξι''.<br />
<br />
Κι ο Ομάρ Καγιάμ ανοίγοντάς το, βλέπει μόνο διακόσιες πενήντα έξι άγραφες σελίδες, χωρίς ακόμα ούτε ζωγραφιές, ούτε ποιήματα, ούτε σχόλια στα περιθώρια και διακοσμητικά σχεδιαγράμματα. Και συνεχίζει ο Αμίν Μααλούφ: ''Φύλαξε τούτο το βιβλίο. Κάθε φορά που ένας στίχος θα σχηματίζεται στο μυαλό σου, που θα πλησιάζει τα χείλη σου προσπαθώντας να ακουστεί, γράφε τον καλύτερα σε αυτές τις σελίδες'', καταλήγοντας: ''Που να ξερε ο καδής πως με αυτά τα λόγια του, θα γινόταν η αιτία να γεννηθεί ένα από τα πιο καλοφυλαγμένα μυστικά στην ιστορία των γραμμάτων; Ότι θα περνούσαν οκτώ αιώνες πριν η ανθρωπότητα ανακαλύψει την υπέροχη ποίηση του Ομάρ Καγιάμ, πριν τιμηθούν τα Ρουμπαγιάτ του σαν ένα από τα πιο πρωτότυπα λογοτεχνικά έργα όλων των αιώνων, πριν μαθευτεί επιτέλους η παράξενη μοίρα του Χειρογράφου της Σαμαρκάνδης''.<br />
<br />
Οι Κινέζοι εφηύραν το χαρτί στα 49 π. Χ. και άρχισαν τη χρήση του ως γραφικής ύλης στο 105 μ.Χ. Μέχρι τον έβδομο αιώνα, η χρήση του χαρτιού εξαπλώθηκε ανατολικά στην Ιαπωνία και δυτικά προς τη Σαμαρκάνδη, την εποχή περίπου που το Ισλάμ άρχισε να εξαπλώνεται έξω από τα στενά περιθώρια της Μέσης Ανατολής και της Αραβικής Χερσονήσου. Κάτω από την διακυβέρνηση των Αράβων, η Σαμαρκάνδη έγινε σημαντικό κέντρο παρασκευής χαρτιού. Στη συνέχεια βέβαια πήραν τη σκυτάλη και τη σειρά οι πόλεις της Βαγδάτης, της Δαμασκού κι ακόμα της Αλεξάνδρειας, στις εκβολές του πλούσιου σε πάπυρο, Δέλτα του Νείλου. Η χρήση έτσι του χαρτιού, αργά αλλά σταθερά, βάδιζε προς τα δυτικά.<br />
<br />
Χαρτί γινόταν στο Κάιρο από το 10ο αιώνα, στην Τυνησία και στην Ισλαμική Ισπανία από τον 11ο αιώνα. Τα Πυρηναία όρη μάλλον δεν τα διέσχισε στο μεγάλο δρόμο του προς την Ευρώπη, αλλά ακολούθησε τη διαδρομή μέσω της Ισλαμικής Σικελίας προς την Ιταλία, γύρω στα 1268. Και οι δύο γραφές, Εβραϊκή και Ισλαμική, είχαν γίνει σε περγαμηνή και, το σπουδαιότερο, ήταν κάπως απρόθυμες να συνεχίσουν σε κάτι τόσο μικρό, όπως το χαρτί, παρά την διαγνωσμένη του δύναμη και αντοχή. Η ροή του χαρτιού στην Ευρώπη επίσης, πρέπει να πούμε ότι επιβραδύνθηκε από τους Χριστιανούς, οι οποίοι αρχικά θεωρούσαν και αποκάλεσαν την τεχνολογία, άπιστη.<br />
<br />
Η Κεντρική Ευρώπη δεν υιοθέτησε το χαρτί μέχρι τον 14ο αιώνα και η Αγγλία μόνο προς το τέλος του 15ου αιώνα. Κάπου στα 1578 είχε φτάσει στη Ρωσία μετά από μακρύ ταξίδι - αγκύλη από την Κίνα, μέσω της Σαμαρκάνδης, στους Άγιους Τόπους, στη Βόρεια Αφρική, στην Ευρώπη και τελικά στη Μόσχα. Λοιπόν, για να επανέλθουμε, και μετά το πέρας της Δεύτερης Αυτοκρατορίας, η Κίνα συνέχισε να είναι η οικονομική υπερδύναμη του Αφρο-Ευρασιατικού κόσμου, αλλά η συνολική δραστηριότητα κατά μήκος των διαδρομών του Δρόμου του Μεταξιού έγινε λιγότερο σημαντική για ένα μεγάλο μέρος της επόμενης περιόδου της κινεζικής ιστορίας η οποία έμεινε γνωστή ως η εποχή Song (960-1279), η οποία ονομάστηκε έτσι λόγω της δυναστείας Σονγκ, που κυβερνούσε την Κίνα.<br />
<br />
Παραδόξως, αυτή η συρρίκνωση της δραστηριότητας κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού συνέβη σε μια στιγμή κατά την οποία η Κίνα με τη βιομηχανική παραγωγή, εμπορική δραστηριότητα και το εξαγωγικό εμπόριο, βρισκόταν σε τόσο υψηλό επίπεδο, που πράγματι θα ζήλευαν άλλες περίοδοι. Η εξήγηση βεβαίως ήταν και είναι μάλλον απλή! Απλώς κατά τη διάρκεια της εποχής των Song, οι Κινέζοι έμποροι αλλά και όσοι ταξίδευαν προς την Κίνα, χρησιμοποιούσαν ολοένα και περισσότερο τις θάλασσες και το θαλάσσιο εμπόριο, αφού αυτό ήταν απείρως ασφαλέστερο και φθηνότερο, σε αντίθεση με τις ημέρες του Faxian.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-HoTRvKOCVMk/WHvfCwxlfBI/AAAAAAAAouk/p5sBczmh24UD339pjq1zciuDjQ1KtAPkQCLcB/s1600/Trade_in_silkroad.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://1.bp.blogspot.com/-HoTRvKOCVMk/WHvfCwxlfBI/AAAAAAAAouk/p5sBczmh24UD339pjq1zciuDjQ1KtAPkQCLcB/s400/Trade_in_silkroad.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το γεγονός ότι η λεγόμενη προσωρινή πρωτεύουσα της Νότιας δυναστείας Σονγκ (1127 - 1279) ήταν το πολύβουο λιμάνι της πόλης της Hangzhou (όταν η μόνιμη πρωτεύουσα στην ενδοχώρα της Kaifeng ξεπεράστηκε, απαξιώθηκε και κατελήφθη από ανθρώπους προερχόμενους από τις στέπες, γνωστοί ως Jurchen), υποδηλώνει τη σημασία του θαλάσσιου εμπορίου στην Κίνα. Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής, η κινεζική ναυτική τεχνολογία οδηγούσε αποφασιστικά τις σχετικές εξελίξεις σε ολόκληρο τον γνωστό κόσμο.<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΖΕΚΙΝΣ ΧΑΝ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΟΓΓΟΛΩΝ 13ος ΑΙΩΝΑΣ μ.Χ.</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Αυτοκρατορία των Μογγόλων 13ος αιώνας μ.Χ.</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Κατά την πρώτη δεκαετία του 1200 μ.Χ, ο Τζέκινς Χαν νικά τα αντίπαλα γένη των Μογγόλων και εδραιώνει την εξουσία του, καταφέρνει έτσι να επιβάλει την ενοποίηση των Μογγολικών φυλών. Το 1206 μ.Χ, ανακηρύσσεται οικουμενικός ηγεμόνας όλων των Μογγόλων. Ως προσωπικότητα συνδύαζε την ωμή βαρβαρότητα και την αμείλικτη σκληρότητα με την μεγαλοφυή ικανότητα στη στρατιωτική οργάνωση, την δεινότητα ως κυβερνήτης και τη δεξιότητα ως νομοθέτης.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Διέταξε να καταγράφονται οι νόμοι, ώστε οι δικαστές μελετώντας τους να βοηθούνται στο έργο τους. Οι ηθικοί κανόνες απαγόρευαν: την αυτοδικία, τη μοιχεία, το σοδομισμό, την κλοπή, την ψευδομαρτυρία, την προδοσία, τη μαγεία, την ανυπακοή προς τους ανωτέρους, το πλύσιμο σε τρεχούμενο νερό (ανιμιστική προκατάληψη). Στις περισσότερες περιπτώσεις, η ποινή που προβλέπονταν ήταν ο θάνατος. Ωστόσο, στα θέματα θρησκείας, οι κανόνες ήταν πιο ελαστικοί και επιεικείς, καθένας μπορούσε να διατηρεί τη δική του πίστη και να ασκεί τη λατρεία της, αρκεί να αναγνώριζε ως υπέρτατη εξουσία το Μεγάλο Χάνο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Από το 1207 μ.Χ, η έλλειψη επαρκών εκτάσεων για βοσκότοπους, αποτελεί λόγο της έναρξης επιδρομών. Έτσι, οι Μογγόλοι αρχικά σαρώνουν το γειτονικό βασίλειο Σι-Χία.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1215 μ.Χ, διασπούν την άμυνα του σινικού τείχους, καταλαμβάνουν την πόλη Τσονγκτού και λεηλατούν τα ανάκτορα. Ακολουθούν τρομερές σφαγές και διάλυση της Αυτοκρατορίας των Τσιν.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Ο Τζέκινς Χαν, προσλαμβάνει ως σύμβουλο, τον Κινέζο Μογγολικής καταγωγής Γε Λου Τσουτστάι. Αυτός ασκεί θετική επιρροή επάνω του, αποτρέποντάς τον από περιττές καταστροφές και αποθαρρύνοντας τον να μετατρέψει τους ορυζώνες της Κίνας σε βοσκότοπους. Του υποδεικνύει το όφελος της φορολογίας εάν το εμπόριο συνέχιζε να ανθεί. Στα επόμενα 17 έτη, ο στρατηγός του Μουκάλι, κυριαρχεί σε όλη τη βόρεια Κίνα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1217 μ.Χ, ο στρατηγός Τζεμπέ, υποτάσσει το βασίλειο Καρά Κιτάυ.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Κατόπιν, οι Μογγόλοι επιτίθενται με τρομερή αγριότητα στην Αυτοκρατορία Χορασίμ. Όσοι από τους κατοίκους των πόλεων γλίτωναν από τη σφαγή, χρησιμοποιούνταν σαν ασπίδα στην επόμενη πολιορκία. Όσο πιο παρατεταμένη ήταν μια πολιορκία και σθεναρή η αντίσταση των κατοίκων, τόσο πιο μεγάλη ήταν η ωμότητα των εισβολέων, μετά την κατάληψη της πόλης.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Μετά την κατάληψη της πόλης Νισαπούρ, οι Μογγόλοι έφτιαξαν έξω από την πόλη τρεις διαφορετικές πυραμίδες από κρανία, μία από κρανία αντρών, μία από κρανία γυναικών και μία από κρανία παιδιών.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Στη συνέχεια κατανικούν Αρμένιους, Γεωργιανούς, Τούρκους Κιπτσάκους και Βούλγαρους του Άνω Βόλγα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1223 μ.Χ, σταθεροποιούν τη θέση τους σε Ουκρανία - Κριμαία. Ενώ νικούν συνολικά στρατούς 20 διαφορετικών κρατών.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> 1227 μ.Χ, ο Τζεκινς Χαν πεθαίνει.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1229 μ.Χ, ο γιός του Τζέκινς Χαν Ουγκεντέι, διαδέχεται τον πατέρα του. Αυτός ολοκληρώνει την κατάκτηση της βόρειας Κίνας και υποτάσσει την Κορέα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Ο εγγονός του Τζέκινς Χαν Μπατού εισβάλει στη Ρωσία. Το 1240 μ.Χ, λεηλατεί το Κίεβο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1241 μ.Χ, οι Μογγόλοι νικούν τους Πολωνούς, σαρώνουν Σιλεσία και Μοραβία και καταλαμβάνουν την Ουγγαρία.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1241 μ.Χ, ο θάνατος του Μεγάλου Χάνου Ογκεντέι αναγκάζει τους Μογγόλους να αναβάλουν την εισβολή τους στην κεντρική Ευρώπη και να επιστρέψουν στην Ασία για την εκλογή διαδόχου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1251 μ.Χ, ανακηρύσσεται Μεγάλος Χάνος, ο εγγονός του Τζέκινς Χαν Μόνγκε. Αυτός επεκτείνει τα σύνορα της Αυτοκρατορίας τόσο δυτικά όσο και ανατολικά. Ολοκληρώνεται η κατάκτηση της δυτικής Ασίας και εξολοθρεύονται οι Σιίτες Ασσασίνοι.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1258 μ.Χ, καταλαμβάνεται η Βαγδάτη, ο ιστορικός Μακριζί αναφέρει τον θάνατο 2.000.000 ανθρώπων και ανάμεσα τους του Χαλίφη, ηγέτη του Μουσουλμανικού κόσμου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1259 μ.Χ, ο Μεγάλος Χάνος Μόνγκε πεθαίνει.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1260 μ.Χ, 10.000 Μογγόλοι ηττώνται από υπέρτερες δυνάμεις των Μαμελούκων της Αιγύπτου, υπό τον σουλτάνο Κουτούζ. Αυτή η πρώτη τους στρατιωτική ήττα έχει τεράστια σημασία για τη διάλυση της φήμης των αήττητων Μογγόλων στρατιωτών. Στη συνέχεια οι Μαμελούκοι προσαρτούν τη Συρία, απωθώντας τους Μογγόλους πίσω από τον Ευφράτη. Το 1264 μ.Χ, ο Κουμπλάι Χαν επικρατεί, σε εμφύλιο πόλεμο διαδοχής, του αδελφού του Αρίκ Μπογκ και ανακηρύσσεται Μεγάλος Χάνος. Ωστόσο, τα χανάτα της Χρυσής Ορδής και του Τσαγκατάι, αμφισβητούν ανοιχτά την εξουσία του.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Ο Κουμπλάι Χαν, έχοντας ανατραφεί με κινέζικη παιδεία, επιδιώκει να δημιουργήσει έναν νέο εκλεπτυσμένο Μογγόλικο πολιτισμό. Επηρεασμένος από τον Κινέζικο πολιτισμό, χτίζει τη χειμερινή του πρωτεύουσα κοντά στα ερείπια της κατεστραμμένης Τσενγκτού. Η πόλη εντυπωσιάζει για τον πλούτο της, τη διακόσμηση και τη ρυμοτομία της.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1279 μ.Χ, ολοκληρώνει την κατάκτηση της Κίνας, με την κατάλυση της Αυτοκρατορίας των Σονγκ.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1275 μ.Χ, ο Κουμπλάι Χαν γνωρίζει τον Μάρκο Πόλο και τον κρατά 17 έτη στην υπηρεσία του. Ο Μάρκο Πόλο, εντυπωσιάζεται από την Κίνα και εγκωμιάζει την προσωπικότητα του Κουμπλάι και τη γενναιοδωρία του. Ωστόσο, στα 23 έτη της βασιλείας του οι Κινέζοι έγιναν γενικά φτωχότεροι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/ea/Mongol_Empire_map.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="502" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/ea/Mongol_Empire_map.gif" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Η κοινωνική ιεραρχία της Κίνας του Κουμπλάι, είχε ως εξής:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Στην κορυφή υπήρχε η στρατιωτική ελίτ των Μογγόλων, που ανέρχονταν σε εκατοντάδες χιλιάδες και ήταν απαλλαγμένοι από τη φορολογία.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ακολουθούσαν οι προνομιούχοι ξένοι (Πέρσες, Τούρκοι κ.λ.π.), οι οποίοι ήταν έμποροι, επιχειρηματίες, κρατικοί λειτουργοί και ήταν επίσης απαλλαγμένοι από τη φορολογία.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι Κινέζοι υπήκοοι Τσιν.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι Κινέζοι υπηκόοι Σονγκ. </li>
</ul>
<br />
Οι 2 τελευταίες τάξεις αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία, με τους Τσιν να κατέχουν μεγαλύτερη εύνοια έναντι των Σονγκ, από τους Μογγόλους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Επί Κουμπλάι Χαν, η διαχείριση της Αυτοκρατορίας υπήρξε κακή, καθώς οι νομάδες Μογγόλοι ελάχιστη πείρα είχαν από διοίκηση πόλεων και από σταθερή διαμονή. Επίσης, πραγματοποιήθηκαν ατυχείς εκστρατείες. Το ιππικό των Μογγόλων αποδείχτηκε αναποτελεσματικό στις ζούγκλες της νοτιοανατολικής Ασίας. Επιπλέον, 2 εκστρατείες εναντίον της Ιαπωνίας απέτυχαν. Ειδικά στη δεύτερη, που πραγματοποιήθηκε το 1281 μ.Χ, δεκάδες χιλιάδες Μογγόλοι σκοτώθηκαν ή υποδουλώθηκαν.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1294 μ.Χ, ο Κουμπλάι Χαν πεθαίνει, χωρίς να καταφέρει να εκδικηθεί για την καταστροφή στην Ιαπωνία.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Σε λιγότερο από 100 χρόνια (1368 μ.Χ), οι Μογγόλοι χάνουν την κυριαρχία τους πάνω στην Κίνα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Στα τέλη του 13ου μ.Χ αιώνα, έχει ήδη αρχίσει η παρακμή σε όλα τα Μογγολικά χανάτα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Στο Ιλχανάτο της Περσίας, οι κατακτητές υποτάχτηκαν στον πολιτισμό των κατακτημένων. Οι Μογγόλοι εξισλαμίστηκαν και το Ιλχανάτο επιβίωσε για 80 χρόνια.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το χανάτο της Χρυσής Ορδής, υπήρξε ανθεκτικότερο και γνώρισε σχετική ευημερία. Στο εσωτερικό οι διάφορες τοπικές δυναστείες μπορούσαν να κρατήσουν τους θρόνους τους, καταβάλλοντας φόρους. Το τελευταίο Μογγολικό κράτος στην Κριμαία, διαλύθηκε από τους Ρώσους τον 18ο αιώνα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το χανάτο Τσαγκατάι, εξασθενεί λόγω συγκρούσεων μεταξύ των οπαδών της παράδοσης της Ανατολής και αυτών που ασπάστηκαν τον Μωαμεθανισμό.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Το 1369 μ.Χ, η εμφάνιση του Ταμερλάνου, που θα κυριαρχήσει στο Τσαγκατάι και τη Χρυσή Ορδή,σηματοδοτεί το τέλος της καθεαυτό Μογγολικής κυριαρχίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Στις αρχές του 15ου αιώνα, οι κατακτητές είχαν αφομοιωθεί σε τέτοιο βαθμό που έπαψαν να υπάρχουν ως ξεχωριστό φύλο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Στη Ρωσία, αναμίχθηκαν με Τούρκους, Σλάβους και Φίννους, για να αποτελέσουν ένα Τουρκόφωνο φύλο, που καταχρηστικά αποκαλείται Τάταροι.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Στην κεντρική Ασία, έπαψαν να ξεχωρίζουν από λαούς Τούρκικης ή Πέρσικης προέλευσης.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Οι Μογγόλοι, επέβαλαν την κυριαρχία τους στους 2 πιο αναπτυγμένους πολιτισμούς του κόσμου, αλλά η συμβολή τους στη διακυβέρνηση, τις επιστήμες, τις τέχνες ήταν μηδαμινή. Το μόνο που διέδωσαν, ήταν νέες πολεμικές τέχνες.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Ωστόσο, η απεραντοσύνη της Αυτοκρατορίας τους (η μεγαλύτερη σε έκταση που γνώρισε μέχρι τότε ο κόσμος) επέτρεψε την εκτεταμένη κυκλοφορία των αγαθών, γνώσεων και ιδεών.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">·</span></b> Η Μογγολική κατοχή της Κίνας, επέφερε κύμα ξενοφοβίας και η Κίνα ξανακλείστηκε στον εαυτό της.Όμως, η δύση είχε οριστικά γνωρίσει και θαυμάσει τον πλούτο και τα επιτεύγματα της Ανατολής.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Συμπεράσματα</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Από τις αρχές του 13ου μ.Χ αιώνα, ο γνωστός κόσμος θα γνωρίσει την επέκταση και την εδραίωση της μεγαλύτερης σε έκταση Αυτοκρατορίας που υπήρξε ποτέ. Ωστόσο, η Μογγολική κυριαρχία πιθανά κατέχει και μια άλλη θλιβερή πρωτιά, αυτή της μαζικής ωμής βίας χωρίς προηγούμενο. Πυραμίδες κρανίων στήνονταν έξω από τις κατακτημένες χώρες, οι αιχμάλωτοι χρησίμευαν απλά σαν ανθρώπινη ασπίδα για την επόμενη επιδρομή. Η μικρή σημασία που έδιναν οι Μογγόλοι για την ανθρώπινη ζωή, αντανακλάται και στο δίκαιο, στο οποίο ο θάνατος ήταν η πιο συχνή καταδίκη για τα περισσότερα αδικήματα. Αξιοσημείωτη εξαίρεση αποτελεί η ανεκτικότητά τους στα ζητήματα θρησκείας, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι παρέμενε ανεπηρέαστη η υποταγή στο Μεγάλο Χάνο.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Ο άνθρωπος που κατάφερε να ενώσει τις ανυπότακτες νομαδικές φυλές υπό ένα ηγεμόνα και να ξεκινήσουν μια σειρά επιδρομών και κατάλυσης Αυτοκρατοριών, ήταν ο Τζέκινς Χαν. Οι διάδοχοί του, επέκτειναν ακόμα περισσότερο τις κτήσεις τους, αλλά επήλθε η διαίρεση σε 4 μεγάλα χανάτα:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>1ον της Κίνας </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>2ον του Τσαγκατάι (Μογγολία, κεντρική Ασία) </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>3ον το ιλχανάτο της Περσίας </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>4ον το χανάτο της Χρυσής Ορδής </li>
</ul>
<br />
Συνολικά οι Μογγόλοι επικράτησαν από την Κίνα έως την ανατολική Ευρώπη και από τη Ρωσία έως τον Ευφράτη. Η κεντρική και δυτική Ευρώπη γλύτωσε την κατάκτηση μάλλον συμπτωματικά, από το θάνατο του Μεγάλου Χάνου Ογκεντέι. Σημαντικότατο γεγονός για την αναχαίτιση της επέκτασής τους έπαιξε η πρώτη τους στρατιωτική ήττα από τους Μαμελούκους της Αιγύπτου του Σουλτάνου Κουτούζ το 1260 μ.Χ, όπως και οι 2 αποτυχημένες προσπάθειες του Κουμπλάι Χαν για επέκταση στην Ιαπωνία. Ειδικά στη δεύτερη το 1281 μ.Χ, οι Μογγόλοι γνώρισαν την πανωλεθρία με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και αιχμαλώτους που υποδουλώθηκαν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-EBseqtoMhuU/WHvl3DyNFqI/AAAAAAAAouw/WmzxnAE5wNYLX6_Pqbe4lk8fV_iVF9SUwCLcB/s1600/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-021.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-EBseqtoMhuU/WHvl3DyNFqI/AAAAAAAAouw/WmzxnAE5wNYLX6_Pqbe4lk8fV_iVF9SUwCLcB/s400/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-021.jpg" width="395" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Ωστόσο και τα 4 χανάτα, σε διάστημα ενός περίπου αιώνα πέρασαν στο στάδιο της παρακμής, με αποτέλεσμα στις περισσότερες περιπτώσεις την ενσωμάτωση των κατακτητών και την εξαφάνισή τους ως ξεχωριστό φύλο. Οι κύριοι λόγοι ήταν: Οι Μογγόλοι, που αποτελούσαν συνεχώς μετακινούμενο νομαδικό φύλο, κλήθηκαν να διοικήσουν περιοχές με συντριπτικά ανώτερο πολιτισμό, κάτι που εξάλλου τους ανάγκασε να αλλάξουν τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής τους. Βέβαια επικράτησαν πάνω στους 2 πιο προηγμένους πολιτισμούς της εποχής, της Κίνας και του Ισλάμ.<br />
<br />
Η κυριαρχία αυτή όμως εν πολλοίς στηρίχτηκε στην ωμή βία και στην στρατιωτική αποτελεσματικότητα, ενώ από την άλλη η προσφορά τους σε ζητήματα πολιτισμού υπήρξε μηδαμινή. Οι επιπτώσεις του γεγονότος χαρακτηρίστηκαν από μια αμφισημία. Αφενός, οδήγησαν την Κίνα -που η ζωή των κατοίκων της χειροτέρεψε στα χρόνια της διακυβέρνησης του Κουμπλάι Χαν- πίσω στην εσωστρέφεια και στο κλείσιμο στον εαυτό της, αφετέρου η έκταση της Αυτοκρατορίας τους επέτρεψε την εκτεταμένη κυκλοφορία αγαθών, γνώσεων και ιδεών. Ίσως για πρώτη φορά η δύση γνώρισε τόσο καλά τα επιτεύγματα του πολιτισμού της ανατολής.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Εμφάνιση του Τζένγκις Χαν στην Ιστορία </span></b><br />
<br />
Σε ένα έμπορο που ζούσε το 1200 μ.Χ., θα μπορούσε να φαίνεται, εάν το σκεφτόταν για λίγο, ότι το χρυσό αποκορύφωμα των χερσαίων εμπορικών δρόμων στα βάθη της Ασίας, κατά πάσα πιθανότητα, έλαβε οριστικό τέλος. Για να είμαστε όμως κάπως ακριβείς, οι άνθρωποι και τα εμπορεύματα εξακολουθούσαν να μετακινούνται κατά μήκος αυτών των διαδρομών, αλλά όχι στον τεράστιο όγκο και συχνότητα που γινόταν κάποτε.<br />
<br />
Ποιος όμως μπορούσε να φανταστεί το 1200, ότι λίγα χρόνια αργότερα, το 1206, ένας Μογγόλος οπλαρχηγός, σπουδαίος πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης, θα ένωνε όλες τις φυλές των Μογγόλων, θα έπαιρνε το όνομα Τζένγκις Χαν (1162 - 1227), που παραπέμπει σε καθολικό και παγκόσμιο κυβερνήτη και θα ξεκινούσε μια σειρά αποστολών που θα οδηγούσε στη δημιουργία της μεγαλύτερης Αυτοκρατορίας στην ιστορία αυτού του πλανήτη, της Αυτοκρατορίας των Μογγόλων (1206 - 1227); Οι Μογγόλοι υπό τον Τζένγκις Χαν και των άμεσων διαδόχων του, απεδείχθησαν αιμοδιψείς προσωπικότητες οι οποίες πολεμούσαν και νικούσαν για τη χαρά της νίκης, αυτής καθεαυτής.<br />
<br />
Το πραγματικό του όνομα ήταν Τεμουζίν, και σε ηλικία δεκατριών χρονών έγινε αρχηγός τριάντα μογγολικών φυλών, μετά το θάνατο του πατέρα του. Συνάντησε βίαιη αντίδραση από το μέρος των υποτελών του φυλών, αλλά όταν παντρεύτηκε την κόρη του μεγάλου Χαν των Κοραϊτών Μογγόλων Ουνγκ και πήρε βοήθεια και υποστήριξη από αυτόν, γρήγορα επιβλήθηκε κι απέδειξε τις έξοχες στρατιωτικές του ικανότητες. Τόση μεγάλη ήταν η δύναμη που απέκτησε, ώστε ο πεθερός του άρχισε να φοβάται για την αρχή του και διέταξε να τον σκοτώσουν. Ο Τζένγκις Χαν όμως δραπέτευσε και κατόρθωσε μετά από πολλές συγκρούσεις να ανακηρυχθεί Χαν και να στραφεί ενάντια στην Κίνα.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Κατέλαβε το Πεκίνο κι ύστερα τη Μπουχάρα και τη Σαμαρκάνδη και έφτασε μέχρι τη Ρωσία. Πέθανε αφού νίκησε ολοκληρωτικά το βασιλιά της βορειοδυτικής Κίνας. Λόγω της έλλειψης γραπτών αρχείων, υπάρχουν λίγα στοιχεία σχετικά με την πρόωρη ζωή του Τεμουζίν. Οι λίγες πηγές που παρέχουν πληροφορίες σε αυτό το χρονικό διάστημα είναι συχνά συγκρουόμενες. Ο Τεμουζίν γεννήθηκε το 1162 ή το 1155 στο Delüün Boldog κοντά στο όρος Burkhan Khaldun και τα ποτάμια Onon και Kherlen στη σύγχρονη βόρεια Μογγολία, που δεν απέχει πολύ από την σημερινή πρωτεύουσα, Ουλάν Μπατόρ. Στο έργο Η Μυστική Ιστορία των Μογγόλων αναφέρεται ότι ο Τεμουζίν γεννήθηκε με έναν θρόμβο αίματος στη γροθιά του, ένα παραδοσιακό σημάδι ότι αυτός έμελλε να γίνει ένας μεγάλος ηγέτης.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ήταν ο τρίτος μεγαλύτερος γιος του πατέρα Yesügei, ο μεγάλος επικεφαλής μιας φυλής Μογγόλων της Kiyad και σύμμαχος της Toghrul Khan της φυλής Kerait, και ο μεγαλύτερος γιος της Hoelun, της μητέρας του.Σύμφωνα με τη Μυστική Ιστορία ο Τεμουζίν πήρε το όνομά του από ένα οπλαρχηγό, Temujin-UGG, τον οποίο ο πατέρας του είχε μόλις αιχμαλωτίσει. Το όνομα υποδηλώνει, επίσης, ότι μπορεί να έχουν καταγωγή από οικογένεια σιδηρουργών. Η φυλή του Yesukhei, του πατέρα του, ονομαζόταν Borjigin και η Hoelun, η μητέρα του, ήταν από την φυλή Olkhunut, κλάδο της φυλής Khongirad. Όπως και οι άλλες φυλές, ήταν νομάδες. Επειδή ο πατέρας του ήταν οπλαρχηγός, όπως και οι προκάτοχοί του, ο Τεμουζίν είχε ευγενή καταγωγή. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Αυτή η υψηλότερη κοινωνική θέση κατέστησε ευκολότερο να ζητήσει βοήθεια και τελικά να συγχωνεύσει τις άλλες φυλές Μογγόλων. Ο Τεμουζίν είχε τρία αδέλφια που ονομάζονταν Hasar, Hachiun και Temüge, μια αδελφή που ονομαζόταν Temülen, καθώς και δύο ετεροθαλείς αδελφούς που ονομάζονταν Behter και Belgutei. Όπως για πολλούς από τους νομάδες της Μογγολίας, τα παιδικά χρόνια του Τεμουζίν ήταν δύσκολα. Ο πατέρας του κανόνισε γάμο γι'αυτόν , και σε εννέα ετών, είχε παραδοθεί στην οικογένεια της μελλοντικής του συζύγου Börte, η οποία ήταν μέλος της φυλής Onggirat. Ο Τεμουζίν θα ζούσε εκεί μέχρι να φθάσει στην ηλικία γάμου των 12.</div>
<br />
Ενώ κατευθυνόταν στο σπίτι, ο πατέρας του συνάντησε τη γειτονική φυλή, τους Τάταρους, οι οποίοι ήταν από καιρό εχθροί των Μογγόλων, και δηλητηριάστηκε από τα τρόφιμα που του προσέφεραν. Μόλις το έμαθε αυτό ο Τεμουζίν, επέστρεψε στο σπίτι για να διεκδικήσει τη θέση του πατέρα του ως αρχηγός της φυλής. Ωστόσο,η φυλή του πατέρα του αρνήθηκε να καθοδηγείται από ένα αγόρι τόσο νέο. Έτσι εγκατέλειψαν την Hoelun και τα παιδιά της, αφήνοντας τους χωρίς προστασία. Για τα επόμενα χρόνια, η Hoelun και τα παιδιά της ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας, επιβιώνοντας κυρίως με άγρια φρούτα καικουφάρια βοδιών και άλλα μικρά θηράματα τα οποία έπιαναν ο Τεμουζίν και τα αδέρφια του.<br />
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
Σε μια κυνηγετική εξόρμηση ο δεκατετράχρονος Τεμουζίν σκότωσε τον ετεροθαλή αδελφό του Behter σε τσακωμό που προέκυψε από μια διαφωνία για την μοιρασιά της λείας. Το περιστατικό αυτό εδραίωσε τη θέση του. Σε ένα άλλο περιστατικό, γύρω στο 1177, συνελήφθη σε μια επιδρομή από τους πρώην συμμάχους του πατέρα του και κρατήθηκε αιχμάλωτος. Όμως με την βοήθεια ενός φρουρού (και μελλοντικού στρατηγού) ο Τεμουζίν κατάφερε να δραπετεύσει μέσα στην νύχτα και να κρυφτεί σε έναν ποταμό.Ήταν σε αυτό το διάστημα που οι Jelme και Bo'orchu, δύο από τους μελλοντικούς στρατηγούς του Τζένγκις Χαν, ένωσαν τις δυνάμεις τους μαζί του.</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-RhqKwxfgMFM/WHxUfGuBWiI/AAAAAAAAovA/bAgaFKJ8Qp8D9ioVyizgd2f5CZdbJ6c2wCLcB/s1600/YuanEmperorAlbumGenghisPortrait.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-RhqKwxfgMFM/WHxUfGuBWiI/AAAAAAAAovA/bAgaFKJ8Qp8D9ioVyizgd2f5CZdbJ6c2wCLcB/s400/YuanEmperorAlbumGenghisPortrait.jpg" width="311" /></a></div>
<div>
<br />
Εκείνη την εποχή, καμία από τις φυλές της Μογγολίας δεν ήταν ενωμένες πολιτικά και γάμοι κανονίζονταν για να δημιουργηθούν προσωρινές συμμαχίες. Ο Τεμουζίν μεγάλωσε παρατηρώντας το σκληρό πολιτικό κλίμα της Μογγολίας, το οποίο περιελάμβανε φυλετικές διαμάχες, κλεψιά, επιδρομές, τη διαφθορά και τις συνεχόμενες πράξεις εκδίκησης που πραγματοποιούνται μεταξύ των διαφόρων φυλών, με όλα να επιδεινώνονται με παρεμβολές από ξένες δυνάμεις, όπως από την Κινέζικη δυναστεία στο νότο. Η μητέρα του Τεμουζίν, η Hoelun, του δίδαξε πολλά μαθήματα για το ασταθές πολιτικό κλίμα της Μογγολίας, ιδιαίτερα για την ανάγκη για συμμαχίες.<br />
<br />
<div>
Οι Μογγόλοι υπό τον Τζένγκις Χαν και των άμεσων διαδόχων του, από τα μέσα του 13ου αιώνα άρχισαν να εγκαθίστανται και να προσπαθούν κατά κάποιο τρόπο, να κυβερνήσουν την τεράστια Αυτοκρατορία που είχαν δημιουργήσει όλες εκείνες τις δεκαετίες. Αν και μπορεί όμως για πολλούς να φαίνεται ακραία οξύμωρο, από περίπου το 1260 έως περίπου το 1360, η Ευρασία βίωσε ένα φαινόμενο που οι ιστορικοί αποκαλούν Pax Mongolica, όπερ εστί μεθερμηνευόμενο ''Ειρήνητων Μογγόλων''. Για να εξασφαλισθεί όμως η πολυπόθητη ειρήνη, σταθερότητα και η συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων όλων των πολυποίκιλων φυλών που ένωσε, ο Τζένγκις Χαν εγκατέστησε μια στρατιωτική δομή η οποία είχε ως αντικειμενικό σκοπό την ενσωμάτωση όλων των λαών της Αυτοκρατορίας του. </div>
<div>
<br />
Ο πληθυσμός χωρίστηκε σε μικρότερες μονάδες που ήταν υπεύθυνες για τη διατήρηση ενός ορισμένου αριθμού πολεμιστών έτοιμων ανά πάσα στιγμή ή όταν αυτό κρινόταν απαραίτητο, καταργώντας έτσι κάθε προηγούμενη φυλετική οργάνωση με τους δικούς της, η κάθε μία, άγραφους αλλά αυστηρούς, ως επί το πλείστον, νόμους. Επιπλέον, με διάταγμά του μπήκαν σε ισχύ πολλοί λεπτομερέστεροι νόμοι και δημιουργήθηκε μια αποτελεσματική διοικητική ιεραρχία. Έτσι ο Τζένγκις Χαν δημιούργησε την πιο εξελιγμένη κυβέρνηση από κάθε έθνος της στέπας μέχρι εκείνη την ιστορική στιγμή. Οι ορδές του αποδείχτηκαν οι πιο πειθαρχημένες, οι πιο ισχυρές και πιο φοβερές για τους αντιπάλους μέσα στις στέπες.<br />
<br />
Όλα τ’ άλλα βεβαίως ανήκουν στην Ιστορία και λίγο πολύ, είναι γνωστά. Οι μάχες, οι κατακτήσεις εδαφών, οι συλλήψεις, οι θανατώσεις και οι πάσης φύσεως εξευτελισμοί των αντιπάλων, κ.ο.κ. Τον Αύγουστο του 1227, ο Τζένγκις Χαν πέθανε στην ηλικία των εξήντα ετών. Ο λόγος του θανάτου του παραμένει γενικώς άγνωστος, με τις σχετικές θεωρίες που κυμαίνονται από εσωτερικά τραύματα μετά από ένα ατύχημα σε κάποιο κυνήγι, μέχρι και την ελονοσία. Την εποχή του θανάτου του όμως, η Μογγολική Αυτοκρατορία εκτεινόταν από την Κίτρινη μέχρι την Κασπία Θάλασσα. Δεν υπάρχει άλλη Αυτοκρατορία στην ιστορία που να βίωσε τέτοια τρομακτική επέκταση στη διάρκειας ζωής ενός μόνον ανθρώπου.<br />
<br />
Ο Τεμουζίν παντρεύτηκε την Μπόρτε όταν ήταν περίπου 16, προκειμένου να παγιώσει την συμμαχία μεταξύ των αντίστοιχων φυλών τους. Λίγο μετά το γάμο,η Börte απήχθη από τους Merkits. Ο Τεμουζίν την έσωσε με τη βοήθεια του φίλου του και μελλοντικού εχθρού του, Jamukha, της φυλής Kerait. Εννέα μήνες αργότερα, γέννησε έναν γιο, τον Jochi (1185 - 1226). Λόγω του γιου της, η Börte θα είναι η μόνο Αυτοκράτειρα του Τεμουζίν, αν και ο ίδιος θα ακολουθήσει την παράδοση με το να έχει πολλές συζύγους. Η Börte είχε τρεις γιους, τον Chagatai (1187 - 1241), τον Ögedei (1189 - 1241), και τον Tolui (1190 - 1232). Ο Τζένγκις Χαν είχε επίσης πολλά άλλα παιδιά με τις άλλες συζύγους του, αλλά αποκλείστηκαν από τη διαδοχή. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ενώ τα ονόματα των γιων ήταν καταγεγραμμένα, από τις κόρες του δεν ήταν. Τα ονόματα τουλάχιστον έξι κορών είναι γνωστά, και ενώ έπαιξαν σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια της ζωής του, δεν έχουν επιζήσει έγγραφα που παρέχουν οριστικά τον αριθμό ή τα ονόματα από τις κόρες που γεννήθηκαν από τις συζύγους του Τζένγκις Χαν. Ο Τεμουζίν ήταν πιστός πάνω απ 'όλα, αλλά και έδινε αξία στην αδελφότητα. Ο Jamukha ήταν ένας από τους καλύτερους φίλους του Τεμουζίν όταν μεγάλωνε. Αλλά η φιλία τους δοκιμάστηκε αργότερα στη ζωή τους, όταν ο Τεμουζίν πάλευε να γίνει Χαν.Ο Jamukha είπε αυτό στον Τεμουζίν πριν πεθάνει: </div>
<div>
<br /></div>
<div>
"Τι σκοπιμότητα θα είχα να γινόμουν σύντροφός σου; Αντιθέτως, ορκισμένε αδερφέ, στη μαύρη νύχτα θα στοίχειωνα τα όνειρά σου, στη φωτεινή μέρα θα προβλημάτιζα την καρδιά σου. Θα ήμουν η ψείρα στο γιακά σου, θα γινόμουν η σκλήθρα στην πόρτα σου, όπως υπήρχε χώρος μόνο για έναν ήλιο στον ουρανό, υπήρχε χώρος μόνο για έναν Μογγόλο άρχοντα " .<br />
<br />
Ήταν ανεξίθρησκος και ενδιαφερόταν να μάθει φιλοσοφικά και ηθικά διδάγματα από άλλες θρησκείες. Για να το καταφέρει, συμβουλεύτηκε Βουδιστές μοναχούς, Μουσουλμάνους, Χριστιανούς ιεραπόστολους, και τον Ταοϊστή μοναχό Qiu Chuji. Η Μυστική Ιστορία των Μογγόλων εξιστορεί τον Τζένγκις να προσεύχεται στο βουνό Burhan Haldun. Το όνειρό του ήταν πάντοτε η κατάκτηση νέων εδαφών και κάθε φορά που οι αντίπαλοί του παραδίνονταν, η αιματοχυσία αποφεύγονταν. Έδειχνε εξαιρετικό σεβασμό σε αυτούς που τον υποστήριζαν, και δεν ήταν ασυνήθιστο για αυτόν να συναναστρέφεται τους εχθρούς του που αυτομόλησαν. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σε κάθε περίπτωση όμως, ήταν ένας λαμπρός στρατιωτικός ηγέτης, ένας εξαιρετικά προικισμένος άνθρωπος, από τις πλέον ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της Ιστορίας οι οποίες άφησαν το προσωπικό τους στίγμα πάνω στο Μεγάλο Δρόμο του Μεταξιού.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Pax Mongolica</span></b><br />
<br />
Η τέταρτη χρυσή εποχή του Δρόμου του Μεταξιού, ήταν αυτή η εποχή που ονομάζεται Pax Mongolica, όταν μία μεγάλη Μογγολική Αυτοκρατορία διατηρούσε και παρείχε ένα τεράστιο δίκτυο Ευρασιατικών δομών, που εκτεινόταν από την Κίνα προς τη Ρωσία και που επέτρεψε σε ταξιδιώτες όπως ο Marco Polo, να περιπλανηθούν σε μακρινούς πολιτισμούς και εδάφη. Εκτός από τον Μάρκο Πόλο, τα ταξίδια του οποίου διήρκεσαν από το 1271 έως το 1295, πολλοί άλλοι έμποροι δυτικών χωρών, ιδιαίτερα οι Ιταλοί, ταξίδεψαν και εγκαταστάθηκαν στην Κίνα σε αναζήτηση πλούτου και οτιδήποτε άλλου τους προσέφεραν τα ταξίδια εκείνη την εποχή και σε εκείνα τα εδάφη.<br />
<br />
Πράγματι, τα ταξίδια σε μακρινές τοποθεσίες της Κίνας, Cathay όπως χαρακτηριστικά ονομαζόταν, έγιναν αρκετά σημαντικά, έτσι ώστε περίπου στα 1340, ο Francesco Pegolotti, ένας τραπεζίτης της Φλωρεντίας, συνέθεσε ένα εγχειρίδιο για όσους σκοπεύουν να ταξιδέψουν προς την Κίνα, το αποκαλούμενο ''Pratica del la Mercatura'' (Η πρακτική του εμπορίου, The Practice of Commerce). Σ' αυτό το βιβλίο, ο Pegolotti έπαιρνε τον έμπορο που ήθελε να ταξιδέψει στην Κίνα, βήμα προς βήμα μέσα από τη σχετική διαδικασία, εξηγώντας του ποια δρομολόγια ήταν ασφαλέστερα, τις προμήθειες που θα πρέπει να πάρει μαζί του, τι θα μπορούσε να αγοράσει κατά μήκος του δρόμου αυτού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-zTdd7AJKhqI/WHxYsOmwX6I/AAAAAAAAovM/Dqj10L7T574yjV6dQAX8uGGUkceZ6fFcgCLcB/s1600/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-088.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="248" src="https://1.bp.blogspot.com/-zTdd7AJKhqI/WHxYsOmwX6I/AAAAAAAAovM/Dqj10L7T574yjV6dQAX8uGGUkceZ6fFcgCLcB/s400/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-088.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Τι θα μπορούσε να αναμένει και αντιμετωπίσει και βεβαίως σε ποιες περιοχές, και τέλος τι είδους υπηρέτες και βοηθούς θα έπρεπε να προσλάβει και απασχολήσει όλο το χρονικό αυτό διάστημα. Ο Pegolotti ακόμα έδινε λεπτομερείς πίνακες νομισματικής ισοτιμίας και βαρών, όλα υπολογισμένα σύμφωνα με τα Πρότυπα των Γενουατών. Το εκπληκτικό βεβαίως στην όλη υπόθεση είναι ότι ο Pegolotti, στο βαθμό που γνωρίζουμε, δεν ταξίδεψε ποτέ πέρα από την Ανατολική Μεσόγειο. Η λεπτομερής γνώση του Δρόμου του Μεταξιού που παρουσιάζει στο βιβλίο του, βασίστηκε στις αφηγήσεις των Ευρωπαίων εμπόρων και πάσης φύσεως τυχοδιωκτών οι οποίοι είχαν επισκεφτεί την Κίνα και γύρισαν στη συνέχεια πίσω.<br />
<br />
Η ιστορία δέχτηκε όμως στοργικά τις πολυποίκιλες περιπλανήσεις του τις οποίες και φιλοξενεί στα σπλάχνα της. Ο Francesco Balducc Pegolotti (1310 - 1347), ήταν ένας έμπορος της Φλωρεντίας και συνάμα πολιτικός. Ο πατέρας του, Balduccio Pegolotti, εκπροσώπησε την πόλη της Φλωρεντίας στις εμπορικές διαπραγματεύσεις με τη Σιένα, το 1311, και ο αδελφός του, Rinieri di Balduccio, ήταν ύποπτος για συμμετοχή και συνενοχή στην εξαφάνιση μιας αποστολής χρυσού το 1332. Ο Francesco Pegolotti τώρα, ήταν επιχειρηματίας στην υπηρεσία της Compagnia dei Bardi, και με αυτή την ιδιότητα τον βρίσκουμε στην Αμβέρσα από το 1315 ή ίσως και νωρίτερα, μέχρι το έτος 1317.<br />
<br />
Ήταν διευθυντής του γραφείου του Λονδίνου το διάστημα 1317 - 1321 όπου είχε καταγραφεί ως Balduch, ενώ είχε άμεση επαφή με τον βασιλιά Edward II. Το διάστημα 1324 - 1327, βρέθηκε στην Κύπρο, και πάλι εκεί λίγα χρόνια αργότερα, το 1335. Το 1324 στην Αμμόχωστο διαπραγματεύτηκε μείωση των δασμών για την εταιρεία του, Compagnia dei Bardi, και για εκείνους που προσδιορίζονταν ως Φλωρεντιανοί έμποροι από τον εκπρόσωπο της Bardi στην προαναφερθείσα πόλη. Το 1335 έλαβε από το βασιλιά της Αρμενίας εγκωμιαστικά προνόμια για εμπόριο της Φλωρεντίας. Το 1331 και ξανά το 1342 ασχολήθηκε με την πολιτική της Φλωρεντίας ως Gonfalionere di Compagnia, ενώ το 1346 κατέλαβε υψηλότερη θέση, την Gonfalionere di Giustizia.<br />
<br />
Το 1347, όταν η Compagnia dei Bardi κατέρρευσε, ο Pegolotti ήταν μεταξύ εκείνων που ασχολήθηκαν με τις συνέπειες της πτώχευσης. Μεταξύ 1335 και 1343 σύνταξε το έργο για το οποίο έγινε και έμεινε γνωστός στην ιστορία, αυτού που σήμερα είναι κοινώς γνωστό ως ''Pratica della mercatura''. Ξεκινώντας με ένα γλωσσάριο Ιταλικών και ξένων όρων οι οποίοι τότε ήταν σε χρήση στη γλώσσα του εμπορίου, η Pratica περιγράφει στη συνέχεια σχεδόν όλες τις μεγάλες πόλεις που έως τότε ήταν γνωστές στους Ιταλούς εμπόρους, το εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο των διαφόρων περιοχών, τις συνήθεις πρακτικές των επιχειρήσεων που επικρατούσαν στον απαιτητικό κόσμο του εμπορίου σε καθεμία από αυτές τις περιοχές, και τη συγκριτική αξία των βαρών, των νομισμάτων και των μέτρων.<br />
<br />
Η πιο μακρινή εμπορική διαδρομή και προορισμοί που περιγράφονται από τον Pegolotti είναι εκείνη από την Αζοφική μέσω του Αστραχάν, η Χίβα, η Otrar και η Kulja στην Κίνα. Η Otrar ή Utrar, είναι σήμερα μια πόλη-φάντασμα της Κεντρικής Ασίας, κάποτε ανθηρή πόλη που βρισκόταν κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού στο Καζακστάν. Ήταν σημαντική πόλη στην ιστορία της Κεντρικής Ασίας, γιατί βρισκόταν στα σύνορα ήδη εγκαταστημένων αλλά και γεωργικών πολιτισμών. Ήταν το κέντρο μιας μεγάλης όασης και πολιτικής περιοχής, που διοικούσε και ήλεγχε ένα σημείο - κλειδί που συνέδεε το Καζακστάν με την Κίνα, την Ευρώπη, την Εγγύς και Μέση Ανατολή και τη Σιβηρία.<br />
<br />
Στο βιβλίο του ανέλυσε επίσης τη διαδρομή από την Ayas της Τουρκίας μέσω της Σίβας, Erzingan και Ερζερούμ, προς την Ταμπρίζ της Περσίας. Επιπλέον, μεταξύ του 1245 και του τέλους της δεκαετίας του 14ου αιώνα, Ρωμαίοι καθολικοί μοναχοί που υπηρετούσαν ως διπλωμάτες στον Χαν των Μογγόλων και ως ιεραπόστολοι σε όλους τους μη καθολικούς λαούς τους οποίους συνάντησαν, ταξίδευαν στη Μογγολία, Ινδία και Κίνα κατά μήκος των διαδρομών του Δρόμου του Μεταξιού.<br />
<br />
Πράγματι, περίπου στα 1294 μια εκκλησία αποστολής ιδρύθηκε στην Κίνα από τον Friar John του Monte Corvino, ο οποίος κατάφερε να κρατήσει την απαραίτητη επαφή με τους Φραγκισκανούς ανωτέρους του στην Ευρώπη μέσω επιστολών που πήγαιναν και έφερναν οι Ιταλοί έμποροι του Δρόμου αυτού. Στα 1307, ο Πάπας Clement V τοποθέτησε τον Friar John αρχιεπίσκοπο της Κίνας, με κέντρο των δραστηριοτήτων του την πρωτεύουσα των Μογγόλων, Khanbaliq (Η πόλη του Χαν), το σύγχρονο δηλαδή Πεκίνο. Αλλά και άλλοι όμως ιεραπόστολοι εστάλησαν εκεί και ίδρυσαν εκκλησίες στη νότια Κίνα.<br />
<br />
Οι περισσότεροι βέβαια από αυτούς που προσηλυτίστηκαν στον Ρωμαιοκαθολικό Χριστιανισμό, φαίνεται ότι προέρχονταν από τις τάξεις των Νεστοριανών Χριστιανών των περιοχών και όχι από τους πληθυσμούς των Κινέζων και των Μογγόλων. Φυσικά αυτοί οι ιεραποστολικοί μοναχοί υπηρετούσαν ταυτόχρονα και τις πνευματικές ανάγκες των Ευρωπαίων εμπόρων που βρίσκονταν για μικρό ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στην Κίνα. Παρά την αποδεδειγμένη θέρμη, ικανότητα και ζήλο στο έργο τους, ο μικρός αριθμός και η αντίσταση των γηγενών στα θρησκευτικά τους μηνύματα, η επίδραση και επιπτώσεις που είχαν στην Κινεζική και Μογγολική κουλτούρα, ήταν σχετικά ανεπαίσθητες.<br />
<br />
Οι ιεραποστολές αυτές εργάζονταν αργά αλλά σταθερά μέχρι τα τέλη του 14ου ή στις αρχές του 15ου αιώνα, οπότε και εξαφανίστηκαν. Μετά τα μέσα του 14ου αιώνα, αρκετοί πολιτικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες, είχαν ως αποτέλεσμα να περιορισθούν τα ταξίδια από τη Δύση προς την Άπω Ανατολή και αντίστροφα, και οι Ευρωπαίοι δεν είχαν πλέον την άμεση επαφή με την Κίνα στο βαθμό που απολάμβαναν κατά τη διάρκεια της Pax Mongolica. Κατά τα μέσα αυτού του αιώνα η μογγολική αυτοκρατορία, κατακερματίστηκε. Το 1368 οι Μογγόλοι εδιώχθησαν από την Κίνα και μια πολύ γνωστή εθνική δυναστεία, αυτή των Μινγκ ανέλαβε τα ηνία της απέραντης χώρας.<br />
<br />
Επιπλέον, την ίδια χρονική στιγμή μια δολοφονική ασθένεια πηγαινοερχόταν από το ένα άκρο του Δρόμου του Μεταξιού στο άλλο, που από κάποια άποψη ομοιάζει με τις τελευταίες ημέρες της πρώτης χρυσής εποχής του Δρόμου του Μεταξιού. Ο δολοφόνος τώρα ήταν η πανούκλα, στη βουβωνική και πνευμονική μορφή της. Η επιδημία ίσως φούντωσε στην Κεντρική Ασία το 1331 - 1332, και από εκεί εξαπλώθηκε προς τα έξω σε όλες τις κατευθύνσεις, την Κίνα, την Ινδία και δυτικά προς τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Έφθασε στη νότια Ρωσία το 1345 - 1346, μεταφέρθηκε από τη Μαύρη Θάλασσα στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στην Ιταλία από τους Γενουάτες, το 1347.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-FMHZ8_k3IDc/WHxelg8LjaI/AAAAAAAAovk/WFKqZvt0K4Q5XE9f_PpVt-j51pOT8gCbQCLcB/s1600/Museum_f%25C3%25BCr_Indische_Kunst_Dahlem_Berlin_Mai_2006_066.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="302" src="https://3.bp.blogspot.com/-FMHZ8_k3IDc/WHxelg8LjaI/AAAAAAAAovk/WFKqZvt0K4Q5XE9f_PpVt-j51pOT8gCbQCLcB/s400/Museum_f%25C3%25BCr_Indische_Kunst_Dahlem_Berlin_Mai_2006_066.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το Μάιο του 1348, έφθασε και στη Σκανδιναβική χερσόνησο. Σύμφωνα με τις καλύτερες εκτιμήσεις μας, μέχρι το έτος 1350 περίπου, ο μισός συνολικά πληθυσμός στην Ευρώπη είχε πεθάνει από την επιδημία, και ακόμα εκτιμάται ότι και τα ποσοστά θνητότητας για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, ήταν κατά πάσα πιθανότητα, περίπου τα ίδια. Αυτή η πανδημία όμως, η οποία έγινε γνωστή στην Ευρώπη ως Μαύρος Θάνατος, δεν έκλεισε εντελώς τις διαδρομές κατά μήκος των οποίων κινείτο. Άλλωστε δεν ήταν ο μοναδικός παράγοντας που επιβράδυνε το εμπόριο και τα ταξίδια κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού. Παρόλα αυτά ήταν ένα σημαντικό πλήγμα για το Δρόμο του Μεταξιού, και ποτέ ξανά ο Δρόμος του Μεταξιού δεν θα γινόταν τόσο σημαντικός, όπως ήταν κάποτε.<br />
<br />
Ωστόσο, εάν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, οι Μουσουλμάνοι έμποροι της Εσωτερικής Ασίας συνέχισαν να διακινούν εμπορεύματα από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Περίπου στο γύρισμα της χιλιετίας, δηλαδή στα 1000 μ.Χ., οι πληθυσμοί της δυτικής Κεντρικής Ασίας, ιδίως οι Τουρκικοί λαοί, εγκατέλειπαν τον Βουδισμό και ασπάζονταν μαζικά το Ισλάμ. Το Ισλάμ, καθώς περνούσαν τα χρόνια, ήταν μια παγκόσμια κοινότητα, η οποία ενωνόταν με κοινή πίστη και κοινή ιερή γλώσσα. Οι έμποροι λοιπόν και εδώ στην παγκόσμια καινούργια αυτή κοινότητα, κατείχαν υψηλή θέση στην ισλαμική κοινωνία, εν μέρει ίσως γιατί και ο Προφήτης του Ισλάμ, ο Μωάμεθ, ήταν ένας επιτυχημένος έμπορος.<br />
<br />
Όλοι αυτοί οι παράγοντες ενθάρρυναν τη συνέχιση του εμπορίου μεταξύ των λαών της Κεντρικής Ασίας και των γύρω περιοχών. Επιπλέον υπήρχαν σημαντικές κοινότητες της διασποράς των Ινδών που άσκησαν σημαντικό ρόλο στο εμπόριο, ιδιαίτερα στο εμπόριο των αλόγων της Κεντρικής Ασίας. Παρά το γεγονός αυτής της δραστηριότητας, φαίνεται ότι ο όγκος του χερσαίου εμπορίου κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού μειώθηκε σημαντικά κατά την περίοδο από το 1368 έως το 1500, λόγω της αυξημένης εξάρτησής του από τις θαλάσσιες διαδρομές μέσω του Ινδικού Ωκεανού.<br />
<br />
Η επιθυμία της Δυτικής Ευρώπης να ανοίξει εκ νέου άμεσες συνδέσεις με την Ανατολική Ασία, τώρα πλέον μέσω της θάλασσας, ήταν μια σημαντική κινητήρια δύναμη πίσω από τις Πορτογαλικές και Ισπανικές ωκεάνιες αποστολές του 15ου αιώνα που οδήγησαν τελικά στην ανακάλυψη της Αμερικής από τους Ισπανούς, την Πορτογαλική στρογγυλοποίηση της Αφρικής και την πλεύση του Ινδικού Ωκεανού και ακόμα πιο πέρα. Κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα, μόλις οι Πορτογάλοι άνοιξαν άμεσους θαλάσσιους δρόμους που συνέδεαν την Ευρώπη και την Ανατολική Ασία, ο Δρόμος του Μεταξιού και οι πόλεις - οάσεις που τον υποστήριζαν, άρχισαν να χάνουν τη σημασία τους και να οδηγούνται στην παρακμή.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΑ ΚΑΡΑΒΑΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ </b></span><br />
<br />
Ως καραβάνι γενικώς, θα μπορούσε κάποιος να ορίσει μια μορφή μαζικής και συλλογικής μεταφοράς ανθρώπων, εμπορευμάτων και αγαθών, οργανωμένη κατά τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίζεται η άμυνα εναντίον τυχόν ένοπλης επίθεσης και η ασφάλεια των παραπάνω, σε προκαθορισμένο βεβαίως δρομολόγιο. Στην Εγγύς Ανατολή τα ζώα που συνηθέστερα χρησιμοποιούνταν ήταν οι καμήλες, αλλά μερικές φορές υπήρχαν και γαϊδούρια, μουλάρια, άλογα και ακόμη τα βόδια. Το καραβάνι αναπτύχθηκε βασικά ως απάντηση σε δύο βασικές απαιτήσεις εκείνων των καιρών.<br />
<br />
Πρώτα-πρώτα υπήρχε μεγάλη ζήτηση για μεταφορά εμπορικών προϊόντων σε μεγάλες αποστάσεις και δεύτερον η μεγάλους μήκους χερσαία διαδρομή έπρεπε να περάσει συνήθως από αραιοκατοικημένες περιοχές, ερημικές τοποθεσίες, αφιλόξενες ερήμους, με αποτέλεσμα να καθίσταται επιτακτική η ασφάλεια κατά της ένοπλης ή βίαιης ληστείας, από ορισμένα μέλη του προσωπικού του καραβανιού που έπρεπε απαραιτήτως να είναι οπλισμένα και εκπαιδευμένα στη χρήση των απαραίτητων όπλων.<br />
<br />
Εκτός από την ασφάλεια ανθρώπων και αγαθών, εξ ίσου σοβαρή ήταν η καλή κατάσταση των ζώων του καραβανιού και η κατάλληλη πρόβλεψη για τις ζωοτροφές που έπρεπε να κουβαληθούν μαζί ή που θα αγοράζονταν σε μικρές αγορές κατά μήκος της διαδρομής, στις μικρές πόλεις και τις οάσεις που βρίσκονταν κατά μήκος της διαδρομής, όπως επίσης και για νερό. Η κάθε μονάδα, αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε έτσι, του καραβανιού, αποτελείτο συνήθως από δέκα έως είκοσι περίπου ζώα συνδεδεμένων μεταξύ τους υπό την επίβλεψη ενός έμπειρου, στις ιδιορρυθμίες της περιοχής, αρχηγού.<br />
<br />
Τα μεμονωμένα άτομα, οι ταξιδιώτες και οι περιηγητές οι οποίοι προτιμούσαν να ταξιδέψουν μαζί με το καραβάνι, για λόγους κυρίως ασφάλειας, κατέβαλαν ένα χρηματικό ποσό για κάθε ζώο που χρησιμοποιούσαν, ενώ αποκλειστικό καθήκον του αρχηγού ήταν η προστασία ανδρών και εμπορευμάτων, τα καταλύματα και όλων των σχετικών παραμέτρων. Οι καιρικές συνθήκες του ταξιδιού και η γεωγραφία του δρομολογίου, ήταν οι κυριότερες παράμετροι που καθόριζαν σε γενικές γραμμές τις ώρες του ταξιδιού. Στις ορεινές περιοχές του δυτικού Ιράν και τις παράκτιες περιοχές της Κασπίας Θάλασσας, ήταν σύνηθες να ταξιδεύουν κατά τη διάρκεια της ημέρας.<br />
<br />
Στις δύστροπες στέπες όμως και στις ερημικές περιοχές του κεντρικού Ιράν και της Κεντρικής Ασίας, τα καραβάνια ταξίδευαν τη νύχτα και αναπαύονταν την ημέρα, λόγω φυσικά των ιδιόρρυθμων θερμοκρασιακών κυρίως συνθηκών. Ήταν επίσης σύνηθες και κανόνας να αναπαύονται όλοι, άνθρωποι και ζώα, προσωπικό και προσκολλημένοι ταξιδευτές, μια ημέρα ή κάποιες ώρες αν κρινόταν σκόπιμο από τον αρχηγό, ιδιαίτερα μετά από μια κουραστική και επίπονη διαδρομή. Τα καραβάνια, όπως ήδη είπαμε, ακολουθούσαν πάντα προκαθορισμένη διαδρομή, τα διάφορα στάδια της οποίας καθορίζονταν από το συγκεκριμένο μέρος που θα έβρισκαν νερό, φαγητό, άλλα απαραίτητα αγαθά και κατάλληλους χώρους ανάπαυσης.<br />
<br />
Δηλαδή στα πάντοτε φιλόξενα καραβανσεράγια πάνω στις γραμμές του Δρόμου του Μεταξιού. Αυτές οι επιμέρους διαδρομές του Δρόμου του Μεταξιού, θα πρέπει να αναπτύχτηκαν σταδιακά από τις παραδοσιακές συνήθειες των ταξιδιωτών των επιμέρους κοινωνιών και πολιτισμικών ομάδων οι οποίες εμπλέκονταν τόσο στα καραβάνια, όσο και στα εμπορικά κέντρα, τα προϊόντα και τα αγαθά των πόλεων - οάσεων. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές και αρχαιολογικά ευρήματα, από την ύστερη αρχαιότητα, οι πολιτικές αρχές κάθε χώρου τις περισσότερες φορές έπαιρναν την ευθύνη για τη δημιουργία και διατήρηση της καλής λειτουργίας των καραβανιών, κρατώντας τα πηγάδια και τις πηγές νερού σε καλή κατάσταση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Lrq2vnFGdmI/WHxZsxZbrSI/AAAAAAAAovU/sqcr8eeMyaUpQpArUcdZea6YGA8xehovgCLcB/s1600/Radhanites2.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-Lrq2vnFGdmI/WHxZsxZbrSI/AAAAAAAAovU/sqcr8eeMyaUpQpArUcdZea6YGA8xehovgCLcB/s640/Radhanites2.png.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ιδρύοντας τόπους ανάπαυσης σε αποστάσεις συνήθως μιας ημέρας ταξιδιού, κατασκευάζοντας οχυρωματικά έργα κατά μήκος των δύσκολων διαδρομών με την απαραίτητη παροχή εργατικού δυναμικού και φροντίζοντας για την επάνδρωσή τους με έμπειρους πολεμιστές, την κατασκευή γεφυρών και αναχωμάτων για να συγκρατήσουν τις εποχιακές πλημμύρες και λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα για την ασφαλή διέλευση των καραβανιών από δύσκολα και δυσπρόσιτα ορεινά περάσματα. Σε ιδανικές πάντοτε συνθήκες οι ταξιδιώτες και τα καραβάνια έβρισκαν ένα καραβανσεράι κατά μήκος της διαδρομής τους.<br />
<br />
Μετά την καταβολή κάποιου αντιτίμου, είχαν προστασία οι ίδιοι, τα εμπορεύματα και τα ζώα τους από ειδικούς φρουρούς κι ακόμα δωμάτια να κοιμηθούν οι άνθρωποι και στάβλους για τα ζώα, τροφή για όλους και νερό. Επιπλέον, εκεί μερικές φορές γινόντουσαν οι απαραίτητες μικροεπισκευές, ενώ ήταν δυνατόν σε καλύτερα οργανωμένα και μεγαλύτερα καραβανσεράγια να βρουν ακόμα και ιατρική περίθαλψη. Το ενδιαφέρον των αρχών για την προστασία και την ενθάρρυνση της διέλευσης καραβανιών, υποκινήθηκε από την προοπτική της συλλογής διοδίων και φόρων με τη μορφή των δασμών, ιδίως όταν οι δρόμοι των καραβανιών περνούσαν μέσα από πόλεις. Από την εποχή των Αμπασιδών ήδη, η ασφάλεια της κάθε διαδρομής ήταν ευθύνη ενός συγκεκριμένου υπαλλήλου που ονομάζονταν HamiTariq.<br />
<br />
Τα εμπορικά καραβάνια αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος αυτών, αλλά στην Περσία υπήρχαν επίσης και άλλα είδη, με πιο ενδιαφέροντα αυτά των Σιιτών προσκυνητών που ταξίδευαν για τις ιερές πόλεις Μασάντ και Κομ, κι ακόμα τέτοια καραβάνια προσκυνητών συχνά διέσχιζαν τα σύνορα με την οθωμανική αυτοκρατορία για να επισκεφτούν τις ιερές πόλεις Νατζάφ και Κερμπάλα στο Ιράκ. Ένας ειδικός τύπος καραβανιού ήταν επίσης σε λειτουργία, για την ''μεταφορά των σορών'', ιδίως στον 19ο αιώνα, αφού το να είναι κανείς θαμμένος στις ιερές πόλεις που βρισκόταν θαμμένοι ο Αλί και ο Χουσεΐν, εθεωρείτο ιδιαίτερα ευλογημένο.<br />
<br />
Η πρακτική αυτή είχε αναπτυχθεί παράλληλα με την μακραίωνη συνήθεια των πολύ ευσεβών Μουσουλμάνων που επεδίωκαν να ταφούν στη Μεδίνα, όπου βρίσκεται ο τάφος του ίδιου του Προφήτη. Στην Κεντρική Ασία μέχρι και τη δεκαετία του 1920, οι μουσουλμάνοι ζητούσαν να ταφούν στα νεκροταφεία των παρυφών της Μπουχάρα, όπου βρίσκονταν πολλά μαυσωλεία των Σούφι. Συχνά ήταν απαραίτητο να καταβληθούν μεγάλα χρηματικά ποσά για τους χώρους ταφής αλλά και τις μεταφορές των νεκρών από κάποιο συγκεκριμένο καραβάνι, για την οποία διαδικασία έπρεπε να ακολουθηθούν ειδικοί κανονισμοί διέλευσης από τα σύνορα. Η επιρροή της σύγχρονης πολιτικής και της διοίκησης και ιδιαίτερα η εξελισσόμενη κατανόηση της σημασίας της υγιεινής, οδήγησε στην εξαφάνιση αυτού του τύπου καραβανιού στις αρχές του εικοστού αιώνα.<br />
<br />
Μέχρι την εισαγωγή του δυτικού τραπεζικού συστήματος στην Περσία κατά το δεύτερο ήμισυ του δέκατου ένατου αιώνα, οι μεταφορές χρηματικών ποσών έπρεπε να λάβουν χώρα με τη μεταφορά των πραγματικών κερμάτων-νομισμάτων από το ένα μέρος στο άλλο. Τα ασημένια νομίσματα τοποθετούνταν σε δερμάτινους σάκους και έφταναν στους προορισμούς τους με εξαιρετικά καλά φυλαγμένα καραβάνια που ταξίδευαν σε προδιαγεγραμμένες διαδρομές, αφού ήταν ένας ιδιαίτερα ελκυστικός στόχος για τους ένοπλους ληστές.<br />
<br />
Τα καραβάνια από την αρχαιότητα ταξίδευαν σε όλες τις ερήμους και στέπες της Βόρειας Αφρικής, μέσω της Εγγύς Ανατολής στην Ινδία και μέσω του Δρόμου του Μεταξιού σε όλες τις τεράστιες εκτάσεις της Κεντρικής και της Ανατολικής Ασίας που διαχώριζαν τα περσικά οροπέδια από την Κίνα. Η καλή και απρόσκοπτη κίνηση στους Δρόμους του Μεταξιού εξαρτιόταν όχι μόνο από την αποτελεσματικότητα και εγρήγορση των Περσικών πολιτικών αρχών, αλλά και των άλλων περιοχών της Κεντρικής Ασίας από τις οποίες περνούσαν τα καραβάνια, συμπεριλαμβανομένων των επαρχιών οι οποίες τελούσαν υπό Κινεζική διοίκηση.<br />
<br />
Αρχίζοντας από το δέκατο αιώνα, η πραγματική δύναμη των διαφόρων κυβερνήσεων θα μπορούσαν να υπολογιστούν με βάση την δυναμικότητα με την οποία παρακολουθούσαν τις διαδρομές των καραβανιών, την επέκταση των διαδρομών τους, την συχνότητα των τόπων ανάπαυσης και των δυνατοτήτων που παρείχαν στους ταξιδιώτες, καθώς και με τη διατήρηση στρατιωτικής ασφάλειας κατά μήκος των δρόμων. Το Περσικό σύστημα διακίνησης καραβανιών, έφτασε στο υψηλότερο σημείο τον ενδέκατο και δωδέκατο αιώνα με τους Σελτζούκους. Η δύναμη των πρώτων κυβερνητών αυτής της δυναστείας επεκτείνονταν όχι μόνο στην Περσία, αλλά και στο Ιράκ, τη Συρία, την κεντρική και ανατολική Ανατολία και ένα μεγάλο μέρος του Αφγανιστάν.<br />
<br />
Το Περσικό οροπέδιο έτσι λειτούργησε ως ένα σταυροδρόμι στην κίνηση των καραβανιών μεταξύ της Ισλαμικής Εγγύς Ανατολής, του Βυζαντίου και του Καυκάσου, αφενός και αφετέρου της Κεντρικής Ασίας και της Κίνας. Μέχρι το τέλος της περιόδου των Μογγόλων, η πόλη του Ρέι (Ray), ήταν το σημαντικότερο σημείο αναφοράς και γεωμετρικός τόπος των διαδρομών των καραβανιών, αφού βρισκόταν στο σημείο όπου συνδέονταν η Βαγδάτη και η Μοσούλη με τις πόλεις Σάβα, Χαμαντάν και Κερμανσάχ. Η κύρια διαδρομή συνέχιζε ανατολικά κατά μήκος της βάσης των βουνών Έλμπουρτζ προς τη Νισαπούρ, τη Μέρβ, τη Μπουχάρα και την Σαμαρκάνδη, την Φεργκάνα και στο Ξιάν (Xinjiang) στην Κίνα.<br />
<br />
Ένας άλλος δρόμος οδηγούσε από τη Νισαπούρ, μέσω της Μασάντ, προς τη Χεράτ και από εκεί μακρύτερα προς τα ανατολικά είτε με βόρεια ή νότια διαδρομή. Ένας δρόμος από το Ρέυ περνούσε από το Ισφαχάν προς τη Γιαζντ, Κερμάν και τη Μπαμ αφενός, και προς τη Σιράζ αφετέρου. Στα βορειοδυτικά το Ρέυ συνδέονταν με την Ταμπρίζ, από την οποία μια βόρεια σύνδεση οδηγούσε μέσω της Ναχιτσεβάν στην Αρμενία, τη Γεωργία και τον Καύκασο και μια δεύτερη για το Ερζερούμ και την Τραπεζούντα στην Ανατολία. Από την Ταμπρίζ επίσης, ξεκινούσε ένας άλλος δρόμος για την περιοχή του Χαλεπίου, διαδρομή εξαιρετικά σημαντική κατά την περίοδο Σαφαβιδών.<br />
<br />
Ως συνέπεια της κατάκτησης της Περσίας από τους Μογγόλους, περίπου στα 1256, η Περσία συνδέθηκε στενότερα με την Κεντρική Ασία και την Κίνα και ο Δρόμος του Μεταξιού συνέχισε να ακμάζει και στην περίοδο των Τιμουριδών που ακολούθησε (1370 - 1500). Οι διαδρομές των καραβανιών πολλαπλασιάστηκαν, και η κίνηση αυξήθηκε. Με την κατάρρευση όμως της Αυτοκρατορίας των Τιμουριδών κατά την έναρξη του 16ου αιώνα και τον κατακερματισμό της πολιτικής εξουσίας στην Περσία, την Τρανσοξανία (Transoxania) και την Κεντρική Ασία, οι διασυνδέσεις μέσω των καραβανιών μεταξύ της Περσίας και Τρανσοξανίας, διαταράχτηκαν, προς όφελος του σύγχρονου Ευρωπαϊκού θαλασσίου εμπορίου μεταξύ του Ινδικού Ωκεανού και του Περσικού Κόλπου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-CK5WVEGTo9Y/WHxfi3nCX-I/AAAAAAAAovw/LY7gwLtRyhMrHEmPLhPxqz2RYeBzRV6gwCLcB/s1600/Westerner_on_a_camel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-CK5WVEGTo9Y/WHxfi3nCX-I/AAAAAAAAovw/LY7gwLtRyhMrHEmPLhPxqz2RYeBzRV6gwCLcB/s400/Westerner_on_a_camel.jpg" width="300" /></a></div>
<br />
Στις αρχές του 16ου αιώνα, οι διαδρομές των καραβανιών γίνονταν περισσότερο οργανωμένα, με την έννοια ότι κάθε τόπος και περιφέρεια, σε κάθε μεγάλη αυτοκρατορία διατηρούσε σε λειτουργία το δικό της ξεχωριστό δίκτυο διαδρομών των καραβανιών. Στην Περσία, οι δρόμοι, τα καραβάνια, τα καραβανσεράγια και οι άλλες σχετικές δομές, έφτασαν στο υψηλότερο σημείο ανάπτυξης και ποιότητας συγκριτικά με τις προηγούμενες περιόδους, ιδιαίτερα όταν η πρωτεύουσα μετακινήθηκε στο Ισφαχάν, στα χρόνια 1596 - 1597. Ακόμα κι αν το κέντρο του περσικού εμπορίου μετατοπίστηκε προς τα νότια, από το Ρέυ στο Ισφαχάν, λίγα μόνο νέα δρομολόγια καραβανιών έπρεπε να δημιουργηθούν και δρομολογηθούν εκ νέου.<br />
<br />
Την εποχή εκείνη κυρίως βελτιώθηκαν και επεκτάθηκαν ήδη υπάρχοντες δευτερεύοντες δρόμοι και διαδρομές. Στον 17ο αιώνα, το σύστημα καραβανιών των Σαφαβιδών ήταν συνδεδεμένο με εκείνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μόνο σε τρία βασικά σημεία: Την Τραπεζούντα, τη Μοσούλη και από εκεί προς το Χαλέπι, το πιο σημαντικό κέντρο για το εμπόριο της Περσίας με τη Μεσόγειο και τέλος τη Βαγδάτη. Η Ινδία των Μεγάλων Μογγόλων ήταν συνδεδεμένη με το δίκτυο καραβανιών των Σαφαβιδών σχεδόν αποκλειστικά μέσω του Κανταχάρ και λίγο πιο νότια μέσω της διαδρομής Μπαμ - Ζαχεντάν - Κουέτα. Από την Περσία, τα περισσότερα καραβάνια προσκυνητών για το ετήσιο προσκύνημα στη Μέκκα, ταξίδευαν είτε μέσω του Ιράκ, είτε ακολουθούσαν τη διαδρομή μέσω Χαλεπίου και Δαμασκού.<br />
<br />
Προς το τέλος του 19ου αιώνα μια παραλλαγή της προηγούμενης διαδρομής έγινε δημοφιλής, αν και ήταν πιο ακριβή. Ακολουθώντας τον καινούργιο αυτοκινητόδρομο που κατασκευάστηκε από τη ρωσική κυβέρνηση, οι προσκυνητές ταξίδευαν από την Ταμπρίζ μέσω του Γιερεβάν και της Τιφλίδας για τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας σε άμαξες με μεγάλους τροχούς, γνωστές ως τάραντας (tarantas). Συνέχιζαν με πλοίο στην Κωνσταντινούπολη, όπου ενώνονταν με τους άλλους προσκυνητές και με τραίνα πήγαιναν στο Χαλέπι και τη Δαμασκό, όπου συναντιόντουσαν με τους άλλους συμπατριώτες τους που ταξίδεψαν εκεί με τον συνήθη γνωστό παραδοσιακό τρόπο.<br />
<br />
Μέσα στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, τα καραβάνια των προσκυνητών στο Μασάντ, είτε από το Ισφαχάν, την Κασάν ή Τεχεράνη ήταν ιδιαίτερα συχνά, αν και έπρεπε να φυλάσσονται επιμελώς από τις επιδρομές των διαφόρων φυλών των Τουρκμένων που αναζητούσαν εναγωνίως αιχμαλώτους για τα απαιτητικά τότε σκλαβοπάζαρα της Χίβα και της Μπουχάρα. Κι αυτό γιατί στη Σουνιτική Κεντρική Ασία, οι Σιίτες θεωρούνταν άπιστοι, κάτι που τους έδινε μερικώς το επιθυμητό άλλοθι να τους συλλάβουν και να τους οδηγήσουν στα σκλαβοπάζαρα.<br />
<br />
Προς το τέλος του 19ου αιώνα το εσωτερικό εμπόριο με καραβάνια στη Περσία απομονώθηκε σταδιακά όλο και περισσότερο από εκείνο των γειτονικών χωρών, καθώς η κυβέρνηση άρχισε να αναπτύσσει ένα σύγχρονο σύστημα μεταφορών, παρακάμπτοντας σε μεγάλο βαθμό αυτό των παλιών καραβανιών. Το πρώτο βήμα ήταν να κατασκευάσει αυτοκινητοδρόμους, αρχικά χωματόδρομων και αργότερα ως επί το πλείστον επιστρωμένους με πίσσα, για τη μεταφορά βαρέων οχημάτων μεταφοράς, κυρίως ρωσικής προέλευσης και κατασκευής. Με την είσοδο στον εικοστό αιώνα, οι στρατιωτικές κυρίως ανάγκες της χώρας, οδήγησαν στην εισαγωγή των ελαφρών και βαρέων φορτηγών, χερσαίων οχημάτων παρόμοιων με τζιπ, και τελικώς των λεωφορείων.<br />
<br />
Ταυτόχρονα, τα καραβανσεράγια αντικαταστάθηκαν από στάσεις ανάπαυσης για γρήγορο φαγητό των ταξιδιωτών, συνεργεία αυτοκινήτων, καθώς και αποθήκες, ειδικά στα προάστια των πόλεων. Καμήλες και μουλάρια υπάρχουν ακόμα σε χωριά για τη μεταφορά εμπορευμάτων των χωρικών σε μικρές αποστάσεις, αλλά τα καραβάνια με τη μορφή που τα ξέραμε δεν υφίστανται πλέον στο σημερινό Ιράν. Η Σαμαρκάνδη ήταν το κέντρο των δρομολογίων των καραβανιών της Τρανσοξανίας και της Βακτριανής, καθώς και τμημάτων της Χορασάν και της Μπουχάρα μέχρι τη Ρωσική κατάκτηση κατά το δεύτερο εξάμηνο του 19ου αιώνα. Στα νότια συνδεόταν με τη Μέρβ, τη Χεράτ και τη Μπάλκ.<br />
<br />
Μια διαδρομή οδηγούσε δυτικά και μια άλλη στις εκβολές του Βόλγα στην Κασπία Θάλασσα. Μαζί με τον εκσυγχρονισμό των Ιρανικών δικτύων δρόμων, ακολούθησαν και οι παραπάνω περιοχές, αλλά κάπως αργότερα. Το 1883 - 1888 ήρθαν οι σιδηρόδρομοι της Κασπίας και το 1930 οι σιδηρόδρομοι Τουρκεστάν - Σιβηρίας. Με την ανάπτυξη της Τασκένδης στο γύρισμα του αιώνα και μπαίνοντας στον εικοστό, η σημασία της Σαμαρκάνδης και της Μπουχάρας έφτασαν σε οριακό επίπεδο, και λόγω των πολιτικών αλλαγών που επισυνέβησαν, όλες οι διασυνδέσεις μεταξύ του ιρανικού οροπεδίου και της Κεντρικής Ασίας κατά μήκος του παλιού Δρόμου του Μεταξιού τελικά σταμάτησαν να υφίστανται και να λειτουργούν.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΟΤΑΓΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (1838 - 1903)</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ένας Μεγάλος αλλά Ξεχασμένος Γιατρός - Εξερευνητής </span></b><br />
<br />
Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα μεγάλο άντρα, ιατρό, γεωγράφο, ιατροφιλόσοφο, περιηγητή και εξερευνητή των νεώτερων Ελληνικών χρόνων, αλλά δυστυχώς ξεχασμένο από την επίσημη πολιτεία. Γεννήθηκε στη Βυτίνα της Αρκαδίας το 1838 και πέθανε στις Νυμφές της Κέρκυρας το 1903. Ανάμεσα στα έτη 1867 και 1883, πραγματοποίησε ταξίδια αρκετά δύσκολα για την εποχή εκείνη. Οι παρατηρήσεις και μελέτες του οι οποίες εκδόθηκαν από τη Γαλλική Ακαδημία, αποτελούν μέχρι σήμερα μια από τις πλέον βασικές και αξιόπιστες πηγές βιβλιογραφίας για τους ιστορικούς, μελετητές και λαογράφους των παραπάνω χωρών. Ίσως ακόμα να είναι ο μόνος Έλληνας ο οποίος δικαιούται να φέρει επάξια τον τίτλο του εξερευνητή.<br />
<br />
Πολλοί λίγοι όμως σήμερα στη χώρα μας και δυστυχώς και ελάχιστοι συνάδελφοί του, γνωρίζουν για τον ίδιο και τη μεγάλη, σχεδόν μυθιστορηματική, προσωπικότητά του. Ο Παναγιώτης Ποταγός κυριολεκτικά μόνος του, χωρίς καμία συμπαράσταση ή οικονομική ενίσχυση, κρατική ή ιδιωτική, ξεκίνησε το 1867 από τη γενέτειρά του Βυτίνα και μέχρι το 1883 διέσχισε, με άλογα και πεζός, το μεγαλύτερο τμήμα της Ασίας, περνώντας αρχικά από την Μέση Ανατολή, το Ιράκ, την Περσία, το Αφγανιστάν, την Κίνα και την Μογγολία, φτάνοντας ως τα Ιμαλάια και τη Σιβηρία.<br />
<br />
Ακολούθησε η εξερεύνηση της Αφρικής, στα άγνωστα μέχρι τότε βάθη της Μαύρης Ηπείρου και στη ζούγκλα του Κονγκό όπου ανακάλυψε το παραποτάμιο δίκτυο του ποταμού Κόνγκο της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας (1875), ενώ σε ένα άλλο ταξίδι του στο Αφγανιστάν σταμάτησε, με το εγνωσμένο του κύρος, τον εμφύλιο πόλεμο στη χώρα. Αναλυτικότερα, στο πρώτο του ταξίδι, ο Ποταγός ξεκίνησε το 1867 από τη Συρία και διέσχισε το Ιράκ, το μυθικό Ιράν και διέσχισε με άλογο το Αφγανιστάν, όπου φιλοξενήθηκε από τους κρατούντες χαλίφηδες της περιοχής. Έμεινε ενθουσιασμένος από τις συναναστροφές του γιατί ως απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου έχαιρε από τον ντόπιο πληθυσμό, μεγάλης εκτίμησης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-vN_mo9OGeso/WHxtrwh2bpI/AAAAAAAAowA/8pfcs5iuTAcpSoqMQsJw_OlnDurZ5urkwCLcB/s1600/YYYYYYYY__article.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-vN_mo9OGeso/WHxtrwh2bpI/AAAAAAAAowA/8pfcs5iuTAcpSoqMQsJw_OlnDurZ5urkwCLcB/s400/YYYYYYYY__article.jpg" width="296" /></a></div>
<br />
Στην ένδοξη Χεράτ του Αφγανιστάν, σε αυτή την πόλη που βρίσκεται πάνω στον αρχαίο δρόμο της Μέσης Ανατολής προς το Πακιστάν, την Ινδία και την Κίνα, διαπίστωσε ιδίοις όμασι, ότι στο λεξιλόγιο των κατοίκων της βρισκόντουσαν ακόμα, μεταξύ των άλλων, και κάποιες Ελληνικές λέξεις, που όλα ήταν χειροπιαστή απόδειξη της ελληνικής παρουσίας εκεί, αλλά περισσότερο κάποιων πολιτιστικών στοιχείων που κληροδότησαν στη χώρα και την περιοχή. Πέρασε από τη σημερινή γη των Καλάς, το Καφιριστάν (τη γη των απίστων), περιγράφοντας τις συνήθειες τους που έμοιαζαν τόσο με των αρχαίων Ελλήνων. Από εκεί πέρασε στην οροσειρά του Παμίρ και του Ινδοκαύκασου (Ινδοκούς), για να καταλήξει στις επαρχίες Κασγκάρ και Χάμια της Κίνας.<br />
<br />
Κι απ’ εκεί, πάνω στο άλογό του πάντοτε, περνώντας στις αφιλόξενες και δύστροπες ερήμους της Μογγολίας, εξερευνώντας και θαυμάζοντας τα εναλλασσόμενα τοπία των ερήμων και τους σκληροτράχηλους κατοίκους της περιοχής. Κατέληξε στη Σιβηρία, που ήταν το τέλος του ταξιδιού του στην Ασία, αλλά αναχώρησε για την Αγία Πετρούπολη για να καταλήξει στην Κωνσταντινούπολη το 1873, όπου για έναν χρόνο άσκησε την ιατρική. Μετά από αυτή την απίθανη περιπέτεια, το μυαλό του ήταν καθηλωμένο στα ταξίδια και στην περιπέτεια. Έτσι μοιραία σχεδίασε το δεύτερο επικό του ταξίδι.<br />
<br />
Αυτό ξεκινάει το 1875 από το Σουέζ της Αιγύπτου, διέσχισε τη Συρία, τη νότιο τμήμα του Ιράν και ξαναπέρασε από το Αφγανιστάν, όπου διάφορες φατρίες ήταν έτοιμες να ξεκινήσουν εμφύλιο πόλεμο, αλλά ο Παναγιώτης Ποταγός χάρις το κύρος του κατάφερε να τον σταματήσει εν τη γενέσει του, συμφιλιώνοντας τις αντίπαλες παρατάξεις. Οι πληροφορίες που μας έδωσε είναι μοναδικές γιατί επισκέφτηκε τις περιοχές εκείνες είκοσι περίπου χρόνια πριν από τον υποχρεωτικό εξισλαμισμό τους που έλαβε χώρα το 1896, ο οποίος πρέπει να πούμε ότι εξαφάνισε δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού στοιχείου που ακόμα, έστω και μερικώς, επιβίωνε.<br />
<br />
Ταξίδεψε στην βορειοδυτική Ινδία καταγράφοντας το φυσικό τοπίο και τους ανθρώπους της, κι από εκεί ξαναγύρισε στο Κάιρο, δρομολογώντας το τρίτο του ταξίδι. Στο τρίτο του ταξίδι, με αρχή το Κάϊρο, τον Ιανουάριο του 1876, κατευθύνθηκε νότια προς την αρχαία Νουβία (Σουδάν) και από εκεί έφτασε στο βόρειο Κονγκό (Ζαΐρ) και προχώρησε πιο πέρα από κάθε προηγούμενο εξερευνητή και ανάμεσα σ' όλα τα άλλα ανακάλυψε τον μεγάλο ποταμό Μπόμου το 1877. Η μεγάλη εδώ συμβολή του είναι ότι αυτός παρατήρησε για πρώτη φορά, ότι δεν χύνεται στο Νείλο όπως πιστευόταν έως τότε, αλλά στον ποταμό Κόνγκο ο οποίος τελικά εκβάλλει στον Ατλαντικό Ωκεανό.<br />
<br />
Το έργο του Ποταγού μπορεί να μην αναγνωρίστηκε επίσημα από τη χώρα μας, αλλά το έπραξε η Γεωγραφική Εταιρία της Γαλλίας, η σημαντικότερη της εποχής, και η οποία τον κατέταξε δίπλα στους μεγαλύτερους γεωγράφους Stanley και Livingston. Κι όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Φώτης Κόντογλου, ''Ο καινούργιος Οδυσσέας, ο Παναγιώτης Ποταγός - περπατώντας μήνες και χρόνια για να ‘βρει κείνον τον ξεχασμένο Λίθινον Πύργο του Πτολεμαίου, μέσα στα άσπλαχνα Iμαλάγια ή τα όρη της Σελήνης μέσα στο καμίνι της Αφρικής''. Ο ίδιος πέθανε πάμφτωχος στο χωριό Νυμφές της Κέρκυρας, όπου πέρασε τα δεκαεφτά τελευταία χρόνια της ζωής του, προσφέροντας δωρεάν τις ιατρικές του υπηρεσίες στους απλούς ανθρώπους της περιοχής.<br />
<br />
Η μοναδική του φωτογραφία βρέθηκε και σώθηκε από τον Φώτη Κόντογλου, ο οποίος και διέσωσε τη μνήμη του γράφοντας σχετικά γι’ αυτόν και ζωγραφίζοντάς τον καθισμένο σταυροπόδι και φορώντας ανατολίτικη φορεσιά, στο βιβλίο του ''Φημισμένοι άντρες και Λησμονημένοι''. Στο βιβλίο αυτό ο Ποταγός περιγράφει τα τρία κύρια ταξίδια του, τα δύο στην Ασία και το τρίτο στην Αφρική:<br />
<br />
''Έφιππος επί του ίππου μου Mουνσίμπαση, και ακολουθούμενος υπό του ετέρου μου ίππου Kουσούλ προυχώρουν εν τη λεωφόρω μόνος, προωρισμένος ίνα κολυμβήσω εις κινδύνους, οι κίνδυνοι περιγραφόμενοι δεν έχουσι σκοπόν να τέρψωσιν αναγνώστας. Διότι δεν διεκινδύνευσα χάριν τούτου, αλλά ίνα ανερευνήσω τας αληθείας περιδιαβαίνοντας τας κεντρικάς της Ασίας χώρας και, ει δυνατόν, προς τας περιγραφάς των αρχαίων μας Γεωγράφων''. Το πρωτότυπο έργο του, αποτελείται από εφτακόσιες περίπου σελίδες και φέρει τον τίτλο ''Περίληψις Περιηγήσεων'', γιατί αποτελεί μια συμπυκνωμένη καταγραφή των περιηγήσεων, μελετών και καταγραφών του μεγάλου Παναγιώτη Ποταγού.<br />
<br />
Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, είχε θέσει ως σκοπό και την έκδοση σε τόμους κάποιων άλλων σημειώσεων που είχε κρατήσει με αναλυτικές πληροφορίες για την καθημερινή ζωή, την ιστορία, τα ήθη και έθιμα των λαών τα χώματα των οποίων επισκέφτηκε και εξερεύνησε. Προσέκρουσε στην αδιαφορία του Ελληνικού Κράτους παρά τις επίμονες συστάσεις της Γαλλικής Ακαδημίας προς αυτό, να σταθεί αρωγός στην εκτύπωση του έργου του Ποταγού. Μέσα από τις σελίδες του, μας δίνει ένα βασικό κίνητρο που τον οδήγησε στην απόφαση της πραγματοποίησης των ταξιδιωτικών του περιηγήσεων.<br />
<br />
Κι αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο, κατά τα λεγόμενά του πάντοτε, από την ανάγκη φυγής από τη μίζερη Ελληνική πολιτική πραγματικότητα που τον απογοήτευε και τον έθλιβε βαθιά και που δεν έπαψε να καυτηριάζει, με αποκορύφωμα την σκληρή αντιπαλότητά του λίγα χρόνια αργότερα με την κυβέρνηση του Χαριλάου Τρικούπη και φυσικά τον ίδιο. Πέρα όμως από την αντιπαλότητα με το συγκεκριμένο καθεστώς, έδειχνε και μεγάλη απέχθεια για τον τρόπο που λειτουργούσαν τα πολιτικά κόμματα της εποχής του και βεβαίως για το χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο του λαού.<br />
<br />
Όμως δεν μπορούμε να συμπεράνουμε αβίαστα ότι το βαθύ κίνητρο της μετέπειτα ζωής του ήταν η απογοήτευση και η φυγή από την οικτρή Ελληνική πραγματικότητα, ούτε η αναζήτηση της περιπέτειας που παραπέμπει σε άλλες μεθόδους και ενέργειες. Στα κείμενά του, βρίσκεται μεγάλος και σημαντικός όγκος πληροφοριών για τους λαούς που συνάντησε στο διάβα του, την ιστορία, τα ήθη και έθιμά τους. Διασταυρώνει επίμονα τις πληροφορίες πριν τις μεταφέρει και αποτυπώσει στο χαρτί, συμβουλεύεται αρχαίους γεωγράφους, τον Στράβωνα, τον Πλούταρχο, τον Νέαρχο, αλλά και οποιαδήποτε αναφορά υπάρχει στα κείμενα του Ομήρου, του Ησιόδου και άλλων μορφών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-KCDh6gNlPz4/WHxxJOGXcBI/AAAAAAAAowM/7LWvGfFGUAkozlU3it3uKJJmcNh0bLVQACLcB/s1600/%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%2593%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2591%25CE%2593%25CE%2599%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3%2B%25281838%2B-%2B1903%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-KCDh6gNlPz4/WHxxJOGXcBI/AAAAAAAAowM/7LWvGfFGUAkozlU3it3uKJJmcNh0bLVQACLcB/s400/%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%2593%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2591%25CE%2593%25CE%2599%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%2597%25CE%25A3%2B%25281838%2B-%2B1903%2529.jpg" width="256" /></a></div>
<br />
Προεκτείνεται λίγο πιο πέρα από τις περιγραφές του, διεισδύει σε άλλα πεδία, κάνει τις δικές του υποθέσεις, διατυπώνει τις δικές του θεωρίες και εξάγει τα προσωπικά του συμπεράσματα για τον κόσμο και τα φαινόμενα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Μπορεί και εντοπίζει τον ακριβό χρόνο μιας σειράς μεγάλων ιστορικών γεγονότων, όπως ο Τρωικός πόλεμος, η έξοδος των Ιουδαίων από την Αίγυπτο, με βάση το δικό μας ημερολόγιο, αφού μελετήσει και συσχετίσει ενδελεχώς τα υπάρχοντα, χριστιανικό, ιουδαϊκό κλπ.<br />
<br />
Παίρνει πολιτική σίγουρα θέση απέναντι στο σύγχρονο πολιτισμό και τους αποικιοκράτες τους οποίους στηλιτεύει και καταγγέλλει άγρια λέγοντας ότι αντί να εκπολιτίσουν τους πρωτόγονους και υπανάπτυκτους λαούς στα χώματα των οποίων βρέθηκαν απρόσκλητοι, τελικά τους καταδυναστεύουν. Δυστυχώς ο Παναγιώτης Ποταγός μπόρεσε να εκδώσει μόνο τον πρώτο τόμο των ''Περιηγήσεών'' του, που περιλαμβάνει την εξιστόρηση των ταξιδιών του. Ο δεύτερος τόμος εάν υπήρχε σήμερα, όπως ο ίδιος μας πληροφορεί στον πρόλογο του πρώτου, θα περιείχε πολύτιμες λεπτομέρειες των ηθών, των εθίμων, των θρησκειών και τις ιστορίες των λαών που γνώρισε στις πορείες του.<br />
<br />
Άνθρωποι μικρόψυχοι, ανεπαρκέστατοι, ανίδεοι, μικρόνοες, αδιάφοροι, σε καίριες και επιτελικές θέσεις στο δημόσιο μηχανισμό του ελληνικού κράτους, παρά τις επίμονες προσπάθειες τόσο από το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό της χώρας, βρέθηκαν απέναντι σε αυτή την προσπάθεια και στέρησαν από την νεοελληνική βιβλιογραφία κι απ’ όλες τις επόμενες γενιές, έναν πολύτιμο και μοναδικό θησαυρό. Σύμφωνα με τον Φώτη Κόντογλου ο οποίος στο έργο του ''Φημισμένοι άντρες και λησμονημένοι'', επιχείρησε μία βιογραφική προσέγγιση του Ποταγού, τα ανέκδοτα χειρόγραφα που βρίσκονταν στο σπίτι του Ποταγού, στις Νυφές της Κέρκυρας, καταστράφηκαν από τους κληρονόμους του.<br />
<br />
''Γύρεψα να βρω τίποτα τετράδια γραμμένα από το χέρι του, μα μου ‘πανε πως δεν υπάρχουνε, γιατί, σα μάθανε οι συγγενείς του από τη Βυτίνα πως πέθανε, πήγανε στις Νυφές για να τον κληρονομήσουνε, και μη βρίσκοντας τα πετράδια και τα πλούτη, που νομίζανε πως είχε κρυμμένα, ξεσκίσανε από τη μανία τους ότι χαρτιά πέσανε στα χέρια τους''. Για την συνολική ανεκτίμητη προσφορά του, τιμήθηκε από Γαλλική κυβέρνηση, τη Γεωγραφική Εταιρεία της Γαλλίας και το βασιλιά του Βελγίου Λεοπόλδο Β', ο οποίος τότε ήταν Πρόεδρος της Παγκόσμιας Γεωγραφικής Εταιρείας.<br />
<br />
Ο τελευταίος έδωσε το όνομα ''Λεωφόρος Ποταγού'' σε κεντρική αρτηρία της πόλης Ισίρο (Παουλίς) του Βελγικού Κονγκό, κι όταν του ζήτησε να υπογράψει στη χρυσή βίβλο των περιηγητών, εκείνος έγραψε μόνο δυο λέξεις: ''Εις Έλλην''. Δεν νομίζω να είναι δύσκολο να φαντασθεί κάποιος την κατάσταση της Ελλάδας το χρόνο που γεννήθηκε ο Παναγιώτης Ποταγός. Το 1838, λίγα μόλις χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, η Ελλάδα ήταν μικρή και φτωχή χώρα, πλήρως αποδιοργανωμένη και χωρίς βασικές οργανωτικές δομές, καμία σχέση έχουσα, στα μάτια Ελλήνων και ξένων, με την αρχαία της μεγαλοπρέπεια. Έτσι δεν ήταν παράξενο που πολλοί κάτοικοι έφευγαν αλλαχού σε αναζήτηση καλύτερης τύχης.<br />
<br />
Σε εκείνο το περιβάλλον και εποχή γεννήθηκε στην Βυτίνα της Αρκαδίας, ο Παναγιώτης Ποταγός. Μεγάλωσε με τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, τα κείμενα των οποίων του έδωσαν τα απαραίτητα κίνητρα για εξερεύνηση άλλων κόσμων και τόπων, μακριά από τον δικό του. Παράλληλα με όλα αυτά αποφάσισε να σπουδάσει και ακολουθήσει την επιστήμη της ιατρικής προσφέροντας τις γνώσεις στους συνανθρώπους του. Οι πανταχού παρούσες πολιτικές έριδες στη νεοσύστατη χώρα οι οποίες αποσκοπούσαν στη νομή της εξουσίας, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε την υπομονή του νεαρού Ποταγού. Η Ελληνική πολιτική πραγματικότητα, μαζί με όλα τα προηγούμενα, τον οδήγησαν στο Παρίσι για σπουδές ιατρικής.<br />
<br />
Εκείνη την εποχή στο Παρίσι βρισκόταν σε εξέλιξη επιδημία χολέρας και μοιραία, παράλληλα με τις σπουδές του, ενεπλάκη ενεργά στην αντιμετώπισή της για την οποία προσφορά και βραβεύτηκε. Παρά τη φήμη του ως γιατρός αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα, να ταξιδέψει μακριά στα χνάρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τολμώντας έτσι το 1867 και σε ηλικία τριάντα περίπου ετών, το πρώτο του ταξίδι στα βάθη της Ασίας. Μετά τα ταξίδια του όπως είπαμε, αποσύρθηκε σ' ένα μικρό χωριουδάκι της Κέρκυρας, στις Νύμφες, όπου άσκησε την ιατρική επί 17 συναπτά έτη και πέθανε το 1903 σε ηλικία 65 ετών, αναλογιζόμενος πάντα την περιπέτεια και τα ταξίδια που είχε κάνει, όπως κι αυτά που δεν πρόλαβε να κάνει.<br />
<br />
Όπως έλεγε ο ίδιος για τον λόγο που τον έκανε να ταξιδεύει, ''Διακινδύνευσα την ζωή μου για την τιμή της χώρας μου, που δεν πρέπει να αντιπροσωπεύεται μόνο από το έδαφός μας και τα ένδοξα ερείπιά μας, αλλά από εμάς τους ίδιους στην προσπάθειά μας να γίνουμε αντάξιοι των προγόνων μας''.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΜΕΤΑΞΙ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ </b></span><br />
<br />
Για αρκετούς αιώνες η εκτροφή του µεταξοσκώληκα αποτελούσε παραδοσιακή απασχόληση των κατοίκων της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας, παρόλο που µέχρι της αρχές του 19ου αιώνα η σηµασία της για την οικονοµική ζωή της περιοχής ήταν µικρή. Όµως το 1823 - 1824 ένας Αγγλικός εµπορικός οίκος έδειξε ενδιαφέρον για την αγορά του άτεχνα επεξεργασµένου ντόπιου µεταξιού εκτινάζοντας την τιµή του στα ύψη. Ταυτόχρονα εµφανίστηκε η ασθένεια της πιπερίτιδας στη Γαλλία και Ιταλία και η µεγάλη ζήτηση κουκουλιών έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη της σηροτροφίας της περιοχής. Στην Ελλάδα µέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα µόνο οικοτεχνίες υπήρχαν στις σηροτροφικές περιοχές.<br />
<br />
Γύρω στα 1900 εµφανίζονται τα πρώτα νηµατουργία και υφαντήρια στην Αθήνα, Βόλο και κυρίως στο Σουφλί. Το Σουφλί µέχρι το 1870 δεν περιλαµβάνεται στα σηµαντικότερα σηροτροφικά κέντρα της περιοχής. Όµως στις αρχές της δεκαετίας του 1880 εµφανίζεται, σύµφωνα µε έγγραφα του Ελληνικού προξενείου της Ανδριανούπολης, ως σηµαντικό σηροτροφικό κέντρο που παράγει µόνο του το 40% των χλωρών κουκουλιών της περιοχής του βιλαετίου της Ανδριανούπολης. Έτσι στις αρχές του 20ου αιώνα χτίζονται, στο Σουφλί, οργανωµένες µονάδες - εργοστάσια επεξεργασίας µεταξιού, που απασχολούν αρκετές εργάτριες και εργάτες.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ ΜΕΤΑΞΙΟΥ (16ος - 19ος ΑΙΩΝΑΣ)</b></span><br />
<br />
Από τις αρχές του 16ου αιώνα η επεξεργασία του μεταξοσκώληκα και η παραγωγή μεταξιού παίρνει πλέον βιομηχανική μορφή και γνωρίζει μια συνεχή τεχνολογική ανάπτυξη κατά τον 18ο αιώνα. Το μετάξι αποτέλεσε ένα εξαιρετικό Γαλλικό προϊόν στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Η Λυών έγινε το βιομηχανικό κέντρο του μεταξιού. Τα σημαντικότερα κέντρα επεξεργασίας και εμπορίας του μεταξιού που υπήρχαν την εποχή αυτή ήταν εκτός της Λυών, η Τουρ και η Αβινιόν της Γαλλίας καθώς και η Γένοβα, η Βενετία, η Φλωρεντία και το Κόμο της Ιταλίας. Το 1822 η παρουσίαση της συνθετικής ίνας στην διεθνή εμπορική έκθεση του Παρισιού αποτέλεσε καθοριστικό γεγονός που μείωσε την παραγωγή μεταξιού στην Ευρώπη τις επόμενες δεκαετίες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-lzaWroTLyB4/WH0VEoSuAqI/AAAAAAAAow8/YJcaa7WuWsoLvgVsp9cmwaB1hoptwFnxACLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BLions%252C_soie_polychrome_sogdienne%252C_Asie_centrale.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://3.bp.blogspot.com/-lzaWroTLyB4/WH0VEoSuAqI/AAAAAAAAow8/YJcaa7WuWsoLvgVsp9cmwaB1hoptwFnxACLcB/s640/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BLions%252C_soie_polychrome_sogdienne%252C_Asie_centrale.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Επίσης στη μείωση της παραγωγής του μεταξιού στη Γαλλία συντέλεσε και η μεγάλη επιδημία της πιπερίτιδας που έπληξε τους μεταξοσκώληκες (1820 - 1825). Αρχικά το ακατέργαστο μετάξι συλλεγόταν στη νότια Γαλλία, μέχρι που σιγά-σιγά το παράγγελναν από την Ιταλία, από την Ισπανία, από την Αυστρία, από τον Καύκασο και από την Ιαπωνία, για την κατασκευή των μεταξωτών προϊόντων. Στο 1875, από πέντε εκατομμύρια κιλά ακατέργαστου μεταξιού, υπήρχαν μόνο τετρακόσιες χιλιάδες κιλά Γαλλικού μεταξιού. Αλλά αν η Λυών χρησιμοποιούσε εισαγόμενο μετάξι, γιατί να μην έκανε το ίδιο και η Ελβετία, η Γερμανία, η Ρωσία; Η ύφανση μεταξιού πράγματι αναπτύχθηκε στα χωριά γύρω από τη Ζυρίχη.<br />
<br />
Το Bâle έγινε μεγάλο κέντρο του εμπορίου του μεταξιού. Η Καυκάσια διοίκηση μίσθωσε γυναίκες από τη Μασσαλία και εργάτες από την Λυών για να διδάξουν στους Γεωργιανούς την τέλεια εκτροφή των μεταξοσκωλήκων και την τέχνη της μετατροπής του μεταξιού σε βιομηχανικά προϊόντα στους Καυκάσιους χωρικούς. Η Αυστρία ακολούθησε. Τότε η Γερμανία, με την βοήθεια Λυωνέζων εργατών, έχτισε μεγάλα εργοστάσια μεταξιού. Στις Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν το ίδιο στο Πάτερσον. Το εμπόριο μεταξιού δεν είναι πια Γαλλικό μονοπώλιο. Μεταξωτά φτιάχνονται στη Γερμανία, την Αυστρία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αγγλία.<br />
<br />
Το χειμώνα, Καυκάσιοι χωρικοί υφαίνουν μεταξωτά μαντήλια με μισθό που θα σήμαινε πείνα στους υφαντές μεταξιού της Λυών. Στον Ελλαδικό χώρο, όπου ευνοείται η καλλιέργεια της μουριάς, η σηροτροφία αναπτύχθηκε από τον 16ο - 19ο αιώνα από τη Λακωνία ως τη Θράκη, η χρυσή εποχή όμως ήταν η περίοδος 1920 - 1940.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΠΙΛΟΓΟΣ</b></span><br />
<br />
Μετάξι, πορσελάνες, γούνες, πολύτιμα μέταλλα, πολύτιμοι λίθοι, μπαχαρικά, γυαλί ταξίδευαν για εκατοντάδες χρόνια στο μεγαλύτερο δίκτυο εμπορικών δρόμων μεταξύ της Κίνας και των περιοχών που βρίσκονται στα δυτικά και στα νότια αυτής. Ο Δρόμος του Μεταξιού άρχισε να δημιουργείται τον 3ο π.Χ. αιώνα. Δύο αιώνες μετά επεκτάθηκε στην Κεντρική Ασία. Έως και το 1453 με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, που το δίκτυο έπεσε σε παρακμή, είχε εξαπλωθεί σε όλη την Ασία. Περνούσε από την Ινδία, την Περσία και κατέληγε στη Μεσόγειο, ενώ μέσω του Ινδικού Ωκεανού έβγαινε στην Ινδοκίνα, στην Αραβική Χερσόνησο και στην ανατολική Αφρική.<br />
<br />
Ο καταλυτικός ρόλος που έπαιξε το μετάξι στη θεμελίωση και εδραίωση των πολυδιάστατων σχέσεων Ανατολής - Δύσης οδήγησε στα τέλη του 19ου αιώνα τον Γερμανό γεωλόγο Φερδινάνδο φον Ριχτχόφεν να ονομάσει τον πανάρχαιο εμπορικό άξονα «Δρόμο του Μεταξιού». Όλα ξεκίνησαν την περίοδο της Δυναστείας των Χαν, τον 3ο π.Χ. αιώνα, όταν ο Αυτοκράτορας έστειλε τον ερευνητή Τσανγκ Τσιάν σε μια φυλή της κεντρικής Ασίας. Η φυλή κράτησε αιχμάλωτο τον Τσιάν, ο οποίος τελικά κατάφερε να ελευθερωθεί. Με την επιστροφή του στην Κίνα αναφέρθηκε μεταξύ άλλων, στα υπέροχα Αραβικά άλογα που είχε συναντήσει.<br />
<br />
Οι Κινεζικές αρχές ήταν πρόθυμες να αποκτήσουν αυτά τα άλογα και έτσι ξεκίνησαν οι εμπορικές συναλλαγές με τις περιοχές της Κεντρικής Ασίας, που είχαν ήδη έρθει σε επαφή με τον πολιτισμό της Ευρώπης, αρχικά μέσω των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και αργότερα μέσω της εξάπλωσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ένα Μυστικό Χιλιετιών</span></b><br />
<br />
Την εποχή εκείνη οι Κινέζοι ήταν οι μόνοι που γνώριζαν, ήδη από την τρίτη χιλιετία π.Χ., πώς να κατασκευάζουν το μετάξι, που είχε μεγάλη ζήτηση στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κι έτσι έγινε ένα από τα κύρια εξαγώγιμα προϊόντα της Κίνας. Σύμβολο κοινωνικής ανωτερότητας και καταξίωσης, το μετάξι αποτελούσε το σημαντικότερο προϊόν διακίνησης του διηπειρωτικού εμπορικού άξονα. Φυσικά δεν ήταν το μόνο αγαθό που διακινούνταν μέσω του εμπορικού δικτύου. Δεκάδες είδη πολυτελείας ταξίδευαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να φτάσουν στον προορισμό τους, ενώ από το σημαντικότερο εμπορικό δίκτυο της εποχής πέρασε στην Ευρώπη το χαρτί και η πυρίτιδα.<br />
<br />
Ο Δρόμος του Μεταξιού εκτεινόταν σε περίπου 6.500 χιλιόμετρα και πολύ λίγοι είχαν την ευκαιρία να κάνουν ολόκληρο το ταξίδι. Τα αγαθά μεταφέρονταν από ομάδες εμπόρων σε άλλες ομάδες, πάνω σε καμήλες, σε άλογα, σε πλοία, ακόμα και με τα πόδια. Οι δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν οι έμποροι ήταν πολλές: ληστείες, ακραίες κλιματολογικές συνθήκες, εδαφικές ιδιαιτερότητες. Τα καραβάνια περνούσαν μέσα από την έρημο, από βουνά, στέπες, από υπερβολικά υψηλές θερμοκρασίες, χιόνια, βροχές και ό,τι παρεμβάλλεται ανάμεσα στην Κίνα και την Ευρώπη σε εδάφη που σήμερα βρίσκονται το Κιργιστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενιστάν, το Ιράν, η Τουρκία, αλλά και το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Συρία, ακόμα και το Νεπάλ.<br />
<br />
Οι Κινέζοι κράτησαν μυστικό τον τρόπο κατασκευής του μεταξιού και μαζί και το μονοπώλιο έως τον 6ο αιώνα μ.Χ. Εκείνη την εποχή, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός έστειλε στην Κίνα δύο μοναχούς, οι οποίοι επέστρεψαν στην Κωνσταντινούπολη με μεταξόσπορο, κρυμμένο μέσα στα κούφια μπαστούνια τους. Σταδιακά, η μεταξουργία αναπτύχθηκε σε όλο τον Ελλαδικό χώρο και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο, που κατά μία εκδοχή ονομάστηκε από τότε Μοριάς -εξαιτίας της καλλιέργειας της μουριάς που προτιμούν οι μεταξοσκώληκες. Τον 8ο αιώνα η μεταξουργία διαδόθηκε στους Άραβες, ύστερα από επιδρομή που έκαναν στην Πελοπόννησο.<br />
<br />
Το 1130 διαδόθηκε στη Σικελία και από εκεί στην Ιταλία, όπου δημιουργήθηκαν μεγάλα κέντρα βιοτεχνίας μεταξιού (Φλωρεντία, Βενετία, Γένουα, Λούκα, Μιλάνο). Στην Αβινιόν κατά το 14ο αιώνα η μεταξουργία υποστηρίχτηκε από τους πάπες και γενικά σ' όλα τα κράτη οι ηγεμόνες φρόντισαν να την αναπτύξουν με κάθε τρόπο.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Μάρκο Πόλο στο Πεκίνο</span></b><br />
<br />
Ο Μάρκο Πόλο στα απομνημονεύματά του (Τα Ταξίδια του Μάρκο Πόλο) κατά την παραμονή του στην Κίνα τον 13ο αιώνα, αναφέρθηκε σε άγνωστους πολιτισμούς με τεράστιο πλούτο και αφθονία αγαθών που θεωρούνταν περιζήτητα από τους εμπόρους της Δύσης. Αν και έχει αμφισβητηθεί ότι όντως έφτασε στην Κίνα -ιστορικοί υποστηρίζουν ότι βασίστηκε σε περιγραφές άλλων- περιγράφει με εκπληκτικό τρόπο μεγαλουπόλεις με αμύθητο πλούτο, καθώς και πρωτόγνωρα έθιμα που ανήκαν σε έναν κόσμο εντελώς άγνωστο για τη Δύση ή γνωστό μόνο μέσα από μύθους και διαδόσεις. Το παλάτι του Μεγάλου Χαν ήταν «το μεγαλύτερο Παλάτι που υπήρξε ποτέ».<br />
<br />
«Το κτίριο είναι τόσο τεράστιο, τόσο πλούσιο και τόσο όμορφο ώστε κανένας άνθρωπος πάνω στη γη δεν θα μπορούσε να σχεδιάσει κάτι ανώτερο». Οι τοίχοι του ήταν επενδυμένοι με χρυσάφι και ασήμι, με σκαλισμένους και επιχρυσωμένους δράκους, θηρία και πουλιά, ιππότες και είδωλα. Σε αντίθεση με τα ελικοειδή και δρομάκια της Μεσαιωνικής Ευρώπης, το Χανμπαλίκ (το σημερινό Πεκίνο) είχε τόσο ευθείς και φαρδείς δρόμους, ώστε μπορούσε κανείς να δει από το ένα τείχος της πόλης ως το άλλο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-pI6nw82nZ50/WHymkDZuf7I/AAAAAAAAows/-5S1TwlRRPgm_c89CXp8BOl-ySCwqclmwCLcB/s1600/image0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-pI6nw82nZ50/WHymkDZuf7I/AAAAAAAAows/-5S1TwlRRPgm_c89CXp8BOl-ySCwqclmwCLcB/s400/image0.jpg" width="357" /></a></div>
<br />
«Δεν περνάει ούτε μία μέρα το χρόνο που να μην μπαίνουν στην πόλη 1.000 άμαξες φορτωμένες μόνο με μετάξι» γράφει ο Μάρκο Πόλο, σύμφωνα με τον οποίο το λιμάνι Σιντσού, στον ποταμό Γιανγκτσέ, θα πρέπει να είχε εξυπηρετήσει γύρω στα 15.000 πλοία. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σταυροδρόμι Πολιτισμών</span></b><br />
<br />
Η μόνιμη εμπορική σχέση της Αυτοκρατορικής Κίνας με την Ευρώπη κράτησε εκατοντάδες χρόνια. Ο «Δρόμος του Μεταξιού» όμως δεν εξυπηρετούσε αποκλειστικά εμπορικούς σκοπούς, αλλά στήριξε έναν μακραίωνο διάλογο πολιτισμών. Αποτέλεσε δίοδο για την εξάπλωση του Βουδισμού στην Κίνα και την Ιαπωνία και του Χριστιανισμού στις ανατολικές περιοχές καθώς και την εξάπλωση του Ισλάμ. Υπήρξε ένας σταυροδρόμι πολιτισμών, γλωσσών, παραδόσεων, εθίμων και ανακαλύψεων. Με την εδραίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, παρατηρήθηκε απότομη μείωση των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η ανάγκη για εμπορική -και όχι μόνο- επέκταση οδήγησε στην ανακάλυψη του Νέου Κόσμου.<br />
<br />
Στις μέρες μας πλέον το μετάξι δεν κρύβει κάποιο φοβερό μυστικό. Ωστόσο χαρίζει το όνομά του στο νέο Δρόμο του Μεταξιού, μια ιδέα που είχε πρωτοεμφανιστεί μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η Κίνα εκείνης της εποχής δεν είχε τη δυνατότητα, τόσο πολιτική όσο κυρίως οικονομική, να προωθήσει ένα τέτοιο εγχείρημα. Σήμερα όπως φαίνεται, τα πράγματα είναι διαφορετικά.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-_701_ZbMehY/WH0mw7Ny7oI/AAAAAAAAox4/ruh-QM7uS3IVkzZF9EtlFY2SCqTqZQnwACLcB/s1600/Caravasar_de_Sultanhani._Han.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="390" src="https://3.bp.blogspot.com/-_701_ZbMehY/WH0mw7Ny7oI/AAAAAAAAox4/ruh-QM7uS3IVkzZF9EtlFY2SCqTqZQnwACLcB/s640/Caravasar_de_Sultanhani._Han.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-t_BFdDci6ow/WH0mKdZaI9I/AAAAAAAAoxM/x3oY5y0UP9svjoLQSlkPwQjspHuKVxBdACLcB/s1600/Cernuschi_Museum_20060812_150.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://3.bp.blogspot.com/-t_BFdDci6ow/WH0mKdZaI9I/AAAAAAAAoxM/x3oY5y0UP9svjoLQSlkPwQjspHuKVxBdACLcB/s640/Cernuschi_Museum_20060812_150.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-N2lCrIZk2I0/WH0mXUSMk0I/AAAAAAAAoxU/bRyhFpqk2_o2rVm0ZHbGU7ASgspJCQBkgCLcB/s1600/Selim_Pass_Caravanserai_%25285127896201%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="456" src="https://3.bp.blogspot.com/-N2lCrIZk2I0/WH0mXUSMk0I/AAAAAAAAoxU/bRyhFpqk2_o2rVm0ZHbGU7ASgspJCQBkgCLcB/s640/Selim_Pass_Caravanserai_%25285127896201%2529.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-YgYYpsYnVE0/WH0mMqNGQjI/AAAAAAAAoxQ/KTPj33Miqn87UG0u5gSH-XiyoHPltc6ugCLcB/s1600/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-019.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="448" src="https://4.bp.blogspot.com/-YgYYpsYnVE0/WH0mMqNGQjI/AAAAAAAAoxQ/KTPj33Miqn87UG0u5gSH-XiyoHPltc6ugCLcB/s640/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-019.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-iW08GiQfkk8/WH0mXVzso1I/AAAAAAAAoxY/3YR6HOHIBi0TF43CPeYc8cF3W7IBlU-fACLcB/s1600/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-020.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://1.bp.blogspot.com/-iW08GiQfkk8/WH0mXVzso1I/AAAAAAAAoxY/3YR6HOHIBi0TF43CPeYc8cF3W7IBlU-fACLcB/s640/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-020.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-oJWuIsvrXmM/WH0ma2ellgI/AAAAAAAAoxg/fEeS6o6blcUS-4EoRe9NPps3C6A2RcSXACLcB/s1600/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-033.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="444" src="https://2.bp.blogspot.com/-oJWuIsvrXmM/WH0ma2ellgI/AAAAAAAAoxg/fEeS6o6blcUS-4EoRe9NPps3C6A2RcSXACLcB/s640/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-033.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/--4IJDn_CGHE/WH0nJelBt7I/AAAAAAAAoyE/yZDejWWwp20N__qqCuYStRwVQ78R2IzPQCLcB/s1600/A_statue_depicting_Buddha_giving_sermon%252C_from_Sarnath%252C_now_at_Museum_of_Asian_Art%252C_Dahem_Berlin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://3.bp.blogspot.com/--4IJDn_CGHE/WH0nJelBt7I/AAAAAAAAoyE/yZDejWWwp20N__qqCuYStRwVQ78R2IzPQCLcB/s200/A_statue_depicting_Buddha_giving_sermon%252C_from_Sarnath%252C_now_at_Museum_of_Asian_Art%252C_Dahem_Berlin.jpg" width="131" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-fIhzg9x1g68/WH0nIfi_m4I/AAAAAAAAoyA/53-Ogks4Qo4VrJnzcn60cC7_LrF5bc20gCLcB/s1600/Bust_of_Genghis_Khan_in_Mongolia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://4.bp.blogspot.com/-fIhzg9x1g68/WH0nIfi_m4I/AAAAAAAAoyA/53-Ogks4Qo4VrJnzcn60cC7_LrF5bc20gCLcB/s200/Bust_of_Genghis_Khan_in_Mongolia.jpg" width="143" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-oe0BcLyYo70/WH0nO3pUJoI/AAAAAAAAoyI/PfxzQOcto9IrAZWc1VnGC_6dI6JT-njQgCLcB/s1600/ForeignerWithWineskin-Earthenware-TangDynasty-ROM-May8-08.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://4.bp.blogspot.com/-oe0BcLyYo70/WH0nO3pUJoI/AAAAAAAAoyI/PfxzQOcto9IrAZWc1VnGC_6dI6JT-njQgCLcB/s200/ForeignerWithWineskin-Earthenware-TangDynasty-ROM-May8-08.png.jpg" width="126" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-mB2K1xCGl9I/WH0masmAVyI/AAAAAAAAoxc/wdLgcUAYTLwi3oGcVakQ9umq1Yo5nfwOACLcB/s1600/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-037.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://3.bp.blogspot.com/-mB2K1xCGl9I/WH0masmAVyI/AAAAAAAAoxc/wdLgcUAYTLwi3oGcVakQ9umq1Yo5nfwOACLcB/s640/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-037.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-w-UPBkysJXk/WH0mf3iNIsI/AAAAAAAAoxo/-3ipnrPo4z0CJGJd8r3mgTuVEYlVR65GQCLcB/s1600/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-044.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://3.bp.blogspot.com/-w-UPBkysJXk/WH0mf3iNIsI/AAAAAAAAoxo/-3ipnrPo4z0CJGJd8r3mgTuVEYlVR65GQCLcB/s640/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-044.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-M9Iwm1dpthI/WH0mfpObzrI/AAAAAAAAoxk/hWZ9jpkY8YU3CDO22pX0ZZNYhszsM-hRACLcB/s1600/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-071.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="452" src="https://2.bp.blogspot.com/-M9Iwm1dpthI/WH0mfpObzrI/AAAAAAAAoxk/hWZ9jpkY8YU3CDO22pX0ZZNYhszsM-hRACLcB/s640/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_-page-071.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-RGV47cP9tBw/WH0mvDBus8I/AAAAAAAAoxw/9F-16ddKthIA4eC6FzV2LIPIkDyN9q-6gCLcB/s1600/silk-road.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-RGV47cP9tBw/WH0mvDBus8I/AAAAAAAAoxw/9F-16ddKthIA4eC6FzV2LIPIkDyN9q-6gCLcB/s640/silk-road.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-OtsjSeJyqAI/WH0mwy5LtDI/AAAAAAAAox0/rRLqe-UKcygzSidZndmKWiM3Kysv7gLcwCLcB/s1600/Summer_Vacation_2007%252C_263%252C_Watchtower_In_The_Morning_Light%252C_Dunhuang%252C_Gansu_Province.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://4.bp.blogspot.com/-OtsjSeJyqAI/WH0mwy5LtDI/AAAAAAAAox0/rRLqe-UKcygzSidZndmKWiM3Kysv7gLcwCLcB/s640/Summer_Vacation_2007%252C_263%252C_Watchtower_In_The_Morning_Light%252C_Dunhuang%252C_Gansu_Province.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-LDszjYLtw5M/WH0mo_pQARI/AAAAAAAAoxs/NK8bomslcTQsUTlJA1Z6elorSmr-FYepgCLcB/s1600/The_remains_of_a_bridge2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="430" src="https://4.bp.blogspot.com/-LDszjYLtw5M/WH0mo_pQARI/AAAAAAAAoxs/NK8bomslcTQsUTlJA1Z6elorSmr-FYepgCLcB/s640/The_remains_of_a_bridge2.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br /></div>
<div>
<br /></div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2014/04/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_.pdf">http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2014/04/Shoretsanitis-epistrefontas-apo-to-dromo-tu-metaxiu-24grammata.com_.pdf</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.kpe-kalamatas.gr/gr_pages/vivlia/Metaxi.pdf">http://www.kpe-kalamatas.gr/gr_pages/vivlia/Metaxi.pdf</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://www.tovima.gr/science/article/?aid=798893">http://www.tovima.gr/science/article/?aid=798893</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://www.artinews.gr/%CF%82%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%8D.html">http://www.artinews.gr/%CF%82%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%8D.html</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="https://istoriatexnespolitismos.wordpress.com/2013/06/12/%CF%84%CE%B6%CE%B5%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CF%83-%CF%87%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CE%B3/">https://istoriatexnespolitismos.wordpress.com/2013/06/12/%CF%84%CE%B6%CE%B5%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CF%83-%CF%87%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CE%B3/</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://www.kpesoufliou.gr/dmdocuments/metaxi.pdf">http://www.kpesoufliou.gr/dmdocuments/metaxi.pdf</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2011/06/38-14.pdf">http://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2011/06/38-14.pdf</a><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/--DjQe3N5em8/WHcmYn3lzxI/AAAAAAAAopo/Fzln7L44qk0XVUDCrjuDw2F21eXely9dACLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://2.bp.blogspot.com/--DjQe3N5em8/WHcmYn3lzxI/AAAAAAAAopo/Fzln7L44qk0XVUDCrjuDw2F21eXely9dACLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-61155681284790902642016-06-25T06:36:00.000+03:002017-01-08T22:09:02.561+02:00Ο ΕΠΤΑΕΤΗΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1756 - 1763)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Ο ΕΠΤΑΕΤΗΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1756 - 1763)</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΡΟΛΟΓΟΣ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-3dBj74Rz0m0/WGnkSZXtSBI/AAAAAAAAofE/j1shZgsQ9rAVD8PgGvANzMURUrIHizZDACLcB/s1600/cover.png.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="194" src="https://2.bp.blogspot.com/-3dBj74Rz0m0/WGnkSZXtSBI/AAAAAAAAofE/j1shZgsQ9rAVD8PgGvANzMURUrIHizZDACLcB/s320/cover.png.jpg" width="320" /></a></div>
Ο Επταετής Πόλεμος θεωρείται ως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος της ιστορίας. Διαδραματίστηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη του τότε γνωστού κόσμου. Στη Βόρεια Αμερική, Ευρώπη, Καραϊβική και Ινδία. Οι συνέπειές του καθόρισαν σημαντικά το μέλλον όλων των χωρών που έλαβαν μέρος σε αυτόν. Το 1740 ο Φρειδερίκος Β' (Friedrich II) της Πρωσίας κατέλαβε την Σιλεσία (Νοτιοδυτική Πολωνία) το κράτος τον Χόεντσόλερν (Hohenzollern) αναδύθηκε σε δύναμη πρώτου μεγέθους. Η Μαρία Θηρεσία (Maria Theresia) της Αυστρίας βλέποντας το κίνδυνο ενός ισχυρού κράτους στα βόρεια σύνορα της προσπάθησε και πέτυχε να συμμαχήσει με την Ρωσία και την Γαλλία εναντίον του. Η Αγγλία πήγε με το μέρος της Πρωσίας. Ο Φρειδερίκος έκανε την πρώτη κίνηση, στις 29 Αυγούστου 1756 κατέλαβε την Σαξονία (Sachsen). Μετά από μία σειρά μαχών ο πόλεμος τελείωσε το 1763. Η Μαρία Θηρεσία εγκατέλειψε κάθε αξίωση της στην Σιλεσία...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Στην βόρεια Αμερική οι Γάλλοι αποσύρθηκαν και όλη η έκταση ανατολικά του Μισισιπή πέρασε στις δεκατρείς αποικίες εκτός της Φλόριντα και της Λουιζιάνα που δόθηκαν στην Ισπανία επειδή είχε βοηθήσει τους Άγγλους. Δόθηκε έτσι μία ώθηση στην Αμερικανική Επανάσταση δεδομένου ότι είχαν οριστεί τα σύνορα των δεκατριών αποικιών. Μετά την ειρήνη του Εξ-λα-Σαπέλ (1748), με την οποία δόθηκε λύση στο θέμα της διαδοχής του Αυστριακού θρόνου με την τελική νίκη της Μαρίας Θηρεσίας, επακολούθησε η λεγόμενη αντιστροφή των συμμαχιών, δηλαδή η δημιουργία νέων συνδυασμών μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων, με αποτέλεσμα η Γαλλία να συμμαχήσει.<br />
<br />
Να συμμαχήσει αντίθετα με την παλιά της παράδοση, με την Αυστρία εναντίον της Γερμανίας -της οποίας η δύναμη είχε θορυβήσει όχι μόνο την Αυστρία, που άλλωστε επιδίωκε και την ανάκτηση της Σιλεσίας, αλλά όλη την Ευρώπη- και εναντίον της Αγγλίας, σχεδόν μόνης συμμάχου των Γερμανών, με την οποία η Γαλλία βρισκόταν σε οξύ αποικιακό ανταγωνισμό. Έτσι, οι διαφορετικές επιδιώξεις αντέστρεψαν και την παλιά Αγγλο-Αυστριακή συμμαχία και ύστερα από έντονη διπλωματική δράση στις σπουδαιότερες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες -Βιέννη, Βερσαλίες, Αγία Πετρούπολη- με μια σειρά συνθηκών δημιουργήθηκε μεγάλος συνασπισμός από την Αυστρία, τη Γαλλία, τη Ρωσία, τη Σαξονία.<br />
<br />
Και αργότερα τη Σουηδία και τον Ισπανικό οίκο των Βουρβόνων, ενώ ο Φρειδερίκος Β' είχε μείνει σχεδόν μόνος με την υποστήριξη ορισμένων Γερμανικών κρατιδίων (όπως του Μπραουνσβάιγκ) και της Αγγλίας, η οποία μπορούσε να αντιμετωπίσει σοβαρά μόνο τη Γαλλία. Ο Πρώσος βασιλιάς, παρότι αντιμετώπισε με εξαιρετική ικανότητα τους εχθρούς χτυπώντας τους με εύστοχες και τολμηρές κινήσεις, δεν μπόρεσε να εμποδίσει ούτε την εισβολή στο Βρανδεμβούργο ούτε την κατάληψη του Βερολίνου. Ο θάνατος της Τσαρίνας Ελισάβετ και η ανάρρηση στον θρόνο του Πέτρου Γ' απέσπασε από τον συνασπισμό τη Ρωσία, την οποία ακολούθησε και η Σουηδία.<br />
<br />
Το γεγονός αυτό έλυσε τη διαφορά υπέρ της Πρωσίας τη στιγμή που η κατάστασή της ήταν κρίσιμη. Η ειρήνη του Χουμπέρτουσμπουργκ (1763) επικύρωσε το status quo ante, ενισχύοντας τη δύναμη του βασιλιά της Πρωσίας. Ο πόλεμος, που δεν ήταν μόνο ηπειρωτικός αλλά και θαλάσσιος, με ιδιαίτερη μάλιστα βαρύτητα σε αυτό τον τομέα, σταμάτησε σχεδόν ταυτόχρονα και στο μέτωπο του Ατλαντικού, με τη νίκη των Άγγλων και την καταστροφή του εκτεταμένου Γαλλικού αποικιακού κράτους.<br />
<br />
Οι αιτίες του Επταετούς Πολέμου οφείλονται στα αποτελέσματα μιας προηγούμενης σύγκρουσης, του Πολέμου της Αυστριακής Διαδοχής (1740 - 1748). Η συνθήκη της Aix-la-Chapelle, με την οποία τελείωσε ο πόλεμος, δεν κατάφερε να κατευνάσει την οργή της Αυστρίας για την απώλεια της επαρχίας της Σιλεσίας προς όφελος της Πρωσίας. Ούτε ήταν ικανή να συγκρατήσει τις αποικιακές φιλοδοξίες της Γαλλίας και Βρετανίας, οι οποίες συνεχίστηκαν με συγκρούσεις και μετά την κατάπαυση των εχθροπραξιών. Ο Επταετής Πόλεμος ήταν ουσιαστικά μια συνέχιση του Πολέμου της Αυστριακής Διαδοχής, διέφερε όμως σε δυο βασικά σημεία.<br />
<br />
Η πρώτη σημαντική διαφορά ήταν, ότι ο Επταετής Πόλεμος ήταν ένας παγκόσμιος πόλεμος, που απαιτούσε καθολική δέσμευση πόρων από όλους τους εμπλεκόμενους. Επειδή οι χώρες αφιέρωσαν όλες τις δυνάμεις τους στον πόλεμο, τα κέρδη τους έρχονταν σε δεύτερη μοίρα, καθώς πολλές απ’ αυτές, όπως για παράδειγμα η Πρωσία, πάλευαν για την επιβίωση τους. Η δεύτερη σημαντική διαφορά ήταν η οριστική αλλαγή των συμμαχιών, που είχαν διαμορφωθεί το πρώτο μισό του δέκατου ογδόου αιώνα. Αυστρία και Βρετανία έπαψαν να είναι σύμμαχοι. Η Αυστρία συντάχτηκε με το μέρος της Γαλλίας. Η Πρωσία με τη σειρά της έσπασε τη συμμαχία με τη Γαλλία και συντάχτηκε με τη Βρετανία.<br />
<br />
Όμως και αυτή η συμμαχία έσπασε τελικά, αφήνοντας τη Βρετανία χωρίς συμμάχους στην Ευρώπη. Οι κυριότεροι αντίπαλοι του Επταετούς Πολέμου ήταν η Αυστρία με τη Βασίλισσα Μαρία Θηρεσία στο θρόνο, η Βρετανία του Γεωργίου Β' και αργότερα του Γεωργίου Γ' (Εκλέκτορα του Ανόβερο), η Γαλλία με τον Λουδοβίκο ΙΕ' στο θρόνο, η Πρωσία του Φρειδερίκου Β' (γνωστός και ως Φρειδερίκος ο Μέγας) και η Ρωσία με την Αυτοκράτειρα Ελισάβετ.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1755 </span></b><br />
<br />
<b>6 Ιουλίου: </b>Ήττα του Braddock <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1756 </span></b><br />
<br />
<b>15 Ιανουαρίου:</b> Συνέδριο του Westminster<br />
<b>1 Μαΐου:</b> Πρώτη Συνθήκη των Βερσαλλιών<br />
<b>17 Μαΐου:</b> Κήρυξη πολέμου μεταξύ Γαλλίας-Βρετανίας<br />
<b>28 Μαΐου:</b> Παράδοση των Βρετανών στη Μινόρκα<br />
<b>29 Αυγούστου:</b> Η Πρωσία εισβάλει στη Σαξονία<br />
<b>1 Οκτωβρίου:</b> Μάχη του Lobositz<br />
<b>17 Οκτωβρίου:</b> Η Σαξονία παραδίδεται <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-YE0g4gSE3_A/WGs-Z-K4OtI/AAAAAAAAofU/uERq4o7-tCUK2tN08Q7sV8zPmsA4n3nHgCLcB/s1600/world_map_1700_1763.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-YE0g4gSE3_A/WGs-Z-K4OtI/AAAAAAAAofU/uERq4o7-tCUK2tN08Q7sV8zPmsA4n3nHgCLcB/s640/world_map_1700_1763.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1757 </span></b><br />
<br />
<b>11 Ιανουαρίου:</b> Η Ρωσία υπογράφει την Πρώτη Συνθήκη των Βερσαλλιών<br />
<b>1 Μαΐου:</b> Δεύτερη Συνθήκη των Βερσαλλιών<br />
<b>6 Μαΐου:</b> Μάχη της Πράγας<br />
<b>18 Ιουνίου:</b> Μάχη του Kolin<br />
<b>23 Ιουνίου:</b> Μάχη του Plassey<br />
<b>26 Ιουλίου:</b> Μάχη του Hastenbeck<br />
<b>9 Αυγούστου:</b> Το οχυρό William Henry συνθηκολογεί<br />
<b>30 Αυγούστου:</b> Μάχη του Gross-Jaegersdorf<br />
<b>Σεπτέμβριος:</b> Οι Βρετανοί επιτίθενται στη Γαλλική ακτή<br />
<b>8 Σεπτεμβρίου:</b> Συνέδριο του Kloster Zeven<br />
<b>5 Νοεμβρίου:</b> Μάχη του Rossbach<br />
<b>5 Δεκεμβρίου:</b> Μάχη του Leuthen<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1758 </span></b><br />
<br />
<b>2 Ιουνίου:</b> Πτώση του οχυρού St. David<br />
<b>Ιούνιος - Σεπτέμβριος:</b> Οι Βρετανοί επιτίθενται στη Γαλλική ακτή<br />
<b>8 Ιουλίου:</b> Μάχη του οχυρού Carillon (Ticonderoga)<br />
<b>1 Αυγούστου:</b> Το Louisbourg συνθηκολογεί<br />
<b>3 Αυγούστου:</b> Βρετανικό στρατιωτικό απόσπασμα φτάνει στη Γερμανία<br />
<b>25 Αυγούστου:</b> Μάχη του Zorndorf<br />
<b>27 Αυγούστου:</b> Το οχυρό Frontenac λεηλατείται<br />
<b>14 Οκτωβρίου:</b> Μάχη του Hochkirch<br />
<b>24 Νοεμβρίου:</b> Το οχυρό Duquesne εγκαταλείπεται<br />
<b>13 Δεκεμβρίου:</b> Πολιορκία του Madras<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1759 </span></b><br />
<br />
<b>17 Φεβρουαρίου:</b> Άρση της πολιορκίας του Madras<br />
<b>23 Ιουλίου:</b> Μάχη του Paltzig<br />
<b>24 Ιουλίου:</b> Το οχυρό Niagara συνθηκολογεί<br />
<b>26 Ιουλίου:</b> Το οχυρό Carillon εγκαταλείπεται<br />
<b>31 Ιουλίου:</b> Επίθεση στους Καταρράκτες Montmorency<br />
<b>1 Αυγούστου:</b> Μάχη του Minden<br />
<b>12 Αυγούστου:</b> Μάχη του Kunersdorf<br />
<b>18 Αυγούστου:</b> Μάχη του Lagos<br />
<b>4 Σεπτεμβρίου:</b> Κατάληψη της Δρέσδης<br />
<b>13 Σεπτεμβρίου:</b> Πρώτη μάχη στην Πεδιάδα του Αβραάμ<br />
<b>20 Νοεμβρίου:</b> Μάχη του Κόλπου Quiberon<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1760 </span></b><br />
<br />
<b>22 Ιανουαρίου: </b>Μάχη του Wandiwash<br />
<b>28 Απριλίου:</b> Δεύτερη μάχη στην Πεδιάδα του Αβραάμ<br />
<b>23 Ιουνίου:</b> Μάχη του Landeshut<br />
<b>31 Ιουλίου:</b> Μάχη του Warburg<br />
<b>15 Αυγούστου: </b>Μάχη του Liegnitz<br />
<b>8 Σεπτεμβρίου:</b> Το Μόντρεαλ παραδίδεται<br />
<b>9 Οκτωβρίου:</b> Επιδρομή στο Βερολίνο<br />
<b>16 Οκτωβρίου:</b> Μάχη του Kloster Kamp<br />
<b>3 Νοεμβρίου:</b> Μάχη του Torgau <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1761 </span></b><br />
<br />
<b>7 Ιουνίου:</b> Η Dominica παραδίδεται στους Βρετανούς<br />
<b>15 - 16 Ιουλίου:</b> Μάχη του Vellinghausen<br />
<b>30 Σεπτεμβρίου:</b> Κατάληψη του Bunzelwitz <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1762 </span></b><br />
<br />
<b>5 Ιανουαρίου:</b> Θάνατος της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ<br />
<b>12 Φεβρουαρίου:</b> Πτώση της Μαρτινίκας<br />
<b>2 ή 5 Μαΐου:</b> Συνθήκη του St. Petersburg<br />
<b>24 Ιουνίου:</b> Μάχη του Wilhelmsthal<br />
<b>10 Αυγούστου:</b> Πτώση της Αβάνας<br />
<b>6 Οκτωβρίου:</b> Κατάληψη της Μανίλας <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1763 </span></b><br />
<br />
<b>10 Φεβρουαρίου:</b> Συνθήκη του Παρισιού<br />
<b>15 Φεβρουαρίου:</b> Συνθήκη του Hubertusburg<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ</b></span><br />
<br />
Ο Επταετής Πόλεμος έλαβε χώρα μεταξύ των ετών 1755 και 1764, με τα σημαντικότερα πολεμικά γεγονότα να διαδραματίζονται μεταξύ των ετών 1756 και 1763. Σ' αυτόν ενεπλάκησαν όλες οι υπερδυνάμεις της Εποχής με εξαίρεση την Οθωμανική Αυτοκρατορία, και επηρέασε την Ευρώπη, τη Βόρεια και Νότια Αμερική, τη Δυτική Αφρική, την Ινδία και τις Φιλιππίνες. Θεωρούμενος πρελούδιο των Παγκοσμίων Πολέμων αλλά και ο σημαντικότερος Ευρωπαϊκός πόλεμος από τον Τριακονταετή του 17ου αιώνα, χώρισε για άλλη μία φορά την Ευρώπη σε δύο αντιμαχόμενους συνασπισμούς κρατών, υπό την καθοδήγηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τη μία και της Γαλλίας από την άλλη πλευρά.<br />
<br />
Για πρώτη φορά η Γαλλία, προσπαθώντας να αντισταθμίσει την ολοένα αυξανόμενη ισχύ της Βρετανίας και της Πρωσίας, δημιούργησε από τη δική της πλευρά μια μεγάλη Συμμαχία. Η προσπάθεια αυτή στέφθηκε τελικά με αποτυχία καθώς η Βρετανία αναδείχθηκε η ισχυρότερη παγκοσμίως υπερδύναμη, αλλάζοντας τις ισορροπίες ισχύος στην Ευρώπη. Στην ιστοριογραφία μερικών χωρών, ο πόλεμος λαμβάνει το όνομά του από τις δυνάμεις που συγκρούστηκαν στα συγκεκριμένα τοπικά θέατρα, π.χ. Γαλλοϊνδιάνικος Πόλεμος στις Ηνωμένες Πολιτείες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-zjsIvTNFIL4/WGwfWTqFdMI/AAAAAAAAof0/fr4pwPwq3hwgo09CqadjuztkPdpNgZyaACLcB/s1600/Vue_de_la_descente_a_Terre_Neuve_par_le_chevalier_de_Ternay_en_1762.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://1.bp.blogspot.com/-zjsIvTNFIL4/WGwfWTqFdMI/AAAAAAAAof0/fr4pwPwq3hwgo09CqadjuztkPdpNgZyaACLcB/s400/Vue_de_la_descente_a_Terre_Neuve_par_le_chevalier_de_Ternay_en_1762.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στο Γαλλόφωνο Καναδά, είναι γνωστός ως ο «Πόλεμος της Κατάκτησης», ενώ αποκαλείται Επταετής Πόλεμος στον Αγγλόφωνο Καναδά (Βόρεια Αμερική, 1754 - 1763), Πομερανικός Πόλεμος (Σουηδία και Πρωσία, 1757 - 1762), Τρίτος Καρνατικός Πόλεμος (στην Ινδική χερσόνησο, 1757 - 1763), και Τρίτος Πόλεμος της Σιλεσίας (Πρωσία και Αυστρία, 1756 - 1763). Διαμάχες ξέσπασαν μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας το 1754 - 1756 όταν οι Βρετανοί πραγματοποίησαν επίθεση σε εδάφη που διεκδικούσε και η Γαλλία στη Βόρεια Αμερική, επιτάσσοντας εκατοντάδες Γαλλικά εμπορικά πλοία. Ταυτόχρονα, η ανερχόμενη Πρωσία ανταγωνιζόταν με την Αυστρία για επικράτηση εντός κι εκτός των εδαφών της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Κεντρική Ευρώπη.<br />
<br />
Καταλαβαίνοντας πως θα ξεσπούσε σύντομα πόλεμος, η Πρωσία χτύπησε απροειδοποίητα τη Σαξονία και γρήγορα την προσάρτησε. Το αποτέλεσμα αυτό προκάλεσε μεγάλες αναταράξεις στην Ευρώπη. Καθώς η Πρωσία ήταν σύμμαχος της Βρετανίας, η Αυστρία συμμάχησε με τη Γαλλία, διαβλέποντας την ευκαιρία να ανακαταλάβει τη Σιλεσία, την οποία είχε χάσει σε παλαιότερο πόλεμο. Με επιφύλαξη, ακολουθώντας Αυτοκρατορικό διάταγμα, τα περισσότερα κρατίδια της Αυτοκρατορίας ακολούθησαν την Αυστρία στους σκοπούς της. Στην Αγγλο-Πρωσική συμμαχία εντάχθηκαν μικρότερα Γερμανικά κράτη (ιδίως το Ανόβερο).<br />
<br />
Η Σουηδία, φοβούμενη τις επεκτατικές διαθέσεις της Πρωσίας, μπήκε στον πόλεμο το 1757 για προστατέψει τις κτήσεις της στη Βαλτική, παίρνοντας θάρρος από το γεγονός ότι φαινομενικά ολόκληρη η Ευρώπη αντιμαχόταν την Πρωσία. Η Ισπανία, που δεσμευόταν από την Πακτ ντε Φαμίγ (Γαλλικά: Pacte de Famille 1761), επενέβη υπέρ της Γαλλίας και μαζί εξαπέλυσαν μια καταστροφική εισβολή στην Πορτογαλία το 1762. Η Ρωσική Αυτοκρατορία αρχικά συνασπίστηκε με την Αυστρία, φοβούμενη τις φιλοδοξίες της Πρωσίας σε σχέση με την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, ωστόσο άλλαξε πλευρά μετά την ενθρόνιση του Τσάρου Πέτρου του Γ' το 1762.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ </b></span><br />
<br />
Οι διαμάχες στην Βόρεια Αμερική, οι οποίες είχαν ήδη αρχίσει πριν το 1756, αλλά συνεχίστηκαν και μετά το 1763, ονομάζονται Γαλλοϊνδιάνικοι πόλεμοι, καθώς τόσο η Γαλλία όσο και η Μεγάλη Βρετανία έπαιρναν με το μέρος τους διάφορες φυλές ιθαγενών Ινδιάνων. Στον πόλεμο της Αυστριακής διαδοχής (δεκαετία του 1740), η Αυστρία είχε συμμαχήσει με την Βρετανία κατά της Πρωσίας και της Γαλλίας. Η Πρωσία είχε κατακτήσει την περιοχή της Σιλεσίας από την Αυστρία, κάτι το οποίο δεν άρεσε καθόλου στην Αυστριακή Αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία. Μετά από αυτόν τον πόλεμο, στις αρχές της δεκαετίας του 1750, συνέβη μία αλλαγή των συμμαχιών.<br />
<br />
Η Αυστρία μετά από 250 χρόνια διαμάχης με την Γαλλία συμμάχησαν και η Πρωσία αναγκάστηκε να διακόψει τις καλές της σχέσεις με την Γαλλία και επομένως συμμάχησε με την Βρετανία. Η αποικιακή διαμάχη ανάμεσα στην Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία άρχισε ήδη από τον Πόλεμο της ισπανικής διαδοχής (1701 - 1714). Αφορμή για την διαμάχη αυτή υπήρξε η περικύκλωση των Βρετανικών αποικιών στην Βόρεια Αμερική από πολλές άλλες Γαλλικές αποικίες, οι οποίες εκτείνονταν από τον Καναδά και τις Μεγάλες Λίμνες ως τον ποταμό Μισισσιπή.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Παλιοί Εχθροί - Νέοι Φίλοι</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Βόρεια Αμερική </span></b><br />
<br />
Η Νέα Γαλλία (οι Γαλλικές αποικίες στη Βόρεια Αμερική, μια μεγάλη περιοχή του σημερινού ανατολικού Καναδά) και οι 13 Βρετανικές αποικίες είχαν εμπλακεί σε συγκρούσεις από το 1608. Αυτές κλιμακώθηκαν το 1747, όταν οι αποικίες της Βιρτζίνια και Πενσυλβάνια σχημάτισαν την Εταιρία του Οχάιο στην κοιλάδα του ομώνυμου ποταμού, ενθαρρύνοντας τους Βρετανούς εμπόρους να διασχίζουν τα Όρη Allegheny και να εγκαθιστούν εμπορικούς σταθμούς. Οι Γάλλοι, θεωρώντας ότι αυτή η περιοχή ανήκε στη δική τους σφαίρα επιρροής, άρχισαν μια διαδικασία εγκατάστασης σταθμών κατά μήκος των ποταμών Οχάιο και Μισισιπή για να συγκρατήσουν τη Βρετανική επέκταση.<br />
<br />
Το 1753 οι Γάλλοι ανέπτυξαν 3.000 άντρες στην περιοχή για να χτίσουν οχυρά και να αναλάβουν επιθετική δράση αν ήταν απαραίτητο. Σε απάντηση, ο κυβερνήτης Dinwiddie της Βιρτζίνια απέστειλε έναν ταγματάρχη της πολιτοφυλακής, τον Γεώργιο Ουάσιγκτον, να παραδώσει μια διακήρυξη στους Γάλλους διοικητές των νέων οχυρών στο Presque Isle και Le Boeuf, στην οποία αναφερόταν ότι αυτά τα οχυρά βρίσκονταν στην περιοχή της Βιρτζίνια και έπρεπε να εκκενωθούν. Οι Γάλλοι δεν απάντησαν και ο Dinwiddie πίεσε τους Βρετανούς να χτίσουν τα δικά τους οχυρά στην περιοχή για να υποστηρίξουν το εμπόριο τους. Το 1754 μια ομάδα 40 αντρών ξεκίνησε να χτίζει το Οχυρό Prince George στο σημερινό Pittsburgh.<br />
<br />
Οι Γάλλοι εμφανίστηκαν, συνέλαβαν τους άντρες και τους έστειλαν πίσω στη Βιρτζίνια. Έκαναν δικό τους το οχυρό, αλλάζοντας την ονομασία του σε Οχυρό Duquesne. Το καλοκαίρι ο ταγματάρχης Γεώργιος Ουάσιγκτον και 300 άντρες προσπάθησαν να το κυριεύσουν, αλλά ηττήθηκαν σε μάχη κοντά στο Οχυρό Necessity στις 2 Ιουλίου 1754. Έπειτα απ’ αυτήν την ήττα, οι Βρετανοί αποφάσισαν το Σεπτέμβριο του 1754 να στείλουν δυο συντάγματα τακτικού στρατού για να αντιμετωπίσουν τους Γάλλους στην κοιλάδα του ποταμού Οχάιο. Απέστειλαν επίσης 10.000 στερλίνες και 2.000 μουσκέτα στη Βόρεια Αμερική για την ανάπτυξη τοπικών αποικιακών στρατευμάτων, με την ελπίδα να αναγκάσουν τους Γάλλους να παραιτηθούν των αξιώσεων τους.<br />
<br />
Οι Βρετανικές ενισχύσεις απέπλευσαν τον Ιανουάριο του 1755 με τη συνοδεία ναυτικής μοίρας, που είχε διαταγές να εμποδίσει τους Γάλλους να ενισχύσουν τη Νέα Γαλλία. Ωστόσο, οι Γάλλοι έστειλαν μια δύναμη 5.000 στρατιωτών, η οποία κατάφερε να διασπάσει τον αποκλεισμού του Βασιλικού Ναυτικού και να φτάσει τον Ιούνιο στη Βόρεια Αμερική. Τον Ιούνιο 1755 μια Βρετανική εκστρατευτική δύναμη ξεκίνησε για να κυριεύσει το Οχυρό Duquesne. Αυτή η δύναμη υπό τη διοίκηση του Υποστράτηγου Edward Braddock, αποτελούνταν από δυο συντάγματα τακτικού πεζικού, το 44ο και 48ο και διάφορα αποικιακά αποσπάσματα. Οι άντρες δεν ήταν εκπαιδευμένοι να πολεμούν στο περιβάλλον της Βορείου Αμερικής.<br />
<br />
Είχαν εκπαιδευτεί στις γραμμικές τακτικές μάχης του 18ου αιώνα. Οι Γαλλικές μονάδες που υπεράσπιζαν το Οχυρό Duquesne είχαν λίγους λόχους τακτικού στρατού, 100 άντρες της δύναμης πεζοναυτών, 200 Γάλλο-Καναδούς πολιτοφύλακες και 900 ιθαγενείς Αμερικανούς συμμάχους. Στις 6 Ιουλίου, λίγα μίλια από το Οχυρό Duquesne, η εμπροσθοφυλακή των Βρετανών υπό τη διοίκηση του Συνταγματάρχη Thomas Gage συνάντησαν μια μεγάλη δύναμη Γάλλων και ιθαγενών συμμάχων τους. Ο Βρετανικός στρατός στη Βόρεια Αμερική ήταν ασυνήθιστος και ανεκπαίδευτος σε πόλεμο εντός των δασών. Αναπτύχθηκε με την κλασσική γραμμική διάταξη και περίμενε τον εχθρό να πράξει το ίδιο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-yo1owBAH-1s/WGwZPlhQ7UI/AAAAAAAAofk/PzF9AvU78l4IjfcLvZ6RZv8DfteVHA1vgCLcB/s1600/FortDuquesne.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="357" src="https://4.bp.blogspot.com/-yo1owBAH-1s/WGwZPlhQ7UI/AAAAAAAAofk/PzF9AvU78l4IjfcLvZ6RZv8DfteVHA1vgCLcB/s400/FortDuquesne.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι Γάλλοι προκάλεσαν αρκετές απώλειες στην εμπροσθοφυλακή των Βρετανών, επειδή χρησιμοποιούσαν ανορθόδοξες τακτικές μάχης. Ο Braddock ενίσχυσε την εμπροσθοφυλακή του με περισσότερα στρατεύματα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ένας Βρετανός αξιωματικός σημείωσε στο ημερολόγιο του : «Οι Γάλλοι και Ινδιάνοι έβαλλαν από μια θέση και μετά έτρεχαν σε νέα θέση, ενώ η Βρετανική γραμμή παρέμενε κλειστή και έριχνε ομοβροντίες αριστερά και δεξιά» (Ημερολόγιο ενός Βρετανού αξιωματικό). Μετά από δυο ώρες μάχη, οι Βρετανοί άρχισαν να υποχωρούν. Από τους 1.370 Βρετανούς μόνο 459 δεν τραυματίστηκαν στη διάρκεια της μάχης. Οι Γαλλικές απώλειες ήταν τρεις αξιωματικοί νεκροί, τέσσερις αξιωματικοί τραυματίες και λιγότεροι από 10 στρατιώτες νεκροί ή τραυματίες.<br />
<br />
Οι ιθαγενείς σύμμαχοι τους είχαν απώλειες 100 αντρών περίπου. Στις άλλες δυο εκστρατείες του 1755 συμμετείχαν Βρετανικές αποικιακές μονάδες εναντίον των Γάλλων στις περιοχές της λίμνης George και του Οχυρού Niagara. Και οι δυο πλευρές κινητοποίησαν στρατεύματα εντός των περιοχών αυτών σε μια προσπάθεια να καταλάβουν ζωτικές στρατηγικές περιοχές για μελλοντικές εκστρατείες. Οι Βρετανοί νίκησαν στη λίμνη George στις 8 Σεπτεμβρίου, αλλά μπορούσαν να κατέχουν μόνο τη νότια περιοχή της λίμνης. Τα Βρετανικά αποικιακά στρατεύματα που στάλθηκαν κατά του Οχυρού Niagara επέστρεψαν πίσω στο Οχυρό Oswego καθώς ο διοικητής τους, κυβερνήτης William Shirley της Μασαχουσέτης, διαπίστωσε την ισχυρή παρουσία των Γάλλων στην περιοχή.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ινδία </span></b><br />
<br />
Ο πόλεμος στην Ινδία είχε τις ρίζες του στον εμπορικό ανταγωνισμό μεταξύ της Γαλλικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών και της Βρετανικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών. Από τις αρχές του 17ου αιώνα οι δυο εταιρίες είχαν ένα επιτυχημένο εμπόριο στην Ινδική υπό-ήπειρο. Ωστόσο, από τα μέσα του 18ου αιώνα η παλιά Αυτοκρατορία των Mogul διασπάστηκε εξαιτίας εσωτερικών ερίδων και έτσι οι δυο εταιρίες θέλησαν να εκμεταλλευτούν προς όφελος τους τη νέα πολιτική κατάσταση που διαμορφωνόταν. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Ευρώπη στα τέλη του 17ου και στις αρχές του 18ου αιώνα, οι μικροί εμπορικοί σταθμοί στην Ινδία συμμετείχαν στις συγκρούσεις, αν και αυτές οι συμπλοκές ήταν μικρότερης κλίμακας σε σχέση με αυτές στην Ευρώπη και Βόρεια Αμερική.<br />
<br />
Και οι δυο εταιρίες ανέπτυξαν τοπικές στρατιωτικές δυνάμεις από ντόπιους Ινδούς και Ευρωπαίους. Οι Γάλλοι ήταν πρωτεργάτες κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Αυστριακής Διαδοχής στην ανάπτυξη και εκπαίδευση Ινδικών στρατευμάτων. Κυρίευσαν το βρετανικό σταθμό στο Madras, αλλά αργότερα τον επέστρεψαν ξανά στους Βρετανούς με αντάλλαγμα το Louisbourg στη Βόρεια Αμερική το 1748. Όπως και στη Βόρεια Αμερική, οι εχθροπραξίες στην Ινδία συνεχίστηκαν μεταξύ των δυο εταιριών ακόμα και μετά τις συνθήκες ειρήνης που υπογράφτηκαν στην Ευρώπη το 1748. Η διαμάχη πήρε διαστάσεις με την ανάμιξη των Ινδών πριγκίπων προς όφελος της μιας ή της άλλης εταιρίας με αντάλλαγμα την πολιτική εύνοια.<br />
<br />
Ωστόσο, το 1754 η Βρετανική κυβέρνηση, βλέποντας την κλιμάκωση της έντασης, απέστειλε το 39ο σύνταγμα πεζικού στο Madras με σκοπό να αποτελέσει τη σπονδυλική στήλη των Βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή. Ο πόλεμος στην Ινδική υπό-ήπειρο τα επόμενα έξι χρόνια διεξήχθη με ένα μείγμα από εταιρικά Ευρωπαϊκά και Ινδικά (Sepoy) στρατεύματα συν μητροπολιτικά. Τα τοπικά στρατεύματα των δυο εταιριών υπερέβαιναν αριθμητικά τα μητροπολιτικά. Ο αποικιακός ανταγωνισμός ώθησε τη Μ. Βρετανία και Γαλλία σε μια νέα πολεμική σύγκρουση και οι δυο χώρες διαπίστωσαν, ότι χρειάζονταν Ευρωπαίους συμμάχους. Ήταν η ώρα των διαπραγματεύσεων μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πολιτικές Εξελίξεις </span></b><br />
<br />
Τα κράτη που συμμετείχαν στον Επταετή Πόλεμο είδαν τη Συνθήκη της Aix-la-Chapelle το 1748, με την οποία τερματίστηκε ο Πόλεμος της Αυστριακής Διαδοχής, ως προσωρινή ανακωχή. Η Αυστρία είχε χάσει την πολύτιμη επαρχία της Σιλεσίας προς όφελος της Πρωσίας. Η Πρωσία επιθυμούσε να επεκτείνει την κυριαρχία της στα εδάφη της Αυστρίας. Η Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία είχαν εδαφικές διαφορές στις αποικίες της Βορείου Αμερικής και την Ινδία. Όλες οι πλευρές μεταξύ 1748 και 1756 άρχισαν μια σειρά διαπραγματεύσεων που κατέληξαν στην κατάργηση των παλιών συμμαχιών του Πολέμου της Αυστριακής Διαδοχής. Το αποτέλεσμα ήταν το Συνέδριο του Westminster και οι δυο Συνθήκες των Βερσαλλιών.<br />
<br />
Η Ρωσία ήταν η νέα δύναμη που εισήλθε στη σύρραξη. Κάθε χώρα έθεσε τους δικούς της όρους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η Αυστρία επιθυμούσε την επιστροφή της Σιλεσίας από την Πρωσία και τη μετατροπή της Πρωσίας σε ένα μικρό κράτος της κεντρικής Ευρώπης. Η Μεγάλη Βρετανία αναζητούσε μια αποφασιστική σύγκρουση με τη Γαλλία στις αποικίες της Βορείου Αμερικής και την Ινδία. Η αχίλλειος πτέρνα αυτής της σύγκρουσης ήταν το Προτεκτοράτο του Ανόβερο, το οποίο η Μεγάλη Βρετανία ήθελε να προστατέψει από τους Γάλλους και Πρώσους. Οι Βρετανοί συνειδητοποίησαν πως, αν το Ανόβερο χανόταν, κάθε μελλοντική συμφωνία ειρήνης σήμαινε την απώλεια των κατακτημένων Γαλλικών αποικιών με αντάλλαγμα την επιστροφή του.<br />
<br />
Η Γαλλία επιθυμούσε να εμπλέξει τη Βρετανία σε έναν υπερπόντιο αγώνα, απειλώντας τους Άγγλους με την κατάληψη του Ανόβερου. Οι Πρώσοι επιθυμούσαν να διαφυλάξουν τα κέρδη τους από τον Πόλεμο της Αυστριακής Διαδοχής και να κυριεύσουν τη Σαξονία. Η Ρωσία ήθελε να εξασθενήσει τη δύναμη της Πρωσίας φοβούμενη σχέδιο της να κυριεύσει την περιοχή της Κουρλάνδης και γι’ αυτό είχε ετοιμάσει σχέδια για την κατάκτηση της Πολωνίας και Ανατολικής Πρωσίας. Κάθε χώρα είχε τους κατασκόπους και πρεσβευτές της που δούλευαν στο παρασκήνιο προσπαθώντας να κερδίσουν οφέλη στις διαπραγματεύσεις. Γαλλία και Πρωσία είχαν ανανεώσει μια αμυντική συνθήκη στις 29 Μαΐου 1747 για ακόμα 10 χρόνια.<br />
<br />
Ωστόσο, ο Πρίγκιπας Kaunitz της Αυστρίας διορίστηκε πρεσβευτής στη Γαλλία το 1750. Παρέμεινε εκεί τρία χρόνια και έκανε πολύτιμες επαφές με τη Γαλλική κυβέρνηση. Με την επιστροφή του στην Αυστρία έγινε καγκελάριος. Ο Kaunitz διαπίστωσε πως ήταν δυνατή μια Γάλλο-Αυστριακή συμμαχία με σκοπό την κατάληψη της Σιλεσίας. Οι διαπραγματεύσεις επιταχύνθηκαν και έγιναν σημαντικές αλλαγές στο διπλωματικό χάρτη της Ευρώπης εξαιτίας της αυξημένης εχθρότητας μεταξύ Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας στη Βόρεια Αμερική το 1754. Η Μεγάλη Βρετανία θεώρησε την Πρωσία και Γαλλία ως τις μεγαλύτερες απειλές σε έναν ακόμα Ευρωπαϊκό πόλεμο και είδε τη Ρωσία σαν πιθανό εγγυητή του Ανόβερου.<br />
<br />
Για τη Βρετανία ένας πόλεμος στην Ευρώπη ήταν εμπόδιο στα στρατηγικά της σχέδια στις αποικίες και προτιμούσε να διατηρηθεί το status quo. Επιθυμούσε να εμπλέξει τη Γαλλία σε υπερπόντιο αγώνα με την Ευρώπη να παραμένει σε ειρήνη. Με ένα στρατό που ήταν μικρός για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, η Βρετανία σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει τα στρατεύματα της σε αποικιακές συγκρούσεις, παρά για τη φύλαξη του Ανόβερου. Βρετανία και Ρωσία διαπραγματεύθηκαν μια συνθήκη στις 30 Σεπτεμβρίου 1755, κατά την οποία η Ρωσία συμφώνησε να παρέχει 55.000 στρατιώτες και 40 γαλέρες. Η Βρετανία σε αντάλλαγμα συμφώνησε να παρέχει 100.000 στερλίνες ετήσια επιχορήγηση συν άλλες 400.000 εάν ρωσικά στρατεύματα μεταστάθμευαν στο Ανόβερο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-hmQZyZ2qgug/WG3XqsiEsnI/AAAAAAAAogE/kVwK1jTbZNwxHqRJOR2ySBy2z_ZFled_QCLcB/s1600/Frederick_II_of_Prussia_Coloured_drawing.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-hmQZyZ2qgug/WG3XqsiEsnI/AAAAAAAAogE/kVwK1jTbZNwxHqRJOR2ySBy2z_ZFled_QCLcB/s400/Frederick_II_of_Prussia_Coloured_drawing.png.jpg" width="286" /></a></div>
<br />
Ο Φρειδερίκος Β', ανησυχώντας για μια Άγγλο-Αυστριακό-Ρωσική συμμαχία εναντίον του, έκανε διαβήματα στη Βρετανική κυβέρνηση το Μάιο του 1755, δηλώνοντας ότι δεν είχε βλέψεις στο Ανόβερο και επιθυμούσε την ειρήνη. Διαπραγματεύσεις άρχισαν μεταξύ Πρωσίας και Μεγάλης Βρετανίας για μια αμυντική συνθήκη και έτσι στις 15 Ιανουαρίου 1756 πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο του Westminster. Και οι δυο πλευρές συμφώνησαν να βοηθήσουν η μια την άλλη στρατιωτικά σε περίπτωση που αντίπαλοι στρατοί εισέβαλαν στα Γερμανικά κρατίδια. Η Πρωσία έλπιζε επίσης, ότι οι Βρετανοί θα πίεζαν τους Ρώσους να μην κινηθούν εναντίον της.<br />
<br />
Η Αυστρία, ωστόσο, δεν επιθυμούσε να παραμείνει το status quo. Ήθελε να επιτεθεί και να αφανίσει την Πρωσία, κυριεύοντας τη Σιλεσία. Θεώρησε ότι οι Βρετανοί πρόδωσαν τη μακρόχρονη συμμαχία τους, συντασσόμενοι με το μέρος της Πρωσίας. Διαπιστώνοντας επίσης ότι, η νέα συμμαχία άφηνε απομονωμένη τη Γαλλία, δήλωσε ότι θα διαπραγματευόταν με τη Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία δεν έπρεπε να αναμιχθεί. Η Βρετανία με τη σειρά της έσπευσε να εξηγήσει στην Αυστρία ότι το Συνέδριο είχε καθαρά αμυντικό χαρακτήρα. Οι Ρώσοι δεν κάθονταν με σταυρωμένα τα χέρια. Τον Απρίλιο του 1756 είχαν πέντε αντικειμενικούς στόχους:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">α)</span></b> Να εξασθενήσουν την ισχύ του βασιλιά της Πρωσίας<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">β)</span></b> Να ζητήσουν από την Αυστρία να τους βοηθήσει<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">γ)</span></b> Να κατευνάσουν τη Γαλλία ώστε να την εμποδίσουν να κινηθεί κατά της Βιέννης<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">δ)</span></b> Να προωθήσουν μια βολική λύση στην Πολωνία, ώστε να διευκολυνθεί η κίνηση του Ρωσικού στρατού διαμέσου των Πολωνικών εδαφών<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">ε)</span></b> Να κρατήσουν Σουηδούς και Τούρκους μακριά<br />
<br />
Η Αυστρία άρχισε διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία. Η συνθήκη επιχορήγησης μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Ρωσίας δεν είχε επικυρωθεί ακόμα και φαινόταν να είναι αχρείαστη μετά το Συνέδριο. Την 1η Μαΐου 1756 υπογράφτηκε η Πρώτη Συνθήκη των Βερσαλλιών μεταξύ Γαλλίας και Αυστρίας. Οι σημαντικές συμφωνίες της πρώτης συνθήκης ήταν:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">α)</span></b> Η Αυστρία θα παρέμενε ουδέτερη σε έναν ενδεχόμενο Άγγλο-Γαλλικό πόλεμο<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">β)</span></b> Η Γαλλία δεν θα επιτίθονταν σε Αυστριακά εδάφη<br />
<br />
Η Αυστρία επίσης δε θα βοηθούσε τη Βρετανία σε ένα αποικιακό πόλεμο. Άλλη παράμετρος της συνθήκης ήταν, ότι εάν μια από τις δυο χώρες δεχόταν επίθεση, η άλλη όφειλε να στείλει 24.000 στρατό ως βοήθεια. Το σκεπτικό ήταν ότι, σε περίπτωση επίθεσης της Γαλλίας στο Ανόβερο και αντίδρασης της Πρωσίας κατά της Γαλλίας, να διευκολυνθεί η Αυστρία για να επιτεθεί στη Σιλεσία. Μπορεί το Συνέδριο του Westminster και η Συνθήκη των Βερσαλλιών να είχαν αμυντικό χαρακτήρα, ωστόσο αυτό δεν ήταν αρκετό για να αποφευχθεί η σύγκρουση. Η Ρωσία δεν υπέγραψε εξαιτίας των γαλλικών φόβων για μια Ρωσική επέκταση στην Πολωνία. Η Γαλλία είχε μια στενή σχέση με τον Εκλέκτορα της Σαξονίας Αύγουστο Γ', ο οποίος ήταν και βασιλιάς της Πολωνίας.<br />
<br />
Και οι δυο φοβούνταν, ότι οι επιχειρήσεις του Ρωσικού στρατού εναντίον της Πρωσίας θα οδηγούσε σε κατάληψη της Πολωνίας και καταστροφή της όλης περιοχής. Η Γαλλία θεώρησε τον εαυτό της κύριο παίχτη στην Πολωνία και ήταν απρόθυμη να χάσει την επιρροή της στην περιοχή. Μετά από εκτενείς διαπραγματεύσεις η Σαξονία, Γαλλία και Αυστρία έφτασαν σε συμφωνία. Αν και δεν ολοκληρώθηκε μέχρι την έναρξη του πολέμου, στα τέλη του 1756 οι Γάλλοι είχαν αντικαταστήσει τους Βρετανούς στην παροχή οικονομικής βοήθειας στη Ρωσία και οι Ρώσοι υποσχέθηκαν να μην ανακατευτούν στις εσωτερικές υποθέσεις της Πολωνίας και να διασχίσουν την Πολωνία με το ελάχιστο κόστος.<br />
<br />
Αν και οι Ρώσοι δεν υπέγραψαν την Πρώτη Συνθήκη των Βερσαλλιών, ο Φρειδερίκος Β' της Πρωσίας συνειδητοποίησε, ότι ήταν περικυκλωμένος. Είδε το ενδεχόμενο μιας επίθεσης εναντίον του από τρεις κατευθύνσεις. Τους Γάλλους να επιτίθενται από τα δυτικά, τους Ρώσους από τα ανατολικά και τους Αυστριακούς από το νότο.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΜΑΧΗΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Γραμμική Διάταξη και Ανορθόδοξος Πόλεμος </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Η Τακτική Μάχης στον Επταετή Πόλεμο </span></b><br />
<br />
Το μουσκέτο με πυριτόλιθο ήταν το βασικό όπλο όλων των στρατών του Επταετούς Πολέμου. Εισήχθη στις αρχές του 18ου αιώνα. Το βεληνεκές του ήταν 200 - 300 μέτρα, αλλά η ακρίβεια του στο πυρ δεν ήταν ο βασικός ρόλος του. Το μουσκέτο έβαλλε πιο γρήγορα σε σχέση με τα παλαιότερα και το σκεπτικό της χρήσης του ήταν οι διαδοχικές ομοβροντίες του πεζικού κατά την προέλαση του προς τις εχθρικές γραμμές. Το πυκνό και επαναλαμβανόμενο πυρ ήταν τα κλειδιά για την επικράτηση του πεζικού στη μάχη. Η χρήση του νέου μουσκέτου οδήγησε τους στρατούς στη δημιουργία μακρύτερων γραμμών στη μάχη με μήκος πολλών μιλίων. Στη μάχη του Leuthen το Αυστριακό μέτωπο είχε μήκος 4,5 μίλια (7,2 km), ενώ το Πρωσικό μόλις 2 μίλια (3,2 km).<br />
<br />
Το Πρωσικό μέτωπο ήταν μικρότερο εξαιτίας της τακτικής της λοξής φάλαγγας. Μια κοινή πρακτική ήταν η ανάπτυξη ενός τάγματος πεζικού με δυο ή τρία πυροβόλα στις πλευρές του. Τα πυροβόλα παρείχαν επιπλέον ισχύ πυρός και χρησιμοποιούνταν επίσης ως διαχωριστική γραμμή των διαφόρων ταγμάτων πεζικού. Οι διάφοροι στρατοί του Επταετούς Πολέμου ανέπτυσσαν με διαφορετικό τρόπο το μέτωπο τους. Οι Πρώσοι αναπτύσσονταν σε τρεις γραμμές, αλλά εξαιτίας των απωλειών στη διάρκεια του πολέμου, τις μείωσαν σε δυο. Οι Αυστριακοί αναπτύσσονταν σε τρεις γραμμές μετά τη μάχη του Kolin και η τακτική αυτή αύξησε την ευελιξία και την ισχύ πυρός τους στη μάχη.<br />
<br />
Οι Βρετανοί άρχισαν τον πόλεμο με συντάγματα αναπτυγμένα σε τρεις σειρές, αλλά από το 1759 και μετά αναπτύσσονταν σε δυο. Αυτό το είδος του πολέμου απαιτούσε εκπαίδευση στην ανάπτυξη του μετώπου κατά τη μάχη και στην πορεία διαμέσου της υπαίθρου. Καθώς οι γραμμές μάχης σχηματίζονταν, οι στρατηγοί προσπαθούσαν, είτε να υπερκεράσουν τον εχθρό, είτε να εξαπολύσουν μια σαρωτική επίθεση κατά μέτωπο. Οι στρατοί αναπτύσσονταν συνήθως σε δυο ή τρεις γραμμές πεζικού και ιππικού. Η δεύτερη και τρίτη γραμμή χρησιμοποιούνταν ως ενισχύσεις ή για πλευρικές επιθέσεις. Η πειθαρχία στη μάχη ήταν ο βασικός κανόνας επιτυχίας αυτού του συστήματος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-LSsw5KeIlJ8/WG3bYQNhP3I/AAAAAAAAogQ/5UOybbk6ddYZg1KB5Ur6o_S1rtdrWY9qACLcB/s1600/Schlacht-bei-krefeld.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="308" src="https://1.bp.blogspot.com/-LSsw5KeIlJ8/WG3bYQNhP3I/AAAAAAAAogQ/5UOybbk6ddYZg1KB5Ur6o_S1rtdrWY9qACLcB/s400/Schlacht-bei-krefeld.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι στρατιώτες εκπαιδεύονταν στην πορεία κατά φάλαγγες στην ύπαιθρο και στη διατήρηση της συνοχής τους. Καθώς πλησίαζαν τον εχθρό, έπρεπε να αναπτυχθούν γρήγορα στη γραμμική διάταξη μάχης. Οι στρατοί που δεν πετύχαιναν να αναπτυχθούν γρήγορα γνώριζαν την ήττα, όπως συνέβη με το Γάλλο-Γερμανικό στρατό στη μάχη του Rossbach, που δέχτηκε επίθεση από τους Πρώσους, ενώ βρισκόταν ακόμα σε σχηματισμό φάλαγγας. Ακόμα και όταν οι δυο στρατοί κατάφερναν να αναπτυχθούν σε γραμμή, η διατήρηση της πειθαρχίας ήταν εξίσου σημαντική για όλους. Τα στρατεύματα έπρεπε να διατηρήσουν τη συνοχή τους κάτω από το πυκνό πυρ του εχθρικού πυροβολικού και των μουσκέτων και δεν άνοιγαν πυρ μέχρι να λάβουν την κατάλληλη διαταγή.<br />
<br />
Αρχικά καθιερώθηκε ένα σύστημα πυρός ανά διμοιρίες, που ήταν περίπλοκο και δύσκολο να εκτελεστεί. Κάθε τάγμα διαιρούνταν σε τρεις γραμμές και οκτώ μονάδες πυρός. Κάθε μονάδα (διμοιρία) άνοιγε πυρ διαδοχικά από το κέντρο προς τα άκρα της γραμμής ή αντιστρόφως ή ταυτόχρονα. Οι διοικητές γνώριζαν, ότι μετά από τρεις ομοβροντίες, οι άντρες έβαλλαν κατά βούληση, ώστε να συνεχιστεί το συνεχόμενο φράγμα πυρός. Οι Πρώσοι, εξαιτίας του επιπέδου εκπαίδευσης και πειθαρχίας τους, πλησίασαν κοντά στην επίτευξη του ιδανικού. Άλλοι στρατοί θα υιοθετούσαν μια απλούστερη εκδοχή αυτού, κατά την οποία η πρώτη γραμμή έριχνε μια απλή ομοβροντία ακολουθούμενη από τη δεύτερη κ.ο.κ.<br />
<br />
Οι Βρετανοί εφάρμοσαν αυτή την τακτική στη μάχη της Πεδιάδας του Αβραάμ το 1759. Κάθε στρατός προσπαθούσε να επιτύχει μια καταιγιστική ομοβροντία που θα διασκόρπιζε τον αντίπαλο. Η επίθεση γινόταν μερικές φορές σε ευθεία γραμμή. Ωστόσο, οι διοικητές επιχειρούσαν συχνά να επιτεθούν πλευρικά και αν το πετύχαιναν, προκαλούσαν απώλεια της συνοχής του εχθρού σε όλο το μέτωπο. Το ιππικό έπαιζε καθοριστικό ρόλο τις περισσότερες φορές στην αποδιοργάνωση του εχθρού. Το είδος του εδάφους επηρέαζε συχνά την ανάπτυξη των στρατών στο πεδίο της μάχης. Στη μάχη του Kunersdorf, οι Ρώσοι παρατάχθηκαν σε μια ελώδη περιοχή με ρέματα και έτσι οι Πρώσοι αναγκάστηκαν να αναπτυχθούν σε μικρό μέτωπο.<br />
<br />
Αυτό επέτρεψε στους Ρώσους να έχουν μικρότερο στόχο για τα πυροβόλα τους. Σε δασώδες ή λοφώδες έδαφος υπήρχαν δυσκολίες στην ανάπτυξη μεγάλων γραμμικών σχηματισμών. Ο Βρετανικός στρατός στη Βόρεια Αμερική δυσκολεύτηκε από τις ανορθόδοξες τακτικές των Γάλλων και των ιθαγενών συμμάχων τους και παρομοίως οι Αυστριακοί προκάλεσαν βαριές απώλειες στον Πρωσικό στρατό με το άτακτο ή ελαφρύ πεζικό και ιππικό τους. Κάθε στρατός του Επταετούς Πολέμου παρουσίασε προτερήματα και αδυναμίες στη χρήση των διαφόρων τακτικών μάχης που παρουσιάστηκαν παραπάνω.<br />
<br />
Στη διάρκεια όμως του πολέμου, μερικοί στρατοί μετασχηματίστηκαν και διδάχτηκαν από τις ήττες τους, ενώ άλλοι απέτυχαν στην εφαρμογή αυτών των νέων τακτικών. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Πρωσία </span></b><br />
<br />
Στην αρχή του πολέμου ο Πρωσικός στρατός ανέπτυξε 145.000 άντρες και ήταν ο πιο αποτελεσματικός στρατός στην Ευρώπη στη γραμμική διάταξη μάχης. Αυτό επιτεύχθηκε με συνεχή εκπαίδευση και πρακτική στη συγκεκριμένη μορφή μάχης, ενώ η λοξή φάλαγγα που εφαρμόστηκε στη μάχη του Leuthen το 1757, ήταν το αποκορύφωμα της τακτικής αυτής. Αναλύοντας την απόδοση της τακτικής αυτής, ο Αυστριακός διοικητής Henry Lloyd (που υπηρέτησε ως αξιωματικός στο Γαλλικό, Πρωσικό και Ρωσικό στρατό περισσότερο από 40 χρόνια) σημείωσε στην Ετήσια Αναφορά του το 1766 : «έχουν μια ευκολία στους ελιγμούς πέρα από κάθε άλλο στρατό».<br />
<br />
Την περίοδο που ακολούθησε τον Πόλεμο της Αυστριακής Διαδοχής, ο Φρειδερίκος έκανε το βαρύ ιππικό του το καλύτερο της Ευρώπης και η αξία του φάνηκε στις βαριές απώλειες που προκαλούσε στον εχθρό κατά το πρώτο χτύπημα. Η πίστη στις δυνατότητες του οδήγησε το στρατό του Φρειδερίκου σε αλαζονική συμπεριφορά, η οποία προκάλεσε αλλεπάλληλες ήττες από Αυστριακούς και Ρώσους. Οι Πρώσοι είχαν ένα πολύ οργανωμένο σύστημα διατήρησης του ανθρώπινου δυναμικού τους στο πεδίο της μάχης. Τις δεκαετίες του 1720 και 1730 εισήχθη ένα σύστημα καντονιών, με το οποίο καλούνταν σε υπηρεσία όλοι οι ικανοί σωματικά άντρες μιας συγκεκριμένης περιοχής.<br />
<br />
Οι καλύτεροι προωθούνταν σε μονάδες τακτικού στρατού και υπηρετούσαν σε συντάγματα για ένα χρόνο, ενώ οι υπόλοιποι εκπαιδεύονταν σε μονάδες φρουράς της περιοχής. Μετά το τέλος της εκπαίδευσης οι στρατιώτες απολύονταν και παρέμεναν σε επιφυλακή, οπότε σε περίπτωση ανάκλησης τους, ξαναπερνούσαν την ίδια εκπαίδευση. Οι στρατιώτες όφειλαν να παρουσιαστούν στο σύνταγμα τους την περίοδο του πολέμου, ενώ το τμήμα που είχε εκπαιδευτεί ως φρουρά αποτελούσε την εφεδρεία του συντάγματος στη μάχη. Ο Επταετής Πόλεμος διήρκεσε περισσότερο από το αναμενόμενο και το σύστημα των καντονιών αποδείχτηκε ανεπαρκές να διατηρήσει τα συντάγματα σε πλήρη δύναμη και κατάλληλα εκπαιδευμένα, με συνέπεια τη μείωση της αριθμητικής δύναμης και ποιότητας του στρατού κατά το 1759.<br />
<br />
Μια δεύτερη πηγή ανθρώπινου δυναμικού για τον Πρωσικό στρατό ήταν οι ξένοι. Εκτιμάται, ότι κατά το 1756 πάνω από το 25% του στρατού ήταν μισθοφόροι απ’ όλη την Ευρώπη. Λιποτάκτες και αιχμάλωτοι από άλλους στρατούς υπηρετήσαν με το ζόρι στον Πρωσικό στρατό για την αύξηση της δύναμης του. Ο Φρειδερίκος καινοτόμησε στην ανάπτυξη του ιππήλατου πυροβολικού και τη χρήση όλμων για να αυξήσει την ισχύ πυρός του πεζικού και ιππικού στο πεδίο της μάχης. Η μεγάλη αποτυχία του Φρειδερίκου και του στρατού του ήταν η αδυναμία αντιμετώπισης του Αυστριακού ελαφρού πεζικού, των Grenzer. Ο Φρειδερίκος δεν αναγνώρισε την αξία των ελαφρών στρατευμάτων και έτσι οι Αυστριακοί προκάλεσαν απώλειες στον Πρωσικό στρατό σε λοφώδες ή δασώδες έδαφος.<br />
<br />
Ο Φρειδερίκος δημιούργησε τα Frei-Corps, των οποίων ο ρόλος ήταν η αντιμετώπιση των Αυστριακών ελαφρών στρατευμάτων. Ωστόσο, από τη στιγμή που αυτοί δεν είχαν εκπαιδευτεί για τέτοιο σκοπό (αποτελούνταν από αιχμαλώτους πολέμου και λιποτάκτες), περιορίστηκαν στη λεηλασία και στη δήωση διαφόρων περιοχών. Τα Frei-Corps δεν άφησαν και την καλύτερη φήμη στον Πρωσικό στρατό. Ο Φρειδερίκος δημιούργησε επίσης το ιππικό των Ουσάρων, αλλά το χρησιμοποίησε στη σύλληψη λιποτακτών πέραν των βασικών καθηκόντων τους, «στέλνοντας περιπόλους από Ουσάρους να διατρέχουν την ύπαιθρο γύρω από το στρατόπεδο» (Στρατιωτικές Οδηγίες για τους Στρατηγούς του Στρατού).<br />
<br />
Ο Πρωσικός στρατός επιβίωσε του πολέμου. Η ικανότητα του να διεξάγει επιχειρήσεις σε διαφορετικά μέτωπα και να βγαίνει νικητής παρά τις ήττες του, προκάλεσε το φθόνο των Ευρωπαϊκών στρατών που πολέμησαν εναντίον του. Ο Πρωσικός στρατός με τα προτερήματα και μειονεκτήματα του έγινε το μοντέλο για πολλούς στρατούς μετά τον πόλεμο. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-vQ0ZvT8UShA/WG3g7_pbc-I/AAAAAAAAogg/F1wefAHxyxA5JQ9ahmPKoMrl1Snq8mBUgCLcB/s1600/HGM_De_la_Pegna_Finkenfang_bei_Maxen.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="452" src="https://4.bp.blogspot.com/-vQ0ZvT8UShA/WG3g7_pbc-I/AAAAAAAAogg/F1wefAHxyxA5JQ9ahmPKoMrl1Snq8mBUgCLcB/s640/HGM_De_la_Pegna_Finkenfang_bei_Maxen.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Μεγάλη Βρετανία </span></b><br />
<br />
Στην αρχή του πολέμου ο Βρετανικός στρατός αριθμούσε 90.000 άντρες. Ο αριθμός αυτός μπορούσε να φτάσει τις 150.000 άντρες περίπου, αλλά η εύρεση αρκετών αντρών για το στρατό ήταν ένα διαχρονικό πρόβλημα, όπως ήταν και για το Βασιλικό Ναυτικό και τις τοπικές πολιτοφυλακές. Η βίαιη στρατολόγηση πολιτών και οι φυλακές ήταν σημαντικές πηγές νεοσυλλέκτων. Ο περισσότερος στρατός ήταν αναπτυγμένος στις αποικίες ή στην πατρίδα. Το πλεονέκτημα του Βρετανικού στρατού κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου ήταν η ικανότητα του να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες. Όταν ο στρατός υποχρεώθηκε να διεξάγει πόλεμο στη Βόρεια Αμερική, έγινε φανερό ότι η παραδοσιακή γραμμική τακτική μάχης δεν ήταν κατάλληλη για μάχες στο δασώδες έδαφος των αποικιών.<br />
<br />
Για να είναι αποτελεσματικοί στα δάση, οι στρατιώτες έπρεπε να είναι ελαφρά οπλισμένοι και ευκίνητοι. Χρειάζονταν να κινούνται γρήγορα σε μικρές ομάδες και να μεταφέρουν τα βαριά όπλα και τις αποσκευές σε φάλαγγες. Ύστερα από μερικές αποτυχίες, ο στρατός άρχισε να υιοθετεί νέες τακτικές κατάλληλες για το περιβάλλον των αποικιών, αναπτύσσοντας τοπικές μονάδες καταδρομών και χρησιμοποιώντας ελαφρύ πεζικό που ήταν εκπαιδευμένο για αψιμαχίες στα δάση. Η αξιολόγηση αυτού του νέου τρόπου μάχης έγινε με δυο τρόπους. Δυο ελαφρά συντάγματα πεζικού, το 55ο και 80ο, συμμετείχαν στο νέο τύπο πολέμου. Επίσης το 60ο Βασιλικό Αμερικανικό Σύνταγμα δημιουργήθηκε από τους αποίκους της Βορείου Αμερικής και άντρες από την Ιρλανδία και Αγγλία.<br />
<br />
Ο σκοπός του 60ου ήταν μοναδικός: Να συνδυάσει τις τακτικές πολέμου στα δάση των Γάλλων και Ινδιάνων συμμάχων τους με την πειθαρχία του τακτικού στρατιώτη. Οι εμπειρίες και τακτικές μάχης αυτών των μονάδων αξιολογήθηκαν και μεταβιβάστηκαν στον υπόλοιπο στρατό και έτσι το 1759 οι Βρετανικές μονάδες τακτικού στρατού είχαν οκτώ λόχους γραμμής, ένα λόχο γρεναδιέρων και ένα λόχο ελαφρού πεζικού. Αυτή η καινοτομία έκανε το Βρετανικό στρατό ικανό να αντιμετωπίσει το Γαλλικό και στα δάση και στις ανοικτές πεδιάδες της Βορείου Αμερικής. Ο Βρετανικός στρατός και οι σύμμαχοι του στη Γερμανία (Ανόβερο) ήταν οργανωμένος με το κλασικό γραμμικό στυλ.<br />
<br />
Το Βρετανικό και Γερμανικό πεζικό κέρδισαν τη μάχη του Minden, ενώ το ιππικό απέδωσε καλά στη μάχη του Warburg. Οι Βρετανοί δεν έστειλαν ελαφρά στρατεύματα στη Γερμανία μέχρι το 1760. Τα Γερμανικά στρατεύματα ελαφρού πεζικού είχαν αποδείξει την αξία τους σε διάφορες αψιμαχίες με τους Γάλλους και είχαν το πλεονέκτημα της παρουσίας άξιων διοικητών στις τάξεις τους. Οι Βρετανικές μονάδες που υπηρέτησαν στην Ινδία ήταν επίσης εκπαιδευμένες να πολεμούν στη γραμμική διάταξη μάχης. Οι Βρετανοί βρίσκονταν ένα βήμα πίσω σε σχέση με τους Γάλλους στην εκπαίδευση και οργάνωση των ντόπιων Sepoys στο Ευρωπαϊκό στυλ μάχης μέχρι το 1759.<br />
<br />
Η βελτιωμένη απόδοση των ντόπιων στο πεδίο της μάχης φάνηκε στη μάχη του Wandiwash, όπου ο Βρετανός διοικητής Συνταγματάρχης Eyre Coote, είχε δυο λόχους Sepoys ως σωματοφυλακή του (Coote’s Journal, II, 22 / 1 / 1760). Ο Henry Lloyd άσκησε κριτική στο Βρετανικό στρατό για την πρακτική του στους διορισμούς αξιωματικών. Υποστήριζε ότι, το σύστημα της αγοράς βαθμών έπρεπε να καταργηθεί. Αυτό σε συνδυασμό με μια καλύτερη πειθαρχία, «θα έδινε την υπεροχή έναντι κάθε άλλου στρατού στον κόσμο» (Ετήσια Αναφορά 1766).<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ρωσία </span></b><br />
<br />
Η δύναμη του Ρωσικού στρατού ήταν 333.000 άντρες, απ’ τους οποίους οι 147.000 άντρες ανήκαν στις τακτικές δυνάμεις και οι υπόλοιποι στα σώματα της πολιτοφυλακής και της φρουράς. Κατά τη διάρκεια του πολέμου η Ρωσία μπορούσε να δεσμεύσει μεταξύ 60.000 και 90.000 αντρών σε μια εκστρατεία. Η αριθμητική υπεροχή της Ρωσίας ήταν και το μεγάλο της πλεονέκτημα. Μετά από μια αιματηρή μάχη, οι Ρώσοι μπορούσαν να φέρουν περισσότερες ενισχύσεις απ’ ότι η Πρωσία. Έγιναν διάφοροι μετασχηματισμοί για τη βελτίωση του στρατού, αλλά αυτοί άρχισαν να εφαρμόζονται στην αρχή του πολέμου και τα αποτελέσματα τους φάνηκαν προς το τέλος.<br />
<br />
Ο Ρωσικός στρατός ήταν μια μεγάλη, δυσκίνητη και ανοργάνωτη μηχανή όταν βάδιζε για μάχη. Αυτό φάνηκε το 1759 στο πλαίσιο της εφαρμογής της συμφωνίας Ρώσων και Αυστριακών. Όταν οι Ρώσοι έφτασαν στον ποταμό Οντέρ, οι Αυστριακοί ανέλαβαν τον ανεφοδιασμό τους. Το ανεπαρκές δίκτυο ανεφοδιασμού επηρέαζε τα σχέδια των Ρώσων στρατηγών και τους εμπόδισε να εκμεταλλευτούν τη νίκη τους στη μάχη του Kunersdorf το 1759. Οι εκστρατείες του 1758 και 1759 έδειξαν, ότι οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή του Οντέρ για να προστατέψουν τις βάσεις ανεφοδιασμού τους στην Πολωνία, χάνοντας έτσι τα εδαφικά κέρδη τους μέχρι εκείνη τη στιγμή.<br />
<br />
Ένα από τα πρώτα μέτρα που λήφθηκαν υπόψη στο μετασχηματισμό του στρατού ήταν η βελτίωση του συστήματος ανεφοδιασμού κατά τα τελευταία έτη του πολέμου. Οι περισσότεροι παρατηρητές δεν είχαν επίσης καλή γνώμη και για τους Ρώσους ανώτατους αξιωματικούς. Οι ίδιοι οι Ρώσοι στρατηγοί ήταν καχύποπτοι μεταξύ τους για διάφορους λόγους και το επιτελείο δεν ήταν καλά οργανωμένο για να αντισταθμίσει αυτό το ελάττωμα. Οι Ρωσικοί στρατοί βάδιζαν σε μεγάλες φάλαγγες που εκτείνονταν σε μήκος πολλών μιλίων και μόνο ένας ικανός στρατηγός μπορούσε να συντονίσει όλες μαζί ταυτόχρονα με σκοπό τη νίκη.<br />
<br />
Ο Φρειδερίκος σημείωσε στο έργο του Ιστορία του Επταετούς Πολέμου: «Αν οι Ρώσοι ήξεραν πώς να εκμεταλλεύονται μια νίκη (Kunersdorf) και κατεδίωκαν τα διαλυμένα στρατεύματα μας, η Πρωσία θα είχε πληγεί ανεπανόρθωτα». Μερικές φορές, ο αριθμός των κατώτερων αξιωματικών δεν ήταν επαρκής για κάθε σύνταγμα και αυτό δημιουργούσε πρόσθετα προβλήματα διοίκησης και ελέγχου. Οι μετασχηματισμοί προκάλεσαν αναταράξεις στο στράτευμα. Δημιουργήθηκαν νέες μονάδες, οι οποίες ήταν οργανωμένες διαφορετικά από τις παλιές. Υπήρχαν έτσι δυσκολίες στον ελιγμό και στην ανάπτυξη τους για μάχη, αλλά το πεζικό και πυροβολικό απέδωσαν έξοχα στην άμυνα.<br />
<br />
Όπως έδειξαν οι μάχες του Zorndorf και του Kunersdorf, οι Ρώσοι ήταν εξαίρετοι στρατιώτες στην άμυνα. Ένας Αυστριακός διοικητής σημείωσε: «Το κουράγιο τους μονάχα έφερε τη νίκη παρά τις δυσκολίες και την ανικανότητα των στρατηγών τους» (Lloyd Ετήσια Αναφορά 1766). Το πυροβολικό αναδιοργανώθηκε επίσης κατά τη διάρκεια του πολέμου και αυτό φάνηκε με την απόδοση του στη μάχη του Zorndorf. Δημιουργήθηκαν ξεχωριστά σώματα πυροβολικού που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μάχη του Kunersdorf, σταματώντας την προέλαση των Πρώσων και προκαλώντας τους μεγάλες απώλειες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-6ILLhfelCb0/WG8vCWA5h5I/AAAAAAAAogw/8FP-rvgF4zsz517n7QmJtRetu9AHDHr4QCLcB/s1600/La_Pegna_%25C3%259Cberfall_bei_Hochkirch.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://4.bp.blogspot.com/-6ILLhfelCb0/WG8vCWA5h5I/AAAAAAAAogw/8FP-rvgF4zsz517n7QmJtRetu9AHDHr4QCLcB/s400/La_Pegna_%25C3%259Cberfall_bei_Hochkirch.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Αυστρία </span></b><br />
<br />
Ο Αυστριακός στρατός παράτασσε 201.000 άντρες το 1756. Οι Αυστριακοί είχαν συστήσει μια επιτροπή αναδιοργάνωσης μετά τις ήττες στους Σιλεσιακούς Πολέμους το 1748 και εντυπωσιασμένοι από την πειθαρχία και την δεξιότητα των Πρώσων, συνέταξαν καινούργια εγχειρίδια που τα μοίρασαν σε όλο το στρατό. Η εντατική εκπαίδευση εισήχθη σε όλους τους κλάδους. Βελτιώθηκε η πειθαρχία στο πυρ του τακτικού πεζικού γραμμής, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό με τους Πρώσους. Ο πρίγκιπας Joseph Wenzel Liechtenstein, ο οποίος είχε διοριστεί Διευθυντής Πυροβολικού το 1744, δημοσίευσε ένα εγχειρίδιο εκπαίδευσης και έκανε το πυροβολικό πιο επαγγελματικό και ικανό να παίζει καθοριστικό ρόλο στη μάχη, ρίχνοντας καταιγιστικές ομοβροντίες κατά του Πρωσικού πεζικού.<br />
<br />
Ο Αυστριακός στρατός άλλαξε μέσα σε οκτώ χρόνια και ο Βρετανός Στρατηγός Joseph Yorke σημείωσε, ότι ο Φρειδερίκος: «Δεν περιφρονούσε τους Αυστριακούς, αλλά το αντίθετο και τον άκουσα πολλές φορές να καλεί τους αξιωματικούς του και να τους διατάσσει να κρατούν σημειώσεις των πράξεων του εχθρού με σκοπό να μάθουν απ’ αυτές» (Yorke προς Earl Hardwicke 31 / 7 / 1758). Οι Αυστριακοί στρατηγοί γνώριζαν την ισχύ πυρός και την ικανότητα ελιγμών του Πρωσικού στρατού και αυτό ήταν ένας λόγος που κράτησαν αμυντική στάση στο μεγαλύτερο διάστημα του πολέμου, προτιμώντας να πολεμούν στους λόφους και τα δάση της Βοημίας και Σιλεσίας.<br />
<br />
Ο Φρειδερίκος δυσκολεύονταν στην αντιμετώπιση των Αυστριακών σε λοφώδεις οχυρωμένες θέσεις εξαιτίας της έλλειψης κινητικότητας των δυνάμεων του. Ένας άλλος σπουδαίος λόγος της αμυντικής στρατηγικής των Αυστριακών ήταν η χρήση των σωμάτων Grenzer. Οι στρατιώτες αυτοί, που αναφέρονται επίσης ως Κροάτες και Pandours, προέρχονταν από άντρες των Βαλκανικών περιοχών. Ήταν ειδικοί να διεξάγουν μικρής κλίμακας μάχες και αψιμαχίες. Οι Αυστριακοί χρησιμοποίησαν αυτά τα σώματα ως ελαφρά στρατεύματα σε αψιμαχίες, αναγνώριση θέσεων και συλλογή τροφής. Αναπτύσσονταν στις πλευρές του στρατού κατά την προέλαση και ανέφεραν τις κινήσεις και θέσεις των Πρώσων πριν τη μάχη.<br />
<br />
Κατά τη διάρκεια της μάχης μπορούσαν να επιτεθούν στις πλευρές της Πρωσικής διάταξης, με σκοπό τη διάσπαση της. Τα σώματα αυτά αριθμούσαν 34.000 πεζούς και 6.000 Ουσάρους ιππείς στην αρχή του πολέμου. Ο Φρειδερίκος δήλωσε: «Ο πιο τρομερός αντίπαλος που είχε να αντιμετωπίσει ήταν οι Κροάτες, που ήταν σκληροί, γενναίοι, πιστοί στους διοικητές τους. Είχε το νου του πιο πολύ σ’ αυτούς παρά σε άλλα στρατεύματα, ήταν αδύνατον γι’ αυτόν να αντιπαρατάξει κάτι ισοδύναμο με αυτούς» (Yorke προς Hardwicke 31 / 7 / 1758). Όπως και οι Ρώσοι, οι Αυστριακοί υπέφεραν από εσωστρεφείς στρατηγούς.<br />
<br />
Ενώ ήταν άριστοι στην άμυνα, οι Αυστριακοί δυσκολεύονταν να εκδηλώσουν επίθεση εξαιτίας της αδυναμίας συντονισμού μεταξύ των στρατηγών τους. Ο Φρειδερίκος σημείωσε στο έργο του «Ιστορία του Επταετούς Πολέμου», ότι ένας από τους λόγους της επιβίωσης του στον πόλεμο ήταν: «Η έλλειψη ενότητας μεταξύ Ρώσων και Αυστριακών στρατηγών που τους έκανε επιφυλακτικούς, ενώ αντίθετα όφειλαν να ενεργήσουν με πυγμή για να νικήσουν την Πρωσία».<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Γαλλία </span></b><br />
<br />
Ο Επταετής Πόλεμος φανέρωσε το χαμηλό επίπεδο του Γαλλικού στρατού του δέκατου ογδόου αιώνα. Αριθμούσε πάνω από 200.000 άντρες και υπέφερε από ανίκανη ανώτατη ηγεσία, έλλειψη πειθαρχίας, άτολμους αξιωματικούς και καθυστερήσεις στην εφαρμογή των απαραίτητων μετασχηματισμών. Υπήρχαν, ωστόσο, κάποιες εξαιρέσεις για τις γαλλικές δυνάμεις στις αποικίες. Τα γαλλικά στρατεύματα που στάθμευαν στη Βόρεια Αμερική ήταν εξαίρετα στη γραμμική τακτική μάχης. Οι Βρετανοί έμαθαν από τις πρώτες ήττες τους και υιοθέτησαν παρόμοιες τακτικές. Τα στρατεύματα της Γαλλικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών ήταν επίσης υψηλής ποιότητας.<br />
<br />
Στα τέλη της δεκαετίας του 1740 εκπαίδευσαν τους ιθαγενείς στη γραμμική μορφή μάχης. Οι Βρετανοί, όπως και στη Βόρεια Αμερική, έμαθαν από τις ήττες τους και εισήγαγαν τις Γαλλικές θεωρίες στα δικά τους στρατεύματα στην περιοχή. Οι Γάλλοι δεν ήταν σε θέση να ενισχύσουν τις αποικιακές δυνάμεις τους μετά το 1758 επειδή το Βασιλικό Ναυτικό είχε κλείσει επιτυχώς τις θαλάσσιες διόδους προς τις αποικίες. Την ίδια στιγμή, οι Βρετανοί ενίσχυσαν τις αποικίες τους εις βάρος των Γάλλων. Στην πορεία του πολέμου έγινε εμφανής η έλλειψη πειθαρχίας ανάμεσα στις μονάδες του Γαλλικού στρατού στη Βόρεια Αμερική και Ινδία.<br />
<br />
Στην Πεδιάδα του Αβραάμ τα Γαλλικά στρατεύματα άνοιξαν πυρ πολύ νωρίς και έχασαν τη συνοχή τους μετά τις Βρετανικές ομοβροντίες. Στην Ινδία οι διακοπές στην πληρωμή των μισθών των στρατιωτών οδήγησαν σε λιποταξίες και στην αποσύνθεση των στρατιωτικών μονάδων. Οι Βρετανοί απέκτησαν πλεονέκτημα από την εισαγωγή λιποτακτών Γάλλων στις δικές τους δυνάμεις. Η πλειοψηφία του τακτικού Γαλλικού στρατού χρησιμοποιήθηκε εναντίον του Στρατού της Αυτού Μεγαλειότητας στη Γερμανία και όλα αυτά τα προβλήματα φάνηκαν στη γερμανική εκστρατεία. Με την έναρξη του πολέμου, ο Γαλλικός στρατός ήταν εκπαιδευμένος στις νέες τακτικές, αλλά αυτές δεν απέδωσαν άμεσα και έτσι αποδείχτηκε κατώτερος των αντιπάλων του.<br />
<br />
Οι τακτικές και οργανωτικές αλλαγές απέδωσαν στο τέλος του πολέμου, αλλά ήταν πολύ αργά. Στη διάρκεια κάθε εκστρατείας ο στρατός έχασε το 1/5 της δύναμης του από απώλειες, αρρώστιες και λιποταξίες. Αυτό ήταν ένα σοβαρό πρόβλημα για το Γαλλικό στρατό στη Γερμανία, επειδή το σύστημα πληρωμών κατέρρεε συνεχώς και η χαλαρή πειθαρχία του Γαλλικού στρατού γινόταν όλο και περισσότερο εμφανής. Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα εξαιτίας της έλλειψης σοβαρών αξιωματικών, που να ήταν ικανοί να επιβάλλουν την πειθαρχία και τις διαταγές τους στις μονάδες κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας.<br />
<br />
Ο Henry Lloyd σημείωσε για το Γαλλικό στρατό: «Αν απωθούνταν, ένιωθαν τόσο πολύ εξουθενωμένοι ώστε ήταν δύσκολο να επιτεθούν ξανά, εξεγείρονταν και κατηγορούσαν τους διοικητές τους και λιποτακτούσαν» (Ετήσια Αναφορά 1766). Οι ανώτατοι διοικητές απέτυχαν επίσης να ενώσουν τις δυνάμεις τους την κρίσιμη στιγμή για να εξοντώσουν το Στρατό της Αυτού Μεγαλειότητας στη Γερμανία. Στρατιώτες από διάφορα μικρά Γερμανικά κρατίδια υπηρέτησαν με το Γαλλικό στρατό στη Γερμανία (Reichsarmee). Ωστόσο τα μικρά αυτά Γερμανικά κρατίδια δεν πρόσφεραν στρατιώτες της ίδιας ποιότητας με αυτούς που υπηρετούσαν στο Στρατό της Αυτού Μεγαλειότητας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ssiziwszSJI/WG8v4kUY_gI/AAAAAAAAog8/T2pEqvOzyb8T8EHMGxS4S-wkIK6bie_9ACLcB/s1600/Ladurner._Solders_in_village.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="277" src="https://3.bp.blogspot.com/-ssiziwszSJI/WG8v4kUY_gI/AAAAAAAAog8/T2pEqvOzyb8T8EHMGxS4S-wkIK6bie_9ACLcB/s400/Ladurner._Solders_in_village.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Τα Γερμανικά στρατεύματα δεν εκπαιδεύονταν σε καιρό ειρήνης και έτσι δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα στη μάχη του Rossbach. Ο Γαλλικός στρατός αναγνώρισε την αξία των ελαφρών στρατευμάτων και τις διάφορες αλλαγές στην προέλαση και διάταξη της μάχης. Αυτές αποτέλεσαν τα βασικά συστατικά του Γαλλικού στρατού της εποχής του Ναπολέοντα. Βρίσκονταν ωστόσο σε νηπιακό στάδιο κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ </b></span><br />
<br />
Αφού δεν υπάρχει κάποιο γεγονός που οδήγησε στην έκρηξη του Επταετούς Πολέμου, είναι καλύτερο να περιγράψουμε τα στρατιωτικά γεγονότα του 1756 και να τα συσχετίσουμε με τις πολιτικές εξελίξεις του 1756 και των αρχών του 1757. Το κεφάλαιο αυτό επικεντρώνεται στις εξελίξεις στη Βόρεια Αμερική, Μινόρκα και Σαξονία που επηρέασαν καταλυτικά την εξέλιξη του πολέμου. Το 1756 έλαβε χώρα στη Βόρεια Αμερική μόνο μια κύρια σύγκρουση. Η Γαλλική και Βρετανική κυβέρνηση είχαν διορίσει νέους αρχιστράτηγους για τις εκστρατείες τους στη Βόρεια Αμερική. Οι Γάλλοι διόρισαν το Μαρκήσιο Louis Joseph de Montcalm, ενώ οι Βρετανοί τον Στρατηγό John Campbell (Κόμης του Loudon).<br />
<br />
Ο Montcalm έφτασε στη Βόρεια Αμερική με ενισχύσεις 1.000 αντρών και έξι πλοία γραμμής. Οι Γάλλοι επιτέθηκαν και κατέστρεψαν το Βρετανικό οχυρό στο Oswego τον Αύγουστο. Ο Montcalm τότε ενίσχυσε το Γαλλικό Οχυρό Carillon (Ticonderoga) στο νοτιοδυτικό άκρο της Λίμνης Champlain. Οι δυο πλευρές ξεχειμώνιασαν χωρίς συγκρούσεις στην περιοχή της λίμνης George. Η Γαλλική εισβολή στη Μινόρκα τον Απρίλιο του 1756 ήταν το γεγονός που προκάλεσε την πρώιμη κήρυξη πολέμου μεταξύ Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας. Το Βασιλικό Ναυτικό διέθετε μια κύρια ναυτική βάση στο Port Mahon στη Μινόρκα και μια άλλη στο Γιβραλτάρ με κύριο ρόλο να αναχαιτίζουν κάθε Γαλλική κίνηση στη Μεσόγειο και να παρατηρούν το γαλλικό στόλο στο λιμάνι της Τουλόν.<br />
<br />
Υπήρχαν αναφορές, ότι οι Γάλλοι ετοιμάζονταν για εισβολή στη Μεγάλη Βρετανία και έτσι ο Ναύαρχος John Byng στάλθηκε στην περιοχή με 10 επιπλέον πλοία της γραμμής για να προστατέψει τις δυο βάσεις. Το Βασιλικό Ναυτικό είχε ήδη αναπτύξει πολλά πολεμικά πλοία για την προστασία των εμπορικών οδών μεταξύ Δυτικών Ινδιών και Βορείου Αμερικής, καθώς και για την αναχαίτιση των Γαλλικών εμπορικών και πολεμικών πλοίων. Οι Βρετανοί είχαν 2.500 στρατιώτες στη Μινόρκα, ενώ οι Γάλλοι υπό την ηγεσία του Ναυάρχου Κόμη Augustin de la Gallissonniere είχαν συγκεντρώσει μια δύναμη εισβολής από 12 πολεμικά πλοία και 15.000 στρατιώτες.<br />
<br />
Οι Γάλλοι αποβιβάστηκαν και πολιόρκησαν το Port Mahon στα μέσα Απριλίου. Στις 8 Μαΐου άνοιξαν πυρ κατά των οχυρώσεων του Port Mahon και οι Βρετανικές ενισχύσεις απέπλευσαν από το Γιβραλτάρ. Τα νέα για την εισβολή έφτασαν στο Λονδίνο και η Μεγάλη Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο στη Γαλλία στις 17 Μαΐου 1756. Η ναυμαχία της Μινόρκα έγινε στις 20 Μαΐου. Η ίλη του Byng αριθμούσε 13 πολεμικά πλοία. Οι Βρετανοί είχαν πέντε πλοία βαριά χτυπημένα και έτσι οι Γάλλοι απέκλεισαν το Port Mahon. Ο Byng θεώρησε ότι οι ενισχύσεις που ήταν εν πλω, δεν επαρκούσαν για τη λύση της πολιορκίας του Port Mahon και επέστρεψε στο Γιβραλτάρ. Η φρουρά στη Μινόρκα παραδόθηκε στις 28 Μαΐου.<br />
<br />
Ο Ναύαρχος Byng καταδικάστηκε σε θάνατο δια τυφεκισμού από στρατιωτικό δικαστήριο. Έγινε αμέσως αντιληπτό, ότι η σύγκρουση μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Γαλλίας επρόκειτο να διαδοθεί σε όλη την Ευρώπη. Η προστασία του εμπορίου από το Βασιλικό Ναυτικό και η παρεμπόδιση των Γάλλων να χρησιμοποήσουν τις θαλάσσιες οδούς έγινε επιτακτική και προτάθηκε η ανάληψη πιο επιθετικών πρωτοβουλιών στις αποικίες. Η Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία συνειδητοποίησαν, ότι η σύγκρουση στις αποικίες θα διαρκούσε πολύ. Η Γαλλία έβλεπε, ότι το Ανόβερο βρίσκονταν υπό την προστασία της Βρετανίας και ότι η Βρετανία είχε δυσκολίες στην εξεύρεση νέων αντρών για το στρατό.<br />
<br />
Η κατάσταση έφτασε σε κρίσιμο σημείο το 1756, όταν το Ανόβερο έπρεπε να παρέχει στρατό στη Βρετανία για την προστασία των ακτών της από πιθανή Γαλλική εισβολή. Ο Φρειδερίκος Β' της Πρωσίας είδε τα σύννεφα του πολέμου να μαζεύονται στον ορίζοντα. Ήξερε από τους κατασκόπους του στις πρωτεύουσες της Ευρώπης, ότι η Αυστρία και Ρωσία είχαν κινητοποιήσει τις δυνάμεις τους και τον Ιούνιο άρχισε να κινητοποιεί τις δικές του δυνάμεις. Θεώρησε, ότι ο Εκλέκτορας της Σαξονίας μπορούσε να ήταν αναμεμιγμένος στις Αυστριακές και Ρωσικές προετοιμασίες. Οι Πρώσοι ολοκλήρωσαν την κινητοποίηση τους στα τέλη Αυγούστου και στις 29 του μηνός ο Φρειδερίκος μπήκε στη Σαξονία με 63.000 άντρες.<br />
<br />
Ο Σαξονικός στρατός αριθμούσε μόνο 18.000 άντρες και υποχώρησε στο οχυρωμένο στρατόπεδο στην Pirna, όπου οι Πρώσοι τους απέκλεισαν. Συμπεραίνοντας ότι, το στρατόπεδο ήταν πολύ καλά οχυρωμένο, ο Φρειδερίκος αποφάσισε να τους αφήσει να λιμοκτονήσουν και κυρίευσε τη Δρέσδη και τη Λειψία. Ένα τμήμα του στρατού του υπό τη διοίκηση του Πρίγκιπα Φερδινάνδου του Brunswick στάλθηκε στα σύνορα με τη Βοημία για να ξεχειμωνιάσει. Εν τω μεταξύ, ένα τμήμα του Αυστριακού στρατού με 40.000 άντρες υπό τη διοίκηση του Στρατάρχη Maximilian U. von Browne πλησίαζε τους Πρώσους στα Βοημικά σύνορα με σκοπό να τους απωθήσει πίσω στη Σαξονία και να λύσει την πολιορκία της Pirna.<br />
<br />
Ο Φρειδερίκος αρχικά έστειλε ενισχύσεις στον Φερδινάνδο, αλλά στις 30 Σεπτεμβρίου προέλαυσε με 29.000 στρατιώτες για να εκτιμήσει ο ίδιος την κατάσταση. Οι δυο στρατοί ετοιμάστηκαν για μάχη κοντά στο Lobositz. Οι Πρώσοι διέθεταν 18.000 πεζούς, 10.500 ιππείς και 97 πυροβόλα. Οι Αυστριακοί συγκέντρωσαν 26.500 πεζούς, 7.500 ιππείς και 94 πυροβόλα. Οι αψιμαχίες είχαν ήδη ξεκινήσει στο λόφο Lobosch στα αριστερά, καθώς ο Φρειδερίκος πλησίαζε τις Αυστριακές γραμμές. Στις 07:00 π.μ. στις 1 Οκτωβρίου έστειλε μια δύναμη ιππικού να κάνει αναγνώριση των Αυστριακών γραμμών. Αναχαιτίστηκε από πυκνό αυστριακό πυρ. Και μια δεύτερη επίθεση ιππικού δεν κατάφερε να διασπάσει τις Αυστριακές γραμμές.<br />
<br />
Οι Αυστριακοί ενίσχυσαν τους άτακτούς τους στο λόφο Lobosch με επιπλέον άντρες, καθώς μια ακόμα επίθεση του Πρωσικού πεζικού αποτύγχανε να διαρρήξει τις γραμμές τους. Μετά από έξι ώρες οι Πρώσοι δυσκολεύονταν να εκτοπίσουν τους Αυστριακούς. Πραγματοποιήθηκε τότε μια τελευταία επίθεση κατά του λόφου Lobosch και οι Πρώσοι στάθηκαν τυχεροί. Κατάφεραν να διασπάσουν την εχθρική γραμμή. Το πρωσικό πεζικό με τη βοήθεια του πυροβολικού απώθησε τους Αυστριακούς προς την πόλη. Και οι δυο πλευρές έχασαν ίσο αριθμό αντρών, περίπου 3.000 άντρες, αλλά οι Πρώσοι άλλαξαν τη γνώμη τους για τις ικανότητες του Αυστριακού πεζικού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-e0-U9EUyHAI/WG868cmLbPI/AAAAAAAAohM/bdl3_UmbCi87e8WSdUhlmegGpj0zsRDMwCEw/s1600/Erstes_pr._Bataillon_Leibgarde_in_Schlacht_bei_Kollin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="273" src="https://4.bp.blogspot.com/-e0-U9EUyHAI/WG868cmLbPI/AAAAAAAAohM/bdl3_UmbCi87e8WSdUhlmegGpj0zsRDMwCEw/s400/Erstes_pr._Bataillon_Leibgarde_in_Schlacht_bei_Kollin.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Όπως σημείωσε και ένας στρατιώτης: «Δεν ήταν οι ίδιοι οι παλιοί Αυστριακοί» (Duffy Ο Στρατός του Μεγάλου Φρειδερίκου). Οι Αυστριακοί πέτυχαν την αποστολή τους με τη διάσωση των Σαξόνων στην Pirna και προσδοκούσαν, ότι οι Σάξονες θα κινούνταν εναντίον των Πρώσων. Αντί γι’ αυτό ο Σαξονικός στρατός παραδόθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1756. Ο Φρειδερίκος συγκέντρωσε τα ηττημένα στρατεύματα και τους ανακοίνωσε, ότι ενσωματώνονταν στον πρωσικό στρατό ως κανονικές μονάδες. Η γενική πρακτική ήταν η διάσπαση των μονάδων και ο διαμοιρασμός τους στα υπάρχοντα συντάγματα. Η απόφαση αυτή του Φρειδερίκου θα είχε επιπτώσεις μελλοντικά, όταν ολόκληρα Σαξονικά τάγματα θα λιποτακτούσαν και δήλωναν υποταγή είτε στους Αυστριακούς είτε στους Γάλλους.<br />
<br />
Ο Βρετανός απεσταλμένος Sir Andrew Mitchell ήταν παρών στην τελετή ενσωμάτωσης των Σαξονικών συνταγμάτων στον Πρωσικό στρατό. Σε ένα γράμμα του σημείωσε: «Κυριακή στις 17 του μηνός ο Σαξονικός στρατός προχωρούσε με τους διοικητές τους, πέρασε μεταξύ δυο ταγμάτων της Πρωσικής Φρουράς. σύμφωνα με τους κανόνες του πολέμου, καθώς κάθε σύνταγμα ορκιζόταν ξεχωριστά, η τελετή διήρκεσε έως την επόμενη μέρα» (Mitchell στον Earl Holdernesse 21 Οκτωβρίου 1756). Τα στρατιωτικά γεγονότα του 1756 έσβησαν κάθε ελπίδα για μια ειρηνική λύση της κατάστασης στην Ευρώπη. Τα γεγονότα στη Σαξονία έδειξαν, ότι ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος και η Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να συμμετάσχουν.<br />
<br />
Στις 11 Ιανουαρίου 1757 η Ρωσία έγινε ο τρίτος υπογράφων της Πρώτης Συνθήκης των Βερσαλλιών, σφραγίζοντας τη συμμαχία μεταξύ Ρωσίας, Αυστρίας και Γαλλίας εναντίον της Πρωσίας και Μεγάλης Βρετανίας. Η Μεγάλη Βρετανία και Πρωσία εν τω μεταξύ άρχισαν να μετατρέπουν το Συνέδριο του Westminster σε επιθετική συμφωνία.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σύντομη Επισκόπηση του Πολέμου </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Θέατρα Επιχειρήσεων</span></b><br />
<br />
Ο πόλεμος διεξήχθη σε διάφορα θέατρα επιχειρήσεων. Το πρώτο θέατρο ήταν η Βόρεια Αμερική και η Καραϊβική, όπου Βρετανοί και Γάλλοι πολέμησαν μέχρις εσχάτων. Στη Βόρεια Αμερική οι Βρετανοί υπέστησαν αρχικά ήττες, επειδή ο στρατός τους δεν ήταν εκπαιδευμένος ή εξοπλισμένος να μάχεται σε δασώδες έδαφος. Το 1758 οι ελλείψεις αυτές διορθώθηκαν και η πλάστιγγα του πολέμου έγειρε υπέρ των Βρετανών. Το 1760 οι Βρετανοί εξαπέλυσαν τριπλή επίθεση κατά των Γάλλων στη Βόρεια Αμερική και στα τέλη του έτους είχαν πετύχει το σκοπό τους, την εξάλειψη δηλαδή της Γαλλικής παρουσίας στη Βόρεια Αμερική.<br />
<br />
Το θέατρο επιχειρήσεων της δυτικής Ευρώπης ήταν στη δυτική Γερμανία και οι συγκρούσεις έγιναν ανάμεσα στο Γαλλικό και Γερμανικό στρατό, συμμάχου των Βρετανών. Μετά από αρχικές ήττες, ο βρετανικός και συμμαχικός στρατός αναδιοργανώθηκε για να προστατέψει το δυτικό πλευρό της Πρωσίας και να αποτρέψει τη Γαλλική κατάκτηση του Ανόβερου. Το θέατρο επιχειρήσεων της κεντρικής Ευρώπης ήταν το θέατρο των μαχών και εκστρατειών Πρώσων, Αυστριακών και Ρώσων. Οι περισσότερες μάχες δόθηκαν στη Σαξονία, Σιλεσία, Βοημία και την περιοχή του ποταμού Οντέρ. Ο Φρειδερίκος άρχισε τον πόλεμο με σκοπό να χτυπήσει και να κυριεύσει την πλούσια επαρχία της Σαξονίας.<br />
<br />
Η στρατηγική του το 1757 ήταν να καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα στον Αυστριακό στρατό, πριν οι Ρώσοι εισέλθουν πλήρως στον πόλεμο και έτσι η χρονιά αυτή σημαδεύτηκε από μια σειρά μεγάλων μαχών, οι οποίες όμως δεν έδωσαν στον Φρειδερίκο την αποφασιστική νίκη που επιθυμούσε. Η αναθεωρημένη στρατηγική του για το 1758 ήταν να καταφέρει πλήγματα στους Αυστριακούς και Ρώσους, ώστε να τους εμποδίσει να σχηματίσουν ένα ενιαίο μέτωπο, αλλά εξαιτίας των αυξημένων απωλειών του, η στρατηγική του άλλαξε τελείως το 1759 σε στρατηγική άμυνα. Το σχέδιο του ήταν να επιτρέψει στους εχθρούς του να κινηθούν εναντίον του και μετά κάνοντας χρήση των εσωτερικών γραμμών, να τους νικήσει καθένα ξεχωριστά.<br />
<br />
Επέλεξε αυτό το σχέδιο, διότι αναγνώρισε ότι ήταν δύσκολο να νικήσεις τους Αυστριακούς και Ρώσους, όταν βρίσκονταν σε άμυνα. Μέχρι τη λήξη του πολέμου προσπαθούσε να σταματήσει την προσπάθεια Αυστριακών και Ρώσων να ενωθούν και να νικήσουν τον πρωσικό στρατό. Το τελευταίο θέατρο επιχειρήσεων ήταν η Ινδία. Αρχικά αυτός ήταν ένας πόλεμος μεταξύ δυο εμπορικών εταιριών, της Γαλλικής και Βρετανικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών. Ο πόλεμος ήταν μικρής κλίμακας συγκρινόμενος με τις μάχες της Ευρώπης και Βορείου Αμερικής, αλλά το τίμημα της κυριαρχίας στην Ινδία ήταν πολύ σημαντικό. Και οι δυο εταιρίες ανέπτυξαν τοπικά μικτά στρατεύματα ιθαγενών και Ευρωπαίων, ενισχυμένα με λίγους στρατιώτες που έστειλαν οι δυο κυβερνήσεις.<br />
<br />
Οι εκστρατείες άρχισαν στη Βεγγάλη το 1756 και έληξαν εις όφελος της Βρετανίας το 1757 με τη μάχη του Plassey. Η σύγκρουση τότε μεταφέρθηκε στη νότια Ινδία, στην επαρχία Carnatic, όπου ο πόλεμος είχε πιο Ευρωπαϊκή χροιά. Οι Γάλλοι πέρασαν πρώτοι στην επίθεση το 1758, αλλά δε μπόρεσαν να κρατήσουν το πάνω χέρι, εξαιτίας των ναυτικών εξελίξεων εις βάρος τους. Ο αποκλεισμός του Γαλλικού ναυτικού από το Βρετανικό σήμαινε, ότι οι Γάλλοι δεν είχαν ελπίδα να λάβουν ενισχύσεις από τη θάλασσα. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ο Ναυτικός Πόλεμος </span></b><br />
<br />
Ο ναυτικός πόλεμος διεξήχθη κυρίως μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας. Το Βασιλικό Ναυτικό είχε πλοία χωρητικότητας 277.000 τόνων το 1755 και 375.000 τόνων το 1760. Το Γαλλικό ναυτικό είχε αντίστοιχα 162.000 τόνους το 1755 και 156.000 τόνους το 1760. Οι Βρετανοί φοβούνταν μήπως οι Γάλλοι και Ισπανοί συμμαχήσουν, επειδή η συνδυασμένη δύναμη των δυο εθνών θα υπερείχε του Βασιλικού Ναυτικού. Εν τέλει, η Ισπανία δε μπήκε στον πόλεμο έως το 1762 και αφού οι Γάλλοι είχαν εκδιωχθεί απ’ τις θάλασσες, η Βρετανία ήταν ελεύθερη να αντιμετωπίσει το νέο εχθρό. Το Βασιλικό Ναυτικό χρησιμοποίησε τρεις διαφορετικές στρατηγικές κατά τη διάρκεια του πολέμου.<br />
<br />
Η πρώτη ήταν η κατάληψη και καταστροφή του Γαλλικού εμπορικού στόλου σε όλους τους ωκεανούς, που θα στερούσε από τη Γαλλική κυβέρνηση ένα μεγάλο ποσοστό από τα κέρδη των αποικιών και ταυτόχρονα θα αύξανε τα βρετανικά έσοδα για τη συνέχιση του πολέμου. Η δεύτερη ήταν η ακινητοποίηση και αποδυνάμωση του Γαλλικού στόλου μέσω του αποκλεισμού του στα Γαλλικά λιμάνια. Η τρίτη και τελευταία στρατηγική ήταν οι συνδυασμένες επιχειρήσεις του στόλου στις αποικίες και τη Γαλλία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου το Βασιλικό Ναυτικό είχε τη δυνατότητα να αυξάνει τον αριθμό των πλοίων του με την κατασκευή νέων και την κατάληψη των Γαλλικών (και αργότερα Ισπανικών) πολεμικών πλοίων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-fi1npVcwdRE/WG9E4fs3bGI/AAAAAAAAohc/0yoO1Jaf-wwNONFNlgy_QGRZWamP6zbRACLcB/s1600/LindsayCambridge.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="297" src="https://4.bp.blogspot.com/-fi1npVcwdRE/WG9E4fs3bGI/AAAAAAAAohc/0yoO1Jaf-wwNONFNlgy_QGRZWamP6zbRACLcB/s400/LindsayCambridge.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το Βασιλικό Ναυτικό κατασκεύασε ή αιχμαλώτισε 69 πλοία, ενώ Γάλλοι και Ισπανοί πρόσθεσαν μαζί μόνο έξι πλοία στους στόλους τους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Γαλλικού ναυτικού ήταν η έλλειψη ενιαίας στρατηγικής σε κυβερνητικό επίπεδο, αφού οι γνώμες στη Γαλλική αυλή διίστανται μεταξύ αυτών που επιθυμούσαν το ναυτικό και αποικιακό πόλεμο και αυτών που ευνοούσαν έναν πόλεμο στην Ευρώπη υποστηρίζοντας, ότι ο ναυτικός πόλεμος ήταν δευτερεύουσας σημασίας για την κατάκτηση του Ανόβερο. Ο ναυτικός όρος «πλοίο της γραμμής» αναφέρεται σε πλοία τριών ιστίων με 60 ή περισσότερα κανόνια (η ελάχιστη δύναμη πυρός που μπορούσε να αντιμετωπίσει τον εχθρό).<br />
<br />
Πλοία με λιγότερα από 60 κανόνια αναφέρονταν ως καταδρομικά και φρεγάτες. Τα πλοία της πρώτης κλάσης μετέφεραν 90 - 100 ή περισσότερα κανόνια, της δεύτερης κλάσης 80 - 90 κανόνια συνήθως και της τρίτης κλάσης είχαν 64 - 74 κανόνια. Τα πλοία της τέταρτης κλάσης (φρεγάτες) μετέφεραν συνήθως 50 κανόνια και τα πλοία της πέμπτης και έκτης κλάσης (καταδρομικά) μετέφεραν 24 - 40 κανόνια. Κάθε ναυτικό προσπαθούσε να τυποποιήσει τις κλάσεις του, αλλά τα κυριευμένα πλοία και οι αλλαγές στη σχεδίαση το έκαναν δύσκολο. Το Βασιλικό Ναυτικό στις 10 Απριλίου 1759 διέθετε:<br />
<br />
Δυο πλοία της πρώτης κλάσης, 10 πλοία της δεύτερης, 40 της τρίτης, 47 της τέταρτης, 32 της πέμπτης και 60 της έκτης κλάσης. Οι ναυτικές τακτικές που χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο αυτό είχαν αναπτυχθεί στη διάρκεια του περασμένου αιώνα. Η πιο συνηθισμένη τακτική ήταν η παράταξη πλοίων σε γραμμή, που ήταν παρόμοια με τη γραμμική τακτική μάχης στους στρατούς. Μια μοίρα σχημάτιζε μια γραμμή και επιτίθονταν στον αντίπαλο στόλο με συνεχόμενες ομοβροντίες από την ίδια πλευρά των πλοίων. Τα πλοία κάλυπταν το ένα το άλλο, καθώς πλησίαζαν την εχθρική γραμμή.<br />
<br />
Ωστόσο μερικοί ναύαρχοι προσδοκούσαν να δώσουν μια μάχη εκ του συστάδην ή να διασπάσουν την εχθρική γραμμή των πλοίων, αλλιώς οι ναυμαχίες μπορούσαν να καταλήξουν σε συμπλοκές μεταξύ πλοίων. Οι «Κανονισμοί Μάχης» υποχρέωναν τους ναυάρχους να ακολουθούν τη γραμμική διάταξη και τακτική. Ωστόσο πολλές φορές άλλαζαν και προτιμούσαν τη μάχη εκ του συστάδην. Στις αρχές του πολέμου η υπεροχή των Γάλλων στην κατασκευή των πλοίων τους έδωσε υπεροχή στους ελιγμούς και το στρατηγικό πλεονέκτημα. Από το 1756 οι Βρετανοί άρχισαν να βελτιώνουν τις δικές τους σχεδιάσεις. Επίσης ενέταξαν κάθε συλληφθέν Γαλλικό πλοίο σε υπηρεσία το συντομότερο δυνατό.<br />
<br />
Το Βασιλικό Ναυτικό ανέπτυξε την πλειονότητα του στόλου στο θέατρο της Βορείου Αμερικής και γύρω από την Αγγλία με σκοπό να διαταράξει το επικερδές εμπόριο μεταξύ της Γαλλίας και των αποικιών της και επιπλέον να προστατέψει τη Μεγάλη Βρετανία από πιθανή Γαλλική εισβολή. Το Γαλλικό ναυτικό σημείωσε επιτυχίες με το ξέσπασμα του πολέμου. Κυρίευσε τη Μινόρκα και ενίσχυσε την αποικία της Νέας Γαλλίας. Το 1757 το Βασιλικό Ναυτικό άρχισε να αναχαιτίζει κάθε γαλλικό εμπορικό πλοίο στον Κόλπο του Μεξικού και να αποκτά πολλά χρηματικά λάφυρα. Επίσης άρχισε τον αποκλεισμό των κύριων Γαλλικών λιμανιών προσπαθώντας να κυριεύσει και να καταστρέψει τα Γαλλικά πλοία, καθώς και να κυριεύσει τα ουδέτερα πλοία με τον ισχυρισμό ότι το φορτίο τους προορίζονταν για τη Γαλλική αγορά.<br />
<br />
Η Βρετανική κυβέρνηση προσέλαβε επίσης ιδιώτες (κουρσάρους) για να ερευνούν και να κυριεύουν κάθε Γαλλικό εμπορικό πλοίο. Η πολιτική αυτή αναστάτωσε πολλά ουδέτερα κράτη. Τα Βρετανικά εμπορικά πλοία το 1758 είχαν ναυτική προστασία από πολεμικά πλοία (convoy) για την αντιμετώπιση Γαλλικών επιθέσεων, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους Γάλλους να αποσπάσουν ένα 10% του εμπορικού φορτίου με τη βοήθεια των κουρσάρων. Το Βασιλικό Ναυτικό υπέστη απώλειες το 1757 και 1758 στις αποστολές κατά του Rochefort και St. Malo, καθώς και στην εκστρατεία του Louisbourg το 1757. Ωστόσο, το 1758 ο Βρετανός ναύαρχος Henry Osborne νίκησε μια Γαλλική δύναμη στα Ισπανικά χωρικά ύδατα προσπαθώντας να ασκήσει πίεση στο στόλο της Τουλόν.<br />
<br />
Ο Βρετανός ναύαρχος Sir Edward Hawke νίκησε επίσης μια Γαλλική δύναμη στο Basque Roads, η οποία ήταν έτοιμη να σαλπάρει για τη Νέα Γαλλία. Η ανικανότητα των Γάλλων να ενώσουν τους στόλους της Τουλόν, Βρέστης και Χάβρης για να σπάσουν τον αποκλεισμό του Βασιλικού Ναυτικού ήταν ένας αποφασιστικός παράγοντας σ’ αυτές τις νίκες. Το Βασιλικό Ναυτικό είχε το πλεονέκτημα το 1758 να διαθέτει βάσεις όπως αυτή του Γιβραλτάρ, η οποία βοηθούσε τον ανεφοδιασμό του στόλου έξω από τη Βρέστη εμπόδιζε το στόλο της Τουλόν από κάθε ενέργεια. Οι Βρετανοί επίσης βελτίωσαν το λιμάνι του Halifax στη Νέα Σκοτία με αποτέλεσμα την επιτυχή έκβαση των εκστρατειών του Louisbourg και Κεμπέκ.<br />
<br />
Μετά την πτώση της Γαλλικής ναυτικής βάσης του Louisbourg το 1758, το Βασιλικό Ναυτικό μπορούσε να βρίσκεται στην περιοχή του ποταμού Αγίου Λαυρεντίου το λιγότερο ένα μήνα νωρίτερα απ’ ότι αν σάλπαρε από τη Μεγάλη Βρετανία και περνούσε πρώτα από το Halifax. Μόνο εμπόδιο ήταν η παρουσία των πάγων. Το 1759 σημαδεύτηκε από δυο αποφασιστικές συγκρούσεις που έθεσαν τέρμα στην προσπάθεια του γαλλικού ναυτικού να έχει το πάνω χέρι. Ο Γάλλος Αρχιπλοίαρχος Μαρκήσιος de la Clue σάλπαρε με 12 πλοία της γραμμής από την Τουλόν για τη Βρέστη. Ο Βρετανός Ναύαρχος Edward Boscawen, διοικητής στο Γιβραλτάρ, με 14 πλοία της γραμμής σάλπαρε για να αναχαιτίσει τους Γάλλους.<br />
<br />
Στις 18 Αυγούστου οι δυο στόλοι συναντήθηκαν στο Lagos έξω από την Πορτογαλία. Οι Βρετανοί κυρίευσαν τρία πλοία και κατέστρεψαν άλλα δυο. Οι Γάλλοι υποχώρησαν και σάλπαραν προς Λισαβόνα, όπου οι Βρετανοί τους απέκλεισαν. Ακόμα και μετά την αποτυχία στο Lagos, οι Γάλλοι συνέχισαν να προετοιμάζονται για μια εισβολή στη Βρετανία, ώστε να αντισταθμίσουν την πίεση στη Νέα Γαλλία. Το Νοέμβριο του 1759 ένα μεγάλο μέρος της δύναμης αποκλεισμού του Βασιλικού Ναυτικού στη Βρέστη επέστρεψε στο λιμάνι στο Torbay εξαιτίας μιας καταιγίδας. Οι Γάλλοι αποφάσισαν να εξαπολύσουν μια επίθεση. Ο Γάλλος ναύαρχος Hubert de Conflans σάλπαρε με 21 πλοία της γραμμής και φρεγάτες και ήρθε σε επαφή με τα πλοία του Βασιλικού Ναυτικού.<br />
<br />
Ο Βρετανός ναύαρχος Edward Hawke διέλυσε άμεσα τη Γαλλική δύναμη διαθέτοντας 25 πλοία της γραμμής, καταδρομικά και φρεγάτες. Οι Γάλλοι υποχώρησαν προς τον κόλπο Quiberon, ελπίζοντας ότι η παρουσία υφάλων θα εμπόδιζε τους Βρετανούς να τους καταδιώξουν. Το Βασιλικό Ναυτικό όμως, παρόλο τους κινδύνους από τους βράχους και υφάλους, άρχισε την καταδίωξη και στις 20 Νοεμβρίου έγινε άλλη μια ναυμαχία. Ο Hawke κατέστρεψε ή κυρίευσε επτά πλοία, ενώ έχασε μόνο δυο και οι Γάλλοι υποχώρησαν. Αυτή ήταν η τελευταία κύρια προσπάθεια των Γάλλων να εισβάλουν στα Βρετανικά νησιά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-3wGq9CjTnsw/WG9Gp8K3GCI/AAAAAAAAoho/QkkCUjvCLqI7jm_NCt_T4UoEQcrBZLl1QCLcB/s1600/Quibcardinaux2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="394" src="https://4.bp.blogspot.com/-3wGq9CjTnsw/WG9Gp8K3GCI/AAAAAAAAoho/QkkCUjvCLqI7jm_NCt_T4UoEQcrBZLl1QCLcB/s640/Quibcardinaux2.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ο Γαλλικός στόλος παρέμεινε στα λιμάνια για το υπόλοιπο του πολέμου. Το Βασιλικό Ναυτικό συνέχισε να επιτηρεί τις διάφορες Γαλλικές βάσεις. Επίσης αύξησε την πίεση στους Γαλλικούς εμπορικούς στόλους σε όλη τη διάρκεια του πολέμου. Το 1760 η Γαλλία, εξαιτίας των απωλειών στη Νέα Γαλλία και στον εμπορικό της στόλο, είχε προβλήματα χρηματοδότησης των επιχειρήσεων της στη Γερμανία και της πληρωμής της ετήσιας επιχορήγησης στην Αυστρία. Το Βασιλικό Ναυτικό διεξήγαγε επιθετικές επιχειρήσεις στην Καραϊβική εναντίον των Γαλλικών και από το 1762 και μετά εναντίον των Ισπανικών αποικιών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1756</span></b><br />
<br />
Με την σύναψη ειρήνης μεταξύ Πρωσίας και Βρετανίας ο Φρειδερίκος Β' πίστευε ότι ο κίνδυνος πολέμου είχε εξαλειφθεί. Ωστόσο μάθαινε από κατασκόπους του στις Ευρωπαϊκές αυλές πως δημιουργούνταν ένας επικίνδυνος δεσμός της Γαλλίας με την Ρωσία, η οποία Ρωσία ήταν εχθρός της Πρωσίας. Έτσι διέταξε την επιστράτευση στα σύνορα με την Ρωσία. Σύντομα έμαθε την συμμαχία μεταξύ Αυστρίας, Ρωσίας, Γαλλίας και Σαξωνίας. Για να αποφύγει ένα πολλαπλό χτύπημα,αποφάσισε να καταλάβει την Σαξωνία. Στις 29 Αυγούστου 1756 η Πρωσία πέρασε τα σύνορα της Σαξωνίας χωρίς κήρυξη πολέμου. Η Σαξωνία πέρασε μέσα σε λίγες μέρες στην Πρωσία. Η κατάληψη της Σαξωνίας είχε μεγάλο στρατιωτικό και οικονομικό όφελος για τον Φρειδερίκο.<br />
<br />
Από την μια είχε με τα Μεταλλουργικά όρη ένα φυσικό τείχος προστασίας με την Αυστρία. Από την άλλη η Σαξωνία μπορούσε να γεμίσει τα άδεια κρατικά ταμεία της Πρωσίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1757 </span></b><br />
<br />
Στις 22 Ιανουαρίου 1757 η Ρωσία και η Αυστρία έγιναν σύμμαχοι και πέντε μέρες μετά κηρύχθηκε ο πόλεμος στην Πρωσία. Στη συνέχεια η Γαλλία υπέγραψε συμμαχία με την Αυστρία, τον Μάιο του 1757. Στην ανατολική Πρωσία μπόρεσαν τα Ρώσικα στρατεύματα να νικήσουν τα Πρωσικά, και στη συνέχεια η Αυστρία κατέλαβε την Σιλεσία από την Πρωσία. Η Πρωσία έβλεπε πολλές ήττες και από τα δύο μέτωπα. Στις 5 Νοεμβρίου συνέβη η μάχη του Ρόσμπαχ, όπου ο Φρειδερίκος της Πρωσίας ήρθε αντιμέτωπος με την Γαλλία και τα Αυστριακά στρατεύματα. Μετά τη νίκη του αποσύρθηκε στη Σιλεσία την οποία τελικά επανακατέλαβε το Δεκέμβριο του 1757.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Βόρεια Αμερική </span></b><br />
<br />
Ο λόρδος Loudon ανέμενε τους πρώτους μήνες του 1757 συγκεκριμένες οδηγίες για την εκστρατεία στη Βόρεια Αμερική. Τον Απρίλιο διατάχτηκε να εξαπολύσει μια επίθεση κατά του Γαλλικού λιμανιού του Louisbourg στο νησί Cape Breton. Το Louisbourg ήταν μια καλά φρουρούμενη και σημαντική βάση για το Γαλλικό ναυτικό. Προστάτευε την είσοδο του ποταμού του Αγ. Λαυρεντίου, που ήταν η κεντρική αρτηρία του εμπορίου της Νέας Γαλλίας. Ο Loudon αναγκάστηκε να αποσύρει πολλά από τα τακτικά του στρατεύματα από την περιοχή της Νέας Υόρκης με σκοπό να συγκεντρώσει επαρκή δύναμη για την επίθεση του.<br />
<br />
Αρχές Ιουλίου οι Βρετανοί είχαν συγκεντρώσει επτά τάγματα τακτικού πεζικού στο Halifax, όπου περίμεναν τη ναυτική μοίρα να τους μεταφέρει και να συγκρουστούν με τα Γαλλικά πλοία στο Louisbourg. Ωστόσο κατά τη διάρκεια της αναμονής τους, έμαθαν ότι οι Γάλλοι είχαν 27 πλοία της γραμμής στο Louisbourg και 7.000 άντρες. Αυτή η δύναμη θεωρήθηκε ότι ήταν πολύ μεγάλη για να την αντιμετωπίσουν και έτσι η αποστολή ακυρώθηκε και τα στρατεύματα επέστρεψαν στη Νέα Υόρκη. Εν τω μεταξύ οι Γάλλοι εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός, ότι η Νέα Υόρκη ήταν απροστάτευτη. Ο Montcalm συγκέντρωσε 8.000 Γάλλους, Καναδούς πολιτοφύλακες και ιθαγενείς Αμερικανούς συμμάχους στο βόρειο άκρο της λίμνης George και χώρισε τη δύναμη του σε δυο μέρη.<br />
<br />
2.500 άντρες διέσχισαν την ενδοχώρα και 5.000 άντρες έπλευσαν με βάρκες τη λίμνη. Ο αντικειμενικός σκοπός τους ήταν το Βρετανικό Οχυρό William Henry, που βρισκόταν υπό τη διοίκηση του Αντισυνταγματάρχη Munro στο νότιο άκρο της λίμνης. Στις 3 Αυγούστου οι Γάλλοι περικύκλωσαν το οχυρό για να το πολιορκήσουν και μετά από τρεις ημέρες χτύπησαν τη δυτική πλευρά του οχυρού με τα πυροβόλα. Το οχυρό διέθετε 17 πυροβόλα και μικτή δύναμη 2.200 αντρών (τακτικό πεζικό και αποίκους) και χρειάζονταν ενίσχυση. Το κοντινότερο οχυρό, το Οχυρό Edward, βρισκόταν σε απόσταση 14 μιλίων (22km) νότια του Οχυρού William Henry. Ο Βρετανός διοικητής του, Συνταγματάρχης Webb, περίμενε ενισχύσεις προτού ξεκινήσει.<br />
<br />
Έχοντας συγκεντρώσει μια δύναμη 4.000 αντρών, τακτικού πεζικού και αποίκων, έλαβε πληροφορίες, ότι ο Montcalm είχε 12.000 άντρες. Διαπίστωσε ότι χρειάζονταν περισσότερα στρατεύματα. Ο Webb έστειλε ένα γράμμα στο Οχυρό William Henry συμβουλεύοντας τους Βρετανούς να ζητήσουν ανακωχή, αλλά το γράμμα έπεσε στα χέρια του Montcalm. Αυτός έσφιξε την πολιορκία του οχυρού και έτσι ο Munro συνθηκολόγησε στις 9 Αυγούστου με απώλειες 300 αντρών. Επιτράπηκε στους Βρετανούς να φύγουν οπλισμένοι για την ασφάλεια τους έναντι επιθέσεων από ιθαγενείς και με συνοδεία ενός Γαλλικού συντάγματος προς το Οχυρό Edward.<br />
<br />
Καθ’ οδόν, μια δύναμη 3.000 Ινδιάνων συμμάχων των Γάλλων επιτέθηκε στη Βρετανική φάλαγγα. Οι Γάλλοι προσπάθησαν να σταματήσουν την επίθεση των Ινδιάνων, αλλά περισσότεροι από 100 σκοτώθηκαν, ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά. Η πτώση του οχυρού William Henry εξάλειψε τη Βρετανική παρουσία στη λίμνη George. Οι Γάλλοι έκαψαν το οχυρό και επέστρεψαν στο Οχυρό Carillon (Ticonderoga) στα βόρεια. Οι δυο πλευρές άρχισαν να προετοιμάζονται για την εκστρατεία του 1758, ενώ οι αψιμαχίες μεταξύ Βρετανών, Γάλλων και Ινδιάνων συνεχίστηκαν.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Δυτική Ευρώπη </span></b><br />
<br />
Μετά την εισβολή του Φρειδερίκου στη Σαξονία, η Γαλλία ήταν υποχρεωμένη να τιμήσει τη συμφωνία και έστειλε 24.000 άντρες στην Αυστρία και ταυτόχρονα άρχισε να προετοιμάζεται για μια εισβολή στο Ανόβερο και τις Πρωσικές επαρχίες Geldern και Cleve. Ο Φρειδερίκος Β' ενημέρωσε το Βρετανό απεσταλμένο Sir Andrew Mitchell για τις Γαλλικές προθέσεις και εκτίμησε ότι οι Γάλλοι συγκέντρωναν στρατό 50.000 αντρών. Οι Βρετανοί δεν επιθυμούσαν να στείλουν δυνάμεις στην περιοχή. Η στρατολόγηση νέων αντρών ήταν προβληματική και η κυβέρνηση θεωρούσε τον πόλεμο στις αποικίες ως πρώτη προτεραιότητα της.<br />
<br />
Ο Φρειδερίκος εισηγήθηκε την επιστροφή των στρατευμάτων της Έσσης και του Ανόβερο που στάθμευαν στη Βρετανία για να προστατέψουν την περιοχή από μια πιθανή εισβολή. Αυτά αριθμούσαν 35.000 άντρες και η Πρωσία προσφέρθηκε να παρέχει επιπλέον 8.000 - 10.000 άντρες και ζήτησε από τα κράτη του Brunswick και Saxe-Gotha να παρέχουν επιπλέον 10.000 άντρες. Τα στρατεύματα της Έσσης, Brunswick και Saxe-Gotha θα πληρώνονταν με Βρετανική επιχορήγηση και αυτά του Ανόβερου όφειλαν υποταγή στο Βασιλιά της Αγγλίας, που ήταν επίσης και ο Εκλέκτορας του Ανόβερο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-KihO4ZG7IfQ/WHCUfJtFCXI/AAAAAAAAoiM/BrHm5Dp4FlkMcfA3IF-bbcdvSfqGRRjTACLcB/s1600/1200px-Nouvelle-France_map-en.svg.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://4.bp.blogspot.com/-KihO4ZG7IfQ/WHCUfJtFCXI/AAAAAAAAoiM/BrHm5Dp4FlkMcfA3IF-bbcdvSfqGRRjTACLcB/s400/1200px-Nouvelle-France_map-en.svg.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το Βρετανικό Υπουργικό Συμβούλιο συμφώνησε στο σχέδιο του Φρειδερίκου για ένα «Στρατό Παρατήρησης» (Συμμαχικό στρατό), πλήρωσε για το σκοπό αυτό Βρετανικά χρήματα αλλά δεν ενέπλεξε Βρετανούς στρατιώτες για να προστατέψει το Ανόβερο και τις πρωσικές επαρχίες στη δύση έναντι της Γαλλίας. Το Μάρτιο του 1757 τα Γαλλικά στρατεύματα βρίσκονταν σε κινητοποίηση. Ο στρατός αριθμούσε 100.000 άντρες περίπου, στον οποίο περιλαμβάνονταν Αυστριακά και Γερμανικά - συμμαχικά στρατεύματα. Διοικητής ήταν αρχικά ο Αντιστράτηγος Πρίγκιπας Soubise και αργότερα (από τις 27 Απριλίου) ο Στρατάρχης d’Estrees. Ο Συμμαχικός στρατός αριθμούσε μόνο 47.000 άντρες.<br />
<br />
Στις 30 Μαρτίου ο Δούκας του Cumberland, γιος του Γεωργίου Β', ανέλαβε τη διοίκηση του Συμμαχικού στρατού με διαταγές να προστατέψει τις επικράτειες της Πρωσίας και Ανόβερο, αλλά να μην ενεργήσει επιθετικά. Στις αρχές Απριλίου οι Γάλλοι διέσχισαν το Ρήνο και προέλαυσαν προς το Wesel και την 1η Μαΐου υπογράφτηκε η Δεύτερη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Ήταν μια επιθετική συμφωνία ανάμεσα στη Γαλλία, Αυστρία και Ρωσία, σύμφωνα με την οποία, η Γαλλία όφειλε να παρέχει 105.000 στρατιώτες και να αναλάβει την επιχορήγηση 10.000 Γερμανών στρατιωτών στον πόλεμο ενάντια στην Πρωσία. Η Γαλλία επίσης έπρεπε να δώσει στην Αυστρία 22,5 εκατομμύρια λίβρες για την πολεμική της προσπάθεια.<br />
<br />
Οι σκοποί της συνθήκης ήταν η στρατιωτική καταστροφή της Πρωσίας και η υποστήριξη της Αυστρίας στη διεκδίκηση της Σιλεσίας. Οι Γάλλοι συνέχισαν την προέλαση τους εναντίον του Συμμαχικού στρατού και στις αρχές Ιουνίου ο Cumberland αποφάσισε να σταματήσει και να δώσει μάχη στο Brackwede. Ωστόσο, ο Soubise έστειλε τα ελαφρά στρατεύματα του γύρω από τις πλευρές του συμμαχικού στρατού και απείλησε τις επικοινωνίες τους και έτσι ο Cumberland αποφάσισε να οπισθοχωρήσει. Οι Γάλλοι συνέχισαν να προελαύνουν με σκοπό να υπερφαλαγγίσουν το συμμαχικό στρατό. Τελικά στις 24 Ιουλίου ο Cumberland άρχισε να οχυρώνει το στρατό του στις περιοχές του Hastenbeck και Voremberg.<br />
<br />
Έγιναν αψιμαχίες μεταξύ των εμπροσθοφυλακών των δυο στρατών και οι δυο πλευρές προσπαθούσαν να αντιληφθούν τις προθέσεις του εχθρού. Ο Soubise διαπίστωσε, ότι ο Cumberland προετοιμαζόταν για μάχη. Ο Γαλλικός στρατός είχε 50.000 πεζούς, 10.000 ιππείς και 68 πυροβόλα, ενώ ο Συμμαχικός στρατός είχε 30.000 πεζούς, 5.000 ιππείς και 28 πυροβόλα. Η κύρια γραμμή πεζικού του Cumberland απλωνόταν βόρεια του Hastenbeck και κατά μήκος του δρόμου προς ανατολικά. Η αριστερή πλευρά και το κέντρο του ήταν πολύ καλά οχυρωμένα, αλλά το δεξί άκρο του δεν απαιτούσε ισχυρή προστασία, επειδή καλύπτονταν από φυσικές οχυρώσεις, όπως ήταν τα έλη.<br />
<br />
Η Γαλλική επίθεση στόχευε στο κέντρο της παράταξης του Cumberland στο Obensburg. Οι Γάλλοι γνωρίζοντας την αριθμητική υπεροχή τους σε άντρες και πυροβολικό, βάδισαν κατευθείαν εναντίον του λόφου του Obensburg, ο οποίος προστατεύονταν από τρεις λόχους κυνηγών. Στις 03:00 π.μ. στις 26 Ιουλίου η Γαλλική προέλαση ξεκίνησε και στις 08:00 π.μ. οι δυο στρατοί είχαν εμπλακεί ολοκληρωτικά. Σύντομα επικράτησε σύγχυση στο πεδίο της μάχης και οι δυο πλευρές χτυπούσαν τους δικούς τους άντρες. Οι δυο διοικητές έδιναν λανθασμένες αναφορές για επιθέσεις στις πλευρές και σε άλλες θέσεις της παράταξης. Ο D’Estrees είδε το ιππικό του να επιτίθεται χωρίς διαταγή.<br />
<br />
Αφού έλαβε πληροφορίες για τις κινήσεις των Συμμάχων, διέταξε τα στρατεύματα του να αποσυρθούν από το πεδίο της μάχης στις 14:00 μ.μ. περίπου. Φτάνοντας στη νότια πλευρά του ποταμού Haste έλαβε αναφορές ότι ο Cumberland είχε οπισθοχωρήσει επίσης από το πεδίο της μάχης. Αυτό σήμαινε, ότι ο Cumberland ήταν σε πλήρη υποχώρηση και έτσι ο d’Estrees έστειλε τις μονάδες του πίσω να καταλάβουν το πεδίο της μάχης και να κυνηγήσουν τον εχθρό. Οι Γάλλοι είχαν 1.000 νεκρούς και 1.200 τραυματίες, ενώ οι Σύμμαχοι είχαν 311 νεκρούς, 900 τραυματίες και 200 αγνοούμενους. Μετά τη μάχη το περισσότερο τμήμα του Ανόβερου κατέχονταν από τους Γάλλους.<br />
<br />
Στις 8 Σεπτεμβρίου ο Cumberland υπέγραψε το Συνέδριο του Kloster Zeven με τους Γάλλους. Αυτό όριζε, ότι ο Συμμαχικός στρατός έπρεπε να δια- λυθεί και θα γίνονταν ανταλλαγή αιχμαλώτων πολέμου. Η Βρετανική κυβέρνηση πίστευε, ότι εάν το Βασιλικό Ναυτικό και στρατός ένωναν τη δράση τους σε επιχειρήσεις κατά των Γαλλικών ακτών, ο Γαλλικός στρατός θα αναγκαζόταν να αναδιπλωθεί από το Ανόβερο για να προστατέψει τις ακτές. Η Βρετανική κυβέρνηση δεν ήθελε ακόμα να στείλει στρατό στο Ανόβερο, φοβούμενη ότι θα παρέμενε στην περιοχή για πολλούς μήνες. Δέκα συντάγματα συγκεντρώθηκαν στο νησί Wight με σκοπό να επιτεθούν στο Γαλλικό λιμάνι του Rochefort.<br />
<br />
Τα στρατεύματα πέρασαν το καλοκαίρι εκεί αναμένοντας την άφιξη των μεταγωγικών. Τα πλοία τελικά έφτασαν στις 8 Σεπτεμβρίου την ίδια μέρα με το Συνέδριο του Kloster Zeven. Στις 23 Σεπτεμβρίου ο στόλος και στρατός κυρίευσαν το νησί d’ Aix. Ωστόσο, εξαιτίας των άσχημων καιρικών συνθηκών και αναφορών για αρκετά μεγάλες Γαλλικές ενισχύσεις στο Rochefort, ο στόλος και στρατός επέστρεψαν στο Portsmouth στις 3 Οκτωβρίου. Πολλές Βρετανικές επιδρομές έγιναν κατά των Γαλλικών ακτών και λιμανιών κατά τα επόμενα έτη του πολέμου. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Κεντρική Ευρώπη </span></b><br />
<br />
Ο Φρειδερίκος Β' ξεκίνησε την εκστρατεία του 1757 στις 18 Απριλίου. Εισέβαλε στη Βοημία με σκοπό την ολοκληρωτική καταστροφή του Αυστριακού στρατού. Διαίρεσε το στρατό του σε τέσσερα ξεχωριστά σώματα συνολικού αριθμού 116.000 αντρών και προέλαυσε στη Βοημία από τέσσερις διαφορετικούς άξονες, ελπίζοντας να υπερφαλαγγίσει τους Αυστριακούς. Ο Αυστριακός στρατός βρισκόταν υπό τη διπλή διοίκηση του Στρατάρχη Browne και Πρίγκιπα Κάρολου της Λωραίνης, γαμπρού της Μαρίας Θηρεσίας. Οι δυο στρατοί συναντήθηκαν σε ένα υψίπεδο ανατολικά της Πράγας στις αρχές Μαΐου. Οι Πρώσοι διέθεταν 47.000 πεζούς, 17.000 ιππείς και 210 πυροβόλα, ενώ οι Αυστριακοί 45.000 τακτικούς πεζούς, 2.000 άτακτους, 12.600 ιππείς και 60 πυροβόλα.<br />
<br />
Στις 06:00 π.μ. στις 6 Μαΐου οι δυο στρατοί άρχισαν τη μάχη. Οι Αυστριακοί κατείχαν το υψίπεδο και το βόρειο τμήμα της διάταξης τους καλύπτονταν από τις οχυρώσεις της Πράγας. Οι Πρώσοι διαπίστωσαν μετά από αναγνώριση, ότι η νότια πλευρά προσφέρονταν για επιχειρήσεις. Έτσι το Πρωσικό ιππικό επιτέθηκε στο δεξί των Αυστριακών και οι ιππείς τους τράπηκαν σε φυγή. Ο στρατάρχης Browne άρχισε να ενισχύει την ανατολική άκρη του υψιπέδου με πεζικό και πυροβολικό, ενώ η πρώτη γραμμή των Πρώσων επιτέθηκε κατευθείαν προς τους Αυστριακούς και αποκρούστηκε. Ωστόσο, αυτή η αντεπίθεση πρόσφερε στους Πρώσους μια μοναδική ευκαιρία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-t1d3rScMilE/WHCRSIFMlSI/AAAAAAAAoh4/QxyYZ2sr_pEsHANuGnwf4hUiKfmqhnvPQCEw/s1600/Seven_Years%2527_War_-_Operations%252C_1756.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="310" src="https://4.bp.blogspot.com/-t1d3rScMilE/WHCRSIFMlSI/AAAAAAAAoh4/QxyYZ2sr_pEsHANuGnwf4hUiKfmqhnvPQCEw/s400/Seven_Years%2527_War_-_Operations%252C_1756.gif.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Μετακινώντας το πεζικό τους νοτιοανατολικά, οι Αυστριακοί άφησαν ένα κενό στην παράταξη τους στο βορρά. 22 Πρωσικά τάγματα εισχώρησαν στο κενό και απομόνωσαν το δεξί άκρο του Αυστριακού στρατού από τον υπόλοιπο στρατό και επιτέθηκαν στους Αυστριακούς από τα αριστερά, αναγκάζοντας τους να υποχωρήσουν προς την Πράγα. Οι Πρώσοι ήταν νικητές σε αυτή τη μάχη, αλλά είχαν μεγαλύτερες απώλειες, χάνοντας 14.200 άντρες έναντι 13.400 των Αυστριακών. Ο Αυστριακός στρατός υποχώρησε στην Πράγα. Η συνολική δύναμη του μαζί με τη φρουρά της Πράγας ήταν 50.000 άντρες. Στις 29 Μαΐου ο Φρειδερίκος άρχισε την πολιορκία της πόλης. Εάν η πόλη έπεφτε, ο Φρειδερίκος μπορούσε να επιβάλει δυσμενείς όρους στους Αυστριακούς για να τερματίσουν τη σύγκρουση.<br />
<br />
Ωστόσο, ο Αυστριακός Στρατάρχης Leopold J. v. Daun είχε συγκεντρώσει στρατό 30.000 αντρών στην ανατολική Βοημία. Ο Φρειδερίκος έστειλε μια δύναμη 18.000 αντρών υπό τη διοίκηση του Αντιστράτηγου Δούκα του Bevern να παρατηρεί κάθε κίνηση του Daun και με 14.000 άντρες σκόπευε να τον ανατρέψει από την θέση του κοντά στο Kolin. Ο Daun είχε ενισχυθεί στις αρχές Ιουνίου και παρέταξε τους άντρες του κατά μήκος μιας χαμηλής σειράς λόφων που γνώριζαν καλά οι Αυστριακοί από προηγούμενες ασκήσεις τους. Οι Πρώσοι διέθεταν 19.500 πεζούς, 15.000 ιππείς και 98 πυροβόλα. Οι Αυστριακοί είχαν 35.000 πεζούς, 18.000 ιππείς και 154 πυροβόλα. Τη νύκτα 17 - 18 Ιουνίου οι Πρώσοι βάδισαν γύρω από τις αυστριακές θέσεις με την ελπίδα να εμφανιστούν στην κορυφογραμμή πίσω τους και να τους απωθήσουν στην πεδιάδα.<br />
<br />
Οι Πρώσοι σκόπευαν να επιτεθούν στη δεξιά πλευρά της παράταξης των Αυστριακών, αλλά αναγκάστηκαν να ακυρώσουν το σχέδιο τους καθώς ο Daun είχε προλάβει την κίνηση τους και ενισχυθεί. Κατά το απόγευμα στις 18 Ιουνίου οι Πρώσοι εξαπέλυσαν μια μετωπική επίθεση κατά των θέσεων των Αυστριακών στην κορυφογραμμή. Μια Αυστριακή αφήγηση αναφέρει: «Αυτοί (οι Πρώσοι) επιτέθηκαν στο πλευρό με ζωντάνια τη στιγμή που οι Αυστριακοί ετοιμάζονταν να σχηματίσουν τις γραμμές τους. Παρόλα αυτά οι Αυστριακοί απέκρουσαν την επίθεση με ένα πυκνό πυρ από μουσκέτα και πυροβόλα» (St Paul 1757 Η Άμυνα της Πράγας). Μετά από τρεις ώρες μάχης το κέντρο των Αυστριακών άρχισε να καταρρέει.<br />
<br />
Δημιουργήθηκε ένα κενό στη γραμμή τους και οι Πρώσοι έσπευσαν να το εκμεταλλευτούν. Τότε τα Αυστριακά πυροβόλα χτύπησαν το Πρωσικό πεζικό που προσπαθούσε να εισέλθει στο κενό, ενώ το Σαξονικό ιππικό επιτέθηκε με τη σειρά του κατά των Πρώσων προκαλώντας τους μεγάλες απώλειες. Οι Αυστριακοί τελείωσαν τη μάχη με την κατάληψη του χωριού Krzeczor. Ένας Αυστριακός αξιωματικός του επιτελείου σημείωσε: «Ο εχθρός τράπηκε ολοκληρωτικά σε φυγή, ορισμένοι έτρεχαν στο δρόμο προς το Kolin και συνελήφθησαν·. Άλλοι πήραν το δρόμο προς το Nimburg, ένα τρίτο τμήμα πήγε κατευθείαν στο Bomimisch-Brod. Καθώς ο ήλιος έδυε, έληξε και η ένδοξη μάχη, η οποία έκανε θρύλο για πάντα το όνομα του Daun» (St Paul 1757 Η Άμυνα της Πράγας).<br />
<br />
Ο Βρετανός απεσταλμένος στους Πρώσους Sir Andrew Mitchell έγραψε ένα γράμμα στο Λονδίνο για τη μάχη του Kolin, στο οποίο σημείωσε τα εξής: «Οι Πρώσοι επιτέθηκαν με μεγάλη γενναιότητα και παλικαριά. Ωστόσο ο Αυστριακός στρατός βρίσκονταν σε πλεονεκτικότερη θέση» (ο Mitchell στο στρατόπεδο έξω από την Πράγα, 20 Ιουνίου 1757). Οι Πρώσοι έχασαν 13.700 άντρες και οι Αυστριακοί 9.000. Με την ήττα στο Kolin ο Φρειδερίκος αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει από την Πράγα και να εγκαταλείψει τη Βοημία, επιτρέποντας στους Αυστριακούς να συγκεντρώσουν 100.000 άντρες. Η επόμενη μεγάλη μάχη έγινε στην Ανατολική Πρωσία μεταξύ Πρώσων και Ρώσων.<br />
<br />
Εξαιτίας της πρωσικής επίθεσης στη Σαξονία, ο Εκλέκτορας της Σαξονίας και Βασιλιάς της Πολωνίας έδωσαν άδεια στο Ρωσικό στρατό να διασχίσει την περιοχή του για να χτυπήσει την Πρωσία. Οι Ρώσοι κινήθηκαν κατά της επαρχίας της Ανατολικής Πρωσίας στα τέλη Ιουνίου. Η Ανατολική Πρωσία, απομονωμένη από την κύρια πρωσική επαρχία του Βραδεμβούργου / Πομερανίας, διέθετε μόνο 32.000 άντρες στρατό υπό τη διοίκηση του Στρατάρχη Hans v. Lehwaldt. Οι Ρώσοι υπό τη γενική διοίκηση του Στρατάρχη Stephen Fedorovich Apraksin ανέπτυξαν 55.000 άντρες σε πέντε σώματα κατά μήκος ενός φαρδιού μετώπου. Κυρίευσαν το λιμάνι του Μεμέλ στις 5 Ιουλίου με σκοπό να κινηθούν προς την πρωτεύουσα της Ανατολικής Πρωσίας Koenigsberg.<br />
<br />
Ο Lehwaldt αποφάσισε να επιτεθεί στις ρωσικές φάλαγγες, παρόλο που οι Πρώσοι με 24.000 άντρες ήταν λιγότεροι αριθμητικά σε αναλογία 2 προς 1. Στις 30 Αυγούστου ο Lehwaldt και ο Πρωσικός στρατός εμφανίστηκαν από τα δυτικά κοντά στην πόλη του Gross-Jaegersdorf και επιτέθηκαν στους Ρώσους γύρω στις 05:00 π.μ. Οι Πρώσοι ήταν παραταγμένοι με τη γνωστή λεπτή γραμμική διάταξη τους. Ξάφνιασαν τους Ρώσους και προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη σύγχυση τους. Ακολούθησε σκληρή μάχη στην τοποθεσία Norkitten Wood. Τα Ρωσικά πυροβόλα προκάλεσαν βαριές απώλειες στους Πρώσους, οι οποίοι εξαντλήθηκαν και άρχισαν να υποχωρούν. Έχασαν 4.500 άντρες και οι Ρώσοι 6.000.<br />
<br />
Οι Ρώσοι δεν καταδίωξαν τους Πρώσους και έτσι αυτοί υποχώρησαν ανενόχλητοι. Οι Πρώσοι από την πλευρά τους έδειξαν σεβασμό για τις μαχητικές ικανότητες των Ρώσων, οι οποίοι εμφανίστηκαν δυνατότεροι στις μετέπειτα μάχες του Zorndorf και Kunersdorf. Οι Ρώσοι αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την Ανατολική Πρωσία και επέστρεψαν στην Πολωνία τον Οκτώβριο. Οι λόγοι της απόφασης αυτής δεν είναι ξεκάθαροι, αλλά ο Apraksin καθαιρέθηκε και διατάχτηκε να παρουσιαστεί σε ένα δικαστήριο στην Αγ. Πετρούπολη. Ο Πρωσικός στρατός άφησε επίσης την Ανατολική Πρωσία οπισθοχωρώντας στην Πομερανία για να αναμετρηθεί με τους Σουηδούς που προσπαθούσαν να καταλάβουν την περιοχή.<br />
<br />
Οι Ρώσοι επέστρεψαν στην Ανατολική Πρωσία τον Ιανουάριο 1758 με 72.000 άντρες και επιτέθηκαν χειμωνιάτικα. Οι Πρώσοι μη διαθέτοντας στρατό στην Ανατολική Πρωσία, δεν αντιστάθηκαν και έτσι οι Ρώσοι κυρίευσαν την επαρχία, την οποία κράτησαν μέχρι το τέλος του πολέμου. Όπως έδειξαν και άλλες μάχες, οι νίκες σε τοπικό επίπεδο δεν ήταν τόσο σημαντικές όσο ήταν η καταστροφή του στρατού του αντιπάλου. Η επόμενη μεγάλη μάχη ήταν μεταξύ των Πρώσων και των Γάλλων και Γερμανών συμμάχων τους (Reichsarmee) στο Rossbach. Ήταν η μοναδική φορά που ο Πρωσικός και Γαλλικός στρατός συναντήθηκαν στο πεδίο της μάχης κατά τη διάρκεια του πολέμου.<br />
<br />
Ο Στρατάρχης Soubise προέλασε με ένα μεγάλο απόσπασμα Γάλλων και Γερμανών του Reichsarmee δύναμης 42.000 αντρών κατά του Βραδεμβούργου. Αφήνοντας 30.000 άντρες στη Σαξονία / Σιλεσία για να εμποδίζουν τους Αυστριακούς και εξαιτίας των απωλειών στο Kolin, ο Φρειδερίκος διέθετε μόνο 21.000 άντρες για να αντιμετωπίσει τους Γάλλους. Αφού αποσύρθηκε στην Πρωσία για ανάπαυση, ο Φρειδερίκος έκανε μεταβολή, καθώς οι Γάλλοι άρχισαν να κινούνται ανατολικά και στις 4 Νοεμβρίου αντιμετώπισε τους Γάλλους και Γερμανούς συμμάχους τους κοντά στο Rossbach. Οι Γάλλοι και Γερμανοί βάδισαν κατευθείαν προς το πρωσικό στρατόπεδο ελπίζοντας ότι οι Πρώσοι θα εγκατέλειπαν την περιοχή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-xVMwRoXR6vg/WHCR88h8TiI/AAAAAAAAoiA/Py6rB44EvqMkgr1qpNrplqVBLxrZ9fxrACLcB/s1600/Seven_Years%2527_War_-_Operations_in_Saxony_and_Silesia%252C_1757.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="310" src="https://4.bp.blogspot.com/-xVMwRoXR6vg/WHCR88h8TiI/AAAAAAAAoiA/Py6rB44EvqMkgr1qpNrplqVBLxrZ9fxrACLcB/s400/Seven_Years%2527_War_-_Operations_in_Saxony_and_Silesia%252C_1757.gif.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Όταν όμως έμαθε, ότι ο Γάλλο-Γερμανικός στρατός βρισκόταν σε κίνηση, ο Φρειδερίκος διέταξε τον Υποστράτηγο Frederick Wilhelm v. Seydlitz να επιτεθεί στους Γάλλους με 38 ίλες ιππικού. Οι ίλες του διέσπασαν εύκολα την εμπροσθοφυλακή των Γάλλο-Γερμανών και τους απώθησαν, ενώ ο στρατός τους βρισκόταν ακόμα σε κίνηση. Το Πρωσικό πεζικό επιτέθηκε με τη σειρά του στο Γαλλικό και Γερμανικό πεζικό και διέσπασε τις γραμμές του. Το Πρωσικό ιππικό εξαπέλυσε μια δεύτερη επίθεση και σάρωσε από πίσω το Γαλλικό και Γερμανικό πεζικό, ενώ το Πρωσικό πυροβολικό έριχνε συνεχώς ομοβροντίες. Ο Φρειδερίκος σημείωσε, ότι η μάχη συνέβη τόσο γρήγορα ώστε δεν υπήρχε χρόνος για το στρατό του να εμπλακεί πλήρως και έτσι «δέκα τάγματα του δεξιού έμειναν ιδανικοί θεατές» (Φρειδερίκος Β' Ιστορία του Επταετούς Πολέμου).<br />
<br />
Οι Γάλλο-Γερμανοί έχασαν 10.000 άντρες, ενώ οι Πρώσοι 548. Ο Φρειδερίκος είχε κερδίσει μια σπουδαία νίκη, αλλά έπρεπε να επιστρέψει αμέσως στα ανατολικά για να αντιμετωπίσει μια Αυστριακή αντεπίθεση. Ο Φρειδερίκος έκανε χρήση της τακτικής του ελιγμού επί των εσωτερικών γραμμών κατά τα υπόλοιπα έτη του πολέμου, χτυπώντας ένα στρατό και έπειτα κάνοντας μεταβολή εναντίον ενός άλλου. Οι Γάλλοι δεν εισέβαλαν στις κύριες Πρωσικές περιοχές ξανά, καθώς οι επιθέσεις τους από δω και στο εξής κατευθύνονταν εναντίον του Ανόβερο. Οι Αυστριακοί εισέβαλαν στη Σιλεσία στις αρχές Νοεμβρίου και νίκησαν τον Πρωσικό στρατό εκεί δύναμης 19.000 αντρών κοντά στο Breslau, την πρωτεύουσα της Σιλεσίας στις 22 Νοεμβρίου και κυρίευσαν την πόλη στις 25.<br />
<br />
Ο Φρειδερίκος με 30.000 στρατό κινήθηκε γρήγορα προς το Breslau. Ενισχύθηκε από τους εναπομείναντες άντρες του ηττημένου στρατού της Σιλεσίας και ανέβασε τον αριθμό της δύναμης του σε 33.000 άντρες. Οι Αυστριακοί υπό τη διοίκηση του Πρίγκιπα Κάρολου της Λωραίνης είχαν 66.000 άντρες. Στις 5 Δεκεμβρίου οι δυο στρατοί συναντήθηκαν στο Leuthen. Αυτή η μάχη θεωρείται η πιο λαμπρή μάχη στην καριέρα του Φρειδερίκου και έμεινε γνωστή εξαιτίας της χρήσης της λοξής τάξης. Ο Φρειδερίκος παραδέχτηκε, ότι ήθελε «να αποφύγει τα ίδια λάθη που διέπραξε στις μάχες της Πράγας και του Kolin» (Φρειδερίκος Β' Ιστορία του Επταετούς Πολέμου). Η τακτική της λοξής τάξης ήταν μια πολύ δύσκολη άσκηση και δεν επιδείχτηκε ξανά με την ίδια δεξιοτεχνία από τους Πρώσους.<br />
<br />
Οι Αυστριακοί αναπτύχθηκαν σε μια μεγάλη ανοικτή πεδιάδα με τεράστιες και ατελείωτες γραμμές πεζικού. Ο Κάρολος νόμιζε, ότι οι Πρώσοι θα προέλαυναν και χτυπούσαν το δεξί της παράταξης του και όταν οι Πρώσοι κινήθηκαν στις 08:00 π.μ., ενίσχυσε την πλευρά του αυτή. Αντί αυτού όμως ο Φρειδερίκος έστειλε τον περισσότερο στρατό του από τα νότια και υπό την κάλυψη του εδάφους χωρίς να το αντιληφθούν οι Αυστριακοί. Η επίθεση του σκόπευε να χτυπήσει τη νότια αριστερή πλευρά των Αυστριακών και να τους απωθήσει έτσι από το νότο προς το βορά, προκαλώντας τους σύγχυση.<br />
<br />
Προσποιήθηκε μια ψεύτικη επίθεση στο κέντρο της αυστριακής παράταξης, αλλά ο διοικητής της αριστερής πτέρυγας Στρατηγός Nadasti, κατάλαβε ότι οι Πρώσοι έρχονταν εναντίον του και ζήτησε ενισχύσεις. Οι Πρώσοι επιτέθηκαν σε 14 τάγματα Βυρτεμβέργιων και άρχισαν να απωθούν την Αυστριακή γραμμή προς βορά. Ο Κάρολος, συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο, διέταξε αμέσως το πεζικό να ενισχύσει τη νότια πλευρά του, αλλά αυτή η κίνηση της τελευταίας στιγμής δημιούργησε σύγχυση και δυσκολίες ελιγμού στο χωριό Leuthen. Ο Φρειδερίκος σημείωσε, ότι: «Οι Αυστριακοί βλέποντας την υπερκέραση της παράταξης τους, προσπάθησαν να αλλάξουν τη διάταξη τους. Ήταν όμως πολύ αργά για να σχηματίσουν ένα παράλληλο μέτωπο με τους Πρώσους» (Φρειδερίκος Β' Ιστορία του Επταετούς Πολέμου).<br />
<br />
Τα Πρωσικά πυροβόλα και τα μουσκέτα προξένησαν βαριές απώλειες στους Αυστριακούς, οι οποίοι κατά τις 15:00 μ.μ. άρχισαν να υποχωρούν από το χωριό Leuthen. Το Αυστριακό ιππικό διατάχτηκε να ενεργήσει επίθεση κατά του Πρωσικού πεζικού στα αριστερά, αλλά δέχτηκε επίθεση πλευρικά από το Πρωσικό ιππικό. Η μάχη διήρκεσε μέχρι το απόγευμα καθώς οι Πρώσοι συνέχιζαν να απωθούν τους Αυστριακούς προς βορρά. Οι Αυστριακοί έχασαν 22.000 άντρες, ενώ οι Πρώσοι 11.000 άντρες. Ο πρίγκιπας Κάρολος απαλλάχτηκε των καθηκόντων του. Πολλοί θεώρησαν, ότι η νίκη στο Leuthen ήταν μεγαλύτερη από εκείνη στο Rossbach, αφού οι Αυστριακοί διέθεταν πιο επαγγελματικό στρατό απ’ εκείνον των Γάλλο-Γερμανών.<br />
<br />
Ένας αυτόπτης Πρώσος μάρτυρας σημείωσε, ότι: «Οι Αυστριακοί αμύνθηκαν με μεγάλη γενναιότητα αλλά επιτέλους έχασαν. Ποτέ δεν πολέμησαν με τόση γενναιότητα απ’ ότι τώρα» (Lloyd History of the Late War in Germany). Η λοξή τάξη ήταν επιτυχής διότι, οι Αυστριακοί δεν αναγνώρισαν την απειλή έγκαιρα και δεν είχαν τη συνδρομή των σωμάτων Grenzer. Μετά τη νίκη αυτή, η πρωτοβουλία των κινήσεων πέρασε στους Πρώσους για τον επόμενο χρόνο. Ωστόσο ο πρωσικός στρατός είχε μεγάλες απώλειες από τις προηγούμενες εκστρατείες του και έπρεπε να επαναφέρει τα συντάγματα του σε ένα αποδεκτό επίπεδο ισχύος. Αυτό επηρέασε τις μελλοντικές επιχειρήσεις.<br />
<br />
Η ικανότητα της διεξαγωγής μιας μάχης όπως αυτή του Leuthen απαιτούσε ένα στρατό με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και πειθαρχίας. Πολλοί βετεράνοι με πολλά χρόνια εμπειρίας είχαν πεθάνει ή ήταν τραυματισμένοι. Ήταν δύσκολο πλέον για τους Πρώσους να κερδίζουν διαδοχικές μάχες, ενώ οι Αυστριακοί έμαθαν ότι η μάχη με τους Πρώσους σε ανοικτό πεδίο δεν ήταν η καλύτερη λύση. Οι Αυστριακοί επίσης έμαθαν ότι η καλύτερη αναγνώριση των θέσεων των Πρώσων ισοσκέλιζε το πλεονέκτημα της χρήσης της λοξής τάξης.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ινδία </span></b><br />
<br />
Η Γαλλική και Αγγλική (Βρετανική) Εταιρία Ανατολικών Ινδιών είχαν δημιουργήσει δικούς τους στρατούς για να προστατεύσουν πρωτίστως τους διάφορους εμπορικούς σταθμούς σε ολόκληρη την περιοχή. Και οι δυο εταιρίες είχαν συστήσει συμμαχίες με τοπικούς πρίγκιπες με σκοπό να συμπληρώνουν τα στρατεύματα τους με ντόπιους σε περίπτωση πολέμου. Το ξέσπασμα των εχθροπραξιών άρχισε στην επαρχία της Βεγγάλης το 1756. Οι Βρετανοί στην Καλκούτα είχαν ακούσει φήμες για επικείμενο πόλεμο με τη Γαλλία και έτσι οι δυο εταιρίες στη Βεγγάλη άρχισαν να ενισχύουν τους σταθμούς τους. Ο τοπικός Nawab, Siraj-ud-daula, δεν επιθυμούσε τη Βρετανική παρουσία και οι Βρετανοί δεν είχαν καλές σχέσεις μαζί του.<br />
<br />
Διέταξε Βρετανούς και Γάλλους να σταματήσουν τις προετοιμασίες για πόλεμο. Οι Γάλλοι συμμορφώθηκαν, αλλά οι Βρετανοί όχι, οπότε ο Nawab κινήθηκε εναντίον τους. Μέχρι τα τέλη Ιουνίου 1756 ο στρατός του Nawab κυρίευσε όλους τους Βρετανικούς σταθμούς και την Καλκούτα. 50 με 60 Βρετανοί έμποροι φυλακίστηκαν σε μια μικρή φυλακή στο Οχυρό William. Η φυλακή δεν ήταν κατάλληλη για τόσο μεγάλο αριθμό κρατουμένων και περίπου 40 άτομα πέθαναν από ασφυξία λόγω του αναποτελεσματικού εξαερισμού. Το επεισόδιο αυτό έμεινε γνωστό στην ιστορία ως η Μαύρη Τρύπα της Καλκούτας και έγινε η αφετηρία για την ήττα του Nawab.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-SOyPSkjnQ2U/WHCVFmmCT4I/AAAAAAAAoiQ/7t6oj0FkUZgxQvHQc5-spMspoxNSRPlqgCLcB/s1600/Clive.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="497" src="https://3.bp.blogspot.com/-SOyPSkjnQ2U/WHCVFmmCT4I/AAAAAAAAoiQ/7t6oj0FkUZgxQvHQc5-spMspoxNSRPlqgCLcB/s640/Clive.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Η Αγγλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών έστειλε μια μικρή δύναμη από το Madras στη Βεγγάλη για να ανακαταλάβει τους διάφορους σταθμούς. Τέσσερα πλοία της γραμμής συγκεντρώθηκαν υπό τη διοίκηση του Ναυάρχου Charles Watson, μεταφέροντας 600 Ευρωπαίους στρατιώτες της Εταιρίας, τρεις λόχους του 39ου Συντάγματος Πεζικού και 900 Sepoys (Ινδοί στρατιώτες της Εταιρίας). Τη γενική διοίκηση είχε ο Robert Clive, ο οποίος είχε κερδίσει φήμη ως στρατιωτικός διοικητής της εταιρίας κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Πολέμου στο Carnatic το 1751 - 1753. Ο στόλος και στρατός κυρίευσαν εύκολα την Καλκούτα στις 30 Δεκεμβρίου 1756 και έπειτα κινήθηκαν βόρεια για να κυριεύσουν το Hooghly.<br />
<br />
Μετά απ’ αυτό, γύρισαν πίσω στην Καλκούτα, όπου στα μέσα του Ιανουαρίου 1757 έφτασαν τα νέα της κήρυξης πολέμου ανάμεσα στη Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία. Ο Nawab, εξαγριωμένος από την επίθεση στο Hooghly, κινήθηκε νότια κατά των Βρετανών με 40.000 στρατό. Οι Βρετανοί φοβούμενοι μια επίθεση των Γάλλων με τον Nawab στην Καλκούτα, θέλησαν να διαπραγματευτούν με τον Nawab, ο οποίος όμως αρνήθηκε. Στις 4 Φεβρουαρίου έγινε μια μάχη ανάμεσα στους δυο στρατούς. Ο Nawab διέθετε 40.000 άντρες, ενώ οι Βρετανοί είχαν 600 ναύτες, 650 Ευρωπαίους στρατιώτες και 800 Sepoys. Η επίθεση του Clive κατά του στρατοπέδου του Nawab δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχής.<br />
<br />
Έχασε 100 Ευρωπαίους και 50 Sepoys. Ο Nawab ωστόσο έχασε 600 άντρες και πέντε μέρες αργότερα υπέγραψε συνθήκη με τους Βρετανούς. Ο Nawab αναγκάστηκε να παραδώσει την Καλκούτα και να αποκαταστήσει όλα τα προνόμια των Βρετανών εμπόρων στη Βεγγάλη. Ο Clive μετά επιτέθηκε εναντίον του Γαλλικού σταθμού στο Chandernagore, που παραδόθηκε στις 23 Μαρτίου. Ο Nawab, φοβούμενος την ολοένα και μεγαλύτερη απειλή της Βρετανικής παρουσίας στη Βεγγάλη, άρχισε να έχει επαφές με τη Γαλλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών στο Pondicherry και την Arcot. Ωστόσο μια συνωμοσία γινόταν μέσα στο ίδιο του το σπίτι.<br />
<br />
Ο θείος του και χρηματοδότης του στρατού του, Mir Jaffar, ήταν ο αρχηγός της συνωμοσίας. Ο Clive αποφάσισε να υποστηρίξει τον Mir Jaffar και καθώς ο Nawab οπισθοχωρούσε με το στρατό του βόρεια στο Plassey, οι συνωμότες υπέγραψαν μια συνθήκη που έδινε στον Mir Jaffar το θρόνο της Βεγγάλης, Orissa και Bihar με αντάλλαγμα την υπαγωγή όλων των Γαλλικών σταθμών της περιοχής σε Βρετανικό έλεγχο. Ο Clive αποφάσισε στη συνέχεια να επιτεθεί στο στρατό του Nawab στο Plassey, 800 μίλια (1.300 km) βόρεια της Καλκούτας. Είχε στη διάθεση του 900 Ευρωπαίους στρατιώτες, 200 Topasses (ντόπιους Πορτογάλους στρατιώτες) και 2.100 Sepoys.<br />
<br />
Οι Βρετανοί έφτασαν χρησιμοποιώντας πλωτά μέσα και δια ξηράς και προέλασαν στην πεδιάδα νότια του Plassey, όπου στις 23 Ιουλίου η μάχη άρχισε. Ο στρατός του Nawab αριθμούσε 35.000 πεζούς και 18.000 ιππείς συν ένα απόσπασμα Γαλλικού πυροβολικού από το σταθμό του Chandernagore. Οι Βρετανοί αναπτύχθηκαν σε γραμμική διάταξη, με τους Ευρωπαίους στρατιώτες στο κέντρο και τους Sepoys και Topasses στα άκρα. Οι Γάλλοι άρχισαν τη μάχη στις 08:00 το πρωί με τα πυροβόλα τους και οι ομοβροντίες από τις δυο πλευρές συνεχίστηκαν μέχρι τις 11:00. Μια καταιγίδα μούσκεψε το απόθεμα πυρίτιδας του Nawab και έτσι οι μονάδες που στάλθηκαν να χτυπήσουν τους Βρετανούς αναχαιτίστηκαν από πυκνό πυρ πυροβολικού.<br />
<br />
Μετά απ’ αυτή την αναποδιά ο στρατός του Nawab άρχισε να οπισθοχωρεί και τότε οι Βρετανοί εξαπέλυσαν την επίθεση τους. Αφού κυρίευσαν την περιοχή με τη δεξαμενή του νερού, τα στρατεύματα του Nawab επιτέθηκαν ξανά για να αναχαιτιστούν από το πυρ των πυροβόλων και μουσκέτων. Ο Clive τότε συνειδητοποίησε ότι το πλευρό του ήταν καλυμμένο από στρατεύματα πιστά στον Mir Jaffar. Αποφάσισε να κάνει μια τελική επίθεση και κατέλαβε τα υψώματα και λόφους που βρίσκονταν μπροστά του. Ο στρατός του Nawab υποχώρησε και στις 5 το απόγευμα η μάχη είχε τελειώσει.<br />
<br />
Μια κατάθεση ενός αξιωματικού του στρατού της Αγγλικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών αναφέρει : «Ο στρατός του Nawab υπερτερούσε των Βρετανών 20 προς 1 αλλά οι Βρετανοί είχαν κουράγιο, στρατιωτική πειθαρχία και αυτό που ήταν το πιο σημαντικό και στους δυο ήταν η προδοσία των αξιωματικών του Nawab (Mir Jaffar) (Clive) κέρδισε μια νίκη, με τεράστιες συνέπειες» (Mss Eur). Οι Βρετανοί είχαν 25 νεκρούς και 50 τραυματίες, ενώ οι απώλειες του Nawab ήταν περίπου 500 νεκροί. Ο Nawab διέφυγε από το πεδίο της μάχης και δολοφονήθηκε όντας αιχμάλωτος.<br />
<br />
Ο Mir Jaffar πήρε το θρόνο της Βεγγάλης και οι δεσμοί που δημιουργήθηκαν από τη συμμαχία του με τους Βρετανούς έκαναν την περιοχή της Βεγγάλης πηγή σημαντικών εσόδων για την επερχόμενη σύγκρουση με τους Γάλλους στην περιοχή του Carnatic. Αν και ήταν μια σημαντική νίκη, η μάχη του Plassey δε σήμαινε την απαρχή της Βρετανικής κυριαρχίας στην Ινδία, όπως ισχυρίζονται ορισμένες πηγές. Η μετέπειτα μάχη του Wandiwash και η πολιορκία του Pondicherry θα εξασφάλιζαν τη Βρετανική κυριαρχία.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1758 </span></b><br />
<br />
Στις αρχές του έτους οι Ρώσοι προσπάθησαν αν φτάσουν ως την Πομερανία και να ενωθούν με τα Αυστριακά στρατεύματα,αυτό όμως το εμπόδισε ο Φρειδερίκος. Ωστόσο οι Ρώσοι συνέχισαν να κατέχουν την ανατολική Πρωσία. Τα Αυστριακά στρατεύματα ξανακατέλαβαν την Σιλεσία,ενώ η Γαλλία υπέστη μία σημαντική ήττα στον Ρήνο και έτσι έχασε όλες τις περιοχές δυτικά του Ρήνου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Βόρεια Αμερική </span></b><br />
<br />
Οι Βρετανοί άρχισαν την εκστρατεία του 1758 στη Βόρεια Αμερική ενισχυμένοι σημαντικά με τακτικά και αποικιακά στρατεύματα και σχεδίαζαν μια τριπλή επίθεση στις Γαλλικές περιοχές. Οι στόχοι ήταν πρώτον το Οχυρό Carillon (Ticonderoga στους Βρετανούς) στο νοτιοδυτικό άκρο της λίμνης Champlain, έπειτα το οχυρό και λιμάνι του Louisbourg, η επίθεση στο οποίο ήταν να γίνει το 1757 και τέλος το Οχυρό Duquesne στη δυτική Πενσυλβάνια. Ο Γάλλος Στρατηγός Montcalm στάθμευε στο Οχυρό Carillon με 4.000 άντρες. Ο νέος Βρετανός διοικητής στη Βόρεια Αμερική, Στρατηγός James Abercromby, συγκέντρωσε 7.000 τακτικούς στρατιώτες και 9.000 αποίκους στο Οχυρό Edward και στις 5 Ιουλίου διέσχισε προς βορά τη λίμνη George.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-_5ZTeGWa_Jw/WHE9zGoc1TI/AAAAAAAAoiw/deB34uzYVO0ZrdlQ_ODv2UZfJbuvmH23gCLcB/s1600/06a-Fort.Edward.to.Ticonderoga.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-_5ZTeGWa_Jw/WHE9zGoc1TI/AAAAAAAAoiw/deB34uzYVO0ZrdlQ_ODv2UZfJbuvmH23gCLcB/s400/06a-Fort.Edward.to.Ticonderoga.jpg" width="273" /></a></div>
<br />
Το απόγευμα της 6ης τα στρατεύματα αποβιβάστηκαν στο βόρειο άκρο της λίμνης και άρχισαν την πορεία τους προς το Οχυρό Carillon. Οι Γάλλοι έμαθαν, ότι οι Βρετανοί πλησίαζαν και κάλεσαν ενισχύσεις 400 αντρών, οι οποίοι έφτασαν στο Οχυρό Carillon στις 4 Ιουλίου. Τα δέντρα μπροστά από το οχυρό είχαν κοπεί για να προσφέρουν μεγαλύτερη ορατότητα και να παρεμποδίσουν τους επιτιθέμενους και χτίστηκε επίσης ένα μεγάλο χαράκωμα με πεσμένους κορμούς δέντρων μπροστά του. Ο Montcalm τοποθέτησε επτά από τα οκτώ τάγματα του στις εξωτερικές οχυρώσεις. Στις 8 Ιουλίου οι Βρετανοί έστειλαν τα αποικιακά τους στρατεύματα να επιτεθούν χωρίς την υποστήριξη πυροβολικού, εξαιτίας λανθασμένων πληροφορίων, και αναχαιτίστηκαν εύκολα.<br />
<br />
Τότε, ο Abercromby έστειλε τα τακτικά στρατεύματα του, τα οποία έπεσαν στην παγίδα των κορμών και δέχτηκαν καταιγιστικά πυρά από τα Γαλλικά μουσκέτα και πυροβόλα. Οι Βρετανοί επιχείρησαν έξι επιθέσεις κατά μέτωπο μεταξύ 13:00 μ.μ. και 18:00 μ.μ., οι οποίες απέτυχαν. Μια τελική επίθεση από το 42ο σύνταγμα Highlanders (Black Watch) και το 4ο τάγμα του 60ου συντάγματος πεζικού των Αμερικανών κατευθύνθηκε εναντίον των Γαλλικών οχυρώσεων που φυλάσσονταν από το Βασιλικό Σύνταγμα της Roussillon. Μετά από μια ώρα σκληρής μάχης σώμα με σώμα η επίθεση σταμάτησε και οι Βρετανοί υποχώρησαν στη νότια πλευρά της λίμνης George. Οι Γάλλοι έχασαν 350 άντρες, ενώ οι Βρετανοί είχαν απώλειες 1.600 τακτικών και 334 αποικιακών στρατιωτών.<br />
<br />
Το Σεπτέμβριο ο Στρατηγός Abercromby αντικαταστάθηκε από τον Υποστράτηγο Jeffrey Amherst. Οι Βρετανοί είχαν ορισμένες επιτυχίες στην περιοχή της Νέας Υόρκης. Μια μικρή μονάδα 2.000 αντρών, υπό τη διοίκηση του Πλοίαρχου Bradstreet εξαπέλυσε μια επίθεση κατά του Γαλλικού Οχυρού Frontenac στη Λίμνη Οντάριο στις 25 Αυγούστου. Το οχυρό, το οποίο ήταν μια σημαντική βάση ανεφοδιασμού όλων των γαλλικών οχυρών στη δυτική πλευρά των Μεγάλων Λιμνών και του Οχάιο, παραδόθηκε δυο μέρες αργότερα. Με την πτώση του οχυρού διακόπηκε η επικοινωνία μεταξύ του Κεμπέκ και των δυτικών οχυρών, ενώ τα λάφυρα ήταν περίπου 800.000 στερλίνες.<br />
<br />
Όπως είχε συμβεί την περασμένη χρονιά, το Halifax ήταν η κύρια περιοχή συγκέντρωσης για μια επίθεση κατά του Louisbourg. Η Βρετανική αποστολή, υπό τη διοίκηση του Υποστράτηγου Jeffrey Amherst, αποτελούνταν από 14 τάγματα τακτικού πεζικού συν δυο επίλεκτες μονάδες γρεναδιέρων και ελαφρού πεζικού, συνολικά 10.000 άντρες περίπου. Το Βασιλικό Ναυτικό διέθετε 23 πλοία της γραμμής, 10 φρεγάτες και μεταφορικά πλοία. Οι Γάλλοι είχαν τέσσερα τάγματα τακτικού πεζικού, 24 λόχους πεζοναυτών και διάφορες μονάδες Καναδών πολιτοφυλάκων. Σύνολο 4.500 άντρες με διοικητή τον Κυβερνήτη Ιππότη Augustin de Drucour. Το Γαλλικό ναυτικό είχε πέντε πλοία της γραμμής και επτά φρεγάτες.<br />
<br />
Το φρούριο του Louisbourg ήταν πολύ καλά οχυρωμένο. Είχε τέσσερις εξωτερικές αμυντικές γραμμές που κάλυπταν ολόκληρη την παραλία. Υπήρχαν τέσσερις προμαχώνες, ο Dauphin, ο King, ο Queen και ο Princess, με 219 πυροβόλα και 17 όλμους. Οι Βρετανοί αποβιβάστηκαν στο λιμανάκι Freshwater στη νοτιοδυτική πλευρά του οχυρού το πρωί στις 8 Ιουνίου. Η αποβατική δύναμη χωρίστηκε σε τρεις ταξιαρχίες. Η κεντρική ταξιαρχία, υπό τη διοίκηση του Ταξίαρχου James Wolfe, έλαβε πρώτη το βάπτισμα του πυρός. Ένας αυτόπτης μάρτυρας της απόβασης περιέγραψε την καταστρεπτική ικανότητα του Γαλλικού πυροβολικού:<br />
<br />
«Μια οβίδα των 24 λιβρών μας έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Πέρασε πάνω από τα χέρια μου και σκότωσε το Λοχία McKenzie ο οποίος βρισκόταν κοντά μου αριστερά, μια άλλη οβίδα έκοψε τα πόδια ενός συντρόφου που κρατούσε το πηδάλιο της βάρκας». Η κεντρική ταξιαρχία κατείχε μέρος της παραλίας και μια δεύτερη ταξιαρχία αποβιβάστηκε υπό τη διοίκηση του Ταξίαρχου Lawrence. Αυτή η ταξιαρχία μπόρεσε να κυριεύσει τα δυτικά χαρακώματα. Οι Γάλλοι, φοβούμενοι να μην αποκοπούν από το φρούριο, υποχώρησαν με τους Βρετανούς να τους καταδιώκουν μέχρι που σταμάτησαν από τα Γαλλικά πυρά.<br />
<br />
Ο Στρατηγός Amherst αποφάσισε να πολιορκήσει το Louisbourg και κατάφερε να περικυκλώσει το φρούριο στις 20 Ιουνίου, αφού τα στρατεύματα του κυρίευσαν και τις τελευταίες Γαλλικές εξωτερικές θέσεις στα βόρεια. Το Βασιλικό Ναυτικό, σε υποστήριξη των χερσαίων τμημάτων, κατέστρεψε την Γαλλική πυροβολαρχία στο λιμάνι στις 25 Ιουνίου. Έξι Γαλλικά πλοία βυθίστηκαν σκόπιμα από τους Γάλλους για να κλείσουν την είσοδο του λιμανιού και έτσι με την κίνηση αυτή οι Γάλλοι βρέθηκαν εντελώς περικυκλωμένοι. Στις 9 Ιουλίου οι αμυνόμενοι έκαναν μια επιδρομή κατά των Βρετανικών θέσεων. Επτακόσιοι Γάλλοι επιτέθηκαν και κατέλαβαν την πρώτη γραμμή, αλλά η Βρετανική αντεπίθεση τους ανάγκασε να υποχωρήσουν στο φρούριο.<br />
<br />
Κατά τα μέσα Ιουλίου οι Βρετανοί άρχισαν να καθαρίζουν και τα τελευταία Γαλλικά χαρακώματα που βρίσκονταν κοντά στο τείχος. Το Βρετανικό πυροβολικό, χρησιμοποιώντας τα χαρακώματα που βρίσκονταν κοντά στα τείχη, ήταν σε θέση να βομβαρδίσει το οχυρό και έτσι ο Γάλλος διοικητής άρχισε να κάνει διαβήματα για παράδοση, η οποία έγινε τελικά την 1η Αυγούστου. Οι Βρετανοί είχαν 500 νεκρούς και 1.000 τραυματίες, ενώ οι Γάλλοι είχαν 1.000 νεκρούς περίπου και 2.000 τραυματίες. Η κατάληψη του Louisbourg σήμαινε, ότι ο δρόμος για μια επίθεση στην καρδιά της Νέας Γαλλίας ήταν ανοικτός μέσω του ποταμού του Αγ. Λαυρεντίου. Η τελευταία κύρια εκστρατεία στη Βόρεια Αμερική, αν και μικρότερης κλίμακας από τις προηγούμενες δυο, ήταν σημαντική για δυο λόγους.<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Πρώτον, ο στρατός που επιτέθηκε στην περιοχή γύρω από το Οχυρό Duquesne ήταν διαφορετικός από τον αντίστοιχο του 1755. Ο Βρετανικός στρατός είχε διδαχθεί από την ήττα του και εφάρμοσε τις πρακτικές του αγώνα στα δάση στις κύριες μονάδες του. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Δεύτερον, το Οχυρό Duquesne ήταν η πραγματική αιτία για το ξέσπασμα του πολέμου και η πτώση του σε Βρετανικά χέρια θα άλλαζε το πολιτικό τοπίο σε μεγάλο βαθμό. Δυο Βρετανικά τάγματα τακτικού πεζικού και μερικές αποικιακές μονάδων, περίπου 4.000 άντρες, ανέλαβαν τη διάνοιξη ενός δρόμου προς το Οχυρό Duquesne με σκοπό να το κυριεύσουν. </li>
</ul>
<br />
Με βάση κάποιες σημειώσεις του διοικητή του 4ου τάγματος του 60ου συντάγματος πεζικού των Αμερικανών, ο τρόπος προέλασης ήταν διαφορετικός από εκείνον της εκστρατείας του Braddock:<br />
<br />
«Στην κορυφή της φάλαγγας βρίσκονταν ένας δεκανέας και έξι ξυλοκόποι, ένας οδηγός μισό μίλι πιο μπροστά, ένας λοχίας και άλλοι δώδεκα ξυλοκόποι τετρακόσια μέτρα πιο πίσω και η υπόλοιπη φάλαγγα ακόμα τετρακόσια μέτρα πιο πίσω. Η εμπροσθοφυλακή αποτελούνταν από έναν υπολοχαγό, ένα λοχία και τριάντα άντρες να βαδίζουν ο ένας πίσω από τον άλλον. Μια μονάδα ξυλοκόπων ακολουθούσε από πίσω με ένα λόχο πεζικού για προστασία. Ακολουθούσε αμέσως μια μονάδα πυροβολικού, σε όλες τις πλευρές της φάλαγγας υπήρχαν ακροβολιστές, οι οποίοι δεν έχαναν την επαφή με την κύρια φάλαγγα» (Bouquet Papers).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-FXLFVx7kYOg/WHFBOucJlsI/AAAAAAAAoi8/Dv-P_3k4C9UEKsaA3Serf5Q3leiqfLr2wCLcB/s1600/201111231.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="https://2.bp.blogspot.com/-FXLFVx7kYOg/WHFBOucJlsI/AAAAAAAAoi8/Dv-P_3k4C9UEKsaA3Serf5Q3leiqfLr2wCLcB/s400/201111231.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η δύναμη αυτή προέλαυνε καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, ανοίγοντας τον καινούργιο δρόμο και χτίζοντας μικρά οχυρά κατά μήκος του για την προστασία και τον ανεφοδιασμό του στρατού. Αρχές Σεπτεμβρίου η δύναμη βρίσκονταν κοντά στο Οχυρό Duquesne. Περίπολοι των δυο πλευρών ενεπλάκησαν σε μικρές αψιμαχίες. Στις 14 Σεπτεμβρίου οι Βρετανοί οπισθοχώρησαν, όταν η Γαλλική φρουρά επιτέθηκε στις θέσεις τους, προκαλώντας τη διασπορά των αποικιακών μονάδων και την επιστροφή τους στο Οχυρό Ligionier. Οι Γάλλοι έστειλαν μια δύναμη 400 αντρών να καταδιώξουν και να επιτεθούν στους Βρετανούς που υποχωρούσαν, αλλά αυτοί ανασυντάχτηκαν και κατάφεραν να τους απωθήσουν.<br />
<br />
Οι Βρετανοί πλησίαζαν στο Οχυρό Duquesne στα τέλη Οκτωβρίου και στις 24 Νοεμβρίου βρίσκονταν λίγα μίλια μακριά. Απ’ αυτή την πλεονεκτική θέση παρακολουθούσαν τους Γάλλους να οπισθοχωρούν στο Venango καίγοντας το οχυρό. Οι Βρετανοί το ξανάχτισαν και το μετονόμασαν σε Οχυρό Pitt (η τοποθεσία του σημερινού Πίτσμπουργκ). <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Δυτική Ευρώπη </span></b><br />
<br />
Η Βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να επικυρώσει το Συνέδριο του Kloster Zeven, το οποίο καθόριζε τη διάλυση του Συμμαχικού στρατού του Ανόβερο και έδινε την άδεια στο γαλλικό στρατό να κατέχει μεγάλο μέρος του. Ήξεραν, ότι η κατοχή του Ανόβερο από τη Γαλλία σήμαινε την απώλεια των αποικιακών εδαφικών κερδών με αντάλλαγμα την επιστροφή του σε μελλοντική συμφωνία ειρήνης. Ο Συμμαχικός στρατός βρισκόταν σε φάση αναδιοργάνωσης, υπό τη διοίκηση του Πρίγκιπα Φερδινάνδου του Brunswick, το γαμπρό του Φρειδερίκου Β'. Ο Φερδινάνδος βρίσκονταν σε υπηρεσία σε προηγούμενες εκστρατείες του πολέμου όπως και στη μάχη του Rossbach.<br />
<br />
Ενώ οι συζητήσεις συνεχίζονταν σχετικά με τη συνέχιση του πολέμου στο Ανόβερο, το αποτέλεσμα της μάχης του Rossbach έδειξε ότι ήταν δυνατή μια νέα εκστρατεία. Στα τέλη Νοεμβρίου 1757 ο Συμμαχικός στρατός ανασχηματίστηκε. Η Βρετανική κυβέρνηση συμφώνησε ξανά να πληρώσει για τη συντήρηση του στρατού, αλλά χωρίς τη συμμετοχή Βρετανικών μονάδων. Ο Φερδινάνδος αναλώθηκε το Νοέμβριο και Δεκέμβριο στην εκπαίδευση του στρατού και στην ανύψωση του ηθικού του. Ένα Γαλλικό σώμα στρατού με διοικητή τον Louis Francois Armand du Plessis Δούκα de Richelieu, ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον d’Estrees, προέλαυσε κατά του νέου στρατού.<br />
<br />
Ο Φερδινάνδος όμως κινήθηκε πρώτος. Αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία, έδιωξε τις διάφορες Γαλλικές φρουρές που ξεχειμώνιαζαν και δεν είχαν εφόδια και ενισχύσεις. Ο Φερδινάνδος υπερίσχυσε των Γάλλων στη στρατηγική και έθεσε τις βάσεις για μελλοντικές επιχειρήσεις. Στις 18 Φεβρουαρίου 1758 ανακατέλαβε την πόλη του Ανόβερο και στα τέλη Μαρτίου δεν υπήρχε κανένας Γάλλος στο κρατίδιο. Η εκστρατεία διήρκεσε μόνο έξι βδομάδες και οι Γάλλοι υποχώρησαν πίσω από το Ρήνο. Οι απώλειες των Γάλλων σε νεκρούς, τραυματίες και αγνοούμενους ήταν 16.000 άντρες, ενώ του Φερδινάνδου μόνο 200. Το ηθικό είχε αποκατασταθεί στο Συμμαχικό στρατό, ενώ το Γαλλικό είχε καταρρακωθεί.<br />
<br />
Το υπόλοιπο της χρονιάς αναλώθηκε σε κινήσεις και ελιγμούς μεταξύ των δυο στρατών, καθώς η μια πλευρά προσπαθούσε να κερδίσει πλεονέκτημα έναντι της άλλης. Ο στρατός του Φερδινάνδου, που μετονομάστηκε σε Στρατό της Αυτού Μεγαλειότητας στη Γερμανία, έφτασε τις 40.000 άντρες στα τέλη Μαΐου. Στις 3 Αυγούστου το πρώτο βρετανικό απόσπασμα έφτασε στο Ανόβερο για να ενωθεί με το νέο στρατό. Αποτελούνταν από έξι συντάγματα ιππικού και πέντε τάγματα πεζικού. Σηματοδότησε τη δέσμευση της Βρετανίας για μια εκστρατεία στην Ευρώπη. Απ’ αυτό το σημείο άλλαξε ο στρατηγικός χάρτης των επιχειρήσεων στο δυτικό θέατρο. Το Ανόβερο απαλλάχτηκε από τους Γάλλους και το δεξί πλευρό του Φρειδερίκου ήταν ασφαλές.<br />
<br />
Το υπόλοιπο της εκστρατείας χαρακτηρίστηκε από μια σειρά ελιγμών και από τις δυο πλευρές. Ο στρατός του Φερδινάνδου δεν επέτρεπε την πρόσβαση των Γάλλων στο Ανόβερο και τη δυτικό σύνορο της Πρωσίας. Ο Γαλλικός στρατός προσπάθησε να καταστρέψει το στρατό του Φερδινάνδου με μια μεγάλη κυκλωτική κίνηση και να κυριεύσει το Ανόβερο. Αυτό δέσμευσε μεγάλο αριθμό Γάλλων στρατιωτών, οι οποίοι ήταν απαραίτητοι στον πόλεμο στις αποικίες. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Κεντρική Ευρώπη </span></b><br />
<br />
Ενώ οι Πρώσοι είχαν την πρωτοβουλία των κινήσεων στις αρχές του 1758, το έτος αυτό θα αποδεικνύονταν αιματηρό και πολύ επικίνδυνο. Η επιτυχία του Φερδινάνδου σήμαινε ότι η Πρωσία απέφυγε την αναμέτρηση με τους Γάλλους, αλλά είχε να αντιμετωπίσει τους Ρώσους, οι οποίοι την απειλούσαν με άμεση επίθεση, που θα είχε καταστροφικές συνέπειες. Η Πρωσία έδωσε το 1758 δυο κύριες μάχες, στο Zorndorf και στο Hochkirch, με τίμημα τις βαριές απώλειες σε άντρες και την απώλεια της ικανότητας ενός αποφασιστικού πλήγματος κατά του εχθρού. Ο Φρειδερίκος αποφάσισε να χτυπήσει πρώτα τους Αυστριακούς, επειδή νόμιζε ότι οι Ρώσοι δεν θα κινούνταν μέχρι το καλοκαίρι.<br />
<br />
Κυρίευσε το τελευταίο οχυρό της Αυστρίας στη Σιλεσία, το Schweidnitz, στα μέσα Απριλίου και μετά εισέβαλε στη Μοραβία με 130.000 στρατό. Ο αντικειμενικός του σκοπός ήταν να πολιορκήσει τη σημαντική πόλη Olmutz. Μια πρωσική φάλαγγα, που βρισκόταν καθ’ οδόν προς ενίσχυση της πολιορκίας, δέχτηκε επίθεση από ένα Αυστριακό σώμα. Ο Φρειδερίκος ήξερε, ότι η πολιορκία διαρκούσε περισσότερο απ’ όσο υπολόγιζε και πληροφορήθηκε επίσης, ότι οι Ρώσοι κινούνταν προς τον ποταμό Οντέρ. Αποφάσισε λοιπόν να αποσυρθεί από το Olmutz και να χτυπήσει τους Ρώσους. Ο Στρατηγός Apraksin είχε αντικατασταθεί στη διοίκηση των Ρωσικών στρατευμάτων από το Στρατηγό Villim Villimovich Fermor.<br />
<br />
Ο Fermor ήταν διοικητής του Ρωσικού στρατού που ανακατέλαβε την Ανατολική Πρωσία το χειμώνα 1757 - 1758. Ο Ρωσικός στρατός προέλαυνε από την Ανατολική Πρωσία στην Πολωνία σε μεγάλες φάλαγγες και κατέστρεφε τα πάντα στο πέρασμα του. Ο Βρετανός απεσταλμένος, Sir Andrew Mitchell, έγραψε ότι: «Οι (Πρώσοι) στρατιώτες γνώριζαν για τις βαρβαρότητες που διέπρατταν οι Ρώσοι παντού· και αν γινόταν μάχη, θα ήταν πολύ αιματηρή» (Mitchell στον Holdernesse 18 / 8 / 1758). Υπήρχε ένα Πρωσικό σώμα 26.000 αντρών υπό τη διοίκηση του Αντιστράτηγου Christoph v. Dohna, ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον Lehwaldt, κοντά στον ποταμό Οντέρ.<br />
<br />
Ο Φρειδερίκος προέλασε με 11.000 άντρες για να αναλάβει τη διοίκηση του αποσπάσματος του Οντέρ, αφήνοντας το υπόλοιπο του στρατού του στη Σιλεσία για να αντιμετωπίζει τις Αυστριακές επιθέσεις. Οι δυο Πρωσικοί στρατοί συναντήθηκαν στις 22 Αυγούστου και προωθήθηκαν στην ανατολική πλευρά του Οντέρ για να αναζητήσουν το Ρωσικό στρατό. Στις 25 Αυγούστου οι δυο στρατοί συναντήθηκαν κοντά στο χωριό του Zorndorf. Ο Fermor παρέταξε 43.000 άντρες σε μια βαλτώδη κοιλάδα περιτριγυρισμένη από λόφους. Ο Πρωσικός στρατός έφτασε στα βόρεια των ρωσικών θέσεων και μετά κινήθηκε προς νότο σε μια προσπάθεια να τους επιτεθεί από τα μετόπισθεν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-dd03AxZ7Ysw/WHFGc6nwmKI/AAAAAAAAojM/6ZIfu9CGcVkVVCsKbwCHpADFyjh6AOekQCLcB/s1600/Dresden_1759.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="318" src="https://1.bp.blogspot.com/-dd03AxZ7Ysw/WHFGc6nwmKI/AAAAAAAAojM/6ZIfu9CGcVkVVCsKbwCHpADFyjh6AOekQCLcB/s400/Dresden_1759.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Fermor όμως κατάφερε να αλλάξει τη διάταξη των μονάδων του και να αντιμετωπίσει τους Πρώσους. Ο Φρειδερίκος αποφάσισε να κάνει πλευρική επίθεση με το αριστερό του στρατού του. Οι Πρώσοι άνοιξαν πυρ με το πυροβολικό τους. Μια αφήγηση ανέφερε: «Στις εννέα το πρωί η μάχη άρχισε με πυρά πυροβόλων και όλμων που έπεφταν στο δεξί άκρο των Ρώσων ασταμάτητα για δυο ώρες. Τίποτα δεν μπορούσε να περιγράψει τη τρομερή καταστροφή που προκάλεσαν, ούτε την υπομονή με την οποία οι Μοσχοβίτες πεζικάριοι υπέφεραν μια τέτοια σφαγή που μπορούσε να κλονίσει και τους βετεράνους ακόμα» (Annual Register 1762). Στις 11:00 π.μ. οκτώ Πρωσικά τάγματα εξαπέλυσαν μια αντεπίθεση εναντίον του Ρωσικού δεξιού, ελπίζοντας να το διασπάσουν.<br />
<br />
Οι Ρώσοι έκαναν μια επίθεση εναντίον των Πρώσων, η οποία ανάγκασε το αριστερό των Πρώσων να στραφεί προς το κέντρο της Ρωσικής παράταξης, σε αντίθεση με τις αρχικές διαταγές. Οι Ρώσοι εξαπέλυσαν μια επίθεση κατά του πρωσικού αριστερού. Ο Πρώσος Αντιστράτηγος Seydlitz επιτέθηκε με το ιππικό για να αποκαταστήσει την τάξη. Οι Ρώσοι απωθήθηκαν αλλά συνέχιζαν να πολεμούν. Το δεξί άκρο των Πρώσων άρχισε να κινείται μπροστά, αλλά δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο. Η μάχη άρχισε να γίνεται χαώδης και εξελίχτηκε σε μονομαχία σώμα με σώμα. Ο Sir Andrew Mitchell σημείωσε: «Ότι παρόλο που η κατάσταση ήταν απελπιστική για τους Ρώσους, αυτοί συνέχιζαν να αγωνίζονται σαν δαιμονισμένοι» (Mitchell’s Journal regarding Zorndorf).<br />
<br />
Ο Seydlitz έσπευσε να απωθήσει το Ρωσικό ιππικό που είχε επιτεθεί κατά του Πρωσικού κέντρου. Η μάχη εξελίχτηκε σε μικρές συγκρούσεις αντρών που προσπαθούσαν να κερδίσουν έδαφος μέχρι το απόγευμα, όταν και οι δυο στρατοί τελικά αποσύρθηκαν, «αφήνοντας το πεδίο της μάχης στους νεκρούς». Οι Ρώσοι αποχώρησαν πρώτοι και ο Mitchell μαζί με τον Φρειδερίκο εξέτασαν το πεδίο της μάχης. Μεταγενέστερα έγραψε, «δε θα κάνω καμιά περιγραφή καθώς προτιμώ να το ξεχάσω». Η μάχη έληξε ισόπαλη. Οι Πρώσοι έχασαν 13.000 άντρες και οι Ρώσοι 19.000. Βολές από τα πυροβόλα συνέχιζαν να ακούγονται όλη τη νύχτα μέχρι το επόμενο πρωί.<br />
<br />
Καμιά πλευρά δεν είχε τη θέληση να επιτεθεί στις 26 Αυγούστου και οι δυο στρατοί παρέμειναν κοντά ο ένας με τον άλλον μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου. Έπειτα απ’ αυτή τη συμπλοκή ο Φρειδερίκος έστρεψε την προσοχή του στους Αυστριακούς, προελαύνοντας στη Σαξονία με στοιχεία του στρατού της μάχης του Zorndorf. Συναντήθηκε με μια πρωσική δύναμη 24.000 αντρών. Οι Αυστριακοί συγκέντρωσαν ένα σώμα 80.000 αντρών υπό τη διοίκηση του Στρατάρχη Leopold J. v. Daun και εισέβαλαν στη Σαξονία, όπου οι δυο στρατοί ξόδεψαν πέντε εβδομάδες σε κινήσεις και ελιγμούς. Οι δυο στρατοί συναντήθηκαν το πρωί της 14ης Οκτωβρίου κοντά στο χωριό Hochkirch.<br />
<br />
Ένας Πρώσος στρατιώτης ανέφερε ότι γίνονταν αψιμαχίες στις 03:30 π.μ. και δόθηκε η διαταγή «Στα Όπλα!» (Paret, Frederick the Great: A Profile). Επειδή ο Φρειδερίκος αρχικά νόμιζε ότι αντιμετώπιζε μόνο ελαφρά Αυστριακά στρατεύματα και όχι ολόκληρο τον Αυστριακό στρατό, ορισμένες μονάδες των Πρώσων δεν είχαν λάβει τις θέσεις τους, όταν οι Αυστριακοί επιτέθηκαν στο στρατόπεδο τους στις 05:00 π.μ. Το Αυστριακό αριστερό απώθησε τους Πρώσους πέρα από το χωριό του Hochkirch, ενώ η Πρωσική αριστερή πλευρά δέχτηκε επίθεση από μια μεγάλη Αυστριακή δύναμη που κυρίευσε το χωριό Koditz.<br />
<br />
Η αυστριακή πίεση κατά των πλευρών των Πρώσων προκάλεσε σοβαρές απώλειες και έτσι οι Πρώσοι, αντιλαμβανόμενοι ότι λιγόστευαν τα πυρομαχικά τους, άρχισαν να οπισθοχωρούν. Παρά την αρχική επιτυχία τους, οι Αυστριακοί ήταν εξαντλημένοι από τη σκληρή μάχη και απέτυχαν να καταδιώξουν τους Πρώσους. Οι Πρώσοι έχασαν 9.000 άντρες και οι Αυστριακοί 8.000. Ο Αυστριακός στρατός κινήθηκε στη συνέχεια κατά της Δρέσδης και την πολιόρκησε. Η πολιορκία αυτή δε διήρκεσε πολύ, επειδή ο Daun μαθαίνοντας ότι ένας ενισχυμένος Πρωσικός στρατός κινούνταν εναντίον του, υποχώρησε στην οχυρωμένη πόλη της Pirna. Το 1758 έληξε με καλούς οιωνούς για τον Φρειδερίκο.<br />
<br />
Είχε διώξει τους Ρώσους από την Πρωσία και ανάγκασε τους Αυστριακούς να αποχωρήσουν από τη Σιλεσία και το μεγαλύτερο μέρος της Σαξονίας. Ωστόσο ο στρατός του αιμορραγούσε. Οι απώλειες του έως τώρα κυμαίνονταν στους 100.000 άντρες περίπου, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν βετεράνοι.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ινδία </span></b><br />
<br />
Ο πόλεμος το 1758 στην Ινδία μετακινήθηκε στην περιοχή του Carnatic. Η πόλη του Pondicherry ήταν το Γαλλικό διοικητικό κέντρο, όπως και το Madras για τους Βρετανούς. Στα τέλη του 1757 οι Γάλλοι είχαν ενισχυθεί με 1.000 τακτικούς στρατιώτες και αυτό ανάγκασε τους Βρετανούς στο Madras να κρατήσουν αμυντική στάση, επειδή η Βρετανία ήταν αδύνατο να στείλει ενισχύσεις την ίδια στιγμή. Τον Απρίλιο του 1758 ένας Γαλλικός στόλος και ενισχύσεις υπό τη διοίκηση του Στρατηγού Κόμη Lally de Tollendal έφτασαν στο Γαλλικό λιμάνι του Pondicherry με τις εξής διαταγές: «Ν' αρχίσει πόλεμος κατά των οχυρών και ναυτικών εγκαταστάσεων των Βρετανών. Οι Βρετανοί αιχμάλωτοι στρατιώτες θα στέλνονταν πίσω στην Αγγλία και δε θα παρέμεναν στην Ινδία» (Orme Collection).<br />
<br />
Έγινε μια μικρή ναυμαχία στις 2 Απριλίου μεταξύ εννέα Γαλλικών και επτά Αγγλικών πλοίων. Το αποτέλεσμα ήταν ισόπαλο, αν και οι Γάλλοι έχασαν περισσότερους άντρες. Την ίδια μέρα μια γαλλική δύναμη 1.000 Ευρωπαίων στρατιωτών και 1.000 Sepoys επιτέθηκε στο Βρετανικό οχυρό του Cuddalore κοντά στο Οχυρό St. David. Μέσα στις επόμενες λίγες μέρες οι Γάλλοι ενισχύθηκαν και άρχισε η πολιορκία. Η φρουρά αποτελούνταν μόνο από 500 Sepoys της Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών και συνθηκολόγησε στις 4 Μαΐου. Οι Γάλλοι επιτέθηκαν και στο Οχυρό St. David, που παραδόθηκε στις 2 Ιουνίου. Μετά τις εξελίξεις αυτές, οι Βρετανοί εκκένωσαν όλες τις φρουρές και οχυρώθηκαν στο Madras.<br />
<br />
Ο Lally ξόδεψε όλους τους καλοκαιρινούς μήνες σε επιθέσεις στην ύπαιθρο γύρω από το Madras. Καθώς χρειαζόταν χρήματα για τα στρατεύματα του και ναυτικές δυνάμεις, οι άντρες του κυρίευσαν παράνομα Ολλανδικά πλοία και εμπορικούς σταθμούς για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Στις 3 Αυγούστου ο Βρετανός Ναύαρχος Edward Pocock νίκησε το γαλλικό στόλο του Αρχιπλοίαρχου Κόμη Anne Antoine d’Ache στη ναυμαχία του Negapatam. Ο στόλος υποχώρησε στο Pondicherry και παρέμεινε εκεί για το υπόλοιπο του πολέμου. Οι Βρετανοί ενισχύθηκαν το φθινόπωρο από το 79ο Σύνταγμα Πεζικού του Draper, στο οποίο ανατέθηκε η άμυνα της στρατηγικής θέσης στο Conjeveram.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Kur7InN7J4Y/WHFmqh7F2_I/AAAAAAAAojc/NW1ZO-LhddUY5RfsSeA8Sjf8PAjNCVMSACLcB/s1600/Battle_of_Lagos_IMG_4822.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="303" src="https://2.bp.blogspot.com/-Kur7InN7J4Y/WHFmqh7F2_I/AAAAAAAAojc/NW1ZO-LhddUY5RfsSeA8Sjf8PAjNCVMSACLcB/s400/Battle_of_Lagos_IMG_4822.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Lally με μια δύναμη από 2.300 Ευρωπαίους στρατιώτες και 5.000 Sepoys αποφάσισε να κινηθεί εναντίον των Βρετανών στο Madras και στο Οχυρό του Αγ. Γεωργίου. Οι Βρετανοί υπερασπιστές αριθμούσαν 1.750 Ευρωπαίους στρατιώτες και 2.200 Sepoys, υπό τη διοίκηση του Συνταγματάρχη Stringer Lawrence. Στις 13 Δεκεμβρίου οι Γάλλοι έφτασαν στα περίχωρα της πόλης και στις 14 δόθηκαν σκληρές μάχες στους δρόμους. Και οι δυο πλευρές αποσύρθηκαν από την πόλη. Οι Βρετανοί απωθήθηκαν πίσω στο οχυρό και οι Γάλλοι άρχισαν την κατασκευή οχυρωματικών έργων για να το πολιορκήσουν. Η πολιορκία, που συνεχίστηκε για δυο μήνες, δεν ήταν επιτυχής για τους Γάλλους.<br />
<br />
Μια Βρετανική ναυτική μοίρα έφτασε με ενισχύσεις για το Madras στις 16 Φεβρουαρίου 1759 και στις 17 Φεβρουαρίου ο Lally υποχώρησε στο Pondicherry, καθώς η Βρετανική ναυτική δύναμη έπλευσε νότια. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1759 </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Βόρεια Αμερική </span></b><br />
<br />
Οι Βρετανοί σχεδίασαν μικρές επιθέσεις κατά των δυτικών οχυρών της Νέας Γαλλίας ταυτόχρονα με τις επιχειρήσεις τους εναντίον του Οχυρού Carillon και της πόλης του Κεμπέκ. Στα τέλη Μαΐου λόχοι τριών ταγμάτων πεζικού προέλασαν προς το Οχυρό Niagara. Η κύρια Βρετανική δύναμη, υπό τη διοίκηση του Ταξίαρχου Prideaux, έφτασε στο Οχυρό Niagara στις 7 Ιουλίου και το πολιόρκησε αμέσως. Η Γαλλική φρουρά αριθμούσε 110 άντρες τακτικού πεζικού, 180 πεζοναύτες και 100 Καναδούς πολιτοφύλακες με διοικητή τον Λοχαγό M. Pouchot. Καθώς οι Βρετανοί έσκαβαν χαρακώματα, έγιναν πολλές αψιμαχίες μεταξύ των δυο πλευρών. Στις 16 Ιουλίου οι Βρετανοί άρχισαν να βομβαρδίζουν το οχυρό.<br />
<br />
Ο Βρετανός διοικητής σκοτώθηκε τυχαία από βλήμα όλμου και ο Sir William Johnson τον αντικατέστησε αμέσως. Ο Γάλλος διοικητής σημείωσε ότι «τα πυρά από τα μουσκέτα τους παρενοχλούσαν συνεχώς τις πυροβολαρχίες μας» (Pouchot, Μνήμες του Πολέμου στη Β. Αμερική μεταξύ Γάλλων και Βρετανών). Οι Βρετανοί νίκησαν μια Γαλλική δύναμη ενίσχυσης από 800 άντρες στις 24 Ιουλίου και το οχυρό παραδόθηκε δυο μέρες αργότερα. Τα υπόλοιπα Γαλλικά οχυρά στο Οχάιο εκκενώθηκαν στη διάρκεια του Ιουλίου και οι Γάλλοι οπισθοχώρησαν δυτικά στο Οχυρό Detroit.<br />
<br />
Οι Βρετανοί είχαν διώξει τους Γάλλους από την κοιλάδα του Οχάιο και με την κατάληψη του Οχυρού Frontenac λίγους μήνες πριν, η λίμνη Οντάριο έγινε το κομβικό σημείο για μια εκστρατεία στο Μόντρεαλ. Ο Στρατηγός Amherst και 11.000 Βρετανοί στρατιώτες συγκεντρώθηκαν στο νότιο άκρο της Λίμνης George στις 21 Ιουλίου και έπλευσαν βόρεια για να πολιορκήσουν το Οχυρό Carillon. Ο Γάλλος διοικητής Συνταγματάρχης Bourlamanque και η φρουρά των 3.500 αντρών κατέστρεψαν το οχυρό και υποχώρησαν βορειότερα στις 26 Ιουλίου. Ο Amherst επισκεύασε το οχυρό και το μετονόμασε σε Ticonderoga. Ολόκληρη η λίμνη George ήταν σε Βρετανικά χέρια.<br />
<br />
Οι Βρετανικές δυνάμεις προέλασαν στη συνέχεια κατά του Γαλλικού Οχυρού St. Frederic στο Crown Point, στη δυτική όχθη της Λίμνης Champlain, αλλά στις 1 Αυγούστου πληροφορήθηκαν ότι οι Γάλλοι εγκατέλειψαν τη θέση αυτή και είχαν οπισθοχωρήσει στο Isle aux Noix στο βόρειο άκρο της λίμνης. Οι Βρετανοί χρειάζονταν ένα στολίσκο για την επίθεση τους στο βόρειο άκρο της λίμνης Champlain, αλλά η εκστρατεία όδευε προς το τέλος της. Η προέλαση προς το Μόντρεαλ μέσω της λίμνης έπρεπε να περιμένει μέχρι το 1760. Αφού πέρασαν τα επικίνδυνα νερά του ποταμού του Αγ. Λαυρεντίου, οι Βρετανοί έφτασαν κοντά στο Κεμπέκ στις 21 Ιουνίου με 21 πλοία της γραμμής, 22 φρεγάτες και μικρά καΐκια, περίπου 100 μεταφορικά, 11 τάγματα τακτικού πεζικού, αποικιακά στρατεύματα και μηχανικό, υπό τη διοίκηση του Υποστράτηγου James Wolfe.<br />
<br />
Η ασφαλής άφιξη της δύναμης του Wolfe έγινε χάρη στις πληροφορίες και την ακριβή έρευνα του ποταμού του Αγ. Λαυρεντίου από τον James Cook, πλοιάρχου του Pembroke και αργότερα φημισμένου εξερευνητή του Ειρηνικού. Ο Γάλλος διοικητής Montcalm κάλεσε όλες τις εφεδρείες του και έτσι ο συνολικός αριθμός των υπερασπιστών ήταν περίπου 15.000 άντρες, από τους οποίους οι 4.000 ήταν τακτικό πεζικό, 1.000 πεζοναύτες και οι υπόλοιποι πολιτοφύλακες. Υπήρχαν επίσης οκτώ φρεγάτες του Γαλλικού ναυτικού. Οι Βρετανοί αποβιβάστηκαν ανενόχλητοι στο Ile d’Orleans στις 26 Ιουνίου και παρέταξαν τα στρατεύματα απέναντι από τις Γαλλικές οχυρώσεις κατά μήκος του ποταμού Montmorency στις 10 Ιουλίου.<br />
<br />
Οι Γάλλοι ανέπτυξαν τα στρατεύματα τους στην πόλη και βορειοανατολικά αυτής σε οχυρωμένες θέσεις. Στις 31 Ιουλίου έγινε μια Βρετανική επίθεση κατά των γαλλικών χαρακωμάτων κοντά στους καταρράκτες του Montmorency. Η μικρή αυτή συμπλοκή έληξε με ήττα των Βρετανών που έχασαν 500 άντρες. Ο Wolfe έλπιζε να παρασύρει τους Γάλλους σε ανοικτή μάχη, αλλά ο Montcalm δεν έπεσε στην παγίδα. Καθώς πλησίαζε το φθινόπωρο, ο Wolfe έπρεπε να αποφασίσει είτε να επιτεθεί στην πόλη, είτε να οπισθοχωρήσει μέχρι το επόμενο έτος. Αποφάσισε να αποβιβάσει το στρατό του πίσω από την πόλη στη βόρεια πλευρά του ποταμού. Το Κεμπέκ και το φρούριο του βρίσκονταν ψηλά σε ένα λόφο.<br />
<br />
Η πόλη είχε ένα γκρεμό στα νότια δίπλα στην όχθη του ποταμού. Ο Wolfe τοποθέτησε μερικά στρατεύματα του σε βάρκες και τα έστελνε πάνω κάτω στο ποτάμι στις αρχές Σεπτεμβρίου, προσπαθώντας να εντοπίσει κάποιο πιθανό σημείο απόβασης. Το απόγευμα στις 12 - 13 Σεπτεμβρίου επιλέχθηκε τελικά ένα σημείο. Οι κινήσεις τους δεν εντοπίστηκαν από τους Γάλλους και τα πλοία αποβίβασαν τους στρατιώτες στο επιλεγμένο σημείο. Στις 05:00 π.μ. στις 13 Σεπτεμβρίου οι πρώτοι Βρετανοί ελαφροί πεζοί σκαρφάλωσαν τους λόφους και έφτασαν στην κορυφή. Στις 07:00 π.μ. μεγάλος αριθμός Βρετανών στρατιωτών εισέρχονταν στην Πεδιάδα του Αβραάμ πίσω από την πόλη του Κεμπέκ.<br />
<br />
Ο Montcalm έστειλε πέντε τάγματα και μερικούς πολιτοφύλακες στην πεδιάδα και στις 09:00 π.μ. οι Γαλλικές δυνάμεις παρατάχθηκαν σε γραμμικό σχηματισμό μάχης. Οι Βρετανοί παρατάχθηκαν επίσης σε γραμμική διάταξη με ορισμένα στρατεύματα σε ρόλο ακροβολιστών στα βόρεια της παράταξης. Στις 10:00 π.μ. το πρωί ο Montcalm έδωσε διαταγή επίθεσης. Ο Wolfe διέταξε το στρατό του να μην ανοίξει πυρ μέχρι οι Γάλλοι να φτάσουν σε απόσταση 40 γιαρδών (37 μ.). Οι Γάλλοι άνοιξαν πυρ στις 130 γιάρδες (119 μ.), αλλά ήταν μακριά για να προκαλέσουν σοβαρές απώλειες στους Βρετανούς. Οι Γάλλοι συνέχισαν να προχωρούν ρίχνοντας σποραδικά πυρά, ενώ οι Βρετανοί περίμεναν.<br />
<br />
Τελικά όταν έφτασαν εντός βολής, δυο Βρετανικά τάγματα άνοιξαν πυρ, προκαλώντας μεγάλη ζημιά στη Γαλλική παράταξη. Οι Βρετανοί τότε προέλασαν και έριξαν μια δεύτερη ομοβροντία. Οι Γάλλοι άρχισαν να αποδιοργανώνονται και υποχώρησαν πίσω στο φρούριο. Ο Υποστράτηγος Wolfe σκοτώθηκε καθώς οι Βρετανοί καταδίωκαν τους Γάλλους. Ο Montcalm τραυματίστηκε επίσης και πέθανε το επόμενο πρωί. Η πόλη του Κεμπέκ συνθηκολόγησε στις 18 Σεπτεμβρίου. Οι Βρετανοί είχαν 61 νεκρούς και 600 τραυματίες, ενώ οι Γάλλοι είχαν περίπου 1.000 νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους. Ωστόσο, ο Γαλλικός στρατός της Νέας Γαλλίας δεν είχε πλήρως ηττηθεί.<br />
<br />
Ένα τμήμα του πολιόρκησε τους Βρετανούς στο Κεμπέκ κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ενώ ο υπόλοιπος υποχώρησε στο Trois Rivieres και Μόντρεαλ για να ξεχειμωνιάσει. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-BcDJEAcL0rY/WHHYqs6YzuI/AAAAAAAAojs/lMK3_1zRL9wqYZ1AY6t8-N7JFSqAzP-UACLcB/s1600/Prise_Port_Mahon_Minorque_20_mai_1756.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://4.bp.blogspot.com/-BcDJEAcL0rY/WHHYqs6YzuI/AAAAAAAAojs/lMK3_1zRL9wqYZ1AY6t8-N7JFSqAzP-UACLcB/s640/Prise_Port_Mahon_Minorque_20_mai_1756.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Δυτική Ευρώπη </span></b><br />
<br />
Ο Φερδινάνδος άρχισε την εκστρατεία του 1759 με μια επίθεση κατά των Γάλλων κοντά στη Φρανκφούρτη και Wesel. Οι δυο στρατοί συναντήθηκαν στο Bergen στις 13 Απριλίου. Ο Φερδινάνδος επιτέθηκε βιαστικά χωρίς να έχει συγκεντρώσει τις δυνάμεις του και χωρίς την υποστήριξη πυροβολικού. Παρόλα αυτά όμως, καμιά πλευρά δεν κατάφερε το αποφασιστικό πλήγμα στον αντίπαλο. Οι Γάλλοι έμειναν στο πεδίο της μάχης, περιμένοντας και άλλη επίθεση και ο Φερδινάνδος κατάφερε να υποχωρήσει με το στρατό του ανέπαφο. Οι Γάλλοι αποφάσισαν να κινηθούν ξανά προς το Ανόβερο στις αρχές Ιουνίου. Ο Γαλλικός στρατός, που αριθμούσε 60.000 άντρες υπό τη διοίκηση του Στρατάρχη Louis Georges Erasme Contades, κινήθηκε πρώτος.<br />
<br />
Μια δεύτερη Γαλλική δύναμη υπό τη διοίκηση του Στρατάρχη Victor-Francois Δούκα de Broglie, που αριθμούσε 20.000 άντρες, ήταν σε εφεδρεία. Από τα μέσα Ιουνίου οι δυο Γαλλικές δυνάμεις προέλαυναν κατά του στρατού του Φερδινάνδου που αριθμούσε περίπου 35.000 άντρες. Ο Φερδινάνδος κινήθηκε βόρεια χωρίς να χάσει επαφή με τη δύναμη του Contades. Και οι δυο πλευρές προσπαθούσαν να υπερκεράσουν η μια την άλλη και να κόψουν τις γραμμές ανεφοδιασμού τους. Ο Φερδινάνδος σκόπευε να οχυρωθεί στο Minden, που ήταν κύριος σταθμός ανεφοδιασμού, αλλά οι δυνάμεις του de Broglie κυρίευσαν την πόλη πρώτες στις αρχές Ιουλίου. Αυτό σήμαινε ότι το Ανόβερο ήταν σε κίνδυνο με το Φερδινάνδο και το στρατό του να βρίσκονται δυτικά των Γάλλων στο Minden.<br />
<br />
Οι Γάλλοι παρέμειναν στην περιοχή και ο Φερδινάνδος έπρεπε να χωρίσει τη δύναμη του για να αναμετρηθεί με τα Γαλλικά ελαφρά στρατεύματα που έκαναν επιδρομές στην ύπαιθρο. Στα τέλη Ιουλίου ο Φερδινάνδος ένωσε το στρατό του, αν και ο Στρατάρχης Contades έμεινε με την εντύπωση ότι βρισκόταν διεσπαρμένος σε όλη την ύπαιθρο. Μαθαίνοντας, ότι οι σύμμαχοι έκαναν μια κίνηση προς το Minden, συγκέντρωσε το στρατό του για μάχη. Στις 31 Ιουλίου οι διαταγές του επικεντρώθηκαν στη σημασία του δεξιού άκρου του de Broglie: «Η επίθεση της εφεδρείας θα είναι γρήγορη και ορμητική με σκοπό την πανωλεθρία του σώματος του Wangenheim» (Mss King’s).<br />
<br />
Σκόπευε να εκθέσει το αριστερό άκρο του στρατού του Φερδινάνδου. Ο Contades ανέπτυξε επίσης το στρατό του σε ασυνήθιστη διάταξη, τοποθετώντας το πεζικό του στις πλευρές και το ιππικό του στο κέντρο. Τα στρατεύματα του παρατάχθηκαν για μάχη στις 03:00 π.μ. Το σώμα του de Broglie άρχισε να κινείται στις 04:00 π.μ. στις 1 Αυγούστου, αλλά τα στρατεύματα του Φερδινάνδου ήταν προετοιμασμένα και σταμάτησαν την προέλαση του Broglie. Οι δυο κύριοι στρατοί συνέχιζαν να παρατάσσονται στις θέσεις μάχης και οι δυο πλευρές άνοιξαν πυρ με τα πυροβόλα τους. Καθώς οι δυο στρατοί ήρθαν πιο κοντά τα πυρά έγιναν φονικότερα. Εννέα τάγματα πεζικού του Φερδινάνδου (τρία Ανοβεριανά και έξι Βρετανικά) κινήθηκαν προς το Γαλλικό κέντρο όπου βρισκόταν το ιππικό.<br />
<br />
Το Γαλλικό πυροβολικό έριξε ομοβροντίες στα εννέα τάγματα που πλησίαζαν, ενώ το συμμαχικό πυροβολικό στο δεξί άκρο του πεζικού, υποστήριζε την προέλαση. Οι Γάλλοι εξαπέλυσαν 11 ίλες ιππικού κατά των εννέα ταγμάτων του Συμμαχικού πεζικού. Το πεζικό περίμενε τους Γάλλους να έρθουν σε απόσταση βολής 30 ποδιών (9 μ.) και άνοιξε πυρ. Η ομοβροντία προκάλεσε πολλές απώλειες στους Γάλλους που υποχώρησαν. Ο Contades προσπάθησε να ανασυγκροτηθεί και κίνησε το πεζικό του, προσπαθώντας να αποδιοργανώσει τα εννέα τάγματα πεζικού των συμμάχων. Την ίδια στιγμή έγινε και μια δεύτερη επίθεση του Γαλλικού ιππικού, η οποία είχε την ίδια τύχη με την προηγούμενη.<br />
<br />
Σε αυτό το σημείο ο Φερδινάνδος διέταξε το Λόρδο Sackville, διοικητή του συμμαχικού ιππικού, να επιτεθεί. Απέτυχε να εκτελέσει την εντολή αυτή και αντικαταστάθηκε μετά τη μάχη. Το Γαλλικό πεζικό επίσης απέτυχε στην επίθεση του. Ένας Βρετανός αξιωματικός σημείωσε, ότι οι Σύμμαχοι: «Ανακάλυψαν ένα μεγάλο σώμα πεζικού αποτελούμενο από 17 συντάγματα να κινείται προς το πλευρό μας, το σύνταγμα μας άλλαξε τη διάταξη του και τους αντιμετώπισε» (National Army Museum). Ο Φερδινάνδος έστειλε περισσότερες μονάδες πεζικού για να υποστηρίξει τα εννέα τάγματα. Μια τρίτη επίθεση του Γαλλικού ιππικού απέτυχε επίσης. Στις 11:00 π.μ. η μάχη τελείωσε και η αριστερή πλευρά του συμμαχικού στρατού ανάγκασε τον Broglie να υποχωρήσει.<br />
<br />
Ένας αξιωματικός ενός Βρετανικού συντάγματος έγραψε στη μητέρα του μερικές μέρες μετά τη μάχη: «Δε με νοιάζει ποιος ξέρει τι νιώθω, όταν λέω ότι ικανοποιήθηκε η περιέργεια μου, αλλά δεν επιθυμώ ποτέ να ξαναδώ μια δεύτερη σφαγή των συντρόφων μου» (National Army Museum). Ο συμμαχικός στρατός είχε 2.900 νεκρούς και τραυματίες, πολλοί από τους οποίους ανήκαν στα εννέα τάγματα. Οι Γάλλοι έχασαν γύρω στους 8.000 άντρες. Οι δυο στρατοί ξεχειμώνιασαν, κατέχοντας τα ίδια εδάφη που είχαν και πριν. Εξαιτίας της πρωσικής ήττας στο Kunersdorf, ο Φερδινάνδος έστειλε ενισχύσεις στο Φρειδερίκο, κάτι που περιόρισε τις επιθετικές του δυνατότητες.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Κεντρική Ευρώπη </span></b><br />
<br />
Οι Ρώσοι ξόδεψαν τους πρώτους μήνες του 1759 προετοιμάζοντας το στρατό τους για μια νέα επίθεση στην Πρωσία. Η Ρωσική δύναμη υπό τη διοίκηση του Στρατηγού Petr Semenovich Saltykov και αριθμώντας 50.000 άντρες, ξεκίνησε τέλη Ιουνίου. Οι Αυστριακοί έστειλαν ένα σώμα στρατού 20.000 αντρών με διοικητή των Αντιστράτηγο Gideon Ernst v. Loudon να ενωθεί με τους Ρώσους σε μια κοινή προσπάθεια να καταστρέψουν τον κύριο Πρωσικό στρατό σε μια αποφασιστική εκστρατεία. Στις 23 Ιουλίου ο Ρωσικός στρατός συνάντησε ένα Πρωσικό σώμα στρατού και το νίκησε στο Paltzig. Ο Φρειδερίκος, μαθαίνοντας τα νέα της ήττας, προέλασε με 19.000 άντρες προς το Paltzig.<br />
<br />
Έφτασε στις αρχές Αυγούστου και ανέλαβε τη διοίκηση του πρωσικού σώματος από τον ηττημένο Αντιστράτηγο Johann Heinrich v. Wedell. Ο στρατός του αριθμούσε τώρα 50.000 άντρες. Και οι δυο στρατοί ελίσσονταν κοντά στον ποταμό Οντέρ. Ο Satlykov φοβήθηκε μήπως ο στρατός του αποκοπεί από την προέλαση του Φρειδερίκου και αποφάσισε να οχυρωθεί σε μια κορυφογραμμή κοντά στο χωριό του Kunersdorf στην ανατολική πλευρά του ποταμού Οντέρ. Ένας Πρώσος αξιωματικός σημείωσε: «Αυτοί (οι Ρώσοι) κατείχαν ένα πολύ δυνατό οχυρωμένο στρατόπεδο υπό την προστασία κανονιών» (Lloyd, Ιστορία του Πολέμου στη Γερμανία). Οι Πρώσοι άρχισαν να προελαύνουν κατά των ρωσικών θέσεων στις 02:00 π.μ. στις 12 Αυγούστου.<br />
<br />
Δεν είχαν κάνει όμως καλή αναγνώριση της εχθρικής διάταξης και έλπιζαν να ελιχθούν γύρω από τις ρωσικές θέσεις και να επιτεθούν από τα νώτα. Ωστόσο, οι Ρώσοι είχαν οχυρώσει τις θέσεις τους με χαρακώματα και θεωρώντας, ότι η επίθεση θα κατέληγε στην κορυφογραμμή Muhl Berge, οχύρωσαν τη θέση αυτή και τοποθέτησαν πολλά πυροβόλα. Οι Πρώσοι εμφανίστηκαν και επιτέθηκαν στην αριστερή πλευρά των Ρώσων από τρεις κατευθύνσεις. Αν και δεχόντουσαν βροχή από οβίδες, κατάφεραν να κυριεύσουν τη βορειοανατολική περιοχή των οχυρώσεων. Μια δεύτερη Πρωσική επίθεση εκδηλώθηκε κατά του Kuh-Grund, αλλά ήταν ανεπιτυχής.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-YmjD3dw7pQI/WHHeKn9lh0I/AAAAAAAAoj8/0lF3DOPRqVc6hoM2BRaWITVZop5uP5t1wCLcB/s1600/Bataille_de_Cunersdorf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-YmjD3dw7pQI/WHHeKn9lh0I/AAAAAAAAoj8/0lF3DOPRqVc6hoM2BRaWITVZop5uP5t1wCLcB/s400/Bataille_de_Cunersdorf.jpg" width="392" /></a></div>
<br />
Ο Φρειδερίκος σημείωσε ότι: «Η επίθεση επαναλήφθηκε πολλές φορές, αλλά η πυροβολαρχία εκεί μας έκανε μεγάλη ζημιά» (Φρειδερίκος Β' Ιστορία του Επταετούς Πολέμου). Το μεσημέρι εξαπολύθηκε μια επίθεση του Πρωσικού ιππικού κατά της γραμμής Grosser-Spitzberg, που απέτυχε επίσης. Το Ρωσικό πυροβολικό έριξε ομοβροντίες στις φάλαγγες του ιππικού και μια επίθεση του Ρωσικού-Αυστριακού ιππικού αποδεκάτισε τους επιζώντες. Ο Soltykov σημείωσε: «Οι Πρώσοι συνέχιζαν να επιτίθενται και είχαν πολλές απώλειες, οι γραμμές τους ήταν εκτεθειμένες στο πυροβολικό» (Lloyd Ιστορία του Πολέμου στη Γερμανία).<br />
<br />
Στις 06:00 μ.μ. οι Πρώσοι άρχισαν να οπισθοχωρούν από το πεδίο της μάχης, αλλά οι Ρώσοι απέτυχαν να τους καταδιώξουν και να τους καταστρέψουν ολοκληρωτικά. Ο Φρειδερίκος είχε 19.000 νεκρούς, τραυματίες και αγνοούμενους, ενώ ο ενωμένος Ρωσο-Αυστριακός στρατός είχε 15.000 νεκρούς και τραυματίες περίπου. Ο Ρωσικός στρατός διέσχισε τον ποταμό Οντέρ σκοπεύοντας να φτάσει στο Βερολίνο, αλλά ήταν αναγκασμένος να στραφεί νότια για να βοηθήσει ένα άλλο Αυστριακό σώμα στρατού, που είχε αποκοπεί από τις γραμμές επικοινωνιών του. Οι σχέσεις μεταξύ των Ρώσων και Αυστριακών άρχισαν να χειροτερεύουν όπως φαίνεται σε ένα γράμμα του Ρώσου διοικητή στον Αυστριακό ομόλογο του, Daun:<br />
<br />
«Κύριε έκανα αρκετά για ένα χρόνο. Κέρδισα δυο νίκες, οι οποίες κόστισαν στους Ρώσους 27.000 άντρες. Περιμένω μόνο μέχρι να κερδίσεις και εσύ δυο μάχες και θα αρχίσω πάλι. Μέχρι τότε, τα στρατεύματα μου θα δράσουν ξεχωριστά» (Φρειδερίκος Β' Ιστορία του Επταετούς Πολέμου). Η μάχη στο Kunersdorf ήταν η χειρότερη ήττα του Φρειδερίκου, αλλά όχι η μόνη το 1759. Έχασε τη στρατηγική πόλη της Δρέσδης στις 4 Σεπτεμβρίου και ένα Πρωσικό σώμα 13.000 αντρών στο Maxen στις 20 Νοεμβρίου. Ο στρατός του αιμορραγούσε.<br />
<br />
Η ανικανότητα του Αυστριακού και Ρωσικού στρατού να κάνουν μια συνδυασμένη επιχείρηση κατά του Βερολίνου και των υπολειμμάτων του Πρωσικού στρατού, αποδείχτηκε αποφασιστικής σημασίας, διότι επέτρεψε στον Φρειδερίκο να προετοιμαστεί για μια άλλη εκστρατεία.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ινδία </span></b><br />
<br />
Δεν έγιναν σημαντικές μάχες το 1759 στην Ινδία, καθώς οι δυο πλευρές προσπαθούσαν να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους. Ο Lally και οι δυνάμεις του έπρεπε να υποχωρήσουν προς το Pondicherry καθώς το Madras ενισχυόταν και λόγω της απειλής ανταρσίας του στρατού, αφού ήταν απλήρωτος για πολλούς μήνες. Η ανταρσία δεν έγινε, αλλά 60 άντρες δραπέτευσαν και ενώθηκαν με τους Βρετανούς. Διακόσιοι Βρετανοί έφτασαν ως ενισχύσεις τον Ιούνιο και το φθινόπωρο ο Συνταγματάρχης Eyre Coote έφτασε με 1.000 άντρες επιπλέον. Ανέλαβε επίσης και τη διοίκηση όλων των στρατευμάτων της Αυτού Μεγαλειότητας και της Εταιρίας. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1760 </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Βόρεια Αμερική </span></b><br />
<br />
Οι Βρετανοί προέλασαν προς το Μόντρεαλ κατά την εκστρατεία του 1760. Ωστόσο, η Βρετανική φρουρά στο Κεμπέκ πέρασε ένα δύσκολο χειμώνα, καθώς οι 2.300 από τους 5.600 άντρες της, είχαν αρρωστήσει. Μια μεγάλη Γαλλική δύναμη από 8.500 άντρες με διοικητή τον Υποστράτηγο Francois-Gaston, Chevalier de Levis, έφτασε από το Μόντρεαλ στις αρχές της άνοιξης και πολιόρκησε την πόλη. Οι Γάλλοι έλπιζαν να νικήσουν τους Βρετανούς και να ανακαταλάβουν την πόλη πριν λιώσουν οι πάγοι στο ποταμό του Αγ. Λαυρεντίου και επιτρέψουν στο Βασιλικό Ναυτικό να εμφανιστεί με ενισχύσεις. Ο Βρετανός διοικητής, Υποστράτηγος George Murray, αποφάσισε να αντιμετωπίσει το Γαλλικό στρατό που συγκεντρωνόταν στην Πεδιάδα του Αβραάμ στις 28 Απριλίου.<br />
<br />
Η Βρετανική φρουρά ηττήθηκε και επέστρεψε στην πόλη για να προετοιμαστεί και να αντιμετωπίσει μια νέα Γαλλική πολιορκία. Στις 16 Μαΐου έφτασαν δυο πλοία του Βασιλικού Ναυτικού και ενίσχυσαν τους Βρετανούς, αναγκάζοντας έτσι τους Γάλλους να λύσουν την πολιορκία και να επιστρέψουν στο Μόντρεαλ. Η συμβολή του Βασιλικού Ναυτικού έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μοίρα του Καναδά, απ’ ότι ήταν η πρώτη μάχη της Πεδιάδας του Αβραάμ τον προηγούμενο Σεπτέμβριο. Κατά τα μέσα καλοκαιριού οι Βρετανοί εισέβαλαν στο Μόντρεαλ από τρεις κατευθύνσεις. Η πρώτη από την πόλη του Κεμπέκ, η δεύτερη από τη λίμνη Champlain και η τρίτη από τον ποταμό του Αγ. Λαυρεντίου.<br />
<br />
Η τρίτη ήταν η πιο σημαντική, διότι είχε σκοπό να εμποδίσει τα Γαλλικά στρατεύματα να υποχωρήσουν από το Μόντρεαλ προς τα δυτικά. Στις 6 Σεπτεμβρίου οι τρεις στρατοί πλησίασαν και περικύκλωσαν το νησί του Μόντρεαλ και στις 8 Σεπτεμβρίου η Γαλλική φρουρά παραδόθηκε στο Στρατηγό Amherst. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ινδία </span></b><br />
<br />
Αφού ο Coote συγκέντρωσε το καινούργιο στρατό του, που αποτελούνταν από δυο τάγματα τακτικού πεζικού και διάφορα στρατεύματα της Εταιρείας και Sepoys, ξεκίνησε από το Madras στο νότο, κυριεύοντας ξανά διάφορες Βρετανικές θέσεις που είχαν πέσει στα χέρια του εχθρού. Ο Γάλλος διοικητής Lally έλπιζε ότι οι νέες Βρετανικές δυνάμεις θα στέλνονταν βόρεια στη Βεγγάλη για να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις της Ολλανδικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών που είχαν κινηθεί εναντίον των Βρετανών. Ωστόσο, τα Βρετανικά στρατεύματα στη Βεγγάλη κατάφεραν να νικήσουν τους Ολλανδούς στις 25 Νοεμβρίου 1759 χωρίς εξωτερική βοήθεια και έτσι ο Coote έστρεψε όλη την προσοχή του να νικήσει τους Γάλλους στην περιοχή του Carnatic.<br />
<br />
Οι δυο στρατοί προσπαθούσαν με ελιγμούς να κερδίσουν το στρατηγικό πλεονέκτημα και στις 22 Ιανουαρίου, συναντήθηκαν έξω από το οχυρό του Wandiwash. Η μάχη του Wandiwash διεξήχθη κυρίως μεταξύ των τακτικών μονάδων των δυο στρατών, παρατεγμένων σε γραμμική διάταξη. Ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό αυτής της μάχης ήταν, ότι τα ντόπια στρατεύματα των Βρετανών ήταν εξοπλισμένα με τον ίδιο τρόπο, όπως και τα ευρωπαϊκά για πρώτη φορά. Ο Lally ανέπτυξε το στρατό του με το Ευρωπαϊκό ιππικό στο δεξί άκρο. Δίπλα βρισκόταν το σύνταγμα της Lorraine. Το σύνταγμα της Γαλλικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών βρισκόταν στο κέντρο της παράταξης και το σύνταγμα του ίδιου του Lally στο αριστερό άκρο.<br />
<br />
Οι Sepoys των Γάλλων ήταν παραταγμένοι πίσω από την πρώτη γραμμή και η συνολική δύναμη ήταν 4.000 άντρες. Ο Coote ανέπτυξε το στρατό του με όμοιο τρόπο, με την πρώτη γραμμή να αποτελείται από τα Ευρωπαϊκά στρατεύματα της Εταιρείας. Το σύνταγμα του Draper βρισκόταν στα δεξιά και του Coote στα αριστερά. Ένα τάγμα Sepoys βρίσκονταν και στις δυο πλευρές. Η δεύτερη γραμμή αποτελούνταν από ένα μικτό τάγμα γρεναδιέρων και Sepoys και στην τρίτη γραμμή υπήρχε μόνο το ιππικό. Οι Βρετανοί αριθμούσαν περίπου 4.000 άντρες. Είναι αξιοσημείωτο ότι, αυτή η αποφασιστική μάχη έγινε με πολύ μικρό αριθμό αντρών και αυτό δείχνει τη δυσκολία, με την οποία μπορούσαν Γαλλία και Αγγλία να στείλουν τακτικά στρατεύματα στην Ινδία, εξαιτίας των αναγκών τους σε άλλες περιοχές.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-eFHFKdGAHMU/WHHishOWQxI/AAAAAAAAokI/jmKZkzUKJOIfXZQkM7QZw-1LMvVFUKERQCLcB/s1600/Fer_-_Plan_de_Pondichery.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://2.bp.blogspot.com/-eFHFKdGAHMU/WHHishOWQxI/AAAAAAAAokI/jmKZkzUKJOIfXZQkM7QZw-1LMvVFUKERQCLcB/s400/Fer_-_Plan_de_Pondichery.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι δυο στρατοί άρχισαν να κινούνται στις 07:00 π.μ. και αμέσως ξεκίνησαν οι πρώτες αψιμαχίες και ανταλλαγή πυρών του πυροβολικού. Οι Γάλλοι έστειλαν το σύνταγμα της Lorraine κατά του συντάγματος του Coote. Έπειτα από μια ομοβροντία των μουσκέτων, οι δυο πλευρές ήρθαν σε μια άγρια μάχη σώμα με σώμα. Οι Γάλλοι υποχώρησαν πρώτοι χάνοντας πολλούς άντρες και η μάχη κρίθηκε τελικά, όταν ένα κάρο με πυρομαχικά των Γάλλων στο αριστερό άκρο της παράταξης τους ανατινάχτηκε από το Βρετανικό πυροβολικό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη συνοχή της η Γαλλική διάταξη. <br />
<br />
Το σύνταγμα του Draper επιτέθηκε τότε κατά της αριστερής πλευράς των Γάλλων, πιέζοντας την προς το κέντρο και προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη ζημιά και απώλεια της συνοχής ολόκληρης της διάταξης τους. Στις 14:00 μ.μ. οι Γάλλοι βρίσκονταν σε πλήρη υποχώρηση. Είχαν 600 νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους, ενώ οι Βρετανοί μόνο 200 νεκρούς και τραυματίες. Ο επόμενος αντικειμενικός σκοπός του Coote ήταν να κυριεύσει όλες τις Γαλλικές θέσεις έξω από την πόλη του Pondicherry και μετά να πολιορκήσει την ίδια την πόλη. Αφού έλαβε μερικές ενισχύσεις, ο Coote άσκησε πίεση κατά των τελευταίων Γαλλικών θέσεων, ενώ το Βασιλικό Ναυτικό απέκλεισε το Pondicherry από τη θάλασσα. Στις 15 Ιανουαρίου 1761 οι Γάλλοι παρέδωσαν το Pondicherry, την τελευταία σταθερή τους βάση στην Ινδία. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Δυτική Ευρώπη </span></b><br />
<br />
Ο πόλεμος μεταξύ των Γάλλων και του Φερδινάνδου συνεχίστηκε με τα ίδια αποτελέσματα όπως και το 1759. Ο Στρατός της Αυτού Μεγαλειότητας ενισχύθηκε με ένα δεύτερο Βρετανικό απόσπασμα την άνοιξη και καλοκαίρι του 1760, φτάνοντας έτσι τα οκτώ συντάγματα ιππικού και δέκα πεζικού. Οι Γάλλοι εξαπέλυσαν μια επίθεση με σκοπό να καταστρέψουν την ικανότητα του Φερδινάνδου να διεξάγει άλλη εκστρατεία. Καθώς οι Γάλλοι πλησίαζαν, ο Φερδινάνδος κατάφερε να καταστρέψει τις γραμμές επικοινωνιών των Γάλλων. Μετά από πολλούς ελιγμούς, στις 31 Ιουλίου κοντά στο Warburg, ο στρατός του Φερδινάνδου ήρθε σε επαφή με μια μεγάλη Γαλλική δύναμη με διοικητή τον Αντιστράτηγο Le Chevalier du Muy.<br />
<br />
Ο Φερδινάνδος χώρισε τη δύναμη του σε τρία τμήματα με αντικειμενικό σκοπό να υπερφαλαγγίσει τις Γαλλικές θέσεις. Μετά από σύντομες αψιμαχίες οι Γάλλοι άρχισαν να οπισθοχωρούν. Ο Φερδινάνδος αποφάσισε να εμπλέξει το Βρετανικό ιππικό υπό τη διοίκηση του Sir John Manners, Μαρκήσιο του Granby, κατά του κέντρου του Γαλλικού στρατού. Το ιππικό έπρεπε να καλύψει πέντε μίλια (8 km) για να επιτεθεί στις Γαλλικές θέσεις. Είκοσι δυο ίλες Βρετανικού ιππικού επιτέθηκαν με ορμή κατά του Γαλλικού ιππικού και πεζικού, προκαλώντας χάος. Όπως σημείωσε ένας Βρετανός στρατιώτης: «Επιτέθηκαν τόσο καλά, ώστε έκαναν τους Γάλλους να υποχωρήσουν, σκοτώνοντας και πιάνοντας πολλούς αιχμαλώτους» (John Tory’s Journal).<br />
<br />
Το Συμμαχικό πεζικό δεν μπόρεσε να ακολουθήσει την επίθεση του ιππικού εξαιτίας του εδάφους και αυτό επέτρεψε στους Γάλλους να οπισθοχωρήσουν. Οι Σύμμαχοι είχαν 1.200 νεκρούς και οι Γάλλοι 6.000 νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους. Οι δυο πλευρές ανασυγκροτήθηκαν μετά τη μάχη του Warburg, κάνοντας ελιγμούς και στέλνοντας ελαφρά στρατεύματα να κόψουν τα δίκτυα εφοδιασμού του αντιπάλου. Οι Γάλλοι αρχές φθινοπώρου προέλασαν βόρεια για να επιτεθούν στο Ανόβερο από μια διαφορετική κατεύθυνση και οι δυο στρατοί συναντήθηκαν στο Kloster Kamp στις 16 Οκτωβρίου. Η μάχη ξεκίνησε νωρίς με τη συμπλοκή των ελαφρών στρατευμάτων των δυο στρατών.<br />
<br />
Σύντομα γενικεύτηκε σε όλο το μέτωπο με πάρα πολλές απώλειες και από τις δυο πλευρές. Η μάχη έγερνε πότε προς τη μια πότε προς την άλλη πλευρά, μέχρι που μια επίθεση του Γαλλικού ιππικού προκάλεσε αναστάτωση στις γραμμές του Συμμαχικού πεζικού, που υποχώρησε. Κατά το μεσημέρι η μάχη είχε τελειώσει. Οι δυο πλευρές είχαν 3.000 άντρες νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους. Ο Φερδινάνδος οπισθοχώρησε στο Warburg αφού προσπάθησε με διάφορους ελιγμούς να αποδιοργανώσει τους Γάλλους και οι δυο στρατοί ξεχειμώνιασαν.<br />
<br />
Οι Γάλλοι δεν κατάφεραν να καταστρέψουν το Συμμαχικό στρατό για άλλη μια χρονιά, παρά την αυξανόμενη πίεση στους διοικητές του στρατού να νικήσουν τον Φερδινάνδο και να κυριεύσουν το Ανόβερο, για να αντισταθμίσουν τις απώλειες στη Νέα Γαλλία και Ινδία. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Κεντρική Ευρώπη </span></b><br />
<br />
Ο πόλεμος ξεκίνησε στη Σιλεσία όταν ένα αυστριακό σώμα στρατού υπό το Στρατηγό Loudon νίκησε ένα πρωσικό σώμα στο Landeshut στις 23 Ιουνίου. Οι Αυστριακοί υπερίσχυαν των Πρώσων, 34.000 άντρες έναντι 11.000. Οι Πρώσοι ηττήθηκαν εύκολα χάνονταν 10.000 άντρες. Οι Αυστριακοί τότε προέλασαν με δυο σώματα για να καταστρέψουν τον κύριο Πρωσικό στρατό. Ο Στρατάρχης Daun και ο Στρατηγός Loudon ένωσαν τις δυνάμεις τους κοντά στο χωριό Liegnitz. Οι Αυστριακοί αριθμούσαν περίπου 90.000 άντρες, ενώ ο Φρειδερίκος μόνο 30.000. Καθώς τα δυο Αυστριακά σώματα κινούνταν προς τους Πρώσους στις 15 Αυγούστου, ο Φρειδερίκος μετακίνησε τις θέσεις του τη νύχτα ώστε να εξαρθρώσει το σχέδιο επίθεσης τους.<br />
<br />
Ο Loudon συνάντησε τους Πρώσους πρώτος και οπισθοχώρησε μετά από δυο ώρες σκληρής μάχης. Το κύριο Αυστριακό σώμα απέτυχε να φτάσει εγκαίρως στη μάχη και έτσι χωρίς ενισχύσεις το σώμα του Loudon έχασε 8.000 άντρες, ενώ οι Πρώσοι 3.000. Ο Φρειδερίκος επέδειξε για άλλη μια φορά την ικανότητα να υπερισχύει έναντι υπεράριθμου εχθρού και έτσι όχι μόνο επιβίωσε, αλλά κέρδισε σημαντικές νίκες. Ο Φρειδερίκος είχε πάλι τον έλεγχο της κεντρικής Σιλεσίας. Εν τω μεταξύ, Ρωσικά και Αυστριακά στρατεύματα σε μια σπάνια κοινή επιχείρηση, εξαπέλυσαν μια επίθεση κατά του Βερολίνου με 35.000 άντρες. Στις 9 Οκτωβρίου οι συνδυασμένες δυνάμεις τους κυρίευσαν την πόλη και απαίτησαν την πληρωμή φόρου υποτέλειας.<br />
<br />
Ο Φρειδερίκος προέλασε προς το Βερολίνο με ένα σώμα και η επιδρομή έληξε τρεις μέρες αργότερα. Την ίδια στιγμή ο Daun εισέβαλε με τον κύριο Αυστριακό στρατό των 55.000 αντρών στη Σαξονία και αμέσως ο Φρειδερίκος έσπευσε να αντιμετωπίσει την απειλή αυτή. Προέλασε με 48.000 άντρες, χωρίζοντας το σώμα του στα δυο. Ένα σώμα κινήθηκε νότια για να εμποδίσει τυχόν αυστριακές ενισχύσεις από τη Δρέσδη και ο Φρειδερίκος βάδισε με το άλλο σώμα για να συγκρουστεί με τους Αυστριακούς κοντά στο Torgau. Οι δυο στρατοί συναντήθηκαν στις 3 Νοεμβρίου. Ο Daun είχε αντιληφθεί επιτυχώς τις κινήσεις του Φρειδερίκου και άλλαξε τη διάταξη του.<br />
<br />
Ο Φρειδερίκος άρχισε τη μάχη στις 14:00 μ.μ. με μια επίθεση κατά του κέντρου των Αυστριακών. Οι Αυστριακοί απέκρουσαν την επίθεση με ένα σφοδρό κανονιοβολισμό. Μια δεύτερη Πρωσική επίθεση αποκρούστηκε επίσης. Οι Πρώσοι είχαν πολλές απώλειες και φαίνονταν, ότι είχαν χάσει το μαχητικό πνεύμα τους, όταν το δεύτερο σώμα έφτασε στο πεδίο της μάχης και επιτέθηκε στους Αυστριακούς από πίσω. Καθώς η νύχτα έπεφτε, οι Αυστριακοί άρχισαν να χάνουν τη συνοχή τους και υποχώρησαν κατευθείαν προς τη Δρέσδη. Και οι δυο στρατοί είχαν 16.000 νεκρούς. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-liJQTTNKjbE/WHHk2KqXIwI/AAAAAAAAokU/IQy1ksUrI_cTMhp1_nnsiaqNV7xocj6rgCLcB/s1600/1044607_10201640750324050_578535061_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://3.bp.blogspot.com/-liJQTTNKjbE/WHHk2KqXIwI/AAAAAAAAokU/IQy1ksUrI_cTMhp1_nnsiaqNV7xocj6rgCLcB/s640/1044607_10201640750324050_578535061_n.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1761 - 1763 </span></b><br />
<br />
Η στρατιωτική και οικονομική εξόντωση των αντιπάλων, η επιθυμία για τερματισμό της σύγκρουσης και ο θάνατος της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Ρωσίας σημάδεψαν τα τελευταία έτη του πολέμου. Ο πόλεμος στην Κεντρική Ευρώπη χαρακτηρίστηκε από τον αμυντικό αγώνα της Πρωσίας, μια απελπισμένη προσπάθεια να διατηρήσει την ύπαρξη της, καθώς Αυστριακοί και Ρώσοι συγκέντρωναν τεράστιους στρατούς για να τη νικήσουν. Με το θάνατο της Ελισάβετ και την άμεση αποχώρηση της Ρωσίας από το προσκήνιο, η Πρωσία μπόρεσε να συγκεντρώσει όλους τους πόρους της κατά του μοναδικού εχθρού της, της Αυστρίας. Ο πόλεμος στη Δυτική Ευρώπη δεν άλλαξε σημαντικά. Οι Γάλλοι βιάζονταν να κυριεύσουν το Ανόβερο.<br />
<br />
Έβλεπαν, ότι η ειρήνη πλησίαζε και ήθελαν να έχουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα στα χέρια τους στις ειρηνευτικές συνομιλίες. Ωστόσο, ο Φερδινάνδος και ο Συμμαχικός στρατός εμπόδισαν επιτυχώς τις προσπάθειες τους. Το τελευταίο θέατρο των επιχειρήσεων ήταν η Ισπανική Αυτοκρατορία. Η Ισπανία, σύμμαχος της Γαλλίας την τελευταία στιγμή, δεν είχε στρατό και στόλο έτοιμους για πόλεμο το 1762 και ηττήθηκε από τις συνδυασμένες επιχειρήσεις του έμπειρου και ισχυρότερου Βασιλικού Ναυτικού και Βρετανικού στρατού. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Κεντρική Ευρώπη </span></b><br />
<br />
Ο στρατός του Φρειδερίκου αριθμούσε στις τελευταίες φάσεις του πολέμου περισσότερους από 100.000 άντρες, από τους οποίους οι περισσότεροι ήταν νεοσύλλεκτοι και αιχμάλωτοι πολέμου, άπειροι σε συνδυασμούς ελιγμών και γρήγορων προελάσεων. Ο Φρειδερίκος έτσι άλλαξε τη στρατηγική του σε στατικό πόλεμο, με τον οποίο προσπαθούσε να νικήσει τον αντίπαλο κάνοντας χρήση οχυρωματικών έργων και στρατηγικών ελιγμών. Δυο μεγάλα Ρωσικά και Αυστριακά σώματα συνολικού αριθμού 130.000 αντρών προέλασαν εναντίον των Πρώσων στη Σιλεσία. Ο Φρειδερίκος άρχιζε να χτίζει ένα μεγάλο στρατόπεδο στο Bunzelwitz, κοντά στο Schweidnitz, στις 20 Αυγούστου 1761.<br />
<br />
Μέσα στο στρατόπεδο υπήρχαν 66 τάγματα πεζικού και 143 ίλες ιππικού. Το στρατόπεδο ήταν οχυρωμένο καλά και το έδαφος εμπόδιζε Αυστριακούς και Ρώσους να χρησιμοποιήσουν το πυροβολικό τους. Ωστόσο, ο Φρειδερίκος έκανε ένα τακτικό σφάλμα. Σκεπτόμενος, ότι οι Αυστριακοί και Ρώσοι δεν θα επιτίθονταν στο στρατόπεδο, απέσυρε τη περισσότερη δύναμη του και κινήθηκε προς το Neisee στις 26 Σεπτεμβρίου. Κατά την απουσία του, τη νύκτα της 30ης Σεπτεμβρίου, οι Αυστριακοί κυρίευσαν το Bunzelwitz. Μόνο ο θάνατος της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Ρωσίας στις 5 Ιανουαρίου 1762 έσωσε το Πρωσικό κράτος από την καταστροφή.<br />
<br />
Ο γιος και διάδοχος της, Μέγας Πρίγκιπας Πέτρος, ήταν θαυμαστής του Φρειδερίκου και αναζήτησε ειρήνη με την Πρωσία. Η Συνθήκη της Αγ. Πετρούπολης στις 2 ή 5 Μαΐου έλυσε τα χέρια του Φρειδερίκου που κατεύθυνε πλέον όλες τις ενέργειες του κατά των Αυστριακών. Ο Πέτρος εκθρονίστηκε από τη σύζυγο του, Αικατερίνη τη Μεγάλη, στις 18 Ιουλίου. Αυτή επιθυμούσε τον πόλεμο με την Πρωσία, αλλά τελικά οι Ρώσοι έμειναν ουδέτεροι, ενώ Πρώσοι και Αυστριακοί μάχονταν για τον έλεγχο της Σιλεσίας και Σαξονίας, γνωρίζοντας ότι η ειρήνη δεν απείχε μακριά. Οι Πρώσοι κατάφεραν να έχουν το πλεονέκτημα στις δυο επαρχίες και έτσι, με τις δυο πλευρές εξουθενωμένες, οι διαπραγματεύσεις άρχισαν στις 29 Νοεμβρίου 1762. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Δυτική Ευρώπη </span></b><br />
<br />
Οι Γάλλοι έριξαν περισσότερα στρατεύματα στη σύγκρουση με τον Φερδινάνδο και το Συμμαχικό στρατό, διαισθανόμενοι ότι η ειρήνη πλησίαζε. Ο Φερδινάνδος έκανε μια χειμερινή επίθεση το 1761, αλλά αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει στις αρχικές του θέσεις. Καθώς πλησίαζε η άνοιξη, οι Γάλλοι συγκέντρωσαν δυο μεγάλα σώματα συνολικού αριθμού 130.000 αντρών υπό τη διοίκηση των Broglie και Soubise. Στις 16 Ιουλίου ο Γαλλικός στρατός νικήθηκε στο Vellinghausen, αλλά ο Φερδινάνδος ήταν για άλλη μια φορά ανήμπορος να μετατρέψει την ήττα σε φυγή. Αυτή η αποτυχία επέτρεψε στο Γαλλικό στρατό να αποκτήσει ξανά την πρωτοβουλία και να επιχειρήσει ένα χτύπημα κατά των κύριων βάσεων ανεφοδιασμού του Συμμαχικού στρατού.<br />
<br />
Μετά από πολλούς ελιγμούς, με τους οποίους κάθε πλευρά προσπαθούσε να κερδίσει το πλεονέκτημα έναντι της άλλης, η Γαλλική επίθεση σταμάτησε στις αρχές Νοεμβρίου. Ο Φερδινάνδος είχε πετύχει να κρατήσει τα δυο Γαλλικά σώματα σε συνεχή κίνηση για πάνω από έξι μήνες, ενώ τα συμμαχικά ελαφρά στρατεύματα παρενοχλούσαν τις γραμμές επικοινωνιών τους. Τελικά, ο Φερδινάνδος εξαπέλυσε μια αντεπίθεση που εξαφάνισε τη Γαλλική απειλή από το Ανόβερο εντός μιας εβδομάδας. Στα τέλη Μαΐου 1762 οι δυο στρατοί συγκεντρώθηκαν για άλλη μια εκστρατεία. Η κύρια μάχη του 1762 έγινε στο Wilhelmstahl στις 24 Ιουνίου, όπου ο Συμμαχικός στρατός αιφνιδίασε το Γαλλικό στο στρατόπεδο του και προκάλεσε μια ακόμα ήττα.<br />
<br />
Ενώ τίποτε δεν πήγαινε σύμφωνα με το σχέδιο για τους Συμμάχους, η νίκη αυτή ανάγκασε τους Γάλλους να σταματήσουν τις επιθέσεις στην περιοχή. Αργότερα, ο Συμμαχικός στρατός προέλασε βόρεια για να πολιορκήσει το Cassel. Στις 1 Νοεμβρίου η πόλη συνθηκολόγησε και σύντομα έφτασαν τα νέα της έναρξης διαπραγματεύσεων μεταξύ της Γαλλικής και Βρετανικής κυβέρνησης.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΙΣΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΓΑΛΛΙΑ</b></span><br />
<br />
Από την άνοιξη του 1761 η Γαλλική αυλή είχε προσεγγίσει τη Βρετανική κυβέρνηση για ειρηνευτικές συνομιλίες. Ωστόσο, υπήρχαν ενδείξεις, ότι είχε γίνει μυστική συμφωνία μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας για μια πιθανή είσοδο της Ισπανίας στον πόλεμο. Βασισμένη σε αυτές τις πληροφορίες, η Βρετανική κυβέρνηση αποχώρησε από τις διαπραγματεύσεις και σχεδίασε μια επίθεση στην Ισπανία. Ήταν μια καλή ευκαιρία να εξαφανίσουν τους Ισπανούς για πάντα από τις θάλασσες. Οι Βρετανοί έστειλαν μια μικτή δύναμη κατά των Ισπανικών και Γαλλικών αποικιών στην Καραϊβική και τις Φιλιππίνες.<br />
<br />
Ένα μεγάλο μέρος αυτής της δύναμης αποτελούνταν από Βρετανούς στρατιώτες, που προέρχονταν από τη Βόρεια Αμερική και είχαν συμμετάσχει στις νίκες στον Καναδά και την Ινδία. Οι συνδυασμένες επιχειρήσεις του Βασιλικού Ναυτικού και Βρετανικού στρατού έφτασαν σε υψηλό επίπεδο επαγγελματισμού συγκριτικά με τα προηγούμενα έτη. Το Γαλλικό νησί της Γουαδελούπης είχε κυριευτεί σε μια προηγούμενη αποστολή το 1759 και χρησιμοποιούνταν ως βάση για την εκστρατεία κατά της Dominica τον Ιούνιο του 1761. Η Dominica παραδόθηκε στις 7 Ιουνίου. Στις αρχές του 1762, ο στόλος και ο στρατός επιτέθηκαν στο νησί της Μαρτινίκας, το οποίο παραδόθηκε έπειτα από σκληρές μάχες στις 12 Φεβρουαρίου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-wzIRdQsXEPc/WHHuCIZkI1I/AAAAAAAAokk/Bki8No5VHpIwQKZBnjguB6Flh1WuKBh4ACLcB/s1600/%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%259B%25CE%2595%25CE%259C%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%2B%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2591%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="232" src="https://3.bp.blogspot.com/-wzIRdQsXEPc/WHHuCIZkI1I/AAAAAAAAokk/Bki8No5VHpIwQKZBnjguB6Flh1WuKBh4ACLcB/s400/%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%259B%25CE%2595%25CE%259C%25CE%259F%25CE%25A3%2B%25CE%259C%25CE%2595%2B%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2591%2B%25CE%259A%25CE%2591%25CE%2599%2B%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259B%25CE%259B%25CE%2599%25CE%2591.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αφού κυριεύτηκαν και άλλα μικρότερα νησιά, οι Βρετανοί βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής από την Αβάνα στις 6 Ιουνίου. Μετά από ένα χρόνο τα περισσότερα νησιά της Καραϊβικής ήταν σε Βρετανικά χέρια. Μια μοίρα έξι Βρετανικών πλοίων της γραμμής απέκλεισε τα Ισπανικά πλοία στο λιμάνι της Αβάνας. Μέχρι τον Ιούλιο οι Βρετανικές δυνάμεις είχαν περικυκλώσει την Αβάνα και άρχισαν το βομβαρδισμό της, ο οποίος σταμάτησε στις 10 Αυγούστου. Για τους Βρετανούς, η μεγαλύτερη απειλή σε αυτή την εκστρατεία ήταν οι ασθένειες. Είχαν 1.000 νεκρούς και τραυματίες στις μάχες με τους Ισπανούς, ενώ 5.000 πέθαναν από αρρώστιες μέχρι τον Οκτώβριο.<br />
<br />
Η Γαλλία παρακολουθούσε τις κινήσεις των Βρετανών και όταν τα Βρετανικά στρατεύματα αποχώρησαν για τις επιχειρήσεις στις Δυτικές Ινδίες, μια Γαλλική ναυτική μοίρα και 1.500 άντρες κυρίευσαν τη Νέα Γη στις 27 Ιουνίου 1762. Η αποικία ήταν ζωτικής σημασίας και το κίνητρο ήταν τα εδαφικά ανταλλάγματα στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Η στρατηγική τους όμως ήταν εντελώς ανεπιτυχής, καθώς οι Βρετανοί κυρίευσαν πάλι τη Νέα Γη στα μέσα Σεπτεμβρίου. Η επίθεση στη Μανίλα στις Ισπανικές Φιλιππίνες έγινε από τα βρετανικά στρατεύματα στην Ινδία. Η δύναμη αποτελούνταν από 1.000 Ευρωπαίους και 2.000 Sepoys.<br />
<br />
Έφτασε στη Μανίλα στις 25 Σεπτεμβρίου 1762 και την πολιόρκησε αμέσως, ενώ οι Ισπανοί αντεπιτέθηκαν πολλές φορές. Στις 6 Οκτωβρίου οι Βρετανοί κατάφεραν ένα ρήγμα στα τείχη της πόλης και όπως σημείωσε ένας αξιωματικός της εκστρατείας: «Η επίθεση ήταν τόσο ξαφνική, ώστε δεν υπήρχε γι’ αυτούς χρόνος να μας αντιμετωπίσουν στο ρήγμα και στους προμαχώνες και υποχώρησαν κατευθείαν στα σπίτια» (Orne Collection). Μετά την απώλεια της Μανίλας, οι Ισπανοί παρέδωσαν όλες τις κτήσεις τους στα νησιά των Φιλιππίνων και επικεντρώθηκαν στο σύμμαχο της Βρετανίας, την Πορτογαλία, στην οποία εισέβαλαν τον Απρίλιο του 1762.<br />
<br />
Οι Βρετανοί απάντησαν αμέσως στέλνοντας 7.000 άντρες ως ενισχύσεις και ενσωματώνοντας Βρετανούς αξιωματικούς στον Πορτογαλικό στρατό. Οι Βρετανοί κατάφεραν να σταματήσουν την εισβολή και να προκαλέσουν βαριές απώλειες, αλλά δεν μπόρεσαν να καταστρέψουν εντελώς τους Ισπανούς και να τους διώξουν από την Πορτογαλία. Με την άνοδο του Γεωργίου Γ' στον Βρετανικό θρόνο το 1760, η Βρετανική στρατηγική άρχισε να αλλάζει. Ο Γεώργιος Γ' νοιαζόταν περισσότερο για τον πόλεμο στις αποικίες και λιγότερο για τον πόλεμο στη Γερμανία. Τον Οκτώβριο του 1761 έληξε η κυβερνητική συμμαχία του William Pitt και του Δούκα του Newcastle, που είχε αποφασίσει τη διεξαγωγή ενός κοινού αποικιακού και Ευρωπαϊκού πολέμου.<br />
<br />
Ο Λόρδος Bute έγινε πρωθυπουργός και απ’ αυτό το σημείο η Βρετανία άρχισε να εγκαταλείπει την Πρωσία πολιτικά και οικονομικά. Τα δυο έθνη συμφώνησαν αρχικά να μην κάνουν ξεχωριστές διαπραγματεύσεις, αλλά η Βρετανία παραβίασε τη συμφωνία, όταν άρχισε να βολιδοσκοπεί τους Γάλλους. Το γεγονός αυτό προκάλεσε σοβαρή ρήξη στις σχέσεις μεταξύ Πρωσίας και Βρετανίας. Ο Επταετής Πόλεμος τελείωσε τελικά με δυο ξεχωριστές συνθήκες ειρήνης. Η πρώτη, η Συνθήκη του Παρισιού, υπογράφτηκε από τις Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Ισπανία στις 10 Φεβρουαρίου 1763. Σύμφωνα με αυτήν, η Βρετανία προσάρτησε τον Καναδά, τη νήσο Cape Breton, τη Νέα Γη, την κοιλάδα του ποταμού Οχάιο και όλα τα εδάφη ανατολικά του Μισισιπή.<br />
<br />
Η Γαλλία παραιτήθηκε από τις διεκδικήσεις της στη Νέα Γαλλία και έλαβε μόνο ως αντάλλαγμα δυο νησιά στην ακτή της Νέας Γης, τα St. Pierre και Miquelon. Έλαβε επίσης τη Μαρτινίκα, Γουαδελούπη και Marie Galante στην Καραϊβική, ενώ η Βρετανία διατήρησε τη Γρενάδα και όλες τις Μικρές Αντίλλες εκτός της St. Lucia. Επίσης η Βρετανία έγινε η κυρίαρχη Ευρωπαϊκή δύναμη στην περιοχή του Carnatic και Βεγγάλης στην Ινδία, ενώ το Pondicherry επιστράφηκε στους Γάλλους με τον όρο να μην οχυρωθεί. Το νησί Belle (στην ακτή της Γαλλίας) επιστράφηκε στη Γαλλία με αντάλλαγμα τη Μινόρκα, ενώ οι Βρετανοί επέστρεψαν το Goree στη Δυτική Αφρική με αντάλλαγμα τη Σενεγάλη.<br />
<br />
Η Γαλλία συμφώνησε επίσης να εκκενώσει όλες τις Γερμανικές περιοχές του Γεωργίου Γ' και των Συμμάχων του. Η Βρετανία επέστρεψε την Κούβα και τις Φιλιππίνες στην Ισπανία με αντάλλαγμα τη Φλόριντα και την αποχώρηση της από την Πορτογαλία. Οι Αυστριακοί και Πρώσοι υπέγραψαν τη Συνθήκη Ειρήνης του Hubertusburg στις 15 Φεβρουαρίου 1763. Τα δυο κράτη επανήλθαν στα σύνορα του 1756. Η Αυστρία εκκένωσε τη Σιλεσία και η Πρωσία αποχώρησε από τη Σαξονία. Ο Φρειδερίκος δεν είχε κάποιο εδαφικό κέρδος, ενώ ο σκοπός της Αυστρίας και Ρωσίας δεν επιτεύχθηκε.<br />
<br />
Η Σιλεσία παρέμεινε κομμάτι της Πρωσίας και ο διαμελισμός της Πρωσίας ως κράτους δεν πραγματοποιήθηκε. Ουσιαστικά, ο πόλεμος ενδυνάμωσε το ρόλο της Πρωσίας και την έκανε μια κύρια ευρωπαϊκή δύναμη.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΕΙΡΗΝΗ - ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΤΑΕΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥ </b></span><br />
<br />
Οι Γαλλοβρετανικές εχθροπραξίες έληξαν το 1763 με τη Συνθήκη των Παρισίων (1763), που περιελάμβανε διάφορες περίπλοκες ανταλλαγές εδαφών. Η Γαλλία είχε τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα στα εδάφη της Νέας Γαλλίας και τη Γουαδελούπη και επέλεξε τη δεύτερη γιατί την προμήθευε με ζάχαρη. Αυτό βόλευε και τους Βρετανούς, αφού τα νησιά της Καραϊβικής τους προμήθευαν με άφθονη ζάχαρη και η παραχώρηση της Νέας Γαλλίας του άφησε κυρίαρχους όλης της Βόρειας Αμερικής ανατολικά του Μισισιπή με την εξαίρεση της Νέας Ορλεάνης.<br />
<br />
Παρόλ’ αυτά, το τέλος της απειλής της Νέας Γαλλίας και η επακόλουθη αναδιοργάνωση αυτών των αποικιών υπήρξε ένας από τους παράγοντες που επέτρεψαν την έκρηξη της Αμερικανικής Επανάστασης. Η Ισπανία έχασε τον έλεγχο της Φλόριντα (πέρασε στα χέρια των Βρετανών) αλλά πήρε τη Νέα Ορλεάνη και την περιοχή της Λουϊζιάνας δυτικά του Μισισιπή από τους Γάλλους. Η Γαλλία επίσης επέστρεψε τη Μινόρκα στους Βρετανούς. Τα Eυρωπαϊκά σύνορα επέστρεψαν στην προπολεμική τους κατάσταση σύμφωνα με τη συνθήκη του Hubertusburg (Φεβρουάριος 1763). Αυτό σήμαινε την επιβεβαίωση του Pρωσικού ελέγχου της Σιλεσίας.<br />
<br />
Η Πρωσία επιβίωσε των επιθέσεων τριών αντιπάλων, που ο καθένας μόνος του ήταν μεγαλύτερος σε έκταση από την ίδια. Σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, η Πρωσική επιρροή αυξήθηκε σημαντικά σε βάρος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτή η επιρροή σημαδεύει την απαρχή του σύγχρονου Γερμανικού κράτους, ένα γεγονός τουλάχιστον εξίσου σημαντικό με την αποικιακή Αυτοκρατορία που δημιούργησε η Βρετανία. Άλλοι ιστορικοί, όπως ο Φρεντ Άντερσον στο Crucible of War, διαφωνούν. Σύμφωνα με τον Άντερσον: «Πέρα από τις αναπόφευκτες προσαρμογές στον τρόπο με τον οποίο οι διπλωμάτες έβλεπαν την Πρωσία ως παίκτη στην Ευρωπαϊκή πολιτική, έξι χρόνια γενναίας σπατάλης και άγριας αιματοχυσίας δεν κατόρθωσαν σχεδόν τίποτα».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-2K2GUXjAqeg/WHHzyaducBI/AAAAAAAAok0/mf0szzEnOXAKLnHypiHxCE51V6EW20c8wCLcB/s1600/06e-MorrisJournal_p76-77.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="283" src="https://2.bp.blogspot.com/-2K2GUXjAqeg/WHHzyaducBI/AAAAAAAAok0/mf0szzEnOXAKLnHypiHxCE51V6EW20c8wCLcB/s400/06e-MorrisJournal_p76-77.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Από στρατιωτικής πλευράς, οι μάχες αυτές καθαυτές ήταν λιγότερο ενδιαφέρουσες από τους εξαιρετικούς ελιγμούς του Φρειδερίκου. Αυτή η ευέλικτη στρατηγική θα γινόταν αργότερα αντικείμενο θαυμασμού από τον ίδιο τον Βοναπάρτη. Πράγματι, ο Επταετής Πόλεμος, ήταν η τελευταία μείζων στρατιωτική σύγκρουση στην Ευρώπη πριν τους πολέμους της Γαλλικής Επανάστασης στα τέλη του 18ου αιώνα.<br />
<br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ</b></span><br />
<br />
Ενώ οι ιστορικοί θεωρούν ότι ήταν ένας κλασικός πόλεμος περιορισμένης έκτασης του δέκατου ογδόου αιώνα, ο Επταετής Πόλεμος είχε στοιχεία ενός παγκοσμίου πολέμου. Είναι αξιοσημείωτα η μεγάλη σπατάλη πόρων των συμμετεχόντων για να διατηρήσουν τους στρατούς τους ετοιμοπόλεμους και η επίδραση που είχε στους διάφορους πληθυσμούς. Οι πολίτες στα διάφορα θέατρα επιχειρήσεων υπέφεραν πάρα πολύ, ει- δικά αν ήταν αποκλεισμένοι σε μια εμπόλεμη ζώνη. Παρόλο που πλήρωναν φόρους και αντιμετώπιζαν ελλείψεις στη σίτιση τους, δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις με τους στρατούς. Όλοι οι στρατοί ήταν ένοχοι για την κακομεταχείριση του ντόπιου πληθυσμού. Η έλλειψη εφοδίων και χρημάτων οδηγούσαν πολλούς στρατούς στη λεηλασία των τοπικών κοινοτήτων.<br />
<br />
Αυτό συνέβαινε τις πιο πολλές φορές σε εχθρικό έδαφος, αλλά ήταν σύνηθες να αρπάζουν εφόδια και προμήθειες από τις περιοχές τις οποίες έπρεπε να προστατεύουν. Ο πόλεμος στο δυτικό θέατρο επιχειρήσεων έχει να επιδείξει πολλά παραδείγματα λεηλασίας και κακομεταχείρισης και από τις δυο πλευρές. Οι Βρετανικές δυνάμεις που βρίσκονταν με τον Στρατό της Αυτού Μεγαλειότητας στη Γερμανία το 1758 έδειξαν προσβλητική και αγενή συμπεριφορά στους κατοίκους, επειδή δεν ήταν Βρετανοί. Οι Γερμανοί από τη μεριά τους χρέωναν με υψηλούς τόκους την διατροφή του στρατού και έτσι υπήρχαν περιπτώσεις Βρετανών στρατιωτών που λεηλατούσαν τις τοπικές περιοχές.<br />
<br />
Και οι Γαλλικές δυνάμεις στην περιοχή έκαναν το ίδιο. Ο Βρετανός απεσταλμένος σημείωσε: «Αυτοί (ο Γαλλικός στρατός) είχαν κάνει τις πιο βάρβαρες πράξεις λεηλασίας και αυτό δείχνει ότι αληθινός σκοπός των Γάλλων είναι η ερήμωση και η ερείπωση της Γερμανίας» (Mitchell to Holdernesse 1 / 2 / 1758). Ο Γαλλικός στρατός περιόρισε τις λεηλασίες μετά τη μάχη του Minden, καθώς ολόκληρη σχεδόν η χώρα είχε απογυμνωθεί στην αρχή της εκστρατείας. Πολλά χώρια καίγονταν όταν οι κάτοικοι αντιστέκονταν στις Γαλλικές πράξεις λεηλασίας. Τα αρχεία για το κεντρικό θέατρο επιχειρήσεων αναφέρουν πολλές περιπτώσεις λεηλασίας και καταστροφών.<br />
<br />
Ένας Πρώσος στρατιώτης, που υπηρέτησε κατά την πρώτη εκστρατεία στη Σαξονία το 1756, σημείωσε ότι: «Κατά την προέλαση, κάθε άντρας γέμιζε το σακίδιο του -εννοείται στην εχθρική περιοχή- με οτιδήποτε μπορούσε να κουβαλήσει» (Childs Στρατοί και Πόλεμος στην Ευρώπη). Οι Πρώσοι χρησιμοποίησαν τη Σαξονία ως μια προωθημένη στρατιωτική βάση για επιχειρήσεις σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, γι’ αυτό και γνώρισε πολλές καταστροφές. Οι Αυστριακοί και ιδιαίτερα οι Πρώσοι λεηλατούσαν την ύπαιθρο πριν από κάθε εκστρατεία. Οι Πρώσοι επίσης έμπαιναν στα γειτονικά Γερμανικά πριγκιπάτα για να αναζητήσουν χρηματική υποστήριξη του πολέμου και νεοσύλλεκτους για την ενίσχυση του Πρωσικού στρατού.<br />
<br />
Οι εκστρατείες στη Βοημία είχαν επίσης πολύ μεγάλο κόστος. Οι φόροι είχαν αυξηθεί στις Αυστριακές επαρχίες για την υποστήριξη της πολεμικής προσπάθειας και η Βοημία με τον αγροτικό πλούτο της πλήρωσε τους περισσότερους. Οι Πρώσοι έκαναν επιδρομές στην επαρχία λεηλατώντας και απαιτώντας από τους κατοίκους χρηματική εισφορά. Μετά τη μάχη του Kolin ο Πρωσικός στρατός λεηλάτησε και κατέστρεψε πολλά χωριά, ώστε όπως καταγράφτηκε στο «Αυστριακό Ημερολόγιο», «αφού οι Πρώσοι συνέχιζαν να καίνε χωριά στο πέρασμα τους, ο Συνταγματάρχης Loudon τους διεμήνυσε ότι, αν επιμείνουν σε τέτοιες πράξεις, θα ήταν ανελέητος στους αιχμαλώτους τους» (St. Paul 1757 Η Άμυνα της Πράγας).<br />
<br />
Το Βερολίνο κυριεύτηκε δυο φορές και αναγκάστηκε να πληρώσει εισφορές στις Αυστριακές και Ρωσικές δυνάμεις. Οι Κοζάκοι του Ρωσικού στρατού διέπραξαν διάφορες φρικαλεότητες κατά του πρωσικού πληθυσμού στην περιοχή του ποταμού Οντέρ και αυτό έκανε τους Πρωσικούς στρατούς στις μάχες του Zorndorf και Kunersdorf να είναι ανελέητοι στους αιχμάλωτους Ρώσους. Εκτιμάται, ότι ένα πέμπτο του πληθυσμού της Πρωσικής επαρχίας της Πομερανίας χάθηκε κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης από φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν και την έλλειψη τροφής, λόγω της λεηλασίας της περιοχής από τους Ρώσους.<br />
<br />
Ωστόσο, η Ανατολική Πρωσία που κατακτήθηκε από τους Ρώσους, δεν είχε τόσες μεγάλες καταστροφές, εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν ήταν θέατρο πολέμου μετά το 1757. Υπήρχαν επίσης πολλά παραδείγματα κακομεταχείρισης του πληθυσμού κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Βόρεια Αμερική. Ο κόσμος που ζούσε στις αποικίες ζούσε με το φόβο των επιδρομών από τις άτακτες δυνάμεις των δυο πλευρών. Οι Γάλλοι και Ινδιάνοι σύμμαχοι τους, ιδιαίτερα στις αρχές του πολέμου, έσπερναν τον τρόμο στους αποίκους. Η επίθεση των Ινδιάνων συμμάχων των Γάλλων κατά της φρουράς και των κατοίκων του Οχυρού William Henry στα δάση της Νέας Υόρκης πέρασε στην ιστορία ως σφαγή.<br />
<br />
Και οι Βρετανοί υιοθέτησαν παρόμοιες τακτικές. Ο Γαλλικός πληθυσμός στην Acadia απελάθηκε στη Λουϊζιάνα. Οι καταδρομείς του Roger επιτέθηκαν στον καταυλισμό των Ινδιάνων συμμάχων των Γάλλων στο St. Francis, σκοτώνοντας και συλλαμβάνοντας τους περισσότερους. Κατά τη διάρκεια της μάχης για την κατάκτηση του Κεμπέκ, ο Wolfe εξέδωσε διαταγές για ερήμωση της υπαίθρου. Τα κίνητρα του ήταν δυο:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Πρώτον να σύρει έξω τους Γάλλους για μάχη. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Δεύτερον να καταστρέψει τα χωριά των Ινδιάνων (Wolfe Οδηγίες σε Νεαρούς Αξιωματικούς). </li>
</ul>
<br />
Παρόμοιες καταστάσεις εμφανίστηκαν και στην Ινδία. Οι Γαλλικές μονάδες, εξαιτίας ότι πληρώνονταν σπάνια, λεηλατούσαν συχνά την ύπαιθρο για εφόδια και τροφή. Καθώς οι Βρετανοί προσέγγιζαν στο Pondicherry το 1761, έλαβαν διαταγές για ερήμωση της υπαίθρου. Ο πόλεμος δημιούργησε αρκετά οικονομικά προβλήματα στα συμμετέχοντα κράτη. Διήρκεσε περισσότερο απ’ όσο περίμεναν. Η Πρωσία και Αυστρία έλπιζαν σε μια σύντομη και αποφασιστική εκστρατεία στην κεντρική Ευρώπη, ενώ Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία έβλεπαν ότι θα διαρκούσε πολύ. Πολύ ιστορικοί είδαν τη Μεγάλη Βρετανία ως τον κύριο νικητή του πολέμου. Ωστόσο, οι βρετανικές νίκες ήταν πολύ δαπανηρές για το έθνος αναφορικά με το χρέος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-MznsjCdSq1I/WHH-GvxPsoI/AAAAAAAAolE/1Q98Tal2nDsTUG9PFZKYC4R7UfwCMA_xACLcB/s1600/Friedrich_der_Gro%25C3%259Fe_nach_der_Schlacht_bei_Torgau_%2528wohl_1793%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-MznsjCdSq1I/WHH-GvxPsoI/AAAAAAAAolE/1Q98Tal2nDsTUG9PFZKYC4R7UfwCMA_xACLcB/s400/Friedrich_der_Gro%25C3%259Fe_nach_der_Schlacht_bei_Torgau_%2528wohl_1793%2529.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η ναυπήγηση του στόλου και τη συντήρηση του στρατού στο μέτωπο κόστισε πάρα πολύ. Για παράδειγμα, 1.968.477 στερλίνες απαιτούνταν για τη συντήρηση του Στρατού της Αυτού Μεγαλειότητας το 1759 και αυτό ήταν μόνο ένα ελάχιστο μέρος του κόστους για τον υπόλοιπο στρατό και το Βασιλικό Ναυτικό που αναπτύχθηκαν στις αποικίες. Τα έσοδα από φόρους το 1760 ήταν 15.000.000 στερλίνες, διπλάσια από αυτά του 1756, αλλά ακόμα πολύ χαμηλά και έτσι το κράτος έπρεπε να δανειστεί για τη συνέχιση του πολέμου. Το εθνικό χρέος της Μεγάλης Βρετανίας ανέβηκε από 75.000.000 στερλίνες το 1756 σε 133.000.000 το 1763. Η Πρωσία, ένα μικρό κράτος συγκριτικά με τη Μεγάλη Βρετανία, ήταν επίσης σε δεινή θέση, όσον αφορά την οικονομία της.<br />
<br />
Η κυβέρνηση είχε απόθεμα 13.000.000 talers στην αρχή της σύγκρουσης. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι φόροι στην Πρωσία έφτασαν τα 43.000.000 talers, που ήταν βαρύ φορτίο για τον πληθυσμό. Ο Φρειδερίκος υποτίμησε το νόμισμα του κράτους τρεις φορές στη διάρκεια του πολέμου και συγκέντρωσε έτσι επιπλέον 29 .000.000 talers. Συμπεριέλαβε επίσης και τα αποθεματικά της Σαξονίας, Σιλεσίας και Πομερανίας. Τα κατακτημένα εδάφη, όπως η Σαξονία, λεηλατήθηκαν εντελώς και αυτό πρόσθεσε ακόμα 53.000.000 talers στα ταμεία. Ένα σημαντικό στοιχείο της οικονομικής πολιτικής του Φρειδερίκου ήταν η συμφωνία της ετήσιας επιχορήγησης από τη Μεγάλη Βρετανία.<br />
<br />
Ο Φρειδερίκος υπέγραψε μια συνθήκη επιχορήγησης με την Μεγάλη Βρετανία στις 11 Απριλίου 1758 με βάση την οποία, η Βρετανία παρείχε 27.000.000 talers, που ήταν ένα σημαντικό ποσό του συνολικού προϋπολογισμού του πολέμου. (Duffy Army of Frederick the Great). Όταν η ηγεσία της Βρετανικής κυβέρνησης πέρασε στο Λόρδο Bute το 1762, η ετήσια επιχορήγηση διακόπηκε και δημιούργησε περισσότερα οικονομικά προβλήματα στην Πρωσία. Ο πόλεμος κόστισε στην Αυστρία 392.000.000 gulden. Τα ετήσια έξοδα ήταν περίπου 28.000.000 gulden και ο στρατιωτικός προϋπολογισμός στη διάρκεια του πολέμου ήταν τρεις φορές ο προϋπολογισμός σε καιρό ειρήνης.<br />
<br />
Οι Αυστριακοί είχαν έλλειμμα και αυτό ανάγκασε την κυβέρνηση να αυξήσει τους φόρους. Αυτό απέφερε συνολικά 144.000.000 gulden σε όλη την διάρκεια του πολέμου. Η Γαλλική επιχορήγηση στην Αυστρία ήταν μικρότερη από εκείνη των Βρετανών στην Πρωσία, περίπου 25.000.000 gulden (Szabo, Kaunitz and Enlightened Absolutism). Το 1760 η Γαλλία παρείχε μόνο 12.000.000 gulden ετήσια επιχορήγηση λόγω της απώλειας της Νέας Γαλλίας και του εμπορικού στόλου. Η Αυστρία επίσης υποσχέθηκε επιχορήγηση 1.000.000 ρούβλια το χρόνο στη Ρωσία μετά την υπογραφή της Πρώτης Συνθήκης των Βερσαλλιών, η οποία όμως ήταν δύσκολο να διατηρηθεί στη διάρκεια του πολέμου.<br />
<br />
Πολλά περιουσιακά στοιχεία του βασιλικού θησαυροφυλακίου πωλήθηκαν για να αυξηθούν τα έσοδα, αλλά το χρέος συνέχιζε να αυξάνει. Η οικονομική κατάσταση ανάγκασε να γίνουν περικοπές στις θέσεις των αξιωματικών το 1760. Στα τέλη του 1761, κάθε σύνταγμα είχε μειωθεί κατά δυο λόχους και το 12% περίπου του στρατού είχε διαλυθεί. Οι αξιωματικοί στη Σιλεσία πληρώνονταν με επιταγές που εξοφλούνταν στο τέλος του πολέμου και αυτό είχε ως συνέπεια το χρέος και το κόστος του πολέμου να αυξάνεται και να γίνεται η μάστιγα της Αυστρίας. Οι Ρώσοι ήταν σε θέση να ανταπεξέλθουν στο κόστος του πολέμου, εξαιτίας της σκληρότητας με την οποία επιβάλλονταν οι φόροι σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και της απογύμνωσης της υπαίθρου από τις πρώτες ύλες.<br />
<br />
Το σύστημα δεν ήταν καλά οργανωμένο και αυτό σήμαινε ότι υπήρχε ευρεία διαφθορά, ιδίως στην ύπαιθρο. Οι αυστηροί κυβερνητικοί κανονισμοί προκαλούσαν επίσης εξεγέρσεις, οι οποίες όμως διαλύονταν αμέσως. Προς το τέλος του πολέμου η έλλειψη εσόδων είχε αντίκτυπο στην πολεμική προσπάθεια και λεγόταν, ότι η Αυτοκράτειρα Ελισάβετ προσφέρθηκε να πουλήσει τα διαμάντια και φορέματα της για τη συνέχιση του πολέμου. Η Γαλλία, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, είχε οικονομικές δυσκολίες. Ο πόλεμος κόστιζε στο Γαλλικό κράτος 24,5 εκ. λίβρες το χρόνο για τη συντήρηση των Γαλλικών στρατιών.<br />
<br />
Το κόστος διατήρησης ξένων στρατευμάτων ήταν 12,5 εκ. λίβρες το χρόνο, αλλά το Γαλλικό κράτος δεν μπορούσε να παρέχει το σανό και τις προμήθειες που χρειάζονταν ο Γαλλικός στρατός στη Γερμανία. Αυτά παρέχονταν από τα διάφορα Γερμανικά κρατίδια που κατείχαν οι Γάλλοι ή ήταν σύμμαχοι τους. Τα επιτόκια στη Γαλλία αυξάνονταν σταθερά όσο η κυβέρνηση αύξανε το δανεισμό της. Το Γαλλικό κράτος αποφάσισε να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο μέσω δανείων αντί φόρων και εξαιτίας αυτής της απόφασης, το εθνικό χρέος αυξήθηκε από 1.360 εκ. λίβρες το 1753 στις 2.350 εκ. λίβρες το 1764 (Riley The Seven Year’s War and the Old Regime in France).<br />
<br />
Οι Γαλλικές ήττες στη θάλασσα και τις αποικίες επηρέασαν το θαλάσσιο εμπόριο και ξεκίνησε μια μαζική ναυπήγηση πλοίων στα τέλη του πολέμου, που οδήγησε σε περαιτέρω έξοδα. Η απώλεια των εσόδων από τις αποικίες και το υπερπόντιο εμπόριο περιόρισαν την ικανότητα της Γαλλίας να διεξάγει πόλεμο. Μείωσε στο μισό την ετήσια επιχορήγηση προς την Αυστρία και τα στρατεύματα της συχνά αντιμετώπιζαν ελλείψεις στη μισθοδοσία τους.<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ</b></span><br />
<br />
Τα αποτελέσματα του Επταετούς Πολέμου υπήρξε εξαιρετικά σημαντικό για την κατοπινή ιστορία της Ευρώπης. Ο Φρειδερίκος ο Μέγας κατάφερε αποφασιστικό πλήγμα στους Αυστριακούς και ανάγκασε την Μαρία Θηρεσία να εγκαταλείψει κάθε αξίωση της στη Σιλεσία. Η απόκτηση της περιοχής αυτής αύξησε την έκταση της Πρωσίας κατά ένα τρίτο και παραπάνω, ανυψώνοντας έτσι το βασίλειο των Hohenzollern στο επίπεδο μιας δύναμης πρώτου μεγέθους. Στον αγώνα για την κυριαρχία των αποικιών οι Βρετανοί αναδείχθηκαν σε θριαμβευτές. Από την κάποτε μεγαλειώδη Αυτοκρατορία τους στην Αμερική, οι Γάλλοι έχασαν τα πάντα εκτός από δύο μικροσκοπικά νησάκια στα ανοιχτά των ακτών της Νέας Γης, τη Γουαδελούπη και λίγες ακόμη κτήσεις στις Δυτικές Ινδίες, καθώς και ένα τμήμα της Γουιάνας στη Νότια Αμερική.<br />
<br />
Όλες οι περιοχές που έχασαν οι Γάλλοι αποκτήθηκαν από τη Μεγάλη Βρετανία, με την εξαίρεση της Λουιζιάνας, που η Γαλλία παραχώρησε στην Ισπανία ως ανταμοιβή για τη συμμετοχή της στον πόλεμο. Οι Βρετανοί επέτρεψαν τη διατήρηση Γαλλικών εμπορικών αποστολών στην Ινδία, αλλά απαγόρευσαν την οικοδόμηση Γαλλικών οχυρών ή τη διατήρηση στρατευμάτων στη χώρα εκείνη. Το θησαυροφυλάκιο της Γαλλίας είχε αδειάσει πια εντελώς, το εμπόριο της είχε σχεδόν καταστραφεί, ενώ οι πιθανότητες κυριαρχίας της στην Ευρώπη είχαν σοβαρά κλονιστεί. Ο Επταετής Πόλεμος τελείωσε με τις συνθήκες ειρήνης του Παρισιού και του Hubertusburg. Η Πρωσία παρέμεινε ανέπαφη και απέφυγε το διαμελισμό από τους εχθρούς της.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-yLNtccaTJi8/WHH_tdmsA_I/AAAAAAAAolM/ESl4BBuMcvo5bT6KJq2tdWVJDAbJQDFywCLcB/s1600/British_colonies_1763-76_shepherd1923.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="388" src="https://1.bp.blogspot.com/-yLNtccaTJi8/WHH_tdmsA_I/AAAAAAAAolM/ESl4BBuMcvo5bT6KJq2tdWVJDAbJQDFywCLcB/s640/British_colonies_1763-76_shepherd1923.PNG.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Έχασε μεν το 10% του πληθυσμού της και ήταν οικονομικά κατεστραμμένη, κέρδισε δε μεγάλη φήμη. Μετά τον πόλεμο, η Πρωσία ήταν αδιαφιλονίκητα μια μεγάλη Ευρωπαϊκή δύναμη ισότιμη με την Αυστρία ως προς την επιρροή και παρουσία της στη Γερμανική Δίαιτα. Μέσα στα επόμενα 100 χρόνια η Πρωσία εξαφάνισε την Αυστρία ως το κύριο Γερμανικό κράτος. Η απόδοση του Πρωσικού στρατού οδήγησε πολλούς να ισχυριστούν, ότι ήταν ο καλύτερος στην Ευρώπη. Κάποια κράτη, όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Ρωσία και η Γαλλία προσπάθησαν να υιοθετήσουν διάφορα Πρωσικά μοντέλα οργάνωσης για τους στρατούς τους.<br />
<br />
Οι αδυναμίες του Πρωσικού στρατού έγιναν φανερές στον πόλεμο της Βαυαρικής Διαδοχής (1778 - 1779), 15 χρόνια μετά τον Επταετή και η απόδοση του στο πεδίο της μάχης συνέχισε να φθίνει στα υπόλοιπα έτη του αιώνα. Η οριστική ταπείνωση ήρθε με την ήττα των Πρώσων από τον Ναπολέοντα στη μάχη της Ιένας το 1806. Η Γαλλία στο τέλος του πολέμου ήταν μια σκιά του προηγούμενου εαυτού της. Η ανάγκη στρατιωτικού ανασχηματισμού ήταν επιτακτική και πολλοί πίεζαν για την υιοθέτηση των Πρωσικών μοντέλων οργάνωσης. Το σώμα του πυροβολικού μετασχηματίστηκε με επιτυχία υπό την καθοδήγηση του Jean de Baptiste Gribeauval κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1760 και αυτό φάνηκε στις μετέπειτα εκστρατείες των στρατών της Επανάστασης και Ναπολέοντα.<br />
<br />
Οι προσπάθειες δημιουργίας ενός ευέλικτου στρατού οδήγησαν στη δημιουργία των μεραρχιών. Μονάδες ελαφρού πεζικού δημιουργήθηκαν το 1788 και αυτό σήμαινε, ότι οι Γαλλικές μονάδες κατά την προέλαση τους, θα ήταν οργανωμένες σε μεραρχίες όλων των όπλων και με το ελαφρύ πεζικό να προηγείται του κυρίου σχηματισμού για την αναγνώριση και καταδίωξη του εχθρού. Το Γαλλικό ναυτικό ξεκίνησε ένα μεγάλο πρόγραμμα ναυπήγησης νέων πλοίων και ολόκληρη η δομή του άλλαξε, από την τυποποίηση του οπλισμού και σκαφών στην ίδρυση ναυτικών κολεγίων. Το Γαλλικό ναυτικό αποτελούσε πρωταρχική απειλή για το Βασιλικό Ναυτικό στη διάρκεια του Αμερικανικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας.<br />
<br />
Ωστόσο, το χρέος που δημιούργησε ο πόλεμος και η ανάγκη επανεξοπλισμού προκάλεσαν καθυστερήσεις στο μετασχηματισμό της κεντρικής διοίκησης. Το αυξανόμενο χρέος και τα βάρη που έπεφταν στις πλάτες του λαού ήταν μια από τις αιτίες που οδήγησαν στη Γαλλική Επανάσταση. Ο πόλεμος τερμάτισε τις διεκδικήσεις της Αυστρίας στη Σιλεσία. Η Μαρία Θηρεσία συνειδητοποίησε ότι η στρατιωτική αντιπαράθεση με την Πρωσία δεν ήταν βιώσιμη και έτσι η Αυστρία αφιερώθηκε τα επόμενα χρόνια στον εσωτερικό ανασχηματισμό του κράτους. Υπό την ηγεσία του Kaunitz, η Αυστριακή Αυτοκρατορία απέκτησε πιο κεντρική διοίκηση. Με διάφορες διατάξεις έγινε και σημαντική οικονομική μεταρρύθμιση και το χρέος έγινε διαχειρίσιμο.<br />
<br />
Το 1788 τα έσοδα του κράτους διπλασιάστηκαν και το χρέος ήταν χαμηλότερο σχετικά με αυτό της Γαλλίας και Βρετανίας. Η Ρωσία τελείωσε τον πόλεμο βαθιά ικανοποιημένη. Οι στρατοί της είχαν νικήσει τον Πρωσικό στρατό σε διάφορες μάχες. Όπως και η Αυστρία, η Ρωσία απέφυγε την αντιπαράθεση με την Πρωσία, επιλέγοντας τον πόλεμο κατά των Οθωμανών στα Βαλκάνια και σημείωσε σημαντικές νίκες κατά των Τούρκων. Ο Ρωσικός στρατός άρχισε τελικά να δρέπει τα αποτελέσματα του μετασχηματισμού του, που είχε ξεκινήσει στη διάρκεια του πολέμου. Μέχρι το τέλος του αιώνα, η Πολωνία είχε σβηστεί από τον Ευρωπαϊκό χάρτη, καθώς η Πρωσία, η Αυστρία και η Ρωσία μοίρασαν τα εδάφη της.<br />
<br />
Η Ρωσία εισήλθε στον Επταετή Πόλεμο ως αουτσάϊντερ. Εξαιτίας της απόδοσης του στρατού της στον πόλεμο και αργότερα εναντίον των Τούρκων, άρχισε να θεωρείται σημαντική Ευρωπαϊκή δύναμη και συνέχιζε να παίζει καθοριστικό ρόλο στις Ευρωπαϊκές υποθέσεις. Ενώ η Μεγάλη Βρετανία εμφανίζεται ως ο μεγάλος νικητής του πολέμου, το κόστος του πολέμου την επηρέασε βαθύτατα απ’ ότι οι νίκες της. Ο στρατός της απέδωσε καλά, αλλά τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα, όπως φάνηκε στον πόλεμο της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας το 1775, δώδεκα χρόνια αργότερα. Επίσης η Βρετανία απομονώθηκε πολιτικά από την υπόλοιπη Ευρώπη.<br />
<br />
Με το Συνέδριο του Westminster έχασε τις συμμαχίες με Αυστρία και Ρωσία και η εγκατάλειψη της Πρωσίας τα τελευταία έτη του πολέμου σήμαινε, ότι η Βρετανία δεν είχε συμμάχους στην ήπειρο. Το κόστος του πολέμου και η στρατιωτική προστασία των νέων αποικιών προκάλεσε σοβαρά οικονομικά προβλήματα και έτσι η Βρετανική κυβέρνηση εγκατέλειψε τις 13 αποικίες στη Βόρεια Αμερική, όταν απαγόρεψε την εγκατάσταση αποίκων στα νέα εδάφη που κέρδισε με τη Συνθήκη του Παρισιού. Οι άποικοι πρόβαλλαν το δικαίωμα εγκατάστασης εκεί και ένιωσαν προδομένοι, όταν η Βρετανική κυβέρνηση αξίωσε από τις νέες αποικίες να πληρώσουν για την προστασία τους.<br />
<br />
Αφού η κυβέρνηση δεν μπορούσε να φορολογήσει τους αποίκους με άμεσο τρόπο, άρχισε να επιβάλει δασμούς στις εισαγωγές αγαθών. Η Πράξη του 1765 ήταν η αρχή της διάλυσης των σχέσεων μεταξύ των Βρετανών και αποίκων, ενώ η Πράξη του Κεμπέκ το 1774 οδήγησε στην περαιτέρω χειροτέρευση. Αυτή η Πράξη, η οποία έδινε συγκεκριμένα δικαιώματα στους Γάλλο-Καναδούς αποίκους για τη θρησκεία τους, τον Καθολικισμό και επιπλέον διοικητικές αρμοδιότητες στα νέα εδάφη της κοιλάδας του Οχάιο, εξόργισε τις 13 αποικίες και το 1775 εξεγέρθηκαν ανοικτά κατά των Βρετανών. Το 1778 οι Γάλλοι υποστήριξαν τους Αμερικανούς επαναστάτες.<br />
<br />
Ορισμένοι παρατηρητές ισχυρίζονταν, ότι κίνητρο τους ήταν η επιθυμία τους να νικήσουν τους Βρετανούς και να ανακτήσουν ορισμένα από τα χαμένα εδάφη του Επταετούς Πολέμου. Το 1783 η Βρετανία είχε χάσει τις 13 αποικίες και έστρεψε την προσοχή της στην Ινδία, η οποία θα γινόταν το πιο πολύτιμο πετράδι του Στέμματος.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ένας Στρατιώτης του Βρετανικού 68ου Συντάγματος Πεζικού </span></b><br />
<br />
Το κεφάλαιο αυτό αναφέρεται στο ημερολόγιο ενός ανώνυμου στρατιώτη και περιγράφει τις Βρετανικές επιθέσεις στην ακτή της Γαλλίας το 1758. Όπως συνέβη και το 1757, οι επιχειρήσεις αυτές είχαν σκοπό να αναγκάσουν τους Γάλλους να αποσύρουν δυνάμεις από το δυτικό θέατρο του πολέμου. Ο στρατιώτης αυτός δίνει μια θαυμάσια εικόνα της ζωής εντός του στρατοπέδου. Επίσης τονίζει τη δυσκολία εφαρμογής συνδυασμένων επιχειρήσεων, κατά τις οποίες το πεζικό υπέστη τρομερές απώλειες χωρίς την υποστήριξη του πυροβολικού. Δυστυχώς ο συγγραφέας δεν ανέφερε το όνομα του στο ημερολόγιο ή την ημερομηνία έκδοσης του, οπότε οι πληροφορίες που έχουμε για αυτόν είναι πολύ λίγες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-GtnnSIM62xY/WHILqJJjNeI/AAAAAAAAolc/5wqH945YSOIUOXyHk2cMFpQMoCb1iJb_ACLcB/s1600/491819a23028c2a0d7efb1179c5be982.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-GtnnSIM62xY/WHILqJJjNeI/AAAAAAAAolc/5wqH945YSOIUOXyHk2cMFpQMoCb1iJb_ACLcB/s400/491819a23028c2a0d7efb1179c5be982.jpg" width="252" /></a></div>
<br />
Ο στρατιώτης γεννήθηκε στην Οξφόρδη το 1743. Στην ηλικία των 15 ετών κατατάχτηκε στο 68ο Σύνταγμα Πεζικού. Ίσως να έκανε λάθος στο νούμερο του συντάγματος, αφού το 68ο συμμετείχε στη δεύτερη και τρίτη αποβατική επιχείρηση και όχι στην πρώτη, στην οποία ήταν παρών ο στρατιώτης. Περιγράφει το ταξίδι του με άλλους νεοσύλλεκτους από το Ντόβερ στο νησί Wight το Μάϊο. Ο στρατιώτης περιγράφει την άφιξη του στο νησί Wight και οι αναφορές που έχουμε από εκείνη την περίοδο, δείχνουν ότι τα συντάγματα κατασκήνωναν σε δικό τους χώρο και όχι μαζί με τους πολίτες. Έχουμε λεπτομερή εικόνα του πως ήταν οργανωμένα τα στρατόπεδα. Σε όλους τους άντρες δίνονταν τα υλικά για να στήσουν τις σκηνές τους και να μαζέψουν άχυρο για τα κρεβάτια τους.<br />
<br />
Σε κάθε σκηνή έμεναν έξι άντρες και δίνονταν δυο κουβέρτες στον καθένα. Τα κρεβάτια ήταν τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο, ώστε το κεφάλι ενός στρατιώτη να μην γειτνιάζει με τα πόδια του άλλου. Ο παλιότερος κοιμόταν μακριά από την είσοδο της σκηνής και ο νεότερος δίπλα. Έπειτα αναλύει το σύνταγμα και τον τρόπο οργάνωσης του στρατοπέδου. Θεωρητικά κάθε σύνταγμα είχε οκτώ λόχους πεζικού συν δυο λόχους γρεναδιέρων. Οι λόχοι χωρίζονταν μεταξύ τους με δρόμο και σε κάθε πλευρά του δρόμου υπήρχαν δέκα σκηνές αντικριστές η μια με την άλλη. Οι σκηνές των λοχίων βρίσκονταν μπροστά από τις υπόλοιπες εννέα και τα μουσκέτα όλων των αντρών ήταν τοποθετημένα σε ιδιαίτερη σκηνή μπροστά από τη σκηνή του λοχία.<br />
<br />
Οι σκηνές των γρεναδιέρων βρίσκονταν πλευρικά των σκηνών των υπόλοιπων οκτώ λόχων και στο κέντρο υπήρχαν τα τύμπανα και τα εμβλήματα του συντάγματος. 150 βήματα μακρύτερα από τις σκηνές υπήρχε η φρουρά του στρατοπέδου, η οποία είχε τις δικές της σκηνές για τους άντρες και τους αξιωματικούς. Πίσω από τις σκηνές των στρατιωτών υπήρχαν η μεγάλη σκηνή των κατώτερων αξιωματικών (υπολοχαγών), των λοχαγών και των υπόλοιπων στην ιεραρχία. Όταν ο στρατιώτης έφτασε, εξετάστηκε από ένα γιατρό. Μετά παρουσιάστηκε μπροστά στους αξιωματικούς, οι οποίοι των ενημέρωσαν σε ποιο σύνταγμα ανήκει, σχεδιάζοντας το νούμερο στο καπέλο του.<br />
<br />
Κατατάχτηκε στο δεύτερο τάγμα του 68ου Συντάγματος Πεζικού και εφοδιάστηκε με κόκκινο χιτώνα, καπέλο, σκούφο, όπλο, σπαθί κ.λπ. Την επόμενη μέρα άρχισε η εκπαίδευση στις πορείες (την τέχνη των ελιγμών) και στη χρήση του μουσκέτου. Η εκπαίδευση διήρκεσε δέκα μέρες και την ενδέκατη ήρθε η διαταγή του απόπλου. Αν αυτές οι λίγες ημέρες θεωρούνταν η κανονική εκπαίδευση, δεν είναι παράξενο που οι νεοσύλλεκτοι έδειξαν δυσκολίες στην κατανόηση και εκμάθηση τους. Το ημερολόγιο του στρατιώτη συνεχίζει με μια λεπτομερή λίστα των προμηθειών που είχαν μαζί τους οι άντρες στα πλοία. Κάθε Δευτέρα έπαιρναν 4 λίβρες (1,8 κιλά) ψωμί, 230 γραμμάρια τυρί και 340 γραμμάρια βούτυρο.<br />
<br />
Την Τρίτη λάμβαναν 4 λίβρες βοδινό κρέας, 4 λίβρες αλεύρι και 11 λίβρες (1/2 κιλό) φρούτα και ψωμί. Την Τετάρτη οι άντρες έπαιρναν τις ίδιες προμήθειες με τη Δευτέρα. Την Πέμπτη λάμβαναν 2 λίβρες (900 γραμμάρια) χοιρινό κρέας αντί βοδινό. Το Σάββατο οι προμήθειες ήταν οι ίδιες με της Τρίτης και την Κυριακή ήταν ίδιες με της Πέμπτης. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται λοιπόν, ότι οι στρατιώτες τότε σιτίζονταν καλά. Ο στόλος είχε 24 πλοία της γραμμής και ο στρατός 13.000 άντρες. Ο στόλος έφτασε στις 5 Ιουνίου απέναντι από το Cancalle Bay κοντά στο St Malo και ο στρατός αποβιβάστηκε την επόμενη μέρα. Ο στρατιώτης έγραψε, ότι «μας έδωσαν προμήθειες για έξι μέρες».<br />
<br />
Επίσης περιγράφει το πως τα πλοία μετέφεραν ακατάπαυστα τους άντρες στην ακτή. Σχολίασε, ότι στην περιοχή βρίσκονταν μόνο 100 Γάλλοι και περιγράφει επίσης, ότι οι κάτοικοι του Cancalle έφυγαν μακριά και οι ναύτες και οι στρατιώτες βρήκαν ευκαιρία να λεηλατήσουν την πόλη. Ο στρατός προέλασε μέχρι το St Malo, αλλά το σύνταγμα του μαζί με άλλο ένα έμειναν στο Cancalle. Ο στρατιώτης αναφέρει, ότι «από τις 3 π.μ. έως αργά το απόγευμα τα δυο συντάγματα ασχολούνταν με την κατασκευή οχυρώσεων». Τα στρατεύματα που είχαν πάει στο St Malo επιβιβάστηκαν ξανά στα πλοία, επειδή έλαβαν νέα για μια μεγάλη Γαλλική δύναμη που πλησίαζε και ο στρατιώτης αναφέρει επίσης, ότι και το δικό του σύνταγμα έκανε το ίδιο στο Cancalle.<br />
<br />
Ο στόλος έπλευσε προς το Χερβούργο, αλλά λόγω άσχημων καιρικών συνθηκών, επέστρεψε πίσω στο Πόρτσμουθ. Ο στρατιώτης αναφέρει επιγραμματικά τη δεύτερη αποβατική επιχείρηση έξω από το Χερβούργο στις 6 Αυγούστου. Η δύναμη που αποβιβάστηκε στην ακτή ήρθε σε συμπλοκή με τους Γάλλους στις 7 Αυγούστου, τους απώθησε και επέτρεψε στο υπόλοιπο του στρατού να αποβιβαστεί την επόμενη μέρα. Το Χερβούργο παραδόθηκε και οι λιμενικές εγκαταστάσεις διαλύθηκαν. Ο στρατός επιβιβάστηκε ξανά στα πλοία. Στις 3 Σεπτεμβρίου ο στόλος έφτασε στο St Lunaire Bay, κοντά στο St Malo. Η Βρετανική δύναμη δεν κατάφερε ξανά να πολιορκήσει το St Malo και ο στρατιώτης ξόδεψε τον περισσότερο χρόνο του για να περιγράψει την επερχόμενη καταστροφή.<br />
<br />
Περιγράφει πως οι Βρετανοί συνέλαβαν μερικούς Γάλλους λιποτάκτες κοντά στο στρατόπεδο τους. Οι λιποτάκτες τους προειδοποίησαν, ότι μια μεγάλη Γαλλική δύναμη πλησιάζει. Μετέφερε την πληροφορία στους αξιωματικούς του, αλλά εκείνοι δεν έδωσαν μεγάλη σημασία. Στις 11 Σεπτεμβρίου άρχισε η επιβίβαση στα πλοία. Περιγράφει τι ακολούθησε: «Ο Γαλλικός στρατός εμφανίστηκε και άρχισε να μας χτυπά με τα πυροβόλα του. Εμείς δεν μπορούσαμε να απαντήσουμε, επειδή δεν είχαμε πυροβόλα στην ακτή, αλλά το έκανα τα πλοία όσο ήταν δυνατόν. Τη στιγμή εκείνη το σύνταγμα μας άρχισε να επιβιβάζεται στις βάρκες, ενώ οι οβίδες έπεφταν ανάμεσα μας.<br />
<br />
Η συμπλοκή γενικεύτηκε στην ακτή και πολλοί σύντροφοι μας δεν κατάφεραν να μας ακολουθήσουν στα πλοία. Έμειναν στην ακτή πολεμώντας γενναία. Μερικοί σκοτώθηκαν και άλλοι παραδόθηκαν». Το 68ο Σύνταγμα Πεζικού επέστρεψε στην Αγγλία και ξεχειμώνιασε στο Rochester. Το Απρίλιο του 1759 το σύνταγμα ανέλαβα καθήκοντα φρουράς στο νησί Jersey και μετά, την άνοιξη του 1760, μεταφέρθηκε στη Γουαδελούπη με τα ίδια καθήκοντα. Εκεί παρέμεινε για περισσότερο από τρία χρόνια και επέστρεψε στην Αγγλία στις 23 Αυγούστου 1763. Ο στρατιώτης αποστρατεύτηκε στις 28 Σεπτεμβρίου.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μαρτυρία μιας Μοναχής </span></b><br />
<br />
Τα γεγονότα που παρουσιάζονται εδώ αποτελούν μαρτυρία μιας Γαλλίδας μοναχής που ήταν παρών στη πολιορκία και κατοχή του Κεμπέκ το 1759 - 1760. Δε γνωρίζουμε το όνομα της, ούτε αν γεννήθηκε στη Γαλλία ή στον Καναδά. Αυτό που ξέρουμε είναι, ότι ήταν αδελφή στο Γενικό Νοσοκομείο του Κεμπέκ και το Τάγμα της είχε σπίτια στη Γαλλία και τη Νέα Γαλλία. Επίσης δε γνωρίζουμε την ηλικία της, αν και από αναφορές της στις «νεαρές αδελφές», υποθέτουμε ότι ήταν μεταξύ 20 και 30 ετών. Τα περισσότερα στοιχεία που υπάρχουν στη μαρτυρία της μοναχής σχετίζονται με στρατιωτικά γεγονότα, που επηρέασαν την ίδια, τη γυναικεία μονή και τους πολίτες του Κεμπέκ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-6m-n7JI_x6Q/WHIW-SDMepI/AAAAAAAAols/J0GK-nDzr7kB493zgp4RldmrhPCz-kcZwCLcB/s1600/352001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-6m-n7JI_x6Q/WHIW-SDMepI/AAAAAAAAols/J0GK-nDzr7kB493zgp4RldmrhPCz-kcZwCLcB/s400/352001.jpg" width="322" /></a></div>
<br />
Η μαρτυρία της επικεντρώνεται στην περίοδο της Βρετανικής πολιορκίας του Κεμπέκ και αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο οι Γάλλοι αντιμετώπισαν τους Βρετανούς, τονίζοντας τη δυσκολία τους να βρουν στρατιώτες για να τους αντιμετωπίσουν. Καναδοί πολιτοφύλακες και στρατιώτες από το Μόντρεαλ κλήθηκαν να βοηθήσουν. Παρόλα αυτά, οι άντρες αυτοί δεν ήταν αρκετοί να προστατέψουν ολόκληρη την περιοχή γύρω από το Κεμπέκ. Επίσης γίνεται αναφορά στις ασθένειες, που έφεραν οι πρώτοι στρατιώτες από τη Γαλλία το 1755. Αυτές οι ασθένειες σε συνδυασμό με τις απώλειες στις μάχες, επηρέασαν τη δυναμικότητα του Γαλλικού στρατού.<br />
<br />
Ο αποκλεισμός του Βασιλικού Ναυτικού εμπόδισε το Γαλλικό Ναυτικό να φέρει ενισχύσεις σε άντρες και προμήθειες στη Νέα Γαλλία. Έδωσε την ευκαιρία στους Βρετανούς να κυριεύσουν τη νότια όχθη του ποταμού Αγ. Λαυρεντίου απέναντι από το Κεμπέκ. Ο πρώτος βομβαρδισμός της πόλης, όπως καταγράφεται σε αυτή τη μαρτυρία, έγινε στις 24 Ιουλίου. Η μοναχή εξηγεί, ότι ο βομβαρδισμός έπληξε σοβαρά την πόλη. Περιγράφει τους πληγωμένους που έφταναν στη μονή για θεραπεία και άλλους πολίτες που έψαχναν καταφύγιο για να ξεφύγουν από τις εχθρικές οβίδες. Η μονή βρισκόταν εκτός εμβέλειας του Βρετανικού πυροβολικού.<br />
<br />
Κάθε οίκημα της μονής, οι στάβλοι, οι σοφίτες και η εκκλησία γέμισαν από τραυματίες και πρόσφυγες. Η άφιξη μοναχών από δυο άλλες μονές της περιοχής βοήθησε σημαντικά την περίθαλψη των άρρωστων και τραυματιών, αλλά περιόρισε τις διαθέσιμες μερίδες τροφής. Ο βομβαρδισμός και αποκλεισμός της πόλης προκάλεσαν λιμό στους κατοίκους. Οι αποθήκες τροφίμων και άλλα καταστήματα καταστράφηκαν ολοσχερώς από το πυροβολικό με συνέπεια η κατάσταση να γίνεται απελπιστική. Η μάχη της Πεδιάδας του Αβραάμ στις 13 Σεπτεμβρίου 1759 είχε ως αποτέλεσμα την κατάκτηση του Κεμπέκ από τους Βρετανούς. Οι μοναχές και οι πρόσφυγες ανέμεναν το αποτέλεσμα της μάχης εντός της μονής, βλέποντας με τρόμο τη σφαγή που γινόταν μπροστά στα μάτια τους.<br />
<br />
Η μοναχή περιγράφει το πως αυτή και οι αδελφές έτρεξαν στο πεδίο της μάχης για να βοηθήσουν τους τραυματίες και ετοιμοθάνατους. Όταν συνειδητοποίησαν ότι η πλάστιγγα έγερνε υπέρ των Βρετανών, έστρεψαν το κεφάλι τους προς τον ουρανό υμνώντας το Θεό. Σημειώνει με ανακούφιση την άμεση άφιξη ενός Βρετανού αξιωματικού, ο οποίος τις καθησύχασε, λέγοντας τους ότι ήταν εκεί για να χρησιμοποιήσουν μέρος της μονής και να εξαναγκάσουν τους εναπομείναντες Γάλλους να παραδοθούν. Με το μεγαλύτερο μέρος της πόλης σε Βρετανικά χέρια, η μοναχή περιγράφει πως οι πολίτες ήταν διστακτικοί στο να παραδοθούν ή να πολεμήσουν.<br />
<br />
Απέναντι σε αυτούς που επιθυμούσαν να αντισταθούν, οι Bourgeois (αστική τάξη ή εύποροι πολίτες) και οι έμποροι τους ανέφεραν ότι είχαν θυσιάσει όλα τα υλικά αγαθά και τα σπίτια τους στον αγώνα κατά των Βρετανών χωρίς αποτέλεσμα. Έτσι και ο υπόλοιπος πληθυσμός αναγκάστηκε να παραδοθεί στους Βρετανούς. Η Γάλλοι συνθηκολόγησαν ζητώντας να γίνουν αποδεκτοί κάποιοι όροι. Η μοναχή μνημονεύει δυο: Το δικαίωμα στη θρησκεία και στα δικαιώματα των πολιτών. Με δεδομένο τους περιορισμούς για τους καθολικούς που ίσχυαν στη Μ. Βρετανία και Ιρλανδία, το δικαίωμα των Γάλλων να συνεχίσουν να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα ήταν πολύ σημαντικό και έτσι οι Βρετανοί συμφώνησαν αμέσως.<br />
<br />
Επίσης αναφέρει, ότι ήταν υποχρεωμένες να επιτρέψουν τη παραμονή φρουράς τριάντα Βρετανών στρατιωτών στη μονή. Η Βρετανική κατοχή του Κεμπέκ έφερε κάποια σταθερότητα στην πόλη, αλλά η μοναχή και η κοινότητα της έβλεπαν το μέλλον με αβεβαιότητα. Οι προμήθειες τους ήταν λιγοστές και παραπονούνταν, ότι δεν είχαν ούτε κρασί, ούτε άλλα είδη πρώτης ανάγκης για τους τραυματίες. Αναγνώρισαν την υπεροχή των Βρετανών, ελπίζοντας όμως βαθιά μέσα τους, ότι κάτι θα άλλαζε μελλοντικά. Το χειμώνα του 1759 - 1760 πίστευαν ότι οι Γάλλοι θα κυρίευαν ξανά το Κεμπέκ και θα αποτελούσαν μέρος της Γαλλικής Αυτοκρατορίας.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΑΡΤΕΣ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-7eQyYj2MGQ4/WHKVxVT9DiI/AAAAAAAAong/c2DpkeuCYcQQ7ikD0L27ts_1Pr-dTdFLwCLcB/s1600/7yearswar.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://4.bp.blogspot.com/-7eQyYj2MGQ4/WHKVxVT9DiI/AAAAAAAAong/c2DpkeuCYcQQ7ikD0L27ts_1Pr-dTdFLwCLcB/s320/7yearswar.PNG.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-NZZusvV-W7A/WHKVql8SyRI/AAAAAAAAonU/GITTxfGNFpsx-91hwtdIJvNVtnbwY4eLwCLcB/s1600/40420.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-NZZusvV-W7A/WHKVql8SyRI/AAAAAAAAonU/GITTxfGNFpsx-91hwtdIJvNVtnbwY4eLwCLcB/s320/40420.jpg" width="200" /></a><a href="https://2.bp.blogspot.com/-nx0qXcBHa1o/WHKV8XmsjZI/AAAAAAAAooQ/Bua-RkwVUfw9EB7IUN1cAaJxe-CLM_vxACEw/s1600/default%2B%25282%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-nx0qXcBHa1o/WHKV8XmsjZI/AAAAAAAAooQ/Bua-RkwVUfw9EB7IUN1cAaJxe-CLM_vxACEw/s320/default%2B%25282%2529.jpg" width="197" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-1npm1zXR92M/WHKWEt1cgEI/AAAAAAAAooQ/GgRF9sj_njAJxSkAgovlwes4zKV0p4eiACEw/s1600/default.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-1npm1zXR92M/WHKWEt1cgEI/AAAAAAAAooQ/GgRF9sj_njAJxSkAgovlwes4zKV0p4eiACEw/s320/default.jpg" width="257" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-QxwI5QE5iOE/WHKVrv5iXvI/AAAAAAAAonY/5hRv-YnuXKsXYJdwR4-0Q17na6JT4hLAwCLcB/s1600/Battle_leuthen_shift.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="244" src="https://2.bp.blogspot.com/-QxwI5QE5iOE/WHKVrv5iXvI/AAAAAAAAonY/5hRv-YnuXKsXYJdwR4-0Q17na6JT4hLAwCLcB/s320/Battle_leuthen_shift.gif.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-OZz1vfYrgZk/WHKVtSNDWFI/AAAAAAAAonc/FBbiEOutNRYryVaK0vaSAohCmoEfgTMwQCLcB/s1600/Battle_rossbach_trap.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="248" src="https://2.bp.blogspot.com/-OZz1vfYrgZk/WHKVtSNDWFI/AAAAAAAAonc/FBbiEOutNRYryVaK0vaSAohCmoEfgTMwQCLcB/s320/Battle_rossbach_trap.png.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-fMANYV6Q7vk/WHKV5z25EFI/AAAAAAAAons/EuWFyz6VB3s7rOeV5yBUwg4t99bZISG9gCLcB/s1600/default%2B%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="230" src="https://2.bp.blogspot.com/-fMANYV6Q7vk/WHKV5z25EFI/AAAAAAAAons/EuWFyz6VB3s7rOeV5yBUwg4t99bZISG9gCLcB/s320/default%2B%25281%2529.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-u_Ro5s5SqO8/WHKWGXwR2KI/AAAAAAAAon8/G3eYcH9lr1coUIMyxRi6djliD0pGmYXOwCLcB/s1600/duquesne1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://3.bp.blogspot.com/-u_Ro5s5SqO8/WHKWGXwR2KI/AAAAAAAAon8/G3eYcH9lr1coUIMyxRi6djliD0pGmYXOwCLcB/s320/duquesne1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ulpQRKRdZHg/WHKWqprJYuI/AAAAAAAAooI/P2-9axndrB0c-nEOR2eBZPnGcj4G8lbTACLcB/s1600/Emmerthal_Frenke_B%25C3%25B6rry_Bessinghausen_1757.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="215" src="https://1.bp.blogspot.com/-ulpQRKRdZHg/WHKWqprJYuI/AAAAAAAAooI/P2-9axndrB0c-nEOR2eBZPnGcj4G8lbTACLcB/s320/Emmerthal_Frenke_B%25C3%25B6rry_Bessinghausen_1757.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-KG9ByCTPMlI/WHKVxQyMHsI/AAAAAAAAonk/6REIjV3ccy0l_-zJooDYQAOdpUPHIQ6xACLcB/s1600/Fort-Sullivan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="244" src="https://3.bp.blogspot.com/-KG9ByCTPMlI/WHKVxQyMHsI/AAAAAAAAonk/6REIjV3ccy0l_-zJooDYQAOdpUPHIQ6xACLcB/s320/Fort-Sullivan.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-owHyCVpa3vg/WHKVz-wZBQI/AAAAAAAAono/RnMojnKJk2QyKWTN-pjnbew8L2JOyQlBgCLcB/s1600/North_America_1748.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-owHyCVpa3vg/WHKVz-wZBQI/AAAAAAAAono/RnMojnKJk2QyKWTN-pjnbew8L2JOyQlBgCLcB/s320/North_America_1748.PNG.jpg" width="292" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-BDfyw-NILiY/WHKW--PM6VI/AAAAAAAAooU/k4U153pSNSc-SREMZNk6XSZEiKVaUVZBgCLcB/s1600/old-map-84.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://4.bp.blogspot.com/-BDfyw-NILiY/WHKW--PM6VI/AAAAAAAAooU/k4U153pSNSc-SREMZNk6XSZEiKVaUVZBgCLcB/s320/old-map-84.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-AsXx0Dwq630/WHKWBth1yXI/AAAAAAAAon0/tfisU504U88oVlRlrzy4kNpq69v02rYfgCLcB/s1600/Plan_of_Fort_William_Henry_on_Lake_George.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-AsXx0Dwq630/WHKWBth1yXI/AAAAAAAAon0/tfisU504U88oVlRlrzy4kNpq69v02rYfgCLcB/s320/Plan_of_Fort_William_Henry_on_Lake_George.jpg" width="294" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-uFORAjzInAc/WHKW1GB5aEI/AAAAAAAAooM/A3bl5UsiFh4DatSafqqNeCtnREPXfsnkwCLcB/s1600/%25C3%259Cbersichtskarte_Feldzug_des_Herzogs_von_Braunschweig-L%25C3%25BCneburg_1762.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="199" src="https://3.bp.blogspot.com/-uFORAjzInAc/WHKW1GB5aEI/AAAAAAAAooM/A3bl5UsiFh4DatSafqqNeCtnREPXfsnkwCLcB/s320/%25C3%259Cbersichtskarte_Feldzug_des_Herzogs_von_Braunschweig-L%25C3%25BCneburg_1762.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΠΙΝΑΚΕΣ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-c42VT15xxzc/WHKYGA6hSHI/AAAAAAAAook/vN0-w-n-8EA3GT0KBmvW9-OUjFSyekbJACLcB/s1600/Bataille_des_Cardinaux_en_1759_peinte_par_Richard_Paton.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="412" src="https://2.bp.blogspot.com/-c42VT15xxzc/WHKYGA6hSHI/AAAAAAAAook/vN0-w-n-8EA3GT0KBmvW9-OUjFSyekbJACLcB/s640/Bataille_des_Cardinaux_en_1759_peinte_par_Richard_Paton.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-IbmWNzmNiXI/WHKYgPJWlFI/AAAAAAAAopI/blmumKnykv8YKXBwp1tnhWpXE4lObM5nACLcB/s1600/battle-novi-big.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="390" src="https://1.bp.blogspot.com/-IbmWNzmNiXI/WHKYgPJWlFI/AAAAAAAAopI/blmumKnykv8YKXBwp1tnhWpXE4lObM5nACLcB/s640/battle-novi-big.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Brye9wNZs4Q/WHKYr-EZf3I/AAAAAAAAopQ/53hnsoPEo3ouQ4HosKJ-E9D0vytuvSn7QCLcB/s1600/capture-of-the-hessians-at-trenton-new-jersey.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://3.bp.blogspot.com/-Brye9wNZs4Q/WHKYr-EZf3I/AAAAAAAAopQ/53hnsoPEo3ouQ4HosKJ-E9D0vytuvSn7QCLcB/s640/capture-of-the-hessians-at-trenton-new-jersey.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-r4PqxUnPlBE/WHKYbgLKkDI/AAAAAAAAoo4/ALt8dRYWxTYjHHf8uPNUb5NYfPuC3b5lgCLcB/s1600/Friedrich_der_Grosse_vor_der_Schlacht_bei_Torgau.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="504" src="https://3.bp.blogspot.com/-r4PqxUnPlBE/WHKYbgLKkDI/AAAAAAAAoo4/ALt8dRYWxTYjHHf8uPNUb5NYfPuC3b5lgCLcB/s640/Friedrich_der_Grosse_vor_der_Schlacht_bei_Torgau.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-BewfWUzD4z4/WHKYYWW93oI/AAAAAAAAoo0/bMsrbWxVIigy-FYDsPn5-Gq8siybTIm1wCLcB/s1600/Le_D%25C3%25A9part_de_la_flotte_fran%25C3%25A7aise_pour_l%2527exp%25C3%25A9dition_de_Port-Mahon_dans_l%2527%25C3%25AEle_de_Minorque_le_10_avril_1756-Nicolas_Ozanne_mg_8244b.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://4.bp.blogspot.com/-BewfWUzD4z4/WHKYYWW93oI/AAAAAAAAoo0/bMsrbWxVIigy-FYDsPn5-Gq8siybTIm1wCLcB/s640/Le_D%25C3%25A9part_de_la_flotte_fran%25C3%25A7aise_pour_l%2527exp%25C3%25A9dition_de_Port-Mahon_dans_l%2527%25C3%25AEle_de_Minorque_le_10_avril_1756-Nicolas_Ozanne_mg_8244b.jpeg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-oW2W7GIzh1o/WHKYCk4-AdI/AAAAAAAAopU/V570oInaAjwWpFkyvzkgSMamsH3pgwAPwCEw/s1600/Hubertusburg_Allegorie.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-oW2W7GIzh1o/WHKYCk4-AdI/AAAAAAAAopU/V570oInaAjwWpFkyvzkgSMamsH3pgwAPwCEw/s320/Hubertusburg_Allegorie.jpg" width="202" /></a><a href="https://2.bp.blogspot.com/-ZLwkslnZ0hU/WHKYRgYQx0I/AAAAAAAAopY/Y5Zx2WFWeGI1Yzj8RvGn1zXZO8QVbdL2ACEw/s1600/Johnson_saving_Dieskau.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-ZLwkslnZ0hU/WHKYRgYQx0I/AAAAAAAAopY/Y5Zx2WFWeGI1Yzj8RvGn1zXZO8QVbdL2ACEw/s320/Johnson_saving_Dieskau.jpg" width="256" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-QFnKqT4scE8/WHKYVy8aO5I/AAAAAAAAoow/Xs_AknXjTC0Sv3tfwXjzc_S3_UnRnftHACLcB/s1600/Querfurt_Schlacht_bei_Kolin_1757.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-QFnKqT4scE8/WHKYVy8aO5I/AAAAAAAAoow/Xs_AknXjTC0Sv3tfwXjzc_S3_UnRnftHACLcB/s640/Querfurt_Schlacht_bei_Kolin_1757.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-oh8YAgs-Wuk/WHKYdri3i3I/AAAAAAAAopA/-1bUNo9uAz0E8-Y0hBLx5VNRp5y0a2SpQCLcB/s1600/Schlacht_bei_Ro%25C3%259Fbach.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="494" src="https://2.bp.blogspot.com/-oh8YAgs-Wuk/WHKYdri3i3I/AAAAAAAAopA/-1bUNo9uAz0E8-Y0hBLx5VNRp5y0a2SpQCLcB/s640/Schlacht_bei_Ro%25C3%259Fbach.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-HQVYxDhIu60/WHKYl1_iHMI/AAAAAAAAopM/rvRHOQmnqOoxJklcc0m2UNwbyiyYpRj7QCLcB/s1600/The_Death_of_General_Wolfe_B.West%252C1770.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://2.bp.blogspot.com/-HQVYxDhIu60/WHKYl1_iHMI/AAAAAAAAopM/rvRHOQmnqOoxJklcc0m2UNwbyiyYpRj7QCLcB/s640/The_Death_of_General_Wolfe_B.West%252C1770.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-cm5_Rrblgl0/WHKYdFzsYBI/AAAAAAAAoo8/Bgfv5U0YsyAbWc4l_Mevy5iugsDXpwzyACLcB/s1600/The_Defeat_of_the_French_Fireships_attacking_the_British_Fleet_at_Anchor_before_Quebec.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="378" src="https://3.bp.blogspot.com/-cm5_Rrblgl0/WHKYdFzsYBI/AAAAAAAAoo8/Bgfv5U0YsyAbWc4l_Mevy5iugsDXpwzyACLcB/s640/The_Defeat_of_the_French_Fireships_attacking_the_British_Fleet_at_Anchor_before_Quebec.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-f5PFE9VU4o4/WHKYftnhXgI/AAAAAAAAopE/GWmqMLUFtEoaWZpryq8zrEm8Ty7QHW_vgCLcB/s1600/Warburg-web-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="382" src="https://2.bp.blogspot.com/-f5PFE9VU4o4/WHKYftnhXgI/AAAAAAAAopE/GWmqMLUFtEoaWZpryq8zrEm8Ty7QHW_vgCLcB/s640/Warburg-web-1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br /></div>
<div>
<br /></div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.istorika-biblia.net/%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%9A%CE%91%20%CE%92%CE%99%CE%92%CE%9B%CE%99%CE%91/KHARTOUM%201885-new.pdf">https://www.scribd.com/document/335249357/The-Seven-Years-War</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.livepedia.gr/index.php?title=%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AC%CE%BD_%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82">http://wikivisually.com/lang-el/wiki/%CE%95%CF%80%CF%84%CE%B1%CE%B5%CF%84%CE%AE%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://diasporic.org/mnimes/archives/sudan-ancient-nubia">http://www.solution-history.com/news/o-eptaetis-polemos-1756-1763-m-ch/</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://www.wikiwand.com/el/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AC%CE%BD">http://www.ygeiaonline.gr/component/k2/item/17851-eptaeths_polemos</a><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-U6XHcqNxWn0/WGnbL22XzBI/AAAAAAAAoe0/Wrj2QkxTpHkv6VirFa3xOpRD7lRKm9SkQCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://4.bp.blogspot.com/-U6XHcqNxWn0/WGnbL22XzBI/AAAAAAAAoe0/Wrj2QkxTpHkv6VirFa3xOpRD7lRKm9SkQCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-24239074761799281132016-06-20T08:19:00.000+03:002016-12-31T08:51:17.743+02:00ΧΑΡΤΟΥΜ (1885)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΣΟΥΔΑΝ </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΟΥΔΑΝ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Εισαγωγή - Γεωγραφία </span></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-VHeSYjKuqCA/WF392cyADGI/AAAAAAAAoVg/FJCA6LOSv_wpY6RQkUhhxGXeLAg4AgH9gCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BzSrT5vI.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://1.bp.blogspot.com/-VHeSYjKuqCA/WF392cyADGI/AAAAAAAAoVg/FJCA6LOSv_wpY6RQkUhhxGXeLAg4AgH9gCLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BzSrT5vI.jpg" width="320" /></a></div>
Η δημοκρατία του Σουδάν είναι ανεξάρτητο κράτος της Ανατολικής Αφρικής. Εκτείνεται στο ανατολικό τμήμα της γεωγραφικής περιοχής του Σουδάν και είναι η μεγαλύτερη σε μέγεθος χώρα της Αφρικής με έκταση 2.505.813 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Το Σουδάν καταλαμβάνει περίπου το 8,3 % του εδάφους της Αφρικανικής ηπείρου και είναι κατά 19 φορές μεγαλύτερο από την Ελλάδα. Πρωτεύουσά του είναι το Χαρτούμ. Η χώρα καταλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της Ανατολικής και Κεντροανατολικής Αφρικής και ορίζεται από τις γεωγραφικές συντεταγμένες 22° ως 3° 36΄ βόρειο πλάτος και 21° 49΄ ως 38° 36΄ ανατολικό μήκος. Εκτείνεται από τον Ατλαντικό ωκεανό ως την Ερυθρά θάλασσα στα βορειοανατολικά, από την οποία βρέχεται σε μήκος 870 χλμ., και από την έρημο της Σαχάρας ως την περιοχή της Γουινέας. Έχει χερσαία σύνορα με εννέα χώρες. Συγκεκριμένα, έχει βόρεια σύνορα μήκους 1.260 χλμ. με την Αίγυπτο, βορειοδυτικά σύνορα μήκους 380 χλμ. με τη Λιβύη και δυτικά σύνορα μήκους 1.300 χλμ. με το Τσαντ...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Ακόμη συνορεύει νοτιοδυτικά με τη Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής (σε μήκος 1.070 χλμ. νότια με το Ζαΐρ (σε μήκος 660 χλμ.) με την Ουγκάντα (σε μήκος 460 χλμ.) και με την Κένυα (240 χλμ.). Δυτικά συνορεύει με την Αιθιοπία και την Ερυθραία (συνολικό μήκος συνόρων 2.210 χλμ.).<br />
Αποτελεί τη τρίτη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της Αφρικανικής ηπείρου, τη δεύτερη μεγαλύτερη Αραβική και η δέκατη έκτη μεγαλύτερη χώρα παγκοσμίως. Συνορεύει με την Αίγυπτο (Βόρεια), την Ερυθραία και την Αιθιοπία (Ανατολικά), το Νότιο Σουδάν (Νότια) και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία (Νοτιοδυτικά), το Τσαντ (Δυτικά) και την Λιβύη (Βορειοδυτικά) ενώ βρέχεται και από την Ερυθρά θάλασσα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιστορία του Σουδάν Μέχρι τον 20ο Αιώνα</span></b><br />
<br />
Τα πρώτα αρχαιολογικά ευρήματα της χώρας ανάγονται στη λίθινη εποχή και από το 4.000 π.Χ. η χώρα ήρθε σε επαφή με την Αίγυπτο με προσαρτήσεις εδαφών της Νουβίας (βόρειο Σουδάν) από τους Αιγυπτίους, που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην περιοχή μέχρι τον 8ο - 7ο π.Χ. αιώνα. Τον 6ο π.Χ. αιώνα η Μερόη αναδεικνύεται σε πρωτεύουσα των Νούβιων (κράτος του Κους η Χους) αλλά τον 4ο μ.Χ. αιώνα καταστράφηκε από το Αιθιοπικό κράτος της Αξώμης στο οποίο και υποτάχθηκε. Αργότερα σχηματίστηκαν τα χριστιανικά βασίλεια της Νοβατίας (βόρειο Σουδάν, πρωτεύουσα Φαράς), της Μακουρίας (νότιο Σουδάν, πρωτεύουσα Ντόνγκολα) και της Αλόα (ακραίο νότιο Σουδάν, πρωτεύουσα Σόμπα) τον 7ο - 14ο μ.Χ. αιώνα, που περιόρισαν την επέκταση του Ισλάμ στο νότο της Αφρικής.<br />
<br />
Το 16ο αιώνα το Ισλάμ επικράτησε και αναπτύχθηκαν τα τοπικά, Ισλαμικά σουλτανάτα του Νταρφούρ, του Φουνγκ και του Κορντοφάν. Από τα τέλη του 18ου ως το 1821 - 1822 η Αίγυπτος (που ήταν επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) κυριάρχησε στο Σουδάν, το οποίο τυπικά αποτελούσε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τότε άρχισε η γέννηση της "εθνικής" συνείδησης στις ετερογενείς Σουδανικές φυλές, που συνεχίστηκε και στο β΄ μισό του 19ου αιώνα οπότε οι Άγγλοι κυριάρχησαν στη χώρα. Ο Μωχάμετ Αχμέτ ή Μαχντί (μεσσίας) ξεκίνησε απελευθερωτικό αγώνα εναντίον των Άγγλων το 1881 που ολοκληρώθηκε το 1885 με την άλωση του Χαρτούμ από το Βρετανό διοικητή Τσάρλς Τζωρτζ Γκόρντον.<br />
<br />
Μετά το θάνατο του Μαχντί (1885) ξεκίνησαν εμφύλιες διαμάχες των πολέμαρχων και μετά την αγγλική νικηφόρα εκστρατεία του 1898 και το Αγγλοαιγυπτιακό σύμφωνο του 1899 προέκυψε το Αγγλοαιγυπτιακό Σουδάν.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Νεότερη Ιστορία του Σουδάν</span></b><br />
<br />
Το Σουδάν διαπλέει ο ποταμός Νείλος. Πρωτεύουσά του είναι η πόλη Χαρτούμ. Το Σουδάν έχει υποστεί δύο εμφυλίους πολέμους το 1955 έως το 1972 ο πρώτος και το 1983 έως το 2005 ο δεύτερος, μεταξύ βορρά και νότου, που οδήγησε τελικά στην ανεξαρτητοποίηση του νότιου μέρους της χώρας το 2011. Επίσης, τόσο στα ανατολικά του όσο και στα δυτικά του έχει ανοιχτά μέτωπα. Συγκεκριμένα, πολύ γνωστό λόγω της τραγικής κατάστασης που επικρατεί είναι το Νταρφούρ. Εκτιμάται ότι στην περιοχή Νταρφούρ του Σουδάν υπάρχουν 1,2 εκατομμύρια εκτοπισμένοι άνθρωποι, ενώ περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι χρειάζονται επειγόντως τρόφιμα.<br />
<br />
Στην περιοχή βρίσκονται διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις με στόχο να απαλύνουν τον πόνο των προσφύγων και των κατοίκων. Η επαφή μεταξύ Ελλάδας και Σουδάν είναι γνωστή. Από τα αρχεία του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών αναφέρεται ότι η Ελληνική παρουσία στο Σουδάν χρονολογείται περίπου από τις αρχές του 20ου αιώνα και σήμερα περί τα 250 άτομα δραστηριοποιούνται κυρίως στο βιομηχανικό και εμπορικό τομέα. Το Σουδάν μέχρι την ανεξαρτητοποίησή του ήταν υπό την κατοχή της Αιγύπτου και Βρετανική αποικία. Η ανεξαρτησία του δόθηκε και εγγυήθηκε ταυτόχρονα από τις δυο χώρες όταν η Αίγυπτος παραιτήθηκε από τις διεκδικήσεις της το 1954.<br />
<br />
Ωστόσο, οι διαφορές ανάμεσα στον Ισλαμικό Βορρά και τον κατοικημένο από Ανιμιστές και Χριστιανούς Νότο, έρμαιο διαφόρων επιρροών, ήταν βαθιές και έγινε γρήγορα ορατή η προσπάθεια του Ισλαμικού στοιχείου να αναδειχθεί σε ρυθμιστή της κατάστασης. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ξέσπασαν οι πρώτες βίαιες συγκρούσεις, λίγο μετά την απόφαση για την ανεξαρτησία του Σουδάν, με το τελευταίο να αποκτά επίσημα την ανεξαρτησία του το 1956. Οι πρώτες συμπλοκές έγιναν μεταξύ στασιαστών στις πόλεις του νότου και των δυνάμεων της Βρετανικής διοίκησης.<br />
<br />
Η ανατροπή του στρατιωτικού καθεστώτος του προέδρου Αμπούντ στις 21 Οκτωβρίου του 1964 δεν οδήγησε σε εξομάλυνση της κατάστασης, αφού οι δύο πολιτικές κυβερνήσεις συνασπισμού υπό τον Καλίφα κατέρρευσαν λόγω ασυμφωνίας μεταξύ συντηρητικών κομμάτων και Μουσουλμανικής Αδελφότητας από τη μία πλευρά, κομμουνιστών και φιλονασερικών από την άλλη, σε ό,τι αφορά κυρίως στους χειρισμούς στο νότιο Σουδάν. Τελικά, τον Απρίλιο του 1965 διεξήχθησαν εκλογές, στις οποίες νικητής, χωρίς απόλυτη πλειοψηφία, αναδείχθηκε το δεξιό κόμμα ΟΥΜΑ. Η εκλογική διαδικασία σφραγίστηκε από την προσπάθεια του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος να παρεμποδίσει την ψηφοφορία.<br />
<br />
Γεγονός που έγινε αιτία να σκοτωθούν 15 άτομα στα τέλη Απριλίου σε συγκρούσεις με την αστυνομία, σε πόλη κοντά στη μεθόριο με την Αιθιοπία. Τον Ιούνιο σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Μωχάμεντ Αχμέντ Μαχγκούμπ, η οποία βρέθηκε αντιμέτωπη με τη δράση της αυτονομιστικής οργάνωσης Άνια Νία στο Νότο. Τον Ιούλιο άρχισαν οι εχθροπραξίες μεταξύ κυβερνητικών στρατευμάτων και ανταρτών (Πρώτος Σουδανικός Εμφύλιος Πόλεμος) με αποτέλεσμα, εκτός από τις βαριές απώλειες, οι κάτοικοι των περιοχών να υποφέρουν από λιμό και επιδημίες. Προάγγελοι μελλοντικών καταστάσεων, 20.000 οπαδοί Μουσουλμανικής σέκτας, προερχόμενοι από απομακρυσμένες περιοχές της χώρας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Y4Gn-QswHfg/WGCw02QjGqI/AAAAAAAAoVw/_yRFGHm3KCgFU6x6nVzIESuhdwsx8MlTQCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bkhartoummaplarge.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="542" src="https://2.bp.blogspot.com/-Y4Gn-QswHfg/WGCw02QjGqI/AAAAAAAAoVw/_yRFGHm3KCgFU6x6nVzIESuhdwsx8MlTQCLcB/s640/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bkhartoummaplarge.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Πραγματοποίησαν πορεία στο Χαρτούμ με το σύνθημα "Ο κομμουνισμός είναι ο μοναδικός εχθρός του Ισλάμ", ύστερα από έκκληση του ιμάμη Αλ Μόχντι "να προασπίσουν τα κεκτημένα της επανάστασης της 21ης Οκτωβρίου του 1964". Η διαμάχη ανάμεσα στο βόρειο και το νότιο τμήμα του Σουδάν έληξε τον Μάρτιο του 1972, με την Ειρηνευτική Συνθήκη της Αντίς Αμπέμπα, ενώ υπολογίζεται πως στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από 500.000 ανθρώπους. Το 1983 ξεσπούν νέες διαμάχες μεταξύ του βόρειου και του νότιου τμήματος της χώρας (Δεύτερος Σουδανικός Εμφύλιος Πόλεμος).<br />
<br />
Την εποχή αυτή ιδρύθηκε στην περιοχή ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός του Σουδάν (Sudan People's Liberation Army - SPLA και το πολιτικό του τμήμα Λαϊκό Απελευθερωτικό Κίνημα του Σουδάν, Sudan People's Liberation Movement - SPLM). Οι διαμάχες μεταξύ του Στρατού της Κυβέρνησης του Σουδάν και του SPLA θα κρατήσουν τελικά μέχρι το 2005, όταν οι δυο πλευρές θα υπογράψουν στην Κένυα στις 9 Ιουλίου τη Συνολική Ειρηνευτική Συμφωνία (Comprehensive Peace Agreement - CPA, γνωστή και ως Συμφωνία της Ναϊβάσα). Τα θύματα αυτού του δεύτερου πολέμου υπολογίζονται γύρω στα 2 εκατομμύρια, ενώ περίπου 4 εκατομμύρια κάτοικοι της περιοχής υπολογίζεται πως αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν.<br />
<br />
Η εν λόγω ένοπλη σύρραξη ήταν ο εμφύλιος πόλεμος με την μεγαλύτερη διάρκεια στην Αφρικανική Ιστορία. Από το 2003 στο δυτικό Σουδάν, στην περιοχή του Νταρφούρ, μαίνεται διαμάχη μεταξύ των ντόπιων Αφρικανών κατοίκων και Αράβων νομάδων βορινότερων περιοχών. Λόγω της μείωσης των εδαφών των βοσκότοπων στις βόρειες περιοχές, ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής, μεγάλος αριθμός νομάδων, υπό την προστασία της κυβέρνησης του Σουδάν, αποφάσισε να μετακινηθούν προς το Νταρφούρ, εκτοπίζοντας με τη βία τους ντόπιους. Η αντίδραση των κατοίκων ήρθε με τη δημιουργία ένοπλων αντάρτικων ομάδων.<br />
<br />
Στις 5 Μαΐου του 2006, μια ομάδα ενός από τα μεγαλύτερα τότε αντάρτικα σώματα της περιοχής, του «Σουδανικού Απελευθερωτικού Στρατού» (SLA), που βρισκόταν υπό την ηγεσία του Μίνι Μινάουι υπέγραψε ειρηνευτική συμφωνία με την κυβέρνηση του Χαρτούμ στην πρωτεύουσα της Νιγηρίας Αμπούτζα, η οποία έμεινε γνωστή ως Συμφωνία του Μαΐου. Κανένα άλλο από τα αντάρτικα σώματα του Νταρφούρ δεν προχώρησε σε συμφωνία ειρήνευσης, ενώ και ο ίδιος ο Μινάουι το 2011 δήλωσε πως η Συμφωνία απέτυχε πλήρως και ξεκίνησε ξανά νέες μάχες κατά της Κυβέρνησης.<br />
<br />
Το Μάιο του 2008 το Σουδάν διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με το Τσαντ, κατηγορώντας το ότι προσέφερε βοήθεια στους αντάρτες του «Κινήματος για την Ισότητα και τη Δικαιοσύνη» (JEM) της περιοχής του Νταρφούρ να εξαπολύσουν επίθεση εναντίον του Χαρτούμ (11 Μαΐου 2008). Οι δυο χώρες υπέγραψαν στις 3 Μαΐου του 2009 στην Ντόχα συμφωνία συμφιλίωσης, η οποία προβλέπει ανάμεσα στα άλλα τον έλεγχο των συνόρων, ώστε να εμποδιστεί η διείσδυση ανταρτών του Τσαντ προερχομένων από το Σουδάν και Σουδανών ανταρτών προερχομένων από το Τσαντ. Οι συνομιλίες διεξήχθησαν με πρωτοβουλία της Λιβύης και του Κατάρ.<br />
<br />
Οι φυλετικές συγκρούσεις στο Νταρφούρ συνεχίστηκαν και στο τέλος του 2008, παρά την παρουσία των ειρηνευτικών δυνάμεων. Το Μάρτιο του 2009 βρήκαν το θάνατο 750 άνθρωποι σε φυλετικές συγκρούσεις ανάμεσα στις φυλές Νουέρ και Μούρλε στο κρατίδιο Τζονγλέι ύστερα από επιδρομές ενόπλων σε χωριά με στόχο να κλέψουν βοοειδή. Με βάση την Συμφωνία της Ναϊβάσα, τον Ιανουάριο του 2011 διενεργήθηκε δημοψήφισμα με το οποίο οι πολίτες του νοτίου Σουδάν αποφάσισαν την ανεξαρτητοποίησή τους από την Δημοκρατία του Σουδάν. Στις 9 Ιουλίου 2011 το Νότιο Σουδάν αποσπάστηκε και έγινε ανεξάρτητη χώρα .<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Γαλάζιος Νείλος</span></b><br />
<br />
Κοντά στο Χαρτούμ, την πρωτεύουσα του Σουδάν, ενώνονται οι δύο ποταμοί που σχηματίζουν τον ποταμό Νείλο: οΓαλάζιος Νείλος (στην Αμχαρική γλώσσα ονομάζεται Αμπάι και στην Αραβική γλώσσα النيل الأزرق an-Nīl al-Azraq) και ο Λευκός Νείλος. Ο Γαλάζιος Νείλος έχει μήκος 1.450 χιλ. και έχει πάρει το όνομα αυτό επειδή κατά την περίοδο των πλημμυρών, που ανεβαίνει πολύ η στάθμη του, το χρώμα του είναι πολύ σκούρο εξαιτίας της λάσπης που κατεβάζει. Πηγάζει από την Λίμνη Τάνα στην Αιθιοπία. Αρχικά κυλά νότια και νοτιοανατολικά και στη συνέχεια γυρίζει δυτικά και βορειοδυτικά.<br />
<br />
Από τα 1.450 χιλ. που είναι το συνολικό του μήκος, τα 800 χιλ. είναι μέσα στην Αιθιοπία ενώ τα υπόλοιπα είναι εντός του Σουδάν. Περίπου 30 χιλ. από την Λίμνη Τάνα ο ποταμός μπαίνει σε ένα φαράγγι 400 χιλ., σε κάποιο σημείο του οποίου σχηματίζονται οι Καταρράκτες του Γαλάζιου Νείλου (ή Tis Abay στην Αμχαρική γλώσσα) που έχουν 45 μ. ύψος.<br />
<div>
<br />
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΑΡΤΟΥΜ</b></span><br />
<br />
Η πόλη Χαρτούμ (Khartoum) είναι η πρωτεύουσα του Σουδάν. Βρίσκεται στη συμβολή του Λευκού και Γαλάζιου Νείλου, στο βορειοκεντρικό Σουδάν. Το 1947 αριθμούσε 68.250 κατοίκους, ενώ το 1993 έφθασε τους 924.000 κατοίκους. Γενικά η πόλη βρίσκεται σε μια ημιάγονη περιοχή όπου το μεν καλοκαίρι είναι εξαιρετικά θερμό ενώ ο χειμώνας δεν παύει να είναι και αυτός θερμός. Την άνοιξη είναι πολύ συχνές οι αμμοθύελλες που στη τοπική γλώσσα ονομάζονται «ελ χαμπούμπ». Το Χαρτούμ αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο διοικητικό, εμπορικό και συγκοινωνιακό κέντρο της χώρας με πλήθος εργοστασίων κυρίως χρωμάτων, τροφίμων, υφασμάτων και υαλουργίας.<br />
<br />
Ως παραποτάμια πόλη έχει σημαντικό λιμένα που συνδέεται με ατμόπλοια με την Ουάντι Χάλφα, προς βορρά, και με την Μεσα-έρ Ρεγκ, προς νότο, και σιδηροδρομικά με το Πορτ Σουδάν, στην Ερυθρά θάλασσα, την Ουάντι Χάλφα και την Ελ Ομπέιντ, πρωτεύουσα της επαρχίας Κορτοφάν. Δύο γέφυρες συνδέουν την παλιά πόλη με τη Βόρεια Χαρτούμ στη βόρεια όχθη του Κυανού Νείλου και με την Ομντουρμάν, την παλιά πόλη των Ντερβίς στη δυτική όχθη του Λευκού Νείλου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-IAuzOicbnFo/WGCx2qDZv1I/AAAAAAAAoV8/fhaU9RIrB0UdDTAQVeU4asgbJ5Q3M-tagCLcB/s1600/egyptian%2Bpeasants%2Birrigating.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-IAuzOicbnFo/WGCx2qDZv1I/AAAAAAAAoV8/fhaU9RIrB0UdDTAQVeU4asgbJ5Q3M-tagCLcB/s400/egyptian%2Bpeasants%2Birrigating.JPG" width="346" /></a></div>
<br />
Ανώτερο εκπαιδευτικό Ίδρυμα του Σουδάν ήταν για πολλά χρόνια το Κολέγιο Γκόρντον στο Χαρτούμ που το όνομά του οφείλεται στον στρατηγό Κάρολο Γκόρντον που είχε σταλεί στη περιοχή προς ρύθμιση του ζητήματος της εκκένωσης του Σουδάν από τους Αιγυπτίους, μετά την εξέγερση των Μαχδιστών το 1884, όπου και φονεύθηκε το 1885. Σημαντικότερα άλλα κτίρια είναι το Πανεπιστήμιο της Χαρτούμ που ιδρύθηκε το 1956, καθώς και ένας μεγάλος σχετικά αριθμός τεχνικών σχολών, το Εθνικό Μουσείο του Σουδάν, το Εθνικό λαογραφικό μουσείο, το άλλοτε διοικητικό μέγαρο και πολλά κυβερνητικά κτίρια.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Αρχαία Νουβία </span></b><br />
<br />
Παλαιότερα Νουβία ονομαζόταν η προς Νότο της Αιγύπτου χώρα, μετά το Ασσουάν μέχρι τη συμβολή των δύο Νείλων, όπου βρίσκεται το Χαρτούμ. Το Σουδάν θεωρείται η κοιτίδα των Νειλωτικών νέγρων που η γενέτειρά τους εντοπίζεται πλησίον της Μεγάλης Λίμνης, απ’ όπου και διεσπάρησαν. Από τα αρχαιολογικά ευρήματα βεβαιώνεται η ύπαρξη ικανών εγκαταστάσεών τους στο ευρύτερο Αιγυπτιακό πεδίο, ενώ δημιουργήθηκε και σειρά Χριστιανικών πόλεων. Πρόκειται για τη γνωστή στους αρχαίους χώρα ως ''Υπέρ Αίγυπτον''. Κατά τον 5ο μ.Χ. αιώνα οι Νούβιοι συνέστησαν το Βόρειο Βασίλειο με έδρα τη Δόγκολα και το Νότιο με έδρα τη Σόμπα, νότια του Χαρτούμ.<br />
<br />
Ασπάστηκαν το Χριστιανισμό γύρω στο 542 ή 543 μ.Χ. και υπάγονταν στην Ελληνική (Μελχιτική) Εκκλησία. Ωστόσο γύρω στο 700 μ.Χ. υπερίσχησε στη Νουβία ο Μονοφυσιτισμός και η περιοχή εισήλθε στη κυριαρχία της Κοπτικής Εκκλησίας. Παρά τις συνεχείς διώξεις των Μουσουλμάνων οι Νούβιοι κράτησαν τη Χριστιανική πίστη μέχρι και το 17ο αιώνα. Όμως οι συχνές προσβολές και επιρροές από τις Μουσουλμανικές φυλές της ερήμου στα βόρεια εξανάγκασαν τους Νούβιους του Βορρά να εξισλαμιστούν και να εξαραβιστούν στο μεγαλύτερο ποσοστό τους. Στα νότια του Σουδάν αντίθετα ο Χριστιανικός και Νειλωτικός νέγρικος χαρακτήρας διασώζεται μέχρι σήμερα.<br />
<br />
Ο εξισλαμισμός του Σουδάν ολοκληρώθηκε μεταξύ 1818 και 1823 όταν οι βασιλίσκοι των Νουβίων υποτάχθηκαν στον Πασά της Αιγύπτου Ισμαήλ.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιστορία του Χαρτούμ</span></b><br />
<br />
Το 1821 μια στρατιωτική μονάδα των Αιγυπτίων εγκαθίσταται εκεί για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής. Δύο χρόνια αργότερα, το 1823, ο Μωχάμετ Άλι της Αιγύπτου κτίζει τη Χαρτούμ, η οποία εξελίχθηκε σε μεγάλο εμπορικό κέντρο στη δεκαετία του 1880. Το 1884 - 1885, όταν η περιοχή περιήλθε στην Αγγλοαιγυπτιακή διοίκηση η πόλη σχεδόν καταστράφηκε κατά την επανάσταση των Μαχδιστών (οπαδών του Μοχάμεντ Άχμαντ, γνωστότερου ως Μάχδι), που για δέκα μήνες κυριάρχησαν στην περιοχή. Ξανακτίστηκε από τον λόρδο Κίτσενερ το 1898. Οι κύριοι δρόμοι της πόλης, στη νέα ρυμοτόμηση, χαράχθηκαν κατά το σχήμα των διασταυρουμένων ταινιών της Αγγλικής σημαίας.<br />
<br />
Η Χαρτούμ ήταν αρχικά πρωτεύουσα του Αγγλο-Αιγυπτιακού Σουδάν από το 1899 μέχρι την Ανεξαρτησία της χώρας, το 1956. Με την ανεξαρτησία του Σουδάν, η Χαρτούμ έγινε πρωτεύουσα του κράτους. Τον Μάρτιο του 1973 η πόλη γνώρισε σοβαρές αναταραχές μετά την επίθεση της οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης στην πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας, κατά την οποία ένοπλα μέλη της οργάνωσης εισέβαλαν στο κτήριο και κράτησαν 10 ομήρους (5 από τους οποίους ήταν διπλωμάτες), με σκοπό την απελευθέρωση κρατουμένων από φυλακές της Σαουδικής Αραβίας και του Ισραήλ. Τρεις από τους ομήρους σκοτώθηκαν. Οι δύο από αυτούς ήταν Αμερικανοί ενώ ένας ήταν Βέλγος.<br />
<br />
Τον Μάιο του 2008 η πόλη δέχθηκε επίθεση από μια από τις μεγαλύτερες ομάδες ανταρτών του Νταρφούρ, το «Κίνημα για την Ισότητα και τη Δικαιοσύνη» (JEM) του Χαλίλ Ιμπραήμ, με σκοπό την ανατροπή του Ομάρ ελ-Μπεσίρ. Στις συμπλοκές που ακολούθησαν εικάζεται πως σκοτώθηκαν περισσότεροι από 200 πολίτες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Ελληνική Παροικία του Σουδάν</span></b><br />
<br />
Η Ελληνική παροικία του Σουδάν εμφανίζεται ακόμη από την εποχή της Αιγυπτιακής κατοχής (1821 - 1885), με την εγκατάσταση των πρώτων Ελλήνων στην περιοχή του Χαρτούμ, για να αυξηθεί στα τέλη του 19ου αιώνα και να φτάσει τα 800 άτομα που κυρίως ζούσαν στις όμορες πόλεις Χαρτούμ και Οντουρμάν. Μόνο στο Χαρτούμ αναφέρεται ότι ζούσαν ήδη πάνω από 135 Έλληνες. Όταν τον Ιανουάριο του 1885 αλώθηκε το Χαρτούμ από τα σώματα των Σουδανών Δερβίσηδων, υπό την ηγεσία του θρησκευτικού ηγέτη αλ-Μάχντι, 56 Έλληνες βρέθηκαν στην πολιορκημένη πόλη, ενώ μαζί τους ήταν και ο εκεί επίτιμος πρόξενος της Ελλάδος, Νικόλαος Λεονταρίδης.<br />
<br />
Ο επικεφαλής της Αιγυπτιακής άμυνας, Βρετανός μισθοφόρος Τσαρλς Γκόρντον, όταν άρχισε να γίνεται απελπιστική η κατάσταση στην πολιορκημένη πόλη, έστειλε ένα ποταμόπλοιο για να φέρει βοήθεια, τοποθετώντας μεταξύ των μελών του πληρώματος και 19 Έλληνες. Όμως το πλοίο εξόκειλε και τα περισσότερα μέλη του πληρώματος μαζί με τους επιβάτες που συνελήφθησαν από τους επαναστάτες, κατακρεουργήθηκαν. Ελάχιστοι Έλληνες γλίτωσαν τη σφαγή και μεταξύ αυτών ο Γεώργιος Καλαματιανός, τον οποίο στη συνέχεια απέστειλε ο αλ-Μάχντι ως αγγελιοφόρο στον Γκόρντον, ζητώντας του να παραδοθεί.<br />
<br />
Τελικά, όταν οι δυνάμεις των επαναστατημένων δερβίσηδων εισέβαλαν στην πόλη, σκοτώθηκαν αρκετοί Έλληνες και μεταξύ αυτών και ο καταγόμενος από τη Λέρο επίτιμος πρόξενος Λεονταρίδης. Οι ομογενείς που απέμειναν, πέρασαν πολύ δύσκολες καταστάσεις ως την εισβολή στο Σουδάν, το 1898, αγγλικών και αιγυπτιακών στρατευμάτων, υπό τον στρατηγό Κίτσενερ, το στρατό του οποίου συνόδευαν και εφοδίαζαν Έλληνες από την Αίγυπτο. Στα μέσα του 18ου αιώνα εντοπίζονται Έλληνες στο Σουδάν με πρώτον τον καταγόμενο από την Ζάκυνθο Γιάννη Γαέτη που μαζί με τα δύο αδέρφια του πήγαν στην Αίγυπτο αρχικά, αλλαξοπίστησαν, και από τον ηγεμόνα της Αιγύπτου στάλθηκαν ως πρέσβεις στο βασίλειο του Νταρφούρ, στο δυτικό Σουδάν.<br />
<br />
Πάντως η πρώτη ομαδική παρουσία Ελλήνων εντοπίζεται στο Σουδάν το 1821 όταν τα Τουρκο-Αιγυπτιακά στρατεύματα εισέβαλαν στη χώρα. Αρχίατρος του Ισμαήλ-Πασά, διοικητή των Αιγυπτιακών στρατευμάτων, ήταν ο Δημήτριος Μπότσαρης, που σκοτώθηκε μαζί του από Σουδανούς το 1822. Έλληνες γιατροί και φαρμακοποιοί εμφανίζονταν να υπηρετούν στον Αιγυπτιακό στρατό σε όλη τη διάρκεια της κατοχής του Σουδάν που διήρκεσε από το 1821 έως 1885. Όταν το 1839 ο ηγεμόνας της Αιγύπτου Μωχάμετ Άλυ επισκέφθηκε το Σουδάν στην ακολουθία του, μετείχε και ο παιδικός του φίλος Μιχάλης Τοσίτσας που ήταν μαζί του από την εποχή που ζούσαν και οι δύο στην Καβάλα.<br />
<br />
Ο Τοσίτσας είχε ακολουθήσει τον Άλυ στην Αίγυπτο όπου και απέκτησε μεγάλη περιουσία. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ένας από τους πρώτους Έλληνες που πήγαν την περίοδο εκείνη στην περιοχή, ήταν ο Κυπριακής καταγωγής Νικόλαος Λοίζος, στον οποίο ο στρατηγός Κιτσενέρ αναγνωρίζοντας τις υπηρεσίες του, πρόσφερε πολύτιμη καρφίτσα. Τα επόμενα χρόνια, μεγάλος αριθμός Ελλήνων εμπόρων, γιατρών, μηχανικών, τεχνιτών καταφθάνει στη χώρα, με συνέπεια το 1902 να δημιουργηθεί η πρώτη Ελληνική κοινότητα στο Χαρτούμ, όπου ιδρύθηκε το 1905 Ελληνικό δημοτικό σχολείο, ενώ το 1908, ολοκληρώθηκε η ανέγερση του Ελληνορθόδοξου ιερού ναού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-gP4GPEvzyWI/WGC2l4QhkEI/AAAAAAAAoWI/AfyIblYOysgJWvF20_W0n1KPXjfXVDpFwCLcB/s1600/%25CE%25A7%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259C%2B1885.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="262" src="https://2.bp.blogspot.com/-gP4GPEvzyWI/WGC2l4QhkEI/AAAAAAAAoWI/AfyIblYOysgJWvF20_W0n1KPXjfXVDpFwCLcB/s400/%25CE%25A7%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%25A4%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259C%2B1885.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ελληνικές κοινότητες εκτός από το Χαρτούμ, ιδρύθηκαν στις πόλεις Πορτ Σουδάν, Ουάντ Μεντάνι, Ελ Ομπέϊτ, Γκεντάρεφ, Ουάου, Τζούμπας κ.α. Με πρωτοβουλία των κοινοτήτων δημιουργήθηκαν πολλοί σύλλογοι καθώς και η Ελληνική Λέσχη, το 1904, ο Σκοπευτικός Σύλλογος το 1907 και ο Ελληνικός Γυμναστικός Σύλλογος το 1908. Μεταξύ των διαφόρων συλλόγων και σωματείων που ιδρύθηκαν με πρωτοβουλία κυρίως των κοινοτήτων, ήταν η Λεσβιακή Αδελφότητα, ο Φιλεκπαιδευτικός Καρπαθιακός Σύλλογος «Ομόνοια», η Ηπειρωτική Αδελφότητα και ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος, οι οποίοι όμως δεν κατόρθωσαν να διατηρηθούν για πολλά χρόνια.<br />
<br />
Η Ελληνική παροικία συνέχισε να αυξάνεται για να γίνει στη συνέχεια η μεγαλύτερη κοινότητα αλλοδαπών στο Σουδάν. Μάλιστα όταν το 1956 το Σουδάν έγινε ανεξάρτητο κράτος ζούσαν σ’ αυτή τη χώρα περίπου 7.000 Έλληνες, από τους οποίους οι 1.000 Κύπριοι. Η Ελληνική παρουσία ήταν ιδιαίτερη έντονη στην πρωτεύουσα Χαρτούμ, όπου όλα τα εστιατόρια, καφενεία, ξενοδοχεία, κινηματογράφοι και τα περισσότερα εμπορικά καταστήματα ήταν Ελληνικά. Στην περίοδο του μεσοπολέμου η μία από τις τρεις εφημερίδες που κυκλοφορούσαν στο Σουδάν ήταν η Ελληνική «Σουδανικός Κήρυξ» που ιδρύθηκε το 1910.<br />
<br />
Το 1992, είχαν απομείνει στο Σουδάν περίπου 500 Έλληνες και σήμερα ο αριθμός τους δεν ξεπερνά τους 350 - 360, από τους οποίους οι 300 ζουν στην πρωτεύουσα Χαρτούμ. Οι περισσότεροι ομογενείς μας ασχολούνται με το εμπόριο ενώ μόνο ένας μικρός αριθμός εργάζονται ως υπάλληλοι. Σε Ελληνικά χέρια, ανήκουν 8 - 10 εργοστάσια μεσαίου ή μικρού μεγέθους.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Εξέγερση του Μάχντι η Αρχή ενός Δράματος για την Ελληνική Παροικία</span></b><br />
<br />
Στα 1881, αίφνης ως θύελλα της ερήμου, θα εμφανιστεί στο προσκήνιο, ένας μυστηριώδης μυστικιστής Σουδανός Ισλαμιστής πολέμαρχος, ο Ντανκαλαβί Μοχαμάτ Αχμάντ Μπεν Αμπνταλάχ, γνωστός στην Ιστορία ως ''Μάχντι''. Ο Μοχάματ Αχμάντ ήταν θρησκευτικός ηγέτης του Σουφικού Ισλαμικού Τάγματος Σαμανίγια στο Σουδάν, που ισχυριζόταν πως καταγόταν από τον ίδιο τον Προφήτη Μωάμεθ. Στις 29 Ιουνίου 1881 αυτοανακηρύχθηκε ''Μάχντι'', δηλαδή ο Μεσσιανικός λυτρωτής της Ισλαμικής θρησκείας. Η ανακήρυξή του αυτή ήλθε σε μια εποχή καταπίεσης και γενικευμένης απογοήτευσης του Σουδανικού λαού από τις Τουρκο-Αιγυπτιακές αρχές, κάτι που εκμεταλλεύτηκε ο Μάχντι.<br />
<br />
Τιθέμενος επικεφαλής ενός εθνικού και θρησκευτικού κινήματος, που φιλοδοξούσε να φέρει την ''κάθαρση'' στον Ισλαμικό κόσμο από την την επιβολή Ευρωπαϊκών κανόνων και τρόπων ζωής που προωθούσε η ''αμαρτωλή, άθεη και διεφθαρμένη'' Τουρκο-Αιγυπτιακή διακυβέρνηση, που είχε καταστεί προτεκτοράτο της Μεγάλης Βρετανίας. Κηρύσσοντας ''Ιερό Πόλεμο'' (Τζιχάντ) ο Μάχντι οδήγησε επιτυχώς τις τρισβάρβαρες, φανατικές φυλές της ερήμου του Σουδάν από νίκη σε νίκη κατά των Τουρκο-Αιγυπτίων, αυξάνοντας τον αριθμό των οπαδών του (τους δερβίσηδες) και την έκταση της επικράτειας που ήλεγχε το φανατικό Μουσουλμανικό καθεστώς του (Μαχντίγια) καταλαμβάνοντας διάφορες πόλεις και περιοχές του Σουδάν.<br />
<br />
Το 1883 στην κορύφωση του πολέμου και των επιτυχιών του, ο Μάχντι θ’ αρχίσει ν’ απειλεί και την ίδια την πρωτεύουσα του Σουδάν, το Χαρτούμ, όπου και υπήρχε η ακμάζουσα Ελληνική Παροικία. Η Βρετανική Κυβέρνηση, τότε φοβούμενη την επικίνδυνη κλιμάκωση του πολέμου και την απειλή που διαφαινόταν για τα ζωτικά της συμφέροντα στη Διώρυγα του Σουέζ, διέταξε τους Αιγύπτιους το Δεκέμβριο του 1883, να εκκενώσουν στρατιωτικά το Σουδάν και το οπλοστάσιο του Χαρτούμ, αναθέτοντας το δύσκολο έργο αυτό στον έμπειρο γνώστη της περιοχής, Βρετανό Στρατηγό Τσαρλς Τζωρτζ Γκόρντον, τον οποίο ο Χεδίβης της Αιγύπτου διόρισε Γενικό Κυβερνήτη του Σουδάν.<br />
<br />
Ο Στρατηγός Γκόρντον ήταν γνωστός και ως ''Κινέζος Γκόρντον'' γιατί στο παρελθόν είχε υπηρετήσει με επιτυχία ως στρατιωτικός σύμβουλος του Αυτοκράτορα της Κίνας, στον αιματηρό πόλεμο της ''Εξέγερσης των Ταϊπίνγκ'' (1850 - 1864). Στο παρελθόν μάλιστα χρημάτισε ξανά για ένα διάστημα Κυβερνήτης του Σουδάν, τερματίζοντας το δουλεμπόριο και λαμβάνοντας τον τίτλο του Πασά (Γκόρντον Πασάς) και τότε ήταν άλλωστε που ο (άγνωστος στην Ελλάδα δυστυχώς) Έλληνας εξερευνητής Παναγιώτης Ποταγός (1838 - 1904), ιατρός από την Βυτίνα της Αρκαδίας, (αδιαμφισβήτητα ο σημαντικότερος Έλληνας περιηγητής των νεωτέρων χρόνων και ο μόνος που δικαιούται τον χαρακτηρισμό του εξερευνητή).<br />
<br />
Πραγματοποίησε εξερευνητικά ταξίδια στην κεντρο-ανατολική Αφρική, αναφέροντας στα 1877 τα ευρήματά του στον Κυβερνήτη Γκόρτντον Πασά, τα οποία και περιέλαβε στο μνημειώδες έργο του ''Dix années de voyages dans l’Asie centrale et l’Afrique equatoriale'' (Ernest Leroux Editeur Paris 1885). Εν τω μεταξύ τον Ιανουάριο του 1883 ο Μάχντι είχε καταλάβει μετά από πολιορκία την πόλη του Ελ Ομπεΐντ. Η Αιγυπτιακή φρουρά σφαγιάστηκε ανηλεώς και οι Έλληνες της πόλης που συνελήφθησαν υποχρεώθηκαν να αλλαξοπιστήσουν, με απειλή θανάτου, ενώ το ίδιο συνέβη και με έξι Ιταλίδες καθολικές καλόγριες. Οι Έλληνες αυτοί που έγιναν δια της βίας Μωαμεθανοί θα υπηρετήσουν στο στρατό του Μάχντι κυρίως ως μηχανικοί του πυροβολικού.<br />
<br />
Ο Μάχντι μάλιστα τους υποχρέωσε να παντρευτούν Σουδανές ή τις εξισλαμισθείσες καθολικές Ιταλίδες. Ο Γκόρντον σχολιάζοντας ειρωνικά το γεγονός, θα γράψει αργότερα στην αναφορά του: ''Ο Πάπας θα πει για τις καλόγριες που παντρεύτηκαν τους Έλληνες: Έγινε η Ένωση της Ελληνικής με τη Λατινική Εκκλησία''. Ένας από αυτούς τους εξισλαμισθέντες Έλληνες ήταν και ο εμπειρότατος μηχανικός και χειριστής του πυροβολικού Παναγιώτης Τράμπας που κέρδισε την εμπιστοσύνη του Μάχντι, και στον οποίο μετά τη πτώση του Χαρτούμ, σε αντάλλαγμα για τις ''υπηρεσίες'' του, δώρισε μια μεγάλη έκταση κοντά στο κυβερνητικό ανάκτορο.<br />
<br />
Την έκταση αυτή η Ιταλίδα καλόγρια - γυναίκα του αργότερα την δώρισε στο Βατικανό, αφού επανήλθε στο Καθολικισμό, και επ’ αυτής οικοδομήθηκε ο σημερινός εντυπωσιακός Ρωμαιοκαθολικός καθεδρικός ναός του Χαρτούμ. Τελικά στις 18 Μαρτίου 1884 οι δυνάμεις του Μάχντι ξεκινούν την πολιορκία του Χαρτούμ και ο Στρατηγός Γκόρτντον τίθεται επικεφαλής της αιγυπτιακής άμυνας της πόλης. Ο Γκόρντον όταν άρχισε να γίνεται απελπιστική η κατάσταση στην πολιορκημένη πόλη, έστειλε ένα ποταμόπλοιο στο Νείλο, το Abbas, για να φέρει βοήθεια με τον υπασπιστή του Σ/χη John Donald Hamill Stewart επικεφαλής. Εντός του ποταμόπλοιου επέβαιναν Αιγύπτιοι, Σύριοι και 19 Έλληνες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-dps8MfaPiDo/WGC30fku-gI/AAAAAAAAoWU/J5pVtiz4Yosm6w7Y8n-dqX9lHhPHSMufwCLcB/s1600/sumnerh92s.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="https://4.bp.blogspot.com/-dps8MfaPiDo/WGC30fku-gI/AAAAAAAAoWU/J5pVtiz4Yosm6w7Y8n-dqX9lHhPHSMufwCLcB/s400/sumnerh92s.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Όμως το πλοίο εξώκειλε και ο Stewart μαζί με τα περισσότερα μέλη του πληρώματος και τους επιβάτες που συνελήφθησαν από τους επαναστάτες, κατακρεουργήθηκαν. Ελάχιστοι Έλληνες γλίτωσαν τη σφαγή και μεταξύ αυτών ο Γεώργιος Καλαματιανός, που ασπάστηκε το Ισλάμ για να σωθεί, και έγινε ο αγγελιαφόρος του Μάχντι, ο οποίος και ήταν αυτός που εστάλη στο Χαρτούμ μεταφέροντας το περίφημο μήνυμα του Μάχντι στον Γκόρντον, να παραδοθεί και να αλλαξοπιστήσει για να σωθεί. Ο Γκόρντον αρνήθηκε αξιοπρεπώς, προτιμώντας το θάνατο. Τον Ιανουάριο του 1885, 56 Έλληνες (επί συνόλω 135 ξένων) βρέθηκαν εντός της πολιορκημένης πόλης, ενώ μαζί τους ήταν και ο εκεί επίτιμος πρόξενος της Ελλάδος, Νικόλαος Λεονταρίδης, που οργάνωσε την άμυνα του Χαρτούμ μαζί με τον Γκόρντον.<br />
<br />
Τα ξημερώματα της 26ης Ιανουαρίου 1885, 50.000 δερβίσηδες, επιτέθηκαν στην πόλη, εκμεταλλευόμενοι την πολύ χαμηλή στάθμη του Νείλου. Η άμυνα των 7.000 περίπου εξαντλημένων απ’ την πολιορκία και ηθικά καταρρακωμένων Αιγυπτίων κατέρρευσε σχεδόν αμέσως και η πόλη καταλήφθηκε από τους άνδρες του Μάχντι, που επιδόθηκαν σε μια άγρια σφαγή 4.000 κατοίκων, ενώ χιλιάδες άλλοι οδηγήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα. Θύματα της σφαγής ήταν και ο καταγόμενος από τη Λέρο, Έλληνας Πρόξενος Λεονταρίδης, που πέθανε μαχόμενος ηρωικά, αλλά και ο ίδιος ο Στρατηγός Γκόρντον που πέθανε ηρωικά με το ξίφος στο χέρι. Οι δερβίσηδες μάλιστα του κόψαν το κεφάλι, το καρφώσαν σε ένα κοντάρι και το περιέφεραν στην πόλη για να το καρφώσουν εντέλει μπροστά στη σκηνή του Μάχντι ως τρόπαιο.<br />
<br />
Η άλωση του Χαρτούμ και ο φόνος του Γκόρντον, σήμανε το τέλος και στην μοίρα των Ελλήνων της πόλης. Οι 54 διασωθέντες Έλληνες του Χαρτούμ, που συνελήφθησαν από τις δυνάμεις του Μάχντι, υποχρεώθηκαν να μεταστραφούν στον Ισλαμισμό, αναγκαζόμενοι να υποστούν δημόσια περιτομή. Στους εξωμότες επιτράπηκε να έχουν έναν Έλληνα Εμίρη και εξελέγη ο Αμπντουλάχ, ο παλαιότερα ονομαζόμενος Δημήτριος, που αναγνωρίστηκε ως ο πολιτικός και θρησκευτικός εκπρόσωπος των Ελλήνων ομογενών του, υποκείμενος στο Μάχντι (και μετά στο Χαλίφη). Ωστόσο 7 Έλληνες αρνήθηκαν ν’ αλλαξοπιστήσουν, προτιμώντας το θάνατο από το να προδώσουν την Χριστιανική Ορθόδοξη Πίστη.<br />
<br />
Οι αφηνιασμένοι δερβίσηδες τους μετέφεραν στον αυλόγυρο του Ελληνορθόδοξου Ναού του Χαρτούμ (που μετατράπηκε σε τέμενος) και τους αποκεφάλισαν. Αυτοί είναι οι Άγιοι Μάρτυρες του Χαρτούμ. Προς τιμή τους αργότερα ανεγέρθη μνημείο στον τόπο του Μαρτυρίου τους. Οι ενισχύσεις που οι Βρετανοί και οι Αιγύπτιοι έστειλαν για να λύσουν την πολιορκία, έφτασαν εντέλει μόλις 2 ημέρες μετά την άλωση, και ενώ όλα είχαν τελειώσει. Ο τραγικός θάνατος του ''Γκόρντον του Χαρτούμ'' προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση αλλά και πολιτική αναταραχή στη Βρετανία, όπου ο φιλέλληνας Πρωθυπουργός Γουίλιαμ Γκλάντστοουν (ή Γλάνδστων) αναγκάστηκε να παραιτηθεί δεχόμενος έντονη κριτική για την αποτυχία της λύσης της πολιορκίας και της σωτηρίας του Γκόρντον.<br />
<br />
Ο Μάχντι πέθανε μυστηριωδώς μετά από 6 μήνες και τον διαδέχθηκε ο πρώτος του Χαλίφης Αμπντουλάχ Αλ - Τααίσσα. Η επικράτεια της Μαχντίγια ή του χαλιφάτου των δερβίσηδων εκυβερνάτο με την πιο αυστηρή γραμματική ερμηνεία της σαρία. Η τήρηση του Ισλαμικού νόμου επιβαλλόταν με σιδηρά πυγμή και με εφαρμογή ανελέητων ποινών για τους παραβάτες, όπως ακρωτηριασμοί, μαστιγώματα και αποκεφαλισμοί. Καμία άλλη λατρεία δεν επιτρεπόταν να εξασκείται εντός του χαλιφάτου πλην της Μουσουλμανικής, επί ποινή θανάτου. Η Μεγάλη Βρετανία για να καταστείλει την εξέγερση ξεκίνησε έναν δωδεκαετή αιματηρότατο και δαπανηρότατο πόλεμο εναντίον των οπαδών του Μάχντι για την ανακατάληψη του Σουδάν.<br />
<br />
Το 1896 επικεφαλής της εκστρατείας των Αγγλο-Αιγυπτιακών στρατευμάτων τέθηκε ο Βρετανός Στρατηγός Κίτσενερ που εντέλει και νίκησε τον Χαλίφη και τους Δερβίσηδες στη μάχη του Ομντουρμάν το 1898 (στην οποία συμμετείχε και ο νεαρός τότε Ουίνστον Τσόρτσιλ). Το Χαρτούμ ανακαταλήφθηκε από τον Κίτσενερ και πολλές γαίες δόθηκαν στην Ελληνική Κοινότητα σε αντάλλαγμα των υπηρεσιών πολλών Ελλήνων που υπηρέτησαν στον Αγγλο-Αιγυπτιακό στρατό ως μηχανικοί και οδηγοί ποταμοπλοίων, αλλά και σε αναγνώριση της θυσίας των Ελλήνων πεσόντων και Μαρτύρων κατά την άλωση του Χαρτούμ. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ένας από τους πρώτους Έλληνες που πήγαν την περίοδο εκείνη στην περιοχή, ήταν ο Κυπριακής καταγωγής Νικόλαος Λοΐζος..<br />
<br />
Επίσης αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση του Έλληνα εμπόρου συγκέντρωσης γόμμας στη δυτική όχθη του Λευκού Νείλου, του Πελοποννήσιου Κωστή Μουρίνη, τον οποίο συνάντησε και στρατολόγησε ως πληροφοριοδότη ο Κίτσενερ προχωρώντας στην εκστρατεία του και προς τιμήν του οποίου πήρε το χωριό Κωστή (απέχει σιδηροδρομικώς 237 μίλια από το Χαρτούμ) το όνομά του. Απ’ όσους εξωμότησαν, σχεδόν όλοι ξαναβαπτίστηκαν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, όντες κρυπτοχριστιανοί καθόλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Σουδάν από τους δερβίσηδες, εκτός από ελάχιστους που είχαν νυμφευθεί Σουδανές και προτίμησαν να ζήσουν στο Ομντουρμάν.<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>KHARTOUM 1885</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>1η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΣΟΥΔΑΝ (1884 - 1885) - ΕΙΣΑΓΩΓΗ</b></span><br />
<br />
Η πολιορκία του Χαρτούμ και ο θάνατος του στρατηγού Gordon σημάδεψαν τη στρατιωτική ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας τον 19ο αιώνα. Παρακάτω, περιγράφονται με γλαφυρό τρόπο οι μάχες που έδωσαν τα Βρετανικά στρατεύματα στο Σουδάν τη διετία 1884 - 1885 στην προσπάθεια τους να απελευθερώσουν το Χαρτούμ και να σώσουν τον στρατηγό Gordon. Επίσης Θα δούμε τα γεγονότα που οδήγησαν στην άνοδο του Mahdi, τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν στην εκστρατεία και σύντομες βιογραφίες των Βρετανών αξιωματικών που συμμετείχαν σε αυτή.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΑ ΟΠΛΑ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Όπλα των Βρετανών στο Σουδάν 1884 - 1885</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1)</span></b> Πολυβόλο Gatling. Δημιούργημα του Dr Richard Gatling το 1861. Χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους Βρετανούς στον πόλεμο των Ζουλού και στο Αφγανιστάν το 1879. Έμεινε σε υπηρεσία μέχρι την εμφάνιση του πολυβόλου Maxim τη δεκαετία του 1890. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2)</span></b> Πολυβόλο Gardner. Χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα από τους άντρες της Ναυτικής ταξιαρχίας. Δημιούργημα του William Gardner το 1870, ενός βετεράνου του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Το Βασιλικό Ναυτικό της Μ. Βρετανίας εισήγαγε το Gardner σε υπηρεσία το 1881. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3)</span></b> Τυφέκιο Martini-Henry μοντέλο 1871. Σχεδιάστηκε από τον Ελβετό Friedrich von Martini και τον Σκωτσέζο Alexander Henry. Ήταν το βασικό όπλο του Βρετανού στρατιώτη για περισσότερο από 30 χρόνια. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4)</span></b> Πολυβόλο Nordenfelt μοντέλο 1883. Δημιούργημα του Σουηδού μηχανικού Helge Palmcrantz το 1873. Η παραγωγή του όπλου έγινε από τον Σουηδό Thorsten Nordenfelt, ο οποίος εργάζονταν στο Λονδίνο. Το πολυβόλο υιοθετήθηκε από το Βασιλικό Ναυτικό ταυτόχρονα με τα πολυβόλα Gatling και Gardner. Έμεινε σε χρήση μέχρι το 1888.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-a5uiwdmy9GI/WGH9fdK15-I/AAAAAAAAoWk/DfkfVRQAEgEucvTl8EndnL0p6IYoZHV8gCLcB/s1600/http---makeagif.com--media-9-01-2013-duZNiz.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="376" src="https://4.bp.blogspot.com/-a5uiwdmy9GI/WGH9fdK15-I/AAAAAAAAoWk/DfkfVRQAEgEucvTl8EndnL0p6IYoZHV8gCLcB/s400/http---makeagif.com--media-9-01-2013-duZNiz.gif.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Όπλα των Σουδανών 1884 - 1885</span></b><br />
<br />
Τυφέκιο Remington μοντέλο 1870. Δημιούργημα του Eliphalet Remington το 1860. Χρησιμοποιήθηκε από πολλούς στρατούς έως το 1918. Ήταν το βασικό όπλο του Αιγυπτιακού στρατού. Η επανάσταση του Mahdi και οι απανωτές ήττες του Αιγυπτιακού στρατού στο Σουδάν έφεραν πολλά τυφέκια Remington στο οπλοστάσιο των Ansar. Ansar είναι Αραβική λέξη που σημαίνει "ακόλουθος". Στο Κοράνι χρησιμοποιείται για να δηλώσει τους ακόλουθους του Προφήτη Μωάμεθ.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΚΥΡΙΟΤΕΡΕΣ ΜΑΧΕΣ</b></span><br />
<br />
Οι μάχες που έδωσαν τα Βρετανικά στρατεύματα στο Σουδάν κατά την εκστρατεία του 1884 - 1885 ήταν πέντε. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1)</span></b> Μάχη του El Teb (29 / 2 / 1884) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2)</span></b> Μάχη του Tamai (13 / 3 / 1884) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3)</span></b> Μάχη του Abu Klea (17 / 1 / 1885) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4)</span></b> Μάχη του Kirbekan (11 / 2 / 1885) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5)</span></b> Μάχη του Hashin (21 / 3 / 1885)<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΒΙΚΤΩΡΙΑΝΗ ΑΓΓΛΙΑ ΤΟΥ 1885 </b></span><br />
<br />
Τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου του 1885 η Βικτωριανή Αγγλία έμαθε, με μικρή καθυστέρηση, την άλωση του Χαρτούμ, της πρωτεύουσας του Σουδάν, από τις δυνάμεις του Ισλαμιστή πολέμαρχου Ντανκαλαβί Μοχαμάτ Αχμάντ Μπεν Αμπταλάχ, του επονομαζόμενου Μαχντί. Ο Βρετανός επιτετραμμένος στην πόλη, ο περίφημος Γκόρντον, σκοτώθηκε στη μάχη, στα σκαλοπάτια του ανακτόρου του και μαζί του χάθηκαν οι περισσότεροι από τους Ευρωπαίους που βρέθηκαν εκεί (ανάμεσά τους και μερικοί Έλληνες - Κεφαλλονίτες). Η ήττα δεν ήταν καθαρά Ευρωπαϊκή. Ο Σουδανικός Ισλαμισμός του Μαχντί είχε μάλλον αφυπνιστεί από την -Ευρωπαϊκή στις προθέσεις μόνο- Αιγυπτιακή επέκταση προς τα νότια και τη συνεπακόλουθη ταραχή που προκαλούσε.<br />
<br />
Η όλη όμως υπόθεση αφορούσε την επιβολή Ευρωπαϊκών κανόνων και τρόπων ζωής, ενώ η συμμετοχή Βρετανικών αποσπασμάτων, η παρουσία και η προγενέστερη δράση του θρυλικού Γκόρντoν στην περιοχή προσέδωσαν στη μακρινή αυτή υπόθεση διαστάσεις δυσανάλογες προς το πραγματικό της μέγεθος. Η ήττα εγγράφηκε ως ήττα του πολιτισμού, της Δύσης, στην αδυσώπητη μάχη που η τελευταία θεωρούσε ότι έδινε για την προάσπιση των δυτικών αξιών, των μόνων που άξιζε να εκπροσωπούν την ανθρωπότητα. Αξίες πάνω στις οποίες στηριζόταν ο αποικισμός εξάλλου. Η αποτυχία μπροστά σε τρισβάρβαρες, φανατικές φυλές της ερήμου δεν ήταν επιτρεπτή για τους τότε τοποτηρητές του πολιτισμού και κυρίαρχους του κόσμου.<br />
<br />
Για το λόγο αυτόν, στη μακρινή Αγγλία η συγκίνηση και η οργή ξεχείλισε σε όλες τις γωνιές - από τα βασιλικά ανάκτορα της Βικτωρίας έως τις απόμερες φτωχογειτονιές του Λονδίνου. Αυτό που θεωρήθηκε τότε σύγκρουση αξιών και πολιτισμών, στην πράξη είχε συγκεκριμένες ρίζες. Οι διαφορές ήσαν μάλλον υλικές και χειροπιαστές. Η, διαμέσου των Αιγυπτίων, επέκταση των Ευρωπαϊκών αξιών στις ερημικές εκτάσεις του Σουδάν, από τον Νείλο ως την Ερυθρά Θάλασσα, ανέτρεπε με συνοπτικές και βίαιες διαδικασίες την έως τότε τάξη των εκεί κοινωνιών.<br />
<br />
Η απαγόρευση του δουλεμπορίου και της δουλείας και η καταδίωξη των δουλεμπόρων, πρωτοβουλίες που θεωρούνταν ηθικές και θεάρεστες στη βιομηχανική και αποικιοκρατική δυτική Ευρώπη, κλόνιζαν την παραγωγική βάση και την κοινωνική οργάνωση σε εκτεταμένες περιοχές του πλανήτη. Δεν ήταν το κεφάλαιο και η μισθωτή εργασία που μπορούσε να αναπληρώσει τα κενά. Για το Λονδίνο ο Γκόρντον, ακούραστος διώκτης των δουλεμπόρων της Αφρικής και των «διεφθαρμένων» αρχόντων της Κίνας, ήταν ένα είδος Αρχαγγέλου του σύγχρονου κόσμου και της ηθικής του. Στο Σουδάν, όπως και στην Κίνα, η εικόνα του μάλλον ήταν αρκετά διαφορετική.<br />
<br />
Στον δέκατο ένατο αιώνα, μετά το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων, η Βρετανία βρέθηκε να είναι το ισχυρότερο κράτος στη γη. Η δύναμή της στηριζόταν στην κυριαρχία των θαλασσών. Κυριαρχούσε σε κάθε θαλάσσια γωνιά του πλανήτη, σε κάθε ωκεανό και αρχιπέλαγος, χωρίς να απειλεί τη βασιλεία της αυτή, στο παρόν και στο ορατό μέλλον, καμία από τις άλλες δυνάμεις της γης. Δεν ήταν μόνο ο αριθμός των καραβιών που εξασφάλιζε την απόλυτη κυριαρχία. Ένα πυκνό πλέγμα παραγόντων πιστοποιούσε και εξασφάλιζε αυτή την ανωτερότητα. Η χώρα είχε την τεχνογνωσία, τα μέσα και τους ανθρώπους, για να προλάβει κάθε πιθανή αμφισβήτηση αυτής της κυριαρχίας.<br />
<br />
Μπορούσε να κατασκευάσει στόλους πιο γρήγορα από οποιονδήποτε άλλον και, χάρη στη βιομηχανική της ανωτερότητα, να ενσωματώσει σε αυτούς κάθε τεχνολογική πρόοδο, ακόμα και όταν η αρχική ιδέα, η εφεύρεση, προερχόταν από αλλού. Διατηρούσε τον έλεγχο του θαλάσσιου εμπορίου, που, αντιπροσώπευε το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό του παγκόσμιου εμπορίου της εποχής. Μπορούσε να ελέγχει τους θαλάσσιους δρόμους χάρις στο πυκνό πλέγμα των αποικιών, των λιμανιών, των βάσεων που της ανήκαν, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ή εκείνων που η ισχύ της κρατούσε ανοικτά και ασφαλή. Σε αυτή είχαν συγκεντρωθεί τα οικονομικά μέσα που στήριζαν τα σύνθετα πλέγματα του θαλάσσιου εμπορίου ή και της ισχύος στους ωκεανούς και τις ακτές του κόσμου.<br />
<br />
Στο κάτω κάτω, όλοι οι πιθανοί της αντίπαλοι, στην Ευρώπη ή τη Βόρεια Αμερική, βρίσκονταν απασχολημένοι με δικά τους προβλήματα και κανείς δεν σκεφτόταν την αμφισβήτηση της επί των κυμάτων μονοκρατορίας. Η Αυτοκρατορία ήταν τόσο ισχυρή ώστε δεν χρειαζόταν συμμάχους. Οι παρεμβάσεις της στη διεθνή σκηνή βασίζονταν συνήθως στο κύρος και την οικονομική ισχύ, σε εποχές που άλλες δυνάμεις έπρεπε να κινητοποιήσουν επιβλητικούς στρατούς για να γίνουν πιστευτές οι προθέσεις τους. Η Αυτοκρατορία είχε τόση αυτοπεποίθηση και πίστη στην ολόπλευρή της ανωτερότητα, ώστε δεν φοβόταν ανταγωνιστές - όσο αυτοί αποδέχονταν τις κυρίαρχες διαδικασίες: το ελεύθερο εμπόριο, την ανοικτή αγορά, τους νόμους της αγοράς και του καπιταλισμού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-4P4D6C6lg6Y/WGLHE-ZPGkI/AAAAAAAAoW0/t684JdhRlA0SR6bUg8oObmxgPdl56SeiwCLcB/s1600/Isaac2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="293" src="https://1.bp.blogspot.com/-4P4D6C6lg6Y/WGLHE-ZPGkI/AAAAAAAAoW0/t684JdhRlA0SR6bUg8oObmxgPdl56SeiwCLcB/s400/Isaac2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Σε πλήρη αντίθεση με τις πρακτικές των παλαιότερων Πορτογάλων, Ισπανών ή Ολλανδών θαλασσοπόρων, το Βρετανικό Ναυαρχείο αποτύπωνε σε λεπτομερείς χάρτες όλους τους θαλάσσιους δρόμους του πλανήτη και τους διέθετε πρόθυμα σε οποιονδήποτε ήθελε να δοκιμάσει την τύχη του σε αυτούς. Παρ' όλη την εξωτερική λαμπρότητα, την πανίσχυρη αυτή Αυτοκρατορία την καταδίωκε σταθερά και αδυσώπητα ένας εφιάλτης. Εφιάλτης που πολλές φορές μετατρεπόταν σε διάχυτη φοβία, στα όρια σχεδόν της μαζικής υστερίας, που εύκολα αγκάλιαζε ολόκληρο το έθνος -τους άρχοντες, τους εμπόρους, τους βιομηχάνους και τους προλετάριους-, όσους δηλαδή επωφελούνταν ή νόμιζαν ότι επωφελούνται από την κυριαρχία του κόσμου.<br />
<br />
Δεν ήταν η επανάσταση αυτός ο φόβος όπως συνέβαινε σε άλλα κράτη της Ευρώπης. Ήταν εδώ, ο φόβος του αγνώστου, των δυνάμεων που έρπουν αθέατες μέσα στις υποδεέστερες κοινωνίες που κυβερνούσε το Στέμμα. Η «Μεγάλη Ανταρσία» των Ινδικών στρατευμάτων στα 1857, με τα θύματα και τις συμφορές που προκάλεσε, παρέμεινε ανεξήγητη για τον Βρετανικό αποικιακό ορθολογισμό. Ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι η πιθανολογούμενη χρήση χοιρινού λίπους για τη λίπανση των όπλων μπορούσε να προκαλέσει τέτοιο μακελειό. Ένας από τους πλέον διάχυτους ναυτικούς μύθους της εποχής ήταν επίσης μέρος του εφιάλτη.<br />
<br />
Η ανταρσία του «Μπάουντι», στα 1806, υπενθύμιζε το φόβο για τις συνέπειες που μπορούσε να έχει η επαφή των πειθαρχημένων και ηθικών λευκών με τις παραδεισένιες, όσο και «ανήθικες» κοινωνίες των ατολλών του Ειρηνικού. Δεν ήταν η τυχόν απώλεια του Σουδάν, ως χώρου ζωτικού, οικονομικού ή στρατηγικού, που προκάλεσε τη βαθιά συγκίνηση στην Αγγλία του 1885. Δεν ήταν ο θάνατος των μετοίκων από την Κεφαλλονιά ή του Τσαρλς Τζορτζ Γκόρντον, που οδήγησε σε πολυέξοδη εκστρατεία τον Λόρδο Κίτσενερ, στα βάθη της ερήμου, δέκα χρόνια αργότερα, ενάντια σε φυλές αδιάφορες ως προς τις γεωπολιτικές ή οικονομικές ισορροπίες του κόσμου.<br />
<br />
Για να προσμετρήσουμε τα γεγονότα, για να κατανοήσουμε τον παράξενο αυτό πόλεμο, είναι μάλλον αναγκαίο να ανατρέξουμε σε αυτό το απροσδιόριστο, όσο και ισχυρό αίσθημα του φόβου, της ανησυχίας που διέτρεχε την κυρίαρχη Αυτοκρατορία και σηματοδοτούσε τις σχέσεις της με τους υποτελείς και «υποδεέστερους». Ο φόβος του γαιοκτήμονα της Καραϊβικής, θα λέγαμε, απέναντι στις ανεξιχνίαστες νυχτερινές τελετές των δούλων του και στη μυστηριώδη δύναμη του «βουντού». Αυτός ο φόβος τότε πολλαπλασίαζε τη σημασία και τη δυναμική κάθε πλήγματος που η Αυτοκρατορία θεωρούσε ότι δεχόταν από τον σκοτεινό κόσμο των υποδεέστερων.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ MAHDI ΣΤΟ ΣΟΥΔΑΝ </b></span><br />
<br />
Για δυο δεκαετίες περίπου, η Μεγάλη Βρετανία ήταν μπλεγμένη άμεσα και έμμεσα στις στρατιωτικές υποθέσεις του Σουδάν, του οποίου η ιστορία κατά το τέλος του 19ου αιώνα μπορεί να διαιρεθεί σε τέσσερις περιόδους :<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">α)</span></b> 1881 - 1888: Η άνοδος και επικράτηση του Mahdi<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">β)</span></b> 1881 - 1883: Η ήττα του Αιγυπτιακού στρατού<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">γ)</span></b> 1884 - 1885: Η πρώτη Βρετανική εμπλοκή<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">δ)</span></b> 1896 - 1888: Η ανακατάληψη του Σουδάν<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Σουδάν </span></b><br />
<br />
Το Αραβικό όνομα για το Σουδάν είναι Baled-el-Sudan δηλ. «Γη των Μαύρων». Τα γεγονότα που περιγράφονται συνέβησαν στο ανατολικό (Άγγλο-Αιγυπτιακό) μέρος της χώρας, το οποίο απλώνεται σε έκταση περίπου 1.400 μιλίων από τα νότια σύνορα της Αιγύπτου προς Ουγκάντα και Κογκό, και από την Ερυθρά θάλασσα προς Wadia. H πρωτεύουσα ήταν το Χαρτούμ και μετά την κατάκτηση του από τον Mahdi το 1885, έγινε το Omdurman. Το βόρειο μέρος της χώρας είναι ξερό, αποτελούμενο από άγρια έρημο, πέτρες, ρέματα και σαβάνες. Τα δέντρα διακρίνονται σε ακακίες και μιμόζα. Το νότιο τμήμα της χώρας αποτελείται από ζούγκλα και έλη.<br />
<br />
Το κυριότερο χαρακτηριστικό του Σουδάν είναι ο δυνατός και επικίνδυνος ποταμός Νείλος με έξι αδιάβατους καταρράκτες μεταξύ Αιγύπτου και Χαρτούμ. Πολύ ζεστή χώρα, με το κλίμα να είναι μεταβλητό και τις θερμοκρασίες να πέφτουν πολύ χαμηλά τη νύκτα. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Λαός του Σουδάν </span></b><br />
<br />
Στο βορρά ήταν οι Χαμίτες Άραβες και στο νότο οι Νέγροι. Όλοι ήταν διαιρεμένοι σε διάφορες κοινότητες. Οι Beja στην περιοχή γύρω από το Σουακίμ, οι Ababdeha στο βορρά και οι Bisharin νότια του Wadi Halfa. Βόρεια της Debba βρίσκονταν οι Kababish και οι Hassaniyeh. Οι Shaguyeh ήταν κοντά στο Χαρτούμ. Νότια της πόλης βρίσκονταν οι Baggara, ενώ οι Amara ήταν η κύρια φυλή στην περιοχή του Abu Hamed. Ο λαός του Σουδάν ήταν διαιρεμένος σε πολλές φυλές. Οι Hadendowa ήταν μέρος των Beja και οι Taaisha των Baggara.<br />
<br />
Υπήρχαν οι Beja-Hadendowa, οι BaggaraTaaisha, οι Jaalin, Danaqla, Batashin, Berberin, οι Barabra, οι Allanga, οι Duguaim, οι Kenana, οι Awadiyeh, οι Hamr-Kordofan, οι Darfureh, Monassir, Sowarab, οι Hauhauhin, οι Robatab, οι Base καθώς και οι Shukreeyeh. Δηλαδή, η βάση των πολεμιστών του Mahdi ήταν ολόκληρος ο λαός του Σουδάν.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ιστορία του Σουδάν στα Τέλη του 19ου Αιώνα </span></b><br />
<br />
Αυτή η απέραντη και αφιλόξενη χώρα, που διασχίζεται από τον ποταμό Νείλο, βρισκόταν υπό τη σκληρή κατοχή της Αιγύπτου. Σε οκτώ κύριες φρουρές και πολλά άλλα μικρότερα φυλάκια, 40.000 στρατιώτες του Αιγυπτιακού στρατού κρατούσαν τη χώρα υπό έλεγχο, ενισχύοντας το μίσος του λαού, το οποίο θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε μια επανάσταση. Στις αρχές του 1881, η αναταραχή άρχισε να αποκρυσταλλώνεται γύρω από το όνομα ενός μυστηριώδους ανθρώπου της θρησκείας, του Mohammed Ibn Ahmed el-Sayyid Abdullah, κατά τη φυγή του στο νησί Abba στο Νείλο, 150 μίλια περίπου από το Χαρτούμ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-GoyelwoPh2Y/WGLMjzf8biI/AAAAAAAAoXE/VOWxovIgDGMLikMQrx5LTA51mfY2u5jBACLcB/s1600/999627_368878996591287_1701665837_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="238" src="https://4.bp.blogspot.com/-GoyelwoPh2Y/WGLMjzf8biI/AAAAAAAAoXE/VOWxovIgDGMLikMQrx5LTA51mfY2u5jBACLcB/s400/999627_368878996591287_1701665837_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Προβάλλοντας τον εαυτό του, ότι είναι ο Mahdi, δηλαδή ο Μεσσίας, κήρυττε ότι το Σουδάν έπρεπε να απαλλαγεί από τους Αιγύπτιους τυράννους και ο λαός του να ξαναβρεί την αγνότητα της αληθινής πίστης. Η Αιγυπτιακή κυβέρνηση, υποτελής στους Βρετανούς μετά την εξέγερση του Arabi Pasha το 1882, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση να διατηρήσει την εξουσία της στο Σουδάν. Ύστερα από μερικές ανεπιτυχείς επιχειρήσεις κατά του Mahdi, κατείχε πλέον λίγα απομονωμένα φυλάκια στο Sennar, Tokar, Donagla και Berber. Η πρώτη νικηφόρα μάχη του Mahdi ήταν τον Αύγουστο του 1881 στο νησί Abba, όπου 311 οπλισμένοι Άραβες συνέτριψαν μια πολύ μεγαλύτερη Αιγυπτιακή δύναμη.<br />
<br />
Τον Οκτώβριο ο Rashid Bey προέλαυσε προς το Khur Maraj με 1.200 άντρες και ηττήθηκε από μια δύναμη 8.000 πολεμιστών. Στις 29 Μαΐου 1882 μια άλλη Αιγυπτιακή δύναμη, κινούμενη προς Jebel Jarrada, διαλύθηκε μέσα στον καταυλισμό της από 15.000 άντρες του Mahdi. Ο επόμενος αντικειμενικός στόχος ήταν το El Obeid, πλούσια πρωτεύουσα του Kordofan, που την υπεράσπιζαν 6.000 Αιγύπτιοι στρατιώτες, των οποίων ο διοικητής, Mohammed Sayyid, την 1 Σεπτεμβρίου 1882, κρέμασε τους αγγελιαφόρους του Mahdi, οι οποίοι ανακοίνωσαν επαχθείς όρους παράδοσης.<br />
<br />
Αριθμώντας τώρα 5.000 ιππείς και 50.680 πεζούς, ο Mahdi επιτέθηκε στην πόλη, αλλά υποχώρησε με βαριές απώλειες από τις πειθαρχημένες και συγκεντρωτικές βολές των Αιγυπτίων, που ήταν οπλισμένοι με τυφέκια Remington. Μετά από αυτή τη βαριά ήττα ο Mahdi επέτρεψε τη χρήση τυφεκίων στο στρατό του. Πολιόρκησε ξανά το El Obeid, το οποίο έπεσε στις 17 Ιανουαρίου 1883. Όλοι οι αξιωματικοί εκτελέστηκαν, ενώ οι επιζήσαντες μπήκαν στην υπηρεσία του Mahdi. Η επανάσταση έπαιρνε τεράστιες διαστάσεις. Από την επαρχία του Kordofan, όπου η επιρροή του ήταν μεγάλη, ο Mahdi κατάφερε να ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος του δυτικού Σουδάν.<br />
<br />
Την ίδια στιγμή, ο κυριότερος αξιωματικός του, ο Osman Digna, δρούσε με επιτυχία στις ακτές της Ερυθράς θάλασσας και το φθινόπωρο του 1883, πολιόρκησε τις Αιγυπτιακές φρουρές. Η πτώση του Kordofan, της πλουσιότερης επαρχίας του Σουδάν, ανάγκασε την Αιγυπτιακή κυβέρνηση να οργανώσει μια αποστολή με σκοπό να καταπνίξει την επανάσταση, αλλά οι Βρετανοί φαίνονταν απρόθυμοι να συνεργαστούν. Στα τέλη Ιανουαρίου 1883, ο Abd el Kader, νέος Κυβερνήτης - Στρατηγός του Σουδάν, διόρισε έναν συνταξιούχο αξιωματικό του Ινδικού στρατού, τον συνταγματάρχη William Hicks, στη θέση του επιτελάρχη.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Καταστροφή του Hicks Pasha </span></b><br />
<br />
Ο συνταγματάρχης William Hicks υπηρέτησε το 1849 στη Βομβάη, πολέμησε στη Ανταρσία του Ινδικού στρατού το 1857 και στην Αβησσυνία με τον Νάπιερ το 1868. Θαρραλέος και δραστήριος με μικρή διοικητική εμπειρία, 52 ετών, άρχισε να οργανώνει τα διαθέσιμα σε αυτόν στρατεύματα για την αποστολή στο Σουδάν. Τον Απρίλιο του 1883 τέθηκε επικεφαλής μιας δύναμης από 4,5 τάγματα πεζικού, μερικούς έφιππους μισθοφόρους Σουδανούς Bashi Bazouk και τέσσερα πυροβόλα Nordenfelt. Στις 29 Απριλίου στο Jebel Ain, συγκρούστηκε με μια μεγάλη δύναμη ιππέων του Mahdi. Σε σχηματισμό τετραγώνου, με σωλήνες ρουκετών, ολμοβόλα και τα πολυβόλα Nordenfelt απέκρουσε την επίθεση με κόστος επτά νεκρούς.<br />
<br />
Ο εχθρός άφησε περισσότερους από 500 νεκρούς και τον διοικητή τους Amr-el-Makachef. Ενθουσιασμένη με τη νίκη αυτή, η Αιγυπτιακή κυβέρνηση άρχιζε να μελετά τη γρήγορη ανακατάληψη του Kordofan, αλλά ο William Hicks είχε τις αμφιβολίες του. Ο Αιγυπτιακός στρατός στο Σουδάν δεν ήταν αξιόμαχος. Θέλοντας να βελτιώσει την ποιότητα των στρατευμάτων του, ο Hicks ζήτησε καινούργια στρατεύματα. Αρνούμενο την αίτηση του, το Κάιρο έστειλε σε αυτόν 3.000 στρατιώτες χαμηλής μαχητικότητας. Κάποιοι από αυτούς ήταν απορριφθέντες του «νέου» Αιγυπτιακού στρατού και 1.800 ήταν στασιαστές του Arabi Pasha.<br />
<br />
Προς τα τέλη Αυγούστου η αποστολή ενισχύθηκε με 4.000 καμήλες και μερικούς ιππείς. Στις 9 Σεπτεμβρίου η αποστολή του Hicks ξεκίνησε από το Omdurman με κατεύθυνση το Duem σε απόσταση 110 μιλίων. Ο αντικειμενικός σκοπός ήταν η ανακατάληψη του El Obeid στην καρδιά του επαναστατημένου Kordofan. Η δύναμη περιλάμβανε:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>7.000 τακτικό ιππικό</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>500 άτακτο ιππικό</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>400 έφιππους Bashi Bazouks</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>100 έφιππους θωρακοφόρους</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>4 πεδινά πυροβόλα Krupp</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>10 ορεινά πυροβόλα</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>6 πολυβόλα Nordenfelt</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>5.500 καμήλες</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>500 άλογα</li>
</ul>
<br />
Για περισσότερους από δυο μήνες η αποστολή υπέφερε από τη ζέστη, τη δίψα και την αδιάκοπη παρενόχληση των αντρών του Mahdi, καθώς και με διαμάχες μεταξύ των αξιωματικών. Εφαρμόζοντας εμπνευσμένη τακτική και παίζοντας το τελευταίο του χαρτί, ο Mahdi έστειλε τον Abd al Qadir με 1.000 ιππείς να καταλάβουν τις λιμνούλες της al Birka, ούτως ώστε ο Hicks να προχωρήσει διαμέσου των πυκνών δασών του Shaykan. Εν τω μεταξύ, ο Mahdi αξιοποιούσε το χρόνο για να εκπαιδεύσει το στρατό του για να δώσει μια αποφασιστική μάχη σε μέρος της δικής του επιλογής.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-uzpR83K0GCw/WGLe_rqVprI/AAAAAAAAoXU/XwABjXwc98IkfnUQzyrkjPLTVYBsM-A-wCLcB/s1600/William_Hicks_Pasha.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-uzpR83K0GCw/WGLe_rqVprI/AAAAAAAAoXU/XwABjXwc98IkfnUQzyrkjPLTVYBsM-A-wCLcB/s400/William_Hicks_Pasha.jpg" width="261" /></a></div>
<br />
Μετά την πτώση του El Obeid, o στρατός του Mahdi στο Kordofan αριθμούσε πιθανώς 40.000 - 50.000 άντρες, συμπεριλαμβανομένων 3.000 - 4.000 ιππέων και 5.000 - 7.000 εκπαιδευμένων τυφεκιοφόρων (Σουδανοί του Αιγυπτιακού στρατού). Οι υπόλοιποι ήταν σπαθοφόροι και λογχοφόροι. Πέντε μικρά ορειχάλκινα ορεινά πυροβόλα και περίπου 14.000 τυφέκια Remington χρησιμοποιήθηκαν κατά του Hicks. Η φάλαγγα του κόλλησε στα αδιαπέραστα αγκαθωτά δέντρα του δάσους στο Shaykan. Στις 3 Νοεμβρίου ο στρατός απομονώθηκε στην άγρια ενδοχώρα χωρίς να έχει μια ασφαλή γραμμή υποχώρησης προς το Νείλο.<br />
<br />
Στις 5 Νοεμβρίου ο Hicks οργάνωσε το στρατό του σε τετράγωνο, το οποίο διαλύθηκε γρήγορα, με συνέπεια ο Hicks και όλοι οι στρατιώτες να βρουν τραγικό τέλος. Η ήττα της αποστολής του Hicks δεν έφερε μόνο στον Mahdi πυροβόλα Krupp, Nordenfelt και χιλιάδες τυφέκια Remington. Ισχυροποίησε την εξουσία του και αύξησε κατά χιλιάδες τους ακόλουθους του.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Νικητής Mahdi </span></b><br />
<br />
Η επανάσταση του Mahdi ήταν πολύ ισχυρή και έτσι μετατράπηκε σε jihad, δηλαδή σε ένα φοβερό Ισλαμικό ιερό πόλεμο, στον οποίο συμμετείχαν οι ορεινές φυλές, οι ποιμένες Beja, οι άγριοι ιππείς Donagla και οι πολεμιστές Baggara από την έρημο. Οι Amir του Mahdi τριγύριζαν παντού στο Σουδάν, τρομοκρατώντας τους ανήσυχους αρχηγούς διαφόρων φυλών με σκοπό να τους φέρουν με το μέρος τους. Οι Amir από το μακρινό Darfur, μια ερημική νότια περιοχή του Σουδάν, στρατολόγησαν πολλούς πολεμιστές και μπήκαν στην υπηρεσία του Mahdi. Ο Slatin Pasha, Κυβερνήτης του Darfur, αναγκάστηκε να παραδοθεί.<br />
<br />
Μετά την πτώση του El Obeid, ο Osman Digna, ένας σημαντικός και ισχυρός Σουδανός ηγέτης, δήλωσε την υποταγή της φυλής των Hadendowa στον Mahdi. Οι Hadendowa ήταν οι «Fuzzy-Wuzzies» των ποιημάτων του Κίπλινγκ. Το ανατολικό Σουδάν, δηλαδή η περιοχή ανάμεσα στο Νείλο και την Ερυθρά θάλασσα, έγινε εχθρική προς την Αίγυπτο και οι κύριοι δρόμοι καραβανιών μεταξύ του Σουακίμ (στην Ερυθρά θάλασσα) και του Berber (στο Νείλο) δεν ήταν ασφαλείς. Οι Αιγυπτιακές φρουρές του Tokar και Sinkat πολιορκήθηκαν από τον Osman Digna, την ίδια χρονική στιγμή που η αποστολή του Hicks καταστρεφόταν.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Άφιξη του Gordon στο Χαρτούμ </span></b><br />
<br />
Η εκμηδένιση της φάλαγγας του Hicks αναστάτωσε τα επιτελεία σε Κάιρο, Χαρτούμ και Λονδίνο. Στις 4 Ιανουαρίου 1884, η Βρετανική κυβέρνηση εισηγήθηκε στην Αιγυπτιακή την αποχώρηση όλων των Αιγυπτιακών φρουρών από τη χώρα και την εγκατάλειψη του Σουδάν. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή από την Αιγυπτιακή κυβέρνηση, η οποία παραιτήθηκε. Το Λονδίνο τότε αποφάσισε να θέσει τον στρατηγό Charles Gordon υπεύθυνο του σχεδίου εκκένωσης, επειδή γνώριζε την περιοχή και τους κατοίκους της, αφού ήταν διοικητής εκεί την εποχή της διακυβέρνησης του Χεδίβη Ismail. Η απόφαση να σταλεί ο στρατηγός Gordon στο Χαρτούμ έγινε δεκτή μεταξύ των Βρετανών υπό την πίεση του αγγλικού τύπου και τη θετική γνώμη των Βρετανών πολιτών.<br />
<br />
Σε δυο περιπτώσεις, με την τελευταία στις 10 Ιανουαρίου 1884, η πρόταση απορρίφτηκε από τον Sir Evelyn Baring, τον Βρετανό απεσταλμένο στο Κάιρο, ο οποίος θεωρούσε, ότι ο Gordon δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για αυτή την αποστολή. Στις 15 Ιανουαρίου ο Gordon συνάντησε τον λόρδο Wolseley και συμφώνησε να πάει στο Σουακίμ για να εκτιμήσει τη στρατιωτική κατάσταση στο Σουδάν. Ο Baring συμφώνησε, αφού πιέστηκε από την Βρετανική κυβέρνηση. Οι κυβερνήσεις Αιγύπτου και Αγγλίας ανάθεσαν στο στρατηγό Gordon αντικρουόμενους ρόλους. Η αρχική απόφαση του Λονδίνου ήταν για ένα σύμβουλο, ο οποίος θα πρότεινε τις καλύτερες μεθόδους της εκκένωσης. Οι Αιγύπτιοι τον διόρισαν Κυβερνήτη - Στρατηγό.<br />
<br />
Ο Gordon σχεδίαζε, κατά την άφιξη του στο Χαρτούμ, να εκκενώσει την πόλη από τα Αιγυπτιακά στρατεύματα και κάθε πολίτη που επιθυμούσε να φύγει από το Σουδάν. Η επιλογή του Gordon στηρίχτηκε στα προσόντα του, την προσήλωση του στο καθήκον και τη μοναδική εμπειρία που είχε ως γνώστης της περιοχής, αφού είχε δια- τελέσει Κυβερνήτης-Στρατηγός του Σουδάν από το 1877 έως το 1880. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου ήταν αντίθετος στο δουλεμπόριο και ήταν αρεστός από το λαό, ο οποίος έδειχνε μεγάλο σεβασμό στην εξουσία και τη σοφία του. Είχε αναλώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως στρατιώτης στους αποικιακούς πολέμους.<br />
<br />
Ήταν γνωστός ως «Κινέζος» Gordon, ένα παρατσούκλι που απόκτησε κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στα χρόνια της εξέγερσης των Taiping στην Κίνα το 1863 - 1864. Είχε επίσης υπηρετήσει στη Ρωσία κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου το 1854 - 1855. Ο Gordon ήταν βαθιά θρησκευόμενος και βάσιζε τα πιστεύω και τις πράξεις του στα διδάγματα της Βίβλου. Ο ανορθόδοξος χαρακτήρας και οι μέθοδοι του, καθώς και η φιλανθρωπική του δράση για τους άπορους νέους, τον καθιστούσαν προσφιλή στο θρησκευόμενο Βρετανικό κοινό.<br />
<br />
Η μεγάλη αφοσίωση του στο έργο που αναλάμβανε κάθε φορά, εντυπωσίαζε εκείνους που εργάζονταν μαζί του, οι οποίοι τον χαρακτήριζαν πολυμήχανο και ορμητικό. Έφυγε από το Λονδίνο στις 18 Ιανουαρίου 1884, ύστερα από τη συνάντηση με το υπουργικό συμβούλιο. Με τον αντισυνταγματάρχη J.D.H. Stewart του 11ου συντάγματος Ουσάρων, έφτασε στο Κάιρο στις 25 του μηνός. Έφυγε από εκεί στις 28 και έφτασε στο Χαρτούμ στις 18 Φεβρουαρίου 1884.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-a4LiYxUqEYg/WGLiZfxftFI/AAAAAAAAoXg/jLEdVWt9Ds4mRNp5FrK7chfE6axeLw5hwCLcB/s1600/362.2005%2523%2523S.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-a4LiYxUqEYg/WGLiZfxftFI/AAAAAAAAoXg/jLEdVWt9Ds4mRNp5FrK7chfE6axeLw5hwCLcB/s400/362.2005%2523%2523S.jpg" width="303" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αποτυχία του Baker Pasha να Ελευθερώσει το Tokar </span></b><br />
<br />
Έχοντας υπόψη την τρομερή κατάσταση γύρω από το Σουακίμ, ο Αιγυπτιακός στρατός επιθυμούσε να χρησιμοποιήσει καινούργια στρατεύματα στην περιοχή. Αλλά, έπειτα από την άρνηση των Βρετανών, οργάνωσε μια δύναμη από μαύρους εθελοντές και χωροφύλακες υπό τη διοίκηση του υποστράτηγου Valentine Baker. Ο Baker ήταν ένας σκληρός Βρετανός αξιωματικός του ιππικού, που πολέμησε στη Νότια Αφρική και στην Κριμαία. Αργότερα πολέμησε για την Τουρκία στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και ανέλαβε στο Κάιρο το 1882 τη διοίκηση του νέου σώματος χωροφυλακής. Το νέο σώμα συγκεντρώθηκε στο Σουακίμ στα τέλη Δεκεμβρίου του 1883 και στις 26 - 27 Ιανουαρίου 1884 μεταφέρθηκε μέσω θαλάσσης στο Trinkatat, από όπου ξεκίνησε για το Tokar.<br />
<br />
Η δύναμη αποτελούνταν από 1.200 χωροφύλακες, 300 μαύρους Massowa, 800 εθελοντές μαύρους στρατιώτες, 300 Τούρκους Bashi Bazouk, 400 Αιγύπτιους ιππείς, τέσσερα κανόνια και δυο πολυβόλα Gatling. Στις 4 Φεβρουαρίου ο Baker και οι επιτελείς του δεν αντιλήφθηκαν, ότι οι άντρες τους δε βάδιζαν πειθαρχημένα σε σχηματισμό τετραγώνου, αλλά σαν όχλος που ήταν εύκολος στόχος για τους Άραβες. Σε μια σκηνή απόλυτου χάους, η δύναμη του εκμηδενίστηκε. Κόβοντας δρόμο μέσα από τους πολυάριθμους εχθρούς, ο Baker μαζί με τους επιτελείς του και ό,τι είχε απομείνει από το Τουρκικό ιππικό, υποχώρησε 5 μίλια προς την παραλία, ενώ οι Άραβες δεν τους ακολούθησαν υπό τον φόβο των πυροβόλων των πλοίων που βρίσκονταν σε μικρή απόσταση από την ακτή.<br />
<br />
Αφήνοντας 96 αξιωματικούς και 2.250 άντρες νεκρούς στο πεδίο της μάχης, ο Baker και οι επιζώντες επέστρεψαν στο Σουακίμ. Διαπιστώνοντας, ότι η απελευθέρωση του ήταν αδύνατη, ο Muhammad Tawfiq, διοικητής στο Sinkat, επιχείρησε μια σύμπτυξη, βαδίζοντας σε ένα πελώριο τετράγωνο με τις γυναίκες και τα παιδιά στο κέντρο. Μετά από πορεία ενός μιλίου, οι δυνάμεις του Osman Digna επιτέθηκαν στις 8 Φεβρουαρίου και τους έσφαξαν. Το Tokar παραδόθηκε δεκαπέντε μέρες αργότερα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Είσοδος της Βρετανίας στον Πόλεμο </span></b><br />
<br />
Στη Βρετανία, οι πολιτικοί τόνοι μετά από τις ήττες του Hicks και του Baker ανέβηκαν, καθώς έγινε φανερό, ότι μόνο η εμπλοκή των Βρετανικών στρατευμάτων μπορούσε να ρυθμίσει την τάξη στο Σουδάν και να εμποδίσει την κατάρρευση της Αιγυπτιακής εξουσίας στην Ανατολή. Η βασίλισσα Βικτωρία ήταν της γνώμης να σταλεί μια αποστολή και έτσι δόθηκε εντολή στον ναύαρχο Hewitt στο Σουακίμ, να οργανώσει μια μικρή εκστρατεία. Το Σουακίμ προστατεύονταν από τα πυροβόλα των HMMS Ranger, της κανονιοφόρου Coquette και της κορβέτας Euryalus. Από αυτή τη δύναμη στην Ερυθρά θάλασσα του στόλου της Μεσογείου αποβιβάστηκαν στις 6 Φεβρουαρίου 150 ναύτες και πεζοναύτες καθώς και δυο πολυβόλα Gatling.<br />
<br />
Άλλοι 120 πεζοναύτες έφτασαν με το μεταφορικό Orontes και ακόμα 280 ήρθαν από την Αίγυπτο στην κορβέτα HMMS Carysfort και το τορπιλλοφόρο πλοίο Hecla. Στις 12 Φεβρουαρίου δόθηκαν εντολές για μια εκστρατεία να ελευθερωθεί το Tokar και την επόμενη μέρα ο στρατός άρχισε να μπαρκάρει για το Σουακίμ. Ήρθαν άντρες από τις φρουρές στην Αίγυπτο, στο Aden και την Ινδία υπό τη διοίκηση του υποστράτηγου Sir Gerald Graham, ο οποίος έφυγε από την Αίγυπτο μαζί με τον συνταγματάρχη H. Stewart που διοικούσε το ιππικό και τον Sir Redvers Buller της ταξιαρχίας πεζικού.<br />
<br />
Μαθαίνοντας την πτώση του Tokar, ο Graham συνειδητοποίησε, ότι τα σχέδια είχαν αλλάξει και έπρεπε να περάσει στην επίθεση. Στο Trinkatat από τις 26 έως τις 28 Φεβρουαρίου 1884 συγκεντρώθηκε η δύναμη που φαίνεται στον παρακάτω πίνακα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-oUqZBdmtHH8/WGLktXyDS4I/AAAAAAAAoXs/_M9zDgeiPCgaRADG0tg5fqBcxn3KxCp6QCLcB/s1600/Noname.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="512" src="https://4.bp.blogspot.com/-oUqZBdmtHH8/WGLktXyDS4I/AAAAAAAAoXs/_M9zDgeiPCgaRADG0tg5fqBcxn3KxCp6QCLcB/s640/Noname.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΔΙΟΙΚΗΤΕΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Βρετανοί Διοικητές</span></b><br />
<br />
Ο στρατηγός λόρδος Wolseley (Sir Garnet), ήταν το αρχέτυπο του Βρετανού στρατηγού της Βικτωριανής εποχής και ένας πασίγνωστος «ειρηνοποιός», ο οποίος πολέμησε σε όλες τις γωνιές της Αυτοκρατορίας. Γεννημένος το 1833, υπηρέτησε στη Βιρμανία, Κριμαία, Ινδική Στάση και ήταν παρών στην έφοδο στο οχυρό Τaku στην Κίνα το 1860. Διοίκησε την αποστολή του Κόκκινου Ποταμού στον Καναδά το 1870. Έγινε υποστράτηγος και ηγήθηκε μιας επιτυχημένης εκστρατείας αντιποίνων στο Kumasi της Αυτοκρατορίας των Ashanti το 1873. Το 1882 εισέβαλε στην Αίγυπτο και νίκησε το στρατό του Arabi Pasha στη μάχη του Tel-el-Kebir στις 13 Σεπτεμβρίου 1882.<br />
<br />
Η νίκη αυτή σήμανε τη δημιουργία προτεκτοράτου στην Αίγυπτο και όταν, τον επόμενο χρόνο ξέσπασε στο Σουδάν επανάσταση, που αποκορυφώθηκε με την παγίδευση του Gordon στο Χαρτούμ, ο Wolseley ήταν αυτός που ανέλαβε την απελευθέρωση του. Ο αντιστράτηγος Sir Gerald Graham, ο οποίος διοικούσε τη Βρετανική δύναμη που θα αντιμετώπιζε πρώτη τους Ansar στην περιοχή του Σουακίμ, ήταν ο λαμπρός στρατιώτης, ο οποίος είχε κερδίσει το Σταυρό της Βικτωρίας για την επίθεση του στο οχυρό Redan της Σεβαστούπολης στον πόλεμο της Κριμαίας στις 18 Ιουνίου 1855. Συμμετείχε στην κατάληψη του οχυρού Taku στον Κινεζικό πόλεμο του 1860.<br />
<br />
Έγινε υποστράτηγος το 1881 στην ηλικία των 50 και επιλέχτηκε από τον προσωπικό του φίλο λόρδο Wolseley να διοικήσει μια ταξιαρχία κατά τη διάρκεια του Αιγυπτιακού πολέμου το 1882. Δέχτηκε κριτική για την τακτική του στη μάχη του Tamai, όπου διέταξε τους Black Watch να επιτεθούν και για την απόφαση να κινηθεί με την ταξιαρχία του πολύ κοντά στο φαράγγι. Ο υποστράτηγος Sir Herbert Stewart γεννήθηκε το 1843 και έγινε διοικητής στο 37ο σύνταγμα (Hampshires) το 1863. Έπειτα υπηρέτησε στη Φρουρά των Δραγόνων το 1873. Συμμετείχε στον πόλεμο των Zulu το 1879 και στον πόλεμο του Transvaal το 1881. Ήταν επικεφαλής της μεραρχίας ιππικού στον Αιγυπτιακό πόλεμο του 1882 και διακρίθηκε στη μάχη του Tel-el-Kebir.<br />
<br />
Έφτασε μαζί με τον στρατηγό Graham στο Σουακίμ και στη μάχη του Tamai φανέρωσε τις στρατιωτικές ικανότητες του. Το ιππικό του κράτησε το μέτωπο, όταν το πρώτο τετράγωνο λύγισε κάτω από την πίεση της επίθεσης των Αράβων. Ο συνταγματάρχης Sir Charles Wilson ανέλαβε τη διοίκηση της Φάλαγγας Ερήμου, ύστερα από τον τραυματισμό του στρατηγού Stewart και το θάνατο του συνταγματάρχη Fred Burnaby στη μάχη του Abu Klea. Με ένα ατμόπλοιο κατευθύνθηκε προς το Χαρτούμ για να σώσει τον Gordon, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Ο υποστράτηγος William Earle ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία υποστράτηγος στην Αίγυπτο και διοίκησε τη Φάλαγγα Νείλου.<br />
<br />
Γεννήθηκε το 1833 και υπηρέτησε με το 49ο σύνταγμα στις μάχες της Alma και του Inkerman στην Κριμαία το 1854. Η καριέρα του συνεχίστηκε στη Φρουρά των Γρεναδιέρων και κατά την έναρξη των επιχειρήσεων στο Σουδάν, ήταν διοικητής της φρουράς στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Έγινε υποστράτηγος τον Οκτώβριο του 1880. Σκοτώθηκε στη μάχη του Kirbekan στις 10 Φεβρουαρίου 1885. Ο υποστράτηγος Redvers Buller μαζί με τον λόρδο Wolseley, διακρίθηκε στις περισσότερες συμπλοκές της Αυτοκρατορίας. Κίνα 1860, Αποστολή Κόκκινου Ποταμού 1870, Πόλεμος Ashanti 1873, Πόλεμος Kaffir 1878 και τον πόλεμο των Zulu 1879, όπου κέρδισε τον Σταυρό της Βικτωρίας για τα ανδραγαθήματα του στο βουνό Hlobane.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/--op4GeV30D0/WGLsRLmlMiI/AAAAAAAAoYE/D-xGtXokQ4c1vi9ljHPPHRCOV1CpXyoeACLcB/s1600/6599759135_20d8f52486_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="416" src="https://3.bp.blogspot.com/--op4GeV30D0/WGLsRLmlMiI/AAAAAAAAoYE/D-xGtXokQ4c1vi9ljHPPHRCOV1CpXyoeACLcB/s640/6599759135_20d8f52486_b.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Δε διακρίθηκε ως αρχιστράτηγος στην Νότια Αφρική εναντίον των Boers το 1899. Διοίκησε την 1η ταξιαρχία στη δύναμη του Graham και ήταν υπαρχηγός του. Ο στρατηγός Davis ήταν διοικητής της 2ης ταξιαρχίας στις μάχες του El Teb και Tamai. Ο υποστράτηγος Sir John McNeill, του οποίου ο καταυλισμός στο Tofrik κατά τις τελευταίες φάσεις της εκστρατείας, δέχτηκε λυσσαλέες επιθέσεις, υπηρέτησε στην Ινδία και στη Νέα Ζηλανδία. Ήταν στη διοίκηση της 2ης ταξιαρχίας στο Σουακίμ υπό τον στρατηγό Graham. Ο αντισυνταγματάρχης J.D.H. Stewart του 11ου Ουσάρων συνόδευσε τον Gordon στο Χαρτούμ και έπειτα δολοφονήθηκε από Άραβες, όταν το ατμόπλοιο του, εξόκειλε.<br />
<br />
Ο Πλοίαρχος του Βασιλικού Ναυτικού λόρδος Charles Beresford ήταν διοικητής της Ναυτικής Ταξιαρχίας στην εκστρατεία του Σουδάν. Ήταν ένας θαρραλέος αξιωματικός, που διακρίθηκε στον βομβαρδισμό της πόλης της Αλεξάνδρειας με την κανονιοφόρο Condor. Ο αντισυνταγματάρχης Fred Burnaby, που σκοτώθηκε στη μάχη του Abu Klea, ήταν μια πασίγνωστη και αγαπητή προσωπικότητα της Βικτωριανής εποχής. Διακρίθηκε σε μια επιδρομή στην Khiva στο Ουζμπεκιστάν και πήρε μέρος στο Ρώσο-Τουρκικό πόλεμο του 1877. Κατά την εκστρατεία στο Σουδάν ήταν διοικητής των Blues.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Ηγέτες των Ansar</span></b><br />
<br />
Ο Mahdi είχε κάποιες γνώσεις στρατιωτικών θεμάτων. Τις απέκτησε από τη μελέτη της Ισλαμικής στρατιωτικής ιστορίας. Ουσιαστικά, όπως κάθε μαθητής του πρώιμου Ισλάμ, μελετούσε τη στρατιωτική τακτική που ήταν κατάλληλη για τον τύπο του πολέμου, στον οποίο εμπλέκονταν. Οι ιδέες του αντλήθηκαν από τα διδάγματα των θρησκευτικών σχολών και αιρέσεων, από τα οποία απέκτησε την ικανότητα να είναι υπομονετικός και να περιμένει την ευνοϊκή στιγμή να χτυπήσει τον εχθρό. Ήταν αυταρχικός ηγέτης. Οι τιμωρίες και φρικαλεότητες διαπράττονταν στο όνομα του Θεού. Μετά την πτώση του El Obeid, ο Mahdi εξέδωσε μανιφέστο σχετικά με τον τρόπο ζωής, που έπρεπε να τηρείται από όλους τους οπαδούς του.<br />
<br />
Η μη τήρηση του τιμωρούνταν με μαστίγωση σε θάνατο ή επιεικέστερα με ακρωτηριασμό των άκρων. Η κατανάλωση αλκοόλ τιμωρούνταν επίσης με θάνατο. Υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να πεθάνεις τίμια και αυτός ήταν στη μάχη στην ιερή υπηρεσία του Mahdi.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Στρατηγοί του Mahdi</span></b><br />
<br />
Πριν από την επανάσταση, ένας απλός έμπορος, ο al Zubayr wad Rahmah, οργάνωσε έναν στρατό από 15.000 άντρες περίπου. Στις τάξεις αυτού του στρατού ήταν και διάφοροι μελλοντικοί αρχηγοί, όπως ο al Zaki Yamal, Hamdan Abu Anja και ο al Nur Anqara. Μετά την κατάκτηση του Darfur, ο al Zubayr συνελήφθη στην Αίγυπτο όπου επρόκειτο να συναντήσει το Χεδίβη. Ίσως ο πιο δραστήριος διοικητής στο πεδίο της μάχης ήταν ο Osman Digna, ένας πρώην δουλέμπορος, ο οποίος είχε αρκετούς ακόλουθους ανάμεσα στις φυλές της περιοχής του Σουακίμ και παρέμεινε ψηλά στην ιεραρχία των Ansar μέχρι το Omdurman το 1898. Έγινε πρώτος τη τάξει Amir μετά το θάνατο του Abd al Rahman Mujumi.<br />
<br />
Στο ανατολικό Σουδάν το 1884, διοικούσε έναν στρατό 20.000 αντρών, από τους οποίους οι 1.200 ήταν οπλισμένοι με τυφέκια Remington. Ανάμεσα τους υπήρχαν και Άραβες Bishareen, οι οποίοι έδειχναν έναν φανατισμό που τους έκανε τρομερούς αντιπάλους. Ο Khalifa Abdallahi στρατολόγησε Άραβες πολεμιστές της φυλής Baggara γύρω από τη μαύρη σημαία του. Η κόκκινη σημαία του Khalifa al-Sharif διέθετε πολεμιστές από τις φυλές που βρίσκονταν βόρεια του Χαρτούμ, συμπεριλαμβανομένων των Ja'aliyin και των Donagla. Η πράσινη σημαία του Khalifa Ali wad Hilu είχε πολεμιστές από τους Άραβες Dighaym, Kianan και al-Lahiwiyin της επαρχίας Gezira μεταξύ του Μπλε και Λευκού Νείλου.<br />
<br />
Ο Abdal Rahmam wad al Mujumi διοίκησε τη δύναμη που εκμηδένισε τον Hicks και ήταν επικεφαλής των στρατευμάτων κατά την πολιορκία του Χαρτούμ. Με αυτόν ήταν ο Abu Qafra, ο οποίος διοικούσε τους έφιππους. Αυτοί οι δυο μαζί με τον Muhammad wad Nubawi, τον Muhammad al Karim και τον Mahdi, αποφάσισαν την επίθεση για να κυριεύσουν το Χαρτούμ. Οι πολεμιστές Jihadiya διοικούνταν από τον Hamdan Abu Anja και ο Yunus al Dinkhaim ήταν ένας άλλος διαπρεπής στρατηγός του Mahdi. Οι Άραβες ηγέτες στη μάχη του Abu Klea ήταν ο Muhammad al Khair και Musa wad Hilu, ο οποίος σκοτώθηκε. Στη μάχη του Kirbekan οι τρεις Άραβες ηγέτες, Moussa wad Abuhegel, Ali wad Hussein και Hamid wad Lekalik, έχασαν τις ζωές τους.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΝΤΙΠΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Οι Βρετανικές Δυνάμεις 1884 - 1885</span></b><br />
<br />
Τα Βρετανικά στρατεύματα, που συμμετείχαν στην εκστρατεία του Σουδάν ήταν μικρά εκστρατευτικά σώματα, οργανωμένα σε ταξιαρχίες και επιφορτισμένα με περιορισμένους αντικειμενικούς στόχους. Ήταν εντελώς ανεπαρκή σε δυνατότητες για να αντιμετωπίσουν την πλήρη δύναμη του Mahdi. Οι δύο εκστρατείες στο ανατολικό Σουδάν γύρω από το Σουακίμ, δεν παρουσίαζαν υπερβολικά προβλήματα εφοδιασμού. Αντίθετα, οι δυο Φάλαγγες Ερήμου και Νείλου έπρεπε να διασχίσουν ολόκληρη τη χώρα από τα Αιγυπτιακά σύνορα μέχρι το Χαρτούμ, με συνέπεια την επιμήκυνση των γραμμών ανεφοδιασμού του στρατού.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οργάνωση των Μονάδων</span></b><br />
<br />
Τα συντάγματα του Βρετανικού πεζικού διαιρούνταν σε τάγματα καθένα από τα οποία είχε 8 λόχους των 120 αντρών. Κάθε σύνταγμα ιππικού είχε 4 ίλες των 160 αντρών. Μια πυροβολαρχία είχε 6 πυροβόλα με 113 άντρες, ενώ οι ιππήλατες είχαν 137 άντρες. Ήταν σπάνιο για λόχους, τάγματα ή συντάγματα να εκστρατεύουν με πλήρη δύναμη αντρών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Έφιππο Πεζικό - Συντάγματα Καμήλων</span></b><br />
<br />
Υπήρχε ένας ειδικός λόχος Έφιππου Πεζικού, σχηματισμένος από άντρες από τα συντάγματα των Royal Sussex, Black Watch, Gordon Highlanders και το Βασιλικό Σώμα Τυφεκιοφόρων. Καθένα από αυτά τα συντάγματα συνεισέφερε ένα απόσπασμα αποτελούμενο από έναν αξιωματικό, ένα λοχία, ένα δεκανέα, ένα σαλπιγκτή και 27 άντρες. Έτσι η συνολική δύναμη του Έφιππου Πεζικού ήταν 130 άντρες. Το Έφιππο Πεζικό μεταφέρθηκε σιδηροδρομικώς στο Trinkatat. Ένα σώμα καμήλων δημιουργήθηκε με εθελοντές από 14 συντάγματα σε Αγγλία και Αίγυπτο. Συνολικά υπήρχαν 20 συντάγματα με δύναμη 500 αξιωματικών και αντρών που σχημάτισαν το Σύνταγμα Καμήλων Έφιππου Πεζικού.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Φρουρά - τα Βαριά και Ελαφρά Συντάγματα Καμήλων</span></b><br />
<br />
Τα συντάγματα αυτά διακρίνονταν από τις άλλες μονάδες καμήλων, καθώς ήταν σχηματισμένα από μονάδες ιππικού και πεζικού. Στο Σύνταγμα Καμήλων της Φρουράς υπήρχαν άντρες από τα 1ο, 2ο και 3ο τάγματα των Coldstream Guards, καθώς και από τα 1ο και 2ο τάγματα των Scots Guards και των Royal Marines. Το Βαρύ Σύνταγμα Καμήλων σχηματίστηκε με επίλεκτους άντρες από τα 1ο και 2ο τάγματα του Σώματος Ιππέων της Βασιλικής Φρουράς (Life Guards), των Blues, των Bays, 4o και 5ο τάγματα της Φρουράς των Δραγόνων, των Royals, των Scots Greys, 5ο και 16ο τάγματα των Λογχοφόρων. Από κάθε μονάδα υπήρχαν δυο αξιωματικοί, δυο λοχίες, δυο δεκανείς, ένας σαλπιγκτής ή τρομπετίστας και 38 άντρες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ADBw5tmw_x0/WGNNYtm_q5I/AAAAAAAAoYU/JCARXJCKmBENMrNC6rsz5Gy9DIg7Ipj1QCLcB/s1600/x2sB36V.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="331" src="https://1.bp.blogspot.com/-ADBw5tmw_x0/WGNNYtm_q5I/AAAAAAAAoYU/JCARXJCKmBENMrNC6rsz5Gy9DIg7Ipj1QCLcB/s400/x2sB36V.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το Ελαφρύ Σύνταγμα Καμήλων σχηματίστηκε από τα 3ο, 4ο, 7ο, 10ο, 11ο, 15ο, 18ο, 20ο και 21ο τάγματα των Ουσάρων. Η δύναμη τους ήταν 17 αξιωματικοί και 302 άντρες. Το Βαρύ Σύνταγμα Καμήλων είχε δέκα αποσπάσματα αποτελούμενα από 23 αξιωματικούς και 438 άντρες. Το Ελαφρύ σύνταγμα είχε εννέα αποσπάσματα αποτελούμενα από 21 αξιωματικούς και 388 άντρες. Φορούσαν μπλούζα κόκκινου χρώματος, γκέτες χρώματος σκούρο μπλε και ένα άσπρο κράνος. Ήταν εξοπλισμένοι με ένα τυφέκιο, μια ξιφολόγχη, καφέ ζώνη, σάκους, φυσιγγιοθήκη καφέ χρώματος φορεμένη στον αριστερό ώμο με 50 φυσίγγια, σακίδιο, παγούρι και καφέ μπότες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στολές</span></b><br />
<br />
Αν εξαιρέσουμε τις μάχες του Kirbekan και Ginnis όπου φορούσαν κόκκινα σακάκια, τα Βρετανικά στρατεύματα στο Σουδάν φορούσαν χακί στολή. Το πεζικό μερικές φορές φορούσε γκέτες ή τα παντελόνια ήταν μακριά ως τις μπότες. Το 60ο σύνταγμα (Βασιλικό Σώμα Τυφεκιοφόρων) φορούσε πιθανώς ένα πράσινο σακάκι με κόκκινο κολάρο, μαύρα παντελόνια και άσπρο κράνος. Οι Highlanders μπορεί να είχαν άσπρες γκέτες. Οι άντρες του Βασιλικού Πυροβολικού φορούσαν μια μπλε μπλούζα με κόκκινο κολάρο, χακί κράνος, χακί παντελόνια και μπλε γκέτες. Οι άντρες του Βασιλικού Σώματος Μηχανικού φορούσαν χακί, αν και ο πίνακας της μάχης του El Teb δείχνει να φορούν μια κόκκινη μπλούζα με μαύρο κολάρο, μπλε παντελόνια με κόκκινες ραβδώσεις, μαύρες γκέτες και άσπρο κράνος.<br />
<br />
Οι ζώνες και το κράνος ήταν είτε μουντό κίτρινο ή άσπρο. Οι άντρες του Σώματος Πεζοναυτών φορούσαν μια γκρι / χακί μπλούζα με πέντε κουμπιά, παντελόνια χωρίς γκέτες, κράνος σε μουντό κίτρινο, ζώνες μέσης σε μουντό κίτρινο, φυσιγγιοθήκες και λουρί τυφεκίου, άσπρο σακίδιο, μαύρες μπότες, μαύρη θήκη ξιφολόγχης και το ασημένιο σήμα του συντάγματος στον ώμο. Οι άντρες της Ναυτικής ταξιαρχίας φορούσαν σακάκια και παντελόνια σε μπλε και λευκό, ψάθινο καπέλο, άσπρο γυριστό καπέλο ή κράνος ηλίου. Οι περικνημίδες ήταν είτε λινάτσα ή μαύρο δέρμα. Το 10ο Ουσάρων φορούσε χακί στολή και γκέτες και κράνος ινδικού τύπου.<br />
<br />
Το 19ο Ουσάρων φορούσε μια μπλε μπλούζα, μπλε ή χακί παντελόνια με μπλε γκέτες, άσπρο ή χακί κράνος. Το Έφιππο Πεζικό φορούσε χακί στολή με γκέτες σκούρας απόχρωσης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Όπλα της Εκστρατείας</span></b><br />
<br />
Από το 1871 μέχρι την έλευση της άκαπνης πυρίτιδας, ο Βρετανός στρατιώτης ήταν οπλισμένος με το τυφέκιο απλής βολής Martini-Henry. Οι ομοβροντίες των ταγμάτων εναντίον μαζικών στόχων άνοιγαν συχνά στις 600 - 800 γιάρδες και ένας δεινός σκοπευτής μπορούσε να χτυπήσει στόχους στις 300 - 400 γιάρδες. Η μαλακή μολυβένια σφαίρα του έσπαγε κόκκαλο και χόνδρους και άφηνε φοβερές πληγές. Με το μικρό διαμέτρημα και τη μεγάλη ακρίβεια του ήταν μακράν το καλύτερο όπλο, που είχε χρησιμοποιήσει έως τότε ο Βρετανός στρατιώτης. Με σταθερή ξιφολόγχη, το τυφέκιο είχε μήκος 5 πόδια και 11,5 ίντσες (49,5 ίντσες χωρίς τη ξιφολόγχη) και ζύγιζε 9 κιλά.<br />
<br />
Στη μάχη του Abu Klea το 1885, το Martini-Henry συν μερικά πολυβόλα Gardner στα χέρια των 1.000 αντρών του Stewart, σκόρπισαν το θάνατο σε 1.100 Δερβίσηδες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πολυβόλα Gatling και Gardner</span></b><br />
<br />
Το πρώιμο πολυβόλο Gatling, αποτελούνταν από πολλές κάννες, οι οποίες γύριζαν γύρω από έναν άξονα. Ο γεμιστήρας ήταν μια χοάνη πάνω από τις κάννες, μέσα στην οποία έβαζαν τις σφαίρες. Γυρίζοντας ένα μοχλό, οι κάννες περιστρέφονταν και έριχναν εναλλάξ. Η μεγάλου διαμετρήματος σφαίρα, η μεγάλη συγκέντρωση πυρός και ο τρόμος που προκαλούσε, έκαναν το Gatling ένα ιδανικό όπλο για αποικιακούς πολέμους όπως αυτός του Σουδάν. Στα μέσα της δεκαετίας του 1870 το Βασιλικό Ναυτικό διάλεξε το Gardner για να αντικαταστήσει το Gatling. Το Gardner είχε πέντε κάννες. Ομάδες από 45άρια φυσίγγια τροφοδοτούνταν κατακόρυφα μέσα στο όπλο, το οποίο λειτουργούσε με στρόφαλο.<br />
<br />
Ο ρυθμός βολής μπορούσε να είναι πάνω από 120 βολές ανά λεπτό. Το πολυβόλο χρησιμοποιήθηκε από τη Ναυτική ταξιαρχία στο Σουδάν.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πυροβολικό</span></b><br />
<br />
Το πυροβολικό που χρησιμοποιήθηκε στην εκστρατεία προέρχονταν συνήθως από το Βασιλικό Ναυτικό. Υπήρχαν πυροβόλα διαμετρήματος 7pdr και 9pdr. Αυτά των 7pdr μεταφέρονταν σε αιγυπτιακές καμήλες. Όμως το μικρό διαμέτρημα τους και η έλλειψη βολιδοφόρου βλήματος, τα έκαναν μη αποτελεσματικά. Πυροβόλα Krupp καθώς και μπρούντζινα έδρασαν στις καταστροφικές αποστολές των Hicks και Baker Pasha και χρησιμοποιούνταν εναντίον των Βρετανών, από Αιγύπτιους πυροβολητές που είχαν συλληφθεί από τον Mahdi.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τακτική Μάχης</span></b><br />
<br />
Στο Σουδάν η Βρετανική τακτική μάχης ήταν απλή και κατάλληλη να αποκρούει τις ξαφνικές και άγριες επιθέσεις ενός εχθρού, ο οποίος είχε αριθμητική υπεροχή. Οι Βρετανοί στρατιώτες πολεμούσαν σε σχηματισμό τετραγώνου. Είτε σε ένα μεγάλο τετράγωνο ή σε δυο μικρότερα, παράλληλα μεταξύ τους, που το καθένα κάλυπτε το πλευρό του άλλου. Το πυροβολικό και τα πολυβόλα (Gatling και Gardner) βρίσκονταν συνήθως στις γωνίες του τετραγώνου και ήταν τρωτά σε μια ξαφνική επίθεση. Επίσης δεν μπορούσαν να συγχρονίσουν την κίνηση τους με το πεζικό, αν αυτό επιτίθονταν ή οπισθοχωρούσε.<br />
<br />
Οι Βρετανοί πολέμησαν σε παράταξη στη μάχη του Kirbekan (Φάλαγγα Νείλου), ενώ στο Hashin στο ανατολικό Σουδάν και στη μάχη του Ginnis ήταν οι επιτιθέμενοι. Οι εμπειρίες του Graham κατά τη διάρκεια της πρώτης εκστρατείας από το Σουακίμ αποκαλύπτουν μερικές αδυναμίες της τακτικής αυτής, όπως την τρωτότητα των πολυβόλων στις γωνίες των τετραγώνων και ολόκληρου του τετραγώνου, όταν το έφιππο πεζικό επιτίθονταν μέσα από αυτό. Στη μάχη του El Teb, η επίθεση του 65ου συντάγματος άνοιξε μια μικρή ρωγμή στο σχηματισμό, ενώ στη μάχη του Tamai, οι Black Watch επιτέθηκαν τόσο γρήγορα, ώστε δημιουργήθηκε ένα μεγάλο κενό στη διάταξη του τετραγώνου, μέσα στο οποίο, κρυμμένοι από τον καπνό και την σκόνη, όρμησαν οι Ansar.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Καταυλισμοί (Zarebas)</span></b><br />
<br />
Οι καταυλισμοί φτιάχνονταν συνήθως τη νύκτα και όταν δεν γίνονταν στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αποτελούνταν από αγκαθωτούς θάμνους σαν περίφραξη, χαρακτηριστικό στο Σουδάν, αλλά μερικές φορές είχαν χαμηλούς τοίχους από λάσπη. Οι καταυλισμοί ήταν δυνατόν να οργανωθούν ως σημεία ανεφοδιασμού και φρούρια, προστατεύοντας τις γραμμές επικοινωνίας του στρατού κατά την προέλαση του και εξασφαλίζοντας μια οχυρωμένη θέση σε περίπτωση υποχώρησης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Τακτική των Έφιππων</span></b><br />
<br />
Η τακτική του ιππικού ήταν εξίσου σημαντική. Η σκληρή εμπειρία στη μάχη του El Teb έδειξε, ότι η πυκνή επίθεση δεν ήταν αποτελεσματική εναντίον αραιών σχηματισμών των Σουδανών πολεμιστών. Το ιππικό έκανε το λάθος να επιτεθεί στους Ansar, όταν αυτοί είχαν υποχωρήσει. Η φύση του εδάφους με τις πετρώδεις κοιλότητες και τους πυκνούς αγκαθωτούς θάμνους ήταν προς όφελος του εχθρού. Το Βρετανικό ιππικό, όταν επιτίθονταν κατά του πεζικού των Ansar είχε μεγαλύτερες απώλειες, ενώ αντίθετα μπορούσε να αντιμετωπίσει επιτυχώς τους ιππείς. Το ιππικό χρησιμοποιήθηκε κυρίως σε ανιχνευτικό ρόλο και για να αναγκάζει τον εχθρό σε υποχώρηση ή να τον εμποδίζει να ανασυνταχτεί.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-GwVO9jQ6Ld8/WGNOttrGyEI/AAAAAAAAoYg/_swPnE9pM1AK94yeYddYbyShj90GMVYqQCLcB/s1600/92760.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="372" src="https://4.bp.blogspot.com/-GwVO9jQ6Ld8/WGNOttrGyEI/AAAAAAAAoYg/_swPnE9pM1AK94yeYddYbyShj90GMVYqQCLcB/s400/92760.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Σε άλλες περιπτώσεις οι ιππείς αφίππευαν και, χρησιμοποιώντας την καραμπίνα, γίνονταν ακροβολιστές ή πολεμούσαν μαζί με το Έφιππο πεζικό, όπως έκανε το 10ο Ουσάρων στη μάχη του Tamai. Το Έφιππο πεζικό στελνόταν συνήθως μπροστά από το ιππικό για να έρθει σε επαφή με τον εχθρό. Με τα τυφέκια του να είναι μεγαλύτερης εμβέλειας από τις καραμπίνες, χρησιμοποιούνταν σε ρόλο ανιχνευτή ή ως ακροβολιστές.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ο Στρατός του Mahdi - οι Ansar</span></b><br />
<br />
Από το 1880 έως το 1884 ο Mahdi και οι οπαδοί του ένωσαν την πλειονότητα των νομαδικών και ποιμενικών φυλών, που κατοικούσαν στις εκτεταμένες ερημικές εκτάσεις νότια και δυτικά της Άνω Αιγύπτου. Όλες αυτές οι φυλές αποτέλεσαν το στρατό του Mahdi, τους Ansar, μια Αραβική λέξη που σημαίνει «ακόλουθος» ή «Βοηθός». Χρησιμοποιούνταν στο Κοράνι για να περιγράψει τους οπαδούς του προφήτη Μωάμεθ. Οι Βρετανοί, Αιγύπτιοι και Τούρκοι τους ήξεραν με τη λέξη «Δερβίσηδες», που ήταν ένας ιδιωματικός όρος Περσικής προέλευσης, κοινός σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο και Βόρεια Αφρική και αφορούσε πλανόδιους καλόγερους και επαίτες, οι οποίοι έκαναν λαϊκές μαγικές ιεροτελεστίες και επιδείξεις στις αγορές.<br />
<br />
Από τη στιγμή εκείνη που στρατολόγησε 311 άντρες από τοπικές φυλές και τους όπλισε με ακόντια και ραβδιά για να καταδιώξουν την Αιγυπτιακή δύναμη του Abu Su'ud's που πλησίαζε την Abba, ο στρατός του Mahdi πολλαπλασιαζόταν καθημερινά. Τα νέα της νίκης του έφερναν κάτω από το λάβαρο του κι άλλες φυλές, οι οποίες τον λάτρευαν και ήταν έτοιμες να πεθάνουν για αυτόν. Απαίτησε από τους οπαδούς του να είναι πιστοί στο καθήκον τους και πειθαρχημένοι. Η ήττα του Hicks στο Shaykan ήταν η αρχή της δημιουργίας ενός στρατού, που θα ήταν ικανός στην τακτική και στους ελιγμούς. Η σωστή εκμετάλλευση του εδάφους ήταν βασικός παράγοντας τακτικής, προκειμένου να ελαχιστοποιήσουν τις απώλειες από τις μαζικές βολές των Βρετανικών τετραγώνων.<br />
<br />
Έχοντας δει τα αποτελέσματα τέτοιων μαζικών βολών κατά τη διάρκεια της πρώτης ανεπιτυχούς επίθεσης στο El Obeid, ο Mahdi άρχισε να εξοπλίζει επίλεκτα τμήματα με τα τυφέκια που πήρε από τους Αιγύπτιους. Στις 28 Δεκεμβρίου 1881, σε μια νυκτερινή επίθεση, οι δυνάμεις του Mahdi κατέστρεψαν ολοκληρωτικά την Αιγυπτιακή φάλαγγα 1.300 αντρών του Bashid Bey's από τη Fashoda. 8.000 μαχητές του Mahdi προέλαυσαν σε ένα σχηματισμό μάχης, που θύμιζε μια πρώιμη Ισλαμική παράταξη, με τις γραμμές πεζικού να μοιάζουν στις σειρές των αντρών κατά την προσευχή και τους ιππείς στις πτέρυγες. Αυτή η νίκη αύξησε τον αριθμό των πιστών του Mahdi και από τότε, η οργάνωση των μονάδων ξεκίνησε στη στρατιωτική βάση του Qadir.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οργάνωση του Στρατού του Mahdi</span></b><br />
<br />
Ο στρατός του Mahdi ήταν διαιρεμένος σε Ομάδες, που καθεμιά βρισκόταν υπό τη διοίκηση ενός Khalifa.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1)</span></b> Υπήρχαν έφιππες ομάδες αναγνώρισης με σκοπό να κόβουν τις γραμμές ανεφοδιασμού του εχθρού, να συλλέγουν πληροφορίες, να διεξάγουν αψιμαχίες σε μεγάλη απόσταση για να μειώσουν το ηθικό του, να διαδίδουν ψεύτικες ειδήσεις και να δηλητηριάζουν τις πηγές του νερού. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2) </span></b>Υπήρχαν 50.000 πολεμιστές, οπλισμένοι με σπαθιά και λόγχες με την υποστήριξη ιππικού. <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3)</span></b> Υπήρχαν οι Jihadiyya (τυφεκιοφόροι). Σουδανοί από το νότιο Σουδάν, τα βουνά Nuba και το Darfur στα δυτικά, οπλισμένοι με τυφέκια Remington, που πήραν από τους Αιγυπτίους. Υπήρχαν περίπου 7.000 τέτοιοι στρατιώτες σε μονάδες των είκοσι αντρών και συγκεντρωμένων σε ομάδες των εκατό με ηγέτες τους Amir. Αυτοί θα αποτελούσαν το μελλοντικό σκληρό πυρήνα του νέου στρατού. <br />
<br />
Κάτω από τη διοίκηση των τριών Khalifa, ο στρατός των Ansar ήταν διαιρεμένος σε «σημαίες» (rayya): Οι άντρες της Μαύρης Σημαίας του Khalifa Abdullahi (al-rayyaal-zarqa) προέρχονταν από το δυτικό Σουδάν και ήταν Baggara του Kordofan και του Darfur και οι περισσότεροι από τους μαύρους τυφεκιοφόρους. Οι άντρες της Κόκκινης Σημαίας (al-rayya-al-hamra) του Khalifa Muhammad al Sharif προέρχονταν από τους παραποτάμιους λαούς βόρεια του Χαρτούμ. Η Πράσινη Σημαία (al-rayya-al-khadra) του Khalifa Ali-an-Hilu είχε Άραβες από την περιοχή της Gezira μεταξύ του Γαλάζιου και Λευκού Νείλου, νότια του Χαρτούμ.<br />
<br />
Κάτω από τη γενική εποπτεία του Mahdi, καθεμία από τις «σημαίες» ήταν οργανωμένη σε rubs, που είχαν συνήθως 800 έως 1.200 άντρες. Τα rubs ήταν διαιρεμένα σε τρεις μονάδες μάχης και μία διοίκησης. Η πρώτη μονάδα μάχης αποτελούνταν από ακοντιστές. Μετά υπήρχαν οι Jihadiyya (τυφεκιοφόροι) σε ομάδες των 100 αντρών περίπου η καθεμία και το ιππικό, συνήθως Baggara, που ήταν οπλισμένο με μακρές λόγχες και σπαθιά, αλλά όταν βρίσκονταν σε αποστολές αναγνώρισης ή συνοριακές επιδρομές ήταν οπλισμένο με τυφέκια. Κάθε ομάδα ήταν υποδιαιρεμένη σε «εκατοντάδες», υπό τη διοίκηση ενός εκατόνταρχου και σε muqaddamiyya των 25 αντρών υπό τη διοίκηση του muqaddam.<br />
<br />
Υπήρχαν επίσης σταθερές φρουρές που έμεναν σε στρατώνες (συνήθως Αφρικανοί τυφεκιοφόροι και Άραβες ακοντιστές), καθώς και εθελοντές από τις γύρω περιοχές. Όλοι αυτοί οι σχηματισμοί ήταν οργανωμένοι και διαιρεμένοι με τον ίδιο τρόπο όπως οι «σημαίες». Οι Amir ηγούνταν των μεγαλύτερων σωμάτων, ενώ οι μικρότερες μονάδες διοικούνταν από τοπικούς σεΐχηδες. Πολλοί από τους Amir φορούσαν πανοπλίες και υ- ψηλά κωνικά κράνη με μισοφέγγαρο και ήταν οπλισμένοι με λόγχες, κυρτά σπαθιά και έφεραν μεταλλικές ασπίδες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Στολή των Ansar</span></b><br />
<br />
Μετά την πτώση του El Obeid, ο Mahdi έβγαλε φιρμάνι σχετικά με το ντύσιμο των πολεμιστών του. Έπρεπε να φορούν μια βαμβακερή μπλούζα, τη jibbah, που ήταν μπαλωμένη σε πολλά σημεία. Επίσης λευκά παντελόνια (siraval), σανδάλια (sayidan), ζώνη (karaba), σκούφο (taggia) και τουρμπάνια. Η jibbah έφτανε ως τα γόνατα και αποτελούνταν από χρωματιστά μπαλώματα ίδιου σχήματος μπροστά και πίσω. Τα μπαλώματα βρίσκονταν συνήθως στα χέρια, στην πλάτη, γύρω από το λαιμό και στο στρίφωμα του ρούχου. Τα χρώματα τους ήταν μέχρι το 1885 το κόκκινο και το σκούρο μπλε. Αργότερα προστέθηκαν και άλλα χρώματα, όπως το μαύρο, το καφέ ή το πράσινο. Τα μπαλώματα ήταν λεπτομερώς σχεδιασμένα και συμμετρικά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-hNUmdasxgjI/WGNPjseDjBI/AAAAAAAAoYs/Bp3JUPwh5n0Kco8Ys0GjFsEjuLV-2_eywCLcB/s1600/General_Kitchener_and_the_Anglo-Egyptian_Nile_Campaign%252C_1898%253B_Bisharin_Arabs_HU93835.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-hNUmdasxgjI/WGNPjseDjBI/AAAAAAAAoYs/Bp3JUPwh5n0Kco8Ys0GjFsEjuLV-2_eywCLcB/s400/General_Kitchener_and_the_Anglo-Egyptian_Nile_Campaign%252C_1898%253B_Bisharin_Arabs_HU93835.jpg" width="392" /></a></div>
<br />
Στις μάχες του Abu Klea και Abu Kru, οι περισσότεροι Ansar φορούσαν μια λευκή ρόμπα τυλιγμένη στη μέση με τη μια άκρη της να ήταν περασμένη πάνω από τον αριστερό ώμο. Είχαν ξυρισμένο κεφάλι και φορούσαν ένα μικρό άσπρο σκούφο. Η jibbah πήρε οριστική μορφή στα τέλη του 1885 στη μάχη του Ginnis (30 Δεκεμβρίου 1885). Οι Beja, Bisharin και πολλοί Baggara πολεμιστές φορούσαν άσπρα βαμβακερά παντελόνια. Για να δηλώνουν την πίστη τους στον Mahdi, έραβαν μπαλώματα κόκκινου ή μπλε χρώματος. Τα μαλλιά τους ήταν κατσαρά και σκληρά. Έπεφταν μέχρι τους ώμους και έβαζαν ένα μικρό κομμάτι ξύλου στην κορυφή του κεφαλιού τους. Όταν οι Beja φόρεσαν την jibbah, ξύρισαν το κεφάλι τους και φόρεσαν ένα σκούφο.<br />
<br />
Ακολουθώντας τη συνήθεια των Beja, οι πολεμιστές Hadendowa και άλλοι «Fuzzy-Wuzzies» του ανατολικού Σουδάν, δεν ξύρισαν το κεφάλι του ή φόρεσαν την jibbah. Το φέσι ήταν αυστηρά απαγορευμένο. Κάποιοι Amir φορούσαν ένα κόκκινο τουρμπάνι, τυλιγμένο γύρω από το κεφάλι και με τη μια άκρη του να πέφτει πίσω από το αριστερό αυτί τους. Το υπόλοιπο ήταν τυλιγμένο με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε σχημάτιζε ένα V μπροστά. Έμοιαζε πολύ με το τουρμπάνι των Σιχ. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Όπλα των Ansar</span></b><br />
<br />
Κατά τη διάρκεια των πρώτων φάσεων της επανάστασης οι ακόλουθοι του Mahdi δεν ήταν καλά εξοπλισμένοι. Οι νίκες έφεραν περισσότερους ακόλουθους ενώ τα τυφέκια Remington συμπλήρωναν τα ακόντια, τα σπαθιά και τα μαχαίρια. Οι περισσότεροι από τους Ansar ήταν εξοπλισμένοι με ένα ακόντιο 10 πόδια μακρύ και με φαρδιά λεπίδα, τρία κοντύτερα ακόντια και ένα σπαθί, συνήθως τοποθετημένο σε μια κόκκινη δερμάτινη θήκη που κρέμονταν από τον αριστερό ώμο κάτω από τη μασχάλη κοντά στο σώμα. Οι περισσότεροι πολεμιστές είχαν ένα κοντό μαχαίρι, κυρτωμένο ή ίσιο, τοποθετημένο σε μια κόκκινη δερμάτινη θήκη στερεωμένη στο αριστερό χέρι.<br />
<br />
Οι Beja και οι Bisharin μετέφεραν μερικές φορές ένα μαχαίρι με πλατύτερη λεπίδα στην άκρη και μια ξύλινη βέργα με την οποία έσπαγαν τα πόδια των αλόγων και καμήλων, για να τα ανατρέψουν. Οι ασπίδες ήταν κυκλικές με ένα μεγάλο κωνικό κέντρο, φτιαγμένες από δέρμα ρινόκερου, κροκόδειλου και ελέφαντα. Μπορούσαν να εξοστρακίσουν μια σφαίρα, αλλά σπανίως μεταφέρονταν εκτός από τους Beja. Όταν μεταφέρονταν από άλλες φυλές, ήταν τύπου Baggara, δηλαδή ελλειπτικές. Περιστασιακά, χρησιμοποιήθηκαν και ορθογώνιες ασπίδες. Η σιδερένια πανοπλία δεν βρίσκονταν σε χρήση. Περισσότερα από 21.000 τυφέκια με πυρομαχικά είχαν βρεθεί στις ηττημένες Αιγυπτιακές δυνάμεις.<br />
<br />
Πιο πολλά ήταν τα τυφέκια Remington, ένα ξεπερασμένο αλλά επαναστατικό όπλο όταν εμφανίστηκε το 1865. Ο Αιγυπτιακός στρατός το εισήγαγε σε υπηρεσία το 1870. Το Remington μπορούσε να ρίξει δεκαεπτά βολές το λεπτό. Ένας Δερβίσης πολεμιστής είχε ένα τυφέκιο, μια ή δυο φυσιγγιοθήκες, με τις περισσότερες να είναι φτιαγμένες από κόκκινο μαρκαρισμένο δέρμα. Το ιππικό που εκτελούσε καθήκοντα αναγνώρισης ή έκανε επιδρομή, είχε συνήθως ένα τυφέκιο. Ο βαρύς οπλισμός των Ansar περιοριζόταν σε ό,τι είχε βρεθεί από τους ηττημένους Αιγυπτίους. Στην περιοχή του Σουακίμ το 1884 πιστεύεται, ότι οι Άραβες απέκτησαν 4.000 τυφέκια Remington, 5 πεδινά πυροβόλα Krupp, δυο Gatling, δυο τορπιλοσωλήνες και άφθονα πυρομαχικά.<br />
<br />
Από άλλες συμπλοκές, πήραν μερικά μπρούντζινα ορεινά ολμοβόλα, πυροβόλα Krupp και λίγα Nordenfelt. Είχαν επίσης μερικά παλιά και σαραβαλιασμένα ποταμόπλοια. Παρά την ύπαρξη πολλών σύγχρονων όπλων και πολυβόλων με χειριστές εκπαιδευμένους, οι Ansar δεν έκαναν αποτελεσματική χρήση αυτών. Σε μερικές περιπτώσεις, τα πυροβόλα τοποθετήθηκαν σε ατμόπλοια ή σε μικρά φρούρια και οχυρά για άμυνα. Το 1885, τέτοιες θέσεις κατά μήκος του Νείλου, προκάλεσαν ζημιές σε ατμόπλοια.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σημαίες</span></b><br />
<br />
Οι υποδιαιρέσεις στο στρατό αναγνωρίζονταν από τις σημαίες, που κάθε Amir είχε στην κατοχή του και όριζαν τη διοικητική του ευθύνη. Κάθε Amir και ra's mi'a (εκατόνταρχος) είχε τη δική του σημαία. Οι σημαίες ήταν ορθογώνιες, με διαστάσεις τέσσερα πόδια επί τρία πόδια. Παράγονταν στο Omdurman και όταν δε χρησιμοποιούνταν αποθηκεύονταν στο οπλοστάσιο. Ήταν διακοσμημένες στη μια πλευρά μόνο και έφεραν στίχους από το Κοράνι σε άσπρο φόντο με έγχρωμα άκρα. Υπήρχαν σημαίες σε μπλε, κόκκινο ή πράσινο χρώμα με γράμματα σε κόκκινο, μπλε, μαύρο, πράσινο ή άσπρο χρώμα. Τα κοντάρια ήταν στολισμένα με μπρούντζινες μπάλες, σφαίρες ή μισοφέγγαρα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Τακτική Μάχης των Ansar</span></b><br />
<br />
Κατά τις πρώτες μάχες εναντίον των Αιγυπτίων, η τακτική των Ansar ήταν σχετικά απλή. Εκμεταλλεύονταν τις γνωστές συνήθειες των Αιγυπτίων στρατιωτών, οι οποίοι, όταν έφτιαχναν καταυλισμούς τη νύχτα δεν έπαιρναν τις στοιχειώδεις προφυλάξεις, δηλαδή να έχουν ανιχνευτές ή παρατηρητήρια. Αφού περίμεναν όλοι οι Αιγύπτιοι να είναι απασχολημένοι σε διάφορες εργασίες εντός του στρατοπέδου, επιτίθονταν σε πυκνό σχηματισμό γρήγορα και αιφνιδιαστικά. Η συνήθεια των Αιγυπτίων να ενσωματώνουν στις αποστολές τους υπηρέτες και τις συζύγους τους, τους έκανε εύκολο στόχο.<br />
<br />
Οι πρωταρχικοί παράγοντες στην τακτική των Ansar ήταν ο αιφνιδιασμός και η κρούση, που βασίζονταν κυρίως στην περικύκλωση και στις επιθέσεις από δυο κατευθύνσεις ή σε μια αιφνιδιαστική επίθεση κατά μήκος της γραμμής προέλασης του εχθρού, προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να συντρίψουν τον αντίπαλο έχοντας αριθμητική υπεροχή. Ήταν γνωστό για τους τυφεκιοφόρους που βρίσκονταν σε θέσεις κοντά στον εχθρό να καλύπτουν τους σπαθοφόρους και ακοντιστές, πριν την τελική επίθεση. Οι πολεμιστές πλησίαζαν «αόρατοι» κοντά στον εχθρό, πριν εξαπολύσουν την επίθεση τους. Οι θαρραλέοι πολεμιστές κινούνταν γρηγορότερα και έφταναν πρώτοι στο μέτωπο του εχθρού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-oDtjUF6qaX8/WGNQCkjulDI/AAAAAAAAoYw/JBIY7WIr-qEjLr1DhoxE_ksKoDgqiuOIgCLcB/s1600/Picquet%2Bof%2BBengal%2BCavalry%2Bon%2BRoad%2Bto%2BHandoub.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://3.bp.blogspot.com/-oDtjUF6qaX8/WGNQCkjulDI/AAAAAAAAoYw/JBIY7WIr-qEjLr1DhoxE_ksKoDgqiuOIgCLcB/s400/Picquet%2Bof%2BBengal%2BCavalry%2Bon%2BRoad%2Bto%2BHandoub.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Οι επιθέσεις συχνά είχαν μορφή σφήνας. Έβαζαν τους καλύτερους άντρες μπροστά με μερικούς στην εφεδρεία με τη διαταγή να χτυπούν τον εχθρό, όταν αυτός κατέρρεε. Αυτό το μεγάλο πλήθος πολεμιστών σηκώνονταν ξαφνικά από τους θάμνους ή μια κοιλότητα στο έδαφος και επιτίθονταν γρήγορα. Καθεμία από τις μεγάλες φάλαγγες τους καθοδηγούνταν από έναν έφιππο Amir, τους σημαιοφόρους και τους ακόλουθους του. Τύμπανα από τις τελευταίες γραμμές, έδιναν το ρυθμό στην επίθεση. Οι Amir με Ισλαμικά συνθήματα και προσευχές, κρατούσαν υψηλά το φρόνημα των μαχητών.<br />
<br />
Οι Ansar ήταν επίσης ικανοί να βαδίζουν γρήγορα σε μεγάλες αποστάσεις για να πλησιάσουν τις γραμμές του εχθρό. Οι πεζοί πολεμιστές ήταν έφιπποι σε καμήλες και άλογα. Στην πορεία και στη μάχη τα σινιάλα δίνονταν με τύμπανα και κόρνες.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ GRAHAM ΑΠΟ ΤΟ ΣΟΥΑΚΙΜ</b></span><br />
<br />
Στις 29 Φεβρουαρίου 1884, η δύναμη του Graham έφυγε από το Trinkatat. Το πεζικό βάδισε σε σχηματισμό τετραγώνου με επικεφαλής το Έφιππο πεζικό, ενώ μια ίλη του 10ου Ουσάρων κάλυπτε το μέτωπο και το υπόλοιπο του ιππικού τα νώτα. Στο μέτωπο του τετραγώνου βρίσκονταν οι Gordons και πίσω οι Black Watch. Και οι δυο προχωρούσαν σε φάλαγγες βάθους τεσσάρων αντρών. Με το Βασιλικό Σώμα Μηχανικού σε υποστήριξη, στην αριστερή γωνία του τετραγώνου υπήρχαν δυο Gatling και ένα Gardner, στη δεξιά ένα Gatling και δυο Gardner. Υπήρχαν τέσσερα 7pdrs του Βασιλικού Πυροβολικού σε κάθε γωνιά στα νώτα του σχηματισμού.<br />
<br />
Στη δεξιά πλευρά βάδιζαν το 89ο σύνταγμα με τμήμα των τεσσάρων λόχων του Βασιλικού Σώματος Τυφεκιοφόρων. Το 65ο σύνταγμα βρισκόταν στην αριστερή πλευρά με το Ελαφρύ Πεζικό του Βασιλικού Ναυτικού σε υποστήριξη. Οι καμήλες μεταφοράς με τα πυρομαχικά και τις ιατρικές προμήθειες βρίσκονταν στο κέντρο του τετραγώνου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη του El Teb</span></b><br />
<br />
Όταν έμαθε την αποβίβαση της δύναμης του Graham, ο Osman Digna έστειλε τον ανιψιό του Madani ibn Ali να ενισχύσει τον Abdallah ibn Hasid και οχύρωσαν ένα εγκαταλελειμμένο διυλιστήριο ζάχαρης δίπλα στο παλιό πεδίο μάχης του Baker στο El Teb. Διέθεταν περίπου 6.000 άντρες, 4 πυροβόλα Krupp, δυο μπρούντζινα κανόνια και ένα Gatling. Μερικοί τυφεκιοφόροι ήταν οπλισμένοι με Remington. Η δύναμη των Ansar αποτελούνταν από άντρες των φυλών Hadendowa, Senilab, Ashraf, Arteiga και Hassanab. Περίπου 2.500 - 3.000 πεζοί πολεμιστές θα συμμετείχαν στην κύρια επίθεση.<br />
<br />
Το πελώριο Βρετανικό τετράγωνο προχωρούσε πάνω στο ζεστό και άγονο αμμώδες έδαφος μέχρι που συνάντησε τον εχθρό στο El Teb δίπλα στο σωρό των ακρωτηριασμένων και σαπισμένων πτωμάτων του ηττημένου στρατού του Baker. Οι Ansar βρίσκονταν πίσω από αναχώματα και σε ένα οχυρωμένο κτίριο μπροστά από το χωριό και τα πηγάδια του El Teb. Οι σάλπιγγες ηχούσαν, καθώς ο Graham κίνησε το τετράγωνο του με σκοπό να υπερκεράσει το αριστερό του εχθρού. Σιγά σιγά ο σχηματισμός προχώρησε ακόμα 1.000 γιάρδες περίπου μέσα σε μια κόλαση πυρός από τα πυροβόλα της αποστολής του Baker Pasha, τα οποία χειρίζονταν οι πυροβολητές που είχε συλλάβει ο Mahdi στην πτώση του Tokar.<br />
<br />
Το τετράγωνο σταμάτησε και ο Graham διέταξε τα πυροβόλα του να βάλλουν από απόσταση 900 γιαρδών περίπου. Δεν πήρε πολύ χρόνο στο πυροβολικό και στα Gatling και Gardner να σιγήσουν τα πυροβόλα Krupp απωθώντας τους πυροβολητές τους μακριά. Το τετράγωνο συνέχισε την κίνηση του. Η διάταξη των μονάδων άλλαξε. Το 65ο σύνταγμα μπήκε στην πρώτη γραμμή του σχηματισμού και υποστηρίζονταν από το Ελαφρύ Πεζικό του Βασιλικού Ναυτικού, ενώ οι Gordons και οι Black Watch βρίσκονταν στις πλευρές του. Το Βασιλικό Σώμα Τυφεκιοφόρων και οι Ιρλανδοί Τυφεκιοφόροι βρίσκονταν στα νώτα. Το πεζικό προέλαυσε σε μια ώμο με ώμο περιστροφική κίνηση χωρίς να χάσει τη συνοχή του προς την αριστερή πλευρά του εχθρού.<br />
<br />
Περίπου 2.000 πολεμιστές Ansar βρίσκονταν μπροστά τους σε όλο το μήκος του μετώπου. Το πεζικό του Graham άνοιξε πυρ σε ομοβροντίες, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να τους σταματήσουν, οι οποίοι σε απόσταση 200 γιαρδών, χώρισαν τις δυνάμεις τους και επιτέθηκαν κραδαίνοντας τις λόγχες και τα σπαθιά τους. Οι Yorks και Lancs οπισθοχώρησαν περίπου 30 - 40 γιάρδες, ανοίγοντας μια ρωγμή στο Βρετανικό σχηματισμό, μέσα στη οποία εισχώρησαν κάποιοι από τους εχθρούς. Μια δεύτερη επίθεση εκδηλώθηκε σε όλο το τετράγωνο, η οποία, σύντομα, εξελίχτηκε σε μια μάχη σώμα με σώμα, αφού ο εχθρός επιτέθηκε σαν σμήνος από μέλισσες πάνω στις ξιφολόγχες των Βρετανών και τα συγκεντρωτικά πυρά των τυφεκίων Martini-Henry.<br />
<br />
Η δεύτερη επίθεση αποκρούστηκε, ενώ οι Yorks με τους Lancs και τους Πεζοναύτες, όρμησαν και κατέλαβαν το οχυρό μαζί με όλα τα πυροβόλα που είχε. Οι Σουδανοί τότε αποσύρθηκαν διατεταγμένα στις προετοιμασμένες θέσεις τους μέσα και γύρω από το διυλιστήριο και μέσα στο χωριό. Κάνοντας το λάθος να θεωρήσει τη σύμπτυξη για υποχώρηση, ο Stewart διέταξε το ιππικό του να επιτεθεί στο ανώμαλο, γεμάτο θάμνους, έδαφος. Οι Ansar κράτησαν τις θέσεις τους και έριχναν στα πόδια των αλόγων μπούμερανγκ από ξύλο μιμόζας, προσπαθώντας να κόψουν τα γόνατα τους. Τριάντα Άραβες ιππείς, ιππεύοντας ξεσέλωτοι και κραδαίνοντας μεγάλα σπαθιά, επιτέθηκαν εναντίον μιας ολόκληρης ίλης προκαλώντας της μεγάλες απώλειες.<br />
<br />
Το πεζικό προέλαυσε στα νώτα των Ansar γύρω από το διυλιστήριο και τα πηγάδια. Οι άντρες του Βασιλικού Ναυτικού, που επάνδρωναν τα Krupp και τα μπρούντζινα πυροβόλα, έριξαν μερικές ομοβροντίες στους επίμονους Άραβες, που κρατούσαν το μύλο ζάχαρης και τις γύρω οχυρώσεις. Στις 2 μ.μ. η μάχη είχε τελειώσει. Οι Ansar υποχώρησαν έχοντας 1.500 νεκρούς και τραυματίες. Ανάμεσα τους ήταν οι Amir Abdallah ibn Hasid, Madani ibn Ali, al-Timar ibn alHajj, Una Gamar al-Din al-Majdhub και Musa Qilay. Οι Βρετανοί είχαν τις απώλειες που φαίνονται στον παρακάτω πίνακα. Αφήνοντας τους Black Watch στο El Teb, η δύναμη του Graham έφτασε στο Tokar στις 3 Μαρτίου. Παίρνοντας ορισμένους επιζώντες επέστρεψε στο Σουακίμ στις 5 του μηνός.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-O9jOTt3hEgQ/WGPwi2arVkI/AAAAAAAAoZE/uv_emG6MpgkGT_X_757cPBTjDKi67gG-gCLcB/s1600/Noname1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="https://4.bp.blogspot.com/-O9jOTt3hEgQ/WGPwi2arVkI/AAAAAAAAoZE/uv_emG6MpgkGT_X_757cPBTjDKi67gG-gCLcB/s400/Noname1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη του Tamai</span></b><br />
<br />
Στις 10 Μαρτίου, ενήμερος για την ύπαρξη μιας μεγάλης εχθρικής δύναμης στο Tamai, 16 μίλια νοτιοδυτικά του Σουακίμ, ο Graham έστειλε τους Black Watch (623 αξιωματικούς και άντρες) να στήσουν έναν καταυλισμό (zareba) 8,5 μίλια έξω από το Σουακίμ στο δρόμο προς το Sinkat. Το απόγευμα της επόμενης μέρας, η υπόλοιπη δύναμη συν μια νέα πυροβολαρχία 9pdr του Βασιλικού Ναυτικού ενώθηκε μαζί τους. Στις 12 Μαρτίου, έφυγαν από τον καταυλισμό έχοντας σχηματίσει δυο τετράγωνα, περιτριγυρισμένα από ανιχνευτές ιππικού. Τα πυροβόλα και το Βασιλικό Σώμα Μηχανικών βρίσκονταν ανάμεσα στα συντάγματα, σχηματίζοντας το μέτωπο κάθε τετραγώνου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-VUz9YLqfB1w/WGPy9hIVhdI/AAAAAAAAoZQ/B4N5rbsgRCQOJfuHXhQWbAmsuMfp70_7wCLcB/s1600/BTH-AFD-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://3.bp.blogspot.com/-VUz9YLqfB1w/WGPy9hIVhdI/AAAAAAAAoZQ/B4N5rbsgRCQOJfuHXhQWbAmsuMfp70_7wCLcB/s400/BTH-AFD-1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Όπως και στο El Teb, τα πυροβόλα τραβιούνταν με σκοινιά από τους άντρες της Ναυτικής ταξιαρχίας. Το επόμενο πρωί, η δύναμη ξεκίνησε πάλι την προέλαση της με τα δυο τετράγωνα διαγώνια (in echelon) το ένα με το άλλο, με τη 2η ταξιαρχία του Davis επικεφαλής και την 1η ταξιαρχία του Buller πίσω δεξιά. Κάθε τετράγωνο είχε μέτωπο 200 γιάρδες και πλευρά 100 γιάρδες και η απόσταση μεταξύ τους ήταν 600 - 900 γιάρδες περίπου. Υπήρχαν αποσπάσματα ιππικού μπροστά, ενώ το υπόλοιπο ιππικό βρίσκονταν διαγωνίως πίσω από την αριστερή πλευρά της 2ης ταξιαρχίας. Η σύνθεση και η ισχύς της δύναμης ήταν περίπου η ίδια όπως και στη μάχη του El Teb, συν μια καινούργια πυροβολαρχία του Βασιλικού Πυροβολικού.<br />
<br />
Υπήρχαν επίσης 66 καμήλες που μετέφεραν 96 βλήματα για κάθε πυροβόλο και 107 Αιγύπτιοι πυροβολητές ως οδηγοί καμήλων. Η Σκωτσέζικη μεραρχία του Βασιλικού Πυροβολικού είχε 52 μουλάρια που μετέφεραν 86 βλήματα για κάθε όπλο. Οι δυνάμεις των Ansar, που διοικούνταν από τον ξάδερφο του Osman Digna Mahsud Musa, αριθμούσαν 9.000 - 12.000 άντρες. Μερικοί βρίσκονταν σε μια μεγάλη χαράδρα και μερικοί ήταν κρυμμένοι στους θάμνους στα δεξιά των Βρετανικών τετραγώνων. Είχαν επίσης στις τάξεις τους 150 τυφεκιοφόρους ανεκπαίδευτους και αναποτελεσματικούς.<br />
<br />
Ολόκληρη η δύναμη βρίσκονταν έξω από το οπτικό πεδίο του Βρετανικού ιππικού και των Αβησσυνών ανιχνευτών του Graham και όταν το πρώτο τετράγωνο βρέθηκε σε απόσταση περίπου 200 γιαρδών από τη χαράδρα, δέχτηκε ξαφνικά επίθεση. Το πεζικό άνοιξε αμέσως πυρ, αλλά τα πυκνά σύννεφα καπνού, επέτρεψαν στον εχθρό να γλιστρήσει κοντά του αθέατος. Οι Black Watch έλαβαν διαταγή να επιτεθούν στη χαράδρα και όρμησαν μπροστά, πυροβολώντας δεξιά και αριστερά. Ένα τμήμα από το 65ο σύνταγμα τους ακολούθησε, προκαλώντας ρήγμα στο τετράγωνο και αφήνοντας τα Gatling και Gardner ανυπεράσπιστα. Κάτω από την κάλυψη του καπνού μεγάλες ομάδες του εχθρού χτύ- πησαν τους Black Watch από τα πλάγια.<br />
<br />
Οι Πεζοναύτες χτυπήθηκαν και ολόκληρο το τετράγωνο οπισθοχώρησε 800 γιάρδες. Μικρές ομάδες στρατιωτών πολεμούσαν αδιάκοπα και υποχωρούσαν συντεταγμένα υπό τις οδηγίες των διοικητών τους. Την ίδια στιγμή, 500 γιάρδες μακρύτερα στα δεξιά, το τετράγωνο του Buller δέχονταν τρομερή και άγρια επίθεση από τους Ansar, τους οποίους κατάφεραν να απωθήσουν. Έπειτα κατεύθυναν τις βολές τους προς αυτούς, που επιτίθονταν στο τετράγωνο του David. Το ιππικό, καλπάζοντας γύρω από την αριστερή πλευρά του τετραγώνου του David, αφίππευσε και άνοιξε πυρ με καραμπίνες, έχοντας πλέον τον εχθρό σε διασταυρούμενα πυρά.<br />
<br />
Μετά από 20 λεπτά περίπου οι επιθέσεις είχαν αποκρουστεί και η 2η ταξιαρχία ανασυγκροτήθηκε με τους Πεζοναύτες στα δεξιά, το 65ο σύνταγμα στο κέντρο και τους Black Watch στα αριστερά. Η Ναυτική ταξιαρχία τοποθετήθηκε στα νώτα. Ύστερα από 15 λεπτά, ο Graham διέταξε τη δύναμη του να προχωρήσει, με την 1η ταξιαρχία στα δεξιά, ανακαταλαμβάνοντας το χαμένο έδαφος και τα πυροβόλα. Προχωρώντας μεταξύ τραυματισμένων αντιπάλων, που κείτονταν στους πυκνούς θάμνους, η 2η ταξιαρχία κατέλαβε την κορυφογραμμή πάνω από το χωριό του Tamai και η μάχη τελείωσε. Οι απώλειες του Graham φαίνονται στον πίνακα, ενώ οι Ansar είχαν περίπου 2.000 νεκρούς και τον ίδιο αριθμό πληγωμένων.<br />
<br />
Στις δυο μάχες του El Teb και Tamai οι Βρετανοί δεν είχαν εδαφικά κέρδη, ενώ οι Ansar διατήρησαν τα κεκτημένα. Αργότερα, ένας ιστορικός για τον Mahdi έγραψε: «Η Βρετανική διαμεσολάβηση αποδείχτηκε αναποτελεσματική. Ο Osman Digna διατήρησε στην κατοχή του το Sinkat και το Tokar, ενώ ο δρόμος Σουακίμ - Berber ελεγχόταν από τους Ansar». Στις 28 Μαρτίου ο Graham έλαβε εντολή να δώσει τέλος στην εκστρατεία. Αφήνοντας δυο Βρετανικά τάγματα για φρουρά στο Σουακίμ, επιβιβάστηκε με την υπόλοιπη δύναμη στα πλοία και στις 3 Απριλίου απέπλευσε για Αίγυπτο. Οι δυο πύρρειες νίκες είχαν μικρή αξία, αλλά κέρδισαν την αποθέωση και το σεβασμό στην πατρίδα.<br />
<br />
Το μετάλλιο «Αίγυπτος 1884» απονεμήθηκε στα 10ο και 19ο Ουσάρων, στους Black Watch, στα συντάγματα York και Lancaster καθώς και στους Gordon Highlanders.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-98zN36C4_7Y/WGP0pCauTrI/AAAAAAAAoZc/-OBntsrdYY8MkpgJF7q8hECWTNnxt2SmACLcB/s1600/Noname2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="https://1.bp.blogspot.com/-98zN36C4_7Y/WGP0pCauTrI/AAAAAAAAoZc/-OBntsrdYY8MkpgJF7q8hECWTNnxt2SmACLcB/s400/Noname2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΑΡΤΟΥΜ</b></span><br />
<br />
Στις αρχές της δεκαετίας του 1880 το Χαρτούμ ήταν η πρωτεύουσα του Σουδάν. Το Σουδάν ήταν Αιγυπτιακή αποικία από το 1820. Είχε μικτό πληθυσμό 50.000 κατοίκων περίπου, από τους οποίους οι 30.000 ήταν σκλάβοι. Υπήρχε μια πλούσια τάξη Αιγυπτίων εμπόρων και αξιωματούχων, Έλληνες, Αυστριακοί, Ιταλοί, μερικοί Βρετανοί, λίγοι Ινδοί, Εβραίοι, Σύριοι, Αλγερινοί και Αβησσυνοί. Η επαφή με τον έξω κόσμο γινόταν διαμέσου του ποταμού Νείλου, που ένωνε το Σουδάν με την Αίγυπτο. Στις 10 Φεβρουαρίου ο Gordon έστειλε στον Mahdi ένα κόκκινο σκοινί της τιμής και ένα φέσι, συνοδευόμενα από ένα γράμμα, με το οποίο του πρόσφερε το σουλτανάτο του Kordofan.<br />
<br />
Ο Mahdi, στην απαντητική επιστολή που έστειλε στις 22 Μαρτίου, αρνούνταν την προσφορά και επέστρεφε τα δώρα. Πρόσφερε μια jibbah (βαμβακερή μπλούζα), προσκαλώντας τον Gordon να γίνει ακόλουθος του. Η κίνηση αυτή του Mahdi άλλαξε ριζικά την ιδέα που είχε ο Gordon για αυτόν και το κίνημα του. Μολονότι που, κατά την άφιξη του, ξεκίνησε να εφαρμόζει τα σχέδια για μια οργανωμένη εκκένωση, συνειδητοποίησε ότι ήταν υπερβολικά δύσκολο έως αδύνατο να την πραγματοποιήσει. Σκόπευε να εγκαθιδρύσει μια ανταγωνιστική κυβέρνηση έναντι αυτής του Mahdi. Μένοντας σε επαφή με τις κυβερνήσεις στο Λονδίνο και Κάιρο, πρότεινε την καθυστέρηση της εκκένωσης και την αποστολή Βρετανικών και Ινδικών στρατευμάτων στο Wadi Halfa και στο Berber, ισχυριζόμενος ότι ο Mahdi μπορούσε να ηττηθεί.<br />
<br />
Πίστευε δηλαδή, ότι η εκκένωση δε θα απέτρεπε την εμπλοκή των Βρετανών με στρατιωτικές δυνάμεις στο Σουδάν. Ο Gladstone όμως και η κυβέρνηση στο Λονδίνο απέρριψαν αυτά τα σχέδια και τις υποθέσεις. Η τηλεγραφική σύνδεση με το Κάιρο είχε διακοπεί στις 13 Μαρτίου και ο Gordon ήταν αποκλεισμένος, καθώς ο Mahdi ξεσήκωσε τις τοπικές φυλές και έστειλε μια δύναμη να πολιορκήσει την πόλη. Από τα μέσα Μαΐου όλη η περιοχή γύρω από το Χαρτούμ ήταν στα χέρια του Μahdi. Μέχρι τώρα ο Gordon είχε καταλάβει πολύ καθαρά, ότι δεν υπήρχαν πολιτικές εναλλακτικές λύσεις σε μια εκκένωση και, όταν έμαθε την πτώση του Berber, μόνο μια στρατιωτική λύση ήταν δυνατή.<br />
<br />
Είτε έπρεπε να νικήσει ο ίδιος τον Mahdi είτε να κρατήσει το Χαρτούμ με κάθε κόστος, έως ότου η Βρετανική κυβέρνηση αποφάσιζε να στείλει μια στρατιωτική αποστολή για την απελευθέρωση του. Οι στρατιωτικές δυνάμεις που είχε στη διάθεση του περιλάμβαναν μια φρουρά από 2.500 τακτικά Αιγυπτιακά και Σουδανικά στρατεύματα και 5.000 άτακτους, από τους οποίους το μεγαλύτερο μέρος ήταν οπλισμένο με τυφέκια Remington. Υπήρχαν δυο Krupp 20pdr, έντεκα 7pdr ορειχάλκινα ορεινά πυροβόλα και δέκα άλλα μικρότερα κανόνια και ολμοβόλα διαφόρων ειδών και βάρους. Υπήρχαν επίσης λίγα πολυβόλα Gardner και Nordenfelt, καθώς και άφθονα αποθέματα σε πυρομαχικά. Το Χαρτούμ δεν ήταν τελείως απροστάτευτο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-kLWF2xPAuLQ/WGSdC3r_mTI/AAAAAAAAoZs/OQjSC4Kz4tUM6xm5_1KlPm0_BRfe4UR7gCLcB/s1600/http---makeagif.com--media-9-01-2013-ngJtc8.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="351" src="https://3.bp.blogspot.com/-kLWF2xPAuLQ/WGSdC3r_mTI/AAAAAAAAoZs/OQjSC4Kz4tUM6xm5_1KlPm0_BRfe4UR7gCLcB/s400/http---makeagif.com--media-9-01-2013-ngJtc8.gif.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Προφυλάσσονταν στα βόρεια και δυτικά από το Λευκό και Γαλάζιο Νείλο αντίστοιχα και στα νότια και ανατολικά με μια σειρά οχυρώσεων, που εκτείνονταν από ποτάμι σε ποτάμι. Είχαν σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από τον Abd el Kader Pasha, τον δυναμικό κυβερνήτη - στρατηγό, ο οποίος αντικατέστησε τον αναποτελεσματικό Rauf Pasha την άνοιξη του 1882. Όταν ήρθαν τα νέα για την Αραβική επανάσταση στην Αίγυπτο και για τις πρόσφατες νίκες του Mahdi στο Σουδάν, ο Gordon άρχισε άμεσα να ενισχύει την άμυνα του Χαρτούμ. Η οχυρωματική γραμμή του, σε απόσταση περίπου ένα μίλι από την πόλη, σχημάτιζε ένα τόξο, που προστάτευε την πόλη στα ανατολικά και δυτικά και περιλάμβανε μια τάφρο με προμαχώνες.<br />
<br />
Δυστυχώς η γραμμή ήταν μεγάλη σε μήκος για να κρατηθεί αποτελεσματικά από τα διαθέσιμα στρατεύματα και δεν υπήρχε χρόνος να σχηματιστεί μια νέα γραμμή πιο κοντά στην πόλη. Έτσι ο Gordon αναγκάστηκε να βελτιώσει την υπάρχουσα. Επίσης σχεδίασε ανορθόδοξους τρόπους άμυνας και έτσι τοποθέτησε συρματόπλεγμα, σπασμένα μπουκάλια και γυαλιά καθώς και κουτιά μπισκότα γεμάτα με καρφιά. Η άμυνα του Χαρτούμ ήταν καλά οργανωμένη και σχεδιασμένη. Τα πυροβόλα ήταν μοιρασμένα για να πετύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στη μάχη και αυτό απέτρεψε τους πολεμιστές του Mahdi να επιτεθούν, μέχρι που ο ύπουλος Νείλος τους διευκόλυνε.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Αποστολή για την Απελευθέρωση του Gordon</span></b><br />
<br />
Ανησυχώντας για την ολοένα και δυσκολότερη κατάσταση στο Χαρτούμ, η Βρετανική κοινή γνώμη ήταν αμείλικτη απέναντι στον Gladstone και την κυβέρνηση του. Στις 5 Αυγούστου 1884 και κάτω από την πίεση του κόσμου, η Βουλή ενέκρινε κεφάλαια για τον σχηματισμό μιας αποστολής υπό τη διοίκηση του στρατηγού Sir Garnet Wolseley για την απελευθέρωση του Gordon. Ο Wolseley έφτασε στο Κάιρο στις 9 Σεπτεμβρίου και άρχισε την οργάνωση των δυνάμεων του. Ο Gordon έλαβε νέα της αποστολής στις 20 Σεπτεμβρίου. Οι μονάδες που πλαισίωσαν αυτή τη Βρετανική δύναμη προέρχονταν από την Βρετανία και την Ινδία, καθώς και από φρουρές στο Γιβραλτάρ και τη Μάλτα.<br />
<br />
Εκείνες στην Αγγλία κινητοποιήθηκαν στο Aldershot, απέπλευσαν από το Portsmuth για την Αλεξάνδρεια και χρησιμοποίησαν το νέο σιδηρόδρομο για Κάιρο, όπου έφτασαν στις αρχές Οκτωβρίου. Σχηματίστηκαν συντάγματα καμήλων. Η Φρουρά και τα Ελαφρά Συντάγματα Καμήλων με αποσπάσματα από το σύνταγμα του South Staffordshire και από το Βασιλικό Σώμα Μηχανικού στάλθηκαν στο Korti και εγκατέστησαν ένα στρατόπεδο στις όχθες του Νείλου υπό τη διοίκηση του στρατηγού Sir Herbert Stewart. Στις 16 Δεκεμβρίου ο Wolseley έφτασε στο στρατόπεδο και μέχρι το τέλος του μήνα, νέες μονάδες έφταναν καθημερινά από τη στεριά ή το ποτάμι.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Καναδοί Περιηγητές στο Νείλο</span></b><br />
<br />
Το μεγαλύτερο και πιεστικότερο πρόβλημα του Wolseley ήταν πως να στείλει 7.000 άντρες και εφόδια μέσω του Νείλου προς το Χαρτούμ, το οποίο απείχε 1.629 μίλια από το Κάιρο. Το ταξίδι γινόταν μέσω Wadi Halfa 793 μίλια νότια του Καΐρου και μετά μέσω της Dongola για άλλα 450 μίλια περίπου. Από το δεύτερο καταρράκτη στο Wadi Halfa και μετά υπήρχαν έξι μεγάλοι καταρράκτες και μερικοί μικρότεροι. Το σχετικά εύκολο ταξίδι έως το δεύτερο καταρράκτη έγινε με μια μεγάλη ομάδα από ατμόπλοια, που μετέφεραν το στρατό του Wolseley. Έπειτα έπρεπε να βρει άλλους τρόπους μεταφοράς μέχρι το στρατόπεδο στο Korti.<br />
<br />
Με το μυαλό του στην αποστολή του Κόκκινου Ποταμού δέκα χρόνια νωρίτερα, ο Wolseley πίστευε ότι τα στρατεύματα του μπορούσαν να πλεύσουν το Νείλο σε μικρά ιστιοφόρα και βάρκες, επανδρωμένα από έμπειρους άντρες, τους Καναδούς ταξιδιώτες. 386 απ' αυτούς στρατολογήθηκαν στον Καναδά και έφτασαν στην Αίγυπτο. Ντυμένοι με σκούρο γκρι μάλλινο jacket, τύπου Norfolk, μπλε μπλούζες, γκρι παντελόνια και άσπρα κράνη, ανέλαβαν το πηδάλιο κάθε βάρκας. Στα τέλη Αυγούστου 1884, 47 Βρετανικές εταιρίες ανέλαβαν με συμβόλαιο, την κατασκευή 800 λέμβων. Οι πρώτες 400 πέρασαν δοκιμασίες καταλληλότητας και ήταν έτοιμες στις αρχές Σεπτεμβρίου.<br />
<br />
Οι βάρκες είχαν 30 πόδια μήκος και πλάτος 6 πόδια και 6 ίντσες. Ήταν ξύλινης κατασκευής και καθεμία είχε καθαρό βάρος 600-700 κιλά. Μπορούσε να μεταφέρει δέκα πλήρως εξοπλισμένους στρατιώτες συν το πλήρωμα από δυο ναύτες ή ένα ναύτη και ένα ταξιδιώτη. Οι βάρκες ρυμουλκήθηκαν προς Wadi Halfa από ατμόπλοια.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Έναρξη της Αποστολής - Φάλαγγα Ερήμου</span></b><br />
<br />
Οι ζέστες πλησίαζαν και η θηλιά έσφιγγε γύρω από το λαιμό του Gordon. Έτσι ο Wolseley σχεδίασε μια εκστρατεία που συνεπαγόταν τη διαίρεση της δύναμης του. Μια ευκίνητη Φάλαγγα Ερήμου, έφιππη σε καμήλες, θα διέσχιζε την έρημο Bayuda προς Metammeh, θα κατακτούσε τις οάσεις του Gakdul και του Abu Klea και θα αποκτούσε επαφή με τα ατμόπλοια του Gordon στο τέλος της πορείας της. Μια Φάλαγγα Ποταμού, κινούμενη μέσω του Νείλου, θα κατακτούσε το Abu Hamed, θα άνοιγε το δρόμο προς Korosko, θα απωθούσε τους επαναστάτες από το Berber και θα ενωνόταν με τη Φάλαγγα Ερήμου στο Metammeh. Στις 30 Δεκεμβρίου 1884 ο Sir Herbert Stewart ξεκίνησε από το Korti επικεφαλής της Φάλαγγας Ερήμου.<br />
<br />
Ήταν συνολικά 1.100 αξιωματικοί και άντρες. Έφτασε στα πηγάδια του Gakdul στις 2 Ιανουαρίου 1885, έχοντας καλύψει 100 μίλια και βρίσκονταν στα μισά της ερήμου Bayuda. Αφήνοντας το Σύνταγμα Καμήλων και το Βασιλικό Σώμα Μηχανικού στο Gakdul, επέστρεψε στο Korti με το υπόλοιπο της δύναμης για να μεταφέρει στο Gakdul τις προμήθειες που ήταν απαραίτητες. Άφησε το Korti στις 8 Ιανουαρίου με 2.000 περίπου αξιωματικούς και άντρες και έφτασε στο Gakdul στις 12 Ιανουαρίου, συνοδευόμενος από τον Sir Charles Wilson, τον αξιωματικό Πληροφοριών. Εν τω μεταξύ, οι Black Watch είχαν φτάσει στο Korti την 1η Ιανουαρίου και στις 3 του μηνός ο στρατηγός Earle, διοικητής της Φάλαγγας Ποταμού, ξεκίνησε τη δική του πορεία με τα ατμόπλοια και στις βάρκες.<br />
<br />
Στις 5 Ιανουαρίου ο Πλοίαρχος Λόρδος Charles Beresford του Βασιλικού Ναυτικού, έφτασε στο Korti με την πρώτη μεραρχία της Ναυτικής ταξιαρχίας, φέρνοντας και ένα πυροβόλο Gardner. Στις 14 Ιανουαρίου, ο Stewart ξεκίνησε την πορεία του προς το Abu Klea και στις 16 Ιανουαρίου κατασκήνωσε σε απόσταση τριών μιλίων από τα πηγάδια, καλύπτοντας περισσότερα από 50 μίλια σε δυο μέρες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-VgEyFZwm0Ew/WGSe8-jMF5I/AAAAAAAAoZ4/elOty05qU58tSJXXZfwGDB8XQkoA5d2RgCLcB/s1600/Noname3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="206" src="https://4.bp.blogspot.com/-VgEyFZwm0Ew/WGSe8-jMF5I/AAAAAAAAoZ4/elOty05qU58tSJXXZfwGDB8XQkoA5d2RgCLcB/s400/Noname3.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη του Abu Klea</span></b><br />
<br />
Έπειτα από την αναφορά των ανιχνευτών ιππικού για την παρουσία μιας ισχυρής δύναμης των Ansar κοντά στα πηγάδια του Abu Klea, ο Stewart και οι άντρες του έστησαν έναν καταυλισμό για να διανυκτερεύσουν. Το νερό λιγόστευε και ήταν απαραίτητο να φτάσουν στα πηγάδια όσο το δυνατόν σύντομα. Ο Stewart πίστευε, ότι ο εχθρός σκόπευε να επιβραδύνει την προέλαση του και ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσει το πολύτιμο νερό, ήταν να αφήσει τη ασφάλεια του καταυλισμού και να προχωρήσει. Στις 10 π.μ. αφήνοντας μια μικρή φρουρά στον καταυλισμό για να προστατεύει τις αποσκευές, η φάλαγγα ξεκίνησε την πορεία της σε ένα πελώριο τετράγωνο πάνω στο ανώμαλο και σκληρό έδαφος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-h9M-WH-67M0/WGSgNhKR9fI/AAAAAAAAoaE/kPLUHG_CPTIbxZzf4DWPGLWwN1-zk3_6wCLcB/s1600/17-British-troops-at-Belmont.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="324" src="https://2.bp.blogspot.com/-h9M-WH-67M0/WGSgNhKR9fI/AAAAAAAAoaE/kPLUHG_CPTIbxZzf4DWPGLWwN1-zk3_6wCLcB/s640/17-British-troops-at-Belmont.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Στο μέτωπο του τετραγώνου παρατάσσονταν το Σύνταγμα Καμήλων της Φρουράς και το Σύνταγμα Καμήλων του Έφιππου πεζικού. Το Βαρύ Σύνταγμα Καμήλων και οι Λογχοφόροι σχημάτιζαν την αριστερή πλευρά του τετραγώνου. Οι Scots Greys, η Βασιλική Φρουρά των Δραγόνων, μερικοί άντρες της Ναυτικής Ταξιαρχίας, Ιππείς της Βασιλικής Φρουράς, οι Bays, οι Life Guards, οι Πεζοναύτες καθώς και το σύνταγμα του Sussex παρατάσσονταν στη δεξιά και πίσω πλευρά του τετραγώνου. Οι μονάδες παρατάσσονταν σε φάλαγγες βάθους τεσσάρων αντρών, με τα τρία πυροβόλα των 2,5 ιντσών (7pdrs) στο κέντρο. Υπήρχαν περίπου 350 άντρες στο μέτωπο του τετραγώνου, 300 στην αριστερή και δεξιά πλευρά και άλλοι 300 στην πίσω πλευρά.<br />
<br />
Το πολυβόλο Gardner της Ναυτικής Ταξιαρχίας βρίσκονταν πίσω από τις καμήλες, δίπλα στην αριστερή γωνία του τετραγώνου. Μερικές μονάδες Έφιππου πεζικού βρίσκονταν έξω από το σχηματισμό σε ρόλο ακροβολιστή. Η δύναμη βάδισε με αργό ρυθμό πάνω σε ένα μικρό ύψωμα από σκληρή χαλικοστρωμένη επιφάνεια, διακόπτοντας κατά διαστήματα την πορεία της, για να επιτρέπει στους γιατρούς να παρακολουθούν τους άντρες που πληγώνονταν και για να προσαρμόζει το σχηματισμό της στο ιδιαίτερα δύσκολο έδαφος. Φτάνοντας σε απόσταση 200 γιαρδών από την παράταξη των Ansar, το τετράγωνο σταμάτησε για αναδιοργάνωση. Τότε οι Ansar επιτέθηκαν.<br />
<br />
Ο καυτός αέρας της ερήμου γέμισε από κραυγές, ουρλιαχτά, τους χτύπους των τυμπάνων και το σφύριγμα των σφαιρών. Όλη αυτή τη βοή διαδέχτηκε ο ήχος από το πυρ των Βρετανικών τυφεκίων Martini-Henry, καθώς η πελώρια μάζα του εχθρού κινούνταν μπροστά σε μεγάλες φάλαγγες, κάθε μια υπό την ηγεσία ενός Amir. Η πελώρια μάζα συνέχιζε να προχωρά σιγά σιγά υπό το χτύπο των τυμπάνων και το θόρυβο των αλόγων, που κάλπαζαν με μεγάλη ταχύτητα. Παρά το σφοδρό πυρ και τις πολλές απώλειες τους, οι Ansar δε δίστασαν και συνέχισαν την ορμητική κίνηση τους εμπρός, ενώ άλλοι σταματούσαν έχοντας τραυματιστεί στο γόνατο από σφαίρα.<br />
<br />
Σε απόσταση 80 περίπου γιαρδών από το τετράγωνο, οι εχθρικές γραμμές άρχισαν να διαλύονται από τα πειθαρχημένα και αποτελεσματικά πυρά των αντρών της Φρουράς και του Έφιππου πεζικού. Ξαφνικά, οι Δερβίσηδες άλλαξαν κατεύθυνση. Υπερφαλάγγισαν την αριστερή γωνία του τετραγώνου και επιτέθηκαν στα νώτα. Τότε οι άντρες στην αριστερή πλευρά έδωσαν χώρο στο Gardner της Ναυτικής Ταξιαρχίας να βάλλει. Μετά από μερικές βολές, το πολυβόλο μπλόκαρε. Οι ναύτες, απεγνωσμένα, προσπαθούσαν να το καθαρίσουν και δέχτηκαν επίθεση από μια ομάδα Ansar. Ο λόρδος Charles Beresford έπεσε στο έδαφος αλλά δεν τραυματίστηκε. Ο συνταγματάρχης Burnaby των Blues προσπάθησε να φέρει τον 3ο λόχο και το Βαρύ Σύνταγμα Καμήλων σε βοήθεια τους.<br />
<br />
Το άλογο του έπεσε, ο Burnaby πολέμησε μανιωδώς εναντίον πολυάριθμων εχθρών και τελικά σκοτώθηκε, όπως και πολλοί από τους ακροβολιστές. Το συνεχές πυρ είχε σαν αιτία πολλά τυφέκια να υπερθερμανθούν και να φρακάρουν, αφήνοντας τους άντρες να πολεμούν με τις ξιφολόγχες και τα κοντάκια τους. Οι Ansar εισχώρησαν στο κέντρο του τετραγώνου από τη θέση του Gardner και όρμησαν άγρια στις αφηνιασμένες καμήλες στο κέντρο. Ο αρχηγός τους, ο Abu Saleh, έστησε το λάβαρο του στο μέσο της μάχης και σχεδόν αμέσως σκοτώθηκε. Οι Royals, Greys και οι Λογχοφόροι, δέχτηκαν επίθεση από πίσω. Τότε, οι μονάδες της μπροστινής πλευράς του τετραγώνου έστρεψαν και άνοιξαν πυρ για να τρομάξουν τις καμήλες να τρέξουν πάνω στους επιτιθέμενους.<br />
<br />
Έτσι, οι καμήλες σχημάτισαν μια ζωντανή αλυσίδα, πάνω στην οποία έσπασε η ορμή των Αράβων και έδωσε στους αμυνόμενους χρόνο να ανασυνταχτούν. Ο εχθρός άρχισε να κλονίζεται και η επίθεση έπαυσε ξαφνικά με ένα σινιάλο. Οι Δερβίσηδες με μεγάλη αξιοπρέπεια, γύρισαν την πλάτη στο τετράγωνο και περπάτησαν αργά μακριά, αφήνοντας πολυάριθμους νεκρούς πίσω τους. Δεν ακολούθησαν άλλες επιθέσεις. Οι ακροβολιστές βρίσκονταν γύρω από το τετράγωνο και οι τραυματισμένοι Ansar, έχοντας προσποιηθεί ότι ήταν νεκροί, σηκώνονταν και χτυπούσαν τους κοντινότερους στρατιώτες. Άμεσα ο Stewart διέταξε το τετράγωνο να ανασυνταχθεί και να κινηθεί σε υψηλότερο έδαφος.<br />
<br />
Όταν όλα ήταν ήσυχα, μικρές ομάδες στρατιωτών άφησαν τις γραμμές τους και έψαξαν για ασκιά με νερό και πυρομαχικά από τις νεκρές καμήλες. Εννέα αξιωματικοί και 72 στρατιώτες είχαν σκοτωθεί, οκτώ αξιωματικοί και 112 στρατιώτες ήταν τραυματίες. Μέσα σε πέντε λεπτά, 1.100 Δερβίσηδες σωριάστηκαν στο έδαφος δίπλα στο τετράγωνο από μια συνολική δύναμη 11.500 αντρών συμπεριλαμβανομένων 2.000 πολεμιστών Ababdeh, Bisharin και άλλων Αράβων από το Berber υπό τον ανιψιό του Amir του Berber Abd el Majid, 2.000 Αράβων από το Metammeh υπό τον Ali wad Saad, τον Amir του Metammeh, 1.000 αντρών από τον προσωπικό στρατό του Mahdi με 400 τυφέκια.<br />
<br />
4.000 - 6.000 Αράβων του Kordofan υπό τον σεΐχη Musa, Amir των Αράβων Hamr και 60 στρατιωτών του παλιού Αιγυπτιακού στρατού από το Berber. Οι φυλές που πήραν μέρος στην επίθεση ήταν οι Duguaim, Kenana και οι Άραβες Hamr από το Kordofan. Οι Ja'alin και οι πολεμιστές από το Metammeh ήταν εφεδρεία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-jTahXQixLWk/WGSk7N94deI/AAAAAAAAoaQ/Dxh9cSzZhscMlcn_IuUsPFS_D9_bdX5JwCLcB/s1600/Noname4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="198" src="https://1.bp.blogspot.com/-jTahXQixLWk/WGSk7N94deI/AAAAAAAAoaQ/Dxh9cSzZhscMlcn_IuUsPFS_D9_bdX5JwCLcB/s400/Noname4.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Δράση στο Abu Kru και η Επίθεση του Wilson στο Metammeh</span></b><br />
<br />
Στο Abu Klea, το 19ο Ουσάρων, που ήταν ακροβολισμένο στα δεξιά και αριστερά του τετραγώνου, απασχολώντας ένα μεγάλο τμήμα του εχθρικού ιππικού, όρμησε στα πηγάδια, που βρίσκονταν τέσσερα περίπου μίλια από το πεδίο της μάχης. Με το Έφιππο πεζικό ακροβολισμένο, το ανασυνταγμένο τετράγωνο κινήθηκε και κατέλαβε τα πηγάδια. Όλες οι μονάδες γέμισαν τα μπουκάλια και τα ασκιά και εξασφάλισαν για τις καμήλες τους μια επαρκή ποσότητα νερού. Το επόμενο πρωί, στις 18 Ιανουαρίου 1885, η δύναμη ξεκίνησε με το 19ο Ουσάρων μπροστά, ακολουθούμενο από το Σύνταγμα Καμήλων της Φρουράς, πιο πίσω τις αποσκευές και τα πυρομαχικά, το Βαρύ Σύνταγμα Καμήλων και το Έφιππο πεζικό.<br />
<br />
Η φάλαγγα προχωρούσε και τη νύκτα. Νωρίς το πρωί στις 19 Ιανουαρίου, οι ανιχνευτές ιππείς ανακάλυψαν μια εχθρική δύναμη σε απόσταση 1,5 μιλίου κοντά στο Metammeh. Ο Stewart οργάνωσε μια zareba κοντά στο Abu Kru, τέσσερα μίλια μακριά από το ποτάμι. Οι Ansar επιτέθηκαν, προξενώντας πολλές απώλειες στους Βρετανούς, συμπεριλαμβανομένου και του Stewart, που πληγώθηκε θανάσιμα. Ο Sir Charles Wilson ανέλαβε τη διοίκηση και πήρε την απόφαση να προχωρήσει με τη φάλαγγα σε σχηματισμό τετραγώνου, σκοπεύοντας να φτάσει στο Νείλο και να οχυρωθεί στην όχθη. Άφησε πίσω στον καταυλισμό 300 άντρες με ένα πυροβόλο και τις αποσκευές.<br />
<br />
Έχοντας υποστήριξη τα πυρά του πυροβολικού από τον καταυλισμό, η φάλαγγα κάλυψε σε δυο ώρες μόνο 1,5 μίλι. Τότε ο εχθρός πραγματοποίησε δυο επιθέσεις αριστερά και κατά μέτωπο. Όπως και στη μάχη του Abu Klea δυο μέρες πριν, τα θανατηφόρα πυρά των στρατιωτών προξένησαν μεγάλες απώλειες στους Δερβίσηδες. Οι επιθέσεις σταμάτησαν και ο εχθρός υποχώρησε. Η δύναμη έχασε δυο αξιωματικούς και 22 στρατιώτες, ενώ εννέα αξιωματικοί και 92 στρατιώτες τραυματίστηκαν. Η φάλαγγα έφτασε στο Gubat αργά τη νύκτα και οι άντρες, διψασμένοι, έπεσαν μέσα στο λασπώδες νερό του ποταμού. Το Gubat κυριεύτηκε και τα κτίρια του έγιναν πολεμίστρες για την προστασία των πληγωμένων και των προμηθειών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-E4qYR4m1UqU/WGSmIZwgMFI/AAAAAAAAoac/bxBRo1pf2oA-Qx5HM9c6gXZVA42XO1lpgCLcB/s1600/67275.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="310" src="https://1.bp.blogspot.com/-E4qYR4m1UqU/WGSmIZwgMFI/AAAAAAAAoac/bxBRo1pf2oA-Qx5HM9c6gXZVA42XO1lpgCLcB/s400/67275.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στις 21 Ιανουαρίου, ο Wilson με 1.000 άντρες κινήθηκε κατευθείαν προς το Metammeh, τέσσερα μίλια μακριά. Επιτέθηκε, αλλά η παρουσία ισχυρής εχθρικής δύναμης στην πόλη, τον απέτρεψε να συνεχίσει και η δύναμη επέστρεψε στο Gubat.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Πτώση του Χαρτούμ</span></b><br />
<br />
Κατά τη διάρκεια των επόμενων οκτώ μηνών, η έλλειψη αγαθών οδήγησε τον πληθυσμό της πόλης στη λιμοκτονία και στην απόγνωση, καθώς από τον Μάιο ως τον Ιούνιο, οι ορδές του Mahdi έσφιγγαν την πολιορκία γύρω από την πόλη. Τον Αύγουστο, ένας από τους πιο ικανούς στρατιώτες του Gordon, ο Muhammad Ali Pasha Husayn, προσπάθησε μια ανεπιτυχή έξοδο από την πόλη και στις αρχές Σεπτεμβρίου, 20 μίλια από το Χαρτούμ στο al Aylafuh, η δύναμη του διαλύθηκε χάνοντας 1.000 τυφέκια Remington. Ο Gordon αποφάσισε να επωφεληθεί από την υψηλή στάθμη των νερών του Νείλου και έστειλε το ατμόπλοιο Abbas, που μετέφερε τον συνταγματάρχη Stewart και τον Frank Power, ανταποκριτή των Times, για να γνωστοποιήσουν στον υπόλοιπο κόσμο τη σοβαρότητα της κατάστασης.<br />
<br />
Το Abbas όμως κατελήφθη μεταξύ του Abu Hamed και της Μερόβης και οι δυο επιβαίνοντες δολοφονήθηκαν από τους Άραβες. Στα τέλη Σεπτεμβρίου, ο Gordon έκοψε τις γραμμές επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, στέλνοντας όλα τα μεγάλα ατμόπλοια του στο Shendi, για να συναντήσουν την αποστολή που βρισκόταν καθοδόν. Στις 14 Δεκεμβρίου, έστειλε το τελευταίο μήνυμα από την πολιορκούμενη πόλη, λέγοντας ότι μπορούσε να αντέξει δέκα μέρες ακόμα. Στην πραγματικότητα άντεξε έξι εβδομάδες. Καθώς η στάθμη του ποταμού Νείλου υποχωρούσε, η κατάσταση χειροτέρευε. Στις 5 Ιανουαρίου 1885 το φρούριο Omdurman στη δυτική όχθη συνθηκολόγησε, ύστερα από πολιορκία δυο μηνών.<br />
<br />
Αυτό επέτρεψε στους Ansar να στήσουν πυροβόλα στην αριστερή όχθη του Λευκού Νείλου και να προσβάλλουν το δυτικό μέρος των οχυρώσεων του Gordon. Με την πτώση της στάθμης του ποταμού, το έδαφος έγινε λασπώδες και κατέστρεψε τις τάφρους και τις οχυρώσεις γύρω από την πόλη. Σύντομα, τα μεσάνυχτα της 26ης Ιανουαρίου, η επίθεση ξεκίνησε κάτω από την κάλυψη ενός γενικού βομβαρδισμού και οι επιτιθέμενοι όρμησαν κατά της οχυρωματικής γραμμής. Συντρίβοντας κάθε αντίσταση και τρέχοντας μέσα στην πόλη για να πάρουν λάφυρα και να επιδοθούν σε ανηλεείς σφαγές.<br />
<br />
Μερικοί από αυτούς εισήλθαν στο παλάτι, στο αρχηγείο του Gordon, όπου βγήκε να τους συναντήσει στην κορυφή της σκάλας. Τον χτύπησαν, έπεσε κάτω και το κομμένο κεφάλι του στάλθηκε αμέσως στον Mahdi. Ένας από τους πιο αξιόλογους άντρες της Βικτωριανής εποχής, ο Charles Gordon, ήταν νεκρός.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Εξόρμηση των Ατμόπλοιων για το Χαρτούμ</span></b><br />
<br />
Την ίδια περίπου στιγμή, που ο Wilson ανακαλούσε την επίθεση του στο Metammeh, τα τέσσερα ατμόπλοια που είχε στείλει ο Gordon, φάνηκαν στο Νείλο. Η κατάσταση στην πολιορκούμενη πόλη ήταν πια οριακή και ο Wilson αποφάσισε να χρησιμοποιήσει δυο από αυτά και να κάνει μια εξόρμηση προς το Χαρτούμ να σώσει τον Gordon. Χρειάστηκε περίπου τρεις μέρες για να τα επισκευάσει, να προσθέσει προστατευτική θωράκιση και να ορίσει τα πληρώματα. Ο λόρδος Charles Beresford ήταν στο νοσοκομείο και η Ναυτική ταξιαρχία του εξαντλημένη και έτσι τα πληρώματα σχηματίστηκαν από Σουδανούς.<br />
<br />
Το πρωί της 24ης Ιανουαρίου, μεταφέροντας 240 Αιγύπτιους και Σουδανούς στρατιώτες συν 20 άντρες από το σύνταγμα Royal Sussex με κόκκινους χιτώνες για να εντυπωσιάσουν τους πολιορκητές, το Bordein με τον Wilson και το Telahwiya, ρυμουλκώντας μια φορτηγίδα με δημητριακά, ξεκίνησαν από το Gubat. Για τρεις ημέρες και μόνο με το φως της ημέρας, τα μικρά σκάφη έπλεαν στο ποτάμι που είχε χαμηλή στάθμη και συχνά εξόκειλαν και μπλέκονταν σε ανταλλαγές πυρών με τους ντόπιους στην ακτή. Ήταν απαραίτητο όμως να σταματούν και να κατεδαφίζουν τα ξύλινα σπίτια για να χρησιμοποιήσουν το ξύλο ως καύσιμο. Στις 28 Ιανουαρίου η πόλη ήταν ορατή από το νησί Tutti.<br />
<br />
Στη συμβολή του Λευκού με τον Γαλάζιο Νείλο, δέχτηκαν πυρά από τους εκατοντάδες Ansar που βρίσκονταν στην όχθη. Ήταν φανερό ότι η πόλη είχε πέσει. Ο Wilson έδωσε εντολή να επιστρέψουν. Έπειτα από πολλές ώρες μάχης, απομακρύνθηκαν από την ακτίνα βολής των πυροβόλων των Ansar. Στις 29 Ιανουαρίου, πλησιάζοντας τον 6ο καταρράκτη, το Telahwiya χτύπησε σε ένα βράχο και βυθίστηκε στο Jebel Rowiyan. Το πλήρωμα μεταφέρθηκε ασφαλές στο Bordein. Στις 31 Ιανουαρίου το Bordein προσάραξε στο νησί Mirnat 40 μίλια πριν από το Gubat. Ο Wilson και το απόσπασμα του βρήκαν καταφύγιο στο νησί, ενώ μια μικρή βάρκα διέσχισε το ποτάμι προς το Gubat για βοήθεια, φτάνοντας εκεί στις 1 Φεβρουαρίου.<br />
<br />
Μέσα σε λίγες ώρες, ο λόρδος Charles Beresford ξεκίνησε με το μικρό ατμόπλοιο Safieh και με ένα πλήρωμα από είκοσι δεινούς σκοπευτές του Σώματος Τυφεκιοφόρων, δυο Gardner και δυο 4pdr. Την τρίτη μέρα, το Safieh πέρασε ανάμεσα από τις γραμμές των Αράβων στο Wadi Habashi σε απόσταση 80 γιαρδών, ρίχνοντας χαλάζι από σφαίρες και οβίδες εναντίον τους. Οι Άραβες δεν απάντησαν στα πυρά μέχρι που το ατμόπλοιο απομακρύνθηκε. Τότε μια οβίδα από ένα Αραβικό κανόνι χτύπησε την πρύμνη και ένα από τα καζάνια. Ο Beresford αναγκάστηκε να αγκυροβολήσει σε απόσταση περίπου 500 γιάρδες από τον εχθρό. Ολόκληρη την ημέρα και καθώς τα επισκευαστικά τμήματα εργάζονταν μανιωδώς, σημειώθηκαν μικρές αψιμαχίες.<br />
<br />
Το επόμενο πρωί και αφού το καζάνι είχε επισκευαστεί, ο Beresford ήταν σε θέση να παραλάβει τον Wilson και την ομάδα του, που βρίσκονταν στη δεξιά όχθη. Χωρίς άλλα προβλήματα, το Safieh έφτασε στο στρατόπεδο της Φάλαγγας Ερήμου το απόγευμα της 6ης Φεβρουαρίου. Την ίδια μέρα, η Φάλαγγα κινήθηκε διαμέσου της ερήμου, μεταφέροντας τους τραυματίες της συμπεριλαμβανομένου του στρατηγού Stewart (ο οποίος πέθανε στις 16 Φεβρουαρίου) και έφτασε στο Korti στις αρχές Μαρτίου. Ο Mahdi ήταν κυρίαρχος από την έρημο της Bayuda μέχρι το νότο και από την Ερυθρά θάλασσα στο Darfur.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Φάλαγγα Νείλου</span></b><br />
<br />
Ενώ η Φάλαγγα της Ερήμου προχωρούσε προς το Gubat, η Φάλαγγα του Νείλου υπό τον υποστράτηγο William Earle, ξεκίνησε από το Korti προς το Abu Hamed στις 28 Δεκεμβρίου 1884, με το πεζικό να βρίσκεται σε 200 βάρκες και τα έφιππα στρατεύματα να κινούνται κατά μήκος των ακτών του Νείλου. Η Φάλαγγα χρειάστηκε τέσσερις μέρες να καλύψει επτά μίλια καταρρακτών. Προχωρώντας με αργούς ρυθμούς, πέρασε από τη Μερόβη και μετά σταμάτησε στο Hamdah από τις 3 έως τις 24 Ιανουαρίου. Αφού πέρασε και τον τέταρτο καταρράκτη, έφτασε στο Berti όπου, στις 4 Φεβρουαρίου 1885, ο Earle πληροφορήθηκε την πτώση του Χαρτούμ και έλαβε διαταγή να σταματήσει. Στις 8 Φεβρουαρίου έλαβε εκ νέου διαταγή να συνεχίσει την πορεία του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-qE6sIc4iyvw/WGa7kT80aMI/AAAAAAAAoas/l47zgzkzd1EFRZvsdprk11jRIrs_m4T7gCLcB/s1600/Noname5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="372" src="https://2.bp.blogspot.com/-qE6sIc4iyvw/WGa7kT80aMI/AAAAAAAAoas/l47zgzkzd1EFRZvsdprk11jRIrs_m4T7gCLcB/s400/Noname5.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη του Kirbekan</span></b><br />
<br />
Αφήνοντας προσωρινά τις βάρκες του, ο Earle προέλασε με το στρατό του μέσω της ερήμου προς το Abu Hamed, αλλά στις 10 Φεβρουαρίου συνάντησε 2.000 Ansar σε μια κορυφογραμμή στο Kirbekan να εμποδίζουν την προέλαση του. Ήταν μια μικτή δύναμη και περιλάμβανε άντρες από τη φυλή των Monassir, μερικούς Robatat και μια ομάδα Δερβίσηδων από το Berber, υπό τη διοίκηση των Moussa wad Abuhegel, Ali wad Hussein και Hamid wad Lekalik. Ο Earle σχεδίασε μια προσποιητή μετωπική επίθεση, ενώ ταυτόχρονα θα έστελνε έξι λόχους από το σύνταγμα South Stafford και τους Black Watch μαζί με τους Ουσάρους γύρω από την αριστερή πλευρά του εχθρού και να επιτεθεί από πίσω του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-br2Fo-j21tw/WGbD60haJQI/AAAAAAAAobM/DnqJjZwvzpk4POV8oq-4b1axHxd_Eq4JgCLcB/s1600/12th%2BSudanese%2Bat%2BOmdurman.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="392" src="https://3.bp.blogspot.com/-br2Fo-j21tw/WGbD60haJQI/AAAAAAAAobM/DnqJjZwvzpk4POV8oq-4b1axHxd_Eq4JgCLcB/s640/12th%2BSudanese%2Bat%2BOmdurman.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ο ίδιος ο Earle ήταν σε αυτό το απόσπασμα το οποίο, αν και βρισκόταν κάτω από συνεχή πυρά, κατάφερε να υπερφαλαγγίσει τον εχθρό και να επιτεθεί στο δεξιό του. Ψάχνοντας την κορυφογραμμή για κρυψώνες Αράβων, επιτέθηκαν σε ένα πέτρινο παράπηγμα, από το οποίο ένας τυφεκιοφόρος πυροβόλησε και σκότωσε τον στρατηγό Earle. Καθώς η μάχη συνεχιζόταν, το πυρ από τα πυροβόλα της ψεύτικης μετωπικής επίθεσης έγινε αντιληπτό από το πεζικό που καταλάμβανε εξ εφόδου τα υψώματα με τη συνοδεία ήχων από τις πίπιζες των Highlanders. Οι Ουσάροι έπειτα κινήθηκαν για να κυριεύσουν το εχθρικό στρατόπεδο που βρισκόταν κοντά στην είσοδο του περάσματος του Shukool.<br />
<br />
Η επίθεση στο Kirbekan κόστισε τη ζωή σε τρεις αξιωματικούς και εννέα άντρες, ενώ τέσσερις αξιωματικοί και 43 άντρες τραυματίστηκαν. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο στρατηγός Earle, ο διοικητής της Φάλαγγας, καθώς και οι διοικητές των δυο συνταγμάτων πεζικού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-q2WTF3xmu5w/WGa_i4jgT-I/AAAAAAAAoa8/guW1GtAR9vAaq3qogsneIDX_y4cXB1z-wCLcB/s1600/Noname6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="183" src="https://3.bp.blogspot.com/-q2WTF3xmu5w/WGa_i4jgT-I/AAAAAAAAoa8/guW1GtAR9vAaq3qogsneIDX_y4cXB1z-wCLcB/s400/Noname6.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-Yizjo-3kzUE/WGbAIDIe-XI/AAAAAAAAobA/5MjmYODkV8wvmNgJhuK2Iw8VsW_-SizkwCLcB/s1600/Noname8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="146" src="https://4.bp.blogspot.com/-Yizjo-3kzUE/WGbAIDIe-XI/AAAAAAAAobA/5MjmYODkV8wvmNgJhuK2Iw8VsW_-SizkwCLcB/s400/Noname8.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Τέλος της Φάλαγγας Νείλου</span></b><br />
<br />
Διοικητής της Φάλαγγας ανέλαβε o στρατηγός H. Brackenbury, ο οποίος συνέχισε την επόμενη μέρα την προέλαση. Στις 17 Φεβρουαρίου έφτασε στο Es Salamat και στις 20 στο El Hebba κοντά στο σημείο, όπου δολοφονήθηκαν ο συνταγματάρχης Stewart και ο Powers από το Χαρτούμ. Το ναυάγιο του ατμόπλοιου Abbas κείτονταν σε ένα βράχο και υπολείμματα των νεκρών θυμάτων βρέθηκαν σε ένα σπίτι. Τα έφιππα στρατεύματα και η Φάλαγγα διέσχισαν το ποτάμι μέχρι που, το απόγευμα της 23ης Φεβρουαρίου, έφτασαν σε απόσταση 26 μιλίων από το Abu Hamed, το οποίο μπορούσαν να είχαν κυριεύσει μαζί με το Berber, αν ο στρατηγός Wolseley δεν διέταζε την επιστροφή τους στη Μερόβη.<br />
<br />
Φτάνοντας στη Μερόβη στις 5 Μαρτίου, η Φάλαγγα έπλευσε μέσω του Νείλου και έφτασε στο Korti στις 8 Μαρτίου, όπου ενώθηκε με τη Φάλαγγα της Ερήμου. Πριν γίνει γνωστή η πτώση του Χαρτούμ, το σχέδιο ήταν, να προχωρήσει ο Buller με τη Φάλαγγα Ερήμου κατά μήκος του Νείλου για να συναντήσει τη Φάλαγγα του Νείλου, ενώ ενισχύσεις από την Αγγλία θα αποβιβάζονταν στο Σουακίμ και θα προέλαυναν για να ενωθούν μαζί τους. Αλλά η Φάλαγγα Ερήμου είχε εγκαταλείψει τη θέση της στο Metammeh και βαδίζοντας σε σχηματισμό τετραγώνου κάτω από συνεχείς μικρές επιθέσεις των Αράβων, έφτασε στο Korti στις 16 Μαρτίου 1885. Ο Gordon ήταν νεκρός και το Χαρτούμ είχε πέσει.<br />
<br />
Στο Korti στις 22 Μαρτίου η εκστρατευτική δύναμη διαλύθηκε και στάλθηκε πίσω στο Κάιρο, ενώ μια συμβολική δύναμη, έμεινε στο Tani, λίγα μίλια βόρεια του Ambukol στο Νείλο. Αυτή η δύναμη έφτασε στο Κάιρο στα μέσα Ιουλίου.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΕΛΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΟΥΑΚΙΜ (ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΙΟΣ 1885)</b></span><br />
<br />
Ύστερα από την απόσυρση των Φαλάγγων Ερήμου και Νείλου, ξεκίνησε ένας νέος γύρος στρατιωτικών επιχειρήσεων, με την άφιξη στο Σουακίμ στις 12 Μαρτίου 1885, ύστερα από εντολή του Wolseley, μιας εκστρατευτικής δύναμης, υπό τη διοίκηση του στρατηγού Sir Gerald Graham, με σκοπό την προστασία της κατασκευής ενός στρατιωτικού σιδηροδρόμου από το Σουακίμ στο Berber. Ήταν μια καλύτερα προετοιμασμένη εκστρατεία, με διπλάσια σε αριθμό στρατεύματα, τάγματα και αποικιακά αποσπάσματα από την Ινδία και Αυστραλία. Συνολικά η δύναμη ανερχόταν σε 13.000 άντρες.<br />
<br />
Στο λιμάνι του Σουακίμ βρίσκονταν πλοία κάθε είδους, όπως οπλιταγωγά, μεταφορικά και νοσοκομειακά, καθώς και ειδικά σκάφη που παρείχαν στη δύναμη 85.000 γαλόνια νερού κάθε μέρα. Από το Aden, την Αίγυπτο και την Ινδία συγκεντρώθηκαν 6.000 αποσκευές και 500 καμήλες με τους οδηγούς τους. Τα μουλάρια ήταν από την Κύπρο, το Γιβραλτάρ και τη Μάλτα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-0waCnqSvmEk/WGbIT82e7aI/AAAAAAAAobY/3mVHPnn3q1kbso_qDinoQt-8fXg8tUdWgCLcB/s1600/%25CE%259A%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25AC%25CE%25B6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-0waCnqSvmEk/WGbIT82e7aI/AAAAAAAAobY/3mVHPnn3q1kbso_qDinoQt-8fXg8tUdWgCLcB/s400/%25CE%259A%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25AC%25CE%25B6.jpg" width="290" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη του Hashin</span></b><br />
<br />
Το πρώτο μέλημα του Graham ήταν να βρει και να καταστρέψει τη δύναμη του Osman Digna από 10.000 άντρες περίπου στην περιοχή Hashin-Tamai. Ξεκίνησε την προέλαση του στις 20 Μαρτίου 1885 και έφτασε σε ένα χωριό, όπου στρατοπέδευσε για τη νύκτα. Το επόμενο πρωί στις 5 τα στρατεύματα αναπτύχθηκαν σε ένα ανοικτό τετράγωνο με τη Φρουρά να σχηματίζει τη δεξιά πλευρά του. Η 2η ταξιαρχία τάχθηκε μπροστά, οι Ινδοί στην αριστερή πλευρά με τα πυροβόλα, τις πρώτες βοήθειες και τα μεταφορικά στο κέντρο. Το ιππικό και το έφιππο πεζικό προπορεύονταν του τετραγώνου. Το 53ο (Shropshires) έμεινε πίσω σαν φρουρά του στρατοπέδου.<br />
<br />
Στις 21 Μαρτίου, μια πολύ ζεστή μέρα, βαδίζοντας πάνω σε σκληρό έδαφος από βότσαλα και αγκαθωτό γρασίδι από μιμόζα, η δύναμη έδωσε μάχη για 9,5 ώρες. Οι Berkshires και οι Πεζοναύτες έδιωξαν τον εχθρό από το λόφο Dihilbat. Οι Ινδοί Λογχοφόροι επιτέθηκαν στους Δερβίσηδες και υπέστησαν σημαντικές απώλειες, όπως και το βρετανικό ιππικό στο El Teb, από τους Ansar που ήταν ξαπλωμένοι στο έδαφος και χτυπούσαν τα πόδια των αλόγων. Το Ινδικό πεζικό σε σχηματισμό τετραγώνου με τη Φρουρά προκάλεσαν βαριές απώλειες στον εχθρό και απώθησαν πολλές από τις επιθέσεις του. Οι εκτιμήσεις για τις απώλειες του ποικίλλουν από 250 έως 1000 νεκρούς.<br />
<br />
Όταν η δύναμη του Graham επέστρεψε στον καταυλισμό, οι απώλειες της υπολογίστηκαν σε 22 αξιωματικούς και άντρες νεκρούς και σε 43 τραυματίες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Καταυλισμός του McNeill στο Tofrik (22 Μαρτίου 1885)</span></b><br />
<br />
Την επόμενη μέρα, ο στρατηγός Graham διέταξε τον στρατηγό McNeill να οργανώσει δυο καταυλισμούς ως ενδιάμεσα σημεία ανεφοδιασμού μεταξύ Hashin και Tamai. Η δύναμη του McNeill, αποτελούμενη από δυο τετράγωνα, προχωρούσε αργά διαμέσου πυκνών θάμνων από μιμόζα και κατά το μεσημέρι είχε φτάσει μόνο στο Tofrik, έξι μίλια από το Σουακίμ, όπου ο McNeill αποφάσισε να χτίσει τον πρώτο καταυλισμό. Αποτελούνταν από τρεις μικρότερους. Ο κεντρικός ήταν για τα ζώα και τις προμήθειες, ενώ οι άλλοι δυο για τους άντρες και τα πυροβόλα Gardner. Το 5ο σύνταγμα Λογχοφόρων βρίσκονταν έξω σε ρόλο ανιχνευτή. Ήταν ένα καινούργιο σύνταγμα και δεν είχε την εμπειρία των πολέμων της ερήμου.<br />
<br />
Στο βόρειο τμήμα του καταυλισμού βρίσκονταν οι Πεζοναύτες με δυο πυροβόλα Gardner και οι Berkshires με δυο πυροβόλα Gardner επίσης ήταν στο νότιο τμήμα. Στις 2 το μεσημέρι, την ώρα του γεύματος, δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα η κατασκευή του καταυλισμού. Οι μονάδες από την Ινδία βρίσκονταν στο κεντρικό τομέα, όπου αργότερα συγκεντρώθηκαν οι καμήλες και τα μουλάρια. Στις 2.30 μ.μ., ένας ιππέας ανέφερε ότι ο εχθρός πλησίαζε γρήγορα. Χιλιάδες πολεμιστές Hadendowa φάνηκαν στα γύρω υψώματα, ουρλιάζοντας. Οι άντρες έτρεξαν αμέσως να πάρουν θέσεις μάχης. Οι άντρες του 17ου συντάγματος πεζικού της Βεγγάλης έριξαν μια ομοβροντία και έτρεξαν να καλυφτούν στο κεντρικό τμήμα του καταυλισμού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-bKxUuj6JsjE/WGbLcLRF0jI/AAAAAAAAobs/q_hWLRhTYOgp6LTM3E5CCqKYRpyaCnU_QCLcB/s1600/http---makeagif.com--media-9-01-2013-ihNry_.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="368" src="https://3.bp.blogspot.com/-bKxUuj6JsjE/WGbLcLRF0jI/AAAAAAAAobs/q_hWLRhTYOgp6LTM3E5CCqKYRpyaCnU_QCLcB/s400/http---makeagif.com--media-9-01-2013-ihNry_.gif.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο στρατηγός McNeill ήταν τυχερός που δε σκοτώθηκε, όταν η κύρια επίθεση των Ansar χτύπησε τον τομέα των Berkshires. Μερικοί άντρες απ' αυτό το σύνταγμα σχημάτισαν ένα νέο τετράγωνο έξω από τον καταυλισμό και άνοιξαν πυρ σε απόσταση 30 γιαρδών από τον εχθρό. Η ομοβροντία θέρισε τους ιθαγενείς και οι άντρες οπισθοχώρησαν σιγά σιγά στη zareba των Πεζοναυτών, ρίχνοντας συχνές ομοβροντίες. Στην πρώτη επίθεση, περίπου 60 Ansar εισχώρησαν στο τετράγωνο των Πεζοναυτών και σκοτώθηκαν αμέσως. Μια δεύτερη επίθεση έτρεψε σε φυγή το Ινδικό πεζικό, το προσωπικό και τα τρομοκρατημένα ζώα.<br />
<br />
Οι Ansar βρίσκονταν τώρα στο κέντρο του καταυλισμού. Οι Berkshires και οι Πεζοναύτες έριξαν τις ομοβροντίες τους κατά των Ansar και ολόκληρη η περιοχή έμοιαζε με εφιάλτη, με ακρωτηριασμένα πτώματα, τρομαγμένες καμήλες και αφηνιασμένα μουλάρια. Το 15ο σύνταγμα Sikhs και το 28ο σύνταγμα πεζικού της Βομβάης απώθησαν πολλές επιθέσεις των Ansar, οι οποίοι στο τέλος αποχώρησαν. Η μάχη κράτησε μόνο είκοσι λεπτά και ήταν γεμάτη από πράξεις ηρωισμού και φανατισμού. Καθώς η ατμόσφαιρα καθάριζε από τη σκόνη, οι άντρες κοίταξαν γύρω τους τη σωρό των πτωμάτων που κείτονταν γύρω τους. Περισσότεροι από 100 Βρετανοί και Ινδοί στρατιώτες σκοτώθηκαν και περίπου 140 τραυματίστηκαν.<br />
<br />
Οι Σουδανοί είχαν περισσότερους από 1.000 νεκρούς. Πολέμησαν με εκπληκτικό φανατισμό και έδειξαν αδιαφορία στο θάνατο. Η μάχη αυτή ήταν τόσο αιματηρή, έτσι ώστε άρχισαν να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στον Osman Digna, ο οποίος τους είχε πει ότι οι Βρετανικές σφαίρες ήταν φτιαγμένες από νερό και δεν μπορούσαν να τους κάνουν κακό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-D48Ec99UXRU/WGbKpBJyI2I/AAAAAAAAobk/w36xdxOcNF8uXMXs4_w3NhlT6-8rRgrnwCLcB/s1600/Noname11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://4.bp.blogspot.com/-D48Ec99UXRU/WGbKpBJyI2I/AAAAAAAAobk/w36xdxOcNF8uXMXs4_w3NhlT6-8rRgrnwCLcB/s400/Noname11.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Τέλος της Εκστρατείας</span></b><br />
<br />
Μετά τη μάχη στο Tofrik, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις περιορίστηκαν σε συνοδείες εφοδιοπομπών και αψιμαχίες με συμμορίες Αράβων. Στις 2 Απριλίου 1885 ο Graham ξεκίνησε με μια ισχυρή δύναμη από το Σουακίμ για να επιτεθεί στον Osman Digna στο Tamai. Φτάνοντας εκεί την επόμενη μέρα, βρήκε το μέρος ερημωμένο και τα πηγάδια χωρίς νερό. Οι περισσότερες φυλές είχαν αποσύρει την υποστήριξη τους στον Osman Digna και αυτός βρισκόταν καθοδόν προς το Sinkat. Η εκστρατεία πλησίαζε στο τέλος της. Στις 2 Μαΐου ο λόρδος Wolseley έφτασε στο Σουακίμ για να προειδοποιήσει τον Graham, ότι η δύναμη του έπρεπε να διαλυθεί, επειδή η κυβέρνηση αποφάσισε να εγκαταλείψει το Σουακίμ και να μη συνεχίσει την κατασκευή του σιδηροδρόμου.<br />
<br />
Υπήρχε πιθανότητα προβλήματος με τη Ρωσία. Ο Graham άφησε το Σουακίμ στις 17 Μαΐου και τον Ιούνιο Graham και Wolseley ήταν πίσω στην Αγγλία. Τον Ιούνιο ο Mahdi πέθανε, πιθανότατα από τύφο. Οι Ansar ήταν η κυρίαρχη δύναμη στη χώρα και το Βρετανικό γόητρο πληγωμένο. Ωστόσο ο Βρετανικός Λέων αρνήθηκε να υποκύψει. Έγινε μια τελευταία μάχη, που ήταν σημαντική από το γεγονός, ότι ήταν η τελευταία μάχη, στην οποία οι Βρετανοί στρατιώτες φόρεσαν τις κόκκινες στολές τους. Ο διάδοχος του Mahdi, ο Khalifa, πραγματοποίησε επιδρομή πολύ κοντά στα Βρετανικά φυλάκια στο Kosha και Mograka, στα σύνορα Αιγύπτου - Σουδάν.<br />
<br />
Στις 30 Δεκεμβρίου 1885, ο στρατηγός Sir Frederick Stephenson με δυο Άγγλο-Αιγυπτιακές ταξιαρχίες, ιππικό και κανονιοφόρους, νίκησε τις δυνάμεις του Khalifa στη μάχη του Ginnis11 με λιγότερες από 50 απώλειες. Η Βρετανία επέστρεψε στο Σουδάν, όπως έκανε στη Βεγγάλη, Βιρμανία και στο Αφγανιστάν με την εκστρατεία του Kitchener το 1896 - 1898.<br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1881</span></b><br />
<br />
– Εμφάνιση του Mahdi.<br />
<br />
<b>Αύγουστος</b><br />
– Νίκη του Mahdi στο Abba.<br />
<br />
<b>Οκτώβριος</b><br />
– Ο Mahdi νικά τον Rashid Bey. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1882</span></b><br />
<br />
<b>Μάιος</b><br />
<b>29</b> – Οι Ansar νικούν τους Αιγυπτίους στο Jebel Jarrada.<br />
<b>Σεπτέμβριος</b><br />
<b>1</b> – Οι Ansar πολιορκούν το El Obeid. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1883</span></b><br />
<br />
<b>Ιανουάριος</b><br />
<b>1</b> – Ο συνταγματάρχης Hicks διορίζεται Επιτελάρχης του Αιγυπτιακού στρατού.<br />
<b>17</b> – Πτώση του El Obeid. <br />
<br />
<b>Απρίλιος</b><br />
<b>29</b> – Ο Hicks νικά στη μάχη του Jebel Ain. <br />
<br />
<b>Σεπτέμβριος</b><br />
<b>9</b> – Ο Hicks ξεκινά από το Omdurman για να ανακαταλάβει το El Obeid. <br />
<br />
<b>Νοέμβριος</b><br />
<b>5</b> – Ήττα του Hicks στο Shaykan. <br />
<br />
<b>Δεκέμβριος</b><br />
<b>2</b> – Οι Ansar εξολοθρεύουν μια Αιγυπτιακή δύναμη. Ο Slatin Pasha απομονώνεται στο Darfur. Ο Baker Pasha με το στρατό του συγκεντρώνεται στο Σουακίμ. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-V9Cco3ho7SY/WGc6MFDdYtI/AAAAAAAAob8/M5EWdOL3p_UNhnCy-HFU7m65n3BaBWmmgCLcB/s1600/EdwardUnderdownKhartoum1966.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-V9Cco3ho7SY/WGc6MFDdYtI/AAAAAAAAob8/M5EWdOL3p_UNhnCy-HFU7m65n3BaBWmmgCLcB/s400/EdwardUnderdownKhartoum1966.jpg" width="326" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1884</span></b><br />
<br />
<b>Ιανουάριος</b><br />
<b>10</b> – Ο Baring στο Κάιρο απορρίπτει τον Gordon ως Κυβερνήτη στο Σουδάν<br />
<b>15</b> – Συνάντηση Wolseley και Gordon στο Λονδίνο<br />
<b>18</b> – Ο Gordon συναντά το Υπουργικό Συμβούλιο και φεύγει για Κάιρο<br />
<b>25</b> – Συνάντηση του Gordon με τον Baring και Tewfik στο Κάιρο<br />
<b>26 / 27</b> – Η δύναμη του Baker μεταφέρεται δια θαλάσσης στο Trinkatat<br />
<b>28</b> – Ο Gordon φεύγει από το Κάιρο για το Χαρτούμ μαζί με τον αντισυνταγματάρχη J.D.H. Stewart <br />
<br />
<b>Φεβρουάριος</b><br />
<b>1</b> – Φτάνουν στο Korosko<br />
<b>8 </b>– Ο Ναύαρχος Hewitt αποβιβάζει τη Βρετανική δύναμη στο Σουακίμ για την αποστολή απελευθέρωσης του Tokar<br />
<b>10</b> – Ο Gordon στέλνει στο Mahdi το κόκκινο σκοινί της τιμής<br />
<b>13</b> – Τα Βρετανικά στρατεύματα στην Αίγυπτο μπαρκάρουν για το Σουακίμ<br />
<b>18</b> – Ο Gordon και ο Stewart φτάνουν στο Χαρτούμ<br />
<b>23</b> – Παράδοση του Tokar<br />
<b>28</b> – Η δύναμη του Graham συγκεντρώνεται στο Trinkatat<br />
<b>29</b> – Μάχη του El Teb. Ο συνταγματάρχης Stewart και ο Power πραγματοποιούν αναγνωριστική αποστολή στο Λευκό Νείλο <br />
<br />
<b>Μάρτιος</b><br />
<b>2</b> – Ο Stewart και Power επιστρέφουν στο Χαρτούμ<br />
<b>3</b> – Η δύναμη του Graham φτάνει στο Tokar<br />
<b>5</b> – Επιστροφή του Graham στο Σουακίμ<br />
<b>12</b> – Προέλαση του Graham προς Tamai<br />
<b>13</b> – Μάχη του Tamai. Διακοπή τηλεγραφικής επικοινωνίας του Χαρτούμ.<br />
<b>14</b> – Οι επαναστάτες καταλαμβάνουν θέσεις στη δεξιά όχθη του Γαλάζιου Νείλου απέναντι από το παλάτι στο Χαρτούμ.<br />
<b>15</b> – Η πολιορκούμενη φρουρά του Hafayah βόρεια του Χαρτούμ απελευθερώνεται από τον Gordon.<br />
<b>16</b> – Αποτυχημένη έξοδος από το Χαρτούμ. 200 νεκροί. Η Βρετανική κυβέρνηση αρνείται το αίτημα του Gordon ότι ο Zobeir ήταν Κυβερνήτης-Στρατηγός του Σουδάν.<br />
<b>20</b> – Το Χαρτούμ πολιορκείται από δύναμη 30.000 Αράβων.<br />
<b>22</b> - Ο Mahdi αρνείται την πρόταση ειρήνης του Gordon.<br />
<b>24</b> – Ο Baring από το Κάιρο τηλεγραφεί στο Λονδίνο για το επείγον της εκκένωσης του Χαρτούμ.<br />
<b>28</b> – Ο Graham λαμβάνει διαταγή να επιστρέψει στην Αίγυπτο και αφήνει για φρουρά δυο τάγματα. <br />
<br />
<b>Απρίλιος</b><br />
<b>3</b> – Η δύναμη του Graham στο Σουακίμ σαλπάρει για την Αίγυπτο.<br />
<b>9</b> – Η δύναμη του Graham φτάνει στο Κάιρο. <br />
<br />
<b>Μάιος</b><br />
<b>9</b> – Πτώση του Berber<br />
<b>10</b> – Αγγελιοφόροι πιστοποιούν την πολιορκία του Χαρτούμ.<br />
<b>12</b> – Η κυβέρνηση ξεπερνά αλώβητη την πρόταση μομφής για την στάση και αδράνεια της απέναντι στον Gordon και το Χαρτούμ.<br />
<b>17</b> – Ο Gordon λαμβάνει μήνυμα από την κυβέρνηση να εκκενώσει το Χαρτούμ.<br />
<b>20</b> – Κύμα αγανάκτησης του κοινού στην Αγγλία περί προδοσίας του Gordon. <br />
<br />
<b>Αύγουστος</b><br />
<b>5</b> – Η κυβέρνηση αποφασίζει την αποστολή απελευθέρωσης του Gordon.<br />
<b>8</b> – Ο Gladstone διορίζει τον Wolseley διοικητή της αποστολής στο Σουδάν.<br />
<b>26</b> – Ο στρατηγός Sir Redvers Buller φεύγει από την Αγγλία για την Αίγυπτο.<br />
<b>28</b> – Παραγγελία κατασκευής 800 βαρκών για την αποστολή στο Σουδάν. <br />
<br />
<b>Σεπτέμβριος</b><br />
<b>4</b> – Αποστολή από το Χαρτούμ στο Sennar ηττάται στο Al Aylafuh με απώλειες 800 αντρών.<br />
<b>9</b> – Άφιξη του Wolseley στο Κάιρο.<br />
<b>10</b> – Το ατμόπλοιο Abbas προσκρούει σε βράχο. Ο Stewart και ο Power δολοφονούνται.<br />
<b>20</b> – Ο Gordon λαμβάνει νέα για την αποστολή απελευθέρωσης του.<br />
<b>27</b> – Ο Wolseley φεύγει από το Κάιρο για τη Wadi Halfa. <br />
<br />
<b>Οκτώβριος</b><br />
<b>7</b> – Οι Καναδοί «ταξιδιώτες» φτάνουν στην Αλεξάνδρεια.<br />
<b>14</b> – Ο Gordon συλλαμβάνει δεκαέξι πολίτες, οι οποίοι σχεδίαζαν να αυτομολήσουν στον Mahdi.<br />
<b>21</b> – Ο Mahdi κινείται προς το Χαρτούμ με όλο το στρατό του.<br />
<b>22</b> – Ο Gordon πληροφορείται από τον Mahdi το θάνατο των Stewart και Powers και τη βύθιση του Abbas. <br />
<br />
<b>Δεκέμβριος</b><br />
<b>5</b> – Η δύναμη απελευθέρωσης συγκεντρώνεται στη Donga.<br />
<b>15</b> – Το ατμόπλοιο Bordein φεύγει από το Χαρτούμ για το Metammeh. Ο στρατηγός Stewart φτάνει στο Korti με το Έφιππο Πεζικό και τη Φρουρά.<br />
<b>16</b> – Ο Wolseley φτάνει στο Korti.<br />
<b>28</b> – Η Φάλαγγα του Νείλου φεύγει από το Korti προς Χαρτούμ.<br />
<b>30</b> – Η Φάλαγγα Ερήμου του Stewart φεύγει από το Korti για τα πηγάδια στο Gakdul.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-xy3BFkrPTMI/WGc6zzVN2-I/AAAAAAAAocA/QAodigABTMYrpIlmWFAIkbHlNOrNx79SACLcB/s1600/War60.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://1.bp.blogspot.com/-xy3BFkrPTMI/WGc6zzVN2-I/AAAAAAAAocA/QAodigABTMYrpIlmWFAIkbHlNOrNx79SACLcB/s640/War60.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1885</span></b><br />
<br />
<b>Ιανουάριος</b><br />
<b>1</b> – Οι Black Watch φτάνουν στο Korti.<br />
<b>2</b> – Η Φάλαγγα Ερήμου καταλαμβάνει τα πηγάδια στο Gakdul.<br />
<b>4</b> – Το σύνταγμα South Staffords κατακτά το Hamdah. Ενώνεται με τη Φάλαγγα Νείλου. Ο στρατηγός Earle φτάνει στο Hamdah με το επιτελείο του.<br />
<b>5</b> – Ο λόρδος Charles Beresford φτάνει στο Korti με την 1η μεραρχία, Ναυτική Ταξιαρχία. Η Φάλαγγα Ερήμου επιστρέφει στο Korti. Το φρούριο Omdurman έξω από το Χαρτούμ παραδίδεται.<br />
<b>7</b> – Ο συνταγματάρχης Clarke με το Ελαφρύ Σύνταγμα Καμήλων αφήνει το Korti για το Gakdul.<br />
<b>8</b> – Η Φάλαγγα Ερήμου του Stewart φεύγει από το Korti.<br />
<b>17</b> – Μάχη του Abu Klea.<br />
<b>18</b> – Η Φάλαγγα κινείται προς Metammeh.<br />
<b>19</b> – Ο στρατηγός Stewart τραυματίζεται θανάσιμα στη μάχη του Abu Kru. Τη διοίκηση αναλαμβάνει ο Sir Charles Wilson.<br />
<b>20</b> – Η δύναμη συγκεντρώνεται στο Abu Kru.<br />
<b>21</b> – Αποτυχημένη επίθεση του Wilson στο Metammeh. Πρώτη επαφή με τα ατμόπλοια του Gordon.<br />
<b>24</b> – Η Φάλαγγα Νείλου φεύγει από το Hamdah. Ο Wilson παίρνει τμήμα της Φάλαγγας Ερήμου με τα ατμόπλοια Bordein και Talahawiyeh.<br />
<b>25 / 26</b> – Πτώση του Χαρτούμ. Θάνατος του Gordon.<br />
<b>28</b> – Τα ατμόπλοια του Wilson φτάνουν στη διασταύρωση του Γαλάζιου με το Λευκό Νείλο. Το Bordein πλησιάζει το Χαρτούμ δεχόμενο πυρά από την ακτή. Βρίσκει το Χαρτούμ στα χέρια των Ansar και ο Wilson διατάζει υποχώρηση.<br />
<b>29 </b>– Το ατμόπλοιο Talahawiyeh χτυπά σε βράχο και βυθίζεται.<br />
<b>31</b> – Το ατμόπλοιο Bordein χτυπά σε βράχο κοντά στο Wadi Habashi και εγκαταλείπεται από το πλήρωμα του. <br />
<br />
<b>Φεβρουάριος</b><br />
<b>1</b> – Ο λόρδος Charles Beresford ξεκινά με το ατμόπλοιο Safieh σε αναζήτηση του Wilson.<br />
<b>3</b> – Το Safieh υπόκεινται ζημιές από πυρά στην ακτή. Μόλις επισκευάζεται, ξεκινά για να φτάσει στον Wilson.<br />
<b>4</b> – Ο Beresford βρίσκει τον Wilson και επιστρέφουν στο Korti. Η Φάλαγγα Ερήμου συγκεντρώνεται στο Berti.<br />
<b>5</b> – Τα νέα για την πτώση του Χαρτούμ και το θάνατο του Gordon γίνονται γνωστά στο Λονδίνο.<br />
<b>6</b> – Το ατμόπλοιο Safieh φτάνει στο στρατόπεδο της Φάλαγγας Ερήμου.<br />
<b>8</b> – Ο Earle λαμβάνει διαταγή από τον Wolseley να προχωρήσει προς το Abu Hamed. Ο Earle αποφασίζει να εγκαταλείψει τις βάρκες και να βαδίσει μέσω της ερήμου.<br />
<b>10</b> – Ο Buller φτάνει στο Gubat από το Korti. Μάχη του Kirbekan. Θάνατος του Earle. Ο στρατηγός Brackenbury αναλαμβάνει τη διοίκηση της Φάλαγγας Νείλου.<br />
<b>17</b> – Ο στρατηγός Stewart υποκύπτει στα τραύματα του.<br />
<b>19</b> – Η Βασίλισσα Βικτωρία επιθεωρεί τη Φρουρά Γρεναδιέρων στο παλάτι πριν την αναχώρηση της για το Σουδάν.<br />
<b>20</b> – Η δύναμη του Brackenbury φτάνει στη El Hebba.<br />
<b>23</b> – Ο Buller εκκενώνει το Abu Klea.<br />
<b>24</b> – Ο Brackenbury βρίσκεται σε απόσταση 26 μιλίων από το Abu Hamed.<br />
<b>26</b> – Η φάλαγγα του Buller φτάνει στο Gakdul. <br />
<br />
<b>Μάρτιος</b><br />
<b>4</b> – Η δύναμη του Brackenbury φτάνει στο Hamdah.<br />
<b>5</b> – Φτάνουν στη Μερόβη και ο Brackenbury επιθεωρεί για τελευταία φορά τη Φάλαγγα Νείλου.<br />
<b>7</b> – Αναχώρηση για το Korti.<br />
<b>8</b> – Η Φάλαγγα Νείλου ξεκινά για το Korti.<br />
<b>12</b> – Ο στρατηγός Graham φτάνει στο Σουακίμ.<br />
<b>16</b> – Αρχίζει η κατασκευή του σιδηρόδρομου Σουακίμ - Berber. Η Φάλαγγα Ερήμου φτάνει στο Korti.<br />
<b>20</b> – Η δύναμη του Graham προελαύνει προς το Hashin.<br />
<b>21</b> – Ο Graham νικά στη μάχη του Hashin.<br />
<b>22</b> – Ο Graham αιφνιδιάζεται αλλά νικά στη μάχη του Tofrik. Τα στρατεύματα φεύγουν από το Korti για Κάιρο. <br />
<br />
<b>Απρίλιος </b><br />
<b>1</b> – Η δύναμη του Graham προελαύνει προς Tamai.<br />
<b>4</b> – Επιστροφή του Graham στο Σουακίμ. <br />
<br />
<b>Μάιος</b><br />
<b>2</b> – Ο Wolseley φτάνει στο Σουακίμ.<br />
<b>17</b> – Ο στρατηγός Graham με το επιτελείο του φεύγουν από το Σουακίμ.<br />
<b>19</b> – Ο Wolseley με το επιτελείο του φεύγουν από το Σουακίμ. Οι Αυστραλοί αναχωρούν για την πατρίδα τους. <br />
<br />
<b>Ιούνιος</b><br />
<b>8</b> – Επιστροφή του Graham και του Wolseley στο Λονδίνο<br />
<b>29</b> – Θάνατος του Mahdi.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-U96Iae4LRSY/WGc8F6tLFZI/AAAAAAAAocQ/hVe-Jd0LuS0xxaBbUhNcDLNjKH-RYtEpwCLcB/s1600/SUD-S104a-Siege_of_Khartoum-20_Piastres_%25281884%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-U96Iae4LRSY/WGc8F6tLFZI/AAAAAAAAocQ/hVe-Jd0LuS0xxaBbUhNcDLNjKH-RYtEpwCLcB/s400/SUD-S104a-Siege_of_Khartoum-20_Piastres_%25281884%2529.jpg" width="336" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>MAHDI Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΜΕΣΣΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ</b></span><br />
<br />
Ο γιος ενός άσημου χτίστη ανακοινώνει πως είναι ο απεσταλμένος του Υψίστου, την έλευση του οποίου έχουν προαναγγείλει από καιρό οι Γραφές. Το κήρυγμά του συνασπίζει τους δυσαρεστημένους από την εξουσία και καταλήγει στην οικοδόμηση του πρώτου άτυπου Ισλαμικού Κράτους. Δεν πρόκειται φυσικά για την πρώτη φορά που ένα πολιτικό κίνημα ντύνεται με θρησκευτική περιβολή. Η εργαλειοποίηση της θρησκείας, ως μέσου κινητοποίησης των λαϊκών μαζών, είναι μια υπόθεση εξίσου παλιά όσο και η ίδια η λατρεία κάποιου υπέρτατου όντος.<br />
<br />
Όπως γνωρίζουμε λ.χ. από το μνημειώδες έργο του Νόρμαν Κον για τα μεσσιανικά κινήματα του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα, επί περίπου μιάμιση χιλιετία κάθε κοινωνικά ανατρεπτική επαγγελία έπαιρνε αναγκαστικά τη μορφή Χριστιανικής αίρεσης. Αλλά και στον Μουσουλμανικό κόσμο δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Στο αποκορύφωμα της κλασικής αποικιοκρατίας, την τελευταία εικοσαετία του ΙΘ΄ αιώνα, το πρώτο αξιόλογο αντιαποικιακό κίνημα του Αραβικού κόσμου, η αρχικά νικηφόρα επανάσταση του Σουδάν (1881 - 1898) ταυτίστηκε για τους οπαδούς της με την έλευση του Μεσσία (Μάχντι) που, σύμφωνα με την Ισλαμική εσχατολογία, θα βασιλεύσει στη γη για 7, 9 ή 19 χρόνια μέχρι την ημέρα της Κρίσης.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Ντοκουμέντο</span></b><br />
<br />
Για την εμφάνιση αυτού του Μουσουλμάνου Μεσσία, εν έτει 1881, διαθέτουμε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περιγραφή εκείνων των ημερών: Την πρώτη σχετική αναφορά του τότε υποπροξένου της Ελλάδας στο Χαρτούμ, Νικολάου Λεοντίδη, προς τον προϊστάμενό του γενικό πρόξενο της Αλεξάνδρειας. Το έγγραφο φέρει χρονολογία 8/20 / 8 / 1881 και αριθμό πρωτοκόλλου 29, εντοπίστηκε στο Ιστορικό Αρχείο του ΥΠΕΞ (φ.1881/99.2) και περιγράφει την εμφάνιση του Μάχντι με διατυπώσεις που κινούνται μεταξύ διπλωματικής έκθεσης και ευαγγελικών περικοπών.<br />
<br />
Η σημερινή ανάγνωση του κειμένου αποπνέει μια πρόσθετη τραγικότητα, καθώς ο συντάκτης του βρήκε τελικά τον θάνατο από τα χέρια των επαναστατών κατά την άλωση του Χαρτούμ το 1885. Για την καλύτερη κατανόηση του περιεχομένου του, υπενθυμίζουμε ότι το Σουδάν αποτελούσε από το 1821 κτήση της Αιγύπτου, που με τη σειρά της μετατράπηκε το 1882 σε αποικία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας με «συγκυρίαρχο» την Οθωμανική:<br />
<br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;">«Κύριε Γενικέ Πρόξενε!</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Κατ’ αυτάς εφάνη εις τα πέριξ του χωρίου Κάβας όπερ κείται εις τον Λευκόν ποταμόν και εις την πλησίον αυτού νήσον Αμπα άνθρωπός τις όστις κηρύττει εαυτόν απεσταλμένον παρά του υψίστου, ίνα κρίνη την ανθρωπότητα. Οι πέριξ των εκεί χωρίων άνθρωποι απλοί και μωρόπιστοι προσήλθον τω απεσταλμένω. Επίσης προσήλθον ή μάλλον προσέρχονται εισέτι πάντες οι κάπως εκ μέρους της Κυβερνήσεως ηδικημένοι εξ όλων των μερών του Σουδάν, ως και οι φύσει οκνηροί και μη εργασθέντες ποτέ αλλά μετερχόμενοι το επάγγελμα του Δερβίσσου καθώς και πάντες οι δυσηρεστημένοι διαφοροτρόπως και περισσότερον όσοι έχασαν τους μαύρους δούλους των ούς η Κυβέρνησις έκαμε στρατιώτας.</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Τ’ ανωτέρω ειδοποιηθείσα η Κυβέρνησις εν μέρει έπεμψεν δι’ Ατμοπλοίου ένα πληρεξούσιόν της, άνευ στρατιωτικής δυνάμεως, όστις απελθών εις την Νήσον Αμπα εύρε τον άνθρωπον αυτόν, ήτοι τον ''Μούχδι'' ονόματι Μουχάμετ Αχμετ καθήμενον εντός της οικίας του, αυτοσχεδίου σπηλαίου, εις ον είπεν ότι ο Γενικός Διοικητής Σουδάν επιθυμεί να τον ίδη˙ ούτος του απήντησε ότι δεν έχει δουλειά με τους Πασσάδες αλλ’ είναι απεσταλμένος παρά του υψίστου όπως τιμωρήση την ανθρωπότητα, αλλ’ ότι ο καιρός του δεν έφθασεν εισέτι και ότι μετά δύο έτη θα παρουσιασθή εν όλη τη δόξη του.</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Μετά ταύτα ο πληρεξούσιος του Γενικού Διοικητού σύμφωνα με τας οδηγίας του ανεχώρησεν και φθας ενταύθα ανήγγειλε τω Πασσά τα καθέκαστα. Αμέσως η Αυτού Εξοχότης ο Ραούφ Πασσά έπεμψε 200 στρατιώτας και τον πρώην σταλθέντα πληρεξούσιον με διαταγάς του να φέρη ζώντα ή νεκρόν τον μνησθέντα ''Φακή'' και τους τυχόν αντισταθησομένους˙ και ούτω ανεχώρησαν δι’ Ατμοπλοίου. Τότε δε ήρχισεν ενταύθα μικρός τις ψιθυρισμός˙ τρεις ημέραι μόλις παρήλθον μετά την αναχώρησιν της ανωτέρω δυνάμεως και το μεσονύκτιον της τετάρτης ήλθεν τηλεγραφική είδησις από την Κάβαν του ότι σχεδόν κατεστράφη το στρατιωτικόν σώμα όπερ είχεν υπάγει ίνα φέρη ζώντα ή νεκρόν τον ανωτέρω ''Φακή''. </span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Και αμέσως μετά το μεσονύκτιον εν ακαρί διεδόθη η είδησις ότι ο ''Φακής''ενίκησε και κατά συνέπειαν αληθή τα λεγόμενά του. Ούτω ήρχισε να γεννάται φόβος ότι δήθεν μέρος των εντοπίων είναι συνεννοημένοι προς ανατροπήν των καθεστώτων και ότι φόβος υπάρχει μη τυχόν και σηκωθούν οι μαύροι οι ελευθερωθέντες, οίτινες δεν έχουν Κυβέρνησιν, δεν έχουν κυρίους και γυρίζουν εις τους δρόμους ανά σώματα με ράβδους χονδράς από έβενον μη φροντίζοντες δι’ άλλο παρά μόνον πως να φάγουν, να μεθύσουν και να τραγωδούν υβρίζοντες τους Τούρκους, δηλαδή τους χριστιανούς και Τούρκους και τους Δογγολάουι και λαφυραγωγήσουν τον τόπον.</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Και πράγματι κάπως υπήρχε και υπάρχει φόβος, και εκ των μεν και εκ των δε, των μεν διότι έχασαν και χάνουν μαύρους των καθημερινώς χωρίς να δύνανται να τους αναζητήσουν, των δε όπως εκδικηθούν διότι οι Δογγολάουι τους έφεραν από τα μέρη των. Τότε μετά την απαισίαν είδησιν και αμέσως την επομένην ήρχισαν τα εδώ Προξενεία των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων να σκέπτωνται και να κάμουν παραστάσεις προς την Αυτού Εξοχώτητα τον Γενικόν Διοικητήν Ραούφ Πασσάν και να ειδοποιήσουν και τους ανωτέρους των εν Καΐρω τηλεγραφικώς, όπως και έπραξαν˙ εις ο διάβημα προέβημεν και ημείς τηλεγραφήσαντες τα εικότα προς την υμετέραν Εξοχότητα.</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Η δε Κυβέρνησις ιδούσα το σπουδαίον του κινήματος έσπευσε ν’ αποστείλη δι’ Ατμοπλοίων όσον στρατόν ηδύνατο να διαθέση και αφήκεν ενταύθα ευάριθμον σώμα αγυμνάστων εισέτι στρατιωτών, όλων μαύρων, μόλις αρκούντων διά την τακτικήν υπηρεσίαν˙ έσπευσεν όμως να τηλεγραφήση εις τας διαφόρους Μουδηρίας όπως αποστείλλωσιν έκαστος εξ αναλογίας μέρος του στρατού των προς την Κάβαν˙ όπως άμα συμπληρωθή το σώμα του στρατού όπερ αρκεί προς τακτικόν πόλεμον, θέλει απέλθει αυτοπροσώπως η Αυτού Εξοχώτης ο Ραούφ Πασσάς ίνα αναλάβη ο ίδιος τα του Γενικού Αρχηγού προς σύλληψιν του ''Φακή'', καταδίωξιν και σύλληψιν των οπαδών του και κατευνασμόν των εξημμένων παθών, συνάμα δε και ύψωσιν του Γοήτρου της Κυβερνήσεως.</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Αυτού δ’ αναχωρούντος η πόλις μας μένει άνευ στρατού δυναμένου να υπερασπίση αυτήν εν ανάγκη, διότι μόλις χθες ετηλεγράφησεν εις διάφορα μέρη του Σουδάν όπως φθάση στρατός διά την πόλιν μας.</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Ταύτα ενόμισα καλόν να διαβιβάσω τη Υμετέρα Εξοχότητι</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Ευπειθέστατος</span></i></b></div>
<div style="text-align: right;">
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Ν. Λεοντίδης»</span></i></b></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-GS1LWegVbno/WGdIf1Bh7CI/AAAAAAAAocg/doLJ3DsVPjIM6BMbaytD9YhY5ohY2fwzwCLcB/s1600/fnikjjz9w74ytpzlmcek.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-GS1LWegVbno/WGdIf1Bh7CI/AAAAAAAAocg/doLJ3DsVPjIM6BMbaytD9YhY5ohY2fwzwCLcB/s400/fnikjjz9w74ytpzlmcek.jpg" width="347" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Ιστορικός ''Μεσσίας'' («Ο Μαχδής» Ακρόπολις 20 / 11 / 1883)</span></b><br />
<br />
Για το οικογενειακό ιστορικό και τα κηρύγματα του νέου Μεσσία, εξίσου εύγλωττο είναι ένα άρθρο της Αθηναϊκής «Ακροπόλεως» δυο χρόνια αργότερα, ενώ το κίνημα του Μάχντι κατακτούσε σταδιακά την ενδοχώρα του Σουδάν απειλώντας πλέον την πρωτεύουσα της αποικίας. Παρά τους ειρωνικούς τόνους, το δημοσίευμα αναπαράγει λίγο πολύ πιστά μία από τις συγγενείς παραλλαγές που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή για το πρόσωπο του νέου Μεσσία:<br />
<br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;">«Θέλετε να τον μάθετε τον ακριβή άραβα Καπετάν προφήτην, διότι και Προφήτης είνε και Καπετάνιος είνε, και Καπετάνιος μάλιστα όστις νικά Αιγυπτίους υπό αρχιστράτηγον και αξιωματικούς Αγγλους. Ο Μαχδή ανήκει, ως όλοι σχεδόν οι προφήται, εις πτωχοοικογένειαν. Ο πατήρ του ην τέκτων. Βεβαρυμμένος από πολλά παιδιά, απέστειλε τον νεώτερόν του υιόν, τούτον τον Μοχαμέτ Αχμέτ, τον Μαχδήν, εις τον εν Σεννάρ θείον του, όπως τον διδάξη την βυρσοδεψικήν. Ο θείος έδερνε τον ανεψιόν και ο ανεψιός το έστριψε διά Χαρτούμ, όπου εισήλθε εις σχολείον τι περιφήμου δερβίσου, όπου έμαθε να γράφη, να αναγιγνώσκη, εμυήθη δε και τα θρησκευτικά δόγματα. </span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Μετά δύο έτη μετέβη εις Βερβέρ, εκεί έγινε μαθητής άλλου δερβίσου, έχοντος φήμην αγίου. Τον άφησε και αυτόν μετ’ ολίγον και αφιερώθη εις άλλον διδάσκαλον εν Κενέ ονόματι Νουρ-ελ-Δον (Φως της Θρησκείας) όστις το 1870 τον εχειροτόνησε δερβίσην. Δερβίσης γενόμενος ο Μαχμούτ Αχμέτ εζήλευσε να αποκτήση δόξαν αγίου. Απεσύρθη εις νησύδριόν τι του Νείλου, εκεί έσκαψε υπόγειον σπήλαιον, όπου έζη ως ασκητής, προσευχόμενος, νηστεύων, εξασκών διαφόρους στάσεις ακινησίας. Ηρχισε να προσηλυτίζη μαθητάς, συνέστησε σχολείον και έλαβε τας κατά Μωάμεθ νομίμους τέσσαρας γυναίκας. Τέσσαρας γυναίκας! Τι μάλλον ίδιον ασκητού;</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Ενταύθα λήγει το πρώτο αυτού στάδιον. Αίφνης τον Μάιον του 1881 αγγέλλει εις όλους τους Σεΐχας και όλους τους Δερβίσας ότι ο Μωάμεθ εφανερώθη εις αυτόν και του έδωκε εντολήν να αναμορφώση τον Ισλαμισμόν, να εγκαταστήση αληθή ισότητα μεταξύ όλων των πιστών και να θεμελιώση νέον βασίλειον. Ο διοικητής του Σουδάν, ταραχθείς αμέσως, ηθέλησε να τον συλλάβη. Αλλά τι προφήτης θα ήτο ο Μαχδής, αν εγκαίρως δεν εμυρίζετο το πράγμα και δεν κατέφευγεν εις Κορδοφάν; Εκεί προσηλύτισεν οπαδούς, συνεκρότησε μίαν δζεμαάν (Ελληνικήν Βουλήν), απεκήρυξε τον Κεδίβην (τον ηγεμόνα της Αιγύπτου) και ύψωσε την σημαίαν της επαναστάσεως.</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Έκτοτε χρονολογείται ο πόλεμος της Αιγύπτου κατά του Μαχδή, ο καταλήξας εις την κατατρόπωσιν του (Βρετανού) Χιξ πασά. Ο Κεδίβης δεν καταπολεμεί μόνον στρατιωτικώς τον Μαχδήν αλλά και πνευματικώς. Ο Λούθηρος της Αιθιοπίας (sic) είχεν εκδώσει εγκύκλιον δι’ ής απεκήρυττεν προς όλους τους Αιγυπτίους σεΐχας την ''απιστίαν των Τούρκων''. Ο αντιβασιλεύς συνεκάλεσε την περίφημον θεολογικήν σχολήν του ελ-Αζχάρ, ήτις επεφορτίσθη να εκδώση φετφάν κατά της προκηρύξεως του Μαχδή.</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Η σχολή απήντησεν ότι ναι μεν τα βιβλία γράφουν ότι μίαν ημέραν θα φανή εις τον κόσμον ένας Μαχδής (προφήτης) απεσταλμένος υπό του Θεού και προστατευόμενος παρά του Μωάμεθ, αλλά όλα τα σημεία δεικνύουν ότι ο Μαχδής του Σουδάν δεν είνε ο αληθινός Μαχδής αλλά ψευδοπροφήτης˙ διότι όταν έλθει ο αληθινός τότε θα εκθρονισθή ο Καλίφης (εν προκειμένω, ο σουλτάνος της Κωνσταντινούπολης) και όλοι, η θεολογική σχολή λέγει, γνωρίζομεν ότι ο νυν Καλίφης νομίμως κάθηται επί του θρόνου.</span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Ο φετφάς τελευταίον αφορίζει τον Μαχδήν και τον παραδίδει εις το πυρ της κολάσεως, ακριβής δε αφορισμός εγένετο όταν ο ψευδοπροφήτης κατέστρεφε διά του πυρός τας φάλαγγας των πιστών Αιγυπτίων». </span></i></b><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι 135 του Λεωνίδα</span></b><br />
<br />
Τελική κατάληξη του μεσσιανικού αυτού κινήματος υπήρξε η πολύμηνη πολιορκία και τελικά η άλωση του Χαρτούμ από τους επαναστάτες (26 / 1 / 1885), αφού πρώτα πετσόκοψαν αλλεπάλληλες φάλαγγες Αιγυπτιακών και Βρετανικών στρατευμάτων που είχαν σταλεί εναντίον τους. Η πτώση του Χαρτούμ έμελλε μάλιστα να αναγορευτεί σ’ ένα από τα σημαδιακότερα «έπη» της Βρετανικής αποικιοκρατίας, καθώς επισφραγίστηκε με το αίμα του Άγγλου κυβερνήτη, στρατηγού Τσαρλς Τζορτζ Γκόρντον - γνωστού επίσης σαν «ο Κινέζος» για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του, δυο δεκαετίες νωρίτερα, στην καταστολή της Κινεζικής εξέγερσης των Ταϊπίνγκ.<br />
<br />
Ήρωας και μάρτυρας της Βικτοριανής Αλβιώνας, ο Γκόρντον δοξάστηκε σε όλους τους τόνους σαν ένας σύγχρονος Λεωνίδας που υπερασπίστηκε μέχρι θανάτου τον «ευρωπαϊκό πολιτισμό» απέναντι στην τριτοκοσμική «βαρβαρότητα». Λιγότερο γνωστός είναι ο ρόλος που διαδραμάτισε σ’ αυτή την πολιορκία η Ελληνική κοινότητα της πόλης (135 άτομα, ως επί το πλείστον μπακάληδες ή άλλοι έμποροι) κι ο ίδιος ο υποπρόξενος Λεοντίδης. Για τον τελευταίο γνωρίζουμε μόνο πως καταγόταν από τη Λέρο, συνεργάστηκε στενά με τον Γκόρντον και σκοτώθηκε κατά την άλωση της πόλης.<br />
<br />
Στο ημερολόγιό του, που δημοσιεύτηκε αμέσως μετά τα γεγονότα, ο Άγγλος κυβερνήτης δεν τσιγκουνεύεται τα λόγια για το πρόσωπό του, παρομοιάζοντάς τον -κι αυτόν- με τον αρχαίο βασιλιά της Σπάρτης: «Υποθέτω πως ο φίλος μου Ίγκερτον θα επιστρέψει στους πρόποδες της Ακρόπολης», σημείωνε π.χ. στις 23 / 9 / 1884. «Ελπίζω να πει στο βασιλιά των Ελλήνων μερικές καλές κουβέντες για το Λεωνίδα, τον Έλληνα πρόξενο του Χαρτούμ που, σ’ ένα μικρότερο θέατρο, αποδεικνύεται ισάξιος του προγόνου του των Θερμοπυλών» («Journal du Général Gordon» Παρίσι 1886).<br />
<br />
Για τους Έλληνες του Σουδάν, μικρούς και μεγάλους εμπόρους που δραστηριοποιούνταν στη σκιά της αποικιοκρατίας εκπληρώνοντας χρηματοπιστωτικές λειτουργίες αντίστοιχες μ’ εκείνες των εβραϊκών κοινοτήτων της Ευρώπης, το αντιαποικιακό Ισλαμικό κίνημα αντιπροσώπευε φυσικά μια άμεση απειλή.<br />
<br />
«Μεταξύ των πρώτων θυμάτων» της επέκτασής του στην ενδοχώρα, ενημερώνει χαρακτηριστικά την Αθήνα τον Μάιο του 1882 το γενικό προξενείο της Αλεξάνδρειας, «συγκαταλέγονται και τέσσαρες ριψοκίνδυνοι Έλληνες κάτοικοι του Σεννάρ. Τούτων μεν ο Κουτσούκος τυγχάνει αδελφός του γνωστού πλοιάρχου και δημότου Πειραιώς, οι δε λοιποί αγνώστου διαμονής» (ΙΑΥΕ 1882/5.1, έκθεση αρ.903 της 10/12.5.1882). «Η περίοδος αυτή, που στο Σουδάν επικράτησε η επανάσταση», συνοψίζει στο βιβλίο του για τον Ελληνισμό της Αφρικής ο Σωκράτης Προκοπίου, «είναι η περίοδος των μαρτυρίων των Ελλήνων αποίκων που -μαζί με τους ολίγους ακόμη ξένους- έγιναν θύματα της πρωτοπόρου εκπολιτιστικής των διεισδύσεως στα βάθη της Μαύρης Ηπείρου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-HcJvytNfijg/WGdJLBuY6PI/AAAAAAAAoco/9jgOJ89sspMBHoXkVEW4jbCa1psPeuY1gCLcB/s1600/manada%2Bde%2Bgado.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="308" src="https://1.bp.blogspot.com/-HcJvytNfijg/WGdJLBuY6PI/AAAAAAAAoco/9jgOJ89sspMBHoXkVEW4jbCa1psPeuY1gCLcB/s400/manada%2Bde%2Bgado.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Όπως ο απόστολος κάθε ιδέας νέας και κάθε κηρύγματος διαφορετικού, έτσι και οι εκπολιτιστές Έλληνες του Σουδάν πληρώσανε, άλλοι με το αίμα των και άλλοι με αφάνταστα ψυχικά και σωματικά μαρτύρια, την τόλμη τους να εξυπηρετήσουν τον πολιτισμό στο μέρος αυτό» («Οι Έλληνες στην Αβησσυνία και τις άλλες χώρες της Αφρικής» Αθήναι 1931). Σύμφωνα με την ίδια πηγή, «Οι Έλληνες του πολιορκημένου Χαρτούμ δείξανε ανδρεία και αυταπάρνηση πραγματικών Σπαρτιατών και γι’ αυτό πολύ σωστά ο Γόρδων παρομοιάσθηκε με τον ατρόμητο Λεωνίδα της Σπάρτης μαχόμενον με τους τριακοσίους κατά μυριάδων βαρβάρων.<br />
<br />
Αυτοί και μόνον ήσαν οι πιο αφοσιωμένοι συμπολεμιστές του Γόρδωνος στις πιο κρίσιμες στιγμές του» ως ταχυδρόμοι αλλά και ως οδηγοί των Ευρωπαίων που ο κυβερνήτης προσπάθησε -χωρίς επιτυχία- να σώσει στέλνοντάς τους στην Αίγυπτο. Για τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της παροικίας, διαφωτιστικότερη αποδεικνύεται η πληροφορία του συγγραφέα πως «οι Έλληνες του Χαρτούμ υπεστήριξαν την έκδοση χαρτονομίσματος, στην οποία υποχρεώθηκε ο Γόρδων να προβή για ν’ αντιμετωπίση μεγάλες και επείγουσες οικονομικές ανάγκες της φρουράς του». Ο καθυστερημένος αυτός ύμνος στο εκπολιτιστικό «φορτίο του λευκού ανθρώπου» δεν μπορούσε παρά να ταυτιστεί πλήρως με τα κυρίαρχα ρατσιστικά αποικιακά στερεότυπα:<br />
<br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;">«Ο ωραίος ήρωας, ο Γόρδον -που όλη η ζωή του ήταν μια διαρκής νίκη- σημείωσε έναν ακόμη θρίαμβο με τον ένδοξο θάνατό του. Δεν παραδόθηκε στους Σουδανούς αλλ’ έπεσε σαν νέος Λεωνίδας αμυνόμενος μόνος του και όρθιος μέσα στο παλάτι του. Το ίδιο συνέβη και με τους ''Σπαρτιάτας του'', τους γενναίους και αφοσιωμένους ''ελεύθερους πολιορκημένους'' Έλληνες που από 54 που είχαν επιζήσει, οι 47 σφάχτηκαν την μέρα αυτή της απερίγραπτης φρίκης. Όσοι σωθήκανε δεν ήσαν ευτυχέστεροι εκείνων που χύσανε το αίμα τους σαν πραγματικοί μάρτυρες. Για να μη σφαχτούν δεχτήκανε να γίνουν Μουσουλμάνοι και υποχρεωθήκανε να υπανδρευθούν μαύρες Σουδανέζες».</span></i></b><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ντουμ Ντουμ και ''Κινητά Καφενεία''</span></b><br />
<br />
Η βασιλεία του Σουδανού Μεσσία τερματίστηκε άδοξα με τον αιφνίδιο θάνατό του από τύφο στις 22 Ιουνίου 1885, μόνο πέντε μήνες μετά το απόγειο του θριάμβου του. Ακολούθησαν έξι χρόνια εμφύλιων συγκρούσεων ανάμεσα στους τρεις επιγόνους του, καθένας από τους οποίους στηριζόταν σε διαφορετική περιφέρεια της χώρας. Ο τελικός νικητής Αμπνταλάχι Ιμπν Μουχάμαντ, γνωστός ως «χαλίφης», προσπάθησε στη συνέχεια να διατηρήσει τον ιδρυτικό μύθο του καθεστώτος μέσω ενός επεκτατικού τζιχάντ που τον έφερε σε σύγκρουση με όλες τις γειτονικές χώρες - αρχής γενομένης από το γειτονικό χριστιανικό βασίλειο της Αιθιοπίας.<br />
<br />
Το τέλος αυτού του πρώιμου Ισλαμικού Κράτους ήρθε το 1898, όταν η Αγγλική κυβέρνηση έκρινε πως ήρθε η ώρα να αποκαταστήσει την τρωθείσα αποικιοκρατική τιμή της «ανακτώντας» το Σουδάν και πνίγοντας παραδειγματικά στο αίμα τους απείθαρχους ιθαγενείς του. Η καταστολή των οπαδών του Μάχντι αποτέλεσε επίσης την ευκαιρία για τη δοκιμή νέων όπλων, όπως οι περιβόητες σφαίρες ντουμ ντουμ, η πολεμική χρήση των οποίων έμελλε να απαγορευτεί από τη σύμβαση της Χάγης την επόμενη χρονιά. Από τον Ελληνικό Τύπο της εποχής πάντως, τα «κατεξοχήν φονικά» νέα πυρομαχικά έγιναν δεκτά με ανεπιφύλακτο θαυμασμό («Σκριπ» 27.6.1898).<br />
<br />
Εξίσου ανεπιφύλακτη υπήρξε, άλλωστε, η συμβολή των ομογενών μας στη νέα αποικιοκρατική εξόρμηση - με το αζημίωτο φυσικά. Όπως διαβάζουμε στο οικείο κεφάλαιο του Προκοπίου, με τον εύγλωττο τίτλο «Και 'Ελληνες ελευθερωτές του Σουδάν», η κατάκτηση της χώρας από τον στρατηγό Κίτσενερ πρόσφερε νέες ευκαιρίες στους:<br />
<br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;">«Τολμηρούς, τους ριψοκίνδυνους και ακούραστους Έλληνας που είτε σαν πιστά λαγωνικά συνώδευαν τον Αγγλικό στρατό και τον ανακούφιζαν με τα κινητά καφενεία των, προσφέροντας τ’ αναψυκτικά των, τις κονσέρβες των, τα σιγάρα των, τ’ αρώματά των, σαπούνια, χαρτοφακέλλους και ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου, συμμεριζόμενοι την τύχη των πολεμιστών. </span></i></b><br />
<b><i><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></i></b>
<b><i><span style="color: #f6b26b;">Είτε ανάλαβαν με μύριους κινδύνους και απερίγραπτες δυσκολίες, χωρίς μεταφορικά μέσα, να προμηθεύουν τα αναγκαία τρόφιμα στον προελαύνοντα Αγγλικό στρατό, συνάπτοντες μόνοι τους πραγματικές μάχες με τους Σουδανούς και κατορθώνοντες, με κίνδυνο της ζωής και της περιουσίας των, να είναι ακριβείς στις δύσκολες υποχρεώσεις που ανελάμβαναν».</span></i></b><br />
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΑΡΤΕΣ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Y1AB1rVUfr4/WGdPDIRylYI/AAAAAAAAoc8/PaXxhtCsZf06175xA5GNcQrVVDpUAd7hACLcB/s1600/battle%2Bof%2BAbu%2BKlea.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://2.bp.blogspot.com/-Y1AB1rVUfr4/WGdPDIRylYI/AAAAAAAAoc8/PaXxhtCsZf06175xA5GNcQrVVDpUAd7hACLcB/s320/battle%2Bof%2BAbu%2BKlea.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-CL0x5Q2qVfQ/WGdPE90mInI/AAAAAAAAodE/JFT1_IIA7PY3KSmDrYRsrshNhVYKARyuQCLcB/s1600/battle%2Bof%2BEl%2BTamai.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="257" src="https://2.bp.blogspot.com/-CL0x5Q2qVfQ/WGdPE90mInI/AAAAAAAAodE/JFT1_IIA7PY3KSmDrYRsrshNhVYKARyuQCLcB/s320/battle%2Bof%2BEl%2BTamai.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-UD2BHD2hGY0/WGdPFBZYEsI/AAAAAAAAodI/YqsCie3fOhQCw6AkITgcsMd81JXihso8ACLcB/s1600/battle%2Bof%2BEl%2BTeb.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="234" src="https://3.bp.blogspot.com/-UD2BHD2hGY0/WGdPFBZYEsI/AAAAAAAAodI/YqsCie3fOhQCw6AkITgcsMd81JXihso8ACLcB/s320/battle%2Bof%2BEl%2BTeb.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-kbsByI4gZDc/WGdPDOwvRjI/AAAAAAAAodA/CNosigifMmkJ1XvDJGvpfxtUUsyHkkoQACLcB/s1600/Battle_of_Kirbekan_map.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="https://1.bp.blogspot.com/-kbsByI4gZDc/WGdPDOwvRjI/AAAAAAAAodA/CNosigifMmkJ1XvDJGvpfxtUUsyHkkoQACLcB/s320/Battle_of_Kirbekan_map.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-3SuAc1hhqsQ/WGdPGbT7I5I/AAAAAAAAodM/qPYQwuRO5qAtLkPboANPsyUwe9Ueewu9ACLcB/s1600/illus-425l.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-3SuAc1hhqsQ/WGdPGbT7I5I/AAAAAAAAodM/qPYQwuRO5qAtLkPboANPsyUwe9Ueewu9ACLcB/s320/illus-425l.jpg" width="274" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-NkMRi7NMfKk/WGdPcrtCF_I/AAAAAAAAodU/zjYtP_5vawErBj4qBZNFRoXRFptn3Uh-wCLcB/s1600/MACDONALD%25281887%2529_p263_SKETCH_MAP_OF_BATTLE_FIELD_OF_ABU-KLEA.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="222" src="https://1.bp.blogspot.com/-NkMRi7NMfKk/WGdPcrtCF_I/AAAAAAAAodU/zjYtP_5vawErBj4qBZNFRoXRFptn3Uh-wCLcB/s320/MACDONALD%25281887%2529_p263_SKETCH_MAP_OF_BATTLE_FIELD_OF_ABU-KLEA.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-eUUXLx0BXtg/WGdPyxUUMgI/AAAAAAAAodc/Qe2Qj7pTk9gyqbqTdOhkktMlo209kO3DACLcB/s1600/map_big.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-eUUXLx0BXtg/WGdPyxUUMgI/AAAAAAAAodc/Qe2Qj7pTk9gyqbqTdOhkktMlo209kO3DACLcB/s320/map_big.png.jpg" width="272" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-L0Ra7X7qzS0/WGdPN0SXt-I/AAAAAAAAodQ/wH-EWBnsK4EhdS80pqa-fZA5-W5x8YY8wCLcB/s1600/map_c_big.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="244" src="https://4.bp.blogspot.com/-L0Ra7X7qzS0/WGdPN0SXt-I/AAAAAAAAodQ/wH-EWBnsK4EhdS80pqa-fZA5-W5x8YY8wCLcB/s320/map_c_big.png.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-CcLl4w7fU7A/WGdPAybxxrI/AAAAAAAAoc4/9NoE6CDGGBYbifA2Iq7B13SSKNit4IO4QCLcB/s1600/Tofrek_Zeriba_Map.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-CcLl4w7fU7A/WGdPAybxxrI/AAAAAAAAoc4/9NoE6CDGGBYbifA2Iq7B13SSKNit4IO4QCLcB/s320/Tofrek_Zeriba_Map.jpg" width="237" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-_4v-yA2N56g/WGdP8054A2I/AAAAAAAAodk/TwHbYNUYY2ojdbjjXv5L4-Tw8HHMr3_9ACLcB/s1600/txu-pclmaps-oclc-6587819-nd-36.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://4.bp.blogspot.com/-_4v-yA2N56g/WGdP8054A2I/AAAAAAAAodk/TwHbYNUYY2ojdbjjXv5L4-Tw8HHMr3_9ACLcB/s320/txu-pclmaps-oclc-6587819-nd-36.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ</b></span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Q3yyK1Wou5k/WGdUDH6giwI/AAAAAAAAod0/auUvoRsGPrAqRs3oJaAnJvEqAvSBatGRQCLcB/s1600/4-1st-Border-Regiment-in-camp-in-Natal.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="254" src="https://1.bp.blogspot.com/-Q3yyK1Wou5k/WGdUDH6giwI/AAAAAAAAod0/auUvoRsGPrAqRs3oJaAnJvEqAvSBatGRQCLcB/s640/4-1st-Border-Regiment-in-camp-in-Natal.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-5niNhQIEXXo/WGdUEdMJ5kI/AAAAAAAAod8/OysPxIs-BE4_dN-kmGQQsUw_i3UgG-E6QCLcB/s1600/14YmfAF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://4.bp.blogspot.com/-5niNhQIEXXo/WGdUEdMJ5kI/AAAAAAAAod8/OysPxIs-BE4_dN-kmGQQsUw_i3UgG-E6QCLcB/s640/14YmfAF.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-tHev7mHztFI/WGdUJO5wJfI/AAAAAAAAoeE/mWgTA1hRJ-UH9DWBBg8X2UjBWq-0CRFigCLcB/s1600/59-Royal-Dublin-Fusiliers-Maxim-Gun-Team-at-Spion-Kop.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="410" src="https://1.bp.blogspot.com/-tHev7mHztFI/WGdUJO5wJfI/AAAAAAAAoeE/mWgTA1hRJ-UH9DWBBg8X2UjBWq-0CRFigCLcB/s640/59-Royal-Dublin-Fusiliers-Maxim-Gun-Team-at-Spion-Kop.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-RJv-Ip5fggE/WGdUKJ4DQKI/AAAAAAAAoeM/9nHTfMuyHn0uCb3_QAIr7oMj90RyWJ0cACLcB/s1600/60-Royal-Lancasters-crossing-a-drift-at-Spion-Kop.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="440" src="https://3.bp.blogspot.com/-RJv-Ip5fggE/WGdUKJ4DQKI/AAAAAAAAoeM/9nHTfMuyHn0uCb3_QAIr7oMj90RyWJ0cACLcB/s640/60-Royal-Lancasters-crossing-a-drift-at-Spion-Kop.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-BogzVQd9Z7w/WGdUEf7aTpI/AAAAAAAAod4/a7-u4wx56_Y5Ev7TjflUuSVhMez9lQ5JACLcB/s1600/1905624_orig.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="414" src="https://4.bp.blogspot.com/-BogzVQd9Z7w/WGdUEf7aTpI/AAAAAAAAod4/a7-u4wx56_Y5Ev7TjflUuSVhMez9lQ5JACLcB/s640/1905624_orig.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-JmseRtE56b0/WGdUsDFoMPI/AAAAAAAAoeg/nBbH-LF8Tz8cMRZ7x8_xcmHz8_rSkoz3gCLcB/s1600/s-l1600.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="488" src="https://4.bp.blogspot.com/-JmseRtE56b0/WGdUsDFoMPI/AAAAAAAAoeg/nBbH-LF8Tz8cMRZ7x8_xcmHz8_rSkoz3gCLcB/s640/s-l1600.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-985u473TGOY/WGdULcdTnHI/AAAAAAAAoeQ/b1ay4qHkGY0xqZEDRNo6vRXU7tPDlv4RwCLcB/s1600/bWJSib7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="364" src="https://2.bp.blogspot.com/-985u473TGOY/WGdULcdTnHI/AAAAAAAAoeQ/b1ay4qHkGY0xqZEDRNo6vRXU7tPDlv4RwCLcB/s640/bWJSib7.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-_yiIhlSYT6w/WGdUGVRBOQI/AAAAAAAAoeA/FN5iSaXqumMwxHLBjuuSGvy89qbpgD4rgCLcB/s1600/Camels%2B%2BImage%2BKeep%2BMuseum%2B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="370" src="https://3.bp.blogspot.com/-_yiIhlSYT6w/WGdUGVRBOQI/AAAAAAAAoeA/FN5iSaXqumMwxHLBjuuSGvy89qbpgD4rgCLcB/s640/Camels%2B%2BImage%2BKeep%2BMuseum%2B1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Yb_i-6wYeQ0/WGdUKCbmLrI/AAAAAAAAoeI/BogwNeCG2w85mVYwL5oaXyVBcPm78sZTQCLcB/s1600/Wounded-lighthorseman-being-loaded-onto-a-Red-Cross-camel-cacolet-in-the-Middle-East-during-the-First-World-War.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="456" src="https://3.bp.blogspot.com/-Yb_i-6wYeQ0/WGdUKCbmLrI/AAAAAAAAoeI/BogwNeCG2w85mVYwL5oaXyVBcPm78sZTQCLcB/s640/Wounded-lighthorseman-being-loaded-onto-a-Red-Cross-camel-cacolet-in-the-Middle-East-during-the-First-World-War.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Clt5O6pLhOA/WGdUMw7R9BI/AAAAAAAAoeY/5NQpPKQasiws4sQ6vMYbPUsrv7nX_wOtgCLcB/s1600/zSrT5vI.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://2.bp.blogspot.com/-Clt5O6pLhOA/WGdUMw7R9BI/AAAAAAAAoeY/5NQpPKQasiws4sQ6vMYbPUsrv7nX_wOtgCLcB/s640/zSrT5vI.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br /></div>
<div>
<br /></div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.istorika-biblia.net/%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%9A%CE%91%20%CE%92%CE%99%CE%92%CE%9B%CE%99%CE%91/KHARTOUM%201885-new.pdf">http://www.istorika-biblia.net/%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A1%CE%99%CE%9A%CE%91%20%CE%92%CE%99%CE%92%CE%9B%CE%99%CE%91/KHARTOUM%201885-new.pdf</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.livepedia.gr/index.php?title=%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AC%CE%BD_%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82">http://www.livepedia.gr/index.php?title=%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AC%CE%BD_%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://diasporic.org/mnimes/archives/sudan-ancient-nubia">http://diasporic.org/mnimes/archives/sudan-ancient-nubia</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://www.wikiwand.com/el/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AC%CE%BD">http://www.wikiwand.com/el/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%AC%CE%BD</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://www.efsyn.gr/arthro/i-gennisi-enos-alloy-messia">http://www.efsyn.gr/arthro/i-gennisi-enos-alloy-messia</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://www.istorika-biblia.net/twocolumn1.html">http://www.istorika-biblia.net/twocolumn1.html</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://www.wikiwand.com/el/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC">http://www.wikiwand.com/el/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="http://www.kathimerini.gr/101606/article/politismos/arxeio-politismoy/h-alwsh-toy-xartoym-apo-ton-polemarxo-maxnti">http://www.kathimerini.gr/101606/article/politismos/arxeio-politismoy/h-alwsh-toy-xartoym-apo-ton-polemarxo-maxnti</a><br />
<br />
(9) :<br />
<a href="http://www.amna.gr/print.php?id=48562">http://www.amna.gr/print.php?id=48562</a><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Nuj8sCO6FpE/WFtyib8iEqI/AAAAAAAAoVQ/RFQl5Ue31sQr4XoodFPQSIFuBRDzxqv1wCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://1.bp.blogspot.com/-Nuj8sCO6FpE/WFtyib8iEqI/AAAAAAAAoVQ/RFQl5Ue31sQr4XoodFPQSIFuBRDzxqv1wCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-44033818682769427812016-06-15T08:22:00.000+03:002016-12-21T21:31:07.311+02:00Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ OMDURMAN (1898)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>OMDURMAN 1898 </b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΙΣΑΓΩΓΗ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-FoyufIzFGJM/WFI-kQOqCZI/AAAAAAAAoNE/_VyNj46oCIIe-LnaIyOsTVET6w2xFZMzQCLcB/s1600/Quinnell_4_Feathers_9e-797x501.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="194" src="https://2.bp.blogspot.com/-FoyufIzFGJM/WFI-kQOqCZI/AAAAAAAAoNE/_VyNj46oCIIe-LnaIyOsTVET6w2xFZMzQCLcB/s320/Quinnell_4_Feathers_9e-797x501.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
Το 1895 οι Βρετανοί μαζί με τους Αιγυπτίους ανέλαβαν εκστρατεία για την κατάλυση του καθεστώτος των φανατικών Ισλαμιστών (Μαχντιστών) και την επαναφορά του Σουδάν υπό τον έλεγχο της Αιγύπτου. Τρία χρόνια αργότερα, ενώ ξημέρωνε η 2α Σεπτεμβρίου 1898, μπροστά από τα τείχη του Ομντουρμάν θα παιζόταν η τελευταία πράξη, καθώς δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι θα αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλο. Το Σουδάν είναι μια αχανής χώρα που βρίσκεται νότια της Αιγύπτου και βορειοδυτικά της Αιθιοπίας. Από το 1821 εθεωρείτο επαρχία της Αιγύπτου. Στην πραγματικότητα όμως οι Αιγύπτιοι ποτέ δεν κατάφεραν να ελέγξουν πλήρως αυτήν την κυρίως ερημική και άγονη χώρα. Είχαν τοποθετήσει απλώς φρουρές στα κυριότερα αστικά κέντρα και σε σημεία κατά μήκος του Νείλου που διέτρεχε τη χώρα πριν φθάσει στην Αίγυπτο. Ως κέντρο της διοίκησής τους είχαν ορίσει το Χαρτούμ, στη συμβολή του Λευκού με τον Γαλάζιο Νείλο. Στην ύπαιθρο επικρατούσε αναρχία, με την κάθε φυλή να έχει τους δικούς της νόμους, ενώ ολόκληρη η χώρα είχε γίνει ο παράδεισος των δουλεμπόρων...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<a name='more'></a><br /></div>
<div>
Η Αίγυπτος με τη σειρά της δεν ήταν ανεξάρτητο κράτος. Αν και στην ουσία ήταν αυτόνομη, στους τύπους παρέμενε επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα ήταν ήδη αντιμέτωπη με την παρακμή και τη συρρίκνωση. Το ενδιαφέρον του σουλτάνου για την Αίγυπτο ήταν μικρό και ως μόνο σημείο παρουσίας των Τούρκων στην περιοχή είχε απομείνει η σημαία τους που ακόμα κυμάτιζε εκεί. Αντιστρόφως ανάλογο ήταν το ενδιαφέρον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την περιοχή. Από το 1869 οπότε λειτούργησε η διώρυγα στο Σουέζ, ο τόπος απέκτησε ζωτική σημασία για τους Βρετανούς διότι εξασφαλίζοντας την ακώλυτη λειτουργία της διώρυγας εξασφάλιζαν τη συντομότερη οδό επικοινωνίας με τις Ινδίες.<br />
<br />
Σιγά-σιγά η παρουσία τους γινόταν όλο και πιο έντονη. Ο αντιβασιλιάς της Αιγύπτου ήταν καταχρεωμένος από τα Βρετανικά δάνεια και δεν μπορούσε να αντισταθεί στη διαρκώς αυξανόμενη Βρετανική επιρροή. Ειδικότερα μετά το 1881 οι Βρετανοί καταστέλλοντας την επανάσταση των Αιγυπτίων εθνικιστών υπό τον Αχμέντ Αραμπί μετέτρεψαν την Αίγυπτο σε προτεκτοράτο τους και τους τοπικούς άρχοντες σε μαριονέτες. Το 1881 υπήρξε έτος - σταθμός και για το Σουδάν. Εκείνη τη χρονιά εμφανίστηκε ο πλέον επιτυχημένος από μια σειρά παλαιότερων «μεσσιών». Το όνομά του ήταν Μωχάμεντ Αχμέντ ιμπν ελ Σαγιέντ αμπντ Αλλάχ, αλλά έμεινε στην ιστορία ως «Μάχντι», που σήμαινε «ο αναμενόμενος».<br />
<br />
Ο χαρισματικός αυτός θρησκευτικός ηγέτης διακήρυσσε τον εξαγνισμό του Ισλάμ και την απελευθέρωση του Σουδάν από τους Τούρκους (Αιγυπτίους). Ακολουθούμενος από έναν συνεχώς μεγενθυνόμενο πυρήνα φανατικών οπαδών, τους δερβίσηδες (φτωχούς), όπως τους έλεγε αρχικά, ή Ανσάρ (βοηθούς), όπως τους έλεγε αργότερα, άρχισε να ξηλώνει τις Αιγυπτιακές φρουρές τη μία μετά την άλλη. Πολύ σύντομα απέκτησε τον έλεγχο του δυτικού Σουδάν νικώντας επανειλημμένα τα Αιγυπτιακά εκστρατευτικά σώματα που έφθαναν για να καταστείλουν το κίνημά του. Οι περισσότεροι από τους Αιγυπτίους αιχμαλώτους προσχωρούσαν στις τάξεις των Μαχντιστών, οι οποίοι εμπλούτισαν το οπλοστάσιό τους με τα καταληφθέντα τυφέκια και πυροβόλα.<br />
<br />
Με τον Μάχντι είχαν συνταχθεί μερικοί από τους πιο ικανούς ανθρώπους στο Σουδάν, με πρώτο και καλύτερο τον διαβόητο πρώην δουλέμπορο Οσμάν Ντίνια, ο οποίος αναδείχθηκε ως ο κύριος πολέμαρχος των δερβίσηδων σε όλα τα χρόνια της κυριαρχίας τους. Με τον στρατό του πλέον να φθάνει τους 30.000 άνδρες, ο Μάχντι άρχισε να απειλεί το ανατολικό Σουδάν θέτοντας και το ίδιο το Χαρτούμ σε μια χαλαρή πολιορκία. Οι Βρετανοί μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη γη των δουλεμπόρων, αλλά βλέποντας τη ροή των πραγμάτων αποφάσισαν να εκκενώσουν το Σουδάν από τις αιγυπτιακές δυνάμεις που είχαν απομείνει εκεί.<br />
<br />
Για την οργάνωση της εκκένωσης απέστειλαν στο Χαρτούμ ένα από τα πιο αγαπημένα παιδιά της Βρετανίας, τον ήρωα του Στέμματος στρατηγό Τσαρλς Γκόρντον, ο οποίος είχε καταστείλει την επανάσταση των Ταϊπίνγκ στην Κίνα. Φθάνοντας στο Χαρτούμ τον Φεβρουάριο του 1884 ο Γκόρντον διαπίστωσε ότι καμία οδός διαφυγής δεν ήταν ασφαλής, αφού οι δυνάμεις των Μαχντιστών είχαν απλωθεί σε όλο το Σουδάν. Έλαβε έτσι τη γενναία απόφαση να παραμείνει στην πόλη, παρά τις διαταγές που είχε, και με τους 7.000 άνδρες που διοικούσε να οργανώσει την άμυνά του και εκεί να αντιμετωπίσει τον Μάχντι. Παράλληλα ζήτησε από το Λονδίνο να του σταλούν ενισχύσεις. Ο Μάχντι με τη σειρά του περιέσφιξε τον κλοιό γύρω από το Χαρτούμ.<br />
<br />
Μόλις τα νέα για τον κίνδυνο τον οποίο διέτρεχε ο Γκόρντον έφθασαν στο Λονδίνο, η κοινή γνώμη απαίτησε να αποσταλεί εκστρατευτικό σώμα για να λύσει την πολιορκία. Πράγματι, με εντολή της κυβέρνησης ένα στράτευμα 10.000 ανδρών υπό τον στρατηγό Γουόλσλεϋ ξεκίνησε από την Αίγυπτο για το Χαρτούμ. Το βράδυ, όμως, της 25ης Ιανουαρίου 1885 οι Μαχντιστές κατέλαβαν με έφοδο την πόλη. Επακολούθησαν φοβερές ακρότητες και καταστροφές, ενώ το κεφάλι του ευγενικού Γκόρντον καρφωμένο σε έναν πάσσαλο «κόσμησε» την τέντα του Μάχντι. Το εκστρατευτικό σώμα του Γουόλσλεϋ έφθασε στην πόλη με δύο μόλις ημέρες καθυστέρηση και μη μπορώντας πλέον να προσφέρει τίποτα έλαβε τον δρόμο της επιστροφής.<br />
<br />
Ο Μάχντι κατέστησε πρωτεύουσα του κράτους το Ομντουρμάν, ένα προάστιο βορειοδυτικά του ερειπωμένου πλέον Χαρτούμ. Ο ίδιος πέθανε έξι μήνες αργότερα από τύφο. Στα τέλη του 1885 οι Μαχντιστές ήλεγχαν ολόκληρο το Σουδάν, ενώ οι Βρετανο-Αιγύπτιοι διατηρούσαν στην κατοχή τους μόνο δύο πόλεις: την Ουάντι Χάλφα στα σύνορα Αιγύπτου - Σουδάν και το Σουακίν στην Ερυθρά θάλασσα. Τον Μάχντι, ύστερα από δική του επιθυμία, διαδέχθηκε ένα διευθυντήριο τριών χαλίφηδων (διαδόχων), από τους οποίους ξεχώριζε ο χαλίφης Αμπνταλαχί ιμπν Μουχάμαντ αντ Ταασί. Κατά τα επόμενα χρόνια ο τελευταίος εγκαθίδρυσε ένα απολυταρχικό Ισλαμικό κράτος που λειτουργούσε σαν ένα τεράστιο στρατόπεδο στο οποίο ο Ισλαμικός νόμος ρύθμιζε τα πάντα.<br />
<br />
Εξυπακούεται ότι το κράτος αυτό βρισκόταν διαρκώς σε τζιχάντ (ιερό πόλεμο). Το 1887 60.000 Ανσάρ επέδραμαν στην Αιθιοπία. Το 1889 απέκρουσαν επιτυχώς επίθεση των Αιθιόπων σε μάχη που έγινε στο Καλαμπάτ. Τον ίδιο χρόνο ο στρατός του χαλίφη επιτέθηκε στην ίδια την Αίγυπτο, αλλά αποκρούστηκε σε μάχη στο Τοσκί. Το 1891 ο χαλίφης Αμπνταλαχί επιβλήθηκε ως μοναδικός αρχηγός των πιστών του Σουδάν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-tKW4BEZb3Vw/WFN1066XAeI/AAAAAAAAoNU/DU6JVH9H6HQ6bfNSHnPpfFkBkmft17pzwCLcB/s1600/anglo-sudan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://2.bp.blogspot.com/-tKW4BEZb3Vw/WFN1066XAeI/AAAAAAAAoNU/DU6JVH9H6HQ6bfNSHnPpfFkBkmft17pzwCLcB/s640/anglo-sudan.jpg" width="526" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΣΟΥΔΑΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΧΑΡΤΟΥΜ </b></span><br />
<br />
Οι Ansar σημείωσαν δυο ακόμα νίκες το 1885, όταν κυρίευσαν την Kassala και το Sennar στο ανατολικό Σουδάν. Ο πόλεμος κατά της Αβησσυνίας το 1887 - 1889 αποτέλεσε την πρώτη δοκιμασία του Khalifa και η μάχη στο Gallabat ήταν ίσως η τελευταία μάχη στην ιστορία, όπου δυο στρατοί συγκρούονταν με αγχέμαχα όπλα. Από το 1886 έως το 1889 η άμυνα των Αιγυπτιακών συνόρων και της περιοχής του Σουακίμ ήταν αποκλειστική αρμοδιότητα του «νέου» Αιγυπτιακού στρατού, που διοικούνταν από Βρετανούς αξιωματικούς. Το Δεκέμβριο του 1888 δυο Αιγυπτιακές - Σουδανικές ταξιαρχίες υπό τη διοίκηση των Grenfell και Kitchener έλυσαν την πολιορκία του Σουακίμ από τον Osman Digna.<br />
<br />
Τον Ιούλιο του 1889 οι Ansar εισέβαλαν στην Αίγυπτο και στις 3 Αυγούστου ηττήθηκαν από τους Αιγυπτίους στη μάχη του Toski. Οι Ansar υποχώρησαν στη Suarda, 130 μίλια νότια της Wadi Halfa. Η ήττα αυτή σηματοδότησε την αρχή της παρακμής του κράτους του Mahdi στο Σουδάν. Το 1889 - 1890 υπήρχε λιμός στο Σουδάν και το 1891 απέτυχε μια επανάσταση κατά του Khalifa. Το 1891 οι δυνάμεις του Osman Digna πολιόρκησαν ξανά το Σουακίμ, αλλά ηττήθηκαν στις 19 Φεβρουαρίου από τους Αιγυπτίους στο Tokar. Ακόμα μια ήττα έλαβε χώρα το Δεκέμβριο του 1893, όταν ο Ιταλικός στρατός νίκησε τον Ahmad wadAli στο Agordat. Τον Ιούλιο του 1894 οι Ιταλοί κατέλαβαν την Kassala, τη μεγαλύτερη πόλη του ανατολικού Σουδάν.<br />
<br />
Αλλά το 1896 υπέστησαν βαριά ήττα από τους Αβησσυνούς στην Adowa, οι οποίοι απείλησαν ξανά το νότιο Σουδάν. Το κράτος του Mahdi βρέθηκε σε κατάσταση πολιορκίας. Στο νότο οι Βέλγοι του Κογκό διεκδικούσαν την περιοχή του Άνω Νείλου. Δυτικά ήταν οι Γάλλοι. Αλλά η σημαντικότερη απειλή για τον Khalifa που δεν το άφηνε να δεσμεύσει δυνάμεις για να αντιμετωπίσει αυτές τις απειλές, ήταν ο «νέος» Αιγυπτιακός στρατός. Στη Βρετανία, η κοινή γνώμη απαίτησε επίμονα την εκδίκηση για το θάνατο του Gordon. Ο Αιγυπτιακός στρατός ενισχύθηκε και αναδιοργανώθηκε, ενώ η άμυνα του Σουέζ ανατέθηκε στο Βασιλικό Ναυτικό και στα Βρετανικά στρατεύματα στην Αίγυπτο.<br />
<br />
Το 1895 άρχισαν να εκπονούνται σχέδια για την κατάκτηση της Dongola το επόμενο έτος. Λαμβάνοντας υπόψη την προσωπική απόφαση του Χεδίβη της Αιγύπτου να χρησιμοποιήσει τον αναγεννημένο Αιγυπτιακό στρατό και να κατακτήσει την επαρχία της Dongola και το αίτημα της Ιταλίας για έναν αντιπερισπασμό που θα εμπόδιζε τους Ansar να κυριεύσουν την Kassala, η Βρετανική κυβέρνηση ενέκρινε μια εκστρατεία ανακατάληψης του Σουδάν. Επικεφαλής ορίστηκε ο στρατηγός Sir Herbert Kitchener, ο οποίος είχε γίνει Sirdar το 1892. Δυο νέα τάγματα του Αιγυπτιακού στρατού κλήθηκαν από τις εφεδρείες, στρατιώτες από την Ινδία στάλθηκαν να αντικαταστήσουν τη φρουρά στο Σουακίμ και το σύνταγμα North Staffordshire πήρε τον έλεγχο των συνόρων από τον Αιγυπτιακό στρατό.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΟΥΔΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ</b></span><br />
<br />
Η ιστορία του Σουδάν κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα μπορεί να διαιρεθεί σε τέσσερις περιόδους:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li><b>1η.</b> Η κατάκτηση του Σουδάν από την Αίγυπτο το 1820. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>2η.</b> Η άνοδος του Mahdi και ο ιερός πόλεμος (jihad) εναντίον της Αιγυπτιακής κατοχής 1881 - 1883. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>3η.</b> Η είσοδος της Μ. Βρετανίας στον πόλεμο και η πτώση του Χαρτούμ 1884 - 1885. </li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>4η.</b> Η ανακατάληψη του Σουδάν το 1898.</li>
</ul>
<br />
Η Αίγυπτος εισέβαλε στο Σουδάν το 1820. Το Χαρτούμ έγινε πρωτεύουσα το 1822. Η βαριά φορολογία, η υποδούλωση του πληθυσμού και ο απόλυτος έλεγχος του εμπορίου οδήγησε μεγάλο μέρος του λαού του Σουδάν στην εξαθλίωση. Το 1881 ένας Σουδανός Ισλαμιστής κληρικός, ο Mohammed Ahmed, προέβαλλε τον εαυτό του ως Μεσσία (Mahdi) και κήρυξε ιερό πόλεμο εναντίον των Αιγυπτίων τυράννων. Η Αιγυπτιακή κυβέρνηση απέτυχε να καταστείλει την επανάσταση και γρήγορα έχασε τον έλεγχο του Σουδάν. Η Μ. Βρετανία κατέκτησε την Αίγυπτο το 1882 νικώντας τον Αιγυπτιακό στρατό του Arabi Pasha στη μάχη του Tel-El-Kebir για να προστατέψει τα συμφέροντα της στη διώρυγα του Σουέζ.<br />
<br />
Η ήττα του Hicks Pasha στη μάχη του Shaykan το 1883 και η επικράτηση του κινήματος του Mahdi, ανάγκασε τη Βρετανική κυβέρνηση να οργανώσει ένα σχέδιο εκκένωσης του Σουδάν από τους ξένους πολίτες που ζούσαν εκεί. Για το σκοπό αυτό, έστειλε το στρατηγό Gordon στο Χαρτούμ. Ο στρατός του Mahdi πολιόρκησε το Χαρτούμ, το οποίο έπεσε τον Ιανουάριο του 1885. Ο στρατηγός Gordon σκοτώθηκε ηρωικά στο παλάτι του. Ο Mahdi πέθανε από τύφο τον Ιούνιο του 1885 και ο διάδοχος του Khalifa Abdullahi μετέφερε την πρωτεύουσα του Σουδάν στο Omdurman. Το Σουδάν υπό την ηγεσία του Khalifa ήταν ένα από τα ισχυρότερα κράτη στην Αφρική εκείνη την περίοδο.<br />
<br />
Προσπάθησε να επεκτείνει την κυριαρχία του στα γύρω κράτη και ήρθε αντιμέτωπος με τις άλλες δυνάμεις στην περιοχή. Το 1887 άρχισε ο πόλεμος με την Αιθιοπία που τελείωσε με τη νίκη των Ansar στη μάχη του Gallabat. Το 1889 εισέβαλε στην Αίγυπτο και ηττήθηκε στη μάχη του Toski από τον Αιγυπτιακό στρατό. Οι Βέλγοι διεκδικούσαν το νότιο Σουδάν και οι Γάλλοι είχαν τις δικές τους φιλοδοξίες στα ανατολικά σύνορα του. Το 1893 ο Ιταλικός στρατός νίκησε τους Ansar στη μάχη του Agordat στην Αιθιοπία και το 1894 κατέλαβε την Kassala στο ανατολικό Σουδάν.<br />
<br />
Φοβούμενη μήπως άλλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις στην περιοχή επωφεληθούν της παρακμής του κράτους του Mahdi και διεκδικήσουν εδάφη στο Σουδάν, η Βρετανική κυβέρνηση έδωσε εντολή στον Herbert Kitchener το 1895 να οργανώσει μια εκστρατεία για την ανακατάληψη του Σουδάν. Η εκστρατεία ξεκίνησε το Μάρτιο του 1896. Διαθέτοντας έναν άριστα εξοπλισμένο στρατό, νίκησε κατά κράτος τις δυνάμεις του Khalifa με αποκορύφωμα την επική μάχη του Omdurman το Σεπτέμβριο του 1898.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΔΙΟΙΚΗΤΕΣ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Διοικητές του Άγγλο-Αιγυπτιακού Στρατού </span></b><br />
<br />
Αρχιστράτηγος της εκστρατείας στο Σουδάν ήταν ο 48χρονος Sir Herbert Kitchener, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Sir Francis Grenfell ως Sirdar το 1892. Ο Kitchener ήταν ένας αυστηρός και σκληρός διοικητής, ο οποίος δεν πραγματοποιούσε τίποτε χωρίς 100% προετοιμασία. Άνθρωπος χωρίς χιούμορ, μισούσε τον Τύπο, φιλόδοξος και φιλάργυρος. Η αμοιβή του για την ανακατάληψη του Σουδάν ήταν 30.000 λίρες και ένας τίτλος ευγενείας. Αν ο Kitchener ήταν το μυαλό του Άγγλο-Αιγυπτιακού στρατού, ο υποστράτηγος Archibald Hunter ήταν η γροθιά του. Ήταν ένας σκληρός και μάχιμος στρατηγός, που βρισκόταν στην πρώτη γραμμή όλων των συγκρούσεων στο Σουδάν για 14 χρόνια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-7e7VxC-Rw7k/WFN94Vvx1qI/AAAAAAAAoNk/ITp3WvMvBzkQtpDDdCR39BWZYVIL2OZ3wCLcB/s1600/OMDURMAN%2B1898.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="416" src="https://3.bp.blogspot.com/-7e7VxC-Rw7k/WFN94Vvx1qI/AAAAAAAAoNk/ITp3WvMvBzkQtpDDdCR39BWZYVIL2OZ3wCLcB/s640/OMDURMAN%2B1898.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Ο διοικητής της Βρετανικής μεραρχίας πεζικού, αντιστράτηγος Sir William Catacre, ήταν ένας αεικίνητος, ενεργητικός και ακούραστος διοικητής, ο οποίος διοικούσε τους άντρες του πολύ σκληρά. Οι ταξίαρχοι A.G. Wauchope και N.G. Lyttelton, πέρασαν δύσκολες ώρες, καθώς ο Catacre αποφάσιζε για όλα. Ίσως η πιο διακεκριμένη προσωπικότητα ανάμεσα στους διοικητές ήταν ο αντισυνταγματάρχης Hector Archibald MacDonald, ο οποίος είχε την περισσότερη θητεία στο στρατό από κάθε άλλον. Γενναίος μέχρι απερισκεψίας, έκανε ίσως τα περισσότερα για να πετύχει η εκστρατεία στο Omdurman.<br />
<br />
Οι άλλοι διοικητές ήταν ο αντισυνταγματάρχης J.G. Maxwell, ο οποίος πολέμησε με τον Αιγυπτιακό στρατό σε όλες τις νίκες του καθώς και ο αντισυνταγματάρχης D.F. Lewis, ένας ταλαντούχος στρατιώτης με απεριόριστη ζωτικότητα. Το σώμα ιππικού είχε διοικητή τον αντισυνταγματάρχη R.G. Broadwood, ενώ το πυροβολικό βρίσκονταν υπό τη διοίκηση του αντισυνταγματάρχη C.J. Long. Οι Friendlies, μια δύναμη 2.500 Αράβων άτακτων, διοικούνταν από τον ταγματάρχη Edward Montagu Stuart-Wortley, έναν βετεράνο της αποτυχημένης εκστρατείας σωτηρίας του Gordon και εκκεντρικό οπαδό των Αράβων.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Διοικητές των Ansar </span></b><br />
<br />
Από το 1885 ο στρατός των Ansar διοικούνταν από τον Khalifa Abdullahi, ο οποίος ήταν ικανός διπλωμάτης, αλλά ανεπαρκής στη διοίκηση του στρατού. Ο πιο αποτελεσματικός διοικητής στο πεδίο της μάχης ήταν ίσως ο Osman Digna, ένας πρώην δουλέμπορος με σημαντικά ερείσματα ανάμεσα στις φυλές της περιοχής του Σουακίμ. Έγινε πρεσβύτερος Amir με το θάνατο του Abd al Rahman Mujumi και παρέμεινε ψηλά στην ιεραρχία των Ansar μέχρι τη μάχη του Omdurman. Ο διοικητής των Ansar στη μάχη του ποταμού Atbara ήταν ο Khalifa Sharif Mahmud Ahmad, ο οποίος συνελήφθη.<br />
<br />
Εξαιτίας του παραδοσιακού νεποτισμού των Αράβων, ο Khalifa διόρισε τον ετεροθαλή αδελφό του Yacub στη διοίκηση της Μαύρης Σημαίας και το γιο του Shaikh Uthman al-Din στη διοίκηση της Σκούρας Πράσινης Σημαίας (τους Muluazimiya).<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ </b></span><br />
<br />
Το εκστρατευτικό σώμα του Κίτσενερ αριθμούσε 25.800 άνδρες και ήταν διαιρεμένο σε δύο μεραρχίες. Η Βρετανική μεραρχία υπό τον στρατηγό Γκέϊτακρ είχε δύναμη 8.200 ανδρών χωρισμένων σε δύο ταξιαρχίες, διοικούμενες από τους ταξιάρχους Γουότσοπ και Λάιτλτον. Η Αιγυπτιακή μεραρχία υπό τον στρατηγό Χάντερ είχε δύναμη 17.600 Αιγυπτίων και Σουδανών, χωρισμένη σε τέσσερις ταξιαρχίες διοικούμενες από τους ταξιάρχους Μακ Ντόναλντ, Μάξγουελ, Λιούις και Κόλινσον. Τα τυφέκια των Βρετανών ήταν Lee-Metford, ενώ των Αιγυπτίων Henry-Martini. Το πυροβολικό συγκροτούσαν δύο Βρετανικές, τέσσερις Αιγυπτιακές και μία έφιππη Αιγυπτιακή πυροβολαρχίες με 44 πυροβόλα και 20 υδρόψυκτα πολυβόλα Μaxim.<br />
<br />
Το ιππικό συγκροτούσαν το 21o Βρετανικό Σύνταγμα Λογχοφόρων, εννέα ίλες Αιγυπτιακού ιππικού και οκτώ λόχοι καμηλών. Δίπλα στο εκστρατευτικό σώμα, στα νερά του Νείλου, έπλεε ένας μικρός στόλος από δέκα θωρακισμένες κανονιοφόρους (ποταμόπλοια), οι οποίες έφεραν συνολικά 36 πυροβόλα και 24 Μaxim. Σε μία από αυτές, τη "Fatih", κυβερνήτης ήταν ο Ντέιβιντ Μπήτυ, μετέπειτα διοικητής των καταδρομικών του Βρετανικού στόλου κατά τη ναυμαχία της Γιουτλάνδης. Τον στρατό του χαλίφη συγκροτούσαν τέσσερις μεγάλοι σχηματισμοί. Η μαύρη σημαία είχε δύναμη 14.240 ανδρών της οποίας διοικητής ήταν ο Γιακούμπ, ετεροθαλής αδελφός του χαλίφη. Ο ίδιος ο χαλίφης διηύθυνε τη μάχη δίπλα στον Γιακούμπ.<br />
<br />
Η σκουροπράσινη σημαία είχε δύναμη 28.380 ανδρών υπό τη διοίκηση του Οσμάν Σαϊκ αντ Ντιν, πρωτότοκου γιου του χαλίφη. Η πράσινη σημαία είχε δύναμη 5.400 ανδρών και διοικητή τον χαλίφη Αλή Ουάντ Ουλού. Ο Οσμάν Ντίνια, ο οποίος είχε χάσει τη σημαία του κατά τη μάχη του Ταμάι το 1884, διοικούσε 3.400 άνδρες. Ένα σύνολο 51.420 ανδρών το οδηγούσαν 86 εμίρηδες. Από αυτούς 5.500 ήταν ιππείς, ενώ 14.300 έφεραν τυφέκια, κυρίως τα παλαιότερα Remington. Οι υπόλοιποι ήταν οπλισμένοι με δόρατα, σπαθιά και ασπίδες, κάποιοι δε φορούσαν κράνη και αλυσιδωτούς θώρακες. Οι δερβίσηδες κατά τη μάχη χρησιμοποίησαν μόνο πέντε πυροβόλα, η αποτελεσματικότητα των οποίων ήταν μηδαμινή.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΑΓΓΛΟ - ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ </b></span><br />
<br />
Τα Βρετανικά συντάγματα πεζικού ήταν οργανωμένα σε δυο τάγματα των οκτώ λόχων των 120 αντρών ο καθένας. Τα συντάγματα ιππικού είχαν 4 ίλες των 160 αντρών η καθεμία. Τα Αιγυπτιακά τάγματα πεζικού είχαν έξι λόχους των 150 αντρών ο καθένας. Οι ίλες ιππικού είχαν 100 άντρες η καθεμία. Οι πυροβολαρχίες είχαν έξι πυροβόλα με 113 άντρες, ενώ οι ιππήλατες πυροβολαρχίες είχαν 137 άντρες. Οι λόχοι των Σωμάτων Καμήλων αποτελούνταν από 152 άντρες ο καθένας. Ήταν σπάνιο για τις μονάδες να έχουν πλήρη σύνθεση.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Βρετανικός στρατός 1888 - 1891 </span></b><br />
<br />
<b>- Gamaiza (Ανατολικό Σουδάν) 20 Δεκεμβρίου 1888 (Kitchener)</b><br />
<br />
1η ταξιαρχία 9ο, 10ο, 12ο Σουδανικά τάγματα<br />
2η ταξιαρχία 4ο Αιγυπτιακό, 11ο Σουδανικό τάγμα<br />
<br />
<b>- Argin / Toski (Αιγυπτιακά σύνορα) 28 Ιουνίου - 1 Αυγούστου 1889</b><br />
<br />
9ο Σουδανικό τάγμα 4 λόχοι<br />
10ο Σουδανικό τάγμα 4 λόχοι<br />
13ο Σουδανικό τάγμα 4 λόχοι<br />
Σώμα Καμήλων 2 λόχοι<br />
Αιγυπτιακό ιππικό 2 ίλες<br />
2η πεδινή πυροβολαρχία Αιγυπτιακό πυροβολικό 6,6 cm πυροβόλα Krupp<br />
3η πυροβολαρχία Φρουράς Αιγυπτιακό πυροβολικό 2,8 cm πυροβόλα Krupp<br />
<br />
<b>- Toski 3 Αυγούστου</b><br />
<br />
1η ταξιαρχία (Woodhouse) 3ο - 5ο - 7ο Αιγυπτιακά τάγματα<br />
2 ίλες ιππικού<br />
1η και 2η πυροβολαρχία πεδινού πυροβολικού 6 πυροβόλα<br />
1 πυροβολαρχία Φρουράς<br />
Σώμα Καμήλων<br />
<br />
2η ταξιαρχία (Kitchener) 1ο - 2ο Αιγυπτιακά τάγματα<br />
1 ίλη ιππικού<br />
1 μεραρχία ιππήλατου πυροβολικού και 1 πεδινού<br />
1 ίλη του 20ου συντάγματος Ουσάρων συν 4 κανονιοφόροι<br />
<br />
<b>- Tokar (Ανατολικό Σουδάν) 19 Φεβρουαρίου 1891</b><br />
<br />
1ο Αιγυπτιακό τάγμα (λίγοι λόχοι)<br />
4ο Αιγυπτιακό<br />
11ο και 12ο Σουδανικά τάγματα<br />
2 ίλες ιππικού<br />
2 πεδινά πυροβόλα Krupp, 2 ορεινά πυροβόλα, 1 πολυβόλο Maxim<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-OCgXJjv1Euw/WFTT4_czHLI/AAAAAAAAoN0/5asfb35a3BIeczwFndRaLQRxiF7m4DMXQCLcB/s1600/RCSPC-Y3042A-018.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://4.bp.blogspot.com/-OCgXJjv1Euw/WFTT4_czHLI/AAAAAAAAoN0/5asfb35a3BIeczwFndRaLQRxiF7m4DMXQCLcB/s400/RCSPC-Y3042A-018.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στολή των Βρετανικών Στρατευμάτων στο Σουδάν</span></b><br />
<br />
Όλοι οι στρατιώτες φορούσαν την κανονική χακί στολή με καφέ ζώνες και λευκές παλάσκες πυρομαχικών. Τα κράνη για τον ήλιο ήταν επίσης χακί χρώματος με ενσωματωμένο προστατευτικό για το λαιμό. Διαφορετικό χρώμα είχαν τα μικρά μεταξωτά κομματάκια υφάσματος με το σύμβολο του συντάγματος, που τοποθετούνταν πάνω στο κράνος. Αυτά τα σύμβολα ήταν τα παρακάτω :<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Ταξιαρχία τυφεκιοφόρων Σκούρο γκρι</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τυφεκιοφόροι Lancashire Τετράγωνο κίτρινο</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τυφεκιοφόροι Northumberland Κόκκινη λωρίδα στο κράνος</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Φρουρά Γρεναδιέρων Κόκκινη και μπλε ροζέτα</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Σύνταγμα Lincolnshire Τετράγωνο άσπρο</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Σύνταγμα Warwickshire Τετράγωνο κόκκινο</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Seaforth Highlanders Άσπρο φτερό</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Cameron Highlanders Μπλε τετράγωνο</li>
</ul>
<br />
Η ταξιαρχία τυφεκιοφόρων που έφτασε αργότερα ήταν εξοπλισμένη με μπλε πέπλο ηλίου και χοντρά γυαλιά. Η μοναδική Βρετανική μονάδα ιππικού, το 21ο σύνταγμα Λογχοφόρων, φορούσε το ίδιο χακί χιτώνιο και κράνος όπως το πεζικό. Φορούσε μαύρες μπότες με ατσάλινα σπιρούνια. Σε όλη την εκστρατεία ο Βρετανός στρατιώτης υπέφερε από τις μπότες που φθείρονταν, εξαιτίας της πορείας στο σκληρό και πετρώδες έδαφος του Σουδάν. Αυτό το γεγονός έφτασε μέχρι τη Βουλή των Κοινοτήτων και το Γραφείο Πολέμου εξέδωσε μια ανακοίνωση στην οποία ανέφερε, ότι οι μπότες ήταν πολύ καλές, αλλά ακατάλληλες για πορείες σε σκληρά εδάφη. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τυφέκια - Ξιφολόγχες </span></b><br />
<br />
Στις εκστρατείες του 1896 - 1898 το Βρετανικό πεζικό ήταν εξοπλισμένο με το τυφέκιο Lee-Metford, ένα όπλο με γεμιστήρα πέντε σφαιρών διαμετρήματος 7,7 χιλιοστών, που έριχνε άκαπνες σφαίρες. Η σφαίρα του Lee-Metford με διάμετρο όσο ένα μολύβι μπορούσε να τρυπήσει το κόκκαλο. Η αποτελεσματικότητα της ήταν μεγαλύτερη απ' ότι φάνηκε στη μάχη του Omdurman. Αν και το τυφέκιο μαύρης πυρίτιδας Martini - Henry ήταν αργό, στα χέρια των Αιγύπτιων και Σουδανών στρατιωτών αποδείχτηκε ανώτερο των περιστάσεων, ιδιαίτερα στις μάχες εκ του σύνεγγυς. Και τα δυο τυφέκια απέδειξαν σε αυτές τις εκστρατείες την ανωτερότητα τους από τα τυφέκια Remington των Ansar.<br />
<br />
Στις μάχες του Σουδάν το 1884 - 1885, η ξιφολόγχη που χρησιμοποιούσε ο Βρετανός στρατιώτης ήταν ανεπαρκής και έτσι αντικαταστάθηκε το 1886 - 1887 από νέο μοντέλο με λεπίδα 18,5 ιντσών για το τυφέκιο Martini - Henry. Το μοντέλο του 1888 ήρθε μαζί με το τυφέκιο Lee - Metford. Αυτό το τυφέκιο ήταν μακρύτερο από το Martini - Henry, έτσι λοιπόν και η λόγχη του ήταν κοντύτερη κατά 12 ίντσες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Ξίφος του Ιππικού </span></b><br />
<br />
Οι εκστρατείες του 1896 - 1898 ήταν το αντικείμενο πολλών αναφορών στις εφημερίδες σχετικά με τις ελλείψεις σε ποιότητα του οπλισμού των στρατιωτών και συγκεκριμένα του ξίφους ιππικού. Μετά την εκστρατεία του Χαρτούμ εμφανίστηκε το ξίφος Ιππικού, μοντέλο 1885, που τροποποιήθηκε το 1889, έτσι ώστε το βάρος του ήταν αυξημένο κατά 3,5 oz, επηρεάζοντας την συνολική ισορροπία και ευστάθεια του. Το 1890 εισήχθη νέο μοντέλο που δεν άλλαξε την αρνητική εικόνα που είχαν για το όπλο οι ιππείς. Το νέο ξίφος του 1899 ήταν επίσης ανεπαρκές στη μάχη και δεν υιοθετήθηκε από το Βρετανικό ιππικό στον πόλεμο με τους Boers. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πυροβολικό </span></b><br />
<br />
Το 1885 το Βρετανικό ιππήλατο και πεδινό πυροβολικό ήταν εξοπλισμένο με ένα πυροβόλο 12pdr διαμετρήματος 3 ιντσών, συρόμενο από ομάδα έξι αλόγων. Σε πλήρη σύνθεση, το πυροβόλο, τα πυρομαχικά, οι δυο τροχοί και ο άξονας ζύγιζαν 38cwt (2 τόνους), το οποίο ήταν πολύ βαρύ. Το 1894 εισήχθη σε υπηρεσία ένα νέο πυροβόλο 12pdr βάρους 6cwt (περ. 305 κιλά), με ελαφρύτερα πυρομαχικά. Αυτά τα πυροβόλα, έβαλλαν μια νέα υψηλής εκρηκτικότητας οβίδα και είχαν μεγαλύτερη ακτίνα βολής.<br />
<br />
Σε χρήση βρίσκονταν επίσης και ολμοβόλα των 5,5 ιντσών που έβαλλαν ένα νέο εκρηκτικό, τον λυδίτη, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε για την αύξηση της διατρητικής ικανότητας των κοινών οβίδων όλων των τύπων πυροβόλων και ολμοβόλων με διαμέτρημα άνω των 4,7 ιντσών. Η αποτελεσματικότητα του φάνηκε για πρώτη φορά όταν μικρά ολμοβόλα χρησιμοποίησαν οβίδες των 50 λιβρών σε απόσταση 3.000 γιαρδών για να προκαλέσουν τεράστιες τρύπες στο θόλο του τύμβου του Mahdi στο Omdurman, τυλίγοντας όλο το κτίριο σε ένα σύννεφο σκόνης και καπνού. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">To Πυροβολικό Αιγυπτιακού Στρατού </span></b><br />
<br />
Ο Αιγυπτιακός στρατός χρησιμοποιούσε τα πυροβόλα Krupp των 6,5εκ., που μεταφέρονταν σε τέσσερα μουλάρια ή καμήλες. Το 1897 αντικαταστάθηκαν από τα Maxim-Nordenfelt των 75 χιλ., που έβαλλαν οβίδα των 12,5 λιβρών ή μια διπλή των 18pdr. Στη μάχη του Omdurman οι τέσσερις Αιγυπτιακές πεδινές πυροβολαρχίες ήταν εξοπλισμένες με αυτά και μόνο η 3η διατηρούσε δυο πυροβόλα Krupp. Οι Αιγυπτιακές ιππήλατες πυροβολαρχίες ήταν εξοπλισμένες με το παμπάλαιο πυροβόλο Krupp των 7,75εκ., που μερικές φορές αναφέρεται και σαν 7pdr. Ανάμεσα στα μειονεκτήματα του ήταν ο χαμηλός ρυθμός βολής, η χαμηλής ποιότητας οβίδες και τα ελλαττωματικά φρένα. Για τη μεταφορά του χρησιμοποιούνταν έξι άλογα. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-SeGJaVVQ4LA/WFTVfThUyUI/AAAAAAAAoOA/Uf3QGppymm4WOTi1JB13vO-RWIQiBUu3QCLcB/s1600/OMDURMAN%2B1898.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://4.bp.blogspot.com/-SeGJaVVQ4LA/WFTVfThUyUI/AAAAAAAAoOA/Uf3QGppymm4WOTi1JB13vO-RWIQiBUu3QCLcB/s400/OMDURMAN%2B1898.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πολυβόλα Maxim </span></b><br />
<br />
Το Αμερικανικής εφεύρεσης πολυβόλο Maxim ήταν επαναστατικό στο ότι οι σφαίρες ήταν αποθηκευμένες σε μια εύκαμπτη ζώνη και διέθετε σύστημα ψύξης. Υιοθετήθηκε από το Βρετανικό στρατό το 1891 και μπήκε σε υπηρεσία σταδιακά από τις μονάδες ιππικού και πεζικού, αλλά όχι και από το Βασιλικό Πυροβολικό. Ζύγιζε μόνο 40 λίβρες και έβαλλε 650 σφαίρες το λεπτό. Για την εκστρατεία στο Omdurman σχηματίστηκε μια πυροβολαρχία των τεσσάρων Maxim από τα συντάγματα North Staffordshire και Connaught Rangers που αύξησε την ισχύ πυρός του πεζικού του Kitchener. Μέχρι το 1898, όλα τα πολυβόλα που χρησιμοποιούνταν στον Αιγυπτιακό στρατό ήταν Maxim.<br />
<br />
Το ιππικό ήταν εξοπλισμένο με ένα «ιππήλατο» Maxim, συρόμενο από έξι άλογα. Κάθε πυροβολαρχία του Αιγυπτιακού στρατού είχε τέσσερα πολυβόλα και του ιππικού είχε έξι. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Αναγέννηση του Αιγυπτιακού Στρατού </span></b><br />
<br />
Η ήττα του στρατού του Arabi το 1882 και οι επιθέσεις των Ansar κατά τα επόμενα τρία χρόνια διέλυσαν τον Αιγυπτιακό στρατό. Μετά το 1885 το κύριο βάρος των μαχών εναντίον των Ansar στα Αιγυπτιακά σύνορα πραγματοποιήθηκε από έναν Αιγυπτιακό στρατό, που ήταν εκπαιδευμένος κατά τα Βρετανικά πρότυπα και διοικούνταν από Βρετανούς αξιωματικούς. Αυτός ο «νέος» στρατός ξεκίνησε την ανακατάληψη του Σουδάν και έδωσε τις περισσότερες μάχες έως το τέλος του πολέμου. Οι Αιγύπτιοι στρατιώτες ήταν πειθαρχημένοι και ακολουθούσαν τις οδηγίες των Βρετανών αξιωματικών.<br />
<br />
Στο Omdurman, ο Αιγυπτιακός στρατός αποτελούνταν από 19 τάγματα πεζικού, δέκα ίλες ιππικού, μια ιππήλατη και τέσσερις πεδινές πυροβολαρχίες και πολυβόλα Maxim, ένα Σώμα Καμήλων των οκτώ λόχων. Ήταν συνολικά 20.000 άντρες με περισσότερους από 140 λευκούς αξιωματικούς. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Στολή του Αιγυπτιακού Στρατού - Σημαίες </span></b><br />
<br />
Η επίσημη στολή ήταν ο χακί χιτώνας και παντελόνια, μπλε γκέτες, κόκκινο φέσι με χακί κάλυμμα και ένα ύφασμα για το λαιμό. Τα τάγματα ξεχώριζαν μεταξύ τους από τα διάφορα εμβλήματα ποικίλλων χρωμάτων στα φέσια. Κάθε τάγμα έφερε στη μάχη μια μονόχρωμη μεταξωτή πράσινη σημαία, διαστάσεων περίπου 100εκ. x 800εκ., που έφερε τον αριθμό του τάγματος σε άσπρα Αραβικά νούμερα. Εκτός από τις σημαίες των ταγμάτων, κάθε λόχος έφερε ένα μικρό ορθογώνιο χρωματιστό ύφασμα, δεμένο σε λαβή ακοντίου και έχοντας τον αριθμό του λόχου γραμμένο στο κέντρο.<br />
<br />
Η Αιγυπτιακή επίσημη σημαία ήταν ίδια με αυτή της Τουρκίας, δηλαδή κόκκινη με ένα μεγάλο αστέρι και μισοφέγγαρο στο κέντρο. Το επίσημο λάβαρο του Χεδίβη ήταν κόκκινο, έχοντας τρία μικρά αστέρια και μισοφέγγαρα σχεδιασμένα κοντά στο κοντάρι. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σουδανικά Τάγματα στον Αιγυπτιακό Στρατό </span></b><br />
<br />
Οι Σουδανοί σχημάτιζαν έξι τάγματα (9ο έως 14ο) και θεωρούνταν γενικά ως η αφρόκρεμα του στρατού, τοποθετημένοι συχνά στην πρώτη γραμμή της μάχης, με τα Αιγυπτιακά στρατεύματα σε ρόλο υποστήριξης. Προέρχονταν από τους νέγρους του νοτίου Σουδάν και των βουνών Nuba, πολλοί δε ήταν βετεράνοι του Αιγυπτιακού στρατού από τις εκστρατείες στο Μεξικό και Τουρκία. Άλλοι είχαν πολεμήσει με το στρατό του Mahdi. Μετά από κάθε κύρια μάχη, νεοσύλλεκτοι από τους jihadiyya (αιχμάλωτοι πολέμου) έγιναν στρατιώτες του Αιγυπτιακού στρατού και πολέμησαν εναντίων των πρώην αφεντών τους. Τα Σουδανικά τάγματα είχαν στις τάξεις τους βετεράνους πολεμιστές. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Ναυτικό του Kitchener </span></b><br />
<br />
Για να επιτύχει στην εκστρατεία, ο Kitchener ήξερε ότι έπρεπε να έχει τον πλήρη έλεγχο του ποταμού Νείλου και αυτό το κατόρθωσε με το στόλο του από θωρακισμένες κανονιοφόρους, που καθεμία μετέφερε οπλισμό ικανό να διαλύσει κάθε αραβικό οχυρό. Με διοικητές νέους αξιωματικούς του Βασιλικού Ναυτικού αποσπασμένους στο Σουδάν, ο στολίσκος αυτός βρίσκονταν υπό τη γενική διοίκηση του Διοικητή του Βασιλικού Ναυτικού Colin Keppel. Στην αρχή της καριέρας του ως διοικητής, το Zafir ανατινάχτηκε. Τα διάφορα πλοία και οι διοικητές τους φαίνονται παρακάτω : <br />
<br />
Zafir Διοικητής C. Keppel, Βασιλικό Ναυτικό (ΒΝ)<br />
Sultan Υποπλοίαρχος Cowan, ΒΝ (αργότερα ο Keppel)<br />
Sheikh Υποπλοίαρχος Sparks, ΒΝ<br />
Melik Ταγματάρχης Gordon, Βασιλικό Μηχανικό<br />
Fateh Υποπλοίαρχος Beatty, ΒΝ<br />
Nazir Υποπλοίαρχος Hood, ΒΝ<br />
El Hafir (El Teb) Υποπλοίαρχος Staveley, ΒΝ<br />
Tamai Υποπλοίαρχος Talbot, ΒΝ<br />
Metemma Υποπλοίαρχος Stevenson, ΒΝ<br />
Abu Klea Πλοίαρχος Newcombe, ΒΝ <br />
<br />
Κάθε κανονιοφόρος ήταν εξοπλισμένη με πολυβόλα Maxim και Nordenfelt καθώς και κανόνια των 6pdr και 12pdr. Ο Υποπλοίαρχος H.L.A. Hood, διοικητής του Nazir, έγινε ναύαρχος και έχασε τη ζωή του, διοικώντας την 3η Μοίρα καταδρομικών στη ναυμαχία της Γιουτλάνδης τον Μάιο του 1916. <br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ANSAR </b></span><br />
<br />
Όταν ξεκίνησε η εκστρατεία ανακατάληψης του Σουδάν το 1896, ο στρατός των Ansar ήταν οργανωμένος σε τρεις κύριες μονάδες που βρίσκονταν στο Omdurman. Οι Muluazimiya διοικούνταν από τον σεΐχη Uthman al-Din, τον μεγαλύτερο γιο του Khalifa. Αυτοί ήταν οργανωμένοι σε 18 rubs, δυνάμεως περίπου 10.000 - 12.000 αντρών, που προέρχονταν από Άραβες jihadiyya (τυφεκιοφόρους) της Δύσης, των βουνών Nuba και του νότου. Ήταν οπλισμένοι με τυφέκια Remington. Η Μαύρη Σημαία διοικούνταν από τον αδελφό του Khalifa, Yaqub. Αποτελούνταν από πολεμιστές διαφόρων φυλών. Ήταν οπλισμένοι με σπαθιά, ακόντια και τυφέκια Remington.<br />
<br />
Η Πράσινη Σημαία είχε απορροφήσει την Κόκκινη Σημαία του Khalifa al-Sharif Έδρευε στην περιοχή του Λευκού Νείλου και αποτελούνταν από πολεμιστές των τοπικών φυλών.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οργάνωση των Ansar </span></b><br />
<br />
Σε όλη τη διάρκεια ζωής της Αυτοκρατορίας των Δερβίσηδων οι πολεμιστές κάθε Σημαίας, ήταν οργανωμένοι σε «Rubs» 800 και 1.200 αντρών συνήθως. Διαιρούνταν σε τρεις ομάδες μάχης και σε μια ομάδα διοίκησης. Η πρώτη ομάδα μάχης αποτελούνταν από ακοντιστές. Η δεύτερη από τυφεκιοφόρους jihadiyya (γνωστοί αργότερα και ως Muluazimayya), οι οποίοι ήταν οργανωμένοι σε υποομάδες των 100 αντρών. Η τρίτη ομάδα ήταν οι ιππείς, συνήθως της φυλής Baggara, οπλισμένοι με μακρά ακόντια και σπαθιά. Όταν εκτελούσαν αποστολές αναγνώρισης και επιδρομές στα σύνορα ήταν οπλισμένοι με τυφέκια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-5f2w_dW-Biw/WFWh6r8T_TI/AAAAAAAAoOQ/Sx56wyi6H-gy_yXVjUyaIaGkiZQYsuUtwCLcB/s1600/Mahdist.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-5f2w_dW-Biw/WFWh6r8T_TI/AAAAAAAAoOQ/Sx56wyi6H-gy_yXVjUyaIaGkiZQYsuUtwCLcB/s400/Mahdist.jpg" width="262" /></a></div>
<br />
Κάθε υποομάδα διαιρούνταν σε εκατονταρχίες με επικεφαλής έναν ra'smi'a (εκατόνταρχος) και σε muqaddamiyya των 25 αντρών με επικεφαλής τον muqaddam. Επιπλέον υπήρχαν εγκατεστημένες μόνιμες φρουρές, επανδρωμένες από Αφρικανούς τυφεκιοφόρους και Άραβες ακοντιστές, οι οποίοι ζούσαν σε στρατώνες. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Σημαίες των Ansar </span></b><br />
<br />
Κάθε μονάδα των Ansar ξεχώριζε από τη Σημαία της. Οι Amir και οι ra'smi'a's (εκατόνταρχοι) είχαν τις δικές τους. Οι σημαίες ήταν ορθογώνιες με διαστάσεις 4x3 πόδια περίπου. Κατασκευάζονταν στο Omdurman και ήταν αποθηκευμένες στο οπλοστάσιο. Διακοσμημένες στη μια πλευρά μόνο, είχαν γραμμένα θρησκευτικά κείμενα τεσσάρων γραμμών σε ένα άσπρο φόντο με χρωματιστό περίγραμμα. Υπήρχαν σημαίες στερεών χρωμάτων, δηλαδή μπλε, κόκκινο ή πράσινο που είχαν γράμματα σε κόκκινο, μπλε, μαύρο, πράσινο ή άσπρο. Τα κοντάρια τους ήταν στολισμένα με μπρούντζινες μπάλες ή μισοφέγγαρα. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Παρακμή του Κράτους των Ansar </span></b><br />
<br />
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1880, το κράτος των Ansar σταδιακά εκφυλιζόταν και παρήκμαζε μέχρι την τελική του ήττα το 1898. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου ο στρατός των Ansar ήταν ένας από τους ισχυρότερους Αφρικανικούς στρατούς, έχοντας νικήσει τους Αβησσυνούς το 1888 - 1889, οι οποίοι αργότερα νίκησαν τον Ιταλικό στρατό το 1896. Τα αίτια της παρακμής ήταν πολλά. Το βασικότερο ήταν η συνολική υποτίμηση του αναγεννημένου Αιγυπτιακού στρατού και η σύγχρονη στρατιωτική τεχνολογία που είχε στη διάθεση του ο Kitchener. Άλλο αίτιο ήταν η κακή ποιότητα των όπλων και πυρομαχικών, ο λιγοστός αριθμός εκπαιδευμένων τυφεκιοφόρων και πυροβολητών, η απώλεια των πιο ικανών διοικητών και ένα αναποτελεσματικό σύστημα εφοδιασμού. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Στολή των Ansar </span></b><br />
<br />
Από τις αρχή της επικράτησης του κινήματος του Mahdi στο Σουδάν, οι πολεμιστές των Ansar έπρεπε να φορούν την jibbah, μια κοντή βαμβακερή μπλούζα που έφτανε μέχρι τα γόνατα και ήταν διακοσμημένη με χρωματιστά μπαλώματα. Μέχρι το 1885 τα μπαλώματα ήταν μπλε ή κόκκινα. Αργότερα προστέθηκαν και άλλα χρώματα όπως μαύρο, πράσινο, καφέ. Φορούσαν επίσης λευκά παντελόνια (siraval), σανδάλια (sayidan), ζώνη (karaba), κάλυμμα κεφαλής (taggia), τουρμπάνι (imma) και κολιέ (sibba). Το φέσι απαγορευόταν αυστηρά. Κάποιοι Amir (οπλαρχηγοί) φορούσαν ένα κόκκινο τουρμπάνι τυλιγμένο γύρω από το κεφάλι. Η μια άκρη του υφάσματος έπεφτε πίσω από το αριστερό αυτί και το υπόλοιπο ήταν τυλιγμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε σχημάτιζε ένα V μπροστά.<br />
<br />
Έμοιαζε πολύ με το τουρμπάνι των Σιχ. Οι πολεμιστές από τις φυλές Beja, Bisharin και Baggara φορούσαν λευκά βαμβακερά παντελόνια. Για να δηλώσουν την πίστη τους στον Mahdi, έραβαν στα ρούχα τους ένα ή δύο μπαλώματα κόκκινου ή μπλε χρώματος. Τα μαλλιά τους ήταν κατσαρά και σκληρά στην αφή. Εξείχαν έξι ή οκτώ ίντσες δεξιά και αριστερά της κεφαλής. Ήταν μακριά μέχρι τους ώμους και έβαζαν ένα μικρό κομμάτι ξύλου στην κορυφή. Όταν οι πολεμιστές της φυλής Beja φόρεσαν την jibbah, άλλαξαν την εμφάνιση τους. Κούρεψαν τα μαλλιά τους και φόρεσαν σκούφο. Πολεμιστές από τη φυλή Hadendowah και οι «Fuzzy-Wuzzies» στο ανατολικό Σουδάν δε ξύρισαν ποτέ το κεφάλι τους και δε φόρεσαν ποτέ την jibbah. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Όπλα των Ansar </span></b><br />
<br />
Κατά τη δεκαετία του 1880, πριν την εκστρατεία του Χαρτούμ και τις νίκες έναντι των κακό-εκπαιδευμένων Αιγυπτιακών δυνάμεων, ο νέος στρατός του Mahdi δεν ήταν επαρκώς εξοπλισμένος. Οι νίκες και τα λάφυρα από τις μάχες βελτίωσαν τον εξοπλισμό των Ansar, προσθέτοντας τυφέκια Remington δίπλα στα ακόντια, σπαθιά και στιλέτα. Οι περισσότεροι από τους Ansar ήταν εξοπλισμένοι με ακόντιο μήκους 10 ποδιών και φαρδιάς λεπίδας, τρία κοντύτερα ακόντια και ένα σπαθί, που μεταφέρονταν συνήθως σε μια κόκκινη δερμάτινη θήκη κρεμασμένη από τον αριστερό ώμο. Αρκετοί πολεμιστές είχαν κοντά στιλέτα, τοποθετημένα σε κόκκινο δερμάτινο θηκάρι στο αριστερό χέρι.<br />
<br />
Οι πολεμιστές Beja και Bisharin μετέφεραν μερικές φορές σκληρότερα μαχαίρια, με φαρδιά λεπίδα και ξύλινα μπαστούνια με γάντζους για να χτυπούν τα πόδια των αλόγων και καμήλων. Οι Beja είχαν και ασπίδες. Αυτές ήταν κυκλικές με μεγάλο κωνικό κέντρο. Φτιάχνονταν από δέρμα ρινόκερου, κροκόδειλου ή ελέφαντα και μπορούσαν να εξοστρακίσουν μια σφαίρα. Οι υπόλοιπες φυλές χρησιμοποιούσαν ασπίδες τύπου Baggara, ελλειπτικές με κωνικό κέντρο. Πανοπλίες δε χρησιμοποιήθηκαν. Περισσότερα από 21.000 τυφέκια άφησαν οι ηττημένες Αιγυπτιακές δυνάμεις μαζί με τα πυρομαχικά. Αυτά ήταν τα ξεπερασμένα Remington, ένα τυφέκιο επαναστατικό όταν βγήκε στην παραγωγή το 1865.<br />
<br />
Ο Αιγυπτιακός στρατός το υιοθέτησε το 1870. Ήταν ένα όπλο απλό στη λειτουργία του. Μπορούσε να ρίξει δεκαεπτά βολές το λεπτό, αλλά η ακρίβεια του μειώθηκε επειδή οι Ansar συνήθιζαν να κονταίνουν την κάννη. Οι Ansar χρησιμοποιούσαν ακόμα τυφέκια Martini-Henry. Αν ένας Ansar πολεμιστής είχε ένα τυφέκιο, είχε και μια ή δυο θήκες για σφαίρες. Αυτές ήταν έγχρωμες τοπικής κατασκευής και αντέγραφαν το αιγυπτιακό πρότυπο. Φοριούνταν γύρω από τη μέση ή πάνω στον ώμο. Ο βαρύς οπλισμός των Ansar ήταν λίγος.<br />
<br />
Πιστεύεται ότι οι Άραβες απέκτησαν από τις Αιγυπτιακές δυνάμεις 4.000 τυφέκια Remington, πέντε πεδινά πυροβόλα Krupp, δυο Gatling, δυο ρουκετοβόλα και άφθονα πυρομαχικά από την περιοχή του Σουακίμ το 1884. Επίσης είχαν λίγα παλιά μπρούτζινα ορεινά ολμοβόλα, που μεταφέρονταν με καμήλες και πολυβόλα Nordenfelt.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Πυροβολικό των Ansar </span></b><br />
<br />
Σε όλη την εκστρατεία του Omdurman, οι Ansar είχαν έντεκα πυροβολαρχίες των έξι πυροβόλων, επανδρωμένες από 156 πυροβολητές. Τα ονόματα των διοικητών του πυροβολικού των Ansar ήταν οι Muhammad Abd al-Rahman (Αιγύπτιος), Ali Masri (Σουδανός), Abd al-Aal Ahmed και Abd al-Rahmen Ramah. Όλοι τους ήταν υπό τη γενική διοίκηση του Yaqub. Αποθηκευμένα στο Omdurman ή τοποθετημένα σε οχυρά κατά μήκος του Νείλου, υπήρχαν 63 πυροβόλα. 35 μπρούτζινα ορεινά πυροβόλα, οκτώ Krupp, επτά πολυβόλα διαφόρων τύπων κυρίως Nordenfelt και ένα Remington καθώς και 13 πυροβόλα άλλων τύπων με εξωτικά και άγνωστα ονόματα, όπως πέντε «Sherkba», δυο «Ordi», δυο «Abyssinian», τρία «Kuba» και ένα «French».<br />
<br />
Δυο από τα τρία ποταμόπλοια των Ansar ήταν οπλισμένα με ένα ορεινό πυροβόλο το καθένα. Μόνο πέντε κανόνια χρησιμοποιήθηκαν από τους Ansar στη μάχη του Omdurman. Αυτά ήταν υπό τη διοίκηση των Muluazimiya και της Μαύρης Σημαίας και βρίσκονταν τοποθετημένα πάνω σε λόφο με θέα το πεδίο της μάχης. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-oErQFvb2rOg/WFWioWHPgnI/AAAAAAAAoOU/GU5iM4VuS6sRmzDmKL2pyFmEn1DSVWgxgCLcB/s1600/67272.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://3.bp.blogspot.com/-oErQFvb2rOg/WFWioWHPgnI/AAAAAAAAoOU/GU5iM4VuS6sRmzDmKL2pyFmEn1DSVWgxgCLcB/s400/67272.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Τακτική Μάχης των Ansar </span></b><br />
<br />
Δυο σημαντικά στοιχεία στην τακτική μάχης των Ansar ήταν ο αιφνιδιασμός και το ξαφνικό χτύπημα, που βασίζονταν στην περικύκλωση και στις επιθέσεις από δυο κατευθύνσεις ή στην αιφνιδιαστική επίθεση κατά μήκος της γραμμής προέλασης του εχθρού. Οι τυφεκιοφόροι προστάτευαν τους ακοντιστές και σπαθοφόρους, βάλλοντας κατά του εχθρού πριν την τελική επίθεση. Η ταχύτητα ήταν το βασικό πλεονέκτημα τους και έτσι μπορούσαν να χρησιμοποιούν το έδαφος για κάλυψη. Το έδαφος επέτρεπε στους πολεμιστές να καλύπτονται στους θάμνους, έτσι ώστε η τελική επίθεση να είναι η πρώτη ένδειξη της παρουσίας τους. Οι γενναιότεροι από αυτούς κινούνταν γρηγορότερα και έφταναν πρώτοι στο μέτωπο.<br />
<br />
Οι επιθέσεις τους γίνονταν συνήθως με σχηματισμό σφήνας, ο οποίος αυτόματα μεγέθυνε το ρήγμα στην άμυνα του εχθρού. Ήταν πρακτική τους να τοποθετούν τους καλύτερους άντρες μπροστά και μερικούς σε εφεδρεία. Τις περισσότερες φορές, εμφανίζονταν ξαφνικά από τους θάμνους ή μια κοιλότητα στο έδαφος, βαδίζοντας γρήγορα μέσα σε ένα μαύρο σύννεφο σκόνης. Σχημάτιζαν μεγάλες φάλαγγες, που καθεμία είχε επικεφαλής έναν έφιππο Amir και τους ακόλουθους του. Ο ρυθμός προέλασης έμενε σταθερός από τα τύμπανα που χτυπούσαν ακατάπαυστα. Οι Amir ενίσχυαν το πάθος τους με Ισλαμικές πολεμικές ιαχές και προσευχές. Τα σινιάλα στη μάχη δίνονταν από τύμπανα και κόρνες.<br />
<br />
Στα τέλη του 1895, ο στρατός των Ansar ήταν συγκεντρωμένος κυρίως στο Omdurman. Εκεί υπήρχαν περίπου 15.000 τυφεκιοφόροι, 45.000 ακοντιστές και σπαθοφόροι, 3.500 ιππείς και 46 πυροβόλα. Το πραγματικό μέγεθος του στρατού των Ansar στο Omdurman στις 1/2 Σεπτεμβρίου 1898 αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας. Οι πρώτες αναγνωρίσεις του ιππικού ανέφεραν την παρουσία 30.000 πολεμιστών. Ο Kitchener πίστευε αρχικά ότι υπήρχαν 35.000, αλλά κατέληξε μεταξύ 40.000 με 50.000 πολεμιστών. Μετά τη μάχη, η αναφορά Νο.60 από το Σουδάν έδωσε τους επίσημους αριθμούς που είναι οι εξής : 462 Amir και 51.423 άντρες, από τους οποίους οι 5.495 ήταν ιππείς και οι 14.296 τυφεκιοφόροι. Σύνολο : 51.885 άντρες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Στρατός των Ansar</span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Dongola και Αιγυπτιακά σύνορα 4.600 τυφεκιοφόροι, 8.000 ακοντιστές και σπαθοφόροι, 1.200 ιππείς και 18 κανόνια.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ανατολικό Σουδάν 6.900 τυφεκιοφόροι, 1.100 ακοντιστές και σπαθοφόροι, 2.150 ιππείς και 4 κανόνια.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Δυτικό Σουδάν 6.000 τυφεκιοφόροι, 2.500 ακοντιστές και σπαθοφόροι, 350 ιππείς και 4 κανόνια.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Νότιο Σουδάν 1.800 τυφεκιοφόροι, 4.500 ακοντιστές και σπαθοφόροι, 3 κανόνια.</li>
</ul>
<br />
Οι Ansar διασκορπίστηκαν σε όλο το Σουδάν μετά τη μάχη του Firket στις 7 Ιουνίου 1896. Οι επίσημες αναφορές από το Σουδάν αναφέρουν τα παρακάτω νούμερα. Στα βόρεια σύνορα απέναντι από τον Άγγλο-Αιγυπτιακό στρατό υπήρχαν ίσως 1.700 τυφεκιοφόροι Άραβες και Αφρικανοί jihadiyya, περίπου 3.000 σπαθοφόροι και ακοντιστές, 650 ιππείς, οκτώ ορεινά πυροβόλα και ένα πολυβόλο Nordenfelt. Αυτοί ήταν μοιρασμένοι σε διάφορες περιοχές.<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Abu Hamed 460 τυφεκιοφόροι, 1.500 ακοντιστές και σπαθοφόροι, 300 ιππείς και 2 κανόνια.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Dongola 1.400 τυφεκιοφόροι, 1.500 ακοντιστές και σπαθοφόροι, 300 ιππείς Baggara και 6 κανόνια.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Hafir 320 τυφεκιοφόροι, 1.100 ακοντιστές και σπαθοφόροι και 80 ιππείς Baggara.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Kerma 250 τυφεκιοφόροι, 100 ακοντιστές και σπαθοφόροι, 150 ιππείς Baggara και 1 πολυβόλο Nordenfelt.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Amri Post 30 τυφεκιοφόροι.</li>
</ul>
<br />
Αργότερα ενισχύθηκαν από το Omdurman και τη Debba με 1.000 τυφεκιοφόρους και 1.000 σπαθοφόρους - ακοντιστές.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DONGOLA - BERBER</b></span><br />
Το 1892 ο στρατηγός Χόρας-Χέρμπερτ Κίτσενερ (1850 - 1916) ανέλαβε αρχιστράτηγος (σιρντάρ) του Αιγυπτιακού Στρατού αντικαθιστώντας στη θέση αυτή τον σερ Φράνσις Γκρένφελ. Ο Κίτσενερ είχε τη φήμη ενός ιδιαίτερα ικανού αλλά και σκληρού αξιωματικού. Διέθετε οργανωτικό πνεύμα, έδινε σημασία στη λεπτομέρεια και ποτέ δεν άρχιζε μια επιχείρηση αν δεν ήταν 100% σίγουρος για την επιτυχία της. Ψηλός, άκαμπτος και αγέλαστος με το μεγάλο μουστάκι του, αποτελούσε το πιο τυπικό δείγμα Βρετανού αξιωματικού της εποχής του. Πρώτο μέλημα του Κίτσενερ ήταν η σκληρή και συστηματική εκπαίδευση των Αιγυπτίων.<br />
<br />
Στις προηγούμενες εκστρατείες οι Αιγύπτιοι είχαν πολύ χαμηλό ηθικό και η απόδοσή τους στη μάχη κάθε άλλο παρά ως ικανοποιητική μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Ο αρχιστράτηγος γνώριζε ότι το ένα από τα δύο "κλειδιά" για μια επιτυχημένη μελλοντική εκστρατεία εναντίον του χαλίφη θα ήταν η σωστή εκπαίδευση των Αιγυπτίων και των Σουδανών, οι οποίοι αποτελούσαν τον κορμό του στρατού του. Το άλλο "κλειδί" θα ήταν η σωστή οργάνωση και η άριστη επιμελητεία. Τα χρόνια περνούσαν και το 1895 μετά από εκλογές προέκυψε νέα κυβέρνηση στη Βρετανία, η οποία έβλεπε με καλό μάτι την ανακατάληψη του Σουδάν.<br />
<br />
Η κοινή γνώμη όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε λησμονήσει τον Γκόρντον και επιθυμούσε διακαώς εκδίκηση. Προς τούτο δόθηκε εντολή στον Κίτσενερ να ετοιμάσει εκστρατεία.. Την 1η Μαρτίου 1896 οι Ιταλοί υπέστησαν βαρύτατη ήττα από τους Αιθίοπες στην Αντουά, γεγονός που καθιστούσε την παρουσία τους στην περιοχή ιδιαίτερα προβληματική. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την αστάθεια που παρουσίαζε τα τελευταία χρόνια το καθεστώς του χαλίφη δημιουργούσε ένα ρευστό περιβάλλον στην περιοχή. Το Λονδίνο φοβόταν ότι οι Γάλλοι, οι οποίοι καιροφυλακτούσαν, δεν θα έχαναν πιθανή ευκαιρία να επέμβουν προς όφελός τους στο Σουδάν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-se4q6QzZj6g/WFYioixwO3I/AAAAAAAAoOw/7epQhI8F1OEwpDMaTATNvsZNXTYP6954gCLcB/s1600/abu-klea-steamer.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="https://4.bp.blogspot.com/-se4q6QzZj6g/WFYioixwO3I/AAAAAAAAoOw/7epQhI8F1OEwpDMaTATNvsZNXTYP6954gCLcB/s400/abu-klea-steamer.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αυτό ασφαλώς επιτάχυνε τις εξελίξεις και έτσι στις 12 του ίδιου μήνα ο Κίτσενερ έλαβε εντολή να ξεκινήσει. Στις 16 Μαρτίου οι Αιγύπτιοι ξεκίνησαν από την Ουάντι Χάλφα και τέσσερις μέρες αργότερα κατέλαβαν χωρίς αντίσταση το χωριό Ακάσα, όπου και εγκατέστησαν στρατόπεδο. Οι δερβίσηδες προτίμησαν να οχυρωθούν στο χωριό Φιρκέτ, 25 χλμ. νοτιότερα. Δύο μήνες παρέμεινε στην Ακάσα ο Κίτσενερ συγκεντρώνοντας τον στρατό του και τις απαραίτητες προμήθειες. Στις αρχές Ιουνίου ήταν έτοιμος να «κτυπήσει» το Φιρκέτ.<br />
<br />
Τη νύκτα της 6ης προς την 7η Ιουνίου 10.000 Αιγύπτιοι και Σουδανοί υπό τον στρατηγό Χάντερ κινούμενοι σε δύο σκέλη, ένα από την όχθη του Νείλου και ένα από την έρημο, προσέγγισαν το Φιρκέτ και στις 5 τα ξημερώματα επιτέθηκαν στους ανυποψίαστους δερβίσηδες. Ο αιφνιδιασμός ήταν πλήρης. Δυόμισι ώρες αργότερα η δύναμης 3.000 ανδρών φρουρά του Φιρκέτ είχε διαλυθεί, αφήνοντας πίσω της 1.000 νεκρούς και τραυματίες και 600 αιχμαλώτους. Χωρίς να βιάζεται ο Κίτσενερ περίμενε να περάσουν οι καλοκαιρινοί μήνες και στις αρχές Σεπτεμβρίου ξεκίνησε για την παλιά πόλη της Ντόγκολα, γενέτειρα του Μάχντι, η οποία στις 20 Σεπτεμβρίου έπεσε σχεδόν αμαχητί.<br />
<br />
Προκειμένου να περιορίσει τη γραμμή ανεφοδιασμού του ο αρχιστράτηγος σχεδίαζε να κατασκευάσει σιδηροδρομική γραμμή που θα ένωνε την Ουάντι Χάλφα με το Αμπού Χαμέντ, το οποίο όμως ήλεγχε ακόμη ο εχθρός. Την πρωτοχρονιά του 1897 άρχισαν οι εργασίες κατασκευής των γραμμών και κατά τα μέσα Ιουλίου είχαν φθάσει στο μέσο της διαδρομής. Στις 29 Ιουλίου από το Μεράουι, όπου είχε το στρατόπεδό του, ο Κίτσενερ έδωσε εντολή στον Χάντερ να καταλάβει το Αμπού Χαμέντ. Ο Χάντερ με τους 3.600 άνδρες που είχε υπό τις διαταγές του διέσχισε 190 χλμ. ερήμου μέσα στην πιο ζεστή περίοδο του καλοκαιριού σε επτά ημέρες.<br />
<br />
Οι 700 ανσάρ οι οποίοι αποτελούσαν τη φρουρά της πόλης αρνήθηκαν να παραδοθούν και ο Χάντερ έστειλε τους Σουδανούς του, οι οποίοι με τις ξιφολόγχες κατέλαβαν το χωριό σκοτώνοντας 250 από τους υπερασπιστές του. Ο Βρετανός στη συνέχεια έδωσε εντολή να πετάξουν τα πτώματα στον Νείλο. Δύο μέρες αργότερα στο Μεράουι ο Κίτσενερ βλέποντας τα νεκρά κορμιά να πλέουν στο ποτάμι έλαβε το μήνυμα νίκης που του έστελνε με αυτά ο στρατηγός του. Η πτώση του Αμπού Χαμέντ θορύβησε τον εμίρη Ζακί Οσμάν, διοικητή της πόλης του Μπέρμπερ, ο οποίος χωρίς καθυστέρηση την εκκένωσε και υποχώρησε νότια.<br />
<br />
Ο Χάντερ μόλις πληροφορήθηκε την υποχώρηση του Ζακί Οσμάν έσπευσε και στις 31 Αυγούστου κατέλαβε χωρίς μάχη την Μπέρμπερ, η οποία θεωρείτο ως το πιο στρατηγικό σημείο από την Ουάντι Χάλφα μέχρι το Ομντουρμάν. Στις 31 Οκτωβρίου 1897 η σιδηροδρομική γραμμή έφθασε στο Αμπού Χαμέντ σφραγίζοντας οριστικά την τύχη του καθεστώτος του χαλίφη.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Εκστρατεία </span></b><br />
<br />
Η εκστρατεία άρχισε στις 16 Μαρτίου 1896, όταν διάφορα Αιγυπτιακά τάγματα διέσχισαν τα σύνορα με το Σουδάν και προέλαυσαν κατά μήκος του Νείλου σιδηροδρομικώς και με ποταμόπλοια. Χωρίς να συναντήσουν αντίσταση, έφτασαν στην Akasha στις 20 Μαρτίου. Οι Ansar οχυρώθηκαν στο Firket, 16 μίλια νότια. Στην Akasha εγκατέστησαν στρατόπεδο για την προστασία της κατασκευής του σιδηρόδρομου. Το στρατόπεδο θα λειτουργούσε και ως χώρος αποθήκευσης των προμηθειών του στρατού. Ο Kitchener σχεδίασε σχολαστικά κάθε λεπτομέρεια της εκστρατείας του, υπολογίζοντας το κόστος της και δίνοντας τη μεγαλύτερη προσοχή στον εφοδιασμό του στρατού του.<br />
<br />
Ήθελε να έχει το πλεονέκτημα της χρήσης του ποταμού Νείλου και να επεκτείνει το σιδηρόδρομο, παρά να χρησιμοποιήσει τις καμήλες. Από το Κάιρο έως το Saras (55 μίλια βόρεια της Akasha), μια απόσταση 827 μιλίων, ο σιδηρόδρομος χρησιμοποιούνταν για τα πρώτα 350 μίλια. Για τα επόμενα 230 μίλια γίνονταν χρήση ποταμόπλοιων και για έξι μίλια γύρω από τον 1ο καταρράκτη υπήρχε μια στενή σιδηροδρομική γραμμή. Ποταμόπλοια χρησιμοποιούνταν για άλλα 208 μίλια ενώ στα τελευταία 33 μίλια υπήρχε πάλι μια στενή σιδηροδρομική γραμμή. Ο Sirdar σκόπευε να συγκεντρώσει το στρατό του και να απελευθερώσει το Firket. Έπειτα, θα έστελνε τις εφεδρείες και τις προμήθειες του με ιστιοφόρα στη Dongola.<br />
<br />
Ταυτόχρονα οι κανονιοφόροι θα βοηθούσαν και φρουρούσαν τη μεταφορά αυτή και θα έπαιρναν μέρος σε μάχες. Όλο τον Απρίλιο και Μάιο του 1896, ο Kitchener σταθεροποίησε τη θέση του στην Akasha, φέρνοντας στρατεύματα και βελτιώνοντας τις επικοινωνίες του. Στα τέλη Μαΐου η σιδηροδρομική γραμμή επεκτάθηκε 64 μίλια από το Wadi Halfa και υπολείπονταν μόνο 25 μίλια από την Akasha. Στο Omdurman ο Khalifa ήταν ενήμερος για τη γρήγορη προέλαση του Αιγυπτιακού στρατού και την κατάκτηση της Akasha. Έτσι, ο Amir Hammuda συγκέντρωσε το στρατό του στο Firket και σε άλλες τοποθεσίες νότια. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη του Firket (7 Ιουνίου 1896)</span></b><br />
<br />
Κατά τη διάρκεια της νύκτας 6 - 7 Ιουνίου, ο Kitchener έστειλε μια δύναμη από 9.000 Αιγύπτιους και Σουδανούς, υποστηριζόμενη από πολυβόλα Maxim για να επιτεθούν στον Utman al-Azraq και στη δύναμη των 3.000 αντρών του στο Firket, 16 μίλια νότια της Akasha. Μια φάλαγγα ιππικού και καμήλων υπό τον Burn - Murdoch κινήθηκε μέσα στην έρημο με σκοπό να αποκόψει την οδό διαφυγής των Ansar. Ο κύριος όγκος του στρατού, 7.000 άντρες περίπου, υπό τον Hunter κινήθηκε κατά μήκος του Νείλου. Χωρίς θόρυβο, με άκρα μυστικότητα και τέλειο συγχρονισμό, αιφνιδίασαν τους Ansar στις 5 το πρωί. Η μάχη κράτησε περίπου δυο ώρες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Οι Ansar είχαν περισσότερους από 1.000 νεκρούς και τραυματίες, ενώ 600 πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Ο Utman alAzraq και οι υπόλοιποι επιζώντες του στρατού του υποχώρησαν νότια. Ήταν μια επιχείρηση που πραγματοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά από τρεις Αιγυπτιακές και Σουδανικές ταξιαρχίες με έφιππη υποστήριξη, με απώλειες 22 νεκρούς και 91 τραυματίες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Js17eMZbzY8/WFYig9XaOfI/AAAAAAAAoOo/kXMFrRzmGCgh5rCQF1h4B-bJsimUBGxpQCEw/s1600/OPZdo8j.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="205" src="https://2.bp.blogspot.com/-Js17eMZbzY8/WFYig9XaOfI/AAAAAAAAoOo/kXMFrRzmGCgh5rCQF1h4B-bJsimUBGxpQCEw/s400/OPZdo8j.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Οι Βρετανικές δυνάμεις στη μάχη του Firket (7 Ιουνίου 1896)</span></b><br />
<br />
<b>- Φάλαγγα Νείλου (Hunter) 7.000 άντρες </b><br />
<br />
1η ταξιαρχία (Lewis) 3ο, 4ο Αιγυπτιακά 9ο, 10ο Σουδανικά<br />
2η ταξιαρχία (MacDonald) 11ο, 12ο, 13ο Σουδανικά<br />
3η ταξιαρχία (Maxwell) 2ο, 7ο, 8ο Αιγυπτιακά<br />
4η ταξιαρχία (David) 1ο, 5ο, 15ο Αιγυπτιακά (μετά το Firket)<br />
2η και 3η Αιγυπτιακές πυροβολαρχίες<br />
2 κανονιοφόροι, 3 θωρακισμένα ατμόπλοια<br />
Μισό τάγμα του Συντάγματος North Staffordshire<br />
1 πυροβολαρχία Maxim των Connaught Ranger<br />
<br />
<b>- Φάλαγγα Ερήμου (Burn - Murdoch) 2.700 άντρες</b><br />
<br />
6 λόχοι του Σώματος Καμήλων<br />
8 ίλες ιππικού<br />
12ο Σουδανικό τάγμα (με καμήλες)<br />
1 ιππήλατη πυροβολαρχία (6 πυροβόλα Krupp 6cm)<br />
2 πολυβόλα Maxim<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Πορεία προς Dongola </span></b><br />
<br />
Αναμένοντας νέες ενισχύσεις και το στολίσκο των κανονιοφόρων, ο Kitchener σταμάτησε τις επιχειρήσεις για τρεις μήνες, μια περίοδο με καταιγίδες, έντονες πλημμύρες και χολέρα. Αρχές Σεπτεμβρίου η εκστρατευτική δύναμη ενισχύθηκε από το σύνταγμα North Staffordshire και με σύνολο 13.000 άντρες, 22 πυροβόλα και τέσσερις κανονιοφόρους, ήταν έτοιμη να προελαύσει νότια κατά μήκος του ποταμού Νείλου. Απέναντι τους βρίσκονταν ο Muhammad-wad-Bushara με 5.000 άντρες και έξι ορεινά πυροβόλα. Στις 18 Σεπτεμβρίου οι Ansar οχυρώθηκαν στο Hafir, στο Νείλο, απέναντι από το χωριό Kerma. Ο Kitchener ήθελε να ασφαλίσει τα νώτα του και προσπάθησε να τους νικήσει με το πυροβολικό και τις κανονιοφόρους του.<br />
<br />
Ακολούθησε ένας τρίωρος μάταιος βομβαρδισμός, έως ότου οι κανονιοφόροι έλαβαν την εντολή και έπλευσαν προς Dongola. Φοβούμενος μια επίθεση στα νώτα του από τον Αιγυπτιακό στρατό, τα στρατεύματα του Khalifa εγκατέλειψαν το Hafir στη διάρκεια της νύχτας 19 - 20 Σεπτεμβρίου. Η Dongola κυριεύτηκε στις 23 Σεπτεμβρίου. Ο Kitchener, ο Χεδίβης και η Βρετανική κυβέρνηση ήταν ενθουσιασμένοι και εντυπωσιασμένοι με τα αποτελέσματα της εκστρατείας. Με ελάχιστο οικονομικό κόστος και λιγότερες από 170 απώλειες κατέκτησαν μεγάλο μέρος του βορείου Σουδάν. Οι Ansar ηττήθηκαν στρατηγικά και αναγκάστηκαν σε άτακτη υποχώρηση προς το Metammeh, Berber και Atbara. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Hunter Κατακτά το Abu Hamed </span></b><br />
<br />
Για να διατηρήσει τα κεκτημένα της εκστρατείας της Dongola, ο Kitchener σχεδίαζε να κατασκευάσει ένα σιδηρόδρομο στην ανεξερεύνητη και άνυδρη έρημο της Νουβίας, από το Wadi Halfa στο Abu Hamed. Οι πρώτες ράγες τοποθετήθηκαν την 1η Ιανουαρίου 1897. Στα μέσα Ιουλίου είχε κατασκευαστεί η μισή γραμμή και μια δύναμη στάλθηκε για να κυριεύσει το Abu Hamed. Ξεκινώντας από την Μερόβη στις 29 Ιουλίου, ο στρατηγός Hunter προέλαυσε με μια φάλαγγα 3.600 αντρών μέσα στην άγρια, πετρώδη και λασπώδη έρημο, καλύπτοντας 118 μίλια σε 7,5 μέρες τη ζεστότερη εποχή του χρόνου. Η φρουρά των 700 αντρών αρνήθηκε να παραδοθεί και έτσι ο Hunter έστειλε το Σουδανικό πεζικό να εφορμήσει εφ' όπλου λόγχη.<br />
<br />
Οι Ansar πολέμησαν μέχρι τέλους αφήνοντας 250 νεκρούς στο πεδίο της μάχης. Ο Hunter πέταξε τα πτώματα στο Νείλο και έτσι ο Kitchener έμαθε για τη νίκη, όταν είδε τα κορμιά των νεκρών Αράβων να επιπλέουν στο Νείλο δυο μέρες αργότερα κοντά στη Μερόβη. Ο στολίσκος των κανονιοφόρων πέρασε με δυσκολίες από τον 4ο καταρράκτη και στις 29 Αυγούστου τα πέντε ποταμόπλοια έφτασαν στο Abu Hamed για να προστατέψουν τον μελλοντικό σιδηρόδρομο. Η πτώση του Abu Hamed θορύβησε τον Zaki Uthman, τον διοικητή του Khalifa στο Berber. Οι ενισχύσεις που περίμενε δεν έφτασαν ποτέ. Έτσι εκκένωσε το Berber στις 24 Αυγούστου και οπισθοχώρησε στο Shendi, νότια του ποταμού Atbara.<br />
<br />
Ακούγοντας φήμες γι' αυτό, ο Hunter έστειλε 40 άντρες να ανιχνεύσουν την κατάσταση και αυτοί κυρίευσαν την πόλη στις 31 Αυγούστου. Το πιο στρατηγικό σημείο μεταξύ Wadi Halfa και Omdurman έπεσε στα χέρια του Kitchener αναίμακτα.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Οι Βρετανικές Δυνάμεις στη Μάχη του Abu Hamed (7 Αυγούστου 1897)</span></b><br />
<br />
<b>Στρατηγός Hunter</b><br />
<br />
3ο Αιγυπτιακό τάγμα, 9ο, 10ο, 11ο Σουδανικά<br />
1 πυροβολαρχία πεδινών πυροβόλων<br />
2 πολυβόλα Maxim<br />
Ιππικό<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ ATBARA </b></span><br />
<br />
Ο Osman Digna, ευρισκόμενος μεταξύ δυο Αιγυπτιακών δυνάμεων στο Berber και Σουακίμ, εγκατέλειψε το αρχηγείο του στο Adarama και κινήθηκε νότια, επιτρέποντας στον Kitchener να ξανανοίξει τον παλιό δρόμο του καραβανιού μεταξύ των δυο τοποθεσιών και να συγκεντρώσει προμήθειες στο Berber. Στα μέσα Οκτωβρίου οι τρεις τελευταίες και μεγαλύτερες κανονιοφόροι έφτασαν στην πόλη και ξεκίνησαν ανιχνευτικές επιχειρήσεις κατά του Mahmud στη Metemma. Στις 31 Οκτωβρίου ο σιδηρόδρομος έφτασε στο Abu Hamed, κάνοντας ευκολότερη τη συντήρηση της φρουράς στο Berber. Ο Kitchener δημιούργησε ένα κύριο οχυρωμένο στρατόπεδο, το Οχυρό Atbara, στη συμβολή του Νείλου και του ποταμού Atbara.<br />
<br />
Στα τέλη του 1897, ο Αιγυπτιακός στρατός πήρε τον έλεγχο της Kassala από τους Ιταλούς και έγιναν συμφωνίες με τους Αβησσυνούς να παραμείνουν ουδέτεροι. Στις 2 Ιανουαρίου 1898, το 1ο τάγμα του συντάγματος Royal Warwickshire και οι Cameron Highlanders προωθήθηκαν από το Κάιρο στο Wadi Halfa. Το 1ο τάγμα των Seaforth Highlanders ήρθε από τη Μάλτα και μαζί με το 1ο τάγμα του 10ου συ- ντάγματος Lincolns σχημάτισαν μια Βρετανική ταξιαρχία υπό τη διοίκηση του Catacre. Στα τέλη Ιανουαρίου, ο Αιγυπτιακός στρατός με τρεις ταξιαρχίες πεζικού, οκτώ ίλες ιππικού και τέσσερις πυροβολαρχίες υπεράσπιζε το Νείλο από το φρούριο Atbara στο Abu Hamed.<br />
<br />
Η Βρετανική ταξιαρχία του Catacre βρίσκονταν οχυρωμένη 30 μίλια νότια του Abu Hamed, αλλά όταν ο Mahmud οχυρώθηκε στον ποταμό Atbara, κινήθηκε νοτιότερα και στρατοπέδευσε κοντά στο Βρετανικό Οχυρό Atbara. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Αντιδράσεις του Khalifa </span></b><br />
<br />
Ο Khalifa είχε διατάξει τον Ιούνιο 1897 τον Amir Mahmud Ahmad και τον στρατό της Δύσης, δύναμης 10.000 αντρών, να βρίσκεται στρατοπεδευμένος δυτικά του Metammeh. Στα τέλη του 1897 ο κύριος στρατός των Ansar, δύναμης 40.000 αντρών, βρίσκονταν με τον Khalifa στο Omdurman και μια δύναμη 20.000 αντρών υπό τον Osman Digna και Mahmud ήταν στο Metammeh. Στα μέσα Φεβρουαρίου 1898 ο Mahmud και ο στρατός του κινήθηκαν βόρεια από το Metammeh, διασχίζοντας το Νείλο στο Shendi. Στις 18 Μαρτίου οι Ansar διέ- σχισαν την έρημο μεταξύ Νείλου και Atbara, σχεδιάζοντας να περάσουν τον σχεδόν ξηρό ποταμό Atbara και να κινηθούν βόρεια, παρακάμπτοντας το Οχυρό Atbara του Kitchener.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-6ZSxWPfmiGY/WFYiBfB8BNI/AAAAAAAAoOs/X-HYeDMSt6k3He5-WRHl9DeAPPgfc5zJACEw/s1600/General_Kitchener_and_the_Anglo-egyptian_Nile_Campaign%252C_1898_HU93828.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="273" src="https://3.bp.blogspot.com/-6ZSxWPfmiGY/WFYiBfB8BNI/AAAAAAAAoOs/X-HYeDMSt6k3He5-WRHl9DeAPPgfc5zJACEw/s400/General_Kitchener_and_the_Anglo-egyptian_Nile_Campaign%252C_1898_HU93828.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στις 20 Μαρτίου οι Ansar έφτασαν στην Nakheila, οπού ο Mahmud συνειδητοποίησε, ότι δεν μπορούσε να αποφύγει τη μάχη. Οι Ansar τότε κατασκεύασαν οχυρωμένο στρατόπεδο, περιτριγυρισμένο από θάμνους, χαμηλούς πασσάλους από φοίνικα και τρεις σειρές χαντάκια.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη του ποταμού Atbara (8 Απριλίου 1898)</span></b><br />
<br />
Στα τέλη Ιανουαρίου του 1898 ο Κίτσενερ έλαβε ως ενισχύσεις τέσσερα Βρετανικά τάγματα που ανήκαν στα συντάγματα Ρόαγιαλ Γουόργουικσάϊρ, Λίνκολνσάϊρ, Σίφορθ Χάιλάντερς και Κάμερον Χάιλάντερς. Οι μονάδες αυτές υπό τη διοίκηση του στρατηγού Γκέϊτακρ σχημάτισαν τη Βρετανική Ταξιαρχία, η οποία δημιούργησε το στρατόπεδό της, το Φορτ Ατμπάρα, στο σημείο όπου ο Νείλος συναντάται με τον παραπόταμό του, τον Ατμπάρα. Στο μεταξύ ο χαλίφης, που ήταν έξαλλος από τον τρόπο με τον οποίο χάθηκαν η Ντόγκολα και το Μπέρμπερ, έδωσε εντολή στον εμίρη Μαχμούντ Αχμάντ να αναζητήσει τους εισβολείς και να πεθάνει πολεμώντας.<br />
<br />
Ο Μαχμούντ επικεφαλής 12.000 ανδρών ξεκίνησε από το Μέτεμε στις 18 Μαρτίου και δύο μέρες αργότερα έφθασε στον οικισμό Νεχέιλα, δίπλα στην όχθη του σχεδόν αποξηραμένου Ατμπάρα. Εκεί εγκατέστησε στρατόπεδο το οποίο περιέφραξε με την περίφραξη ζαρίμπα. Η ζαρίμπα αποτελείτο από σωρούς από αγκαθωτούς θάμνους μιμόζα, οι οποίοι αφθονούσαν στην έρημο και δημιουργούσαν ένα αδιαπέραστο πλέγμα. Πίσω από τη ζαρίμπα οι δερβίσηδες είχαν κατασκευάσει φράκτες με κορμούς από φοίνικες και πιο πίσω τρεις σειρές χαρακωμάτων. Στο εσωτερικό του στρατοπέδου αλλά και ανάμεσα στις καλύβες των ντόπιων ετοίμασαν μεγάλο αριθμό ατομικών ορυγμάτων.<br />
<br />
Αρχικά ο Κίτσενερ δίσταζε να επιτεθεί περιμένοντας να δει τις διαθέσεις του Μαχμούντ. Βλέποντας όμως ότι ο εμίρης δεν είχε σκοπό να μετακινηθεί αποφάσισε να κάνει τη δική του κίνηση. Τη νύκτα της 7ης προς την 8η Απριλίου και ύστερα από πορεία τεσσάρων ημερών το εκστρατευτικό σώμα έλαβε θέσεις πολύ κοντά στην αμυντική τοποθεσία των δερβίσηδων. Στις τέσσερις τα ξημερώματα έλαβε σχηματισμό μάχης και προχωρώντας αθόρυβα έφθασε 800 μέτρα από την περίμετρο των δερβίσηδων. Σύμφωνα με το σχέδιο του Κίτσενερ οι Χάιλάντερς του Κάμερον, σε γραμμή μάχης, θα οδηγούσαν την επίθεση με αποστολή να δημιουργήσουν ρήγματα στην περίφραξη.<br />
<br />
Τα υπόλοιπα τρία τάγματα της Βρετανικής Ταξιαρχίας, κινούμενα σε φάλαγγες, θα εισχωρούσαν στο στρατόπεδο από αυτά τα ρήγματα, σαρώνοντας τα πάντα με την ξιφολόγχη. Στο δεξιό τους πλευρό με ανάλογο σχέδιο θα επιχειρούσε η Αιγυπτιακή Μεραρχία του Χάντερ. Στις 06.20 ήχησε το πρώτο πυροβόλο δίνοντας το έναυσμα για έναν σφοδρό φραγμό πυροβολικού και ρουκετών, το οποίο διήρκεσε μία ώρα. Αμέσως μετά ο σιρντάρ έδωσε το σήμα για γενική επίθεση και τον ήχο των πυροβόλων διαδέχθηκε ο ήχος από τα τύμπανα και τις πίπιζες καθώς οι Βρετανοί περνούσαν στην επίθεση.<br />
<br />
Πρώτοι οι Χάιλάντερς του Κάμερον φορώντας τα παραδοσιακά κιλτ, με τις ξιφολόγχες τους να λάμπουν στον πρωινό ήλιο, βάδιζαν με την αναμενόμενη από ένα τάγμα της Αυτής Μεγαλειότητας τάξη και πειθαρχία. Άγριες φωνές ανέβαιναν από τα στήθη των Βρετανών καθώς πλησίαζαν τη ζαρίμπα, φωνές που επαναλάμβαναν συνεχώς τα ίδια λόγια: "Θυμηθείτε τον Γκόρντον!". Μόλις οι Βρετανοί βρέθηκαν 250 μέτρα από τη ζαρίμπα, δέχθηκαν τα πρώτα πυρά. Οι Χάιλάντερς, που είδαν τους πρώτους συντρόφους τους να πέφτουν νεκροί, απάντησαν με συνεχείς ομοβροντίες καθώς συνέχιζαν να προχωρούν. Λίγα λεπτά αργότερα έφθασαν στη ζαρίμπα, όπου με ανακούφιση διαπίστωσαν ότι οι θάμνοι δεν ήταν τόσο πυκνοί και μπορούσαν εύκολα να τους μετακινήσουν.<br />
<br />
Ανταλλάσσοντας πυρά με τους αμυνόμενους δημιούργησαν τα πρώτα ανοίγματα στην περίφραξη και εισχώρησαν στο στρατόπεδο, όπου ενεπλάκησαν σε σκληρή μάχη σώμα με σώμα με τους αποφασισμένους δερβίσηδες. Καθώς εισέρχονταν στη μάχη και τα άλλα τρία βρετανικά τάγματα η αντίσταση των δερβίσηδων κάμφθηκε και οι Βρετανοί ξεχύθηκαν στο εσωτερικό του στρατοπέδου. Ξαφνικά, σαν να ζωντάνεψε η άμμος, εκατοντάδες σκονισμένοι δερβίσηδες πετάγονταν από τα ορύγματά τους και ρίχνονταν επάνω στους εισβολείς. Η Βρετανική Ταξιαρχία όμως είχε αναπτυχθεί πλέον και ταυτόχρονα με τους Αιγυπτίους, που εισέβαλαν από τη βόρεια πλευρά, πότε βάλλοντας και πότε λογχίζοντας άρχισαν να σαρώνουν το στρατόπεδο.<br />
<br />
Οι δερβίσηδες πολεμούσαν με αυταπάρνηση. Ωστόσο υπό την πίεση των Βρετανών έχασαν τη συνοχή τους: μερικοί από αυτούς άρχισαν να υποχωρούν, ενώ κάποιοι άλλοι έμεναν στα ορύγματά τους και πέθαιναν πολεμώντας. Κερδίζοντας το κάθε μέτρο με σκληρό αγώνα οι Βρετανοί κατέλαβαν ολόκληρο το στρατόπεδο και φθάνοντας στην αποξηραμένη κοίτη του ποταμού έριξαν τις τελευταίες ομοβροντίες στους υποχωρούντες δερβίσηδες. Η μάχη για την κατάληψη της οχυρής θέσης είχε διαρκέσει 45 λεπτά. Οι απώλειες των Βρετανο- Αιγυπτίων ανήλθαν σε 565 νεκρούς και τραυματίες. Βαρύ τίμημα κατέβαλαν και οι Κάμερον Χάιλάντερς: 16 νεκρούς και 45 τραυματίες.<br />
<br />
Οι δερβίσηδες είχαν περισσότερους από 3.000 νεκρούς και τραυματίες. Μεγάλος ήταν και ο αριθμός των αιχμαλώτων που συνέλαβαν οι Βρετανοί, ανάμεσα σε αυτούς και ο ίδιος ο εμίρης Μαχμούντ Αχμάντ. «Εγώ μπροστά στον χαλίφη δεν είμαι παρά ένα φύλλο», είπε στον Κίτσενερ όταν οδηγήθηκε μπροστά του, «στο Ομντουρμάν θα πληρώσετε για όλα».<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Μάχη του Ποταμού Atbara (8 Απριλίου 1898)</span></b><br />
<br />
Ο Kitchener δίστασε να επιτεθεί στους οχυρωμένους Ansar, επειδή ο στρατός του βρίσκονταν 1.200 μίλια μακριά από τη βάση ανεφοδιασμού και δεν είχε καλές γραμμές επικοινωνίας. Στις 4 Απριλίου 1898 ήταν ολοφάνερο ότι ο Mahmud δεν σκόπευε να δώσει μάχη σε ανοικτό πεδίο και έτσι, μετά από τέσσερις μέρες, ο στρατός του άρχισε τη νύχτα 7 - 8 Απριλίου να παίρνει θέση στη Nakheila. Στις 8 Απριλίου 1898, κάτω από το φως ενός λαμπερού φεγγαριού, η δύναμη του Kitchener χωρισμένη σε τέσσερα μεγάλα τετράγωνα προέλαυσε αθόρυβα μέσω της ερήμου και στις 4 το πρωί παρατάχθηκε για μάχη.<br />
<br />
Το πρώτο πυροβόλο άνοιξε πυρ στις 6.20 και ακολούθησε βαρύς βομβαρδισμός από οβίδες και ρουκέτες, προκαλώντας ένα μεγάλο σύννεφο καπνού και σκόνης πάνω από το πεδίο της μάχης. Ξαφνικά εμφανίστηκε μια μεγάλη μάζα ιππικού που επιτέθηκε γρήγορα στο αριστερό μέτωπο κατά του Αιγυπτιακού ιππικού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-LsRhXy-nYv4/WFYsP3cHH_I/AAAAAAAAoPA/Um1UZ9TGNRQMkHgNbQAFChrwJwqEagI0QCLcB/s1600/atbara1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://1.bp.blogspot.com/-LsRhXy-nYv4/WFYsP3cHH_I/AAAAAAAAoPA/Um1UZ9TGNRQMkHgNbQAFChrwJwqEagI0QCLcB/s640/atbara1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Οι Βρετανικές Δυνάμεις στη Μάχη του Atbara (8 Απριλίου 1898)</span></b><br />
<br />
<b>- Βρετανική ταξιαρχία (Catacre) </b><br />
<br />
1ο τάγμα 6ο σύνταγμα Royal Warwickshire<br />
1ο τάγμα 10ο σύνταγμα Lincolnshire<br />
1ο τάγμα 72ο σύνταγμα Seaforth Highlanders<br />
1ο τάγμα 79ο σύνταγμα Cameron Highlanders <br />
<br />
<b>- Αιγυπτιακή μεραρχία (Hunter) </b><br />
<br />
1η ταξιαρχία (MacDonald) 2o Αιγυπτιακό, 9ο, 10ο, 11ο Σουδανικά τάγματα<br />
2η ταξιαρχία (Maxwell) 8ο Αιγυπτιακό, 12ο, 13ο, 14ο Σουδανικά τάγματ<br />
3η ταξιαρχία (Lewis) 3ο, 4ο, 7ο Αιγυπτιακά τάγματα<br />
Ιππικό (Broadwood) 8 ίλες και 2 πολυβόλα Maxim<br />
Ιππήλατη πυροβολαρχία (Young) 6 πυροβόλα Krupp<br />
3 πυροβολαρχίες του Long, καθεμία από 6 πολυβόλα Maxim - Nordenfelt<br />
Απόσπασμα Αιγύπτιων πυροβολητών με ρουκετοβόλα 24 λιβρών (Beatty)<br />
<br />
Μετά από μια ώρα συνεχούς βομβαρδισμού, ακούστηκε η γενική προσταγή της επίθεσης του πεζικού εναντίον των Ansar. Οι Cameron Highlanders βρίσκονταν παραταγμένοι σε γραμμή κατά μήκος του μετώπου. Ακολουθούσαν σε φάλαγγες των οκτώ λόχων οι Lincolns στα δεξιά, οι Seaforths στο κέντρο και οι Warwicks στα αριστερά. Ο αγκαθωτός φράκτης εμπόδισε αρχικά τους Cameron να προχωρήσουν. Υπήρχαν πάσσαλοι και πυκνό δίκτυο από χαντάκια. Ο καπνός και η σκόνη δυσκόλευαν την ορατότητα. Μαύροι πολεμιστές πετάχτηκαν ξαφνικά από τη γη, τρέχοντας και πυροβολώντας, καθώς υποχωρούσαν μπροστά στον κινούμενο όγκο του πεζικού.<br />
<br />
Αφήνοντας σωρούς από νεκρούς, οι στρατιώτες των Camerons, Seaforths, Lincolns και Warwicks συνέχισαν την κίνηση τους μέσα στη zareba έως το ποτάμι. Φτάνοντας στην όχθη του ποταμού έριξαν ομοβροντίες στον εχθρό, που τρέπονταν σε φυγή. Η 45λεπτη μάχη τελείωσε. Ήταν μια δαπανηρή νίκη για τον Άγγλο-αιγυπτιακό στρατό, ο οποίος είχε περισσότερες από 550 απώλειες.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Οι Απώλειες των Βρετανών</span></b><br />
<br />
1ο τάγμα των Royal Warwickshire 2 νεκροί 12 τραυματίες<br />
1ο τάγμα 10ο σύνταγμα Lincolns 1 νεκρός 16 τραυματίες<br />
72ο σύνταγμα Seaforth Highlanders 7 νεκροί 26 τραυματίες<br />
79ο σύνταγμα Cameron Highlanders 16 νεκροί 45 τραυματίες <br />
<br />
Οι τρεις Αιγυπτιακές ταξιαρχίες έχασαν 57 άντρες και είχαν 386 τραυματίες, συμπεριλαμβανομένων δέκα Βρετανών αξιωματικών. Ο στρατός του Mahmud διαλύθηκε ολοσχερώς. Οι απώλειες εκτιμώνται σε 40 Amir και 1.000 νεκρούς. Πολλοί συνελήφθησαν και ανάμεσα τους ο Mahmud. Το υπόλοιπο του στρατού των Ansar διασκορπίστηκε στην έρημο. Ο Osman Digna κατάφερε με 4.000 άντρες περίπου να υποχωρήσει προς το Gedaref και να ενωθεί με τον κύριο όγκο του στρατού στο Omdurman.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Sirdar Προετοιμάζεται για την Τελική Μάχη </span></b><br />
<br />
Ο Kitchener παρέμεινε όλο το καλοκαίρι στο Οχυρό Atbara, περιμένοντας τις ενισχύσεις και την άνοδο των νερών του Νείλου.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ OMDURMAN </b></span><br />
<br />
Στα μέσα Αυγούστου ο στρατός του Kitchener συγκεντρώθηκε στον έκτο καταρράκτη διαθέτοντας μια προωθημένη αποθήκη εφοδίων στο νησί Nasri. Κατά τη διάρκεια του Ιουλίου και Αυγούστου ο στρατός ενισχύθηκε με μια νέα Βρετανική ταξιαρχία, που αποτελούνταν από το 1ο τάγμα Γρεναδιέρων της Φρουράς (από το Γιβραλτάρ), το 1ο τάγμα Τυφεκιοφόρων Northumberland, το 2ο τάγμα Τυφεκιοφόρων Lancashire από το Κάιρο και το 2ο τάγμα της ταξιαρχίας Τυφεκιοφόρων από τη Μάλτα. Το 21ο σύνταγμα Λογχοφόρων ήρθε επίσης από την Αίγυπτο. Οπότε η συνολική δύναμη του Kitchener ήταν περίπου 22.000 άντρες, 44 πυροβόλα, 20 Maxim και ένας στόλος κανονιοφόρων με τις δέκα από αυτές θωρακισμένες.<br />
<br />
Στις 24 Αυγούστου, ξεκίνησε η προέλαση. Στην κεφαλή της βρίσκονταν το ιππικό και το Σώμα καμήλων, ενώ ο υπόλοιπος στρατός ακολουθούσε. Έγιναν οι ακόλουθες στάσεις:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>24 Αυγούστου Wad Hamed</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>25 Αυγούστου Jebel Royan</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>28 Αυγούστου Wady el Abid</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>30 Αυγούστου Sayal</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>31 Αυγούστου Sururab (6 μίλια βόρεια των λόφων Kerreri)</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>01 Σεπτεμβρίου Egeiga</li>
</ul>
<br />
Στους λόφους γύρω από το Sururab αντίκρισαν την πόλη του Omdurman. Μια τεράστια περιοχή με λασπωμένα σπίτια και τον τύμβο του Mahdi να ορθώνεται από πάνω τους. Από τις 28 Αυγούστου το ιππικό και το Σώμα καμήλων έκαναν συνεχείς αναγνωριστικές επιχειρήσεις στη δεξιά πλευρά της πορείας, ενώ οι κανονιοφόροι προστάτευαν την αριστερή. Εξουδετερώνοντας θύλακες αντίστασης του εχθρού που συναντούσαν, οι «σύμμαχοι» Ja'alin, που διοικούνταν από τον ταγματάρχη Stuart Wortley, βάδιζαν στην αριστερή όχθη του Νείλου, κυριεύοντας δυο χωριά με τη βοήθεια των κανονιοφόρων. Στις 1 Σεπτεμβρίου ο στρατός κατασκήνωσε δίπλα στο χωριό Egeiga, 6,5 μίλια από την πρωτεύουσα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-ML2-QrSt7Q4/WFcBinD4BZI/AAAAAAAAoPQ/B-SkiJIPWDsGJ6x_GrwnyUUrhp41Bn1ZACLcB/s1600/DCoy2RCRreturningfromroutemarch_detail_zps991595b0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://4.bp.blogspot.com/-ML2-QrSt7Q4/WFcBinD4BZI/AAAAAAAAoPQ/B-SkiJIPWDsGJ6x_GrwnyUUrhp41Bn1ZACLcB/s400/DCoy2RCRreturningfromroutemarch_detail_zps991595b0.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το στρατόπεδο είχε διαστάσεις 720 x 560 γιάρδες με τα ζώα και τα μεταφορικά στο κέντρο. Ο στρατός του Khalifa εντοπίστηκε άμεσα από ανιχνευτές ιππικού, δυτικά του Omdurman να κινείται βόρεια προς τους λόφους Kerreri απέναντι από την Egeiga. Αλλά κατά το απόγευμα οι Ansar σταμάτησαν την προέλαση τους. Ο Kitchener άρχισε γρήγορα να ισχυροποιεί τη θέση του. Οι λεπτομέρειες της προέλασης στο Omdurman, έχουν ληφθεί από την επίσημη Αναφορά του στρατηγού Kitchener, με ημερομηνία 5 Σεπτεμβρίου 1898:<br />
<br />
«Κύριε, μετά την απόφαση να σταλεί μια εκστρατευτική δύναμη από Βρετανικά και Αιγυπτιακά στρατεύματα εναντίον του στρατού του Khalifa στο Omdurman, έχω την τιμή να σας πληροφορήσω ότι τα ακόλουθα στρατεύματα ήταν συγκεντρωμένα στον έκτο καταρράκτη, κοντά σε μια προκεχωρημένη αποθήκη προμηθειών που είχε προηγουμένως δημιουργηθεί στο νησί Nasri. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Βρετανικά Στρατεύματα </span></b><br />
<br />
21ο σύνταγμα Λογχοφόρων, 32η πεδινή πυροβολαρχία Βασιλικού Πυροβολικού, 37η πυροβολαρχία ολμοβόλων Βασιλικού Πυροβολικού.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Μεραρχία Πεζικού </span></b><br />
<br />
<b>- 1η Ταξιαρχία </b><br />
<br />
1ο τάγμα του συντάγματος Warwickshire, 1ο τάγμα του συντάγματος Lincolnshire, 1ο τάγμα Seaforth Highlanders, 1ο τάγμα των Cameron Highlanders, 6 Maxim και απόσπασμα του Βασιλικού Μηχανικού.<br />
<br />
<b>2η Ταξιαρχία </b><br />
<br />
1ο τάγμα Φρουράς Γρεναδιέρων, 1ο τάγμα Τυφεκιοφόρων του Northumberland, 2ο τάγμα των Τυφεκιοφόρων Lancashire, 2ο τάγμα της Ταξιαρχίας Τυφεκιοφόρων, 4 Maxim, απόσπασμα Βασιλικού Μηχανικού.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αιγυπτιακά Στρατεύματα </span></b><br />
<br />
9 ίλες ιππικού, 1 ιππήλατη πυροβολαρχία, 4 πεδινές πυροβολαρχίες, 10 Maxim, 8 λόχοι Σώματος Καμήλων.<br />
<br />
<b>- 1η Ταξιαρχία</b><br />
<br />
2ο Αιγυπτιακό τάγμα, 9ο, 10ο και 11ο Σουδανικά τάγματα.<br />
<br />
<b>- 2η Ταξιαρχία </b><br />
<br />
8ο Αιγυπτιακό τάγμα, 12ο, 13ο και 14ο Σουδανικά τάγματα.<br />
<br />
<b>- 3η Ταξιαρχία</b><br />
<br />
3ο, 4ο, 7ο και 15ο Αιγυπτιακά τάγματα.<br />
<br />
<b>- 4η Ταξιαρχία</b><br />
<br />
1ο, 5ο, 17ο, 18ο Αιγυπτιακά τάγματα. Μεταφορικά με καμήλες. <br />
<br />
Στις 24 Αυγούστου τα στρατεύματα άρχισαν να προελαύνουν προς το Jebel Royan, όπου κατασκευάστηκε μια αποθήκη για τις προμήθειες και ένα Βρετανικό νοσοκομείο 200 κλινών. Στις 28 Αυγούστου, ο στρατός κινήθηκε προς το Wadi el Abid και την επόμενη μέρα έφτασε στο Sayal, από όπου έστειλα γράμμα στον Khalifa, προειδοποιώντας τον να εκκενώσει το Omdurman από τα γυναικόπαιδα, καθώς σκόπευα να το βομβαρδίσω, εκτός και αν παραδινόταν. Την επόμενη μέρα ο στρατός βάδισε προς το Sururab και στις 1 Σεπτεμβρίου έφτασε στο χωριό Egeiga, δυο μίλια νότια των λόφων Kerreri και σε απόσταση 6 μιλίων από το Omdurman. Σε όλη τη διάρκεια της προέλασης μας έγιναν αντιληπτές συχνές περιπολίες του εχθρικού ιππικού.<br />
<br />
Οι ανιχνευτές μας αντίκρισαν το Omdurman, από όπου μεγάλα τμήματα του εχθρού εθεάθησαν να κινούνται βόρεια. Το απόγευμα από τις πλαγιές του Jebel Surgham, είδα ολόκληρο το στρατό των Ansar να έρχεται εναντίον μας και τη μαύρη σημαία του Khalifa μαζί με τους Mulazimin του (σωματοφύλακες) να είναι ευδιάκριτη στον ορίζοντα. Εκτίμησα τον αριθμό τους σε 35.000 άντρες, αλλά η πραγματική τους δύναμη ήταν μεταξύ σαράντα και πενήντα χιλιάδων αντρών. Από πληροφορίες που έλαβα, συμπέρανα, ότι η πρόθεση του Khalifa ήταν να μας συναντήσει στους λόφους Kerreri, αλλά ξαφνιάστηκε από τη γρήγορη προέλαση μας.<br />
<br />
Ο στρατός παρατάχθηκε άμεσα γύρω από το χωριό Egeiga, όπου οργάνωσε μια αμυντική περίμετρο με καθαρό πεδίο πυρός προς κάθε κατεύθυνση. Στις 14:00 μ.μ. οι ανιχνευτές μας ανέφεραν, ότι ο εχθρός σταμάτησε την προέλαση του και ετοιμαζόταν να κατασκηνώσει. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Khalifa σχεδίαζε μια νυκτερινή επίθεση στις θέσεις μας και έτσι έγιναν προετοιμασίες γι' αυτό. Την ίδια στιγμή όμως οι κάτοικοι του χωριού Egeiga μετέφεραν ψευδείς πληροφορίες ότι σκοπεύαμε εμείς να κάνουμε μια νυκτερινή επίθεση. Αυτό έγινε γνωστό στον Khalifa, ο οποίος αποφάσισε να παραμείνει στη θέση του. Συνεπώς περάσαμε ένα ανενόχλητο βράδυ.<br />
<br />
Εν τω μεταξύ, οι κανονιοφόροι υπό τη διοίκηση του Keppel, οι οποίες είχαν βομβαρδίσει το προκεχωρημένο στρατόπεδο των Ansar κοντά στους λόφους Kerreri στις 31 Αυγούστου, συνέχισαν την πορεία τους νότια την αυγή της 1ης Σεπτεμβρίου, ρυμουλκώντας την πυροβολαρχία ολμοβόλων στη δεξιά όχθη, σε συνεργασία με τους άτακτους του ταγματάρχη Stuart-Wortley. Μετά την καταστροφή δυο οχυρών, η πυροβολαρχία έλαβε θέση στη δεξιά όχθη του ποταμού, από όπου ξεκίνησε ένας αποτελεσματικός βομβαρδισμός του Omdurman. Ο περίβλεπτος θόλος του τύμβου του Mahdi διαλύθηκε, ενώ οι κανονιοφόροι βομβάρδισαν αποτελεσματικά τα γύρω οχυρά, που απάντησαν με πολλές αλλά άστοχες βολές».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-rSgv-8jIL30/WFdnDj_H96I/AAAAAAAAoPw/JEHBPH0O0kIhpuDbpiQ5Rzcz70MhqiGDgCLcB/s1600/2761.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="258" src="https://1.bp.blogspot.com/-rSgv-8jIL30/WFdnDj_H96I/AAAAAAAAoPw/JEHBPH0O0kIhpuDbpiQ5Rzcz70MhqiGDgCLcB/s400/2761.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η νύκτα της 1 / 2 Σεπτεμβρίου 1896 περιγράφεται γλαφυρά από τον Bennet Burleigh, πολεμικό ανταποκριτή της Daily Telegraph του Λονδίνου, στην αναφορά του στην εφημερίδα:<br />
<br />
«Η θύελλα είχε περάσει. Το φεγγάρι ανέτειλε νωρίς την νύκτα της 1ης Σεπτεμβρίου. Έλαμπε ζωηρά πάνω από τον καταυλισμό, νότια του χωριού Kerreri ή του Umm Matragan, σύμφωνα με τους χαρτογράφους. Η βόρεια άκρη του στρατοπέδου μας βρίσκονταν κοντά στον ποταμό μόλις 500 γιάρδες νότια του ερειπωμένου οχυρού των Ansar στο Kerreri. Φρουρές υπήρχαν κατά μήκος του ημικυκλικού στρατοπέδου. Οι φρουροί είχαν πολύ καλό οπτικό πεδίο. Στρατιώτες βρίσκονταν επίσης τις στέγες των καλυβών των ντόπιων στη νοτιοδυτική γωνία του στρατοπέδου.<br />
<br />
Τέσσερις ανιχνευτές Ja’alin εστάλησαν στο λόφο Surgham για να παρατηρούν το στρατό του Khalifa και να μας πληροφορήσουν για ενδεχόμενη κίνηση του. Οι φρουροί είχαν διαταγή να πυροβολούν σε όποιον επιτίθονταν. Από τη βόρεια μέχρι τη νότια άκρη, κατά μήκος του ποταμού, το στρατόπεδο είχε διαστάσεις περίπου ένα μίλι μήκος και 1.200 γιάρδες πλάτος. Υπήρχαν καλύβες από λάσπη εντός του στρατοπέδου, που προστατεύονταν από μιμόζα και διπλή σειρά χαρακωμάτων. Θάμνοι υπήρχαν μπροστά από τις θέσεις των Βρετανικών στρατευμάτων, τα οποία είχαν μέτωπο προς το Omdurman νότια. Χαρακώματα προστάτευαν το στρατόπεδο δυτικά και βόρεια, στις θέσεις των Αιγυπτίων στρατιωτών.<br />
<br />
Οι οχυρώσεις της zareba δεν έφταναν μέχρι το ποτάμι. Υπήρχε κενό τριάντα έως πενήντα γιαρδών. Η ταξιαρχία του Lyttelton ήταν πρώτη παρατεγμένη αριστερά στη νότια άκρη του στρατοπέδου. Οι άντρες του Wauchope συνέχιζαν τη διάταξη προς τα δεξιά. Στο νότιο κενό υπήρχαν τρεις λόχοι του 2ου τάγματος της Ταξιαρχίας Τυφεκιοφόρων. Στα δεξιά τους υπήρχαν τρεις πυροβολαρχίες. Η 32η πεδινή πυροβολαρχία υπό τον ταγματάρχη Williams, δυο ορεινές πυροβολαρχίες Maxim-Nordenfelt με διοικητές τους λοχαγούς Stewart και de Rougemont, καθώς και έξι πολυβόλα Maxim υπό τον λοχαγό Smeaton. Δεξιά των πυροβολαρχιών βρίσκονταν οι υπόλοιποι άντρες της 2ης ταξιαρχίας Τυφεκιοφόρων, οι Τυφεκιοφόροι Lancashire, Northumberland και η Φρουρά των Γρεναδιέρων.<br />
<br />
Ανάμεσα στις ταξιαρχίες του στρατηγού Lyttelton και στρατηγού Wauchope, υπήρχαν δυο πολυβόλα Maxim. Μετά ακολουθούσαν τα συντάγματα των Warwick, Cameron, Seaforth και Lincoln. Στο δεξιό των Lincolns, όπου άρχιζαν τα χαρακώματα και η γραμμή του μετώπου εκτείνονταν προς τα δυτικά, βρίσκονταν η ταξιαρχία του Maxwell. Μεταξύ των ταξιαρχιών των Wauchope και Maxwell υπήρχαν δυο Maxim και στη διάρκεια της πρώτης επίθεσης των Ansar, τα δυο πυροβόλα Krupp των έξι εκατοστών. Η πυροβολαρχία Maxim-Nordenfelt του ταγματάρχη Lawrie βρίσκονταν δεξιά της ταξιαρχίας του Maxwell. Στη βόρεια πλευρά της zareba υπήρχε η πυροβολαρχία Maxim-Nordenfelt του ταγματάρχη Peake.<br />
<br />
Αυτά τα πυροβόλα είχαν αποδώσει καλά στη μάχη του ποταμού Atbara, ώστε ο Kitchener άμεσα ενίσχυσε το πυροβολικό του με τρεις ακόμα πυροβολαρχίες αυτής της κλάσης. Η ταξιαρχία του Maxwell αποτελούνταν από τρία Σουδανικά και ένα Αιγυπτιακό τάγμα, δηλαδή, το 8ο Αιγυπτιακό και τα 12ο, 13ο και 14ο Σουδανικά. Βορειότερα, στη δεξιά πλευρά των αντρών του συνταγματάρχη Maxwell, υπήρχε η ταξιαρχία Αιγυπτίων του Lewis Bey, με τα 3ο, 4ο, 7ο και 15ο τάγματα. Ανάμεσα τους βρίσκονταν η πασίγνωστη και εμπειροπόλεμη ταξιαρχία του συνταγματάρχη MacDonald, αποτελούμενη από τα 9ο, 10ο, 11ο Σουδανικά και το 2ο Αιγυπτιακό τάγμα.<br />
<br />
Εντός του στρατοπέδου, σε εφεδρεία, βρίσκονταν η 4η ταξιαρχία Αιγυπτίων με διοικητή τον ταγματάρχη Collinson. Αποτελούνταν από τα 1ο, 5ο, 17ο και 18ο Αιγυπτιακά τάγματα».<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Βρετανικές Δυνάμεις στη Μάχη του Omdurman 1 - 2 Σεπτεμβρίου 1898 </span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">- Βρετανική Μεραρχία Πεζικού (Catacre) </span></b><br />
<br />
1η ταξιαρχία (Wauchope)<br />
1o τάγμα Royal Warwickshire (συνταγματάρχης Jones)<br />
1ο τάγμα Lincoshire (αντισυνταγματάρχης Louth)<br />
1ο τάγμα Seaforth Highlanders (συνταγματάρχης Murray)<br />
1ο τάγμα Cameron Highlanders έξι πυροβόλα Maxim<br />
1 απόσπασμα Βασιλικού Μηχανικού<br />
2η ταξιαρχία (Lyttelton)<br />
1ο τάγμα Φρουράς Γρεναδιέρων (συνταγματάρχης Hatton)<br />
1ο τάγμα τυφεκιοφόρων Northumberland (αντισυνταγματάρχης Money)<br />
2ο τάγμα τυφεκιοφόρων Lancashire (αντισυνταγματάρχης Collinwood)<br />
2η ταξιαρχία τυφεκιοφόρων (συντ. Hayward)<br />
4 πυροβόλα Maxim επανδρωμένα από Ιρλανδούς τυφεκιοφόρους<br />
1 απόσπασμα Βασιλικού Μηχανικού<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">- Αιγυπτιακή Μεραρχία Πεζικού (Hunter) </span></b><br />
<br />
<b>1η ταξιαρχία (MacDonald)</b><br />
<br />
2o Αιγυπτιακό τάγμα (Pink)<br />
9ο Σουδανικό τάγμα (Walter)<br />
10ο Σουδανικό τάγμα (Nason)<br />
11ο Σουδανικό τάγμα (Jackson)<br />
<br />
<b>2η ταξιαρχία (Maxwell) </b><br />
<br />
8ο Αιγυπτιακό τάγμα (Kiloussi Bey)<br />
12ο Σουδανικό τάγμα (Townshend)<br />
13ο Σουδανικό τάγμα (Collinson Smith – Dorrien)<br />
14ο Σουδανικό τάγμα(Shekleton)<br />
<br />
<b>3η ταξιαρχία (Lewis) </b><br />
<br />
3ο Αιγυπτιακό τάγμα (Sillern)<br />
4ο Αιγυπτιακό τάγμα (Sparkes)<br />
7ο Αιγυπτιακό τάγμα (Fathy Bey)<br />
15ο Αιγυπτιακό τάγμα (Hickman) <br />
<br />
<b>4η ταξιαρχία (Collinson) </b><br />
<br />
1ο Αιγυπτιακό τάγμα (Doran)<br />
5ο Αιγυπτιακό τάγμα (Burhan Bey)<br />
17ο Αιγυπτιακό τάγμα (Matchett)<br />
Ιππικό (Burn-Murdoch)<br />
21ο σύνταγμα Λογχοφόρων 4 ίλες (Martin), Αιγυπτιακό ιππικό 9 ίλες (Broadwood) Σώμα καμήλων 8 λόχοι (Tudway)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-7k3YSi7REFA/WFdlmLFUEzI/AAAAAAAAoPg/_vy8ZclLkOoDHJazSzzdRxU-nTI9S0crQCLcB/s1600/67255.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://1.bp.blogspot.com/-7k3YSi7REFA/WFdlmLFUEzI/AAAAAAAAoPg/_vy8ZclLkOoDHJazSzzdRxU-nTI9S0crQCLcB/s400/67255.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">- Πυροβολικό (Long) </span></b><br />
<br />
32η πεδινή πυροβολαρχία, Βασιλικό Πυροβολικό (8 πυροβόλα)<br />
37η πεδινή πυροβολαρχία, Βασιλικό Πυροβολικό (6 ολμοβόλα 5 ιντσών)<br />
1η Αιγυπτιακή ιππήλατη πυροβολαρχία (6 Krupp των 6cm, 2 Maxim)<br />
2η, 3η, 4η, 5η Αιγυπτιακές πεδινές πυροβολαρχίες (καθεμία 6 Maxim-Nordenfelt, 2 Maxim) <br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">- Ναυτικές Δυνάμεις </span></b><br />
<br />
3 θωρακισμένες κανονιοφόροι κλάσης 1889 (καθεμία με 2 Nordenfelt, 1 ολμοβόλο, 4 Maxim)<br />
3 θωρακισμένες κανονιοφόροι κλάσης 1896 (καθεμία με δυο 6pdr,<br />
4 Maxim) 4 παλιές θωρακισμένες κανονιοφόροι (καθεμία με ένα 12pdr, δυο MaximNordenfelt) <br />
<br />
Συνολικός αριθμός στρατιωτών: 8.200 Βρετανοί, 17.600 Αιγύπτιοι - Σουδανοί<br />
Στη zareba: 44 πυροβόλα, 20 Maxim<br />
Στις κανονιοφόρους: 36 πυροβόλα, 24 Maxim.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΜΝΤΟΥΡΜΑΝ</b></span><br />
<br />
Τέσσερις μήνες παρέμεινε ο Κίτσενερ στη θέση του δίνοντας στους άνδρες του χρόνο να αναπαυθούν και να προετοιμαστούν για τη συνέχεια. Κατά το διάστημα αυτό ενισχύθηκε με νέες μονάδες και συμπλήρωσε τα εφόδιά του. Στα μέσα Αυγούστου, όταν είχαν περάσει οι δύσκολες μέρες του καυτού αφρικανικού καλοκαιριού, ο αρχιστράτηγος ήταν έτοιμος. Στις 24 του μήνα ξεκίνησε για την τελική του επίθεση. Αυτή τη φορά στόχος του ήταν η καρδιά του "θηρίου": το Ομντουρμάν. Μετά από πορεία οκτώ ημερών, την 1η Σεπτεμβρίου, το εκστρατευτικό σώμα έφθασε στον παραποτάμιο οικισμό Εγέϊγα, 11 χλμ. βόρεια του Ομντουρμάν, όπου και στρατοπέδευσε.<br />
<br />
Η περίμετρος του στρατοπέδου, μήκους 1.600 μέτρων περίπου, είχε το σχήμα ενός μεγάλου ημικυκλίου του οποίου οι δύο άκρες βρίσκονταν στον Νείλο. Στη νότια πλευρά της περιμέτρου, προς την κατεύθυνση του Ομντουρμάν, ο Κίτσενερ έταξε τους Βρετανούς, ενώ στο μέσο και στη βόρεια πλευρά έλαβαν θέση οι Αιγύπτιοι με τους Σουδανούς. Στο σημείο όπου η κάθε μονάδα συναντούσε τη διπλανή της, ο αρχιστράτηγος τοποθέτησε πυροβολικό με τρόπο ώστε σε όλη την περίμετρο να υπάρχει μια αδιάλειπτη γραμμή αλληλοσυμπληρούμενου πυρός από τα τυφέκια των ανδρών, τα πολυβόλα Μaxim και τα πυροβόλα που υπήρχαν ανάμεσά τους.<br />
<br />
Οι Βρετανοί και οι Αιγύπτιοι κατασκεύασαν περίφραξη ζαρίμπα, ενώ σε κάποια σημεία της περιμέτρου, κυρίως στη βόρεια πλευρά, έσκαψαν ρηχά χαρακώματα. Στο νοτιότερο άκρο του στρατοπέδου τάχθηκαν οι λογχοφόροι του 21ου Συντάγματος Ιππικού, ενώ στο βορειότερο το αιγυπτιακό ιππικό και το σώμα των καμηλών. Οι κανονιοφόροι τοποθετήθηκαν στις δύο άκρες του στρατοπέδου για να παρέχουν πυρά υποστήριξης. Μπροστά από το στρατόπεδο εκτεινόταν η έρημος, η οποία με ήπια κλίση ανηφόριζε από τον Νείλο προς τα δυτικά επιτρέποντας παρατήρηση σε ικανή απόσταση και εξαιρετικούς τομείς βολής.<br />
<br />
Βορειοδυτικά του στρατοπέδου και σε απόσταση περίπου 3 χλμ. υπήρχε το σύμπλεγμα των λόφων Κερέρι, ενώ νοτιοδυτικά υψωνόταν το απόκρημνο βουνό Τζεμπέλ Σουργκάμ. Από τους πρόποδες του τελευταίου οι βρετανικές περίπολοι και αργότερα το μεσημέρι και ο ίδιος ο Κίτσενερ είδαν το σύνολο του στρατού των δερβίσηδων να έχει αφήσει το Ομντουρμάν και να φθάνει προς συνάντηση του εκστρατευτικού σώματος. Νωρίς το απόγευμα ο στρατός του χαλίφη σταμάτησε και στρατοπέδευσε. Οι Βρετανοί και οι Αιγύπτιοι συμπλήρωσαν τις προετοιμασίες τους και στη συνέχεια αναζήτησαν λίγη ανάπαυση. Η νύκτα κύλησε ήσυχα σε γενικές γραμμές, αλλά λίγο πριν τα ξημερώματα της 2ας Σεπτεμβρίου σήμανε συναγερμός.<br />
<br />
Οι προωθημένες περίπολοι ανέφεραν πως οι Ανσάρ είχαν σηκωθεί και έπαιρναν θέση για επίθεση. Οι άνδρες επάνδρωσαν ταχύτατα τις προκαθορισμένες θέσεις στην περίμετρο και περίμεναν την εκδήλωση της επίθεσης. Στις 06:30 ο Κίτσενερ έστειλε το Αιγυπτιακό ιππικό, τις καμήλες και το έφιππο πυροβολικό στους λόφους Κερέρι σε αποστολή αντιπερισπασμού. Στις 06:40 ακούστηκαν οι αλαλαγμοί των επιτιθεμένων, ενώ λίγο αργότερα φάνηκαν οι πρώτες σημαίες τους και πίσω από αυτές τα πλήθη των δερβίσηδων με τους έφιππους εμίρηδες να τους καθοδηγούν. Υπό τα ψυχρά βλέμματα των Βρετανών ο στρατός του χαλίφη απλώθηκε σαν ένα τεράστιο μισοφέγγαρο το οποίο με μεγάλη ταχύτητα συνέκλινε προς την περίμετρό τους.<br />
<br />
Από τη νότια πλευρά του βουνού επιτέθηκαν οι άνδρες της μαύρης σημαίας. Οι τυφεκιοφόροι της σκουροπράσινης σημαίας έλαβαν θέσεις στους πρόποδες του Τζεμπέλ Σουργκάμ και άρχισαν να βάλλουν κατά των Βρετανο-Αιγυπτίων από σχετικά υψηλότερο έδαφος. Η μεγάλη απόσταση, όμως, από την οποία πυροβολούσαν και το γεγονός ότι οι Ανσάρ δεν ήταν και οι καλύτεροι των σκοπευτών, συνετέλεσαν ώστε η αποτελεσματικότητα του πυρός αυτού να είναι ιδιαίτερα χαμηλή και να μην ανησυχήσει τους Βρετανούς παρά τις μικρές απώλειες που τους προξένησε. Ταυτόχρονα από τη βόρεια πλευρά του βουνού ο κύριος όγκος των πολεμιστών του ίδιου σχηματισμού με επικεφαλής τον εμίρη Οσμάν Αζράκ όρμησε προς τον κεντρικό τομέα του στρατοπέδου των Βρετανο-Αιγυπτίων.<br />
<br />
Πιο βόρεια οι άνδρες της πράσινης σημαίας, έξαλλοι από τον θρησκευτικό φανατισμό, όρμησαν στο προωθημένο απόσπασμα των Αιγυπτίων στους λόφους Κερέρι. Στις 06:45 και από απόσταση 2.750 μέτρων το πυροβολικό του Κίτσενερ άρχισε να βάλλει κατά των επιτιθεμένων. Πέντε λεπτά αργότερα ζωντάνεψαν τα πολυβόλα Μaxim και αμέσως μετά τα τυφέκια των στρατιωτών. Ταυτόχρονα άρχισαν να βάλουν και τα πυροβόλα των κανονιοφόρων που είχαν λάβει θέση στη νότια πλευρά του στρατοπέδου. Ο όγκος πυρός ήταν πλέον τεράστιος και το αποτέλεσμά του στους εκτεθειμένους δερβίσηδες καταστροφικό. Η έρημος άρχισε να σπέρνεται από τα νεκρά κορμιά τους και να ποτίζεται από το αίμα τους.<br />
<br />
Τα όπλα των Βρετανών υπερθερμαίνονταν από τη συνεχή χρήση και τα αντικαθιστούσαν με άλλα που τους χορηγούσαν οι πιο πίσω γραμμές. Στους λόφους Κερέρι όμως τα πράγματα είχαν λάβει διαφορετική τροπή. Οι δερβίσηδες έχοντας μεγάλη αριθμητική υπεροχή επιτίθεντο στο μέτωπο και στο δεξιό πλευρό των Αιγυπτίων πιέζοντάς τους ασφυκτικά. Ο επικεφαλής, συνταγματάρχης Μπρόουντγουντ, αντιλήφθηκε ότι ο αγώνας στο σημείο εκείνο ήταν μάταιος και η περαιτέρω παραμονή εκεί ισοδυναμούσε με καταστροφή. Επάνω στην ώρα έφθασε και η εντολή για υποχώρηση από τον Κίτσενερ. Το ιππικό απαγκιστρώθηκε γρήγορα αλλά το έφιππο πυροβολικό και το σώμα των καμηλών διέτρεχαν θανάσιμο κίνδυνο καθώς τους ακολουθούσαν κατά πόδας οι δερβίσηδες.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-1ODLqgznGwo/WFds60DunGI/AAAAAAAAoQE/5JecWxmTvdcp7yEMvyTLLPEoA3tQXtfcACLcB/s1600/Omdurman%2B6.45am.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="492" src="https://1.bp.blogspot.com/-1ODLqgznGwo/WFds60DunGI/AAAAAAAAoQE/5JecWxmTvdcp7yEMvyTLLPEoA3tQXtfcACLcB/s640/Omdurman%2B6.45am.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Οι Ανσάρ κατέλαβαν δύο πυροβόλα που εγκατέλειψαν κακήν κακώς τα πληρώματά τους και βρέθηκαν μια ανάσα από το να παγιδεύσουν τους υποχωρούντες Αιγυπτίους. Στην κρίσιμη στιγμή εμφανίστηκε στην όχθη η κανονιοφόρος "Μελίκ", η οποία με τα όπλα της θέρισε κυριολεκτικά τους προπορευόμενους δερβίσηδες δίνοντας τον χρόνο στο σώμα των καμηλών να αναζητήσει τη σωτηρία στο στρατόπεδο. Οι δερβίσηδες δίστασαν για μια στιγμή, αλλά εξοργισμένοι από την αποτυχία τους επιτέθηκαν στη βόρεια πλευρά του στρατοπέδου. Η προσέγγιση δεύτερης κανονιοφόρου και το πυρ των αμυνομένων από το στρατόπεδο τούς ανάγκασε να υποχωρήσουν προς τους λόφους.<br />
<br />
Στο μεταξύ στον κεντρικό τομέα οι δερβίσηδες συνέχιζαν να επιτίθενται με μανία. Ο φανατισμός και το μίσος δεν τους άφηναν το περιθώριο να φοβηθούν. Οι αμυνόμενοι όμως δεν αστειεύονταν. Όσοι περισσότεροι δερβίσηδες ρίχνονταν στη μάχη, τόσο αυξάνονταν οι απώλειές τους και σιγά-σιγά η αρχική τους ορμή μειώθηκε. Στην πρώτη γραμμή ένας ηλικιωμένος άνδρας κρατώντας μια μεγάλη σημαία έτρεχε προς την περίμετρο την ώρα που τον βρήκε ο θάνατος. Δίπλα του ο γενναίος εμίρης Οσμάν Αζράκ έφιππος παρότρυνε τους άνδρες να συνεχίσουν την επίθεση ανεμίζοντας το σπαθί του. Μία ριπή τον έριξε από το άλογό του νεκρό. Ο θάνατος του εμίρη σήμανε και το τέλος της επίθεσης.<br />
<br />
Οι πιο προωθημένοι ανσάρ έπεσαν στο έδαφος για να καλυφθούν, ενώ οι υπόλοιποι τράπηκαν σε φυγή προς το Τζεμπέλ Σουργκάμ και τους λόφους Κερέρι. Ήταν 08:00 όταν αναχαιτίστηκε η επίθεση. Στο τμήμα της περιμέτρου που επάνδρωναν οι Αιγύπτιοι και οι Σουδανοί οι δερβίσηδες δεν κατόρθωσαν να πλησιάσουν περισσότερο από τα 140 μέτρα, ενώ στο τμήμα στο οποίο αμύνονταν οι Βρετανοί σταμάτησαν στα 270 μέτρα. Παρά την επιτυχή αναχαίτιση της επίθεσης ο Κίτσενερ και το επιτελείο του ήταν ανήσυχοι καθώς έβλεπαν τους δερβίσηδες να χάνονται από το οπτικό τους πεδίο. Αν και ο στρατός του χαλίφη είχε βαριές απώλειες, ήταν ακόμη υπολογίσιμο μέγεθος και δεν έπρεπε να φθάσει πρώτος στο Ομντουρμάν.<br />
<br />
Ο αρχιστράτηγος ήθελε με κάθε τρόπο να αποφύγει τις αιματηρές οδομαχίες. Αμέσως διατάχθηκε το 21ο Σύνταγμα Ιππικού να καλπάσει νοτιοδυτικά, να καταδιώξει και να διασκορπίσει τους υποχωρούντες Ανσάρ και τελικά να παρεμβληθεί ανάμεσα σε αυτούς και στο Ομντουρμάν αποτρέποντας την είσοδό τους στην πόλη. Ταυτόχρονα δόθηκε εντολή σε ολόκληρο το εκστρατευτικό σώμα να ακολουθήσει με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα προς την ίδια κατεύθυνση, για να ανακτήσει επαφή με τον εχθρό. Το 21ο Σύνταγμα μετά από σύντομη προετοιμασία ξεκίνησε για την πρώτη του πραγματική έφοδο. Ανάμεσα στους άνδρες των πρώτων γραμμών ήταν και ο νεαρός υπολοχαγός Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Βρετανίας.<br />
<br />
Προσπερνώντας τους πρόποδες του Τζεμπέλ Σουργκάμ οι Βρετανοί είδαν σε κάποια απόσταση μπροστά τους ένα σώμα από 700 πολεμιστές της φυλής Χάντεντόα, τους Φούζι-Γούζις όπως τους έλεγαν οι Βρετανοί, οι οποίοι ανήκαν στη δύναμη του Οσμάν Ντίνια. Οι 400 λογχοφόροι κάλπασαν εναντίον τους, αλλά καθώς πλησίαζαν διεπίστωσαν έκπληκτοι ότι σε μία εσοχή του εδάφους, η οποία αρχικά δεν ήταν ορατή, υπήρχε ακόμη ένα εχθρικό τμήμα περίπου 2.000 ανδρών. Η ταχύτητά τους ήταν τέτοια που δεν τους επέτρεπε να σταματήσουν. Χωρίς δεύτερη σκέψη επιτέθηκαν στη μάζα των δερβίσηδων. Η σύγκρουση ήταν φοβερή. Άνδρες, άλογα κι ατσάλι έγιναν ένα.<br />
<br />
Οι πρώτοι δερβίσηδες παρασύρθηκαν από την ορμή των ιππέων, στη συνέχεια όμως η μάχη εξελίχθηκε σε μια σειρά από πολλές ατομικές μονομαχίες. Μέσα στη μάζα των δερβίσηδων ο κάθε ιππέας πολεμούσε για τον εαυτό του. Η μάχη σώμα με σώμα διήρκεσε μόλις δύο λεπτά. Οι πιο πολλοί λογχοφόροι κατάφεραν να διαπεράσουν τον εχθρικό κλοιό και να βρεθούν στην απέναντι πλευρά. Κάποιοι άλλοι που είτε έπεσαν από τα άλογά τους, είτε μπλοκαρίστηκαν ανάμεσα στους εχθρούς, έμειναν εκεί για πάντα. Στα δύο αυτά λεπτά το 21ο Σύνταγμα είχε 5 αξιωματικούς και 65 οπλίτες νεκρούς και τραυματίες, έχασε δε και 119 άλογα. Φθάνοντας οι λογχοφόροι στην άλλη άκρη της εσοχής αφίππευσαν και άρχισαν να βάλλουν με τις καραμπίνες τους κατά των δερβίσηδων.<br />
<br />
Οι τελευταίοι σχημάτισαν εκ νέου τις γραμμές τους και αφού άλλαξαν μέτωπο κινήθηκαν εναντίον των Βρετανών. Τα δραστικά πυρά όμως ανέκοψαν την επίθεσή τους και τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν προς την κατεύθυνση του Τζεμπέλ Σουργκάμ. Η ώρα ήταν περίπου 09:30 όταν το υπόλοιπο εκστρατευτικό σώμα, που ακολουθούσε κινούμενο κλιμακωτά, περνούσε μπροστά από το Τζεμπέλ Σουργκάμ βαδίζοντας νοτιοδυτικά προς το Ομντουρμάν και οι ανιχνευτές ανέφεραν στον Κίτσενερ ότι η μαύρη σημαία ήταν ακόμη στην περιοχή. Ο αρχιστράτηγος έδωσε εντολή στις τρεις προπορευόμενες ταξιαρχίες του να επιτεθούν από τη νότια πλευρά του βουνού.<br />
<br />
Καθώς οι ταξιαρχίες αυτές επιτάχυναν για να επιτεθούν, ολόκληρη η παράταξη του εκστρατευτικού σώματος τεντώθηκε και τα κενά ανάμεσα στις μονάδες άρχισαν να μεγαλώνουν. Τελευταία στη σειρά ερχόταν η ταξιαρχία του Μακ Ντόναλντ, με δύναμη 3.000 Αιγυπτίων και Σουδανών, η οποία εκείνη τη χρονική στιγμή βρισκόταν στο ύψος του βορείου άκρου του Τζεμπέλ Σουργκάμ. Ο Μακ Ντόναλντ, αλλά και ο διοικητής της Αιγυπτιακής μεραρχίας στρατηγός Χάντερ που ήταν μαζί του, έβλεπαν την ταξιαρχία του ταξίαρχου Λιούις η οποία προπορευόταν να απομακρύνεται και το διάστημα μεταξύ τους να μεγαλώνει. Ήταν η στιγμή που επέλεξε ο Χαλίφης για να «κτυπήσει».<br />
<br />
Οι 15.000 άνδρες της μαύρης και της σκουροπράσινης σημαίας ξεπρόβαλαν από τις πλαγιές στο βόρειο άκρο του υψώματος οδηγούμενοι από τον Γιακούμπ και επιτέθηκαν με μανία στην απομονωμένη ταξιαρχία του Μακ Ντόναλντ. Η στιγμή ήταν πολύ δύσκολη. Αν η ταξιαρχία του Μακ Ντόναλντ χανόταν, ολόκληρο το εκστρατευτικό σώμα θα διέτρεχε θανάσιμο κίνδυνο. Ο Μακ Ντόναλντ έδωσε αμέσως εντολή να ταχθούν τα πυροβόλα του, τα οποία άρχισαν να βάλλουν από απόσταση περίπου 1.100 μέτρων. Οι στρατιώτες εκτελώντας τις εντολές των αξιωματικών τους άλλαξαν υποδειγματικά τον σχηματισμό τους από φάλαγγα πορείας σε γραμμή μάχης και καθώς τα επίλεκτα τμήματα του χαλίφη πλησίαζαν τους υποδέχθηκαν με πυκνά πυρά.<br />
<br />
Ο Κίτσενερ άκουσε τις εκρήξεις και αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο που διαγραφόταν έδωσε εντολή στον ταξίαρχο Γουότσοπ να σπεύσει με την ταξιαρχία του για να καλύψει το κενό ανάμεσα στην ταξιαρχία του Μακ Ντόναλντ και στην ταξιαρχία του Λιούις. Οι ταξιαρχίες των Λάϊτλτον και Μάξγουελ ακολουθούμενες από αυτή του Λιούις έφθασαν στη νότια πλευρά του Τζεμπέλ Σουργκάμ και επιτέθηκαν σε ένα σώμα 2.700 δερβίσηδων που ανήκε στην σκουροπράσινη σημαία και είχε ως επικεφαλής τον εμίρη Ιμπραήμ Χαλίλ. Μετά από σύντομη μάχη οι Βρετανοί έτρεψαν σε φυγή τους Ανσάρ και κινήθηκαν για να λάβουν θέση ανάμεσα στον στρατό του Χαλίφη και στο Ομντουρμάν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-DTBUN9wrvoY/WFdtZMaz7II/AAAAAAAAoQI/fTKNG69lXXUKVzlRqblgjYL_sPX9hhNPwCLcB/s1600/Omdurman%2B9.40am.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="492" src="https://4.bp.blogspot.com/-DTBUN9wrvoY/WFdtZMaz7II/AAAAAAAAoQI/fTKNG69lXXUKVzlRqblgjYL_sPX9hhNPwCLcB/s640/Omdurman%2B9.40am.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Στο μεταξύ η πίεση των Ανσάρ στην απομονωμένη ταξιαρχία αυξανόταν διαρκώς. Τα κύματα των πολεμιστών το ένα μετά το άλλο έπεφταν με λύσσα επάνω στους άνδρες του Μακ Ντόναλντ, οι οποίοι με αξιοθαύμαστη σταθερότητα διατηρούσαν τις γραμμές τους. Κάποια στιγμή όμως και με την ταξιαρχία του Γουότσοπ ακόμα μακριά, φάνηκε πως οι δερβίσηδες θα κατάφερναν να εισχωρήσουν στο κενό ανάμεσα στις δύο ταξιαρχίες. Στη δύσκολη εκείνη στιγμή το 7ο Αιγυπτιακό Σύνταγμα, που ήταν η οπισθοφυλακή της ταξιαρχίας Λιούις, άλλαξε μέτωπο και προσπάθησε να καλύψει το άνοιγμα. Η ορμή των επιτιθεμένων ήταν τέτοια που το Σύνταγμα προς στιγμήν έδειξε να κλονίζεται.<br />
<br />
Ο στρατηγός Χάντερ ο οποίος βρισκόταν κοντά έστειλε για ενίσχυση τους δύο εφεδρικούς λόχους του 15ου Συντάγματος του Λιούις, οι οποίοι εμπλεκόμενοι στη μάχη αποκατέστησαν τη σταθερότητα και σε συνδυασμό με τα πυρά των άλλων μονάδων όχι μόνο έφραξαν το άνοιγμα, αλλά έθεσαν και τους δερβίσηδες σε διασταυρούμενα πυρά. Η επίθεση των δερβίσηδων ήταν πλέον καταδικασμένη. Οι βαρύτατες απώλειες τους ανάγκασαν να σταματήσουν. Ο Μακ Ντόναλντ αποφάσισε να προωθηθεί και αυτή η κίνησή του σε συνδυασμό με την προέλαση των ταξιαρχιών Λάϊτλτον και Μάξγουελ ανάγκασε τους δερβίσηδες να τραπούν σε άτακτη φυγή προς τα δυτικά.<br />
<br />
Βλέποντας τους δερβίσηδες να εγκαταλείπουν το πεδίο της μάχης οι Αιγύπτιοι με τους Σουδανούς για πρώτη φορά από τα ξημερώματα άφησαν τους εαυτούς τους να χαλαρώσουν λίγο. Δεν είχαν περάσει μερικά λεπτά όταν από την πλευρά των λόφων Κερέρι ακούστηκαν αλαλαγμοί και πυροβολισμοί. Στρέφοντας το βλέμμα του προς την κατεύθυνση των λόφων ο Μακ Ντόναλντ είδε 12.000 άνδρες της πράσινης και της σκουροπράσινης σημαίας να επιτίθενται στην ταξιαρχία του, η οποία εκείνη τη στιγμή ήταν στραμμένη προς τα νοτιοδυτικά έχοντας εκτεθειμένο το δεξιό της πλευρό στη νέα επίθεση. Ταυτόχρονα ένα μέρος από τους υποχωρούντες δερβίσηδες της μαύρης σημαίας βλέποντας τη νέα επίθεση αναθάρρησε, πραγματοποίησε μεταβολή και αντεπιτέθηκε.<br />
<br />
Ο κίνδυνος για μια ακόμα φορά ήταν πολύ μεγάλος. Γρήγορα ο Μακ Ντόναλντ έδωσε εντολή στους άνδρες του να αλλάξουν το μέτωπό τους και να στραφούν προς τους εφορμούντες Ανσάρ. Η ταξιαρχία του εκτέλεσε άψογα τον ελιγμό και αφού στράφηκε βορειοδυτικά άρχισε να βάλλει κατά των επιτιθεμένων. Αυτή τη φορά ο Μακ Ντόναλντ είχε και την υποστήριξη της ταξιαρχίας του Γουότσοπ, που είχε φθάσει αριστερά του, αλλά και αυτής του Κόλινσον, η οποία είχε μόλις ξεκινήσει από το στρατόπεδο συνοδεύοντας την εφοδιοπομπή. Οι δερβίσηδες παρά τις βαριές απώλειες συνέχιζαν την επίθεση με φανατισμό. Μετά από λίγο όμως οι πίσω γραμμές έπρεπε να τρέχουν ανάμεσα στους σωρούς των πτωμάτων των συντρόφων τους για να συνεχίσουν την επίθεση.<br />
<br />
Κάποια στιγμή και αφού ξεπέρασαν και τα απώτατα όρια της ανθρώπινης αντοχής σταμάτησαν και σιγά-σιγά άρχισαν να υποχωρούν. Οι Αιγύπτιοι τους ακολουθούσαν με συνεχείς ομοβροντίες αραιώνοντας ακόμα περισσότερο τις γραμμές τους. Λίγα λεπτά αργότερα το αιγυπτιακό ιππικό, το οποίο νωρίτερα είχε λάβει εντολή για επίθεση, έπεσε επάνω τους μετατρέποντας την υποχώρησή τους σε άτακτη φυγή. Η μάχη είχε τελειώσει. Ο στρατός του χαλίφη είχε διαλυθεί και τα τμήματά του έτρεχαν διάσπαρτα προς όλες τις κατευθύνσεις. Το εκστρατευτικό σώμα ξεκίνησε για το Ομντουρμάν.<br />
<br />
Στις 12:30 οι πρώτες μονάδες έφθασαν στην πόλη. Αργότερα έφθασε και ο σιρντάρ έχοντας μαζί του ως λάφυρο τη μαύρη σημαία του χαλίφη. Όσοι από τους δερβίσηδες είχαν επιστρέψει στην πόλη προσέρχονταν και παρέδιδαν τον οπλισμό τους. Όποιοι από αυτούς αντιστέκονταν εκτελούντο επί τόπου. Μέχρι το απόγευμα ολόκληρο το εκστρατευτικό σώμα είχε εισέλθει στην πόλη. Η νύκτα που έπεφτε έφερνε μαζί της το τέλος της τελευταίας ημέρας του καθεστώτος των Μαχντιστών στο Σουδάν.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ OMDURMAN ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ KITCHENER</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αυγή 2 Σεπτεμβρίου 1898 </span></b><br />
<br />
Η επίσημη Αναφορά του Kitchener συνεχίζει: «Την αυγή της επόμενης μέρας (2 Σεπτεμβρίου), οι έφιππες περιπολίες μας ανέφεραν το ξεκίνημα της εχθρικής επίθεσης και στις 6:30 π.μ. το Αιγυπτιακό ιππικό έλαβε θέση μαζί με το ιππήλατο πυροβολικό, το Σώμα καμήλων και τέσσερα Maxim στους λόφους Kerreri στη δεξιά πλευρά μας. Στις 6:40 π.μ. έφτασαν στα αυτιά μας οι κραυγές των Ansar και σε λίγα λεπτά οι σημαίες τους φάνηκαν στον ορίζοντα, σχηματίζοντας ένα ημικύκλιο γύρω από το μέτωπο μας».<br />
<br />
Από την αναφορά ενός πολεμικού ανταποκριτή: «Στην αρχή φάνηκαν λίγες σημαίες στην κορυφή και μετά ακολούθησαν συμπαγείς μάζες από ακοντιστές και τυφεκιοφόρους υπό την καθοδήγηση έφιππων Amir. Ο βρυχηθμός της μεγάλης μάζας των Ansar έφτασε στα αυτιά του Άγγλο-Αιγυπτιακού στρατού, καθώς απλώνονταν σε ένα γιγαντιαίο ημικύκλιο γύρω από τις θέσεις μας». Η επίσημη Αναφορά του Kitchener περιγράφει την πρώτη επίθεση: «Τα πυροβόλα της 32ης πεδινής πυροβολαρχίας άνοιξαν πυρ στις 6:45 π.μ. σε απόσταση 2.800 γιαρδών, ενώ οι Ansar συνέχισαν την προέλαση τους γρήγορα, και ορμητικά.<br />
<br />
Οι στρατιώτες και τα Maxim στα αριστερά της παράταξης μας ήταν οι πρώτοι που άρχισαν τη μάχη, καθώς οι τυφεκιοφόροι του εχθρού, ευρισκόμενοι στις πλαγιές του Jebel Surgham, άνοιξαν πυρ, προκαλώντας κάποιες απώλειες. Παράλληλα οι ακοντιστές τους έκαναν προσπάθειες να φτάσουν στις γραμμές μας». Στις 6:50 π.μ. το πυροβολικό, οι κανονιοφόροι στη νότια πλευρά και οι Φρουρά των Γρεναδιέρων άνοιξαν πυρ με ομοβροντίες στις 2.000 γιάρδες. Καθώς οι Ansar έφτασαν εντός βολής, ήρθε η σειρά των Highlanders, Lincolns και των Αιγυπτιακών ταξιαρχιών να ανοίξουν πυρ, πυροβολώντας ασταμάτητα μέχρι που αναγκάστηκαν να αλλάξουν τα τυφέκια με άλλα εφεδρικά.<br />
<br />
Οι Ansar προχωρούσαν συντεταγμένα και χωρισμένοι σε μάζες των 4.000 αντρών περίπου, κάλυπταν ολόκληρη την περιοχή μεταξύ των λόφων Kerreri, του Jebel Surgham και του ποταμιού.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Πυρ μιας Κανονιοφόρου Σώζει το Σώμα Καμήλων </span></b><br />
<br />
Ο Kitchener συνεχίζει την ιστορία της μάχης στην Αναφορά του: «Μετά τις 8:00 π.μ. η κύρια επίθεση του εχθρού είχε αποκρουστεί. Μια μεγάλη και συμπαγής μάζα στρατού των Ansar παρατηρήθηκε να προελαύνει προς τη δεξιά πλευρά του στρατοπέδου μας με μεγάλη ταχύτητα και άμεσα ήρθε σε εμπλοκή με τα έφιππα στρατεύματα μας στους λόφους Kerreri. Μια από τις κανονιοφόρους, η όποια προστάτευε τις όχθες του ποταμού, έλαβε διαταγή να παρέχει βοήθεια στα σκληρά πιεζόμενα έφιππα στρατεύματα και άρχισε κανονιοβολισμό κατά του εχθρού, που είχε απώλειες 450 αντρών περίπου. Οι μονάδες πυροβολικού και τα Maxim που βρίσκονταν εντός του στρατοπέδου έβαλλαν ταυτόχρονα και ο εχθρός αναγκάστηκε να αποσυρθεί πίσω από τους λόφους».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-vvBYetQ0HCw/WFdyEgwbqiI/AAAAAAAAoQY/5Is5CHeElwUJ1ZI4wpmnuNSSlDB40YISgCLcB/s1600/Omdurman_21st%2BLancers.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="612" src="https://2.bp.blogspot.com/-vvBYetQ0HCw/WFdyEgwbqiI/AAAAAAAAoQY/5Is5CHeElwUJ1ZI4wpmnuNSSlDB40YISgCLcB/s640/Omdurman_21st%2BLancers.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Το ιππικό και το Σώμα Καμήλων είχαν λάβει θέσεις μάχης στους λόφους Kerreri στο δεξιό της Άγγλο-Αιγυπτιακής παράταξης, αλλά υπερφαλαγγίστηκαν από αριθμητικά υπέρτερους αντιπάλους και βρίσκονταν σε δύσκολη θέση. Το Σώμα Καμήλων ήταν αδύνατο να πολεμήσει σε πετρώδες έδαφος. Οι Ansar πίεσαν, κυρίευσαν δυο πυροβόλα και κατάφεραν να απομονώσουν το Σώμα καμήλων. Την κατάλληλη στιγμή όμως μια κανονιοφόρος εμφανίστηκε και συνεργαζόμενη με τις μονάδες πυροβολικού από τη zareba, απώθησε τον εχθρό πίσω με βαριές απώλειες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Επίθεση του 21ου Συντάγματος Λογχοφόρων</span></b><br />
<br />
Από την επίσημη Αναφορά: «Αφού όλες οι επιθέσεις απέτυχαν και ο εχθρός αποσύρθηκε έξω από την ακτίνα βολής μας, διέταξα το 21ο σύνταγμα Λογχοφόρων να καθαρίσει το έδαφος από εναπομείναντες εχθρούς στο αριστερό πλευρό της διάταξης μας και να εμποδίσει τους Ansar να υποχωρήσουν προς το Omdurman. Αφού διέσχισαν τις πλαγιές του Jebel Surgham, συνάντησαν τυχαία μερικούς Ansar που βρίσκονταν κρυμμένοι εκεί. Οι άντρες του συντάγματος επιτέθηκαν με γενναιότητα και παρόλο που ο εχθρός ήταν υπέρτερος αριθμητικά, κράτησαν τις θέσεις τους. Η μάχη ήταν σκληρή. Οι Ansar αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν με σημαντικές απώλειες. Δυστυχώς, ο υπολοχαγός R. Grenfell και είκοσι άντρες έχασαν τη ζωή τους».<br />
<br />
Το 21ο σύνταγμα Λογχοφόρων με τέσσερις ίλες σε σειρά συνάντησε μια δύναμη 300 Ansar περίπου και πραγματοποίησε την πρώτη επιδρομή στην ιστορία του. Ξαφνικά, μεταξύ αυτών και των Ansar, υπήρχε μια ρεματιά, στην οποία βρίσκονταν ακόμα 3.000 ή 4.000 Ansar. Με ασυγκράτητη ορμή, οι Λογχοφόροι επιτέθηκαν και διέσχισαν τη ρεματιά, ενώ οι Ansar ξαπλωμένοι στο έδαφος προσπαθούσαν να τους σκοτώσουν. Χάνοντας πέντε αξιωματικούς, 65 άντρες και 119 άλογα, οι ιππείς πέρασαν κατευθείαν στην άλλη πλευρά, αφίππευσαν και άνοιξαν πυρ με τις καραμπίνες τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-3BIAFOdhCzk/WFpuGnfcI3I/AAAAAAAAoU8/oVUIDnugJ_sMzTLTkA6BhOJ-LaJG1CVFQCLcB/s1600/OMDURMAN%2B1898A.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://2.bp.blogspot.com/-3BIAFOdhCzk/WFpuGnfcI3I/AAAAAAAAoU8/oVUIDnugJ_sMzTLTkA6BhOJ-LaJG1CVFQCLcB/s640/OMDURMAN%2B1898A.jpg" width="330" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Τελευταία Επίθεση του Khalifa </span></b><br />
<br />
Συνεχίζοντας την ιστορία στην επίσημη Αναφορά του, ο Kitchener έγραψε : «Εν τω μεταξύ, διέταξα το στρατό να ακολουθήσει (την επίθεση των Λογχοφόρων) με τις ταξιαρχίες σε διαγώνια διάταξη (in echelon) 6 από τα αριστερά. Στις 9:30 π.μ. οι πρώτες ταξιαρχίες (του Lyttelton και Wauchope) έφτασαν στις υπώρειες του Jebel Surgham κοντά στο ποτάμι και διατάχτηκαν να σταματήσουν μέχρι να φτάσουν και οι υπόλοιπες. Τότε έλαβα την πληροφορία ότι ο Khalifa βρίσκονταν ακόμα με το στρατό του στις αριστερές πλαγιές του Jebel Surgham. Έδωσα διαταγή να γίνει μια αλλαγή στη διάταξη των τριών πρώτων ταξιαρχιών (των Lyttelton, Wauchope και Maxwell) και τότε ήταν που η ταξιαρχία του MacDonald δέχτηκε σφοδρή επίθεση, ενώ λάβαινε θέση στα δεξιά της διάταξης μας.<br />
<br />
Μαθαίνοντας από τον στρατηγό Hunter, ο οποίος βρίσκονταν στην ταξιαρχία του MacDonald, ότι χρειάζονταν υποστήριξη, έστειλα την ταξιαρχία του Wauchope να τον ενισχύσει και διέταξα τις υπόλοιπες ταξιαρχίες να παραταχθούν λίγο πιο δεξιά». Πιθανώς ο Kitchener αγνοούσε, ότι στα δεξιά του, κρυμμένος πίσω από το Jebel Surgham, βρίσκονταν ο στρατός της Μαύρης Σημαίας του Khalifa με δύναμη 17.000 αντρών. Η προέλαση ήταν αργή, καθώς η 2η Βρετανική ταξιαρχία (Lyttelton) προχωρούσε κατά μήκος του Νείλου με την 1η Βρετανική ταξιαρχία (Wauchope) να ακολουθεί στα δεξιά της. Μετά ακολουθούσαν οι Αιγυπτιακές ταξιαρχίες των Maxwell, Lewis και MacDonald με τον Collinson να παραμένει πίσω σε ρόλο υποστήριξης.<br />
<br />
Η 1η Βρετανική ταξιαρχία του Wauchope προσπάθησε να προλάβει τη 2η Βρετανική ταξιαρχία του Lyttelton, με αποτέλεσμα η 2η Αιγυπτιακή ταξιαρχία του Maxwell να μείνει αρκετά πιο πίσω. Ο Maxwell προσπάθησε να κλείσει το μεγάλο κενό που δημιουργήθηκε με την ταξιαρχία του Wauchope ενώ ο Lewis βιάστηκε με τη σειρά του να μειώσει την απόσταση που τον χώριζε με την ταξιαρχία του Maxwell. Έτσι η ταξιαρχία του MacDonald, η οποία είχε ολοκληρώσει την κίνηση της προς τα δυτικά, βρέθηκε σχεδόν ένα μίλι μακρύτερα από την ταξιαρχία του Lewis».<br />
<br />
Η επίσημη Αναφορά εξηγεί τι συνέβη μετά: «Πριν προλάβει ο MacDonald να αποκρούσει τη σφοδρή επίθεση των Ansar, έκαναν την εμφάνιση τους οι υπόλοιπες δυνάμεις τους από τους λόφους Kerreri, οι οποίες επιτέθηκαν αμέσως. Ήταν αναγκαίο λοιπόν η αλλαγή της διάταξης της ταξιαρχίας του προς τα δεξιά. Η κίνηση αυτή εκτελέστηκε υποδειγματικά και τώρα, υποστηριζόμενος από ένα τμήμα της ταξιαρχίας του Wauchope δεξιά και με την ταξιαρχία του Lewis αριστερά, απέκρουσε ολοκληρωτικά τη δεύτερη πιο αποφασιστική επίθεση των Ansar.<br />
<br />
Την ίδια στιγμή, οι ταξιαρχίες των Maxwell και Lyttelton είχαν επιτεθεί στις δυνάμεις των Ansar του γιου του Khalifa Usman Shaikh al-Din στις πλαγιές του Jebel Surgham, τους απώθησαν και έτσι απέκοψαν την υποχώρηση προς το Omdurman του μεγαλύτερου όγκου του στρατού των Ansar, ο οποίος αποδιοργανώθηκε και άρχισε να υποχωρεί προς τα δυτικά, καταδιωκόμενος από τα έφιππα στρατεύματα μας, τα οποία καθάρισαν και τις τελευταίες εστίες αντίστασης του εχθρού». Όταν ο Kitchener διέταξε την ταξιαρχία του Maxwell να εφορμήσει στο Jebel Surgham με τη 2η Βρετανική ταξιαρχία (Lyttelton) αριστερά του, ο στρατός της Μαύρης Σημαίας εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση στις Αιγυπτιακές ταξιαρχίες των MacDonald και Lewis.<br />
<br />
Άμεσα, ο Kitchener έστειλε την 1η Βρετανική ταξιαρχία (Wauchope) να υποστηρίξει τον MacDonald. Με αυτές τις κινήσεις, ολόκληρος ο στρατός είχε μέτωπο προς τα δυτικά. Ο στρατός της Μαύρης Σημαίας που επιτέθηκε στον MacDonald δέχτηκε πλευρικό πυρ από την ταξιαρχία του Lewis, που είχε κυριεύσει το Jebel Surgham, αναγκάζοντας τους Ansar να οπισθοχωρήσουν. Ξαφνικά, έκαναν την εμφάνιση τους οι 12.000 Ansar της Πράσινης Σημαίας από τους λόφους Kerreri στα δεξιά του MacDonald. Έτσι αναγκάστηκε να δώσει στην ταξιαρχία του σχήμα αιχμής βέλους. Φτάνοντας την ίδια στιγμή ο Wauchope με την ταξιαρχία του, έστειλε τους Lincolns δεξιά και τους υπόλοιπους αριστερά του MacDonald.<br />
<br />
Τότε ξεκίνησε η πιο άγρια μάχη της ημέρας, καθώς ο Khalifa αντέστρεψε τους πολεμιστές της δικής του Μαύρης Σημαίας για να επιτεθούν μαζί με τον στρατό της Πράσινης Σημαίας. Ήταν η κρισιμότερη στιγμή της μάχης του Omdurman. Ο MacDonald δεν ήταν μόνος. Υποστηρίζονταν από την ταξιαρχία του Collinson, το Σώμα Καμήλων και το Αιγυπτιακό ιππικό του Broadwood. Η 2η Βρετανική και η 2η Αιγυπτιακή ταξιαρχία, προελαύνοντας αριστερά του λόφου Surgham, ήταν πολύ μακριά για να βοηθήσουν. Το Βρετανικό, Αιγυπτιακό και Σουδανικό πεζικό έριχναν συνεχείς ομοβροντίες στους επιτιθέμενους Ansar.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-MbQgTIFDVdI/WFdy2TCohII/AAAAAAAAoQg/8CkZrlAeR_o8Ee-eEwxJ2k5_uMIRJbLsACLcB/s1600/Hector%2BArchibald%2BMacDonald1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-MbQgTIFDVdI/WFdy2TCohII/AAAAAAAAoQg/8CkZrlAeR_o8Ee-eEwxJ2k5_uMIRJbLsACLcB/s400/Hector%2BArchibald%2BMacDonald1.jpg" width="303" /></a></div>
<br />
Ο MacDonald και η πιστή ταξιαρχία πεζικού του ανάγκασαν το στρατό της Πράσινης Σημαίας να υποχωρήσει πίσω στους λόφους, ενώ μια επίθεση του Αιγυπτιακού ιππικού μετέτρεψε την υποχώρηση τους σε φυγή. Με μια εντυπωσιακή προέλαση προς τα δυτικά, ολόκληρος ο στρατός του Kitchener απώθησε τον εχθρό στην έρημο. Ας αφήσουμε όμως την Αναφορά του θριαμβευτή Sirdar να ολοκληρώσει την ιστορία: «Η μάχη είχε ουσιαστικά τελειώσει και οι ταξιαρχίες των Lyttelton και Maxwell προέλαυσαν προς το Khor Shambat, στην κατεύθυνση του Omdurman, στο οποίο έφτασαν στις 12:30 μ.μ. Εκεί τα στρατεύματα αναπαύτηκαν και ξεδίψασαν. Το υπόλοιπο της μεραρχίας του Hunter και η ταξιαρχία του Wauchope έφτασαν στο ίδιο μέρος στις 3:00 μ.μ.<br />
<br />
Στις 2:00 μ.μ. προχώρησα με την ταξιαρχία του Maxwell και την 32η πεδινή πυροβολαρχία μέσα από τα προάστια του Omdurman προς το μεγάλο τείχος του περιβόλου του Khalifa και αφήνοντας δυο πυροβόλα και τρία τάγματα να φυλούν τις προσβάσεις, το 13ο Σουδανικό τάγμα με τέσσερα πυροβόλα κινήθηκε προς το ποτάμι, όπου μαζί με τρεις κανονιοφόρους πέρασε μέσα από τα ρήγματα που είχαν γίνει στο τείχος από τα ολμοβόλα και βάδισε νότια κατά μήκος των οχυρών. Στρίβοντας στην κύρια πύλη, ακολούθησε τον δρόμο ευθεία προς το σπίτι του Khalifa και στον τύμβο του Mahdi. Αυτά κυριεύτηκαν αμέσως. Ο Khalifa είχε εγκαταλείψει την πόλη λίγη ώρα πριν την είσοδο μας, ύστερα από μια μάταιη προσπάθεια να συγκεντρώσει τους άντρες του για περαιτέρω αντίσταση.<br />
<br />
Οι κανονιοφόροι συνέχισαν την πορεία τους, καθαρίζοντας τους δρόμους από τους Ansar. Το υπόλοιπο τμήμα της ταξιαρχίας προχώρησε και κυρίευσε όλη την πόλη. Φρουρές τοποθετήθηκαν στα κύρια κτίρια του Khalifa και οι στρατιώτες, αφού απελευθέρωσαν τους Ευρωπαίους αιχμαλώτους από τις φυλακές, στρατοπέδευσαν στις 7 το απόγευμα γύρω από την πόλη. Οι κανονιοφόροι, το Αιγυπτιακό ιππικό και το Σώμα Καμήλων αμέσως ξεκίνησαν την καταδίωξη του Khalifa νότια, αλλά εξαιτίας των εξαντλητικής κατάστασης των ζώων και των άγριων συνθηκών που επικρατούσαν στη ενδοχώρα, οι οποίες εμπόδιζαν την επικοινωνία με τις κανονιοφόρους που μετέφεραν τρόφιμα, αναγκάστηκαν να σταματήσουν μετά από 30 μίλια.<br />
<br />
Οι κανονιοφόροι συνέχισαν την πορεία τους νότια για 90 μίλια περίπου, αλλά δεν κατάφεραν να εντοπίσουν τον Khalifa, ο οποίος απομακρύνθηκε δυτικά προς το Kordofan. Μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών, μπαρουτιού, εξήντα κανόνια διαφόρων τύπων, τεράστιες ποσότητες από τυφέκια, σπαθιά, ακόντια, λάβαρα, τύμπανα και άλλα υλικά πολέμου βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης και στο Omdurman. Το αποτέλεσμα αυτής της μάχης είναι η εκμηδένιση του στρατού του Khalifa, η εξαφάνιση του κινήματος του Mahdi στο Σουδάν και η υποταγή ολόκληρης της χώρας στην Αίγυπτο. Η ειρήνη και ο πολιτισμός επέστρεψαν στο Σουδάν.<br />
<br />
Στις 4 Σεπτεμβρίου οι Βρετανικές και Αιγυπτιακές σημαίες υψώθηκαν με επίσημη τελετή στα τείχη του παλατιού του Χαρτούμ, κοντά στο σημείο όπου σκοτώθηκε ο στρατηγός Gordon και αυτό το γεγονός εκτιμήθηκε από το λαό σαν την έναρξη μιας νέας εποχής ειρήνης και ευημερίας για τη δύστυχη χώρα τους». Η επίσημη Αναφορά του Sirdar διαβιβάστηκε στον αντιστράτηγο Sir Francis Grenfell, που ήταν Αρχιστράτηγος στην Αίγυπτο, ο οποίος τη μεταβίβασε στη Βρετανία, συνοδευόμενη από μια δική του υπερβολική Αναφορά:<br />
<br />
<i>«Αρχηγείο, Κάιρο 16 Σεπτεμβρίου 1898 </i><br />
<i><br /></i>
<i>Κύριε</i><br />
<i><br /></i>
<i><b><span style="color: #6aa84f;">1)</span></b> Έχω την τιμή να διαβιβάσω μια αναφορά από τον υποστράτηγο Sir Herbert Kitchener, KCB, Sirdar, που περιγράφει τις τελευταίες φάσεις της εκστρατείας στο Σουδάν και την τελική μάχη στις 2 Σεπτεμβρίου. </i><br />
<i><br /></i>
<i><b><span style="color: #6aa84f;">2)</span></b> Ο Sirdar στην αναφορά του εξιστορεί περιληπτικά και με απλά λόγια τα γεγονότα της τελευταίας φάσης μιας από τις πιο επιτυχημένες εκστρατείες ενός Βρετανού στρατηγού εναντίον ενός άγριου εχθρού, που είχε ως αποτέλεσμα τη κατάκτηση του Omdurman, την καταστροφή της δύναμης των Ansar στο Σουδάν και τη διάνοιξη της πλωτής οδού στις Ισημερινές επαρχίες. </i><br />
<i><br /></i>
<i><b><span style="color: #6aa84f;">3)</span></b> Η συγκέντρωση του στρατού στον ποταμό Atbara έγινε εντός του προβλεπόμενου χρονοδιαγράμματος και οι ετοιμασίες για τη μεταφορά του στρατού στο πεδίο της μάχης πραγματοποιήθηκαν άψογα από τον Sirdar και το προσωπικό του. Όλες οι δυσκολίες προβλέφθηκαν και, από την αρχή της εκστρατείας μέχρι το Omdurman, οι επιχειρήσεις συντονίστηκαν με ακρίβεια. Η θαυμάσια διάταξη της δύναμης του Sirdar, το ακριβές πυρ του πυροβολικού και των Maxim, καθώς και οι σταθερές πειθαρχημένες βολές του πεζικού και των κανονιοφόρων, έδωσαν τη δυνατότητα σε αυτόν να καταστρέψει τον εχθρό από μεγάλη απόσταση και έτσι εξηγείται η σχετικά μικρή λίστα απωλειών. Ποτέ δεν είχαν επιτευχθεί τόσο μεγάλα αποτελέσματα με τόσο ασήμαντο κόστος. </i><br />
<i><br /></i>
<i><b><span style="color: #6aa84f;">4)</span></b> Δυστυχώς το 21ο σύνταγμα Λογχοφόρων είχε μεγάλες απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες. Αλλά η επίθεση του ενάντια μιας υπέρτερης δύναμης του εχθρού οπλισμένου με σπαθιά και ακόντια σε δύσκολο έδαφος και κάτω από μη ευνοϊκές συνθήκες ήταν άξια των καλύτερων παραδόσεων του Βρετανικού ιππικού. </i><br />
<i><br /></i>
<i><b><span style="color: #6aa84f;">5)</span></b> Όσον αφορά τον στρατό που συμμετείχε στην εκστρατεία, μπορώ να πω ότι ποτέ, κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας μου, δεν είχα δει ένα σώμα στρατού όπως το Βρετανικό απόσπασμα ιππικού, πυροβολικού, μηχανικού και πεζικού στη διάθεση του Sirdar, να παρουσιάζει τέτοια αξιοθαύμαστη εικόνα. Στέλνω αυτή την Αναφορά στην πατρίδα με τον λοχαγό H. Grenfell του σώματος ιππέων της Βασιλικής Φρουράς (Life Guards), ο οποίος υπηρέτησε ως αξιωματικός υπηρεσίας στον ταξίαρχο Εντιμότατο N.G. Lyttelton, CB, διοικητή της δεύτερης Βρετανικής ταξιαρχίας στο Σουδάν». </i><br />
<i><br /></i>
<br />
<div style="text-align: right;">
<i>Francis Grenfell</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>Αντιστράτηγος, Διοικητής στην Αίγυπτο </i></div>
<br />
Οι απώλειες των Ansar εκτιμώνται σε 10.000 νεκρούς, 15.000 τραυματίες και 5.000 φυλακισμένους. Πολλοί πέθαναν αργότερα εξαιτίας των τραυμάτων τους.<br />
<br />
<b><span style="color: orange; font-size: large;">ΕΠΙΛΟΓΟΣ</span></b><br />
<br />
Η επόμενη ημέρα, 3 Σεπτεμβρίου, ήταν ημέρα ανασύνταξης και απολογισμού. Το εκστρατευτικό σώμα είχε 482 νεκρούς και τραυματίες. Ο στρατός του χαλίφη είχε 9.700 νεκρούς, 15.000 τραυματίες και 5.000 αιχμαλώτους. Πολλοί τραυματίες πέθαναν από τα τραύματά τους στο σημείο όπου είχαν πέσει, ενώ σε πολλούς από αυτούς οι Βρετανοί φρόντισαν να δώσουν τη χαριστική βολή ή λογχισμό κατά περίσταση. Στις 4 Σεπτεμβρίου ο Κίτσενερ με τους αξιωματικούς του μετέβησαν στο Χαρτούμ, όπου στο κτίριο το οποίο ο Γκόρντον είχε το διοικητήριό του τέλεσαν την αρμόζουσα κηδεία, ικανοποιώντας το περί δικαίου αίσθημα του Βρετανικού λαού.<br />
<br />
Με τη Βρετανική και την Τουρκική σημαία να κυματίζουν στο διοικητήριο το Σουδάν είχε και τυπικά πλέον επανέλθει υπό αιγυπτιακή διοίκηση. Μία μόνο εκκρεμότητα έμενε να ρυθμιστεί: ο χαλίφης..Έναν χρόνο οι Αιγύπτιοι τον κατεδίωκαν ανεπιτυχώς. Τελικά στις 25 Νοεμβρίου 1899, σε μάχη που έγινε στην περιοχή πηγάδια Γκεντίντ, στο νοτιοδυτικό Σουδάν, συνέτριψαν τα υπολείμματα του στρατού του χαλίφη. Ο ίδιος μαζί με πολλούς από τους υπαρχηγούς του βρήκαν αξιοπρεπή θάνατο. Μόνο ο Οσμάν Ντίνια διέφυγε και παραδόθηκε έναν μήνα αργότερα. Πέρασε την υπόλοιπη ζωή του στη φυλακή ανταλλάσσοντας έναν έντιμο θάνατο με μια άτιμη ζωή. Πέθανε το 1924.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-ZETpdQm4Goo/WFi8-O_FQxI/AAAAAAAAoQw/HJ0mCyZC_BA8WEZh3LEIJDNi4j6553xSwCLcB/s1600/Omdurman_Battle_MacDonalds_Change.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="574" src="https://2.bp.blogspot.com/-ZETpdQm4Goo/WFi8-O_FQxI/AAAAAAAAoQw/HJ0mCyZC_BA8WEZh3LEIJDNi4j6553xSwCLcB/s640/Omdurman_Battle_MacDonalds_Change.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Στη μάχη του Ομντουρμάν συγκρούστηκαν δύο κόσμοι, ο δυτικός με τον Ισλαμικό, δύο τελείως διαφορετικές φιλοσοφίες, δύο αντίθετοι τρόποι σκέψης. Από τη μια πλευρά οι Βρετανοί δίνοντας έμφαση στην εκπαίδευση, στην οργάνωση, στον εξοπλισμό και στην επιμελητεία διεξήγαγαν έναν σύγχρονο πόλεμο. Από την άλλη οι δερβίσηδες οπλισμένοι κυρίως με ακόντια και σπαθιά, πίστευαν ακράδαντα ότι η πίστη στον Αλλάχ αρκεί για να τους περάσει αβλαβείς μέσα από το φράγμα πυρός. Ο χαλίφης υπέπεσε σε απανωτά σφάλματα. Κατά τα πρώτα στάδια της εκστρατείας, όταν ο Κίτσενερ είχε 10.000 στρατό, μπορούσε να κινητοποιήσει 60.000 άνδρες. Αν επιτίθετο τότε ίσως η εξέλιξη να ήταν διαφορετική.<br />
<br />
Ωστόσο προτίμησε να παραμείνει στην πρωτεύουσα αφήνοντας μικρές φρουρές στην πορεία του εκστρατευτικού σώματος, οι οποίες χάνονταν η μία μετά την άλλη. Όταν το εκστρατευτικό σώμα έφθασε στο Ομντουρμάν οι επιτελείς του τού πρότειναν να μη δώσουν εκεί τη μάχη αλλά με ανταρτοπόλεμο να φθείρουν τους εισβολείς. Εκείνος όμως πίστευε σε μια προφητεία του Μάχντι που έλεγε ότι ένας μεγάλος εχθρός θα συντριβεί έξω από το Ομντουρμάν και αντικαθιστώντας τη λογική με τη δοξασία ήταν απόλυτα βέβαιος για τη νίκη.<br />
<br />
Ακόμα και την πολύ συνετή συμβουλή να μη γίνει η επίθεση το πρωί αλλά τη νύκτα, οπότε θα μπορούσαν να πλησιάσουν πολύ κοντά στο στρατόπεδο πριν αρχίσουν να δέχονται πυρά, την απέρριψε για να μη χάσει το πλεονέκτημα των δικών του πυρών, τα οποία όπως είδαμε ήταν αμελητέα. Είναι φανερό ότι είχε υπερεκτιμήσει την αποτελεσματικότητα της επίθεσης των φανατικών του, φαίνεται δε ότι δεν είχε εκτιμήσει σωστά τον όγκο του πυρός που θα δέχονταν αυτοί στο ανοικτό πεδίο. Είναι επίσης πολύ πιθανό να είχε υποτιμήσει το επίπεδο εκπαίδευσης αλλά και τη διάθεση των Αιγυπτίων και των Σουδανών να πολεμήσουν. Καταδικαστική, εξάλλου, ήταν και η αδυναμία του να συντονίσει ταυτόχρονη επίθεση εναντίον της ταξιαρχίας Μακ Ντόναλντ.<br />
<br />
Το σίγουρο ήταν ότι με τις επιλογές του οδήγησε τους άνδρες του, από τους οποίους δεν έλειψε το θάρρος, σε ένα απίστευτο σφαγείο χωρίς καμία ελπίδα για νίκη. Ο Κίτσενερ, καλός γνώστης των αρχών του σύγχρονου πολέμου, οργάνωσε με άψογο τρόπο την εκστρατεία του. Χωρίς να βιάζεται και χωρίς να αφήνει τίποτα στην τύχη, προχωρούσε με σιγουριά. Οργάνωσε ένα άρτιο σύστημα επικοινωνιών και τροφοδοσίας που του εξασφάλισε την πορεία προς τον νότο. Εκπαιδεύοντας σκληρά τους Αιγυπτίους και τους Σουδανούς τους μετέτρεψε σε σκληροτράχηλους και αξιόπιστους πολεμιστές.<br />
<br />
Η αξία αυτής της εκπαίδευσης φάνηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της εκστρατείας, αλλά κυρίως τη δύσκολη στιγμή κατά την οποία οι άνδρες του Μακ Ντόναλντ δεχόμενοι την τρομακτική επίθεση των Ανσάρ με υποδειγματική ψυχραιμία και τάξη, έσωσαν τους εαυτούς τους και σιγούρεψαν τη νίκη για τον Κίτσενερ. Για τη θέση της Βρετανίας στον κόσμο, την αποικιοκρατία και τις παρεμβάσεις στα εσωτερικά των χωρών πολλά έχουν γραφεί και πολλές συζητήσεις μπορούν να γίνουν. Ανεξάρτητα από το πολιτικό ζήτημα, οι Βρετανοί στο Σουδάν πολέμησαν όπως πάντα με τάξη, πείσμα και επιμονή τιμώντας τις πολεμικές παραδόσεις της φυλής τους.<br />
<br />
Ειδικά στον Ατμπάρα οι Βρετανοί στρατιώτες αγωνίστηκαν με το πνεύμα που επί αιώνες είχε μετατρέψει ένα απομονωμένο νησί στη βορειοδυτική Ευρώπη σε παγκόσμια Αυτοκρατορία. Το 1898 η Αυτοκρατορία ήταν ακόμη πολύ ισχυρή. Όταν ο Βρετανικός λέων εβρυχάτο, ο βρυχηθμός του μπορούσε να ακουστεί στα πέρατα της γης. Παρόλο που η στρατηγική και τακτική ήταν Βρετανική, θα ήταν λάθος να ισχυριστούμε ότι η μάχη του Omdurman ήταν μια Βρετανική νίκη. Τα Αιγυπτιακά και Σουδανικά τάγματα ήταν αυτά που έπαιξαν το σημαντικότερο ρόλο στη μάχη. Η πρώτη επίθεση των Ansar εναντίον των Βρετανικών ταξιαρχιών, εκφυλίστηκε μπροστά στην Αιγυπτιακή-Σουδανική ταξιαρχία του Maxwell.<br />
<br />
Η κύρια επίθεση, πρώτα από τη Μαύρη σημαία και μετά από τις δυο Πράσινες σημαίες, κατευθύνθηκε κατά των Αιγυπτιακών ταγμάτων και συγκεκριμένα κατά της Αιγυπτιακής-Σουδανικής ταξιαρχίας του MacDonald. Αυτή ήταν σε μεγάλο βαθμό που αναχαίτισε τους Ansar με την υποστήριξη των Lincolns. Το Αιγυπτιακό ιππικό, το Σώμα Καμήλων, η ιππήλατη πυροβολαρχία και τα Maxim πραγματοποίησαν όλες τις αναγνωριστικές επιχειρήσεις και ήταν οι πιο αποτελεσματικές στο Omdurman στη φθορά των δυνάμεων του Shaikh al-Din και Ali wad Ullu.<br />
<br />
Το αργοκίνητο Σώμα Καμήλων υπέστη απώλειες απέναντι στους υπέρτερους Ansar και δεν είναι παράλογο να πούμε, ότι ολόκληρο το έφιππο τμήμα του στρατού του Kitchener μπορούσε να είχε αποδεκατιστεί δίχως τη μεσολάβηση των κανονιοφόρων. Ωστόσο, στο τέλος της μάχης, το Αιγυπτιακό ιππικό και το Σώμα Καμήλων ήταν ακόμα σε θέση να καταδιώξουν του Khalifa. Η καταδίωξη του Khalifa ήταν ένας ρόλος που είχε ανατεθεί στο 21ο σύνταγμα Λογχοφόρων, αλλά εξαιτίας των απωλειών του στη μάχη, δεν ήταν σε θέση να αναλάβει και άλλη επιχείρηση. Τελικά το 21ο σύνταγμα φάνηκε ότι ήταν μια περιττή μονάδα.<br />
<br />
Ο συγγραφέας A.B. Theobald στο βιβλίο του «The Mahadiyya», που εκδόθηκε το 1951 στο Λονδίνο, ισχυρίστηκε, ότι «Η αμυντική γραμμή του Kitchener στο χωριό Egeiga ήταν παρακινδυνευμένη, η διαταγή του στον Broadwood κοντόφθαλμη και η προέλαση του στο Omdurman πρόωρη». Ωστόσο, η τεράστια ισχύς πυρός του Kitchener και η τακτική του να τοποθετήσει τα συντάγματα σε διπλή σειρά με την πρώτη σειρά γονατιστή και την πίσω όρθια, πέτυχε. Οι Ansar δέχτηκαν έναν καταιγισμό βολών, καθώς επιτίθονταν. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε, ότι ο Βρετανός πεζικάριος, που πολέμησε στο Βατερλό το 1815, θα ένοιωθε άνετα και στο Omdurman.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Τα Στρατιωτικά Λάθη του Khalifa </span></b><br />
<br />
Τα μεγαλύτερα λάθη του Khalifa ήταν η υποτίμηση της τεράστιας ισχύος πυρός του στρατού του Kitchener και η απουσία ικανών διοικητών στο στρατό του. Τα λάθη και οι παραλείψεις του άρχισαν πολύ πριν τη μάχη του Omdurman. Οι νίκες του επί των Αβησσυνών ήταν πύρρειες, ενώ η αποτυχημένη εισβολή στην Αίγυπτο το 1889 είχε ως συνέπεια την αποστασία πολλών φυλών. Οι ελάχιστες φρουρές του κατά μήκος του Νείλου δεν φάνηκαν αξιόμαχες και το σημαντικότερο είναι, ότι δε έπρεπε να αφήσει ανενόχλητη την κατασκευή και χρήση του σιδηρόδρομου για τον εφοδιασμό του στρατού του Kitchener.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-sMpvCEwJAmI/WFi9gSR2yLI/AAAAAAAAoQ0/16ygO0tk3iwawAEM0QPPLDN6YP8M28QBwCLcB/s1600/Upadek-%25E2%2580%259Ecywilizacji%25E2%2580%259D-bia%25C5%2582ego-cz%25C5%2582owieka-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://1.bp.blogspot.com/-sMpvCEwJAmI/WFi9gSR2yLI/AAAAAAAAoQ0/16ygO0tk3iwawAEM0QPPLDN6YP8M28QBwCLcB/s400/Upadek-%25E2%2580%259Ecywilizacji%25E2%2580%259D-bia%25C5%2582ego-cz%25C5%2582owieka-2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Μπορούσε να είχε υποχωρήσει δυτικά, ώστε να αναγκάσει τον Kitchener να τον κυνηγήσει μέσα στις ξεραμένες εκτάσεις του Σουδάν, μακριά από το Νείλο και των γραμμών ανεφοδιασμού του. Ωστόσο, αυτό θα σήμαινε εγκατάλειψη της πόλης του Omdurman. Μπορούσε να είχε οχυρώσει το φαράγγι Shabluka, μεταξύ Metammeh και Omdurman. Στο σημείο αυτό ο Νείλος στένευε σε 100 γιάρδες πλάτος και ο χείμαρρος του γινόταν τόσο δυνατός που θα δυσκόλευε τις κανονιοφόρους να τον διασχίσουν. Μπορούσε να μην είχε επιτεθεί στον Άγγλο-Αιγυπτιακό στρατό στην Egeiga και να περιμένει τον Kitchener να βαδίσει έξω από τον καταυλισμό κατευθείαν προς το Omdurman.<br />
<br />
Με τον τεράστιο στρατό του τοποθετημένο στους λόφους Kerreri και στα υψώματα του Jebel Surgham, μπορούσε να είχε κάνει μια μαζική κυκλωτική επίθεση στη φάλαγγα του Kitchener. Ωστόσο, έχοντας αποφασίσει μια γενική επίθεση, ο Khalifa μπορούσε να την πραγματοποιήσει τη νύκτα. Ο Kitchener φοβόταν πολύ μια νυκτερινή επίθεση από τους Ansar. Οι στρατηγοί του, Ibrahim Khalil, Osman Azrak και ο Osman Digna, πίεζαν για νυκτερινή επίθεση, ο πρώτος δε είχε κάνει ανίχνευση του εδάφους. Αντίθετα, αυτός άκουσε τη συμβουλή του γιου του, Shaikh al-Din, ο οποίος ισχυρίστηκε, ότι μια νυκτερινή επίθεση δε θα επέτρεπε στους άντρες του να πολεμήσουν με καλύτερο πλεονέκτημα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Αποτέλεσμα της Εκστρατείας </span></b><br />
<br />
Οι Ansar πολέμησαν με γενναιότητα μέχρις εσχάτων απέναντι στην τρομερή δύναμη πυρός του στρατού του Kitchener. Στις 4 Σεπτεμβρίου 1898, δυο μέρες μετά τη μάχη του Omdurman, αντιπρόσωποι από κάθε Σύνταγμα και Σώμα παρατάχθηκαν στην αριστερή όχθη του Γαλάζιου Νείλου μπροστά από τα ερείπια του παλατιού του Gordon. Ακούστηκε ο εθνικός ύμνος της Βρετανίας και της Αιγύπτου και η τελετή έληξε με τον αγαπημένο ύμνο του Gordon «Abide With Me». <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Εκκαθαριστικές Επιχειρήσεις Μετά τη Μάχη του Omdurman </span></b><br />
<br />
Η εκστρατεία τελείωσε. Τα Βρετανικά στρατεύματα έφυγαν από το Σουδάν, το 21ο σύνταγμα Λογχοφόρων και η Φρουρά των Γρεναδιέρων επέστρεψαν στην πατρίδα τους για να παρελάσουν ανάμεσα στο πλήθος που ζητωκραύγασε. Ο Αιγυπτιακός στρατός συνέχισε το κυνήγι του Khalifa και των εναπομεινάντων Amir, συμπεριλαμβανομένου και του Ahmed Fedil, ο οποίος βρισκόταν στην Gedaref με 6.000 άντρες τη στιγμή της μάχης του Omdurman. Σε μια προσπάθεια του να ξανασυναντήσει τον Khalifa, διέσχισε το Νείλο, αφήνοντας φρουρά στη Gedaref, η οποία αμέσως δέχτηκε επίθεση από τον αντισυνταγματάρχη Parsons που βρίσκονταν στην Kassala και τους 1.350 άντρες του.<br />
<br />
Στις 7 Σεπτεμβρίου ο Parsons προέλαυσε επικεφαλής του 16ου Αιγυπτιακού τάγματος, ενός μικρού Σώματος Καμήλων και περίπου 370 Αράβων άτακτων. Χρειάστηκε έξι μέρες για να διασχίσει το φουσκωμένο ποταμό Atbara σε ξύλινες με καραβόπανα βάρκες. Τότε δέχτηκε επίθεση από 3.500 Ansar. Μετά την απόκρουση της επίθεσης τους και την απώλεια 100 αντρών περίπου, η δύναμη του Parsons κυρίευσε την Gedaref και πολιορκήθηκε από τον στρατό του Fedil. Ο στρατηγός Rundle με 1.100 άντρες ενισχύσεις έφτασε στις 22 Οκτωβρίου. Η δύναμη του Fedil διαλύθηκε εντελώς και διασκορπίστηκε προς το χωριό Rosaires δίπλα στο Νείλο. Ο Kitchener έστειλε τον συνταγματάρχη Lewis με την κανονιοφόρο Nazir και Αιγύπτιους στρατιώτες, ο οποίος πολιόρκησε τον Fedil τα Χριστούγεννα του 1898.<br />
<br />
Την επόμενη μέρα το εξασθενημένο 10ο Σουδανικό τάγμα επιτέθηκε στον εχθρό εφ' όπλου λόγχη, που ήταν καλά οχυρωμένος, χάνοντας εννέα αξιωματικούς και 151 άντρες. Οι Ansar είχαν περίπου 2.000 νεκρούς και οι επιζώντες παραδόθηκαν αργότερα σε μια κανονιοφόρο στο Νείλο. Ο ίδιος ο Fedil δραπέτευσε και κατάφερε να ενωθεί με τον Khalifa στο Kordofan. Το κυνήγι του Khalifa Αμέσως μετά την πτώση του Omdurman μια φάλαγγα υπό τον Slatin Pasha και δυο κανονιοφόρους ξεκίνησε την καταδίωξη του Khalifa. Αργότερα έγινε γνωστό ότι οι φυγάδες κατευθύνονταν στο Kordofan.<br />
<br />
Για περισσότερο από ένα χρόνο ο Khalifa, ο Osman Digna, ο Shaikh al-Din, ο ali wad Ullu και μια μικρή ομάδα από πιστούς ακόλουθους μετακινούνταν στο νοτιοδυτικό Σουδάν, ψάχνοντας για τροφή και αντιμετωπίζοντας επιθέσεις από τοπικές φυλές. Ύστερα από μια αποτυχημένη, λόγω έλλειψης νερού, αποστολή του αδελφού του Kitchener, ξεκίνησε μια δεύτερη υπό τον συνταγματάρχη Wingate και 3.700 άντρες. Αυτός ανακάλυψε και νίκησε τη δύναμη του Ahmed Fedil το Νοέμβριο του 1899. Με το μικρό στρατό του και τους επιζώντες της δύναμης του Fedil, ο Khalifa αποφάσισε να σταματήσει στα πηγάδια του Um Dibaykarat. Αναμένοντας το τέλος του, ο Khalifa και οι Amir του κάθισαν πάνω σε χαλιά προσευχής και περίμεναν την καταστροφή.<br />
<br />
Μόνο ο Osman Digna δραπέτευσε για να συλληφθεί ένα μήνα αργότερα. Κλεισμένος σε Αιγυπτιακές φυλακές, επέζησε έως το 1924. Εκατοντάδες φυλακισμένοι πέθαναν από αρρώστιες στη φυλακή Rosetta, ανάμεσα τους και ο Shaikh al-Din, ο οποίος υπέκυψε σε γάγγραινα από τραύμα που έπαθε στο Um Dibaykarat.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Βρετανικά Μετάλλια Τιμής για την Εκστρατεία </span></b><br />
<br />
Το Μετάλλιο Τιμής KHARTOUM 1898 απονεμήθηκε στις παρακάτω μονάδες σε αναγνώριση των υπηρεσιών που πρόσφεραν στο στρατό του Sir Herbert Kitchener στην εκστρατεία του 1898:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>21ο Σύνταγμα Λογχοφόρων Φρουρά Γρεναδιέρων</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Τυφεκιοφόροι Northumberland Σύνταγμα Royal Warwickshire</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Σύνταγμα Lincolnshire Τυφεκιοφόροι Lancashire</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Seaforth Highlanders Cameron Highlanders</li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-xCB0WVOIpao/WFi-MUHVTXI/AAAAAAAAoQ8/-b027CQfH0chuTue8Mp09gW3A1a-sp2xQCLcB/s1600/warwickshiresudan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="281" src="https://4.bp.blogspot.com/-xCB0WVOIpao/WFi-MUHVTXI/AAAAAAAAoQ8/-b027CQfH0chuTue8Mp09gW3A1a-sp2xQCLcB/s400/warwickshiresudan.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1885 </span></b><br />
<b><br /></b>
<b>26 / 1:</b> Πτώση του Xαρτούμ. Θάνατος του Gordon. Οι οπαδοί του Mahdi κατακτούν την Kassala και το Sennar.<br />
<b>31 / 12:</b> Μάχη του Ginnis. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1887</span></b><br />
<br />
Αρχίζει ο πόλεμος των Ansar με την Αβησσυνία. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1888 </span></b><br />
<br />
<b>20 / 12: </b>Ο Grenfell νικά τον Osman Digna στη Gamaiza και δίνει τέλος στην πολιορκία του Σουακίμ. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1889</span></b><br />
<br />
Λιμός στο Σουδάν Ιούλιος - Η εισβολή των Ansar στην Αίγυπτο.<br />
<b>3 / 8: </b>Οι Ansar ηττώνται στη μάχη του Toski. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1891</span></b><br />
<br />
<b>19 / 2:</b> Οι Αιγυπτιακές δυνάμεις νικούν τους Ansar στο Tokar. Συντρίβεται επανάσταση εναντίον του Khalifa. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1892 </span></b><br />
<br />
<b>Φεβρουάριος:</b> Ο Grenfell παραιτείται από τη θέση του Sirdar.<br />
<b>Μάρτιος:</b> Ο Kitchener διορίζεται Sirdar. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1893</span></b><br />
<br />
<b>Δεκέμβριος:</b> Οι Ιταλοί νικούν τους Ansar του Ahmad wad-Ali στο Agordat. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1894</span></b><br />
<br />
<b>Ιούλιος:</b> Οι Ιταλοί κυριεύουν την Kassala. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1895</span></b><br />
<br />
Ο Slatin Pasha δραπετεύει από τον Khalifa. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1896</span></b><br />
<br />
<b>1 / 3:</b> Οι Αβησσυνοί νικούν τους Ιταλούς στην Adowa.<br />
<b>15 / 3:</b> Ο Hunter κυριεύει την Akasha.<br />
<b>7 / 6:</b> Μάχη του Firket.<br />
<b>19 / 9:</b> Βομβαρδισμός του Hafir από τις κανονιοφόρους.<br />
<b>23 / 9:</b> Ο Άγγλο-Αιγυπτιακός στρατός εισέρχεται στην Dongola. <br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1897</span></b><br />
<br />
<b>1 / 1:</b> Πρώτες ράγες για το σιδηρόδρομο από το Wadi Halfa στο Abu Hamed.<br />
<b>Ιούνιος:</b> Ο Khalifa στέλνει τον Mahmud και στρατό της Δύσης στο Metammeh.<br />
<b>7 / 8:</b> Ο Hunter επιτίθεται στο Abu Hamed.<br />
<b>21 / 8:</b> Οι Ansar εγκαταλείπουν το Berber μετά από ανταρσία της φρουράς.<br />
<b>31 / 8:</b> Ο Kitchener κυριεύει το Berber.<br />
<b>31 / 10:</b> Ο σιδηρόδρομος φτάνει στο Abu Hamed.<br />
<b>25 / 12:</b> Η Kassala παραδίδεται από τους Ιταλούς στους Αιγυπτίους.<br />
<b>31 / 12:</b> Ο Sirdar ζητά ενισχύσεις σε Βρετανικά στρατεύματα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">1898</span></b><br />
<br />
<b>26 / 2:</b> Η Βρετανική ταξιαρχία ξεκινά για το μέτωπο από το Abu Dis.<br />
<b>3 / 3:</b> Η Βρετανική ταξιαρχία φτάνει στη Dibeika.<br />
<b>15 / 3: </b>Ο Sirdar φεύγει από το Berber.<br />
<b>16 / 3:</b> Συγκέντρωση του στρατού στο Kenur.<br />
<b>20 / 3:</b> Ο στρατός προελαύνει κατά μήκος του ποταμού Atbara.<br />
<b>21 / 3:</b> Πρώτη επαφή με το ιππικό των Ansar.<br />
<b>27 / 3:</b> Το Shendi καταστρέφεται.<br />
<b>30 / 3:</b> Ο στρατηγός Hunter κάνει αναγνώριση στον καταυλισμό του Mahmud.<br />
<b>4 / 4:</b> Δεύτερη αναγνώριση, σύγκρουση ιππικού στη zareba του Mahmud.<br />
<b>8 / 4:</b> Μάχη του ποταμού Atbara.<br />
<b>11 / 4:</b> Ο Sirdar μπαίνει θριαμβευτής στο Berber.<br />
<b>18 / 4:</b> Ο σιδηρόδρομος φτάνει στο Abeidieh, ξεκινά η κατασκευή νέων κανονιοφόρων.<br />
<b>Μέσα Ιουνίου:</b> Ο σιδηρόδρομος φτάνει στο Οχυρό Atbara.<br />
<b>Αρχές Ιουλίου:</b> Η ταξιαρχία του Lewis αφήνει τον ποταμό Atbara προς νότο.<br />
<b>3 - 17 / 8:</b> Δεύτερη Βρετανική ταξιαρχία φτάνει στον ποταμό Atbara.<br />
<b>13 / 8:</b> Ο Sirdar φεύγει από τον ποταμό Atbara.<br />
<b>18 / 8: </b>Οι τελευταίοι στρατιώτες φεύγουν από τον ποταμό Atbara.<br />
<b>28 / 8:</b> Τελική συγκέντρωση στο Jebel Royan.<br />
<b>29 / 8:</b> Πορεία από το Jebel Royan στο Wady Abid (οκτώ μίλια).<br />
<b>30 / 8:</b> Πορεία από το Wady Abid στο Sayal (δέκα μίλια).<br />
<b>31 / 8: </b>Πορεία από το Sayal στο Sururab (οκτώ μίλια). Βομβαρδισμός του χωριού Kerreri.<br />
<b>1 / 9:</b> Πορεία προς την Egeiga (έξι μίλια). Βομβαρδισμός των οχυρών του Omdurman.<br />
<b>2 / 9:</b> Μάχη και κατάκτηση του Omdurman.<br />
<b>4 / 9:</b> Κηδεία του Gordon.<br />
<b>9 / 9:</b> Ο Sirdar ξεκινά για τη Fashoda. <br />
<b>22 / 9:</b> Μάχη της Gedaref.<br />
<b>24 / 9:</b> Ο Sirdar επιστρέφει από τη Fashoda.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>HORATIO HERBERT KITCHENER (1850 - 1916)</b></span><br />
<br />
Ο Στρατάρχης Οράτιος Χέρμπερτ Κίτσενερ, 1ος Κόμης Κίτσενερ (Horatio Herbert Kitchener 24 Ιουνίου 1850 - 5 Ιουνίου 1916), ήταν ένας Βρετανός Στρατάρχης και Ανθύπατος, ο οποίος απέκτησε φήμη για τις αποικιακές εκστρατείες τις οποίες διηύθυνε και αργότερα, για το σημαντικό ρόλο που έπαιξε κατά τις πρώιμες φάσεις του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αν και πέθανε στα μισά αυτού. Ο Κίτσενερ έγινε διάσημος το 1898 για τη νίκη του στη Μάχη του Ομντουρμάν και την εξασφάλιση του ελέγχου του Σουδάν, μετά από την οποία του απονεμήθηκε ο τίτλος "Λόρδος Κίτσενερ του Χαρτούμ".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-2bTKgOQzx68/WFi_9rKUVVI/AAAAAAAAoRM/McXW4Pc4rSIIFiH2bYiloY-XbTz1NaeRQCLcB/s1600/88441.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-2bTKgOQzx68/WFi_9rKUVVI/AAAAAAAAoRM/McXW4Pc4rSIIFiH2bYiloY-XbTz1NaeRQCLcB/s400/88441.jpg" width="277" /></a></div>
<br />
Σαν Αρχηγός του Επιτελείου (1900 - 1902) στον Δεύτερο Πόλεμο των Μπόερ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κατάκτηση της Δημοκρατίας των Μπόερ από τον Λόρδο Ρόμπερτς και στη συνέχεια διαδέχθηκε τον Ρόμπερτς σαν Διοικητής - όταν ο αγώνας των Μπόερ είχε μεταπέσει σε ανταρτοπόλεμο και οι βρετανικές δυνάμεις περιόρισαν τους αμάχους Μπόερ σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η θητεία του σαν Διοικητής (1902 - 1909) του Στρατού της Ινδίας στιγματίστηκε από τη διαφωνία του με έναν άλλο διάσημο ανθύπατο, τον Αντιβασιλέα Λόρδο Κώρζον, ο οποίος τελικά παραιτήθηκε. Ο Κίτσενερ στη συνέχεια επέστρεψε στην Αίγυπτο σαν Γενικός Πρόξενος (de factoΚυβερνήτης).<br />
<br />
Το 1914, με την έκρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Λόρδος Κίτσενερ διορίσθηκε Υπουργός Πολέμου και μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου. Ήταν ένας από τους λίγους που προέβλεψαν ότι θα ήταν ένας μακροχρόνιος πόλεμος με κάθε άλλο παρά ασφαλή πιθανότητα νίκης για τη Βρετανία, οργάνωσε τον μεγαλύτερο εθελοντικό στρατό που είχε δει ποτέ η Βρετανική Αυτοκρατορία και επέβλεψε τη σημαντική αύξηση της παραγωγής υλικών για τον πόλεμο με τη Γερμανία στο Δυτικό Μέτωπο. Η επιβλητική του εικόνα, η οποία αποτυπώθηκε στις αφίσες στρατολόγησης που απαιτούσαν. Ο Λόρδος Κίτσενερ θέλει εσάς, παραμένει ακόμα αναγνωρίσιμη αλλά και διακωμωδήθηκε πολλές φορές μέχρι σήμερα.<br />
<br />
Κατηγορήθηκε για την Κρίση των Οβίδων την άνοιξη του 1915 -ένα από τα γεγονότα που οδήγησαν στο σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού- και λόγω αυτού έχασε τον έλεγχο που είχε στο πολεμικό υλικό και τη στρατηγική του πολέμου. Πέθανε το 1916, όταν το πολεμικό σκάφος που τον μετέφερε για διαπραγματεύσεις στη Ρωσία βυθίστηκε από Γερμανική νάρκη. Μετά από το θάνατο του, ο Κίτσενερ κατηγορήθηκε ότι ήταν ένας καλός υφιστάμενος αλλά ένας κακός διοικητής. Ο Λόυντ Τζωρτζ -ο οποίος μπορεί να έλαβε τα εύσημα για μερικά από τα επιτεύγματα του Κίτσενερ στον τομέα του πολεμικού υλικού- του άσκησε κριτική στο βιβλίο του Πολεμικά Απομνημονεύματα.<br />
<br />
Μετά από την πολυετή του εμπειρία διοίκησης σχετικά μικρών δυνάμεων κατά τις αποικιακές εκστρατείες, ο Κίτσενερ δυσφημίστηκε λόγω της μυστικοπάθειας του, της άρνησης του να εξηγεί τις ενέργειες του στους συνεργάτες του και της απροθυμίας του να οργανώνει και να κατανέμει αρμοδιότητες. Ωστόσο, μετά το 1970, το άνοιγμα νέων αρχείων επέτρεψε στους ιστορικούς να αποκαταστήσουν ως ένα βαθμό το κύρος του Κίτσενερ, με τουλάχιστον έναν να αναφέρει ότι οι ικανότητες του αύξαναν σταθερά με κάθε προαγωγή του. Μερικοί ιστορικοί εξυμνούν σήμερα τη στρατηγική του σκέψη κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.<br />
<br />
Ιδιαίτερα την οργάνωση του δικτύου επέκτασης της παραγωγής πυρομαχικών και το σημαντικό του ρόλο στη δημιουργία του Βρετανικού Στρατού του 1914 - 1915, ο οποίος κατάφερε να αποδώσει έναν στρατό ικανό να καλύψει τις υποχρεώσεις της Βρετανίας στο Ευρωπαϊκό Μέτωπο.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πρώτα Χρόνια </span></b><br />
<br />
Ο Κίτσενερ γεννήθηκε στο Μπαλλυλόνγκφορντ κοντά στο Λιστόουελ της Επαρχίας Κέρρυ στην Ιρλανδία και ήταν γιος του Αντισυνταγματάρχη Χένρυ Οράτιου Κίτσενερ (1805 - 1894) και της Φράνσις Ανν Σεβαλιέ - Κόουλ (πέθανε το 1864, ήταν κόρη του Αιδεσιμότατου Τζων Σεβαλιέ και της τρίτης συζύγου του, Ελίζαμπεθ, το γένος Κόουλ). Ο πατέρας του είχε μόλις αγοράσει γη στην Ιρλανδία, συμμετέχοντας σε ένα πρόγραμμα ενθάρρυνσης αγοράς γης μετά από την πρόσφατη Πείνα της Πατάτας. Την χρονιά που πέθανε η μητέρα του λόγω φυματίωσης, είχαν μετακομίσει στην Ελβετία, σε μία προσπάθεια να βελτιωθεί η κατάσταση της.<br />
<br />
Ο νεαρός Κίτσενερ σπούδασε εκεί και στη Βασιλική Στρατιωτική Ακαδημία του Γούλγουιτς. Φιλογάλλος και ανήσυχος να δει δράση, κατατάχθηκε σε μία νοσοκομειακή μονάδα του Γαλλικού Στρατού κατά τον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο. Ο πατέρας του τον πήρε ξανά στην Αγγλία όταν προσεβλήθη από πνευμονία μετά από την ανύψωση του με ένα αερόστατο προκειμένου να παρακολουθήσει το Στρατό του Λίγηρα σε δράση. Κατετάγη στο Βασιλικό Μηχανικό στις 4 Ιανουαρίου 1871. Η θητεία του στη Γαλλία είχε παραβιάσει τη Βρετανική ουδετερότητα και για αυτό υπέστη επίπληξη από τον Πρίγκηπα Γεώργιο, Δούκα του Καίμπριτζ, Αρχιστράτηγο του Βρετανικού Στρατού.<br />
<br />
Υπηρέτησε στην Παλαιστίνη, την Αίγυπτο και την Κύπρο σαν γεωδαίτης, έμαθε την Αραβική γλώσσα και προετοίμασε λεπτομερείς τοπογραφικούς χάρτες των περιοχών αυτών. Ο αδελφός του, Αντιστράτηγος Σερ Γουώλτερ Κίτσενερ, ακολούθησε επίσης το στρατιωτικό επάγγελμα και διετέλεσε Κυβερνήτης των Βερμούδων από το 1908 έως το 1912.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αποστολή στην Παλαιστίνη</span></b><br />
<br />
Το 1874, στην ηλικία των 24 ετών, ο Κίτσενερ επιφορτίστηκε από το Ίδρυμα Εξερεύνησης της Παλαιστίνης με μία εξερεύνηση - χαρτογράφηση των Αγίων Τόπων, αντικαθιστώντας τον Τσαρλς Τύργουιτ Ντραίηκ, ο οποίος είχε πεθάνει από ελονοσία. Ο Κίτσενερ, ο οποίος τότε ήταν αξιωματικός του Βασιλικού Μηχανικού, συνεργάστηκε με τον συνάδελφο του Κλωντ Ρ. Κόντερ του Βασιλικού Μηχανικού και μεταξύ του 1874 και του 1877 εξερεύνησαν τις σημερινές περιοχές του Ισραήλ, της Δυτικής Όχθης και της Γάζας, επιστρέφοντας μόνο για λίγο στην Αγγλία το 1875 μετά από μία επίθεση που δέχθηκαν από ντόπιους στο Σαφέντ της Γαλιλαία.<br />
<br />
Η αποστολή των Κόντερ και Κίτσενερ έμεινε γνωστή σαν Εξερεύνηση της Δυτικής Παλαιστίνης, διότι περιορίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην περιοχή δυτικά του ποταμού Ιορδάνη (Hodson 1997). Η εξερεύνηση συνέλεξε στοιχεία της τοπογραφίας και της τοπονομίας της περιοχής, καθώς επίσης και της τοπικής χλωρίδας και πανίδας. Τα αποτελέσματα της εξερεύνησης δημοσιεύτηκαν σε μία σειρά οκτώ τόμων, με τη συμμετοχή του Κίτσενερ να επεκτείνεται στους 3 πρώτους τόμους (Conder and Kitchener, 1881 - 1885). Αυτή η εξερεύνηση είχε μία μακροχρόνια επίδραση στη Μέση Ανατολή για αρκετούς λόγους:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Η τοπογραφική εξερεύνηση λειτουργεί σαν η βάση για το σύστημα πλέγματος που χρησιμοποιείται στους σύγχρονους χάρτες του Ισραήλ και της Παλαιστίνης.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η συλλογή των στοιχείων των Κόντερ και Κίτσενερ μελετάται ακόμα από αρχαιολόγους και γεωγράφους που εργάζονται στο Νότιο Λεβάντε.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η ίδια η εξερεύνηση καθόρισε και περιέγραψε αποτελεσματικά τα πολιτικά όρια του νότιου Λεβάντε. Για παράδειγμα, τα σύγχρονα σύνορα μεταξύ του Ισραήλ και του Λιβάνου βρίσκονται στο σημείο της Άνω Γαλιλαίας, όπου σταμάτησε η εξερεύνηση των Κόντερ και Κίτσενερ.</li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-M-sMfN4ULfc/WFoIiOqgjpI/AAAAAAAAoRs/vd6jz3y9eegi_2uF0_elCNff2ZbgE5_5ACLcB/s1600/anglo-14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://2.bp.blogspot.com/-M-sMfN4ULfc/WFoIiOqgjpI/AAAAAAAAoRs/vd6jz3y9eegi_2uF0_elCNff2ZbgE5_5ACLcB/s400/anglo-14.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Αίγυπτος - Σουδάν και Χαρτούμ</span></b><br />
<br />
Ο Κίτσενερ αργότερα υπηρέτησε ως υποπρόξενος στην Ανατολία και το 1883 ως Βρετανός Λοχαγός με τον βαθμό του Ταγματάρχη του Τουρκικού Στρατού κατά την κατοχή της Αιγύπτου. Η Αίγυπτος είχε καταστεί πρόσφατα ένα κράτος μαριονέτα της Βρετανίας, αν και θεωρητικά βρισκόταν ακόμα κάτω από την κυριαρχία του χεδίβη (Αιγύπτιος μονάρχης) και του κατ' όνομα επικυρίαρχου του Οθωμανού Σουλτάνου. Το 1884 ο Κίτσενερ ήταν υπασπιστής της αποτυχημένης εκστρατείας διάσωσης του Γκόρντον στο Σουδάν. Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες του Γουίλλιαμ Φόρντ, ο οποίος ήταν ο υπηρέτης του, ο Κίτσενερ εκτιμόταν από τους άντρες του για την ηγεσία του και την δίκαιη μεταχείριση των υφισταμένων του.<br />
<br />
Με την καλή γνώση της Αραβικής, ο Κίτσενερ μπορούσε να συνδιαλεχθεί με τους ντόπιους πληθυσμούς. Εκείνη την εποχή η μνηστή του και πιθανώς η μόνη γυναίκα που αγάπησε ποτέ, Ερμιόνη Μπαίηκερ, κόρη του Βαλέντάιν Μπαίηκερ Πασά, πέθανε από τυφοειδή πυρετό στο Κάιρο. Έτσι, δεν απέκτησε ποτέ παιδιά, αλλά ανέθρεψε τη νεαρή ανηψιά του Μπέρθα Σεβαλιέ - Μπουτέλ, κόρη του πρώτου εξαδέλφου του, Σερ Φράνσις Χέπμπορν ντε Σεβαλιέ - Μπουτέλ. Ο Ταγματάρχης Κίτσενερ υπηρέτησε ως αξιωματικός πληροφοριών στην Εκστρατεία του Νείλου το 1884 - 1885. Ήταν παρών στο Αμπού Κλέα.<br />
<br />
Στα τέλη της δεκαετίας του 1880, φέροντας το βαθμό του Επίτιμου Συνταγματάρχη, υπήρξε κυβερνήτης των Περιοχών της Ερυθράς Θαλάσσης (οι οποίες εκείνη την εποχή ήταν πρακτικά κάτι περισσότερο από το λιμάνι του Σουακίν). Τραυματίστηκε σοβαρά στη γνάθο κατά τη διάρκεια μίας αψιμαχίας και ανάρρωσε στην Αγγλία. Επίσης υπηρέτησε στη Μάχη του Τόσκι (1889). Έχοντας γίνει σιρντάρ (αρχιστράτηγος) του Αιγυπτιακού Στρατού το 1892 -με το βαθμό του ταξίαρχου και στη συνέχεια του υποστράτηγου του Βρετανικού Στρατού- οδήγησε το 1896 τις Αγγλοαιγυπτιακές δυνάμεις προς τις πηγές του Νείλου, κατασκεύασε έναν σιδηρόδρομο για τη μεταφορά υλικών και προσωπικού και κατενίκησε τους Σουδανούς στη Μάχη του Ομντουρμάν στις 2 Σεπτεμβρίου του 1898, κοντά στο Χαρτούμ.<br />
<br />
Η δεύτερη θητεία του Κίτσενερ στο Σουδάν (1886 - 1899) του απέφερε πανεθνική φήμη και έλαβε τους τίτλους του Υπασπιστή της Βασίλισσας Βικτωρίας και του Ταξιάρχη Ιππότη του Τάγματος του Λουτρού. Ωστόσο, αυτή η εκστρατεία θα κάνει γνωστή και τη σκληρότητα του, ένα στοιχείο της τακτικής του που έγινε καλά γνωστό μετά από τον Πόλεμο των Μπόερ. Μετά από τη νίκη του στη Μάχη του Ομντουρμάν, διέταξε την εκταφή και τον διασκορπισμό των λειψάνων του Μαχντί. Είναι επίσης πολύ πιθανό ότι ο Κίτσενερ απέτρεψε έναν πόλεμο μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας, όταν αντιμετώπισε με πυγμή αλλά χωρίς βία την γαλλική στρατιωτική αποστολή υπό τον λοχαγό Μαρσάν, η οποία σκόπευε να διεκδικήσει τη Φασόντα, στο επεισόδιο που έμεινε γνωστό σαν ''Επεισόδιο της Φασόντα''.<br />
<br />
Τιμήθηκε με τον τίτλο του "Βαρώνου Κίτσενερ" του Χαρτούμ και του Άσπαλ της Κομητείας του Σάφολκ, στις 31 Οκτωβρίου 1898 σαν υπόμνηση της νίκης του και άρχισε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης της εύρυθμης διοίκησης του Σουδάν. Το πρόγραμμα είχε στιβαρά θεμέλια και βασίστηκε στην εκπαίδευση στο Κολέγιο Γκόρντον, όχι μόνο των παιδιών της τοπικής ελίτ, αλλά και παιδιών οποιασδήποτε τάξης και περιοχής του Σουδάν. Διέταξε την ανακατασκευή των τζαμιών του Χαρτούμ, επέβαλε μεταρρυθμίσεις οι οποίες αναγνώριζαν την Παρασκευή -ιερή μέρα για τους Μουσουλμάνους- σαν επίσημη ημέρα ανάπαυσης και εξασφάλισε ανεξιθρησκεία για όλους τους πολίτες του Σουδάν.<br />
<br />
Προσπάθησε να αποτρέψει ιεραποστολές Ευαγγελιστών να ασκήσουν προσηλυτισμό στους Μουσουλμάνους. Ο Κίτσενερ διέσωσε ένα σημαντικό κεφάλαιο από φιλανθρωπίες, το οποίο είχε καταλήξει στα θησαυροφυλάκια του Χεδίβη της Αιγύπτου και το διέθεσε για τη βελτίωση της ζωής των απλών Σουδανών. Επίσης μεταρρύθμισε τους νόμους για τα χρέη, απαγορεύοντας στους τοκογλύφους να αποκτούν όλα τα περιουσιακά στοιχεία των φτωχών αγροτών, εξασφαλίζοντας τους τουλάχιστον 5 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης και τα απαραίτητα εργαλεία. Το 1899, ως αναγνώριση των υπηρεσιών του, παραχωρήθηκε στον Κίτσενερ ένα μικρό νησί του Νείλου στο ύψος του Ασουάν, το νησί μετονομάστηκε Νήσος του Κίτσενερ προς τιμήν του.<br />
<b><span style="color: #3d85c6;"><br /></span></b>
<b><span style="color: #3d85c6;">Ο Πόλεμος των Μπόερ </span></b><br />
<br />
Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Πολέμου των Μπόερ (1899 - 1902), ο Κίτσενερ κατέφτασε στη Νότιο Αφρική το Δεκέμβριο του 1899 μαζί με τον Λόρδο Ρόμπερτς και τις μαζικές Βρετανικές ενισχύσεις επί του ατμόπλοιου "Ντάνοταρ Καστλ". Αν και επισήμως κατείχε τον τίτλο του Επιτελάρχη, πρακτικά ήταν υποδιοικητής και τον Φεβρουάριο του 1900 διέταξε μία μετωπική επίθεση κατά τη Μάχη του Παάρντεμπεργκ, η οποία επικρίθηκε από πολλούς. Μετά την ήττα των τακτικών δυνάμεων των Μπόερ, ο Κίτσενερ διαδέχθηκε τον Ρόμπερτς στη διοίκηση της Βρετανικής δύναμης το Νοέμβριο του 1900.<br />
<br />
Μία συμφιλιωτική συμφωνία ειρήνης την οποία είχε διαπραγματευτεί ο Κίτσενερ με τους αρχηγούς των Μπόερ απέτυχε το 1901, λόγω του βέτο το οποίο άσκησε το Υπουργικό Συμβούλιο της Βρετανικής κυβέρνησης. Σαν συνέπεια αυτής της αποτυχίας, ο Κίτσενερ συνέχισε και επέκτεινε την επιτυχημένη στρατηγική του Ρόμπερτς για την καθυποταγή των Κομάντο των Μπόερ, στην οποία περιλαμβανόταν η πολιτική της καμμένης γης και των στρατοπέδων συγκέντρωσης.<br />
<br />
Σε αυτή την σκληρή εκστρατεία, η στρατηγική αυτή αποτελείτο από τη στέρηση των Μπόερ από την υποστήριξη των πολιτών, με τη χρήση της τακτικής της καμένης γης, της καταστροφής των αγροκτημάτων των Μπόερ, τη σφαγή των κατοικιδίων, την ανέγερση οχυρωμένων οικημάτων και τη μετακίνηση γυναικών, παιδιών και ηλικιωμένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι συνθήκες σε αυτά τα στρατόπεδα, τα οποία ο Ρόμπερτς είχε συλλάβει σαν ένα μέσο ελέγχου των οικογενειών των οποίων τα αγροκτήματα είχαν καταστραφεί, άρχισαν να επιδεινώνονται ραγδαία όσο η μεγάλη εισροή αμάχων Μπόερ υπερέβαινε τις δυνατότητες της σχετικά μικρής Βρετανικής δύναμης να ανταποκριθεί στη φύλαξη τους.<br />
<br />
Υπήρχαν ελλείψεις σε χώρο, σε τροφή, σε υγιεινή, σε φάρμακα και σε ιατρική φροντίδα, γεγονός το οποίο οδήγησε στην έξαρση ασθενειών και σε ένα τραγικό ποσοστό θνησιμότητας της τάξης του 34,4% όσων Μπόερ εισέρχονταν σε αυτά. Η μεγαλύτερη πολέμιος αυτών των στρατοπέδων ήταν η Αγγλίδα ανθρωπίστρια Έμιλυ Χόμπχαουζ. Αν και σε μεγάλο βαθμό αυτές οι οι συνθήκες είχαν βελτιωθεί μέχρι τα τέλη του 1901, οδήγησαν σε μεγάλη κατακραυγή τόσο στη Βρετανία όσο και στην Ευρώπη, ιδιαίτερα μεταξύ των Νοτιοαφρικανών. Η Συνθήκη του Βερέενιγκινγκ υπογράφηκε το 1902 μετά από έξι μήνες έντασης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-9w8AVX2JVLY/WFoIAezmAqI/AAAAAAAAoRk/9GbTV_2kDywjdL2kavYnstU3rLtLjvw_ACLcB/s1600/144843167.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-9w8AVX2JVLY/WFoIAezmAqI/AAAAAAAAoRk/9GbTV_2kDywjdL2kavYnstU3rLtLjvw_ACLcB/s400/144843167.jpg" width="278" /></a></div>
<br />
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Κίτσενερ είχε να αντιμετωπίσει, όχι μόνο τον Σερ Άλφρεντ Μίλνερ, Κυβερνήτη της Αποικίας του Ακρωτηρίου, αλλά και τη βρετανική κυβέρνηση. Ο Μίλνερ ήταν ένας σκληροπυρηνικός συντηρητικός ο οποίος ήθελε να εκβρετανίσει με βίαιο τρόπο τους Αφρικάανς κατοίκους της Νότιας Αφρικής (τους Μπόερ) και τόσο αυτός όσο και η Βρετανική κυβέρνηση, επιθυμούσαν μία ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης ώστε να διασφαλιστεί η νίκη τους. Ο Κίτσενερ επιθυμούσε μία πιο γενναιόδωρη συμβιβαστική συνθήκη ειρήνης, η οποία θα αναγνώριζε συγκεκριμένα δικαιώματα στους Αφρικάανς και θα υποσχόταν ένα καθεστώς αυτοδιοίκησης για το μέλλον.<br />
<br />
Επίσης, αν και γνώριζε ότι η Βρετανική κυβέρνηση θα την απέρριπτε, υποστήριξε μία συνθήκη ειρήνης η οποία προτάθηκε από τον Μπόθα και τους άλλους αρχηγούς των Μπόερ, κατά την οποία η Δημοκρατία της Νοτίου Αφρικής και το Ελεύθερο Κράτος της Οράγγης θα διατηρούσαν την ανεξαρτησία τους, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να υπογράψουν συνθήκη συμμαχίας με το Ηνωμένο Βασίλειο και να κάνουν μεγάλες παραχωρήσεις προς το Ηνωμένο Βασίλειο. Σε αυτές περιλαμβανόταν ίσα δικαιώματα των Ολλανδών αποίκων με τους Βρετανούς αποίκους, δικαίωμα ψήφου στους Ουιτλάντερ (τους μη Ολλανδούς κατοίκους της Νοτίου Αφρικής) και σιδηροδρομική και τελωνειακή ένωση με την Αποικία του Ακρωτηρίου και το Νατάλ.<br />
<br />
Το Βρετανικό υπουργικό συμβούλιο απέρριψε την προσφορά. Στο τέλος ωστόσο, η Βρετανική κυβέρνηση αποφάσισε ότι ο πόλεμος παρατεινόταν επικίνδυνα και υποστήριξε τον Κίτσενερ έναντι του Μίλνερ. Ο Λούις Μπόθα, ο αρχηγός των Μπόερ με τον οποίο ο Κίτσενερ διαπραγματεύτηκε την αποτυχημένη συνθήκη ειρήνης το 1901, έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της ανεξάρτητης Νοτιοαφρικανικής ένωσης το 1910. Η συνθήκη επίσης συμφώνησε στην πληρωμή επανορθώσεων μετά το τέλος των εχθροπραξιών. Έξι ημέρες αργότερα ο Κίτσενερ, ο οποίος είχε προαχθεί από τον βαθμό του Υποστράτηγου σε εκείνον του Επίτιμου Στρατηγού κατά τη διάρκεια του πολέμου, χρίστηκε Υποκόμης Κίτσενερ, του Χαρτούμ και του Βάαλ της Αποικίας του Τρανσβάαλ και του Άσπαλλ της Κομητείας του Σάφφολκ.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Το Στρατοδικείο του Μπρέικερ Μοράντ</span></b><br />
<br />
Στην υπόθεση Μπρέικερ Μοράντ, αρκετοί στρατιώτες από την Αυστραλία συνελήφθησαν και δικάστηκαν από στρατοδικείο για τη συνοπτική εκτέλεση Μπόερ αιχμαλώτων, όπως επίσης και για τη δολοφονία ενός Γερμανού ιεραπόστολου ο οποίος θεωρούνταν φιλικά προσκείμενος στους Μπόερ, εκτελώντας υποτιθέμενες διαταγές που είχαν εγκριθεί από τον ίδιο τον Κίτσενερ. Ο διάσημος ιππέας και λαϊκός ποιητής Χάρρυ "Μπρέικερ" Μοράντ και ο Υπολοχαγός Πήτερ Χάνκοκ βρέθηκαν ένοχοι, καταδικάστηκαν σε θάνατο και τουφεκίστηκαν στο Πιέτερσμπουργκ στις 27 Φεβρουαρίου 1902. Η απόφαση για την εκτέλεση τους υπογράφηκε προσωπικά από τον Κίτσενερ. Ένας τρίτος στρατιωτικός, ο Υπολοχαγός Τζωρτζ Γουίτον φυλακίστηκε για 28 μήνες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ινδία και Αίγυπτος </span></b><br />
<br />
Μετά από αυτά ο Κίτσενερ διορίστηκε Γενικός Διοικητής του Ινδικού Στρατού (1902 - 1909) -η περίοδος του αξιώματος του παρατάθηκε κατά δύο έτη- όπου αναδιοργάνωσε τον Ινδικό Στρατό. Ενώ πολλές από τις μεταρρυθμίσεις του υποστηρίχθηκαν από τον Αντιβασιλέα Λόρδο Κώρζον, ο οποίος αρχικά είχε ασκήσει πίεση για την τοποθέτηση του Κίτσενερ σε αυτή τη θέση, οι δύο άνδρες τελικά ήρθαν σε σύγκρουση σχετικά με το θέμα της διοίκησης του στρατού. Ενώ τα μετέπειτα γεγονότα τελικά δικαίωσαν τον Κώρζον όσον αφορά την προσπάθεια του Κίτσενερ να συγκεντρώσει όλες τις αρμοδιότητες λήψης στρατιωτικών αποφάσεων στο πρόσωπο του, οι ίντριγκες του Γενικού Στρατιωτικού Διοικητή του απέφεραν την αμέριστη υποστήριξη του Λονδίνου, οπότε ο Αντιβασιλέας αναγκάστηκε να παραιτηθεί της θέσης του.<br />
<br />
Ο Κίτσενερ επέβλεψε την Παρέλαση του Ραβαλπίντι το 1905, η οποία διεξήχθη προς τιμήν της επίσκεψης του Πρίγκηπα και της Πριγκίπισσας της Ουαλλίας στην Ινδία. Αργότερα, ενώ βρισκόταν ακόμα στην Ινδία, έσπασε το πόδι του σε ένα ιππευτικό ατύχημα, κάτι που του άφησε μία ελαφριά χωλότητα για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Κίτσενερ προήχθη στον ανώτερο στρατιωτικό βαθμό, εκείνον του Στρατάρχη, το 1910 και περιηγήθηκε όλον τον κόσμο. Ο Κίτσενερ ήλπιζε στον τίτλο του Αντιβασιλέα της Ινδίας, αλλά ο Υπουργός Θεμάτων Ινδίας, Τζων Μόρλεϋ, δεν ενέκρινε την ιδέα και ήλπιζε να τον στείλει στην Μάλτα ως Διοικητή των Βρετανικών Δυνάμεων της Μεσογείου, φτάνοντας μέχρι σημείου να ανακοινώσει το διορισμό του Κίτσενερ στον τύπο.<br />
<br />
Ο Κίτσενερ άσκησε μεγάλες πιέσεις για την Αντιβασιλεία, επιστρέφοντας στο Λονδίνο ώστε να επηρεάσει τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου και τον ετοιμοθάνατο βασιλιά Εδουάρδο Ζ', από τον οποίο, με την απονομή της στραταρχικής του ράβδου, έλαβε και την άδεια να αρνηθεί τη θέση στη Μάλτα. Ωστόσο, ο Μόρλεϋ ήταν αμετάπειστος. Αυτό πιθανώς να οφειλόταν στην άποψη ότι ο Κίτσενερ ανήκε στους Τόρυς (εκείνη την εποχή υπήρχε κυβέρνηση Φιλελευθέρων) ή σε κάποια υπόγεια δυσφημιστική εκστρατεία που είχε εξαπολύσει ο Κώρζον, αλλά ο κυριότερος λόγος ήταν διότι ο Μόρλεϋ, ο οποίος ήταν Γλαδστωνικός και επομένως επιφυλακτικός με τον ιμπεριαλισμό, θεώρησε άκομψο, μετά την πρόσφατη παραχώρηση περιορισμένης αυτοδιοίκησης στην Ινδία το 1909, τη θέση του Αντιβασιλέα να καταλάβει ένας εν ενεργεία στρατιωτικός.<br />
<br />
(Σαν συνέπεια αυτού, κανένας εν ενεργεία στρατιωτικός δεν τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση, μέχρι τον Άρτσιμπαλντ Ουέιβελλ το 1943). Ο Πρωθυπουργός Χένρυ Άσκουιθ συμπαθούσε τον Κίτσενερ, αλλά δεν επιθυμούσε να έλθει σε αντιπαράθεση με τον Μόρλεϋ, ο οποίος απείλησε με παραίτηση, οπότε τελικά η πρόταση του Κίτσενερ για τη θέση του Αντιβασιλέα της Ινδίας απορρίφθηκε οριστικά το 1911. Στη συνέχεια ο Κίτσενερ επέστρεψε στην Αίγυπτο σαν Γενικός Πρόξενος της Μ. Βρετανίας στην Αίγυπτο και το Σουδάν, στη θέση του Λόρδου Κρόμερ (1911 - 1914 κατά τη διάρκεια της επίσημης βασιλείας του Αμπάς Χιλμί Β', Χεδίβη της Αιγύπτου, Ηγεμόνα της Νουβίας, του Σουδάν, του Κορντοφάν και του Νταρφούρ).<br />
<br />
Ο Κίτσενερ χρίστηκε Κόμης Κίτσενερ του Χαρτούμ και του Μπρουμ της Κομητείας του Κεντ στις 29 Ιουνίου 1914. Το περίεργο ήταν ότι προβλέφθηκε η δυνατότητα μεταβίβασης του τίτλου του στον αδελφό του ή στον ανιψιό του, καθώς ο Κίτσενερ ήταν άγαμος και δεν είχε παιδιά. Τελικά τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος αδελφός του, Συνταγματάρχης Χένρυ Κίτσενερ, 2ος Κόμης του Κίτσενερ.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος</span></b><br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1914</span></b><br />
<br />
Με την έκρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Βρετανός Πρωθυπουργός Χένρυ Άσκουιθ, διόρισε ταχύτατα τον Λόρδο Κίτσενερ Υπουργό Πολέμου. Την θέση αυτή κατείχε για λίγο ο ίδιος ο Άσκουιθ, μετά την παραίτηση του Συνταγματάρχου Σήλυ στις αρχές του 1914, μία συνέπεια του Επεισοδίου του Κούραχ. Εκείνη την εποχή ο Κίτσενερ βρισκόταν για λίγο με άδεια στη Βρετανία, όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος. Σε αντίθεση με τις απόψεις του υπουργικού συμβουλίου, ο Κίτσενερ προέβλεψε σωστά ότι θα ήταν ένας μακρός πόλεμος που θα διαρκούσε τουλάχιστον τρία χρόνια, θα απαιτούσε τεράστιες στρατιές για τη νίκη κατά της Γερμανίας και θα επέφερε τεράστιες απώλειες πριν το τέλος του.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-QSlOHlpUDIU/WFoQ1DoU8wI/AAAAAAAAoSQ/tUDvHNB21xUe4Ddel7GioWHb-rLSDJaKwCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF.PNG.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-QSlOHlpUDIU/WFoQ1DoU8wI/AAAAAAAAoSQ/tUDvHNB21xUe4Ddel7GioWHb-rLSDJaKwCLcB/s640/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF.PNG.jpg" width="428" /></a></div>
<br />
Ο Κίτσενερ είχε δηλώσει ότι η σύγκρουση αυτή θα καταστρέψει το ανθρώπινο δυναμικό "μέχρι το τελευταίο εκατομμύριο". Έτσι, άρχισε μία μαζική εκστρατεία στρατολόγησης, η οποία σύντομα παρουσίασε και μία χαρακτηριστική αφίσα του Κίτσενερ που πάρθηκε από το εξώφυλλο ενός περιοδικού. Είναι πιθανό ότι ώθησε πολλούς νέους να καταταγούν και αποδείχθηκε μία από τις χαρακτηριστικότερες εικόνες αυτού του πολέμου, έχοντας αντιγραφεί και παρωδηθεί πολλές φορές στη συνέχεια. Ο Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου Μώρις Χάνκεϋ έγραψε για τον Κίτσενερ:<br />
<br />
"Το μεγάλο και εκπληκτικό γεγονός είναι ότι μέσα σε 18 μήνες από την έναρξη του πολέμου, ο οποίος βρήκε έναν λαό που βασιζόταν αποκλειστικά στη θαλάσσια ισχύ και ουσιαστικά με μη στρατιωτική εμφάνιση, (ο Κίτσενερ) συνέλαβε και υλοποίησε έναν από πάσης απόψεως εξοπλισμένο εθνικό στρατό, ικανό να αντιπαρατεθεί μόνος του με τις στρατιές της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης που είχε δει ο κόσμος".<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1915</span></b><br />
<br />
Τον Ιανουάριο του 1915 ο Στρατάρχης Σερ Τζων Φρεντς, διοικητής του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος, με την σύμφωνη γνώμη και άλλων ανώτατων διοικητών (π.χ. του Στρατηγού Σερ Ντάγκλας Χέιγκ), ζήτησε την ενσωμάτωση του Νέου Στρατού στις υπάρχουσες μεραρχίες σαν απλά τάγματα και όχι τη συγκρότηση του σε νέες μεραρχίες. Ο Φρεντς απευθύνθηκε στον πρωθυπουργό Άσκουιθ, προϊστάμενο του Κίτσενερ, ωστόσο ο Άσκουιθ αρνήθηκε να παρακάμψει τον Κίτσενερ. Αυτό υπήρξε ένας ακόμα λόγος επιδείνωσης των σχέσεων μεταξύ του Φρεντς και του Κίτσενερ, ο οποίος Κίτσενερ είχε μεταβεί στη Γαλλία τον Σεπτέμβριο του 1914, κατά τη διάρκεια της Μάχης του Μάρνη, προκειμένου να διατάξει τους Γάλλους να αναλάβουν επιθετική δράση.<br />
<br />
Ωστόσο, ο Φρεντς είχε την εντύπωση ότι ο πόλεμος θα τελείωνε μέχρι το καλοκαίρι, πριν την ανάπτυξη των μεραρχιών του Νέου Στρατού, καθώς η Γερμανία είχε πρόσφατα αναπτύξει κάποιας από τις μεραρχίες της στο ανατολικό μέτωπο. Αυτό δεν συνέβη και οι μεραρχίες του Νέου Στρατού άρχισαν να αναπτύσσονται από τη Μάχη του Λόος τον Σεπτέμβριο του 1915. Ο Κίτσενερ προειδοποίησε τους Γάλλους τον Ιανουάριο του 1915 ότι το Δυτικό Μέτωπο ήταν μία πολιορκούμενη γραμμή που δεν μπορούσε να διαρρηχθεί, αν και αυτό αποτελούσε θέμα συζητήσεων του Υπουργικού Συμβουλίου σχετικά με αμφίβιες αποβάσεις στις ακτές της Βαλτικής ή της Βόρειας Θάλασσας ή στην Τουρκία.<br />
<br />
Σε μία προσπάθεια ανεύρεσης τρόπου ανακούφισης της πίεσης στο Δυτικό Μέτωπο, ο Κίτσενερ πρότεινε μία εισβολή στην Αλεξανδρέττα με στρατεύματα της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας (ANZAC), του Νέου Βρετανικού Στρατού και με στρατεύματα από την Ινδία. Η Αλεξανδρέττα ήταν μία περιοχή με μεγάλο πληθυσμό χριστιανών και ήταν το στρατηγικό κέντρο του σιδηροδρομικού δικτύου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας - η κατάληψη της θα έκοβε την Αυτοκρατορία στα δύο. Ωστόσο, τελικά πείστηκε να υποστηρίξει την καταστροφική εκστρατεία του Ουίνστον Τσώρτσιλ στην Καλλίπολη το 1915 - 1916.<br />
<br />
Η ειρήνη που θα σταματούσε κάθε ειρήνη. Αυτή η αποτυχία, σε συνδυασμό με την Κρίση των Οβίδων το 1915 -υπό το βάρος και της επίθεσης του τύπου που ενορχήστρωσε ο Σερ Τζων Φρεντς- επέφερε βαρύ πλήγμα στο πολιτικό κύρος του Κίτσενερ. o Κίτσενερ ήταν τόσο δημοφιλής στο κοινό, που ο Άσκουιθ τον χρησιμοποίησε και στη νέα κυβέρνηση συνασπισμού, ωστόσο η ευθύνη για τα πυρομαχικά αποδόθηκε σε ένα νέο υπουργείο υπό τον Νταίηβιντ Λόυντ Τζωρτζ. Η επίσημη ιστορία αργότερα δέχτηκε ότι ο Κίτσενερ ήλπιζε να διοριστεί Αρχιστράτηγος των Συμμαχικών Δυνάμεων.<br />
<br />
Ο Λίντελλ Χαρτ υπέθεσε ότι αυτός ήταν ο λόγος που επέτρεψε στον εαυτό του να πειστεί από τον Ζοφρ και να διατάξει την επίθεση του Λόος τον Σεπτέμβριο του 1915, μία επίθεση την οποία δεν υποστήριζε ούτε ο Φρεντς ούτε ο Χέιγκ (που τότε διοικούσε τη Βρετανική 1η Στρατιά). Ο Κίτσενερ ήταν επιφυλακτικός για τη χρησιμότητα του άρματος μάχης και για αυτό το λόγο, αυτό αναπτύχθηκε υπό την αιγίδα του Ναυαρχείου και του Ουίνστων Τσώρτσιλ. Με τους Ρώσους να έχουν εκτοπιστεί από την Πολωνία, ο Κίτσενερ θεώρησε ότι οι αυξάνονταν πιθανότητες μεταφοράς Γερμανικών στρατευμάτων δυτικά και εισβολής στη Βρετανία, οπότε ενημέρωσε το Πολεμικό Συμβούλιο (14 Μαΐου) ότι δεν σκόπευε να στείλει στην Ευρώπη το Νέο Στρατό.<br />
<br />
Παράλληλα τηλεγράφησε (16 Μαΐου) στους Γάλλους ότι δεν θα έστελνε άλλες ενισχύσεις στη Γαλλία, αν δεν ήταν σαφές ότι η Γερμανική γραμμή μπορούσε να διασπαστεί. Ωστόσο, στα τέλη Μαΐου απέστειλε δύο Μεραρχίες, περισσότερο για να ευχαριστήσει τον Ζοφρ, παρά διότι πίστευε ότι μπορούσε να επιτευχθεί κάποια διάσπαση του μετώπου. Είχε σαν σκοπό να διατηρήσει το Νέο Στρατό για να επιτύχει ένα αποφασιστικό χτύπημα το 1916 - 1917, αλλά μέχρι το καλοκαίρι του 1915 είχε συνειδητοποιήσει ότι οι υψηλές απώλειες και η υποχρέωση που είχε αναληφθεί έναντι της Γαλλίας δεν μπορούσαν να αγνοηθούν.<br />
<br />
"Δυστυχώς πρέπει να διεξάγουμε τον πόλεμο όπως πρέπει και όχι όπως μας αρέσει", όπως είπε χαρακτηριστικών στην Επιτροπή Δαρδανελλίων στις 20 Αυγούστου 1915. Κατά τα τέλη του 1915, ο Κίτσενερ απεστάλη για επιθεώρηση του Μετώπου της Καλλίπολης και της Μέσης Ανατολής, με την ελπίδα ότι θα μπορούσε να πειστεί να παραμείνει στην περιοχή σαν διοικητής. Ο Ντάγκλας Χέιγκ -ο οποίος εκείνη την εποχή είχε εμπλακεί σε δολοπλοκίες με σκοπό το διορισμό του Ρόμπερτσον ως Αρχηγού του Αυτοκρατορικού Γενικού επιτελείου- σύστησε το διορισμό του Κίτσενερ ως αντιβασιλέα της Ινδίας («όπου ετοιμάζονταν φασαρίες»), αλλά όχι στη Μέση Ανατολή, όπου η ισχυρή του προσωπικότητα θα είχε οδηγήσει στην προσέλκυση τόσο δημοσιότητας όσο και πόρων προς το πρόσωπο του.<br />
<br />
Στο τέλος του 1915, ο νέος Αρχηγός του Αυτοκρατορικού Γενικού Επιτελείου, Σερ Ουίλλιαμ Ρόμπερτσον, ανέλαβε τη θέση με τον όρο ότι θα μιλούσε με το υπουργικό συμβούλιο εκ μέρους του στρατού για θέματα στρατηγικής, αφήνοντας τον Κίτσενερ υπεύθυνο για το ανθρώπινο δυναμικό και τη στρατολογία. Ενώ ο Κίτσενερ ήλπιζε ότι θα διατηρούσε τις στρατιές του σε εφεδρεία προκειμένου να δώσει τη χαριστική βολή στη Γερμανία όταν όλα τα άλλα έθνη θα είχαν εξαντληθεί, ο Ρόμπερτσον ήταν επιφυλακτικός με τη δημιουργία μετώπων στα Βαλκάνια και την Εγγύς Ανατολή και έτσι εκτόξευσε μεγάλες βρετανικές επιθέσεις εναντίον των Γερμανών στο Δυτικό Μέτωπο - η πρώτη από αυτές ήταν εκείνη του Σομ το 1916.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ZUaa0qSALS0/WFoRS9zNTbI/AAAAAAAAoSU/mv-Yg_MpeyMq5BWVXVXXe6DeqeuQL8O6wCLcB/s1600/Kitchener_and_Birdwood_at_Anzac_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="277" src="https://1.bp.blogspot.com/-ZUaa0qSALS0/WFoRS9zNTbI/AAAAAAAAoSU/mv-Yg_MpeyMq5BWVXVXXe6DeqeuQL8O6wCLcB/s400/Kitchener_and_Birdwood_at_Anzac_2.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1916</span></b><br />
<br />
Κατά τις αρχές του 1916, ο Κίτσενερ επισκέφθηκε τον Ντάγκλας Χέιγκ ο οποίος είχε μόλις τοποθετηθεί σαν Διοικητής του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος στη Γαλλία. Ο Κίτσενερ είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην απομάκρυνση του προκατίχου του Χέιγκ, Σερ Τζων Φρεντς με τον οποίο είχε κακές σχέσεις. Οι απόψεις του Χέιγκ μπορεί να διέφεραν σε σχέση με εκείνες του Κίτσενερ και τη σημασία που εκείνος απέδιδε στην προσπάθεια στη Μεσόγειο, δίνοντας σημασία στην ύπαρξη ενός ισχυρού Γενικού Επιτελείου στο Λονδίνο, αλλά θεωρούσε τον Κίτσενερ μία στρατιωτική φωνή που μπορούσε να αντιπαρατεθεί στην τρέλα των πολιτών, όπως ο Τσώρτσιλ.<br />
<br />
Ωστόσο, θεωρούσε ότι ο Κίτσενερ ήταν "κολλημένος, κουρασμένος και πολύ γερασμένος" και πίστευε ότι ήταν λυπηρό ότι "το πνεύμα του έχανε τη συνοχή του" καθώς πλησίαζε η στιγμή για μία αποφασιστική νίκη στο Δυτικό Μέτωπο (τουλάχιστον όπως το έβλεπαν ο Χέιγκ και ο Ρόμπερτσον). Ο Κίτσενερ ήταν επιφυλακτικός όσον αφορά το σχέδιο του Χέιγκ για μία αποφασιστική νίκη μέσα στο 1916 και προτιμούσε τη διενέργεια μικρότερων επιθέσεων, με χαρακτήρα καθαρά φθοράς του εχθρού, ωστόσο τάχθηκε στο πλευρό του Ρόμπερτσον λέγοντας στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι η σχεδιαζόμενη Αγγλογαλλική επίθεση στο Σομ θα πρέπει να προχωρήσει.<br />
<br />
Ο Κίτσενερ δεχόταν πιέσεις από τον Γάλλο πρωθυπουργό Αριστίντ Μπριάν (19 Μαρτίου 1916) για μία επίθεση στο Δυτικό Μέτωπο η οποία θα βοηθούσε στην ανακούφιση της Γερμανικής επίθεσης στο Βερντέν. Οι Γάλλοι είχαν αρνηθεί τη μεταφορά στρατευμάτων από τη Θεσσαλονίκη, κάτι που ο Κίτσενερ πίστευε ότι αποσκοπούσε στην αύξηση της Γαλλικής ισχύος στη Μεσόγειο. Στις 2 Ιουνίου 1916, ο Κίτσενερ απάντησε προσωπικά σε ερωτήσεις που τέθηκαν από τους πολιτικούς σχετικά με την διεύθυνση της πολεμικής προσπάθειας την οποία ασκούσε· στις αρχές των εχθροπραξιών, ο Κίτσενερ είχε παραγγείλει 2 εκατομμύρια τυφέκια από διάφορες κατασκευαστές όπλων των ΗΠΑ.<br />
<br />
Μόνο 480 από αυτά τα όπλα είχαν φτάσει στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι τις 4 Ιουνίου 1916. Ο αριθμός των οβίδων που είχαν παραληφθεί ήταν εξίσου απογοητευτικός. Ο Κίτσενερ εξήγησε τις προσπάθειες του για την εξασφάλιση εναλλακτικών πηγών υλικού. Έλαβε επιδοκιμαστική ψήφο και τις ευχαριστίες 200 μελών του Κοινοβουλίου τα οποία παρευρέθηκαν για να θέσουν τις ερωτήσεις τους, τόσο για την ειλικρίνεια του, όσο και για τις προσπάθειες του να διατηρήσει τον εξοπλισμό των στρατιωτών. Ο Σερ Άιβορ Χέρμπερτ, ο οποίος μόλις μία εβδομάδα πριν είχε εισηγηθεί ψήφο μομφής έναντι της ηγεσίας του Κίτσενερ στο Υπουργείο Πολέμου, υποστήριξε προσωπικά την κίνηση αυτή.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΑΡΤΕΣ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-AqSArRT1EUo/WFoSZY4ug-I/AAAAAAAAoSs/qqsVbVFJwKkNjtm5sNLocYawK_i92iipACLcB/s1600/africa_1885.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-AqSArRT1EUo/WFoSZY4ug-I/AAAAAAAAoSs/qqsVbVFJwKkNjtm5sNLocYawK_i92iipACLcB/s320/africa_1885.jpg" width="257" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-EbyEEE0A5C0/WFoSX0ZeduI/AAAAAAAAoSk/LcqGC9S55BA45qeEoNnVuQZMdnX6qV2HgCLcB/s1600/Omdurman1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="231" src="https://1.bp.blogspot.com/-EbyEEE0A5C0/WFoSX0ZeduI/AAAAAAAAoSk/LcqGC9S55BA45qeEoNnVuQZMdnX6qV2HgCLcB/s320/Omdurman1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-mS0VJma8oO4/WFoSXXHYPcI/AAAAAAAAoSg/i1fpukXr1rQL83oMyM9KZhArV3ttUsmZgCLcB/s1600/Omdurman2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://2.bp.blogspot.com/-mS0VJma8oO4/WFoSXXHYPcI/AAAAAAAAoSg/i1fpukXr1rQL83oMyM9KZhArV3ttUsmZgCLcB/s320/Omdurman2.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-a7DdtsRNlYI/WFoSYJ6ShII/AAAAAAAAoSo/33oGRx619kA4ro6euz9wvfpqxQ3NOAcEACLcB/s1600/Omdurman_Battle10.15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="247" src="https://2.bp.blogspot.com/-a7DdtsRNlYI/WFoSYJ6ShII/AAAAAAAAoSo/33oGRx619kA4ro6euz9wvfpqxQ3NOAcEACLcB/s320/Omdurman_Battle10.15.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΠΛΙΣΜΟΣ - ΣΤΟΛΕΣ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-IhVS-go_HOE/WFoVOENm7HI/AAAAAAAAoTM/NXYTrCF1C44QYhkqxk_vm222gtoBmn3zACLcB/s1600/Maxim_gun%252C_Georgian_national_museum.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://3.bp.blogspot.com/-IhVS-go_HOE/WFoVOENm7HI/AAAAAAAAoTM/NXYTrCF1C44QYhkqxk_vm222gtoBmn3zACLcB/s320/Maxim_gun%252C_Georgian_national_museum.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-7gdaudZ83fI/WFoU2ArdObI/AAAAAAAAoS8/eAoktqoZ2gofGtCaNOcJNrjJmSApcBnEgCEw/s1600/223cf5890afb8573909fa157a2c9e998.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="222" src="https://1.bp.blogspot.com/-7gdaudZ83fI/WFoU2ArdObI/AAAAAAAAoS8/eAoktqoZ2gofGtCaNOcJNrjJmSApcBnEgCEw/s320/223cf5890afb8573909fa157a2c9e998.gif.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-UigFR7zIt-U/WFoU765ewHI/AAAAAAAAoTE/Q7HLasu52CozAlELW8reeipZp9D4aSxCACEw/s1600/Machinegun_Maxim_drawingB86_483-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="247" src="https://3.bp.blogspot.com/-UigFR7zIt-U/WFoU765ewHI/AAAAAAAAoTE/Q7HLasu52CozAlELW8reeipZp9D4aSxCACEw/s320/Machinegun_Maxim_drawingB86_483-1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-iuHLbpm-jO0/WFoU-JNzjDI/AAAAAAAAoTI/dGRGwm8bDtMFvDLfuC9Nq1yOVduWOsRogCEw/s1600/Rifles1905-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="246" src="https://3.bp.blogspot.com/-iuHLbpm-jO0/WFoU-JNzjDI/AAAAAAAAoTI/dGRGwm8bDtMFvDLfuC9Nq1yOVduWOsRogCEw/s320/Rifles1905-2.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-araMgOKZVsE/WFoU4jInFcI/AAAAAAAAoTA/OyqHJZB_Q98r-6EE8LgSIIuvDdSJjSjyACEw/s1600/su_article_1_large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-araMgOKZVsE/WFoU4jInFcI/AAAAAAAAoTA/OyqHJZB_Q98r-6EE8LgSIIuvDdSJjSjyACEw/s320/su_article_1_large.jpg" width="231" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-s9xwLxJFQ-c/WFpjs2kuSXI/AAAAAAAAoUI/MCX379pIFGUJh6Nc0wQd7E9oot3a_fNHwCLcB/s1600/large_000000.jpg" imageanchor="1"><img border="0" height="448" src="https://4.bp.blogspot.com/-s9xwLxJFQ-c/WFpjs2kuSXI/AAAAAAAAoUI/MCX379pIFGUJh6Nc0wQd7E9oot3a_fNHwCLcB/s1600/large_000000.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-opicF-QOIZ0/WFpjlSzS4iI/AAAAAAAAoT8/3BcpffSKveoKjlb101qIviDFILr3vDUcwCLcB/s1600/Mahdist_in_the_Khalifa%2527s_house%252C_Omdurman%252C_Sudan.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-opicF-QOIZ0/WFpjlSzS4iI/AAAAAAAAoT8/3BcpffSKveoKjlb101qIviDFILr3vDUcwCLcB/s320/Mahdist_in_the_Khalifa%2527s_house%252C_Omdurman%252C_Sudan.png.jpg" width="253" /></a><a href="https://1.bp.blogspot.com/-a6YqP26XPHE/WFpjiTkn1sI/AAAAAAAAoTs/NC-gZR0CP84TZ4GukU-QjEd5mvvfEwnVwCLcB/s1600/GAC_GAC_0_760.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-a6YqP26XPHE/WFpjiTkn1sI/AAAAAAAAoTs/NC-gZR0CP84TZ4GukU-QjEd5mvvfEwnVwCLcB/s320/GAC_GAC_0_760.jpg" width="255" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-mv5qVyiz4vs/WFpjqhLxxAI/AAAAAAAAoUE/mkqbZRDmc-8b6DoEOp6vnH7OBHjy87hfgCLcB/s1600/f1ebc1bf0c5ff68376858fa0c1370658.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://3.bp.blogspot.com/-mv5qVyiz4vs/WFpjqhLxxAI/AAAAAAAAoUE/mkqbZRDmc-8b6DoEOp6vnH7OBHjy87hfgCLcB/s640/f1ebc1bf0c5ff68376858fa0c1370658.jpg" width="390" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-hdgFmlDncqQ/WFpjiwJL12I/AAAAAAAAoT0/ajWjSF3WDlA7NYxb5xEImdLQHCB0XFKJgCLcB/s1600/4457274449_6141fd0975_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://2.bp.blogspot.com/-hdgFmlDncqQ/WFpjiwJL12I/AAAAAAAAoT0/ajWjSF3WDlA7NYxb5xEImdLQHCB0XFKJgCLcB/s640/4457274449_6141fd0975_o.jpg" width="486" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-asRzLltvVIg/WFpjeQs1VYI/AAAAAAAAoTg/C3wiU9-rTLs6RA0d06piVYA2epy9VwMZgCLcB/s1600/0_165ef3_8c58bf1e_XXXL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="448" src="https://3.bp.blogspot.com/-asRzLltvVIg/WFpjeQs1VYI/AAAAAAAAoTg/C3wiU9-rTLs6RA0d06piVYA2epy9VwMZgCLcB/s640/0_165ef3_8c58bf1e_XXXL.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-ogxNzkOZp2g/WFpkPqGYrfI/AAAAAAAAoUg/0rPJpjWmSOo7RcK5meGezXSSVMGEao7LQCLcB/s1600/2429FBAF-01BB-4410-91A6-9538D71C4754.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-ogxNzkOZp2g/WFpkPqGYrfI/AAAAAAAAoUg/0rPJpjWmSOo7RcK5meGezXSSVMGEao7LQCLcB/s400/2429FBAF-01BB-4410-91A6-9538D71C4754.jpg" width="348" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-G4TtEB9Bcis/WFpjit73_CI/AAAAAAAAoTw/8Uw2OMM3QucoV5iXrWP3qhRCtldp9hk9ACLcB/s1600/67268.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://3.bp.blogspot.com/-G4TtEB9Bcis/WFpjit73_CI/AAAAAAAAoTw/8Uw2OMM3QucoV5iXrWP3qhRCtldp9hk9ACLcB/s640/67268.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-CgefNv027NA/WFpjfctPe7I/AAAAAAAAoTk/DHXvjvMmom0eKNrhpb-jaeI_E7ROalTEQCLcB/s1600/2463388.main_image.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-CgefNv027NA/WFpjfctPe7I/AAAAAAAAoTk/DHXvjvMmom0eKNrhpb-jaeI_E7ROalTEQCLcB/s640/2463388.main_image.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-bK-vl_8ccDg/WFpjy97hxXI/AAAAAAAAoUY/0mcGYGu0ZaUUJv-xmAV1ZTst9okT1W4EACLcB/s1600/Sudan_Omdurman_Main_Mosque_1936.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="518" src="https://2.bp.blogspot.com/-bK-vl_8ccDg/WFpjy97hxXI/AAAAAAAAoUY/0mcGYGu0ZaUUJv-xmAV1ZTst9okT1W4EACLcB/s640/Sudan_Omdurman_Main_Mosque_1936.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-hvc4Hf9XfDg/WFpjk2fxcSI/AAAAAAAAoT4/gPX3cg5b9uAYyJBrnPg8V0av0coSqt_qwCLcB/s1600/StateLibQld_1_102586_Lord_Herbert_Kichener_on_horseback..jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-hvc4Hf9XfDg/WFpjk2fxcSI/AAAAAAAAoT4/gPX3cg5b9uAYyJBrnPg8V0av0coSqt_qwCLcB/s320/StateLibQld_1_102586_Lord_Herbert_Kichener_on_horseback..jpg" width="239" /></a><a href="https://1.bp.blogspot.com/-EMRGWl8xXEY/WFpjyNcy4aI/AAAAAAAAoUU/QEZR4GXm38Mf7GJim-VcQeLomqCXEDpQQCLcB/s1600/resolvetytreruy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-EMRGWl8xXEY/WFpjyNcy4aI/AAAAAAAAoUU/QEZR4GXm38Mf7GJim-VcQeLomqCXEDpQQCLcB/s320/resolvetytreruy.jpg" width="222" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-iQxW-b7vmZw/WFpjui_um1I/AAAAAAAAoUM/LbEkn8fkBfoibbhousz338UBC_fPB2Y3ACLcB/s1600/omdurman_ruins_of_mahdis_tomb_1906_-_timea.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://2.bp.blogspot.com/-iQxW-b7vmZw/WFpjui_um1I/AAAAAAAAoUM/LbEkn8fkBfoibbhousz338UBC_fPB2Y3ACLcB/s640/omdurman_ruins_of_mahdis_tomb_1906_-_timea.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-M-rzjh_Wjxk/WFpjnss6yWI/AAAAAAAAoUA/jtrF7VTiw-08xYMZAyOROKQpts_ZdN8YACLcB/s1600/The_First_World_War_1914-1918-_Personalities_Q115124.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-M-rzjh_Wjxk/WFpjnss6yWI/AAAAAAAAoUA/jtrF7VTiw-08xYMZAyOROKQpts_ZdN8YACLcB/s640/The_First_World_War_1914-1918-_Personalities_Q115124.jpg" width="498" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-xw4JOE6mHlU/WFpjumBR-lI/AAAAAAAAoUQ/uEXA16oAn7wlS40Dqin4r8i77PVhqhwqgCLcB/s1600/TLord_Kitchener%2527s_tomb%252C_St_Paul%2527s_Cathedral%252C_London.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-xw4JOE6mHlU/WFpjumBR-lI/AAAAAAAAoUQ/uEXA16oAn7wlS40Dqin4r8i77PVhqhwqgCLcB/s640/TLord_Kitchener%2527s_tomb%252C_St_Paul%2527s_Cathedral%252C_London.JPG" width="640" /></a></div>
<br />
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br /></div>
<div>
<br /></div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/stratiwtiki-istoria/153OMDURMAN.pdf">http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/stratiwtiki-istoria/153OMDURMAN.pdf</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://www.istorika-biblia.net/twocolumn3.html?gclid=CI37wvTB89ACFVU_GwodbYUFXQ">http://www.istorika-biblia.net/twocolumn3.html?gclid=CI37wvTB89ACFVU_GwodbYUFXQ</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://www.wikiwand.com/el/%CE%A7%CE%AD%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84_%CE%9A%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%81,_1%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%81">http://www.wikiwand.com/el/%CE%A7%CE%AD%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84_%CE%9A%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%81,_1%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%81</a><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-AWPXeAfcObg/WFI35VH0wdI/AAAAAAAAoM0/dBI3VzhRvq0x8ZbVR1-DJNOot2gVx_dZgCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://1.bp.blogspot.com/-AWPXeAfcObg/WFI35VH0wdI/AAAAAAAAoM0/dBI3VzhRvq0x8ZbVR1-DJNOot2gVx_dZgCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-22806924386986356312016-06-10T07:54:00.000+03:002016-12-14T08:22:59.390+02:00Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΛΑΠΟΥΤΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΚΑΙ Δ. ΠΛΑΠΟΥΤΑ (30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1834)</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ</b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-GKTAsrLBKDg/WE4oUeHdxzI/AAAAAAAAoGc/m9lxhp0u8c0YlvK7ZBdmTS3rbNbrLyCnwCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B%25CE%2597%2B%25CE%2594%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B7%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25A3%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25B3%25CF%258E%25CE%25BD%2B%25CE%2598%25CE%25B5%25CF%258C%25CE%25B4%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2585%2B%25CE%259A%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2584%25CF%2581%25CF%258E%25CE%25BD%25CE%25B7%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%2B%25CE%25A0%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2584%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="194" src="https://4.bp.blogspot.com/-GKTAsrLBKDg/WE4oUeHdxzI/AAAAAAAAoGc/m9lxhp0u8c0YlvK7ZBdmTS3rbNbrLyCnwCLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B%25CE%2597%2B%25CE%2594%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B7%2B%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD%2B%25CE%25A3%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25B3%25CF%258E%25CE%25BD%2B%25CE%2598%25CE%25B5%25CF%258C%25CE%25B4%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2585%2B%25CE%259A%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2584%25CF%2581%25CF%258E%25CE%25BD%25CE%25B7%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%2B%25CE%25A0%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2584%25CE%25B1.jpg" width="320" /></a></div>
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, με το σουλτάνο Μωάμεθ Β' στις 29 Μαΐου 1453 και την οριστική κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την ίδια τύχη είχαν σε λίγο και άλλες Ελληνικές περιοχές. Η περίοδος αυτή της Τουρκοκρατίας, μπορεί να χωρισθεί σε δυο περιόδους. Στην πρώτη (15ος - 17ος αιώνας) το έθνος, αφού κατόρθωσε αρχικά να επιβιώσει, προσπάθησε και πέτυχε να ανασυνταχθεί, ενώ στη δεύτερη (17ος - 19ος αιώνας) προχώρησε σε όλους τους τομείς σε μια αναγέννηση, που θα οδηγούσε στην ανεξαρτησία. Στη δεύτερη αυτή περίοδο καλλιεργήθηκε η παιδεία και σημειώθηκε μεγάλη ανάπτυξη του εμπορίου, που είχε σαν συνέπεια την οικονομική ακμή των υπόδουλων Ελλήνων. Όλα αυτά τα χρόνια το γένος των Ελλήνων δεν έπαψε να αγωνίζεται για την ανεξαρτησία του. Μια σειρά από κινήματα ξέσπασαν στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, αλλά τα περισσότερα στηρίζονταν σε ξένη βοήθεια. Από τα πιο σημαντικά ήταν του Διονυσίου επισκόπου Τρίκκης (1612), του 1769 (Ορλωφικά), η δράση του Λάμπρου Κατσώνη (1788 - 1792), οι αγώνες των Σουλιωτών εναντίον του Αλή Πασά (1769 - 1803) κ.α...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Στο τέλος του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου, ιδιαίτερη απήχηση είχαν στους υπόδουλους Έλληνες οι ιδέες του διαφωτισμού. Κυριότερος εκπρόσωπος του «Ελληνικού Διαφωτισμού» είναι ο εθνομάρτυρας Ρήγας Βελεστινλής (1757 - 1798). Τέλος το 1814, συνέβη ένα σημαντικό γεγονός. Ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία, που είχε σκοπό να οργανώσει τον αγώνα και γρήγορα η δράση της απλώθηκε σε όλο το Βαλκανικό χώρο. Οι Έλληνες είχαν πια καταλάβει ότι για να κερδίσουν την ελευθερία τους έπρεπε να στηριχτούν κυρίως στις δικές τους δυνάμεις. Το κίνημα της ανεξαρτησίας άρχισε πρώτα στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες το Φεβρουάριο του 1821, με την ηγεσία του αρχηγού της Φιλικής Αλέξανδρο Υψηλάντη και ταυτόχρονα εκδηλώθηκε και στον κυρίως Ελληνικό χώρο.<br />
<br />
Το 1822 είχε περιορισθεί εδαφικά, αλλά εδραιώθηκε στην Πελοπόννησο, τη Στερεά και σε πολλά νησιά του Αιγαίου. Στα χρόνια που ακολούθησαν η επανάσταση παρουσίασε διάφορες φάσεις και από το 1825, με την επέμβαση των Αιγυπτίων, πέρασε σοβαρό κίνδυνο. Τέλος, με τη μεσολάβηση των μεγάλων δυνάμεων, ένα τμήμα του Ελληνικού χώρου ελευθερώθηκε και δημιουργήθηκε το πρώτο Ελληνικό κράτος. Στη διάρκεια του αγώνα ξεχώρισαν πολλές ηγετικές μορφές αγωνιστών, όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Γρηγόριος Δικαίος (Παπαφλέσσας), ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο Νικηταράς, ο Μάρκος Μπότσαρης.<br />
<br />
Ο Κίτσος Τζαβέλας, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, ο Ανδρέας Μιαούλης, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ο Αγγελής Γοβιός, ο Νικόλαος Κριεζώτης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Ρήγας Φεραίος, ο Ιωάννης Δυοβουνιώτης, ο Χρήστος Καψάλης και πολλοί άλλοι. Αποτέλεσμα των αγώνων του ελληνικού έθνους εναντίον των Τούρκων ήταν να έλθει η πολυπόθητη λευτεριά (1827). Πρώτος κυβερνήτης του νέου Ελληνικού κράτους ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας (1828 - 1831), που προσπάθησε να δημιουργήσει κρατικό μηχανισμό, μέσα από το χάος που είχε αφήσει ο εφτάχρονος πόλεμος και πέτυχε πολλά πράγματα στον τομέα αυτό.<br />
<br />
Μετά τη δολοφονία του (Σεπτεμβρίου 1831) έγινε βασιλιάς της Ελλάδας ο Όθωνας (1833 -1862), που κυβέρνησε στην αρχή απολυταρχικά, αλλά αναγκάσθηκε να παραχωρήσει το 1843 σύνταγμα. Το 1862 εκθρονίστηκε και μια νέα εθνοσυνέλευση εξέλεξε βασιλιά τον Γεώργιο Α'. Ως την ενηλικίωση του Όθωνα (20 Μαΐου 1835) τα βασιλικά καθήκοντα τα ασκούσε μια πενταμελής επιτροπή, η αντιβασιλεία, που την αποτελούσαν ο κόμης Άρμανσπεργκ, ο καθηγητής Μάουερ και ο υποστράτηγος Χέιντεκ, με πάρεδρα μέλη τους Άμπελ και Γκρένερ. Με τη σύμβαση της 25ης Απριλίου / 7ης Μαΐου 1832 δόθηκε το δικαίωμα στην Αντιβασιλεία να ασκεί πλήρως την εξουσία.<br />
<br />
Οι «Προστάτιδες Δυνάμεις» προσπαθούσαν να εδραιώσουν την επιρροή τους στην Ελλάδα, με πρωτοπόρο την Αγγλία, η οποία είχε ως στόχο να εκμηδενίσει τόσο τη Ρωσική, όσο και τη Γαλλική επιρροή. Για την επιτυχία αυτού του διπλού σκοπού οι Άγγλοι διέθεταν ένα αποφασιστικό όργανο, τον πρόεδρο της αντιβασιλείας κόμη Άρμανσπεργκ. Οι άλλοι όμως αντιβασιλείς ακολουθούσαν διαφορετικούς δρόμους. Ο Μάουερ και ο Άμπελ έκλειναν, φανερά, υπέρ της Γαλλίας, ενώ ο Χέιντεκ υπέρ της Ρωσίας. Η Βρετανική διπλωματία, συνεπώς, έπρεπε να αποδυθεί σε ένα διμέτωπο αγώνα. Εάν όμως τον επιχειρούσε φανερά, ίσως να αποτύγχανε. Διότι υπήρχε κίνδυνος να ενωθούν οι δύο αντίπαλοί της, Ρωσία και Γαλλία και να την πολεμήσουν από κοινού.<br />
<br />
Κατέφυγε, λοιπόν, σε μια Μακιαβελική ενέργεια, η οποία είχε περισσότερες ελπίδες επιτυχίας. Συμμάχησε, πρόσκαιρα, με τον ένα από τους δυο αντιπάλους της, για να εξοντώσει τον άλλο. Συγκεκριμένα συνεργάστηκε με τη Γαλλική μερίδα, για να εκμηδενίσει τη Ρωσική -διότι, άλλωστε, η τελευταία αυτή ήταν και η περισσότερο επίφοβη. Ο αντιβασιλιάς Χέιντεκ, που την υποστήριζε, δεν ήταν ένας ισχυρός αντίπαλος. Η Ρωσόφιλη όμως παράταξη, το κόμμα δηλαδή των Ρωσοφρόνων, αποτελούσε αντίπαλο πολύ υπολογίσιμο. Διότι στην παράταξη αυτή ανήκαν το μεγαλύτερο μέρος του λαού και οι δυναμικότεροι στρατιωτικοί ηγέτες, με επικεφαλής το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Εναντίον των Ρωσοφρόνων, συνεπώς, έπρεπε να δοθεί η μάχη.<br />
<br />
Και τότε πλέχτηκε μια ατελείωτη μηχανορραφία, της οποίας τα νήματα κινούσαν άλλοτε μεν οι αντιβασιλείς, άλλοτε δε οι πρέσβεις των μεγάλων δυνάμεων - και όσοι βρίσκονταν πίσω από αυτούς, ως όργανα ή και ως απλοί πράκτορες. Φθάνοντας λοιπόν, στην Ελλάδα η αντιβασιλεία διατήρησε το υπάρχον κυβερνητικό σχήμα ως τις 15 Απριλίου 1833, οπότε όρισε μέλη του επονομαζόμενου υπουργικού συμβουλίου το Σπυρίδωνα Τρικούπη, τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, το Γεώργιο Ψύλλα, το Γεώργιο Πραΐδη και τον Ιωάννη Κωλέττη. Σύνθεση με καταφανή την υπεροχή του «Αγγλικού κόμματος» και μειωμένη στο ελάχιστο του «Γαλλικού».<br />
<br />
Μόνος εκπρόσωπός του, ο Ιωάννης Κωλέττης, είχε κληθεί να αναλάβει το χωρίς ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα Υπουργείο των Ναυτικών. Το «Ρωσικόν» κόμμα δεν αντιπροσωπεύτηκε διόλου στην κυβέρνηση. Είχε άλλωστε ήδη δεχθεί ένα σοβαρό πλήγμα, όταν δεν αναγνωρίστηκε στο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη η αρχιστρατηγία και όταν οι περισσότεροι, εκτός από ελάχιστους, ισχυροί άνδρες του καποδιστριακού κόμματος αποκλείστηκαν από επίσημα αξιώματα. Απέκλεισε επίσης από την απονομή τιμητικών διακρίσεων, εκτός από το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και σε στρατιωτικούς ηγέτες, όπως τον Τζαβέλα και το Θεόδωρο Γρίβα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-eH-nDd43mTs/WE4yzh5staI/AAAAAAAAoGs/8KrC1Y3Qm6cxnOMyofLikyAcsy12tyPpACLcB/s1600/419.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://2.bp.blogspot.com/-eH-nDd43mTs/WE4yzh5staI/AAAAAAAAoGs/8KrC1Y3Qm6cxnOMyofLikyAcsy12tyPpACLcB/s640/419.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Από αυτές τις πρώτες ενέργειες της Αντιβασιλείας γίνεται φανερό ότι η στάση της απέναντι στα κόμματα, αντανακλούσε και τις διαθέσεις της απέναντι στις Δυνάμεις που τα προστάτευαν. Κατά τη γνώμη της Αντιβασιλείας, οι Δυνάμεις συνιστούσαν απειλή για την εξουσία. Έτσι ευθύς εξαρχής απέβλεψε στη συνένωση όλων των κομμάτων κάτω από την αιγίδα του στέμματος, καθώς και στη διασφάλιση της ανεξαρτησίας της χώρας από την ξένη επέμβαση. Μια από τις αιτίες για τις οποίες δυσπιστούσε απέναντι στα κόμματα, ενεργώντας ουσιαστικά για τη διάλυσή τους, οφειλόταν στο γεγονός ότι τα τελευταία δε δίσταζαν να καταφεύγουν στις Δυνάμεις προκειμένου να επιτυγχάνουν στις επιδιώξεις τους.<br />
<br />
Παρέχοντάς τους όμως. τις δυνατότητες και τα προσχήματα για να επεμβαίνουν στις Ελληνικές υποθέσεις. Στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει τα κόμματα η Αντιβασιλεία, χρησιμοποίησε διπλή τακτική. Μακροπρόθεσμα προσπάθησε να μη δημιουργηθούν θεσμικά πλαίσια, ευεργετικά και αποτελεσματικά για την επιβίωση και την ανάπτυξή τους. Βραχυπρόθεσμα προσπάθησε να συμπιέσει και να αναστείλει τις δραστηριότητες των κομμάτων. Ο πρώτος τρόπος έθιγε τους βασικούς παράγοντες που ευνοούσαν την ύπαρξη των κομμάτων. Ο δεύτερος απέβλεπε στο να ελέγχει κάθε εκδήλωση της πολιτικής ζωής.<br />
<br />
Στις 3 Φεβρουαρίου 1833, ο Θ. Κολοκοτρώνης, φιλοξενούμενος στη ναυαρχίδα του Ρώσου ναυάρχου Ρίκορδ, έγραψε και έστειλε επιστολή στον υπουργό εξωτερικών της Ρωσίας Νέσελροδ, εκφράζοντας την ανησυχία του για την εκκλησιαστική πολιτική της Αντιβασιλείας. Στην απάντησή του στις 11 Ιουλίου 1833 ο Ρώσος υπουργός συμβούλευε για τη συσπείρωση των Ελλήνων γύρω από το θρόνο και την επιμονή στην πίστη και τη θρησκεία τους. Τον ίδιο καιρό οι Ναπαίοι κυκλοφορούσαν προς υπογραφή ένα κείμενο απευθυνόμενο προς τον Τσάρο, με το οποίο ζητούσαν την ανάκληση της Αντιβασιλείας, ώστε να αναλάμβανε αμέσως ο Όθωνας τα υψηλά καθήκοντα. Αυτές ήταν οι ενέργειες που αποτέλεσαν την αποκαλούμενη «κύρια συνωμοσία».<br />
<br />
Παράλληλα, μια μικρότερης ευρύτητας «συνωμοσία» με κύριο μοχλό της τον καθηγητή Φραντς, διερμηνέα στα γραφεία της Αντιβασιλείας, απέβλεπε να ορισθεί ως μοναδικό μέλος της Αντιβασιλείας ο κόμης Άρμανσπεργκ. Η πρώτη «συνωμοσία» απέβλεπε στην ανάκληση όλων των μελών της Αντιβασιλείας, ενώ η δεύτερη ζητούσε να ανακληθούν τα δυο μέλη της. Αργότερα ο Άρμανσπεργκ άφησε να εννοηθεί ότι υπεύθυνος για την πολιτική αυτή ήταν ο Μάουερ και ο Χέιντεκ. Όταν ο κόμης Διονύσιος Ρώμας, επέστρεψε από ένα ταξίδι, στη διάρκεια του οποίου είχε επισκεφτεί και τη Βαυαρική πρωτεύουσα, διαβεβαίωσε τον Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη και τον Πλαπούτα στο Άργος για τις φιλικές διαθέσεις του Άρμανσπεργκ προς τους Καποδιστριακούς.<br />
<br />
Οι πληροφορίες αυτές ενθάρρυναν τους Ναπαίους, που θεώρησαν προτιμότερο σ´ αυτή την περίοδο ένας Αντιβασιλέας, ο Άρμανσπεργκ φυσικά, παρά να αναλάβει ο Όθωνας του οποίου δε γνώριζαν τις σκέψεις. Η Αντιβασιλεία, προκειμένου να εμποδίσει ενδεχόμενη εξέγερση των Ναπαίων και να στερείσει από τον Άρμανσπεργκ από πιθανούς συμμάχους, έδρασε αποφασιστικά. Πρώτη της ενέργεια ήταν η σύλληψη και απέλαση του καθηγητή Φραντς. Τρεις εβδομάδες αργότερα, στις 18 Σεπτεμβρίου 1833, ακολούθησαν περί τις είκοσι συλλήψεις Ρωσόφρονων οπλαρχηγών:<br />
<br />
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Πλαπούτας, ο πρωτοσύγγελος Αμβρόσιος Φραντζής, Νικόλαος Κριεζώτης, Ι. Μαμούρης, Τσάμης Καρατάσος, Σπυρομήλιος, οι αδελφοί Αδάμ και Αναγνώστης Παρατσωραίος, Ι. Ρούκης, Γ. Βάγιας, Κίτσος Τζαβέλλας, Αποστολάρας, Κ. Δημητρακόπουλος, Κ. Πελοπίδας, Δ. Χοϊδάς, Γενναίος Κολοκοτρώνης, Θεόδωρος Γρίβας και άλλοι στρατιωτικοί γνωστοί για την αφοσίωσή τους στο Καποδιστριακό κόμμα και για τους δεσμούς τους με το Θ. Κολοκοτρώνη. Τους περισσότερους από αυτούς, δεμένους με αλυσίδες, τους έφεραν στο Ναύπλιο, τους πέρασαν από τους δρόμους για να τους διαπομπεύσουν και άλλους μεν έκλεισαν στο Ιτς Καλέ και άλλους δε φυλάκισαν στο Μπούρτζι.<br />
<br />
Οι συλλήψεις έγιναν με μυστικότητα, χωρίς να γνωστοποιηθούν στο υπουργικό συμβούλιο. Η διαταγή της σύλληψης είχε υπογραφεί μόνο από τους Αντιβασιλείς Μάουερ και Άμπελ. Όταν ο Γεώργιος Ψύλλας, υπουργός των Εσωτερικών, διαμαρτυρήθηκε στο Μάουερ για την παρατυπία, εκείνος τον απείλησε ότι θα διέταζε και τη δική του σύλληψη, διότι ως αρμόδιος υπουργός έπρεπε να έχει ανακαλύψει έγκαιρα τη «συνωμοσία». Ακολούθησε η αποχώρηση του Τρικούπη, του Πραϊδη και του Ψύλλα από το υπουργικό συμβούλιο. Διασώθηκε ο Αλ. Μαυροκορδάτος, μοναδικό πλέον μέλος του «Αγγλικού» κόμματος στην κυβέρνηση, στον οποίο ανατέθηκε το υπουργείο των Εξωτερικών και προσωρινά το υπουργείο Ναυτικών.<br />
<br />
Η σύνθεση του νέου υπουργικού συμβουλίου -Οκτώβριος 1833- του οποίου πρόεδρος ορίστηκε ο Μαυροκορδάτος ήταν η ακόλουθη: Ν. Θεοχάρης υπουργός των Ναυτικών, ο Ι. Κωλέττης των Εσωτερικών, ο Κ. Σχινάς της δικαιοσύνης και προσωρινά των εκκλησιαστικών. Στο επόμενο οκτάμηνο, διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στη σύλληψη (Σεπτέμβριος 1833) και στη δίκη (Μάιος 1834) του Κολοκοτρώνη και των συντρόφων του, εκδηλώθηκε σοβαρή κρίση ανάμεσα στα μέλη της Αντιβασιλείας. Η κρίση είχε ως αποτέλεσμα την ανάκληση των Μάουερ και Άμπελ, μετά τη δίκη των στρατηγών (Ιούλιος 1834).<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥ Δ. ΠΛΑΠΟΥΤΑ</b></span><br />
<br />
Η δίκη άρχισε στις 30 Απριλίου 1834 και διήρκεσε μέχρι τις 26 Μαΐου του ιδίου έτους. Διεξήχθη στο Τουρκικό τζαμί του Ναυπλίου. Την εισαγγελική έδρα είχε ο Εδουάρδος Μάσσον, «ο εμπαθής εκείνος πολέμιος», όπως γράφει ο ιστορικός Μέντελσον, «της Ρωσικής μερίδος και του Κολοκοτρώνη, υπερασπισθείς τον φονιά του Καποδίστρια Γεώργιο Μαυρομιχάλη». Σκωτσέζος, νομικός, θεολόγος και φιλόσοφος, είχε έλθει το 1824 στην Ελλάδα με την ιδιότητα του φιλέλληνα. Δεν είχε σπουδαία δράση κατά τον Αγώνα, μετά την απελευθέρωση δε άρχισε να δικηγορεί, έως ότου ο Όθωνας τον διόρισε καθηγητή της ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αναμίχθηκε στις εσωτερικές μας διενέξεις και υπηρέτησε, ουσιαστικά, την Αγγλική πολιτική.<br />
<br />
Το πάθος, με το οποίο υπερασπίσθηκε το Μαυρομιχάλη και το μένος με το οποίο κατηγόρησε τον Κολοκοτρώνη, φανερώνουν όχι μόνον την πολιτική του τοποθέτηση, αλλά και το δισυπόστατο χαρακτήρα του. Ένας ξένος, και αυτός, που κάτω από την ηθική δικαίωση του φιλελληνισμού, αναμίχθηκε, κατά τρόπο εξοργιστικό, στις εσωτερικές υποθέσεις των Ελλήνων. Τον κατείχε, όπως και άλλους παρεμφερείς φιλέλληνες, η εγωιστική πεποίθηση ότι οι μικρές ή μεγάλες υπηρεσίες που είχαν προσφέρει στην αγωνιζόμενη χώρα τούς έδιναν ιδιαίτερα δικαιώματα, ακόμα και το ύπατο δικαίωμα να κρίνουν επί της ζωής των επιφανέστερων ανδρών αυτού του τόπου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-cCP-ObSodQA/WE42n4n6ekI/AAAAAAAAoG4/OnJdqbTJX4MUxbbajFMfzNuebKKQS4qRACLcB/s1600/cebcceb1cf83cf83cf89cebd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-cCP-ObSodQA/WE42n4n6ekI/AAAAAAAAoG4/OnJdqbTJX4MUxbbajFMfzNuebKKQS4qRACLcB/s400/cebcceb1cf83cf83cf89cebd.jpg" width="280" /></a></div>
<br />
Η τακτική του Μάσσον κατά το στάδιο της προανάκρισης έδειξε ότι έλειπε από τη νομική και φιλοσοφική του σκέψη η βαθύτερη έννοια της δικαιοσύνης. Προσπάθησε με διάφορα τεχνάσματα, να κατασκευάσει ψευδομάρτυρες ή να διαστρέψει τις μαρτυρικές καταθέσεις. Απέφυγε συστηματικά να αναζητήσει την αλήθεια, όση κρυβόταν κάτω από την καιροσκοπική δίωξη του Κολοκοτρώνη και διακήρυττε ότι ήταν ακλόνητα πεπεισμένος περί της ενοχής του γέρου. Όταν πήγε στο Ιτς Καλέ για να ανακρίνει τον εγκάθειρκτο στρατηγό και τον πίεζε επί ώρες να ομολογήσει ότι «είχε προπαρασκευάσει αποστασίαν εναντίον της κυβερνήσεως», ο Κολοκοτρώνης, με πολύ πικρή θυμοσοφία, τον αποστόμωσε, αναφέροντας την ''Ιστορία του λύκου και της προβατίνας''.<br />
<br />
Του λύκου ο οποίος για να βρει δικαιολογία να φάει την προβατίνα, άρχισε να της φωνάζει: «μου θόλωσες το νερό της πηγής και δεν μπορώ να πιω». Ανάλογους δικολαβισμούς επικαλέσθηκε ο Μάσσον και κατά τη διάρκεια της δίκης και κατά τη σύνταξη του κατηγορητηρίου, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Από όλες τις δεινές κατηγορίες, καμία δεν αποδείχτηκε κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο. Και αν ακόμη υπήρχαν κάποιες ενδείξεις, αοριστίες, κατά το πλείστον, έλλειπαν όμως τα αδιαφιλονίκητα εκείνα στοιχεία που θα θεμελίωναν την παραπομπή του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα, και μάλιστα «επί εσχάτη προδοσία».<br />
<br />
Οι 44 μάρτυρες κατηγορίας, που παρουσιάστηκαν, δεν κατέθεσαν στοιχεία που να μη μπορούν να αμφισβητηθούν. Αντιστρόφως οι 115 μάρτυρες υπεράσπισης που εξετάσθηκαν διέψευσαν τα περισσότερα σημεία της κατηγορίας. Οι κατηγορούμενοι στρατηγοί, με απλή στολή καπετάνιου χωρίς παράσημα οδηγούνται στην αίθουσα και κάθονται στον πάγκο τους συνοδευόμενοι από όργανα τάξης και τους συνηγόρους τους. Συνήγοροι και χωροφύλακες παίρνουν κι αυτοί τις θέσεις τους. Η εμφάνιση του Κολοκοτρώνη στο εδώλιο συγκλόνισε το ακροατήριο. Όταν μάλιστα ο Γέρος, ρωτήθηκε «τι επάγγελμα έχεις» και έδωσε την ιστορική απάντηση «Στρατιωτικός! Κρατάω σαράντα εννιά χρόνους στο χέρι το ντουφέκι και πολεμώ για την πατρίδα».<br />
<br />
Ρίγος και δέος κατέλαβε ακόμη και τους εχθρούς του στρατηλάτη. Επί είκοσι ημέρες παρέλαυναν προ του δικαστηρίου οι μάρτυρες και ήταν σαν να παρέλαυναν όλα τα κομματικά πάθη που είχαν έως τότε συγκλονίσει τη μαχόμενη Ελλάδα. Εκ πρώτης όψεως δικαζόταν ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας. Στην ουσία όμως επρόκειτο περί της δίκης ολόκληρου του φατριαστικού πνεύματος, που σαν δαίμονας αλάστωρ είχε κατακυριεύσει, διαδοχικά, κατά καιρούς, όχι μόνο τους κομματιζόμενους ηγέτες, αλλά ακόμη και τις ευγενέστερες, τις πατριωτικές καρδιές. Πίσω από την ατελείωτη αυτή σειρά των κατηγορουμένων διαγράφονταν οι άλλοι, οι μεγαλύτεροι ίσως ένοχοι, οι αρχηγοί των ξένων ανακτοβουλίων και οι Μακιαβελλίσκοι της Ευρωπαϊκής διπλωματίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Έναρξη της Δίκης </span></b><br />
<br />
Προσέρχονται και οι δικαστές και καταλαμβάνουν τις έδρες τους. Τελευταίος μπαίνει ο Πρόεδρος, ο Πολυζωίδης. Όλοι σηκώνονται όρθιοι. Απόλυτη ησυχία. Κάθονται όλοι στις θέσεις τους. Ο Πρόεδρος ταχτοποιεί για λίγο τα χαρτιά και τους φακέλους του και ύστερα λέει σοβαρά και με σύνεση:<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Άρχεται η συνεδρίαση. Παρακαλώ το ακροατήριο να κρατήσει σιγή και να διατηρήσει ακέραιη μέχρι το πέρας της δίκης την ψυχραιμία του, διευκολύνοντας το βαρύ και δύσκολο έργο μας. Παρακαλώ επίσης την υπεράσπιση όπως αντιτάξει όλα της τα επιχειρήματα με μετριοφροσύνη, σύνεση και κοσμιότητα διαφωτίζουσα, κατά το δυνατόν, το Δικαστήριο. Ο κύριος Γραμματέας ν´ αναγνώσει παρακαλώ το κατηγορητήριο. Ο Γραμματέας του δικαστηρίου Ζώτος, πηγαίνει και παίρνει από τον Πρόεδρο το κατηγορητήριο, ξαναπάει στην έδρα του και διαβάζει.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Αριθμός 1841</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Εν Ναυπλίω τη 7η Μαρτίου 1834</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Ο παρά τω εν Ναυπλίω Δικαστηρίω Επίτροπος της Επικρατείας.</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Προς</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Το Αυτό Δικαστήριον</span></b></i></div>
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Κατά τους μήνας Μάϊον, Ιούνιον, Ιούλιον, Αύγουστον και τας αρχάς Σεπτεμβρίου του χιλιοστού οκτακοσιοστού τριακοστού τρίτου έτους οργανώθη εις το Βασίλειον τούτο σύστασις και συνωμοσία επί σκοπώ να ταράξει την κοινήν ησυχίαν και να προσβάλει την εσωτερικήν ασφάλειαν του κράτους και την εθνικήν ανεξαρτησίαν. Οι κυριότεροι αρχηγοί της στάσεως και συνωμοσίας αυτής ήσαν ο Δημήτριος Πλαπούτας, επονομαζόμενος Κολιόπουλος, ετών τεσσαράκοντα πέντε, και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ετών εξήντα τεσσάρων, αμφότεροι έχοντες διαμονήν εις την επαρχίαν Γορτύνης. Οι ειρημένοι αρχηγοί της συνωμοσίας δεν άφησαν ουδεμίαν ραδιουργίαν, ουδεμίαν μυστικήν μηχανορραφίαν εις την πειθώ εις υποσχέσεις, εις το ψεύδος, δια να κατορθώσουν τους προδοτικούς σκοπούς των, να επιφέρουν τον εμφύλιον πόλεμον και καταργήσουν το καθεστώς πολίτευμα του έθνους.</span></b></i><br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Κατά τον Ιούλιον, Αύγουστον και αρχάς Σεπτεμβρίου του αυτού έτους, οι ειρημένοι Δ. Πλαπούτας και Θ. Κολοκοτρώνης, προς παράλυσιν της Βασιλικής εξουσίας και εις προπαρασκευήν εμφυλίου πολέμου παρεκίνησαν εις ληστείαν διαφόρους αρχιληστάς, πρώην υπαλλήλους των και ονομαστί τον Γεώργιον Κοντοβουνήσιον, τον Καπογιάννην και τον ποτέ Κ. Μπαλκανάν, προστατεύοντες, συμβουλεύοντες και υποστηρίζοντες αυτούς εις την ενέργειαν της ληστείας και χορηγούντες εις αυτούς πολεμοφόδια και άλλα αναγκαία οι δε ειρημένοι αρχιλησταί πραγματικώς, ενήργησαν την ληστείαν κατά προτροπήν των ειρημένων συμβούλων και προστατών των, περιφερόμενοι ληστεύοντες κατά διαφόρους επαρχίας του Βασιλείου.</span></b></i><br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Κατά το αυτό διάστημα χρόνου, οι ειρημένοι Δ. Πλαπούτας και Θ. Κολοκοτρώνης και αυτοπροσώπως και δια των γνωστών κατά την Πελοπόννησον οπαδών και φίλων των και δια των προς την Στερεάν Ελλάδα αποστολών των και εξαιρέτως δια του εις Λεβάδειαν απεσταλμένου πιστού οπαδού και πρώην υπαλλήλου των Κων/νου Δημητρακοπούλου Αλωνιστιώτου επροσπάθησαν να καταφέρουν τους υπηκόους της Α.Μ. εις εμφύλιον πόλεμον και δια των ραδιουργιών των ο εμφύλιος πόλεμος των όντι ήτο ούτως προπαρασκευασμένος, ώστε να είναι έτοιμος να εκραγεί. Πριν τα τέλη του Ιουλίου του αυτού έτους εις Τριπολιτσάν και άλλου οι ειρημένοι Δ. Πλαπούτας και Θ. Κολοκοτρώνης προδίδοντες την εθνικήν ανεξαρτησίαν, υπέγραψαν και παρεκίνησαν και άλλους υπηκόους της Α.Μ. να υπογράψουν παράκλησιν προς ξένην δύναμιν επί σκοπώ της καταργήσεως της Υψηλής Αντιβασιλείας, ήγουν επί σκοπώ της καταργήσεως του καθεστώτος πολιτεύματος.</span></b></i><br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Κατά τον Αύγουστον του αυτού έτους ο κόμης Διονύσιος Ρώμας εκ Ζακύνθου αναχωρών από Ναυπλίου μετέβη εις Άργος, Τριπολιτσάν κ.τ.λ., έκαμεν εις έκαστον των τόπων αυτών μυστικάς συνεδριάσεις των οποίων σκοπός ήτο η κατάργησις των δύο μελών της Υψηλής Αντιβασιλείας, διά μέσου παρακλήσεως προς άλλην ξένην Δύναμιν. Ο ειρημένος κόμης Ρώμας εκοινοποίησε το ειρημένον εγκληματικόν σχέδιον εις τον ειρημένον Δ. Πλαπούταν εις Άργος και εις τον ειρημένον Θ. Κολοκοτρώνη εις Τριπολιτσάν, οι δε ειρημένοι Δ. Πλαπούτας και Θ. Κολοκοτρώνης όχι μόνον δεν το εφανέρωσαν, ως εχρεώστουν εις την εξουσίαν, αλλά τον συνέδραμον, προθυμούμενοι να αυξήσουν τον αριθμόν των οπαδών των προς πραγματοποίησιν του.</span></b></i><br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Όθεν η Επιτροπεία εγκαλεί τους ειρημένους Δ. Πλαπούταν και Θ. Κολοκοτρώνην ως οργανώσαντας εκ συμπνοής κατά τον Μάϊον, Ιούνιον, Ιούλιον, Αύγουστον και αρχάς Σεπτεμβρίου του παρελθόντος έτους συνωμοσίας επί σκοπώ να ταράξουν την κοινήν ησυχίαν, καταφέρουν τους ηπηκόους της Α.Μ. εις την ληστείαν και εις τον εμφύλιον πόλεμον και καταργήσουν το καθεστώς πολίτευμα, ήγουν ως πράξαντας τα εγκλήματα τα ενδιαλαμβανόμενα εις το άρθρον 2 του Εδαφίου Α' και Γ' του Εγκληματικού Απανθίσματος, νομοθετηθέντα παρά της εν Άστρει συνελεύσεως και εισέτι ισχύοντα, καθώς και εις το άρθρον 2 του από 9/21/ Φεβρουαρίου του 1833 Β. Διατάγματος και επομένως η Επιτροπεία απαιτεί να καταδικασθούν οι ειρημένοι Δημήτριος Πλαπούτας και Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κατά τα αναφερθέντα άρθρα των Νόμων, ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας.</span></b></i><br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<br />
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Ο Επίτροπος της Επικρατείας</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ ΜΑΣΣΟΝ</span></b></i></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ekmfFQxsPuM/WE7fgS0P8kI/AAAAAAAAoHI/A-guqaeDIpkLWUdNt8irsRf2VSBliCnPgCLcB/s1600/%25CE%259E%25E1%25BD%25B3%25CF%2581%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2582-%25CE%25BD%25E1%25BD%25B0-%25CE%25BB%25E1%25BD%25B2%25CF%2582-%25E1%25BC%2599%25CE%25BB%25CE%25BB%25E1%25BD%25B1%25CE%25B4%25CE%25B1-%25CF%2583%25CF%2584%25E1%25BD%25B0-%25E1%25BC%2591%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25E1%25BD%25B0-%25E1%25BC%2580%25CE%25BB%25CE%25BB%25E1%25BD%25B1....jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://3.bp.blogspot.com/-ekmfFQxsPuM/WE7fgS0P8kI/AAAAAAAAoHI/A-guqaeDIpkLWUdNt8irsRf2VSBliCnPgCLcB/s400/%25CE%259E%25E1%25BD%25B3%25CF%2581%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2582-%25CE%25BD%25E1%25BD%25B0-%25CE%25BB%25E1%25BD%25B2%25CF%2582-%25E1%25BC%2599%25CE%25BB%25CE%25BB%25E1%25BD%25B1%25CE%25B4%25CE%25B1-%25CF%2583%25CF%2584%25E1%25BD%25B0-%25E1%25BC%2591%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25E1%25BD%25B0-%25E1%25BC%2580%25CE%25BB%25CE%25BB%25E1%25BD%25B1....jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Τελειώνοντας την ανάγνωση του Κατηγορητηρίου ο Γραμματέας Ζώτος, το λόγο έλαβε και πάλι ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου ο οποίος αναλύοντας τα κεφάλαια της κατηγορίας εξήγησε στους κατηγορουμένους στρατηγούς ότι, εγκαλούνται (κατηγορούνται) για τα εξής τέσσερα εγκλήματα:<br />
<br />
<b>➤</b> Ότι παρακίνησαν το λαό σε εμφύλιο πόλεμο ''προς κατάργησιν του καθεστώτος πολιτεύματος''.<br />
<br />
<b>➤</b> Ότι παρακίνησαν σε ληστεία «διάφορους αρχιληστάς με σκοπόν την συνωμοσίαν και τον εμφύλιον πόλεμον».<br />
<br />
<b>➤</b> Ότι συνέταξαν αναφορά ζητώντας την επέμβαση ξένης δυνάμεως (της Ρωσίας) προς κατάργηση της Υψηλής Αντιβασιλείας και<br />
<br />
<b>➤</b> Ότι συνέδραμαν τον κόντε Διονύσιο Ρώμα στο εγκληματικό του σχέδιο περί καταργήσεως των δύο μελών της Υψηλής Αντιβασιλείας.<br />
<br />
Αυτή περίπου την κατατοπιστική ανάλυση έκανε ο Πρόεδρος Πολυζωίδης επεξηγώντας και συνοψίζοντας τα αίτια της κατηγορίας περί των διαπραχθέντων, κατά την κατηγορούσα Αρχή, εγκλημάτων. Σύμφωνα δε με την τότε ισχύουσα νομοθεσία και διαδικασία έπρεπε να εξετασθούν οι κατηγορούμενοι και στη συνέχεια οι μάρτυρες κατηγορίας και υπεράσπισης.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ</b></span><br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ: </b> (Μετά από μικρή παύση). Να αποχωρήσει της αιθούσης ο Δ. Πλαπούτας για να απολογηθεί ο έτερος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.<br />
<br />
(Δύο χωροφύλακες οδηγούν έξω τον Πλαπούτα, ενώ ο Κολοκοτρώνης σηκώνεται από τον πάγκο του και προχωρεί αγέρωχα προς τους δικαστές του. Τα βλέμματα όλων καρφώνονται πάνω του. Μπροστά τους, στέκεται ορθό ολόκληρο το Εικοσιένα. Φέρνουν το Ευαγγέλιο. Ο Πρόεδρος σηκώνεται, τον μιμούνται όλοι. Ο Κολοκοτρώνης απλώνει το χέρι του).<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Ορκίζομαι να είπω την αλήθεια και μόνη την αλήθεια εις ό,τι ερωτηθώ.<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Ορκίζομαι. (Κάθονται όλοι στις θέσεις τους).<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Πώς ονομάζεσαι;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Από πού κατάγεσαι;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Από το Λιμποβίσι της Καρύταινας.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Πόσων ετών είσαι;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Εξήντα τέσσερων.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Τι επάγγελμα κάνεις;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Στρατιωτικός. Στρατιώτης ήμουνα. Κράταγα επί 49 χρόνια στο χέρι το ντουφέκι και πολεμούσα νύχτα μέρα για την πατρίδα. Πείνασα, δίψασα, δεν κοιμήθηκα μια ζωή. Είδα τους συγγενείς μου να πεθαίνουν, τ´ αδέρφια μου να τυραννιούνται και τα παιδιά μου να ξεψυχάνε μπροστά μου. Μα δε δείλιασα. Πίστευα πως ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του για τη λευτεριά μας και πως δεν θα την έπαιρνε πίσω.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Τι απολογείσαι για την κατηγορία που σου αποδίδεται;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Τον απερασμένο Ιούλη διάηκα στην Τριπολιτσά για να στεφανώσω εν’ αντρόγενο. Αποκεί τράβηξα, μαζί με τη νύφη μου, για το μοναστήρι της Άγια-Μονής. Την παραμονή της Παναγιάς ήρθε κι ο Ρώμας στην Καρύταινα όπου καθίσαμε κάνα δυο μέρες. Έπειτα ο Ρώμας έφυγε κι εγώ γύρισα στην Τριπολιτσά στις 18 τ’ Αυγούστου.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Είχες προηγουμένως άλλες συναντήσεις με το Ρώμα;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Δεν είχα πριν καμία συνάντηση μαζί του. Τον αντάμωσα για πρώτη φορά στην Τριπολιτσά. Μακριές ομιλίες δεν είχαμε. Τρώγαμε όμως μαζί.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Και τι λέγατε;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Τα συνηθισμένα όπου λένε οι άνθρωποι όταν τρώνε αντάμα ψωμί.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Δεν είχες την περιέργεια να ρωτήσεις τον Ρώμα για τα όσα διέδιδε περί Αντιβασιλείας;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: </b>Καμία περιέργεια δεν έβαλα στο νου μου.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Τον άλλον καιρό τι έκανες στην Τριπολιτσά;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: </b>Πάγαινα στο παζάρι. Σύναζα τους χωριάτες και τους μίλαγα επειδής ήτανε ερεθισμένοι από κείνους τους διαβόλους τα νόμιστρα. Τους έλεγα: «Βρε τσομπάνηδες, τι πλερώνατε τον καιρό της Τουρκιάς και τι πλερώνετε τώρα; Δεν πλερώνετε τώρα λιγότερα απ’ τον καιρό της Τουρκιάς;». Και τους τα’ απόδειχνα με παραδείγματα.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Τον πρίγκιπα Μπρέντ τον γνωρίζεις;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: </b>Ναι, τον γνωρίζω. Ήρθε μάλιστα στην Τριπολιτσά για να δη το Ρώμα. Σα μπατζανάκης του που είναι.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Τι παράγγειλες μ’ αυτόν στο γιο σου το Γενναίο στ´ Ανάπλι;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-y9_NXM0VtEM/WE7y7bDhhQI/AAAAAAAAoHY/WE26za0idbYPqa6tz8btC1BxKc5T6eUGQCLcB/s1600/filesthodoros_kolokotronis_910864339.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="233" src="https://2.bp.blogspot.com/-y9_NXM0VtEM/WE7y7bDhhQI/AAAAAAAAoHY/WE26za0idbYPqa6tz8btC1BxKc5T6eUGQCLcB/s400/filesthodoros_kolokotronis_910864339.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Τίποτα. Ούτε είχα και τίποτα να του παραγγείλω.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Ποιοι άλλοι ήταν τότε στην Τριπολιτσά;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ: </b>Ο Νικηταράς και Πλαπούτας που είχανε έρθει απ’ τα χωριά τους.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Τι άκουσες περί μιας αναφοράς εναντίον της Αντιβασιλείας και των Βαυαρών;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Δεν άκουσα τίποτα ούτε και μου μίλησε ποτέ κανείς για καμία τέτοια αναφορά.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Δεν άκουσες τίποτα;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Όχι.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Γνωρίζεις τους ληστές Κοντοβουνήσιο, Μπαλκανά και Καπογιάννη;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Τον Κοντοβουνήσιο τον γνωρίζω απ’ τον εμφύλιο πόλεμο. Ο Μπαλκανάς ήτανε γουρνοβοσκός. Τον κατάτρεχα. Δυο φορές μου 'φυγε απ’ τα σίδερα. Τον Καπογιάννη δεν τον γνωρίζω.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Τον γραμματικό του Κοντοβουνίσιου, Χρήστο Νικολάου, τον ξέρεις;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Ναι… Είν’ ένα ξόανο παιδαρέλι.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Τον Αλωνιστιώτη τον γνωρίζεις;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Τον γνωρίζω, είναι μάλιστα και συγγενής μου.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Ήξερες πως θα πήγαινε στη Λιβαδειά;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Όχι, δεν το ήξερα. Απ’ τον κόσμο το άκουσα πως πήγε.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Δεν τον είχες δει προηγουμένως;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Όχι.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> (Δείχνοντάς το). Είναι αληθινό αυτό το γράμμα του Υπουργού των Εξωτερικών της Ρωσίας προς εσένα;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Ναι, είναι.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Πώς πήρε αφορμή να σου γράψει ο Ρώσος υπουργός;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Ήταν απάντηση σ’ ένα δικό μου γράμμα. Πήρ’ αφορμή για να του γράψω από τούτο δω το περιστατικό: Άμα ήρθε ο Βασιλιάς μας, ο πρεσβευτής της Ρωσίας Ρούκμαν άφησε ένα γράμμα του στο περιβόλι μου συστήνοντάς με στους Ρώσους καπετάνιους του Αιγαίου. Γι’ αυτό έκαμα κι εγώ ένα ίδιο γράμμα συστήνοντας αυτόν και το ναύαρχό τους Ρίκορντ σε δικούς μας. Δε μου πέρασε η ιδέα πως αυτό βλάφτει είτε είν’ εμποδισμένο. Τόκαμα από λεπτότητα.<br />
<b><br /></b>
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Τι άλλο έγραφες σ’ αυτό το γράμμα;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Τίποτις άλλο απ’ τη σύσταση. Όσο για το γράμμα που έλαβα έλεγε ν’ αγαπούμε το βασιλιά μας και τη θρησκεία μας. Άλλο δε θυμούμαι… Σ’ αυτό φαίνεται τι μου γράφει ο Ρώσος υπουργός, φανερώνοντας έτσι με ποιο πνεύμα τούγραψα κι εγώ.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Πότε έφυγες για τελευταία φορά από δω;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Δε θυμάμαι καλά. Θαρρώ στις αρχές του Ιούλη. Ήτανε η πρώτη φορά πούφυγα από όταν ήρθε ο βασιλιάς.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Και γιατί έφυγες;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Η αιτία όπου μ’ έκανε ν’ αφήσω την εδώ ήσυχη ζωή μου είναι, πρώτο γιατί εγώ είμαι βουνίσιος και με πειράζει η ζέστη, δεύτερο για να στεφανώσω ένα αντρόγενο και τρίτο γιατί μούγραψε ο γιος μου ο Γενναίος μην αρρωστήσω και γι’ αυτό καθόμουνα στην Τριπολιτσά για τον καθαρό αέρα.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Και σ’ όσους ερχόντουσαν να σε ιδούν τι τους έλεγες;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Τους συμβούλευα, καθώς έκανα και στην Άγια-Μονή, όπου έβαλα λόγο γι’ αυτό.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Έχεις άλλο τίποτα να πεις για όσα σε κατηγορούν;<br />
<br />
<b>ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ:</b> Τούτω δω μονάχα. Μετά το φόνο του Κυβερνήτη η Πατρίδα ήτανε χωρισμένη στα δύο. Εγώ άμα έμαθα το διορισμό του Βασιλιά, έκαμα τη σημαία του και σύναξα κι όλους τους φίλους μου και κάμαμε μιαν αναφορά στη Βαυαρία φανερώνοντας την αφοσίωσή μας. Όταν ήρθ’ ο Βασιλιάς σκόρπισα τους ανθρώπους μου κι’ ησύχασα.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Τότε, γιατί αντενέργησες στο βασιλιά σου και στην Αντιβασιλεία.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Εγώ ν’ αντενεργήσω; Μα δε ξέρετε λοιπόν κι εσείς οι ίδιοι κι όλοι οι Έλληνες πόσο πάσκισα στον καιρό του σηκωμού ν’ αποχτήσει το έθνος κεφαλή και να μου λείψουν οι φροντίδες; Άμα ο Θεός μούδωσε Βασιλέα, εγώ είπα σ’ όλους τους φίλους μου: «Τώρα είμ’ ευτυχισμένος. Θα κρεμάσω την κάπα μου στον κρεμανταλά και θα πλαγιάσω στην καλύβα μου ν’ αποθάνω ήσυχος κι ευχαριστημένος».<br />
<br />
Αυτά είπε ο Γέρος και κάθισε στον πάγκο του, ενώ στην αίθουσα απλώθηκε βαθιά σιωπή και αγωνία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-rjR-zSfR6pg/WE70EPQ0JpI/AAAAAAAAoHg/0sUfeJwoBkkG8bLYOAW_bT1tjuAMVv9GgCLcB/s1600/cebace.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="452" src="https://3.bp.blogspot.com/-rjR-zSfR6pg/WE70EPQ0JpI/AAAAAAAAoHg/0sUfeJwoBkkG8bLYOAW_bT1tjuAMVv9GgCLcB/s640/cebace.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Δ. ΠΛΑΠΟΥΤΑ</b></span><br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Δημήτριος Πλαπούτας.<br />
<br />
<b>ΖΩΤΟΣ:</b> Δημήτριος Πλαπούτας.<br />
<br />
(Δύο άλλοι χωροφύλακες φέρνουν τον Πλαπούτα που προχωρεί με βήμα σταθερό. Ρίχνει μια ματιά στο Γέρο και ύστερα μ’ ένα γρήγορο βλέμμα ερευνά όλο το Δικαστήριο. Η απλότητα της στολής του, τα πλούσια και μαύρα μαλλιά του που πέφτουν πάνω στους ώμους του και το έντονο μαύρο μουστάκι του τον επιβάλλουν σαν πολέμαρχο και ξαναθυμίζουν την τρανή γενναιότητα και λεβεντιά του. Φτάνει κοντά στους δικαστές και στέκεται αγέρωχα μπροστά τους).<br />
<br />
Ο Πρόεδρος τον κοιτάζει για λίγο στα μάτια και ύστερα του λέει:<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Το χέρι σου στο Ευαγγέλιο.<br />
<br />
(Σηκώνονται όλοι ενώ ο Πλαπούτας βάζει το χέρι του στο Ευαγγέλιο).<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Ορκίζομαι να είπω την αλήθεια και μόνη την αλήθεια σ’ ό,τι ερωτηθώ.<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Ορκίζομαι να πω την πάσα αλήθεια.<br />
<br />
(Κάθονται όλοι στις θέσεις τους).<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Πώς ονομάζεσαι;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Δημήτριος Πλαπούτας ή Κολιόπουλος.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Από πού είσαι;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Από την Παλούμπα της Γορτυνίας.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Πόσων χρονών είσαι;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Σαράντα-πέντε.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Τι επάγγελμα έχεις;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Στρατιωτικός.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ: </b>Πότε αναχώρησες από το Ναύπλιο.<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Την πρώτη φορά έφυγα στις 17 με 18 τ’ Απρίλη όπου πήγα να παντρέψω έναν ανιψιό μου. Στις 26 του ίδιου μήνα έφτασα στην Παλούμπα, τον ίδιο καιρό που ο αδερφός του Βασιλιά μας Μαξιμιλιανός έφτανε στον Αϊ-Γιάννη και πήγαινε για την Ανδρίτσαινα. Στις 4 με 5 του Μάη έφυγα αφού κάθισα λίγες μέρες μονάχα.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Ποιους αντάμωσες εκεί;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Μ’ ανταμώσανε διάφοροι.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Γνώριζες από πρώτα τον Κοντοβουνήσιο;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Όχι… Μια φορά τον είχα δει όταν τον πιάσαμε τον καιρό του Κυβερνήτη. Κι άλλη μια φορά όταν ήρθε στην Παλούμπα.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Για ποιο λόγο ήρθε;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Ε, άκουσε πως βρισκόμουνα εκεί κι ήρθε πάνω στο γάμο.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Πόσους είχε μαζί του;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Δεν ξέρω.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Μίλησες μαζί του;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Μίλησα για λίγο και τον συμβούλεψα να ησυχάσει πια, ν’ ακούει τις διαταγές της Εξουσίας, να συμβιβασθεί μ’ όσους έχει ν’ ιτερέσια κι άλλα παρόμοια.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ: </b>Και γιατί δεν ακολούθησε τις συμβουλές σου;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Δεν ξέρω.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ: </b>Σου πρόσφερε δώρο μια φοράδα;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Ναι μου πρόσφερε.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Και γιατί σου την πρόσφερε;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-3vw-CNO2P7k/WE9-ASxjQ3I/AAAAAAAAoHw/hahu7Bbnx-I-OKlI6QhR9C1WeCQnYXeUwCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BDimitriosPlapoutas1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-3vw-CNO2P7k/WE9-ASxjQ3I/AAAAAAAAoHw/hahu7Bbnx-I-OKlI6QhR9C1WeCQnYXeUwCLcB/s400/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2B%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BDimitriosPlapoutas1.jpg" width="307" /></a></div>
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Το γιατί δεν το ‘ξήτασα.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Ήταν καλή η φοράδα;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Μάλιστα ήτανε;<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Και τι την έκανες;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Την έκανα δώρο στο Μπαυαρό φρούραρχο τα’ Αναπλιού.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Ήταν μαζί του κι ο γραμματικός του Χρήστος Νικολάου;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Δε θυμάμαι.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Πώς γίνεται να μη θυμάσαι;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Είχα τις φροντίδες του γάμου.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Πόσο έμεινε ο Κοντοβουνήσιος στην Παλούμπα;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Ούτε κι αυτό το θυμάμαι.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Πότε αναχώρησες για δεύτερη φορά από το Ναύπλιο και πού πήγες;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Τον Ιούλη και πήγα στην Παλούμπα.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Και γιατί αναχώρησες αφού ήσουνα μέλος της Στρατιωτικής Εξεταστικής Επιτροπής;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Μα κι ο Μπότσαρης ήτανε μέλος της Επιτροπής κι έφυγε γιατί δεν είχαμε δουλειές.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Και πού πήγες;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Στη φαμελιά μου.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Πόσο έμεινες στην Τριπολιτσά;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Στάθηκα μονάχα για κολατσό.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Ήρθε κανείς να σε δει;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Δε θυμάμαι.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Πόσον καιρό έμεινες τη δεύτερη φορά στην Τριπολιτσά;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Ίσαμε 35 μέρες. Γυρίζοντας κονάκιασα στην Τριπολιτσά στου έφορα Μπούκουρα, όπου ήρθανε και μ’ ανταμώσανε κάμποσοι. Πήγα κι εγώ κατά το συνήθειο, στο Γέρο - Κολοκοτρώνη, στον Κανέλλο Δεληγιάννη, στο Διευθυντή της Νομαρχίας κ. Μάνο και στις 2 τα’ Αυγούστου ήρθα εδώ.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Τον λόγο έχει ο κ. Επίτροπος.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Το Ρώμα δεν τον αντάμωσες;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Τον αντάμωσα στο Άργος οπούμεινα μονάχα ένα βράδυ. Τότε ο Ρώμας τραβούσε για την Τριπολιτσά κι ο Στάικος μου μήνυσε πως βρίσκεται στο Άργος και ότι πρέπει να πάω να τον χαιρετίσω. Πήγα και τον είδα. Πρώτη φορά όπου τον γνώριζα.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Τι σου είπε για τα διατρέξαντα στο Ναύπλιο;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Στην ομιλία του μου είπε πως κάτι τρέχει στ’ Ανάπλι.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Δεν επέμενες να σου εξηγήσει τι τρέχει;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Όχι δεν τον βίασα να μου πει τι τρέχει γιατί δεν τον γνώριζα καλά και δεν ήξερα τον σκοπό του. Την άλλη μέρα πούρθα δω τα ανάφερα όλα στον Αντιβασιλιά ´Ειντεκ.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Μόνος σου πήγες στον Αντιβασιλιά ή και με άλλον;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Πήγα μαζί με τον Νικολαϊδη. Αργότερα έμαθα πως ήτανε άνθρωπος του Ρώμα. Έπειτα από δύο - τρεις μέρες πιάστηκε ο Μπαυαρός διπλωμάτης Φράνς κι αυτό νόμισα πως ήτανε κείνο πούτρεχε στ’ Ανάπλι.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ: </b>Τη δεύτερη φορά που πήγες στην Παλούμπα αντάμωσες τον Κοντοβουνήσιο;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Όχι.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Τι σου είπε ο Αντιβασιλιάς Έιντεκ;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-xOkSOeaIsK0/WE9--E0MofI/AAAAAAAAoH8/0dycId8nef0uz1K8PxbvZXMyFieSO2MLgCLcB/s1600/photo9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="397" src="https://4.bp.blogspot.com/-xOkSOeaIsK0/WE9--E0MofI/AAAAAAAAoH8/0dycId8nef0uz1K8PxbvZXMyFieSO2MLgCLcB/s400/photo9.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Δεν ξέρω ρωτήστε τον ίδιο κι εκείνος ας σας πει.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Δεν είναι δυνατόν να μη θυμάσαι;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Θυμάμαι μονάχα κείνο που τούπα ‘γω. Πως κάτι τρέχει στ’ Ανάπλι.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Πού βρισκόσουν όταν συνελήφθης;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Εδώ στ’ Ανάπλι.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Με ποιο σκοπό υπόγραψες την αναφορά που σούδωσε ο Ρώμας;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Δεν υπόγραψα καμιάν αναφορά. Σας είπα πως δεν τούχα εμπιστοσύνη.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Κι όμως υπάρχουν μάρτυρες που λένε πως είδαν την υπογραφή σου στην αναφορά.<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Ας παρουσιαστούν μπροστά μου να μου το πουν και μένα.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Μπορείς να μας πεις πότε ακριβώς είπες στον Αντιβασιλιά Έιντεκ πως κάτι τρέχει;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Δε θυμάμαι ακριβώς την ημέρα.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Γνωρίζεις τον Αλωνιστιώτη;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Μάλιστα τον γνωρίζω.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Για ποιο λόγο πήγε στη Λιβαδειά;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Δεν ξέρω καν αν πήγε.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Τι αλληλογραφία είχες με τον Κοντοβουνήσιο;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Δεν είχα καμμιάν αλληλογραφία μαζί του.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Γνωρίζεις τον γραμματικό του;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Όχι δεν τον γνωρίζω.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Κι όμως, έχει γράμματά σου.<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Ας τα φέρει εδώ για να τα δείξει και σε μένα.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> Τους ληστές Μπαλκανά και Καπογιάννη τους γνωρίζεις;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Ούτε τον ένα ξέρω ούτε τον άλλο. Το Μπαλκανά μάλιστα τον κυνηγούσα γιατί μου είχε κλέψει τα’ άρματά μου.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Έχεις άλλο τι να προσθέσεις;<br />
<br />
<b>ΠΛΑΠΟΥΤΑΣ:</b> Τούτα δω μονάχα… Κατηγορούν εμένα και το Γέρο, πως τάχα σηκώσαμε κεφάλι ενάντια στην Αντιβασιλεία και το Βασιλιά. Μα μήπως εγώ δε συνόδεψα τη Μεγαλειότη του και μπήκα εγγυητής για νάρθει να καθίσει το θρονί; Μας ανακατεύουν πάλι με ληστές και κάτι ασήμαντους ανθρώπους. Εμείς τόχουμε ψηλά και καθαρό το κούτελο και δε μηχανευόμαστε βρωμοδουλειές όπως η αφεντιά εκείνων που μας κατηγορούν γι’ αναρχικούς. Ό,τι έχουμε να πούμε το λέμε ντρέτα και σταράτα. Ειρωνικά και υπονοώντας τον Επίτροπο. Κύριοι δικαστές, είμαστε αθώοι. Άλλοι είναι οι εχθροί και προδότες της Πατρίδας.<br />
<br />
<b>ΠΡΟΕΔΡΟΣ:</b> Λύεται η συνεδρίαση και θα επαναληφθεί με τις καταθέσεις των μαρτύρων και τις αγορεύσεις Επιτρόπου και συνηγόρων.<br />
<br />
<b>ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ:</b> <i>Χωρίς να προσβάλωμεν εμπαθώς, το χρέος μας είναι η ανάπτυξις της Κατηγορίας αφόβως. Εις την προκειμένην υπόθεσιν είναι πολλές παραξηγήσεις, και κάμνω τινάς παρατηρήσεις. Αν ησθάνθην πόθον να έλθω εις την ετημίαν άλλον τόσον ησθάνθην εις αυτήν την υπόθεσιν διότι ραδιουργίαι, εμπαθείς εμφανίσεις και τα παρόμοια μας προσηλήφθησαν. Οι εγκαλούμενοι και άλλοι τινές εσυλλήφθησαν κατά διαταγήν της Υπερτάτης Αρχής. Το μέτρον το ενεκρίναμεν, το κηρύττομεν αναγκαίον, δικαιότατον και σωτηριώδες μ’ όλον ότι παρά την γνώμην μας. Είχον φιλίαν μετ’ αυτών εσυστήσαμεν πολλούς από τους φίλους των εις ανωτέρους μας. Άρα πάθος πολιτικόν δεν έχομεν. Εμεθέξαμεν εις τους κινδύνους σας, εις τους αγώνας σας, εστάθην φίλος της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Το δε μέλλον θέλει το δείξει καλύτερα. Αι πληροφορίαι του Χρηστίδου του Καρμπούνη έδωσαν τας αφορμάς πρώτον. Ένα περιστατικόν είχε σύρει την προσοχήν της Κυβερνήσεως, η φοράδα του Κοντοβουνήσιου. Εκρατήθει ο Öράντς ένα μήνα πριν της συλλήψεως των. Η αποστολή εις την Ρούμελην, δια να απατήσουν τους στρατιώτας. Εις μιαν των σημαντικωτέρων Νήσων έγινε μια τρομερά στάσις (εννοεί τας από τους χωρικούς εις Τήνον οχλαγωγικάς φωνάς δια τον αποδεκατισμόν), έχουσα σχέσιν με την της Πελοποννήσου. Εκ τούτου εξεδόθη η Έκτακτος Στρατιωτική Δίκη. Κατ’ αυτήν την εποχήν ήλθε γράμμα της Στερεάς Ελλάδος (εννοείς το γράμμα του Βάγια δια το οποίον έχομεν κάμει ήδη λόγο) και ένας στρατιωτικός περιερχόμενος εζήτει να κατηχήσει επιμόνως τους Αρχηγούς. </i><br />
<i><br /></i>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-5hN5INXK71c/WE-DxBw4g1I/AAAAAAAAoIM/KGhI1B2wqbQy_Ioe-iid4nDchLMtkrI6ACLcB/s1600/Noname4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="341" src="https://4.bp.blogspot.com/-5hN5INXK71c/WE-DxBw4g1I/AAAAAAAAoIM/KGhI1B2wqbQy_Ioe-iid4nDchLMtkrI6ACLcB/s400/Noname4.jpg" width="400" /></a></div>
<i><br /></i>
<i>Λέγει το γράμμα είναι όλοι εις το φτερόν. Εκ τούτων ηναγκάσθη η Κυβέρνησις να κάμει την σύλληψιν. Δυσκολίας πολυειδείς απαντούσεν η Υπηρεσία εις την ανακάλυψιν της αληθείας, παρημέλουν οι Υπάλληλοι. Ένας Έπαρχος (γιατί ανώνυμος;) έγραψεν εις Αρχήν, ότι από την Νομαρχίαν του είχεν εμποδιστεί ή κατά συνέπειαν των εγκαλουμένων έρευναν. Από απειρίαν του Νομάρχου. Πόσοι ήξεραν, πόσοι ημπορούσαν να μαρτυρήσουν ουσιώδη και εμποδίσθησαν από φιλίαν, φόβον κτλ. Δεν εδόθη ο χρεώδης υλικός καιρός εις τας επιτοπίους εξετάσεις δια ν’ αποδειχθούν τα εγκλήματα. Οι συνωμόται μεταχειρίζοντο τας απειλάς, ότι αν μαρτυρύσετε, είσθε σκοτωμένοι. Η κακία, η ραδιουργία, η απεργία κτλ εμπόδισαν την ανακάλυψιν της αληθείας. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Έλαβον περιποίησιν και όχι φυλακήν έγκλειστον. Εκήρυττον οι οπαδοί των ακαταπαύστως καθώς εις την Μεσσηνίαν ελέγετο «περιμείνατε δυο τρεις εβδομάδας». Εκήρυττον εις τα καφενεία «έρχεται ο Κιουταχής», το έλεγον εις τα της Ερμιόνης. Έγινεν ο περιορισμός προς εμπόδισιν της ραδιουργίας, αλλά και τούτο δεν εφυλάχθη, ως θ’ αποδειχθεί. Υπήρχεν ο Νόμος της Δίκης της Στρατιωτικής πριν φυλακισθούν. Έγινε Øήφισμα κατά πρότασιν των εγκαλουμένων, δια να κρίνουν ενταύθα πολλούς ανθρώπους απέρριψε το Δικαστήριον την εξαίρεσιν χωρίς να επιβάλει πειθαρχικήν ποινήν. Επρόσβαλον μάρτυρας ανόμως. Το Δικαστήριον από αισθήματα παρέβλεψε το τοιούτον και άλλα πολλά.</i><br />
<br />
(Το κείμενο του Επιτρόπου εδώ αναφέρεται στις μαρτυρίες της κατηγορίας, απλώς και επειδή οι συνήγοροι στις εκθέσεις τους το επαναλαμβάνουν, θέλουμε μόνο μερικές περικοπές, για να αποφύγουμε τις επαναλήψεις. Ο Επίτροπος συνεχίζει έτσι):<br />
<br />
<i>Οι εγκαλούμενοι δεν έλειψαν να φανερώσουν την δυσαρέσκειά των. Το Υπουργείον διωρίσθη τον Απρίλιον, και ένας φίλος του Κολοκοτρώνη λέγει ότι πρέπει να κάμνουν αναφορά εις τον Βασιλέα της Βαυαρίας. Αναγιγνώσκεται μέρος της εξετάσεως του Βρεδ. Καθ’ όσον δ’ αποβλέπει τούτον, δεν λέγομεν ούτε υπέρ ούτε κατά. Οι ζώντες εις την Ελλάδα γνωρίζουν τα σημεία, έβλεπον την απάτην των Στρατιωτικών και πολλά άλλα σημεία, τα οποία προηγούνται εις τας εμφυλίους στάσεις, προηγούντο εις εκείνην την εποχήν. Ετοιμασίαι εγένοντο, φοβερισμοί. Οι ίδιοι οι μάρτυρες των εγκαλουμένων βεβαιούν ότι υπήρχον σχέδια αναφορών. Ο Νικολαΐδης βεβαιώνει ότι υπήρχον δύο (τα του Φράντς). </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ο Στάικος αποδεικνύει… (εις την επιστολήν του όμως προς τον Συντάκτην της Εφημ. «ΕΠΟΧΗ» την οποίαν καταχωρήσαμεν εις την υπ’ αριθμ. 37 Μαρτ. του Κων. Φερμακοπούλου ίδομεν ότι όχι μόνον ότι δεν αποδεικνύει, αλλά διαψεύδει τα εις αυτόν αποδιδόμενα με τον πιον αψευδήν τρόπον διότι κατ’ εκείνην την εποχήν έπασχεν από… τρέλλαν).… ο Θεοχαρόπουλος, ο Ρούφος κτλ… Έκαμαν προτάσεις ενώσεως εις όλους τους αντιζήλους των (αλλά και αυτό το λέγει μόνον). Αυτά είναι τα διατρέξαντα. Άρχισαν να υποθάλπτουν την ληστείαν… Ο αδελφός του Χρήστου Νικολάου γνωρισμένος τίμιος (ως και ο Π. Οικονομόπουλος) συστημένος προς εμέ από τον κ. Λεονάρδον, ως αδελφός εκ μητρός του Χρήστου κτλ.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Πρέπει να αναβληθεί η Δίκη, δια να φέρει το Δημόσιον πληροφορίας. Αλλ’ είμαι πεπεισμένος ότι το Δικαστήριον δεν θέλει βάλει καμμίαν βάσιν εις αυτάς διότι δεν έγιναν οριστικά τα ερωτήματα. Το Δικαστήριον παρανομεί, αν βάλει βάσιν εις τα της Υπερασπίσεως κτλ. Ομολόγησεν εις την Επιτροπείαν ο Γενναίος ότι κατ’ εκείνας τας ημέρας ίδε να ήρχοντο εδώ πολλοί άνθρωποι του Κοντοβουνήσιου και ο Γενναίος ομιλεί πολλάκις με ειλικρίνειαν. Ο Μπαλκανάς είναι Ήρως τολμηρότατος, νέος και ανδρείος, και ηδύνατο να σφάξει είκοσι. Οι καταδικασθέντες Σκληραίου λέγουν ότι ο Μπαλκανάς τους έλεγε δια τον Κολοκοτρώνην και Κολιόπουλον. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ήλθον υπέρ μάρτυρες συνένοχοι… Πάρετε τας εφημερίδας (κυκλοφορούσε μόνον ο Βασιλικός «Σωτήρ») δια να ιδήτε ποιος έβγαλε τον Κοντοβουνήσιον και τους Χονδρογιανναίους. Εκωλοβώθη η καταδίωξις, ως μη γενομένη κατά του Δικαστηρίου την θέλησιν, αλλά κατά την των Συνηγόρων. Τα σημεία απέδειχναν ότι άνθρωποι διεστραμμένοι με τους απατημένους οπαδούς των, εκίνουν δυσάρεστα πράματα. Τα δεικνύει η πληροφορία του Νομάρχου Μεσσηνίας κ. Χρηστίδου (εννοεί την περιβόητη εξέταση του κ. Νομάρχου που καταχωρήσαμε λίγο πιο πριν). Εκηρύχθη πριν φυλακισθούν οι εγκαλούμενοι, ότι ο Κωνσταντάκος (Αλωνιστιώτης) υπάγει δια να συνεννοηθεί και ο Έπαρχος της Λεβαδείας, ίσως δι’ άλλην αιτίαν έγραψε, την οποίαν παρατρέχομεν τώρα, ή δια την γυναίκα του. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ο Κωνσταντάκος νέος και με ευγενή αισθήματα δεν ηδύνατο να είναι αγοραστής μουλαριών. Ο Θεαγένης το είπε. Αυτά είναι θετικά, νόμιμα, αι δε μαρτυρίαι των υπέρ είναι ουδέν... (όλα αυτά χωρίς ουσία και πολύ αινιγματικά). Αν ο μάρτυς λέγει άσπρον ή μελαψόν το χαρτί της αναφοράς, όπως έφθασεν, είναι ασήμαντον. Και όσα λέγουν εναντίον της αξιοπιστίας τοιούτων μαρτύρων τα θεωρώ άνομα, ως κηρυγμένοι από τους ιδίους μάρτυρας ως συνένοχοι και καταργηθέντες εις τούτο. Οι μάρτυτες της Υπερασπίσεως είπον καθώς όλοι οι μαθηταί του Σχολείου, εν μάθημα.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ο Κολοκοτρώνης ηθέλησε να τους αναθεματίσει τους τέσσαρες μάρτυρας (Π. Οικονομόπουλον, Θ. Αλεξανδρόπουλον, Κ. Γαρδελίνον και Καν. Σπηλιόπουλον), αφού έφυγε ο Γρίβας. Ο Μαύρος εμαρτύρησεν ενόρκως ότι έμαθε τοσάκις από το στόμα του Φρασικλέους ότι εκείνος όπου τον παρεκίνησεν ήτον ο Νικολαϊδης και πλέον τολμηρά προδοσία δεν εφάνη εις τον κόσμον να απατήσει ένα λογιώτατον φιλόλογον (ο κ. Επίτροπος δεν παραλείπει ούτε στιγμή να επιδείξει το ενδιαφέρον του δια τους φίλους του και την αντιπάθειάν του προς τους εγκαλουμένους). Με εφοδιαστικά μόνον εξηγούμεν οι Έλληνες εις τους άλλους τα μυστικά και τούτο το ηξεύρομεν όλοι. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ο Ρώμας εζήτει να πραγματοποιήσει το σχέδιον, όπου μετά τον Φράντς δια του Νικολαϊδη έκαμον. Έχομεν τας μαρτυρίας του Ζαφείρη, των Φαρμακόπουλων, οίτινες έμαθον από τον Στάικον (ο Επίτροπος επαναλαμβάνει την διαστροφήν αντιπαρερχόμενος την επιστολήν διαμαρτυρίας του Στάικου που προαναφέραμε) ότι ο Ρώμας δεν εμπόδιζεν αλλ’ ενεργούσε. Ο Κολιόπουλος γνωρίζων το πράγμα το αρνείται. Ο Κολοκοτρώνης ότι δεν ομίλησε με τον Ρώμαν περί πολιτικών ότι δια να μην ακούει ανακατώματα, επήγεν εις την Αγ. Μονήν ο δε Γενναίος συγχυσθείς μετά του Ρώμα, δεν υπήγεν ότι αφού εφανερώθη το σχέδιον τότε έδειξε το γράμμα ο Νικολαϊδης εις τον Έιδεκ. Είχον είδησιν άρα, και ενεργούσαν προδοτικώς το σχέδιον του κ. Ρώμα. </i><br />
<i><br /></i>
<b><i>Επιμένω εις την κατηγορίαν και με τα δόντια και με τα νύχια θα την υποστηρίξω. Διακηρύττω (θεωρώ), λοιπόν τους εγκαλουμένους ως ενόχους, και απαιτώ τον θάνατόν τους.</i></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-j_WxkCd8m8E/WE-Fyyss67I/AAAAAAAAoIY/HiHbvZcRn4UrqnfyzinP3iqqq_OL7QGegCLcB/s1600/DionysiosRomas2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-j_WxkCd8m8E/WE-Fyyss67I/AAAAAAAAoIY/HiHbvZcRn4UrqnfyzinP3iqqq_OL7QGegCLcB/s400/DionysiosRomas2.jpg" width="336" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ</b></span><br />
<br />
Δε θα αποτολμήσουμε να κρίνουμε ή μάλλον να αναλύσουμε τη σκοτεινή και επίβουλη αυτή αγόρευση του Βασιλικού Επιτρόπου. Ποιος ήταν ο σκοπός και ποιο το δικονομικό του πιστεύω, το αποκαλύπτει ο ίδιος με την επίφαση του ενδόμυχου πόθου του που αφήνεται να ξεσπάσει στον επίλογο της αγόρευσής του. Θα πούμε δύο λόγια μόνο. Η εντολή που είχε ήταν η «πάση ραδιουργία» θανατική καταδίκη των στρατηγών για λόγους που η ιστορία δε θα μπορέσει, ίσως ποτέ να δώσει σαφή απάντηση. Πάντως ο απώτερος σκοπός των Βαυαρών Αντιβασιλέων και των πατρόνων τους, με τις πρωτάκουστες σε αριθμό συλλήψεις και την επιδιωκόμενη καρατόμηση των στρατηγών, ήταν η συγκάλυψη των αλληλοϋποβλέψεων της Αντιβασιλείας.<br />
<br />
Και επίσης η φοβοτρόμηση και ο πανικός του Ελληνικού λαού, που ονειρευότανε Βυζάντια και Μεγαλοαλεξανδρινά όνειρα, για να μπορέσουν, καθένας ξεχωριστά οι τρεις τρανοί της Γης, να εξασφαλίσουν τη μεγαλύτερη μερίδα, από το τραπέζι του μεγάλου και ξεπεσμένου άρχοντα, της Τουρκίας, για τον εαυτό του. Ο Εδουάρδος Μάσσον, κατά την αγόρευσή του, που κράτησε πεντέμισι ώρες, δεν είπε τίποτα το ουσιώδες. Επανέλαβε μόνο όσα είχαν καταθέσει οι μάρτυρες κατηγορίας και μάλιστα επιστρατευμένοι. Προσπάθησε να πείσει ότι μιλούσε χωρίς «πολιτικόν πάθος», αλλά στο τέλος της μακράς αγόρευσής του προδόθηκε, ξέσπασε: <b><i>«Επιμένω εις την κατηγορίαν και με τα δόντια και με τα νύχια θα την υποστηρίξω. Διακηρύττω (θεωρώ), λοιπόν τους εγκαλουμένους ως ενόχους, και απαιτώ τον θάνατόν τους!»</i></b>.<br />
<br />
Γιατί έφτασε σ’ αυτό το σημείο ο Επίτροπος; Γιατί απλούστατα ένοιωσε όλο το χάρτινο οικοδόμημα της κατηγορίας να καταρρέει μπροστά στα μάτια του κόσμου με τον πιο αξιοθρήνητο τρόπο. Το βεβαιώνει ο δικαστής Τερτσέτης στην απολογία του, κατά τη δική του δίκη και του Προέδρου Πολυζωίδη, ο οποίος λέει επί λέξει τα εξής, για τους ψευδομάρτυρες του κυρίου Επιτρόπου «ή ασήμαντο τινά είπαν ή ασήμαντοι αυτοί ήτον και εχθροί των Εγκαλουμένων». Μετά απ’ αυτό σε μας δεν απομένει παρά να πούμε πως η χαρακτηριστική αυτή Λακωνική φράση του δικαστή Τερτσέτη περικλείει όλη την αλήθεια για το ποιόν, το φρόνημα και τη σκοπιμότητα των μαρτύρων κατηγορίας.<br />
<br />
Γιατί ούτε ο Αλεξανδρόπουλος, ούτε ο Καρμπούνης, ούτε ο Νικολάου, ούτε ο Π. Οικονομόπουλος, αλλά ούτε και κανείς άλλος με τη μαρτυρία του, προσκόμισε τίποτα το νέο ή σημαντικά επιβαρυντικό στοιχείο στο δικαστήριο και μάλιστα από πρώτο χέρι. Δηλαδή ότι το είδε, το άκουσε ή το αντελήφθη ο ίδιος. Και όποιος ισχυρίστηκε κάτι, είπε πως το άκουσε από τον τάδε που του το είπε ο δείνα κ.ο.κ. Όσο δε για τη δήθεν αναφορά που κυκλοφορούσε, άλλος είπε πως το χαρτί ήταν λευκό και άλλος μελαψό, κίτρινο ή σκούρο.<br />
<br />
Αφού λοιπόν όλα αυτά ήταν βέβαια και όλοι ακόμα και οι αντίπαλοι των κατηγορουμένων, δεν έκρυβαν την αγανάκτησή τους για το κατάντημα της Εισαγγελικής Αρχής και της Αντιβασιλείας, «Ο ΣΩΤΗΡΑΣ» (εφημερίδα φίλα προσκείμενη προς το καθεστώς) που διερμηνεύοντας τα αισθήματά της κοινής γνώμης (είχε όλους κι όλους 16 συνδρομητές) έγραφε: «Η κοινή γνώμη είναι σύμφωνος ότι ο κ. Επίτροπος εκπλήρωσε τα χρέη του με σπάνια αξιότητα, με συνείδηση και με ζήλο. Τα επιχειρήματά του φάνηκαν ατράνταχτα και ακαταμάχητα και η διαλεκτική του έντονος, φυσική και καταπιεστική. Ενί λόγω το ακροατήριον δεν εφάνη διόλου να αμφιρρέπει. Καθ’ όλον το διάστημα των 5.30’ ωρών οι εγκαλούμενοι είχον προσηλωμένους τους οφθαλμούς των εις τον ρήτορα».<br />
<br />
Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή, παρουσιάζει τους στρατηγούς να αποθαυμάζουν και να συμφωνούν με τον Επίτροπο που βροντοφωνεί ότι θα πολεμήσει με τα δόντια και με τα νύχια για να πετύχει την καρατόμησή τους. Κλείνουμε αυτή τη σύντομη παρένθεση και αφήνουμε να κρίνουν μόνοι μας, στο που μπορεί να φτάσει ένας ραδιούργος νους που χρησιμοποιεί τη γραφίδα για να διαστρέψει την πραγματικότητα και να κακοποιήσει την αλήθεια.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ 23ης ΜΑΙΟΥ 1834</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πρόλογος της Αγόρευσης του Συνηγόρου της Υπεράσπισης Παν. Βαλσαμάκη</span></b><br />
<br />
Και άλλοι εις άλλας περιστάσεις κύριοι Δικασταί, από τους συναδέλφους μου Συνηγόρους εγκωμίασαν τους πελάτας των με σπουδασμένους Προλόγους. Και εγώ ήθελον σήμερον τους μιμηθή, αν δεν επίστευα ότι όσον εις τους δικηγόρους και Ρήτορας αναγκαία είναι τα εγκώμια, τόσον εις τον συνήγορον καταστένονται περιττά, διότι οι μεν έχουν ανάγκην να προκαταλάβουν τας ψήφους του πλήθους των ακροατών των, ο δε οφείλει προσεκτικώς ν’ αποδείξει μόνον πραγματικάς και αναντιρρήτους αληθείας, δια να πετύχει την θετικήν και οριστικήν ψήφον των δικαστών του.<br />
<br />
Και κατά αλήθεια κύριοι δικασταί! Τι ήθελε παρομοιάσει ο συνήγορος της υπερασπίσεως εις την παρούσαν δίκην; Την δικαιοσύνην και την αμερόληπτον απόδοσίν της; Τον Νόμον και την ακριβήν του ενέργειαν; Και ποιος από υμάς κύριοι δικασταί! Ποιος από το παμπληθές τούτο ακροατήριον δεν γνωρίζει, ότι δια μεν των Νόμων σταθμίζεται το καλόν και το ευθύ, δια δε της δικαιοσύνης απονέμεται επίσης το θείον δώρον, το δίκαιον; Δι’ αυτό το δίκαιον ο άνθρωπος δεν εθυσίασε πολλά από τα τιμαλφή του πλεονεκτήματα; Και ο απλούστερος της κοινωνίας αυτός ποιμήν, αυτός ο γεωργός από τα σπάργανα, δια να είπω ούτω, δεν αισθάνονται το σωτηριώδες των μέτρων τούτων;<br />
<br />
Του Νόμου λέγω και της δικαιοσύνης; Δεν έχει αυτά ως οδηγόν των πράξεών του; Αυτά συνεχώς δεν επικαλείται ως την μόνην στάθμην των συμφερόντων του; Αλλά το θείον δώρον της δικαιοσύνης, κύριοι δικασταί! Η αμερόληπτος απόδοσίς του, η ακριβής ενέργεια των Νόμων, αυτά απαρτίζουν τα ιερά, τα απαραίτητα καθήκοντά σας. Τα γνωρίζετε βέβαια, τα έχετε υπ’ όψιν σας, και μόνη η απλή των ανάμνησις, μόνη η απλή των σύστασις, πέπεισμαι, ήθελε προσβάλλει τα φώτα σας, την ανατροφήν σας, τον δικαστικόν χαρακτήρα σας. Να παρομοιάσω λοιπόν το πολυσήμαντον, το πολυσπούδαστον, τι πρώτον, τι δεύτερον της προκειμένης δίκης; Η ιδία φύσις της, κύριοι δικασταί!<br />
<br />
Το υπέρ ότε πλήθος των ακροατών, αυτή η τάξις των εγκαλουμένων, τα ονόματά των, η δικαία φήμη των, αρκούν να διατρανώσουν το εν και το άλλον. Να εγκωμιάσω την λαμπρότητα των υποδίκων αλλ’ αυτό τούτο κύριοι δικασταί ήθελεν αδικήσει και εμέ, και το δικαστήριον, και αυτούς τούτους τους υποδίκους. Εμέ, διότι χρεωστώ να ομολογήσω χωρίς υπεροψίαν, χωρίς καύχησιν, αλλά με την οφειλόμενην ειλικρίνειαν, ότι δεν έχω την απαιτούμενην ικανότητα να τους τάξω εις τον κατάλληλον χορόν των εκλάμπρων ανδρών, αναλόγως των υπέρ Πατρίδος αγώνων των, των… Αλλά τι κρίμα!… η αγόρευση του Βαλσαμάκη τελειώνει έτσι απότομα στο σημείο αυτό. Το ποια εντύπωση όμως έκανε και ποια απήχηση είχε θα το διαπιστώσουμε από τα παρακάτω συμφραζόμενα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-3WsuZ-tjiD4/WE-QjeYtYXI/AAAAAAAAoIo/JIZsMUBH4wMQSfaMmKLHZNRaGTci4z0BgCLcB/s1600/trianon1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="296" src="https://1.bp.blogspot.com/-3WsuZ-tjiD4/WE-QjeYtYXI/AAAAAAAAoIo/JIZsMUBH4wMQSfaMmKLHZNRaGTci4z0BgCLcB/s400/trianon1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Κι έτσι, τα Πρακτικά από τη σελίδα 288 μεταπηδούν στην 345. Λείπουν δηλαδή 57 ολόκληρες σελίδες. Η δε αγόρευση του Κλωνάρη που επακολουθεί ευθύς αμέσως, στα Πρακτικά, καταλαμβάνει έκταση 24 σελίδων (από 345-369). Η αγόρευση του Βαλσαμάκη ήταν υπερδιπλάσια αυτής του Κλωνάρη και από την επιθυμία του Πρωθυπουργού Κουμουνδούρου, ο οποίος επισκεπτόμενος την Κεφαλονιά στα 1872, μετά δηλαδή από την ενσωμάτωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, να συγχαρεί το Βαλσαμάκη μόλις πάτησε το πόδι στο νησί, καταλαβαίνουμε ότι η αγόρευσή του όχι μόνο ανάτρεψε όλα τα επιχειρήματα του Επιτρόπου, αλλά και αυτά τα κεφάλαια της κατηγορίας ένα προς ένα και άπαντες διαβεβαιώθηκαν περί της αθωότητας των στρατηγών.<br />
<br />
Ως και αυτός ακόμα ο Μαυροκορδάτος άλλαξε τελικά γνώμη και εισηγήθηκε στην Αντιβασιλεία να δώσει χάρη και να ελευθερώσει και τους άλλους φυλακισμένους «της κατηγορίας ως μη υφισταμένης». Ο Κωλέττης όμως που είδε πως ήταν μια μοναδική ευκαιρία να φάει το Μαυροκορδάτο, αρνήθηκε και ζήτησε εντός 24 ωρών να πέσουν τα κεφάλια των στρατηγών και ευθύς αμέσως να δικαστούν οι δύο δικαστές, Πολυζωϊδης και Τερτσέτης και οι υπόλοιποι εγκαλούμενοι.<br />
<br />
Τελειώνοντας δε την αγόρευσή του ο Βαλσαμάκης έθεσε υπό αμφισβήτηση πάμπολλα σημεία της αγόρευσης του Επιτρόπου και τον προκάλεσε να απαντήσει σε μια σειρά έντονων ερωτημάτων και δήλωσε ότι θα περιμένει τις απαντήσεις του κ. Επιτρόπου, μετά την αγόρευση και του κ. Κλωνάρη, και τότε θα λάβει εκ νέου το λόγο για να ανασκευάσει και πάλι τις διευκρινίσεις ή τα ύπουλα αναμασήματα του Επιτρόπου. Αυτό όμως, όπως θα ιδούμε, δε θα γίνει ποτέ, γιατί «άλλαι αι βουλαί των συνηγόρων, άλλα οι Αντιβασιλείς κελεύαν». Η δε επομένη συνεδρίαση αφιερώθηκε στην αγόρευση του συνηγόρου του Πλαπούτα, Χριστόδουλου Κλωνάρη, (24 / 5 / 1834).<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΛΩΝΑΡΗ (Πέμπτη 24 / 5 / 1834)</b></span><br />
<br />
Ολόκληρη η μέρα αυτή παραχωρήθηκε για την αγόρευση του Κλωνάρη, συνηγόρου του Πλαπούτα, πρώην Υπουργού και φανατικού αντικαποδιστριακού. Τα φρονήματά του όμως δεν αντιβαίνανε στη διακονία της δικαιοσύνης και στην υπεράσπιση της αλήθειας. Αλλά και του Κλωνάρη η αγόρευση δε διασώθηκε ολόκληρη. Στα Πρακτικά της δίκης μνημονεύεται μόνο το προοίμιο το οποίο παρουσιάζει μεγάλη πληρότητα και αναλύει το πικρό τέλος όλων των μεγάλων της Ελλάδας. Αρχίζοντας λοιπόν την αγόρευσή του, η οποία κράτησε, όπως είπαμε, μια ολόκληρη συνεδρία, ο Κλωνάρης είπε με σθένος, αποφασιστικότητα και τόλμη, πράγμα πολύ τολμηρό για την εποχή:<br />
<br />
Κύριοι Δικασταί:<br />
<br />
Ένας αγών τόσον μάλλον δίκαιος και λαμπρός, όσον απηλπισμένος ή μάλλον ακατόρθωτος κατά την κρίσιν της ανθρωπίνου γνώσεως, εδόξασε τον αιώνα τον οποίον διατρέχουμεν, ετίμησεν το ανθρώπινο γένος και επανέφερεν ευτυχώς εις τον μικρόν μεν αλλά προ πολλού περίφημον τόπον, τον οποίον κατοικούμεν, μέρος της ευκλείας ήτις συνοδεύει από αιώνα εις αιώνα τους αθανάτους προγόνους μας... Ιδού με πόσον δολίους και επαγωγούς τρόπους η συκοφαντία παρασύρει πολλάκις και αυτάς τας Κυβερνήσεις. Είναι ανάγκη να προσθέσω, πόσον επικινδυνωτέρας τέχνας μηχανάται δια να εμπλέξει μετά την αδιαφορίαν και την δυσαρέσκειαν τους εχθρούς της καθεστώσης τάξεως τους οποίους ο Νόμος δεν ενοχοποιεί παντάπασιν, ως προϊδομεν;<br />
<br />
Καθείς σας βέβαια τας μαντεύει, εδώ η συκοφαντία ευρίσκει πολύ ευρυχωρότερον στάδιον, δια να χορτάσει την λύσσαν της…<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΩΝ ΣΥΝΗΓΟΡΩΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ </b></span><br />
<br />
Οι συνήγοροι υπεράσπισης που αγόρευσαν, όπως είδαμε πιο πάνω, ήταν ο Π. Βαλσαμάκης και ο Χριστόδουλος Κλωνάρης. Ο πρώτος δεδηλωμένος Ρωσόφιλος, που είχε διοριστεί από τον Καποδίστρια επιθεωρητής των εισαγγελιών, αλλά είχε παυτεί από την Αντιβασιλεία. Ο άλλος, γνωστός Αγγλόφιλος, και φίλος του Μαυροκορδάτου, υπουργός της δικαιοσύνης στην προηγούμενη «κυβέρνηση Τρικούπη», αλλά που είχε παυτεί και αυτός από την Αντιβασιλεία. Όμως η πολιτική τοποθέτηση των δυο τούτων συνηγόρων φανέρωνε ακριβώς ότι τώρα ενδιαφέρονταν για την τύχη του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα όχι μόνο η Ρωσόφιλη παράταξη, αλλά και η Αγγλόφιλη.<br />
<br />
Οι Άρμανσπεργκ - Μαυροκορδάτος είχαν αρχίσει να δίνουν τη μάχη τους κατά των Μάουερ - Κωλέττη. Οι αγορεύσεις των δυο υπερασπιστών διέλυσαν και τα τελευταία στηρίγματα του ετοιμόρροπου άλλωστε κατηγορητηρίου. Μετά την προεισαγωγική και υμνητική για τους δύο ήρωες αγόρευσή του, ο Κλωνάρης ανάλυσε και αποκάλυψε τα πραγματικά αίτια της δίκης, και συγκρίνοντας τις μαρτυρικές καταθέσεις κατηγορίας και υπερασπίσεως απέδειξε, με ατράνταχτα επιχειρήματα, ότι οι περισσότεροι των στρατολογημένων μαρτύρων κατηγορίας, θα μπορούσαν να λογισθούν ως μάρτυρες υπερασπίσεως, μάλλον, παρά κατηγορίας.<br />
<br />
Εξετάζοντας δε συνέχεια και με κάθε προσοχή και λεπτομέρεια και τα τέσσερα κεφάλαια της κατηγορίας υπογράμμισε με παρρησία «το πλαστόν και ψευδές της υπόθεσης», γιατί καθώς ετόνισε, από την προκειμένη κατηγορία λείπει το κύριο σώμα, η απόδειξη της κατηγορίας, δηλαδή η ανακάλυψη του εγκλήματος, και κάθε τι, που θα μπορούσε να θεωρηθεί έστω και ως απλή δυσφορία των στρατηγών κατά των καθεστώτων. Ετόνισε δε επί πλέον, και με πλήρη βεβαιότητα ότι τα πάντα εξασθένισαν ή εξανεμίσθηκαν, στην αίθουσα του δικαστηρίου, και το μόνο το οποίο απομένει στη μνήμη όλων και δημιουργεί ερωτήματα και εύλογες απορίες είναι το πώς και με ποιον τρόπον ο κ. Επίτροπος, ανακάλυπτε όσους γνώριζαν, δήθεν, για την υπόθεση και τους καλούσε να καταθέσουν εις βάρος των εγκαλουμένων.<br />
<br />
Ο Κλωνάρης ολοκλήρωσε το αποδεικτικό έργο, για να καταλήξει με ένα πανηγυρικό εγκώμιο των μεγάλων εθνικών υπηρεσιών που είχαν προσφέρει ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας. Και όταν μέσα στο Τούρκικο τζαμί αντήχησαν τα ονόματα των ιστορικών τοποθεσιών όπου άπειρες φορές είχαν προμαχήσει οι σημερινοί κατηγορούμενοι επί ''εσχάτη προδοσία'', οι παρευρισκόμενοι συμπολεμιστές τους άφησαν ελεύθερα τα δάκρυά τους, πνίγοντας αδιάκοπα τους λυγμούς που τάραζαν τα λάσια στήθη τους. Ο Βαλσαμάκης «έπεισε τους πάντας περί της αθωότητος των κατηγορουμένων», όπως του έγραψε αργότερα ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, με την ιδιότητα του πρωθυπουργού της Ελλάδας.<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΜΑΧΗ ΠΟΛΥΖΩΙΔΗ - ΜΑΣΣΟΝ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Οι Διαβουλεύσεις στα Κυβερνητικά Παρασκήνια για την Απόφαση</span></b><br />
<br />
Η πιο δραματική φάση της δίκης αρχίζει τώρα. Ο Μάσσον, αιφνιδιαστικά, αρνείται να απαντήσει στους συνηγόρους της υπεράσπισης, κατά τα ειωθότα, με την εξήγηση ότι «κρίνει περιττόν να χάνει τον καιρόν του». Αλλά ενώ παραιτείται ο ίδιος της δευτερολογίας, απαιτεί να μη δευτερολογήσουν ούτε οι συνήγοροι. Εκείνοι διαμαρτύρονται εντονότατα. Ο πρόεδρος Πολυζωίδης επεμβαίνει. Τονίζει «είμαι της γνώμης ότι ο κ. επίτροπος χρεωστά να απαντήσει. Η ανάπτυξης της κατηγορίας υπήρξεν ελλιπής. Έχει χρέος λοιπόν να την συμπληρώσει, άλλως οι συνήγοροι έχουν χρέος να την συμπληρώσουν». Με τη δήλωση αυτή ο Πολυζωίδης αρχίζει την ιστορική του μάχη με το Μάσσον, με το Μάουερ, με το καθεστώς της αυθαιρεσίας και αδικίας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-V8bnbwZJ7cs/WE-YRZGYHZI/AAAAAAAAoI4/SmvEfvmOzEkzFW-s2ooqiqnT-wlqgN71ACLcB/s1600/H_dikh_twn_stratigwn-page-029.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-V8bnbwZJ7cs/WE-YRZGYHZI/AAAAAAAAoI4/SmvEfvmOzEkzFW-s2ooqiqnT-wlqgN71ACLcB/s400/H_dikh_twn_stratigwn-page-029.jpg" width="361" /></a></div>
<br />
Είναι η μάχη που θα τον καταστήσει σύμβολο της Ελληνικής δικαιοσύνης. Στην πραγματικότητα την είχε αρχίσει ημέρες πρωτύτερα, στα παρασκήνια. Πριν από την έναρξη της δίκης ο Μάσσον είχε καλέσει στο σπίτι του και τα πέντε μέλη του δικαστηρίου και αφού τους παρουσίασε όσα στοιχεία είχε συγκεντρώσει, τους ρώτησε αν τα εύρισκαν αρκετά για να καταδικάσουν τους δυο στρατηγούς. Ο Πολυζωίδης εξεγέρθηκε και δήλωσε αμέσως: «Θάπτω εις τους κρυψώνας της σιωπής την αντάμωσίν μας εδώ, το διατί και το πώς. Αν είναι ανάγκη να προείπομεν τι, προλέγω ότι, αν οι στρατιωτικοί Έλληνες είναι αθώοι, έχομεν τιμιότητα να τους αθωώσωμεν, αν ένοχοι, αγάπην Πατρίδος να τους καταδικάσομεν εις δεσμά, εις θάνατον».<br />
<br />
Προσπάθησαν επίσης να εξαγοράσουν και τον Τερτσέτη ενώ η δίκη διαρκούσε ακόμη. Αφού δεν κατόρθωσαν να τους εξαγοράσουν επιχείρησαν να τους προκαταλάβουν. Το δημοσιογραφικό όργανο του Μάουερ, ο «Σωτήρ» δημοσίευσε άρθρο -ενώ συνεχιζόταν η δίκη- με το οποίο προαναγγελλόταν ως βέβαια, η καταδίκη των στρατηγών. Οι συνήγοροι κατήγγειλαν δημόσια την προσπάθεια και ζήτησαν από το Μάσσον να διώξει την εφημερίδα. Ο Μάσσον δεν καταδέχτηκε καν να απαντήσει. Τότε ο Πολυζωίδης, όρθιος, έκανε μια κατηγορηματική δήλωση:<br />
<br />
<i>«Το δικαστήριον, είπε, δεν έχει άλλο συμφέρον από τον νόμον. Δεν έχει άλλον σκοπόν παρά την απόδοσιν της δικαιοσύνης. Τινές δεικνύουν μιαν επίσημον εμπάθειαν και άγνοιαν των νόμων. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προλαμβάνει την κρίσιν της δικαιοσύνης. Αποδοκιμάζω όθεν το ανόητον άρθρον και προσκαλώ τον Επίτροπον να εναγάγει τον συντάκτην της εφημερίδος».</i><br />
<br />
Ο Μάσσον σε απάντηση κάγχασε. Αυτή η διπλή άρνηση του Μάσσον δημιούργησε μεγάλο θέμα, διότι και οι δυο πλευρές έδειξαν ακλόνητη επιμονή, η οποία σε λίγο εξελίχτηκε σε απροκάλυπτη διαμάχη. Ο Πολυζωίδης γνώριζε ότι, οι άλλοι τρεις δικαστές ήταν αποφασισμένοι να καταδικάσουν σε θάνατο τους στρατηγούς, γι’ αυτό προσπαθούσε να πείσει τον Επίτροπο να δευτερολογήσει, προκειμένου να κερδίσει χρόνο, με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να μεταπείσει έναν από τους «καταδικαστικούς» συναδέλφους του. Ο Μάσσον επέμενε να επισπευτεί η έκδοση της απόφασης. Ο Πολυζωίδης παρακάλεσε θερμότατα τον Επίτροπο να δευτερολογήσει. Εκείνος, ανένδοτος, επέμενε στην άρνησή του.<br />
<br />
Επί μισή ώρα το δικαστήριο είχε πάψει ουσιαστικά να συνεδριάζει. Οι δικαστές στις έδρες τους σώπαιναν με αμηχανία. Ο Μάσσον στη δική του έδρα σώπαινε και αυτός, με αλύγιστο πείσμα. Στην αίθουσα το δικαστήριο είχε μείνει εμβρόντητο. Από κανένα δε διέφευγε ότι, εκείνη την ώρα, καταρρακωνόταν η δικαιοσύνη. Κάποια στιγμή ο Επίτροπος κατέβηκε από την έδρα του, και συνομίλησε μυστικά, με το νομάρχη Μαύρο, που βρισκόταν στην αίθουσα ως παρατηρητής του Μάουερ. Προφανώς έλαβε από αυτόν εντολές, διότι όταν επανήλθε στην έδρα του, δήλωσε ακόμη κατηγορηματικότερα ότι δεν εννοούσε να δευτερολογήσει.<br />
<br />
Ο Πολυζωίδης συνέχισε τις εκκλήσεις του: «Σας παρακαλώ δια μιαν ακόμη φοράν, χάριν της δικαιοσύνης και της κοινωνίας να απαντήσετε!», «Δεν δύναμαι να απαντήσω», επέμενε ο Μάσσον. «Πρέπει να το κάμετε», παρακαλεί εκ νέου ο Πολυζωίδης. Ο Μάσσον ξαναγυρίζει στη σιωπή του. Υπάρχει μεγάλη αναταραχή στην αίθουσα. Ο νομάρχης Μαύρος φεύγει για να ζητήσει οδηγίες από τον υπουργό δικαιοσύνης Σχινά. Ο Πολυζωίδης, μετά από την κατάσταση που δημιουργήθηκε, διέκοψε τη συνεδρίαση για την επομένη, υπό τον όρο, όπως δήλωσε ρητά, «εάν δεν ομιλήσει ο Επίτροπος, να ομιλήσουν οι συνήγοροι».<br />
<br />
Τη νύχτα εκείνη, στα παρασκήνια, πολλά διαδραματίστηκαν, που παρέμειναν όμως άγνωστα. Κινητοποιήθηκαν όλοι οι κυβερνητικοί και διπλωματικοί παράγοντες. Έγιναν διαβούλια με στόχο τη ζωή ή το θάνατο του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα. Οι υπουργοί διχασμένοι συγκρούστηκαν, αλλά επικράτησε ο Κωλέττης. Σύγκρουση επήλθε και στους κόλπους της Αντιβασιλείας, όπου όμως επικράτησε επίσης ο Μάουερ. Οι «καταδικαστικοί» επιβλήθηκαν κατά κράτος. Οι «αθωωτικοί», Άρμανσπεργκ και Μαυροκορδάτος, υποχώρησαν ή προσποιήθηκαν ότι υποχωρούν, επιφυλασσόμενοι να αντεπιτεθούν αργότερα, στην κατάλληλη ώρα. Το αποτέλεσμα των νυχτερινών διαβουλεύσεων, φανερώθηκε την επομένη στο δικαστήριο.<br />
<br />
Όταν ο πρόεδρος Πολυζωίδης έδωσε το λόγο στην υπεράσπιση, διότι ο επίτροπος αρνήθηκε και πάλι να δευτερολογήσει, ο Μάσσον, θριαμβευτικά, του εγχείρισε μια έγγραφη απόφαση της Αντιβασιλείας, η οποία ενέκρινε τη στάση του Επιτρόπου και διάταζε την έκδοση απόφασης με την απειλή μάλιστα ότι θα καταδιώκονταν τα μέλη του δικαστηρίου που δε θα ήθελαν να συμμορφωθούν. Η διαταγή είχε τις υπογραφές και των τριών Αντιβασιλέων. Ο Πολυζωίδης δεν μπορούσε πια παρά να υποκύψει. Το δικαστήριο αποσύρθηκε για διάσκεψη, ενώ σε όλους έγινε αντιληπτό ότι η ζωή του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα είχε κριθεί τελεσίδικα. Άλλωστε ο Μάουερ είχε φροντίσει να προϊδεάσει το λαό για την προαποφασισμένη θανατική καταδίκη.<br />
<br />
Στην αίθουσα της διάσκεψης του δικαστηρίου διαδραματίστηκαν, σκηνές συγκλονιστικές. Ο Πολυζωίδης και ο Τερτσέτης με επιχειρήματα προσπαθούν να προκαταλάβουν τους τρεις «καταδικαστικούς» δικαστές. Ο Τερτσέτης διάβασε ένα κείμενο, το οποίο είχε ετοιμάσει, και στο οποίο ανέπτυσσε όλα τα θέματα της κατηγορίας, για να τα αποκρούσει και εξέταζε τις κυριότερες καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας, για να αποδείξει πόσο αβάσιμες ήταν. Κατέληγε δε με το πόρισμα:<br />
<br />
<i>«Εις την προκειμένην κατηγορίαν περί αυτών των τεσσάρων εγκλημάτων (παρακίνησις εις ληστείαν, εμφύλιος πόλεμος, αναφορά στον τσάρο, αναφορά στον βασιλέα της Βαυαρίας) λείπουν οι αποδείξεις εις βάρος των εγκαλουμένων και δεν υπάρχουν ειμί μόνον τα περιστατικά, άτινα είναι χαρακτήρος και βαθμού μη ικανού, ώστε να αποδείξουν το αρχικόν (principal) έγκλημα. Προσέτι, δε, εξησθενήσθησαν και εκμηδενίσθησαν από τας αποδείξεις της υπερασπίσεως».</i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-r1y0hPZZjR4/WE-kggpD3PI/AAAAAAAAoJI/MqGGQQpq6o8wTlkfXTIxLFQnET3dTwkgQCLcB/s1600/%25CE%2597%2B%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25B2%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25BB%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25B1%2B-%2B%25CE%2586%25CF%2581%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2583%25CF%2580%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B3%25CE%25BA%252C%2B%25CE%259C%25CE%25AC%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B5%25CF%2581%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%2B%25CE%25A7%25CE%25AC%25CE%25B9%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B5%25CE%25BA.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://4.bp.blogspot.com/-r1y0hPZZjR4/WE-kggpD3PI/AAAAAAAAoJI/MqGGQQpq6o8wTlkfXTIxLFQnET3dTwkgQCLcB/s640/%25CE%2597%2B%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25B2%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B9%25CE%25BB%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25B1%2B-%2B%25CE%2586%25CF%2581%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2583%25CF%2580%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B3%25CE%25BA%252C%2B%25CE%259C%25CE%25AC%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B5%25CF%2581%2B%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%2B%25CE%25A7%25CE%25AC%25CE%25B9%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B5%25CE%25BA.png.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Μετά τον Τερτσέτη κλήθηκαν και οι άλλοι δικαστές να εκφέρουν τη γνώμη τους. Και οι τρεις δήλωσαν, ο ένας μετά τον άλλο, ότι είχαν πειστεί για την ενοχή των κατηγορουμένων. Η προβλεπόμενη από το νόμο πλειοψηφία είχε σχηματιστεί. Αρχίζει τότε μια νέα αγωνιώδης προσπάθεια των Πολυζωίδη και Τερτσέτη να μεταπείσουν τους καταδικαστικούς συναδέλφους τους. Ο επιφανής λόγιος Τερτσέτης, προσπάθησε με μια δραματική έξαρση, να συγκινήσει τους τρεις καταδικαστικούς. «Ναι» παραδέχτηκε αργότερα, «έκλαυσα ενώπιον των τριών, θέλοντας να βοηθήσω τα δικαιώματα δυο υπηκόων της Βασιλείας.<br />
<br />
Μου έκαιε την καρδιά η μοίρα πολλών άλλων Ελλήνων, τους οποίους ανακροάστους σχεδόν συναποφασίζαμεν με την καταδίκην των δυο Πελοποννησίων (στρατηγών). Ναι! Σχεδόν εγονάτισα, φιλώντας τα χέρια των τριών!». Τα αντρικά δάκρυα του Τερτσέτη δεν επηρέασαν τους «μιλημένους» δικαστές. Ακόμα και όταν ο Τερτσέτης τους φώναξε, «με τέτοια αποδεικτικά, ούτε δυο γάτοι δεν καταδικάζονται εις θάνατον!», αυτοί παρέμειναν αμετακίνητοι στις εντολές που είχαν λάβει. Ο Πολυζωίδης τους πρότεινε τότε μια λύση συμβιβαστική. Αναβολή της απόφασης για να ερευνηθεί πληρέστερα η όλη υπόθεση και να διεξαχθεί νέα δίκη στην οποία μάλιστα να παραπεμφθούν και οι λοιποί κατηγορούμενοι που ήταν ήδη φυλακισμένοι με τις ίδιες κατηγορίες.<br />
<br />
Αλλά και οι τρεις απέκρουσαν και την πρόταση αυτή. Επακολούθησε δυσάρεστη λογομαχία μεταξύ των μελών του δικαστηρίου, στο τέλος της οποίας οι τρεις άρχισαν να συντάσσουν ένα δικό τους σχέδιο απόφασης, καταδικαστικής φυσικά. Τη μόνη παραχώρηση που έκαναν ήταν να θεωρήσουν «τους καταδικασθέντας αξίους της βασιλικής χάριτος» και να ζητήσουν «την αναβολήν της εκτελέσεως της ποινής μέχρι της εκβάσεως της περί χάριτος αιτήσεως». Τώρα ο Πολυζωίδης, αποφασίζει να δώσει την ύστατη μάχη του. Με ιερή αγανάκτηση δηλώνει στους τρεις καταδικαστικούς:<br />
<br />
<i>«Θεωρώ την απόφασίν σας εντελώς άδικον. Δεν στηρίζεται εις τας δημοσίως διαξαχθείσας αποδείξεις, αλλά επί ψευδεστάτης βάσεως. Είναι αντίθετος της κοινής γνώμης, κρίσεως και πεποιθήσεως. Και αποτελεί προσβολήν και αυτού του ιερού ονόματος της αληθείας». </i><br />
<br />
Οι τρεις, ατάραχοι, τον καλούν να υπογράψει πρώτος την απόφαση. Ο Πολυζωίδης με μια νέα έκρηξη οργής και πάθους, τους αποκρίνεται: «Την απόφασίν σας την θεωρώ όχι μόνον άδικον ως ατιμάζουσα άνδρας αθώους και ενδόξους, αλλά και επικίνδυνον ως κηλιδούσαν από τούδε τα δικαστήρια της νέας βασιλείας, με την ασέβειάν της προς την αλήθειαν και την δικαιοσύνην». Ταραγμένοι οι τρεις υποτακτικοί του Μάουερ καλούν τον Πολυζωίδη «δια τελευταίαν φοράν να υπογράψει την απόφασιν, ως έχει υποχρέωσιν». Με δραματική έμφαση, εκείνος αποκρίνεται: «Αρνούμαι ρητώς και να υπογράψω και να απαγγείλω τοιαύτην επονείδιστον απόφασιν».<br />
<br />
Σύμφωνα με τους τύπους διαπράττει πραξικόπημα την ώρα εκείνη. Έκτοτε οι Έλληνες δικαστές θα επικαλούνται το ηρωικό προηγούμενο του Πολυζωίδη, όταν θα δέχονται πιέσεις ή απειλές ή παρασκηνιακές υποδείξεις από μέρους της Εκτελεστικής Εξουσίας. Ωστόσο οι τρεις καταδικαστικοί, ασυγκίνητοι μπροστά στο μεγαλείο του Πολυζωίδη, προσπαθούν να πείσουν τον Τερτσέτη να υπογράψει, και τον απειλούν ότι «τυχόν άρνησίς του αποτελεί τουλάχιστον πράξιν τιμωρουμένην υπό του νόμου». Ο Τερτσέτης απαντά: «Ποτέ! Όποιαι και αν είναι αι συνέπειαι, δεν θα γίνω συνεργός δικαστικού εγκλήματος». Τότε ζητείται η συνδρομή του Μάσσον ο οποίος ήταν πίσω από την πόρτα των διασκέψεων και κρυφάκουγε «ως ο έσχατος των ωτακουστών».<br />
<br />
Ο Μάσσον μπαίνει στο δωμάτιο των συμβουλίων και προσπαθεί να μεταπείσει τον πρόεδρο και τον Τερτσέτη. Ο Πολυζωίδης του επισήμανε το ανεπίτρεπτο της παρουσίας του και του είπε μεταξύ άλλων: «Η ανάμιξίς σας εις τας συζητήσεις μας αποτελεί βαρύ παράπτωμα και σκάνδαλον». Ο Μάσσον φαίνεται να πτοείται κάπως και αποσύρεται, αλλά σε λίγο επανέρχεται θρασύτερος και προσπαθεί να μεταπείσει και τον Τερτσέτη. Τότε ο Πολυζωίδης ξεσπά ακράτητος: «Καταισχύνη! Καταισχύνη σε σένα, Επίτροπε! Τι έρχεσαι κάθε στιγμή στο συμβούλιο και πότε κρυφομιλείς με τον Σούτσο και πότε με τον Τερτσέτην; Είμαι πρόεδρος και περί πολλού ποιούμαι την αξιοπρέπειαν και την ανεξαρτησίαν του δικαστηρίου».<br />
<br />
Ο Μάσσον φεύγει πάλι και η διαμάχη συνεχίζεται. Μετά από τέσσερις ώρες φιλονικία, η πλειοψηφία στέλνει στον υπουργό Δικαιοσύνης την απόφαση που είχε συντάξει. Στέλνουν όμως και οι Πολυζωίδης και Τερτσέτης ειδικό υπόμνημα με το οποίο ζητούν να αναβληθεί η απόφαση για να διεξαχθεί νέα δίκη, στην οποία να δικαστούν μαζί με τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα και οι άλλοι κατηγορούμενοι για την αυτή υπόθεση. Ο Πολυζωίδης διέκοψε τη συνεδρίαση και πήγε με τον Τερτσέτη στο σπίτι του τελευταίου και ανάμεναν τις εξελίξεις. Οι άλλοι τρεις δικαστές πήγαν στον υπουργό Σχινά για να του αναφέρουν ό,τι είχε γίνει.<br />
<br />
Ο υπουργός διατάζει τους τρεις να επιστρέψουν στο δικαστήριο, φοράει την επίσημη, χρυσοποίκιλτη στολή του, παίρνει μαζί του το Γερμανό σύμβουλο του υπουργείου δικαιοσύνης, Γκράινερ, τους γραμματείς του, ντυμένους και αυτούς με τις χρυσές στολές τους και περιφρουρούμενος από μια κουστωδία χωροφυλάκων πηγαίνει στο δικαστήριο. Παράλληλα στέλνει κλητήρες να φέρουν πίσω, έστω και δια της βίας αν χρειαστεί, τον Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη. Αυτοί υπάκουσαν και τους ακολούθησαν μέχρι το δικαστήριο, το οποίο ήταν γεμάτο από χωροφύλακες. Εκεί ο υπουργός Δικαιοσύνης τους ζήτησε να υπογράψουν την απόφαση. Τότε του απάντησαν: «Αν υπογράψομε την απόφασιν, θα γίνομε όργανα να προσβληθεί η ιερά δικαιοσύνη και ο νόμος».<br />
<br />
Ο Σχινάς τους είπε: «Ως Γραμματεύς της Επικρατείας και άμεσος προϊστάμενός σας, σας ανακαλώ εις τα χρέη σας» για να πάρει την απάντηση: «Ποίον είναι το χρέος μας ως δικασταί, εναπόκειται εις ημάς να το κρίνομε. Και σας υπενθυμίζομεν ότι ποτέ ανωτέρα αρχή, ουδέ αυτή η ανωτάτη, δεν δικαιούται να περιπλέκεται εις την διαχείρισιν και εις τας πράξεις του δικαστηρίου». «Εν ονόματι του βασιλέως σας προσκαλώ να υπογράψετε την απόφασιν» φωνάζει ο Σχινάς. «Εν ονόματι της δικαιοσύνης δεν την υπογράφω», αντιφωνάζει ο Πολυζωίδης. Ο Σχινάς μένει άφωνος για αρκετή ώρα. Έπειτα διατάζοντας τους χωροφύλακες να μην επιτρέψουν σε κανένα δικαστή να απομακρυνθεί, πηγαίνει στον αντιβασιλέα Μάουερ για νέες οδηγίες.<br />
<br />
Ύστερα από μισή ώρα επιστρέφει και σε έντονο ύφος καλεί και πάλι τον Πολυζωίδη να υπογράψει την απόφαση. Εκείνος αρνείται και ακολούθησε ο εξής διάλογος:<br />
<br />
- Σας διατάσσω να την υπογράψετε.<br />
<br />
- Προτιμώ να μου κόψουν το χέρι, αλλά δεν την υπογράφω!<br />
<br />
- Εσείς τουλάχιστον, Τερτσέτη, θα υπογράψετε, ναι ή όχι;<br />
<br />
- Όχι! Δεν θα με έχετε συνεργόν στον φόνον δυο ανθρώπων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-3ut_p0JMRUQ/WE-lcWNNXeI/AAAAAAAAoJQ/RJj22ARZk5cRkRpvyJ_04-4iDVch7CTcgCLcB/s1600/Konstantinos_Schinas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-3ut_p0JMRUQ/WE-lcWNNXeI/AAAAAAAAoJQ/RJj22ARZk5cRkRpvyJ_04-4iDVch7CTcgCLcB/s400/Konstantinos_Schinas.jpg" width="335" /></a></div>
<br />
Ο Σχινάς τότε, πνίγοντας την οργή του, λέει στους τρεις της πλειοψηφίας να υπογράψουν. Εκείνοι με τρεμάμενα χέρια υπογράφουν. Ο υπουργός απευθύνεται στον Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη λέγοντας: «Δεν το θεωρώ σπουδαίον ότι δεν υπογράφετε. Τούτο ίσως είναι δικαίωμά σας. Σας διατάσσω όμως, εν ονόματι του νόμου, να αναλάβετε τας έδρας σας εις την αίθουσαν συνεδριάσεων δια να απαγγελθεί αμέσως η απόφασις». Οι άλλοι δικαστές τρέχουν να συμμορφωθούν. Επίσης ο Μάσσον σπεύδει να καθήσει στον εισαγγελικό του θώκο. Αλλά ο Πολυζωίδης μένει «βιδωμένος» στην καρέκλα του, ενώ ο Τερτσέτης κοιτάζει από το παράθυρο το πλήθος που συνωστίζεται στην πλατεία.<br />
<br />
Ο Σχινάς παίρνει μειλίχιο ύφος και λέει: «Ελάτε κ. Πρόεδρε να τελειώνουμε. Δεν θα μας βρουν εδώ τα μεσάνυχτα». Ο Πολυζωίδης κρατιέται πιο γερά στο κάθισμά του. Και τότε ο υπουργός, σύμφωνα με τις οδηγίες που είχε πάρει από το Μάουερ, με παθιασμένη αυταρχικότητα φωνάζει: «Ε, και η υπομονή έχει τα όριά της. Κλητήρες πιάστε τους και φέρτε τους στις έδρες!». Οι χωροφύλακες ορμούν, αρπάζουν τον Πρόεδρο του δικαστηρίου. Εκείνος αμύνεται, κρατιέται από το τραπέζι, από τις καρέκλες, από τις πόρτες φωνάζοντας «σεβαστείτε την ατομική μου ελευθερία». Οι χωροφύλακες, παρουσία του υπουργού, τον βλασφημούν, τον χτυπούν, τον σπρώχνουν, του σκίζουν τα ρούχα και δια της βίας τον φέρνουν στο κάθισμα της προεδρίας.<br />
<br />
Τον Τερτσέτη τον άρπαξαν τέσσερις χωροφύλακες και τον έφεραν στην έδρα. Ο Τερτσέτης φώναζε: «Το σώμα μου μπορείτε να το κάνετε ότι θέλετε. Τον στοχασμό μου και την συνείδησή μου δεν μπορείτε να την παραβιάσετε!». Η σκηνή είναι ασύλληπτη, εφιαλτική. Επειδή ο Πολυζωίδης δεν εννοούσε να διαβάσει την απόφαση που δεν είχε υπογράψει, ο δικαστής Σούτσος, γαμπρός του υπουργού Σχινά, ανέλαβε να τον υποκαταστήσει στα προεδρικά του καθήκοντα. Διέταξε το γραμματέα να απαγγείλει την απόφαση. Ο πρόεδρος διαμαρτυρήθηκε, αλλά ο Σούτσος του φώναξε: «Εν ονόματι του νόμου σας επιβάλλω σιωπήν». Τότε ο Πολυζωίδης τινάζεται όρθιος, αλλά οι χωροφύλακες τον αρπάζουν από τους ώμους και τον καθίζουν δια της βίας στην έδρα του.<br />
<br />
Είναι η τελευταία αντίσταση του Πολυζωίδη. Ο Τερτσέτης τον ρωτά κάποια στιγμή: «Τι μας απομένει να κάμωμε, κ. Πρόεδρε;» Και εκείνος που νιώθει πια το μάταιο της περαιτέρω αντίστασης, αποκρίνεται, με βουβή απόγνωση: «Αρκετά όσα κάμαμε. Φθάνει». Τότε ο υπουργός Σχινάς διατάζει να οδηγήσουν στην αίθουσα τους κατηγορούμενους. Έχει βραδιάσει πια όταν οι χωροφύλακες φέρνουν από τη φυλακή, τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα. Το θέαμα που αντικρίζουν οι δυο στρατηγοί τους προϊδεάζει για τη φοβερή απόφαση που έχει παρθεί. Στην αίθουσα του δικαστηρίου υπήρχε πλήθος λογχοφόρων χωροφυλάκων.<br />
<br />
Τέσσερις δε από αυτούς στέκονταν πίσω από τα καθίσματα των δυο δικαστών που δεν υπέγραψαν την απόφαση, με τις λόγχες πάνω από τα κεφάλια τους με κατεύθυνση προς τους κροτάφους τους. Ο υπουργός διατάζει το γραμματέα να διαβάσει την απόφαση. Ο Πολυζωίδης γέρνει το κεφάλι και κλείνει τα μάτια, με τα χέρια του. Σ’ αυτή τη στάση, οδύνης και ντροπής για όσα γίνονταν, θα μείνει ως το τέλος. Όσο διαρκούσε η ανάγνωση της απόφασης, ο Κολοκοτρώνης διατηρεί την ψυχραιμία του παίζοντας απαλά τις χάντρες του κομπολογιού του. Δε δείχνει ιδιαίτερη συγκίνηση ούτε όταν ακούει την τρομερή φράση, «Ο Δημήτριος Πλαπούτας και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταδικάζονται εις θάνατον ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας».<br />
<br />
Έκανε μόνο το σταυρό του και είπε: «Κύριε ελέησον! Μνήσθητί μου, Κύριε όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Ύστερα πήρε από την ταμπακέρα του μια πρέζα ταμπάκο, τον ρούφηξε και πρόσφερε σε όσους τον είχαν περιτριγυρίσει. Στους δικηγόρους του είπε με σταθερή φωνή: «Αντίκρυσα τόσες φορές το θάνατο και δεν τον φοβήθηκα. Ούτε τώρα τον φοβούμε». Σε έναν οπαδό του που του φώναξε συγκινημένος: «Άδικα σε σκοτώνουν, στρατηγέ», αποκρίθηκε με πικρή θυμοσοφία: «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια». Ο Πλαπούτας είχε αντίθετα ταραχτεί και δάκρυα έπεφταν από τα μάτια του. Συλλογιζόταν την ορφάνια των παιδιών του, επτά κοριτσιών και ενός γιου ανήλικου.<br />
<br />
Ο Κολοκοτρώνης με συμπόνια, τον κοίταξε και του είπε: «Εγώ δε λυπάμαι για τον εαυτό μου, μα γι’ αυτόν που έχει εφτά κόρες». Καθώς ο Πλαπούτας βούρκωσε στα λόγια αυτά, ο Γέρος τον αποπήρε: «Βρε συ, δε ντρέπεσαι; Εσύ δε φοβήθηκες τους Τούρκους και τώρα κλαις; Κουράγιο ξάδερφε! Τ’ όνειρό μας ήταν να λευτερώσουμε την πατρίδα. Μη λυπάσαι το λοιπόν. Εμείς κάναμε το χρέος μας και αυτοί ας μας καταδικάσουν». Δεν εκδηλώθηκε καμία εντυπωσιακή αντίδραση από το πλήθος και η θανατική καταδίκη έγινε δεκτή με ποικίλα αισθήματα, αλλά χωρίς την έκρηξη της λαϊκής οργής που θα περίμενε κανείς. Μόνο μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου έγιναν ορισμένες συγκινητικές σκηνές, ιδίως από οπαδούς του Γέρου όταν ακούστηκε η καταδικαστική απόφαση.<br />
<br />
Μέσα στην αναταραχή που σημειώθηκε όταν απαγγέλθηκε η φράση «καταδικάζονται εις θάνατον», δεν ακούστηκε ούτε από τους κατηγορούμενους, ούτε από το ακροατήριο το τελευταίο μέρος της απόφασης με το οποίο «οι καταδικασθέντες εκρίνοντο άξιοι της βασιλικής χάριτος» και ότι την χάρη «θέλει ζητήσει επισήμως το Δικαστήριον από την Αυτού Μεγαλειότητα». Το φαινόμενο της μη έντονης αντίδρασης του λαού είναι αξιοπρόσεκτο και επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Η πιθανότερη είναι ότι ο λαός, με τα έκτακτα στρατιωτικά μέτρα που είχαν ληφθεί, ήταν τρομοκρατημένος. Οι χωροφύλακες δεν τους άφησαν καιρό για περισσότερες συνομιλίες. Τους έδεσαν τα χέρια και τους έβγαλαν από την αίθουσα του δικαστηρίου.<br />
<br />
Ο Κολοκοτρώνης, νομίζοντας ότι θα τους οδηγούσαν κατευθείαν στη γκιλοτίνα, σήκωσε τα δεμένα χέρια του και σέρνοντάς τα στο λαιμό του, τους ρώτησε: «πού;». Δηλαδή, που θα τους καρατόμιζαν. Δεν τους έδωσαν απάντηση. Έξω από το δικαστήριο περίμενε μια ίλη Βαυαρικού ιππικού που τους συνόδεψε μέχρι το Ιτς Καλέ. Ο Γέρος πάλι ρώτησε: «Γιατί μας πάτε στο κάτεργο; Δε θα μας πάρουν τα κεφάλια μας»; Ούτε τώρα του έδωσαν απάντηση. Στο Ιτς Καλέ τους έκλεισαν στο ίδιο κελί. Στο δεσμοφύλακά τους έδωσαν οι θανατοποινίτες στρατηγοί τις τελευταίες παραγγελίες προς τις οικογένειές τους. Ο Κολοκοτρώνης του παρέδωσε το δαχτυλίδι του. «Δώστο στο μικρό μου γιο τον Κολίνο και πες του να με θυμάται.<br />
<br />
Του παραγγέλνω, καθώς και σ’ όλους τους δικούς και φίλους, να μην κάνουν το παραμικρό κίνημα και ταράξουν την ησυχία». Λέγεται ότι εξομολογήθηκαν. Έπειτα δείπνησαν πρόχειρα και κατακλίθηκαν. Ο Πλαπούτας απόμεινε άγρυπνος. Ο Κολοκοτρώνης όμως φαίνεται ότι δεν άργησε να αποκοιμηθεί. Κάτω στην πολιτεία ακούγονταν οι απαρηγόρητοι οδυρμοί από τις οικογένειες, από τους συγγενείς, από τους φίλους και σχεδόν από όλους τους Έλληνες. Και ενώ στα σπίτια των μελλοθάνατων, έκοβαν τα σάβανα, αλλού γίνονταν συνδιασκέψεις. Οι κρισιμότερες συνδιασκέψεις έγιναν στο σπίτι του Μάουερ, μεταξύ αυτού, του Άμπελ, του Σχινά, ίσως και του Κωλέττη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-8sHPynOMAVY/WE-rLurf5TI/AAAAAAAAoJg/_YvkhdOTSqAv8l9rIkbTb3auFOGpw14CwCLcB/s1600/%25CE%2599%25CF%2589%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582%2B%25CE%259A%25CF%2589%25CE%25BB%25CE%25AD%25CF%2584%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-8sHPynOMAVY/WE-rLurf5TI/AAAAAAAAoJg/_YvkhdOTSqAv8l9rIkbTb3auFOGpw14CwCLcB/s400/%25CE%2599%25CF%2589%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582%2B%25CE%259A%25CF%2589%25CE%25BB%25CE%25AD%25CF%2584%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="368" /></a></div>
<br />
Σ’ αυτές αποφασίστηκε να απορριφθεί η αίτηση χάριτος, να εκτελεστούν οι δυο στρατηγοί, επίσης να παυτούν αμέσως οι Πολυζωίδης και Τερτσέτης οι οποίοι κατόπιν θα διώκονταν ποινικά. Φαίνεται ότι αποφασίστηκε η δημιουργία κυβερνητικής κρίσης, με σκοπό να απομακρυνθεί ο «πρωθυπουργός» Μαυροκορδάτος. Αλλά και ο τελευταίος αυτός ετοίμαζε την αντεπίθεσή του, την οποία είχε προφανώς καταστρώσει με τον Άρμανσπεργκ. Την άλλη μέρα το πρωί συνήλθε εκτάκτως το υπουργικό συμβούλιο. Ο Μαυροκορδάτος έλαβε πρώτος το λόγο και κατέκρινε τη στάση του υπουργού Σχινά στο δικαστήριο. Ο Σχινάς αντίκρουσε το Μαυροκορδάτο λέγοντας ότι έπραξε το καθήκον του.<br />
<br />
Μετά από συζητήσεις ο Μαυροκορδάτος πρότεινε για το καλό του έθνους και της βασιλείας, να δοθεί πλήρης χάρη στους καταδικασθέντες και να απολυθούν από τις φυλακές και όλοι οι άλλοι κρατούμενοι. Όταν πήρε το λόγο ο Κωλέττης είπε ότι δε συμφωνεί και θα πρέπει να διαταχθεί αφενός η εντός 24 ωρών καρατόμηση των προδοτών και αφετέρου η ταχεία εισαγωγή σε δίκη των υπολοίπων κατηγορουμένων. Την ίδια ώρα στην Αντιβασιλεία γινόταν άλλη σύσκεψη, κατά την οποία ο Άρμανσπεργκ προσπαθούσε να μεταπείσει τα λοιπά μέλη (Μάουερ, Άμπελ και Έιντεκ), αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Την επομένη, σε νέα σύσκεψη της Αντιβασιλείας ο Άρμανσπεργκ έδωσε πλήρη μάχη.<br />
<br />
Τόνισε απερίφραστα ότι προέβλεπε τρομερές εξελίξεις, ότι θα κινδύνευε να εκδιωχθεί ολόκληρη η Αντιβασιλεία, χωρίς να αποκλείεται διόλου και η άμεση εκθρόνιση του Όθωνα. Τους κατέστησε προσωπικά υπεύθυνους, για όσα ασφαλώς θα επακολουθούσαν και δε δίστασε να τους τονίσει ότι ο ίδιος ήταν αθώος και του αίματος που θα χυνόταν και της καταστροφής που επακολουθούσε. Οι τρεις αντιβασιλείς καταλήφθηκαν από φόβο, αλλά συνέχιζαν να επιμένουν. Τότε ο Άρμανσπεργκ είπε στους Μάουερ και Έιντεκ ότι ο Όθωνας επιθυμούσε να τους δει ιδιαιτέρως. Ο Όθωνας παρακάλεσε τους δυο αντιβασιλείς να μην εκτελεστούν οι δυο στρατηγοί. Λέγεται ότι τους είπε: «Σας το ζητώ ως προσωπική χάρη».<br />
<br />
Λέγεται ακόμη ότι ο ανήλικος εστεμμένος για να τους συγκινήσει δε δίστασε να κλάψει μπροστά τους. Και τότε οι δυο αντιβασιλείς κάμφθηκαν, αλλά ζήτησαν ανταλλάγματα: να παυτεί ο Μαυροκορδάτος και να παραπεμφθούν σε δίκη οι Πολυζωίδης και Τερτσέτης. Ο Άρμανσπεργκ δέχτηκε και τους δυο αυτούς εκβιαστικούς όρους. Τελικά λήφθηκε ομόφωνη απόφαση να μετριαστεί η θανατική ποινή των στρατηγών σε εισαετή δεσμά. Η απόφαση υπογράφτηκε αμέσως και ο υπασπιστής του Όθωνα στάλθηκε στο Ιτς Καλέ να αναγγείλει τη χαρμόσυνη είδηση στον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα. Καθώς ήταν μεσάνυχτα, οι δυο στρατηγοί κοιμόνταν.<br />
<br />
Όταν άκουσαν το βαρύ κλειδί στην πόρτα του κελιού τους πετάχτηκαν επάνω νομίζοντας ότι θα τους πάρουν για τη γκιλοτίνα. Ο υπασπιστής τους ανάγγειλε ότι ο Όθωνας είχε μετριάσει την ποινή τους σε είκοσι ετών δεσμά. Ο Κολοκοτρώνης τότε είπε: «Θα γελάσω τον βασιλιά. Δε θα ζήσω τόσους χρόνους». Οι συνθήκες διαβίωσης των δυο στρατηγών στους έντεκα μήνες που έμειναν φυλακισμένοι στο Ιτς Καλέ, αλλά και τους άλλους έντεκα μήνες που έμειναν φυλακισμένοι στο Παλαμίδι, θα ταίριαζαν μόνο σε κακούργους. Εκεί μάλιστα ο Κολοκοτρώνης αρρώστησε βαριά και χωρίς καμία περίθαλψη κινδύνεψε να πεθάνει.<br />
<br />
Όταν ο Όθωνας ενηλικιώθηκε, ένα από τα πρώτα διατάγματα που υπέγραψε, ήταν η πλήρης απονομή χάριτος, η οποία έγινε δεκτή με αισθήματα χαράς από το πλήθος.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΔΙΚΗ ΠΟΛΥΖΩΙΔΗ ΚΑΙ ΤΕΡΤΣΕΤΗ </b></span><br />
<br />
Αλλά ο Σχινάς και ο Μάσσον δεν είχαν καμία διάθεση να διδαχτούν από το ιστορικό αυτό προηγούμενο και παρέπεμψαν σε δίκη τον Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη, επειδή είχαν αρνηθεί να υπογράψουν τη θανατική καταδίκη των δυο στρατηγών. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να συκοφαντήσουν τους δυο δικαστές ότι είχαν εξαγοραστεί: «από τον χρυσόν της Κολοκοτρωνικής φάρας». Η νέα δίκη έγινε στο ίδιο τζαμί του Ναυπλίου, «ενώπιον του Εγκληματικού Δικαστηρίου», στις 27 Σεπτεμβρίου 1834. Επίτροπος πάλι ο Μάσσον. Αυτή τη φορά όμως είχε να αντιμετωπίσει δυο κατηγορούμενους οι οποίοι ήταν κάτοχοι και της δικαστικής επιστήμης και της τέχνης του λόγου.<br />
<br />
Οι απολογίες τους αποτέλεσαν δεινό κατηγορητήριο κατά του Μάσσον και κάποια στιγμή ο Τερτσέτης του φώναξε από το εδώλιό του: «Ποιος είσαι εσύ, Επίτροπε ποιος είσαι εσύ που με το πρόσχημα της παιδείας έλαβες από την βασιλεία επάγγελμα τόσον επικίνδυνον δια την τιμήν και την ζωήν των υπηκόων; Ποιος είσαι εσύ που παίζεις με ημάς εις την γην της γεννήσεως μας»; Και στον ίδιο μαχητικό τόνο ο δικαζόμενος δικαστής διακήρυξε ότι δεν είχαν υπογράψει τη θανατική καταδίκη Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, διότι εκτός από το νόμο τους εμπόδιζε και ένα άλλο αίτιο κατά πολύ ανώτερο:<br />
<br />
«Ο Εθνισμός μας! Ο Εθνισμός μας, ω Επίτροπε, είναι θεμελιωμένος εις τα αίματα οκτακοσίων χιλιάδων Ελλήνων φονευθέντων εις τον αγώνα. Και δεν ήταν θέλημα Θεού ημείς, εις την 26 ΜαÀου, να φθάσομεν εις τόσην αναισθησίαν, ώστε να εξαλείψει την λατρείαν του εθνισμού από τα σπλάχνα μας η επωμίδα του Υπουργού. Το έργον εκείνης της ημέρας ήταν το νομιμότατον σχόλιον της επαναστάσεως και η ωραιότατη ημέρα της βασιλείας. Τι ήταν η επανάστασίς μας; Ήταν άλλο παρά μια ορμή προς τον πολιτισμό, πόθος να χαρούμεν τους καρπούς του; Και τι άλλο ήταν η υπογραφή μας»;<br />
<br />
Από το εδώλιό του ο Τερτσέτης με την απολογία του έδωσε υψηλό δίδαγμα προς εκείνους που καυχιόνταν ότι είχαν έλθει να μας φέρουν τον ανώτερο πολιτισμό τους και αντ’ αυτού μας έδιναν αναίσχυντα μαθήματα βιασμού της δικαιοσύνης. Η μαχητική αυτή απόλογία ή μάλλον το αντικατηγορώ του Τερτσέτη, καθώς και του Πολυζωίδη, επηρέασε αποφασιστικά το δικαστήριο που στάθηκε κι αυτό στο ύψος της αποστολής του και αθώωσε πανηγυρικά τους δυο κατηγορούμενους. Πρόεδρος ήταν ο Σωμάκης και μέλη οι Βάλβης, Κανούσης, Λεονταρίδης και Κριεζής. Αξίζει να μνημονεύονται τα ονόματά τους.<br />
<br />
Το ακροατήριο ζητοκραύγασε την απόφασή τους. Έπειτα ακολούθησαν σκηνές λαϊκού ενθουσιασμού με δάκρυα χαράς και πανηγυρικά επιφωνήματα. Σήκωσαν στους ώμους τον Πολυζωίδη και τον Τερτσέτη και περιέφεραν στη μεγάλη πλατεία του Ναυπλίου. Τους αποκαλούσαν: «νέους Αριστείδες». Και η λαϊκή κρίση τους ύψωσε, «κοινή βοή», στη θέση των εθνικών ειδώλων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-GrSo2jCW7gg/WFBY4HbnV0I/AAAAAAAAoJw/kwL4ZUV11781dxTUtXYrW_BEGJ0YsD0OwCLcB/s1600/GeorgiosTertsetis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-GrSo2jCW7gg/WFBY4HbnV0I/AAAAAAAAoJw/kwL4ZUV11781dxTUtXYrW_BEGJ0YsD0OwCLcB/s400/GeorgiosTertsetis.jpg" width="292" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ</b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Αγόρευση του Κλωνάρη (Πέμπτη 24 / 5 / 1834)</span></b><br />
<br />
<i>''Κύριοι Δικασταί:</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ένας αγών τόσον μάλλον δίκαιος και λαμπρός, όσον απηλπισμένος ή μάλλον ακατόρθωτος κατά την κρίσιν της ανθρωπίνου γνώσεως, εδόξασε τον αιώνα τον οποίον διατρέχουμεν, ετίμησεν το ανθρώπινο γένος και επανέφερεν ευτυχώς εις τον μικρόν μεν αλλά προ πολλού περίφημον τόπον, τον οποίον κατοικούμεν, μέρος της ευκλείας ήτις συνοδεύει από αιώνα εις αιώνα τους αθανάτους προγόνους μας. Ο κατά πολλούς λόγους παράδοξος αυτός αγών είναι, καθείς το μαντεύει, ο Ελληνικός Αγών. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ένα απλόχειρον δεδουλωμένων ανθρώπων αρπάζουν τολμηρώς τα σίδηρα, τα οποία η τυραννία τόσους αιώνας τους είχε φορτώσει και τα μεταβάλλουν εις όπλα ακαταμάχημα με μέσα μηδαμινά, με πόρους ανυποστάτους πολεμούν δια ξηράς και θαλάσσης οκτώ πολυώδυνα έτη την υπέροφρυν και γιγαντιαίαν Αυτοκρατορίαν, ήτις χθές ακόμη εφοβέριζεν αγερώχως τα Χριστιανικά κράτη, σκεπάζει δε και σήμερον Ευρώπην, Ασίαν και Αφρικήν. Αντιπαλαίουν καρτερικώς με πείναν, με δίψαν, με αυτά σχεδόν τα στοιχεία. Νικούν την παλαιάν και ριζωμένην εις τα καρδίας των δυνατών προς την Ελλάδα αντιπάθειαν και την μεταβάλλουν παραδόξως εις εύνοιαν και προστασίαν. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Τέλος ανασταίνουν ανελπίστως την πολυπαθή πατρίδα των από τετρακοσίων ετών πολυστένακτον δουλείαν ή μάλλον ψυχρόν θάνατον. Ποίος εξ ημών δύναται να στρέψει οπίσω τους οφθαλμούς του και να ενατενίσει την εξολοθρευτικήν και κατά πάντα ανισοτάτην εκείνην πάλην, χωρίς να φρίξη; Ποιος έχει τόσον σιδηράν καρδίαν, ώστε να τολμήσει να αναλάβει ακόμη μια φοράν το βάρος του αγώνος εκείνου, τον οποίον με τόσην γενναιότητα άνοιξεν εις τα προοίμιά του, και με τόσην υπεράνθρωπον καρτερίαν υπεστήριξε καθ’ όλη του την διάρκειαν.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Αλλά μόλις η πολυδάκρυτος αυτή σκηνή έλαβε τέλος, μόλις άρχισε να φέρει τους γλυκείς καρπούς, τους οποίους υπέσχετο, και όλοι σχεδόν οι επίσημοι Στρατιωτικοί Αρχηγοί, όλοι όσοι εμβήκαν επί κεφαλής του ενδόξου αγώνος, όσοι τον διεύθυναν εις τας διαφόρους φάσεις του, όσοι τον έφεραν ευτυχώς εις αίσιον πέρας, όλοι σχεδόν οι διαπρέψαντες πρωταγωνισταί του Ελληνικού δράματος, καταδιώκονται από την συκοφαντίαν εγκληματικώς. Δύο σύρονται σήμερον εις τα καθίσματα ων εγκαλουμένων, άλλοι θέλουν τους διαδεχθεί εις αυτά μετ’ ολίγας ημέρας. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ίσως αν εζούσαν οι δύο ευκλεέστεροι Στρατηγοί μας Βότσαρης και Καραϊσκάκης, ήθελαν προοδεύει τον προκείμενον δικαστικόν αγώνα, ίσως οι συγγενείς και φίλοι των πρέπει να τους μακαρίζουν, ότι επρόλαβαν με τον θάνατον αυτών και διέσωσαν ανεπηρέαστον την τιμήν των ανδραγαθιών των. Μήπως είναι της τύχης της Ελλάδος να ανταμείβει τους υπέρ πάντα άλλον αριστεύοντας άνδρας της με τόσον πικρά, τόσον αποτρόπαια δώρα; Μήπως η Ελλάς είναι δυστυχώς προορισμένη να καταδιώκει τους επισήμους άνδρας της, αφού τους δοξάσει εις τους πατριωτικούς αγώνας της, καθώς ο Κρόνος -έτρωγε τα ίδια τέκνα του, αφού τους έδιδε πρώτον ζωήν και τα άφηνε να γευθούν το γλυκύ φως της ημέρας;</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ποίος τους παλαιούς χρόνους αμαύρωνε τους υπέρ πατρίδος θριάμβους τους οποίους υμνεί και σήμερον ακόμη η ιστορία, με τας φρικτάς εκείνας καταδιώξεις των περιφημότερων προμάχων της Επικρατείας; Ένας Αθηναίος ωμολόγησεν αφελώς, ότι επιθυμούσε τον εξοστρακισμόν, του Αριστείδου, διότι αι αρεταί του τον είχον επονομάσει Δίκαιον. Όλοι όσοι συνεψήφισαν τον άδικον εξοστρακισμόν του Δικαίου εκείνου, αν με τους λόγους των δεν εφάνησαν επίσης ειλικρινείς, αλλά τα έργα των απέδειξαν τα αυτά αισθήματα. Τα εγκλήματα του πράου και ανεξίκακου Αριστείδου ήτον πρώτον η ζήλεια ή μάλλον ο φθόνος των συμπολιτών του, και δεύτερον το αντιπολιτευόμενον μέρος του αντιζήλου του Θεμιστοκλέους.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ποιος είχε καταδικάσει πρωτύτερα τον νικητήν του Μαραθώνος εις την σκοτεινήν φυλακήν, όπου απέθανε; Η βαρεία δια το τρόπαιον του Μαραθώνος ζήλεια και οι πολιτικοί αντίπαλοί του. Δια ποιόν έγκλημα εξορίσθει έπειτα και κατετρέχθη μέχρι θανάτου ο αθάνατος Θεμιστοκλής; Διότι έσωσεν όλην την Ελλάδα από τον μέγαν κίνδυνον της Περσικής δουλείας. Ποιος κατόρθωσε την θεοστυχή εκείνην εξορίαν; Ο κατά της δόξης του ανδρός φθόνος και το Λακωνικόν ονομαζόμενον κόμμα, του οποίου αρχηγός ήτον ο Κίμων, υιός του προ ολίγων ετών καταδικασθέντος Μιλτιάδου. Ποιος πάλιν μετ’ ολίγον εξωστράκισε τον Κίμωνα; Τα πολλά και λαμπρά δια ξηράς και θαλάσσης κατά των βαρβάρων τρόπαιά του και το μέρος του αντιζήλου του Περικλέους. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Τις έσυρεν έως το στόμα του τάφου τον Επαμεινώνδαν, τον τελειότερον της Ελλάδος ήρωα, όταν επέστρεψεν από τας κατά της αγερώχου Σπάρτης νίκας, αναστήσας την Πατρίδα του από την δουλείαν, και ανορθώσας όλην την Ελλάδα ήδη ταπεινωμένην παρά των υπερήφανων Λακεδαιμονίων. «Τα εξαίσια ανδραγαθήματά του και το κόμμα του αντιζήλου του Μενεκλείδα. «Επί τούτοις, λέγει ο Πλούταρχος, οι μεν άλλοι Έλληνες υπερηγάπων την αρετήν και την τύχην εθαύμαζον ο δε συγγενής και πολιτικός φθόνος, άμα τη δόξη του ανδρός συναυξόμενος οι καλάς ουδέ πρεπούσας υποδοχάς παρασκεύαζεν αυτώ θανάτου γαρ δίκας έφυγεν επανελθών».</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ήθελέ με καταλείψει ο χρόνος διηγούμενον αν επιχειρούσα να αναπολήσω όλας τας αγνώμονας καταδρομάς των ενδόξων Στρατηγών, αι οποίαι καταισχύνουν τας σελίδας της παλαιάς μας ιστορίας. Εν τοσούτω η αυτή ιστορία μας μανθάνει, ότι όλοι εθυσιάσθησαν ελεεινά σφάγια του φθόνου και των αχαρίστων αντιζήλων. Αλλ’ η νέα ιστορία φέρει άραγε συμπτώματα διαφορετικότερα; Αντί εμού τα πράγματα μας το διδάσκουν ακριβέστερα. Ποία είναι τα εγκλήματα των επισήμων ανδρών τους οποίους κρίνετε σήμερον; Ταύτα δεν έχομεν βέβαια χρειάν να τα δανεισθώμεν από την ιστορίαν, καθείς τα είδε με τα όμματά του, και τα ήκουσε με τα ώτα του. Δια τούτο περιορίζομαι να τα αναπολήσω μόνον.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Αι αρχαί των επαναστάσεων είναι αναντιρρήτως το δυσκολότερον έργον, αλλ’ η αρχή της ειδικής μας ήτο η δυσκολοτέρα πάσης άλλης. Τι εδύνατο να επιχειρήσουν ευστόχως. Τι εμπορούσαν να ελπίσουν ευλόγως άνθρωποι άγευστοι πολέμου και άπειροι αυτής της απλής οπλοφορίας την οποίαν οι Νόμοι της κατακτήσεως απηγόρευαν αποτόμως, άνθρωποι άποροι και ενδεείς παντός είδους όπλου, πάσης στρατιωτικής αποσκευής. Ταύτα εκρατούσαν το πρώτον της επαναστάσεώς μας έτος όλα τα πνεύματα μετέωρα και περίφοβα, ταύτα εκαταντούσαν τον πόλεμον παντάπασιν ακροσφαλή, και εσκέπαζαν το μέλλον με μαύρον και σκοτεινόν σύγνεφον. Η νίκη του Βαλτεσσίου και η άλωσις της Τριπολιτσάς ήλθον τότε, ως Θεός εκ μηχανής, και έκαμον την πρώτην κρίσιν του πολέμου. </i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-kFVuG7_o1T8/WFDMcbzRBiI/AAAAAAAAoKA/-yZDATxEx_Izd2Ko2PKM7xz16rMCGhh9gCEw/s1600/nauplie11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="275" src="https://4.bp.blogspot.com/-kFVuG7_o1T8/WFDMcbzRBiI/AAAAAAAAoKA/-yZDATxEx_Izd2Ko2PKM7xz16rMCGhh9gCEw/s400/nauplie11.jpg" width="400" /></a></div>
<i><br /></i>
<i>Εξ ενός μέρους αρχή του νικάν είναι το θάρρος των πολεμούντων, εξ άλλου δε η μεν πρώτη νίκη ανόρθωσε το φρόνημα των Πελοποννησίων, η δε άλωσις της Τριπολιτσάς ασφάλισεν όλην την Ελλάδα, ήτις εύρε κέντρον ισχυρόν και δυσάλωτον την πρωτεύουσα της χερσονήσου. Τίνος έργα ήτον αι νίκαι εκείναι: Εις την πρώτην εστρατήγει ο Θ. Κολοκοτρώνης, φέρων μεθ’ εαυτού τον πελάτην μου ως πρώτον αξιωματικόν του, την δευτέραν την απεφάσισεν η μάχη της Γράνας. Τρεις χιλιάδες εχθροί, εξελθόντες νύκτωρ και λαφυραγωγήσαντες τας πέριξ χώρας επανήρχοντο εις Τριπολιτσάν, φέροντες πλήθη τροφίμων, ικανών να θρέψουν πολύν καιρόν τους πολιορκουμένους. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ο στρατηγός Κολοκοτρώνης ερρίφθη με το σώμα του εις την φάραγγα της Γράνας και απέκλεισε το πέρασμα των εχθρών 4.000 Τούρκοι συνέρευσαν αμέσως από το αποκλεισμένον φρούριον εις βοήθειαν των ειδικών των, αλλά μετά πολλήν και πεισματικήν μάχην, σκορπισθέντες και εκείνοι και ούτοι άφησαν εις τους ειδικούς μας τον τόπον φορτωμένον τροφάς και νεκρούς. Την επαύριον οι πολιορκούμενοι εμβήκαν εις συνθηκολογίας, μετά δύο ημέρας παρεδόθησαν εις τον στρατηγόν Κολοκοτρώνην οι Αλβανοί, το άνθος του εχθρικού στρατού, τους οποίους συνόδευσεν έξω της Χερσονήσου ο Δημ. Πλαπούτας. Την αναχώρησιν των Αλβανών διαδέχθη η άλωσις της πρωτευούσης του Μορέως. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Αι δύο νίκαι εκείναι κυρίως έργα των ανδρών, τους οποίους κρίνετε, αν δεν έφεραν κρίσιν πλήρη περί των όλων, επαγίωσαν όμως την επανάστασιν και καθώς έλεγε ο Πίνδαρος δια την μάχην του Αρτεμισίου «εβάλοντο φαενάν κρηπίδα ελευθερίας». Αλλά μόλις παρήλθεν ο κίνδυνος, μόλις τα πράγματα άρχισαν να λαμβάνουν ολίγην πήξιν, και η ζήλεια έστρεψε τα όπλα της κατά των νικητών, αι πολιτικαί αρχαί ενόμισαν την αποκτηθείσαν παρά των νικητών επιρροήν επικίνδυνον και παρεχώρουν εις τους αντιζήλους των πάσαν αντενέργειαν κατά της στρατιωτικής ισχύος.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Εις τοιαύτην κατάστασιν ήτον τα πράγματα, όταν μετ’ ολίγους μήνας ο εχθρός συνάξας όλην την δύναμίν του, εξεκίνησεν από τας όχθας του Πηνειού, με 30.000 συντεταγμένον στρατόν έσχισε την Στερεάν από την μίαν άκραν έως την άλλην ανεμποδίστως, διέβει αναιμωτί τα προκείμενα του Ισθμού στενά, τα οποία ευλόγως ονόμασαν δευτέρας Θερμοπύλας, εκείθεν εξαπλωθείς εσκέπασε τον Αργολικόν κάμπον, άνοιξε το συνθηκολογούν Ναύπλιον, και έσπειρεν εις όλην την Πελοπόννησον τον πανικόν φόβον και την απελπισίαν. Εις τον μέγαν εκείνον και βαρύν περί των όλων κίνδυνον, ποιος ανέλαβε προθυμότερα τον αγώνα της ψυχορραγούσης Πατρίδος; Ποιος ανόρθωσε ποιος έσωσε τα απηλπισμένα πράγματά μας; Οι άνδρες, τους οποίους κρίνετε σήμερον. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Αντί να σας εκθέσω περί τούτου εδικήν μου διήγησιν, προτιμώ να σας εκφράσω, όσα διηγείται ένας ιστορικός στρατιωτικός, μάρτυς αυτόπτης του πολέμου μας και γνωστός δια την τραχείαν φιλαλήθειά του. Δανείζομαι την διήγησιν ταύτην από τα ιστορικά υπομνήματα του συνταγματάρχου Μαξίμου Ραιβώ, και δίδω εις αυτόν την προτίμησιν, διότι ήτον εχθρός του στρατηγού Κολοκοτρώνη εκάστη σχεδόν σελίς των υπομνημάτων του φέρει σημεία φανερά της προς αυτόν αντιπάθειάς του. «Η Πελοπονησσιακή Γερουσία, λέγει ο Ραιβώ, απορρίψασα την πρότασιν της Κεντρικής Κυβερνήσεως εφαίνετο τρόπον τινά, ότι ανεδέχετο μόνη την σωτηρίαν της πατρίδος. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Αλλά οι άνθρωποι βουλόμενοι, και σκορπίζοντες ματαίας προκηρύξεις, δεν ηδύναντο πλέον να σώσουν τα δημόσια πράγματα. ¹τον απαραίτητον να επιτρέψουν την φροντίδα εις άνδρα έχοντα στρατηγικήν υπόληψιν αρκετά στερεωμένην δια να εμπνεύσει θάρρος, και αποχρόντως έμπειρον των πολεμικών στρατηγημάτων καμμίαν από τας δυνατάς ωφελείας. Μ’ ένα λόγον η Χερσόνησος είχε προσωρινώς χρείαν δικτάτορος, αγαπωμένου από τους στρατιώτας και τιμωμένου από τους οπλαρχηγούς, δια να μην απαντά εις τα επιχειρήματά του αντενεργείας ή από την ανυποταξίαν εκείνων ή από την αντιζηλείαν τούτων».</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ο Κολοκοτρώνης έφερεν αναντιρρήτως τα αναγκαία ταύτα πλεονεκτήματα. Η Γερουσία το ησθάνετο, η φωνή του λαού τον ονόμαζε φανερά αλλ’ οι αίτιοι της προ ολίγου περιφρονήσεώς του εδίσταζαν να παραδώσουν εις χείρας του την εξουσίαν, την οποίαν εφοβούντο να μη μεταχειρισθεί κατ´ αυτών προς εκδίκησιν. Η φιλοτιμία των μάλιστα δεν υπέφερε να του δώσουν την ικανοποίησιν ταύτην. Αλλ’ ενώ δι’ ευλόγους υποψίας αμφέβαλλον ακόμη περί του συμφέροντος της πατρίδος, ο Αρχηγός ούτος ίδεν ότι όλοι, όσοι ήθελαν να εκστρατεύσουν κατά του εχθρού έστρεψαν τα όμματά των προς αυτόν μόνον. Εις μιαν στιγμήν 7.000 στρατιωτών επερικύκλωσαν τη σημαίαν του, τους περισσοτέρους εξ αυτών έφερεν ο ανηψιός του Νικήτας.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Μετά το παράδειγμα τούτο όλοι οι οπλαρχηγοί της Χερσονήσου, από τους οποίους οι περισσότεροι είχαν κλαύσει την καταδρομήν του τον έγραψαν αμέσως ότι περιμένουν τας διαταγάς του. Η Γερουσία, ήτις προ ολίγων εβδομάδων είχε κινήσει πάντα λίθον δια να του αφαιρέσει τους στρατιώτας, παραχωρούσα εις την γενικήν προθυμίαν, έκαμεν όλα τα δυνατά δια να αυξήσει τον αριθμόν αυτών. Ο Αρχιστράτηγος Κολοκοτρώνης έστειλε τον Νικήταν με 3.000 προς τον Άγιον Γεώργιον. Το γενικόν στρατόπεδον εστήθη εις την Λέρνην εκεί ίδαμεν να συρρεύσουν πλήθη ορεινών ανδρών, καταβαινόντων από τα μακρινότερα της Πελοποννήσου μέρη. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Με απορίαν επαρατηρούσεν ο άνθρωπος μέγαν αριθμόν νέων μόλις εξερχομένων από την παιδικήν ηλικίαν όλοι επαραιτούσαν τα ποίμνιά των, και έτρεχαν να κάμουν τα πρώτα πολεμικά μαθήματά των κατά των απίστων! Τα μαρτυρεί, κύριοι, ξένος ιστορικός και μάλιστα εχθρός του νικητού του Δράμαλη, τον οποίον αχάριστοι άνδρες τότε μεν επροσπαθούσαν να αποκλείσουν από το στάδιον του πολέμου, σήμερον δε συκοφαντούντες, τον έσυραν εις τα καθίσματα των εγκαλουμένων. Δεν θέλω, κύριοι, να προσθέσω ιδίους μου στοχασμούς, μολονότι καθείς αισθάνεται πόσους και οποίους η ύλη φέρει μεθ’ εαυτής. Ευχαριστούμαι εις τα ολίγα, τα οποία ο αντίπαλος των εγκαλουμένων συντόμως και εν παρόδω παρενέσπειρεν εις τα υπομνήματά του.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Καθείς γνωρίζει, οποίον τέλος ο τότε μεν σωτήρ, σήμερον δε καθήμενος επί της εγκληματικής έδρας έδωσεν εις τον ακράτητον εκείνον χείμαρρον της εκστρατείας του Δράμαλη, όστις μη απαντήσας μηδέ ίχνος αντιστάσεως εις την Στερεάν, εφοβέριζε να αποπλανήσει εις την Χερσόνησον το έργον της βαρβαρότητος, να μετασκεπάσει δηλαδή την Ελλάδα με το μαύρον της επονειδίστου δουλείας κάλυμμα. Και ίσως κύριοι, εάν ο άνδρας τον οποίον κρίνετε, δεν ανεδέχετο τότε το βάρος του περί των όλων αγώνος, η γη επί της οποίας άρχισαν να αναβλαστάνουν πάλιν η ελευθερία και η ευνομία, ως φυτά γνήσια και επιτόπια, ήθελε μεταπέσει ελεεινόν έρμαιον της Ασιατικής τυραννίας. </i><br />
<i><br /></i>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-T9OcN40LMus/WFDM6s9MdTI/AAAAAAAAoKE/2m9Ia02thCopw9dr24qs4zQsLfhuBHtTwCLcB/s1600/Kolokotronis2-Exposure.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-T9OcN40LMus/WFDM6s9MdTI/AAAAAAAAoKE/2m9Ia02thCopw9dr24qs4zQsLfhuBHtTwCLcB/s400/Kolokotronis2-Exposure.jpg" width="330" /></a></div>
<i><br /></i>
<i>Ίσως εις τον τόπον του Χριστιανικού Θρόνου, τον οποίον με τόσην λατρείαν περικυκλώνομεν όλοι, ως εγγυητήν της τιμής και των ασφαλειών εκάστου Έλληνος, ήθελαν αντηχεί σήμερον αι αποτρόπαιοι αλύσεις της αγρίας και αναισθήτου εξουσίας, της οποίας τους πικρούς ή μάλλον φαρμακευμένους καρπούς εγεύθημεν ημείς και πατέρες ημών. Πόσων εξ ημών γυναίκες, πόσων μητέρες και ιδελφαί δεν ήθελον τότε συρθεί αιχμάλωτοι, δια να πωλώνται ως κτήνη εις τα παζάρια της Ασίας και Αφρικής! Πόσαι δουλεύουσαι αισχρώς εις τα υπερήφανα κατοικητήρια της βαρβαρότητος, δεν ήθελαν μακαρίζει όσας επρόλαβε να θερίσει το δρέπανον του πολέμου! </i><br />
<i><br /></i>
<i>Παραδίδω εις την σιωπήν ανδρών σφαγάς, αλιώσεις πόλεων, εμπρησμούς χωρών, λεηλασίαν γενικήν. Μ’ ένα λόγον η κλασσική γη εκινδύνευε να καταντήσει ευρύχωρος ερημία. Καθείς γνωρίζει, και κρίνω περιττόν να σας εξηγήσω, ότι εις όλας τας επιχειρήσεις του Αρχιστρατήγου της Χερσονήσου ο πελάτης μου ήτον η δεξιά του χειρ. Τέλος πάντων αι πολλαί αποτυχίαι εσκλήρυναν περισσότερον τους απίστους δια τούτο απεφάσισαν να ρίψουν το τελευταίον κύβον. Νέος εχθρός, πολύ μεγαλοπραγμονέστερος και τολμηρότερος των προτέρων, εμφανίσθη τότε εις τα μεσημβρινά της Πελοποννήσου, κατ’ εκείνην την εποχήν η τύχη εκρατούσε τον γέροντα Στρατηγόν μακράν του θεάτρου του πολέμου. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ανάγκαι πολιτικαί, ανάγκαι πολεμικαί, τον μετέφεραν πάλιν εν τω μέσω του στρατιωτικού σταδίου. Αλλ’ ο εχθρός είχεν αρχίσει ήδη να πιάνει ρίζας εις τον τόπον, όλη η Μεσσηνία εσκεπάζετο από τα στρατεύματά του, τα οποία ανέπαυεν από ευτυχείς νίκας, αίτινες είχον θραύσει το θάρσος του άνθους των στρατευμάτων μας. Όλα τα φρούρια, όλοι οι λιμένες του τόπου εκείνου ήταν εις την εξουσίαν του πολύ τολμηρού και πολύ τυχηροτέρου εχθρού τον οποίον η Αφρική εξέρασεν εις τα παράλια της Ελλάδος, τα ανδρειότερα στρατεύματά μας εξήρχοντο του Ισθμού νικημένα, και εγκατέλειπον την Χερσόνησον εις την τύχην της. Η αθυμία ήτο γενική και ο φόβος, τον οποίον εξ ανάγκης έφερεν η υπεροχή της τακτικής δυνάμεως, ήτο ζωγραφισμένος εις όλων τα πρόσωπα. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Εις τοιαύτην κατάστασιν ευρήκεν τα πράγματα όταν ανέλαβε πάλιν την στρατηγίαν. Δύο παρατεταγμέναι μάχαι, εις τας οποίας ο Γενναίος Κολοκοτρώνης απέδειξε πολλά και ανδρείας και τόλμης έργα, απέτυχον κατά κράτος. Η απελπισία εξ εκείνης της στιγμής διεδέχθη το θάρρος, και αι γλυκείαι ελπίδες, αίτινες υπέσαινον, ως λεπτός ζέφυρος, την ανάστασιν της πατρίδος έσβησαν σχεδόν, ως ανθός ευθαλές, το οποίον μαραίνει δια μιας ο καυστικός της Αφρικής άνεμος. Αλλ’ ενώ οι άλλοι απήλπιζον τον αγώνα, ο μετακαλεσθείς στρατηγός εμελετούσε νέον σχέδιον προς ανόρθωσίν του. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Αντί των συστάδην μαχών είσαξε τον ακροβολιστικόν πόλεμον, περιτρέχων τας υψηλάς θέσεις, όσαι εδύναντο να ασφαλίσουν ελαφρόν στράτευμα, εφαίνετο, όταν ο εχθρός ανέπαυε την δύναμίν του, τον παρέκλινεν, οσάκις εκείνος επροκαλούσε παρατεταγμένην συμπλοκήν, και δια του καταναλωτικού τούτου πολέμου κατέτριβε την ακμήν των στρατευμάτων του. Αναμφιβόλως το κοινόν των ανθρώπων δεν θαυμάζει, δεν τιμά, ειμή τας επιχειρήσεις, όσαι φέρουν γοργά και άμεσα αποτελέσματα. Αλλά τα έργα ταύτα δεν είναι πάντοτε ούτε τα ευτυχέστερα, ούτε τα ωφελιμότερα. Ένα παράδειγμα δύναται να σαφηνίσει καθαρότερα τον λόγον. Ένας άλλος στρατηγός της Αφρικής, ο περίφημος Αννίβας, είχεν υποτάξει την Ιταλίαν και εφοβέριζε την υπερήφανον Ρώμην. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Όλοι σχεδόν οι ένδοξοι πολεμισταί της ακαταμαχήτου εκείνης πόλεως παρώξυνον τους Ρωμαίους εις παρατεταγμένας μάχας, μόνος ο Φάβιος, ο επονομαζόμενος Μέγιστος, εσυμβούλευε τον ακροβολιστικόν πόλεμον. Αλλά τι κατόρθωσαν εκείνοι με την παράκαιρον τόλμην των: Ο περιβόητος Φλαμίνιος, συνάψας μάχην εις την θρασωμένην, άφησε την λίμνην εκείνην σκεπασμένην από νεκρόν στρατόπεδον, λέγει η ιστορία. Όταν μετ’ αυτόν οι ύπατοι Τεράτιος Βάρρων και Παύλος Αιμίλιος αντιπαρετάχθησαν συστάδην περί τας Κάννας 50.000 Ρωμαίοι συνετάφησαν με τον ένα των υπάτων εις τον Αιφίδιον ποταμόν.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Αι μεγάλαι και αδιόρθωτοι συμφοραί έφερον την Ρώμην εις την ανάγκην να μετακαλέσει Στρατηγόν Αυτοκράτορα τον Φάβιον, του οποίου αι συμβουλαί ενομίζοντο πρότερον δειλαί. Ο γέρων εκείνος λέγει ο Πλούταρχος, «εν τόποις ορεινοίς επηωρείτο, καθημένων μεν των πολεμίων ησυχάζων, κινούμενων δε, κύκλω περιφερόμενος κατά των άκρων». Δεν φαίνονται οι λόγοι ούτοι γραμμένοι δια τον εδικόν μας πόλεμον μάλλον, παρά δια τον Ρωμαϊκόν; Θέλετε και άλλην ομοιότητα των δύο τούτων πολέμων; Τα στρατεύματα της Ρώμης ήσαν μεν πολυπληθέστερα και εις τον ίδιόν των τόπον, αλλά της Αφρικής είχον πολύ μεγαλυτέραν εμπειρίαν πολεμικήν. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Δια το ακροβολιστικόν του σύστημα ο Φάβιος κατεφρονείτο και επεριεπαίζετο φανερά εν τω μέσω του ιδίου του στρατοπέδου, εις δε την Ρώμην ο δήμαρχος Μελέτιος τον κατηγόρησε και ως προδότην της πατρίδος του δημοσίως από του βήματος. Αλλ’ ο γέρων δικτάτωρ δεν είχεν ακόμη ταραχθεί, λέγει η ιστορία, από τόσας ήττας, τόσας φυγάς και σφαγάς των συστρατήγων του. Είχεν ιδεί αφόβως λίμνας, κάμπους και δάση σκεπασμένα από νεκρά στρατόπεδα, ποταμούς χύνοντας μέχρι θαλάσσης τα ρεύματά των κόκκινα από το Ρωμαϊκόν αίμα, πώς ήτο δυνατόν να φοβηθεί σκώμματα και λοιδορίας;</i><br />
<i><br /></i>
<i>Τέλος πάντων, ο Μινούκιος, ο βαρύτερος χλευαστής του Φαβίου, αναγορευθείς συνάρχων αυτού, εκαυχάτο ότι αυτός δεν θέλει ανοίξει, ως ο συνάδελφός του, προς τους Ρωμαίους τα όρη θέατρα όθεν να θεωρούν την Ιταλίαν πορθουμένην και καιομένην παρά των Καρχηδονίων. Αλλά μόλις ήλθεν εις χείρας με τους εχθρούς και ο Αννίβας τον ενίκησε κατά κράτος. Αλλ’ επιδραμών ο Φάβιος από το παρακείμενον όρος, έτρεψε τους εχθρούς εις φυγήν και έσωσε το Μινούκιον, έτοιμον να ανανεώσει τας βαρείας συμφοράς του Φλαμινίου και του Βάρρωνος. Τότε ο δεινός της Αφρικής στρατηγός είπεν εις τους περί αυτόν το αστείον εκείνον και φρόνιμον απόφθεγμα: </i><br />
<i><br /></i>
<i>«Δεν σας το επρόλεγα πάντοτε, ότι οι τολμηροί της Ρώμης στρατηγοί δεν είναι επικίνδυνοι; Φοβερόν μόνον είναι το μαύρον εκείνο σύννεφον, το επικαθήμενον εις τας κορυφάς των βουνών. Ιδού τέλος εξερράγη με χειμώνα βαρύν και χάλαζαν».</i><br />
<i><br /></i>
<i>Το αυτό σύστημα έφερε και εις τας ημέρας μας τα αυτά αποτελέσματα. Τι υπεστήριξε την Πελοπόννησον τέσσαρας ολόκληρους χρόνους, καθ’ ους ο Αφρικανός εχθρός την ελεηλατούσε και την αλώνιζεν από άκρον εις άκρον αυτής; Τι εσυντηρούσε τας ελπίδας της και υπεθέρμαινε το της ανεξαρτησίας πνεύμα της, ενώ η φιλοπόλεμος Στερεά, η ευλόγως επονομασθείσα μήτηρ και τροφός των αδρείων, εκτείνετο ήδη προσκυνημένη; Το προβλεπτικόν σύστημα του Αρχηγού, το οποίον αυτοκλήτως είχεν εκλέξει, κανείς δεν ανέπτυξεν, όσον ο Φάβιος της Πελοποννήσου του ακροβολιστικού πολέμου την έμφρονα πρόβλεψιν, την γοργότητα των μεταθέσεων, την τοποθετικήν αρμοδιότητα, την αποχρώσαν οικονομίαν του ελαφρού στρατού.</i><br />
<i><br /></i>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-hj5p9AwIvA0/WFDNyZFW_gI/AAAAAAAAoKQ/uZ6wXhONWwI_Ln0df7GZhBoO51ASOd5tACLcB/s1600/3973c362e027e7cd9143bc7d932cab75.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="267" src="https://2.bp.blogspot.com/-hj5p9AwIvA0/WFDNyZFW_gI/AAAAAAAAoKQ/uZ6wXhONWwI_Ln0df7GZhBoO51ASOd5tACLcB/s400/3973c362e027e7cd9143bc7d932cab75.jpg" width="400" /></a></div>
<i><br /></i>
<i>Το έργον τούτο, μέγα αυτό καθ’ εαυτό, έγινεν ακόμη λαμπρότερον δια τα αποτελέσματά του, επρομήθευσεν εις την Χερσόνησον το επίθετον της απροσκυνήτου, έδωσεν εις την Στερεάν καιρόν να αναλάβει τα όπλα, και επρόσφερεν εις τους συμμάχους αφορμήν ισχυράν να αναγείρουν της ανεξαρτησίας οικοδόμημα, επί του οποίου επαγιώθη το Ελληνικόν Βασίλειον. Εδώ αισθάνομαι την ανάγκην να προσθέσω δύο λόγια δια μιαν πατριωτικήν ιδιότητα του ανδρός τούτου. Κανείς δεν κατέτρεξε τόσον βαρέως τους προσκυνούντας εις τους Τούρκους, ενώ άλλοι οπλαρχηγοί επροσκυνούσαν οι ίδιοι, αυτός εμάστιζε τον μικρότερον Έλληνα όστις έδειχνε τοιαύτην διάθεσιν. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ταύτα είναι τα εγκλήματα, τα οποία έσυραν εις την κεφαλήν του ανδρός, περί ου ο λόγος, και των περί αυτόν, την δυσμένειαν και την καταδρομήν. Δια ταύτα πολλοί τον κατέτρεξαν εις τας παρελθούσας περιστάσεις με τόσην αχαριστίαν, με όσην προθυμίαν εδέχοντο τας ωφελείας των οποίων ήτο αίτιος. Ταύτα εγέννησαν και την εγκληματικήν κατηγορίαν την οποίαν δικάζετε. Δια να εξηγηθεί τούτο έχει ανάγκην αναπτύξεως, την οποίαν έρχομαι να δώσω. Η Δικαιοσύνη μάλιστα μόλις αρχίζει τα τακτικά βήματά της εις τον τόπον μας, δια τούτο έχει χρείαν των διασαφήσεων, τας οποίας εις άλλους τόπους έφεραν πολλών αιώνων πείρα και φώτα συσσωρευθέντα, χωρίς την ανάγκην ταύτην ήθελα αποφύγει προθύμως το βάρος των περιττών αναπτύξεων.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Πολλοί άνθρωποι ευρίσκουν πολλάκις με τον νουν των την διοίκησιν των δημοσίων πραγμάτων αβεβαίαν, σκοτεινήν ή εναντίαν των συμφερόντων είτε των ιδικών των είτε των κοινών. Δικαίως ή αδίκως ψυχραίνονται δια τούτο, αποστρέφουν την προσοχήν των από τα έργα της Κυβερνήσεως, περιορίζονται εις μόνα τα ίδια των πράγματα και αφήνουν τους δημοσίους υπουργούς να αγωνίζονται δια ίδιόν των λογαριασμόν. Τούτο είναι άραγε έγκλημα ή πταίσμα; Όχι, είναι απλή αδιαφορία, συγχωρουμένη πληρέστατα απ’ όλους τους Νόμους εις όλον τον κόσμον. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Δεν θέλω να είπω με τούτο, ότι η αδιαφορία αυτή είναι καλή ή χρήσιμος, άραγε, είναι ευχής έργον η κοινωνία και η εξουσία να συζούν μαζί, η μία να βοηθεί την άλλην, ως η δεξιά την αριστεράν, το αυτό αίμα να τρέχει εις όλον το σώμα της Επικρατείας. Αλλά τα συμπτώματα της αδιαφορίας αν δεν ωφελούν, όμως δεν καταδικάζονται από τον Νόμον. Άλλα συμπτώματα πολύ βαρύτερα της αδιαφορίας, θεωρούνται από τον Νόμον ανεύθυνα και ανώτερα πάσης ιδέας πταισματικής.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ταύτα έρχομαι να εξετάσω.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Πολλοί άνθρωποι, παραδείγματος χάριν, φρονούν με τον νουν των, ότι έχουν δικαιώματα νόμιμα, δικαιώματα αναφαίρετα όταν εξαιτούμενοι την εκπλήρωσίν των, απαντήσουν εμπόδια αργοπορίας ή απόρριψιν αυτών, νομίζουν ότι αδικούνται βαρέως, αγανακτούν δια τούτο, παραπονούνται, δυσαρεστούνται πικρώς και, οσάκις ευρίσκουν ευκαιρίαν, εκφράζουν δημοσίως την δυσαρέσκειάν των. Όταν η Κυβέρνησις απαντήσει δυσκολίας ή εναντιότητας εις τα έργα της, οι δυσαρεστημένοι δεν κρύπτουν την χαρά των. Εκ του εναντίου, αι ατυχίαι των κυβερνώντων τους πικραίνουν. Παραμονεύουν ανησύχως όλας τας πράξεις των Υπουργών, και η πικρία, με την οποίαν κρίνουν ή τας παρεξηγούν δεικνύει προφανώς πόσον εύχονται την αποτυχίαν των επιχειρημάτων της Κυβερνήσεως. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Συνάζουν όλας τας φήμας, όταν συμφωνούν με τας επιθυμίας των, τας σκορπίζουν παντού δια να δικαιολογήσουν τουλάχιστον την δυσαρέσκειάν των, συνέρχονται εις τους αυτούς τόπους, έχουν κοινά συμβούλια, ομιλούν μιαν και την αυτήν γλώσσαν, φαίνονται τέλος ότι σχηματίζουν εις την Επικράτειαν μιαν συμμορίαν ή τάξιν χωριστήν και διακεκριμένην. Αλλ’ η δυσαρέσκεια, αλλά τα αποτελέσματά της ταύτα είναι άραγε πταίσμα; Είναι έγκλημα; Ποιος Νόμος και εις ποίαν Επικράτειαν τα απηγόρευσε ποτέ ή τους επέδωσε τοιούτον χαρακτήρα; Πάσα συμμορία έχει χρείαν αρχηγών παν συμφέρον γενικότερον έχει ανάγκη υπερασπιστών. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Μεταξύ των δυσηρεστημένων ευρίσκονται άνθρωποι τους οποίους ο βαθμός της γεννήσεώς των, η ικανότης ή ο έντιμος χαρακτήρ, έθεσε υπεράνω των άλλων προς τούτους αποτείνονται οι λοιποί προς τούτους συρρέουν όλα τα παράπονα της δυσαρεσκείας, από τούτους ζητούν παρηγορίαν, θεραπείαν, ή συμβουλήν. Μ’ έναν λόγον οι άνδρες ούτοι ακολουθούντες εκουσίως ή εξ ανάγκης τον φυσικόν ρουν των πραγμάτων καταντούν να πρωσοποιήσουν εν εαυτοίς όλους, όσοι νομίζουν τα δικαιώματά των καταπατημένα, όλας τας ανησυχιτικάς τάσεις των πολιτών, όλους τους δυσαρεστημένους. Γίνονται τέλος κέντρον των διεσκορπισμένων διαθέσεων, τας οποίας αθροίζουν, και εκφράζονται ως ερμηνείς της συμμορίας των, ως συνήγοροι των παραπονεμένων. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Μ’ όλα ταύτα η αδιαφορία, η δυσαρέσκεια, οι αρχηγοί των δυσαρεστημένων είναι πράγματα κοινά, συνήθη και αθώα εις όλας τας ελευθέρας Επικρατείας. Και μάλιστα εις μερικάς εξ αυτών απαντώνται και άλλα συμπτώματα, ακόμη δεινότερα και μ’ όλον τούτο ανεύθυνα. Πάσα Κυβέρνησις αναγειρομένη επί των ερειπίων άλλης παλαβούσης, απαντά αμέσως εις τα πρώτα βήματά της αντιπάλους ή μάλλον εχθρούς της όλους, όσους η προκάτοχος εξουσία είχε περιποιηθεί και η παρούσα αναγκάζεται να παραμελήσει. Πόσον βαρύτεραι δεν γίνονται αι πολέμιοι αυταί διαθέσεις, αν ο τόπος εκείνος εδοκίμασε πολλούς σεισμούς πολιτικών μεταβολών, και μάλιστα αν διάφοροι Κυβερνήσεις διεδέχθησαν η μια την άλλην. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Εντεύθεν πηγάζουν τόσαι ελπίδες, αι οποίαι ματαιούνται, τόσαι φιλοτιμίαι αι οποίαι ταπεινώνονται, τόσαι επιθυμίαι και ωφέλειαι, αι οποίαι σωβύνονται από την νέαν των πραγμάτων τάξιν, έργον της καθεστώσης Κυβερνήσεως. Όλοι, όσοι πάσχουν εξ αιτίας αυτής, είναι εχθροί της ακήρυκτοι, όλοι της εύχονται παν είδος ατυχίας, οι λόγοι των σταλάζουν πικρίαν και χολήν. Τι ήσαν προ ολίγων ετών εις την Γαλλίαν οι Ναπολεωνισταί; Τι πρωτύτερα εις την Αγγλίαν οι φίλοι των πεπτωκότων Στουαρδών; Εχθροί αυτομολόγητοι των τότε Κυβερνήσεων. Αλλά τα συμπτώματα ταύτα καταδικάζονται από κανένα Νόμον; Όχι βέβαια. Είναι άραγε ανταρσία; Είναι συνωμοσία; </i><br />
<i><br /></i>
<i>Άπαγε. Άνοιξε τους δεσποτικωτέρους κώδικας, ανάγνωσε τους σοφιστικωτέρους Νόμους είναι αδύνατον να εύρεις ψιλά ίχνη ιδιότητος εγκληματικής. Όταν ο Ναπολέων επρότεινεν τον περί συνωμοσίας Νόμον του Ποινικού της Γαλλίας Κώδικος, ο ορισμός του εγκήματος έφερεν έκστασιν και σχεδόν φρίκην εις το Συμβούλιον της Επικρατείας. Και μ’ όλον τούτο κατ’ αυτόν εκείνον τον ορισμόν καμία εκ των διαθέσεων περί ων ο λόγος, δεν απαγορεύεται όλαι, κατά τον Νόμον του στρατιωτικού εκείνου νομοθέτου, είναι θεμιταί και λογίζονται αντιστάσεις νόμιμοι. «Υπάρχει συνωμοσία, λέει ο Νόμος εκείνος, αφ´ ης στιγμής η προαίρεσις του να ενεργήσουν συμφωνηθεί και αποφασισθεί από δύο ή περισσοτέρους συνωμότας». </i><br />
<i><br /></i>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-TnApbysvnk0/WFDO1sYv0FI/AAAAAAAAoKg/Zq8WTYQ_oVYnhVzBYAAz_bv6ALyRI1SrQCLcB/s1600/548f342e360890d582fa01e3085d17c0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="416" src="https://1.bp.blogspot.com/-TnApbysvnk0/WFDO1sYv0FI/AAAAAAAAoKg/Zq8WTYQ_oVYnhVzBYAAz_bv6ALyRI1SrQCLcB/s640/548f342e360890d582fa01e3085d17c0.jpg" width="640" /></a></div>
<i><br /></i>
<i>Φθάνει ν’ αναγνώσει τις τον Νόμον τούτον και αμέσως αισθάνεται, ότι είναι έργον της στρατιωτικής ψυχής. Ποίαν βαρυτέραν αυστηρότητα ημπορεί τις να φοβηθεί, παρά το να τιμωρηθεί το έγκλημα, πριν ακόμη αποδειχθεί από καμμίαν τάξιν εξωτερικήν ή υλικήν, από καμμίαν αρχήν εκτελέσεως. Ο πολεμικός νομοθέτης συλλαμβάνει το έγκλημα εις τον νουν του ανθρώπου αντί πράξεως αρπάζει τον απλούν στοχασμόν, τον ενοχοποιεί πριν ακόμη τον αφήσει να λάβει σώμα, ενώ δεν είναι εισέτι ειμή πράγμα νοερόν. Δια την σκληρότητα του ταύτην ο Νόμος εκείνος μετερρυθμίσθη εις την γενομένην προ δύο ετών αναθεώρησιν του Ποινικού της Γαλλίας Κώδικος. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Αλλ’ όσον βαρύς και αν ήτον απαιτούσε δια την ύπαρξιν της συνωμοσίας πολύ περισσότερον παρά την αδιαφορίαν, την δυσαρέσκειαν ή την έχθραν κατά της καθεστώσης Κυβερνήσεως. Εις τα συμπτώματα τούτων των διαθέσεων επρόσθεσε τρία άλλα στοιχεία, το ένα σημαντικώτερον του άλλου. Ο Νόμος απαιτούσε μιαν απόφασιν των συνωμοτών να επιβουλευθούν τα καθεστώτα δι’ έργων και πράξεων. Δεν έφθανε να τρέφουν εις τον νουν των τον σκοπόν της επιβουλής. Έπρεπε να κάμουν και την απόφασιν να την ενεργήσουν. Και αυτή η απόφασις δεν αρκούσε μόνη. Ο Νόμος απαιτούσε να συμφωνηθεί μεταξύ των συνωμοτών (resolution d’ agir concertee). </i><br />
<i><br /></i>
<i>Μ’ άλλους λόγους, έπρεπε εξ ανάγκης να προηγηθεί μια συμφωνία, ένα συνάλλαγμα εγκληματικόν. Προ του συναλλάγματος τούτου έγκλημα δεν υπήρχε. Και η συμφωνία αυτή δεν απήρτιζε συνωμοσίαν, εις ταύτην ήτον ανάγκη να προσθέσουν την απόφασιν του να την εκτελέσουν (resolution d’ agir concertee et arretee). Μ’ άλλους λόγους απαιτείτο θέλησις στερεά, πλήρης, οριστική και τότε μόνον εκπληρούτο το έγκλημα, περί ου ο λόγος. Τι έπεται εκ τούτων; Ημπορούν πολλοί να τρέφουν προς την καθεστώσαν τάξιν των πραγμάτων έχθραν, όσον βαρείαν και αν την υποθέσωμεν. Ημπορούν να της εύχωνται τα χείριστα, φθάνει μόνον να μη μελετήσουν κατ’ αυτής έργα επιβουλής, φθάνει τα έργα να μη συνοδευθούν από τας τρεις περιστάσεις, τας οποίας εξηγήσαμεν. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Και τότε ο στρατιωτικός ή μάλλον δρακόντειος εκείνος Νόμος τους σκεπάζει με όλην την πανοπλίαν του. Αλλ’ η συκοφαντία, ο ανήσυχος, ο ακοίμητος εκείνος σκώληξ της πολιτικής ευχαριστείται ποτέ εις όσα θέλει ο Νόμος; Έτοιμος να τρέξει απροσκάλεστος, δια να συνάξει εν τω μέσω των δυσαρεστημένων ή των εχθρών της καθεστώσης Κυβερνήσεως όσας πληροφορίας αχωνεύτους και ασυναρτήτους δυνηθεί απ´ αυτάς εξάγει όσα συμπεράσματα τείνουν εις τον σκοπόν της. Με ταύτα γεννά με τον νουν της ένα άθλιον έμβρυον εγκλήματος, το οποίο περιθάλπει, θερμαίνει και τρέχει. Μόλις το φέρει εις κατάστασιν να ιδεί το φως, το παραδίδει ως αλήθειαν. Ποίας ραδιουργίας επινοεί η δολερά και ακοίμητος συκοφαντία, καθείς εύκολα το μαντεύει: </i><br />
<i><br /></i>
<i>«Βλέπετε, λέγει τους κακοβούλους τούτους; Θέλουν να κρύψουν τους εγκληματικούς σκοπούς των υπό το πρόσχημα της αδιαφορίας. Μόνον το βάρος της Κυβερνήσεως τους αναγκάζει να υποκρίνονται αδιαφορίαν. Και αν είναι αδιάφοροι δι’ όσα επιθυμεί η Κυβέρνησις, διατί δεν φυλάττουν την αυτήν αδιαφορίαν και δι´ όσα εύχονται οι δυσαρεστημένοι και οι εχθροί της; Παρατηρήσετε με πόσην ιδιαιτέραν ευχαρίστησιν, με πόσην οικειότητα ακούουν τούτους, αυτό το όνομα της αδιαφορίας τους προδίδει. Πώς είναι δυνατόν να αδιαφορεί πολίτης δια τα κοινά συμφέροντα, όταν αυτά τα ιδικά του κρέμονται από την τύχην εκείνων; Όλα τα έργα των, όλοι οι λόγοι των είναι σειρά απάτης και δολιότητος». </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ταύτα και άλλα χειρότερα πλάττει ή συκοφαντία, ανεπαισθήτως τα κάμνει πιθανά και εις αυτούς τους Κυβερνώντας. Ευχαριστούμαι να σας αναπολήσω εν μόνο παράδειγμα. Ενθυμείσθε, κύριοι, τα αλλόκοτα ονόματα του αδιαφορισμού του μεταριασμού (indilerentisme moderantisme), τα οποία επί της φρικώδους των Γάλλων Επαναστάσεως εδημιούργησαν οι σφόδρα πατριώται. Δεν ελησμονήσατε βέβαια, ότι μετ’ ολίγον την αδιαφορίαν και την μετριότητα τας μετέβαλαν εις εγκλήματα κατά των καθεστώτων τότε ίδεν η Γαλλία όλους τους μετρίους άνδρας της συρομένους εις τον τόπον της καταδίκης, τότε τα πολύτιμα αίματα των Κονδορκέτων και τόσων άλλων περίφημων δια την αρετήν και φιλελευθερίαν των, επότισαν τον αχόρταγον άδην, τον οποίον ετόλμησαν να μετονομάσουν βωμόν της ελευθερίας. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Αν ο θάνατος δεν είχε προλάβει δια την τιμήν της Γαλλίας να μεταθέσει εις τον άλλον κόσμον τον Μιραβώ, τον πεβόητον εκείνον προστάτην των αληθινών ελευθεριών και τούτου η κεφαλή έμελλε να πέσει υπό την αποτρόπαιον μάχαιραν του δημίου δι’ έγκλημα αδιαφορίας ή μετριότητος φρονημάτων. Αλλ’ ας αποστρέψομεν τους οφθαλμούς μας από την πολυθρήνητον εκείνην εποχήν, καθ´ ην τα άγρια πολιτικά πάθη μετέβαλαν τους ανθρώπους εις θηρία δια το γλυκύ όνομα της ελευθερίας. Αν η συκοφαντία μηχανάται τόσα εναντίον της αδιαφορίας, πόσα δεν ημπορεί να σκευωρήσει κατά της δυσαρέσκειας! Ιδέτε τους ανθρώπους τούτους, φωνάζει, διατί περπατούν τόσον σύννοες και σκυθρωποί; Διατί δεν τους αρέσει κανέν απ’ όσα κάμνει η</i><br />
<i><br /></i>
<i>Κυβέρνησις; Είναι φανεροί, σχεδόν αυτομολόγητοι, εχθροί της Επικρατείας. Τι δηλούν αι συχναί συνεντεύξεις των, τα αδιάκοπα συμβούλιά των; Δεν είναι φανερόν ότι σχηματίζουν χωριστήν κοινωνίαν εν τω μέσω της Επικρατείας; Δια ποίαν αιτίαν να ομιλούν μίαν και την αυτήν γλώσσαν, να έχουν ένα και το αυτό πνεύμα, να τείνουν εις ένα και τον αυτό σκοπόν; Δεν βλέπετε, ότι έχουν ήδη αρχηγούς συστημένους; Ότι έκαστος εξ αυτών έχει τα ιδιαίτερα έργα του; Τι πληρεστέρα απόδειξις χρειάζεται, ότι ήδη έχουν ιδικήν των Κυβέρνησιν, ωργανισμένην μυστικώς και έτοιμον να διαδεχθεί την νόμιμον Αρχήν εις πρώτην ευκαιρίαν; Ποιος φρόνιμος ημπορεί πλέον να αμφιβάλλει ότι περπατούμεν επάνω εις ένα υπόνομον; </i><br />
<i><br /></i>
<i>Σήμερον, αύριον, ίσως την ώραν καθ´ ήν ομιλούμεν, οι εχθροί της πατρίδος δώσουν το πυρ εις τον υπόνομον τούτον. Τότε όλοι οι καλοί πατριώται θ’ αναποδογυρισθώμεν δια μιας, μαζί με την πατρικήν Κυβέρνησίν μας. Ο κίνδυνος είναι μέγας, ο κίνδυνος κρεμάται επί της κεφαλής μας. Είναι απορίας άξιον, πώς οι υπουργοί οίτινες μέλλουν να είναι η πρώτη, η αναγκαία θυσία, παραμελούν και κοιμόνται, δεν φθάνει ότι δεν επρόβλεψαν τον επικείμενον κίνδυνον, αλλά και όταν τους τον απεκάλυψαν, αδιαφορούν! Ω, τούτο είναι επιβουλή κατά της νομίμου Αρχής». Ιδού με πόσον δολίους και επαγωγούς τρόπους η συκοφαντία παρασύρει πολλάκις και αυτάς τας Κυβερνήσεις. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Είναι ανάγκη να προσθέσω, πόσον επικινδυνωτέρας τέχνας μηχανάται δια να εμπλέξει μετά την αδιαφορίαν και την δυσαρέσκειαν τους εχθρούς της καθεστώσης τάξεως τους οποίους ο Νόμος δεν ενοχοποιεί παντάπασιν, ως προϊδομεν; Καθείς σας βέβαια τας μαντεύει, εδώ η συκοφαντία ευρίσκει πολύ ευρυχωρότερον στάδιον, δια να χορτάσει την λύσσαν της''.</i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-54JqmNy3saI/WFDRHs6RoqI/AAAAAAAAoKs/YUaRRtS9YKowgQmXw14EGztKAwXUmXzvACLcB/s1600/terrapapers.com_theodoros-kolokotronis-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-54JqmNy3saI/WFDRHs6RoqI/AAAAAAAAoKs/YUaRRtS9YKowgQmXw14EGztKAwXUmXzvACLcB/s640/terrapapers.com_theodoros-kolokotronis-2.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΑΠΟΦΑΣΗ </b></span><br />
<br />
<b><i>Αριθμ. 449</i></b><br />
<b><i>ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ</i></b><br />
<i><br /></i>
<br />
<div style="text-align: center;">
<i>Το εν Ναυπλίω Δικαστήριον</i></div>
<i><br /></i>
<i>Συγκεκριμένον παρά του Προέδρου Α. Πολυζωϊδου και των δικαστών Γ. Τερτσέτου, Δ. Κ. Σούτσου, Α. Βούλγαρη και Φ. Φραγκούλη.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Συνελθόν ίνα δικάσει την κατά του Δ. Πλαπούτα και Θ. Κολοκοτρώνη κατηγορίαν του Επιτρόπου της Επικρατείας, ως οργανισάντων και διευθυνάντων εκ συμπνοής κατά τον Μάϊον, Ιούνιον, Ιούλιον, Αύγουστον και αρχάς Σεπτεμβρίου του παρελθόντος έτους συνωμοσίας επί σκοπώ του να ταράξουν την κοινήν ησυχίαν, και καταφέρουν τους υπηκόους της Α.Μ. εις την ληστείαν και τον εμφύλιον πόλεμον, και καταργήσουν το καθεστώς πολίτευμα, και υπογραψάντων εις Τριπολιτσάν περί τα τέλη Ιουλίου του αυτού έτους αναφοράν προς ξένην δύναμιν και παρακινησάντων και άλλους υπηκόους της Α.Μ. να υπογράψουν επί σκοπώ καταργήσεως της Υψηλής Αντιβασιλείας, ήγουν του καθεστώτος πολιτεύματος, δηλαδή ως πραξάντων τα εγκλήματα τα ενδιαλαμβανόμενα εις το άρθρον 2 της παρ. Α και Γ του Εγκληματικού Απανθίσματος, νομοθετηθέντος παρά της εν Άστρει Συνελεύσεως και εισέτι ισχύοντος, καθώς και εις το άρθρον 2 του από 9 / 21 Φεβρουαρίου 1833 Βασιλικού Διατάγματος.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Λαβόν υπ’ όψιν άπαντα της δικογραφίας τα έγγραφα εξετάσαν τους εγκαλουμένους και τους μάρτυρας της κατηγορίας και της υπερασπίσεως. Ακούσαν τας παρατηρήσεις του Επιτρόπου της Επικρατείας και των συνηγόρων των εγκαλουμένων.</i><br />
<i><br /></i>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><i>Παρατηρεί</i></b></div>
<i><br /></i>
<i>Ότι εκ της μαρτυρίας του Χρήστου Νικολάου εξάγεται ότι Δ. Πλαπούτας και ο Θ. Κολοκοτρώνης είχαν σχέσεις με τον αρχιληστήν Γ. Κοντοβουνήσιον και τον παρεκίνουν να εξακολουθεί την ενέργειαν της ληστείας. Ότι ο ίδιος μάρτυς ομολογεί ότι ανέγνωσε μιαν επιστολήν του Θ. Κολοκοτρώνη, δια της οποίας τον εσυμβούλευε να εξακολουθεί την ενέργειαν της ληστείας και όταν ακούσει εν κίνημα του Κολοκοτρώνη τότε να συνακουσθεί και με τους άλλους και να τον ακολουθήσουν. Ότι το ύφος αυτού του γράμματος είναι κατά πάντα σύμφωνον με τα λοιπά προς τον Κοντοβουνήσιον διευθυνθέτα άλλοτε και τα οποία επαρουσιάσθησαν εις το Δικαστήριον παρά του Επιτρόπου της Επικρατείας.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι ο Κολοκοτρώνης λέγει, ότι κατέτρεχε τον Κοντοβουνήσιον ως ληστήν, ενώ αποδεικνύεται εξ εναντίας, εξ αυτών των ιδίων γραμμάτων, ότι είχε μετ’ αυτού σχέσιν στενής φιλίας, επειδή τον ονομάζει δι´ αυτών «παιδί μου Γιώργη». Ότι και ο Πλαπούτας ομολογεί, ότι εδέχθη από τον Κοντοβουνήσιον δωρεάν μίαν καλήν φοράδαν και ότι ψευδώς είπε εις την Κυβέρνησιν, ότι την αγόρασεν εκ τούτων εξάγεται, ότι ηθέλησε να κρύψη την μετά του Κοντοβουνήσιου σχέσιν του. Ότι ο Πλαπούτας εις μεν την ενώπιον του Επιτρόπου της Επικρατείας δοθείσαν ομολογίαν του εξέθεσεν, ότι ο Κοντοβουνήσιος τον παρεκάλεσε να μεσιτεύσει δι’ αυτόν εις την Κυβέρνησιν, εις δε την ενώπιον του Βήματος, ότι αυτός ο ίδιος τον παρεκίνει να παρουσιασθεί εις την Κυβέρνησιν σαφεστάτη αντίφασις.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι οι μάρτυρες Α. Διαμαντόπουλος, Παπά Αδάμης, Ιω. Δρίβαλης, Διονύσιος Τσαρούχας, Ανδρέας Παπαδήμου, μάρτυρες της υπερασπίσεως δια να αποδείξουν, ότι ο Χ. Νικολάου κατά τας εποχάς καθ’ ας λέγει ότι είδε τον Πλαπούτα και τον Κολοκοτρώνην, και ομίλησε μετ’ αυτών, ευρίσκετο εις Άλβαιναν, είπαν άπαντες με ασυμφωνίαν περί της εποχής της ελεύσεως του Χ. Νικολάου εις το χωρίον Άλβαινα. Ότι οι ρηθέντες ομολόγησαν ότι είναι γεωργοί, και επομένως κατεγίνοντο εις καλλιέργειαν των αγρών των, το οποίον φανερώνει το φυσικώς αδύνατον της αποδείξεως της απουσίας του μάρτυρος του Χ. Νικολάου. Ότι το άλλοθι δεν ημπορεί να αποδειχθεί παρά δι’ αντιπαραθέσεως όχι αορίστως αλλ’ ειδικώς και ωρισμένος. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι από την ένορκον μαρτυρίαν του Νομάρχου Μεσσηνίας Δ. Χρηστίδου εξάγεται ότι ο μάρτυς της υπερασπίσεως, ο προταθείς δια την απόδειξιν του άλλοθι, ο Αναγνώστης Διαμαντόπουλος Τσαμαλούκας, Δημογέρων της Άλβαινας, παρευρίσκετο δια μερικάς ημέρας εις την Νομαρχίαν κατά τα μέσα του Ιουλίου αποδεικνύει δε τούτο την εκ του χωρίου Άλβαινα απουσίαν του, ενώ εις την εξομολόγησίν του φαίνεται ότι κατ’ εκείνην την εποχήν ευρίσκετο εις Άλβαιναν. Ότι οι αυτοί μάρτυρες του άλλοθι ομολογούν ότι ο Κοντοβουνήσιος δεν ήτο εις Άλβαιναν ει μη την 15ην Μαϊου ενώ εκ της ομολογίας του ιερομονάχου Ζώτου διδασκάλου, ενώπιον του Νομάρχου Μεσσηνίας δοθείσης, ο Κοντοβουνήσιος ευρίσκετο εις Άλβαιναν κατά την ενδεκάτην Ιουλίου (περιστατικόν το οποίον αποδεικνύεται εκ της μαρτυρίας του Σαμπρή).</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι ο Διονύσιος Τσαρούχας μάρτυς ωσαύτως του άλλοθι, ωμολόγησεν ότι ο Χρήστος Νικολάου, αναχωρών από Άλβαιναν, υπήγεν προς αντάμωσιν του Κοντοβουνήσιου. Ότι όλα αυτά τα περιστατικά αποδεικνύουν τας αντιφάσεις και το απίθανον του άλλοθι. Ότι εκ της ομολογίας του Αθανασίου Αναγνωστοπούλου εξάγεται ότι ο Κοντοβουνήσιος τον είχε γνωστοποιήσει ότι ο Δ. Πλαπούτας τον είχε συμβουλεύσει να μη παρουσιασθεί και να κρυφθεί, διότι τα πράγματα έμελλαν να λάβουν μεταβολήν εντός είκοσιν ημερών. Ότι ο Κοντοβουνήσιος είχε φανερώσει εις τον μάρτυρα τούτον, ότι η Κυβέρνησις τον εζήτει δια να φανερώσει, ότι είχεν έλθει εις Ναύπλιον προς αντάμωσιν του Κολοκοτρώνη (το περιστατικόν δε τούτο βεβαιούται από τον άλλο μάρτυρα Χ. Νικολάου). </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι η προσπαθείσα εξαίρεσις παρά των εγκαλουμένων δια να αποδείξουν δια των μαρτύρων Ιωάννου Φωτόπουλου, Αποστόλου Χατζή και Παναγιώτου Μοθωνιού, ότι ο μάρτυς Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος είχε φανερώσει ότι απεποιείτο την ενώπιον του Επιτρόπου της Επικρατείας δοθείσαν ομολογίαν ως μη ιδικήν του, ούτε απεδείχθη ουδ’ είναι παραδεκτή, διότι ο ίδιος μάρτυς Αναγνωστόπουλος φανερώνει ότι απειλήθη παρά του ιδίου Μοθωνιού και διότι αυτός, παρουσιασθείς ενώπιον του Δικαστηρίου, ομολόγησεν ενόρκως όσα και ενώπιον του Επιτρόπου της Επικρατείας και επεβεβαίωσεν επομένως την πρώτην του εξέτασιν.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι δια των μαρτύρων Αναγνώστου Μαυροειδή, Κωνστ. Κατσαμπάνη, Γεωργάκη Λυμπερόπουλου, Παπακωνστατή, Τάση Γιαννακόπουλου εξάγεται ότι Καπογιάννης ενήργει την ληστείαν, και ότι υπεστηρίζετο από άλλους αρχηγούς, και ιδίως από τον Πλαπούταν και Κολοκοτρώνη, και ότι αυτός είχεν ομολογήσει εις τον Γεωργάκη Λυμπερόπουλον, ότι έλαβε συνέντευξιν μετά του Γρηγοριάδου και ότι τον παρεκίνησε να εξακολουθήσει την ενέργειαν της ληστείας. Ότι ο άλλος αρχιληστής Μπαλκανάς διεκοίνωσεν, ότι έχει προστάτην τον Κολοκοτρώνην, ως ομολόγησαν οι σύντροφοι του Μπαλκανά.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι οι σύντροφοι του Μπαλκανά είναι εκ του χωρίου Σκληρού και οι πρόκριτοι του χωρίου, Αντώνιος και Γεωργάκης Μποσνάκης, κηρυγμένοι οπαδοί του Κολοκοτρώνη, προταθέντες υπό των εγκαλουμένων ως μάρτυρες, είναι ύποπτοι συνεννοήσεως μετά του Μπαλκανά, ως εξάγεται από την ενώπιον του Βήματος ομολογίαν των και από την μαρτυρίαν του μοιράρχου Μ. Δεληγεωργόπουλου. Ότι ο Μπαλκανάς, καθ’ ην εποχήν ενήργει την ληστείαν εσύχναζεν εις το χωρίον Σκληρού. Ότι εκ του γράμματος του Γρηγοριάδου, ευρεθέντος μετά των εγγράφων του Θ. Κολοκοτρώνη, συνάγεται ότι τα στασιαστικά κινήματα εγίνοντο εκ συμφώνου μετά του Κολοκοτρώνη.</i><br />
<i><br /></i>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-53wVHT5HLHM/WFDU9ciZF3I/AAAAAAAAoK4/pUXKcNY8BWEntB2f1BX1XMEvYN0uI14xgCLcB/s1600/newego_LARGE_t_1101_50233550_type13145.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="286" src="https://3.bp.blogspot.com/-53wVHT5HLHM/WFDU9ciZF3I/AAAAAAAAoK4/pUXKcNY8BWEntB2f1BX1XMEvYN0uI14xgCLcB/s400/newego_LARGE_t_1101_50233550_type13145.jpg" width="400" /></a></div>
<i><br /></i>
<i>Ότι οι τρείς ειρημένοι αρχιλησταί, διεσκορπισμένοι εις διάφορα μέρη του Βασιλείου, εκήρυττον τα αυτά πράγματα περί του Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα. Ότι οι μάρτυρες, Δ. Πανούτσος και Αναγνώστης Καρακατσάνης ομολογούν ότι ο Σταμάτης Μίτσας, εξ Ερμιόνης, εκήρυττεν ότι μια επανάστασις έμελλε να εκραγεί και ότι είχε λάβει γράμμα παρά του Κολοκοτρώνη ότι το περιστατικό τούτο επιβεβαιούται αφ’ όσα ο ίδιος Σταμάτης Μίτσας είπεν ενώπιον του Επάρχου Ερμιονίδος, εκ ων οποίων εξάγεται ότι απείλει την Κυβέρνησιν.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι η προς απόδειξιν της υπαρχούσης μεταξύ του Σταμάτη Μίτσα και των ειρημένων δύο μαρτύρων, Πανούτσου και Καρακατσάνη έχθρας εξαίρεσις, προταθείσα υπό των εγκαλουμένων, δεν είναι τοιαύτη, οποίαν ο νόμος απαιτεί, διότι δεν εξάγεται θανάσιμος έχθρα και δεν φαίνεται, ότι μεταξύ τούτων υπήρχε διαφορά δοξασιών και κομμάτων, διαφωνίαι αι οποίαι εξαλείφθησαν μετά την άφιξιν της Α.Μ. εις την Ελλάδα, τα οποία ήσαν το αποτέλεσμα των περιστάσεων και των ταραχών του χρόνου εκείνου, καθότι όλοι οι Έλληνες, εις διάφορους εποχάς, και δια διάφορους αιτίας ευρέθησαν διηρημένοι. Ότι ο αυτός μάρτυς της υπερασπίσεως Α. Χ. Σταύρου, προταθείς δια ν´ αποδείξει την υπάρχουσαν μεταξύ Μίτσα και Καρακατσάνη έχθραν, ομολογεί απεναντίας ότι μεταξύ τούτων υπήρχε φιλική σχέσις.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι ο Γεώργιος Καραμπελής, Νικόλαος Γεωργακόπουλος, Κ. Τσούνης, Νικόλαος Δημητρακόπουλος, Τάσης Δημητρακόπουλος, ομολογούν ότι ο Παναγιώτης Μπούρας επιστρέψας από την πανήγυριν της Αγίας Μονής, καθ’ ον χρόνον ο Κολοκοτρώνης ευρίσκετο εκεί, τους παρεκίνει να μη πληρώσουν το δέκατον διότι μετ’ ολίγον έμελλε να εκραγεί εμφύλιος πόλεμος, ως τον είχε βεβαιώσει ο Κολοκοτρώνης. Ότι ο Παναγιώτης Αρμυριώτης ομολογεί ότι τον Μάϊον μήνα ο Κολοκοτρώνης τον είχεν ειπεί, ότι αν οι Έλληνες ήσαν σύμφωνοι δεν ήθελον έχει τους Παβαρούς και ότι έπρεπε να διακοινώσει εις τους συγχωρίους του, όσα διέτρεχεν εις Ναύπλιον και έπρεπε να ληφθούν μέτρα. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι ο μάρτυς Ιωάννης Νικήτας Φλέσας ομολογεί ότι ήκουσεν από τον Διονύσιον Διδάσκαλον «ότι τα πάντα ήσαν έτοιμα και απορούσε πως δεν εκινήθησαν». Ότι ο Δανιήλ Ιερομόναχος ομολογεί, ότι ήκουσεν από τον Κουλοχέρην, ότι ο Σκλαβοχωρίτης ήταν απεσταλμένος «δια να σηκώσουν επανάστασιν». Ότι ο μάρτυς Ιωάννης Νικήτα Φλέσας ομολογεί, ότι είδε τον Σκλαβοχωρίτην οπλισμένον με δύο άλλους προπορευόμενους προς ζήτησιν του Κουλοχέρη. Ότι ο μάρτυς υπερασπίσεως Γαλάτιος Ιερομόναχος της Αγίας Μονής ομολογεί, ότι ο Κουλοχέρης υπήγεν εκεί, καθ’ όσον καιρόν ο Κολοκοτρώνης παρευρίσκετο. Ότι ο μάρτυς Νικήτας Φλέσας ομολογεί, ότι ο ειρημένος Κουλοχέρης του είχεν ειπεί ότι όλοι οι στρατιωτικοί ήσαν σύμφωνοι και τον παρεκίνει να μεταβή εις Τριπολιτσάν, όπου ο Κολοκοτρώνης έκαμνε συνελεύσεις.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι ο μάρτυς Αναγνώστης Μαυροειδής, εκ Σουλιμά, ομολογεί, ότι ο Παπατζώρης εκοινοποίει εις το χωρίον, ότι είχε γράμματα του Κολοκοτρώνη και ενήργει κατά τας διαταγάς του. Ότι ο αρχιληστής Αθανάσιος Καπογιάννης εφανέρωσεν εις τον Γεωργάκην Λυμπερόπουλον, μάρτυρα της κατηγορίας, ότι είχε λάβει μιαν επιστολή και ότι ο Γρηγοριάδης τον παρεκίνει να σταθεί εις τα όπλα έως εις τον Μάϊον, υποσχόμενος εις αυτόν βαθμόν. Ότι ο Γρηγοριάδης είχεν ανταπόκρισιν μετά του Ιωάννου Θ. Κολοκοτρώνη, ως αποδεικνύεται δια της επιστολής, ήτις μεταξύ των εγγράφων του Θ. Κολοκοτρώνη. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι εκ της επιστολής ταύτης συνάγεται, ότι ο Γρηγοριάδης δεν εμπιστεύετο το ταχυδρομικόν μέσον, και ότι αναγγέλει εις αυτόν την δυσαρέσκειαν του λαού και ότι είναι αναπόφευκτον τι δυσάρεστον απευκταίον, ότι ο λαός της Επαρχίας απελπίζεται και επιμένει, ότι το ίδιον κάμνουν και οι Παπατζωραίοι και ότι κρίνει αναγκαίον να τους γράψει και να τους εμψυχώσει και ότι να γράψει και προς αυτόν δια να τον δώσει οδηγίας. Ότι εκ της επιστολής του Γ. Βάγια εξάγεται ότι οι στρατιωτικοί αρχηγοί ήσαν συνεννοημένοι ότι οι στρατιωτικοί ήσαν δυσαρεστημένοι και σφικτά συνδεδεμένοι, ότι το πράγμα ήτο γενικόν και δεν έμεινεν «ει μη να φυσήσει η σάλπιξ», ότι ο Κωνσταντίνος Δημητρακόπουλος Αλωνιστιώτης, οικείος του Κολοκοτρώνη, είχεν ειπεί προς τον Βάγιαν, ότι όλοι οι Πελοποννήσιοι ήσαν σύμφωνοι.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι ο ειρημένος Κωνσταντίνος Δημητρακόπουλος, κατά την ομολογίαν του Κωνσταντίνου Συνανιώτου, τον είχεν εκμυστηρευθεί ότι ήτον απεσταλμένος από τον Κολοκοτρώνη και Πλαπούταν να συνεννοηθεί με τους Αρχηγούς της Ρούμελης. Ότι εκ των επιστολών του Θ. Αλεξανδρόπουλου προς τον Ιωάννην Καρμπούνην συνάγεται ότι εις την Τρίπολιν την στιγμήν της αναχωρήσεως του Αλωνιστιώτη είχεν εννοήσει ότι ο σκοπός του να αγοράση ζώα ήτο πρόφασις του ταξειδίου του Αλωνιστιώτη Δημητρακόπουλου. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι εξάγεται εκ της ομολογίας του Γ. Βάγια ότι, μολονότι ο ειρημένος Δημητρακόπουλος έλεγεν ότι σκοπός της μεταβάσεως του εις την πανήγυριν της Λεβαδείας ήτο δι’ αγοράν ζώων, δεν είχε μ’ όλα ταύτα αγοράσει και δεν απεφάσιζε να κάμει την αγοράν ειμή δια να καλύψει την αληθή αιτίαν της μεταβάσεώς του εκεί, διότι εντρέπετο να επιστρέψει χωρίς να αγοράσει τι. Ότι το συμφωνητικόν έγγραφον, παρουσιασθέν εις το Δικαστήριον όχι μόνον δε αποδεικνύει ότι ο ειρημένος Δημητρακόπουλος είχε μέρος εις την γενομένην παρά των λεγομένων συντρόφων του αγοράν ζώων εις Ζητούνι μετά την πανήγυριν της Λεβαδείας, αλλ’ ως υπογεγραμμένον παρ’ άλλοι και εις απουσίαν του δι’ άλλας αταξίας δεν είχε καμμίαν νομιμότητα.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι ο μάρτυς Αντώνιος Μουζάνης ομολογεί ότι ο Γεώργιος Περρωτόπουλος τον είχε ειπεί να μη μεταβεί εις Ναύπλιον, διότι εις δεκαπέντε ημέρας θ’ ανοίξωμεν τουφέκι απ’ όλα τα μέρη δια να διώξωμεν την Αντιβασιλείαν και τους Βαυαρούς ότι είχε γράμματα από τον Κολοκοτρώνην. Ότι εκ της ενόρκου μαρτυρίας του Νομάρχου Χρηστίδου εξάγεται, ότι εις τον Νόμον του, όπου οι οπαδοί του Κολοκοτρώνη είχαν επιρροήν, υπήρχε στασιαστικόν και φατριαστικόν πνεύμα, το οποίον σκοπόν είχε να διαταράξει την ησυχίαν. Ότι εκ της ομολογίας του κ. Βρέδ εξάγεται, ότι αυτός ο ίδιος είχε συμβουλεύσει όσους έβλεπε πολύ δυσηρεστημένους και ετοίμους να παρασυρθούν εις άφρονα κινήματα ότι έπρεπε να μην κάμουν κανένα κίνημα, και ότι ομιλών περί δυσηρεστημένων εννοούσε το κόμμα του Κολοκοτρώνη.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι ο μάρτυς Ιωάννης Καρμπούνης ομολογεί, ότι ήκουσεν εις την μετάβασίν του εις Ανδρίτσαιναν, ότι εις Τρίπολιν εγένοντο συνελεύσεις και εμπόδιζαν τους στρατιώτας να καταγράφουν εις την Χωροφυλακήν. Ότι ο μάρτυς Θ. Αλεξανδρόπουλος ομολογεί, ότι κρυφθείς εν εσπέρας εις εν ερείπιον πηγής, παρακείμενον εις εν λουτρόν άντικρυ της οικίας του Ν. Μπούκουρα, όπου ο Ρώμας, Θ. Κολοκοτρώνης και Δ. Πλαπούτας και πολλοί άλλοι έκαμαν συνελεύσεις είχεν ιδεί εξερχομένους διαφόρους τους οποίους ακολουθήσας κατά πόδας ίδε να διευθύνθούν προς τους δρόμους τους φέροντας εις Μυστράν, Αρκαδίαν και Καλάβρυτα. </i><br />
<i><br /></i>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-SNDr-PxkKbA/WFDWDQoLq1I/AAAAAAAAoLE/yeqyNNi7Fc0ZTUiLmgFnbIq_QaOQ3hy4ACLcB/s1600/Scan_Pic0872-Exposure.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-SNDr-PxkKbA/WFDWDQoLq1I/AAAAAAAAoLE/yeqyNNi7Fc0ZTUiLmgFnbIq_QaOQ3hy4ACLcB/s400/Scan_Pic0872-Exposure.jpg" width="253" /></a></div>
<i><br /></i>
<i>Ότι ο μάρτυς Κανέλλος Σπηλιόπουλος ομολογεί, ότι εις την οικίαν του Μπούκουρα, όπου παρευρίσκετο ο Πλαπούτας και Κολοκοτρώνης, ούτοι τον παρεκίνησαν να υπογράψη μιαν αναφοράν προς ξένην δύναμιν εναντίον της Αντιβασιλείας και κατά των Βαυαρών δια να εξωσθούν από την Ελλάδα. Ότι ο μάρτυς Παναγιώτης Οικονομόπουλος ομολογεί τα αυτά. Ότι ο μάρτυς Κώστας Γαρδελίνος ομολογεί ότι ο Χοϊδάς τον παρεκίνει να υπογράψει την αυτήν αναφοράν την οποίαν ο ίδιος επαρουσίασεν. Ότι ο Χοϊδάς αναφέρεται εις το γράμμα του Θ. Αλεξανδρόπουλου ως η αστυνομία των νυκτερινών συνεδριάσεων του Κολοκοτρώνη. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι ο μάρτυς Νικόλαος Σπηλιωτόπουλος, Δημήτριος Μιχαλόπουλος και Χρήστος Στασινόπουλος ομολογούν ότι ο Ιωάννης Θεοφιλόπουλος, παλαιός αξιωματικός του Κολοκοτρώνη, τους παρεκίνει να υπογράψουν μιαν τοιαύτην αναφοράν και ίδαν τας υπιγραφάς των εγκαλουμένων. Ότι ο μάρτυς Μιχελής Οικονομόπουλος ομολογεί, ότι ο Ανάστος Γιαννάκης Στασινόπουλος τον παρεκίνησε να υπογράψει την αναφοράν. Ότι ο μάρτυς Νικόλαος Κόγκος, ευρεθείς μιαν νύκτα υποκάτω της οικίας του Καπετάν Σαράντου εις Βαλτέτσι, ήκουσεν αυτόν λέγοντα προς άλλον παρευρισκόμενον εις την οικίαν του, ότι ο Κολοκοτρώνης τον είχε στείλει μιαν αναφοράν δια να την υπογράψει και ότι αυτή έμελλε να αποσταλεί προς την αυτήν άνω ειρημένην Δύναμιν. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι ο μάρτυς Σωτήριος Θεοχαρόπουλος ομολογεί, ότι ο Πλαπούτας εις την οικίαν του είχεν ειπεί εις παρουσίαν του, ότι αν οι Έλληνες ήθελαν ημπορούσαν να αναγορεύσουν αμέσως την Α.Μ. και να το κάμουν μόνοι τους όταν ήσαν σύμφωνοι. Ότι ο μάρτυς Βενιζέλος Ρούφος, ομολογεί, ότι ο Πλαπούτας είχεν ειπεί εις παρουσίαν του, ότι έπρεπε να λησμονήσουν τα παλαιά πάθη, να ενωθούν όλοι, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί και να ζητήσουν την αναγόρευσιν του Βασιλέως. Ότι ο μάρτυς Νικήτας Φλέσας ομολογεί, ότι ο Αριστομένης Κουβαράς ως πολλοί τον ανήγγειλαν, περιήρχετο εις Μεσσηνίαν δια να υπογράψη μιαν αναφοράν εναντίον της Αντιβασιλείας. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι ο μάρτυς της υπερασπίσεως Μ. Δεληγεωργόπουλος, Μοίραρχος της Χωροφυλακής, ομολογεί ότι εις την Τρίπολιν διατριβήν του ήκουσε να ομιλούν διάφοροι περί τοιαύτης αναφοράς, ότι ο μάρτυς της υπερασπίσεως Αναγνώστης Μοναρχίδης, Σύμβουλος της Επικρατείας, ομολογεί ότι εις Τρίπολιν ήκουσεν «ότι έγινε μια τοιαύτη αναφορά και ότι εις την Νομαρχίαν του τα πνεύματα ήσαν ταραγμένα». Ότι ο Κολοκοτρώνης ομολογεί εις μεν την πρώτην εξομολόγησιν ότι ο Δ. Ρώμας δεν ομίλησε διόλου περί πολιτικών πραγμάτων, εις δε την ενώπιον του βήματος λέγει ο Ρώμας του είπε μόνον ότι τα πράγματα εις το Ναύπλιον ήσαν ανακατωμένα, ότι δεν ηθέλησε να λάβει καμμίαν περί τούτου διασάφησιν, και ανεχώρησεν επί τούτου εις το μοναστήριον της Αγίας Μονής δια να μην τον υποπτευθούν.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι εκ της συμπαραβολής των δύο τούτων εξετάσεων φαίνεται μια καθαρά αντίφασις. Ότι ο Π. Νικολαϊδης, μάρτυς της υπερασπίσεως ομολογεί, ότι ο Δ. Ρώμας αναχωρών από Ναύπλιον τον είχε ειπεί, ότι ήθελε διακοινώσει τους σκοπούς του ως προς το σχέδιον του Φράνς εις τον Κολοκοτρώνην και Πλαπούταν. Ότι εξάγεται εκ των ομολογιών του Αναστασίου και του Πλαπούτα ότι ο Δ. Ρώμας τους διεκοίνωσε εντελώς τους σκοπούς του περί του σχεδίου αυτού εις Άργος. Ότι εξάγεται εκ των μαρτυριών του κ. Νομάρχου Φ. Μαύρου, των αδελφών Παναγιώτου και Κων/νου Φαρμακοπούλων, εκ της ομολογίας του Ιωαν. Θ. Κολοκοτρώνη, εκ της εκθέσεως του Διευθυντού της νομαρχίας Αρκαδίας Μάνου ότι ο Ρώμας προσπαθεί να συστήσει το ειρημένον σχέδιον.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι οι μάρτυρες της υπερασπίσεως, προταθέντες να αποδείξουν την κατά των εγκαλουμένων έχθραν των μαρτύρων της κατηγορίας Κανέλλου Σπηλιόπουλου, Παναγιώτου Οικονομόπουλου, Κώστα Γαρδελίνου και Θεοδώρου Αλεξανδρόπουλου και την κακήν διαγωγήν τούτων, δεν ανέφεραν ει μη περιστατικά έχοντα σχέσεις με το παλαιόν πνεύμα των κομμάτων αποτέλεσμα πάντοτε της διαφοράς των κομμάτων, εις τα οποία οι τέσσαρες προσημειωθέντες μάρτυρες ευρέθησαν προσκολλημένοι εις τας διαφόρους εποχάς της Εθνικής Επαναστάσεως, κόμματα και διαφωνίαι τα οποία εξέλιπον αφού η Α.Μ επάτησε το έδαφος της νέας Πατρίδος του. Ότι η εχθροπάθεια αυτή, αν και ήθελεν εκληφθεί παρά του Δικαστηρίου ως εισέτι υπάρχουσα, δεν αποτελεί την θανάσιμον έχθραν, εις την οποίαν απαιτείται η συνδρομή των απαιτουμένων παρά του νόμου συστατικών.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι τα προταθέντα περιστατικά δεν αποδεικνύουν μηδόλως την κοινήν διαγωγήν των ειρημένων τεσσάρων μαρτύρων, διότι εις την αυτήν κατηγορίαν είναι πολλοί στρατιωτικοί, οίτινες προσμένουν τας βασιλικάς αποφάσεις και την αμοιβήν των εκδουλεύσεών των. Ότι μεταξύ των τεσσάρων τούτων μαρτύρων ο Κ. Γαρδελίνος έλαβεν από τον Κολοκοτρώνην το παρελθόν έτος αποδεικτικόν των εκδουλεύσεών του και της καλής του διαγωγής. Ότι μεταξύ των μαρτύρων της υπερασπίσεως είναι πολλοί κατά των οποίων εμαρτύρησαν οι μάρτυρες της κατηγορίας, άλλοι κατεδιώχθησαν ως ύποπτοι συνεννοήσεως δια ληστείαν υποθαλπομένη υπό των εγκαλουμένων, και επομένως ούτοι μαρτυρούντες ομολογούν δι’ ιδίαν υπόθεσιν.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Ότι πολλοί μάρτυρες, αντί να αναφέρουν περιστατικά, έσπευσαν να καθυβρίσουν τους μάρτυρας κατηγορίας. Ότι το Δικαστήριον, αποφάσισαν να ακροασθεί τους μάρτυρας της υπερασπίσεως, εσυγχώρησε μεν την ακρόασίν των, διεφυλάχθη όμως πάντοτε το δικαίωμα να εκτιμήσει το βάρος της μαρτυρίας των, συμφώνως με τας εκτεθείσας αρχάς εις την από 6 Απριλίου 1834 πράξιν του. Ότι πάσα εξαίρεσις, δια να είναι ισχυρά, πρέπει να αποδειχθεί αντιρρητικώς.</i><br />
<i><br /></i>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><i>Σκέπτεται </i></b></div>
<i><br /></i>
<i>Ότι οσάκις πρόκειται περί κακουργημάτων, οποία φέρει η πράξις της κατηγορίας του Επιτρόπου της Επικρατείας, το δικαστήριον δεν πρέπει να επιστηρίζεται εις μόνον τας απ’ ευθείας αποδείξεις, αλλά και περιστατικά πρέπει ωσαύτως να λαμβάνονται επισταμένος υπ’ όψιν. Ότι όταν πρόκειται περί περιστατικών αποδείξεων η ισχύς των πηγάζει από το σύνολον αυτών ουχί δε από μιαν εκάστην ιδίως λαμβανομένην. Ότι ως προς τας απ’ ευθείας αποδείξεις μνήμης, ανακρίβεια ως προς τινά περιστατικά, δεν σμικρύνουν μηδόλως την γενικήν αξιοπιστίαν της μαρτυρίας, αλλ’ αποδεικνύουν μάλιστα την ειλικρίνειαν και την έλλειψιν προμελετημένου ψεύδους. Ότι καμμία εξαίρεσις κατά των μαρτύρων της κατηγορίας, δεν απεδείχθει νομικώς και ότι τα μονομερώς κατ’ αυτών λεγόμενα πρέπει να θεωρηθούν ως ελλίποντα πάσης νομικής βαρύτητας.</i><br />
<i><br /></i>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-tTWCpi6bkng/WFDWu_7uv_I/AAAAAAAAoLI/vM-RJH-B5fILXicpylmT7zi12vTLSsyzgCLcB/s1600/05d38c40578cf88fda463431f405d2d6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://3.bp.blogspot.com/-tTWCpi6bkng/WFDWu_7uv_I/AAAAAAAAoLI/vM-RJH-B5fILXicpylmT7zi12vTLSsyzgCLcB/s640/05d38c40578cf88fda463431f405d2d6.jpg" width="640" /></a></div>
<i><br /></i>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><i>Αποφασίζει</i></b></div>
<i><br /></i>
<i><b>1ον.</b> Ο Δ. Πλαπούτας και Θ. Κολοκοτρώνης καταδικάζονται εις θάνατον, ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας, ήτοι των κακουργημάτων των ενδιαλαμβανομένων εις το άρθρον 2 του Εδαφίου Α´ και Γ´ του Εγκληματικού Απανθίσματος και εις το άρθρον 2 του από 9/21 Φεβρουαρίου Β. Διατάγματος και κατά τα αυτά άρθρα, εις τα δικαστικά έξοδα και τα τοιαύτα των μαρτύρων εκ δρχ.1.047,93 ήτοι χιλίας τεσσαράκοντα επτά και λεπτά ενενήκοντα τρία.</i><br />
<i><br /></i>
<i><b>2ον.</b> Η παρούσα απόφασις θέλει εκτελεσθεί εις την εκτός του Φρουρίου Ναυπλίου πλατείαν.</i><br />
<i><br /></i>
<i><b>3ον.</b> Οι καταδικασθέντες κρίνονται άξιοι της Βασιλικής χάριτος, την οποίαν θέλει ζητήσει επισήμως το Δικαστήριον από την Α.Μ.</i><br />
<i><br /></i>
<i><b>4ον.</b> Αναβάλλεται η εκτέλεσις της παρούσης αποφάσεως μέχρι της εκβάσεως της περί χάριτος αιτήσεως.</i><br />
<i><br /></i>
<i><b>5ον.</b> Ο Επίτροπος της Επικρατείας να εκτελέσει την παρούσαν απόφασιν.</i><br />
<i><br /></i>
<i><b>6ον.</b> Αντίγραφον αυτής να κοινοποιηθεί εις τον Επίτροπον της Επικρατείας.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Εξεδόθη και εδημοσιεύθη εν Ναυπλίω την 28ην Μαΐου του χιλιοστού οκτακοσιοστού τριακοστού τετάρτου έτους.</i><br />
<i><br /></i>
<br />
<div style="text-align: right;">
<i>Ο Πρόεδρος</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>............................</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>Α. ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>Δ. Κ. ΣΟΥΤΣΟΣ</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>Φ. ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>............................</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>Ο Γραμματεύς</i></div>
<div style="text-align: right;">
<i>ΧΡ. ΖΩΤΟΣ</i></div>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b><br /></b></span>
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΠΙΛΟΓΟΣ</b></span><br />
<br />
200 χρόνια σχεδόν μας χωρίζουν από την Επανάσταση και πιστεύουμε ότι πλέον οι γνώσεις μας για τα γεγονότα και τα πρόσωπα έχουν πάρει λίγο-πολύ τις πραγματικές τους διαστάσεις. Όπως είναι γνωστό, κανένας φορέας από όσους αναμείχθηκαν σ΄ αυτήν δεν ήταν προετοιμασμένος για έναν τόσο μεγάλο σε διάρκεια και έκταση πόλεμο. Έτσι και όσοι εξιστόρησαν τα γεγονότα ανάμειξαν στις διηγήσεις τους φήμες, μυθοπλασίες, προσωπικές φιλοδοξίες και προσδοκίες ή πρόβαλαν τα συμφέροντα της ομάδας στην οποία ανήκαν: στρατιωτικούς, φιλικούς, προκρίτους, πολιτικούς, Φαναριώτες, Νησιώτες, Πελοποννησίους, Στερεοελλαδίτες.<br />
<br />
Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν να προκύψουν μεγάλες διαφορές, αντικρουόμενες πληροφορίες και αντιφάσεις στην προβολή του ίδιου γεγονότος ή προσώπου και πολλές αντεγκλήσεις και διαμαρτυρίες αργότερα. Ο χρόνος όμως και η απόσταση από τα γεγονότα και τα πρόσωπα βοήθησαν, όσο είναι δυνατόν, τους έμπειρους μελετητές της Ιστορίας, ώστε μέσα από έναν τεράστιο όγκο επίσημων και ιδιωτικών εγγράφων να προσεγγίσουν την ουσία των πραγμάτων. Βέβαια, πάρα πολλά σχετικά έγγραφα χάθηκαν μέσα στη λαίλαπα της φωτιάς του μακροχρόνιου αγώνα, όπως στην πυρπόληση των μοναστηριών και των μεγάλων αρχοντικών στη Γορτυνία από τον Ιμπραήμ (αρχοντικό των Δελιγιανναίων στα Λαγκάδια και του Παπαλέξη στην Ανδρίτσαινα) ή χάθηκαν μέσα στο χρόνο από άγνοια ή αμέλεια των επιγόνων.<br />
<br />
Τον Απρίλιο του 1834, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο ηγέτης της Επανάστασης, οδηγήθηκε σε δίκη, μαζί με τον Πλαπούτα, κατηγορούμενος για εσχάτη προδοσία και υποκίνηση συνωμοσίας εναντίον του βασιλιά Όθωνα. Η δίκη του Κολοκοτρώνη άρχισε στις 30 Απριλίου 1834 και διήρκεσε µέχρι τις 26 Μαΐου του ιδίου έτους. Διεξήχθη στο Τουρκικό τζαµί του Ναυπλίου - το σηµερινό Βουλευτικό. Εισαγγελέας ορίσθηκε ο Εδουάρδος Μάσον, «ο εµπαθής εκείνος πολέµιος», όπως γράφει ο ιστορικός Μέντελσον, «της Ρωσικής µερίδος και του Κολοκοτρώνη, που υπερασπιίσθηκε µε πάθος τον φονιά του Καποδίστρια Γεώργιο Μαυροµιχάλη» και κατηγόρησε µε άκαµπτο πείσµα τον Κολοκοτρώνη. Σκωτσέζος, νοµικός, θεολόγος και φιλόσοφος, είχε έλθει το 1824 στην Ελλάδα µε την ιδιότητα του φιλέλληνα.<br />
<br />
Δεν είχε σπουδαία δράση κατά τον Αγώνα, µετά την απελευθέρωση δε άρχισε να δικηγορεί, έως ότου ο Όθωνας τον διόρισε καθηγητή της ιστορίας του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Αναµίχθηκε στις εσωτερικές µας διενέξεις και υπηρέτησε, ουσιαστικά, την Αγγλική πολιτική. Ένας ξένος, και αυτός, που κάτω από την ηθική δικαίωση του φιλελληνισµού, αναµίχθηκε, κατά τρόπο εξοργιστικό, στις εσωτερικές υποθέσεις των Ελλήνων. Τον κατείχε, όπως και άλλους παρεµφερείς φιλέλληνες, η εγωιστική πεποίθηση ότι οι µικρές ή µεγάλες υπηρεσίες που είχαν προσφέρει στην αγωνιζόµενη χώρα τούς έδιναν ιδιαίτερα δικαιώµατα, ακόµα και το ύπατο δικαίωµα να κρίνουν επί της ζωής των επιφανέστερων ανδρών αυτού του τόπου.<br />
<br />
Η τακτική του Μάσσον κατά το στάδιο της προανάκρισης έδειξε ότι έλειπε από τη νοµική και φιλοσοφική του σκέψη η βαθύτερη έννοια της δικαιοσύνης. Προσπάθησε µε διάφορα τεχνάσµατα, να κατασκευάσει ψευδοµάρτυρες ή να διαστρέψει τις µαρτυρικές καταθέσεις. Απέφυγε συστηµατικά να αναζητήσει την αλήθεια, όση κρυβόταν κάτω από την καιροσκοπική δίωξη του Κολοκοτρώνη και διακήρυττε ότι ήταν ακλόνητα πεπεισµένος περί της ενοχής του γέρου. Όταν πήγε στο Ιτς Καλέ, όπου ήταν φυλακισµένος ο Γέρος του Μοριά, για να ανακρίνει τον εγκάθειρκτο στρατηγό και τον πίεζε επί ώρες να οµολογήσει ότι «είχε προπαρασκευάσει αποστασίαν εναντίον της κυβερνήσεως».<br />
<br />
Ο Κολοκοτρώνης, µε πολύ πικρή θυµοσοφία, τον αποστόµωσε, αναφέροντας την ιστορία του λύκου και της προβατίνας, του λύκου ο οποίος για να βρει δικαιολογία να φάει την προβατίνα, άρχισε να της φωνάζει: «µου θόλωσες το νερό της πηγής και δεν µπορώ να πιω». Ανάλογους δικολαβισµούς επικαλέσθηκε ο Μάσσον και κατά τη διάρκεια της δίκης και κατά τη σύνταξη του κατηγορητηρίου. Σύµφωνα µε το κατηγορητήριο (7 Μαρτίου 1834) ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας είχαν οργανώσει την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1833 και είχαν από κοινού κατευθύνει συνοµωσία που αποσκοπούσε να διαταράξει την δηµόσια ασφάλεια, να παρασύρει τους υπηκόους του βασιλιά σε ληστείες και σε εµφύλια διαµάχη και να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη.<br />
<br />
Από όλες τις δεινές κατηγορίες, καµία δεν αποδείχτηκε κατά τρόπο αδιαµφισβήτητο. Και αν ακόµη υπήρχαν κάποιες ενδείξεις, αοριστίες, κατά το πλείστον, έλλειπαν όµως τα αδιαφιλονίκητα εκείνα στοιχεία που θα θεµελίωναν την παραποµπή του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα, και µάλιστα «επί εσχάτη προδοσία». Οι 44 µάρτυρες κατηγορίας, που παρουσιάστηκαν, δεν κατέθεσαν στοιχεία που να µη µπορούν να αµφισβητηθούν. Αντιστρόφως οι 115 µάρτυρες υπεράσπισης που εξετάσθηκαν διέψευσαν τα περισσότερα σηµεία της κατηγορίας. Επί είκοσι ηµέρες παρέλασαν προ του δικαστηρίου οι µάρτυρες και ήταν σαν να παρέλαυναν όλα τα κοµµατικά πάθη που είχαν έως τότε συγκλονίσει τη µαχόµενη Ελλάδα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-TEeTEruAftw/WFDYc1DG_SI/AAAAAAAAoLY/NAU-wEYYMhMgaO1YfN13yT44XAvrwaQFACLcB/s1600/kolokotronis%2B01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="227" src="https://1.bp.blogspot.com/-TEeTEruAftw/WFDYc1DG_SI/AAAAAAAAoLY/NAU-wEYYMhMgaO1YfN13yT44XAvrwaQFACLcB/s400/kolokotronis%2B01.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Εκ πρώτης όψεως δικαζόταν ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας. Στην ουσία όµως επρόκειτο περί της δίκης ολόκληρου του φατριαστικού πνεύµατος, που σαν δαίµονας αλάστωρ είχε κατακυριεύσει, διαδοχικά, κατά καιρούς, όχι µόνο τους κοµµατιζόµενους ηγέτες, αλλά ακόµη και τις ευγενέστερες, τις πατριωτικές καρδιές. Πίσω από την ατελείωτη αυτή σειρά των κατηγορουµένων διαγράφονταν οι άλλοι, οι µεγαλύτεροι ίσως ένοχοι, οι αρχηγοί των ξένων ανακτοβουλίων και οι Μακιαβελίσκοι της Ευρωπαϊκής διπλωµατίας. Παρόλο που δύο από τους πέντε δικαστές, ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης αρνήθηκαν να υπογράψουν την ετυμηγορία, οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε θάνατο.<br />
<br />
Ο υπουργός διατάζει το γραµµατέα να διαβάσει την απόφαση, επειδή ο Πολυζωίδης, ως πρόεδρος, δεν ήθελε να διαβάσει την απόφαση που δεν είχε υπογράψει. Καθώς ανακοινώνεται η απόφαση, ο Πολυζωίδης γέρνει το κεφάλι και κλείνει τα µάτια, µε τα χέρια του. Σ’ αυτή τη στάση, οδύνης και ντροπής για όσα γίνονταν, θα µείνει ως το τέλος. Όσο διαρκούσε η ανάγνωση της απόφασης, ο Κολοκοτρώνης διατηρεί την ψυχραιµία του παίζοντας απαλά τις χάντρες του κοµπολογιού του. ∆ε δείχνει ιδιαίτερη συγκίνηση ούτε όταν ακούει την τροµερή φράση, «Ο ∆ηµήτριος Πλαπούτας και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταδικάζονται εις θάνατον ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας».<br />
<br />
Έκανε µόνο το σταυρό του και είπε: «Κύριε ελέησον! Μνήσθητί µου, Κύριε όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου». Ύστερα πήρε από την ταµπακιέρα του µια πρέζα ταµπάκο, τον ρούφηξε και πρόσφερε σε όσους τον είχαν περιτριγυρίσει. Στους δικηγόρους του είπε µε σταθερή φωνή: «Αντίκρυσα τόσες φορές το θάνατο και δεν τον φοβήθηκα. Ούτε τώρα τον φοβούµαι». Σε έναν οπαδό του που του φώναξε συγκινηµένος: «Άδικα σε σκοτώνουν, στρατηγέ», αποκρίθηκε µε πικρή θυµοσοφία: «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα που µε σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια». Ο άνθρωπος που υπερασπίστηκε με πάθος την ελευθερία των Ελλήνων, βρέθηκε φυλακισμένος στο Ναύπλιο, κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες. Ο Κολοκοτρώνης πήρε χάρη, όταν ο Όθωνας ενηλικιώθηκε.<br />
<br />
Τον Φεβρουάριο του 1843, ο Γέρος του Μοριά κατοικούσε στην Αθήνα. Το βράδυ της 3ης Φεβρουαρίου, επιστρέφοντας από ένα χορό, ένιωσε μια αδιαθεσία. Κάλεσε τα παιδιά του, τα αποχαιρέτισε και τα συμβούλευσε να είναι πάντα μονιασμένα. Λίγο αργότερα, άφησε την τελευταία του πνοή. Οι γιατροί διαπίστωσαν απλώς τον θάνατό του και τον απέδωσαν σε αποπληξία. Ξημέρωνε η 4η Φεβρουαρίου. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε σε ηλικία 73 ετών. Η είδηση του θανάτου του βύθισε στη θλίψη τους Έλληνες, που τον αποχαιρέτησαν με συγκίνηση και δέος. Δεν ήταν ένας ακόμη καπετάνιος, αλλά η ίδια η Επανάσταση και αυτό δεν μπορούσε να το αλλάξει η ίντριγκα των Βαυαρών και των Ελλήνων που τον πολέμησαν.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-QQ4P6nXkXPc/WFDjRMFgpNI/AAAAAAAAoLo/UULtclkcJiEAk81mvcvuPKymc5VjvfAOwCLcB/s1600/theodorosxrwma.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="297" src="https://4.bp.blogspot.com/-QQ4P6nXkXPc/WFDjRMFgpNI/AAAAAAAAoLo/UULtclkcJiEAk81mvcvuPKymc5VjvfAOwCLcB/s320/theodorosxrwma.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-vnubVr_CimU/WFDjRIjjn9I/AAAAAAAAoLs/R2SkzSaY0-kEszPq-a-wOAqIxhtZx9lnQCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BDimitriosPlapoutas1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="299" src="https://4.bp.blogspot.com/-vnubVr_CimU/WFDjRIjjn9I/AAAAAAAAoLs/R2SkzSaY0-kEszPq-a-wOAqIxhtZx9lnQCLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2BDimitriosPlapoutas1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-qBDASLw_pJg/WFDjt62AoSI/AAAAAAAAoL0/WIIRSy3so541BjQJGcteMHajelOu5lN8ACLcB/s1600/main_BourtziSC670N14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://3.bp.blogspot.com/-qBDASLw_pJg/WFDjt62AoSI/AAAAAAAAoL0/WIIRSy3so541BjQJGcteMHajelOu5lN8ACLcB/s640/main_BourtziSC670N14.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-Q7Qt1VoeuTI/WFDjnLhGDkI/AAAAAAAAoLw/Rwf05i8xFwEUsHw8k71LetnobANGiIXfQCLcB/s1600/img095.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://2.bp.blogspot.com/-Q7Qt1VoeuTI/WFDjnLhGDkI/AAAAAAAAoLw/Rwf05i8xFwEUsHw8k71LetnobANGiIXfQCLcB/s640/img095.jpg" width="458" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-mOeL6sXrDSk/WFDj2zOk99I/AAAAAAAAoL4/jeioMHl0HJo8X5padjgLJpLUScylSvRmgCLcB/s1600/527d04e79631970eade22fa4909a9cc8_XL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="350" src="https://3.bp.blogspot.com/-mOeL6sXrDSk/WFDj2zOk99I/AAAAAAAAoL4/jeioMHl0HJo8X5padjgLJpLUScylSvRmgCLcB/s640/527d04e79631970eade22fa4909a9cc8_XL.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-ZXkvChx_e8w/WFDj3NyF_0I/AAAAAAAAoL8/DIEN7Ml22WMzHX7NzZ_yV_joHFmPu2JxwCLcB/s1600/p384Palamidi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="332" src="https://4.bp.blogspot.com/-ZXkvChx_e8w/WFDj3NyF_0I/AAAAAAAAoL8/DIEN7Ml22WMzHX7NzZ_yV_joHFmPu2JxwCLcB/s640/p384Palamidi.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-biKT3e0WVfs/WFDkCBo5XtI/AAAAAAAAoME/bUBTyBWkTRsWue-VvlbnzIl2diqxN22YQCLcB/s1600/130.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="302" src="https://4.bp.blogspot.com/-biKT3e0WVfs/WFDkCBo5XtI/AAAAAAAAoME/bUBTyBWkTRsWue-VvlbnzIl2diqxN22YQCLcB/s640/130.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-HojkSpVd16Q/WFDkRQzO3zI/AAAAAAAAoMM/DUvfwK6VFQwEvucB8SSPiXjelIT8dJapwCLcB/s1600/070.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://1.bp.blogspot.com/-HojkSpVd16Q/WFDkRQzO3zI/AAAAAAAAoMM/DUvfwK6VFQwEvucB8SSPiXjelIT8dJapwCLcB/s640/070.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-7dDMdLMx9OY/WFDkDxS-LqI/AAAAAAAAoMI/9TGrERqTwyYKHen8M_JH3lsGIrVaAzc3QCLcB/s1600/p191savqfp174k1mse1en55fo7f8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-7dDMdLMx9OY/WFDkDxS-LqI/AAAAAAAAoMI/9TGrERqTwyYKHen8M_JH3lsGIrVaAzc3QCLcB/s640/p191savqfp174k1mse1en55fo7f8.jpg" width="504" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-szX_5TtI4fM/WFDkbpNkrEI/AAAAAAAAoMU/oRHD5PLxVYwNQNnW8iruBItUwOJNVJLSACLcB/s1600/H_dikh_twn_stratigwn-page-054.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="418" src="https://1.bp.blogspot.com/-szX_5TtI4fM/WFDkbpNkrEI/AAAAAAAAoMU/oRHD5PLxVYwNQNnW8iruBItUwOJNVJLSACLcB/s640/H_dikh_twn_stratigwn-page-054.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br /></div>
<div>
<br /></div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="http://www.geetha.mil.gr/media/1_istorika/25_Martioy/H_dikh_twn_stratigwn.pdf">http://www.geetha.mil.gr/media/1_istorika/25_Martioy/H_dikh_twn_stratigwn.pdf</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="http://www.paloumpa.gr/News%20history/SpeechGini24March2013.pdf">http://www.paloumpa.gr/News%20history/SpeechGini24March2013.pdf</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="http://www.pirovolitis.gr/papers/T_24.pdf">http://www.pirovolitis.gr/papers/T_24.pdf</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://www.mixanitouxronou.gr/i-katadiki-tou-kolokotroni-se-thanato-apo-tous-vavarous-ke-i-evgnomosini-tou-laou-sto-telefteo-antio-se-endixi-timis-ton-ethapsan-me-ti-tourkiki-simea-kato-apo-ta-tsarouchia/">http://www.mixanitouxronou.gr/i-katadiki-tou-kolokotroni-se-thanato-apo-tous-vavarous-ke-i-evgnomosini-tou-laou-sto-telefteo-antio-se-endixi-timis-ton-ethapsan-me-ti-tourkiki-simea-kato-apo-ta-tsarouchia/</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="http://www.tideon.org/content2012/istoriki_bibliothiki/ellhnikh_epanastash_1821/arthra/h_dikh_toy_kolokotrwnh.pdf">http://www.tideon.org/content2012/istoriki_bibliothiki/ellhnikh_epanastash_1821/arthra/h_dikh_toy_kolokotrwnh.pdf</a><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-5xQ0svG_GgU/WEzrHFIyEjI/AAAAAAAAoGM/1Fg6vB0N2RgeiCzDvalb30iRTdKGahECgCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://2.bp.blogspot.com/-5xQ0svG_GgU/WEzrHFIyEjI/AAAAAAAAoGM/1Fg6vB0N2RgeiCzDvalb30iRTdKGahECgCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5329222938279092112.post-44660360688590472592016-06-05T06:48:00.000+03:002016-12-09T09:26:16.882+02:00Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ (1939)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<br /></div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ</b></span><br />
<br />
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-bhQLxhy0864/WEEL5-aVV3I/AAAAAAAAn9g/4sJnECJVSsYmdv3LtRr8wsa_zhKMpv75wCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bpolweis5.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="193" src="https://1.bp.blogspot.com/-bhQLxhy0864/WEEL5-aVV3I/AAAAAAAAn9g/4sJnECJVSsYmdv3LtRr8wsa_zhKMpv75wCLcB/s320/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bpolweis5.jpg" width="320" /></a></div>
Την 1η Σεπτεμβρίου 1939 η Γερμανική επίθεση κατά της Πολωνίας άνοιξε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αιματηρότερο και καταστρεπτικότερο από κάθε προηγούμενο και ο οποίος έκλεισε με την ρίψη της βόμβας στην Χιροσίμα, που σηματοδοτεί την απειλή μιας αυτοκτονίας της ανθρωπότητας. Πρόκειται πραγματικά για έναν ιδιαίτερο πόλεμο ή για την συνέχεια εκείνου που έγινε από το 1914 ως το 1918 και το μεταξύ τους διάστημα ήταν ουσιαστικά μια ανακωχή. Υπάρχει όμως μια διαφορά μεταξύ των δύο πολέμων βασική. Εκείνον που ξέσπασε το 1914 τον είχαν επιδιώξει και οι δύο πλευρές, και είναι μοιρασμένη η ευθύνη του. Ο πόλεμος που άρχισε το 1939 ήταν το έργο ενός ανθρώπου. Της κακουργηματικής προσωπικότητας του Αδόλφου Χίτλερ. Είναι τόσο διδακτική, -για το τι μπορεί να στοιχίσει στην κοινωνία ένας δημαγωγός-, η ιστορία της πρόσβασης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, που αξίζει από καιρό σε καιρό να την ξανακοιτάζουμε στις λεπτομέρειές της...<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Και πολλά από τα φαινόμενα της εποχής εκείνης, όπως οι κοντόφθαλμοι υπολογισμοί των κυβερνήσεων, οι ανεδαφικές ελπίδες των κυβερνωμένων, οι σπασμωδικές και άσκεφτες αντιδράσεις στα γεγονότα, οι κυνικές εγκαταλείψεις αρχών και υποσχέσεων, δεν έχουν πάψει δυστυχώς να επαναλαμβάνονται. Την 1η Σεπτεμβρίου 1939 κυριαρχούσε στον κόσμο αποστροφή στην ιδέα ενός νέου παγκοσμίου πολέμου, που θα επαναλάμβανε, προφανώς και σε μεγαλύτερη έκταση, την ανθρωποσφαγή του προηγουμένου. Ο Γερμανικός λαός από τον οποίο εκπορεύθηκε η επίθεση, δεν διέφερε από τους άλλους στην επιθυμία της αποφυγής της σύγκρουσης.<br />
<br />
Είχε μεν την πεποίθηση, ότι η συνθήκη των Βερσαλλιών, που σφράγισε την ήττα του στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, του επέβαλε σκληρούς όρους και άδικες ταπεινώσεις (οι οποίες όμως είχαν πάψει πια να ισχύουν το 1939), αλλά η προοπτική του να επιχειρήσει να πάρει μια θριαμβευτική εκδίκηση γι’ αυτές και να επαναλάβει την προσπάθεια για μια παγκόσμια επικράτηση της Γερμανίας του φαινόταν άκρως επικίνδυνη. Και για τις νικήτριες δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η προοπτική της επανάληψής του ήταν αποκρουστική. Η Γαλλία και η Αγγλία είχαν μεν νικήσει σ’ αυτόν και είχαν αποκομίσει σημαντικά εδαφικά ωφελήματα, αλλά το τίμημα που είχαν καταβάλει σε αίμα ήταν τρομακτικό :<br />
<br />
Η Γαλλία είχε 1,5 εκατομμύριο νεκρούς και η Αγγλία είχε τον ίδιο περίπου συνολικό αριθμό απωλειών σε νεκρούς και τραυματίες. Και οι δύο εξακολουθούσαν να πληρώνουν το δημόσιο χρέος που είχαν επωμισθεί για τον πόλεμο, είχαν βγει από αυτόν με μειωμένη την θέση τους στην παγκόσμια οικονομία και δεν είχαν ξεπεράσει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης του 1929. Η Αμερική που το βάρος της στην πλάστιγγα είχε προσφέρει το 1918 την νίκη στις δυτικές δημοκρατίες, βγήκε από την διαρρύθμιση του μεταπολεμικού κόσμου αποκαρδιωμένη και η κοινή γνώμη της είχε γυρίσει στον παραδοσιακό απομονωτισμό της χώρας. Ούτε η σοβιετική Ρωσία ήταν πρόθυμη για έναν νέο Παγκόσμιο Πόλεμο.<br />
<br />
Η κολεκτιβοποίηση και οι αλλεπάλληλες αιματηρές εκκαθαρίσεις του Στάλιν (ιδιαίτερα δε η εξόντωση των καλλιτέρων στρατηγών του Ερυθρού Στρατού) την είχαν περιαγάγει σε μια βαθιά εσωτερική κρίση. Η φασιστική Ιταλία ήταν μια ιδιότυπη περίπτωση. Παρά τις επεκτατικές βλέψεις του προς όλες τις κατευθύνσεις, ο Μουσολίνι είχε την επίγνωση της στρατιωτικής του αδυναμίας και ήταν σαφώς απρόθυμος για έναν πόλεμο μεγάλων διαστάσεων. Βλέψεις εναντίον των γειτόνων τους εξέτρεφαν και διάφορες άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Από τις ηττημένες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η Ουγγαρία και η Βουλγαρία επιθυμούσαν την αναθεώρηση των εδαφικών ρυθμίσεων των συνθηκών της ειρήνης.<br />
<br />
Από την ομάδα των νικητριών, η Πολωνία και η Ρουμανία ήθελαν να πάρουν περισσότερα από αυτά που τους είχαν δοθεί. Ήταν όμως τέτοιο το αναμενόμενο κόστος μιας νέας διευρωπαϊκής αναμέτρησης, που όλες οι επιθυμίες μιας ανακατανομής μέσω αυτής του Ευρωπαϊκού χώρου σπρώχνονταν στο περιθώριο. Την γενική διάθεση της κοινής γνώμης για την διατήρηση της ειρήνης, ενίσχυε και η θορύβησή της από την ανάπτυξη του αεροπορικού όπλου. Η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος (το μυθιστόρημα του Ουέλλς «Ο Πόλεμος των Κόσμων» και μια εμπνευσμένη από τον Ουέλλς ταινία του Αλεξάντερ Κόρντα) είχαν δημιουργήσει έντονη φοβία για τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς.<br />
<br />
Επί πολλά χρόνια η διανόηση είχε καλλιεργήσει ένα ισχυρό αντιπολεμικό πνεύμα. Βιβλία που περιέγραφαν την φρίκη του πολέμου των χαρακωμάτων, όπως του Ρεμάρκ, του Μπαρμπύς και σε εμάς του Μυριβήλη, έβρισκαν στο κοινό μεγάλη ανταπόκριση. Οι φοιτητές της Οξφόρδης είχαν εκδώσει ψήφισμα, ότι: «Το Σπίτι αυτό δεν θα πολεμήσει για τον Βασιλέα και την Πατρίδα». Άγγλοι ειρηνιστές, πεπεισμένοι για την γαληνευτική δύναμη του χιούμορ, πρότειναν πως αν κάνουν οι Γερμανοί απόβαση στην χώρα τους, να τους υποδεχθεί ο κόσμος σαν τουρίστες.</div>
<div>
<br />
Ενώ τον Αύγουστο του 1914 σε κάθε χώρα που έμπαινε στον πόλεμο σηκώνονταν κύματα μαζικού ενθουσιασμού και τεράστιες λαϊκές διαδηλώσεις που ανέμιζαν σημαίες και τραγουδούσαν ύμνους και θούρια, το 1939 δεν έγινε τίποτε παρόμοιο. Τις τελευταίες ημέρες της ειρήνης, έβλεπαν παντού στην Ευρώπη να έρχεται ο πόλεμος με σφιγμένη την καρδιά γι’ αυτά που θα επακολουθούσαν. Ο συγγραφέας θυμάται τον Αύγουστο του 1939 στο νησί του, την Μήλο, το πλήθος που μαζευόταν κάθε βράδυ μπροστά στο παράθυρο του καφενείου, που είχε το μοναδικό ραδιόφωνο του χωριού, να ακούει σιωπηλό -τα πολιτικά σχόλια ήταν απαγορευμένα- τα νεώτερα της επικίνδυνης διένεξης των Μεγάλων για κάποια πόλη που την έλεγαν Ντάντσιχ.<br />
<br />
Ένα όνομα που θύμιζε τα χορευτικά κέντρα που είχαν γίνει της μόδας στην Αθήνα. Στην άλλη πλευρά της Ευρασίας γινόταν από χρόνια ήδη ένας πόλεμος που έμελλε να ενταχθεί στον παγκόσμιο. Η Ιαπωνία είχε ριχθεί στην κατάκτηση της Κίνας, αλλά με την εικόνα που είχαμε τότε για τον κόσμο, μας φαίνονταν αυτά που συνέβαιναν εκεί απόμακρα και ξένα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-fjuwfUi9YIE/WEHxAwIXLRI/AAAAAAAAn9w/Rfp1pdMgYdI6HCGGdahMEpoIdlI0CjkYwCLcB/s1600/Adolf%2BHitler%2Bwith%2Bhis%2Bstaff%2Bat%2BWolfsschanze.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="462" src="https://1.bp.blogspot.com/-fjuwfUi9YIE/WEHxAwIXLRI/AAAAAAAAn9w/Rfp1pdMgYdI6HCGGdahMEpoIdlI0CjkYwCLcB/s640/Adolf%2BHitler%2Bwith%2Bhis%2Bstaff%2Bat%2BWolfsschanze.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΝΤΑΝΤΣΙΧ</b></span><br />
<br />
Την ίδια ημέρα που οι Πολωνοί κατελάμβαναν ένα κομμάτι από την Τσεχοσλοβακία που κατακερμάτισε ο Χίτλερ, ο υπουργός του των εξωτερικών επαναλάμβανε στον Πολωνό πρέσβη, ότι το ζήτημα του Ντάντσιχ και του Πολωνικού διαδρόμου που χωρίζει την Ανατολική Πρωσία από το Ράιχ επείγει να τακτοποιηθεί. Η Πολωνία είχε νεκραναστηθεί από τους νικητές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Της επέστρεψαν τα κομμάτια, που της είχαν αρπάξει η Πρωσία, η Αυστρία και η Ρωσία τον 18ο αιώνα διαλύοντας την. Επιπλέον η αναγεννηθείσα Πολωνία νικώντας με Γαλλική υποστήριξη τα Σοβιετικά στρατεύματα που είχαν εισβάλει (κομισάριος ο Στάλιν) κατέκτησε και πρόσθετα Ρωσικά εδάφη.<br />
<br />
Ήταν λοιπόν βαθύτατο το χρέος της προς την Γαλλία, αλλά και το συμφέρον της -καθώς βρισκόταν μεταξύ της Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης που την εχθρεύονταν αμφότερες- της υπαγόρευε να είναι φίλη και σύμμαχος με την Γαλλία. Την σχέση αυτή όμως την άφησε να ατονήσει το 1935, συνάπτοντας σύμφωνο μη επιθέσεως με την ναζιστική Γερμανία, η οποία ταίριαζε καλλίτερα στην νοοτροπία της παρέας των συνταγματαρχών που την κυβερνούσε, και που ήταν άκρως αντιρωσική και αντικομμουνιστική.<br />
<br />
Αν οι συνταγματάρχες δικαιολογημένα δεν ήξεραν, ότι το Γερμανικό επιτελείο από το 1923 ήδη είχε θέσει ως βασικό στόχο της χώρας του την εξαφάνιση της Πολωνίας, έπρεπε κάλλιστα να γνωρίζουν το βιβλίο του Χίτλερ, «Μάιν Κάμπφ», το οποίο τοποθετούσε το μέλλον της Γερμανίας στην εξάπλωση της στις ανατολικοευρωπαϊκές πεδιάδες. Η πολωνική κυβέρνηση όμως επέμενε στον φιλογερμανικό προσανατολισμό της (συμμετέχοντας στην δολοφονία της Τσεχοσλοβακίας), μέχρις ότου η κουβέντα για το Ντάντσιχ και τον Πολωνικό διάδρομο πήρε απειλητικό χαρακτήρα. Το Ντάντσιχ είχε Γερμανικό πληθυσμό, αλλά η συνθήκη των Βερσαλλιών το είχε καταστήσει «Ελεύθερη Πόλη», αυτοκυβερνώμενη αλλά με ανώτατο άρχοντα έναν Ύπατο Αρμοστή της Κοινωνίας των Εθνών.<br />
<br />
Τον «διάδρομο» είχαν ορίσει στη Συνθήκη των Βερσαλλιών για να εξασφαλίσουν την πρόσβαση της Πολωνίας στην θάλασσα. Η πρόταση τώρα της ναζιστικής Γερμανίας ήταν να επιστρέψει στο Ράιχ το Ντάντσιχ και να συγκατατεθεί η Πολωνία, να περάσει η Γερμανία από τον «διάδρομο» μια διπλή σιδηροδρομική γραμμή και έναν αυτοκινητόδρομο, επί των οποίων η Πολωνία να μην ασκεί κανένα δικαίωμα. Η Βαρσοβία απέρριψε κατηγορηματικά την πρόταση. Εκείνες τις ημέρες ο τρόπος με τον οποίον ο Χίτλερ αποτελείωσε την Τσεχοσλοβακία, ξεσήκωσε την Αγγλική κοινή γνώμη. Ο Τσάμπερλαιν όμως στο κοινοβούλιο αράδιασε πάλι δικολαβισμούς για να δικαιολογήσει την αδράνεια της κυβέρνησής του.<br />
<br />
(Όπως ότι η εγγύηση, που είχε δώσει, προϋπέθετε μια ενιαία Τσεχοσλοβακία, αλλά με την αποσκίρτηση της Σλοβακίας αυτή είχε πάψει πια να υπάρχει) Η επιχειρηματολογία του προκάλεσε έξαλλες αποδοκιμασίες. Ενώ τα πράγματα έδειχναν ότι ο Τσάμπερλαιν θα επέμενε στην διαφύλαξη της ειρήνης αντί παντός κόστους, δύο εικοσιτετράωρα μετά, ταξιδεύοντας με το βραδινό τραίνο προς το Μπέρμινχαμ, την εκλογική του περιφέρεια, συνειδητοποίησε την χρεωκοπία της πολιτικής του. Έσκισε τον λόγο που είχε ετοιμάσει για θέματα συντάξεων και παρόμοια και μιλώντας την επομένη στους εκλογείς του, και πίσω από αυτούς στο κόσμο ολόκληρο, απαρίθμησε τις ψεύτικες υποσχέσεις που του είχε δώσει ο Χίτλερ.<br />
<br />
Και τους είπε, ότι με όλη την απέχθεια των Άγγλων για μια πολεμική σύγκρουση, θα είναι λάθος να νομίζεται, ότι δεν θα μετάσχουν σε μια τέτοια με το μέγιστο των δυνάμεων τους, αν παραστεί η ανάγκη. Δύο εβδομάδες αργότερα και αφού ο Χίτλερ είχε πραγματοποιήσει και το τελευταίο άκαπνο διεθνές πραξικόπημά του, καταλαμβάνοντας στις 23 Μαρτίου 1939 το Λιθουανικό λιμάνι Μέμελ και την περιοχή του, ο Τσάμπερλαιν δήλωνε στην Βουλή των Κοινοτήτων ότι η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος έδωσε εγγύηση στην Πολωνία, ότι θα της συμπαρασταθεί πλήρως σε περίπτωση που θα δεχόταν επίθεση και ότι είχε εξουσιοδοτηθεί από την Γαλλική κυβέρνηση να πει, ότι και εκείνη θα κάνει το ίδιο.<br />
<br />
Αλλά τι θα γινόταν με την Ρωσία, που οι δυτικοί αντιλαμβάνονταν ότι ζύγιζε πολύ περισσότερο από την Πολωνία και της οποίας επιθυμούσαν την σύμπραξη; Οι Αγγλογάλλοι άνοιξαν συζητήσεις μαζί της για να φορτώσουν ένα ανατολικό μέτωπο στον Χίτλερ. Οι Πολωνοί όμως δεν ήθελαν σύμπραξη με τους Ρώσους και ιδιαίτερα να δεχθούν να έλθουν Ρωσικά στρατεύματα στο έδαφος τους, φοβούμενοι ότι δεν θα το εγκατέλειπαν πλέον ποτέ. Με τις αντιρρήσεις των Πολωνών ήταν δύσκολη η κατάρτιση συμφωνίας με τους Ρώσους. Άλλωστε δεν ήταν και ποτέ ελκυστική στις δυτικές κυβερνήσεις η ιδέα της συμμαχίας με τους Μπολσεβίκους.<br />
<br />
Και η Αγγλική και η Γαλλική στρατιωτική αποστολή που εστάλησαν στην Ρωσία ταξίδεψαν με ένα βραδυκίνητο φορτηγό πλοίο και στις διαπραγματεύσεις τους με την Σοβιετική στρατιωτική ηγεσία, που άρχισαν στις 11 Αυγούστου, δεν έδειξαν κανένα στρατηγικό σχέδιο και καμία βιάση. Έδωσαν την εντύπωση ότι η πρόθεσή τους ήταν παρελκυστική. Να καθυστερήσουν αντίστοιχες Ρωσογερμανικές διαπραγματεύσεις, που ήξεραν ότι είχαν δρομολογηθεί, μέχρι να επέλθει ο χειμώνας, που θα εμπόδιζε τις πολεμικές επιχειρήσεις. Εκείνος που βιαζόταν ήταν ο Χίτλερ. Ήθελε ο πόλεμος με την Πολωνία να γίνει την 1η Σεπτεμβρίου, μετά την συμπλήρωση της συγκομιδής και πριν από τις φθινοπωρινές νεροποντές.<br />
<br />
Και πέρα από τους μετεωρολογικούς υπολογισμούς ήθελε να μην καθυστερήσει ο πόλεμος για έναν ατομικό του λόγο. Μέσα στην απύθμενη ψυχοσύνθεσή του κατατρυχόταν από ηλικιακό άγχος. Είχε κλείσει πια τα 50 και ήθελε να γίνει ο νέος παγκόσμιος πόλεμος ενόσω βρισκόταν στην ακμή των ψυχοσωματικών του δυνάμεων, γιατί αυτός ήταν ο ικανότερος από όλους τους Γερμανούς να τον φέρει σε αίσιο πέρας. Τον πόλεμο επιθυμούσε να κάνει ει δυνατόν κατά δόσεις. Να συντρίψει τον έναν αντίπαλο μετά τον άλλον. Ούτε η Αγγλία, ούτε η Γαλλία είχαν ανταποκριθεί στα ανοίγματα που είχε κάνει σε κάθε μία από αυτές. Παρέμενε η Ρωσία. Της είχε κάνει δοκιμαστικά προτάσεις επεκτάσεως των εμπορικών συναλλαγών τους, στις οποίες η Μόσχα ανταποκρίθηκε πρόθυμα.<br />
<br />
Ο Στάλιν από την μεριά του ψάρευε από καιρό σε δύο νερά. Ήταν προετοιμασμένος για μία συνεννόηση με τον Χίτλερ, η οποία θα απέτρεπε, για έναν καιρό τουλάχιστον, μίαν Γερμανική επίθεση και θα του παρείχε την δυνατότητα να επεκτείνει την Σοβιετική κυριαρχία σε γειτονικές περιοχές. Η εξέλιξη των επαφών των δύο ολοκληρωτικών καθεστώτων υπήρξε ραγδαία. Στις 20 Αυγούστου ολόκληρος ο κόσμος έμεινε άναυδος με την αναγγελία ότι θα υπογραφόταν ένα σύμφωνο μη επιθέσεως μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, που ήταν φανερό, ότι έδινε πράσινο φως στον Χίτλερ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-3GNZJswNX94/WEHzffb2nSI/AAAAAAAAn98/KMmnGkcThzsA1cnVbOhwa5w4U72kDNVmACLcB/s1600/sights-in-gdansk-old-town-gdansk.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="376" src="https://1.bp.blogspot.com/-3GNZJswNX94/WEHzffb2nSI/AAAAAAAAn98/KMmnGkcThzsA1cnVbOhwa5w4U72kDNVmACLcB/s400/sights-in-gdansk-old-town-gdansk.jpeg" width="400" /></a></div>
<br />
Η Μόσχα υποδέχθηκε τον Γερμανό υπουργό των εξωτερικών στολισμένη με Γερμανικές σημαίες με την Σβάστικα και ο Στάλιν κατά την υπογραφή της συμφωνίας, που έμεινε ως το σύμφωνο «Ρίμπεντροπ - Μολότωφ», ήπιε στην υγεία του Φύρερ, τον οποίον, είπε, ξέρει πόσο αγαπά ο Γερμανικός λαός. (Για να τον ευχαριστήσει αργότερα, όταν είχε καταλάβει τρία Βαλτικά κράτη και την μισή Πολωνία, στηριζόμενος στο μυστικό παράρτημα του συμφώνου, του παρέδωσε ως δώρο τους Εβραίους Γερμανούς κομμουνιστές, που είχαν καταφύγει στην Ρωσία)<br />
<br />
Τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου μέσα σε έναν διπλωματικό πυρετό δηλώσεων και αντιδηλώσεων, προτάσεων και αντιπροτάσεων από τις δύο πλευρές, αναμίχθηκε ο Μουσολίνι προσφέροντας την διαμεσολάβησή του για την ειρηνική διευθέτηση του Πολωνικού, κατά το προηγούμενο του Μονάχου. Η πρότασή του έγινε ευμενώς δεκτή στο περιβάλλον του Χίτλερ, το οποίο δίσταζε πάντα για τον πόλεμο. (Ο Γκαίριγκ έλεγε σε στενό κύκλο λίγες ημέρες μετά «Αν χάσουμε αυτόν τον πόλεμο, να μας λυπηθεί ο Θεός) Ο Χίτλερ την απέρριψε ασυζητητί, γιατί ήθελε οπωσδήποτε να ξεκινήσει ο πόλεμος.<br />
<br />
Ύστερα, για να αποφύγει ο Μουσολίνι την συμμετοχή του, του διεμήνυσε ότι είναι μεν πρόθυμος να εκπληρώσει τις συμμαχικές υποχρεώσεις του, αλλά στρατιωτικά απροετοίμαστος. Για να πολεμήσει, έλεγε, χρειαζόταν να του στείλει η Γερμανία επειγόντως μια τεράστια ποσότητα εφοδίων, καταγεγραμμένη σε έναν κατάλογο εξωφρενικής εκτάσεως. Ο Χίτλερ του τηλεγράφησε τελικά ότι συμφωνεί να μείνει ο σύμμαχος του ουδέτερος, τον παρακαλούσε μόνο να του στείλει εργάτες. (Η γενική εκτίμηση των στρατιωτικών ήταν ότι ο Ιταλικός στρατός αποτελεί βάρος και όχι βοήθεια.) Έγινε ένα σκηνοθετημένο επεισόδιο στα σύνορα την νύχτα της 31ης Αυγούστου γιατί ο Χίτλερ ήθελε να εμφανίσει στην Γερμανική κοινή γνώμη, που εξακολουθούσε να μην θέλει τον πόλεμο, πως δεν ήταν ο επιτιθέμενος.<br />
<br />
Τα Ες-Ες φόρεσαν Πολωνικές στολές σε φυλακισμένους που σκότωσαν, για να τεκμηριώσουν μια αποτυχούσα Πολωνική επίθεση. Το πρωί εισέβαλαν τα Γερμανικά στρατεύματα στην Πολωνία χωρίς κήρυξη πολέμου. Ενώ προχωρούσαν οι Γερμανοί, και τα τεθωρακισμένα τους συνέτριβαν ηρωικές αλλά μάταιες επελάσεις του Πολωνικού ιππικού, η Γαλλία δίσταζε να κηρύξει τον πόλεμο και προσπαθούσε να επιτύχει με διπλωματικά διαβήματα και με παρέμβαση του Μουσολίνι, να γυρίσουν πίσω οι Γερμανοί. Τελικά η Γαλλία, μόνο στις 3 Σεπτεμβρίου, και έπειτα από πολύ ισχυρές πιέσεις της Αγγλικής κυβέρνησης, η οποία είχε ήδη κηρύξει τον πόλεμο, έδωσε ένα τελεσίγραφο στον Γερμανό υπουργό των εξωτερικών, το οποίο έθετε καινούργια προθεσμία, και το οποίο ο τελευταίος θεώρησε κήρυξη πολέμου.<br />
<br />
Το πόσο απρόθυμη και εκτός πραγματικότητας ήταν η Γαλλική στρατιωτική ηγεσία φάνηκε, όταν άφησε το επόμενο δεκαπενθήμερο την Πολωνία να καταρρεύσει χωρίς να την βοηθήσει με αντεπίθεση στο δυτικό μέτωπο. Και όταν αδρανούσαν όλο τον χειμώνα τα Γαλλικά στρατεύματα και το Αγγλικό εκστρατευτικό σώμα, διότι ο αρχιστράτηγος Γκαμελέν εκτιμούσε ότι οι δυνάμεις του ήσαν ανεπαρκείς (που στην πραγματικότητα δεν ήσαν) να αντεπεξέλθουν σε μάχες με τον εχθρό. Ενώ συγχρόνως για να ικανοποιήσει την κυβέρνησή του που την πίεζε ασφυκτικά η κοινή γνώμη που είχε εκμανεί με την Ρωσική επίθεση κατά της Φινλανδίας, έφτιαχνε σχέδια Αγγλογγαλικής εκστρατείας κατά της Ρωσίας στον αρκτικό κύκλο και στην Καυκασία.<br />
<br />
Στην κατάρτιση αυτών των σχεδίων μετείχε και η Αγγλική στρατιωτική ηγεσία, με εντολή της κυβέρνησης της, χωρίς να νοιάζεται, ότι στον πόλεμο με την Γερμανία θα προσετίθετο συγχρόνως και πόλεμος με την Ρωσία. Σε μια τέτοια θλιβερή σύγχυση πνευμάτων βρίσκονταν οι δυτικοί σύμμαχοι. Διέθετε όμως η Αγγλία μια τεράστια εφεδρεία θέλησης και πολιτικής ικανότητας, τον Τσώρσιλ. Καίτοι υπέρμαχος της διατήρησης της Αυτοκρατορίας και του Αγγλικού τρόπου ζωής όχι λιγότερο από τον Τσάμπερλαιν, είχε σταθεί πεισματικά αντίθετος στην πολιτική κατευνασμού του Χίτλερ.<br />
<br />
Πρέσβευε την συγκρότηση μιας συμμαχίας Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας και Αμερικής για την κατανίκηση του ναζιστικού - φασιστικού τέρατος. Θεωρούμενος ως φιλοπόλεμος, είχε αποκλεισθεί από την κυβέρνηση. Όταν όμως άρχισε ο πόλεμος του παρέδωσε αυτή το ναυαρχείο και όταν κατόπιν κατέρρεε η Γαλλία ανέλαβε την ίδια την πρωθυπουργία. Με τους Γερμανούς στη Μάγχη να ετοιμάζουν απόβαση στην Αγγλία, κατόρθωσε να συνεγείρει τον Αγγλικό λαό σε μια ακατάβλητη θέληση για την νίκη αντί πάσης θυσίας, λέγοντας του ότι δεν έχει τίποτε άλλο να του προσφέρει παρά «αίμα, μόχθους, δάκρυα και ιδρώτα».<br />
<br />
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>''ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΛΕΥΚΗ" Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ</b></span><br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΙΣΑΓΩΓΗ</b></span><br />
<br />
Η εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία ξεκίνησε την 1η Σεπτεμβρίου 1939 και ουσιαστικά σηματοδότησε την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η εισβολή πραγματοποιήθηκε μία εβδομάδα μετά την υπογραφή του συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μολότωφ μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης. 17 ημέρες μετά την έναρξη της Γερμανικής εισβολής και στα πλαίσια του συμφώνου αυτού, ακολούθησε η Σοβιετική εισβολή. Στις 6 Οκτωβρίου 1939 η Πολωνία είχε πλέον υποταχθεί πλήρως. Όταν το μεσημέρι της 31ης Αυγούστου 1939 ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γιόακιμ φον Pίμπεντροπ (Joachim von Ribbentrop), άκουσε στην Καγκελαρία το Φύρερ να λέει "Έδωσα τη διαταγή, κλότσησα την μπάλα και κυλάει", ήξερε καλά πως αυτό σήμαινε τη στιγμή της Πολωνίας.<br />
<br />
"Σας εύχομαι καλή τύχη", απάντησε λακωνικά. H επιχείρηση "Λευκή" (Fall Weiss), όπως κωδικά ονόμαζαν την Πολωνική εκστρατεία, ξεκινούσε στις 04:45 τα χαράματα της επομένης και ο κόσμος ολόκληρος κράτησε την ανάσα του, καθώς οι τεθωρακισμένες μεραρχίες της Wehrmacht εισέβαλαν σε όλη τη Γερμανοπολωνική μεθόριο, ενώ η Luftwaffe σφυροκοπούσε ανηλεώς αεροδρόμια, αποθήκες και στρατόπεδα του εχθρού. Αφορμή για τούτη την επιθετική ενέργεια ήταν ότι ο Χίτλερ άφηνε διεθνώς να εννοηθεί πως ήταν η υποχρέωσή του να προασπίσει τα συμφέροντα των Γερμανών κατοίκων της περιοχής του Ντάντσιχ, μίας στενής λωρίδας γης μεταξύ Πομερανίας και ανατολικής Πρωσίας, που η συνθήκη των Βερσαλλιών είχε θέσει στην εντολή της Κοινωνίας των Εθνών.<br />
<br />
H ρύθμιση αυτή πράγματι ήταν άδικη για τη Γερμανία, αφού ιστορικά και λαογραφικά η πόλη του Ντάντσιχ (το Πολωνικό Γκντάνσκ σήμερα) ήταν Γερμανική κι επιπλέον απαγόρευε την κατά ξηρά επικοινωνία της Πομερανίας με την ανατολική Πρωσία. Βέβαια, τόσο το περιβάλλον του Χίτλερ όσο και η διεθνής κοινότητα, γνώριζαν πολύ καλά ότι οι βλέψεις του Φύρερ δεν ήταν δυνατό να περιοριστούν σε έναν "Άθλιο Πολωνικό διάδρομο, όπως έκαναν αυτοί οι μπούφοι του 1914" (σύμφωνα με δήλωσή του στις 23 Μαΐου του 1939 προς τους Ανώτατους Διοικητές της OKW -Oberkommando der Wermacht- την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-LM9gR6Rh7W4/WEJRFJaJplI/AAAAAAAAn-M/JinPcde9TLEq2TZYOrKDIxranyPMBluZwCLcB/s1600/naziinvade%2Bpoland.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="https://3.bp.blogspot.com/-LM9gR6Rh7W4/WEJRFJaJplI/AAAAAAAAn-M/JinPcde9TLEq2TZYOrKDIxranyPMBluZwCLcB/s400/naziinvade%2Bpoland.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Απώτερος σκοπός του ήταν η κατάληψη ολόκληρης της Πολωνίας, ως πρώτη φάση ενός μεγαλόπνοου σχεδίου επέκτασης προς τα ανατολικά, αφού κατά τις απόψεις του μόνο έτσι θα μπορούσε να ικανοποιηθεί η ανάγκη του Γερμανικού λαού για ζωτικό χώρο (Lebensraum), που θα έδινε τροφή στα 80 εκατ. Γερμανών και θα θεμελίωνε το πανίσχυρο Reich φέρνοντάς το στους πρόποδες των Ουραλίων.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ</b></span><br />
<br />
Μια από τις πρώτες ενέργειες του Χίτλερ, όταν ανέλαβε την εξουσία, σχετικά με την εξωτερική πολιτική του ήταν η σύναψη αμοιβαίας δεκαετούς συμφωνίας μη επίθεσης με την Πολωνία (Βερολίνο, 26 Ιανουαρίου 1934). Ο τότε ηγέτης της Πολωνίας Γιόζεφ Κλέμενς Πιλσούντσκι (Jozef Klemens Pilsudski) δεν έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια για τον Χίτλερ, ήθελε, όμως, να εξασφαλίσει τη χώρα του από οποιαδήποτε εξωτερική απειλή, ενώ δεν έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση για την εξωτερική πολιτική που ακολουθούσαν στην Ευρώπη οι Γάλλοι και οι Βρετανοί. Αυτός ήταν που επέβαλε τον Γιόζεφ Μπεκ (Josef Beck) ως Υπουργό Εξωτερικών και τον Στρατάρχη Ρυτζ-Σμίγκλυ (Rydz-Smigly) ως διάδοχό του ηγέτη των Ενόπλων Δυνάμεων.<br />
<br />
Το 1934 διαπιστώνεται ότι ο Πιλσούντσκι έχει προσβληθεί από καρκίνο του ήπατος. Καλεί επειγόντως τον Μπεκ και του καθορίζει τη φύση των πιθανών κινδύνων τόσο από την ΕΣΣΔ όσο και από τη Ναζιστική Γερμανία, ενώ του υπερτονίζει την ανάγκη να διατηρήσει τη Συμμαχία της χώρας με την Γαλλία με κάθε θυσία και, αν μπορέσει, να προσελκύσει σε αυτή τη Συμμαχία και την Βρετανία. Ο Πιλσούντσκι πεθαίνει στις 12 Μαΐου 1935. Η κίνηση αυτή δεν έγινε δεκτή με ιδιαίτερη θέρμη από πολλούς Γερμανούς, που δεν είχαν ξεχάσει το γεγονός ότι η Πολωνία, σύμφωνα με την Συνθήκη των Βερσαλλιών, είχε υπό την κατοχή της περιοχές όπως η Ανατολική Πρωσία, η Άνω Σιλεσία και η Βάρτα, τις οποίες πολλοί θεωρούσαν γερμανικές, επειδή είχαν, στην πλειοψηφία, πληθυσμό Γερμανικής καταγωγής.<br />
<br />
Η κίνηση αυτή του Χίτλερ δεν αποσκοπούσε, φυσικά, στην διατήρηση της ειρήνης (εξάλλου υπήρχε η μόνιμη διένεξη για τον Διάδρομο του Ντάντσιχ ανάμεσα στις δύο χώρες). Απώτερος στόχος ήταν η εξουδετέρωση της πιθανής Γαλλοπολωνικής συμμαχίας πριν προλάβει η Γερμανία να ολοκληρώσει τον επανεξοπλισμό της. Η Πολωνία της εποχής προβάλλει ως διάδοχο κράτος της Γαλλίας. Θεωρώντας εαυτήν πανίσχυρη προβάλλει αξιώσεις για την Μαδαγασκάρη (Γαλλική αποικία) υποστηρίζοντας ότι "τα αναπτυσσόμενα κράτη έχουν δικαίωμα σε μια παγκόσμια ανακατανομή".<br />
<br />
Οι Πολωνικές αυτές θέσεις, όπως και η εν γένει στάση της Πολωνίας υπαγορεύονται από τις στρατιωτικές επιτυχίες του Πιλσούντσκι εναντίον του Στρατού των Μπολσεβίκων στις αρχές της δεκαετίας του 1920, (οι οποίες αρχικά δεν του αναγνωρίστηκαν). Στη στάση αυτή συμβάλλουν η Γαλλία και η Βρετανία, που συνάπτουν συμμαχία με την Πολωνία, θεωρώντας την "κράτος - μαξιλάρι" σε ενδεχόμενη επίθεση τόσο της ΕΣΣΔ όσο και της Γερμανίας και ακολουθούν την λεγόμενη "πολιτική κατευνασμού" απέναντι στην ολοένα αυξανόμενη επεκτατικότητα του Χίτλερ.<br />
<br />
Ωστόσο οι ηγέτες της δεν έχουν ούτε το ανάστημα ούτε την διορατικότητα του Πιλσούντσκι, ο οποίος, λίγα χρόνια πριν πεθάνει, διείδε τις πολιτικές εξελίξεις και εκμυστηρεύτηκε στην κόρη του: "Σε δέκα χρόνια θα έχετε πόλεμο. Εγώ δεν θα ζω τότε, αλλά αυτόν τον πόλεμο θα τον χάσετε". Από την άλλη, οι στρατιωτικές του αντιλήψεις παραμένουν καθηλωμένες σε αυτές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και δυστυχώς αυτές μεταβιβάζει και στον διάδοχό του Ρυντζ-Σμίγκλυ. Έτσι, η ηγεσία της χώρας παραμένει μακάρια, παρά το γεγονός ότι ο Χίτλερ επανεξοπλίζεται, αγνοώντας την Συνθήκη των Βερσαλλιών. Η πολιτική κατευνασμού των Δυτικών κορυφώνεται το 1938, οπότε και υπογράφεται η Συμφωνία του Μονάχου.<br />
<br />
Η Πολωνία καρπώνεται ένα μικρό τμήμα της τεμαχισμένης Τσεχοσλοβακίας και στις επισημάνσεις ότι μετά τους Τσεχοσλοβάκους θα έρθει η σειρά τους, απαντούν: "Δε φοβόμαστε τίποτα. Μας φοβούνται". Οι Δυτικές δυνάμεις "απαντούν" στο Σύμφωνο αυτό αναλαμβάνοντας να εγγυηθούν την εδαφική ακεραιότητα της Πολωνίας. Αυτό έχει ως συνέπεια η μακαριότητα των κυβερνώντων να συνεχιστεί και ο Πολωνικός στρατός δεν υφίσταται σοβαρό εκσυγχρονισμό. Ο Πολωνός πρεσβευτής στο Βερολίνο Λίπσκι, μολονότι έχει παρακολουθήσει μεγαλειώδεις παρελάσεις Γερμανικών αρμάτων στο Βερολίνο, διαβεβαιώνει τους προϊσταμένους του ότι ένας πόλεμος εκείνη τη στιγμή θα προκαλέσει σχεδόν επανάσταση στη Γερμανία.<br />
<br />
Από την άλλη, οι Γερμανοί κάνουν ό,τι μπορούν για να "αποκοιμίσουν" τους Πολωνούς: Ο Χέρμαν Γκέρινγκ που επισκέπτεται συχνά την Πολωνία για να κυνηγήσει, τους διαβεβαιώνει ότι η Γερμανία χρειάζεται μια ισχυρή Πολωνία για να διασφαλιστεί απέναντι σε μια μέλλουσα εισβολή της ΕΣΣΔ. Ο Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών Ρίμπεντροπ, που επισκέπτεται την Βαρσοβία το 1939 τους δίνει παρόμοιες διαβεβαιώσεις. Οι Πολωνοί θεωρούν, έτσι, εαυτούς ισχυρούς. Στο μεταξύ η Πολωνία αναπτύσσεται οικονομικά. Η περίοδος 1936 - 1939 αποτελεί περίοδο εκβιομηχάνισης της χώρας με τη νέα βιομηχανική ζώνη να εγκαθίσταται μεταξύ των ποταμών Βιστούλα και Σαν.<br />
<br />
Είναι μια περιοχή 25.000 τετρ. μιλίων, που εκτείνεται από τα νότια της Βαρσοβίας μέχρι τα σύνορα της Σλοβακίας και απέχει εξίσου τόσο από τα Γερμανικά όσο και από τα Σοβιετικά σύνορα. Το αρχικό αυτό πλεονέκτημα εξανεμίζεται όταν η Γερμανία προσαρτά Βοημία και Μοραβία. Το μέσο βιοτικό επίπεδο ανεβαίνει, η ανεργία μειώνεται σημαντικά και το πλεόνασμα των εργατικών χειρών της υπαίθρου απορροφάται από τις βιομηχανίες. Ως αποτέλεσμα επέρχεται η δημογραφική αύξηση και το 1939 η χώρα έχει πληθυσμό 35 περίπου εκατομμύρια. Ωστόσο, η μόνη επάρκεια που έχει η Πολωνία είναι σε είδη διατροφής. Οι πολιτικές εξελίξεις, όμως, υπερκαλύπτουν την Πολωνική ανάπτυξη.<br />
<br />
Στις 21 Αυγούστου 1939 υπογράφεται το σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ Γερμανίας - ΕΣΣΔ, γνωστό ως Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότωφ. Οι Πολωνοί δεν υποπτεύονται το μυστικό πρωτόκολλο που ακολουθεί το Σύμφωνο αυτό και που δεν είναι άλλο από τον μελλοντικό διαμελισμό της χώρας τους μεταξύ Χιτλερικής Γερμανίας και ΕΣΣΔ. Στις αρχές του 1939 εμφανίζονται οι πρώτες ενδείξεις των Χιτλερικών προθέσεων. Ο Χίτλερ, στην επέτειο ανάληψης της εξουσίας (Ιανουάριος 1933) για το 1939 αναφέρεται στον λόγο του και στο Σύμφωνο μη επίθεσης του 1934, αλλά μόνο για να πει ότι οι Πολωνοί καταπιέζουν τους Γερμανικούς πληθυσμούς στην χώρα τους και η Γερμανία διαμαρτύρεται έντονα γι' αυτό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-5G7P_-i0HXw/WEM0zJliAFI/AAAAAAAAn-c/4B7ahXF5feozHHuXUYIMdL_tWKXMTUe8wCLcB/s1600/0E42717E00000578-3782555-image-a-22_1473464606972.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="271" src="https://3.bp.blogspot.com/-5G7P_-i0HXw/WEM0zJliAFI/AAAAAAAAn-c/4B7ahXF5feozHHuXUYIMdL_tWKXMTUe8wCLcB/s400/0E42717E00000578-3782555-image-a-22_1473464606972.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Είναι ο πρόλογος των Γερμανικών απαιτήσεων: Ύστερα από σύντομο διάστημα η Γερμανία ζητά την ενσωμάτωση του Ντάντσιχ στο Ράιχ και την κατασκευή αυτοκινητόδρομου μεγάλων ταχυτήτων διαμέσου του Πολωνικού τμήματος της Πομερανίας. Η Βρετανία και η Γαλλία απαντούν στις αξιώσεις αυτές με εκ νέου εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας της Πολωνίας. Στις 27 Μαρτίου 1939 ο Τσάμπερλεν κάλεσε την Κυβέρνησή του να υπογράψει συμμαχία με τους Πολωνούς, εν όψει της επικείμενης Γερμανικής επίθεσης, και στις 31 Μαρτίου ανήγγειλε από το βήμα της Βουλής των Κοινοτήτων πως, σε περίπτωση χρήσης όπλων από την Πολωνία με σκοπό την υπεράσπισή της, τότε η Αγγλία θα είχε την υποχρέωση να της παρέχει κάθε δυνατή υποστήριξη.<br />
<br />
Από την πλευρά της Γαλλίας, η εγγύηση αυτή είναι γράμμα κενό: Η Γαλλία δεν έχει καμία διάθεση για νέο Πόλεμο, ύστερα από την πληθυσμιακή αφαίμαξη που υπέστη κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη Βρετανία, ωστόσο, κάτι ανάλογο δεν διαφαίνεται, αν και ο Πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεν φαίνεται αναποφάσιστος και προσεκτικός. Ήδη από τα τέλη Μαΐου ο Χίτλερ έχει ζητήσει από τη στρατιωτική ηγεσία να ετοιμάσει σχέδια για την εισβολή στην Πολωνία. Τους λέγει μάλιστα: "Μην περιμένετε μια επανάληψη αυτού που έγινε στην Τσεχοσλοβακία. Αυτή τη φορά, κύριοι, θα τον έχετε τον πόλεμο". Στα τέλη Αυγούστου οι Γερμανικές δυνάμεις είναι έτοιμες για εισβολή στο Πολωνικό έδαφος.<br />
<br />
Ο Χίτλερ διστάζει για λίγες μόνον ημέρες, αναζητώντας τρόπο να αποφύγει την επέμβαση των Βρετανών -είναι απόλυτα βέβαιος για την αδράνεια των Γάλλων. Ο Βρετανός πρεσβευτής Χέντερσον γράφει σχετικά: "Είμαι βέβαιος, από όσα έβλεπα στο Βερολίνο, ότι ο Χίτλερ είχε διατάξει την εισβολή στην Πολωνία την νύκτα της 25ης προς 26η Αυγούστου, διαφορετικά δεν μπορώ να εξηγήσω όσα συνέβαιναν στην Γερμανία: Οι άδειες των στρατιωτικών είχαν ανακληθεί, τα αεροδρόμια είχαν κλείσει, οι εσωτερικές πτήσεις δεν γίνονταν, τα τρόφιμα είχε προβλεφθεί να μοιράζονται με δελτίο". Διαβλέποντας την αναποφασιστικότητα του Τσάμπερλεν αποφασίζει την εισβολή. Αναζητεί πλέον την αφορμή.<br />
<br />
Ο Δυτικοί υπολογίζουν ότι, με βάση τον πληθυσμό της, η Πολωνία έχει περίπου 80 συγκροτημένες μεραρχίες στην ξηρά. Υπολογίζουν, επίσης, ότι διαθέτει περίπου 450 αεροσκάφη. Δυστυχώς γι' αυτούς (και τους Πολωνούς) η χώρα διαθέτει περίπου τις μισές μεραρχίες συγκροτημένες, μόνο μία μηχανοκίνητη ταξιαρχία, πολλές ταξιαρχίες ιππικού, 450 αεροσκάφη, από τα οποία λίγα μπορούν να θεωρούνται σύγχρονα, αν και διαθέτει άριστα εκπαιδευμένους πιλότους: Θα το αποδείξουν διαφεύγοντας από την κατακτημένη χώρα τους και συμμετέχοντας στην Μάχη της Αγγλίας.<br />
<br />
Υπάρχουν, επίσης, περίπου 100 παλαιού τύπου θωρακισμένα, 500 αντιαεροπορικά πυροβόλα, αντί των προβλεπόμενων 2.000 και το πυροβολικό, μολονότι αξιόλογο, είναι εξ ολοκλήρου ιππήλατο, αν και διαθέτει το εξαίρετο αντιαρματικό "Bofors" των 37 mm, το οποίο θα επιφέρει σημαντικές φθορές στις Γερμανικές θωρακισμένες μονάδες. Το δίκτυο διαβιβάσεων είναι υποτυπώδες, οι εφεδρείες ανεπαρκείς, δεν υπάρχει εκ των προτέρων συγκροτημένο σχέδιο αντιμετώπισης ενδεχόμενης Γερμανικής εισβολής. Ο Πολωνικός στρατός παραμένει στα πρότυπα του Πρώτου Πολέμου και μετά την "αψιμαχία" του Γκλάιβιτς υπολογίζει ότι θα χρειαστούν 15 ημέρες στους Γερμανούς για να συγκεντρώσουν τα στρατεύματά τους.<br />
<br />
Οι ίδιοι πιστεύουν ότι έχουν ένα στρατό "αγροτικό" (το πεζικό μετακινείται με τα πόδια ή με κάρα), ευκίνητο, προσαρμοσμένο στις εδαφικές συνθήκες της χώρας. Επιπλέον, η ελλιπής συγκρότηση των Πολωνικών δυνάμεων οφείλεται και σε έναν ακόμη λόγο: Θέλουν να αποφύγουν να δώσουν αφορμή στην Γερμανική επιθετικότητα. Το Πολωνικό Πολεμικό Ναυτικό διαθέτει δυνάμεις ακόμη πιο ανεπαρκείς από το Γερμανικό: Διαθέτει μερικά αντιτορπιλικά, μερικά υποβρύχια και ορισμένα σκάφη υποστήριξης.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ (1938)</b></span><br />
<br />
Με την ονομασία Συμφωνία του Μονάχου, όπως καθιερώθηκε δημοσιογραφικά, αναφέρεται το Σύμφωνο που προέκυψε και υπογράφηκε στην Διεθνή Συνδιάσκεψη του Μονάχου που συνήλθε εσπευσμένα στις 29 Σεπτεμβρίου 1938 στο Μόναχο της Γερμανίας, εξ ου και η ονομασία της, προκειμένου να αποτραπεί επικείμενη πολεμική σύρραξη μεταξύ Γερμανίας και Τσεχοσλοβακίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Γενικά </span></b><br />
<br />
Στην Συνδιάσκεψη αυτή παρέστησαν δύο Πρωθυπουργοί, οι του Ηνωμένου Βασιλείου, Άρθουρ Νέβιλ Τσάμπερλεν και της Γαλλίας, Εντουάρ Νταλαντιέ και δύο ηγέτες: της Ιταλίας, Μπενίτο Μουσολίνι και της Γερμανίας Αδόλφος Χίτλερ, συνοδευόμενοι από τους υπουργούς Εξωτερικών των χωρών τους και συνομολόγησαν και υπέγραψαν την επομένη, 30 Σεπτεμβρίου, το Σύμφωνο του Μονάχου δια του οποίου και συνομολογήθηκε η προσάρτηση της Σουδητίας (περιοχή Γερμανών Σουδητών της Τσεχοσλοβακίας) στο Γ' Ράιχ. Από τη διάσκεψη αυτή αποκλείστηκε η συμμετοχή εκπροσώπου της Τσεχοσλοβακίας.<br />
<br />
Αν και οικοδεσπότης της συνδιάσκεψης στο Μόναχο ήταν ο Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος και πρότεινε το γραπτό σχέδιο του συμφώνου, όπως διαπιστώθηκε εκ των υστέρων το κείμενο αυτό, που περιλαμβάνει οκτώ άρθρα, είχε προετοιμαστεί και περίπου συνταχθεί από το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών και συγκεκριμένα από τους Χέρμαν Γκέρινγκ, Κόνσταντιν φον Νόιρατ και Βαϊσζέκερ, πίσω από την πλάτη του Υπουργού Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ, τον οποίο οι τρεις άνδρες δεν εμπιστεύονταν για να συντάξει παρόμοιο έγγραφο.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πολιτικές Συνθήκες </span></b><br />
<br />
Την εποχή εκείνη ο Χίτλερ, βασιζόμενος στον ορμητικό επανεξοπλισμό της χώρας που είχαν επιτελέσει οι συνεργάτες του επιτελείς δεν βράδυνε να έχει βλέψεις και στις όμορες χώρες με Γερμανικούς πληθυσμούς για την αναβίωση της άλλοτε κραταιάς Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι στις 20 Φεβρουαρίου του 1938 Ο Χίτλερ στον λόγο του που εκφωνεί στο Ράιχσταγκ τόνιζε μεταξύ άλλων ότι καθίσταται ανάγκη να προστατευθούν 10 εκατομμύρια Γερμανοί που βρίσκονταν στα σύνορα του Ράιχ, υπονοώντας τα σύνορα Αυστρίας και Τσεχοσλοβακίας (Σουδητία). Προχωρώντας με ταχύτατο ρυθμό τα σχέδιά του, στις 12 Μαρτίου ο Γερμανικός στρατός εισέβαλε αμαχητί στην Αυστρία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-oiMdqCsFQqw/WEM1v-b8f3I/AAAAAAAAn-k/Oh5PFfvfwmIElklmFBs02KbOVoi03-HWgCLcB/s1600/KMO_111307_11247_1_t210_121721.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="273" src="https://4.bp.blogspot.com/-oiMdqCsFQqw/WEM1v-b8f3I/AAAAAAAAn-k/Oh5PFfvfwmIElklmFBs02KbOVoi03-HWgCLcB/s400/KMO_111307_11247_1_t210_121721.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Στη συνέχεια ο Χίτλερ στράφηκε προς την Τσεχοσλοβακία όπου υπήρχαν 3 εκατομμύρια Γερμανοί Σουδήτες. Έτσι τον Μάιο, έχοντας υποκινήσει Σουδητική κρίση στην Τσεχοσλοβακία καθιστά γνωστό στους στρατηγούς του τον σχεδιασμό κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας και μάλιστα προσδιορίζοντας και τον μήνα. Οι Τσεχοσλοβάκοι την εποχή εκείνη βασίζονταν κυρίως στους Γάλλους, με τους οποίους είχαν συνάψει συμμαχία. Η Σοβιετική Ένωση, που επίσης είχε συνάψει συμμαχία με την Τσεχοσλοβακία, επιδείκνυε μεν θέληση συνεργασίας με Αγγλία και Γαλλία, πλην όμως εμπόδια Ρουμανίας και Πολωνίας, (άρνηση ελεύθερης διέλευσης Ρωσικών στρατευμάτων από τα εδάφη τους), απέτρεπαν μια παρόμοια ενέργεια.<br />
<br />
Τελικά Αγγλία και Γαλλία αποφασίζουν να δράσουν υπερασπίζοντας την Τσεχοσλοβακία. Ο Χίτλερ από την πλευρά του συνέχιζε ακάθεκτος τους χαρακτηριστικούς εμπρηστικούς λόγους του, απαιτώντας την επανένωση της χώρας των Σουδητών με τη Γερμανία, με συνέπεια ο πόλεμος να καθίσταται αναπόφευκτος. Εμπρός όμως σ΄ αυτή την κατάσταση τόσο η Αγγλία όσο και η Γαλλία δεν αισθάνονταν κατάλληλα προετοιμασμένες για στρατιωτική σύγκρουση, οπότε και άρχισαν να ακολουθούν την "πολιτική κατευνασμού", (για την οποία πολλά έχουν λεχθεί), προκειμένου ν' αποφύγουν πολεμική σύρραξη, παρότι άρχισαν να προχωρούν σε επιστρατεύσεις.<br />
<br />
Και ενώ η Τσεχοσλοβακική κυβέρνηση προχωρεί σε κάποιες ενέργειες υπέρ των Σουδητών, Αγγλία και Γαλλία, περί τα μέσα Σεπτεμβρίου, μετά από επίσκεψη του Άγγλου πρωθυπουργού στον Χίτλερ υποβάλλουν σχέδιο προς την Τσεχοσλοβακία για παραχώρηση εδαφών που οι Σουδήτες αριθμούν περισσότερο από το 50% του εγκατεστημένου σε αυτά πληθυσμού. Την πρόταση αυτή, αν και αρχικά την αρνήθηκε η Τσεχοσλοβακία, στη συνέχεια, κάτω από πίεση των συμμάχων της την αποδέχθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου. Κατόπιν αυτού την επομένη 22 Σεπτεμβρίου ο Τσάμπερλεν επισκέπτεται για δεύτερη φορά τον Χίτλερ μεταβαίνοντας αεροπορικώς στο Βερολίνο.<br />
<br />
Όπου με κατάπληξη διαπίστωσε πως ο συνομιλητής του είχε αυξήσει τις απαιτήσεις του, ζητώντας την προσάρτηση της Σουδητίας και την εκκένωση από αυτή όλων των άλλων μη Σουδητών. Τότε ο Τσάμπερλεν συμφώνησε να μεταφέρει την απαίτηση υποβάλλοντας νέα πρόταση στους Τσεχοσλοβάκους. Φυσικό όμως ήταν οι τελευταίες αυτές απαιτήσεις του Χίτλερ ν' απορριφθούν τελικά και από την Αγγλία και από τη Γαλλία. Ακολούθως Γαλλία και Τσεχοσλοβακία προχωρούν σε επιστρατεύσεις ενώ ο Τσάμπερλεν σε ραδιοφωνικό μήνυμά του στις 27 Σεπτεμβρίου σε μια ύστατη προσπάθεια αποφυγής του πολέμου προτείνει να συγκληθεί άμεσα Διεθνής Διάσκεψη, τετραμερής, προκειμένου να επιλυθεί η διαφορά. Ο Χίτλερ δηλώνει την επομένη ότι δέχεται την εισήγηση και αναβάλλει την εισβολή στη Τσεχοσλοβακία, για μόνο όμως 24 ώρες.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Διάσκεψη του Μονάχου </span></b><br />
<br />
Κάτω από την "τελεσιγραφική" αυτή χρονική προθεσμία, πρωτοφανή στη Διεθνή Διπλωματία, την επόμενη ημέρα 29 Σεπτεμβρίου, τις μεσημβρινές ώρες ξεκίνησε εσπευσμένα η ("Σύνοδος Κορυφής" κατά σύγχρονη αντίληψη) "Διεθνής Συνδιάσκεψη του Μονάχου". Πρώτος έφθασε ο Μουσολίνι, συνοδευόμενος από τον γαμπρό του και Υπουργό εξωτερικών Γκαλεάτσο Τσιάνο, τους οποίους και υποδέχθηκε στο αεροδρόμιο ο Χίτλερ. Ακολούθως έφθασαν και οι πρωθυπουργοί της Γαλλίας και Αγγλίας Ε. Νταλαντιέ και Ν. Τσάμπερλεν, αντίστοιχα. Χώρος διάσκεψης είχε επιλεγεί η μεγάλη αίθουσα του μεγάρου Φύρερμπαου.<br />
<br />
Οι εργασίες ξεκίνησαν ερήμην της Τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης, χωρίς να κληθεί εκπρόσωπος έστω και ως παρατηρητής, τις απογευματινές ώρες και συνεχίστηκαν μέχρι και δύο ώρες μετά το μεσονύκτιο (30 Σεπτεμβρίου) οπότε και ολοκληρώθηκε το εξ οκτώ άρθρων σύμφωνο, το οποίο υπεγράφη με άμεση ισχύ, προβλέποντας όμως για την εφαρμογή του σύσταση Διεθνούς Επιτροπής και είσοδο των Γερμανικών στρατευμάτων στη Σουδητία από την επομένη της υπογραφής, δηλαδή 1η Οκτωβρίου.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Εφήμερος Θρίαμβος </span></b><br />
<br />
Μετά τη συνομολόγηση του παραπάνω συμφώνου ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσάμπερλεν, πριν αναχωρήσει από το Βερολίνο, είχε μία κατ' ιδίαν συνάντηση με τον Χίτλερ όπου και συνομολόγησαν και προσυπέγραψαν μία διμερή συμφωνία, Συμφωνία Τσάμπερλεν - Χίτλερ, δια της οποίας διακήρυτταν την αμοιβαία επιθυμία επίλυσης των όποιων διαφορών πάντα μέσω διαβουλεύσεων. Τόσο ο Τσάμπερλεν όσο και ο Νταλαντιέ επέστρεψαν στις χώρες τους ως θριαμβευτές από τα πλήθη που τους επιφύλαξαν θερμές υποδοχές, διακηρύσσοντας μάλιστα ο πρώτος δημόσια την "έντιμη ειρήνη", ή "ειρήνη στην εποχή μας", απομακρύνοντας έτσι την όποια απειλή πολέμου.<br />
<br />
Όταν όμως τον επόμενο χρόνο ο Χίτλερ κατέλαβε και προσάρτησε όλη τη Τσεχοσλοβακία η αξιοπιστία του Τσάμπερλεν είχε πλέον οριστικά χαθεί. Αντίθετα ο Νταλαντιέ βλέποντας το πλήθος που τον επευφημούσε φθάνοντας στο Παρίσι φέρεται να δήλωσε: "Οι ανόητοι, αν ήξεραν τι επευφημούν". Ο Χίτλερ επιστρέφοντας στο Βερολίνο, όπου πλήθη κόσμου τον ζητωκραύγαζαν στην αυτοκινητοπομπή του, έδειχνε περισσότερο αηδιασμένος για την ειρήνη. Στη Ρώμη πλήθος Ιταλών είχε κατακλύσει την Πιάτσα Βενέτσια ζητωκραυγάζοντας "Ντού-τσε!, Ντού-τσε!".<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Συνέπειες</span></b><br />
<br />
Μετά την προσάρτηση της Αυστρίας όταν ο Άξονας Βερολίνου - Ρώμης είχε και γεωγραφικά ολοκληρωθεί η Τσεχοσλοβακία βρέθηκε κατά το ήμισυ στο του Γ' Ράιχ. Τα γεγονότα που ακολούθησαν της Συμφωνίας του Μονάχου υπήρξαν καταλυτικά:<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">1.</span></b> Η Γερμανία καταλαμβάνει τη Σουδητία (Οκτώβριος 1938).<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">2.</span></b> Η Πολωνία προσάρτησε το Zaolzie, περιοχή με Πολωνική πλειoνότητα που κατέλαβε ο Τσεχικός στρατός την περίοδο 1918 - 1920 (Οκτώβριος 1938).<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">3.</span></b> Η Ουγγαρία βρίσκεται σε παραμεθόριες περιοχές (ΝΑ. της Σλοβακίας και Ν. Καρπαθιακής Ρουθηνίας) με τις Ουγγρικές μειονότητες, σύμφωνα με τη πρώτη διαιτησία της Βιέννης (Νοέμβριος 1938).<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">4.</span></b> Μάρτιος του 1939, η Ουγγαρία προσάρτησε την Καρπαθιακή Ρουθηνία (που είχε γίνει αυτόνομη από τον Οκτώβριο του 1938).<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">5.</span></b> Τα υπόλοιπα εδάφη της Τσεχίας γίνονται το Γερμανικό δορυφορικό προτεκτοράτο Βοημίας και Μοραβίας.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">6.</span></b> Το υπόλοιπο της Τσεχοσλοβακίας, ως Σλοβακία, έγινε Γερμανικός δορυφόρος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-CtH4_Rtf-zk/WEM299vgjsI/AAAAAAAAn-w/hhSbFJARuwMjZ2FX5TjaVfDgrq502oAJgCLcB/s1600/Bundesarchiv_Bild_146-1970-052-24%252C_M%25C3%25BCnchener_Abkommen%252C_Mussolini%252C_Hitler%252C_Chamberlain.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://2.bp.blogspot.com/-CtH4_Rtf-zk/WEM299vgjsI/AAAAAAAAn-w/hhSbFJARuwMjZ2FX5TjaVfDgrq502oAJgCLcB/s400/Bundesarchiv_Bild_146-1970-052-24%252C_M%25C3%25BCnchener_Abkommen%252C_Mussolini%252C_Hitler%252C_Chamberlain.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Παρατηρήσεις - Κρίσεις </span></b><br />
<br />
Το γεγονός ότι η Συμφωνία του Μονάχου κατόπιν των εξελίξεων που ακολούθησαν έγινε αντικείμενο γενικής κατακραυγής εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας και της αποτυχίας της να ανακόψει εν προκειμένω τα επεκτατικά σχέδια δύο ολοκληρωτικών καθεστώτων δεν είναι και τόσο ιδιαίτερα σημαντικό, δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία αποτυχημένη συμφωνία στην παγκόσμια ιστορία. Το σημαντικό και παράλληλα εκπληκτικό όμως της συμφωνίας αυτής είναι η διαμάχη που ξεκίνησε πριν τη σύγκληση της διάσκεψης εκείνης και που συνεχίζεται μέχρι σήμερα από τους ιστορικούς αναλυτές στην αναζήτηση του χαρακτήρα της συμφωνίας.<br />
<br />
Ήταν συνωμοσία; Ήταν συνθηκολόγηση, ή κάποια ευγενής πράξη; Ή, τέλος, όλα αυτά μαζί; Μια αμφιλεγόμενη διπλωματική ενέργεια ανέκαθεν αποδίδεται με διαφορετικές σημασίες από διάφορους ανθρώπους. Επί των τελευταίων αναπτύχθηκαν διάφορες ιστορικές θέσεις που στη προσπάθειά τους να αναλύσουν τον χαρακτήρα της συμφωνίας ανέπτυξαν βάσιμα επιχειρήματα που τελικά κατέστησαν ακόμα πιο δυσχερή τον ασφαλή προσδιορισμό της, εκτός του ότι πέτυχαν την κατάρρευση κάποιων μύθων που είχαν δημιουργηθεί με προπαγανδιστικό προσανατολισμό, όπως δίδονται παρακάτω.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Βρετανική Άποψη</span></b><br />
<br />
Επίσημα η Συμφωνία του Μονάχου παρουσιάστηκε ως νίκη της λογικής και της συνδιαλλαγής, «κατευνασμός» όπως λεγόταν τότε. Αλλά και ο Τσώρτσιλ, πολιτικός αντίπαλος του Τσάμπερλεν «συμφωνίες και όχι πόλεμο» υποστήριζε και μετέπειτα. Το πρόβλημα των Σουδητών που αναδύθηκε από τη δυσαρέσκειά τους, πράγματι ήταν υπαρκτό. Μπορεί ο Χίτλερ να ενθάρρυνε τη δυσαρέσκεια αυτή αλλά δεν ήταν αυτός που τη δημιούργησε. Όσοι δε στη Δύση φώναζαν «Στο πλευρό των Τσέχων» ποτέ δεν εξήγησαν τι θα έπρατταν με τους Σουδήτες. Έτσι ο διαμελισμός φαινόταν η προφανής λύση. Και οι ίδιοι, οι Τσέχοι παραδέχονταν πως στην Τσεχία (πρώην Βοημία) δεν υπήρχε χώρος και για τις δύο εθνότητες.<br />
<br />
Μετά τη λήξη του πολέμου ακολούθησε το αντίθετο, εκδιώχθηκαν οι Γερμανοί. Ο Τσάμπερλεν βλέποντας πως ο Χίτλερ άρχισε να ανατρέπει σιγά-σιγά τον διακανονισμό του 1919 προσπαθώντας να αποκαταστήσει την ηρεμία στην Ευρώπη θεώρησε ότι αυτό μπορούσε να επιτευχθεί με ικανοποίηση των Γερμανικών παραπόνων πρόθυμα, χωρίς πόλεμο (ή να τον προλάβει). Επί της γραμμής αυτής προσπάθησε να πείσει αφενός την Τσεχοσλοβακία να αποδεχθεί, ή να ενδώσει στις γερμανικές αξιώσεις και αφετέρου τη Γαλλία να μη υποστηρίξει τη σύμμαχο χώρα. Πέτυχε και τα δύο. Όχι όμως στα πλαίσια της "ηθικής" που εκείνος ως επιχείρημα έθετε, ή υποστήριζε πως ήθελε, ότι δηλαδή τα παράπονα των Γερμανών ήταν δίκαια και συνεπώς δίκαιη και η ικανοποίησή τους.<br />
<br />
Τα γεγονότα όπως εξελίχθηκαν ακριβώς πάνω στη Τσεχική κρίση περισσότερο φόβο απέδειξαν παρά λογική. Την ίδια ημέρα της συνομολόγησης φωτογραφία της εποχής δείχνει να ανασκάπτεται το πάρκο Σαιντ Τζέιμς του Λονδίνου για τη δημιουργία αντιαεροπορικών χαρακωμάτων. Το αεροπλάνο τότε θεωρείτο η αιχμή του πυρός, ο δε κίνδυνος να μετατραπεί η Ευρώπη σε ερείπια μέγας. Και αυτόν προσπάθησε να αποφύγει ο Τσάμπερλεν, επιταχύνοντας παράλληλα τον Αγγλικό πολεμικό εξοπλισμό. Οι Βρετανοί είχαν εμπιστοσύνη στο ναυτικό τους, σε μια αναμέτρηση με το Γ' Ράιχ πίστευαν στην τελική νίκη, αλλά με τεράστιο κόστος.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Γαλλο-Βρετανική Άποψη</span></b><br />
<br />
Η συμφωνία αυτή θεωρούνταν από Γάλλους και Άγγλους αναγκαίο μέτρο για να αποφευχθεί ο πόλεμος σύμφωνα με την προπολεμική "Πολιτική Κατευνασμού" έναντι της Γερμανίας, ενώ παράλληλα εγγυώνταν την διατήρηση του υπόλοιπου Τσεχοσλοβακικού κράτους.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Τσεχοσλοβακική Άποψη</span></b><br />
<br />
Για τους εκπρόσωπους της Τσεχοσλοβακίας (με επικεφαλής τον Έντουαρντ Μπένες), στους οποίους ούτε καν επετράπη να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις, η συμφωνία αυτή αποτελούσε προδοσία. Για αυτό το λόγο οι Τσέχοι ονομάζουν την συμφωνία αυτή και Υπαγόρευση του Μονάχου. Η Συμφωνία του Μονάχου αποτελεί μέχρι σήμερα τραύμα στην εθνική συνείδηση των Τσέχων.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Γερμανική Άποψη</span></b><br />
<br />
Για τον Χίτλερ η συμφωνία αυτή αποτέλεσε διπλωματική ήττα, επειδή ήθελε να χρησιμοποιήσει το θέμα της προσάρτησης της Σουδητίας ως αφορμή πολέμου. Δεν πίστευε ότι οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις θα συμφωνούσαν στην προσάρτηση, όπως όμως τελικά έγινε. Έτσι, ήταν πλέον αναγκασμένος να αναζητήσει άλλη αφορμή πολέμου. Παρόλα αυτά, η Συμφωνία έδωσε στρατηγικό πλεονέκτημα στη Γερμανία για την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, καθώς η περιοχή της Σουδητίας, λόγω μορφολογίας αλλά και αμυντικών επιλογών των Τσέχων, αποτελούσε την κύρια άμυνα σε μια εισβολή από τα Βορειοδυτικά.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Σοβιετική Άποψη</span></b><br />
<br />
Οι Σοβιετικοί είδαν τη Συμφωνία του Μονάχου σαν απόδειξη ότι οι δυτικές δυνάμεις προτιμούσαν να συνεργαστούν ακόμη και με τους εθνικοσοσιαλιστές, προκειμένου να απομονώσουν την ΕΣΣΔ και να στρέψουν τις πολεμικές διαθέσεις του Γ' Ράιχ προς τα ανατολικά. Έτσι, οι Σοβιετικοί άλλαξαν εξωτερική πολιτική και προσπάθησαν να προσεγγίσουν τους Γερμανούς. Για αυτόν τον λόγο η Συμφωνία του Μονάχου θεωρείται -και, όπως τεκμηριώνεται σήμερα, σωστά- προϋπόθεση για το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης του 1939. H ΕΣΣΔ τάχθηκε κατά της Συμφωνίας του Μονάχου και των συνεπειών της. Προσέφερε στρατιωτική βοήθεια στη Γαλλία, ώστε να μπορέσει να αντεπεξέλθει στο σύμφωνο συμπαράστασης που είχε προηγούμενα συνάψει με την Τσεχοσλοβακία.<br />
<br />
Η Γαλλία, όμως, απέρριψε τη Σοβιετική πρόταση βοήθειας. Πολύ πρόσφατα (τέλος Σεπτεμβρίου 2008) ανοίχθηκαν τα απόρρητα έγγραφα της Συμφωνίας του Μονάχου, με τα οποία τεκμηριώνεται ότι Γαλλία και Βρετανία σκόπευαν να στρέψουν τον Χίτλερ προς Ανατολάς, ώστε να "δουν τα δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα να θάβουν το ένα το άλλο". Δεν υπολόγιζαν, όμως, πως πρώτα τα ίδια αυτά κράτη θα γίνονταν τα θύματα της Ναζιστικής επεκτατικότητας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Ακύρωση Συμφωνίας </span></b><br />
<br />
Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1940 ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας Τσώρτσιλ σε μήνυμά του προς τον Τσεχοσλοβακικό λαό δηλώνει την ακύρωση της συμφωνίας του Μονάχου, δηλώνοντας απερίφραστα την μετά τον πόλεμο επαναπροσάρτηση της Σουδητίας στη Τσεχοσλοβακία. Στις 11 Νοεμβρίου δηλώνεται αυτή και επίσημα στην τότε εξόριστη Τσεχοσλοβακική κυβέρνηση που είχε καταφύγει στο Λονδίνο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-SPGKSqLLsHU/WEM4UFOqsSI/AAAAAAAAn-4/pKOkGj7BYeYpQ9HXlrEOk5rHSVO27RbtACLcB/s1600/17202-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://4.bp.blogspot.com/-SPGKSqLLsHU/WEM4UFOqsSI/AAAAAAAAn-4/pKOkGj7BYeYpQ9HXlrEOk5rHSVO27RbtACLcB/s400/17202-1.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Χρονολόγιο Γεγονότων </span></b><br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li><b>20 Φεβρουαρίου 1938 -</b> Ο Χίτλερ στον λόγο του που εκφωνεί στο Ράιχσταγκ τονίζει μεταξύ άλλων ότι καθίσταται ανάγκη να προστατευθούν 10 εκατομμύρια Γερμανοί που βρίσκονται στα σύνορα του Ράιχ, υπονοώντας σύνορα Αυστρίας και Τσεχοσλοβακίας (Σουδητίας).</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>11 Μαρτίου -</b> Η Αυστρία γίνεται επαρχία της Γερμανίας, μετά από τελεσίγραφο των Γερμανών, μία ημέρα πριν το δημοψήφισμα.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>28 Μαρτίου -</b> Ο Χίτλερ καλεί τον ηγέτη της Γερμανικής μειονότητας στη Τσεχοσλοβακία να εγείρει τόσες αξιώσεις ώστε να προκαλέσει τη κατάρρευση της κυβέρνησης.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>23 Απριλίου -</b> Ο Στάλιν υπόσχεται υποστήριξη στη Τσεχοσλοβακία σε τυχόν Γερμανική επίθεση.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>24 Απριλίου -</b> Ο Χενλάιν, ηγέτης των Γερμανών στη Τσεχοσλοβακία, αξιώνει πλήρη αυτονομία των Γερμανών Σουδητών.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>28 Απριλίου -</b> Ο Πρωθυπουργός Εντουάρ Νταλαντιέ και ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Ζωρζ Μποννέ δεσμευμένοι ήδη με συνθήκη να υπερασπιστούν την ανεξαρτησία της Τσεχοσλοβακίας, καλούν την Βρετανική κυβέρνηση να συμμετάσχει σε ενιαίο μέτωπο κατά ενδεχομένης Γερμανικής επίθεσης. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεν αρνήθηκε.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>29 Απριλίου -</b> Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ν. Τσάμπερλεν φοβούμενος ρήξη με την Γαλλία δηλώνει αποδοχή για κοινή διπλωματική δράση.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>9 Μαΐου -</b> Η Σοβιετική Ένωση δια του υπουργού Εξωτερικών Λιτβίνοφ υπόσχεται στρατιωτική υπεράσπιση της Τσεχοσλοβακίας υπό την προϋπόθεση να επιτραπεί η διέλευση των στρατιωτικών τμημάτων μέσω Πολωνίας και Ρουμανίας. Και οι δύο χώρες αρνούνται.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>23 Μαΐου -</b> Η Αγγλία ειδοποιεί την Γαλλία ότι δεν θα αναλάβει κοινή στρατιωτική δράση για τη προστασία των Τσεχικών συνόρων.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>11 Αυγούστου -</b> Υπό την πίεση της Αγγλίας και Γαλλίας ο Έντουαρντ Μπένες αρχίζει διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς Σουδήτες.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>12 Αυγούστου -</b> Ο Χίτλερ διατάσσει κινητοποίηση των στρατευμάτων.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>4 Σεπτεμβρίου -</b> Ο Χενλάιν απορρίπτει την προσφορά του Ε. Μπένες για πλήρη αυτονομία των Γερμανών Σουδητών.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>7 Σεπτεμβρίου -</b> Η Γαλλία προχωρά σε επιστράτευση εφέδρων.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>11 Σεπτεμβρίου -</b> Η προσπάθεια της Γαλλίας να πείσει Ρουμανία και Πολωνία να επιτρέψουν διέλευση Ρωσικών στρατευμάτων μέσω των εδαφών τους πέφτει στο κενό.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>13 Σεπτεμβρίου -</b> Σημειώνεται μεγάλη εξέγερση των Σουδητών που καταστέλλεται από τους Τσέχους στρατιώτες. Ο Νταλαντιέ αποφασίζει την μη προσφυγή στη βία.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>15 Σεπτεμβρίου -</b> Ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας Τσάμπερλεν επισκέπτεται τον Χίτλερ στο Μπερχτεσγκάντεν όπου ο Χίτλερ δηλώνει απερίφραστα την πρόθεσή του να προσαρτήσει στη Γερμανία τη Σουδητία.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>18 Σεπτεμβρίου -</b> Αγγλία και Γαλλία αποφασίζουν να πείσουν τους Τσέχους να παραχωρήσουν στη Γερμανία περιοχές της Σουδητίας που ο πληθυσμός των Σουδητών υπερβαίνει το 50% του εγκατεστημένου πληθυσμού.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>21 Σεπτεμβρίου -</b> Η Τσεχική κυβέρνηση αποδέχεται την Αγγλογαλλική πρόταση. Η Πολωνία αξιώνει δημοψήφισμα για την περιοχή Τέσεν.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>22 Σεπτεμβρίου -</b> Ο Τσάμπερλεν συναντά τον Χίτλερ στο Μπαντ Γκόντεσμπεργκ. Ο Χίτλερ απαιτεί άμεση επέμβαση και κατοχή της περιοχής των Σουδητών και αναγγέλλει ως επικείμενη ημέρα εισβολής την 28η Σεπτεμβρίου. Ο Πρόεδρος Χότζα της Τσεχοσλοβακίας παραιτείται.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>23 Σεπτεμβρίου -</b> Η Τσεχοσλοβακία κηρύσσει επιστράτευση. Παράλληλα η Ρωσία υπόσχεται να υποστηρίξει τη Γαλλία αν βοηθήσει τους Τσέχους.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>25 Σεπτεμβρίου -</b> Γαλλία και Αγγλία απειλούν πολεμική σύγκρουση αν ο Χίτλερ αρνηθεί διαπραγματεύσεις.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>26 Σεπτεμβρίου -</b> Η Γαλλία προχωρά σε μερική επιστράτευση.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>27 Σεπτεμβρίου -</b> Ο Τσάμπερλεν σε ραδιοφωνικό μήνυμά του κάνει έκκληση για κατευνασμό.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>28 Σεπτεμβρίου -</b> Ο Χίτλερ αναβάλλει την εισβολή για 24 ώρες προκειμένου να συγκληθεί τετραμερής Διεθνής Διάσκεψη στο Μόναχο, ύστερα από πρόταση του Μουσολίνι.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>29 Σεπτεμβρίου -</b> Φθάνουν εσπευσμένα στο Μόναχο οι πρωθυπουργοί Γαλλίας και Αγγλίας και ο Μουσολίνι συνοδευόμενοι από τους υπουργούς εξωτερικών.΄Έναρξη εργασιών της τετραμερούς Διάσκεψης όπου τελικά και συμφωνείται η παραχώρηση της Σουδητίας στη Γερμανία. Αξιοσημείωτο είναι ότι στη διάσκεψη αυτή απουσιάζουν οι καθ' ύλην αρμόδιοι, οι ίδιοι οι Τσεχοσλοβάκοι.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>30 Σεπτεμβρίου -</b> Υπογράφεται στο Μόναχο το σχετικό Σύμφωνο του Μονάχου και ακολουθεί νέα ιδιαίτερη συνάντηση Τσάμπερλεν - Χίτλερ που καταλήγει στο ανακοινωθέν "ειρήνη στην εποχή μας".</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>2 Οκτωβρίου -</b> Οι Τσέχοι συμφωνούν στη παραχώρηση του Τέσεν στη Πολωνία. Γερμανικά στρατεύματα προχωρούν στη κατάληψη εδαφών της Σουδητίας.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>5 Οκτωβρίου -</b> Παραιτείται ο Έντουαρντ Μπένες.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>6 Οκτωβρίου -</b> Η Σλοβακία γίνεται αυτόνομη.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>8 Οκτωβρίου -</b> Μετά από διαιτησία της Βιέννης η Ρουθηνία γίνεται αυτόνομη.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>2 Νοεμβρίου -</b> Η Ουγγαρία προσαρτά τη Ν. Σλοβακία.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>30 Νοεμβρίου -</b> Ο Έμιλ Χάχα εκλέγεται πρόεδρος της Τσεχίας.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li><b>30 Σεπτεμβρίου 1940 -</b> Ο Τσώρτσιλ καταγγέλλει την συμφωνία καθιστώντας την άκυρη.</li>
</ul>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-eBDoOha_lJI/WEM5pbgCfFI/AAAAAAAAn_A/xhixqk-Qmt8ARd0lYi0RD3j_caYAzaj5gCLcB/s1600/113894.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="420" src="https://4.bp.blogspot.com/-eBDoOha_lJI/WEM5pbgCfFI/AAAAAAAAn_A/xhixqk-Qmt8ARd0lYi0RD3j_caYAzaj5gCLcB/s640/113894.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΥΜΦΩΝΟ ΡΙΜΠΕΝΤΡΟΠ - ΜΟΛΟΤΟΦ (1939)</b></span><br />
<br />
Ο όρος Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης ή Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ (επίσημα: Γερμανοσοβιετική Συνθήκη) χαρακτηρίζει το σύμφωνο μη επίθεσης που υπέγραψαν στις 23 Αυγούστου 1939 στη Μόσχα ο Υπουργός Εξωτερικών της ναζιστικής Γερμανίας Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ (Joachim von Ribbentrop) και ο Υπουργός Εξωτερικών της Σοβιετικής Ενώσεως Βιατσεσλάβ Μιχάηλοβιτς Μόλοτοφ (Вячесла́в Миха́йлович Мо́лотов). Την συνθήκη αυτή επικύρωσε το Ανώτατο Σοβιέτ, οκτώ ημέρες μετά, στις 31 Αυγούστου.<br />
<br />
Έναν χρόνο περίπου μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου, ο Χίτλερ πρέπει να είχε διαμορφώσει την άποψη πως, ό,τι ήταν να αποσπάσει αξιοποιώντας την εφεκτικότητα της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου το είχε ήδη αποσπάσει. Θα πρέπει να ήταν ευχαριστημένος για την έκβαση του Ισπανικού εμφυλίου, επίσης. Αλλά, η κατάληψη, ουσιαστικά, της Αλβανίας από την Ιταλία, είχε ερμηνευθεί με ανησυχία από τον Έλληνα πρωθυπουργό Μεταξά, από το Ηνωμένο Βασίλειο και από την Γαλλία. Έτσι, είναι πιθανότατο, ότι κατά την επόμενη επιθετική κίνησή του, ο Χίτλερ θα στρεφόταν ανατολικά, κατά της Πολωνίας.<br />
<br />
Ωστόσο δεν θα ήθελε να ξαναδεί ό,τι είχε συμβεί λίγο πριν από την Συμφωνία του Μονάχου: Δεν θα ήθελε να δει την Γαλλία και την ΕΣΣΔ να προσεγγίζουν μεταξύ τους σε μια προσπάθεια να μη επαναλάβουν το λάθος τους με την Τσεχοσλοβακία. Μια τέτοια προσέγγιση θα είχε πολλές ομοιότητες με την κατάσταση λίγο πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να δώσουν διμέτωπο αγώνα. Έτσι, αποδέχτηκε την αιφνισδιαστική κίνηση που του πρότεινε ο ΥΠΕΞ Ρίμπενττροπ: σύμφωνο μη επίθεσης με τον υπ’αρ. 1 αντίπαλο. Από την πλευρά του ο Στάλιν ίσως δεν ήταν ανόητος. Ήξερε πολύ καλά εναντίον τίνος στρεφόταν ο Άξονας, Βερολίνου - Ρώμης - Τόκιο, το διαλαλούσε ήδη ο τίτλος του: Αντιδιεθνιστικό Σύμφωνο.<br />
<br />
Στρεφόταν εναντίον της ΕΣΣΔ, όσο κι αν οι Γερμανοί διπλωμάτες διαβεβαίωναν σε κάθε τόνο ότι το Ανιδιεθνιστικό Σύμφωνο είχε στόχο την Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, την Κομιντέρν, και όχι την ΕΣΣΔ. Δεν ήταν άλλωστε η ΕΣΣΔ «το πρώτο σοσιαλιστικό εργατικό κράτος στον κόσμο»; Δεν έπαιζε καταλυτικό ρόλο στην Κομμουνιστική Διεθνή το Κομμουνιστικό Κόμμα της ΕΣΣΔ; Δεν είχε εδραιώσει στην Κομιντέρν τις απόψεις του ο Στάλιν, μετά τη σειρά δικών της Μόσχας το 1936; Ήξερε, πάντως, επίσης πολύ καλά, ότι στρατιωτικά η ΕΣΣΔ κινδύνευε να πάθει ότι η Τσαρική Ρωσία στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν για κάθε 14 αξιωματικούς και στρατιώτες αντιστοιχούσε ένα τυφέκιο.<br />
<br />
Χρειαζόταν οποιαδήποτε καθυστέρηση στην εμπλοκή με την Βέμαχτ, ώστε να αναδιατάξει, μέσω του πανίσχυρου κεντρικού σχεδιασμού, την βιομηχανία της Σοβιετικής Ένωσης, να την μετατρέψει από βιομηχανία ειρήνης σε βιομηχανία πολέμου. Μια σειρά από διπλωματικές πιρουέτες έδωσαν αποτέλεσμα: Στις 23 Αυγούστου 1939 υπογραφόταν στην Μόσχα το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ: ο Στάλιν κέρδισε, εντέλει, 10 μήνες. Παρεμπιπτόντως, το Σύμφωνο διόρθωνε από την σκοπιά του ό,τι και ο ίδιος θεωρούσε υπερβολικές εδαφικές παραχωρήσεις του Λένιν προς τους Γερμανούς με την Ειρήνη του Μπρεστ - Λιτόφσκ. Αν οι Γερμανοί επετίθεντο, θα έπρεπε πρώτα να διασχίσουν αρκετά χιλιόμετρα μη ρωσικής γης. Ο κυνισμός θριάμβευε.<br />
<br />
Η Πολωνική κυβέρνηση δεν είχε προλάβει να χαρεί την ενσωμάτωση του Στέτεν από την Τσεχοσλοβακία αμέσως μετά από την Συμφωνία του Μονάχου, αφού δέχτηκε μαζική επίθεση στα δυτικά σύνορά της από τις Γερμανικές δυνάμεις 9 μέρες μετά από την υπογραφή του Συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μολότοφ. Από την πλευρά του ο Στάλιν μπορούσε πια να διατάξει μια προληπτική προέλαση του Σοβιετικού στρατού προς τα Δυτικά. Ο αγώνας των Πολωνών ήταν διμέτωπος. Δέκα μήνες αργότερα, η ΕΣΣΔ δέχτηκε την επίθεση των Γερμανών - στο φως αυτών των μετέπειτα γεγονότων τα άρθρα 3 - 6 του Συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μολότοφ θα μπορούσαν και να επικαλύπτονται από Σαρδώνειο γέλωτα.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Πολιτικές Συνθήκες </span></b><br />
<br />
Η ΕΣΣΔ είχε κάνει πρόταση συμμαχίας αλληλοβοήθειας με την Φινλανδία σε περίπτωση προσβολής από την ναζιστική Γερμανία, η οποία απορρίφθηκε. Οι δε Αγγλο-Γάλλοι είχαν ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις με τον Χίτλερ για εισβολή στη Σοβιετική Ένωση και την κατάπνιξη των Μπολσεβίκων και αυτό ήταν προσδοκία και των ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό πως μετά την υπογραφή του συμφώνου ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, πρωθυπουργός της Βρετανίας, δήλωσε πως οι ναζί «πρόδωσαν το αντι-Κομιντέρν σύμφωνο και τις αντι-Μπολσεβίκικες συμφωνίες», ενώ η Αμερικανική εφημερίδα Νew York Herald Tribune έγραφε πως ο Χίτλερ «δεν κράτησε την υπόσχεσή του να είναι λιοντάρι προς ανατολάς και αρνάκι προς δυσμάς».<br />
<br />
Σύμφωνα, ωστόσο, με τον Σοβιετικό ιστορικό (ειδικευμένο σε ζητήματα διεθνών σχέσεων) Σ. Χουντιάκοφ η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ βρέθηκε σε δύσκολη θέση, που την απειλούσε με διεθνή απομόνωση, καθώς την άνοιξη του 1939 ιθύνοντες κύκλοι της Αγγλίας και της Γαλλίας ματαίωσαν τις διεξαγόμενες στη Μόσχα Άγγλο-Γάλλο-Σοβιετικές διαπραγματεύσεις για την υπογραφή συμφώνου αλληλοβοηθείας κατά της φασιστικής επίθεσης. Είχαν προηγηθεί, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο ιστορικό, εκκλήσεις των σοβιετικών για συνασπισμό εναντίον της γερμανικής επεκτατικότητας, που όμως δεν εισακούσθηκαν από τις δυτικές δημοκρατίες, από το Μάρτιο του 1938.<br />
<br />
Κάτω από αυτές τις περιστάσεις, η ΕΣΣΔ δέχθηκε τη Γερμανική πρόταση για βελτίωση των Γερμανο-Σοβιετικών οικονομικών σχέσεων και για υπογραφή συμφώνου μη επίθεσης μεταξύ των δυο χωρών και προχώρησε στην αποδοχή της. Η Σοβιετική Ένωση κέρδισε έτσι τον απαραίτητο χρόνο για να προετοιμασθεί σε περίπτωση που θα δεχόταν τελικά την Γερμανική εισβολή, ενώ παράλληλα απέφυγε Ιαπωνική επίθεση την οποία επεδίωκε η Αυτοκρατορική κυβέρνηση του Χιροχίτο, αλλά που μετά την υπογραφή του συμφώνου η τελευταία υποχρεώθηκε να ματαιώσει.<br />
<br />
Από την πλευρά της ναζιστικής Γερμανίας, ο Χίτλερ, ενώ σχεδίαζε επίθεση κατά της Πολωνίας, ήθελε να αποφύγει με κάθε τρόπο τον πόλεμο των δυο μετώπων, όπως υπήρξε για την Γερμανία ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος του 1914. Υπό αυτές τι συνθήκες, υπεγράφη στις 23 Αυγούστου 1939 το Σύμφωνο μη Επίθεσης μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της ναζιστικής Γερμανίας. Κατόπιν αυτού, οι ναζί μπορούσαν να ασχοληθούν με την Πολωνία δίχως τον κίνδυνο να τους εμποδίσει η Σοβιετική Ένωση.<br />
<br />
Ενώ η ΕΣΣΔ, η οποία γνώριζε καλά την επιθυμία του Χίτλερ να αποκτήσει «ζωτικό χώρο» για τους Γερμανούς στην ανατολική Ευρώπη για επίθεση στη Σοβιετική Ένωση, κέρδισε χρόνο για να προετοιμάσει τον Κόκκινο Στρατό, την οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης καθώς επίσης να κάνει τις απαραίτητες μετεγκαταστάσεις πληθυσμού προς τα ενδότερα της χώρας και για την προστασία τους και για την προστασία των συνόρων από κοινότητες με επικινδυνότητα σύναψης συμμαχίας με τον εχθρό, ώστε να μπορεί να αντισταθεί σε πιθανή επίθεση των ναζιστικών δυνάμεων. Σύμφωνα με τον Ρεϊμόν Καρτιέ, ο μεν Στάλιν υπέγραψε το Σύμφωνο με στόχο να κερδίσει χρόνο και ο Χίτλερ με την εκ των προτέρων απόφαση "να το ξεσχίσει".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-m9eSw5Cvxy0/WEOjL63gAHI/AAAAAAAAn_U/Zc2B6aimwWAaBDljZKxVofuu45Dy0sklgCLcB/s1600/Molotov%25E2%2580%2593Ribbentrop_Pact_%2528German_copy%2529.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="452" src="https://2.bp.blogspot.com/-m9eSw5Cvxy0/WEOjL63gAHI/AAAAAAAAn_U/Zc2B6aimwWAaBDljZKxVofuu45Dy0sklgCLcB/s640/Molotov%25E2%2580%2593Ribbentrop_Pact_%2528German_copy%2529.gif.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Περιεχόμενο του Συμφώνου</span></b><br />
<br />
Με τη συμφωνία αυτή οι δύο χώρες υποχρεώνονται να μην επιτεθεί η μία στην άλλη. Επίσης καθεμία πρέπει να μείνει ουδέτερη, αν η άλλη αναμιχθεί σε πόλεμο. Η Κυβέρνηση του Γερμανικού Ράιχ και η Κυβέρνηση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, με κίνητρο την επιθυμία να ενισχύσουν την υπόθεση της ειρήνης μεταξύ της Γερμανίας και της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, και θεωρώντας ως βάση τις θεμελιώδεις ρυθμίσεις της Συμφωνίας Ουδετερότητας στην οποία κατέληξαν τον Απρίλιο του 1926 μεταξύ της Γερμανίας και της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, έχουν καταλήξει στην ακόλουθη συμφωνία:<br />
<br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Άρθρο 1. Τα δύο Συμβαλλόμενα Μέρη δεσμεύονται να απόσχουν από κάθε πράξη ισχύος, κάθε πράξη επίθεσης και κάθε επίθεση του ενός εναντίον του άλλου, είτε κατά μόνος είτε σε συνδυασμό με άλλες Δυνάμεις.</span></b></i><br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Άρθρο 2. Σε περίπτωση κατά την οποία ένα από τα Συμβαλλόμενα Μέρη γίνει στόχος πολεμικής ενέργειας εκ μέρους τρίτης Δύναμης, το άλλο Συμβαλλόμενο Μέρος κατά κανέναν τρόπο δεν θα προσφέρει την αρωγή του σε αυτήν την Τρίτη Δύναμη.</span></b></i><br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Άρθρο 3. Οι Κυβερνήσεις των δύο Συμβαλλομένων Μερών και στο μέλλον θα παραμείνουν σε διαρκή μεταξύ τους, διά διαβουλεύσεων, ώστε να προσφέρουν αμοιβαία ενημέρωση για ζητήματα που αφορούν τα κοινά ενδιαφέροντά τους.</span></b></i><br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Άρθρο 4. Κανένα από τα δύο Συμβαλλόμενα Μέρη δεν θα συμμετάσχει σε οιαδήποτε ομαδοποίηση Δυνάμεων, η οποία στρέφεται αμέσως ή εμμέσως σε βάρος του άλλου Μέρους.</span></b></i><br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Άρθρο 5. Σε περίπτωση διενέξεων ή διαφωνιών μεταξύ των Συμβαλλομένων Μερών επί ζητημάτων του ενός ή του άλλου είδους, και τα δύο Μέρη θα διασαφηνίζουν αυτές τις διενέξεις ή διαφορές αποκλειστικώς μέσω φιλικής ανταλλαγής γνωμών ή, αν αυτό καταστεί αναγκαίο, μέσω επιτροπών διαιτησίας.</span></b></i><br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Άρθρο 6. Το παρόν Σύμφωνο θα έχει διάρκεια 10 ετών, υπό τον όρο ότι ένα από τα Συμβαλλόμενα Μέρη δεν το καταγγέλλει ένα έτος προ της εκπνοής του, η δε περίοδος ισχύος του παρόντος Συμφώνου θα ανανεωθεί αυτομάτως για μια νέα περίοδο πέντε ετών.</span></b></i><br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Άρθρο 7. Το παρόν Σύμφωνο θα επικυρωθεί το συντομότερο. Τα έγγραφα επικυρώσεως θα ανταλλαγούν στο Βερολίνο. Το Σύμφωνο τίθεται εν ισχύι αμέσως μόλις υπογραφεί.</span></b></i><br />
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i>
<br />
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Για την Γερμανική Κυβέρνηση:</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Ρίμπεντροπ.</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Για την Κυβέρνηση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών:</span></b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Μολότοφ.</span></b></i></div>
<div style="text-align: right;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;"><br /></span></b></i></div>
<div style="text-align: right;">
<i><b><span style="color: #f6b26b;">Μόσχα 23 Αυγούστου 1939</span></b></i></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Το Μυστικό Συμπληρωματικό Πρωτόκολλο</span></b><br />
<br />
Λέγεται ότι υπήρξαν μυστικά προσαρτήματα στη συνθήκη αυτή, τα οποία προέβλεπαν ότι:<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>H Πολωνία θα χωριστεί μεταξύ των δύο χωρών με σύνορα τους ποταμούς Νάρεφ, Βιστούλα και Σαν.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Με εξαίρεση τη Λιθουανία οι Βαλτικές χώρες, Φινλανδία και Ρουμανία θα ανήκουν στη Σοβιετική σφαίρα επιρροής.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Οι Γερμανικές μειονότητες της Σοβιετικής σφαίρας (υπάρχουν στις Βαλτικές χώρες, στη Βεσσαραβία και στην Μπουκοβίνα) θα πρέπει να την εγκαταλείψουν.</li>
</ul>
<br />
Ωστόσο αυτή η άποψη δεν είναι καθολικά αποδεκτή, αφού κάτι τέτοιο δεν τεκμηριώνεται από τα πρακτικά της συνάντησης και από τα αποχαρακτηρισμένα πλέον μυστικά έγγραφα της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Η έλλειψη στοιχείων καθιστούν μη αποδείξιμη την υποτιθέμενη συμφωνία, ενώ η υποτιθέμενη μυστικότητα που της προσδίδεται, θεωρείται ότι έχει σκοπό να «ισορροπήσει» τα πράγματα κατά των Σοβιετικών, κάνοντάς την και μη διαψεύσιμη.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Συνέπειες </span></b><br />
<br />
Ο Χίτλερ, με την υπόσχεση ουδετερότητας εκ μέρους της ΕΣΣΔ, εξασφάλιζε ελευθερία κινήσεων όσον αφορά τον πόλεμο που προετοίμαζε κατά της Πολωνίας. Παράλληλα, όμως, προσέφερε στους Σοβιετικούς την δυνατότητα να εξοπλιστούν, αφού μέχρι τον Ιούνιο του 1941 είχαν καταφέρει, με ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα στρατιωτικοποίησης, να ανανεώσουν ένα τμήμα του διαλυμένου από τις εκκαθαρίσεις στρατού τους. Έτσι αποδεικνύεται πως το Γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης τελικώς βοήθησε τους Σοβιετικούς να αποκρούσουν την Γερμανική επίθεση, αφού τους αντιμετώπισαν μετά τις εκστρατείες τους στην Γαλλία και τα Βαλκάνια.<br />
<br />
Με το άνοιγμα του ως σήμερα απόρρητου φακέλου των εγγράφων της Συμφωνίας του Μονάχου γίνεται, επίσης, σαφέστερη η αιτία για την οποία η ΕΣΣΔ υπέγραψε το Σύμφωνο μη Επίθεσης με την Ναζιστική Γερμανία. Λίγες μέρες μετά την έναρξη του Πολέμου (αρχές Σεπτεμβρίου 1939) η Πολωνία ήταν σε δύσκολη θέση στρατιωτικά, αφού της ήταν αδύνατο να αποκρούσει, με τα στρατεύματα και τον εξοπλισμό που διέθετε, τις ναζιστικές δυνάμεις και υποχωρούσε σε νέες θέσεις άμυνας. Η Σοβιετική εισβολή στην Πολωνία από τα ανατολικά ξεκίνησε 16 μέρες μετά τη Γερμανική εισβολή από τα δυτικά.<br />
<br />
Ο Κόκκινος Στρατός επικράτησε του Πολωνικού στρατού λόγω αριθμητικής υπεροχής, στρατηγικής και τακτικής εξαπάτησης συλλαμβάνοντας 230.000 Πολωνούς στρατιώτες και αξιωματικούς (πολλοί αξιωματικοί και επιφανείς προσωπικότητες εκτελέστηκαν κατά τη Σφαγή του Κατύν τον Απρίλιο και Μάιο του 1940). Έτσι η Πολωνία χωρίστηκε σε ένα κομμάτι κατεχόμενο από τη ναζιστική Γερμανία και ένα κατεχόμενο από τη Σοβιετική Ένωση. Περίπου 13,5 εκατομμύρια Πολωνοί πολίτες μετατράπηκαν σε Σοβιετικούς υπηκόους μετά από εικονικές εκλογές που οργάνωσε η NKVD σε κλίμα τρόμου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-eWv64JFO2lc/WEOi9RmZ43I/AAAAAAAAn_Q/aNTIL7H3JtI5wHIWPwYmG4ayZuqKZ-y8gCEw/s1600/640px-Ribbentrop-Molotov.svg.png.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://3.bp.blogspot.com/-eWv64JFO2lc/WEOi9RmZ43I/AAAAAAAAn_Q/aNTIL7H3JtI5wHIWPwYmG4ayZuqKZ-y8gCEw/s400/640px-Ribbentrop-Molotov.svg.png.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Βάσει, όμως, μιας -επίσης μη καθολικά αποδεκτής ότι έγινε- συμφωνίας της 28ης Σεπτεμβρίου, με την οποία τροποποιήθηκε το Σύμφωνο μη Επίθεσης, η Λιθουανία πέρασε στην Σοβιετική σφαίρα επιρροής, ενώ η Γερμανία έλαβε ως αντάλλαγμα μεγαλύτερο μέρος της κατακτημένης Πολωνίας (μέχρι τον ποταμό Μπουγκ). Το 1940 η Σοβιετική Ένωση κατέκτησε τμήματα της Ρουμανίας (Βεσσαραβία και βόρεια Βουκοβίνα, η οποία σήμερα ανήκει στην Ουκρανία). Επίσης εισέβαλε και στις Βαλτικές χώρες Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία, που ενσωματώθηκαν στην Σοβιετική Ένωση. Στις 22 Ιουνίου του 1941 ο Χίτλερ παραβίασε το Σύμφωνο αυτό και επετέθη στην Σοβιετική Ένωση (Επιχείρηση Μπαρμπαρόσσα).<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H AΠOTYXIA THΣ ΔIΠΛΩMATIAΣ </b></span><br />
<br />
Μεθυσμένος από την εύκολη προσάρτηση της Αυστρίας (Anschluss) και την αναίμακτη κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας, που ασφαλώς αποτελούσαν προσωπικές επιτυχίες του, ο Φύρερ πείστηκε πια για τη διατήρηση του παθητικού ρόλου της Δυτικής Ευρώπης, που μόνο χλιαρές αντιδράσεις πρόβαλλε καθ' όλη τη διάρκεια των εξελίξεων. Πίστεψε πως και αυτό το εγχείρημα θα αποδεικνυόταν εξίσου εύκολο, αφού και οι πρόσφατες βολιδοσκοπήσεις οδηγούσαν σε ευνοϊκά συμπεράσματα: η Αγγλία παρέμενε ανίκανη να αναλάβει κάποια σοβαρή πρωτοβουλία και να χειριστεί τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής με τρόπο ανάλογα αριστοτεχνικό προς αυτόν του Γερμανού καγκελάριου και η Γαλλία, απρόθυμη να εμπλακεί σε πολεμικές επιχειρήσεις, δεν αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο.<br />
<br />
Θα μπορούσε σε αυτά να προστεθεί και η Αμερικανική φαυλότητα, αφού η αδύναμη φωνή του προέδρου Ρούζβελτ δεν τρόμαζε κανέναν. Αλλά ο αγγλικός "λέων" πάντα ήταν υπολογίσιμος. O Χίτλερ προτιμούσε μία συμμαχία από μία ανοιχτή σύγκρουση με το Λονδίνο. Είχε κιόλας φανταστεί τη βάση συμφερόντων, πάνω στην οποία θα πατούσε αυτή η παράδοξη συμμαχία: η Γερμανία θα στήριζε τις κτήσεις της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και την αποικιοκρατική πολιτική της και η Αγγλία θα αναγνώριζε την πρωτοκαθεδρία των Γερμανών στην ηπειρωτική Ευρώπη, ώστε από κοινού να κυβερνήσουν τον κόσμο.<br />
<br />
Προς αυτήν την κατεύθυνση είχε επιμελώς προσανατολίσει την εξωτερική πολιτική του, δίνοντας ανάλογες διαταγές στον πρέσβη του στο Λονδίνο, φον Nόιραθ (Konstantin von Neurath). Αλλά οι Άγγλοι δεν ήταν διατεθειμένοι να ανεχθούν μία πανίσχυρη Γερμανία, όποιο κι αν ήταν το αντίτιμο. Oχι μόνο δεν προσέγγισαν τους Γερμανούς, τουναντίον προχώρησαν σε σύσφιγξη των σχέσεών τους με τη Γαλλία και καλλιέργησαν την ανησυχία της Aμερικής, πλευρίζοντας παράλληλα πολλά από τα μικρότερα Ευρωπαϊκά κράτη με υποσχετικές διαθέσεις. Σκοπός τους ήταν να ορθωθεί ένα αδιαπέραστο τείχος στις Γερμανικές βλέψεις, ώστε να μην επαναληφθεί μία ιστορία ανάλογη με αυτή της Tσεχοσλοβακίας.<br />
<br />
Είναι γεγονός πως αρκετούς ακόμη μήνες πριν από τη σύρραξη Γερμανίας - Πολωνίας, η Αγγλική εξωτερική πολιτική υπήρξε αδικαιολόγητα ανεκτική προς τον Χίτλερ. Ίσως να υπαγόρευαν τούτη τη στάση τα διαφαινόμενα συμφέροντα, στα οποία ήλπιζε η πάντα ματαιόδοξη και καιροσκοπική Αγγλία, ή να ήταν αποτέλεσμα της υπερφίαλης αλαζονείας που πήγαζε από τις πρόσφατες νίκες της σε βάρος της Γερμανίας. Η Γαλλία επίσης διακατεχόταν από παρόμοιες αλαζονικές τάσεις, επαναπαυμένη στις δάφνες του 1918. O πρωθυπουργός της Αγγλίας, Νέβιλ Τσάμπερλεϊν, αρχικά παρασύρθηκε από φρούδες ελπίδες και εντελώς λανθασμένες εκτιμήσεις σχετικά με το δυναμικό Ναζί καγκελάριο.<br />
<br />
Aκόμη κι ο υπουργός Εξωτερικών, Λόρδος Χάλιφαξ, κάποια στιγμή έπεσε στα δίχτυα της γοητείας και της δύναμης της προσωπικότητας του Χίτλερ. Για τον Χίτλερ, όλοι αυτοί δεν ήταν παρά "σκυλιά που μόνο γαβγίζουν, ανίκανα να δαγκώσουν πραγματικά". Αλλά η Αγγλική κυριαρχία στη θάλασσα ήταν κάτι που δεν μπορούσε να παραβλέψει. Προσπάθησε να τη μειώσει, διατάζοντας τη ναυπήγηση νέων ισχυρών θωρηκτών και καταδρομικών κι ενίσχυσε την αμυντική διάταξή του στις Γερμανικές θάλασσες και στον Ατλαντικό με την κατασκευή υποβρυχίων.<br />
<br />
Aκόμη, ο φόβος των Γάλλων στα δυτικά τον έπεισε για την κατασκευή ενός τεράστιου οχυρωματικού έργου, ενός "τείχους" κατά μήκους των Γαλλογερμανικών συνόρων, που απορρόφησε σημαντικό μέρος του προϋπολογισμού του Ράιχ σε μία περίοδο όχι και τόσο εύρωστων οικονομικών. Όλα αυτά αποτελούσαν κατά βάση λεονταρισμούς με στόχο τον εκφοβισμό του αντιπάλου, αφού στην πραγματικότητα δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν τη Γερμανία από μία συνδυασμένη επίθεση των Δυτικών. O Χίτλερ δεν υπήρξε ούτε αφελής ώστε να πιστεύει σε θαύματα ούτε ανίδεος γύρω από τα στρατιωτικά ζητήματα, ώστε να τρέφει αυταπάτες.<br />
<br />
Ορθά υπολόγιζε ότι η Πολωνική εκστρατεία θα απασχολούσε περισσότερες από τις μισές συνολικά διαθέσιμες μεραρχίες του, οπότε τα δυτικά σύνορα θα έμεναν ουσιαστικά αφύλακτα. Είναι αλήθεια ότι, κατά την έναρξη της σύρραξης με την Πολωνία, οι Γάλλοι θα μπορούσαν μετά από μία επιστράτευση 2 εβδομάδων να παρατάξουν στα σύνορα με τη Γερμανία περίπου 100 μεραρχίες, σε σύγκριση με τις 40 ή 45 των Γερμανών. Ήταν λοιπόν εύλογο, προκειμένου ο Χίτλερ να κατευνάσει τις αντιδράσεις στη Δύση, να ενεργοποιήσει ξανά το σπάνιο ταλέντο του στη διπλωματία και στην τακτική του ψυχολογικού πολέμου, που τόσες επιτυχίες τού είχε εξασφαλίσει. Αλλά είχε αποφασίσει να ανακατέψει μόνος του την "τράπουλα" των παρασκηνίων.<br />
<br />
Πολύ λίγη εκτίμηση έτρεφε στους "άτολμους" και "λιπόψυχους", όπως τους χαρακτήριζε, διπλωμάτες του. Συχνά αρνιόταν να τους δεχτεί ακόμη και σε ακρόαση. O μοναδικός διπλωμάτης που εμπιστευόταν ήταν ο υπουργός Εξωτερικών, Ρίμπεντροπ, που επωμίστηκε τη σημαντικότερη αποστολή: ''Να εξασφαλίσει μία συμμαχία με τον ίδιο τον Στάλιν''. Oι Άγγλοι δεν ήταν πια οι εύπιστοι θεατές του δράματος που εξελισσόταν στην Ευρώπη. O Χίτλερ είχε αθετήσει τις υποσχέσεις του στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, εμφανίζοντας τώρα τις πραγματικές αρπακτικές διαθέσεις του.<br />
<br />
O πρωθυπουργός Τσάμπερλεϊν έπαψε να διατηρεί αυταπάτες μετά τα γεγονότα στην Τσεχοσλοβακία και στις 17 Mαρτίου 1938 βροντοφώναξε από το Mπέρμιγχαμ: "Είναι αυτή η τελευταία επίθεση εναντίον μίας χώρας ή θα ακολουθήσουν κι άλλες; Μήπως αυτό αποτελεί ουσιαστικά ένα βήμα για την ένοπλη κατάκτηση όλου του κόσμου;" H στροφή αυτή της πολιτικής της Αγγλίας περισσότερο εκνεύρισε παρά φόβισε το Φύρερ, που επέμενε να ελπίζει στη γνωστή αδράνεια των Άγγλων. Προσπαθούσε μάλιστα να πείσει τους στρατηγούς του ότι και αυτή τη φορά οι Δυτικοί δεν επρόκειτο να αποτολμήσουν πόλεμο εναντίον της πανίσχυρης Γερμανίας. Αλλά τώρα η Βρετανία προσπαθούσε όχι μόνο να εκφοβίσει, αλλά και να σταματήσει τον Χίτλερ, ξεσηκώνοντας τα υπόλοιπα κράτη σε έναν συνασπισμό εναντίον του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-rBCzzpiS7Ws/WETwAtV-M7I/AAAAAAAAn_k/5fg3OEznydkIQVFI79obsI0iDh7l0ky6wCLcB/s1600/xitler.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="290" src="https://1.bp.blogspot.com/-rBCzzpiS7Ws/WETwAtV-M7I/AAAAAAAAn_k/5fg3OEznydkIQVFI79obsI0iDh7l0ky6wCLcB/s400/xitler.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Aκόμη και την ύστατη ώρα, ενώ οι προετοιμασίες για την εισβολή στην Πολωνία βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους, ο Φύρερ δεν πίστευε ότι οι "θρασύδειλοι και αλαζόνες" Βρετανοί θα απαντούσαν στην πρόκλησή του. Tα γεγονότα όμως τον διέψευσαν. H Αγγλία εντατικοποίησε την πολιτική υποσχέσεων, συμπαρασύροντας και τη Γαλλία, όπου ο πρωθυπουργός Ντλαντιέ (Daladier) διαμήνυσε ότι κάθε επιθετική ενέργεια των Γερμανών κατά της Πολωνίας αυτόματα θα σήμαινε ενεργή ανάμειξη της χώρας του. Μπροστά σε αυτή την απροσδόκητη εξέλιξη, ο Χίτλερ προσπάθησε έξυπνα να "εξαγοράσει" τις ανησυχίες των Πολωνών, προτείνοντας μία φόρμουλα ανταλλαγής εδαφών μεταξύ τους.<br />
<br />
Η Γερμανία θα προσαρτούσε το Ντάντσιχ και το διάδρομο μεταξύ Πομερανίας και Ανατολικής Πρωσίας και η Πολωνία θα ικανοποιείτο προσαρτώντας στην κυριαρχία της επαρχίες της Σλοβακίας και της Ουκρανίας. Αλλά η Αγγλία έντεχνα συνέχισε να σπείρει "δαιμόνια", προκειμένου να ναυαγήσουν αυτά τα σχέδια προσέγγισης των Πολωνών από τους Γερμανούς και να κρατηθεί η Πολωνία στο εχθρικό για τον Χίτλερ στρατόπεδο. Oταν ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών, Γιόζεφ Μποκ (Joseph Bock), επισκέφτηκε το Λονδίνο για να επιτύχει συγκεκριμένες δεσμεύσεις υπέρ της χώρας του, τα αιτήματά του ικανοποιήθηκαν ανεπιφύλακτα, τόσο ώστε ο πρέσβης της Βαρσοβίας στο Βερολίνο, Γιόζεφ Λίπσκι (Jozef Lipski), να απορρίψει υπεροπτικά τις Γερμανικές προτάσεις.<br />
<br />
Στις 27 Mαρτίου 1939 ο Τσάμπερλεϊν κάλεσε την κυβέρνησή του να υπογράψει συμμαχία με τους Πολωνούς, ενόψει της επικείμενης Γερμανικής επίθεσης, και στις 31 Mαρτίου ανήγγειλε από το βήμα της Bουλής των Κοινοτήτων πως, σε περίπτωση χρήσης όπλων από την Πολωνία με σκοπό την υπεράσπισή της, η Αγγλία θα είχε την υποχρέωση να της παρέχει κάθε δυνατή υποστήριξη. Oι Άγγλοι είχαν βιαστεί να δείξουν προθυμία, παρέχοντας εγγυήσεις στην Πολωνία, ενώ στην πραγματικότητα γνώριζαν ότι, αν παρ' ελπίδα τούτη η ξεκάθαρη προειδοποίηση δεν κατάφερνε να αναστείλει τη γερμανική επίθεση, πολύ λίγα θα μπορούσαν να κάνουν για να βοηθήσουν τους Πολωνούς και η φλόγα του πολέμου θα κατέκαιγε ολόκληρη την Ευρώπη.<br />
<br />
O Φύρερ, πληροφορούμενος τα καθέκαστα, ξέσπασε, λέγοντας χαρακτηριστικά: "Θα τους ποτίσω εγώ με το φαρμάκι του διαβόλου" και φυσικά το εννοούσε. Mία μέρα μετά διασκέδαζε τους φόβους του με την καθέλκυση του θωρηκτού "Tirpitz", που ερχόταν να συμπληρώσει το γιγάντιο "Bismarck" στο ρόλο της συγκράτησης της θαλάσσιας Βρετανικής υπεροπλίας. Tον επόμενο μήνα (28 Απριλίου) στη μεγαλειώδη ομιλία του στο Ράιχσταγκ ειρωνεύτηκε τον πρόεδρο Ρούζβελτ για την απαίτησή του να υπογράψει η Γερμανία δήλωση μη επίθεσης κατά 30 κρατών στη διάρκεια των επόμενων 25 ετών. Αμέσως μετά κατήγγειλε το ήδη υπάρχον σύμφωνο μη επίθεσης με την Πολωνία και τη ναυτική συμφωνία με την Αγγλία, που δέσμευε την ανάπτυξη του Γερμανικού πολεμικού ναυτικού.<br />
<br />
Aν η Πολωνία είχε τελεσίδικα ενταχθεί στο στρατόπεδο των Άγγλων, αυτός κρατούσε την επικείμενη συμφωνία του με τον Στάλιν σαν κρυμμένο άσσο στο μανίκι του. Αλλά ήταν πολύ νωρίς για να δοθεί ένα τέλος στον ψυχολογικό πόλεμο που ο Χίτλερ ασκούσε στους Πολωνούς. O Άλμπερτ Φέρστερ κανόνισε, σύμφωνα με οδηγίες του Φύρερ, επίσκεψη του Ύπατου Αρμοστή της KτE στο Ντάντσιχ, Καρλ Μπέρκχαρντ, στο Μπέργκχοφ, με την πρόφαση της συνέχισης των συνομιλιών περί ειρηνικής διευθέτησης των προβλημάτων. Στην πραγματικότητα ο Χίτλερ ήθελε να καταστήσει το Μπέρκχαρντ υποχείριο και διαμεσολαβητή του.<br />
<br />
Εκεί, στην "αετοφωλιά" (Adlerhorst) που με τόσο μεράκι είχε δημιουργήσει ο Μάρτιν Μπόρμαν γι' αυτόν, ο Φύρερ έδωσε μία ακόμη σπάνια θεατρική παράσταση ξεσπασμάτων, απειλών, προκλήσεων και παρακλήσεων ταυτόχρονα, ώστε να εκβιάσει μία κατευναστική παρέμβαση του Αρμοστή υπέρ της μη συμμετοχής των Αγγλο-Γάλλων στην επικείμενη σύρραξη. Λίγες μέρες αργότερα κατέφθασε στο Μπερχτεσγκάντεν ο Άγγλος πρέσβης στη Γερμανία σερ Νέβιλ Χέντερσον (Neville Henderson), για να επιδώσει μία επιστολή του πρωθυπουργού του στο Φύρερ. Oι θεατρινισμοί του τελευταίου επαναλήφθηκαν σε ηπιότερο τόνο. Καμιά από αυτές τις συναντήσεις δεν καρποφόρησε. Αντίθετα, η υπόθεση με τη Μόσχα φαινόταν να προχωράει ικανοποιητικά.<br />
<br />
Παραμονές ακόμη της υπογραφής του Γερμανο-Σοβιετικού συμφώνου μη επίθεσης, πανικός επικρατούσε στο Παρίσι. O Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ζωρζ Μπονέ (Georges Bonnet), σκεφτόταν σοβαρά να πιέσει για έναν συμβιβασμό από την Πολωνική πλευρά. Σαφώς αντιλαμβανόταν πως η προσέγγιση Στάλιν και Χίτλερ όδευε σε επιτυχία και η χώρα του δεν ήταν έτοιμη για πόλεμο. Tο Υπουργικό Συμβούλιο της Βρετανίας, όμως, στη συνεδρίασή του (22 Αυγούστου) επέδειξε ψυχραιμία, επιβεβαιώνοντας την κήρυξη πολέμου κατά των Γερμανών σε περίπτωση που εισβάλουν στην Πολωνία. Στις 23 Αυγούστου (ουσιαστικά τα ξημερώματα της 24ης) η συμφωνία Ρίμπεντροπ - Μολότοφ αποτελούσε πια γεγονός.<br />
<br />
Μόλις τον Μάιο είχε υπογραφεί και η "Χαλύβδινη Συμφωνία" Χίτλερ - Μουσολίνι, με σκοπό την αποτροπή της ένοπλης αρωγής Βρετανίας και της Γαλλίας στην Πολωνία. Tέλος, η Ρουμανία, που είχε καταλήξει οικονομικός δορυφόρος της Γερμανίας, υποσχόταν τα περίφημα πετρέλαια και το σιτάρι της κατά τη διάρκεια του πολέμου. Mε δύο λόγια, η διπλωματική επιτυχία του Χίτλερ υπήρξε σαρωτική, παρά την ατυχή έκβαση των επαφών με τον Χέντερσον. Έχει επικρατήσει η άποψη ότι το σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ έχει τις ρίζες του στην πεποίθηση των Σοβιετικών πως η Δύση προσπαθούσε να στρέψει την επιθετικότητα του Χίτλερ προς τα ανατολικά, οπότε μοιραία κάποια στιγμή θα ερχόταν σε σύγκρουση μαζί τους.<br />
<br />
Aν αναλογιστεί κάποιος και το φόβο Ιαπωνικής επίθεσης στην Ανατολή, εύλογα συμπεραίνουμε πως ο Στάλιν ήθελε να κερδίσει χρόνο για να προετοιμαστεί. Αυτός ήταν που, σε ανύποπτο χρόνο, πρώτος έριξε την ιδέα μίας συμμαχίας με τη Γερμανία. O διακαής πόθος να υψώσει τη σημαία του στις ανατολικές επαρχίες της Πολωνίας και να ξεπλύνει τη ντροπή του 1920, όταν οι Μπολσεβίκοι αναχαιτίστηκαν από τις δυνάμεις του στρατάρχη Πιλσούντσκι, ποτέ δεν έσβησε. Κατανοώντας τώρα σωστά τις Γερμανικές προθέσεις, ο Στάλιν παραμέριζε τις όποιες ιδεολογικές διαφορές προς χάριν του κοινού συμφέροντος.<br />
<br />
Μάλιστα, σε ένδειξη σύμπνοιας και προκειμένου να διευκολύνει τις συνομιλίες, αντικατέστησε τον εβραϊκής καταγωγής υπουργό Εξωτερικών, Μαξίμ Λιτβίνοφ (Maxim Litwinof), με τον Μόλοτοφ (Vyatcheslav Michailovits Molotov). O Ρίμπεντροπ ήρθε σε επαφή μαζί του και στις 23 Αυγούστου πέτυχε την υπογραφή του περιπόθητου συμφώνου. O Χίτλερ το πληροφορήθηκε στην κατοικία του στο Μπέργκοφ και ανακουφισμένος επέστρεψε χαράματα στο Βερολίνο. Είχε να τακτοποιήσει μία ακόμη μικρή εκκρεμότητα: τη συγκατάθεση της Ιταλίας. H αξία της Ιταλικής συγκατάθεσης ήταν καθαρά τυπική.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-pVcARwBMnJo/WETxeWb4KaI/AAAAAAAAn_s/PUxLUhkahhkGjLKnKaT9KHZv93SG1qT0wCLcB/s1600/Armia_Czerwona%252CWehrmacht_22.09.1939_wsp%25C3%25B3lna_parada.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-pVcARwBMnJo/WETxeWb4KaI/AAAAAAAAn_s/PUxLUhkahhkGjLKnKaT9KHZv93SG1qT0wCLcB/s400/Armia_Czerwona%252CWehrmacht_22.09.1939_wsp%25C3%25B3lna_parada.jpg" width="340" /></a></div>
<br />
H επιμονή του να έλθει σε συνεννόηση με τους Ιταλούς δεν ήταν παρά ένα ακόμη πυροτέχνημα της ικανότητάς του να δημιουργεί εντυπώσεις - ένα παιχνίδι στο οποίο ήταν πρωταθλητής. Όπως και με την ενέργειά του κατά της Τσεχοσλοβακίας, έτσι και τώρα επιθυμούσε να εμπλέξει τον Ιταλό ομόλογό του τουλάχιστον σε μία συμμαχία συνένοχης ουδετερότητας. Τελικά κατάφερε να εξαγοράσει στην κυριολεξία την αδιαφορία του Μουσολίνι, υποσχόμενος να ικανοποιήσει όλα τα -συχνά, παράλογα- αιτήματά του. Tο αν θα τηρούσε την υπόσχεσή του, αυτό ήταν άλλο θέμα.<br />
<br />
Παράλληλα φρόντισε την προετοιμασία της Γερμανικής κοινής γνώμης για πόλεμο, μέσα από μεθοδεύσεις του σπεσιαλίστα στο είδος, δρα Γκέμπελς (Josef Gobbels), που έλεγχε δυναμικά τα εγχώρια MME και πίεζε τους ξένους ανταποκριτές. Mε θεατρινισμούς, όπως ομιλίες στο Ράιχσταγκ, εμφανίσεις σε στρατιωτικές επετείους και εορτασμούς, πολιτικές, καλλιτεχνικές και κοινωνικές εκδηλώσεις, ο Χίτλερ προσπάθησε να καλλιεργήσει στο λαό πνεύμα μαχητικότητας και να τον προετοιμάσει για την κατάσταση πολέμου, στην οποία θα τον παρέσυρε να ζήσει τα επόμενα χρόνια. Παρά τη διαβεβαίωση των στενών συνεργατών του ότι ο λαός δεν επιθυμούσε την εμπλοκή της χώρας σε πόλεμο, ο Φύρερ παρέμενε αμετάκλητος.<br />
<br />
Oταν στις 28 Αυγούστου αποφασίστηκε αιφνιδίως η εφαρμογή δελτίου τροφίμων, όπως σε μία πραγματική κατάσταση πολέμου, το σοκ για τους Βερολινέζους ήταν μεγάλο. Πρέπει να αναφερθεί ότι πριν ο Στάλιν καταλήξει στη συμφωνία με τη Γερμανία, είχε έλθει σε επαφή με τους Άγγλους προκειμένου να διερευνηθεί η πιθανότητα μίας συμμαχίας - κάτι που τάραξε σοβαρά τον Χίτλερ. Αλλά η Γερμανία πρόσφερε κάτι χειροπιαστό και άμεσο: Το διαμελισμό της Πολωνίας και τη σταθεροποίηση των συνόρων για πολλά έτη. Έτσι, οδήγησε τις ενέργειες του Βρετανού διαπραγματευτή στη Μόσχα σε αδιέξοδο.<br />
<br />
Δείγμα αυτού του αδιεξόδου ήταν και οι μεγαλοστομίες των Άγγλων πολιτικών σχετικά με το Γερμανο-Σοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης. O σερ Αλεξάντερ Κάντογκαν του Υπουργείου Εξωτερικών χαρακτήρισε την 23η ως "μαύρη μέρα", ενώ ο βουλευτής Τσις Σάννον συμπέρανε ότι ο διαμελισμός της Πολωνίας ήταν πλέον αναπόφευκτος. O λαός κυριεύθηκε από ανησυχία, σχεδόν ξεσηκώθηκε, και τα πύρινα άρθρα των δημοσιογράφων και των πολιτικών αναλυτών βομβάρδιζαν μία ήδη εξαγριωμένη κοινή γνώμη. Όλες αυτές οι αντιδράσεις ήρθαν αργά, αφού η M. Βρετανία με την αδεξιότητά της οδήγησε τον Στάλιν στα "δίχτυα" του Χίτλερ, ο οποίος την ίδια ώρα προσπαθούσε να προσεγγίσει ξανά το Λονδίνο.<br />
<br />
Επιστράτευσε πάλι το Σουηδό βιομήχανο Μπίργκερ Ντάλερους, που είχε ήδη σταλθεί στο λόρδο Χάλιφαξ με ασαφείς προτάσεις και διαβεβαιώσεις περί των καλών προθέσεων της Γερμανίας. O Χίτλερ, σε μία σπάνια διάθεση υπαναχώρησης, τον εξουσιοδότησε να μεταφέρει στο Λονδίνο τη θέληση της Γερμανίας να συμμαχήσει με την Αγγλία, εγγυώμενη τα Πολωνικά σύνορα, αρκεί να αποκτούσε το Ντάντσιχ και τις αποικίες της. Oι Άγγλοι, διατηρώντας τις επιφυλάξεις τους, δήλωσαν πρόθυμοι να συνεργαστούν, όχι όμως και να αθετήσουν τις υποσχέσεις τους προς την Πολωνία. Αναφορικά με τις αποικίες, θα μπορούσε το ζήτημα να διευθετηθεί, όχι όμως κάτω από την απειλή των όπλων.<br />
<br />
Παρά το φλεγματικό ύφος της απάντησης, ο Χίτλερ αποδέχτηκε τους αγγλικούς όρους, με την προϋπόθεση ότι οι Πολωνοί θα συμφωνούσαν στην έναρξη άμεσων διαπραγματεύσεων. O Πολωνός πρέσβης στη Γερμανία συμφώνησε κι έτσι ο Χέντερσον έφτασε στο Βερολίνο, όπου στις 28 Αυγούστου παρέδωσε στον καγκελάριο την απάντηση της κυβέρνησής του. Και πάλι τονιζόταν ότι μία προσέγγιση μεταξύ των δύο κρατών ήταν επιθυμητή, αρκεί η Γερμανία να υιοθετούσε την ειρηνική επίλυση του πολωνικού προβλήματος. Kάτι διαφορετικό θα σήμαινε πόλεμο μεταξύ τους. Αλλά ο Χίτλερ δεν εννοούσε τόσο εύκολα να παρασυρθεί.<br />
<br />
Έθεσε επίτηδες τρομερούς χρονικούς περιορισμούς στη διαδικαστική περαίωση των διαβουλεύσεων και καθοδήγησε τον Ρίμπεντροπ να υιοθετήσει μία τόσο αγενή συμπεριφορά, έτσι ώστε να ναυαγήσουν για μία ακόμη φορά οι προσπάθειες για εκτόνωση της κρίσης. Aκόμη και μετά την 1η Σεπτεμβρίου ο Χίτλερ ήλπιζε σε μία συνεννόηση με την Αγγλία, όμως απέτυχε και ο Βρετανός πρέσβης ήρθε σε επαφή με τον Χίτλερ και τον Ρίμπεντροπ το βράδυ της 2ας Σεπτεμβρίου, όταν οι Γερμανικές φάλαγγες βρίσκονταν αρκετά χιλιόμετρα μέσα σε Πολωνικό έδαφος, για να δηλώσει πως, αν δεν διατασσόταν άμεση ανάκλησή τους, ο πόλεμος με τη χώρα του θα μπορούσε να θεωρηθεί δεδομένος.<br />
<br />
Στις 09:00 της επομένης ο Χέντερσον επέδωσε το Βρετανικό τελεσίγραφο, με το οποίο δινόταν προθεσμία 2 ωρών για να παύσουν οι εχθροπραξίες και να ξεκινήσουν οι Γερμανοί διαδικασίες υποχώρησης. Σε αντίθετη περίπτωση, "η εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους θα ίσχυε από την εν λόγω ώρα" (δηλ., την 11η πρωινή της 3ης Σεπτεμβρίου). O Χίτλερ το αγνόησε και ο Τσάμπερλεϊν ανακοίνωσε ραδιοφωνικά στον Αγγλικό λαό την κήρυξη πολέμου στη Γερμανία. Στις 17:00 της ίδιας μέρας η Γαλλία έκανε το ίδιο. Δύο άντρες αντιπάλων στρατοπέδων αλλά ίδιας ψυχολογίας θεωρήθηκαν ως ''κλειδιά'' σε αυτόν τον πόλεμο: ο Ribbentrop και ο Churchill.<br />
<br />
Ο πρώτος ήταν ιδιαίτερα αντιπαθής σε μια μεγάλη μερίδα Γερμανών αξιωματούχων της πολιτικής και του στρατού, αλλά και στο σύνολο του Δυτικού κόσμου, λόγω του επιθετικού χαρακτήρα του και της αμέριστης εμπιστοσύνης που ο Φύρερ έτρεφε γι’ αυτόν. Αναμφίβολα ενίσχυσε την πεποίθηση του Χίτλερ ότι οι Άγγλοι, τους οποίους ισχυριζόταν ότι γνώριζε σε βάθος, δεν θα τολμούσαν να πολεμήσουν τη Γερμανία και φρόντισε ο ίδιος να οδηγήσει τις συνεννοήσεις σε αδιέξοδο. Πιθανόν αυτή του η συμπεριφορά να τροφοδοτείτο από το κόμπλεξ και την κακία που έτρεφε για τους Βρετανούς, λόγω της αντιπάθειας των τελευταίων προς το πρόσωπό του.<br />
<br />
Μια άλλη ερμηνεία προτάσσει την αγωνία του να μην επισκιασθεί η προσωπική του επιτυχία με τον Μολότοφ, αφού μια ανέλπιστη συνεννόηση Αγγλίας - Γερμανίας θα υποβίβαζε αυτόματα την αξία του Γερμανο-Σοβιετικού συμφώνου μη επίθεσης. Σχετικά με τον Churchill, που θεωρείτο από τους Γερμανούς ως ο μεγαλύτερος πολεμοκάπηλος των Δυτικών, από την στιγμή που κλήθηκε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση με τη ιδιότητα του Πρώτου Λόρδου του Ναυαρχείου οι πιθανότητες ειρηνικής διευθέτησης διαλύθηκαν. Όλες του οι προσπάθειες συνέβαλαν στην εμπόλεμη ρήξη της χώρας του με την Γερμανία, προκειμένου ν’ αντλήσει ο ίδιος πολιτικά οφέλη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-E7ifTan4NbQ/WETyaAfWOBI/AAAAAAAAn_0/W2ySJTsVU-Q0mjiC5HUhCJ9j6HBxhsQ_wCLcB/s1600/Mapa_2_paktu_Ribbentrop-Mo%25C5%2582otow.gif.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-E7ifTan4NbQ/WETyaAfWOBI/AAAAAAAAn_0/W2ySJTsVU-Q0mjiC5HUhCJ9j6HBxhsQ_wCLcB/s400/Mapa_2_paktu_Ribbentrop-Mo%25C5%2582otow.gif.jpg" width="287" /></a></div>
<br />
Αυτή η κριτική θα μπορούσε να θεωρηθεί αυστηρή για τον αποκαλούμενο ''πατέρα της νίκης''. Αλλά η μετέπειτα πορεία του ανδρός αποτελεί τρανή απόδειξη του ότι ήταν ικανός να διεγείρει τα πλέον παρορμητικά πάθη και να εκμαυλίσει συνειδήσεις ανθρώπων στον βωμό του πολιτικού συμφέροντος και των κυριαρχικών σκοπιμοτήτων.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΒΛΕΨΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΩΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ</b></span><br />
<br />
Οι βόμβες που ξυπνούν την Πολωνία τα χαράματα της 1ης Σεπτεμβρίου, δεν την φοβίζουν. Περίμενε τον πόλεμο. Περιοριζόταν στο να περιμένει τον πόλεμο; Τον ευχόταν; Ίσως. Ένα κύμα σωβινισμού είχε σηκωθεί στη χώρα. Υπήρχαν άνθρωποι του λαού που δεν έκρυβαν τον φόβο τους, μη τυχόν και οι πολιτικοί τους, άφηναν να περάσει η ευκαιρία, για να δοθεί ένα καλό μάθημα στους Γερμανούς. Την κατάργηση του διαδρόμου δεν θέλει ο Χίτλερ; Η Πολωνία θα τον καταργήσει με τον δικό της τρόπο, ανακτώντας την Ανατολική Πρωσία, όπου η Γερμανική κυριαρχία δεν ήταν παρά ένας σφετερισμός. Το Βερολίνο βρίσκεται σε απόσταση 100 km από τα σύνορα. Εκεί, λοιπόν, στο Βερολίνο, θα κανονισθούν οι λογαριασμοί και θα υπογραφεί η συνθήκη της ειρήνης.<br />
<br />
Η υπεύθυνη ηγεσία συναγωνίζεται σε μακαριότητα τους πατριώτες που έχουν δεμένα τα μάτια. Στις 15 Αυγούστου, ο πρεσβευτής της Πολωνίας στο Παρίσι Λουκασίεβιτς, επεσκέφθη στο Και ντ Ορσαί τον Γάλλο υπουργό των Εξωτερικών Georges Bonnet. Αυτός του ανέφερε όσα είχε πει ο Χίτλερ στον ύπατο αρμοστή της Κοινωνίας των Εθνών στο Danzig, Καρλ Μπούκχαρτ: ''Θα κατακτήσω την Πολωνία μέσα σε τρεις εβδομάδες με τον μηχανοκίνητο στρατό μου''. Ζώντας στο Βερολίνο, βλέποντας κάθε μέρα την γερμανική δύναμη, ο Πολωνός πρεσβευτής Λίπσκι βεβαιώνει, πως ένας πόλεμος θα προκαλέσει στη Γερμανία μια επανάσταση και πως ο Πολωνικός στρατός θα μπει θριαμβευτικά στην πρωτεύουσα του Reich.<br />
<br />
Είκοσι μόλις χρόνια είχαν περάσει από την επανάσταση της Πολωνίας. Αν είχε υπερισχύσει η Αγγλική σωφροσύνη, το κράτος που αναστήθηκε μέσα από τις στάχτες της Ιστορίας, θα περιοριζόταν στα γεωγραφικά του όρια και θα προικιζόταν στο Danzig με απλά λιμενικά δικαιώματα. Η Γαλλική έξαψη, ο ρομαντισμός συνδυασμένος με την Πολωνική υπόθεση, έσπρωξαν και παραμέρισαν τη λογική αυτή στάση, γέμισαν την Πολωνία με εθνικές μειονότητες, την άπλωσαν στη Λευκορωσία και στην Ουκρανία, άνοιξαν σαν ένα ρήγμα δια μέσου της Γερμανίας την τεχνητή έξοδο προς τη θάλασσα, που βαφτίστηκε Διάδρομος.<br />
<br />
Το επιχείρημα των Πολωνόφιλων ήταν, πως δημιουργούσαν πίσω από την πλάτη της Γερμανίας μια μεγάλη Σλαβική δύναμη, που θ’ αναπλήρωνε την εκμπολσεβικισμένη Ρωσία στο ρόλο της συμμάχου της Γαλλίας. Μα όλα αυτά δεν έκαναν τίποτε άλλο, παρά να θρέψουν μια χίμαιρα. Ο ευεργετημένος σύμμαχος αποδείχτηκε αχάριστος. Η Γαλλική παρακμή ήταν ένα θέμα της Βαρσοβίας, απαράλλαχτα όπως ήταν και το θέμα της Ρώμης και του Βερολίνου. Με έναν πληθυσμό 33 εκατομμυρίων κατοίκων, το ένα τρίτο των οποίων ήταν Πολωνοί δια της βίας, η Πολωνία πόζαρε μπροστά στη Γαλλία ως διάδοχο κράτος. Αρνήθηκε να ενταχθεί στο σύστημα συμμαχιών που η διπλωματία είχε συγκροτήσει στην κεντρική Ευρώπη με την επωνυμία Μικρή Αντάντ.<br />
<br />
Πρόβαλε αξιώσεις πάνω στις Γαλλικές αποικίες και ζήτησε τη Μαδαγασκάρη υποστηρίζοντας, πως τα νέα έθνη που αναπτύσσονταν είχαν δικαίωμα σε μια καινούρια διανομή του κόσμου. Αγέρωχη και εύθικτη, απέκρουε με οργή κάθε τι που την έκανε να περνά για δορυφόρος της Γαλλίας. Και δεν έκανε εξαίρεση ούτε για τη φήμη που απόχτησε ο στρατηγός Weygand, με το να τη σώσει το 1920 από τη νέα Ρωσική υποδούλωση. Οι αντιγαλλικές εκδηλώσεις πολλαπλασιάστηκαν στην Πολωνία. Θεωρητικά η Γαλλοπολωνική συνθήκη συμμαχίας εξακολουθούσε να υπάρχει. Πραγματικά όμως και μέχρι και μετά το Μόναχο, οι σχέσεις των δύο συμμάχων έφτασαν σε χαρακτηριστικές μορφές αντιπάθειας.<br />
<br />
Το αντίθετο συνέβη με τη Γερμανία. Πότε φανερά και πότε στα κρυφά δεν έλειψε ποτέ η πίεση πάνω στις Γερμανικές μειονότητες, ενώ η Γερμανία συντηρούσε στο Danzig μια μόνιμη διένεξη. Αυτό δεν εμπόδιζε τη Χιτλερική κυβέρνηση να κάνει στην Πολωνική προτάσεις, τις οποίες δεχόταν η τελευταία, με την πεποίθηση πως αποτελούσαν την αναγνώριση της δύναμής της. Ο μεγάλος κυνηγός του Reich, ο στρατάρχης Göring, πήγαινε με μεγάλη συνοδεία να κυνηγήσει ελάφια στο δάσος της Μπιαλοβιέτσας, χωρίς να παραλείπει να τονίζει κάθε φορά, πως η Γερμανία χρειαζόταν μια ισχυρή Poland και πως δεν υπήρχε καμιά σοβαρή διαφορά ανάμεσα στις δυο χώρες.<br />
<br />
Ο Jozef Beck, δημιούργημα του εθνικού ήρωα των Πολωνών Pilsudski, ωθούσε την πολιτική προσέγγισης με τη Γερμανία ως τις τελευταίες συνέπειες. Στην κρίση του Μονάχου ευθυγράμμισε την Πολωνία με τη Γερμανία και απέσπασε από την Τσεχοσλοβακία ένα μικρό κομμάτι, το μικρό έδαφος του Τεσέν. Στις 26 Ιανουαρίου 1939 η Βαρσοβία σημαιοστολίστηκε με σημαίες με τον αγκυλωτό σταυρό προς τιμήν του Ribbentrop που ανταπέδωσε στον Beck μιαν επίσκεψή του στον Χίτλερ. Ήταν η τελευταία αναλαμπή μιας φιλίας που από το μέρος της Γερμανίας ήταν ένας υπολογισμός και από το μέρος των Πολωνών μια χίμαιρα.<br />
<br />
Δυο μήνες αργότερα ο προσκεκλημένος Ribbentrop, γνωστοποιούσε στον πρεσβευτή της Πολωνίας, πως η Γερμανία ζητούσε την απόδοση του Danzig και άδεια διόδου μέσα από τον διάδρομο. Η Πολωνία απέρριψε αυτές τις αξιώσεις. Άρχιζε η διαμάχη. Την 1η Σεπτεμβρίου μόλις αρχίζει η επιστράτευση, η διάταξη των δυνάμεων είναι από στρατηγική άποψη κάτι το ακατανόητο. Θέλοντας να καλύψει το σύνολο του εθνικού εδάφους, ο αρχιστράτηγος Ρυντζ-Σμίγκλυ παρέταξε κατά μήκος των συνόρων επτά ομάδες που τις βάφτισαν στρατιές. Τοποθέτησε σημαντικές δυνάμεις μέσα στο διάδρομο, με την εντολή να κατακτήσουν την Ανατολική Πρωσία και σημαντικότερες ακόμη δυνάμεις, τις στρατιές Κουτρέμπα και Μπορτνόφσκι, στις προεξοχές του Πόζεν, πλατφόρμας της επίθεσης εναντίον του Βερολίνου.<br />
<br />
Στηριζόμενη στον αριθμό του πληθυσμού, η Δύση υπολόγιζε στην Πολωνία 80 μεραρχίες. Η αλήθεια όμως είναι πως η Πολωνία δεν είχε παρά μόνο 30, από τις οποίες μόνο 23 ήταν συγκροτημένες όταν άρχισαν οι εχθροπραξίες. Άλλωστε ένας μεγαλύτερος αριθμός δεν θ’ άλλαζε τίποτε, μόνο που οι απώλειες θα ήταν κι αυτές μεγαλύτερες. Ο Πολωνικός στρατός νικήθηκε πριν πολεμήσει, όχι γιατί ήταν ανεπαρκείς οι δυνάμεις του, ούτε γιατί η ανωτάτη διοίκησή του δεν είχε αναπτύξει σωστά τα στρατεύματα, αλλά από αυτή την ίδια τη φύση του. Ο εξοπλισμός του ολόκληρος ήταν παλιός, από την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-zP7MExwPLqQ/WET_ldxOKhI/AAAAAAAAoAE/PHM3FlmmGpsy_0xnI21_2JE1Xt_3AdBwgCLcB/s1600/Maneuvers-of-Polish-army-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://4.bp.blogspot.com/-zP7MExwPLqQ/WET_ldxOKhI/AAAAAAAAoAE/PHM3FlmmGpsy_0xnI21_2JE1Xt_3AdBwgCLcB/s640/Maneuvers-of-Polish-army-1.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Η Πολωνική αεροπορία δεν είχε, παρά μόνο 420 αεροπλάνα, μεταξύ των οποίων, μερικά μόνο καταδιωκτικά Ρ-24 ήταν σχετικά μοντέρνα. Πλάι σ’ ένα αναχρονιστικό ιππικό 37 συνταγμάτων, το τεθωρακισμένο όπλο περιοριζόταν σε μια εκατοντάδα παλιών τανκς. Το πυροβολικό ήταν ολόκληρο ιππήλατο. Το υλικό διαβιβάσεων ήταν στοιχειώδες. Το υλικό αντιαεροπορικής άμυνας ήταν σχεδόν ανύπαρκτο. Όλο το βάρος οι Πολωνοί το έριχναν στην επίθεση, αλλά οι κανονισμοί των ελιγμών ήταν σχηματικοί και δυσκίνητοι. Οι άνδρες ήταν υπερφορτωμένοι. Το τροχαίο υλικό των μεταγωγικών το αποτελούσαν μικρά χωριάτικα κάρα. Ουσιαστικά, επρόκειτο για έναν στρατό χωρίς μοτέρ.<br />
<br />
Δηλαδή, κατά τους Πολωνούς, ένας αγροτικός στρατός, εύκαμπτος, προσαρμοσμένος στη χώρα, αγνοώντας τα προβλήματα ανεφοδιασμού και κυκλοφορίας υπό τη σύγχρονη μορφή τους, της μηχανοκίνησης των μεταφορών και της μηχανοποίησης των μαχών. Στο μεταξύ η Πολωνία αναπτύσσεται οικονομικά. Η περίοδος 1936 - 1939 αποτελεί περίοδο εκβιομηχάνισης της χώρας με τη νέα βιομηχανική ζώνη να εγκαθίσταται μεταξύ των ποταμών Βιστούλα και Σαν. Είναι μια περιοχή 25.000 τετρ. μιλίων, που εκτείνεται από τα νότια της Βαρσοβίας μέχρι τα σύνορα της Σλοβακίας και απέχει εξίσου τόσο από τα Γερμανικά όσο και από τα Σοβιετικά σύνορα.<br />
<br />
Το αρχικό αυτό πλεονέκτημα εξανεμίζεται όταν η Γερμανία προσαρτά Βοημία και Μοραβία. Το μέσο βιοτικό επίπεδο ανεβαίνει, η ανεργία μειώνεται σημαντικά και το πλεόνασμα των εργατικών χειρών της υπαίθρου απορροφάται από τις βιομηχανίες. Ως αποτέλεσμα επέρχεται η δημογραφική αύξηση και το 1939 η χώρα έχει πληθυσμό 35 περίπου εκατομμύρια. Ωστόσο, η μόνη επάρκεια που έχει η Πολωνία είναι σε είδη διατροφής.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ (Σεπτέμβριος 1939)</b></span><br />
<br />
Είναι οι τελευταίες ώρες του Αυγούστου 1939. Από τα Καρπάθια ως τη Βαλτική, η νύχτα είναι ψυχρή και ξάστερη. Οι μετεωρολογικές προβλέψεις είναι εξαίρετες. Η καταχνιά που σχηματίζεται στα χαμηλά, θα διαλυθεί με την ανατολή του ήλιου. Η μέρα που θα ξημερώσει θα είναι γαλήνια, ηλιόλουστη, εξαιρετικά ευνοϊκή για την αεροπορία. Δεν είναι λιγότερο ευνοϊκό για τα τανκς το έδαφος που έχει σκληρύνει από το καλοκαίρι και που το δρεπάνι του θερισμού πέρασε από πάνω του σαν ξυράφι. Πολλά ρυάκια έχουν ξεραθεί και οι μεγάλοι ποταμοί, ο Narev, ο Μπουγκ, ο Vistula, είναι βατοί σχεδόν σε όλη τους την έκταση. Όλα συγκλίνουν στο να προσφέρουν τις καλύτερες συνθήκες για τη δοκιμή των νέων μεθόδων μάχης του Γερμανικού στρατού.<br />
<br />
Το σύνολο των επιχειρήσεων έχει ονομασθεί ''Λευκή Επιχείρηση'' (Fall Weiss). Η προετοιμασία των μονάδων για πόλεμο έγινε αποκλειστικά με ατομικές προσκλήσεις. Είχε απαγορευθεί να προφέρει κανείς τη λέξη κινητοποίηση. Η διαταγή για την εκτέλεση του σχεδίου δεν έφτανε στα γενικά στρατηγεία των ομάδων στρατιών, παρά μόνο στις 17:00 με την ακόλουθη μορφή: Τ = 1.9.4.45. Αυτό σημαίνει πως η έναρξη του πολέμου, η ώρα Χ της μοίρας της Γερμανίας και του κόσμου, είναι η 1 Σεπτεμβρίου, ώρα 04:45 το πρωί. Το σύστημα διαβιβάσεων μπήκε αμέσως σε κίνηση, για να φθάσει ως τα τμήματα πεζικού που είχαν αναπτυχθεί κατά μήκος της πολωνικής μεθορίου, η απόφαση του Αδόλφου Χίτλερ.<br />
<br />
Η προθεσμία είναι αμείλιχτα σύντομη, τόσο σύντομη που ορισμένες μονάδες δεν θα ειδοποιηθούν έγκαιρα και δεν θα μπουν στον πόλεμο, παρά μόνο αφού ακούσουν τις βροντές των κανονιών. Κι όμως ορισμένοι διοικητές μονάδων από τη μια έδωσαν τη διαταγή και από την άλλη είναι έτοιμοι να την ανακαλέσουν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον αντιστράτηγο Gerd von Rundstedt, διοικητή των ομάδων στρατιών Νότου και τον επιτελάρχη του υποστράτηγο Erich von Manstein. Πιστεύουν πως θα επαναληφθεί αυτό που έγινε πριν από έξι μέρες:<br />
<br />
Ώρα 15:25 της 25ης Αυγούστου τρεις ώρες αφού ο Rundstedt ανέλαβε τη διοίκηση, έφτασε στο γενικό στρατηγείο τους που ήταν εγκατεστημένο σ’ ένα χωριό στις όχθες του ποταμού Νάισσε η διαταγή για την έναρξη των εχθροπραξιών την άλλη μέρα το πρωί στις 04:30. Στις 20:30, μόλις είχαν καθίσει να βάλουν κάτι στο στόμα τους, πήραν νέο μήνυμα. Ο Führer και αρχιστράτηγος ακύρωνε τη διαταγή για την επίθεση και διέταζε να σταματήσουν τα στρατεύματα. Τρεις στρατιές βρίσκονταν ήδη σε πορεία και χρειάστηκε κυριολεκτικά να τις αρπάξουν από το λαιμό. Στην ορεινή περιοχή των Τάτρας ένα μηχανοκίνητο σύνταγμα μόλις πρόφτασαν να το σταματήσουν τη στιγμή που ήταν έτοιμο να περάσει τα σύνορα.<br />
<br />
Κι αυτό μόνο χάρη στην αφοσίωση ενός αξιωματικού - συνδέσμου που πήγε και προσγειώθηκε με το αεροπλάνο του -ένα Fieseler Storch- καταμεσής του δρόμου, μπροστά στους ανιχνευτές. Μέχρι τα μεσάνυχτα οι δυο στρατηγοί, αφού πήραν όλα τα μέτρα για να σταματήσουν τον χείμαρρο, περιμένουν με την ιδέα πως μπορεί να ήταν κι ένας εκφοβισμός, μια μπλόφα. Τα μεσάνυχτα ο von Rundstedt σηκώνεται. ''Τώρα, είπε, είναι πολύ αργά. Νομίζω πως μπορούμε να πλαγιάσουμε μια δυο ώρες''. Τη στρατιωτική εξόντωση της Πολωνίας ο Χίτλερ την είχε ανακοινώσει στους στρατηγούς του - διοικητές στρατιών στις 23 Μαΐου. ''Μην περιμένετε μιαν επανάληψη αυτού που έγινε με την Τσεχοσλοβακία''.<br />
<br />
Ο πόλεμος θ’ άρχιζε προ του τέλους Αυγούστου, μόλις τέλειωνε ο θερισμός, για να έχει τελειώσει πριν από τις βροχές του φθινοπώρου και την περίοδο της λάσπης. Ο Χίτλερ προεξοφλούσε πως η Γαλλία και η Αγγλία δεν θα επενέβαιναν. Αντίθετα η Σοβιετική Ένωση είχε -κατά τον Χίτλερ- στο πρόσωπο του Στάλιν, έναν αρχηγό που τον ανεγνώριζε σχεδόν για ίσο του, αλλά ο Ερυθρός Στρατός είχε εξασθενήσει από τις εκκαθαρίσεις που είχαν σαρώσει τους περισσότερους από τους στρατηγούς του. Εξ άλλου δεν αποκλείεται ν’ αδιαφορήσει η Ρωσία για την καταστροφή του Πολωνικού Κράτους. Η τελευταία αυτή φράση -σημειώνεται στα πρακτικά που κράτησε ο αντισυνταγματάρχης Schmundt, υπασπιστής του Führer- περιέχει εν σπέρματι τη Χιτλεροσοβιετική συμμαχία, το θεατρικό κόλπο της 23ης Αυγούστου.<br />
<br />
Στην Αγγλία πικρή απογοήτευση. Στη Γαλλία απερίγραπτη σύγχυση. Στη Γερμανία απίστευτη ανακούφιση. Πολλοί που αμφέβαλλαν ακόμη για τη μεγαλοφυΐα του Führer, δεν είχαν πια καμιά αμφιβολία. Μερικοί Γερμανοί πίστεψαν, πως δε θα γινόταν πόλεμος μια και το Σοβιετικό ξίφος έλειπε από τις δυτικές δημοκρατίες. Άλλοι πάλι έκριναν πως ίσα-ίσα μπορούσε να γίνει πόλεμος, μια και εξέλιπε ο εφιάλτης ενός πολέμου σε δυο μέτωπα. Η ασθενική Πολωνία γρήγορα θα είχε λείψει από τη μέση και η Γερμανία θα στρεφόταν προς τα δυτικά με όλο της το βάρος. Στη Μόσχα όλα πήγαν κατ’ ευχή. Κακός διαπραγματευτής ο Ribbentrop, δεν χρειάστηκε να λύσει κανένα κόμβο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-OhGrMydteJE/WEXH2K7sgVI/AAAAAAAAoAc/Ynf3tRTnUuYC4N0vDfQbDmBQfvkvFuTaQCLcB/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-B0527-0001-293%252C_Warschau%252C_Empfang_Goebbels_bei_Marschall_Pilsudski.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://1.bp.blogspot.com/-OhGrMydteJE/WEXH2K7sgVI/AAAAAAAAoAc/Ynf3tRTnUuYC4N0vDfQbDmBQfvkvFuTaQCLcB/s400/Bundesarchiv_Bild_183-B0527-0001-293%252C_Warschau%252C_Empfang_Goebbels_bei_Marschall_Pilsudski.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Στάλιν είχε δεχτεί ευθύς εξ αρχής, ότι το σύμφωνο μη επίθεσης που θα δημοσιευόταν, δεν θα ήταν παρά ένα πέπλο ριγμένο πάνω από το πραγματικό σύμφωνο, την τέταρτη κατά σειρά διανομή της Πολωνίας. Τα δυο συμβαλλόμενα μέρη συμφώνησαν χωρίς δυσκολία για τα κοινά σύνορα: τη γραμμή Narev - Vistula - San. Η διανομή απλωνόταν και στις Βαλτικές χώρες. Η Lithuania θα έπεφτε στη Γερμανία. Η Ρωσία θα έπαιρνε τη Latvia, την Estonia, την Finland και επί πλέον την Βεσσαραβία την οποία θα υποχρεωνόταν να παραδώσει η Ρουμανία. Ο φραγμός από κράτη - μαξιλάρια που είχε στηθεί γύρω στο Μπολσεβικισμό με τη συμφωνία του 1919, είχε γκρεμιστεί.<br />
<br />
Ο Γερμανισμός θα ξεριζωνόταν από τα παλιά του προπύργια της Κουρλάνδης και της Λιβονίας. Η θυσία ήταν για τη Γερμανία βαριά κι όμως ασήμαντη, γιατί ήταν προσωρινή. Στο συμβόλαιο έπεφτε η σκιά μιας αμοιβαίας κακοπιστίας. Ο Στάλιν το υπέγραψε για το άμεσο κέρδος που θα εισέπραττε και για τον χρόνο που κέρδιζε. Ο Χίτλερ το υπέγραψε με την απόφαση να το ξεσχίσει. Σκοπός του, έλεγε στους οικείους του, δεν ήταν να ανακτήσει το Danzig και να σβήσει από το γεωγραφικό χάρτη το διάδρομο. Σκοπός του δεν ήταν καν η εξόντωση του Πολωνικού κράτους, αλλά η κατάκτηση των Ρωσικών πεδιάδων για την εξασφάλιση του μέλλοντος του Γερμανικού λαού. Οι θυσίες που παραδεχόταν, ήταν στιγμιαίες, επομένως εικονικές.<br />
<br />
Ωστόσο η επαύριον του διπλωματικού θριάμβου του, προξένησε στον Χίτλερ μια αγανάκτηση, μια έκπληξη και μια απογοήτευση. Αφορμή για την αγανάκτηση ήταν η Ιταλία. Τον Μάιο είχε υπογράψει με τη Γερμανία μια πομπώδη στρατιωτική συμμαχία που οι υπηρεσίες προπαγάνδας είχαν επονομάσει Χαλύβδινο Σύμφωνο. Το ατσάλι όμως στην πρώτη δοκιμασία κιόλας λύγισε. Ο Ciano κι ο Mussolini ανακάλυψαν με κατάπληξη, πως ο πόλεμος μπορούσε να ξεσπάσει από τη μια στιγμή στην άλλη. Ικέτευσαν τον Χίτλερ να τον αναβάλει, προφασίστηκαν πως η χώρα τους ήταν απροετοίμαστη και έφτασαν να επικαλεσθούν κι αυτήν ακόμη τη Παγκόσμια Έκθεση που επρόκειτο να ανοίξει τις πύλες της στη Ρώμη το 1940 και για την οποία είχαν ξοδέψει τόσα λεφτά.<br />
<br />
Ο διπλωματικός θρίαμβος του Χίτλερ στη Μόσχα δεν τους καθησύχασε. Λίγες ώρες μετά την επιστροφή του Ribbentrop, ο Χίτλερ μ’ ένα πρόσωπο σαν μαρμαρωμένο, άκουσε τον Ιταλό πρεσβευτή Αττόλικο, να του διαβάζει ένα γράμμα, με το οποίο ο Mussolini ανακοίνωνε στενοχωρημένος την πρόθεσή του να τηρήσει στάση μη εμπολέμου. Μόλις η πόρτα έκλεισε πίσω από τις πλάτες του πρεσβευτή, ξέσπασε η οργή του Führer. Και τι δεν έψαλε στους Ιταλούς. Ανάξιοι εμπιστοσύνης, άνανδροι και ασθενείς, αιώνιοι προδότες. Όλα αυτά, δεν εμπόδισαν να τονίζεται στο επίσημο ανακοινωθέν, πως η ιδιότητα του μη εμπολέμου δεν σημαίνει ουδετερότητα, πως ο Führer ενέκρινε τη στάση της Ιταλίας και πως το Χαλύβδινο Σύμφωνο ήταν στερεότερο από κάθε άλλη φορά.<br />
<br />
Η έκπληξη και η απογοήτευση του Χίτλερ είχαν την προέλευσή τους από το Λονδίνο. Στο Παρίσι, όπου το Γερμανοσοβιετικό σύμφωνο είχε σπάσει κάθε θάρρος, καταλάβαιναν, πως τίποτε πια δεν μπορούσε να σώσει την Πολωνία και πως ένας πόλεμος γι’ αυτήν ήταν χωρίς αντικείμενο. Αυτό δεν μπορούσαν να το καταλάβουν στο Λονδίνο. Η αντίδραση των κυβερνητικών κύκλων ήταν ένα ξερό ανακοινωθέν που έλεγε, πως το γεγονός της Μόσχας δεν επηρέαζε καθόλου τις ανειλημμένες υποχρεώσεις της Μεγάλης Βρετανίας και πως η Αγγλική κυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να τις εκτελέσει. Λίγες ώρες αργότερα, καθόριζε και δυνάμωνε αυτές τις υποχρεώσεις.<br />
<br />
Η γενικής φύσης εγγύηση που είχε δοθεί το Μάιο στην Πολωνική κυβέρνηση, έγινε την ίδια ημέρα μια συνθήκη αμοιβαίας βοηθείας. Το καθένα από τα συμβαλλόμενα μέρη αναλάμβανε να δώσει στο άλλο όλη τη βοήθεια που θα είχε στη διάθεσή του, στην περίπτωση που θα έκρινε αναγκαίο ν’ αποκρούσει με τα όπλα μια άμεση ή έμμεση προσβολή της ανεξαρτησίας του. Ποτέ οι Άγγλοι δεν είχαν δεσμευθεί με τόσο κατηγορηματικό τρόπο. Ποτέ τους δεν είχαν δώσει κάτι που να μοιάζει με εξουσιοδότηση εν λευκώ.<br />
<br />
Ένα χρόνο πριν, στο Berchtesgaden, στο Bad Godesberg, στο Μόναχο, ο άνθρωπος με την ομπρέλα, ο μακρολαίμης Chamberlain, έκανε στον ισχυρό Füh rer των Γερμανών την εντύπωση ενός περίτρομου γηραλέου κυρίου, που μια προσποιημένη αγανάκτηση, ένας σκόπιμα υψωμένος τόνος φωνής, τον έκαναν να περιλούεται με κρύο ιδρώτα. Και τώρα ο ίδιος αυτός Chamberlain, χωρίς ούτε μια ανώφελη φράση, χωρίς ούτε έναν λυγμό, παρενέβαλε όλη την Αγγλική δύναμη ανάμεσα σε μια καταδικασμένη Πολωνία και μιαν οπλισμένη ως τα δόντια Γερμανία. Μπλόφα; Απόφαση που την ενέπνεε η απόγνωση; Ή μάλλον μια ακατανόητη, μια νησιώτικη βραδύτητα στην εκτίμηση των ζητημάτων της ηπειρωτικής Ευρώπης; Θα το έδειχναν τα πράγματα.<br />
<br />
Για να το διαπιστώσει, ο Αδόλφος Χίτλερ είχε αποφασίσει ν’ αναβάλει την επίθεση στις 25 Αυγούστου, λίγες ώρες πριν από τη μοιραία στιγμή. Οι ημέρες όμως αυτής της προθεσμίας που ευδόκησε να δώσει ο Χίτλερ, δεν χρησίμευσαν, παρά μόνο για συγκεχυμένες διαπραγματεύσεις. Η πονηριά του, σκόνταψε στη δικαιολογημένη Αγγλική δυσπιστία. Τον περασμένο χρόνο είχαν πιστέψει στη συμφωνία του Μονάχου. Ξεσχίζοντάς την έξι μήνες αργότερα, προσαρτώντας το σύνολο μιας Τσεχοσλοβακίας, της οποίας τα υπολείμματα είχε υποσχεθεί να σεβαστεί ο Χίτλερ, επωφελήθηκε της καλής τους πίστεως για να τους εξαπατήσει και διέλυσε τις ψευδαισθήσεις τους. Μάταια ορκιζόταν τώρα πως το Danzig κι ο διάδρομος αποτελούσαν τις τελευταίες του διεκδικήσεις.<br />
<br />
Όταν έδυσε ο ήλιος της 31 Αυγούστου, απέμενε ακόμη ένα λείψανο διαπραγμάτευσης. Ο Χίτλερ δεν έχει αντίρρηση να δεχτεί έναν Πολωνό πληρεξούσιο και ο Mussolini έχει ρίξει την ιδέα μιας διεθνούς διάσκεψης, για να κανονιστούν όλα τα επίμαχα Ευρωπαϊκά ζητήματα. Εκείνη τη νύχτα η Ευρώπη κοιμήθηκε καλύτερα, παρά τις προηγούμενες, με την πεποίθηση πως πέρασε το πιο επικίνδυνο σημείο της κρίσης και πως η ειρήνη για άλλη μια φορά δεν θα χαθεί. Όταν την 1η Σεπτεμβρίου ανατέλλει ο ήλιος, οι θωρακισμένες Γερμανικές δυνάμεις περνούν τα σύνορα και οι Γερμανικές βόμβες πέφτουν στις Πολωνικές πόλεις. Για άλλη μια φορά ο Χίτλερ είπε ψέματα:<br />
<br />
Οι συμβιβαστικές διαθέσεις του της τελευταίας ώρας ήταν μια προσποίηση, υπολογισμένη ν’ αποκοιμίσει. Την προηγούμενη είχε ξαναδοθεί η διαταγή για την επίθεση κατά της Πολωνίας. Είχε τεθεί σ’ εφαρμογή το περίφημο παραμεθόριο επεισόδιο που είχε μαγειρέψει ο Himmler, βάζοντας κατάδικους, στους οποίους είχε δώσει να φορέσουν Πολωνικές στολές, να επιτεθούν κατά του σταθμού ασυρμάτου του Γκλάιβιτς. Όταν ο τοπικός στρατιωτικός διοικητής αντισυνταγματάρχης Στάινμετς, έκανε ν’ αντιταχθεί σ’ αυτή την απάτη, του έκλεισαν το στόμα μ' ένα "Fuhrerbefehl!" (Διαταγή του Führer).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-h9SvlB-BUXk/WEXY4J9tLzI/AAAAAAAAoAo/gql5EbiMiCosB45y3LL9qL_R4hcYAfuPQCLcB/s1600/Bundesarchiv_Bild_146-1979-056-18A%252C_Polen%252C_Schlagbaum%252C_deutsche_Soldaten.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://4.bp.blogspot.com/-h9SvlB-BUXk/WEXY4J9tLzI/AAAAAAAAoAo/gql5EbiMiCosB45y3LL9qL_R4hcYAfuPQCLcB/s400/Bundesarchiv_Bild_146-1979-056-18A%252C_Polen%252C_Schlagbaum%252C_deutsche_Soldaten.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Μεταδίδοντας το επεισόδιο εκείνο ο Γερμανικός ραδιοφωνικός σταθμός, διακήρυσσε πως είχε παραβιασθεί το Γερμανικό έδαφος, πως η Γερμανική μειονότητα της Πολωνίας σφάζεται και πως ο Γερμανικός στρατός είναι υποχρεωμένος να επέμβει. Δεν υπάρχει ζήτημα κήρυξης πολέμου. Πρόκειται για μια εκστρατεία αντιποίνων. Με αυτό τον τρόπο ο Χίτλερ μπορεί πλέον να αναγγείλει επίσημα, την 1η Σεπτεμβρίου 1939, στο Ράιχσταγκ ότι οι Πολωνοί προσπάθησαν την προηγούμενη να εισβάλουν στο Γερμανικό έδαφος και ότι η Βέρμαχτ ανταποδίδει τα πυρά που δέχτηκε στις 04:45 το πρωί. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι διαφορετική.<br />
<br />
Ο Χίτλερ έχει διατάξει την επίθεση κατά της Πολωνίας από τις 31 Αυγούστου. Η Βέρμαχτ, με βάση λεπτομερές σχέδιο που κατάρτισαν ο Βάλτερ φον Μπράουχιτς και το Επιτελείο του, με το κωδικό όνομα Fall Weiss (λευκό σχέδιο), επιτίθεται από ξηράς, θαλάσσης και αέρος στην Πολωνία. Είναι 1 Σεπτεμβρίου 1939 και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος αρχίζει στην Ευρώπη.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>O EΠIXEIPHΣIAKOΣ ΣXEΔIAΣMOΣ</b></span><br />
<br />
Ένα από τα πιο αγωνιώδη ζητήματα που κατέτρεχαν τον Χίτλερ κατά την πρώιμη φάση της διακυβέρνησης του Ράιχ ήταν η απόκτηση της εμπιστοσύνης της Wehrmacht, γιατί ο στρατός, μην έχοντας γαλουχηθεί από τα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη και αντιδρώντας προς κάθε μείωση της ισχύος του από άλλα παραστρατιωτικά σώματα (π.χ., τα SA του Έρνστ Ρεμ), διατηρούσε μία επιφυλακτικότητα έναντι του νέου καγκελάριου. Μετά όμως την αποπομπή του στρατηγού Βέρνερ φον Μπλόμπεργκ από τη θέση του υπουργού Στρατιωτικών και τον άδικο διασυρμό του στρατηγού Βέρνερ φον Φριτς (που διώχτηκε από τη θέση του αρχηγού της OKH -Oberkommando des Heeres- Ανώτατη Διοίκηση Στρατού), ο Χίτλερ κατάφερε να ελέγξει την Wehrmacht.<br />
<br />
Ελέγχει την Wehrmacht, διορίζοντας σε θέσεις - κλειδιά πρόσωπα της εμπιστοσύνης του: τον πειθήνιο Βίλεμ Κάιτελ ως αρχιστράτηγο της Wehrmacht, τον Βάλτερ φον Μπράουχιτς ως αρχηγό OKH, τον Φραντς Χάλντερ ως αρχηγό του Γενικού Επιτελείου και τον Αλφρεντ Γιοντλ ως αρχηγό της Διεύθυνσης Επιχειρήσεων. Όμως, ακόμη και το νέο σχήμα δεν συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό του Χίτλερ για κατακτήσεις. Tους συγκρατούσε η πεποίθηση ότι η Γερμανία ήταν ανέτοιμη για πόλεμο, εξαιτίας σοβαρών ελλείψεων στους τομείς της εκπαίδευσης του στρατεύματος και του εξοπλισμού του. Tο πρόγραμμα των εξοπλισμών και των οχυρωματικών έργων, που με τόση ζέση ο Χίτλερ προωθούσε τα τελευταία χρόνια, βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη.<br />
<br />
Ελάχιστοι αξιωματικοί είχαν διεκπεραιώσει την εκπαίδευσή τους στα νέα όπλα, ενώ η πολεμική βιομηχανία αγκομαχούσε να προλάβει τις προθεσμίες παραγωγής. H Luftwaffe του Goring ήταν ομολογουμένως σε καλύτερη κατάσταση, αφού εγκαίρως φρόντισε ο ίδιος να απορροφήσει μεγάλο μέρος των κονδυλίων, μα και πάλι το ναυτικό υστερούσε. Tην ίδια μετριοπάθεια είχαν εκδηλώσει οι στρατηγοί του Χίτλερ και κατά την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας, έναν χρόνο νωρίτερα. Αλλά ο μαεστρικός χειρισμός της κατάστασης από τον Φύρερ δεν άφησε πολλά περιθώρια αμφισβήτησης της αυθεντίας του.<br />
<br />
Ταυτόχρονα, η μειονεκτική θέση στην οποία αυτοί βρέθηκαν εξαιτίας των υπερβολικών και αδικαιολόγητων, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, φόβων τους, τους κατέστησε ανίσχυρους μπροστά στην ατσάλινη θέληση του Φύρερ να εξαπολύσει έναν νέο πόλεμο. Έτσι, βάλθηκαν να καταστρώσουν το σχέδιο επίθεσης κατά της Πολωνίας, άλλοι με τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου κι άλλοι με την εγκράτεια του επαγγελματία στρατιωτικού. Oι περισσότεροι δεν πίστευαν ότι τελικά θα χρειαζόταν να πατηθεί η σκανδάλη. Tο σχέδιο προέβλεπε κατ' αρχάς την υποβοήθηση της εισβολής "εκ των έσω".<br />
<br />
Προς τούτο, ο στρατηγός φον Μποκ υποστήριξε τη συγκρότηση μίας μυστικής δύναμης περίπου 12.000 ανδρών Γερμανικής καταγωγής του Ντάντσιχ, που θα χρησιμοποιούνταν την κατάλληλη στιγμή σε ενέργειες δολιοφθοράς. Ταυτόχρονα, πράκτορες των SS είχαν διεισδύσει στην Πολωνική επικράτεια, με σκοπό την προπαγάνδα, τη δημιουργία επεισοδίων και σαμποτάζ σε στρατιωτικές βάσεις. Κάποια πολεμικά πλοία θα αναλάμβαναν τον εφοδιασμό τους, προσποιούμενα μηχανική βλάβη καθ' οδόν, ώστε να ελλιμενιστούν στο Ντάντσιχ και τη νύχτα να ξεφορτώσουν κρυφά.<br />
<br />
Tέλος, μία δήθεν αποστολή αθλητών, που στην ουσία επρόκειτο για καλά εκπαιδευμένους άνδρες των SS, έφτασε στο Ντάντσιχ με την πρόφαση μίας επίδειξης, αλλά παρέμειναν εκεί ακόμη και μετά το πέρας της εκδήλωσης. Όλους αυτούς θα τους συντόνιζε ο υποστράτηγος Φρ. Γκ. Έμπερχαρντ, που κατέφτασε στο Ντάντσιχ με πολιτικά. Ανάλογες οδηγίες είχε λάβει και ο Gauleiter Άλμπερτ Φέρστερ.<br />
Προβλεπόμενη ημερομηνία έναρξης των επιχειρήσεων κατά την OKW ήταν η 25η Αυγούστου. O Χίτλερ θα έπρεπε οπωσδήποτε να έχει πάρει την οριστική απόφασή του το αργότερο δέκα μέρες πριν.<br />
<br />
Ήταν σημαντικό να προλάβουν τις φθινοπωρινές βροχοπτώσεις, που μετέτρεπαν την Πολωνική γη σε απέραντο βάλτο και δυσκόλευαν αφάνταστα τις μετακινήσεις των στρατευμάτων, ιδίως των αρμάτων μάχης και του πυροβολικού. Επίσης, το πρόβλημα θα επιδεινωνόταν από το φούσκωμα των πολλών ποταμών που διέτρεχαν τη χώρα. H πίεση των χρονικών προθεσμιών ήταν λοιπόν δικαιολογημένη, μα δημιουργούσε στον Χίτλερ ένα επιπλέον άγχος μέσα στο γενικότερο πολιτικό και διπλωματικό πυρετό. Άλλωστε τον απασχολούσε και το θέμα της δημιουργίας μίας εικονικής αφορμής, που θα προκαλούσε τη στρατιωτική εισβολή. H σκηνοθεσία κάποιων "γεγονότων" ενάντια στους Γερμανικούς πληθυσμούς της Πολωνίας και κάποιες προπαγανδιστικές ενέργειες ήταν αναγκαία για την ύπαρξη μίας τυπικής έστω δικαιολογίας.<br />
<br />
O αρχηγός των SS (Obergruppenfuhrer SS) Ράιχαρντ Χάιντριχ ήδη στα μέσα Αυγούστου ήταν σε θέση να του παρουσιάσει δύο σενάρια, σύμφωνα με τα οποία κάποιοι πράκτορές του θα καταλάμβαναν το ραδιοφωνικό σταθμό του Γκλάιβιτζ και θα αποτολμούσαν μία προπαγανδιστική εκπομπή, ενώ μία άλλη ομάδα φανατικών θα μεταμφιέζονταν σε Πολωνούς στρατιώτες για να δημιουργήσουν επεισόδιο στον τελωνειακό σταθμό του Χόχλιντεν, παρασύροντας τους αυθεντικούς Πολωνούς της περιοχής σε μία γενίκευση της σύρραξης. Στις 15 Αυγούστου ο Χίτλερ ανακοίνωσε στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων ότι η προγραμματισμένη για τις 25 τρέχοντος επίθεση κατά της Πολωνίας θα μπορούσε να θεωρηθεί δεδομένη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Kbr7yV787XY/WEZFKZjYPmI/AAAAAAAAoA8/kQgQSuH-sq8-d90n2i138gTI1Pgo5mprgCLcB/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-2008-0922-500%252C_Reichstag%252C_Begr%25C3%25BC%25C3%259Fung_Adolf_Hitler.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://1.bp.blogspot.com/-Kbr7yV787XY/WEZFKZjYPmI/AAAAAAAAoA8/kQgQSuH-sq8-d90n2i138gTI1Pgo5mprgCLcB/s400/Bundesarchiv_Bild_183-2008-0922-500%252C_Reichstag%252C_Begr%25C3%25BC%25C3%259Fung_Adolf_Hitler.jpg" width="298" /></a></div>
<br />
Tα θωρηκτά "Graf Spee" και "Deutschland" με 14 υποβρύχια ξεκίνησαν να ανοιχτούν στον Ατλαντικό. H Υπηρεσία Πληροφοριών του Στρατού, η περιβόητη Abwehr του Βίλελμ Κανάρις, σε συνεργασία με τα SS, είχε σχεδιάσει συντονισμένες επιχειρήσεις στα μετόπισθεν των Πολωνικών γραμμών, που θα λάμβαναν χώρα την παραμονή της επίσημης επίθεσης. Συγκεκριμένα, κρινόταν σκόπιμο να καταληφθεί η δίδυμη σήραγγα της Γιαμπλόνκα, που εξυπηρετούσε τη σιδηροδρομική γραμμή Βιέννης - Βαρσοβίας, γιατί πιστευόταν ότι οι Πολωνοί θα την ανατίναζαν σε περίπτωση οπισθοχώρησης. Έτσι θα δυσκόλευαν την προέλαση της 14ης Στρατιάς του στρατηγού Λιστ που θα εφορμούσε από νότια.<br />
<br />
H Abwehr, πάλι, διατάχτηκε να τροφοδοτήσει μία μονάδα SS με Πολωνικές στρατιωτικές στολές, με τις οποίες έντυσαν κάποιους κατάδικους από το στρατόπεδο του Oράνιενμπουργκ, τους μετέφεραν σε Πολωνικό έδαφος και τους εκτέλεσαν προσπαθώντας να ενοχοποιήσουν την Πολωνική πλευρά. Στο σημείο όπου το μέτωπο συνέκλινε στο στενό διάδρομο του Ντάντσιχ, ο ποταμός Βίσλα αποτελούσε κρίσιμο φυσικό εμπόδιο. Στην περιοχή του Ντίρσχαου υπήρχαν δύο γέφυρες που οδηγούσαν κατευθείαν στο Ντάντσιχ. Αυτές έπρεπε πάση θυσία να διατηρηθούν ανέπαφες, προκειμένου να εξασφαλιστεί η προέλαση των Γερμανικών μεραρχιών.<br />
<br />
O Χίτλερ ασχολήθηκε προσωπικά με την κατάστρωση ενός σχεδίου υπεράσπισης αυτών των γεφυρών, που περιελάμβανε τον έγκαιρο βομβαρδισμό των φρουρών τους, ώστε να μην ανατιναχτούν από τους Πολωνούς. Στο σημείο θα έσπευδε από την Πρωσία ο αντισυνταγματάρχης Γκέρχαρντ Μέντεμ με μία δύναμη σκαπανέων και πεζικού για να τις κρατήσει για λογαριασμό της κύριας δύναμης κρούσης στην περιοχή, της Ομάδας Στρατιών Βορρά. H ενέργεια θα έπρεπε να εκδηλωθεί ταυτόχρονα με την έναρξη της πρώτης επίσημης επιχείρησης του σχεδίου "Λευκή", που ήταν ο βομβαρδισμός του λιμανιού της πόλης Γκντίνια, βόρεια του Σόποτ.<br />
<br />
Mία ακόμη ενέργεια που προβλεπόταν ήταν ο βομβαρδισμός από τη θάλασσα του οχυρού Βέστερπλατε, στην είσοδο ακριβώς του λιμένα του Ντάντσιχ. Την αποστολή αυτή θα αναλάμβανε το πολεμικό σκάφος "Schleswig Holstein". O Φύρερ όρισε την έναρξη των επιχειρήσεων για τις 04:30 της 26ης Αυγούστου. H δεύτερη φάση (κίνηση "Y") θα άρχιζε στις 08:00 και θα αφορούσε στη μετάβαση στρατευμάτων σιδηροδρομικώς στα ανατολικά της Γερμανίας (για τις ανάγκες της εφόδου) και στα δυτικά (για τις ανάγκες της άμυνας από τυχόν δυτική επέμβαση). Παντού επικρατούσε πολεμικός πυρετός.<br />
<br />
Παραμονές της επίθεσης, ο συνταγματάρχης Έρβιν Ρόμελ (που πρόσφατα είχε διοριστεί διοικητής του Επιτελείου του Φύρερ) μετέβη στο Μπαντ Πόλτσιν της Πομερανίας, στο στρατηγείο της Ομάδας Στρατιών Βορρά, ως αξιωματικός-σύνδεσμος με τον Χίτλερ. Ωστόσο, ενώ στις 15:02 της 25ης Σεπτεμβρίου 1939, ο Φύρερ ανήγγειλε την έναρξη της επιχείρησης "Λευκή", μέσα σε ένα κλίμα φοβερής έντασης λόγω της καθυστέρησης της απάντησης του Μουσολίνι σχετικά με τις "ευλογίες" του για την επικείμενη επίθεση, ο ίδιος αναγκάστηκε λίγες ώρες αργότερα να ανακαλέσει. Αιτία ήταν η διαβεβαίωση πως η Αγγλία δεν θα δίσταζε να επιβεβαιώσει έμπρακτα τη συμμαχία της με την Πολωνία, αν παραβιάζονταν τα σύνορά της.<br />
<br />
Ένας αγώνας δρόμου άρχιζε εκείνη τη στιγμή, προκειμένου να ειδοποιηθούν εγκαίρως οι στρατηγοί και τα διάφορα ένοπλα τμήματα της μεθορίου για την ανάκληση της επίθεσης. Τελικά, η επίθεση ορίστηκε αμετάκλητα για την 1η Σεπτεμβρίου. H αποφασιστικότητα των Πολωνών που δεν ενέδιδαν στις απαιτήσεις του Χίτλερ και η ανελαστικότητα της Αγγλικής πολιτικής δεν άφηναν πλέον κανένα περιθώριο.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>PANZER - STUKA - ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ</b></span><br />
<br />
Στην απέναντι μεριά, ο στρατός του Χίτλερ, γεννήθηκε μόλις χτες. Το 1919, και με την εξαίρεση λίγων μικροπαραβιάσεων, η Γερμανία, ήταν ακόμη στρατιωτικά υπό το καθεστώς της συνθήκης των Βερσαλιών: Είχε 100.000 εξ επαγγέλματος στρατιώτες, κατανεμημένους σε δέκα μικρές μεραρχίες πεζικού και ιππικού, χωρίς το δικαίωμα να έχουν θωρακισμένα όπλα, βαρύ πυροβολικό, αεροπορία κι ένα γενικό επιτελείο. Η επαναφορά της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας και η συγκρότηση ενός εθνικού στρατού 36 μεραρχιών, διατάχθηκαν από τον Χίτλερ μόνο στις 11 Μαρτίου 1935. Ο αρχιστράτηγος von Fitsch, θεωρώντας τον αριθμό αυτό (36 μεραρχίες) υπερβολικό και προκλητικό, δήλωσε πως 24 έφταναν για την εθνική άμυνα της Γερμανίας.<br />
<br />
Ο Χίτλερ δεν τον έλαβε υπόψη του. Επί δέκα πέντε χρόνια η Reichswehr ζούσε με τον καημό ν’ αποχτήσει θωρακισμένα άρματα. Τα αντικαθιστούσε στα στρατιωτικά γυμνάσια, με δήθεν θωρακισμένα μικρά καμιόνια από καραβόπανο ή από ομοιώματα που υποτίθεται πως ήταν τανκς και που τα κρατούσαν δύο στρατιώτες, όπως κάνουν στο τσίρκο, οι κλόουν με ψεύτικα άλογα από χαρτόνι. Ό,τι δεν μπορούσαν να κάνουν στ’ αληθινά, στην πράξη οι Γερμανοί το έκαναν με τη φαντασία τους, μελετώντας στη θεωρία το απαγορευμένο όπλο. Είχαν καταλάβει πως αντιπροσώπευε μια στρατιωτική επανάσταση, που συμφιλίωνε τα δύο στοιχεία, τη δύναμη και την ταχύτητα, που ο πόλεμος των θέσεων είχε διασπάσει.<br />
<br />
Ξεκινώντας από το πλούσιο αυτό δεδομένο, η Γερμανική στρατιωτική σκέψη συνέλαβε έναν πόλεμο νέας μορφής, απαλλαγμένο από τους ανταγωνισμούς για το υλικό, το μακρύ κι απελπιστικό μακελειό, που από το 1914 ως το 1918 είχαν ατιμάσει τη στρατιωτική τέχνη. Συγκεντρωμένα σε μεγάλες μονάδες, αναπτύσσοντας στις επιχειρήσεις το ανώτατο όριο ταχύτητας, μη έχοντας κανένα λόγο να περιμένουν την παραλυτική σαρανταποδαρούσα του πεζικού, τα τανκς ανοίγουν ρήγματα, ελίσσονται, περικυκλώνουν, ξαναδίνουν στον πόλεμο ό,τι πιο άνετο, αυτοσχέδιο κι έξυπνο μπορεί να έχει.<br />
<br />
Στο πεδίο της αεροπορίας, η Γερμανική στρατιωτική σκέψη είχε να κάνει με τις θεωρίες του Ιταλού στρατηγού Ντουέ, που διακήρυσσε την απόλυτη υπεροχή της στρατηγικής αεροπορίας, μεταβάλλοντας τον πόλεμο σε βομβαρδισμούς τρόμου. Μακριά από το να δεχτεί τις θεωρίες αυτές, έφτιαξε μια αεροπορία συνεργασίας, που η δράση της στηρίζεται σε αρχές οι οποίες συμπίπτουν με την επανάσταση των τανκς και τη συμπληρώνουν. Όλοι γενικά παραδέχονταν -οι Γάλλοι εξακολουθούν να παραδέχονται- πως τα θωρακισμένα άρματα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στις πολεμικές επιχειρήσεις παρά μόνο υπό την προστασία του πυροβολικού, που το βεληνεκές του καθόριζε και τη δική τους ακτίνα δράσεις.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-6reepGSAeGg/WEeb1F7XVRI/AAAAAAAAoBM/jE48fuNvtx0JKkF00SnBzvEpoWyh5UgeACLcB/s1600/hitler-nazi-germany-czechoslovakia-annexation-1938-ww2-prague-006.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="387" src="https://4.bp.blogspot.com/-6reepGSAeGg/WEeb1F7XVRI/AAAAAAAAoBM/jE48fuNvtx0JKkF00SnBzvEpoWyh5UgeACLcB/s400/hitler-nazi-germany-czechoslovakia-annexation-1938-ww2-prague-006.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Η Γερμανική στρατιωτική σκέψη, ανανεώνει το πρόβλημα, αντικαθιστώντας τα κανόνι με το αεροπλάνο. Τα βομβαρδιστικά καθέτου εφορμήσεως Stukas (Sturzkampfflugzeug) ρίχνουν τα βλήματά τους στο στόχο, με ανώτερη ακρίβεια από εκείνη που παρέχει ο πυροσωλήνας ενός οβούζιου (οβιδοβόλου, τηλεβόλου). Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο πόλεμος αλλάζει σε ρυθμό και βάθος. Στο θωρακισμένο ιππικό, που είναι οι μεγάλες μονάδες των θωρακισμένων αρμάτων, προστίθεται το ιπτάμενο πυροβολικό, που είναι η αεροπορία. Οι καινοτομίες αυτές δεν έγιναν δεκτές χωρίς αντίσταση εκ μέρους ενός σώματος στρατηγών, που τη στρατιωτική τους πείρα την απόχτησαν σε ακίνητα πεδία μάχης και στα στατικά γενικά επιτελεία του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.<br />
<br />
Για τους στρατηγούς αυτούς κυριότερο όπλο εξακολουθούσε να είναι το πεζικό, προς όφελος του οποίου χρησιμοποιούνται όλα τα άλλα όπλα, σύμφωνα με την τακτική που προέβλεπαν τότε οι στρατιωτικοί κανονισμοί όλων των στρατών. Το θωρακισμένο άρμα ήταν ένας από τους υπηρέτες του φαντάρου. Τον συνόδευε, του άνοιγε τον δρόμο, τον προστάτευε με το θωρακισμό του και καλυπτόμενο το ίδιο από το πυροβολικό, τον παρέσυρε προς τα εμπρός. Το ότι όμως το θωρακισμένο άρμα θα έφτανε να περιορίσει το πεζικό στον ρόλο ενός ακολούθου, που απλώς θα μάζευε τους αιχμαλώτους, αυτό ήταν μια τολμηρή σκέψη που προκάλεσε στον Γερμανικό στρατό μεγάλο σάλο.<br />
<br />
Εξαίρετοι στρατιωτικοί, όπως ο Beck ή ο Halder, αντιτάχθηκαν επί μακρόν με όλη τους τη δύναμη. Διαιτητής υπήρξε ο Χίτλερ. Ευρύτατες συζητήσεις έγιναν μετά τον πόλεμο για τις στρατιωτικές του ικανότητες, που άλλοι τις ανέβαζαν στα ύψη, στην ίδια μοίρα με την μεγαλοφυΐα των μεγάλων πολεμάρχων της Ιστορίας, κι άλλοι τις υποβίβαζαν στο ίδιο χαμηλό επίπεδο με τους ασυνάρτητους και ολέθριους αυτοσχεδιασμούς ενός ερασιτέχνη. Το καλύτερο είναι ν’ αφήσουμε, όσο μπορούμε, να μιλήσουν τα γεγονότα. Όσο θα ξεδιπλώνεται η μακρά αυτή εξιστόρηση, θα βλέπουμε τον Χίτλερ, καθώς θα καταπιάνεται με τα προβλήματα του πολέμου, άλλοτε πρωτεργάτη μεγαλειωδών νικών και άλλοτε δράστη φοβερών ηττών.<br />
<br />
Εκείνο όμως που δεν μπορεί να του αμφισβητηθεί, είναι η επιμέλεια με την οποία είχε μυηθεί στη στρατιωτική τέχνη σε όλες της τις πλευρές. Είχε μελετήσει όλους τους κλασικούς της στρατηγικής και όλους τους μεγάλους στρατηλάτες του παρελθόντος. Ήξερε λεπτομερειακά όλα τα υλικά που χρησιμοποιούνται από όλους τους στρατούς. Παρακολουθούσε με επιμέλεια την εξέλιξη των θεωριών. Στη διαμάχη μεταξύ των κλασικών και των μοντέρνων, πήρε το μέρος των τελευταίων. Ο ταχυκίνητος στρατός που ήθελαν να φτιάξουν ο Guderian και οι οπαδοί του, αντιστοιχούσε στην ανυπομονησία του, την ανυπομονησία και τη φούρια ενός ανθρώπου που τον τυραννά η σκέψη, πως λίγα χρόνια έχει στη διάθεσή του για να πραγματοποιήσει τα μεγάλα του σχέδια.<br />
<br />
Βάλθηκε με όλο του το πάθος να τον επιβάλει. Ως το 1938, οι τρεις κεφαλές των Γερμανικών ενόπλων δυνάμεων ήταν ο υπουργός των Στρατιωτικών Werner von Blomberg, ο αρχιστράτηγος του στρατού ξηράς Werner von Fitsch και ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου στρατηγός Ludwig Beck, θιασώτες και οι τρεις τους της ισορροπίας των όπλων, μιας αμυντικο-επιθετικής στρατηγικής και μιας συνετής εξωτερικής πολιτικής. Ο Χίτλερ τα κατάφερε να συντρίψει τους δυο πρώτους, με το να επωφεληθεί από τα πολύκροτα σκάνδαλα ηθών, μέσα στα οποία βρέθηκαν μπερδεμένοι. Ο τρίτος, ο ασκητικός στρατιώτης Beck προσπάθησε ν’ αντιταχθεί στον Χιτλερικό χείμαρρο, επικαλούμενος την ευθύνη του Γενικού επιτελείου ενώπιον του έθνους.<br />
<br />
Όταν ήρθε η σειρά του να σαρωθεί κι αυτός, έβγαλε το συμπέρασμα, πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος σωτηρίας από την ανατροπή του Χίτλερ δια της βίας. Κι άρχισε αμέσως να συνωμοτεί. Το γεγονός πάντως είναι πως ο Χίτλερ είχε απαλλαγεί από τον μόνο στρατηγό που θα είχε το κουράγιο να του αντιταχθεί. Με το ν’ αποσπάσει από όλους τους στρατιωτικούς έναν όρκο πίστης στο πρόσωπό του, μπόρεσε να δημιουργήσει χωρίς αντίσταση, τον οργανισμό που θα αναφέρεται τόσο συχνά στις σελίδες που θ’ ακολουθήσουν:<br />
<br />
Το Oberkommando της Wehrmacht η O.K.W. (ανωτάτη στρατιωτική διοίκηση), δια μέσου του οποίου τάχτηκαν υπό τις άμεσες διαταγές Führer - Καγκελάριου, ο στρατός, το ναυτικό, η αεροπορία, η πολεμική βιομηχανία, η προπαγάνδα κ.τ.λ., με λίγα λόγια κάθε τι που αποτελεί το στρατιωτικό δυναμικό ενός έθνους. Οι συνέπειες της υπερβολικής αυτής συγκέντρωσης των εξουσιών, θα είναι πολλαπλές, βαθιές και θα επισύρουν τεράστια πλεονεκτήματα και σοβαρά μειονεκτήματα. Η υπόθεση ωστόσο, των νέων επαναστατικών ιδεών στη διεξαγωγή του πολέμου, κερδήθηκε οριστικά, όταν ο Χίτλερ διόρισε τον εαυτό του αρχιστράτηγο.<br />
<br />
Τη στιγμή που αρχίζει η εκστρατεία κατά της Πολωνίας, υπάρχουν 6 Γερμανικές θωρακισμένες μεραρχίες. Οι πέντε αρχαιότερες είναι αριθμημένες από το 1 έως το 5 και η πιο πρόσφατη έχει τον αριθμό 10. Αποτελούνται από μια ταξιαρχία θωρακισμένων αρμάτων, μία ταξιαρχία μηχανοκίνητων τυφεκιοφόρων, ένα τάγμα μηχανικού, ένα τάγμα διαβιβάσεων, μια μονάδα παρατήρησης κι ένα μόνο σύνταγμα πυροβολικού, με δυο ομάδες τηλεβόλων των 105χιλ., που άλλα τα έσερναν άλογα κι άλλα ήταν μηχανοκίνητα. Τα μισά από τα 288 θωρακισμένα άρματα που κατά μέσον όρο ανήκαν σε μια μεραρχία, ήταν Panzer 1 (PzKw -Panzer Kampfwagen- θωρακισμένα αυτοκίνητα) των 6 τόνων, τα λεγόμενα σαρδελοκούτια, με λεπτό θωρακισμό και δυο μυδραλιοβόλα.<br />
<br />
Τα Panzer 2 των 9 τόνων, προικισμένα μ’ ένα κανόνι των 20χιλ., ήταν σχεδόν ισοδύναμα. Μόνο τα Panzer 3 και τα Panzer 4 των 15 τόνων τα πρώτα και των 20χιλ. τα δεύτερα, με αντίστοιχα διαμετρήματα των 37χιλ. και 75χιλ., ήταν πραγματικά ισχυρά. Κάθε όμως, μεραρχία δεν είχε παρά μόνο 24 Panzer 4 και χρειάστηκε η θέληση του Χίτλερ για να τα επιβάλει σ’ ένα γενικό επιτελείο που τα έβρισκε πολύ βαριά. Τέτοιες ήταν οι περίφημες αυτές Panzerdivision (θωρακισμένες μεραρχίες) που έμελλαν να επιφέρουν επανάσταση στην τέχνη του πολέμου και να επιτρέψουν στον Χίτλερ να κυριαρχήσει στην Ευρώπη.<br />
<br />
Μεταγενέστερα 4 ελαφρές μεραρχίες, αριθμημένες από το 6 έως το 9, θα γίνουν κι αυτές θωρακισμένες με την προσθήκη τσεχοσλοβάκικου υλικού, αντί όμως μιας ταξιαρχίας δεν θα έχουν παρά ένα μόνο σύνταγμα από 3 τάγματα. Εκ των υστέρων προξενεί έκπληξη η αδυναμία αυτού του σώματος μάχης, όχι μόνο αν το συγκρίνουμε με τον αριθμό των αρμάτων που θα εμφανισθούν τα ακόλουθα χρόνια, αλλά και όταν ακόμα τα κρίνουμε μέσα στα πλαίσια των στρατιωτικών μέσων εκείνης της εποχής. Η εντύπωση που έκαναν οι θωρακισμένες μεραρχίες και οι επιτυχίες που σημείωσαν, οδήγησαν στο να υπερτιμηθεί η δύναμή τους κατά τρόπο αφάνταστο και είναι ζήτημα αν και σήμερα ακόμη, ύστερα από είκοσι πέντε περίπου χρόνια, έχει εκλείψει αυτή η μεγαλοποίηση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-t62D9hpcrBE/WEedAblrasI/AAAAAAAAoBU/_Py9S75Nk000p7aiHpIt5-jvIBIUmgbLwCLcB/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-1987-1210-502%252C_Polen%252C_Stukas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://1.bp.blogspot.com/-t62D9hpcrBE/WEedAblrasI/AAAAAAAAoBU/_Py9S75Nk000p7aiHpIt5-jvIBIUmgbLwCLcB/s400/Bundesarchiv_Bild_183-1987-1210-502%252C_Polen%252C_Stukas.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Πολύ περισσότερο παρά στο βάρος και στον αριθμό τους, η επανάσταση που έφεραν τα θωρακισμένα άρματα στην τέχνη του πολέμου, συνίσταται στη θεωρία της χρησιμοποίησης και στην τόλμη με την οποία η θεωρία αυτή εφαρμόστηκε στα πεδία της μάχης. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος θ’ αρχίσει με νίκες της ευφυΐας. Συγκριτικά η Luftwaffe είναι ισχυρότερη από το θωρακισμένο όπλο. Από το 1934 κι έπειτα είχε υπερπηδήσει τις παιδικές της αρρώστιες, ανέβασε την ικανότητα της ετήσιας παραγωγής από 900 σε 6.000 αεροπλάνα και πέτυχε την κατασκευή ορισμένων τύπων αεροπλάνων, που ως την ώρα υπεροχής της Αμερικανικής βιομηχανικής δύναμης, θα έχουν τον έλεγχο του ουρανού.<br />
<br />
Το καταδιωκτικό Messerschmitt 109, το καταδιωκτικό - βομβαρδιστικό Messerschmitt 110, το βομβαρδιστικό καθέτου εφορμήσεως Junkers 87, τα οριζόντια βομβαρδιστικά Junkers 88, Heinkel 111 και Dornier 17. Κατά την έναρξη των εχθροπραξιών η Luftwaffe είχε 771 καταδιωκτικά, 408 καταδιωκτικά - βομβαρδιστικά, 336 Stukas και 1.180 βομβαρδιστικά, ένα σύνολο 2.695 αεροπλάνων, μια αεροπορική δύναμη που καμιά άλλη χώρα στον κόσμο δεν θα μπορούσε ν’ αντισταθμίσει πριν περάσουν πολλοί μήνες. Αν αφήσουμε κατά μέρος την αεροπορία και τα θωρακισμένα, κατά τα άλλα ο Γερμανικός στρατός ανασυγκροτήθηκε σύμφωνα με την παράδοση.<br />
<br />
Τα μηχανοκίνητα μέσα του ήταν ασθενή: 4 μόνο μεραρχίες μηχανοκίνητου πεζικού, που συνεργαζόταν με τα Panzer. Το υπόλοιπο ήταν 36 μεραρχίες εν ενεργεία, 3 ορειβατικές, 37 εφεδρικές και 14 αναπληρωματικές (Ερζάτς). Οι δυο τελευταίες καινοτομίες είχαν βγει από το μηδέν, λίγες μόλις εβδομάδες πριν. Το υλικό είναι άνισο: τα μοντέρνα οβούζια (οβιδοβόλα) των 150χιλ. και 105χιλ. υπερείχαν των Γαλλικών των 75χιλ., 105χιλ. και 155χιλ., πολλές όμως πυροβολαρχίες ήταν ακόμη εφοδιασμένες με το παλιό 77 του Kaiser Wilhelm II. Κι αυτή ακόμη η αεροπορία είχε έλλειψη αρχηγών ομάδων και θα πετούσε μ’ ένα απόθεμα βομβών, που μόλις έφτανε για επιχειρήσεις τριών εβδομάδων.<br />
<br />
Με το να έχει ανασυγκροτηθεί μέσα σε πέντε μόλις χρόνια, η Wehrmacht (Γερμανικός στρατός) ήταν ένας αυτοσχεδιασμός που τρόμαζε τους στρατηγούς, οι όποιοι είχαν σταδιοδρομήσει στον υποδειγματικό στρατό της Αυτοκρατορικής Γερμανίας. Από τους αρχηγούς του, οι περισσότεροι προσπαθούν να είναι στρατιώτες και μόνο στρατιώτες. Μερικοί είναι Χιτλερικοί. Περισσότεροι, αντιχιτλερικοί. Δεν αγαπούν τον Χίτλερ κι ο Χίτλερ τους μισεί. Παρ’ όλα αυτά θα χρειαζόταν ένα παράξενο προφητικό χάρισμα για να βάλει κανείς με τον νου του, πως όταν τελειώσει ο πόλεμος, πάνω από 50 στρατάρχες, στρατηγοί και ναύαρχοι θα έχουν τουφεκιστεί, θα έχουν τελειώσει στην κρεμάλα, θα έχουν σφαγιαστεί, θα έχουν κρεμαστεί από τον λαιμό από γάντζους χασάπικου ή θα έχουν εξαναγκαστεί από τον Führer - Καγκελάριο ν’ αυτοκτονήσουν.<br />
<br />
Η συνωμοσία είχε από τότε κιόλας εγκατασταθεί στις διοικήσεις του στρατού, καταδικασμένου σε μια τέτοια εκατόμβη. Πριν ακόμη από το Munich (συνάντηση Hitler, Mussolini, Chamberlain, Daladier στις παραμονές της εισβολής των Γερμανικών στρατευμάτων στην Τσεχοσλοβακία), το 2ο Γαλλικό Γραφείο ύψωσε σε ένδειξη αδιαφορίας, τους ώμους μπροστά σε μια πληροφορία πράκτορα, που έλεγε πως ένας Γερμανός στρατηγός ήταν έτοιμος να βαδίσει κατά του Βερολίνου επί κεφαλής της θωρακισμένης μεραρχίας του: Ο στρατηγός αυτός υπάρχει. Ονομάζεται Hoepner (και θα ήταν γραφτό να πάει από το χέρι του δημίου). Μια ολόκληρη νύχτα περίμενε ο στρατηγός αυτός στη φρουρά του, της Θουριγγίας, το σήμα που επρόκειτο να του στείλει η χούντα των συνωμοτών.<br />
<br />
Οι συνωμότες ήταν συγκεντρωμένοι στο σπίτι του στρατηγού Halder. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν ο στρατηγός Beck, ο στρατηγός von Witzleben, ο στρατηγός του πεζικού von Stülpnagel, ο ναύαρχος Canaris, ο διευθυντής της αστυνομίας του Βερολίνου και άλλοι - που όλοι τους ήταν γραφτό να έχουν ένα άσχημο τέλος. Ήθελαν να συλλάβουν τον Χίτλερ την επομένη, τη στιγμή που θα γύριζε από το εθνικοσοσιαλιστικό συνέδριο της Nuremberg. Οι διαταγές είχαν κιόλας υπογραφεί, όταν το ραδιόφωνο ανήγγειλε πως ο Chamberlain είχε ζητήσει από τον Führer ακρόαση και εκείνη τη στιγμή πετούσε προς το Berchtesgaden. Η υλική βάση της συνωμοσίας μας, θα έγραφε ο Halder αργότερα, είχε καταστραφεί, μια και ο Χίτλερ δεν θα γύριζε στο Βερολίνο.<br />
<br />
Το ίδιο συνέβαινε και με την ηθική βάση: ''Μπορούσαμε να συλλάβουμε έναν παράφρονα που έριχνε τη Γερμανία σ’ έναν πόλεμο προκαταβολικά χαμένο. Δεν μπορούσαμε όμως, να συλλάβουμε έναν καγκελάριο που διαπραγματευόταν με τον Άγγλο πρωθυπουργό, την ειρηνική επάνοδο Γερμανών στους κόλπους του Reich''. Από το Μόναχο κι έπειτα δεν είχε παρουσιαστεί καμιά νέα ευκαιρία, αλλά το πνεύμα της συνωμοσίας δεν είχε απονεκρωθεί. Ένας από τους συνωμότες, ο Witzleben, είναι διοικητής μιας στρατιάς στο Δυτικό Μέτωπο. Ένας άλλος, ο Canaris, διευθύνει τη Γερμανική κατασκοπεία. Ο Halder, είναι αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, δεξί χέρι του αρχηγού του στρατού ξηράς von Brauchitsch.<br />
<br />
Έτσι ο παγκόσμιος αυτός πόλεμος αρχίζει με τη λανθάνουσα ανταρσία ενός μέρους της Γερμανικής ανωτάτης διοίκησης κατά του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων και του Γερμανικού Κράτους. Η συνέχεια θα παρουσιάσει παράδοξες εξελίξεις. Οι αρχηγοί στρατιωτικών μονάδων που δεν συνωμοτούν, στερούνται ενθουσιασμού. Κανένας βέβαια, δεν παραδέχεται τον Διάδρομο, το καθεστώς του Danzig, τα αυθαίρετα χαραγμένα ανατολικά σύνορα, την υποδούλωση ενός εκατομμυρίου Γερμανών στον Πολωνικό ζυγό. Θεωρούν όμως πως ο Γερμανικός στρατός δεν έχει αρκετά ανασυγκροτηθεί για να αντιμετωπίσει μια καινούρια Ευρωπαϊκή σύρραξη.<br />
<br />
Εκτός των Χιτλερικών Busch και Reichenau, όλοι οι άλλοι στρατηγοί είχαν υπογράψει πριν από το Μόναχο ένα υπόμνημα που το είχε συντάξει ο στρατηγός Beck, για να επιστήσουν την προσοχή του Führer στους κινδύνους στους οποίους εξέθετε τη Γερμανία η πολιτική του των περιπετειών. Το Γερμανο-Σοβιετικό σύμφωνο, κάπως τους είχε καθησυχάσει, απολυτρώνοντάς τους από τον εφιάλτη ενός πολέμου στη Ρωσία, γιατί όλοι σχεδόν γνωρίζουν τις τραχύτατες κλιματολογικές συνθήκες της και την απεραντοσύνη της. Πάντως ανησυχούν. Ο πόλεμος αρχίζει πριν να είναι έτοιμοι. Το ίδιο όπως με τους στρατηγούς, το ηθικό του έθνους απέχει πολύ από το να βρίσκεται ψηλά.<br />
<br />
Τίποτε τον Αύγουστο του 1939 δεν θυμίζει το ηφαίστειο του ενθουσιασμού, την ορμή προς τη θυσία του Ιουλίου του 1914. Ο Χίτλερ το ξέρει. Πέρυσι, πριν από το Μόναχο, έκανε ένα πείραμα που δεν τόλμησε να το επαναλάβει κι εφέτος: Την παρέλαση μέσα στο Βερολίνο μιας θωρακισμένης μεραρχίας. Περίμενε ένα σίφουνα πατριωτισμού. Το μόνο αποτέλεσμα ήταν ένα θέαμα περίτρομης κατάπληξης. Επί τρεις ώρες, μέσα σε μια σιωπηλή κατάπληξη, τα θωρακισμένα άρματα διέσχιζαν την πρωτεύουσα, λες κι ήταν ένας εχθρικός στρατός σε μια πόλη που είχε κατακτηθεί. Μάταια ο Χίτλερ στον εξώστη της Καγκελαρίας, περίμενε την πολεμοχαρή ιαχή που ήθελε να σηκωθεί στο πέρασμα των ατσαλένιων τεράτων του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-qZEq33fQZ_w/WEegtflWlxI/AAAAAAAAoBk/G03IrJArCBcikYar-aIYlJPYI2Gft6v_QCLcB/s1600/Bundesarchiv_Bild_146-1978-120-15%252C_Panzer_IV.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="450" src="https://1.bp.blogspot.com/-qZEq33fQZ_w/WEegtflWlxI/AAAAAAAAoBk/G03IrJArCBcikYar-aIYlJPYI2Gft6v_QCLcB/s640/Bundesarchiv_Bild_146-1978-120-15%252C_Panzer_IV.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Στο τέλος, ξαναμπήκε στο γραφείο του και ρίχτηκε σε μια πολυθρόνα, βρίζοντας τον Γερμανικό λαό, όπως, νικημένος κι ετοιμοθάνατος, θα τον βρίσει έξι χρόνια αργότερα, στο ίδιο ακριβώς μέρος, αφού πρώτα θα τον έχει καρφώσει στο σταυρό του μαρτυρίου και θα τον έχει ατιμάσει. Από τη Βαλτική ως τα Καρπάθια, τα στρατεύματα βαδίζουν. Το σχέδιο των επιχειρήσεων, αναψηλαφημένο και διευρυμένο σύμφωνα με τις οδηγίες του Χίτλερ, σφίγγει την Πολωνία σαν ανάμεσα στα σιδερένια σκέλη μιας τανάλιας. Το αριστερό σκέλος είναι η βόρεια ομάδα στρατιών, υπό την διοίκηση του στρατηγού von Bock. Το δεξιό σκέλος είναι η νότια ομάδα στρατιών που διοικητής της είναι ο στρατηγός von Rundstedt.<br />
<br />
Η πρώτη ομάδα αποτελείται από δυο στρατιές: την τρίτη υπό την διοίκηση του στρατηγού Kuechler που εξορμά από την ανατολική Πρωσία, και την τέταρτη του von Kluge που ξεκινά από την Pomerania: 21 συνολικά μεραρχίες, ανάμεσα στις οποίες 9 εν ενεργεία και 2 από αυτές θωρακισμένες. Η δεύτερη ομάδα έχει τρεις στρατιές: τη 14η του στρατηγού List, συγκεντρωμένη στα Καρπάθια, τη 10η του Reichenau, συγκεντρωμένη στην Upper Silesia και την 8η του στρατηγού Μπλάσκοβιτς, που θα εξορμήσει από την περιοχή του Breslau. 36 συνολικά μεραρχίες, ανάμεσα στις οποίες 28 εν ενεργεία κι από αυτές 4 θωρακισμένες.<br />
<br />
Ενώ η βόρεια ομάδα στρατιών θα εξαλείψει τον Διάδρομο, θα παραβιάσει τη γραμμή του Narev και θα κυριεύσει τη Βαρσοβία από τα νώτα, η νότια ομάδα στρατιών θα εξοντώσει τον κύριο όγκο των πολωνικών δυνάμεων δυτικά του Vistula. Τέτοια περιφρόνηση δείχνουν προς τον αντίπαλο, ώστε ανάμεσα στις δυο ομάδες στρατιών, αφήνουν μόνο τελωνοφύλακες για να υπερασπίσουν το Βερολίνο κατά του άνθους των Πολωνικών στρατευμάτων.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΣΧΕΔΙΟ ΕΠΙΘΕΣΗΣ - ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Γερμανικό Σχέδιο Επίθεσης - Δυνάμεις των Γερμανών</span></b><br />
<br />
Νότια Ομάδα Στρατιών υπό τον Γκερντ φον Ρούντστεντ (21 μεραρχίες πεζικού, 3 ορεινές μεραρχίες, 4 ελαφριές μεραρχίες, 3 μηχανοκίνητες μεραρχίες και 4 μεραρχίες πάντσερ):<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Η 8η Στρατιά (4 μεραρχίες πεζικού και 1 μηχανοκίνητη μεραρχία) υπό τον Τζόχανς φον Μπλάσκοβιτς επιτέθηκε στο Λόντζ.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η 14η Στρατιά (6 μεραρχίες πεζικού, 2 ορεινές μεραρχίες, 1 ελαφριά μεραρχία και 2 μεραρχίες πάντσερ) υπό τον Βίλχεμ φον Λίστ επιτέθηκε στη Κρακοβία.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η 10η Στρατιά (6 μεραρχίες πεζικού, 3 ελαφριές μεραρχίες, 2 μηχανοκίνητες μεραρχίες και 2 μεραρχίες πάντσερ) υπο τον Γουόλτερ φον Ράιχεναου επιτέθηκε ανάμεσα προκειμένου να ανοίξει ένα κενό μεταξύ Λόντζ και Κρακοβίας. Μετά η αποστολή του θα είναι να ενωθεί με τις κινητές δυνάμεις της 8ης Στρατιάς και να κατευθυνθεί στη Βαρσοβία.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ομάδα Εφεδρειών (5 μεραρχίες πεζικού και 1 ορεινή μεραρχία).</li>
</ul>
<br />
Βόρεια Ομάδα Στρατιών υπό τον Φέντερ φον Μπόκ (16 μεραρχίες και 3 ταξιαρχίες πεζικού,1 ταξιαρχία ιππικού, 2 μηχανοκίνητες μεραρχίες, 3 μεραρχίες πάντες ):<br />
<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>Η 3η Στρατιά (7 μεραρχίες και 2 ταξιαρχίες πεζικού, 1 ταξιαρχία ιππικού και 1 μεραρχία πάντσερ) υπό τον Γκέοργκ φον Κούχλερ επιτέθηκε από την ανατολική Πρωσία προς νότο.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Η 4η Στρατιά (6 μεραρχίες και 1 ταξιαρχία πεζικού, 2 μηχανοκίνητες μεραρχίες, 1 μεραρχία πάντσερ) υπό τον Γκάνθερ φον Κλούγκερ επιτέθηκε στο Ντάντσιχ.</li>
</ul>
<ul style="text-align: left;">
<li>Ομάδα Εφεδρειών (3 μεραρχίες πεζικού, 1 μεραρχία πάντσερ).</li>
</ul>
<br />
Σε σύνολο, οι δυνάμεις ξηράς των Γερμανών περιλαμβάνουν περίπου 1.500.000 στρατιώτες, 2.750 άρματα μάχης και 9.000 πυροβόλα κάθε διαμετρήματος (πολλά από αυτά ακόμη ιππήλατα). Η Luftwaffe δεν διαθέτει λιγότερο επιβλητικές δυνάμεις: Υποστηρίζει την επιχείρηση με 2.315 αεροσκάφη, κατανεμημένα σε δύο αεροστόλους (Loftflotte). Συγκριτικά ασθενέστερο είναι το Πολεμικό Ναυτικό (Kriegsmarine), το οποίο υποστηρίζει με πυρά πυροβόλων της ομάδας "Ost" (Ανατολή) τις επιχειρήσεις και καλείται να αντιμετωπίσει το, ακόμη πιο ασθενές, Πολωνικό Ναυτικό.<br />
<br />
Στο λιμάνι του Ντάντσιχ έχει αγκυροβολήσει το "εκπαιδευτικό" καταδρομικό "Σλέσβιγκ - Χόλσταϊν". Υποστηρίζει την χερσαία επίθεση με τα πυρά των πυροβόλων του. Η επιχείρηση δεν έχει παραμελήσει, επίσης, την "Πέμπτη φάλαγγα": Υπάρχει ευρύ κατασκοπευτικό δίκτυο για την αποκάλυψη των κινήσεων των Πολωνικών δυνάμεων, ενώ οι Γερμανοί γνωρίζουν πολύ καλά τόσο το οδικό όσο και το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας, αφού τα κατασκεύασαν οι ίδιοι. Υποστηρίζονται, επίσης, από τους Γερμανικής καταγωγής πληθυσμούς που βρίσκονται στην χώρα (κυρίως στην περιοχή του Βάρτα (Wartherland)).<br />
<br />
Η συνδυασμένη επίθεση αρμάτων μάχης και αεροπορίας είναι η πρώτη εφαρμογή στην πράξη της στρατηγικής που θα ακολουθήσει στο μέλλον η Βέρμαχτ. Είναι η στρατηγική του "κεραυνοβόλου πολέμου" (Blitzkrieg). Με αυτό τη στρατηγική πολέμου, οι Γερμανοί κατάφερναν σε πολύ μικρά χρονικά διαστήματα να εκμηδενίζουν τις δυνάμεις των αντιπάλων, και κατά τον Χάιντς Γκουντέριαν, στρατηγό του Γερμανικού στρατού και κύριο εμπνευστή του σχεδίου του κεραυνοβόλου πολέμου, το Blitzkrieg μπορεί να διαλύσει ένα στρατό σε μία μέρα. Οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν επίλεκτες μεραρχίες τανκς, και αεροπλάνα κάθετης εφόρμησης, με τα οποία κατακερμάτιζαν τις γραμμές του Πολωνικού στρατού.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Δυνάμεις των Πολωνών</span></b><br />
<br />
Οι Πολωνοί έχουν καταφέρει να κινητοποιήσουν περίπου 950.000 άνδρες (έναντι των υπολογιζόμενων 2.500.000, τους οποίους κατανέμουν σε επτά ομάδες στρατιών: Στο Μόντλιν, Στρατηγός Krukowicz-Przedrzymirski, στο Πομόρτζε, Στρατηγός Μπορτνόφσκι (Bortnowski), στο Πόζναν, Στρατηγός Κουτρζέμπα (Kutrzeba), στο Λοτζ, Στρατηγός Γιούλιους Ρόμελ (Juliusz Rómmel), Κρακοβία, Στρατηγός Ζίλινγκ (Szilling), Λούμπλιν, Στρατηγός Πίσκορ (Piskor) και στην περιοχή των Καρπαθίων, Στρατηγός Φάμπριτσι (Fabrycy). Μια ομάδα από διάφορες ομάδες είναι παραταγμένη κατά μήκος του ποταμού Νάρεβ υπό τον Στρατηγό Μλοτ-Φιγιαλκόβσκι (Mlot-Fijalkowski). Οι εφεδρείες δεν έχουν ολοκληρώσει την συγκρότησή τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-xzmWeTM3BK4/WEeh1XmNtaI/AAAAAAAAoBs/qe2X1JuG5mYRqdyRTcW2SWttseviCSfUwCLcB/s1600/3a.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-xzmWeTM3BK4/WEeh1XmNtaI/AAAAAAAAoBs/qe2X1JuG5mYRqdyRTcW2SWttseviCSfUwCLcB/s400/3a.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Ο Ρυντζ - Σμίγκλυ διαπράττει, έτσι, το σοβαρό σφάλμα να θέλει να υπερασπίσει το σύνολο του εθνικού εδάφους από τα δυτικά, πράγμα που διασπά τις ήδη πενιχρές δυνάμεις του. Σε σύνολο διαθέτει περίπου 39 μεραρχίες πεζικού, 11 ταξιαρχίες Ιππικού, 3 ορεινές ταξιαρχίες, δύο θωρακισμένες - μηχανοκίνητες και μερικές μικρότερες μονάδες. Διαθέτει μόνο 695 άρματα μάχης, σχετικά ελαφρά, και 52 θωρακισμένα οχήματα, ενώ 185 άρματα μάχης παραμένουν σε εφεδρεία.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ</b></span><br />
<br />
Στις 04:45, το θωρακισμένο καταδρομικό Schleswig-Holstein που είχε φτάσει στο Danzig την περασμένη μέρα, ανοίγει πυρ εναντίον της Πολωνικής σφήνας της Βεστερπλάττε. Οι αεροπορικοί σχηματισμοί πετούν. Και μέσα στην ομίχλη τα τανκς του Guderian, του Hoepner και του von Kleist περνούν τα σύνορα και πέφτουν πάνω στους Πολωνούς που κοιμούνται. Η 2α Σεπτεμβρίου είναι μια καλή ημέρα για τον Χίτλερ. Τα στρατιωτικά νέα είναι εξαίρετα. Η Πολωνική ανωτάτη διοίκηση αιφνιδιάστηκε εντελώς. Την έναρξη των εχθροπραξιών την έβλεπε σύμφωνα με το προηγούμενο του 1914: Δεκαπέντε ημέρες για τη συγκέντρωση στρατευμάτων με μοναδικές επιχειρήσεις, αψιμαχίες στη μεθόριο.<br />
<br />
Ο πόλεμος αυτός που ξεκινά με τέταρτη ταχύτητα, τη βρήκε απροετοίμαστη. Οι Πολωνοί στρατιώτες πολεμούν, αλλά τα Γερμανικά τανκς δημιουργούν ρήγμα στην ασθενή γραμμή αντίστασης και ορμούν μπροστά. Αποσυνθέτουν τα μετόπισθεν, καταστρέφουν τους συνδέσμους, κάνουν να παραλύσει η λειτουργία της ανωτάτης Πολωνικής διοίκησης. Η Luftwaffe συντρίβει στην επιφάνεια του εδάφους την εχθρική αεροπορία, εξουδετερώνει τα γενικά στρατηγεία, βομβαρδίζει με stuka τους πυρήνες αντίστασης, προκαλεί συμφόρηση στα μετόπισθεν του εχθρού, εξαναγκάζοντας τους περίτρομους πληθυσμούς να ξεχύνονται στους δρόμους και να φεύγουν μπουλούκια.<br />
<br />
Στα βόρεια της διάταξης των δυνάμεων, τα Γερμανικά στρατεύματα ενσκήπτουν από την Ανατολική Πρωσία και φτάνουν στη θέση του Μλάβα που καλύπτει τη Βαρσοβία. Στο Διάδρομο, δύο Γερμανικές στρατιές, η 3η και η 4η ενώνονται, στο κέντρο η 10η στρατιά, αιχμή της ομάδας Rundstedt, φτάνει ήδη στο Βάρτα. Μέσα σε 36 ώρες είχε προελάσει 80 km. Στη νότια εσχατιά, τα στρατεύματα των αλπινιστών του List πέρασαν τον λαιμό της Γιαμπλούνκας, θέατρο ατελεύτητων μαχών στον προηγούμενο πόλεμο και φτάνουν έξω από την Κρακοβία. Δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μια ζωηρότερη και πιο περίλαμπρη έναρξη επίθεσης.<br />
<br />
Η Αγγλία και η Γαλλία περίμεναν ως τις 21:30 για να γνωστοποιήσουν στην κυβέρνηση του Reich, πως μια παράταση της Γερμανικής στρατιωτικής δράσης θα τις ανάγκαζε να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει απέναντι της Πολωνίας. Η Wilhelmstrasse (υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας) βλέπει αφ’ υψηλού το αργοπορημένο εκείνο διάβημα. Είναι τελεσίγραφο; ρωτά ο Ribbentrop (υπουργός Εξωτερικών του Χίτλερ). Όχι, του απαντούν οι πρεσβευτές, είναι μια προειδοποίηση. Στο Παρίσι ο υπουργός Εξωτερικών Georges Bonnet γαντζώνεται απεγνωσμένα από την ιταλική πρόταση για μια τετραμελή διάσκεψη. Στο Λονδίνο, υποπτεύονται την Γαλλία πως θέλει να ξεφύγει.<br />
<br />
Ο Πολωνός πρεσβευτής, κόμης Ραντζίνσκι, φτάνει μαινόμενος στο Foreign Office, ωρυόμενος ότι ο Bonnet δήλωσε στον συνάδελφό του στο Παρίσι, πως δεν το είχε σκοπό ν’ αφήσει να σκοτωθούν για το χατίρι της Πολωνίας τα γυναικόπαιδα της Γαλλίας. Οι ίδιοι αυτοί Πολωνοί θεωρούσαν πολύ λογικό αυτό το πνεύμα εγωισμού όταν το εκδήλωναν κι αυτοί το 1938 εις βάρος των Τσέχων. Στο Βερολίνο, ο Χίτλερ περνά τη βραδιά του σε στενό φιλικό κύκλο μέσα στην αίθουσα μουσικής της νέας καγκελαρίας, διαβάζοντας με φωνή που πάλλει από χαρά, τα ανακοινωθέντα που του στέλνονται από το Πολωνικό μέτωπο και μιλάνε για νίκες.<br />
<br />
Στη Γαλλία η γενική κινητοποίηση διατάχθηκε από το βράδυ της προηγουμένης, πράγμα που κατά τους υπολογισμούς του Γερμανικού 2ου Γραφείου, σημαίνει πως 80 τουλάχιστο μεραρχίες συγκεντρώνονται από τη Βόρεια Θάλασσα έως την Ελβετία. Η Γερμανία δεν έχει όμως αφήσει στη Δύση παρά 11 μόνο μεραρχίες εν ενεργεία και θα χρειαστούν πολλές εβδομάδες για ν’ αποχτήσουν μια σοβαρή συνοχή οι 35 μεραρχίες της τρίτης και τετάρτης φουρνιάς που πρόκειται να τις ενισχύσουν. Στις παραμεθόριες πόλεις, όπως η Freiburg του Breisgau, η φήμη πως οι Γάλλοι περνούν τον ποταμό Rhein, γίνεται αφορμή να σηκωθεί ένας άνεμος πανικού, αλλά ο Führer παραμένει ακλόνητος.<br />
<br />
Υπογραμμίζει πως η Γαλλική Βουλή ψηφίζοντας συμπληρωματικές στρατιωτικές πιστώσεις 85 δισεκατομμυρίων, δεν πρόφερε ούτε μία φορά τη λέξη πόλεμος. Γι’ άλλη μια φορά η Χιτλερική διαίσθηση αποκαλύπτεται σωστή. Η Γαλλία και η Αγγλία δεν το κουνούν από τη θέση τους. Κι όμως ο Χίτλερ απατάται. Αν η Γαλλική θέληση κλονίζεται, η Αγγλική απόφαση είναι ακλόνητη. Ο Λόρδος Halifax, υπουργός των Εξωτερικών στην κυβέρνηση Chamberlain, μετά την παραίτηση του Anthony Eden, απαντά στο γαμβρό και υπουργό Εξωτερικών του Mussolini, Conte Ciano, που είχε τηλεφωνήσει από το μέγαρο Γκίντζι (υπουργείο των Εξωτερικών της Ιταλίας), ότι δεν μπορεί να γίνεται λόγος για καμιά διάσκεψη, αν πρώτα η Γερμανία δεν αποσύρει τα στρατεύματά της από το Πολωνικό έδαφος.<br />
<br />
Ο Mussolini απαντά πως δεν μπορεί να μεταβιβάσει αυτή την αξίωση στον Führer. Έτσι χάνεται και η τελευταία ελπίδα για την ειρήνη. Στις 3 Σεπτεμβρίου, στις 4 το πρωί, ο πρεσβευτής της Αγγλίας στο Βερολίνο, Neville Henderson, διατάσσεται από το Λονδίνο να ζητήσει από τον Ribbentrop ακρόαση για τις 9 το πρωί. Η Wilhelmstrasse κάνει πως κοιμάται, όπως σε καιρούς ειρήνης. Ο Henderson χρειάζεται να ξυπνήσει ολόκληρη σειρά υφισταμένων για να λάβει επί τέλους την απάντηση ότι δεν μπορεί να δει το πρωί την Α.Ε. τον Ribbentrop, αλλά ότι ο σύμβουλος πρεσβείας Σμιτ που κάνει συνήθως τον διερμηνέα στον Χίτλερ, είναι επιφορτισμένος να δεχτεί οποιαδήποτε ανακοίνωση της κυβέρνησης της Αυτού Μεγαλειότητας.<br />
<br />
Στα χέρια αυτού του δευτέρας σειράς υπαλλήλου, αναγκάζεται η Μεγάλη Βρετανία να δώσει το τελεσίγραφό της: ''Αν στις 11 -σε δύο ώρες- δεν λάβει κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις πως τα Γερμανικά στρατεύματα θ’ αποσυρθούν αμέσως, θα υπάρχει κατάσταση πολέμου μεταξύ αυτής και του Γερμανικού Reich''. Στις 7 Σεπτεμβρίου το πρωί, ανιχνευτικές ομάδες της 3ης, 4ης και 5ης Γαλλικής στρατιάς, περνούν τα γερμανικά σύνορα στα δυτικά των Βοσγίων, απέναντι από το Σαρελουί, το Σαρμπρύκ και τις Δυο Γέφυρες (Ντε Πον). Η επίθεση έχει γι’ αντικειμενικό σκοπό την ανακούφιση της Πολωνίας με το να υποχρεωθεί ο Γερμανικός στρατός να στραφεί προς τα δυτικά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-eM3-zy94rSQ/WEe1uRhfuMI/AAAAAAAAoB8/DUx765S3SN8YthAXMGr9N8nOOGsuvJTmQCLcB/s1600/Zniszczenia1939_0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="268" src="https://1.bp.blogspot.com/-eM3-zy94rSQ/WEe1uRhfuMI/AAAAAAAAoB8/DUx765S3SN8YthAXMGr9N8nOOGsuvJTmQCLcB/s400/Zniszczenia1939_0.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Με το ρολόι του 1914 αυτή η επέμβαση, την πέμπτη ημέρα της κινητοποιήσεως, είναι ικανοποιητική. Πρώτα συγκεντρώνονται οι στρατιές πίσω από το καβούκι της προκαλύψεως και, μόνο αφού συμπληρωθεί αυτή η συγκέντρωση, μπορεί να αρχίσει μια επιθετική δράση. Η συμφωνία των δύο γενικών επιτελείων, του Γαλλικού και του Πολωνικού, που συζητήθηκε τον Μάιο, αλλά ελλείψει μιας πολιτικής συμφωνίας δεν επικυρώθηκε, είναι συνεπής προς την κλασσική αυτή αντίληψη. Προέβλεπε πως η Γαλλία θα εξαπολύσει προοδευτικά επιθετικές επιχειρήσεις με περιορισμένο αντικειμενικό σκοπό γύρω από την τετάρτη ημέρα της κινητοποίησής της, για να επιτεθεί με τον κύριο όγκο των δυνάμεων της τη 15η αν η κύρια Γερμανική προσπάθεια ενταθεί στην Πολωνία.<br />
<br />
Η Γαλλία δεν παρουσιάζει λοιπόν καθυστέρηση, ούτε σχετικά με το ρολόι της στρατιωτικής της σκέψης, ούτε με τις μισο-υποχρεώσεις που έχει αναλάβει. Με το ρολόι όμως του 1939, η Γαλλική επέμβαση άργησε τόσο πολύ, που καταντά άχρηστη. Η Πολωνία εξακολουθεί ακόμη να μάχεται, αλλά έχει κιόλας ηττηθεί. Την ίδια ημέρα -7 Σεπτεμβρίου- που οι Γαλλικές εμπροσθοφυλακές μπαίνουν συνετά στο Σαρρ, καταρρέει στην Πολωνία η οργανωμένη αντίσταση. Η 4η Γερμανική στρατιά προχωρεί κατά μήκος του Vistula ως το Τορν. Η 3η στρατιά, αφού πέτυχε ρήγμα στον Μλάβα, κυριεύει τη Βαρσοβία από πίσω.<br />
<br />
Το διπλωματικό σώμα, η κυβέρνηση, η ανώτατη στρατιωτική διοίκηση, εγκαταλείπουν εσπευσμένα την πόλη, αλλά καθώς κατευθύνονται προς τα νοτιοανατολικά, τους κόβει τον δρόμο η 14η στρατιά, που αφού κατέλαβε την Κρακοβία προχωρεί προς τα Ρουμανικά σύνορα. Στα δυτικά του Vistula, τα πολωνικά στρατεύματα της προεξοχής του Πόζναν (τα στρατεύματα που επρόκειτο να βαδίσουν κατά του Βερολίνο) επιχειρούν, κάνοντας μεταβολή, να ριχτούν στην αριστερή πτέρυγα της 8ης Γερμανικής στρατιάς. Ο Rundstedt όμως, αναπροσανατολίζει τη 10η στρατιά του, ρίχνει το μηχανοκίνητο 15ο και το θωρακισμένο 16ο σώμα στρατού στα νώτα του Μπορτνόφσκι.<br />
<br />
Το αποτέλεσμα του Πολωνικού εκείνου σκιρτήματος, είναι η πρώτη μεγάλη κυκλωτική κίνηση του πολέμου, ο θύλακας του Μπζούρα, μέσα στον οποίο θα πιαστούν 19 Πολωνικές μεραρχίες. Προς την πλευρά των Γερμανών, έχουν ξεπεραστεί και οι μεγαλύτερες ελπίδες. Μόνον εκ των υστέρων, όταν οι επιχειρήσεις θα υποβληθούν σε μια λεπτομερειακή κριτική, θ’ αποκαλυφτούν ορισμένα αρκετά ανησυχητικά ασθενή σημεία ενός στρατού, που το τσιμέντο του δεν έχει ακόμη στεγνώσει. Η θαυμαστή απόδοση των θωρακισμένων μονάδων και της αεροπορίας τα παρασέρνει όλα. Οι Πολωνοί φαντάροι και ιππείς, είναι ανίσχυροι μπροστά στα θωρακισμένα άρματα.<br />
<br />
Κάτω από τα πλήγματα της αεροπορίας, το ιππήλατο Πολωνικό πυροβολικό χάνει όλα του τα άλογα. Οι βομβαρδισμοί σε βάθος κόβουν τις συγκοινωνίες και αποδιοργανώνουν τα μετόπισθεν. Οι βροχές καθυστερούν, ο ουρανός είναι αίθριος, αμείλιχτος συνένοχος των αεροπλάνων και των τανκς. Πρόκειται αληθινά για έναν όμορφο, δροσερό και άνετο πόλεμο. Οι απώλειες είναι μικρές. Όσες μεραρχίες δεν είναι μηχανοκίνητες, σπάνια έχουν την ευκαιρία να πολεμήσουν. Οι διακεκριμένες προσωπικότητες του καθεστώτος, έρχονται να παρακολουθήσουν αυτά τα μεγάλα γυμνάσια. Ανάμεσα σ’ αυτές είναι και η ηθοποιός Λένι Ρίφενσταλ, που γυρίζει ταινίες πολεμικών επικαίρων για λογαριασμό του Υπουργείου Προπαγάνδας του Goebbels.<br />
<br />
Φτάνει στο γενικό στρατηγείο του Rundstedt, μ’ ένα μικρό πιστόλι στη ζώνη και ένα μαχαίρι σε μια από τις λευκές μπότες της. Όσο για τον Χίτλερ, αυτός έχει πάει στο πρώτο του γενικό στρατηγείο εκστρατείας, στο Καζίνο Οτέλ του Σοπότ, στην πλαζ του Danzig. Δεν ανακατεύεται στις λεπτομέρειες των επιχειρήσεων. Βγάζει όμως συμπεράσματα από αυτόν τον πόλεμο με τη μεγάλη απόδοση, στον οποίο πίστευε παρά τις γνώμες των εξ επαγγέλματος στρατιωτικών. Στο μεταξύ πότε με ικεσίες και πότε με ύβρεις, οι αντιπρόσωποι της πολωνικής ανωτάτης διοίκησης στο Λονδίνο και στο Παρίσι, ζητούν την έναρξη εχθροπραξιών στον αέρα.<br />
<br />
Τους δίνεται η απάντηση πως η RAF (Royal Air Force, η βασιλική αεροπορία της Αγγλίας) πηγαίνει κάθε βράδυ και ρίχνει προκηρύξεις στη Γερμανία και όσο για τη Γαλλία, η Γαλλική κυβέρνηση δεν βλέπει για ποιο λόγο πρέπει να προκαλέσει αντίποινα εις βάρος των πολεμικών βιομηχανιών της, παίρνοντας την πρωτοβουλία σοβαρότερων βομβαρδισμών. Στο λεκανοπέδιο του Σαρρ, στοιχεία καμιάς δεκαριάς Γαλλικών μεραρχιών, προελαύνουν βήμα προς βήμα, αποσπώντας από την ανωνυμία μερικές τοποθεσίες όπως το Μπύμπινγκεν, το Βίττερσχαϊμ ή το Χόρνμπαχ. Οι οδηγίες που έχει δώσει η ανωτάτη Γαλλική στρατιωτική διοίκηση, είναι όλες υποδειγματικής μετριοφροσύνης.<br />
<br />
Αποβλέπουν στη βαθμιαία και μεθοδική εγκατάσταση στη γραμμή Ζίγκφριντ μεταξύ Χάαρντ και Moselle. Μόνον ενδεχομένως και εν πάση περιπτώσει μεταγενέστερα, θα γίνουν επιθέσεις κατά των οχυρών της. Ανάλογη με το μέτρο της ασθενούς επιθετικότητας των Γάλλων, είναι η αντίσταση του εχθρού. Και τούτο γιατί ο Χίτλερ έχει διατάξει τα στρατεύματά του ν’ αρκεσθούν απλώς στην ανταπόδοση των κτυπημάτων. Πάντως στους Γάλλους στρατιώτες επιφυλάσσεται μια άγρια έκπληξη: Οι νάρκες. Οι δρόμοι ανατινάζονται κάτω από τα οχήματα, τα στρατεύματα που διασχίζουν τα υπονομευμένα χωράφια μπαίνουν χωρίς να το υποπτεύονται σε περιοχές θανάτου και συχνά οι άνδρες που κάνουν ν’ ανοίξουν την πόρτα μιας σιταποθήκης ή σκύβουν να μαζέψουν ένα πεταμένο αντικείμενο, κονιορτοποιούνται.<br />
<br />
Είναι ζήτημα αν ο Γαλλικός στρατός που προορίζεται για την άμυνα, ξέρει αυτό το πράγμα - τις νάρκες. Ασήμαντη επίθεση. Δεν θα είχε έννοια παρά μόνο αν η Γαλλία, έχοντας προσαρμόσει τον στρατό της στη θέση της, του φύλακα των συνθηκών, είχε ένα θωρακισμένο μάχιμο σώμα στρατού, ικανό να ριχτεί κατά της Γερμανίας και να την κυριεύσει. Καλύτερα από κάθε άλλον ο αρχιστράτηγος Gamelin ξέρει πως πρόκειται απλώς για μια δήθεν δράση υπέρ μιας καταδικασμένης Πολωνίας. Από τις 9 Σεπτεμβρίου υπογραμμίζει στον στρατηγό Georges, βοηθό του στο Βορειοανατολικό μέτωπο, τη σοβαρότητα των Πολωνικών ηττών και με την ευκαιρία αυτή του τονίζει πως ανακτούν την προτεραιότητα οι αμυντικές αποστολές.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ</b></span><br />
<br />
Μια ώρα μετά τις πρώτες επιθέσεις της Λούφτβάφε επιτέθηκε ο στρατός ξηράς. Ο Πολωνικός στρατός δεν έχει προλάβει να συγκροτηθεί πλήρως. Λειτουργώντας με τα πρότυπα του Πρώτου Πολέμου αιφνιδιάζεται ολοσχερώς από την βιαιότητα της Γερμανικής επίθεσης. Οι Πολωνοί πεζοί στρατιώτες και (λιγότερο) οι έφιπποι είναι ανίσχυροι μπροστά στα άρματα μάχης, εκτός αν διαθέτουν σημαντικό αριθμό αντιαρματικών. Η Αεροπορία δεν κτυπά τους μάχιμους σχηματισμούς, αλλά επιτίθεται στα μετόπισθεν, αποδιοργανώνοντάς τα ολοσχερώς, καταστρέφοντας αποθήκες υλικού και προκαλώντας τρόμο στους άμαχους, που ξεχύνονται στους δρόμους και φεύγουν μαζικά, προκαλώντας συμφορήσεις.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-s7vkmKy8AKA/WEkY5Fp5NGI/AAAAAAAAoCM/9ZDBNzGdh5EjLGOsMfCtbIczmafIL7zNQCLcB/s1600/The_Royal_Castle_in_Warsaw_-_burning_17.09.1939.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="317" src="https://1.bp.blogspot.com/-s7vkmKy8AKA/WEkY5Fp5NGI/AAAAAAAAoCM/9ZDBNzGdh5EjLGOsMfCtbIczmafIL7zNQCLcB/s400/The_Royal_Castle_in_Warsaw_-_burning_17.09.1939.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Το ιππήλατο Πολωνικό πυροβολικό χάνει, από τις αεροπορικές επιθέσεις, όλα του τα άλογα και, πρακτικά, εξουδετερώνεται. Είναι η πρώτη εφαρμογή της νέας Γερμανικής πολεμικής τακτικής, του "πολέμου της κίνησης", του "αστραπιαίου πολέμου" (Blitzkrieg). Αντίθετα, σχετικά σημαντικές απώλειες προκαλεί στους Πολωνούς μαχητές το Γερμανικό πυροβολικό. Το ήδη πενιχρό δίκτυο διαβιβάσεων καταστρέφεται, καθιστώντας την επικοινωνία κεντρικής διοίκησης -μάχιμων μονάδων σχεδόν αδύνατη-, με αποτέλεσμα τον κατατεμαχισμό των Πολωνικών δυνάμεων, εφόσον δεν υπάρχει συντονισμός. Η πολωνική αεροπορία χάνει στο έδαφος ένα μέρος των αεροσκαφών της.<br />
<br />
Ορισμένα αξιόμαχα αεροσκάφη, εντούτοις, παραμένουν ενεργά για αρκετό διάστημα και, μολονότι υποδεέστερα των Γερμανικών, προκαλούν σχετικά σημαντικές απώλειες στην Λουφτβάφφε. Ως το τέλος της 3ης ημέρας της εισβολής τα βασικά στοιχεία του Γερμανικού στρατού είχαν εισχωρήσει 80 χιλιόμετρα μέσα στην Πολωνία. Ως το τέλος της 1ης εβδομάδας η Πολωνική κυβέρνηση εγκατέλειψε τη Βαρσοβία. Παρά τις κάποιες επιτυχημένες αντεπιθέσεις στην αρχή της εκστρατείας, η Πολωνική αεροπορία είχε αφανιστεί εντελώς.Τα Γερμανικά αεροσκάφη ήταν πλέον ελεύθερα να ασχοληθούν ολοκληρωτικά με τη στήριξη των επιχειρήσεων ξηράς. Όμως στις 8 Σεπτεμβρίου η πρώτες επιθέσεις στην Πολωνική πρωτεύουσα αποκρούστηκαν.<br />
<br />
Οι Πολωνοί αποπειρώνται μια αντεπίθεση: Στις 9 Σεπτεμβρίου η ομάδα Μπορτνόφσκι επιτίθεται στην πλευρά της ομάδας Ρούντστεντ, ο οποίος αντιδρά άμεσα: Αναστρέφει το μέτωπο της 10ης Στρατιάς (Ράιχεναου) και αντιμετωπίζει την αντεπίθεση, επιτυγχάνοντας έτσι να κυκλώσει, στον αποκαλούμενο "θύλακα της Μπζούρα" 19 Πολωνικές μεραρχίες και διεξάγεται η Μάχη της Μπζούρα. Γενικά πιστεύεται ότι η Πολωνία δεν αντιστάθηκε στις δυνάμεις του Άξονα και κατέρρευσε πολύ εύκολα. Η εντύπωση αυτή αρχικά ενισχύθηκε επειδή οι πολωνικές δυνάμεις ήταν σαφώς κατώτερες, ποσοτικά και, κυρίως, ποιοτικά (από την άποψη του υλικού και της συγκρότησης) από τις αντίπαλες.<br />
<br />
Η πραγματικότητα είναι ότι οι Πολωνοί πολέμησαν με γενναιότητα απέναντι και στους δύο αντιπάλους τους, σε ορισμένες περιπτώσεις απελπισμένα, ακόμη και όταν είχε ήδη γίνει φανερό ότι η άμυνα της χώρας κατέρρεε και δεν υπήρχε ελπίδα νίκης. Το Πολωνικό ιππικό, δρώντας περισσότερο ως ταχυκίνητο πεζικό, προξένησε σημαντικές ζημίες στα Γερμανικά "πάντσερ" (θωρακισμένα): Υπολογίζεται ότι καταστράφηκε, συνολικά, μια ολόκληρη θωρακισμένη μεραρχία (μεταξύ 360 και 400 αρμάτων). Το ίδιο αποφασιστικά πολέμησε και η αεροπορία, η οποία ήταν εκ προοιμίου καταδικασμένη, τόσο λόγω μικρού αριθμού αεροσκαφών, όσο και των υποδεέστερων τύπων τους (τα Πολωνικά αεροσκάφη ήταν, τεχνολογικά, μια γενεά πίσω σε σχέση με τα Γερμανικά).<br />
<br />
Στις 10 Σεπτεμβρίου η Λούφτβάφε ξεκίνησε σφοδρότατες επιθέσεις στη Βαρσοβία. Η Πολωνική κυβέρνηση διέταξε γενική στρατιωτική υποχώρηση νοτιοανατολικά. Στις 14 Σεπτεμβρίου το 19ο σώμα πάντσερ επιτέθηκε εναντίον του ζωτικής σημασίας φρουρίου του Μπρεστ-Λιτόφσκ (Ανατολική Πολωνία). Στης 15 Σεπτεμβρίου οι Γερμανοί επέδωσαν τελεσίγραφο στη Βαρσοβία: «Παραδοθήτε αλλιώς θα καταστραφείτε». Οι στρατιώτες μαζί με 100.000 πολίτες επέλεξαν να συνεχίσουν τη μάχη. Στις 17 Σεπτεμβρίου καταρρέει του φρούριο του Μπρέσκ Λιτόφσκ. Με αυτό τον τρόπο απέκλεισαν κάθε πιθανότητα υποχώρησης του Πολωνικού στρατού ανατολικά.<br />
<br />
Την ίδια μέρα η Πολωνία, ύστερα από τη δήλωση του Μολότωφ ότι "η Πολωνική Κυβέρνηση έπαψε να δίνει σημεία ζωής", δέχεται εισβολή από τα ανατολικά: Οι Σοβιετικοί εφαρμόζουν το σύμφωνο που υπέγραψαν με την Γερμανία τον Αύγουστο και καταλαμβάνουν το "δικό τους" τμήμα αντιμετωπίζοντας σχετικά μικρή -αλλά πεισματική- αντίσταση, αφού οι περισσότερες Πολωνικές μονάδες που υπάρχουν ακόμη είναι στραμμένες προς τα δυτικά. Η Πολωνική κυβέρνηση, που είχε ήδη μετακινηθεί πέντε φορές, κατέφυγε στη Ρουμανία. Στις 19 Σεπτεμβρίου ο Πολωνικός στρατός στη θέση Μπζούρα τελικά νικήθηκε. Στη μάχη του Μπζούρα 170.000 Πολωνοί πιάστηκαν αιχμάλωτοι.<br />
<br />
Δύο μέρες μετά οι Γερμανοί εξαπέλυσαν μαζικό βομβαρδισμό στη Βαρσοβία. Την επόμενη μέρα οι σοβιετικοί κατέλαβαν τη Λβόβρ. Νέο τελεσίγραφο εκδόθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου προς τους πολίτες και υπερασπιστές της Βαρσοβίας και τονίστηκε μάλιστα με επιθέσεις με παραπάνω από 400 βόμβες. Η πολωνική πρωτεύουσα όμως (την υπεράσπιση της οποίας έχει αναλάβει ο Γιούλιους Ρόμμελ) δεν υπέκυψε. Οι Γερμανοί περιμένουν να πέσει με πολιορκία, ο Χίτλερ, όμως, δηλώνει ότι είναι "φρούριο" και διατάσσει τον βομβαρδισμό της. Η Βαρσοβία καταστρέφεται ολοσχερώς. Στις 26 Σεπτεμβρίου οι Γερμανοί εξαπολύουν μαζική επίθεση πεζικού στην πόλη. Μέσα σε μια μέρα κατάφεραν να πάρουν υπό τον έλεγχό τους όλα τα προάστια.<br />
<br />
Η πόλη παραδίδεται στις 27 Σεπτεμβρίου ύστερα από τετραήμερο ανηλεή βομβαρδισμό από ξηράς και αέρος και οι υπερασπιστές της αιχμαλωτίζονται. Για να σφραγίσει το θρίαμβο του ο Χίτλερ πήγε στη Βαρσοβία στις 5 Οκτωβρίου και χαιρέτησε μια θριαμβευτική παρέλαση. Η κυβέρνηση είχε ήδη αυτοεξοριστεί στην Ρουμανία, όπου καταφεύγει και ο Ρυντζ-Σμίγκλυ "χωρίς, εννοείται, όπλα, αλλά με σημαντικές αποσκευές". Η ολοσχερής κατάρρευση της χώρας ολοκληρώνεται στις 6 Οκτωβρίου (με την παράδοση 8.000 στρατιωτών), χωρίς, ωστόσο, ποτέ η Πολωνία να παραδοθεί επίσημα σε κάποιον από τους αντιπάλους της ή να υπογραφεί κάποια συνθήκη κατάπαυσης του πυρός. Η επίσημη Πολωνία δεν υφίσταται πλέον, αλλά η Πολωνική αντίσταση θα αρχίσει πολύ σύντομα να κάνει αισθητή την παρουσία της.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H ENOΠΛH ΣYPPAΞH </b></span><br />
<br />
Τίποτα στην αρχική φάση των συγκρούσεων δεν προμήνυε την τελική λαμπρή έκβαση του πολέμου υπέρ των Γερμανών. Στις 04:45 τα χαράματα, οι πρώτες μονάδες παραβίαζαν τη Γερμανοπολωνική μεθόριο και η Luftwaffe σφυροκοπούσε από αέρα τις οχυρώσεις, τα στρατόπεδα και τα αεροδρόμια των Πολωνών. O αρχικός πανικός όμως δεν κράτησε, γιατί το φρόνημα του Πολωνικού λαού και του στρατού ήταν ακμαιότατο και το ηθικό του υψηλό. Kατ' αρχάς, προς μεγάλη έκπληξη των Γερμανών επιτελών, πολλές από τις επιχειρήσεις δολιοφθοράς που είχαν επιμελώς προσχεδιαστεί απέτυχαν.<br />
<br />
Oι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι κατάφεραν να σταματήσουν στο σταθμό του Σίμονσντορφ τα δύο τρένα με τους καμουφλαρισμένους Γερμανούς, που ως αποστολή τους είχαν την προστασία της γέφυρας του Ντίρσχαου που τελικά ανατινάχτηκε, όπως κι αυτής του Γκράουντεντς. Μέσα στο Ντάντσιχ, η αντίσταση ήταν σθεναρή, εστιασμένη κυρίως στο ταχυδρομικό κτήριο. Όσοι τελικά συνελήφθησαν και αποδείχτηκε ότι ανήκαν στον Πολωνικό στρατό εκτελέστηκαν επί τόπου. Αλλά και η διάσωση του τούνελ της Γιαμπλόνκα απέτυχε. Πάντως, η άμυνα της Πολωνίας παρουσίαζε γενικά τεράστιες δυσκολίες. H χώρα ήταν εκτεθειμένη στην επίθεση από βόρεια, δυτικά και νότια.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-JJA3qPJL_mk/WEk5dOsXAbI/AAAAAAAAoCc/SbjWZ73SgtweOjC4tb9Qz3vhe2SajRdAACLcB/s1600/German_plane_bombing_Warsaw_1939.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-JJA3qPJL_mk/WEk5dOsXAbI/AAAAAAAAoCc/SbjWZ73SgtweOjC4tb9Qz3vhe2SajRdAACLcB/s400/German_plane_bombing_Warsaw_1939.jpg" width="280" /></a></div>
<br />
Ήταν υποχρεωμένη λοιπόν να καλύψει με τα στρατεύματά της ένα αρκετά μεγάλο μέτωπο (περίπου 2.800 χλμ.), κάτι που δημιουργούσε πρόβλημα στους τομείς της λογιστικής υποστήριξης και του ανεφοδιασμού, καθώς μάλιστα το οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο ήταν απαρχαιωμένο. Επίσης, ο Πολωνικός στρατός δεν μπορούσε να αντέξει πόλεμο μακράς διάρκειας, γιατί η κάλυψη των βασικών αναγκών του σε υλικό εξοπλισμό εξυπηρετείτο με εισαγωγές. Mε τη Ρωσία τώρα σύμμαχο του Χίτλερ, την Ουγγαρία φιλική προς τους Γερμανούς και την Τσεχοσλοβακία ήδη εξουδετερωμένη, η Πολωνία είχε καταδικαστεί σε απόλυτη απομόνωση.<br />
<br />
Oι δυνάμεις της αποτελούνταν από 2.000.000 περίπου άνδρες (συμπεριλαμβανομένων κάποιων ειδικών εφεδρικών σωμάτων), 500.000 πολιτοφύλακες, 1.100 ελαφρά άρματα μάχης παλαιάς τεχνολογίας και 900 αεροπλάνα -όλα αμφίβολης αποτελεσματικότητας. Άλλωστε, μόνο 500 από τα άρματα αυτά και 500 από τα αεροπλάνα ήταν ετοιμοπόλεμα. Ελλείψεις υπήρχαν και σε νευραλγικούς τομείς, όπως η αντιαεροπορική και αντιαρματική άμυνα, η αμεσότητα εκτέλεσης ενός σχεδίου επιστράτευσης και η οχυρωματική δραστηριότητα. H επιστράτευση των 1.000.000 αρχικά ανδρών έγινε με αρκετή καθυστέρηση, σύμφωνα με τις οδηγίες των Άγγλων και των Γάλλων, ώστε να μην θεωρηθεί ως πρόκληση από τον Χίτλερ.<br />
<br />
Αυτός ο πολύγλωσσος, στερημένος εξοπλισμού σύγχρονης τεχνολογίας αλλά ενθουσιώδης στρατός παρατάχθηκε από τα σύνορα με την Πρωσία έως τα Καρπάθια όρη, αφήνοντας αναγκαστικά αφύλακτες τις ανατολικές επαρχίες προς τη Ρωσική μεθόριο. Και μάλιστα, όλες αυτές οι διάσπαρτες δυνάμεις δεν θα μπορούσαν να ελπίζουν σε αξιόλογη συνδρομή εφεδρικών στρατευμάτων, αφού μονάχα τρεις σχηματισμοί προβλέπονταν για το σκοπό αυτό: δύο για την ενίσχυση των στρατιών Πόζναν και Λοτζ και μία για τη στρατιά Νάρεφ.<br />
<br />
O στρατάρχης Ριντζ Σμίκλυ, που είχε εκπονήσει το σχέδιο άμυνας, διέπραξε το σφάλμα της ανελαστικής συγκέντρωσης των Πολωνικών δυνάμεων (8 στρατιές), για να αντιμετωπίσουν μετωπικά τους Γερμανούς κατά τρόπο γραμμικό, δηλαδή, σε διάταξη αντιπαράθεσης. Ήλπιζε έτσι να καθυστερήσει τους εισβολείς τουλάχιστον μέχρι την άφιξη φίλιων δυνάμεων από την Αγγλία και τη Γαλλία -ελπίδα που αποδείχτηκε φρούδα. Έτσι, αφέθηκε στο έλεος των εισβολέων, που με 56 μεραρχίες συνολικά (9 από τις οποίες τεθωρακισμένες) φιλοδοξούσαν να συντρίψουν τις δικές του ανάμεσα στην ατσάλινη λαβίδα δύο ομάδων στρατιών: του Βορρά με διοικητή τον Φέντορ φον Μποκ και του Nότου με διοικητή τον Γκερτ φον Ρούντστεντ.<br />
<br />
H Oμάδα Στρατιών Βορρά (630.000 άνδρες) αποτελείτο από την 4η Στρατιά του φον Κλούγκε (12 μεραρχίες), που εφορμούσε από την Πομερανία, και την 3η Στρατιά του φον Κούλερ (8 μεραρχίες), που εφορμούσε από την Πρωσία. Αντικειμενικός σκοπός του πρώτου ήταν να αντιμετωπίσει τη στρατιά "Pomorska" του στρατηγού Βλάντισλαβ Μπορτνόφσκι, ολοκληρώνοντας την κατάληψη του διαδρόμου του Ντάντσιχ μέσω της πόλης Μπύντγκοζ, και στη συνέχεια να βαδίσει κατά μήκος των ακτών του ποταμού Βίσλα, ενώνοντας τις δυνάμεις του με τη δεξιά πτέρυγα της 3ης Στρατιάς εναντίον της Βαρσοβίας. O Κούλερ θα βάδιζε κατευθείαν κατά της πολωνικής πρωτεύουσας, αντιμετωπίζοντας τη Στρατιά "Modlin".<br />
<br />
Στις 3 Σεπτεμβρίου την εξανάγκασε να υποχωρήσει αφήνοντας 10.000 αιχμαλώτους στα χέρια των Γερμανών. Tο αριστερό τμήμα θα προωθείτο κατά της πόλης του Μπιάλιστοκ και κατόπιν του Μπρεστ Λιτόβσκ, αντιμετωπίζοντας τη Στρατιά Νάρεβ, που είχε λάβει θέσεις κοντά στον ομώνυμο ποταμό, βορειότερα από τον ποταμό Μπουγκ. O Κλούγκε ενήργησε σύμφωνα με το σχέδιο, παγιδεύοντας μέσα στο διάδρομο του Ντάντσιχ δύο Πολωνικές μεραρχίες και την Ταξιαρχία Ιππικού "Pomorska", που έμελλε να γίνει θρύλος εξαιτίας της ηρωικής όσο και απονενοημένης εφόρμησής της κατά των Γερμανικών Panzer με λόγχες και σπάθες. Tα πολυβόλα θέριζαν τους υπερήφανους και άφοβους ιππείς κατά δεκάδες, σε ένα μακελειό χωρίς προηγούμενο.<br />
<br />
O Κούλερ προωθήθηκε κι αυτός σχεδόν ταυτόχρονα, σύμφωνα με το επιτελικό πλάνο. Tο 1ο Σ.Σ και η δύναμη Βόντρινγκ βάδισαν προς την πρωτεύουσα, ενώ το 21ο Σ.Σ κατευθύνθηκε να συναντήσει το 19ο Σ.Σ του στρατηγού Χάιντς Γκουντέριαν, που ερχόταν από την Πομερανία. H Ταξιαρχία Έμπερχαρντ εγκλώβισε τη φρουρά του Ντάντσιχ στο Westerplatte, όπου τη διέλυσε. Αλλά οι δυνάμεις του Γκουντέριαν, στην προσπάθεια υπερκέρασης της Πολωνικής γραμμής άμυνας, είχαν προωθηθεί τόσο πολύ, ώστε στις 2 Σεπτεμβρίου ακινητοποιήθηκαν λόγω έλλειψης καυσίμων.<br />
<br />
Tο πρόβλημα, ωστόσο, γρήγορα λύθηκε με τις θαρραλέες επεμβάσεις των Γερμανικών μονάδων ανεφοδιασμού, που εκμεταλλεύτηκαν το χάος που επικρατούσε στις Πολωνικές τάξεις λόγω των σφοδρών βομβαρδισμών και τον πανικό από την ταχύτατη προέλαση των Panzer. Παράλληλα, ενεργούσε η Oμάδα Στρατιών Nότου (886.000 άνδρες), που την αποτελούσαν 3 στρατιές: η 8η (7 μεραρχίες) με διοικητή τον Γιοχάνες Μπλάσκοβιτς, η ισχυρότατη 10η (17 μεραρχίες) του Βάλτερ φον Ράιχεναου και η 14η (14 μεραρχίες) του Βίλελμ Λιστ. O Μπλάσκοβιτς αναλάμβανε το ρόλο του προστάτη της αριστερής πτέρυγας της 10ης Στρατιάς, που κύριο αντικειμενικό σκοπό είχε να βαδίσει κατευθείαν προς τη Βαρσοβία, αντιμετωπίζοντας τη Στρατιά του Lodz.<br />
<br />
Πράγματι, μέσα σε 3 μέρες ο Ράιχεναου κατάφερε να διαλύσει τους συνδετικούς σχηματισμούς μεταξύ των Στρατιών Lodz και Krakow, ενώ ο Μπλάσκοβιτς απομόνωσε ουσιαστικά τη Στρατιά Poznan από την Lodz, υποχρεώνοντάς τη σε καταστροφική αναμονή, αφού περικυκλωμένη από τους εισβολείς παρέμενε αδρανής. Oι Γερμανοί απλώς την καθήλωσαν με εφεδρικές δυνάμεις, ώστε το κυρίως επιθετικό μέτωπό τους, δηλαδή, το βόρειο και το νοτιοδυτικό, να παραμένει απερίσπαστο. Tέλος, ο Λιστ επρόκειτο να βαδίσει εναντίον της βιομηχανικής περιοχής Οπόλσκιε και Μαλοπόλσκιε, με στόχο να καταλάβει τη σημαντική πόλη Κατόβιτσε και μετά να χτυπήσει την Κρακοβία.<br />
<br />
Προς τούτο δραστηριοποίησε επιτυχώς τον ικανότατο διοικητή ομάδας τεθωρακισμένων φον Κλάιστ. Κατόπιν, όλη η 14η στρατιά θα κινείτο νότια και παράλληλα με τη νοητή γραμμή των πόλεων Ταρνόφ και Ρεζόφ και θα αντιμετώπιζε την αντίπαλη Στρατιά Podkarpackie, ώστε να προσεγγίσει την πόλη Λβοβ. Eνα τμήμα των δυνάμεών της τότε θα χωριζόταν προς συνάντηση της 3ης στρατιάς στο Μπρεστ-Λίτοβσκ, κυκλώνοντας την πόλη Λούμπλιν. Μελετώντας το χάρτη, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η διπλή λαβίδα που επιχειρούσαν οι Γερμανοί, με πρώτο κλείσιμό της στη Βαρσοβία και δεύτερο στο Μπρεστ-Λίτοβσκ, θα απέκοπτε τα Πολωνικά στρατεύματα κατά την υποχώρησή τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/--Qpj7yIHqXk/WEk6OB3osRI/AAAAAAAAoCg/PidJEOh4aFQPCflARkkeBuIwLMVTpTjXQCLcB/s1600/PolishCavalryAttack.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="313" src="https://3.bp.blogspot.com/--Qpj7yIHqXk/WEk6OB3osRI/AAAAAAAAoCg/PidJEOh4aFQPCflARkkeBuIwLMVTpTjXQCLcB/s400/PolishCavalryAttack.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Όσοι διέφευγαν της πρώτης λαβίδας θα συναντούσαν την επόμενη, που θα τους στερούσε μία τελική διαφυγή στη Ρουμανία. H λανθασμένη διάταξη επέβαλε στους Πολωνούς στρατιώτες να αγωνιστούν ουσιαστικά μέχρις εσχάτων, γιατί κι αυτό ακόμη το ενδεχόμενο της υποχώρησης για μία τακτική αναδίπλωση ήταν καταδικασμένο εξαιτίας της ταχύτητας των Γερμανικών Panzer. Ήδη από τις πρώτες μέρες του πολέμου, τα τεθωρακισμένα των εισβολέων είχαν υπερκεράσει τις αμυντικές θέσεις τους σε κάποια σημεία σε βάθος 80 χλμ. Αυτή η αστραπιαία τακτική διείσδυσης στα μετόπισθεν του εχθρού και αποκοπής των γραμμών ανεφοδιασμού, που έμεινε στην ιστορία ως "Blitzkrieg", έμελλε να χαρακτηρίσει τις πιο λαμπρές νίκες του Γερμανικού στρατού κατά τις πρώτες φάσεις του Ευρωπαϊκού πολέμου.<br />
<br />
Αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν οι Πολωνοί ήταν να προτιμήσουν από την αρχή μία αμυντική ημικυκλική διάταξη μικρότερης ακτίνας γύρω από τη Βαρσοβία, με ταυτόχρονη απομάκρυνση των αεροσκαφών τους νοτιοανατολικά. Έτσι, οι μεραρχίες τους θα μπορούσαν να καλύψουν ένα μικρότερο σε μήκος μέτωπο, θα γλίτωναν τα αεροσκάφη τους από τη Luftwaffe και οι εισβολείς θα προβληματίζονταν από τα ποτάμια που διατρέχουν τη χώρα. Αντ' αυτού, ο άκρατος πατριωτισμός και η άρνησή τους να παραχωρήσουν έστω και μία πιθαμή Πολωνικής γης, τους ώθησε σε μία εξαιρετικά λανθασμένη επιλογή για υπεράσπιση του συνόλου της χώρας.<br />
<br />
Πολλά από τα αεροπλάνα τους βομβαρδίστηκαν στο έδαφος, παρά την πυκνή ομίχλη που αρχικά επικρατούσε και δυσκόλευε τη στόχευση των Γερμανών πιλότων. Κάποια από αυτά είχαν προλάβει να τα διασπείρουν, ώστε να μην αποτελούν εύκολο στόχο, αλλά πολύ σύντομα οι φόβοι τους δικαιώθηκαν. Εξάλλου, το υπερήφανο Πολωνικό ιππικό των 12 μεραρχιών, παρά την αγέρωχη στάση που κράτησε, δεν ήταν δυνατό να ανταγωνιστεί τα περίφημα Panzer με λόγχες και σπαθιά. Tα εχθρικά πυροβόλα, πάλι, ήταν σε θέση να κατακεραυνώνουν τους ιππείς από μεγάλη απόσταση, όπως και τα νέου τύπου βομβαρδιστικά κάθετης εφόρμησης Ju87 Stuka, που με τη σειρήνα στο κάτω μέρος του ρύγχους προκαλούσαν πανικό. <br />
<br />
Μέσα στις δύο πρώτες μέρες της εισβολής η Πολωνική αεροπορία καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά. Στο έδαφος, οι πολωνικές δυνάμεις πολέμησαν γενναία, αλλά αργότερα αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Mόνο η εγκλωβισμένη Στρατιά Poznan βρισκόταν ακόμη στη θέση της. Βορειότερα, η Στρατιά Narew κατάφερε να ανακόψει την 3η στρατιά του Κούλερ, αλλά υπερφαλαγγίστηκε κι αναγκάστηκε να υποχωρήσει στα μοναδικά αξιόλογα οχυρωματικά έργα που διέθεταν οι Πολωνοί. H Στρατιά Lodz κόπηκε στα δύο κάτω από την πίεση της 10ης Στρατιάς του Ράιχεναου, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να υποχωρήσει προς τα ανατολικά, στις πόλεις Ράντομ και Κιέλτσε, νότια της Βαρσοβίας.<br />
<br />
Ένα τμήμα αυτής της στρατιάς υποχώρησε βορειοδυτικά, προς τις μικρές πόλεις Κούτνο και Κόνιν, δυτικά της πρωτεύουσας, που τώρα πλέον κινδύνευε άμεσα από την ταχύτατη προέλαση δύο τεθωρακισμένων μεραρχιών της 10ης Στρατιάς που εκμεταλλεύτηκε αμέσως το ρήγμα. Λίγο πριν το τέλος της δεύτερης εβδομάδας των συγκρούσεων, ο Πολωνικός στρατός των 2.500.000 ανδρών είχε εντελώς αποδιοργανωθεί. Tο τμήμα της Στρατιάς Lodz που είχε αποσυρθεί στο Ράντομ περικυκλώθηκε και καταστράφηκε εντελώς, οπότε ο Ράιχεναου συνέχισε ανενόχλητος προς Βαρσοβία, τα περίχωρα της οποίας είχαν ήδη προσεγγίσει οι δύο προωθημένες τεθωρακισμένες μεραρχίες της που προαναφέρθηκαν.<br />
<br />
Αυτές αναγκάστηκαν να περιμένουν την άφιξη των υπολοίπων δυνάμεων του πεζικού. Ωστόσο, η 3η Στρατιά του Κούλερ είχε πια κυκλώσει την πρωτεύουσα από τα ανατολικά, ενώ το αριστερό τμήμα της είχε ξεκοπεί από το μέτωπο σε απόσταση περίπου 150 χλμ. Tώρα, καθώς η Γερμανική λαβίδα έκλεινε τα θανάσιμα σαγόνια της γύρω από τη Βαρσοβία, όπου είχαν συγκεντρωθεί τα απομεινάρια του Πολωνικού στρατού (12 μεραρχίες συνολικά, μαζί με τη Στρατιά του "Poznan", που στο μεταξύ είχε υποχρεωθεί σε αναδίπλωση), θα παιζόταν η τελευταία σκηνή του δράματος. Λαός και στρατός αποφάσισαν την "υπέρ βωμών και εστιών" αντίσταση σε μία σπάνια επίδειξη θάρρους και ηρωισμού.<br />
<br />
Στη νότια πλευρά της πόλης η 10η Στρατιά άνοιξε ένα ρήγμα προς την πρωτεύουσα, προστατευμένη από την ασθενή 8η Στρατιά του Μπλάσκοβιτς. O διοικητής της Στρατιάς Poznan, στρατηγός Στάνισλαβ Kουτρζέμπα, βλέποντας την αδυναμία της 8ης αποφάσισε να χτυπήσει νότια, επικεντρώνοντας τα πυρά του στα πλευρά των Γερμανικών δυνάμεων. H κίνηση αυτή κατάφερε να ανακόψει προσωρινά την εχθρική προέλαση κι απασχόλησε τμήματα της 10ης και 4ης Στρατιάς, που έσπευσαν σε βοήθεια. Σκληρή μάχη 10 ημερών δόθηκε στον ποταμό Μπζούρα. Ιδίως στο διάστημα 15 - 18 Σεπτεμβρίου, το αίμα κι από τις δύο παρατάξεις πότιζε αφειδώς την Πολωνική γη.<br />
<br />
H Γερμανική 30ή Μεραρχία Πεζικού κατέβαλλε ηρωικές προσπάθειες για να συγκρατήσει τους Πολωνούς, αλλά η 11η και 38η κατατρόπωσαν τις Γερμανικές δυνάμεις και διέφυγαν. Τελικά, κάτω από ανηλεή αεροπορικό βομβαρδισμό κι ακατάπαυστη πίεση αλλεπάλληλων μαζικών επιθέσεων, η Στρατιά Poznan υπέκυψε στις 19 Σεπτεμβρίου, παραδίδοντας 170.000 αιχμαλώτους. Tο τραγικό λάθος της ήταν που προτίμησε να κατευθυνθεί νότια επιδιώκοντας την εμπλοκή με τις Γερμανικές δυνάμεις, αντί να αποσυρθεί ανατολικά προς τη Βαρσοβία, συντελώντας στην άμυνά της. Αλλά και στο νοτιότερο άκρο του μετώπου, η 14η Στρατιά του List επέδειξε ανάλογες επιτυχίες.<br />
<br />
Ήδη από τις 12 του μηνός είχε φτάσει στο Λβοβ κι από εκεί εξαπέλυσε προς τα βόρεια φοβερή επίθεση, ώστε στις 17 Σεπτεμβρίου να καταφέρει να ενώσει τις δυνάμεις της με αυτές της 3ης που ερχόταν από το Μπρεστ-Λίτοβσκ. H εξωτερική λαβίδα είχε πια κι αυτή κλείσει τα θανατηφόρα σαγόνια της. Mόνο η Βαρσοβία και το Μόντλιν ακόμη αντιστέκονταν, σε μία συγκινητική ύστατη προσπάθεια υπεράσπισης των τελευταίων Πολωνικών ερεισμάτων. Aκόμη και πολίτες έλαβαν μέρος στην απέλπιδα αυτή προσπάθεια, αντέχοντας με θαυμαστή καρτερία τους συνεχείς τρομακτικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς και τους κανονιοβολισμούς από πυροβόλα μεγάλου διαμετρήματος, που για το σκοπό αυτό είχαν μεταφερθεί από τα δυτικά Ευρωπαϊκά σύνορα.<br />
<br />
H πτώση της υπερήφανης Βαρσοβίας ήταν ζήτημα χρόνου. Στις 27 Σεπτεμβρίου οι υπερασπιστές της Βαρσοβίας υπέκυψαν στο αναπόφευκτο, παραδίδοντας 140.000 αιχμαλώτους. Mία μέρα αργότερα έπαυσε και η αντίσταση του Μόντλιν, όπου αιχμαλωτίστηκαν 24.000 Πολωνοί.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Kh3KNrBqBqw/WEk6oWUz5KI/AAAAAAAAoCo/94YCWYwdtWM_50A3PI2wLLt0VqZk-C0dQCLcB/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-E10750%252C_Polnische_Kriegsgefangene.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="310" src="https://1.bp.blogspot.com/-Kh3KNrBqBqw/WEk6oWUz5KI/AAAAAAAAoCo/94YCWYwdtWM_50A3PI2wLLt0VqZk-C0dQCLcB/s400/Bundesarchiv_Bild_183-E10750%252C_Polnische_Kriegsgefangene.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΩΛΕΙΕΣ</b></span><br />
<br />
Η επίθεση για την Πολωνία έχει τελειώσει. Στις 17 του μηνός, ομιλεί η Μόσχα. Ο Molotov δηλώνει πως η Πολωνική κυβέρνηση έπαψε να δίνει σημεία ζωής, επομένως η Πολωνική Δημοκρατία έπαψε να υπάρχει. Κατά συνέπεια η Σοβιετική Ένωση προβαίνει στην κατάληψη των εδαφών που η συμφωνία της με το Reich της έχει αναγνωρίσει ως σφαίρα δικής της επιρροής. Στις 28 Σεπτεμβρίου θα γίνει στη συμφωνία αυτή μια τροποποίηση: Σαν αντάλλαγμα για την εγκατάλειψη της Λιθουανία από τη Γερμανία, η νέα Γερμανο-Σοβιετική μεθόριος θα απωθηθεί προς τα ανατολικά, ως τον ποταμό Μπουγκ. Σποραδικές μάχες συνεχίζονται ακόμη, άγνωστες αναλαμπές ηρωισμού σ’ έναν ξεχασμένο πόλεμο, ο στρατηγός Βικτόρ Τόμμε, αμύνεται λυσσωδώς στο φρούριο του Μόντλιν.<br />
<br />
Ο στρατηγός Προύγκαρ-Κάτλινγκς, ταμπουρώνεται μέσα στο δάσος του Ιανώφ κι από κει εξορμά με λίγες ίλες κι επιτίθεται εναντίον μιας θωρακισμένης Γερμανικής μεραρχίας, την οποία μια τεχνικής φύσης αβαρία είχε αναγκάσει να σταματήσει. Ο ναύαρχος Ούνρου, διεκδικεί ως τις 2 Οκτωβρίου το μικρό στρατιωτικό λιμάνι Χελ, στην άκρη μιας γλώσσας ξηράς του κόλπου του Danzig. Αντίθετα ο θεατρικός ήρωας, στρατάρχης Ρίντζυ-Σμίγλυ, καταφεύγει στη Ρουμανία, χωρίς -εννοείται- όπλα, αλλά με σημαντικές αποσκευές. Η διαγωγή του στρατάρχη της, κάνει την Πολωνία του Κοσιούτσκο να κοκκινίζει από ντροπή.<br />
<br />
Η Βαρσοβία, την οποία υπερασπίζεται ένας Πολωνός στρατηγός, που τον έλεγαν Rommel, υφίσταται κι αυτή μια πολιορκία. Θεωρώντας πως κάθε συντονισμένη αντίσταση είχε πάψει, οι Γερμανοί στρατηγοί προτείνουν ν’ αποκλειστεί η πόλη και να περιμένουν τη συνθηκολόγησή της. Ο Χίτλερ απάντησε πως η Βαρσοβία είναι ένα φρούριο και επομένως μπορούν να το χτυπήσουν με την αεροπορία και το πυροβολικό. Η πόλη παραδίδεται στις 27 Σεπτεμβρίου, ύστερα από βομβαρδισμό τεσσάρων ημερών. Κι άλλες διενέξεις δημιουργούνται μεταξύ του Χίτλερ και των στρατηγών του. Ακολουθώντας τον νικηφόρο στρατό, τα SS και η Gestapo ρίχτηκαν στην Πολωνία. Ο στρατηγός Πέτσελ, Γερμανός διοικητής στο Πόζναν, διαμαρτύρεται κατά των εκτελέσεων των Εβραίων.<br />
<br />
Ο στρατηγός von Kuechler δηλώνει στον gauleiter της Ανατολικής Πρωσίας Κοχ, πως προορισμός του Γερμανικού στρατού δεν είναι να συνεργάζεται με μια συμμορία δολοφόνων. Ο στρατηγός Μπλάσκοβιτς, ο οποίος διορίστηκε αρχηγός των στρατευμάτων εισβολής, καταδικάζει σε θάνατο άνδρες των SS που είχαν διαπράξει φρικαλεότητες. Ο Χίτλερ ακυρώνει τηn απόφαση του στρατοδικείου και απευθύνει στον στρατηγό μια διαμαρτυρία που θα την πληρώσει πολύ ακριβά στη σταδιοδρομία του. Η εχθρότητα του αντιμιλιταριστή Χίτλερ κατά των στρατιωτικών καριέρας, αιχμαλώτων αναχρονιστικών αντιλήψεων περί τιμής, δεν θα πάψει να φουντώνει.<br />
<br />
Παρ’ όλα αυτά, οι στρατιωτικοί αυτοί που ο Führer δεν τους χώνευε, του εξασφάλιζαν μια θαυμάσια νίκη. Η Πολωνία που τα γενικά επιτελεία των δυτικών Δυνάμεων προεξοφλούσαν πως θα μπορούσε ν’ αντισταθεί έναν ολόκληρο χρόνο, συνετρίβη μέσα σε 19 μέρες. Άφησε στα χέρια των νικητών της 694.000 αιχμαλώτους, 217.000 συνέλαβαν οι Ρώσοι. Οι απώλειες του Γερμανικού στρατού στην εκστρατεία της Πολωνίας ανέρχονται μόνο σε 10.572 νεκρούς και 30.322 τραυματίες, άγνωστος ο αριθμός αυτών που εξαφανίστηκαν, (περίπου 3.500 εξαφανισθέντες). Είναι ο πιο αναίμακτος (για την Γερμανία) πόλεμος που έχει γίνει ποτέ.<br />
<br />
Σε υλικό οι Πολωνικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι, ουσιαστικά, κατεστραμμένες. Οι Γερμανικές απώλειες υλικού είναι επίσης σχετικά βαριές, καθώς οι Γερμανοί έχασαν 350 - 400 άρματα (η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων ήταν PzKw-1 και PzKw-2) και περίπου 300 αεροσκάφη καταρριφθέντα, ενώ άλλα 300 υπέστησαν σοβαρές ζημιές.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ </b></span><br />
<br />
Σε διπλωματικό επίπεδο η εισβολή στην Πολωνία προκάλεσε σημαντικές συνέπειες: Την ίδια ημέρα της εισβολής πρώτα η Βρετανική Κυβέρνηση δια του Πρεσβευτή της Νέβιλ Χέντερσον (Neville Henderson) και, σχεδόν ταυτόχρονα, η Γαλλική δια του Πρεσβευτή της Ρομπέρ Κουλόντρ (Robert Coulondre) επιδίδουν ένα μήνυμα στον Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ, Υπουργό Εξωτερικών του Ράιχ και του ζητούν να σταματήσει αμέσως η Γερμανική εισβολή, διαφορετικά είναι υποχρεωμένες να εκπληρώσουν την υπόσχεση που έχουν δώσει στην Πολωνία. Ο Ρίμπεντροπ ερωτά αν πρόκειται για τελεσίγραφο και οι πρεσβεις του απαντούν ότι είναι μια προειδοποίηση.<br />
<br />
Ο Χίτλερ την αγνοεί. Εξακολουθεί να πιστεύει ότι οι δυτικές δυνάμεις δεν θα επέμβουν. Αν για την Γαλλία έχει δίκιο, για τη Βρετανία πλανάται: Ο Χέντερσον επιδίδει, στις 3 Σεπτεμβρίου σε κάποιον Σμιτ, υπάλληλο του Υπουργείου Εξωτερικών (αφού ο Ρίμπεντροπ κρύβεται) διακοίνωση της Κυβέρνησης της Αυτού Μεγαλειότητος, με την οποία καλείται η Γερμανία, εντός δύο ωρών από την επίδοσή της, να σταματήσει τις εχθροπραξίες και να αποχωρήσει από το Πολωνικό έδαφος. Αν αυτό δεν συμβεί, θα υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ Βρετανίας και Γερμανικού Ράιχ. Η διακοίνωση επιδίδεται αμέσως στον Χίτλερ, ο οποίος απελπίζεται και, στρεφόμενος στον Ρίμπεντροπ τον ερωτά: "Was nun?" (κάτι σαν "τι κάνουμε τώρα;").<br />
<br />
Παρόμοια διακοίνωση, αν και λιγότερο επιτακτική, επιδίδει και ο Κουλόντρ τρεις ώρες αργότερα. Οι διακοινώσεις αυτές σηματοδοτούν τον Παγκόσμιο χαρακτήρα του Πολέμου. Η Γαλλία ξεκινά ράθυμα μια διείσδυση σε Γερμανικές περιοχές στις 7 Σεπτεμβρίου. Ο Χίτλερ, μη θέλοντας να εμπλακεί σε διμέτωπο αγώνα, έχει δώσει εντολή στις δυνάμεις που βρίσκονται στην περιοχή απλά να αντισταθούν, εκδιώκοντας τους εισβολείς, χωρίς να εμπλακούν περαιτέρω. Η Γαλλική εισβολή εξελίσσεται σε μια απλή αψιμαχία, η οποία ανακόπτεται όταν διαπιστώνεται ότι η όλη διαδικασία είναι μάταιη για την Πολωνία, καθώς, πρακτικά, δεν υπάρχει πια Πολωνία.<br />
<br />
Η Βρετανία, επίσης, δεν κινεί καμία δύναμή της, με εξαίρεση ορισμένα αεροσκάφη της RAF και παλεύει σε διπλωματικό επίπεδο.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>H EΠEMBAΣH TOY KOKKINOY ΣTPATOY</b></span><br />
<br />
Καθώς η πολωνική άμυνα συντριβόταν κάτω από τα ανηλεή χτυπήματα της Wehrmacht, είχε πλέον σημάνει η ώρα του Στάλιν. Στις 17 Σεπτεμβρίου τα Ρωσικά στρατεύματα παραβίασαν τα ανατολικά σύνορα της χώρας κι έσπευσαν να καταλάβουν την πρωτεύουσα της Λιθουανίας, Βίλνιους, που τότε ανήκε στην Πολωνία. Στη συνέχεια προχώρησαν νοτιοδυτικά, για να συναντηθούν με τις Γερμανικές δυνάμεις στο Μπρεστ-Λίτοβσκ. H ιστορική ειρωνεία σε όλο της το μεγαλείο: ακριβώς σε αυτή την πόλη, κατά τη διάρκεια του A' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ρώσοι υπέγραψαν χωριστή από τους συμμάχους τους συνθήκη με τη Γερμανία του Κάιζερ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/88/Kamp-wrzes22-anim.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/88/Kamp-wrzes22-anim.gif" width="578" /></a></div>
<br />
Τώρα, Γερμανοί και Ρώσοι αντάλλασσαν φιλοφρονήσεις και χαμόγελα ικανοποίησης, ξεχνώντας την αλλοτινή έχθρα προς όφελος του κοινού συμφέροντος. Στις 29 Σεπτεμβρίου υπογράφτηκε μεταξύ τους η συμφωνία του διαμελισμού της ηττημένης Πολωνίας. H εισβολή των Σοβιετικών στρατευμάτων υπήρξε ο πλέον προδοτικός επίλογος για τις ασθενείς Πολωνικές δυνάμεις, που με τη μορφή τοπικών σχηματισμών πάσχιζαν να συμπτυχθούν νοτιοανατολικά, στα σύνορα με τη Ρουμανία και την Ουγγαρία. Αφελώς, ήλπιζαν ακόμη σε βοήθεια από τη Δύση. Βοήθεια, όμως, παρά τις υποσχέσεις που μοίρασε αφειδώς στους Πολωνούς η Βρετανία, ουδέποτε έφθασε.<br />
<br />
Ούτε και ο καιρός βοήθησε τους Πολωνούς, αφού έλειψαν οι αναμενόμενες βροχές του φθινοπώρου. Oι παρατεταμένες ξηρασίες ήταν που εξασφάλισαν για τα Panzer και τη Luftwaffe τις καλύτερες επιχειρησιακές συνθήκες. Και με την εμφάνιση των 35 Ρωσικών μεραρχιών, που με ιδιαίτερο ζήλο βάλθηκαν να μάχονται τις διαλυμένες πολωνικές μονάδες και να εξαρθρώνουν τους εναπομείναντες θύλακες αντίστασης, η ελπίδα ξεψύχησε. H νίκη έδωσε στην Wehrmacht την αίγλη που χρειαζόταν ο Χίτλερ για να πειστεί περί του "ακαταμάχητου".<br />
<br />
Oι Γερμανοί στρατιώτες και, ιδιαίτερα, οι αξιωματικοί απέκτησαν την απαιτούμενη εμπειρία και παραστάσεις για να μπορέσουν να υλοποιήσουν τις μελλοντικές φιλοδοξίες του Φύρερ τους, τις οποίες θα πότιζε το αίμα εκατομμυρίων αθώων. H Πολωνική εκστρατεία αποτέλεσε έτσι "σχολείο", από το οποίο θα αναδύονταν οι αυριανές στρατιωτικές αυθεντίες του Γ' Ράιχ. H επιχείρηση "Λευκή" υπήρξε σταθμός στην πορεία των Γερμανών για την πραγματοποίηση ενός ονείρου 300 χρόνων, που αφορούσε στη δημιουργία μίας Αυτοκρατορίας κυρίαρχης στην καρδιά της Ευρώπης.<br />
<br />
Μεθυσμένη τώρα η ηγεσία του στρατού από τη σύντομη κι εύκολη νίκη, δεν ήταν ασφαλώς σε θέση να εκτιμήσει τα προφητικά λόγια του στρατηγού Γιόρζεφ Ρομέλ κατά την παράδοση της Βαρσοβίας στους κατακτητές της: "O τροχός πάντα γυρίζει".<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Γερμανία</span></b><br />
<br />
Ο Χίτλερ πάντα αντιπαθούσε τους Πολωνούς. Όταν η Πολωνία διαμελίζεται μεταξύ Γερμανίας και ΕΣΣΔ, ο Χίτλερ αποφασίζει την άμεση και απλή προσάρτηση της Ανατολικής Πρωσίας, της Βάρτα (Reichsgau Wartheland) και της Σιλεσίας στο Ράιχ, με διάταγμα που εκδίδει στις 8 Οκτωβρίου. Το Ναζιστικό κράτος μεγαλώνει έτσι κατά 94.000 km2 και πληθυσμιακά κατά 10 περίπου εκατομμύρια (μερικοί είναι Γερμανικής καταγωγής, η πλειοψηφία είναι Πολωνοί). Στο υπόλοιπο τμήμα της χώρας ο Χίτλερ δημιουργεί, με ειδικό διάταγμα, στις 12 Οκτωβρίου 1939 το "Γενικό Κυβερνείο" (Generalgouvernement), ορίζοντας Κυβερνήτη τον Χανς Φρανκ.<br />
<br />
Βασικό του μέλημα, όπως δείχνει η σχετική οδηγία που εξέδωσε ο Ράινχαρντ Χάιντριχ, είναι να αποδομήσει την πνευματική και πολιτιστική ζωή των Πολωνών, να καταστρέψει την ιντελιγκέντσια και να μετατρέψει την Πολωνία σε "αποθήκη εργατικών χειρών" για το Ράιχ. Χαρακτηριστικά, ο Χάιντριχ είπε σε υφισταμένους του: "Όλοι οι ευγενούς καταγωγής Πολωνοί, οι ιερείς και οι Εβραίοι πρέπει να πεθάνουν". Πριν καν δημιουργηθεί επίσημα το Γενικό Κυβερνείο, πριν ολοκληρωθεί η κατάληψη της Πολωνίας, στο Κοτσμπόροβο (τέλη Σεπτεμβρίου 1939) τέθηκε για πρώτη φορά σε εφαρμογή το Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4 και ακολούθησαν σύντομα παρόμοιες πράξεις στο υπόλοιπο της χώρας:<br />
<br />
Τα πρώτα πειράματα με χρήση αερίων και οχημάτων διασκευασμένων σε κινητούς θαλάμους αερίων διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια του Οκτωβρίου και του Νοεμβρίου του 1939 στο Πόζναν (Poznań) της Πολωνίας με ασθενείς από το ψυχιατρικό νοσοκομείο της Όβινσκα (Owińska) και τον Μάρτιο του 1940 στο νοσοκομείο της Κοτσάνοφκα (Kochanówka) κοντά στο Λοτζ. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο περίπου 26.000 ασθενών (με φυματίωση και, κυρίως, με ψυχικές παθήσεις) στην Πολωνία. Οι αναλυτικές δραστηριότητες του Γενικού Κυβερνείου περιέχονται σε ειδικά εκπονημένο σχέδιο, το επονομαζόμενο "Generalplan Ost". Λίγο καιρό αργότερα, το Γενικό Κυβερνείο θα γίνει "αποθήκη" για τους εκτοπιζόμενους Εβραίους.<br />
<br />
Στις μεγάλες πόλεις δημιουργούνται γκέτο, στα οποία επιδιώκεται η εξόντωση των Πολωνοεβραίων με βασικό "όπλο" την πείνα. Όταν διαπιστώνεται ότι ο τρόπος αυτός είναι υπερβολικά αργός, στο έδαφος του Γενικού Κυβερνείου, που ασφυκτιά από το πλήθος των εκτοπισμένων Εβραίων και ο Κυβερνήτης του διαμαρτύρεται για τις συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή του, θα δημιουργηθούν έξι από τα επτά Στρατόπεδα εξόντωσης στα πλαίσια της Επιχείρησης Ράινχαρντ, το κύριο πεδίο δράσης και έκφρασης του Ολοκαυτώματος.<br />
<br />
Η εξόντωση της Πολωνικής άρχουσας τάξης και πνευματικής - θρησκευτικής ηγεσίας της χώρας αποτελούν το αντικείμενο δύο επιχειρήσεων: της "Επιχείρησης Τάννενμπεργκ" (Unternehmen Tannenberg), που έχει καταστρωθεί με τη βοήθεια των Γερμανοπολωνών και της "Επιχείρησης ΑΒ" (Außerordentliche Befriedungsaktion). Το αποτέλεσμά τους είναι το επιδιωκόμενο: Εξοντώνεται ή συλλαμβάνεται και φυλακίζεται η πλειοψηφία των ευγενών, των πνευματικών ανθρώπων (δασκάλων, καθηγητών, ηθοποιών, συγγραφέων κτλ) και αρκετοί ιερείς. Η χώρα υφίσταται, επίσης, συστηματική λεηλασία, με αποτέλεσμα να επικρατήσουν συνθήκες λιμού ήδη από το 1941.<br />
<br />
Η "αποθήκη εργατικών χειρών", όπως θεωρούν την Πολωνία οι Εθνικοσοσιαλιστές, γίνεται επίσης αντικείμενο εκμετάλλευσης. Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής περισσότεροι από 1.000.000 Πολωνοί εργάτες μεταφέρθηκαν για εργασία σε Γερμανικές εγκαταστάσεις της πολεμικής βιομηχανίας του Ράιχ για καταναγκαστική εργασία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-vCMG0oQxN-M/WEm65Jt5vEI/AAAAAAAAoC8/-GhNo93jIJk61SKqV2LEJazD5vzEztMdACLcB/s1600/Polish_kid_in_the_ruins_of_Warsaw_September_1939.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="297" src="https://3.bp.blogspot.com/-vCMG0oQxN-M/WEm65Jt5vEI/AAAAAAAAoC8/-GhNo93jIJk61SKqV2LEJazD5vzEztMdACLcB/s400/Polish_kid_in_the_ruins_of_Warsaw_September_1939.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Σοβιετική Ένωση</span></b><br />
<br />
Μετά την κατάρρευση της άμυνας της Πολωνίας η ΕΣΣΔ κατέλαβε περίπου το 52% του εδάφους της, στο οποίο κατοικούσαν σχεδόν 14 εκατ. άτομα, με το 38% να είναι γνήσιοι Πολωνοί, 37% Ουκρανοί, 14% Λευκορώσοι , 8,5% Εβραίοι, 1% Ρώσοι και 0,5% Γερμανοί. Υπήρχαν, επίσης, αρκετοί πρόσφυγες από τις περιοχές που είχε καταλάβει η Γερμανία (περίπου 200.000), η πλειοψηφία των οποίων ήταν Εβραίοι. Η Γερμανία βάσιζε την πολιτική της στην κατακτημένη Πολωνία καθαρά στον ρατσισμό. Η ΕΣΣΔ, αντίθετα, βάσισε την πολιτική της στην πάλη των τάξεων και επιδίωκε την "Σοβιετοποίηση" του κατακτημένου πληθυσμού.<br />
<br />
Τα πάσης φύσεως ιδρύματα (εκπαιδευτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά κτλ) άλλαξαν ηγεσία (όλα τα στελέχη διοίκησης ήταν Ρώσοι και σε ελάχιστες περιπτώσεις Ουκρανοί ή Πολωνοί). Τα μεγάλα Πανεπιστήμια "επιανιδρύθηκαν" (όπως αυτό του Λβιβ) και άρχισαν να λειτουργούν ως Σοβιετικά Πανεπιστήμια, ενώ διαλύθηκαν τα τμήματα που σχετίζονταν με την Πολωνική λογοτεχνία και την Πολωνική γλώσσα. Παράλληλα, οι Σοβιετικές αρχές προσπάθησαν να εξαλείψουν ό,τι σχετιζόταν με το Πολωνικό κράτος αλλά και με την Πολωνική κουλτούρα γενικότερα. Στις 21 Δεκεμβρίου 1939 το νόμισμα της χώρας αποσύρθηκε από την κυκλοφορία και αντικαταστάθηκε με το ρούβλι, με αποτέλεσμα ολόκληρος ο εγχώριος πληθυσμός να χάσει, μέσα σε μια νύκτα, τις αποταμιεύσεις του.<br />
<br />
Από τα σχολεία αποσύρθηκαν τα Πολωνικά βιβλία. Όλα τα μέσα ενημέρωσης περιήλθαν υπό Σοβιετικό έλεγχο, ενώ η σοβιετική κατοχή εγκαθίδρυσε σύστημα βασιζόμενο στον τρόμο. Τα πολιτικά κόμματα, φυσικά, καταργήθηκαν και επιτράπηκε μόνον η ύπαρξη του Κομμουνιστικού κόμματος. Διώξεις υπέστησαν, επίσης, όλες οι θρησκείες. Οι περισσότερες εκκλησίες σταμάτησαν να λειτουργούν, οι ιερείς διώχθηκαν με κάθε τρόπο, από τη βαριά φορολογία μέχρι την υποχρεωτική στρατολόγηση, τις συλλήψεις και τον εκτοπισμό. Όλες οι επιχειρήσεις πέρασαν στην κατοχή του κράτους και η γεωργία μετατράπηκε σε κολλεκτιβιστική. Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής δεν άργησαν να φανούν.<br />
<br />
Τον χειμώνα άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες ελλείψεις σε αγαθά, που εξελίχτηκαν, ύστερα από σύντομο διάστημα, σε λιμό. Σύμφωνα με τον Σοβιετικό νόμο, όλοι οι κάτοικοι των προσαρτημένων περιοχών όφειλαν να λάβουν τη Σοβιετική υπηκοότητα. Επειδή, όμως, κάτι τέτοιο απαιτούσε και την συναίνεση του κάθε πολίτη, η κατοχική διοίκηση άρχισε πιέσεις, οι οποίες έφθαναν μέχρι τον εκβιασμό, απειλώντας ότι όσοι δεν συναινούσαν θα απελαύνονταν στη Ναζιστική ζώνη κατοχής. Η Σοβιετική κατοχή τερματίσθηκε με την έναρξη της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσσα, την εισβολή, δηλαδή, της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ το καλοκαίρι του 1941.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>Η ΠΟΛΩΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ</b></span><br />
<br />
Αν και το Πολωνικό έδαφος δεν προσφέρεται ιδιαίτερα για ανταρτοπόλεμο, λόγω της επίπεδης διαμόρφωσής του, η αντίσταση των Πολωνών άρχισε σχεδόν αμέσως. Ο "Στρατός της Πατρίδας" (Armia Krajowa) συγκροτήθηκε σχεδόν αμέσως από ένα Πολωνό αξιωματικό, τον Ταντέους Κομορόβσκι (Tadeusz Bór-Komorowski), ο οποίος τη στιγμή που ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει τη χώρα, ύστερα από την κατάρρευση του Στρατού της, άκουσε την εσωτερική του παρόρμηση και, παίρνοντας το ψευδώνυμο "Μπορ" (Bór) παρέμεινε συγκροτώντας το αντιστασιακό κίνημα.<br />
<br />
Η Armia Krajowa, προς το τέλος του 1944, αριθμούσε 400.000 μέλη. Συγκροτήθηκε, επίσης, και ο "Λαϊκός Στρατός" (Armia Ludowa), με την υποστήριξη του Πολωνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, με πολύ μικρότερη, όμως, δύναμη. Το βασικό πρόβλημα της πολωνικής αντίστασης ήταν η έλλειψη μέσων και, κυρίως, όπλων. Η Εξέγερση της Βαρσοβίας καταπνίγηκε -με αρκετή δυσκολία- από τις δυνάμεις Κατοχής, κύρια επειδή οι Πολωνοί αντιστασιακοί δεν διέθεταν επαρκή οπλισμό και, γενικότερα, επαρκή μέσα. Τον Ιανουάριο του 1944, ο Κόκκινος Στρατός διέσχισε τα πρώην Πολωνο-Σοβιετικά σύνορα.<br />
<br />
Ενώ η NKWD επιδόθηκε στην οργάνωση κομμουνιστικών δομών εξουσίας, ξεκίνησαν στη Βαρσοβία -υπό την επίδραση και της στρατιωτικής απόπειρας κατά του Χίτλερ στις 20 Ιουλίου- οι προετοιμασίες για την τελική εξέγερση. Η ισχύς των αντιπάλων δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητη. Ο αριθμός των Γερμανών στρατιωτών και αστυνομικών κυμαινόταν ανάμεσα σε 13.000 και 20.000. Ήταν καλά εξοπλισμένοι, ήλεγχαν τα σημεία - κλειδιά της πόλης και είχαν προετοιμαστεί κατάλληλα για το ενδεχόμενο μιας εξέγερσης. Οι επαναστάτες αντιθέτως θα πολεμούσαν χωρίς την υποστήριξη πυροβολικού, αρμάτων μάχης και αεροπορική κάλυψη. Ο αριθμός τους ανέρχονταν αρχικά σε 14.000, αργότερα έφτασε τους 36.000.<br />
<br />
Οι ηγέτες τους όμως δεν είχαν μελετήσει επαρκώς τα αίτια της αποτυχίας της εξέγερσης στο γκέτο τον Απρίλιο του 1943 και δεν είχαν εκτιμήσει σωστά τις στρατιωτικές τους δυνατότητες. Πίστευαν εξάλλου ότι ο Κόκκινος Στρατός θα έσπευδε δίχως άλλο να τους βοηθήσει. Η είδηση ότι τα Σοβιετικά στρατεύματα εισήλθαν στα ανατολικά προάστια της πόλης ήταν το έναυσμα για την εξέγερση. Ο αρχηγός του «Στρατού της Πατρίδας», στρατηγός Μπορ-Κομορόβσκι (Bor-Komorowski) έδωσε την 1η Αυγούστου το σήμα της επίθεσης, με σκοπό να απελευθερώσει την πόλη πριν από την είσοδο των Σοβιετικών και να πετύχει έπειτα τη διεθνή αναγνώριση της Πολωνικής κρατικής υπόστασης.<br />
<br />
Αν και απελευθερώθηκαν αρκετές συνοικίες και σε πολλά κτίρια υψώθηκε η πολωνική σημαία, οι Γερμανοί πέρασαν σύντομα στην αντεπίθεση. Τμήματα των Ες Ες και της αστυνομίας υπό τις διαταγές του στρατηγού Εριχ φον ντεμ Μπαχ-Ζελέφσκι (Erich von dem Bach-Zelewski) απώθησαν τους επαναστάτες σε ορισμένους θυλάκους αντίστασης και τους απέκλεισαν. Παράλληλα, έλαβαν χώρα μαζικές εκτελέσεις πολιτών χωρίς να γίνεται διάκριση ανάμεσα σε ένοπλους και άμαχους. Στις 2 Οκτωβρίου, ακολούθησε η συνθηκολόγηση του «Στρατού της Πατρίδας» υπό «τιμητικούς όρους». Ο απολογισμός των συγκρούσεων ήταν τρομακτικός: περίπου 26.000 Γερμανοί έχασαν τη ζωή τους, τραυματίστηκαν ή αγνοούνταν.<br />
<br />
Ο αριθμός των θυμάτων της Πολωνικής πλευράς ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερος: 15.000 μέλη του «Στρατού της Πατρίδας» (ανάμεσά τους και 2.000 γυναίκες) αιχμαλωτίστηκαν. Τουλάχιστον 16.000 επαναστάτες έχασαν τη ζωή τους, 150.000 άμαχοι σκοτώθηκαν και 60.000 άτομα μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το «μυστικό κράτος» έπαψε πια να υπάρχει και ο Χίμλερ διέταξε την παραδειγματική καταστροφή της πόλης. Όπως εξήγησε στον Χίτλερ, η εξέγερση αυτή έδινε στη Γερμανία την ευκαιρία να απαλλαγεί οριστικά από το «Πολωνικό Ζήτημα», διαγράφοντας από τον χάρτη το εθνικό κέντρο της Πολωνικής ιστορίας.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
Μετά την βίαιη εκδίωξη των εναπομεινάντων κατοίκων (κάπου 180.000) ξεκίνησε η συστηματική καταστροφή των υλικών υποδομών και των ιστορικών μνημείων της πόλης. Αφού οι Γερμανοί ολοκλήρωσαν το «έργο» τους, ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε αμαχητί την ερειπωμένη πόλη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-sndOrLDFMTM/WEm_Gt9W2BI/AAAAAAAAoDE/AX6cAy3XEroj0mWQ3ilsngqAp2P5dUMRwCLcB/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-2008-0415-505%252C_Bromberg%252C_Leichen_get%25C3%25B6teter_Volksdeutscher.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="263" src="https://1.bp.blogspot.com/-sndOrLDFMTM/WEm_Gt9W2BI/AAAAAAAAoDE/AX6cAy3XEroj0mWQ3ilsngqAp2P5dUMRwCLcB/s400/Bundesarchiv_Bild_183-2008-0415-505%252C_Bromberg%252C_Leichen_get%25C3%25B6teter_Volksdeutscher.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Σοβιετική Στάση</span></b><br />
<br />
Το μεγάλο ερώτημα που σχετίζεται με την τραγωδία της Βαρσοβίας αφορά την παθητική στάση που επέδειξε η Μόσχα. Στη διάρκεια των συγκρούσεων, τα Σοβιετικά στρατεύματα παρέμειναν σιωπηλά έξω από τη πόλη χωρίς να εμπλακούν στις μάχες. Ο Στάλιν αρνήθηκε να υποστηρίξει τα λιγοστά Αγγλικά και Αμερικανικά αεροπλάνα, που επιχείρησαν να εφοδιάσουν τους επαναστάτες με ρίψεις από τον αέρα, και δεν επέτρεψε στους Συμμάχους να κάνουν χρήση Σοβιετικών αεροδρομίων. Από την οπτική του Στάλιν, η εξέγερση στη Βαρσοβία είχε μόνο θετικά αποτελέσματα: επέφερε σημαντικές απώλειες στους Γερμανούς και εξουδετέρωσε έναν μελλοντικά επικίνδυνο αντίπαλο, τον «Στρατό της Πατρίδας».<br />
<br />
Η εξέγερση ήταν το κύκνειο άσμα της Πολωνικής αντίστασης. Απέτυχε στρατιωτικά, στο πολιτικό πεδίο όμως έκανε αισθητή την ύπαρξη του «μυστικού κράτους» και απέδειξε τη θέληση του Πολωνικού λαού να διεκδικήσει την ελευθερία του. Ο στόχος των επαναστατών να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο Πολωνικό εθνικό κράτος δεν επιτεύχθηκε. Αντ’ αυτού θα εγκαθιδρυόταν καθεστώς «Λαϊκής Δημοκρατίας». Στα χρόνια του «υπαρκτού σοσιαλισμού» η μνήμη της εξέγερσης θα παρέμενε όμως άσβεστη και θα συντηρούσε ζωντανή την εθνική - πατριωτική παράδοση της χώρας.<br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Η Εξέγερση της Βαρσοβίας </span></b><br />
<br />
Η εξέγερση της Βαρσοβίας (Powstanie Warszawskie) ήταν ένοπλος αγώνας που διεξήγαγαν ένοπλα Πολωνικά τμήματα για την απελευθέρωση της υπό Γερμανικής κατοχής κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο Βαρσοβίας. Η εξέγερση άρχισε την 1η Αυγούστου 1944, ως τμήμα γενικευμένης εξέγερσης στις Πολωνικές περιοχές. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε εξέγερση διάρκειας λίγων μόνο ημερών ως την απελευθέρωση από τις Σοβιετικές δυνάμεις. Παρόλα αυτά η Σοβιετική προέλαση σταμάτησε εκείνο το διάστημα, ενώ η Πολωνική αντίσταση συνεχίστηκε για 63 ολόκληρες ημέρες ως την τελική παράδοση στους Γερμανούς στις 4 Οκτωβρίου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Ιστορικό </span></b><br />
<br />
Η εξέγερση ξέσπασε μόλις οι Σοβιετικές δυνάμεις πλησίασαν την Βαρσοβία. Οι κύριοι στόχοι των επαναστατών ήταν να τρέψουν τις Γερμανικές δυνάμεις σε φυγή και εν συνεχεία να προσφέρουν υποστήριξη στο ανατολικό μέτωπο στον αγώνα κατά του Άξονα. Δευτερεύοντες στόχοι ήταν η απελευθέρωση της Βαρσοβίας πριν από την άφιξη του Σοβιετικού στρατού και την αποφυγή να βρεθεί η περιοχή υπό την άμεση σοβιετική εξουσία μεταπολεμικά. Αρχικά, οι Πολωνοί κατέλαβαν θέσεις - κλειδιά της πόλης, αλλά η Σοβιετική προέλαση σταμάτησε αμέσως στα προάστια της πόλης ως τα μέσα Σεπτεμβρίου. Εν τω μεταξύ, εντός της πόλης διαδραματίζονταν φονικές μάχες μεταξύ Γερμανών και Πολωνών.<br />
<br />
Στις 16 Σεπτεμβρίου, οι Σοβιετικές δυνάμεις έφτασαν μόλις λίγα μέτρα από τις πολωνικές θέσεις, στον ποταμό Βιστούλα, αλλά χαρακτηριστικά δεν προέλασαν καθόλου, αφήνοντας τους Πολωνούς εντελώς ανυποστήρικτους. Αυτή η κίνηση των Σοβιετικών θεωρήθηκε ότι έγινε μετά από εντολή του Σοβιετικού ηγέτη, Ιωσήφ Στάλιν, καθώς επιθυμούσε να αποτύχει η εξέγερση ώστε ο έλεγχος της Πολωνίας από την Σοβιετική Ένωση, μετά την επικείμενη υποχώρηση των Γερμανών, να είναι απόλυτος.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Απολογισμός </span></b><br />
<br />
Παρόλο που οι αριθμοί των νεκρών δεν είναι ακριβείς, έχει εκτιμηθεί ότι περίπου 16.000 Πολωνοί αντιστασιακοί έχασαν την ζωή τους και 6.000 τραυματίστηκαν. Επιπλέον 150.000 με 200.000 άμαχοι σκοτώθηκαν, κυρίως λόγω μαζικών δολοφονιών που διαπράχθηκαν από στρατιώτες της Γερμανικής πλευράς. Οι απώλειες των Γερμανών ανήλθαν σε 16.000 και 9.000 τραυματίες. Κατά τις οδομαχίες το 25% των κτιρίων της πόλης καταστράφηκε ολοσχερώς. Μετά την κατάπνιξη της εξέγερσης οι Γερμανοί ισοπέδωσαν και ένα επιπλέον 35% της πόλης, τετράγωνο προς τετράγωνο.<br />
<br />
Υπολογίζοντας και τις καταστροφές που είχαν προηγηθεί της εξέγερσης και ιδιαίτερα κατά την εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας, το 1943, συνολικά πάνω από το 85% της πόλης είχε καταστραφεί τον Ιανουάριο του 1945, όταν οι Σοβιετικοί εισήλθαν τελικά στην πόλη.<br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ</b></span><br />
<br />
Λίγο πριν την λήξη του Πολέμου η Πολωνία καταλήφθηκε εξ ολοκλήρου από τον Ερυθρό Στρατό. Στη Διάσκεψη της Γιάλτας τον Φεβρουάριο του 1945 ο Ιωσήφ Στάλιν έθεσε τους Δυτικούς Συμμάχους του προ τετελεσμένου: Η χώρα είχε καταληφθεί από τον στρατό του και θα παρέμενε υπό τη Σοβιετική σφαίρα επιρροής, όπως και, τελικά, έγινε. Ο Χανς Φρανκ συνελήφθη με το τέλος του Πολέμου από τα Αμερικανικά στρατεύματα, δικάσθηκε στην Δίκη της Νυρεμβέργης και καταδικάστηκε σε θάνατο δι' απαγχονισμού. Εκτελέσθηκε την 1η Οκτωβρίου 1946.<br />
<br />
Χωρίς αμφιβολία, η Πολωνία ήταν η χώρα που υπέφερε περισσότερο από όλες όσες ενεπλάκησαν στον Πόλεμο, με εξαίρεση την ίδια την Γερμανία: Έχασε πάνω από επτά εκατομμύρια πολίτες της, τρία από τα οποία ήταν Πολωνοεβραίοι. <br />
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ </b></span><br />
<br />
<b><span style="color: #3d85c6;">Blitzkrieg - Η Αποθέωση των Panzer</span></b><br />
<br />
Παρά τα αντιθέτως λεγόμενα για τις τρομερές ικανότητες του Γερμανικού στρατού κατά τις πρώτες επιχειρήσεις του, το 1939 παρουσίαζε ακόμη πάμπολλες αδυναμίες σε θέματα τεχνολογικού εξοπλισμού, επάνδρωσης θέσεων και στρατηγικής αντίληψης. Πολλοί σημερινοί αναλυτές ισχυρίζονται ότι η χρονιά αυτή ήταν η πλέον ενδεδειγμένη για μία συμμαχική δυναμική επέμβαση, που θα απέτρεπε μια για πάντα το αιματοκύλισμα του B' Παγκοσμίου Πολέμου. Αρκεί να σημειωθεί ότι από τις 100 συνολικά μεραρχίες που διέθεταν οι Γερμανοί, μόνο 6 ήταν πλήρως τεθωρακισμένες, 4 αποτελούσαν τη δύναμη του μηχανοκίνητου πεζικού κι επιπλέον 4 χαρακτηρίζονταν ως ελαφρά τεθωρακισμένες.<br />
<br />
Αυτό όμως που κατέστησε τα Γερμανικά Panzer φόβο και τρόμο των αντιπάλων τους, ήταν το γερμανικό επιχειρησιακό δόγμα και ο τρόπος χρήσης των τεθωρακισμένων. O στρατηγός Χάιντς Γκουντέριαν ήταν ο "πατέρας" των Panzer. Αυτός πρωτοστάτησε στη δημιουργία των αρχικά 3 Γερμανικών τεθωρακισμένων μεραρχιών τον Οκτώβριο του 1935, υποστηρίζοντας στη συνέχεια με σθένος την άποψη ότι τα άρματα μάχης θα έπρεπε να απαλλαγούν από το ρόλο του αντικαταστάτη του κλασικού ιππικού και να επιχειρούν πλέον ανεξάρτητα από το πεζικό σε αρκετό, αν χρειαζόταν, βάθος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-uO7TWCLsSQI/WEnJWUoxsXI/AAAAAAAAoDU/hINMkrFMnigPNAJufFk7m3ibqiJ_Hmy9QCLcB/s1600/panzeriiiausfn.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="287" src="https://3.bp.blogspot.com/-uO7TWCLsSQI/WEnJWUoxsXI/AAAAAAAAoDU/hINMkrFMnigPNAJufFk7m3ibqiJ_Hmy9QCLcB/s400/panzeriiiausfn.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Αυτή η καινοτόμος αντίληψη ερχόταν σε αντίθεση με την τότε θεώρηση των τεθωρακισμένων ως δυνάμεις κάλυψης πεζικού, με το οποίο όφειλαν να συμπορεύονται. O Γκουντέριαν κατάφερε να επιβάλλει στο Γερμανικό επιτελείο την τακτική των κινήσεων υπερκέρασης και κύκλωσης των αμυντικών θέσεων του αντιπάλου μέσω της γρήγορης επέλασης των Panzer. H αρχική αντίδραση των ανώτατων στελεχών του Επιτελείου, που στην πλειονότητά τους ήταν συντηρητικοί αξιωματικοί της παλιάς Πρωσικής σχολής, κάμφθηκε από την επιμονή του Φύρερ, που ασπάστηκε τις απόψεις του Γκουντέριαν, διαβλέποντας εύκολες και ταχύτατες μελλοντικές νίκες.<br />
<br />
Όταν μάλιστα η θεωρία αυτή συμπληρώθηκε με την ιδέα των συντονισμένων επιθέσεων από αέρα και πυροβολικό, ο Χίτλερ έγινε ο φανατικότερος οπαδός της. Αμέσως διέταξε την εντατικοποίηση της παραγωγής, παραβαίνοντας τους απαγορευτικούς όρους της συνθήκης των Βερσαλλιών, ώστε τις παραμονές της εκστρατείας στην Πολωνία να διαθέτει πάνω από 3.000 άρματα μάχης. Όμως, μόνο 360 από αυτά ήταν τύπου PzKpfw III και IV, με πενταμελή πληρώματα και πυροβόλα διαμετρήματος 50mm και 75mm αντίστοιχα.<br />
<br />
Tα περισσότερα ήταν PzKpfw I, με διμελές πλήρωμα και μηχανική ισχύ 60 ίππων, τα οποία είχαν μόνο δύο πολυβόλα MG-34 των 7,92mm και στερούνταν παντελώς πυροβόλου, ή PzKpfw II, με πυροβόλο των 20mm και ανεπαρκή θωράκιση - άλλωστε, τα ίδια τους τα πληρώματα τα αποκαλούσαν "ατσάλινα φέρετρα". Tα Τσεχικά LT-38 Praga, που έμειναν γνωστά ως PzKpfw 38(t), διέθεταν πυροβόλο των 37mm, ήταν αξιόπιστα μηχανολογικά αλλά ευαίσθητα στις πλάγιες βολές. O Γκουντέριαν στην Πολωνία είχε την ευκαιρία να εφαρμόσει στην πράξη τη θεωρία του. Ως διοικητής του 19ου Σώματος Panzer της 4ης Στρατιάς του Κλούγκε υπήρξε ικανότατος.<br />
<br />
H θεωρία του αποτέλεσε αμέσως "σχολή", την οποία ακολούθησαν κι άλλοι ονομαστοί διοικητές, όπως ο Εριχ φον Μάνσταϊν, ο φον Κλάιστ και ο συνταγματάρχης τότε Έρβιν Ρόμελ, που αργότερα την εφάρμοσε πιστά στο βορειοαφρικανικό μέτωπο. Είναι αλήθεια πως όποτε δεν εφαρμόστηκε η θεωρία του Γκουντέριαν, ο Γερμανικός στρατός δοκιμάστηκε σκληρά. O Χίτλερ, εντυπωσιασμένος από την εξέλιξη του πολέμου, ήθελε να δει με τα μάτια του αυτό το θαύμα των Panzer. H ειδικά θωρακισμένη και εξοπλισμένη με αντιεροπορικά των 20mm αμαξοστοιχία του ξεκίνησε από την Πομερανία τη νύχτα της 3ης Σεπτεμβρίου και την επόμενη μέρα προσέγγισε το μέτωπο.<br />
<br />
Σε αυτό το τρένο συνάντησε για πρώτη φορά τον Γιοντλ, τον οποίο του σύστησε ο Κάιτελ, κι εντυπωσιάστηκε τόσο από τη γνωριμία, ώστε δεν έπαψε να τον συμβουλεύεται μέχρι το τέλος του πολέμου το 1945. Την 4η Σεπτεμβρίου, ο Χίτλερ συναντήθηκε με το στρατηγό Μποκ, το διοικητή της Ομάδας Στρατιών Βορρά, και τον Ρόμελ για να λάβει αναφορά επί των εξελίξεων του μετώπου. Έτσι άρχισε η περιοδεία του Φύρερ σε περιοχές πολύ εγγύτερες των μαχών, μέσω μίας εξάτροχης Mercedes και με συνοδό τον Γκουντέριαν. Βλέποντας παντού τριγύρω το κατεστραμμένο πολεμικό υλικό του εχθρού και τα συντρίμμια, ρώτησε το στρατηγό δίπλα του:<br />
<br />
"Είναι δουλειά της Luftwaffe όλα αυτά;" εννοώντας τα Stuka. O Γκουντέριαν αυτάρεσκα του απάντησε: "Oχι, Φύρερ μου, των Panzer μας". H πιο ριζοσπαστική καινοτομία στη δράση των Panzer σημειώθηκε με αφορμή τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στο βόρειο μέτωπο η 3η Στρατιά του Κούλερ, τη στιγμή που η προέλασή της προς Βαρσοβία ανακόπηκε στο Μόντλιν. Όταν ο Μποκ, προσπαθώντας να δώσει λύση, διέταξε τον Γκουντέριαν να συνδράμει τις δυνάμεις του Κούλερ, συνάντησε την αμετακίνητη άρνηση του "πατέρα" των Panzer. Αυτός σωστά ισχυρίστηκε ότι η 3η Στρατιά κατά κύριο λόγο ήταν δύναμη πεζικού και ως τέτοια θα δημιουργούσε σημαντική καθυστέρηση στην ταχύτατη ανάπτυξη των αρμάτων του.<br />
<br />
Αντιπρότεινε την άμεση υπαγωγή του στη διοίκηση της ομάδας Στρατιών Βορρά και την άδεια να κινηθεί αυτόνομα προς τον ποταμό Νάρεφ και το Μπρεστ-Λίτοβσκ, αποκόπτοντας κάθε πιθανότητα οχύρωσης των Πολωνικών στρατευμάτων πίσω από τον ποταμό Βίσλα. O Μποκ ακολούθησε το σχέδιο του Γκουντέριαν κι έτσι το 19ο Σώμα Τεθωρακισμένων έγινε ο πρώτος στην ιστορία αυτόνομος σχηματισμός αρμάτων μάχης. Είναι γεγονός ότι η σύνθεση των Γερμανικών Panzer Divizionen ήταν περισσότερο ελαστική από τις αντίστοιχες μεραρχίες πεζικού και τις ταξιαρχίες ιππικού των Πολωνών.<br />
<br />
Κάθε Πολωνική μεραρχία πεζικού απαρτιζόταν από 3 συντάγματα κι αυτά από 3 τάγματα και 1 τάγμα πολυβόλων, 1 σύνταγμα ελαφρού πυροβολικού, 1 μοίρα βαρέος πυροβολικού, 1 τάγμα μηχανικού, 1 λόχο διαβιβάσεων και 1 αντιεροπορική πυροβολαρχία. Λογικό ήταν να παρουσιαστούν δυσκολίες τόσο στο συντονισμό όσο και στην ταχύτητα αναδίπλωσης όλων αυτών των μονάδων, τη στιγμή που οι τεθωρακισμένες μεραρχίες των Γερμανών είχαν περισσότερο απλουστευμένη και συνεκτική δομή. H 10η Στρατιά διέθετε 2 τεθωρακισμένες μεραρχίες, 2 βαριές και 3 ελαφρές μηχανοκίνητες, τις οποίες μπορούσε εύκολα να χειριστεί από το στρατηγείο του. H 3η Στρατιά διέθετε την τεθωρακισμένη μεραρχία "Kempf", ενώ η 4η του Κλούγκε είχε να επιδείξει 1 τεθωρακισμένη και 2 μηχανοκίνητες.<br />
<br />
Κάθε Panzer Divizion διέθετε συνήθως μόνο 2 συντάγματα αρμάτων, με συνολική δύναμη περίπου 300-400 τανκς, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις (όπως η τεθωρακισμένη μεραρχία Ανατολικής Πρωσίας, που διέθετε 1 μόνο σύνταγμα 150 αρμάτων). Επίσης, υπήρχαν οι ανεξάρτητες επιλαρχίες (π.χ., η 66η με 85 άρματα) και τα ανεξάρτητα συντάγματα αρμάτων (π.χ., το 25ο με 151 και το 10ο με 74 άρματα αντίστοιχα). Έτσι, εξασφαλιζόταν η ελευθερία κινήσεων των εισβολέων, ο άμεσος συντονισμός και η ανάληψη πρωτοβουλιών των διοικητών. Oι 11 Πολωνικές ταξιαρχίες ιππικού αποτελούνταν η καθεμία από 3 - 4 συντάγματα των 4 ιλών εφόδου και 1 ίλης έφιππης μοίρας πυροβολικού, καθώς επίσης από 1 αντιεροπορική πυροβολαρχία.<br />
<br />
Αλλά όπως ήδη τονίστηκε, οι καιροί είχαν αλλάξει. Tο ιππικό πλέον δεν ήταν παρά ένας γραφικός αναχρονισμός. Όμως, οι τεθωρακισμένες δυνάμεις των Πολωνών ήταν υποτυπώδεις. Διέθεταν 170 άρματα 7TP, 50 Renault R-35, 100 Renault FT-17 και περίπου 700 τανκέτες και θωρακισμένα οχήματα. Σε καλύτερη κατάσταση μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ήταν το Πολωνικό πυροβολικό. Διέθετε 1.800 πεδινά πυροβόλα των 75mm, 900 οβιδοβόλα Scoda των 100mm, 250 πυροβόλα των 105mm, 40 των 120mm, 340 οβιδοβόλα των 155mm και 1.200 αντιαρματικά των 37mm. Αυτά τα τελευταία, καθώς κι ένα πλήθος αντιαρματικών τυφεκίων, ήταν τα μόνα που κατόρθωσαν να επιφέρουν πλήγματα εναντίον των Panzer.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-j4bBpweBZ_Y/WEnKGmpWBsI/AAAAAAAAoDY/tZOK7MEKXhIu9e89-Ngd1QDl7_o5aOPLQCLcB/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://3.bp.blogspot.com/-j4bBpweBZ_Y/WEnKGmpWBsI/AAAAAAAAoDY/tZOK7MEKXhIu9e89-Ngd1QDl7_o5aOPLQCLcB/s400/4.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Πιο αποτελεσματικά αποδείχθηκαν τα αντιεροπορικά, ιδίως εκείνα των 75mm. Δυστυχώς, μόνο 156 τέτοια διέθεταν οι Πολωνοί κι επιπλέον 300 των 40mm. H αεροπορική δύναμη των Πολωνών ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Από την πλευρά των Γερμανών χρησιμοποιήθηκε ο μισός στόλος της Luftwaffe, 2.000 αεροπλάνα περίπου.<br />
<br />
<b><span style="color: #6aa84f;">Η Αναζήτηση Ζωτικού Χώρου</span></b><br />
<br />
H ήττα της Πολωνίας συνοδεύτηκε με μία σειρά οργανωμένων Γερμανικών ενεργειών με σκοπό την καταστροφή της ιντελιγκέντσιας της χώρας, της εξόντωσης, δηλαδή, των εκπροσώπων της κουλτούρας, της πολιτικής και της αριστοκρατίας. Άμεση προτεραιότητα δινόταν στη με κάθε τρόπο αποφυγή ανάπτυξης σωβινιστικών κέντρων, στον εκτοπισμό πληθυσμών Πολωνικής εθνικότητας και άλλων μειονοτήτων ανατολικότερα και στο πρόγραμμα εγκατάστασης όλων των Γερμανικής καταγωγής πληθυσμών, που μέχρι τότε ζούσαν διάσπαρτοι στην Ανατολική Ευρώπη.<br />
<br />
Ήδη στις 22 Αυγούστου 1939, συνομιλώντας με τους στρατηγούς του, ο Χίτλερ ανέφερε την "εκμηδένιση του Πολωνικού στρατού" και όχι απλώς τη μετατόπιση των συνόρων Ευρώπης - Ασίας ανατολικότερα. Από την πρώτη κιόλας μέρα της επίθεσης είχε ανακοινώσει στο τάλερους τη θέλησή του να "εκμηδενίσει" ("vernichten") τον Πολωνικό λαό. Αργότερα, κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων, εμπιστεύτηκε στον Μπράουχιτς τη σκέψη του για ίδρυση ενός ανεξάρτητου κράτους της Ουκρανίας κι ενός της Λιθουανίας, όπου σκόπευε να εγκαταστήσει 10.000.000 Πολωνούς.<br />
<br />
O Χίτλερ δεν ήταν τόσο αφελής ώστε να εμπιστεύεται όλα αυτά σε τίμιους ανθρώπους της Wehrmacht, επαγγελματίες, δηλαδή, στρατιώτες με υψηλή συναίσθηση του καθήκοντος προς την πατρίδα και ανεπτυγμένη την αντίληψη της στρατιωτικής τιμής, όπως ήταν οι περισσότεροι επιτελείς αξιωματικοί, που άλλωστε δεν τους εμπιστευόταν. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο τα υψηλόβαθμα ναζιστικά στελέχη γνώριζαν τη συμφωνία με τον Στάλιν - πάντως όχι η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Oταν εκδηλώθηκε η εισβολή των Ρώσων, με πρόσχημα την προστασία της Ουκρανικής και Λευκορωσικής μειονότητας, η OKW προσπαθούσε εναγωνίως να κατανοήσει τους σκοπούς τους.<br />
<br />
Aκόμη περισσότερο αγνοούσε τα πρωτάκουστα σχέδια για την "φυλετική σταθεροποίηση του Γερμανικού έθνους" και τις διώξεις που ξεκινούσαν σε ολόκληρη την Πολωνική επικράτεια αμέσως μετά την επίσημη λήξη των εχθροπραξιών. Τις αποστολές αυτές ο Χίτλερ τις εμπιστευόταν κατά κύριο λόγο στις δυνάμεις ασφαλείας του Ράιχ - τα SS του Χίμμλερ και τα SD του Χάιντριχ. Mε αφορμή τη δημοσίευση από τους "Times" μίας επιστολής του προέδρου του Εβραϊκού πρακτορείου Weizmann προς τον πρωθυπουργό της Αγγλίας, σύμφωνα με την οποία η Εβραϊκή κοινότητα ετίθετο στο πλευρό της Δύσης προκειμένου να καταπολεμηθεί o ναζισμός, άρχιζε επίσημα η δίωξη κατά των Εβραίων της Πολωνίας (στους οποίους αργότερα συμπεριλήφθηκαν Τσιγγάνοι και σωματικά και πνευματικά καθυστερημένοι της επικράτειας του Ράιχ).<br />
<br />
H Wehrmacht δεν θα μπορούσε να ανεχτεί αυτές τις δραστηριότητες των SS και των μυστικών υπηρεσιών του Χίμλερ. Oι στρατηγοί, εκνευρισμένοι, προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να αποστασιοποιηθούν από τέτοιες βάρβαρες πρακτικές. Από τη μεριά τους, οι Χίμλερ και Χάιντριχ δεν παρέλειπαν να υπερτονίζουν ότι λειτουργούσαν αυστηρά εντός των πλαισίων των εντολών του Φύρερ. Σαφώς, όμως, η ηγεσία του Γερμανικού τακτικού στρατού γνώριζε τις φρικαλεότητες των SS και δεν μπορεί να θεωρηθεί άμοιρη ευθυνών, με το σκεπτικό ότι δεν έλαβε ενεργό μέρος σε αυτές. O συνταγματάρχης και μέλος της OKW, Εντβαρντ Βάγκνερ, σημείωσε κάποια στιγμή στο ημερολόγιό του ότι πραγματική πρόθεση του Χίτλερ και του Γκέρινγκ ήταν η εξόντωση του Πολωνικού έθνους.<br />
<br />
O συνταγματάρχης Νίκολαους φον Βόρμαν, που κατείχε τη θέση του συνδέσμου αξιωματικού στην OKW, ομολογεί στις σημειώσεις του ότι, παρά το τέλος των εχθροπραξιών, ο Χίτλερ συνέχιζε να κάνει σχέδια για το μέλλον της Πολωνίας, που μπορεί μεν να παρουσιάζουν ενδιαφέρον αλλά δεν επιτρέπεται να "γραφτούν". O ίδιος ο Μπράουχιτς είχε σαφώς πληροφορηθεί τις δραστηριότητες των SS κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τις προειδοποιήσεις του ναυάρχου Κανάρις προς τον Κάιτελ, ότι οι διώξεις και εκτελέσεις των ανώτατου κλήρου και των αριστοκρατών της Πολωνίας θα στιγμάτιζαν ανεπανόρθωτα την καλή φήμη της Wehrmacht.<br />
<br />
O Κάιτελ τότε τον καθησύχασε, λέγοντας να αφήσει την "βρόμικη" δουλειά στα SS και την Gestapo, που με τη δημιουργία ειδικών κέντρων πολιτικής εξουσίας θα οργάνωνε τη δημογραφική εξόντωση των Πολωνών. Άλλωστε, πριν ακόμη την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων, ο ίδιος ο Franz Halder μιλούσε για "συντριπτική νίκη" ("Zermalment") της Γερμανίας και ανάθεση στα SS των ενεργειών φυλετικής κάθαρσης του πληθυσμού της Πολωνίας κατά την κατοχική περίοδο. O Χίτλερ δεν είχε επίσημα διατάξει την "τελική λύση" της εξόντωσης των Εβραίων της Πολωνίας εκείνη την εποχή.<br />
<br />
Παρά τα φραστικά πυροτεχνήματά του και τις απειλές που εκστόμιζε εναντίον τους, το μόνο που φανταζόταν προς το παρόν ήταν η εκτόπισή τους σε κάποιες περιοχές. Ανάλογες ήταν και οι διαταγές που έδωσε στον Χάιντριχ, ώστε να τοποθετηθούν οι Πολωνοεβραίοι σε μία ζώνη όσο το δυνατόν πλησιέστερα προς τα Ρωσικά σύνορα. O Μπράουχιτς το μόνο που απαίτησε ήταν να μην ενοχλήσουν το έργο και τις κινήσεις του τακτικού στρατού. Mε την ευκαιρία του πολέμου, ο Χίτλερ άρχισε πάλι να σκέφτεται το ζήτημα της ευθανασίας χιλιάδων τροφίμων στα Γερμανικά νοσηλευτήρια, προκειμένου "να εξυπηρετηθούν οι νοσηλευτικές ανάγκες των τραυματιών του πολέμου".<br />
<br />
Kατά ομολογία του προσωπικού γιατρού του, Καρλ Μπραντ, ο Χίτλερ υπολόγιζε σε μία ανώδυνη εξόντωση τουλάχιστον των μισών από τους ήδη νοσηλευόμενους αναπήρους πάσης φύσεως με τη μέθοδο της ευθανασίας. Άλλωστε, μπροστά στη θέα των τραυματισμένων τέκνων της Γερμανίας, που επέστρεφαν με τις δάφνες της νίκης στην πατρίδα για να νοσηλευτούν, ποιος θα ασχολιόταν με την άσπλαχνη τύχη των διανοητικά, ψυχικά και σωματικά διαταραγμένων, που τώρα συγκεντρώνονταν σε μία πορεία προς το θάνατο, όμοια με αυτή που επιφυλασσόταν για τους μισητούς Πολωνούς;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-tlJnS3H87W8/WEo6kiVkSYI/AAAAAAAAoDo/cA0OpkkwJX4e9fBIa42uL1409cCf0SGJQCLcB/s1600/ausvith-polonia-141473431206.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="362" src="https://2.bp.blogspot.com/-tlJnS3H87W8/WEo6kiVkSYI/AAAAAAAAoDo/cA0OpkkwJX4e9fBIa42uL1409cCf0SGJQCLcB/s640/ausvith-polonia-141473431206.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<span style="color: orange; font-size: large;"><b>ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ</b></span><br />
<br />
<b>18 Σεπτεμβρίου 1931:</b> Η Ιαπωνία εισβάλλει στη Μαντζουρία.<br />
<br />
<b>2 Οκτωβρίου 1935 - Μάιος 1936:</b> Η φασιστική Ιταλία εισβάλλει στην Αιθιοπία, την κατακτά και την προσαρτά.<br />
<br />
<b>25 Οκτωβρίου - 1 Νοεμβρίου 1936:</b> Η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία υπογράφουν σύμφωνο συνεργασίας στις 25 Οκτωβρίου. Την 1η Νοεμβρίου, ανακοινώνεται ο Άξονας Ρώμης - Βερολίνου.<br />
<br />
<b>25 Νοεμβρίου 1936:</b> Η ναζιστική Γερμανία και η ιμπεριαλιστική Ιαπωνία υπογράφουν το Σύμφωνο κατά της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Σύμφωνο Αντι-Κομιντέρν), το οποίο στρεφόταν εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.<br />
<br />
<b>7 Ιουλίου 1937:</b> Η Ιαπωνία εισβάλλει στην Κίνα, ξεκινώντας τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στον Ειρηνικό.<br />
<br />
<b>11 - 13 Μαρτίου 1938:</b> Η Γερμανία ενσωματώνει την Αυστρία στην Anschluss («Ένωση»).<br />
<br />
<b>29 Σεπτεμβρίου 1938: </b>Η Γερμανία, η Ιταλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία υπογράφουν τη Συμφωνία του Μονάχου, με την οποία αναγκάζουν τη Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας να εκχωρήσει τη Σουδητία, συμπεριλαμβανομένων των νευραλγικών αμυντικών στρατιωτικών θέσεων της Τσεχοσλοβακίας, στη ναζιστική Γερμανία.<br />
<br />
<b>14 - 15 Μαρτίου 1939:</b> Υπό την πίεση της Γερμανίας, οι Σλοβάκοι κηρύσσουν την ανεξαρτησία τους και ιδρύουν τη Δημοκρατία της Σλοβακίας. Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν τα υπόλοιπα εδάφη της Τσεχοσλοβακίας παραβιάζοντας τη Συμφωνία του Μονάχου και ιδρύουν το Προτεκτοράτο της Βοημίας και Μοραβίας.<br />
<br />
<b>31 Μαρτίου 1939:</b> Η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία εγγυώνται την ακεραιότητα των συνόρων της Πολωνίας.<br />
<br />
<b>7 - 15 Απριλίου 1939: </b>Η φασιστική Ιταλία εισβάλλει στην Αλβανία και την προσαρτά.<br />
<br />
<b>23 Αυγούστου 1939:</b> Η ναζιστική Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση υπογράφουν σύμφωνο μη επίθεσης και ένα μυστικό συμπληρωματικό πρωτόκολλο, μοιράζοντας την ανατολική Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής.<br />
<br />
<b>1 Σεπτεμβρίου 1939:</b> Η Γερμανία εισβάλλει στην Πολωνία, ξεκινώντας τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη.<br />
<br />
<b>3 Σεπτεμβρίου 1939:</b> Τιμώντας την εγγύηση τους για τα Πολωνικά σύνορα, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία κηρύσσουν τον πόλεμο στη Γερμανία.<br />
<br />
<b>17 Σεπτεμβρίου 1939:</b> Η Σοβιετική Ένωση εισβάλλει στην Πολωνία από τα ανατολικά.<br />
<br />
<b>27 - 29 Σεπτεμβρίου 1939:</b> Η Βαρσοβία συνθηκολογεί στις 27 Σεπτεμβρίου. Η Πολωνική κυβέρνηση καταφεύγει εξόριστη στη Ρουμανία. Η Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση μοιράζουν την Πολωνία μεταξύ τους.<br />
<br />
<b>30 Νοεμβρίου 1939 - 12 Μαρτίου 1940:</b> Η Σοβιετική Ένωση εισβάλλει στη Φινλανδία, ξεκινώντας τον λεγόμενο Πόλεμο του Χειμώνα. Οι Φιλανδοί ζητούν συνθηκολόγηση και αναγκάζονται να εκχωρήσουν στη Σοβιετική Ένωση τις βόρειες ακτές της λίμνης Λάγκοντα και τη μικρή Φιλανδική ακτογραμμή στην Αρκτική Θάλασσα.<br />
<br />
<b>9 Απριλίου 1940 - 9 Ιουνίου 1940:</b> Η Γερμανία εισβάλλει στη Δανία και τη Νορβηγία. Η Δανία συνθηκολογεί την ημέρα της επίθεσης. Η Νορβηγία αντιστέκεται έως τις 9 Ιουνίου.<br />
<br />
<b>10 Μαΐου 1940 - 22 Ιουνίου 1940:</b> Η Γερμανία επιτίθεται στη δυτική Ευρώπη - τη Γαλλία και τις ουδέτερες Κάτω Χώρες. Το Λουξεμβούργο καταλαμβάνεται στις 10 Μαΐου. Η Ολλανδία συνθηκολογεί στις 14 Μαΐου, ενώ το Βέλγιο στις 28 Μαΐου. Στις 22 Ιουνίου, η Γαλλία υπογράφει συμφωνία εκεχειρίας, με την οποία το νότιο μισό της χώρας και ολόκληρη η ακτογραμμή του Ατλαντικού περνάει στην κατοχή των Γερμανών. Στη νότια Γαλλία, εγκαθιδρύεται ένα καθεστώς δωσίλογων, με πρωτεύουσα το Βισύ.<br />
<br />
<b>10 Ιουνίου 1940:</b> Η Ιταλία μπαίνει στον πόλεμο. Στις 21 Ιουνίου, η Ιταλία εισβάλλει στη νότια Γαλλία.<br />
<br />
<b>28 Ιουνίου 1940:</b> Η Σοβιετική Ένωση αναγκάζει τη Ρουμανία να εκχωρήσει την ανατολική επαρχία Βεσσαραβία και το βόρειο μισό της επαρχίας Βουκοβίνα στη Σοβιετική Ουκρανία.<br />
<br />
<b>14 Ιουνίου 1940 - 6 Αυγούστου 1940:</b> Η Σοβιετική Ένωση καταλαμβάνει τα κράτη της Βαλτικής στις 14 - 18 Ιουνίου, σχεδιάζοντας κομμουνιστικά πραξικοπήματα σε κάθε ένα από αυτά στις 14 - 15 Ιουλίου και, στη συνέχεια, τα προσαρτά ως Σοβιετικές Δημοκρατίες στις 3 - 6 Αυγούστου.<br />
<br />
<b>10 Ιουλίου 1940 - 31 Οκτωβρίου 1940:</b> Οι αεροπορικές επιθέσεις που έμειναν στην ιστορία με την ονομασία «Μάχη της Βρετανίας» λήγουν με ήττα της ναζιστικής Γερμανίας.<br />
<br />
<b>30 Αυγούστου 1940:</b> Δεύτερη διαιτησία της Βιέννης: Η Γερμανία και η Ιταλία ενεργούν ως διαιτητές στη λήψη απόφασης σχετικά με την αμφισβητούμενη επαρχία της Τρανσυλβανίας μεταξύ Ρουμανίας και Ουγγαρίας. Η απώλεια της βόρειας Τρανσυλβανίας αναγκάζει τον Ρουμάνο βασιλιά Κάρολο να παραιτηθεί από το θρόνο υπέρ του γιου του Μιχαήλ. Την εξουσία αναλαμβάνει ένα δικτατορικό καθεστώς υπό τον στρατηγό Ίον Αντονέσκου.<br />
<br />
<b>13 Σεπτεμβρίου 1940:</b> Οι Ιταλοί εισβάλλουν στην υπό Βρετανικό έλεγχο Αίγυπτο μέσω της Λιβύης που βρισκόταν υπό τον έλεγχό τους.<br />
<br />
<b>27 Σεπτεμβρίου 1940:</b> Η Γερμανία, η Ιταλία και η Ιαπωνία υπογράφουν το Τριμερές Σύμφωνο.<br />
<br />
<b>Οκτώβριος 1940:</b> Η Ιταλία εισβάλλει στην Ελλάδα από την Αλβανία στις 28 Οκτωβρίου.<br />
<br />
<b>Νοέμβριος 1940:</b> Η Σλοβακία (23 Νοεμβρίου), η Ουγγαρία (20 Νοεμβρίου) και η Ρουμανία (22 Νοεμβρίου) προσχωρούν στον Άξονα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-sZdizMGw3d8/WEpFVLeEtwI/AAAAAAAAoD4/M3v0WcVusDsuDAuzg2JduSaIJopMuWxpQCLcB/s1600/polweis5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="267" src="https://2.bp.blogspot.com/-sZdizMGw3d8/WEpFVLeEtwI/AAAAAAAAoD4/M3v0WcVusDsuDAuzg2JduSaIJopMuWxpQCLcB/s400/polweis5.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b>Φεβρουάριος 1941:</b> Οι Γερμανοί στέλνουν το Afrika Korps (Σώμα της Αφρικής) στη Βόρεια Αφρική, για να ενισχύσουν τους Ιταλούς που παραπαίουν.<br />
<br />
<b>1 Μαρτίου 1941:</b> Η Βουλγαρία προσχωρεί στον Άξονα.<br />
<br />
<b>6 Απριλίου 1941 - Ιούνιος 1941:</b> Η Γερμανία, η Ιταλία, η Ουγγαρία και η Βουλγαρία εισβάλλουν στη Γιουγκοσλαβία και τη διαμελίζουν. Η Γιουγκοσλαβία συνθηκολογεί στις 17 Απριλίου. Γερμανία και Βουλγαρία εισβάλλουν στην Ελλάδα, για να υποστηρίξουν τους Ιταλούς. Η αντίσταση της Ελλάδας τερματίζει στις αρχές Ιουνίου 1941.<br />
<br />
<b>10 Απριλίου 1941:</b> Οι ηγέτες του τρομοκρατικού κινήματος Ουστάσι ανακηρύσσουν ανεξάρτητο κράτος, το επονομαζόμενο Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας. Το νέο κράτος, το οποίο Γερμανία και Ιταλία αναγνωρίζουν αμέσως, περιλαμβάνει την επαρχία της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης. Η Κροατία προσχωρεί επισήμως στις δυνάμεις του Άξονα στις 15 Ιουνίου 1941.<br />
<br />
<b>22 Ιουνίου 1941 - Νοέμβριος 1941:</b> Η ναζιστική Γερμανία και οι σύμμαχοί της στον Άξονα (πλην της Βουλγαρίας) εισβάλλουν στη Σοβιετική Ένωση. Η Φινλανδία, που αποζητά αποκατάσταση για τις εδαφικές απώλειες από τη συνθηκολόγηση που έδωσε τέλος στον Πόλεμο του Χειμώνα, προσχωρεί στον Άξονα λίγο πριν την εισβολή. Οι Γερμανοί νικούν γρήγορα τα κράτη της Βαλτικής και, με τους Φιλανδούς στο πλευρό τους, έως τον Σεπτέμβριο πολιορκούν το Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη). Στα κεντρικά, στις αρχές Αυγούστου οι Γερμανοί καταλαμβάνουν το Σμόλενσκ και έως τον Οκτώβριο κατευθύνονται προς τη Μόσχα. Στα νότια, Γερμανικά και Ρουμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν τον Σεπτέμβριο το Κίεβο, ενώ τον Νοέμβριο καταλαμβάνουν το Ροστόφ επί του ποταμού Ντον.<br />
<br />
<b>6 Δεκεμβρίου 1941:</b> Μια Σοβιετική αντεπίθεση αναγκάζει τους Γερμανούς σε άτακτη υποχώρηση από τα προάστια της Μόσχας.<br />
<br />
<b>7 Δεκεμβρίου 1941:</b> Η Ιαπωνία βομβαρδίζει το Περλ Χάρμπορ.<br />
<br />
<b>8 Δεκεμβρίου 1941:</b> Οι Ηνωμένες Πολιτείες κηρύσσουν τον πόλεμο στην Ιαπωνία και εισέρχονται στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ιαπωνικά στρατεύματα αποβιβάζονται στις Φιλιππίνες, στη Γαλλική Ινδοκίνα (Βιετνάμ, Λάος, Καμπότζη) και στη Βρετανική Σιγκαπούρη. Μέχρι τον Απρίλιο του 1942, οι Φιλιππίνες, η Ινδοκίνα και η Σιγκαπούρη έχουν πέσει στην Ιαπωνική κατοχή.<br />
<br />
<b>11 - 13 Δεκεμβρίου 1941:</b> Η ναζιστική Γερμανία και οι σύμμαχοί της στον Άξονα κηρύσσουν πόλεμο στις Ηνωμένες Πολιτείες.<br />
<br />
<b>30 Μαΐου 1942 - Μάιος 1945:</b> Οι Βρετανοί βομβαρδίζουν την Κολωνία, μεταφέροντας για πρώτη φορά τον πόλεμο στα εδάφη της Γερμανίας. Τα επόμενα τρία χρόνια, οι Αγγλοαμερικανικοί βομβαρδισμοί μετατρέπουν σε χαλάσματα τις αστικές περιοχές της Γερμανίας.<br />
<br />
<b>Ιούνιος 1942:</b> Το Βρετανικό και το Αμερικανικό ναυτικό σταματούν την Ιαπωνική ναυτική επέλαση στον κεντρικό Ειρηνικό στη νήσο Μίντγουεϊ.<br />
<br />
<b>28 Ιουνίου 1942 - Σεπτέμβριος 1942:</b> Η Γερμανία και οι σύμμαχοί της στον Άξονα εξαπολύουν νέα επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Έως τα μέσα Σεπτεμβρίου, τα Γερμανικά στρατεύματα φτάνουν πολεμώντας στο Στάλινγκραντ (Βόλγκογκραντ) στον ποταμό Βόλγα και διεισδύουν βαθιά στον Καύκασο, έχοντας πρώτα εξασφαλίσει κυριότητα στη χερσόνησο της Κριμαίας.<br />
<br />
<b>Αύγουστος - Νοέμβριος 1942: </b>Τα Αμερικανικά στρατεύματα σταματούν τους Ιάπωνες που προέλαυναν μεταπηδώντας από νησί σε νησί προς την Αυστραλία στο Γκουανταλκανάλ των Νησιών του Σολομώντα.<br />
<br />
<b>23 - 24 Οκτωβρίου 1942: </b>Τα Βρετανικά στρατεύματα νικούν Γερμανούς και Ιταλούς στο Ελ Αλαμέιν της Αιγύπτου, αναγκάζοντας τις δυνάμεις τους Άξονα σε άτακτη υποχώρηση στα ανατολικά σύνορα της Τυνησίας μέσω Λιβύης.<br />
<br />
<b>8 Νοεμβρίου 1942: </b>Αμερικανικά και Βρετανικά στρατεύματα αποβιβάζονται σε διάφορα σημεία των ακτών της Αλγερίας και του Μαρόκου στη Γαλλική Βόρεια Αφρική. Η αποτυχία των στρατευμάτων της Γαλλίας του Βισύ να αμυνθούν εναντίον της εισβολής δίνει τη δυνατότητα στους Συμμάχους να κινηθούν γρήγορα προς τα δυτικά σύνορα της Τυνησίας και οδηγεί στη Γερμανική κατάληψη της νότιας Γαλλίας στις 11 Νοεμβρίου.<br />
<br />
<b>23 Νοεμβρίου 1942 - 2 Φεβρουαρίου 1943: </b>Τα Σοβιετικά στρατεύματα αντεπιτίθενται, διαπερνώντας τις Ουγγρικές και Ρουμανικές γραμμές βορειοδυτικά και νοτιοδυτικά του Στάλινγκραντ, παγιδεύοντας τη Γερμανική Έκτη Στρατιά στην πόλη. Καθώς οι Χίτλερ τούς είχε απαγορεύσει να υποχωρήσουν ή να προσπαθήσουν να διαφύγουν από τον Σοβιετικό δακτύλιο, οι επιζώντες της Έκτης Στρατιάς παραδόθηκαν στις 30 Ιανουαρίου και 2 Φεβρουαρίου 1943.<br />
<br />
<b>13 Μαΐου 1943: </b>Οι δυνάμεις του Άξονα στην Τυνησία παραδίνονται στους Συμμάχους, βάζοντας τέλος στην εκστρατεία της Βόρειας Αφρικής.<br />
<br />
<b>10 Ιουλίου 1943: </b>Αμερικανικά και Βρετανικά στρατεύματα αποβιβάζονται στη Σικελία. Έως τα μέσα Αυγούστου, οι Σύμμαχοι θέτουν τη Σικελία υπό τον έλεγχό τους.<br />
<br />
<b>5 Ιουλίου 1943: </b>Οι Γερμανοί εξαπολύουν μια τεράστια επίθεση με τεθωρακισμένα στο Κουρσκ της Σοβιετικής Ένωσης. Οι Σοβιετικοί αποκρούουν την επίθεση μέσα σε μία εβδομάδα και εξαπολύουν και αυτοί με τη σειρά τους επίθεση.<br />
<br />
<b>25 Ιουλίου 1943: </b>Το Μεγάλο Συμβούλιο του Ιταλικού φασιστικού κόμματος ανατρέπει τον Μπενίτο Μουσολίνι, δίνοντας τη δυνατότητα στον Ιταλό στρατάρχη Πιέτρο Μπαντόλιο να σχηματίσει καινούργια κυβέρνηση.<br />
<br />
<b>8 Σεπτεμβρίου 1943: </b>Η κυβέρνηση Μπαντόλιο συνθηκολογεί άνευ όρων με τους Συμμάχους. Οι Γερμανοί αναλαμβάνουν αμέσως τον έλεγχο της Ρώμης και της βόρειας Ιταλίας, εγκαθιδρύοντας ένα φασιστικό καθεστώς - μαριονέτα υπό τον Μουσολίνι, τον οποίο είχαν απελευθερώσει Γερμανοί κομάντος στις 12 Σεπτεμβρίου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-aL3adF98TWg/WEpGELE_4ZI/AAAAAAAAoEA/9xLA6pxgw2o-YnQ5FAtXSUmaxOuywfgngCLcB/s1600/800px-Shigure_and_Samidare_Solomons.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="276" src="https://1.bp.blogspot.com/-aL3adF98TWg/WEpGELE_4ZI/AAAAAAAAoEA/9xLA6pxgw2o-YnQ5FAtXSUmaxOuywfgngCLcB/s400/800px-Shigure_and_Samidare_Solomons.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<b>9 Σεπτεμβρίου 1943: </b>Συμμαχικά στρατεύματα αποβιβάζονται στις ακτές του Σαλέρνο κοντά στη Νάπολη.<br />
<br />
<b>6 Νοεμβρίου 1943: </b>Σοβιετικά στρατεύματα απελευθερώνουν το Κίεβο.<br />
<br />
<b>22 Ιανουαρίου 1944: </b>Συμμαχικά στρατεύματα αποβιβάζονται επιτυχώς κοντά στο Άντσιο, λίγο νότια της Ρώμης.<br />
<br />
<b>19 Μαρτίου 1944: </b>Φοβούμενοι ότι η Ουγγαρία σκοπεύει να εγκαταλείψει τη συμμαχία του Άξονα, οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την Ουγγαρία και αναγκάζουν τον αντιβασιλιά, ναύαρχο Μίκλος Χόρθι, να διορίσει πρόεδρο έναν φιλογερμανό υπουργό.<br />
<br />
<b>4 Ιουνίου 1944: </b>Συμμαχικά στρατεύματα απελευθερώνουν τη Ρώμη. Εντός έξι εβδομάδων, για πρώτη φορά Αγγλοαμερικανικά βομβαρδιστικά καταφέρνουν να χτυπήσουν στόχους στην ανατολική Γερμανία.<br />
<br />
<b>6 Ιουνίου 1944: </b>Βρετανικά και Αμερικανικά στρατεύματα αποβιβάζονται επιτυχώς στις ακτές της Νορμανδίας στη Γαλλία, ανοίγοντας ένα «Δεύτερο μέτωπο» εναντίον των Γερμανών.<br />
<br />
<b>22 Ιουνίου 1944: </b>Οι Σοβιετικοί εξαπολύουν μαζική επίθεση στην ανατολική Λευκορωσία, καταστρέφοντας τη Γερμανική Ομάδα Στρατιών «Κέντρο» και κατευθύνονται δυτικά προς τον ποταμό Βιστούλα και τη Βαρσοβία στην κεντρική Πολωνία έως την 1η Αυγούστου.<br />
<br />
<b>25 Ιουλίου 1944: </b>Αγγλοαμερικανικές δυνάμεις προελαύνουν πέρα από το προγεφύρωμα της Νορμανδίας και κατευθύνονται ανατολικά προς το Παρίσι.<br />
<br />
<b>1 Αυγούστου 1944 - 5 Οκτωβρίου 1944: </b>Ο μη κομμουνιστικός αντιστασιακός Στρατός της Πατρίδας εξεγείρεται εναντίον των Γερμανών, σε μια προσπάθεια να απελευθερώσει τη Βαρσοβία πριν την άφιξη των Σοβιετικών στρατευμάτων. Η επέλαση των Σοβιετικών σταματά στην ανατολική όχθη του Βιστούλα. Στις 5 Οκτωβρίου, οι Γερμανοί δέχονται την παράδοση των εναπομείναντων δυνάμεων του Στρατού της Πατρίδας που μάχονταν στη Βαρσοβία.<br />
<br />
<b>15 Αυγούστου 1944: </b>Συμμαχικές δυνάμεις αποβιβάζονται στη νότια Γαλλία κοντά στη Νίκαια και προελαύνουν γρήγορα προς τον ποταμό Ρήνο στα βορειοανατολικά.<br />
<br />
<b>20 - 25 Αυγούστου 1944: </b>Συμμαχικές δυνάμεις φτάνουν στο Παρίσι. Στις 25 Αυγούστου, δυνάμεις των Ελεύθερων Γάλλων, με τη στήριξη συμμαχικών στρατευμάτων, εισέρχονται στη Γαλλική πρωτεύουσα. Έως τον Σεπτέμβριο, οι Σύμμαχοι φτάνουν στα Γερμανικά σύνορα. Έως τον Δεκέμβριο, σχεδόν όλη η Γαλλία, το μεγαλύτερο τμήμα του Βελγίου και τμήμα της νότιας Ολλανδίας έχουν απελευθερωθεί.<br />
<br />
<b>23 Αυγούστου 1944: </b>Η εμφάνιση των Σοβιετικών στρατευμάτων στον ποταμό Προύθο οδηγεί τη Ρουμανική αντιπολίτευση να ανατρέψει το καθεστώς Αντονέσκου. Η νέα κυβέρνηση συνθηκολογεί και αμέσως συντάσσεται με την άλλη αντιμαχόμενη πλευρά. Η μεταστροφή της Ρουμανίας αναγκάζει στις 8 Σεπτεμβρίου τη Βουλγαρία να συνθηκολογήσει και τον Οκτώβριο τους Γερμανούς να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, την Αλβανία και τη νότια Γιουγκοσλαβία.<br />
<br />
<b>29 Αυγούστου 1944 - 28 Οκτωβρίου 1944: </b>Υπό την ηγεσία του Σλοβακικού Εθνικού Συμβουλίου, το οποίο αποτελείται από κομμουνιστές και μη κομμουνιστές, μονάδες της Σλοβάκικης αντίστασης εξεγείρονται εναντίον των Γερμανών και του εγχώριου φασιστικού Σλοβάκικου καθεστώτος. Στα τέλη Οκτωβρίου, οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την πόλη Banská Bystrica, όπου βρίσκεται το αρχηγείο της εξέγερσης, και βάζουν τέρμα στην οργανωμένη αντίσταση.<br />
<br />
<b>12 Σεπτεμβρίου 1944: </b>Η Φινλανδία υπογράφει συνθηκολόγηση με τη Σοβιετική Ένωση, εγκαταλείποντας τον Άξονα.<br />
<br />
<b>20 Οκτωβρίου 1944: </b>Αμερικανικά στρατεύματα αποβιβάζονται στις Φιλιππίνες.<br />
<br />
<b>15 Οκτωβρίου 1944: </b>Το Ουγγρικό φασιστικό κίνημα Σταυρωτά Βέλη πραγματοποιεί πραξικόπημα με τη στήριξη των Γερμανών, με σκοπό να αποτρέψει την Ουγγρική κυβέρνηση από τη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων για παράδοση της στους Σοβιετικούς.<br />
<br />
<b>16 Δεκεμβρίου 1944: </b>Οι Γερμανοί εξαπολύουν μια τελευταία επίθεση στη δύση, γνωστή ως Μάχη των Αρδεννών, σε μια απόπειρα να καταλάβουν εκ νέου το Βέλγιο και να διαχωρίσουν τις δυνάμεις των Συμμάχων κατά μήκος των Γερμανικών συνόρων. Έως την 1η Ιανουαρίου 1945, οι Γερμανοί έχουν αρχίσει να υποχωρούν.<br />
<br />
<b>12 Ιανουαρίου 1945: </b>Οι Σοβιετικοί εξαπολύουν νέα επίθεση, απελευθερώνοντας τον Ιανουάριο τη Βαρσοβία και την Κρακοβία. Στις 13 Φεβρουαρίου καταλαμβάνουν τη Βουδαπέστη μετά από πολιορκία δύο μηνών, εκδιώκοντας τους Γερμανούς και τους Ούγγρους συνεργάτες τους από την Ουγγαρία στις αρχές Απριλίου. Με την κατάληψη της Μπρατισλάβα στις 4 Απριλίου, πετυχαίνουν την παράδοση της Σλοβακίας και στις 13 Απριλίου καταλαμβάνουν τη Βιέννη.<br />
<br />
<b>7 Μαρτίου 1945: </b>Αμερικανικά στρατεύματα διασχίζουν τον ποταμό Ρήνο στο Ρέμαγκεν.<br />
<br />
<b>16 Απριλίου 1945: </b>Οι Σοβιετικοί εξαπολύουν την τελική τους επίθεση, περικυκλώνοντας το Βερολίνο.<br />
<br />
<b>Απρίλιος 1945: </b>Μονάδες παρτιζάνων, υπό την καθοδήγηση του Γιουγκοσλάβου κομμουνιστή ηγέτη Γιόσιπ Τίτο, καταλαμβάνουν το Ζάγκρεμπ και ανατρέπουν το καθεστώς των Ουστάσι. Τα κορυφαία στελέχη των Ουστάσι διαφεύγουν σε Ιταλία και Αυστρία.<br />
<br />
<b>30 Απριλίου 1945:</b> Ο Χίτλερ αυτοκτονεί.<br />
<br />
<b>7 Μαΐου 1945: </b>Η Γερμανία συνθηκολογεί με τους δυτικούς Συμμάχους.<br />
<br />
<b>9 Μαΐου 1945: </b>Η Γερμανία συνθηκολογεί με τους Σοβιετικούς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-R4EYJuIamH0/WEpHxWW9kFI/AAAAAAAAoEM/DXoNrnViKoQP1qWKHAf6Of6fkc43-eskwCLcB/s1600/Peatross4-Iwo-Jima.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-R4EYJuIamH0/WEpHxWW9kFI/AAAAAAAAoEM/DXoNrnViKoQP1qWKHAf6Of6fkc43-eskwCLcB/s400/Peatross4-Iwo-Jima.jpg" width="338" /></a></div>
<br />
<b>Μάιος 1945: </b>Συμμαχικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Οκινάουα, το τελευταίο νησί πριν τα νησιά της Ιαπωνίας.<br />
<br />
<b>6 Αυγούστου 1945: </b>Οι Ηνωμένες Πολιτείες ρίχνουν μια ατομική βόμβα στη Χιροσίμα.<br />
<br />
<b>8 Αυγούστου 1945: </b>Η Σοβιετική Ένωση κηρύσσει πόλεμο στην Ιαπωνία και εισβάλλει στη Μαντζουρία.<br />
<br />
<b>9 Αυγούστου 1945:</b> Οι Ηνωμένες Πολιτείες ρίχνουν μια ατομική βόμβα στο Ναγκασάκι.<br />
<br />
<b>2 Σεπτεμβρίου 1945: </b>Έχοντας συμφωνήσει επί της αρχής για άνευ όρων συνθηκολόγηση στις 14 Αυγούστου 1945, η Ιαπωνία συνθηκολογεί επισήμως, θέτοντας τέλος στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο<br />
.</div>
<div>
<span style="color: #6aa84f; font-size: x-large;"><b>ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ</b></span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-38TcZOmuYOg/WEpPIjyf2AI/AAAAAAAAoEc/zs8jkx6WoTMwkm3D6JBHvrEb5scY33axwCLcB/s1600/1394480951292.cached.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-38TcZOmuYOg/WEpPIjyf2AI/AAAAAAAAoEc/zs8jkx6WoTMwkm3D6JBHvrEb5scY33axwCLcB/s640/1394480951292.cached.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-IWxv0QlwdfM/WEpPQzGGh4I/AAAAAAAAoEg/_03_q1q7qaUTslN84FmTq1Hb9pUD61qugCLcB/s1600/large_000000.jpg" imageanchor="1"><img border="0" height="376" src="https://3.bp.blogspot.com/-IWxv0QlwdfM/WEpPQzGGh4I/AAAAAAAAoEg/_03_q1q7qaUTslN84FmTq1Hb9pUD61qugCLcB/s1600/large_000000.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/--QPtf_AS650/WEpQHpnla8I/AAAAAAAAoEo/5fkkxtYMCHsgyrT1H9cqugzC3TTACYDsQCLcB/s1600/Polish_soldier%252C_machine_gun%252C_Polish_brand%252C_tank%252C_combat_vehicle_Fortepan_78270.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="422" src="https://4.bp.blogspot.com/--QPtf_AS650/WEpQHpnla8I/AAAAAAAAoEo/5fkkxtYMCHsgyrT1H9cqugzC3TTACYDsQCLcB/s640/Polish_soldier%252C_machine_gun%252C_Polish_brand%252C_tank%252C_combat_vehicle_Fortepan_78270.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-tK2izGiHRjw/WEpQRh3kYMI/AAAAAAAAoEs/CR3rJT8GR9IZyzmMZFED2hnM1HavpRz3QCLcB/s1600/hitler-stalin-salute.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="472" src="https://4.bp.blogspot.com/-tK2izGiHRjw/WEpQRh3kYMI/AAAAAAAAoEs/CR3rJT8GR9IZyzmMZFED2hnM1HavpRz3QCLcB/s640/hitler-stalin-salute.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-XrFV6YGcjno/WEpRT3i57FI/AAAAAAAAoFM/dqeT_TVgrDYXoeHOS0fvLCMsMyWxS6x7wCLcB/s1600/MolotovRibbentropStalin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://4.bp.blogspot.com/-XrFV6YGcjno/WEpRT3i57FI/AAAAAAAAoFM/dqeT_TVgrDYXoeHOS0fvLCMsMyWxS6x7wCLcB/s640/MolotovRibbentropStalin.jpg" width="520" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Z22gM0FL8XA/WEpQXDIjbkI/AAAAAAAAoEw/fnzoUSVO088B2TGpiBKuZejLFiAdOOVUgCLcB/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-1989-516-505%252C_Westerplatte%252C_hissen_der_Reichskriegsflagge.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/-Z22gM0FL8XA/WEpQXDIjbkI/AAAAAAAAoEw/fnzoUSVO088B2TGpiBKuZejLFiAdOOVUgCLcB/s400/Bundesarchiv_Bild_183-1989-516-505%252C_Westerplatte%252C_hissen_der_Reichskriegsflagge.jpg" width="285" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-CKiMjo-kMCE/WEpQYIc9O4I/AAAAAAAAoE0/okKme_v0sgUuamzIXVHAJ_t3NKZgEPwSwCLcB/s1600/Katyn_-_decision_of_massacre_p1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-CKiMjo-kMCE/WEpQYIc9O4I/AAAAAAAAoE0/okKme_v0sgUuamzIXVHAJ_t3NKZgEPwSwCLcB/s400/Katyn_-_decision_of_massacre_p1.jpg" width="276" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-CuAaDKPWDjo/WEpSC4On4BI/AAAAAAAAoFQ/bw3qNc04YQMNee5xwrCf19mJFZ98cbC9wCLcB/s1600/Bundesarchiv_Bild_183-2001-0706-501%252C_Warschau%252C_Walther_v._Brauchitsch%252C_Adolf_Hitler.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://4.bp.blogspot.com/-CuAaDKPWDjo/WEpSC4On4BI/AAAAAAAAoFQ/bw3qNc04YQMNee5xwrCf19mJFZ98cbC9wCLcB/s640/Bundesarchiv_Bild_183-2001-0706-501%252C_Warschau%252C_Walther_v._Brauchitsch%252C_Adolf_Hitler.jpg" width="596" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-tf6KVN1tMks/WEpQh3N158I/AAAAAAAAoE4/Bi0BIMrsYSQP0wF_EVdA1Eh0ZC0pYaR1ACLcB/s1600/Fall_of_Warsaw_in_1939.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="466" src="https://3.bp.blogspot.com/-tf6KVN1tMks/WEpQh3N158I/AAAAAAAAoE4/Bi0BIMrsYSQP0wF_EVdA1Eh0ZC0pYaR1ACLcB/s640/Fall_of_Warsaw_in_1939.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-8B_-vUttmpU/WEpQolczhTI/AAAAAAAAoE8/xiy7sRr7uOUqVDRDzzXkbXB1Yuo4eymRgCLcB/s1600/Bundesarchiv_Bild_101I-012-0037-23A%252C_Polen%252C_Stra%25C3%259Fenkampf%252C_Infanterie.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://4.bp.blogspot.com/-8B_-vUttmpU/WEpQolczhTI/AAAAAAAAoE8/xiy7sRr7uOUqVDRDzzXkbXB1Yuo4eymRgCLcB/s640/Bundesarchiv_Bild_101I-012-0037-23A%252C_Polen%252C_Stra%25C3%259Fenkampf%252C_Infanterie.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-PtSz_ZmEjqQ/WEpQtQvdjdI/AAAAAAAAoFA/AOCA7Qaz3R0nspzzEiExA3GD-tgw_GKngCLcB/s1600/Bundesarchiv_Bild_101I-012-0018-06A%252C_Polen%252C_Gefallene_polnische_Soldaten.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="428" src="https://2.bp.blogspot.com/-PtSz_ZmEjqQ/WEpQtQvdjdI/AAAAAAAAoFA/AOCA7Qaz3R0nspzzEiExA3GD-tgw_GKngCLcB/s640/Bundesarchiv_Bild_101I-012-0018-06A%252C_Polen%252C_Gefallene_polnische_Soldaten.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-OUcB1E-pemA/WEpQ_tnemzI/AAAAAAAAoFI/-jvN7B96YnMYE82rGoDW71Sfu4jFREd1gCLcB/s1600/is_2011_album24_010_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="416" src="https://4.bp.blogspot.com/-OUcB1E-pemA/WEpQ_tnemzI/AAAAAAAAoFI/-jvN7B96YnMYE82rGoDW71Sfu4jFREd1gCLcB/s640/is_2011_album24_010_2.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<div>
<b><span style="color: #6aa84f; font-size: x-small;">(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<br /></div>
<div>
<br /></div>
ΠΗΓΕΣ :<br />
<br />
<br />
(1) :<br />
<a href="https://vivliothikiagiasmatos.files.wordpress.com/2012/10/ceb9cf83cf84cebfcf81ceafceb1-cf84cebfcf85-ceb4ceb5cf85cf84ceadcf81cebfcf85-cf80ceb1ceb3cebacebfcf83cebcceafcebfcf85-cf80cebfcebbcead.pdf">https://vivliothikiagiasmatos.files.wordpress.com/2012/10/ceb9cf83cf84cebfcf81ceafceb1-cf84cebfcf85-ceb4ceb5cf85cf84ceadcf81cebfcf85-cf80ceb1ceb3cebacebfcf83cebcceafcebfcf85-cf80cebfcebbcead.pdf</a><br />
<br />
(2) :<br />
<a href="https://damiza.wordpress.com/category/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1/">https://damiza.wordpress.com/category/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1/</a><br />
<br />
(3) :<br />
<a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%8D%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF_%CE%BC%CE%B7_%CE%95%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7%CF%82">https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%8D%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF_%CE%BC%CE%B7_%CE%95%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7%CF%82</a><br />
<br />
(4) :<br />
<a href="http://ioannismetaxas.gr/Milestones/H%20Poria%20pros%20B%20Pagosmio%20Estia.pdf">http://ioannismetaxas.gr/Milestones/H%20Poria%20pros%20B%20Pagosmio%20Estia.pdf</a><br />
<br />
(5) :<br />
<a href="https://kokkonis.wordpress.com/%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82/%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF-%CF%81%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80-%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%86-1939/">https://kokkonis.wordpress.com/%CF%80%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82/%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF-%CF%81%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80-%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CF%84%CE%BF%CF%86-1939/</a><br />
<br />
(6) :<br />
<a href="http://www.pronews.gr/portal/20150901/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1/%CE%B7-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%BE%CE%B5%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-1%CE%B7-%CF%83%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-1939">http://www.pronews.gr/portal/20150901/%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1/%CE%B7-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%BE%CE%B5%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-1%CE%B7-%CF%83%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-1939</a><br />
<br />
(7) :<br />
<a href="http://www.militaryhistory.gr/articles/view/76/1">http://www.militaryhistory.gr/articles/view/76/</a><br />
<br />
(8) :<br />
<a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%87%CE%BF%CF%85">https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%87%CE%BF%CF%85</a><br />
<br />
(9) :<br />
<a href="http://flamehistory.blogspot.gr/2009/01/blog-post.html">http://flamehistory.blogspot.gr/2009/01/blog-post.html</a><br />
<br />
(10) :<br />
<a href="https://www.ushmm.org/wlc/el/article.php?ModuleId=10007306">https://www.ushmm.org/wlc/el/article.php?ModuleId=10007306</a><br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-4PIvmdHBXHU/WEEAIzRr3nI/AAAAAAAAn9Q/YNSghYgGsowcSgyT0WdJpGwG-7J-RJyGwCLcB/s1600/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="46" src="https://3.bp.blogspot.com/-4PIvmdHBXHU/WEEAIzRr3nI/AAAAAAAAn9Q/YNSghYgGsowcSgyT0WdJpGwG-7J-RJyGwCLcB/s200/%25CE%2591%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25BF%2B%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C%2Bbest.PNG" width="200" /></a></div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/08356485028385191373noreply@blogger.com0